2017 12 02 Jestem komunistą z Razem

—

autor:

Łukasz Moll

—

02/12/2017

Tweetnij

W oporze wobec polowania na komunistyczne czarownice nie chodzi o obronę facjaty Marksa na

koszulce Adriana, jego książek w domowej biblioteczce Marceliny czy jego nazwiska w nazwie ulicy

w rodzinnym mieście Maćka. Chociaż prawo do cytowania Engelsa w artykułach naukowych

Agnieszki i śpiewania „Międzynarodówki” w chórze rewolucyjnym Mateusza* nie jest całkiem bez

znaczenia, to najistotniejsza stawka nie sprowadza się wcale do ocalenia komunistycznej idei,

symboliki, teorii i praktyki. Chodzi o utrzymanie samej możliwości uprawiania innej polityki.

Partia Razem postanowiła pozwać Pawła Kukiza i Marka Jakubiaka za to, że posłowie próbowali zdyskredytować Razemowców
etykietką „komuniści”. Wcześniej w analogiczny sposób na pozew od Razem zapracował sobie Ryszard Petru. Zarząd Krajowy
mojej partii ma oczywiście słuszność, gdy przekonuje, że ani w kanonie wartości Razem, ani w postulatach programowych nie
znajdują się treści komunistyczne. Razem to europejska socjaldemokracja po nowolewicowym „liftingu”. Nie można mieć do
moich partyjnych towarzyszek i towarzyszy – pozwolę sobie na ten kontrowersyjny zwrot – żalu, że kwitują jedynie stan
faktyczny. Partia nie musi sobie stawiać za cel odzyskiwania komunistycznego dziedzictwa w jego antytotalitarnym wydaniu –
to robota raczej dla akademików, publicystek czy artystów, niż dla polityczek aspirujących do polityki głównego nurtu.

Tak się składa, że całkiem sporo przedstawicieli tych komunizujących grup współtworzy Partię Razem, nie działając przy tym w
konspiracji i nie knując spisków, które miałyby nawrócić socjaldemokratów na komunizm. Działamy w Razem – piszę w
pierwszej osobie, bo się do tej komunistycznej hałastry zaliczam – ponieważ dostrzegamy ciągle sporą zbieżność między
orientacją ideową partii a tymi elementami komunistycznej tradycji, z której nie chcemy zrezygnować. A nie chcemy z nich
zrezygnować nie tylko dlatego, że wydają nam się one najlepszą przeciwwagą dla wybryków neoliberalnego kapitalizmu i
niedostatków liberalnej demokracji w polskim wydaniu, ale także dlatego, że są bezpiecznikiem dla totalitaryzmu, również
totalitaryzmu wycierającego sobie swoją zbrodniczą gębę czerwoną agą.

To dlatego my, komunistki i komuniści z Razem, tłumaczymy na język polski książki komunistycznych lozofów, organizujemy
pokazy lmowe reżyserów-komunistów, przypominamy praktyki artystek komunistycznej awangardy czy inicjujemy dyskusje
nad nowymi propozycjami programowymi, wysuwanymi i popieranymi m.in. przez ruch komunistyczny. Nasze
socjaldemokratyczne towarzyszki i towarzysze doskonale wiedzą, że nie stanowimy żadnego zagrożenia dla porządku
demokratycznego i dlatego co najmniej tolerują naszą obecność w jednej organizacji, a zazwyczaj nawet chętnie z nami
współpracują. Tam, gdzie socjaldemokracja przywraca pamięć o lewicowych patriotach z Polskiej Partii Socjalistycznej, my
dopisujemy rozdział o antyfaszystowskich internacjonalistach walczących w obronie hiszpańskiej republiki. Do Ciołkosza i
Lipskiego – socjalistycznych oponentów modelu radzieckiego – my dodajemy antytotalitarne tyrady Róży Luksemburg i
pamięć o komunistycznych walkach z partyjną dyktaturą.

Z pragmatycznego punktu widzenia socjaldemokraci mają zapewne rację, że brzydkie słowo na K jest w Polsce balastem, z
którego partia polityczna powinna zrezygnować. A ci, którzy tego nie rozumieją, bardziej popisują się swoim
pseudoradykalizmem czy też stają jedynie w obronie swojego niszowego hobby, psując wspólną sprawę. Pewnie tak jest.

Nie wymagam zatem od mojej partii, by w kontekście antykomunistycznej histerii polskiej prawicy inicjowała kampanię na
rzecz ocieplenia wizerunku komunizmu. Ale stanowczo nie zgadzam się – właśnie z uwagi na aktualny kontekst polityczny – by
Razem przykładało rękę nie tylko do wykluczania nas, wolnościowych komunistek i komunistów, z przestrzeni uczestników
debaty publicznej, ale do budowania naszego wizerunku jako aktywnej siły antydemokratycznej, co potencjalnie może
przyczynić się do zdyskredytowania nas także w innych sferach życia społecznego. Popychanie wraz z prawicą kuli śniegowej
antykomunizmu może dotknąć nas chociażby w sferze zawodowej, zaważyć na naszych projektach, np. na naszej wolności
badań naukowych czy ekspresji artystycznej. Ale to nawet nie o nas w tym wszystkim w pierwszej kolejności chodzi. Chociaż
byłoby paradoksem, żeby grupa, która domaga się ochrony praw pracowniczych i grup opresjonowanych, z uwagi na swoje
zaangażowanie po ich stronie, sama miała zostać ich pozbawiona, to może faktycznie interes partii jest ważniejszy niż parę
zagrożonych biogra i.

Upowszechnienie się antykomunistycznej logiki może wyrządzić znacznie szersze krzywdy. Może uderzyć w sam fundament
innej polityki, na którym miało się oprzeć Razem: w odejście od demonizowania i kryminalizowania adwersarza, którego
poglądy mieszczą się w szerokim demokratycznym spektrum. Głównymi o arami chorobliwej logiki antykomunistycznej nie są
wcale komunistki i komuniści, którzy – za wyjątkiem stalinowskich złogów – jak najbardziej się w tym demokratycznym
spektrum mieszczą. Dekomunizacja patronów ulic, powtarzanie kłamstw na temat historii ruchu robotniczego, wydawanie
uchwał, według których każda lewicowa mobilizacja prowadzi do totalitaryzmu, nawet snucie planów wyburzenia Pałacu

Wiadomośc

Przeczytaliśm

Alexey Koch

Albo Rosja sprosta wyzwani

Paweł Grudinin, kandydat
Partii Federacji Rosyjskiej,
notowania spadają, może
tego artykułu z „Litieratur
władzę do uwzględnienia
oczekiwań...

Czytaj dalej >>>