Różnice w Mniejszym Rytuale Pentagramu

Rytuały pentagramu są najbardziej rozpoznawalnymi praktykami współczesnej
magii zachodniej. Powstałe jako jedne z głównych praktyk w systemie Golden
Dawn w latach ’80 IXX w., okazały się jednak na tyle skuteczne, że Crowley
zaadoptował je na potrzeby własnego systemu, robiąc je jedną z podstawowych
praktyk w A.’.A.’.. Zarówno popularność systemu Golden Dawn jak i Thelemy
sprawiła, że w latach ’80 XX w. zainteresowały się nimi także grupy praktykujące
inne systemy, z praktykami magii chaosu włącznie. Można by rzecz, że w taki
mniej więcej sposób powstały 2 najbardziej wyraźne rytuały oparte na rytuale
pentagramu:

- rytuały pentagramu nawiązujące bezpośrednio do tradycji Golden Dawn,
- gnostyczne pentagramy praktykowane w nurcie magii chaosu – odarte z judeo-
chrześcijańskiej symboliki.

Pragnę zwrócić uwagę na fakt, że w tym miejscu piszę o grupach rytuałów, a nie
o jednym konkretnym, mimo że w wypadku GD oraz Thelemy mamy dokładnie
spisany oryginał w takiej formie w jakiej powinien być praktykowany
(odpowiednio w First Knowledge Lecture i Liber O). O, ile w wypadku Thelemy
możemy mówić o dosyć wiernym trzymaniu się zapisów, to w wypadku systemu
GD mamy pewien wolny styl.
Z czego ten wolny styl wynika? W pewnej mierze powodem jest to, że Hermetic
Order of the Golden Dawn zwyczajnie się rozpadł i powstało kilka różnych grup,
które zaczęły niezależnie od siebie pracować w tym systemie, z czasem go trochę
modyfikując. Drugą istotną przyczyną może być fakt upublicznienia przez
Israel’a Regardie’go wewnętrznych materiałów oryginalnego HOGD. Jednym z
powodów jakimi kierował się Regardie była chęć przedstawieniu światu
oryginalnego systemu, który został zmodyfikowany przez aktualne grupy.
Problem w tym, że wewnętrzne materiały w formie pisemnej nie były wszystkim
co przekazywano adeptom podczas nauki. Część informacji była przekazywana
uczniowi ustnie przez nauczyciela. Nie inaczej było w wypadku opisu rytuałów
przekazywanych adeptowi.
Patrząc po ich opisach – są one bardzo ‚suche’ co mogło doprowadzić do
powstania ich rozszerzonych opisów nie do końca idealnie odzwierciedlających
oryginalny ustny przekaz. Wydaje się, więc, że informacji trzeba szukać jak
najbliżej źródła – ale i Chic Cicero (uczeń Regardie’go) w swojej „Self-Initiation
Into the Golden Dawn Tradition” zamieścił lekko zmodyfikowaną wersję
Kabalistycznego Krzyża.
Jakby jednak nie patrzeć, modyfikacje rytuałów na potrzeby praktyk małych
zamkniętych grup nie bardzo trafiły dzisiaj do internetu – wszak były to
materiały wewnętrzne. Dzisiaj w internecie, natomiast można się natknąć na

inną falę modyfikacji – powstałych przez osoby, które nie do końca chciały
wchodzić w cały system GD, jednak uznały, że sam podstawowy rytuał tego
systemu – Mniejszy Rytuał Pentagramu (Lesser Ritual of the Pentagram – LRP)
będzie dosyć dobrym rytuałem do przekazywania początkującym osobom,
niezależnie czy interesuje ich system GD, czy też nie. Z tego też względu w sieci
można się natknąć na naprawdę mocno rozbudowane wersje tego rytuału –
zazwyczaj tylko w wersji odpędzającej.

Jako, że artykuł ten chcę poświęcić różnicom istniejącym w sieci LRP, zacznijmy,
więc od spojrzenia na oryginalny rytuał pochodzący z „First Knowledge Lecture”
– materiału, z którym miał się zaznajomić i praktykować każdy Neofita przez
pierwsze pół roku pracy w systemie GD:

Take a steel dagger in the right hand. Face East.

Touch thy forehead and say ATEH (thou art)
Touch thy breast and say MALKUTH (the Kingdom)
Touch thy right shoulder and say VE-GEBURAH (and the Power)
Touch thy left shoulder and say VE-GEDULAH (and the Glory)
Clasp thy hands before thee and say LE-OLAM (for ever)
Dagger between fingers, point up and say AMEN.

Make in the Air toward the East the invoking PENTAGRAM as shown, and,
bringing the point of the dagger to the centre of the Pentagram, vibrate the deity
name -YOD HE VAU HE-imagining that your voice catries forward to the East of
the Universe.
Holding the dagger out before you, go to the South, make the Pentagram and
vibrate similarly the deity name-ADONAI.
Go to the West, make the Pentagram and vibrate EHEIEH.
Go to the North, make the Pentagram and vibrate AGLA.

Return to the East and complete your circle by bringing the dagger
point to the centre of the first Pentagram.

Stand with arms outstretched in the form of a cross and say:
BEFORE ME RAPHAEL
BEHINDME GABRIEL
AT MY RIGHT HAND MICHAEL
AT MY LEFT HAND AURIEL
BEFORE ME FLAMES THE PENTAGRAM
BEHIND ME SHINES THE SIX-RAYED STAR
Again make the Qabalistic Cross as directed above, saying ATEH, etc.

For Banishing use the same Ritual, but reversing the direction of the
lines of the Pentagram.

Jak widać opis jest bardzo prosty, ale prostota opisu sprawia, że do końca nie
wiadomo czy i w jaki sposób powinno się wszystko wizualizować. W internecie
można znaleźć dziesiątki różnych wersji zawierających różne dodatkowe
wizualizacje, ich różne kolory czy różniące się wymową boskich imion.
Postaram się opisać te, z którymi stykałem się najczęściej – i przy okazji
skrobnąć kilka słów komentarza.

Jako, że modyfikacji jest wiele – postaram się przedstawić je rozbijając rytuał na
fragmenty.

Struktura LRP wygląda następująco:

1. Kabalistyczny Krzyż
2. Kreślenie kręgu i pentagramów
3. Inwokacja archaniołów i aktywacja kręgu
4. Kabalistyczny Krzyż

Wymowa

LRP poza wykonywaniem określonych gestów i wizualizacji wymaga od
praktykującego także wymowy lub wibrowania określonych boskich imion
właściwie na każdy etapie wykonywania rytuału. Praktycznie w każdym opisie
tego rytuału sposób wymawiania tych imion jest napisany, inaczej. Różnice w
wymowie wzięły się z prostego wytłumaczenia – boskie imiona pochodzą z
hebrajskiego – a mało kto wie jak wymawiać wyrazy w hebrajskim, obcym mu
języku. Ze względu, że hebrajski stosuje zupełnie inny alfabet – nikt bez jego
znajomości nie byłby w stanie przeczytać tych ‚szlaczków’, zwłaszcza że w
hebrajskim nie zapisuje się samogłosek – a, które wciąż się wymawia, mało kto
też wie, że w hebrajskim piszę się z prawej do lewej strony. Innymi słowy trzeba
było czytającemu jakoś napisać jak powinien wymawiać poszczególne imiona.
Jedne opisy, więc zostały napisane w formie zastąpienia hebrajskich liter ich
łacińskimi najbliższymi odpowiednikami, inne przypominają bardziej ich
fonetyczną wymowę. Zwrócić jednak należy uwagę na fakt, że system GD
powstał dla osób anglojęzycznych – i wymowa fonetyczna również. Inny więc
zapis fonetyczny zastosuje Anglik inny Polak a inny Niemiec, jeżeli będzie
chciał zapisać jak wymawiać hebrajskie imię. Nie oznacza to jednak, że do
poprawnego wykonania rytuału musimy znać idealną hebrajską wymowę.
Praktyka magiczna to w dużej mierze operowanie na symbolach i

energiach/aspektach, które te symbole reprezentują. Niezależnie jaką wersję
językową się wybierze – jeżeli będzie się wiedziało co dany symbol reprezentuje
– efekty zawsze będą takie same.

Przejdźmy więc do faktycznej budowy rytuału.

Kabalistyczny Krzyż

W oryginale Malkuth mamy umieszczone na piersi. Takie rozmieszczenie
sprawia, że każde ramię krzyża ma taką samą długość. Często jednak spotkać
można umiejscowienie Malkuth pod stopami praktykującego. Taką wersję
przedstawia również Cicero. Wersja z dłuższym dolnym ramieniem to analogia
do Drzewa Życia i jego rzutowanie na ciało praktykującego. Malkuth – najniższa
sefira w Rytuale Środkowego Filaru jest umieszczana właśnie pod stopami. Dla
osoby, która pracuje z tym rytuałem (a, więc każdego praktykującego system
GD) na pewno będzie to ciekawe rozwinięcie.

Inną różnicą z jaką się zetknąłem (ale nie u ww. Cicera) jest po zakończeniu
krzyża jego ekspansja stroną każdego ramienia w nieskończoność (wizualizując,
że rozciągają się w nieskończoność umiejscawiając praktykującego w centrum
wszechświata). Pomysł nie jest zły – zwłaszcza patrząc po formule Krzyża.
Rzutujemy na siebie wszechobecność Boga w formie Absolutu, który z wnętrza
nas dociera do każdego zakamarku we wszechświecie. Można, więc pokusić się o
taką jego interpretację i zastosowanie.

Kreślenie kręgu i pentagramów

W wersji oryginalnej kreślimy pentagram, przeszywamy go bronią i aktywujemy
go wibrując odpowiednie boskie imię.

Oficjalne materiały mówią o wizualizacji pentagramu, ale nie wspominają nic o
jego kolorze, w sieci natomiast, można natknąć się na białe, niebieskie lub
czerwone. „First Knowledge Lecture” nie zawiera informacji o kolorze, Regardie
w osobnym miejscu opisuje pentagramy jako „briliant light” co również nie
mówi nic o barwie, Liber O Crowley’a również milczy na ten temat… Po
inwokacji Archaniołów mamy aktywację pentagramów, które zaczynają płonąć –
co może sugerować, że światło jest czerwonej barwy. Cicero, natomiast w swojej
książce pisze o 2 kolorach do wyboru – „flaming blue or brilliant white Light”.
Warto jednak wspomnieć, że LRP nie jest jedyną wersją rytuału wykorzystującą
pentagramy. Jest jeszcze Najwyższy Rytuał Pentagramu (Supreme Ritual of the
Pentagram – SRP), w którym wykorzystywane są elementarne pentagramy i
każdy w zależności do żywiołu ma inny kolor. Biały kolor jest wykorzystywany

przez pentagramy Ducha (Spirit). Pentagramy w LRP, tymczasem wykorzystują
zbalansowaną formę 4 żywiołów i w żaden sposób nie są związane z Duchem –
teoretycznie, więc nie powinny przyjmować jego koloru. Jaki, więc powinien być
ich kolor? Pozostają dwa wyjścia – albo sugerować się Cicerem i wybierać
dowolnie wg własnego upodobania niebieski lub biały albo zdać się jeszcze na
jedną krążącą po sieci informację. Jak wspomniałem na początku – materiały w
HOGD były częściowo przekazywane ustnie – i podobno wg tego ustnego
przekazu pentagramy w LRP powinny być koloru jasno niebieskiego. Na, ile jest
to rzetelna informacja – trudno mi powiedzieć – biorąc jednak pod uwagę
kolorystykę pozostałych pentagramów wydaje się to być sensowne.

Drugą modyfikacją, która dość często występuje jest sposób ‚wypełnienia’
pentagramu. W oryginale kreślimy w powietrzu ‚suchą’ formę pentagramu, a
następnie wypełniamy go (oraz całą ćwiartkę wszechświata) nazwijmy to
‚autorytetem’ poprzez przeszycie jego środka i wibrowanie odpowiedniego
boskiego imienia. Często jednak można się natknąć na opis rytuału, w którym
wibrowanie występuje już na samym starcie kreślenia ramion pentagramu – i
kończy się w momencie jego pełnego zakreślenia. Ja sam osobiście nie
natknąłem się na wytłumaczenie z jakiego powodu wibrowanie zostało
przesunięte na moment kreślenia pentagramu, ale taką modyfikację widziałem
tylko w LRP, warto, więc spojrzeć jak wygląda konstrukcja elementalnych
pentagramów w SRP: najpierw kreśli się pentagram, potem kreśli się w jego
wnętrzu odpowiedni zodiakalny sigil a dopiero potem przeszywa się go wibrując
boskie imię. Nadawanie boskiego autorytetu ma sens dopiero po pełnym
uzupełnieniu pentagramu władającym, nim zodiakiem, wtedy kiedy mamy już
nakreślone pełne aspekty nad, którymi chcemy zapanować – wcześniej po
prostu nie bardzo jest sens.

Inwokacja archaniołów i aktywacja kręgu

Oryginał mówi o przyjmowaniu formy krzyża. Po jej przyjęciu następuje
inwokacja archaniołów.

Widywałem różne opisy archaniołów – tyczy się to zarówno ich wyglądu jak i
broni z jaką się prezentują, na dobrą sprawę nie ma to dużego znaczenia – bo
każdy je odbiera w inny sposób.

Następnie następuje rozbłysk kręgu i pentagramów oraz praktykujący dodaje do
wizualizacji heksagram.

W oryginale wygląda to następująco: „BEFORE ME FLAMES THE PENTAGRAM,
BEHIND ME SHINES THE SIX-RAYED STAR”.

Cicero: „For about me flames the pentagram, and in the column shines the Six-
rayed Star”.

Liber O: „For about me flames the Pentagram, and in the Column stands the six-
rayed Star”.

Zarówno w oryginale jak i pozostałych publikacjach heksagram umieszczany
jest wewnątrz praktykującego (aczkolwiek co do oryginału można by się spierać)
– niektórzy piszą, że ma być mały w sercu, inni, że wielki wielkości
praktykującego. Niezależnie od wielkości, umiejscowienie heksagramu w
praktykującym ma sens ze względu za rzutowanie na niego idealnego
makrokosmosu.
W sieci można się natkną także na rozkładanie rąk i nóg tak aby ciało
przypominało pentagram. Ta forma jednak ściśle związana jest z dalszą częścią
rytuału – umiejscowieniem heksagramu. W tych opisach ciało przyjmowało
formę pentagramu i w momencie aktywacji kręgu był wizualizowany dodatkowy
pentagram w praktykującym, heksagram, natomiast był wizualizowany nad
pentagramami. Wytłumaczeniem tego rozwiązania jest to, że makrokosmos
(heksagram) jest na górze – mikrokosmos (pentagram) na dole – nawiązując
tym samym do słynnego ‚Jako na górze tak i na dole’. Takie rozwiązanie jak
widać również jest dosyć sensowne, chociaż jak dla mnie w mniej wyrazisty
sposób (jeśli w ogóle) przedstawia aspiracje praktykującego do równowagi z
makrokosmosem i w ostateczności zjednoczenia się z, nim.

Jak widać różnic na jakie można się natknąć w tym prostym rytuale jest całkiem
sporo. Niektóre wynikają z rozszerzenia podstawowego rytuału, inne wynikają z
jego nadinterpretacji. Liczę, że każda osoba, która (podobnie jak ja swego czasu)
zwróciła uwagę na te wszystkie różnice – znajdzie w tym artykule odpowiedzi
przynajmniej na część nurtujących ją pytań, natomiast inne oddalone od
systemu GD osoby – skłoni do analizy wykonywanej przez siebie wersji tego
rytuału.

Bibliografia:

1. Israel Regardie: The Complete Golden Dawn System of Magic
2. Chic & Sandra Cicero: Self-Initiation Into the Golden Dawn Tradition: A Complete Curriculum of

Study for Both the Solitary Magician and the Working Magical Group
3. Liber O vel Manus et Sagittae, sub figura VI

ze strony: http://aetherius.pl/roznice-w-opisach-mniejszego-rytualu-pentagramu/