Rita Clay Estrada

Cena Miłości

(The will and the way)

ROZDZIAŁ 1

– Czy można potępiać mojego klienta tylko za to, że zawierzył tym, od których kupował

materiały? – W ten poniedziałkowy poranek głos April Flynn brzmiał mocno i zdecydowanie.

– On również został oszukany: i przez ludzi, z którymi pracował, i przez nabywców domu.

Winę przede wszystkim ponoszą podwykonawcy, którzy dostarczyli materiały złej jakości.

Jace Sullivan stał z boku w sali sądowej i przyglądał się April. Powinien już od dawna

być na spotkaniu z Sidem, swoim agentem, ale kiedy przechodził koło gmachu sądu,

przypomniał sobie, że April ma tego dnia rozprawę. Pod wpływem nagłego impulsu wszedł

do sali, żeby popatrzeć na April choć przez kilka chwil. Uśmiechnął się z dumą. Była

wspaniała. Krótko ostrzyżone, ciemnobrązowe włosy podkreślały smukłą szyję i delikatny

owal twarzy. Miała wspaniałą figurę i piękne, długie, smukłe nogi. Jednak jej prawdziwym

atutem były oczy. Gdy była zła, stawały się intensywnie niebieskie. Kiedy się kochali lśniły,

miękko i nabierały szarego odcienia.

Była bardzo atrakcyjna i to nie tylko na pierwszy rzut oka. Miała inteligencję i dowcip.

Intrygowała go.

Ich dom... Właściwie był to jego dom. Po usilnych zabiegach April przeprowadziła się do

niego ponad trzy lata temu. Nie żałował ani jednej wspólnej chwili. Życie z April wydawało

się czymś niesłychanie naturalnym i oczywistym. Zanim się poznali, Jace przeżył wiele

nieudanych romansów. Spotykał się z rozmaitymi kobietami. W pewnym momencie doszło

do tego, że nie wiedział, czy umówił się jeszcze z blondynką, czy może już z brunetką. Tak

naprawdę nie należał do żadnej kobiety, dopóki April Flynn nie wkroczyła w jego życie i nie

zawładnęła jego sercem.

Pod jej wpływem zmienił dotychczasowe zasady postępowania wobec kobiet. Ciężko

pracowała, sprzeczała się z nim, nie gotowała i nie sprzątała, wymagała od niego

nienagannych manier. Była niezależną kobietą sukcesu, miała własne zdanie i z łatwością

dotrzymywała mu pola w różnych dziedzinach. I on to uwielbiał.

Byli stworzeni dla siebie. Nie potrafił sobie wyobrazić życia bez niej. Dzięki April dni

stały się znośne, a noce cudowne...

Należała do niego i to było najważniejsze. Rozstanie nie wchodziło w rachubę. Będzie z

nim do końca życia. I on tego dopilnuje.

Z pewnym niepokojem i zdziwieniem uświadomił sobie, co to oznacza. Nie pierwszy raz

ślub przychodził mu na myśl, szczególnie przez ostatnie trzy miesiące. Czy zupełnie stracił

głowę? I tak, i nie. Do niedawna uciekał się do najróżniejszych wymówek, ponieważ ciążyło

mu wspomnienie pierwszego nieudanego małżeństwa. Okazało się fatalną pomyłką. Był

młody, niedoświadczony i zakochany, a przynajmniej tak mu się wydawało. Związek ten

przetrwał zaledwie rok. Rozstali się w niezupełnie przyjaznej atmosferze.

Później znał wiele kobiet, ale nigdy nie zaangażował się poważnie. W gruncie rzeczy,

dopóki nie spotkał April, był samotny.

Teraz miał trzydzieści sześć lat. Wspomnienie pierwszego małżeństwa pomału się

zacierało. Myśl o nim już go nie raniła. Uśmiechnął się. Związek z April Flynn nie miał z

tamtą historią nic wspólnego.

Wyprostował się i przyglądał się jej przymrużywszy oczy. Lekko gestykulując

wygłaszała mowę przed ławą przysięgłych. Była wspaniała.

Nadszedł czas, żeby uczynić ten krok. Dla niej.

Z przyjemnością pomyślał o wakacjach, które planowali przez cały rok. Nie było łatwo

tak wszystko zorganizować, żeby oboje mogli wyjechać w tym samym czasie. Wynajęli dom

w Oregonie. Postanowili, że przez cały miesiąc będą robić tylko to, na co przyjdzie im ochota.

Żadnych telefonów, telewizji, gości. Spokojny urlop z dala od codziennego zgiełku i

pośpiechu. Idealna pora na oświadczyny. Mogliby po trzech tygodniach spędzonych na wsi

pojechać do Reno, wziąć ślub i dopiero wtedy wrócić do Los Angeles i zabrać się z powrotem

do pracy. Miał podpisany kontrakt na nowy film, a i April z pewnością chętnie wróci do

swojej praktyki. Moment wydawał się doskonały. Pozostało mu pięć tygodni na

przygotowanie najbardziej romantycznego miesiąca w ich życiu.

Jace uśmiechnął się do siebie z zadowoleniem. Nie spuszczał oczu z April. Gdy

odwróciła się prezentując cały swój wdzięk i urok, mrugnęła do niego uwodzicielsko.

Jakaś kobieta siedząca w ostatnim rzędzie wskazała na niego i zaczęła coś szeptać do

swojej sąsiadki. Obydwie uśmiechnęły się i skinęły głowami, jakby byli dobrymi znajomymi.

Odwzajemnił pozdrowienie z rezerwą i spojrzał na swój elegancki złoty zegarek. Doszedł do

wniosku, że wyjdzie, zanim poproszą go o autograf.

Jeszcze raz jego myśli wróciły do April. Małżeństwo nadal wydawało się rozsądnym

rozwiązaniem. Doszedł do wniosku, że podjął właściwą decyzję. Wstał i szybko opuścił salę

sądową.

Zaplanował, że starania o rękę April rozpocznie już tego wieczora. Powinien pomału

przygotować grunt, żeby nie odrzuciła jego oświadczyn. Od pewnego czasu zachowywał się

jak stateczny mąż. To się zmieni. Stanie się teraz romantycznym kochankiem. Będzie ją nosił

na rękach i bujał z nią w obłokach. Znów się uśmiechnął. Nic trudnego. Potrafiła z łatwością,

zaledwie jednym spojrzeniem, obudzić w nim prawdziwego Casanovę. Przy niej nie musiał

grać. Był po prostu sobą. Przestał o tym wszystkim myśleć, bo uświadomił sobie, że nie może

spóźnić się na spotkanie ze swoim agentem.

April Flynn zsunęła z nóg pantofle i kopnęła je pod skórzany, obrotowy fotel. Na biurku

leżała sterta papierów, w większości pism, które trzeba było jedynie przeczytać i

odpowiedzieć „tak” lub „nie”. Jej aplikant i zarazem przyjaciel, Sam, mógłby sobie z nimi bez

trudu poradzić, ale April lubiła wiedzieć, co się dzieje w kancelarii.

Odchyliła się do tyłu i zamknęła oczy. Kiedy usłyszała pukanie do drzwi, odpowiedziała

mruknięciem. Otworzyła jedno oko i spojrzała na Sama. Przeszedł przez gabinet i postawił na

biurku dwie oszronione szklanki z margaritą. Odsunął się i powiedział:

– Wypij. – Chropawy głos stawał się nieco nieprzyjemny, kiedy wydawał polecenia.

Piła powoli delektując się smakiem. Takiego właśnie drinka teraz potrzebowała.

Zwłaszcza że nurtowała ją poważna kwestia.

– Dzięki, Sam. Gdybyś równie sprawnie radził sobie z moimi życiowymi problemami,

zatrudniłabym cię na stałe jako mojego anioła stróża.

Sam chrząknął i osunął się na krzesło stojące naprzeciwko. Włosy połyskiwały mu w

jarzeniowym świetle. W oczach zamigotały wesołe iskierki, oznaka jego nieustannego

dobrego humoru.

– W takim razie pozwól mi spróbować. Myślę, że mogę ci pomóc we wszystkim,

oczywiście oprócz sprawy, którą teraz prowadzisz.

– A co ci się w niej tak nie podoba? – Upiła jeszcze trochę napoju. Słonawy smak

przyjemnie chłodził gardło.

– Ponieważ uważam, że ci nieszczęśni frajerzy, którzy kupili domy, nie byli w stanie

sprawdzić wszystkiego przed wprowadzeniem się. Ten, kto budował, powinien był to zrobić.

Do niego należy ostateczna kontrola przed przyjęciem budynku. Tymczasem on chce wpędzić

nabywców domów w ogromne wydatki i uchylić się od odpowiedzialności.

Sam miał do czynienia z podobną sprawą w przeszłości i April uzmysłowiła sobie, że

należy to wykorzystać.

– Pan Harris może być po prostu ofiarą nieszczęśliwego zbiegu okoliczności –

powiedziała. – Przedsiębiorstwo budowlane zwykle wynajmuje podwykonawców, którzy z

kolei dają zlecenia jeszcze jakimś innym firmom. Wiem, że obowiązany był sprawdzić, czy

materiał uszczelniający zbiornik na wodę nie jest szkodliwy dla zdrowia. Równie dobrze

mógł to być zwykły przypadek. Jestem tego raczej pewna.

– Tyle tylko, że właściciele domów muszą płacić po raz drugi za te same roboty. To nie

jest w porządku. Stwarzasz precedens. Od tej chwili trzeba będzie bardzo dokładnie

sprawdzać wszystko, łącznie z klamkami. Sam oparł się wygodnie i przymknął oczy.

– Nieprawda. Za naprawę zapłacą podwykonawcy, a nie firma budowlana czy lokatorzy.

Odwróciła się do niego. Uśmiechnął się. Dobrze im się razem pracowało. Znowu

powrócił problem wokół którego koncentrowały się jej myśli. Jace.

– Co miało oznaczać to westchnienie? – spytał leniwie Sam przeciągając się. Stopami

niemal dosięgną! biurka April.

– Od jak dawna pracujesz dla mnie? – April potrzebowała chwili, żeby zebrać myśli i

przygotować się na dalsze trudniejsze pytania Sama.

– Cztery lata. I jeśli chcesz dać mi jakąś poważną podwyżkę, to jestem za.

– Ile ci jeszcze zostało do skończenia studiów? – Również i tę kwestię wolała

przemilczeć.

– Jeszcze jeden semestr. Potem, pani Flynn zdaję ostatni egzamin i odbieram dyplom.

Będę wtedy prawnikiem całą gębą. Być może nieco zdziwaczałym. Wszystko zawdzięczam

tobie.

– Nie dziękuj. Wcale mi się nie pali do roboty na pełnych obrotach od rana do wieczora.

Mam tego powyżej dziurek od nosa na jakiś czas – ruchem ręki powstrzymała jego

przemowę.

Niestety, oczy miał zamknięte i nie zauważył jej gestu.

– A cóż to za ciężką pracę wykonujesz wieczorami z tym gwiazdorem, jak mu tam, Jace

Sullivan? – W jego głosie pobrzmiewała lekka kpina. April uśmiechnęła się.

– Nie wygłupiaj się – odpowiedziała sennym głosem. Starała się nie myśleć o tym, że za

chwilę będzie musiała podnieść się z wygodnego fotela i pojechać do domu.

– Przepraszam – w głosie Sama wciąż wibrowała zaczepna nuta. – Mam po prostu

przyjemność znać cię o rok dłużej niż Jace, a wydaje mi się, że nie wiem o tobie nawet

połowy tego co on.

– Nie używaj takich chwytów. Nie jestem w twoim typie i oboje o tym wiemy. – Stłumiła

ziewnięcie.

– I to jest właśnie mój problem. A na czym polega twój? Coś cię gnębi od kilku dni.

Byłaś przepracowana, zgoda, i do tego w złej formie, ale nie mów mi, że wyłącznie z powodu

tej sprawy. Nie dam się nabrać.

April otworzyła oczy i popatrzyła na sufit. Chciała odpowiedzieć, ale tylko zmarszczyła

czoło.

– No dalej, jestem twoim najlepszym przyjacielem. Możesz mi zaufać – Sam uśmiechnął

się przymilnie.

– Dobrze. Chodzi o Jace’a.

– Co się stało? – W głosie Sama zabrzmiało szczere zdumienie. Był pewien, że April i

Jace są naprawdę szczęśliwi i że odnaleźli swój Eden.

– Chcę za niego wyjść, a on nie uznaje małżeństwa.

– O rany! Nie zadowala cię sztuczna biżuteria. Ty chcesz obrączki z

czternastokaratowego złota...

– Ty też uważasz, że to niemożliwe? – znowu przymknęła oczy i głęboko odetchnęła.

– Nie. Ja tylko myślę, że jest tyle innych wyzwań, którym mogłabyś stawić czoło i mieć

całkiem dobre rezultaty. Choćby oswojenie dzikiego tygrysa i przyzwyczajenie go do roli

domowego kotka. – Odpowiedź była ironiczna, jednak w głosie Sama słychać było

poważniejszy ton. – Ale wcale nie uważam tej sprawy za straconą.

Uniosła brwi, ale oczy miała wciąż przymknięte.

– Naprawdę?

Wyglądało na to, że nie znalazła do tej pory sposobu rozwiązania tej kwestii i zupełnie

poważnie wątpiła, czy w ogóle jakiś sposób istnieje.

– Naprawdę. Sądzę, że musisz zacząć zachowywać się bardziej jak żona niż kochanka.

Jeśli chcesz, by się z tobą ożenił, powinnaś go do tego zachęcić. Skąd, do licha, ma wiedzieć,

co traci, jeśli nie dasz mu tego posmakować?

– A co właściwie robi żona?

– No, nie wiem. Myślę, że robi pranie, zanim w domu zabraknie czystych rzeczy. Gotuje

mężowi ulubione potrawy. Zabawia jego przyjaciół. Dobiera mu stroje. Słowem – zajmuje się

domem.

– Sądziłam, że wynajęcie sekretarki i gosposi załatwia wszystko – odezwała się

zgryźliwie April.

– Wtedy one są niezastąpione, nie ty – odpowiedział leniwie Sam.

– Aha – westchnęła i wyprostowała się w fotelu. Trafił w sedno. Była zbyt zajęta pracą i

tym, aby za wszelką cenę dorównać wielkiemu Jace’owi Sullivanowi, żeby choć przez chwilę

zachowywać się jak zwykła żona. I tak miała diabelne szczęście, że wciąż jeszcze był nią

zainteresowany i że jeszcze nie zmęczył się ciągłym dostosowywaniem do jej rozkładu dnia.

Prawdę mówiąc ona również musiała często dopasowywać się do jego zwariowanych

godzin pracy, ale dręczyło ją poczucie winy.

Sam przyjrzał się jej twarzy, która odzwierciedlała zmienne myśli.

– Nad czym się tak zastanawiasz, moja piękna?

– Myślę, że masz rację, Sam. Co więcej, jestem tego pewna. Mam zamiar pokazać mu, co

straci, jeśli się ze mną nie ożeni. Muszę tylko bardzo uważać, żeby nie domyślił się, do czego

zmierzam.

– Kobieta i tak zawsze postawi na swoim – stwierdził Sam filozoficznie. April wreszcie

się uśmiechnęła.

– Właśnie. Jeśli nie uda mi się przekonać Jace’a przed wakacjami, będę musiała z nim

zerwać. Mam dwadzieścia dziewięć lat i wcale nie staję się młodsza. Być może jestem

drobnomieszczańska i staromodna, ale chcę mieć dom, rodzinę, dzieci – w jej głosie słychać

było zadumę i tęsknotę.

– Następna rysa w nieskazitelnym wizerunku April Flynn, niezależnej kobiety sukcesu!

Zwykle jesteś tak zapracowana, iż nie podejrzewałem, że marzysz o macierzyństwie.

Sam dobrze wiedział, dlaczego April nie zwierzała się z ukrytych pragnień i może dlatego

w jego głosie pobrzmiewała drwina.

W miarę upływu lat stawało się coraz bardziej oczywiste, że kariera zawodowa nie

wypełnia całkowicie życia April. Praca przestała ją tak bardzo pasjonować. Z obserwacji

Sama wynikało, że najszczęśliwsze momenty April przeżyła u boku Jace’a, który chyba

całkowicie odwzajemniał to uczucie.

Byli uroczą parą.

– Bardzo go kochasz – słowa Sama przerwały ciszę.

– Tak – odpowiedziała z przekonaniem. – Za bardzo, żeby utrzymywać nasz związek w

takim kształcie.

Wsunęła palce we włosy, nie burząc jednak gładkiej fryzury.

– Jest mi coraz trudniej żyć ze świadomością winy. Choć sądziłam, że się już do tego

przyzwyczaiłam. Sam, ja żądam od Jace’a więcej. Oczekuję od niego pełnego zaangażowania,

pragnę poczucia bezpieczeństwa. Muszę wiedzieć, że stanowimy parę na zawsze – odchyliła

głowę, zapadając się głębiej w skórzany fotel. – Wiem, że ma przykre doświadczenia.

Najpierw matka, potem to pierwsze małżeństwo. Ale charakter naszego związku nie jest

właściwy ani dla mnie, ani dla niego. Nie jestem tylko pewna, czy on jest tego samego zdania.

– Rozmawiałaś z nim o tym? – zapytał Sam, widząc, że nagle posmutniała.

– Jakiś rok temu. Poruszyłam ten temat, a on bardzo delikatnie dał mi do zrozumienia, że

nie chce o tym mówić. Zanim zorientowałam się, że właściwie mi nie odpowiedział, upłynął

tydzień i nie bardzo wypadało mi pytać go po raz drugi.

– W jaki sposób udało mu się uniknąć rozmowy na tak istotny temat? – zdziwił się Sam.

– Zresztą nieważne. Mogę sobie wyobrazić.

April uśmiechnęła się lekko:

– No właśnie.

– W takim razie oboje mogliście zapomnieć, o czym rozmawialiście. Nie sądzisz, że

powinnaś zapytać go jeszcze raz? Może ma teraz inny pogląd na tę sprawę?

– On z całą pewnością nie zmieni zdania, dopóki ja nie zacznę zachowywać się jak

prawdziwa żona. Jak myślisz, gdzie mogłabym się tego nauczyć?

– Nie wiem, kobiety się z tym raczej rodzą. A w każdym razie twoja matka powinna

zdradzić ci wszystkie tajniki wiedzy domowej. Ale jak poznała je twoja matka, to już nie

wiem – odpowiedział i oboje zachichotali, chociaż dowcip był głupi. Być może odpowiednia

szkoła nie byłaby złym rozwiązaniem...

– Flynn? – głos Jace’a dobiegł gdzieś z dalszych pomieszczeń. – Gdzie jesteś?

– Tutaj – zawołała. Wróciła jej zwykła energia.

Jace stanął w drzwiach i spojrzał na nią stęsknionym wzrokiem. Wyglądała na zmęczoną.

Była blada. Wydawała się zupełnie bezbronna. I wciąż była tak piękna, że najchętniej

ułożyłby ją na kanapie i kochał się z nią. Ale tylko usiadł na poręczy fotela, pocałował ją

namiętnie, wdychając jej zapach. Wyciągnął rękę po drinka.

– Dzięki, Sam. April roześmiała się:

– Całujesz mnie, a dziękujesz za to Samowi? Ładne rzeczy!

Sam uniósł ręce do góry.

– Nie bij mnie, jestem tylko niewinnym świadkiem. Poza tym ona nie jest w moim typie.

Jace uśmiechnął się. Zajęło mu sporo czasu pozbycie się zazdrości o Sama. Sam i April

byli sobie bliscy, rozmawiali nie tylko o sprawach zawodowych, również o osobistych.

Jednak przez trzy lata nie doszło do żadnej dwuznacznej sytuacji i to go ostatecznie

uspokoiło. Sam darzył April przyjaźnią. I nic ponadto.

Szepnął do ucha April tak, żeby tylko ona usłyszała:

– Dziękowałem mu za drinka, Flynn, nie za pocałunek. Za pocałunki się nie dziękuje, po

prostu całuje się dalej.

– Rozumiem – mruknęła. – Kręciłeś dziś scenę z tą seksbombą? – dodała pytająco, jakby

to miała być odpowiedź na jego zaloty.

– Nie. Przez chwilę obserwowałem cię w sądzie, a potem byłem na lunchu z moim

agentem.

Podniósł ją z fotela i przytulając mocno do siebie, poprowadził w kierunku kanapy.

Oparła głowę na jego ramieniu i lekko westchnęła.

– Przysłuchiwanie się tobie jest bardzo podniecającym zajęciem.

– Mam nadzieję, że ława przysięgłych była tego samego zdania.

Sam wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Spotykali się tak co najmniej trzy

razy w tygodniu. Nikt im wtedy nie przeszkadzał. Sam pilnował tego osobiście. Mieli dla

siebie niewiele czasu. Jace był zbyt znany, by wyprawiać się dalej, niż za próg własnego

domu. Natychmiast opadliby go wielbiciele. Z kolei klienci April często wydzwaniali bez

skrupułów w środku nocy. Specjalizowała się w sprawach rodzinnych i rozwodowych.

Jace wypił drinka w milczeniu. Nie musieli mówić. Mieli siebie i tylko to się liczyło.

April ukryła twarz na ramienu Jace’a, upajając się jego bliskością.

Roześmiał się cicho.

– Zachowujesz się jak mały piesek.

– Bo jestem w towarzystwie sznaucera olbrzyma. Ramiona masz dwa razy szersze niż

zwykły mężczyzna, nie mówiąc już o wzroście. Drobne kobiety nie powinny umawiać się na

randki z facetami, którzy mają metr dziewięćdziesiąt. Tak jest napisane w książkach

prawniczych.

– Ty się ze mną nie umawiasz na randki. Dzielisz ze mną życie i łóżko. I myślę, że dobrze

do siebie pasujemy pod tym względem – przypomniał bezwstydnie. – Poza tym, kiedy nosisz

te swoje szpilki, jesteś prawie tak wysoka jak ja.

Objął ją delikatnie, palce powoli wsunęły się w rozcięcie sukienki, zmierzając w kierunku

piersi. Śliski materiał poddawał się posłusznie.

– Aha, więc jestem wystarczająco dobra, by dzielić z tobą łóżko, ale nie na tyle, abyś się

ze mną umówił, tak? – zażartowała, ale Jace spoważniał.

– Jesteś po prostu wspaniała – szepnął. – I żeby cię o tym przekonać, zabiorę cię dzisiaj,

dokąd tylko zechcesz. Po prostu powiedz, gdzie, i już tam jedziemy.

April pochyliła głowę, by ukryć błysk, który pojawił się w jej oczach. Nie mogła się

powstrzymać i przesunęła dłonią po jego ciemnych włosach pieszczotliwym gestem, po czym

delikatnie pogładziła go po mocnym karku.

– A może do domu? Odpocząłbyś w salonie, a ja tymczasem przygotowałabym stek,

frytki i sałatę. Na deser moglibyśmy zjeść coś pysznego od Sary Lee – zmarszczyła lekko

czoło. Czy takie są przysmaki prawdziwej pani domu? Miała wątpliwości. Z wyrazu twarzy

Jace’a wywnioskowała, że i on nie był oszołomiony tym pomysłem.

– Sądziłem, że moglibyśmy pójść w jakieś romantyczne miejsce. Może do tej francuskiej

restauracyjki, którą tak lubisz, wiesz, blisko Malibu. Potem zabrałbym cię na przejażdżkę po

plaży i kradłbym twoje pocałunki. Po powrocie do domu zapalilibyśmy świece i

kochalibyśmy się przed kominkiem – dotknął wargami jej skroni, powoli przesunął je ku

łagodnemu łukowi szyi. Zatrzymał się tuż nad miękkim przedziałkiem przy dekolcie.

Rozpoznał znajome perfumy. Słodki zapach przywiódł mu na myśl intymne zakamarki jej

ciała. Zawsze delikatnie perfumowała wewnętrzną stronę ud... Ogarnęła go fala namiętności.

Przygarnął ją mocniej do siebie.

– Kominek? We wrześniu? – zabrakło jej tchu. Zarówno w upalny dzień, jak i w środku

chłodnej nocy pobudzał jej ciało zaledwie jednym dotknięciem.

– Możemy włączyć klimatyzację – odpowiedział przytłumionym głosem. Pod językiem

czuł jej miękką skórę. Oddychał głęboko, bliskość April i jej zapach doprowadzały go do

szaleństwa.

Uniósł głowę i wsunął język w jej ucho, ogrzewając je gorącym oddechem. Pomyślała o

tym, co jego język potrafił i odczuła narastające podniecenie. Zapragnęła znaleźć się w jego

ramionach.

Bliskość April wprawiła ciało Jace’a w drżenie. Nagle zdał sobie w pełni sprawę z tego,

jak wiele wiąże go z April. Wiedział już, że jego decyzja w sprawie małżeństwa była słuszna.

April Flynn okazała się jedyną kobietą, którą chciał zatrzymać na zawsze. Dotykał jej pleców,

zachwycając się gładkością skóry. Najwyższy czas, by się ostatecznie zdecydować. Przez cały

czas trwania ich nieformalnego związku traktował April jak prawdziwą żonę. Powinien teraz

udowodnić jej, że jest nie tylko dobrym kochankiem, lecz również idealnym kandydatem na

męża. Gdy trzymał ją w uścisku, wydawało się to zupełnie proste...

April wtuliła się w niego mocniej. Czuła jego ręce i usta, uwielbiała to. Chciała, by ją

dotykał i pieścił. Pragnęła, aby ją kochał, żeby został z nią na zawsze.

Przypomniała sobie swoje niezłomne postanowienie, że za wszelką cenę zostanie idealną

żoną.

– Nie wolałbyś raczej spędzić miłego, cichego wieczoru w domu i odpocząć? –

wymówiła te słowa z trudem. Czuła coraz większe podniecenie.

Nagle ogarnął ją lęk. Może z jego strony to tylko gra? Nigdy nie uda się jej przekonać

Jace’a, że mogłaby być dobrą żoną, dopóki on nie przestanie uważać jej jedynie za uosobienie

seksu. Uśmiechnęła się. Nie wydawała się sobie zbyt atrakcyjna pod tym względem. To

określenie bardziej pasowało do aktorki grającej główną rolę u boku Jace’a w jego

najnowszym filmie. Sandrę Tanner uważano za nową Marilyn Monroe. Ukryła uczucie

zazdrości i przytuliła się do Jace’a.

– Już wiem. – Jace dotknął jej piersi, pozostawiając gorący ślad. – Zadzwonię do

restauracji i zamówię obiad do domu. Dzięki temu nic nas nie będzie rozpraszać...

– Jeśli chcesz... – zaczęła, ale nie zdążyła nic więcej powiedzieć. Namiętny pocałunek

zamknął jej usta. Język wdzierał się głęboko. Jace przycisnął ją mocno do swego silnego

ciała.

– Mmm – mruczała, próbując bez słów dać mu do zrozumienia, że pragnie dalszych

pieszczot.

– Dobrze? – zapytał tuż przy jej uchu.

– O, tak – szepnęła w odpowiedzi. Oczy miała zamknięte, całą sobą chłonęła pieszczoty.

– Będzie jeszcze lepiej – obiecał. Rękoma błądził po jej ciele. Zapragnęła stopić się z nim

w jedno. Palcem drażnił brodawkę jej piersi, druga ręka tymczasem przesuwała się w dół

brzucha. Była gotowa go przyjąć...

– Wiesz co? – odezwał się cicho parę chwil później.

– Co?

– Nie cierpię margarity w wykonaniu Sama.

– Cii... Ja też.

Jace uniósł brwi.

– To dlaczego ją pijesz?

– To jest jedyny drink, który Sam potrafi przygotować. Poza tym nie chcę ranić jego

uczuć.

– Wiesz, Flynn, masz bardzo dobre serce – stwierdził wesoło, całując ją gorąco.

Roześmiał się i pokręcił głową.

– Owszem, ale ty też – odpowiedziała. – W końcu piłeś te drinki razem ze mną przez

ostatnie trzy lata.

– Czy naprawdę jesteśmy ze sobą od tak dawna? Cofał się myślami w przeszłość. Dzieliła

z nim życie przez trzy lata bez żadnych zobowiązań z jego strony. Miał szczęście, że nie

odeszła. Znał jej opinię na temat charakteru ich nieformalnego związku. Trzy lata to

wystarczająco długo, aby przekonać się, czy do siebie pasują. Wiedział teraz na pewno – są

dla siebie stworzeni. Nadszedł czas działania.

– No tak, moja kochana. Wygląda na to, że przydałaby się nam jakaś zmiana.

Powinniśmy o tym pomyśleć w przyszłości.

Serce zabiło jej mocno. To z pozoru zwykłe stwierdzenie wzburzyło ją.

– Nie widzę żadnych zmian na horyzoncie, panie Sullivan. To znaczy, jeśli masz na myśli

coś nadzwyczajnego.

– Coś nadzwyczajnego? Niektórzy mogliby to tak nazwać. Ja nie – powiedział wciąż nie

wypuszczając jej z objęć. Uśmiechnął się i pocałował w sam czubek lekko zadartego nosa. –

Ja nazwałbym to raczej „sullivanizacją”.

– „Sullivanizacją”? – powtórzyła. Czy próbował w ten sposób taktownie dać jej do

zrozumienia, że był już nią znudzony? Czy zamierzał powiedzieć jej, że jest nią znużony i

dlatego potrzebuje odmiany? Ogarnęła ją panika, serce łomotało w piersiach. W końcu

opanowała się jednak i jak zawsze gotowa do walki, postanowiła dowiedzieć się dokładnie, o

co mu chodzi.

– Co to ma według ciebie oznaczać?

– Później – poklepał ją po biodrze. – Teraz, pani mecenas, udajmy się lepiej szybko do

domu, zanim stłukę tę szklankę. – Z powątpiewaniem pokręcił głową. – Trzy lata, mówisz?

Mój żołądek musi być w lepszym stanie, niż sądziłem.

April wzięła torebkę i teczkę. Powoli przeszli przez hol i wsiedli do windy. Machnęli

Samowi na pożegnanie. Siedział wciąż przy biurku, przeglądając notatki do wieczornych

zajęć.

Wieczór był chłodny, wiał lekki wiatr. April sprawdziła, czy jej samochód jest zamknięty

i wsiadła do sportowego auta Jace’a. Samochód ruszył łagodnie, klimatyzacja szumiała cicho,

silnik mruczał w takt jakiegoś standardu z Broadwayu.

Dom Jace’a ukryty był między jarami w pagórkowatej, północnowschodniej części Los

Angeles. Jace kazał go zbudować przed kilku laty. Nowy dom dawał mu poczucie

bezpieczeństwa i pozwalał na nieskrępowany tryb życia. Zbudowany był z cegły i stalowych

elementów. Na zewnątrz utrzymany był w kolorze brązowym, w środku dominowały odcienie

starego złota. Dom miał dwa podjazdy, jeden od frontu, drugi z tyłu. Wtulony w zbocze

wzgórza, stanowił część majestatycznej i pełnej spokoju scenerii. Jace zaprojektował i

wzniósł dom zanim poznał April. Mimo to uwielbiała to miejsce tak samo jak on. Stał się ich

azylem. Odgrodzeni od świata, zachwycali się kojącym pięknem otaczającej ich natury.

Podczas gdy ludzie w dole gonili za zwykłymi, codziennymi sprawami, Jace i April

odpoczywali ukryci bezpiecznie we własnym świecie.

Jace prowadził samochód ostrożnie stromymi, wąskimi uliczkami, zmieniając nieustannie

biegi. Całą uwagę skupił na drugiej wielkiej miłości – czarnym alfa romeo.

April oparta wygodnie, obserwowała go spod oka. Po trzech latach wciąż kochała

wszystko, co robił i każdy szczegół jego twarzy.

Poznała go na przyjęciu, które jeden z jej znajomych wydał przed czterema laty.

Pracowała już wtedy w swoim zawodzie. Zajmowała się zwykle sprawami rodzinnymi i nie

szukała, jak inni, zamożnych i ustosunkowanych klientów. Lubiła to swoje zajęcie.

Tego wieczora chciała jak najszybciej wyjść. Nie pasowała do tych bogatych,

ustosunkowanych ludzi. Nie wiadomo dlaczego niemal każdy z obecnych rozpoczynał

rozmowę od pytania, spod jakiego jest znaku zodiaku. Wokół toczyła się głośna wymiana

zdań, podczas której wszyscy przekonywali się nawzajem, jacy to są bogaci i wspaniali.

Zupełnie jakby nie było innych ciekawszych tematów. Postanowiła odczekać jeszcze pół

godziny i wyjść pod pretekstem pilnych obowiązków.

Całą uwagę skupiła na nieznajomym od chwili, gdy tylko się pojawił. Był olśniewająco

przystojny, ale nie to ją zaciekawiło. Zauważyła lekko zmarszczone brwi, jakby skrywane

niezadowolenie. Wydawał się równie jak ona znudzony zgromadzonym na przyjęciu

towarzystwem. Nie mogła powstrzymać lekkiego, dyskretnego uśmiechu, gdy spojrzał w jej

kierunku. Dała mu do zrozumienia, że go rozumie i podziela jego opinię.

Wyczuła w nim od razu pokrewną duszę. Jeszcze przed końcem przyjęcia zwabił ją do

jakiegoś zacisznego kąta. Zupełnie już nie pamiętała o czym rozmawiali. Słowa nie miały

znaczenia. Porozumiewali się oczami, dłońmi, gestami. April nigdy jeszcze nie była tak

całkowicie oszołomiona czyjąś bliskością. Zaskakiwało ją to i trochę przerażało, ale przede

wszystkim podniecało. Zdążył jeszcze zaprosić ją na obiad następnego dnia, a ona zgodziła

się zastanawiając się, czy przypadkiem nie oszalała. Aktor? Co ona może mieć wspólnego z

aktorem?

Już pod koniec ich pierwszego spotkania wiedziała, że mają ze sobą wiele wspólnego.

Wykonywanie zawodu aktora przypominało, jak twierdził, pracę adwokata. On zabiegał o

popularność u publiczności, ona zjednywała sobie ławę przysięgłych. Można powiedzieć, że

zarówno on jak i ona grali pewne role. Ona w sądzie, on na ekranie. Oboje musieli wiele

poświęcić dla kariery. Logika jego wywodów była nie do odparcia. Zgodziła się ze

wszystkimi argumentami.

Spotykali się już chyba dwa miesiące, kiedy zdała sobie sprawę, że Jace nie chce uczynić

drugiego kroku, którym powinno być zaproponowanie małżeństwa. Swoje stanowisko w tej

kwestii wyjaśniał bardzo delikatnie, wyglądało na to, że nie chce jej zranić – ale zdania nie

zmienił. O tak, kochał ją, ale to nie oznaczało, że muszą brać ślub. Małżeństwo jest dla

innych, nie dla niego.

Nigdy nie zapomni, jak bardzo zaskoczyły ją te słowa. Wychowała się jako jedynaczka,

otoczona miłością rodziców. Marzyła o karierze, ale i o założeniu rodziny. On miał inne

plany. Żadnego ślubu, żadnych dzieci. Po prostu miły, trwający lata związek dwojga ludzi.

Kiedy dowiedziała się, jak bardzo nie układały się jego stosunki z rodzicami, jak bardzo

burzliwe i nieudane okazało się pierwsze małżeństwo, doszła do wniosku, że istotnie ma

powody, aby trwać przy swoim zdaniu. Pojmowała jego wahanie i niechęć do tego, czego ona

pragnęła najbardziej: małżeństwa i dzieci.

Fakt, że go rozumiała, niczego nie ułatwiał, wręcz przeciwnie. Wyznawane przez nią

zasady były sprzeczne z tym, co proponował. Chciał, by z nim zamieszkała, uważając za

rzecz naturalną, że będzie zachwycona tą propozycją. W końcu, zupełnie zdesperowana,

zerwała z nim.

Pamiętała wciąż zawód w jego głosie.

– Kocham cię. Chcę poświęcić się tylko tobie i nikomu innemu. Czy to nie ma dla ciebie

żadnego znaczenia?

– To nie wystarczy, Jace – odpowiedziała cicho. – Nie mogę żyć z tobą ot tak, po prostu

nie mogę.

– Mój Boże, masz dwadzieścia sześć lat, kto ci zabroni? Twoi rodzice? – W jego głosie

słychać było dezaprobatę. – Czy nie jesteś już zbyt dorosła, żeby kogokolwiek prosić o

pozwolenie? Czy potrzebne ci błogosławieństwo, skoro to jest twoje życie?

– Być może. Ale nie mogłabym sobie spojrzeć w oczy, gdybym zrobiła to, o co prosisz.

Cztery długie miesiące zajęło jej przekonanie się, co właściwie uczyniła. Powtarzała

sobie w duchu, że nie może przekreślić wszystkich swoich zasad dla jakiegoś aktora. W

gruncie rzeczy miała nadzieję na małżeństwo, podczas gdy on nigdy jej nic nie zaproponował.

W miarę upływu czasu traciła pewność, własne argumenty już do niej nie przemawiały. W

końcu zaczęła się obawiać, że oszaleje. Każdy wysoki mężczyzna na ulicy przypominał jej

Jace’a. Czyjeś ciemne włosy zaczesane w znajomy sposób powodowały przyśpieszone bicie

serca. Spędzona samotnie noc uzmysławiała jej, jak puste stało się jej życie. Musiała wreszcie

stawić czoło faktom. Mogła próbować żyć tak dalej, samotna i nieszczęśliwa, albo wrócić do

Jace’a, oddając mu serce.

Na szczęście nie musiała tego robić. Jace przysłał jej klienta, który chciał założyć fundusz

powierniczy dla syna. Nie mogła przepuścić takiej okazji, natychmiast wysłała do Jace’a

krótki list z podziękowaniem. Przez następne dwa tygodnie postanowiła nie podejmować

żadnych kroków i czekać na jego następny ruch. Jeśli do tego czasu nie odezwie się, to sama

do niego zadzwoni.

Zatelefonował ostatniego dnia drugiego tygodnia. Nie było go w mieście. Kręcił film w

Meksyku. Czy wszystko w porządku? To dobrze. Czy mogliby się spotkać? Oczywiście,

odpowiedziała cicho. Kiedy odłożyła słuchawkę, odtańczyła taniec triumfalny na biurku.

Przyszedł Sam i przygotował dwa specjalne drinki. Dostrzegł zmiany, jakie zachodziły w

April, kiedy Jace pojawił się, a potem zniknął z jej życia. Zdawał sobie sprawę, że będzie

szczęśliwa tylko u jego boku, bez względu na okoliczności. Po czterech miesiącach wyglądała

jak cień. Jak wyglądałaby więc pod koniec roku?

Miesiąc później mieszkała już z Jace’em. Po pół roku wynajęła swój dom na dwa lata

innej parze. Poddała się całkowicie. Praca dawała jej zadowolenie, miłość więcej radości, niż

kiedykolwiek marzyła. Była szczęśliwa. Tylko jedno się nie zmieniło: wciąż chciała wyjść za

niego za mąż.

Jechali powoli stromą alejką.

– Jesteśmy w domu – oznajmił Jace z zadowoleniem i wyłączył silnik. Oparł się

wygodnie i spojrzał na April. Z troską przyglądał się jej zmęczonej twarzy.

– Przez całą drogę czułem na sobie twoje spojrzenie – stwierdził poważnie. – O czym

myślałaś?

– Wspominałam, jak się poznaliśmy.

– I to, jaki byłem wspaniałomyślny zapraszając cię do mego bardzo samotnego łoża?

Uśmiechnęła się, uniosła rękę i dłonią dotknęła jego lekko kłującego policzka.

– Coś w tym rodzaju – odpowiedziała wymijająco.

– Czy żałujesz, że sprowadziłem cię na drogę grzechu? – spytał, a jego oczy nagle

pociemniały.

– Nie wiem – odrzekła szczerze. – Wiem tylko, że cię bardzo kocham i nie zrobiłabym

tego dla kogoś innego.

– Ja też nie żałuję – przyznał żarliwie. Wziął ją w ramiona i czule przytulił. W jego

objęciach czuła się bezpieczna. Jace głaskał ją uspokajająco. Dotknął ustami jej skroni i oparł

policzek o czubek głowy. Słyszała, jak serce mocno uderza mu w piersiach i kochała go za to.

Siedzieli tak w ciszy przez kilka chwil, patrząc przez szybę na zachód słońca, przytuleni,

odgrodzeni miłością od świata. Była w tym jakaś nieuchwytna doskonałość. April znowu

ogarnęły wątpliwości. Czy słusznie postępowała, popychając go w kierunku, w którym nie

chciał podążać, zmuszając go do czegoś, czego się obawiał? Czy to było wobec niego fair?

Nie wiedziała. Czuła jedynie, że w głębi duszy nie jest całkiem szczęśliwa.

– Kocham panią, pani Flynn – wyszeptał do jej ucha.

– Ja pana też, panie Sullivan – odpowiedziała miękko.

– W takim razie chodźmy do domu, rozbierzmy się i wskoczmy do łóżka, zanim przyjdzie

chłopak z restauracji.

Zachichotała i mocniej przytuliła się do niego.

– Czy to ten sam chłopak, który powiedział mi wczoraj, że musi przeczytać

trzystustronicowy skrypt do końca miesiąca?

– Ten sam. Ale wiesz, co tacy jak on zawsze mówią, kiedy trzeba popracować... –

spojrzał na nią z ukosa, co rozśmieszyło ją jeszcze bardziej.

Światła jakiegoś pojazdu wynurzyły się zza domu. Jace westchnął.

– No to już się rozebraliśmy. Samochód z restauracji.

– A niech to licho! – zawołała April z marsową miną i dodała uspokajająco: – Nie martw

się, kochany. Niedługo będziemy mieli cały miesiąc tylko dla siebie.

Wciąż wahała się, ale w końcu jednak zdecydowała się. Kiedyś i tak byłoby to

nieuchronne. Równie dobrze może zatem podjąć pewne kroki teraz.

– Nie masz pojęcia, jak bardzo zależy mi na tych wakacjach – Uścisnął ją lekko i

otworzył drzwiczki samochodu. – Na razie jednak musimy jeść, spać i funkcjonować w tym

zwariowanym świecie. Chodź, moja damo, czas dołączyć do żywych.

Siedzieli we frontowym patio, jedząc crepes, pasztet, francuskie ciasteczka i sącząc wino.

Patrzyli na zachodzące słońce i odpoczywali po męczącym dniu. Potem wypili kawę. Po

kolacji Jace posprzątał naczynia, podczas gdy April zapakowała wielką porcję bielizny do

pralki. Gosposia chorowała przez cały tydzień i wszystko wskazywało na to, że nie będzie jej

jeszcze przez następne dwa lub trzy.

Potem przy cichych dźwiękach muzyki ona studiowała jakieś akta, a on czytał scenariusz.

Zapanowała kojąca cisza i spokój. Za każdym razem, gdy April unosiła wzrok, spotykała

spojrzenie Jace’a. Uśmiechała się wtedy, a on odpowiadał jej mrugnięciem. I oboje znów

zatapiali się w pracy.

Po pewnym czasie April przymknęła oczy. Myślała, że Jace powinien zauważyć, iż ma

zadatki na dobrą żonę. Czy to możliwe, że małżeństwo jest dla niego tak wielkim złem, jak

dla niej życie z nim bez ślubu? Miała czasem wrażenie, że aż wzdrygał się na myśl o

założeniu obrączki. Jednak ją taki nieformalny związek po prostu wyniszczał. Gdyby tylko

Jace zrozumiał, że są dobraną parą...

– No, dobrze, moja miła. Oczy ci się już same zamykają, czas do łóżka – zabrzmiał

wesoły głos Jace’a. Pomógł jej wstać i wziął na ręce.

– Wcale nie jestem śpiąca – zaprotestowała słabo, chowając głowę na jego piersi.

Obejmując Jace’a czuła siłę jego mięśni. Delikatnie pogłaskał ją po szyi, musnął ustami czoło

w łagodnym, uspokajającym pocałunku. Uśmiechnął się. Najwidoczniej myślał o czymś

innym.

– Ja też nie, ale mimo to zalecałbym ci łóżko. Przeszli powoli przez szeroki hol.

Sprawdzili, czy drzwi wejściowe są zamknięte. Zgasili światło. Zanim dotarli do sypialni,

April była równie spragniona miłości jak Jace.

ROZDZIAŁ 2

Podwójne drzwi prowadzące z tarasu do sypialni były otwarte. Chłodny nocny powiew

poruszał firankami. Z patio przenikał zapach bajecznie kolorowych kwiatów ustawionych w

wielkich czerwonych wazonach. Powietrze przesycone było wilgocią.

Pogrążony w mroku pokój rozjaśniało jedynie światło ogrodowej latarni. Proste

meksykańskie meble ręcznej roboty rzucały długie cienie na białe ściany sypialni. Szerokie,

drewniane belki odbijały się wyraźnie na tle sufitu.

Stali w ciszy przyglądając się sobie, w oczekiwaniu na rozkosz, jaką miała dać im miłość.

Rozebrał ją drżącymi rękoma, może nawet trochę zbyt szybko. Gdy obnażył jej piersi,

zatrzymał się na chwilę, by dotknąć ich z zachwytem. Oderwał się od nich niechętnie i

zdejmując dalej jej bieliznę pieścił każdy odsłonięty już skrawek ciała. April zachowywała się

spokojnie. Oczyma śledziła każdy jego ruch. Obserwowała, jak błądził po zakamarkach jej

ciała. Lekkie westchnienie czy cień uśmiechu na twarzy były dla niego najlepszą wskazówką.

– Podobam ci się? – zapytała miękko.

– Uwielbiam cię – odpowiedział zmienionym głosem. Pocałował ją nie przerywając

rozbierania. Przyglądał się April, spostrzegł, że skupiła się na tym, co on robi. Pieszczoty i

pocałunki były dla niej symbolem jego oddania.

Nie mogła dłużej stać bez ruchu. Zaczęła rozpinać jego koszulę. Jeden po drugim guziki

ustępowały obnażając lekko pokrytą włosami pierś i płaski brzuch. Dotykała go delikatnie. Jej

drżące ręce błądziły stęsknione. Czuła, jak bliskość Jace’a budzi w niej wielkie pożądanie.

Przestał się poruszać. Dostrzegł, że jej oczy zmieniają się z niebieskich w ciemnoszare.

Gładziła jego pierś wsłuchana w uderzenia serca. Delikatnie uszczypnęła małe męskie

brodawki. Odpowiedziały natychmiast twardniejąc. Drżała w oczekiwaniu na jego pieszczoty.

Tak było zawsze, gdy była z nim. Zawsze.

Wyczuwając jego narastające podniecenie, rozpięła pasek w spodniach i rozsunęła suwak.

Na chwilę wstrzymał oddech, potem westchnął, gdy opierając ręce na jego biodrach zsunęła

spodnie. Nic ich już nie dzieliło. Stali w półmroku nadzy, odlegli od siebie zaledwie o

milimetry.

Wystawiali się na próbę – jak długo mogą wytrzymać w oczekiwaniu na połączenie.

Gdzieś w głębi April zaczęło narastać pożądanie. Jace był już gotów do miłości... Stał się

jeszcze bardziej pociągający i niebezpieczny. Patrzyli na siebie w milczeniu rozumiejąc się

bez słów. Czas się zatrzymał. W powietrzu zawisły niewypowiedziane zaklęcia i obietnice.

Atmosfera przesycona była uderzającym do głowy, podniecającym zapachem miłości.

Jace uczynił pierwszy ruch, poddając się przemożnej chęci dotknięcia April. Położył dłoń

na jej ramieniu i przyciągnął ją do siebie. Zsunął rękę na biodro.

– Uwielbiam cię właśnie taką, gorącą i złotą, skąpaną w łagodnym świetle. Ono nie

pochodzi z zewnątrz, ono bije od ciebie.

Milcząco poruszyła głową. Nie mogła wydobyć z siebie głosu. Wpatrywała się w jego

brązowe oczy. Widziała w nich miłość i oddanie.

To, co było nieuniknione, wreszcie nastąpiło. Przyciągnął ją bardzo blisko. Otoczona

ciasno męskimi ramionami czuła, jak jej ciało dopasowuje się do jego szczupłych, mocnych

kształtów. Przylgnęli do siebie ciasno.

Uniósł jej głowę i pochylił się nad lekko rozchylonymi ustami. Całował ją zachłannie.

Topniała pod jego dotknięciem, jej gorące ciało zrosił pot, gdy języki połączyły się w

słodkim, powolnym ruchu.

Oczekiwanie na miłość elektryzowało atmosferę wokół nich. Odsunął się trochę i spojrzał

jeszcze raz w jej oczy dotykając językiem warg. Zawsze zazdrościła mu tej umiejętności

kontrolowania się i powstrzymywania. Podniecało ją to.

– Jace – wyszeptała. Serce biło w rytm jakiejś szalonej melodii. Prawie nie panowała nad

sobą.

– Wiem, wiem. Nie śpiesz się – zaśmiał się cicho, z trudem hamując drżenie. –

Uwielbiam patrzeć na ciebie, obserwować cię. Nie chcę niczego przeoczyć.

Przymknęła oczy. Oparł ręce na jej biodrach przyciągając ją do siebie jeszcze bliżej i

znowu pochylił się ku jej ustom. Uległa, rozchyliła je pod naciskiem tego pocałunku,

spragniona pieszczot języka i warg.

Czuła, że nogi uginają się pod nią. Serce uderzało coraz szybciej w odpowiedzi na każdy

ruch Jace’a. Wyczuł to i oddychając głośno wziął ją na ręce. Zaniósł ją do szerokiego łoża.

Wsparty na jednym ramieniu, pochylony nad nią, drugą ręką pieścił miękkie krągłości jej

ciała. Jego dłoń poruszała się bez chwili przerwy, jakby chciał upewnić się, że April

naprawdę istnieje. W pewnym momencie jego mchy stały się wolniejsze, ręka powróciła w

miejsca, których już dotykała. Pogłaskał jej szyję, piersi i wreszcie dotarł do miękkiego

wzgórka.

Potem jego usta podjęły tę samą drogę. Mięśnie April napinały się i tężały pod wpływem

pieszczot. Miała wrażenie, że pulsująca krew rozsadzi jej skronie. Jego dłonie i usta były

wszędzie.

Ujęła jego głowę i przyciągnęła na powrót ku piersiom, podsuwając mu je tak, aby miał

łatwiejszy dostęp. Osiągnęła prawie szczyt, gdy Jace dzielił równo pieszczoty, przesuwając

usta z jednej jedwabistej półkuli na drugą. Pobudzała go miłosnymi zaklęciami.

Zaciskając palce na ramionach Jace’a, podążała wraz z nim do rozkoszy, tak jak to czynili

już wiele razy. Pieszczoty igrały z nią, odkrywały, przygotowywały do końcowego aktu.

Palce czyniły cuda, wygięta w łuk poddawała się im. Pragnęła, by wziął ją wreszcie całą.

Niemal wstrzymała oddech. Z zaschniętego gardła wydobyło się ponaglenie:

– O, tak, Jace, tak!

– Wiem, kochana – odszepnął. Pożądanie rozpaliło go tak bardzo, że musiał na chwilę

odsunąć się od niej i odpocząć. Słyszała jego przyśpieszony oddech i gwałtowne bicie serca.

Przysunęła się do niego rozdygotanym z namiętności ciałem. Uniosła biodra i czując, że jest

gotowy na jej spotkanie, natarła na niego namiętnie, pragnąc, by stopili się w jedność.

Wciąż jeszcze się powstrzymywał.

Wreszcie poruszył się powoli. Jego ręce i usta podjęły znów wędrówkę. Wiła się pod nim,

całe jej ciało płonęło z pożądania.

– Teraz! – krzyknęła.

Tym razem posłuchał i wszedł w nią. Usta zamknął jej gorącym pocałunkiem.

Pasowali do siebie doskonale. Spleceni w uścisku poszybowali razem i wreszcie oboje w

tej samej chwili osiągnęli szczyt. W chwilę potem wypełniło ich uczucie spełnienia. W

zapadłej nagle ciszy oboje rozpoczęli powolny powrót do rzeczywistości.

Twarz przy twarzy wsłuchiwali się w swe oddechy. Jace pocałował delikatnie jej brwi,

skronie, przymknięte powieki, policzki. Były mokre od łez.

– April? – zapytał głosem nabrzmiałym jeszcze emocją. Uniósł się na ramieniu i spojrzał

na nią z góry. – Coś nie w porządku? Powiedz.

Zaprzeczyła, bo przecież nic się nie stało. Tak bardzo go kochała i nie potrafiła

powiedzieć mu, czego naprawdę od niego oczekuje.

Zsunął się z niej i położył obok, by móc lepiej widzieć jej twarz. Objął ją i odgarnął z

czoła włosy. Pocałowała go w pierś. Odpowiedział lekkim uściskiem, jakby chciał jej

przypomnieć, jak uwielbia trzymać ją w objęciach.

– Powiedz mi. – W jego głosie słychać było teraz prawdziwy niepokój. – Chcę ci pomóc.

Czy sprawiłem ci ból?

– Nie – wyszeptała, starając się powstrzymać napływające wciąż łzy. – To było piękne.

– Przecież nie dlatego płaczesz. – Było to raczej stwierdzenie niż pytanie.

– Właśnie dlatego – skłamała przytulając się do niego i opierając głowę na piersi.

Leżeli w ciszy, wsłuchani w powoli uspokajający się rytm serc. Drzwi były wciąż otwarte

i nocny chłód wypełniał sypialnię. Jace sięgnął po prześcieradło i okrył ich oboje. Potem

znowu wziął ją w ramiona. Oparł brodę o czubek jej głowy i przymknął oczy. Na jego czole

pojawiła się pionowa zmarszczka. Oddech April stał się równomierny i domyślił się, że

zasnęła. Przytulił ją jeszcze mocniej. Pragnął przedłużyć tę chwilę w nieskończoność.

Dotknął lekko jej policzka. Łzy wyschły, skóra była znowu jedwabiście gładka.

Co się stało? Kochał ją z całego serca, nie ukrywał, jak głęboka jest jego miłość i jak

wiele April znaczy dla niego. Gdzie popełnił błąd? Czy te łzy miały oznaczać, że nie kocha

go już tak mocno, jak kiedyś? Poczuł nagły ból w sercu. Czy to możliwe, że po trzech latach

wspólnego życia jest już nim znudzona? Może udawała tylko przed nim, bo nie wiedziała, jak

zakończyć ten romans? Nie. To nie to. Jej zachowanie tej nocy nie mogło być grą. Zresztą

znał April Flynn zbyt dobrze. Nie potrafiła udawać. Była uczciwa i kochająca. Ale nie była

aktorką, nie starała się mu przypodobać, gdy coś między nimi układało się niepomyślnie.

Dlaczego miałaby postępować wbrew sobie akurat wtedy, kiedy się kochali? Była otwarta i

szczera. To właśnie przyciągnęło go do niej.

Pamiętał dobrze wieczór, kiedy się poznali. Stało się to na przyjęciu, podczas którego

agent Jace’a chciał przekonać go, że pewien scenariusz wart jest uwagi. Nie cierpiał takich

przyjęć. Poza gospodarzem nie znał nikogo, za to on był znany z ekranu i spodziewali się, że

powita ich, jak starych znajomych.

Nagle poczuł na sobie czyjeś spojrzenie. Zirytowany odwrócił się i ujrzał parę lśniąco

niebieskich oczu. Wydało mu się, że dostrzegł w nich współczucie. Nikt nie miał prawa mu

współczuć! Był wściekły, ale zmusił się do zawodowego, łaskawego uśmiechu – takiego,

jakim zwykle obdarzał bohaterki swoich filmów. Podziałało. Współczucie w jej oczach

zmieniło się w zrozumienie i niespodziewanie stali się cichymi wspólnikami zjednoczonymi

przeciwko pozostałym gościom. Zdecydował się, że zagadnie ją przy najbliższej sposobności.

Zrobił to. I został schwytany w niewidzialną sieć, zanim zdążył pomyśleć, co się stało.

Fakt, że był sławnym aktorem, nie miał w ich wzajemnym stosunku żadnego znaczenia.

Mógłby być równie dobrze hydraulikiem lub lekarzem. To go fascynowało. Nie była

stremowana ani zafascynowana jego artystycznym zawodem.

Po raz pierwszy w całym dorosłym życiu Jace czuł, że jest komuś potrzebny tylko

dlatego, że jest sobą. Dzieliła z nim życie i oczekiwała od niego tego samego. Nie zrobiła na

niej wrażenia ani jego kariera, ani pozycja w świecie filmu. Dla niej był po prostu mężczyzną,

którego poznała i polubiła. Zdumiewające! Najdziwniejsze jednak było to, że i jemu to

odpowiadało. Nużyło go uwielbienie, jakim był otoczony. Miał zawsze uczucie niedosytu.

Teraz już wiedział, czego mu brakowało.

Wyszli z przyjęcia i zaproponował, że ją podwiezie. Po drodze zatrzymał samochód i

rozmawiali przy otwartych oknach. Wieczorny podmuch rozwiewał jej włosy. W

jasnoniebieskich oczach dostrzegł sympatię i aprobatę.

Pocałował ją. Czy to przez przypadek, czy też celowo – nie był tego pewien – zrobił to

straszliwie niezdarnie. Być może, podświadomie obawiał się, że April porówna

wyrafinowanego kochanka z ekranu z jego zalotami w rzeczywistości. Tymczasem ona

zarumieniła się, westchnęła i przytuliła go do siebie, jak ukochane dziecko. Krew w nim

zawrzała, serce zaczęło walić jak oszalałe.

Żadnej kobiety nie pragnął tak bardzo jak jej tej nocy. Z trudem zapanował nad sobą.

Chciał dotrzymać danego samemu sobie słowa, że będzie ostrożny. Była inna niż kobiety,

które znał dotychczas. Nie mógł znieść myśli, że mógłby ją stracić, zanim przekona się, ile

jest warta.

Kiedy spotkali się po raz trzeci, marzył, żeby dotknąć jej znowu. To było niezwykle!

Uświadomił sobie, że nigdy żadna kobieta nie absorbowała go tak bez reszty. Nie wiedział, co

o tym myśleć.

Za czwartym razem znalazł się wreszcie w jej ramionach i łóżku. Było mu z nią o wiele

lepiej, niż sobie mógł wyobrazić. Zanim upłynęły dwa miesiące, wiedział, że chce dzielić

życie z April Flynn. Początkowo pożądał tylko jej ciała, ale z czasem zrozumiał, że pragnie

jej obecności na co dzień. Do tej pory nie miał w stosunku do innych kobiet podobnych

zamiarów. Zaproponował jej, żeby razem zamieszkali. Jej odmowa wprawiła go w zdumienie.

Wkrótce potem ogarnęła go wściekłość. Za kogo ona się uważa? Mnóstwo kobiet

marzyło o tym, żeby choć rzucił na nie okiem. Ona chyba zapomina, kim on jest! Potem

przyszła refleksja. W którym miejscu popełnił błąd? Czy zawiódł ją? Czy nie był dość

namiętny, czuły i kochający? Przed nikim nie obnażył tak swojej duszy, jak przed nią.

Rozczarowanie znowu przerodziło się w złość.

Kiedy zaproponowano mu wyjazd na zdjęcia do nowego filmu w Meksyku, skorzystał z

tej okazji. Był to jedyny sposób, żeby uwolnić się od niej, zapomnieć. Postanowił wykreślić ją

ze swoich myśli.

Wyjazd nie pomógł. Cały czas zastanawiał się, jak skłonić April do powrotu. Kiedy

zadzwonił Joel, jeden z jego dobrych znajomych z prośbą, by przeczytał scenariusz, Jace

zgodził się, pod warunkiem że ze swymi problemami prawnymi Joel zwróci się do pani

mecenas April Flynn. Joel miał się powołać na Jace’a, jako tego, kto polecił mu April.

Zacisnął zęby i czekał. Powiedział wszystkim, że nie będzie go w mieście jeszcze jakiś

czas. W rzeczywistości spędził dwa tygodnie zamknięty w domu jak w więzieniu. Były to

dwa najbardziej samotne i okropne tygodnie w jego życiu. Pod koniec pierwszego tygodnia

otrzymał od niej list. Postawił go na kominku i wpatrywał się w kopertę przez kilka godzin.

Dopiero po trzech dniach odważył się otworzyć list. Teraz wydawało mu się to śmieszne,

ale wtedy rzeczywiście miał tremę. Sławny Jace Sullivan, pogromca szpiegów, czarnych

charakterów i uwodziciel kobiet nie miał odwagi przeczytać jednego głupiego listu!

Wydawało się, że istnieje szansa na wznowienie ich kontaktów. Zadzwonił do niej

natychmiast, proponując spotkanie w restauracji, którą lubiła. Nie mogła odmówić. To był

zwariowany okres. Osiągnięcie porozumienia zajęło im pięć dni. Nie mógł uwierzyć w swoje

szczęście, gdy wreszcie przyznała, że go kocha i zgadza się z nim zamieszkać. Był wtedy

pewien, że najgorsze jest już poza nimi. Ale widocznie mylił się.

Teraz, po trzech latach, nie był w pełni szczęśliwy. Chciał, by nosiła jego nazwisko. Ona

początkowo nie wyobrażała sobie wspólnego życia bez ślubu. Jednak w miarę upływu czasu

jakby zrezygnowała z chęci usankcjonowania ich związku, chociaż jej poglądy na ten temat

nie zmieniły się. W tej sytuacji niełatwo będzie przekonać ją, by zechciała za niego wyjść.

Przypominało mu to kiepską komedię. Dość długo namawiał April do wspólnego

zamieszkania. Kiedy mu się to wreszcie udało, nieoczekiwanie dla samego siebie postanowił

poprosić ją o rękę. I w dodatku ma nadzieję, że ten plan się powiedzie.

Westchnął ciężko i mocniej przygarnął ją do siebie. Powinien wykazać się nie lada

umiejętnościami i okazać się najczulszym kochankiem na świecie, aby April nie opuściła go.

Zachmurzył się. To chyba nie najlepszy pomysł. Wygląda na to, że narzuciłby sobie sztuczny

sposób zachowania, a przecież jego uczucia były aż nadto szczere.

Zjeżdżali szybko ze wzgórza. Jace sprawnie prowadził samochód, April dopijała poranną

kawę. Musiała dotrzeć do swojego samochodu, który zostawiła wieczorem pod biurem.

Zapomniała, że Jace tak wcześnie wstaje. Zupełnie nie rozumiała, jak mógł robić to

codziennie. Piąta rano to prawie noc. Ziewnęła.

Jace uśmiechnął się. – To jest kara za rozwiązłe życie.

– To jest cena, jaką płacę za ustępowanie twoim zachciankom. – Odpowiedziała kwaśno.

– No, jesteś mniej śpiąca, niż przypuszczałem. Głowa pracuje na pełnych obrotach.

– Tak jak twój samochód – odpaliła. Jace jechał szybko wąskimi, krętymi uliczkami.

Zwolnił od razu.

Przez chwilę milczeli. Ciszę przerwał Jace. Odchrząknął i rzucił w kierunku April

niepewne spojrzenie.

– Flynn?

– Mmm?

– Czy myślisz czasem o dzieciach?

Był zbyt zajęty obserwowaniem sytuacji na drodze i szybkim zmienianiem biegów, aby

zauważyć jej zdziwienie.

– To znaczy? – spytała ostrożnie.

– No, nie wiem – wzruszył ramionami i rozparł się wygodniej w fotelu. – W ogóle.

– Czasami – odpowiedziała z rezerwą, wiedząc doskonale, że myślała o tym częściej, niż

by chciała. Dziecko podobne do Jace’a, z błękitnymi oczyma i kręconymi ciemnymi włosami,

dołeczki w policzkach...

– Kiedy?

– Kiedy patrzę na jakieś dziecko.

– Często ci się to zdarza?

– Nie wiem. W restauracji, na zakupach, kiedy jem lunch w parku.

– I co wtedy myślisz? To znaczy tak ogólnie.

Nie dawał się zbyć, to musiała przyznać. Ale nie ma mowy, nie zgodzi się na dziecko, nie

będąc jego żoną! Jeśli pragnie potomstwa, może znaleźć kobietę, która zgodzi się mu je

urodzić. Zacisnęła pięści na samą myśl o tym. Niech tylko spróbuje!

– Dzieci są miłe – stwierdziła niezobowiązująco, chwytając się drzwi na kolejnym ostrym

zakręcie.

– I to wszystko?

– A czego się spodziewałeś? – Teraz to ona miała ochotę zadać mu kilka pytań. O co mu

właściwie chodzi? Czy nie powiedział jej kiedyś, że nie chce mieć dzieci? Kolejna myśl

przyszła jej do głowy. A może Jace sądzi, że ona jest w ciąży? Przybyło jej ostatnio kilka

kilogramów, ale nie martwiła się tym. Była za chuda. Czyżby on miał inne zdanie?

– Niczego. Tak tylko spytałem – obrzucił ją ukradkowym spojrzeniem i znowu skupił się

na prowadzeniu.

– A co ty sądzisz o dzieciach?

– Są, hm, bardzo miłe.

Wyprostowała się i roześmiała, mimo że w głębi duszy była na niego wściekła. Poruszył

trudny problem, nad którym tyle razy rozmyślała w samotności!

– Przynajmniej zgadzamy się co do jednego. Spojrzał na nią z ukosa.

– Co masz na myśli? – Teraz on był zaniepokojony.

– Oboje uważamy, że dzieci są miłe – odpowiedziała z uśmiechem. Obiecała sobie, że

przy okazji zrewanżuje mu się równie kłopotliwą rozmową.

Do końca jazdy nie padło ani jedno słowo. Kiedy znaleźli się w pobliżu biura April, Jace

zwolnił i zatrzymał się na parkingu. Pochylił się w jej stronę. Jego pocałunek był szorstki,

szybki i jakby rozpaczliwy. Obojgu nie sprawił przyjemności. To było coś zupełnie

nieoczekiwanego.

– Trzymaj się, Flynn – mruknął niewyraźnie i odsunął się od niej. Delikatnie dotknął jej

warg. Patrzył na nią uważnie brązowymi oczami. Próbował przekazać jej wiadomość, ale ona

nie zorientowała się. Widocznie zrobił to w sposób niezbyt zrozumiały.

Uśmiechnęła się do niego pocieszająco.

– Ty też, Jace – powiedziała cicho, wysiadła z samochodu i podeszła do drzwi, nie

odwracając się i nie patrząc na niego.

Sam przyszedł do biura koło ósmej trzydzieści. Wszystkie światła były włączone, w

powietrzu unosił się zapach świeżo zaparzonej kawy. Spojrzał na swoje biurko zawalone

papierami, których na pewno nie było tam wieczorem. Przeszedł przez poczekalnię i otworzył

drzwi do gabinetu April.

Siedziała przy biurku, ściskając w rękach kubek z kawą. Nie widzącym spojrzeniem

wpatrywała się w okno. Wyglądała, jakby była w transie.

– Proszę, proszę. Pani mecenas jest dziś wcześnie. Dobrze, że się nie spóźniłem.

– Cześć, Sam – rzuciła, nie patrząc na niego. Przyglądała się budynkowi naprzeciwko.

Była to czteropiętrowa, bogato zdobiona sztukateriami kamienica. Mieścił się w niej sklep z

ekskluzywną damską bielizną. Może właśnie tego potrzebowała? Nie, to bez sensu. Jace

zdjąłby z niej luksusowe jedwabie równie szybko, jak zwykłą bieliznę. Z kupowaniem takich

rzeczy poczeka do czasu, kiedy Jace nie będzie już nią zainteresowany. Poczuła nagły ból w

piersi.

Sam rozejrzał się wokół.

– Chcesz jeszcze kawy?

– Tak, chętnie – podała mu pusty kubek, nadal zwrócona w kierunku okna.

Kiedy postawił przed nią kawę, powoli obróciła się w fotelu i spojrzała na niego.

– Mój Boże, co ci się stało?! – zawołał Sam na widok jej podpuchniętych oczu i

zaczerwienionego nosa.

– Płakałam.

– Dlaczego? – Oczy Sama pociemniały. – Czy Jace coś ci zrobił? – zapytał gniewnym

głosem. April nie mogła powstrzymać uśmiechu. Sam miał opiekuńcze odruchy wobec

kobiet. W stosunku do niej wykazywał szczególną troskę.

– Nic, czego bym nie chciała. – Wstała i przeciągnęła się. Siedziała prawie bez ruchu

ponad godzinę. Cała zdrętwiała.

– W takim razie, jak tam twoja kampania? – Sam mógł jej nie uwierzyć, ale nie miał

zamiaru pogłębiać jej ponurego nastroju.

– Nie za dobrze, Sam – w jej głosie słychać było nieznane nuty.

– Ale w czym rzecz? Powiedz wujkowi Samowi. – Ten żartobliwy ton wywołał uśmiech

na jej twarzy.

– W zasadzie nic takiego. Miałam zamiar odegrać rolę dobrej żony i ugotować wieczorem

obiad, ale on zamówił jedzenie we francuskiej restauracji. Potem, ponieważ nasza gosposia

jest chora, zrobiłam pranie. Ale cała bielizna Jace’a zafarbowała od czegoś na różowo. I

wreszcie jak przystało na prawdziwą żonę chciałam zasnąć, zanim on przyjdzie do łóżka, ale

to się też nie udało.

Sam z trudem powstrzymywał śmiech. April miała wystarczająco dużo problemów. Zdaje

się, że naprawdę przydałyby się jej lekcje prowadzenia domu. Nigdy nie miała ku temu

okazji, praca pochłaniała zbyt wiele czasu. Jej życiowa edukacja bardzo na tym ucierpiała.

– I co zrobiłaś z bielizną?

– Namoczyłam w bielince. Jeśli plamy nie zejdą do wieczora, kupię mu nowe slipki.

– W samej bielince, czy w wodzie z wybielaczem?

Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczyma.

– W samej bielince. Czy coś źle zrobiłam?

– Mam przeczucie, że zanim wrócisz do domu, bielizna będzie raczej podobna do siatki...

– Do diabła! – mruknęła pod nosem. – Dlaczego moja matka nie zadała sobie trudu, żeby

mnie nauczyć takich rzeczy! Ona po prostu robiła wszystko za mnie, a kiedy się

wyprowadziłam i zaczęłam pracować, zatrudniłam gosposię.

Sam nie mógł powstrzymać się od odrobiny ironii.

– Sądziłem, że kobiety rodzą się z tymi umiejętnościami, mam na myśli gotowanie,

pranie, itd. Czy to nie jest genetycznie uwarunkowane?

– Być może, ale nie w moim przypadku. Piorę nasze rzeczy zaledwie od tygodnia, odkąd

gosposia Jace’a zachorowała i poszła do szpitala. No i okazało się, że niektóre swetry Jace’a

należy oddawać do pralni. Nie wiedziałam o tym. To wszystko jest dla mnie zupełnie nowe.

– A jak wielki Jace wytrzymuje te twoje próby? – wtrącił łagodnie Sam. Z wyrazu jej

oczu wywnioskował, że nie było to taktowne pytanie.

Skrzywiła się.

– Moje marne wysiłki nie robią na nim chyba wrażenia. Tylko się uśmiecha. –

Westchnęła ciężko. – Jace odgrywa rolę romantycznego kochanka i dlatego nic mi się nie

udaje. Popatrzyła na Sama. Jej niebieskie oczy były teraz chmurne i szare.

– Nie sądzę, żeby mój plan doprowadzenia Jace’a do ołtarza się powiódł. Prawdę

mówiąc, boję się śmiertelnie, że go utracę.

– Chyba nie masz racji – rzucił Sam oschle, uświadamiając sobie, jak Jace wpatrywał się

w April poprzedniego wieczora. To nie było spojrzenie mężczyzny, który miał zamiar

porzucić kobietę. Przeciwnie, patrzył na nią jak na smakowity kąsek. Nigdy nie odda jej

dobrowolnie. Wskazywały na to wszystkie znaki na niebie i ziemi, tylko April Flynn ich nie

zauważała.

– A ja nie wątpię – prawie płakała. – I jeszcze na dodatek on... on zapytał mnie, co sądzę

o dzieciach!

– A co w tym złego? – Sam uniósł brwi. – To brzmi raczej optymistycznie.

– Jeszcze pół roku temu mówił wszystkim znajomym, że uważa małżeństwo za głupotę, a

teraz zaczyna rozmowę o dzieciach! Nie zmieni zdania co do ślubu. Zapewne doszedł do

wniosku, że chciałby mieć rodzinę, ale oczywiście bez błogosławieństwa.

Smutek i rozczarowanie zmieniły się w wściekłość. Jak on śmiał stawiać ją w takiej

sytuacji! Jeśli kochał ją choć w połowie tak mocno, jak udawał...

– O, mój Boże – szepnęła i spojrzała na Sama. – Nie sądzisz chyba, że on próbuje zerwać

ze mną, prawda, Sam? – Nie czekając na odpowiedź, mówiła dalej. – No i ten pocałunek dziś

rano. Może pocałował mnie tak przelotnie, bo spieszył się na spotkanie z tą całą gwiazdką?

Wstała podniecona, by po chwili ciężko opaść na fotel.

– No, tak. To jest to. On chce zerwać. Nie wie tylko, jak się z tego wyplątać – słowa

zamarły jej na ustach. W rozszerzonych oczach odbijał się niepokój.

– Czy te wszystkie nic nie znaczące poszlaki mają być dowodami, pani mecenas? – głos

Sama przerwał jej zadumę. – Wydaje mi się, że właśnie usłyszałem fragment monologu z

jakiejś tandetnej komedyjki. To nie ma nic wspólnego z życiem i uczuciami April Flynn!

W jej oczach pojawił się błysk nadziei. Usiadła prosto.

– Sądzisz, że to tylko moje urojenia?

– Tak właśnie uważam – orzekł przesadnie surowym głosem. – I jestem bardzo

zaskoczony. Zwykle poszukujesz niezbitych dowodów. Człowiek, który przyszedł po ciebie

wczoraj wieczorem do biura nie myśli o zerwaniu z tobą. On ciebie kocha, April. Tego jestem

pewien.

Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu, kiedy przypomniała sobie minioną noc. Brał ją

tak delikatnie i czule, jak na pewno żaden inny mężczyzna nie potrafiłby. Nie świadczyło to

raczej o znudzeniu się kochanką. Wzdrygnęła się. A może jednak?

– Sam, jeśli zadam ci osobiste pytanie, odpowiesz mi szczerze?

– Pytaj, to się przekonasz. Ale ostrzegam cię, że jeżeli miałoby to zaszkodzić

wizerunkowi pracowitego, inteligentnego mężczyzny robiącego karierę, powołam się na Piątą

Poprawkę.

– Jak się zachowujesz, kiedy jesteś znudzony jakąś kobietą?

– Po prostu jestem znudzony.

– Ja mówię poważnie! Czy nie próbujesz wskrzesić uczucia, które kiedyś żywiłeś?

– Nie. Zwykle mam poczucie winy i staram się zerwać taki związek jak najszybciej, aby

zapomnieć o moich grzechach.

– To znaczy, że nie usiłujesz na siłę wrócić do tego, co czułeś, kiedy zobaczyłeś ją po raz

pierwszy?

– Nigdy nie przeżyłem miłości od pierwszego wejrzenia, jeśli nie liczyć mojej

nauczycielki ze szkoły podstawowej. Nie jestem pewien, co bym zrobił. – Roześmiał się

nagle. – Ale potrafię poznać prawdziwą namiętność, kiedy patrzę na jakąś parę.

– Nie chcesz mi pomóc.

– Staram się, jak mogę – zaprotestował. – Zapewniam cię, że żaden mężczyzna nie będzie

przedłużał związku, w którym już nie jest zaangażowany. Chyba że nie ma dokąd pójść. Ale

nawet w takim wypadku będzie raczej szukał nowej partnerki, a nie tkwił obok tej, na którą

nie ma już ochoty.

– No, dobrze – w końcu zrozumiała. – Ale czy mógłbyś kochać się z kobietą, której masz

już dość?

– Jasne, jeśli zasłonię jej twarz poduszką i będę sobie wyobrażał, że to Marilyn Monroe –

odpowiedział.

Spojrzała szukając oznak rozbawienia na jego twarzy. Nie żartował.

– Więc pozostaje mi tylko czekać na ten moment, gdy Jace zacznie szukać sobie innej

kobiety?

– Uwierz mi, April, on tego nie zrobi. Najpierw będzie próbował się ciebie pozbyć. Żaden

facet nie marzy o komplikacjach. I w ogóle wydaje mi się, że wybrałaś zupełnie złą drogę do

Alei Zakochanych.

– Ja już dotarłam do Alei Zakochanych. Teraz chcę dojść do Ulicy Weselnych Dzwonów.

– Co nie zmienia faktu, że wciąż idziesz w złą stronę. – Pokręcił głową, jakby mówił do

niesfornego dziecka. – Usiłujesz wyobrazić sobie następny ruch Jace’a, podczas gdy

powinnaś zaplanować swój. Jace cię kocha. Musisz tylko rozegrać tę partię po mistrzowsku i

wszystkie jego pionki wziąć do niewoli.

– Zapomniałeś, że ja chcę króla – odparowała sucho.

– Najpierw trzeba rozgromić armię, zanim weźmie się do niewoli generała.

Zadzwonił telefon i zwykły dzień pracy rozpoczął się na dobre. April powinna dotrzeć do

sądu przed dziesiątą, żeby zdążyć na rozprawę. Oboje z Samem zwijali się jak w ukropie, aby

załatwić wszystkie sprawy przy i tak już wypełnionym kalendarzu.

W wolnych chwilach April wciąż wracała myślą do swoich osobistych problemów.

Spotykała się z Jace’em już ponad trzy lata, a nadal miała wrażenie, że wcale go nie zna.

Musi zrobić porządne rozpoznanie w obozie wroga, jeśli chce wygrać tę batalię. Od jej

następnego kroku bardzo wiele zależy. Pytania kłębiły się jej w głowie, ale na razie nie mogła

znaleźć na nie odpowiedzi. Sam miał rację. Nieustanne rozmyślanie do niczego nie prowadzi.

Trzeba podjąć działanie.

Czy powinna użyć podstępu, czy po prostu podejść do niego i oświadczyć się,

pozostawiając strategię bardziej wprawnym? Nie, on nigdy nie zaakceptowałby takiej

propozycji wprost – ostatecznie odrzucił ją trzy lata temu i przekonał April, aby dostosowała

się do jego reguł gry.

Odchyliła głowę na oparcie fotela i przymknęła oczy.

Zanosi się na następny ciężki dzień.

ROZDZIAŁ 3

Wtorek okazał się ostatecznie nie taki zły. Talent, ciężka praca i koncentracja przyniosły

rezultaty. April wygrała sprawę i wcześnie wyszła z sądu.

– Gratulacje – powiedział Sam, śmiejąc się od ucha do ucha. Przyznał, że wprawnie

poprowadziła obronę. Nie musiał się wcale zgadzać z werdyktem, aby cieszyć się z jej

sukcesów.

– Dziękuję sir. Miałam po prostu bardzo inteligentnych przysięgłych i świetną załogę,

która broniła fortu, podczas gdy ja odrabiałam pracę domową.

– I sprytną główkę, która od razu dostrzegła, na jaką argumentację ci przysięgli się

nabiorą – dodał Sam zgryźliwie, sadowiąc się w fotelu przed jej biurkiem.

– Cóż, nie przeczę – odpowiedziała z uśmiechem. – Dasz sobie radę z zamknięciem biura

dziś wieczorem?

– Chyba nie, ale pokażę jednej z dziewcząt, jak się to robi i później odbiorę od niej klucz.

– Uśmiechnął się tajemniczo. – Dlaczego pytasz?

– Ruszam dziś do frontalnego ataku. Muszę się zbierać.

jeśli mam zdążyć ze wszystkim przed powrotem Jace’a do domu.

– No to powodzenia. Jeśli przygotowałaś się tak jak do tej sprawy dziś rano, to nie

będziesz miała żadnych trudności.

– Dzięki, ale trzymaj za mnie kciuki, dobrze? Będzie mi potrzebna pomoc – powiedziała

biorąc swoją torebkę i aktówkę. Podeszła do drzwi żwawym krokiem. – Do zobaczenia jutro

rano, panie Lewis. Upewniwszy się, że Sam i sekretarka Joannę poradzą sobie, wyszła z

biura. Sam bardzo lubił samodzielne kierowanie kancelarią, a szczególnie pracą dwóch

dziewcząt zatrudnionych na pół etatu. Miały jednak tyle roboty przy I uzupełnianiu akt i

przepisywaniu na maszynie, że nie mu[ siała się niepokoić.

April zastanowiła się nad kolejnością spraw do załatwienia. Po pierwsze: znaleźć

supermarket, w którym pracownicy będą wiedzieli nieco więcej na temat gotowania niż ona.

Po drugie: kupić butelkę dobrego wina. Po trzecie: odkurzyć salon i sprzątnąć kuchnię, zanim

Jace wróci do domu.

Pełna obaw przekroczyła próg małego, ekskluzywnego sklepu. Miała nadzieję, że

ekspedientki mają wystarczające doświadczenie, aby pomóc jej wybrać dobre mięso. Jej

wiedza na ten temat była naprawdę niewielka. W przyszłości być może zapisze się na kurs

gotowania, ale teraz musi działać...

Godzinę później wyszła, dźwigając dwie torby różnych smakołyków. Wybrała dobry

sklep. Wieczorem poda Fricassée de Saint-Jacques á l’anis z makaronem szpinakowym. Do

tego szparagi... co prawda drogie, ale za to nie można ich zepsuć.

Sprzedawcy okazali się bardzo pomocni. Otrzymała od nich dokładne instrukcje, jak

przyrządzić małże w śmietanie. Doradzili jej kupno białego, zabawnego fartuszka.

Właściwie był to maleńki skrawek materiału. Uśmiechnęła I się, wspominając słowa

starszego sprzedawcy poparte filuternym mrugnięciem oka:

– I proszę pamiętać: wysokie obcasy. Choćby miała pani na sobie tylko ten fartuszek,

niech pani założy pantofle na wysokim obcasie. Mężczyźni to uwielbiają!

Czas na punkt drugi. Po dwudziestu minutach opuszczała sklep niosąc butelki z trunkami,

które według zapewnień właściciela miały idealnie pasować do głównego dania i do deseru.

Niech Jace spróbuje nie ulec! Miała tylko nadzieję, że będzie na tyle trzeźwy, aby w pełni

docenić jej wysiłki.

A teraz do domu. Pora na punkt trzeci. Na pewno nie będzie to tak przyjemne jak zakupy,

ale za to absolutnie niezbędne. Nie chciała, żeby Jace zauważył stary kurz, I kiedy będzie ją

kładł na dywanie koło kominka. Uśmiechnęła się w duchu.

Zrealizowanie planów wobec Jace’a wydawało się jej większym wyzwaniem niż

dzisiejsza sprawa w sądzie. Przypomniała sobie porzekadło, które zwykła cytować matka:

„Nie sztuka układać pasujące do siebie elementy łamigłówki. Zabawa zaczyna się dopiero

wówczas, gdy trafi się na części, które nie dają się razem złożyć”.

I to była prawda. Życie zawodowe miała uporządkowane. Za to osobiste wymagało

dużych zmian i dlatego przysparzało jej największych zmartwień.

Przed powrotem Jace’a do domu zdążyła posprzątać, wstawić mięso, zamrozić martini i

wino oraz włożyć fikuśny fartuszek na czarną sukienkę. Założyła najwyższe szpilki i stanęła

przed lustrem, by sprawdzić, jak wygląda. Ciemne włosy okalały jej twarz jak welon. Makijaż

miała trochę bardziej wyrazisty niż zwykle, ale nie przesadny. Figura niezła, ale co tu kryć,

zbyt szczupła. Obróciła się, żeby zobaczyć ten dodatkowy kilogram, który przybył jej

ostatnio. Nic. Kanciaste kształty, jak dawniej. Westchnęła. Dlaczego nie wygląda jak

seksbomba?

– April Flynn. Jesteś ładna i miła, ale nigdy nie będziesz uosobieniem kobiecości –

mówiło jej odbicie. Pokazała mu język.

Odczekała prawie godzinę, zanim zadzwoniła do studia. Pan Sullivan ma spotkanie ze

scenarzystami. Nie mówił, ile to potrwa. Prosił, żeby mu nie przeszkadzano. Przekażą mu

wiadomość, że dzwoniła...

Godzinę później zatelefonowała po raz drugi. Udzielono jej takiej samej odpowiedzi,

tylko głos był inny.

O dziewiątej poszła do kuchni i spróbowała mięsa. Ze złością cisnęła widelec. Czy on

zdaje sobie sprawę, że to jest najlepsza kolacja, jaką przygotowała i nie ma nikogo, kto by to

docenili lak. on mógł jej to robić? To nieistotne, że takie spóźnienia prawie mu się nie

zdarzały, ale w taki wieczór... Przez głowę przelatywały jej różne, raczej uszczypliwe uwagi

na temat postępowania Jace’a Sullivana, ale była zbyt nieszczęśliwa, żeby się nad tym dłużej

zastanawiać. Użalanie się nad samą sobą było znacznie łatwiejsze.

O dziesiątej przebrała się w szlafrok i chlipała nad resztkami martini, które zrobiła sobie

wcześniej. Świece na kominku zamieniły się w roztopione bryły.

O wpół do jedenastej odkorkowała pierwszą butelkę białego wina i prawie pół nalała do

wielkiego kieliszka. Przy każdym łyku pozdrawiała w myślach Jace’a coraz to nowymi i

bardziej dźwięcznymi epitetami.

O jedenastej była już kompletnie pijana i zasnęła zapłakana na sofie. Szlafrok był do

połowy rozpięty, fartuch zwisał smętnie na biodrze, a pantofle zsunęły się ze zmęczonych

stóp.

Ranek nadszedł zbyt szybko jak dla April. Otworzyła jedno oko, stęknęła i przewróciła

się na drugi bok. Ale słońce nie zniknęło. Promienie słoneczne wdarły się do pokoju i

odbijały się od pościeli. Zamruczała niezadowolona i chciała naciągnąć poduszkę na głowę.

Ręka trafiła na kartkę papieru.

Dopiero po pięciu minutach zdołała otworzyć oczy i przyzwyczaić się do oślepiającego

światła. Następne pięć minut zajęło jej odcyfrowanie listu.

„Położyłem cię do łóżka o drugiej. Do zobaczenia wieczorem o siódmej. Nie mogę się

doczekać, żeby upewnić się, czy zdołasz utrzymać prosto głowę. Dwie aspiryny i szklanka

wody na nocnym stoliku.

Całuję cię.

Jace”

Przeczytała powtórnie. I jeszcze raz. Głowa jej pękała. Ani jednego słowa, dlaczego się

spóźnił wczoraj wieczorem, żadnych przeprosin! Wściekłość zmusiła ją do działania. Usiadła

gwałtownie na łóżku, żołądek natychmiast podjechał do gardła.

– Uff – jęknęła zastanawiając się, czy powinna trzymać się za głowę, czy za brzuch.

Problem rozwiązał się bez jej udziału. Wstała niepewnie i z przerażeniem stwierdziła, że

łazienka jest okropnie daleko. Pobiegła w stronę ubikacji, niepewna, czy zdąży na czas.

Ponad godzinę przygotowywała się do wyjścia. Chyba ze dwadzieścia minut stała pod

prysznicem, mając nadzieję, że kąpiel pomoże w pozbyciu się kaca. A potem samochód.

Zapomniała, że zaparkowała go w garażu i dwa razy obeszła dom dookoła, zanim to sobie

przypomniała. Przeklinała Jace’a coraz mocniej. Gdyby nie on, byłaby teraz uśmiechnięta i

szczęśliwa.

Samochód wpadał w każdą, nawet najmniejszą, dziurę w jezdni, a zakręty były bardziej

zdradzieckie, niż zwykle. Jej żołądek z trudem to wytrzymywał. Kiedy wreszcie zaciągnęła

hamulec na parkingu, była ledwie żywa.

Sam rzucił na nią okiem i zawołał wesoło:

– Kawa, śmietanka, cukier. Już lecę.

– Nie krzycz, Sam. Jestem obok – wymamrotała, mijając jego biurko i wchodząc do

swego gabinetu. Usiadła i spróbowała skupić wzrok na kalendarzu stojącym przed nią, ale

dopiero po kilku minutach zdołała odcyfrować małą notatkę. Poznała równe, czytelne pismo

Jean, dziewczyny niedawno zatrudnionej na pół etatu.

„Dzwoniła sekretarka pana Sullivana. Będzie w domu późno, ma spotkanie ze

scenarzystami. Przeprasza, ale nic nie może na to poradzić”.

Wiadomość zostawiono o czwartej dwadzieścia pięć, piętnaście minut po jej wyjściu z

biura.

Kiedy Sam wszedł do pokoju z kawą w ręce, April podała mu kartkę i powiedziała:

– Zwolnij ją – i wypiła szybko gorący napój.

Sam przeczytał notatkę i uniósł brwi ze zdumieniem. Popatrzył na April pytająco.

– Za to?

– Tak.

– Dlaczego? Ona tu jest dopiero od dwóch tygodni. Musi się jeszcze dużo nauczyć.

– Nie będzie z niej pożytku, jeśli tego rodzaju wiadomość zostawia na moim biurku,

skoro jest oczywiste, że powinna zadzwonić do domu! Jest zupełnie niekompetentna! –

stwierdziła podniesionym głosem. Wyobraziła sobie, jak musiała wyglądać, kiedy Jace

znalazł ją pijaną na sofie i straszliwie się zawstydziła.

Rozsądek jednak wziął górę i zanim Sam zdążył powiedzieć coś uspokajającego, zdała

sobie sprawę z tego, że jej pierwsza reakcja była pochopna. Dodała więc:

– W każdym razie uważam, że powinieneś jej udzielić nagany i pouczyć, jak powinna

postąpić w podobnym przypadku w przyszłości.

Sam spojrzał na nią badawczo.

– W porządku, szefowo. Zrobię to, jak tylko ta panna przyjdzie do biura – obiecał z

trudem zachowując powagę. – Domyślam się, że Jace nie przyszedł do domu, a ty się

pieczołowicie przygotowałaś do roli pani domu?

– Coś w tym rodzaju – odparła wymijająco, nie chcąc na nowo wspominać, jaką idiotkę

zrobiła z siebie zeszłego wieczoru. Rano znalazła fartuch i sukienkę na podłodze, pantofle

porzucone na drodze między salonem a holem. To musiał być widok! Mimo woli

zaczerwieniła się. Jace pewnie pomyślał, że zwariowała. I to właśnie wtedy, kiedy chciała mu

pokazać, że jest absolutnie niezastąpiona! Do diabła z tą sekretarką! Do diabła z Jace’em! I do

diabła z nią samą, za to, że się upiła! Zaczerwieniła się jeszcze mocniej.

Sam domyślił się, że jest zbyteczny i wyszedł po cichu.

W południe poczuła się trochę lepiej. Wyglądało na to, że tym razem jeszcze nie umrze,

więc wzięła się do pracy. Zajęła się przeglądaniem papierów popijając seven-up, który

przyniósł jej Sam. Zamówił też lekki lunch, który okazał się zbawienny dla jej żołądka.

Dzięki aspirynie uwierzyła, że wszystko to da się jakoś przeżyć. Tylko ukradkowe

spojrzenia Sama przypominały jej, jak głupio się zachowała. Nie miała jednak zamiaru

podejmować żadnych starań, żeby zatrzeć to wrażenie. W każdym razie jeśli chodzi o Sama.

Z Jace’em to zupełnie co innego. Tylko czy się jej uda?

Kiedy Jace zadzwonił, była już gotowa do działania.

– Jak się czujesz? – W jego głosie pobrzmiewało rozbawienie.

– Świetnie – odpowiedziała pogodnie.

– Wczoraj wieczorem byłaś jak nieżywa. Co się właściwie stało?

– Po prostu wypiłam o jedno martini za dużo. Nigdy przedtem mi się to nie zdarzyło,

więc nie mówmy już o tym.

– Ach, martini też. Znalazłem pustą butelkę po winie.

– Naprawdę? – zapytała udając zdziwienie. – Prawdopodobnie gdzieś wyparowała.

Otworzyłam ją, zanim dowiedziałam się, że nie przyjdziesz do domu na kolację. – Zacisnęła

palce na słuchawce. To była raczej niezbyt błyskotliwa odpowiedź.

Zachichotał. Najwyraźniej był tego samego zdania, ale nie miał zamiaru roztrząsać tej

kwestii.

– Przekazano ci wiadomość?

– Tak, oczywiście – potwierdziła szybko. Za nic w świecie nie przyzna się, że zrobiła z

siebie idiotkę z jego powodu. Im mniej będzie wiedział, tym lepiej dla niej!

– Więc dlaczego zadzwoniłaś do studia? Nie ufasz mi? – dopytywał się. Dobrze wiedział,

że nie zwykła wydzwaniać do studia. Była konsekwentna i telefonowała tylko wtedy, gdy

było to rzeczywiście konieczne.

– Moja sekretarka zbyt późno przekazała mi wiadomość od ciebie. Kiedy dzwoniłam, nie

wiedziałam, czy zleciałeś razem z tym twoim samochodem do przepaści, czy może masz inną

randkę. – Skończyła zdanie i już w tej samej chwili żałowała, że je w ogóle wypowiedziała.

Zabrzmiało jak wymówka zazdrosnej, niedojrzałej pannicy. Zacisnęła kciuki na szczęście.

Może nie zwrócił uwagi na te bzdury. Jak zwykle szczęście nie dopisało...

– Jeśli będę miał inne spotkanie, Flynn, będziesz pierwszą, która się o tym dowie.

Obiecuję ci to. – Usłyszała w odpowiedzi, głos był jak zwykle niski i zmysłowy. Mimo

fatalnego samopoczucia dreszcz przeszył jej ciało.

– W porządku. To mi odpowiada – powiedziała wesoło. Wcale się jej to nie podobało, ale

nie mogła się do tego przyznać. Dostanę cię, panie Sullivan, albo umrę. Tego ranka naprawdę

myślała, że umrze. Wciąż jeszcze nie była w stanie myśleć logicznie. Już nigdy nie tknie

alkoholu.

– Wrócisz dziś wcześnie do domu? – spytał miękko głosem, w którym pobrzmiewała nuta

intymności.

– Tak, chyba tak.

– To dobrze. Ja też postaram się być jak najszybciej. Możemy zafundować sobie parę

drinków w ogrodzie i popatrzeć na zachód słońca. Potem usiądziemy przed kominkiem i

zobaczymy, co dalej.

Myśl o piciu przyprawiła ją nagle o mdłości, ale zdołała nad nimi zapanować. Przełknęła

ślinę z wysiłkiem.

– To brzmi romantycznie, panie Sullivan. Wyobraziła sobie siebie w jego ramionach, z

głową opartą na szerokiej, pokrytej ciemnymi włosami piersi. Pomyślała o jego ustach

delikatnie muskających jej skronie. Zaczęła oddychać szybciej, serce załomotało w piersiach.

Stwierdziła, że już wcale nie czuje się źle.

– No to myśl o tym – powiedział i odłożył słuchawkę. Reszta dnia minęła szybko. Sam

wyszedł wcześnie na zajęcia, przedtem jednak zrugał nową sekretarkę. W każdym razie

zarzekał się, że to zrobił. Jean jednak wyglądała, zdaniem April, na zbyt zadowoloną z życia.

Prawdopodobnie słowo „zrugać” miało inne znaczenie dla April, a inne dla Sama.

Sam miał słabość do wszystkich ładnych dziewcząt, zawsze gotów był stanąć po ich

stronie, ale do tej pory nie związał się z żadną na dłużej. April uśmiechnęła się do siebie.

Kiedyś wpadnie po uszy, a wtedy dobrze byłoby znaleźć się w pobliżu i zobaczyć, jak Sam

usiłuje wyplątać się z sieci. Zawsze przyjemniej śmiać się z cudzego nieszczęścia...

Zanim dzień dobiegł końca, Jace zadzwonił ponownie, prosząc April, by mu tego

wieczora towarzyszyła na przyjęciu.

– Nie wybierałbym się, ale będzie prawie cały zespół aktorski i parę osób od reklamy.

Muszę tam być. Ale nie chcę iść sam, zanudziłbym się na śmierć. – Wydawał się bardziej

zmęczony niż ona. Wzbudzał współczucie. – Wyobraź sobie, że zapowiedziano nawet

niespodziewanego gościa! – Był wyraźnie zdegustowany. Nienawidził tych snobistycznych

przyjęć. Wszyscy ludzie z branży brali w nich udział, ponieważ tego od nich oczekiwano, a

nie dlatego, że mieli ochotę.

– Oczywiście, pójdę – odparła pocieszająco. Nie lubiła tych przyjęć chyba jeszcze

bardziej niż on, ale miała okazję udowodnić mu, że potrafi stanąć u jego boku, kiedy on tego

potrzebuje. Jak żona. Wydawało się jej, że obowiązkiem żony jest uczestniczyć w przyjęciach

organizowanych przez zwierzchników męża. Miała nadzieję, że to była prawda. Lepiej, żeby

te wszystkie wysiłki nie poszły na marne.

Włożyła czarną suknię z długimi rękawami i dekoltem odkrywającym całe plecy. W

uszach połyskiwały długie, srebrne kolczyki, dotykające ramion przy każdym ruchu głowy.

Włosy zaczesała do tyłu odsłaniając twarz o alabastrowej cerze i niebieskich oczach. Stopy

wsunęła w lakierowane czółenka na szpilkach i dobrała do nich torebkę. Wyglądała zupełnie

inaczej niż na co dzień.

Przyjrzała się swemu odbiciu w lustrze. Uśmiechnęła się, jakby ktoś właśnie powiedział

dowcip. Dobrze. Wyglądała oszałamiająco jak na swe możliwości. Dlaczego przypominała

współczesną wersję Doris Day, skoro tak naprawdę chciała upodobnić się do Marilyn

Monroe? Złożyła usta jak do pocałunku. Nie było w tym nic seksownego, raczej upodobniła

się do kogoś, kto właśnie polizał cytrynę. Nic z tego...

Przyjęcie miało się odbyć na Mulholland Drive. Umówiła się z Jace’em na miejscu, żeby

nie musiał po nią specjalnie przyjeżdżać. Potem zostawi swój samochód pod biurem, a Jace

odwiezie ją rano do pracy.

Kiedy wkładała klucz do zamka, żeby zamknąć za sobą drzwi, zadzwonił telefon.

Przeklinając pod nosem i potykając się na wysokich obcasach, popędziła przez hol i chwyciła

słuchawkę.

– Flynn? Gdzie ty się, u licha, podziewasz? – Wyraźnie zdenerwowany głos Jace’a

dobiegał z oddali.

– Właśnie wychodziłam, kiedy zadzwoniłeś. A jak sądzisz, gdzie mogłabym być? –

odpaliła, równie zirytowana.

– Wydawało mi się, że mieliśmy się spotkać „wcześnie.

– Owszem. Tylko że dla mnie „wcześnie” oznacza co innego niż dla ciebie! – Koniec z

odgrywaniem kochającej żony.

Usłyszała, jak wzdycha i nagle cała jej wściekłość ulotniła się. On najwyraźniej obawia

się, że ją traci. Poczuła ukłucie w sercu.

– April, przygotuj się na najgorsze. – Niski głos zabrzmiał przy samym jej uchu. – Moja

matka jest tutaj i chce cię poznać.

Ręka trzymająca słuchawkę zrobiła się zimna jak lód. Jego matka? Ależ on nie cierpi

swojej matki! Opowiadał April wiele razy, jak okropnie traktowała go, kiedy był dzieckiem.

Była całkowicie przejęta sobą i swoją karierą i praktycznie w ogóle się nim nie zajmowała.

– Flynn? – głos Jace’a przerwał jej rozmyślania.

– Jestem. To bardzo miło z jej strony. Nie mogę się wprost doczekać – odpowiedziała

niepewnie.

– Miła, dobre sobie! Ona czegoś od ciebie lub ode mnie chce, założę się o moją karierę!

Nie wiem, o co chodzi, ale uważaj. Ona jest wyrachowana.

– To dlaczego nie dasz jej do zrozumienia, że ona cię nic nie obchodzi? To nie powinno

być zbyt kłopotliwe. Robisz to, odkąd cię znam.

– Tu jest pełno dziennikarzy, którzy tylko czyhają na jakąś sensację. Jutro rano

znaleźlibyśmy się na pierwszych stronach gazet w całym kraju! Nie zamierzam wystawiać się

na pośmiewisko. – Głos miał ostry i obcy. Był wyraźnie niezadowolony i zirytowany. April

domyśliła się, w jakim jest nastroju.

– W porządku. Przyjadę tak szybko, jak się da – powiedziała spokojnie i odłożyła

słuchawkę. Biedny, kochany Jace...

Pogodna noc nadawała się znakomicie na przyjęcie na świeżym powietrzu. Nie było

mgły, granatowe niebo błyszczało od gwiazd.

Przed domem stał chłopak, który pomagał parkować samochody i wręczał karty wstępu.

April nie miała pojęcia, gdzie zamierza on zmieścić jeszcze jeden samochód, ale to było jego

zmartwienie.

Z patio dobiegała muzyka. Liczne lampy i latarnie rozświetlały noc. Było jasno prawie

jak w dzień. Widok z domu był imponujący. Całe Los Angeles leżało u stóp wzgórza, jak

migoczący, utkany ze światełek dywan.

Drzwi frontowe były otwarte. Weszła i zaczęła wzrokiem szukać Jace’a. Z rozmowy

telefonicznej wywnioskowała, że czeka na nią z niecierpliwością i że jest mu potrzebna, aby

łatwiej mógł zapanować nad sytuacją. Zaraz podejdzie do niej i razem stawią czoło tej zgrai.

Ona pomoże mu w wypełnieniu obowiązków i będzie dla niego oparciem w chwili, kiedy

tego najbardziej potrzebuje. W końcu taka chyba jest rola żony.

Gdy go wreszcie wypatrzyła, od razu pożałowała, że tu przyszła. Zarumieniła się ze złości

na widok roztaczającej się przed nią sceny. Odtwarzająca główną rolę w ich nowym filmie

Sandra Tanner wisiała u ramienia Jace’a. Ubrana była w skromną na pozór białą sukienkę

wyszywaną perłami w niektórych, starannie dobranych miejscach. Kreacja podkreślała

wszystkie okrągłości, których można było nie zauważyć na pierwszy rzut oka. Długą

spódnicę miała rozciętą po bokach tak, by widać było nogi. Aparaty fotoreporterów błyskały

raz za razem. W pewnym momencie usłyszała głos producenta:

– Dobrze, panowie. Na dziś wystarczy. W końcu to przyjęcie, a nie kampania reklamowa!

– zaśmiał się głośno. Zachowywał się w sposób typowy dla kogoś, kto często ma do czynienia

z prasą.

Wszyscy również się roześmieli, wiedząc, że to nieprawda. To było spotkanie

promocyjne, które miało pomóc wylansować film i był to jeden z lepszych sposobów reklamy

lekkiej, romantycznej komedii.

Tyle tylko, że Jace i Sandra Tanner wydawali się razem bardzo szczęśliwi.

W April narastała wściekłość. Stała na podwyższeniu przy wejściu, patrząc z góry na salę

i starała się nie wybuchnąć. Czy musiał wyglądać na zachwyconego tą dziewczyną wiszącą

mu na szyi? Sandra spoglądała na niego z uwielbieniem, a Jace’owi to najwyraźniej nie

przeszkadzało. Oczy April zwęziły się, gdy jeszcze raz spojrzała na Sandrę.

Nie mogła się równać z tą młodą, wesołą, piękną kobietą w doskonale skrojonej sukni.

April wyprostowała się przygotowana do ataku. Ale nie miała zamiaru otwarcie

pojedynkować się z Sandrą Tanner. O nie. Będzie działać jej metodami...

Nadając twarzy, jak jej się wydawało, uwodzicielski i tajemniczy wyraz, zeszła powoli ze

schodów i dostrzegła kilku mężczyzn przyglądających się jej z baru w rogu sali. Prawdę

mówiąc, nie była pewna, czy patrzą akurat na nią, czy też po prostu czekają na kogoś, kto

miał nadejść, ale to nie miało znaczenia. Podeszła do baru, choć jej żołądek wyraźnie

buntował się na samą wzmiankę o alkoholu.

– Czy coś ci podać, kochanie? – spytał jeden z mężczyzn.

Uśmiechnęła się do niego.

– Tak, z przyjemnością wypiję... – Nie mogła myśleć nawet o wypiciu kieliszka. Dobrze

pamiętała ostatnią noc. – Wodę mineralną z odrobiną cytryny.

Zdziwili się, ale jeden z siedzących zamówił napój, o który prosiła. Podał jej szklankę,

wprawnie zastępując drogę odwrotu.

– Dobrze znasz Rolpha?

– Nie, nigdy go nie spotkałam – odpowiedziała zgodnie z prawdą popijając wodę.

– Naprawdę? To jak tu trafiłaś?

– Przyjaciel mnie zaprosił – odrzekła z wahaniem, zastanawiając się, co ona tu w ogóle

robi. Mogłaby być teraz w domu, wziąć aspirynę i gorący prysznic i czytać jakąś wspaniałą,

nudną prawniczą książkę.

Mężczyzna patrzył na nią przymrużonymi oczyma. Nagle uśmiech zrozumienia pojawił

się na jego twarzy.

– Jesteś jedną z dziewcząt Abe’a, tak?

– Nie – zaprzeczyła i odwróciła się chcąc odejść. Kto to był Rolph? Albo Abe? Za sobą

usłyszała ciche gwizdnięcie i zrozumiała, że zamiast zniechęcić nieznajomego, wzbudziła w

nim zainteresowanie. Nagie plecy zostały potraktowane jako zaproszenie do większej

poufałości.

– Kotku, nie odchodź jeszcze. Muszę się dowiedzieć, spod jakiego znaku jesteś. Może do

siebie pasujemy?

Spojrzała przez ramię. Koniecznie chciała mieć ostatnie słowo.

– Wierzę tylko w chińską astrologię. Jestem spod znaku kota. Nic nie mów. Założę się, że

jesteś szczurem, prawda?

Głośny śmiech towarzyszył jej, kiedy oddalała się od baru lekko poruszając biodrami.

Jedno zwycięstwo miała za sobą. Drugie...

Nie musiała zbyt długo czekać. Pięć sekund i trzy kroki przez pokój. Jace stał przed nią ze

zmarszczonym czołem. W jego spojrzeniu dostrzegła gniew, ale jakoś nie zrobiło to na niej

większego wrażenia. Przecież przyszła tu na jego zaproszenie tylko po to, aby zobaczyć go w

uścisku z Sandrą. W końcu zostawił Sandrę i został sam. Jedynie April nie zauważyła tego,

dopóki nie stanął przed nią.

– Jesteś tu już pewnie od dawna. – Popatrzył na nią i wziął ją pod rękę. Dla mężczyzn

przy barze musiało być jasne, że ona należy tylko do niego.

– Przyszłam jakiś czas temu, ale ty byłeś zbyt zajęty, żeby mnie zauważyć. – Na złość

sobie zerknęła na mężczyznę, który podał jej wodę i posłała mu zalotny uśmiech. Był

najwyraźniej zdumiony.

– To dlaczego do mnie nie podeszłaś? – Jace spojrzał na nią ponuro.

– Właśnie powiedziałam temu człowiekowi, że jestem kotem. Ale to nie znaczy, że

jestem nikim. – Głowę miała uniesioną. Mówiła zimnym, nieco lekceważącym tonem.

Zmarszczka na jego czole pogłębiła się.

– Nie, ale zwykle, gdy czegoś chcesz, Flynn, nie bawisz się w podchody. – Był już

wyraźnie zły. – Stałem parę metrów od ciebie.

– Nie zauważyłam. Odprężył się nagle.

– Albo, albo, moja droga. Najpierw sugerujesz, że wydałem ci się zajęty, a teraz z kolei,

że mnie nie zauważyłaś. Więc jak było naprawdę?

Nabrała tchu, żeby odpowiedzieć mu ostro, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu:

– Kto tu jest prawnikiem?

– Ty, rzecz jasna – odpowiedział ośmielony wyrazem jej oczu, w których dostrzegł

zmieszanie. W końcu przyłapał ją na kłamstwie. Ujął ją pod rękę i poprowadził do ogrodu.

Obok grała orkiestra, tłoczyli się goście, trwała ożywiona konwersacja.

– Mam nadzieję, że jesteś dzisiaj w formie, April – powiedział poważnie, mocniej

ściskając jej rękę. – Moja matka postanowiła wyjść z ukrycia, które nazywa emeryturą i

zaszczycić prasę swoją obecnością. Od czterech lat żyje z dala na południu Francji z jakimś

księciem i teraz nagle postanowiła wrócić do towarzystwa. Dowiedziała się również o nas i o

tym, że razem mieszkamy. Spotkanie z tobą uważa za swój matczyny obowiązek. – W jego

słowach słychać było ironię. Już nie usiłował się uśmiechać.

– To miło z jej strony.

– Niezupełnie. Gdybym miał osiem czy dziesięć lat, nazwałbym to odrabianiem

zaległości, ale jestem trochę I starszy i wiem, że to nie to. Ona do czegoś dąży. – Teraz z kolei

był cyniczny. – Ale tu jest pełno prasy i dostosujemy się do jej scenariusza. Na razie.

April uniosła głowę i spojrzała na niego. Jace wytrwale torował im drogę wśród tłumu

gości. Bardzo rzadko wspominał matkę i najczęściej źle. Była znaną aktorką. Zmieniała

mężów jak przysłowiowe rękawiczki. Jace był jej jedynym dzieckiem, a mimo to

wychowywały go początkowo guwernantki. Później przebywał w szkole z internatem.

April sądziła, że pod wpływem postępowania matki Jace stał się przeciwnikiem

małżeństwa. Z tego, co wiedziała, miał do tego pełne prawo. Prawdopodobnie również

doświadczenia z dzieciństwa zaważyły na jego niechęci do posiadania dzieci. Matka

traktowała swoje obowiązki w zupełnie nieodpowiedzialny sposób. April nabrała powietrza w

płuca. To będzie interesujące, a może nawet pouczające spotkanie.

Powoli obeszli basen, kierując się do niewielkiej grupki ludzi siedzących w końcu

ogrodu. April zauważyła ją od razu. Kobieta, do której Jace ją prowadził, była bardzo piękna.

Wyglądała o wiele bardziej pociągająco niż na zdjęciach. Długie czarne włosy ściągnięte do

tyłu i związane w misterny węzeł na karku odsłaniały smukłą, prostą, pozbawioną zmarszczek

szyję, której pozazdrościłaby jej niejedna modelka. Kruczoczarne brwi i zielone oczy ponad

wysokimi kośćmi policzkowymi nadawały jej twarzy władczy wyraz. Erica Sullivan była

nadal tak interesująca jak wiele lat temu.

Siedziała na wyłożonym poduszkami fotelu ogrodowym, złączone dłonie spoczywały z

wdziękiem na kolanach. Równie dobrze mogłaby siedzieć na tronie. Pokręciła głową i

roześmiała się z czegoś, co powiedział siedzący obok młody człowiek.

Podniosła wzrok i zobaczyła Jace’a z April. Pozwoliła swoim lekko skośnym oczom

rozszerzyć się w wyrazie zaskoczenia i radości zarazem. Wydawała się szczerze cieszyć na

widok syna. Trudno było zgadnąć, co się za tym naprawdę kryło.

– Jesteście! – zawołała wesoło, biorąc Jace’a za rękę. Odwzajemnił uścisk niechętnie. –

Wiedziałam, że wrócisz, ale nie przypuszczałam, że zajmie ci to tyle czasu, kochanie.

– Wiesz dobrze, że to jest przede wszystkim biznes, Erico – odpowiedział sztywno Jace. –

Musiałem zgodzić się na kilka zdjęć. – Odwrócił się do April, puścił jej rękę, ale objął ją w

talii. – To jest April Flynn, a to Erica Sullivan. Erica, Flynn.

– Flynn – powtórzyła ze zdziwieniem starsza pani, ściskając rękę April. – To brzmi jak

nazwisko asa myśliwskiego z drugiej wojny. Naprawdę, Jace, nie mógłbyś nazywać

dziewczyny jej imieniem? Wiem, że jesteście nierozłączni od ostatnich kilku lat, więc nic nie

stoi na przeszkodzie, żebyś się do tego przyznał publicznie.

– Jace jest jednym z nielicznych, którzy znają mnie na tyle dobrze, by nazywać mnie

Flynn, pani Sullivan. – April mówiła cicho, ale bardzo wyraźnie, nie starała się robić

wrażenia agresywnej, ale też nie była przesadnie nieśmiała. – A poza tym wątpię, żeby

chociaż połowa ludzi na tym przyjęciu wiedziała, że Jace i ja jesteśmy... jesteśmy razem.

– Mój Boże – Erica po raz kolejny dokładnie przyjrzała się kobiecie, którą wybrał jej syn.

Ogarnęła ją spojrzeniem od góry do dołu. – Proszę, wybacz mi tę gafę. Obecność Jace’a

zawsze mnie rozstraja. Ale naprawdę chciałabym, abyśmy się bliżej poznały.

April rzuciła okiem na Jace’a i mimo woli uśmiechnęła się. Wyglądał tak, jakby chciał

udusić własną matkę.

– Nie pozwólmy, żeby jedno słowo miało stanąć na drodze naszej przyjaźni – odparła

grzecznie. Nie sprecyzowała, które to dokładnie słowo, ale tego dnia postanowiła na atak

odpowiadać atakiem. Nerwy miała napięte. Nie domyślała się, o co właściwie chodziło Erice,

ale z całą pewnością nie było to zwykłe, rodzinne spotkanie. Jace miał rację. Sposób

zachowania jego matki nasuwał różne przypuszczenia.

– Dobrze – Erica uśmiechnęła się do April, a potem do Jace’a i zwróciła się do swojej

świty: – John, kochanie, przynieś mi jeszcze trochę tej dobrej whisky, dobrze? I bez lodu, mój

drogi. – Spojrzała na April i wskazała jej krzesło. – Proszę, siadaj i opowiedz mi coś o sobie.

Żałuję, że nie miałyśmy okazji spotkać się wcześniej, chociaż dowiedziałam się już mnóstwo

interesujących rzeczy o tobie – roześmiała się radośnie. – I jestem pewna, że ty o mnie też

sporo słyszałaś. W dzieciństwie Jace lubił dużo o mnie opowiadać, choć mówiono mi, że

ostatnio nie porusza tego tematu.

Oczy Jace’a przybrały najbardziej posępny i mroczny wyraz ze wszystkich znanych April

do tej pory. Uśmiechnęła się uprzejmie i usiadła na wskazanym miejscu. Nie przejmowała się

już tak bardzo tym, czy zachowuje się zgodnie z oczekiwaniami Jace’a. Skoro był przedtem

tak zajęty, że jej nie zauważył, to i teraz, jeśli coś mu się nie będzie podobało, może iść i

dotrzymywać towarzystwa tej swojej filmowej partnerce. Zaraz potem zreflektowała się.

Chyba oszalała. Nie powinno się stwarzać okazji.

Erica spojrzała w górę, jej piękne rysy wykrzywiła irytacja.

– Jace, mój drogi, albo usiądź, albo w ogóle odejdź. Nie mam zamiaru gimnastykować się

tylko po to, by patrzeć na twoją nachmurzoną minę.

– Zawsze tak się zachowuję, kiedy jesteś w pobliżu, zapomniałaś? – odpowiedział lekko,

ale w głosie przebijało zdenerwowanie.

– Nie zapomniałam – ucięła. – A teraz idź sobie i pozwól nam chwilę porozmawiać.

Ostatecznie jesteście razem od trzech lat, więc chyba zdążyłeś ją poznać. Nie jestem głodna i

obiecuję nie pożreć twojej najnowszej miłości.

– Jedynej – powiedziała cicho April. Matka i syn spojrzeli na nią zaskoczeni. – Jedynej

miłości – wyjaśniła cierpliwie.

– Dlaczego, moja droga? To znaczy, skąd ta pewność?

– Piękne brwi Erici uniosły się, a oczy zrobiły się jeszcze większe.

– Ponieważ w innym wypadku nie byłoby mnie tutaj. Jedna na raz wystarczy, każda

następna to już brak umiaru – stwierdziła. Zauważyła z satysfakcją, że Jace i Erica osłupieli.

Pierwszy roześmiał się Jace, a w jego ciemnobrązowych oczach zapaliły się iskierki.

April kochała go takim. Zrozumiała, że wzbudziła jego podziw szybką i dowcipną

odpowiedzią. Początek rozmowy miała za sobą, co będzie dalej?

– No, skoro Flynn mi ufa, to mogę odejść. Zostawiam was same. Ale tylko na chwilę.

Flynn i ja nie zostaniemy tu długo.

Erica westchnęła z rozdrażnieniem.

– Rozumiem, Jace. Teraz uciekaj i uszczęśliw swojego agenta uśmiechając się do

dziennikarzy i fotoreporterów. Wszyscy kochają twój uśmiech. Nie żałuj im tego.

April popatrzyła za nim, kiedy oddalał się w stronę tłumu po drugiej stronie basenu.

Przedtem wydawało się jej, że da sobie radę z jego matką, ale gdy zostały same, ogarnęły ją

poważne wątpliwości. Mogła zadać tej kobiecie milion pytań, ale jedno było naprawdę

ważne: czego ona od niej oczekuje?

– Skoro mężczyźni już sobie poszli, możemy się odprężyć i szczerze porozmawiać. Ich

towarzystwo rozprasza, prawda? – Erica uśmiechnęła się i April po raz kolejny uzmysłowiła

sobie, że jest naprawdę piękną kobietą. Nikt nie dałby jej więcej niż czterdzieści lat. Ale z

prostego rachunku wynikało, że musiała mieć blisko sześćdziesiąt.

– Dlaczego chciała pani ze mną rozmawiać na osobności, pani Sullivan? – spytała April

cichym głosem, patrząc jej w oczy. Równie dobrze można schwytać byka od razu za rogi,

pomyślała. Miała złe przeczucia. Zauważyła, że jej opanowanie działało denerwująco na

starszą panią.

– Cóż, słyszałam, że mieszkasz z moim synem od trzech lat i byłam niezmiernie ciekawa,

jaka kobieta jest w stanie zająć go sobą tak długo. Poprzednie romanse Jace’a nie były trwałe.

Poza nianią, która umarła osiem lat temu, nie miał szczęścia do kobiet. – Popatrzyła przed

siebie i znowu zwróciła się do April. – Ojciec Jace’a odszedł, gdy on miał pięć lat. Nigdy nie

budował trwałego związku, tylko wykorzystywał go, dopóki nie pojawiło się na horyzoncie

coś bardziej atrakcyjnego. – Starsza pani zawahała się przez chwilę, jej spojrzenie stało się

nieobecne. – Miałam nadzieję, że uda się nam pomimo jego nieciekawej przeszłości.

Chciałam być tą kobietą, która go odmieni. I może by mi się udało, gdyby nie rozbił się o stok

wzgórza, lecąc do mnie ze Szwajcarii. Był urzekającym mężczyzną. Jace jest do niego bardzo

podobny... – Głos jej ucichł, zdawało się, że zadrżała pod wpływem wspomnień. – Historia

się powtarza. Jace postępuje podobnie i to ty zdajesz się być obiektem jego uczuć. Musisz być

zupełnie wyjątkowa, moja droga. Widocznie masz w sobie coś szczególnego...

April uśmiechnęła się i dokończyła:

– Albo on jest zaślepiony miłością?

Erica zachichotała, a jej przenikliwie zielone oczy spoczęły na twarzy April.

– Powiedz mi, czy w związku z tym, że jesteście ze sobą jakiś czas, planujecie wziąć

ślub?

– Dlaczego to panią interesuje? – April niemal podskoczyła słysząc to pytanie, ale ani

przez moment nie przestała patrzeć Erice prosto w oczy.

– Pomyślałam po prostu, że matka powinna wiedzieć pierwsza. – Wzruszyła nieznacznie

ramionami, ale przez krótką chwilę April dostrzegła w jej oczach ból. – To nieistotne, jak

Jace i ja reagujemy na siebie. Jestem jego matką.

– To dlaczego pani pyta mnie? Proszę spytać Jace’a.

– Wiesz, Jace czasem zapomina, kto wydał go na świat. Być może popełniałam błędy,

April, ale zrobiłam, co mogłam, biorąc pod uwagę moje rozliczne zajęcia. Pilnowałam, czy

mu niczego nie brakuje. Kochałam go i troszczyłam się o niego. Był moją chlubą i radością.

Ale naprawdę nie mogłam sobie wtedy pozwolić na poświęcenie się wyłącznie

wychowywaniu dziecka. Musiałam zarobić na życie. Ojciec Jace’a nie zostawił mi nic, oprócz

samego Jace’a i góry nie zapłaconych rachunków. Kariera pochłaniała prawie cały mój czas i

energię, a wtedy osiągnąć sukces było jeszcze trudniej, niż teraz. – Erica spuściła wzrok

przyglądając się swoim dłoniom, głos miała cichy i lekko załamujący się. – Po prostu nie chcę

dowiedzieć się o waszym ślubie z gazet. Dałoby to dziennikarzom powód do kolejnych plotek

na mój temat. Jest ich i tak wystarczająco dużo.

April utkwiła wzrok w basenie. Czegoś jej tu brakowało, jakiegoś maleńkiego

kawałeczka w układance. Czy ta kobieta gra, czy mówi prawdę? Spojrzała znowu na Erice.

Jej umysł pracował intensywnie. Wciąż nie orientowała się o co chodzi. Wreszcie przerwała

przedłużającą się ciszę.

– Przepraszam. Proszę nie myśleć, że mnie to nic nie obchodzi, ale naprawdę sądzę, że

powinna pani porozmawiać z Jace’em o jego życiu osobistym. – Próbowała usiąść wygodniej.

Poczuła się nagle straszliwie zmęczona, a żołądek znowu zaczął dawać znać o sobie.

– Z tego wnoszę, że nie rozmawialiście o ślubie – stwierdziła Erica z wyraźnym

rozczarowaniem.

Czas najwyższy skończyć z tą pogawędką i przejść do rzeczy.

– Nie bardzo rozumiem – zaczęła April. – W czym mogę pani pomóc? Dlaczego

interesuje się pani naszym ewentualnym ślubem? – Myśli kłębiły się w jej głowie, ale nie

miała zamiaru dzielić się nimi z matką Jace’a.

Erica uśmiechnęła się zaskoczona.

– Czy aż tak łatwo mnie rozszyfrować?

– Niezupełnie, ale wydaje mi się, że usiłuje nas pani nakłonić do małżeństwa. Musi mieć

pani jakiś ważny powód. Chciałabym go poznać.

– Masz rację. Przecież jesteś doświadczoną adwokatką. To nie jest tylko kwestia ślubu. –

Erica obróciła się w fotelu i spojrzała April prosto w oczy. – Widzisz, zależy mi bardzo na

pewnym scenariuszu. Zawiera on rolę niemal idealną dla mnie: jest to postać kobiety nie

stworzonej ani do miłości, ani do macierzyństwa. Wytwórnia, która dysponuje scenariuszem

upiera się, żeby Jace zagrał młodszego brata. Uważają, że jego udział w filmie zapełni sale

kinowe i że dopiero wtedy będzie to prawdziwy szlagier. Sądzę, że rzeczywiście z

powodzeniem mógłby odtworzyć tę ciekawą postać. Jace ma w sobie dużo uczucia. Poza tym

ta rola pozwoli mu wykazać się dramatycznym talentem.

– Czy już mu ją zaproponowano?

– Tak. Dostał nawet scenariusz, a jeśli wierzyć jego agentowi, nie przeczytał go jeszcze.

Oczywiście nie wie, że ja też będę grać w tym filmie.

– I to ja mam dopilnować, żeby przeczytał scenariusz i go zaakceptował? – April nie

wtrącała się w sprawy zawodowe Jace’a i nie miała zamiaru robić tego teraz, ale jeśli rola

była dobra...

– Chcę tylko, żeby przeczytał – Erica poprawiła ją łagodnie. – To wszystko. Musi być

przekonany, że ta rola doskonale do niego pasuje, inaczej nikt i nic nie namówi go do jej

przyjęcia.

– Przepraszam, pani Sullivan, ale wydaje mi się, że coś przeoczyłam. Jace czyta

wszystkie scenariusze i sam decyduje, czy są dla niego odpowiednie, czy nie. Kiedy przeczyta

ten, powie „tak” lub „nie”, ale na pewno nie będzie mnie pytał o zdanie. Skoro pani tak dużo

o nas słyszała, to powinna pani wiedzieć również i to, że nie mieszam się do spraw

związanych z jego karierą. Do czego jestem pani potrzebna?

– Obawiam się, że jeśli dojdą go słuchy, że ja będę grała rolę starszej siostry, będzie

uprzedzony do tego filmu z góry. Chcę, żeby przeczytał scenariusz bezstronnie. To wszystko.

Tytuł brzmi „Zegnaj, wiosno” i wiem, że dostał go w tym miesiącu.

April westchnęła ciężko.

– Zobaczę, co się da zrobić – obiecała niechętnie, przyrzekając sobie jak najmniej

angażować się w tę sprawę.

– Nic nie zrobisz, April – głos Jace’a dobiegł gdzieś z ciemności. Spojrzały w tym

kierunku. Wynurzył się nagle obok krzesła April ze szklanką w ręku. – Pamiętasz, jak się

kiedyś umówiliśmy? Żadne z nas nie miesza się do zajęć zawodowych drugiego. – Podszedł

do basenu. – Jeśli moja matka ma kłopoty z kolejnym powrotem na ekran, proponuję, żeby

zorganizowała kampanię reklamową. Dzięki Bogu mój agent zajmuje się tylko moimi

ofertami.

Zmierzył ją lodowatym spojrzeniem, odwrócił się na pięcie i poszedł w kierunku domu.

April zobaczyła, jak rozpycha stojących mu na drodze ludzi. Czuła, że robi się blada jak

papier. Jace odszedł. Z pewnością uznał, że usiłowała wtrącać się w nie swoje sprawy.

Erica odkaszlnęła.

– Przepraszam, April. Naprawdę nie chciałam wchodzić między ciebie a Jace’a –

powiedziała ze smutkiem i dotknęła dłonią jej ramienia.

April stała nieruchomo. Trudno było uwierzyć, że mógł być aż tak okrutny.

– Tak – mruknęła, myśląc już o następnym starciu z Jace’em.

– Powinnam była przewidzieć, że Jace zachowa się w ten sposób. Ma w sobie tyle

nienawiści. Myślałam, że to już przeszłość, ale...

April zrozumiała, że musi odejść jak najszybciej.

– Proszę się nie martwić. Wszystko będzie dobrze – zapewniła, starając się uspokoić

serce walące bez opamiętania. – Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, pani Sullivan. Do

widzenia.

Starsza pani odprowadziła ją wzrokiem. Na jej ustach zamarły nie wypowiedziane słowa.

ROZDZIAŁ 4

Po co wpakowała się w tę idiotyczną sytuację? Obcasy April stukały szybko, kiedy mijała

grupki rozmawiających gości.

Czy naprawdę po trzech latach wspólnego życia Jace mógł uwierzyć, że spiskowała

przeciwko niemu? Chyba znał ją trochę lepiej!

Piętnaście minut zajęło jej dotarcie do schodów. Kiedy wreszcie znalazła się przy

drzwiach, wchodzących było o wiele więcej, niż wychodzących – właściwie tylko ona jedna –

toteż prawie pół godziny parkingowy szukał jej samochodu, a potem usiłował go

wyprowadzić, przestawiając wszystkie inne. Gdy usiadła za kierownicą, była u szczytu

napięcia.

Jadąc samotnie do domu, przeklinała nieustannie pod nosem. Trzeba przyznać, że Jace

miał tupet! Ostatecznie usłyszał tylko koniec bardzo długiej rozmowy. Nie poprosił o żadne

wyjaśnienia. Za kogo on się uważa? Wielki Jace. Różne określenia przychodziły jej do głowy.

Dojechała do domu i zaparkowała samochód obok alfy Jace’a. Dotknęła dłonią maski –

była zimna. Musiał przyjechać do domu już dawno. Otworzyła drzwi i weszła do środka,

zatrzaskując je głośno za sobą. Z powodu zdenerwowania zachowywała się gwałtownie.

Przeszła z hałasem przez hol tak, żeby usłyszał, iż wróciła. Rzuciła klucze i torebkę na kanapę

w salonie. Była na przemian wściekła i przerażona, a do tego zażenowana tym, co się stało.

Jak oni mogli postawić ją w podobnej sytuacji? To żadna przyjemność dostać się między

młot i kowadło! Pod wpływem ostatnich przeżyć zapomniała, że Jace przedtem był dla niej

wyrozumiały, delikatny i czuły.

Wróciła do holu i zapaliła światło. Jace był w domu, ale nie znalazła go w sypialni. Nie

było go też w kuchni ani w salonie. Nie włączył świateł w ogrodzie ani nie nastawił muzyki.

W domu panowała martwa cisza. Nagle usłyszała niewyraźny plusk wody. Spojrzała pod

nogi. Na podłodze leżała jego marynarka, kawałek dalej w kierunku jadalni krawat. Za nim

koszula.

– Ach, tak, odreagowujemy – mruknęła pod nosem, nie przyznając się przed sobą, że

ulżyło jej, kiedy zorientowała się, gdzie on jest i co robi.

Najwyraźniej poszedł popływać. Pójdzie teraz śladem rozrzuconej garderoby i znajdzie

go z pewnością. A wtedy mu pokaże!

Tylne drzwi były otwarte, zasłony rozsunięte. Światła z domu padały na granatową wodę.

Jace płynął, poruszając ramionami i nogami mocno, i równomiernie. April dostrzegła

bieliznę, porzuconą niedbale obok basenu. Nie zadał sobie trudu, żeby założyć kąpielówki.

Był nagi.

Ze wszystkich sił starała się podtrzymać w sobie złość, ale nic z tego nie wychodziło.

Było jej żal Jace’a i jego zmarnowanego dzieciństwa. Chciała go do siebie przytulić. Cała jej

złość nagle się ulotniła.

Podeszła do brzegu basenu i przyglądała się jego ruchom. Zauważył ją, ale nie przerwał

pływania. Żadne z nich nie powiedziało ani słowa.

Powoli rozpięła suwak. Czarna suknia opadła na ziemię obok jego ubrania. April zsunęła

z siebie bieliznę.

Jace odwrócił się na plecy, wciąż równo poruszając rękoma, ale jego oczy nie odrywały

się od April. Ciemne włosy na jego piersi połyskiwały pod powierzchnią wody. Oddychał

głęboko. Twarz miał poważną. I wtedy April stanęła na palcach, uniosła ręce nad głową i

ruchem doświadczonego pływaka skoczyła do wody.

Wynurzyła się na powierzchnię. Jace obserwował ją nie przerywając pływania. Zaczęła

płynąć powoli obok niego, dostosowując się do jego rytmu. Była prawie w zasięgu jego ręki.

Nocną ciszę przerywał jedynie plusk wody i ich przyśpieszone oddechy.

Jeszcze jedno poruszenie ramion, drugie, trzecie. Wreszcie April zwolniła. Czuła, jak w

końcu mija to straszliwe napięcie, które ją tutaj przywiodło. Jace automatycznie zwolnił wraz

z nią. Kiedy w końcu zatrzymała się, by odpocząć i uspokoić oddech, Jace zrobił to samo.

Odwróciła się na plecy, kładąc głowę na wodzie. Rękoma wykonywała delikatne ruchy

tuż pod powierzchnią.

– Jace... – zaczęła i umilkła. Nie wiedziała, co powiedzieć. Rozumiała, że był oburzony i

dotknięty. Czy niechcący wszystko zepsuła? Czy on naprawdę uważa, że w rozmowie z Ericą

go zdradziła? Czy tak właśnie myślał, czy był zły tylko na swoją matkę? Czy mogłaby

wytłumaczyć mu, jak głupio się teraz czuje?

Niebieskie oczy April wyrażały wszystkie te wątpliwości i obawy.

– Cii... – wyszeptał, kładąc na jej rozchylonych ustach palec i gładząc je pieszczotliwym

ruchem. Uspokajające się powoli serce zaczęło znowu bić szybciej. To dotknięcie

spowodowało, że zrobiło się jej ciepło i dobrze. – Później.

Patrzyli sobie w oczy w milczeniu. Rozumieli się bez słów. April chwyciła lekko zębami

koniuszek jego palca, dotknęła go językiem i zaczęła delikatnie ssać.

Obserwowała twarz Jace’a. Zamknął oczy, jakby nie chciał okazać uczuć. Potem powoli

uśmiechnął się. To było jak wschód słońca.

Poczuła ogromną, wszechogarniającą ulgę.

– Rozumiesz? – wyszeptała.

Brązowe oczy spojrzały na nią z czułością. Skinął głową.

– Tak sądzę.

– Możesz mnie pocałować?

Uśmiechnął się szerzej, niemal promiennie. Serce April biło jak oszalałe.

– Czy to pomoże?

Przytaknęła głową. Z trudem powiedziała przez zaciśnięte gardło:

– Jest mi bardzo źle.

Musiał ją teraz pocieszyć. Ciemna głowa pochyliła się nad jej piersiami. April wstrzymała

oddech. Dotknął językiem twardej brodawki, bez słów drażniąc czule miejsce, wreszcie

obejmując sutkę wargami. W jego ruchach było to wszystko, co czuł: miłość i przywiązanie.

Westchnęła. Oparła dłonie na jego pokrytej włosami piersi. Unosiła się w wodzie, a on

dotykał jej delikatnie, opływał ją, zataczał wokół ścisłe kręgi, jakby pragnął wyrzeźbić jej

posąg. Wypełniały ją znane, lecz wciąż na nowo ekscytujące uczucia. Jace był blisko i nie

przerywał pieszczot.

Pozostawił wreszcie piersi April tylko po to, aby zagarnąć usta. Ofiarowywał jej miłość,

przepraszając za to, przez co musiała przejść tego wieczora. Odpowiedziała mu miłosnym

zaklęciem. Chciała całym ciałem dotykać jego skóry. Przytuliła się do niego. Był podniecony.

Uwielbiała to mocne ciało. Ogarnął ją ramionami i trzymał blisko siebie, jak drogocenny

skarb. Rozkoszowała się tym uściskiem.

Nie myślała już o niczym. Pogrążyła się w swych doznaniach, we wszechogarniającej

rozkoszy. Brakowało jej tchu, kręciło się w głowie. Tylko Jace był w stanie wywołać w niej

taką burzę. Zastanawiała się, czy zdawał sobie sprawę, co odczuwała w jego objęciach?

Przytuliła się jeszcze mocniej, chcąc to wyrazić bez słów. Kochała go. Kochała go tak

bardzo...

Przesunął ją przed siebie i z pasją zrodzoną z wielkiego pożądania wszedł w nią,

trzymając ją mocno za biodra.

Wypuścił głośno powietrze. April ujęła dłońmi jego głowę i pochyliła ją ku swojej

twarzy. Pocałowała go, wkładając w ten pocałunek całą swoją miłość.

Kochali się namiętnie jak desperaci. To właśnie było im najbardziej potrzebne – intymne

zbliżenie. Na wpół stojąc, na wpół unosząc się w wodzie. Zagubili się w miłości.

Jace drżał, nie panując już nad sobą.

– Nie – zamruczał, szukając w sobie jeszcze odrobiny sił, by przedłużyć tę chwilę.

– Tak, Jace. Teraz! – zaszeptała nagląco i przycisnęła go mocniej do siebie. Zaczął

poruszać się w niej głęboko i mocno, aż osiągnęli wreszcie to, co tylko oni nawzajem mogli

sobie dać.

Wynurzyli się z wody. Stali dotykając się czołami, wyciszeni już i uspokojeni. Jace wciąż

obejmował biodra April, a jej dłonie nadal zaciśnięte były wokół jego szyi. Wreszcie oboje

uśmiechnęli się. Jace rozluźnił uścisk i pieszczotliwie pogładził ją po plecach. Widać było, że

każde dotknięcie sprawia mu wielką radość.

April przerwała milczenie. , – Kocham cię, Jace. Całym sercem i duszą. Kocham cię.

– Chodź – powiedział, unosząc głowę. Wziął ją w ramiona i niosąc przed sobą wyszedł

po stopniach z basenu. Woda ociekała z ich mokrych ciał. Na kamiennej posadzce patio

pozostały ciemne ślady.

– Jace – wyszeptała, przeczesując palcami jego włosy. W jej oczach lśniła miłość. Patrzył

przed siebie. Jego profil był piękny i ukochany, aż do bólu. – Czy słyszałeś? Kocham cię.

– To dobrze – odrzekł cicho, zatrzymując się na chwilę, by spojrzeć w jej oczy. – To

dobrze, bo nie chcę kochać cię bez wzajemności. Nie zniósłbym tego. – Ruszył znowu w

kierunku sypialni.

Wrześniowe powietrze chłodziło ich rozgrzane ciała i osuszało je z resztek wody. Ciało

przylegało do ciała. Kochali się ponownie, ale tym razem powoli i niezwykle czule.

Przemawiali do siebie językiem miłości, doskonale się rozumiejąc bez słów. Oddali się

sobie całkowicie, bez chwili wahania. Nic nie mogło zniszczyć piękna ich miłości. Była

doskonała.

I wreszcie przyszło ukojenie i wyciszenie. Leżeli splątani ramionami i nogami, głowa

przy głowie, oddychając równym rytmem. April westchnęła w ramionach Jace’a. Miłość była

cudownym lekiem. Zasnęli, pozostawiając przykre wspomnienia daleko poza sobą.

Czwartkowy poranek nadszedł zbyt szybko. April nasunęła na głową kołdrę, oczy same

jej się zamykały. Tymczasem Jace miał bardzo dobry humor.

– Dzień dobry, słoneczko! Obudź się. Kawa stygnie. – Wydawało się jej, że mówi bardzo

głośno, podczas gdy o tak wczesnej porze powinna jeszcze panować cisza... Mruknęła coś, co

miało wyrażać wrogość wobec otaczającego ją świata. Jedyne, o czym marzyła w tej chwili,

to jeszcze odrobina snu.

Nie miał zamiaru jej na to pozwolić.

– No, dalej. Za kilka minut powinnaś być w biurze – przypomniał.

Wysunęła głowę spod kołdry i otworzyła jedno niedowierzające oko.

– Naprawdę?

Skinął głową, starając się powstrzymać śmiech. Była rozczochrana jak dziecko, a

jednocześnie wciąż zachwycająco kobieca. Kochał ją taką. Kiedy będzie już ubrana i

przygotowana do wyjścia, znowu nabierze swojego poważnego, budzącego zaufanie wyglądu

osoby inteligentnej i doświadczonej. Ostatecznie była adwokatką. Nie mógł o tym zapominać.

Ale teraz była tylko zaspaną kobietą, z którą spędził noc. Uwielbienie widać było wyraźnie w

jego piwnych oczach. Taką April Flynn znał tylko on, nikt więcej. To był jego sekret.

Najwspanialszy.

– Masz piętnaście minut na prysznic i toaletę. Wstawaj, dziewczyno. – Klepnął ją po

zarysowujących się pod kołdrą pośladkach. – Nie mogę zawsze pierwszy się budzić i stawać

oko w oko z rzeczywistością.

– Dlaczego nie? Dobrze ci to idzie. – Przeciągnęła się jak długa.

Zachichotał radośnie. Nawet mocno zaspana potrafiła być bystra i błyskotliwa.

– Chciałbym, żebyś była pierwsza na nogach i podawała mi śniadanie do łóżka, kiedy

będę stary i siwy. Mam zamiar korzystać z dobrodziejstw emerytury, a nie całe życie czekać

rano na okropną, starą adwokatkę, która w kuchni nie dotyka niczego, oprócz własnej

filiżanki kawy.

– Cicho bądź – wymamrotała, wygrzebując się powoli spod kołdry. Dlaczego musiała się

urodzić takim śpiochem?

Jace roześmiał się znowu, jakby czytając w jej myślach. Miał ochotę wziąć ją w ramiona i

przytulić, ale zamiast tego nabrał powietrza w płuca i dał jej jeszcze jednego klapsa.

– Wstawaj! Czas leci, a ja muszę zdążyć do pracy!

– Nadzorca niewolników – stwierdziła ziewając i w końcu usiadła, próbując wreszcie się

rozbudzić w ten piękny, słoneczny poranek. Dlaczego rano musi być zawsze tak jasno? Czy

dzień nie mógłby rozpoczynać się trochę delikatniej, stopniowo, najlepiej o dziesiątej albo

jedenastej?

Wiedziała, że czeka ją tego dnia spotkanie z trzema nowymi klientami i nie może się

spóźnić. Potrząsnęła głową, starając się nie zamykać oczu. Nagle przypomniała sobie

wydarzenia minionego wieczoru i rozmowę z matką Jace’a. Współczuła Jace’owi z powodu

nieudanego dzieciństwa, ale również było jej żal jego matki. Nie ulegało jednak wątpliwości,

komu April pozostanie lojalna.

– Jace?

– Hmm?

– Jeśli chodzi o ubiegłą noc i twoją matkę... – zaczęła, ale Jace odwrócił się natychmiast i

spojrzał na nią wzrokiem tak pochmurnym, że zrozumiała od razu, iż nie był to odpowiedni

moment na tę rozmowę.

– To już jest za nami. Poznałaś ją i nie chcę na ten temat nic więcej słyszeć. Nie byliśmy

sobie z matką nigdy bliscy, ale obowiązkowi stało się zadość. Poznałaś ją. Od tej chwili ten

temat jest zamknięty. W porządku?

– Wcale nie w porządku! Usiłuję cię przeprosić za to, co sobie mogłeś pomyśleć wczoraj,

chociaż to nie była moja wina! Podsłuchiwałeś w ciemnościach, jak jakiś... jakiś podglądacz!

Ja po prostu rozmawiałam.

– O, nie. Usiłowałaś właśnie wykoncypować sposób na wmanewrowanie mnie w ten film,

ponieważ madca odwołała się do twojego współczucia. Rozumiem to – ona jest doskonałą

aktorką. Miałem nadzieję, że kochasz mnie na tyle, by nie dać się jej omamić. Oczywiście,

usłyszałem tylko koniec waszej rozmowy. Wracałem właśnie z drinkiem dla ciebie, bo

sądziłem, że oczekujesz pomocy, ale ty najwyraźniej niczego ode mnie nie potrzebowałaś –

powiedział z goryczą. Naciągnął sweter. Jego twarz była bez wyrazu. – Wiem doskonale, jak

moja matka potrafi manipulować ludźmi, więc rozumiem twoje uczucia.

– Jak? – spytała niewinnie – Czytasz w myślach? – Usiłowała go sprowokować, ale nic z

tego nie wyszło. Czuła się głupio, trochę jak dziecko, które narozrabiało.

W końcu jednak podszedł do niej i opierając dłonie na biodrach powiedział:

– Słuchaj. Nieważne, na co się zgodziłaś wczoraj. Zapomnij o tym. Potrafię sam

troszczyć się o swoją karierę. Matki i kochanki nie powinny się mieszać do spraw

zawodowych.

Przełknęła te słowa z przykrością. Kochanki! Czy była tylko kochanką? Przypuściła

ostatni, tym razem otwarty szturm.

– Czy nie możemy po prostu porozmawiać o tym, co zaszło ubiegłej nocy?

– Nie.

– Jesteś niemożliwy – oparła głowę na kolanach. Kiedy ją uniosła znowu, przyglądał się

jej z napięciem. W jego spojrzeniu nie było złości, tylko czułość. To ją załamało. Chciała

otworzyć ramiona i zaprosić go znowu do łóżka.

Jednocześnie miała ochotę rzucić w niego jakimś ciężkim przedmiotem.

– Do zobaczenia wieczorem – powiedział zmienionym głosem, najwyraźniej czując to

samo, co ona.

– Koło szóstej – odpowiedziała. Objęła tęsknym spojrzeniem całą jego sylwetkę od

szerokich ramion i klatki piersiowej do bioder i wysmukłych, umięśnionych nóg. Był taki

przystojny! Szkoda, że potrafił być czasem taki zimny.

– Coś ciekawego? – April zwróciła się do Sama tonem zdradzającym zupełny brak

zainteresowania.

– Jakaś pani Judson chce się z tobą spotkać. Została skierowana przez biuro Claira z

Halfway House. Clair mówi, że ona ma wszystko przygotowane do sprawy rozwodowej, a

jako przyczynę rozkładu poda swoją własną matkę. Wygląda na to, że jej mąż woli raczej

matczyną opiekę, niż miłość żony.

– Oni wszyscy są tacy – mruknęła pod nosem, chociaż wiedziała dobrze, że to nieprawda.

Ale brzmiało dobrze. – Umów ją na dzisiaj po południu – powiedziała, wzdychając ciężko i

popijając kawę, którą podał jej przed chwilą.

– Musisz jeszcze podpisać parę listów. Leżą na biurku Joannę – zerknął na nią. Nie

reagowała zupełnie na jego słowa. – W porządku. O co ci chodzi tym razem? Wczoraj miałaś

kaca, a dzisiaj z kolei wyglądasz, jakbyś straciła najlepszego przyjaciela. Przecież wciąż tu

jestem, więc chyba nie o to chodzi. – Patrzył na nią zmrużonymi oczyma, w których nie było

zwykłych wesołych iskier. Zastanawiał się, co tym razem ją gnębi.

April podeszła do okna i spojrzała na ulicę. Słońce świeciło tak jasno, że niebo wydawało

się prawie białe. Ludzie w pośpiechu szli w różnych kierunkach do biur, do pracy.

– Nie wiem – odezwała się wreszcie. – Co robią żony, poza gotowaniem obiadów i

praniem białej bielizny z różowymi rzeczami? – Odwróciła się. Na jej ustach pojawił się nikły

uśmiech, który nie znajdował odbicia w oczach. – Próbowałam nawet pocieszać jego matkę i

z tego też nie wyniknęło nic dobrego.

Sam gwizdnął przez zęby.

– Poznałaś Erice Sullivan? Czy jest tak piękna, jak mówią?

– Tak. Nawet po trzech operacjach plastycznych nie dorównałabym jej. I jest urocza. I

niecierpliwa. I chce wrócić do pracy na planie.

W oczach Sama zabłysło zainteresowanie.

– Wrócić, mówisz? I kto miałby być jej partnerem? Jace?

– Skąd wiesz?

Wzruszył ramionami.

– Zgadłem. Jace jest teraz u szczytu, a ona na pewno chce najlepszego. I co się stało?

Burza z piorunami?

– Jakbyś zgadł. Jace... – zawahała się. – Jace... usłyszał fragment naszej rozmowy i

wyciągnął fałszywe wnioski. Próbowałam powiedzieć Erice, że przekonam go, by przeczytał

scenariusz, a on zrozumiał, że chcę go namówić do zagrania w tym filmie.

– No tak. Musiał być zachwycony – podsumował Sam ironicznie.

– Najwyraźniej nie był. Nie chce nawet o tym słyszeć. Odmawia rozmowy na ten temat. –

Spojrzała w górę na Sama. Było w jej oczach tyle smutku, że zrobiło mu się jej żal. – Sam, ja

nigdy się do tych spraw nie mieszałam i nagle okazuje się, że coś zepsułam. On nie chce

wysłuchać, co mam do powiedzenia.

– To normalne u mężów.

– On jest wściekły.

– Bardzo? – spytał Sam. – Krzyczał na ciebie, wymyślał ci? Czy może cię pobił?

– No... – April zawahała się, bo nagle przypomniał się jej wyraz twarzy Jace’a, gdy się

kochali w basenie minionej nocy.

Sam zauważył jej nagłe zamyślenie i zrozumiał, co mogło oznaczać.

– Domyślam się, że Jace był raczej zdenerwowany niż wściekły – ocenił.

April udała, że nie słyszy.

– Wydaje mi się, że to był pierwszy krok do zerwania – odrzekła z trudem powstrzymując

napływające do oczu łzy.

– Jeśli miałby takie plany, znalazłby sobie lepszy pretekst.

– Tak sądzisz? – jej oczy błagały o odrobinę nadziei.

– Jestem pewny – skłamał Sam.

Rozjaśniła się. Odetchnęła głęboko, a jej oczy po raz pierwszy tego ranka rozbłysły

radością.

– W takim razie muszę działać dalej. Jutro wezmę dzień wolny. Chyba dasz sobie radę?

– Jasne, ale o co chodzi?

– Zrobię wielkie sprzątanie, wieczorem przygotuję wspaniałą kolację, a w nocy będę

zwyczajną żoną – odpowiedziała zadowolona z siebie.

– Prawdziwa przyszła pani domu – zażartował Sam i podsunął jej stos papierów. –

Przeczytaj to jak najszybciej, żebym mógł załatwić te sprawy. Większość z nich wymaga

jednej lub dwóch uwag. Z resztą tego bałaganu poradzę sobie sam.

– Tak jest – odpowiedziała z uśmiechem, biorąc do ręki długopis. Jak to dobrze, że Sam

potrafił prowadzić biuro, chociaż nie ukończył jeszcze studiów. Będzie mogła dzięki temu

zrobić sobie mały urlop. Co prawda zamierzają z Jace’em wyjechać do Oregonu w

październiku, ale już teraz była zmęczona i nie mogła skoncentrować się na pracy.

Odwdzięczy się Samowi, kiedy wróci z Oregonu... jeśli w ogóle wyjedzie. Wszystko zależało

od Jace’a.

Następnego ranka przypatrywała się, jak Jace zjeżdża w dół wąską uliczką. W domu

panowała cisza, pachniało świeżą kawą, miała przed sobą cały dzień na zrealizowanie

planów. Najpierw sprzątanie, a potem kolacja, równie wspaniała, jak ta, której nie miał okazji

spróbować.

Zanim nadeszło południe, bolały ją już wszystkie mięśnie. Z puszką coli w ręku opadła na

ogrodowy fotel i zapatrzyła się w niebieską wodę w basenie.

Noc minęła spokojnie i cicho. Śmiali się i żartowali, ale oboje byli jakby skrępowani.

Położyli się wcześnie. Jace objął ją, przytulił, pocałował lekko w czoło i szybko zasnął.

Ułożyła się w jego ramionach z poczuciem bezpieczeństwa.

A może się myliła? Czy Jace ją kochał, czy zaspokajała jedynie jego pożądanie? Może

związek z nią był dla niego jedynie wygodnym życiowym układem? Nie przeszkadzała mu w

karierze ani nie starała się zmienić jego nawyków. W oczach Sandry Tanner zobaczyła

tamtego wieczora prawdziwe uwielbienie dla Jace’a. April zacisnęła mimo woli dłonie. Czy

Jace aprobował zaloty Sandry? Nie wyglądało na to, ale w końcu był aktorem...

Kochała go tak bardzo, że czasami sama myśl o nim sprawiała jej niemal ból. Był dla niej

wszystkim i sądziła, że on o tym dobrze wie, ale nie miała pewności, jakie miejsce zajmowała

w jego życiu. Czy była pierwsza, druga, czy trzecia? Czy w ogóle mieściła się w pierwszej

dziesiątce? Ta ciągła niepewność zabijała ją.

Czy próby skłonienia go do małżeństwa w ogóle miały sens? Wyznawała tradycyjne

poglądy, wydawało się jej, że tylko usankcjonowany związek da jej prawdziwe szczęście.

Miała już dosyć głupich komentarzy ludzi, którzy widzieli ich razem w restauracji, na

spacerze czy na dancingu. Z jej punktu widzenia ślub był jedynym rozsądnym rozwiązaniem.

Ale co Jace sądził na ten temat... nie wiedziała.

Był taki zgorzkniały, kiedy się poznali. W jego otoczeniu rozwody były na porządku

dziennym. Tylko kilka par wciąż trzymało się razem i to wyłącznie ze względów

majątkowych. No i jeszcze jego matka... Ale najgorszym doświadczeniem okazało się

pierwsze małżeństwo.

Zapadła się jeszcze głębiej w fotel. Czy jedna słaba kobieta może pokonać nawyki i

uprzedzenia narosłe przez całe życie? Wyprostowała się. Czy uda się jej przekonać Jace’a, że

zdarzają się szczęśliwe małżeństwa, jeśli tylko para jest dobrana? Jak to zrobić? Mieli

niewielu przyjaciół i nie znali ani jednego udanego małżeństwa, a klienci April też nie

stanowili najlepszego przykładu. Nie ma co, ona również miała pełne prawo nabrać awersji

do wiązania się ślubem z kimkolwiek. Jeśli statystyki mówiły prawdę, Kalifornia nie była

najlepszym miejscem do budowania szczęścia małżeńskiego, zwłaszcza dla ludzi tej co Jace

profesji. Za cztery tygodnie powinni wyjechać na wakacje. Czy jeśli do tego czasu nie

oświadczy się jej, potrafi być na tyle konsekwentna, by zerwać ten związek? To może okazać

się bardzo trudne, ale równie bolesna będzie świadomość przegranej, kiedy stanie się jasne,

jakie właściwie miejsce zajmuje w życiu Jace’a.

Zadzwonił budzik. Minęło piętnaście minut przerwy, na które postanowiła sobie

pozwolić. Z głową pełną nieprzyjemnych myśli i z ciężkim sercem weszła do środka. Był już

czas zająć się kolacją.

Od rana jej szacunek dla gospodyń domowych wzrósł kilkakrotnie. Pomyślała, że jeśli nie

znajdą nowej gosposi, chyba nie podoła tym wszystkim obowiązkom. To jest praca ponad

siły! Jace obiecał zadzwonić do agencji w tym tygodniu, ale jak na razie nikogo nie znaleźli.

To oczywiste, że człowiek tak znany publicznie, jak on, musi być bardzo ostrożny przy

zatrudnianiu pomocy domowej. Trzeba znaleźć kogoś dyskretnego i zaufanego.

Jace nacisnął mocniej na gaz, skręciwszy w stromą uliczkę prowadzącą do domu.

Zmieniał automatycznie biegi, myśląc o April.

Nie powinien był zapraszać jej na promocyjne przyjęcie, ale jej obecność stanowiła dla

niego wsparcie w tym zwariowanym towarzystwie. Miał sobie za złe, że wściekł się na nią za

to, że dała się podejść jego matce i że potem pozwolił jej samej wracać do domu.

A co właściwie miał zrobić? Być może niezbyt dobitnie scharakteryzował swoje stosunki

z matką i wykazał za mało cierpliwości, gdy April próbowała z nim porozmawiać. Zamiast

się złościć, trzeba było wziąć ją w ramiona i całować do utraty tchu, bo właśnie na to miał

ochotę, a następnie oświadczyć się jej, nie odkładając tego do wakacji.

Przyhamował, wziął ostro zakręt i znowu nacisnął na gaz.

Tamto przyjęcie było wyjątkowo nieudane. Sandra postanowiła posłuchać rady ludzi

zajmujących się reklamą i odegrać rolę zakochanej w nim po uszy. No i Flynn musiała to

oczywiście zobaczyć, zresztą tak jak i pozostali. I tak jak wszyscy dała się na to nabrać.

Uwierzyła, że ta dziewczyna naprawdę go uwodzi. Nie bardzo wiedział, jak zdoła przekonać

Flynn, że Sandra jest tylko jedną z licznych partnerek filmowych, a April jedyną kobietą jego

życia. Ale będzie musiał to zrobić.

Gdyby Rynn kiedykolwiek go opuściła... Poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku. Była

dla niego wszystkim. Wspaniałą kochanką i najlepszą przyjaciółką. Chronił się w jej

ramionach przed zwariowanym światem, w którym się obracał. Kiedy wracał do domu,

wiedział, że zastanie w nim April. Nie przepadała za roztrząsaniem najnowszych

hollywoodzkich plotek, za omawianiem ostatnich sprawunków. Nie zwykła również

opowiadać mu o prowadzonych przez siebie sprawach. A jednak zawsze mieli o czym

rozmawiać. Problemy współczesności a także marzenia o ich przyszłości stanowiły na ogół

temat ich pogawędek. W towarzystwie April odpoczywał. Na dobrą sprawę nie potrafił

sprecyzować, co właściwie ich do siebie przyciągnęło. Istniało tysiące powodów, ale żaden

nie był naprawdę przekonywający. Była mu po prostu niezbędna do życia jak powietrze.

Zdecydował, że za cztery tygodnie poprosi ją o rękę. Myślał o tym postanowieniu z

prawdziwą radością.

Uśmiechnął się, wyłączając silnik.

April była w kuchni. Ubrana w wieczorową sukienkę przepasaną falbaniastym

fartuszkiem, na wysokich obcasach i umalowana stała nad kuchnią mieszając w garnku mięso

i małe cebulki. Pochyliła głowę nad przepisem. Zmarszczyła czoło w skupieniu. Kiedy

poprzednim razem przygotowywała te smakołyki, rozlała trochę śmietany na kartkę. Czy

powinna dodać pół łyżki sosu anyżowego, czy pół szklanki? Nie mogła odczytać. Szklanka to

chyba za dużo, ale z kolei łyżka, to zbyt mało, by poczuć smak. Wzruszyła ramionami i

zdecydowała się na pośrednią porcję. Musi to zrobić na wyczucie, ostatecznie ten sos nie

może za bardzo zepsuć smaku, jeśli tylko będzie ostrożna.

Choć do tej pory April przyrządziła jeden obiad w swoim życiu, czuła się już

wtajemniczona w sekrety kuchni.

Kiedy rozległ się dzwonek, nie podbiegła do drzwi wejściowych. Jace miał przecież swój

klucz. Nagle przypomniała sobie, w jakiej występuje roli, więc z uśmiechem na ustach

popędziła otworzyć omal nie łamiąc nóg na wysokich obcasach. Jace otworzył szeroko oczy

na jej widok i w ostatniej chwili wyciągnął ręce łapiąc ją w objęcia, i tym samym ratując ich

oboje przed nieuniknionym upadkiem.

– Cześć – wysapała. Usiłował nie pokazać po sobie zaskoczenia na widok jej stroju. April

wspięła się na palce i pocałowała go w kącik ust w sposób, jak jej się wydawało, przystający

żonie.

– Witaj – mruknął i pochylając się nad April pocałował ją tak, jak tego naprawdę pragnął.

Namiętnie. Marzył o ukryciu się w jej ramionach po ciężkim dniu.

Objęła go mocniej, oplatając ramionami jego szyję i odwzajemniła pocałunek, wkładając

w to całe serce. Zapomniała o swoich postanowieniach. Obiecała sobie, że będzie po prostu

oddaną żoną, ale zbyt wielką radość czerpała z bliskości kochanego człowieka. Westchnął,

całując jej rozchylone usta. Wiedział, że potrzebował tego tak samo, jak ona.

Wreszcie oderwał się od April i przyjrzał się uważnie jej kreacji.

– Jesteś taka wystrojona. Wychodzimy gdzieś?

– Nie. Jemy w domu. Ja gotuję, a ty chwalisz.

– Dobrze – zgodził się, opierając o zamknięte drzwi i nie wypuszczając jej z objęć. –

Marzę o spokojnym wieczorze.

Uśmiechnęła się i dotknęła jego brwi. Przesunęła palcem po skroni. Wyglądał na

zmęczonego.

– Chodź, naleję ci wina. – Wzięła go za rękę i zaprowadziła do kuchni. Już na progu

zobaczyła kłęby dymu unoszące się nad patelnią. – O Boże, moja kolacja! – zawołała,

zestawiając dymiące naczynie z palnika. Na dnie znajdowały się resztki tego, co kiedyś było

cebulą.

Jace pochylił się nad jej ramieniem i pociągnął nosem.

– Spróbuj jeszcze raz. To się chyba da jeszcze uratować.

– Skoro mam zacząć od nowa, to znaczy, że z tym nic już nie można zrobić – odparła

szczerze zmartwiona, patrząc z niesmakiem na spalone pozostałości wykwintnego dania.

Szkoda, że Jace nie mógł przyjść, kiedy wszystko szło tak gładko. Dlaczego musiała teraz

wszystko zepsuć? Odpowiedź nasuwała się sama: nie mogła się skoncentrować w obecności

Jace’a. Jak zwykle.

– To był tylko niezobowiązujący pomysł, moja droga – mruknął uspokajająco. Wiedział,

że nie powinien teraz dolewać oliwy do ognia.

Dalszy ciąg kolacji okazał się równie niefortunny jak początek. Jedzenie było albo nie

dogotowane, albo przegotowane. Tylko wino miało idealną temperaturę.

Po kolacji usiedli w salonie i chichotali, oglądając głupawą komedię, w której

występował ich wspólny znajomy. Potem gonili się jak dzieci wokół basenu, aż wreszcie

April pozwoliła się Jace’owi złapać.

Była prawie jedenasta, kiedy poszli razem pod prysznic. Po wspólnej kąpieli owinęli się

w ręczniki nawzajem się wycierając. Wsunęli się pod kołdrę. April oparła głowę na ramieniu

Jace’a. Położył delikatnie dłoń na jej biodrze, rozkoszując się jedwabistą skórą. Przytuleni do

siebie zaczęli się powoli pieścić, dotykając się z wielką czułością. Nawet nie zauważyli, kiedy

ogarnął ich sen.

Zasypiając April przypomniała sobie, że Jace nie zwrócił uwagi, jak dokładnie

wysprzątała cały dom, i że wszystkie jej wysiłki poszły na marne. Uśmiechnęła się. Ale nie

skrytykował też przesolonego mięsa. Czasem trzeba przegrać, żeby wygrać...

ROZDZIAŁ 5

– Dlaczego miałbym z nią iść? Znajdź kogoś innego, kto będzie zaspokajać jej kaprysy w

piątek wieczorem. Od premiery dzielą nas jeszcze dwa dni. Mam swoje prywatne życie i nie

ma w nim miejsca dla innej kobiety, nawet jeśli to aktorka! – Jace z gniewem zwrócił się do

Sida. Siedzieli w eleganckim biurze, którego ściany były ozdobione podobiznami wielkich

gwiazd ekranu.

Sid zamachał rękoma zaniepokojony nagłym wybuchem złości Jace’a.

– Uspokój się, Jace, to nie koniec świata. Producent prosi tylko o to, żebyś towarzyszył

Sandrze Tanner podczas premiery jej ostatniego filmu. Kiedy podpisywałeś kontrakt,

zgodziłeś się również na warunki reklamy. Masz bardzo wysokie honorarium. Jesteś w tym

interesie chyba na tyle długo, by to docenić. Wasza obecność na premierze będzie świetną

reklamą dla filmu, który teraz kręcimy. Wiesz o tym dobrze.

– Ale wiem również, że nie chcę spotykać się z tą kobietą prywatnie! Patrzy na mnie, jak

dziecko na ciastko z kremem! Do diabła, Sid! Ona uwierzyła w tę reklamową szopkę! Żyje

marzeniami i czeka, kiedy się jej oświadczę!

– Przesadzasz – mruknął Sid.

– Wcale nie!

– No dobrze, może masz rację – zgodził się.

– A poza tym, ta dziewczyna zachowuje się jak nastolatka. Nie ma w ogóle własnego

zdania, nie potrafi powiedzieć nic oryginalnego. Jest nudna jak flaki z olejem!

Sid westchnął i wzruszył ramionami. Wiedział, że ma rację.

– No, a nawet jeśli tak jest? Nie musisz się odzywać”, a wszystko będzie dobrze. To tylko

jeden wieczór, Jace. Przecież nie zaciągnie cię do ołtarza!

Jace uderzył pięścią w ścianę i odetchnął głęboko, starając się pohamować narastającą

wściekłość. Odwrócił się z wysiłkiem.

– Słuchaj, Sid. Próbuję ci wytłumaczyć moje stanowisko, bo chcę, żebyś ty z kolei

wyjaśnił całą tę sytuację w wytwórni. Jak wiesz, mam dziewczynę i to jest jedyna kobieta, z

którą chciałbym pokazywać się publicznie. Niepotrzebne mi są teraz żadne komplikacje, a

jeśli pójdę z Sandrą na premierę, wszystko się straszliwie pogmatwa. Nie namawialiby mnie

do demonstracyjnego pokazywania się z Sandrą, gdybym był żonaty. Dadzą sobie diabelnie

dobrze radę bez tego przedstawienia i teraz. Rozumiesz?

Siwowłosa głowa Sida poruszyła się potakująco.

– Ja rozumiem, ale ty nie. Kiedy podpisałeś ten kontrakt, dałeś im wolną rękę w sprawach

reklamy. Nie masz żony, więc to jest dyskusja akademicka. Do tej pory odrzuciłeś już trzy

propozycje i teraz nie popuszczą. Nie masz wyboru.

– Jakie trzy propozycje? – Jace popatrzył na niego ze zdziwieniem. – Mówisz o tym

wyjeździe do Nowego Jorku na otwarcie jakiegoś klubu?

– Tak – potwierdził Sam. – I jeszcze tamta premiera i zdjęcia z Ericą w Meksyku w

zeszłym tygodniu.

– Ty to nazywasz reklamą? – Jace spytał z niedowierzaniem i pochylił się nad biurkiem.

Agent nie odsunął się i nie wyglądał na przestraszonego. Siedział spokojnie, patrząc na Jace’a

ze smutkiem.

– Dobrze wiesz, że tak było. Teraz naprawdę nie możesz odmówić. Albo dostosujesz się

do ich wymagań, albo pożegnasz się z możliwością nakręcenia, czy choćby znalezienia

pieniędzy na wyprodukowanie tych wymarzonych, ambitnych filmów, o których tyle mówisz.

W tej branży wieści szybko się rozchodzą. Ani się obejrzysz a wszyscy będą wiedzieli, że

trudno się z tobą współpracuje.

– Wcale nie muszę kręcić filmów w dużych wytwórniach. Mogę nawet założyć własną –

Jace spojrzał zaczepnie na Sida, ale miał niewyraźną minę. Nagle odechciało mu się walczyć i

opadł ciężko na skórzany fotel.

– Wygrałeś, Sid – powiedział bezbarwnym głosem. Agent wstał, a jego twarz rozjaśniła

się w uśmiechu.

Poklepał Jace’a po ramieniu.

– Nie martw się, Jace. Wszystko pójdzie dobrze, obiecuję. I założę się, że jeżeli

wytłumaczysz wszystko April, ona też zrozumie – dodał, starając się uspokoić aktora.

– Tak...

– Czy April była z tobą na przyjęciu w zeszłym tygodniu?

– Tak – Jace wbił wzrok w podłogę, brwi miał ściągnięte.

– Widziałem ją tylko kilka razy, ale zdążyłem zauważyć, jaka jest urocza. I nie wydawało

mi się, żeby miała coś przeciwko tym kilku zdjęciom, które wtedy zrobiliście sobie z Sandrą.

Jesteś pewien, że nie wyolbrzymiasz problemu?

– Uwierz mi, Sid. Ja wiem, co mówię.

Wkrótce po tej rozmowie Jace opuścił gabinet. Przeszedł przez sekretariat z rękoma w

kieszeniach i oczyma wbitymi w podłogę. Nie miał ochoty odpowiadać na kokieteryjne

spojrzenia sekretarki, tak samo jak nie miał najmniejszej ochoty iść na tę przeklętą premierę.

Niech to diabli! Szkoda, że wcześniej nie ożenił się z Flynn. Uniknąłby wtedy tej

idiotycznej sytuacji! Gdyby była jego żoną, nie proponowano by mu takich tanich chwytów

reklamowych i na pewno nie z udziałem jakiejś głupiej aktoreczki. Ale ponieważ jest

oficjalnie wolny, nie ma argumentów, musi się poddać. W przeciwnym razie narazi się na

kłopoty. Niewykluczone, że będzie musiał pożegnać się z myślą o jakiejś poważnej

dramatycznej roli. Wiedział, że podołałby. Miał już dość lekkich rozrywkowych filmów,

chociaż to właśnie dzięki nim zdobył popularność.

Czas najwyższy porwać się na coś większego. Gdyby tylko udało mu się trafić na

odpowiedni scenariusz i znaleźć dobrych aktorów do pozostałych ról, mógłby się wykazać.

Może nawet sięgnąłby po Oskara. No, trochę się chyba zagalopował...

Ale teraz naprawdę nie miał wyboru. Albo zatańczy, jak mu zagrają, albo będzie miał

bardzo długie wakacje. Sprawa była aż nadto oczywista.

Tylko co powiedzieć April?

April wróciła do domu wcześnie. Postanowiła odrobić zaległości w lekturze. Wzięła do

ręki prawniczą książkę. Już od sześciu miesięcy usiłowała ją przeczytać, ale bez większych

rezultatów. Kiedy zadzwonił telefon, zaznaczyła palcem miejsce, w którym skończyła i

podniosła słuchawkę. Chętnie oderwała się od czytania, ale miała nadzieję, że nie jest to

któryś z klientów. Pomyślała, że to może Jace.

– Słucham?

– Halo, kto mówi? – Młody kobiecy głos był ostry i stanowczy. April była pewna, że już

go kiedyś słyszała.

– Sprzątaczka. Kto dzwoni? – odpowiedziała bez zastanowienia. Nie była w nastroju do

prowadzenia grzecznej rozmowy z zarozumiałymi gwiazdkami. A szczególnie z taką, która

przewracając oczyma wiesza się przy wszystkich na ramieniu Jace’a.

– Mówi Sandra Tanner. Chciałam rozmawiać z panem Sullivanem.

– Nie ma go w domu – odezwała się słodkim głosem. – Czy mogę w czymś pomóc? –

Może bilet na księżyc, na jakiś dalekomorski statek? A może po prostu pomóc utopić się?

– Proszę mu tylko przekazać, żeby do mnie zadzwonił. Jesteśmy umówieni na piątek

wieczorem i muszę wiedzieć, o której po mnie przyjedzie – odpowiedziała Sandra i telefon

zamilkł.

Zapanowała cisza. April wstrzymała oddech. Zaraz jednak serce zaczęło bić

nieprzytomnie. Drżącą ręką odłożyła słuchawkę. Niewidzącym wzrokiem patrzyła w ścianę,

ale zamiast niej widziała Jace’a i Sandrę stojących z uśmiechem wśród błyskających lamp

fotoreporterów. Czy odgrywali jakąś rolę, czy byli naprawdę sobą zainteresowani? A może

Jace odwzajemniał uczucia Sandry a April wmówiła sobie, że to tylko gra? Ręce April

zacisnęły się na myśl o tych wszystkich uśmiechach, miłych słówkach i znaczących

spojrzeniach Jace’a i Sandry.

Była taka niemądra! Zazdrość wypełniała jej serce i umysł, nie dopuszczając do głosu

rozsądku. Patrzyła niewidzącymi oczami. Odetchnęła kilka razy głęboko, żeby się uspokoić,

zanim odważyła się zrobić parę kroków. Z wysiłkiem dotarła do sofy i usiadła, spoglądając

przez szklane drzwi na ogród. Wściekłość ustępowała powoli, na jej miejsce pojawiło się

uczucie bólu.

Bezwiednie wzięła do ręki swoją niedawną lekturę, Spojrzała na nią, jakby widziała ją po

raz pierwszy. Jest w końcu samodzielną adwokatką i nie powinna siedzieć i rozpaczać tylko

dlatego, że jakaś niewiele warta aktoreczka ubzdurała sobie, że ma randkę z Jace’em. Poczuła

nieprzyjemny ucisk w żołądku. Przełknęła łzy.

Przez cały ten czas, kiedy podejmowała usilne wysiłki, żeby się jej oświadczył, on kręcił

z inną za jej plecami! Nie, nie robił tego. Musi być sprawiedliwa. To Sandra twierdziła, że tak

jest. A to nie to samo. Ten drań wykorzystywał ją, a tymczasem miał inne kobiety na boku...

Nie, to nieprawda. Przecież spędzał z nią wolny czas. Ale skąd ta pewność, że to był cały jego

wolny czas? Wierzyła mu na słowo. Nie miała innego wyjścia. Ostatecznie ich związek

opierał się na wzajemnym zaufaniu.

Zacisnęła powieki, starając się powstrzymać łzy. Porozmawia z Jace’em. Kocha go

przecież, i on ją kocha. Nie postąpiłby tak niegodziwie, na tyle poznała go już przez ostatnie

trzy lata. Byli ze sobą dostatecznie długo, by nie dokuczać sobie w ten sposób. Musi mu

wierzyć i ufać, chyba że stałoby się coś, co by ją przekonało, że nie ma racji. Ale Sandra

Tanner ze swoim wybujałym biustem i talią Scarlett O’Hary była prawdziwym zagrożeniem!

Nalała sobie wina i z kieliszkiem w ręku usiadła na tarasie zapatrzona w zachód słońca.

Nie upłynęło zbyt wiele czasu, a samochód Jace’a podjechał pod dom.

Odwróciła głowę i przyglądała się Jace’owi, który szedł w jej kierunku. Wyglądał

elegancko i świeżo w czarnej marynarce przewieszonej przez ramię i odpowiednio dobranych

spodniach i koszuli. Ale po bliższym przyjrzeniu się dostrzegła na jego twarzy znużenie. Brwi

miał ściągnięte, czoło przecinała głęboka zmarszczka.

April wskazała mu butelkę wina.

– Nalej sobie, Jace. Wyglądasz na zmordowanego. Rzucił jej szybkie spojrzenie.

Zauważył, że nie była w lepszej formie od niego. Poczuł ukłucie w sercu.

– Ty też nie prezentujesz się najlepiej. Dobrana z nas para. Usiadł obok niej i przez

dłuższą chwilę wiercił się, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji na spiętrzonych poduszkach.

W końcu oparł jedną nogę na ceglanym murku otaczającym taras.

– Jak tam sprawy w sądzie?

– Nic nadzwyczajnego – odpowiedziała wymijająco i spojrzała na niego wymownie.

Prawdę mówiąc dzień miała udany i raczej przyjemny, zupełnie odwrotnie niż wieczór w

domu. Kiedy odchylił głowę i przymknął oczy, stwierdziła:

– Zdaje się, że spędziłeś cały czas na zdjęciach i w garderobie.

– Z małym wyjątkiem. Byłem u Sida w jego biurze.

– Naprawdę? Podpisałeś już nowy kontrakt?

– Nie – odrzekł krótko, otwierając nagle oczy i patrząc badawczo na kieliszek z winem,

który trzymał w ręku. Zawahał się przez moment i dodał: – Pokłóciliśmy się.

Serce zabiło jej mocniej. Zaczęło się.

– O co?

– O kampanię reklamową i sposób jej przeprowadzenia.

– I... ?

– I przegrałem. – Obrzucił ją ukradkowym spojrzeniem, żeby zobaczyć, jakie to na niej

robi wrażenie, ale jej twarz była pozbawiona wyrazu. Nie zrozumiała albo nie chciała

zrozumieć.

– W jakim sensie przegrałeś? – zapytała cicho. Wypiła odrobinę wina. Nagle pożałowała,

że to nie szkocka. Na tym, zdaje się, zasadza się alkoholizm – ucieczka od prawdy i

rzeczywistych kłopotów.

– Ludzie z wytwórni twierdzą, że nie zrobiłem zbyt wiele dla reklamy, że obiecywałem

znacznie więcej. No i każą mi iść na jakąś premierę. – Wciąż nie rozumiała. To będzie chyba

znacznie trudniejsze, niż przypuszczał.

– I co z tego? – spytała, bawiąc się kieliszkiem. Patrzyła wciąż na przepiękny zachód

słońca.

– To ma być taki występ na pokaz. Mam towarzyszyć Sandrze Tanner na premierze jej

ostatniego filmu. – Zacisnął zęby i czekał na jej odpowiedź.

– Tak? To brzmi prawie jak zapowiedź dobrej zabawy. Kiedy? – Wypiła do końca wino i

odstawiła kieliszek na mały stolik. Przymknęła oczy. Modliła się, żeby nie dostrzegł, jak drżą

jej ręce. Starała się opanować za wszelką cenę.

– W piątek – odpowiedział cicho, patrząc jej prosto w oczy. Twarz miała wciąż obojętną.

Czy naprawdę tak mało ją to obchodziło? – Chodzi o to, żeby stworzyć pozory, iż mamy ze

sobą romans. To przysporzy rozgłosu filmowi, który teraz robimy.

– Trochę głupie, nie uważasz?

– Oczywiście. – Patrzył na nią uważnie i zastanawiał się, dlaczego nie jest zła. Czegoś nie

rozumiał. To nie była April, którą znał i z którą żył od trzech lat. To była jakaś obca kobieta.

Na przekór sobie zaczął się nagle tłumaczyć: – Do tej pory nie zgadzałem się na żadne

reklamowe sztuczki, więc tym razem zagrozili mi obcięciem funduszy na film, który chciałem

nakręcić w przyszłym roku. Twierdzą, że najpierw trzeba wypromować ten film.

– Proponowali ci już kiedyś coś takiego? – W jej głosie nie było cienia zainteresowania,

zupełnie jakby chciała podtrzymać konwersację, a nie dlatego, że chciała znać odpowiedź.

– Tak, ale im odmawiałem. To by oznaczało wyjazdy i przebywanie z dala od... od domu.

Jeden pomysł dotyczył telewizji, drugi wywiadów udzielanych razem z moją matką –

odpowiedział chłodnym głosem.

– Więc zamiast pokazywać się światu z matką, wolisz występy u boku Sandry Tanner.

Tak? – Wbrew swojej woli głos miała teraz lodowaty. To wszystko było trudne do zniesienia.

Jedynie lęk nie pozwalał jej wstać i odejść. Strach przed zrobieniem z siebie idiotki.

– Nie, do diabła! To nie tak! Nie dali mi wyboru. Po prostu zakomunikowano mi dzisiaj,

że mam tam być, bo jeśli nie, to...

– W porządku, mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawił. Słyszałam, że na premierach

jest bardzo interesująco. – Przełknęła z wysiłkiem ślinę. Gardło miała wyschnięte. Chciała

koniecznie zachować dumę i postanowiła uciec się do kłamstwa. – Poza tym, umówiłam się

już na kolację z pewnym adwokatem, właśnie na piątek. Pracuje nad sprawą, która wiąże się z

moją, więc poprosił mnie o konsultacje.

Oczy Jace’a zwęziły się niebezpiecznie.

– Nigdy przedtem tego nie robiłaś – powiedział oskarżycielskim tonem.

– Wiem. Akurat tak się złożyło tym razem. Tak więc oboje będziemy mieli zajęty

wieczór. Ani ty nie musisz mieć wyrzutów sumienia, że zostawiasz mnie samą w domu, ani

ja.

– To rzeczywiście świetnie – stwierdził sarkastycznie. – A kiedy to miałaś zamiar

powiedzieć mi o tej swojej randce? W piątek wieczorem?

– Umówiłam się dzisiaj i od razu ci mówię – odpowiedziała i zacisnęła mocniej dłonie.

– Tak. Zdumiewający zbieg okoliczności.

Spojrzała na niego zaskoczona.

– O co ci chodzi, Jace?

– Nic takiego. Po prostu wracam do domu po okropnym dniu i od razu dowiaduję się, że

moja pani umówiła się na spotkanie z innym mężczyzną!

– To tylko zawodowe obowiązki! Występ z Sandrą to też część twojej pracy, prawda? –

spytała niewinnym głosem. Pochyliła się i wzięła do ręki kieliszek, tylko po to, by zająć

czymś ręce. Czuła na sobie jego palące spojrzenie. Kropla czegoś mocniejszego na pewno by

jej teraz nie zaszkodziła.

– Ja z pewnością nie spotykam się dla przyjemności, ale nie jestem tego zupełnie pewien,

jeśli chodzi o ciebie!

– Mam podobne wrażenie, Jace. – Odwróciła się i po raz pierwszy, odkąd zaczęli tę

rozmowę spojrzała mu prosto w oczy. – Uważasz za rzecz normalną, że ty umawiasz się z

inną kobietą, na dodatek z taką, która szaleje za tobą i rozgłasza to wszystkim dookoła, a

tymczasem ja nie mogę spotkać się z kolegą po fachu i porozmawiać o sprawach czysto

zawodowych?

Rozumiał dobrze, do czego zmierza i zdawał sobie sprawę, że ma rację. Po raz drugi tego

dnia poczuł, że wszystko wymyka mu się z rąk.

– Nie – zaprzeczył zniżając głos – nie o to mi chodzi. Ale nie jestem przesadnie

ucieszony, że spotkasz się z kimś innym. Również nie napawa mnie zadowoleniem myśl, że

muszę zabrać tę głupawą aktoreczkę na premierę i że wszyscy pomyślą, że lubię kobiety tego

rodzaju. – Był zdenerwowany i zły. – Ale zobowiązano mnie do tego, podczas gdy ty idziesz

tam z własnej woli. Do diabła, Flynn, nie masz prawa tego robić!

– Czy powiedziałeś to wszystko Sidowi? – spytała cicho.

– Tak! Powiedziałem! Ale ponieważ nie jesteśmy po ślubie, świat, nie mówiąc już o

mojej wytwórni, nie ma pojęcia o naszym związku. – Zobaczył, że zbladła. Wiedział, że

poruszył temat, którego oboje unikali starannie przez ostatnie trzy lata. Odetchnął i dodał: –

Ale myślałem, że to ci odpowiada, Flynn.

– Tak. Nie mniej niż tobie – stwierdziła.

Reszta wieczoru minęła im w milczeniu. Zjedli kolację, a potem odpoczywali, czytając w

salonie. Poza zwykłym: „Podaj mi sól”, czy „Chcesz jeszcze herbaty?” nie padło ani jedno

słowo.

Poranek czwartkowy nie przyniósł poprawy. Wypili jak zwykle kawę w sypialni, ubrali

się i pojechali do pracy, każde swoim samochodem. Przez całą drogę April czuła narastające

zdenerwowanie.

– Jak tam Wielki Plan? – zapytał Sam, kładąc przed nią jakieś papiery.

– Chyba upadł – odpowiedziała bezbarwnie. Nagle jednak oczy jej zabłysły. – Sam, czy

wyświadczysz mi wielką przysługę?

Zawahał się przez chwilę.

– Jeśli będę mógł i jeśli to będzie zgodne z prawem...

– Nic z tych rzeczy – zawołała szybko. Nie widział jej nigdy tak zdeterminowanej. –

Muszę się spotkać z adwokatem. Przystojnym, ale bez przesady. Takim, który będzie miał

ochotę na darmową kolację. W piątek.

– Po co? – zmarszczył brwi. Zorientował się, że myśli intensywnie, ale nie rozumiał, do

czego to wszystko zmierza.

– Żeby porozmawiał ze mną o pracy i towarzyszył mi przez cały wieczór. – Uśmiechnęła

się widząc jego zdumienie, zachwycona prostotą pomysłu. – Nie widzę żadnego problemu.

Powinien spotkać się ze mną przed restauracją, którą ja wskażę, zjeść ze mną kolację, a potem

wyjść. To wszystko.

– Ja nie wystarczę?

– Nie. Wybacz, Sam, ale aż przez dwa lata przekonywałam Jace’a, że łączy nas tylko

przyjaźń. Jest głęboko przekonany, że związek między dwojgiem ludzi różnej płci nie może

być platoniczny. Wcale nie przesadzam.

Sam wzruszył ramionami.

– Jeśli uważasz, że nie mam ochoty na darmową kolację i rozmowę o prawie, w

porządku...

– Wcale nie to miałam na myśli, Sam! – April zrozumiała w końcu, że nie wyraziła się

zbyt jasno. – Szukam kogoś, kogo Jace zauważy. Chcę się z nim podroczyć, chcę go

zaniepokoić.

To wyjaśnienie zrobiło swoje.

– Ach, tak – w ciemnych oczach Sama błysnęło zrozumienie. Uśmiechnął się w duchu. I

kto powiedział, że mężczyźni są solidarni? – W takim razie mam bardzo odpowiedniego

faceta. Weteran z Wietnamu, właśnie zaczął studia prawnicze. Ma bardzo mało pieniędzy i

prawie zawsze jest głodny. Będzie zachwycony. Poza tym ma w sobie coś z kiepskiego

aktora. Czy Jace tam będzie?

– Nie – odparła April w zamyśleniu. – Idzie na premierę. Ale myślę, że uda mi się go

namówić, żeby mnie podwiózł.

– Wojna na całego? – Sam domyślił się.

– Tak, najgorsza, jaka może być: między mężczyzną a kobietą. – Na twarzy April widać

było zdecydowanie. Wygra.

– Niech Bóg ma w swej opiece pokonanego – mruknął Sam wychodząc. Przy drzwiach

odwrócił się i dodał: – Mam nadzieję, że to nie będziesz ty. Jace ma więcej doświadczenia,

niż przypuszczasz. Przy odrobinie wysiłku może cię wyprowadzić w pole.

– Mam nadzieję, Sam – April zaśmiała się. – Naprawdę mam nadzieję. Pokonanemu

okazuje się litość. Jace potrafi współczuć. – Uśmiech powoli zamarł jej na ustach. Pomyślała

o tym, co przed chwilą powiedziała. Ma szansę, dopóki Sandra Tanner nie wysunie się na

pierwszy plan.

Sam pokręcił głową z niedowierzaniem. Zamknął za sobą drzwi i podszedł do telefonu.

Westchnął cicho. April będzie potrzebna pomoc. Zabawne, ale był przekonany, że Jace też nie

obejdzie się bez wsparcia. April była tylko kobietą, ale niezwyczajną kobietą! Zapowiadała

się niezła bitwa, niezależnie od tego, kto wygra.

– Możesz zajechać po mnie do biura dziś po południu? – April zatelefonowała do Jace’a

w piątek rano. – Wiem, że musisz wcześnie wyjść, ale ja też. Powinniśmy się oboje przebrać

na wieczór i... – zawiesiła głos. Z ciszy po drugiej stronie wywnioskowała, że dopowiedział

sobie resztę.

– O czwartej – zaproponował sucho. – Przed budynkiem.

– Świetnie – zawołała i odłożyła słuchawkę. Początek miała już za sobą. Musiała jeszcze

namówić Jace’a, żeby ją podwiózł do restauracji, gdzie miał na nią czekać Leo. Zacisnęła

kciuki i zmówiła kolejną modlitwę.

Droga do domu minęła w ciszy i napięciu. Jace zaciskał z całej siły ręce na kierownicy,

April trzymała zaciśnięte dłonie na kolanach.

Najlepiej byłoby objąć go i błagać, by nigdzie nie szedł. Zostań ze mną i kochaj mnie” –

chciała powiedzieć, ale nie mogła wykrztusić ani jednego słowa przez zaciśnięte gardło.

Przebrali się w milczeniu, Jace po jednej stronie wielkiego łóżka, a ona po drugiej.

Napływające do oczu łzy przeszkadzały jej i z trudem się umalowała. Mocując się z

zapięciem wciągnęła sukienkę w kolorze kości słoniowej.

Kiedy wreszcie skończyła się ubierać, usiadła w salonie, czekając na Jace’a.

Wyglądał bardzo oficjalnie i sztywno w idealnie skrojonym smokingu. Obrzucił ją z

ukosa lodowatym spojrzeniem. Podszedł prosto do barku i nalał sobie szkockiej.

– Czy ten „adwokat” przyjedzie po ciebie?

– Nie. Umówiłam się z nim w restauracji – powiedziała czując, jak serce ucieka jej w

pięty. Był zły, ale nie wydawał się zazdrosny, podczas kiedy ją zazdrość po prostu rozsadzała.

– Wezwę taksówkę.

– Dokąd jedziesz?

– Do Tracer’s Lodge, to nowy lokal.

Przytaknął, czoło przecinała mu pionowa zmarszczka.

– A jak wrócisz do domu?

– Leo podwiezie mnie do mojego samochodu. Wypił jednym haustem złoty płyn i

ponownie napełnił szklankę. Odwrócił się. Pod wpływem jego spojrzenia poczuła się jeszcze

bardziej zdenerwowana.

– Wytwórnia przyśle po mnie limuzynę, będzie tu lada moment. Możemy cię podwieźć. –

Jeszcze raz uniósł szklankę, opróżnił ją szybko i głośno odstawił na stolik.

W głuchej ciszy czekali na pojazd z wytwórni. To było najdłuższe i najbardziej męczące

piętnaście minut w życiu April. Kiedy już miała zamiar przerwać milczenie i wyznać prawdę,

zdając się na jego wyrozumiałość, odezwał się dzwonek przy drzwiach. Z mieszanymi

uczuciami udali się do samochodu, a Jace przez cały czas trzymał ją mocno pod rękę. Uścisk

był bolesny i nagle powróciła cała jej złość. Jak on śmie być na nią wściekły, podczas gdy to

on właśnie nie potrafił powiedzieć „nie”!

Ale kiedy szofer otworzył przed nią tylne drzwi limuzyny, zrozumiała, że najgorsze jest

dopiero przed nią.

Roztaczając cały swój pospolity wdzięk, Sandra Tanner leżała niemal na pluszowym

siedzeniu. Oczy miała przymrużone, jakby ukrywała podniecenie, a rozchylone usta zdawały

się czekać na pocałunek. Ubrana była w kreację w stylu lat czterdziestych. Złota lama ściśle

przylegała do ciała. Ciężka broszka przytrzymywała całość, łącząc dwa kawałki materiału na

obnażonym, białym ramieniu.

April zerknęła na Jace’a niebezpiecznie błyszczącymi oczami. Ale na jego twarzy

zobaczyła tylko szczere przerażenie. Pomyślała, że nie wszystko da się zaplanować.

– Dobry wieczór, panno Tanner. Co słychać? – zagadnęła April, udając, że nie czuje

coraz mocniejszego uścisku ręki Jace’a usiłującego odciągnąć ją za łokieć do tyłu. – Jace

zaproponował mi, że mnie podwieziecie. Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu.

– Podwieziemy? – Sandra spróbowała usiąść, ale najwyraźniej pozycja, w jakiej

spoczywała w samochodzie, nie wynikała z jakiejś maniery, lecz z tego, że suknia była zbyt

ciasna i nie pozwalała normalnie siedzieć. Opadła z powrotem na oparcie.

– Właśnie. Jestem umówiona niedaleko miejsca, do którego jedziecie, więc Jace był tak

miły i zaproponował mi, że pojedziemy razem – powiedziała April wsiadając jednocześnie do

limuzyny i zajmując miejsce naprzeciw Sandry, na samym środku kanapy. Wygładziła fałdy

jedwabnej sukienki na kolanach i założyła nogę na nogę tak, by Jace mógł dobrze je widzieć.

Zmarszczyła brwi z wyrazem zaniepokojenia i spojrzała na Sandrę. – Nie wiedziałam, że

samochód zabierze najpierw panią, więc się zgodziłam. Mam nadzieję, że nie sprawi to pani

przykrości?

– Na pewno nie, Flynn. A teraz bądź już cicho – zasyczał Jace przez zaciśnięte zęby i

usiadł na kanapie obok Sandry. Pozostawił jednak między nimi bezpieczny odstęp i April,

patrząc w tę stronę, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Całe to udawanie okazywało się

rzeczą znacznie prostszą, niż można było przypuszczać!

Sandra patrzyła to na Jace’a, to znów na April.

– Czy wy... czy wy jesteście... ? – Najwyraźniej nie miała pojęcia o ich związku. April

znowu się uśmiechnęła. Ta biedna dziewczyna była tak przejęta karierą, że nie zadała sobie

trudu, żeby dowiedzieć się czegoś o życiu prywatnym Jace’a!

– Czy jesteśmy małżeństwem? – dokończyła cicho April nie przestając się uśmiechać.

Nie miała odwagi spojrzeć na Jace’a, ale czuła na sobie jego uporczywy wzrok. – Nie. Jace

nie uznaje takich formalności. – Zawahała się. – Po prostu mieszkamy razem. Zresztą już od

dawna.

Wybuch granatu nie wywołałby większego wstrząsu.

– Flynn – zaczął ostrzegawczo Jace, ale kiedy April odwróciła się do niego, zobaczyła w

brązowych oczach wesołe iskry.

Roześmiała się niefrasobliwie.

– Och, nie przejmuj się, Jace. Założę się, że Sandra jest nowoczesną kobietą. Na pewno

słyszała już o parach żyjących bez ślubu.

Sandra natychmiast podchwyciła to, co zostało jej podpowiedziane.

– I to nie raz. Od dawna jesteście ze sobą?

– Wystarczająco długo – odpowiedzieli chórem. Spojrzeli na siebie i roześmieli się. Ile to

już razy przytrafiało im się to w ciągu ostatnich trzech lat? Tak często, że zdawało się im, że

prawie zawsze myślą o tym samym.

– Wiec dlaczego...? – Sandra była najwyraźniej zakłopotana. April było jej niemal żal.

Jace popatrzył na obie jadące z nim kobiety. Rozluźnił się nagle.

– Dlaczego zabieram cię na tę premierę? – dokończył łagodnie.

Sandra kiwnęła twierdząco głową, nie zwracając już uwagi na April.

– Agent ci nie powiedział? – spytał Jace. Kiedy Sandra zaprzeczyła, dodał: – Wyjaśnię ci

to później.

Jace wskazał szoferowi, gdzie mają podwieźć April i reszta drogi do restauracji minęła w

milczeniu.

Z każdym przejechanym kilometrem April była coraz bardziej zdenerwowana. To już nie

była lekcja, którą chciała dać Jace’owi, aby zrozumiał wreszcie, że ją kocha. Sposób, w jaki

ranili się nawzajem był okrutny i niewybaczalny. Nagle uświadomiła sobie, że byłoby lepiej,

gdyby powiedziała głośno, co czuje, że się boi i jak cierpi. A potem wysłuchałaby spokojnie

wyroku, jaki Jace wydałby na ich związek. Jej pomysł polegający na piętrzeniu problemów w

celu rozwiązania tego podstawowego okazał się najgorszy ze wszystkiego, co mogła

wymyślić. Zachowała się jak tchórz, nie stawiając sprawy jasno i nie wyjaśniając wszystkiego

Jace’owi. Popełniła błąd i teraz za niego płaciła, bez względu na to jakie intencje nią

kierowały.

Ale teraz było już za późno, by cokolwiek zmienić. A może jednak nie? Spojrzała na

Jace’a. Widziała tylko jego profil, zwrócony w stronę okna. Pochyliła się do przodu i położyła

rękę na jego kolanie, by zwrócić na siebie jego uwagę.

– Jace – zaczęła, ale poczuła od razu, że cofa nogę. Samochód zatrzymał się. Podążyła

oczyma za jego lodowatym spojrzeniem.

Leo stał na brzegu chodnika, najwyraźniej na nią czekając. Wyglądał znacznie lepiej, niż

można było przypuszczać na podstawie fotografii. Był mniej więcej tego samego wzrostu, co

Jace, miał podobnie jak on szerokie ramiona, był dobrze zbudowany i przystojny. Włosy miał

jasne, a brwi ciemne. Przyglądał się jej badawczo orzechowymi oczami. Dokładne

przeciwieństwo kogoś, kogo chciałaby wezwać na pomoc do rozwiązania swoich problemów.

Zerknęła na Jace’a, mimochodem zauważając narastające zainteresowanie w oczach

młodej aktorki. Jace siedział sztywno. Był wściekły. Nie można było tego inaczej nazwać.

Z opanowaniem, jakiego jeszcze u niego nie zaobserwowała ostrożnie otworzył drzwi

samochodu i odwrócił się w jej stronę, aby pomóc jej wysiąść. Jego ręka była zimna i obca.

Nie zaszczycił jej nawet spojrzeniem.

Leo zbliżył się do samochodu. Położył obie dłonie na jej ramionach i mrucząc coś, co

brzmiało jak powitanie, pocałował ją głośno w policzek. W jego oczach widać było szczerą

radość. Najwyraźniej został dokładnie pouczony przez Sama.

– Myślałem, że już nigdy nie przyjedziesz – powiedział niskim, aksamitnym głosem.

– Jednak jestem – odpowiedziała bezwiednie, nie mając pewności, co powinna teraz

zrobić.

Ale niepotrzebnie się martwiła. Jace wskoczył do samochodu, który natychmiast ruszył,

włączając się płynnie w uliczny ruch. Patrzyła za nim, a łzy znowu napłynęły jej do oczu.

Serce przepełniał smutek. Widziała, jak Jace pochyla się do aktorki siedzącej obok niego.

ROZDZIAŁ 6

April straciła ochotę na kolację, ale na Leo spotkanie z Jace’em najwyraźniej nie zrobiło

żadnego wrażenia. Uśmiechał się do niej czarująco, gdy wchodzili do restauracji. Z galanterią

wziął na siebie obowiązek zamówienia menu i wyboru wina. Zachowywał się tak, jakby to on

zaprosił ją na randkę.

Błyszczące oczy Lea i jego niski, głęboki śmiech wciąż przywodziły April na myśl

Jace’a. Jednak dosyć szybko wrócił jej dobry humor. Prawdę mówiąc, cały ten nie kończący

się monolog o jakiś błahych zdarzeniach z jego życia naprawdę ją rozbawił i podczas kolacji

często się śmiała. Od czasu do czasu powracały wyrzuty sumienia i poczucie winy. Ale nie

można było poznać Lea i nie ulec jego specyficznemu urokowi. Był świetnym kompanem.

Leo spojrzał na jej talerz i mrugnął do niej okiem:

– Sądziłem już, że wszystkie twoje pieniądze pójdą na marne. Ledwie zmęczyłaś zakąskę

i sałatkę. Ale, jak widzę, po prostu zamówiłem nie to, co trzeba. Wędzony łosoś nawet ci

smakuje.

April zachichotała. Zjadła aż trzy plasterki, bo była to jedyna rzecz, która nadawała się do

jedzenia. Pozostałe potrawy wydawały się jej niejadalne.

– Jest bardzo dobry – powiedziała, biorąc do ust następny kawałek i udając, że się nim

delektuje.

– Jest naprawdę dobry, czy tylko jesteś bardzo głodna? – dopytywał się, a widząc jej

zdziwienie dodał: – Jeśli wrócisz do domu i zrobisz sobie przed snem wielką kanapkę, ktoś

może pomyśleć, że nie miałaś apetytu podczas kolacji. To by była zupełna klęska. – W jego

oczach zamigotało rozbawienie. – Ten „ktoś” mógłby nawet dojść do wniosku, że podczas

randki zapomniałaś o jedzeniu, bo byłaś zachwycona towarzystwem.

April oparła się wygodnie i po raz pierwszy poważnie spojrzała na siedzącego przed nią

mężczyznę. Był inteligentny, bystry, przystojny i miło się z nim rozmawiało. Na pewno

podobał się większości kobiet. Nie był to jednak Jace Sullivan i nic nie mogło zmienić tego

faktu.

Odłożyła widelec, rezygnując z jedzenia na siłę.

– Dlaczego to robisz, Leo? – spytała naprawdę zaciekawiona. – Zgodziłeś się pójść na

kolację z kimś zupełnie nieznajomym, nie mając pojęcia, w co się pakujesz.

– Sam mnie poprosił – odpowiedział szczerze. – Powiedział, że jesteś dobrym

prawnikiem i że potrzebujesz przyjaciela. Co do reszty musiałem uwierzyć Samowi na słowo.

Pomógł mi przy kilku sprawdzianach i od tego czasu jestem mu winien przysługę. Z drugiej

strony mężczyzna taki jak ja, z nader ograniczonym budżetem, nie ma na ogół szansy pokazać

się między ludźmi z kimś takim jak ty, bo go na to po prostu nie stać. – Uśmiechnął się, a

April odpowiedziała mu tym samym. – Kiedy spytałem Sama, dlaczego on nie chce pójść z

tobą, przyznał się, że zna zbyt dobrze przeciwnika i ten nie podejmie wyzwania. – W

zielonych oczach znowu błysnęły wesołe iskry. – Jeżeli chodzi o tego mężczyznę w

samochodzie, sądzę, że wystąpiłby przeciwko samemu Quasimodo, gdyby uznał, że jesteś

nim zainteresowana. April roześmiała się, ale jej oczy pozostały poważne.

– A jednak darował ci życie.

– Od czasu, kiedy byłem w wojsku, nie widziałem człowieka, który tak potrafiłby nad

sobą zapanować. A był naprawdę wściekły.

Leo wypił duży łyk wina i zabrał się do zjedzenia ogromnego steku. April nigdy w życiu

nie widziała kawałka mięsa podobnych rozmiarów. Do tego zamówił jeszcze potężną porcję

frytek, warzyw i kilka bułeczek. Zdaniem April wszystko to nie wyglądało zbyt apetycznie,

ale jemu najwyraźniej smakowało. Z apetytem pochłaniał wszystko, co znajdowało się na

talerzu.

April odsunęła od siebie swoją porcję. Nie była w stanie nic przełknąć.

– Dlaczego właściwie nie powiesz temu człowiekowi wprost, że go kochasz i chcesz za

niego wyjść? W jego oczach dostrzegłem rozpacz. – Głos Lea przerwał jej rozmyślania.

Nie wiedziała, dlaczego siedzi z zupełnie obcym mężczyzną i rozmawia z nim o tak

osobistych sprawach. Nigdy przedtem to się jej nie zdarzało.

– Zrobiłam już pierwszy krok. Moja duma nie pozwala mi oświadczyć się mu. On sam

musi chcieć małżeństwa, inaczej nic z tego nie będzie – odpowiedziała łamiącym się głosem.

– To on powinien zaproponować mi małżeństwo.

– Sądzę, że uważa cię za swoją własność. Reszta to tylko formalność. – Leo odłożył

wreszcie sztućce i wyprostował się na krześle. Odetchnął z zadowoleniem i uśmiechnął się do

niej. – A nie zaszkodziłby mały szantaż?

– Jace i szantaż? To niemożliwe.

– Waśnie tak. Jeśli chce ciebie, musi się z tobą ożenić. To proste.

– A jeśli odmówi?

– W takim razie nie jest ciebie wart – powiedział Leo z przekonaniem. – Ale założę się o

moje stypendium w następnym semestrze, że skorzysta z tej okazji, byleby tylko cię

zatrzymać.

Czy Sam nie powiedział jej tego na samym początku, zanim jeszcze zaczęła się ta cała

afera?

– Wiesz, ja naprawdę...

– Nie zakładam się zbyt często o takie rzeczy jak moje stypendium – stwierdził dobitnie

Leo, patrząc jej prosto w oczy. – To nie są żarty, panno Flynn. To samo życie. – Z jego oczu i

sposobu, w jaki pochylił się ku niej, gdy to mówił, April zrozumiała jasno, że mówi jak

najbardziej poważnie. Jednocześnie próbował z nią flirtować, a ona nie miała już ochoty na

żadne niespodzianki w swoim życiu.

– Dziękuję – powiedziała cicho i z wysiłkiem skierowała rozmowę na inne, mniej

osobiste tematy.

Resztę wieczoru wypełniła wymiana zdań na temat jego nauki na uniwersytecie i jej

praktyki adwokackiej. April poczuła się dzięki temu znacznie swobodniej. Czas kolacji minął

niepostrzeżenie.

Odwiózł ją do jej samochodu około jedenastej. Kiedy próbowała otworzyć drzwi, uniosła

na chwilę wzrok i zobaczyła światło w oknach swojego biura. Nie zastanawiając się długo

wyjęła kluczyki i ruszyła w kierunku budynku.

W biurze zastała Sama siedzącego przy biurku, zaczytanego w jakiejś prawniczej książce.

Sporządzał notatki.

Uśmiechnęła się do niego z wysiłkiem.

– Uczysz się o tej porze? Muszę pogadać z twoim profesorem, żeby wiedział, jakiego ma

pilnego ucznia.

Początkowe zdumienie na jej widok ustąpiło z twarzy Sama. Uśmiechnął się wyraźnie

znużony.

– Nie przesadzaj. Mam ciężki egzamin w poniedziałek.

W innym wypadku byłbym teraz z piękną dziewczyną na wykwintnej kolacji. – Odchylił

się do tyłu, odkładając na stół długopis. Krzesło zatrzeszczało pod jego ciężarem, ale nie

zwrócił na to uwagi. – Jak tam Leo?

– Świetnie. – April rzuciła kluczyki i torebkę na jedno z niewygodnych krzeseł stojących

w holu. – Zjedliśmy dobrą kolację i odwiózł mnie tutaj. Kiedy zobaczyłam światła w oknach,

weszłam, no i jestem.

– Cała i nietknięta – dokończył, podkładając ręce pod głowę i przeciągając się. – A co z

Jace’em?

– Pojechał na miłą przejażdżkę ze swoją panienką.

– Jak zareagował na widok Lea? – Sam nie zamierzał łatwo się poddać, chciał znać

szczegóły.

– Był wściekły. Leo mówi, że był zazdrosny, ale ja go znam lepiej. Zawsze tak się

zachowuje, kiedy ktoś staje mu na drodze. Poza tym kolacja udała się.

– Jace nigdy nie miał powodu do zazdrości o ciebie, więc nie możesz mieć pewności, że

właściwie zrozumiałaś jego reakcję.

– Nie, nie – zaprzeczyła ze smutkiem. – Jace broniłby tak każdej swojej własności.

Sam odchylił się razem z krzesłem do tyłu.

– Kiedy spodziewasz się go w domu?

April spojrzała na niego obojętnie, usiłując za wszelką cenę utrzymać rozmowę w tej

swobodnej i lekkiej tonacji.

– Nie raczył mi powiedzieć. Jace raczej zachowuje dla siebie takie informacje, jak

terminy spotkań i godziny powrotów do domu.

– April, dlaczego, do diabła, nie powiesz Jace’owi wprost, o co ci chodzi? Po co te gierki?

To nie pasuje do ciebie.

April zesztywniała.

– To nie są gierki. Chcę, żeby Jace coś zrozumiał. Jeśli mi się to nie uda w ciągu

następnych trzech tygodni, skończę z nim. – Jeszcze pół godziny wcześniej zgodziłaby się na

każdy warunek Jace’a. Jednak teraz uparcie powróciła do swej koncepcji. No cóż,

przywilejem kobiety jest zmienność, szczególnie kiedy grozi jej zupełne załamanie.

Spróbowała uśmiechnąć się do Sama, żeby pokazać mu, jak mało ją to wszystko obchodzi, ale

czuła, że uśmiech zmienił się w grymas.

– Nie mogę w to uwierzyć! – zawołał, na jego twarzy malowało się prawdziwe

zdumienie. – Przecież kochacie się! Dlaczego, na litość Boską, ślub ma być taki ważny?

– Bo chcę, żeby publicznie zaakceptował nasz związek – orzekła spokojnie April, ale w

jej głosie przebijał taki upór, że Sam pojął w końcu, jak bardzo tradycyjnie ją wychowano. –

Muszę mieć pewność, że Jace powie całemu światu, iż ja należę do niego. Może jest to

staromodne, ale nie zmienię zdania.

– Czy jesteś tego pewna, April? Czy naprawdę o to ci chodzi? – Sam był wyraźnie

przejęty.

Kiwnęła głową, a łzy popłynęły jej po policzkach.

– Marzę o domu, który w połowie będzie należał do mnie, o dzieciach podobnych do

Jace’a biegających i hałasujących w ogrodzie. Pragnę jego miłości tylko dla siebie. Chcę

nosić jego nazwisko... Czy nie rozumiesz tego, Sam?

Sam wyszedł zza biurka i stanął przed nią. Wyglądała na bardzo zmęczoną i potrzebującą

opieki. Do tej pory miał do czynienia z pewną siebie adwokatką. To jej nowe wcielenie

wprawiło go w prawdziwe zakłopotanie. Nie był pewien, jak powinien postąpić.

– No już dobrze – powiedział łagodnie, obejmując ją. – Wypłacz się porządnie. To ci

pomoże.

Wtuliła się w jego ramiona i długo wypłakiwała na jego piersi wszystkie swoje

nieszczęścia. Najbardziej chyba jednak opłakiwała fiasko swojego planu i brak, jak się

okazało, wyczucia, co jest słuszne, a co nie. Taka gra nie była w jej stylu, szczególnie w

stosunku do Jace’a.

Długo nie mogła się uspokoić. Na jej twarzy pojawiły się czerwone plamy, oczy miała

zapuchnięte i ciekło jej z nosa. Oczywiście żadne z nich nie miało chusteczki. W końcu

przełknęła resztki łez i poszła do łazienki.

Umyła twarz lodowato zimną wodą, usuwając jednocześnie resztki makijażu. Spojrzała w

lustro. Piękna kremowa suknia była zaplamiona i pognieciona. Siateczka zmarszczek okalała

oczy. Pojawiły się już jakiś czas temu, ale ostatnio jakby się pogłębiły. Przybywało jej lat, ale

brakowało życiowej mądrości. Czy Jace zechce spędzić resztę życia z dojrzałą kobietą? Może

będzie raczej wolał inną: młodszą, ładniejszą, bardziej atrakcyjną? Czy to możliwe, że się mu

znudziła i spowszedniała? Przyjrzała się swojemu odbiciu. No, a co z nią? Wiedziała, że

kocha i pragnie Jace’a. Ale czy jej marzenia ograniczały się do posiadania męża, dzieci i

spokojnego domowego życia, czy też była kobietą samodzielną i niezależną? Czy mogłaby

spędzić resztę życia w sądzie, wśród wciąż nowych spraw i procesów? Czy może do pełni

szczęścia potrzebowała jednego i drugiego? Tak, nabrała pewności, że tak właśnie rzeczy się

mają.

Jace pędził jak szalony. Rękoma ściskał kurczowo kierownicę i naciskał bez umiaru na

przemian to pedał gazu, to hamulec. Do diabła z April! Wrócił do domu spędziwszy chyba

najbardziej nudny wieczór w swoim życiu, a jej nie było! Gdzie, na Boga, mogła się

podziewać? Wyobraźnia podsuwała mu niepokojące obrazy. Jechał coraz szybciej.

Wszystko ułożyło się fatalnie. Przede wszystkim był w podłym nastroju. Sandra za

wszelką cenę próbowała przekonać prasę, że są w wielkiej zażyłości. Sid rzucał mu groźne

spojrzenia przez całą długość sali, żeby dać do zrozumienia, że nie dość dobrze odgrywa rolę

zakochanego. No i myśl o April w ramionach tego... tego szczeniaka. Nie przypominał sobie,

kiedy przydarzył mu się równie nieprzyjemny wieczór.

Po premierze wepchnięto ich do limuzyny i zawieziono na eleganckie przyjęcie w jednej

z najbardziej ekskluzywnych restauracji w mieście. Wpuszczano tylko za zaproszeniami. Jace

szybko zaczął się straszliwie nudzić. Film był jednak znacznie ciekawszy. Prawdę mówiąc,

nie miał najmniejszej ochoty iść tutaj, ale na dobrą sprawę nie miał wyboru.

Podczas gdy Sandra zanosiła się śmiechem opowiadając reporterom, jak to kręcili jedną

ze scen miłosnych w ich najnowszym filmie, Jace stał obok z kieliszkiem szampana i marzył

o tym, żeby to się wreszcie skończyło. Nie mógł się doczekać chwili, kiedy będzie mógł

wyjść.

Przed oczami miał obraz April w ramionach tego nieopierzonego adwokacika: April

całująca go, April omdlewająca z rozkoszy pod wpływem jego wyszukanych pieszczot.

Doskonale pamiętał miękką skórę April i jej ciepły głos. Na próżno usiłował myśleć o czymś

innym. Nie był pewien, kogo najpierw chciałby ukarać: April czy tego chłopaka. Wśród tych

sprzecznych odczuć pojawiło się też pożądanie. Uzmysłowił sobie po raz kolejny, jak

wspaniale im było razem. Wypił szybko łyk szampana, ale nie mógł pozbyć się wspomnienia

intymnych chwil z April.

Kiedy Sandra znalazła się wreszcie u jego boku, dookoła rozległy się trzaski lamp

błyskowych. Najwyraźniej postanowiła do końca odegrać rolę zakochanej. Zarzuciła mu

ramiona na szyję i pocałowała go namiętnie. Odruchowo wyciągnął ręce, aby ją powstrzymać

i niechcący musnął jej piersi. Oczy Sandry rozszerzyły się ze zdumienia, odchyliła głowę do

tyłu i jej twarz rozjaśniła się w uśmiechu.

– Nie wiedziałam – zamruczała uwodzicielsko, napierając na niego biodrami.

– Słuchaj, mam pomysł, nawet sobie nie wyobrażasz, jaki – usłyszał własny głos, zanim

sobie uświadomił, jak ona może to zrozumieć.

– Nie – odpowiedziała chichocząc, przysuwając się jeszcze bliżej. Słyszał ten jej śmiech

przy samym uchu i doprowadzało go to do szału. – Ale nie mogę się doczekać, kiedy mi

zdradzisz swój sekret. Może dziś wieczór, tylko trochę później?

– No właśnie! – burknął pod nosem. Zdjął jej ręce ze swojej szyi i obróciwszy ją z

uśmiechem poprowadził do drzwi wyjściowych. Na dziś wystarczy, a jeśli Sid uważa, że nie

był dość przekonywający, to już jego zmartwienie!

Kazał szoferowi zatrzymać się przed domem Sandry i nie zadał sobie nawet trudu, aby

wysiąść z samochodu. A potem kierowca pojechał najkrótszą drogą do domu. Oparł się

wygodnie na siedzeniu i zamknął oczy. Uzmysłowił sobie, jak bardzo potrzebuje April i jej

słodkich pocałunków, a także delikatnego, kojącego dotyku jej rąk i jej miłego,

uspokajającego głosu. Dzięki April potrafił zapomnieć o całym tym blichtrze

hollywoodzkiego światka.

Jednak w domu spotkało go rozczarowanie. Już z daleka dostrzegł, że wszystkie okna są

ciemne. Nie musiał zachodzić do garażu, jej samochodu nie było. Był zdruzgotany. Ona była

wciąż z tym przeklętym facetem!

Zaczął odczuwać wściekłość. Nie zastanawiał się nad sobą i swoimi uczuciami. April nie

było w domu! Wyskoczył z limuzyny niemal w biegu, zanim zdążyła się zatrzymać.

Uruchomił błyskawicznie swój samochód i ruszył przed siebie. Nie wiedział właściwie, dokąd

jedzie. Gdzie ma jej szukać? W restauracji? Nie. Na pewno już dawno skończyli jeść. W

mieszkaniu tamtego? Nie miał pojęcia, gdzie ono jest. Nie pamiętał nawet jego nazwiska.

Wtedy uświadomił sobie, że zostawiła samochód przed biurem i będzie musiała wrócić. Tam

na nią zaczeka.

Od razu zauważył jej cadillaca na parkingu. Wynikało z tego, że wciąż jeszcze była z

tamtym. Ale gdzie? Rzucił okiem na zegarek. Była już jedenasta! Czuł, jak jego wściekłość

narasta. I wtedy zauważył światła w oknach biura. Serce zaczęło walić jeszcze szybciej,

wydawało mu się, że za chwilę wyskoczy z piersi.

Więc to tak! Miała czelność zaprosić go do biura. Ale to było jego terytorium! I pewnie

kochali się teraz na tej samej kanapie, na której on spędził z nią tyle upojnych chwil! A to...

Przekleństwa, o których nigdy przedtem nawet nie ośmieliłby się pomyśleć, nasuwały się

same. Przyłapie ich na gorącym uczynku!

Jace przebiegł na przełaj przez parking i wbiegł po schodach, przeskakując po dwa

stopnie naraz. Zatrzymał się pod drzwiami biura April, próbując złapać oddech. Czuł mocny

ucisk w skroniach. Nagle dobiegł go cichy szmer rozmowy. April zwracała się do mężczyzny.

Mówiła ściszonym, łagodnym głosem. Ten drań musi tam z nią być.

Zacisnął pięści, odetchnął kilka razy głęboko, żeby się trochę uspokoić. Nic nie

pomagało. Przed oczyma wciąż latały mu czerwone plamy. Zazdrość i cierpienie były prawie

nie do zniesienia. Pragnął z całej siły przycisnąć ją do siebie w miażdżącym uścisku, żeby

wyryć na niej na zawsze piętno, przypominające jej do kogo należy. Miał nieprzepartą ochotę

wykrzyczeć na całe gardło swój ból. Ale nade wszystko chciał walki.

Nasłuchiwał jeszcze przez chwilę, ale za drzwiami zapadła cisza. Odetchnął raz jeszcze

bardzo głęboko. Zabije go. Otworzył drzwi i niecierpliwym spojrzeniem ogarnął

pomieszczenie. Zobaczył Sama, pochylonego nad stertą . papierów.

– Ty?!

Sam uniósł wzrok. Na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia, ale szybko zastąpił go

uśmiechem. Ta noc zaczynała być coraz bardziej interesująca.

– Tak, to ja. A kogo się spodziewałeś? Krasnoludków?

Jace nie zwrócił uwagi na kpinę.

– Gdzie jest Flynn?

Jace wyglądał jak chodząca furia i Sam dobrze wiedział, że najlepiej byłoby zniknąć mu z

oczu, ale nie mógł się oprzeć chęci dokuczenia mu choć przez chwilę.

– A bo co? Myślałem, że masz randkę z jakąś aktoreczką. – Rozejrzał się dookoła, jakby

sprawdzając, czy jej gdzieś nie ma.

Twarz Jace’a stała się jeszcze bardziej ponura.

– Nie przeciągaj struny, Sam. Gdzie ona jest?

– Tam – Sam wskazał na gabinet April.

– Z nim?

– Nie.

– Sama?

– Sama – przytaknął Sam.

April zakręciła kran i usłyszała przytłumiony głos. Zesztywniała. Czyżby Sam próbował

dzwonić do Jace’a? Do diabła! Czy nie dosyć złego się już dzisiaj stało? Nie mógłby się

trzymać od tego z dala?

Musi przerwać tę rozmowę, jeśli jeszcze było to możliwe. Po prostu zabierze mu

słuchawkę, a dopiero potem spokojnie mu wytłumaczy, żeby się nie mieszał. Zdecydowanym

krokiem weszła do sekretariatu i wpadła prosto na Jace’a.

Smoking miał w nieładzie, marynarkę rozpiętą, włosy zmierzwione, a na brodzie pojawił

się już wyraźny cień zarostu. Wyglądał wspaniale! Dopiero potem dojrzała w jego oczach

nienawiść. A w chwilę później zauważyła rozmazany ślad szminki wokół jego ust. Zamarła

na chwilę. Niemal nie mogła odetchnąć. Silny ból przeszył całe ciało. Zaczęła drżeć.

Skrzyżowała ramiona na piersiach i odwzajemniła jego wrogie spojrzenie.

– Czego chcesz?

– Mój Boże! Jak ty wyglądasz! – zawołał Jace z przesadnym niesmakiem. – Zupełnie

jakby ktoś przeleciał cię na tylnym siedzeniu samochodu!

– Ty też nie wyglądasz najlepiej – stwierdziła, starając się ukryć swoje zdenerwowanie. –

Nie zadałeś sobie nawet trudu, aby zetrzeć jej szminkę z twarzy, zanim tu wszedłeś!

Uniósł wysoko brwi patrząc na nią przez chwilę bez ruchu, a potem powoli sięgnął do

kieszeni, wyjął chustkę i zaczął wycierać usta. Spojrzał na czerwone ślady, jakie na niej

zostały. Był wyraźnie zakłopotany.

– Wiem, co sobie myślisz. Ale to nie tak – próbował tłumaczyć.

– Koniec kłamstw, mój panie. Dowód masz w ręku.

– Nie rzucaj oskarżeń na wiatr, Flynn. I nie próbuj ukryć faktu, że ktoś się z tobą nieźle

zabawiał przed chwilą. Ten przeklęty szczeniak musiał cię fachowo całować, bo z twojego

makijażu jakoś nic nie zostało! – odpalił i zrobił w jej kierunku niebezpieczny ruch.

Żadne z nich nie zwracało uwagi na Sama. Powinno się ich oboje związać! Uśmiechnął

się pod nosem, zastanawiając się, co Leo by powiedział na określenie „szczeniak”. Na pewno

nie byłby zachwycony.

April rzuciła okiem na Jace’a i doszła do wniosku, że czas się wycofać z honorem.

Postąpiła do tyłu, chowając się za biurko Sama.

Sam kręcił głową w obie strony, przyglądając się na zmianę to jednemu, to drugiemu. Był

dosyć przejęty, ale i zainteresowany dalszym rozwojem wypadków. Miał niezbitą pewność,

że tych dwoje zbyt się kochało, aby zrobić sobie krzywdę. Cała ta awantura była bardzo

pouczająca. Zorientował się nagle, że zanosi w duchu modły, aby nigdy w życiu się nie

zakochać i nie ulec tak dalece własnym emocjom. Jeśli na tym miała polegać miłość, to nie

ma na nią najmniejszej ochoty.

Jace pomału zbliżał się do April i tym razem nawet Sam się nieco zaniepokoił.

– Nie ruszaj się! – krzyknęła April, wyciągając przed siebie ręce w ostrzegawczym

geście. – Cokolwiek chcesz mi przekazać, możesz to zrobić z miejsca, w którym stoisz.

– Chyba już wszystko zostało powiedziane. Chciałem tylko zobaczyć, czy ci się nic nie

stało. – Z szyderczym uśmiechem obrzucił ją spojrzeniem od stóp do głów. – Ale, jak sądzę,

pokazałaś w końcu swoją prawdziwą twarz i martwiłem się zupełnie niepotrzebnie.

Wylądowałaś na czterech łapach, jak zresztą wszystkie kobiety.

– A co według ciebie powinnam uczynić? Zapłakiwać się samotnie w domu, bo

postanowiłeś poszukać sobie rozrywki gdzie indziej? Bardzo cię proszę! Daj sobie spokój! –

Trzęsła się cała z wściekłości i żalu.

– To co ja mam w takim razie robić? Mam marnować czas próbując być szczery wobec

ciebie, skoro ty nie znasz chyba znaczenia tego słowa? W porządku, moja droga.

Przynajmniej każde z nas wie, na czym stoi. Możesz zabrać swoje rzeczy jutro. – Skrzywił się

nieprzyjemnie. – Nie mam ochoty cię więcej widzieć. Jasne?

Sam chrząknął cicho.

– Hej, hej... zaczekajcie no chwilę...

– Zamknij się! – krzyknęli oboje prawie w tym samym momencie i znowu zwrócili się do

siebie, nie zwracając już więcej na niego uwagi.

– Nie będę czekała do jutra. Wyprowadzę się od razu – powiedziała zimno April. – Nie

przestraszysz mnie, Sullivan. Jeśli spadnie mi włos z głowy, zobaczysz, jak szybko twoja

głowa potoczy się po zboczu! I jaką będziesz miał wtedy reklamę!

– Powinienem się był tego spodziewać. – Oczy Jace’a błyszczały złowrogo. – Już wtedy,

kiedy spiskowałaś za moimi plecami z matką, pokazałaś swoje prawdziwe oblicze.

– Och, więc mamy i odwieczny kompleks mamusi – April skrzywiła się kwaśno. –

Zawsze używałeś jej jako wymówki, odkąd się poznaliśmy. Przez nią traktujesz ludzi jak

kompletne zera! Z jej powodu nie masz zamiaru nigdy więcej się ożenić, nawet gotowy jesteś

zostać sam przez resztę życia! Pewnie, że o wiele łatwiej jest ją nienawidzić, niż dojść do ładu

z samym sobą i swoim dzieciństwem i młodością, i część winy wziąć na siebie, prawda? Ty

uparty ośle! Jesteś tak potwornie zadufany, że nie raczyłeś nawet rzucić okiem na najlepszy

scenariusz, jaki ci się kiedykolwiek trafił! Wiem, że tak jest, boja go przeczytałam! I to

wszystko dlatego, że nie chcesz mieć z matką nic wspólnego. Nawet nie wiesz, jaki jesteś

dziecinny! – podniosła głos. – A czym wytłumaczysz fakt, że niewątpliwie podsłuchiwałeś

naszą rozmowę? Znowu zwalisz wszystko na matkę? Nie wiedziałeś, że ten, kto podsłuchuje,

sam jest sobie winien?

– Teraz już wiem – odezwał się z nieprzyjemnym grymasem. – I z tego, co widzę, obie

jesteście siebie warte.

– Tak. I nie zasłużyłeś sobie na mnie, tak jak nie zasłużyłeś sobie na miłość swojej matki.

Jesteś, jak dla nas, zbyt samolubny. Stanowimy dla ciebie problem, nad rozwiązaniem

którego się głowisz a nie przyszło ci do głowy, żeby zmienić siebie – krzyczała przepełniona

wściekłością i rozpaczą. Odetchnęła głęboko i powiedziała nieco ciszej: – Teraz możesz stąd

wyjść i dać mi spokój. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, przyjadę do domu za jakąś godzinę

i zabiorę swoje rzeczy. I już nie będziesz musiał więcej się mną przejmować. Nigdy. – Czuła,

że za chwilę przestanie nad sobą panować i załamie się. Chciała zwinąć się w pół i wyć.

Wzięła się jednak w garść i zobaczyła, że wściekłość na jego twarzy ustępuje miejsca

lodowatej obojętności. Zabił jej miłość i nie żałował tego. Ani trochę.

– Doskonale – stwierdził chłodnym głosem odwracając się do drzwi. Już z ręką na klamce

spojrzał na nią przez ramię.

– Mam nadzieję, że naprawdę lubisz tego szczeniaka, ale mogę się założyć, że zmęczysz

się nim bardzo szybko.

– Lepiej się nie zakładajmy – powiedziała cicho. Poczuła się nagle jak zbity pies. –

Proszę cię, idź już.

Łzy napływały jej do oczu, gardło miała ściśnięte, ale wiedziała, że musi się

powstrzymać, dopóki Jace nie wyjdzie. Za nic nie da mu tej satysfakcji. Nie zobaczy jej

płaczącej!

Drzwi zatrzasnęły się. April odwróciła się i chwyciła Sama za rękę. Chowając głowę na

jego piersi, zaczęła szlochać, zupełnie jakby serce miało się jej wyrwać z piersi.

Była już prawie pierwsza w nocy, kiedy April uspokoiła się na tyle, by wsiąść do

samochodu i po raz ostatni pokonać drogę do domu Jace’a. Jeszcze tylko raz musi stawić mu

czoło, a potem będzie już po wszystkim.

Koniec. Cała ta afera wyniknęła z jej winy. Niepotrzebnie próbowała się na nim mścić. Z

całą pewnością nie powinna była kłamać i mówić, że nie chce go więcej widzieć.

Ale ta szminka! Przecież taki ślad nie bierze się z powietrza! A może to jednak był

przypadek? Nie miała pewności, jednak wewnętrzny głos podpowiadał jej, że tak mogło być.

Przecież Jace jej szukał, był zaniepokojony i zazdrosny. Nie zwróciła na to uwagi, kiedy

zobaczyła go w biurze.

I co teraz? Czy da się jakoś zasypać przepaść między nimi? Mogłaby przyznać się do

wszystkiego, ale on też musiałby wziąć na siebie część winy. Ostatecznie to on pierwszy

umówił się z inną. Czy miłość Jace’a jest na tyle silna, żeby uratować ich związek?

Nie potrafiła przewidzieć jego postępowania. Nagle stał się obcy. To nie Jace, którego

znała, pojawił się tej nocy w biurze. To był ktoś zupełnie inny. Nie jej Jace. Był taki

wściekły! I tak nieobliczalny! Po raz pierwszy, odkąd go znała, poczuła się przy nim

zagrożona.

Zdawała sobie sprawę z tego, że Jace potrafi być groźny i niebezpieczny, ale po raz

pierwszy przekonała się o tym naocznie. Z reguły był kochający i delikatny. Czasem, jak

każdy, miewał złe humory, ale nigdy nie próbował naumyślnie jej zranić, czy zrobić jej

specjalnie przykrości.

Ale ona też nigdy przed tym się tak nie zachowywała. Mogła sobie zarzucić to samo co

jemu. Przypomniały się jej słowa, które wykrzyczała tej nocy. Zrobiło jej się wstyd.

Skręciła na podjazd i zatrzymała samochód. Wyłączyła silnik i światła, i przez chwilę

siedziała bez ruchu, zastanawiając się, co powinna uczynić.

Musi mu powiedzieć, że go kocha, wytłumaczyć się ze swego zachowania i prosić o

przebaczenie. A potem cierpliwie wysłuchać tego, co on ma do powiedzenia...

Z tym silnym postanowieniem, na uginających się nogach, poszła w kierunku domu.

Przed wejściem nie paliło się światło, ale Jace pewnie był na tarasie.

Słysząc głośne chrapanie, zatrzymała się przy szklanych, rozsuwanych drzwiach.

Jace rozłożył się na jednej z ogrodowych ławek, głowa opadła mu żałośnie. Na ziemi

stała opróżniona do połowy butelka whisky. Potargane włosy opadały mu na twarz. Koszulę

miał rozchełstaną, krawat rozwiązany. Ramiona rozrzucone na boki, usta nie domknięte.

Miłość jej życia.

Uśmiechnęła się pod nosem. Niezależnie od tego, czy miała zamiar odejść, czy nie,

powinna położyć go do łóżka.

Prawie godzinę trwało przeniesienie go do sypialni. Jego ciało ciążyło jak martwe.

Wreszcie dobrnęła z nim do pokoju. Runął bezwładnie na łóżko. Nie przypuszczała, że

rozebranie mężczyzny z koszuli i spodni może być takie trudne. Mruczał coś nieustannie pod

nosem, a jego ręce co chwila usiłowały dotknąć to jej piersi, to znowu bioder. Wybuchał

wtedy chichotem, najwyraźniej rozbawiony czymś, w czym ona nie widziała nic śmiesznego.

Kiedy jednak wreszcie zapakowała go pod kołdrę, zasnął natychmiast. Wyglądał jak mały

chłopiec. Włosy miał zmierzwione, usta rozchylone w tajemniczym uśmiechu, a na

policzkach dołeczki. Niech go licho!

Przez godzinę pływała w basenie, by się odprężyć i zastanowić, co dalej. Na razie

postanowiła zostać.

Zadzwoniła do Sama i zapewniła go, że wszystko w porządku. Rozebrała się, wzięła

prysznic i położyła na kanapie w pokoju gościnnym.

Bardzo chciała przytulić się do Jace’a, poczuć jego bliskość. Zdawała sobie sprawę, że to

niemożliwe. Była pewna, że rano będzie miał potwornego kaca. Nie było sensu kusić losu i

narażać się na przebudzenie u jego boku.

ROZDZIAŁ 7

April nuciła cicho pod nosem, szykując mocniejszą niż zwykle poranną kawę. Dodawała

sobie animuszu. Z trudem panowała nad sobą. Najchętniej uciekłaby, gdzie oczy poniosą.

Ale Jace będzie potrzebował pomocy, kiedy się obudzi. Wspomnienia minionej nocy nie

będą zbyt przyjemne. Jeszcze witamina C, pomyślała, wyjmując z szafki małą ciemną

buteleczkę. Postawiła ją na stole, żeby nie zapomnieć.

Przyjrzała się sobie krytycznie. Brązowe sztruksowe spodnie, kremowy luźny sweter,

makijaż, uczesane włosy. Jeszcze uśmiech i była gotowa, by zmierzyć się z lwem w jego

jaskini.

Nalała kawę do filiżanki Jace’a i do swojego kubka, postawiła obok witaminę C i z tacą w

rękach poszła do sypialni. Drzwi były tylko przymknięte, więc bez trudu otworzyła je lekkim

pchnięciem nogi.

Jace siedział na łóżku, zapatrzony w wiszący na ścianie obraz. Ręce miał założone za

głowę. Mięśnie muskularnych ramion rysowały się wyraźnie. Na twarzy miał dosyć silny

zarost, co tylko dodawało mu uroku. Biel prześcieradła kontrastowała z jego opaloną skórą.

Pomyślała, że gdyby odchyliła płótno, mogłaby zobaczyć go całego... Serce zabiło jej

mocniej. Pewnie Jace czuje się podle, ale czy przy okazji musi tak podniecająco wyglądać?

Przeraziła się nagle. Jak właściwie miała zamiar dać sobie z nim radę? Ciemne oczy

przygwoździły ją w miejscu. Ujrzała w nich wyraźne potępienie.

Zrobiła krok do przodu i uśmiechnęła się niewyraźnie.

– Dzień dobry! Przygotowałam ci kawę. Na pewno boli cię głowa, to znaczy masz kaca,

to znaczy... – Do diabła! Zachowywała się, jak nastolatka.

– Co ty tu robisz? – spytał spokojnie przeczesując dłonią zmierzwione włosy. – Sądziłem,

że już wszystko uzgodniliśmy.

Przytaknęła, podając mu filiżankę. Nie poruszył się, więc postawiła ją na nocnym stoliku.

– Owszem, ale chcę ci najpierw coś wyjaśnić.

– Mów.

Odwróciła się i zaczęła patrzeć przez szklane drzwi na ogród, starając się pozbierać

myśli. Kiedy zerknęła przez ramię w jego stronę, zobaczyła, że Jace ma zamknięte oczy.

Pomyślała, że zasnął.

– No więc? – usłyszała i zrozumiała, że on czeka.

– Mógłbyś przynajmniej na mnie spojrzeć – powiedziała ze złością, zdenerwowana tym,

że nagle zabrakło jej słów.

Otworzył oczy i spojrzał na nią.

– Słucham.

Stanęła przed nim, skrzyżowała ramiona na piersi i przymknęła oczy.

– Przepraszam za to, co wydarzyło się ostatniej nocy. Specjalnie umówiłam się na kolację

z Leo, żeby wzbudzić twoją zazdrość. Chciałam, abyś zrozumiał przez co ja przeszłam,

wyobrażając sobie ciebie z Sandrą Tanner.

Wstrzymała oddech i czekała na jego odpowiedź. Odezwał się po dłuższej chwili.

– Przestań udawać Joannę d’Arc i otwórz oczy. Zrobiła to. Nie zmienił pozycji, tylko

teraz zwrócił się wprost do niej. Oddychał głęboko. Czuła się jak zahipnotyzowana. Obawiała

się spojrzeć mu w oczy.

– Popatrz na mnie – powiedział miękko. Jego głos docierał do niej z oddali.

Nie dostrzegła w jego oczach potępienia. Wpatrywał się w nią z czułością i uczuciem

oraz – nie mogła w to uwierzyć – nawet z odrobiną zakłopotania!

– Jesteś znacznie lepsza ode mnie, Flynn. Próbowałem przeprosić cię wczoraj, ale nie

miałem odwagi. Zamiast tego zachowałem się jak idiota.

– Naprawdę? – wyszeptała.

– Naprawdę. Bardzo cię kocham, pani mecenas i chcę, żebyś ze mną została. Dałem się

ponieść emocjom, a potem zupełnie nie wiedziałem, jak naprawić ten niewybaczalny błąd.

Potrzebuję cię, April. Moje życie bez ciebie nie ma sensu.

– Naprawdę?

– Naprawdę. Prawdę mówiąc, udawałem w nocy pijanego w sztok, bo chciałem wzbudzić

twoje współczucie. Pomyślałem sobie, że zostaniesz do rana, a wtedy wszystko się jakoś

ułoży! – ściszył głos. – Miałem cichą nadzieję, że położysz się obok mnie. Chciałem się do

ciebie trochę pozalecać.

– Naprawdę? – Wciąż się jeszcze uśmiechała, ale uśmiech powoli zamierał na jej twarzy.

– Naprawdę? – powtórzyła głośniej.

– Niech to – mruknął Jace. – Wiedziałem, że nie powinienem tego mówić... – Zaczął i

rozłożył ręce w przepraszającym geście, ale April uprzedziła ciąg dalszy.

Zanim się zorientował, już wskoczyła na łóżko i złapała go za ręce. Jej błękitne oczy

miotały błyskawice.

– Masz rację, ty... ty aktorze! Jak śmiałeś postawić mnie w takiej sytuacji! – Przycisnęła

się do niego jeszcze bliżej. – Jesteś okropny! Niemożliwy! Jesteś draniem! – krzyczała i

można było sądzić, że jest naprawdę wściekła. Ale jej zachwycony, figlarny uśmiech przeczył

słowom.

Zerknął na nią z ukosa.

– Byłaś bardzo zazdrosna, Flynn? – spytał, jakby jej twierdząca odpowiedź miała istotne

znaczenie.

Kiwnęła głową, uśmiech zniknął z jej twarzy.

– Bardzo.

– O Boże. Ja też – przyznał wciąż tym samym cichym głosem. Patrzyła na jego usta. –

Nie mogłem znieść myśli, że jakiś inny mężczyzna jest z tobą i dotyka cię tak jak ja.

– Ja też nie mogłam sobie tego wyobrazić. – Odpowiedź April była prosta i bezpośrednia.

Jej oczy dopowiedziały resztę.

Westchnął ciężko.

– Więc zostaniesz?

Nie odezwała się od razu. Wstrzymał oddech, czekając na wyrok.

– Tak – zgodziła się w końcu. – Na razie. Westchnął.

Uwolniwszy jedną rękę z uścisku, dotknął dłonią jej policzka, gładząc kciukiem delikatną

skórę.

– Tylko na razie? – zapytał przejętym głosem.

– Nie chciałabym przechodzić przez to drugi raz, Jace – odpowiedziała szczerze. – Nie

potrafię się obronić. Nie wytrzymałabym.

– Tej nocy poradziłaś sobie wspaniale. – Jego kciuk przesuwał się po policzku w

kierunku warg. Dotarł do nich i zaczął delikatnie dotykać.

Rozchyliła usta i zamarła bez ruchu. Sprężyła się w oczekiwaniu na pieszczoty. Tak

bardzo była ich spragniona.

Jace zatrzymał się na chwilę i patrzył zafascynowany. April powoli wysunęła koniuszek

języka i dotknęła nim czubka jego palca.

– Obiecuję ci, April. Nigdy więcej tego nie zrobię. Nigdy. Jego pocałunek był słodki i

kojący. Odpowiedziała mu w jedyny znany jej sposób, wkładając w to całą duszę i serce.

Ujął jej ręce i ułożył tak, że obejmowały teraz jego szyję. Potem, czując jej milczące

przyzwolenie, przesunął dłonie w dół pieszcząc jej plecy i biodra, przytulając ją do siebie,

jakby miał jej już nigdy nie puścić.

Dłonie znalazły się pod swetrem tak naturalnie, że zanim April zdążyła głębiej odetchnąć,

Jace oderwał się od jej ust i uniósłszy jej ręce zsunął go z niej.

– Uwielbiam cię pieścić – wykrztusił pełnym namiętności głosem, kładąc dłonie na jej

piersiach. – Jak dla mnie w sam raz. Nie za duże, nie za małe. – Bawił się jej sutkami i

patrzył, jak twardnieją pod wpływem tej pieszczoty.

– Co takiego? W porównaniu z biustem Sandry Tanner wydają ci się pewnie nieciekawe –

ironizowała April, z trudem łapiąc oddech. Ale jej oczy były poważne.

– Nie dotykałem tej damy w taki sposób, więc nie mogę porównywać.

– Nie dotykałeś? – zapytała niedowierzająco April.

– Flynn – zmarszczył czoło niecierpliwie, dając jej do zrozumienia, że wkracza na

niebezpieczny grunt.

– Więc dotykałeś – stwierdziła łagodnie.

Zamarli. Każde z nich wiedziało, że osiągnęli punkt przesilenia. April patrzyła głęboko w

piwne oczy Jace’a, żebrząc o pocieszenie. Widziała, że walczy ze sobą. W końcu jednak

szczerość pokonała dumę. Westchnął ciężko.

– Tylko raz. Kiedy reporterzy robili nam zdjęcia, rzuciła mi się na szyję i pocałowała

mnie – przyznał nie wiadomo dlaczego nagle zirytowany. – Stąd ta szminka, która tak cię

zdenerwowała. Ja jej nie całowałem. To ona mnie pocałowała. Przy ludziach. Dla reklamy.

– I? – nalegała April. Dłonie Jace’a mocniej zacisnęły się na jej piersiach.

– I żeby nie stracić równowagi, złapałem ją, jak sądziłem, w talii.

– Jak sądziłeś?

– Do diabła, Flynn! – wybuchnął wreszcie. – Ona jest niższa od ciebie! Twoja talia jest na

tej wysokości, ale u niej to był jeszcze biust!

April ze wszystkich sił starała się ukryć ogarniającą ją nagle wesołość. Wyobraźnia

podsuwała jej naprawdę farsowy obrazek.

– Miała coś przeciwko?

– Nie pytałem – odpowiedział niecierpliwie. – Puściłem ją od razu i stwierdziłem, że już

czas wyjść. – Nabrał powietrza w płuca i spoglądając na nią z niepokojem, zapytał: – A co z

tobą?

– Nawet jednego niewinnego pocałunku – zapewniła patrząc mu prosto w oczy.

Jego uścisk zelżał nieco. Znowu zaczaj drażnić palcami jej brodawki. Objął nogami uda

April.

– Co byś powiedziała teraz na pocałunek?

– Cóż... – zaczęła z wahaniem, uśmiechając się. – Nie mam nic przeciwko temu, pod

warunkiem że nie będę do nikogo porównywana.

– Jesteś jedyna w swoim rodzaju, Flynn. A nawet, gdyby istniała bardziej atrakcyjna

kobieta, musiałaby chyba rąbnąć mnie w głowę czymś ciężkim, żeby zwrócić moją uwagę. Ja

się po prostu nie rozglądam. Jestem szczęśliwy z tobą. Bardzo szczęśliwy.

Smutek przesłonił jej oczy. Nie były już ciepło błękitne, lecz zimno szare.

– Właśnie dlatego powiedziałam „na razie”, Jace. Nie wiadomo, kiedy się mną znudzisz,

a wtedy sobie po prostu pójdziesz.

– To samo mógłbym powiedzieć o tobie – stwierdził, obejmując ją ciaśniej, jakby

próbując ustrzec ich przed nadejściem takiego dnia.

Nie było już nic do dodania. Pochyliła się tylko ku niemu i pocałowała jego rozchylone

wargi, wkładając w ten pocałunek całą swoją miłość.

Kochali się przez cały poranek, niespiesznie, delikatnie. Było to ich pojednanie bez słów.

Lecz to, o czym April naprawdę marzyła, wciąż pozostawało poza zasięgiem jej możliwości.

Ten związek był cudowny, jednak nie spełniał jej najskrytszych pragnień.

– Sam, czy ty kiedykolwiek byłeś zakochany? – April z zamyśloną miną bawiła się

ołówkiem.

Sam przygotowywał właśnie swoje sławetne drinki. Z pochyloną głową mieszał napój.

Odwrócił się do niej i odpowiedział z uśmiechem:

– Nie. I kiedy patrzę na twoje potyczki z Jace’em, dochodzę do wniosku, że nie mam na

to ochoty.

– Nigdy? – April uniosła brwi z niedowierzaniem.

– No... – zawahał się, podając jej szklankę i opadając na stojące obok krzesło. – Nie

powiem. Zakochałem się. Był taki jeden raz... ale nie mogę przecież wliczać mojej

nauczycielki z piątej klasy, chociaż była wtedy naprawdę wystrzałową babką.

Teraz z kolei April musiała się uśmiechnąć.

– Była?

– Z żalem stwierdzam, że tak. Kiedy przeszedłem do szóstej klasy, wyszła za mąż i

potwornie utyła. Kompletna ruina. – Potrząsnął głową, jakby wciąż jeszcze nie mógł w to

uwierzyć.

April z łatwością wyobraziła go sobie jako ucznia szóstej klasy. Z tymi iskierkami w

wielkich, brązowych oczach i figlarnym uśmieszkiem musiał być ulubieńcem nauczycielek.

Doszła do wniosku, że niewiele się zmienił, tyle tylko, że nauczycielki zastąpiły młode,

samotne kobiety– Nie musisz z tego tak drwić, Sam – odrzekła.

– Byłem wtedy naprawdę wstrząśnięty. Potem przeszedłem do siódmej klasy i poznałem

trochę życie. No i wtedy zrozumiałem, że ona nie utyła, tylko była w ciąży. Urodziła zresztą

dorodne bliźniaki. – Zachichotał patrząc na dno swojej szklanki, zatopiony we

wspomnieniach. – Kiedy się dowiedziałem, jak to się stało, że zaszła w ciążę, mój podziw dla

niej wzrósł jeszcze bardziej. Myślałem, że „akt”, przez który musiała przejść, musiał być

czymś przerażającym i potwornym dla takiej anielskiej, słodkiej kobiety. Sądziłem, że zrobiła

to tylko po to, żeby zostać matką. Poświęciła się. Stała się dla mnie niemal świętą, która

przeszła przez ognie piekielne.

April nie mogła się już opanować i zaczęła się śmiać w głos. Sam parsknął i też się

roześmiał.

– A kiedy przestała być dla ciebie świętą? – zapytała April chichocząc.

– Rok później – odpowiedział Sam bez wahania. – Zdaje się, że wtedy dojrzałem i

dowiedziałem się, że moje wyobrażenia o owym akcie rozmijają się z rzeczywistością.

– Chyba trochę wcześnie, nie uważasz? – z trudem wydusiła April, dławiąc się od

śmiechu.

– Tak, owszem. Potem, w miarę upływu czasu, zrozumiałem, że kobiety są jak dobre

wino, które należy najpierw posmakować, a potem wypić do dna... No i wpadłem w

alkoholizm. – Spoważniał. – Ale wracając do twojego pytania. Nie licząc tej nauczycielki, nie

byłem nigdy zakochany.

April przyjrzała mu się uważnie.

– Wierzysz w miłość, Sam?

W jego brązowych oczach April dostrzegła zakłopotanie.

– Zmieniłem zdanie, odkąd poznałem ciebie i Jace’a. – Odwrócił wzrok i zaczął patrzeć

przez okno. Wydawał się nieobecny myślami. – Po prostu nie sądzę, żeby mi to było pisane.

– To przyjdzie – powiedziała łagodnie. Machnął ręką.

– Wątpię, April. Robiłem już w życiu różne rzeczy, łącznie ze służbą w marines, zanim

znalazłem swoje miejsce. Nie przypuszczam, żebym w podeszłym wieku trzydziestu trzech

lat jeszcze na kogoś takiego trafił.

Znowu się uśmiechnął, a April ze zdumieniem odkryła, że jest bardzo przystojny.

Traktowała go jak przyjaciela i przedtem jakoś tego nie zauważyła. Nagle zrozumiała, że

kobietom musiał wydawać się atrakcyjny i uświadomiła sobie, że Sam na ogół nie jadł kolacji

samotnie. Zadziwiające, że dopiero teraz zwróciła na to uwagę. Może gdyby nie była tak

zakochana w Jace’sie...

Sam mówił powoli:

– Sądzę, że będę dalej smakował różne gatunki win, ale nie założę własnej winnicy.

April wyprostowała się i wypiła trochę margarity. Była naprawdę wstrząśnięta. Nie

zdawała sobie dotąd sprawy, że nie wszystkim było dane odnaleźć się tak jak jej i Jace’owi.

Miała szczęście.

Sam pochylił się ku niej.

– Hej, tylko się nade mną nie użalaj, pani mecenas! – zaprotestował łagodnie, domyślając

się, nad czym się tak zamyśliła.

– Nic na to nie poradzę, Sam. Jestem taka szczęśliwa, że chciałabym, aby wszyscy wokół

mnie też byli szczęśliwi.

– Tylko mi tego nie życz! Zanim poznałaś Jace’a, byłaś rozsądną, samodzielną kobietą.

Od tamtej pory widzę, jak się miotasz. Przypomnij sobie tylko, co się działo w piątek, i jacy

wtedy oboje byliście nieszczęśliwi. Jeśli na tym polega miłość, to ja już wolę moją

samotność!

April roześmiała się znowu i oparła wygodnie o oparcie fotela.

– Nieporozumienia w miłości są jak przyprawy w kuchni. Wiesz, Sam, czasem myślę, że

nie miałabym po co żyć, gdybym straciła Jace’a.

Sam wstał i odstawił puste już szklanki na barek.

– W takim razie lepiej jedź już do domu. Chyba się nie przesłyszałem? Wspominałaś,

zdaje się, o jakimś starym filmie Chaplina dziś wieczór?

– O, mój Boże – April rzuciła okiem na zegarek i zerwała się na równe nogi. Otworzyła

szafę i wyjęła z niej torebkę. Nie zastanawiając się długo, odstawiła na bok teczkę z

dokumentami. Tego wieczora nie będzie miała w domu nastroju do pracy.

– Bądź tak dobry i zamknij biuro, Sam. Do jutra.

– W porządku. Baw się dobrze – zawołał za nią.

W odpowiedzi usłyszał trzaśniecie drzwi. Rozbawił go jej nagły popłoch. Rozejrzał się

wokół, żeby się upewnić, czy wszystko jest przygotowane na następny dzień. W pokoju

zapanowała cisza.

Powinien się pospieszyć. Pewna słodka brunetka miała na niego czekać w restauracji.

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, będzie raczej zajęty tego wieczora... i to nie

czytaniem kodeksu cywilnego.

Jace czekał przed domem. Wyraźnie zniecierpliwiony, podparty pod boki, obserwował,

jak parkowała samochód.

– Gdzie byłaś? Zaczynałem się już martwić.

– Wypiliśmy z Samem po drinku przed wyjściem. Miałam dosyć męczący dzień –

oznajmiła wysiadając z samochodu.

– Zapomniałaś, że się umówiliśmy? – zapytał z nachmurzoną miną, ale April wiedziała,

że nie jest na nią zły.

– W pewnym sensie. Dopiero Sam mi przypomniał. Miałam zamiar zwinąć się w kłębek

na kanapie i uciąć sobie drzemkę.

– Zapomniałaś? – powtórzył z niedowierzaniem. – Jak mogłaś?!

– Zapomniałam o kinie, nie o tobie, mój kochany. Właśnie marzyłam, że przyjedziesz i w

twoich ramionach słodko sobie pośpię – wyjaśniła cierpliwie, patrząc w jego rozjaśniające się

w uśmiechu oczy.

– Skoro tak, to możemy zostać w domu i zrobię to, co chciałaś: przytulę cię i będę czekał,

co z tego wyniknie.

– Jace, zachowuj się przyzwoicie! – zawołała, ale tak naprawdę była zadowolona. Tyle

ciepła było w jego słowach. Może właśnie dlatego kobiety tak ulegają jego aktorskiemu

urokowi. Był podniecający i czarujący, a jednocześnie uczciwy i szczery. No i do tego

diabelnie przystojny! Miał na sobie brązowe, flanelowe spodnie i białą koszulę. Wyobraziła

sobie jego silne nogi, muskularne ramiona i mocny tors. Wyglądał, jak lody waniliowe z

czekoladą, naprawdę bardzo apetycznie...

Dostrzegł w jej oczach błysk pożądania i natychmiast był już przy niej. Objął ją w talii i

przywarł biodrami. Zajrzał jej w oczy.

– Więc co mam zrobić, Flynn? Czy wolisz, żebym był miły, słodki i czarujący, czy może

naprawdę zły? – spytał czując, jak jego ciało reaguje na jej bliskość.

– Wolałabym, żebyś był miły i czarujący – mruknęła, całując go w szyję i bawiąc się jego

włosami. – Wszystko, co złe, zachowaj na potem. W innym wypadku nigdzie nie

wyjedziemy.

Roześmiał się i wciąż ją obejmując, poprowadził do samochodu.

– No to chodźmy, zanim zmienimy zdanie – podsumował pomagając jej wsiąść.

Jechali powoli w dół, ale kiedy znaleźli się na autostradzie, Jace gwałtownie przyśpieszył,

lodzili z zawrotną szybkością. April sprawdziła, czy ma zapięty pas, mimo wszystko nie

tracąc nadziei, że dotrą do celu.

Zerknął na nią i lekko się uśmiechnął.

– Za szybko, skarbie?

– O wiele za szybko – mruknęła przez zaciśnięte zęby. Zwolnił więc do dozwolonej

prędkości, wzdychając jednak przy tym głośno, jakby go dotkliwie ukarano.

– Biedny Jace. Jak ty się musisz poświęcać – zauważyła z uśmiechem April.

– A ty sobie zapamiętuj te moje drobne wyrzeczenia. Któregoś dnia będziesz mi się

musiała odwdzięczyć – stwierdził.

Taki sam żartobliwy nastrój towarzyszył im przez resztę wieczoru. Stary, dobry film z

Chaplinem był zachwycający, więc podczas projekcji zaśmiewali się razem z całą widownią i

jedli prażoną kukurydzę.

Kiedy wracali do samochodu, Jace odegrał na jej prośbę własną parodię Chaplina i April

myślała, że po prostu pęknie ze śmiechu.

Długo się namyślali i wreszcie wybrali czynny całą noc bar, gdzie serwowano pyszne

cheeseburgery. Najedli się do syta.

– Tak... – stwierdził Jace, wzdychając głośno i rozpierając się w czerwonym,

plastikowym foteliku. – To prawda, że do serca mężczyzny można trafić przez jego żołądek.

– Mówisz poważnie? – zdziwiła się April. Jace nigdy nie przywiązywał wagi do jedzenia

i nie zachwycał się szczególnie smacznymi potrawami.

– Tak. Kiedy wypełnisz mężczyźnie żołądek, możesz bez trudu skierować jego myśli na

inne rzeczy. Na przykład na drzemkę, a stąd już prosta droga do łóżka i... – Spojrzał na nią

pożądliwie. Roześmiała się i podsunęła mu koktajl czekoladowy. – Tak naprawdę, to marzę o

filiżance kawy.

– Już idę po kawę – wstała z uśmiechem. – A potem możesz rozmyślać o tych... innych

sprawach.

Jace sięgnął po portfel, ale powstrzymała go gestem ręki.

– Nie, nie. To już należy do mnie. I nie dziękuj mi. Wiem, że jestem przesadnie rozrzutna.

– Zawsze mówiłem, że znajdę sobie bogatą kobietę – mruknął pod nosem, patrząc za nią,

gdy ruszyła w stronę bufetu.

Na odchodnym rzuciła przez ramię:

– No i czy nie jesteś mądrym człowiekiem? Podeszła do kontuaru i zdumiona rozejrzała

się dookoła.

Lokal był wypełniony po brzegi ludźmi w różnym wieku. Na ogół w poniedziałek

wieczorem był pusty. Rzuciła okiem na zegarek. Dochodziła jedenasta.

Zamówiła szybko kawę i zapłaciła. Dolała mleka i nie przestając się uśmiechać,

zamieszała kawę.

Kiedy się odwróciła, ujrzała w rogu sali grupkę nastolatek. Chichotały i popatrywały na

Jace’a. Jeśli sienie myliła, wystarczy chwila, żeby któraś się ośmieliła i podeszła do stolika, a

wtedy momentalnie opadnie ich tłum łowców autografów. Musi go szybko wyciągnąć, bo

inaczej nie uda im się stąd ujść cało.

– Chodź już, Sam! – zawołała głośno w stronę Jace’a. – Możesz to wypić w samochodzie.

Przez chwilę patrzył na nią zaskoczony, ale szybko zrozumiał. Używali imienia Sama jak

szyfru, kiedy któreś z nich zauważyło, że grupa wielbicieli szykuje się do ataku. W ten sposób

udawało się choć na moment zdezorientować fanów, którzy tracili rozeznanie, czy to aby na

pewno jest Jace Sullivan.

Jace błyskawicznie wyskoczył zza stolika i w mgnieniu oka znalazł się przy drzwiach,

zanim dziewczęta zdążyły się zorientować. Oboje z April popędzili do samochodu,

wyrzucając po drodze kubki z kawą. Silnik zawył i uśmiechnięci pomachali zawiedzionemu

tłumowi, który został w tyle.

– Niewiele brakowało – odetchnął Jace biorąc April za rękę. – Wydaje mi się, że to

zgromadzenie zdążyło się już podwoić.

– Rzeczywiście! – roześmiała się April. – Prawdopodobnie część ludzi wybiegła za nami

z ciekawości, co to właściwie za zamieszanie. Ale mogę się założyć, że gdybyśmy zostali tam

jeszcze minutę, nie wyszlibyśmy już do północy, chyba że właściciel zażyczyłby sobie

zdjęcia z tobą.

– Skąd wiedziałaś, że mnie rozpoznały? Nie słyszałem, żeby ktoś mówił o mnie ani nie

zauważyłem żadnych ciekawskich spojrzeń.

– Staram się mieć oczy szeroko otwarte. Obserwuję ładne kobiety, które ośmieliłyby się

rzucić na ciebie okiem. A jedna z tych panienek patrzyła na ciebie w sposób bardzo dojrzały.

– April była wyraźnie zgorszona, chociaż może maskowała w ten sposób zazdrość...

– Tak... Muszę bardziej uważać. Ale byłem zbyt zajęty moją kobietą, która poruszała się

kołysząc uwodzicielsko biodrami, żeby zauważyć coś jeszcze. W ogóle prawie nie

dostrzegam innych kobiet, kiedy ona jest w pobliżu.

– Jej, dobrze, że mi to mówisz! – Oczy April rozbłysły. – Będę się musiała do ciebie

przykleić na stałe, bo inaczej o mnie zapomnisz!

– Po prostu nazywam rzeczy po imieniu, proszę pani – mruknął Jace, próbując przygarnąć

ją do siebie i starając się jednocześnie nie wbić jej w żołądek dźwigni biegów.

– Niech diabli wezmą ten samochód – poddał się w końcu. – Przypomnij mi następnym

razem, że mamy jechać twoim.

– Tak jest! – zasalutowała April, rozbawiona jego niezadowoleniem. Stwierdziła z

satysfakcją, że Jace wciąż dobrze się bawił w jej towarzystwie. Nadal mu na niej zależało.

Nie rozbiła ich związku tą idiotyczną randką z Leo. Przestała się nagle uśmiechać. No i on nie

zdołał zrujnować wszystkiego swoim występem z Sandrą. Przypomniały się jej słowa Sama,

że mają oboje z Jace’em szczęście, że na siebie natrafili.

– O czym myślisz, Flynn? – zapytał Jace, kiedy skręcali w kierunku domu. – Nic nie

mówisz.

– Myślę o tym, co mi powiedział dzisiaj Sam.

– Tak? Na pewno coś szalenie mądrego – rzucił sucho. Udała, że nie dostrzega kpiny w

jego głosie.

– Czy wiesz, że Sam nigdy nie był zakochany?

– Niektórzy zagarniają dla siebie całe szczęście tego świata – stwierdził ironicznie Jace.

Znowu udała, że nie słyszy.

– Biedny Sam.

– Dlaczego biedny? Nie wydaje mi się, żeby miał coś przeciwko takiemu stanowi rzeczy.

Szczerze mówiąc, robi wrażenie bardzo szczęśliwego kawalera, nie znam drugiego takiego.

April pochyliła się do niego i pocałowała go w szyję, gdzieś w okolicach ucha.

– Bo biedny Sam nigdy nie miał okazji przekonać się, jak cudownie jest kochać i być

kochanym. Pewnego dnia obudzi się zupełnie sam i nie będzie nikogo, kto dotrzymałby mu

towarzystwa. – Zerknęła na niego spod długich rzęs. Czy rozumiał, do czego zmierzała?

Najwyraźniej nie.

– Zgodzę się z tobą, pod warunkiem że nie zakocha się i nie będzie chciał być kochany

przez moją kobietę – powiedział bardzo poważnie i nachylając się ku niej pocałował ją w

czubek nosa, starając się włożyć w tę prostą czynność całe uczucie, jakie żywił do tej drobnej

istoty, siedzącej u jego boku. Była wszystkim, czego potrzebował i o czym marzył.

April parsknęła śmiechem w odpowiedzi, chociaż czuła żal, że nie czytał w jej myślach.

Może jednak z czasem zrozumie...

W samochodzie zapanowała cisza. Oboje byli zmęczeni pełnym wrażeń dniem.

April przyglądała się z boku silnym rękom Jace’a, pewnie trzymającym kierownicę.

Czuła nieodpartą chęć pogłaskania go. Tak bardzo go kochała. Pragnęła, aby ją przytulił i

ukołysał. Czuła, że miłość wypełnia ją bez reszty.

Jace prowadził samochód powoli stromym podjazdem. Dłoń April spoczywała na jego

ramieniu. Czerpał wielką radość z jej bliskości. Stała się dla niego czymś znacznie więcej, niż

kochanką i towarzyszką życia. April Flynn była wszystkim, czego pragnął. Dawała mu tyle

radości i ciepła. Tak bardzo do niego pasowała!

Czy chciała mu dać do zrozumienia, że pragnęłaby utrwalenia ich związku, czy może

raczej delikatnie starała się zakomunikować, że powinien poszukać sobie kogoś innego, z kim

będzie mógł doczekać starości? Musi wytężyć cały swój męski instynkt, by zrozumieć

dobrze, o co jej chodzi. Przez chwilę ogarnął go lęk. Wiedział, że z trudnością zniósłby

rozstanie. Zniszczyłoby go to zupełnie.

Nieprzyjemny dreszcz przebiegł mu po plecach. Przypomniał mu się ten... ten facet,

którego widział z April. Stracił wtedy zupełnie panowanie nad sobą. Wiedział o tym i było

mu wstyd już w połowie drogi do domu, po tej awanturze w biurze. Zdawał sobie sprawą, że

zachował się jak nieokrzesany cham, ale odezwały się w nim wtedy najgorsze instynkty.

Potem, kiedy wrócił do domu bez niej, rozmyślał z narastającym przerażeniem o tym, co

oboje w złości wykrzyczeli. Jej wściekłość była na pewno uzasadniona. Nie miał prawa

osądzać April, podczas gdy sam umówił się z inną kobietą. April miała podstawy do

niezadowolenia. Chciał do niej zadzwonić i powiedzieć, że się mylił, ale nie znalazł w sobie

dosyć siły. To dlatego udawał, że się upił. Nie zdobył się na odwagę, aby przeprosić ją za

swoje zachowanie.

Ale ona to zrobiła. Przeprosiła go i wzięła na siebie część winy. Okazała się bardziej

dojrzała od niego. Naprawdę chciał, Bóg mu świadkiem, chciał! Ale wstrzymywała go duma.

Teraz, kiedy uzmysłowił sobie, jak silne uczucia żywi do April, nigdy już nie pozwoli, aby

temperament lub upór stanął na drodze do szczęścia. Nie dopuści, żeby zazdrość rozdzieliła

ich kiedykolwiek.

Jak dziecko zacisnął kciuki na szczęście. Pomyślał gorzko, że dobrymi chęciami piekło

jest wybrukowane.

– No i jak uważasz? Pikowany kombinezon narciarski czy kilka grubych swetrów i

ortalionowy dres? – April zwróciła się do Jace’a, który leżał na sofie, przerzucając jakiś

scenariusz.

Uśmiechnął się do niej. Stała przed nim, krygując się w swoim nowym, jaskrawo-

pomarańczowym kombinezonie z biało-czarnymi pasami na rękawach. W zestawieniu z tymi

kolorami jej śniada cera nabrała odcienia dojrzałej brzoskwini. Czarne włosy odcinały się

wyraźnie od barwnego stroju.

– Myślę, że i tak, i tak będzie dobrze, ale najbardziej wolę naturalne wydanie – orzekł,

puszczając do niej oko.

– Naturalne? – parsknęła. – To znaczy w skórze z lamparta czy w spódnicy z bananowych

liści?

Odrzucił na bok papiery i rozłożył ramiona. Skorzystała z zaproszenia i wtuliła się z całej

siły. Musnął wargami czubek jej głowy i szepnął:

– Naturalny, czyli w stroju Ewy. Dobrze wiesz, o co mi chodziło.

– Rozpustniku! – zawołała, całując go w pierś.

– I jest to niezbędny strój, biorąc pod uwagę to, co chcę z tobą robić.

– Można wiedzieć, co takiego?

– Pieścić i kochać twoje słodkie, drobne ciało bez przerwy przez co najmniej trzy

tygodnie.

– Tylko? A co planujesz na ostami tydzień?

– Odpoczynek! – roześmiał się i łaskocząc ją pod pachami przewrócił i ułożył na sobie.

Dzwonek telefonu przerwał ich figle.

– Odbiorę! – zawołała April, szybko ześlizgując się z kanapy. – A ty dokończ swoją

lekturę.

Ale kiedy zorientowała się, kto telefonuje, pożałowała, że w ogóle podniosła słuchawkę.

– Muszę mówić z Jace’em – zażądała Sandra Tanner w sposób nie znoszący sprzeciwu.

– Kto mówi? – spytała słodko April. Odrobina zabawy jeszcze nikomu nie zaszkodziła.

– Sandra. Będzie wiedział, o kogo chodzi – brzmiała pewna siebie odpowiedź.

April złożyła antenę w przenośnym aparacie i podała go Jace’owi, ustami bezgłośnie

wymawiając imię Sandry. Zauważyła grymas zniecierpliwienia i niechęci na jego twarzy.

– Tak – rzucił w słuchawkę, przytrzymując jednocześnie April za rękę i zmuszając ją, by

usiadła koło niego.

– Zaraz, chwileczkę – wtrącił po chwili, ale natychmiast umilkł. April z narastającym

niepokojem obserwowała pogłębiającą się gwałtownie zmarszczkę na jego czole. Rozmowa z

całą pewnością nie przebiegała po jego myśli. Jace jeszcze kilka razy usiłował coś wtrącić, ale

bez powodzenia.

Wreszcie odłożył słuchawkę. Miał ponurą minę.

April przysunęła się bliżej Jace’a. Czekała, aż odezwie się pierwszy. Wiedziała, że nie

będą to pomyślne wieści. Co takiego Sandra mu powiedziała? Dlaczego jest taki wściekły?

– No więc? – zapytała w końcu. Spojrzał na nią, jakby dopiero teraz przypominając sobie

o jej obecności. Najwyraźniej był myślami bardzo daleko.

Westchnął, poruszył się i przeczesał dłonią włosy.

– Niech to diabli! – mruknął pod nosem. Zerknął na nią i jego spojrzenie złagodniało.

Ujął w obie dłonie jej twarz i przyciągnął ją do siebie. – Wyjdź” za mnie, April Flynn. Wyjdź

za mnie i wyrwij mnie z tego bagna.

April z wysiłkiem przełknęła ślinę, potem jeszcze raz i jeszcze raz. Starając się za

wszelką cenę nie zmieniać wyrazu twarzy, tak jak to robiła w sądzie, spytała:

– Dlaczego?

– Jesteśmy dla siebie stworzeni.

– To wiem. Ale dlaczego teraz?

– Jeżeli nie weźmiemy ślubu teraz, ta mała diablica będzie mnie miała w garści. Poszła do

wytwórni i zaczęła się skarżyć i wypłakiwać na ramieniu każdego, kogo tylko spotkała. No i

teraz każą mi znowu wystąpić z nią publicznie, bo podobno należy to do mojego kontraktu.

– A gdybyś był żonaty, nie oczekiwano by tego od ciebie? – April mówiła spokojnie, ale

czuła, że robi się jej niedobrze.

Jace nie zwrócił na to uwagi. Patrzył na telefon, jak na narzędzie zbrodni.

– Właśnie.

April powoli wstała i rozpinając bez pośpiechu suwak w kombinezonie, poszła w

kierunku holu.

– Zaczekaj! – powiedział Jace. – Dokąd idziesz?

– Popływać – odpowiedziała przez ramię. Nie była w stanie kontynuować tej rozmowy.

Rozebrała się na tarasie, rzuciła ubranie na jedno ze stojących tam krzeseł i zanurzyła się

w zimnej wodzie. Płynęła, starając się zebrać myśli. Była nie tyle wściekła, co rozczarowana.

Przez trzy lata czekała na oświadczyny, a kiedy to się wreszcie stało, okazało się, że

mężczyzna, którego kochała zaproponował jej małżeństwo, kierując się czysto praktycznymi

względami. Łzy napłynęły jej do oczu. Niech diabli wezmą Jace’a! Nie miał prawa tak

postępować! Nie miał prawa!

Jace stanął w drzwiach. Zachowywał się tak, jakby się nic nie stało, ale April widziała, że

jest zdenerwowany.

– Już? – spytał chłodno.

– Nie.

– Kiedy zamierzasz odpowiedzieć na moje pytanie?

– Chyba znasz odpowiedź, Jace! Znajdź sobie kogoś innego, kto pomoże ci w tej sytuacji.

To może być pierwsza lepsza dziewczyna.

– To nieprawda, dobrze o tym wiesz – odrzekł bezbarwnym głosem. – Zapytałem, czy za

mnie wyjdziesz. I czekam na odpowiedź.

April ze złością uderzyła dłonią w powierzchnię wody. Kamienna posadzka wokół nóg

Jace’a pociemniała.

– No to ją masz! Nie, dziękuję, panie Sullivan! – zawołała i uśmiechając się ironicznie,

pochyliła przed nim głowę. – Oczywiście w pełni doceniam twoją łaskawość, bo przecież

jestem biedną, samotną kobietą, żyjącą w grzechu, a ty sławnym aktorem i poczułeś się za

wszystko odpowiedzialny. Ale mimo że jesteś tak wspaniałomyślny, nie uważam, aby był to

dobry pomysł. Tak, to nie jest najlepsze wyjście w chwili zagrożenia szukać spódnicy, pod

którą można by się schować!

– Flynn – zaczął ostrzegawczo.

– Sądzę, że taki początek nie rokuje szans powodzenia małżeństwu, nie uważasz? –

Patrzyła na niego niewinnie. – To znaczy, pewnego dnia mogę założyć spodnie i gdzie się

wtedy schowasz? Wszyscy cię zobaczą.

Zanim zdążył jej odpowiedzieć, odwróciła się do niego plecami i zaczęła znowu płynąć.

Usiłowała wyładować złość.

Spodziewała się, że wskoczy za nią do wody, i szykowała się do dalszej wymiany zdań,

ale nic takiego nie nastąpiło. Niewypowiedziane, gorzkie słowa kłębiły się jej w głowie. Bez

powodzenia próbowała się uspokoić, pływając bez opamiętania.

Tyle wysiłku włożyła w to, aby się jej oświadczył, i w końcu zrobił to, ale z powodu innej

kobiety!

Odechciało się jej zmagać samej ze sobą. Wspięła się po drabince i wyszła z wody.

Pozbierała ubranie porozrzucane niedbale na tarasie. Walcząc ze łzami i zmęczeniem, poszła

do wyłożonej niebiesko-białymi kafelkami łazienki i zamknęła drzwi.

Dopiero kiedy się odwróciła, zorientowała się, że Jace siedzi na taborecie i obserwuje

każdy jej ruch przez zmrużone powieki. Był zły, ale dostrzegła w jego twarzy coś jeszcze,

czego nie potrafiła nazwać.

Miała już na końcu języka przeprosiny, ale porywcza strona jej natury wzięła górę. Już

raz przepraszała go pierwsza. Teraz jego kolej.

Odezwał się wreszcie, a jego głos odbijał się echem od wyłożonych kafelkami ścian.

– Trzy lata temu powiedziałaś, że zależy ci właśnie na małżeństwie. Ale ja nie czułem się

wtedy wystarczająco dojrzały do tak poważnej decyzji. Teraz z kolei ja cię proszę, abyś za

mnie wyszła, a ty mnie odrzucasz. Dlaczego? Czy masz kogoś? O co chodzi?

– Trzy lata temu mówiłeś, że mnie kochasz, ale nie zgadzałeś się na ślub. Teraz za to

małżeństwo ma być wygodnym parawanem, sposobem na uniknięcie czegoś, na co nie masz

ochoty. – April zadrżała i odwróciła się od niego, żeby nie zobaczył napływających jej do

oczu łez. – Zmieniłeś zdanie. Dlaczego ja nie mogę też tego zrobić? A może to ty masz inną

kobietę?

– Nie bądź śmieszna! – zawołał. – Gdybym miał inną, to nie prosiłbym cię o rękę,

prawda?

– Może tak, może nie. – Odkręciła prysznic i sprawdziła dłonią temperaturę wody. Nawet

gdyby była lodowato zimna, nie zwróciłaby na to uwagi.

– Powiedz mi prawdę! – zrobił krok w jej stronę. – Czy jest ktoś inny? Czy o to chodzi?

– Nie! – krzyknęła, wchodząc pod prysznic i zatrzaskując szklane drzwi z takim impetem,

że aż niebezpiecznie zadzwoniły. – Wyjaśnijmy coś sobie. Trzy lata temu nie kochałeś mnie,

tylko pożądałeś. A to jest różnica. Teraz próbujesz zalegalizować nasz związek, bo obawiasz

się, że stygniesz. Nie pragniesz, abym nosiła twoje nazwisko, miała z tobą dzieci i zajmowała

się domem!

– Czy naprawdę jesteś tak beznadziejnie głupia? – Usłyszała jego głos zza szyby. Ręce

trzęsły się jej tak, że z trudem mogła utrzymać w nich mydło. Głos Jace’a ponownie przebił

się przez szklane drzwi:

– Mam gosposię, a w każdym razie będę miał, jak tylko znajdę kogoś odpowiedniego,

mogę zaangażować kucharkę, ale żony się nie wynajmuje!

– No właśnie! – wrzasnęła. – Więc nie próbuj mnie wynajmować! Nie jestem na każde

zawołanie. Jestem ci potrzebna, gdy masz problemy, a kiedy indziej masz mnie w nosie! Ja

też coś czuję! Słyszysz? I nie wyjdę za ciebie! – Kiedy odważyła się w końcu odwrócić, już

go nie było.

Wstrzymywane tak długo łzy popłynęły wreszcie strumieniem. Stała pochylona, nie

mogąc pohamować wstrząsającego nią szlochu.

A więc zrobiła to. Doprowadziła do tego, że mężczyzna, którego kochała, stał się o nią

zazdrosny na tyle, by się jej oświadczyć. Odrzuciła jego propozycję, ponieważ marzyła, żeby

powodowała nim miłość, a nie kłopoty z wytwórnią. Zaoferował jej małżeństwo i tylko to

powinno mieć znaczenie! A ona, jak idiotka, odmówiła mu z zupełnie nieistotnych powodów

i w dodatku nie tylko nie będzie jego żoną, ale nawet straciła szansę, aby zostać jego

przyjaciółką i kochanką. Spaliła za sobą wszystkie mosty. Ależ była niemądra! Potwornie,

niewyobrażalnie głupia!

Czy da się jeszcze naprawić szkody, jakie wyrządziła? Czy potrafi wytłumaczyć mu

swoje stanowisko, tak by ją zrozumiał i może nawet wybaczył nieprzemyślaną decyzję?

Rozsunęła drzwi prysznica i nie widząc nic przez zalane wodą i łzami oczy, sięgnęła do

szafki po ręcznik. Owinęła go wokół ciała, drugi narzuciła na ociekające wodą włosy, nie

przejmując się tym, jak to wygląda. Nie zakręcając nawet za sobą kranu, otworzyła drzwi do

sypialni.

Jace znajdował się w pokoju. Wpychał byle jak koszule do leżącej przed nim torby.

– Jace? – głos odmówił jej posłuszeństwa. Musiała odchrząknąć, żeby zacząć po raz

drugi. – Jace? Co ty robisz?

– Wyjeżdżam – wyjaśnił, nie przerywając pakowania. – Nie będzie mnie przez jakiś czas.

Oczekuję, że do tej pory wyprowadzisz się stąd. Mam nadzieję, że kiedy wrócę, nie zastanę tu

twoich rzeczy. – Spojrzał na nią z kamiennym i nieubłaganym wyrazem twarzy. –

Zrozumiałaś? Wszystko, co należy do ciebie, ma zniknąć.

– Ale... – zaczęła. Przerwał jej natychmiast.

– Daję ci aż tyle czasu, żebyś mogła wyrzucić ze swojego domu tych, którzy go

wynajmują, albo znaleźć jakieś inne mieszkanie. Jeśli ci się nie uda, to już twoja strata, moja

pani. Ale jestem pewien, że z tą twoją rezolutną główką i prawdziwym talentem znajdziesz

sobie prędko kogoś, z kim będziesz mogła zamieszkać. – Zamknął z hukiem szafę, przeszedł

obok niej do łazienki i pozbierał swoje przybory do golenia.

– Nie martw się. Na pewno nie będziesz długo sama. Takie atrakcyjne ciało tego nie

zniesie.

I wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. Stała jak skamieniała na środku sypialni. W

uszach wciąż jeszcze miała jego słowa, czuła się tak, jakby ktoś ją pobił. Echo jego kroków

jeszcze nie przebrzmiało w holu. Usłyszała odgłos zamykanych drzwi wyjściowych.

– Jace! – krzyknęła i popędziła za nim. Ale było już za późno. Samochód Jace’a zniknął

za zakrętem.

– Jace... – Nie mogła w to uwierzyć. Słyszała cichnący w oddali warkot silnika.

Jace odszedł.

ROZDZIAŁ 8

Do poniedziałku April wypłakała chyba wszystkie łzy. Głowa jej pękała, oczy miała

czerwone jak królik, a całe ciało obolałe. Wyglądała okropnie, ale nie miało to dla niej

żadnego znaczenia.

Sam uniósł głowę, kiedy weszła do holu. Oczy zrobiły mu się przez chwilę okrągłe ze

zdumienia. Zerwał się zza biurka i pośpieszył za April do jej gabinetu.

– Co się stało, April? Wyglądasz jak zmora! – zawołał, siadając na brzegu jej biurka i

przyglądając się jej uważnie. Wyglądało na to, że się domyśla, ale najwyraźniej wolał, aby

sama potwierdziła jego przypuszczenia.

– Jace się wyprowadził – wyjaśniła cicho, odchylając głowę na oparcie skórzanego fotela.

– Wyprowadził się ze swojego własnego domu?

– Dał mi dwa tygodnie na znalezienie sobie innego mieszkania. – Zawahała się, zanim

powiedziała głośno to, czego nie chciała do tej pory przyznać sama przed sobą. – To już

koniec.

– A to sukin... – Sam urwał uderzając dłonią w biurko. – O co poszło?

– Odrzuciłam jego oświadczyny.

– Ale dlaczego? Czy nie do tego właśnie dążyłaś?

– Tak. Tylko że on mi się oświadczył, ponieważ nie miał ochoty pokazywać się

publicznie z Sandrą Tanner. Straciłam panowanie nad sobą i... – Zamknęła oczy i znowu

zobaczyła kamienną twarz Jace’a. – Już nawet nie pamiętam, jak to dokładnie było.

Zagalopowaliśmy się.

Sam gwizdnął przez zęby.

– I co teraz? – spytał, przerywając nagłą ciszę.

Westchnęła otwierając oczy. Były matowe i osowiałe ze zmęczenia.

– Nie wiem. Mój dom jest wynajęty na następne cztery miesiące. Chyba powinnam się

rozejrzeć za mieszkaniem. Ale to dopiero jutro. Nie mam na to dzisiaj siły.

Sam nerwowo przeczesał włosy dłonią.

– Nie mogę uwierzyć, że dwoje mądrych skądinąd ludzi mogło się tak idiotycznie

zachować. Straciłem resztki wiary w miłość i małżeństwo.

Lekki uśmiech rozjaśnił na chwilę jej smutną twarz.

– Kłamczuchu! Nigdy w to nie wierzyłeś, więc mi tu teraz nie opowiadaj takich bajeczek.

– Myślałem, że wy dwoje jesteście wyjątkiem.

– No to teraz już wiesz, że nie – April nie była w stanie zabrać się do pracy. – Co

nowego? Jest coś ważnego?

Wziął do ręki kalendarz i przypomniał:

– Masz sprawę o podział majątku pary żyjącej w konkubinacie. Nie wiem, czy ta kobieta

przyjdzie. – Wiedzieli z doświadczenia, że większość kobiet zgłaszających się do kancelarii

nie przychodziła po raz drugi. Na ogół załatwiały sprawę we własnym zakresie.

– O której?

– Przed samym lunchem. – Zerknął na April. – A potem jesteś umówiona na lunch.

– Z kim?

– Ze mną.

April znowu się uśmiechnęła.

– Świetnie.

Postanowiła skoncentrować się na pracy. Przejrzała szybko dokumenty. Pani Cochran

powinna przede wszystkim spojrzeć prawdzie w oczy.

Była to pani w średnim wieku, która swego czasu przyjęła pracę gosposi i zaczęła

romansować z pracodawcą. Żyła w świecie ułudy, widząc wszystko tak, jak sama sobie

wyobraziła, co niekoniecznie było zgodne z rzeczywistością.

– Pani Cochran, czy nie rozumie pani, że sąd nie może pani bronić, dopóki się pani nie

wyprowadzi od tego człowieka? – April tłumaczyła spokojnie zastanawiając się jednocześnie,

jak można żyć z kimś, o kim nawet nie można mówić bez płaczu.

– Wiem, że to brzmi dla pani idiotycznie, panno Flynn. Ja po prostu chcę, żeby pani z nim

porozmawiała. Musi zrozumieć, że może mieć proces o uwiedzenie mnie, jeśli zechce ożenić

się z inną kobietą. Ta druga nie kocha go. A ja tak. Ostatecznie to ja pilnuję, żeby zjadł, jak

należy, zanim wyjdzie z domu, ja piorę i prasuję jego ubrania, żeby wyglądał porządnie, gdy

się z kimś umawia. Wszystko jest na mojej głowie i...

April patrzyła z niedowierzaniem na siedzącą przed nią kobietę.

– Pierze pani jego rzeczy, żeby wyglądał porządnie, kiedy spotyka się z innymi

kobietami? Pani Cochran, z tego co mi pani do tej pory opowiedziała, wynika, że pracuje pani

jako gosposia i nie chce pani, żeby człowiek, pod którego dachem pani przebywa, ożenił się z

inną. To nie są podstawy do sprawy. Wyśmiano by nas w sądzie. Potrzeba nam dowodu, że

traktował panią jak żonę, pozwalał pełnić honory domu, gdy odwiedzali was goście, żył z

panią...

Kobieta otworzyła szeroko oczy.

– To się nie uda. On mnie nigdy nie przedstawiał jako żonę.

April uderzyła lekko dłonią w biurko i pochyliła się ku niej, mając nadzieję, że ta bliskość

pomoże w nawiązaniu kontaktu.

– Czy sypiała pani z nim? – zapytała. Twarz pani Cochran pokryła się krwistym

rumieńcem. Dopiero po dłuższej chwili nabrała zwykłych kolorów.

– Tak – wyszeptała.

– Często?

Pani Cochran spuściła wzrok.

– Dwa razy – wyznała cicho.

April przyglądała się swoim paznokciom. Dwa razy, pracowała dla tego mężczyzny trzy

lata. To ci dopiero romans!

– Ostatnio?

– Nie.

– Czy na podstawie tych dwóch zdarzeń uznała pani, że on jest z panią związany?

– Tak – brzmiała cicha odpowiedź. Kobieta uniosła wzrok. W jej oczach było cierpienie.

– Powiedział, że z żadną kobietą nie czuł się tak dobrze i że mnie kocha. „Jestem pewna, że

był szczery.

– Ile to już razy April słyszała te słowa! Zbyt często, by – mogła zliczyć.

– Być może, że wtedy rzeczywiście tak myślał. Ale rozumie pani, nie mamy dowodów,

żeby wytoczyć sprawę.

– Nie ma pani nawet argumentów, żeby z nim dyskutować.

Mężczyźni zmieniają zdanie często, jeśli chodzi o ich życie osobiste, pani Cochran, ale

nie można ich z tego powodu ciągać po sądach. A w każdym razie nie w tym przypadku. –

April tłumaczyła łagodnie i cicho, zdając sobie sprawę, co czuje ta kobieta. Wiedziała

jednocześnie, że nie może jej w żaden sposób pomóc. – Naprawdę nic nie mogę dla pani

zrobić.

Kobieta wstała i skierowała się do drzwi.

– Tak czy inaczej, dziękuję pani – odezwała się i rozpłakała się cicho.

April chwyciła swój notes i pióro.

– Proszę chwilę zaczekać. – Napisała adres na kartce. – Proszę zadzwonić do tej pani i

umówić się z nią . Jest psychologiem i nie bierze dużych honorariów. Proszę porozmawiać z

nią o tym. – Pani Cochran patrzyła na nią nieufnie. – Czasem taka rozmowa naprawdę dobrze

robi, nawet jeśli to pani będzie cały czas mówiła.

Pani Cochran spojrzała na nią swymi jakby wyblakłymi oczyma. Kiwnęła głową bez

wyrazu i wyszła, zamykając za sobą cicho drzwi.

April zamyśliła się. Sprawa pani Cochran pogłębiła jej przygnębienie, spowodowane

komplikacjami uczuciowymi. Jace stale powtarzał, że ją kocha. Ale miłość, jak się okazało,

mogła być pretekstem do nie zawsze właściwego zachowania.

Czy była w takiej samej sytuacji, jak pani Cochran? Mieszkała z Jace’em, ale kochał się z

nią więcej niż dwa razy... No i ona nie prasowała koszul, nie gotowała, poza szczególnymi

okolicznościami. Prawdę mówiąc, nawet jej nie utrzymywał. Kiedy się do niego

wprowadzała, zdecydowała, że sama będzie płacić rachunki za światło i telefon. Jemu

pozostały spłaty kredytu i rachunki za gaz. Poza tym uparła się, że będą się dzielić po połowie

wydatkami na jedzenie. Zawsze się z tego śmiał...

Nie, nie była panią Cochran. Ale znalazła się w równie kłopotliwym położeniu. Było to

smutne.

Reszta dnia minęła szybko. April pozałatwiała bieżące sprawy i poszła z Samem na

lunch. Potem wpadła do sądu, gdzie miała reprezentować klienta, którego syn wybił okno.

Podyktowała kilka listów, podpisała jakieś dokumenty, zaplanowała następny dzień – i to już

było wszystko.

Odetchnęła, zapadając się w fotel. Przymknęła oczy. Uświadomiła sobie, że niewiele

zapamiętała z kończącego się dnia. Potrafiła pracować jak automat.

Sam wsunął głowę przez drzwi.

– Czas do domu, pani mecenas. Margaritę?

– Z przyjemnością – odparła nie otwierając oczu. Zatopiła się w marzeniach... Jace był

przy niej... Niemal czuła jego obecność w pokoju... Łzy wezbrały jej pod powiekami. Nie

mogła w to uwierzyć. Była pewna, że wypłakała już wszystkie.

Usłyszała cichy szum miksera i po chwili poczuła w dłoni dotyk zimnego szkła.

– Na zdrowie! – Sam jednym haustem połknął całą zawartość swojej szklanki.

– Na zdrowie – odpowiedziała niewyraźnie, popijając drinka.

– Chodź ze mną na kolację.

– Nie.

– Dlaczego nie? Nie masz nic lepszego do roboty – nalegał Sam.

– Masz wieczorem wykład i nie możesz go stracić przeze mnie.

– Nic mnie to nie obchodzi. Chodź ze mną. Nie chcę, żebyś została sama.

– Muszę się zacząć do tego przyzwyczajać, Sam – spojrzała na niego smutnym wzrokiem.

Cała była jak odrętwiała.

Spojrzał jej prosto w oczy. Chciał, żeby wiedziała, że może na niego liczyć, że jest jej

przyjacielem. W końcu ustąpił.

– Zadzwoń, jeśli mnie będziesz potrzebować, dobrze? Będę w domu o dziesiątej.

Kiwnęła głową.

– Dobrze. A teraz zmykaj.

Sam zawahał się przez chwilę, potem odstawił szklankę na biurko i cicho wyszedł.

April Flynn siedziała samotnie w biurze. Łzy, które nie wiadomo skąd się jeszcze brały,

popłynęły strumieniem.

Jeszcze godzinę spędziła w kancelarii. Wreszcie po ciemku pojechała do domu. Nie

wiedziała, skąd znalazła w sobie jeszcze tyle energii, aby się jakoś pozbierać. Postanowiła, że

weźmie się w garść.

Przypomniała sobie rozmowę z panią Cochran. Dlaczego potrafiła doradzać innym, a nie

mogła poradzić sobie z własnymi problemami? Wyprostowała się. Da sobie radę. Życie toczy

się dalej, z Jace’em, czy bez niego. Ostatecznie była zupełnie szczęśliwa, zanim poznała

Jace’a.

Dom był pusty, ale przesiąknięty obecnością Jace’a. Czego się właściwie spodziewała?

To był jego dom! Zrobiła sobie byle jaką kolację. Wzięła do ręki kanapkę z jajkiem, szklankę

mleka i usiadła przed telewizorem. Musiała zająć czymś uwagę, żeby oderwać się od

wspomnień.

O północy była w łóżku. Położyła się na środku, wmawiając sobie, że Jace’a zatrzymano

w studio. Nie podziałało. Sen nie przychodził. Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w

sufit. Cały czas nasłuchiwała. Miała nadzieję, że dobiegnie ją odgłos otwieranych drzwi i

kroki Jace’a w holu. Nic takiego jednak nie nastąpiło.

Zza okna dochodził śpiew ptaka. Wstała. Naga zanurzyła się w basenie i zaczęła pływać.

Przepłynęła chyba dziesięć długości, w końcu wyszła z wody, wzięła prysznic i wreszcie

poczuła zmęczenie. Położyła się i zapadła w lekki sen, wypełniony marzeniami o Jace’ie.

Do czwartku April jakoś się pozbierała. Co prawda łzy ciągle napływały jej do oczu przy

byle okazji i nadal była na granicy depresji. Podjęła jednak decyzję, że te przeżycia nie mogą

mieć wpływu na jej dalsze życie.

Czy Jace nie próbował dyrygować nią od początku? Musiała użyć całego wdzięku,

zdecydowania i determinacji, aby ocalić resztki samodzielności. Musiała walczyć i z kilku

spraw zrezygnowała dla świętego spokoju. Chciał kierować ich związkiem. I jakoś to się

toczyło.

W ciągu minionych dni April przypomniała sobie wiele swoich ustępstw i to

wspominanie drobnych niepowodzeń wzmogło jej uraz do Jace’a. Kiedy teraz o tym myślała,

dochodziła do wniosku, że była jednak wtedy szansa na wygranie tych pozornie błahych

sporów.

We czwartek późnym wieczorem wracała do domu. Po drodze zatrzymała się w barze

szybkiej obsługi. Prowadziła jedną ręką, w drugiej trzymała kanapkę. Nie wiedziała, co je.

Kupiła, bo spodobało się jej opakowanie. Ale nawet gdyby to były trociny, wolała je od

jedzenia w domu. Nie miała odwagi wypróbowywać swoich nędznych talentów kulinarnych

na samej sobie.

W oknach paliło się światło. Poczuła zaskoczenie, strach i podniecenie zarazem. Jace.

Przyspieszyła kroku, głowę miała jasną. Była gotowa do walki. Wreszcie będzie miała okazję

powiedzieć, co myśli o jego postępowaniu.

Niebieskie oczy miotały błyskawice.

Drzwi były zamknięte. Czy nie zamierzał wpuścić jej do środka? Nie, nie zrobiłby tego.

Dał jej dwa tygodnie na wyprowadzenie się i była pewna, że dotrzyma słowa. Udało jej się

wreszcie włożyć klucz do zanika i otworzyć drzwi. Powitała ją głucha cisza.

– Kto tam? – zawołała. Nie było odpowiedzi. Wolnym krokiem weszła do holu, potem do

salonu, włączając po drodze światła. Nikogo nie zastała.

Nie musiała dalej sprawdzać. Wiedziała, że dom jest pusty.

Nagle opuściła ją cała energia. Serce waliło jej mocno w piersi. Ogarnęło ją uczucie

przegranej. Usiadła na sofie i oparła głowę na dłoniach. Był tu, ale poszedł bez słowa, nic nie

zostawiając, o nic nie prosząc.

Oczy znowu wypełniły się łzami. Pociągnęła nosem. Tym razem nie będzie płakać.

Zdecydowanym ruchem podniosła słuchawkę i zaczęła wykręcać numer.

Głos jej drżał, ale miała nadzieję, że nie będzie tego słychać.

– Sam? Masz ochotę na dobrą kolację? Ja stawiam. Co tylko zapragniesz.

Zgodził się natychmiast, więc umówiła się, że podjedzie po niego za godzinę. Dawało jej

to trzydzieści minut na przygotowanie się do wyjścia i następne pół godziny na dojazd.

Zaczęła zbierać się w gorączkowym pośpiechu, chcąc jak najszybciej opuścić miejsce, które

tak bardzo przypominało jej Jace’a.

Dopiero kiedy gotowa stanęła przed lustrem, zobaczyła list.

Drżącymi rękoma rozerwała kopertę i wyjęła zapisaną kartkę.

„Flynn! Musiałem zabrać trochę swoich ubrań. Zostawiam zapalone światło. Jeśli

będziesz czegoś potrzebowała, zadzwoń do mnie do studia.

Jace”.

– Jeśli będziesz czegoś potrzebowała! – powtórzyła głośno do pustych ścian. Łzy

tamowały jej głos. – Jeśli będziesz czegoś potrzebowała... – dygocącymi dłońmi podarła

kartkę na drobne kawałki. Maleńkie skrawki papieru sfrunęły na dywan. Nie przejmowała się

tym.

Odetchnęła kilka razy głęboko, starając się powstrzymać napad histerii. Ale bez skutku.

Zaczęła na przemian śmiać się i płakać. Potrzebowała! Ona pragnęła! Pragnęła, ze wszystkich

sił, aby był obok niej, obejmował ją, całował, dotykał i pieścił. Marzyła o tym, by znaleźć się

w jego ramionach, by znowu usłyszeć jego śmiech, by w ciszy pobyć w jego towarzystwie.

Ale przede wszystkim chciała, żeby znowu dzielił z nią życie.

Rozejrzała się wokół. Wszystko przypominało Jace’a. Meble, książki, ubrania. Musi stąd

uciec. Na oślep sięgnęła po klucze i torebkę. Trzymając wszystko w ręce, pobiegła

korytarzem. Zatrzasnęła drzwi i wypadła na dwór. Przekręciła klucz w zamku.

Sam czekał w swoim mieszkaniu, oglądając transmisję z meczu. Rzucił tylko na nią

okiem i natychmiast wyłączył telewizor.

W ciszy nalał i podał jej szklankę czystej szkockiej. Wypiła. Alkohol sprawił jej prawie

przyjemność, w każdym razie na chwilę oszołomił. Sam posadził ją na kanapie i zajął się

nastawianiem jakiejś płyty.

Uniosła głowę i patrząc mu w oczy powiedziała bezradnie:

– Nie mogę tam wrócić na noc, Sam. Nie mogę myśleć. Nie mogę spać. Co mam robić?

Uśmiechnął się ze smutkiem.

– Zostań tutaj.

– Tutaj? – powtórzyła ze zdumieniem.

– Czemu nie? Jest druga sypialnia.

Westchnęła, opierając głowę na oparciu kanapy i przymykając powieki.

– Dzięki – powiedziała cicho. Spojrzała na Sama. Stał przy niej, patrząc na nią z

niepokojem. Bezwiednie wysunął rękę i odgarnął z czoła opadający, czarny lok. Uśmiechnęła

się.

– Nie chcesz wiedzieć, co się stało?

– Jako dobry adwokat i tak zawsze sam dochodzę sedna sprawy. Jako przyjaciel,

poczekam, aż będziesz miała ochotę mi powiedzieć.

– Dzięki Sam.

Odprężyła się w jego towarzystwie. Ułożyła się wygodnie na kanapie.

Nie pytając jej o zdanie, Sam zadzwonił do pizzerii i po dwudziestu minutach siedzieli

przy kolacji. Jedli w milczeniu. Próbowali rozmawiać, ale bez powodzenia. Kiedy skończyli,

Sam zaprowadził ją do pustego pokoju i zabrał się za sprzątanie ze stołu.

– Czy ja to przeżyję? – spytała April. Przez otwarte drzwi usłyszała odpowiedź:

– Nawet więcej. Będziesz moim wspólnikiem. Będziemy razem pracować, czy ci się to

podoba, czy nie!

– Tak jest! – Uśmiechnęła się przez łzy. Był dla niej taki dobry. Pomyślała, że miała

naprawdę szczęśliwą rękę zatrudniając go.

Niespodziewanie zdrzemnęła się. Powieki zrobiły się jej nagle ciężkie jak z ołowiu.

Przygnębiające myśli stały się mniej natarczywe, ustąpiło napięcie.

Nie wiedziała, która była godzina, kiedy Sam delikatnie dotknął jej ramienia i wbrew jej

woli zaprowadził ją do łóżka. Zdjął jej pantofle, rozpiął sukienkę i ułożył pod kołdrą w

bieliźnie, która musiała zastąpić nocną koszulę. Otulając ją uśmiechał się, ale jego oczy były

smutne. Przyszła do niego, choć była zakochana w innym mężczyźnie. Zaufała mu, bo był jej

przyjacielem. Przez cały czas, kiedy razem pracowali, ani razu nie pomyślała o nim w inny

sposób. Nie kochała go. Kochała Jace’a.

Następne dni upłynęły podobnie. April przyjeżdżała do biura z mieszkania Sama i

pracowała tak długo, aż nie mogła już utrzymać w palcach pióra. Potem jadła coś na mieście,

podczas gdy Sam szedł na wykłady. Spotykali się ponownie w domu.

Zdarzyło się im kilka razy jeść kolację razem, ale na ogół Sam wracał do domu, kiedy

April szykowała się już do spania.

Któregoś wieczora Sam wrócił do domu wcześnie. April wyszła właśnie z wanny po

długiej kąpieli. Stała przed nim owinięta ciasno szlafrokiem, z mokrych, przylegających do

czoła włosów kapała woda.

– Zdawało mi się, że byłeś umówiony z jakąś dziewczyną.

– Owszem.

– No to co się stało? Nie spodziewałam się ciebie wcześniej niż za dwie godziny.

Jej niebieskie oczy lśniły w świetle lampy. Sam odkaszlnął nerwowo, zanim

odpowiedział.

– Była tak nudna, że nie wytrzymałbym z nią dłużej ani chwili. Poza tym mieszka z

dwiema koleżankami, a nie mogłem przecież przyprowadzić jej tutaj.

Uśmiech zniknął z twarzy April. Uświadomiła sobie nagle, jak bardzo komplikuje

Samowi życie.

– O Boże, Sam! Przepraszam. Nie pomyślałam, że ty... No wiesz.

Roześmiał się widząc jej zażenowanie.

– Nie przejmuj się. Jeśli dziewczyna byłaby warta spędzenia z nią wieczoru,

przyprowadziłbym ją tutaj i poprosił ciebie, żebyś wyszła na jakiś czas. Ale ta panienka jest

kompletnie pozbawiona inteligencji. Chyba stwórca przez pomyłkę wypełnił jej głowę

powietrzem, zamiast czymś bardziej konkretnym. Po prostu balon zamiast głowy – stwierdził

z niesmakiem. – Powiem ci prawdę, że nawet gdyby ciebie tu nie było, to chyba bym cię po

prostu wymyślił, żeby tylko tu nie przyszła.

– To znaczy, że chciała przyjść? – April nie była pewna, czy dobrze zrozumiała.

– O, tak – odpowiedział siadając ciężko na miękkim, skórzanym fotelu. – Zaproponowała

przy kolacji, żebyśmy wylądowali u mnie przed dziewiątą, bo o dziesiątej trzydzieści musi

wrócić do domu. Chciała też upewnić się, czy w tym czasie zdołam ją doprowadzić do, jak to

nazwała, ekstazy. Odparłem, że nie czuję się na siłach i odwiozłem ją do domu.

April nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. Długo zaśmiewali się do rozpuku z

nieszczęsnej dziewczyny i jej wyobrażenia o prawdziwej randce.

– Gdzie ty wynajdujesz takie okazy, Sam? W innych sprawach wykazujesz tyle wyczucia.

Wzruszył ramionami.

– One są bardzo różne. Niektóre potrafią się zachowywać jak prawdziwe damy, inne są

po prostu miłymi dziewczynami. A raz na jakiś czas trafia się taka jak dziś. Całe szczęście,

nie zdarza mi się to zbyt często.

– Ale z pewnością taka lokatorka jak ja, nie jest ci potrzebna – orzekła April. Zrozumiała,

że przeszkadza Samowi. – Muszę sobie znaleźć mieszkanie.

Sam zaprotestował gwałtownie.

– Wcale nie musisz. Dobrze mi się z tobą mieszka, a gdybym chciał tu kogoś

przyprowadzić, to powiedziałbym ci.

Jednak April była już zdecydowana.

– Zobaczymy – powiedziała wstając. – Dobranoc, Sam – dodała i wyszła z pokoju.

– Dobranoc, April – odpowiedział Sam patrząc za nią. Weszła do swojej sypialni.

Zamknął oczy i próbował skoncentrować myśli na czymś innym niż April i jej pogmatwanych

uczuciach.

Wkrótce po tym, gdy zdecydowała się zamieszkać z Samem, April zabrała trochę swoich

rzeczy z domu Jace’a. Wpadła po nie jak po ogień. Prześladowały ją wspomnienia dawnych,

dobrych czasów, bezpowrotnie minionych. Większość jej ubrań pozostała tam nadal,

ponieważ nie wymówiła umowy z parą wynajmującą jej dom i nie znalazła sobie nowego

lokum. Nie miała gdzie tego wszystkiego podziać. Za każdym razem, kiedy próbowała się

nad tym zastanowić, nie była w stanie podjąć ostatecznej decyzji. Wmawiała sobie, że nie ma

czasu z powodu nawału pracy. Nie mogła znaleźć w sobie dość sił, by spakować wreszcie

swoje rzeczy. Dopóki znajdowały się w domu Jace’a, świtał jeszcze promyk nadziei.

Zdjęcie Jace’a znowu pojawiło się w gazetach. Prowadził Sandrę Tanner na bal

dobroczynny. Uśmiechał się, a Sandra promieniała. Zastanawiano się, co ich łączy,

sugerowano rychły ślub.

April przeczytała wszystkie notki i artykuły. To była bardzo nieprzyjemna lektura.

Kolejny artykuł wzmagał jej ból, ale nie mogła się powstrzymać przed przeczytaniem

następnego. Wydało się jej, że teraz nie ma już odwrotu, że ich związek jest na zawsze i

nieodwracalnie skończony.

Jednak w marzeniach sennych powracały dobre wspomnienia o ich miłości. Noc

podsycała umierającą za dnia nadzieję.

April spojrzała na stojący na biurku kalendarz, aby sprawdzić, czy ma już zaplanowane

rozprawy w sądzie na następny tydzień. Nagle z przestrachem uświadomiła sobie, że Jace

kończy dziś zdjęcia do nowego filmu. W sobotę mieli wyjechać do Oregonu. To już jutro.

Planowali zupełnie wyjątkowe wakacje, cudowna samotność we dwoje. Te trzy tygodnie

miały należeć tylko do nich...

Sobota. Czuła ucisk w gardle i oddychała z trudem.

Jak wiele wydarzyło się przez ten miesiąc! Z jaką energią i radością zastanawiała się, co

zrobić, aby Jace się jej oświadczył! Roztaczała wtedy przed sobą wizje wspólnej przyszłości.

Ich miłość nie udźwignęła jednego nieporozumienia. Burza, którą rozpętała zazdrość i nie

spełnione pragnienia poczyniła nieodwracalne szkody. W głębi duszy musiała przyznać, że w

gruncie rzeczy chciała, żeby ją wtedy przekonał. Powinien był, jak książę z bajki, rozproszyć

jej niezadowolenie pocałunkami i uściskami. Sprawić, aby ugięła się pod wpływem tych

argumentów. Pozwoliłaby mu wtedy się przekonać i dałaby się ukołysać w jego ramionach.

Odegrała przed nim komedię i to się na niej zemściło. I to jak! Przez to, że zachowała się

tak idiotycznie, straciła wszystko, co było w jej życiu najważniejsze. Tylko dlatego, że nie

była sobą!

W sobotę rano zabrała się energicznie do szukania mieszkania. To nie było trudne.

Naprzeciw jej biura, dokładnie po drugiej stronie ulicy, mieściła się niewielka agencja.

Zapłaciła z góry za kilka miesięcy i sporządziła listę spraw do załatwienia. Zanotowała, że

musi pojechać do domu Jace’a po swoje rzeczy. Dopiero teraz przeprowadzka stała się dla

niej faktem. Musiała pogodzić się z tym, że straciła Jace’a.

Późnym popołudniem April bardzo niechętnie, wsiadła do samochodu i pojechała do

domu. Na tylnym siedzeniu postukiwały puste pudła i walizka. Nadszedł czas.

Dwa tygodnie minęły Jace’owi jak we śnie. Film był już gotowy, kończył się również

jego kontrakt. Większość czasu spędzał w hotelowym barze, popijając drinka za drinkiem i

rozmyślając o tym, co by się mogło wydarzyć, gdyby... Aż do soboty.

O jedenastej rano w sobotę znalazł się w salonie domu, który jego matka wynajmowała w

ekskluzywnej dzielnicy Bel Air, w większości zamieszkałej przez gwiazdy filmowe i znanych

piosenkarzy rockowych.

Wyglądał przez okno i czekał, aż matka zejdzie z góry. Kiedy ją zobaczył, chciał

powiedzieć naprawdę coś miłego, ale słowa ugrzęzły mu w gardle. Zwrócił się tylko do niej z

sakramentalnym:

– Dzień dobry.

Stanęła w drzwiach pokoju. Ramiona otulał kosztowny szal w kolorze zgaszonej bieli.

Czarne włosy spływały na plecy. Na twarzy malowała się nadzieja i zarazem niepokój.

– Dzień dobry, Jace. Czy wszystko w porządku?

– Oczywiście – odparł zirytowany. Czemu z taką łatwością czytała w jego myślach?

Matka zesztywniała, a jej oczy zwęziły się dokładnie tak samo jak jego, kiedy był zły.

– Gdybym miała zamiar wysłuchiwać takiego tonu, to sama bym do ciebie wpadła.

Przez chwilę przypomniała mu rozzłoszczoną April, ale szybko w zachowaniu matki

rozpoznał swoje własne odruchy.

Poczuł się tak, jakby nagle zobaczył swoje odbicie. Wzruszył bezradnie ramionami.

Drżącą dłonią odgarnął opadające na czoło włosy.

– Przepraszam. Nie miałem zamiaru na ciebie warczeć. – Uśmiechnął się niepewnie. –

Nie jestem dyplomatą. Proponuję zawarcie pokoju.

Erica podeszła do niego.

– Pokoju? Dlatego tu przyszedłeś?

– Tak. Długo się nad sobą zastanawiałem i doszedłem do wniosku, że czas najwyższy

trochę się zmienić. Na przykład przestać prowadzić z tobą wojnę. To jest chyba konieczne,

jeśli mamy mieszkać w tym samym mieście – dodał z zakłopotaniem, jakby tłumacząc się

przed samym sobą ze swojej obecności.

Zacisnęła powieki, jakby bała się, że się rozpłacze. Kiedy je otworzyła, jej oczy były

dziwnie jasne. Patrzyła na niego przez chwilę, a potem wyciągnęła ramiona, jakby chciała go

do siebie przytulić. Jednak zaraz je opuściła.

– Nie wiem, co powiedzieć.

Po raz pierwszy od początku rozmowy Jace uśmiechnął się.

– Ja też nie wiem – odrzekł ze ściśniętym gardłem. – Wiem tylko, że muszę pilnie

załatwić kilka rzeczy i to jest jedna z nich.

– Czy to był pomysł April? – spytała Erica wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała.

– Nie – zaprzeczył Jace. Z trudnością wypowiadał poszczególne słowa. – Zasugerowała

mi tylko, żebym uporządkował swoje sprawy, ale ta wizyta, to był mój pomysł.

– Ona jest bardzo mądra. Naprawdę powinniśmy dojść do ładu z naszą przeszłością. To

może mieć wielkie znaczenie na przyszłość! – Zrobiła jeszcze jeden niepewny krok w jego

stronę, ale zaraz się wycofała z rozbrajającym uśmiechem. – Skoro mamy zawrzeć pokój,

może zrobimy to nad filiżanką kawy? Będę miała czymś zajęte ręce, a ty nie będziesz musiał

wpatrywać się we mnie.

Roześmiał się zadowolony z tej propozycji. To spotkanie okazało się trudniejsze, niż

sobie wyobrażał. Byli jak dwoje obcych ludzi, usiłujących zbliżyć się do siebie.

– Czy dlatego właśnie Brytyjczycy sięgają po herbatę w kłopotliwych sytuacjach? –

Zapytał, idąc za nią korytarzem.

– Nie wiem, ale to całkiem możliwe.

Trzy godziny później był w drodze do biura Sida. Zabawne, jak szybko może minąć czas.

April miała rację. Wyolbrzymiał rozczarowania i przeżycia z dzieciństwa. Nie od razu

doszedł do takiego wniosku.

Po raz pierwszy w swym dorosłym życiu zainteresował się jej życiem i aktorską karierą,

tym, co robiła, kiedy się urodził. Pytał o jej stosunki z ojcem. A ona opowiadała nad podziw

chemie.

Rozmawiali o nieporozumieniach, które narosły między nimi po śmierci ojca. Wyglądało

na to, że każde z nich odebrało tę bolesną stratę jako osobistą krzywdę, a nie jako wspólne

nieszczęście. To był ten moment, kiedy naprawdę ich drogi się rozeszły. Oboje przeżywali

ból w samotności, a przepaść między nimi narastała. W pewnym momencie okazało się, że

nie można jej już było pokonać. Tak było wtedy. Teraz, po upływie lat mogli spróbować

myśleć o sobie bez zwykłego rozgoryczenia.

Zrozumiał teraz wiele. Jako dziecko nie mógł tego pojąć. Ujrzał wiele spraw w innym

świetle. Patrzył przecież na życie oczami dorosłego mężczyzny. Uświadomił sobie, że

związki z mężczyznami dawały jej poczucie wygody i bezpieczeństwa. Nie musiał już

osądzać. Po prostu słuchał i wczuwał się w jej sytuację. I chwilami jej poglądy na życie

przypominały jego postawę. To było zdumiewające.

Jego myśli skierowały się ku April. Dostrzegł podobieństwo między ich związkiem a

stosunkami jego matki z tamtymi mężczyznami. Erica również obawiała się trwałych więzów,

zupełnie tak jak on po nieudanym małżeństwie. Oboje uznali, że zupełnie wystarczy raz

ponieść klęskę. Matka nie zdawała sobie sprawy, że ból towarzyszy miłości. On już to

rozumiał.

Im dłużej słuchał opowieści matki, tym wyraźniej dostrzegał podobieństwa. Zrozumiał,

że kierował się egoizmem. Spodziewał się, że April poświęci dla niego wszystko, podczas

gdy sam rezygnował tylko z tego, z czego chciał zrezygnować. Nic ponadto.

Uzmysłowił sobie, że może utracić April na zawsze, i zrozumiał, że nie wolno mu do tego

dopuścić. Musi ją odzyskać i sprawić, aby uwierzyła, że się zmienił. Jasno uświadomił sobie,

że marzył o tym samym, co ona: o miłości, małżeństwie, dzieciach. Zaczął w duchu modlić

się gwałtownie o jeszcze jedną szansę...

Wjechał do podziemia i oddał kluczyki parkingowemu. Szybkim krokiem wszedł do

wielkiego budynku i windą dotarł do biura Sida. Musi załatwić kilka spraw, zanim będzie

mógł stanąć przed April.

Jace stał w gabinecie Sida, patrząc w zamyśleniu na plakat przedstawiający Charlie

Chaplina, ale zamiast niego widział twarz April w chwili, gdy się jej oświadczał.

Słyszał, że Sid coś mówi, ale nie docierało do niego ani jedno słowo. Dopóki nie padło

imię Sandry.

– Co takiego? – zawołał, odwracając się z groźną miną. Sid przygładził resztki włosów na

czubku głowy.

– Powiedziałem, że w sobotę masz zabrać Sandrę na niewielkie, ale dobrze

rozreklamowane przyjęcie w domu twojego reżysera.

– Nie ma mowy – zasyczał Jace przez zaciśnięte zęby.

– Po pierwsze, od dzisiaj mam urlop. – Ból w piersi stawał się nie do zniesienia. Miał być

razem z April, planował oświadczyć się... Otrząsnął się z tych myśli. – Poza tym,

wytrzymałem wystarczająco długo w towarzystwie tej idiotki. Film jest skończony. Nie chcę

mieć z nią więcej nic wspólnego. Sid uniósł brwi.

– Zdawało mi się, że między wami wszystko się dobrze ułożyło.

– Jestem aktorem, zapomniałeś?

– Więc pogodziłeś się z panną Flynn?

Jace spojrzał po raz kolejny na zdjęcie Chaplina.

– To nie ma nic do rzeczy. Towarzyszyłem Sandrze wszędzie tam, gdzie chciałeś, ale już

spłaciłem swój dług. Teraz wytwórnia jest mi coś winna. Mogę wybrać sobie następny

scenariusz.

– To znaczy?

– „Żegnaj, wiosno”.

Sid nie wydawał się zaskoczony.

– Czy wiesz, że twoja matka chce zagrać rolę siostry?

Jace zamarł na chwilę, potem wzdrygnął się i odpowiedział:

– Erica będzie dobra w tej roli. To nieważne, że jest moją matką. Potrzebuję dobrego

scenariusza i dobrych aktorów. Chcę udowodnić, że umiem zagrać w ambitnym filmie.

Sid gwizdnął cicho przez zęby.

– Wiesz, ty ostatnio nie jesteś sobą. Jace odwrócił się. Brwi miał ściągnięte.

– Co masz na myśli?

– To – zaczął powoli Sid, nie zwracając uwagi na groźne spojrzenie Jace’a – że przez

ostatnie dwa tygodnie trzeba cię było obchodzić wielkim łukiem. Wszyscy mówią, że

straciłeś zupełnie poczucie humoru i umiejętność porozumiewania się z ludźmi. A teraz

okazuje się, że postanowiłeś pogodzić się z matką, chociaż przez całe lata nie zdobyłeś się

wobec niej nawet na uprzejmość. Czy to ci nie wystarczy?

– Posłuchaj, Sid – zaczął Jace ostro, ale agent uniósł wypielęgnowaną dłoń w

uspokajającym geście.

– Powtarzam tylko, co słyszałem, Jace. Nie wściekaj się na mnie. Ale ja też zauważyłem

pewne zmiany i zastanawiałem się, o co chodzi. Jesteś nie tylko moim klientem, lecz również

przyjacielem.

– Przyjaciel nie dawałby posłuchu plotkom.

– Przyjaciel nie tylko powinien słuchać, ale i powtórzyć ci, żebyś wiedział, co ludzie o

tobie mówią, a czego nie mają odwagi powiedzieć ci prosto w oczy.

Jace opadł ciężko na fotel. Poczuł się nagle zupełnie wyczerpany. Ostatnie dwa tygodnie

były zbyt męczące. Sid miał rację. Współpraca z nim w tym okresie musiała być trudna.

Chyba tylko dzięki cierpliwości całej ekipy udało się im skończyć film na czas. Spojrzał na

siebie oczyma innych i nie spodobał mu się wcale ten obraz. Ale to się zmieni...

– Wybacz – rzucił szorstko, chociaż wiedział, że powinien być bardziej miły. Ostatecznie

to nie Sid był winny, tylko on.

Sid odchylił się do tyłu razem z fotelem i patrząc uważnie przez szkła okularów, jakby nie

chciał stracić żadnego ruchu i grymasu na twarzy Jace’a, zapytał:

– Kochasz ją?

Jace spojrzał na niego zdumiony. Sid nigdy nie zadawał mu tak osobistych pytań.

– Tak – przyznał po chwili głośno.

– Czy jej to oznajmiłeś?

– Sto razy.

– To dlaczego się z nią nie ożeniłeś?

Przez chwilę Jace nie odpowiadał. Nigdy przedtem nie spróbował swoich racji ubrać w

słowa. Było to trudne, ale musiał się postarać.

– Daję ci słowo, byłem przekonany, że to ja mam nad nią władzę i że jeśli ona chce

dzielić ze mną życie, to musi przystać na moje warunki. To był rodzaj gry, w której ja byłem

nagrodą i zwycięzcą zarazem. Przecież inne mi ulegały, to dlaczego nie miałaby i ona.

– I zrobiła to – dokończył sucho Sid.

– Tak, ale to nie było to samo. Od dawna chciałem się jej oświadczyć, ale czekałem wciąż

na lepszą okazję, a kiedy wreszcie to zrobiłem, wszystko się skomplikowało.

– Nie padła ci w ramiona?

Jace przypomniał sobie wyraz twarzy April, kiedy usiłowała wyładować swoje emocje,

pływając w basenie. Nienawidziła go, ale jednocześnie pragnęła. Ale wbrew własnemu

narastającemu pożądaniu postanowił odegrać rolę zranionego w swej męskiej dumie i

zostawił ją tam samą. A powinien był wziąć ją na ręce i zanieść do łóżka, gdzie rozumieli się

najlepiej. Mógł ją przekonać, był tego pewien. Zgodziłaby się na wszystko. Ale jak teraz

wytłumaczyć wielkie rozczarowanie, gdy odrzuciła jego propozycję? Zdawał sobie sprawę, że

moment nie był odpowiedni, jednak odmowa wciąż bardzo bolała. Bolała wściekle. Ale nie

mogła usprawiedliwić jego zachowania.

– Nie padła mi w ramiona, ale powinienem się postarać ją przekonać.

– Tylko że nie mogłeś zniżyć się do tego, tak?

– Tak. Chciałem, żeby to ona się poddała. Po raz kolejny. – Spojrzał na przyjaciela. –

Głupie? – spytał ze smutkiem. Znał odpowiedź, zanim jeszcze Sid skinął głową.

– Młodzi i niedoświadczeni popełniają błędy. Dopiero kiedy będziesz w moim wieku,

zrozumiesz, jak należy postępować w takich sytuacjach. – W głosie Sida słychać było nutę

wesołości. Nie był starszy od Jace’a więcej, niż o dziesięć lat.

– To musi być przyjemne patrzeć z wysokości na nas, zwykłych śmiertelników.

Sid znowu przytaknął.

– Na pewno zabawne.

– A co byś powiedział na małą wyprawę do mnie, kilka drinków i niewielką kolację?

Umiem całkiem nieźle upiec kartofle i stek.

– Nie masz nic lepszego do roboty w sobotę? – zapytał Sid. – A poza tym wydawało mi

się, że już nie mieszkasz w swoim domu.

– Czas najwyższy na powrót – odpowiedział spokojnie Jace. – Ukrywałem się w Beverly

Wilshire, ale z tym koniec. Jestem tam równie samotny. Poza tym podjąłem właśnie kilka

decyzji dotyczących mojego życia osobistego. Muszę je uporządkować, ale najpierw

powinienem wymyślić, jak to zrobić.

– A może po prostu powiedzieć „przepraszam”?

– Nie bądź taki dowcipny – zaśmiał się drwiąco Jace. – Lepiej chodź ze mną i

zastanówmy się razem.

Sid westchnął.

– W porządku. Pozwól tylko, że najpierw zadzwonię do studia i powiem im, gdzie

będziesz. Ty być może pracujesz pięć dni w tygodniu, ale oni nie. Nie miałem zamiaru ci tego

mówić, ale właśnie dzisiaj zapadnie decyzja w sprawie produkcji „Żegnaj, wiosno”.

Jace spojrzał zaskoczony.

– Więc już wiedziałeś?

– Oczywiście. Kiedy się z nimi skontaktowałeś, zadzwonili do mnie. Ktoś musi za ciebie

negocjować warunki. Dlaczego nie ja?

To było zupełnie logiczne. Jace siedział przez chwilę w ciszy, czekając, aż ogarnie go

uczucie triumfu, że dostał tę rolę. Ale nic takiego nie nastąpiło. To, co było takie ważne

jeszcze miesiąc temu, teraz wydawało się zwyczajne. Sukces nie cieszył bez April. Musi

koniecznie znaleźć drogę powrotną do Flynn, bo inaczej nic już nie sprawi mu radości.

– Jedziemy – rozkazał Jace wstając z miejsca i idąc do drzwi. – Odwiozę cię potem.

ROZDZIAŁ 9

April zaparkowała samochód i wolno obeszła dom dookoła. Czekał ją smutny rytuał

pożegnania. Coś mijało bezpowrotnie. Stanęła w otwartych drzwiach domu, który należał do

Jace’a. Ręka z kluczami opadła jej bezwładnie. Panowała głucha cisza. Osaczyły ją

wspomnienia. W pamięci odżyły wspólnie spędzone chwile.

Weszła do salonu i oczyma wyobraźni ujrzała siebie i Jace’a, gdy trzymali się w

objęciach i odpoczywali po całym dniu pracy. Tak często kochali się na sofie i na puszystym

dywanie przed kominkiem. Rozmawiali i śmiali się, całowali i pieścili...

Zacisnęła mocniej dłoń z kluczami. Czuła szybkie uderzenia serca.

„Coś ty narobiła... coś ty najlepszego narobiła” – powtarzała w myślach. To wszystko z

jej winy. Odegrała komedię i miała nadzieję, że Jace się na to nabierze. Odrzuciła go, kiedy

chciał spełnić jej największe marzenie. Udawała obrażoną kochankę, podczas gdy on chciał

uczynić z niej żonę. To ona była głupia, nie Jace.

Czy już za późno? Czy Jace przeżył rozstanie równie boleśnie, jak ona? Może i jemu było

przykro. Tylko nie umiał, tak jak ona, głośno tego powiedzieć? Przecież kiedyś już tak się

zdarzyło. Być może takie same powody nie pozwalały mu zrobić pierwszego kroku teraz. Czy

potrafiłaby go przeprosić za nie przemyślane słowa i naprawić wszystko między nimi? Jak ma

to zrobić? Pójść do niego do hotelu? Nie, przecież gdyby go tam nie zastała, albo, co gorsza,

zastała w ramionach innej... Poza tym nie miała najmniejszego pojęcia, gdzie się ukrył!

Oddaliła po raz kolejny myśl, że mógłby zamieszkać u jednej z wielu kobiet, które o tym

marzyły, być może nawet u Sandry Tanner. Nie zrobiłby tego. Raczej wróciłby do domu i tam

dopiero sprowadził nową kochankę. Inne rozwiązanie było nie do przyjęcia.

Może powinna zadzwonić do wytwórni i poprosić go o spotkanie? Ale przecież nie

zniosłaby tego, gdyby jej odmówił. Więc co? Musi spotkać się z nim bez uprzedzenia, żeby

nie zdążył się obwarować w tej swojej twierdzy. Podejdzie go znienacka. Tylko wtedy, kiedy

będzie zaskoczony, wysłucha tego, co ona ma do powiedzenia.

Zadzwonił telefon. Podniosła automatycznie słuchawkę, wciąż pogrążona w

rozmyślaniach.

– Czy jest pan Sullivan? – April rozpoznała głos sekretarki z wytwórni. Serce zabiło jej

mocniej.

– Nie. Czy coś przekazać? – zapytała spokojnie i pewnie. Chyba ona też mogłaby być

aktorką.

– Proszę mu powiedzieć, żeby zadzwonił do biura pana Hargrove – powiedziała szorstko

kobieta.

– Zostawię mu wiadomość, ale nie wiem dokładnie, kiedy wróci.

– Będę wdzięczna. Dzwoniłam do jego agenta. Powiedziano mi, że pan Sullivan przed

chwilą pojechał do domu.

Serce April zabiło z radości. Jace przyjedzie! Zanim zdążyła odłożyć słuchawkę, już

zaczęła gorączkowo planować ich spotkanie.

Zacisnęła powieki i wstrzymała oddech. Żeby tylko chciał wysłuchać, żeby tylko chciał...

Nie wyjdzie stąd teraz. Zaczeka na Jace’a, wyjaśni mu swoje postępowanie i rzuci mu się

do stóp. No... może nie rzuci się, ale na pewno go przeprosi. W końcu to przez nią do ich

związku wkradła się nieszczerość. Jace był zawsze prostolinijny i prawdomówny. Nie posunął

się nigdy do odgrywania przed nią komedii. Może prawie nigdy. A kiedy i on zacznie ją

przepraszać, będzie słodka i wybaczająca. Mógłby przynajmniej przyznać się do błędu, iż

oświadczył się jej w niewłaściwy sposób.

Podekscytowana jak dziecko, pobiegła do sypialni i zaczęła niecierpliwie przeglądać

szafę. W końcu wydobyła starą sztruksową, czerwoną koszulę i uśmiechnęła się do siebie.

Przez chwilę grzebała na oślep w szufladzie i wyciągnęła z niej nożyczki. Odetchnęła z

ulgą. Rozłożyła wszystko na dywanie, i zmierzyła coś starannie. Następnie złożyła materiał

na pół i zaczęła ciąć. Wycięła wielkie serce.

Uniosła swe dzieło do góry i mimo woli roześmiała się radośnie. Udało się! Dwa półkola

na górze ledwo zakrywały jej piersi, a ostry czubek na dole sięgał wystarczająco nisko, by

ukryć ciemny trójkąt. Teraz jeszcze klej i srebrny papier, który kupiła w zeszłym roku na

Gwiazdkę.

Znalazła potrzebne jej przybory w kuchennym schowku. Rozłożyła materiał na stole i

napisała klejem „Kocham cię”. Potem posypała mokre miejsca kawałeczkami srebrnego

papieru. Kiedy skończyła, strzepnęła resztki na podłogę i uniosła do góry swoje dzieło.

Srebrny napis wybijał się z czerwonego tła. Jak na tempo, w jakim to zrobiła, efekt był

niezły. Nawet patrząc krytycznie, musiała przyznać, że się udało.

Teraz ciąg dalszy...

April zdążyła wskoczyć pod prysznic i wytrzeć się pospiesznie ręcznikiem, kiedy

usłyszała odgłos silnika samochodu. Rozpoznałaby ten dźwięk wszędzie. Jace zajechał na

podjazd przed domem. Błyskawicznie upudrowała się, rzuciła okiem na swoje odbicie w

lustrze i chwyciła czerwony kawałek materiału leżący na łóżku.

Jej plan był prosty. Chciała przywitać Jace’a w drzwiach. Musiała się. naprawdę śpieszyć,

żeby zdążyć na czas.

Przebiegła jak na skrzydłach przez hol, tupiąc bosymi stopami. Nabrała głęboko

powietrza, stanęła bez ruchu w oczekiwaniu. Uśmiechnęła się promiennie, wyobrażając sobie

jego zaskoczenie. Modliła się tylko, żeby nie ujrzeć na jego twarzy niezadowolenia.

I nagle usłyszała pod drzwiami dwa głosy. Radość zmieniła się w przerażenie. Poczuła

ciężar w nogach i pustkę w głowie. Dwie osoby! I co teraz?! Rozejrzała się w popłochu wokół

siebie, szukając bezskutecznie czegoś za czym mogłaby się skryć. Klucz zachrobotał w

zamku, klamka poruszyła się. Ktoś powoli otworzył drzwi...

Jace jechał przez całą drogę jak wariat. Sam nie wiedział dlaczego. Być może musiał

wyładować nadmiar energii, której przypływ odczuł po podjęciu decyzji. Zwolnił, kiedy

dostrzegł poszarzałą twarz Sida. Wyglądał, jakby się modlił lub sporządzał w myślach

testament.

Jace bał się przekonać na własne oczy, czy April zabrała już swoje rzeczy. Musiał mieć

pewność, ale w głębi serca gorąco pragnął, aby prawda okazała się inna. Właściwie wolał tę

niepewność. Naprawdę obawiał się widoku pustego domu. W obecności Sida nie będzie mógł

zacząć od razu szukać śladów jej bytności, ale za to będzie się musiał kontrolować i nie okaże

słabości w obecności drugiego mężczyzny. Sid gwarantował, że uda mu się zachować spokój.

Przynajmniej na początku.

Co będzie, jeśli się przekonasz, że się wyprowadziła, a Sid też sobie pójdzie? – zadawał

sobie kilkakrotnie to pytanie. Odpowiedź była prosta. Choćby miał przewrócić do góry

nogami całe miasto, znajdzie ją, przerzuci przez ramię, zabierze do Oregonu i tam, w ukrytym

wśród gór domu, będzie się z nią kochał tak długo, aż zgodzi się wyjść za niego za mąż!

Obserwował ją i wiedział, że zatrzymała się u Sama. Zorientował się, że Sam umawiał się

na randki wieczorami. Gdyby zostawał z nią w domu, Jace rozprawiłby się z nim bezlitośnie.

Jak długo spotykał się z innymi kobietami, April była bezpieczna. Wierzyła, że Sam żywił do

niej przyjacielskie uczucia, ale Jace mógłby się założyć o swoje następne honorarium, że

sytuacja zmieniłaby się, gdyby Sam widział dla siebie najmniejszą szansę.

Było dopiero popołudnie, więc nie paliły się żadne światła. Jace był z tego nawet

zadowolony, bo nie chciał ujrzeć pustego i ciemnego domu. Wjechał z dużą szybkością na

podjazd, przez chwilę zapominając o siedzącym obok Sidzie. Przed domem nie spostrzegł

samochodu. Do licha! A czego się spodziewał? Flynn stojącej w drzwiach z powitalnym

drinkiem i uśmiechem na ustach? Oto, co wyniknęło z jego zadufania! Stracił April! Poczuł

wściekłość na samego siebie.

– Czy masz zamiar być w takim nastroju przez resztę wieczoru? – spytał Sid, gdy szli do

wejściowych drzwi.

Jace mruknął coś pod nosem i uśmiechnął się zażenowany.

– Przepraszam. Rozmyślałem, jak ją tu z powrotem zwabić.

– Na pewno dojdziesz do ciekawych wniosków – odpowiedział ironicznie Sid. –

Zadałbym sobie raczej pytanie, czy ta pani w ogóle chce być z tobą.

– Nie wiem, ale nie sądzę, czy dam jej czas do namysłu. Będzie moja, nawet jeśli będę

musiał ją związać! – ostatnie słowa wymówił otwierając drzwi wejściowe. Odsunął się,

przepuszczając Sida przed sobą.

– To powinno być interesujące. Nigdy jeszcze nie widziałem cię walczącego o kobietę.

Ona cię naprawdę powaliła na kolana.

Jace uśmiechnął się chyba po raz pierwszy tego popołudnia.

– Obiecuję, że postaram się być lepszym towarzyszem dziś wieczór. Mam już plan

działania, więc mogę się skoncentrować na pełnieniu honorów domu – przyrzekł. – Poza tym

nie mogę stracić przyjaźni mojego agenta. – Wyciągnął rękę po płaszcz Sida. – Pozwól, że to

wezmę.

Podszedł do szary i otworzył drzwi, sięgając po omacku po wieszak. Jego ręka natrafiła

na coś ciepłego i miękkiego. Zrozumiał, że trzyma dłoń na okrągłej, kobiecej piersi, zanim

jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności i rozpoznały właścicielkę.

– Cześć – szepnęła cicho i nieśmiało April. Jej twarz była równie purpurowa, jak ledwie

okrywający ją materiał.

– April? – wyjąkał Jace.

– Dobry wieczór, panno Flynn – powiedział bardzo uprzejmie z kamienną twarzą Sid.

Wyciągnął do niej rękę. – Nie wiem, czy mnie pani pamięta. Spotkaliśmy się już kiedyś, co

prawda w nieco innych... okolicznościach. Jestem agentem Jace’a.

April nie mogła uścisnąć wysuniętej ku niej dłoni, ponieważ musiała przytrzymywać swój

skąpy oryginalny strój. Przyciskając brzeg materiału, nachyliła się nieco do przodu, ukazując

podniecające zagłębienie i przywitała się z Sidem.

– Pamiętam. Miło pana znowu widzieć. – Nieśmiało rzuciła okiem na Jace’a. Jego twarz

wyrażała kompletne zaskoczenie. – Założę się, że się zastanawiacie, co ja tu robię... – Brwi

Jace’a zaczęły się groźnie ściągać. Gdy odważyła się znowu na niego spojrzeć, przypominały

jedną czarną kreskę. Spojrzała szybko w bok i zauważyła pełen zachwytu wzrok Sida.

Zaczerwieniła się jeszcze bardziej i cofnęła się, usiłując bezskutecznie skryć się w głębi szafy.

– Jestem bardzo ciekaw pani wyjaśnień, ale czy nie byłoby łatwiej rozmawiać, gdyby

wyszła pani z szafy? Obiecuję, że nie będę się zachowywać nieprzyzwoicie – zażartował Sid,

który już otrząsnął się z zaskoczenia i najwyraźniej świetnie się bawił. Zanosiło się na bardzo

udany wieczór. Pełen kompletnego zaskoczenia wzrok Jace’a całkowicie to potwierdzał.

– Włóż na siebie ten płaszcz – odezwał się wreszcie Jace. Sięgnął za jej plecy i wyciągnął

swój stary trencz w kolorze khaki. Rzucił go prawie i zatrzasnął przed jej nosem drzwi szafy.

Sid nie mógł już dłużej powstrzymać ogarniającej go wesołości. Zaczął się śmiać do

rozpuku. Stał wciąż w tym samym miejscu i łzy ciekły mu po policzkach. Im bardziej się

śmiał, tym większe rozdrażnienie ogarniało Jace’a. Śmiech Sida był głęboki i głośny.

– Czy nie byłbyś tak dobry i nie zaczekałbyś w salonie, dopóki nie wyjaśnię paru spraw?

– Jace nerwowo przeczesał palcami włosy, wpatrując się w zamknięte drzwi i wyobrażając

sobie, co April za nimi robi.

– Co wyjaśnisz? – spytał niewinnie Sid, ale oczy połyskiwały mu radośnie.

– Jeśli natychmiast nie przestaniesz się śmiać, to wyprowadzę cię stąd za uszy. – Jace stał

pomiędzy Sidem a szafą. Pilnował do niej dostępu jak brytan i jednocześnie bronił się przed

nieodpartą chęcią, żeby samemu do niej zajrzeć. – Nalej sobie drinka i uspokój się – polecił

Sidowi, cały czas trzymając rękę na klamce.

Przez chwilę obaj nasłuchiwali odgłosów dochodzących zza drzwi szafy. April

najwyraźniej próbowała włożyć płaszcz.

Sid otarł łzy z policzków i niechętnie zrobił kilka kroków w głąb holu.

– W porządku. Ale chciałem ci tylko przypomnieć, że dziesięć minut temu zastanawiałeś

się, jak ją tutaj zwabić. Powiedziałbym, że trudno sobie wyobrazić lepszy moment. Nie

naburmuszaj się tak, Jace. Możesz tego potem żałować.

Jace policzył cicho do dziesięciu i powoli otworzył drzwi szafy. Spodziewał się, że

wysunie się zaraz z niej ręka, by wymierzyć mu policzek lub po prostu go odepchnąć. Nie

zdziwiłby się też, gdyby szafa okazała się pusta, a całe wydarzenie tworem jego wyobraźni.

April stała w smudze światła. Owinęła się za dużym o kilka numerów płaszczem. Ciemne

włosy opadały jej wdzięcznie na czoło. Twarz miała zarumienioną z przejęcia, a w oczach

lśniły łzy. Jednak głowę trzymała dumnie uniesioną z brodą zdecydowanie wysuniętą do

przodu.

– Zrobiłam ci przykrą niespodziankę – przyznała. – Przepraszam. Nie wiedziałam, że

wrócisz do domu w towarzystwie. Gdybyś się przesunął, to mogłabym się ubrać i wyjść.

Jace przez cały czas przytrzymywał ręką drzwi, nie pozwalając jej się ruszyć.

– Poczekaj chwilę. Co ty tu właściwie robiłaś? – spytał cicho. Wydawał się naprawdę zły.

– Nie jestem pewna... – wszeptała rwącym się głosem. – To był głupi, zwariowany

pomysł. Myślałam, że jest, dobry, ale się nie udało. Wszystko, czego się dotykam, rozsypuje

się.

– Tylko co ty chciałaś właściwie zrobić? – zapytał niemal obojętnie, ale nie udało mu się

ukryć napięcia.

– Pozwól mi wyjść, bardzo cię proszę. Zadzwonię jutro i wszystko ci wytłumaczę, jeśli

uznasz, że warto o tym mówić. Ale teraz... – zawiesiła na chwilę głos i nabrała głęboko

powietrza. W jej oczach było błaganie. – Teraz chcę po prostu stąd wyjść.

– Najpierw odpowiedz na moje pytanie. Co tu robiłaś?

– W porządku! Chciałam cię zaskoczyć i zmusić do wysłuchania moich racji. No, ale

zamiast tego przekonałam się, że miałeś rację. Nie powinniśmy być razem. Tobie jest

potrzebna przestrzeń, a ja... ja... – głos jej się załamał. Nie czekając już, aż jej ustąpi miejsca,

przecisnęła się szybko pod jego ramieniem i pobiegła korytarzem do sypialni.

Zamknęła drzwi i przekręciła klucz w zamku. Jeśli zechce, wyłamie go z łatwością, ale

przynajmniej będzie wiedział, że ona naprawdę pragnie samotności. Zrobiła już raz z siebie

idiotkę i to zupełnie wystarczy. Mogłaby jeszcze bardziej zranić i siebie, i jego.

Ubrała się szybko w dżinsy i jedwabną niebiesko-bordową bluzkę w pasy. Kiedy

pospiesznie przyczesywała włosy szczotką, usłyszała przytłumiony odgłos odjeżdżającego

samochodu. To nie był samochód Jace’a. Pomyślała, że Jace nie odmówi sobie satysfakcji

napawania się jej nieszczęściem, pewnie sprawi mu to nawet przyjemność. Uznała jednak, że

sobie na to nie zasłużyła.

Wrzuciła trochę swoich ubrań do pustej walizki i kilku pudeł, które przywiozła i ustawiła

bagaż koło drzwi. Reszta rzeczy będzie musiała tu jeszcze zostać. Im szybciej stąd teraz

wyjedzie, tym lepiej.

Kwadrans później była już gotowa. Przez minutę chyba walczyła ze sobą i przykładała

ucho do drzwi. Jak mogła być tak niemądra! Gdyby teraz zobaczył ją któryś z jej klientów,

stałaby się pośmiewiskiem dla całego miasta.

A Jace? Jace był na nią – wściekły i nie miała o to do niego żalu. Zachowała się tak jak

uczyniłyby to inne kobiety, które usiłowały wkraść się w jego łaski i gotowe były w tym celu

padać przed nim na kolana. Zrobiła największy błąd, jaki tylko mogła sobie wyobrazić:

pozwoliła, by nie tylko złamał jej serce, ale i pozbawił dumy.

Wyprostowała się. Jeśli udałoby się jej teraz wyjść, zachowując odrobinę godności,

potem będzie mogła się rozkleić.

Spoconymi rękoma otworzyła drzwi i wyjrzała na korytarz. Była gotowa stawić czoło

Jace’owi i jego agentowi. Ale zobaczyła tylko Jace’a.

Siedział na krześle, które najwyraźniej przyniósł z jadalni i trzymał przed sobą

materiałowe serce, które zrobiła w takim pośpiechu. Zamarła ze zdziwienia.

Ubranie Jace’a leżało starannie złożone koło drzwi. Jace był zupełnie nagi. Zerknął w jej

stronę, a potem znowu spuścił wzrok na serce. Wpatrywał się w ten skrawek materiału, jakby

odczytując z niego tajemne informacje. Nagle jego piwne oczy błysnęły w jej stronę. Stała

bez ruchu.

– Naprawdę? Naprawdę tak jest?

– Jasne – wzruszyła ramionami, jakby jej to w ogóle nie obchodziło. – Zawsze zostawiam

purpurowe serca i listy, kiedy zrywam z mężczyznami. To bardzo ułatwia sytuację. Udał, że

nie zrozumiał drwiny. Jego spojrzenie przewiercało ją na wylot.

– Dlaczego odrzuciłaś moje oświadczyny? Nie wierzyłaś, że mówię poważnie?

Nie odpowiedziała od razu. Myślała o tym, że kłamstwa nie zaprowadziły jej daleko.

Nadszedł czas prawdy.

– Zawsze chciałam wyjść za ciebie za mąż. Odkąd się poznaliśmy. Ale ty byłeś temu

przeciwny.

– Nie oświadczyłbym się, gdybym rzeczywiście tego nie chciał, Flynn. Obiecywałbym ci

tylko i zwodził cię, ale nie poprosił o rękę. Od kilku miesięcy planowałem, że to zrobię, ale

czekałem na odpowiedni moment. – Zawahał się przez chwilę. Zaraz zaczął znowu mówić

cichym, nabrzmiałym od emocji głosem. – Wyobrażałem sobie, że popijając szampana

będziemy siedzieli przed potrzaskującym na kominku ogniem w naszym domku w Oregonie.

Tak często o tym myślałem, że chwilami zapominałem, że to jeszcze się nie stało i że jeszcze

nie powiedziałaś „tak”. Wszystko miałem zaplanowane... I zepsułem to, mówiąc nie to, co

trzeba i nie wtedy, kiedy trzeba. – Widziała, że jest szczery. Serce zaczęło jej uderzać

szybciej. Bała się dać upust radości, ale zalała ją fala nadziei. – Chciałem ci powiedzieć, jak

bardzo cię kocham, ile dla mnie znaczysz i że tak będzie zawsze.

– Naprawdę? – zapytała, obawiając się przedwcześnie uwierzyć w jego słowa.

Jace wstał, odkładając sztruksowe serce na krzesło. Zrobił dwa kroki w jej stronę. Jego

nagość wcale jej nie ośmielała. Przeciwnie, wydawało się jej, że jest jeszcze większą barierą.

Był zbyt piękny, zbyt męski.

– Och, Flynn – powiedział z goryczą. – Wmówiłem sobie, że byłem zawsze szczery w

stosunku do kobiet. Ale się oszukiwałem. Grałem przed tobą i przed sobą. Najzabawniejsze

jest to, że do niedawna nie miałem o tym pojęcia. Utrata ciebie była wstrząsem, ale pozwoliła

mi lepiej przyjrzeć się sobie. – Dotknął dłonią jej biodra. Dzieliło ich zaledwie kilka

centymetrów i czuła już gorąco jego ciała. – Chciałem, żebyś mi się poddała, żebyś wiedziała,

kto tu jest panem. – Roześmiał się ze swojego żartu. – Dobry dowcip, prawda? Ty i tak

chodziłaś własnymi drogami.

– Aha – przyznała, a jej oczy rozbłysły. – Kiedy?

Wzruszył ramionami z uśmiechem.

– Zawsze. Za każdym razem, kiedy usiłowałem odgrywać przy tobie ważniaka,

zamieniałaś się w prawnika i moje zamiary spalały na panewce. Po trzech miesiącach naszej

znajomości wiedziałem, że nigdy nie będę chciał nikogo innego, tylko ciebie. Każdego dnia

wracałem do domu i myślałem jedynie o tym, że za chwilę będę w twoich ramionach.

Dawałaś mi poczucie bezpieczeństwa, odpoczywałem przy tobie. Stałaś się niezastąpiona.

Zmieniłem się w domatora, podczas gdy cały czas uważałem się za playboya. Ale

najważniejsze było to, że miałem ciebie.

Twarz April opromienił uśmiech.

– Tyle czasu zajęło ci dojście do takich wniosków? A ja się tak starałam, żebyś to

zrozumiał – powiedziała unosząc dłoń i dotykając delikatnie jego włosów. Zsunęła rękę na

jego szyję i objęła ją mocno.

– Więc to właśnie chciałaś osiągnąć, kiedy ufarbowałaś całą moją bieliznę na różowo? –

zażartował, a April mimo woli zarumieniła się. Roześmiał się i objął ją mocniej. – Byłem tak

zajęty odgrywaniem roli idealnego kochanka, że zupełnie zapomniałem, iż ty też możesz mieć

jakieś pragnienia i potrzeby. Zamierzałem cię w ten sposób osaczyć, a potem oświadczyć ci

się. I spodziewałem się, że będziesz zachwycona. – Uśmiech zniknął z jego twarzy. –

Okropnie mnie wystraszyłaś. Nie wiedziałem, co robić, kiedy zniknęłaś z mojego życia. Nie

rób tego więcej, April. Nie wiem, czy zniósłbym to.

Pochylił się nad nią, początkowo niepewnie, jednak kiedy wyczuł jej aprobatę, ośmielił

się. Jego dłonie zacisnęły się mocniej na jej biodrach. Przysunął ją do siebie blisko, tak że

czuła jego narastające pożądanie. Sprawiało jej to niewypowiedzianą przyjemność.

Wymyślała podstępy i skomplikowane podchody, a nigdy nie wpadła na pomysł, by

powiedzieć mu prawdę! Powinna była dać mu wprost do zrozumienia, że marzy o ślubie.

Przeszła zupełnie niepotrzebnie przez to wszystko...

April odsunęła się trochę od Jace’a. Chciała mu opowiedzieć całą historię, ale rzut oka na

jego twarz wystarczył, żeby zrozumiała, iż nie miałoby to dla niego żadnego znaczenia.

Pragnął jej i tylko to się liczyło.

– Jutro wyjeżdżamy. Dzisiaj zostaniemy tutaj – zamruczał przy jej uchu. Spojrzał jej w

oczy. Było jasne, o czym myśli. – Jedno z nas jest zdecydowanie za grubo ubrane. Może

przebrałabyś się w coś wygodniejszego? Na przykład w purpurowe serce? Moglibyśmy

odegrać tę scenę kilka razy, dokładnie tak, jak chciałaś na początku. Zgoda?

– Zgoda – odpowiedziała. – Tylko gdzie jest Sid? Nie sądzisz, że jesteśmy mu winni

kolację? W końcu po to tu chyba przyjechał, prawda?

Jace pokręcił głową.

– Wziął twój samochód i wrócił do biura. Odbierzemy go po ślubie. – Nagle uśmiechnął

się i spojrzał na siebie. – Trochę niezręcznie być jedyną rozebraną osobą. Nie sądziłaś chyba,

że rozebrałbym się, gdy on wciąż tu jeszcze był, prawda?

Zachichotała.

– Mam nadzieję! Tylko ja mogę cię oglądać w takim... stroju! Nigdy o tym nie

zapominaj!

– Cieszę się, że się zgadzamy. No to teraz się rozbieraj. April uniosła brwi, ale jej oczy

nie przestawały błyszczeć radośnie.

– Znowu wydajesz rozkazy?

– Tak – odpowiedział bez zastanowienia. – Nie dlatego, żebym wierzył, że ich

posłuchasz, o nie. Po prostu nie mogę stracić wprawy, żebym w razie czego umiał dać kosza

jakiejś narzucającej się mi aktoreczce.

– Na przykład kategorycznie zabronić wplątywania cię w jakieś pseudoromanse dla

reklamy?

– Tak jest. – Objął ją, przycisnął do siebie i zaczął prowadzić ją z powrotem do sypialni.

Idąc mruczał, fałszując jakąś melodię.

April zaśmiała się cicho.

– Całe szczęście, że nie grasz w filmach muzycznych. Umarlibyśmy z głodu.

Położył ją na łóżku i zaczął powoli rozpinać jej spodnie, przez cały czas przyglądając się

uważnie.

– Nigdy nie drwij z mężczyzny, kiedy nie ma na sobie spodni. Mogą z tego wyniknąć

poważne kłopoty.

– Nie mam nic przeciwko takim kłopotom.

Położył się obok niej, objął ramieniem, a drugą wolną ręką zaczął rozpinać guziki bluzki.

Jego dłonie rozkoszowały się dotykiem jej gładkiej skóry, a w oczach był taki zachwyt, jakby

rozpakował właśnie upragniony prezent.

– Jace?

– Mmm?

– Zapomniałam. Dzwonili z wytwórni. Proszą o telefon.

– To musi być w związku z filmem, który chcę teraz nakręcić – powiedział, pochłonięty

całkowicie jej piersiami.

– Którym? – April wstrzymała oddech, ale nie potrafiłaby odpowiedzieć, czy z

ciekawości, o jaki film chodzi, czy pod wpływem jego pieszczot.

– „Żegnaj, wiosno” – mruknął. Pochylił się i zaczął smakować jej sutki. Były delikatne i

pachniały słodko. Twardniały rozkosznie w jego wargach. No i ten smak. Smak April Flynn.

Zamarła.

– Czy wiesz, że twoja matka chce grać w tym filmie główną rolę kobiecą? – zapytała

cicho, spodziewając się jego gwałtownej reakcji.

– Uhum – odpowiedział, przenosząc całą uwagę na drugi ciemny pagórek. – A teraz bądź

cicho i pozwól mi się kochać.

– Tak jest – szepnęła przy jego uchu i zaczęła je delikatnie ssać. Objęła go ciasno

ramionami i westchnęła zadowolona.

– Czas najwyższy, żebyś się nauczyła, gdzie jest twoje miejsce, moja pani. – Gos miał

zachrypnięty, czuła drżenie jego ciała.

– A więc? Z pewnością nie w twoim łóżku, ty męski szowinisto.

– Nie. Przy moim boku. Na zawsze, April prawie Sullivan. – Głos miał nabrzmiały

uczuciem, oczy szukały w jej spojrzeniu odpowiedzi i znalazły ją. – I jeszcze jedno, April.

Nie miałem innej kobiety, odkąd cię poznałem. Nawet się nie całowałem. Nigdy – powiedział

uroczyście, jakby składał przysięgę.

– Wiem – szepnęła i to była prawda. Ale mimo tej pewności będzie patrzeć ponad jego

ramieniem, czy gdzieś nie czai się niebezpieczeństwo, w każdej chwili gotowa go ochraniać i

walczyć o niego.

Ich usta zetknęły się, ale ona wciąż jeszcze głowę miała zaprzątniętą myślami.

– Jeszcze jedno – zaczęła bez tchu, podczas gdy jego dłonie badały miękkie zakamarki jej

ciała, które znał tak dobrze. – Zadzwonisz do matki i powiesz jej, że bierzemy ślub? Zanim to

się dostanie do gazet, dobrze?

Jace uniósł głowę i spojrzał na nią z miłością.

– Jeśli to ma dla ciebie znaczenie. Ale tylko z tego powodu – powiedział cicho i

pocałował czubek jej nosa. – Zadzwonię do niej, a potem każę oprawić to serce i powieszę je

w naszej sypialni. Będzie nam przypominało, co mamy. Kocham cię, April. Całym sercem. –

I pokrył jej usta namiętnymi pocałunkami. Poczuła wzbierającą w niej obietnicę rozkoszy.

April zamknęła oczy i gorąco oddawała mu pocałunki. Kiedyś, wiele lat później będzie

wspominać, jak usiłowała go przekonać, by się jej oświadczył. Jednak teraz Jace nie powinien

być taki pewny siebie i jej uczuć. W końcu mają zamiar spędzić ze sobą następne czterdzieści

czy pięćdziesiąt lat...