Zenon Kosidowski

ZASTYGŁEM NAD OTCHŁANIĄ

astygłem nad otchłanią mrocznych snów,
Które się jękiem walą w rozbolałe dale;

A łuna kąsa moje ciche życie;
Staczam w przepaście rubinowe łzy,
By się rozprysły o milczenia złom.
Gwiazdy przytulam,
Jasne gwiazdy,
A one rozpadają się w mych drżących snach.
O wichry rozszalałe,
Tulcie mnie,
By zamarł we mnie skwarny krzyk,
Bo oto włóczy się po nieboskłonach
I z przykucnięcia wdrąża we mnie śmiech.
O jęki, jęki —
Tłuczcie się po głazach!
Niech palą się wszechdale,
Niech płaczą cisze,
Niech w gruzy wali się pragnienia tum!
Okolon jestem kryształowym murem,
Z poza którego prężę wzrok
I mych pożądań trądem bryzgam
Nieświadome dale.
Chylę me skronie przed zdrętwiałym szlochem,
Bo — oto z szumem kurtyna zapada…

Z

Zenon Kosidowski

SAMOTNOŚĆ

łote kwiaty samotności,
Tysiąc słońc krzyżuje swe promienie,

Morza łamią fale o me sny.
Cisza —

Płaczów modły drgają w nieświadome horyzonty.
O litości!

Mroczna czeluść Boga wziera się zamilkłem okiem
W błogość mej zadumy.
Milion dzwonów krzyczy modły w szarej mgle.

O litości!
Gdzie ja kroczę!

Błogość trwa milczeniem w snach!

Diadem roziskrzonych gwiazd

W nieskończoną przepaść się potoczył.

W wieczory złote chylę, czoło.

Z wszechbytu piersi wydarłem drgające serce

I wtulam je w miłości w siebie.
Wzroku stal wpierając w nieboskłony.

Z