1
)
(
,
0
x
f
y
t
=
=
t)
f(x
y
t
v
−
=
,
W czasie t impuls falowy (fala) poruszaj
ą
cy si
ę
z pr
ę
dko
ś
ci
ą
v przesuwa si
ę
w prawo wzdłu
ż
sznura o odcinek równy vt, bez zmiany kształtu
Fala biegn
ą
c
ą
w kierunku ujemnym osi
x
(w lewo) ma posta
ć
:
t)
f(x
y
v
+
=
Rozchodzenie si
ę
fali w przestrzeni – równanie kinematyczne fali
Je
ś
li na ko
ń
cu sznura (spr
ęż
yny) przyło
ż
ymy
drgania harmoniczne (sinusoidalne), to powstanie
fala sinusoidalna.
fala podłużna
∆
x
fala poprzeczna
∆
y
Dla dowolnej chwili czasu mo
ż
emy zrobi
ć
fotografi
ę
fali i opisa
ć
j
ą
równaniem:
fala poprzeczna:
+
=
+
=
∆
=
π
λϕ
λ
π
ϕ
λ
π
2
2
sin
2
sin
0
0
x
A
x
A
y
y
Umówmy si
ę
,
ż
e zaczynamy mierzy
ć
czas w
chwili t
0
=0 i
ż
e
ϕ
0
odpowiada fazie
pocz
ą
tkowej.
dla t=0
fala podłu
ż
na:
+
=
∆
0
2
sin
ϕ
λ
π
x
A
x
dla t=0
2
(
)
+
−
=
0
2
sin
ϕ
λ
π
t
x
A
y
v
A - amplituda fali
λ
- długo
ść
fali
faza fali
0
2
ϕ
λ
π
+
−
t)
(x
v
0
ϕ
faza pocz
ą
tkowa
... a jak b
ę
dzie wygl
ą
dała fala po czasie t ?
+
=
0
2
sin
ϕ
λ
π
x
A
y
dla t=0
Czas, w którym fala przebiega odległo
ść
równ
ą
λ
nazywamy okresem
T.
v
λ
T
=
w danej chwili t takie samo wychylenie jest w
punktach
x, x +
λ
, x + 2
λ
, itd.,
w danym miejscu x takie samo wychylenie
powtarza si
ę
w chwilach
t, t + T, t + 2T
, itd.
+
−
=
0
2
sin
ϕ
λ
π
T
t
x
A
y
....a tak wygl
ą
da ruch punktu o
ustalonej współrz
ę
dnej w zale
ż
no
ś
ci
od czasu
t
.
- pr
ę
dko
ść
fazowa fali
v
f
T
k
π
π
ω
λ
π
2
2
2
=
=
=
)
sin(
0
ϕ
ω
+
−
=
t
x
k
A
y
k
ω
λf
T
λ
=
=
=
v
liczba falowa
cz
ę
sto
ść
k
ą
towa
Napiszmy równanie kinematyczne fali w nieco innej, prostszej
postaci :
+
−
=
0
2
sin
ϕ
λ
π
T
t
x
A
y
3
Powierzchni
ę
ł
ą
cz
ą
c
ą
punkty, o takiej samej fazie nazywamy powierzchni
ą
falow
ą
. Powierzchnie falowe poruszaj
ą
si
ę
z pr
ę
dko
ś
ci
ą
fazow
ą
. Ze wzgl
ę
du
na kształt powierzchni falowej wyró
ż
niamy fale płaskie i fale kuliste.
fala płaska
fala kulista
Kształt fali
θ
θ
θ
Fd
F
F
F
y
wyp
≅
−
=
1
2
)
(
sin
sin
Wypadkowa siła działaj
ą
ca na kawałek
sznura o długo
ś
ci
dx
:
Równanie falowe dla napr
ęż
onego sznura lub struny
ma
F
y
wyp
=
)
(
Z drugiej strony:
(druga zasada dynamiki)
(*)
2
2
)
(
dt
y
d
dx
F
y
wyp
µ
=
- g
ę
sto
ść
liniowa
dla elementu struny o długo
ś
ci
dx
:
µ
(**)
2
2
dt
y
d
dx
Fd
µ
θ
=
2
2
dt
y
d
F
dx
d
µ
θ
=
Ze wzorów (*) i (**) mamy:
i dalej
dx
dy
≅
θ
Dla małych katów
2
2
2
2
dt
y
d
F
dx
y
d
µ
=
, czyli ostatecznie:
równanie falowe
K
ą
kol 188
4
)
sin(
0
ϕ
ω
+
−
=
t
kx
A
y
Sprawd
ź
my czy równanie kinematyczne fali spełnia równanie falowe
dla struny:
µ
F
=
v
Pr
ę
dko
ść
v
rozchodzenia si
ę
fali jest niezale
ż
na od amplitudy i
cz
ę
stotliwo
ś
ci, dla fal mechanicznych zale
ż
y od spr
ęż
ysto
ś
ci
o
ś
rodka i jego bezwładno
ś
ci.
2
2
2
2
dt
y
d
F
dx
y
d
µ
=
2
2
2
1
v
=
=
ω
µ
k
F
)
sin(
2
2
2
t
kx
Ak
dx
y
d
ω
−
−
=
Wyliczmy pochodne:
)
sin(
2
2
2
t
kx
A
dt
y
d
ω
ω
−
−
=
F
t
kx
A
t
kx
Ak
µ
ω
ω
ω
)
sin(
)
sin(
2
2
−
−
=
−
−
ogólne równanie falowe
Równanie ruchu falowego stosuje si
ę
do wszystkich rodzajów fal spr
ęż
ystych.
2
2
2
2
2
1
dt
y
d
dx
y
d
v
=
µ
F
=
v
Pr
ę
dko
ś
ci fal w ró
ż
nych o
ś
rodkach
1. napr
ęż
ony sznur lub struna
(poprzeczna)
ρ
E
=
v
2. pr
ę
t
(podłu
ż
na)
gdzie:
l
l
E
S
F
∆
=
(E- moduł Younga)
3. fala akustyczna
(podłu
ż
na)
ρ
K
=
v
gdzie:
V
V
K
p
∆
−
=
∆
(K- moduł sci
ś
liwo
ś
ci obj
ę
to
ś
ciowej)
(
)
0
sin
ϕ
ω
+
−
∆
=
∆
t
kx
p
p
m
Fala akustyczna opisuje rozchodzenie si
ę
lokalnej zmiany ci
ś
nienia
gdzie
∆
p
m
jest amplitud
ą
zmian ci
ś
nienia
5
)
sin(
1
t
kx
A
y
ω
+
=
)
sin(
2
t
kx
A
y
ω
−
=
interferencja dwu fal rozchodz
ą
cych si
ę
w przeciwnych kierunkach na przykład
+x
i
-x
Fale stoj
ą
ce
INTERFERENCJA FAL
2
cos
2
sin
2
sin
sin
β
α
β
α
β
α
−
+
=
+
t
x
k
A
y
y
y
ω
cos
sin
2
2
1
=
+
=
Ruch harmoniczny z
amplitud
ą
kx
A
A
sin
2
'
=
t
A
y
ω
cos
'
=
Punkty, które maj
ą
maksymaln
ą
amplitud
ę
nazywamy strzałkami, a te które maj
ą
zerow
ą
amplitud
ę
i nazywane s
ą
w
ę
złami.
Cz
ą
stki o
ś
rodka drgaj
ą
ruchem harmonicznym prostym ale w przeciwie
ń
stwie do fali
biegn
ą
cej, ró
ż
ne punkty o
ś
rodka maj
ą
ró
ż
ne amplitudy drga
ń
zale
ż
ne od ich poło
ż
enia
x
.
Fale stoj
ą
ca dla struny
(pr
ę
ta) zamocowanej na obu ko
ń
cach.
2
n
n
L
λλλλ
=
f
λ
T
λ
=
=
v
µ
F
=
v
µ
F
L
n
L
n
f
n
n
2
2
=
=
=
v
v
λ
Najni
ż
sza cz
ę
sto
ść
cz
ę
sto
ść
podstawowa,
pozostałe
wy
ż
sze harmoniczne (alikwoty)
....)
3
,
2
,
1
(
=
n
pr
ę
t zamocowany
na jednym ko
ń
cu
....)
5
,
3
,
1
(
4
=
=
n
n
L
n
λλλλ
pr
ę
t swobodny
na ko
ń
cach
....)
3
,
2
,
1
(
2
=
=
n
n
L
n
λλλλ
v
L
n
f
n
4
=
v
L
n
f
n
2
=
6
Fale stoj
ą
ce w piszczałce
Barwa dzwi
ę
ku
zale
ż
y od amplitud dla harmonicznych
wy
ż
szego rz
ę
du o cz
ę
stotliwo
ś
ciach
f
n
.
v
L
n
f
n
2
=
v
L
n
f
n
4
=
....)
5
,
3
,
1
(
4
=
=
n
n
L
n
λλλλ
....)
3
,
2
,
1
(
2
=
=
n
n
L
n
λλλλ
drganie wypadkowe
n = 7
n = 5
n = 3
n = 1
t
Wypadkowe drganie (chocia
ż
okresowe)
nie musi by
ć
harmoniczne (nie daje si
ę
opisa
ć
funkcj
ą
sinus lub cosinus).
Dowolne drganie okresowe o okresie T mo
ż
emy przedstawi
ć
jako
kombinacj
ę
liniow
ą
(sum
ę
) drga
ń
harmonicznych o okresach danych
wzorem T
n
= T/n, gdzie n jest liczb
ą
naturaln
ą
.
Analiza Fouriera
Analiza fal zło
ż
onych
7
Fale stoj
ą
ce
fale o tej samej cz
ę
stotliwo
ś
ci, interferencja „w przestrzeni”.
Dudnienia
fale o nieco ró
ż
ni
ą
cej si
ę
cz
ę
stotliwo
ś
ci, interferencja „w czasie”.
t
f
A
t
A
y
1
1
1
2
π
ω
sin
sin
=
=
t
f
A
t
A
y
2
2
2
2
π
ω
sin
sin
=
=
+
−
=
+
=
t
f
f
t
f
f
A
y
y
y
2
2
sin
2
2
cos
2
2
1
2
1
2
1
π
π
Dudnienia
2
cos
2
sin
2
sin
sin
β
α
β
α
β
α
−
+
=
+
)
2
sin(
'
)
sin(
'
t
f
A
t
A
y
π
ω
=
=
2
2
1
f
f
f
+
=
Drgania wypadkowe
o cz
ę
stotliwo
ś
ci
i amplitudzie zmieniaj
ą
cej si
ę
w czasie z cz
ę
stotliwo
ś
ci
ą
:
2
2
1
f
f
f
amp
−
=
−
=
t
f
f
A
A
2
2
cos
2
'
2
1
π
http://fizycznyserwis0.republika.pl/dswmedia/fale/dudnienia.htm
Je
ż
eli cz
ę
stotliwo
ś
ci
f
1
i f
2
s
ą
bliskie
siebie to amplituda zmienia si
ę
powoli
(
f
amp
jest mała).
Mamy do czynienia z modulacj
ą
amplitudy (AM – amplitude modulation).
2
2
1
f
f
f
amp
−
=
y
y
t
t
Zastosowanie modulacji ma na celu „wprowadzenie” do fali potrzebnej informacji,
która ma by
ć
przesłana.
Modulacja amplitudy jest najstarszym i najbardziej rozpowszechnionym (obok
modulacji cz
ę
stotliwo
ś
ci FM) sposobem przesyłania informacji za pomoc
ą
fal
radiowych
8
Zjawisko Dopplera wyst
ę
puje dla wszystkich fal.
ZJAWISKO DOPPLERA
Zjawisko Dopplera polega na pozornej zmianie cz
ę
stotliwo
ś
ci fali z powodu
ruchu obserwatora lub
ź
ródła fali.
Przykład: Fale d
ź
wi
ę
kowe - ruch
ź
ródła i obserwatora wzdłu
ż
ł
ą
cz
ą
cej ich prostej.
Porusza si
ę
tylko obserwator:
• dla nieruchomego obserwatora okres (czas miedzy
odebraniem kolejnych powierzchni falowych):
gdzie v to pr
ę
dko
ść
d
ź
wi
ę
ku.
v
/
λ
T
=
• je
ż
eli obserwator porusza si
ę
z pr
ę
dko
ś
ci
ą
v
0
w
kierunku
ź
ródła (wychodzi falom na przeciw) to odbiera
on powierzchnie falowe w odst
ę
pie czasu:
o
T
T'
v
v
v
+
=
v
v
v
o
f
f'
+
=
)
/(
'
0
v
v
+
=
λ
T
czyli:
W sytuacji kiedy porusza si
ę
zarówno
ź
ródło jak i obserwator
±
=
z
o
f
f'
v
v
v
v
m
Znaki "górne" odpowiadaj
ą
zbli
ż
aniu si
ę
ź
ródła
i obserwatora, a znaki "dolne" ich oddalaniu si
ę
.
•Zmiany cz
ę
stotliwo
ś
ci zale
żą
od tego czy porusza si
ę
ź
ródło czy obserwator.
•Powy
ż
sze wzory s
ą
słuszne gdy pr
ę
dko
ś
ci
ź
ródła i obserwatora s
ą
mniejsze od pr
ę
dko
ś
ci d
ź
wi
ę
ku.
f
f
f
T
z
z
z
v
v
v
v
−
=
−
=
−
=
′
λ
λ
λ
•rejestrowana przez obserwatora O cz
ę
stotliwo
ść
:
(
)
z
f
f
f
z
v
v
v
v
v
v
v
−
=
=
′
=
′
−
λ
•skróceniu ulega długo
ść
fali emitowanej ze
ź
ródła Z:
Dla pr
ę
dko
ś
ci
ź
ródła wi
ę
kszej
od pr
ę
dko
ś
ci d
ź
wi
ę
ku
powstaje sto
ż
ek Macha
Porusza si
ę
tylko
ź
ródło:
9
NAT
ĘŻ
ENIE FALI (na przykładzie fali d
ź
wi
ę
kowej)
Nat
ęż
enie
biegn
ą
cej fali płaskiej
(czyli moc na jednostk
ę
powierzchni)
wynosi:
S
t
E
S
P
I
∆
∆
∆
=
=
r
Dal fali kulistej mamy:
2
4 r
P
S
P
I
r
π
=
=
2
1
r
I
∝
>
∆
<
2
~
p
I