Margaret Barker

Dzika plaża

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jacky zerknęła na nowego lekarza z oddziału ratownictwa medycznego i krew

odpłynęła jej z twarzy. Pierre. Nie spodziewała się, że spotkają się po tylu latach, na
dodatek tu, w gabinecie Marcela. Co za po

czątek dnia!

- Dziwne -

mruknęła zaintrygowana, gdy z samego rana Marcel bez uprzedzenia

zaprosił ją do siebie. - Dzisiaj przekazuję swoje obowiązki na oddziale

-

oznajmił. Zanim zdążyła go o cokolwiek zapytać,

wszedł nowo przyjęty specjalista.

Pierre

... Tyle wspomnień, tyle sprzecznych uczuć.

Pokój zatańczył jej przed oczami. W głowie powstał zamęt. To chyba nie może być
prawda ...

-

Miło cię widzieć, Pierre. - Marcel uśmiechnął się ciepło i wyciągnął rękę na

powitanie.

Jacky machinalnie przysunęła sobie najbliższe krzesło. Bała się, że nogi odmówią

jej posłuszeństwa. Dlaczego Marcel nie uprzedził jej, że dziś odchodzi? A przede

wszystkim dlaczego nie powiedział, kto go zastąpi?

- To jest doktor Jacky Manson. Jacky, to doktor Pierre Mellanger. Jacky przez

miesiąc pracowała z moją żoną, Debbie, a teraz ją zastępuje w czasie urlopu

macierzyńskiego ...

-

My się znamy - powiedziała, niepewnie wstając z mIeJsca.

Spojrzała na Pierre'a i zaczerwieniła się trochę bardziej, niżby sobie życzyła.

Wyciągnęła do niego rękę, czując do siebie niechęć za to, iż wprost nie może się

doc:zekać, kiedy go dotknie. Zachowywała przy tym pozory całkowitego spokoju,

gdyż nie chciała pokazać, jak bardzo poruszyło ją to spotkanie. To była jej tarcza

ochronna. Kryła się za nią, odkąd zrozumiała, że Pierre, jej ideał, nigdy jej nie
pokocha.

Wymienili krótki uścisk dłoni.
-

Proszę mi przypomnieć, gdzie się poznaliśmy

-

poprosił. Widać było, że jest zaskoczony.

-

W Normandii. Moja matka nalegała, żebym nie

zdrabniała imienia, więc wszyscy zwracali się do mnie Jacqueline, ty też ...

-

Jacqueline! To naprawdę ty? Ależ się zmieniłaś! Poczuła ulgę. Jednak trochę ją

pamięta.

-

Oczywiście, że się zmieniłam. Kiedy wyjeżdżałeś do Australii, miałam

szesnaście lat.

Uśmiechał się do niej szeroko, odsłaniając mocne białe zęby. Wtedy ten uśmiech

wzbudzał w niej zachwyt.

-

Jak mogłem od razu nie poznać tych pięknych kasztanowych włosów i zielonych

oczu! Moja mama ciągle powtarzała, że śliczna z ciebie panienka.

Co z tego, że śliczna, skoro i tak interesowałeś się

dużo starszymi dziewczynami?

-

Manson? Zmieniłaś nazwisko. Wyszłaś za mąż?

-

Tak, ale ... rozwiedliśmy się·

-

Pamiętam, że jako jedyna w miasteczku nosiłaś

angielskie nazwisko. Twój ojciec jest Anglikiem, a mama Fran

cuzką, prawda?

Shaftesbury. Jak na Fran

cję, nazywaliście się bardzo nietypowo.

Jacky uśmiechnęła się sceptycznie.

-

Kiedy byłam mała, dzieciaki nie potrafiły wymówić naszego nazwiska. Nawet

nauczycielka ze szkoły podstawowej miała problemy. Mimo to czasem kusi mnie,

żeby wrócić do panieńskiego nazwiska i odciąć się raz na zawsze od ... trudnej

przeszłości.

-

Ciężko zaczynać wszystko od nowa - westchnął.

W jego niskim, lekko ochrypłym głosie zabrzmiała nuta smutku.

-

Bardzo ciężko - przyznała.

Popatrz

yli sobie w oczy, a ona poczuła ogromną radość, że pojawiła się między

nimi nić porozumienia. Odkąd Pierre opuścił Normandię, słuch o nim zaginął. Nie

miała pojęcia, co się z nim działo przez te lata. Wyobrażała sobie, że jest szczęśliwy

u boku pięknej koleżanki ze studiów, którą przywiózł kiedyś do miasteczka. Tym

bardziej zaskoczył ją bezgraniczny smutek w jego oczach. Wprawdzie nie stracił nic

ze swego uroku, wciąż był przystojny i pewny siebie, lecz nie miał j~ż w sobie tej

beztroski, którą tak bardzo ją ujął.

- Zycie przynosi mnóstwo niespodzianek - stwier

dził sentencjonalnie. - Szkoda, że

niektóre są wyjątkowo przykre.

Uciekła wzrokiem w bok. Czyżby Pierre, podobnie jak ona, dostał surową lekcję

życia? Ona, mimo trudnych doświadczeń, starała się z optymizmem patrzeć w

przyszłość. Od rozwodu minęły dwa lata, więc pora, by definitywnie zamknąć ten

rozdział życia. Może rany szybciej się zabliźnią, jeśli pozbędzie się reliktów

przeszłości i faktycznie wróci do panieńskiego nazwiska. Smutna prawda była taka,

że z małżeństwa nie wyniosła nic, o czym warto by pamiętać ...

Z wyjątkiem ..........................

Cóż, gdyby jej ukochane dziecko żyło,

może wtedy

.

Marcel dyskretnie odchrząknął.
-

O ile zrozumiałem, znacie się od dawna, tak?

-

Kiedy widzieliśmy się ostatni raz, Jacqueline by-

łajeszcze dzieckiem. - Na ustach Pierre'a pojawił się chłopięcy uśmiech. - Bardzo
sympatycznym i uro

czym. Mieszkaliśmy po sąsiedzku w małym miasteczku nad

morzem, blisko Mont Saint Michel. Jaqueline i jej koledzy łazili za mną krok w krok.

Zwłaszcza gdy towarzyszyła mi jakaś dziewczyna.

-

Byłeś od nas sporo starszy. - Jacky uśmiechnęła się do wspomnień. Czuła, że

powoli odzyskuje spokój. -

Studiowałeś w Paryżu, a my byliśmy bardzo ciekawi życia

w wielkim mieście. Ty jednak uważałeś się za dorosłego i nie chciałeś zadawać się z

małolatami.

-

W tamtym czasie marzyłem tylko o tym, żeby jak najszybciej wyrwać się z

prowincji -

westchnął. A teraz, jak na ironię, uciekam od zgiełku Paryża i z ulgą

wracam na wieś. Sto Martin sur mer przypomina mi nasze miasteczko. Jestem

pewien, że zmiana stylu życia dobrze mi zrobi.

Spojrzał na morze widoczne za oknem i poczuł, jak budzi się w nim energia.

Choć przyjechał do Sto Martin zaledwie wczoraj, miał przeczucie, że tu szybciej

wyleczy zranioną duszę i nabierze dystansu do tego, co przeżył.

Zerknął na Jacky. Nie mógł uwierzyć, że ta piękna kobieta była kiedyś rozbrykaną,

wesołą dziewczynką, która uganiała się po wsi z bandą dzieciaków.

Pamiętał, że była bardzo lubiana. Żywiołowa, pomysłowa i tryskająca energią,

wyróżniała się z tłumu

i przewodziła wiejskiej dzieciarni. Bardzo się od tamtej pory zmieniła, pomyślał,

przyglądając się jej dyskretnie. Sprawiała wrażenie zagubionej i bezradnej. Zupełnie

jakby czekała na cios, który odbierze jej resztę wiary w siebie.

Piękna kobieta, pomyślał z zachwytem, choć ze względu na trudną sytuację

osobistą rzadko interesował się kobietami. Pamiętał, że już jako szesnastolatka

wyróżniała się urodą, ale on wtedy czuł, że nie powinien oglądać się za

dziewczy

nami. Miał dwadzieścia pięć lat i wyjeżdżał do Australii, gdzie zamierzał się

ożenić. Podziwiał więc Jacky z daleka, tłumacząc sobie, że przecież patrzenie to nie

grzech.

-

Myślałam, że mieszkasz w Australii - powiedziała. Gdyby podejrzewała, że

istniej

e bodaj cień szansy, iż spotkają się na gruncie zawodowym, nigdy nie

wróciłaby do Francji. Nieodwzajernniona pierwsza miłość tkwiła w jej sercu jak

zadra. Łudziła się, że ból kiedyś minie, ale nie. Został i co pewien czas dawał

o

sobie znać. Nie lubiła o tym myśleć.

- Mój dom jest tu, we Francji -

odparł, nie kryjąc wzruszenia. - Kiedy życie daje w

kość ... - Umilkł, nie dokończywszy zdania.

Marcel położył rękę na jego ramieniu.

-

Znamy się ze studiów - wyjaśnił. - Po dyplomie obaj wyjechaliśmy do Australii i

zaczęliśmy pracować w szpitalu w Sydney.

-

Byliśmy młodzi i ciekawi świata - dodał Pierre.

Opanował już emocje i jego głos odzyskał siłę. - Ale kiedy człowiekowi wali się

świat, lepiej być wśród swoich. Prawda, Marcel?

Ten pokiwał głową.

Dlatego

wróciliśmy do Francji. Ale dość wspomnień, skupmy się na sprawach

aktualnych. Jak już mówiłem, przekazuję obowiązki Pierre' owi i przenoszę się

piętro wyżej, na chirurgię·

-

Załatwiłeś to wyjątkowo dyskretnie - zauważyła z przekąsem. - Po co te

tajemnic

e? Wydawało mi się, że jesteś zadowolony z pracy na oddziale

ratownictwa.

Marcel wzruszył ramionami.

_ Jestem zadowolony, a właściwie ... byłem, dopóki nie odkryłem, że chirurgia daje

mi więcej satysfakcji. - Rozumiem.

Odwróciła się w stronę Pierre'a. Widok jego przystojnej twarzy obudził w niej

znajomy dreszcz pod

niecenia. Co z nią jest nie tak, że nie potrafi uwolnić się od

dziecinnej miłości? W dodatku niechcianej i niepotrzebnej. Zwłaszcza teraz. Nawet

gdyby Pierre się nią zainteresował, i tak musiałaby oprzeć się pokusie.

. -

Czy to Marcel zaproponował ci, żebyś przejął

jego stanowisko? -

zapytała.

-

Tak. Propozycja przyszła w idealnym momencie, bo akurat musiałem ...

wyjechać z Paryża. O miejsce po Marcelu starało się kilku kandydatów, ale
podejrze

wam, że dzięki jego rekomendacji zarząd szpitala wybrał właśnie mnie ..

-

Po prostu byłeś najlepszy - podkreślił Marcel chociaż fakt, że znamy się i

przyjaźnimy, nie był bez znaczema.

-

To dziwne uczucie, tak niespodziewanie spotkać starych znajomych - powiedział

cicho Pierre. - Mia

łem nadzieję, że gdy wyjadę z Paryża ...

_ Przepraszam was. -

Marcel nacisnął przycisk na interkomie, który brzęczał już od

kilku sekund. - Tak? -

Przez chwilę słuchał w skupieniu. - Już idę.

Natychmiast wstał zza biurka.
-

Musimy wracać na oddział. Na morzu wydarzył się wypadek, zatonął statek

wycieczkowy. Karetki z poszkodowanymi już są w drodze. Trochę wam pomogę, ale

za godzinę mam planową operację.

Na oddziale rozdzielili się i zajęli badaniem poszkodowanych. Jacky trafiła na

starszą panią, którą bardzo bolała noga.

-

Pewnie ją złamałam, prawda, pani doktor?

-

Obawiam się, że tak, ale żeby mieć pewność,

musimy zrobić prześwietlenie, pani ... - Zerknęła do karty, żeby sprawdzić, jak

nazywa się pacjentka.

- Marguerite -

podpowiedziała starsza pani.

-

Dobrze, pani Marguerite. Ja mam na imię Jacky

albo, jeśli pani woli, Jacqueline.

-

O tak, zdecydowanie wolę Jacqueline. Tak ma na imię moja córka - oznajmiła

pani Marguerite i zaczęła opowiadać o swoich dzieciach i wnukach.

Jacky starała się słuchać, gdyż jak zawsze zależało jej na zdobyciu zaufania

pacjentki. Jednocześnie przeglądała informacje dostarczone przez ratowników,

którzy wyciągali rozbitków z wody.

W drodze na prześwietlenie pani Marguerite opowiedziała, co wydarzyło się na

statku:
-

Rejs był naprawdę wspaniały, wszyscy tak dobrze się bawili. Właśnie

dopływaliśmy do małej wyspy, na której mieliśmy urządzić piknik, kiedy nagle coś

przeraźliwie zatrzeszczało. Nasz statek wpadł na podwodne skały i zaczął nabierać

wody. Wtedy młodsi pasażerowie powyskakiwali za burtę, ale ja nie jestem już tak

sprawna jak kiedyś, więc siedziałam i modliłam się, żeby ktoś mnie uratował.

_ Na szczęście pani modlitwy zostały wysłuchane. Przerwały rozmowę na czas
prze

świetlenia, a gdy po kilku minutach radiolog przyniósł klisze, Jacky

wytłumaczyła pani Marguerite, co wykazał rentgen: _ Złamała pani nogę w miejscu,

gdzie kość łączy

się ze stawem biodrowym.

_ To znaczy kość udową, tak? Jestem emerytowa-

ną pielęgniarką, więc proszę śmiało powiedzieć, jak

poważny jest uraz.

. ,.

.,

_ Cóż, główka kości przemIescIła SIę l wysunęła

z panewki. Trzeba będzie wstawić protezę.. .

Pani Marguerite beztrosko Wzruszyła ramiOnami. _ I dobrze. Ostatnio często

dokuczały mi bóle stawów, nawet wybierałam się do lekarza, żeby p~rozmawiać o

wstawieniu protezy. No i sprawa załatWiOna. _ Chciałabym, żeby wszyscy moi
pacjenci mieli
równie pozytywne nastawienie -

uśmiechnęła się Jacky. - Zaraz umieścimy panią na

ort~pedii. .

_ Dz

iękuję, pani doktor. Bardzo miła z pam osoba.

Zajrzy pani do mnie?

.

.

_ Oczywiście. Zawsze sprawdzam, Jak radzą sobIe

moi pacjenci.

.

Na korytarzu pojawił się kolejny ratowmk z no-

szami.

_ Mam tu małe dziecko. Dominie, dwa lata. Przed

chwilą go przywieziono - raportował pospie.sznie. ~ Bardzo długo przebywał pod

wodą. Rokowama raczej kiepskie - zaznaczył, zniżając głos. - Brak wyczu.walnego

pulsu, nie oddycha. Próbowaliśmy go reammować, ale bez skutku.

- Dajcie go tutaj -

wskazała jedno z wydzielonych stanowisk - a pani - zwróciła się

do pielęgniarki niech się zajmie jego rodzicami. Są w szoku, więc proszę im dać coś

na uspokojenie, a jeśli to nie pomoże, wezwać któregoś z lekarzy - poinstruowała, po

czym skupiła się całkowicie na drobnym, bezwładnym ciałku okrytym ciepłym kocem.

Wystająca spod niego blada buzia miała nieziemski, niemal anielski wyraz.

Malujący się na niej głęboki spokój nasuwał podejrzenie, że chłopczyk znajduje się

już po drugiej stronie. Jacky zaczerpnęła głęboko powietrza. Nie mogła pozwolić, by

niepotrzebne myśli zakłócały jej koncentrację.

-

Jak długo znajdował się pod wodą?

-

Co najmniej pół godziny. Kiedy nurek go wydo-

był, był już bardzo wychłodzony - odparł ratownik. - Mówi pan, że był wychłodzony?

To dobrze

. Jest szansa, że da się go uratować - powiedział Pierre, który wchodząc,

usłyszał ich rozmowę.

Jacky podłączyła chłopca do urządzenia monitorującego parametry życiowe i już

po chwili mieli po

twierdzenie, że temperatura ciała jest rzeczywiście niebezpiecznie

niska. Jacky jeszcze nigdy nie miała do czynienia z pacjentem w stanie tak
znacznego wy

chłodzenia, przypomniała sobie jednak, że w jednym z podręczników

opisyWano przypadek dziecka, które przeżyło właśnie dlatego, że niemal zamarzło w
zimnej wodzie.

-

Czy ty też uważasz, że dzięki skrajnemu wychłodzeniu Dominie ma szansę

przeżyć? - zapytała Pierre'a.

Skinął głową.

Tak, spotkałem się z podobnym przypadkiem w Australii. Kiedy ciało opada na

dno, gdzie panuje niska temperatura, metabolizm staje si

ę wolniejszy, dzięki czemu

mózg lepiej radzi sobie z niedoborem tlenu. Musimy go powoli rozgrzać. Nie

odpuszczę, dopóki nie przywrócimy mu normalnej temperatury.

Pierre poprosił pielęgniarkę, by przyniosła specjalny pled dmuchający ciepłym

powietrzem, po

czym on i Jacky zajęli się chłopcem. Po pewnym czasie, który

wydawał się wiecznością, Jacky zerknęła na monitor.

_. Spójrz! Pojawił się słaby puls! - zawołała, obejmując palcami przegub chłopca.

W pierwszym momencie nie poczuła nic poza chłodem pozbawionej życia

kończyny, jednak po chwili pod palcami. wyczuła słabiutkie pulsowanie.

_ Zaczynam masaż serca - oznajmił Pierre. Minuty przeszły w godziny, a oni wciąż

nie dawali za wygraną. Rodzice chłopca zostali na wszelki wypadek uprzedzeni, że
szanse na

uratowanie Dominica są niewielkie.

Po czterech godzinach bezustannych wysiłków Jacky zaczęła odczuwać

napięcie. Polubiła to dziecko i nie wyobrażała sobie, że mogliby je stracić.

_ Jeszcze raz sprawdzę, czy reaguje na światło -powiedziała do Pierre'a i

skierowała strumień światła prosto w źrenicę. I wstrzymała oddech. - Reaguje!

Jestem pewna, że źrenica się zmniejszyła. Zresztą

chodź -i sam zobacz! - zawołała. _

Pierre wziął od niej wziernik i pochylił się nad

Dominikiem.

_ Masz rację, Jacky! - oznajmił głosem; w którym

ulga mieszała się z radością. - Teraz szansa, że przeży je, zwiększa się z każdą

minutą. Świetnie! ~ Uradowany, obrócił się w jej stronę i spontanicznie przytulił ją do
siebie.

Poruszona jego zaraźliwym entuzjazmem, z uśmiechem spojrzała mu w oczy.

Cudownie było czuć jego dotyk. I strasznie. Czy onw ogóle zdaje sobie sprawę, co

się z nią teraz dzieje?

Pierre zerknął na piękną kobietę, którą ku swemu zaskoczeniu znienacka porwał w

ramiona, i natych

miast się opanował. Demonstracyjne okazywanie uczuć nie leżało

w jego naturze, dlatego zupełnie nie rozumiał, jaki impuls nim powodował. Owszem,

on i J acky mieli z czego się cieszyć, ale nie musiał być aż tak wylewny. Jeśli Jacky

opacznie zrozumie jego in

tencje, będzie prawdziwa katastrofa.

Pochylił się nad Dominikiem i dokładnie go osłuchał.
-

Serce podjęło pracę. Bije coraz mocniej ...

-

Temperatura ciała wraca do normy - powiedziała

Jacky, spojrzawszy na monitor.

-

Oddech się stabilizuje. Wydaje mi się, że on próbuje ... Otwiera oczy!

Jacky chwyciła chłopca za rękę i w napięciu obserwowała gwałtowne ruchy jego

powiek. Po chwili usłyszała cichutki jęk. Dominic zakrztusił się, a potem pisnął

żałośnie:

- Mamusiu!

Wzruszona pochyliła się nad nim. - Mama zaraz przyjdzie, Dominic.

- A tata?
-

Tata też - zapewniła. - To cud - szepnęła, odwracając się do Pierre'a.

Miała w oczach łzy, więc chciał znów ją przytulić, lecz nie zrobił tego. Tylko raz

widział, jak płakała. Przewróciła się podczas zabawy na plaży i zraniła o ostre
k

amienie. Miała wtedy jakieś pięć lat. On grał z kolegami w piłkę, lecz kiedy usłyszał

jej płacz, pobiegł zobaczyć, co się stało. Z rozciętego kolana ciekła krew, więc oddarł

kawałek koszuli i zrobił z niego opatrunek, a potem wziął ją na ręce i zaniósł do

swojego ojca, który miał w miasteczku gabinet lekarski.

Pamiętał, że mała dziewczynka wydała się jemu, dużemu, silnemu

czternastolatkowi, lekka jak piórko. Gdy ją niósł, objęła go za szyję i mocno się

przytuliła. Wzruszyło go jej bezgraniczne zaufanie i wiara, że będzie umiał jej pomóc.

Jego matka odnosiła się do Shaftesburych z rezerwą, gdyż pani Shaftesbury była

zbyt ekscentryczna, ajej mąż zbyt niekonwencjonalny jak na gust społeczności

małego miasteczka. Jednak gdy zobaczyła Pierre'a przed gabinetem, natychmiast

przybiegła pomóc mężowi.

Ojciec musiał założyć Jacky kilka szwów. Była zaledwie pięcioletnim dzieckiem,

ale zniosła to bardzo dzielnie. Cukierki, które ojciec zawsze trzymał w szufladzie,

osłodziły żal i pomogły ukoić łzy. Pierre gotów był iść o zakład, że elegancka pani

doktor nawet nie pamięta, jak kurczowo trzymała go za rękę, gdy ojciec znieczulał ją

przed szyciem. Domyślał się, że w owych czasach był dla niej jednym z tych

bezimiennych, dużo starszych chłopaków, z którymi nie miała nic wspólnego.

-

Tak, to rzeczywiście cud, że udało nam się go odratować - przyznał, wracając do

rzeczywistości.

Jacky uśmiechnęła się z ulgą. - Jest co świętować, prawda?

Natychmiast pożałowała swoich słów. Pierre mógł pomyśleć, że po pracy chce

pójść z nim na drinka, a przecież nie to miała na myśli. Choć pomysł jest

rzeczywiście kuszący.

Pierre wyglądał na zaskoczonego.

-

Faktycznie, po pracy możemy gdzieś pójść rzekł z namysłem. ~ Może ...

-

Źle mnie zrozumiałeś. Ja tylko ... - Nie dokończyła, bo musiała zająć się

Dominikiem. Ścisnęła go lekko za rękę i zaczęła łagodnie do niego mówić. Nagrodą

był słaby uśmiech i kilka bezładnych słów.

-

Naprawdę musimy to jakoś uczcić - podchwycił Pierre. - Zaraz uprzedzę ... - Nie

dokończył, gdyż przyszli wezwani na konsultację lekarze z intensywnej terapii i

kardiologii, którzy mieli zdecydować o dalszym leczeniu chłopca.

Choć przekazali Dominica kolegom, i tak nie mieli czasu wracać do rozmowy o

fetowaniu sukcesu, bo musieli pomóc pozostałym uczestnikom pechowego rejsu.

Jacky opatrywała starszego pana, który stracił żonę· Zespół reanimacyjny długo o

nią walczył, lecz nie udało się jej uratować.

- Do widzenia, Anne-

Marie. Wkrótce się zobaczymy - mówił mężczyzna, ściskając

rękę kobiety, z którą przeżył życie.

Jacky patrzyła na niego z boku i połykała łzy. Choć była doświadczonym lekarzem

i widziała w szpitalu niejedno, rutyna nie zabiła w niej wrażliwości na ludzkie

nieszczęście.

-

Chcemy zatrzymać pana na obserwacji - powiedziała łagodnie. - Życzy pan

sobie

, żebyśmy poinformowali o tym kogoś z rodziny?

-

Tak, moją córkę. Niestety, nie pamiętam jej numeru.

-

Ja się tym zajmę, pani doktor- powiedziała siostra Marie. - W czwórce czeka

pacjent ranny w nogę. To już ostatni z poszkodowanych.

-

Muszę iść, ale zostawiam pana w fachowych rękach - powiedziała do starszego

pana i zniknęła.

Jej dyżur trwał dzisiaj dłużej niż zazwyczaj.

-

Pora iść do domu, pani doktor - uśmiechnęła się do niej Marie, gdy wyszła z sali

zabiegowej. -

Zaraz zaczyna się nocny dyżur.

-

A pani? Przecież pani też pracowała cały dzień.

- Ja wytrzymam.

Idąc do szatni, rozejrzała się po opustoszałym korytarzu. Nie mogła uwierzyć, że

jeszcze niedawno wyglądał jak pole bitwy. Po drodze rozpuściła włosy, a gdy opadły

luźno na ramiona, od razu poczuła ulgę. Ten rytualny gest oznaczał koniec
pracowitego dnia.

-

Właśnie taką cię pamiętam.

Słysząc za plecami głos Pierre' a, zatrzymała się. - Chciałem z tobą porozmawiać,
zanim wyjdziesz

-

powiedział, biorąc ją za rękę. - Musimy przełożyć

nas

ze świętowanie na inny dzień, bo ...

-

Och, Pierre! Już ci mówiłam, że wcale nie miałam na myśli ...

-

Ale ja miałem! Zależy mi, żebyśmy uczcili nasz sukces, ale dziś to niemożliwe.

-

Pierre, naprawdę nie musimy nigdzie iść. A jeśli juź, to razem z twoją żoną i ...

-

Przepraszam, powinienem był ci powiedzieć. -.

Z jego twarzy zniknął pogodny wyraz. - Moja żona zmarła.

- Tak mi przykro. -

Szczerze mu współczuła. Cóż jeszcze mogła powiedzieć?

Pamięć podsunęła jej obraz młodej, ślicznej narzeczonej Pierre'a. Byli w siebie

tak bardzo zakochani. Zbliżyła się do niego, by dodać mu otuchy ciepłym gestem,

lecz ostatecznie nie zrobiła tego. Rozsądek podpowiadał jej, że dla własnego dobra

powinna trzy

mać się na dystans.

-

Dawno odeszła? - zapytała cicho.

-

Pięć lat temu. Wydawałoby się, że to szmat cza-

su, ale jakość wciąż nie mogę się pozbierać ... Niektóre rany nigdy się nie goją.

- Wiem -

szepnęła, przybita nagłym wspomnieniem o własnej tragicznej stracie.

-

Muszę zostać dzisiaj dłużej w szpitalu, żeby zorientować się w sytuacji. Marcel

obiecał, że jak skończy operować, spotka się ze mną i wprowadzi mnie w

najważniejsze zagadnienia. Miałem nadzieję, że załatwimy to w ciągu dnia, ale nie

było czasu.

- Co ty powiesz! -

zażartowała. - Swoją drogą, miło pogadać z kimś po angielsku.

-

A ja się czuję trgchę dziwnie. Pamiętam, że jako dziecko mówiłaś tylko po

francusku.

-

Bo matka mi kazała! Nie lubiła, kiedy mówiliśmy po angielsku.

-

Już czuję, jak miło będzie powspominać dawne czasy. Zjedzmy razem kolację.

Ja stawiam. Poważnie! Masz jutro czas? Jeśli tak, postaram się, żebyśmy

skończyli pracę o tej samej porze.

Chętnie zjem z tobą kolację - uśmiechnęła się do niego - a jeśli chodzi o jutro,

muszę najpierw zerknąć do kalendarza. Żartuję. Nie jestem zbyt aktywna towa-

rzysko. Większość czasu poświęcam pracy.

-

Ja nawet nie muszę sprawdzać, bo i tak wiem, że w moim kalendarzu jest pusto.

-

Uśmiechnął się, biorąc w palce pasmo jej włosów. - Twoje włosy są jak złocista

przędza - powiedział miękko. - Jak byłem mały, czytałem bajkę o królewnie, która

miała takie włosy. Myślałem, że to tylko fantazja, lecz gdy parę lat później

zobaczyłem, jak z rozwianymi lokami biegasz po miasteczku, zrozumiałem, co autor

miał na myśli.

-

Nie sądziłam, że zwróciłeś na mnie uwagę.

-

Owszem, zwróciłem. Wyróżniałaś się·i byłaś ...

słodka jak cukierek. - Pochylił się i pocałował ją w policzek. - Dobranoc, Jacky.

Poszła w swoją stronę, a on zawrócił. Przy końcu korytarza zatrzymała się i

obejrzała. Nagle zdała sobie sprawę, że zjej strony nic się nie zmieniło. Nadal była .

w nim zakochana.

Jaka szkoda, że on wciąż nosi w sercu żałobę po kobiecie, która była miłością

jego życia.

ROZDZIAŁ DRUGI

Następnego dnia w pracy często się spotykali.
-

Tylko pamiętaj, że wieczorem jesteśmy umówieni - zaznaczył na dzień dobry.

Jak by mogła o tym zapomnieć! Tak się przejęła, że z wrażenia nie mogła zasnąć.

Zupełnie jak wtedy, gdy przeżywała swoją szczenięcą miłość. Gdy miała naście lat,

intensywne młodzieńcze emocje dały jej się mocno we znaki. Dziś jako

dwudziestodziewięcioletnia rozwódka, a przez krótki czas również matka

.

,

powmna łatwo sobie z nimi poradzić. Po swych do-

świadczeniach powinna być twarda i odporna, tymczasem była przejęta jak przed

pierwszą randką.

W ~rzer

wie.między badaniem pacjentów zgłaszających SIę do szpItala z różnymi

urazami znalazła czas, by zajrzeć do osób, którym pomogła poprzedniego dnia.

Mały Dominic dochodził do siebie na oddziale intens~ej terapii, gdzie przez

okrągłą dobę otaczany był wyjątkowo troskliwą opieką. Badanie tomograficzne

wykazało, że mózg nie został uszkodzony. Jacky przyjęła tę wiadomość z ogromną

ulgą i po raz kolejny uświadomiła sobie, że na jej oczach stał się prawdziwy cud.

Historia o niezwykłym ocaleniu dwuletniego dziecka przeciekła do prasy i

dziennikarz, który opisał zdarzenie, chciał zrobić zdjęcie jej i Pierre' owi.

- Co O

tym myślisz? - Pierre skonsultował się przedtem z Marcelem. - Nie masz

nic przeciwko temu?

-

Nie, dlaczego? Niech społeczeństwo dowie się o triumfie medycyny. Może dzięki

temu jakiś niezadowolony pacjent zastanowi się, zanim nas obsmaruje w którejś z

gazet. Tylko proszę, żebyście nie dopuszczali dziennikarzy do Dominica. Zrobią mu

zdjęcia, jak wróci do domu, o ile zgodzą się na to jego rodzice.

I takim oto sposobem Jacky, w nieskazitelnie bia

łym fartuchu, ze stetoskopem

wiszącym na szyi, stanęła obok Pierre'a w samym środku głównego holu.

-

Mamy bardzo mało czasu - uprzedził Pierre reporterów - więc proszę się

spieszyć.

-

Proszę przysunąć się do uroczej pani doktor - polecił reporter, ustawiając kadr.

-

Czy mogłaby pani rozpuścić włosy? - zapytała jego asystentka. - Są bardzo

piękne, a nasi czytelmcy ...

Jacky bez słowa rozpięła klamrę, choć pomysł nie przypadł jej do gustu.
- Dzi

ękuję, pani doktor. Tak, teraz lepiej ... Proszę o uśmiech!

-

Jaka piękna para! - zachwyciła się pielęgniarka, która właśnie przechodziła

przez hol.

Jacky poczuła się zażenowana. Nie podobało jej się całe to zamieszanie wokół jej

osoby. Rozstrajała ją bliskość Pierre'a. Nie mogła się skupić! Uśmiechała się, ale

wewnątrz dygotała ze zdenerwowania.

-

Musimy kończyć - oznajmił Pierre stanowczo.

-

Artykuł i zdjęcia ukażą się w popołudniowym wydaniu - rzekł fotograf. - Przyślemy

państwu kilka

egzemplarzy.

Pierre spojrzał na nią porozumiewawczo.

-

'Wprost nie możemy się doczekać - stwierdził.

-

O tak. Umieramy z ciekawości.

-

Zanim dotrzemy do restauracji, będziemy już

lokalnymi sławami. Dadzą nam najlepszy stolik i poproszą o autografy - szydził.

-

Żebym tylko nie zapomniała długopisu!

Zaraz po spotkaniu z dziennikarzami Jacky wróciła do swoich obowiązków.

Właśnie porządkowała salę zabiegową po opatrzeniu ostatniego pacjenta; gdy

przyszedł Pierre.

-

Już skończyłem. Daj znać, jak będziesz gotowa.

P

rzyjdę po ciebie i pojedziemy moim samochodem.

- Dobrze, bo ja nawet nie mam auta. Po pierwsze kupno i utrzymanie to spory

wydatek, a po dru

gie na mojej wąskiej uliczce trudno zaparkować. Do szpitala mam

zaledwie parę kroków, więc po co mi samochód?

-

Na przykład po to, żeby pojechać na wieś. Chyba nie spędzasz całego czasu w

pracy?

-

Kiedy chcę odpocząć, spaceruję po plaży - od-

parła.

.

-

Aha. Słuchaj, Marcel polecił mi małą restaurację na wzgórzach za miastem.

Zaznaczyłem sobie to miejsce na mapie. Będziesz mnie pilotować?

Jacky odsunęła wózek z przyrządami i zaczęła myć ręce.

-

Mogę spróbować - odparła. - Chyba nie jedziemy bardzo daleko?

Pierre stał tuż za nią. Czuła na karku jego ciepły oddech. Naraz bez uprzedzenia

rozpiął klamrę, którą miała we włosach, i na jej ramiona spłynęły gęste pasma.

Odwróciła się zaskoczona.

-

Co z wami jest, faceci? Dlaczego wszyscy się upieracie, żebym nosiła

rozpuszczone włosy?

Uniósł do góry brwi.
-

Może dlatego, że wyglądasz wtedy mniej surowo? - powiedział i zniżając głos do

zmysłowego szep-

tu, dodał: - I bardziej seksownie.

.

Naraz odsunął się od niej i ruszył do wyjścia. Załował, że pozwolił sobie na tę

niepotrzebną uwagę· To bliskość Jacky tak zamąciła mu w głowie. Poczuł się tak,
jakby wszystk

ie trudne lata, które przyszły po jego wyjeździe z miasteczka, były tylko

złym snem. Cofnął się w czasie do dnia, gdy po raz ostatni widział śliczną

szesnastoletnią dziewczynę i uświadomił sobie, że ta zjawiskowa nastolatka dorosła.

Jaka szkoda, że spotkali się tak późno. Musi bardziej się kontrolować. Co będzie,

jeśli Jacky źle zrozumie jego intencje? Przecież przysiągł Liliane dozgonną wierność
i bezgrani

czną lojalność, którą chciał się odwdzięczyć za jej ogromne poświęcenie.

Jego związki z kobietami ograniczały się do okazjonalnych, nic nieznaczących

erotycznych przygód. Czuł przez skórę, że z Jacky będzie inaczej. Nie uniknie

zaangażowania. Odkąd się spotkali, coraz częściej o niej myślał.

-

Jak będziesz gotowa, przyjdź do mojego gabinetu - rzucił sucho i czym prędzej

wyszedł.

Odprowadziła go pytającym wzrokiem. Zaskoczył ją tą nagłą zmianą zachowania.

Przed chwilą był taki

miły, nawet więcej niż miły...

.

To bez znaczenia, stwierdziła. Widocznie ten typ tak ma. Zje z nim tę kolację jak

ze znajomym z daw

nych lat. Powspominają, pośmieją się. I tyle.

W szatni wzięła szybki prysznic i przebrała się w spodnie i żakiet z białego lnu, pod

który włożyła czarną bluzkę wykończoną angielskim haftem. Na koniec zrobiła lekki

makijaż. Najważniejszy był czarny tusz do rzęs, żeby zielone oczy stały się bardziej
wyra

ziste. Hm ... Przejrzała się w lustrze. Dlaczego tak się stara, skoro Pierre jest

tylko dawnym kolegą?

Po tym, co przeżyła, nie była gotowa na nic poza przyjaźnią. Tak podpowiadał

rozsądek, ale serce wiedziało swoje. Tak czy owak sytuacja stawała się nie-
bezpieczna.

Gdy weszła, Pierre powitał ją przyjaznym uśmiechem. Ledwie wstał zza biurka,

odezwała się jego komórka.

-

Tak? Ach, to ty, Nadine! O co chodzi? Dobrze, zaraz przyjadę.

- Po drod

ze muszę wstąpić do domu - uprzedził, gdy się-rozłączył. - Mały ... mam

taki mały problem.

Zaintrygował ją. Kim jest Nadine? Gdy z nią rozmawiał, mówiła podniesionym

głosem. Jacky miała wrażenie, że była mocno zirytowana.

Na korytarzu spotkali Marcela,

który przyniósł im jeszcze gorące wydanie

wieczornej gazety.

-

Kurier właśnie to przywiózł - wyjaśnił, podając ją Pierre' owi. - Patrz, jesteście na

pierwszej stronie. Wyglądacie fantastycznie. Chcecie wiedzieć, co piszą?
"Przystojny doktor Pierre i urocza dokto.r Jacqueline dokonali wczoraj cudu ... ".

- Starczy! -

jęknął Pierre. - Sam to. przeczytam, później. Proszę - zwrócił się do

Jacky, podając jej gazetę. - Nie zapomniałaś pióra do podpisywania autografów?

Nic nie mówiąc, zerknęła na zdjęcie.

, - Dosko

nała reklama szpitala - cieszył się tymczasem Marcel. - Może uzmysłowi

ludziom,

że czasem naprawdę jesteśmy potrzebni. A SWoją drogą, dokąd się

wybieracie?

-

Do. restauracji, którą mi poleciłeś.

-

Świetnie! - Marcel przyjrzał im się uważniej.

- Wo

bec tego. nie będę was zatrzymywał. Wpadnijcie

do. nas na kolację któregoś dnia. Debbie będzie w siódmym niebie. Usycha z

tęsknoty za kolegami z pracy.

-

Mam zamiar niedługo. ją odwiedzić - obiecała Jacky.

Marcel uśmiechnął się.

- Jacky jest dla nas jak rodzina -

wyjaśnił Pierre'o.wi. - Poznały się z moją żoną

przez internet i zaprzy-

jaźniły.
-

Bardzo się ucieszyłam, kiedy w grudniu ubiegłego roku Debbie zaprosiła mnie na

wasz ślub. To. była naprawdę piękna uroczystoŚć.

-

Miło, że tak mówisz. Ale nie będę was zatrzymywał.

-

Rzeczywiście, musimy już jechać - przyznał

Pierre, kładąc dłoń na ramieniu Jacky. - Miłego wieczoru!

-

Dziękujemy.

Marcel o.dprowadził ich wzrokiem. Cieszył się, że tak szybko. się polubili. Gdyby nie

znał Pierre'a, przysiągłby, że zanosi się na romans. Mając na uwadze jego.

przeszłość wątpił jednak, by znajomość z Jacky wyszła kiedykolwiek poza ramy

przyjaźni. Obawiał się, że jego. kolega w ogóle nie myśli Q stałym związku.

Szkoda, westchnął, bo on i Jacky wyjątkowo do siebie pasują, a Pierre jest bardzo

spragniony miłości. Gdyby związał się z kobietą taką jak Jacky, jego życie

zmieniłoby się na lepsze. Marcel chciał jakoś pomóc, ale czuł, że nie ma prawa

wtrącać się w prywatne sprawy kolegi. Gdyby jednak ten poprosił go Q radę, to ze

SWoją wiedzą na temat Liliane mógłby skłonić go do zmiany zdania ...

Jacky zapięła pas i usadowiła się wygodnie w fotelu pasażera.
- Fajny samochód -

pochwaliła Sportowy kabriolet, który kupił od kolegi z Paryża.

- Mieszkam na wzgórzu, przy tej samej ulicy co.

Marcel. To on pomógł mi znaleźć dom Tak mi się spodobał, że obejrzałem go tylko

raz i natychmiast zdecydowałem się na kupno. - ożnajmił, gdy minąwszy główną

bramę, wyjechali na drogę.

-

Musisz. mieć wspaniały widok z okien - stwierdziła, patrząc na okazałe

rezydencje rozlokowane na wzgórzu powyżej drogi biegnącej między szpalerem

starych drzew.

-

Dlatego. go. kupiłem. Przesądziły piękne widoki i duży ogród, idealny dla ... -

Urwał w pół zdania. Duży ogród to dobra rzecz - dokończył po chwili.

Znów ją zaintrygował. Nie pierwszy raz odnosiła wrażenie, że Coś przed nią

ukrywa. Ciekawe, dlaczego?

-

Lubisz pracować w ogrodzie? Zawahał się.

- Czasami.

Nie potrafiła odgadnąć, dlaczego nagle przygasł.

Uznała, że nie ma sensu dociekać i wróciła do podziwiania malowniczych widoków.

Jachty i statki wycieczkowe kołysały się na lekkiej fali, a promienie zachodzącego

słońca barwiły morze intensywnym kolorem złota i purpury. Na plaży widać było wielu

spacerowiczów, którzy z tej odległości wyglądali jak ludziki narysowane pojedynczą

kreską·

-

Jesteśmy na miejscu - oznajmił Pierre, zatrzymując samochód na żwirowym

podjeździe.

Niemal w tej samej chwili otworzyły się masywne dębowe drzwi i przed dom

wyszła wysoka, młoda dziewczyna w dżinsach i białym T-shircie. Wyglądała na

zadowoloną, że Pierre się pojawił.

- Zaraz wracam -

powiedział, wysiadając z samochodu.

Jacky obserwowała, jak wraz z dziewczyną wchodzi do domu. Ciekawe, dlaczego

nie zaprosił jej do środka? I kim jest dla niego ta dziewczyna? Nagle poczuła się jak

nieproszony gość. Nie spodziewała się takiego zachowania, Pierre normalnie był

przecież otwarty i towarzyski. Widocznie kiepsko go znam, stwierdziła, ale musiała

przyznać, że jak na jej gust jest

- zbyt tajemniczy.

W

pewnej chwili z otwartych okien na piętrze dobiegły histeryczne wrzaski małego,

rozzłoszczonego dziecka. Jacky słyszała, jak Pierre stara się je uspokoić. Nie

rozumiała pojedynczych słów, ale słyszała, że mówi stanowczo, lecz cierpliwie i ze
spokojem. P

o chwili dziecko ucichło, a potem zaczęło się śmlac. Wtórował mu

śmiech Pierre'a i wesoły głos dziew~ czyny.

Skoro ma dziecko, dlaczego jej o tym nie powie

dział?

Z góry dobiegł już tylko głos dziewczyny rozmawiającej z dzieckiem. Jacky

spojrzała na zegarek. Minęło zaledwie pięć minut. Niewiele, ale i tak postanowiła

wysiąść z samochodu i rozprostować nogi. Kiedy stanęła na żwirowym podjęździe,

do buta wpadł jej mały kamyk, pochyliła się więc, by go wyjąć. Właśnie wtedy z dom~

wyszedł Pierre.

Zmieszała się. Może niepotrzebnie wysiadała?

Pierre chciał, by zaczekała w samochodzie. W jej głowie pojawiła się irracjonalna

myśl, że zaraz usłyszy reprymendę. Nic takiego oczywiście się nie stało. Pierre miał

znękany wyraz twarzy i mocno zaciśnięte usta, ale nie powiedział ani słowa o tym, co

się stało.

-

Przepraszam, że musiałaś czekać - rzucił sucho i otworzył jej drzwi.

Była ciekawa, czy powie coś o dziecku. Spoglądała na niego wyczekująco, gdy

uruchamiał silnik, ale on błądził myślami gdzieś daleko. Odprężył się dopiero wtedy,

gdy dom zniknął między wzgórzami. Korciło ją, żeby go o wszystko wypytać, ale

ugryzła się w język.

Wiedziała tylko tyle, - że dziewczyna na pewno nie jest jego siostrą, bo nie miał

rodzeństwa. Ani żoną, bo ta przecież umarła. Przyjaciółką? Mało prawdopodobne!

Która przyjaciółka zgodziłaby się, żeby jej partner szedł na kolację z inną kobietą?

Intuicja podpowiadała jej, że nie powinna być wścibska. Było' oczywiste, ~e Pierre

nie ma ochoty tłumaczyć, po co musiał wrócić do domu. Lepiej, żeby przestała o tym

myśleć i zajęła się czymś konkretnym. Na przykład czytaniem mapy, którą trzymała
na kola-

· nach. Odnalazła zaznaczony przez Pierre' a punkt. Znajdował się za

następną doliną, na skraju wioski, o której nigdy nie słyszała.

- Jak

ieś dwieście metrów za skrzyżowaniem będzie ostry skręt w prawo -

poinformowała.

-

Dzięki. - Zwolnił, gdyż droga stała się wąska i kręta, a widoczność ograniczały

gęste żywopłoty. - Piękna okolica, prawda? - Słychać było, że odzyskuje spokój.

- Fantast

yczna. Może kiedyś kupię jednak samochód, zwłaszcza jeśli zostanę tu

dłużej. Na razie podpisałam umowę na rok. ..

-

Powiedz, jeśli będziesz miała ochotę na wycieczkę. Chętnie gdzieś z tobą

pojadę - powiedział lekkim tonem.

Jacky odebrała to jak drobną przysługę dla starej znajomej
-

Dziękuję. Byłoby miło gdzieś pojechać ... raz na jakiś czas - odparła cicho. Nie

chciała się narzucać.

Obróciła nieco głowę i dyskretnie studiowała jego profil: mocno zarysowana

szczęka, wyraźne kości policzkowe, gęste ciemne włosy. Gdyby tylko mogła, naj

chętniej przyjeżdżałaby tu z nim codziennie. Nareszcie byliby sami, uwolnieni od

absorbujących obowiązków. Skarciła się za takie myśli. Gdyby naprawdę zaczęła

się z nim spotykać, wpadłaby w niezłe tarapaty.

Pierre mu

siał wyczuć, że mu się przygląda, bo spojrzał na nią przelotnie i się

uśmiechnął. Zaczerwieniła się, dziękując opatrzności, że Pierre nie może poznać jej

myśli.

-

Ładnie ci z rozpuszczonymi włosami - powiedział miękko. - Wiem, że byłaś zła,

kiedy fotogra

f zaczął się nimi zachwycać, ale ...

-

Wszystko zależy od tego, kto się zachwyca. Nie mam nic przeciwko

komplementom, o ile słyszę je od ... przyjaciół.

-

Miło mi, że uważasz mnie za przyjaciela. - Zdjął rękę z kierownicy i na moment

położył na jej dłoni. Z trudem opanowała przyjemny dreszcz. Domyślała się, że dla

niego był to nic nieznaczący przyjazny gest, ale dla niej ten przelotny dotyk znaczył
wiele -

o wiele więcej, niż powinien.

Zaczęli zjeżdżać w stronę doliny, więc Pierre skupił się na prowadzeniu. Naraz na

wąskiej drodze tuż przed nimi pojawiło się stado krów pędzone przez gospodarza.

-

Chyba nie ma sensu ich wyprzedzać? - zapytał Pierre, ostro hamując.

- Niedaleko jest gospodarstwo -

powiedziała, patrząc na mapę - więc pewnie

zaraz tam skręcą.

- Utalentowany z ciebie pilot -

pochwalił, gdy stad? skierowało się ku widocznym

nieopodal zabudowamom.

- Pilotowanie to nic trudnego -

odparła z uśmiechem. - Ojciec nauczył mnie czytać

mapy. Kiedy mama od nas odeszła, w czasie wakacji jeździliśmy na dalekie

wycieczki. Tata prowadził, a ja siedziałam z mapą i mówiłam mu, gdzie ma jechać.
-

Na pewno bardzo przeżyłaś rozpad rodziny, pra wda? Pamiętam, że moja mama

wspominała mi o tym, co was spotkało. Ile miałaś wtedy lat?

Sposępniała, niechętnie wspominając tamto zagubienie i gorycz, jakie narodziły

się w porzuconym dziecku.

_ Dziesięć ... Dopóki rodzice byli razem, moje

dzieciństwo był piękne i beztroskie. A potem idylla się skończyła, musiałam szybko

dorosnąć. Ojciec bardzo źle znosił tę sytuację. Myślę, że nigdy nie pogodził się z

odejściem matki.

Pierre milczał. Gdy Jacky przeżywała swój dramat, on studiował w Paryżu, ale i

tak dotarły do niego plotki o skandalu wywołanym przez ekstrawagancką panią

Shaftesbury, która podobno miała w Paryżu kochanka. Miał ochotę porozmawiać o

tym z Jacky, ale bał się, że swymi pytaniami sprawi jej przykrość. Przeczuwał, że

jest bardzo wrażliwa i tylko udaje, iż mówienie o tych wydarzeniach jej nie boli.

Zwłaszcza że jako dziecko była podobno bardzo zżyta z matką·

-

Ojciec bardzo dobrze się mną opiekował. Pierwsza przerwała milczenie. - Był

taki szczęśliwy, kiedy postanowiłam zostać lekarką i pojechałam na studia do

Londynu. On też wrócił do Anglii. Kupił małe mieszkanie, bo chciał, żebyśmy nadal
byli blisko siebie.

-

To było chyba najlepsze rozwiązanie.

_ Rzeczywiście. Nie chciałam zostawiać go samego we Francji. Był sporo starszy od

mamy, a po jej odejściu bardzo się posunął. Martwiłam się o niego, jak się zresztą

okazało, nie bez powodu. Kiedy byłam na pierwszym roku, zachorował. Od dawna

źle się czuł, ale ignorował objawy choroby. Gdy wreszcie zdecydował się pójść do

szpitala, na ratunek było jill za późno.

Z trudem przełknęła ślinę.

-

Cieszę się, że mogłam z nim być ... do końca.

- Bardzo mi przykro. J

ego śmierć musiała być dla

ciebie strasznym' ciosem. -

Imponowała mu swoim spokojem, choć przecież wiedział,

że zawsze była twarda. Przez ułamek sekundy kusiło go, by zjecl,lać na pobocze i

mocno ją przytulić. Nie zrobił tego, bo się bał, że gdyby wziął ją w ramiona, sytuacja

mogłaby wymknąć się spod kontroli. Poza tym Jacky mogłaby opacznie zrozumieć

jego gest. Lepiej, żeby ich znajomość nie wykroczyła poza granice przyjaźni.

Jacky patrzyła w bok, walcząc ze łzami. Spokojny wiejski krajobraz budził w niej

wspomnienia dzieciństwa; cudownych beztroskich lat, gdy byli zgodną rodziną.

Rodzice bardzo ją kochali, a ojciec darzył matkę prawdziwym uwielbieniem. Jacky

nie zdawała sobie sprawy, że jest to uczucie jednostronne.

-

Ani tata, ani ja nie mieliśmy pojęcia, że mama chce od nas odejść. Zostawiła list,

ale tata nigdy mi go nie pokazał. Mówił tylko, że mama bardzo mnie kocha. To dało

mi nadzieję, że kiedyś do nas wróci, ale .. ;

Głos zaczął jej drżeć, więc wzięła głęboki oddech. - Dwa dni po jej zniknięciu

przyjechała do nas policja - ciągnęła po chwili. - Powiedzieli nam, że mama i jej ...
kochanek mieli wypadek. Obydwoje zgi

nęli na miejscu.

Pierre wstrzymał oddech.

-

Serdecznie ci współczuję. Moja mama wspominała, że twoją rodzinę spotkała

tragedia, ale nie po

trafiła powiedzieć, co dokładnie się stało.

-

Och, miasteczko trzęsło się od plotek, ale nikt nie wiedział, jak było naprawdę.

Nawet ja mogę się tylko domyślać. Tak czy owak ten pierwszy kopniak od życia

przygotował mnie na następne. A dostałam ich niemało.

Gdy wjechali do wioski, Pierre zwolnił. Przemieszczali się wolno wśród domów

krytych czerwoną dachówką i wypatrywali restauracji.

-

Powinna być już blisko. Marcel dokładnie mi ją opisał. Zdaje się, że to ten dom ...

U Jules'a. Tak, to tutaj!

-

Wygląda bardzo szykownie - zauważyła.

-

I pewnie taka jest, sądząc po samochodach, które

przed nią parkują, i naleganiach Marcela, żebym koniecznie zarezerwował stolik. .

Dom był obszerny i bardzo stary, z pewnością pełnił kiedyś funkcję dworu, do

którego przytuliła się malownicza wioska. Gdy weszli do środka, Jacky z zachwytem

przyglądała się stylowym wnętrzom. Zdobiły je wspaniałe obrazy oraz różne dzieła
sztuki, które rozmieszczono ze smakiem w przestronnych salach.

- Dobry wieczór, jestem Jules -'-

powitał ich właściciel, dystyngowany brunet w

średnim wieku. - Zapraszam na aperitif - dodał i zaprowadził ich do przytulnego baru,

który urządzono w rogu głównego holu.

Jacky wybrała swój ulubiony kir składający się z likieru porzeczkowego i białego

wina, a Pierre zamówił pastis, czyli aperitif z wódki anyżkowej, wody oraz lodu.

Dostali stolik przyoknie, więc jedząc kolację, mogli podziwiać wypielęgnowany

ogród. Z łatwością nawiązali rozmowę, ale starannie unikali osobistych wąt ków.

W

ymieniali uwagi na temat książek, filmów ora sztuk teatralnych. Porównywali

atrakcje Londynu i Pa ryża. I choć rozmowa toczyła się wartko i była in teresująca,

Jacky wolałaby, by zeszła na sprawy pry watne.

-

Może wypijemy kawę na tarasie? - zapropono wał Pierre, gdy okazało się, że

obydwoje rezygnuj. z deseru.

-

Bardzo chętnie. Wieczór jest taki pięklly. Wokół tarasu był ogród różany, więc gdy

usiedl w wyściełanych poduszkami wiklinowych fotelach otoczyła ich słodka woń

kwiatów. Słońce schowało sil już za wzgórzami, lecz na ciemniejącym niebie pozo

stały purpurowo-złote smugi.

-

Wspaniałe miejsce - westchnęła Jacky.

-

Szkoda, że w naszym miasteczku nie mieliśm)

tak ekskluzywnej restauracji -

zauważył Pierre.

-

Obok sklepu była mała kawiarenka - przypo. mniała mu.

-

Która nie słynęła z wykwintnej kuchni - rzek z uśmiechem.

-

To prawda. Mimo to tata ija często tam chodzili. śmy po odejściu mamy. Żadne z

nas nie miało pojęcia o gotowaniu, a przecież musieliśmy coś jeść.

Westchnęła ciężko.

- Biedny tat

a! Mama strasznie mu namieszała w życiu. Nawet wtedy, kiedy byłam

jeszcze dzieckiem i z pozoru wszystko toczyło się normalnie, czułam przez skórę, że

tata nie jest szczęśliwy.

- Dlaczego?
-

Kiedy byłam mała, często zastanawiałam się, jak

to się w ogóle stało, że moi rodzice są razem. Kiedy podrosłam, każde z nich

opowiedziało mi swoją wersję zdarzeń, a ja na tej podstawie stworzyłam własny
obraz. -

Zamilkła na chwilę, by zebrać myśli. - Myślę, że ojciec, który był już wtedy w

średnim wieku, przeżył drugą młodość u boku mamy, która słuchała go jak wyroczni.

Ona była początkującą aktorką, miała urok i charyzmę, i co ważniejsze, jako jedyna

spośród jego studentów autentycznie interesowała się jego zawiłymi teoriami

dotyczącymi sztuki dramatycznej. Wiem, że była łasa na pochwały, których jej nie

szczędził...

Zawahała się. Nigdy dotąd nie rozmawiała z nikim o swoich rodzicach.
-

Ojciec nie powinien był się z nią żenić - stwierdziła w końcu. - Zbyt wiele ich

różniło. Mniej więcej na tydzień przed śmiercią opowiedział mi, jak się poznali. Ona

grała wtedy w małym teatrze na przedmieściach Londynu, a on wykładał na

uniwersytecie. Pewnego wieczoru po spektaklu poszedł za kulisy, żeby porozmawiać

z zespołem o kontrowersyjnym współczesnym dramacie, który wystawiali.

Poprawiła się w fotelu, wspominając, jak bardzo schlebiało jej, że ojciec

wtajemnicza ją w tak osobiste sprawy.

-

Ojciec mówił, że miłość· spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Po prostu

nagle zakochał się w kwintesencji kobiecości - jak określił mamę - i zanim zdążył

pomyśleć, co robi, zaprosił ją na drinka. Przegadali całą n.oc i umówili się na

następne spotkanie. Wkrótce się oświadczył, a ona, ku jego zaskoczeniu, od razu się

zgodziła.

Pierre pochylił się lekko w jej stronę.

-

Pamiętam, że twoja mama była bardzo piękna.

-

Ale zdecydowanie za młoda dla mojego ojca Kiedyś, po jednej z ich okropnych

kłótni, powiedziah mi, że żałuje, że wyszła za mąż. Ponoć zgodziła się, b< ojciec

obiecał zabrać ją do Francji. Kiepsko jej Sil wtedy wiodło i miała dość pracy w

małym, słabYll zespole. Pomysł, żeby uciec i związać się z moin ojcem, wydał jej się

bardzo romantyczny. Mama wy. obrażała sobie, że życie w małym normandzkim

mias· teczku będzie bajką. Ojciec miał porzucić pracę aka· demicką i zarabiać

pisaniem, ona zaś miała spędza< dni na lekturze, a od czasu do czasu grywać

ambitm role w którymś z paryskich teatrów. Żyła nadzieją, ż~ pewnego dnia odniesie

wielki sukces. Ponieważ tak si~ nie stało, przeżyła wielkie rozczarowanie. Czuła, ż~

znalazła się w potrzasku.

-

Teraz rozumiem, skąd wzięłaś się w naszym mia· steczku.

Pokiwała głową.

-

Proza życia szybko zabiła miłość moich rodzi· ców. Ciągle brakowało im

pieniędzy. Ojciec napisaJ kilka podręczników, które wprawdzie przyniosły mu

uznanie w kręgach akademickich, ale fortuny na nich nie zbił. Próbował swoich sił

jako powieściopisarz, ale nic z tego nie wyszło.

-

A mnie się zawsze wydawało, że jesteście taką niebanalną rodziną.

-

Bo byliśmy niebanalni. - Uśmiechnęła się. - Tylko biedni jak myszy kościelne. Nie

to co zamożni Mellangerowie.

-

Wcale nie byliśmy tacy bogaci! - zaprotestował.

-

Dziadek miał majątek z dworem i winnicą, na

której zarobił trochę pieniędzy. Ojciec postanowił wstać lekarzem, ale odziedziczył

ziemię i rodzinny nteres. Dziadek zaznaczył jednak; że połowa majątku lależy do

mnie. Ojciec uszanował jego wolę. Kiedy ~odzice przeszli na emeryturę, przenieśli

się do Australii, żeby być bliżej mnie.

-

Nadal tam mieszkają?

-

Tak, nawiązali wiele przyjaźni, więc postanowili

wstać. Kupili sobie mały dom, a resztę kapitału zalnwestowali, dzięki czemu moja

część spadku przyno~iła dochód, który bardzo mi się przydał w pierwszych latach

pracy. Choć byłem początkującym lekarzem, miałem z czego żyć. Po prostu dopisało

mi szczęście.

-

Owszem. Pamiętam, że jako dziecko zatrzymywałam się czasem przed bramą

posiadłości twojego dziadka i wyobrażałam sobie, jak cudownie jest być bogatym.

-

Znałaś mojego dziadka?

-

Zetknęłam się z nim tylko raz. Pewnego dnia

razem z koleżanką zakradłyśmy się do waszego sadu po jabłka. Wisiały tuż przy
ogrodzeniu, a my jak zwyk

le byłyśmy głodne. Wspięłam się na mur i zawisłam

odwrócona do niego twarzą, szykując się do skoku, kiedy nadbiegły psy i zaczęły

okropnie szczekać. Po chwili ktoś złapał mnie za nogi i powiedział, żebym się nie

ruszała.

- Dziadek?
-

Tak. Byłam przerażona, kiedy srogim głosem

zaczął krzyczeć na psy. To swój, powiedział im. Swój? Zdziwiłam się. Przyszłam

ukraść jego jabłka!

Pierre się roześmiał. - I co było dalej?

- Och, twój dzia

dek odpędził psy i pomógł mi zjeść z muru. A potem dał mi kilka

dorodnych owoców i odprowadził mnie do bramy.

-

Dziadek był bardzo porządnym człowiekiem.

Przypuszczam, że poczuł się rozbawiony całą sytuacją· Pewnie odetchnął z ulgą, że
psy nic ci nie zr

obiły - westchnął. - Tak, miałem bardzo szczęśliwe dzieciństwo, za to

potem ... -

Ton jego głosu raptownie się zmienił. - W dorosłym życiu spadło na mnie

mnóstwo ...

-

Nieszczęść? - dopowiedziała cicho. Wziął ją za rękę.

-

Tak. Los mi ich nie szczędził. Jak każdy, miałem swoje tłuste lata, ale ...

Wstał, podszedł do niej i pociągnął ją ku sobie.

-

Nie chcę, żebyś pomyślała, że się nad sobą użalam. Każdy jest kowalem swego

losu. Zgodzisz się ze mną?

Spojrzała mu w oczy. Mogłaby przysiąc, że mimo pozornie hardego wyrazu widzi

w nich zagubienie i bezradność.

-

Na tak wiele spraw nie mamy wpływu - szepnęła.

Nagle poczuła się tak, jakby w restauracji poza nimi nie było nikogo. Świat przestał

istnieć. Liczyło się tylko to, że jest przy niej naj wspanialszy mężczyzna, jakiego w

życiu spotkała. Jej książę z bajki, który po latach wreszcie się zjawił i z którym od tej

chwili miała żyć długo i szczęśliwie. Jaka szkoda, że takie cudowne zakończenia

zdarzają się tylko w bajkach.

W ułamku sekundy pojęła, co czuł ojciec, gdy pierwszy raz zbliżył się do jej matki. To

wszystko nie miało sensu ... ale czy miłość może mieć sens? Jest uczuciem

irracjonalnym, nieziemskim, więc choćby człowiek starał się z nią walczyć, i tak musi

przegrać. - O tak. Jesteśmy kowalami swego losu - szepnęła. Pierre pochylił się i

lekko musnął ustami jej usta.

Z trudem powstrzymała się, by nie jęknąć z rozkoszy. - Panie doktorze?

Obok nich stanął kelner.
-

Bardzo państwa przepraszam, ale pan Jules kazał zapytać, czy życzą sobie

państwo jakiś trunek do kawy?

-

Nie, dziękujemy. - Pierre wypuścił ją z' objęć. Usiadła w fotelu, starając się jak

najszybciej uspo

koić przyspieszony oddech. Czar prysnął. Na szczęście, bo jeszcze

chwila i zrobiłaby z siebie kompletną idiotkę·

-

Poproszę rachunek. - Słowa Pierre' a dotarły do niej jak przez mgłę.

W drodze powrotnej nawet nie próbowali odtwo

rzyć atmosfery tamtej magicznej

chwili. Jacky miała wrażenie, że Pierre chce jak najszybciej wrócić na bezpieczny

grunt uprzejmej rozmowy, tak jak było na początku wieczoru. Nie próbował też

przedłużać spotkania. Odwiózł ją do domu, a gdy wysiedli z samochodu, spojrzał na

nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Próbowała odnaleźć w jego oczach bodaj cień obietnicy, że mogą przeżyć to

wszystko jeszcze raz. A

le nie, znów był tylko kolegą z dawnych lat. Starszym bratem,

o którym zawsze marzyła. Mogła zaprosić go na drinka, ale uznała, że to. kiepski

pomysł. Po co ryzykować odmowę?

-

Dziękuję za przemiły wieczór - powiedziała, po syłając mu uśmiech, który zdawał

się mówić: "Nie bój się, nie zamierzam ciągnąć cię do środka" ..

Ujął jej twarz w dłonie i delikatnie pocałował w usta. Gdy po chwili uniósł głowę, w

jego lśniących oczach pojawił się wyraz oczekiwania.

Ona jednak odwróciła się i zdecydowanym krokiem ruszyła do drzwi.

ROZDZIAŁ TRZECI

Był bardzo sfrustrowany. Odjeżdżając sprzed domu Jacky, spojrzał we wsteczne

lusterko, by sprawdzić, czy weszła do środka. Tak, już jej nie było. Dała mu wyrainie

do zrozumienia, że nie ma ochoty przedłużać spotkania.

Nac

isnął pedał gazu. Źle to wszystko dziś rozegrał, zwłaszcza przy kawie. Nie

powinien był jej całować. Problem w tym, że nie mógł się powstrzymać. A przecież

dobrze wiedział, że musi unikać zaangażowania.

Jego frustracja, fizyczna i emocjonalna, stawała się coraz bardziej dokuczliwa.

Jęknął zdesperowany. Może nie powinien umawiać się z nią po pracy? Tylko jak

. ma zrezygnować z jej towarzystwa, skoro tak bardzo mu się podoba? Śliczna,

żywiołowa, rozbrykana dziewczynka z jego wspomnień wyrosła na najpiękniejszą,

najbardziej seksowną i mądrą kobietę, jaką w życiu spotkał.

Po raz pierwszy od śmierci Liliane miał taki kłopot.

Jego żona zmarła w czasie porodu, wydając na świat jego syna. Początkowo

wydawało mu się, że wyrzuty sumienia nie pozwolą mu dalej żyć. Z czasem nauczył

się radzić sobie z bólem, nie było jednak szans, by rana w sercu kiedykolwiek się

zabliźniła. Ogarnięty wspomnieniami o Liliane mocno zacisnął dłonie na kierownicy.

Miała wątpliwości, czy dojrzała do macierzyństwa, za to on wciąż powtarzał, że

marzy o dziecku. Przekonywał ją, że na pewno poradzi sobie w roli matki. Biedna,

zapłaciła za jego marzenia najwyższą cenę. Trudno o większe poświęcenie. Odkąd

odeszła, nie opuszczało go poczucie winy.

Zatrzymał się przed domem, ale nie wysiadł. Wyłączywszy silnik, oparł głowę o

kierownicę i siedział tak, rozpamiętując swoją sytuację. Od pięciu lat dotrzymywał

przysięgi złożonej Liliane. Przez pierwszy rok po jej śmierci żył jak mnich ...
obarczony odpowie

dzialnością za dziecko. Przymknął oczy, pozwalając, by

przesuwały się przed nimi obrazy wspomnień. Przypomniał sobie dzień, w którym

musiał skapitulować przed własną cielesnością. Nie był w stanie dłużej ignorować

pewnych potrzeb, zaczął więc spotykać się z kobietami, jednak w sercu pozostał

wiemy zmarłej żonie.

Obiecał sobie, że będzie wybierał partnerki, które z pewnością nie odegrają

większej roli w jego życiu. Miał więc na swym koncie kilka przelotnych romansów z
kobietami, które, podobnie jak on, nie zamierza

ły wiązać się na stałe. Mimo to

natknął się na problem. Gdy po kilku miesiącach znajomości zaczął zapraszać jedną

z nich do domu, spragniony matczynego ciepła Christophe zaczął traktować ją jak

przyszywaną mamę. Kiedy związek się rozpadł, chłopiec był zrozpa-' czony. To

doświadczenie uzmysłowiło mu, że synek nie może poznawać jego przyjaciółek.

Postanowił więc, że nie będzie im mówił, że ma dziecko, a co za tym idzie, nie

będzie przyprowadzał ich do domu.

Jacky jednak była inna. Dziś miał ochotę opowiedzieć jej o swoich nieszczęściach.

Bardzo brakowało mu k.og.oś, przed kim mógłby się .otw.orzyć. Nie zrobił teg.o,

gdyż nie chciał jeszcze bardziej kamplikawać sytuacji. Zwierzenia i rozm.owy .o
najbardziej .os.obis

tych sprawach nieuchrannie prowadziłyby da uczuci.oweg.o

zaangaż.owania, przed którym się br.onił. Uniósł gł.owę, gdyż nagle p.oczuł, że kt.oś

mu się przygląda.

-

Wszystka w p.orządku? - spytała zaniep.ok.oj.ona Nadine. - Usłyszałam, że pan

przyjechał, ale długa nie wch.odził pan da d~mu, więc ...

-

Niep.otrzebnie się martwiłaś. Nic mi nie jest. Zaraz przyjadę, a ty kładź się spać.

Jak Christ.ophe?

-

Dabrze. Usp.ok.oił się pa pana wyjściu.

-

Spadziewałem się, że tak będzie. D.obran.oc, Na-

dine.

- D.obran.oc.

Patrzył, jak .opiekunka wch.odzi da domu, zastawiając dla nieg.o uchylane drzwi.

Zajm.owała się Christ.ophe'em zaledwiead trzech miesięcy i a dziwa, zg.odziła się

przenieść z nimi z Paryża da St. Martin sur mer. Była miła, rozsądna i inteligentna,

miał więc nadzieję, że zastanie z nimi na dłużej, zwłaszcza że Christ.ophe wyraźnie

ją palubił.

Nianie ta był .os.obny pr.oblem. Żadna z .opiekunek nie zagrzała dłużej miejsca.

Dabrze im płacił, a .one i tak .odch.oaziły. Christ.ophe nie był łatwym dzieckiem. Na

szczęście ch.odził już da przedszk.olna, więc Nadine nie była tak .obciążana jak jej

p.oprzedniczki, które szybka wypalały się, pracując .od rana da n.ocy.

Zaczekał, aż autamatycznie zasunie się dach, i wysiadł z sam.och.odu. Idąc da

damu, myślał .o tym, że Nadine prędzej czy później zapragnie wrócić da Paryża. Już

wsp.ominała, że chciałaby spędzać więcej czasu ze sw.oim chł.opakiem.

P.oczątk.ow.o ucieszył się, że kag.oś ma, ba ta znaczyła, że w .odróżnieniu .od paru

paprzedniczek, nie będzie próbawała z nim flirt.ować.

Wbiegł na górę, przeskakując pa dwa st.opnie, chciał bawiem jak najszybciej

zabaczyć syna. Miał wyrzuty sumienia, że pa pracy nie wrócił prasta da damu.

Obiecał s.obie, że jutra spędzi z cW.opcem cały wieczór. Pa cichu wszedł da

p.ok.oju synka i usiadł przy łóżku. Z razczuleniem patrzył na jeg.o miękkie jasne

wł.osy rozrzucane na p.oduszce. Christ.ophe zasnął z kciukiem w buzi. Pierre

uśmiechnął się i delikatnie wyjął palec z jeg.o ust. Ssanie kciuka p.omagał.o cW.op-

cu wyciszyć się i usp.ok.oić. Pierre dabrze wiedział, że właśnie sp.ok.oju jeg.o

ukachane dziecka p.otrzebuje najbardziej. Gdyby mama nie .osierociła g.o w chwili

naradzin, gdyby była z nim przez cały czas, czułby się bezpieczny i na pewna nie

wszczynałby dzikich awantur, które wykańczały nerwaw.o .opiekunki.

P.ochylił się i pacaławał ciepły, gładki paliczek synka. Christ.ophe paruszył się, a

patem .otw.orzył .oczy i .objął g.o za szyję.

-

K.ocham cię, tatusiu - mruknął i natychmiast

zasnął.

_

Pierre pa czuł dławienie w gardle.
-

Ja też cię k.ocham, synku - szepnął, .okrywając go kałderką·

P.oszedł da siebie, i zamknąwszy drzwi, .oparł się .o nie plecami. Patrzył na p.okój

rozjaśniany księŻYc.ową paświatą i wdychał rześkie pawietrze. Letnia n.oc,

pachnąca kwiatami i m.orzem, była wprost stwarzana da mił.ości. Mógł spędzić ją z

Jacky, gdyby.odwaŻYI się ją tu zapr.osić. Tyle że z nią nie m.ogł.o być m.owy o

przygodzie na jedną noc. Instynkt ostrzegał go, że jeśli raz spróbuje, nie będzie umiał

zapomnieć. A przysięga złożona Liliane wciąż go obowiązywała.

Jaka szkoda, że nie jest kawalerem wolnym od trosk i obowiązków! Kimś, kto nie

musi zmagać się z wiecznym poczuciem winy wobec kobiety, która poświęciła dla

niego życie ...

Jacky wbiegła na górę. Nie chciała przedłużać spotkania - Pierre mógłby poczuć

się niezręcznie. W końcu dał do zrozumienia, że nie zależy mu, by ich znajomość

przerodziła się w romans. Właściwie to dobrze. Ona też nie szuka takich wrażeń.

W mieszkaniu od razu zrzuciła buty i poszła prosto do sypialni. Jak stała, padła na

łóżko i zaczęła masować zmęczone stopy; całodzienne bieganie po szpitalu nie

wyszło im na zdrowie.

Ułożyła się na poduszkach i zatonęła w rozmyślaniach o Pierze - silnym,

przystojnym, wysportowa

nym młodym mężczyźnie, w którym podkochiwała się jako

podlotek, i tym dzisiejszym, sta

rszym, ale wciąż przystojnym, pogrążonym w żałobie

wdowcu. Cieszy

ła się, że w czasie kolacji udało jej się go rozweselić. Kiedy zaczęli

wspominać stare czasy, rozchmurzył się i przestał robić minę zagubionego małego

chłopca. Rozmawiali o wszystkim z wyjątkiem swoich poprzednich związków. Nadal

więc nic nie wiedziała o jego pięknej żonie, a on nie usłyszał słowa na temat Paula.

Na myśl obyłym mężu westchnęła ciężko. Nie lubiła go wspominać. A przecież na

początku małżeństwa tak bardzo go kochała. Studiowali najednym roku, byli biedni

jak myszy kościelne, ale szczęśliwi, że się kochają. Pod koniec studiów zamieszkali
razem w jej mieszkaniu.

-

Wyjdź za mnie - poprosił Paul. - Małżeństwo jest takie romantyczne ... -

przekonywał:

Równie romantyczny wydał mu się pomysł posiadania dziecka.

-

Zobaczysz, ono nam w niczym nie będzie przeszkadzało. Będziemy żyli jak

dawniej -

zapewniał. - Weźmiesz urlop macierzyński, a potem wrócisz do pracy.

Będę ci pomagał w czasie cią:ży i potem przy dziecku.

. Uwierzyła mu! Zresztą z perspektywy czasu dochodziła do wniosku, :że wtedy Paul

naprawdę wierzył w to, . co mówi. Ot, jeszcze jeden fajny pomysł, który zrodził się w

jego ptasim móżdżku. A takie cnoty jak miłość i wierność? Cóż, nad tym w ogóle się

nie zastanawiał.

Nie pojmowała, jak mogła aż tak się na nim nie poznać. Dlaczego nie przewidziała,

że Paul po prostu nie umie być wiemy? Gdy po kilku miesiącach euforia opadła i jej

ciąża spowszedniała, stał się nerwowy i coraz częściej znikał z domu. Mimo to nie

przeczuw

ała naj gorszego. Do głowy jej nie przyszło, że Paul ją zostawi.

Nigdy nie zapomni dnia, w którym to się stało.

-

Poznałem kogoś - przyznał wprost. - To pielęgniarka, pracujemy razem na

ortopedii. Kocham ją. Tym razem to już na zawsze.

Była wtedy w szóstym miesiącu ciąży. On przeniósł się' ze swoją dziewczyną do

innego szpitala. Nie miał wyjścia, bo gdy się rozniosło, że chce zostawić ciężarną

żonę, wybuchł skandal i koledzy nie zostawili na nim suchej nitki.

Teraz, gdy emocje dawno opadły, stwierdziła, że laul był po prostu niedojrzały.

Uczciwie zapracował a swój wizerunek Piotrusia Pana. Przerosła go pers,ektywa

rychłego ojcostwa i związanych z tym obo,iązków. Gdy w dramatycznych

okolicznościach zazęła rodzić i cierpiała przez długie godziny, koledzy e szpitala

zawiadomili go, że jest z nią niedobrze. jawił się następnego dnia, gdy ich dziecko

już nie yło. '

Wciąż go pamiętała, jak stał przy jej łóżku i nie riedział, jak się zachować. A ona

leżała nieruchomo, rycieńczona przedwczesnym porodem, w czasie któ~go omal nie

umarła. Odetchnęła, gdy pielęgniarka oprosiła go, by wyszedł.

-

Dam pani kolejną dawkę środków przeciwbóloych - powiedziała.

Jacky czekała na tę chwilę jak na zbawienie. Kiedy :k zaczynał działać, przymykała

oczy i zapadała się . nicość. Tam znajdowała ukojenie i uwalniała się od ieludzkiego

cierpienia, które dręczyło ją od śmierci decka.

Na wspomnienie dramatu, który przeżyła, instynk'wnie położyła dłoń na brzuchu.

Wciąż pamiętała spółczujące spojrzenie lekarza, który odważył się )wiedzieć jej

prawdę. A ta brzmiała jak wyrok.

-

Nie mam dla ciebie dobrych wiadomości - zaczął ;trożnie. - Sama wiesz, jak ciężki

miałaś poród. Nieety, doszło do poważnego uszkodzenia organów rozdczych. - Na

moment zawiesił głos. - Powiem otarcie. Twoje szanse na następną ciążę są bliskie

zeru. śli będzie ci bardzo zależało na urodzeniu dziecka, :dziesz musiała poddać się

operacji. Powinnaś jed nak wiedzieć, że nawet jeśli uda ci się donosić ciążę,

następny poród będzie równie skomplikowany.
- Nie b

ędzie następnego porodu - uspokoiła go. Sięgnęła po chusteczkę i wytarła

nos. Próbowała odegnać wspomnienia, które często nawiedzały ją w koszmarnych

snach, jednak wyjątkowo wyraźne obrazy uparcie wypływały z mroków niepaInięci.

Znów była w ósmym miesiącu ciąży i pracowała na oddziale ratownictwa

medycznego. Nie wzięła zwolnienia, bo nie chciała siedzieć całymi dniami w pustym

mieszkaniu, rozmyślając o Paulu i martwiąc się, jak sobie poradzi jako samotna
matka. Poza tym chcia

ła udowodnić kolegom, że traktuje swój zawód poważnie.

Postanowiła, że po urodzeniu dziecka szybko wróci do pracy. Miała zamiar

zatrudnić opiekunkę, nawet jeśli miałaby oddawać jej połowę pensji. Tamtego dnia,

gdy urodził się Simon, w czasie przerwy na lunch też była na rozmowie w agencji

pośredniczącej w zatrudnianiu fachowych opiekunek.

Po spotkaniu wróciła na dyżur. Jej pierwszym pacjentem był jakiś pijak, który wdał

się W bójkę w pubie i oberwał butelką. Wyglądało na to, że delikwentowi urWał się

film, pochyliła się więc nad nim i zaczęła zszywać ranę na twarzy. Wtedy
niespodziewanie po

derwał się i z całej siły uderzył ją w brzuch. Poczuła

przeszywający ból i kurczowo chwyciła się za miejsce, z którego promieniował.

Gorączkowo powtarzała sobie, że nic się nie stało, że wcale nie czuje gorącej, lepkiej

krwi sączącej się spomiędzy nóg ...

Obróciła się na bok i wtuliła twarz w poduszkę.

Przeżyła, ale naprawdę niewiele brakowało! Życie zawdzięczała fachowości

kolegów. Gdy było już po wszystkim, znalazła w sobie dość siły, by wziąć na ręce

swego wytęsknionego synka. Doznał śmiertelnych obrażeń, więc nie było dla niego

ratunku. Tuliła go, dopóki biło maleńkie serce, a potem zaczęła oswajać się z myślą,

że znów została sama ...

Usiadła na łóżku i otarła łzy. Nigdy się nad sobą nie użalała, więc teraz też nie

będzie. Rozebrała się i zarzuciwszy na siebie szlafrok, poszła do łazienki. Ciepła

odprężająca kąpiel na pewno dobrze jej zrobi.

Na oddziale ratownictwa zawsze było mnóstwo pracy. Właśnie dlatego wybrała tę

dziedzinę medycyny. Tu nie groziła monotonia. Nigdy nie było wiadomo, co

przyniesie dzień. Po dwóch tygodniach od wypadku na morzu mały Dominic został

wypisany do domu. Jego rodzice koniecznie chcieli zrobić mu pamiątkowe zdjęcie z

lekarzami,. którym zawdzięczał życie.

-

Pojedziesz ze mną do domku? - zapytało dziecko Pierre'a.

-

Bardzo bym chciał, ale dziś nie mogę, bo muszę zostać w pracy - odparł. -

Chodź, zrobimy sobie razem fajne zdjęcie - zaproponował, a rozbiegany chłopczyk

wreszcie stanął w miejscu i posłusznie spojrzał w obiektyw.

-

Będzie mi brakowało tego małego urwisa - westchnęła Jacky, gdy wracali na

oddział.

- Kochasz dzieci, prawda? -

zapytał cicho Pierre. Obserwując ją w czasie pracy,

zauważył, że lubi dzieci i ma z nimi doskonały kontakt. Cieszyło go to i martwiło

jednocześnie. Między innymi dlatego nie proponował jej kolejnej randki. Prędzej czy

później będzie musiał się przyznać do tego, że ma syna. Ona na pewno zechce go

poznać, a Christophe od razu ją polubi. Nie chciał narażać syna na kolejne rozczaro-
wanie, a

przecież Jacky pewnego dnia zniknie z ich życia.

-

Chodźmy na kawę, póki - na oddziale panuje względny spokój - zaproponował.

-

Lepiej chodźmy do mojego gabinetu. Mam tam zaparzarkę i kawę o niebo lepszą

od tej, którą podają w bufecie.

-

Nie mogłem się doczekać, kiedy mnie wreszcie zaprosisz - rzekł z uśmiechem. -

Ludzie opowiadają cuda o waszym gabinecie. Podobno ty i Debbie wygodnie się

urządziłyście.

-

To prawda, jest u nas trochę bardziej po domowemu niż w przeciętnym

gabinecie.

Uznałyśmy, że coś nam się należy od życia.

- Bardzo tu przytulnie -

pochwalił, gdy weszli do środka.

-

Rozumiem, że to eufemizm. Agenci od nieruchomości używają go, kiedy chcą ci

dać do zrozumienia, że straszna tu ciasnota.

-

Zauważyłem, że lubisz dzieci. Nie chciałaś mieć własnych? - zapytał, siadając w

fotelu.

Nie wiedziała, co powiedzieć. Aby zyskać na czasie, zajęła się odmierzaniem

kawy. Odetchnęła głęboko, i siląc się na spokój, powiedziała:

-

Miałam dziecko, synka, bardzo krótko. Niestety, umarł ... - Przełknęła ślinę, by

uwolnić się do bolesnego dławienia w gardle. - Jaką pijesz kawę, słabą czy mocną? -

Głos jej się załamał.

Pierre wstał i ją objął.

-

Przepraszam, nie powinienem był pytać. Nie wiedziałem ...

W jego oczach było tyle serdeczności i dobroci, że poczuła chę.ć, by skryć się w

jego ramionach. Potrze

bowała jego siły i spokoju. Gdyby mogła pozostać w jego

objęciach, ból serca trochę by zelżał. Może nawet wstąpiłaby w nią nowa nadzieja.

Delikatnie pocałował ją w policzek, a ona instynktownie rozchyliła usta. Pocałował

ją więc i poczuł, jak jej ciało się odpręża. Przestała drżeć i wtuliła się w niego. Przez

chwilę pozwolił sobie rozkoszować się jej bliskością, a potem wolno się odsunął.

Ona też się cofu.ęła. Wiedziała, że musi natychmiast wrócić z obłoków na ziemię.

Pierre starał się ochłonąć. Usiadł w fotelu i zgnębiony pomyślał o tym, że oto

sprawdza się czarny scenariusz. Miał już pewność, że jeśli zacznie romansować z

Jacky, na pewno się zaangażuje. Tego nie wolno mu robić. Poza tym nawet nie wie,

czy ona chce układać sobie życie na nowo.

Domyślał się, ile wycierpiała. Nawet nie chciał wiedzieć, co czuje ktoś, komu umiera

dziecko. A gdyby . takie nieszczęście spotkało jego? Nie potrafił wyobrazić sobie

życia bez swojego ukochanego syna.

-

Już w porządku - powiedziała, podając mu kawę.

-

Zawsze, kiedy myślę albo mówię o Simonie, pusz-

czają mI nerwy.

-

Ile miał Simon, kiedy ... ? - odważył się zapytać, gdy usiedli naprzeciw siebie

przy małym stoliku.

-

Trochę ponad dwie godziny.

Głośno wciągnął powietrze. Co mógł powiedzieć?

Nic dziwił się już, że Jacky często bywa smutna. Zwłaszcza gdy wydaje jej się, że

nikt na nią nie patrzy, bo na co dzień pokazywała światu pogodną twarz.

-

Dziękuję, że okazałaś mi zaufanie - powiedział łagodnie.

Postanowiła wykorzystać sytuację i zadać pytanie, które od dawna ją nurtowało.

-

Kiedy czekałam na ciebie w samochodzie przed

domem, słyszałam dziecięcy głos. To twoje dziecko?

Zawahał się.

-

Tak. Mam syna. Christophe ma pięć lat.

-

Dlaczego nigdy o nim nie mówiłeś?

Uciekł spojrzeniem w bok.
-

Dlatego, że ... Kiedyś ci to wytłumaczę. Mam swoje powody, ale to

skomplikowana historia.

-

Nic mu nie jest? To znaczy, nie ma żadnych problemów ze zdrowiem? -

Próbowała wyrazić się oględnie.

Pierre popatrzył jej prosto w oczy.

- Jest zdrowy jak ryba i bardzo aktywny -

odparł .. Zamilkł na moment. Prędzej czy

później i tak musi to

nastąpić. Nie może traktować Jacky tak, jak traktował przygodne partnerki, które

szybko znikały z jego życia. - Musisz go poznać.

A więc stało się! Już nie ma odwrotu. Nie miał pojęcia, jak poradzi sobie z

konsekwencjami tej decy

zji. Na razie postanowił nie wybiegać zbyt daleko w

przyszłość. W tej chwili zależało mu na tym, by częściej widywać Jacky. Kilka minut

w czasie przerwy na kawę zdecydowanie mu nie wystarczało !Pragnienia mają

swoją cenę. Nic, co w życiu ważne, nie przychodzi łatwo.

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk pagera. Jacky podała mu słuchawkę, a on przez

chwilę słuchał w skuplemu.

-

Zaraz tam będę! - rzucił, kończąc rozmowę.

- Znów wypadek na morzu. Karetki zaraz przy-

wiozą poszkodowanych.

Jacky natychmiast odstawiła kubek z niedopitą kawą i razem z nim pobiegła na

oddział.

. W pokojach zabiegowych czekali już na nich dwaj pacjenci: młody Anglik, który

uczył się jeździć na nartach wodnych, i nieco starszy Francuz, jego instruktor. W

czasie lekcji niedoświadczony uczeń wykonał niefortunny manewr i zranił się w

nogę. Instruktor próbował go ratować i również doznał kontuzji.

Jacky zajęła się Anglikiem, który bardzo się ucieszył, że wreszcie spotkał kogoś, z

kim może bez trudu się porozumieć.

- Mój francuski jest bardzo kiepski -

przyznał.

-

Zaraz sprawdzimy, co się panu stało. - Delikat-

nie dotknęła uda, na którym zrobił się wielki wylew. - Dam panu zastrzyk
przeciwbólowy i dopiero potem pana zbadam.

-

Dziękuję - jęknął, zaciskając zęby.

Gdy postawiła wstępną diagnozę, zawołała Pierre'a, żeby się z nim skonsultować.

-

Zerwał więzadła łączące mięsień z kością udową

-

powiedziała.

Pierre

zbadał chłopaka i potwierdził jej podejrzema.

-

Trzeba zrobić prześwietlenie i sprawdzić, w jakim stanie jest kość. Z kolei Franek,

wiesz, ten instruk

tor, zerwał ścięgno Achillesa. Muszę dowiedzieć się na ortopedii,

czy mogą go dziś zoperować. Mogłabyś na chwilę do niego zajrzeć?

- Co za pech, pani doktor. Co za straszny pe~h

-

skrzywił się instruktor, gdy do niego przyszła. - Ze

też to się musiało stać akurat teraz, w pełni sezonu, kiedy mam najwięcej pracy.

Okropnie chce mi się pić. Mógłbym dostać trochę wody?

-

Raczej nie, bo prawdopodobnie będzie pan dziś operowany. Doktor Mellanger

właśnie ustala termin zabiegu.

-

Koledzy z ortopedii będą gotowi za godzinęoznajmił Pierre, wchodząc do pokoju

zabiegowego. -

Dziękuję, Jacky. Ja już się panem zajmę - powiedział, i zaczął

tłumaczyć Franekowi, na czym będzie polegała operacja.

Do końca dyżuru miała wielu pacjentów, ale wygospodarowała chwilę, by zajrzeć

do młodego Anglika, który został przewieziony na ortopedię·

-

Jak się pan czuje?

- Kiepsko. Noga okropnie mnie boli, ale nie

umiem poprosić, żeby dali mi coś przeciwbólowego. Gapię się więc w telewizor,

chociaż nic nie rozumiem, ale to mi pomaga zapomnieć o bólu.

-

Nie ma sensu, żeby pan cierpiał. Zaraz poproszę siostrę, aby zrobiła panu

zastrzyk -

powiedziała i poszła poszukać pielęgniarki.

Na korytarzu spotkała Pierre'a.
-

Idę sprawdzić, jak czuje się Franek. Koledzy z ortopedii mówili, że operacja się

udała. Powiem mu, że miał pecha. Gdyby sobie tę nogę złamał, przynajmniej krócej

nosiłby gips - ironizował.

-:-

Nie jestem pewna, czy twój żart przypadnie mu do gustu.

- Dlaczego? Franck ma poczucie humoru. Pozna

łem go w zeszłym tygodniu, gdy

poszedłem do jego wypożyczalni dowiedzieć się o łódź. Chciałbym zabrać
Christophe'a w krótki rejs po morzu.

-

Myślisz, że mu się spodoba?

- Na pewno! -

Zawahał się. - Jeśli dziś wie-

czorem masz czas, wpadnij do nas na kolację. Poznasz go.

-

Bardzo chętnie! - Nie chciała, by zabrzmiało to aż tak entuzjastycznie. Wszystko

przez to,-

że zaskoczył ją tym zaproszeniem.

Pierre też się nie spodziewał, że ona natychmiast się zgodzi. Kości zostały

rzucone, powiedział sobie. Za późno, żeby się wycofać.

-

Nie umawiajmy się na konkretną godzinę. Po prostu przyjdź, kiedy będzie ci

odpowiadało. Gdybym musiał zostać dłużej w szpitalu, w domu będzie Nadine,
opiekunka Christophe'a. Do zobaczenia.

Wróciła do swoich zajęć, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że Pierre zaprosił ją

spontanicznie, a teraz tego żałuje. Gdyby naprawdę chciał, by poznała jego syna,
mó

gł go jej przedstawić, gdy szli do restauracji. Tymczasem on kazał jej czekać w

samochodzie. Ciekawe dlaczego?

Źle zrobiła, przyjmując zaproszenie; Jeszcze nie jest za późno, aby się wycofać.

Może powiedzieć, że właśnie sobie przypomniała, że jest umówiona.

Odwróciła się, ale Pierre'a już nie było. Trudno.

Skoro się zgodziła, musi pójść. Może przy okazji dowie się, dlaczego jest taki

tajemniczy. Ajeśli poczuje, że jest nieproszonym gościem, pod byle pretekstem wróci
do domu.

Nagle przypomniała sobie, co czuła dziś rano, gdy Pierre ją przytulił. Może warto

zaryzykować jeszcze kilka takich dreszczy w zamian za cały wieczór w jego
towarzystwie?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Spojrzała na imponującą fasadę domu Pierre'a. Dobrze, że opowiedział jej o

ostatniej woli dziadka Mel

langera. Spadek pewnie był spory, skoro stać go na taką

rezydencję. Hojny senior rodu musiał bardzo kochać wnuka. Kiedyś wi<f?;iała ich

razem w miasteczku -

krótko po tym, jak została przyłapapa w sadzie. Od razu

rzucało się w oczy, że są ze sobą mocno związani.

Patrzyła na porośnięte bluszczem kamienne mury i podziwiała urodę domu, który

dzięki szeroko otwartym dwuskrzydłowym oknom, pozwalającym ciekawskiemu

przechodniowi zerknąć do środka, sprawiał wrażenie przyjaznego. Wprawdzie z ulicy

nie

było widać, co dzieje się w środku, ale i tak odnosiło się wrażenie, iż jest to

prawdziwe gniazdo rodzinne.

Idąc tu, z trudem panowała nad radosnym podnieceniem. Czuła się jak mała

dziewczynka, która wreszcie została zaproszona na wymarzone przyjęcie do domu,

który to.tej pory był dla niej niedostępny. Uspokój się, kobieto, i przestań

fantazjować! - napominała się surowo. Stanęła przed masywnymi dębowymi

drzwiami ze świeżo wypolerowaną mosiężną kołatką, która lśniła w wieczornym

słońcu, i jeszcze raz rozejrzała się dokoła. Na podjeździe nie było samochodu Pierre'

a, za to obok bocznych drzwi stało małe auto, z pewnością należące do opiekunki.

Szkoda. Wolałaby, żeby Pierre był już W domu.

Gdyby uprzedził, że będzie długo pracował, przyszłaby później. W końcu lepiej

trochę się spóźnić, niż zjawić się za wcześnie. Jeszcze gotów sobie pomyśleć, że

nie mogła się doczekać. A może by tak się wycofać i pospacerować po okolicy,

dopóki ... Nie bądź infantylna! - zirytowała się. Zachowuj się normalnie.

Wszystk

o dobrze, tylko dlaczego znów czuła się jak niedoświadczona panienka,

którą była w czasach, gdy usychała z miłości do Pierre'a. Zniecierpliwiona swoim

zachowaniem, podniosła rękę, by zastukać do drzwi. Nim jednak zdążyła dotknąć

kołatki, te się otworzyły.

-

Dobry wieczór, pani doktor. Proszę wejść.

To pewnie Nadine, pomyślała, przypatrując się dziewczynie, która zaprosiła ją do

środka. Była miła i uprzejma, ale Jacky wyczuła, że jest zdenerwowana.

Zachowywała się jak ktoś, kto został nagle oderwany od ważnych zajęć.

-

Doktor Mellanger jeszcze nie wrócił ze szpitala

-

uprzedziła. - Mam nadzieję, że zechce pani za-

czekać.

Zaprowadziła ją na taras, gdzie przy stoliku siedział jasnowłosy chłopiec,

pochłonięty rysowaniem. Kiedy weszły, zerknął przelotnie na Jacky, po czym bez sło-

wa wrócił do swojego zajęcia.

Natychmiast pomyślała o swoim małym Simonie, który byłby teraz na tyle duży, że

też mógłby rysować kredkami. Pewnie zaglądałaby mu przez ramię, chwaliłaby

postępy. Pomagałaby mu stawiać pierwsze kroki ...

Zdusiła w sobie tęsknotę i podeszła do Christophe'a. Chciała się z nim przywitać,

ale Nadine delikat

nie odciągnęła ją na bok.

- Pani doktor, musi pani mi pomóc -

wyszeptała nerwowo. - Zostaje pani na

kolacji?

- Owszem. A o co chodzi?
-

Właśnie dostałam wiadomość, że mój chłopak,

który jechał do mnie z Paryża, miał wypadek i został zabrany do szpitala parę

kilometrów stąd. Prosi, żebym do niego przyjechała. Czy mogłaby pani zająć się
Christophe'em, dopóki doktor nie wróci?

-

Czy pani chłopak jest ciężko ranny? - zapytała ze współczuciem.

-

Nie wiem. Powiedzieli mi, że jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Błagam,

niech się pani zgodzi!

Jacky chciała jej pomóc, ale uważała, że najpierw powinna zamienić słowo z

Pierre'em.

-

Zadzwonię do doktora i zapytam, kiedy wróci

-

zaproponowała.

-

Ale ja muszę jechać teraz! - niecierpliwiła się

dziewczyna.

Już miała powiedzieć Nadine, że skoro chłopak nie odniósł poważnych obrażeń,

parę minut jej nie zbawi, ale widząc jej narastające zdenerwowanie, dała za wy-

graną. Jeszcze biedaczka wpadnie w histerię i przestraszy Christophe'a, który i tak

wyczuł, że dzieje się coś niedobrego. Zaniepokojony, odłożył kredki i wstał z krzesła.

-

Dobrze, niech pani jedzie. Ale proszę skontaktować się z doktorem i powiedzieć

mu, kiedy pani wróci, zgoda?

-

Oczywiście, zaraz do niego zadzwonię. Bardzo pani dziękuję! Do widzenia!

- Nadine! -

zawołał Christophe, widząc, że -opiekunka :wYchodzi i zostawia go z

obcą osobą. - Nadine! - Cześć, Christophe! - zawołała dziewczyna, zatrzaskując za

sobą kuchenne drzwi. Po chwili rozległ się stłumiony warkot silnika.

Chłopiec tupnął nogą i zaczął przeraźliwie krzyczeć.

Jacky przyklękła przy nim i mocno go objęła. Był tak wzburzony, że cały drżał.

Próbował się wyrywać, ale ona go nie puszczała. Mówiła do niego łagodnym głosem,

dopóki się nie uspokoił. Dopiero wtedy go puściła.

-

Kim jesteś? - zapytał, wpatrując się w nią z niepokojem. - Znasz mojego tatę?

Mówił z wyraźnym paryskim akcentem, który tak bardzo podobał jej się u Pierre'a.

Był zresztą bardzo do niego podobny. Miał tak samo wyraziste oczy i mocno

zarysowane kości policzkowe, a jego rozwichrzone jasne włosy już zaczynały

ciemnieć. Gdy z czasem staną się brązowe, Christophe będzie łudząco podobny do
ojca.

Gwałtowna reakcja chłopca trochę ją zdenerwowała, lecz nie zaskoczyła. Miał

prawo się przestraszyć, zwłaszcza że opiekunka nie wyjaśniła mu, co się dzieje.

-

Twój tata i ja pracujemy razem, ale znamy się już bardzo długo. Kiedyś, dawno,

dawno temu, mieszkali

śmy w tym samym miasteczku - tłumaczyła, starając się

zdobyć jego zaufanie. Słuchał uważnie, więc nabrała nadziei, że uda j ej się z nim

porozumieć. - Może chcesz, żebym opowiedziała ci jakąś bajkę? - zapytała,

siadając w wiklinowym fotelu.

Christophe spoj

rzał nieufnie na ręce, które ku niemu wyciągnęła. Wyraźnie się

wahał. Miał taką minę, jakby zaraz miał się rozpłakać.

-

Mogę opowiedzieć ci o Kopciuszku - zaproponowała. - Lubisz tę bajkę?

Skinął głową i nieśmiało do niej podszedł. Po chwi-

li już siedział jej na kolanach.

-

To co? Mam ci opowiedzieć o Kopciuszku?

-

Tak, proszę pani.

-

Mam na imię Jacky.

- Jacky ... -

Wolno powtórzył obco brzmiące sło-

wo, po czym usadowił się wygodnie, gotowy do słuchania.

-

A więc była sobie raz ... - Jej matka zawsze zaczynała bajkę tymi słowami.

Miała wrodzony dar opowiadania i umiała to robić w sposób wyjątkowo barwny,

dając przy okazji upust swoim niewykorzystanym aktorskim talentom.

-

Mamo, a może przebierzemy się i odegramy his- . tonę Kopciuszka? -

za

proponowała jej pewnego razu.

-

Doskonale! Ja będę Kopciuszkiem, a ty macochą i złymi siostrami! - Matka

natychmiast zapaliła się do pomysłu. Chyba nigdy nie bawiły się tak dobrze jak
wtedy.

Zostawiła wspomnienia i wróciła do teraźniejszości. Spojrzała na Christophe'a.

Oparł głowę o jej ramię i siedział zasłuchany, więc nie przerywając opowieści,

zerknęła na zegarek. Co się dzieje z Pierre'em? Dlaczego nie zadzwonił i nie

uprzedził, że się spóźni? Ijak zareaguje, kiedy dowie się oNadine ... ?

Nagle zad

zwoniła jej komórka. Pierre. Chyba ściągnęła go myślami.

-

Cześć, Jacky. Wstąpię po ciebie, jak będę wracał ze szpitala. - W jego głosie

słychać było znużenie.

-

Nie musisz. Już tu jestem. To znaczy, u ciebie w domu i ...

-

Przepraszam, że musisz czekać. Tuż przed końcem dyżuru mieliśmy tu straszne

urwanie głowy. Na szczęście sytuacja jest już opanowana i właśnie wychodzę. -

Zrobił pauzę dla nabrania tchu. - Mam nadzieję, że Nadine zajęła się tobą.

-

Wiesz, tak prawdę mówiąc, to jej tu nie ma

- przy

znała i w kilku słowach opowiedziała mu, jak

wygląda sytuacja.

-

Biedna Nadine. Szczęście, że jej chłopak wyszedł z wypadku cało. Mówiła, kiedy

wróci? -

zapytał, robiąc w pamięci szybki prz_egląd spraw, które musi jutro załatwić.

-

Prosiłam, żeby się z tobą skontaktowała, jak dotrze do szpitala.

- To tata? -

zapytał Christophe, wyciągając rękę po telefon.

- Tak.
-

Tatuś? - zawołał, gdy przyłożyła mu komórkę do

ucha. -

Gdzie jesteś?

-

W szpitalu, ale już stąd wychodzę. Zaraz będę w domu.

- Jacky o

powiada mi bajkę o Kopciuszku. Wracaj szybko, to usłyszysz, jak

Kopciuszek zamienia się w dynię, czy coś takiego. Zapomniałem, jak to było, ale
Jacky zaraz mi opowie.

W telefonie rozległ się śmiech Pierre'a.

-

Cześć, tato! - powiedział Christophe i znów się do niej przytulił.

Pierre jechał do domu, rozmyślając po drodze o rozmowie z synem. Z jednej

strony cieszył się, że mały zaakceptował Jacky i dobrze czuł się w jej towarzystwie,

z drugiej zaś martwił, że stało się to, czego chciał uniknąć. Co za pech, że akurat

dziś musiał zostać dłużej w pracy. Gdyby był w domu, przedstawiłby Jacky

Christophe'a, a potem poprosiłby Nadine, żeby położyła go spać.

Westchnął ciężko. Nie miał pojęcia, co pocznie, gdy jego związek z Jacky stanie

się na tyle zażyły, że będzie musiał się z niego wycofać. To jest przecież

nieuniknione. Już teraz czuł, że jeszcze chwila i gotów się w niej zakochać.

Postanowił odłożyć uczuciowe rozterki na potem i skupić się na sprawach

bardziej przyziemny<;.h. Za

prosił Jacky na kolację, więc musi wstąpić do sklepu.

Zawrócił na najbliższym rondzie i pojechał w stronę głównej ulicy. Gdy zatrzymał się

przed delikatesami, Jacques, właściciel, właśnie zamykał sklep.

- Przepraszam bardzo ... -

Pierre wychylił się ze

swojego kabrioletu.

.

- A, pan doktor! -

Mężczyzna uśmiechnął się na widok spóźnionego klienta. -

Zrobimy dla pana wyjątek i popracujemy pięć minut dłużej. Zapraszam do środka.

Co podać? - zapytał, stając za ladą.

Pierre chwilę się namyślał, po czym wybrał soczystego pieczonego kurczaka.

-

Doskonały wybór, doktorze. Ma pan dziś gości . na kolacji? - zagadnął.

-

Tylko koleżankę z pracy.

Jacques uśmiechnął się do siebie. Lubił doktora i bardzo żałował, że taki młody,

przystojny mężczyzna nie ma żony. Miał nadzieję, że wspomniana koleżanka to

jakaś ładna pielęgniarka albo sympatyczna pani doktor.

Droga powrotna zajęła Pierre' owi zaledwie kilka minut. Zdążył zajechać przed dom,
gdy drzwi otwo

rzyły się z hukiem i na podwórze wybiegł Christophe. - Tato!

Spóźniłeś się. Jacky już skończyła opowiadać bajkę, ale jak ją poprosisz, opowie
jeszcze raz .. Prawda, Jacky?

- Tak, ale nie teraz -

odparła z uśmiechem. Pierre jeszcze nigdy nie widział jej tak

odprężonej. Podniósł Christophe'a wysoko do góry, a potem

mocno pocałował. Jacky stała z boku. Czuła się trochę jak intruz i nie chciała

przeszkadzać w czułym powitaniu. Pierre chyba się zorientował, że sytuacja jest dla

niej niezręczna, bo podszedł i wziął ją za ręce.

-

Bardzo ci dziękuję - powiedział i pocałował ją w oba policzki.

By

ł to gest, jakim Francuzi witają swych przyjaciół.

Pierre nie zrobił dla niej żadnego wyjątku, a jednak te konwencjonalne pocałunki

znaczyły dla niej bardzo wiele. Poczuła się zaakceptowana.

-

Synu, czy Nadine dała ci kolację, zanim wyszła?

-

zapytał Pierre, gdy szli do domu.

-

No ... właściwie nie.

Spodziewał się takiej odpowiedzi.

-

Rozumiem, że kolacja była dawno, więc zdążyłeś już zgłodnieć i chcesz zjeść

razem ze mną i Jacky, tak?

Skąd wiesz?!

-

Zawsze jesteś głodny, kiedy trzeba pójść spać.

-

Tato, przecież jutro jest sobota. Nie idę do przed-

szkola.

-

Rzeczywiście, nie idziesz - przyznał, zastanawiając się jednocześnie, co zrobi,

jeśli Nadine do jutra nie wróci.

Będzie się o to martwił potem. Teraz musi szybko przygotować coś do jedzenia.
-

Na początek kieliszek wina - oznajmił, wyjmując z lodówki butelkę chablis.

Odwrócił się, by podać kieliszek Jacky, ale ona była na tarasie i oglądała rysunki

Chrisophe'a.

Pierre dołączył do nich, zabrawszy ze sobą wino.

Nic się nie stanie, jeśli zjedzą później. Widok rozpromienionej buzi syna sprawiał mu

ogromną radość. Choć na moment chciał zapomnieć, iż ściąga sobie na głowę

problemy, którym będzie musiał stawić_czoła.

-

Zostańmy na tarasie - zaproponował, podając Jacky kieliszek. - A ty, synku,

jeszcze coś narysuj. Jak skończysz, pokażesz rysunek Jacky, dobrze?

- Dobrze. -

Chłopiec ochoczo sięgnął po czerwoną kredkę i zaczął rysować słońce,

które właśnie chowało się za drzewami.

Pierre ustawił fotele w miejscu, z którego mogli podziwiać ogród oraz widoczne w

oddali morze.

- Niesamowity widok -

westchnęła z zachwytem,

sącząc powoli wino.

_

-

Tak, to największy atut tego domu. Nie licząc tego, że mam stąd blisko do pracy.

Zamilkli i przez chwilę podziwiali zachód słońca.

Nie krępowała ich cisza, która między nimi zapadła.

Gdy tarcza słoneczna znikła i zaczęło zmierzchać, Pierre włączył nastrojowe

oświetlenie ukryte wśród zieleni otaczającej taras. Wieczór był tak piękny, że Jacky

brakło słów, by opisać jego urodę. Od bardzo dawna nie czuła się tak zadowolona z

życia.

-

Skończyłem! - Christophe podbiegł do niej, wymachując kartką.

-

Pięknie! - pochwaliła.

-

Daj, powiesimy go w kuchni na ścianie - powie-

dział Pierre. - A teraz chodźmy przygotować kolację. - Mogę obejrzeć film na wideo?
-

zapytał Christophe, i przewidując, że ojciec dziś się zgodzi, poszedł prosto do małej

bawialni przylegającej do kuchni.

-

Możesz, ale musisz przyjść, jak cię zawołam dodał Pierre, rozpakowując

kurczaka.

-

Mogę przygotować sałatę - zaproponowała Jacky.

-

Świetnie. Sałata jest w lodówce, oliwa z oliwek i ocet winny w szafce, a świeże

zioła na parapecie. Mamy jeszcze zupę ze szpinaku, o ile Christophe i Nadine jej nie
zjedli ...

-

Nie, jedliśmy omlet! - zawołał chłopiec. - Tato, jestem głodny!

- W

iem, wiem!" ~ Pierre uśmiechnął się pobłażliwie i otworzył lodówkę, żeby wyjąć

zupę.

Jacky skorzystała z okazji i sięgnęła po leżącą na dolnej półce sałatę. Kiedy ich

dłonie na moment się zetknęły, Pierre spojrzał na nią i wzruszenie ścisnęło go za
serce

. Wyglądała tak pogodnie, krzątając się po jego kuchni. Miał wrażenie, że nikt

przed Jacky nie poruszył równie czułej struny w jego sercu.

Niewiele myśląc, pochylił się i pocałował ją w poli czek. I natychmiast tego

pożałował. Wyprostował się i spojrzał z góry najej uśmiechniętą twarz. Z włosami

miękko opadającymi na ramiona wyglądała jak młodziutka dziewczyna, którą

pamiętał sprzed lat.

-

Wspaniałe jest to, co robisz ... - powiedział cicho. W zruszyła niedbale

ramionami.

-

Nie przesadzaj, to tylko sałata, a nie badania nuklearne.

-

Nie to miałem na myśli. Dzięki tobie ten wieczór

jest wyjątkowy.

'

Przeraził się, że jeszcze chwila i zdradzi się z tym, co czuje. Bliskość tej kobiety

niesamowicie drażniła jego zmysły. Powinien się opanować, bo przecież nie może
ulec niebezpiecznej pokusie. Nie wolno mu zbli

żać się do syreny, która podstępnie

rzuciła na niego urok. .. A może jednak powinien dać się uwieść?

Jacky na pewno nie próbuje go omotać. Nie bawi się z nim w żadne damsko-

męskie gry. Nie miął prawa jej o to podejrzewać. Sam musi zdecydować, czy jest

gotów pokazać jej, co czuje. Problem w tym, że w tej chwili czuł się po prostu ...
zdezorientowany!

Jedno jest pewne: niewiele brakuje, by machnął ręką na rozsądek! A wieczór

dopiero się zaczyna! Pierwsza część powinna być bezpieczna; zwykłe spotkanie, w

czasie którego wystąpi w roli kolegi z dawnych lat. Taki ktoś przecież nie będzie

rzucał się na dziewczynę z rodzinnego miasteczka, w którym spędzili ... a raczej

zmarnowali pierwszą młodość.

Tylko

co będzie potem, gdy Christophe pójdzie spać, a oni zostaną sami?

-

Ugotowałem tę zupę wczoraj o północy: - Próbował zająć myśli czymś

konkretnym.

Mów o rzeczach prozaicznych, nakazał sobie.

W dodatku po angielsku, bo przynajmniej będziesz musiał myśleć, co gadasz.

Zignoruj erotyczne pokusy. Skup się na robieniu kolacji, to zapomnisz o głupotach.

Potem nadejdzie chwila próby, a teraz po prostu o czymś mów ...

-

Mam nadzieję, że lubisz szpinak. Dodam trochę śmietany, żeby złagodzić smak -

opowiadał, mieszając zupę w garnku. Z uwagą śledził okrężne ruchy łyżki, bo to go

uspokajało. A tak swoją drogą, Jacky nigdy by się nie domyśliła, jakie myśli snują mu

się po głowie!

-

Doktorze Mellanger, jestem pod wrażeniem pańs,.. . kich talentów -powiedziała,

rob

iąc winegret. - Widać, że lubisz gotować.

-

A początkowo nienawidziłem. Mama nie dopuszczała mnie do kuchni.

Obsługiwała mnie i ojca, najwyraźniej uważając, że gotowanie jest wiedzą tajemną,

której prymitywni mężczyźni nie są w stanie przyswoić.

Zawah

ał się.

-

Liliane nie lubiła gotować, więc jadaliśmy w mieście albo zamawialiśmy dania na

wynos.

Więc stało się! Wspomniał o żonie, nie czując przy tym wyrzutów sumienia.

Pierwszy raz! ~ Przełamał tabu. Zachęcony, postanowił pójść za ciosem. Jacky umie
s

łućhać, a mówienie o Liliane pomaga mu uwolnić się od mistycznej aury, którą

otoczył swe małżeństwo. Przez lata nie potrafił zdobyć się na szczerą rozmowę o

tym, co naprawdę się między nimi wydarzyło.

-

Po śmierci Liliane postanowiłem sprawdzić, jak to jest z tym gotowaniem.

Wyszedłem z założenia, że przecież ugotowanie zupy nie może być trudniejsze niż

zrobienie operacji. Nie pretenduję do miana mistrza sztuki kulinarnej. Jeśli mam

ochotę na coś wykwintnego, idę do dobrej restauracji. Na co dzień, gdy jestem

zajęty, kupuję na przykład kurczaka. Ale kiedy mam czas albo kogoś, dla kogo warto

się starać, lubię przyTządzić coś wyjątkowego. Musisz kiedyś spróbować mojej
kuchni.

-

Często zapraszasz gości? - zapytała z głupia

frant.

.

Nie czuła się komfortowo, gdy opowiadał o życiu z Liliane. To jednak była już

przeszłość. O wiele bardziej intrygowała ją teraźniejszość, a konkretnie, kogo Pierre

zaprasza na kolacje! Chciała wiedzieć, czy któraś z koleżanek ze szpitala już u niego

była i - co ważniejsze - czy została na śniadaniu?

-

Jeszcze nie miałem tu żadnych gości. Nie było czasu - wyznał, krojąc kurczaka

na porcje.

Odetchnęła z ulgą.

-

Czuję się zaszczycona - powiedziała, nakrywając do stołu.

-

Rzeczywiście, jesteś pierwsza.

Odłożył nóż i spojrzał na nią ponad stołem. Była dla niego kimś więcej niż tylko

miłym gościem. Na razie nie potrafił sprecyzować; co do niej czuje. Wydawało mu

się, że znają całe życie. Po wyjeździe z miasteczka często o niej myślał. Wspominał

rozbrykaną, wesołą dziewczynę, która przykuła jego uwagę burzą rudych włosów i

uroczą niefrasobliwością. Gdy spotkał ją po latach, wciąż tę samą, choć już nieco

inną, nie potrafił jej się oprzeć.

Obszedł stół i lekko dotknął jej ramienia. Przerwała układanie sztućców i spojrzała

mu w oczy.

Zaryzykował i pocałował ją w usta. Zareagowała tak, jakby od bardzo dawna na to

czekała. Dobry Boże!

Poczuła, jak pod wpływem pocałunku jej ciało budzi się do życia. Zaskoczyło ją to,

gdyż nie sądziła, że jeszcze kiedyś doświadczy takich emocji. Rozsądek

podpowiadał, że to niebezpieczna gra. Jeśli się nie opanuJe ...

-

Tato, co z tą kolacją? - Christophe wszedł do kuchni, trąc zaspane oczy.

Odskoczyli do siebie, uśmiechając się konspiracyjnie, jak para nastolatków

przyłapanych in jlagranti. Pierre cały czas trzymał ją za rękę, za co była mu

wdzięczna, gdyż pomogło jej to łagodnie sfrunąć z obłoków na ziemię. Przyszła tu

na kolację, ale głodu, który ją trawił, nie dało się zaspokoić. Dręczył ją, odkąd

pierwszy raz zobaczyła Pierre'a. Nie rozumiała, dlaczego los, który wreszcie zetknął

ich ze sobą i postanowił uczynić kochankami, wciąż rzuca im kłody pod nogi?

Dlaczego Pierre nie może zapomnieć o zmarłej żonie, a ona wciąż rozpamiętuje

traumatyczne przeżycia i boi się nowej miłości?

Jaka szkoda

, że nie spotkali się, gdy oboje byli

. jeszcze wolni; zanim ciężko doświadczeni przez życie zbudowali wokół siebie mury,

które teraz stanęły na przeszkodzie ich wspólnemu szczęściu. Razem mogłoby im

być tak dobrze! Dziś jest już za późno. Gdybanie nic tu nie pomoże.

-

Chodź, synu. - Pierre wziął Christophe'a na ręce.

-

Gdzie chcesz siedzieć?

Przy Jacky. Tylko nie dawaj mi zupy, dobrze?

Poproszę malutki kawałek kurczaka.

-

Podobno jesteś strasznie głodny - roześmiał się Pierre i nałożył mu niedużą

p

orcję.

W czasie posiłku jak zwykle wspominali stare czasy. W pewnym momencie ich

oczy się spotkały i nagle zadziałała jakaś magia. Słowa stały się zbędne. Pierre

niemal fizycznie poczuł, jak budzi się w nim miłość. Czuł się tak, jakby spadał w dół z
szal

oną prędkością. W rzeczywistości nigdy mu się to nie zdarzyło, ale mógł

przysiąc, że odczuwa się wtedy podobny zawrót głowy.

W chwili, gdy popatrzyli sobie w oczy, zrozumiała, że kocha go od zawsze. Wraz z

upływem czasu to uczucie jedynie nabierało mocy.

-

Tatusiu, już się najadłem - jęknął Christophe.

Włożył do buzi kciuk i oparł się o Jacky. Wzięła go na kolana, a on spontanicznie

przytulił się do niej j zamknął oczy.

-

Jesteś śpiący, synku?

Nie przestając ssać palca, kiwnął głową. Kiedy

Pierre bra

ł go na ręce, powiedział sennym głosem:

-

Chciałbym, żeby Jacky poszła ze mną do pokoju. Spojrzała pytająco na Pierre'a.

~ Chodź z nami na górę - szepnął. - Obawiam się, że bez ciebie nie będzie chciał

zasnąć. Bardzo cię polubił.

Ledwie to powiedział, ogarnął go niepokój. Źle się stało, że pozwolił, by ten wieczór

upłynął w tak idyllicznej, rodzinnej atmosferze. Trudno. Później będzie myślał o

konsekwencjach. Jeśli okaże się, że Jacky też tego chce, nie będzie się dłużej bronił.

Dziś będzie inaczej. Choć przez chwilę nie będzie się zamartwiał, co nastąpi potem

...

Christophe zasnął, ledwie przyłożył głowę do poduszki. Pierre pocałował go na

dobranoc i troskliwie okrył kołderką.

. Gdy szli na dół, Jacky toczyła walkę z samą sobą.

Przeczuwała, co się za chwilę stanie. Jej ciało było już gotowe, ale rozsądek wciąż

nie dawał za wygraną. Może powinna powiedzieć Pierre' owi, że musi już wracać?

Zanim zdążyła wymyślić dobry pretekst, Pierre objąłją i zaczął całować. To

wystarczyło, by wątpliwości znikły.

-

Chciałbym się z tobą kochać - szepnął. - Ale pod warunkiem, że ty ...

-

Chcę, bardzo chcę!

Zaniósł ją do sypialni i ostrożnie położył na łóżku.

Miękka pościel przyjemnie chłodziła rozgrzane ciało. Nie mogła się doczekać, kiedy
wreszcie go dotknie.

Po

łożyła dłoń na jego policzku. Musi sprawdzić, czy to przypadkiem nie jest piękny

sen. Czuła się jak podróżnik, który po męczącej drodze dociera wreszcie do domu.

Zawsze wiedziała, że ta chwila kiedyś przyjdzie, a teraz ogarnął ją lęk, że los znów

pokrzyżuje im plany.

Pierre zaczął ją rozbierać, a kiedy wreszcie przytulili się do siebie, zdawało im się,

że są dwiema połówkami jednego owocu. Poznawał ją, pieszcząc czule jej ciało. Nie

była przygotowana na taką rozkosz. Chciała krzyczeć, by przestał i wreszcie się z nią

połączył. Zacisnęła zęby, bo przecież wiedziała, że im dłużej pozwoli mu się pieścić,

tym większą przeżyją rozkosz, gdy staną się jednością ...

Otworzyła oczy i spojrzała na nieznajomy sufit.

W świetle lampki stojącej obok obcego łóżka zobaczyła białą pościel na swoim nagim

ciele. Z rozkoszą wyprostowała nogi. Ach, jak wielką przyjemność znajdowała w

każdym ruchu! Zupełnie jakby została stworzona z wyjątkowo wrażliwej materii, która
re

aguje na każdy bodziec milionem słodkich dreszczy.

Ułożyła się wygodnie i podłożywszy rękę pod głowę, zaczęła wspominać cudowną

noc. Pierre był dla niej taki czuły. Dobrze, że pamiętał, by się zabezpieczyć, bo ona

po odejściu Paula nie stosowała aIltykoncepcji. Wprawdzie prawie nie miała szans

zajść w ciążę, ale ryzyko zawsze istnieje. Gdyby ktoś jej powiedział, że seks może

być rodzajem ekstazy, chyba by nie uwierzyła. Dopiero Pierre pokazał jej, że w tych

słowach nie ma ani odrobiny przesady. Jeśli o nią chodzi, tej nocy była w niebie.

Pierre poruszył się i otworzył oczy. Widzą~ Jacky obok siepie, natychmiast wziął ją

w ramiona. Zaczął ją pieścić i po chwili znów się kochali, kołysani harmonijnym

rytmem swoich ciał. Jutro nie istniało. Liczyła się tylko ta noc.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Obudził się, gdy za oknem wstawał świt. Czuł się szczęśliwy i spełniony. Czuł, że

wreszcie nie jest sarn. Gdyby tylko zdołał pozbyć. się wyrzutów sumienia ... Odwrócił

głowę i spojrzał na śpiącą Jacky. Jest taka piękna, westchnął, patrząc najej splątane

włosy. Co za radość budzić się u boku tak niezwykłej kobiety!

Przymknął oczy, lecz bezlitosna pamięć natychmiast podsunęła mu obraz Liliane.

Tak realny, że niemal słyszał jej głos.

-

Czy na pewno chcesz, żebyśmy już teraz mieli dzieci? - zapytała nerwowo. - Bo

ja nie czuję się gotowa. Chyba nie mam instynktu macierzyńskiego.

-

Nie martw się, kochanie. Jak urodzisz dziecko, instynkt sam się w tobie obudzi -

uspokajał ją. - Moja mama, było nie było położna, zawsze powtarzała, że miłość

przychodzi razem z dziećmi. Zobaczysz, jaka będziesz szczęśliwa, gdy zostaniesz

matką.

Uległa jego namowom. A potem ...

Jęknął, przytłoczony wspomnieniami. Jacky otworzyła oczy i obróciła się w jego

stronę.
-

Co się stało? - zapytała, dotykając jego twarzy. Przytulił ją mocno i przez chwilę

delek

tował się zapachem jej rozgrzanego ciała. Gdyby życie było proste! Gdyby mógł

bez poczucia winy kochać i być kochanym.

-

Powiedz, co cię dręczy - poprosiła.

-

Nie powinienem był się z tobą kochać. Ja ...

-

Ale ja tego chciałam! Oboje chcieliśmy.

-

Było mi z tobą cudownie. Chciałbym, żeby każda

noc była taka, ale ...

-

Nie możesz zapomnieć o żonie, prawda? - Wysunęła się zjego objęć i opadła na

poduszkę. Spojrzała na sufit i dopiero teraz spostrzegła ozdobny stiuk

przedstawiający parę gołębi. Co za romantyzm, westchnęła. Idealna scenografia dla

miłosnej nocy. Szkoda, że już po wszystkim.

-

Nie mogę uwolnić się od poczucia winy - wyznał matowym głosem, przeczesując

palcami włosy. - Liliane umarła przeze mnie.

-

Jak to? Co zrobiłeś?

-

Namówiłem ją, żebyśmy mieli dziecko.

Poderwał się z łóżka, owinął się szlafrokiem i podszedł do okna. Oparł ręce o

parapet i spojrzał na ogród, który zaczynał budzić się do życia. W oddali sZumiało

morze wciąż otulone poranną mgią, przez którą przebijały się pierwsze promienie

słońca. Patrząc, jak powoli rozjaśniają posępną szarość, szukał w myślach bodaj
jednego promyka nadziei.

Jacky uważnie go obserwowała. Był opanow;my, ale nie zmylił.jej ten pozorny

spokój. Czuła, że Pierre zmaga się sam ze sobą, być może stojąc na granicy

ważnych życiowych zmian. Po chwili odwrócił się i spojrzał jej w oczy.
-

Jestem ci winien wyjaśnienia. - Zawahał się, ale szybko podjął decyzję. - Kiedy

Liliane zmarła przy porodzie, uznałem, że była to z jej strony największa ofiara, jaką
k

obieta może złożyć mężczyźnie. Poświę ciła życie, dając mi dziecko, na które tak

bardzo czeka

łem. A mnie nawet przy niej nie było ... Nie mogłem jej pomóc ...

Głos zaczął mu się łamać, więc zdesperowany ukrył twarz w dłoniach. Bez

namysłu odrzuciła kołdrę.

- Och, Jacky!

Słońce nie zdążyło jeszcze ogrzać powietrza, więc dygotała z zimna. W stając,

nawet nie pomyślała o tym, żeby czymś się owinąć. Chciała jak najszybciej znaleźć

się obok niego i dodać mu otuchy.

- Zimno ci -

stwierdził i otulił ją swoim szlaf~ rokiem.

-

Rozumiem, że twoja żona zapłaciła najwyższą cenę - zaczęła ostrożnie - ale

przecież to nie twoj a wina. Skąd mogłeś wiedzieć, że będzie miała skomplikowany

poród? Poza tym zgodziła się na to dziecko.

-

Tak, wiele o tym rozmawialiśmy. Liliane miała silną osobowość, była bardzo

niezależna, ale ostatecznie poddała się. Powiedziała, że skoro tak bardzo zależy mi

na dziecku, możemy spróbować. Obiecywałem, że nie będzie żałowała tej decyzji.

Miałem jej we wszystkim pomagać. Niestety, nie było mi dane ...

-

Wyobrażam sobie, jak się czułeś po jej śmierci.

-

Przysiągłem sobie, że będę jej wiemy do końca

życia. Że już nigdy nikogo nie pokocham, ale ...

Czekała w. napięciu, a on tulił ją coraz mocniej.

Jego ciało zaczęło reagować na jej bliskość.

-

Tej nocy było mi z tobą tak dobrze, za dobrze

-

szepnął. - Prawie uwierzyłem, że znów jestem wolny i...

Objęła go za szyję i pocałowała. Była gotowa na wszystko, byle go pocieszyć i

otoczyć miłością, której tak bardzo potrzebował. Chciała, by jego smutne oczy znów

jaśniały radością, jak w dawnych dobrych czasach, zanim życie obeszło się z nim tak
okrutnie.

-

Pierre, nie możesz się ciągle obwiniać - zauważyła łagodnie. - Twoja żona

zgodziła się urodzić dziecko, a przecież jako kobieta inteligentna i mająca własne

zdanie, na pewno rozważyła wszystkie za i przeciw. Mówisz, że miała silną

osobowość. Tym bardziej więc nie zdecydowałaby się na ważne zmiany tylko po to,

żeby kogoś zadowolić.

Dostrzegła błysk nadziei w jego oczach. Uznała to za dobry znak i postanowiła

pójść dalej tym tropem. Zależało jej, by Pierre spojrzał na swoją sytuację
obiektywnie.

-

Zadręczasz się już od pięciu lat. Wycierpiałeś swoje, odpokutowałeś. Nie

sądzisz, że pora zacząć żyć normalnie?

Próbowała się od niego odsunąć, ale ją zat!zymał.

A potem wziął ją za rękę i zaprowadził z powrotem do łóżka.

-

Dziś w nocy naprawdę uwierzyłem, że mam prawo do szczęścia - wyznał.

-

Więc nie przestawaj wierzyć!

Pociągnął ją ku sobie i zaczął czule gładzić jej twarz l ramIOna.
-

Tak mi z tobą dobrze - mruknął. - Chyba jesteśmy dla siebie stworzeni.

Pożądanie okazało się skutecznym lekarstwem na wyrzuty sumienia. Przyjdzie na

nie czas później, dużo, dużo później, pomyślał Pierre.

Gdy obudził . się po raz drugi, sypialnię zalewał słoneczny blask. Tym razem czuł się
niezwykle spo

kojny. Przypomniał sobie, w jak kiepskim był nastroju, zanim zaczęli

się kochać. Gdyby zdołał uwolnić się od poczucia winy, on i Jacky mogliby zostać
kochan

kami. Najgorsze, że prędzej czy później musieliby się rozstać, a przecież nie

chciał, by przez niego cierpiała.

Zależało mu, by zapomniała o smutku, żeby przestała rozdrapywać stare rany.

Chciałby jej w tym pomóc, ale obawiał się, że tylko pogorszyłby sytuację· Gdyby

zaczęli regularnie się spotykać, po pewnym czasie zapragnęłaby tego, czego on nie

mógł jej dać. Wątpił, by odpowiadał jej status jego kochanki. Zresztą zasługiwała na

lepszy los. Ma prawo chcieć więcej od życia, dlatego powinna związać się z

mężczyzną, który byłby w stanie dać jej wszystko, co najlepsze.

Westchnął ciężko. Powoli docierało do niego, że nigdy nie pozbędzie się

wątpliwości. A ponieważ nie chce, by Jacky przez niego cierpiała, musi być z nią

szczery. Nie ma prawa robić jej złudnych nadziei.

Zaczekał, aż się obudzi, i przytulił się do niej.

-

Cudownie było - westchnął. - To, co mówiłaś o poczuciu winy, ma sens, obawiam

się jednak ...

Słuchała go w milczeniu.

-

Obawiam się, że nie jestem w stanie złamać przysięgi, którą złożyłem. Chcę z

tobą być, nasz związek jest dla mnie ważny, ale wiem, że będziemy musieli się

rozstać ...

-

Nie szukam stałego związku. To nie dla mnie

-

powiedziała cicho. - Jak widzisz, mamy ten sam

problem. Nie będę miała dzieci, więc byłoby z mojej strony nie w porządku wiązać

się kimś na stałe ...

- Nie mów tak, kochanie! -

Przygarnął ją do siebie.

-

Życie toczy się dalej. Z czasem żałoba minie i znów zapragniesz mieć dziecko ...

- Nie o to chodzi -

szepnęła i łykając łzy, opowiedziała mu o okolicznościach, w

jakich urodziła Simona.

-

Boże, tak mi przykro, że cię to spotkało - rzekł poruszony. Czule gładził jej włosy,

czekając, aż się uspokoi.

- Tato! -

Zza ściany dobiegło wołanie Christo-

phe'a.

Zwinnie wysunęła się z jego objęć. - Na mnie już czas.

Chwycił ją za ręce.
- Dobrze s

ię czujesz? Nie idź, jeśli ...

-

Wolę już pójść.

-

Odwiozę cię.

-

Nie trzeba. Nie martw się, poradzę sobie.

Zebrała z podłogi swoje rzeczy i zamknęła się w przylegającej do sypialni

łazience. Ubrała się, rezygnując z prysznica, który postanowiła wziąć w domu.

Gdyby została na śniadaniu, sytuacja stałaby się niezręczna, a ona nie chciała

komplikować i tak niełatwych spraw. Byłoby miło spędzić więcej czasu z Pierre'em i

jego synem, ale nie czuła się na siłach odpowiadać na dociekliwe pytania

pięciolatka.

Domyśliła się, że Pierre poszedł do pokoju syna.

Słyszała przez ścianę ich śmiech. Wyjrzała ostrożnie na korytarz, a gdy upewniła się,

że droga jest wolna, szybko zbiegła po schodach i wyszła przez kuchenne drzwi.

Właśnie wychodziła zza rogu, gdy przyjechała Nadine.
-

Dzień dobry, pani doktor! - zawołała, wysiadając z samochodu. Nie wyglądała na

zaskoczoną, że widzi ją o tak wczesnej porze. Jacky postanowiła, że ona również

będzie zachowywała się tak, jakby nie było w tym nic nadzwyczajnego.

- Dzi

eń dobry, Nadine. Jak się czuje pani chłopak?

-

Dziś o wiele lepiej. Złamał nogę, ale za parę dni

wyjdzie ze szpitala.

-

Dobrze, że to tylko złamanie. Pierre ucieszy się, że pani wróciła.

-

Doktor Mellańger może na mnie polegać - oświadczyła opiekunka i pospieszyła

do domu.

Jacky ruszyła w swoją stronę. Ma przed sobą cały wolny weekend, za to Pierre

musi pracować, więc nie ma szans, żeby mogli się spotkać.

Przez dwa tygodnie widywali się wyłącznie w szpitalu. Nic się nie zmieniło w ich

wzajemnych re

lacjach, ale żadne z nich nie przejawiało ochoty na spotkania po

pracy.

Podczas bezsennych nocy Jacky powtarzała sobie, że prędzej czy później

sytuacja się wyklaruje. W końcu los nie bez powodu zetknął ją po tylu latach z męż-

czyzną, którego kochała od dziecka. Na razie mogła się pocieszać wspomnieniami

ich miłosnej nocy ..

Pewnego sierpniowego poranka, gdy szpitalna kli

matyzacja zaczęła przegrywać

walkę z upałem, musiała zająć się dwoma pacjentami naraz. Pierwszym z nich był

młody mężczyzna, który wpadł pod autobus i został ranny w głowę. Właśnie oglądała

prześwietlenie jego czaszki, gdy do sali weszła Marie.
- Pani doktor, niech pani zbada pacjenta, którego

właśnie przywiozło pogotowie,

dobrze? -

poprosiła. - Ja się tym zajmę - dodała, wskazując na klisze. Przewiozę

tego pana na intensywną terapię·

Jacky skinęła głową i przeszła do sali obok. Ratownicy umieścili tam mężczyznę,

który w trakcie malo

wania kuchni spadł z drabiny tak niefortunnie, że nadział się na

nogę odwróconego krzesła.

Jacky od

chyliła prześcieradło i spojrzała na obrażenia. Widok był tak wstrząsający,

że po plecach przebiegł jej dreszcz. Szczęście, że biedak stracił przytomność,

pomyślała, przystępując do szczegóło~ wych oględzin. We wstępnej diagnozie

ustaliła, że' doszło do perforacji pęcherza moczowego i uszkodzenia odbytu.

Jedynym ratunkiem była natychmiastowa operacJa.

Drzwi otworzyły się i do sali wszedł Pierre, który właśnie skończył operować. Jacky

poczuła ulgę, że może się z nim skonsultować i niezwłocznie przekaza-

ła mu wszystkie informacje.

-

-

Zadzwonię do Marcela i zapytam, o której może operować. Im szybciej wezmą

go na stół, tym większa szansa, że przeżyje - powiedział Pierre, sięgając po telefon.

Podczas gdy rozmawiał, pielęgniarka przyniosła wyniki badania krwi.

-

W laboratorium akurat mieli odpowiednią grupę· Na razie dali mi dwie dawki, więc

możemy zaczynać - mówiła zdyszana.

-

Świetnie! - Jacky podłączyła do kroplówki zbior-

nik z krwią. W tej samej chwili mężczyzna otworzył oczy.

-

Co się dzieje? -wychrypiał słabym głosem.

-

Jest pan w szpitalu. Miał pan wypadek. Jak się pan czuje?

-

Sam nie wiem. Co z moimi nogami? Czuję się tak, jakbym ich w ogóle nie miał.

-

Z nogami wszystko w porządku, ale ma pan poważne obrażenia dolnej części

ciała. Za chwilę będzie pan operowany.

-

Operowany? Co mi się stało?

Pierre, który właśnie' skończył rozmawiać przez telefon, położył dłoń na jej

ramieniu.

-

Ja panu wszystko wytłumaczę - powiedział.

-

Czy jest tu gdzieś moja żona? - zapytał mężczyz-

na, coraz ba

rdziej przerażony sytuacją.

-

Nie. Pojechała do domu zająć się dziećmi, ale obiecała, że wróci, jak tylko

znajdzie kogoś do opieki - odparła J acky. Gdy do sali wszedł wezwany na

konsultację neurolog, wróciła do innych pacjentów.

, Z utęsknieniem wyczekiwała końca dyżuru, choć nie miała żadnych planów na

wieczór. Przed wyjściem do domu zajrzała jeszcze do gabinetu i sprawdziła pocztę w

komputerze. Odpowiedziała na najważniejsze maile, a potem po prostu oparła się,

na łokciach i siedziała nieruchomo. Po długim i męczącym dniu czuła się wyjątkowo

znużona. U ulgą położyła głowę na skrzyżowanych ramionach. Nawet nie miała

czasu zjeść lunchu. I jeszcze ten upał! Oby szybko naprawili klimatyzacj ę.

O tak! W domu weźmie chłodny prysznic, zrobi sobie coś zimnego do picia i

poczyta książkę, którą kupiła rano w drodze do pracy. A na kolację zje bagietkę z

camembertem. Nie miała siły gotować.

- -

Jacky, dobrze się czujesz?

Otworzyła oczy i wolno uniosła głowę.
-

Pierre?! Przepraszam, nie słyszałam, jak wszedłeś. Jestem trochę zmęczona,

poza tym wszystko w porządku.

Podszedł do niej i uważnie się jej przyjrzał.
-

Chcesz, żebym się pobawił w doktora? Boże, co ja wygaduję! Nie to miałem na

myśli. - Roześmiał się· - Chciałem tylko powiedzieć, że mogę cię zbadać, jeśli
chcesz.

-

Ajuż myślałam, że coś z tego będzie! - Uśmiechnęła się swawolnie. - Szkoda.

Wziął ją za ręce i pociągnął ku sobie. Gdy stanęła naprzeciw niego, popatrzył na

nią tak przenikliwie, że z wrażerua ugięły się pod nią nogi. Nie mogła dłużej znieść

napięcia. Uznała, że dwa tygodnie bez pocałunku to o wiele za długo i pierwsza

zaczęła go całować.

- I co pan na to, doktorze? -

zapytała lekko zdyszana. - Nadal chce pan lIillie

badać?

-

Oczywiście! I to jak najszybciej. Może dziś wieczorem?Chciałbym sprawdzić, jak

bije pani serce, więc zalecam spacer po plaży, a potem lekką kolację połączoną z

oglądaniem zachodu słońca ... - Niespodziewanie urwał. - Przepraszam, pewnie

masz plany na wieczór. Powinienem był najpierw zapytać.

-

Nie zaplanowałam na dziś niczego, co nie mogłoby zaczekać - mruknęła,

przytulając się do niego. Zapomniała o zmęczeniu, skuszona perspektywą wie-

czornego pikniku na plaży.

-

Jeśli ostatnio byłem zamknięty w sobie, to dlatego, że sporo o nas myślałem.

Doszedłem do wniosku, że w uczuciu takim jak nasze ...

Przerwał, bo znienacka pocałowała go w usta.

-

Proszę kontynuować, doktorze - zachęciła go.

-

W uczuciu takim jak nasze nie może być ni,

złego.

Wierzył w to, co mówi, ale gdzieś na dnie dusz: odezwało się poczucie winy. Musi

nauczyć się z tyn żyć, bo wiedział ponad wszelką wątpliwość, że nie jes w stanie

zrezygnować z Jacky. Nawet jeśli ich miłosn: przygoda skazana jest na krótki żywot,

gotów by zrobić wszystko, by Jacky nie żałowała ani jedn~ spędzonej z nim minuty.

Dotknęła palcami jego czoła, próbując wygładzie pionową zmarszczkę, która

często pojawiała się, gd; byli razem.

-

Przestań się zadręczać - poprosiła i wróciła z, biurko.

-

Za ile będziesz gotowa? - zapytał.

-

Daj mi pół godziny. A ty nie musisz wrócić d(

domu, żeby zająć się Christophe'em?

-

Nie. Mówiłem ci, że chłopak Nadine wyszedł jw ze szpitala? Zaproponowałem,

żeby na czas rekonwalescencji zamieszkał z nią u mnie.

-

Dobry pomysł. Przynajmniej nie ma obawy, że będzie chciała wracać z nim do

Pary

ża.

-

Właśnie - potaknął. - Christophe pojechał dziś z nimi do parku wodnego, więc

mamy cały wieczór dla siebie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W drodze na plażę wstąpili do delikatesów.
-

Weź wszystko, na co masz ochotę. Ja płacę - powiedział Pierre, wyjmując kartę

kredytową.

-

Tylko żebyś potem hie żałował. Uprzedzam, że na jedzenie potrafię wydać

majątek. Pewnie kupię za dużo.

-

Nie szkodzi. Umieram z głodu.

- Nie tylkó ty -

westchnęła i zaczęła przyglądać się

regałom pełnym smakołyków. Ostatecznie zdecydowała się na pasztet z gęsich

wątróbek i świeżo upieczoną tartę ze szparagami.

Pierre obserwował ją z boku, ciesząc się, że zakupy sprawiają jej taką radość. W

pewnej chwili przypo

mniał sobie scenę sprzed lat: mała Jacky stoi z nosem

przyklejonym do sklepow

ej szyby i przygląda się produktom na wystawie. Jak to

dobrze, pomyślał, że nawet teraz, będąc poważną panią doktor, potrafi czerpać

radość z prostych rzeczy.

Gdy po kilku minutach wychodzili ze sklepu, nio

sąc oprócz jedzenia butelkę wina i

kieliszki p

ożyczone od właścicieli, Jacky miała zadowoloną minę dziecka, które

roztrwoniło na łakocie całe kieszonkowe.

-

Ale będzie uczta! - cieszyła się, pomagając mu włożyć zakupy do samochodu. -

Musimy jeszcze ku

pić bagietkę i jakieś owoce.

Zrobili to w sklepiku obok.
-

Upał nareszcie zelżał - powiedziała z ulgą, gdy w końcu ruszyli. Oparła się

wygodnie o fotel i po

zwoliła sobie na luksus całkowitego relaksu. Nie dalej jak

godzinę temu padała z nóg, teraz zaś była radosna i ożywiona.

-

To będzie piękny zachód słońca - obiecał Pierre, kładąc dłoń na jej dłoni. -

Bardzo lubię letnie wieczory, a ty?

-

Ja też ...

Kiedy jestem z tobą,· kocham każdą porę dnia, pomyślała, patrząc na połyskujące

w słońcu morze.

Skręcili w boczną drogę, która po pewnym czasie zmieniła się w piaszczysty trakt

prowadzący do podnóża wydm.

Pierre, który dobrze znał ten fragment plaży, wskazał ręką miejsce pomiędzy

dwoma pagórkami.

-

Podoba ci się?

-

Tak, jest idealne. Tego mi było trzeba: ciszy

i spokoju -

westchnęła, z rozkoszą wdychając morskie powietrze.

-

Spójrz, ani żywego ducha. Tylko my i morze.

Słyszysz, jak szumi? - Otoczył ją ramieniem i lekko pocałował. - Chodźmy, szkoda
czasu! -

zawołał, i wyskoczywszy z samochodu, pomógł jej wysiąść.

Zabrali pakunki i brnąc przez ciepły piasek, ruszyli w stronę upatrzonego miejsca

pomiędzy wydmami.

- Rozpakowywanie jedzenia jest niemal tak samo przyjemne jak kupowanie -

zauważyła, układając rzeczy na papierowym obrusie. - Kiedy jest się biednym w

dzieciństwie, w dorosłym życiu bardziej docenia się korzyści, jakie daje posiadanie

pieniędzy.

-

Jakoś nigdy nie przyszło mi do głowy, że jesteście biedni - przyznał. - Pamiętam,

że wyglądałaś na zadowoloną z życia.

-

To były pozory. Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, jak bardzo mi smutno,

zwłaszcza po odejściu matki - przyznała. - Niestety, w dorosłym życiu trudniej o

optymizm, zwłaszcza po tym, jak los daje w kość. Przepraszam, nie chcę psuć

nastroju, więc lepiej zmieńmy temat. Dziś wolę nie oglądać się za siebie, tylko

myśleć o tym, co dopiero przed nami.

-

A więc cieszmy się chwilą! Odkorkował butelkę i napełnił kieliszki.

- Na zdrowie! -

powiedział, wznosząc toast.

- Sante!

-

Ciekawe, dlaczego na świeżym powietrzu wszys~ tko lepiej smakuje -

zastanowiła się na głos, ścierając z palców krople soku brzoskwini. - W życiu nie jad-

łam tak smacznej kolacji. Spójrz! Słońce za- chwilę schowa się w morzu. Jak byłam

mała, święcie wierzyłam, że naprawdę nurkuje i siedzi pod wodą aż do rana. Nie

mogłam tylko zrozumieć, czemu o świcie wynurza. się w innym miejscu. Dopiero

ojciec wyjaśnił mi, że zachód słońca nad morzem to piękne złudzenie. Byłam

rozczarowana, bo odarł to zjawisko z tajemniczości. A ja lubię tajemnice ...

Zawiesiła głos i spojrzała mu w oczy. - Może ciebie też lubię dlatego,

że ...

-

Jestem dla ciebie zagadką?

-

Nie potrafię cię rozszyfrować. Skomplikowany

z ciebie człowiek!
-

Myślisz, że o tym nie wiem! - westchnął. - Chciałbym cofuąć czas i wrócić do tych

lat, gdy wszyst

ko było cudownie proste. Kiedy życie otwierało się przede mną i

czułem, że mogę robić, co zechcę.

Przytuliła się do niego.
-

Pomyśl sobie marzenie. Właśnie teraz, kiedy słońce znika w morzu. To magiczna

chwila. Czujesz tę magię? Może mityczny bóg słońca złoży wizytę Nep'tunowi i ...

Pierre uśmiechnął się czule.
-

Jesteś niesamowita! Jeśli kiedyś uznasz, że traktuję siebie zbyt poważnie,

opowiedz mi taką zabawną historię - poprosił.

-

I już po wszystkim! - zasmuciła się, gdy fale przykryły ostatni skrawek słonecznej

tarczy. -

Czar prysł.

- Cho

dź! - Pociągnął ją do góry. - Przejdźmy się

w stronę morza.

-

Będziemy szukali słońca? - zażartowała.

- Tak, czemu nie.
-

To już lepiej poszukajmy księżyca. - Nagle wy-

rwała dłoń z jego ręki i zaczęła biec w stronę wody. - Kto pierwszy, ten lepszy! -

zawołała. - Nie dogonisz mnie!

Za plecami słyszała głuchy tupot jego stóp, powiew wiatru przyjemnie chłodził jej

twarz. Wspaniale było biec po pustej plaży. Czuła się tak, jakby skrzydła rosły jej u

ramion. Chwilami odnosiła wrażenie, że to tylko sen. Czysta fantazja. Ona i on sami

na pustej plaży.

Pierre złapał ją i wziął na ręce.
-

Mój książę z bajki - szepnęła, gdy zaczął ją całować. Oto spełnia się jej

największe marzenie!

Napawała się tą cudowną chwilą, próbując zapomnieć, że kiedyś będzie musiała

wrócić do rzeczywistości.

Pierre zrzucił buty i zaczął powoli wchodzić do morza.
-

Naprawdę będziemy szukali słońca - roześmiała się, chwytając go mocniej za

szyję - czy po prostu wrzucisz mnie do wody?

-

To zależy wyłącznie od ciebie - powiedział, zatrzymując się. - Jeśli obiecasz, że

mnie do siebie zaprosisz, zaniosę cię na brzeg. Umowa nie podlega negocJacJom.

Ogarnęła ją fala młodzieńczej radości.
-

Zgadzam się na takie warunki - szepnęła, bez trudu odczytując jego intencje. -

Wracajmy!

Gdy, pozbierawszy swoje rzeczy, wrócili do samo

chodu, Pierre wyjął komórkę, by

sprawdzić, czy nie ma sms-ów od Nadine.

-

Jak mawiają Anglicy, brak wiadomości to dobra wiadomość - powiedział,

chowając telefon. - Wygląda na to, że Nadirte i jej chłopakowi odpowiada rola

rodziców. Czuję, że zanosi się na ślub.

-

I co? Będziesz musiał szukać nowej opiekunki?

-

Nawet mi o tym nie mów. Nadine jest świetna.

Wolę nie myśleć, jak zareagowałby Christophe, gdyby odeszła.

-

Pewnie się martwisz, że wychowuje go tyle różnych osób.

-

Owszem, to jedno z największych zmartwień samotnego ojca - przyznał. - Z

jednej strony cieszę się, kiedy Christophe kogoś polubi, lecz kiedy ta osoba znika z

jego życia ...

-

To dlatego nie chciałeś, żebym od razu go poznała, i zostawiłeś mnie samą w

samochodzie?

-

Przepraszam cię za to - odparł, dotykając jej dłoni. - Wiedziałem, że Christophe

od razu cię polubi. I nie myliłem się.

-

W porządku. Rozumiem.

-

Często cię wspomina. Nie dalej jak wczoraj py-

tał, kiedy znów do nas przyjdziesz.

-

Ja też go polubiłam. Jak przestaniemy się spotykać ...

-

Daj spokój! Na razie jesteśmy razem i tylko to się liczy. Odkąd cię spotkałem,

przestałem wybiegać myślami zbyt daleko w przyszłość.

-

Ja też.

-

Na pewno chcesz, żebym wszedł na górę? - zapytał, gdy zatrzymali się przed jej

domem.

-

Tak, ale pod warunkiem, że porządnie wytrzesz buty i nie naniesiesz mi piasku z

plaży.

-

Dla ciebie mogę pójść nawet boso.

Rozbawieni, wzięli się za ręce i poszli do jej mieszkania. Gdy byli już w środku,

niespodziewanie po

czuła się skrępowana.

-

Mieszkam raczej skromnie, ale nie mogłam być wybredna - tłumaczyła. - Zaraz

cię oprowadzę po moim królestwie. Tu jest pokój, tu kuchnia ...

Chwycił ją w ramiona.

-

Nie przyszedłem tu podziwiać wystroju wnętrz.

Interesujesz mnie tylko ty, kochanie.

- Skoro tak, zapraszam do sypialni -

szepnęła, biorąc go za rękę.

Tej nocy kochali się dużo bardziej namiętnie niż za pierwszym razem. Ich ciała

powoli przestawały być dla nich tajemnicą, a w miarę jak je poznawali, uczyli się

dawać sobie nawzajem coraz większą przyjemność.

Jacky starała się nie myśleć, jak zniesie nieuchronne rozstanie. Patrząc na

śpiącego spokojnie Pierre'a, marzyła o tym, żeby został z nią na zawsze.

-

Nie śpisz? - mruknął, patrząc na jej twarz w jasnym świetle księżyca.

-

Nie. Musisz już iść? - zapytała, gdy ją do siebie

przytulił.

.'

-

Jeszcze nie. Nadine ma zadzwonić, gdyby coś się stało. Poza tym nie chcę

odchodzić bez pożegnania. - Uśmiechnął się znacząco i zaczęli kochać się po raz
drugi.

Gdy pod koniec długiej miłosnej sesji Jacky krzyczała w obezwładniającej

rozkoszy, w myślach błaga-

ła go, by jej nie opuszczał...

-

Wstał z łóżka i zaczął zbierać swoje rzeczy rozrzucone po podłodze.

-

Ale mi się spieszyło! - roześmiał się.

-

Zjesz śniadanie? - zapytała, przeciągając SIę

z rozkoszą.

- Teraz? Skarbie, jest druga w nocy.
- To co?
-

Muszę wracać. Ale obiecaj mi, że jak się spot-

kamy w pracy, zaprosisz mnie do siebie na kawę.

Ubrał się i na chwilę przysiadł obok niej na brzegu łóżka. Jego zapach, który odtąd

miał jej się kojarzyć z największą namiętnością, natychmiast podziałał na jej zmysły.

Zaczęli się całować, ale tym razem słodycz pocałunku podszyta była goryczą,
bowiem Jacky pró

bowała sobie wyobrazić, że jest to ich pożegnanie. Z przerażeniem

uświadomiła sobie, że gdyby naprawdę miała go więcej nie zobaczyć, chyba

umarłaby z tęsknoty.

Delikatnie wysunęła się z jego objęć. Pora przestać udawać, że ta miłość nigdy się

nie skończy.

-

Nie zapiąłeś guzika - stwierdziła rzeczowym tonem i zrobiła to za niego,

muskając opuszkiem palca jego brzuch.

-

Wszystko w porządku? - zapytał, zaskoczony tą nagłą zmianą nastroju.

-

Tak, ale idź już. Niedługo się zobaczymy. Niemal wypchnęła go z sypialni i szybko

wyprawi

ła z mieszkania. Kiedy wyszedł, oparła się o drzwi i chwilę oddychała ciężko,

jak po męczącym biegu.

-I

coja mam teraz zrobić? - pomyślała zdesperowana. Rozsądek ostrzegał, że na

własne życzenie pakuje. się w poważne kłopoty, za to wrodzony optymizm

nakazywał iść za głosem serca, cieszyć się chwilą i nie myśleć o jutrze.

Czuła, że sama nie znajdzie rozsądnego rozwiązania, postanowiła więc poradzić

się kogoś, kto też był w podobnej sytuacji. Debbie. Ona na pewno coś jej zasugeruje.

Przyjaciółka już kilka razy próbowała zagadnąć ją o Pierre'a, ale za każdym razem ją

zbywała. Uważała, że nie jest gotowa do szczerej rozmowy o swojej trudnej miłości.

Dopiero teraz zrozumiała, że nie poradzi sobie bez pomocy kogoś życzliwego. Mam

dziś wolne .popołudnie, więc rano zadzwonię do Debbie i zapytam, czy może się ze

mną spotkać, postanowiła, wracając do łóżka.

-

Mam nadzieję, że nie musia}aś zmieniać przeze mnie planów.

-

Ależ skąd! Tak się cieszę, że przyszłaś! - Debbie pocałowała ją na powitanie.

- Jak malutki Thiery? Nie

mogę się doczekać, kiedy go zobaczę.

-

Śpi na górze. Jeśli chcesz, możemy do niego zajrzeć.

-

Oczywiście, że chcę. Przepiękny jest ten wasz dom - westchnęła, rozglądając się

po gustownie urządzonym jasnym wnętrzu.

-

Jest dziełem tego samego architekta, który projektował dom Pierre'a. Widzisz,

ma identyczne schody i rozkład pokoi.

-

Dlaczego myślisz, że znam dom Pierre'a? - Jacky uśmiechnęła się z przekąsem.

- Aha, znoWu pró

bujesz mnie wybadać, tak?

-

W porządku, poddaję się. O nic już nie będę pytać. - Debbie uniosła ręce w

geście kapitulacji.

-

Wręcz przeciwnie, pytaj. Między innymi po to tu przyszłam. Muszę z tobą

pogadać o mnie i o Pierze, ale najpierw chciałabym zobaczyć twoje maleństwo.

Weszły na palcach do dziecięcego pokoju i chwilę stały nad kołyską. Jacky

popatrzyła na słodką buzię niemowlęcia i boleśnie zatęskniła za swoim zmarłym

synkiem. Oddałaby wszystko, byle go odzyskać!

-

Będę mogła wziąć go na ręce? - szepnęła do Debbie.

-

Jak się obudzi. A teraz chodźmy do ogrodu. Napijemy się herbaty.

Lewie usiadły na tarasie, Debbie natychrriiast zaczęła wypytywać ją o Pierre'a.
-

Powiedz, zaczęliście się spotykać? To coś poważnego?

Jacky bezradnie wzruszyła ramionami.

-

Rzeczywiście, od pewnego czasu się spotykamy.

I jest nam wspan

iale. Tyle że ja nie mogę w nieskończoność rywalizować z jego

zmarłą żoną. Pierre ustawił ją na piedestale i niemal się do niej modli. Ona to ideał, a

ja jestem tylko kochanką, jedną z wielu.

-

Posłuchaj, Liliane nie była takim ideałem, za jaki Pierre ją uważa. - Debbie

popatrzyła jej znacząco w oczy.

- Jak to?
- Nie jestem pewna, czy powinnam ci o tym mó-

wić. - Zawahała się. - Zresztą sama niewiele wiem. Marcel wspomniał kiedyś, że

Pierre nie miał z Liliane łatwego życia. Podobno go zdradzała.

- Nie! -

Jacky oniemiała ze zdumienia. - Przecież Pierre mówi o niej tak, jakby była

uosobieniem wszelkich cnót!

-

Pierre nie miał pojęcia, że jest zdradzany. Do dziś o niczym nie wie. Marcel

strasznie się z tą tajemnicą czuje, ale nic nie mówi, żeby go nie dobijać.

-

Wiesz coś więcej?

-

Nie. Marcel nie chciał mi powiedzieć. Stwierdził,

że i tak nie mamy prawa wtrącać się w prywatne sprawy Pierre'a. Tylko że teraz

sytuacja jest inna. Nie sądzisz, że pora, aby Pierre dowiedział się prawdy o swojej

żonie?

-

Nie! Nie możemy mu tego zrobić! - zawołała poruszona.

- Ale dlaczego? -

zdziwiła się Debbie.

-

Bo ta prawda by go zabiła - odrzekła Jacky. -

Pomyśl tylko, od pięciu lat idealizuje Liliane, czci jej pamięć i wierzy w jej

bezgraniczne poświęcenie. Nie wolno nam niszczyć tej wiary. Nie zniosłabym, gdyby

poczuł się jeszcze bardziej nieszczęśliwy.

- Bardzo go kochasz, prawda? -

Debbie delikatnie dotknęła jej dłoni.

-

Owszem, i to już od wielu lat - przyznała. - Jestem zazdrosna o Liliane, ale nie

chcę pozbawiać go złudzeń.

-

Przecież miałabyś wymarzoną okazję, żeby go pocieszyć! - Debbie próbowała

przemówić jej do rozsądku. - Na pewno potrzebowałby wsparcia, więc szybko

stałabyś się niezastąpiona.

- Nie, Debbie. To, o czym mówisz, jest po prostu niemo

żliwe. Istnieją inne

poważne powody, dla których nie mogę wiązać się na stałe z Pierre' em.

- Jakie znowu powody?
-

Nie mogę mieć dzieci. Nawet gdyby udało mi się

lajść w ciążę, poród mógłby skończyć się źle. Nie chcę ryzykować. Sama rozumiesz,

że w tej sytuacji nie jestem odpowiednią partnerką dla Pierre'a.

- Ale Jacky ...
-

Proszę cię, zostawmy to ... - Urwała w pół zdania.

-

Zdaje się, że Thiery się obudził. Chyba płacze.

- I to jak!

-

Mogę po niego pójść?

-

Oczywiście. Masz taki świetny kontakt z dziećmi.

- Cudzymi! -

rzuciła cierpko i poszła na górę. Chodź do mnie, słoneczko! No

powiedz, co się stało? - szepnęła do maluszka, biorąc go na ręce.

Od razu przestał płakać i ufnie przytulił buzię do jej policzka. Charakterystyczny

zapach niemowlęcia obudził w niej wspomnienia o Simonie. Wydawało jej się, że

dawno pogodziła się z tym, że już nigdy nie będzie matką. Jednak ilekroć brała na

ręce czyjeś dziecko, zaczynała marzyć o własnym. Wiedziała, że nie pozbędzie się

tej tęsknoty, więc musi nauczyć się z nią żyć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Jacky wyjrzała przez okno swojego gabinetu. Lejący się z nieba żar stopił asfalt na

szpitalnym podjeździe, 'dlatego teraz kręcili się po nim robotnicy i naprawiali szkody.

Ruszali się jak przysłowiowe muchy w smole i widać było, że praca im nie idzie.

Nie winiła ich za to, gdyż sierpniowe upały dawały się we znaki wszystkim. Sarna

była ledwie żywa, gdy z rana przyjmowała pacjentów w salach położonych blisko

drzwi wejściowych. Ponieważ były prawie cały czas otwarte, klimatyzacja w tej części
szpitala prak

tycznie nie działała.

Gdy przestała być potrzebna w salach zabiegowych, z ulgą zaszyła się w swoim

chłodnym gabinecie i zajęła papierkami. Właśnie skończyła ostatni raport i wyłączyła

komputer, po czym wstała i podniósłszy do góry ręce, zaczęła się rozciągać.

-

Proszę, proszę, poranna gimnastyka. Aż miło popatrzeć! - zawołał Pierre.

Minęło zaledwie parę godzin, odkąd rozstali się po kolejnej spędzonej razem nocy.

Od pamiętnej kolacji na plaży spotykali się regularnie i z każdym dniem byli sobie

coraz bliżsi. Jacky po raz pierwszy w życiu czuła się tak szczęśliwa. Wystarczyło

jednak, że przypomniała sobie, jak kruche jest to szczęście, i jej oczy traciły blask.

Stało się coś? - Pierre potrafił czytać w niej jak w otwartej księdze.

- Nie. -

Uśmiechnęła się, odsuwając od siebie czarne myśli. - Jak sytuacja na

oddziale?

-

W miarę spokojnie - odparł, a wyjrzawszy przez okno, dodał: - I całe szczęście,

bo ci panowie zamiast pracować, urządzili sobie solarium akurat w miejscu, gdzie

podjeżdżają karetki. Jedni się opalają, a inni ... Człowieku, uważaj! Rany boskie!

-

Co się stało?

-

Rozpędzona karetka wpadła prosto na jednego

z nich. A tuż za nią nadjeżdża następna. Chodźmy!

Wybiegli przed budynek, gdzie już czekał portier z noszamI.
-

Trzeba natychmiast zabrać go do środka - zawołał Pierre i pochylił się nad

zakrwawionym robotni

kiem, by sprawdzić, czy można go przenieść na nosze.

- Panie doktorze, mam poszkodowanego z wypadku! -

krzyknął kierowca drugiej

karetki. -

Zawaliła się stara kawiarnia na plaży. Jest co najmniej dziesięciu rannych.

Zaraz będą tu następne dwie karetki - relacjonował, wyciągając z ambulansu nosze z
pacjentem.

Ustalili, że Pierre zajmie się robotnikiem, a Jacky ofiarami katastrofy. Marie miała

w tym czasie ściągnąć kogoś do pomocy.

Jako pierwszy do sali zabiegowej trafił sześcioletni chłopiec, który przez cały czas

rozpaczliwie wołał mamę·

-

Przywieźli nas razem, ale potem gdzieś ją zabrali. Mamusia usnęła i nie mogłem

jej obudzić .,-- mówił, krztusząc się łzami.

-

Obiecuję, że zaraz poszukam twojej marny - uspokajała go Jacky - ale najpierw

muszę cię zbadać. Spróbuj się przez chwilę nie ruszać, dobrze ...

Na podstawie pobieżnego badania stwierdziła, że chłopiec ma złamaną rękę i

możliwe obrażenia wewnętrzne. Starała się obchodzić z nim jak najostrożniej, by nie

sprawiać mu dodatkowego bólu.

-

Jedliśmy z mamą lody na tarasie, kiedy to się stało. - O nic go nie pytała, ale i tak

bez przerwy mówił o wypadku. - Nagle powiał wiatr i z dachu spadła belka. Mama

dostała nią w głowę i wtedy ... zasnęła. Prosiłem ją, żeby się obudziła, bo musimy

uciekać, ale ona cały czas spała. Dach się zawalił... Wszyscy tak strasznie krzyczeli.

Na mnie też coś spadło. Przewróciłem się i ...

-

Odnalazłam twoją mamę - wysapała pielęgniarka, którą Jacky wcześniej

poprosiła, by się tym zajęła. - Jeszcze nie odzyskała przytomności, ale zaraz zbada

ją neurolog.

-

Co się stało mojej mamusi? - Wystraszony chłopiec spojrzał na Jacky oczami

pełnymi łez.

-

Cały czas śpi, ale lekarze pomogą jej się obudzić.

Nie martw się, wszystko będzie dobrze. A teraz zrobimy ci prześwietlenie ręki i

dokładnie obejrzymy kość. - Jest złamana?

-

Chyba tak. Powiem ci, jak zobaczę rentgen.

-

Pewnie założą mi gips. Tylko żeby nie był brą-

zowy!

-

:ty1am pomysł - powiedziała, uśmiechając się do niego. - Poproś pana technika o

niebieski albo jakiś mny~

-

Tylko nie brązowy!

- Wykluczone! -

odparła z powagą.

Gdy pielęgniarka zabrała chłopca na prześwietlenie, Jacky zajęła się kolejnymi

poszkodowanymi. Dwie naj ciężej ranne osoby zmarły, a pozostałe miały liczne

złamania i wymagały natychmiastowej operacji. Jacky miała cichą nadzieję, że mama

dzielnego sześciolatka nie powiększy listy śmiertelnych ofiar wypadku.

Do końca dnia pracowała bez chwili wytchnienia.

Po dyżurze nie poszłajednak do domu, tylko do swojego gabinetu. Z ulgą zdjęła buty

i zaparzywszy świeżą kawę, ciężko usiadła w fotelu. Zastanawiała się, czy Pierre

zajrzy do niej, czy pojedzie prosto do domu. Chyba ściągnęła go myślami, bo po

chwili stanął w drzwiach.

-

Wpadłem na kawę - oznajmił.

-

Dobrze trafiłeś, właśnie zaparzyłam.

-

Mam dla ciebie dobrą wiadomość. Są wyniki

szczegółowych badań tego chłopca, którego rano ratowałaś. Nie ma żadnych

obrażeń wewnętrznych.

-

Całe szczę.ście. Wiadomo, co z jego mamą?

-

Niestety, jeszcze nie odzyskała przytomności.

Jest pod stałą opieką neurologów.

Przymknęła oczy.
-

Modlę się, żeby z tego wyszła.

Poczuła, że Pierre bierze ją za rękę. Jego ciepłe, pełne zrozumienia spojrzenie

dodało jej otuchy. Wiedziała, że lekarz, aby mógł być skuteczny, nie powinien

nadmiernie wczuwać się w sytuację pacjentów. Jednak temu małemu chłopcu

współczuła z całego serca.

-

Mam nadzieję, że ta kobieta nie umrze - powie działa ledwie słyszalnym głosem. -

Dla dziecka to niewyobrażalny dramat, gdy matka ...

Urwała, spłoszona myślą, że przecież Christophe jest półsierotą.

- Przepraszam -

powiedziała szybko, próbując naprawić gafę. - Miałam na myśli

własne doświadczema.

- Wiem. - Delikatnie -

ścisnął jej dłoń. - Odczułaś na własnej skórze, jak to jest,

kiedy dzieciństwo kończy się zbyt szybko. Christophe nigdy nie miał mamy. W

pewnym sensie tak jest dla niego lepiej, choć z drugiej strony ...

Westchnął i odchyliwszy głowę, oparł się o fotel. - Najgorsze - rzekł po chwili - że

jutro nie ma kto się nim zająć. Nadine ijej chłopak chcą jechać na kilka dni do

Paryża. Przecież siłą jej nie zatrzymam.

-

Nie możesz wziąć urlopu? W końcu ty tu jesteś szefem.

-

Rano mam ważne spotkanie, którego nie -mogę odwołać. Będę miał wolne

popołudnie i cały następny dzień, ale na rano muszę wziąć jakąś nianię z agencji.

Nie wiem, jak Christophe zareaguje. Nie znosi obcych ...

- Biedny dzieciak. -

Zastanowiła się przez chwilę.

-

Gdybyś zmienił plan moich dyżurów, mogłabym się

nim zająć.

-

Bardzo bym chciał, ale ...

. - Ale co? -

Podeszła do okna i wyjrzała na dziedziniec. Czekała, co jej odpowie,

choć doskonale wiedziała, skąd bierze się jego rezerwa. Zaoferowała pomoc. Nic

więcej zrobić nie mogła. Uznała, że lepiej będzie zmienić temat.

Co z tym robotnikiem, w którego wjechała karetka?

-

Musieliśmy amputować mu nogę. Nie wiadomo, czy uda się :uratować drugą. -

Zamilkł i spojrzał jej w oczy. - W porównaniu z tym, co spotyka naszych pacjentów,

moje pro

blemy wydają się błahe, prawda?

-

Ja wcale tak nie myślę! Posłuchaj, naprawdę chę-

tnie popilnuję Christophe'a.

-

Wiem, że byłby tym zachwycony, ale ...

-

Jesteś okropnie uparty!

-

Nie jestem! Po prostu nie chcę, żeby przeżył

wielkie rozczarowanie, j

eśli ... - Rozstaniemy się? Przytulił ją do

siebie mocno.

-

Nie chcę tego! Wiesz, od pewnego czasu męczy mnie ten sam koszmarny sen.

Dziś w nocy też mi się śnił. Liliane rodzi, woła mnie, a mnie przy niej nie ma!

Zaczerpnął powietrza.

-

Nie było mnie przy niej, kiedy rodziła. I kiedy umarła. To niewybaczalne -

wyrzucił z siebie jednym tchem.

-

Nie istnieją winy, których nie da się wybaczyć.

Skoro cię z nią nie było, musiałeś mieć ważny powód. Co wtedy robiłeś, Pierre?

-

Brałem udział w konferencji medycznej. Wygłaszałem wykład, więc musiałem

wyłączyć komórkę. Liliane była w siódmym miesiącu. Czuła się dobrze, dziecko

rozwijało się prawidłowo. Naprawdę nie było żadnych powodów do niepokoju. -

Umilkł, jakby wahał się, czy mówić dalej. - Ginekolog nie stwierdził żadnych wad

wrodzonych, które mogłyby spowodować przedwczesny poród ...

Słuchała go w skupieniu, nie przerywając pytaniami. Miała ochotę podejść do

niego, objąć, dodać otuchy, lecz nie ruszyła się z miejsca. Podświadomie wy-

czuwała, że Pierre nie mówi jej wszystkiego.

-

Tak naprawdę nie wiem, co dokładnie stało się tamtego dnia - przyznał. - Z karty

informacyjnej, którą przekazał mi szpital, wynika, że rano Nadine poczuła się źle.

Albo nie zorientowała się, że zaczął się poród, albo ... Wiadomo, że dostała
krwotoku. Próbo

wała wezwać pogotowie, ale zemdlała, zanim zdążyła podać adres.

Dyspozytor zdołałjąjakoś namierzyć, ale kiedy załoga przyjechała na miejsce i

wyważyła drzwi, było już po wszystkim. Znaleźli ją w łazience, nie- . przytomną. Obok

niej na podłodze leżał Christophe, którego zdołała urodzić. Cudem udało się go

uratować. Liliane zmarła w drodze do szpitala ...

Otuliła go ramionami i delikatnie głaskała po głowie, szepcząc do niego po

francusku, choć doskonale wiedziała, że w żadnym języku nie istnieją śłowa, które

mogłyby przynieść mu ulgę. On nigdy nie zapomni. Bo czy można zapomnieć o
takim koszmarze?

Chyba że ktoś wyjawiłby mu całą prawdę o ... Nie, gdyby Marcel powiedział mu o

niewierności Liliane, tylko pogorszyłby sytuację. Trzeba zostawić go w spokoju.

Niech pamięta swoje małżeństwo jak najlepiej. Nikt nie ma prawa odbierać mu tych

bezcennych wspomnień.

-

Niesamowite, że Christophe przeżył - powiedziała, gdy Pierre nieco się uspokoił.

- Ratownicy dali z siebie wszystko.

Na szczęście mieli w karetce inkubator. Poza

tym mój syn to twardy gość, nigdy się łatwo nie poddaje.

-

Zupełnie jak jego ojciec.

Odwróciła się od niego, gdyż bała się, że się rozpłacze. Jego opowieść poruszyła

ją do żywego.

Pierre stanął tuż za nią.

-

Doceniam, że chcesz się nim zająć - powie. dział, otaczając ją ramionami. - Mogę

na ciebie li

czyć?

- Jasne! -

Poczuła, jak wraca jej nadzieja. - Tylko musisz najpierw zapytać

mojego szefa, czy zgodzi się przesunąć mój dyżur. Uprzedzam, że facet jest choler-

nie uparty.

- Nie zawsze. -

Odetchnął głęboko. Właśnie podjął jedną z najważniejszych

decyzji. - To co? Przyj

dziesz do nas jutro na śniadanie?

Idąc nazajutrz do jego domu zastanawiała się, co go skłoniło do zmiany zdania.

Miała wrażenie, że w chwili, gdy opowiedział jej o śmierci żony, przeżył katharsis.

Być może dzięki zwierzeniom poczuł się oczyszczony. Nie miała pojęcia, co

wywołało w nim taką reakcję, ale czuła ogromną ulgę.

Żwir zaskrzypiał pod jej sandałkami na płaskim obcasie, gdy weszła na podjazd

przed domem. Ruszyła do drzwi lekkim krokiem, niosąc na ramieniu dużą torbę, a w

niej kostium kąpielowy, wodę mineralną i herbatniki, czyli niezbędnik plażowicza.

Zamierzała bowiem pójść z Christophe'em nad morze.

-

Cześć, Jacky! - zawołał chłopczyk, biegnąc jej na spotkanie.

-

Cześć, Christophe. - Przykucnęła, by mógł ją pocałować na dzień dobry.

-

Śniadanie jest gotowe. Chodź szybko, bo jestem okropnie głodny! - ponaglał,

ciągnąc ją za rękę do kuchni.

-

Mmm, jak pięknie pachnie! Uwielbiam świeże rogaliki - westchnęła, delektując

się ich zapachem.

-

Ja też. - Pierwszy usiadł przy stole i sięgnął po morelowy dżem. - Sam odkręcę,

dobrze? To przecież nic trudnego. Ojej, przepraszam, nie chciałem - jęknął

skruszony, gdy słoik wyśliznął mu się z rąk i dżem poplamił czysty obrus.

-

Nic się nie stało - uspokoiła go. - Zaraz posprzątamy.

-

Wiedziałem, że przesadzam z tym obrusem.

-

Pierre uśmiechnął się do niej porozumiewawczo

i zaczął ścierać plamę; - Ale cóż, w końcu nie co dzień gości się na śniadaniu VIP-a -

stwierdził, wracając na swoje miejsce.

- • A co to jest VIP? -

zainteresował się Christophe.

-

Bardzo ważna osoba - wyjaśnił, podając jej ko-

szyczek z pieczywem.

-

Jacky jest bardzo ważna? - ciągnął chłopiec.

- Dla mnie tak.
-

Dla mnie też! Bo dziś ze mną zostaje. Co będzie-

my robili? -

zapytał, patrząc na nią wyczekująco. Może pogramy w piłkę w ogrodzie?

-

A nie lepiej na plaży? - podrzuciła.

-

Super! I popływamy w morzu, dobrze? Ja już

umiem ... no, prawie. Tata każe mi zakładać rękawki, bo mówi, że może porwać
mnie fala ...

Christophe z podniecenia trajkotał jak katarynka, a oni słuchali go, uśmiechając się

pobłażliwie. W pewnej chwili spojrzeli sobie w oczy. Jacky miała wspaniałe poczucie,

że panuje między nimi pełna harmonia.

-

Uważaj, mam ręce lepkie od dżemu - szepnęła, gdy Pierre nakrył dłonią jej dłoń.

-

Ja też. Będziemy się do siebie kleić. Uśmiechnęła się, czując w całym ciele

rozkoszne mrowienie. Było jej z nimi tak dobrze. Chwilami zdawało się, że są
najpr

awdziwszą rodziną. Nie chciała pamiętać o problemach, które na nich czyhały.

Chwi

lo, jesteś piękna. Trwaj! - pomyślała wzruszona.

-

Nie wyłączaj komórki na plaży - poprosił Pierre, całując ją przed wyjściem do

pracy.

-'--

Myślałam, że jedziesz na ważne spotkanie. Będziesz miał możliwość do nas

dzwonić?

-

Nie w czasie spotkania, bo będę rozmawiał z radą gubernatorów, ale potem

teoretycznie jestem wolny. Jeśli skończymy w miarę wcześnie, przyjadę do was. -

Świetnie!

~ Jacky! Nie mogę znaleźć kąpielówek! - zawołał z góry Christophe. - Pomożesz

mi szukać?

-

Już do ciebie idę! - odkrzyknęła.

-

Sprawdź w górnej szufladzie komody - zasuge-

rował Pierre. - Pewnie nie może sam dosięgnąć. Zobaczymy się później.

- Powodzenia. -

Pocałowała go w policzek, a potem stała w drzwiach, dopóki nie

odjechał.

-

Już idę, kochanie! - zawołała do Christophe'a i pobiegła na górę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Christophe biegł przodem, kopiąc piłkę. Co chwila odwracał się i wykonywał

efektowne podanie, zmu

szając Jacky do karkołomnych wyczynów. Szybko odkryła,

że sandały zdecydowanie nie nadają się do gry w piłkę, zdjęła je więc i szła boso,

grzęznąc po kostki w gorącym piasku. Pierwszy raz od bardzo dawna czuła niczym

niezmącony wewnętrzny spokój i radość.

Polubiła Christophe'a i cieszyła się, że mogą spędzić razem przedpołudnie. Gdyby

los był dla niej łaskawszy, pewnie chodziłaby na takie spacery z włas-
nym dzieckiem.

-

-

Christophe, może zostawimy tu nasze rzeczy

i popłyWamy? - zaproponowała.

-

A umiesz pływać? - upewnił się.

-

Tak. I bardzo lubię.

.

Przebrali się w kostiumy i trzymając się za ręce, pobiegli do morza.
- Ale zimna woda! -

Wzdrygnął się. - Dlaczego jest taka lodowata, a piasek parzy

w stopy?

-

Dlatego, że morze jest ogromne i mimo upału bardzo długo się nagrzewa.

-

To znaczy, że nawet gdybym wlał do niego wiadro gorącej wody, nie zrobiłoby

się cieplejsze?

- Niestety, nie.
-

Pokazać ci, jak pływam? - ożywił się.

-

Chwileczkę. Najpierw poprawię ci rękawki.

Wskoczył do wody, która w tym miejscu sięgała dorosłemu do kolan, i przepłynął

kilka metrów pies

kiem, po czym zalała go fala. Wynurzył się, parskając i prychając,

ale roześmiany.

-

Spróbuję jeszcze raz! - zawołał, niezrażony niepowodzeniem.

Szło mu coraz lepiej, więc poprosił Jacky, by do niego dołączyła. Wprawdzie woda

była dla niej zdecydowanie za płytka, ale udało jej się nie poobcierać kolan. - Ale

fajnie! Pływamy sobie razem jak dwa delfiny! - cieszył się. - Widziałaś kiedyś żywego
delfina? -

Tutaj nie, ale na południu ... - Opowiedziała mu o wszystkich delfinach,

jakie w

życiu widziała, budząc tym jego podziw.

-

Chciałbym być podróżnikiem, wiesz? - wyznał.

-

Będę jeździł po świecie i oglądał lwy i tygrysy, i ..

-

Lista stworzeń, które zamierzał zobaczyć na własne

oczy, była imponująca.

J

eszcze chwilę gawędzili o jego planach na przyszłość, pluskali się w wodzie i

ćwiczyli pływanie pieskiem, a potem wrócili na koc, by się wytrzeć i przebrać w suche
stroje.

Jacky położyła się na gorącym piasku i przyglądała się, jak Christophe buduje

zam

ek. Myślała o tym, jak bardzo jest mądry i wrażliwy. Choć nie miał mamy, wyrósł

na pogodnego i bardzo sympatycznego chłopca, co z pewnością była zasługą

kochającego i tros.kliwego ojca.

W torbie zabrzęczała komórka, sięgnęła więc po nią, by sprawdzić, kto dzwoni.

-

Pierre! Jak spotkanie? Już się skończyło?

-

Tak, na szczęście trwało nadspodziewanie krót-

ko. Ku mojemu zaskoczeniu gubernatorzy bez większego oporu zgodzili się

wyasygnować dodatkowe pieniądze na szpital.

-

Świetnie!

- Zaraz do was prz

yjadę.

- To tata'? -

zapytał Christophe.

-

Tak. Chcesz z nim porozmawiać? Proszę. - Po-

dała mu telefon.

-

Cześć, tato. Buduję zamek. Mógłbyś przyjechać i mi pomóc? Naprawdę?! Super!

Dobrze. Jacky, tata chce z tobą rozmawiać.

- Tak?
- Gdzie was szuka

ć?

Wytłumaczyła mu, gdzie są, a gdy skończyli rozmawiać, wstała i przyłączyła się

do Christophe'a.

Właśnie szukała kamyków do ozdobienia wieży, gdy usłyszała głos Pierre'a.

Serce zabiło jej radośnie. Uśmiechnięta patrzyła, jak zbiega z wydm, trzymając w

ręku dużą plastikową torbę. W dżinsach i koszulce polo wyglądał bardzo młodo,

wręcz chłopięco, jak w dawnych beztroskich latach pierwszej młodości.

-

Tatuś! - zawołał Christophe i rzucił mu się na SZYJę·

-

Proszę, kupiłem ci nowe łopatki.

- Ale super!

Dzięki, tatusiu! - Chłopiec ucieszył

się, wyciągając je z torby.

- Jak tam? -

Pierre spojrzał ponad jego głową na Jacky.

-

Doskonale. Nie nudzimy się.

-

Właśnie widzę. - Czule pogładził jej dłoń.

-

Tato, no chodź! Obiecałeś, że mi pomożesz budować. - Christophe pociągnął go

za rękę, nie mogąc się doczekać wspólnej zabawy.

-

Więc do dzieła! - Pierre zatarł ręce i wszyscy troje żabrali się do pracy.

-

Jacky, gdzie się nauczyłaś układać takie fajne wzory z kamyków? --.: zapytał

Christophe, przyglądając się jej dziełu.

-

Jak byłam mała, mieszkałam nad morzem - odparła, wciskając w piasek

białoszary kamyk.

-

A rodzice pomagali ci budować zamki, tak jak wy pomagacie mnie?

-

Raczej nie. Nie lubili chodzić na plażę. Budowałam zamki z innymi dziećmi.

Za

uważyła, że Pierre przestał kopać i przysłuchuje się ich rozmowie.

-

Kiedy byłem chłopcem, mieszkałem blisko Jacky - powiedział Christophe' owi.

-

Naprawdę? I co, bawiliście się razem?

- Nie. -

Uśmiechnęła się. - Twój tata był ode mnie

starszy i nie c

hciał bawić się z. małymi dziewczynkami. Wolał grać z kolegami w

piłkę.

-

Ale kilka razy spotkaliśmy się na plaży, pamiętasz? - wtrącił Pierre. - Na przykład

wtedy, kiedy się przewróciłaś i rozcięłaś kolano.

-

A ty mnie zaniosłeś do swojego ojca. Pamiętam to tak dokładnie, jakby zdarzyło

się wczoraj.

-

Miałaś wtedy tyle lat, co Christophe - powiedział zaskoczony.

-

To prawda, ale wszystko pamiętam.

Wymienili spojrzenia pełne czułości i wzajemnego zachwytu. Christophe musiał

wyczuć ogarniającą ich falę miłości, bo wcisnął się między nich. Przytulili go do

siebie i przez jeden niezapomniany moment byli prawdziwą rodziną. Jacky odsunęła

się pierwsza i wróciła do przebierania kamieni. Po chwili znów zgodnie budowali

zamek, ale łącząca ich ciepła więź nie zniknęła.

Gdy ich zamek był tak~doskonały, że nie było już czego poprawiać, Pierre

stwierdził, że pora zjeść lunch~.

-

Niedaleko stąd jest mała restauracja, o której mówił mi Marcel. Możemy pójść

tam pieszo - powie

dział. - Zaniosę rzeczy do samochodu, a wy się w tym czas ie

ubierzcie.

Wrócił po paru minutach i ruszyli w stronę baru.

Christophe jak zwykle pobiegł przodem.

-

Nie miałaś z nim żadnych problemów? - zapytał Pierre, przyglądając jej się

dyskretnie. Ucieszył się, że wygląda na odprężoną i wypoczętą.

-

Nie. Twój syn to fantastyczny dzieciak. Świetnie nam się rozmawiało.

-

A o czym, jeśli wolno spytać?

-

Och, o tysiącu ważnych rzeczy. O zwierzętach,

ptakach, książkach,'które ty albo Nadine czytacie mu

na dobranoc.

"

Wziął ją za rękę·

-

Christophe lubi być traktowany po partnersku

-

wyjaśnił. - Niektóre z opiekunek nie umiały się

z nim dogadać. Krzyczały na niego, kiedy był niegrzeczny, i nie rozumiały, że jego

złe zachowanie to nic innego jak błaganie o pomoc.

-

Jakoś nie mogę sobie wyobrazić Christophe'a sprawiającego problemy

wychowawcze. Szkoda, że ...

Urwała w pół słowa. Miała zamiar powiedzieć, że to niedobrze, iż chłopiec ma tylu

różnych opiekunów, ale doszła do wniosku, że lepiej nie poruszać tego tematu.

Gdyby zaczęli o tym rozmawiać, nieuchronnie dotknęliby problemów, o których

wolała nie pamiętać.

-

Zaczęłaś coś mówić - przypomniał jej Pierre.

-

Chciałam zapytać, czy idziemy do tego baru -

skłamała, wskazując widoczne nieopodal stoliki.

-

Chciałaś powiedzieć coś zupełnie innego - zaprotestował cicho. - Martwi mnie, że

mojemu synowi brakuje poczucia bezpieczeństwa, ale nie chcę o tym teraz

rozmawiać. Po co psuć miły nastrój. Cieszmy się słońcem i tym, że mamy dla siebie

cały dzień.

Właściciele małej restauracji, Henri i Antoinette, przywitali ich serdecznie i

posadzili przy stoliku przy oknie. Z rozmowy wynikało, że Pierre zrobił Vi cześniej

rezerwację. Widocznie Marcel uprzedził go, że restauracja cieszy się popularnością.

Rzeczywiście, wszystkie stoliki były zajęte, a dobra opinia wśród gości w pełni

uzasadniona, gdyż potrawy, które wybrali, smakowały wyśmienicie. Nawet

Christophe zjadł wszystko z wielkim apetytem.

- Ryba nie zawsze mi smakuje -

przyznał, połykając ostatni kęs soli w sosie

cytrynowym -

ale ta była bardzo dobra. I ładnie pachniała. Czasem w przedszkolu

dają nam na lunch rybę, która okropnie śmierdzi. Wtedy zostawiam swoją porcję.

-

I nie jesteś potem głodny? - zapytała Jacky.

- Jestem. I co z tego? -

Wzruszył ramionami z tYpową galijską nonszalancją.

Zupełnie jak ojciec, pomyślała Jacky i uśmiechnęła się do siebie.

-

Co chciałbyś na deser? - zapytała go Antoinetle.

-

Szarlotkę czy lody? Mamy cytrynowe, waniliowe,

czekoladowe i truskawkowe.

Christophe długo nie mógł zdecydować, więc restauratorka rozwiązała problem,

proponując mu po małej kulce.każdego.

-

Mają państwo uroczego synka - pochwaliła go, kładąc mu rękę na ramieniu.

Jacky już miała sprostować, że nie jest jego mamą, ale Pierre ją uprzedził.
-

Miło nam. to słyszeć. Jesteśmy z niego bardzo dumni - oznajmił.

Popatrzyła na Pierre'a znad filiżanki kawy, ale nic nie wyczytała z zagadkowego

spojrzenia jego ciem

nych oczu. Wiedziała, że chwila nie jest odpowiednia, by pytać,

dlaczego nie wyprowadził Antoinette z błędu. Może wolał udawać, że czasem

marzenia się spełniają?

Uśmiechnęła się do niego, a on odpowiedział beztroskim uśmiechem, z którym

było mu wyjątkowo do twarzy. Podziwiała jego urodę, czując, jak powoli budzi się w

niej pożądanie. Nie miałaby nic przeciwko temu, by zrobili sobie gdzieś sjestę, u niej
czy u niego ...

Wystarczyło jedno spojrzenie i już wiedziała, że Pierre myśli o tym samym.

-- Tato! -

Christophe pociągnął go za rękaw. - Czy możemy wrócić na plażę, tam,

gdzie zbudowaliśmy zamek? Chciałbym zbudować jeszcze jeden. Pójdziemy?

-

Jasne, że tak.

Musieli skończyć swą rozmowę bez słów, ale pozo stały im gesty. Kiedy Pierre

odsuwał jej krzesło, czule pogładził jej ramiona, a ona pocałowała go w policzek. -

Mam nadzieję, że nie zachowujemy się niestosownie - szepnęła.

Otoczył ją ramieniem.

-

A kto powiedział, że w restauracji nie wolno okazywać czułości? - zapytał i posłał

jej tak gorące spojrzenie, że aż ugięły się pod nią nogi. - Masz jakieś plany na
wieczór?

-

Muszę zajrzeć do kalendarza.

- Dlaczego szepczecie? -

zainteresował się Chris-

tophe. Zeskoczył z krzesełka i podszedł do nich.

-

Ustalamy, co będziemy robili po południu - odparł Pierre. - A teraz chodźmy na

plażę. Zbudujemy ogroIlflle zamczysko.

- Super! -

Uradowany chłopiec wszedł między nich i wziął ich za ręce. - A potem

popływamy, zagramy w piłkę, pobawimy się i ...

Pod koniec dnia Jacky tryskała radością. Po wspólnej zabawie na plaży jej i

Pierre'owi udzielił się doskonały nastrój Christophe'a. Na myśl, że gdy cWopiec

zaśnie, będą mieli wieczór dla siebie, dostawała rozkosznej gęsiej skórki. Fakt, że

muszą trochę poczekać, tylko zaostrzył jej apetyt na miłość.

-

Jesteś taka małomówna - zauważył Pierre. O czym myślisz?

Zerknęła na Christophe'a, który przekładał kamyki z wiaderka do plastikowej torby.

-

Później ci powiem - odparła.

-

Chyba się domyślam. - Pierre uśmiechnął się. - I chciałbym. się nie mylić.

Musnął dłonią jej ramię, a ona poczuła się tak, akby przepłynął przez nią prąd.

Po powrocie z plaży spędziła dużo czasu z chłop;em. Usiadła z nim na tarasie i

trochę mu poczytała, l potem patrzyła, jak maluje nowymi farbami, które iostał od
ojca.

Kiedy skończył, zjedli kolację, na którą Pierre u;mażył omlet, a ona przygotowała

sałatę. Potem sieizieli chwilę przy kuchennym stole, pijąc wino.

-

To był dzień pełen wrażeń - podsumował Pierre, Jpierając się wygodnie o

krzesło. - Jesteś śpiący? - zapytał Christophe'a, któremu powieki same opaiały.

-

Nie. To znaczy ... trochę. Jacky, połoiysz rnnie ;pać?

-

Oczywiście. Z wielką chęcią.

-

Wobec tego ja sprzątnę po kolacji - oświadczył

Pierre.

-

Minęło sporo czasu, zanim Christophe wreszcie się położył. Najdłużej trwała

kąpiel, gdyż leżąc w wanilie, pokazywał Jacky swoją imponującą kolekcję i":abawek.

-

Masz ich tak dużo, że niedługo zabraknie dla ::;iebie miejsca - żartowała.

- Jak wam idzie? -

Pierre wszedł do łazienki, a widząc ich w tak doskonałej

komitywie, uśmiechnął się i": czułością. - Wszystko w porządku, Jacky?

Klęczała na podłodze i wyglądała na szczęśliwą· Policzki miała zaróżowione i

wilgotne od parującej wody.

- Tak, wszystko dobrze. -

Uśmiechnęła się·

-

Nie jesteś zbyt zmęczona? - zapytał, ale szczególny błysk w jego oku

podpowiedział jej, do czego naprawdę zmierza.

-

Nigdy nie jestem zbyt zmęczona!

-

Cieszę się. - Wsunął dłoń w jej włosy i musnął

palcami kark. -

Skończyłem już w kuchni, ale widzę, że nieprędko będziesz wolna.

-

Nie lubię się spieszyć.

-

Słusznie. - Posłał jej pocałunek i wyszedł.

Spotkali się kilka minut później w pokoju Christophe'a.
- Na

rzekał, że mu gorąco, więc przykryłam go samym prześcieradłem -

powiedziała.

- Dobrze. -

Objął ją w pasie i pochylił 'się, by pocałować syna. - Dobranoc, synku.

Kocham cię.

-

Dobranoc. Kocham cię, tatusiu. I ciebie też, Jacky -mruknął sennie.

- I ja

cię kocham, malutki - szepnęła wzruszona. Nie potrafiła opisać, jak wiele

znaczą dla niej te proste słowa. Poczuła się tak, jakby nagle odzyskała swojego

maleńkiego Simona. Jak ona przeżyje dzień, w którym będzie musiała odejść; raz na
zawsze znik

nąć z ich życia? Skąd weźmie siłę, by zostawić tego kochanego chłopca

i tego wspaniałego mężczyznę?

Pierre przytulilją do siebie i wyprowadził z dziecięcego pokoju.

Ledwie zamknął drzwi swojej sypialni, zasypał ją tysiącem wytęsknionych

'pocałunków.

Noc wciąż była młoda i należała tylko do nich ...

-

Dlaczego nie chcesz zostać? - Pierre zmrużył oczy i próbował dojrzeć, która jest

godzina. Zaczynało świtać. - Mam dziś wolny dzień. Jest za wcześnie, żeby ...

-

Muszę iść - odparła i szybko zapięła bluzkę. Mam dziś poranny dyżur.

-

Zadzwonię do szpitala i powiem, żeby ktoś cię zastąpił. Przecież nic się nie

stanie, jeśli się z kimś zarmemsz.

W stał z łóżka i podszedł do niej.

-

Naprawdę muszę iść - powtórzyła. - Christophe na pewno się ucieszy, że przez

cały dzień będzie cię miał tylko dla siebie.

Położył dłonie na jej ramionach i z niepokojem spojrzał w oczy.
-

Ale co się stało? Spędziliśmy razem cudowny dzień. Dlaczego nagle tak się

spieszysz?

Spojrzała mu w oczy iod razu wiedziała, że to błąd.

Ciało zaczęło buntować się przeciw nakazom rozsądku. Nie, tym razem się nie

złamie. Przecież podjęła decyzję. Kiedy minęło miłosne uniesienie, w ogóle nie

mogła zasnąć. Leżała obok Pierre'a, myśląc o tym, że czuje się bezgranicznie

szczęśliwa, lecz, to szczęście jest wyjątkowo kruche i nietrwałe. Co gorsza, zdarzało

jej się o tym zapominać. Od czasu do czasu odzywał się w niej instynkt

samozachowawczy i podpowiadał, że musi się ratować, bo rozstanie z Pierre' em po

prostu złamie jej serce.

Wiedziała, że prędzej czy później ich drogi muszą się rozejść, ale nie zamierzała

niczego przyspieszać. Nadal chciała spotykać się z Pierre'em, tyle że byłoby

nierozsądnie z jej strony angażować się w ten związek bez reszty. Dlatego uznała,

że kolejny dzień zabawy w rodzinę absolutnie nie wchodzi w grę. Choćby dlatego, że

jest to nie fair wobec chłopca. Martwiło ją, że tak szybko się do niej przywiązał.

Dręczyło pytanie, czy pięcioletnie dziecko będzie w stanie zrozumieć, że wszystko

kiedyś się kończy?

-

Martwisz się - stwierdził Pierre. - Czy naprawdę nie możemy żyć chwilą, nie

wybiegając zbyt daleko w przyszłość? Jacky, proszę cię ... Jeszcze nigdy nie czułem

się tak szczęśliwy!

-

Ja też - szepnęła. - Mimo to muszę wrócić do rzeczywistości. Choćby tylko na

moment. -

Uśmiechnęła się smutno. - Spokojnie, przecież jeszcze się nie rozstajemy!

Po prostu uważam, że spędziliśmy dostatecznie dużo czasu, bawiąc się w ...

-

Rodzinę? - dokończył za nią. Skinęła głową.

-

Rozumiem. Sam do niedawna uważałem, że nie powinniśmy angażować w to

Christophe' a. Ale cóż, stało się.

-

Owszem. I przyjdzie dzień, kiedy on będzie musiał zrozumieć, że ...

-

Jacky, będziemy się o to martwili w swoim czasie. Razem na pewno znajdziemy

rozwiązanie.

-

Tak myślisz? - Wzięła głęboki oddech. - Muszę iść.

-

Skoro tak postanowiłaś - westchnął zrezygnowany i pocałował ją w policzek.

Odsunęła się od niego i wyszła. Rozsądek mówił jej, że postępuje właściwie, za to

serce wyrywało się do niego i do Christophe'a.

Posłuchała głosu rozsądku, wierząc, że tak będzie lepiej dla nich w~zystkich.

Wydawało jej się oczywiste, że im bardziej się do siebie zbliżą, tym gorzej zniosą

rozstanie. Ich sytuacja przypominała błędne koło. Dlatego uznała, że musi zachować

minimum niezależności i dopóki może, powinna przynajmniej próbować postępować
racjonalnie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Przez następne tygodnie trzymała się z dala od Pierre'a. Ponieważ spotykali się

tylko w szpitalu, nie było okazji, by wrócić do ostatniej rozmowy. Jacky była jednak

pewna, że przemyślał to, co zostało wtedy powiedziane.

Sama starała się ostudzić emocje i zdystansować wobec trapiących ich

problemów. Nie mogła jednak udawać, że nie wyczuwa napięcia, które pojawiało się

między nimi nawet wtedy, gdy tak jak dziś, pełnili razem dyżur.

Właśnie oglądali zdjęcia rentgenowskie złamanej nogi chłopaka, który miał

wypadek samochodowy.

-

Brakuje fragmentów kości - stwierdził Pierre, zerkając na uśpionego

dwudziestolatka, który dzięki silnym środkom przeciwbólowym był nieświadom tego,

co się z nim dzieje.

-

Kości piszczelowa i strzałkowa są poważnie uszkodzone. Widzisz, tu i tu. -

Wskazała miejsca na kliszy.

-

Na szczęście kość udowa jest cała. Mam nadzieję, że uda się uratować całą

nogę i nawet stopę. Ortopedzi będą go operować jeszcze przed południem.

- M

oże chcecie zrobić sobie krótką przerwę? - zapytała Marie, która właśnie weszła

do pokoju zabiegowego. -

Na· razie ,mamy spokój, więc trzeba to wykorzystać.

Sama mogę przygotować pacjenta do operacji, bo ortopedzi właśnie mi powiedzieli,

że będą zaczynać za godzinę.

-

Dziękujemy, siostro. Chętnie skorzystamy z pani uprzejmości - odparł Pierre. -

Myślisz, że Marie próbuje nas wyswatać? - zapytał żartobliwym tonem, gdy szli do

gabinetu Jacky.

-

Wątpię - odpowiedziała ze śmiechem.

-

Czy wiesz, że nie słyszałem twojego śmiechu

od ... -

zawiesił głos - od bardzo dawna - dokończył pośpiesznie.

-

Od tego poranka, gdy wyszłam do ciebie, choć prosiłeś, żebym została? - rzekła,

otwierając drzwi gabinetu.

Ledwie zostali sami, Pierre od razu przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

Jak za dotkńięciem czarodziejskiej różdżki obudziły się w niej pragnienia i emocje,

które w ostatnich

dniach usiłowała stłumić.

-

-

Rzeczywiście, długo się nie śmiałam ,--- przyznała.

-

Cieszę się, że wreszcie pozwoliłaś mi się dotknąć.

-

Przecież nawet nie próbowałeś.

-

Dziwisz się? Zachowywałaś się jak Miss Sopel

Lodu. Bałem się, że coś sobie odmrożę.

-

Miss Sopel Lodu? Ciekawe porównanie. Skąd ci to przyszło do głowy?

-

Nie wiem. Ale pasowało do ciebie. Byłaś strasznie niedostępna.

-

Tylko udawałam, jeśli już musisz wiedzieć przyznała, mówiąc ze sztuczną

wyniosłością.

-

Tak myślałem. Nie potrafisz blefować. Ale i tak cię kocham - szepnąłjej do ucha.

Spojrzała na niego, czując nagły skok adrenaliny.

Jeszcze nigdy n

ie mówił, że ją kocha. Marzyła, by to od niego usłyszeć, a teraz, gdy

upragnione słowa wreszcie padły, nie mogła w nie uwierzyć.

Brzmiało to paradoksalnie, ale jej pozorny chłód najwyraźniej podgrzał

temperaturę jego uczuć. Tyle że Pierre, wyznając jej miłość, jeszcze bardziej skom-

plikował ich sytuację. Po pierwsze, nie wyobrażała sobie życia w trójkącie, gdzie

miałaby za rywalkę cień zmarłej żony. Po drugie, nawet gdyby Pierre z czasem

zapomniał o Liliane, i tak nie mogła związać się z nim na stałe.

By

łoby to z jej strony nieuczciwe, bo przecież nie miała prawa odbierać mu szansy

na posiadanie dzieci. Jeśli kiedyś uda mu się uwolnić od brzemienia przeszłości,

powinien ułożyć sobie życie z kobietą, z którą stworzy prawdziwą rodzinę.

-

Nie mówiłem ci dotąd, że cię kocham - szepnął - ale w ciągu ostatnich tygodni,

kiedy naprawdę bałem się, że cię stracę, dokładnie wszystko przemyślałem.

Wstrzymała oddech. - I? - zawiesiła głos.
-

Zastanawiałem się, dokąd-zmierza nasz związek. ..

-

Też o tym myślałam - weszła mu w słowo. - Postanowiłam nie wybiegać zbyt

daleko w przyszłość. Jest mi z tobą bardzo dobrze, ale ...

- Nie kochasz mnie?
-

Oczywiście, że cię kocham! - zawołała i natych- miast zasłoniła dłonią usta.

-

Nie chciałaś się do tego przyznać. Dlaczego?

-

Istnieje mnóstwo przeszkód, których nie zdoła-

my ominąć - odparła. - Nie zamierzam odwoływać tego, co powiedziałam. Kocham

cię, ale nie widzę możliwości, żebyśmy ...

W tym momencie zadzwonił telefon, więc musieli

przerwać rozmowę.

- Tak, Marie,

proszę mówić. Chwilę· słuchala uważnie.

- Wspaniale! -

zawołała. - Zaraz tam będziemy!

-

Co się stało? - zapytał.

-

Pamiętasz tego chłopca, którego przywieźli po

katastrofie w starej kawiarni na plaży? Jego mama odzyskała przytomność. Marie

mówi, że mały bardzo prosi, żebyśmy· do niej przyszli.

-

Więc chodźmy! - powiedział Pierre, puszczając ją przodem. - Zaglądałem do niej

kilka razy, gdy była w śpiączce. Neurolodzy nie dawali jej zbyt dużych

szans, a jednak cuda się zdarzają.

-

-

I całe szczęście - odparła, przyspieszając, by dotrzymać mu kroku. - Pamiętasz

małego Dominica?

- Jak-

mógłbym go zapomnieć! .

.

Kiedy weszli do sali, w której leżała kobieta, jej synek zerwał się z krzesła i zawołał

radośnie:

-

Popatrzcie na moją mamę!

Kobieta· pró

bowała unieść rękę i uśmiechnąć się, ale Pierre natychmiast ją

powstrzymał.

-

Proszę oszczędzać siły - polecił. - Nie powinna pani wykonywać zbędnych

mchów. Koledzy z neuro

logii zaraz poinformują panią o dalszym leczeniu.

Na ustach kobiety pojawił się blady uśmiech.

-

Wszyscy byliście dla mnie tacy dobrzy - szep nęła ledwie słyszalnym głosem.- Od

pewnego czasu miałam świadomość, że obok mnie są ludzie, ale nie mogłam

otworzyć oczu ani mówić ...

- Na pewno wyzdrowiejesz, mamusiu -

oświadczył chłopiec, całując ją w policzek. -

Tak się bałem, że już nigdy się nie obudzisz!

Z oczu kobiety popłynęły łzy.

-

Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo się cieszę, że jednak się obudziłam.

-

Pójdziemy już - odezwał się Pierre. - Życzę szybkiego powrotu do zdrowia.

Chłopiec wyszedł z nimi i odprowadził ich do drzwi

oddziału.

-

Jak twoja ręka? - zapytała go Jacky.

-

Widzi pani? Już nie mam gipsu.

- Tego niebieskiego?
-

A skąd pani wie?

- Ode mnie -

wtrącił Pierre. - Mówiłem pani dok-

tor, że masz bardzo fajny gips.

-

Mnie też się podobał! Nawet go nie wyrzuciłem, tylko powiesiłem na ścianie w

pokoju -

pochwalił się chłopiec. - Lepiej już pójdę. Mama może mnie potrzebować.

Do widzenia.

- Kochany dzieciak-

zauważyła Jacky, gdy wracali do jej gabinetu. - Jak myślisz,

zdążymy wypić kawę?

-

Marie wie, gdzie nas szukać. Wezwie nas, jeśli będziemy potrzebni.

-

Gdy kawa była gotowa, Jacky usiadła wygodnie w swoim ulubionym· fotelu.

-

Lato minęło nie wiadomo kiedy ... - westchnęła.

-

Ludzie zaczynają wracać z urlopów, a ja ...

-

Właśnie, a propos wakacji - przypomniał sobie Pierre. - Miałem powiedzieć ci o

tym już w zeszłym tygodniu, ale byłaś taka najeżona, że nie miałem odwagi. Dzwonił

Marcel i mówił, że jak wrócą z Bordeaux, chcieliby zaprosić nas do siebie na kolację·

Wracają w pierwszym tygodniu września.

-

To już w przyszłym tygodniu.

- Wiem. -

Uśmiechnął się skonsternowany. - Mia-

łem dać Debbie odpowiedź, ale tego nie zrobiłem, więc wczoraj zadzwoniła jeszcze

raz i nagrała wiadomość. Nie mam pojęcia, dlaczego to takie ważne, żebyśmy

spotkali się, jak tylko wrócą·

Jacky miała niejasne przeczucie, że wie, skąd ten pośpiech. No ładnie! Oby tylko

nie skończyło się wielką awanturą, jeśli Marcel zdecyduje się powiedzieć Pierre' owi

prawdę o Liliane. Jacky miała nadzieję, że Marcel nie zrobi tego swojemu

najlepszemu koledze. Westchnęła ciężko, tknięta riiedobrym przeczuciem, i na

wszelki wypadek postanowiła spotkać się wcześniej z Debbie.

-

Co się stało? - Pierre był zdezorientowany. Myślałem, że ucieszysz się ze

spotkania. Przecież Debbie to twoja przyjaciółka.

-

Ależ cieszę się! - skłamała gładko. - Sprawdzę w kalendarzu, kiedy mam wolny

wieczór.

-

Jacky, daj spokój. Przecież wiem, że nie udzielasz się towarzysko. Powinienem

był oddzwonić do Debbie już wczoraj, więc nie chcę z tym dłużej zwlekać.

Pamiętam, że w przyszłą środę nie masz dyżuru. Zgadza się?

-

Sam wiesz najlepiej. W końcu to ty układasz grafik.

-

Dobrze. W takim razie umówię nas na środę, tak? Spróbowała się uśmiechnąć,

choć W sercu czuła lęk. - W porządku, niech będzie środa - odparła.
-

Jakoś nie słyszę entuzjazmu w twoim głosie.

Naprawdę nie rozumiem, o co ci chodzi. Przecież to tylko zwykła kolacja z

przyjaciółmi. -

Jeśli Marcel zdecyduje się wyjawić pewien sekret, ta kolacja z pewnością nie będzie

taka zwykła, pomyślała ponuro. Z zamyślenia wyrwał ją'kolejny telefon. - Tak,

Marie? Dobrze, już idziemy.

W

następną środę z samego rana zadzwoniła do Debbie. Niestety, nikt nie

odbierał telefonu, więc zostawiła wiadomość, że wieczorem przyjdzie trochę

wcześniej, a Pierre dołączy później. W pewnym sensie cieszyła się, że nie zastała

przyjaciółki i nie musiała jej tłumaczyć, skąd taka zmiapa.

Gdy wczesnym wieczorem szła w stronę domu Marcela, rosło jej zdenerwowanie.

Żeby odegnać czarne myśli, zaczęła bacznie przyglądać się otoczeniu.

Dom stał na początku ulicy, którą młodzi lekarze ze szpitala żartobliwie nazywali

"aleją dyrektorów". Rzeczywiście, ulokowane przy niej rezydencje zostały

zbudowane według indywidualnych projektów i prezentowały się wyjątkowo okazale.
Agenci od nieru-

. chomości określiliby taką lokalizację mianem "prestiżowej" lub "cieszącej się

zainteresowaniem wyma

gających klientów". Pokoje z widokiem na morze, duże

ogrody, wszelkie możliwe wygody ... Czegóż

chci

eć więcej?

_

Odruchowo spojrzała na dom Pierre' a, ukryty w gąszczu starych drzew.

Niepotrzebnie, bo od razu zaczęła się stresować. Gdy wychodziła ze szpitala,

zamienili tylko kilka zdań, gdyż Pierre był akurat zajęty.

-

Chciałabym wyjść dziś trochę wcześniej - oznajmiła, wsuwając głowę do pokoju

zabiegowego.

- Nie ma problemu -

odparł, nie pytając o powody, dla których nie chce jechać

razem z nim.

Zwolniła kroku i po chwili stanęła przed domem Debbie. A więc jestem, pomyślała

z westchnieniem. Wzięła kilka głębokich uspokajających oddechów, a potem

zaczęła wchodzić po szerokich kamiennych

schodach.

~

Debbie otworzyła jej niemal natychmiast.
-

Cześć. Odebrałam twoją wiadomość - rzekła na powitanie.

-

Fajnie, że już wróciliście. Jak się udały wakacje?

-

Było cudownie, tylko sama wiesz, jak to jest:

wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Stęskniłam się za tobą i za Pierre'em -

mówiła przyjaciółka, prowadząc ją do salonu. - Co się stało, że przyszłaś sama? -

zapytała, gdy usiadły w miękkich fotelach.

-

Pomyślałam, że może przydam się do pomocy.

-

Ej, nie zmyślaj! Przecież wiesz, że kiedy mamy

mieć gości, Fran~oise nie pozwala mi zbliżać się do . kuchni.- Debbie zawiesiła głos.
-

Przede mną nie musisz niczego udawać. Mów, o co chodzi?

- Nie domy

ślasz się? - zapytała Jacky, kręcąc się nerwowo.

-

Pewnie, że się domyślam, ale chcę to usłyszeć od ciebie. Dobrze, niech zgadnę

... Chcesz się dowiedzieć, czy udało mi się wyciągnąć z Marcela jakieś informacje

na temat żony Pierre'a. Mam rację?

Jacky s

kinęła głową.

-

I co? Powiedział ci coś? - spytała z nadzieją.

-

Nie, słówka nie pisnął.

-

Niemożliwe! Nie było żadnych intymnych roz-

mów przed zaśnięciem?

-

Były, ale akurat nie o tym. J acky odetchnęła z ulgą.

-

To dobrze. Cieszę się, że temat przestał być aktualny.

Debbie miała dziwną minę.

-

Niezupełnie - przyznała po chwili. - Wspomniałam Marcelowi, że narzekasz, że

musisz rywalizować z mitem rzekomo idealnej żony, na co on stwierdził, że już

najwyższy czas, aby Pierre poznał prawdę. Postanowił... - Urwała, gdyż Marcel

właśnie wszedł do pokoju.

-

Cześć, kochanie. Witaj, Jacky. Miło cię widzieć

-

powiedział, całując ją w policzek.

- Daj, potrzymam Thiery'ego. -

Jacky wyciągnęła

ręce, żeby wziąć od niego dziecko. - Oj, czy mi się zdaje, czy zaczynają mu

wychodzić ząbki?

-

Owszem, przez całą noc słuchaliśmy, jak rosną, prawda, kochanie? - zwróciła się

Debbie do męża.

-

Niestety. Co za szczęście, że zostało mi jeszcze parę dni urlopu i nie musiałem

iść dziś do pracy - westchnął Marcel, przyłączając się do nich. - Gdzie Pierre?

-

Niedługo będzie. Przyszłam wcześniej, żeby pomóc Debbie, ale widzę, że

wszystko jest pod kontrolą.

-

Jeśli chcesz, możesz wziąć małego na górę i pobawić się trochę z nim i z Emmą -

podsunął. - Emma uwielbia bawić się z Thierym na macie edukacyjnej, ale musi przy

tym być- ktoś z dorosłych. Musimy pilnować, żeby z miłości nie zrobiła mu niechcący
krzywdy.

-

Bardzo chętnie do niej pójdę-powiedziała Jacky, wstając. - Gdybyście mnie

potrzebowali, będę w którymś z dziecięcych pokoi - uprzedziła i poszła na górę.

Emma rysowała w swoim pokoju. . - O, Jacky! Chcesz zobaczyć mój rysunek? To

jest mały Thiery, to ja, a to mama i Marcel.

-

Ślicznie! Słuchaj, może pójdziemy do pokoju Thiery'ego i pobawimy się i nim?

- Super

! Uwielbiam się z nim bawić.

Po chwili ułożyły maluszka na miękkiej, kolorowej macie i z rozbawieniem

obserwowały, jak energicznie kopie nóżkami.

Siedmioletnia Emma, córka Debbie z poprzedniego związku, była bardzo

gadatliwą i nad wiek rozwiniętą dziewczynką. Korzystając z okazji, że ma w Jacky

wdzięczną słuchaczkę, opowiedziała jej o tyrp, jak jej prawdziwy tata odszedł od

mamy, kiedy ona, Emma, miała dwa latka. A potem mama wyszła za mąż za

Marcela i teraz onjestjej prawdziwym tatusiem. Jacky wiedziała o tym wszystkim od

Debbie, ale Emma nie pozwoliła sobie przerwać.

-

Marcel mnie adoptował, wiesz? - powiedziała z dumą, wyraźnie napawając się

mądrym słowem, którego użyła. - Teraz jestem jego prawdziwą córką. Bo mama

mówi, że mój pierwszy tata już do nas nie wróci.

Po pewnym czasie do pokoju zajrzała Debbie. - Jak wam idzie, dziewczęta? -

zapytała.
-

Doskonale. Tylko Thiery chyba trochę się zmęczył - odparła Jacky, biorąc

chłopczyka na ręce.

-

Bardzo mi pomogłyście - pochwaliła je Debbie.

- Nie wiem,

jak bym sobie dała radę bez mojej dużej,

mądrej córeczki. Kochanie, zaraz siadamy do stołu, więc przebierz się i umyj rączki -

poprosiła.

- Dobrze, mamusiu. A poradzisz sobie beze mnie?
-

Myślę, że tak. Jacky na pewno mi pomoże - po-

wiedziała Debbie, biorąc na ręce Thiery'ego.

Kiedy Emma wyszła, Jacky nabrała głęboko powietrza i wyrzuciła z siebie jednym

tchem:

-

Debbie, musimy poważnie porozmawiać. Jak ci mówiłam, nie chcę, żeby Pierre

został brutalnie pozbawiony złudzeń. Nie mogę zgodzić się na to, aby cierpiał.

Dlatego proszę cię, przekonaj Marcela ...

-

Jacky, mój mąż nie jest dzieckiem, więc nie mogę mu niczego zabronić. Zrobi to,

co uważa za stosowne. I co jego zdaniem jest dobre dla Pierre'a. I dla ciebie.

- To wszystko nie jest takie pro

ste, jak myślisz

-

rzekła ze smutkiem. - Jeśli Pierre dowie się prawdy

o swojej żonie, być może poczuje się wreszcie wolny i będzie chciał ułożyć sobie

życie od nowa. A ja nie jestem dla niego odpowiednią partnerką. On potrzebuje
kobiety, która ...

- O wilku mowa -

przerwała jej Debbie, słysząc donośny gong. - Nakarmię teraz

Thiery'ego, a ty wra

caj na dół.

- Biedny Pierre! -

jęknęła. - Nie wie, biedak, co go tu dzisiaj czeka.

Debbie usiadła na niskim fotelu do karmienia, który dostała w prezencie od Jacky.

Uważała ją za swoją najlepszą koleżankę i było jej przykro, że widzi ją tak

zestresowaną i nieszczęśliwą.

-

Debbie, może jednak ... - Jacky wciąż stała w drzwiach.

-

Obiecuję ci, że nie pozwolę, żeby Marcel zepsuł nam wszystkim wieczór. Poza

tym b

ędzie z nami Emma, więc przy niej nie będzie poruszał takich tematów.

Podejrzewam, że dopiero po kolacji poprosi Pierre'a na słowo na osobności.

Jacky zaczęła schodzić na dół. Nie chciała myśleć o tym, co ich czeka. Zrobiła

wszystko, co mogła, by nie dopuścić do ujawnienia mrocznych sekretów Liliane.

Miała jeszcze nadzieję, że po kolacji wszyscy będą w tak doskonałych humorach, że

Marcel nie będzie chciał psuć nastroju i odłoży rozmowę na kiedy indziej.

-

Cześć, Jacky! - powitał ją ciepło Pierre, który stał z Marcelem w holu.

Pierre z podziwem obserwował każdy jej ruch, gdy schodziła na dół. Zawsze

wyglądała pięknie, lecz dziś miała na sobie wyjątkowo kobiecą sukienkę, która

podkreślała jej zgrabną sylwetkę i niezwyklą urodę· Szkoda, że tak rzadko ubiera śię

w taki sposób, pomyślał, biorąc ją za rękę. Pocałował ją na powitanie i natychmiast

wyczuł, że jest skrępowana. Pewnie peszy ją obecność Marcela, który pierwszy raz

jest świadkiem ich zażyłości. Obiecał sobie, że gdy tylko zostaną sami, pomoże jej
s

ię odprężyć.

- Pierre! Pierre! -

Emma zbiegła po schodach i zawisła mu na szyi. - Gdzie

Christophe?

-

Został w domu. Pierwszy dzień w przedszkolu bardzo go zmęczył, więc chciał

pójść wcześniej spać - wyjaśnił.

-

No tak, on ma dopiero pięć lat - stwierdziła Emma wyrozumiale.

- Zapraszam na drinka! -

zawołał Marcel i ruszył do salonu.

Jacky ucieszyła się, że Emma będzie jadła z dorosłymi. Marcel musi poczekać ze

swoimi rewelacjami.

-

Kolacja była pyszna, Fran90ise. Istne mistrzostwo świata, zwłaszcza zapiekane

mięso i flan owocowy. - Jacky, która pomagała Debbie sprzątnąć ze stołu, nie mogła

hachwalić się gosposi.

- Tak, Fran90ise to prawdziwy skarb -

potaknęła Debbie. - Może napije się pani z

nami kawy na tarasie? -

zapytała.

-

O nie, dziękuję. - Gosposia energicznie pokręciła głową. - Nie mogłabym potem

spać. Zrobię sobie gorącej czekolady i pójdę do siebie oglądać telewizję. - Ja też

chcę czekoladę! - zawołała Emma. - Mogę pooglądać telewizję z Fntn90ise?

-

Kochanie, jutro idziesz do szkoły, musisz rano wstać - przypomniała Debbie. -

Lepiej będzie, jeśli wypijesz czekoladę w swoim pokoju, a potem umyjesz się i

położysz spać.

-

Jeśli chcesz, pójdę z tobą na górę - zaproponowała Jacky. Przeczuwała, że

Marcel niebawem wyjawi swoje sensacje i nie

chciała być tego świadkiem.

- O, jak fajnie! -

Emma z entuzjazmem złapała ją za rękę. - Już nie chcę

czekolady. Jacky, poczytasz mi książkę?

-

A może to ty mi poczytasz? Słyszałam, że świetnie ci idzie.

- Dobrze -

zgodziła się dziewczynka i pociągnęła ją w stronę schodów. - Uwielbiam

czytać. I mam nowe książki.

-

Tylko nie męcz Jacky za długo! - napomniała ją Debbie.

-

Nie będę, mamusiu. Obiecuję·

. -

Przecież wiesz, że Emma nigdy mnie nie męczy - powiedziała Jacky, przechylając

się przez poręcz.
-

Lubię spędzać z nią czas.

- Wiem -

odparła Debbie. - Tylko że dziś ... Pierre

może cię potrzebować!

- 'Oby nie -

westchnęła. - Zaraz wrócę.

Pomogła Emmie umyć się, a potem wybrała bajkę, którą dziewczynka przeczytała jej

z wielkim zapałem. - Pięknie czytasz! - pochwaliła ją·

-

Dziękuję - odparła Emma, ziewając. - Poczyta-

łabym ci jeszcze, ale bardzo chce mi się spać. Dobranoc, Jacky!

-

Słodkich snów, kochanie. - Pogłaskała ją po buzi i wyszła z pokoju. Przed

pójściem na dół zajrzała jeszcze do łazienki i przejrzała się w lustrze. Szybko

poprawiła włosy, choć i tak pewnie nikt by nie zauważył, że jest trochę potargana. -
No to do boju! - mruk

nęła, zaciskając dłoń na poręczy schodów.

Zanim zrobiła pierwszy krok, chwilę stała i w skupieniu nasłuchiwała. Cisza.

Pewnie wyszli na taras, pocieszyła się, ale ze zdenerwowania aż jej zaschło w
gardle.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Na dole panowała nienaturaIna cisza. Aha, zdaje się, że bomba wybuchła,

domyśliła się Jacky, bezbłędnie wyczuwając napiętą atmosferę.

Marcel i Debbie siedzieli na tarasie, ale miny mieli grobowe i w ogóle się do siebie

nie odzywali. Gdy do nich podeszła, rzucili jej spłoszone spojrzenia.

- Gdzie Pierre? -

Rozejrzała się niespokojnie.

-

Gdzieś w ogrodzie - odparła Debbie.

Zbliżyła się do krawędzi tarasu i zaczęła wpatrywać się w mrok rozjaśniony nikłym

światłem ogrodowych lamp. Dopiero po chwili dostrzegła jego sylwetkę. Stał przy

końcu ścieżki, nieruchomy jak posąg. Nie wiedziała, czy do niego podejść, czy raczej

zostawić go w spokoju. Ostatecznie doszła do wniosku, że w tej chwili powinien być
sam.

-

Zrobię ci kawę - zaproponował jej Marcel.

-

Dziękuję·

Kiedy wszedł do środka, przysiadła się do Debbie. - Jak poszło? - zapytała cicho.
-

Sama nie wiem. Pierre prawie nic nie mówił, ale

widać było, że ta wiadomość nim wstrząsnęła. - Co mu powiedział Marcel?

Debbie zawahała się.
-

Chyba wszystko, co wiedział o romansie Liliane.

Aż przykro było słuchać. Tylko nie pytaj mnie o szcze góły. Najlepiej jeśli Pierre sam
ci powie tyle, ile

uzna za stosowne. Myślę, że ... jesteś mu teraz bardzo potrzebna.

Nie zostawiaj go samego z tym balastem.

Jacky chciała coś powiedzieć, ale nie zdążyła.

-

Na nas już czas - stwierdził Pierre, wchodząc na taras. - Dziękujemy za kolację.

-

Naprawdę musicie już iść? Marcel zaraz przyniesie kawę. Zostańcie jeszcze -

prosiła Debbie.

-

Dziękujemy, ale lepiej będzie, jak już pójdziemy

-

odparła Jacky, całując ją w policzek.

-

Nie napijecie się kawy? - zapytał Marcel, z któ-

rym minęli się w drzwiach. - Pierre, posłuchaj, usiądźmy i spokojnie porozmawiajmy
...

-

Dzięki, stary, ale w tej chwili chcę zostać sam

-

odparł Pierre. - Kiedyś pewnie będę ci wdzięczny za

to, co dla mnie zrobiłeś, ale na razie ... Co tu dużo gadać, jestem w szoku! - Zawahał

się. - Nie powiem, że twoje rewelacje były dla mnie całkowitym zaskoczeniem.

Miałem pewne podejrzenia, ale nie 'spodziewałem się po Liliane aż tylu kłamstw.

Urwał, zbyt wzburzony, by mówić dalej. Jacky ścisnęła go lekko za ramię.

- Wracajmy do domu, Pierre.

W samochodzie uzmysłowiła sobie, że nawet nie wie, do czyjego domu mają

jechać.

-

Może wstąpisz do mnie na kawę? - zaproponowała, patrząc na jego posępną

twarz.

Na sekundę oderwał wzrok od drogi i spojrzał na nią. Dopiero gdy w świetle

ulicznych latami zoba

czyła jego twarz, dotarło do niej, jak bardzo jest przybity.

-

Zastanawiasz się pewnie, co się stało. Zaraz ci

o wszystkim opowiem -

obiecał. - Nie musisz.

-

Ale chcę.

Objechali rondo i skręcili w drogę biegnącą wzdłuż morza. Widzieli jego czarną toń

srebrzącą się w świetle księżyca.

-

Może chciałbyś przejść się po plaży? Zerknął w tamtym kierunku.

-

Dobry pomysł. Morze jest dziś takie spokojne. Zjechali na parking, a potem wzięli

się za ręce

i ruszyli wąską ścieżką w stronę wydm. Nie rozmawiali ze sobą. Pierre był mocno

zamyślony, a ona nie chciała mu przeszkadzać. Wolała, by sam zaczął mówić.

W bladej księżycowej poświacie pusta plaża wydawała się jeszcze bielsza niż w

dzień. W innej sytuacji uznałaby taką scenerię za wyjątkowo romantyczną, dziś

jednak nie była w nastroju do kontemplowania piękna księżycowej nocy. Za bardzo

martwiła się o Pierre'a.

Usiedli na skałach nad samym brzegiem i przez chwilę trwali w.milczeniu. Nie

pytała o nic. Cierpliwie czekała, aż poczuje się gotowy do zwierzeń.

-

Jak się zapewne domyślasz, Marcel wyjawił mi pewne fakty z życia mojej żony, o

których jego zda

niem powinienem wiedzieć. - Sięgnął po kamień i z całej siły cisnął

nim: w morze, próbując rozładować napIęCIe.

Spojrzał na nią, a ona zauważyła, że z jego twarzy zniknął wyraz udręki. Znów był-

tym silnym, zdecydo

wanym mężczyzną, którego znała.

-

W czasie naszego pobytu w Australii Liliane wpadła w depresję - ciągnął po

chwili. - Zrezygnowa

ła z pracy w szpitalu, bo twierdziła, że ją to męczy. Prosiła,

żebyśmy wrócili do Paryża, bo ma dość życia na obczyźnie i bardzo tęskni za

domem. Zgodziłem się, gdyż byłem pewny, że ze swoimi kwalifikacjami bez trudu

znajdę dobrą pracę. Wróciliśmy - westchnął - ale depresja mojej żony nie minęła.

-

Domyślałeś się, co ją wywołało?

- Nie -

rzucił sucho. - Dopiero dziś, dzięki Mar-

celowi, zorientowałem się, o co naprawdę chodziło. Podobno po naszym powrocie
do Francji jeden z kole

gów lekarzy przyznał mu się, że miał romans z Liliane.

-

Niczego nie podejrzewałeś?

- Wtedy jeszcze nie -

przyznał. - Dopiero potem

coś mnie tknęło. Według informacji Marcela Liliane zaszła w ciążę z tym lekarzem.

- Nie! To okropne .

. Pierre zniżył głos do przejmującego szeptu:

-

Zdecydowała się usunąć ciążę i zrobiła to po kryjomu w małej prywatnej klinice z

dala od Sydney. Nie chciała, żeby dowiedział się o tym ktoś z naszego szpitala.

Marcel podał mi daty, które niestety pokrywają się z terminami urlopów Liliane.

-

Skąd wiedziała, że to nie twoje dziecko? Nie odpowiedział od razu.

-

Nasze małżeństwo przechodziło wtedy poważny kryzys. Przestaliśmy ze sobą

sypiać. Chciałem nawet zaproponować, żebyśmy się rozstali, ale właśnie wtedy

wpadła w depresję. Wiedziałem, że nie poradzi sobie beze mnie. Nie mogłem jej tak

zostawić.

- Zawsze

myślałam, że byliście szczęśliwi!

Westchnął ciężko.

-

Byliśmy, dopóki nie wdała się w ten romans.

Marcel mówił, że nasz "przyjaciel" zostawił ją wkrótce po tym, jak zrobiła zabieg.

Jacky wzięła garść piasku i obserwowała, jak wysypuje się z jej zaciśniętej dłoni i

rozbija o głaz, na którym siedziała. Piach był zimny i wilgotny. Lato się kończy,

pomyślała, czując, że głęboki smutek Pierre'a przenika wprost do jej duszy.

-

Myślisz, że wpadła w depresję, bo rzucił ją kochanek? - zapytała po chwili.

-

Nie wiem. Pewnie tak. Po powrocie do Paryża poszła do psychiatry, ale ten

uznał, że nic jej nie dolega. Zasugerował, że problem bierze się z nadmiaru wolnego

czasu i zapytał, czy myślała o powiększeniu rodziny.

Jacky słuchała go w napięciu.

- Doskonale

pamiętam dzień, gdy po którejś z wizyt zapytała, co ja na to, żebyśmy

zaczęli starać się o dziecko. Uprzedziła jednak, że nie widzi siebie w roli matki.

-

Więc to jednak nie ty pierwszy zacząłeś mówić o dziecku?

-

Nie, ale od razu zapaliłem się do tego pomysłu.

Nie kryłem, że zawsze chciałem zostać ojcem. - Ale nie naciskałeś na nią?

-

Nie. Podejrzewam natomiast, że gdybym się nie

zgodził, nie upierałaby się przy swoim. Miała ambiwalentny stosunek do

macierzyństwa. Jestem pewny, że przekonał ją mój entuzjazm.

Chwyciła go mocno za ramiona.

-

Nie możesz brać na siebie odpowiedzialności za to, CO się stało - powiedziała z

mocą. - To nie twoja wina, że Liliane zmarła w czasie porodu.

-

To straszne, ale przestałem czuć się winny. Po tym, co usłyszałem dziś od

Marcela, jestem przerażony, bo ...

Urwał i na długo zapatrzył się w morze. O tym, jak bardzo jest wzburzony,

świadczyły nerwowe ruchy dłoni, które bezwiednie splatał i rozplatał.

-

Kiedy o tym wszystkim myślę ... Marcel dowiedział się, że klinika, w której Liliane

usunęła ciążę, została wkrótce potem zamknięta. Podobno personel nie miał
odpowiednich kwalifIkacji do przeprowadza

nia takich zabiegów. Kiedy po jej śmierci

przeglądałem wyniki sekcji zwłok, uderzyło mnie stwierdzenie, że przyczyną śmierci

był krwotok spowodowany pęknięciem macicy, która została poważnie uszkodzona
podczas poprzedniego porodu lub zabiegu przerywa

nia ciąży.

-

Nie kwestionowałeś tych wyników?

-

Oczywiście, że kwestionowałem. Patolog stano-

wczo podtrzymał swoją opinię, uznałem więc, że Liliane musiała przerwać ciążę,

zanim się poznaliśmy. Nie byłem zachwycony tym odkryciem, ale postanowiłemjak

najszybciej o tym zapomnieć. Tłumaczyłem sobie, że kiedy zdecydowała się na

aborcję, nie byliśmy jeszcze małżeństwem. Dopiero Marcel otworzył mi dziś oczy.

Chciał mi o wszystkim powiedzieć dużo wcześniej, jak tylko dowiedział się o śmierci

Liliane. Doszedł jednak do wniosku, że akurat w tamtym momencie wyjawianie

prawdy w niczym by nie pomogło.

-

Tak długo żyłeś w nieświadomości. Powiedz, co teraz czujesz? - zapytała

łagodnie.

Nic -

wyznał cicho: - Dziękuję, że mnie wy~ słuchałaś. To, że tu ze mną jesteś ... -

Nie mógł dalej mówić. - Odwiozę cię do domu - rzekł po chwili.

Wstali więc i powolnym krokiem wrócili do samochodu. Gdy dojechali na miejsce,

pomógł jej wysiąść, a potem ścisnął jej dłonie i powiedział:

-

Nie będę wchodził na górę. I tak nie miałabyś dziś ze mnie żadnego pożytku.

Przeżyłem spory szok i po prostu chcę być sam.

- Rozumiem.

Pocałował ją lekko w usta, ale dla niej ten pocałunek trwał o wiele za krótko. Gdy

Pierre odsunął się, poczuła się tak, jakby straciła go na zawsze.

Wziął od niej klucze i otworzył drzwi, więc przez moment łudziła się, że zmienił

zdanie i mimo wszyst

ko wejdzie. Jednak on wrócił do samochodu.

Szła na górę z ciężkim sercem, pocieszając się, że jutro znów się zobaczą.

Rozumiała, że w tej chwili nie może mu się narzucać. Musi uszanować jego żałobę

po straconych złudzeniach.

Podczas dni, które nastąpiły po pamiętnym wyznaniu Marcela, Pierre

funkcjonował w pracy nad wyraz sprawnie. Mimo osobistego dramatu, zawodowo

osiągał wyżyny swych możliwości, czym wprawiał Jacky w niemałe zdumienie. Nikt,

kto widział go w akcji, nie uwierzyłby, że kilka dni temu zawalił mu się świat.

Jacky ni

e próbowała umawiać się z nim, czekając, aż sam wystąpi z tą propozycją.

On jednak milczał. Był jak zawsze uprzejmy i czarujący, ale wyraźnie zachowywał

dystans. Gdy zostawali na chwilę sami, sprawiał wrażenie nieobecnego duchem.

Często miała ochotę zbliżyć się do niego, przytulić, zapewnić, że gdyby chciał

porozmawiać, ona zawsze chętnie go wysłucha. Nie zrobiła tego jednak.

Półtora tygodnia później Pierre wyjechał na kilkudniową konferencję medyczną.

Nie dzwonił do niej, ona też się z nim nie kontaktowała. Czuła wokół siebie straszliwą

pustkę, której nie umiała niczym wypełnić. Intensywna praca była jedynym

lekarstwem na tęsknotę i samotność, a także obawę, że ich romans należy już do

przeszłości.

Czasem górę brał jej wrodzony optymizm. Pocieszała się wtedy, że wyjazd i

zmiana otoczenia dobrze mu zrobią. Liczyła na to, że Pierre odzyska siłę ducha i

wróci do niej podbudowany wewnętrznie. I znów będzie takim człowiekiem, jakiego

pokochała.

Siedziała przy biurku w swoim gabinecie i sporządzała dzienny raport. Gdy

wpisała do komI)Utera aktualną datę, uzmysłowiła sobie, że nazajutrz kończy się

konferencja. Pierre wróci do St. Martin przed weekendem. Ciekawe, czy się
spotkamy? -

pomyślała. I, co ważniejsze, czy uporał się ze swoimi problemami ...

- Pro

szę! - zawołała, gdy rozległo się pukanie. Usłyszała, że ktoś wszedł, ale nie

przerwała pracy.

Wpatrzona w ekran, opisywała obrażenia, których doznał jej ostatni pacjent.

-

Jeszcze pracujesz?! Już dawno miało cię tu nie

'

\

yc.
- Pierre!

Spojrza

ła na niego i od razu poczuła ogromną ulgę.

Znów się uśmiechał, więc najgorsze miał już chyba za sobą·

-

Myślałam, że wrócisz dopiero na weekend.

-

Główna część konferencji skończyła się w porze

lunchu. Potem były już tylko spotkania towarzyskie i rozmowy. A ponieważ ja miałem

na głowie o wiele ważniejsze sprawy, od razu wsiadłem w samochód i wróciłem do
domu.

Pociągnął ją ku sobie, a potem podniósł do góry

i zaczął się z nią kręcić w miejscu.

-

Pierre, czy ty coś piłeś? Roześmiany, postawił ją na ziemi.

-

Ani kropli. Przecież mówię, że właśnie przyjechałem z Paryża - powtórzył. - Ale

czuję się tak, jakbym był pijany. Ze szczęścia. Przepraszam, że nie dzwoniłem, ale

potrzebowałem czasu, żeby pogodzić się z trudną prawdą o swoim małżeństwie.

Znów spo

ważniał.

b

-

Kiedy byłem teraz w Paryżu, poszedłem do mieszkania, które wynajmowaliśmy z

Liliane. Zadzwoni

łem z dołu domofonem, przedstawiłem się i powiedziałem, że

kiedyś tu mieszkałem i że jeśli to możliwe, chciałbym odwiedzić stare kąty. O dziwo,

młody mężczyzna, z którym rozmawiałem, zaprosił mnie na górę. Okazało się, że

mieszka tam ze swoją dziewczyną. Obydwoje byli bardzo sympatyczni,

zaproponowali mi coś do picia, ale podziękowałem. Powiedziałem im, że chcę tylko

powspominać przeszłość.

- Bardzo

przeżyłeś tę wizytę?

-

Nowi lokatorzy zupełnie zmienili wystrój wnętrz.

Pokój dzienny w niczym nie przypominał naszego pokoju. Rozejrzałem się wokół i

nagle poczułem, że ogarnia mnie bezgraniczny spokój i dziwna radość. Od bardzo

dawna nie doświadczałem tak pozytywnych uczuć. Kiedy w końcu stamtąd

wyszedłem, miałem pewność, że pożegnałem się z przeszłością. Razem z nią znikły

lęki, które mnie prześladowały.

Odetchnął z ulgą, jak ktoś, kto pozbył się ogromnego ciężaru.

-

Moje małżeństwo to już zamknięty rozdział. Czuję się wolny, chcę zacząć

normalnie żyć. Chcę, żebyśmy już zawsze byli razem.

Umilkł i spojrzał jej w oczy. Nigdy dotąd nie widziała go w takiej euforii. Miał w

sobie radość człowieka, który wreszcie pogodził się z samym sobą·

-

Chodźmy gdzieś wieczorem - zaproponował. Chcę z tobą świętować odzyskaną

wolność. Pomyśl tylko, koniec z wyrzutami sumienia! Koniec z rozdrapywaniem

starych ran. Nareszcie możemy być razem. Musimy wszystko omówić, podjąć jakieś
decy

zje. Bardzo bym chciał, żeby to był niezapomniany wieczór. Najpiękniejszy, jaki

dotąd nam się zdarzył...

-

Tak się cieszę, że wróciła ci chęć do życia! Objęła go za szyję, a on przytulił ją

mocno i zaczął całować. Zamknęła oczy i poddała się miłosnej magii, ale jej

szczęście nie trwało długo. Choć w ramionach Pierre'a zapominała o bożym świecie,

to jednak z tyłu głowy kołatała się myśl, że przecież takie szczęście, o jakim mówił,

jest dla niej nieosiągalne. Co prawda nie musi już zmagać się z mitem idealnej żony,
ale nie ma prawa m

yśleć o stałym związku. I nie wolno jej udawać, że jest inaczej.

-

Rozmawiałem już z Christophe' em i N adine mówił tymczasem Pierre. - Zgodzili

się dać mi wolny wieczór, więc zarezerwowałem dla nas stolik w wyjątkowym

miejscu. Pojedziemy tam taksówką, żebyśmy mogli napić się szampana ...

Urwał i przyjrzał jej się badawczo.

-

Dlaczego nic nie mówisz? Czy wszystko jest w porządku?

Trudno było pozostać obojętną wobec jego entuzjazmu, ale lęk zabił w niej całą

radość. Pierre chce, by ten wieczór był wyjątkowy, tymczasem ona będzie musiała

sprawić mu ogromny zawód. Nie miała pojęcia, skąd weźmie siłę, by powiedzieć

"nie", gdy zada jej pytanie, którego się spodziewała. A przecież odpowiedź nie może

być inna. Dla jego własnego dobra.

Przeczuwała, że czeka ich wyjątkowo trudna rozmowa, ale nie wyobrażała sobie,

żeby mogli mówić o tak trudnych i osobistych sprawach w restauracji pełnej ludzi.

-

Jestem zmęczona - odparła wymijająco. - Miałam dziś ciężki dzień. Szczerze

mówiąc, nie mam ochoty nigdzie iść. Co ty na to, żebyśmy zjedli kolację u mnie?

Powiedzmy za godzinę?

-

Nie ma sprawy, będzie, jak chcesz. Ale i tak przymosę szampana.

Ledwie zdążyła kupić coś na kolację, wziąć prysznic i nakryć do stołu, gdy

przyszedł Pierre. Nadal tryskał energią i był w doskonałym humorze.

Zgodnie z obietnicą, zaczęli wieczór od szampana.

Kiedy wznieśli toast, z przerażeniem zdała sobie sprawę, że być może już za chwilę

będzie musiała rozwiać jego' nadzieje na stały związek.
- Wiesz co? Zostaw to gotowanie, bo z emocji i tak

hie mogę nic przełknąć. Lepiej

usiądźmy i porozmawiajmy - zaproponował, wyciągając ją z kuchni.

U siedli na kanapie, lecz zamiast rozmawiać, od razu zaczęli się całować. Od tak

dawna nie byli sami, tylko we dwoje ...

-

Rozlałam szampana - powiedziała, gdy zrobili przerwę na złapanie oddechu.

- Nic nie szkodzi. -

Poszedł do kuchni i wrócił z butelką. - Mam nadzieję, że nie

zapomnimy tego wieczoru -

rozmarzył się, nalewając jej następny kieliszek. - Jacky,

pewnie domyślasz się, że chcę ci zadać ważne pytanie ...

Odstawiła szampana na stolik obok kanapy. Serce bilo jej tak mocno, że aż czuła

pulsowanie w skroniach.

-

Mam zamiar zrobić to jak Bóg przykazał - uprzedził i przykląkł na jedno kolano. -

Jacky, czy zo-

staniesz moją żoną?

_

- Pierre, ja ... -

Urwała, rozpaczliwie szukając słów, które złagodziłyby odmowę· -

Nie mogę za ciebie wyjść. Naprawdę. Nie mam prawa ci tego robić - szepnęła przez

łzy.

Usiadł przy niej i otoczył ją ramieniem.

-

Ale dlaczego? Wytłumacz mi, bo nic z tego nie rozumIem.

-

Po tym, co przeżyłeś, powinieneś ożenić się z kobietą, która urodzi ci dzieci.

Przecież nie chcesz, żeby Christophe nigdy nie miał brata ani siostry. Ja nie jestem

odpowiednią kobietą dla ciebie.

- Co ty mówisz? Sam wiem najlepiej, kto jes

t dla mnie odpowiedni, a kto nie. Chcę

być z tobą!

-

Pierre, przecież wiesz, że nie mogę mieć dzieci.

-

Skąd ci przyszło do głowy, że ja chcę je mieć?

Zależy mi wyłącznie na tobie. Do głowy by mi nie przyszło, żeby narażać cię na

jeszcze jeden ciężki poród. Przecież mamy Christophe'a, a on ze swoimi pomysłami

wystarczy za dziesięć pociech. Poza tym jest jeszcze twój chrześniak, Thiery, no i

Emma. Po co nam więcej dzieci?

Sięgnął po chusteczkę i delikatnieotarl jej łzy.

- Mamy wszystkó, czego trzeba do

szczęścia. Jedyne, o czym marzę, to żebyś za

mnie wyszła. Żebyś ze mną była na dobre i na złe. W zdrowiu i chorobie. W dostatku

i biedzie. Dopóki śmierć nas nie rozdzieli.

-

Proszę cię, przestań! Zaraz znów się rozpłaczę

-

szepnęła, czując na policzkach ciepłe łzy. Tym ra-

zem jednak były to łzy szczęścia. - Jesteś pewny, że nie będziesz kiedyś żałował, że

nie stworzyliśmy prawdziwej rodziny?

-

Jak to nie stworzyliśmy? Przecież jest nas troje: ty, ja i Christophe. I wystarczy.

Nie chcę się tobą dzielić zjakimś bobasem! - Uśmiechnął się ironicznie. - Jeśli bardzo

chcesz, żeby było nas więcej, możemy sobie kupić psa albo kota. A dodatkowo

papużki nierozłączki, kilka złotych rybek, chomika ...

-

Jesteś niemożliwy! - Roześmiała się przez łzy.

- Tak bard

zo cię kocham - wyznała po chwili waha-

nia. -

Chcę~ żebyś był szczęśliwy.

-

Słońce moje, ja jestem szczęśliwy! Ale tylko z tobą - rzekł, poważniejąc. - Mnie też

zależy na tym, żeby było ci dobrze. Nawet nie potrafię powiedzieć, jak mi przykro, że
straci

łaś dziecko. Rozumiem, że pogodziłaś się z tym, że nie będziesz matką.

Szanuję twoją decyzję, choć wiem, że wymusiły ją na tobie okoliczności. Przecież

my nie będziemy bezdzietni, bo mamy Christophe'a. Widzisz chyba, że mój ~yn

kocha cię jak rodzoną matkę. Ja też cię kocham. Zycie bez ciebie nie ma dla mnie
sensu.

Przyjrzała się jego poważnej twarzy. Patrząc w jego oczy, nie miała cienia

wątpliwości, że jest z nią szczery.

-

Przekonałeś mnie - powiedziała cicho. - Nawet nie więsz, jak wielki ciężar spadł

mi z serca.

-

Świetnie. Zacznijmy więc od początku. - Ożywił się i znów przed nią klęknął. -

Potraktujmy moje pierwsze oświadczyny jak próbę generalną. - Odchrząknął. -

Jacky, czy zostaniesz moją żoną?

- Tak. Tak! Tak, tak, tak!!! -

zawołała, nie posiadając się ze szczęścia.

-

Co ty na to, żebyśmy zerwali z tradycją i od razu zrobili próbę generalną nocy

poślubnej? - zapytał, wstając i biorąc ją na ręce.

-

Genialna myśl! - Uśmiechnęła się, obejmując go

za SzyJę.

. Tak jak obiecał, była to najpiękniejsza noc w ich życiu. Jacky uśmiechała się z

rozkoszą na myśl o tych, które jeszcze są przed nimi.

Czuła, że rozpiera ją radość i energia, postanowiła więc niezwłocznie przystąpić

do organizowania ślubu. U siadła na łóżku i sięgnęła po leżący na nocnej szafce
notatnik.

- Co ty robisz? -

zdziwił się Pierre. Uniósł się na łokciu i obserwował ją z wyrazem

czułości w oczach. - Planuję nasz ślub. Jak chcesz, możesz mi pomóc.

-

Po pierwsze, trzeba ustalić datę - zauważył przy tomille. - Jeśli o mnie chodzi, to im

szybciej, tym lepiej. Powiedz, kiedy będziesz mogła przeprowadzić się do mojego

domu? Chciałem powiedzieć, do naszego domu. Oczywiście pod warunkiem, że ci
odpowia

da. Jeśli wolisz inny ...

-

Twój dom jest piękny, ale nie tak wspaniały jak ty! - odparła, odkładając notatnik.

-

Wiesz, co mnie cieszy? Że nie będę musiała kupować zasłon do sypialni. -

Uśmiechnęła się, wskazując głową okno.

- Jak zawsze praktyczna.
- O, przepraszam, nie zawsze! -

zaprotestowała.

-

Potrafię być też romantyczna.

- Mhm

... Zauważyłem ...

Pobrali się pod koniec października w małym kościółku w Sto Martin sur mer w

obecności licznie przybyłych przyjaciół, kolegów z pracy i krewnych.

Marcelowi przypadł zaszczyt poprowadzenia panny młodej do ołtarza. Jacky szła,

trzymaj

ąc go pod ramię, a tuż za nimi dreptali Emma i Christophe w roli druhny i

drużby. Gdy ich mały orszak przystanął w szeroko otwartych drzwiach kościoła, z
góry po

płynęły dźwięki organów. Jacky spojrzała przed siebie i na końcu szerokiego

przejścia między ławkami dostrzegła Pierre'a stojącego przed ołtarzem. Uświadomiła

sobie, że oto przed jej oczami rozgrywa się scena wyjęta z jej dziewczęcych marzeń.

-

Jak dobrze, że tym razem nie przydepnęłam sobie sukienki - szepnęła Emma,

poprawiając fałdy różowej satyny. - Jacky, pamiętasz, jak musiałaś spinać mi

sukienkę szpilkami na ślubie mojej mamy?

-

Pamiętam. Byłaś prześliczną druhną.

-

Bardzo podoba mi się twoja suknia - pochwaliła dziewczynka. - To jedwab?

- Tak. Jedwab i koronki -

odrzekła Jacky, zerkając na Christophe'a, który był

wyjątkowo blady i milczący. Biedactwo, chyba przytłoczył go nadmiar wra-żeń,

pomyślała ze współczuciem. - Dobrze się czujesz, skarbie? - zapytała, pochylając

się nad nim.

-

Ten kołnierzyk jest okropnie ciasny - jęknął, wciskając palec między brzeg sztywnej

stójki a szyję· - Poczekaj, zaraz go rozluźnimy - pocieszyła go

i odpięła haftkę. - Teraz lepiej? - O tak. Dzięki!

-

Jacky, czekają na nas - przypomniał Marcel.

-

Wiem. Jeszcze sekundę - poprosiła, chcąc się

upewnić, czy Christophe na nic się już nie skarży.

-

Bardzo się cieszę, że zostaniesz moją mamą ~ szepnął, obejmując ją za szyję.

-

A ja się cieszę, że będę miała takiego kochanego

synka -

odszepnęła.

-

Potem wyprostowała się, wzięła Marcela pod rękę i z radością w sercu ruszyła w

stronę ołtarza, gdzie czekał na nią naj wspanialszy mężczyzna, jakiego mogła sobie

wymarzyć ...

EPILOG

-

Mogę teraz wziąć ją na ręce? - zapytała Debbie, gdy Jacky skończyła przewijać

dwutygodniową Suzanne.

- Tak, ale pod warunkiem

, że dasz mi swoją Marguerite - odparła z uśmiechem.

-

Zgoda. No to się zamieńmy!

Trzytygodniowa Marguerite zamknęła oczy i spokojnie zasnęła w ramionach

Jacky.

-

Wiesz, że jutro -mija pierwsza rocznica naszego ślubu? - zapytała Jacky

przyjaciółkę. - Pierre chce, żebyśmy świętowali tylko we czwórkę, ale ja zamie-

. rzam go namówić na wielką imprezę. Chciałabym zaprosić kolegów ze szpitala,

zwłaszcza tych z ginekologii i położnictwa, bo przecież to dzięki nim mam moją

śliczną córeczkę - mówiła, obserwując morze widoczne z okien sypialni. - Kiedy

okazało się, że jestem w ciąży, byłam w szoku. Naprawdę nie sądziłam, że to się

może zdarzyć. A potem, kiedy wyniki testów potwierdziły moje przypuszczenia,

myślałam, że oszaleję z radości.

-

Pamiętam, kiedy mi o tym powiedziałaś. Byłaś w siódmym nIebie - potaknęła

Debbie. -

Widziałam jednak, że się martwisz, czy wszystko będzie dobrze. Nic ci

wtedy nie mówiłam, ale ...

-

Boże, jak ja się bałam tej ciąży i porodu! - przyznała Jacky. - A Pierre chyba

jeszcze bardziej. Chu

chał na mnie i dmuchał, jakbym była z porcelany. Nadal tak się

o mnie troszczy. Jest przeciwny urządzaniu dużego przyjęcia, bo uważa, że jeszcze
nie odzys

kałam sił. W sumie chyba ma rację. Przecież możemy zaprosić gości

trochę później.

-' C

o za piękny widok! - zawołał Marcel, który właśnie wszedł do pokoju i chwilę

przyglądał im się z wyraźną przyjemnością. - I wcale nie mam na myśli ogrodu ani

morza. Ślicznie wyglądacie wy, moje panie. Dwie mamy i ich nowo narodzone
córeczki.

- Przyznaj s

ię, podsłuchiwałaś! - rzekła Debbie.

-

Ależ skąd! - Pierre pośpieszył w sukurs koledze.

-

Mówiłyście tak głośno, że słychać was było na dole.

-

Podszedł do Jacky i położył dłonie na jej ramionach.

-

Jeśli czujesz się na siłach urządzić przyjęcie, nie

będę się sprzeciwiał.

-

Zastanowimy się nad tym później.

-

Na nas już czas - powiedziała Debbie.

Pierre ostrożnie wziął' od niej Suzanne, a ona od razu przytuliła się do niego.

Popatrzył na nią z ogromną tkliwością·

-

Chodź, królewno, tata położy cię do łóżeczka

-

szepnął, całując ją w główkę. - O czymplotkowałyś-

cie, dziewczyny? -

zapytał, siadając obok Jacky, gdy Debbie już wyszła.

-

O tym, jak wiele może zmienić się przez rok. Kto by wtedy pomyślał, że zostanę

matką?

-

Byłaś bardzo dzielna, kochanie! - westchnął. A ja się tak o ciebie bałem.

- Wiem. -

Z czułością zmierzwiła mu włosy. - Byłeś dla mnie ogromnym wsparciem,

choć czasem prze sadzałeś! Jak sobie pomyślę o tych wszystkich bada-

niach, które kazałeś mi robić!

.

-

Musiałem się upewnić, że nic ci nie grozi. Dlatego zgodziłem się z opinią twojego

lekarza, że dwa ostatnie miesiące powinnaś spędzić w szpitalu.

-

Bardzo się przed tym broniłam. Nie chciałam zostawać tam bez ciebie. Gdy na to

patrzę z dzisiejszej perspektywy, cieszę się, że mnie przekonałeś. Kiedy zaczął się
poród ...

-

To musiało być dla ciebie traumatyczne, prawda?

-

Tak, ale wszystko poszło niesamowicie szybko.

Spodziewałam się najgorszego, tymczasem ... - Urwała, szukając słów, które w pełni

oddałyby to, co wtedy czuła.

-

Kiedy przyszedłem do sali porodowej, mówiłaś, że' strasznie cierpisz -

przypomniał.

-

Tak mówiłam? Nic nie pamiętam. Dostałam końską dawkę środków

znieczulających.

-

Dobrze, że poród zaczął się w szpitalu. Gdyby karetka musiała zabrać cię z

domu, niepotrzebnie stra

cilibyśmy cenny czas. Gdyby coś się stało tobie albo

Suzanne ....

Wolał nawet o tym nie myśleć.
-

Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo jestem z tobą szczęśliwy - szepnął, tuląc ją

do siebie. -

Tak bardzo cię kocham.

-

Ja ciebie też.

Dobiegające z dołu głosy wyrwały ich z transu. - Zdaje się, że wrócili Christophe
i Nadine.
-

Mamo! Narysowałem dla ciebie Suzanne! - wołał

chłopiec, biegnąc na górę. - Tata? Już wróciłeś z pracy?! - ucieszył się, wpadając do
pokoju. - Popatrz, podob

a ci się mój rysunek? Powiedz, czy Suzanne jest podobna?

- Spójrz, kochanie. -

Pierre podał kartkę Jacky.

-

Uderzająco - powiedziała, podchodząc z rysun-

kiem do łóżeczka. - Oprawię go w ramki. W końcu to . pierwszy portret Suzanne.

- Narysowany przez

prawdziwego, choć jeszcze nie odkrytego artystę - dodał

Pierre z powagą.

-

Pójdziemy na plażę? - zapytał Christophe.

-

My możemy pójść, ale dla mamy i twojej sio-

strzyczki jest dziś trochę za chłodno.

-

Ubiorę się ciepło i pójdę z wami. A Suzanne będzie teraz spała, więc zostawię ją

z Nadine.

-

Jesteś pewna, że spacer nie będzie zbyt męczący?

-

zaniepokoił się Pierre.

.

-

Nie martw się, naprawdę świetnie się czuję. Jesz-

cze trochę i będę jak nowa.

Uśmiechnęła się do niego, a on spojrzał na nią z taką czułością, że przebiegł ją

rozkoszny dreszcz. Wciąż są w sobie bezgranicznie zakochani. Jacky była pewna,

że ten płomień nigdy nie zgaśnie ...

________________________________