Chrześcijańskie dziedzictwo -nasza wdzięczność i odpowiedzialność

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• wiedzieć, co określamy mianem kultury chrześcijańskiej;

• rozumieć, w jaki sposób można podjąć odpowiedzialność chrześcijańskie dziedzictwo;

• umieć wskazać możliwości okazania wdzięczności za uczestnictwo w chrześcijańskim dziedzictwie.

Metody:

metody słowne: praca z podręcznikiem, rozmowa kier na, pytania i odpowiedzi, „burza mózgów", rozmowa kontrolował

Środki dydaktyczne:

podręcznik ucznia, Pismo Święte

Przebieg lekcji

1. Katecheta rozpoczyna katechezę od stwierdzenia, że tak wiele dzisiaj mówi się i pisze o dziedzictwie narodu, o tradycji. Wyjaśnimy sobie zatem, co się za tym kryje:

• Cóż to takiego jest dziedzictwo, zwłaszcza zaś dziedzictwo chrześcijańskie?

2. Uczniowie na zasadzie „burzy mózgów" zgłaszają, własne odpowiedzi, np.: święcenie potraw wielkanocnych, karp na wigilijnym stole

3. Katecheta pyta:

• Skąd o tym wiecie, kto wam o tym powiedział?

Przewidywane odpowiedzi: rodzice, dziadkowie, starsze rodzeństwo, nauczyciele.

4. Katecheta przyznaje uczniom rację i zwraca uwagę, że Ojciec Święty Jan Paweł II, tak bardzo ufający młodym ludziom, przypominał, że to właśnie rodzice wychowują dzieci i przekazują tradycję dziedzictwo wiary.

5. Katecheta prosi uczniów o odczytanie fragmentu homilii Jana Pawła II wygłoszonej w Łowiczu w 1992 roku (fragment tej homilii znajduje się w podręczniku ucznia, w bloku interpretacyjny).

6. Wspólnie z katechizowanymi analizujemy przeczytany tekst. Ma on nas doprowadzić do konkluzji, że:

• rodzice przekazują nam dziedzictwo wiary nauczaniem ustnym i przykładem własnego życia oraz postępowania;

• przekazują nam to, co otrzymali od swoich rodziców.

7. Katecheta zaznacza, że Apostołowie przekazali również to, co sami otrzymali (por. Sobór Watykański II, konstytucja Dei verhum 8).

8. Tak prowadzony dialog ma doprowadzić do wniosku, że żyjemy wiarą naszych przodków.

9. Prosimy trzech uczniów o kolejne odczytanie fragmentów Pisma Świętego z podręcznika, z bloku biblijnego (l Kor 16, 13, Flp 3, 17, Koi 2, 6-7). Słowa te mają nas umocnić w tym wszystkim, co do tej pory zostało powiedziane.

10. Poprzednie pokolenia przekazały nam dziedzictwo wiary chrześcijańskiej za pomocą nie tylko słowa i przykładu życia, ale i za pośrednictwem wytworów architektury, piśmiennictwa. To wszystko stanowi nasz przebogaty skarbiec, za który jesteśmy odpowiedzialni (zwracamy uwagę na ilustracje w podręczniku ucznia).

11. Zadajemy uczniom pytania, które powinny skłonić ich do refleksji:

• Czy jesteś świadom swoich słów i postępowania i czy zdajesz sobie sprawę, że poprzez nie świadczysz o swojej wierze?

• Czy umiesz okazać wdzięczność tym, poprzez których otrzymałeś wiarę?

• W jaki sposób możesz przyczynić się do poszanowania i rozwoju otrzymanego skarbu?

12. Pragnąc wyrazić wdzięczność za dar wiary i jej konsekwencje dla naszego życia, katechezę kończymy śpiewem pieśni: „Dzięki, o Panie, składamy dzięki" (słowa w podręczniku ucznia, w katechezie 4).

1

---