Margaret Barker

Dzika plaża

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jacky zerknęła na nowego lekarza z oddziału ratownictwa medycznego i krew odpłynęła

jej z twarzy. Pierre. Nie spodziewała się, że spotkają się po tylu latach, na dodatek tu, w

gabinecie Marcela. Co za początek dnia!

- Dziwne - mruknęła zaintrygowana, gdy z samego rana Marcel bez uprzedzenia zaprosił ją

do siebie. - Dzisiaj przekazuję swoje obowiązki na oddziale - oznajmił. Zanim zdążyła go o

cokolwiek zapytać, wszedł nowo przyjęty specjalista.

Pierre ... Tyle wspomnień, tyle sprzecznych uczuć.

Pokój zatańczył jej przed oczami. W głowie powstał zamęt. To chyba nie może być prawda ...

- Miło cię widzieć, Pierre. - Marcel uśmiechnął się ciepło i wyciągnął rękę na powitanie.

Jacky machinalnie przysunęła sobie najbliższe krzesło. Bała się, że nogi odmówią jej

posłuszeństwa. Dlaczego Marcel nie uprzedził jej, że dziś odchodzi? A przede wszystkim

dlaczego nie powiedział, kto go zastąpi?

- To jest doktor Jacky Manson. Jacky, to doktor Pierre Mellanger. Jacky przez miesiąc

pracowała z moją żoną, Debbie, a teraz ją zastępuje w czasie urlopu macierzyńskiego ...

- My się znamy - powiedziała, niepewnie wstając z miejsca.

Spojrzała na Pierre'a i zaczerwieniła się trochę bardziej, niżby sobie życzyła. Wyciągnęła

do niego rękę, czując do siebie niechęć za to, iż wprost nie może się doczekać, kiedy go

dotknie. Zachowywała przy tym pozory całkowitego spokoju, gdyż nie chciała pokazać, jak

bardzo poruszyło ją to spotkanie. To była jej tarcza ochronna. Kryła się za nią, odkąd

zrozumiała, że Pierre, jej ideał, nigdy jej nie pokocha.

Wymienili krótki uścisk dłoni.

- Proszę mi przypomnieć, gdzie się poznaliśmy - poprosił. Widać było, że jest zaskoczony.

- W Normandii. Moja matka nalegała, żebym nie zdrabniała imienia, więc wszyscy

zwracali się do mnie Jacqueline, ty też ...

- Jacqueline! To naprawdę ty? Ależ się zmieniłaś! Poczuła ulgę. Jednak trochę ją pamięta.

- Oczywiście, że się zmieniłam. Kiedy wyjeżdżałeś do Australii, miałam szesnaście lat.

Uśmiechał się do niej szeroko, odsłaniając mocne białe zęby. Wtedy ten uśmiech wzbudzał

w niej zachwyt.

- Jak mogłem od razu nie poznać tych pięknych kasztanowych włosów i zielonych oczu!

Moja mama ciągle powtarzała, że śliczna z ciebie panienka.

Co z tego, że śliczna, skoro i tak interesowałeś się dużo starszymi dziewczynami?

- Manson? Zmieniłaś nazwisko. Wyszłaś za mąż?

- Tak, ale ... rozwiedliśmy się·

- Pamiętam, że jako jedyna w miasteczku nosiłaś angielskie nazwisko. Twój ojciec jest

Anglikiem, a mama Francuzką, prawda? Shaftesbury. Jak na Francję, nazywaliście się bardzo

nietypowo.

Jacky uśmiechnęła się sceptycznie.

- Kiedy byłam mała, dzieciaki nie potrafiły wymówić naszego nazwiska. Nawet

nauczycielka ze szkoły podstawowej miała problemy. Mimo to czasem kusi mnie, żeby

wrócić do panieńskiego nazwiska i odciąć się raz na zawsze od... trudnej przeszłości.

- Ciężko zaczynać wszystko od nowa - westchnął.

W jego niskim, lekko ochrypłym głosie zabrzmiała nuta smutku.

- Bardzo ciężko - przyznała.

Popatrzyli sobie w oczy, a ona poczuła ogromną radość, że pojawiła się między nimi nić

porozumienia. Odkąd Pierre opuścił Normandię, słuch o nim zaginął. Nie miała pojęcia, co

się z nim działo przez te lata. Wyobrażała sobie, że jest szczęśliwy u boku pięknej koleżanki

ze studiów, którą przywiózł kiedyś do miasteczka. Tym bardziej zaskoczył ją bezgraniczny

smutek w jego oczach. Wprawdzie nie stracił nic ze swego uroku, wciąż był przystojny i

pewny siebie, lecz nie miał już w sobie tej beztroski, którą tak bardzo ją ujął.

- Życie przynosi mnóstwo niespodzianek - stwierdził sentencjonalnie. - Szkoda, że niektóre

są wyjątkowo przykre.

Uciekła wzrokiem w bok. Czyżby Pierre, podobnie jak ona, dostał surową lekcję życia?

Ona, mimo trudnych doświadczeń, starała się z optymizmem patrzeć w przyszłość. Od

rozwodu minęły dwa lata, więc pora, by definitywnie zamknąć ten rozdział życia. Może rany

szybciej się zabliźnią, jeśli pozbędzie się reliktów przeszłości i faktycznie wróci do panieńs-

kiego nazwiska. Smutna prawda była taka, że z małżeństwa nie wyniosła nic, o czym warto

by pamiętać ...

Z wyjątkiem … Cóż, gdyby jej ukochane dziecko żyło, może wtedy.

Marcel dyskretnie odchrząknął.

- O ile zrozumiałem, znacie się od dawna, tak?

- Kiedy widzieliśmy się ostatni raz, Jacqueline była jeszcze dzieckiem. - Na ustach Pierre'a

pojawił się chłopięcy uśmiech. - Bardzo sympatycznym i uroczym. Mieszkaliśmy po

sąsiedzku w małym miasteczku nad morzem, blisko Mont Saint Michel. Jaqueline i jej

koledzy łazili za mną krok w krok. Zwłaszcza gdy towarzyszyła mi jakaś dziewczyna.

- Byłeś od nas sporo starszy. - Jacky uśmiechnęła się do wspomnień. Czuła, że powoli

odzyskuje spokój. - Studiowałeś w Paryżu, a my byliśmy bardzo ciekawi życia w wielkim

mieście. Ty jednak uważałeś się za dorosłego i nie chciałeś zadawać się z małolatami.

- W tamtym czasie marzyłem tylko o tym, żeby jak najszybciej wyrwać się z prowincji -

westchnął. A teraz, jak na ironię, uciekam od zgiełku Paryża i z ulgą wracam na wieś. Sto

Martin sur mer przypomina mi nasze miasteczko. Jestem pewien, że zmiana stylu życia

dobrze mi zrobi.

Spojrzał na morze widoczne za oknem i poczuł, jak budzi się w nim energia.

Choć przyjechał do Sto Martin zaledwie wczoraj, miał przeczucie, że tu szybciej wyleczy

zranioną duszę i nabierze dystansu do tego, co przeżył.

Zerknął na Jacky. Nie mógł uwierzyć, że ta piękna kobieta była kiedyś rozbrykaną, wesołą

dziewczynką, która uganiała się po wsi z bandą dzieciaków.

Pamiętał, że była bardzo lubiana. Żywiołowa, pomysłowa i tryskająca energią, wyróżniała

się z tłumu i przewodziła wiejskiej dzieciarni. Bardzo się od tamtej pory zmieniła, pomyślał,

przyglądając się jej dyskretnie. Sprawiała wrażenie zagubionej i bezradnej. Zupełnie jakby

czekała na cios, który odbierze jej resztę wiary w siebie.

Piękna kobieta, pomyślał z zachwytem, choć ze względu na trudną sytuację osobistą

rzadko interesował się kobietami. Pamiętał, że już jako szesnastolatka wyróżniała się urodą,

ale on wtedy czuł, że nie powinien oglądać się za dziewczynami. Miał dwadzieścia pięć lat i

wyjeżdżał do Australii, gdzie zamierzał się ożenić. Podziwiał więc Jacky z daleka,

tłumacząc sobie, że przecież patrzenie to nie grzech.

- Myślałam, że mieszkasz w Australii - powiedziała. Gdyby podejrzewała, że istnieje

bodaj cień szansy, iż spotkają się na gruncie zawodowym, nigdy nie wróciłaby do Francji.

Nie odwzajemniona pierwsza miłość tkwiła w jej sercu jak zadra. Łudziła się, że ból kiedyś

minie, ale nie. Został i co pewien czas dawał o sobie znać. Nie lubiła o tym myśleć.

- Mój dom jest tu, we Francji - odparł, nie kryjąc wzruszenia. - Kiedy życie daje w kość ...

- Umilkł, nie dokończywszy zdania.

Marcel położył rękę na jego ramieniu.

- Znamy się ze studiów - wyjaśnił. - Po dyplomie obaj wyjechaliśmy do Australii i

zaczęliśmy pracować w szpitalu w Sydney.

- Byliśmy młodzi i ciekawi świata - dodał Pierre.

Opanował już emocje i jego głos odzyskał siłę. - Ale kiedy człowiekowi wali się świat,

lepiej być wśród swoich. Prawda, Marcel?

Ten pokiwał głową.

Dlatego wróciliśmy do Francji. Ale dość wspomnień, skupmy się na sprawach

aktualnych. Jak już mówiłem, przekazuję obowiązki Pierre' owi i przenoszę się piętro wyżej,

na chirurgię.

- Załatwiłeś to wyjątkowo dyskretnie - zauważyła z przekąsem. - Po co te tajemnice?

Wydawało mi się, że jesteś zadowolony z pracy na oddziale ratownictwa.

Marcel wzruszył ramionami.

- Jestem zadowolony, a właściwie... byłem, dopóki nie odkryłem, że chirurgia daje mi

więcej satysfakcji. - Rozumiem.

Odwróciła się w stronę Pierre'a. Widok jego przystojnej twarzy obudził w niej znajomy

dreszcz podniecenia. Co z nią jest nie tak, że nie potrafi uwolnić się od dziecinnej miłości?

W dodatku niechcianej i niepotrzebnej. Zwłaszcza teraz. Nawet gdyby Pierre się nią

zainteresował, i tak musiałaby oprzeć się pokusie.

- Czy to Marcel zaproponował ci, żebyś przejął jego stanowisko? - zapytała.

- Tak. Propozycja przyszła w idealnym momencie, bo akurat musiałem... wyjechać z

Paryża. O miejsce po Marcelu starało się kilku kandydatów, ale podejrzewam, że dzięki jego

rekomendacji zarząd szpitala wybrał właśnie mnie...

- Po prostu byłeś najlepszy - podkreślił Marcel chociaż fakt, że znamy się i przyjaźnimy,

nie był bez znaczenia.

- To dziwne uczucie, tak niespodziewanie spotkać starych znajomych - powiedział cicho

Pierre. - Miałem nadzieję, że gdy wyjadę z Paryża...

- Przepraszam was. - Marcel nacisnął przycisk na interkomie, który brzęczał już od kilku

sekund. - Tak? - Przez chwilę słuchał w skupieniu. - Już idę.

Natychmiast wstał zza biurka.

- Musimy wracać na oddział. Na morzu wydarzył się wypadek, zatonął statek

wycieczkowy. Karetki z poszkodowanymi już są w drodze. Trochę wam pomogę, ale za

godzinę mam planową operację.

Na oddziale rozdzielili się i zajęli badaniem poszkodowanych. Jacky trafiła na starszą

panią, którą bardzo bolała noga.

- Pewnie ją złamałam, prawda, pani doktor?

- Obawiam się, że tak, ale żeby mieć pewność, musimy zrobić prześwietlenie, pani... -

Zerknęła do karty, żeby sprawdzić, jak nazywa się pacjentka.

- Marguerite - podpowiedziała starsza pani.

- Dobrze, pani Marguerite. Ja mam na imię Jacky albo, jeśli pani woli, Jacqueline.

- O tak, zdecydowanie wolę Jacqueline. Tak ma na imię moja córka - oznajmiła pani

Marguerite i zaczęła opowiadać o swoich dzieciach i wnukach.

Jacky starała się słuchać, gdyż jak zawsze zależało jej na zdobyciu zaufania pacjentki.

Jednocześnie przeglądała informacje dostarczone przez ratowników, którzy wyciągali

rozbitków z wody.

W drodze na prześwietlenie pani Marguerite opowiedziała, co wydarzyło się na statku:

- Rejs był naprawdę wspaniały, wszyscy tak dobrze się bawili. Właśnie dopływaliśmy do

małej wyspy, na której mieliśmy urządzić piknik, kiedy nagle coś przeraźliwie

zatrzeszczało. Nasz statek wpadł na podwodne skały i zaczął nabierać wody. Wtedy młodsi

pasażerowie powyskakiwali za burtę, ale ja nie jestem już tak sprawna jak kiedyś, więc

siedziałam i modliłam się, żeby ktoś mnie uratował.

- Na szczęście pani modlitwy zostały wysłuchane. Przerwały rozmowę na czas

prześwietlenia, a gdy po kilku minutach radiolog przyniósł klisze, Jacky wytłumaczyła pani

Marguerite, co wykazał rentgen: - Złamała pani nogę w miejscu, gdzie kość łączy się ze

stawem biodrowym.

- To znaczy kość udową, tak? Jestem emerytowaną pielęgniarką, więc proszę śmiało

powiedzieć, jak poważny jest uraz.

- Cóż, główka kości przemieściła się i wysunęła z panewki. Trzeba będzie wstawić

protezę..

Pani Marguerite beztrosko Wzruszyła ramionami.

- I dobrze. Ostatnio często dokuczały mi bóle stawów, nawet wybierałam się do lekarza,

żeby porozmawiać o wstawieniu protezy. No i sprawa załatwiona. - Chciałabym, żeby

wszyscy moi pacjenci mieli równie pozytywne nastawienie - uśmiechnęła się Jacky. - Zaraz

umieścimy panią na ortopedii. .

- Dziękuję, pani doktor. Bardzo miła z pani osoba.

- Zajrzy pani do mnie?

- Oczywiście. Zawsze sprawdzam, Jak radzą sobie moi pacjenci.

Na korytarzu pojawił się kolejny ratownik z noszami.

- Mam tu małe dziecko. Dominie, dwa lata. Przed chwilą go przywieziono - raportował

pospiesznie. - Bardzo długo przebywał pod wodą. Rokowania raczej kiepskie - zaznaczył,

zniżając głos. - Brak wyczuwalnego pulsu, nie oddycha. Próbowaliśmy go reanimować, ale

bez skutku.

- Dajcie go tutaj - wskazała jedno z wydzielonych stanowisk - a pani - zwróciła się do

pielęgniarki niech się zajmie jego rodzicami. Są w szoku, więc proszę im dać coś na

uspokojenie, a jeśli to nie pomoże, wezwać któregoś z lekarzy - poinstruowała, po czym

skupiła się całkowicie na drobnym, bezwładnym ciałku okrytym ciepłym kocem.

Wystająca spod niego blada buzia miała nieziemski, niemal anielski wyraz. Malujący się

na niej głęboki spokój nasuwał podejrzenie, że chłopczyk znajduje się już po drugiej stronie.

Jacky zaczerpnęła głęboko powietrza. Nie mogła pozwolić, by niepotrzebne myśli zakłócały

jej koncentrację.

- Jak długo znajdował się pod wodą?

- Co najmniej pół godziny. Kiedy nurek go wydobył, był już bardzo wychłodzony - odparł

ratownik. - Mówi pan, że był wychłodzony? To dobrze. Jest szansa, że da się go uratować -

powiedział Pierre, który wchodząc, usłyszał ich rozmowę.

Jacky podłączyła chłopca do urządzenia monitorującego parametry życiowe i już po chwili

mieli potwierdzenie, że temperatura ciała jest rzeczywiście niebezpiecznie niska. Jacky

jeszcze nigdy nie miała do czynienia z pacjentem w stanie tak znacznego wychłodzenia,

przypomniała sobie jednak, że w jednym z podręczników opisywano przypadek dziecka,

które przeżyło właśnie dlatego, że niemal zamarzło w zimnej wodzie.

- Czy ty też uważasz, że dzięki skrajnemu wychłodzeniu Dominie ma szansę przeżyć? -

zapytała Pierre'a.

Skinął głową.

Tak, spotkałem się z podobnym przypadkiem w Australii. Kiedy ciało opada na dno,

gdzie panuje niska temperatura, metabolizm staje się wolniejszy, dzięki czemu mózg lepiej

radzi sobie z niedoborem tlenu. Musimy go powoli rozgrzać. Nie odpuszczę, dopóki nie

przywrócimy mu normalnej temperatury.

Pierre poprosił pielęgniarkę, by przyniosła specjalny pled dmuchający ciepłym

powietrzem, po czym on i Jacky zajęli się chłopcem. Po pewnym czasie, który wydawał się

wiecznością, Jacky zerknęła na monitor.

- Spójrz! Pojawił się słaby puls! - zawołała, obejmując palcami przegub chłopca.

W pierwszym momencie nie poczuła nic poza chłodem pozbawionej życia kończyny,

jednak po chwili pod palcami. wyczuła słabiutkie pulsowanie.

- Zaczynam masaż serca - oznajmił Pierre. Minuty przeszły w godziny, a oni wciąż nie

dawali za wygraną. Rodzice chłopca zostali na wszelki wypadek uprzedzeni, że szanse na

uratowanie Dominica są niewielkie.

Po czterech godzinach bezustannych wysiłków Jacky zaczęła odczuwać napięcie.

Polubiła to dziecko i nie wyobrażała sobie, że mogliby je stracić.

- Jeszcze raz sprawdzę, czy reaguje na światło -powiedziała do Pierre'a i skierowała

strumień światła prosto w źrenicę. I wstrzymała oddech. - Reaguje! Jestem pewna, że

źrenica się zmniejszyła. Zresztą chodź i sam zobacz! - zawołała. - Pierre wziął od niej

wziernik i pochylił się nad Dominikiem.

- Masz rację, Jacky! - oznajmił głosem; w którym ulga mieszała się z radością. - Teraz

szansa, że przeżyje, zwiększa się z każdą minutą. Świetnie! - Uradowany, obrócił się w jej

stronę i spontanicznie przytulił ją do siebie.

Poruszona jego zaraźliwym entuzjazmem, z uśmiechem spojrzała mu w oczy. Cudownie

było czuć jego dotyk. I strasznie. Czy onw ogóle zdaje sobie sprawę, co się z nią teraz dzieje?

Pierre zerknął na piękną kobietę, którą ku swemu zaskoczeniu znienacka porwał w

ramiona, i natychmiast się opanował. Demonstracyjne okazywanie uczuć nie leżało w jego

naturze, dlatego zupełnie nie rozumiał, jaki impuls nim powodował. Owszem, on i Jacky

mieli z czego się cieszyć, ale nie musiał być aż tak wylewny. Jeśli Jacky opacznie zrozumie

jego intencje, będzie prawdziwa katastrofa.

Pochylił się nad Dominikiem i dokładnie go osłuchał.

- Serce podjęło pracę. Bije coraz mocniej ...

- Temperatura ciała wraca do normy - powiedziała Jacky, spojrzawszy na monitor.

- Oddech się stabilizuje. Wydaje mi się, że on próbuje ... Otwiera oczy!

Jacky chwyciła chłopca za rękę i w napięciu obserwowała gwałtowne ruchy jego powiek.

Po chwili usłyszała cichutki jęk. Dominic zakrztusił się, a potem pisnął żałośnie:

- Mamusiu!

Wzruszona pochyliła się nad nim. - Mama zaraz przyjdzie, Dominic.

- A tata?

- Tata też - zapewniła. - To cud - szepnęła, odwracając się do Pierre'a.

Miała w oczach łzy, więc chciał znów ją przytulić, lecz nie zrobił tego. Tylko raz widział,

jak płakała. Przewróciła się podczas zabawy na plaży i zraniła o ostre kamienie. Miała wtedy

jakieś pięć lat. On grał z kolegami w piłkę, lecz kiedy usłyszał jej płacz, pobiegł zobaczyć, co

się stało. Z rozciętego kolana ciekła krew, więc oddarł kawałek koszuli i zrobił z niego

opatrunek, a potem wziął ją na ręce i zaniósł do swojego ojca, który miał w miasteczku

gabinet lekarski.

Pamiętał, że mała dziewczynka wydała się jemu, dużemu, silnemu czternastolatkowi, lekka

jak piórko. Gdy ją niósł, objęła go za szyję i mocno się przytuliła. Wzruszyło go jej

bezgraniczne zaufanie i wiara, że będzie umiał jej pomóc. Jego matka odnosiła się do

Shaftesburych z rezerwą, gdyż pani Shaftesbury była zbyt ekscentryczna, a jej mąż zbyt

niekonwencjonalny jak na gust społeczności małego miasteczka. Jednak gdy zobaczyła

Pierre'a przed gabinetem, natychmiast przybiegła pomóc mężowi.

Ojciec musiał założyć Jacky kilka szwów. Była zaledwie pięcioletnim dzieckiem, ale

zniosła to bardzo dzielnie. Cukierki, które ojciec zawsze trzymał w szufladzie, osłodziły żal i

pomogły ukoić łzy. Pierre gotów był iść o zakład, że elegancka pani doktor nawet nie

pamięta, jak kurczowo trzymała go za rękę, gdy ojciec znieczulał ją przed szyciem. Domyślał

się, że w owych czasach był dla niej jednym z tych bezimiennych, dużo starszych chłopaków,

z którymi nie miała nic wspólnego.

- Tak, to rzeczywiście cud, że udało nam się go odratować - przyznał, wracając do

rzeczywistości.

Jacky uśmiechnęła się z ulgą. - Jest co świętować, prawda?

Natychmiast pożałowała swoich słów. Pierre mógł pomyśleć, że po pracy chce pójść z nim

na drinka, a przecież nie to miała na myśli. Choć pomysł jest rzeczywiście kuszący.

Pierre wyglądał na zaskoczonego.

- Faktycznie, po pracy możemy gdzieś pójść rzekł z namysłem. - Może...

- Źle mnie zrozumiałeś. Ja tylko... - Nie dokończyła, bo musiała zająć się Dominikiem.

Ścisnęła go lekko za rękę i zaczęła łagodnie do niego mówić. Nagrodą był słaby uśmiech i

kilka bezładnych słów.

- Naprawdę musimy to jakoś uczcić - podchwycił Pierre. - Zaraz uprzedzę... - Nie

dokończył, gdyż przyszli wezwani na konsultację lekarze z intensywnej terapii i kardiologii,

którzy mieli zdecydować o dalszym leczeniu chłopca.

Choć przekazali Dominica kolegom, i tak nie mieli czasu wracać do rozmowy o fetowaniu

sukcesu, bo musieli pomóc pozostałym uczestnikom pechowego rejsu. Jacky opatrywała

starszego pana, który stracił żonę· Zespół reanimacyjny długo o nią walczył, lecz nie udało

się jej uratować.

- Do widzenia, Anne-Marie. Wkrótce się zobaczymy - mówił mężczyzna, ściskając rękę

kobiety, z którą przeżył życie.

Jacky patrzyła na niego z boku i połykała łzy. Choć była doświadczonym lekarzem i

widziała w szpitalu niejedno, rutyna nie zabiła w niej wrażliwości na ludzkie nieszczęście.

- Chcemy zatrzymać pana na obserwacji - powiedziała łagodnie. - Życzy pan sobie,

żebyśmy poinformowali o tym kogoś z rodziny?

- Tak, moją córkę. Niestety, nie pamiętam jej numeru.

- Ja się tym zajmę, pani doktor- powiedziała siostra Marie. - W czwórce czeka pacjent

ranny w nogę. To już ostatni z poszkodowanych.

- Muszę iść, ale zostawiam pana w fachowych rękach - powiedziała do starszego pana i

zniknęła.

Jej dyżur trwał dzisiaj dłużej niż zazwyczaj.

- Pora iść do domu, pani doktor - uśmiechnęła się do niej Marie, gdy wyszła z sali

zabiegowej. - Zaraz zaczyna się nocny dyżur.

- A pani? Przecież pani też pracowała cały dzień.

- Ja wytrzymam.

Idąc do szatni, rozejrzała się po opustoszałym korytarzu. Nie mogła uwierzyć, że jeszcze

niedawno wyglądał jak pole bitwy. Po drodze rozpuściła włosy, a gdy opadły luźno na

ramiona, od razu poczuła ulgę. Ten rytualny gest oznaczał koniec pracowitego dnia.

- Właśnie taką cię pamiętam.

Słysząc za plecami głos Pierre' a, zatrzymała się.

- Chciałem z tobą porozmawiać, zanim wyjdziesz - powiedział, biorąc ją za rękę. -

Musimy przełożyć nasze świętowanie na inny dzień, bo ...

- Och, Pierre! Już ci mówiłam, że wcale nie miałam na myśli ...

- Ale ja miałem! Zależy mi, żebyśmy uczcili nasz sukces, ale dziś to niemożliwe.

- Pierre, naprawdę nie musimy nigdzie iść. A jeśli już, to razem z twoją żoną i ...

- Przepraszam, powinienem był ci powiedzieć. -. Z jego twarzy zniknął pogodny wyraz. -

Moja żona zmarła.

- Tak mi przykro. - Szczerze mu współczuła. Cóż jeszcze mogła powiedzieć?

Pamięć podsunęła jej obraz młodej, ślicznej narzeczonej Pierre'a. Byli w siebie tak

bardzo zakochani. Zbliżyła się do niego, by dodać mu otuchy ciepłym gestem, lecz

ostatecznie nie zrobiła tego. Rozsądek podpowiadał jej, że dla własnego dobra powinna

trzymać się na dystans.

- Dawno odeszła? - zapytała cicho.

- Pięć lat temu. Wydawałoby się, że to szmat cza-

su, ale jakość wciąż nie mogę się pozbierać ... Niektóre rany nigdy się nie goją.

- Wiem - szepnęła, przybita nagłym wspomnieniem o własnej tragicznej stracie.

- Muszę zostać dzisiaj dłużej w szpitalu, żeby zorientować się w sytuacji. Marcel obiecał,

że jak skończy operować, spotka się ze mną i wprowadzi mnie w najważniejsze

zagadnienia. Miałem nadzieję, że załatwimy to w ciągu dnia, ale nie było czasu.

- Co ty powiesz! - zażartowała. - Swoją drogą, miło pogadać z kimś po angielsku.

- A ja się czuję trochę dziwnie. Pamiętam, że jako dziecko mówiłaś tylko po francusku.

- Bo matka mi kazała! Nie lubiła, kiedy mówiliśmy po angielsku.

- Już czuję, jak miło będzie powspominać dawne czasy. Zjedzmy razem kolację. Ja

stawiam. Poważnie! Masz jutro czas? Jeśli tak, postaram się, żebyśmy skończyli pracę o tej

samej porze.

Chętnie zjem z tobą kolację - uśmiechnęła się do niego - a jeśli chodzi o jutro, muszę

najpierw zerknąć do kalendarza. Żartuję. Nie jestem zbyt aktywna towarzysko. Większość

czasu poświęcam pracy.

- Ja nawet nie muszę sprawdzać, bo i tak wiem, że w moim kalendarzu jest pusto. -

Uśmiechnął się, biorąc w palce pasmo jej włosów. - Twoje włosy są jak złocista przędza -

powiedział miękko. - Jak byłem mały, czytałem bajkę o królewnie, która miała takie włosy.

Myślałem, że to tylko fantazja, lecz gdy parę lat później zobaczyłem, jak z rozwianymi

lokami biegasz po miasteczku, zrozumiałem, co autor miał na myśli.

- Nie sądziłam, że zwróciłeś na mnie uwagę.

- Owszem, zwróciłem. Wyróżniałaś się i byłaś... słodka jak cukierek. - Pochylił się i

pocałował ją w policzek. - Dobranoc, Jacky.

Poszła w swoją stronę, a on zawrócił. Przy końcu korytarza zatrzymała się i obejrzała. Nagle

zdała sobie sprawę, że zjej strony nic się nie zmieniło. Nadal była w nim zakochana.

Jaka szkoda, że on wciąż nosi w sercu żałobę po kobiecie, która była miłością jego życia.

ROZDZIAŁ DRUGI

Następnego dnia w pracy często się spotykali.

- Tylko pamiętaj, że wieczorem jesteśmy umówieni - zaznaczył na dzień dobry.

Jak by mogła o tym zapomnieć! Tak się przejęła, że z wrażenia nie mogła zasnąć.

Zupełnie jak wtedy, gdy przeżywała swoją szczenięcą miłość. Gdy miała naście lat,

intensywne młodzieńcze emocje dały jej się mocno we znaki. Dziś jako

dwudziestodziewięcioletnia rozwódka, a przez krótki czas również matka powinna łatwo

sobie z nimi poradzić. Po swych doświadczeniach powinna być twarda i odporna, tymczasem

była przejęta jak przed pierwszą randką.

W przerwie między badaniem pacjentów zgłaszających się do szpitala z różnymi urazami

znalazła czas, by zajrzeć do osób, którym pomogła poprzedniego dnia.

Mały Dominic dochodził do siebie na oddziale intensywnej terapii, gdzie przez okrągłą

dobę otaczany był wyjątkowo troskliwą opieką. Badanie tomograficzne wykazało, że mózg

nie został uszkodzony. Jacky przyjęła tę wiadomość z ogromną ulgą i po raz kolejny

uświadomiła sobie, że na jej oczach stał się prawdziwy cud.

Historia o niezwykłym ocaleniu dwuletniego dziecka przeciekła do prasy i dziennikarz,

który opisał zdarzenie, chciał zrobić zdjęcie jej i Pierre' owi.

- Co O tym myślisz? - Pierre skonsultował się przedtem z Marcelem. - Nie masz nic

przeciwko temu?

- Nie, dlaczego? Niech społeczeństwo dowie się o triumfie medycyny. Może dzięki temu

jakiś niezadowolony pacjent zastanowi się, zanim nas obsmaruje w którejś z gazet. Tylko

proszę, żebyście nie dopuszczali dziennikarzy do Dominica. Zrobią mu zdjęcia, jak wróci do

domu, o ile zgodzą się na to jego rodzice.

I takim oto sposobem Jacky, w nieskazitelnie białym fartuchu, ze stetoskopem wiszącym

na szyi, stanęła obok Pierre'a w samym środku głównego holu.

- Mamy bardzo mało czasu - uprzedził Pierre reporterów - więc proszę się spieszyć.

- Proszę przysunąć się do uroczej pani doktor - polecił reporter, ustawiając kadr.

- Czy mogłaby pani rozpuścić włosy? - zapytała jego asystentka. - Są bardzo piękne, a nasi

czytelnicy ...

Jacky bez słowa rozpięła klamrę, choć pomysł nie przypadł jej do gustu.

- Dziękuję, pani doktor. Tak, teraz lepiej ... Proszę o uśmiech!

- Jaka piękna para! - zachwyciła się pielęgniarka, która właśnie przechodziła przez hol.

Jacky poczuła się zażenowana. Nie podobało jej się całe to zamieszanie wokół jej osoby.

Rozstrajała ją bliskość Pierre'a. Nie mogła się skupić! Uśmiechała się, ale wewnątrz dygotała

ze zdenerwowania.

- Musimy kończyć - oznajmił Pierre stanowczo.

- Artykuł i zdjęcia ukażą się w popołudniowym wydaniu - rzekł fotograf. - Przyślemy

państwu kilka egzemplarzy.

Pierre spojrzał na nią porozumiewawczo.

- Wprost nie możemy się doczekać - stwierdził.

- O tak. Umieramy z ciekawości.

- Zanim dotrzemy do restauracji, będziemy już lokalnymi sławami. Dadzą nam najlepszy

stolik i poproszą o autografy - szydził.

- Żebym tylko nie zapomniała długopisu!

Zaraz po spotkaniu z dziennikarzami Jacky wróciła do swoich obowiązków.

Właśnie porządkowała salę zabiegową po opatrzeniu ostatniego pacjenta; gdy przyszedł

Pierre.

- Już skończyłem. Daj znać, jak będziesz gotowa.

Przyjdę po ciebie i pojedziemy moim samochodem.

- Dobrze, bo ja nawet nie mam auta. Po pierwsze kupno i utrzymanie to spory wydatek, a

po drugie na mojej wąskiej uliczce trudno zaparkować. Do szpitala mam zaledwie parę

kroków, więc po co mi samochód?

- Na przykład po to, żeby pojechać na wieś. Chyba nie spędzasz całego czasu w pracy?

- Kiedy chcę odpocząć, spaceruję po plaży - odparła.

- Aha. Słuchaj, Marcel polecił mi małą restaurację na wzgórzach za miastem.

Zaznaczyłem sobie to miejsce na mapie. Będziesz mnie pilotować?

Jacky odsunęła wózek z przyrządami i zaczęła myć ręce.

- Mogę spróbować - odparła. - Chyba nie jedziemy bardzo daleko?

Pierre stał tuż za nią. Czuła na karku jego ciepły oddech. Naraz bez uprzedzenia rozpiął

klamrę, którą miała we włosach, i na jej ramiona spłynęły gęste pasma.

Odwróciła się zaskoczona.

- Co z wami jest, faceci? Dlaczego wszyscy się upieracie, żebym nosiła rozpuszczone

włosy?

Uniósł do góry brwi.

- Może dlatego, że wyglądasz wtedy mniej surowo? - powiedział i zniżając głos do

zmysłowego szeptu, dodał: - I bardziej seksownie.

Naraz odsunął się od niej i ruszył do wyjścia. Żałował, że pozwolił sobie na tę

niepotrzebną uwagę· To bliskość Jacky tak zamąciła mu w głowie. Poczuł się tak, jakby

wszystkie trudne lata, które przyszły po jego wyjeździe z miasteczka, były tylko złym snem.

Cofnął się w czasie do dnia, gdy po raz ostatni widział śliczną szesnastoletnią dziewczynę i

uświadomił sobie, że ta zjawiskowa nastolatka dorosła. Jaka szkoda, że spotkali się tak

późno. Musi bardziej się kontrolować. Co będzie, jeśli Jacky źle zrozumie jego intencje?

Przecież przysiągł Liliane dozgonną wierność i bezgraniczną lojalność, którą chciał się

odwdzięczyć za jej ogromne poświęcenie.

Jego związki z kobietami ograniczały się do okazjonalnych, nic nieznaczących

erotycznych przygód. Czuł przez skórę, że z Jacky będzie inaczej. Nie uniknie

zaangażowania. Odkąd się spotkali, coraz częściej o niej myślał.

- Jak będziesz gotowa, przyjdź do mojego gabinetu - rzucił sucho i czym prędzej wyszedł.

Odprowadziła go pytającym wzrokiem. Zaskoczył ją tą nagłą zmianą zachowania. Przed

chwilą był taki miły, nawet więcej niż miły...

To bez znaczenia, stwierdziła. Widocznie ten typ tak ma. Zje z nim tę kolację jak ze

znajomym z dawnych lat. Powspominają, pośmieją się. I tyle.

W szatni wzięła szybki prysznic i przebrała się w spodnie i żakiet z białego lnu, pod który

włożyła czarną bluzkę wykończoną angielskim haftem. Na koniec zrobiła lekki makijaż.

Najważniejszy był czarny tusz do rzęs, żeby zielone oczy stały się bardziej wyraziste. Hm ...

Przejrzała się w lustrze. Dlaczego tak się stara, skoro Pierre jest tylko dawnym kolegą?

Po tym, co przeżyła, nie była gotowa na nic poza przyjaźnią. Tak podpowiadał rozsądek,

ale serce wiedziało swoje. Tak czy owak sytuacja stawała się niebezpieczna.

Gdy weszła, Pierre powitał ją przyjaznym uśmiechem. Ledwie wstał zza biurka, odezwała

się jego komórka.

- Tak? Ach, to ty, Nadine! O co chodzi? Dobrze, zaraz przyjadę.

- Po drodze muszę wstąpić do domu - uprzedził, gdy się-rozłączył. - Mały ... mam taki

mały problem.

Zaintrygował ją. Kim jest Nadine? Gdy z nią rozmawiał, mówiła podniesionym głosem.

Jacky miała wrażenie, że była mocno zirytowana.

Na korytarzu spotkali Marcela, który przyniósł im jeszcze gorące wydanie wieczornej

gazety.

- Kurier właśnie to przywiózł - wyjaśnił, podając ją Pierre'owi. - Patrz, jesteście na

pierwszej stronie. Wyglądacie fantastycznie. Chcecie wiedzieć, co piszą?

"Przystojny doktor Pierre i urocza doktor Jacqueline dokonali wczoraj cudu ... ".

- Starczy! - jęknął Pierre. - Sam to przeczytam, później. Proszę - zwrócił się do Jacky,

podając jej gazetę. - Nie zapomniałaś pióra do podpisywania autografów?

Nic nie mówiąc, zerknęła na zdjęcie.

- Doskonała reklama szpitala - cieszył się tymczasem Marcel. - Może uzmysłowi

ludziom, że czasem naprawdę jesteśmy potrzebni. A SWoją drogą, dokąd się wybieracie?

- Do. restauracji, którą mi poleciłeś.

- Świetnie! - Marcel przyjrzał im się uważniej.

- Wobec tego. nie będę was zatrzymywał. Wpadnijcie do nas na kolację któregoś dnia.

Debbie będzie w siódmym niebie. Usycha z tęsknoty za kolegami z pracy.

- Mam zamiar niedługo. ją odwiedzić - obiecała Jacky.

Marcel uśmiechnął się.

- Jacky jest dla nas jak rodzina - wyjaśnił Pierre'o.wi. - Poznały się z moją żoną przez

Internet i zaprzyjaźniły.

- Bardzo się ucieszyłam, kiedy w grudniu ubiegłego roku Debbie zaprosiła mnie na wasz

ślub. To. była naprawdę piękna uroczystość.

- Miło, że tak mówisz. Ale nie będę was zatrzymywał.

- Rzeczywiście, musimy już jechać - przyznał

Pierre, kładąc dłoń na ramieniu Jacky. - Miłego wieczoru!

- Dziękujemy.

Marcel odprowadził ich wzrokiem. Cieszył się, że tak szybko się polubili. Gdyby nie znał

Pierre'a, przysiągłby, że zanosi się na romans. Mając na uwadze jego przeszłość wątpił

jednak, by znajomość z Jacky wyszła kiedykolwiek poza ramy przyjaźni. Obawiał się, że

jego. kolega w ogóle nie myśli Q stałym związku.

Szkoda, westchnął, bo on i Jacky wyjątkowo do siebie pasują, a Pierre jest bardzo

spragniony miłości. Gdyby związał się z kobietą taką jak Jacky, jego życie zmieniłoby się na

lepsze. Marcel chciał jakoś pomóc, ale czuł, że nie ma prawa wtrącać się w prywatne sprawy

kolegi. Gdyby jednak ten poprosił go o radę, to ze swoją wiedzą na temat Liliane mógłby

skłonić go do zmiany zdania ...

Jacky zapięła pas i usadowiła się wygodnie w fotelu pasażera.

- Fajny samochód - pochwaliła Sportowy kabriolet, który kupił od kolegi z Paryża.

- Mieszkam na wzgórzu, przy tej samej ulicy co.

Marcel. To on pomógł mi znaleźć dom Tak mi się spodobał, że obejrzałem go tylko raz i

natychmiast zdecydowałem się na kupno. - oznajmił, gdy minąwszy główną bramę, wyjechali

na drogę.

- Musisz. mieć wspaniały widok z okien - stwierdziła, patrząc na okazałe rezydencje

rozlokowane na wzgórzu powyżej drogi biegnącej między szpalerem starych drzew.

- Dlatego. go. kupiłem. Przesądziły piękne widoki i duży ogród, idealny dla ... - Urwał w

pół zdania. Duży ogród to dobra rzecz - dokończył po chwili.

Znów ją zaintrygował. Nie pierwszy raz odnosiła wrażenie, że Coś przed nią ukrywa.

Ciekawe, dlaczego?

- Lubisz pracować w ogrodzie? Zawahał się.

- Czasami.

Nie potrafiła odgadnąć, dlaczego nagle przygasł.

Uznała, że nie ma sensu dociekać i wróciła do podziwiania malowniczych widoków.

Jachty i statki wycieczkowe kołysały się na lekkiej fali, a promienie zachodzącego słońca

barwiły morze intensywnym kolorem złota i purpury. Na plaży widać było wielu

spacerowiczów, którzy z tej odległości wyglądali jak ludziki narysowane pojedynczą kreską·

- Jesteśmy na miejscu - oznajmił Pierre, zatrzymując samochód na żwirowym podjeździe.

Niemal w tej samej chwili otworzyły się masywne dębowe drzwi i przed dom wyszła

wysoka, młoda dziewczyna w dżinsach i białym T-shircie. Wyglądała na zadowoloną, że

Pierre się pojawił.

- Zaraz wracam - powiedział, wysiadając z samochodu.

Jacky obserwowała, jak wraz z dziewczyną wchodzi do domu. Ciekawe, dlaczego nie

zaprosił jej do środka? I kim jest dla niego ta dziewczyna? Nagle poczuła się jak nieproszony

gość. Nie spodziewała się takiego zachowania, Pierre normalnie był przecież otwarty i

towarzyski. Widocznie kiepsko go znam, stwierdziła, ale musiała przyznać, że jak na jej gust

jest - zbyt tajemniczy.

W pewnej chwili z otwartych okien na piętrze dobiegły histeryczne wrzaski małego,

rozzłoszczonego dziecka. Jacky słyszała, jak Pierre stara się je uspokoić. Nie rozumiała

pojedynczych słów, ale słyszała, że mówi stanowczo, lecz cierpliwie i ze spokojem. Po chwili

dziecko ucichło, a potem zaczęło się śmiać. Wtórował mu śmiech Pierre'a i wesoły głos

dziewczyny.

Skoro ma dziecko, dlaczego jej o tym nie powiedział?

Z góry dobiegł już tylko głos dziewczyny rozmawiającej z dzieckiem. Jacky spojrzała na

zegarek. Minęło zaledwie pięć minut. Niewiele, ale i tak postanowiła wysiąść z samochodu i

rozprostować nogi. Kiedy stanęła na żwirowym podjeździe, do buta wpadł jej mały kamyk,

pochyliła się więc, by go wyjąć. Właśnie wtedy z dom- wyszedł Pierre.

Zmieszała się. Może niepotrzebnie wysiadała?

Pierre chciał, by zaczekała w samochodzie. W jej głowie pojawiła się irracjonalna myśl, że

zaraz usłyszy reprymendę. Nic takiego oczywiście się nie stało. Pierre miał znękany wyraz

twarzy i mocno zaciśnięte usta, ale nie powiedział ani słowa o tym, co się stało.

- Przepraszam, że musiałaś czekać - rzucił sucho i otworzył jej drzwi.

Była ciekawa, czy powie coś o dziecku. Spoglądała na niego wyczekująco, gdy uruchamiał

silnik, ale on błądził myślami gdzieś daleko. Odprężył się dopiero wtedy, gdy dom zniknął

między wzgórzami. Korciło ją, żeby go o wszystko wypytać, ale ugryzła się w język.

Wiedziała tylko tyle, - że dziewczyna na pewno nie jest jego siostrą, bo nie miał

rodzeństwa. Ani żoną, bo ta przecież umarła. Przyjaciółką? Mało prawdopodobne! Która

przyjaciółka zgodziłaby się, żeby jej partner szedł na kolację z inną kobietą?

Intuicja podpowiadała jej, że nie powinna być wścibska. Było oczywiste, Pierre nie ma

ochoty tłumaczyć, po co musiał wrócić do domu. Lepiej, żeby przestała o tym myśleć i zajęła

się czymś konkretnym. Na przykład czytaniem mapy, którą trzymała na kolanach. Odnalazła

zaznaczony przez Pierre' a punkt. Znajdował się za następną doliną, na skraju wioski, o której

nigdy nie słyszała.

- Jakieś dwieście metrów za skrzyżowaniem będzie ostry skręt w prawo - poinformowała.

- Dzięki. - Zwolnił, gdyż droga stała się wąska i kręta, a widoczność ograniczały gęste

żywopłoty. - Piękna okolica, prawda? - Słychać było, że odzyskuje spokój.

- Fantastyczna. Może kiedyś kupię jednak samochód, zwłaszcza jeśli zostanę tu dłużej. Na

razie podpisałam umowę na rok. ..

- Powiedz, jeśli będziesz miała ochotę na wycieczkę. Chętnie gdzieś z tobą pojadę -

powiedział lekkim tonem.

Jacky odebrała to jak drobną przysługę dla starej znajomej

- Dziękuję. Byłoby miło gdzieś pojechać... raz na jakiś czas - odparła cicho. Nie chciała

się narzucać.

Obróciła nieco głowę i dyskretnie studiowała jego profil: mocno zarysowana szczęka,

wyraźne kości policzkowe, gęste ciemne włosy. Gdyby tylko mogła, najchętniej

przyjeżdżałaby tu z nim codziennie. Nareszcie byliby sami, uwolnieni od absorbujących obo-

wiązków. Skarciła się za takie myśli. Gdyby naprawdę zaczęła się z nim spotykać, wpadłaby

w niezłe tarapaty.

Pierre musiał wyczuć, że mu się przygląda, bo spojrzał na nią przelotnie i się uśmiechnął.

Zaczerwieniła się, dziękując opatrzności, że Pierre nie może poznać jej myśli.

- Ładnie ci z rozpuszczonymi włosami - powiedział miękko. - Wiem, że byłaś zła, kiedy

fotograf zaczął się nimi zachwycać, ale ...

- Wszystko zależy od tego, kto się zachwyca. Nie mam nic przeciwko komplementom, o

ile słyszę je od ... przyjaciół.

- Miło mi, że uważasz mnie za przyjaciela. - Zdjął rękę z kierownicy i na moment położył

na jej dłoni. Z trudem opanowała przyjemny dreszcz. Domyślała się, że dla niego był to nic

nieznaczący przyjazny gest, ale dla niej ten przelotny dotyk znaczył wiele - o wiele więcej,

niż powinien.

Zaczęli zjeżdżać w stronę doliny, więc Pierre skupił się na prowadzeniu. Naraz na wąskiej

drodze tuż przed nimi pojawiło się stado krów pędzone przez gospodarza.

- Chyba nie ma sensu ich wyprzedzać? - zapytał Pierre, ostro hamując.

- Niedaleko jest gospodarstwo - powiedziała, patrząc na mapę - więc pewnie zaraz tam

skręcą.

- Utalentowany z ciebie pilot - pochwalił, gdy stad? skierowało się ku widocznym

nieopodal zabudowaniom.

- Pilotowanie to nic trudnego - odparła z uśmiechem. - Ojciec nauczył mnie czytać mapy.

Kiedy mama od nas odeszła, w czasie wakacji jeździliśmy na dalekie wycieczki. Tata

prowadził, a ja siedziałam z mapą i mówiłam mu, gdzie ma jechać.

- Na pewno bardzo przeżyłaś rozpad rodziny, prawda? Pamiętam, że moja mama

wspominała mi o tym, co was spotkało. Ile miałaś wtedy lat?

Sposępniała, niechętnie wspominając tamto zagubienie i gorycz, jakie narodziły się w

porzuconym dziecku.

- Dziesięć ... Dopóki rodzice byli razem, moje dzieciństwo był piękne i beztroskie. A

potem idylla się skończyła, musiałam szybko dorosnąć. Ojciec bardzo źle znosił tę sytuację.

Myślę, że nigdy nie pogodził się z odejściem matki.

Pierre milczał. Gdy Jacky przeżywała swój dramat, on studiował w Paryżu, ale i tak

dotarły do niego plotki o skandalu wywołanym przez ekstrawagancką panią Shaftesbury,

która podobno miała w Paryżu kochanka. Miał ochotę porozmawiać o tym z Jacky, ale bał

się, że swymi pytaniami sprawi jej przykrość. Przeczuwał, że jest bardzo wrażliwa i tylko

udaje, iż mówienie o tych wydarzeniach jej nie boli. Zwłaszcza że jako dziecko była

podobno bardzo zżyta z matką·

- Ojciec bardzo dobrze się mną opiekował. Pierwsza przerwała milczenie. - Był taki

szczęśliwy, kiedy postanowiłam zostać lekarką i pojechałam na studia do Londynu. On też

wrócił do Anglii. Kupił małe mieszkanie, bo chciał, żebyśmy nadal byli blisko siebie.

- To było chyba najlepsze rozwiązanie.

- Rzeczywiście. Nie chciałam zostawiać go samego we Francji. Był sporo starszy od

mamy, a po jej odejściu bardzo się posunął. Martwiłam się o niego, jak się zresztą okazało,

nie bez powodu. Kiedy byłam na pierwszym roku, zachorował. Od dawna źle się czuł, ale

ignorował objawy choroby. Gdy wreszcie zdecydował się pójść do szpitala, na ratunek było

już za późno.

Z trudem przełknęła ślinę.

- Cieszę się, że mogłam z nim być ... do końca.

- Bardzo mi przykro. Jego śmierć musiała być dla

ciebie strasznym ciosem. - Imponowała mu swoim spokojem, choć przecież wiedział, że

zawsze była twarda. Przez ułamek sekundy kusiło go, by zjechać na pobocze i mocno ją

przytulić. Nie zrobił tego, bo się bał, że gdyby wziął ją w ramiona, sytuacja mogłaby

wymknąć się spod kontroli. Poza tym Jacky mogłaby opacznie zrozumieć jego gest. Lepiej,

żeby ich znajomość nie wykroczyła poza granice przyjaźni.

Jacky patrzyła w bok, walcząc ze łzami. Spokojny wiejski krajobraz budził w niej

wspomnienia dzieciństwa; cudownych beztroskich lat, gdy byli zgodną rodziną. Rodzice

bardzo ją kochali, a ojciec darzył matkę prawdziwym uwielbieniem. Jacky nie zdawała sobie

sprawy, że jest to uczucie jednostronne.

- Ani tata, ani ja nie mieliśmy pojęcia, że mama chce od nas odejść. Zostawiła list, ale tata

nigdy mi go nie pokazał. Mówił tylko, że mama bardzo mnie kocha. To dało mi nadzieję, że

kiedyś do nas wróci, ale...

Głos zaczął jej drżeć, więc wzięła głęboki oddech.

- Dwa dni po jej zniknięciu przyjechała do nas policja - ciągnęła po chwili. - Powiedzieli

nam, że mama i jej ... kochanek mieli wypadek. Obydwoje zginęli na miejscu.

Pierre wstrzymał oddech.

- Serdecznie ci współczuję. Moja mama wspominała, że twoją rodzinę spotkała tragedia,

ale nie potrafiła powiedzieć, co dokładnie się stało.

- Och, miasteczko trzęsło się od plotek, ale nikt nie wiedział, jak było naprawdę. Nawet ja

mogę się tylko domyślać. Tak czy owak ten pierwszy kopniak od życia przygotował mnie na

następne. A dostałam ich niemało.

Gdy wjechali do wioski, Pierre zwolnił. Przemieszczali się wolno wśród domów krytych

czerwoną dachówką i wypatrywali restauracji.

- Powinna być już blisko. Marcel dokładnie mi ją opisał. Zdaje się, że to ten dom ... U

Jules'a. Tak, to tutaj!

- Wygląda bardzo szykownie - zauważyła.

- I pewnie taka jest, sądząc po samochodach, które

przed nią parkują, i naleganiach Marcela, żebym koniecznie zarezerwował stolik. .

Dom był obszerny i bardzo stary, z pewnością pełnił kiedyś funkcję dworu, do którego

przytuliła się malownicza wioska. Gdy weszli do środka, Jacky z zachwytem przyglądała się

stylowym wnętrzom. Zdobiły je wspaniałe obrazy oraz różne dzieła sztuki, które

rozmieszczono ze smakiem w przestronnych salach.

- Dobry wieczór, jestem Jules - powitał ich właściciel, dystyngowany brunet w średnim

wieku. - Zapraszam na aperitif - dodał i zaprowadził ich do przytulnego baru, który

urządzono w rogu głównego holu.

Jacky wybrała swój ulubiony kir składający się z likieru porzeczkowego i białego wina, a

Pierre zamówił pastis, czyli aperitif z wódki anyżkowej, wody oraz lodu.

Dostali stolik przyoknie, więc jedząc kolację, mogli podziwiać wypielęgnowany ogród. Z

łatwością nawiązali rozmowę, ale starannie unikali osobistych wątków. Wymieniali uwagi

na temat książek, filmów ora sztuk teatralnych. Porównywali atrakcje Londynu i Pa ryża. I

choć rozmowa toczyła się wartko i była interesująca, Jacky wolałaby, by zeszła na sprawy

prywatne.

- Może wypijemy kawę na tarasie? - zaproponował Pierre, gdy okazało się, że obydwoje

rezygnuj. z deseru.

- Bardzo chętnie. Wieczór jest taki piękny. Wokół tarasu był ogród różany, więc gdy

usiedli w wyściełanych poduszkami wiklinowych fotelach otoczyła ich słodka woń kwiatów.

Słońce schowało sil już za wzgórzami, lecz na ciemniejącym niebie pozo stały purpurowo-

złote smugi.

- Wspaniałe miejsce - westchnęła Jacky.

- Szkoda, że w naszym miasteczku nie mieliśmy tak ekskluzywnej restauracji - zauważył

Pierre.

- Obok sklepu była mała kawiarenka - przypomniała mu.

- Która nie słynęła z wykwintnej kuchni - rzek z uśmiechem.

- To prawda. Mimo to tata i ja często tam chodziliśmy po odejściu mamy. Żadne z nas nie

miało pojęcia o gotowaniu, a przecież musieliśmy coś jeść.

Westchnęła ciężko.

- Biedny tata! Mama strasznie mu namieszała w życiu. Nawet wtedy, kiedy byłam jeszcze

dzieckiem i z pozoru wszystko toczyło się normalnie, czułam przez skórę, że tata nie jest

szczęśliwy.

- Dlaczego?

- Kiedy byłam mała, często zastanawiałam się, jak to się w ogóle stało, że moi rodzice są

razem. Kiedy podrosłam, każde z nich opowiedziało mi swoją wersję zdarzeń, a ja na tej

podstawie stworzyłam własny obraz. - Zamilkła na chwilę, by zebrać myśli. - Myślę, że

ojciec, który był już wtedy w średnim wieku, przeżył drugą młodość u boku mamy, która

słuchała go jak wyroczni. Ona była początkującą aktorką, miała urok i charyzmę, i co

ważniejsze, jako jedyna spośród jego studentów autentycznie interesowała się jego zawiłymi

teoriami dotyczącymi sztuki dramatycznej. Wiem, że była łasa na pochwały, których jej nie

szczędził...

Zawahała się. Nigdy dotąd nie rozmawiała z nikim o swoich rodzicach.

- Ojciec nie powinien był się z nią żenić - stwierdziła w końcu. - Zbyt wiele ich różniło.

Mniej więcej na tydzień przed śmiercią opowiedział mi, jak się poznali. Ona grała wtedy w

małym teatrze na przedmieściach Londynu, a on wykładał na uniwersytecie. Pewnego

wieczoru po spektaklu poszedł za kulisy, żeby porozmawiać z zespołem o kontrowersyjnym

współczesnym dramacie, który wystawiali.

Poprawiła się w fotelu, wspominając, jak bardzo schlebiało jej, że ojciec wtajemnicza ją w

tak osobiste sprawy.

- Ojciec mówił, że miłość· spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Po prostu nagle

zakochał się w kwintesencji kobiecości - jak określił mamę - i zanim zdążył pomyśleć, co

robi, zaprosił ją na drinka. Przegadali całą n.oc i umówili się na następne spotkanie. Wkrótce

się oświadczył, a ona, ku jego zaskoczeniu, od razu się zgodziła.

Pierre pochylił się lekko w jej stronę.

- Pamiętam, że twoja mama była bardzo piękna.

- Ale zdecydowanie za młoda dla mojego ojca Kiedyś, po jednej z ich okropnych kłótni,

powiedział mi, że żałuje, że wyszła za mąż. Ponoć zgodziła się, bo ojciec obiecał zabrać ją do

Francji. Kiepsko jej się wtedy wiodło i miała dość pracy w małym, słabym zespole. Pomysł,

żeby uciec i związać się z moim ojcem, wydał jej się bardzo romantyczny. Mama wy.

obrażała sobie, że życie w małym normandzkim miasteczku będzie bajką. Ojciec miał

porzucić pracę akademicką i zarabiać pisaniem, ona zaś miała spędzała dni na lekturze, a od

czasu do czasu grywać ambitne role w którymś z paryskich teatrów. Żyła nadzieją, ż-

pewnego dnia odniesie wielki sukces. Ponieważ tak się nie stało, przeżyła wielkie

rozczarowanie. Czuła, że znalazła się w potrzasku.

- Teraz rozumiem, skąd wzięłaś się w naszym miasteczku.

Pokiwała głową.

- Proza życia szybko zabiła miłość moich rodziców. Ciągle brakowało im pieniędzy.

Ojciec napisał kilka podręczników, które wprawdzie przyniosły mu uznanie w kręgach

akademickich, ale fortuny na nich nie zbił. Próbował swoich sił jako powieściopisarz, ale nic

z tego nie wyszło.

- A mnie się zawsze wydawało, że jesteście taką niebanalną rodziną.

- Bo byliśmy niebanalni. - Uśmiechnęła się. - Tylko biedni jak myszy kościelne. Nie to co

zamożni Mellangerowie.

- Wcale nie byliśmy tacy bogaci! - zaprotestował. - Dziadek miał majątek z dworem i

winnicą, na której zarobił trochę pieniędzy. Ojciec postanowił wstać lekarzem, ale

odziedziczył ziemię i rodzinny interes. Dziadek zaznaczył jednak; że połowa majątku należy

do mnie. Ojciec uszanował jego wolę. Kiedy rodzice przeszli na emeryturę, przenieśli się do

Australii, żeby być bliżej mnie.

- Nadal tam mieszkają?

- Tak, nawiązali wiele przyjaźni, więc postanowili

wstać. Kupili sobie mały dom, a resztę kapitału zainwestowali, dzięki czemu moja część

spadku przynosiła dochód, który bardzo mi się przydał w pierwszych latach pracy. Choć

byłem początkującym lekarzem, miałem z czego żyć. Po prostu dopisało mi szczęście.

- Owszem. Pamiętam, że jako dziecko zatrzymywałam się czasem przed bramą posiadłości

twojego dziadka i wyobrażałam sobie, jak cudownie jest być bogatym.

- Znałaś mojego dziadka?

- Zetknęłam się z nim tylko raz. Pewnego dnia razem z koleżanką zakradłyśmy się do

waszego sadu po jabłka. Wisiały tuż przy ogrodzeniu, a my jak zwykle byłyśmy głodne.

Wspięłam się na mur i zawisłam odwrócona do niego twarzą, szykując się do skoku, kiedy

nadbiegły psy i zaczęły okropnie szczekać. Po chwili ktoś złapał mnie za nogi i powiedział,

żebym się nie ruszała.

- Dziadek?

- Tak. Byłam przerażona, kiedy srogim głosem zaczął krzyczeć na psy. To swój,

powiedział im. Swój? Zdziwiłam się. Przyszłam ukraść jego jabłka!

Pierre się roześmiał.

- I co było dalej?

- Och, twój dziadek odpędził psy i pomógł mi zjeść z muru. A potem dał mi kilka

dorodnych owoców i odprowadził mnie do bramy.

- Dziadek był bardzo porządnym człowiekiem.

Przypuszczam, że poczuł się rozbawiony całą sytuacją· Pewnie odetchnął z ulgą, że psy nic ci

nie zrobiły - westchnął. - Tak, miałem bardzo szczęśliwe dzieciństwo, za to potem... - Ton

jego głosu raptownie się zmienił. - W dorosłym życiu spadło na mnie mnóstwo ...

- Nieszczęść? - dopowiedziała cicho. Wziął ją za rękę.

- Tak. Los mi ich nie szczędził. Jak każdy, miałem swoje tłuste lata, ale ...

Wstał, podszedł do niej i pociągnął ją ku sobie.

- Nie chcę, żebyś pomyślała, że się nad sobą użalam. Każdy jest kowalem swego losu.

Zgodzisz się ze mną?

Spojrzała mu w oczy. Mogłaby przysiąc, że mimo pozornie hardego wyrazu widzi w nich

zagubienie i bezradność.

- Na tak wiele spraw nie mamy wpływu - szepnęła.

Nagle poczuła się tak, jakby w restauracji poza nimi nie było nikogo. Świat przestał

istnieć. Liczyło się tylko to, że jest przy niej naj wspanialszy mężczyzna, jakiego w życiu

spotkała. Jej książę z bajki, który po latach wreszcie się zjawił i z którym od tej chwili miała

żyć długo i szczęśliwie. Jaka szkoda, że takie cudowne zakończenia zdarzają się tylko w

bajkach.

W ułamku sekundy pojęła, co czuł ojciec, gdy pierwszy raz zbliżył się do jej matki. To

wszystko nie miało sensu ... ale czy miłość może mieć sens? Jest uczuciem irracjonalnym,

nieziemskim, więc choćby człowiek starał się z nią walczyć, i tak musi przegrać.

- O tak. Jesteśmy kowalami swego losu - szepnęła. Pierre pochylił się i lekko musnął

ustami jej usta.

Z trudem powstrzymała się, by nie jęknąć z rozkoszy.

- Panie doktorze?

Obok nich stanął kelner.

- Bardzo państwa przepraszam, ale pan Jules kazał zapytać, czy życzą sobie państwo jakiś

trunek do kawy?

- Nie, dziękujemy. - Pierre wypuścił ją z' objęć. Usiadła w fotelu, starając się jak

najszybciej uspokoić przyspieszony oddech. Czar prysnął. Na szczęście, bo jeszcze chwila i

zrobiłaby z siebie kompletną idiotkę.

- Poproszę rachunek. - Słowa Pierre' a dotarły do niej jak przez mgłę.

W drodze powrotnej nawet nie próbowali odtworzyć atmosfery tamtej magicznej chwili.

Jacky miała wrażenie, że Pierre chce jak najszybciej wrócić na bezpieczny grunt uprzejmej

rozmowy, tak jak było na początku wieczoru. Nie próbował też przedłużać spotkania.

Odwiózł ją do domu, a gdy wysiedli z samochodu, spojrzał na nią z nieodgadnionym

wyrazem twarzy.

Próbowała odnaleźć w jego oczach bodaj cień obietnicy, że mogą przeżyć to wszystko

jeszcze raz. Ale nie, znów był tylko kolegą z dawnych lat. Starszym bratem, o którym zawsze

marzyła. Mogła zaprosić go na drinka, ale uznała, że to. kiepski pomysł. Po co ryzykować

odmowę?

- Dziękuję za przemiły wieczór - powiedziała, posyłając mu uśmiech, który zdawał się

mówić: "Nie bój się, nie zamierzam ciągnąć cię do środka" ..

Ujął jej twarz w dłonie i delikatnie pocałował w usta. Gdy po chwili uniósł głowę, w jego

lśniących oczach pojawił się wyraz oczekiwania.

Ona jednak odwróciła się i zdecydowanym krokiem ruszyła do drzwi.

ROZDZIAŁ TRZECI

Był bardzo sfrustrowany. Odjeżdżając sprzed domu Jacky, spojrzał we wsteczne lusterko,

by sprawdzić, czy weszła do środka. Tak, już jej nie było. Dała mu wyraźnie do zrozumienia,

że nie ma ochoty przedłużać spotkania.

Nacisnął pedał gazu. Źle to wszystko dziś rozegrał, zwłaszcza przy kawie. Nie powinien

był jej całować. Problem w tym, że nie mógł się powstrzymać. A przecież dobrze wiedział,

że musi unikać zaangażowania.

Jego frustracja, fizyczna i emocjonalna, stawała się coraz bardziej dokuczliwa. Jęknął

zdesperowany. Może nie powinien umawiać się z nią po pracy? Tylko jak ma zrezygnować z

jej towarzystwa, skoro tak bardzo mu się podoba? Śliczna, żywiołowa, rozbrykana

dziewczynka z jego wspomnień wyrosła na najpiękniejszą, najbardziej seksowną i mądrą

kobietę, jaką w życiu spotkał.

Po raz pierwszy od śmierci Liliane miał taki kłopot.

Jego żona zmarła w czasie porodu, wydając na świat jego syna. Początkowo wydawało mu

się, że wyrzuty sumienia nie pozwolą mu dalej żyć. Z czasem nauczył się radzić sobie z

bólem, nie było jednak szans, by rana w sercu kiedykolwiek się zabliźniła. Ogarnięty

wspomnieniami o Liliane mocno zacisnął dłonie na kierownicy. Miała wątpliwości, czy

dojrzała do macierzyństwa, za to on wciąż powtarzał, że marzy o dziecku. Przekonywał ją, że

na pewno poradzi sobie w roli matki. Biedna, zapłaciła za jego marzenia najwyższą cenę.

Trudno o większe poświęcenie. Odkąd odeszła, nie opuszczało go poczucie winy.

Zatrzymał się przed domem, ale nie wysiadł. Wyłączywszy silnik, oparł głowę o

kierownicę i siedział tak, rozpamiętując swoją sytuację. Od pięciu lat dotrzymywał przysięgi

złożonej Liliane. Przez pierwszy rok po jej śmierci żył jak mnich... obarczony

odpowiedzialnością za dziecko. Przymknął oczy, pozwalając, by przesuwały się przed nimi

obrazy wspomnień. Przypomniał sobie dzień, w którym musiał skapitulować przed własną

cielesnością. Nie był w stanie dłużej ignorować pewnych potrzeb, zaczął więc spotykać się z

kobietami, jednak w sercu pozostał wiemy zmarłej żonie.

Obiecał sobie, że będzie wybierał partnerki, które z pewnością nie odegrają większej roli w

jego życiu. Miał więc na swym koncie kilka przelotnych romansów z kobietami, które,

podobnie jak on, nie zamierzały wiązać się na stałe. Mimo to natknął się na problem. Gdy po

kilku miesiącach znajomości zaczął zapraszać jedną z nich do domu, spragniony matczynego

ciepła Christophe zaczął traktować ją jak przyszywaną mamę. Kiedy związek się rozpadł,

chłopiec był zrozpaczony. To doświadczenie uzmysłowiło mu, że synek nie może poznawać

jego przyjaciółek. Postanowił więc, że nie będzie im mówił, że ma dziecko, a co za tym idzie,

nie będzie przyprowadzał ich do domu.

Jacky jednak była inna. Dziś miał ochotę opowiedzieć jej o swoich nieszczęściach. Bardzo

brakowało mu kogoś, przed kim mógłby się otworzyć. Nie zrobił tego, gdyż nie chciał

jeszcze bardziej komplikować sytuacji. Zwierzenia i rozmowy o najbardziej osobistych

sprawach nieuchronnie prowadziłyby da uczuciowego zaangażowania, przed którym się

bronił. Uniósł głowę, gdyż nagle poczuł, że ktoś mu się przygląda.

- Wszystka w porządku? - spytała zaniepokojona Nadine. - Usłyszałam, że pan przyjechał,

ale długo nie wchodził pan do domu, więc ...

- Niepotrzebnie się martwiłaś. Nic mi nie jest. Zaraz przyjadę, a ty kładź się spać. Jak

Christophe?

- Dobrze. Uspokoił się po pana wyjściu.

- Spodziewałem się, że tak będzie. Dobranoc, Nadine.

- Dobranoc.

Patrzył, jak opiekunka wchodzi da domu, zastawiając dla niego uchylane drzwi.

Zajmowała się Christophe'em zaledwie od trzech miesięcy i a dziwa, zgodziła się przenieść z

nimi z Paryża da St. Martin sur mer. Była miła, rozsądna i inteligentna, miał więc nadzieję, że

zastanie z nimi na dłużej, zwłaszcza że Christophe wyraźnie ją polubił.

Nianie ta był osobny problem. Żadna z opiekunek nie zagrzała dłużej miejsca. Dobrze im

płacił, a one i tak odchodziły. Christophe nie był łatwym dzieckiem. Na szczęście chodził już

da przedszkolna, więc Nadine nie była tak obciążana jak jej poprzedniczki, które szybka

wypalały się, pracując od rana do nocy.

Zaczekał, aż automatycznie zasunie się dach, i wysiadł z samochodu. Idąc do domu, myślał o

tym, że Nadine prędzej czy później zapragnie wrócić da Paryża. Już wspominała, że

chciałaby spędzać więcej czasu ze swoim chłopakiem. Początkowo ucieszył się, że kogoś ma,

bo to by znaczyło, że w odróżnieniu od paru poprzedniczek, nie będzie próbowała z nim

flirtować.

Wbiegł na górę, przeskakując pa dwa stopnie, chciał bowiem jak najszybciej zobaczyć

syna. Miał wyrzuty sumienia, że pa pracy nie wrócił prosto do domu. Obiecał sobie, że jutra

spędzi z chłopcem cały wieczór. Pa cichu wszedł da pokoju synka i usiadł przy łóżku. Z

rozczuleniem patrzył na jego miękkie jasne włosy rozrzucane na poduszce. Christophe zasnął

z kciukiem w buzi. Pierre uśmiechnął się i delikatnie wyjął palec z jego ust. Ssanie kciuka

pomagało chłopcu wyciszyć się i uspokoić. Pierre dobrze wiedział, że właśnie spokoju jego

ukochane dziecka potrzebuje najbardziej. Gdyby mama nie osierociła go w chwili narodzin,

gdyby była z nim przez cały czas, czułby się bezpieczny i na pewno nie wszczynałby dzikich

awantur, które wykańczały nerwowo opiekunki.

Pochylił się i pocałował ciepły, gładki paliczek synka. Christophe poruszył się, a patem

otworzył oczy i objął go za szyję.

- Kocham cię, tatusiu - mruknął i natychmiast zasnął. - Pierre pa czuł dławienie w gardle.

- Ja też cię kocham, synku - szepnął, okrywając go kołderką.

Poszedł da siebie, i zamknąwszy drzwi, oparł się o nie plecami. Patrzył na pokój rozjaśniany

księżycową poświatą i wdychał rześkie powietrze. Letnia noc, pachnąca kwiatami i morzem,

była wprost stworzona do miłości. Mógł spędzić ją z Jacky, gdyby odważył się ją tu zaprosić.

Tyle że z nią nie mogło być mowy o przygodzie na jedną noc. Instynkt ostrzegał go, że jeśli

raz spróbuje, nie będzie umiał zapomnieć. A przysięga złożona Liliane wciąż go

obowiązywała.

Jaka szkoda, że nie jest kawalerem wolnym od trosk i obowiązków! Kimś, kto nie musi

zmagać się z wiecznym poczuciem winy wobec kobiety, która poświęciła dla niego życie ...

Jacky wbiegła na górę. Nie chciała przedłużać spotkania - Pierre mógłby poczuć się

niezręcznie. W końcu dał do zrozumienia, że nie zależy mu, by ich znajomość przerodziła się

w romans. Właściwie to dobrze. Ona też nie szuka takich wrażeń.

W mieszkaniu od razu zrzuciła buty i poszła prosto do sypialni. Jak stała, padła na łóżko i

zaczęła masować zmęczone stopy; całodzienne bieganie po szpitalu nie wyszło im na

zdrowie.

Ułożyła się na poduszkach i zatonęła w rozmyślaniach o Pierze - silnym, przystojnym,

wysportowanym młodym mężczyźnie, w którym podkochiwała się jako podlotek, i tym

dzisiejszym, starszym, ale wciąż przystojnym, pogrążonym w żałobie wdowcu. Cieszyła się,

że w czasie kolacji udało jej się go rozweselić. Kiedy zaczęli wspominać stare czasy,

rozchmurzył się i przestał robić minę zagubionego małego chłopca. Rozmawiali o wszystkim

z wyjątkiem swoich poprzednich związków. Nadal więc nic nie wiedziała o jego pięknej

żonie, a on nie usłyszał słowa na temat Paula.

Na myśl o byłym mężu westchnęła ciężko. Nie lubiła go wspominać. A przecież na początku

małżeństwa tak bardzo go kochała. Studiowali na jednym roku, byli biedni jak myszy

kościelne, ale szczęśliwi, że się kochają. Pod koniec studiów zamieszkali razem w jej

mieszkaniu.

- Wyjdź za mnie - poprosił Paul. - Małżeństwo jest takie romantyczne ... - przekonywał:

Równie romantyczny wydał mu się pomysł posiadania dziecka.

- Zobaczysz, ono nam w niczym nie będzie przeszkadzało. Będziemy żyli jak dawniej -

zapewniał. - Weźmiesz urlop macierzyński, a potem wrócisz do pracy. Będę ci pomagał w

czasie ciąży i potem przy dziecku.

Uwierzyła mu! Zresztą z perspektywy czasu dochodziła do wniosku, że wtedy Paul

naprawdę wierzył w to, co mówi. Ot, jeszcze jeden fajny pomysł, który zrodził się w jego

ptasim móżdżku. A takie cnoty jak miłość i wierność? Cóż, nad tym w ogóle się nie

zastanawiał.

Nie pojmowała, jak mogła aż tak się na nim nie poznać. Dlaczego nie przewidziała, że Paul

po prostu nie umie być wiemy? Gdy po kilku miesiącach euforia opadła i jej ciąża

spowszedniała, stał się nerwowy i coraz częściej znikał z domu. Mimo to nie przeczuwała

najgorszego. Do głowy jej nie przyszło, że Paul ją zostawi.

Nigdy nie zapomni dnia, w którym to się stało.

- Poznałem kogoś - przyznał wprost. - To pielęgniarka, pracujemy razem na ortopedii.

Kocham ją. Tym razem to już na zawsze.

Była wtedy w szóstym miesiącu ciąży. On przeniósł się' ze swoją dziewczyną do innego

szpitala. Nie miał wyjścia, bo gdy się rozniosło, że chce zostawić ciężarną żonę, wybuchł

skandal i koledzy nie zostawili na nim suchej nitki.

Teraz, gdy emocje dawno opadły, stwierdziła, że Paul był po prostu niedojrzały. Uczciwie

zapracował a swój wizerunek Piotrusia Pana. Przerosła go perspektywa rychłego ojcostwa i

związanych z tym obowiązków. Gdy w dramatycznych okolicznościach zaczęła rodzić i

cierpiała przez długie godziny, koledzy e szpitala zawiadomili go, że jest z nią niedobrze.

Pojawił się następnego dnia, gdy ich dziecko już nie było.

Wciąż go pamiętała, jak stał przy jej łóżku i nie wiedział, jak się zachować. A ona leżała

nieruchomo, wycieńczona przedwczesnym porodem, w czasie któgo omal nie umarła.

Odetchnęła, gdy pielęgniarka oprosiła go, by wyszedł.

- Dam pani kolejną dawkę środków przeciw bóloych - powiedziała.

Jacky czekała na tę chwilę jak na zbawienie. Kiedy zaczynał działać, przymykała oczy i

zapadała się nicość. Tam znajdowała ukojenie i uwalniała się od nieludzkiego cierpienia,

które dręczyło ją od śmierci decka.

Na wspomnienie dramatu, który przeżyła, instynkwnie położyła dłoń na brzuchu. Wciąż

pamiętała współczujące spojrzenie lekarza, który odważył się powiedzieć jej prawdę. A ta

brzmiała jak wyrok.

- Nie mam dla ciebie dobrych wiadomości - zaczął ostrożnie. - Sama wiesz, jak ciężki

miałaś poród. Niestety, doszło do poważnego uszkodzenia organów rozrodczych. - Na

moment zawiesił głos. - Powiem otarcie. Twoje szanse na następną ciążę są bliskie zeru. Jeśli

będzie ci bardzo zależało na urodzeniu dziecka, będziesz musiała poddać się operacji.

Powinnaś jednak wiedzieć, że nawet jeśli uda ci się donosić ciążę, następny poród będzie

równie skomplikowany.

- Nie będzie następnego porodu - uspokoiła go. Sięgnęła po chusteczkę i wytarła nos.

Próbowała odegnać wspomnienia, które często nawiedzały ją w koszmarnych snach, jednak

wyjątkowo wyraźne obrazy uparcie wypływały z mroków nie pamięci. Znów była w ósmym

miesiącu ciąży i pracowała na oddziale ratownictwa medycznego. Nie wzięła zwolnienia, bo

nie chciała siedzieć całymi dniami w pustym mieszkaniu, rozmyślając o Paulu i martwiąc się,

jak sobie poradzi jako samotna matka. Poza tym chciała udowodnić kolegom, że traktuje swój

zawód poważnie.

Postanowiła, że po urodzeniu dziecka szybko wróci do pracy. Miała zamiar zatrudnić

opiekunkę, nawet jeśli miałaby oddawać jej połowę pensji. Tamtego dnia, gdy urodził się

Simon, w czasie przerwy na lunch też była na rozmowie w agencji pośredniczącej w za-

trudnianiu fachowych opiekunek.

Po spotkaniu wróciła na dyżur. Jej pierwszym pacjentem był jakiś pijak, który wdał się W

bójkę w pubie i oberwał butelką. Wyglądało na to, że delikwentowi urwał się film, pochyliła

się więc nad nim i zaczęła zszywać ranę na twarzy. Wtedy niespodziewanie poderwał się i z

całej siły uderzył ją w brzuch. Poczuła przeszywający ból i kurczowo chwyciła się za miejsce,

z którego promieniował. Gorączkowo powtarzała sobie, że nic się nie stało, że wcale nie czuje

gorącej, lepkiej krwi sączącej się spomiędzy nóg ...

Obróciła się na bok i wtuliła twarz w poduszkę.

Przeżyła, ale naprawdę niewiele brakowało! Życie zawdzięczała fachowości kolegów. Gdy

było już po wszystkim, znalazła w sobie dość siły, by wziąć na ręce swego wytęsknionego

synka. Doznał śmiertelnych obrażeń, więc nie było dla niego ratunku. Tuliła go, dopóki biło

maleńkie serce, a potem zaczęła oswajać się z myślą, że znów została sama ...

Usiadła na łóżku i otarła łzy. Nigdy się nad sobą nie użalała, więc teraz też nie będzie.

Rozebrała się i zarzuciwszy na siebie szlafrok, poszła do łazienki. Ciepła odprężająca kąpiel

na pewno dobrze jej zrobi.

Na oddziale ratownictwa zawsze było mnóstwo pracy. Właśnie dlatego wybrała tę

dziedzinę medycyny. Tu nie groziła monotonia. Nigdy nie było wiadomo, co przyniesie

dzień. Po dwóch tygodniach od wypadku na morzu mały Dominic został wypisany do domu.

Jego rodzice koniecznie chcieli zrobić mu pamiątkowe zdjęcie z lekarzami, którym

zawdzięczał życie.

- Pojedziesz ze mną do domku? - zapytało dziecko Pierre'a.

- Bardzo bym chciał, ale dziś nie mogę, bo muszę zostać w pracy - odparł. - Chodź,

zrobimy sobie razem fajne zdjęcie - zaproponował, a rozbiegany chłopczyk wreszcie stanął

w miejscu i posłusznie spojrzał w obiektyw.

- Będzie mi brakowało tego małego urwisa - westchnęła Jacky, gdy wracali na oddział.

- Kochasz dzieci, prawda? - zapytał cicho Pierre. Obserwując ją w czasie pracy, zauważył, że

lubi dzieci i ma z nimi doskonały kontakt. Cieszyło go to i martwiło jednocześnie. Między

innymi dlatego nie proponował jej kolejnej randki. Prędzej czy później będzie musiał się

przyznać do tego, że ma syna. Ona na pewno zechce go poznać, a Christophe od razu ją

polubi. Nie chciał narażać syna na kolejne rozczarowanie, a przecież Jacky pewnego dnia

zniknie z ich życia.

- Chodźmy na kawę, póki - na oddziale panuje względny spokój - zaproponował.

- Lepiej chodźmy do mojego gabinetu. Mam tam zaparzarkę i kawę o niebo lepszą od tej,

którą podają w bufecie.

- Nie mogłem się doczekać, kiedy mnie wreszcie zaprosisz - rzekł z uśmiechem. - Ludzie

opowiadają cuda o waszym gabinecie. Podobno ty i Debbie wygodnie się urządziłyście.

- To prawda, jest u nas trochę bardziej po domowemu niż w przeciętnym gabinecie.

Uznałyśmy, że coś nam się należy od życia.

- Bardzo tu przytulnie - pochwalił, gdy weszli do środka.

- Rozumiem, że to eufemizm. Agenci od nieruchomości używają go, kiedy chcą ci dać do

zrozumienia, że straszna tu ciasnota.

- Zauważyłem, że lubisz dzieci. Nie chciałaś mieć własnych? - zapytał, siadając w fotelu.

Nie wiedziała, co powiedzieć. Aby zyskać na czasie, zajęła się odmierzaniem kawy.

Odetchnęła głęboko, i siląc się na spokój, powiedziała:

- Miałam dziecko, synka, bardzo krótko. Niestety, umarł... - Przełknęła ślinę, by uwolnić się

do bolesnego dławienia w gardle. - Jaką pijesz kawę, słabą czy mocną? - Głos jej się załamał.

Pierre wstał i ją objął.

- Przepraszam, nie powinienem był pytać. Nie wiedziałem ...

W jego oczach było tyle serdeczności i dobroci, że poczuła chęć, by skryć się w jego

ramionach. Potrzebowała jego siły i spokoju. Gdyby mogła pozostać w jego objęciach, ból

serca trochę by zelżał. Może nawet wstąpiłaby w nią nowa nadzieja.

Delikatnie pocałował ją w policzek, a ona instynktownie rozchyliła usta. Pocałował ją

więc i poczuł, jak jej ciało się odpręża. Przestała drżeć i wtuliła się w niego. Przez chwilę

pozwolił sobie rozkoszować się jej bliskością, a potem wolno się odsunął. Ona też się

cofnęła. Wiedziała, że musi natychmiast wrócić z obłoków na ziemię.

Pierre starał się ochłonąć. Usiadł w fotelu i zgnębiony pomyślał o tym, że oto sprawdza się

czarny scenariusz. Miał już pewność, że jeśli zacznie romansować z Jacky, na pewno się

zaangażuje. Tego nie wolno mu robić. Poza tym nawet nie wie, czy ona chce układać sobie

życie na nowo.

Domyślał się, ile wycierpiała. Nawet nie chciał wiedzieć, co czuje ktoś, komu umiera

dziecko. A gdyby takie nieszczęście spotkało jego? Nie potrafił wyobrazić sobie życia bez

swojego ukochanego syna.

- Już w porządku - powiedziała, podając mu kawę.

- Zawsze, kiedy myślę albo mówię o Simonie, puszczają mi nerwy.

- Ile miał Simon, kiedy ... ? - odważył się zapytać, gdy usiedli naprzeciw siebie przy

małym stoliku.

- Trochę ponad dwie godziny.

Głośno wciągnął powietrze. Co mógł powiedzieć?

Nic dziwił się już, że Jacky często bywa smutna. Zwłaszcza gdy wydaje jej się, że nikt na nią

nie patrzy, bo na co dzień pokazywała światu pogodną twarz.

- Dziękuję, że okazałaś mi zaufanie - powiedział łagodnie.

Postanowiła wykorzystać sytuację i zadać pytanie, które od dawna ją nurtowało.

- Kiedy czekałam na ciebie w samochodzie przed domem, słyszałam dziecięcy głos. To

twoje dziecko?

Zawahał się.

- Tak. Mam syna. Christophe ma pięć lat.

- Dlaczego nigdy o nim nie mówiłeś?

Uciekł spojrzeniem w bok.

- Dlatego, że ... Kiedyś ci to wytłumaczę. Mam swoje powody, ale to skomplikowana

historia.

- Nic mu nie jest? To znaczy, nie ma żadnych problemów ze zdrowiem? - Próbowała

wyrazić się oględnie.

Pierre popatrzył jej prosto w oczy.

- Jest zdrowy jak ryba i bardzo aktywny - odparł .. Zamilkł na moment. Prędzej czy

później i tak musi to nastąpić. Nie może traktować Jacky tak, jak traktował przygodne

partnerki, które szybko znikały z jego życia. - Musisz go poznać.

A więc stało się! Już nie ma odwrotu. Nie miał pojęcia, jak poradzi sobie z

konsekwencjami tej decyzji. Na razie postanowił nie wybiegać zbyt daleko w przyszłość. W

tej chwili zależało mu na tym, by częściej widywać Jacky. Kilka minut w czasie przerwy na

kawę zdecydowanie mu nie wystarczało! Pragnienia mają swoją cenę. Nic, co w życiu

ważne, nie przychodzi łatwo.

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk pagera. Jacky podała mu słuchawkę, a on przez chwilę

słuchał w skupieniu.

- Zaraz tam będę! - rzucił, kończąc rozmowę.

- Znów wypadek na morzu. Karetki zaraz przywiozą poszkodowanych.

Jacky natychmiast odstawiła kubek z niedopitą kawą i razem z nim pobiegła na oddział.

W pokojach zabiegowych czekali już na nich dwaj pacjenci: młody Anglik, który uczył

się jeździć na nartach wodnych, i nieco starszy Francuz, jego instruktor. W czasie lekcji

niedoświadczony uczeń wykonał niefortunny manewr i zranił się w nogę. Instruktor

próbował go ratować i również doznał kontuzji.

Jacky zajęła się Anglikiem, który bardzo się ucieszył, że wreszcie spotkał kogoś, z kim

może bez trudu się porozumieć.

- Mój francuski jest bardzo kiepski - przyznał.

- Zaraz sprawdzimy, co się panu stało. - Delikatnie dotknęła uda, na którym zrobił się

wielki wylew. - Dam panu zastrzyk przeciwbólowy i dopiero potem pana zbadam.

- Dziękuję - jęknął, zaciskając zęby.

Gdy postawiła wstępną diagnozę, zawołała Pierre'a, żeby się z nim skonsultować.

- Zerwał więzadła łączące mięsień z kością udową - powiedziała.

Pierre zbadał chłopaka i potwierdził jej podejrzenia.

- Trzeba zrobić prześwietlenie i sprawdzić, w jakim stanie jest kość. Z kolei Franek, wiesz,

ten instruktor, zerwał ścięgno Achillesa. Muszę dowiedzieć się na ortopedii, czy mogą go dziś

zoperować. Mogłabyś na chwilę do niego zajrzeć?

- Co za pech, pani doktor. Co za straszny pech - skrzywił się instruktor, gdy do niego

przyszła. - Że też to się musiało stać akurat teraz, w pełni sezonu, kiedy mam najwięcej pracy.

Okropnie chce mi się pić. Mógłbym dostać trochę wody?

- Raczej nie, bo prawdopodobnie będzie pan dziś operowany. Doktor Mellanger właśnie

ustala termin zabiegu.

- Koledzy z ortopedii będą gotowi za godzinę oznajmił Pierre, wchodząc do pokoju

zabiegowego. - Dziękuję, Jacky. Ja już się panem zajmę - powiedział, i zaczął tłumaczyć

Franekowi, na czym będzie polegała operacja.

Do końca dyżuru miała wielu pacjentów, ale wygospodarowała chwilę, by zajrzeć do

młodego Anglika, który został przewieziony na ortopedię·

- Jak się pan czuje?

- Kiepsko. Noga okropnie mnie boli, ale nie umiem poprosić, żeby dali mi coś

przeciwbólowego. Gapię się więc w telewizor, chociaż nic nie rozumiem, ale to mi pomaga

zapomnieć o bólu.

- Nie ma sensu, żeby pan cierpiał. Zaraz poproszę siostrę, aby zrobiła panu zastrzyk -

powiedziała i poszła poszukać pielęgniarki.

Na korytarzu spotkała Pierre'a.

- Idę sprawdzić, jak czuje się Franek. Koledzy z ortopedii mówili, że operacja się udała.

Powiem mu, że miał pecha. Gdyby sobie tę nogę złamał, przynajmniej krócej nosiłby gips -

ironizował.

- Nie jestem pewna, czy twój żart przypadnie mu do gustu.

- Dlaczego? Franck ma poczucie humoru. Poznałem go w zeszłym tygodniu, gdy

poszedłem do jego wypożyczalni dowiedzieć się o łódź. Chciałbym zabrać Christophe'a w

krótki rejs po morzu.

- Myślisz, że mu się spodoba?

- Na pewno! - Zawahał się. - Jeśli dziś wieczorem masz czas, wpadnij do nas na kolację.

Poznasz go.

- Bardzo chętnie! - Nie chciała, by zabrzmiało to aż tak entuzjastycznie. Wszystko przez to,

że zaskoczył ją tym zaproszeniem.

Pierre też się nie spodziewał, że ona natychmiast się zgodzi. Kości zostały rzucone,

powiedział sobie. Za późno, żeby się wycofać.

- Nie umawiajmy się na konkretną godzinę. Po prostu przyjdź, kiedy będzie ci

odpowiadało. Gdybym musiał zostać dłużej w szpitalu, w domu będzie Nadine, opiekunka

Christophe'a. Do zobaczenia.

Wróciła do swoich zajęć, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że Pierre zaprosił ją

spontanicznie, a teraz tego żałuje. Gdyby naprawdę chciał, by poznała jego syna, mógł go jej

przedstawić, gdy szli do restauracji. Tymczasem on kazał jej czekać w samochodzie. Ciekawe

dlaczego?

Źle zrobiła, przyjmując zaproszenie; Jeszcze nie jest za późno, aby się wycofać. Może

powiedzieć, że właśnie sobie przypomniała, że jest umówiona.

Odwróciła się, ale Pierre'a już nie było. Trudno.

Skoro się zgodziła, musi pójść. Może przy okazji dowie się, dlaczego jest taki tajemniczy.

Ajeśli poczuje, że jest nieproszonym gościem, pod byle pretekstem wróci do domu.

Nagle przypomniała sobie, co czuła dziś rano, gdy Pierre ją przytulił. Może warto

zaryzykować jeszcze kilka takich dreszczy w zamian za cały wieczór w jego towarzystwie?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Spojrzała na imponującą fasadę domu Pierre'a. Dobrze, że opowiedział jej o ostatniej woli

dziadka Mellangera. Spadek pewnie był spory, skoro stać go na taką rezydencję. Hojny senior

rodu musiał bardzo kochać wnuka. Kiedyś widziała ich razem w miasteczku - krótko po tym,

jak została przyłapana w sadzie. Od razu rzucało się w oczy, że są ze sobą mocno związani.

Patrzyła na porośnięte bluszczem kamienne mury i podziwiała urodę domu, który dzięki

szeroko otwartym dwuskrzydłowym oknom, pozwalającym ciekawskiemu przechodniowi

zerknąć do środka, sprawiał wrażenie przyjaznego. Wprawdzie z ulicy nie było widać, co

dzieje się w środku, ale i tak odnosiło się wrażenie, iż jest to prawdziwe gniazdo rodzinne.

Idąc tu, z trudem panowała nad radosnym podnieceniem. Czuła się jak mała dziewczynka,

która wreszcie została zaproszona na wymarzone przyjęcie do domu, który do tej pory był dla

niej niedostępny. Uspokój się, kobieto, i przestań fantazjować! - napominała się surowo.

Stanęła przed masywnymi dębowymi drzwiami ze świeżo wypolerowaną mosiężną kołatką,

która lśniła w wieczornym słońcu, i jeszcze raz rozejrzała się dokoła. Na podjeździe nie było

samochodu Pierre' a, za to obok bocznych drzwi stało małe auto, z pewnością należące do

opiekunki.

Szkoda. Wolałaby, żeby Pierre był już W domu.

Gdyby uprzedził, że będzie długo pracował, przyszłaby później. W końcu lepiej trochę się

spóźnić, niż zjawić się za wcześnie. Jeszcze gotów sobie pomyśleć, że nie mogła się

doczekać. A może by tak się wycofać i pospacerować po okolicy, dopóki ... Nie bądź

infantylna! - zirytowała się. Zachowuj się normalnie.

Wszystko dobrze, tylko dlaczego znów czuła się jak niedoświadczona panienka, którą była

w czasach, gdy usychała z miłości do Pierre'a. Zniecierpliwiona swoim zachowaniem,

podniosła rękę, by zastukać do drzwi. Nim jednak zdążyła dotknąć kołatki, te się otworzyły.

- Dobry wieczór, pani doktor. Proszę wejść.

To pewnie Nadine, pomyślała, przypatrując się dziewczynie, która zaprosiła ją do środka.

Była miła i uprzejma, ale Jacky wyczuła, że jest zdenerwowana. Zachowywała się jak ktoś,

kto został nagle oderwany od ważnych zajęć.

- Doktor Mellanger jeszcze nie wrócił ze szpitala - uprzedziła. - Mam nadzieję, że zechce

pani zaczekać.

Zaprowadziła ją na taras, gdzie przy stoliku siedział jasnowłosy chłopiec, pochłonięty

rysowaniem. Kiedy weszły, zerknął przelotnie na Jacky, po czym bez słowa wrócił do

swojego zajęcia.

Natychmiast pomyślała o swoim małym Simonie, który byłby teraz na tyle duży, że też

mógłby rysować kredkami. Pewnie zaglądałaby mu przez ramię, chwaliłaby postępy.

Pomagałaby mu stawiać pierwsze kroki ...

Zdusiła w sobie tęsknotę i podeszła do Christophe'a. Chciała się z nim przywitać, ale

Nadine delikatnie odciągnęła ją na bok.

- Pani doktor, musi pani mi pomóc - wyszeptała nerwowo. - Zostaje pani na kolacji?

- Owszem. A o co chodzi?

- Właśnie dostałam wiadomość, że mój chłopak, który jechał do mnie z Paryża, miał

wypadek i został zabrany do szpitala parę kilometrów stąd. Prosi, żebym do niego

przyjechała. Czy mogłaby pani zająć się Christophe'em, dopóki doktor nie wróci?

- Czy pani chłopak jest ciężko ranny? - zapytała ze współczuciem.

- Nie wiem. Powiedzieli mi, że jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Błagam, niech

się pani zgodzi!

Jacky chciała jej pomóc, ale uważała, że najpierw powinna zamienić słowo z Pierre'em.

- Zadzwonię do doktora i zapytam, kiedy wróci - zaproponowała.

- Ale ja muszę jechać teraz! - niecierpliwiła się dziewczyna.

Już miała powiedzieć Nadine, że skoro chłopak nie odniósł poważnych obrażeń, parę

minut jej nie zbawi, ale widząc jej narastające zdenerwowanie, dała za wygraną. Jeszcze

biedaczka wpadnie w histerię i przestraszy Christophe'a, który i tak wyczuł, że dzieje się coś

niedobrego. Zaniepokojony, odłożył kredki i wstał z krzesła.

- Dobrze, niech pani jedzie. Ale proszę skontaktować się z doktorem i powiedzieć mu,

kiedy pani wróci, zgoda?

- Oczywiście, zaraz do niego zadzwonię. Bardzo pani dziękuję! Do widzenia!

- Nadine! - zawołał Christophe, widząc, że opiekunka wychodzi i zostawia go z obcą

osobą. - Nadine! - Cześć, Christophe! - zawołała dziewczyna, zatrzaskując za sobą kuchenne

drzwi. Po chwili rozległ się stłumiony warkot silnika.

Chłopiec tupnął nogą i zaczął przeraźliwie krzyczeć.

Jacky przyklękła przy nim i mocno go objęła. Był tak wzburzony, że cały drżał. Próbował

się wyrywać, ale ona go nie puszczała. Mówiła do niego łagodnym głosem, dopóki się nie

uspokoił. Dopiero wtedy go puściła.

- Kim jesteś? - zapytał, wpatrując się w nią z niepokojem. - Znasz mojego tatę?

Mówił z wyraźnym paryskim akcentem, który tak bardzo podobał jej się u Pierre'a. Był

zresztą bardzo do niego podobny. Miał tak samo wyraziste oczy i mocno zarysowane kości

policzkowe, a jego rozwichrzone jasne włosy już zaczynały ciemnieć. Gdy z czasem staną się

brązowe, Christophe będzie łudząco podobny do ojca.

Gwałtowna reakcja chłopca trochę ją zdenerwowała, lecz nie zaskoczyła. Miał prawo się

przestraszyć, zwłaszcza że opiekunka nie wyjaśniła mu, co się dzieje.

- Twój tata i ja pracujemy razem, ale znamy się już bardzo długo. Kiedyś, dawno, dawno

temu, mieszkaliśmy w tym samym miasteczku - tłumaczyła, starając się zdobyć jego

zaufanie. Słuchał uważnie, więc nabrała nadziei, że uda j ej się z nim porozumieć. - Może

chcesz, żebym opowiedziała ci jakąś bajkę? - zapytała, siadając w wiklinowym fotelu.

Christophe spojrzał nieufnie na ręce, które ku niemu wyciągnęła. Wyraźnie się wahał.

Miał taką minę, jakby zaraz miał się rozpłakać.

- Mogę opowiedzieć ci o Kopciuszku - zaproponowała. - Lubisz tę bajkę?

Skinął głową i nieśmiało do niej podszedł. Po chwili już siedział jej na kolanach.

- To co? Mam ci opowiedzieć o Kopciuszku?

- Tak, proszę pani.

- Mam na imię Jacky.

- Jacky ... - Wolno powtórzył obco brzmiące słowo, po czym usadowił się wygodnie,

gotowy do słuchania.

- A więc była sobie raz ... - Jej matka zawsze zaczynała bajkę tymi słowami.

Miała wrodzony dar opowiadania i umiała to robić w sposób wyjątkowo barwny, dając

przy okazji upust swoim niewykorzystanym aktorskim talentom.

- Mamo, a może przebierzemy się i odegramy historię Kopciuszka? - zaproponowała jej

pewnego razu.

- Doskonale! Ja będę Kopciuszkiem, a ty macochą i złymi siostrami! - Matka natychmiast

zapaliła się do pomysłu. Chyba nigdy nie bawiły się tak dobrze jak wtedy.

Zostawiła wspomnienia i wróciła do teraźniejszości. Spojrzała na Christophe'a. Oparł

głowę o jej ramię i siedział zasłuchany, więc nie przerywając opowieści, zerknęła na

zegarek. Co się dzieje z Pierre'em? Dlaczego nie zadzwonił i nie uprzedził, że się spóźni? I

jak zareaguje, kiedy dowie się o Nadine ... ?

Nagle zadzwoniła jej komórka. Pierre. Chyba ściągnęła go myślami.

- Cześć, Jacky. Wstąpię po ciebie, jak będę wracał ze szpitala. - W jego głosie słychać było

znużenie.

- Nie musisz. Już tu jestem. To znaczy, u ciebie w domu i ...

- Przepraszam, że musisz czekać. Tuż przed końcem dyżuru mieliśmy tu straszne urwanie

głowy. Na szczęście sytuacja jest już opanowana i właśnie wychodzę. - Zrobił pauzę dla

nabrania tchu. - Mam nadzieję, że Nadine zajęła się tobą.

- Wiesz, tak prawdę mówiąc, to jej tu nie ma - przyznała i w kilku słowach opowiedziała

mu, jak wygląda sytuacja.

- Biedna Nadine. Szczęście, że jej chłopak wyszedł z wypadku cało. Mówiła, kiedy wróci?

- zapytał, robiąc w pamięci szybki przegląd spraw, które musi jutro załatwić.

- Prosiłam, żeby się z tobą skontaktowała, jak dotrze do szpitala.

- To tata? - zapytał Christophe, wyciągając rękę po telefon.

- Tak.

- Tatuś? - zawołał, gdy przyłożyła mu komórkę do ucha. - Gdzie jesteś?

- W szpitalu, ale już stąd wychodzę. Zaraz będę w domu.

- Jacky opowiada mi bajkę o Kopciuszku. Wracaj szybko, to usłyszysz, jak Kopciuszek

zamienia się w dynię, czy coś takiego. Zapomniałem, jak to było, ale Jacky zaraz mi opowie.

W telefonie rozległ się śmiech Pierre'a.

- Cześć, tato! - powiedział Christophe i znów się do niej przytulił.

Pierre jechał do domu, rozmyślając po drodze o rozmowie z synem. Z jednej strony

cieszył się, że mały zaakceptował Jacky i dobrze czuł się w jej towarzystwie, z drugiej zaś

martwił, że stało się to, czego chciał uniknąć. Co za pech, że akurat dziś musiał zostać dłużej

w pracy. Gdyby był w domu, przedstawiłby Jacky Christophe'a, a potem poprosiłby Nadine,

żeby położyła go spać.

Westchnął ciężko. Nie miał pojęcia, co pocznie, gdy jego związek z Jacky stanie się na

tyle zażyły, że będzie musiał się z niego wycofać. To jest przecież nieuniknione. Już teraz

czuł, że jeszcze chwila i gotów się w niej zakochać.

Postanowił odłożyć uczuciowe rozterki na potem i skupić się na sprawach bardziej

przyziemnych. Zaprosił Jacky na kolację, więc musi wstąpić do sklepu. Zawrócił na

najbliższym rondzie i pojechał w stronę głównej ulicy. Gdy zatrzymał się przed

delikatesami, Jacques, właściciel, właśnie zamykał sklep.

- Przepraszam bardzo ... - Pierre wychylił się ze swojego kabrioletu.

- A, pan doktor! - Mężczyzna uśmiechnął się na widok spóźnionego klienta. - Zrobimy dla

pana wyjątek i popracujemy pięć minut dłużej. Zapraszam do środka. Co podać? - zapytał,

stając za ladą.

Pierre chwilę się namyślał, po czym wybrał soczystego pieczonego kurczaka.

- Doskonały wybór, doktorze. Ma pan dziś gości na kolacji? - zagadnął.

- Tylko koleżankę z pracy.

Jacques uśmiechnął się do siebie. Lubił doktora i bardzo żałował, że taki młody,

przystojny mężczyzna nie ma żony. Miał nadzieję, że wspomniana koleżanka to jakaś ładna

pielęgniarka albo sympatyczna pani doktor.

Droga powrotna zajęła Pierre' owi zaledwie kilka minut. Zdążył zajechać przed dom, gdy

drzwi otworzyły się z hukiem i na podwórze wybiegł Christophe. - Tato! Spóźniłeś się. Jacky

już skończyła opowiadać bajkę, ale jak ją poprosisz, opowie jeszcze raz .. Prawda, Jacky?

- Tak, ale nie teraz - odparła z uśmiechem. Pierre jeszcze nigdy nie widział jej tak

odprężonej. Podniósł Christophe'a wysoko do góry, a potem mocno pocałował. Jacky stała z

boku. Czuła się trochę jak intruz i nie chciała przeszkadzać w czułym powitaniu. Pierre

chyba się zorientował, że sytuacja jest dla niej niezręczna, bo podszedł i wziął ją za ręce.

- Bardzo ci dziękuję - powiedział i pocałował ją w oba policzki.

Był to gest, jakim Francuzi witają swych przyjaciół.

Pierre nie zrobił dla niej żadnego wyjątku, a jednak te konwencjonalne pocałunki znaczyły

dla niej bardzo wiele. Poczuła się zaakceptowana.

- Synu, czy Nadine dała ci kolację, zanim wyszła? - zapytał Pierre, gdy szli do domu.

- No ... właściwie nie.

Spodziewał się takiej odpowiedzi.

- Rozumiem, że kolacja była dawno, więc zdążyłeś już zgłodnieć i chcesz zjeść razem ze

mną i Jacky, tak?

Skąd wiesz?!

- Zawsze jesteś głodny, kiedy trzeba pójść spać.

- Tato, przecież jutro jest sobota. Nie idę do przedszkola.

- Rzeczywiście, nie idziesz - przyznał, zastanawiając się jednocześnie, co zrobi, jeśli

Nadine do jutra nie wróci.

Będzie się o to martwił potem. Teraz musi szybko przygotować coś do jedzenia.

- Na początek kieliszek wina - oznajmił, wyjmując z lodówki butelkę chablis.

Odwrócił się, by podać kieliszek Jacky, ale ona była na tarasie i oglądała rysunki

Chrisophe'a.

Pierre dołączył do nich, zabrawszy ze sobą wino.

Nic się nie stanie, jeśli zjedzą później. Widok rozpromienionej buzi syna sprawiał mu

ogromną radość. Choć na moment chciał zapomnieć, iż ściąga sobie na głowę problemy,

którym będzie musiał stawić czoła.

- Zostańmy na tarasie - zaproponował, podając Jacky kieliszek. - A ty, synku, jeszcze coś

narysuj. Jak skończysz, pokażesz rysunek Jacky, dobrze?

- Dobrze. - Chłopiec ochoczo sięgnął po czerwoną kredkę i zaczął rysować słońce, które

właśnie chowało się za drzewami.

Pierre ustawił fotele w miejscu, z którego mogli podziwiać ogród oraz widoczne w oddali

morze.

- Niesamowity widok - westchnęła z zachwytem, sącząc powoli wino.

- Tak, to największy atut tego domu. Nie licząc tego, że mam stąd blisko do pracy.

Zamilkli i przez chwilę podziwiali zachód słońca.

Nie krępowała ich cisza, która między nimi zapadła.

Gdy tarcza słoneczna znikła i zaczęło zmierzchać, Pierre włączył nastrojowe oświetlenie

ukryte wśród zieleni otaczającej taras. Wieczór był tak piękny, że Jacky brakło słów, by

opisać jego urodę. Od bardzo dawna nie czuła się tak zadowolona z życia.

- Skończyłem! - Christophe podbiegł do niej, wymachując kartką.

- Pięknie! - pochwaliła.

- Daj, powiesimy go w kuchni na ścianie - powiedział Pierre. - A teraz chodźmy

przygotować kolację. - Mogę obejrzeć film na wideo? - zapytał Christophe, i przewidując, że

ojciec dziś się zgodzi, poszedł prosto do małej bawialni przylegającej do kuchni.

- Możesz, ale musisz przyjść, jak cię zawołam dodał Pierre, rozpakowując kurczaka.

- Mogę przygotować sałatę - zaproponowała Jacky.

- Świetnie. Sałata jest w lodówce, oliwa z oliwek i ocet winny w szafce, a świeże zioła na

parapecie. Mamy jeszcze zupę ze szpinaku, o ile Christophe i Nadine jej nie zjedli ...

- Nie, jedliśmy omlet! - zawołał chłopiec. - Tato, jestem głodny!

- Wiem, wiem!- Pierre uśmiechnął się pobłażliwie i otworzył lodówkę, żeby wyjąć zupę.

Jacky skorzystała z okazji i sięgnęła po leżącą na dolnej półce sałatę. Kiedy ich dłonie na

moment się zetknęły, Pierre spojrzał na nią i wzruszenie ścisnęło go za serce. Wyglądała tak

pogodnie, krzątając się po jego kuchni. Miał wrażenie, że nikt przed Jacky nie poruszył

równie czułej struny w jego sercu.

Niewiele myśląc, pochylił się i pocałował ją w policzek. I natychmiast tego pożałował.

Wyprostował się i spojrzał z góry na jej uśmiechniętą twarz. Z włosami miękko opadającymi

na ramiona wyglądała jak młodziutka dziewczyna, którą pamiętał sprzed lat.

- Wspaniałe jest to, co robisz... - powiedział cicho. W zruszyła niedbale ramionami.

- Nie przesadzaj, to tylko sałata, a nie badania nuklearne.

- Nie to miałem na myśli. Dzięki tobie ten wieczór jest wyjątkowy.

Przeraził się, że jeszcze chwila i zdradzi się z tym, co czuje. Bliskość tej kobiety

niesamowicie drażniła jego zmysły. Powinien się opanować, bo przecież nie może ulec

niebezpiecznej pokusie. Nie wolno mu zbliżać się do syreny, która podstępnie rzuciła na

niego urok. .. A może jednak powinien dać się uwieść?

Jacky na pewno nie próbuje go omotać. Nie bawi się z nim w żadne damsko-męskie gry.

Nie miął prawa jej o to podejrzewać. Sam musi zdecydować, czy jest gotów pokazać jej, co

czuje. Problem w tym, że w tej chwili czuł się po prostu ... zdezorientowany!

Jedno jest pewne: niewiele brakuje, by machnął ręką na rozsądek! A wieczór dopiero się

zaczyna! Pierwsza część powinna być bezpieczna; zwykłe spotkanie, w czasie którego

wystąpi w roli kolegi z dawnych lat. Taki ktoś przecież nie będzie rzucał się na dziewczynę z

rodzinnego miasteczka, w którym spędzili ... a raczej zmarnowali pierwszą młodość.

Tylko co będzie potem, gdy Christophe pójdzie spać, a oni zostaną sami?

- Ugotowałem tę zupę wczoraj o północy: - Próbował zająć myśli czymś konkretnym.

Mów o rzeczach prozaicznych, nakazał sobie.

W dodatku po angielsku, bo przynajmniej będziesz musiał myśleć, co gadasz. Zignoruj

erotyczne pokusy. Skup się na robieniu kolacji, to zapomnisz o głupotach. Potem nadejdzie

chwila próby, a teraz po prostu o czymś mów ...

- Mam nadzieję, że lubisz szpinak. Dodam trochę śmietany, żeby złagodzić smak -

opowiadał, mieszając zupę w garnku. Z uwagą śledził okrężne ruchy łyżki, bo to go

uspokajało. A tak swoją drogą, Jacky nigdy by się nie domyśliła, jakie myśli snują mu się po

głowie!

- Doktorze Mellanger, jestem pod wrażeniem pańskich talentów - powiedziała, robiąc

winegret. - Widać, że lubisz gotować.

- A początkowo nienawidziłem. Mama nie dopuszczała mnie do kuchni. Obsługiwała mnie

i ojca, najwyraźniej uważając, że gotowanie jest wiedzą tajemną, której prymitywni

mężczyźni nie są w stanie przyswoić.

Zawahał się.

- Liliane nie lubiła gotować, więc jadaliśmy w mieście albo zamawialiśmy dania na

wynos.

Więc stało się! Wspomniał o żonie, nie czując przy tym wyrzutów sumienia. Pierwszy raz!

Przełamał tabu. Zachęcony, postanowił pójść za ciosem. Jacky umie słuchać, a mówienie o

Liliane pomaga mu uwolnić się od mistycznej aury, którą otoczył swe małżeństwo. Przez lata

nie potrafił zdobyć się na szczerą rozmowę o tym, co naprawdę się między nimi wydarzyło.

- Po śmierci Liliane postanowiłem sprawdzić, jak to jest z tym gotowaniem. Wyszedłem z

założenia, że przecież ugotowanie zupy nie może być trudniejsze niż zrobienie operacji. Nie

pretenduję do miana mistrza sztuki kulinarnej. Jeśli mam ochotę na coś wykwintnego, idę do

dobrej restauracji. Na co dzień, gdy jestem zajęty, kupuję na przykład kurczaka. Ale kiedy

mam czas albo kogoś, dla kogo warto się starać, lubię przyTządzić coś wyjątkowego. Musisz

kiedyś spróbować mojej kuchni.

- Często zapraszasz gości? - zapytała z głupia frant.

Nie czuła się komfortowo, gdy opowiadał o życiu z Liliane. To jednak była już przeszłość.

O wiele bardziej intrygowała ją teraźniejszość, a konkretnie, kogo Pierre zaprasza na kolacje!

Chciała wiedzieć, czy któraś z koleżanek ze szpitala już u niego była i - co ważniejsze - czy

została na śniadaniu?

- Jeszcze nie miałem tu żadnych gości. Nie było czasu - wyznał, krojąc kurczaka na

porcje.

Odetchnęła z ulgą.

- Czuję się zaszczycona - powiedziała, nakrywając do stołu.

- Rzeczywiście, jesteś pierwsza.

Odłożył nóż i spojrzał na nią ponad stołem. Była dla niego kimś więcej niż tylko miłym

gościem. Na razie nie potrafił sprecyzować; co do niej czuje. Wydawało mu się, że znają całe

życie. Po wyjeździe z miasteczka często o niej myślał. Wspominał rozbrykaną, wesołą

dziewczynę, która przykuła jego uwagę burzą rudych włosów i uroczą niefrasobliwością.

Gdy spotkał ją po latach, wciąż tę samą, choć już nieco inną, nie potrafił jej się oprzeć.

Obszedł stół i lekko dotknął jej ramienia. Przerwała układanie sztućców i spojrzała mu w

oczy.

Zaryzykował i pocałował ją w usta. Zareagowała tak, jakby od bardzo dawna na to

czekała. Dobry Boże!

Poczuła, jak pod wpływem pocałunku jej ciało budzi się do życia. Zaskoczyło ją to, gdyż

nie sądziła, że jeszcze kiedyś doświadczy takich emocji. Rozsądek podpowiadał, że to

niebezpieczna gra. Jeśli się nie opanuje ...

- Tato, co z tą kolacją? - Christophe wszedł do kuchni, trąc zaspane oczy.

Odskoczyli do siebie, uśmiechając się konspiracyjnie, jak para nastolatków przyłapanych

in jlagranti. Pierre cały czas trzymał ją za rękę, za co była mu wdzięczna, gdyż pomogło jej

to łagodnie sfrunąć z obłoków na ziemię. Przyszła tu na kolację, ale głodu, który ją trawił,

nie dało się zaspokoić. Dręczył ją, odkąd pierwszy raz zobaczyła Pierre'a. Nie rozumiała,

dlaczego los, który wreszcie zetknął ich ze sobą i postanowił uczynić kochankami, wciąż

rzuca im kłody pod nogi? Dlaczego Pierre nie może zapomnieć o zmarłej żonie, a ona wciąż

rozpamiętuje traumatyczne przeżycia i boi się nowej miłości?

Jaka szkoda, że nie spotkali się, gdy oboje byli jeszcze wolni; zanim ciężko doświadczeni

przez życie zbudowali wokół siebie mury, które teraz stanęły na przeszkodzie ich wspólnemu

szczęściu. Razem mogłoby im być tak dobrze! Dziś jest już za późno. Gdybanie nic tu nie

pomoże.

- Chodź, synu. - Pierre wziął Christophe'a na ręce.

- Gdzie chcesz siedzieć? Przy Jacky. Tylko nie dawaj mi zupy, dobrze? Poproszę malutki

kawałek kurczaka.

- Podobno jesteś strasznie głodny - roześmiał się Pierre i nałożył mu niedużą porcję.

W czasie posiłku jak zwykle wspominali stare czasy. W pewnym momencie ich oczy się

spotkały i nagle zadziałała jakaś magia. Słowa stały się zbędne. Pierre niemal fizycznie

poczuł, jak budzi się w nim miłość. Czuł się tak, jakby spadał w dół z szaloną prędkością. W

rzeczywistości nigdy mu się to nie zdarzyło, ale mógł przysiąc, że odczuwa się wtedy

podobny zawrót głowy.

W chwili, gdy popatrzyli sobie w oczy, zrozumiała, że kocha go od zawsze. Wraz z

upływem czasu to uczucie jedynie nabierało mocy.

- Tatusiu, już się najadłem - jęknął Christophe.

Włożył do buzi kciuk i oparł się o Jacky. Wzięła go na kolana, a on spontanicznie przytulił się

do niej i zamknął oczy.

- Jesteś śpiący, synku?

Nie przestając ssać palca, kiwnął głową. Kiedy

Pierre brał go na ręce, powiedział sennym głosem:

- Chciałbym, żeby Jacky poszła ze mną do pokoju. Spojrzała pytająco na Pierre'a.

- Chodź z nami na górę - szepnął. - Obawiam się, że bez ciebie nie będzie chciał zasnąć.

Bardzo cię polubił.

Ledwie to powiedział, ogarnął go niepokój. Źle się stało, że pozwolił, by ten wieczór upłynął

w tak idyllicznej, rodzinnej atmosferze. Trudno. Później będzie myślał o konsekwencjach.

Jeśli okaże się, że Jacky też tego chce, nie będzie się dłużej bronił. Dziś będzie inaczej. Choć

przez chwilę nie będzie się zamartwiał, co nastąpi potem ...

Christophe zasnął, ledwie przyłożył głowę do poduszki. Pierre pocałował go na dobranoc i

troskliwie okrył kołderką.

Gdy szli na dół, Jacky toczyła walkę z samą sobą.

Przeczuwała, co się za chwilę stanie. Jej ciało było już gotowe, ale rozsądek wciąż nie dawał

za wygraną. Może powinna powiedzieć Pierre' owi, że musi już wracać?

Zanim zdążyła wymyślić dobry pretekst, Pierre objął ją i zaczął całować. To wystarczyło,

by wątpliwości znikły.

- Chciałbym się z tobą kochać - szepnął. - Ale pod warunkiem, że ty ...

- Chcę, bardzo chcę!

Zaniósł ją do sypialni i ostrożnie położył na łóżku.

Miękka pościel przyjemnie chłodziła rozgrzane ciało. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie

go dotknie.

Położyła dłoń na jego policzku. Musi sprawdzić, czy to przypadkiem nie jest piękny sen.

Czuła się jak podróżnik, który po męczącej drodze dociera wreszcie do domu. Zawsze

wiedziała, że ta chwila kiedyś przyjdzie, a teraz ogarnął ją lęk, że los znów pokrzyżuje im

plany.

Pierre zaczął ją rozbierać, a kiedy wreszcie przytulili się do siebie, zdawało im się, że są

dwiema połówkami jednego owocu. Poznawał ją, pieszcząc czule jej ciało. Nie była

przygotowana na taką rozkosz. Chciała krzyczeć, by przestał i wreszcie się z nią połączył.

Zacisnęła zęby, bo przecież wiedziała, że im dłużej pozwoli mu się pieścić, tym większą

przeżyją rozkosz, gdy staną się jednością ...

Otworzyła oczy i spojrzała na nieznajomy sufit.

W świetle lampki stojącej obok obcego łóżka zobaczyła białą pościel na swoim nagim ciele.

Z rozkoszą wyprostowała nogi. Ach, jak wielką przyjemność znajdowała w każdym ruchu!

Zupełnie jakby została stworzona z wyjątkowo wrażliwej materii, która reaguje na każdy

bodziec milionem słodkich dreszczy.

Ułożyła się wygodnie i podłożywszy rękę pod głowę, zaczęła wspominać cudowną noc.

Pierre był dla niej taki czuły. Dobrze, że pamiętał, by się zabezpieczyć, bo ona po odejściu

Paula nie stosowała antykoncepcji. Wprawdzie prawie nie miała szans zajść w ciążę, ale

ryzyko zawsze istnieje. Gdyby ktoś jej powiedział, że seks może być rodzajem ekstazy, chyba

by nie uwierzyła. Dopiero Pierre pokazał jej, że w tych słowach nie ma ani odrobiny

przesady. Jeśli o nią chodzi, tej nocy była w niebie.

Pierre poruszył się i otworzył oczy. Widząc Jacky obok siepie, natychmiast wziął ją w

ramiona. Zaczął ją pieścić i po chwili znów się kochali, kołysani harmonijnym rytmem

swoich ciał. Jutro nie istniało. Liczyła się tylko ta noc.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Obudził się, gdy za oknem wstawał świt. Czuł się szczęśliwy i spełniony. Czuł, że wreszcie

nie jest sarn. Gdyby tylko zdołał pozbyć. się wyrzutów sumienia ... Odwrócił głowę i spojrzał

na śpiącą Jacky. Jest taka piękna, westchnął, patrząc na jej splątane włosy. Co za radość

budzić się u boku tak niezwykłej kobiety!

Przymknął oczy, lecz bezlitosna pamięć natychmiast podsunęła mu obraz Liliane. Tak

realny, że niemal słyszał jej głos.

- Czy na pewno chcesz, żebyśmy już teraz mieli dzieci? - zapytała nerwowo. - Bo ja nie

czuję się gotowa. Chyba nie mam instynktu macierzyńskiego.

- Nie martw się, kochanie. Jak urodzisz dziecko, instynkt sam się w tobie obudzi -

uspokajał ją. - Moja mama, było nie było położna, zawsze powtarzała, że miłość przychodzi

razem z dziećmi. Zobaczysz, jaka będziesz szczęśliwa, gdy zostaniesz matką.

Uległa jego namowom. A potem ...

Jęknął, przytłoczony wspomnieniami. Jacky otworzyła oczy i obróciła się w jego stronę.

- Co się stało? - zapytała, dotykając jego twarzy. Przytulił ją mocno i przez chwilę

delektował się zapachem jej rozgrzanego ciała. Gdyby życie było proste! Gdyby mógł bez

poczucia winy kochać i być kochanym.

- Powiedz, co cię dręczy - poprosiła.

- Nie powinienem był się z tobą kochać. Ja ...

- Ale ja tego chciałam! Oboje chcieliśmy.

- Było mi z tobą cudownie. Chciałbym, żeby każda noc była taka, ale ...

- Nie możesz zapomnieć o żonie, prawda? - Wysunęła się zjego objęć i opadła na

poduszkę. Spojrzała na sufit i dopiero teraz spostrzegła ozdobny stiuk przedstawiający parę

gołębi. Co za romantyzm, westchnęła. Idealna scenografia dla miłosnej nocy. Szkoda, że już

po wszystkim.

- Nie mogę uwolnić się od poczucia winy - wyznał matowym głosem, przeczesując

palcami włosy. - Liliane umarła przeze mnie.

- Jak to? Co zrobiłeś?

- Namówiłem ją, żebyśmy mieli dziecko.

Poderwał się z łóżka, owinął się szlafrokiem i podszedł do okna. Oparł ręce o parapet i

spojrzał na ogród, który zaczynał budzić się do życia. W oddali szumiało morze wciąż

otulone poranną mgłą, przez którą przebijały się pierwsze promienie słońca. Patrząc, jak po-

woli rozjaśniają posępną szarość, szukał w myślach bodaj jednego promyka nadziei.

Jacky uważnie go obserwowała. Był opanowany, ale nie zmylił jej ten pozorny spokój.

Czuła, że Pierre zmaga się sam ze sobą, być może stojąc na granicy ważnych życiowych

zmian. Po chwili odwrócił się i spojrzał jej w oczy.

- Jestem ci winien wyjaśnienia. - Zawahał się, ale szybko podjął decyzję. - Kiedy Liliane

zmarła przy porodzie, uznałem, że była to z jej strony największa ofiara, jaką kobieta może

złożyć mężczyźnie. Poświęciła życie, dając mi dziecko, na które tak bardzo czekałem. A mnie

nawet przy niej nie było ... Nie mogłem jej pomóc ...

Głos zaczął mu się łamać, więc zdesperowany ukrył twarz w dłoniach. Bez namysłu

odrzuciła kołdrę.

- Och, Jacky!

Słońce nie zdążyło jeszcze ogrzać powietrza, więc dygotała z zimna. W stając, nawet nie

pomyślała o tym, żeby czymś się owinąć. Chciała jak najszybciej znaleźć się obok niego i

dodać mu otuchy.

- Zimno ci - stwierdził i otulił ją swoim szlafrokiem.

- Rozumiem, że twoja żona zapłaciła najwyższą cenę - zaczęła ostrożnie - ale przecież to

nie twoja wina. Skąd mogłeś wiedzieć, że będzie miała skomplikowany poród? Poza tym

zgodziła się na to dziecko.

- Tak, wiele o tym rozmawialiśmy. Liliane miała silną osobowość, była bardzo niezależna,

ale ostatecznie poddała się. Powiedziała, że skoro tak bardzo zależy mi na dziecku, możemy

spróbować. Obiecywałem, że nie będzie żałowała tej decyzji. Miałem jej we wszystkim

pomagać. Niestety, nie było mi dane ...

- Wyobrażam sobie, jak się czułeś po jej śmierci.

- Przysiągłem sobie, że będę jej wiemy do końca życia. Że już nigdy nikogo nie pokocham,

ale ...

Czekała w napięciu, a on tulił ją coraz mocniej.

Jego ciało zaczęło reagować na jej bliskość.

- Tej nocy było mi z tobą tak dobrze, za dobrze - szepnął. - Prawie uwierzyłem, że znów

jestem wolny i...

Objęła go za szyję i pocałowała. Była gotowa na wszystko, byle go pocieszyć i otoczyć

miłością, której tak bardzo potrzebował. Chciała, by jego smutne oczy znów jaśniały

radością, jak w dawnych dobrych czasach, zanim życie obeszło się z nim tak okrutnie.

- Pierre, nie możesz się ciągle obwiniać - zauważyła łagodnie. - Twoja żona zgodziła się

urodzić dziecko, a przecież jako kobieta inteligentna i mająca własne zdanie, na pewno

rozważyła wszystkie za i przeciw. Mówisz, że miała silną osobowość. Tym bardziej więc nie

zdecydowałaby się na ważne zmiany tylko po to, żeby kogoś zadowolić.

Dostrzegła błysk nadziei w jego oczach. Uznała to za dobry znak i postanowiła pójść dalej

tym tropem. Zależało jej, by Pierre spojrzał na swoją sytuację obiektywnie.

- Zadręczasz się już od pięciu lat. Wycierpiałeś swoje, odpokutowałeś. Nie sądzisz, że pora

zacząć żyć normalnie?

Próbowała się od niego odsunąć, ale ją zatrzymał.

A potem wziął ją za rękę i zaprowadził z powrotem do łóżka.

- Dziś w nocy naprawdę uwierzyłem, że mam prawo do szczęścia - wyznał.

- Więc nie przestawaj wierzyć!

Pociągnął ją ku sobie i zaczął czule gładzić jej twarz i ramiona.

- Tak mi z tobą dobrze - mruknął. - Chyba jesteśmy dla siebie stworzeni.

Pożądanie okazało się skutecznym lekarstwem na wyrzuty sumienia. Przyjdzie na nie czas

później, dużo, dużo później, pomyślał Pierre.

Gdy obudził się po raz drugi, sypialnię zalewał słoneczny blask. Tym razem czuł się

niezwykle spokojny. Przypomniał sobie, w jak kiepskim był nastroju, zanim zaczęli się

kochać. Gdyby zdołał uwolnić się od poczucia winy, on i Jacky mogliby zostać kochankami.

Najgorsze, że prędzej czy później musieliby się rozstać, a przecież nie chciał, by przez niego

cierpiała.

Zależało mu, by zapomniała o smutku, żeby przestała rozdrapywać stare rany. Chciałby jej

w tym pomóc, ale obawiał się, że tylko pogorszyłby sytuację· Gdyby zaczęli regularnie się

spotykać, po pewnym czasie zapragnęłaby tego, czego on nie mógł jej dać. Wątpił, by

odpowiadał jej status jego kochanki. Zresztą zasługiwała na lepszy los. Ma prawo chcieć

więcej od życia, dlatego powinna związać się z mężczyzną, który byłby w stanie dać jej

wszystko, co najlepsze.

Westchnął ciężko. Powoli docierało do niego, że nigdy nie pozbędzie się wątpliwości. A

ponieważ nie chce, by Jacky przez niego cierpiała, musi być z nią szczery. Nie ma prawa

robić jej złudnych nadziei.

Zaczekał, aż się obudzi, i przytulił się do niej.

- Cudownie było - westchnął. - To, co mówiłaś o poczuciu winy, ma sens, obawiam się

jednak ...

Słuchała go w milczeniu.

- Obawiam się, że nie jestem w stanie złamać przysięgi, którą złożyłem. Chcę z tobą być,

nasz związek jest dla mnie ważny, ale wiem, że będziemy musieli się rozstać ...

- Nie szukam stałego związku. To nie dla mnie - powiedziała cicho. - Jak widzisz, mamy

ten sam problem. Nie będę miała dzieci, więc byłoby z mojej strony nie w porządku wiązać

się kimś na stałe ...

- Nie mów tak, kochanie! - Przygarnął ją do siebie. - Życie toczy się dalej. Z czasem

żałoba minie i znów zapragniesz mieć dziecko ...

- Nie o to chodzi - szepnęła i łykając łzy, opowiedziała mu o okolicznościach, w jakich

urodziła Simona.

- Boże, tak mi przykro, że cię to spotkało - rzekł poruszony. Czule gładził jej włosy,

czekając, aż się uspokoi.

- Tato! - Zza ściany dobiegło wołanie Christophe'a.

Zwinnie wysunęła się z jego objęć. - Na mnie już czas.

Chwycił ją za ręce.

- Dobrze się czujesz? Nie idź, jeśli ...

- Wolę już pójść.

- Odwiozę cię.

- Nie trzeba. Nie martw się, poradzę sobie.

Zebrała z podłogi swoje rzeczy i zamknęła się w przylegającej do sypialni łazience. Ubrała

się, rezygnując z prysznica, który postanowiła wziąć w domu. Gdyby została na śniadaniu,

sytuacja stałaby się niezręczna, a ona nie chciała komplikować i tak niełatwych spraw.

Byłoby miło spędzić więcej czasu z Pierre'em i jego synem, ale nie czuła się na siłach od-

powiadać na dociekliwe pytania pięciolatka.

Domyśliła się, że Pierre poszedł do pokoju syna.

Słyszała przez ścianę ich śmiech. Wyjrzała ostrożnie na korytarz, a gdy upewniła się, że

droga jest wolna, szybko zbiegła po schodach i wyszła przez kuchenne drzwi.

Właśnie wychodziła zza rogu, gdy przyjechała Nadine.

- Dzień dobry, pani doktor! - zawołała, wysiadając z samochodu. Nie wyglądała na

zaskoczoną, że widzi ją o tak wczesnej porze. Jacky postanowiła, że ona również będzie

zachowywała się tak, jakby nie było w tym nic nadzwyczajnego.

- Dzień dobry, Nadine. Jak się czuje pani chłopak?

- Dziś o wiele lepiej. Złamał nogę, ale za parę dni wyjdzie ze szpitala.

- Dobrze, że to tylko złamanie. Pierre ucieszy się, że pani wróciła.

- Doktor Mellańger może na mnie polegać - oświadczyła opiekunka i pospieszyła do

domu.

Jacky ruszyła w swoją stronę. Ma przed sobą cały wolny weekend, za to Pierre musi

pracować, więc nie ma szans, żeby mogli się spotkać.

Przez dwa tygodnie widywali się wyłącznie w szpitalu. Nic się nie zmieniło w ich

wzajemnych relacjach, ale żadne z nich nie przejawiało ochoty na spotkania po pracy.

Podczas bezsennych nocy Jacky powtarzała sobie, że prędzej czy później sytuacja się

wyklaruje. W końcu los nie bez powodu zetknął ją po tylu latach z mężczyzną, którego

kochała od dziecka. Na razie mogła się pocieszać wspomnieniami ich miłosnej nocy ..

Pewnego sierpniowego poranka, gdy szpitalna klimatyzacja zaczęła przegrywać walkę z

upałem, musiała zająć się dwoma pacjentami naraz. Pierwszym z nich był młody mężczyzna,

który wpadł pod autobus i został ranny w głowę. Właśnie oglądała prześwietlenie jego

czaszki, gdy do sali weszła Marie.

- Pani doktor, niech pani zbada pacjenta, którego właśnie przywiozło pogotowie, dobrze?

- poprosiła. - Ja się tym zajmę - dodała, wskazując na klisze. Przewiozę tego pana na

intensywną terapię·

Jacky skinęła głową i przeszła do sali obok. Ratownicy umieścili tam mężczyznę, który w

trakcie malowania kuchni spadł z drabiny tak niefortunnie, że nadział się na nogę

odwróconego krzesła.

Jacky odchyliła prześcieradło i spojrzała na obrażenia. Widok był tak wstrząsający, że po

plecach przebiegł jej dreszcz. Szczęście, że biedak stracił przytomność, pomyślała,

przystępując do szczegółowych oględzin. We wstępnej diagnozie ustaliła, że doszło do

perforacji pęcherza moczowego i uszkodzenia odbytu. Jedynym ratunkiem była

natychmiastowa operacja.

Drzwi otworzyły się i do sali wszedł Pierre, który właśnie skończył operować. Jacky

poczuła ulgę, że może się z nim skonsultować i niezwłocznie przekazała mu wszystkie

informacje.

- Zadzwonię do Marcela i zapytam, o której może operować. Im szybciej wezmą go na

stół, tym większa szansa, że przeżyje - powiedział Pierre, sięgając po telefon.

Podczas gdy rozmawiał, pielęgniarka przyniosła wyniki badania krwi.

- W laboratorium akurat mieli odpowiednią grupę· Na razie dali mi dwie dawki, więc

możemy zaczynać - mówiła zdyszana.

- Świetnie! - Jacky podłączyła do kroplówki zbiornik z krwią. W tej samej chwili

mężczyzna otworzył oczy.

- Co się dzieje? -wychrypiał słabym głosem.

- Jest pan w szpitalu. Miał pan wypadek. Jak się pan czuje?

- Sam nie wiem. Co z moimi nogami? Czuję się tak, jakbym ich w ogóle nie miał.

- Z nogami wszystko w porządku, ale ma pan poważne obrażenia dolnej części ciała. Za

chwilę będzie pan operowany.

- Operowany? Co mi się stało?

Pierre, który właśnie' skończył rozmawiać przez telefon, położył dłoń na jej ramieniu.

- Ja panu wszystko wytłumaczę - powiedział.

- Czy jest tu gdzieś moja żona? - zapytał mężczyzna, coraz bardziej przerażony sytuacją.

- Nie. Pojechała do domu zająć się dziećmi, ale obiecała, że wróci, jak tylko znajdzie kogoś

do opieki - odparła Jacky. Gdy do sali wszedł wezwany na konsultację neurolog, wróciła do

innych pacjentów.

Z utęsknieniem wyczekiwała końca dyżuru, choć nie miała żadnych planów na wieczór.

Przed wyjściem do domu zajrzała jeszcze do gabinetu i sprawdziła pocztę w komputerze.

Odpowiedziała na najważniejsze maile, a potem po prostu oparła się, na łokciach i siedziała

nieruchomo. Po długim i męczącym dniu czuła się wyjątkowo znużona. Z ulgą położyła

głowę na skrzyżowanych ramionach. Nawet nie miała czasu zjeść lunchu. I jeszcze ten upał!

Oby szybko naprawili klimatyzację.

O tak! W domu weźmie chłodny prysznic, zrobi sobie coś zimnego do picia i poczyta

książkę, którą kupiła rano w drodze do pracy. A na kolację zje bagietkę z camembertem. Nie

miała siły gotować.

- Jacky, dobrze się czujesz?

Otworzyła oczy i wolno uniosła głowę.

- Pierre?! Przepraszam, nie słyszałam, jak wszedłeś. Jestem trochę zmęczona, poza tym

wszystko w porządku.

Podszedł do niej i uważnie się jej przyjrzał.

- Chcesz, żebym się pobawił w doktora? Boże, co ja wygaduję! Nie to miałem na myśli. -

Roześmiał się· - Chciałem tylko powiedzieć, że mogę cię zbadać, jeśli chcesz.

- A już myślałam, że coś z tego będzie! - Uśmiechnęła się swawolnie. - Szkoda.

Wziął ją za ręce i pociągnął ku sobie. Gdy stanęła naprzeciw niego, popatrzył na nią tak

przenikliwie, że z wrażenia ugięły się pod nią nogi. Nie mogła dłużej znieść napięcia. Uznała,

że dwa tygodnie bez pocałunku to o wiele za długo i pierwsza zaczęła go całować.

- I co pan na to, doktorze? - zapytała lekko zdyszana. - Nadal chce pan badać?

- Oczywiście! I to jak najszybciej. Może dziś wieczorem? Chciałbym sprawdzić, jak bije

pani serce, więc zalecam spacer po plaży, a potem lekką kolację połączoną z oglądaniem

zachodu słońca ... - Niespodziewanie urwał. - Przepraszam, pewnie masz plany na wieczór.

Powinienem był najpierw zapytać.

- Nie zaplanowałam na dziś niczego, co nie mogłoby zaczekać - mruknęła, przytulając się

do niego. Zapomniała o zmęczeniu, skuszona perspektywą wieczornego pikniku na plaży.

- Jeśli ostatnio byłem zamknięty w sobie, to dlatego, że sporo o nas myślałem. Doszedłem

do wniosku, że w uczuciu takim jak nasze ...

Przerwał, bo znienacka pocałowała go w usta.

- Proszę kontynuować, doktorze - zachęciła go.

- W uczuciu takim jak nasze nie może być nic złego.

Wierzył w to, co mówi, ale gdzieś na dnie dusz: odezwało się poczucie winy. Musi

nauczyć się z tym żyć, bo wiedział ponad wszelką wątpliwość, że nie jest w stanie

zrezygnować z Jacky. Nawet jeśli ich miłosna przygoda skazana jest na krótki żywot, gotów

by zrobić wszystko, by Jacky nie żałowała ani jednej spędzonej z nim minuty.

Dotknęła palcami jego czoła, próbując wygładzie pionową zmarszczkę, która często

pojawiała się, gdy byli razem.

- Przestań się zadręczać - poprosiła i wróciła z, biurko.

- Za ile będziesz gotowa? - zapytał.

- Daj mi pół godziny. A ty nie musisz wrócić do domu, żeby zająć się Christophe'em?

- Nie. Mówiłem ci, że chłopak Nadine wyszedł już ze szpitala? Zaproponowałem, żeby na

czas rekonwalescencji zamieszkał z nią u mnie.

- Dobry pomysł. Przynajmniej nie ma obawy, że będzie chciała wracać z nim do Paryża.

- Właśnie - potaknął. - Christopher pojechał dziś z nimi do parku wodnego, więc mamy

cały wieczór dla siebie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W drodze na plażę wstąpili do delikatesów.

- Weź wszystko, na co masz ochotę. Ja płacę - powiedział Pierre, wyjmując kartę

kredytową.

- Tylko żebyś potem nie żałował. Uprzedzam, że na jedzenie potrafię wydać majątek.

Pewnie kupię za dużo.

- Nie szkodzi. Umieram z głodu.

- Nie tylko ty - westchnęła i zaczęła przyglądać się regałom pełnym smakołyków.

Ostatecznie zdecydowała się na pasztet z gęsich wątróbek i świeżo upieczoną tartę ze

szparagami.

Pierre obserwował ją z boku, ciesząc się, że zakupy sprawiają jej taką radość. W pewnej

chwili przypomniał sobie scenę sprzed lat: mała Jacky stoi z nosem przyklejonym do

sklepowej szyby i przygląda się produktom na wystawie. Jak to dobrze, pomyślał, że nawet

teraz, będąc poważną panią doktor, potrafi czerpać radość z prostych rzeczy.

Gdy po kilku minutach wychodzili ze sklepu, niosąc oprócz jedzenia butelkę wina i

kieliszki pożyczone od właścicieli, Jacky miała zadowoloną minę dziecka, które roztrwoniło

na łakocie całe kieszonkowe.

- Ale będzie uczta! - cieszyła się, pomagając mu włożyć zakupy do samochodu. - Musimy

jeszcze kupić bagietkę i jakieś owoce.

Zrobili to w sklepiku obok.

- Upał nareszcie zelżał - powiedziała z ulgą, gdy w końcu ruszyli. Oparła się wygodnie o

fotel i pozwoliła sobie na luksus całkowitego relaksu. Nie dalej jak godzinę temu padała z

nóg, teraz zaś była radosna i ożywiona.

- To będzie piękny zachód słońca - obiecał Pierre, kładąc dłoń na jej dłoni. - Bardzo lubię

letnie wieczory, a ty?

- Ja też ...

Kiedy jestem z tobą, kocham każdą porę dnia, pomyślała, patrząc na połyskujące w słońcu

morze.

Skręcili w boczną drogę, która po pewnym czasie zmieniła się w piaszczysty trakt

prowadzący do podnóża wydm.

Pierre, który dobrze znał ten fragment plaży, wskazał ręką miejsce pomiędzy dwoma

pagórkami.

- Podoba ci się?

- Tak, jest idealne. Tego mi było trzeba: ciszy i spokoju - westchnęła, z rozkoszą

wdychając morskie powietrze.

- Spójrz, ani żywego ducha. Tylko my i morze. Słyszysz, jak szumi? - Otoczył ją

ramieniem i lekko pocałował. - Chodźmy, szkoda czasu! - zawołał, i wyskoczywszy z

samochodu, pomógł jej wysiąść.

Zabrali pakunki i brnąc przez ciepły piasek, ruszyli w stronę upatrzonego miejsca

pomiędzy wydmami.

- Rozpakowywanie jedzenia jest niemal tak samo przyjemne jak kupowanie - zauważyła,

układając rzeczy na papierowym obrusie. - Kiedy jest się biednym w dzieciństwie, w

dorosłym życiu bardziej docenia się korzyści, jakie daje posiadanie pieniędzy.

- Jakoś nigdy nie przyszło mi do głowy, że jesteście biedni - przyznał. - Pamiętam, że

wyglądałaś na zadowoloną z życia.

- To były pozory. Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, jak bardzo mi smutno,

zwłaszcza po odejściu matki - przyznała. - Niestety, w dorosłym życiu trudniej o optymizm,

zwłaszcza po tym, jak los daje w kość. Przepraszam, nie chcę psuć nastroju, więc lepiej

zmieńmy temat. Dziś wolę nie oglądać się za siebie, tylko myśleć o tym, co dopiero przed

nami.

- A więc cieszmy się chwilą! Odkorkował butelkę i napełnił kieliszki.

- Na zdrowie! - powiedział, wznosząc toast.

- Sante!

- Ciekawe, dlaczego na świeżym powietrzu wszystko lepiej smakuje - zastanowiła się na

głos, ścierając z palców krople soku brzoskwini. - W życiu nie jadłam tak smacznej kolacji.

Spójrz! Słońce za- chwilę schowa się w morzu. Jak byłam mała, święcie wierzyłam, że

naprawdę nurkuje i siedzi pod wodą aż do rana. Nie mogłam tylko zrozumieć, czemu o świcie

wynurza się w innym miejscu. Dopiero ojciec wyjaśnił mi, że zachód słońca nad morzem to

piękne złudzenie. Byłam rozczarowana, bo odarł to zjawisko z tajemniczości. A ja lubię

tajemnice ...

Zawiesiła głos i spojrzała mu w oczy. - Może ciebie też lubię dlatego, że ...

- Jestem dla ciebie zagadką?

- Nie potrafię cię rozszyfrować. Skomplikowany z ciebie człowiek!

- Myślisz, że o tym nie wiem! - westchnął. - Chciałbym cofnąć czas i wrócić do tych lat, gdy

wszystko było cudownie proste. Kiedy życie otwierało się przede mną i czułem, że mogę

robić, co zechcę.

Przytuliła się do niego.

- Pomyśl sobie marzenie. Właśnie teraz, kiedy słońce znika w morzu. To magiczna chwila.

Czujesz tę magię? Może mityczny bóg słońca złoży wizytę Neptunowi i ...

Pierre uśmiechnął się czule.

- Jesteś niesamowita! Jeśli kiedyś uznasz, że traktuję siebie zbyt poważnie, opowiedz mi

taką zabawną historię - poprosił.

- I już po wszystkim! - zasmuciła się, gdy fale przykryły ostatni skrawek słonecznej tarczy.

- Czar prysł.

- Chodź! - Pociągnął ją do góry. - Przejdźmy się w stronę morza.

- Będziemy szukali słońca? - zażartowała.

- Tak, czemu nie.

- To już lepiej poszukajmy księżyca. - Nagle wyrwała dłoń z jego ręki i zaczęła biec w

stronę wody. - Kto pierwszy, ten lepszy! - zawołała. - Nie dogonisz mnie!

Za plecami słyszała głuchy tupot jego stóp, powiew wiatru przyjemnie chłodził jej twarz.

Wspaniale było biec po pustej plaży. Czuła się tak, jakby skrzydła rosły jej u ramion.

Chwilami odnosiła wrażenie, że to tylko sen. Czysta fantazja. Ona i on sami na pustej plaży.

Pierre złapał ją i wziął na ręce.

- Mój książę z bajki - szepnęła, gdy zaczął ją całować. Oto spełnia się jej największe

marzenie!

Napawała się tą cudowną chwilą, próbując zapomnieć, że kiedyś będzie musiała wrócić do

rzeczywistości.

Pierre zrzucił buty i zaczął powoli wchodzić do morza.

- Naprawdę będziemy szukali słońca - roześmiała się, chwytając go mocniej za szyję - czy

po prostu wrzucisz mnie do wody?

- To zależy wyłącznie od ciebie - powiedział, zatrzymując się. - Jeśli obiecasz, że mnie do

siebie zaprosisz, zaniosę cię na brzeg. Umowa nie podlega negocjacjom.

Ogarnęła ją fala młodzieńczej radości.

- Zgadzam się na takie warunki - szepnęła, bez trudu odczytując jego intencje. -

Wracajmy!

Gdy, pozbierawszy swoje rzeczy, wrócili do samochodu, Pierre wyjął komórkę, by

sprawdzić, czy nie ma sms-ów od Nadine.

- Jak mawiają Anglicy, brak wiadomości to dobra wiadomość - powiedział, chowając

telefon. - Wygląda na to, że Nadirte i jej chłopakowi odpowiada rola rodziców. Czuję, że

zanosi się na ślub.

- I co? Będziesz musiał szukać nowej opiekunki?

- Nawet mi o tym nie mów. Nadine jest świetna.

Wolę nie myśleć, jak zareagowałby Christophe, gdyby odeszła.

- Pewnie się martwisz, że wychowuje go tyle różnych osób.

- Owszem, to jedno z największych zmartwień samotnego ojca - przyznał. - Z jednej

strony cieszę się, kiedy Christophe kogoś polubi, lecz kiedy ta osoba znika z jego życia ...

- To dlatego nie chciałeś, żebym od razu go poznała, i zostawiłeś mnie samą w

samochodzie?

- Przepraszam cię za to - odparł, dotykając jej dłoni. - Wiedziałem, że Christophe od razu

cię polubi. I nie myliłem się.

- W porządku. Rozumiem.

- Często cię wspomina. Nie dalej jak wczoraj pytał, kiedy znów do nas przyjdziesz.

- Ja też go polubiłam. Jak przestaniemy się spotykać ...

- Daj spokój! Na razie jesteśmy razem i tylko to się liczy. Odkąd cię spotkałem, przestałem

wybiegać myślami zbyt daleko w przyszłość.

- Ja też.

- Na pewno chcesz, żebym wszedł na górę? - zapytał, gdy zatrzymali się przed jej domem.

- Tak, ale pod warunkiem, że porządnie wytrzesz buty i nie naniesiesz mi piasku z plaży.

- Dla ciebie mogę pójść nawet boso.

Rozbawieni, wzięli się za ręce i poszli do jej mieszkania. Gdy byli już w środku,

niespodziewanie poczuła się skrępowana.

- Mieszkam raczej skromnie, ale nie mogłam być wybredna - tłumaczyła. - Zaraz cię

oprowadzę po moim królestwie. Tu jest pokój, tu kuchnia ...

Chwycił ją w ramiona.

- Nie przyszedłem tu podziwiać wystroju wnętrz.

Interesujesz mnie tylko ty, kochanie.

- Skoro tak, zapraszam do sypialni - szepnęła, biorąc go za rękę.

Tej nocy kochali się dużo bardziej namiętnie niż za pierwszym razem. Ich ciała powoli

przestawały być dla nich tajemnicą, a w miarę jak je poznawali, uczyli się dawać sobie

nawzajem coraz większą przyjemność.

Jacky starała się nie myśleć, jak zniesie nieuchronne rozstanie. Patrząc na śpiącego

spokojnie Pierre'a, marzyła o tym, żeby został z nią na zawsze.

- Nie śpisz? - mruknął, patrząc na jej twarz w jasnym świetle księżyca.

- Nie. Musisz już iść? - zapytała, gdy ją do siebie przytulił.

- Jeszcze nie. Nadine ma zadzwonić, gdyby coś się stało. Poza tym nie chcę odchodzić bez

pożegnania. - Uśmiechnął się znacząco i zaczęli kochać się po raz drugi.

Gdy pod koniec długiej miłosnej sesji Jacky krzyczała w obezwładniającej rozkoszy, w

myślach błagała go, by jej nie opuszczał...

Wstał z łóżka i zaczął zbierać swoje rzeczy rozrzucone po podłodze.

- Ale mi się spieszyło! - roześmiał się.

- Zjesz śniadanie? - zapytała, przeciągając się z rozkoszą.

- Teraz? Skarbie, jest druga w nocy.

- To co?

- Muszę wracać. Ale obiecaj mi, że jak się spotkamy w pracy, zaprosisz mnie do siebie na

kawę.

Ubrał się i na chwilę przysiadł obok niej na brzegu łóżka. Jego zapach, który odtąd miał jej

się kojarzyć z największą namiętnością, natychmiast podziałał na jej zmysły. Zaczęli się

całować, ale tym razem słodycz pocałunku podszyta była goryczą, bowiem Jacky próbowała

sobie wyobrazić, że jest to ich pożegnanie. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że gdyby

naprawdę miała go więcej nie zobaczyć, chyba umarłaby z tęsknoty.

Delikatnie wysunęła się z jego objęć. Pora przestać udawać, że ta miłość nigdy się nie

skończy.

- Nie zapiąłeś guzika - stwierdziła rzeczowym tonem i zrobiła to za niego, muskając

opuszkiem palca jego brzuch.

-Wszystko w porządku? - zapytał, zaskoczony tą nagłą zmianą nastroju.

- Tak, ale idź już. Niedługo się zobaczymy. Niemal wypchnęła go z sypialni i szybko

wyprawiła z mieszkania. Kiedy wyszedł, oparła się o drzwi i chwilę oddychała ciężko, jak po

męczącym biegu.

-I co ja mam teraz zrobić? - pomyślała zdesperowana. Rozsądek ostrzegał, że na własne

życzenie pakuje. się w poważne kłopoty, za to wrodzony optymizm nakazywał iść za głosem

serca, cieszyć się chwilą i nie myśleć o jutrze.

Czuła, że sama nie znajdzie rozsądnego rozwiązania, postanowiła więc poradzić się kogoś,

kto też był w podobnej sytuacji. Debbie. Ona na pewno coś jej zasugeruje.

Przyjaciółka już kilka razy próbowała zagadnąć ją o Pierre'a, ale za każdym razem ją

zbywała. Uważała, że nie jest gotowa do szczerej rozmowy o swojej trudnej miłości. Dopiero

teraz zrozumiała, że nie poradzi sobie bez pomocy kogoś życzliwego. Mam dziś wolne

popołudnie, więc rano zadzwonię do Debbie i zapytam, czy może się ze mną spotkać,

postanowiła, wracając do łóżka.

- Mam nadzieję, że nie musiałaś zmieniać przeze mnie planów.

- Ależ skąd! Tak się cieszę, że przyszłaś! - Debbie pocałowała ją na powitanie.

- Jak malutki Thiery? Nie mogę się doczekać, kiedy go zobaczę.

- Śpi na górze. Jeśli chcesz, możemy do niego zajrzeć.

- Oczywiście, że chcę. Przepiękny jest ten wasz dom - westchnęła, rozglądając się po

gustownie urządzonym jasnym wnętrzu.

- Jest dziełem tego samego architekta, który projektował dom Pierre'a. Widzisz, ma

identyczne schody i rozkład pokoi.

- Dlaczego myślisz, że znam dom Pierre'a? - Jacky uśmiechnęła się z przekąsem. - Aha,

znowu próbujesz mnie wybadać, tak?

- W porządku, poddaję się. O nic już nie będę pytać. - Debbie uniosła ręce w geście

kapitulacji.

- Wręcz przeciwnie, pytaj. Między innymi po to tu przyszłam. Muszę z tobą pogadać o

mnie i o Pierze, ale najpierw chciałabym zobaczyć twoje maleństwo.

Weszły na palcach do dziecięcego pokoju i chwilę stały nad kołyską. Jacky popatrzyła na

słodką buzię niemowlęcia i boleśnie zatęskniła za swoim zmarłym synkiem. Oddałaby

wszystko, byle go odzyskać!

- Będę mogła wziąć go na ręce? - szepnęła do Debbie.

- Jak się obudzi. A teraz chodźmy do ogrodu. Napijemy się herbaty.

Lewie usiadły na tarasie, Debbie natychmiast zaczęła wypytywać ją o Pierre'a.

- Powiedz, zaczęliście się spotykać? To coś poważnego?

Jacky bezradnie wzruszyła ramionami.

- Rzeczywiście, od pewnego czasu się spotykamy. I jest nam wspaniale. Tyle że ja nie

mogę w nieskończoność rywalizować z jego zmarłą żoną. Pierre ustawił ją na piedestale i

niemal się do niej modli. Ona to ideał, a ja jestem tylko kochanką, jedną z wielu.

- Posłuchaj, Liliane nie była takim ideałem, za jaki Pierre ją uważa. - Debbie popatrzyła jej

znacząco w oczy.

- Jak to?

- Nie jestem pewna, czy powinnam ci o tym mówić. - Zawahała się. - Zresztą sama

niewiele wiem. Marcel wspomniał kiedyś, że Pierre nie miał z Liliane łatwego życia.

Podobno go zdradzała.

- Nie! - Jacky oniemiała ze zdumienia. - Przecież Pierre mówi o niej tak, jakby była

uosobieniem wszelkich cnót!

- Pierre nie miał pojęcia, że jest zdradzany. Do dziś o niczym nie wie. Marcel strasznie się

z tą tajemnicą czuje, ale nic nie mówi, żeby go nie dobijać.

- Wiesz coś więcej?

- Nie. Marcel nie chciał mi powiedzieć. Stwierdził, że i tak nie mamy prawa wtrącać się w

prywatne sprawy Pierre'a. Tylko że teraz sytuacja jest inna. Nie sądzisz, że pora, aby Pierre

dowiedział się prawdy o swojej żonie?

- Nie! Nie możemy mu tego zrobić! - zawołała poruszona.

- Ale dlaczego? - zdziwiła się Debbie.

- Bo ta prawda by go zabiła - odrzekła Jacky. - Pomyśl tylko, od pięciu lat idealizuje

Liliane, czci jej pamięć i wierzy w jej bezgraniczne poświęcenie. Nie wolno nam niszczyć tej

wiary. Nie zniosłabym, gdyby poczuł się jeszcze bardziej nieszczęśliwy.

- Bardzo go kochasz, prawda? - Debbie delikatnie dotknęła jej dłoni.

- Owszem, i to już od wielu lat - przyznała. - Jestem zazdrosna o Liliane, ale nie chcę

pozbawiać go złudzeń.

- Przecież miałabyś wymarzoną okazję, żeby go pocieszyć! - Debbie próbowała przemówić

jej do rozsądku. - Na pewno potrzebowałby wsparcia, więc szybko stałabyś się niezastąpiona.

- Nie, Debbie. To, o czym mówisz, jest po prostu niemożliwe. Istnieją inne poważne

powody, dla których nie mogę wiązać się na stałe z Pierre' em.

- Jakie znowu powody?

- Nie mogę mieć dzieci. Nawet gdyby udało mi się zajść w ciążę, poród mógłby skończyć

się źle. Nie chcę ryzykować. Sama rozumiesz, że w tej sytuacji nie jestem odpowiednią

partnerką dla Pierre'a.

- Ale Jacky ...

- Proszę cię, zostawmy to ... - Urwała w pół zdania.

- Zdaje się, że Thiery się obudził. Chyba płacze.

- I to jak!

- Mogę po niego pójść?

- Oczywiście. Masz taki świetny kontakt z dziećmi.

- Cudzymi! - rzuciła cierpko i poszła na górę. Chodź do mnie, słoneczko! No powiedz, co

się stało? - szepnęła do maluszka, biorąc go na ręce.

Od razu przestał płakać i ufnie przytulił buzię do jej policzka. Charakterystyczny zapach

niemowlęcia obudził w niej wspomnienia o Simonie. Wydawało jej się, że dawno pogodziła

się z tym, że już nigdy nie będzie matką. Jednak ilekroć brała na ręce czyjeś dziecko,

zaczynała marzyć o własnym. Wiedziała, że nie pozbędzie się tej tęsknoty, więc musi

nauczyć się z nią żyć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Jacky wyjrzała przez okno swojego gabinetu. Lejący się z nieba żar stopił asfalt na

szpitalnym podjeździe, dlatego teraz kręcili się po nim robotnicy i naprawiali szkody. Ruszali

się jak przysłowiowe muchy w smole i widać było, że praca im nie idzie.

Nie winiła ich za to, gdyż sierpniowe upały dawały się we znaki wszystkim. Sarna była

ledwie żywa, gdy z rana przyjmowała pacjentów w salach położonych blisko drzwi

wejściowych. Ponieważ były prawie cały czas otwarte, klimatyzacja w tej części szpitala

praktycznie nie działała.

Gdy przestała być potrzebna w salach zabiegowych, z ulgą zaszyła się w swoim chłodnym

gabinecie i zajęła papierkami. Właśnie skończyła ostatni raport i wyłączyła komputer, po

czym wstała i podniósłszy do góry ręce, zaczęła się rozciągać.

- Proszę, proszę, poranna gimnastyka. Aż miło popatrzeć! - zawołał Pierre.

Minęło zaledwie parę godzin, odkąd rozstali się po kolejnej spędzonej razem nocy. Od

pamiętnej kolacji na plaży spotykali się regularnie i z każdym dniem byli sobie coraz bliżsi.

Jacky po raz pierwszy w życiu czuła się tak szczęśliwa. Wystarczyło jednak, że przypomniała

sobie, jak kruche jest to szczęście, i jej oczy traciły blask.

Stało się coś? - Pierre potrafił czytać w niej jak w otwartej księdze.

- Nie. - Uśmiechnęła się, odsuwając od siebie czarne myśli. - Jak sytuacja na oddziale?

- W miarę spokojnie - odparł, a wyjrzawszy przez okno, dodał: - I całe szczęście, bo ci

panowie zamiast pracować, urządzili sobie solarium akurat w miejscu, gdzie podjeżdżają

karetki. Jedni się opalają, a inni ... Człowieku, uważaj! Rany boskie!

- Co się stało?

- Rozpędzona karetka wpadła prosto na jednego z nich. A tuż za nią nadjeżdża następna.

Chodźmy!

Wybiegli przed budynek, gdzie już czekał portier z noszami.

- Trzeba natychmiast zabrać go do środka - zawołał Pierre i pochylił się nad

zakrwawionym robotnikiem, by sprawdzić, czy można go przenieść na nosze.

- Panie doktorze, mam poszkodowanego z wypadku! - krzyknął kierowca drugiej karetki. -

Zawaliła się stara kawiarnia na plaży. Jest co najmniej dziesięciu rannych. Zaraz będą tu

następne dwie karetki - relacjonował, wyciągając z ambulansu nosze z pacjentem.

Ustalili, że Pierre zajmie się robotnikiem, a Jacky ofiarami katastrofy. Marie miała w tym

czasie ściągnąć kogoś do pomocy.

Jako pierwszy do sali zabiegowej trafił sześcioletni chłopiec, który przez cały czas

rozpaczliwie wołał mamę.

- Przywieźli nas razem, ale potem gdzieś ją zabrali. Mamusia usnęła i nie mogłem jej

obudzić - mówił, krztusząc się łzami.

- Obiecuję, że zaraz poszukam twojej marny - uspokajała go Jacky - ale najpierw muszę

cię zbadać. Spróbuj się przez chwilę nie ruszać, dobrze ...

Na podstawie pobieżnego badania stwierdziła, że chłopiec ma złamaną rękę i możliwe

obrażenia wewnętrzne. Starała się obchodzić z nim jak najostrożniej, by nie sprawiać mu

dodatkowego bólu.

- Jedliśmy z mamą lody na tarasie, kiedy to się stało. - O nic go nie pytała, ale i tak bez

przerwy mówił o wypadku. - Nagle powiał wiatr i z dachu spadła belka. Mama dostała nią w

głowę i wtedy ... zasnęła. Prosiłem ją, żeby się obudziła, bo musimy uciekać, ale ona cały

czas spała. Dach się zawalił... Wszyscy tak strasznie krzyczeli. Na mnie też coś spadło.

Przewróciłem się i ...

- Odnalazłam twoją mamę - wysapała pielęgniarka, którą Jacky wcześniej poprosiła, by się

tym zajęła. - Jeszcze nie odzyskała przytomności, ale zaraz zbada ją neurolog.

- Co się stało mojej mamusi? - Wystraszony chłopiec spojrzał na Jacky oczami pełnymi

łez.

- Cały czas śpi, ale lekarze pomogą jej się obudzić. Nie martw się, wszystko będzie dobrze.

A teraz zrobimy ci prześwietlenie ręki i dokładnie obejrzymy kość. - Jest złamana?

- Chyba tak. Powiem ci, jak zobaczę rentgen.

- Pewnie założą mi gips. Tylko żeby nie był brązowy!

- Dobry pomysł - powiedziała, uśmiechając się do niego. - Poproś pana technika o

niebieski albo jakiś inny.

- Tylko nie brązowy!

- Wykluczone! - odparła z powagą.

Gdy pielęgniarka zabrała chłopca na prześwietlenie, Jacky zajęła się kolejnymi

poszkodowanymi. Dwie najciężej ranne osoby zmarły, a pozostałe miały liczne złamania i

wymagały natychmiastowej operacji. Jacky miała cichą nadzieję, że mama dzielnego

sześciolatka nie powiększy listy śmiertelnych ofiar wypadku.

Do końca dnia pracowała bez chwili wytchnienia.

Po dyżurze nie poszła jednak do domu, tylko do swojego gabinetu. Z ulgą zdjęła buty i

zaparzywszy świeżą kawę, ciężko usiadła w fotelu. Zastanawiała się, czy Pierre zajrzy do

niej, czy pojedzie prosto do domu. Chyba ściągnęła go myślami, bo po chwili stanął w

drzwiach.

- Wpadłem na kawę - oznajmił.

- Dobrze trafiłeś, właśnie zaparzyłam.

- Mam dla ciebie dobrą wiadomość. Są wyniki szczegółowych badań tego chłopca, którego

rano ratowałaś. Nie ma żadnych obrażeń wewnętrznych.

- Całe szczę.ście. Wiadomo, co z jego mamą?

- Niestety, jeszcze nie odzyskała przytomności. Jest pod stałą opieką neurologów.

Przymknęła oczy.

- Modlę się, żeby z tego wyszła.

Poczuła, że Pierre bierze ją za rękę. Jego ciepłe, pełne zrozumienia spojrzenie dodało jej

otuchy. Wiedziała, że lekarz, aby mógł być skuteczny, nie powinien nadmiernie wczuwać się

w sytuację pacjentów. Jednak temu małemu chłopcu współczuła z całego serca.

- Mam nadzieję, że ta kobieta nie umrze - powie działa ledwie słyszalnym głosem. - Dla

dziecka to niewyobrażalny dramat, gdy matka ...

Urwała, spłoszona myślą, że przecież Christophe jest półsierotą.

- Przepraszam - powiedziała szybko, próbując naprawić gafę. - Miałam na myśli własne

doświadczenia.

- Wiem. - Delikatnie -ścisnął jej dłoń. - Odczułaś na własnej skórze, jak to jest, kiedy

dzieciństwo kończy się zbyt szybko. Christophe nigdy nie miał mamy. W pewnym sensie tak

jest dla niego lepiej, choć z drugiej strony ...

Westchnął i odchyliwszy głowę, oparł się o fotel. - Najgorsze - rzekł po chwili - że jutro nie

ma kto się nim zająć. Nadine i jej chłopak chcą jechać na kilka dni do Paryża. Przecież siłą

jej nie zatrzymam.

- Nie możesz wziąć urlopu? W końcu ty tu jesteś szefem.

- Rano mam ważne spotkanie, którego nie -mogę odwołać. Będę miał wolne popołudnie i

cały następny dzień, ale na rano muszę wziąć jakąś nianię z agencji. Nie wiem, jak

Christophe zareaguje. Nie znosi obcych ...

- Biedny dzieciak. - Zastanowiła się przez chwilę. - Gdybyś zmienił plan moich dyżurów,

mogłabym się nim zająć.

- Bardzo bym chciał, ale ...

- Ale co? - Podeszła do okna i wyjrzała na dziedziniec. Czekała, co jej odpowie, choć

doskonale wiedziała, skąd bierze się jego rezerwa. Zaoferowała pomoc. Nic więcej zrobić nie

mogła. Uznała, że lepiej będzie zmienić temat.

Co z tym robotnikiem, w którego wjechała karetka?

- Musieliśmy amputować mu nogę. Nie wiadomo, czy uda się uratować drugą. - Zamilkł i

spojrzał jej w oczy. - W porównaniu z tym, co spotyka naszych pacjentów, moje problemy

wydają się błahe, prawda?

- Ja wcale tak nie myślę! Posłuchaj, naprawdę chętnie popilnuję Christophe'a.

- Wiem, że byłby tym zachwycony, ale ...

- Jesteś okropnie uparty!

- Nie jestem! Po prostu nie chcę, żeby przeżył wielkie rozczarowanie, jeśli ... -

Rozstaniemy się? Przytulił ją do siebie mocno.

- Nie chcę tego! Wiesz, od pewnego czasu męczy mnie ten sam koszmarny sen. Dziś w

nocy też mi się śnił. Liliane rodzi, woła mnie, a mnie przy niej nie ma!

Zaczerpnął powietrza.

- Nie było mnie przy niej, kiedy rodziła. I kiedy umarła. To niewybaczalne - wyrzucił z

siebie jednym tchem.

- Nie istnieją winy, których nie da się wybaczyć.

Skoro cię z nią nie było, musiałeś mieć ważny powód. Co wtedy robiłeś, Pierre?

- Brałem udział w konferencji medycznej. Wygłaszałem wykład, więc musiałem wyłączyć

komórkę. Liliane była w siódmym miesiącu. Czuła się dobrze, dziecko rozwijało się

prawidłowo. Naprawdę nie było żadnych powodów do niepokoju. - Umilkł, jakby wahał się,

czy mówić dalej. - Ginekolog nie stwierdził żadnych wad wrodzonych, które mogłyby

spowodować przedwczesny poród ...

Słuchała go w skupieniu, nie przerywając pytaniami. Miała ochotę podejść do niego,

objąć, dodać otuchy, lecz nie ruszyła się z miejsca. Podświadomie wyczuwała, że Pierre nie

mówi jej wszystkiego.

- Tak naprawdę nie wiem, co dokładnie stało się tamtego dnia - przyznał. - Z karty

informacyjnej, którą przekazał mi szpital, wynika, że rano Nadine poczuła się źle. Albo nie

zorientowała się, że zaczął się poród, albo ... Wiadomo, że dostała krwotoku. Próbowała

wezwać pogotowie, ale zemdlała, zanim zdążyła podać adres. Dyspozytor zdołał ją jakoś

namierzyć, ale kiedy załoga przyjechała na miejsce i wyważyła drzwi, było już po wszystkim.

Znaleźli ją w łazience, nieprzytomną. Obok niej na podłodze leżał Christophe, którego zdołała

urodzić. Cudem udało się go uratować. Liliane zmarła w drodze do szpitala ...

Otuliła go ramionami i delikatnie głaskała po głowie, szepcząc do niego po francusku,

choć doskonale wiedziała, że w żadnym języku nie istnieją słowa, które mogłyby przynieść

mu ulgę. On nigdy nie zapomni. Bo czy można zapomnieć o takim koszmarze?

Chyba że ktoś wyjawiłby mu całą prawdę o ... Nie, gdyby Marcel powiedział mu o

niewierności Liliane, tylko pogorszyłby sytuację. Trzeba zostawić go w spokoju. Niech

pamięta swoje małżeństwo jak najlepiej. Nikt nie ma prawa odbierać mu tych bezcennych

wspomnień.

- Niesamowite, że Christophe przeżył - powiedziała, gdy Pierre nieco się uspokoił.

- Ratownicy dali z siebie wszystko. Na szczęście mieli w karetce inkubator. Poza tym mój

syn to twardy gość, nigdy się łatwo nie poddaje.

- Zupełnie jak jego ojciec.

Odwróciła się od niego, gdyż bała się, że się rozpłacze. Jego opowieść poruszyła ją do

żywego.

Pierre stanął tuż za nią.

- Doceniam, że chcesz się nim zająć - powie. dział, otaczając ją ramionami. - Mogę na

ciebie liczyć?

- Jasne! - Poczuła, jak wraca jej nadzieja. - Tylko musisz najpierw zapytać mojego szefa,

czy zgodzi się przesunąć mój dyżur. Uprzedzam, że facet jest cholernie uparty.

- Nie zawsze. - Odetchnął głęboko. Właśnie podjął jedną z najważniejszych decyzji. - To

co? Przyjdziesz do nas jutro na śniadanie?

Idąc nazajutrz do jego domu zastanawiała się, co go skłoniło do zmiany zdania. Miała

wrażenie, że w chwili, gdy opowiedział jej o śmierci żony, przeżył katharsis. Być może

dzięki zwierzeniom poczuł się oczyszczony. Nie miała pojęcia, co wywołało w nim taką

reakcję, ale czuła ogromną ulgę.

Żwir zaskrzypiał pod jej sandałkami na płaskim obcasie, gdy weszła na podjazd przed

domem. Ruszyła do drzwi lekkim krokiem, niosąc na ramieniu dużą torbę, a w niej kostium

kąpielowy, wodę mineralną i herbatniki, czyli niezbędnik plażowicza. Zamierzała bowiem

pójść z Christophe'em nad morze.

- Cześć, Jacky! - zawołał chłopczyk, biegnąc jej na spotkanie.

- Cześć, Christophe. - Przykucnęła, by mógł ją pocałować na dzień dobry.

- Śniadanie jest gotowe. Chodź szybko, bo jestem okropnie głodny! - ponaglał, ciągnąc ją

za rękę do kuchni.

- Mmm, jak pięknie pachnie! Uwielbiam świeże rogaliki - westchnęła, delektując się ich

zapachem.

- Ja też. - Pierwszy usiadł przy stole i sięgnął po morelowy dżem. - Sam odkręcę, dobrze?

To przecież nic trudnego. Ojej, przepraszam, nie chciałem - jęknął skruszony, gdy słoik

wyśliznął mu się z rąk i dżem poplamił czysty obrus.

- Nic się nie stało - uspokoiła go. - Zaraz posprzątamy.

- Wiedziałem, że przesadzam z tym obrusem. - Pierre uśmiechnął się do niej

porozumiewawczo i zaczął ścierać plamę; - Ale cóż, w końcu nie co dzień gości się na

śniadaniu VIP-a - stwierdził, wracając na swoje miejsce.

- A co to jest VIP? - zainteresował się Christophe.

- Bardzo ważna osoba - wyjaśnił, podając jej koszyczek z pieczywem.

- Jacky jest bardzo ważna? - ciągnął chłopiec.

- Dla mnie tak.

- Dla mnie też! Bo dziś ze mną zostaje. Co będziemy robili? - zapytał, patrząc na nią

wyczekująco. Może pogramy w piłkę w ogrodzie?

- A nie lepiej na plaży? - podrzuciła.

- Super! I popływamy w morzu, dobrze? Ja już umiem ... no, prawie. Tata każe mi

zakładać rękawki, bo mówi, że może porwać mnie fala ...

Christophe z podniecenia trajkotał jak katarynka, a oni słuchali go, uśmiechając się

pobłażliwie. W pewnej chwili spojrzeli sobie w oczy. Jacky miała wspaniałe poczucie, że

panuje między nimi pełna harmonia.

- Uważaj, mam ręce lepkie od dżemu - szepnęła, gdy Pierre nakrył dłonią jej dłoń.

- Ja też. Będziemy się do siebie kleić. Uśmiechnęła się, czując w całym ciele rozkoszne

mrowienie. Było jej z nimi tak dobrze. Chwilami zdawało się, że są najprawdziwszą rodziną.

Nie chciała pamiętać o problemach, które na nich czyhały. Chwilo, jesteś piękna. Trwaj! -

pomyślała wzruszona.

- Nie wyłączaj komórki na plaży - poprosił Pierre, całując ją przed wyjściem do pracy.

- Myślałam, że jedziesz na ważne spotkanie. Będziesz miał możliwość do nas dzwonić?

- Nie w czasie spotkania, bo będę rozmawiał z radą gubernatorów, ale potem teoretycznie

jestem wolny. Jeśli skończymy w miarę wcześnie, przyjadę do was. - Świetnie!

- Jacky! Nie mogę znaleźć kąpielówek! - zawołał z góry Christophe. - Pomożesz mi

szukać?

- Już do ciebie idę! - odkrzyknęła.

- Sprawdź w górnej szufladzie komody - zasugerował Pierre. - Pewnie nie może sam

dosięgnąć. Zobaczymy się później.

- Powodzenia. - Pocałowała go w policzek, a potem stała w drzwiach, dopóki nie odjechał.

- Już idę, kochanie! - zawołała do Christophe'a i pobiegła na górę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Christophe biegł przodem, kopiąc piłkę. Co chwila odwracał się i wykonywał efektowne

podanie, zmuszając Jacky do karkołomnych wyczynów. Szybko odkryła, że sandały

zdecydowanie nie nadają się do gry w piłkę, zdjęła je więc i szła boso, grzęznąc po kostki w

gorącym piasku. Pierwszy raz od bardzo dawna czuła niczym niezmącony wewnętrzny

spokój i radość.

Polubiła Christophe'a i cieszyła się, że mogą spędzić razem przedpołudnie. Gdyby los był

dla niej łaskawszy, pewnie chodziłaby na takie spacery z własnym dzieckiem.

- Christophe, może zostawimy tu nasze rzeczy i popływamy? - zaproponowała.

- A umiesz pływać? - upewnił się.

- Tak. I bardzo lubię.

Przebrali się w kostiumy i trzymając się za ręce, pobiegli do morza.

- Ale zimna woda! - Wzdrygnął się. - Dlaczego jest taka lodowata, a piasek parzy w stopy?

- Dlatego, że morze jest ogromne i mimo upału bardzo długo się nagrzewa.

- To znaczy, że nawet gdybym wlał do niego wiadro gorącej wody, nie zrobiłoby się

cieplejsze?

- Niestety, nie.

- Pokazać ci, jak pływam? - ożywił się.

- Chwileczkę. Najpierw poprawię ci rękawki.

Wskoczył do wody, która w tym miejscu sięgała dorosłemu do kolan, i przepłynął kilka

metrów pieskiem, po czym zalała go fala. Wynurzył się, parskając i prychając, ale

roześmiany.

- Spróbuję jeszcze raz! - zawołał, niezrażony niepowodzeniem.

Szło mu coraz lepiej, więc poprosił Jacky, by do niego dołączyła. Wprawdzie woda była dla

niej zdecydowanie za płytka, ale udało jej się nie poobcierać kolan. - Ale fajnie! Pływamy

sobie razem jak dwa delfiny! - cieszył się. - Widziałaś kiedyś żywego delfina? - Tutaj nie, ale

na południu ... - Opowiedziała mu o wszystkich delfinach, jakie w życiu widziała, budząc tym

jego podziw.

- Chciałbym być podróżnikiem, wiesz? - wyznał.

- Będę jeździł po świecie i oglądał lwy i tygrysy, i ..

- Lista stworzeń, które zamierzał zobaczyć na własne oczy, była imponująca.

Jeszcze chwilę gawędzili o jego planach na przyszłość, pluskali się w wodzie i ćwiczyli

pływanie pieskiem, a potem wrócili na koc, by się wytrzeć i przebrać w suche stroje.

Jacky położyła się na gorącym piasku i przyglądała się, jak Christophe buduje zamek.

Myślała o tym, jak bardzo jest mądry i wrażliwy. Choć nie miał mamy, wyrósł na pogodnego

i bardzo sympatycznego chłopca, co z pewnością była zasługą kochającego i troskliwego

ojca.

W torbie zabrzęczała komórka, sięgnęła więc po nią, by sprawdzić, kto dzwoni.

- Pierre! Jak spotkanie? Już się skończyło?

- Tak, na szczęście trwało nadspodziewanie krótko. Ku mojemu zaskoczeniu gubernatorzy

bez większego oporu zgodzili się wyasygnować dodatkowe pieniądze na szpital.

- Świetnie!

- Zaraz do was przyjadę.

- To tata? - zapytał Christophe.

- Tak. Chcesz z nim porozmawiać? Proszę. - Podała mu telefon.

- Cześć, tato. Buduję zamek. Mógłbyś przyjechać i mi pomóc? Naprawdę?! Super!

Dobrze. Jacky, tata chce z tobą rozmawiać.

- Tak?

- Gdzie was szukać?

Wytłumaczyła mu, gdzie są, a gdy skończyli rozmawiać, wstała i przyłączyła się do

Christophe'a.

Właśnie szukała kamyków do ozdobienia wieży, gdy usłyszała głos Pierre'a. Serce zabiło

jej radośnie. Uśmiechnięta patrzyła, jak zbiega z wydm, trzymając w ręku dużą plastikową

torbę. W dżinsach i koszulce polo wyglądał bardzo młodo, wręcz chłopięco, jak w dawnych

beztroskich latach pierwszej młodości.

- Tatuś! - zawołał Christophe i rzucił mu się na szyję.

- Proszę, kupiłem ci nowe łopatki.

- Ale super! Dzięki, tatusiu! - Chłopiec ucieszył się, wyciągając je z torby.

- Jak tam? - Pierre spojrzał ponad jego głową na Jacky.

- Doskonale. Nie nudzimy się.

- Właśnie widzę. - Czule pogładził jej dłoń.

- Tato, no chodź! Obiecałeś, że mi pomożesz budować. - Christophe pociągnął go za rękę,

nie mogąc się doczekać wspólnej zabawy.

- Więc do dzieła! - Pierre zatarł ręce i wszyscy troje zabrali się do pracy.

- Jacky, gdzie się nauczyłaś układać takie fajne wzory z kamyków? - zapytał Christophe,

przyglądając się jej dziełu.

- Jak byłam mała, mieszkałam nad morzem - odparła, wciskając w piasek biało-szary

kamyk.

- A rodzice pomagali ci budować zamki, tak jak wy pomagacie mnie?

- Raczej nie. Nie lubili chodzić na plażę. Budowałam zamki z innymi dziećmi.

Zauważyła, że Pierre przestał kopać i przysłuchuje się ich rozmowie.

- Kiedy byłem chłopcem, mieszkałem blisko Jacky - powiedział Christophe' owi.

- Naprawdę? I co, bawiliście się razem?

- Nie. - Uśmiechnęła się. - Twój tata był ode mnie starszy i nie chciał bawić się z małymi

dziewczynkami. Wolał grać z kolegami w piłkę.

- Ale kilka razy spotkaliśmy się na plaży, pamiętasz? - wtrącił Pierre. - Na przykład wtedy,

kiedy się przewróciłaś i rozcięłaś kolano.

- A ty mnie zaniosłeś do swojego ojca. Pamiętam to tak dokładnie, jakby zdarzyło się

wczoraj.

- Miałaś wtedy tyle lat, co Christophe - powiedział zaskoczony.

- To prawda, ale wszystko pamiętam.

Wymienili spojrzenia pełne czułości i wzajemnego zachwytu. Christophe musiał wyczuć

ogarniającą ich falę miłości, bo wcisnął się między nich. Przytulili go do siebie i przez jeden

niezapomniany moment byli prawdziwą rodziną. Jacky odsunęła się pierwsza i wróciła do

przebierania kamieni. Po chwili znów zgodnie budowali zamek, ale łącząca ich ciepła więź

nie zniknęła.

Gdy ich zamek był tak-doskonały, że nie było już czego poprawiać, Pierre stwierdził, że

pora zjeść lunch-.

- Niedaleko stąd jest mała restauracja, o której mówił mi Marcel. Możemy pójść tam

pieszo - powiedział. - Zaniosę rzeczy do samochodu, a wy się w tym czasie ubierzcie.

Wrócił po paru minutach i ruszyli w stronę baru.

Christophe jak zwykle pobiegł przodem.

- Nie miałaś z nim żadnych problemów? - zapytał Pierre, przyglądając jej się dyskretnie.

Ucieszył się, że wygląda na odprężoną i wypoczętą.

- Nie. Twój syn to fantastyczny dzieciak. Świetnie nam się rozmawiało.

- A o czym, jeśli wolno spytać?

- Och, o tysiącu ważnych rzeczy. O zwierzętach, ptakach, książkach, które ty albo Nadine

czytacie mu na dobranoc.

Wziął ją za rękę·

- Christophe lubi być traktowany po partnersku - wyjaśnił. - Niektóre z opiekunek nie

umiały się z nim dogadać. Krzyczały na niego, kiedy był niegrzeczny, i nie rozumiały, że jego

złe zachowanie to nic innego jak błaganie o pomoc.

- Jakoś nie mogę sobie wyobrazić Christophe'a sprawiającego problemy wychowawcze.

Szkoda, że ...

Urwała w pół słowa. Miała zamiar powiedzieć, że to niedobrze, iż chłopiec ma tylu

różnych opiekunów, ale doszła do wniosku, że lepiej nie poruszać tego tematu. Gdyby zaczęli

o tym rozmawiać, nieuchronnie dotknęliby problemów, o których wolała nie pamiętać.

- Zaczęłaś coś mówić - przypomniał jej Pierre.

- Chciałam zapytać, czy idziemy do tego baru - skłamała, wskazując widoczne nieopodal

stoliki.

- Chciałaś powiedzieć coś zupełnie innego - zaprotestował cicho. - Martwi mnie, że

mojemu synowi brakuje poczucia bezpieczeństwa, ale nie chcę o tym teraz rozmawiać. Po co

psuć miły nastrój. Cieszmy się słońcem i tym, że mamy dla siebie cały dzień.

Właściciele małej restauracji, Henri i Antoinette, przywitali ich serdecznie i posadzili przy

stoliku przy oknie. Z rozmowy wynikało, że Pierre zrobił wcześniej rezerwację. Widocznie

Marcel uprzedził go, że restauracja cieszy się popularnością. Rzeczywiście, wszystkie stoliki

były zajęte, a dobra opinia wśród gości w pełni uzasadniona, gdyż potrawy, które wybrali,

smakowały wyśmienicie. Nawet Christophe zjadł wszystko z wielkim apetytem.

- Ryba nie zawsze mi smakuje - przyznał, połykając ostatni kęs soli w sosie cytrynowym -

ale ta była bardzo dobra. I ładnie pachniała. Czasem w przedszkolu dają nam na lunch rybę,

która okropnie śmierdzi. Wtedy zostawiam swoją porcję.

- I nie jesteś potem głodny? - zapytała Jacky.

- Jestem. I co z tego? - Wzruszył ramionami z typową galijską nonszalancją. Zupełnie jak

ojciec, pomyślała Jacky i uśmiechnęła się do siebie.

- Co chciałbyś na deser? - zapytała go Antoinetle. - Szarlotkę czy lody? Mamy cytrynowe,

waniliowe, czekoladowe i truskawkowe.

Christophe długo nie mógł zdecydować, więc restauratorka rozwiązała problem,

proponując mu po małej kulce każdego.

- Mają państwo uroczego synka - pochwaliła go, kładąc mu rękę na ramieniu.

Jacky już miała sprostować, że nie jest jego mamą, ale Pierre ją uprzedził.

- Miło nam to słyszeć. Jesteśmy z niego bardzo dumni - oznajmił.

Popatrzyła na Pierre'a znad filiżanki kawy, ale nic nie wyczytała z zagadkowego

spojrzenia jego ciemnych oczu. Wiedziała, że chwila nie jest odpowiednia, by pytać,

dlaczego nie wyprowadził Antoinette z błędu. Może wolał udawać, że czasem marzenia się

spełniają?

Uśmiechnęła się do niego, a on odpowiedział beztroskim uśmiechem, z którym było mu

wyjątkowo do twarzy. Podziwiała jego urodę, czując, jak powoli budzi się w niej pożądanie.

Nie miałaby nic przeciwko temu, by zrobili sobie gdzieś sjestę, u niej czy u niego ...

Wystarczyło jedno spojrzenie i już wiedziała, że Pierre myśli o tym samym.

- Tato! - Christophe pociągnął go za rękaw. - Czy możemy wrócić na plażę, tam, gdzie

zbudowaliśmy zamek? Chciałbym zbudować jeszcze jeden. Pójdziemy?

- Jasne, że tak.

Musieli skończyć swą rozmowę bez słów, ale pozo stały im gesty. Kiedy Pierre odsuwał jej

krzesło, czule pogładził jej ramiona, a ona pocałowała go w policzek. - Mam nadzieję, że nie

zachowujemy się niestosownie - szepnęła.

Otoczył ją ramieniem.

- A kto powiedział, że w restauracji nie wolno okazywać czułości? - zapytał i posłał jej tak

gorące spojrzenie, że aż ugięły się pod nią nogi. - Masz jakieś plany na wieczór?

- Muszę zajrzeć do kalendarza.

- Dlaczego szepczecie? - zainteresował się Christophe. Zeskoczył z krzesełka i podszedł do

nich.

- Ustalamy, co będziemy robili po południu - odparł Pierre. - A teraz chodźmy na plażę.

Zbudujemy ogroIlflle zamczysko.

- Super! - Uradowany chłopiec wszedł między nich i wziął ich za ręce. - A potem

popływamy, zagramy w piłkę, pobawimy się i ...

Pod koniec dnia Jacky tryskała radością. Po wspólnej zabawie na plaży jej i Pierre'owi

udzielił się doskonały nastrój Christophe'a. Na myśl, że gdy chłopiec zaśnie, będą mieli

wieczór dla siebie, dostawała rozkosznej gęsiej skórki. Fakt, że muszą trochę poczekać, tylko

zaostrzył jej apetyt na miłość.

- Jesteś taka małomówna - zauważył Pierre. O czym myślisz?

Zerknęła na Christophe'a, który przekładał kamyki z wiaderka do plastikowej torby.

- Później ci powiem - odparła.

- Chyba się domyślam. - Pierre uśmiechnął się. - I chciałbym. się nie mylić.

Musnął dłonią jej ramię, a ona poczuła się tak, jakby przepłynął przez nią prąd.

Po powrocie z plaży spędziła dużo czasu z chłopem. Usiadła z nim na tarasie i trochę mu

poczytała, i potem patrzyła, jak maluje nowymi farbami, które dostał od ojca.

Kiedy skończył, zjedli kolację, na którą Pierre usmażył omlet, a ona przygotowała sałatę.

Potem siedzieli chwilę przy kuchennym stole, pijąc wino.

- To był dzień pełen wrażeń - podsumował Pierre, wspierając się wygodnie o krzesło. -

Jesteś śpiący? - zapytał Christophe'a, któremu powieki same opadały.

- Nie. To znaczy ... trochę. Jacky, położysz mnie spać?

- Oczywiście. Z wielką chęcią.

- Wobec tego ja sprzątnę po kolacji - oświadczył Pierre.

Minęło sporo czasu, zanim Christophe wreszcie się położył. Najdłużej trwała kąpiel, gdyż

leżąc w wanilie, pokazywał Jacky swoją imponującą kolekcję i zabawek.

- Masz ich tak dużo, że niedługo zabraknie dla ciebie miejsca - żartowała.

- Jak wam idzie? - Pierre wszedł do łazienki, a widząc ich w tak doskonałej komitywie,

uśmiechnął się z czułością. - Wszystko w porządku, Jacky?

Klęczała na podłodze i wyglądała na szczęśliwą· Policzki miała zaróżowione i wilgotne od

parującej wody.

- Tak, wszystko dobrze. - Uśmiechnęła się.

- Nie jesteś zbyt zmęczona? - zapytał, ale szczególny błysk w jego oku podpowiedział jej,

do czego naprawdę zmierza.

- Nigdy nie jestem zbyt zmęczona!

- Cieszę się. - Wsunął dłoń w jej włosy i musnął palcami kark. - Skończyłem już w kuchni,

ale widzę, że nieprędko będziesz wolna.

- Nie lubię się spieszyć.

- Słusznie. - Posłał jej pocałunek i wyszedł.

Spotkali się kilka minut później w pokoju Christophe'a.

- Narzekał, że mu gorąco, więc przykryłam go samym prześcieradłem - powiedziała.

- Dobrze. - Objął ją w pasie i pochylił 'się, by pocałować syna. - Dobranoc, synku. Kocham

cię.

- Dobranoc. Kocham cię, tatusiu. I ciebie też, Jacky -mruknął sennie.

- I ja cię kocham, malutki - szepnęła wzruszona. Nie potrafiła opisać, jak wiele znaczą dla

niej te proste słowa. Poczuła się tak, jakby nagle odzyskała swojego maleńkiego Simona. Jak

ona przeżyje dzień, w którym będzie musiała odejść; raz na zawsze zniknąć z ich życia? Skąd

weźmie siłę, by zostawić tego kochanego chłopca i tego wspaniałego mężczyznę?

Pierre przytulil ją do siebie i wyprowadził z dziecięcego pokoju.

Ledwie zamknął drzwi swojej sypialni, zasypał ją tysiącem wytęsknionych 'pocałunków.

Noc wciąż była młoda i należała tylko do nich ...

- Dlaczego nie chcesz zostać? - Pierre zmrużył oczy i próbował dojrzeć, która jest godzina.

Zaczynało świtać. - Mam dziś wolny dzień. Jest za wcześnie, żeby ...

- Muszę iść - odparła i szybko zapięła bluzkę. Mam dziś poranny dyżur.

- Zadzwonię do szpitala i powiem, żeby ktoś cię zastąpił. Przecież nic się nie stanie, jeśli

się z kimś zamienisz.

W stał z łóżka i podszedł do niej.

- Naprawdę muszę iść - powtórzyła. - Christophe na pewno się ucieszy, że przez cały dzień

będzie cię miał tylko dla siebie.

Położył dłonie na jej ramionach i z niepokojem spojrzał w oczy.

- Ale co się stało? Spędziliśmy razem cudowny dzień. Dlaczego nagle tak się spieszysz?

Spojrzała mu w oczy i od razu wiedziała, że to błąd.

Ciało zaczęło buntować się przeciw nakazom rozsądku. Nie, tym razem się nie złamie.

Przecież podjęła decyzję. Kiedy minęło miłosne uniesienie, w ogóle nie mogła zasnąć. Leżała

obok Pierre'a, myśląc o tym, że czuje się bezgranicznie szczęśliwa, lecz, to szczęście jest

wyjątkowo kruche i nietrwałe. Co gorsza, zdarzało jej się o tym zapominać. Od czasu do

czasu odzywał się w niej instynkt samozachowawczy i podpowiadał, że musi się ratować, bo

rozstanie z Pierre' em po prostu złamie jej serce.

Wiedziała, że prędzej czy później ich drogi muszą się rozejść, ale nie zamierzała niczego

przyspieszać. Nadal chciała spotykać się z Pierre'em, tyle że byłoby nierozsądnie z jej strony

angażować się w ten związek bez reszty. Dlatego uznała, że kolejny dzień zabawy w rodzinę

absolutnie nie wchodzi w grę. Choćby dlatego, że jest to nie fair wobec chłopca. Martwiło ją,

że tak szybko się do niej przywiązał. Dręczyło pytanie, czy pięcioletnie dziecko będzie w

stanie zrozumieć, że wszystko kiedyś się kończy?

- Martwisz się - stwierdził Pierre. - Czy naprawdę nie możemy żyć chwilą, nie wybiegając

zbyt daleko w przyszłość? Jacky, proszę cię ... Jeszcze nigdy nie czułem się tak szczęśliwy!

- Ja też - szepnęła. - Mimo to muszę wrócić do rzeczywistości. Choćby tylko na moment. -

Uśmiechnęła się smutno. - Spokojnie, przecież jeszcze się nie rozstajemy! Po prostu uważam,

że spędziliśmy dostatecznie dużo czasu, bawiąc się w ...

- Rodzinę? - dokończył za nią. Skinęła głową.

- Rozumiem. Sam do niedawna uważałem, że nie powinniśmy angażować w to

Christophe'a. Ale cóż, stało się.

- Owszem. I przyjdzie dzień, kiedy on będzie musiał zrozumieć, że ...

- Jacky, będziemy się o to martwili w swoim czasie. Razem na pewno znajdziemy

rozwiązanie.

- Tak myślisz? - Wzięła głęboki oddech. - Muszę iść.

- Skoro tak postanowiłaś - westchnął zrezygnowany i pocałował ją w policzek.

Odsunęła się od niego i wyszła. Rozsądek mówił jej, że postępuje właściwie, za to serce

wyrywało się do niego i do Christophe'a.

Posłuchała głosu rozsądku, wierząc, że tak będzie lepiej dla nich wszystkich. Wydawało jej

się oczywiste, że im bardziej się do siebie zbliżą, tym gorzej zniosą rozstanie. Ich sytuacja

przypominała błędne koło. Dlatego uznała, że musi zachować minimum niezależności i

dopóki może, powinna przynajmniej próbować postępować racjonalnie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Przez następne tygodnie trzymała się z dala od Pierre'a. Ponieważ spotykali się tylko w

szpitalu, nie było okazji, by wrócić do ostatniej rozmowy. Jacky była jednak pewna, że

przemyślał to, co zostało wtedy powiedziane.

Sama starała się ostudzić emocje i zdystansować wobec trapiących ich problemów. Nie

mogła jednak udawać, że nie wyczuwa napięcia, które pojawiało się między nimi nawet

wtedy, gdy tak jak dziś, pełnili razem dyżur.

Właśnie oglądali zdjęcia rentgenowskie złamanej nogi chłopaka, który miał wypadek

samochodowy.

- Brakuje fragmentów kości - stwierdził Pierre, zerkając na uśpionego dwudziestolatka,

który dzięki silnym środkom przeciwbólowym był nieświadom tego, co się z nim dzieje.

- Kości piszczelowa i strzałkowa są poważnie uszkodzone. Widzisz, tu i tu. - Wskazała

miejsca na kliszy.

- Na szczęście kość udowa jest cała. Mam nadzieję, że uda się uratować całą nogę i nawet

stopę. Ortopedzi będą go operować jeszcze przed południem.

- Może chcecie zrobić sobie krótką przerwę? - zapytała Marie, która właśnie weszła do

pokoju zabiegowego. - Na· razie ,mamy spokój, więc trzeba to wykorzystać. Sama mogę

przygotować pacjenta do operacji, bo ortopedzi właśnie mi powiedzieli, że będą zaczynać za

godzinę.

- Dziękujemy, siostro. Chętnie skorzystamy z pani uprzejmości - odparł Pierre. - Myślisz,

że Marie próbuje nas wyswatać? - zapytał żartobliwym tonem, gdy szli do gabinetu Jacky.

- Wątpię - odpowiedziała ze śmiechem.

- Czy wiesz, że nie słyszałem twojego śmiechu

od ... - zawiesił głos - od bardzo dawna - dokończył pośpiesznie.

- Od tego poranka, gdy wyszłam do ciebie, choć prosiłeś, żebym została? - rzekła,

otwierając drzwi gabinetu.

Ledwie zostali sami, Pierre od razu przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki obudziły się w niej pragnienia i emocje, które w

ostatnich dniach usiłowała stłumić.

- Rzeczywiście, długo się nie śmiałam - przyznała.

- Cieszę się, że wreszcie pozwoliłaś mi się dotknąć.

- Przecież nawet nie próbowałeś.

- Dziwisz się? Zachowywałaś się jak Miss Sopel Lodu. Bałem się, że coś sobie odmrożę.

- Miss Sopel Lodu? Ciekawe porównanie. Skąd ci to przyszło do głowy?

- Nie wiem. Ale pasowało do ciebie. Byłaś strasznie niedostępna.

- Tylko udawałam, jeśli już musisz wiedzieć przyznała, mówiąc ze sztuczną wyniosłością.

- Tak myślałem. Nie potrafisz blefować. Ale i tak cię kocham – szepnął jej do ucha.

Spojrzała na niego, czując nagły skok adrenaliny.

Jeszcze nigdy nie mówił, że ją kocha. Marzyła, by to od niego usłyszeć, a teraz, gdy

upragnione słowa wreszcie padły, nie mogła w nie uwierzyć.

Brzmiało to paradoksalnie, ale jej pozorny chłód najwyraźniej podgrzał temperaturę jego

uczuć. Tyle że Pierre, wyznając jej miłość, jeszcze bardziej skomplikował ich sytuację. Po

pierwsze, nie wyobrażała sobie życia w trójkącie, gdzie miałaby za rywalkę cień zmarłej

żony. Po drugie, nawet gdyby Pierre z czasem zapomniał o Liliane, i tak nie mogła związać

się z nim na stałe.

Byłoby to z jej strony nieuczciwe, bo przecież nie miała prawa odbierać mu szansy na

posiadanie dzieci. Jeśli kiedyś uda mu się uwolnić od brzemienia przeszłości, powinien

ułożyć sobie życie z kobietą, z którą stworzy prawdziwą rodzinę.

- Nie mówiłem ci dotąd, że cię kocham - szepnął - ale w ciągu ostatnich tygodni, kiedy

naprawdę bałem się, że cię stracę, dokładnie wszystko przemyślałem.

Wstrzymała oddech. - I? - zawiesiła głos.

- Zastanawiałem się, dokąd-zmierza nasz związek. ..

- Też o tym myślałam - weszła mu w słowo. - Postanowiłam nie wybiegać zbyt daleko w

przyszłość. Jest mi z tobą bardzo dobrze, ale ...

- Nie kochasz mnie?

- Oczywiście, że cię kocham! - zawołała i natychmiast zasłoniła dłonią usta.

- Nie chciałaś się do tego przyznać. Dlaczego?

- Istnieje mnóstwo przeszkód, których nie zdołamy ominąć - odparła. - Nie zamierzam

odwoływać tego, co powiedziałam. Kocham cię, ale nie widzę możliwości, żebyśmy ...

W tym momencie zadzwonił telefon, więc musieli przerwać rozmowę.

- Tak, Marie, proszę mówić. Chwilę słuchała uważnie.

- Wspaniale! - zawołała. - Zaraz tam będziemy!

- Co się stało? - zapytał.

- Pamiętasz tego chłopca, którego przywieźli po katastrofie w starej kawiarni na plaży?

Jego mama odzyskała przytomność. Marie mówi, że mały bardzo prosi, żebyśmy do niej

przyszli.

- Więc chodźmy! - powiedział Pierre, puszczając ją przodem. - Zaglądałem do niej kilka

razy, gdy była w śpiączce. Neurolodzy nie dawali jej zbyt dużych szans, a jednak cuda się

zdarzają.

- I całe szczęście - odparła, przyspieszając, by dotrzymać mu kroku. - Pamiętasz małego

Dominica?

- Jak mógłbym go zapomnieć!

Kiedy weszli do sali, w której leżała kobieta, jej synek zerwał się z krzesła i zawołał

radośnie:

- Popatrzcie na moją mamę!

Kobieta próbowała unieść rękę i uśmiechnąć się, ale Pierre natychmiast ją powstrzymał.

- Proszę oszczędzać siły - polecił. - Nie powinna pani wykonywać zbędnych mchów.

Koledzy z neurologii zaraz poinformują panią o dalszym leczeniu.

Na ustach kobiety pojawił się blady uśmiech.

- Wszyscy byliście dla mnie tacy dobrzy - szepnęła ledwie słyszalnym głosem.- Od pewnego

czasu miałam świadomość, że obok mnie są ludzie, ale nie mogłam otworzyć oczu ani

mówić...

- Na pewno wyzdrowiejesz, mamusiu - oświadczył chłopiec, całując ją w policzek. - Tak

się bałem, że już nigdy się nie obudzisz!

Z oczu kobiety popłynęły łzy.

- Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo się cieszę, że jednak się obudziłam.

- Pójdziemy już - odezwał się Pierre. - Życzę szybkiego powrotu do zdrowia.

Chłopiec wyszedł z nimi i odprowadził ich do drzwi oddziału.

- Jak twoja ręka? - zapytała go Jacky.

- Widzi pani? Już nie mam gipsu.

- Tego niebieskiego?

- A skąd pani wie?

- Ode mnie - wtrącił Pierre. - Mówiłem pani doktor, że masz bardzo fajny gips.

- Mnie też się podobał! Nawet go nie wyrzuciłem, tylko powiesiłem na ścianie w pokoju -

pochwalił się chłopiec. - Lepiej już pójdę. Mama może mnie potrzebować. Do widzenia.

- Kochany dzieciak- zauważyła Jacky, gdy wracali do jej gabinetu. - Jak myślisz, zdążymy

wypić kawę?

- Marie wie, gdzie nas szukać. Wezwie nas, jeśli będziemy potrzebni.

-Gdy kawa była gotowa, Jacky usiadła wygodnie w swoim ulubionym· fotelu.

- Lato minęło nie wiadomo kiedy ... - westchnęła.

- Ludzie zaczynają wracać z urlopów, a ja ...

- Właśnie, a propos wakacji - przypomniał sobie Pierre. - Miałem powiedzieć ci o tym już

w zeszłym tygodniu, ale byłaś taka najeżona, że nie miałem odwagi. Dzwonił Marcel i

mówił, że jak wrócą z Bordeaux, chcieliby zaprosić nas do siebie na kolację· Wracają w

pierwszym tygodniu września.

- To już w przyszłym tygodniu.

- Wiem. - Uśmiechnął się skonsternowany. - Miałem dać Debbie odpowiedź, ale tego nie

zrobiłem, więc wczoraj zadzwoniła jeszcze raz i nagrała wiadomość. Nie mam pojęcia,

dlaczego to takie ważne, żebyśmy spotkali się, jak tylko wrócą·

Jacky miała niejasne przeczucie, że wie, skąd ten pośpiech. No ładnie! Oby tylko nie

skończyło się wielką awanturą, jeśli Marcel zdecyduje się powiedzieć Pierre' owi prawdę o

Liliane. Jacky miała nadzieję, że Marcel nie zrobi tego swojemu najlepszemu koledze.

Westchnęła ciężko, tknięta niedobrym przeczuciem, i na wszelki wypadek postanowiła

spotkać się wcześniej z Debbie.

- Co się stało? - Pierre był zdezorientowany. Myślałem, że ucieszysz się ze spotkania.

Przecież Debbie to twoja przyjaciółka.

- Ależ cieszę się! - skłamała gładko. - Sprawdzę w kalendarzu, kiedy mam wolny wieczór.

- Jacky, daj spokój. Przecież wiem, że nie udzielasz się towarzysko. Powinienem był

oddzwonić do Debbie już wczoraj, więc nie chcę z tym dłużej zwlekać. Pamiętam, że w

przyszłą środę nie masz dyżuru. Zgadza się?

- Sam wiesz najlepiej. W końcu to ty układasz grafik.

- Dobrze. W takim razie umówię nas na środę, tak? Spróbowała się uśmiechnąć, choć W

sercu czuła lęk. - W porządku, niech będzie środa - odparła.

- Jakoś nie słyszę entuzjazmu w twoim głosie.

Naprawdę nie rozumiem, o co ci chodzi. Przecież to tylko zwykła kolacja z przyjaciółmi. -

Jeśli Marcel zdecyduje się wyjawić pewien sekret, ta kolacja z pewnością nie będzie taka

zwykła, pomyślała ponuro. Z zamyślenia wyrwał ją kolejny telefon. - Tak, Marie? Dobrze,

już idziemy.

W następną środę z samego rana zadzwoniła do Debbie. Niestety, nikt nie odbierał

telefonu, więc zostawiła wiadomość, że wieczorem przyjdzie trochę wcześniej, a Pierre

dołączy później. W pewnym sensie cieszyła się, że nie zastała przyjaciółki i nie musiała jej

tłumaczyć, skąd taka zmiana.

Gdy wczesnym wieczorem szła w stronę domu Marcela, rosło jej zdenerwowanie. Żeby

odegnać czarne myśli, zaczęła bacznie przyglądać się otoczeniu.

Dom stał na początku ulicy, którą młodzi lekarze ze szpitala żartobliwie nazywali "aleją

dyrektorów". Rzeczywiście, ulokowane przy niej rezydencje zostały zbudowane według

indywidualnych projektów i prezentowały się wyjątkowo okazale. Agenci od nieruchomości

określiliby taką lokalizację mianem "prestiżowej" lub "cieszącej się zainteresowaniem

wymagających klientów". Pokoje z widokiem na morze, duże ogrody, wszelkie możliwe

wygody ... Czegóż chcieć więcej?

Odruchowo spojrzała na dom Pierre' a, ukryty w gąszczu starych drzew. Niepotrzebnie, bo

od razu zaczęła się stresować. Gdy wychodziła ze szpitala, zamienili tylko kilka zdań, gdyż

Pierre był akurat zajęty.

- Chciałabym wyjść dziś trochę wcześniej - oznajmiła, wsuwając głowę do pokoju

zabiegowego.

- Nie ma problemu - odparł, nie pytając o powody, dla których nie chce jechać razem z

nim.

Zwolniła kroku i po chwili stanęła przed domem Debbie. A więc jestem, pomyślała z

westchnieniem. Wzięła kilka głębokich uspokajających oddechów, a potem zaczęła

wchodzić po szerokich kamiennych schodach.

Debbie otworzyła jej niemal natychmiast.

- Cześć. Odebrałam twoją wiadomość - rzekła na powitanie.

- Fajnie, że już wróciliście. Jak się udały wakacje?

- Było cudownie, tylko sama wiesz, jak to jest: wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

Stęskniłam się za tobą i za Pierre'em - mówiła przyjaciółka, prowadząc ją do salonu. - Co się

stało, że przyszłaś sama? - zapytała, gdy usiadły w miękkich fotelach.

- Pomyślałam, że może przydam się do pomocy.

- Ej, nie zmyślaj! Przecież wiesz, że kiedy mamy

mieć gości, Franoise nie pozwala mi zbliżać się do .kuchni.- Debbie zawiesiła głos. - Przede

mną nie musisz niczego udawać. Mów, o co chodzi?

- Nie domyślasz się? - zapytała Jacky, kręcąc się nerwowo.

- Pewnie, że się domyślam, ale chcę to usłyszeć od ciebie. Dobrze, niech zgadnę ...

Chcesz się dowiedzieć, czy udało mi się wyciągnąć z Marcela jakieś informacje na temat

żony Pierre'a. Mam rację?

Jacky skinęła głową.

- I co? Powiedział ci coś? - spytała z nadzieją.

- Nie, słówka nie pisnął.

- Niemożliwe! Nie było żadnych intymnych rozmów przed zaśnięciem?

- Były, ale akurat nie o tym. Jacky odetchnęła z ulgą.

- To dobrze. Cieszę się, że temat przestał być aktualny.

Debbie miała dziwną minę.

- Niezupełnie - przyznała po chwili. - Wspomniałam Marcelowi, że narzekasz, że musisz

rywalizować z mitem rzekomo idealnej żony, na co on stwierdził, że już najwyższy czas, aby

Pierre poznał prawdę. Postanowił... - Urwała, gdyż Marcel właśnie wszedł do pokoju.

- Cześć, kochanie. Witaj, Jacky. Miło cię widzieć - powiedział, całując ją w policzek.

- Daj, potrzymam Thiery'ego. - Jacky wyciągnęła ręce, żeby wziąć od niego dziecko. - Oj,

czy mi się zdaje, czy zaczynają mu wychodzić ząbki?

- Owszem, przez całą noc słuchaliśmy, jak rosną, prawda, kochanie? - zwróciła się Debbie

do męża.

- Niestety. Co za szczęście, że zostało mi jeszcze parę dni urlopu i nie musiałem iść dziś do

pracy - westchnął Marcel, przyłączając się do nich. - Gdzie Pierre?

- Niedługo będzie. Przyszłam wcześniej, żeby pomóc Debbie, ale widzę, że wszystko jest

pod kontrolą.

- Jeśli chcesz, możesz wziąć małego na górę i pobawić się trochę z nim i z Emmą - podsunął.

- Emma uwielbia bawić się z Thierym na macie edukacyjnej, ale musi przy tym być- ktoś z

dorosłych. Musimy pilnować, żeby z miłości nie zrobiła mu niechcący krzywdy.

- Bardzo chętnie do niej pójdę-powiedziała Jacky, wstając. - Gdybyście mnie potrzebowali,

będę w którymś z dziecięcych pokoi - uprzedziła i poszła na górę.

Emma rysowała w swoim pokoju.

- O, Jacky! Chcesz zobaczyć mój rysunek? To jest mały Thiery, to ja, a to mama i Marcel.

- Ślicznie! Słuchaj, może pójdziemy do pokoju Thiery'ego i pobawimy się i nim?

- Super! Uwielbiam się z nim bawić.

Po chwili ułożyły maluszka na miękkiej, kolorowej macie i z rozbawieniem obserwowały,

jak energicznie kopie nóżkami.

Siedmioletnia Emma, córka Debbie z poprzedniego związku, była bardzo gadatliwą i nad

wiek rozwiniętą dziewczynką. Korzystając z okazji, że ma w Jacky wdzięczną słuchaczkę,

opowiedziała jej o tyrp, jak jej prawdziwy tata odszedł od mamy, kiedy ona, Emma, miała

dwa latka. A potem mama wyszła za mąż za Marcela i teraz on jest jej prawdziwym tatusiem.

Jacky wiedziała o tym wszystkim od Debbie, ale Emma nie pozwoliła sobie przerwać.

- Marcel mnie adoptował, wiesz? - powiedziała z dumą, wyraźnie napawając się mądrym

słowem, którego użyła. - Teraz jestem jego prawdziwą córką. Bo mama mówi, że mój

pierwszy tata już do nas nie wróci.

Po pewnym czasie do pokoju zajrzała Debbie. - Jak wam idzie, dziewczęta? - zapytała.

- Doskonale. Tylko Thiery chyba trochę się zmęczył - odparła Jacky, biorąc chłopczyka na

ręce.

- Bardzo mi pomogłyście - pochwaliła je Debbie. - Nie wiem, jak bym sobie dała radę bez

mojej dużej, mądrej córeczki. Kochanie, zaraz siadamy do stołu, więc przebierz się i umyj

rączki - poprosiła.

- Dobrze, mamusiu. A poradzisz sobie beze mnie?

- Myślę, że tak. Jacky na pewno mi pomoże - powiedziała Debbie, biorąc na ręce

Thiery'ego.

Kiedy Emma wyszła, Jacky nabrała głęboko powietrza i wyrzuciła z siebie jednym tchem:

- Debbie, musimy poważnie porozmawiać. Jak ci mówiłam, nie chcę, żeby Pierre został

brutalnie pozbawiony złudzeń. Nie mogę zgodzić się na to, aby cierpiał. Dlatego proszę cię,

przekonaj Marcela ...

- Jacky, mój mąż nie jest dzieckiem, więc nie mogę mu niczego zabronić. Zrobi to, co

uważa za stosowne. I co jego zdaniem jest dobre dla Pierre'a. I dla ciebie.

- To wszystko nie jest takie proste, jak myślisz - rzekła ze smutkiem. - Jeśli Pierre dowie

się prawdy o swojej żonie, być może poczuje się wreszcie wolny i będzie chciał ułożyć sobie

życie od nowa. A ja nie jestem dla niego odpowiednią partnerką. On potrzebuje kobiety, która

...

- O wilku mowa - przerwała jej Debbie, słysząc donośny gong. - Nakarmię teraz

Thiery'ego, a ty wracaj na dół.

- Biedny Pierre! - jęknęła. - Nie wie, biedak, co go tu dzisiaj czeka.

Debbie usiadła na niskim fotelu do karmienia, który dostała w prezencie od Jacky.

Uważała ją za swoją najlepszą koleżankę i było jej przykro, że widzi ją tak zestresowaną i

nieszczęśliwą.

- Debbie, może jednak ... - Jacky wciąż stała w drzwiach.

- Obiecuję ci, że nie pozwolę, żeby Marcel zepsuł nam wszystkim wieczór. Poza tym

będzie z nami Emma, więc przy niej nie będzie poruszał takich tematów. Podejrzewam, że

dopiero po kolacji poprosi Pierre'a na słowo na osobności.

Jacky zaczęła schodzić na dół. Nie chciała myśleć o tym, co ich czeka. Zrobiła wszystko,

co mogła, by nie dopuścić do ujawnienia mrocznych sekretów Liliane. Miała jeszcze

nadzieję, że po kolacji wszyscy będą w tak doskonałych humorach, że Marcel nie będzie

chciał psuć nastroju i odłoży rozmowę na kiedy indziej.

- Cześć, Jacky! - powitał ją ciepło Pierre, który stał z Marcelem w holu.

Pierre z podziwem obserwował każdy jej ruch, gdy schodziła na dół. Zawsze wyglądała

pięknie, lecz dziś miała na sobie wyjątkowo kobiecą sukienkę, która podkreślała jej zgrabną

sylwetkę i niezwyklą urodę· Szkoda, że tak rzadko ubiera śię w taki sposób, pomyślał, biorąc

ją za rękę. Pocałował ją na powitanie i natychmiast wyczuł, że jest skrępowana. Pewnie peszy

ją obecność Marcela, który pierwszy raz jest świadkiem ich zażyłości. Obiecał sobie, że gdy

tylko zostaną sami, pomoże jej się odprężyć.

- Pierre! Pierre! - Emma zbiegła po schodach i zawisła mu na szyi. - Gdzie Christophe?

- Został w domu. Pierwszy dzień w przedszkolu bardzo go zmęczył, więc chciał pójść

wcześniej spać - wyjaśnił.

- No tak, on ma dopiero pięć lat - stwierdziła Emma wyrozumiale.

- Zapraszam na drinka! - zawołał Marcel i ruszył do salonu.

Jacky ucieszyła się, że Emma będzie jadła z dorosłymi. Marcel musi poczekać ze swoimi

rewelacjami.

- Kolacja była pyszna, Fran90ise. Istne mistrzostwo świata, zwłaszcza zapiekane mięso i

flan owocowy. - Jacky, która pomagała Debbie sprzątnąć ze stołu, nie mogła nachwalić się

gosposi.

- Tak, Franoise to prawdziwy skarb - potaknęła Debbie. - Może napije się pani z nami

kawy na tarasie? - zapytała.

- O nie, dziękuję. - Gosposia energicznie pokręciła głową. - Nie mogłabym potem spać.

Zrobię sobie gorącej czekolady i pójdę do siebie oglądać telewizję. - Ja też chcę czekoladę! -

zawołała Emma. - Mogę pooglądać telewizję z Fntn90ise?

- Kochanie, jutro idziesz do szkoły, musisz rano wstać - przypomniała Debbie. - Lepiej

będzie, jeśli wypijesz czekoladę w swoim pokoju, a potem umyjesz się i położysz spać.

- Jeśli chcesz, pójdę z tobą na górę - zaproponowała Jacky. Przeczuwała, że Marcel

niebawem wyjawi swoje sensacje i nie chciała być tego świadkiem.

- O, jak fajnie! - Emma z entuzjazmem złapała ją za rękę. - Już nie chcę czekolady. Jacky,

poczytasz mi książkę?

- A może to ty mi poczytasz? Słyszałam, że świetnie ci idzie.

- Dobrze - zgodziła się dziewczynka i pociągnęła ją w stronę schodów. - Uwielbiam

czytać. I mam nowe książki.

- Tylko nie męcz Jacky za długo! - napomniała ją Debbie.

- Nie będę, mamusiu. Obiecuję.

- Przecież wiesz, że Emma nigdy mnie nie męczy - powiedziała Jacky, przechylając się

przez poręcz. - Lubię spędzać z nią czas.

- Wiem - odparła Debbie. - Tylko że dziś ... Pierre może cię potrzebować!

- Oby nie - westchnęła. - Zaraz wrócę.

Pomogła Emmie umyć się, a potem wybrała bajkę, którą dziewczynka przeczytała jej z

wielkim zapałem.

- Pięknie czytasz! - pochwaliła ją.

- Dziękuję - odparła Emma, ziewając. - Poczytałabym ci jeszcze, ale bardzo chce mi się

spać. Dobranoc, Jacky!

- Słodkich snów, kochanie. - Pogłaskała ją po buzi i wyszła z pokoju. Przed pójściem na

dół zajrzała jeszcze do łazienki i przejrzała się w lustrze. Szybko poprawiła włosy, choć i tak

pewnie nikt by nie zauważył, że jest trochę potargana. - No to do boju! - mruknęła, zaciskając

dłoń na poręczy schodów.

Zanim zrobiła pierwszy krok, chwilę stała i w skupieniu nasłuchiwała. Cisza. Pewnie

wyszli na taras, pocieszyła się, ale ze zdenerwowania aż jej zaschło w gardle.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Na dole panowała nienaturalna cisza. Aha, zdaje się, że bomba wybuchła, domyśliła się

Jacky, bezbłędnie wyczuwając napiętą atmosferę.

Marcel i Debbie siedzieli na tarasie, ale miny mieli grobowe i w ogóle się do siebie nie

odzywali. Gdy do nich podeszła, rzucili jej spłoszone spojrzenia.

- Gdzie Pierre? - Rozejrzała się niespokojnie.

- Gdzieś w ogrodzie - odparła Debbie.

Zbliżyła się do krawędzi tarasu i zaczęła wpatrywać się w mrok rozjaśniony nikłym

światłem ogrodowych lamp. Dopiero po chwili dostrzegła jego sylwetkę. Stał przy końcu

ścieżki, nieruchomy jak posąg. Nie wiedziała, czy do niego podejść, czy raczej zostawić go w

spokoju. Ostatecznie doszła do wniosku, że w tej chwili powinien być sam.

- Zrobię ci kawę - zaproponował jej Marcel.

- Dziękuję·

Kiedy wszedł do środka, przysiadła się do Debbie. - Jak poszło? - zapytała cicho.

- Sama nie wiem. Pierre prawie nic nie mówił, ale widać było, że ta wiadomość nim

wstrząsnęła. - Co mu powiedział Marcel?

Debbie zawahała się.

- Chyba wszystko, co wiedział o romansie Liliane.

Aż przykro było słuchać. Tylko nie pytaj mnie o szczegóły. Najlepiej jeśli Pierre sam ci

powie tyle, ile uzna za stosowne. Myślę, że ... jesteś mu teraz bardzo potrzebna. Nie zostawiaj

go samego z tym balastem.

Jacky chciała coś powiedzieć, ale nie zdążyła.

- Na nas już czas - stwierdził Pierre, wchodząc na taras. - Dziękujemy za kolację.

- Naprawdę musicie już iść? Marcel zaraz przyniesie kawę. Zostańcie jeszcze - prosiła

Debbie.

- Dziękujemy, ale lepiej będzie, jak już pójdziemy - odparła Jacky, całując ją w policzek.

- Nie napijecie się kawy? - zapytał Marcel, z którym minęli się w drzwiach. - Pierre,

posłuchaj, usiądźmy i spokojnie porozmawiajmy ...

- Dzięki, stary, ale w tej chwili chcę zostać sam - odparł Pierre. - Kiedyś pewnie będę ci

wdzięczny za to, co dla mnie zrobiłeś, ale na razie ... Co tu dużo gadać, jestem w szoku! -

Zawahał się. - Nie powiem, że twoje rewelacje były dla mnie całkowitym zaskoczeniem.

Miałem pewne podejrzenia, ale nie 'spodziewałem się po Liliane aż tylu kłamstw.

Urwał, zbyt wzburzony, by mówić dalej. Jacky ścisnęła go lekko za ramię.

- Wracajmy do domu, Pierre.

W samochodzie uzmysłowiła sobie, że nawet nie wie, do czyjego domu mają jechać.

- Może wstąpisz do mnie na kawę? - zaproponowała, patrząc na jego posępną twarz.

Na sekundę oderwał wzrok od drogi i spojrzał na nią. Dopiero gdy w świetle ulicznych

latami zobaczyła jego twarz, dotarło do niej, jak bardzo jest przybity.

- Zastanawiasz się pewnie, co się stało. Zaraz ci o wszystkim opowiem - obiecał. - Nie

musisz.

- Ale chcę.

Objechali rondo i skręcili w drogę biegnącą wzdłuż morza. Widzieli jego czarną toń

srebrzącą się w świetle księżyca.

- Może chciałbyś przejść się po plaży? Zerknął w tamtym kierunku.

- Dobry pomysł. Morze jest dziś takie spokojne. Zjechali na parking, a potem wzięli się za

ręce i ruszyli wąską ścieżką w stronę wydm. Nie rozmawiali ze sobą. Pierre był mocno

zamyślony, a ona nie chciała mu przeszkadzać. Wolała, by sam zaczął mówić.

W bladej księżycowej poświacie pusta plaża wydawała się jeszcze bielsza niż w dzień. W

innej sytuacji uznałaby taką scenerię za wyjątkowo romantyczną, dziś jednak nie była w

nastroju do kontemplowania piękna księżycowej nocy. Za bardzo martwiła się o Pierre'a.

Usiedli na skałach nad samym brzegiem i przez chwilę trwali w milczeniu. Nie pytała o

nic. Cierpliwie czekała, aż poczuje się gotowy do zwierzeń.

- Jak się zapewne domyślasz, Marcel wyjawił mi pewne fakty z życia mojej żony, o

których jego zdaniem powinienem wiedzieć. - Sięgnął po kamień i z całej siły cisnął nim: w

morze, próbując rozładować napięcie.

Spojrzał na nią, a ona zauważyła, że z jego twarzy zniknął wyraz udręki. Znów był- tym

silnym, zdecydowanym mężczyzną, którego znała.

- W czasie naszego pobytu w Australii Liliane wpadła w depresję - ciągnął po chwili. -

Zrezygnowała z pracy w szpitalu, bo twierdziła, że ją to męczy. Prosiła, żebyśmy wrócili do

Paryża, bo ma dość życia na obczyźnie i bardzo tęskni za domem. Zgodziłem się, gdyż byłem

pewny, że ze swoimi kwalifikacjami bez trudu znajdę dobrą pracę. Wróciliśmy - westchnął -

ale depresja mojej żony nie minęła.

- Domyślałeś się, co ją wywołało?

- Nie - rzucił sucho. - Dopiero dziś, dzięki Marcelowi, zorientowałem się, o co naprawdę

chodziło. Podobno po naszym powrocie do Francji jeden z kolegów lekarzy przyznał mu się,

że miał romans z Liliane.

- Niczego nie podejrzewałeś?

- Wtedy jeszcze nie - przyznał. - Dopiero potem coś mnie tknęło. Według informacji

Marcela Liliane zaszła w ciążę z tym lekarzem.

- Nie! To okropne .

Pierre zniżył głos do przejmującego szeptu:

- Zdecydowała się usunąć ciążę i zrobiła to po kryjomu w małej prywatnej klinice z dala

od Sydney. Nie chciała, żeby dowiedział się o tym ktoś z naszego szpitala. Marcel podał mi

daty, które niestety pokrywają się z terminami urlopów Liliane.

- Skąd wiedziała, że to nie twoje dziecko? Nie odpowiedział od razu.

- Nasze małżeństwo przechodziło wtedy poważny kryzys. Przestaliśmy ze sobą sypiać.

Chciałem nawet zaproponować, żebyśmy się rozstali, ale właśnie wtedy wpadła w depresję.

Wiedziałem, że nie poradzi sobie beze mnie. Nie mogłem jej tak zostawić.

- Zawsze myślałam, że byliście szczęśliwi!

Westchnął ciężko.

- Byliśmy, dopóki nie wdała się w ten romans.

Marcel mówił, że nasz "przyjaciel" zostawił ją wkrótce po tym, jak zrobiła zabieg.

Jacky wzięła garść piasku i obserwowała, jak wysypuje się z jej zaciśniętej dłoni i rozbija

o głaz, na którym siedziała. Piach był zimny i wilgotny. Lato się kończy, pomyślała, czując,

że głęboki smutek Pierre'a przenika wprost do jej duszy.

-Myślisz, że wpadła w depresję, bo rzucił ją kochanek? - zapytała po chwili.

- Nie wiem. Pewnie tak. Po powrocie do Paryża poszła do psychiatry, ale ten uznał, że nic

jej nie dolega. Zasugerował, że problem bierze się z nadmiaru wolnego czasu i zapytał, czy

myślała o powiększeniu rodziny.

Jacky słuchała go w napięciu.

- Doskonale pamiętam dzień, gdy po którejś z wizyt zapytała, co ja na to, żebyśmy zaczęli

starać się o dziecko. Uprzedziła jednak, że nie widzi siebie w roli matki.

- Więc to jednak nie ty pierwszy zacząłeś mówić o dziecku?

- Nie, ale od razu zapaliłem się do tego pomysłu.

Nie kryłem, że zawsze chciałem zostać ojcem. - Ale nie naciskałeś na nią?

- Nie. Podejrzewam natomiast, że gdybym się nie zgodził, nie upierałaby się przy swoim.

Miała ambiwalentny stosunek do macierzyństwa. Jestem pewny, że przekonał ją mój

entuzjazm.

Chwyciła go mocno za ramiona.

- Nie możesz brać na siebie odpowiedzialności za to, CO się stało - powiedziała z mocą. -

To nie twoja wina, że Liliane zmarła w czasie porodu.

- To straszne, ale przestałem czuć się winny. Po tym, co usłyszałem dziś od Marcela,

jestem przerażony, bo ...

Urwał i na długo zapatrzył się w morze. O tym, jak bardzo jest wzburzony, świadczyły

nerwowe ruchy dłoni, które bezwiednie splatał i rozplatał.

- Kiedy o tym wszystkim myślę ... Marcel dowiedział się, że klinika, w której Liliane

usunęła ciążę, została wkrótce potem zamknięta. Podobno personel nie miał odpowiednich

kwalifikacji do przeprowadzania takich zabiegów. Kiedy po jej śmierci przeglądałem wyniki

sekcji zwłok, uderzyło mnie stwierdzenie, że przyczyną śmierci był krwotok spowodowany

pęknięciem macicy, która została poważnie uszkodzona podczas poprzedniego porodu lub

zabiegu przerywania ciąży.

- Nie kwestionowałeś tych wyników?

- Oczywiście, że kwestionowałem. Patolog stanowczo podtrzymał swoją opinię, uznałem

więc, że Liliane musiała przerwać ciążę, zanim się poznaliśmy. Nie byłem zachwycony tym

odkryciem, ale postanowiłem jak najszybciej o tym zapomnieć. Tłumaczyłem sobie, że kiedy

zdecydowała się na aborcję, nie byliśmy jeszcze małżeństwem. Dopiero Marcel otworzył mi

dziś oczy. Chciał mi o wszystkim powiedzieć dużo wcześniej, jak tylko dowiedział się o

śmierci Liliane. Doszedł jednak do wniosku, że akurat w tamtym momencie wyjawianie

prawdy w niczym by nie pomogło.

- Tak długo żyłeś w nieświadomości. Powiedz, co teraz czujesz? - zapytała łagodnie.

- Nic - wyznał cicho: - Dziękuję, że mnie wy- słuchałaś. To, że tu ze mną jesteś ... - Nie

mógł dalej mówić. - Odwiozę cię do domu - rzekł po chwili.

Wstali więc i powolnym krokiem wrócili do samochodu. Gdy dojechali na miejsce,

pomógł jej wysiąść, a potem ścisnął jej dłonie i powiedział:

- Nie będę wchodził na górę. I tak nie miałabyś dziś ze mnie żadnego pożytku. Przeżyłem

spory szok i po prostu chcę być sam.

- Rozumiem.

Pocałował ją lekko w usta, ale dla niej ten pocałunek trwał o wiele za krótko. Gdy Pierre

odsunął się, poczuła się tak, jakby straciła go na zawsze.

Wziął od niej klucze i otworzył drzwi, więc przez moment łudziła się, że zmienił zdanie i

mimo wszystko wejdzie. Jednak on wrócił do samochodu.

Szła na górę z ciężkim sercem, pocieszając się, że jutro znów się zobaczą. Rozumiała, że

w tej chwili nie może mu się narzucać. Musi uszanować jego żałobę po straconych

złudzeniach.

Podczas dni, które nastąpiły po pamiętnym wyznaniu Marcela, Pierre funkcjonował w

pracy nad wyraz sprawnie. Mimo osobistego dramatu, zawodowo osiągał wyżyny swych

możliwości, czym wprawiał Jacky w niemałe zdumienie. Nikt, kto widział go w akcji, nie

uwierzyłby, że kilka dni temu zawalił mu się świat.

Jacky nie próbowała umawiać się z nim, czekając, aż sam wystąpi z tą propozycją. On jednak

milczał. Był jak zawsze uprzejmy i czarujący, ale wyraźnie zachowywał dystans. Gdy

zostawali na chwilę sami, sprawiał wrażenie nieobecnego duchem. Często miała ochotę

zbliżyć się do niego, przytulić, zapewnić, że gdyby chciał porozmawiać, ona zawsze chętnie

go wysłucha. Nie zrobiła tego jednak.

Półtora tygodnia później Pierre wyjechał na kilkudniową konferencję medyczną. Nie

dzwonił do niej, ona też się z nim nie kontaktowała. Czuła wokół siebie straszliwą pustkę,

której nie umiała niczym wypełnić. Intensywna praca była jedynym lekarstwem na tęsknotę i

samotność, a także obawę, że ich romans należy już do przeszłości.

Czasem górę brał jej wrodzony optymizm. Pocieszała się wtedy, że wyjazd i zmiana

otoczenia dobrze mu zrobią. Liczyła na to, że Pierre odzyska siłę ducha i wróci do niej

podbudowany wewnętrznie. I znów będzie takim człowiekiem, jakiego pokochała.

Siedziała przy biurku w swoim gabinecie i sporządzała dzienny raport. Gdy wpisała do

komputera aktualną datę, uzmysłowiła sobie, że nazajutrz kończy się konferencja. Pierre

wróci do St. Martin przed weekendem. Ciekawe, czy się spotkamy? - pomyślała. I, co

ważniejsze, czy uporał się ze swoimi problemami ...

- Proszę! - zawołała, gdy rozległo się pukanie. Usłyszała, że ktoś wszedł, ale nie przerwała

pracy.

Wpatrzona w ekran, opisywała obrażenia, których doznał jej ostatni pacjent.

- Jeszcze pracujesz?! Już dawno miało cię tu nie być.

- Pierre!

Spojrzała na niego i od razu poczuła ogromną ulgę.

Znów się uśmiechał, więc najgorsze miał już chyba za sobą·

- Myślałam, że wrócisz dopiero na weekend.

- Główna część konferencji skończyła się w porze lunchu. Potem były już tylko spotkania

towarzyskie i rozmowy. A ponieważ ja miałem na głowie o wiele ważniejsze sprawy, od razu

wsiadłem w samochód i wróciłem do domu.

Pociągnął ją ku sobie, a potem podniósł do góry i zaczął się z nią kręcić w miejscu.

- Pierre, czy ty coś piłeś? Roześmiany, postawił ją na ziemi.

- Ani kropli. Przecież mówię, że właśnie przyjechałem z Paryża - powtórzył. - Ale czuję

się tak, jakbym był pijany. Ze szczęścia. Przepraszam, że nie dzwoniłem, ale potrzebowałem

czasu, żeby pogodzić się z trudną prawdą o swoim małżeństwie.

Znów spoważniał.

- Kiedy byłem teraz w Paryżu, poszedłem do mieszkania, które wynajmowaliśmy z

Liliane. Zadzwoniłem z dołu domofonem, przedstawiłem się i powiedziałem, że kiedyś tu

mieszkałem i że jeśli to możliwe, chciałbym odwiedzić stare kąty. O dziwo, młody męż-

czyzna, z którym rozmawiałem, zaprosił mnie na górę. Okazało się, że mieszka tam ze swoją

dziewczyną. Obydwoje byli bardzo sympatyczni, zaproponowali mi coś do picia, ale

podziękowałem. Powiedziałem im, że chcę tylko powspominać przeszłość.

- Bardzo przeżyłeś tę wizytę?

- Nowi lokatorzy zupełnie zmienili wystrój wnętrz.

Pokój dzienny w niczym nie przypominał naszego pokoju. Rozejrzałem się wokół i nagle

poczułem, że ogarnia mnie bezgraniczny spokój i dziwna radość. Od bardzo dawna nie

doświadczałem tak pozytywnych uczuć. Kiedy w końcu stamtąd wyszedłem, miałem

pewność, że pożegnałem się z przeszłością. Razem z nią znikły lęki, które mnie

prześladowały.

Odetchnął z ulgą, jak ktoś, kto pozbył się ogromnego ciężaru.

- Moje małżeństwo to już zamknięty rozdział. Czuję się wolny, chcę zacząć normalnie żyć.

Chcę, żebyśmy już zawsze byli razem.

Umilkł i spojrzał jej w oczy. Nigdy dotąd nie widziała go w takiej euforii. Miał w sobie

radość człowieka, który wreszcie pogodził się z samym sobą·

- Chodźmy gdzieś wieczorem - zaproponował. Chcę z tobą świętować odzyskaną wolność.

Pomyśl tylko, koniec z wyrzutami sumienia! Koniec z rozdrapywaniem starych ran.

Nareszcie możemy być razem. Musimy wszystko omówić, podjąć jakieś decyzje. Bardzo

bym chciał, żeby to był niezapomniany wieczór. Najpiękniejszy, jaki dotąd nam się zdarzył...

- Tak się cieszę, że wróciła ci chęć do życia! Objęła go za szyję, a on przytulił ją mocno i

zaczął całować. Zamknęła oczy i poddała się miłosnej magii, ale jej szczęście nie trwało

długo. Choć w ramionach Pierre'a zapominała o bożym świecie, to jednak z tyłu głowy

kołatała się myśl, że przecież takie szczęście, o jakim mówił, jest dla niej nieosiągalne. Co

prawda nie musi już zmagać się z mitem idealnej żony, ale nie ma prawa myśleć o stałym

związku. I nie wolno jej udawać, że jest inaczej.

- Rozmawiałem już z Christophe'em i Nadine mówił tymczasem Pierre. - Zgodzili się dać

mi wolny wieczór, więc zarezerwowałem dla nas stolik w wyjątkowym miejscu. Pojedziemy

tam taksówką, żebyśmy mogli napić się szampana ...

Urwał i przyjrzał jej się badawczo.

- Dlaczego nic nie mówisz? Czy wszystko jest w porządku?

Trudno było pozostać obojętną wobec jego entuzjazmu, ale lęk zabił w niej całą radość.

Pierre chce, by ten wieczór był wyjątkowy, tymczasem ona będzie musiała sprawić mu

ogromny zawód. Nie miała pojęcia, skąd weźmie siłę, by powiedzieć "nie", gdy zada jej

pytanie, którego się spodziewała. A przecież odpowiedź nie może być inna. Dla jego

własnego dobra.

Przeczuwała, że czeka ich wyjątkowo trudna rozmowa, ale nie wyobrażała sobie, żeby

mogli mówić o tak trudnych i osobistych sprawach w restauracji pełnej ludzi.

- Jestem zmęczona - odparła wymijająco. - Miałam dziś ciężki dzień. Szczerze mówiąc,

nie mam ochoty nigdzie iść. Co ty na to, żebyśmy zjedli kolację u mnie? Powiedzmy za

godzinę?

- Nie ma sprawy, będzie, jak chcesz. Ale i tak przyniosę szampana.

Ledwie zdążyła kupić coś na kolację, wziąć prysznic i nakryć do stołu, gdy przyszedł

Pierre. Nadal tryskał energią i był w doskonałym humorze.

Zgodnie z obietnicą, zaczęli wieczór od szampana.

Kiedy wznieśli toast, z przerażeniem zdała sobie sprawę, że być może już za chwilę będzie

musiała rozwiać jego nadzieje na stały związek.

- Wiesz co? Zostaw to gotowanie, bo z emocji i tak nie mogę nic przełknąć. Lepiej

usiądźmy i porozmawiajmy - zaproponował, wyciągając ją z kuchni.

U siedli na kanapie, lecz zamiast rozmawiać, od razu zaczęli się całować. Od tak dawna

nie byli sami, tylko we dwoje ...

- Rozlałam szampana - powiedziała, gdy zrobili przerwę na złapanie oddechu.

- Nic nie szkodzi. - Poszedł do kuchni i wrócił z butelką. - Mam nadzieję, że nie

zapomnimy tego wieczoru - rozmarzył się, nalewając jej następny kieliszek. - Jacky, pewnie

domyślasz się, że chcę ci zadać ważne pytanie ...

Odstawiła szampana na stolik obok kanapy. Serce bilo jej tak mocno, że aż czuła

pulsowanie w skroniach.

- Mam zamiar zrobić to jak Bóg przykazał - uprzedził i przykląkł na jedno kolano. - Jacky,

czy zostaniesz moją żoną? -

- Pierre, ja ... - Urwała, rozpaczliwie szukając słów, które złagodziłyby odmowę· - Nie

mogę za ciebie wyjść. Naprawdę. Nie mam prawa ci tego robić - szepnęła przez łzy.

Usiadł przy niej i otoczył ją ramieniem.

- Ale dlaczego? Wytłumacz mi, bo nic z tego nie rozumiem.

- Po tym, co przeżyłeś, powinieneś ożenić się z kobietą, która urodzi ci dzieci. Przecież nie

chcesz, żeby Christophe nigdy nie miał brata ani siostry. Ja nie jestem odpowiednią kobietą

dla ciebie.

- Co ty mówisz? Sam wiem najlepiej, kto jest dla mnie odpowiedni, a kto nie. Chcę być z

tobą!

- Pierre, przecież wiesz, że nie mogę mieć dzieci.

- Skąd ci przyszło do głowy, że ja chcę je mieć? Zależy mi wyłącznie na tobie. Do głowy

by mi nie przyszło, żeby narażać cię na jeszcze jeden ciężki poród. Przecież mamy

Christophe'a, a on ze swoimi pomysłami wystarczy za dziesięć pociech. Poza tym jest jeszcze

twój chrześniak, Thiery, no i Emma. Po co nam więcej dzieci?

Sięgnął po chusteczkę i delikatnie otarł jej łzy.

- Mamy wszystko, czego trzeba do szczęścia. Jedyne, o czym marzę, to żebyś za mnie

wyszła. Żebyś ze mną była na dobre i na złe. W zdrowiu i chorobie. W dostatku i biedzie.

Dopóki śmierć nas nie rozdzieli.

- Proszę cię, przestań! Zaraz znów się rozpłaczę - szepnęła, czując na policzkach ciepłe

łzy. Tym razem jednak były to łzy szczęścia. - Jesteś pewny, że nie będziesz kiedyś żałował,

że nie stworzyliśmy prawdziwej rodziny?

- Jak to nie stworzyliśmy? Przecież jest nas troje: ty, ja i Christophe. I wystarczy. Nie chcę

się tobą dzielić z jakimś bobasem! - Uśmiechnął się ironicznie. - Jeśli bardzo chcesz, żeby

było nas więcej, możemy sobie kupić psa albo kota. A dodatkowo papużki nierozłączki, kilka

złotych rybek, chomika ...

- Jesteś niemożliwy! - Roześmiała się przez łzy. - Tak bardzo cię kocham - wyznała po

chwili wahania. - Chcę- żebyś był szczęśliwy.

- Słońce moje, ja jestem szczęśliwy! Ale tylko z tobą - rzekł, poważniejąc. - Mnie też

zależy na tym, żeby było ci dobrze. Nawet nie potrafię powiedzieć, jak mi przykro, że

straciłaś dziecko. Rozumiem, że pogodziłaś się z tym, że nie będziesz matką. Szanuję twoją

decyzję, choć wiem, że wymusiły ją na tobie okoliczności. Przecież my nie będziemy

bezdzietni, bo mamy Christophe'a. Widzisz chyba, że mój syn kocha cię jak rodzoną matkę.

Ja też cię kocham. Zycie bez ciebie nie ma dla mnie sensu.

Przyjrzała się jego poważnej twarzy. Patrząc w jego oczy, nie miała cienia wątpliwości, że

jest z nią szczery.

- Przekonałeś mnie - powiedziała cicho. - Nawet nie wiesz, jak wielki ciężar spadł mi z

serca.

- Świetnie. Zacznijmy więc od początku. - Ożywił się i znów przed nią klęknął. -

Potraktujmy moje pierwsze oświadczyny jak próbę generalną. - Odchrząknął. - Jacky, czy

zostaniesz moją żoną?

- Tak. Tak! Tak, tak, tak!!! - zawołała, nie posiadając się ze szczęścia.

- Co ty na to, żebyśmy zerwali z tradycją i od razu zrobili próbę generalną nocy poślubnej?

- zapytał, wstając i biorąc ją na ręce.

- Genialna myśl! - Uśmiechnęła się, obejmując go za szyję.

Tak jak obiecał, była to najpiękniejsza noc w ich życiu. Jacky uśmiechała się z rozkoszą na

myśl o tych, które jeszcze są przed nimi.

Czuła, że rozpiera ją radość i energia, postanowiła więc niezwłocznie przystąpić do

organizowania ślubu. U siadła na łóżku i sięgnęła po leżący na nocnej szafce notatnik.

- Co ty robisz? - zdziwił się Pierre. Uniósł się na łokciu i obserwował ją z wyrazem czułości

w oczach. - Planuję nasz ślub. Jak chcesz, możesz mi pomóc.

- Po pierwsze, trzeba ustalić datę - zauważył przy tomille. - Jeśli o mnie chodzi, to im

szybciej, tym lepiej. Powiedz, kiedy będziesz mogła przeprowadzić się do mojego domu?

Chciałem powiedzieć, do naszego domu. Oczywiście pod warunkiem, że ci odpowiada. Jeśli

wolisz inny ...

- Twój dom jest piękny, ale nie tak wspaniały jak ty! - odparła, odkładając notatnik. -

Wiesz, co mnie cieszy? Że nie będę musiała kupować zasłon do sypialni. - Uśmiechnęła się,

wskazując głową okno.

- Jak zawsze praktyczna.

- O, przepraszam, nie zawsze! - zaprotestowała. - Potrafię być też romantyczna.

- Mhm ... Zauważyłem ...

Pobrali się pod koniec października w małym kościółku w Sto Martin sur mer w obecności

licznie przybyłych przyjaciół, kolegów z pracy i krewnych.

Marcelowi przypadł zaszczyt poprowadzenia panny młodej do ołtarza. Jacky szła,

trzymając go pod ramię, a tuż za nimi dreptali Emma i Christophe w roli druhny i drużby.

Gdy ich mały orszak przystanął w szeroko otwartych drzwiach kościoła, z góry popłynęły

dźwięki organów. Jacky spojrzała przed siebie i na końcu szerokiego przejścia między

ławkami dostrzegła Pierre'a stojącego przed ołtarzem. Uświadomiła sobie, że oto przed jej

oczami rozgrywa się scena wyjęta z jej dziewczęcych marzeń.

- Jak dobrze, że tym razem nie przydepnęłam sobie sukienki - szepnęła Emma, poprawiając

fałdy różowej satyny. - Jacky, pamiętasz, jak musiałaś spinać mi sukienkę szpilkami na ślubie

mojej mamy?

- Pamiętam. Byłaś prześliczną druhną.

- Bardzo podoba mi się twoja suknia - pochwaliła dziewczynka. - To jedwab?

- Tak. Jedwab i koronki - odrzekła Jacky, zerkając na Christophe'a, który był wyjątkowo

blady i milczący. Biedactwo, chyba przytłoczył go nadmiar wrażeń, pomyślała ze

współczuciem. - Dobrze się czujesz, skarbie? - zapytała, pochylając się nad nim.

- Ten kołnierzyk jest okropnie ciasny - jęknął, wciskając palec między brzeg sztywnej stójki

a szyję· - Poczekaj, zaraz go rozluźnimy - pocieszyła go i odpięła haftkę. - Teraz lepiej? - O

tak. Dzięki!

- Jacky, czekają na nas - przypomniał Marcel.

- Wiem. Jeszcze sekundę - poprosiła, chcąc się upewnić, czy Christophe na nic się już nie

skarży.

- Bardzo się cieszę, że zostaniesz moją mamą - szepnął, obejmując ją za szyję.

- A ja się cieszę, że będę miała takiego kochanego synka - odszepnęła.

Potem wyprostowała się, wzięła Marcela pod rękę i z radością w sercu ruszyła w stronę

ołtarza, gdzie czekał na nią najwspanialszy mężczyzna, jakiego mogła sobie wymarzyć ...

EPILOG

- Mogę teraz wziąć ją na ręce? - zapytała Debbie, gdy Jacky skończyła przewijać

dwutygodniową Suzanne.

- Tak, ale pod warunkiem, że dasz mi swoją Marguerite - odparła z uśmiechem.

- Zgoda. No to się zamieńmy!

Trzytygodniowa Marguerite zamknęła oczy i spokojnie zasnęła w ramionach Jacky.

- Wiesz, że jutro -mija pierwsza rocznica naszego ślubu? - zapytała Jacky przyjaciółkę. -

Pierre chce, żebyśmy świętowali tylko we czwórkę, ale ja zamierzam go namówić na wielką

imprezę. Chciałabym zaprosić kolegów ze szpitala, zwłaszcza tych z ginekologii i

położnictwa, bo przecież to dzięki nim mam moją śliczną córeczkę - mówiła, obserwując

morze widoczne z okien sypialni. - Kiedy okazało się, że jestem w ciąży, byłam w szoku.

Naprawdę nie sądziłam, że to się może zdarzyć. A potem, kiedy wyniki testów potwierdziły

moje przypuszczenia, myślałam, że oszaleję z radości.

- Pamiętam, kiedy mi o tym powiedziałaś. Byłaś w siódmym niebie - potaknęła Debbie. -

Widziałam jednak, że się martwisz, czy wszystko będzie dobrze. Nic ci wtedy nie mówiłam,

ale ...

- Boże, jak ja się bałam tej ciąży i porodu! - przyznała Jacky. - A Pierre chyba jeszcze

bardziej. Chuchał na mnie i dmuchał, jakbym była z porcelany. Nadal tak się o mnie troszczy.

Jest przeciwny urządzaniu dużego przyjęcia, bo uważa, że jeszcze nie odzyskałam sił. W

sumie chyba ma rację. Przecież możemy zaprosić gości trochę później.

- Co za piękny widok! - zawołał Marcel, który właśnie wszedł do pokoju i chwilę

przyglądał im się z wyraźną przyjemnością. - I wcale nie mam na myśli ogrodu ani morza.

Ślicznie wyglądacie wy, moje panie. Dwie mamy i ich nowo narodzone córeczki.

- Przyznaj się, podsłuchiwałaś! - rzekła Debbie.

- Ależ skąd! - Pierre pośpieszył w sukurs koledze. - Mówiłyście tak głośno, że słychać was

było na dole. - Podszedł do Jacky i położył dłonie na jej ramionach. - Jeśli czujesz się na

siłach urządzić przyjęcie, nie będę się sprzeciwiał.

- Zastanowimy się nad tym później.

- Na nas już czas - powiedziała Debbie.

Pierre ostrożnie wziął od niej Suzanne, a ona od razu przytuliła się do niego. Popatrzył na

nią z ogromną tkliwością·

- Chodź, królewno, tata położy cię do łóżeczka - szepnął, całując ją w główkę. - O czym

plotkowałyście, dziewczyny? - zapytał, siadając obok Jacky, gdy Debbie już wyszła.

- O tym, jak wiele może zmienić się przez rok. Kto by wtedy pomyślał, że zostanę matką?

- Byłaś bardzo dzielna, kochanie! - westchnął. A ja się tak o ciebie bałem.

- Wiem. - Z czułością zmierzwiła mu włosy. - Byłeś dla mnie ogromnym wsparciem, choć

czasem prze sadzałeś! Jak sobie pomyślę o tych wszystkich badaniach, które kazałeś mi

robić! .

- Musiałem się upewnić, że nic ci nie grozi. Dlatego zgodziłem się z opinią twojego

lekarza, że dwa ostatnie miesiące powinnaś spędzić w szpitalu.

- Bardzo się przed tym broniłam. Nie chciałam zostawać tam bez ciebie. Gdy na to patrzę z

dzisiejszej perspektywy, cieszę się, że mnie przekonałeś. Kiedy zaczął się poród ...

- To musiało być dla ciebie traumatyczne, prawda?

- Tak, ale wszystko poszło niesamowicie szybko.

Spodziewałam się najgorszego, tymczasem... - Urwała, szukając słów, które w pełni

oddałyby to, co wtedy czuła.

- Kiedy przyszedłem do sali porodowej, mówiłaś, że' strasznie cierpisz - przypomniał.

- Tak mówiłam? Nic nie pamiętam. Dostałam końską dawkę środków znieczulających.

- Dobrze, że poród zaczął się w szpitalu. Gdyby karetka musiała zabrać cię z domu,

niepotrzebnie stracilibyśmy cenny czas. Gdyby coś się stało tobie albo Suzanne ....

Wolał nawet o tym nie myśleć.

- Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo jestem z tobą szczęśliwy - szepnął, tuląc ją do siebie.

- Tak bardzo cię kocham.

- Ja ciebie też.

Dobiegające z dołu głosy wyrwały ich z transu. - Zdaje się, że wrócili Christophe i

Nadine.

- Mamo! Narysowałem dla ciebie Suzanne! - wołał chłopiec, biegnąc na górę. - Tata? Już

wróciłeś z pracy?! - ucieszył się, wpadając do pokoju. - Popatrz, podoba ci się mój rysunek?

Powiedz, czy Suzanne jest podobna?

- Spójrz, kochanie. - Pierre podał kartkę Jacky.

- Uderzająco - powiedziała, podchodząc z rysunkiem do łóżeczka. - Oprawię go w ramki.

W końcu to pierwszy portret Suzanne.

- Narysowany przez prawdziwego, choć jeszcze nie odkrytego artystę - dodał Pierre z

powagą.

- Pójdziemy na plażę? - zapytał Christophe.

- My możemy pójść, ale dla mamy i twojej siostrzyczki jest dziś trochę za chłodno.

- Ubiorę się ciepło i pójdę z wami. A Suzanne będzie teraz spała, więc zostawię ją z

Nadine.

- Jesteś pewna, że spacer nie będzie zbyt męczący? - zaniepokoił się Pierre.

- Nie martw się, naprawdę świetnie się czuję. Jeszcze trochę i będę jak nowa.

Uśmiechnęła się do niego, a on spojrzał na nią z taką czułością, że przebiegł ją rozkoszny

dreszcz. Wciąż są w sobie bezgranicznie zakochani. Jacky była pewna, że ten płomień nigdy

nie zgaśnie ...

--------------------------------