Literackie i ideowe wyznaczniki epoki (Barok).











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Barok
>
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Literackie i ideowe
wyznaczniki epoki (Barok).










kategoria:   J.polski
zakres:   Barok
dodano:   1999-07-21




Nazwa:
Nazwa "barok" stała się metaforą epoki dziwnej, niezwykłej i
odchodzącej od klasycznego wzorca renesansu, harmonii i
proporcjonalności ( zarzucano jej barbarzyństwo polegające na
wypaczeniu klasycznej estetyki i jej kanonów piękna). Nazwa epoki
została zapożyczona z terminologii historii sztuki, gdzie była
określeniem przedmiotów artystycznych o udziwnionym, odbiegającym od
normy, kształcie. Chronologia: początek baroku:
koniec lat 80-tych XVI w. (śmierć Sępa Szarzyńskiego);
rozkwit baroku: lata 30 XVII w. Do 1700 r. (panowanie
Zygmunta III Wazy, Władysława IV, Jana Kazimierza, Jana III
Sobieskiego); schyłek baroku: 1700 - 1730 r. (panowanie
Augusta III Mocnego i Augusta III, tzw. czasy saskie);
Światopogląd i filozofia epoki: wiek XVII w Europie
jest okresem wielu zmian i wstrząsów: po soborze trydenckim
rozłam w świecie chrześcijańskim stał się faktem, a Kościół
katolicki podjął reformy wewnętrzne i dążył do odzyskania utraconego
autorytetu (kontrreformacja); w Europie miała miejsce wojna
trzynastoletnia; dokonywały się przeobrażenia ustrojowe we
Francji, Szwecji, Rosji, Anglii; rozpada się renesansowy
ład, harmonia, ludzie zaczynają dostrzegać ulotność życia,
dramatyczność codzienności polegającą na zachwianiu dotychczasowych
autorytetów; filozofia baroku czyni sobie podmiotem
człowieka zagubionego w rzeczywistości, która staje się obca i
niezrozumiała, zaskakująca swoją złożonością, a przede wszystkim
nieskończonością; człowiek pozostawiony sobie samemu (nie
odczuwa już tak jak w renesansie opieki Boga nad sobą) zmuszony jest
rozpocząć refleksje nad własną istotą, bytem, aby stwierdziwszy, że
istnieje ("Myślę więc jestem" Kartezjusz) rozpocząć tworzenie wiedzy
o Bogu i rzeczywistości; z niepewności człowieka
pozbawionego Opatrzności rodzi się pewność, że chociaż zawieszony w
"otchłani" świata, może określić swoje miejsce i sens życia za
pomocą myśli i rozumu (racjonalizm - Kartezjusz), a także uzasadnić
istnienie Boga; Blaise Pascal, drugi obok Kartezjusza
barokowy filozof, twierdził, iż człowiek nie może w sposób bezsporny
dowieść rozumnego istnienia Boga, musi jednak przyjąć jedną z dwuch
możliwości: założyć, że Bóg istnieje (po śmierci osiągnie
się życie wieczne, w przeciwnym razie, gdy okaże się, że Boga nie
ma, człowiek nie traci niczego); przyjąć, że Boga nie ma
(jeśli go rzeczywiście nie ma, nic się nie stanie, lecz w przeciwnym
razie można utracić życie wieczne); Pascal doskonale zdawał
sobie sprawę, że człowiek w swoim poznaniu jest ograniczony z tej
racji, iż stanowi tylko znikomy punkt w ogromie wszechświata i
niepojętej wieczności, jednak podkreślał godność człowieka i jego
zdolność myślenia, określając go mianem "myślącej trzciny", dla
której wygodniej i bezpiecznie jest wierzyć w istnienie i moc Boga;
Styl barokowy w literaturze: Konceptyzm (tzw.
Marnizm) - styl nazwany tak ze względu na częste stosowanie
nieprawdopodobnych pomysłów literackich (konceptów). Marnizm
zapoczątkował włoski poeta Giambattista Marini, tworząc tzw. poezję
"pięciu zmysłów", starając się ukazać rzeczywistość w formie wrażeń
wzrokowych, słuchowych, węchowych, smakowych, dotykowych;
Marnizm kładł szczególny nacisk na formę dzieła;
lubował się w wymyślonych, nowatorskich metaforach,
zaskakujących konceptach; nie przestrzegał klasycznych
przepisów poetyckich, odwoływał się przede wszystkim do fantazji i
natchnienia poety; wprowadzał obfitość środków artystycznych
mających na celu przede wszystkim wzbogacanie artystycznej formy
utworu; swobodnie podchodził do reguł gramatycznych, lubował
się w skomplikowanej składni, przestawnym szyku;
wykorzystywał makaronizowanie (wplatanie obcych zwrotów i
wyrazów do wypowiedzi w języku ojczystym); swobodnie używał
wyrazów przestarzałych, wulgaryzmów, dialektyzmów przy jednoczesnym
dbaniu o piękno języka; Barokowe środki stylistyczne:
Anafora: powtórzenie tych samych słów na początku kolejnych
wersów; Antyteza: (przeciwstawienie) zestawienie pojęć i
sądów sprzecznych, kontrastów w celu wywołania silnego wrażenia;
Epifora: kończenie zdań, wersów za pomocą tych samych słów;
Gradacja: polega na nagromadzeniu określeń i uszeregowaniu
ich według stopnia nasilenia;







Autor: Nieznany

Ocena : 0.0 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000