CEZURA 1932

Przełom lat 20/30 zaznaczył się stopniowo narastającym poczuciem kryzysu cywilizacji i kultury.
Po roku 1932 poezja ustępuje miejsca prozie. Proza staje się różnorodna. Obok wielkiej epiki,
prozy psychologicznej, autobiograficznej, wielką rolę zaczęły odgrywać utwory pograniczne,
będące w równym stopniu powieściami filozoficznymi, autobiograficznymi, groteskowymi czy
autotematycznymi.
1932 w umowny sposób wyznacza ważną cezurę w dziejach literatury dwudziestolecia. Zaczyna
dominować proza. Z początkiem lat 30tych do literatury wkracza nowa generacja pisarzy
(pokolenie 1910).
Debiutanci prozy nie tworzyli ani grup, ani programów literackich, chętnie manifestowali
wspólnotę pokoleniowa.
Utwory debiutantów na różne sposoby zrywały bądź bardzo głęboko modyfikowały tradycje
mimetyczną. Niektórzy pisarze nawiązując do naturalizmu, jednocześnie proponowali
rozwiązania prekursorskie wobec prozy przedstawiającej wizję jednostki o rysach znamiennych
dla antropologii behawiorystycznej czy egzystencjalistycznej.
Twórczość debiutantów otworzyła się również na inspiracje nowych koncepcji
psychologicznych: personalizmu i psychoanalizy.
Nieufność wobec zastanych struktur społecznych i procesów politycznych skłaniała do postawy
krytycznej, ujawniania anachronizmów polskiej kultury, manifestowania niewiary w trwałość
zastanego porządku, opisywania mechanizmów podporządkowujących indywiduum
społeczeństwu.