31

1 / 2 0 1 0

DZIELIMY SIĘ DOŚWIADCZENIAMI

Ł

a twy do stęp do płyt, wi deo, ró żno rod -
nych opra

co wań spo

wo do wał, że

dzie ci nie chęt nie czy ta ją. Po co spę dzać wie -
le go

dzin nad rzę

dem czar

nych znacz

ków,

my śleć, sko ro mo żna oglą dać go to we, ko lo -
ro we ob ra zy i tyl ko słu chać. O tym, że czy ta -
nie ksią

żek bo

ga ci słow

nic two, wpły

wa

na płyn ność wy po wie dzi, roz wi ja wy obraź nię
i po zwa la na swo iste prze ży wa nie przy gód
ra zem z bo ha te ra mi, prze no si dzie ci w ró żne

stro ny świa ta i od sła nia je go ta jem ni ce, nie
mo że my za po mi nać. Dla te go szu ka my róż-
nych spo so bów, by za chę cić do czy ta nia.

Od nie daw na wpro wa dzi łam „ni by po że -

gna nia z lek

tu ra mi” ja

ko pod

su mo wa nie

dnia bądź krę gu te ma tycz ne go.

U stra ża ków

Na za koń cze nie pra cy z ksią żką C. Jan -

czar skie go Jak Woj tek zo stał stra ża kiem wrę -

n

Iwo na Ja błoń ska

Co na nie chęć

do czy ta nia lek tur?

Co zro bić, by dzie ci chęt nie się ga ły po ksią żki,
by ucznio wie czy ta li lek tu ry?
Py ta nia te za da je my so bie co raz czę ściej.

Fot. Krzysztof Kruszko

32

Ż y c i e S z k o ł y

czy łam uczniom bez

płat ny bi

let na prze-

jażdżkę sa mo cho dem stra żac kim po oko li cy.

Bi let był uwień cze niem pra cy za pięk ne

wy po wie dzi na te mat tre ści ksią żki, pra wi -
dło we uło że nie ko lej no ści wy da rzeń, pró bę
oce ny po stę po wa nia Wojt ka, spraw ne wcho -
dze nie po dra

bin kach, zna

jo mość nu

me ru

stra ży po

żar nej i spo

so bów za

po bie ga nia

po ża rom, czy

li za

da nia wy

ko ny wa ne pod

-

czas za

jęć. By

ła to pierw

sza sa

mo dziel nie

prze czy ta na przez pierw

sza ków lek

tu ra.

Chcia łam oce nić ich pra cę tro chę ina czej,
a jed no cze śnie za po znać z pra cą stra ża ka.
Dzie ci by

ły za

sko czo ne i nie wie

rzy ły, że

dzię ki te

mu „skraw

ko wi pa

pie ru” uda

dzą

się w mi

ni po dróż. Kie

dy oka

za ło się, że

idzie my do re mi zy stra żac kiej, ra do ści by ło
wie le. Na po cząt ku ko men dant stra ży opo -
wie dział o pra

cy stra

ża ków, po

ka zał strój

(chęt ni ucznio wie mo gli przy mie rzyć nie któ -
re je

go czę

ści), wy

po sa że nie sa

mo cho du,

ob ja śnił spo sób no sze nia heł mu stra żac kie -
go, zna cze nie nie któ rych na rzę dzi i sy gna łu
alar mo we go. Za po znał z pa tro nem stra ża -
ków – świę tym Flo ria nem, a na za koń cze nie
za brał na wy ciecz kę sa mo cho dem po oko li -
cy. Je cha li jak praw dzi wi stra ża cy. Ucie chy
i prze żyć by ło co nie mia ra.

Wśród przy ja ciół

Wra ca jąc do szko ły, dzie ci py ta ły, czy bę -

dą po

dob ne nie

spo dzian ki. Od

po wie dzia -

łam, że tak, tyl ko trze ba czy tać ksią żki, gdyż
tyl ko dzię ki nim mo żna prze żyć coś cie ka -
we go, nie

po wta rzal ne go i to… wła

śnie

w szko le. Za czę ło się do py ty wa nie o na stęp -
ną lek tu rę. By ła nią ksią żka S. Mi chał ko wa
Nie płacz, ko

zioł ku. Sły

sza łam, jak dzie

ci

roz ma wia ły mię dzy so bą, o czym już prze -
czy ta ły, na któ rej są stro ni cy. Ja rów nież do -
sta łam za da nie: jak po że gnać się z nie sfor -
nym ko

zioł kiem, by nie za

wieść uczniów,

a jed no cze śnie utrzy mać po łknię ty już odro -
bi nę ha czyk na czy ta nie.

Że gna jąc się z lek tu rą Nie płacz, ko zioł ku,

roz da łam za pro sze nia na przy ję cie przy ja ciół
ko zioł ka. Oce

ni li śmy się za wy

po wie dzi

na te mat ko zioł ka i po zo sta łych po sta ci, traf -

ny do bór cech okre śla ją cych przy ja ciół bo ha -
te ra, upo

rząd ko wa nie wy

da rzeń, pięk

ne

opo wia da nie i na ma lo wa ną pędz lem przy go -
dę upar ciu cha oraz uza sad ni li śmy, że mo że -
my zo stać przy ja ciół mi ko zioł ka. Ka żdy gość
miał przy nieść na przy ję cie coś do zje dze nia
i przyjść prze bra ny za do wol ne zwie rząt ko.

Ko lej ne go dnia urzą dzi li śmy so bie ucztę.

Dzie ci na kry ły stół bia łym ob ru sem, roz ło -
ży ły na

kry cia, przy

go to wa ły po

czę stu nek.

A po tem by ły ró żne za ba wy, ale zwią za ne ze
świa tem zwie rzę cym.

Gdzie jest bie gun

Po tem przy szła ko lej na Ku bu sia Pu chat -

ka A. A. Mil ne. Za po wia da jąc tę lek tu rę,
po in for mo wa łam uczniów, by prze czy ta li ją
do kład nie i sa mo dziel nie. Kie dy za czę li śmy
pra co wać z lek

tu rą, ucznio

wie uczy

li się

opo wia dać przy go dy miesz kań ców Stu mi lo -
we go La su, usta la li, któ re by ły we so łe, smut -
ne, nie bez piecz ne, czy ta li od po wied nie frag -
men ty do na

ry so wa nych przy

gód, zro

bi li

ma kie tę Stu

mi lo we go La

su, a do

dat ko wo

ka żdy miał coś do te go la su przy nieść. Po -
pra wia li na pis za miesz czo ny przed wej ściem
do miesz ka nia So wy Prze mą drza łej, ukła da -
li me lo die i wy my śla li no we mru czan ki dla
Ku bu sia, po

ru sza li się jak no

wo po

zna ni

zna jo mi, czy li ska ka li jak Kan gu rzy ca z Ma -
leń stwem, cho dzi li jak Kła po uchy, la ta li jak
So wa i prze ci ska li się przez wyj ście jak ła -
kom czuch Pu

cha tek. By nie być dzieć

mi

o ma łych ro zum kach, od szu ka li, gdzie na -
praw dę le ży Bie gun Pół noc ny i spo rzą dzi li
spis rze czy, któ re na le ża ło by wziąć ze so bą
na wy pra wę. Po tem za sta na wia li się, do któ -
re go zwie rząt ka są po dob ni, z któ rym chcie -
li by się za przy jaź nić i dla cze go.

Na ko niec za

jęć za su

mien ną pra

cę

otrzy ma li cer ty fi ka ty i sło iczek mio du do
de gu sta cji. Zgod nie przy zna li, że mio dek
jest do spró bo wa nia i nie na le ży du żo jeść,
bo mo żna mieć kło po ty z po ru sza niem się,
faj nie jest wy my ślać ró żne za ba wy i mieć
praw dzi wych przy

ja ciół. Nie

trud no by

ło

za uwa żyć, że le piej uczyć się na cu dzych
błę dach.

33

1 / 2 0 1 0

Przed sta wie nie

Ca li necz kę H. Ch. An der se na dzie ci zna -

ły pra wie na pa mięć. Kie dy roz ma wia li śmy
o uczu ciach Odro bin ki, Kre ta czy Ja skół ki,
po wie dzia łam im, że wa żne jest nie tyl ko to,
co mó wi my, ale i jak mó wi my. By ła twiej im
by ło zro zu mieć ego izm Ro pu chy, do strzec
za ro zu mial stwo Kre

ta, przy

go to wa li śmy

przed sta wie nie.

Od gry wa nie ról po szcze gól nych po sta ci,

szu ka nie lub kom po no wa nie od po wied nich
stro jów, na

śla do wa nie gło

sów wy

stę pu ją -

cych w ba śni, wspól ne wy ko ny wa nie de ko ra -
cji, wy my śla nie za baw, któ re mo gły by od być
się w kró

le stwie el

fów, przy

nio sło du

żo

emo cji. Kie dy wy stę po wa ły przed pu blicz no -
ścią, to wa rzy szy ła im tre ma, oba wa, czy się
uda, ale wie dzia ły, że na wet je śli za po mną
wy uczo ne go na pa mięć tek stu, zna ją treść
ba śni i mo gą po wie dzieć to sa mo wła sny mi
sło wa mi. Na co dzień nie mia ły oka zji re -
cho tać jak ża by czy bzy czeć jak chra bąsz cze.
Ileż to dla nie któ rych fraj dy?!

Ten spek takl prze ko nał w pew nym stop -

niu mo ich uczniów, że czy ta jąc ksią żki, mo -
żna stać się sce no gra fem, cho re ogra fem, ak -
to rem, do sta wać bra wa od wi dzów, prze nieść
się w wy obraź ni do praw dzi we go te atru.

W za cza ro wa nej za gro dzie

By dzie ci po zna ły świat po my sło wych pin -

gwi nów, nie mu sia łam ich dłu go prze ko ny -
wać. Za cza ro wa ną za gro dę A. i C. Cent kie -
wi czów prze

czy ta ły w mig. Opo

wia da ły

o ży ciu pin gwi nów, szu ka ły in for ma cji o tych
pta kach, o An

tark ty dzie. Się

gnę ły do ró

-

żnych źró deł i pre zen to wa ły roz ma ite cie ka -
wost ki. Wi dać by ło, że za in te re so wa ły się te -
ma ty ką przy rod ni czą. Ksią żka po ka za ła im,
że z lek tu ry mo żna też się wie le do wie dzieć
o świe cie. Szu ka jąc wia do mo ści, ob co wa ły
z in ny mi ksią żka mi, cza so pi sma mi, a jed no -
cze śnie do sko na li ły tech ni kę czy ta nia.

Na za koń cze nie wi zy ty po sku tym lo dem

kon ty nen cie za pro po no wa łam za ba wę – mi -
ni test. (Po mysł za czerp nę łam z Ze szy tu ćwi -
czeń – Lek tu ry w kla sie 2 Sta ni sła wy Łu ka sik,
Ire ny Mi

ciń skiej -Ły żniak, An

ny Wi

śniew -

skiej, Wy daw nic twa Szkol ne i Pe da go gicz -
ne, War sza wa 1996). Mia ły szcze rze od po -
wie dzieć na py ta nia, wpi su jąc tak lub nie.

Po tem po pro si łam, by po li czy ły swo je od -

po wie dzi. Kto od po wie dział 6 ra zy tak, do wie -
dział się, że ma szan sę zo stać po lar ni kiem,
a tym cza sem wszy scy otrzy ma li po dzię ko wa -
nia za „od wie dzi ny lo do wej pu sty ni”.

Za pal świecz kę

Zau wa ży łam, że tych kil ka ma łych krocz -

ków za czy na przy no sić za mie rzo ne efek ty.
Dzie ci chęt niej czy ta ją za po wie dzia ną do sa -
mo dziel ne go prze czy ta nia ksią żkę.

Pod czas pra cy z lek tu rą do strze głam, że

zna ją do brze treść, nie kie dy po rów nu ją swo -
je za

cho wa nie z za

cho wa niem po

zna nych

po sta ci, do

brze ra

dzą so

bie z wy

szu ki wa -

niem od

po wied nich frag

men tów po

twier -

dza ją cych wy da rze nia, przy pi sa ne ce chy, ła -
twiej two

rzą ro

dzi ny wy

ra zów i znaj

du ją

wy ra zy bli sko znacz ne.

Jak dłu go uda mi się utrzy mać tę ma łą

„czy tel ni czą iskier kę”, nie wiem, ale po dą -
żam za my ślą Kon fu cju sza: Za miast na rze -
kać na ciem

ność, spró

buj za

pa lić jed

ną

świecz kę.

Py ta nie

Od po wie dź

1. Czy lu bisz zi mę?

2. Czy lu bisz spa ce ro wać
w chłod ne, zi mo we dni?

3. Czy dbasz o swo je zdro wie?

4. Czy je steś wy trwa ły?

5. Czy bo isz się no wych, nie zna -
nych za dań?

6. Czy z za cie ka wie niem czy ta -
łeś lek tu rę?

mgr IWO NA JA BŁOŃ SKA

Ze spół Szkół w Gar bo wie
Szko ła Pod sta wo wa im. Ma rii Ko nop nic kiej
w Gar bo wie