Baccalario Pierdomenico Kod Lyoko 2 Bezimienne Miasto

Jeremy Belpois

Bezimienne miasto

Tej nocy mija dokładnie dziesięć lat

od chwili, kiedy ujrzałem ją po raz pierwszy, więc myślę,

że nadszedł już właściwy moment, aby o tym opowiedzieć.

Aby ujawnić wszystkie niewiarygodne zdarzenia, których byliśmy świadkami.

Turni Ishiyama, Ulrich Stern, Odd (Della Kobbia

i ja, Jeremy 13elpois. Ylo i oczywiście Aelita.

Nie ma dnia, żebym nie myślał o Aelicie.

Ta historia jest dla nich wszystkich, dla moich przyjaciół.

ale przede wszystkim jest dla ciebie.

Kto wie, czy jeszcze słuchasz...

Jeremy

WSTĘP

Jest rok 1985. Francja. Genialny profesor Waldo Schaeffer i jego żona Anthea pracują przy ściśle
tajnym międzynarodowym projekcie o nazwie Kartagina. Profesor

Shaeffer postanawia wycofać się z projektu, kiedy spostrzega, że jego celem jest

stworzenie nowej, śmiercionośnej broni. Ta decyzja ma nieodwracalne

konsekwencje.

Anthea Schaeffer zostaje porwana przez nieznanych sprawców. Profesor ucieka

razem z trzyletnią córeczką Ae-litą. Znajduje pracę jako nauczyciel przedmiotów

ścisłych w gimnazjum Kadic we Francji. Przybiera fałszywe nazwisko Franz Hopper

i na własną rękę, potajemnie prowadzi doświadczenia.

W podziemiach starej fabryki niedaleko od szkoły buduje superkomputer i tworzy

wirtualny świat, zwany Lyoko, który

♦ 7 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

ma służyć jako antidotum na Kartaginę. Jednak po kilku latach odnajduje go

organizacja, dla której pracował.

W 1994 roku Waldo Schaeffer wraz z ciężko ranną córką chroni się w świecie

wirtualnym Lyoko i wyłącza superkomputer. Aelita ma wtedy dwanaście lat.

Wiele lat później w gimnazjum Kadic uczy się Jeremy Belpois. Ma trzynaście lat,

mało przyjaciół i wrodzony talent informatyczny. Jeremy odkrywa starą fabrykę

połączoną z Kadic za pomocą podziemnych przejść. Odnajduje opuszczony

superkomputer i włącza go ponownie.

W ten sposób spotyka Aelitę, która przez te wszystkie lata była uwięziona w Lyoko i ma nadal
dwanaście lat. Przy pomocy swoich przyjaciół, Ulricha, Odda i Yumi,

Jeremy materializuje Aelitę w świecie realnym. Od tej chwili piątka przyjaciół

podejmuje zaciekłą walkę z Xaną, okrutną sztuczną inteligencją, która opanowała

Lyoko.

Po wielu trudach i niezwykłych przygodach w wirtualnym świecie Xana zostaje

pokonany dzięki poświęceniu Franza Hoppera, który żył wewnątrz Lyoko w formie

kuli energii.

Przyjaciołom nic już nie grozi. Albo przynajmniej tak im się wydaje.

♦ 8 ♦

♦ WSTĘP ♦

21 grudnia, kilka miesięcy po zwycięstwie nad Xaną i śmierci Hoppera, Aelita traci

nagle pamięć. Z tego powodu, zaraz po przerwie bożonarodzeniowej, jej przyjaciele

postanawiają zebrać się w willi o nazwie Pustelnia, w której Aelita mieszkała w

przeszłości, i pomóc jej odzyskać stracone wspomnienia.

Piątka nastolatków zaczyna badać tajemnice Pustelni i odkrywa tajny pokój.

Wewnątrz znajdują wiadomość nagraną przez profesora. Opowiada on częściowo o

swoich losach, pozostawiając jednak wiele tajemnic.

W nagraniu Hopper powierza Aelicie misję odnalezienia matki i prosi ją, aby strzegła złotego
medalionu. Był to podarunek,.który dostał od Anthei w dowód miłości.

Tymczasem Xana odzyskuje stopniowo siły i opanowuje dziewczynkę ze Stanów

Zjednoczonych, Evę Skinner.

Niedługo potem Eva pojawia się w Kadic.

Jeremy, Ulrich, Odd i Yumi postanawiają pomóc Aelicie w poszukiwaniu mamy.

Są bardzo pewni siebie. Myślą, że jako jedyni znają historię Hoppera i Lyoko.

Wierzą, że nie grozi im żadne niebezpieczeństwo i że Xana już nie istnieje.

Mylą się jednak.

♦ 9 ♦

PRDLDG TAJEMNICZE MIASTD

Widzi przed sobą miasto złożone z wysokich szczytów. Między nimi są ciemniejsze

miejsca, w których znajdują się kosmodromy. Kolorowe ulice wiją się między

wieżami. Koło budynków przelatują nieliczne statki. Jest spokój, nie widać nikogo.

W tym mieście nie ma ludzi.

Chłopiec pojawia się znikąd. Powietrze się zagęszcza, zamarza w określonym

miejscu i oto chłopiec już tu jest.

Składa palce i zaczyna lecieć, zwiększa prędkość i nurkuje w dół. Ląduje na jednej z wielkich ulic,
które prowadzą do Muru. Powierzchnia ulicy nieznacznie się ugina,

żeby złagodzić uderzenie.

Chłopiec zaczyna biec. Nie może się doczekać, kiedy pokaże swojej przyjaciółce

nowe miejsca, które odkrył. Uwielbia latać z nią po opustoszałych ulicach,

zapuszczać

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

się do parków i do pustych sklepików, w których mogą brać do ręki to, na co mają

ochotę i wymyślać sobie ciągle nowe zabawy.

Jego przyjaciółka mówi, że miasto wygląda super, ale jest puste. Chłopiec nie

rozumie, o co jej chodzi. Przecież jest on, są sztuczne inteligencje, jest Profesor.

Kogo jeszcze brakuje?

Myśląc o Profesorze, chłopiec czuje się trochę winny. Profesor nie chce, żeby

chłopiec przybierał ludzką postać, mówi, że to strata energii. Ale on chciałby choć trochę
przypominać swoją przyjaciółkę, która ma ludzki kształt. Potem może się

przekształci w jedno z tych małych stworzonek, które ją rozweselają. Ona nazywa je

„ptaszkami".

Ulica porusza się, przechylając w stronę chłopca. Chropowata powierzchnia staje się gładka i
przezroczysta jak szkło. Chłopiec ześlizguje się, zeskakuje na ziemię i

zaczyna biec.

Nagle wyrasta przed nim sztuczna inteligencja kontrolera ruchu ulicznego. Jest to

wysoka metalowa tyczka o trzech świecących oczach, które są ustawione na czubku.

Jedno z nich jest czerwone. Drugie żółte. Trzecie zielone.

Blokuje mu drogę kościstym ramieniem. Jej najwyżej położone oko świeci się na

kolor ciemnoczerwony. Kiedy rozpoznaje chłopca, zapala się żółte oko.

♦ 12 ♦

♦ PROLOG ♦

Pan przekracza dozwoloną prędkość - oznajmia sztuczna inteligencja. - Może

pan zwolnić?

Chłopiec potrząsa przed nią ręką: ODMOWA AUTORYZACJI. Oko kontrolera

natychmiast staje się zielone. Istota się odsuwa, żeby przepuścić chłopca.

W porządku. Proszę iść.

Chłopiec biegnie tak szybko, że aż budynki zaczynają się zlewać w jedną barwną

plamę. Skacze, pokonuje wielki most ze splątanych kabli, spada znowu na ulicę po

drugiej stronie. Widzi sztuczną inteligencję przenoszącą informacje. Przypomina ona wielkie,
zgniecione jajko i ślizga się z dużą prędkością. To musi być ważna sztuczna inteligencja, która
prawdopodobnie pracuje dla Profesora. Może ją wykorzystać.

Chłopiec wskakuje na nią i przez jego palce przepływa niewielki ładunek

elektryczny. Przytrzymuje się rękoma jej powierzchni, żeby nie spaść. Pierwsze

skrzyżowanie. Drugie skrzyżowanie. Chłopiec zeskakuje i przenosi się na sztuczną

inteligencję odpowiedzialną za utylizację odpadów. Jest trochę wolniejsza, ale idzie w dobrym
kierunku.

Mur sięga aż do samego nieba. Jest zbudowany z czarnych cegieł. Za każdym razem,

gdy chłopiec dotyka jego powierzchni, między opuszkami jego palców a Murem

poja-

♦ 13 ♦

♦ PROLOG ♦

- Pan przekracza dozwoloną prędkość - oznajmia sztuczna inteligencja. - Może pan

zwolnić?

Chłopiec potrząsa przed nią ręką: ODMOWA AUTORYZACJI. Oko kontrolera

natychmiast staje się zielone. Istota się odsuwa, żeby przepuścić chłopca.

-W porządku. Proszę iść.

Chłopiec biegnie tak szybko, że aż budynki zaczynają się zlewać w jedną barwną

plamę. Skacze, pokonuje wielki most ze splątanych kabli, spada znowu na ulicę po

Chłopiec wskakuje na nią i przez jego palce przepływa niewielki ładunek

elektryczny. Przytrzymuje się rękoma jej powierzchni, żeby nie spaść. Pierwsze

skrzyżowanie. Drugie skrzyżowanie. Chłopiec zeskakuje i przenosi się na sztuczną

inteligencję odpowiedzialną za utylizację odpadów. Jest trochę wolniejsza, ale idzie w dobrym
kierunku.

Mur sięga aż do samego nieba. Jest zbudowany z czarnych cegieł. Za każdym razem,

gdy chłopiec dotyka jego powierzchni, między opuszkami jego palców a Murem

poja-

♦ 13 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

wiają się błyski światła. Mur, który otacza miasto, odpycha chłopca. Nie można

przelecieć nad nim ani przez niego.

W Murze jest tylko jedna brama, ale teraz jej wielkie skrzydła są zamknięte. Chłopiec opiera o nie
dłoń i na ekranie, który zjawia się znikąd, przez chwilę świecą się cztery litery. Jest to imię chłopca,
którego on nie zna.

Brama rozpada się na maleńkie okruchy. Chwilę wcześniej tu była, a teraz jej nie ma.

Za progiem chłopiec widzi długi zwodzony most, który niknie na horyzoncie. Unosi

się nad pustką, za miastem nie ma nic - ani fosy, ani doliny, ani drogi. Tylko most zawieszony nad
ciemnością.

Czasami chłopiec próbował sobie wyobrazić, że przechodzi po tym moście. Nigdy

jednak nie pomyślał, że naprawdę to zrobi. Nie zostało to zapamiętane w jego

instrukcjach.

Patrzy na most i wie, że jego przyjaciółka przyjdzie stamtąd, idąc dużymi krokami po tym wiszącym
łuku. Niedługo zobaczy jej delikatną sylwetkę. Wtedy on wzbije się w

górę. Potem zobaczy burzę czerwonych włosów. I ten jej uśmiech.

Jego przyjaciółka trochę się spóźnia, ale to nie szkodzi. Chłopiec może poczekać,

miasto poradzi sobie chwilę bez niego. W każdym razie inne części chłopca latają

teraz nad pagodami, zapuszczają się do kanałów, sprawdzają, czy

♦ 14 ♦

♦ PROLOG ♦

wszystko dobrze działa. Wszystko to bez wysiłku, tak, że on nie musi nawet

pamiętać, żeby to robić.

Teraz jego przyjaciółka jest już bardzo spóźniona i chłopiec zaczyna się niepokoić.

Co się stało? Zawsze przychodziła na spotkania punktualnie.

Czeka tak i czeka przed tym nieskończenie długim mostem. Co pewien czas zdaje mu

się, że ją widzi, że widzi w oddali jej rude włosy obcięte na pazia. Jego przyjaciółka już więcej nie
przyjdzie Ale on o tym jeszcze nie wie.

FACET

Z DWOMA PSAMI

Nie cierpiał tam być. Nie cierpiał przeprowadzek. Fakt, że praca zmuszała go do

przenoszenia się mniej więcej raz na tydzień, ani trochę tego nie zmieniał.

Grigory Nictapolus wcisnął pedał gazu i jego półcięża-rówka zwiększyła prędkość ze

stu sześćdziesięciu do stu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Silnik wył, ale

mężczyzna wiedział, że może wciskać gaz aż do dwustu dwudziestu. Sam go

podrasował.

- Już niedługo dojedziemy, pieseczki - zasyczał półgłosem, słysząc za sobą cichy

warkot. Skręcił, nie zwalniając, na pierwszym zjeździe z autostrady. Była trzecia w nocy i po drodze
nikt nie jechał. Wybrał automatyczną bramkę i zapłacił gotówką,

wsypując garść euro do otworu. Zaczął wjeżdżać do miasta. Najpierw pojawiły się

pojedyncze do-

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

my, potem magazyny przemysłowe, a za nimi inne domy, budynki, dzielnice.

Samolot Grigory'ego wylądował po południu. Mężczyzna miał za sobą jedenaście

godzin lotu. Na lotnisku oczekiwał go jego łącznik, niepozorny typ, który trzymał na smyczy dwa psy.
Wręczył mu pęk kluczy. „To dla pana", powiedział ów człowiek.

Grigory bez słowa wziął klucze i smycz.

Jechał bez przerwy, zatrzymywał się tylko po to, aby pozwolić psom rozprostować

kości. Teraz był głodny i chciało mu się pić. Był śpiący.

- Potem - powiedział do siebie. - Najpierw skończmy robotę.

Doszedł do wysokiej i wąskiej willi z początku XX wieku. Otaczało ją drewniane

ogrodzenie. Ogród był pokryty śniegiem i wyglądał na zdziczały. Na bramie

znajdował się napis: „Pustelnia". Grigory cmoknął i pojechał dalej: wróci tu później.

Jechał wzdłuż ulicy, a potem dostał się na drugi brzeg rzeki. Na moście odwrócił się i z
zaciekawieniem spoglądał na wysepkę, na której stała opuszczona fabryka. Potem

zawrócił w kierunku wielkiego parku. Jechał wzdłuż ogrodzenia z prędkością

człowieka idącego na piechotę.

Między drzewami widział czarne dachy połączonych ze sobą budynków: klasy,

pomieszczenia administracyjne, internat.

♦ 18 ♦

♦ FACET Z DWOMA PSAMI ♦

To było gimnazjum Kadic. Wyglądało elegancko, jak elitarna szkoła. Na końcu

ogrodzenia znajdowała się wielka brama z kutego żelaza. Była zamknięta. Z boku

miała dwie kolumny, na których widniało godło.

Grigory Nictapolus uśmiechnął się i wraz z dwoma psami wysiadł z samochodu.

Oddalił się od niego na chwilę. Potem wsiadł z powrotem.

Gdy wracał, jeden z psów był tak niespokojny, że uczepił się zębami siedzenia

pasażera i odgryzł kawałek tapicerki.

Mężczyzna pogłaskał pysk zwierzęcia.

Zgoda, starczy tych oględzin.

Półciężarówka wyjechała z centrum na obrzeża miasta i zatrzymała się przed

odosobnionym budynkiem otoczonym przerdzewiałym kolczastym drutem. Dorośli

nie zauważali tego miejsca, a dzieci omijały je ze strachu.

Luksusów to tu nie ma - powiedział do siebie Grigory. - Mistrz mógł mi

znaleźć jakieś lepsze lokum.

Otworzył bramę kluczami, które dostał od łącznika na lotnisku, zaparkował wśród

wysokiej trawy i wypuścił psy.

Było to dwa ogromne, silne i agresywne rottweilery, wyszkolone, aby atakować na

rozkaz. Nazywały się Hannibal i Scypion.

Grigory Nictapolus potarł swoją pociągłą twarz, żeby ode-gnać zmęczenie. Potem

wziął walizki ze skrzyni ładunkowej i zaczął wyciągać sprzęt.

♦ 19 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

W pokoju w internacie było chłodno, ale pościel Aelity lepiła się od potu.

Dziewczynka obudziła się, słysząc szczekanie psów... takie samo jak w swoim śnie.

Może to początek szaleństwa.

Aelita wstała, dotknęła bosą stopą zimnej podłogi i zadrżała. Włożyła bluzę. Z okna pokoju widać
było park koło szkoły. Było jeszcze ciemno, ale na niebie pojawiły się już pierwsze oznaki świtu.

Przy odrobinie wyobraźni można było dostrzec zarysy

Pustelni - willi, która należała kiedyś do jej taty.

Czesała przed lustrem płomiennorude włosy. Przed sobą widziała dziewczynkę, która

miała trzynaście lat, ale wyglądała na młodszą. Miała oczy podkrążone od snu i

delikatną twarz, na której malował się strach. Przez mgnienie oka zobaczyła w lustrze swoje odbicie,
które wyglądało tak jak w jej śnie. Miało ono różowe włosy, spiczaste uszy elfa i dwie pionowe
kreski makijażu na policzkach. Kim była naprawdę? Aelitą

Schaeffer, córką Walda i Anthei, Aelitą Stones, podającą się za kuzynkę Odda,

uczennicą zapisaną do szkoły Kadic, czy też Aelitą, dziewczynką-elfem, mieszkającą

w wirtualnym świecie Lyoko?

„Przestań o tym myśleć. Lyoko już nie istnieje".

Dziewczynka wzięła z szafki nocnej komórkę i wybrała numer.

♦ 20 ♦

♦ FACET Z DWOMA PSAMI ♦

Po siódmym dzwonku usłyszała niewyraźny głos:

Yyy... Halo?

-To ja.

Aelita, co... - dziewczynka słyszała, jak Jeremy po omacku szuka na szafce

nocnej swoich okularów, odrzuca kołdrę, coś mu spada. - Która godzina?

Czy możesz przyjść do mnie? Proszę.

Jeremy nie odpowiedział. Po pięciu minutach już pukał do drzwi przyjaciółki.

Gorąca czekolada z dużą ilością cukru. Chłopiec poszedł najpierw do automatu z

napojami na parterze internatu i wziął dwie czekolady. Był uważny i troskliwy jak

zawsze.

Powoli skosztował swojego napoju. Wyglądał na zmartwionego. Miał blond włosy i

okrągłe okulary w czarnych oprawkach. Był ubrany we flanelową piżamę, na którą w

pośpiechu włożył za duży wełniany sweter. I miał taką minę...

Z czego się śmiejesz? - spytał.

Twarz Aelity się rozjaśniła.

Z twojej miny. Jesteś zawsze taki poważny.

Nieprawda! - zaprotestował Jeremy. - Tylko że w tej czekoladzie jest za mało

cukru! Wiesz - ciągnął po chwili milczenia - myślałem o tym i uważam, że powinnaś

się prze-

♦ 21 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

nieść do dwuosobowego pokoju. Z koleżanką nie będziesz czuła się w nocy taka

samotna.

Aelita pod wpływem impulsu wzięła go za ręce i potrząsnęła głową.

-Nie.

Dlaczego? Odkąd wróciliśmy do Kadic, nie śpisz, a jeśli śpisz, budzisz się

wystraszona w środku nocy.

Przejdzie.

A koszmar? Znowu ten sam?

Aelita wypiła jednym łykiem pół czekolady.

Mniej więcej - wymamrotała. - Pamiętasz wideo nakręcone przez mojego ojca?

I zdjęcia domu, z którego okien widać było góry?

Jeremy przytaknął. Pod koniec ferii bożonarodzeniowych on, Aelita i ich przyjaciele zebrali się w
Pustelni, żeby spędzić wspólnie jeden dzień i pomóc Aelicie odzyskać

wspomnienia. Odkryli tajny pokój, znajdujący się w piwnicy willi, oraz tajemnicze

nagranie wideo zostawione przez profesora Hoppera, ojca Aelity. Chłopiec obejrzał je przynajmniej
ze sto razy.

Aelita ciągnęła dalej:

We śnie zawsze widzę ten dom. Tata pracuje poza domem, a mama jest w

swoim pokoju. Tylko że potem...

Twoja mama znika - dokończył za nią Jeremy.

♦ 22 ♦

♦ FACET Z DWOMA PSAMI ♦

Tak. Biegnę do niej i znajduję otwartą szeroko szafę, potłuczone szyby w oknie

i ubrania mamy rozrzucone po podłodze i podeptane. I czuję, że ktoś jest w domu

oprócz mnie. Jest blisko i głośno oddycha. Boję się, że mnie złapie, i...

Uspokój się, Aelito. Film twojego taty musiał tobą wstrząsnąć. To są tylko

fantazje.

Mylisz się - odpowiedziała dziewczynka, patrząc przyjacielowi prosto w oczy.

- To nie tak. To są wspomnienia, Jeremy. Wspomnienia, które wymazałam z pamięci.

A potem nagle w moim śnie pojawił się ogromny, czarny pies z zakrwawionym

pyskiem. Zaczął mnie gonić. Obudziłam się, zanim zdążył mnie ugryźć... i wydawało

mi się, że słyszę, jak psy szczekają w ogrodzie dokładnie pod moim oknem.

Jeremy wziął ją za rękę. Była zimniejsza od jego ręki. Aelita się zaczerwieniła.

No i co teraz? - zapytała.

Pójdziemy na śniadanie - odpowiedział ze śmiechem. -Ale najpierw muszę

skoczyć na chwilę do mojego pokoju.

Po co?

Nie możemy przecież pójść w piżamach.

Jeremy i Aelita ubrali się, poszli na śniadanie, a potem wspólnie udali się na szkolny dziedziniec.
Spotkali tam swoich najlepszych przyjaciół, którzy także znali tajemnicę

♦ 23 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Lyoko. To właśnie z nimi rozmawiali po nocach, kiedy nie mogli zasnąć. Odd Della

Robbia w dresie i z dziwacznie uczesanymi jasnymi włosami. Ulrich Stern, chudy i

żylasty, oparty o kolumnę. Yumi Ishiyąma o prostych kruczych włosach, bladej

twarzy i migdałowych oczach, ubrana jak zawsze na czarno.

Yumi była jedyną osobą z paczki, która nie mieszkała w internacie, tylko razem z

rodzicami i bratem w domu położonym niedaleko szkoły. Wrzucała właśnie monety

do automatu do kawy, a za jej plecami Odd i Ulrich chichotali, coś knując.

Z czego się śmiejecie? - zapytał Jeremy, podchodząc do nich z Aelitą.

Z niczego - odpowiedział Odd, tłumiąc śmiech. -Tylko że Sissi... Ulrich... Hej,

ale macie podkrążone oczy. Balowaliście do północy?

Tej nocy też mi się śniły koszmary - wyjaśniła pośpiesznie Aelita.

Yumi próbowała ją uspokoić.

-To przez ten tajny pokój z Pustelni. Film twojego ojca tobą wstrząsnął.

Wzięła z automatu swoje cappuccino i plastikową łyżeczką rozmieszała cukier.

Najwyższa z całej paczki, przewyższała Ulricha o parę centymetrów. Była tak

szczupła i wiotka,

♦ 24 ♦

♦ FACET Z DWOMA PSAMI ♦

że trudno było ją sobie wyobrazić w stroju wojowniczki. Mimo to odznaczała się siłą i umiała
walczyć. Ulrich nie mógł się oprzeć, żeby nie obserwować jej spod oka.

Yumi nigdy nie okazywała emocji i nie odzywała się za wiele, tak samo jak on.

Dlatego czuli się dobrze razem. Z tego powodu, a może jeszcze z innego.

Odwrócił wzrok.

Dobrze, że znaleźliśmy to nagranie. Teraz mamy wszystkie wskazówki i nowy

trop - powiedział.

Wszystkim śnią się złe sny, Aelita - dodał Odd. - Nie trzeba tylko ich brać na

serio. A teraz idealna pora na drzemkę, mamy historię!

Nie gadaj głupot, Odd - uciszył go Ulrich. - Szybko albo się spóźnimy.

Też muszę spadać, zostało mi zadanie z matematyki - zawtórowała mu Yumi,

która była od nich o rok starsza i chodziła do innej klasy.

To nara! - pożegnał ją Ulrich i się uśmiechnął.

Ulrich, Odd, Jeremy i Aelita spóźnili się na lekcję całe pięć minut i wbiegli do klasy, gdy
nauczycielka zamykała już drzwi. Szybko jednak zatrzymali się jak wryci przed

korpulentnym dyrektorem Delmasem, który obserwował ich zza szkieł okularów.

♦ 25 ♦

-J

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

O której to godzinie wchodzi się do klasy?

Jeremy próbował coś wyjaśnić, potem odwrócił się do Odda i zobaczył, że przyjaciel

wygląda, jakby w niego piorun strzelił. Ale nie patrzył na pana Delmasa. Patrzył na kogoś, kto stał tuż
obok dyrektora. Dziewczynka. Niezbyt wysoka, z krótkimi blond

włosami, opaloną twarzą i wielkimi niebieskimi oczami. Nie była z ich szkoły, bo

inaczej Jeremy by ją pamiętał. I wyglądało na to, że Odd zakochał się w niej od

pierwszego wejrzenia.

Della Robbia, co tak stoisz? - obudził go rozkazujący ton dyrektora. - Wszyscy

na swoje miejsca, migiem.

Dzieci znalazły się w swoich ławkach, nauczycielka zasiadła za katedrą. Pan Delmas

odchrząknął, tak jak przed oficjalnym wystąpieniem.

A zatem - zaczął - to przykre, że nie udało się jej przyjechać tydzień temu,

kiedy zaczęły się lekcje, ale lepiej późno niż wcale, prawda? No więc, dzieci, miło mi przedstawić
wam nową koleżankę, która będzie z wami chodzić do naszej szkoły.

Oto Eva Skinner.

Miło mi - wymamrotała dziewczynka, wpatrując się w jakiś punkt przed sobą.

To mnie jest miło! - krzyknął Odd na całe gardło, podczas gdy reszta klasy

milczała.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem i chłopiec zrobił się czerwony jak burak. Dyrektor

szybko uciszył dzieci.

♦ 26 ♦

♦ FACET Z DWOMA PSAMI ♦

Jestem przekonany, że będzie ci miło, Odd, dziękuję za wypowiedź. A więc

Eva dopiero przyjechała ze swoimi rodzicami ze Stanów Zjednoczonych. Z jakiego

miasta?

Dziewczynka bez słowa wpatrzyła się w dyrektora.

Pan Delmas uśmiechnął się pobłażliwie.

Chyba nie rozumie jeszcze dobrze naszego języka. Skąd jesteś, Evo? - zapytał,

wymawiając wolno każde słowo.

Ze Stanów Zjednoczonych - odpowiedziała Eva, nie patrząc na niego.

Mówiła po francusku z dziwnym akcentem. Jeremy spojrzał na Odda. Ten gapił się

na Evę jak osłupiały, z otwartą buzią i głupią miną. Ulrich, który siedział z nim w ławce, musiał
dźgnąć go łokciem w bok, żeby go sprowadzić na ziemię.

Cóż, zakładam, że później nam opowiesz o swoim mieście - teraz dyrektor

odwrócił się znowu w stronę uczniów. - Chcę, abyście przyjęli Evę z entuzjazmem.

Nie będzie nocować w internacie, jej rodzice mieszkają niedaleko, ale pamiętajcie, że dzisiaj
przyjechała nowa koleżanka, gotowa zacząć swoją długą podróż do krainy

wiedzy...

Odd zauważył, że Jeremy go obserwuje i porozumiewawczo wzniósł oczy. Jego

twarz mówiła: „Ona jest piękna!".

...krótko mówiąc, pomóżcie jej się zintegrować i bądźcie dla niej mili. Pan

Della Robbia niech pamięta, że nie może być za miły.

♦ 27 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Kolejny ogólny wybuch śmiechu.

Grigory Nictapolus nie posprzątał - nie miał na to czasu. Podłogę pomieszczenia

stanowił tylko goły beton, po którym przetaczały się dwa psy. Hannibal i Scypion,

rozrywając zębami surowe mięso, walczyły o ćwiartkę wołu.

Grigory złożył przywieziony sprzęt i zdążył nawet przespać się przez dwie godziny.

Salon zmienił wygląd. Na ścianach znalazły się teraz kable elektryczne, przyczepione za pomocą
czarnej taśmy klejącej. Na ziemi stały dwa wielkie monitory. Jeden z nich miał czterdzieści dwa cale
i był produkcji chińskiej. Wokół niego stało dwanaście

mniejszych monitorów. Poza tym na dachu Grigory założył dwie anteny

paraboliczne; zamontował je tak, żeby nie było ich widać z ulicy. Dwie mniejsze

anteny postawił w domu. Dalej - jedną antenę krótkofalową działającą na niskich

częstotliwościach, skaner do wychwytywania transmisji z radiowozów policyjnych,

komputer podłączony do monitorów, dwa inne oddzielne komputery, no i oczywiście

łącze internetowe.

Przyniósł te wszystkie rzeczy, a w półciężarówce zostały jeszcze trzy zamknięte

skrzynie. Dwie z nich wypełniały kamery wideo i aparaty podsłuchowe. Na trzeciej

skrzyni widniał znak zielonego Feniksa. Znajdował się w niej jego skarb: Machina,

archiwum kart pamięci. Grigory popatrzył

♦ 28 ♦

♦ FACET Z DWOMA PSAMI ♦

czule na skrzynię i nalał sobie filiżankę herbaty. Użyje Machiny we właściwym

czasie.

Na dywanie, obok klawiatury od głównego komputera, leżał karabin automatyczny.

Był to karabin szturmowy XM8, prototyp, który nigdy nie wszedł do produkcji. To

było coś. Grigory uważał, że broń nie będzie mu potrzebna, aby dokończyć akcję, ale pomagała mu
się skupić.

Usiadł na dywanie i obudził komputer ze stanu uśpienia. Z głośników rozbrzmiewał

głos dziewczynki: „Wspomnienia, które wymazałam z pamięci. A potem nagle w

moim śnie pojawił się ogromny, czarny pies z zakrwawionym pyskiem. Zaczął mnie

gonić".

Grigory nie musiał zaglądać do dossier, aby rozpoznać głos: była to Aelita Stones.

Albo Aelita Hopper. Albo Aelita Schaeffer.

Pies. Dziewczynka usłyszała zatem jego pieski. Musi być ostrożny.

Potem nastąpiła przerwa w nagraniu. Dwie, trzy sekundy.

„Pójdziemy na śniadanie". To był inny głos. Program do rozpoznawania głosów

wyświetlił na monitorze zdjęcie osoby mówiącej. Jeremy'Belpois.

Mikrofon kierunkowy działał dobrze, ale zasięg miał za mały. W ciągu dwudziestu

czterech godzin sypialnia dziewczynki zostanie objęta podsłuchem w stu procentach.

♦ 29 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Kiedy mężczyzna skończył pić herbatę, na głównym monitorze pojawiło się czarne

okienko: Szyfrowane połączenie z numeru zastrzeżonego jest aktywne. Stopień

bezpieczeństwa 1. Zastosować?

Grigory zatwierdził i na dwóch bliźniaczych monitorach pojawił się obraz

mężczyzny widzianego tylko do piersi. Ubrany był w szarą marynarkę, białą koszulę

z wydłużonymi rogami kołnierzyka w stylu lat siedemdziesiątych i niebieski krawat.

W klapie marynarki miał szpilkę w kształcie ptaka. Był to zielony Feniks, symbol

organizacji Green Phoenix. Był to jej szef. Nazywano go Hannibal Mag.

Mag bawił się komputerową myszką, pobrzękując przy tym pierścieniami, które miał

na palcach. Jego twarz była w półcieniu. Wielki kapelusz o szerokim rondzie

zakrywał oczy, policzki i nos. Widać było tylko kwadratową szczękę i wielkie usta,

uśmiechające się szyderczo i odsłaniające dwa złote zęby.

Grigory, dzień dobry.

Dzień dobry, szefie.

Głęboki głos Maga był zniekształcony przez urządzenia elektroniczne. Grigory

wiedział, że nigdy nie uzyska wiernego nagrania audio, bez względu na to, ile by nad tym pracował.

Jak podróż?

♦ 30 ♦

♦ FACET Z DWOMA PSAMI ♦

W porządku, szefie - odpowiedział Grigory. - Baza już działa, myślę, że do

jutra ustawię w willi wszystkie aparaty.

Mag cmoknął z aprobatą.

Super. Ale pamiętaj, że monitorowanie jest tylko jednym z celów. Teraz, gdy

sygnał w szkole Kadic jest znów aktywny, najważniejsze, żebyś zebrał nowe

informacje.

Tak jest, szefie.

Grigory zmniejszył zdjęcie swojego pryncypała do wielkości miniatury i zaczął

grzebać w cyfrowym dossier.

Czy ma pan jakieś preferencje, szefie? Od kogo mam zacząć?

To mnie nie obchodzi, Grigory - głos Maga, mimo że zniekształcony, brzmiał

zimno. - Zależy mi jedynie, żeby nasz projekt posuwał się do przodu. Potrzebuję

tylko szpargałów podpisanych przez profesora. Potrzebuję kodu programu.

-Tak jest, szefie.

Ale przede wszystkim chcę potwierdzenia, że ten słynny superkomputer

naprawdę istnieje. Dziesięć lat temu jeden z naszych najbardziej zaufanych agentów

nas zdradził. To był ciężki cios. I chcę się odegrać. Jasne?

Jasne, szefie.

W okienku na monitorze pojawił się chłopiec o rozwichrzonych blond włosach. U

nogi miał pokracznego psa. Za nim

♦ 31 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

stało dwoje dorosłych, którzy wyglądali na bardzo szczęśliwych i zadowolonych.

Pod zdjęciem wyświetliło się imię: Odd... - Della Robbia. Zacznę od nich, szefie.

Mag zarechotał w odpowiedzi.

DOSSIER WA L D □ SCHAEFFERA

Odd włożył sobie łyżkę do buzi. Zupa była ciepła. Przełknął ją. Ulrich klepnął go po plecach:

Hej, to przecież zupa jarzynowa!

Mhm - przytaknął chłopiec. Wzrok miał nieobecny. Kolejna łyżka.

Co się z nim dzieje? - wmieszała się zdziwiona Yumi.

Coś mu odbiło - wzruszył ramionami Ulrich. - Przecież on nie cierpi warzyw!

Odd nie widział talerza,, który miał przed sobą, stolika ani przyjaciół. Wpatrywał się w drugi koniec
stołówki. Znajdowała się tam Eva Skinner. Podeszła właśnie do

samoobsługowego bufetu. Po chwili wahania wzięła tacę, naśladując inne dzieci, ale

zapomniała o sztućcach i szklance. Podeszła do kucharki, uśmiechniętej kobiety w

wielkim, białym fartuchu.

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Jarzynka czy frytki?

Dziewczynka wpatrywała się w nią bez słowa.

Dobrze się czujesz? - spytała kucharka.

Ulrich, który także obserwował tę scenę, powiedział:

Co ona wyprawia? Nigdy w życiu nie była w stołówce?

I co z tego? - wymamrotał rozmarzony Odd. - Jest piękna.

Wygląda na to, że ta nowa ma kłopoty - zauważyła Sissi, która pojawiła się za

ich plecami.

Niektórzy uważali, że Elizabeth Delmas (zwana Sissi) to najpiękniejsza dziewczyna

w szkole. Wszyscy się zgadzali, że także najbardziej antypatyczna. Jako córka

dyrektora była jednak nietykalna. Sissi weszła do stołówki, jak zawsze w

towarzystwie swoich dwóch adoratorów, Hervégo i Nicolasa, i skierowała się od razu

w stronę nowej.

Wzięła tacę, położyła na niej widelec, postawiła szklankę, a następnie, uśmiechając się złośliwie,
wręczyła ją Evie.

Widzisz? - zawołała potem głośno, żeby wszyscy ją słyszeli. -To nie takie

trudne. Teraz możesz zamówić, co chcesz, potem usiądziesz i zjesz. Musisz używać

tego: nazywają się sztućce. Mogę ci pokazać, jak się ich używa. Biedactwo, pewnie

w Ameryce nie macie czegoś takiego.

Hervé i Nicolas zachichotali szyderczo.

♦ 34 ♦

♦ DOSSIER WALDO SCHAEFFERA ♦

Eva uśmiechnęła się anielsko.

Jesteś bardzo miła. Jesteś... kelnerką, prawda? Mogłabyś wziąć mój obiad i

zanieść go do stolika? Poproszę to zielone coś i kawałek tego tam. Dziękuję.

Sissi zaczerwieniła się ze złości.

Ja kelnerką? Jak śmiesz?\

Odd, Ulrich i inni zaczęli się głośno śmiać.

Rozwścieczona Sissi obróciła się na pięcie i ruszyła do drzwi.

Jeszcze nie zjedliśmy! - zaprotestował Nicolas.

Nie jestem już głodna - ostudziła go.

Cała trójka wyszła ze stołówki. Odd siedział z szeroko otwartymi ustami. Ulrich

wepchnął mu do nich kawałek chleba.

Jedno jest pewne! - stwierdził. - Nasza nowa koleżanka ma charakterek.

Jeremy zajmował jeden z nielicznych jednoosobowych pokoi dla chłopców. Nie było

w nim prawie nic poza ogromnym plakatem z wizerunkiem Einsteina i szerokim

biurkiem.

Dawniej trzy czwarte biurka zajmował komputer Jeremy'ego, który był zawsze

połączony z superkomputerem w opuszczonej fabryce. Od kiedy jednak Lyoko znik-

♦ 35 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

nęło na zawsze, chłopiec porzucił informatykę i zamknął wszystko w pudle

schowanym w szafie. W ten sposób chciał zatwierdzić zniknięcie wirtualnego świata.

Teraz na biurku znajdowały się tylko: telewizor, laptop do surfowania w Internecie, trochę książek i
pisemek.

Martwię się o Aelitę - westchnął Jeremy.

Cała paczka zebrała się w jego pokoju. Yumi i Ulrich siedzieli po turecku na ziemi.

Odd bawił się na łóżku z Kiwim, swoim psiakiem. Był to pies bez sierści, o pysku

nieproporcjonalnym w stosunku do reszty ciała. Kiwi wskakiwał na brzuch swego

pana i wyglądał na zadowolonego.

Cóż, w końcu to tylko koszmary - Odd próbował zbagatelizować problem.

-To nie są tylko koszmary. Aelita również w przeszłości miała szczególne sny,

pamiętacie? Może są one wskazówką, jak ma szukać swojej mamy. Wiemy, że ją

porwano, ale nie wiemy, kto to zrobił. Ani gdzie ona się teraz znajduje.

Minęło tyle czasu, Jeremy - zauważyła Yumi. - Aelita była wtedy bardzo mała,

nie pamięta nawet swojej mamy. Przez tyle lat Anthea mogła...

Nie dowiemy się tego nigdy, jeśli jej nie poszukamy -uciął Jeremy. -1 musimy

zdobyć więcej danych o profesorze Hopperze! Za każdym razem, kiedy znajdujemy

nowe informacje o nim, wszystko się bardziej komplikuje. Na przykład

♦ 36 ♦

♦ DOSSIER WALD SCHAEFFERA ♦

dlaczego stworzył Lyoko? I dlaczego potem pomógł nam je zniszczyć?

Wydaje mi się to proste: Xana - odpowiedział Ulrich. - Gdybyśmy nie

zdezaktywowali Lyoko, Xana mógłby opanować nasz świat.

Zdenerwowany Jeremy zacisnął pięści.

-Ale przecież Xana też został stworzony przez profesora Hoppera! Poza tym

pomyślcie: jak długo możemy udawać, że Aelita jest kuzynką Odda? W czasie ferii

policja o mały włos nie odkryła prawdy. Wtedy udało nam się jakoś z tego wywinąć.

Ale wcześniej czy później ktoś sprawdzi albo zadzwoni do państwa Della Robbia,

którzy powiedzą, że kuzynka Aelita Stones nigdy nie istniała.

Odd postawił Kiwiego na ziemi i podniósł głowę.

Streszczaj się. Masz już w głowie jakiś niezawodny plan albo coś w tym stylu.

Twoja mina to mówi.

Mniej więcej - potwierdził Jeremy z uśmiechem i poprawił sobie okulary na

nosie. - No więc, wiemy, że w 1985 roku Hopper z Aelitą ukrył się tu, w Kadic. Przez pewien czas
uczył przedmiotów ścisłych w naszej szkole.

Odd spojrzał na niego.z ukosa.

Zatem chciałbyś...

Porozmawiać z osobą, która przejęła jego obowiązki. Czyli z panią Hertz. To

ona zastąpiła Hoppera, możliwe, że coś wie.

♦ 37 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO

Ale Hertz jest taka strasznie sztywna - westchnął Ulrich. - Co ona może

wiedzieć o porwaniach, wirtualnych światach i tajnych agentach?

Jeremy potrząsnął głową.

Nie mamy innego wyboru.

Było popołudnie. Drzewa w parku przed szkołą Kadic rzucały coraz dłuższe cienie.

Robiło się coraz zimniej. Na ścieżkach i trawnikach nadal leżały zwały śniegu.

Aelita siedziała sama na ławce. Przesuwała w palcach złoty medalion, jedną z

nielicznych pamiątek po ojcu, Wal-do Schaefferze, w szkole znanym jako Franz

Hopper. W jej wspomnieniach roiło się od imion. Imion, które mówiły o tylu życiach, które były

jednym życiem - jej życiem. Płaski krążek medalionu wisiał na prostym

złotym łańcuszku. Na powierzchni były wyryte litery W i A oraz węzeł marynarski.

Aelita znalazła nieco informacji na ten temat i dowiedziała się, że ten węzeł

nazywano „węzłem podwójnym zderzakowym". Był stosowany, aby związać ze sobą

dwa różne sznury. Im mocniej ciągnęło się za sznury, żeby je rozwiązać, tym bardziej węzeł się
zacieśniał. Rysunek ten miał określone znaczenie: Waldo i Anthea,

związani na zawsze.

♦ 38 ♦

♦ DOSSIER WALDO SCHAEFFERA ♦

W rzeczywistości medalion nie wystarczył, żeby utrzymać ich przy sobie. Jej tata i

mama byli daleko od prawie dwudziestu lat. Dziewczynka potrząsnęła głową, jakby

chciała odpędzić myśl: tak naprawdę, jej tata i mama już na zawsze będą daleko od

niej. Tata nie żyje, a mama...

Czemu płaczesz?

Eva Skinner uśmiechała się dziwnie. Wyglądała, jakby była zakłopotana, a

jednocześnie myślami błądziła gdzieś daleko. Aelita otarła łzy rękawem kurtki. Eva

dopiero co przyjechała do Kadic, wszystko musiało być dla niej nowe. Tego

popołudnia miała na sobie tylko lekką bawełnianą bluzeczkę, ale zachowywała się

tak, jakby nie czuła zimna.

Nic mi nie jest - odpowiedziała nieśmiało Aelita, chowając pod swetrem cenny

medalion.

Jeśli chcesz, pójdę sobie - powiedziała Eva.

Aelita potrząsnęła głową.

Zostań, nie przeszkadzasz mi. No i nie ma sensu tracić czasu na płacz.

A widząc, że nowa się-nie odzywa, dodała po chwili:

-Wiesz, widziałam cię dziś w stołówce. Z Sissi. Nie przejmuj się nią, zawsze zgrywa ważniaczkę.

Nie szkodzi - powiedziała Eva. - To dlatego, że jestem tą nową.

Tak, rozumiem cię - uśmiechnęła się Aelita.

♦ 39 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

W rzeczywistości, Aelita nie była wcale „tą nową". Chodziła do Kadic wiele lat temu.

Ale potem było Lyoko i nie przybyło jej lat. Gdy wróciła do świata rzeczywistego,

wszystko wydawało jej się takie dziwne. „Obce" - to było właściwe słowo.

Aelita poczuła, że Eva jest jej bliska. Nagle zdała sobie sprawę, że dziewczynka

mówi po francusku o wiele lepiej niż rano. Zrobiła niewiarygodne postępy.

Wydawało się, że Eva zna więcej słów. Również jej cudzoziemski akcent był mniej

słyszalny. Musiała być bystrą dziewczyną. Szybko się uczyła.

Aelita podała jej rękę.

-Jeśli czegoś będziesz potrzebować, nie krępuj się, możesz na mnie liczyć.

Chciała powiedzieć: „Zostaniemy przyjaciółkami?".

- Dobrze - uśmiechnęła się Eva i uścisnęła rękę Aelity.

Chciała powiedzieć: „Zostaniemy przyjaciółkami!".

Jeremy zamierzał zrealizować swój plan. Poczekał aż do szóstej wieczorem. O tej

godzinie pani Hertz zamykała się w swoim gabinecie, żeby poprawiać klasówki.

Gabinet pani profesor od przedmiotów ścisłych przypominał laboratorium alchemika.

Był mały i zapełniony dziwnymi przedmiotami, które zajmowały nie tylko biurko i

biblioteczkę, lecz także podłogę i parapet. Były tam ogniwa Volty i aparaty

♦ 40 ♦

♦ DOSSIER WALD SCHAEFFERA ♦

destylacyjne, serie probówek wypełnionych różnymi związkami chemicznymi,

sekstansy i oscylometry.

Pani profesor była drobną i szczupłą kobietą. Nosiła ogromne, okrągłe okulary. Na

głowie miała sięgającą ramion strzechę siwych włosów. Ubrana była jak zawsze w

fartuch laboratoryjny. Kiedy Jeremy wszedł do niej, przeglądała właśnie wielki zbiór notatek.

Jeremy! - zdziwiła się na jego widok. - Co tu robisz o tej porze? Jakiś problem

z referatem o komórkach?

Chłopiec rozejrzał się za miejscem, gdzie mógłby usiąść. Nic nie znalazł. W końcu

usadowił się na rocznikach „Scientific American" z lat 1989-2004, które leżały przed biurkiem.

Odkaszlnął, nie wiedząc, od czego zacząć.

Otóż pani profesor... yyy. Tak naprawdę szukam informacji o Franzu Hopperze,

profesorze, który uczył w Kadic przed panią.

Pani Hertz podniosła oczy znad papierów i Jeremy zrozumiał, że wpatruje się w

niego uważnie. Szybko jednak dostrzegł, że pani profesor przyjęła to, co powiedział, bez entuzjazmu.

Dlaczego cię to interesuje? - zapytała, na pozór obojętnie.

Tak po prostu - próbował odwrócić jej czujność. -W szkolnej bibliotece

znalazłem książkę profesora Hoppera, wstęp do układów kwantowych...

♦ 41 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

...stosowanych w informatyce. Tak, znam tę pracę. Ale wydaje mi się, że jest

ona trochę za trudna dla chłopca w twoim wieku.

W głowie Jeremy'ego zapaliło się czerwone światełko: jeśli pani Hertz zna tę książkę, to może się
interesuje komputerami kwantowymi? Czy wie, że profesor Hopper

zbudował taki komputer w opuszczonej fabryce w pobliżu szkoły?

Nie chciał zmarnować okazji.

Zaciekawiła mnie postać profesora Hoppera. Chciałem powiedzieć, że skoro,

no, uczył tu, w naszej szkole, to może go pani znała?

Tak. Nie... Z widzenia. Zaczęłam uczyć w Kadic zaraz po tym, jak stąd

odszedł.

Ale jeśli się nie mylę, w tym czasie, chociaż jeszcze pani nie uczyła, była pani

asystentką w laboratorium - drążył Jeremy. - Pracowała pani razem z profesorem

Hopperem przez co najmniej dwa lata, prawda?

Jeremy - przerwała mu zniecierpliwiona pani Hertz. - Czy to przesłuchanie?

Tak, dziesięć lat temu byłam asystentką w laboratorium chemicznym, ale profesor

Hopper nie był zbyt zainteresowany tym przedmiotem. Mogłam go widzieć parę razy.

I to wszystko.

Jeremy przytaknął bez przekonania. Coś tu śmierdziało.

♦ 42 ♦

♦ DOSSIER WALDD SCHAEFFERA ♦

Znów zaatakował:

Ale pani profesor wie, dlaczego odszedł? W 1994 roku opuścił szkołę, a potem

jakby się rozpłynął...

Przykro mi, nic nie wiem - ucięła. - A ty, zamiast myśleć o fizyce kwantowej,

lepiej byś się skupił na biologii. Czekam jutro na twój referat o komórkach. Jeśli to już wszystko, to
dobranoc.

Chłopiec wstał, potknął się o wielki elektromagnes i o mały włos nie przewrócił

pism, na których siedział. Nigdy dotąd pani profesor nie zbyła go tak pośpiesznie i wymijająco.

Wychodząc, przymknął tylko drzwi. Na korytarzu było pusto, nie kręcił się żaden

nauczyciel. W końcu była to pora kolacji. Stał nieruchomo oparty o parapet,

nasłuchując odgłosów zza uchylonych drzwi.

Usłyszał, że pani profesor wzięła głęboki oddech, potem podniosła słuchawkę i

wykręciła numer.

Pan dyrektor? Tu Susan Hertz. Dopiero co był u mnie Jeremy Belpois - pauza.

- Szukał informacji o Franzu Hopperze. Tak, dziękuję. Już idę do pana.

Jeremy uciekł.

Plama na ścianie przypominała coś znajomego. Odd leżał na brzuchu w swoim

pokoju i próbował się skoncentrować: to jest... serce... usta Evy Skinner...

♦ 43 ♦

♦ DOSSIER WALDO SCHAEFFERA ♦

Znów zaatakował:

Ale pani profesor wie, dlaczego odszedł? W 1994 roku opuścił szkołę, a potem

jakby się rozpłynął...

Przykro mi, nic nie wiem - ucięła. - A ty, zamiast myśleć o fizyce kwantowej,

lepiej byś się skupił na biologii. Czekam jutro na twój referat o komórkach. Jeśli to już wszystko, to
dobranoc.

Chłopiec wstał, potknął się o wielki elektromagnes i o mały włos nie przewrócił

pism, na których siedział. Nigdy dotąd pani profesor nie zbyła go tak pośpiesznie i wymijająco.

Wychodząc, przymknął tylko drzwi. Na korytarzu było pusto, nie kręcił się żaden

nauczyciel. W końcu była to pora kolacji. Stał nieruchomo oparty o parapet,

nasłuchując odgłosów zza uchylonych drzwi.

Usłyszał, że pani profesor wzięła głęboki oddech, potem podniosła słuchawkę i

wykręciła numer.

Pan dyrektor? Tu Susan Hertz. Dopiero co był u mnie Jeremy Belpois - pauza.

- Szukał informacji o Franzu Hopperze. Tak, dziękuję. Już idę do pana.

Jeremy uciekł.

Plama na ścianie przypominała coś znajomego. Odd leżał na brzuchu w swoim

pokoju i próbował się skoncentrować: to jest... serce... usta Evy Skinner...

♦ 43 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Uff, musi przestać rozmyślać i zacząć się uczyć: następnego dnia jest odpytka z

francuskiego, a on jeszcze nie otworzył książki. Wziął podręcznik do literatury, który leżał na
podłodze grzbietem do góry. Kiwi podgryzał jego okładkę. Pies zaszczekał,

zły, że mu zabrano przekąskę.

Spokój - burknął Odd. - Później wezmę cię na spacer. Zaczął czytać. Stendhal

był najważniejszym pisarzem

z epoki Evy Skinner. Jego dziełem Eva kocha Odda była bez wątpienia Eva Skinner...

Hm, nie. Nie brzmiało to dobrze. Kiwi zaszczekał raz jeszcze.

Zamknij się wreszcie, dobrze? - zatrzasnął książkę do literatury i rzucił nią w

psa.

Kiwi zaskomlił i wybiegł z pokoju. Odd się ocknął.

Hej, piesku, gdzie, do licha, leziesz? Nie wolno... Wybiegł na bosaka na

korytarz i zobaczył, jak Kiwi pędzi

na dół po schodach, a następnie w stronę ogrodu.

Stój! - krzyknął. „Jeśli ktoś go zobaczy, to będzie wto-pa!", pomyślał.

W Kadic nie wolno było trzymać zwierząt. Ukrywał Kiwiego od prawie trzech lat,

ale w każdej chwili mogło się to wydać.

Odd, co jest, zgubiłeś buty? - spytała go Sissi, wyglądając zza drzwi swojego

pokoju.

♦ 44 ♦

♦ DOSSIER WALDO SCHAEFFERA ♦

-Tak, zwiały mi. Razem z twoim móżdżkiem. Jeśli je znajdziesz, daj mi znać -

odpowiedział i nie tracąc dalej czasu, popędził na dwór. Słońce już prawie całkowicie zniknęło za
budynkami i było naprawdę zimno.

Odd pobiegł w stronę boiska do piłki nożnej. Kiwi musiał zwiać gdzieś tam. Tylko że boisko było
obok sali gimnastycznej. A sala gimnastyczna znajdowała się we

władaniu...

O cholera, Jim! - zasyczał Odd.

Jim Morales był o wiele młodszy od pozostałych nauczycieli. Prawie wszystkie

dzieci zwracały się do niego na „ty" i traktowały jak starszego kolegę, a nie jak nauczyciela. Nie był
wredny, jeśli się go nie wkurzyło. Krępy i masywny, zawsze

nosił dres, co raczej nie jest dziwne u nauczyciela wuefu. Włosy miał związane

elastyczną opaską, a na policzku przyklejał wielki plaster. Uważał, że nadaje mu on wygląd
wojownika. Odd uważał, że Jim wygląda co najwyżej jak kretyn, który

skaleczył się przy goleniu, ale nigdy by mu tego nie powiedział.

Jim nachylił się nad Kiwim i pogłaskał go po brzuchu.

Hej, młody, co ty tu robisz? Zgubiłeś się?

Kiedy tylko pies zobaczył Odda, zerwał się na cztery łapy i pobiegł do niego.

Chłopiec wziął go na ręce.

Spokój, Kiwi - wymamrotał. - Wpakowałeś nas w ładny pasztet...

♦ 45 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

On nic nie zrobił! - oznajmił Morales, patrząc z góry na chłopca. -

Sympatyczny z niego psiak. Ale wiesz dobrze, że nie wolno trzymać zwierząt w

szkole.

Odd wzruszył ramionami.

To nie mój pies, nie wiem, czemu udaje, że mnie zna!

Kiwi polizał go po twarzy.

Nauczyciel uśmiechnął się sarkastycznie.

No widzę, widzę. Ciekawe, dlaczego zawołałeś go po imieniu! Teraz

pójdziemy do twojego pokoju, zostawimy psa i złożymy wizytę dyrektorowi, co ty na

to? Da ci zasłużoną karę.

W sali gimnastycznej Yumi i Ulrich trenowali kung-fu. Aelita stała w rogu i

obserwowała ich, słuchając muzyki.

Yumi wykorzystała chwilę nieuwagi spowodowaną wejściem Jeremy'ego i znienacka

złapała Ulricha za koszulkę. Po chwili obydwoje, splątani ze sobą, znaleźli się na

podłodze. Popatrzyli na siebie przez chwilkę, a potem wstali. Byli czerwoni na

twarzach, ale nie tylko ze zmęczenia.

No i? - spytał Jeremy'ego Ulrich, masując sobie obolałe plecy.

Aelita zdjęła słuchawki i wyłączyła MP3. Potem spojrzała pytająco na dwójkę

przyjaciół.

♦ 46 ♦

♦ DOSSIER WALDO SCHAEFFERA ♦

No i CO?

Jeremy oblał się zimnym potem.

No więc... Wiem, że powinienem był ci to powiedzieć... Ale myśleliśmy, że...

W sumie...

Poszedł rozmawiać z panią Hertz, żeby dowiedzieć się czegoś o twoim tacie -

pospieszyła mu z pomocą Yumi. -Myśleliśmy, że uda się w ten sposób znaleźć jakiś

trop.

Aelita spojrzała na chłopca.

A ty, Jeremy, nic mi nie powiedziałeś? Wielkie dzięki.

Jeremy przełknął ślinę. „Gdyby się przekopać przez linoleum w sali gimnastycznej,

można by się dostać do wnętrza ziemi. Może spróbować?".

Aelita podeszła do niego.

-To było bardzo, bardzo... - nagle zmieniła ton głosu -miłe. Dzięki.

I pocałowała go w policzek.

Serce Jeremy'ego fiknęło koziołka.

Słyszę jakiś hałas na zewnątrz - burknął Ulrich.

Yumi westchnęła.

To tylko Jim jak zawsze się na kogoś wydziera.

Lepiej rzucić okiem, chyba słyszałem głos Odda. Kontynuujcie beze mnie.

Chłopiec wybiegł na zewnątrz, ale Jim już sobie poszedł.

♦ 47 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Uhm, nie przeszkadzam? - spytał Jim Morales tonem, którego rzadko używał.

Dyrektor Delmas rzucił mu zza okularów piorunujące spojrzenie.

Jim, musisz nauczyć się pukać - powiedział.

No, przepraszam.

Odd wyszedł zza pleców nauczyciela. W gabinecie dyrektora była również pani

Hertz. Wyglądała jeszcze poważniej niż zwykle.

-Teraz lepiej wrócę do pracy, panie dyrektorze - zakończyła. - Bardzo dziękuję.

Nie ma za co. Proszę informować mnie na bieżąco. Do widzenia.

Obydwoje wyglądali na bardzo zatroskanych. Pani profesor wyszła. Nawet nie

pożegnała się z Jimem. Dyrektor zamknął pospiesznie pożółkłą papierową teczkę,

która leżała otwarta na biurku.

Zanim Delmas schował ją do szuflady, Odd zdążył przeczytać napis na okładce:

Waldo Schaeffer. Tak naprawdę nazywał się Franz Hopper, zanim schronił się w

Kadic!

Odd przypomniał sobie, że właśnie tego popołudnia Jeremy miał rozmawiać z panią

Hertz. Jego mózg zaczął szybko pracować: Jeremy rozmawia z Hertz, Hertz biegnie

do dyra, dyro ma teczkę Waldo Schaeffera... Bardzo dziwne.

♦ 48 ♦

♦ DOSSIER WALDD SCHAEFFERA ♦

Tymczasem Jim opowiedział dyrektorowi o zajściu z Kiwim.

I gdzie zostawiłeś psa? - zapytał Delmas.

W pokoju chłopca.

Dyrektor zwrócił się do Odda groźnym tonem:

Trzymanie zwierząt w pokojach jest surowo zabronione. Muszę cię zawiesić na

kilka dni. A teraz chodźmy zabrać psa.

W miarę jak zbliżali się do pokoju, w którym Odd mieszkał z Ulrichem, chłopiec

kurczył się i robił coraz bardziej nieszczęśliwy. Zostanie zawieszony. W życiu bywają gorsze rzeczy
niż tydzień nieprzewidzianych wakacji, ale teraz do szkoły przyjechała Eva. Taka cudowna
dziewczyna zaczyna chodzić do klasy, a jego zawieszają? To nie

fair!

Otworzył drzwi na rozkaz dyrektora. Był to zwyczajny, stary, zabałaganiony pokój.

Na ścianie, po stronie, którą zajmował Ulrich, wisiał plakat ze zdjęciem jakichś

mistrzów wschodnich sztuk walki. Nad łóżkiem Odda wisiał kultowy plakat: Harry

Metal roztrzaskuje gitarę elektryczną o wzmacniacz. Na ziemi walał się podręcznik

do francuskiego.

No i gdzie jest ten pies? - spytał dyrektor, rozglądając się dookoła.

Zmieszany Jim podrapał się w głowę.

♦ 49 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Musiał gdzieś się schować. Czekajcie... - schylił się i zaczął szukać pod

łóżkiem.

Odd odprężył się nieco i zaryzykował:

Proszę pana, mówiłem Jimowi, że ten pies nie jest mój.

Na pewno tu jest... - wymamrotał wuefista, otwierając szafę i szuflady. Zaczął

nawet podnosić abażury od lamp na szafkach nocnych.

-Jim, wystarczy, nie wygłupiaj się. Wstawaj.

Panie dyrektorze - zaprotestował Odd. - Nie może mnie pan zawiesić za psa,

który nie istnieje!

-Akurat ci wierzę-odpowiedział pan Delmas.-Ale ponieważ psa tutaj teraz nie ma,

upiecze ci się i będziesz miał tylko dwa dni odosobnienia. Pan profesor będzie po

ciebie przychodził przed lekcjami, a potem odprowadzi cię do pokoju. I masz

ABSOLUTNY ZAKAZ opuszczania pokoju. Jasne?

Chłopiec opuścił głowę. Przynajmniej będzie spotykał Evę w klasie.

Tak - wymamrotał.

Aty, Jim, chodź ze mną. Musimy sobie ustalić, że nauczyciel od gimnastyki nie

powinien zawracać głowy dyrektorowi psami, które nie istnieją.

Hasło w komputerze w sekretariacie było bardzo proste: sissidelmas. Tak nazywała

się córka dyrektora. Jeremy od-

♦ 50 ♦

• ._

♦ DOSSIER WALDD SCHAEFFERA ♦

krył to już w pierwszym tygodniu pierwszego roku nauki w szkole.

Chłopiec włączył swojego starego laptopa i otworzył bazę danych z sekretariatu.

Zaczął od sprawdzenia akt nauczycieli. Wyglądało na to, że pani Hertz faktycznie

była asystentką w laboratorium w czasie, kiedy w szkole uczył Hopper. Było to

jednak laboratorium fizyczne, nie chemiczne! A więc pani Hertz go okłamała.

Niemożliwe, żeby widziała Hoppera tylko parę razy.

Jeremy zaczął szperać w archiwum, aż wreszcie znalazł dossier Franza Hoppera.

Było to tylko kilka linijek: data obrony pracy magisterskiej, tytuły niektórych

publikacji. Nawet zdjęcie było ciemne i nie do rozpoznania.

Zatrzymał się nad ostatnią linijką w dossier: 6 czerwca 1994 ztożył podanie o

zwolnienie. Patrz list w załączniku. Ale w załączniku nie było żadnego listu i Jeremy był pewien, że
Hopper nigdy go nie napisał. To był okres, w którym profesor

stworzył Lyoko, i razem z Aelitą schronił się w wymyślonym przez siebie wirtualnym

świecie. Zniknął właśnie 6 czerwca.

Jeremy zastanowił się. Hopper schronił się w Lyoko, bo ktoś go szukał. Było jasne,

że nie mógł złożyć podania o zwolnienie przed ucieczką: byłby to sygnał, że chce

uciec. A więc było to jedno wielkie oszustwo. Ale dlaczego? Kto

♦ 51 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

chciał zataić ucieczkę nauczyciela i kto pomógł mu wcześniej schronić się w Kadic?

A przede wszystkim dlaczego Hopper szukał schronienia w Lyoko, skoro wiedział, że

tam właśnie znajduje się jego wróg Xana?

Tyle rzeczy bez sensu, tyle pytań bez odpowiedzi.

W tym momencie lampka nad biurkiem wybuchła z suchym trzaskiem, aż się

wzdrygnął. Laptop wyłączył się i automatycznie włączył ponownie.

Jeremy odszedł od klawiatury. Miał szeroko otwarte oczy, jakby zobaczył potwora.

To był skok napięcia. Lampki wybuchały. Wyglądało to dokładnie jak jeden z ataków

elektrycznych, jakie Xana tyle razy przypuszczał na Kadic. Ale to nie było możliwe.

Sztuczna inteligencja została zniszczona, a Lyoko - wyłączone. Musiał to być zatem

przypadek.

Jeremy wyłączył na nowo komputer i położył się na łóżku.

Był naukowcem.

Nie wierzył w przypadki.

KIWI RANNY

Dom Yumi stał w spokojnej dzielnicy, w odległości dziesięciu minut na piechotę od

Kadic. Była to mała, elegancka willa z zadbanym miniaturowym ogródkiem. Według

Ulricha wyglądało to wszystko „zbyt japońsko". Teraz jednak chłopiec nie miał

czasu, żeby myśleć o roślinach.

Zadzwonił do drzwi, próbując ukryć Kiwiego pod kurtką. Miał nadzieję, że rodziców

Yumi nie ma w domu.

O, to ty - powitała go krótko przyjaciółka.

Co za entuzjazm... - skomentował Ulrich ironicznie. - Ja też się cieszę, że cię

widzę. Mogę wejść? Twoi starzy w domu?

Nie, jestem tylko ja i Hiroki - odpowiedziała, wpuszczając go.

Ulrich zdjął buty, zanim wszedł na parkiet. Rodzice Yumi mieszkali we Francji od

wielu lat, ale zachowali zwyczaje ze

♦ BEZIMIENNE MIASTD ♦

swojej ojczyzny. Nawet gościom nie wolno było nosić butów w domu. Chłopiec

poruszył palcami w skarpetkach. Miał nadzieję, że nie śmierdzą - całą drogę ze

szkoły biegł.

Mieszkanie było urządzone w stylu orientalnym. Oprócz krzeseł i stołu zwykłej,

europejskiej wysokości w salonie stał także niższy stolik, a wokół niego leżały

poduszki, na których można było usiąść na klęczkach. W pokojach zamiast łóżek

były futony, cienkie japońskie materace, które leżały bezpośrednio na tatami, macie do przykrywania
podłogi.

Hiroki, dziesięcioletni brat Yumi, siedział na stercie poduszek na podłodze w salonie.

Grał w grę wideo. Dźwięk podkręcił na cały regulator, a na ekranie całe wojsko

potworów znajdowało się w trudnym położeniu. Hałas był piekielny.

Możesz to ściszyć? - wrzasnęła do niego Yumi. Potem zwróciła się do Ulricha.

- No więc co tu robisz?

W tym momencie Kiwi wpadł na genialny pomysł, żeby oznajmić światu swoją

obecność. Wyskoczył spod kurtki i rzucił się w objęcia Hirokiego, brudząc po drodze łapami
elegancką podłogę w salonie państwa Ishiyama.

Ulrich obejrzał swoje ubranie. Wewnętrzna strona kurtki i koszulka były podrapane i zaplamione
błotem.

O, cholera...

I co on tu robi? - dodała Yumi.

Ulrich westchnął.

♦ 54 ♦

♦ KIWI RANNY ♦

-Wychodziłem z sali gimnastycznej i zobaczyłem, jak Jim ciągnie Odda za ucho, a na

ręku trzyma Kiwiego. Ten durny pies dał się złapać. Poszedłem za nimi. Jim zamknął

psa w naszej sypialni, a potem zaprowadził Odda do dyra. Udało mi się zabrać

Kiwiego, bo inaczej Odda by zawiesili.

Yumi podparła się pod boki.

Nie odpowiedziałeś mi. Co wy obaj robicie tul

Nie wiedziałem, gdzie go zostawić! Jesteś jedyną osobą z naszej paczki, która

nie mieszka w internacie... Więc skoro nie możemy go tam trzymać, przynajmniej na

razie... pomyślałem, że może ty mogłabyś się zająć Kiwim... tylko przez parę dni,

słowo! Dopóki się sytuacja nie uspokoi.

Yumi odpowiedziała mu lodowatym tonem:

Chyba ci odbiło? Nawet nie ma mowy. Co by powiedzieli rodzice?

A odkąd to tak cię obchodzi, co myślą twoi starzy? -spytał Ulrich z irytacją. -

Trzeba pomóc Oddowi.

I to ty, ty mówisz o rodzicach? Proszę cię! W każdym razie odpowiedź brzmi:

nie.

Hej! Uspokójcie się - wtrącił się mały Hiroki. - Zajmę się Kiwim. To mój

przyjaciel!

Pies potwierdził to, liżąc go po buzi.

Powiedziałam już, że nie ma mowy - zganiła go Yumi.

Ulrich zignorował ją i nachylił się w stronę Hirokiego.

♦ 55 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

- Wielkie dzięki, młody, Odd będzie ci bardzo wdzięczny. Okej, a więc w porządku.

Przepraszam, ale muszę spadać.

Po czym zrobił w tył zwrot i wyskoczył na zewnątrz. Włożył buty i ruszył alejką do

bramy.

Jego rodzice... Yumi nie powinna była poruszać tego tematu. Ulrich od dawna nie

dogadywał się ze swoimi starymi, zwłaszcza z ojcem, który był staroświecki i bardzo surowy. Na
pewno lepiej by było załagodzić ten konflikt, żeby było jak za dawnych

czasów, kiedy jego rodzina trzymała się razem i nie było ciągłego napięcia w domu.

Ale teraz wydawało się to już niemożliwe. Zaczął biec ile sił w nogach w stronę

Kadic, starając się o tym nie myśleć. Bo nie miał ochoty myśleć. Nie miał ochoty

myśleć o niczym.

Zdjęcie Ulricha: chłopiec śmieje się, ma zmrużone oczy, bo słońce świeci mu prosto

w twarz. Wokół wklejonego do pamiętnika zdjęcia dziewczynka narysowała małe

kwiatki.

Yumi westchnęła i ułożyła się wygodniej na łóżku. Zamknęła drzwi na klucz: nie

chciała, żeby Hiroki się dowiedział, że jego siostra pisze pamiętnik. I że rysuje w nim kwiatki.
Nabijałby się z niej bez końca.

Przewróciła kartkę. Byt na niej szkic Ulricha, wyglądającego jak w Lyoko - w postaci samuraja. Na
włosach miał białą opaskę, ubrany był w eleganckie kimono, a u boku

♦ 56 ♦

♦ KIWI RANNY ♦

zwisała mu katana, długi miecz wojownika. Yumi, gdy się przeniosła po raz pierwszy

do Lyoko, spostrzegła, że obydwoje nosili tradycyjne japońskie stroje. Ona wyglądała jak gejsza.
Była tradycyjnie umalowana i miała na sobie kimono przewiązane

szerokim pasem obi z kokardą na plecach.

Wróciła na początek pamiętnika, gdzie było kilka nabaz-granych notatek: opowieść o

ich pierwszym spotkaniu. Byłam w sali gimnastycznej na treningu sztuki walki i

walczyłam z takim jednym chłopakiem - ma na imię Ulrich, bardzo dobrze się rusza i

jest niezwykle zwinny. Za kilka lat może zostanie mistrzem. W końcu go pokonałam.

To było piękne.

Yumi westchnęła jeszcze raz. Dlaczego to wszystko jest takie trudne? Dalej w

pamiętniku zaczęły się pojawiać problemy. Problemy nazywały się William Dunbar.

William był w wieku Yumi i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, mimo że

ona... No właśnie, ona?

Dziewczynka wyciągnęła spod poduszki odtwarzacz MP3 i założyła słuchawki.

Wybrała listę wolnych piosenek, wyciągnęła się z pamiętnikiem na brzuchu i

zamknęła oczy. Chciała, żeby muzyka odegnała myśli, obrazy jej, Ulricha, Williama

w kąpielówkach. Ulricha, który uratował jej życie w czasie jednej z wielu bitew w

Lyoko. Williama z okrutnym wyrazem twarzy, który przybrał, kiedy jego umysł

został opanowany przez Xanę. Próbował wtedy ją zabić...

♦ 57 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

TRRACH\

Dziewczynka z okrzykiem strachu zerwała się na równe nogi.

Hej, wszystko w porządku, Yumi? - wołał Hiroki zza zamkniętych drzwi.

T-tak. Nic się nie stało, ja tylko...

Spojrzała na podłogę: odtwarzacz MP3 wybuchł. Zmienił się w kupkę ciemnego,

roztopionego plastiku. Śmierdziało spalenizną i dymiło.

Ty co?! - nalegał braciszek, waląc pięścią w zamknięte drzwi.

Potknęłam się, Hiroki, nic takiego. Spoko - próbowała go uciszyć.

Słyszałem wybuch! To na pewno był wybuch!

Mówię ci, że nie, wszystko w porządku. Idź sobie!

Słuchawki eksplodowały jej w uszach. Odtwarzacz MP3

spalił się doszczętnie. Wyglądało to zupełnie jak jeden z dawnych ataków

elektrycznych, za którymi stał...

Yumi potrząsnęła głową. Nie, to niemożliwe. To musi być przypadek.

Odd oglądał się w lustrze, przybierając różne pozy i miny. Potem nabrał na dłonie

jeszcze trochę żelu i rozsmarował go na włosach, układając je tak jak zwykle.

♦ 58 ♦

♦ KIWI RANNY ♦

Przeglądał się jeszcze chwilę, patrząc na siebie krytycznie. Włożył koszulkę z

napisem „Desparate", nazwą swojego ulubionego zespołu rockowego, i za luźne

dżinsy.

Przystojniak ze mnie - z zadowoleniem rzekł sam do siebie, patrząc na swoje

odbicie, i przybrał najbardziej czarujący uśmiech. Mógł już wyjść: wyglądał tak, że żadna mu się nie
oprze.

Zapomniał już o niemiłym zajściu z Kiwim. Ulrich zdążył go uratować. Wieczorem

będzie miał dużo czasu, żeby podrywać Evę Skinner. Aelita powiedziała, że

dziewczynka zje kolację razem z nimi w stołówce Kadic. Był pewien, że teraz kręci

się po szkole.

Odd wysunął głowę z łazienki i rozejrzał się po korytarzu internatu. Pusto. Super.

Wymknął się cichaczem na zewnątrz, nastawiając uszu, czy nie słychać kroków Jima.

Wyszedł przed drzwi wejściowe i przebiegł szybko dziedziniec.

Nauczyciele nie pilnowali parku: było za zimno, zlodowaciały śnieg nie zachęcał do

spacerów. Eva prawdopodobnie też wolała znaleźć sobie miejsce w środku, gdzie jest

ciepło, może w stołówce. Jeśli będzie miał trochę szczęścia, znajdzie ją samą.

Biedactwo, na pewno chce z kimś porozmawiać. Może z nim? W sumie nie byłoby w

tym nic dziwnego.

Szukasz kogoś?

♦ 59 ♦

♦ BEZIMIENNE MIAST ♦

Sissi! Dał się zaskoczyć. Również ona wyglądała zbyt elegancko jak na niewinną

przechadzkę. Miała na sobie czarny, wiązany na karku top bez rękawów i obcisłą

minispódniczkę. Skóra zsiniała jej z zimna.

Co tu tak cuchnie? - zauważył Odd, węsząc głośno. -Coś jakby zioła...

Cuchnie?! Zioła?! To moje perfumy, głupku! Szukam Ulricha. A ty kogo

szukasz?

Evy - odpowiedział Odd bez namysłu.

Potem pośpiesznie dodał:

Muszę poprosić ją o... notatki... bo lekcja...

Aha, i co jeszcze? - uśmiechnęła się złośliwie Sissi. - Widzę, że ktoś tu chce się

zaprzyjaźnić z piękną Amerykanką.

Kroki na ścieżce. Grubiański śmiech. Jim Morales? Odd instynktownie złapał Sissi za rękę i
pociągnął za krzak.

Co ty robisz? Puszczaj! - zasyczała.

Psst! - uciszył ją chłopiec, kładąc jej palec na ustach.

Przycupnęli za oszronionym krzakiem - tuż obok siebie, oddaleni tylko o kilka

centymetrów. Sissi się zaczerwieniła.

Co ty robisz, Odd? - szepnęła.

Kroki się oddaliły i chłopiec wyskoczył z powrotem na ścieżkę.

Że co? Nic nie robię! Co ci strzeliło do głowy?

♦ 60 ♦

Mjf

♦ KIWI RANNY ♦

Otrzepał sobie śnieg z ubrania. Musiał wymyślić wiarygodną wymówkę: na pewno

nie mógł powiedzieć córce dyrektora, że uciekł z internatu.

Ktoś się zbliżał i nie chciałem, żeby zobaczył nas razem - wymyślił na

poczekaniu.

Tak, taka wymówka miała sens. Odd uśmiechnął się i dodał:

Co ty sobie myślisz? Muszę bronić swojej reputacji! Jeszcze mnie ktoś

zobaczy w tym śniegu z tobą, jak jesteś taka odstawiona. A do tego jeszcze cuchniesz tymi okropnymi
perfumami!

Jego doskonała wymówka okazała się trochę niedelikatna, bo teraz Sissi wręcz

spurpurowiała... ze złości.

Przysięgam, zapłacisz mi za to, Della Robbia! - krzyknęła i uciekła.

Odd pożałował swoich słów. Sissi to głupia gęś, ale tym razem chyba przesadził.

Chłopiec wrócił do pokoju i rzucił się w milczeniu na łóżko. Po drugiej stronie

pokoju leżał Ulrich z otwartymi oczami i nogami opartymi o ścianę.

Odd kręcił się po szkole, ale nie trafił na żaden ślad Evy. O mało co nie wpadł

natomiast na dyra. To nie był szczęśliwy dzień. Wrócił do internatu jak zbity pies.

♦ 61 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Oj - westchnął. - Dzięki za to dzisiejsze. Myślę o Kiwim.

Nie ma za co - burknął Ulrich.

Ciężki dzień, co? - Odd spojrzał na przyjaciela z ukosa.

Mhm.

Wiem coś o tym! Powiesz mi, co jest?

-Nie.

Odd leżał w milczeniu. On też nie miał ochoty rozmawiać. Ale nie podobało mu się,

że przyjaciel jest taki przybity. Ulrich był upartym osłem, ale Odd go lubił. Czuł się niezręcznie, gdy
widział, że Ulrich jest smutny. Podniósł nagle z ziemi swój kapeć i cisnął nim w głowę kumpla.

-Odbiło ci?!

-Juhuu!

Odd skoczył jak kot na łóżko przyjaciela, wywijając nad głową poduszką. Ulrich był

jednak szybszy, walnął w nią swoją poduszką i zatrzymał ją w powietrzu, a potem

rzucił w Odda butem.

Obydwaj zaczęli się śmiać.

Hau, hau, hau!

Kiwi był już na dwunastym okrążeniu Wielkiego Wyścigu wokół Pokoju. Nadal miał

przewagę nad peletonem, czyli

♦ 62 ♦

♦ KIWI RANNY ♦

Hirokim. Zakręcał na tatami i wskakiwał na biurko, przebiegał pod szafą, ocierał się o drzwi i
zaczynał od początku. Cały czas szczekał zajadle.

Kiwi! Stój! - krzyczał chłopiec.

Hiroki! - wrzasnęła Yumi z korytarza. - Przestaniesz wreszcie hałasować?

Dziewczynka otworzyła szeroko drzwi. Kiwi uznał, że bieg został ukończony i

nadszedł moment, by wskoczyć na podium. Prześlizgnął się między nogami Yumi i

wymknął na zewnątrz.

Do licha!

Chłopiec wybiegł za psem, ale poślizgnął się, niechcący podciął nogi Yumi i

obydwoje przewrócili się na ziemię.

-Aj! Hiroki!

Kiwi nam zwiewa! - wykrzyknął chłopiec.

A gdzie niby ma pójść? - sapnęła wściekle jego siostra.

Odpowiedź była prosta - na okno w kuchni.

Dzieci niedawno skończyły jeść. Jadły same, bo rodzice byli u przyjaciół. Yumi

sprzątnęła ze stołu, pozmywała naczynia i zostawiła otwarte okno, żeby w kuchni się przewietrzyło.
Kiwi wskoczył na kuchenkę, zrobił slalom między świeżo umytymi

palnikami i zeskoczył z parapetu na zewnątrz.

O, nie! Musimy go złapać! - zmartwił się Hiroki.

Zirytowana dziewczynka wzruszyła ramionami.

♦ 63 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Sam go złap. To ty chciałeś się zajmować tym psem. Ja tu zostaję.

Hiroki popatrzył na nią. Jego migdałowe oczy zwęziły się w dwie szparki.

No, Yumi, proszę!

Nie ma mowy! Ruszże się. Inaczej Kiwi gdzieś zwieje i nigdy go nie

znajdziesz.

Hiroki wybiegł na ulicę. Mroźne nocne powietrze przeszyło go dreszczem. Latarnie

oświetlały pustą ulicę, wzdłuż której ciągnęły się domy z ogródkami, a na chodniku

stały zaparkowane samochody. Było już późno i światła w większości domów były

zgaszone.

Hau, hau!

Tam! W głębi ulicy, po lewej stronie. Gdzieś tam był Kiwi.

W dzień miasto wyglądało spokojnie. Hiroki wolał je od Kioto w Japonii, w którym

się urodził. Ale do tej pory nigdy nie kręcił się po nim sam, gdy było ciemno i zimno.

Ulice, którymi codziennie chodził wraz z Yumi do szkoły, teraz wyglądały inaczej.

Na asfalcie widać było długie cienie, przypominające ciemne palce.

Goniąc Kiwiego, chłopiec dobiegł w okolicę gimnazjum. W głębi, po prawej, była

furtka od willi Pustelnia. Na ulicy panowała cisza. Słychać było tylko, jak puste

puszki, toczone przez wiatr, obijają się o ziemię.

♦ 64 ♦

♦ KIWI RANNY ♦

„Zgubiłem go", pomyślał Hiroki z rozpaczą. „Zgubiłem Kiwiego".

Nagle z ulicy, która przylegała do Pustelni, wyszedł mężczyzna. Miał na sobie

skórzaną kurtkę i był szeroki w barach. W słabym świetle latarni Hiroki zdołał

dojrzeć tylko niewyraźne zarysy jego twarzy. Postarał się, żeby mężczyzna go nie

zauważył. W jego wyglądzie było coś tak niepokojącego, że chłopiec aż się

wzdrygnął.

W tej samej chwili w ogrodzie koło willi zaczął szczekać Kiwi. Wkrótce do jego

głosu dołączyło się warczenie i ujadanie innych psów. Brzmiało tak, jakby były

rozzłoszczone.

Hiroki bez namysłu wspiął się na furtkę Pustelni i przeskoczył na drugą stronę. Był

mały i drobny, ale tak samo zwinny jak jego siostra. Gdy znalazł się na ziemi,

rozejrzał się dookoła. Kiwi już nie szczekał, ale pozostałe psy nadal warczały.

Chłopiec pobiegł w tym kierunku. Był zdenerwowany i nie zauważył, że w

rzeczywistości z boku Pustelni nie ma żadnej ulicy. Skąd więc wyszedł ten facet?

Mało istotny problem, ponieważ już sobie poszedł. A teraz Hiroki miał inne sprawy

na głowie.

Ogród koło willi był pusty. Hiroki szedł po omacku w ciemności, szukając Kiwiego.

Ujadanie umilkło i zapadła złowroga cisza. Chłopiec szedł po zmarzniętym śniegu.

W każdej

♦ 65 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

chwili mógł się poślizgnąć. Zbliżył się do garażu, niskiego budynku przylegającego

do willi. Wreszcie usłyszał popiskiwanie i szybkie dyszenie zwierzęcia, które nie

może nabrać powietrza do płuc. Odgłosy te dochodziły z ziemi.

To był Kiwi. Pokaleczony i zakrwawiony.

Grigory Nictapolus dobiegł do swojej półciężarówki, wskoczył do środka i zatrzasnął

drzwi.

Rozpoznał chłopca: to był Hiroki Ishiyama. I niewiele brakowało, a mały zobaczyłby

jego twarz.

Dzięki wyszkoleniu i posuniętej do granic absurdu ostrożności Grigory poradził

sobie, ale stało się to doprawdy w ostatniej chwili. Nie pilnował się wystarczająco, chociaż
wiedział, że te dzieciaki są bardzo sprytne. Musi bardziej uważać.

Mag płacił mu za przewidywanie rzeczy nieprzewidywalnych.

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

chwili mógł się poślizgnąć. Zbliżył się do garażu, niskiego budynku przylegającego

do willi. Wreszcie usłyszał popiskiwanie i szybkie dyszenie zwierzęcia, które nie

może nabrać powietrza do płuc. Odgłosy te dochodziły z ziemi.

To był Kiwi. Pokaleczony i zakrwawiony.

Grigory Nictapolus dobiegł do swojej półciężarówki, wskoczył do środka i zatrzasnął

drzwi.

Rozpoznał chłopca: to był Hiroki Ishiyama. I niewiele brakowało, a mały zobaczyłby

jego twarz.

Dzięki wyszkoleniu i posuniętej do granic absurdu ostrożności Grigory poradził

sobie, ale stało się to doprawdy w ostatniej chwili. Nie pilnował się wystarczająco, chociaż
wiedział, że te dzieciaki są bardzo sprytne. Musi bardziej uważać.

Mag płacił mu za przewidywanie rzeczy nieprzewidywalnych.

SZPIEG W CIENIU

W telewizji nic ciekawego. Odd rzucił pilota na łóżko i ziewnął.

Jeśli dalej tak pójdzie, to przecież zasnę. A jest dopiero północ!

Ulrich, który siedział w drugiej części pokoju, podniósł głowę znad podręcznika do

literatury.

No wiesz, mógłbyś też się trochę pouczyć...

Co? - przyjaciel spojrzał na niego z niesmakiem. - Tak dobrze rozwinięty mózg

jak mój nie potrzebuje nau...

W tym momencie komórka Ulricha zadzwoniła i przerwała wypowiedź Odda.

Halo? Uhm. Uhm. Okej. Idę.

Skończył rozmowę i zaczął wkładać buty. Odd zerwał się na równe nogi.

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Gdzie idziesz? Chyba mnie tu nie zostawisz?

Do Yumi. Czegoś się wystraszyła, prosi, żebym do niej wpadł.

Wystraszyła się? Ona? Czego?

Ulrich rzucił mu przelotne spojrzenie.

Nie powiedziała mi.

Odd też zaczął wkładać buty.

Nie chcę, żeby coś się stało Kiwiemu.

Pamiętaj, że masz karę i musisz uważać, rozwinięty mózgu - zastopował go

Ulrich.

Odd przemyślał to.

Racja. Ale tylko jeśli ktoś mnie zobaczy. Dziś po południu też wyszedłem i nic

mi się nie stało.

Nie możesz wytknąć nosa spoza pokoju, Odd! Chyba już narobiłeś dość

bigosu.

Jak chcesz, tato.

Ulrich uśmiechnął się z wyrazem rezygnacji i dwaj przyjaciele ruszyli razem do

drzwi.

Kiwi otulony kocem leżał na kolanach Hirokiego. Oddychał z trudem, a jego serce

biło bardzo szybko. Odd natychmiast podbiegł do swojego pieska.

Hiroki spojrzał na niego oczami pełnymi łez.

Przepraszam, Odd... Naprawdę się starałem...

♦ 68 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

Odd delikatnie uchylił róg koca. Kiwi był cały pogryziony. Jedno ucho miał całkiem

oderwane. Dwa ugryzienia były bardzo głębokie. Pies trząsł się jak galareta. Chłopiec pogłaskał go
ostrożnie, tak aby nie dotknąć żadnego ze skaleczeń.

Co się stało?

Yumi, która otworzyła mu drzwi, a teraz przestępowała nerwowo z nogi na nogę,

wszystko mu wyjaśniła.

Ulrich spojrzał na nią wzrokiem, który przypominał dwa zimne promienie laserowe.

Gratulacje, Yumi. Nie dość, że nie chciałaś się zająć Kiwim, to jeszcze

pozwoliłaś mu uciec. A do tego jeszcze kazałaś Hirokiemu, żeby sam go szukał.

Wysłałaś swojego młodszego brata nocą samego na miasto!

Ja... - próbowała odpowiedzieć.

Ulrich nie dał jej dojść do słowa. Był wściekły jak nigdy.

Gdybyście byli razem, to może udałoby się wam znaleźć Kiwiego pięć minut

wcześpiej, zanim ten pies go zaatakował, i może nie byłby teraz ranny, i może...

Yumi nie należała do osób, które mogą spokojnie wysłuchać tylu oskarżeń, chociaż w

głębi duszy przyznawała Ulrichowi rację. Dlatego właśnie była tak zirytowana.

No dalej, oskarżaj mnie! - zawołała ze złością. - To umiesz robić najlepiej,

prawda? Perfekcjonista się znalazł...

-ZAMKNIJCIE SIĘ!

♦ 69 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Odd, purpurowy na twarzy, krzyknął tak głośno, że Hiroki podskoczył, a Kiwi

niemalże ozdrowiał.

-JEŚLI KTOŚ TU SKRZYWDZIŁ KIWIEGO, TO JA! TYLKO ŻE NIE

ROZUMIEM, CO SIĘ TU STAŁO!

Potem zrobił głęboki wdech, żeby się uspokoić, i ciągnął już spokojniejszym tonem:

Hiroki, gdzie go znalazłeś?

-Wtej willi... W Pustelni.

Nagle chłopiec przypomniał sobie mężczyznę, którego zobaczył od tyłu. Z boku koło

Pustelni nie było żadnej ulicy... czyli ten mężczyzna wyszedł z willi!

Hiroki, coraz bardziej zmieszany, jąkając się, opowiedział przebieg całego zajścia.

Nieznany mężczyzna... - skomentowała Yumi. - Może szukał Aelity?

Może miał coś wspólnego z Hopperem! - krzyknął Ulrich. -Trzeba iść to

sprawdzić.

Dziewczynka kiwnęła głową.

Ja zadzwonię do Aelity, a ty do Jeremy'ego. Spotykamy się wszyscy w

Pustelni. Musimy zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi.

Dziesięć minut wcześniej Jeremy spał sobie spokojnie w swoim pokoju w Kadic, w

ciepłym łóżku pod plakatem

♦ 70 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

z Einsteinem. Dziesięć minut później, trzymając w ręku latarkę elektryczną, nachylał

się nad pokrytym śniegiem trawnikiem koło Pustelni. Miał na sobie piżamę, a na niej grubą kurtkę.

Obok niego świeciły latarki jego przyjaciół. Hiroki został w domu, żeby zająć się

biednym Kiwim.

-Tu! - wykrzyknął nagle Jeremy. - Chodźcie bliżej i zobaczcie.

Na zmarzniętym śniegu nie było żadnych śladów, ale w jednym miejscu, koło garażu,

głęboka pokrywa śnieżna została zerwana. Na odsłoniętym błocie widać było

plątaninę psich śladów.

O kurczę, ale wielki! - zauważył Odd, przykładając dłoń do najbardziej

wyraźnego śladu. - Patrzcie, wydrapał wszystko pazurami! Co to musi być za bydlę,

całe szczęście, że Kiwi przeżył!

Jeremy zbadał dokładnie teren.

Ślady są pomieszane, ale według mnie były to co najmniej dwa psy tej samej

rasy. Jeden z nich był trochę lżejszy: widzicie ten mniej głęboki ślad?

Bezpańskie psy - zawyrokował Ulrich.

Jeremy potrząsnął głową.

A zauważyłeś to tutaj, naprzeciwko ściany garażu? - wskazał półksiężyc koło

odrapanego i pokrytego pleśnią muru. -

♦ 71 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

To są ślady butów. I mogę się założyć, że ten, kto je zostawił, był tu razem z psami.

Dokładnie tak, jak mówił Hiroki.

Psy... - wyszeptała Aelita. - Takie same jak te, które słyszałam zeszłej nocy,

takie same jak w moim śnie! Jeremy, boję się.

Jeremy chciał objąć ją mocno ramionami, ale się powstrzymał.

Nie bój się, Aelito. Zobaczysz, że jak będziemy razem, to nic nam się nie stanie

i wszystkiego się dowiemy. My będziemy cię bronić.

Odd przemykał się cichaczem oświetlonymi korytarzami internatu. Ulrich wrócił do

Kadic jakiś czas temu, bo nie chciał rozmawiać z Yumi. Odd zaś odprowadził

dziewczynkę do domu, żeby zobaczyć, jak się ma Kiwi.

Hiroki zdezynfekował i zabandażował skaleczenia, jak umiał najlepiej. Po

oczyszczeniu nie wyglądały już tak strasznie. Za parę dni piesek znów będzie wesoły jak zawsze.

Odd Della Robbia!

Chłopiec podskoczył, a po plecach spłynął mu dreszcz. Odwrócił się.

Ji-Jim? Witaj, przyjacielu.

Jim Morales skrzyżował ręce na klatce piersiowej i nie wyglądał na zadowolonego.

♦ 72 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

„Przyjaciel", i co jeszcze! Masz, zdaje się, szlaban.

Mózg Odda pracował na pełnych obrotach.

Wyszedłem sam, hm, na chwilkę. Żeby pójść do łazienki.

Aha, akurat! Łazienki są po drugiej stronie. Wyszedłeś ze szkoły, młody

człowieku. Nocą! Mimo kary! Donos okazał się prawdziwy, a więc...

Odd natychmiast nastawił uszu.

Donos? Jaki donos? Ktoś mnie śledził?

Jim poprawił kołnierzyk koszulki polo i kaszlnął.

Powiedziałem „donos"? Miałem na myśli przypuszczenie. Moja intuicja...

Jimbo - przerwał mu Odd. Nazwanie Moralesa tym zdrobnieniem zawsze

dawało pewien skutek, zwłaszcza jeśli wuefista był w kłopotach. - Kto ci powiedział, że nie ma mnie
w pokoju?

Nikt, bo ja...

Nagle Odd domyślił się prawdy: to była Sissi Delmas, która wśród zamarzniętych

krzaków w parku powiedziała: „Zapłacisz mi za to".

To Sissi, prawda?

Och, skoro tak mówisz - odpowiedział wymijająco nauczyciel. - W każdym

razie ona nie ma tu nic do rzeczy! - odzyskał nagle panowanie nad sobą. - To ty

złamałeś reguły. Najpierw przyniosłeś do Kadic zwierzę, a potem nocą

♦ 73 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

„Przyjaciel", i co jeszcze! Masz, zdaje się, szlaban.

Mózg Odda pracował na pełnych obrotach.

-Wyszedłem sam, hm, na chwilkę. Żeby pójść do łazienki.

-Aha, akurat! Łazienki są po drugiej stronie. Wyszedłeś

ze szkoły, młody człowieku. Nocą! Mimo kary! Donos okazał się prawdziwy, a

więc...

Odd natychmiast nastawił uszu.

Donos? Jaki donos? Ktoś mnie śledził?

Jim poprawił kołnierzyk koszulki polo i kaszlnął.

Powiedziałem „donos"? Miałem na myśli przypuszczenie. Moja intuicja...

Jimbo - przerwał mu Odd. Nazwanie Moralesa tym zdrobnieniem zawsze

dawało pewien skutek, zwłaszcza jeśli wuefista był w kłopotach. - Kto ci powiedział, że nie ma mnie
w pokoju?

Nikt, bo ja...

Nagle Odd domyślił się prawdy: to była Sissi Delmas, która wśród zamarzniętych

krzaków w parku powiedziała: „Zapłacisz mi za to".

To Sissi, prawda?

Och, skoro tak mówisz - odpowiedział wymijająco nauczyciel. - W każdym

razie ona nie ma tu nic do rzeczy! - odzyskał nagle panowanie nad sobą. - To ty

złamałeś reguły. Najpierw przyniosłeś do Kadic zwierzę, a potem nocą

♦ 73 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

uciekłeś z internatu. Na mocy upoważnienia przekazanego mi przez... ehm, dyrektora

ogłaszam, że...

Ta dziewucha zapłaci mi za to - syknął Odd.

Siedź cicho i słuchaj! Ogłaszam, że masz karę! Przez cały TYDZIEŃ! A teraz

zmykaj do. pokoju albo z tygodnia zrobią się dwa!

Odd nie miał wyjścia, musiał posłuchać.

Podczas gdy przygnębiony Odd wracał do pokoju, w Stanach Zjednoczonych, w

mieście Waszyngton, była mniej więcej dziewiąta wieczór.

Z gabinetu nie było widać żadnego z wielkich zabytków tego miasta, takich jak

Kapitol albo posąg prezydenta Lincolna. Był to zwyczajny gabinet w jednym z wielu

anonimowych, szarych wieżowców na peryferiach miasta. Mimo to osoba, która

siedziała za biurkiem w pokoju, nie była kimś zwykłym.

Kiedy zadzwonił telefon, kobieta odezwała się sucho:

-Tak.

Z drugiej strony usłyszała Maggie, swoją sekretarkę.

Przepraszam, że przeszkadzam, ale jest telefon do pani. Z Francji.

Kobieta, która nosiła pseudonim Dydona, usadowiła się wygodniej na obracanym

krześle i zerknęła kątem oka na sze-

♦ 74 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

reg zegarów zawieszonych nad drzwiami. Każdy pokazywał godzinę, która była w

tym czasie w jednej ze stolic. W tym momencie we Francji była trzecia w nocy. Jeśli ktoś dzwoni o
tej porze, to sprawa musi być pilna.

Przełącz, Maggie - powiedziała Dydona, wciskając przycisk na telefonie, który

sprawiał, że rozmowa nie mogła być rejestrowana.

Odezwał się głęboki męski głos. Czuć było w nim zakłopotanie.

Dobry wieczór pani...

Agent Samotny Wilk. Kopę lat.

Dopiero co rozmawiałem z ludźmi z działu informatycznego, proszę pani. Coś

się zdarzyło.

„Dział informatyczny" to była grupka niewolników komputera, którzy całymi dniami i nocami
sprawdzali wszystko, co wyszukiwano w Internecie we wszystkich krajach,

aby w ten sposób wykryć podejrzane słowa albo zdania. Była to praca ogromna,

ciężką i nielegalna. I zwykle bezużyteczna.

Niech pan mówi dalej. Jesteśmy na bezpiecznej linii.

Dzisiaj po południu ktoś szukał w lokalnej sieci informacji o Franzu Hopperze,

a potem o Waldo Schaefferze, czyli tej samej osobie...

Dydona westchnęła. Franz Hopper. Znów.

♦ 75 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

Chociaż sprawa Hoppera była sprzed dziesięciu lat, kobieta nie musiała zaglądać do

dossier, żeby odświeżyć sobie pamięć. W tamtym czasie była młodą, obiecującą

urzędniczką, która dopiero zaczynała karierę. Sprawa Hoppera była jej pierwszą i

jedyną porażką.

Dziękuję za informację - powiedziała.

Mężczyzna odchrząknął.

Przepraszam, ale to nie wszystko. Poszukiwanie zostało przeprowadzone w

wewnętrznej sieci... gimnazjum Kadic.

Dydona uderzyła pięścią w biurko. Franz Hopper i Kadic: niebezpieczne połączenie.

Bardzo niebezpieczne.

Doskonale. Niech ktoś rozpracuje komunikację w Kadic. Rozmowy

telefoniczne, surfowanie po sieci wewnętrznej, surfowanie po Internecie. Wszystko.

W ciągu ostatnich dwóch miesięcy do dziś. I proszę stworzyć mi zespół, który w

razie potrzeby będzie gotowy do akcji.

Tak, proszę pani.

Może to być zbieg okoliczności. Może chodzić o urzędniczkę, która chciała

coś znaleźć w archiwum, albo coś w tym stylu. Ale lepiej nie ryzykować.

-Tak, proszę pani.

Dydona rozłączyła się, nie mówiąc nic więcej, i znieruchomiała przy telefonie.

Minęło tyle lat, a jednak wciąż jeszcze miała trochę nadziei, że ta sprawa wróci. To była

♦ 76 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

okazja, żeby zmienić tę jedyną porażkę w wielki sukces. Ale z drugiej strony...

Następnego ranka Jeremy spotkał się z resztą paczki koło automatu do kawy.

Brakowało tylko Odda. Przeszedł tamtędy dwie minuty później, eskortowany przez

Jima Moralesa. Zdążył tylko rzucić przyjaciołom zrezygnowane spój rżenie.

„Wiedziałem, że go złapią", pomyślał Ulrich.

Czas iść, za chwilę mamy lekcję.

Jeremy stał koło Aelity. Obydwoje mieli oczy podkrążone ze zmęczenia.

Myślę, że nie ma innego wyjścia i musimy obserwować Pustelnię - stwierdził.

Chcesz zorganizować coś w stylu patrolu? - spytała Yumi.

Prawdę powiedziawszy, miałem na myśli kamery o obwodzie zamkniętym -

sprecyzował Jeremy. - Kamery mogę zrobić. Wczoraj w nocy wróciłem do starej

fabryki i sprawdziłem, że są tam wszystkie potrzebne części. Zamontujemy je koło

willi i będę mógł ją obserwować na komputerze w moim pokoju. Dzięki temu

zobaczymy, jak wygląda ten nieuchwytny, tajemniczy facet, jeśli zdecyduje się

przypadkiem wrócić. I będziemy mogli...

♦ 77 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTD ♦

Doprowadzić go na policję - dokończyła uradowana Yumi. - No nie?

Jeremy się zamyślił.

Mniej więcej.

Aelita też się uśmiechnęła.

Ale czy twój komputer nie jest zamknięty w pudle? Mówiłeś, że do odrabiania

lekcji będziesz używać tylko laptopa.

No, ja też to pamiętam! - zachichotał Ulrich. - „Skończyłem z informatyką, bo

nie ma Lyoko! Tak będzie lepiej...". I ojej, jakim uroczystym tonem to mówiłeś!

Jeremy się zaczerwienił.

Co to ma do rzeczy? To jest wyjątkowa sprawa! Dziś w nocy złożyłem

komputer. Jeśli ktoś bez naszej wiedzy grzebie w tajemnicach Pustelni, musimy

wykorzystać wszelką dostępną technologię, żeby go stamtąd wykurzyć i zrozumieć,

co jest grane.

Nie tylko Jeremy czekał w napięciu na początek lekcji u pani Hertz. Susan Hertz była najbardziej
lubianą nauczycielką, ponieważ nie ograniczała się do realizacji

programu szkolnego, ale rozszerzała go o różne zagadnienia naukowe: od DNA do

komputerów i statków kosmicznych. Posługiwała się przykładami i

doświadczeniami, które pobudzały wyobraźnię wszystkich uczniów. Każda lekcja

stanowiła nowe odkrycie.

♦ 78 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

Tego dnia jednak wszystko wyglądało inaczej.

Nauczycielka nie powitała dzieci, usiadła za katedrą ze zmarszczonymi brwiami i

wyciągnęła z teczki podręcznik.

Dobrze. Otwórzcie książkę na stronie czterdziestej ósmej. Nicolas, możesz

zacząć czytać?

Nicolas spojrzał zmieszany na swojego przyjaciela Hervé-go, drugiego adoratora

Sissi, który siedział z nim w ławce. Hervé znał się na naukach przyrodniczych. I

zwykle w czasie lekcji pani Hertz wywoływała albo jego, albo Jeremy'ego, dwóch

najbardziej zdolnych uczniów, a Nicolasowi pozwalała spać spokojnie.

Pani Hertz odchrząknęła i spojrzała na Nicolasa z rozdrażnieniem.

Nicolas, masz jakiś problem?

Chłopiec się otrząsnął.

Nie, nie, wszystko dobrze - powiedział, po czym wstał, otworzył książkę i

zaczął czytać. - Na początku lat trzydziestych naukowcy uważali, że wiedzą dobrze,

czym jest materia. Wydawało się, że po odkryciu neutronów nie ma już więcej

tajemnic związanych z budową atomu...

Co się, u diabła, dzieje? - szepnął Jeremy do Aelity.

Bo co? - odparła, unosząc brwi.

Popatrz na psorkę. Wygląda jakoś dziwnie, jak tak siedzi. Od kiedy to pani

Hertz wystarcza, że jakiś uczeń czyta

♦ 79 ♦

♦ BEZIMIENNE MIASTO ♦

podręcznik? Pani Hertz nigdy nie czyta z podręcznika, zawsze sama wykłada,

zawsze...

.. .zwiększył do czterech liczbę znanych cząstek elementarnych...

Nie tylko Jeremy czuł się wykołowany. Cała klasa była zdezorientowana.

Nicolas, bojąc się, że będzie musiał czytać przez całą lekcję, kopnął Hervégo pod

ławką. Ten odkaszlnął i wstał.

-Yyy, pani profesor?

-Tak, Hervé?

Przepraszam, że się spytam, ale... czy pani dobrze się czuje?

Nauczycielka z kamienną twarzą podniosła głowę znad książki.

Widzisz? - powiedział szeptem Jeremy do Aelity. - Jest dziwna.

-Czuję się bardzo dobrze, dziękuję, Hervé. A ty, Jeremy, bądź łaskaw nie rozmawiać z koleżanką.
Jeszcze słowo, a wyjdziesz z klasy.

Jeremy ukarany? Jeremy wyrzucony za drzwi? Coś podobnego jeszcze nie zdarzyło

się w historii Kadic.

Nicolas, czytaj dalej - zachęciła pani Hertz. - Dziękuję.

Nicolas wziął wdech i czytał dalej. Po pewnym czasie

z jednej z ławek podniosła się ręka.

♦ 80 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

Tak, kochanie? - spytała pani Hertz bardzo słodkim tonem.

Eva Skinner wstała. Odd i większość chłopców utkwiła w niej wzrok.

Przepraszam, pani profesor - zaczęła dziewczynka. - Nie zrozumiałam dobrze,

czym są cząstki elementarne.

Oczywiście, kochanie - uśmiechnęła się pani Hertz. -Zaraz ci to wyjaśnię.

Jeremy był jeszcze poruszony groźbą, że zostanie wyrzucony z klasy, ale Aelita

szturchnęła go łokciem i powiedziała:

Słyszałeś? To ona jest dziwna, a nie pani Hertz. Wczoraj nie umiała wydusić

słowa, a dzisiaj nawet nie brzmi jak cudzoziemka. Mówi doskonale po francusku.

Jeremy kiwnął głową i zaczął z zaciekawieniem przyglądać się Evie.

Gdy lekcja się skończyła, pani Hertz zamknęła się w swoim gabinecie i oparła się

plecami o drzwi. Potem zdjęła okulary i przeciągnęła ręką po czole.

Nauczanie zawsze było trudne, wymagało zaangażowania i koncentracji. Teraz, kiedy

jej myśli krążyły wokół czegoś innego, stało się jeszcze bardziej skomplikowanym

zadaniem. Wszystko przez Jeremy'ego. W głębi duszy była zadowolona,

♦ 81 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

Tak, kochanie? - spytała pani Hertz bardzo słodkim tonem.

Eva Skinner wstała. Odd i większość chłopców utkwiła w niej wzrok.

Przepraszam, pani profesor-zaczęła dziewczynka. - Nie zrozumiałam dobrze,

czym są cząstki elementarne.

Oczywiście, kochanie - uśmiechnęła się pani Hertz. -Zaraz ci to wyjaśnię.

Jeremy był jeszcze poruszony groźbą, że zostanie wyrzucony z klasy, ale Aelita

szturchnęła go łokciem i powiedziała:

Słyszałeś? To ona jest dziwna, a nie pani Hertz. Wczoraj nie umiała wydusić

słowa, a dzisiaj nawet nie brzmi jak cudzoziemka. Mówi doskonale po francusku.

Jeremy kiwnął głową i zaczął z zaciekawieniem przyglądać się Evie.

Gdy lekcja się skończyła, pani Hertz zamknęła się w swoim gabinecie i oparta się

plecami o drzwi. Potem zdjęła okulary i przeciągnęła ręką po czole.

Nauczanie zawsze było trudne, wymagało zaangażowania i koncentracji. Teraz, kiedy

jej myśli krążyły wokół czegoś innego, stało się jeszcze bardziej skomplikowanym

zadaniem. Wszystko przez Jeremy'ego. W głębi duszy była zadowolona,

♦ 81 ♦

♦ SZPIEG W CIENIU ♦

Tak, kochanie? - spytała pani Hertz bardzo słodkim tonem.

Eva Skinner wstała. Odd i większość chłopców utkwiła w niej wzrok.

Przepraszam, pani profesor-zaczęła dziewczynka. - Nie zrozumiałam dobrze,