Teodor Bujnicki

BIOGRAFIA

Z głębokości

sięgając głosem bardzo słabym

ledwie najniższych głazów nieczułych na echa
śpiewał śpiewak mizerny tchem przekrwionych płuc.

Na górach świętokrzyskich podawały jodły
strumieniom szumy buków i szerokich grabów.
W kaplicach dojrzewały szepty dawnych modłów
a beznosy potworek klęczący przy drodze
spleśniałe wargi zawarł w kamiennym uśmiechu.

Wysoki prosty majak nad klasztorem rósł.

Poeta nie miał siły powiedzieć: „odchodzę”.
Patrzył na poszarpane ruiny i głazy,
na okna zakreślone geometrią krat,
zwały gipsowych świętych i podartej blachy
i suchy mur więzienny jak uparty sen.

Powtarzał: trzeba zerwać, zakończyć już z tem,
składaniem w błahe rymy zużytych wyrazów,
nieudolnem wtórzeniem słyszanym od lat,
trzeba… i mierny śpiewak spoglądał ze strachem
na niebo, chmury, drzewa, których nazwać nie mógł,
na strumienie bijące przez soczysty mech…

I znowu śpiewał słaby i bezsilny,
jodły szum niosły wysoki bez ech—
beznosy światek na rozdrożu drzemał…

1934

LIPIEC 1934

Rzęsisty deszcz zaczyna padać
praży ciosami celnych kropel
siecze w korony lip i topól
jak śmiech, jak płacz, jak dzika radość.

Jezioro dymi białym kurzem
i szumi gęsty śrót ulewy
a małe czarnogłowe mewy
krzyczą zwiastując przyjście burzy.

I tylko tyle. Osiem wierszy
o tym lipcowym ciepłym deszczu.
Już słońce jak złocisty szerszeń
wyfruwa nagle z krzaków leszczyn.

[w:] W połowie drogi (1937)