Margaret Barker

Dzika plaża

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jacky zerknęła na nowego lekarza z oddziału ratownictwa medycznego i krew

odpłynęła jej z twarzy. Pierre. Nie spodziewała się, że spotkają się po tylu

latach, na dodatek tu, w gabinecie Marcela. Co za początek dnia!

- Dziwne - mruknęła zaintrygowana, gdy z samego rana Marcel bez uprzedzenia

zaprosił ją do siebie. - Dzisiaj przekazuję swoje obowiązki na oddziale

- oznajmił. Zanim zdążyła go o cokolwiek zapytać,

wszedł nowo przyjęty specjalista.

Pierre ... Tyle wspomnień, tyle sprzecznych uczuć.

Pokój zatańczył jej przed oczami. W głowie powstał zamęt. To chyba nie może

być prawda ...

- Miło cię widzieć, Pierre. - Marcel uśmiechnął się ciepło i wyciągnął rękę na

powitanie.

Jacky machinalnie przysunęła sobie najbliższe krzesło. Bała się, że nogi

odmówią jej posłuszeństwa. Dlaczego Marcel nie uprzedził jej, że dziś

odchodzi? A przede wszystkim dlaczego nie powiedział, kto go zastąpi?

- To jest doktor Jacky Manson. Jacky, to doktor Pierre Mellanger. Jacky przez

miesiąc pracowała z moją żoną, Debbie, a teraz ją zastępuje w czasie urlopu

macierzyńskiego ...

- My się znamy - powiedziała, niepewnie wstając z mIeJsca.

Spojrzała na Pierre'a i zaczerwieniła się trochę bardziej, niżby sobie życzyła.

Wyciągnęła do niego rękę, czując do siebie niechęć za to, iż wprost nie może się

doc:zekać, kiedy go dotknie. Zachowywała przy tym pozory całkowitego

spokoju, gdyż nie chciała pokazać, jak bardzo poruszyło ją to spotkanie. To była

jej tarcza ochronna. Kryła się za nią, odkąd zrozumiała, że Pierre, jej ideał,

nigdy jej nie pokocha.

Wymienili krótki uścisk dłoni.

- Proszę mi przypomnieć, gdzie się poznaliśmy

- poprosił. Widać było, że jest zaskoczony.

- W Normandii. Moja matka nalegała, żebym nie

zdrabniała imienia, więc wszyscy zwracali się do mnie Jacqueline, ty też ...

- Jacqueline! To naprawdę ty? Ależ się zmieniłaś! Poczuła ulgę. Jednak

trochę ją pamięta.

- Oczywiście, że się zmieniłam. Kiedy wyjeżdżałeś do Australii, miałam

szesnaście lat.

Uśmiechał się do niej szeroko, odsłaniając mocne białe zęby. Wtedy ten

uśmiech wzbudzał w niej zachwyt.

- Jak mogłem od razu nie poznać tych pięknych kasztanowych włosów i

zielonych oczu! Moja mama ciągle powtarzała, że śliczna z ciebie panienka.

Co z tego, że śliczna, skoro i tak interesowałeś się

dużo starszymi dziewczynami?

- Manson? Zmieniłaś nazwisko. Wyszłaś za mąż?

- Tak, ale ... rozwiedliśmy się·

- Pamiętam, że jako jedyna w miasteczku nosiłaś

angielskie nazwisko. Twój ojciec jest Anglikiem, a mama Francuzką, prawda?
Shaftesbury. Jak na Francję, nazywaliście się bardzo nietypowo.

Jacky uśmiechnęła się sceptycznie.

- Kiedy byłam mała, dzieciaki nie potrafiły wymówić naszego nazwiska.

Nawet nauczycielka ze szkoły podstawowej miała problemy. Mimo to czasem

kusi mnie, żeby wrócić do panieńskiego nazwiska i odciąć się raz na zawsze od

... trudnej przeszłości.

- Ciężko zaczynać wszystko od nowa - westchnął.

W jego niskim, lekko ochrypłym głosie zabrzmiała nuta smutku.

- Bardzo ciężko - przyznała.

Popatrzyli sobie w oczy, a ona poczuła ogromną radość, że pojawiła się

między nimi nić porozumienia. Odkąd Pierre opuścił Normandię, słuch o nim

zaginął. Nie miała pojęcia, co się z nim działo przez te lata. Wyobrażała sobie,

że jest szczęśliwy u boku pięknej koleżanki ze studiów, którą przywiózł kiedyś

do miasteczka. Tym bardziej zaskoczył ją bezgraniczny smutek w jego oczach.

Wprawdzie nie stracił nic ze swego uroku, wciąż był przystojny i pewny siebie,

lecz nie miał j~ż w sobie tej beztroski, którą tak bardzo ją ujął.

- Zycie przynosi mnóstwo niespodzianek - stwierdził sentencjonalnie. -

Szkoda, że niektóre są wyjątkowo przykre.

Uciekła wzrokiem w bok. Czyżby Pierre, podobnie jak ona, dostał surową

lekcję życia? Ona, mimo trudnych doświadczeń, starała się z optymizmem

patrzeć w przyszłość. Od rozwodu minęły dwa lata, więc pora, by definitywnie

zamknąć ten rozdział życia. Może rany szybciej się zabliźnią, jeśli pozbędzie się

reliktów przeszłości i faktycznie wróci do panieńskiego nazwiska. Smutna

prawda była taka, że z małżeństwa nie wyniosła nic, o czym warto by pamiętać

...

Z wyjątkiem ......................

Cóż, gdyby jej ukochane dziecko żyło,

może wtedy

.

Marcel dyskretnie odchrząknął.

- O ile zrozumiałem, znacie się od dawna, tak?

- Kiedy widzieliśmy się ostatni raz, Jacqueline by-

łajeszcze dzieckiem. - Na ustach Pierre'a pojawił się chłopięcy uśmiech. -

Bardzo sympatycznym i uroczym. Mieszkaliśmy po sąsiedzku w małym

miasteczku nad morzem, blisko Mont Saint Michel. Jaqueline i jej koledzy łazili

za mną krok w krok. Zwłaszcza gdy towarzyszyła mi jakaś dziewczyna.

- Byłeś od nas sporo starszy. - Jacky uśmiechnęła się do wspomnień. Czuła,

że powoli odzyskuje spokój. - Studiowałeś w Paryżu, a my byliśmy bardzo

ciekawi życia w wielkim mieście. Ty jednak uważałeś się za dorosłego i nie

chciałeś zadawać się z małolatami.

- W tamtym czasie marzyłem tylko o tym, żeby jak najszybciej wyrwać się z

prowincji - westchnął. A teraz, jak na ironię, uciekam od zgiełku Paryża i z ulgą

wracam na wieś. Sto Martin sur mer przypomina mi nasze miasteczko. Jestem

pewien, że zmiana stylu życia dobrze mi zrobi.

Spojrzał na morze widoczne za oknem i poczuł, jak budzi się w nim energia.

Choć przyjechał do Sto Martin zaledwie wczoraj, miał przeczucie, że tu

szybciej wyleczy zranioną duszę i nabierze dystansu do tego, co przeżył.

Zerknął na Jacky. Nie mógł uwierzyć, że ta piękna kobieta była kiedyś

rozbrykaną, wesołą dziewczynką, która uganiała się po wsi z bandą dzieciaków.

Pamiętał, że była bardzo lubiana. Żywiołowa, pomysłowa i tryskająca

energią, wyróżniała się z tłumu

i przewodziła wiejskiej dzieciarni. Bardzo się od tamtej pory zmieniła,

pomyślał, przyglądając się jej dyskretnie. Sprawiała wrażenie zagubionej i

bezradnej. Zupełnie jakby czekała na cios, który odbierze jej resztę wiary w

siebie.

Piękna kobieta, pomyślał z zachwytem, choć ze względu na trudną sytuację

osobistą rzadko interesował się kobietami. Pamiętał, że już jako szesnastolatka

wyróżniała się urodą, ale on wtedy czuł, że nie powinien oglądać się za

dziewczynami. Miał dwadzieścia pięć lat i wyjeżdżał do Australii, gdzie

zamierzał się ożenić. Podziwiał więc Jacky z daleka, tłumacząc sobie, że

przecież patrzenie to nie grzech.

- Myślałam, że mieszkasz w Australii - powiedziała. Gdyby podejrzewała, że

istnieje bodaj cień szansy, iż spotkają się na gruncie zawodowym, nigdy nie

wróciłaby do Francji. Nieodwzajernniona pierwsza miłość tkwiła w jej sercu

jak zadra. Łudziła się, że ból kiedyś minie, ale nie. Został i co pewien czas

dawał

osobie znać. Nie lubiła o tym myśleć.

- Mój dom jest tu, we Francji - odparł, nie kryjąc wzruszenia. - Kiedy życie

daje w kość ... - Umilkł, nie dokończywszy zdania.

Marcel położył rękę na jego ramieniu.

- Znamy się ze studiów - wyjaśnił. - Po dyplomie obaj wyjechaliśmy do

Australii i zaczęliśmy pracować w szpitalu w Sydney.

- Byliśmy młodzi i ciekawi świata - dodał Pierre.

Opanował już emocje i jego głos odzyskał siłę. - Ale kiedy człowiekowi wali

się świat, lepiej być wśród swoich. Prawda, Marcel?

Ten pokiwał głową.

Dlatego wróciliśmy do Francji. Ale dość wspomnień, skupmy się na

sprawach aktualnych. Jak już mówiłem, przekazuję obowiązki Pierre' owi i

przenoszę się piętro wyżej, na chirurgię·

- Załatwiłeś to wyjątkowo dyskretnie - zauważyła z przekąsem. - Po co te

tajemnice? Wydawało mi się, że jesteś zadowolony z pracy na oddziale

ratownictwa.

Marcel wzruszył ramionami.

_ Jestem zadowolony, a właściwie ... byłem, dopóki nie odkryłem, że chirurgia

daje mi więcej satysfakcji. - Rozumiem.

Odwróciła się w stronę Pierre'a. Widok jego przystojnej twarzy obudził w

niej znajomy dreszcz podniecenia. Co z nią jest nie tak, że nie potrafi uwolnić

się od dziecinnej miłości? W dodatku niechcianej i niepotrzebnej. Zwłaszcza

teraz. Nawet gdyby Pierre się nią zainteresował, i tak musiałaby oprzeć się po­

kusie.

. - Czy to Marcel zaproponował ci, żebyś przejął

jego stanowisko? - zapytała.

- Tak. Propozycja przyszła w idealnym momencie, bo akurat musiałem ...

wyjechać z Paryża. O miejsce po Marcelu starało się kilku kandydatów, ale

podejrzewam, że dzięki jego rekomendacji zarząd szpitala wybrał właśnie mnie

..

- Po prostu byłeś najlepszy - podkreślił Marcel chociaż fakt, że znamy się i

przyjaźnimy, nie był bez znaczema.

- To dziwne uczucie, tak niespodziewanie spotkać starych znajomych -

powiedział cicho Pierre. - Miałem nadzieję, że gdy wyjadę z Paryża ...

_ Przepraszam was. - Marcel nacisnął przycisk na interkomie, który brzęczał już

od kilku sekund. - Tak? - Przez chwilę słuchał w skupieniu. - Już idę.

Natychmiast wstał zza biurka.

- Musimy wracać na oddział. Na morzu wydarzył się wypadek, zatonął statek

wycieczkowy. Karetki z poszkodowanymi już są w drodze. Trochę wam po­

mogę, ale za godzinę mam planową operację.

Na oddziale rozdzielili się i zajęli badaniem poszkodowanych. Jacky trafiła na

starszą panią, którą bardzo bolała noga.

- Pewnie ją złamałam, prawda, pani doktor?

- Obawiam się, że tak, ale żeby mieć pewność,

musimy zrobić prześwietlenie, pani ... - Zerknęła do karty, żeby sprawdzić, jak

nazywa się pacjentka.

- Marguerite - podpowiedziała starsza pani.

- Dobrze, pani Marguerite. Ja mam na imię Jacky

albo, jeśli pani woli, Jacqueline.

- O tak, zdecydowanie wolę Jacqueline. Tak ma na imię moja córka -

oznajmiła pani Marguerite i zaczęła opowiadać o swoich dzieciach i wnukach.

Jacky starała się słuchać, gdyż jak zawsze zależało jej na zdobyciu zaufania

pacjentki. Jednocześnie przeglądała informacje dostarczone przez ratowników,

którzy wyciągali rozbitków z wody.

W drodze na prześwietlenie pani Marguerite opowiedziała, co wydarzyło się

na statku:

- Rejs był naprawdę wspaniały, wszyscy tak dobrze się bawili. Właśnie

dopływaliśmy do małej wyspy, na której mieliśmy urządzić piknik, kiedy nagle

coś przeraźliwie zatrzeszczało. Nasz statek wpadł na podwodne skały i zaczął

nabierać wody. Wtedy młodsi pasażerowie powyskakiwali za burtę, ale ja nie

jestem już tak sprawna jak kiedyś, więc siedziałam i modliłam się, żeby ktoś

mnie uratował.

_ Na szczęście pani modlitwy zostały wysłuchane. Przerwały rozmowę na czas

prześwietlenia, a gdy po kilku minutach radiolog przyniósł klisze, Jacky

wytłumaczyła pani Marguerite, co wykazał rentgen: _ Złamała pani nogę w

miejscu, gdzie kość łączy

się ze stawem biodrowym.

_ To znaczy kość udową, tak? Jestem emerytowa-

ną pielęgniarką, więc proszę śmiało powiedzieć, jak

poważny jest uraz.

. ,.

.,

_ Cóż, główka kości przemIescIła SIę l wysunęła

z panewki. Trzeba będzie wstawić protezę..

.

Pani Marguerite beztrosko Wzruszyła ramiOnami. _ I dobrze. Ostatnio

często dokuczały mi bóle stawów, nawet wybierałam się do lekarza, żeby

p~rozmawiać o wstawieniu protezy. No i sprawa załatWiOna. _ Chciałabym,

żeby wszyscy moi pacjenci mieli

równie pozytywne nastawienie - uśmiechnęła się Jacky. - Zaraz umieścimy

panią na ort~pedii. .

_ Dziękuję, pani doktor. Bardzo miła z pam osoba.

Zajrzy pani do mnie?

.

.

_ Oczywiście. Zawsze sprawdzam, Jak radzą sobIe

moi pacjenci.

.

Na korytarzu pojawił się kolejny ratowmk z no-

szami.

_ Mam tu małe dziecko. Dominie, dwa lata. Przed

chwilą go przywieziono - raportował pospie.sznie. ~ Bardzo długo przebywał

pod wodą. Rokowama raczej kiepskie - zaznaczył, zniżając głos. - Brak

wyczu.walnego pulsu, nie oddycha. Próbowaliśmy go reammować, ale bez

skutku.

- Dajcie go tutaj - wskazała jedno z wydzielonych stanowisk - a pani -

zwróciła się do pielęgniarki niech się zajmie jego rodzicami. Są w szoku, więc

proszę im dać coś na uspokojenie, a jeśli to nie pomoże, wezwać któregoś z

lekarzy - poinstruowała, po czym skupiła się całkowicie na drobnym,

bezwładnym ciałku okrytym ciepłym kocem.

Wystająca spod niego blada buzia miała nieziemski, niemal anielski wyraz.

Malujący się na niej głęboki spokój nasuwał podejrzenie, że chłopczyk znajduje

się już po drugiej stronie. Jacky zaczerpnęła głęboko powietrza. Nie mogła

pozwolić, by niepotrzebne myśli zakłócały jej koncentrację.

- Jak długo znajdował się pod wodą?

- Co najmniej pół godziny. Kiedy nurek go wydo-

był, był już bardzo wychłodzony - odparł ratownik. - Mówi pan, że był

wychłodzony? To dobrze. Jest szansa, że da się go uratować - powiedział Pierre,

który wchodząc, usłyszał ich rozmowę.

Jacky podłączyła chłopca do urządzenia monitorującego parametry życiowe i

już po chwili mieli potwierdzenie, że temperatura ciała jest rzeczywiście

niebezpiecznie niska. Jacky jeszcze nigdy nie miała do czynienia z pacjentem w

stanie tak znacznego wychłodzenia, przypomniała sobie jednak, że w jednym z

podręczników opisyWano przypadek dziecka, które przeżyło właśnie dlatego, że

niemal zamarzło w zimnej wodzie.

- Czy ty też uważasz, że dzięki skrajnemu wychłodzeniu Dominie ma szansę

przeżyć? - zapytała Pierre'a.

Skinął głową.

Tak, spotkałem się z podobnym przypadkiem w Australii. Kiedy ciało opada

na dno, gdzie panuje niska temperatura, metabolizm staje się wolniejszy, dzięki

czemu mózg lepiej radzi sobie z niedoborem tlenu. Musimy go powoli

rozgrzać. Nie odpuszczę, dopóki nie przywrócimy mu normalnej temperatury.

Pierre poprosił pielęgniarkę, by przyniosła specjalny pled dmuchający

ciepłym powietrzem, po czym on i Jacky zajęli się chłopcem. Po pewnym

czasie, który wydawał się wiecznością, Jacky zerknęła na monitor.

_. Spójrz! Pojawił się słaby puls! - zawołała, obejmując palcami przegub

chłopca.

W pierwszym momencie nie poczuła nic poza chłodem pozbawionej życia

kończyny, jednak po chwili pod palcami. wyczuła słabiutkie pulsowanie.

_ Zaczynam masaż serca - oznajmił Pierre. Minuty przeszły w godziny, a oni

wciąż nie dawali za wygraną. Rodzice chłopca zostali na wszelki wypadek

uprzedzeni, że szanse na uratowanie Dominica są niewielkie.

Po czterech godzinach bezustannych wysiłków Jacky zaczęła odczuwać

napięcie. Polubiła to dziecko i nie wyobrażała sobie, że mogliby je stracić.

_ Jeszcze raz sprawdzę, czy reaguje na światło -powiedziała do Pierre'a i

skierowała strumień światła prosto w źrenicę. I wstrzymała oddech. - Reaguje!

Jestem pewna, że źrenica się zmniejszyła. Zresztą

chodź -i sam zobacz! - zawołała.

_

Pierre wziął od niej wziernik i pochylił się nad

Dominikiem.

_ Masz rację, Jacky! - oznajmił głosem; w którym

ulga mieszała się z radością. - Teraz szansa, że przeży je, zwiększa się z każdą

minutą. Świetnie! ~ Uradowany, obrócił się w jej stronę i spontanicznie przytulił

ją do siebie.

Poruszona jego zaraźliwym entuzjazmem, z uśmiechem spojrzała mu w oczy.

Cudownie było czuć jego dotyk. I strasznie. Czy onw ogóle zdaje sobie sprawę,

co się z nią teraz dzieje?

Pierre zerknął na piękną kobietę, którą ku swemu zaskoczeniu znienacka

porwał w ramiona, i natychmiast się opanował. Demonstracyjne okazywanie u­

czuć nie leżało w jego naturze, dlatego zupełnie nie rozumiał, jaki impuls nim

powodował. Owszem, on i J acky mieli z czego się cieszyć, ale nie musiał być

aż tak wylewny. Jeśli Jacky opacznie zrozumie jego intencje, będzie prawdziwa

katastrofa.

Pochylił się nad Dominikiem i dokładnie go osłuchał.

- Serce podjęło pracę. Bije coraz mocniej ...

- Temperatura ciała wraca do normy - powiedziała

Jacky, spojrzawszy na monitor.

- Oddech się stabilizuje. Wydaje mi się, że on próbuje ... Otwiera oczy!

Jacky chwyciła chłopca za rękę i w napięciu obserwowała gwałtowne ruchy

jego powiek. Po chwili usłyszała cichutki jęk. Dominic zakrztusił się, a potem

pisnął żałośnie:

- Mamusiu!

Wzruszona pochyliła się nad nim. - Mama zaraz przyjdzie,

Dominic.

- A tata?

- Tata też - zapewniła. - To cud - szepnęła, odwracając się do Pierre'a.

Miała w oczach łzy, więc chciał znów ją przytulić, lecz nie zrobił tego. Tylko

raz widział, jak płakała. Przewróciła się podczas zabawy na plaży i zraniła o

ostre kamienie. Miała wtedy jakieś pięć lat. On grał z kolegami w piłkę, lecz

kiedy usłyszał jej płacz, pobiegł zobaczyć, co się stało. Z rozciętego kolana

ciekła krew, więc oddarł kawałek koszuli i zrobił z niego opatrunek, a potem

wziął ją na ręce i zaniósł do swojego ojca, który miał w miasteczku gabinet le­

karski.

Pamiętał, że mała dziewczynka wydała się jemu, dużemu, silnemu

czternastolatkowi, lekka jak piórko. Gdy ją niósł, objęła go za szyję i mocno się

przytuliła. Wzruszyło go jej bezgraniczne zaufanie i wiara, że będzie umiał jej

pomóc. Jego matka odnosiła się do Shaftesburych z rezerwą, gdyż pani

Shaftesbury była zbyt ekscentryczna, ajej mąż zbyt niekonwencjonalny jak na

gust społeczności małego miasteczka. Jednak gdy zobaczyła Pierre'a przed

gabinetem, natychmiast przybiegła pomóc mężowi.

Ojciec musiał założyć Jacky kilka szwów. Była zaledwie pięcioletnim

dzieckiem, ale zniosła to bardzo dzielnie. Cukierki, które ojciec zawsze trzymał

w szufladzie, osłodziły żal i pomogły ukoić łzy. Pierre gotów był iść o zakład,

że elegancka pani doktor nawet nie pamięta, jak kurczowo trzymała go za rękę,

gdy ojciec znieczulał ją przed szyciem. Domyślał się, że w owych czasach był

dla niej jednym z tych bezimiennych, dużo starszych chłopaków, z którymi nie

miała nic wspólnego.

- Tak, to rzeczywiście cud, że udało nam się go odratować - przyznał,

wracając do rzeczywistości.

Jacky uśmiechnęła się z ulgą. - Jest co świętować, prawda?

Natychmiast pożałowała swoich słów. Pierre mógł pomyśleć, że po pracy

chce pójść z nim na drinka, a przecież nie to miała na myśli. Choć pomysł jest

rzeczywiście kuszący.

Pierre wyglądał na zaskoczonego.

- Faktycznie, po pracy możemy gdzieś pójść rzekł z namysłem. ~ Może ...

- Źle mnie zrozumiałeś. Ja tylko ... - Nie dokończyła, bo musiała zająć się

Dominikiem. Ścisnęła go lekko za rękę i zaczęła łagodnie do niego mówić.

Nagrodą był słaby uśmiech i kilka bezładnych słów.

- Naprawdę musimy to jakoś uczcić - podchwycił Pierre. - Zaraz uprzedzę ... -

Nie dokończył, gdyż przyszli wezwani na konsultację lekarze z intensywnej

terapii i kardiologii, którzy mieli zdecydować o dalszym leczeniu chłopca.

Choć przekazali Dominica kolegom, i tak nie mieli czasu wracać do rozmowy

o fetowaniu sukcesu, bo musieli pomóc pozostałym uczestnikom pechowego

rejsu. Jacky opatrywała starszego pana, który stracił żonę· Zespół reanimacyjny

długo o nią walczył, lecz nie udało się jej uratować.

- Do widzenia, Anne-Marie. Wkrótce się zobaczymy - mówił mężczyzna,

ściskając rękę kobiety, z którą przeżył życie.

Jacky patrzyła na niego z boku i połykała łzy. Choć była doświadczonym

lekarzem i widziała w szpitalu niejedno, rutyna nie zabiła w niej wrażliwości na

ludzkie nieszczęście.

- Chcemy zatrzymać pana na obserwacji - powiedziała łagodnie. - Życzy pan

sobie, żebyśmy poinformowali o tym kogoś z rodziny?

- Tak, moją córkę. Niestety, nie pamiętam jej numeru.

- Ja się tym zajmę, pani doktor- powiedziała siostra Marie. - W czwórce czeka

pacjent ranny w nogę. To już ostatni z poszkodowanych.

- Muszę iść, ale zostawiam pana w fachowych rękach - powiedziała do

starszego pana i zniknęła.

Jej dyżur trwał dzisiaj dłużej niż zazwyczaj.

- Pora iść do domu, pani doktor - uśmiechnęła się do niej Marie, gdy wyszła z

sali zabiegowej. - Zaraz zaczyna się nocny dyżur.

- A pani? Przecież pani też pracowała cały dzień.

- Ja wytrzymam.

Idąc do szatni, rozejrzała się po opustoszałym korytarzu. Nie mogła uwierzyć,

że jeszcze niedawno wyglądał jak pole bitwy. Po drodze rozpuściła włosy, a gdy

opadły luźno na ramiona, od razu poczuła ulgę. Ten rytualny gest oznaczał

koniec pracowitego dnia.

- Właśnie taką cię pamiętam.

Słysząc za plecami głos Pierre' a, zatrzymała się. - Chciałem z tobą

porozmawiać, zanim wyjdziesz

- powiedział, biorąc ją za rękę. - Musimy przełożyć

nasze świętowanie na inny dzień, bo ...

- Och, Pierre! Już ci mówiłam, że wcale nie miałam na myśli ...

- Ale ja miałem! Zależy mi, żebyśmy uczcili nasz sukces, ale dziś to

niemożliwe.

- Pierre, naprawdę nie musimy nigdzie iść. A jeśli juź, to razem z twoją żoną i

...

- Przepraszam, powinienem był ci powiedzieć. -.

Z jego twarzy zniknął pogodny wyraz. - Moja żona zmarła.

- Tak mi przykro. - Szczerze mu współczuła. Cóż jeszcze mogła

powiedzieć?

Pamięć podsunęła jej obraz młodej, ślicznej narzeczonej Pierre'a. Byli w

siebie tak bardzo zakochani. Zbliżyła się do niego, by dodać mu otuchy

ciepłym gestem, lecz ostatecznie nie zrobiła tego. Rozsądek podpowiadał jej,

że dla własnego dobra powinna trzymać się na dystans.

- Dawno odeszła? - zapytała cicho.

- Pięć lat temu. Wydawałoby się, że to szmat cza-

su, ale jakość wciąż nie mogę się pozbierać ... Niektóre rany nigdy się nie

goją.

- Wiem - szepnęła, przybita nagłym wspomnieniem o własnej tragicznej

stracie.

- Muszę zostać dzisiaj dłużej w szpitalu, żeby zorientować się w sytuacji.

Marcel obiecał, że jak skończy operować, spotka się ze mną i wprowadzi mnie

w najważniejsze zagadnienia. Miałem nadzieję, że załatwimy to w ciągu dnia,

ale nie było czasu.

- Co ty powiesz! - zażartowała. - Swoją drogą, miło pogadać z kimś po

angielsku.

- A ja się czuję trgchę dziwnie. Pamiętam, że jako dziecko mówiłaś tylko po

francusku.

- Bo matka mi kazała! Nie lubiła, kiedy mówiliśmy po angielsku.

- Już czuję, jak miło będzie powspominać dawne czasy. Zjedzmy razem

kolację. Ja stawiam. Poważnie! Masz jutro czas? Jeśli tak, postaram się,

żebyśmy skończyli pracę o tej samej porze.

Chętnie zjem z tobą kolację - uśmiechnęła się do niego - a jeśli chodzi o

jutro, muszę najpierw zerknąć do kalendarza. Żartuję. Nie jestem zbyt aktywna

towarzysko. Większość czasu poświęcam pracy.

- Ja nawet nie muszę sprawdzać, bo i tak wiem, że w moim kalendarzu jest

pusto. - Uśmiechnął się, biorąc w palce pasmo jej włosów. - Twoje włosy są jak

złocista przędza - powiedział miękko. - Jak byłem mały, czytałem bajkę o

królewnie, która miała takie włosy. Myślałem, że to tylko fantazja, lecz gdy

parę lat później zobaczyłem, jak z rozwianymi lokami biegasz po miasteczku,

zrozumiałem, co autor miał na myśli.

- Nie sądziłam, że zwróciłeś na mnie uwagę.

- Owszem, zwróciłem. Wyróżniałaś się·i byłaś ...

słodka jak cukierek. - Pochylił się i pocałował ją w policzek. - Dobranoc, Jacky.

Poszła w swoją stronę, a on zawrócił. Przy końcu korytarza zatrzymała się i

obejrzała. Nagle zdała sobie sprawę, że zjej strony nic się nie zmieniło. Nadal

była . w nim zakochana.

Jaka szkoda, że on wciąż nosi w sercu żałobę po kobiecie, która była

miłością jego życia.

ROZDZIAŁ DRUGI

Następnego dnia w pracy często się spotykali.

- Tylko pamiętaj, że wieczorem jesteśmy umówieni - zaznaczył na dzień

dobry.

Jak by mogła o tym zapomnieć! Tak się przejęła, że z wrażenia nie mogła

zasnąć. Zupełnie jak wtedy, gdy przeżywała swoją szczenięcą miłość. Gdy

miała naście lat, intensywne młodzieńcze emocje dały jej się mocno we znaki.

Dziś jako dwudziestodziewięcioletnia rozwódka, a przez krótki czas również

matka

.

,

powmna łatwo sobie z nimi poradzić. Po swych do-

świadczeniach powinna być twarda i odporna, tymczasem była przejęta jak

przed pierwszą randką.

W ~rzerwie.między badaniem pacjentów zgłaszających SIę do szpItala z

różnymi urazami znalazła czas, by zajrzeć do osób, którym pomogła

poprzedniego dnia.

Mały Dominic dochodził do siebie na oddziale intens~ej terapii, gdzie przez

okrągłą dobę otaczany był wyjątkowo troskliwą opieką. Badanie tomograficzne

wykazało, że mózg nie został uszkodzony. Jacky przyjęła tę wiadomość z

ogromną ulgą i po raz kolejny uświadomiła sobie, że na jej oczach stał się

prawdziwy cud.

Historia o niezwykłym ocaleniu dwuletniego dziecka przeciekła do prasy i

dziennikarz, który opisał zdarzenie, chciał zrobić zdjęcie jej i Pierre' owi.

- Co O tym myślisz? - Pierre skonsultował się przedtem z Marcelem. - Nie

masz nic przeciwko temu?

- Nie, dlaczego? Niech społeczeństwo dowie się o triumfie medycyny. Może

dzięki temu jakiś niezadowolony pacjent zastanowi się, zanim nas obsmaruje w

którejś z gazet. Tylko proszę, żebyście nie dopuszczali dziennikarzy do

Dominica. Zrobią mu zdjęcia, jak wróci do domu, o ile zgodzą się na to jego

rodzice.

I takim oto sposobem Jacky, w nieskazitelnie białym fartuchu, ze

stetoskopem wiszącym na szyi, stanęła obok Pierre'a w samym środku

głównego holu.

- Mamy bardzo mało czasu - uprzedził Pierre reporterów - więc proszę się

spieszyć.

- Proszę przysunąć się do uroczej pani doktor - polecił reporter, ustawiając

kadr.

- Czy mogłaby pani rozpuścić włosy? - zapytała jego asystentka. - Są bardzo

piękne, a nasi czytelmcy ...

Jacky bez słowa rozpięła klamrę, choć pomysł nie przypadł jej do gustu.

- Dziękuję, pani doktor. Tak, teraz lepiej ... Proszę o uśmiech!

- Jaka piękna para! - zachwyciła się pielęgniarka, która właśnie przechodziła

przez hol.

Jacky poczuła się zażenowana. Nie podobało jej się całe to zamieszanie

wokół jej osoby. Rozstrajała ją bliskość Pierre'a. Nie mogła się skupić!

Uśmiechała się, ale wewnątrz dygotała ze zdenerwowania.

- Musimy kończyć - oznajmił Pierre stanowczo.

- Artykuł i zdjęcia ukażą się w popołudniowym wydaniu - rzekł fotograf. -

Przyślemy państwu kilka

egzemplarzy.

Pierre spojrzał na nią porozumiewawczo.

- 'Wprost nie możemy się doczekać - stwierdził.

- O tak. Umieramy z ciekawości.

- Zanim dotrzemy do restauracji, będziemy już

lokalnymi sławami. Dadzą nam najlepszy stolik i poproszą o autografy -

szydził.

- Żebym tylko nie zapomniała długopisu!

Zaraz po spotkaniu z dziennikarzami Jacky wróciła do swoich obowiązków.

Właśnie porządkowała salę zabiegową po opatrzeniu ostatniego pacjenta; gdy

przyszedł Pierre.

- Już skończyłem. Daj znać, jak będziesz gotowa.

Przyjdę po ciebie i pojedziemy moim samochodem.

- Dobrze, bo ja nawet nie mam auta. Po pierwsze kupno i utrzymanie to spory

wydatek, a po drugie na mojej wąskiej uliczce trudno zaparkować. Do szpitala

mam zaledwie parę kroków, więc po co mi samochód?

- Na przykład po to, żeby pojechać na wieś. Chyba nie spędzasz całego czasu

w pracy?

- Kiedy chcę odpocząć, spaceruję po plaży - od-

parła.

.

- Aha. Słuchaj, Marcel polecił mi małą restaurację na wzgórzach za miastem.

Zaznaczyłem sobie to miejsce na mapie. Będziesz mnie pilotować?

Jacky odsunęła wózek z przyrządami i zaczęła myć ręce.

- Mogę spróbować - odparła. - Chyba nie jedziemy bardzo daleko?

Pierre stał tuż za nią. Czuła na karku jego ciepły oddech. Naraz bez

uprzedzenia rozpiął klamrę, którą miała we włosach, i na jej ramiona spłynęły

gęste pasma.

Odwróciła się zaskoczona.

- Co z wami jest, faceci? Dlaczego wszyscy się upieracie, żebym nosiła

rozpuszczone włosy?

Uniósł do góry brwi.

- Może dlatego, że wyglądasz wtedy mniej surowo? - powiedział i zniżając

głos do zmysłowego szep-

tu, dodał: - I bardziej seksownie.

.

Naraz odsunął się od niej i ruszył do wyjścia. Załował, że pozwolił sobie na tę

niepotrzebną uwagę· To bliskość Jacky tak zamąciła mu w głowie. Poczuł się

tak, jakby wszystkie trudne lata, które przyszły po jego wyjeździe z miasteczka,

były tylko złym snem. Cofnął się w czasie do dnia, gdy po raz ostatni widział

śliczną szesnastoletnią dziewczynę i uświadomił sobie, że ta zjawiskowa

nastolatka dorosła. Jaka szkoda, że spotkali się tak późno. Musi bardziej się

kontrolować. Co będzie, jeśli Jacky źle zrozumie jego intencje? Przecież

przysiągł Liliane dozgonną wierność i bezgraniczną lojalność, którą chciał się

odwdzięczyć za jej ogromne poświęcenie.

Jego związki z kobietami ograniczały się do okazjonalnych, nic

nieznaczących erotycznych przygód. Czuł przez skórę, że z Jacky będzie

inaczej. Nie uniknie zaangażowania. Odkąd się spotkali, coraz częściej o niej

myślał.

- Jak będziesz gotowa, przyjdź do mojego gabinetu - rzucił sucho i czym

prędzej wyszedł.

Odprowadziła go pytającym wzrokiem. Zaskoczył ją tą nagłą zmianą

zachowania. Przed chwilą był taki

miły, nawet więcej niż miły...

.

To bez znaczenia, stwierdziła. Widocznie ten typ tak ma. Zje z nim tę kolację

jak ze znajomym z dawnych lat. Powspominają, pośmieją się. I tyle.

W szatni wzięła szybki prysznic i przebrała się w spodnie i żakiet z białego

lnu, pod który włożyła czarną bluzkę wykończoną angielskim haftem. Na ko­

niec zrobiła lekki makijaż. Najważniejszy był czarny tusz do rzęs, żeby zielone

oczy stały się bardziej wyraziste. Hm ... Przejrzała się w lustrze. Dlaczego tak

się stara, skoro Pierre jest tylko dawnym kolegą?

Po tym, co przeżyła, nie była gotowa na nic poza przyjaźnią. Tak podpowiadał

rozsądek, ale serce wiedziało swoje. Tak czy owak sytuacja stawała się nie­

bezpieczna.

Gdy weszła, Pierre powitał ją przyjaznym uśmiechem. Ledwie wstał zza

biurka, odezwała się jego komórka.

- Tak? Ach, to ty, Nadine! O co chodzi? Dobrze, zaraz przyjadę.

- Po drodze muszę wstąpić do domu - uprzedził, gdy się-rozłączył. - Mały ...

mam taki mały problem.

Zaintrygował ją. Kim jest Nadine? Gdy z nią rozmawiał, mówiła

podniesionym głosem. Jacky miała wrażenie, że była mocno zirytowana.

Na korytarzu spotkali Marcela, który przyniósł im jeszcze gorące wydanie

wieczornej gazety.

- Kurier właśnie to przywiózł - wyjaśnił, podając ją Pierre' owi. - Patrz,

jesteście na pierwszej stronie. Wyglądacie fantastycznie. Chcecie wiedzieć, co

piszą?

"Przystojny doktor Pierre i urocza dokto.r Jacqueline dokonali wczoraj cudu ...

".

- Starczy! - jęknął Pierre. - Sam to. przeczytam, później. Proszę - zwrócił się

do Jacky, podając jej gazetę. - Nie zapomniałaś pióra do podpisywania au­

tografów?

Nic nie mówiąc, zerknęła na zdjęcie.

, - Doskonała reklama szpitala - cieszył się tymczasem Marcel. - Może

uzmysłowi ludziom, że czasem naprawdę jesteśmy potrzebni. A SWoją drogą,

dokąd się wybieracie?

- Do. restauracji, którą mi poleciłeś.

- Świetnie! - Marcel przyjrzał im się uważniej.

- Wobec tego. nie będę was zatrzymywał. Wpadnijcie

do. nas na kolację któregoś dnia. Debbie będzie w siódmym niebie. Usycha z

tęsknoty za kolegami z pracy.

- Mam zamiar niedługo. ją odwiedzić - obiecała Jacky.

Marcel uśmiechnął się.

- Jacky jest dla nas jak rodzina - wyjaśnił Pierre'o.wi. - Poznały się z moją

żoną przez internet i zaprzy-

jaźniły.

- Bardzo się ucieszyłam, kiedy w grudniu ubiegłego roku Debbie zaprosiła

mnie na wasz ślub. To. była naprawdę piękna uroczystoŚć.

- Miło, że tak mówisz. Ale nie będę was zatrzymywał.

- Rzeczywiście, musimy już jechać - przyznał

Pierre, kładąc dłoń na ramieniu Jacky. - Miłego wieczoru!

- Dziękujemy.

Marcel o.dprowadził ich wzrokiem. Cieszył się, że tak szybko. się polubili.

Gdyby nie znał Pierre'a, przysiągłby, że zanosi się na romans. Mając na uwadze

jego. przeszłość wątpił jednak, by znajomość z Jacky wyszła kiedykolwiek poza

ramy przyjaźni. Obawiał się, że jego. kolega w ogóle nie myśli Q stałym

związku.

Szkoda, westchnął, bo on i Jacky wyjątkowo do siebie pasują, a Pierre jest

bardzo spragniony miłości. Gdyby związał się z kobietą taką jak Jacky, jego

życie zmieniłoby się na lepsze. Marcel chciał jakoś pomóc, ale czuł, że nie ma

prawa wtrącać się w prywatne sprawy kolegi. Gdyby jednak ten poprosił go Q

radę, to ze SWoją wiedzą na temat Liliane mógłby skłonić go do zmiany zdania

...

Jacky zapięła pas i usadowiła się wygodnie w fotelu pasażera.

- Fajny samochód - pochwaliła Sportowy kabriolet, który kupił od kolegi z

Paryża.

- Mieszkam na wzgórzu, przy tej samej ulicy co.

Marcel. To on pomógł mi znaleźć dom Tak mi się spodobał, że obejrzałem go

tylko raz i natychmiast zdecydowałem się na kupno. - ożnajmił, gdy minąwszy

główną bramę, wyjechali na drogę.

- Musisz. mieć wspaniały widok z okien - stwierdziła, patrząc na okazałe

rezydencje rozlokowane na wzgórzu powyżej drogi biegnącej między

szpalerem starych drzew.

- Dlatego. go. kupiłem. Przesądziły piękne widoki i duży ogród, idealny dla

... - Urwał w pół zdania. Duży ogród to dobra rzecz - dokończył po chwili.

Znów ją zaintrygował. Nie pierwszy raz odnosiła wrażenie, że Coś przed nią

ukrywa. Ciekawe, dlaczego?

- Lubisz pracować w ogrodzie? Zawahał się.

- Czasami.

Nie potrafiła odgadnąć, dlaczego nagle przygasł.

Uznała, że nie ma sensu dociekać i wróciła do podziwiania malowniczych

widoków.

Jachty i statki wycieczkowe kołysały się na lekkiej fali, a promienie

zachodzącego słońca barwiły morze intensywnym kolorem złota i purpury. Na

plaży widać było wielu spacerowiczów, którzy z tej odległości wyglądali jak

ludziki narysowane pojedynczą kreską·

- Jesteśmy na miejscu - oznajmił Pierre, zatrzymując samochód na żwirowym

podjeździe.

Niemal w tej samej chwili otworzyły się masywne dębowe drzwi i przed dom

wyszła wysoka, młoda dziewczyna w dżinsach i białym T-shircie. Wyglądała na

zadowoloną, że Pierre się pojawił.

- Zaraz wracam - powiedział, wysiadając z samochodu.

Jacky obserwowała, jak wraz z dziewczyną wchodzi do domu. Ciekawe,

dlaczego nie zaprosił jej do środka? I kim jest dla niego ta dziewczyna? Nagle

poczuła się jak nieproszony gość. Nie spodziewała się takiego zachowania,

Pierre normalnie był przecież otwarty i towarzyski. Widocznie kiepsko go znam,

stwierdziła, ale musiała przyznać, że jak na jej gust jest

- zbyt tajemniczy.

W pewnej chwili z otwartych okien na piętrze dobiegły histeryczne wrzaski

małego, rozzłoszczonego dziecka. Jacky słyszała, jak Pierre stara się je uspoko­

ić. Nie rozumiała pojedynczych słów, ale słyszała, że mówi stanowczo, lecz

cierpliwie i ze spokojem. Po chwili dziecko ucichło, a potem zaczęło się śmlac.

Wtórował mu śmiech Pierre'a i wesoły głos dziew~ czyny.

Skoro ma dziecko, dlaczego jej o tym nie powiedział?

Z góry dobiegł już tylko głos dziewczyny rozmawiającej z dzieckiem. Jacky

spojrzała na zegarek. Minęło zaledwie pięć minut. Niewiele, ale i tak postano­

wiła wysiąść z samochodu i rozprostować nogi. Kiedy stanęła na żwirowym

podjęździe, do buta wpadł jej mały kamyk, pochyliła się więc, by go wyjąć.

Właśnie wtedy z dom~ wyszedł Pierre.

Zmieszała się. Może niepotrzebnie wysiadała?

Pierre chciał, by zaczekała w samochodzie. W jej głowie pojawiła się

irracjonalna myśl, że zaraz usłyszy reprymendę. Nic takiego oczywiście się nie

stało. Pierre miał znękany wyraz twarzy i mocno zaciśnięte usta, ale nie

powiedział ani słowa o tym, co się stało.

- Przepraszam, że musiałaś czekać - rzucił sucho i otworzył jej drzwi.

Była ciekawa, czy powie coś o dziecku. Spoglądała na niego wyczekująco,

gdy uruchamiał silnik, ale on błądził myślami gdzieś daleko. Odprężył się do­

piero wtedy, gdy dom zniknął między wzgórzami. Korciło ją, żeby go o

wszystko wypytać, ale ugryzła się w język.

Wiedziała tylko tyle, - że dziewczyna na pewno nie jest jego siostrą, bo nie

miał rodzeństwa. Ani żoną, bo ta przecież umarła. Przyjaciółką? Mało

prawdopodobne! Która przyjaciółka zgodziłaby się, żeby jej partner szedł na

kolację z inną kobietą?

Intuicja podpowiadała jej, że nie powinna być wścibska. Było' oczywiste, ~e

Pierre nie ma ochoty tłumaczyć, po co musiał wrócić do domu. Lepiej, żeby

przestała o tym myśleć i zajęła się czymś konkretnym. Na przykład czytaniem

mapy, którą trzymała na kola-· nach. Odnalazła zaznaczony przez Pierre' a

punkt. Znajdował się za następną doliną, na skraju wioski, o której nigdy nie

słyszała.

- Jakieś dwieście metrów za skrzyżowaniem będzie ostry skręt w prawo -

poinformowała.

- Dzięki. - Zwolnił, gdyż droga stała się wąska i kręta, a widoczność

ograniczały gęste żywopłoty. - Piękna okolica, prawda? - Słychać było, że

odzyskuje spokój.

- Fantastyczna. Może kiedyś kupię jednak samochód, zwłaszcza jeśli zostanę

tu dłużej. Na razie podpisałam umowę na rok. ..

- Powiedz, jeśli będziesz miała ochotę na wycieczkę. Chętnie gdzieś z tobą

pojadę - powiedział lekkim tonem.

Jacky odebrała to jak drobną przysługę dla starej znajomej

- Dziękuję. Byłoby miło gdzieś pojechać ... raz na jakiś czas - odparła cicho.

Nie chciała się narzucać.

Obróciła nieco głowę i dyskretnie studiowała jego profil: mocno zarysowana

szczęka, wyraźne kości policzkowe, gęste ciemne włosy. Gdyby tylko mogła,

naj chętniej przyjeżdżałaby tu z nim codziennie. Nareszcie byliby sami,

uwolnieni od absorbujących obowiązków. Skarciła się za takie myśli. Gdyby

naprawdę zaczęła się z nim spotykać, wpadłaby w niezłe tarapaty.

Pierre musiał wyczuć, że mu się przygląda, bo spojrzał na nią przelotnie i się

uśmiechnął. Zaczerwieniła się, dziękując opatrzności, że Pierre nie może

poznać jej myśli.

- Ładnie ci z rozpuszczonymi włosami - powiedział miękko. - Wiem, że byłaś

zła, kiedy fotograf zaczął się nimi zachwycać, ale ...

- Wszystko zależy od tego, kto się zachwyca. Nie mam nic przeciwko

komplementom, o ile słyszę je od ... przyjaciół.

- Miło mi, że uważasz mnie za przyjaciela. - Zdjął rękę z kierownicy i na

moment położył na jej dłoni. Z trudem opanowała przyjemny dreszcz.

Domyślała się, że dla niego był to nic nieznaczący przyjazny gest, ale dla niej

ten przelotny dotyk znaczył wiele - o wiele więcej, niż powinien.

Zaczęli zjeżdżać w stronę doliny, więc Pierre skupił się na prowadzeniu.

Naraz na wąskiej drodze tuż przed nimi pojawiło się stado krów pędzone przez

gospodarza.

- Chyba nie ma sensu ich wyprzedzać? - zapytał Pierre, ostro hamując.

- Niedaleko jest gospodarstwo - powiedziała, patrząc na mapę - więc pewnie

zaraz tam skręcą.

- Utalentowany z ciebie pilot - pochwalił, gdy stad? skierowało się ku

widocznym nieopodal zabudowamom.

- Pilotowanie to nic trudnego - odparła z uśmiechem. - Ojciec nauczył mnie

czytać mapy. Kiedy mama od nas odeszła, w czasie wakacji jeździliśmy na

dalekie wycieczki. Tata prowadził, a ja siedziałam z mapą i mówiłam mu, gdzie

ma jechać.

- Na pewno bardzo przeżyłaś rozpad rodziny, pra wda? Pamiętam, że moja

mama wspominała mi o tym, co was spotkało. Ile miałaś wtedy lat?

Sposępniała, niechętnie wspominając tamto zagubienie i gorycz, jakie

narodziły się w porzuconym dziecku.

_ Dziesięć ... Dopóki rodzice byli razem, moje

dzieciństwo był piękne i beztroskie. A potem idylla się skończyła, musiałam

szybko dorosnąć. Ojciec bardzo źle znosił tę sytuację. Myślę, że nigdy nie

pogodził się z odejściem matki.

Pierre milczał. Gdy Jacky przeżywała swój dramat, on studiował w Paryżu,

ale i tak dotarły do niego plotki o skandalu wywołanym przez ekstrawagancką

panią Shaftesbury, która podobno miała w Paryżu kochanka. Miał ochotę

porozmawiać o tym z Jacky, ale bał się, że swymi pytaniami sprawi jej

przykrość. Przeczuwał, że jest bardzo wrażliwa i tylko udaje, iż mówienie o

tych wydarzeniach jej nie boli. Zwłaszcza że jako dziecko była podobno bardzo

zżyta z matką·

- Ojciec bardzo dobrze się mną opiekował. Pierwsza przerwała milczenie. -

Był taki szczęśliwy, kiedy postanowiłam zostać lekarką i pojechałam na studia

do Londynu. On też wrócił do Anglii. Kupił małe mieszkanie, bo chciał,

żebyśmy nadal byli blisko siebie.

- To było chyba najlepsze rozwiązanie.

_ Rzeczywiście. Nie chciałam zostawiać go samego we Francji. Był sporo

starszy od mamy, a po jej odejściu bardzo się posunął. Martwiłam się o niego,

jak się zresztą okazało, nie bez powodu. Kiedy byłam na pierwszym roku,

zachorował. Od dawna źle się czuł, ale ignorował objawy choroby. Gdy

wreszcie zdecydował się pójść do szpitala, na ratunek było jill za późno.

Z trudem przełknęła ślinę.

- Cieszę się, że mogłam z nim być ... do końca.

- Bardzo mi przykro. Jego śmierć musiała być dla

ciebie strasznym' ciosem. - Imponowała mu swoim spokojem, choć przecież

wiedział, że zawsze była twarda. Przez ułamek sekundy kusiło go, by zjecl,lać

na pobocze i mocno ją przytulić. Nie zrobił tego, bo się bał, że gdyby wziął ją w

ramiona, sytuacja mogłaby wymknąć się spod kontroli. Poza tym Jacky

mogłaby opacznie zrozumieć jego gest. Lepiej, żeby ich znajomość nie

wykroczyła poza granice przyjaźni.

Jacky patrzyła w bok, walcząc ze łzami. Spokojny wiejski krajobraz budził w

niej wspomnienia dzieciństwa; cudownych beztroskich lat, gdy byli zgodną ro­

dziną. Rodzice bardzo ją kochali, a ojciec darzył matkę prawdziwym

uwielbieniem. Jacky nie zdawała sobie sprawy, że jest to uczucie jednostronne.

- Ani tata, ani ja nie mieliśmy pojęcia, że mama chce od nas odejść. Zostawiła

list, ale tata nigdy mi go nie pokazał. Mówił tylko, że mama bardzo mnie kocha.

To dało mi nadzieję, że kiedyś do nas wróci, ale .. ;

Głos zaczął jej drżeć, więc wzięła głęboki oddech. - Dwa dni po jej zniknięciu

przyjechała do nas policja - ciągnęła po chwili. - Powiedzieli nam, że mama i jej

... kochanek mieli wypadek. Obydwoje zginęli na miejscu.

Pierre wstrzymał oddech.

- Serdecznie ci współczuję. Moja mama wspominała, że twoją rodzinę

spotkała tragedia, ale nie potrafiła powiedzieć, co dokładnie się stało.

- Och, miasteczko trzęsło się od plotek, ale nikt nie wiedział, jak było

naprawdę. Nawet ja mogę się tylko domyślać. Tak czy owak ten pierwszy

kopniak od życia przygotował mnie na następne. A dostałam ich niemało.

Gdy wjechali do wioski, Pierre zwolnił. Przemieszczali się wolno wśród

domów krytych czerwoną dachówką i wypatrywali restauracji.

- Powinna być już blisko. Marcel dokładnie mi ją opisał. Zdaje się, że to ten

dom ... U Jules'a. Tak, to tutaj!

- Wygląda bardzo szykownie - zauważyła.

- I pewnie taka jest, sądząc po samochodach, które

przed nią parkują, i naleganiach Marcela, żebym koniecznie zarezerwował

stolik. .

Dom był obszerny i bardzo stary, z pewnością pełnił kiedyś funkcję dworu,

do którego przytuliła się malownicza wioska. Gdy weszli do środka, Jacky z za­

chwytem przyglądała się stylowym wnętrzom. Zdobiły je wspaniałe obrazy oraz

różne dzieła sztuki, które rozmieszczono ze smakiem w przestronnych salach.

- Dobry wieczór, jestem Jules -'- powitał ich właściciel, dystyngowany brunet

w średnim wieku. - Zapraszam na aperitif - dodał i zaprowadził ich do przy­

tulnego baru, który urządzono w rogu głównego holu.

Jacky wybrała swój ulubiony kir składający się z likieru porzeczkowego i

białego wina, a Pierre zamówił pastis, czyli aperitif z wódki anyżkowej, wody

oraz lodu.

Dostali stolik przyoknie, więc jedząc kolację, mogli podziwiać

wypielęgnowany ogród. Z łatwością nawiązali rozmowę, ale starannie unikali

osobistych wąt ków. Wymieniali uwagi na temat książek, filmów ora sztuk

teatralnych. Porównywali atrakcje Londynu i Pa ryża. I choć rozmowa toczyła

się wartko i była in teresująca, Jacky wolałaby, by zeszła na sprawy pry watne.

- Może wypijemy kawę na tarasie? - zapropono wał Pierre, gdy okazało się,

że obydwoje rezygnuj. z deseru.

- Bardzo chętnie. Wieczór jest taki pięklly. Wokół tarasu był ogród różany, więc

gdy usiedl w wyściełanych poduszkami wiklinowych fotelach otoczyła ich

słodka woń kwiatów. Słońce schowało sil już za wzgórzami, lecz na

ciemniejącym niebie pozo stały purpurowo-złote smugi.

- Wspaniałe miejsce - westchnęła Jacky.

- Szkoda, że w naszym miasteczku nie mieliśm)

tak ekskluzywnej restauracji - zauważył Pierre.

- Obok sklepu była mała kawiarenka - przypo. mniała mu.

- Która nie słynęła z wykwintnej kuchni - rzek z uśmiechem.

- To prawda. Mimo to tata ija często tam chodzili. śmy po odejściu mamy.

Żadne z nas nie miało pojęcia o gotowaniu, a przecież musieliśmy coś jeść.

Westchnęła ciężko.

- Biedny tata! Mama strasznie mu namieszała w życiu. Nawet wtedy, kiedy

byłam jeszcze dzieckiem i z pozoru wszystko toczyło się normalnie, czułam

przez skórę, że tata nie jest szczęśliwy.

- Dlaczego?

- Kiedy byłam mała, często zastanawiałam się, jak

to się w ogóle stało, że moi rodzice są razem. Kiedy podrosłam, każde z nich

opowiedziało mi swoją wersję zdarzeń, a ja na tej podstawie stworzyłam własny

obraz. - Zamilkła na chwilę, by zebrać myśli. - Myślę, że ojciec, który był już

wtedy w średnim wieku, przeżył drugą młodość u boku mamy, która słuchała go

jak wyroczni. Ona była początkującą aktorką, miała urok i charyzmę, i co

ważniejsze, jako jedyna spośród jego studentów autentycznie interesowała się

jego zawiłymi teoriami dotyczącymi sztuki dramatycznej. Wiem, że była łasa na

pochwały, których jej nie szczędził...

Zawahała się. Nigdy dotąd nie rozmawiała z nikim o swoich rodzicach.

- Ojciec nie powinien był się z nią żenić - stwierdziła w końcu. - Zbyt wiele

ich różniło. Mniej więcej na tydzień przed śmiercią opowiedział mi, jak się

poznali. Ona grała wtedy w małym teatrze na przedmieściach Londynu, a on

wykładał na uniwersytecie. Pewnego wieczoru po spektaklu poszedł za kulisy,

żeby porozmawiać z zespołem o kontrowersyjnym współczesnym dramacie,

który wystawiali.

Poprawiła się w fotelu, wspominając, jak bardzo schlebiało jej, że ojciec

wtajemnicza ją w tak osobiste sprawy.

- Ojciec mówił, że miłość· spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Po

prostu nagle zakochał się w kwintesencji kobiecości - jak określił mamę - i za­

nim zdążył pomyśleć, co robi, zaprosił ją na drinka. Przegadali całą n.oc i

umówili się na następne spotkanie. Wkrótce się oświadczył, a ona, ku jego

zaskoczeniu, od razu się zgodziła.

Pierre pochylił się lekko w jej stronę.

- Pamiętam, że twoja mama była bardzo piękna.

- Ale zdecydowanie za młoda dla mojego ojca Kiedyś, po jednej z ich

okropnych kłótni, powiedziah mi, że żałuje, że wyszła za mąż. Ponoć zgodziła

się, b< ojciec obiecał zabrać ją do Francji. Kiepsko jej Sil wtedy wiodło i miała

dość pracy w małym, słabYll zespole. Pomysł, żeby uciec i związać się z moin

ojcem, wydał jej się bardzo romantyczny. Mama wy. obrażała sobie, że życie w

małym normandzkim mias· teczku będzie bajką. Ojciec miał porzucić pracę aka·

demicką i zarabiać pisaniem, ona zaś miała spędza< dni na lekturze, a od czasu

do czasu grywać ambitm role w którymś z paryskich teatrów. Żyła nadzieją, ż~

pewnego dnia odniesie wielki sukces. Ponieważ tak si~ nie stało, przeżyła

wielkie rozczarowanie. Czuła, ż~ znalazła się w potrzasku.

- Teraz rozumiem, skąd wzięłaś się w naszym mia· steczku.

Pokiwała głową.

- Proza życia szybko zabiła miłość moich rodzi· ców. Ciągle brakowało im

pieniędzy. Ojciec napisaJ kilka podręczników, które wprawdzie przyniosły mu

uznanie w kręgach akademickich, ale fortuny na nich nie zbił. Próbował swoich

sił jako powieściopisarz, ale nic z tego nie wyszło.

- A mnie się zawsze wydawało, że jesteście taką niebanalną rodziną.

- Bo byliśmy niebanalni. - Uśmiechnęła się. - Tylko biedni jak myszy

kościelne. Nie to co zamożni Mellangerowie.

- Wcale nie byliśmy tacy bogaci! - zaprotestował.

- Dziadek miał majątek z dworem i winnicą, na

której zarobił trochę pieniędzy. Ojciec postanowił wstać lekarzem, ale

odziedziczył ziemię i rodzinny nteres. Dziadek zaznaczył jednak; że połowa

majątku lależy do mnie. Ojciec uszanował jego wolę. Kiedy ~odzice przeszli na

emeryturę, przenieśli się do Australii, żeby być bliżej mnie.

- Nadal tam mieszkają?

- Tak, nawiązali wiele przyjaźni, więc postanowili

wstać. Kupili sobie mały dom, a resztę kapitału zalnwestowali, dzięki czemu

moja część spadku przyno~iła dochód, który bardzo mi się przydał w

pierwszych latach pracy. Choć byłem początkującym lekarzem, miałem z czego

żyć. Po prostu dopisało mi szczęście.

- Owszem. Pamiętam, że jako dziecko zatrzymywałam się czasem przed

bramą posiadłości twojego dziadka i wyobrażałam sobie, jak cudownie jest być

bogatym.

- Znałaś mojego dziadka?

- Zetknęłam się z nim tylko raz. Pewnego dnia

razem z koleżanką zakradłyśmy się do waszego sadu po jabłka. Wisiały tuż przy

ogrodzeniu, a my jak zwykle byłyśmy głodne. Wspięłam się na mur i zawisłam

odwrócona do niego twarzą, szykując się do skoku, kiedy nadbiegły psy i

zaczęły okropnie szczekać. Po chwili ktoś złapał mnie za nogi i powiedział,

żebym się nie ruszała.

- Dziadek?

- Tak. Byłam przerażona, kiedy srogim głosem

zaczął krzyczeć na psy. To swój, powiedział im. Swój? Zdziwiłam się.

Przyszłam ukraść jego jabłka!

Pierre się roześmiał. - I co było dalej?

- Och, twój dziadek odpędził psy i pomógł mi zjeść z muru. A potem dał mi

kilka dorodnych owoców i odprowadził mnie do bramy.

- Dziadek był bardzo porządnym człowiekiem.

Przypuszczam, że poczuł się rozbawiony całą sytuacją· Pewnie odetchnął z

ulgą, że psy nic ci nie zrobiły - westchnął. - Tak, miałem bardzo szczęśliwe

dzieciństwo, za to potem ... - Ton jego głosu raptownie się zmienił. - W

dorosłym życiu spadło na mnie mnóstwo ...

- Nieszczęść? - dopowiedziała cicho. Wziął ją za rękę.

- Tak. Los mi ich nie szczędził. Jak każdy, miałem swoje tłuste lata, ale ...

Wstał, podszedł do niej i pociągnął ją ku sobie.

- Nie chcę, żebyś pomyślała, że się nad sobą użalam. Każdy jest kowalem

swego losu. Zgodzisz się ze mną?

Spojrzała mu w oczy. Mogłaby przysiąc, że mimo pozornie hardego wyrazu

widzi w nich zagubienie i bezradność.

- Na tak wiele spraw nie mamy wpływu - szepnęła.

Nagle poczuła się tak, jakby w restauracji poza nimi nie było nikogo. Świat

przestał istnieć. Liczyło się tylko to, że jest przy niej naj wspanialszy

mężczyzna, jakiego w życiu spotkała. Jej książę z bajki, który po latach

wreszcie się zjawił i z którym od tej chwili miała żyć długo i szczęśliwie. Jaka

szkoda, że takie cudowne zakończenia zdarzają się tylko w bajkach.

W ułamku sekundy pojęła, co czuł ojciec, gdy pierwszy raz zbliżył się do jej

matki. To wszystko nie miało sensu ... ale czy miłość może mieć sens? Jest

uczuciem irracjonalnym, nieziemskim, więc choćby człowiek starał się z nią

walczyć, i tak musi przegrać. - O tak. Jesteśmy kowalami swego losu - szepnęła.

Pierre pochylił się i lekko musnął ustami jej usta.

Z trudem powstrzymała się, by nie jęknąć z rozkoszy. - Panie doktorze?

Obok nich stanął kelner.

- Bardzo państwa przepraszam, ale pan Jules kazał zapytać, czy życzą sobie

państwo jakiś trunek do kawy?

- Nie, dziękujemy. - Pierre wypuścił ją z' objęć. Usiadła w fotelu, starając się jak

najszybciej uspokoić przyspieszony oddech. Czar prysnął. Na szczęście, bo

jeszcze chwila i zrobiłaby z siebie kompletną idiotkę·

- Poproszę rachunek. - Słowa Pierre' a dotarły do niej jak przez mgłę.

W drodze powrotnej nawet nie próbowali odtworzyć atmosfery tamtej

magicznej chwili. Jacky miała wrażenie, że Pierre chce jak najszybciej wrócić

na bezpieczny grunt uprzejmej rozmowy, tak jak było na początku wieczoru.

Nie próbował też przedłużać spotkania. Odwiózł ją do domu, a gdy wysiedli z

samochodu, spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Próbowała odnaleźć w jego oczach bodaj cień obietnicy, że mogą przeżyć to

wszystko jeszcze raz. Ale nie, znów był tylko kolegą z dawnych lat. Starszym

bratem, o którym zawsze marzyła. Mogła zaprosić go na drinka, ale uznała, że

to. kiepski pomysł. Po co ryzykować odmowę?

- Dziękuję za przemiły wieczór - powiedziała, po syłając mu uśmiech, który

zdawał się mówić: "Nie bój się, nie zamierzam ciągnąć cię do środka" ..

Ujął jej twarz w dłonie i delikatnie pocałował w usta. Gdy po chwili uniósł

głowę, w jego lśniących oczach pojawił się wyraz oczekiwania.

Ona jednak odwróciła się i zdecydowanym krokiem ruszyła do drzwi.

ROZDZIAŁ TRZECI

Był bardzo sfrustrowany. Odjeżdżając sprzed domu Jacky, spojrzał we

wsteczne lusterko, by sprawdzić, czy weszła do środka. Tak, już jej nie było.

Dała mu wyrainie do zrozumienia, że nie ma ochoty przedłużać spotkania.

Nacisnął pedał gazu. Źle to wszystko dziś rozegrał, zwłaszcza przy kawie.

Nie powinien był jej całować. Problem w tym, że nie mógł się powstrzymać. A

przecież dobrze wiedział, że musi unikać zaangażowania.

Jego frustracja, fizyczna i emocjonalna, stawała się coraz bardziej

dokuczliwa. Jęknął zdesperowany. Może nie powinien umawiać się z nią po

pracy? Tylko jak

. ma zrezygnować z jej towarzystwa, skoro tak bardzo mu się podoba? Śliczna,

żywiołowa, rozbrykana dziewczynka z jego wspomnień wyrosła na

najpiękniejszą, najbardziej seksowną i mądrą kobietę, jaką w życiu spotkał.

Po raz pierwszy od śmierci Liliane miał taki kłopot.

Jego żona zmarła w czasie porodu, wydając na świat jego syna. Początkowo

wydawało mu się, że wyrzuty sumienia nie pozwolą mu dalej żyć. Z czasem

nauczył się radzić sobie z bólem, nie było jednak szans, by rana w sercu

kiedykolwiek się zabliźniła. Ogarnięty wspomnieniami o Liliane mocno

zacisnął dłonie na kierownicy. Miała wątpliwości, czy dojrzała do

macierzyństwa, za to on wciąż powtarzał, że marzy o dziecku. Przekonywał ją,

że na pewno poradzi sobie w roli matki. Biedna, zapłaciła za jego marzenia

najwyższą cenę. Trudno o większe poświęcenie. Odkąd odeszła, nie opuszczało

go poczucie winy.

Zatrzymał się przed domem, ale nie wysiadł. Wyłączywszy silnik, oparł

głowę o kierownicę i siedział tak, rozpamiętując swoją sytuację. Od pięciu lat

dotrzymywał przysięgi złożonej Liliane. Przez pierwszy rok po jej śmierci żył

jak mnich ... obarczony odpowiedzialnością za dziecko. Przymknął oczy,

pozwalając, by przesuwały się przed nimi obrazy wspomnień. Przypomniał

sobie dzień, w którym musiał skapitulować przed własną cielesnością. Nie był

w stanie dłużej ignorować pewnych potrzeb, zaczął więc spotykać się z

kobietami, jednak w sercu pozostał wiemy zmarłej żonie.

Obiecał sobie, że będzie wybierał partnerki, które z pewnością nie odegrają

większej roli w jego życiu. Miał więc na swym koncie kilka przelotnych roman­

sów z kobietami, które, podobnie jak on, nie zamierzały wiązać się na stałe.

Mimo to natknął się na problem. Gdy po kilku miesiącach znajomości zaczął

zapraszać jedną z nich do domu, spragniony matczynego ciepła Christophe

zaczął traktować ją jak przyszywaną mamę. Kiedy związek się rozpadł, chłopiec

był zrozpa-' czony. To doświadczenie uzmysłowiło mu, że synek nie może

poznawać jego przyjaciółek. Postanowił więc, że nie będzie im mówił, że ma

dziecko, a co za tym idzie, nie będzie przyprowadzał ich do domu.

Jacky jednak była inna. Dziś miał ochotę opowiedzieć jej o swoich

nieszczęściach. Bardzo brakowało mu k.og.oś, przed kim mógłby się .otw.orzyć.

Nie zrobił teg.o, gdyż nie chciał jeszcze bardziej kamplikawać sytuacji.

Zwierzenia i rozm.owy .o najbardziej .os.obistych sprawach nieuchrannie

prowadziłyby da uczuci.oweg.o zaangaż.owania, przed którym się br.onił.

Uniósł gł.owę, gdyż nagle p.oczuł, że kt.oś mu się przygląda.

- Wszystka w p.orządku? - spytała zaniep.ok.oj.ona Nadine. - Usłyszałam, że

pan przyjechał, ale długa nie wch.odził pan da d~mu, więc ...

- Niep.otrzebnie się martwiłaś. Nic mi nie jest. Zaraz przyjadę, a ty kładź się

spać. Jak Christ.ophe?

- Dabrze. Usp.ok.oił się pa pana wyjściu.

- Spadziewałem się, że tak będzie. D.obran.oc, Na-

dine.

- D.obran.oc.

Patrzył, jak .opiekunka wch.odzi da domu, zastawiając dla nieg.o uchylane

drzwi. Zajm.owała się Christ.ophe'em zaledwiead trzech miesięcy i a dziwa,

zg.odziła się przenieść z nimi z Paryża da St. Martin sur mer. Była miła,

rozsądna i inteligentna, miał więc nadzieję, że zastanie z nimi na dłużej,

zwłaszcza że Christ.ophe wyraźnie ją palubił.

Nianie ta był .os.obny pr.oblem. Żadna z .opiekunek nie zagrzała dłużej

miejsca. Dabrze im płacił, a .one i tak .odch.oaziły. Christ.ophe nie był łatwym

dzieckiem. Na szczęście ch.odził już da przedszk.olna, więc Nadine nie była tak

.obciążana jak jej p.oprzedniczki, które szybka wypalały się, pracując .od rana

da n.ocy.

Zaczekał, aż autamatycznie zasunie się dach, i wysiadł z sam.och.odu. Idąc da

damu, myślał .o tym, że Nadine prędzej czy później zapragnie wrócić da Paryża.

Już wsp.ominała, że chciałaby spędzać więcej czasu ze sw.oim chł.opakiem.

P.oczątk.ow.o ucieszył się, że kag.oś ma, ba ta znaczyła, że w .odróżnieniu .od

paru paprzedniczek, nie będzie próbawała z nim flirt.ować.

Wbiegł na górę, przeskakując pa dwa st.opnie, chciał bawiem jak najszybciej

zabaczyć syna. Miał wyrzuty sumienia, że pa pracy nie wrócił prasta da damu.

Obiecał s.obie, że jutra spędzi z cW.opcem cały wieczór. Pa cichu wszedł da

p.ok.oju synka i usiadł przy łóżku. Z razczuleniem patrzył na jeg.o miękkie

jasne wł.osy rozrzucane na p.oduszce. Christ.ophe zasnął z kciukiem w buzi.

Pierre uśmiechnął się i delikatnie wyjął palec z jeg.o ust. Ssanie kciuka

p.omagał.o cW.opcu wyciszyć się i usp.ok.oić. Pierre dabrze wiedział, że

właśnie sp.ok.oju jeg.o ukachane dziecka p.otrzebuje najbardziej. Gdyby mama

nie .osierociła g.o w chwili naradzin, gdyby była z nim przez cały czas, czułby

się bezpieczny i na pewna nie wszczynałby dzikich awantur, które wykańczały

nerwaw.o .opiekunki.

P.ochylił się i pacaławał ciepły, gładki paliczek synka. Christ.ophe paruszył

się, a patem .otw.orzył .oczy i .objął g.o za szyję.

- K.ocham cię, tatusiu - mruknął i natychmiast

zasnął.

_

Pierre pa czuł dławienie w gardle.

- Ja też cię k.ocham, synku - szepnął, .okrywając go kałderką·

P.oszedł da siebie, i zamknąwszy drzwi, .oparł się .o nie plecami. Patrzył na

p.okój rozjaśniany księŻYc.ową paświatą i wdychał rześkie pawietrze. Letnia

n.oc, pachnąca kwiatami i m.orzem, była wprost stwarzana da mił.ości. Mógł

spędzić ją z Jacky, gdyby.odwaŻYI się ją tu zapr.osić. Tyle że z nią nie m.ogł.o

być m.owy o przygodzie na jedną noc. Instynkt ostrzegał go, że jeśli raz

spróbuje, nie będzie umiał zapomnieć. A przysięga złożona Liliane wciąż go

obowiązywała.

Jaka szkoda, że nie jest kawalerem wolnym od trosk i obowiązków! Kimś, kto

nie musi zmagać się z wiecznym poczuciem winy wobec kobiety, która

poświęciła dla niego życie ...

Jacky wbiegła na górę. Nie chciała przedłużać spotkania - Pierre mógłby

poczuć się niezręcznie. W końcu dał do zrozumienia, że nie zależy mu, by ich

znajomość przerodziła się w romans. Właściwie to dobrze. Ona też nie szuka

takich wrażeń.

W mieszkaniu od razu zrzuciła buty i poszła prosto do sypialni. Jak stała,

padła na łóżko i zaczęła masować zmęczone stopy; całodzienne bieganie po

szpitalu nie wyszło im na zdrowie.

Ułożyła się na poduszkach i zatonęła w rozmyślaniach o Pierze - silnym,

przystojnym, wysportowanym młodym mężczyźnie, w którym podkochiwała

się jako podlotek, i tym dzisiejszym, starszym, ale wciąż przystojnym,

pogrążonym w żałobie wdowcu. Cieszyła się, że w czasie kolacji udało jej się

go rozweselić. Kiedy zaczęli wspominać stare czasy, rozchmurzył się i przestał

robić minę zagubionego małego chłopca. Rozmawiali o wszystkim z wyjątkiem

swoich poprzednich związków. Nadal więc nic nie wiedziała o jego pięknej

żonie, a on nie usłyszał słowa na temat Paula.

Na myśl obyłym mężu westchnęła ciężko. Nie lubiła go wspominać. A przecież

na początku małżeństwa tak bardzo go kochała. Studiowali najednym roku, byli

biedni jak myszy kościelne, ale szczęśliwi, że się kochają. Pod koniec studiów

zamieszkali razem w jej mieszkaniu.

- Wyjdź za mnie - poprosił Paul. - Małżeństwo jest takie romantyczne ... -

przekonywał:

Równie romantyczny wydał mu się pomysł posiadania dziecka.

- Zobaczysz, ono nam w niczym nie będzie przeszkadzało. Będziemy żyli jak

dawniej - zapewniał. - Weźmiesz urlop macierzyński, a potem wrócisz do pracy.

Będę ci pomagał w czasie cią:ży i potem przy dziecku.

. Uwierzyła mu! Zresztą z perspektywy czasu dochodziła do wniosku, :że wtedy

Paul naprawdę wierzył w to, . co mówi. Ot, jeszcze jeden fajny pomysł, który

zrodził się w jego ptasim móżdżku. A takie cnoty jak miłość i wierność? Cóż,

nad tym w ogóle się nie zastanawiał.

Nie pojmowała, jak mogła aż tak się na nim nie poznać. Dlaczego nie

przewidziała, że Paul po prostu nie umie być wiemy? Gdy po kilku miesiącach

euforia opadła i jej ciąża spowszedniała, stał się nerwowy i coraz częściej znikał

z domu. Mimo to nie przeczuwała naj gorszego. Do głowy jej nie przyszło, że

Paul ją zostawi.

Nigdy nie zapomni dnia, w którym to się stało.

- Poznałem kogoś - przyznał wprost. - To pielęgniarka, pracujemy razem na

ortopedii. Kocham ją. Tym razem to już na zawsze.

Była wtedy w szóstym miesiącu ciąży. On przeniósł się' ze swoją dziewczyną

do innego szpitala. Nie miał wyjścia, bo gdy się rozniosło, że chce zostawić

ciężarną żonę, wybuchł skandal i koledzy nie zostawili na nim suchej nitki.

Teraz, gdy emocje dawno opadły, stwierdziła, że laul był po prostu niedojrzały.

Uczciwie zapracował a swój wizerunek Piotrusia Pana. Przerosła go pers­

,ektywa rychłego ojcostwa i związanych z tym obo,iązków. Gdy w

dramatycznych okolicznościach zazęła rodzić i cierpiała przez długie godziny,

koledzy e szpitala zawiadomili go, że jest z nią niedobrze. jawił się następnego

dnia, gdy ich dziecko już nie yło. '

Wciąż go pamiętała, jak stał przy jej łóżku i nie riedział, jak się zachować. A

ona leżała nieruchomo, rycieńczona przedwczesnym porodem, w czasie któ~go

omal nie umarła. Odetchnęła, gdy pielęgniarka oprosiła go, by wyszedł.

- Dam pani kolejną dawkę środków przeciwbóloych - powiedziała.

Jacky czekała na tę chwilę jak na zbawienie. Kiedy :k zaczynał działać,

przymykała oczy i zapadała się . nicość. Tam znajdowała ukojenie i uwalniała

się od ieludzkiego cierpienia, które dręczyło ją od śmierci decka.

Na wspomnienie dramatu, który przeżyła, instynk'wnie położyła dłoń na

brzuchu. Wciąż pamiętała spółczujące spojrzenie lekarza, który odważył się )

wiedzieć jej prawdę. A ta brzmiała jak wyrok.

- Nie mam dla ciebie dobrych wiadomości - zaczął ;trożnie. - Sama wiesz, jak

ciężki miałaś poród. Nieety, doszło do poważnego uszkodzenia organów roz­

dczych. - Na moment zawiesił głos. - Powiem otarcie. Twoje szanse na następną

ciążę są bliskie zeru. śli będzie ci bardzo zależało na urodzeniu dziecka, :dziesz

musiała poddać się operacji. Powinnaś jed nak wiedzieć, że nawet jeśli uda ci

się donosić ciążę, następny poród będzie równie skomplikowany.

- Nie będzie następnego porodu - uspokoiła go. Sięgnęła po chusteczkę i wytarła

nos. Próbowała odegnać wspomnienia, które często nawiedzały ją w

koszmarnych snach, jednak wyjątkowo wyraźne obrazy uparcie wypływały z

mroków niepaInięci. Znów była w ósmym miesiącu ciąży i pracowała na

oddziale ratownictwa medycznego. Nie wzięła zwolnienia, bo nie chciała

siedzieć całymi dniami w pustym mieszkaniu, rozmyślając o Paulu i martwiąc

się, jak sobie poradzi jako samotna matka. Poza tym chciała udowodnić

kolegom, że traktuje swój zawód poważnie.

Postanowiła, że po urodzeniu dziecka szybko wróci do pracy. Miała zamiar

zatrudnić opiekunkę, nawet jeśli miałaby oddawać jej połowę pensji. Tamtego

dnia, gdy urodził się Simon, w czasie przerwy na lunch też była na rozmowie w

agencji pośredniczącej w zatrudnianiu fachowych opiekunek.

Po spotkaniu wróciła na dyżur. Jej pierwszym pacjentem był jakiś pijak, który

wdał się W bójkę w pubie i oberwał butelką. Wyglądało na to, że delikwentowi

urWał się film, pochyliła się więc nad nim i zaczęła zszywać ranę na twarzy.

Wtedy niespodziewanie poderwał się i z całej siły uderzył ją w brzuch. Poczuła

przeszywający ból i kurczowo chwyciła się za miejsce, z którego promieniował.

Gorączkowo powtarzała sobie, że nic się nie stało, że wcale nie czuje gorącej,

lepkiej krwi sączącej się spomiędzy nóg ...

Obróciła się na bok i wtuliła twarz w poduszkę.

Przeżyła, ale naprawdę niewiele brakowało! Życie zawdzięczała fachowości

kolegów. Gdy było już po wszystkim, znalazła w sobie dość siły, by wziąć na

ręce swego wytęsknionego synka. Doznał śmiertelnych obrażeń, więc nie było

dla niego ratunku. Tuliła go, dopóki biło maleńkie serce, a potem zaczęła oswa­

jać się z myślą, że znów została sama ...

Usiadła na łóżku i otarła łzy. Nigdy się nad sobą nie użalała, więc teraz też

nie będzie. Rozebrała się i zarzuciwszy na siebie szlafrok, poszła do łazienki.

Ciepła odprężająca kąpiel na pewno dobrze jej zrobi.

Na oddziale ratownictwa zawsze było mnóstwo pracy. Właśnie dlatego

wybrała tę dziedzinę medycyny. Tu nie groziła monotonia. Nigdy nie było

wiadomo, co przyniesie dzień. Po dwóch tygodniach od wypadku na morzu

mały Dominic został wypisany do domu. Jego rodzice koniecznie chcieli zrobić

mu pamiątkowe zdjęcie z lekarzami,. którym zawdzięczał życie.

- Pojedziesz ze mną do domku? - zapytało dziecko Pierre'a.

- Bardzo bym chciał, ale dziś nie mogę, bo muszę zostać w pracy - odparł. -

Chodź, zrobimy sobie razem fajne zdjęcie - zaproponował, a rozbiegany chłop­

czyk wreszcie stanął w miejscu i posłusznie spojrzał w obiektyw.

- Będzie mi brakowało tego małego urwisa - westchnęła Jacky, gdy wracali

na oddział.

- Kochasz dzieci, prawda? - zapytał cicho Pierre. Obserwując ją w czasie pracy,

zauważył, że lubi dzieci i ma z nimi doskonały kontakt. Cieszyło go to i

martwiło jednocześnie. Między innymi dlatego nie proponował jej kolejnej

randki. Prędzej czy później będzie musiał się przyznać do tego, że ma syna.

Ona na pewno zechce go poznać, a Christophe od razu ją polubi. Nie chciał

narażać syna na kolejne rozczarowanie, a przecież Jacky pewnego dnia zniknie

z ich życia.

- Chodźmy na kawę, póki - na oddziale panuje względny spokój -

zaproponował.

- Lepiej chodźmy do mojego gabinetu. Mam tam zaparzarkę i kawę o niebo

lepszą od tej, którą podają w bufecie.

- Nie mogłem się doczekać, kiedy mnie wreszcie zaprosisz - rzekł z

uśmiechem. - Ludzie opowiadają cuda o waszym gabinecie. Podobno ty i

Debbie wygodnie się urządziłyście.

- To prawda, jest u nas trochę bardziej po domowemu niż w przeciętnym

gabinecie. Uznałyśmy, że coś nam się należy od życia.

- Bardzo tu przytulnie - pochwalił, gdy weszli do środka.

- Rozumiem, że to eufemizm. Agenci od nieruchomości używają go, kiedy

chcą ci dać do zrozumienia, że straszna tu ciasnota.

- Zauważyłem, że lubisz dzieci. Nie chciałaś mieć własnych? - zapytał,

siadając w fotelu.

Nie wiedziała, co powiedzieć. Aby zyskać na czasie, zajęła się odmierzaniem

kawy. Odetchnęła głęboko, i siląc się na spokój, powiedziała:

- Miałam dziecko, synka, bardzo krótko. Niestety, umarł ... - Przełknęła ślinę, by

uwolnić się do bolesnego dławienia w gardle. - Jaką pijesz kawę, słabą czy

mocną? - Głos jej się załamał.

Pierre wstał i ją objął.

- Przepraszam, nie powinienem był pytać. Nie wiedziałem ...

W jego oczach było tyle serdeczności i dobroci, że poczuła chę.ć, by skryć

się w jego ramionach. Potrzebowała jego siły i spokoju. Gdyby mogła pozostać

w jego objęciach, ból serca trochę by zelżał. Może nawet wstąpiłaby w nią

nowa nadzieja.

Delikatnie pocałował ją w policzek, a ona instynktownie rozchyliła usta.

Pocałował ją więc i poczuł, jak jej ciało się odpręża. Przestała drżeć i wtuliła się

w niego. Przez chwilę pozwolił sobie rozkoszować się jej bliskością, a potem

wolno się odsunął. Ona też się cofu.ęła. Wiedziała, że musi natychmiast wrócić

z obłoków na ziemię.

Pierre starał się ochłonąć. Usiadł w fotelu i zgnębiony pomyślał o tym, że oto

sprawdza się czarny scenariusz. Miał już pewność, że jeśli zacznie romansować

z Jacky, na pewno się zaangażuje. Tego nie wolno mu robić. Poza tym nawet

nie wie, czy ona chce układać sobie życie na nowo.

Domyślał się, ile wycierpiała. Nawet nie chciał wiedzieć, co czuje ktoś, komu

umiera dziecko. A gdyby . takie nieszczęście spotkało jego? Nie potrafił wyob­

razić sobie życia bez swojego ukochanego syna.

- Już w porządku - powiedziała, podając mu kawę.

- Zawsze, kiedy myślę albo mówię o Simonie, pusz-

czają mI nerwy.

- Ile miał Simon, kiedy ... ? - odważył się zapytać, gdy usiedli naprzeciw

siebie przy małym stoliku.

- Trochę ponad dwie godziny.

Głośno wciągnął powietrze. Co mógł powiedzieć?

Nic dziwił się już, że Jacky często bywa smutna. Zwłaszcza gdy wydaje jej się,

że nikt na nią nie patrzy, bo na co dzień pokazywała światu pogodną twarz.

- Dziękuję, że okazałaś mi zaufanie - powiedział łagodnie.

Postanowiła wykorzystać sytuację i zadać pytanie, które od dawna ją

nurtowało.

- Kiedy czekałam na ciebie w samochodzie przed

domem, słyszałam dziecięcy głos. To twoje dziecko?

Zawahał się.

- Tak. Mam syna. Christophe ma pięć lat.

- Dlaczego nigdy o nim nie mówiłeś?

Uciekł spojrzeniem w bok.

- Dlatego, że ... Kiedyś ci to wytłumaczę. Mam swoje powody, ale to

skomplikowana historia.

- Nic mu nie jest? To znaczy, nie ma żadnych problemów ze zdrowiem? -

Próbowała wyrazić się oględnie.

Pierre popatrzył jej prosto w oczy.

- Jest zdrowy jak ryba i bardzo aktywny - odparł .. Zamilkł na moment.

Prędzej czy później i tak musi to

nastąpić. Nie może traktować Jacky tak, jak traktował przygodne partnerki,

które szybko znikały z jego życia. - Musisz go poznać.

A więc stało się! Już nie ma odwrotu. Nie miał pojęcia, jak poradzi sobie z

konsekwencjami tej decyzji. Na razie postanowił nie wybiegać zbyt daleko w

przyszłość. W tej chwili zależało mu na tym, by częściej widywać Jacky. Kilka

minut w czasie przerwy na kawę zdecydowanie mu nie wystarczało !Pragnienia

mają swoją cenę. Nic, co w życiu ważne, nie przychodzi łatwo.

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk pagera. Jacky podała mu słuchawkę, a on

przez chwilę słuchał w skuplemu.

- Zaraz tam będę! - rzucił, kończąc rozmowę.

- Znów wypadek na morzu. Karetki zaraz przy-

wiozą poszkodowanych.

Jacky natychmiast odstawiła kubek z niedopitą kawą i razem z nim pobiegła

na oddział.

. W pokojach zabiegowych czekali już na nich dwaj pacjenci: młody Anglik,

który uczył się jeździć na nartach wodnych, i nieco starszy Francuz, jego instru­

ktor. W czasie lekcji niedoświadczony uczeń wykonał niefortunny manewr i

zranił się w nogę. Instruktor próbował go ratować i również doznał kontuzji.

Jacky zajęła się Anglikiem, który bardzo się ucieszył, że wreszcie spotkał

kogoś, z kim może bez trudu się porozumieć.

- Mój francuski jest bardzo kiepski - przyznał.

- Zaraz sprawdzimy, co się panu stało. - Delikat-

nie dotknęła uda, na którym zrobił się wielki wylew. - Dam panu zastrzyk

przeciwbólowy i dopiero potem pana zbadam.

- Dziękuję - jęknął, zaciskając zęby.

Gdy postawiła wstępną diagnozę, zawołała Pierre'a, żeby się z nim

skonsultować.

- Zerwał więzadła łączące mięsień z kością udową

- powiedziała.

Pierre zbadał chłopaka i potwierdził jej podejrzema.

- Trzeba zrobić prześwietlenie i sprawdzić, w jakim stanie jest kość. Z kolei

Franek, wiesz, ten instruktor, zerwał ścięgno Achillesa. Muszę dowiedzieć się

na ortopedii, czy mogą go dziś zoperować. Mogłabyś na chwilę do niego

zajrzeć?

- Co za pech, pani doktor. Co za straszny pe~h

- skrzywił się instruktor, gdy do niego przyszła. - Ze

też to się musiało stać akurat teraz, w pełni sezonu, kiedy mam najwięcej pracy.

Okropnie chce mi się pić. Mógłbym dostać trochę wody?

- Raczej nie, bo prawdopodobnie będzie pan dziś operowany. Doktor

Mellanger właśnie ustala termin zabiegu.

- Koledzy z ortopedii będą gotowi za godzinęoznajmił Pierre, wchodząc do

pokoju zabiegowego. - Dziękuję, Jacky. Ja już się panem zajmę - powiedział, i

zaczął tłumaczyć Franekowi, na czym będzie polegała operacja.

Do końca dyżuru miała wielu pacjentów, ale wygospodarowała chwilę, by

zajrzeć do młodego Anglika, który został przewieziony na ortopedię·

- Jak się pan czuje?

- Kiepsko. Noga okropnie mnie boli, ale nie

umiem poprosić, żeby dali mi coś przeciwbólowego. Gapię się więc w

telewizor, chociaż nic nie rozumiem, ale to mi pomaga zapomnieć o bólu.

- Nie ma sensu, żeby pan cierpiał. Zaraz poproszę siostrę, aby zrobiła panu

zastrzyk - powiedziała i poszła poszukać pielęgniarki.

Na korytarzu spotkała Pierre'a.

- Idę sprawdzić, jak czuje się Franek. Koledzy z ortopedii mówili, że operacja

się udała. Powiem mu, że miał pecha. Gdyby sobie tę nogę złamał, przynajmniej

krócej nosiłby gips - ironizował.

-:- Nie jestem pewna, czy twój żart przypadnie mu do gustu.

- Dlaczego? Franck ma poczucie humoru. Poznałem go w zeszłym tygodniu,

gdy poszedłem do jego wypożyczalni dowiedzieć się o łódź. Chciałbym zabrać

Christophe'a w krótki rejs po morzu.

- Myślisz, że mu się spodoba?

- Na pewno! - Zawahał się. - Jeśli dziś wie-

czorem masz czas, wpadnij do nas na kolację. Poznasz go.

- Bardzo chętnie! - Nie chciała, by zabrzmiało to aż tak entuzjastycznie.

Wszystko przez to,- że zaskoczył ją tym zaproszeniem.

Pierre też się nie spodziewał, że ona natychmiast się zgodzi. Kości zostały

rzucone, powiedział sobie. Za późno, żeby się wycofać.

- Nie umawiajmy się na konkretną godzinę. Po prostu przyjdź, kiedy będzie ci

odpowiadało. Gdybym musiał zostać dłużej w szpitalu, w domu będzie Nadine,

opiekunka Christophe'a. Do zobaczenia.

Wróciła do swoich zajęć, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że Pierre

zaprosił ją spontanicznie, a teraz tego żałuje. Gdyby naprawdę chciał, by

poznała jego syna, mógł go jej przedstawić, gdy szli do restauracji. Tymczasem

on kazał jej czekać w samochodzie. Ciekawe dlaczego?

Źle zrobiła, przyjmując zaproszenie; Jeszcze nie jest za późno, aby się

wycofać. Może powiedzieć, że właśnie sobie przypomniała, że jest umówiona.

Odwróciła się, ale Pierre'a już nie było. Trudno.

Skoro się zgodziła, musi pójść. Może przy okazji dowie się, dlaczego jest taki

tajemniczy. Ajeśli poczuje, że jest nieproszonym gościem, pod byle pretekstem

wróci do domu.

Nagle przypomniała sobie, co czuła dziś rano, gdy Pierre ją przytulił. Może

warto zaryzykować jeszcze kilka takich dreszczy w zamian za cały wieczór w

jego towarzystwie?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Spojrzała na imponującą fasadę domu Pierre'a. Dobrze, że opowiedział jej o

ostatniej woli dziadka Mellangera. Spadek pewnie był spory, skoro stać go na

taką rezydencję. Hojny senior rodu musiał bardzo kochać wnuka. Kiedyś

wi<f?;iała ich razem w miasteczku - krótko po tym, jak została przyłapapa w

sadzie. Od razu rzucało się w oczy, że są ze sobą mocno związani.

Patrzyła na porośnięte bluszczem kamienne mury i podziwiała urodę domu,

który dzięki szeroko otwartym dwuskrzydłowym oknom, pozwalającym

ciekawskiemu przechodniowi zerknąć do środka, sprawiał wrażenie

przyjaznego. Wprawdzie z ulicy nie było widać, co dzieje się w środku, ale i tak

odnosiło się wrażenie, iż jest to prawdziwe gniazdo rodzinne.

Idąc tu, z trudem panowała nad radosnym podnieceniem. Czuła się jak mała

dziewczynka, która wreszcie została zaproszona na wymarzone przyjęcie do

domu, który to.tej pory był dla niej niedostępny. Uspokój się, kobieto, i przestań

fantazjować! - napominała się surowo. Stanęła przed masywnymi dębowymi

drzwiami ze świeżo wypolerowaną mosiężną kołatką, która lśniła w

wieczornym słońcu, i jeszcze raz rozejrzała się dokoła. Na podjeździe nie było

samochodu Pierre' a, za to obok bocznych drzwi stało małe auto, z pewnością

należące do opiekunki.

Szkoda. Wolałaby, żeby Pierre był już W domu.

Gdyby uprzedził, że będzie długo pracował, przyszłaby później. W końcu lepiej

trochę się spóźnić, niż zjawić się za wcześnie. Jeszcze gotów sobie pomyśleć,

że nie mogła się doczekać. A może by tak się wycofać i pospacerować po

okolicy, dopóki ... Nie bądź infantylna! - zirytowała się. Zachowuj się nor­

malnie.

Wszystko dobrze, tylko dlaczego znów czuła się jak niedoświadczona

panienka, którą była w czasach, gdy usychała z miłości do Pierre'a.

Zniecierpliwiona swoim zachowaniem, podniosła rękę, by zastukać do drzwi.

Nim jednak zdążyła dotknąć kołatki, te się otworzyły.

- Dobry wieczór, pani doktor. Proszę wejść.

To pewnie Nadine, pomyślała, przypatrując się dziewczynie, która zaprosiła ją

do środka. Była miła i uprzejma, ale Jacky wyczuła, że jest zdenerwowana.

Zachowywała się jak ktoś, kto został nagle oderwany od ważnych zajęć.

- Doktor Mellanger jeszcze nie wrócił ze szpitala

- uprzedziła. - Mam nadzieję, że zechce pani za-

czekać.

Zaprowadziła ją na taras, gdzie przy stoliku siedział jasnowłosy chłopiec,

pochłonięty rysowaniem. Kiedy weszły, zerknął przelotnie na Jacky, po czym

bez słowa wrócił do swojego zajęcia.

Natychmiast pomyślała o swoim małym Simonie, który byłby teraz na tyle

duży, że też mógłby rysować kredkami. Pewnie zaglądałaby mu przez ramię,

chwaliłaby postępy. Pomagałaby mu stawiać pierwsze kroki ...

Zdusiła w sobie tęsknotę i podeszła do Christophe'a. Chciała się z nim

przywitać, ale Nadine delikatnie odciągnęła ją na bok.

- Pani doktor, musi pani mi pomóc - wyszeptała nerwowo. - Zostaje pani na

kolacji?

- Owszem. A o co chodzi?

- Właśnie dostałam wiadomość, że mój chłopak,

który jechał do mnie z Paryża, miał wypadek i został zabrany do szpitala parę

kilometrów stąd. Prosi, żebym do niego przyjechała. Czy mogłaby pani zająć się

Christophe'em, dopóki doktor nie wróci?

- Czy pani chłopak jest ciężko ranny? - zapytała ze współczuciem.

- Nie wiem. Powiedzieli mi, że jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo.

Błagam, niech się pani zgodzi!

Jacky chciała jej pomóc, ale uważała, że najpierw powinna zamienić słowo z

Pierre'em.

- Zadzwonię do doktora i zapytam, kiedy wróci

- zaproponowała.

- Ale ja muszę jechać teraz! - niecierpliwiła się

dziewczyna.

Już miała powiedzieć Nadine, że skoro chłopak nie odniósł poważnych

obrażeń, parę minut jej nie zbawi, ale widząc jej narastające zdenerwowanie,

dała za wygraną. Jeszcze biedaczka wpadnie w histerię i przestraszy

Christophe'a, który i tak wyczuł, że dzieje się coś niedobrego. Zaniepokojony,

odłożył kredki i wstał z krzesła.

- Dobrze, niech pani jedzie. Ale proszę skontaktować się z doktorem i

powiedzieć mu, kiedy pani wróci, zgoda?

-Oczywiście, zaraz do niego zadzwonię. Bardzo pani dziękuję! Do widzenia!

- Nadine! - zawołał Christophe, widząc, że -opiekunka :wYchodzi i zostawia go

z obcą osobą. - Nadine! - Cześć, Christophe! - zawołała dziewczyna, za­

trzaskując za sobą kuchenne drzwi. Po chwili rozległ się stłumiony warkot

silnika.

Chłopiec tupnął nogą i zaczął przeraźliwie krzyczeć.

Jacky przyklękła przy nim i mocno go objęła. Był tak wzburzony, że cały

drżał. Próbował się wyrywać, ale ona go nie puszczała. Mówiła do niego

łagodnym głosem, dopóki się nie uspokoił. Dopiero wtedy go puściła.

- Kim jesteś? - zapytał, wpatrując się w nią z niepokojem. - Znasz mojego

tatę?

Mówił z wyraźnym paryskim akcentem, który tak bardzo podobał jej się u

Pierre'a. Był zresztą bardzo do niego podobny. Miał tak samo wyraziste oczy i

mocno zarysowane kości policzkowe, a jego rozwichrzone jasne włosy już

zaczynały ciemnieć. Gdy z czasem staną się brązowe, Christophe będzie

łudząco podobny do ojca.

Gwałtowna reakcja chłopca trochę ją zdenerwowała, lecz nie zaskoczyła.

Miał prawo się przestraszyć, zwłaszcza że opiekunka nie wyjaśniła mu, co się

dzieje.

- Twój tata i ja pracujemy razem, ale znamy się już bardzo długo. Kiedyś,

dawno, dawno temu, mieszkaliśmy w tym samym miasteczku - tłumaczyła,

starając się zdobyć jego zaufanie. Słuchał uważnie, więc nabrała nadziei, że

uda j ej się z nim porozumieć. - Może chcesz, żebym opowiedziała ci jakąś

bajkę? - zapytała, siadając w wiklinowym fotelu.

Christophe spojrzał nieufnie na ręce, które ku niemu wyciągnęła. Wyraźnie

się wahał. Miał taką minę, jakby zaraz miał się rozpłakać.

- Mogę opowiedzieć ci o Kopciuszku - zaproponowała. - Lubisz tę bajkę?

Skinął głową i nieśmiało do niej podszedł. Po chwi-

li już siedział jej na kolanach.

- To co? Mam ci opowiedzieć o Kopciuszku?

- Tak, proszę pani.

- Mam na imię Jacky.

- Jacky ... - Wolno powtórzył obco brzmiące sło-

wo, po czym usadowił się wygodnie, gotowy do słuchania.

- A więc była sobie raz ... - Jej matka zawsze zaczynała bajkę tymi słowami.

Miała wrodzony dar opowiadania i umiała to robić w sposób wyjątkowo

barwny, dając przy okazji upust swoim niewykorzystanym aktorskim talentom.

- Mamo, a może przebierzemy się i odegramy his- . tonę Kopciuszka? -

zaproponowała jej pewnego razu.

- Doskonale! Ja będę Kopciuszkiem, a ty macochą i złymi siostrami! - Matka

natychmiast zapaliła się do pomysłu. Chyba nigdy nie bawiły się tak dobrze jak

wtedy.

Zostawiła wspomnienia i wróciła do teraźniejszości. Spojrzała na

Christophe'a. Oparł głowę o jej ramię i siedział zasłuchany, więc nie

przerywając opowieści, zerknęła na zegarek. Co się dzieje z Pierre'em? Dla­

czego nie zadzwonił i nie uprzedził, że się spóźni? Ijak zareaguje, kiedy dowie

się oNadine ... ?

Nagle zadzwoniła jej komórka. Pierre. Chyba ściągnęła go myślami.

- Cześć, Jacky. Wstąpię po ciebie, jak będę wracał ze szpitala. - W jego głosie

słychać było znużenie.

- Nie musisz. Już tu jestem. To znaczy, u ciebie w domu i ...

- Przepraszam, że musisz czekać. Tuż przed końcem dyżuru mieliśmy tu

straszne urwanie głowy. Na szczęście sytuacja jest już opanowana i właśnie wy­

chodzę. - Zrobił pauzę dla nabrania tchu. - Mam nadzieję, że Nadine zajęła się

tobą.

- Wiesz, tak prawdę mówiąc, to jej tu nie ma

- przyznała i w kilku słowach opowiedziała mu, jak

wygląda sytuacja.

- Biedna Nadine. Szczęście, że jej chłopak wyszedł z wypadku cało. Mówiła,

kiedy wróci? - zapytał, robiąc w pamięci szybki prz_egląd spraw, które musi

jutro załatwić.

- Prosiłam, żeby się z tobą skontaktowała, jak dotrze do szpitala.

- To tata? - zapytał Christophe, wyciągając rękę po telefon.

- Tak.

- Tatuś? - zawołał, gdy przyłożyła mu komórkę do

ucha. - Gdzie jesteś?

- W szpitalu, ale już stąd wychodzę. Zaraz będę w domu.

- Jacky opowiada mi bajkę o Kopciuszku. Wracaj szybko, to usłyszysz, jak

Kopciuszek zamienia się w dynię, czy coś takiego. Zapomniałem, jak to było,

ale Jacky zaraz mi opowie.

W telefonie rozległ się śmiech Pierre'a.

- Cześć, tato! - powiedział Christophe i znów się do niej przytulił.

Pierre jechał do domu, rozmyślając po drodze o rozmowie z synem. Z jednej

strony cieszył się, że mały zaakceptował Jacky i dobrze czuł się w jej

towarzystwie, z drugiej zaś martwił, że stało się to, czego chciał uniknąć. Co za

pech, że akurat dziś musiał zostać dłużej w pracy. Gdyby był w domu,

przedstawiłby Jacky Christophe'a, a potem poprosiłby Nadine, żeby położyła

go spać.

Westchnął ciężko. Nie miał pojęcia, co pocznie, gdy jego związek z Jacky

stanie się na tyle zażyły, że będzie musiał się z niego wycofać. To jest przecież

nieuniknione. Już teraz czuł, że jeszcze chwila i gotów się w niej zakochać.

Postanowił odłożyć uczuciowe rozterki na potem i skupić się na sprawach

bardziej przyziemny<;.h. Zaprosił Jacky na kolację, więc musi wstąpić do

sklepu. Zawrócił na najbliższym rondzie i pojechał w stronę głównej ulicy. Gdy

zatrzymał się przed delikatesami, Jacques, właściciel, właśnie zamykał sklep.

- Przepraszam bardzo ... - Pierre wychylił się ze

swojego kabrioletu.

.

- A, pan doktor! - Mężczyzna uśmiechnął się na widok spóźnionego klienta. -

Zrobimy dla pana wyjątek i popracujemy pięć minut dłużej. Zapraszam do

środka. Co podać? - zapytał, stając za ladą.

Pierre chwilę się namyślał, po czym wybrał soczystego pieczonego kurczaka.

- Doskonały wybór, doktorze. Ma pan dziś gości . na kolacji? - zagadnął.

- Tylko koleżankę z pracy.

Jacques uśmiechnął się do siebie. Lubił doktora i bardzo żałował, że taki

młody, przystojny mężczyzna nie ma żony. Miał nadzieję, że wspomniana

koleżanka to jakaś ładna pielęgniarka albo sympatyczna pani doktor.

Droga powrotna zajęła Pierre' owi zaledwie kilka minut. Zdążył zajechać przed

dom, gdy drzwi otworzyły się z hukiem i na podwórze wybiegł Christophe. -

Tato! Spóźniłeś się. Jacky już skończyła opowiadać bajkę, ale jak ją poprosisz,

opowie jeszcze raz .. Prawda, Jacky?

- Tak, ale nie teraz - odparła z uśmiechem. Pierre jeszcze nigdy nie widział

jej tak odprężonej. Podniósł Christophe'a wysoko do góry, a potem

mocno pocałował. Jacky stała z boku. Czuła się trochę jak intruz i nie chciała

przeszkadzać w czułym powitaniu. Pierre chyba się zorientował, że sytuacja

jest dla niej niezręczna, bo podszedł i wziął ją za ręce.

- Bardzo ci dziękuję - powiedział i pocałował ją w oba policzki.

Był to gest, jakim Francuzi witają swych przyjaciół.

Pierre nie zrobił dla niej żadnego wyjątku, a jednak te konwencjonalne

pocałunki znaczyły dla niej bardzo wiele. Poczuła się zaakceptowana.

- Synu, czy Nadine dała ci kolację, zanim wyszła?

- zapytał Pierre, gdy szli do domu.

- No ... właściwie nie.

Spodziewał się takiej odpowiedzi.

- Rozumiem, że kolacja była dawno, więc zdążyłeś już zgłodnieć i chcesz

zjeść razem ze mną i Jacky, tak?

Skąd wiesz?!

- Zawsze jesteś głodny, kiedy trzeba pójść spać.

- Tato, przecież jutro jest sobota. Nie idę do przed-

szkola.

- Rzeczywiście, nie idziesz - przyznał, zastanawiając się jednocześnie, co

zrobi, jeśli Nadine do jutra nie wróci.

Będzie się o to martwił potem. Teraz musi szybko przygotować coś do

jedzenia.

- Na początek kieliszek wina - oznajmił, wyjmując z lodówki butelkę chablis.

Odwrócił się, by podać kieliszek Jacky, ale ona była na tarasie i oglądała

rysunki Chrisophe'a.

Pierre dołączył do nich, zabrawszy ze sobą wino.

Nic się nie stanie, jeśli zjedzą później. Widok rozpromienionej buzi syna

sprawiał mu ogromną radość. Choć na moment chciał zapomnieć, iż ściąga

sobie na głowę problemy, którym będzie musiał stawić_czoła.

- Zostańmy na tarasie - zaproponował, podając Jacky kieliszek. - A ty, synku,

jeszcze coś narysuj. Jak skończysz, pokażesz rysunek Jacky, dobrze?

- Dobrze. - Chłopiec ochoczo sięgnął po czerwoną kredkę i zaczął rysować

słońce, które właśnie chowało się za drzewami.

Pierre ustawił fotele w miejscu, z którego mogli podziwiać ogród oraz

widoczne w oddali morze.

- Niesamowity widok - westchnęła z zachwytem,

sącząc powoli wino.

_

- Tak, to największy atut tego domu. Nie licząc tego, że mam stąd blisko do

pracy.

Zamilkli i przez chwilę podziwiali zachód słońca.

Nie krępowała ich cisza, która między nimi zapadła.

Gdy tarcza słoneczna znikła i zaczęło zmierzchać, Pierre włączył nastrojowe

oświetlenie ukryte wśród zieleni otaczającej taras. Wieczór był tak piękny, że

Jacky brakło słów, by opisać jego urodę. Od bardzo dawna nie czuła się tak

zadowolona z życia.

- Skończyłem! - Christophe podbiegł do niej, wymachując kartką.

- Pięknie! - pochwaliła.

- Daj, powiesimy go w kuchni na ścianie - powie-

dział Pierre. - A teraz chodźmy przygotować kolację. - Mogę obejrzeć film na

wideo? - zapytał Christophe, i przewidując, że ojciec dziś się zgodzi, poszedł

prosto do małej bawialni przylegającej do kuchni.

- Możesz, ale musisz przyjść, jak cię zawołam dodał Pierre, rozpakowując

kurczaka.

- Mogę przygotować sałatę - zaproponowała Jacky.

- Świetnie. Sałata jest w lodówce, oliwa z oliwek i ocet winny w szafce, a

świeże zioła na parapecie. Mamy jeszcze zupę ze szpinaku, o ile Christophe i

Nadine jej nie zjedli ...

- Nie, jedliśmy omlet! - zawołał chłopiec. - Tato, jestem głodny!

- Wiem, wiem!" ~ Pierre uśmiechnął się pobłażliwie i otworzył lodówkę,

żeby wyjąć zupę.

Jacky skorzystała z okazji i sięgnęła po leżącą na dolnej półce sałatę. Kiedy

ich dłonie na moment się zetknęły, Pierre spojrzał na nią i wzruszenie ścisnęło

go za serce. Wyglądała tak pogodnie, krzątając się po jego kuchni. Miał

wrażenie, że nikt przed Jacky nie poruszył równie czułej struny w jego sercu.

Niewiele myśląc, pochylił się i pocałował ją w poli czek. I natychmiast tego

pożałował. Wyprostował się i spojrzał z góry najej uśmiechniętą twarz. Z

włosami miękko opadającymi na ramiona wyglądała jak młodziutka

dziewczyna, którą pamiętał sprzed lat.

- Wspaniałe jest to, co robisz ... - powiedział cicho. W zruszyła niedbale

ramionami.

- Nie przesadzaj, to tylko sałata, a nie badania nuklearne.

- Nie to miałem na myśli. Dzięki tobie ten wieczór

jest wyjątkowy.

'

Przeraził się, że jeszcze chwila i zdradzi się z tym, co czuje. Bliskość tej

kobiety niesamowicie drażniła jego zmysły. Powinien się opanować, bo

przecież nie może ulec niebezpiecznej pokusie. Nie wolno mu zbliżać się do

syreny, która podstępnie rzuciła na niego urok. .. A może jednak powinien dać

się uwieść?

Jacky na pewno nie próbuje go omotać. Nie bawi się z nim w żadne damsko-

męskie gry. Nie miął prawa jej o to podejrzewać. Sam musi zdecydować, czy

jest gotów pokazać jej, co czuje. Problem w tym, że w tej chwili czuł się po

prostu ... zdezorientowany!

Jedno jest pewne: niewiele brakuje, by machnął ręką na rozsądek! A wieczór

dopiero się zaczyna! Pierwsza część powinna być bezpieczna; zwykłe spot­

kanie, w czasie którego wystąpi w roli kolegi z dawnych lat. Taki ktoś przecież

nie będzie rzucał się na dziewczynę z rodzinnego miasteczka, w którym spędzili

... a raczej zmarnowali pierwszą młodość.

Tylko co będzie potem, gdy Christophe pójdzie spać, a oni zostaną sami?

- Ugotowałem tę zupę wczoraj o północy: - Próbował zająć myśli czymś

konkretnym.

Mów o rzeczach prozaicznych, nakazał sobie.

W dodatku po angielsku, bo przynajmniej będziesz musiał myśleć, co gadasz.

Zignoruj erotyczne pokusy. Skup się na robieniu kolacji, to zapomnisz o głupo­

tach. Potem nadejdzie chwila próby, a teraz po prostu o czymś mów ...

- Mam nadzieję, że lubisz szpinak. Dodam trochę śmietany, żeby złagodzić

smak - opowiadał, mieszając zupę w garnku. Z uwagą śledził okrężne ruchy

łyżki, bo to go uspokajało. A tak swoją drogą, Jacky nigdy by się nie domyśliła,

jakie myśli snują mu się po głowie!

- Doktorze Mellanger, jestem pod wrażeniem pańs,.. . kich talentów

-powiedziała, robiąc winegret. - Widać, że lubisz gotować.

- A początkowo nienawidziłem. Mama nie dopuszczała mnie do kuchni.

Obsługiwała mnie i ojca, najwyraźniej uważając, że gotowanie jest wiedzą taje­

mną, której prymitywni mężczyźni nie są w stanie przyswoić.

Zawahał się.

- Liliane nie lubiła gotować, więc jadaliśmy w mieście albo zamawialiśmy

dania na wynos.

Więc stało się! Wspomniał o żonie, nie czując przy tym wyrzutów sumienia.

Pierwszy raz! ~ Przełamał tabu. Zachęcony, postanowił pójść za ciosem. Jacky

umie słućhać, a mówienie o Liliane pomaga mu uwolnić się od mistycznej aury,

którą otoczył swe małżeństwo. Przez lata nie potrafił zdobyć się na szczerą

rozmowę o tym, co naprawdę się między nimi wydarzyło.

- Po śmierci Liliane postanowiłem sprawdzić, jak to jest z tym gotowaniem.

Wyszedłem z założenia, że przecież ugotowanie zupy nie może być trudniejsze

niż zrobienie operacji. Nie pretenduję do miana mistrza sztuki kulinarnej. Jeśli

mam ochotę na coś wykwintnego, idę do dobrej restauracji. Na co dzień, gdy

jestem zajęty, kupuję na przykład kurczaka. Ale kiedy mam czas albo kogoś, dla

kogo warto się starać, lubię przyTządzić coś wyjątkowego. Musisz kiedyś

spróbować mojej kuchni.

- Często zapraszasz gości? - zapytała z głupia

frant.

.

Nie czuła się komfortowo, gdy opowiadał o życiu z Liliane. To jednak była

już przeszłość. O wiele bardziej intrygowała ją teraźniejszość, a konkretnie, ko­

go Pierre zaprasza na kolacje! Chciała wiedzieć, czy któraś z koleżanek ze

szpitala już u niego była i - co ważniejsze - czy została na śniadaniu?

- Jeszcze nie miałem tu żadnych gości. Nie było czasu - wyznał, krojąc

kurczaka na porcje.

Odetchnęła z ulgą.

- Czuję się zaszczycona - powiedziała, nakrywając do stołu.

- Rzeczywiście, jesteś pierwsza.

Odłożył nóż i spojrzał na nią ponad stołem. Była dla niego kimś więcej niż

tylko miłym gościem. Na razie nie potrafił sprecyzować; co do niej czuje.

Wydawało mu się, że znają całe życie. Po wyjeździe z miasteczka często o niej

myślał. Wspominał rozbrykaną, wesołą dziewczynę, która przykuła jego uwagę

burzą rudych włosów i uroczą niefrasobliwością. Gdy spotkał ją po latach,

wciąż tę samą, choć już nieco inną, nie potrafił jej się oprzeć.

Obszedł stół i lekko dotknął jej ramienia. Przerwała układanie sztućców i

spojrzała mu w oczy.

Zaryzykował i pocałował ją w usta. Zareagowała tak, jakby od bardzo dawna

na to czekała. Dobry Boże!

Poczuła, jak pod wpływem pocałunku jej ciało budzi się do życia. Zaskoczyło

ją to, gdyż nie sądziła, że jeszcze kiedyś doświadczy takich emocji. Rozsądek

podpowiadał, że to niebezpieczna gra. Jeśli się nie opanuJe ...

- Tato, co z tą kolacją? - Christophe wszedł do kuchni, trąc zaspane oczy.

Odskoczyli do siebie, uśmiechając się konspiracyjnie, jak para nastolatków

przyłapanych in jlagranti. Pierre cały czas trzymał ją za rękę, za co była mu

wdzięczna, gdyż pomogło jej to łagodnie sfrunąć z obłoków na ziemię. Przyszła

tu na kolację, ale głodu, który ją trawił, nie dało się zaspokoić. Dręczył ją,

odkąd pierwszy raz zobaczyła Pierre'a. Nie rozumiała, dlaczego los, który

wreszcie zetknął ich ze sobą i postanowił uczynić kochankami, wciąż rzuca im

kłody pod nogi? Dlaczego Pierre nie może zapomnieć o zmarłej żonie, a ona

wciąż rozpamiętuje traumatyczne przeżycia i boi się nowej miłości?

Jaka szkoda, że nie spotkali się, gdy oboje byli

. jeszcze wolni; zanim ciężko doświadczeni przez życie zbudowali wokół siebie

mury, które teraz stanęły na przeszkodzie ich wspólnemu szczęściu. Razem

mogłoby im być tak dobrze! Dziś jest już za późno. Gdybanie nic tu nie

pomoże.

- Chodź, synu. - Pierre wziął Christophe'a na ręce.

- Gdzie chcesz siedzieć?

Przy Jacky. Tylko nie dawaj mi zupy, dobrze?

Poproszę malutki kawałek kurczaka.

- Podobno jesteś strasznie głodny - roześmiał się Pierre i nałożył mu niedużą

porcję.

W czasie posiłku jak zwykle wspominali stare czasy. W pewnym momencie

ich oczy się spotkały i nagle zadziałała jakaś magia. Słowa stały się zbędne.

Pierre niemal fizycznie poczuł, jak budzi się w nim miłość. Czuł się tak, jakby

spadał w dół z szaloną prędkością. W rzeczywistości nigdy mu się to nie

zdarzyło, ale mógł przysiąc, że odczuwa się wtedy podobny zawrót głowy.

W chwili, gdy popatrzyli sobie w oczy, zrozumiała, że kocha go od zawsze.

Wraz z upływem czasu to uczucie jedynie nabierało mocy.

- Tatusiu, już się najadłem - jęknął Christophe.

Włożył do buzi kciuk i oparł się o Jacky. Wzięła go na kolana, a on

spontanicznie przytulił się do niej j zamknął oczy.

- Jesteś śpiący, synku?

Nie przestając ssać palca, kiwnął głową. Kiedy

Pierre brał go na ręce, powiedział sennym głosem:

- Chciałbym, żeby Jacky poszła ze mną do pokoju. Spojrzała pytająco na

Pierre'a.

~ Chodź z nami na górę - szepnął. - Obawiam się, że bez ciebie nie będzie

chciał zasnąć. Bardzo cię polubił.

Ledwie to powiedział, ogarnął go niepokój. Źle się stało, że pozwolił, by ten

wieczór upłynął w tak idyllicznej, rodzinnej atmosferze. Trudno. Później będzie

myślał o konsekwencjach. Jeśli okaże się, że Jacky też tego chce, nie będzie się

dłużej bronił. Dziś będzie inaczej. Choć przez chwilę nie będzie się zamartwiał,

co nastąpi potem ...

Christophe zasnął, ledwie przyłożył głowę do poduszki. Pierre pocałował go

na dobranoc i troskliwie okrył kołderką.

. Gdy szli na dół, Jacky toczyła walkę z samą sobą.

Przeczuwała, co się za chwilę stanie. Jej ciało było już gotowe, ale rozsądek

wciąż nie dawał za wygraną. Może powinna powiedzieć Pierre' owi, że musi już

wracać?

Zanim zdążyła wymyślić dobry pretekst, Pierre objąłją i zaczął całować. To

wystarczyło, by wątpliwości znikły.

- Chciałbym się z tobą kochać - szepnął. - Ale pod warunkiem, że ty ...

- Chcę, bardzo chcę!

Zaniósł ją do sypialni i ostrożnie położył na łóżku.

Miękka pościel przyjemnie chłodziła rozgrzane ciało. Nie mogła się doczekać,

kiedy wreszcie go dotknie.

Położyła dłoń na jego policzku. Musi sprawdzić, czy to przypadkiem nie jest

piękny sen. Czuła się jak podróżnik, który po męczącej drodze dociera wreszcie

do domu. Zawsze wiedziała, że ta chwila kiedyś przyjdzie, a teraz ogarnął ją

lęk, że los znów pokrzyżuje im plany.

Pierre zaczął ją rozbierać, a kiedy wreszcie przytulili się do siebie, zdawało

im się, że są dwiema połówkami jednego owocu. Poznawał ją, pieszcząc czule

jej ciało. Nie była przygotowana na taką rozkosz. Chciała krzyczeć, by przestał i

wreszcie się z nią połączył. Zacisnęła zęby, bo przecież wiedziała, że im dłużej

pozwoli mu się pieścić, tym większą przeżyją rozkosz, gdy staną się jednością

...

Otworzyła oczy i spojrzała na nieznajomy sufit.

W świetle lampki stojącej obok obcego łóżka zobaczyła białą pościel na swoim

nagim ciele. Z rozkoszą wyprostowała nogi. Ach, jak wielką przyjemność

znajdowała w każdym ruchu! Zupełnie jakby została stworzona z wyjątkowo

wrażliwej materii, która reaguje na każdy bodziec milionem słodkich dreszczy.

Ułożyła się wygodnie i podłożywszy rękę pod głowę, zaczęła wspominać

cudowną noc. Pierre był dla niej taki czuły. Dobrze, że pamiętał, by się zabez­

pieczyć, bo ona po odejściu Paula nie stosowała aIltykoncepcji. Wprawdzie

prawie nie miała szans zajść w ciążę, ale ryzyko zawsze istnieje. Gdyby ktoś jej

powiedział, że seks może być rodzajem ekstazy, chyba by nie uwierzyła.

Dopiero Pierre pokazał jej, że w tych słowach nie ma ani odrobiny przesady.

Jeśli o nią chodzi, tej nocy była w niebie.

Pierre poruszył się i otworzył oczy. Widzą~ Jacky obok siepie, natychmiast

wziął ją w ramiona. Zaczął ją pieścić i po chwili znów się kochali, kołysani har­

monijnym rytmem swoich ciał. Jutro nie istniało. Liczyła się tylko ta noc.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Obudził się, gdy za oknem wstawał świt. Czuł się szczęśliwy i spełniony.

Czuł, że wreszcie nie jest sarn. Gdyby tylko zdołał pozbyć. się wyrzutów

sumienia ... Odwrócił głowę i spojrzał na śpiącą Jacky. Jest taka piękna,

westchnął, patrząc najej splątane włosy. Co za radość budzić się u boku tak

niezwykłej kobiety!

Przymknął oczy, lecz bezlitosna pamięć natychmiast podsunęła mu obraz

Liliane. Tak realny, że niemal słyszał jej głos.

- Czy na pewno chcesz, żebyśmy już teraz mieli dzieci? - zapytała nerwowo. -

Bo ja nie czuję się gotowa. Chyba nie mam instynktu macierzyńskiego.

- Nie martw się, kochanie. Jak urodzisz dziecko, instynkt sam się w tobie

obudzi - uspokajał ją. - Moja mama, było nie było położna, zawsze powtarzała,

że miłość przychodzi razem z dziećmi. Zobaczysz, jaka będziesz szczęśliwa,

gdy zostaniesz matką.

Uległa jego namowom. A potem ...

Jęknął, przytłoczony wspomnieniami. Jacky otworzyła oczy i obróciła się w

jego stronę.

- Co się stało? - zapytała, dotykając jego twarzy. Przytulił ją mocno i przez

chwilę delektował się zapachem jej rozgrzanego ciała. Gdyby życie było proste!

Gdyby mógł bez poczucia winy kochać i być kochanym.

- Powiedz, co cię dręczy - poprosiła.

- Nie powinienem był się z tobą kochać. Ja ...

- Ale ja tego chciałam! Oboje chcieliśmy.

- Było mi z tobą cudownie. Chciałbym, żeby każda

noc była taka, ale ...

- Nie możesz zapomnieć o żonie, prawda? - Wysunęła się zjego objęć i opadła

na poduszkę. Spojrzała na sufit i dopiero teraz spostrzegła ozdobny stiuk

przedstawiający parę gołębi. Co za romantyzm, westchnęła. Idealna scenografia

dla miłosnej nocy. Szkoda, że już po wszystkim.

- Nie mogę uwolnić się od poczucia winy - wyznał matowym głosem,

przeczesując palcami włosy. - Liliane umarła przeze mnie.

- Jak to? Co zrobiłeś?

- Namówiłem ją, żebyśmy mieli dziecko.

Poderwał się z łóżka, owinął się szlafrokiem i podszedł do okna. Oparł ręce o

parapet i spojrzał na ogród, który zaczynał budzić się do życia. W oddali

sZumiało morze wciąż otulone poranną mgią, przez którą przebijały się

pierwsze promienie słońca. Patrząc, jak powoli rozjaśniają posępną szarość,

szukał w myślach bodaj jednego promyka nadziei.

Jacky uważnie go obserwowała. Był opanow;my, ale nie zmylił.jej ten

pozorny spokój. Czuła, że Pierre zmaga się sam ze sobą, być może stojąc na

granicy ważnych życiowych zmian. Po chwili odwrócił się i spojrzał jej w oczy.

- Jestem ci winien wyjaśnienia. - Zawahał się, ale szybko podjął decyzję. -

Kiedy Liliane zmarła przy porodzie, uznałem, że była to z jej strony największa

ofiara, jaką kobieta może złożyć mężczyźnie. Poświę ciła życie, dając mi

dziecko, na które tak bardzo czekałem. A mnie nawet przy niej nie było ... Nie

mogłem jej pomóc ...

Głos zaczął mu się łamać, więc zdesperowany ukrył twarz w dłoniach. Bez

namysłu odrzuciła kołdrę.

- Och, Jacky!

Słońce nie zdążyło jeszcze ogrzać powietrza, więc dygotała z zimna. W stając,

nawet nie pomyślała o tym, żeby czymś się owinąć. Chciała jak najszybciej zna­

leźć się obok niego i dodać mu otuchy.

- Zimno ci - stwierdził i otulił ją swoim szlaf~ rokiem.

- Rozumiem, że twoja żona zapłaciła najwyższą cenę - zaczęła ostrożnie - ale

przecież to nie twoj a wina. Skąd mogłeś wiedzieć, że będzie miała skom­

plikowany poród? Poza tym zgodziła się na to dziecko.

- Tak, wiele o tym rozmawialiśmy. Liliane miała silną osobowość, była bardzo

niezależna, ale ostatecznie poddała się. Powiedziała, że skoro tak bardzo zależy

mi na dziecku, możemy spróbować. Obiecywałem, że nie będzie żałowała tej

decyzji. Miałem jej we wszystkim pomagać. Niestety, nie było mi dane ...

- Wyobrażam sobie, jak się czułeś po jej śmierci.

- Przysiągłem sobie, że będę jej wiemy do końca

życia. Że już nigdy nikogo nie pokocham, ale ...

Czekała w. napięciu, a on tulił ją coraz mocniej.

Jego ciało zaczęło reagować na jej bliskość.

- Tej nocy było mi z tobą tak dobrze, za dobrze

- szepnął. - Prawie uwierzyłem, że znów jestem wolny i...

Objęła go za szyję i pocałowała. Była gotowa na wszystko, byle go pocieszyć i

otoczyć miłością, której tak bardzo potrzebował. Chciała, by jego smutne oczy

znów jaśniały radością, jak w dawnych dobrych czasach, zanim życie obeszło

się z nim tak okrutnie.

- Pierre, nie możesz się ciągle obwiniać - zauważyła łagodnie. - Twoja żona

zgodziła się urodzić dziecko, a przecież jako kobieta inteligentna i mająca

własne zdanie, na pewno rozważyła wszystkie za i przeciw. Mówisz, że miała

silną osobowość. Tym bardziej więc nie zdecydowałaby się na ważne zmiany

tylko po to, żeby kogoś zadowolić.

Dostrzegła błysk nadziei w jego oczach. Uznała to za dobry znak i

postanowiła pójść dalej tym tropem. Zależało jej, by Pierre spojrzał na swoją

sytuację obiektywnie.

- Zadręczasz się już od pięciu lat. Wycierpiałeś swoje, odpokutowałeś. Nie

sądzisz, że pora zacząć żyć normalnie?

Próbowała się od niego odsunąć, ale ją zat!zymał.

A potem wziął ją za rękę i zaprowadził z powrotem do łóżka.

- Dziś w nocy naprawdę uwierzyłem, że mam prawo do szczęścia - wyznał.

- Więc nie przestawaj wierzyć!

Pociągnął ją ku sobie i zaczął czule gładzić jej twarz l ramIOna.

- Tak mi z tobą dobrze - mruknął. - Chyba jesteśmy dla siebie stworzeni.

Pożądanie okazało się skutecznym lekarstwem na wyrzuty sumienia.

Przyjdzie na nie czas później, dużo, dużo później, pomyślał Pierre.

Gdy obudził . się po raz drugi, sypialnię zalewał słoneczny blask. Tym razem

czuł się niezwykle spokojny. Przypomniał sobie, w jak kiepskim był nastroju,

zanim zaczęli się kochać. Gdyby zdołał uwolnić się od poczucia winy, on i

Jacky mogliby zostać kochankami. Najgorsze, że prędzej czy później musieliby

się rozstać, a przecież nie chciał, by przez niego cierpiała.

Zależało mu, by zapomniała o smutku, żeby przestała rozdrapywać stare rany.

Chciałby jej w tym pomóc, ale obawiał się, że tylko pogorszyłby sytuację·

Gdyby zaczęli regularnie się spotykać, po pewnym czasie zapragnęłaby tego,

czego on nie mógł jej dać. Wątpił, by odpowiadał jej status jego kochanki.

Zresztą zasługiwała na lepszy los. Ma prawo chcieć więcej od życia, dlatego

powinna związać się z mężczyzną, który byłby w stanie dać jej wszystko, co

najlepsze.

Westchnął ciężko. Powoli docierało do niego, że nigdy nie pozbędzie się

wątpliwości. A ponieważ nie chce, by Jacky przez niego cierpiała, musi być z

nią szczery. Nie ma prawa robić jej złudnych nadziei.

Zaczekał, aż się obudzi, i przytulił się do niej.

- Cudownie było - westchnął. - To, co mówiłaś o poczuciu winy, ma sens,

obawiam się jednak ...

Słuchała go w milczeniu.

- Obawiam się, że nie jestem w stanie złamać przysięgi, którą złożyłem. Chcę

z tobą być, nasz związek jest dla mnie ważny, ale wiem, że będziemy musieli

się rozstać ...

- Nie szukam stałego związku. To nie dla mnie

- powiedziała cicho. - Jak widzisz, mamy ten sam

problem. Nie będę miała dzieci, więc byłoby z mojej strony nie w porządku

wiązać się kimś na stałe ...

- Nie mów tak, kochanie! - Przygarnął ją do siebie.

- Życie toczy się dalej. Z czasem żałoba minie i znów zapragniesz mieć dziecko

...

- Nie o to chodzi - szepnęła i łykając łzy, opowiedziała mu o okolicznościach,

w jakich urodziła Simona.

- Boże, tak mi przykro, że cię to spotkało - rzekł poruszony. Czule gładził jej

włosy, czekając, aż się uspokoi.

- Tato! - Zza ściany dobiegło wołanie Christo-

phe'a.

Zwinnie wysunęła się z jego objęć. - Na mnie już czas.

Chwycił ją za ręce.

- Dobrze się czujesz? Nie idź, jeśli ...

- Wolę już pójść.

- Odwiozę cię.

- Nie trzeba. Nie martw się, poradzę sobie.

Zebrała z podłogi swoje rzeczy i zamknęła się w przylegającej do sypialni

łazience. Ubrała się, rezygnując z prysznica, który postanowiła wziąć w domu.

Gdyby została na śniadaniu, sytuacja stałaby się niezręczna, a ona nie chciała

komplikować i tak niełatwych spraw. Byłoby miło spędzić więcej czasu z Pier­

re'em i jego synem, ale nie czuła się na siłach odpowiadać na dociekliwe

pytania pięciolatka.

Domyśliła się, że Pierre poszedł do pokoju syna.

Słyszała przez ścianę ich śmiech. Wyjrzała ostrożnie na korytarz, a gdy

upewniła się, że droga jest wolna, szybko zbiegła po schodach i wyszła przez

kuchenne drzwi.

Właśnie wychodziła zza rogu, gdy przyjechała Nadine.

- Dzień dobry, pani doktor! - zawołała, wysiadając z samochodu. Nie

wyglądała na zaskoczoną, że widzi ją o tak wczesnej porze. Jacky postanowiła,

że ona również będzie zachowywała się tak, jakby nie było w tym nic

nadzwyczajnego.

- Dzień dobry, Nadine. Jak się czuje pani chłopak?

- Dziś o wiele lepiej. Złamał nogę, ale za parę dni

wyjdzie ze szpitala.

- Dobrze, że to tylko złamanie. Pierre ucieszy się, że pani wróciła.

- Doktor Mellańger może na mnie polegać - oświadczyła opiekunka i

pospieszyła do domu.

Jacky ruszyła w swoją stronę. Ma przed sobą cały wolny weekend, za to

Pierre musi pracować, więc nie ma szans, żeby mogli się spotkać.

Przez dwa tygodnie widywali się wyłącznie w szpitalu. Nic się nie zmieniło

w ich wzajemnych relacjach, ale żadne z nich nie przejawiało ochoty na

spotkania po pracy.

Podczas bezsennych nocy Jacky powtarzała sobie, że prędzej czy później

sytuacja się wyklaruje. W końcu los nie bez powodu zetknął ją po tylu latach z

mężczyzną, którego kochała od dziecka. Na razie mogła się pocieszać

wspomnieniami ich miłosnej nocy ..

Pewnego sierpniowego poranka, gdy szpitalna klimatyzacja zaczęła

przegrywać walkę z upałem, musiała zająć się dwoma pacjentami naraz.

Pierwszym z nich był młody mężczyzna, który wpadł pod autobus i został ranny

w głowę. Właśnie oglądała prześwietlenie jego czaszki, gdy do sali weszła

Marie.

- Pani doktor, niech pani zbada pacjenta, którego właśnie przywiozło

pogotowie, dobrze? - poprosiła. - Ja się tym zajmę - dodała, wskazując na

klisze. Przewiozę tego pana na intensywną terapię·

Jacky skinęła głową i przeszła do sali obok. Ratownicy umieścili tam

mężczyznę, który w trakcie malowania kuchni spadł z drabiny tak niefortunnie,

że nadział się na nogę odwróconego krzesła.

Jacky odchyliła prześcieradło i spojrzała na obrażenia. Widok był tak

wstrząsający, że po plecach przebiegł jej dreszcz. Szczęście, że biedak stracił

przytomność, pomyślała, przystępując do szczegóło~ wych oględzin. We

wstępnej diagnozie ustaliła, że' doszło do perforacji pęcherza moczowego i

uszkodzenia odbytu. Jedynym ratunkiem była natychmiastowa operacJa.

Drzwi otworzyły się i do sali wszedł Pierre, który właśnie skończył operować.

Jacky poczuła ulgę, że może się z nim skonsultować i niezwłocznie przekaza-

ła mu wszystkie informacje.

-

- Zadzwonię do Marcela i zapytam, o której może operować. Im szybciej

wezmą go na stół, tym większa szansa, że przeżyje - powiedział Pierre, sięgając

po telefon.

Podczas gdy rozmawiał, pielęgniarka przyniosła wyniki badania krwi.

- W laboratorium akurat mieli odpowiednią grupę· Na razie dali mi dwie

dawki, więc możemy zaczynać - mówiła zdyszana.

- Świetnie! - Jacky podłączyła do kroplówki zbior-

nik z krwią. W tej samej chwili mężczyzna otworzył oczy.

- Co się dzieje? -wychrypiał słabym głosem.

- Jest pan w szpitalu. Miał pan wypadek. Jak się pan czuje?

- Sam nie wiem. Co z moimi nogami? Czuję się tak, jakbym ich w ogóle nie

miał.

- Z nogami wszystko w porządku, ale ma pan poważne obrażenia dolnej

części ciała. Za chwilę będzie pan operowany.

- Operowany? Co mi się stało?

Pierre, który właśnie' skończył rozmawiać przez telefon, położył dłoń na jej

ramieniu.

- Ja panu wszystko wytłumaczę - powiedział.

- Czy jest tu gdzieś moja żona? - zapytał mężczyz-

na, coraz bardziej przerażony sytuacją.

- Nie. Pojechała do domu zająć się dziećmi, ale obiecała, że wróci, jak tylko

znajdzie kogoś do opieki - odparła J acky. Gdy do sali wszedł wezwany na

konsultację neurolog, wróciła do innych pacjentów.

, Z utęsknieniem wyczekiwała końca dyżuru, choć nie miała żadnych planów na

wieczór. Przed wyjściem do domu zajrzała jeszcze do gabinetu i sprawdziła

pocztę w komputerze. Odpowiedziała na najważniejsze maile, a potem po prostu

oparła się, na łokciach i siedziała nieruchomo. Po długim i męczącym dniu czuła

się wyjątkowo znużona. U ulgą położyła głowę na skrzyżowanych ramionach.

Nawet nie miała czasu zjeść lunchu. I jeszcze ten upał! Oby szybko naprawili

klimatyzacj ę.

O tak! W domu weźmie chłodny prysznic, zrobi sobie coś zimnego do picia i

poczyta książkę, którą kupiła rano w drodze do pracy. A na kolację zje bagietkę

z camembertem. Nie miała siły gotować.

- - Jacky, dobrze się czujesz?

Otworzyła oczy i wolno uniosła głowę.

- Pierre?! Przepraszam, nie słyszałam, jak wszedłeś. Jestem trochę zmęczona,

poza tym wszystko w porządku.

Podszedł do niej i uważnie się jej przyjrzał.

- Chcesz, żebym się pobawił w doktora? Boże, co ja wygaduję! Nie to miałem

na myśli. - Roześmiał się· - Chciałem tylko powiedzieć, że mogę cię zbadać,

jeśli chcesz.

- Ajuż myślałam, że coś z tego będzie! - Uśmiechnęła się swawolnie. -

Szkoda.

Wziął ją za ręce i pociągnął ku sobie. Gdy stanęła naprzeciw niego, popatrzył

na nią tak przenikliwie, że z wrażerua ugięły się pod nią nogi. Nie mogła dłużej

znieść napięcia. Uznała, że dwa tygodnie bez pocałunku to o wiele za długo i

pierwsza zaczęła go całować.

- I co pan na to, doktorze? - zapytała lekko zdyszana. - Nadal chce pan

lIillie badać?

- Oczywiście! I to jak najszybciej. Może dziś wieczorem?Chciałbym

sprawdzić, jak bije pani serce, więc zalecam spacer po plaży, a potem lekką

kolację połączoną z oglądaniem zachodu słońca ... - Niespodziewanie urwał. -

Przepraszam, pewnie masz plany na wieczór. Powinienem był najpierw zapytać.

- Nie zaplanowałam na dziś niczego, co nie mogłoby zaczekać - mruknęła,

przytulając się do niego. Zapomniała o zmęczeniu, skuszona perspektywą wie­

czornego pikniku na plaży.

- Jeśli ostatnio byłem zamknięty w sobie, to dlatego, że sporo o nas myślałem.

Doszedłem do wniosku, że w uczuciu takim jak nasze ...

Przerwał, bo znienacka pocałowała go w usta.

- Proszę kontynuować, doktorze - zachęciła go.

- W uczuciu takim jak nasze nie może być ni,

złego.

Wierzył w to, co mówi, ale gdzieś na dnie dusz: odezwało się poczucie winy.

Musi nauczyć się z tyn żyć, bo wiedział ponad wszelką wątpliwość, że nie jes w

stanie zrezygnować z Jacky. Nawet jeśli ich miłosn: przygoda skazana jest na

krótki żywot, gotów by zrobić wszystko, by Jacky nie żałowała ani jedn~

spędzonej z nim minuty.

Dotknęła palcami jego czoła, próbując wygładzie pionową zmarszczkę, która

często pojawiała się, gd; byli razem.

- Przestań się zadręczać - poprosiła i wróciła z, biurko.

- Za ile będziesz gotowa? - zapytał.

- Daj mi pół godziny. A ty nie musisz wrócić d(

domu, żeby zająć się Christophe'em?

- Nie. Mówiłem ci, że chłopak Nadine wyszedł jw ze szpitala?

Zaproponowałem, żeby na czas rekonwalescencji zamieszkał z nią u mnie.

- Dobry pomysł. Przynajmniej nie ma obawy, że będzie chciała wracać z nim

do Paryża.

- Właśnie - potaknął. - Christophe pojechał dziś z nimi do parku wodnego,

więc mamy cały wieczór dla siebie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W drodze na plażę wstąpili do delikatesów.

- Weź wszystko, na co masz ochotę. Ja płacę - powiedział Pierre, wyjmując

kartę kredytową.

- Tylko żebyś potem hie żałował. Uprzedzam, że na jedzenie potrafię wydać

majątek. Pewnie kupię za dużo.

- Nie szkodzi. Umieram z głodu.

- Nie tylkó ty - westchnęła i zaczęła przyglądać się

regałom pełnym smakołyków. Ostatecznie zdecydowała się na pasztet z gęsich

wątróbek i świeżo upieczoną tartę ze szparagami.

Pierre obserwował ją z boku, ciesząc się, że zakupy sprawiają jej taką radość.

W pewnej chwili przypomniał sobie scenę sprzed lat: mała Jacky stoi z nosem

przyklejonym do sklepowej szyby i przygląda się produktom na wystawie. Jak

to dobrze, pomyślał, że nawet teraz, będąc poważną panią doktor, potrafi

czerpać radość z prostych rzeczy.

Gdy po kilku minutach wychodzili ze sklepu, niosąc oprócz jedzenia butelkę

wina i kieliszki pożyczone od właścicieli, Jacky miała zadowoloną minę

dziecka, które roztrwoniło na łakocie całe kieszonkowe.

- Ale będzie uczta! - cieszyła się, pomagając mu włożyć zakupy do

samochodu. - Musimy jeszcze kupić bagietkę i jakieś owoce.

Zrobili to w sklepiku obok.

- Upał nareszcie zelżał - powiedziała z ulgą, gdy w końcu ruszyli. Oparła się

wygodnie o fotel i pozwoliła sobie na luksus całkowitego relaksu. Nie dalej jak

godzinę temu padała z nóg, teraz zaś była radosna i ożywiona.

- To będzie piękny zachód słońca - obiecał Pierre, kładąc dłoń na jej dłoni. -

Bardzo lubię letnie wieczory, a ty?

- Ja też ...

Kiedy jestem z tobą,· kocham każdą porę dnia, pomyślała, patrząc na

połyskujące w słońcu morze.

Skręcili w boczną drogę, która po pewnym czasie zmieniła się w piaszczysty

trakt prowadzący do podnóża wydm.

Pierre, który dobrze znał ten fragment plaży, wskazał ręką miejsce pomiędzy

dwoma pagórkami.

- Podoba ci się?

- Tak, jest idealne. Tego mi było trzeba: ciszy

i spokoju - westchnęła, z rozkoszą wdychając morskie powietrze.

- Spójrz, ani żywego ducha. Tylko my i morze.

Słyszysz, jak szumi? - Otoczył ją ramieniem i lekko pocałował. - Chodźmy,

szkoda czasu! - zawołał, i wyskoczywszy z samochodu, pomógł jej wysiąść.

Zabrali pakunki i brnąc przez ciepły piasek, ruszyli w stronę upatrzonego

miejsca pomiędzy wydmami.

- Rozpakowywanie jedzenia jest niemal tak samo przyjemne jak kupowanie -

zauważyła, układając rzeczy na papierowym obrusie. - Kiedy jest się biednym w

dzieciństwie, w dorosłym życiu bardziej docenia się korzyści, jakie daje

posiadanie pieniędzy.

- Jakoś nigdy nie przyszło mi do głowy, że jesteście biedni - przyznał. -

Pamiętam, że wyglądałaś na zadowoloną z życia.

- To były pozory. Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, jak bardzo mi

smutno, zwłaszcza po odejściu matki - przyznała. - Niestety, w dorosłym życiu

trudniej o optymizm, zwłaszcza po tym, jak los daje w kość. Przepraszam, nie

chcę psuć nastroju, więc lepiej zmieńmy temat. Dziś wolę nie oglądać się za

siebie, tylko myśleć o tym, co dopiero przed nami.

- A więc cieszmy się chwilą! Odkorkował butelkę i napełnił kieliszki.

- Na zdrowie! - powiedział, wznosząc toast.

- Sante!

-Ciekawe, dlaczego na świeżym powietrzu wszys~ tko lepiej smakuje -

zastanowiła się na głos, ścierając z palców krople soku brzoskwini. - W życiu

nie jadłam tak smacznej kolacji. Spójrz! Słońce za- chwilę schowa się w morzu.

Jak byłam mała, święcie wierzyłam, że naprawdę nurkuje i siedzi pod wodą aż

do rana. Nie mogłam tylko zrozumieć, czemu o świcie wynurza. się w innym

miejscu. Dopiero ojciec wyjaśnił mi, że zachód słońca nad morzem to piękne

złudzenie. Byłam rozczarowana, bo odarł to zjawisko z tajemniczości. A ja lubię

tajemnice ...

Zawiesiła głos i spojrzała mu w oczy. - Może ciebie też lubię

dlatego, że ...

- Jestem dla ciebie zagadką?

- Nie potrafię cię rozszyfrować. Skomplikowany

z ciebie człowiek!

- Myślisz, że o tym nie wiem! - westchnął. - Chciałbym cofuąć czas i wrócić do

tych lat, gdy wszystko było cudownie proste. Kiedy życie otwierało się przede

mną i czułem, że mogę robić, co zechcę.

Przytuliła się do niego.

- Pomyśl sobie marzenie. Właśnie teraz, kiedy słońce znika w morzu. To

magiczna chwila. Czujesz tę magię? Może mityczny bóg słońca złoży wizytę

Nep'tunowi i ...

Pierre uśmiechnął się czule.

- Jesteś niesamowita! Jeśli kiedyś uznasz, że traktuję siebie zbyt poważnie,

opowiedz mi taką zabawną historię - poprosił.

- I już po wszystkim! - zasmuciła się, gdy fale przykryły ostatni skrawek

słonecznej tarczy. - Czar prysł.

- Chodź! - Pociągnął ją do góry. - Przejdźmy się

w stronę morza.

- Będziemy szukali słońca? - zażartowała.

- Tak, czemu nie.

- To już lepiej poszukajmy księżyca. - Nagle wy-

rwała dłoń z jego ręki i zaczęła biec w stronę wody. - Kto pierwszy, ten lepszy! -

zawołała. - Nie dogonisz mnie!

Za plecami słyszała głuchy tupot jego stóp, powiew wiatru przyjemnie

chłodził jej twarz. Wspaniale było biec po pustej plaży. Czuła się tak, jakby

skrzydła rosły jej u ramion. Chwilami odnosiła wrażenie, że to tylko sen. Czysta

fantazja. Ona i on sami na pustej plaży.

Pierre złapał ją i wziął na ręce.

- Mój książę z bajki - szepnęła, gdy zaczął ją całować. Oto spełnia się jej

największe marzenie!

Napawała się tą cudowną chwilą, próbując zapomnieć, że kiedyś będzie musiała

wrócić do rzeczywistości.

Pierre zrzucił buty i zaczął powoli wchodzić do morza.

- Naprawdę będziemy szukali słońca - roześmiała się, chwytając go mocniej

za szyję - czy po prostu wrzucisz mnie do wody?

- To zależy wyłącznie od ciebie - powiedział, zatrzymując się. - Jeśli

obiecasz, że mnie do siebie zaprosisz, zaniosę cię na brzeg. Umowa nie podlega

negocJacJom.

Ogarnęła ją fala młodzieńczej radości.

- Zgadzam się na takie warunki - szepnęła, bez trudu odczytując jego intencje.

- Wracajmy!

Gdy, pozbierawszy swoje rzeczy, wrócili do samochodu, Pierre wyjął

komórkę, by sprawdzić, czy nie ma sms-ów od Nadine.

- Jak mawiają Anglicy, brak wiadomości to dobra wiadomość - powiedział,

chowając telefon. - Wygląda na to, że Nadirte i jej chłopakowi odpowiada rola

rodziców. Czuję, że zanosi się na ślub.

- I co? Będziesz musiał szukać nowej opiekunki?

- Nawet mi o tym nie mów. Nadine jest świetna.

Wolę nie myśleć, jak zareagowałby Christophe, gdyby odeszła.

- Pewnie się martwisz, że wychowuje go tyle różnych osób.

- Owszem, to jedno z największych zmartwień samotnego ojca - przyznał. - Z

jednej strony cieszę się, kiedy Christophe kogoś polubi, lecz kiedy ta osoba

znika z jego życia ...

- To dlatego nie chciałeś, żebym od razu go poznała, i zostawiłeś mnie samą

w samochodzie?

- Przepraszam cię za to - odparł, dotykając jej dłoni. - Wiedziałem, że

Christophe od razu cię polubi. I nie myliłem się.

- W porządku. Rozumiem.

- Często cię wspomina. Nie dalej jak wczoraj py-

tał, kiedy znów do nas przyjdziesz.

- Ja też go polubiłam. Jak przestaniemy się spotykać ...

- Daj spokój! Na razie jesteśmy razem i tylko to się liczy. Odkąd cię

spotkałem, przestałem wybiegać myślami zbyt daleko w przyszłość.

- Ja też.

- Na pewno chcesz, żebym wszedł na górę? - zapytał, gdy zatrzymali się

przed jej domem.

- Tak, ale pod warunkiem, że porządnie wytrzesz buty i nie naniesiesz mi

piasku z plaży.

- Dla ciebie mogę pójść nawet boso.

Rozbawieni, wzięli się za ręce i poszli do jej mieszkania. Gdy byli już w

środku, niespodziewanie poczuła się skrępowana.

- Mieszkam raczej skromnie, ale nie mogłam być wybredna - tłumaczyła. -

Zaraz cię oprowadzę po moim królestwie. Tu jest pokój, tu kuchnia ...

Chwycił ją w ramiona.

- Nie przyszedłem tu podziwiać wystroju wnętrz.

Interesujesz mnie tylko ty, kochanie.

- Skoro tak, zapraszam do sypialni - szepnęła, biorąc go za rękę.

Tej nocy kochali się dużo bardziej namiętnie niż za pierwszym razem. Ich

ciała powoli przestawały być dla nich tajemnicą, a w miarę jak je poznawali,

uczyli się dawać sobie nawzajem coraz większą przyjemność.

Jacky starała się nie myśleć, jak zniesie nieuchronne rozstanie. Patrząc na

śpiącego spokojnie Pierre'a, marzyła o tym, żeby został z nią na zawsze.

- Nie śpisz? - mruknął, patrząc na jej twarz w jasnym świetle księżyca.

- Nie. Musisz już iść? - zapytała, gdy ją do siebie

przytulił.

.'

- Jeszcze nie. Nadine ma zadzwonić, gdyby coś się stało. Poza tym nie chcę

odchodzić bez pożegnania. - Uśmiechnął się znacząco i zaczęli kochać się po

raz drugi.

Gdy pod koniec długiej miłosnej sesji Jacky krzyczała w obezwładniającej

rozkoszy, w myślach błaga-

ła go, by jej nie opuszczał...

-

Wstał z łóżka i zaczął zbierać swoje rzeczy rozrzucone po podłodze.

- Ale mi się spieszyło! - roześmiał się.

- Zjesz śniadanie? - zapytała, przeciągając SIę

z rozkoszą.

- Teraz? Skarbie, jest druga w nocy.

- To co?

- Muszę wracać. Ale obiecaj mi, że jak się spot-

kamy w pracy, zaprosisz mnie do siebie na kawę.

Ubrał się i na chwilę przysiadł obok niej na brzegu łóżka. Jego zapach, który

odtąd miał jej się kojarzyć z największą namiętnością, natychmiast podziałał na

jej zmysły. Zaczęli się całować, ale tym razem słodycz pocałunku podszyta była

goryczą, bowiem Jacky próbowała sobie wyobrazić, że jest to ich pożegnanie. Z

przerażeniem uświadomiła sobie, że gdyby naprawdę miała go więcej nie

zobaczyć, chyba umarłaby z tęsknoty.

Delikatnie wysunęła się z jego objęć. Pora przestać udawać, że ta miłość

nigdy się nie skończy.

- Nie zapiąłeś guzika - stwierdziła rzeczowym tonem i zrobiła to za niego,

muskając opuszkiem palca jego brzuch.

-Wszystko w porządku? - zapytał, zaskoczony tą nagłą zmianą nastroju.

- Tak, ale idź już. Niedługo się zobaczymy. Niemal wypchnęła go z sypialni i

szybko wyprawiła z mieszkania. Kiedy wyszedł, oparła się o drzwi i chwilę

oddychała ciężko, jak po męczącym biegu.

-I coja mam teraz zrobić? - pomyślała zdesperowana. Rozsądek ostrzegał, że

na własne życzenie pakuje. się w poważne kłopoty, za to wrodzony optymizm

nakazywał iść za głosem serca, cieszyć się chwilą i nie myśleć o jutrze.

Czuła, że sama nie znajdzie rozsądnego rozwiązania, postanowiła więc

poradzić się kogoś, kto też był w podobnej sytuacji. Debbie. Ona na pewno coś

jej zasugeruje.

Przyjaciółka już kilka razy próbowała zagadnąć ją o Pierre'a, ale za każdym

razem ją zbywała. Uważała, że nie jest gotowa do szczerej rozmowy o swojej

trudnej miłości. Dopiero teraz zrozumiała, że nie poradzi sobie bez pomocy

kogoś życzliwego. Mam dziś wolne .popołudnie, więc rano zadzwonię do

Debbie i zapytam, czy może się ze mną spotkać, postanowiła, wracając do

łóżka.

- Mam nadzieję, że nie musia}aś zmieniać przeze mnie planów.

- Ależ skąd! Tak się cieszę, że przyszłaś! - Debbie pocałowała ją na

powitanie.

- Jak malutki Thiery? Nie mogę się doczekać, kiedy go zobaczę.

- Śpi na górze. Jeśli chcesz, możemy do niego zajrzeć.

- Oczywiście, że chcę. Przepiękny jest ten wasz dom - westchnęła,

rozglądając się po gustownie urządzonym jasnym wnętrzu.

- Jest dziełem tego samego architekta, który projektował dom Pierre'a.

Widzisz, ma identyczne schody i rozkład pokoi.

- Dlaczego myślisz, że znam dom Pierre'a? - Jacky uśmiechnęła się z

przekąsem. - Aha, znoWu próbujesz mnie wybadać, tak?

- W porządku, poddaję się. O nic już nie będę pytać. - Debbie uniosła ręce w

geście kapitulacji.

- Wręcz przeciwnie, pytaj. Między innymi po to tu przyszłam. Muszę z tobą

pogadać o mnie i o Pierze, ale najpierw chciałabym zobaczyć twoje maleństwo.

Weszły na palcach do dziecięcego pokoju i chwilę stały nad kołyską. Jacky

popatrzyła na słodką buzię niemowlęcia i boleśnie zatęskniła za swoim

zmarłym synkiem. Oddałaby wszystko, byle go odzyskać!

- Będę mogła wziąć go na ręce? - szepnęła do Debbie.

- Jak się obudzi. A teraz chodźmy do ogrodu. Napijemy się herbaty.

Lewie usiadły na tarasie, Debbie natychrriiast zaczęła wypytywać ją o

Pierre'a.

- Powiedz, zaczęliście się spotykać? To coś poważnego?

Jacky bezradnie wzruszyła ramionami.

- Rzeczywiście, od pewnego czasu się spotykamy.

I jest nam wspaniale. Tyle że ja nie mogę w nieskończoność rywalizować z jego

zmarłą żoną. Pierre ustawił ją na piedestale i niemal się do niej modli. Ona to

ideał, a ja jestem tylko kochanką, jedną z wielu.

- Posłuchaj, Liliane nie była takim ideałem, za jaki Pierre ją uważa. - Debbie

popatrzyła jej znacząco w oczy.

- Jak to?

- Nie jestem pewna, czy powinnam ci o tym mó-

wić. - Zawahała się. - Zresztą sama niewiele wiem. Marcel wspomniał kiedyś,

że Pierre nie miał z Liliane łatwego życia. Podobno go zdradzała.

- Nie! - Jacky oniemiała ze zdumienia. - Przecież Pierre mówi o niej tak,

jakby była uosobieniem wszelkich cnót!

- Pierre nie miał pojęcia, że jest zdradzany. Do dziś o niczym nie wie. Marcel

strasznie się z tą tajemnicą czuje, ale nic nie mówi, żeby go nie dobijać.

- Wiesz coś więcej?

- Nie. Marcel nie chciał mi powiedzieć. Stwierdził,

że i tak nie mamy prawa wtrącać się w prywatne sprawy Pierre'a. Tylko że teraz

sytuacja jest inna. Nie sądzisz, że pora, aby Pierre dowiedział się prawdy o

swojej żonie?

- Nie! Nie możemy mu tego zrobić! - zawołała poruszona.

- Ale dlaczego? - zdziwiła się Debbie.

- Bo ta prawda by go zabiła - odrzekła Jacky. -

Pomyśl tylko, od pięciu lat idealizuje Liliane, czci jej pamięć i wierzy w jej

bezgraniczne poświęcenie. Nie wolno nam niszczyć tej wiary. Nie zniosłabym,

gdyby poczuł się jeszcze bardziej nieszczęśliwy.

- Bardzo go kochasz, prawda? - Debbie delikatnie dotknęła jej dłoni.

- Owszem, i to już od wielu lat - przyznała. - Jestem zazdrosna o Liliane, ale

nie chcę pozbawiać go złudzeń.

- Przecież miałabyś wymarzoną okazję, żeby go pocieszyć! - Debbie

próbowała przemówić jej do rozsądku. - Na pewno potrzebowałby wsparcia,

więc szybko stałabyś się niezastąpiona.

- Nie, Debbie. To, o czym mówisz, jest po prostu niemożliwe. Istnieją inne

poważne powody, dla których nie mogę wiązać się na stałe z Pierre' em.

- Jakie znowu powody?

- Nie mogę mieć dzieci. Nawet gdyby udało mi się

lajść w ciążę, poród mógłby skończyć się źle. Nie chcę ryzykować. Sama

rozumiesz, że w tej sytuacji nie jestem odpowiednią partnerką dla Pierre'a.

- Ale Jacky ...

- Proszę cię, zostawmy to ... - Urwała w pół zdania.

- Zdaje się, że Thiery się obudził. Chyba płacze.

- I to jak!

- Mogę po niego pójść?

- Oczywiście. Masz taki świetny kontakt z dziećmi.

- Cudzymi! - rzuciła cierpko i poszła na górę. Chodź do mnie, słoneczko! No

powiedz, co się stało? - szepnęła do maluszka, biorąc go na ręce.

Od razu przestał płakać i ufnie przytulił buzię do jej policzka.

Charakterystyczny zapach niemowlęcia obudził w niej wspomnienia o Simonie.

Wydawało jej się, że dawno pogodziła się z tym, że już nigdy nie będzie matką.

Jednak ilekroć brała na ręce czyjeś dziecko, zaczynała marzyć o własnym.

Wiedziała, że nie pozbędzie się tej tęsknoty, więc musi nauczyć się z nią żyć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Jacky wyjrzała przez okno swojego gabinetu. Lejący się z nieba żar stopił

asfalt na szpitalnym podjeździe, 'dlatego teraz kręcili się po nim robotnicy i na­

prawiali szkody. Ruszali się jak przysłowiowe muchy w smole i widać było, że

praca im nie idzie.

Nie winiła ich za to, gdyż sierpniowe upały dawały się we znaki wszystkim.

Sarna była ledwie żywa, gdy z rana przyjmowała pacjentów w salach

położonych blisko drzwi wejściowych. Ponieważ były prawie cały czas otwarte,

klimatyzacja w tej części szpitala praktycznie nie działała.

Gdy przestała być potrzebna w salach zabiegowych, z ulgą zaszyła się w

swoim chłodnym gabinecie i zajęła papierkami. Właśnie skończyła ostatni

raport i wyłączyła komputer, po czym wstała i podniósłszy do góry ręce, zaczęła

się rozciągać.

- Proszę, proszę, poranna gimnastyka. Aż miło popatrzeć! - zawołał Pierre.

Minęło zaledwie parę godzin, odkąd rozstali się po kolejnej spędzonej razem

nocy. Od pamiętnej kolacji na plaży spotykali się regularnie i z każdym dniem

byli sobie coraz bliżsi. Jacky po raz pierwszy w życiu czuła się tak szczęśliwa.

Wystarczyło jednak, że przypomniała sobie, jak kruche jest to szczęście, i jej

oczy traciły blask.

Stało się coś? - Pierre potrafił czytać w niej jak w otwartej księdze.

- Nie. - Uśmiechnęła się, odsuwając od siebie czarne myśli. - Jak sytuacja na

oddziale?

- W miarę spokojnie - odparł, a wyjrzawszy przez okno, dodał: - I całe

szczęście, bo ci panowie zamiast pracować, urządzili sobie solarium akurat w

miejscu, gdzie podjeżdżają karetki. Jedni się opalają, a inni ... Człowieku,

uważaj! Rany boskie!

- Co się stało?

- Rozpędzona karetka wpadła prosto na jednego

z nich. A tuż za nią nadjeżdża następna. Chodźmy!

Wybiegli przed budynek, gdzie już czekał portier z noszamI.

- Trzeba natychmiast zabrać go do środka - zawołał Pierre i pochylił się nad

zakrwawionym robotnikiem, by sprawdzić, czy można go przenieść na nosze.

- Panie doktorze, mam poszkodowanego z wypadku! - krzyknął kierowca

drugiej karetki. - Zawaliła się stara kawiarnia na plaży. Jest co najmniej

dziesięciu rannych. Zaraz będą tu następne dwie karetki - relacjonował,

wyciągając z ambulansu nosze z pacjentem.

Ustalili, że Pierre zajmie się robotnikiem, a Jacky ofiarami katastrofy. Marie

miała w tym czasie ściągnąć kogoś do pomocy.

Jako pierwszy do sali zabiegowej trafił sześcioletni chłopiec, który przez cały

czas rozpaczliwie wołał mamę·

- Przywieźli nas razem, ale potem gdzieś ją zabrali. Mamusia usnęła i nie

mogłem jej obudzić .,-- mówił, krztusząc się łzami.

- Obiecuję, że zaraz poszukam twojej marny - uspokajała go Jacky - ale

najpierw muszę cię zbadać. Spróbuj się przez chwilę nie ruszać, dobrze ...

Na podstawie pobieżnego badania stwierdziła, że chłopiec ma złamaną rękę i

możliwe obrażenia wewnętrzne. Starała się obchodzić z nim jak najostrożniej,

by nie sprawiać mu dodatkowego bólu.

- Jedliśmy z mamą lody na tarasie, kiedy to się stało. - O nic go nie pytała, ale

i tak bez przerwy mówił o wypadku. - Nagle powiał wiatr i z dachu spadła

belka. Mama dostała nią w głowę i wtedy ... zasnęła. Prosiłem ją, żeby się

obudziła, bo musimy uciekać, ale ona cały czas spała. Dach się zawalił...

Wszyscy tak strasznie krzyczeli. Na mnie też coś spadło. Przewróciłem się i ...

- Odnalazłam twoją mamę - wysapała pielęgniarka, którą Jacky wcześniej

poprosiła, by się tym zajęła. - Jeszcze nie odzyskała przytomności, ale zaraz

zbada ją neurolog.

- Co się stało mojej mamusi? - Wystraszony chłopiec spojrzał na Jacky

oczami pełnymi łez.

- Cały czas śpi, ale lekarze pomogą jej się obudzić.

Nie martw się, wszystko będzie dobrze. A teraz zrobimy ci prześwietlenie ręki i

dokładnie obejrzymy kość. - Jest złamana?

- Chyba tak. Powiem ci, jak zobaczę rentgen.

- Pewnie założą mi gips. Tylko żeby nie był brą-

zowy!

- :ty1am pomysł - powiedziała, uśmiechając się do niego. - Poproś pana

technika o niebieski albo jakiś mny~

- Tylko nie brązowy!

- Wykluczone! - odparła z powagą.

Gdy pielęgniarka zabrała chłopca na prześwietlenie, Jacky zajęła się

kolejnymi poszkodowanymi. Dwie naj ciężej ranne osoby zmarły, a pozostałe

miały liczne złamania i wymagały natychmiastowej operacji. Jacky miała cichą

nadzieję, że mama dzielnego sześciolatka nie powiększy listy śmiertelnych ofiar

wypadku.

Do końca dnia pracowała bez chwili wytchnienia.

Po dyżurze nie poszłajednak do domu, tylko do swojego gabinetu. Z ulgą zdjęła

buty i zaparzywszy świeżą kawę, ciężko usiadła w fotelu. Zastanawiała się, czy

Pierre zajrzy do niej, czy pojedzie prosto do domu. Chyba ściągnęła go

myślami, bo po chwili stanął w drzwiach.

- Wpadłem na kawę - oznajmił.

- Dobrze trafiłeś, właśnie zaparzyłam.

- Mam dla ciebie dobrą wiadomość. Są wyniki

szczegółowych badań tego chłopca, którego rano ratowałaś. Nie ma żadnych

obrażeń wewnętrznych.

- Całe szczę.ście. Wiadomo, co z jego mamą?

- Niestety, jeszcze nie odzyskała przytomności.

Jest pod stałą opieką neurologów.

Przymknęła oczy.

- Modlę się, żeby z tego wyszła.

Poczuła, że Pierre bierze ją za rękę. Jego ciepłe, pełne zrozumienia spojrzenie

dodało jej otuchy. Wiedziała, że lekarz, aby mógł być skuteczny, nie powinien

nadmiernie wczuwać się w sytuację pacjentów. Jednak temu małemu chłopcu

współczuła z całego serca.

- Mam nadzieję, że ta kobieta nie umrze - powie działa ledwie słyszalnym

głosem. - Dla dziecka to niewyobrażalny dramat, gdy matka ...

Urwała, spłoszona myślą, że przecież Christophe jest półsierotą.

- Przepraszam - powiedziała szybko, próbując naprawić gafę. - Miałam na

myśli własne doświadczema.

- Wiem. - Delikatnie -ścisnął jej dłoń. - Odczułaś na własnej skórze, jak to

jest, kiedy dzieciństwo kończy się zbyt szybko. Christophe nigdy nie miał

mamy. W pewnym sensie tak jest dla niego lepiej, choć z drugiej strony ...

Westchnął i odchyliwszy głowę, oparł się o fotel. - Najgorsze - rzekł po chwili -

że jutro nie ma kto się nim zająć. Nadine ijej chłopak chcą jechać na kilka dni

do Paryża. Przecież siłą jej nie zatrzymam.

- Nie możesz wziąć urlopu? W końcu ty tu jesteś szefem.

- Rano mam ważne spotkanie, którego nie -mogę odwołać. Będę miał wolne

popołudnie i cały następny dzień, ale na rano muszę wziąć jakąś nianię z

agencji. Nie wiem, jak Christophe zareaguje. Nie znosi obcych ...

- Biedny dzieciak. - Zastanowiła się przez chwilę.

- Gdybyś zmienił plan moich dyżurów, mogłabym się

nim zająć.

- Bardzo bym chciał, ale ...

. - Ale co? - Podeszła do okna i wyjrzała na dziedziniec. Czekała, co jej

odpowie, choć doskonale wiedziała, skąd bierze się jego rezerwa. Zaoferowała

pomoc. Nic więcej zrobić nie mogła. Uznała, że lepiej będzie zmienić temat.

Co z tym robotnikiem, w którego wjechała karetka?

- Musieliśmy amputować mu nogę. Nie wiadomo, czy uda się :uratować

drugą. - Zamilkł i spojrzał jej w oczy. - W porównaniu z tym, co spotyka

naszych pacjentów, moje problemy wydają się błahe, prawda?

- Ja wcale tak nie myślę! Posłuchaj, naprawdę chę-

tnie popilnuję Christophe'a.

- Wiem, że byłby tym zachwycony, ale ...

- Jesteś okropnie uparty!

- Nie jestem! Po prostu nie chcę, żeby przeżył

wielkie rozczarowanie, jeśli ... - Rozstaniemy się? Przytulił ją

do siebie mocno.

- Nie chcę tego! Wiesz, od pewnego czasu męczy mnie ten sam koszmarny

sen. Dziś w nocy też mi się śnił. Liliane rodzi, woła mnie, a mnie przy niej nie

ma!

Zaczerpnął powietrza.

- Nie było mnie przy niej, kiedy rodziła. I kiedy umarła. To niewybaczalne -

wyrzucił z siebie jednym tchem.

- Nie istnieją winy, których nie da się wybaczyć.

Skoro cię z nią nie było, musiałeś mieć ważny powód. Co wtedy robiłeś,

Pierre?

- Brałem udział w konferencji medycznej. Wygłaszałem wykład, więc

musiałem wyłączyć komórkę. Liliane była w siódmym miesiącu. Czuła się

dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Naprawdę nie było żadnych

powodów do niepokoju. - Umilkł, jakby wahał się, czy mówić dalej. -

Ginekolog nie stwierdził żadnych wad wrodzonych, które mogłyby spowodo­

wać przedwczesny poród ...

Słuchała go w skupieniu, nie przerywając pytaniami. Miała ochotę podejść

do niego, objąć, dodać otuchy, lecz nie ruszyła się z miejsca. Podświadomie

wyczuwała, że Pierre nie mówi jej wszystkiego.

- Tak naprawdę nie wiem, co dokładnie stało się tamtego dnia - przyznał. - Z

karty informacyjnej, którą przekazał mi szpital, wynika, że rano Nadine poczuła

się źle. Albo nie zorientowała się, że zaczął się poród, albo ... Wiadomo, że

dostała krwotoku. Próbowała wezwać pogotowie, ale zemdlała, zanim zdążyła

podać adres. Dyspozytor zdołałjąjakoś namierzyć, ale kiedy załoga przyjechała

na miejsce i wyważyła drzwi, było już po wszystkim. Znaleźli ją w łazience,

nie- . przytomną. Obok niej na podłodze leżał Christophe, którego zdołała

urodzić. Cudem udało się go uratować. Liliane zmarła w drodze do szpitala ...

Otuliła go ramionami i delikatnie głaskała po głowie, szepcząc do niego po

francusku, choć doskonale wiedziała, że w żadnym języku nie istnieją śłowa,

które mogłyby przynieść mu ulgę. On nigdy nie zapomni. Bo czy można

zapomnieć o takim koszmarze?

Chyba że ktoś wyjawiłby mu całą prawdę o ... Nie, gdyby Marcel powiedział

mu o niewierności Liliane, tylko pogorszyłby sytuację. Trzeba zostawić go w

spokoju. Niech pamięta swoje małżeństwo jak najlepiej. Nikt nie ma prawa

odbierać mu tych bezcennych wspomnień.

- Niesamowite, że Christophe przeżył - powiedziała, gdy Pierre nieco się

uspokoił.

- Ratownicy dali z siebie wszystko. Na szczęście mieli w karetce inkubator.

Poza tym mój syn to twardy gość, nigdy się łatwo nie poddaje.

- Zupełnie jak jego ojciec.

Odwróciła się od niego, gdyż bała się, że się rozpłacze. Jego opowieść

poruszyła ją do żywego.

Pierre stanął tuż za nią.

- Doceniam, że chcesz się nim zająć - powie. dział, otaczając ją ramionami. -

Mogę na ciebie liczyć?

- Jasne! - Poczuła, jak wraca jej nadzieja. - Tylko musisz najpierw zapytać

mojego szefa, czy zgodzi się przesunąć mój dyżur. Uprzedzam, że facet jest

cholernie uparty.

- Nie zawsze. - Odetchnął głęboko. Właśnie podjął jedną z najważniejszych

decyzji. - To co? Przyjdziesz do nas jutro na śniadanie?

Idąc nazajutrz do jego domu zastanawiała się, co go skłoniło do zmiany

zdania. Miała wrażenie, że w chwili, gdy opowiedział jej o śmierci żony,

przeżył katharsis. Być może dzięki zwierzeniom poczuł się oczyszczony. Nie

miała pojęcia, co wywołało w nim taką reakcję, ale czuła ogromną ulgę.

Żwir zaskrzypiał pod jej sandałkami na płaskim obcasie, gdy weszła na

podjazd przed domem. Ruszyła do drzwi lekkim krokiem, niosąc na ramieniu

dużą torbę, a w niej kostium kąpielowy, wodę mineralną i herbatniki, czyli

niezbędnik plażowicza. Zamierzała bowiem pójść z Christophe'em nad morze.

- Cześć, Jacky! - zawołał chłopczyk, biegnąc jej na spotkanie.

- Cześć, Christophe. - Przykucnęła, by mógł ją pocałować na dzień dobry.

- Śniadanie jest gotowe. Chodź szybko, bo jestem okropnie głodny! - ponaglał,

ciągnąc ją za rękę do kuchni.

- Mmm, jak pięknie pachnie! Uwielbiam świeże rogaliki - westchnęła,

delektując się ich zapachem.

- Ja też. - Pierwszy usiadł przy stole i sięgnął po morelowy dżem. - Sam

odkręcę, dobrze? To przecież nic trudnego. Ojej, przepraszam, nie chciałem -

jęknął skruszony, gdy słoik wyśliznął mu się z rąk i dżem poplamił czysty obrus.

- Nic się nie stało - uspokoiła go. - Zaraz posprzątamy.

- Wiedziałem, że przesadzam z tym obrusem.

- Pierre uśmiechnął się do niej porozumiewawczo

i zaczął ścierać plamę; - Ale cóż, w końcu nie co dzień gości się na śniadaniu

VIP-a - stwierdził, wracając na swoje miejsce.

- • A co to jest VIP? - zainteresował się Christophe.

- Bardzo ważna osoba - wyjaśnił, podając jej ko-

szyczek z pieczywem.

- Jacky jest bardzo ważna? - ciągnął chłopiec.

- Dla mnie tak.

- Dla mnie też! Bo dziś ze mną zostaje. Co będzie-

my robili? - zapytał, patrząc na nią wyczekująco. Może pogramy w piłkę w

ogrodzie?

- A nie lepiej na plaży? - podrzuciła.

- Super! I popływamy w morzu, dobrze? Ja już

umiem ... no, prawie. Tata każe mi zakładać rękawki, bo mówi, że może porwać

mnie fala ...

Christophe z podniecenia trajkotał jak katarynka, a oni słuchali go,

uśmiechając się pobłażliwie. W pewnej chwili spojrzeli sobie w oczy. Jacky

miała wspaniałe poczucie, że panuje między nimi pełna harmonia.

- Uważaj, mam ręce lepkie od dżemu - szepnęła, gdy Pierre nakrył dłonią jej

dłoń.

- Ja też. Będziemy się do siebie kleić. Uśmiechnęła się, czując w całym ciele

rozkoszne mrowienie. Było jej z nimi tak dobrze. Chwilami zdawało się, że są

najprawdziwszą rodziną. Nie chciała pamiętać o problemach, które na nich

czyhały. Chwilo, jesteś piękna. Trwaj! - pomyślała wzruszona.

- Nie wyłączaj komórki na plaży - poprosił Pierre, całując ją przed wyjściem

do pracy.

-'-- Myślałam, że jedziesz na ważne spotkanie. Będziesz miał możliwość do

nas dzwonić?

- Nie w czasie spotkania, bo będę rozmawiał z radą gubernatorów, ale potem

teoretycznie jestem wolny. Jeśli skończymy w miarę wcześnie, przyjadę do was.

- Świetnie!

~ Jacky! Nie mogę znaleźć kąpielówek! - zawołał z góry Christophe. -

Pomożesz mi szukać?

- Już do ciebie idę! - odkrzyknęła.

- Sprawdź w górnej szufladzie komody - zasuge-

rował Pierre. - Pewnie nie może sam dosięgnąć. Zobaczymy się później.

- Powodzenia. - Pocałowała go w policzek, a potem stała w drzwiach, dopóki

nie odjechał.

- Już idę, kochanie! - zawołała do Christophe'a i pobiegła na górę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Christophe biegł przodem, kopiąc piłkę. Co chwila odwracał się i wykonywał

efektowne podanie, zmuszając Jacky do karkołomnych wyczynów. Szybko

odkryła, że sandały zdecydowanie nie nadają się do gry w piłkę, zdjęła je więc i

szła boso, grzęznąc po kostki w gorącym piasku. Pierwszy raz od bardzo dawna

czuła niczym niezmącony wewnętrzny spokój i radość.

Polubiła Christophe'a i cieszyła się, że mogą spędzić razem przedpołudnie.

Gdyby los był dla niej łaskawszy, pewnie chodziłaby na takie spacery z włas-

nym dzieckiem.

-

- Christophe, może zostawimy tu nasze rzeczy

i popłyWamy? - zaproponowała.

- A umiesz pływać? - upewnił się.

- Tak. I bardzo lubię.

.

Przebrali się w kostiumy i trzymając się za ręce, pobiegli do morza.

- Ale zimna woda! - Wzdrygnął się. - Dlaczego jest taka lodowata, a piasek

parzy w stopy?

- Dlatego, że morze jest ogromne i mimo upału bardzo długo się nagrzewa.

- To znaczy, że nawet gdybym wlał do niego wiadro gorącej wody, nie

zrobiłoby się cieplejsze?

- Niestety, nie.

- Pokazać ci, jak pływam? - ożywił się.

- Chwileczkę. Najpierw poprawię ci rękawki.

Wskoczył do wody, która w tym miejscu sięgała dorosłemu do kolan, i

przepłynął kilka metrów pieskiem, po czym zalała go fala. Wynurzył się,

parskając i prychając, ale roześmiany.

- Spróbuję jeszcze raz! - zawołał, niezrażony niepowodzeniem.

Szło mu coraz lepiej, więc poprosił Jacky, by do niego dołączyła. Wprawdzie

woda była dla niej zdecydowanie za płytka, ale udało jej się nie poobcierać

kolan. - Ale fajnie! Pływamy sobie razem jak dwa delfiny! - cieszył się. -

Widziałaś kiedyś żywego delfina? - Tutaj nie, ale na południu ... - Opowiedziała

mu o wszystkich delfinach, jakie w życiu widziała, budząc tym jego podziw.

- Chciałbym być podróżnikiem, wiesz? - wyznał.

- Będę jeździł po świecie i oglądał lwy i tygrysy, i ..

- Lista stworzeń, które zamierzał zobaczyć na własne

oczy, była imponująca.

Jeszcze chwilę gawędzili o jego planach na przyszłość, pluskali się w wodzie

i ćwiczyli pływanie pieskiem, a potem wrócili na koc, by się wytrzeć i przebrać

w suche stroje.

Jacky położyła się na gorącym piasku i przyglądała się, jak Christophe buduje

zamek. Myślała o tym, jak bardzo jest mądry i wrażliwy. Choć nie miał mamy,

wyrósł na pogodnego i bardzo sympatycznego chłopca, co z pewnością była

zasługą kochającego i tros.kliwego ojca.

W torbie zabrzęczała komórka, sięgnęła więc po nią, by sprawdzić, kto

dzwoni.

- Pierre! Jak spotkanie? Już się skończyło?

- Tak, na szczęście trwało nadspodziewanie krót-

ko. Ku mojemu zaskoczeniu gubernatorzy bez większego oporu zgodzili się

wyasygnować dodatkowe pieniądze na szpital.

- Świetnie!

- Zaraz do was przyjadę.

- To tata'? - zapytał Christophe.

- Tak. Chcesz z nim porozmawiać? Proszę. - Po-

dała mu telefon.

- Cześć, tato. Buduję zamek. Mógłbyś przyjechać i mi pomóc? Naprawdę?!

Super! Dobrze. Jacky, tata chce z tobą rozmawiać.

- Tak?

- Gdzie was szukać?

Wytłumaczyła mu, gdzie są, a gdy skończyli rozmawiać, wstała i przyłączyła

się do Christophe'a.

Właśnie szukała kamyków do ozdobienia wieży, gdy usłyszała głos Pierre'a.

Serce zabiło jej radośnie. Uśmiechnięta patrzyła, jak zbiega z wydm, trzymając

w ręku dużą plastikową torbę. W dżinsach i koszulce polo wyglądał bardzo

młodo, wręcz chłopięco, jak w dawnych beztroskich latach pierwszej młodości.

- Tatuś! - zawołał Christophe i rzucił mu się na SZYJę·

- Proszę, kupiłem ci nowe łopatki.

- Ale super! Dzięki, tatusiu! - Chłopiec ucieszył

się, wyciągając je z torby.

- Jak tam? - Pierre spojrzał ponad jego głową na Jacky.

- Doskonale. Nie nudzimy się.

- Właśnie widzę. - Czule pogładził jej dłoń.

- Tato, no chodź! Obiecałeś, że mi pomożesz budować. - Christophe

pociągnął go za rękę, nie mogąc się doczekać wspólnej zabawy.

- Więc do dzieła! - Pierre zatarł ręce i wszyscy troje żabrali się do pracy.

- Jacky, gdzie się nauczyłaś układać takie fajne wzory z kamyków? --.:

zapytał Christophe, przyglądając się jej dziełu.

- Jak byłam mała, mieszkałam nad morzem - odparła, wciskając w piasek

białoszary kamyk.

- A rodzice pomagali ci budować zamki, tak jak wy pomagacie mnie?

- Raczej nie. Nie lubili chodzić na plażę. Budowałam zamki z innymi

dziećmi.

Zauważyła, że Pierre przestał kopać i przysłuchuje się ich rozmowie.

- Kiedy byłem chłopcem, mieszkałem blisko Jacky - powiedział Christophe'

owi.

- Naprawdę? I co, bawiliście się razem?

- Nie. - Uśmiechnęła się. - Twój tata był ode mnie

starszy i nie chciał bawić się z. małymi dziewczynkami. Wolał grać z kolegami

w piłkę.

- Ale kilka razy spotkaliśmy się na plaży, pamiętasz? - wtrącił Pierre. - Na

przykład wtedy, kiedy się przewróciłaś i rozcięłaś kolano.

- A ty mnie zaniosłeś do swojego ojca. Pamiętam to tak dokładnie, jakby

zdarzyło się wczoraj.

- Miałaś wtedy tyle lat, co Christophe - powiedział zaskoczony.

- To prawda, ale wszystko pamiętam.

Wymienili spojrzenia pełne czułości i wzajemnego zachwytu. Christophe musiał

wyczuć ogarniającą ich falę miłości, bo wcisnął się między nich. Przytulili go

do siebie i przez jeden niezapomniany moment byli prawdziwą rodziną. Jacky

odsunęła się pierwsza i wróciła do przebierania kamieni. Po chwili znów

zgodnie budowali zamek, ale łącząca ich ciepła więź nie zniknęła.

Gdy ich zamek był tak~doskonały, że nie było już czego poprawiać, Pierre

stwierdził, że pora zjeść lunch~.

- Niedaleko stąd jest mała restauracja, o której mówił mi Marcel. Możemy

pójść tam pieszo - powiedział. - Zaniosę rzeczy do samochodu, a wy się w tym

czasie ubierzcie.

Wrócił po paru minutach i ruszyli w stronę baru.

Christophe jak zwykle pobiegł przodem.

- Nie miałaś z nim żadnych problemów? - zapytał Pierre, przyglądając jej się

dyskretnie. Ucieszył się, że wygląda na odprężoną i wypoczętą.

- Nie. Twój syn to fantastyczny dzieciak. Świetnie nam się rozmawiało.

- A o czym, jeśli wolno spytać?

- Och, o tysiącu ważnych rzeczy. O zwierzętach,

ptakach, książkach,'które ty albo Nadine czytacie mu

na dobranoc.

"

Wziął ją za rękę·

- Christophe lubi być traktowany po partnersku

- wyjaśnił. - Niektóre z opiekunek nie umiały się

z nim dogadać. Krzyczały na niego, kiedy był niegrzeczny, i nie rozumiały, że

jego złe zachowanie to nic innego jak błaganie o pomoc.

- Jakoś nie mogę sobie wyobrazić Christophe'a sprawiającego problemy

wychowawcze. Szkoda, że ...

Urwała w pół słowa. Miała zamiar powiedzieć, że to niedobrze, iż chłopiec

ma tylu różnych opiekunów, ale doszła do wniosku, że lepiej nie poruszać tego

tematu. Gdyby zaczęli o tym rozmawiać, nieuchronnie dotknęliby problemów, o

których wolała nie pamiętać.

- Zaczęłaś coś mówić - przypomniał jej Pierre.

- Chciałam zapytać, czy idziemy do tego baru -

skłamała, wskazując widoczne nieopodal stoliki.

- Chciałaś powiedzieć coś zupełnie innego - zaprotestował cicho. - Martwi

mnie, że mojemu synowi brakuje poczucia bezpieczeństwa, ale nie chcę o tym

teraz rozmawiać. Po co psuć miły nastrój. Cieszmy się słońcem i tym, że mamy

dla siebie cały dzień.

Właściciele małej restauracji, Henri i Antoinette, przywitali ich serdecznie i

posadzili przy stoliku przy oknie. Z rozmowy wynikało, że Pierre zrobił Vi cześ­

niej rezerwację. Widocznie Marcel uprzedził go, że restauracja cieszy się

popularnością. Rzeczywiście, wszystkie stoliki były zajęte, a dobra opinia

wśród gości w pełni uzasadniona, gdyż potrawy, które wybrali, smakowały

wyśmienicie. Nawet Christophe zjadł wszystko z wielkim apetytem.

- Ryba nie zawsze mi smakuje - przyznał, połykając ostatni kęs soli w sosie

cytrynowym - ale ta była bardzo dobra. I ładnie pachniała. Czasem w przed­

szkolu dają nam na lunch rybę, która okropnie śmierdzi. Wtedy zostawiam

swoją porcję.

- I nie jesteś potem głodny? - zapytała Jacky.

- Jestem. I co z tego? - Wzruszył ramionami z tYpową galijską nonszalancją.

Zupełnie jak ojciec, pomyślała Jacky i uśmiechnęła się do siebie.

- Co chciałbyś na deser? - zapytała go Antoinetle.

- Szarlotkę czy lody? Mamy cytrynowe, waniliowe,

czekoladowe i truskawkowe.

Christophe długo nie mógł zdecydować, więc restauratorka rozwiązała

problem, proponując mu po małej kulce.każdego.

- Mają państwo uroczego synka - pochwaliła go, kładąc mu rękę na ramieniu.

Jacky już miała sprostować, że nie jest jego mamą, ale Pierre ją uprzedził.

- Miło nam. to słyszeć. Jesteśmy z niego bardzo dumni - oznajmił.

Popatrzyła na Pierre'a znad filiżanki kawy, ale nic nie wyczytała z

zagadkowego spojrzenia jego ciemnych oczu. Wiedziała, że chwila nie jest

odpowiednia, by pytać, dlaczego nie wyprowadził Antoinette z błędu. Może

wolał udawać, że czasem marzenia się spełniają?

Uśmiechnęła się do niego, a on odpowiedział beztroskim uśmiechem, z

którym było mu wyjątkowo do twarzy. Podziwiała jego urodę, czując, jak

powoli budzi się w niej pożądanie. Nie miałaby nic przeciwko temu, by zrobili

sobie gdzieś sjestę, u niej czy u niego ...

Wystarczyło jedno spojrzenie i już wiedziała, że Pierre myśli o tym samym.

-- Tato! - Christophe pociągnął go za rękaw. - Czy możemy wrócić na plażę,

tam, gdzie zbudowaliśmy zamek? Chciałbym zbudować jeszcze jeden. Pójdzie­

my?

- Jasne, że tak.

Musieli skończyć swą rozmowę bez słów, ale pozo stały im gesty. Kiedy Pierre

odsuwał jej krzesło, czule pogładził jej ramiona, a ona pocałowała go w

policzek. - Mam nadzieję, że nie zachowujemy się niestosownie - szepnęła.

Otoczył ją ramieniem.

- A kto powiedział, że w restauracji nie wolno okazywać czułości? - zapytał i

posłał jej tak gorące spojrzenie, że aż ugięły się pod nią nogi. - Masz jakieś

plany na wieczór?

- Muszę zajrzeć do kalendarza.

- Dlaczego szepczecie? - zainteresował się Chris-

tophe. Zeskoczył z krzesełka i podszedł do nich.

- Ustalamy, co będziemy robili po południu - odparł Pierre. - A teraz chodźmy

na plażę. Zbudujemy ogroIlflle zamczysko.

- Super! - Uradowany chłopiec wszedł między nich i wziął ich za ręce. - A

potem popływamy, zagramy w piłkę, pobawimy się i ...

Pod koniec dnia Jacky tryskała radością. Po wspólnej zabawie na plaży jej i

Pierre'owi udzielił się doskonały nastrój Christophe'a. Na myśl, że gdy cWopiec

zaśnie, będą mieli wieczór dla siebie, dostawała rozkosznej gęsiej skórki. Fakt,

że muszą trochę poczekać, tylko zaostrzył jej apetyt na miłość.

- Jesteś taka małomówna - zauważył Pierre. O czym myślisz?

Zerknęła na Christophe'a, który przekładał kamyki z wiaderka do plastikowej

torby.

- Później ci powiem - odparła.

- Chyba się domyślam. - Pierre uśmiechnął się. - I chciałbym. się nie

mylić.

Musnął dłonią jej ramię, a ona poczuła się tak, akby przepłynął przez nią prąd.

Po powrocie z plaży spędziła dużo czasu z chłop;em. Usiadła z nim na tarasie

i trochę mu poczytała, l potem patrzyła, jak maluje nowymi farbami, które

iostał od ojca.

Kiedy skończył, zjedli kolację, na którą Pierre u;mażył omlet, a ona

przygotowała sałatę. Potem sieizieli chwilę przy kuchennym stole, pijąc wino.

- To był dzień pełen wrażeń - podsumował Pierre, Jpierając się wygodnie o

krzesło. - Jesteś śpiący? - zapytał Christophe'a, któremu powieki same opaiały.

- Nie. To znaczy ... trochę. Jacky, połoiysz rnnie ;pać?

- Oczywiście. Z wielką chęcią.

- Wobec tego ja sprzątnę po kolacji - oświadczył

Pierre.

-

Minęło sporo czasu, zanim Christophe wreszcie się położył. Najdłużej trwała

kąpiel, gdyż leżąc w wanilie, pokazywał Jacky swoją imponującą kolekcję

i":abawek.

- Masz ich tak dużo, że niedługo zabraknie dla ::;iebie miejsca - żartowała.

- Jak wam idzie? - Pierre wszedł do łazienki, a widząc ich w tak doskonałej

komitywie, uśmiechnął się i": czułością. - Wszystko w porządku, Jacky?

Klęczała na podłodze i wyglądała na szczęśliwą· Policzki miała zaróżowione i

wilgotne od parującej wody.

- Tak, wszystko dobrze. - Uśmiechnęła się·

- Nie jesteś zbyt zmęczona? - zapytał, ale szczególny błysk w jego oku

podpowiedział jej, do czego naprawdę zmierza.

- Nigdy nie jestem zbyt zmęczona!

- Cieszę się. - Wsunął dłoń w jej włosy i musnął

palcami kark. - Skończyłem już w kuchni, ale widzę, że nieprędko będziesz

wolna.

- Nie lubię się spieszyć.

- Słusznie. - Posłał jej pocałunek i wyszedł.

Spotkali się kilka minut później w pokoju Christophe'a.

- Narzekał, że mu gorąco, więc przykryłam go samym prześcieradłem -

powiedziała.

- Dobrze. - Objął ją w pasie i pochylił 'się, by pocałować syna. - Dobranoc,

synku. Kocham cię.

- Dobranoc. Kocham cię, tatusiu. I ciebie też, Jacky -mruknął sennie.

- I ja cię kocham, malutki - szepnęła wzruszona. Nie potrafiła opisać, jak wiele

znaczą dla niej te proste słowa. Poczuła się tak, jakby nagle odzyskała swojego

maleńkiego Simona. Jak ona przeżyje dzień, w którym będzie musiała odejść;

raz na zawsze zniknąć z ich życia? Skąd weźmie siłę, by zostawić tego

kochanego chłopca i tego wspaniałego mężczyznę?

Pierre przytulilją do siebie i wyprowadził z dziecięcego pokoju.

Ledwie zamknął drzwi swojej sypialni, zasypał ją tysiącem wytęsknionych

'pocałunków.

Noc wciąż była młoda i należała tylko do nich ...

- Dlaczego nie chcesz zostać? - Pierre zmrużył oczy i próbował dojrzeć, która

jest godzina. Zaczynało świtać. - Mam dziś wolny dzień. Jest za wcześnie, żeby

...

- Muszę iść - odparła i szybko zapięła bluzkę. Mam dziś poranny dyżur.

- Zadzwonię do szpitala i powiem, żeby ktoś cię zastąpił. Przecież nic się nie

stanie, jeśli się z kimś zarmemsz.

W stał z łóżka i podszedł do niej.

- Naprawdę muszę iść - powtórzyła. - Christophe na pewno się ucieszy, że

przez cały dzień będzie cię miał tylko dla siebie.

Położył dłonie na jej ramionach i z niepokojem spojrzał w oczy.

- Ale co się stało? Spędziliśmy razem cudowny dzień. Dlaczego nagle tak się

spieszysz?

Spojrzała mu w oczy iod razu wiedziała, że to błąd.

Ciało zaczęło buntować się przeciw nakazom rozsądku. Nie, tym razem się nie

złamie. Przecież podjęła decyzję. Kiedy minęło miłosne uniesienie, w ogóle nie

mogła zasnąć. Leżała obok Pierre'a, myśląc o tym, że czuje się bezgranicznie

szczęśliwa, lecz, to szczęście jest wyjątkowo kruche i nietrwałe. Co gorsza,

zdarzało jej się o tym zapominać. Od czasu do czasu odzywał się w niej instynkt

samozachowawczy i podpowiadał, że musi się ratować, bo rozstanie z Pierre'

em po prostu złamie jej serce.

Wiedziała, że prędzej czy później ich drogi muszą się rozejść, ale nie zamierzała

niczego przyspieszać. Nadal chciała spotykać się z Pierre'em, tyle że byłoby

nierozsądnie z jej strony angażować się w ten związek bez reszty. Dlatego

uznała, że kolejny dzień zabawy w rodzinę absolutnie nie wchodzi w grę.

Choćby dlatego, że jest to nie fair wobec chłopca. Martwiło ją, że tak szybko się

do niej przywiązał. Dręczyło pytanie, czy pięcioletnie dziecko będzie w stanie

zrozumieć, że wszystko kiedyś się kończy?

- Martwisz się - stwierdził Pierre. - Czy naprawdę nie możemy żyć chwilą, nie

wybiegając zbyt daleko w przyszłość? Jacky, proszę cię ... Jeszcze nigdy nie

czułem się tak szczęśliwy!

- Ja też - szepnęła. - Mimo to muszę wrócić do rzeczywistości. Choćby tylko

na moment. - Uśmiechnęła się smutno. - Spokojnie, przecież jeszcze się nie

rozstajemy! Po prostu uważam, że spędziliśmy dostatecznie dużo czasu, bawiąc

się w ...

- Rodzinę? - dokończył za nią. Skinęła głową.

- Rozumiem. Sam do niedawna uważałem, że nie powinniśmy angażować w

to Christophe' a. Ale cóż, stało się.

- Owszem. I przyjdzie dzień, kiedy on będzie musiał zrozumieć, że ...

- Jacky, będziemy się o to martwili w swoim czasie. Razem na pewno

znajdziemy rozwiązanie.

- Tak myślisz? - Wzięła głęboki oddech. - Muszę iść.

- Skoro tak postanowiłaś - westchnął zrezygnowany i pocałował ją w

policzek.

Odsunęła się od niego i wyszła. Rozsądek mówił jej, że postępuje właściwie,

za to serce wyrywało się do niego i do Christophe'a.

Posłuchała głosu rozsądku, wierząc, że tak będzie lepiej dla nich w~zystkich.

Wydawało jej się oczywiste, że im bardziej się do siebie zbliżą, tym gorzej

zniosą rozstanie. Ich sytuacja przypominała błędne koło. Dlatego uznała, że

musi zachować minimum niezależności i dopóki może, powinna przynajmniej

próbować postępować racjonalnie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Przez następne tygodnie trzymała się z dala od Pierre'a. Ponieważ spotykali

się tylko w szpitalu, nie było okazji, by wrócić do ostatniej rozmowy. Jacky była

jednak pewna, że przemyślał to, co zostało wtedy powiedziane.

Sama starała się ostudzić emocje i zdystansować wobec trapiących ich

problemów. Nie mogła jednak udawać, że nie wyczuwa napięcia, które

pojawiało się między nimi nawet wtedy, gdy tak jak dziś, pełnili razem dyżur.

Właśnie oglądali zdjęcia rentgenowskie złamanej nogi chłopaka, który miał

wypadek samochodowy.

- Brakuje fragmentów kości - stwierdził Pierre, zerkając na uśpionego

dwudziestolatka, który dzięki silnym środkom przeciwbólowym był nieświadom

tego, co się z nim dzieje.

- Kości piszczelowa i strzałkowa są poważnie uszkodzone. Widzisz, tu i tu. -

Wskazała miejsca na kliszy.

- Na szczęście kość udowa jest cała. Mam nadzieję, że uda się uratować całą

nogę i nawet stopę. Ortopedzi będą go operować jeszcze przed południem.

- Może chcecie zrobić sobie krótką przerwę? - zapytała Marie, która właśnie

weszła do pokoju zabiegowego. - Na· razie ,mamy spokój, więc trzeba to

wykorzystać. Sama mogę przygotować pacjenta do operacji, bo ortopedzi

właśnie mi powiedzieli, że będą zaczynać za godzinę.

- Dziękujemy, siostro. Chętnie skorzystamy z pani uprzejmości - odparł

Pierre. - Myślisz, że Marie próbuje nas wyswatać? - zapytał żartobliwym tonem,

gdy szli do gabinetu Jacky.

- Wątpię - odpowiedziała ze śmiechem.

- Czy wiesz, że nie słyszałem twojego śmiechu

od ... - zawiesił głos - od bardzo dawna - dokończył pośpiesznie.

- Od tego poranka, gdy wyszłam do ciebie, choć prosiłeś, żebym została? -

rzekła, otwierając drzwi gabinetu.

Ledwie zostali sami, Pierre od razu przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

Jak za dotkńięciem czarodziejskiej różdżki obudziły się w niej pragnienia i

emocje, które w ostatnich

dniach usiłowała stłumić.

-

- Rzeczywiście, długo się nie śmiałam ,--- przyznała.

- Cieszę się, że wreszcie pozwoliłaś mi się dotknąć.

- Przecież nawet nie próbowałeś.

- Dziwisz się? Zachowywałaś się jak Miss Sopel

Lodu. Bałem się, że coś sobie odmrożę.

- Miss Sopel Lodu? Ciekawe porównanie. Skąd ci to przyszło do głowy?

- Nie wiem. Ale pasowało do ciebie. Byłaś strasznie niedostępna.

- Tylko udawałam, jeśli już musisz wiedzieć przyznała, mówiąc ze sztuczną

wyniosłością.

- Tak myślałem. Nie potrafisz blefować. Ale i tak cię kocham - szepnąłjej do

ucha.

Spojrzała na niego, czując nagły skok adrenaliny.

Jeszcze nigdy nie mówił, że ją kocha. Marzyła, by to od niego usłyszeć, a teraz,

gdy upragnione słowa wreszcie padły, nie mogła w nie uwierzyć.

Brzmiało to paradoksalnie, ale jej pozorny chłód najwyraźniej podgrzał

temperaturę jego uczuć. Tyle że Pierre, wyznając jej miłość, jeszcze bardziej

skomplikował ich sytuację. Po pierwsze, nie wyobrażała sobie życia w trójkącie,

gdzie miałaby za rywalkę cień zmarłej żony. Po drugie, nawet gdyby Pierre z

czasem zapomniał o Liliane, i tak nie mogła związać się z nim na stałe.

Byłoby to z jej strony nieuczciwe, bo przecież nie miała prawa odbierać mu

szansy na posiadanie dzieci. Jeśli kiedyś uda mu się uwolnić od brzemienia

przeszłości, powinien ułożyć sobie życie z kobietą, z którą stworzy prawdziwą

rodzinę.

- Nie mówiłem ci dotąd, że cię kocham - szepnął - ale w ciągu ostatnich

tygodni, kiedy naprawdę bałem się, że cię stracę, dokładnie wszystko

przemyślałem.

Wstrzymała oddech. - I? - zawiesiła głos.

- Zastanawiałem się, dokąd-zmierza nasz związek. ..

- Też o tym myślałam - weszła mu w słowo. - Postanowiłam nie wybiegać

zbyt daleko w przyszłość. Jest mi z tobą bardzo dobrze, ale ...

- Nie kochasz mnie?

- Oczywiście, że cię kocham! - zawołała i natych- miast zasłoniła dłonią usta.

- Nie chciałaś się do tego przyznać. Dlaczego?

- Istnieje mnóstwo przeszkód, których nie zdoła-

my ominąć - odparła. - Nie zamierzam odwoływać tego, co powiedziałam.

Kocham cię, ale nie widzę możliwości, żebyśmy ...

W tym momencie zadzwonił telefon, więc musieli

przerwać rozmowę.

- Tak, Marie, proszę mówić. Chwilę· słuchala uważnie.

- Wspaniale! - zawołała. - Zaraz tam będziemy!

- Co się stało? - zapytał.

- Pamiętasz tego chłopca, którego przywieźli po

katastrofie w starej kawiarni na plaży? Jego mama odzyskała przytomność.

Marie mówi, że mały bardzo prosi, żebyśmy· do niej przyszli.

- Więc chodźmy! - powiedział Pierre, puszczając ją przodem. - Zaglądałem do

niej kilka razy, gdy była w śpiączce. Neurolodzy nie dawali jej zbyt dużych

szans, a jednak cuda się zdarzają.

-

- I całe szczęście - odparła, przyspieszając, by dotrzymać mu kroku. -

Pamiętasz małego Dominica?

- Jak-mógłbym go zapomnieć! .

.

Kiedy weszli do sali, w której leżała kobieta, jej synek zerwał się z krzesła i

zawołał radośnie:

- Popatrzcie na moją mamę!

Kobieta· próbowała unieść rękę i uśmiechnąć się, ale Pierre natychmiast ją

powstrzymał.

- Proszę oszczędzać siły - polecił. - Nie powinna pani wykonywać zbędnych

mchów. Koledzy z neurologii zaraz poinformują panią o dalszym leczeniu.

Na ustach kobiety pojawił się blady uśmiech.

- Wszyscy byliście dla mnie tacy dobrzy - szep nęła ledwie słyszalnym głosem.-

Od pewnego czasu miałam świadomość, że obok mnie są ludzie, ale nie

mogłam otworzyć oczu ani mówić ...

- Na pewno wyzdrowiejesz, mamusiu - oświadczył chłopiec, całując ją w

policzek. - Tak się bałem, że już nigdy się nie obudzisz!

Z oczu kobiety popłynęły łzy.

- Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo się cieszę, że jednak się obudziłam.

- Pójdziemy już - odezwał się Pierre. - Życzę szybkiego powrotu do zdrowia.

Chłopiec wyszedł z nimi i odprowadził ich do drzwi

oddziału.

- Jak twoja ręka? - zapytała go Jacky.

- Widzi pani? Już nie mam gipsu.

- Tego niebieskiego?

- A skąd pani wie?

- Ode mnie - wtrącił Pierre. - Mówiłem pani dok-

tor, że masz bardzo fajny gips.

- Mnie też się podobał! Nawet go nie wyrzuciłem, tylko powiesiłem na

ścianie w pokoju - pochwalił się chłopiec. - Lepiej już pójdę. Mama może mnie

potrzebować. Do widzenia.

- Kochany dzieciak- zauważyła Jacky, gdy wracali do jej gabinetu. - Jak

myślisz, zdążymy wypić kawę?

- Marie wie, gdzie nas szukać. Wezwie nas, jeśli będziemy potrzebni.

-Gdy kawa była gotowa, Jacky usiadła wygodnie w swoim ulubionym· fotelu.

- Lato minęło nie wiadomo kiedy ... - westchnęła.

- Ludzie zaczynają wracać z urlopów, a ja ...

- Właśnie, a propos wakacji - przypomniał sobie Pierre. - Miałem powiedzieć

ci o tym już w zeszłym tygodniu, ale byłaś taka najeżona, że nie miałem od­

wagi. Dzwonił Marcel i mówił, że jak wrócą z Bordeaux, chcieliby zaprosić nas

do siebie na kolację· Wracają w pierwszym tygodniu września.

- To już w przyszłym tygodniu.

- Wiem. - Uśmiechnął się skonsternowany. - Mia-

łem dać Debbie odpowiedź, ale tego nie zrobiłem, więc wczoraj zadzwoniła

jeszcze raz i nagrała wiadomość. Nie mam pojęcia, dlaczego to takie ważne, że­

byśmy spotkali się, jak tylko wrócą·

Jacky miała niejasne przeczucie, że wie, skąd ten pośpiech. No ładnie! Oby

tylko nie skończyło się wielką awanturą, jeśli Marcel zdecyduje się powiedzieć

Pierre' owi prawdę o Liliane. Jacky miała nadzieję, że Marcel nie zrobi tego

swojemu najlepszemu koledze. Westchnęła ciężko, tknięta riiedobrym

przeczuciem, i na wszelki wypadek postanowiła spotkać się wcześniej z

Debbie.

- Co się stało? - Pierre był zdezorientowany. Myślałem, że ucieszysz się ze

spotkania. Przecież Debbie to twoja przyjaciółka.

- Ależ cieszę się! - skłamała gładko. - Sprawdzę w kalendarzu, kiedy mam

wolny wieczór.

- Jacky, daj spokój. Przecież wiem, że nie udzielasz się towarzysko.

Powinienem był oddzwonić do Debbie już wczoraj, więc nie chcę z tym dłużej

zwlekać. Pamiętam, że w przyszłą środę nie masz dyżuru. Zgadza się?

- Sam wiesz najlepiej. W końcu to ty układasz grafik.

- Dobrze. W takim razie umówię nas na środę, tak? Spróbowała się

uśmiechnąć, choć W sercu czuła lęk. - W porządku, niech będzie środa -

odparła.

- Jakoś nie słyszę entuzjazmu w twoim głosie.

Naprawdę nie rozumiem, o co ci chodzi. Przecież to tylko zwykła kolacja z

przyjaciółmi. -

Jeśli Marcel zdecyduje się wyjawić pewien sekret, ta kolacja z pewnością nie

będzie taka zwykła, pomyślała ponuro. Z zamyślenia wyrwał ją'kolejny telefon.

- Tak, Marie? Dobrze, już idziemy.

W następną środę z samego rana zadzwoniła do Debbie. Niestety, nikt nie

odbierał telefonu, więc zostawiła wiadomość, że wieczorem przyjdzie trochę

wcześniej, a Pierre dołączy później. W pewnym sensie cieszyła się, że nie

zastała przyjaciółki i nie musiała jej tłumaczyć, skąd taka zmiapa.

Gdy wczesnym wieczorem szła w stronę domu Marcela, rosło jej

zdenerwowanie. Żeby odegnać czarne myśli, zaczęła bacznie przyglądać się

otoczeniu.

Dom stał na początku ulicy, którą młodzi lekarze ze szpitala żartobliwie

nazywali "aleją dyrektorów". Rzeczywiście, ulokowane przy niej rezydencje

zostały zbudowane według indywidualnych projektów i prezentowały się

wyjątkowo okazale. Agenci od nieru-

. chomości określiliby taką lokalizację mianem "prestiżowej" lub "cieszącej się

zainteresowaniem wymagających klientów". Pokoje z widokiem na morze,

duże ogrody, wszelkie możliwe wygody ... Czegóż

chcieć więcej?

_

Odruchowo spojrzała na dom Pierre' a, ukryty w gąszczu starych drzew.

Niepotrzebnie, bo od razu zaczęła się stresować. Gdy wychodziła ze szpitala,

zamienili tylko kilka zdań, gdyż Pierre był akurat zajęty.

- Chciałabym wyjść dziś trochę wcześniej - oznajmiła, wsuwając głowę do

pokoju zabiegowego.

- Nie ma problemu - odparł, nie pytając o powody, dla których nie chce

jechać razem z nim.

Zwolniła kroku i po chwili stanęła przed domem Debbie. A więc jestem,

pomyślała z westchnieniem. Wzięła kilka głębokich uspokajających oddechów,

a potem zaczęła wchodzić po szerokich kamiennych

schodach.

~

Debbie otworzyła jej niemal natychmiast.

- Cześć. Odebrałam twoją wiadomość - rzekła na powitanie.

- Fajnie, że już wróciliście. Jak się udały wakacje?

- Było cudownie, tylko sama wiesz, jak to jest:

wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Stęskniłam się za tobą i za Pierre'em -

mówiła przyjaciółka, prowadząc ją do salonu. - Co się stało, że przyszłaś sama?

- zapytała, gdy usiadły w miękkich fotelach.

- Pomyślałam, że może przydam się do pomocy.

- Ej, nie zmyślaj! Przecież wiesz, że kiedy mamy

mieć gości, Fran~oise nie pozwala mi zbliżać się do . kuchni.- Debbie zawiesiła

głos. - Przede mną nie musisz niczego udawać. Mów, o co chodzi?

- Nie domyślasz się? - zapytała Jacky, kręcąc się nerwowo.

- Pewnie, że się domyślam, ale chcę to usłyszeć od ciebie. Dobrze, niech

zgadnę ... Chcesz się dowiedzieć, czy udało mi się wyciągnąć z Marcela jakieś

informacje na temat żony Pierre'a. Mam rację?

Jacky skinęła głową.

- I co? Powiedział ci coś? - spytała z nadzieją.

- Nie, słówka nie pisnął.

- Niemożliwe! Nie było żadnych intymnych roz-

mów przed zaśnięciem?

- Były, ale akurat nie o tym. J acky odetchnęła z ulgą.

- To dobrze. Cieszę się, że temat przestał być aktualny.

Debbie miała dziwną minę.

- Niezupełnie - przyznała po chwili. - Wspomniałam Marcelowi, że narzekasz,

że musisz rywalizować z mitem rzekomo idealnej żony, na co on stwierdził, że

już najwyższy czas, aby Pierre poznał prawdę. Postanowił... - Urwała, gdyż

Marcel właśnie wszedł do pokoju.

- Cześć, kochanie. Witaj, Jacky. Miło cię widzieć

- powiedział, całując ją w policzek.

- Daj, potrzymam Thiery'ego. - Jacky wyciągnęła

ręce, żeby wziąć od niego dziecko. - Oj, czy mi się zdaje, czy zaczynają mu

wychodzić ząbki?

- Owszem, przez całą noc słuchaliśmy, jak rosną, prawda, kochanie? -

zwróciła się Debbie do męża.

- Niestety. Co za szczęście, że zostało mi jeszcze parę dni urlopu i nie

musiałem iść dziś do pracy - westchnął Marcel, przyłączając się do nich. - Gdzie

Pierre?

- Niedługo będzie. Przyszłam wcześniej, żeby pomóc Debbie, ale widzę, że

wszystko jest pod kontrolą.

- Jeśli chcesz, możesz wziąć małego na górę i pobawić się trochę z nim i z

Emmą - podsunął. - Emma uwielbia bawić się z Thierym na macie edukacyjnej,

ale musi przy tym być- ktoś z dorosłych. Musimy pilnować, żeby z miłości nie

zrobiła mu niechcący krzywdy.

- Bardzo chętnie do niej pójdę-powiedziała Jacky, wstając. - Gdybyście mnie

potrzebowali, będę w którymś z dziecięcych pokoi - uprzedziła i poszła na górę.

Emma rysowała w swoim pokoju. . - O, Jacky! Chcesz zobaczyć mój rysunek?

To jest mały Thiery, to ja, a to mama i Marcel.

- Ślicznie! Słuchaj, może pójdziemy do pokoju Thiery'ego i pobawimy się i

nim?

- Super! Uwielbiam się z nim bawić.

Po chwili ułożyły maluszka na miękkiej, kolorowej macie i z rozbawieniem

obserwowały, jak energicznie kopie nóżkami.

Siedmioletnia Emma, córka Debbie z poprzedniego związku, była bardzo

gadatliwą i nad wiek rozwiniętą dziewczynką. Korzystając z okazji, że ma w

Jacky wdzięczną słuchaczkę, opowiedziała jej o tyrp, jak jej prawdziwy tata

odszedł od mamy, kiedy ona, Emma, miała dwa latka. A potem mama wyszła za

mąż za Marcela i teraz onjestjej prawdziwym tatusiem. Jacky wiedziała o tym

wszystkim od Debbie, ale Emma nie pozwoliła sobie przerwać.

- Marcel mnie adoptował, wiesz? - powiedziała z dumą, wyraźnie napawając

się mądrym słowem, którego użyła. - Teraz jestem jego prawdziwą córką. Bo

mama mówi, że mój pierwszy tata już do nas nie wróci.

Po pewnym czasie do pokoju zajrzała Debbie. - Jak wam idzie,

dziewczęta? - zapytała.

- Doskonale. Tylko Thiery chyba trochę się zmęczył - odparła Jacky, biorąc

chłopczyka na ręce.

- Bardzo mi pomogłyście - pochwaliła je Debbie.

- Nie wiem, jak bym sobie dała radę bez mojej dużej,

mądrej córeczki. Kochanie, zaraz siadamy do stołu, więc przebierz się i umyj

rączki - poprosiła.

- Dobrze, mamusiu. A poradzisz sobie beze mnie?

- Myślę, że tak. Jacky na pewno mi pomoże - po-

wiedziała Debbie, biorąc na ręce Thiery'ego.

Kiedy Emma wyszła, Jacky nabrała głęboko powietrza i wyrzuciła z siebie

jednym tchem:

- Debbie, musimy poważnie porozmawiać. Jak ci mówiłam, nie chcę, żeby

Pierre został brutalnie pozbawiony złudzeń. Nie mogę zgodzić się na to, aby

cierpiał. Dlatego proszę cię, przekonaj Marcela ...

- Jacky, mój mąż nie jest dzieckiem, więc nie mogę mu niczego zabronić.

Zrobi to, co uważa za stosowne. I co jego zdaniem jest dobre dla Pierre'a. I dla

ciebie.

- To wszystko nie jest takie proste, jak myślisz

- rzekła ze smutkiem. - Jeśli Pierre dowie się prawdy

o swojej żonie, być może poczuje się wreszcie wolny i będzie chciał ułożyć

sobie życie od nowa. A ja nie jestem dla niego odpowiednią partnerką. On

potrzebuje kobiety, która ...

- O wilku mowa - przerwała jej Debbie, słysząc donośny gong. - Nakarmię

teraz Thiery'ego, a ty wracaj na dół.

- Biedny Pierre! - jęknęła. - Nie wie, biedak, co go tu dzisiaj czeka.

Debbie usiadła na niskim fotelu do karmienia, który dostała w prezencie od

Jacky. Uważała ją za swoją najlepszą koleżankę i było jej przykro, że widzi ją

tak zestresowaną i nieszczęśliwą.

- Debbie, może jednak ... - Jacky wciąż stała w drzwiach.

- Obiecuję ci, że nie pozwolę, żeby Marcel zepsuł nam wszystkim wieczór.

Poza tym będzie z nami Emma, więc przy niej nie będzie poruszał takich

tematów. Podejrzewam, że dopiero po kolacji poprosi Pierre'a na słowo na

osobności.

Jacky zaczęła schodzić na dół. Nie chciała myśleć o tym, co ich czeka.

Zrobiła wszystko, co mogła, by nie dopuścić do ujawnienia mrocznych sekretów

Liliane. Miała jeszcze nadzieję, że po kolacji wszyscy będą w tak doskonałych

humorach, że Marcel nie będzie chciał psuć nastroju i odłoży rozmowę na kiedy

indziej.

- Cześć, Jacky! - powitał ją ciepło Pierre, który stał z Marcelem w holu.

Pierre z podziwem obserwował każdy jej ruch, gdy schodziła na dół. Zawsze

wyglądała pięknie, lecz dziś miała na sobie wyjątkowo kobiecą sukienkę, która

podkreślała jej zgrabną sylwetkę i niezwyklą urodę· Szkoda, że tak rzadko

ubiera śię w taki sposób, pomyślał, biorąc ją za rękę. Pocałował ją na powitanie

i natychmiast wyczuł, że jest skrępowana. Pewnie peszy ją obecność Marcela,

który pierwszy raz jest świadkiem ich zażyłości. Obiecał sobie, że gdy tylko

zostaną sami, pomoże jej się odprężyć.

- Pierre! Pierre! - Emma zbiegła po schodach i zawisła mu na szyi. - Gdzie

Christophe?

-Został w domu. Pierwszy dzień w przedszkolu bardzo go zmęczył, więc

chciał pójść wcześniej spać - wyjaśnił.

- No tak, on ma dopiero pięć lat - stwierdziła Emma wyrozumiale.

- Zapraszam na drinka! - zawołał Marcel i ruszył do salonu.

Jacky ucieszyła się, że Emma będzie jadła z dorosłymi. Marcel musi poczekać

ze swoimi rewelacjami.

- Kolacja była pyszna, Fran90ise. Istne mistrzostwo świata, zwłaszcza

zapiekane mięso i flan owocowy. - Jacky, która pomagała Debbie sprzątnąć ze

stołu, nie mogła hachwalić się gosposi.

- Tak, Fran90ise to prawdziwy skarb - potaknęła Debbie. - Może napije się

pani z nami kawy na tarasie? - zapytała.

- O nie, dziękuję. - Gosposia energicznie pokręciła głową. - Nie mogłabym

potem spać. Zrobię sobie gorącej czekolady i pójdę do siebie oglądać telewizję.

- Ja też chcę czekoladę! - zawołała Emma. - Mogę pooglądać telewizję z

Fntn90ise?

- Kochanie, jutro idziesz do szkoły, musisz rano wstać - przypomniała Debbie.

- Lepiej będzie, jeśli wypijesz czekoladę w swoim pokoju, a potem umyjesz się i

położysz spać.

- Jeśli chcesz, pójdę z tobą na górę - zaproponowała Jacky. Przeczuwała, że

Marcel niebawem wyjawi swoje sensacje i nie chciała być tego świadkiem.

- O, jak fajnie! - Emma z entuzjazmem złapała ją za rękę. - Już nie chcę

czekolady. Jacky, poczytasz mi książkę?

- A może to ty mi poczytasz? Słyszałam, że świetnie ci idzie.

- Dobrze - zgodziła się dziewczynka i pociągnęła ją w stronę schodów. -

Uwielbiam czytać. I mam nowe książki.

- Tylko nie męcz Jacky za długo! - napomniała ją Debbie.

- Nie będę, mamusiu. Obiecuję·

. - Przecież wiesz, że Emma nigdy mnie nie męczy - powiedziała Jacky,

przechylając się przez poręcz.

- Lubię spędzać z nią czas.

- Wiem - odparła Debbie. - Tylko że dziś ... Pierre

może cię potrzebować!

- 'Oby nie - westchnęła. - Zaraz wrócę.

Pomogła Emmie umyć się, a potem wybrała bajkę, którą dziewczynka

przeczytała jej z wielkim zapałem. - Pięknie czytasz! - pochwaliła ją·

- Dziękuję - odparła Emma, ziewając. - Poczyta-

łabym ci jeszcze, ale bardzo chce mi się spać. Dobranoc, Jacky!

- Słodkich snów, kochanie. - Pogłaskała ją po buzi i wyszła z pokoju. Przed

pójściem na dół zajrzała jeszcze do łazienki i przejrzała się w lustrze. Szybko

poprawiła włosy, choć i tak pewnie nikt by nie zauważył, że jest trochę

potargana. - No to do boju! - mruknęła, zaciskając dłoń na poręczy schodów.

Zanim zrobiła pierwszy krok, chwilę stała i w skupieniu nasłuchiwała. Cisza.

Pewnie wyszli na taras, pocieszyła się, ale ze zdenerwowania aż jej zaschło w

gardle.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Na dole panowała nienaturaIna cisza. Aha, zdaje się, że bomba wybuchła,

domyśliła się Jacky, bezbłędnie wyczuwając napiętą atmosferę.

Marcel i Debbie siedzieli na tarasie, ale miny mieli grobowe i w ogóle się do

siebie nie odzywali. Gdy do nich podeszła, rzucili jej spłoszone spojrzenia.

- Gdzie Pierre? - Rozejrzała się niespokojnie.

- Gdzieś w ogrodzie - odparła Debbie.

Zbliżyła się do krawędzi tarasu i zaczęła wpatrywać się w mrok rozjaśniony

nikłym światłem ogrodowych lamp. Dopiero po chwili dostrzegła jego sylwetkę.

Stał przy końcu ścieżki, nieruchomy jak posąg. Nie wiedziała, czy do niego

podejść, czy raczej zostawić go w spokoju. Ostatecznie doszła do wniosku, że w

tej chwili powinien być sam.

- Zrobię ci kawę - zaproponował jej Marcel.

- Dziękuję·

Kiedy wszedł do środka, przysiadła się do Debbie. - Jak poszło? - zapytała

cicho.

- Sama nie wiem. Pierre prawie nic nie mówił, ale

widać było, że ta wiadomość nim wstrząsnęła. - Co mu powiedział

Marcel?

Debbie zawahała się.

- Chyba wszystko, co wiedział o romansie Liliane.

Aż przykro było słuchać. Tylko nie pytaj mnie o szcze góły. Najlepiej jeśli

Pierre sam ci powie tyle, ile uzna za stosowne. Myślę, że ... jesteś mu teraz

bardzo potrzebna. Nie zostawiaj go samego z tym balastem.

Jacky chciała coś powiedzieć, ale nie zdążyła.

- Na nas już czas - stwierdził Pierre, wchodząc na taras. - Dziękujemy za

kolację.

- Naprawdę musicie już iść? Marcel zaraz przyniesie kawę. Zostańcie jeszcze

- prosiła Debbie.

- Dziękujemy, ale lepiej będzie, jak już pójdziemy

- odparła Jacky, całując ją w policzek.

- Nie napijecie się kawy? - zapytał Marcel, z któ-

rym minęli się w drzwiach. - Pierre, posłuchaj, usiądźmy i spokojnie

porozmawiajmy ...

- Dzięki, stary, ale w tej chwili chcę zostać sam

- odparł Pierre. - Kiedyś pewnie będę ci wdzięczny za

to, co dla mnie zrobiłeś, ale na razie ... Co tu dużo gadać, jestem w szoku! -

Zawahał się. - Nie powiem, że twoje rewelacje były dla mnie całkowitym zasko­

czeniem. Miałem pewne podejrzenia, ale nie 'spodziewałem się po Liliane aż

tylu kłamstw.

Urwał, zbyt wzburzony, by mówić dalej. Jacky ścisnęła go lekko za

ramię.

- Wracajmy do domu, Pierre.

W samochodzie uzmysłowiła sobie, że nawet nie wie, do czyjego domu mają

jechać.

- Może wstąpisz do mnie na kawę? - zaproponowała, patrząc na jego posępną

twarz.

Na sekundę oderwał wzrok od drogi i spojrzał na nią. Dopiero gdy w świetle

ulicznych latami zobaczyła jego twarz, dotarło do niej, jak bardzo jest

przybity.

- Zastanawiasz się pewnie, co się stało. Zaraz ci

o wszystkim opowiem - obiecał. - Nie musisz.

- Ale chcę.

Objechali rondo i skręcili w drogę biegnącą wzdłuż morza. Widzieli jego

czarną toń srebrzącą się w świetle księżyca.

- Może chciałbyś przejść się po plaży? Zerknął w tamtym kierunku.

- Dobry pomysł. Morze jest dziś takie spokojne. Zjechali na parking, a potem

wzięli się za ręce

i ruszyli wąską ścieżką w stronę wydm. Nie rozmawiali ze sobą. Pierre był

mocno zamyślony, a ona nie chciała mu przeszkadzać. Wolała, by sam zaczął

mówić.

W bladej księżycowej poświacie pusta plaża wydawała się jeszcze bielsza niż

w dzień. W innej sytuacji uznałaby taką scenerię za wyjątkowo romantyczną,

dziś jednak nie była w nastroju do kontemplowania piękna księżycowej nocy. Za

bardzo martwiła się o Pierre'a.

Usiedli na skałach nad samym brzegiem i przez chwilę trwali w.milczeniu.

Nie pytała o nic. Cierpliwie czekała, aż poczuje się gotowy do zwierzeń.

- Jak się zapewne domyślasz, Marcel wyjawił mi pewne fakty z życia mojej

żony, o których jego zdaniem powinienem wiedzieć. - Sięgnął po kamień i z

całej siły cisnął nim: w morze, próbując rozładować napIęCIe.

Spojrzał na nią, a ona zauważyła, że z jego twarzy zniknął wyraz udręki.

Znów był- tym silnym, zdecydowanym mężczyzną, którego znała.

- W czasie naszego pobytu w Australii Liliane wpadła w depresję - ciągnął po

chwili. - Zrezygnowała z pracy w szpitalu, bo twierdziła, że ją to męczy.

Prosiła, żebyśmy wrócili do Paryża, bo ma dość życia na obczyźnie i bardzo

tęskni za domem. Zgodziłem się, gdyż byłem pewny, że ze swoimi

kwalifikacjami bez trudu znajdę dobrą pracę. Wróciliśmy - westchnął - ale

depresja mojej żony nie minęła.

- Domyślałeś się, co ją wywołało?

- Nie - rzucił sucho. - Dopiero dziś, dzięki Mar-

celowi, zorientowałem się, o co naprawdę chodziło. Podobno po naszym

powrocie do Francji jeden z kolegów lekarzy przyznał mu się, że miał romans z

Liliane.

- Niczego nie podejrzewałeś?

- Wtedy jeszcze nie - przyznał. - Dopiero potem

coś mnie tknęło. Według informacji Marcela Liliane zaszła w ciążę z tym

lekarzem.

- Nie! To okropne .

. Pierre zniżył głos do przejmującego szeptu:

- Zdecydowała się usunąć ciążę i zrobiła to po kryjomu w małej prywatnej

klinice z dala od Sydney. Nie chciała, żeby dowiedział się o tym ktoś z naszego

szpitala. Marcel podał mi daty, które niestety pokrywają się z terminami

urlopów Liliane.

- Skąd wiedziała, że to nie twoje dziecko? Nie odpowiedział od razu.

- Nasze małżeństwo przechodziło wtedy poważny kryzys. Przestaliśmy ze

sobą sypiać. Chciałem nawet zaproponować, żebyśmy się rozstali, ale właśnie

wtedy wpadła w depresję. Wiedziałem, że nie poradzi sobie beze mnie. Nie

mogłem jej tak zostawić.

- Zawsze myślałam, że byliście szczęśliwi!

Westchnął ciężko.

- Byliśmy, dopóki nie wdała się w ten romans.

Marcel mówił, że nasz "przyjaciel" zostawił ją wkrótce po tym, jak zrobiła

zabieg.

Jacky wzięła garść piasku i obserwowała, jak wysypuje się z jej zaciśniętej

dłoni i rozbija o głaz, na którym siedziała. Piach był zimny i wilgotny. Lato się

kończy, pomyślała, czując, że głęboki smutek Pierre'a przenika wprost do jej

duszy.

-Myślisz, że wpadła w depresję, bo rzucił ją kochanek? - zapytała po chwili.

- Nie wiem. Pewnie tak. Po powrocie do Paryża poszła do psychiatry, ale ten

uznał, że nic jej nie dolega. Zasugerował, że problem bierze się z nadmiaru

wolnego czasu i zapytał, czy myślała o powiększeniu rodziny.

Jacky słuchała go w napięciu.

- Doskonale pamiętam dzień, gdy po którejś z wizyt zapytała, co ja na to,

żebyśmy zaczęli starać się o dziecko. Uprzedziła jednak, że nie widzi siebie w

roli matki.

- Więc to jednak nie ty pierwszy zacząłeś mówić o dziecku?

- Nie, ale od razu zapaliłem się do tego pomysłu.

Nie kryłem, że zawsze chciałem zostać ojcem. - Ale nie naciskałeś na nią?

- Nie. Podejrzewam natomiast, że gdybym się nie

zgodził, nie upierałaby się przy swoim. Miała ambiwalentny stosunek do

macierzyństwa. Jestem pewny, że przekonał ją mój entuzjazm.

Chwyciła go mocno za ramiona.

- Nie możesz brać na siebie odpowiedzialności za to, CO się stało - powiedziała

z mocą. - To nie twoja wina, że Liliane zmarła w czasie porodu.

- To straszne, ale przestałem czuć się winny. Po tym, co usłyszałem dziś od

Marcela, jestem przerażony, bo ...

Urwał i na długo zapatrzył się w morze. O tym, jak bardzo jest wzburzony,

świadczyły nerwowe ruchy dłoni, które bezwiednie splatał i rozplatał.

- Kiedy o tym wszystkim myślę ... Marcel dowiedział się, że klinika, w której

Liliane usunęła ciążę, została wkrótce potem zamknięta. Podobno personel nie

miał odpowiednich kwalifIkacji do przeprowadzania takich zabiegów. Kiedy po

jej śmierci przeglądałem wyniki sekcji zwłok, uderzyło mnie stwierdzenie, że

przyczyną śmierci był krwotok spowodowany pęknięciem macicy, która została

poważnie uszkodzona podczas poprzedniego porodu lub zabiegu przerywania

ciąży.

- Nie kwestionowałeś tych wyników?

- Oczywiście, że kwestionowałem. Patolog stano-

wczo podtrzymał swoją opinię, uznałem więc, że Liliane musiała przerwać

ciążę, zanim się poznaliśmy. Nie byłem zachwycony tym odkryciem, ale

postanowiłemjak najszybciej o tym zapomnieć. Tłumaczyłem sobie, że kiedy

zdecydowała się na aborcję, nie byliśmy jeszcze małżeństwem. Dopiero Marcel

otworzył mi dziś oczy. Chciał mi o wszystkim powiedzieć dużo wcześniej, jak

tylko dowiedział się o śmierci Liliane. Doszedł jednak do wniosku, że akurat w

tamtym momencie wyjawianie prawdy w niczym by nie pomogło.

- Tak długo żyłeś w nieświadomości. Powiedz, co teraz czujesz? - zapytała

łagodnie.

Nic - wyznał cicho: - Dziękuję, że mnie wy~ słuchałaś. To, że tu ze mną

jesteś ... - Nie mógł dalej mówić. - Odwiozę cię do domu - rzekł po chwili.

Wstali więc i powolnym krokiem wrócili do samochodu. Gdy dojechali na

miejsce, pomógł jej wysiąść, a potem ścisnął jej dłonie i powiedział:

- Nie będę wchodził na górę. I tak nie miałabyś dziś ze mnie żadnego

pożytku. Przeżyłem spory szok i po prostu chcę być sam.

- Rozumiem.

Pocałował ją lekko w usta, ale dla niej ten pocałunek trwał o wiele za krótko.

Gdy Pierre odsunął się, poczuła się tak, jakby straciła go na zawsze.

Wziął od niej klucze i otworzył drzwi, więc przez moment łudziła się, że

zmienił zdanie i mimo wszystko wejdzie. Jednak on wrócił do samochodu.

Szła na górę z ciężkim sercem, pocieszając się, że jutro znów się zobaczą.

Rozumiała, że w tej chwili nie może mu się narzucać. Musi uszanować jego

żałobę po straconych złudzeniach.

Podczas dni, które nastąpiły po pamiętnym wyznaniu Marcela, Pierre

funkcjonował w pracy nad wyraz sprawnie. Mimo osobistego dramatu,

zawodowo osiągał wyżyny swych możliwości, czym wprawiał Jacky w niemałe

zdumienie. Nikt, kto widział go w akcji, nie uwierzyłby, że kilka dni temu

zawalił mu się świat.

Jacky nie próbowała umawiać się z nim, czekając, aż sam wystąpi z tą

propozycją. On jednak milczał. Był jak zawsze uprzejmy i czarujący, ale

wyraźnie zachowywał dystans. Gdy zostawali na chwilę sami, sprawiał

wrażenie nieobecnego duchem. Często miała ochotę zbliżyć się do niego,

przytulić, zapewnić, że gdyby chciał porozmawiać, ona zawsze chętnie go

wysłucha. Nie zrobiła tego jednak.

Półtora tygodnia później Pierre wyjechał na kilkudniową konferencję

medyczną. Nie dzwonił do niej, ona też się z nim nie kontaktowała. Czuła

wokół siebie straszliwą pustkę, której nie umiała niczym wypełnić. Intensywna

praca była jedynym lekarstwem na tęsknotę i samotność, a także obawę, że ich

romans należy już do przeszłości.

Czasem górę brał jej wrodzony optymizm. Pocieszała się wtedy, że wyjazd i

zmiana otoczenia dobrze mu zrobią. Liczyła na to, że Pierre odzyska siłę ducha

i wróci do niej podbudowany wewnętrznie. I znów będzie takim człowiekiem,

jakiego pokochała.

Siedziała przy biurku w swoim gabinecie i sporządzała dzienny raport. Gdy

wpisała do komI)Utera aktualną datę, uzmysłowiła sobie, że nazajutrz kończy

się konferencja. Pierre wróci do St. Martin przed weekendem. Ciekawe, czy się

spotkamy? - pomyślała. I, co ważniejsze, czy uporał się ze swoimi problemami

...

- Proszę! - zawołała, gdy rozległo się pukanie. Usłyszała, że ktoś wszedł, ale

nie przerwała pracy.

Wpatrzona w ekran, opisywała obrażenia, których doznał jej ostatni pacjent.

- Jeszcze pracujesz?! Już dawno miało cię tu nie

'

\

yc.

- Pierre!

Spojrzała na niego i od razu poczuła ogromną ulgę.

Znów się uśmiechał, więc najgorsze miał już chyba za sobą·

- Myślałam, że wrócisz dopiero na weekend.

- Główna część konferencji skończyła się w porze

lunchu. Potem były już tylko spotkania towarzyskie i rozmowy. A ponieważ ja

miałem na głowie o wiele ważniejsze sprawy, od razu wsiadłem w samochód i

wróciłem do domu.

Pociągnął ją ku sobie, a potem podniósł do góry

i zaczął się z nią kręcić w miejscu.

- Pierre, czy ty coś piłeś? Roześmiany, postawił ją na ziemi.

- Ani kropli. Przecież mówię, że właśnie przyjechałem z Paryża - powtórzył. -

Ale czuję się tak, jakbym był pijany. Ze szczęścia. Przepraszam, że nie

dzwoniłem, ale potrzebowałem czasu, żeby pogodzić się z trudną prawdą o

swoim małżeństwie.

Znów spoważniał.

- Kiedy byłem teraz w Paryżu, poszedłem do mieszkania, które

wynajmowaliśmy z Liliane. Zadzwoniłem z dołu domofonem, przedstawiłem

się i powiedziałem, że kiedyś tu mieszkałem i że jeśli to możliwe, chciałbym

odwiedzić stare kąty. O dziwo, młody mężczyzna, z którym rozmawiałem,

zaprosił mnie na górę. Okazało się, że mieszka tam ze swoją dziewczyną.

Obydwoje byli bardzo sympatyczni, zaproponowali mi coś do picia, ale

b

podziękowałem. Powiedziałem im, że chcę tylko powspominać przeszłość.

- Bardzo przeżyłeś tę wizytę?

- Nowi lokatorzy zupełnie zmienili wystrój wnętrz.

Pokój dzienny w niczym nie przypominał naszego pokoju. Rozejrzałem się

wokół i nagle poczułem, że ogarnia mnie bezgraniczny spokój i dziwna radość.

Od bardzo dawna nie doświadczałem tak pozytywnych uczuć. Kiedy w końcu

stamtąd wyszedłem, miałem pewność, że pożegnałem się z przeszłością. Razem

z nią znikły lęki, które mnie prześladowały.

Odetchnął z ulgą, jak ktoś, kto pozbył się ogromnego ciężaru.

- Moje małżeństwo to już zamknięty rozdział. Czuję się wolny, chcę zacząć

normalnie żyć. Chcę, żebyśmy już zawsze byli razem.

Umilkł i spojrzał jej w oczy. Nigdy dotąd nie widziała go w takiej euforii.

Miał w sobie radość człowieka, który wreszcie pogodził się z samym sobą·

- Chodźmy gdzieś wieczorem - zaproponował. Chcę z tobą świętować

odzyskaną wolność. Pomyśl tylko, koniec z wyrzutami sumienia! Koniec z roz­

drapywaniem starych ran. Nareszcie możemy być razem. Musimy wszystko

omówić, podjąć jakieś decyzje. Bardzo bym chciał, żeby to był niezapomniany

wieczór. Najpiękniejszy, jaki dotąd nam się zdarzył...

- Tak się cieszę, że wróciła ci chęć do życia! Objęła go za szyję, a on przytulił ją

mocno i zaczął całować. Zamknęła oczy i poddała się miłosnej magii, ale jej

szczęście nie trwało długo. Choć w ramionach Pierre'a zapominała o bożym

świecie, to jednak z tyłu głowy kołatała się myśl, że przecież takie szczęście, o

jakim mówił, jest dla niej nieosiągalne. Co prawda nie musi już zmagać się z

mitem idealnej żony, ale nie ma prawa myśleć o stałym związku. I nie wolno jej

udawać, że jest inaczej.

- Rozmawiałem już z Christophe' em i N adine mówił tymczasem Pierre. -

Zgodzili się dać mi wolny wieczór, więc zarezerwowałem dla nas stolik w wy­

jątkowym miejscu. Pojedziemy tam taksówką, żebyśmy mogli napić się

szampana ...

Urwał i przyjrzał jej się badawczo.

- Dlaczego nic nie mówisz? Czy wszystko jest w porządku?

Trudno było pozostać obojętną wobec jego entuzjazmu, ale lęk zabił w niej

całą radość. Pierre chce, by ten wieczór był wyjątkowy, tymczasem ona będzie

musiała sprawić mu ogromny zawód. Nie miała pojęcia, skąd weźmie siłę, by

powiedzieć "nie", gdy zada jej pytanie, którego się spodziewała. A przecież od­

powiedź nie może być inna. Dla jego własnego dobra.

Przeczuwała, że czeka ich wyjątkowo trudna rozmowa, ale nie wyobrażała

sobie, żeby mogli mówić o tak trudnych i osobistych sprawach w restauracji

pełnej ludzi.

- Jestem zmęczona - odparła wymijająco. - Miałam dziś ciężki dzień.

Szczerze mówiąc, nie mam ochoty nigdzie iść. Co ty na to, żebyśmy zjedli

kolację u mnie? Powiedzmy za godzinę?

- Nie ma sprawy, będzie, jak chcesz. Ale i tak przymosę szampana.

Ledwie zdążyła kupić coś na kolację, wziąć prysznic i nakryć do stołu, gdy

przyszedł Pierre. Nadal tryskał energią i był w doskonałym humorze.

Zgodnie z obietnicą, zaczęli wieczór od szampana.

Kiedy wznieśli toast, z przerażeniem zdała sobie sprawę, że być może już za

chwilę będzie musiała rozwiać jego' nadzieje na stały związek.

- Wiesz co? Zostaw to gotowanie, bo z emocji i tak hie mogę nic przełknąć.

Lepiej usiądźmy i porozmawiajmy - zaproponował, wyciągając ją z kuchni.

U siedli na kanapie, lecz zamiast rozmawiać, od razu zaczęli się całować. Od

tak dawna nie byli sami, tylko we dwoje ...

- Rozlałam szampana - powiedziała, gdy zrobili przerwę na złapanie

oddechu.

- Nic nie szkodzi. - Poszedł do kuchni i wrócił z butelką. - Mam nadzieję, że

nie zapomnimy tego wieczoru - rozmarzył się, nalewając jej następny kieliszek.

- Jacky, pewnie domyślasz się, że chcę ci zadać ważne pytanie ...

Odstawiła szampana na stolik obok kanapy. Serce bilo jej tak mocno, że aż

czuła pulsowanie w skroniach.

- Mam zamiar zrobić to jak Bóg przykazał - uprzedził i przykląkł na jedno

kolano. - Jacky, czy zo-

staniesz moją żoną?

_

- Pierre, ja ... - Urwała, rozpaczliwie szukając słów, które złagodziłyby

odmowę· - Nie mogę za ciebie wyjść. Naprawdę. Nie mam prawa ci tego robić -

szepnęła przez łzy.

Usiadł przy niej i otoczył ją ramieniem.

- Ale dlaczego? Wytłumacz mi, bo nic z tego nie rozumIem.

- Po tym, co przeżyłeś, powinieneś ożenić się z kobietą, która urodzi ci dzieci.

Przecież nie chcesz, żeby Christophe nigdy nie miał brata ani siostry. Ja nie

jestem odpowiednią kobietą dla ciebie.

- Co ty mówisz? Sam wiem najlepiej, kto jest dla mnie odpowiedni, a kto nie.

Chcę być z tobą!

- Pierre, przecież wiesz, że nie mogę mieć dzieci.

- Skąd ci przyszło do głowy, że ja chcę je mieć?

Zależy mi wyłącznie na tobie. Do głowy by mi nie przyszło, żeby narażać cię na

jeszcze jeden ciężki poród. Przecież mamy Christophe'a, a on ze swoimi

pomysłami wystarczy za dziesięć pociech. Poza tym jest jeszcze twój

chrześniak, Thiery, no i Emma. Po co nam więcej dzieci?

Sięgnął po chusteczkę i delikatnieotarl jej łzy.

- Mamy wszystkó, czego trzeba do szczęścia. Jedyne, o czym marzę, to żebyś

za mnie wyszła. Żebyś ze mną była na dobre i na złe. W zdrowiu i chorobie. W

dostatku i biedzie. Dopóki śmierć nas nie rozdzieli.

- Proszę cię, przestań! Zaraz znów się rozpłaczę

- szepnęła, czując na policzkach ciepłe łzy. Tym ra-

zem jednak były to łzy szczęścia. - Jesteś pewny, że nie będziesz kiedyś

żałował, że nie stworzyliśmy prawdziwej rodziny?

- Jak to nie stworzyliśmy? Przecież jest nas troje: ty, ja i Christophe. I

wystarczy. Nie chcę się tobą dzielić zjakimś bobasem! - Uśmiechnął się

ironicznie. - Jeśli bardzo chcesz, żeby było nas więcej, możemy sobie kupić psa

albo kota. A dodatkowo papużki nierozłączki, kilka złotych rybek, chomika ...

- Jesteś niemożliwy! - Roześmiała się przez łzy.

- Tak bardzo cię kocham - wyznała po chwili waha-

nia. - Chcę~ żebyś był szczęśliwy.

- Słońce moje, ja jestem szczęśliwy! Ale tylko z tobą - rzekł, poważniejąc. -

Mnie też zależy na tym, żeby było ci dobrze. Nawet nie potrafię powiedzieć, jak

mi przykro, że straciłaś dziecko. Rozumiem, że pogodziłaś się z tym, że nie

będziesz matką. Szanuję twoją decyzję, choć wiem, że wymusiły ją na tobie

okoliczności. Przecież my nie będziemy bezdzietni, bo mamy Christophe'a.

Widzisz chyba, że mój ~yn kocha cię jak rodzoną matkę. Ja też cię kocham.

Zycie bez ciebie nie ma dla mnie sensu.

Przyjrzała się jego poważnej twarzy. Patrząc w jego oczy, nie miała cienia

wątpliwości, że jest z nią szczery.

- Przekonałeś mnie - powiedziała cicho. - Nawet nie więsz, jak wielki ciężar

spadł mi z serca.

- Świetnie. Zacznijmy więc od początku. - Ożywił się i znów przed nią

klęknął. - Potraktujmy moje pierwsze oświadczyny jak próbę generalną. - Od­

chrząknął. - Jacky, czy zostaniesz moją żoną?

- Tak. Tak! Tak, tak, tak!!! - zawołała, nie posiadając się ze szczęścia.

- Co ty na to, żebyśmy zerwali z tradycją i od razu zrobili próbę generalną

nocy poślubnej? - zapytał, wstając i biorąc ją na ręce.

- Genialna myśl! - Uśmiechnęła się, obejmując go

za SzyJę.

. Tak jak obiecał, była to najpiękniejsza noc w ich życiu. Jacky uśmiechała się

z rozkoszą na myśl o tych, które jeszcze są przed nimi.

Czuła, że rozpiera ją radość i energia, postanowiła więc niezwłocznie

przystąpić do organizowania ślubu. U siadła na łóżku i sięgnęła po leżący na

nocnej szafce notatnik.

- Co ty robisz? - zdziwił się Pierre. Uniósł się na łokciu i obserwował ją z

wyrazem czułości w oczach. - Planuję nasz ślub. Jak chcesz, możesz mi pomóc.

- Po pierwsze, trzeba ustalić datę - zauważył przy tomille. - Jeśli o mnie chodzi,

to im szybciej, tym lepiej. Powiedz, kiedy będziesz mogła przeprowadzić się do

mojego domu? Chciałem powiedzieć, do naszego domu. Oczywiście pod

warunkiem, że ci odpowiada. Jeśli wolisz inny ...

- Twój dom jest piękny, ale nie tak wspaniały jak ty! - odparła, odkładając

notatnik. - Wiesz, co mnie cieszy? Że nie będę musiała kupować zasłon do

sypialni. - Uśmiechnęła się, wskazując głową okno.

- Jak zawsze praktyczna.

- O, przepraszam, nie zawsze! - zaprotestowała.

- Potrafię być też romantyczna.

- Mhm ... Zauważyłem ...

Pobrali się pod koniec października w małym kościółku w Sto Martin sur mer

w obecności licznie przybyłych przyjaciół, kolegów z pracy i krewnych.

Marcelowi przypadł zaszczyt poprowadzenia panny młodej do ołtarza. Jacky

szła, trzymając go pod ramię, a tuż za nimi dreptali Emma i Christophe w roli

druhny i drużby. Gdy ich mały orszak przystanął w szeroko otwartych drzwiach

kościoła, z góry popłynęły dźwięki organów. Jacky spojrzała przed siebie i na

końcu szerokiego przejścia między ławkami dostrzegła Pierre'a stojącego przed

ołtarzem. Uświadomiła sobie, że oto przed jej oczami rozgrywa się scena wyjęta

z jej dziewczęcych marzeń.

- Jak dobrze, że tym razem nie przydepnęłam sobie sukienki - szepnęła

Emma, poprawiając fałdy różowej satyny. - Jacky, pamiętasz, jak musiałaś

spinać mi sukienkę szpilkami na ślubie mojej mamy?

- Pamiętam. Byłaś prześliczną druhną.

- Bardzo podoba mi się twoja suknia - pochwaliła dziewczynka. - To jedwab?

- Tak. Jedwab i koronki - odrzekła Jacky, zerkając na Christophe'a, który był

wyjątkowo blady i milczący. Biedactwo, chyba przytłoczył go nadmiar wra-żeń,

pomyślała ze współczuciem. - Dobrze się czujesz, skarbie? - zapytała,

pochylając się nad nim.

- Ten kołnierzyk jest okropnie ciasny - jęknął, wciskając palec między brzeg

sztywnej stójki a szyję· - Poczekaj, zaraz go rozluźnimy - pocieszyła go

i odpięła haftkę. - Teraz lepiej? - O tak. Dzięki!

- Jacky, czekają na nas - przypomniał Marcel.

- Wiem. Jeszcze sekundę - poprosiła, chcąc się

upewnić, czy Christophe na nic się już nie skarży.

- Bardzo się cieszę, że zostaniesz moją mamą ~ szepnął, obejmując ją za

szyję.

- A ja się cieszę, że będę miała takiego kochanego

synka - odszepnęła.

-

Potem wyprostowała się, wzięła Marcela pod rękę i z radością w sercu

ruszyła w stronę ołtarza, gdzie czekał na nią naj wspanialszy mężczyzna,

jakiego mogła sobie wymarzyć ...

EPILOG

- Mogę teraz wziąć ją na ręce? - zapytała Debbie, gdy Jacky skończyła

przewijać dwutygodniową Suzanne.

- Tak, ale pod warunkiem, że dasz mi swoją Marguerite - odparła z

uśmiechem.

- Zgoda. No to się zamieńmy!

Trzytygodniowa Marguerite zamknęła oczy i spokojnie zasnęła w ramionach

Jacky.

- Wiesz, że jutro -mija pierwsza rocznica naszego ślubu? - zapytała Jacky

przyjaciółkę. - Pierre chce, żebyśmy świętowali tylko we czwórkę, ale ja

zamie-

. rzam go namówić na wielką imprezę. Chciałabym zaprosić kolegów ze

szpitala, zwłaszcza tych z ginekologii i położnictwa, bo przecież to dzięki nim

mam moją śliczną córeczkę - mówiła, obserwując morze widoczne z okien

sypialni. - Kiedy okazało się, że jestem w ciąży, byłam w szoku. Naprawdę nie

sądziłam, że to się może zdarzyć. A potem, kiedy wyniki testów potwierdziły

moje przypuszczenia, myślałam, że oszaleję z radości.

- Pamiętam, kiedy mi o tym powiedziałaś. Byłaś w siódmym nIebie -

potaknęła Debbie. - Widziałam jednak, że się martwisz, czy wszystko będzie

dobrze. Nic ci wtedy nie mówiłam, ale ...

- Boże, jak ja się bałam tej ciąży i porodu! - przyznała Jacky. - A Pierre chyba

jeszcze bardziej. Chuchał na mnie i dmuchał, jakbym była z porcelany. Nadal

tak się o mnie troszczy. Jest przeciwny urządzaniu dużego przyjęcia, bo uważa,

że jeszcze nie odzyskałam sił. W sumie chyba ma rację. Przecież możemy

zaprosić gości trochę później.

-' Co za piękny widok! - zawołał Marcel, który właśnie wszedł do pokoju i

chwilę przyglądał im się z wyraźną przyjemnością. - I wcale nie mam na myśli

ogrodu ani morza. Ślicznie wyglądacie wy, moje panie. Dwie mamy i ich nowo

narodzone córeczki.

- Przyznaj się, podsłuchiwałaś! - rzekła Debbie.

- Ależ skąd! - Pierre pośpieszył w sukurs koledze.

- Mówiłyście tak głośno, że słychać was było na dole.

- Podszedł do Jacky i położył dłonie na jej ramionach.

- Jeśli czujesz się na siłach urządzić przyjęcie, nie

będę się sprzeciwiał.

- Zastanowimy się nad tym później.

- Na nas już czas - powiedziała Debbie.

Pierre ostrożnie wziął' od niej Suzanne, a ona od razu przytuliła się do niego.

Popatrzył na nią z ogromną tkliwością·

- Chodź, królewno, tata położy cię do łóżeczka

- szepnął, całując ją w główkę. - O czymplotkowałyś-

cie, dziewczyny? - zapytał, siadając obok Jacky, gdy Debbie już wyszła.

- O tym, jak wiele może zmienić się przez rok. Kto by wtedy pomyślał, że

zostanę matką?

- Byłaś bardzo dzielna, kochanie! - westchnął. A ja się tak o ciebie bałem.

- Wiem. - Z czułością zmierzwiła mu włosy. - Byłeś dla mnie ogromnym

wsparciem, choć czasem prze sadzałeś! Jak sobie pomyślę o tych wszystkich

bada-

niach, które kazałeś mi robić!

.

- Musiałem się upewnić, że nic ci nie grozi. Dlatego zgodziłem się z opinią

twojego lekarza, że dwa ostatnie miesiące powinnaś spędzić w szpitalu.

- Bardzo się przed tym broniłam. Nie chciałam zostawać tam bez ciebie. Gdy

na to patrzę z dzisiejszej perspektywy, cieszę się, że mnie przekonałeś. Kiedy

zaczął się poród ...

- To musiało być dla ciebie traumatyczne, prawda?

- Tak, ale wszystko poszło niesamowicie szybko.

Spodziewałam się najgorszego, tymczasem ... - Urwała, szukając słów, które w

pełni oddałyby to, co wtedy czuła.

- Kiedy przyszedłem do sali porodowej, mówiłaś, że' strasznie cierpisz -

przypomniał.

- Tak mówiłam? Nic nie pamiętam. Dostałam końską dawkę środków

znieczulających.

- Dobrze, że poród zaczął się w szpitalu. Gdyby karetka musiała zabrać cię z

domu, niepotrzebnie stracilibyśmy cenny czas. Gdyby coś się stało tobie albo

Suzanne ....

Wolał nawet o tym nie myśleć.

- Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo jestem z tobą szczęśliwy - szepnął, tuląc

ją do siebie. - Tak bardzo cię kocham.

- Ja ciebie też.

Dobiegające z dołu głosy wyrwały ich z transu. - Zdaje się, że wrócili

Christophe i Nadine.

- Mamo! Narysowałem dla ciebie Suzanne! - wołał

chłopiec, biegnąc na górę. - Tata? Już wróciłeś z pracy?! - ucieszył się,

wpadając do pokoju. - Popatrz, podoba ci się mój rysunek? Powiedz, czy

Suzanne jest podobna?

- Spójrz, kochanie. - Pierre podał kartkę Jacky.

- Uderzająco - powiedziała, podchodząc z rysun-

kiem do łóżeczka. - Oprawię go w ramki. W końcu to . pierwszy portret

Suzanne.

- Narysowany przez prawdziwego, choć jeszcze nie odkrytego artystę - dodał

Pierre z powagą.

- Pójdziemy na plażę? - zapytał Christophe.

- My możemy pójść, ale dla mamy i twojej sio-

strzyczki jest dziś trochę za chłodno.

- Ubiorę się ciepło i pójdę z wami. A Suzanne będzie teraz spała, więc

zostawię ją z Nadine.

- Jesteś pewna, że spacer nie będzie zbyt męczący?

- zaniepokoił się Pierre.

.

- Nie martw się, naprawdę świetnie się czuję. Jesz-

cze trochę i będę jak nowa.

Uśmiechnęła się do niego, a on spojrzał na nią z taką czułością, że przebiegł

ją rozkoszny dreszcz. Wciąż są w sobie bezgranicznie zakochani. Jacky była

pewna, że ten płomień nigdy nie zgaśnie ...

________________________________