RACHEL CAINE

ROZWIANE CIENIE

WPROWADZENIE

Witamy w Morganville - stąd nie chce się wyjeżdżać

A więc jesteście nowi w Morganville. Witajcie! Są trzy ważne

zasady, których musicie przestrzegać, by dobrze się czuć w naszym

spokojnym mieście:

• Nie przekraczajcie dozwolonej prędkości.

• Nie rzucajcie śmieci na ulicę.

• Cokolwiek robicie, starajcie się nie drażnić wampirów.

Tak, dobrze przeczytaliście, wampirów. Pogódźcie się z tym.

Jako nowi śmiertelni mieszkańcy, musicie znaleźć sobie Opiekuna -

wampira, który zechce podpisać z wami umowę i chronić waszą rodzinę

(zwłaszcza przed innymi wampirami). W zamian będziecie płacić podatki

tak jak w każdym innym mieście. Naturalnie w większości innych miast

podatków nie płaci się w stacji krwiodawstwa.

Aha, oczywiście możecie zrezygnować z Opiekuna... ale wtedy lepiej

od razu zacznijcie trenować biegi, trzymajcie się z daleka od słabo

oświetlonych uliczek i znajdźcie sobie przyjaciół, którzy wam pomogą.

Możecie zacząć od mieszkańców Domu Glassów - Michael, Eve, Shane i

Claire nieźle sobie radzą, chociaż i tak stale pakują się w kłopoty.

Witajcie w Morganville. Stąd nie chce się wyjeżdżać. A poza tym i

tak nie można. Przykro nam.

ROZDZIAŁ 1

Przenikliwy, cienki pisk Eve Rosser rozbrzmiał w całym domu,

odbijając się od każdej ściany, i dosięgnął Claire akurat wtedy, gdy z

wielką przyjemnością przysypiała w objęciach chłopaka.

- O rany, co jest? - Poderwała się i omal nie spadła z kanapy.

Śmiertelne niebezpieczeństwo nie było niczym nowym dla czworga

mieszkańców Domu Glassów. Nikt nie krzyczałby tak z powodu jakiegoś

drobiazgu. Raczej unosiłby pytająco brwi. - Eve? Co się stało?

Pisk wzmógł się i dołączył do niego łomot, jak gdyby Eve trenowała

kick boxing z podłogą.

- Cholera - powiedział Shane Collins, niechętnie wstając z kanapy. -

Co znowu? Była wyprzedaż w Upiornaliach i nikt jej nie powiedział?

Claire odruchowo szturchnęła go w ramię, po czym wypadła na

korytarz, i pobiegła w stronę źródła hałasu. Popędziłaby szybciej, ale w

krzyku nie było paniki.

Brzmiał raczej... radośnie?

Eve miała jakiś atak. Darła się wniebogłosy i podskakiwała,

zataczając małe kręgi jak oszalały królik, który właśnie wstąpił do

gotyckiej sekty. Dziwne wrażenie potęgował jej strój: zwiewna, czarna

prześwitująca spódnica, czarne rajstopy we fluorescencyjnoróżowe

czaszki, jakaś niezwykle skomplikowana konstrukcja przypominająca

gorset z klamrami i martensy. Włosy miała związane w dwa ogonki, które

podskakiwały we własnym tańcu zwycięstwa.

Claire i Shane przez chwilę wpatrywali się w nią w milczeniu, po

czym wymienili wymowne spojrzenia. Shane palcem zakreślił kółko przy

skroni.

Claire pokiwała głową, wpatrując się w Eve szeroko otwartymi

oczami.

Krzyk przerodził się w serię podnieconych pisków, a Eve na chwilę

przestała podskakiwać. Zamiast tego skierowała się wyraźnie w ich stronę,

wymachując jakąś kartką z takim entuzjazmem, że Claire z trudem tę

kartkę zauważyła.

- Wiesz, trochę tęsknię za starym Morganville - powiedział Shane

bardzo spokojnym głosem. - Tym ze złymi wampirami i śmiercią

czyhającą na każdym kroku. W starym Morganville coś podobnego nigdy

by się nie wydarzyło. Po prostu byłoby za głupie.

Claire prychnęła i chwyciła Eve za nadgarstek.

- Co jest, Eve?

Eve niechcący zgniotła kartkę. Widać było, że z trudem może ustać

w miejscu, tak była podekscytowana. Usiłowała też coś powiedzieć, ale

nie mogła wyartykułować słowa. Z jej ust wydobywały się wyłącznie

piski, które mógłby zrozumieć tylko delfin.

Claire wyrwała jej kartkę. Rozprostowała ją i głośno odczytała:

„Droga Eve. Dziękujemy za wzięcie udziału w przesłuchaniu do naszego

przedstawienia pod tytułem »Samochód zwany pożądaniem«.

Proponujemy ci rolę Blanche DuBois”...

Przerwała jej kolejna seria wrzasków i podskoków. Claire poddała

się, przeczytała resztę po cichu i podała kartkę Shane'owi.

- Nieźle - mruknął z uznaniem. - To jest ten doroczny spektakl, który

wystawiają władze miasta?

- Czekałam na to całą wieczność. - Eve otworzyła szeroko oczy i

wyglądała jak postać z kreskówek anime. - Wieczność! Startowałam w

przesłuchaniach od dwunastego roku życia. Raz dostałam rolę jednej z

rosyjskich tancerek w bożonarodzeniowym przedstawieniu Dziadka do

orzechów.

- Ty tańczysz? - spytał Shane. Eve zrobiła obrażoną minę.

- Chyba czasem chadzasz ze mną na imprezy i widzisz, ty ślepy

kretynie?

- No wiesz, jest różnica między kręceniem tyłkiem na dyskotece a

baletem.

Eve wycelowała w Shane'a umalowany na czarno paznokieć.

- Już ja ci pokażę, jak się robi puenty. W każdym razie, nie w tym

rzecz. Zatańczę Blanche. Blanche DuBois. Macie pojęcie, jaka to wielka

rola?

- Gratulacje - powiedział Shane szczerze, przynajmniej tak to

odebrała Claire. Shane i Eve nieraz ranili się do krwi, ale bardzo się lubili.

Naturalnie Shane, jako facet, nie mógł na tym skończyć. - Może i ja

powinienem spróbować - dodał. - Skoro wzięli ciebie, to ja jako Marlon

Brando ich powalę.

- Skarbie, nikt nie lubi twojego Brando. Grasz, jakbyś parodiował

Adama Sandlera. Jako Sandler też wypadasz fatalnie. - Eve się uspokajała,

ale wciąż uśmiechała się jak wariatka i Claire widziała, że w każdej chwili

może znów zerwać się do szaleńczych skoków. Właściwie całkiem

przyjemnie było na to patrzeć. Podekscytowana Eve to fascynujący widok.

- O rany, muszę dowiedzieć się, kiedy są próby...

- Masz plan na drugiej stronie. - Claire wskazała kartkę. Daty i

godziny prób były wypisane starannym pismem. - Rany, nie będziecie się

lenić.

- Oczywiście, że nie - mruknęła Eve, wpatrując się w kartkę. -

Przecież całe miasto będzie... cholera, muszę zadzwonić do szefa i

zamienić się z kimś w pracy... - Eve zostawiła ich i zbiegła na dół.

- To naprawdę taka wielka sprawa? - zdziwiła się Claire.

Shane wzruszył ramionami.

- Trudno powiedzieć. Ale wszyscy idą na przedstawienie, nawet

wampiry. Chociaż musicale nieszczególnie je kręcą.

- Musicale? Jakie musicale? Upiór w operze?

- Ostatnio widziałem Annie Get Your Gun. Gdyby wystawili

Rocky'ego Horrora, to na pewno bym się wybrał, ale podejrzewam, że tak

daleko się nie posuną.

- Nie lubisz musicali? Chyba że o transwestytach z piłami

łańcuchowymi?

- Halo, jestem facetem, przypominam, na wypadek gdybyś

zapomniała.

Claire uśmiechnęła się i oblała ją fala ciepła.

- Pamiętam, pamiętam - odparła tak obojętnie, jak potrafiła, czyli nie

całkiem obojętnie. - Zmieniam temat, bo muszę iść do pracy. - Jedno

spojrzenie za okno powiedziało jej, że wiosenne popołudnie było lodowato

zimne, a mroźny teksaski wiatr ciskał liśćmi i tworzył minitrąby

powietrzne. - Ty też powinieneś się zbierać.

Shane błyskawicznie przycisnął ją do ściany, zamykając w

ramionach jak w klatce. A potem pochylił się i zaczął całować. Gdy

dotknął ciepłymi wargami jej ust, Claire poczuła się tak, jakby ktoś w jej

wnętrzu rozpalił ognisko.

Shane całował i... To był bardzo długi pocałunek. W końcu położyła

mu dłoń na piersiach, bez słów prosząc o litość.

Shane przestał natychmiast.

- Przepraszam. Potrzebowałem czegoś, co pomoże mi przetrwać

kolejnych osiem godzin w ekscytującym świecie gastronomii. - Shane

pracował w Bryan's Barbecue i jak na Morganville nie była to wcale

najgorsza fucha. Dostawał tyle jedzenia, ile zdołał unieść, co oznaczało, że

jego współlokatorzy mogli jadać darmową pieczoną szynkę i kiełbaski,

ilekroć przytaszczył do domu torbę pełną żarcia. Wynagrodzenie też było

przyzwoite, a przynajmniej Shane tak twierdził. W dodatku mógł trzymać

w ręku rzeźnicki nóż i strasznie mu się to ponoć podobało. Kiedy szef nie

patrzył, Shane wraz z kumplami urządzał sobie zawody w rzucaniu do celu

na tyłach restauracji.

- Przynieś bekon - poprosiła Claire i pocałowała go w nos. - I sos. W

tym tygodniu najadłam się już tylu hot dogów z chili, że wystarczy mi do

końca życia.

- No no, to są najlepsze chili dogi w mieście!

- Ale to jest bardzo małe miasto.

- Potwór - odparł z uśmiechem, ale szybko spoważniał i dodał: -

Uważaj na siebie.

- Będę uważać - obiecała.

Shane bawił się nożami, ale to ona miała naprawdę niebezpieczną

robotę.

Pracowała z wampirami.

Claire była asystentką szalonego naukowca wampira. Ilekroć tak

stawiała sprawę, sama z trudem rozumiała, co to znaczy, ale inaczej nie

dało się tego opisać. Nie chciała zostawać pomocnikiem doktora

Frankensteina, czytaj: Myrnina, ale przynajmniej miała stałą pracę. Poza

tym bardzo dużo uczyła się od Myrnina, co znaczyło dla niej więcej niż

pieniądze.

Za jego zgodą przez kilka miesięcy miała wolne. W tym czasie

wampiry wzięły się w garść i naprawiały szkody - zniszczenia

spowodowane przez tornado, które przetoczyło się przez miasto, oraz

wampirzą wojnę, podczas której spłonęła większa część Morganville.

Trzeba przyznać, że jak na skalę zniszczeń tempo odbudowy było

imponujące. Claire nie bywała zatem przez jakiś czas w laboratorium, a

tego dnia miało nastąpić „wielkie otwarcie”, jak ujął to w liście Myrnin.

Claire była ciekawa, jak wygląda uroczyste otwarcie tajnego laboratorium

ukrytego pod rozpadającą się ruderą. Podają tort?

Ulica, przy której stał Dom Dayów - różniący się od Domu Glassów,

w którym Claire mieszkała, wyłącznie kolorem zasłon i gankiem (ganek

Domu Dayów był ładniejszy) - wyglądała tak samo jak przed tornadem i

zamieszkami. Biały wiktoriański Dom Dayów odróżniał się od tła, jakie

stanowiła zacieniona aleja, która przypominała tunel.

Albo gardło. Błe. Claire natychmiast pożałowała, że o tym

pomyślała.

Waląca się szopa na końcu alejki - rudera, w której dawno już nikt

nie mieszkał - także się nie zmieniła. Tyle że w drzwiach zamontowano

lśniący nowy zamek. Claire westchnęła. Myrnin oczywiście zapomniał dać

jej klucz. Nie stanowiło to problemu. Claire sprawdziła kilka desek,

znalazła jedną, która z łatwością dała się odsunąć, i wczołgała się do

środka.

Były tam tylko schody, które wiodły stromo w dół jak na stacji

metra. W dole widać było światło.

- Mam nadzieję, że będzie tort - powiedziała Claire, raczej do siebie

niż do ewentualnego słuchacza, poprawiła plecak i zeszła do laboratorium.

Kiedy była tu ostatni raz, laboratorium było całkowicie zniszczone.

Nie ostał się nawet jeden mebel czy szklane naczynie. Ktoś,

prawdopodobnie Myrnin, uprzątnął potłuczone szkło i rozbite meble i

załatwił samochód do ich wywiezienia, zeskrobał z podłóg i ścian

chemikalia. Wyrzucił także - czego Claire nie mogła przeżyć - zniszczone

książki. To miejsce zawsze wyglądało trochę jak z powieści Jules'a

Verne'a, teraz jednak wyglądało tak zupełnie. Tornado „przysłużyło” się

laboratorium; stoły i lady były nowe, niektóre marmurowe, inne

drewniane, jeszcze inne metalowe. Elektryczne oświetlenie zastąpiło stare

lampy oliwne, świeczki i żarówki jak za czasów Thomasa Edisona. Teraz

pomieszczenie rozświetlały świetlówki dyskretnie ukryte za osłonami w

kształcie wachlarzy. Połączenie nowoczesności z wystrojem w stylu retro.

Posadzka była ta sama, z płyt chodnikowych, ale zniknęła dziura,

którą wybił w niej Myrnin. W każdym razie była przykryta dywanem.

Claire miała nadzieję, że dziura została załatana, jednak Myrninowi nie

należało ufać. Postanowiła najpierw ostrożnie sprawdzić, co jest pod

dywanem, zanim stanie w tym miejscu całym ciężarem ciała.

Gdy Claire weszła, Myrnin układał właśnie różne rzeczy na półkach,

które musiały mieć co najmniej trzy i pół metra wysokości. Stał na wąskiej

drabinie na kółkach... Zaraz, zaraz... Claire rozejrzała się i odkryła, że

drabina dzięki metalowej ramie mogła jeździć od regału do regału, po

całym laboratorium. Niezłe.

- To ty - odezwał się jej szef i spojrzał na nią z góry przez małe

kwadratowe szkiełka, które trzymały się na końcu jego długiego nosa. -

Spóźniłaś się - dodał. Stał ponad dwa metry nad ziemią, na ostatnim

stopniu drabiny, ale zeskoczył lekko, jakby był na najniższym szczeblu, i

odruchowo poprawił sobie kamizelkę.

Powiało chłodem. Zimno emanowało z kręconych, gęstych czarnych

włosów, które sięgały aż do ramion. Jego twarz o wyrazistych rysach była

bardzo blada. Gdyby zechciał, mógłby zrobić karierę w filmie lub jako

model. Wielkie ciemne oczy i pełne wargi przykuwały uwagę.

Myrnin prezentował się znacznie porządniej niż wówczas, gdy Claire

widziała go ostatnio, chociaż ubrany był jak zwykle staroświecko - w

czarny aksamitny płaszcz do kolan, białą koszulę i błękitną kamizelkę.

Kieszonkowy zegarek na łańcuszku kontrastował z czarnymi spodniami, a

buty...

Claire gapiła się szeroko otwartymi oczami na stopy Myrnina.

Kapcie w kształcie króliczków?

- O co chodzi? - spytał. - Są wygodne. - Uniósł jedną stopę i poruszył

uszami królika.

- Oczywiście - zgodziła się Claire. Ilekroć myślała, że Myrninowi nie

grożą już zaburzenia psychiczne, wycinał jej taki numer. A może po prostu

sobie z niej żartował. Lubił w ten sposób pogrywać. Teraz wpatrywał się

w nią tymi czarnymi oczami, ciekaw, jak bardzo jest zszokowana.

Właściwie nie była zaskoczona.

- Ja też lubię takie kapcie. Dziwię się, że nie kupiłeś takich z

siekaczami - odparła z kamiennym wyrazem twarzy, rozglądając się po

laboratorium. - Rany, ale to świetnie wygląda.

- Są kapcie z zębami? - spytał Myrnin z błyskiem w oku. -

Wyśmienicie. - Na chwilę zapatrzył się w przestrzeń, po czym

błyskawicznie wrócił do rzeczywistości. - Dziękuję. Niemało czasu zajęło

mi uporządkowanie przyrządów i preparatów, ale teraz wszystko da się

znaleźć w komputerze. Słyszałaś o Internecie? Jest zadziwiający.

Myrnin przez ostatnie sto lat z hakiem niespecjalnie śledził, jak

zmieniał się otaczający go świat. Claire nie była jednak zdziwiona, że

odkrył istnienie Internetu. Ciekawe, co będzie, kiedy natknie się na

pierwszą stronę porno, pomyślała. To mogłoby oznaczać niesłychanie

krępującą rozmowę.

- No pewnie, wszyscy korzystamy z Internetu - odparła. - Wezwałeś

mnie.

- Tak, tak, oczywiście - mruknął, podchodząc do stołu, na którym

leżały pudła i drewniane skrzynie. - Chciałbym cię prosić, żebyś to

przejrzała i sprawdziła, co nada się jeszcze do użycia.

- Co tam jest?

- Nie mam pojęcia - odparł, sortując stertę pożółkłych kopert. - To

wszystko moje rzeczy. Chyba. Mogły kiedyś należeć do niejakiego

Klausa, ale to inna historia, teraz nie musisz się tym martwić. Przejrzyj to

wszystko i sprawdź, czy jest tam coś, co nam się przyda. Jeśli nie, możesz

wszystko wyrzucić.

Myrnin sprawiał wrażenie, że jest mu wszystko jedno, co Claire

zrobi z jego rzeczami. Był w tym dziwnym nastroju. Claire nieomal wolała

starego Myrnina, który miewał ataki szaleństwa powodowane przez

chorobę, na którą cierpiało wiele wampirów, ale desperacko walczył o

pozostanie przy zdrowych zmysłach. Teraz Myrnin był bardziej

opanowany i mniej przewidywalny. Nie wybuchał gniewem ani nie

uciekał się do przemocy, ale nigdy nie robił tego, czego się po nim

spodziewała. Claire zawsze myślała, że Myrnin niechętnie pozbywa się

rzeczy, nawet jeśli nie są mu już potrzebne, przechowuje je z sentymentu.

Byt bardziej uczuciowy niż większość wampirów i widać, że posiadanie

tych właśnie rzeczy sprawia mu radość.

Skąd zatem nagła potrzeba zrobienia wiosennych porządków?

Claire cisnęła zniszczony plecak na krzesło i wyciągnęła nóż, by

przeciąć sznury, którymi przewiązane było pierwsze pudło. Kichnęła, bo

pudło było zakurzone. Dobrze, że sięgnęła po chusteczkę, by wydmuchać

nos, bo spod papieru pakowego wylazł wielki czarny pająk.

Claire krzyknęła i odskoczyła. Myrnin znalazł się przy niej w ułamku

sekundy i nachylił się nisko nad pająkiem.

- To tylko głodny pająk polujący na muchę - prychnął Myrnin. - Nic

ci nie zrobi.

- Nie o to chodzi!

- Oj, cicho, to tylko inna żywa istota - odparł, nadstawiając dłoń.

Pająk przez chwilę niepewnie poruszał odnóżami, po czym postawił je

ostrożnie na bladych palcach wampira. - Nie ma się czego bać, trzeba

tylko wiedzieć, jak się z nim obchodzić. - Wampir delikatnie dotknął

pająka. Claire omal nie zemdlała. - Chyba nazwę go Bob. Bob Pająk.

- Oszalałeś.

Myrnin spojrzał na Claire i uśmiechnął się, pokazując dołeczki w

policzkach. Powinno to wyglądać uroczo, ale jeśli chodziło o Myrnina, nic

nie było takie proste. W tym uśmiechu kryły się mrok i arogancja.

- A ja myślałem, że już taki mój urok - odparł, po czym ostrożnie

podniósł Boba. Claire nie interesowało, co Myrnin zamierza zrobić z

pająkiem, o ile nie postanowił nosić go w charakterze kolczyka lub

kapelusza.

Chociaż nie zdziwiłaby się, gdyby tak zrobił.

Bardzo, naprawdę bardzo ostrożnie uchyliła wieko pudła. Na

szczęście nie objawili się żadni krewni Boba. W pudełku był bałagan i

sporo czasu zajęło jej uporządkowanie przedmiotów wrzuconych bez ładu

i składu. Między innymi w pudełku były stare kordonki, coś, co wyglądało

jak bardzo stara koronka oblamowana złotą nicią i dwa słonie,

prawdopodobnie z kości słoniowej.

Pod tymi skarbami leżały pojedyncze kartki, sztywne i pożółkłe,

zapisane pięknym charakterem pisma, z pewnością nie Myrnina; Claire

wielokrotnie widziała, jak wampir pisze, i zdecydowanie nie był to list

napisany przez niego. Zaczęła czytać pierwszą stronę.

Drogi Przyjacielu.

Już od kilku lat mieszkam w Nowym Jorku i bardzo za Tobą tęsknię.

Wiem, że w Pradze mocno się na mnie rozgniewałeś, i nie winię Cię za to.

Postąpiłam z ojcem pochopnie i niemądrze, ale jestem przekonana, że nie

pozostawił mi wyboru. Proszę Cię zatem, mój drogi Myrninie, żebyś

zdobył się na wysiłek i przyjechał do mnie. Pamiętam, że nie przepadasz

już za podróżami, jednak czuję, że jeśli spędzę tu kolejny rok w

samotności, poddam się. Byłabym Ci ogromnie wdzięczna, gdybyś zechciał

mnie odwiedzić.

U dołu listu widniał zdobny podpis: „Amelie”. Amelie jak Amelie,

Założycielka Morganville i prawdziwa szefowa, a właściwie właścicielka

Claire, jakkolwiek przykro było o tym myśleć.

Zanim Claire zdążyła zadać pytanie, białe, zimne palce Myrnina

sięgnęły jej przez ramię i zgrabnie wyjęły jej list z dłoni.

- Powiedziałem sprawdź, czy te rzeczy jeszcze się do czegoś nadają,

a nie oddaj się lekturze mojej prywatnej korespondencji - powiedział.

- Dlatego pojechałeś do Ameryki? Bo Amelie cię o to poprosiła?

Myrnin zerknął na kartkę, po czym zwinął ją w kulkę i cisnął do

dużego plastikowego kosza stojącego pod ścianą.

- Nie - odparł. Nie przyjechałem, kiedy mnie prosiła, tylko wtedy,

kiedy musiałem.

- Czyli kiedy? - Claire nie zadała sobie trudu, by zauważyć, że nie da

się stwierdzić, czy coś należy zostawić, jeśli się tego nie przeczyta. Ani że

skoro Myrnin trzymał ten list tyle czasu, to może powinien się chwilę

zastanowić nad wyrzuceniem go do śmieci.

Po prostu sięgnęła po kolejną kartkę.

- Przyjechałem prawie pięć lat po tym liście - wyjaśnił Myrnin. -

Czyli, innymi słowy, za późno.

- Za późno na co?

- Czy ty zabierzesz się w końcu do pracy, czy zamierzasz dręczyć

mnie osobistymi pytaniami?

- Właśnie robię porządek w twoich rzeczach - zauważyła Claire.

Myrnin był poirytowany, ale Claire przestała się już tym przejmować. Nie

brała tego do siebie. - Chyba mam prawo pytać, prawda?

- Czemu? Bo ze mną wytrzymujesz? - Machnął ręką, zanim zdążyła

odpowiedzieć. - Dobrze, dobrze. Amelie była wtedy w kiepskiej formie.

Straciła wszystko, co miała, a trudno przychodzi nam zaczynać wciąż od

nowa. Wieczna młodość nie chroni przed zmęczeniem bezustanną walką...

Kiedy napisała do mnie raz jeszcze, zdążyła już nieźle nabroić.

- Co takiego?

Myrnin powiódł ręką wokół.

- Rozejrzyj się. Claire posłuchała.

- Zbudowała laboratorium?

- Kupiła ziemię i zaczęła budować Morganville. To miało być

schronienie dla naszych, miejsce, gdzie mogliby normalnie żyć. -

Westchnął. - Amelie jest bardzo uparta. Kiedy w końcu przyjechałem,

żeby uświadomić jej, jakie to głupie rozwiązanie, ona zdążyła się już

mocno przywiązać do tego pomysłu. Mogłem tylko powstrzymać ją przed

zrealizowaniem najbardziej niebezpiecznych projektów, bo w przeciwnym

razie wszyscy byśmy zginęli.

Claire, wsłuchana w głos Myrnina, zdążyła zapomnieć o pudle, a

nawet o pająku Bobie, ale ledwo wampir przestał i w tej samej chwili po

drugiej stronie pokoju objawiła się sama Ada. Już od dawna nie żyła, ale

funkcjonowała jako dwuwymiarowa projekcja z dziwacznego komputera,

który mieścił się pod laboratorium Myrnina. Tamten komputer w

rzeczywistości był Adą, miał wbudowane nawet Części jej ciała.

Hologram Ady wciąż nosił wiktoriańskie spódnice i bluzki pod szyję, a

włosy dziewczyny zaplecione były w misterny kok, z którego wysunęły

się dwa długie pukle okalające twarz. Coś tu nie wyglądało naturalnie -

Ada przypominała bardziej komputerową animację niż żywą osobę.

- To moje zdjęcie - powiedziała mechanicznym głosem. Brzmiał tak,

ponieważ dochodził z głośników, które były najbliżej, i tym razem częścią

sieci stał się też telefon Claire. Gdy uświadomiła to sobie, przeszedł ją

dreszcz i wyłączyła komórkę.

Ada posłała jej ponure spojrzenie. Jej duch przenikał przez wszystkie

meble i przedmioty w laboratorium - stoły, krzesła, lampy, menzurki.

- Owszem - odparł Myrnin tak spokojnie, jakby codziennie

rozmawiał z elektronicznymi duchami. Zresztą tak właśnie było. -

Myślałem, że je zgubiłem. Chcesz zobaczyć?

Ada zatrzymała się, a jej hologram zawisł w powietrzu w otwartych

drzwiach, nie rzucając cienia.

- Nie - odparła. Jej głos niewzmocniony przez głośnik w telefonie

Claire był chrapliwy i słaby. - Nie ma takiej potrzeby. Pamiętam dzień, w

którym ci je dałam.

- Ja również - powiedział cicho Myrnin. Claire nie potrafiła

stwierdzić, czy wspominają miłe wydarzenia, czy wręcz przeciwnie.

- Dlaczego go szukałeś?

- Nie szukałem. - Claire była pewna, że Myrnin znowu skłamał. -

Prosiłem cię, żebyś przestała tu przychodzić, gdy cię nie wzywam. A

gdybym miał innych gości?

mówić, przypomniała sobie o tym, co ma do zrobienia. Z pudła

wyciągnęła lusterko ze złotą rączką. Niewątpliwie należało do jakiejś

dziewczyny. Szkło było rozbite, zostało tylko kilka posrebrzanych

fragmentów.

- Do śmieci? - spytała.

Myrnin wyjął Claire lusterko z ręki i odłożył.

- Na pewno nie. Należało do mojej matki.

- Miałeś... - Claire zamrugała, ale wymowne spojrzenie Myrnina

mówiło wyraźnie, żeby nawet nie próbowała dokończyć tego zdania. -

Okej, nie pytam. Ale jaka była twoja matka?

- Zła - odparł Myrnin. - Trzymam je, żeby odpędzić jej ducha.

To... wydawało się równie niepojęte, jak wszystko, co Myrnin

mówił, więc Claire nie drążyła tematu. Zaczęła przeglądać resztę rzeczy w

pudle - głównie papiery, ale trafiło się też kilka interesujących

przedmiotów.

- Szukasz czegoś konkretnego czy tak po prostu przeglądasz?

- Tak przeglądam - odparł, ale poznała po tonie, że kłamie. Pytanie

tylko, czy kłamał z jakiegoś powodu, czy dla zabawy. W wypadku

Myrnina wszystko było możliwe.

Palce Claire zacisnęły się na delikatnym złotym łańcuszku.

Wyciągnęła łańcuszek spod papieru i podniosła do światła. Był to

medalion z portretem młodej dziewczyny w wiktoriańskim stroju i

fryzurze z tamtej epoki. Wokół zdjęcia, pod szybką, leżał kosmyk włosów

zapleciony w cieniutki warkoczyk.

Claire potarła kciukiem stare szkiełko, unosząc brwi. Nagle

rozpoznała twarz dziewczyny.

- To Ada!

Myrnin wyrwał jej naszyjnik, przez chwilę wpatrywał się w portret,

po czym przymknął oczy.

- A myślałem, że go zgubiłem. A może, że nigdy go nie miałem... W

każdym razie się znalazł.

Delikatna twarz Ady, zawieszona między życiem a śmiercią,

wykrzywiła się pogardliwie.

- Gości? Ty?

- Słuszna uwaga. - Chłodny ton Myrnina stał się jeszcze twardszy i

nieprzyjemny. - Nie chcę, żebyś się tu zjawiała niewołana. Rozumiemy

się, czy mam zejść na dół i cię przeprogramować? Nie spodobałoby ci się

to.

Ada wbiła w niego wściekły wzrok pełny zarazem iskier

elektrycznych i lodu, po czym odwróciła się, błyskawicznie przeszła przez

ścianę i wyparowała.

Myrnin wypuścił powietrze.

- Co to było, do cholery? - spytała Claire. Ada przyprawiała ją o

dreszcze, a poza tym, cóż, naprawdę jej nie znosiła. Claire w pewnym

sensie rywalizowała z nią o względy Myrnina. A Ada...

Ada czuła do Myrnina coś w rodzaju miłości.

Myrnin popatrzył na medalion z portretem Ady w dłoni. Przez

chwilę nic nie mówił. Claire była przekonana, że nie odpowie.

- Naprawdę mi na niej zależało - odezwał się nagle, nie podnosząc

wzroku. Claire pomyślała, że mówi to bardziej do siebie niż do niej. - Ada

chciała, żebym ją przemienił w wampirzycę. Była ze mną prawie sto lat,

zanim...

Zanim pewnego dnia Myrnin nie dostał ataku szału. Gdy się

uspokoił, Ada już od dawna nie żyła. Myrnin ostrzegł Claire już

pierwszego dnia, że jest niebezpieczny i że miał już niejedną asystentkę.

Ada była pierwszą, którą sam zabił.

- To nie twoja wina. - Claire usłyszała własny głos. - Jesteś chory.

Myrnin nieznacznie wzruszył ramionami.

- To tylko wyjaśnienie, nie usprawiedliwienie - odparł, patrząc na

Claire, która trochę się zdziwiła, bo nagle dostrzegła w nim ludzkie cechy.

To wrażenie błyskawicznie zniknęło. Myrnin wyprostował się,

wrzucił medalion do kieszeni kamizelki i wskazał na stół.

- Pracuj dalej - polecił. - Może znajdziesz coś bardziej użytecznego

niż jakieś sentymentalne bzdety.

Auć. Claire nie przepadała za Adą, ale tak brutalna Uwaga zabolała.

Miała nadzieję, że komputer - komputer, w którym w jakiś sposób jeszcze

funkcjonował umysł Ady - nie słyszał tych słów.

Marna szansa.

Popołudnie mijało powoli, Claire segregowała kartki, rzucając na nie

pobieżnie okiem, nie tracąc czasu na czytanie. Były to głównie listy -

historia przyjaźni Myrnina z rożnymi ludźmi, którzy już nie żyli, i z

wampirami. Sporo korespondencji nagromadziło się przez lata znajomości

z Amelie. Było to oczywiście interesujące z historycznego punktu

widzenia, ale niestety historyczny punkt widzenia nieodmiennie oznacza

śmiertelną nudę.

Dopiero na dnie drugiego pudła Claire znalazła przedmiot, którego

nie potrafiła zidentyfikować. Podniosła go - miał dziwny kształt i wyglądał

trochę jak... rzeźba? - i położyła na dłoni. Był lekko zardzewiały, ale z

pewnością nie żelazny. Pokrywały go liczne symbole, w których Claire

rozpoznała znaki alchemików.

- Co to? - spytała.

Zanim zdążyła sformułować pytanie, przedmiot już zniknął z jej ręki.

Myrnin, który prawie przyfrunął z drugiego końca pomieszczenia, obracał

go w palcach, badając każde załamanie i obmacując wyrzeźbione wzory.

- O tak - szepnął. - Tak! - powtórzył głośniej. Przez chwilę

podskakiwał w miejscu jak Eve, gdy otrzymała propozycje zagrania roli

Blanche DuBois, po czym pomachał Claire przed oczami. - Widzisz to?

- No, widzę. Co to takiego?

Myrnin otworzył usta. Przez krótką chwilę myślała, że odpowie, ale

w oczach wampira zamigotał dziwny błysk i zacisnął dłoń na ostrych

krawędziach przedmiotu.

- Nic takiego - wymruczał. - Wracaj do pracy. Ja... pójdę tam. -

Przeniósł się do kącika laboratorium, w którym zorganizował sobie

czytelnię i ustawił wielki skórzany fotel i lampę o przydymionym kloszu.

Ostrożnie odwrócił fotel, by usiąść tyłem do Claire, oparł stopy w

króliczych kapciach na podnóżku i zaczął oglądać znalezisko.

- Maniak - westchnęła Claire.

- Słyszałem, co powiedziałaś!

- To dobrze. - Claire przecięła sznury na przedostatnim pudle.

A pudło wybuchło jej w rękach.

ROZDZIAŁ 2

Gdy Claire otworzyła oczy, pochylały się nad nią trzy osoby -

Myrnin, który wydawał się zmartwiony, i jej wspótlokator, Michael Glass,

który trzymał ją za rękę, co było bardzo miłe, bo Michael miał przepiękne

dłonie; trzecią osobę Claire rozpoznała dopiero po chwili.

- Ojej - wymamrotała - dzień dobry, doktorze Theo.

- Witaj, Claire - odparł Theo Goldman, przykładając palec do warg.

Starszy pan miał niezwykle życzliwy wyraz twarzy, choć widać po nim

było, że pozostało mu niewiele sił. W uszach miał stary czarny stetoskop,

którym osłuchiwał serce Claire. - O, znakomicie. Wciąż bije. Jestem

pewny, że ucieszy cię ta informacja.

- Super. - Claire próbowała wstać, co okazało się jednak złym

pomysłem. Michael podtrzymał ją, gdy straciła równowagę. Ból głowy o

sile huraganu uderzył dopiero chwilę później. - Auć?

- Upadłaś i się uderzyłaś - wyjaśnił Theo. - Nie sądzę, żebyś doznała

poważnych urazów, ale powinnaś skonsultować się z lekarzem i zrobić

badania. Boję się, czy czegoś nie przeoczyłem.

- Może pójdę do doktora Millsa. Tak na wszelki wypadek. Ale

chwileczkę, dlaczego właściwie upadłam?

Mężczyźni wymienili spojrzenia.

- Nie pamiętasz? - spytał Michael.

- To źle? Mam uszkodzony mózg?

- Nie - uspokoił ją Theo. - To normalne, że po takim wydarzeniu

dochodzi do zaburzeń pamięci.

- Jakim wydarzeniu? - Znów zapadła dziwna cisza, a poczucie

zagrożenia mierzone prywatną skalą Claire właśnie wskoczyło z poziomu

żółtego na poziom pomarańczowy. - Może ktoś mi wreszcie powie?

- To była bomba - wyjaśnił Myrnin.

Claire zamrugała niepewna, czy dobrze zrozumiała.

- Bomba, tak? Czy ty wiesz, co to takiego? - Claire wskazała na

siebie, po czym powiodła palcem wokół, spoglądając na nietknięte szklane

urządzenia. - Bomba to takie coś, co robi wielkie buuum.

- To była bomba świetlna - odparł Myrnin. - Dotknij twarzy.

Kiedy to powiedział, Claire uświadomiła sobie, że rzeczywiście

trochę paliły ją policzki. Dotknęła ich. Były bardzo gorące.

- Co mi się stało? - Nie umiała ukryć strachu.

Theo i Michael zaczęli mówić jednocześnie. Michael zagłuszył

doktora.

- To jak oparzenie słoneczne - wyjaśnił. - Masz zaróżowioną skórę i

tyle.

Michael nie bardzo potrafił kłamać.

- Super. Jestem czerwona jak wiśnia.

- Nic podobnego - powiedział radośnie Myrnin. - Z całą pewnością

nie jesteś czerwona jak wiśnia. Ani nawet jak jabłko. Jednak trochę czasu

minie, zanim ci to zejdzie.

Claire usiłowała skupić się na ważniejszym aspekcie tego, co się

stało, o ile jej nie okłamywali.

- Bomba świetlna?

Myrnin błyskawicznie spoważniał.

- Wybuch bomby świetlnej nie jest groźny, człowiek doznaje lekkich

oparzeń. Dla mnie czy innego wampira otworzenie tamtego pudełka mogło

skończyć się znacznie gorzej.

- Kto ci przysłał bombę?

Wzruszył ramionami.

- To było tak dawno. Może Klaus. Może sam ją sobie wysłałem. Jak

wiesz, nie zawsze działam racjonalnie. Na twoim miejscu nie otwierałbym

ostatniego pudła.

Claire popatrzyła na niego bez słów, po czym chwyciła Michaela za

rękę i znów próbowała wstać. Gdy przyjęła postawę wyprostowaną,

zakręciło się jej w głowie. Czuła się, jak gdyby rzeczywiście spaliła się na

słońcu i przy okazji bardzo pobrudziła.

- Wspaniale. A zatem sam sobie podłożyłeś pułapki we własnych

rzeczach. Tylko po co?

- Znakomite pytanie. - Myrnin wyjął z pechowego pudła kawałek

poskręcanego metalu i kable. Wyglądało to jak wynalazek szalonego

naukowca z epoki królowej Wiktorii. Odłożył wszystko ostrożnie na bok. -

Pewnie chciałem ochronić resztę zawartości.

Stał bez ruchu, wpatrzony w pudło.

- I co? - spytała w końcu Claire, przewracając oczami. - Halo?

Myrnin, co jest w pudle?

Nie odpowiedział, tylko przewrócił pudło na bok i popchnął je w

kierunku Claire. Uniosła się chmura kurzu, a gdy opadła, Claire zobaczyła,

że w pudle niczego nie było.

Zupełnie nic.

- Wracam do domu - westchnęła. - Ta praca jest beznadziejna.

Michael podwiózł ją do Domu Glassów - bo właśnie to miejsce

nazywała domem, chociaż teoretycznie tam nie mieszkała. W domu

rodziców wciąż miała swój pokój i swoje rzeczy. No, część rzeczy.

Niewielką. Zgodnie z umową spała tam prawie każdej nocy. Przynajmniej

przez kilka godzin.

Stanowiło to część wielkiego planu rodziców Claire, żeby nie tyle

trzymać córkę z daleka od Shane'a - to byłoby zbyt wiele powiedziane -

ale żeby Shane nie trzymał się zbyt blisko niej. Nie chcieli, żeby ich

córeczka wpadła w sidła wielkiego złego mężczyzny, chociaż Shane wcale

nie był wielkim złym mężczyzną, a w dodatku kochał Claire.

Kochał ją. Ilekroć Claire o tym pomyślała, czuła rozkoszne dreszcze.

- Rodzice - powiedziała głośno, ściągając na siebie wzrok Michaela.

- Rodzice?

- Oszaleją - wyjaśniła Claire. - Shane jest w domu?

- Jeszcze nie. Podrzuciłem Eve na pierwszą próbę. - Michael

uśmiechnął się nieznacznie. - Cieszyła się, kiedy dostała list?

- Zdefiniuj „cieszyć się”. Pytasz, czy wyglądała jak bohaterka

kreskówki na dragach? Owszem. Nie wiedziałam, że marzy o aktorstwie.

- Kocha to. Bez przerwy odgrywa jakieś sceny z filmów i seriali.

Jeszcze w liceum organizowała przedstawienia, rozdawała nam role, które

rozpisywała na małych karteczkach. Nauczyciele nie mieli pojęcia, co jest

grane. To było szalone, ale i zabawne. - Michael zahamował. Claire nie

widziała, co się dzieje za przyciemnionymi szybami, ale uznała, że pewnie

zapaliło się czerwone światło. Całe szczęście, że Michael widział

znakomicie jak każdy wampir, bo w przeciwnym razie pewnie musieliby

już podawać komuś numer ubezpieczenia. - Dla niej to wielka sprawa.

- Słyszałam, że wykupiono już wszystkie bilety - powiedziała Claire

z satysfakcją. - To naprawdę jest wielka sprawa. Musisz sobie z tym

poradzić.

Na twarzy Michaela pojawiła się dziwna mieszanina dumy,

zdenerwowania i strachu. Pokręcił głową.

- Masz czasem wrażenie, że tracisz kontrolę nad swoim życiem?

- Moim szefem jest wampir, właśnie wróciłam do pracy,

wystraszyłam się jakiegoś gigantycznego pająka i padłam ofiarą bomby

świetlnej. Wszystko to wydarzyło się w jeden dzień, nie na przykład

tydzień.

- Jasne. Rozumiem. - Michael skręcił kierownicę i znowu

zahamował. - Jesteś w domu, Wisienko.

- Nawet nie próbuj mnie tak nazywać.

Niestety, gdy weszła na górę i przejrzała się w lustrze, musiała

przyznać, że nie tylko Michael zacznie ją nazywać Wisienką, albo i gorzej.

Jej twarz naprawdę była różowa i świecąca, jakby ktoś podtopił ją w różu,

po czym owinął folią. Błe. Kiedy dotknęła twarzy, zostawiła na skórze

efektowne białe ślady, które stopniowo znów poróżowiały.

- Zabiję go - wymamrotała, po czym zamknęła z trzaskiem drzwi od

łazienki, zasunęła zamek i odkręciła prysznic, wpatrując się w amarantowe

odbicie. - Zamknę go w solarium. Wywiozę na pustynię kabrioletem ze

złożonym dachem. Myrnin, już jesteś grzanką. Przypaloną grzanką.

Kiedy się rozebrała, było jeszcze gorzej, bo różowa twarz drastycznie

kontrastowała z jej bladym ciałem. Claire wcześniej tego nie zauważyła,

ale oparzyła sobie także wierzch dłoni i ramiona - miejsca, które były

narażone na działanie światła.

Promieniowanie UV. Jeszcze nic jej nie bolało, ale wiedziała, że

zacznie, i to wkrótce. Wzięła szybki prysznic, bo woda drażniła jej

oparzone ciało, po czym bezskutecznie przeszukała szafę, usiłując znaleźć

coś, co pasowałoby do jej nowej różowej karnacji.

Och, nic nie mogłoby sprawić Monice większej radości...

Wreszcie włożyła stanik i majtki, po czym padła na łóżko i wbiła

wzrok w sufit. Wiedziała, że powinna wysuszyć włosy, ale miała zbyt

kiepski humor, by się tym przejmować. Schludna fryzura nie mogła jej

pomóc, a rozczochrane włosy przynajmniej oddawały jej nastrój.

Po niemal kwadransie ponurych rozmyślań - górna granica

możliwości Claire - sięgnęła po słuchawki i włączyła ostatni wykład

Myrnina o teorii strun. Przynajmniej zakładała, że będzie o teorii strun,

chociaż Myrnin zwykł mieszać naukę z mitologią, alchemią, magią i nie

wiadomo czym jeszcze. Niektóre fragmenty miały więcej sensu niż

cokolwiek, co Claire słyszała od etatowych profesorów, inne z kolei były

stekiem bzdur.

Sztuka polegała na tym, żeby rozpoznać, które są które.

Claire nawet nie zauważyła, że ktoś jest w pokoju, dopóki łóżko się

nie ugięło z jednej strony. Otworzyła oczy. W sypialni panowały niemal

całkowite ciemności - kiedy to się stało? Instynktownie sięgnęła po kołdrę,

po czym przypomniała sobie, że leżała na niej i to w dodatku prawie naga.

Jej panika osiągnęła rozmiary kosmiczne. Zerwała z głowy słuchawki, po

czym ześlizgnęła się z łóżka, by uciec od tego kogoś po drugiej stronie.

Nagle błysnęło światło lampki nocnej i ukazała się Eve w całej

gotyckiej okazałości. Wciąż wystrojona była w fiolety, ale tym razem w

wersji codziennej - rajstopy, czarne workowate szorty, fioletowa koszulka

z napisami z gotyckich* liter.

Eve przekrzywiła głowę, wbijając wzrok w Claire.

- No, szacunek, mała. Nieźle się przypaliłaś. Nie widziałam takich

oparzeń, odkąd moja kuzynka zasnęła na leżaku w ogrodzie czwartego

lipca o dziewiątej rano i obudzili ją dopiero o czwartej po południu.

Claire wciąż usiłowała opanować szalone bicie serca. Wstrzymała

oddech i sięgnęła po szlafrok wiszący na krześle. Gdy narzucała go w

pośpiechu, materiał musnął jej dłonie i ramiona. Krzyknęła znów, tym

razem z bólu. Miała wrażenie, że jej twarz płonie.

- To nie poparzenie słoneczne - wyjaśniła. - Tylko jakaś UV bomba.

Ktoś podłożył ją Myrninowi.

- Czyli musimy ci zdobyć jakieś mazidło na poparzenia. Najlepiej

kontener. Dopiszę do listy zakupów.

- Przyszłaś popatrzeć, jak wyglądam? - spytała Claire, przewiązując

się paskiem.

- No, widoki faktycznie niezłe, ale nie. Przyszłam ci powiedzieć, że

kolacja gotowa, ale ciebie chyba pochłonęły jakieś gorące rytmy.

Claire rozważała, czy powiedzieć Eve, że słuchała wykładów, ale

uznała, że to mogłoby być za trudne do przyswojenia dla jej przyjaciółki.

- Przepraszam - powiedziała.

- Ej, nie odważyłabym się tu wejść, ale Shane jest na dole i nakrywa

do stołu. A gdybym przysłała tu jego, to wszystko by pewnie wystygło,

prawda? - Eve puściła oczko.

O rany, Shane. Shane miał ją zobaczyć w tym stanie, wyglądającą

jak uchodźca z planety Magenta.

- Wiesz, nie czuję się zbyt dobrze - skłamała, chociaż na samą myśl o

jedzeniu poczuła ssanie w żołądku. - Raczej odpuszczę sobie kolację.

Może mogłabyś mi coś przynieść...

- Będzie tylko coraz gorzej - przerwała jej Eve okrutnie pogodnym

tonem. - O tak. Dużo gorzej. Najpierw czerwona twarz, potem pęcherze,

potem obłażąca skóra. Uwierz mi, jeżeli nie zamierzasz spędzić w ukryciu

najbliższego tygodnia, to po prostu od razu zejdź na dół. Jemy tacos.

- Tacos? - westchnęła tęsknie Claire.

- Zrobiłam nawet ten wymyślny ryżyk, który tak lubisz. No,

zagotowałam wodę i wrzuciłam do niej to coś w proszku. Ale to też się

nazywa gotowanie, prawda?

- Prawie. - Claire westchnęła. Lustro na drugim końcu pokoju

odbijało jakąś osobę ubraną w jej ciuchy, ale Claire nie chciała uwierzyć,

że to ona. - W porządku, zaraz schodzę.

- Pośpiesz się. - Eve przesłała Claire całusa i w podskokach wyszła z

pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

Claire wciąż nie mogła się zdecydować, czy w różowej bluzce

wyglądała minimalnie lepiej, czy minimalnie gorzej. Nagle poczuła

lodowaty powiew, który przeniknął ją jak fala. To nie był przeciąg ani nic

w tym rodzaju. Płynął od wewnątrz. Jak ostrzeżenie od pogrążonego w

półśnie domu.

Coś było nie tak. W Domu Glassów.

Claire chwyciła niezbędny zestaw obronny - zawierający wszelkie

możliwe rodzaje broni, od gazu pieprzowego po posrebrzane kołki - i

wybiegła na korytarz. Błyskawicznie zbiegła na dół po schodach i

zobaczyła, że w salonie wszyscy, łącznie z Michaelem, spokojnie siadają

do kolacji.

- Co się stało? - spytała Eve. Michael zerwał się na nogi, czytając w

twarzy Claire. Może zresztą sam coś poczuł.

- Co ci jest, do cholery? - wrzasnął Shane.

W normalnych okolicznościach poczułaby się bardzo źle po takim

pytaniu, ale w tej chwili nie zamierzała się przejmować podobnymi

sprawami.

- Coś jest nie tak - wyjaśniła. - Nikt z was nie poczuł?

- Ale czego? - spytał Michael, a pozostali wymienili spojrzenia.

- Zimna. Takiej... fali zimna? - Jej słowa nie wywołały żadnej

reakcji. - Czyli nie poczuliście. Ale jak to możliwe? Michael, a ty? - To

był dom Michaela, a ona, teoretycznie rzecz biorąc, nawet już tu nie

mieszkała. No właśnie. Dom nie powinien był zaalarmować jej, tylko

Michaela.

- Nie jestem pewien - odparł. - Wciąż to czujesz?

- Tak. - Claire przeszywały lodowate dreszcze. Dziwiła się, że jej

oddech nie zmienia się w parę. - Robi się coraz gorzej - zdołała

powiedzieć.

Shane przestał zwracać uwagę na jej wygląd, podszedł i wziął ją za

ręce. Skrzywiła się, gdy dotknął wrażliwej skóry, ale z wdzięcznością

przyjęła ciepły uścisk.

- Ty naprawdę zmarzłaś - stwierdził, sięgnął po koc z kanapy i okrył

nim Claire. - Może to przez to poparzenie.

- Nie, t - to nie p - pop - parzenie - wyjąkała, szczękając zębami, a

Shane zaprowadził ją do stołu i posadził na krześle. - To dom! To musi

być dom!

- Nie sądzę - odparł Michael. - Przecież wiedziałbym o tym. Nie ma

takiej możliwości. To jest coś innego.

Claire pokręciła głową, otulając się ciaśniej kocem. Jej twarz płonęła,

a ona trzęsła się z zimna.

- Postaraj się coś zjeść - zasugerowała Eve, kładąc jej na talerz tacos.

- Może napijesz się czegoś ciepłego?

Claire kiwnęła potakująco głową. Drżała jak w febrze, miała

wrażenie, że zimno przenika do kości. Nie wiedziała, co się stanie, gdy jej

szpik zamarznie, ale nie spodziewała się niczego dobrego. Zupełnie.

Podtrzymując koc prawą ręką, lewą sięgnęła po tacos, w nadziei, że z

powodu dreszczy nie zrzuci jedzenia z talerza.

Nie wzięła tacos, bo Shane nagle chwycił ją za ramię.

- Patrz! - powiedział, zanim zdążyła zaprotestować. - Spójrz na

bransoletkę.

Miał na myśli bransoletkę od Amelie, którą Claire nosiła na lewym

nadgarstku, i której nie mogła zdjąć. Ta bransoletka miała informować

wszystkich, dla kogo Claire pracuje (Claire nie mogła o tym zapomnieć

ani na sekundę).

Niegdyś była złota, ale teraz świeciła na biało, a w środku wydawała

się przezroczysta.

Jakby była z lodu.

Bransoletka dymiła - była tak zimna, że unosiła się wokół niej para.

- Musimy ją zdjąć. - Shane obracał bransoletkę w poszukiwaniu

zapięcia. Claire usiłowała mu wytłumaczyć, że bransoletka nie ma

żadnego zapięcia, ale nie słuchał. - Michael, ona jest zimna, naprawdę

zimna. Coś tu nie gra, stary.

Wszyscy podeszli do Claire. Michael dotknął bransoletki, zrobił krok

do tyłu, po czym skrzyżował spojrzenia z Shane'em.

- Tej bransoletki nie można zdjąć - potwierdził słowa Claire.

- Nic mnie nie obchodzi, czy wolno, czy nie wolno! - warknął Shane.

- Pomóż mi!

- Nie da się nic zrobić. To bransoletka Założycielki. - Michael

odciągał Shane'a, który próbował siłą zsunąć bransoletkę z ręki Claire. -

Możemy tylko znaleźć Amelie. Ona może zdjąć bransoletkę.

- Amelie - powtórzyła Claire, usiłując zapanować nad głosem na tyle,

by wypowiedzieć chociaż kilka słów. Cały świat zamieniał się w lód,

mroźny i toksyczny. - C - coś jest n - nie tak - k z Amelie...

Shane wbił wzrok w Michaela.

- Zostaw ją - zażądał Shane, a kiedy Michael usłuchał, nie złagodził

spojrzenia. - Chyba powinieneś wiedzieć, co jest nie tak z Amelie, skoro

jesteś jej wampirzym synkiem, czy czymś w tym rodzaju.

- To tak nie działa. - Michael mówił spokojnie, chociaż w jego

błękitnych oczach czaił się gniew. - Nie jestem jej potomkiem.

- Ale że demonem, to nie zaprzeczasz? Nazwij to, jak chcesz. To ona

zrobiła z ciebie wampira. Nie czujesz, kiedy ma kłopoty?

- Chyba mylisz wampiry ze Spidermanem - wycedził Michael, ale

wyraźnie nie zamierzał dyskutować. Wyciągnął telefon. Nacisnął przycisk

szybkiego wybierania. - Oliver, czy jest z tobą Amelie? Nie? A gdzie

można ją znaleźć?

Wysłuchał odpowiedzi i, nic nie mówiąc, z trzaskiem zamknął

klapkę telefonu. Znów zmierzył Shane'a wzrokiem.

- Jedziemy.

- Z - z - zaczekaj - wyjąkała Claire, chwytając Shane'a za rękę. - D -

dokąd?

- Też jestem ciekawa. Dokąd jedziecie? Bo ja jadę z wami. - Eve

zerwała się i chwyciła swoją skórzaną torebkę z emblematem czaszki.

- Nie, nie jedziesz. Ktoś musi zostać z Claire.

- W takim razie ona też jedzie. Koniec z zostawianiem kobiet po

drodze, Mikey, XIX wiek już się skończył - odparła Eve, a Claire

pokiwała głową. W każdym razie usiłowała, trudno było to stwierdzić, bo

za bardzo się trzęsła. - No dobra. Wstawaj, mała.

ROZDZIAŁ 3

Jazda samochodem Michaela była koszmarem. Eve przyniosła kilka

koców, pod którymi Claire omal się nie udusiła, ale wciąż trzęsła się z

zimna, miała coraz silniejsze dreszcze, jakby zepsuł jej się wewnętrzny

termostat. Zaczynała wyglądać... jak trup.

Nawet gdyby starała się zorientować, dokąd jadą, nie udałoby się jej.

Samochód Michaela, jak wszystkie auta wampirów, miał całkowicie

przyciemnione szyby. Człowiek mógł przez nie dostrzec tylko niewyraźne

przebłyski, więc Claire nawet nie próbowała wyglądać na ulicę, skupiła się

na walce o kolejny oddech.

- Michael - odezwała się Eve. - Może byśmy się pospieszyli?

- Już i tak przekraczam dozwoloną prędkość.

- Jedź szybciej.

Michael przyspieszył, siła odśrodkowa wcisnęła Claire w fotel.

Shane trzymał ją w ramionach, ale niczego nie czuła. Przestała się już

trząść, co było dobre, ale ogarnęło ją potworne zmęczenie. Z trudem

zachowywała przytomność. Dreszcze przynajmniej powodowały, że nie

traciła kontaktu z rzeczywistością. Teraz odpływała. Wszystko wydawało

się coraz bardziej odległe.

- Hej! - Nagle poczuła falę gorąca. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła

twarz Shane'a przy swojej twarzy. Był bardzo wystraszony i dotykał jej

policzków, desperacko usiłując je ogrzać. - Claire! Nie zamykaj oczu!

Zostań ze mną, dobra?

- Dobra - szepnęła. - Jestem zmęczona.

- Widzę. Ale nie wolno ci mdleć, zrozumiano? Nawet o tym nie

myśl. - Głaskał ją po policzkach i włosach. Ręce trzęsły mu się tak jak

wcześniej jej. - Claire?

- Jestem.

- Kocham cię. - Powiedział to niemal szeptem, jak gdyby zdradzał

sekret tylko jej, a Claire przeniknęło ciepło, które ją ogrzało. - Słyszysz

mnie?

Zdołała przytaknąć i myślała, że się uśmiecha.

Michael zahamował łagodnie, po czym wysiadł, zanim Claire

zdążyła zauważyć, że dojechali na miejsce.

Shane otworzył tylne drzwi i wziął Claire na ręce. Zawinięta w koce

przypominała stertę prania.

Światło księżyca oblało niebieskobiałym blaskiem trawy, drzewa i

nagrobki.

Znaleźli się na miejskim cmentarzu - Restland.

- Cholera - szepnął Shane. - Gdybym miał wybierać miejsce na

spędzanie wieczoru, to chyba bym się na cmentarz nie zdecydował. Claire,

jesteś jeszcze z nami?

- Tak - odparła. Czuła się odrobinę lepiej. Nie wiedziała dlaczego,

ale o ile nie było z nią jeszcze dobrze, o tyle nigdzie się już nie wybierała.

Przed sobą widziała Michaela i Eve przedzierających się przez

labirynt płyt nagrobnych, krzyży i marmurowych posągów. Wielki biały

grobowiec na wzgórzu górował nad cmentarzem, ale oni kierowali się w

prawą stronę.

Claire pomyślała, że wie, dokąd zmierzają.

- Sam - szepnęła. Shane odetchnął głęboko i poszedł za Michaelem i

Eve.

Minęło już kilka miesięcy od śmierci Sama Glassa, dziadka

Michaela... Sam oddał za nich życie. A naprawdę poświęcił się dla

Amelie. O ile Claire wiedziała, był pierwszym wampirem, którego

pochowano na tym cmentarzu - odbyła się uroczystość żałobna, w której

wzięli udział i wampiry, i ludzie. Chyba żadnego innego wampira w

historii Morganville ludzie nie darzyli szczerą sympatią.

Sam zaznał miłości - kochała go Amelie. Amelie i Sam Bieli

przelotny - jak na standardy wampirów - romans. On urodził się w

Morganville i umarł, nie skończywszy jeszcze stu lat. Claire wiedziała, że

Amelie i Sama łączyła prawdziwa i piękna miłość. Oboje niejednokrotnie

usiłowali stłumić to uczucie, ale nie zdołali.

Amelie klęczała przy grobie Sama.

Z daleka wyglądała jak marmurowy anioł - blada, ubrana na biało,

nieruchoma. Długie popielate włosy miała rozpuszczone. Lodowaty wiatr

targał nimi jak flagą.

Claire przenikało dotkliwe zimno, ale z Amelie działo się coś

znacznie gorszego. W jej spojrzeniu nie było rozpaczy. Tylko pustka...

zupełna pustka. Nawet nie zauważyła, że przystanęli przy niej. Nie

drgnęła, nie odezwała się.

- Nie wiem, co wyprawiasz, ale przestań - zażądał Shane. - Claire

cierpi.

- Naprawdę? - Amelie mówiła bardzo powoli, jakby z dużej

odległości. - Wybaczcie.

Nie poruszyła się ani nie dodała nic więcej. Shane i Michael

wymienili spojrzenia. Michael zrozumiał, że jeśli nic nie zrobi, Shane

wkroczy do akcji i to się naprawdę źle skończy.

Pomógł Amelie wstać. Założycielka nagle ożyła i z furią odepchnęła

Michaela, wbijając w niego wściekłe spojrzenie przekrwionych oczu i

szczerząc kły, które błyskawicznie się wydłużyły.

- Nie dotykaj mnie, chłopcze!

Michael cofnął się o krok. Amelie patrzyła na niego przez kilka

sekund i ponownie wbiła wzrok w grób. Czerwień zniknęła z jej oczu,

znów wydawała się nieobecna.

Atak wściekłości Amelie przepłynął przez ciało Claire jak fala upału,

przez chwilę ją ogrzał. Zaczęła się wiercić w ramionach Shane'a, by

postawił ją na ziemię. Pochyliła się nad grobem i spojrzała Amelie w

twarz.

Wampirzyca patrzyła gdzieś ponad Claire, nawet gdy podsunęła jej

przed oczy bransoletkę. Złoto znów zamieniało się w lód, a Claire znów

zamarzała.

- Jesteś tchórzem - stwierdziła.

W oczach Amelie natychmiast pojawił się niebezpieczny błysk.

Chociaż wampirzyca nie wykonała żadnego gestu, patrzyła tak, że Claire

chciała odwołać to, co powiedziała.

Jednak nie zrobiła tego. Odetchnęła głęboko i mówiła dalej:

- Myślisz, że Sam chciałby, żebyś przesiadywała przy jego grobie i

myślała o śmierci? Wiem, że cierpisz, ale zachowujesz się jak nastolatka.

Amelie leciutko uniosła brwi.

- Co ci się stało w twarz? Ach, oparzenia.

- Nieważne. Co się dzieje z tobą? Sprawiasz, że zamieniam się w

bryłę lodu.

Mówiąc te słowa, zauważyła, że z rękami Amelie coś jest nie tak.

Była w rękawiczkach... czarnych rękawiczkach. Nie, to nie rękawiczki.

Claire widziała fragmenty białej skóry, prześwitujące spod...

Spod krwi. Amelie miała dłonie we krwi, głębokie rany w

nadgarstkach. Przecież rany powinny się błyskawicznie goić, pomyślała

Claire i dostała gęsiej skórki na całym ciele. Wpadła w panikę. Nie miała

pojęcia, dlaczego rany Amelie nie chciały się zasklepić i wciąż krwawiły.

Wampiry się nie samookaleczały, nie robiły takich rzeczy.

Amelie jednak to zrobiła. A to oznaczało, że naprawdę chce się

zabić, że nie jest to tylko melodramatyczny gest będący wołaniem o

pomoc. Nie chciała pomocy.

Claire była totalnie przerażona. Co mam zrobić? - myślała

gorączkowo. Zerknęła na Michaela, ale on stał za Amelie, nie widział jej

rąk.

Eve jednak widziała. W przeciwieństwie do Claire nie zastanawiała

się, co robić. Uklękła, chwyciła lewą rękę Amelie i odwróciła nadgarstek.

Z rany coś wystawało. Claire zrobiło się słabo, gdy zobaczyła, że Amelie

włożyła srebrną monetę w ranę, by się nie goiła.

Gdy Eve wyciągnęła monetę, Amelie zadrżała, a rana błyskawicznie

zaczęła się goić. Krew zakrzepła.

- Ty idiotko! - warknęła Amelie, odpychając Eve, zanim dziewczyna

zdążyła ją chwycić za prawą dłoń. - Co ty wyprawiasz?

- Ratuję ci życie? Ale okej, rozumiem, dlaczego się denerwujesz.

Tylko lepiej zachowuj się, bo jak mnie ugryziesz, to cię zabiję. Kołkiem.

Przysięgam.

W oczach Amelie pojawił się czerwony błysk, ale po chwili

odzyskały nieludzką szarą barwę.

- Nie masz kołka.

- O, jednak rozmawiamy. Faktycznie, przy sobie nie mam, ale

spróbuj mnie ugryźć, to się przekonasz, suko. Nie mam na myśli, że

naprawdę jesteś suką, mówiłam metaforycznie. Znasz takie wyrażenie? -

Eve mówiła, co jej ślina na język przyniesie, wyłącznie po to, by odwrócić

uwagę Amelie, a kiedy jej się udało, błyskawicznie sięgnęła po jej prawą

rękę i wyciągnęła z rany srebrną monetę.

Krew przestała ściekać na ziemię.

W miarę jak rany Amelie się goiły, Claire czuła się lepiej. Krew

znów tętniła w jej żyłach, słyszała bicie serca, było jej ciepło.

Wiatr targał gałęziami i rozwiewał popielate włosy wampirzycy,

ukrywając wyraz jej twarzy. Claire patrzyła, jak rany na rękach Amelie

bledną; czerwone pręgi zmieniły się w blade linie, po czym zupełnie

zniknęły.

- Co ty wyprawiasz? - spytał Michael. Amelie wzruszyła ramionami.

- To stary zwyczaj. Ofiarowanie krwi tym, którzy odeszli. Wymaga

silnej woli i pomysłowości.

- I głupoty - dodała Eve. - Większość ludzi nie przeżyłaby takiego

eksperymentu. Większość wampirów również.

- Owszem - powiedziała Amelie.

Michael, którym, sądząc po wyrazie jego twarzy, zachowanie Amelie

wstrząsnęło, wreszcie znalazł właściwe słowa:

- Dlaczego? Dlaczego to zrobiłaś? Z powodu Sama? Te słowa

przywołały cień uśmiechu na jej usta.

- Twój dziadek bardzo by się na mnie gniewał, gdyby wiedział, że

zrobiłam to z jego powodu. Nie przypuszczał, że jestem taką beznadziejną

romantyczką.

- Można być romantyczką, można być tragiczną heroiną i można być

kretynką - prychnęła Eve. - Zgadnij, do której grupy kwalifikujesz się po

tym numerze.

Amelie już się nie uśmiechała, a w jej oczach pojawił się

niebezpieczny błysk. Dumnie uniosła podbródek.

- Czy ty nie malujesz się jak klaun, chociaż w ten sposób izolujesz

się od rówieśników? Jaki to slogan cytuje wasze pokolenie? Bądź sobą?

- To było hasło sprzed tysiąca czterystu lat, ale owszem, rozumiem,

co chcesz mi powiedzieć. Rzeczywiście, lubię teatr, ale przynajmniej nie

jestem emo i się nie tnę.

- Kim nie jesteś?

- Emo. - Eve wskazała pokaleczone nadgarstki Amelie. - Kojarzysz

ten klimat? Dramatyczne wiersze, ponura muzyka, żyletki. Muszę się ciąć,

żeby coś czuć, bo świat jest taki paskudny?

- Ale ja nie dlatego... - Amelie urwała i po chwili dodała: - Może

masz rację. Może rzeczywiście tak właśnie się czuję.

- To fatalnie się składa - wycedziła Eve lodowatym tonem. - Jeśli

masz ochotę podciąć sobie żyły nad grobem ukochanego, to do dzieła. Ja,

Gotka, rozumiem takie sprawy. Ale ani mi się waż zabierać ze sobą Claire.

Jeśli to zrobisz, będę cię ścigać aż do piekieł i tam wbiję ci kołek w serce.

Nawet Shane gapił się na Eve tak zdumiony, jakby widział ją po raz

pierwszy. Claire otworzyła usta, ale nic nie powiedziała, miała pustkę w

głowie. Milczenie się przedłużało, wreszcie Amelie skinęła na Claire.

- To bransoletka dała ci znać o... o tym, co się dzieje?

- „Dała znać”?! Omal jej nie zabiła! - krzyknął Shane. - Zabierałaś

Claire za sobą. Przecież o tym wiedziałaś, prawda?

- Nie, nie wiedziałam. - Amelie pokręciła głową. Westchnęła i nagle

wyglądała bardzo młodo i bardzo... ludzko. Claire pomyślała, że

wampirzyca musi być zmęczona. - Zapomniałam, że coś takiego może się

stać, chociaż teraz uprzytomniłam sobie, że taka rekcja była możliwa.

Muszę cię przeprosić, Claire. Czujesz się lepiej?

Claire wciąż było zimno, ale uznała, że głównie z powodu

lodowatego wiatru. Przytaknęła, starając się ukryć fakt, że wciąż się

trzęsła.

- W porządku. Ale ty straciłaś sporo krwi.

Amelie niemal wzruszyła ramionami, jakby to nie miało żadnego

znaczenia.

- Nic mi nie będzie. - W jej głosie nie było entuzjazmu. - Zostawcie

mnie. Mam coś do załatwienia z Samuelem.

- Możesz wykrwawić się nad jego grobem innym razem - oznajmiła

Eve. - Teraz zabierzemy cię do domu, miła pani.

Wyciągnęła rękę, a Amelie znów pozwoliła się dotknąć. Dziwne,

pomyślała Claire. To Michael był wampirem, ale Amelie bardziej ufała

Eve. Michael też to wyczuwał i na jego twarzy malowała się mieszanka

różnych uczuć, z przewagą zmartwienia.

- Tylko bez gryzienia - ostrzegła Eve, pomagając Amelie wstać. -

Wszyscy moi nauczyciele mówili, że powtarzanie jest najlepszym

sposobem zapamiętania wiadomości. Masz jakiś samochód?

- Nie.

- Hm... A twoi ludzie? Kryją się gdzieś w zaroślach, mam nadzieję,

że z limuzyną?

Amelie uniosła jedną brew.

- Gdybym przyszła tu w towarzystwie ochroniarzy, mogliby być

przeciwni moim planom.

- Masz na myśli dramatyczną scenę śmierci? Pewnie tak. W

porządku. W takim razie cię podwieziemy. Najpierw do stacji

krwiodawstwa, tak?

- Chyba że uczynisz donację na moją rzecz.

- Błe. Nie. I nawet nie patrz na Claire.

- Ani na mnie - wtrącił Shane. - Swojacy nie dają.

- Czasem zastanawiam się, czy wasze pokolenie mówi jeszcze po

angielsku - powiedziała Amelie. - Ale tak, do stacji krwiodawstwa, tam

moi „ludzie” - to ostatnie słowo wymówiła z lekko ironicznym akcentem,

tak by dać im do zrozumienia, że zwrot ten śmieszy ją w równym stopniu

co ich - jakoś mnie tam znajdą.

Gdy odchodzili od grobu Sama, zza marmurowego grobowca na

szczycie wzgórza wyszedł cień. Był to wampir, ale inny niż wampiry,

które Claire widywała w Morganville. Wyglądał, jakby miał bardzo

ciężkie życie, w którym nie było miejsca na prysznic i zabiegi toaletowe,

na przykład czesanie.

Nie był także okazem zdrowia.

- Amelie - odezwał się mężczyzna. To znaczy Claire założyła, że to

mężczyzna, ale rozczochrane włosy, które od stu lat nie widziały

grzebienia, utrudniały identyfikację. Nie ułatwiały jej także brudne

łachmany, na które narzucił paskudny płaszcz przeciwdeszczowy. -

Przyszłaś odwiedzić poddanych i rozdać im jałmużnę jak za starych

dobrych czasów? - Mówił z wyrazistym akcentem, trochę

przypominającym brytyjski, a czasem „twardym” angielskim Olivera. -

Och, pani, ulituj się nad żebrakiem. - Roześmiał się. Pusty, głuchy dźwięk

zaczął przybierać na sile, aż zaczęło się wydawać, że dochodzi z każdej

strony.

Bo oni ich otoczyli.

Michael odwrócił się, wpatrując w ciemność. Chyba coś zobaczył.

Claire widziała tylko cienie i nagrobki. I słyszała ten śmiech. Shane ją

objął.

Amelie strząsnęła z ramienia rękę Eve i zrobiła krok do przodu.

- Morley - powiedziała - widzę, ze wyczołgałeś się ze swojego

rynsztoka.

- A ty zstąpiłaś z wieży z kości słoniowej, pani - odparł. - Spotykamy

się w pół drogi, w miejscu, gdzie ludzie wyrzucają zwłoki swoich bliskich.

Przyprowadziłaś nawet obiad. Jak miło.

Z ciemności dobiegł upiorny chichot. Michael odwrócił się, śledząc

wzrokiem coś, czego Claire nie mogła dostrzec. Jego oczy przybrały

czerwoną barwę. Widziała, że z Michaela, którego znała, przemienia się w

kogoś innego, przerażającego... w tego drugiego Michaela. Eve również to

wyczuła i przysunęła się do Shane'a. Zacisnęła pięści.

- Zrób coś - zażądała, zwracając się do Amelie. - Wydostań nas stąd.

- Jak twoim zdaniem mam to zrobić?

- Wymyśl coś!

- Naprawdę jesteś męczącym dzieckiem - westchnęła Amelie, nie

spuszczając wzroku z Morleya, który wyglądał jak strach na wróble

pilnujący marmurowego grobowca. - Nie wiem, dlaczego właściwie się

tobą przejmuję.

- Ja też nie wiem - powiedział Morley. - Tak między nami mówiąc,

twój szanowny tatuś miał rację. Ich trzeba zabijać albo z żywych wypijać

krew do ostatniej kropli. Traktowanie ich jak równych nie ma sensu i ty

dobrze o tym wiesz. Oni nigdy nam nie dorównają, prawda?

- Jeszcze się przekonasz - wycedziła Eve, zamierzając się na niego,

ale Shane chwycił jej rękę. - A ty co? Od dzisiaj jesteś mister taktu? Czy

może mamy dzień pokory wobec wampirów?

- Po prostu się zamknij - szepnął Shane. - Może nie zauważyłaś, ale

ich jest więcej.

- I co z tego? A kiedy nie jest?

Shane spojrzał na Claire, która wzruszyła ramionami.

- Eve ma trochę racji. Ich zawsze jest więcej.

- Nie pomagasz. Michael, a ty co powiesz?

- Ze mamy kłopoty. - Głos Michaela brzmiał inaczej niż zwykle, był

głęboki i ponury. - Wampirów jest co najmniej ośmioro. Zostań z

dziewczynami.

- Mam nadzieję, że źle cię zrozumiałem. Poza tym potrzebujesz

mnie. Amelie jest osłabiona, a ty nie dasz rady im wszystkim.

- Czyżby? - Michael uśmiechnął się nieprzyjemnie, odsłaniając kieł. -

Po prostu zaopiekuj się dziewczynami.

- Powiedziałbym, że jesteś beznadziejny, tylko po co mówić o tym,

co widać gołym okiem... - Słowa Shane'a były żartobliwe, ale głos

zdradzał napięcie i strach. - Uważaj na siebie, Michael. Bardzo uważaj.

- Nie będziemy walczyć - oświadczyła Amelie. Morley stojący na

szczycie wzgórza obok wielkiego białego grobowca, który lśnił jak kość,

przekrzywił głowę i skrzyżował ramiona.

- Nie będziemy?

- Nie. Ty odejdziesz i zabierzesz ze sobą swoich ludzi.

- A dlaczego miałbym to zrobić, skoro ty sprowadziłaś takie pyszne

towarzystwo? Moi ludzie są głodni, Amelie. Szczury i jakiś pijaczek od

czasu do czasu to nie jest zbilansowana dieta dla wampira.

- Ty i twoja banda szakali możecie iść do banku krwi tak jak inne

wampiry - powiedziała Amelie takim tonem, jakby to ona panowała nad

sytuacją, chociaż nawet Claire widziała, że jest wyczerpana. - Po prostu się

uparliście.

- Nie będę robił tego, co ty chcesz. Mam swoją dumę.

- W takim razie smacznych szczurów - odparła Amelie i rzuciła

reszcie nieznoszące sprzeciwu spojrzenie. - Idziemy.

- Naprawdę tak sądzisz? - zaśmiał się Morley.

- Owszem. - Amelie się uśmiechnęła i wydawało się, że temperatura

spadła o kilka stopni. - Właśnie stąd odchodzimy. Pewnie lubisz te gierki,

ale nawet ty musisz wiedzieć, że nie można bezkarnie narazić się Amelie.

Tym razem śmiech dobiegał ze wszystkich stron, przypominał niskie,

złowieszcze pomruki, które podejmowały kolejne wampiry.

- Grozisz nam? - spytał wampir w łachmanach i oparł się o nagrobek.

- Ty, która cuchniesz własną krwią i słabością? Są z tobą tylko jeden nowy

wampir i trzy soczyste przekąski. Zawsze byłaś odważna, szlachetna

damo, ale jest granica między śmiałością a brawurą. Jeśli się nad tym

zastanowisz, zrozumiesz, że właśnie ją przekroczyłaś.

Amelie milczała. Stała bez ruchu, lodowato spokojna.

- Nie jestem twoim wasalem - powiedział Morley, prostując się. -

Oddaj mi lupy, a pozwolę odejść tobie i chłopakowi.

Claire omal nie zwymiotowała, gdy odgadła, że „łupy” oznaczały ją,

Eve i Shane'a. Shane'owi także się to nie spodobało. Był spięty.

- Dlaczego sądzisz, że przyjmę twoją propozycję? - spytała Amelie

takim tonem, jakby cała sprawa niezbyt ją interesowała.

- Jesteś mistrzynią szachów. Rozumiesz, że czasem opłaca się

poświęcić pionka - odparł Morley i uśmiechnął się, odsłaniając brązowe,

krzywe kły, których prawdopodobnie nigdy nie dotykała szczoteczka do

zębów, ale nie wyglądały na mniej zabójcze. - To taktyka, nie strategia.

- Jeśli będę życzyła sobie wysłuchać rad dotyczących strategii,

zwrócę się do kogoś, kto przynajmniej kiedyś wygrał jakąś partię -

powiedziała Amelie. - Nie do kogoś, kto zawsze uciekał.

- Auć - skomentowała Eve.

- Wiesz, o czym mówią? - spytał Shane.

- Nie muszę wiedzieć, żeby zrozumieć. Właśnie przywaliła mu tak

mocno, że poczuła to nawet jego mama.

Morley także coś poczuł. Zbliżył się o krok i znów odsłonił kły, ale

tym razem już nie w uśmiechu.

- Masz ostatnią szansę. Odejdź, Amelie.

- Mogę otworzyć portal - szepnęła Claire, starając się mówić cicho,

by Morley stojący sześć metrów dalej jej nie usłyszał. Amelie spojrzała na

nią w charakterystyczny sposób.

- Jeśli skorzystamy z portalu, on będzie mógł twierdzić, że uciekłam

przed nim pokonana - powiedziała. - Nie wystarczy się stąd wydostać.

- Owszem - powiedział Morley, klaszcząc. Zaskakująco głośny

dźwięk poniósł się echem po nagrobkach. Z drzew sfrunęły spłoszone

ptaki ćwierkające nerwowo. - Musiałabyś pokazać mi, że błądzę. Ale to

będzie dość trudne, o szlachetna pani. Blefujesz, jak mawiają w tych

stronach. Masz tylko tę parkę przystawek, ale z nimi raczej nie wygrasz

partii.

- Nudzi mnie to. Atakuj albo uciekaj, jak masz w zwyczaju -

powiedziała Amelie. - My w każdym razie idziemy. - Odwróciła się do

reszty. - Nie zwracajcie na niego uwagi - dodała tym samym spokojnym,

chłodnym tonem. - Morley to pozer, tchórz, degenerat i kłamca. Włóczy

się tu, bo boi się, że gdyby spróbował żyć w naszej społeczności,

wydałoby się, jakim jest żałosnym...

- Zabić ich wszystkich! - wrzasnął Morley, rzucając się na Amelie.

Michael skoczył do przodu. Dwa wampiry przetoczyły się przez

nagrobek. Claire odwróciła się, gdy cienie wokół zaczęły się poruszać tak

błyskawicznie, że nie dało się wypatrzeć, gdzie są. Puls jej przyspieszył i

przygotowała się do walki.

I wtedy odezwała się Amelie.

- Oliver, proszę, wytłumacz Morleyowi, na czym polega jego błąd.

Księżyc oświetlił jeden z cieni, który wyglądał bardzo znajomo.

To był Oliver, prawa ręka Amelie w Morganville. W przebraniu

sympatycznego właściciela kawiarni, na które składała się koszula z logo

Common Grounds, dżinsy i długie siwe włosy związane w kucyk wyglądał

jak typowy lewicowy radykał.

Ten wizerunek psuła jego mina - nie był zachwycony, że musiał się

stawić na wezwanie Amelie, a jeszcze mniej podobał mu się Morley.

Cienie, które zaczęły wyłaniać się z ciemności, okazały się ludźmi

Olivera, a nie Morleya. Wampiry były schludnie ubrane i uczesane, ich

zimna elegancja i dystans powodowały u Claire dreszcze. Były też

wyszukanie uprzejme i miały wysokie kwalifikacje do zabijania.

- Puść tego idiotę, Michael - powiedział Oliver. Michael wydawał się

równie zdziwiony, jak Morley, a przynajmniej tak zdawało się Claire, ale

bez słowa sprzeciwu zrobił to, o co Oliver go prosił. Morley zerwał się na

nogi, ale nie odezwał się ani słowem, gapił się na Olivera i jego ludzi.

- Twoi wspólnicy, jeśli można tak nazwać watahę wygłodzonych

kundli, zostali już przekonani, by odejść. Zostałeś sam, Morley.

- Szach mat - powiedziała cicho Amelie. - Liczy się strategia, nie

taktyka. Wierzę, że rozumiesz.

Morley istotnie zrozumiał. Po chwili wahania rzucił się przed siebie i

zniknął gdzieś na granicy cieni rzucanych przez nagrobki.

Byli uratowani.

- No cóż, trochę się rozczarowałam - powiedziała Eve. - Na filmach

zwykle jednak można pooglądać trochę scen walki.

Oliver odwrócił się powoli i rzucił jedno, pełne zrozumienia

spojrzenie na ręce Amelie.

- Skończyłaś? - spytał z niesmakiem.

- Tak sądzę.

- Czy mogę odprowadzić cię do domu?

- Czyżbyś się o mnie troszczył? - spytała Amelie z cynicznym

uśmiechem. - Jak miło.

- Stanąć w obronie twojego honoru to dla mnie zaszczyt.

- To Michael mnie bronił. Ty po prostu się pojawiłeś.

Auć, pomyślała znów Claire. Widziała, że Eve myśli dokładnie to

samo, ale żadna z nich nie odważyła się tego powiedzieć.

- Znam różnicę między taktyką a strategią - oznajmił Oliver,

wzruszając ramionami. - I, w przeciwieństwie do Morleya, wygrałem już

wiele bitew.

Amelie i Oliver skrzyżowali spojrzenia, a Claire zadrżała. Morley

tylko blefował. Oliver nie. Był facetem, który realizował swoje groźby, o

ile tylko miał szanse powodzenia. Chciał też przejąć władzę w

Morganville. Może wolałby nie zabijać Amelie, ale na pewno długo by się

nie wahał. Amelie wiele ryzykowała.

- Michael i jego przyjaciele uprzejmie zaproponowali mi

podwiezienie do stacji krwiodawstwa - powiedziała Amelie. - Pojadę z

nimi. Czy mógłbyś wezwać moich ochroniarzy, żeby po mnie podjechali?

- Żyję po to, by ci służyć - odparł Oliver, z uśmiechem tak ostrym, że

dałoby się nim kroić papier.

- Bardzo wątpię.

Michael stanął obok Amelie i całą piątką ruszyli w dół ścieżką do

miejsca, gdzie zostawili samochód. Claire odwróciła się, ale nie dostrzegła

nawet śladu po Oliverze, jego ludziach czy Morleyu. Był tylko cichy

cmentarz i lśniący grobowiec na szczycie wzgórza.

- Czy tylko mnie się wydaje, że to wszystko było bardzo dziwne? -

spytał Shane, gdy wsiadali do samochodu, na co Eve posłała mu

wymowne spojrzenie.

Cała trójka siedziała, oczywiście, z tyłu - z przodu, obok Michaela,

posadzono Amelie.

- Ale tak w ogóle czy coś konkretnego cię zdziwiło?

- No nie wierzę, że nam się upiekło i że nie musiałem nikogo pobić.

Zapadła cisza.

- Masz rację, Shane - przyznał Michael, uruchamiając silnik. - To

naprawdę dziwne.

Gdy Michael podjechał pod stację krwiodawstwa, limuzyna Amelie,

z jej obstawą w środku, już była zaparkowana przy krawężniku. Claire

podświadomie spodziewała się, że goryle Amelie będą mieć na bladych

uszach słuchawki jak obstawa ważnych osobistości na filmach

sensacyjnych, ale wampiry przecież nie potrzebowały elektroniki, żeby

dobrze się słyszeć. Ale ubrani byli jednak w doskonale skrojone czarne

garnitury, a oczy ukrywali za okularami słonecznymi. Bodyguard otworzył

przed Amelie drzwi limuzyny i pomógł jej wsiąść. Wampirzyca

skorzystała z pomocy i z gracją nimfy wodnej zajęła miejsce w aucie.

- Dziękuję wam. Wszystkim - powiedziała, zanim zatrzasnęła drzwi.

I tyle. Jednak w ustach Amelie znaczyło to całkiem sporo.

- Trzy - dwa - jeden! - krzyknęli Eve i Shane w tym samym

momencie, po czym błyskawicznie rozpoczęli grę w kamień - papier -

nożyczki. Shane wygrał, ale zrobił dziwną minę.

- Ty siadaj z przodu - zaproponował Eve. Dziewczyna wciąż miała

dłoń ułożoną w pozycji nożyczek, które przegrały z jego kamieniem.

- Poważnie? - spytała, otwierając szerzej oczy. - Nie chcesz usiąść z

przodu? Przecież wygrałeś.

- Wiem. Ale wolę jechać z tyłu.

Czyli z Claire. Eve nie marnowała czasu, tylko z piskiem wgramoliła

się na przednie siedzenie i usadowiła wygodnie. Michael uśmiechnął się

do niej, gdy wzięła go za rękę.

Shane objął Claire. Położyła mu głowę na piersiach. Czuła ciepło,

nareszcie. Ciepło, bezpieczeństwo i miłość.

- O rany, kolacja na pewno już wystygła - westchnął Shane. -

Przykro mi. Wiem, że uwielbiasz tacos.

- Na zimno też są okej.

- Wariatka - powiedział z czułością. - A po tacos może obejrzymy

film? Masz ochotę?

Claire wydała z siebie nieartykułowany dźwięk na znak zgody, po

czym zamknęła oczy i nawet nie czuła, kiedy zasnęła w jego ramionach.

Ocknęła się tylko na chwilę i usłyszała, jak Shane mówi, że lepiej zabrać

ją do domu. Miała też bardzo niewyraźne wspomnienie dotyku jego ust na

swoich wargach...

A potem już nic więcej...

Nastał ranek. Obudziła się w podwójnym łóżku w swoim pokoju w

domu rodziców. Przez pierwszych kilka sekund była rozczarowana, że

zmarnowała okazję, by zostać z Shane'em, ale potem wszystkie myśli

wymazało doznanie gorąca na twarzy. Czuła się tak, jakby zasnęła w

solarium - ale w pokoju wcale nie świeciło mocno słońce.

Claire wyślizgnęła się spod kołdry i potknęła o stertę ubrań. Nie

przypominała sobie, żeby je zdejmowała, ale miała na sobie aprobowaną

przez mamę bawełnianą koszulkę, co oznaczało, że Shane ich również nie

zdejmował. Poszła do łazienki.

Tam uderzyła w nią fala oślepiającego - i sprawiającego jej ból -

światła. Claire jęknęła na widok swojej czerwonej twarzy pokrytej białymi

plamami. Na skórze robiły się już pęcherze. Ostrożnie dotknęła twarzy.

Bolało. Bardzo.

- Ja cię naprawdę zabiję, Myrnin - powiedziała. - I będę się przy tym

śmiała!

Prysznic sprawiał jej ból. Gorące krople raniły poparzone miejsca jak

pociski. Claire przetrwała te tortury, zaciskając zęby i obmyślając rozmaite

upiorne i oryginalne sposoby na zamordowanie szefa. Potem poczuła się

odrobinę lepiej, ale uznała, że wygląda jeszcze gorzej. Kiepsko.

Na korytarzu natknęła się na matkę, która właśnie pokonywała

ostatnie stopnie schodów ze stertą prześcieradeł i ręczników.

- O, wstałaś już, skarbie - powiedziała, uśmiechając się z

roztargnieniem. - Zmienić ci po... Dobry Boże, co ci się stało w twarz?

Mama omal nie upuściła prania, ale Claire je przytrzymała.

- Nic mi nie jest - skłamała. - Po prostu, uhm, zasnęłam na słońcu.

- Kochanie, przecież to jest niebezpieczne! Może powodować raka

skóry!

- Wiem, przepraszam. Niechcący tak wyszło. Mam to schować do

komody?

- Nie, ja to zrobię. - Groźba, że Claire pomiesza starannie

posegregowaną i poskładaną bieliznę odniosła skutek. Pani Danvers

skoncentrowała się na bieżącym zadaniu. - Na dole czeka śniadanie. Nie

mogę patrzeć na twoją biedną twarz. Może przynieść ci jakiś balsam?

- Dzięki, mam już cały zapas.

Claire wróciła do pokoju, skończyła się ubierać i otworzyła plecak.

Czasy świetności miał już za sobą - nylonowy materiał był miejscami

przetarty i porozdzierany, z tyłu widniały plamy, które dziwnie

przypominały krew, a szelki powoli zaczynały żyć własnym życiem.

Prawdopodobnie nie wytrzymywały wagi ładunków, które Claire upychała

w tym plecaku. Zaczęła wyjmować książki, aż dogrzebała się do Fizyki

cząstek dla zaawansowanych i wyjątkowo beznadziejnego Podręcznika do

obliczeń matrycowych, który był chyba najgorszą publikacją na ten temat.

Pod podręcznikami leżało grube tomiszcze o literaturze angielskiej, od

którego dźwigania Claire bolał kręgosłup, i kilka zeszytów o kolorowych

grzbietach. Kolory oznaczały przedmioty. I dopiero pod tym kryła się cała

reszta skarbów. Alchemia i sztuki hermetyczne - nie tyle podręcznik, co

długi wywód na temat tego, że wszystkie wymienione nauki są stekiem

bredni. Myrnin bynajmniej go nie polecał; Claire zamówiła tę książkę

sama, przez Internet, od jakiegoś faceta, który cierpiał na rodzaj paranoi.

Oczywiście gdyby wiedział to, co ona, uciekłby z krzykiem, więc może

paranoja wcale nie była taka nieuzasadniona.

Z tyłu były ukryte zbiory specjalne - cała kolekcja przedmiotów

związanych z wampirami. Kilka pokrytych srebrem kołków, których

Claire miała nadzieję nigdy nie użyć, kilka strzykawek do iniekcji serum

doktora Millsa, przeznaczonego dla wampirów, które jeszcze nie przyjęły

lekarstwa, a mogły, delikatnie rzecz ujmując, być trochę

niezrównoważone. Claire nie była pewna, czy Morley nie podpadał pod tę

kategorię, ale z drugiej strony cieszyła się, że nie znalazła się na tyle

blisko niego, by móc użyć strzykawki.

Na samym dnie leżał zapisany symbolami papier, który kiedyś dał jej

Myrnin. Claire, jak co dzień, przepowiedziała sobie symbole, po czym

narysowała je z pamięci i porównała z oryginałem. Myrnin powiedział, że

sekwencji resetującej wolno użyć wyłącznie w razie najwyższej

konieczności i Claire przeczuwała, że w podobnej sytuacji raczej nie

miałaby czasu na mozolne odcyfrowywanie jego gryzmołów.

Przepakowała plecak, sprawdzając, czy może swobodnie wkładać i

wyjmować książki, po czym podniosła go na próbę. Ramiączko

zatrzeszczało - usłyszała odgłos kolejnych pękających nitek. Naprawdę

muszę sobie kupić nowy, pomyślała, zastanawiając się, skąd Eve bierze

swoje śliczne skórzane sakwy udekorowane różowymi kotkami lub równie

słodkimi czaszkami. Prawdopodobnie nie pochodziły z Morganville; to

miasteczko raczej nie było stolicą mody.

W domu Danversów śniadanie było świętością, a Claire nawet trochę

się z tego cieszyła. Rzadko wpadała na obiad czy kolację, ale co rano

siadała do stołu z mamą i tatą. Mama pytała o lekcje, tata o pracę, a Claire

nie wiedziała, jak wygląda życie innych rodzin w Morganville, ale jej dom

sprawiał wrażenie... normalnego. Przynajmniej ogólnie rzecz biorąc.

Szczegóły bywały dziwne.

Po śniadaniu - jak zwykle przepysznym - Claire poszła na zajęcia. W

Morganville wszędzie dało się dojść pieszo, jeśli tylko lubiło się spacery, a

Claire lubiła. Akurat tego dnia, gdy twarz zaczęła jej pulsować z bólu w

promieniach palącego słońca, pożałowała, że nie przyjęła od taty prezentu

w postaci samochodu. Nawet gdyby samochód był dodatkową smyczą i

oznaczał ograniczenia widywania się z chłopakiem. Oczywiście nie

powiedziała Shane'owi, że jest dla niej ważniejszy niż samochód, bo każdy

chłopak mógłby się przestraszyć takiego dowodu uczucia.

Claire weszła do pierwszego otwartego sklepu po drodze na

uniwersytet - Pablo's Market - i kupiła czarną czapkę z daszkiem, który

osłaniał jej twarz. To odrobinę pomogło, dzięki czemu na chwilę

zapomniała o swojej poparzonej twarzy... Wkrótce jednak jej o tym

przypomniano. Usłyszała za plecami klakson, obejrzała się przez ramię i

ujrzała czerwony kabriolet, który wkrótce ją dogonił.

Ruszyła przed siebie szybszym krokiem.

- A to co takiego? - zapytał czyjś głos z tylnego siedzenia. To

musiała być Gina albo Jennifer; Claire nigdy nie rozróżniała ich głosów. -

Wygląda trochę jak człowiek.

- No nie wiem. Może zombie? Mamy tu jakieś zombie, prawda? -

powiedziała ta druga. - Jak się zabija zombie?

- Odcina się mu głowę - odparł jakiś głos. Monica mówiła chłodnym

i rozkazującym tonem. - Poszukajmy tej dziewczyny mózgowca, ona na

pewno będzie wiedziała. Hej, ty, zombiak, nie widziałaś Claire Danvers,

Chodzącego Mózgu?

Claire machnęła ręką i szła przed siebie. Monicę, która znów miała

czarne włosy i niewątpliwie wyglądała ślicznie, widziała tylko kątem oka i

chciała, by tak pozostało.

Jednak wątpiła, czy to się uda.

Monica nie lubiła, gdy ktoś na nią machał. Dodała gazu, po czym za

rogiem zawróciła i zahamowała gwałtownie, blokując Claire drogę. Przez

chwilę sprzeczały się z Giną, prawdopodobnie na temat tego, jak pobić

Claire, nie łamiąc przy tym paznokcia ani nie niszcząc sobie butów.

Claire poddała się i przeszła na drugą stronę ulicy.

Monica wrzuciła wsteczny i błyskawicznie powtórzyła manewr.

Bawiły się tak jeszcze dwa razy, po czym Claire po prostu stanęła i

popatrzyła Monice prosto w oczy.

- No niech mnie diabli wezmą, przecież oto właśnie nasz Chodzący

Mózg! Ale wiesz, że to tylko taka metafora, nie musiałaś sobie wypalać

twarzy, tylko dlatego, że cię tak nazywam! - zaśmiała się Monica.

- To ostatni krzyk mody. Opalanie błyskawiczne. Wkrótce będę

miała letnią opaleniznę, ty też powinnaś spróbować - powiedziała Claire, a

Jennifer nie mogła powstrzymać uśmiechu, po czym ogarnęło ją ewidentne

poczucie winy. - Puść mnie, spóźnię się na zajęcia.

- W porządku. Dzięki temu znów poziom intelektualny grupy będzie

bliżej środka krzywej Gaussa.

- No, chyba że ty pociągniesz go w dół.

- Auć - jęknęła Monica. - Jestem zdruzgotana. Mózg to mój jedyny

atut. Nie, zaraz, czekaj, przecież to ty tak masz.

Claire westchnęła.

- Czego chcesz? - Było oczywiste, że dziewczyny czegoś od niej

chcą, a nie tylko mają ochotę się powyżywać jak co dzień. Monica w

końcu musiała się trochę wysilić, żeby zajeżdżać Claire drogę, a słowa

„Monica” i „wysiłek” rzadko występowały w jednym zdaniu.

- Potrzebuję korków - powiedziała Monica. - Nie rozumiem tych

ekonomicznych bzdur. Są jakieś ułamki i inne paskudztwa.

Zdaniem Claire ekonomia była bardziej religią wudu niż nauką, ale

wzruszyła ramionami. Matma to matma.

- W porządku. Jutro. Pięćdziesiąt dolców za godzinę i jeszcze jedno,

zanim w ogóle zaczniemy, nie będę pisać za ciebie sprawdzianów ani

wymyślać sposobów na ściąganie.

Monica uniosła idealnie wyregulowane brwi.

- Przecież mnie znasz.

- Tak czy nie?

- Zgoda.

- W Common Grounds, o trzeciej. Ty stawiasz mokkę.

- Chciwa suka - podsumowała Monica. Interes został ubity. -

Wyglądasz strasznie - dodała, wskazując na Claire perfekcyjnie

wymanikiurowanym paznokciem. Śliczna czapeczka, skąd ją masz,

ukradłaś komuś w autobusie?

Monica i jej wierne fanki odjechały wypełniać swoją codzienną

misję, którą było szerzenie chaosu i destrukcji, ale ich śmiech brzmiał

jeszcze długo.

Claire odetchnęła głęboko, nasunęła czapkę niżej na czoło, przeszła

przez ulicę i przekroczyła bramę uniwersytetu.

Claire uwielbiała zajęcia. Może nie tyle same wykłady -

profesorowie raczej nie byli fascynującymi osobowościami - ile wiedzę.

Ta była dostępna wszędzie, Claire mogła ją brać garściami, ile tylko

zdołała unieść. Na niektórych zajęciach przekazywano nawet więcej

wiedzy, niżby się chciało.

Na przykład na literaturze angielskiej. Claire wciąż nie pojmowała,

po co właściwie zapisała się na ten wykład, a były to jej ostatnie zajęcia

tego dnia. Czy siostry Bronte naprawdę mogły wywrzeć jakiś wpływ na jej

życie? Matematyka naprawdę decydowała o wszystkim, od gotowania po

konstrukcję rakiet lecących na księżyc. Nauki ścisłe zdecydowanie

bardziej kręciły Claire.

Przynajmniej aż do tego dnia, bowiem uwagę Claire przykuł

fragment tekstu omawiany na zajęciach:

„Kto odczytuje symbol, czyni to na własną odpowiedzialność.

W rzeczywistości sztuka odzwierciedla widza, nie życie.

Rozmaitość zdań o dziele sztuki dowodzi, że dzieło i jest nowe,

złożone, i zdolne do życia.

Niezgodność krytyków miedzy sobą dowodzi zgodności artysty z

sobą.

Możemy komuś wybaczyć, że stwarza coś użytecznego, dopóki

dzieła swego nie podziwia. Jedynym usprawiedliwieniem dla człowieka,

który stwarza coś bezużytecznego, jest wielki podziw dla tego dzieła.

Każda sztuka jest bezużyteczna”.

∗

Bardzo dziwnie było przeczytać te słowa Oscara Wilde'a we wstępie

do Portretu Doriana Graya i pomyśleć o tym, jak zaskakująco

korespondowały z tym, co mówił Myrnin. Podekscytowana Claire zaczęła

się zastanawiać, czy Myrnin poznał Oscara Wilde'a, który najwyraźniej

był interesującym człowiekiem. Claire nigdy nie zastanawiała się nad

życiem wampirów, ale teraz fakty ją do tego skłaniały.

Myrnin - podobnie jak Oliver, Amelie i większość wampirów, które

Claire znała - nie czytał książek historycznych jak opowieści, po których

zostały tylko stare fotografie przedstawiające ludzi w sztywnych pozach.

Historia działa się na jego oczach, dzień po dniu. Oscar Wilde był

człowiekiem, który żył ładnych parę lat temu.

Claire nagle miała pewność, że Myrnin go poznał. Pewnie pożyczył

od niego kapelusz czy coś w tym rodzaju.

Myśl ta pochłonęła ją tak bardzo, że nie od razu usłyszała dzwonek

komórki. Nastawiła telefon na wibracje, więc profesor stojący na dole

amfiteatralnej sali nic nie zauważył. Usłyszeli natomiast sąsiedzi Claire,

więc dziewczyna uśmiechnęła się do nich przepraszająco, wyłączyła

dźwięk całkiem i sprawdziła, co wyświetliło się na malutkim

wyświetlaczu. Eve. Claire wysłała jej wiadomość: „zaj”, co oznaczało

„jestem na zajęciach”. Taki kod był doskonale znany im obu. Po chwili

nadeszła odpowiedź: „omg kp presto”, co oznaczało: o rany, natychmiast

idź do Common Grounds.

„Policja?

Nie.

Shane?

Nie.

Gadaj!

Nie”.

Claire uśmiechnęła się, złożyła telefon i zaczęła słuchać profesora,

który nawet się nie zorientował, że jedna studentek odbierała i wysyłała

esemesy. Ostatnich dziesięć minut wykładu wlokło się niemiłosiernie, ale

Claire usiłowała słuchać uważnie. W końcu jeśli miała zapytać Mymina o

Oscara Wilde'a, wypadało, by sama coś o gościu wiedziała. Coś więcej niż

to, że miał cięty język i był raczej gejem.

Po zajęciach Claire przebiegła przez kampus, przecięła trawnik i

wydostała się przez bramę. Do zachodu słońca pozostało jeszcze mnóstwo

czasu, co cieszyło Claire, bo w miejscu, gdzie, jak mawiała Eve, przez

większość roku było po prostu zbyt gorąco, żeby żyć, każda możliwość

przebywania na powietrzu bez groźby upieczenia stawała się szczególnie

cenna. Drogę do Common Grounds Claire pokonała szybko. Szła z

pochyloną głową i osłaniała daszkiem twarz, jak tylko mogła, by nie

szokować przechodniów.

Gdy dotarła na miejsce, po raz pierwszy pomyślała, że kawiarnia

może o tej porze pękać w szwach i że wszyscy ci ludzie naprawdę mogą

chcieć się na nią pogapić. Wspaniale. No cóż, nic nie mogła na to

poradzić.

Odetchnęła głęboko, otworzyła drzwi i weszła do środka. Po

spacerze w słońcu wnętrze wydało jej się dość mroczne. Zamrugała, by

oczy przyzwyczaiły się do półcienia, i się rozejrzała. Faktycznie, było

tłoczno. Około czterdziestu osób siedziało wokół małych stolików,

popijając mokkę, latte i espresso. O tej porze przychodzili tu głównie

studenci. Innego rodzaju entuzjaści napojów zawierających kofeinę

przybywali dopiero po zmroku.

Przechodząc, zwracała na siebie uwagę wszystkich. Claire usiłowała

udawać sama przed sobą, że to jej uroda lak powala, ale jednak nie do

końca potrafiła się zdobyć na laki akt wiary. Co gorsza, ze wstydu

zaczynała się rumienić, co nie tylko pogarszało koloryt jej twarzy, ale i

sprawiało ból.

Eve siedziała w rogu. Po drugiej stronie stołu było wolne miejsce,

którego broniła wściekłymi spojrzeniami i słownie. Na widok Claire

uśmiechnęła się z ulgą.

- Naprawdę potrzebuję kawy - westchnęła Claire, osuwając się na

krzesło. Ciężki plecak oparła o nogę od stołu.

Eve przez kilka długich sekund wpatrywała się w jej twarz.

- Nawet rozumiem dlaczego - odparła w końcu, i pstryknęła palcami.

- Hej! Mokka raz!

Pstryknęła palcami na Olivera, który akurat pracował za barem.

Popatrzył na nią z pogardą.

- Nie jestem twoją kelnerką - odpowiedział tonem, w którym

pobrzmiewał jadowity sarkazm.

- Czyżby? Damy ci napiwek. No i świetnie byś wyglądał w fikuśnym

fartuszku.

Oliver trzasnął ruchomymi drzwiczkami od baru i podszedł do ich

stolika, by poczuły przed nim respekt. A bliski kontakt z nim, ujmując

sprawę delikatnie, trochę onieśmielał.

- Czego chcesz, Eve?

- No cóż, marzy mi się danie specjalne w postaci wyrzucenia cię z

Morganville, a w promocji, żeby ktoś cię zabił. Chwilowo zadowolę się

dwiema kawami. - Eve zastukała fioletowymi paznokciami o kubek, nie

odwracając wzroku od wampira. - I co teraz zrobisz? Do końca życia nie

wpuścisz mnie do tej podłej knajpki?

- Rozważam taką możliwość. - Wściekłość ustąpiła miejsca

ciekawości. - Czemu mnie wyzywasz, Eve?

- A czemu nie? Chyba nie jesteśmy serdecznymi przyjaciółmi -

odparowała Eve. - A poza tym jesteś ostatnim palantem.

Oliver uśmiechnął się, ale niezbyt miło.

- Czy ostatnio czymś cię uraziłem?

- Wczoraj zamierzałeś nas olać, prawda?

Uśmiech Olivera zamarł.

- Przybyłem na wezwanie Amelie. Jak zawsze.

- Jak dotąd. Bo pewnego razu po prostu nie przybędziesz, prawda?

Amelie zadzwoni, a wierny sługa Ollie niestety nie pojawi się, by

uratować jej tyłek. Taki masz plan. Morderstwo przez zaniechanie, nawet

nie pobrudzisz sobie rączek.

- A co ciebie to obchodzi? - Oczy Olivera pociemniały Były pełne

tajemnic, których Claire wolałaby chyba nie poznać.

- Nic. Po prostu cię nie lubię. - Eve znowu zastukała paznokciami. -

Co z naszą kawą?

Oliver zerknął na pokrytą pęcherzami twarz Claire.

- Paskudnie to wygląda - powiedział bez sympatii.

- Wiem.

- Po tygodniu powinno się zagoić. - Co ciekawe, takie

zbagatelizowanie problemu Claire było pocieszające. - W porządku, zaraz

podam mokkę - dodał Oliver, ale nie odszedł od stolika.

Eve uniosła brwi z irytacją.

- No co? - spytała.

- Istnieje taki zwyczaj, by płacić za to, co zamawiamy.

- Daj spokój...

- Cztery pięćdziesiąt.

Claire wyciągnęła z kieszeni dżinsów pięciodolarowy banknot i

wręczyła go Oliverowi, który przyjął pieniądze i wrócił za bar.

- Czemu to robisz? - Claire spytała Eve z niepokojem. jasne, że miło

było postawić się Oliverowi, ale mogło to spowodować niemałe kłopoty.

- Bo dostał rolę Mitcha, co oznacza, że będę musiała udawać, że go

lubię. Błeee.

- Ach, chodzi o przedstawienie. Rozumiem. Sprawdziłam, co to za

sztuka. Wygląda bardzo ciekawie - powiedziała Claire z umiarkowanym

entuzjazmem, bo sztuka niespecjalnie ją zainteresowała. Może po prostu

nie była w jej guście. Claire uznała, że taka literatura podoba się raczej

ludziom w średnim wieku lubiącym melodramaty.

- Jest bardzo ciekawa - rozpogodziła się Eve. - Blanche jest kobietą,

która nie wyobraża sobie życia bez mężczyzny. Właściwie to trzeba

powiedzieć, że nie dało się lepiej obsadzić Olivera...

- Zagrasz kobietę, która nie potrafi żyć bez faceta?

- Może to odważna interpretacja, ale reżyser chce wystawić to w

trochę postmodernistycznym stylu. Dlatego Blanche i Stellę zagrają dwie

Gotki.

- Dwie? - powtórzyła Claire. - Myślałam, że jesteś jedyna.

- Błąd.

- Eve? Po co mnie tu wzywałaś w trybie pilnym?

- Aha... No, faktycznie. Chciałam, żebyś poznała... o, właśnie idzie!

Kim!

Claire się obejrzała. W drzwiach kawiarni właśnie stanęła

dziewczyna może nie tak gotycka jak Eve, ale mimo wszystko

zdecydowanie bliżej ideału niż ktokolwiek inny. Miała długie czarne

włosy, ufarbowane na jeszcze czarniejszy kolor, i różowe jak guma do

żucia pasemka. Makijaż robiła głównie eyelinerem. Nosiła nieco mniej

ekstrawaganckie ubrania niż Eve, ale i tak wyglądała dość ponuro w

czarnych spodniach, gładkiej, czarnej koszuli i z czarną skórzaną

bransoletą na nadgarstku, oczywiście opatrzoną symbolem wampirów.

Bransoletka świadczyła o tym, że Kim znalazła sobie patrona w

jakiejś wampirzycy o imieniu Valerie. Claire niewiele o niej wiedziała, ale

uznała to za dobry znak. Skoro nikt szczególnie nie obgadywał Valerie, to

znaczyło, że pewnie grzecznie przestrzega prawa. Przynajmniej na ogół.

- Hej, Eve - powiedziała Kim, siadając na trzecim krześle przy

niewielkim stoliku. - A kim jest ta ofiara pożaru?

Claire nie mogła powstrzymać uczucia niechęci.

- Nazywam się Claire - powiedziała. - Miło mi cię poznać.

- Cześć - odparła Kim, po czym odwróciła się od Claire jak od

niepożądanego towarzystwa i wbiła wzrok w Eve. - Rany, czy ty słyszałaś,

że zaangażowali Stanleya?

- Nie! Kogo? - Eve pochyliła się, otwierając szerzej oczy. - Boże,

powiedz, że to nie ten dzieciak ze szkoły średniej.

- Nie. Zgaduj dalej.

- Yyy... nie mam pojęcia.

- Radovica.

- Nie!!! - Eve zakołysała się na krześle, po czym chwyciła Kim za

ręce i jednocześnie wydały przenikliwy pisk.

Claire zamrugała, widząc, że kubki z kawą niebezpiecznie

podskakują. Zerknęła na Olivera, który obserwował ją chłodnym

wzrokiem. Uniósł brwi i bez słowa wrócił do pracy.

- Kim jest Radovic? - spytała Claire, rozumiejąc, że Eve usłyszała

właśnie najbardziej ekscytującą nowinę, odkąd człowiek wynalazł

kanalizację.

Nie potrafiła sobie przypomnieć, jaką rolę odgrywał Stanley w ich

życiu, ale przeczuwała, że był to ktoś w rodzaju damskiego boksera i

gwałciciela. W każdym razie ona na dźwięk jego nazwiska nie piszczała z

zachwytu.

- Ma sklep z motorami - powiedziała Eve. - Wielki gość, ogolona

głowa, mięśnie jak kaloryfer. ZNM.

- ZNM? - Claire przekrzywiła głowę. - Aa, zabija na miejscu. -

Ściszyła głos. - Czyli jest też... no wiecie... - Wyszczerzyła górne zęby,

udając, że to kły.

Obie dziewczyny zachichotały.

- A skąd - odparła Kim. - Rad? Jest tylko niesamowitym gościem.

Takim trochę strasznym. Znacznie straszniejszym niż jakikolwiek z tych,

których znam - dodała Kim, mając na myśli wampiry.

- O, to chyba znamy różne wampiry - stwierdziła Claire. - Te, które

ja znam, bywają całkiem straszne. A poza tym... - Nagle zdała sobie

sprawę, że usiłuje za wszelką cenę zmiażdżyć Kim i zupełnie jej się to nie

spodobało. Nie podobało jej się także to, że Kim i Eve ni z tego, ni z

owego są najlepszymi przyjaciółeczkami, a ona siedzi z boku, żałosna, i

oszpecona i musi znosić szyderczo - litościwe uśmieszki Olivera.

To wszystko razem było po prostu smutne.

Kim nawet na nią nie spojrzała.

- Serio? - spytała, tracąc zainteresowanie. - Eve, podwiozłabyś mnie

dziś na próbę?

- Żaden problem. A mogłabym wpaść zobaczyć, nad czym

pracujesz? - Eve uśmiechnęła się do Claire. - Kim jest artystką. Taką

bardzo awangardową. Robi nieprawdopodobne cuda, strasznie mi się

podobają. - W oczach Eve zapłonęły prawdziwy żar i podniecenie, które

trochę zmroziły Claire.

Odrobinę się też wkurzyła. Halo, ja też jestem twoją przyjaciółką,

chciała powiedzieć. Chyba też robię czasem fajne rzeczy? Może i nie była

zwariowaną artystką, która potrafi tworzyć wielkie dzieła z używanego

papieru toaletowego i kurzych kości, ale... ale co z tego? I w ogóle co jest

fajnego w sztuce awangardowej?

Eve nie usłyszała, oczywiście, tych argumentów. Kim powiedziała

coś o scenariuszu, więc obie dziewczyny wyciągnęły swoje egzemplarze i

zaczęty rozmawiać o tematach, motywach i innych sprawach, którymi

Claire naprawdę kompletnie nie potrafiła się zainteresować. Teraz zresztą

była już oficjalnie w złym humorze.

Wypiła mokkę najszybciej jak mogła, zważywszy, że Oliver

podgrzał ją do temperatury lawy. Czuła się zdradzona. Nie tylko dlatego,

że Eve zaciągnęła ją do centrum życia towarzyskiego Morganville, nie

zważając na fakt, że twarz Claire przypominała niedopieczony hamburger.

Do tego wszystkiego teraz siedziała sobie, ględząc w najlepsze z Kim i

kompletnie ignorowała swoją przyjaciółkę.

Claire wstała.

- Wychodzisz? - Eve wreszcie przypomniała sobie o jej istnieniu.

- Owszem. - Claire nie potrafiła się zmusić, by powiedzieć to

przepraszającym tonem. - Muszę iść do domu.

- O, to przykro mi. Pomyślałam, że... że powinnaś poznać Kim, bo to

świetna dziewczyna.

- Miło mi było... - powiedziała Kim niezbyt szczerze. Raczej

sugerowała, że Claire powinna się pośpieszyć i zniknąć, żeby ona mogła

wreszcie omówić ważne sprawy ze swoją nową najlepszą przyjaciółką. - A

czy to prawda, że mieszkacie z Michaelem Glassem i Shane'em

Collinsem? Z tymi dwoma ciachami?

Claire nie spodobało się, że Kim w ogóle wiedziała o istnieniu

Shane'a, a już zwłaszcza nie zachwycił jej fakt, że mówiła o nim per

„ciacho”. Eve tymczasem najwyraźniej nic nie przeszkadzało.

- Owszem, owszem. To niezłe przystojniaki. Coś o tym wiemy.

Claire chwyciła plecak.

- Ja naprawdę muszę już uciekać.

- Wszystko w porządku, Claire?

- W najlepszym - odparła Claire, a Kim uśmiechnęła się drwiąco.

Claire z trudem opanowała impuls, żeby chwycić kawę i wylać ją

Kim na głowę.

- To pa? - powiedziała Eve takim tonem, że zabrzmiało to jak dość

żałosne pytanie.

Claire nie odpowiedziała. Po prostu przepchnęła się obok krzesła

Kim, nie uważając specjalnie, by jej nie potrącić, i ruszyła do drzwi.

Usłyszała za plecami szczebiot Kim.

- Rany, a ją co ugryzło?

Claire odwróciła się, rzuciła Kim jadowite spojrzenie i zobaczyła, że

Oliver zerka na nią spod uniesionych brwi. Eve wydawała się

przygnębiona i zdziwiona zachowaniem przyjaciółki. A Kim... Kim nawet

nie patrzyła na Claire. Uniosła tylko jedno ramię w geście mówiącym

wyraźnie, że nic jej nie może zaniepokoić.

Po chwili Claire znalazła się przed kawiarnią. Odetchnęła głęboko

gorącym powietrzem i poczuła nagłe uderzenie wirującego wiatru. Nad

chodnikami zagwizdał piasek naniesiony z pustyni.

Claire zdała sobie sprawę, że jest w paskudnym humorze i powlokła

się do domu z poczuciem, że absolutnie wszyscy się na nią gapią.

ROZDZIAŁ 4

Gdy Claire weszła do domu, Michael grał na gitarze w salonie. Claire

cisnęła plecak na podłogę, nie licząc się z uczuciami laptopa, i sama

klapnęła na sofę. Michael urwał w pół akordu, a Claire poczuła, że na nią

patrzy, jednak nie otworzyła oczu. Po chwili znów zaczął grać. Muzyka,

przepiękna, całkiem ją pochłonęła. Leżąc i koncentrując się wyłącznie na

oddychaniu, czuła, że paskudne napięcie stopniowo znika. Dzień wciąż był

straszny, ale kiedy Michael grał, Claire nigdy nie potrafiła się gniewać.

- Myślę o przerzuceniu się na elektryczną - powiedział, nie

podnosząc głowy i nie przerywając nowego, szczególnie subtelnego

potoku dźwięków. - Co ty na to?

- Eve mnie rzuciła. Zostałam rzucona przez najlepszą przyjaciółkę.

Michael na chwilę stracił rytm.

- Rozumiem, że twoim zdaniem nie powinienem grać na gitarze

elektrycznej.

- Wiesz, kim jest ta cała Kim? - Michael kiwnął głową, ale nic nie

powiedział. Claire poczuła, że dłonie same zaciskają jej się w pięści, więc

z rozmysłem je rozprostowała. - Więc ta właśnie Kim jest wcieloną

doskonałością. W dodatku artystką. Nagle się okazuje, że ona i Eve są

bratnimi duszami, a ja.. A ja przestałam rozumieć dowcipy.

- Poznałem Kim - przyznał Michael neutralnym tonem. Wciąż nie

podniósł wzroku znad gitary. - Jest jak czarna dziura. Wypycha ludzi z ich

orbit. Eve wciąż się z tobą przyjaźni. Tylko teraz ma obsesję na punkcie

Kim, bo Kim nigdy wcześniej nie chciała się z nią zadawać.

- O co w ogóle chodzi z tą fantastyczną Kim, co? Michael wzruszy!

ramionami i zerknął na Claire, nie zdradzając żadnych uczuć.

- Chodziła do Panienki, więc dobrze jej nie znałem.

- Do jakiej Panienki? - spytała Claire.

- Zapomniałem, że ty tu nie dorastałaś. Do liceum Najświętszej

Panienki, takiej katolickiej szkoły po drugiej stronie miasta. Prowadzą ją

najstraszniejsze zakonnice, jakie widziałaś w życiu. Kim rzuciła szkołę,

gdy miała czternaście lat, i od tej pory jest naszą dyżurną buntowniczką.

Woli podstawiać nogę, niż podawać rękę.

- Założę się, że jest do niczego.

Michael wyglądał, jakby z największym trudem ukrywał uśmiech.

- Sztuka to sprawa subiektywnych ocen. Tobie może by się nie

spodobała.

- A tobie? - Claire poczuła, że traci nadzieję. No jasne, Michael

musiał oczywiście polubić Kim. Shane pewnie nie tylko ją lubił, ale kiedyś

z nią randkował i wciąż w najgłębszej tajemnicy się w niej podkochiwał.

Claire Danvers, ta nowa w Morganville, była pewnie jedyną osobą na

świecie, która nie sądziła, że Kim jest boginią.

Michael wytłumił drgania strun dłonią i wyprostował się, po czym

nareszcie spojrzał Claire w oczy.

- Powinnaś ją poznać - stwierdził. - To interesująca osoba. Tylko nie

zbliżaj się zanadto.

- Traktuje mnie jak śmiecia.

- Ma taki zwyczaj - odparł Michael. - W wieku szesnastu lat przeżyła

atak wampira. Była wtedy bezdomna.

Claire, która miała na końcu języka złośliwe i sarkastyczne uwagi,

nie powiedziała ich.

- Jak to zrobiła? - spytała w końcu.

- Zabiła wampira, który ją zaatakował. Powinni ją skazać na śmierć,

takie były prawa w mieście, ale została zwolniona. Nie poszła nawet do

więzienia. Brandonowi się to nie spodobało. Był wtedy zastępcą Amelie,

ale musiał jakoś się pogodzić z sytuacją. W Morganville jest zatem tylko

dwoje ludzi, którzy zabili wampira i im się upiekło.

- Kim i kto jeszcze? Michael uniósł brwi.

- Nie wiedziałaś?

- O czym?

- Że Richard Morrell też zabił kiedyś wampira.

- Serio? - Richard Morrell był teraz burmistrzem Morganville, jedną

z trzech najważniejszych osób w mieście. Claire nie mieściło się w głowie,

że wampiry pozwoliły, żeby... coś takiego uszło mu na sucho. - Kiedy?

Michael nie zdążył odpowiedzieć, bo jego telefon w tym momencie

zaczął wydzwaniać Born to be Wild. Zerknął na ekranik.

- Muszę się szykować. Przepraszam, dokończę ci później. Zaufaj mi,

Kim to siła natury i jak każda burza w końcu przechodzi i przenosi się

gdzieś dalej. Eve będzie nią zafascynowana przez jakiś czas, ale Kim

wkrótce sama znajdzie sobie inny obiekt zainteresowania. Tak to się toczy.

Claire miała przemożne wrażenie, że Michael nie mówi jej

wszystkiego. A właściwie, że nie mówi jej niczego. Nie dał jej jednak

czasu na pytania, tylko zapakował gitarę do futerału i ruszył na górę.

- Szykować - powtórzyła mechanicznie, wciąż w fatalnym nastroju. -

Jasne. Wszyscy gdzieś idą, tylko nie ja. „Powinnaś poznać Kim, to taka

ciekawa osoba”. - Claire sparodiowała wypowiedź Michaela. - Jasne,

jasne.

Jakieś drzwi otworzyły się i zamknęły. Zatrzeszczała podłoga w

kuchni. Claire poczuła smakowity aromat grillowanego mięsa. Nie mogła

powstrzymać uśmiechu, w końcu... och, barbecue...

I przyszedł też ten, który je przyniósł.

- Hej - powiedział Shane, nachylając się nad kanapą, żeby na nią

spojrzeć.

Miał coraz dłuższe włosy, które zaczynały wyglądać coraz mniej

porządnie, jakby Shane czesał się metodą wycinania co bardziej

splątanych kołtunów. Sekatorem. Każdemu innemu byłoby strasznie w

podobnej fryzurze, ale Shane'owi... Shane'owi tylko dodawała seksapilu.

Oczywiście Claire patrzyła na niego zupełnie obiektywnie.

- Cześć. - Wyciągnęła rękę, żeby przybić z nim piątkę. Shane ujął ją

delikatnie i pocałował.

- Co za smutna mina? Zapomniałem o czymś?

- Jak na ciebie spisałeś się nieźle - westchnęła Claire. Narzekanie na

Kim wcale nie sprawiło jej takiej ulgi, jakiej oczekiwała. Michael

zachował dystans i nie miała prawa podejrzewać, że Shane postąpi inaczej.

- Po prostu mam fatalny dzień.

- Właśnie widzę - odparł Shane, zaglądając jej w oczy. - Rany,

widzę. Kiepska sprawa. Jeszcze sekunda i pękniesz. Wyglądasz jak

Hannibal Lecter, który wstał lewą nogą.

- Nikt się mnie nie boi - westchnęła znowu.

- Fakt. Nikt. Ale to chyba dobrze, Claire.

- I to mówi facet, którego wszyscy się boją.

Shane przez chwilę rozważał jej słowa, po czym się uśmiechnął.

Uwielbiała jego uśmiech, ten moment, gdy jeden kącik warg wędrował

wyżej niż drugi i robił się mały dołeczek.

- Ty się mnie nie boisz.

- No, może tylko troszkę.

- Będę musiał nad tym popracować. A mówiąc o strachu, jak tam

twój zwariowany szef?

- Nie wiem, nie poszłam do pracy, nic mnie to nie obchodzi. Twarz

mnie boli.

- Masz zły humor, bo boli cię twarz?

- Jestem brzydka i nikt mnie nie kocha.

- Nieprawda. I kompletna nieprawda. - Ucałował ją w koniuszki

palców, długo zatrzymując ciepłe usta na jej skórze. - Michael już się

szykuje?

Claire odetchnęła z irytacją.

- Owszem. Wszyscy gdzieś idą, tylko nie ja. I... o co chodzi? -

Zobaczyła, że Shane robi dziwną minę.

- Koncert w teatrze? Dzisiaj? Cała sala wyprzedana? Pamiętasz?

O cholera. Nie, kompletnie zapomniała i teraz poczuła się jeszcze

gorzej.

- Jestem kretynką - powiedziała. - O rany, jęczałam jak dwulatek na

temat jakiejś Kim, a Michael usiłował się skupić przed koncertem.

- Kim? Tej Gotki Kim? - Shane nagle zrobił się bardzo poważny.

- Owszem. Jak ona w ogóle ma na nazwisko? Chodzi mi o tę

dziwaczkę.

- Jak poznałaś Kim?

- Przez Eve. Chyba razem grają?

- Cholera - powiedział Shane. - I co, rozmawiałyście?

- Nie okazałam się warta jej uwagi.

Czy Claire się myliła, czy w oczach Shane'a zamigotała ulga?

- Może to i lepiej. Ona jest trochę... niebezpieczna.

- Trochę niebezpieczna? Chodziłeś z nią?

Oczy Shane'a rozszerzyły się gwałtownie. Milczał o sekundę za

długo.

- Nie, właściwie to nie. Znaczy... Nie.

- Co znaczy? Chodziłeś z nią na randki czy nie? Zaczął coś mówić,

po czym pokręcił głową.

- Cokolwiek powiem, będzie źle. I tak uwierzysz, że byłem z Kim,

prawda? Ale nawet jeśli, to minęło sto lat. A teraz jestem z tobą. W

porządku?

- W porządku - odparła. Poczuła się tak, jakby się rozpadała na

części i z jakiegoś dziwnego powodu była to wina Kim. Jestem dorosła,

powiedziała sobie. Dorośli nie denerwują się z powodu byłych dziewczyn

czy randek, czy kogokolwiek. Tylko że i tak miała ochotę znaleźć Kim i

walnąć ją pięścią w nos i miała dziwną pewność, że Kim oddałaby jej

jeszcze mocniej. - Oczywiście, że w porządku.

Shane nie uwierzył jej, ale postanowił udawać, że nic się nie stało.

- No to świetnie. Mam grilla. Jemy?

- Nie wierzę, że możesz to jeść po tym, jak pracujesz tam przez cały

dzień. Nie masz dość?

- Ej, to jest barbecue... Co się czepiasz? Chodź tu, zrzędo, i jedz.

Niemal siłą ściągnął ją z kanapy, połaskotał, aż zaczęła się śmiać, po

czym zagonił do kuchni.

Miał rację. Grillowane mięso naprawdę w niemal magiczny sposób

leczyło zrzędzenie i zły humor.

Claire wystroiła się na koncert Michaela, ale zważywszy na

poparzoną twarz, nie była pewna, czy w ogóle warto się starać. Przekonała

się, gdy zeszła na dół. Shane i Michael stali obok siebie, rozmawiając i.,

wyglądali super. Claire patrzyła na nich z podziwem.

- Co się stało? - spytał Shane.

- Nic. Świetnie wyglądacie.

Michael wzruszył ramionami, jak gdyby nic go to nie obeszło.

Podobnie Shane, chociaż poświęcił trochę uwagi kwestii stroju i włożył

najlepszą czarną koszulę i czarną skórzaną kurtkę. A nawet chyba

przyczesał włosy.

Michael wyglądał jak gwiazda rocka. Nie miał żadnych kretyńskich,

ekstrawaganckich dodatków, ale widać było, że jest kimś ważnym. Claire

zastanowiła się, czy to Eve wybrała Michaelowi ubranie, bo jeśli tak, to

musiała naprawdę bardzo go kochać. Pasowało wprost idealnie. A

właśnie...

- Gdzie jest Eve? - spytała.

- Spóźni się - odparł Michael. - Spotkamy się na miejscu, w teatrze.

Eve przegapiła barbecue? Dziwne. Claire zeszła na dół i odwróciła

się, by Shane mógł ją obejrzeć.

- Jest okej?

- Bomba - powiedział Shane, po czym ją pocałował, starając się nie

urazić żadnego poparzonego miejsca. - Wiesz, że uwielbiam tę

spódniczkę.

- Wiem - odparła, rumieniąc się. To była zwykła plisowana

spódniczka. Włożyła do niej zabawne i oryginalne, ale i seksowne buty,

które dostała od Eve na Halloween. Wciąż czuła się niezbyt pewna

swojego ciała, ale niektóre sygnały, które dostawała od Shane'a sprawiały,

że... bardziej je lubiła. Mniej się stresowała.

- Jedziecie ze mną? - spytał Michael, bawiąc się kluczykami. - Jeśli

tak, to wycieczka się zaczyna.

Oczywiście zabierali się z nim, bo poza wozem Eve, chwilowo

niedostępnym, nie dysponowali innym samochodem. Włóczenie się po

ciemku nie było najlepszym pomysłem, nawet w nowym,

bezpieczniejszym Morganville. Jazda nie trwała długo - Michael bębnił

palcami o kierownicę, jak gdyby ćwiczył palcowanie, ale nikt nic nie

mówił. Claire przytuliła się do Shane'a, opierając głowę na jego ramieniu.

Jego obecność wystarczyła, by zapomniała, jak trudny miała dzień.

Przynajmniej dopóki nie przypomniała sobie, że Shane kiedyś

siadywał tak z Kim, kiedyś, w bliżej nieokreślonej przeszłości.

- Słuchaj, Shane... - powiedziała w końcu. - Czy ty i Kim...

- Rany, wiedziałem, że nie odpuścisz.

- Chcę tylko wiedzieć. Czy byliście parą, czy...

- Nie - odparł Shane i odwrócił wzrok. Gdyby nie czarna farba

zaciemniająca szyby, mógłby udawać, że wygląda przez okno, ale z

pewnością nie mógłby nic zobaczyć. - No dobra, raz zabrałem ją na kręgle.

Nieźle grała. Czy to się liczy jako randka?

- Owszem, jeśli potem zostaliście parą.

Shane zawahał się chwilę, po czym westchnął.

- Dobra. Tak, jestem winny. To była randka. I zostaliśmy parą. A

potem ona zmieniła mnie na nowszy model Jeszcze jakieś pytania?

Claire była kompletnie nieprzygotowana na własną reakcję. Poczuła

się okropnie.

- Czy... Podobała ci się?

- A musimy o tym teraz rozmawiać, przy świadkach? Michael

wyciągnął przed siebie rękę.

- Chcę oficjalnie oświadczyć, że nie słucham.

- No, jednak...

- Facet, sam się w to wrobiłeś, nie zwalaj teraz na mnie. - Michael

mówił ewidentnie rozbawionym tonem, co zupełnie nie poprawiło Claire

nastroju.

- Przepraszam - powiedziała żałośnie. - Chyba... możemy przełożyć

tę rozmowę na później. Przecież, to nieważne.

Tylko że było ważne. Cholernie ważne.

Shane odwrócił się, by spojrzeć jej w oczy. Jego źrenice wydawały

się ogromne w migotliwym świetle deski rozdzielczej.

- Szukałem dziewczyny - powiedział. - Ale z Kim to nie było to. Z

tobą to jest to. Więc przestań się zamartwiać. I, żeby odpowiedzieć ci na

pytanie: owszem, lubiłem ją. Czy bardzo? Raczej nie. Kiedy mnie rzuciła,

nie miałem złamanego serca, raczej czułem ulgę.

Claire zamrugała.

- Aha. - Nie wiedziała, co z tym zrobić. Poczuła się lepiej, ale z

drugiej strony, ogarnął ją wstyd. Chyba dość dziecinnie byłoby czuć

zazdrość o dziewczynę, której Shane pozbył się z ulgą? Coś tu nie grało.

- Ej, podoba mi się, że to cię interesuje - powiedział Shane,

delikatnie wodząc palcem po jej policzku tak, by ominąć poparzone

miejsca.

Wzięła głęboki oddech.

Po prostu nie chcę się tobą dzielić. Nigdy. Nawet w czasach, gdy

jeszcze cię nie znałam. Wiem, że to bez sensu, ale...

Rozumiem - powiedział i pocałował ją w usta. - Naprawdę

rozumiem.

Michael uśmiechał się. Claire widziała to w lusterku. Kiedy

zauważył, że go obserwuje, pokręcił głową.

- O co chodzi? - zagadnęła go.

Dobrze, że z wami mieszkam. Bo w przeciwnym razie musiałbym po

prostu wrzucić to na YouTube i potem się z was nabijać.

- Dupek.

- Nie dość, że dupek, to jeszcze krwiopijca.

- Dupek, krwiopijca i truposz - dodał Shane. - Już chyba bardziej nie

da się ci dokopać.

Michael zatrzymał samochód.

- Jesteśmy na miejscu. - Chwycił gitarę, wysiadł i popatrzył na nich

wymownie. - Zamknijcie, jak wysiądziecie. A, i pamiętajcie, że wampiry

widzą przez te ciemne szyby. lak tylko mówię.

- Och i tak właśnie niszczy się nastrój - westchnęła Claire.

Michael zniknął w wejściu dla artystów. Szedł takim krokiem, jakby

scena już należała do niego. Claire i Shane przeszli przez parking,

trzymając się za ręce. Wokół kręciło się mnóstwo ludzi - parkowali,

rozmawiali, zbierali się w grupki i podchodzili do wejścia do teatru.

Podobnie jak większość miejskich budynków także i ten blok z lat

siedemdziesiątych nie zachwycał urodą. Z zewnątrz widać było tylko

szkło, beton - wyłącznie użytkowy charakter.

Wewnątrz atmosfera nieco się ocieplała dzięki czerwonemu

dywanowi i kotarach, które jeszcze dziesięć lat temu mogły być w modzie.

Claire widziała, że wszyscy się na nią gapią i od razu pożałowała, że nie

zabrała czapki.

Jednak skoro jej nie miała, postanowiła iść z podniesioną głową.

Ścisnęła Shane'a mocniej za rękę, minęli bileterkę i poszli na balkon. Po

drodze Claire zauważyła wiele znajomych twarzy - na przykład ojca

Joego, który wyróżniał się czarną koszulą, białą stójką i płomiennie

rudymi włosami. Byli też ludzie, których kojarzyła z zajęć.

Prawdopodobnie nie mieli pojęcia, że będą słuchać wampira grającego na

gitarze. Oczywiście zjawiło się mnóstwo wampirów, które nie wyróżniały

się z otoczenia niczym, z wyjątkiem błysku w oczach i dziwnie głodnego

wzroku. Niektóre nawet nieźle się ubrały.

Nie widziała nigdzie ani Amelie, ani Myrnina czy Olivera - a

nieobecność kogoś z tych trojga była dość istotna. Zobaczyła natomiast

niesympatycznego pana Pennywella, który w czarnym garniturze wydawał

się bardzo zadowolony z siebie, bardzo zdystansowany i kompletnie

bezpłciowy. Siedział przy małym stoliku przy schodach, by obserwować

przechodzących. Claire przypominał ludzi, którzy stają przed akwarium w

restauracji, by wybrać sobie jakieś zwierzę na kolację.

- Wszystko gra? - spytał Shane, a Claire natychmiast zorientowała

się, że nie ma na myśli wampirów. - Chodzi mi o to, czy wszystko gra

między nami? - dodał.

- O... yy. Tak. Chyba tak.

Widać nie wyglądała na szczególnie przekonaną, bo Shane

przystanął, rozejrzał się i zaprowadził ją w stronę kilku krzeseł stojących

na półpiętrze. Nikt nie stał w pobliżu. To było dość ciemne miejsce,

oświetlone tylko lampą na ścianie. Obok przechodził tłum ludzi, ale nikt

nie zwracał na nich uwagi.

- Muszę być pewien, bo nie chcę, żebyś uważała Kim za

konkurencję. Nie jest twoją rywalką. Aż do dziś nawet o niej nie

pamiętałem.

Jednak teraz najwidoczniej już sobie o niej przypomniał i

prawdopodobnie porównywał ją z Claire. Claire nie mogła być pewna, że

wygrywa.

- To chodzi tylko o to, że... Wszyscy myślą, że ona jest taka

interesująca. A ja... no wiesz.

- Ty jesteś asystentką wampira cierpiącego na depresję i

prawdopodobnie jedyną osobą w mieście, której ostatnio słucha Amelie

Bishop. No, faktycznie, nic ekscytującego. - Shane objął ciepłą dłonią jej

twarz i uniósł podbródek, by mogła spojrzeć mu w oczy. - No. Od razu

lepiej.

- Ale czemu to zrobiłeś? - Pytanie zadrgało jej na wargach. Ledwo

powstrzymywała gorycz. - Żebyś mógł zobaczyć z bliska, jak fatalnie

wyglądam w porównaniu z Kim?

- Masz poparzoną skórę. Wielka mi afera - odparł. - Za tydzień

zostanie ci po tym fantastyczna opalenizna i wszyscy będą się

zastanawiać, gdzie kupiłaś taki świetny samoopalacz. To drobiazg.

Kompletnie nieważny. Rozumiesz?

Nie chciała się rozpłakać i jakimś cudem udało jej się powstrzymać

łzy. Wzięła głęboki oddech, zatrzymała powietrze na chwilę w płucach, po

czym powoli, powoli je wypuściła. I to wystarczyło.

- Rozumiem - odparła z uśmiechem.

- To świetnie. Bo ja cię kocham. Pamiętasz? Poczuła ciepło

rozlewające się po całym ciele i gromadzące się gdzieś tuż pod żołądkiem.

- Pamiętam. I ja też cię kocham. Ucałował ją w czubek nosa.

- Zazdrośnica. Nawet mi się to podoba.

Trzymając się za ręce, ruszyli do sali, ale wtedy drogę zastąpił im

pan Pennywell.

Z panem Pennywellem było coś nie tak - Claire nie potrafiła tylko

stwierdzić co. Wampir miał dziwaczną budowę ciała. W pewnym świetle

wydawał się kobietą, w innym mężczyzną, ale to nie dlatego budził lęk.

Przerażający był całkowity brak jakichkolwiek emocji, nie było ich

w jego oczach ani w wyrazie twarzy. Nawet kiedy się uśmiechał, górna

połowa twarzy pozostawała całkowicie nieruchoma. Zrobił grymas

uśmiechu, ale ten „uśmiech” nie wyrażał uczuć.

- Przesuń się - powiedział Shane, a Claire poczuła, że chłopak

nieświadomie zacisnął rękę mocniej na jej dłoni. - Facet, nie będziesz na

tyle szalony, żeby rzucić się na nas przy świadkach.

- To zależałoby wyłącznie od moich chęci i zamiarów - odparł

Pennywell. - Ale nie, nie jestem tu, żeby wam grozić. Mam was wezwać.

- Na miejsca? Dzięki. Sami znajdziemy. Pennywell zagradzał im

przejście. Tłum powoli się przerzedzał. Claire absolutnie nie chciała

zostawać z nim sam na sam, gdyby wszyscy inni byli w środku i klaskali,

zagłuszyliby jej ewentualne krzyki. Wymieniła spojrzenia z Shane'em.

- Oliver chciałby z wami porozmawiać - powiedział Pennywell, z

wdziękiem wskazując na lewo od siebie. - Pozwólcie za mną.

- Teraz?

- Niestety, nie będzie dostosowywał swoich spotkań do was.

Owszem, teraz.

Nie mieli wielkiego wyboru, chociaż Claire widziała, że Shane ma

ochotę wyzwać Pennywella na pojedynek. To nie był mądry pomysł.

Pennywell nie najlepiej znosił odmowę.

Do tego jednak nie doszło i to z najgorszego możliwego powodu.

- Shane? Shane Collins? No niemożliwe! - rozległ się dziewczęcy

głos za Pennywellem.

Po chwili wampira minęła jakaś dziewczyna i błyskawicznie rzuciła

się na Shane'a. Chłopak ze zdziwienia puścił rękę Claire i przytrzymał

dziewczynę, by uratować ich oboje od przewrócenia się.

Claire potrzebowała kilku sekund, by dopasować imię do

farbowanych czarno - różowych włosów i dziewczęcego szczebiotu, ale jej

mózg rozpoznał wroga od razu.

Kim. Wspaniale.

Kim, co gorsza, całowała Shane'a. Shane nie odpowiedział tym

samym - raczej starał się |.| odepchnąć. Ale... wciąż... Jej usta dotknęły ust

Shane'a. Nawet Pennywell był wstrząśnięty tą sceną.

- Halo! - zaprotestowała Claire, niepewna, co powinna robić.

Najbardziej chciała złapać garść tych czarnych włosów i mocno

pociągnąć. Jednak nie musiała się do tego posuwać. Shane odsunął od

siebie Kim na długość ramienia - i utrzymał ten dystans.

- Yhm, cześć, Kim - powiedział.

- Co u ciebie, Collins? Kopę lat, nie? Przykro mi z powodu twoich

kłopotów rodzinnych, niezła afera. Słyszałeś, że mam teraz pracownię?

Handluję przez Internet. Jest fantastyczna. - Kim nie odrywała wzroku od

twarzy Shane'a i miała coraz bardziej zadowoloną minę. - Nie wierzę, że to

ty, Shane. Wspaniale cię widzieć.

- No tak - odparł, po czym popatrzył na Claire z rosnącą paniką w

oczach. - A to jest Claire, moja dziewczyna - dodał, z naciskiem na

ostatnie słowo.

Kim najwyraźniej nie przyjęła komunikatu do wiadomości, a nawet

jeśli, to błyskawicznie go wyparła. Niemal nie spojrzała na Claire.

- Super - odparła. - To ty jesteś ta z kawiarni, ta przyjaciółka Eve,

prawda? Jaki ten świat mały.

- Można popaść w klaustrofobię. Co tu robisz? - Wiedziała, że mówi

agresywnym tonem, ale nie potrafiła nad tym zapanować. Pennywell

przenosił wzrok z Claire na Kim i z powrotem, usiłując zdecydować, którą

zabić pierwszą. Jego wyraz twarzy wskazywał, że zamierzał zacząć od

Kim, co zupełnie Claire nie przeszkadzało.

- Przyszłam posłuchać Michaela Glassa - odparła Kim. - Eve

wszystko mi opowiedziała. Michael zawsze był najfajniejszym facetem w

mieście, oczywiście nie licząc tu obecnych. - Kim puściła oko do Shane'a.

Puściła oko. Claire poczuła mdłości. - Chcę mu tylko pokibicować.

- Nie interesujesz mnie - powiedział nagle Pennywell. - Odejdź.

Kim zamrugała i po raz pierwszy popatrzyła na wampira. A potem

zareagowała tak, jakby wcześniej w ogóle go nie zauważyła.

Ona poważnie dostała jakąś rolę w spektaklu, zapytała sama siebie

Claire, bo jeszcze nigdy chyba nie widziała mniej naturalnego zachowania

- może nie licząc naprawdę starych niemych filmów.

- Och rany, ale kim ty, do cholery, jesteś? - wykrzyknęła Kim. - To

znaczy, oczywiście, musisz być... - Tu Kim podniosła dwa palce w geście,

który Claire początkowo uznała za znak pokoju, ale po chwili zrozumiała,

że było to po prostu „w” (jak „wampir”). - No, niezły z ciebie dziwoląg.

Pennywell, sądząc po zmarszczkach, które skalały gładkie, wysokie

czoło, nie miał pojęcia, co robić. Przekrzywił głowę i bez słowa patrzył na

Kim.

- Jesteś tą historyczką - powiedział w końcu.

- Bingo, stary - odparła Kim z uśmiechem. - Jestem historyczką, a ty

chyba mieszkasz tu od niedawna? Muszę cię nakręcić. Możemy się

umówić? Tu, tu masz mój numer. - Kim poszperała w małej czarnej

torebce przewieszonej na nadgarstku, po czym wyciągnęła z niej coś w

rodzaju wizytówki i wręczyła wampirowi. Pennywell wziął kartonik i

schował go do kieszeni płaszcza. - Chcesz radę? Takie marynarki były

modne w latach sześćdziesiątych, teraz już trochę śmierdzą molami.

Raczej zrób się na Brooks Brothers. Nie chcesz przecież, żeby potomność

oglądała cię w fatalnych ciuchach, prawda? Poza tym przydałoby ci się

popracować nad fryzurą. Przemyśl to.

Gdy Kim mówiła, Shane pociągnął Claire za łokieć i po cichu

wyminął Pennywella, który nie spuszczał oczu z trajkoczącej dziewczyny.

Zanim wampir zdołał się zorientować, co jest grane, i odepchnął Kim,

Shane i Claire byli już bezpieczni za drzwiami na widownię.

A przynajmniej tak sądzili.

- Myślisz, że zrobiła to celowo? - spytała Claire.

- Nie wiem, ale nie zamierzałem zmarnować tej szansy. Zadzwoń do

Olivera i dowiedz się, czy naprawdę chce z nami rozmawiać.

Claire przytaknęła. Tłum wciąż jeszcze brzęczał jak rój pszczół. Nikt

nawet nie zauważyłby, że Claire bawi się telefonem, bo co najmniej setka

małych ekraników jeszcze migotała w ciemnościach, a ich właściciele

kończyli plotkować ze znajomymi i umawiać się na randki.

Claire nacisnęła szybkie wybieranie i połączyła się z pocztą głosową.

Oliver nawet nie raczył się przedstawić w nagraniu, po prostu prosił

dzwoniących o zostawianie wiadomości. Claire usłuchała, po czym

przełączyła telefon na wibracje.

Shane nie spuszczał oczu z zamkniętych drzwi. Claire z trudem

powstrzymała się od zgrzytnięcia zębami.

- Martwisz się o nią? - spytała, starając się mówić neutralnym tonem.

- Zostawiliśmy ją samą z Pennywellem. Cholera, myślałem, że ona

nas śledzi.

No cóż. Kim jednak ich nie śledziła. Claire usiłowała chociaż trochę

się zmartwić, ale potrafiła tylko się zdobyć na lekką irytację. A to zupełnie

nie było do niej podobne. Zawsze, nawet dla najgorszych kanalii, potrafiła

znaleźć usprawiedliwienie. W wypadku Kim nie potrafiła tego zrobić,

choćby nie wiem co.

Ale wciąż wiedziała, jak należy postąpić.

- Powinniśmy jej poszukać - stwierdziła.

- Nie - odparł Shane. - Ty zostań. Ja spojrzę tylko, czy gdzieś tam

jest. Chcę wiedzieć, że wszystko w porządku.

Jasne, bo kompletnie ci na niej nie zależy, pomyślała Claire, ale

miała dość rozsądku, by zatrzymać tę myśl dla siebie. Przytaknęła, a Shane

puścił jej rękę i ruszył w stronę drzwi. Wyjrzał, zamknął je i wrócił na

miejsce.

- Nie ma.

- Kogo?

- Żadnego z nich. - W głosie Shane'a brzmiało napięcie, o co Claire

nie mogła go winić. Zwykle brał na siebie odpowiedzialność, a gdyby Kim

stało się coś złego, uznałby to za porażkę, co oczywiście było nonsensem.

Ale tak już Shane rozumował. - Muszę...

- Co musisz?

Znów Kim, tym razem objawiła się tuż za Claire. Claire zacisnęła

powieki i omal nie zaczęła krzyczeć z frustracji - nie ulgi. Zdołała się

jednak opanować.

- Musiał sprawdzić, czy nic ci nie jest - odparła bardzo spokojnie,

odwracając się. - Najwyraźniej już nie musi.

Kim przez chwilę przypatrywała się Claire, po czym na jej usta

wypełzł uśmiech zadowolenia.

- Najwyraźniej - powtórzyła, niemal mrucząc. Po chwili przeniosła

wzrok, a także uśmiech, na Shane'a. - Martwiłeś się o mnie? Bardzo

słodko z twojej strony, ale ten transpłciowy wampir nie chciał mnie

skrzywdzić.

- Skąd ta pewność? - spytała Claire. Kim wzruszyła ramionami.

- Wiesz co, cholera, naprawdę wieki cię nie widziałam, Collins. Co

porabiałeś?

- Nic szczególnego - odparł Shane, znów biorąc Claire za rękę. -

Siedzimy niżej. Przepraszam, ale już musimy iść. Dzięki za interwencję.

- Nie ma sprawy, w takim razie widzimy się później - zaszczebiotała

Kim.

Siedzieli rzeczywiście blisko sceny. Gdy dotarli na miejsce, już

gaszono światła. Claire odwróciła się, ale nie mogła wypatrzeć Kim w

ciemnościach.

- Chyba naprawdę znienawidzę tę dziewczynę - powiedziała.

Shane delikatnie ucałował ją w czubki palców.

- Nie bądź zazdrosna. Naprawdę kompletnie się nią nie interesuję.

Ani nie interesowałem.

Claire żałowała, że nie może w to uwierzyć, ale jakaś część jej

umysłu nie potrafiła przestać rozmyślać o jej wadach.

Po chwili włączyły się reflektory, zgasły światła i na scenę wszedł

Michael, wzbudzając ogromny aplauz. To nie był Michael, którego Claire

znała - nie ten chłopak, który przesiadywał w salonie, grając na

komputerze, brzdąkając na gitarze albo oglądając stare westerny.

To był ktoś inny.

Ktoś niemal przerażający - tak bardzo potrafił skupić na sobie uwagę.

Już wcześniej wyglądał znakomicie, ale teraz Claire zobaczyła Michaela

Glassa w roli, do której został przeznaczony: gwiazdy wieczoru. W świetle

lamp jego włosy wydawały się złote, blada skóra lśniła jak kamień

księżycowy, a on sam stawał się egzotyczny, niedotykalny - chociaż

zarazem chciało się go dotknąć. Aż za bardzo.

Ktoś wepchnął się na krzesło obok Claire. Eve. Miała na sobie

najlepszą aksamitną suknię niemal bez pleców i uczesała włosy w

elegancką, lśniącą fryzurę, która przylegała do głowy jak czarna czapka.

Kiedy usiadła, odsłoniła nieskończenie długie nogi i szpilki.

Nie mogła złapać oddechu.

- O rany, myślałam, że się spóźnię - szepnęła do Claire, otwierając z

trzaskiem czarny wachlarz, którym natychmiast zaczęła się wachlować. -

To mój chłopak, wiesz?

- Wiem, wiem - odparła Claire. Zamierzała nie odzywać się do Eve,

ale dwa zdania wystarczyły, żeby się uśmiechnęła. Czuła wielką radość,

dzieląc jej szczęście. - Wygląda w porządku.

Eve uderzyła ją lekko wachlarzem.

- Uważaj, co mówisz, mała. Mój chłopak jest bogiem rocka.

Michael Glass udowodnił to wszystkim słuchaczom już przy

pierwszych dźwiękach gitary.

Koncert był wspaniały, a przyjęcie - olśniewające i trochę

onieśmielające, także dlatego, że Claire właściwie niczego podobnego się

nie spodziewała. Nie była przygotowana na świdrujące spojrzenia kilkuset

nieznajomych, którzy przepychali się do Michaela i zastanawiali się, co

jest takiego szczególnego w Claire, że wylądowała za stołem, przy którym

Michael rozdawał autografy, a nie przed nim. Michael ledwo zdołał się z

nią przywitać, bowiem rzucił się na niego tłum fanów. Nawet Eve, która

wyglądała jak gwiazda filmowa, nie miała szans na chwilę prywatnej

rozmowy. Kim zniknęła bez śladu. Wampiry nie mieszały się z plebsem,

ale wychodząc z teatru, odwracały się i kiwały głową do Michaela. Claire

przypuszczała, że to była taka wampirza wersja owacji na stojąco.

Gdy chmary łowców autografów wreszcie sobie poszły, zostało tylko

kilka osób. Jedną z nich był Pennywell, który opierał się o marmurowy

słup. Wydawał się znudzony, ale czas nie grał dla niego roli. Gdyby trzeba

było, mógłby czekać jeszcze dziesięć tysięcy lat, nie zmieniając nawet

bielizny. Oprócz niego była też Kim, rozmawiając z paroma facetami z

miejskiego ośrodka kultury. Na oko Claire byli to jacyś przedstawiciele

sztuk wyzwolonych. Kim co chwila zerkała na towarzystwo Claire i było

jasne, że w każdej chwili może zostawić swoich chłopaczków od kultury i

rzucić się znów na Shane'a.

Poza tym został tylko jeszcze jeden człowiek - starszy mężczyzna

ubrany w czarną, szytą na miarę skórzaną kurtkę i dżinsy. Miał w sobie

stanowczość biznesmena, o ile coś takiego w ogóle istniało. Claire była

pod wrażeniem jego wspaniałej fryzury, oszałamiającego uśmiechu i

lśniących, idealnie równych zębów jak u aktora z serialu oraz opalenizny.

- Wspaniały koncert, gratuluję - powiedział, podchodząc, by uścisnąć

Michaelowi dłoń. - Naprawdę wgniotło mnie w fotel. Nazywam się Harry

Sloan. Moja córka Hillary chodzi tu do szkoły. Prosiła, żebym przyszedł i

posłuchał. Naprawdę jestem pod wrażeniem.

- Dzięki - odparł Michael. Był już dość zmęczony, nic przypominał

tego boga gitary ze sceny. - Cieszy mnie pana uznanie, panie Sloan.

Pan Sloan wyciągnął wizytówkę i popchnął ją po stole w stronę

Michaela.

- Chodzi o to, że moim zdaniem masz potencjał. Pracuję dla dużej

firmy nagraniowej, więc chciałbym stąd wyjść z twoim demo.

Przez chwilę wszyscy się w niego wpatrywali.

- Płytą demo? - spytał Michael z szeroko otwartymi oczami.

- Nie masz?

- Nie zdążyłem nagrać. Byłem... - Michael nie wiedział, jak

dokończyć to zdanie. - Zajęty. - Śmierć, bycie duchem i przemiana w

wampira rzeczywiście zabrały mu mnóstwo czasu. Nie wspominając o

udziale w zamieszkach. I innych tym podobnych rzeczach.

- Naprawdę musisz pomyśleć o studyjnym nagraniu. I to teraz. Mogę

ci to załatwić, znam dobre miejsce w Dallas, tylko podaj mi terminy.

Następnym razem chcę wziąć od ciebie jakiś materiał. Myślę, że będziemy

mogli współpracować. Przemyśl to, okej? Przede wszystkim musisz

nagrać demo. Zadzwoń. - Pan Sloan znów wyciągnął rękę.

Michael uścisnął ją z nieobecnym wyrazem twarzy. Harry Sloan

obdarzył ich hollywoodzkim uśmiechem, włożył bardzo drogie okulary

słoneczne i wyszedł.

- Przecież on nie może... - zaczęła Eve. - To żart, prawda? Monica

robi ci kawał czy co?

Michael podniósł wizytówkę. Eve przyjrzała się jej uważnie,

zamrugała, podała ją Shane'owi, a Shane - Claire.

- Wicedyrektor - przeczytała Claire. - O rany.

- To nie żart - stwierdził Michael. - Napisali o tym gościu w „Rolling

Stone” jakieś sześć tygodni temu. Michael wyprostował się i nareszcie

zrozumiał, co się stało. - On chce podpisać ze mną kontrakt.

Shane wyciągnął rękę i Michael przybił z nim piątkę, po czym

porwał Eve do tańca. Zrobili kilka obrotów, szeleszcząc aksamitem i

wydając piski radości. Nagle Michael umilkł, ukrył twarz w jej lśniących

włosach i przez chwilę tylko ją przytulał.

- Całe życie - powiedział wreszcie. - Czekałem na to całe życie.

- Wiem. - Eve pocałowała go w usta. - Jestem z ciebie taka dumna.

W tym momencie rozległy się oklaski pana Pennywella, które

rozbrzmiały z siłą wystrzałów. Dwaj chłopcy, z którymi rozmawiała Kim,

nagle zrozumieli, że mają sprawy do pozałatwiania gdzie indziej, i

spiesznym krokiem ruszyli do wyjścia. Kim, zgodnie z obawami Claire,

natychmiast podeszła do nich.

- Zdajesz sobie sprawę, że oni nigdy nie pozwolą ci wyjechać? -

spytał Pennywell, przerywając oklaski.

- Oni? - powiedział Michael. - Masz na myśli Olivera i Amelie?

- Chcą, żeby wszystkie wampiry były na miejscu, pod kontrolą. Pod

opieką. - Uśmieszek Pennywella był jak uderzenie w policzek. - Dwa małe

szczeniaki usiłują zarządzać stadem wilków. Jesteś zwierzęciem stadnym?

Bo ja nie.

- Czego chcesz? - spytał Michael.

- Od ciebie? Niczego. Jesteś tylko kundlem, który przybiega na

każde gwizdnięcie. - Pennywell przeniósł wzrok z Michaela i

błyskawicznie skoncentrował go na Claire. - Chcę ją. - Shane, Michael i

Eve błyskawicznie zwarli szeregi, zanim Claire zdążyła choćby zaczerpnąć

powietrza. Pennywell cmoknął. - Nie, dzieci. Nie, nie, nie. To tylko strata

krwi. Owszem, zabiję wszystkich, tak, także ciebie, młody, i wezmę to,

czego chcę. Claire, chcesz zobaczyć trupy swoich przyjaciół na tym

niezbyt ładnym dywanie?

- Masz marne szanse - powiedział Shane. - Już raz udało nam się

skopać ci tyłek, pamiętasz? Idź, poproś Bishopa, żeby ci przypomniał, jak

to było z nim, jeśli sam boisz się o tym myśleć.

Pennywell spojrzał na niego z pogardą.

- Wtedy nie byłeś sam, chłopcze. Miałeś sojuszników. Teraz masz... -

Powoli odwrócił głowę, zatrzymując spojrzenie na Kim. - Ją. Niezbyt silna

karta. - Pennywell popatrzył ponownie na Claire i zaczął mówić

przerażająco cichym i poważnym głosem. - Żyję już siedemset lat, a

mordercą jestem, odkąd byłem dość duży, by utrzymać miecz. Polowałem

na czarownice i na heretyków. Pokonywałem silniejszych przeciwników

niż wy i żyłem w trudniejszych czasach. Kiedy mówię, że to twoja ostatnia

szansa, to tak jest.

Claire przełknęła ślinę i wyszła zza Shane'a. Chłopak usiłował

chwycić ją za ramię, ale się wykręciła. Nie spuszczała wzroku z

Pennywella.

- Nie rób im krzywdy - powiedziała. - Czego chcesz?

- Chcę, żebyś poszła ze mną. - I straciłem już cierpliwość. Masz iść

natychmiast.

Claire odwróciła się do przyjaciół i rozłożyła ręce. Michael, w

ciuchach gwiazdy rocka, wyglądał blado i groźnie. Eve wystrojona w

czarny aksamit przypominała gwiazdę kina niemego - także przerażonym

wyrazem twarzy.

Shane niemal błagał ją, żeby nie szła. Potrzeba chronienia Claire

trzymała ją przy nim jak siła grawitacji.

- On mi nic nie zrobi - uspokoiła przyjaciół Claire. - Zadzwonię, jak

tylko będę mogła. Idźcie do domu. Proszę.

- Claire...

- Shane, idź.

Ku rozpaczy Claire Kim podeszła do jej przyjaciół, stanęła obok

Shane'a i położyła mu rękę na ramieniu.

- Puść ją - powiedziała. - Nic jej nie będzie.

Claire wiedziała, że to nie jest najlepszy moment, żeby wrzasnąć:

Łapy z daleka od mojego chłopaka, ty zdziro, ale z najwyższym trudem się

pohamowała. Chłodna dłoń Pennywella zacisnęła się na jej nadgarstku jak

kajdanki, po czym wampir pociągnął ją w swoją stronę. Claire wymieniła

z Shane'em ostatnie spojrzenie.

- Wrócę - powiedziała. - Nie rób nic głupiego.

Prawdopodobnie pomyślał, że miała na myśli rzucanie się na

wampiry.

A tak naprawdę, w głębi serca, chciała go poprosić, by nie

zakochiwał się w Kim.

ROZDZIAŁ 5

Pennywell wyprowadził ją z teatru na chłodne powietrze. Poczuła

zapach deszczu i usłyszała grzmoty w oddali. Niebo rozdarły błyskawice,

w których świetle Pennywell momentami niemal lśnił. Gdy Claire

zamrugała, zobaczyła, że ciągnął ją w stronę limuzyny, która czekała przy

krawężniku.

- Wsiadaj - rzucił, po czym wepchnął ją na tylne siedzenie.

Potknęła się, odzyskała równowagę i wsiadła do auta. Wewnątrz

było, oczywiście, ciemno i pachniało cygarami. Pennywell wsiadł tuż za

nią, zgrabnym ruchem pająka, i zatrzasnął drzwi. Wielki samochód powoli

zjechał z krawężnika.

- Dokąd jedziemy? - spytała Claire.

- Donikąd - odparł jakiś głos z ciemności. Głos Olivera. Światła z

tyłu powoli się zapaliły, ujawniając, że wampir siedzi naprzeciwko Claire.

Obok znajdowało się źródło dymu - Myrnin, który niespiesznie zaciągnął

się cygarem i uśmiechnął krzywo do Claire. Miał na sobie bordową

marynarkę haftowaną w jakieś wymyślne wzory. Właściwie wyglądał

prawie normalnie. Nawet buty były w porządku.

Niestety, nie dało się powiedzieć tego samego o uśmiechu.

- Poczęstujesz się cohibą? - spytał, wyciągając niezapalone cygaro.

Claire gwałtownie pokręciła głową. - Szkoda. Kiedyś naprawdę

interesujące kobiety paliły.

- Rak nie jest sexy. Myrnin leniwie wzruszył ramionami.

- Wszyscy na coś umrzecie - stwierdził filozoficznie. I wszyscy

płacimy za przyjemności, w ten czy inny sposób.

- Myrnin, o co, do cholery, chodzi? Czemu nasłałeś na mnie tego

psychopatę...

- To ja wysłałem Pennywella - sprostował Oliver. - Uznałem, że z

nim twoi przyjaciele nie będą chcieli dyskutować.

- Myliłeś się - wtrącił z uśmiechem Pennywell.

- No cóż, nie mówiłem, że będzie łatwo. - Oliver zamknął temat i

skupił się na Claire. Pochylił się lekko i oparł łokcie na kolanach, a Claire

usiłowała nie dać się onieśmielić. - Myrnin i ja chcielibyśmy zapytać cię o

Amelie.

- Amelie? - Claire popatrzyła na Olivera, nic nie rozumiejąc, i

poczuła pierwsze ukłucie niepokoju. - Ale o co właściwie?

- O to głupie zachowanie wczorajszej nocy. Skąd wiedziałaś, co

robi? Ja nic nie poczułem.

- Chyba przez tę bransoletkę. Nie wiem zresztą. Może... Może to

była Ada, pomyślała, ale nie wypowiedziała tego głośno.

Myrnin popatrzył na nią z namysłem spod półprzymkniętych powiek

i dmuchnął dym pod sufit.

- Może Amelie podświadomie chciała, żebym wiedziała - ciągnęła

Claire. - Żebym ją powstrzymała.

- Zdziwiła się, że cię widzi? - spytał Myrnin, a Claire powoli

pokiwała głową. - W takim razie to nie ona cię wezwała. Ani świadomie,

ani nieświadomie. To ciekawe.

- Masz jakiś pomysł? - spytał Oliver.

- Chwilowo nie. - Myrnin znów wzruszył ramionami, ale po chwili

zrzucił maskę z twarzy, bo zobaczył coś za szybą limuzyny i rozpromienił

się jak trzylatek na widok nowej zabawki. - O rany, całodobowa knajpa

drive thru! Umarłbym za cheeseburgera. Czy wy nie kochacie tych

czasów?

- Skup się, kretynie - warknął Oliver. - Co kombinuje Amelie? Jest w

stanie sprawować kontrolę?

- A skąd pomysł, że w ogóle jeszcze coś kontroluje? - spytał

bezmyślnie Myrnin, po czym spojrzał na Claire i uniósł brwi. - Co ci się

stało z twarzą?

- To twoja wina - odparła Claire. - Nie pamiętasz?

- Z całą pewnością nie kazałem ci się opalać. Po co miałbym to

robić?

- Pudełko? Bomba świetlna? Jakieś skojarzenia?

- Aa... - Myrnin zamyślił się i westchnął. - No cóż, faktycznie moja

wina. Tak mi przykro. O czym to rozmawialiśmy?

- O Amelie - przypomniał Oliver, ledwo powstrzymując się od

warczenia. - Czy jest w stanie utrzymać władzę?

Myrnin zgasił cygaro w kieliszku po winie.

- Ostrożnie, drogi przyjacielu - powiedział. - Jesteś bardzo blisko

powiedzenia czegoś, czego mógłbyś żałować. Nie gram w twojej drużynie.

- Nie - przyznał Oliver. - Grasz w jej drużynie. Ciałem i duchem. To

ty wybudowałeś dla niej ten dom wariatów. Pewnie mógłbyś go też

zniszczyć.

Myrnin skoncentrował całą uwagę na dogaszaniu cygara.

- I do czego zmierzasz?

- Amelie sama przyznała, że stworzenie Morganville było

eksperymentem. Chciała zobaczyć, czy wampiry i ludzie mogą żyć razem,

jawnie, w pokoju. Chyba teraz wszyscy znamy już odpowiedź na to

pytanie. Ludźmi da się rządzić wyłącznie za pomocą strachu, poniżenia i

wykorzystywania ich chciwości. Ten eksperyment w żaden sposób nas nie

wzmocnił. Przeciwnie, straciliśmy trochę sił.

- Już i tak wymieraliśmy - przypomniał Myrnin. - Tam, w świecie.

Pennywell, który do tej pory nawet się nie odezwał, teraz pozwolił

sobie na protekcjonalny śmiech.

- Niektórzy radzili sobie słabo. Inni zabijali.

- Każdy idiota potrafi zabijać. Tylko geniusz umie tworzyć.

- Halo! - wtrąciła się Claire. - Ale po co mnie tu zaciągnęliście?

- Wciąż dyskutujemy na ten temat - odparł Myrnin. Oliver miał taką

minę, jakby za chwilę z frustracji zamierzał przebić głową drzwi

limuzyny.

- Nie, o niczym nie dyskutujemy. Dziewczynę ewidentnie łączy jakaś

więź z Amelie. To nasz jedyny pewny sposób, żeby ją tu ściągnąć.

- Nie bądź kretynem. Amelie może i coś łączy z Claire, ale Claire nie

jest niezastąpiona. - Nie obraź się moja droga, ale jesteś śmiertelniczką,

ludzie z definicji są zastępowalni.

- Podobnie jak wampiry - wtrącił Pennywell. - I podobnie jak ty,

żebraku z Bedlam.

- Nigdy nie byłem w Bedlam - sprostował Myrnin. - Słyszałem

jednak, że kiedy skończyły wam się szczury, zaczęliście zżerać się

nawzajem.

W świecie wampirów musiały to być straszne wyzwiska, bo

Pennywell zerwał się z miejsca, by zacisnąć palce na gardle Myrnina.

Szef Claire nawet nie zareagował. A nawet ziewnął.

- Staraj się kontrolować swojego goryla, Oliver - powiedział. -

Żebym ja nie musiał tego zrobić.

Pennywell odsłonił zęby; błyskawicznie wyrosły mu kły.

Myrnin, z czerwonym błyskiem w oczach, chwycił Pennywella i

wykręcił mu ręce.

Trzasnęły kości. Pennywell zawył, najwyraźniej zdziwiony siłą

uczonego. Sądząc po minie Olivera, on także nie spodziewał się takiego

obrotu sprawy. Myrnin pchnął Pennywella z powrotem na miejsce, po

czym wymierzył w niego palec.

- Następnym razem wyrwę ci kły i zostaniesz smutnym, bezzębnym

tygrysem. Chyba ci się to nie spodoba. Więc lepiej bądź grzeczny, ty

specu od polowań na czarownice.

- Chłopcy, chłopcy - powiedział spokojnie Oliver. - Rozważamy tu

ważne pytanie: czy pozwolimy Amelie nadal rządzić miastem? Czy

chcemy wykorzystać tę dziewczynę, żeby pozbawić Amelie władzy na

zawsze?

Myrnin westchnął.

- Ty wiesz przecież, że Amelie zdaje sobie sprawę z twoich

zamiarów? Było oczywiste, że wcześniej czy później ją zdradzisz.

- Przykro mi cię rozczarować - odparł Oliver. - Poza tym Amelie

osłabła. Jest zbyt słaba, by sprawować władzę.

- Znam Amelie już bardzo długo i nigdy nie użyłbym w odniesieniu

do niej słowa „słaba”. - Myrnin zapalił kolejne cygaro zapalniczką o

błękitnym płomieniu, po czym wypuścił mnóstwo dymu. Claire omal się

nie udławiła. Zaszczypały ją oczy, więc musiała je obetrzeć. - Jest raczej

zraniona. Może i mniej pewna siebie. Ale zdecydowanie nie słaba, o czym

z pewnością się przekonasz, jeśli spróbujesz odebrać jej władzę.

Oliver uniósł brwi.

- Sądziłem, że mi pomagasz.

- Naprawdę tak mówiłem? No cóż, nie można mi wierzyć. - Myrnin

przymknął oczy z rozkoszy, zaciągając się dymem. - Omal nie przekupiłeś

mnie tymi wyśmienitymi kubańskimi cygarami. Ostatni raz paliłem coś tak

dobrego, kiedy Wiktoria była jeszcze królową Anglii. Jednak muszę

pozostać lojalny wobec mojej damy. I nie mogę pozwolić ci torturować

mojej asystentki. W końcu to moje zadanie.

- Podejrzewałem, że zajmiesz takie stanowisko - powiedział Oliver.

Po czym sięgnął do kieszeni płaszcza, wyciągnął kołek i wbił go

Myrninowi w pierś.

Claire krzyknęła, rzucając się na Olivera. Jednak w tej samej chwili

limuzyna nagle skręciła i przyspieszyła. Siła odśrodkowa wyrzuciła

wszystkich z miejsc. Claire upadła na dywan, a na nią zwłoki Myrnina. Po

chwili poczuła, że samochód się unosi, odwraca w powietrzu i ląduje z

trzaskiem na dachu.

Oliver i Pennywell jakimś cudem nadal siedzieli na swoich

miejscach. Claire wydostała się spod ciała Myrnina. Zadyszała się i

straciła orientację. Nie była ranna, a przynajmniej nie czuła żadnego bólu,

jednak wszystko wydawało się dziwne. Zbyt wyraziste. Oczy Pennywella

były jasno - czerwone.

Oliver także patrzył na nią jak na lunch.

Szyba w bocznym oknie trzasnęła, kiedy samochód przewrócił się na

dach. Claire chwyciła Myrnina za ramiona, wyczołgała się przez rozbite

okno i pociągnęła go za sobą. Zacisnęła obie ręce na kołku i z trudem

wyciągnęła go z wampira.

- Aaaaaaaaaaaaa! - wrzasnął, usiadł i zaczął uderzać się w piersi. -

Rany, jak ja tego nienawidzę!

Pennywell opadł z gracją na ziemię. Wyglądał jak blady pająk.

Myrnin kopnął go w twarz. Wstając, porwał ze sobą Claire. Na jego

koszuli była krew, a twarz miał podrapaną, ale w zasadzie wyglądał

znakomicie.

Ale był potwornie wściekły.

Pennywell wygramolił się z limuzyny. Obojętny wyraz twarzy

ustąpił miejsca nienawiści.

- Heretyk - wysyczał. - Czarownica. Będę patrzył, jak płoniecie w

mękach, wy i wasze duchy. - Pennywell rzucił jadowite spojrzenie Claire,

która przełknęła głośno ślinę.

- Jakie duchy? - spytała Claire.

- Demoniczne siły, które pomagają wiedźmom - odparł Myrnin. -

Zazwyczaj przybierają postać czarnego kota, ale ty się nadajesz do tej roli.

Chociaż z mojego doświadczenia wnoszę, że jesteś za mało demoniczna.

- Dzięki.

- Nie ma sprawy. - Myrnin uniósł brwi i wskazał podbródkiem

Pennywella. - I co? Czekasz, aż twój tłum przyjdzie tu zlinczować nas i

wsadzić w ciebie kręgosłup moralny?

Claire miała paskudne przeczucie.

- Gdzie jest Oliver?

Wtedy na jej szyi zacisnęła się zimna ręka, która odebrała jej oddech

i sparaliżowała paniką. Ktoś pociągnął Claire za sobą, pozbawił ją

równowagi i jakiejkolwiek kontroli. Claire zobaczyła, że Myrnin rzuca się

w jej kierunku, ale oddalała się od niego w błyskawicznym tempie.

W tym momencie cały świat zamarł. Myrnin, pobrudzony krwią i

przestraszony, bezskutecznie próbował ją pochwycić. Pennywell

uśmiechał się szyderczo, stojąc przy rozwalonej limuzynie. Obok dymił

zmiażdżony jak folia aluminiowa sedan, który spowodował wypadek.

To był samochód wampira.

Drzwi po stronie kierowcy były otwarte.

Claire zakrztusiła się, walcząc o oddech, i usiłowała pozbyć się z

gardła ręki oprawcy. Na nic. Jej paznokcie nie wywierały na nim

większego wrażenia niż obcasy, którymi usiłowała go kopać.

- Cicho, cicho - szydził Oliver, coraz mocniej ściskając ją za szyję. -

Chciałbym powiedzieć, że to będzie bolało mnie bardziej niż ciebie, ale

nie mogę kłamać...

Nagle urwał, wydał z siebie zdumione stęknięcie i puścił gardło

Claire. Dziewczyna zachwiała się, chwytając obiema rękami za obolałą

szyję, i spojrzała za siebie.

Oliver patrzył w dół, na swoją pierś przebitą na wylot kołkiem.

- Cholera - wycharczał, opadając na kolana. Wciąż się nie poddawał.

Za nim stał Michael. Michael właśnie wbił kołek w Olivera. Teraz

błyskawicznie wyminął starego wampira i znalazł się przy Claire.

- Wszystko w porządku?

Nie mogła wydusić słowa, ale przytaknęła, wpatrując się w Michaela

szeroko otwartymi oczami. Myrnin znalazł się przy Claire w ciągu kilku

sekund. Podniósł ją, po czym bezceremonialnie niemal wepchnął w

ramiona Michaela.

- Zabierz ją. Oliver nie będzie zachwycony. Zabierz ją, chłopcze. I

idźcie stąd.

- Musiałem to zrobić - odparł Michael. - On zamierzał ją zabić.

- Ściśle mówiąc, wcale nie zamierzał. Musiał skrzywdzić ją tak, by

Amelie to poczuła, ale nic poza tym. Tylko że ja miałem na myśli co

innego. Wjechałeś mu w limuzynę. Oliver kocha ten wóz.

Michael otworzył usta, zamknął je, bo nie wymyślił nic, co mógłby

powiedzieć.

Myrnin zerknął na Pennywella.

- Michael, zabieraj Claire i jedźcie. Ja mam tu kilka spraw do

załatwienia. Zostaw kołek na miejscu, nie chcę, żeby Oliver się w to

wtrącał. Ten łowca wiedźm i ja mamy trochę starych rachunków do

uregulowania. - Michael się zawahał. W oczach Myrnina pojawił się

rozkaz. - Zabieraj ją - powtórzył.

Claire nagle nie wiedziała, gdzie jest. Michael trzymał ją w

ramionach i poruszali się bardzo szybko. Wokół błyskały światła - zbyt

szybko, by mogła je śledzić. Powoli przestawała ją boleć szyja. Najpierw

paliła ją żywym ogniem. Claire spróbowała odchrząknąć. Wrażenie było

trochę takie, jakby odkrztuszała tłuczone szkło, ale wydała z siebie słaby

dźwięk.

Michael zwalniał, początkowo do przeciętnej prędkości, z jaką

biegają ludzie, wreszcie szedł krokiem spacerowym. Claire po chwili

zauważyła, że wrócili do teatru. Przed samochodem Eve oprócz

właścicielki stali jeszcze Shane i Kim. Eve i Shane byli wstrząśnięci, Kim

wyglądała, jakby wszystko się działo zupełnie poza nią.

- Claire! - Shane dotarł do niej pierwszy, wziął ją od Michaela i

postawił na ziemi. Kiedy się zachwiała, objął ją, z niepokojem się jej

przyglądając. - Co tam się, do cholery, stało, Michael?

- Wypadek - szepnęła Claire. - Mieliśmy wypadek.

- Jak to wypadek? - spytał Shane. - Jezu, Michael, rozwaliłeś

samochód?

- Tak. Uderzył w limuzynę - wyjaśniła Claire. - Z jakiegoś powodu

czuła, że to ważne, by wypowiedzieć tę myśl do końca. - Michael mnie

uratował.

No, w jakimś sensie. Claire naprawdę nie była pewna, czy to

wszystko by się jej przytrafiło, gdyby Oliverowi udało się wyciągnąć

Myrnina na zewnątrz i zrobić wszystkie te nieprzyjemne rzeczy, które

planował. Albo gdyby sam Pennywell postanowił na nią zapolować.

Widziała tyle różnych możliwości.

- Musimy się stąd wydostać - powiedział Michael. - Natychmiast.

Eve?

Wyciągnęła kluczyki z malutkiej torebki, podwinęła aksamitną

spódnicę, zajęła miejsce za kierownicą swojego wielkiego, pięknego

sedana. Kim bez cienia wahania zajęła miejsce z przodu, przez co Claire

wylądowała z tyłu między Shane'em i Michaelem. Właściwie Claire się to

podobało. Nagle zorientowała się, że ma dreszcze - podejrzewała, że to

skutek wstrząsu. Shane chwycił ją za rękę, Michael za drugą, a Eve z

piskiem opon ruszyła do domu.

ROZDZIAŁ 6

Mamo? - Claire zerknęła na zegarek, przygryzła wargę i

przygotowała się na najgorsze. - Przepraszam, że dzwonię tak późno.

Dopiero wyszliśmy z koncertu. Wiesz, że Michael dziś grał, prawda?

Jestem w Domu Glassów i zostanę na noc. Zobaczymy się rano, dobrze?

Kocham cię, pa.

Odłożyła słuchawkę i odetchnęła z ulgą, opierając się o Shane'a.

- Dzięki ci, Boże, za pocztę głosową - dodała. - Chyba nie dałabym

rady, gdyby odebrała.

- Nic mnie nie obchodzi, co powiedzą twoi rodzice - odparł Shane i

pocałował ją delikatnie w szyję. - Dziś nie spuszczam cię z oczu.

Byli w domu, ciepłym, bezpiecznym Domu Glassów. Michael

poszedł na górę się przebrać, ale Eve wciąż chodziła po salonie w

odświętnych ciuchach. I - błeee! - Kim też tam była.

Ale i tak wydawało się, że Shane i Claire są zupełnie sami.

Shane ją objął, a Claire stopniowo się rozluźniła. Strach powoli

mijał. Zacisnęła rękę na przedramieniu Shane'a; czuła jego mięśnie pod

aksamitną skórą i dawało jej to poczucie bezpieczeństwa.

Tylko że wcale nie była bezpieczna. Nigdy.

- Muszę podziękować Michaelowi. Nie musiał po mnie wracać.

- Udusiłbym go, gdyby nie wrócił - powiedział Shane tak ponurym

tonem, że Claire aż się skrzywiła. - Nie pozwolił mi jechać.

- Mogłeś zostać ranny w wypadku.

- Nie martwił się o ciebie.

- Owszem, martwił się o mnie. Jeszcze chwila, a skończyłabym jako

kolacja.

- No, tu chyba miał słuszne przeczucia.

- Uratował mi życie.

- Rozumiem. Czy moglibyśmy na chwilę przestać rozmawiać o

Michaelu? - spytał Shane z autentycznym bólem.

- Chyba nie jesteś zazdrosny.

Shane uniósł dwa palce i prawie je ścisnął, ale nie do końca.

- No, może odrobinkę. I to tylko dlatego, że zrobił się z niego taki

gwiazdor rocka. A wy, dziewczyny, na to lecicie.

- Przestań!

- Serio, słyszałem, że rzucacie na scenę majtki i inne rzeczy.

Claire objęła go i spojrzała mu w oczy. Bez słów. Jego twarz

przybliżyła się, jakby przyciągnięta siłą grawitacji, poczuła ciepłe wargi na

ustach, początkowo leniwe, potem coraz bardziej podniecające, usłyszała

przyspieszony oddech. Umysł Claire eksplodował tysiącem myśli i

wspomnień... miękka skóra na jego karku, sposób, w jaki wymawiał jej

imię, ten słodki szept, jego ciepłe ciało...

- Halo! - Claire podskoczyła, słysząc rozbawiony głos Eve. - Ja

wszystko rozumiem, dzika miłość i tak dalej, ale czy moglibyście nie

obmacywać się w salonie? Naprawdę chciałabym móc powiedzieć twoim

rodzicom, że nigdy nie widziałam, żebyście zachowywali się

nieprzystojnie, kiedy inkwizycja przyjdzie tu na lunch.

Shane pocałował Claire jeszcze raz, delikatnie, i odgarnął jej włosy z

twarzy.

- Ciąg dalszy nastąpi.

- Nie znoszę takich niedopowiedzianych zakończeń.

- To wina Eve.

Claire odsunęła się od Shane'a i nagle znów zauważyła świat.

Dziwne, jak rzeczywistość znikała, gdy Shane był blisko. Eve siedziała na

kanapie i zmieniała kanały w telewizorze. Kim siedziała po turecku na

podłodze, oglądając gry.

- Kto gra w zombie? - spytała Kim.

- O, fe, na pewno nie ja - odparła Eve.

- Ja trochę - przyznała Claire.

- Czyli nie i może, no, ludzie, przecież któreś z was musi być tu

mistrzem?

Shane w końcu podniósł rękę. Kim się uśmiechnęła.

- Dawaj, Collins - powiedziała. - Pokaż, co potrafisz.

Claire wciąż czuła pocałunki na ustach, a jej ciało drżało od

niespełnionego oczekiwania, ale błysk w oku Kim natychmiast ją

otrzeźwił. Widziała, że Shane niechętnie jej ulega, ale Shane rzadko nie

podejmował wyzwania.

Tym razem jednak się powstrzymał.

- Nie mogę - odparł. - Muszę sprawdzić, co u Michaela.

- Ja już to zrobiłam - powiedziała Eve. - O czym byście wiedzieli,

gdybyście ostatnio nie siedzieli na jakiejś innej planecie. Wszystko w

porządku. Rozmawia z Amelie. Nie wchodziłabym tam na waszym

miejscu.

- O... - Wymówka Shane'a właśnie się zdezaktualizowała. Claire

widziała, że Shane nie jest w stanie przeciwstawić się Kim. Podszedł do

kanapy. Eve przechyliła się, podając mu joystick. Kim sięgnęła po drugi,

leżący na stoliku.

- No to chyba zaczynamy - powiedział Shane.

Claire poszła na górę. Łazienka była wolna i zamierzała z niej

skorzystać. Wykąpała się, opłakała stan swojej twarzy i popatrzyła, jak na

szyi szybko pojawiają się siniaki, po czym poszła do sypialni i znalazła

wygodne dżinsy. I bardzo ładny top. Dołożyła starań, żeby odsłaniał

wisiorek od Shane'a. Potem pomalowała usta błyszczykiem. Tylko

odrobinę.

Gdy otworzyła drzwi, usłyszała okrzyki graczy dochodzące z dołu.

Kim i Shane byli pochłonięci, co nie poprawiało Claire samopoczucia.

- No, dziewczyno, dasz radę - napomniała się chrapliwym szeptem,

przykleiła sobie uśmiech na twarz i ruszyła korytarzem.

Ukryte drzwi naprzeciwko sypialni Eve otworzyły się z cichy

szczękiem. W przyciemnionym świetle Claire zobaczyła migotliwy,

czarno - biały hologram kobiety w wiktoriańskiej spódnicy. Wyglądała jak

zjawa i gdyby Claire zobaczyła coś podobnego gdziekolwiek poza

Morganville, zaczęłaby krzyczeć i pobiegłaby po lokalnych pogromców

duchów.

Ale to było Morganville i Claire znała Adę aż za dobrze.

- O co chodzi? - spytała.

Ada, czy raczej projekcja Ady, przytknęła palec do ust, jakby chciała

uciszyć Claire. Odwróciła się i wspięła na górę, nie dotykając schodów.

- Poważnie? - Claire westchnęła. - Wspaniale. Po prostu świetnie.

Ruszyła za Adą. Usłyszała cichy szczęk drzwi, które zamknęły się za

nią. Na górze płonęły światła, a lampy Tiffany'ego rzucały kolorowe

błyski, które migotały jak w kalejdoskopie. Ada stała przy ścianie, koło

starej, czerwonej aksamitnej sofy.

- W porządku, jestem - powiedziała Claire. - Czego chcesz?

Ada znów ją uciszyła, co mocno zirytowało Claire. Ada była

komputerem. Bardzo sprytnym i trochę przypominającym człowieka, ale

wciąż... Zachowywała się okropnie tajemniczo, a Claire zupełnie nie

podobał się okrutny uśmiech na jej szarych ustach.

Ada dotknęła ściany, która zalśniła, ukazując jeden z licznych portali

kontrolowanych przez zjawę. Było to coś w rodzaju magicznego tunelu,

chociaż Claire nie lubiła używać słowa „magia”. Tu działała fizyka.

Przerażająco skomplikowana, ale wciąż fizyka. Portal, który Ada właśnie

otworzyła, był prawdopodobnie najszybszy, ale i dość niebezpieczny. ..

Claire uniosła brwi, usiłując wyczuć, dokąd portal może prowadzić. Nic

nie przyszło jej do głowy. A otwór wydawał się zbyt mroczny, by mógł

być bezpieczny.

- Nie - pokręciła głową. - Raczej tam nie wejdę. Przepraszam.

Czemu właściwie przepraszała jakiś zwariowany hologram? Ada nie

była jej przyjaciółką. Ada w ogóle za nią nie przepadała, chociaż na rozkaz

Myrnina musiała jej słuchać.

Teraz przestała się uśmiechać. Wzruszyła ramionami, odwróciła się i

przepłynęła przez wejście do portalu.

Zniknęła w ciemnościach. Po paru sekundach z portalu wynurzyła się

szara ręka, która niecierpliwie kiwnęła na Claire, jakby chciała powiedzieć

„no chodź”.

- Nie - powtórzyła Claire, siadając na kanapie. - Nie ma mowy. Zbyt

wiele dziś przeszłam. Musisz poradzić sobie z tym sama, Ado.

Zadzwoniła jej komórka. Dźwięk poniósł się takim echem po

ukrytym pokoju, że Claire aż podskoczyła i błyskawicznie wydobyła

telefon z kieszeni. Na ekranie widniał napis „Dzwoni Shane”. Otworzyła

klapkę.

- Tak?

Przez chwilę nic nie słyszała, po czym dobiegł ją dziwny,

mechaniczny głos Ady.

- Myrnin cię potrzebuje! Teraz! Chodź. - Ada brzmiała gniewnie i

chłodno, ale inaczej mówiła wyłącznie wtedy, gdy usiłowała czarować

Myrnina.

Claire zatrzasnęła klapkę telefonu, zdmuchnęła grzywkę z czoła i

wpatrzyła się w ciemność. Być może Myrnin rzeczywiście ją wzywał, ale

nie była w stanie tego powiedzieć na pewno. Myrnin miał typowy dla

wampirów nawyk zapominania o włączeniu światła. Koszmar.

- Muszę zacząć nosić przy sobie latarkę - wymamrotała, po czym

doznała olśnienia. W kącie przy sofie stała lampa. Claire zdjęła z niej

ciężki szklany abażur, położyła go na podłodze, przekręciła podstawę na

tyle, na ile pozwalała długość kabla, po czym pochyliła lampę nad

wejściem do portalu.

Zobaczyła, że Ada stoi z rękami skrzyżowanymi na piersiach i

zimnym wyrazem twarzy. Otaczało ją co najmniej dziesięć bladych

wampirów, które na widok światła krzyknęły i cofnęły się w ciemność.

Miały zdecydowanie przerośnięte kły i ostre szpony. Nie przypominały

normalnych wampirów...

Były to pasożyty, które ukrywały się w ciemnych kątach, z dala od

światła. Żyły tylko po to, by zabijać. Myrnin nazywał je nieudacznikami.

Ada chciała, żeby Claire wmaszerowała prosto w pułapkę.

Dziewczyna krzyknęła i zamknęła portal, po czym oparła rękę o

ścianę pokoju, by poczuć, jak znów staje się rzeczywista. Chyba istniał

jakiś sposób, by zamknąć przejście na zawsze. Claire zaczęła szukać

właściwej częstotliwości, by uruchomić mechanizm ochronny. Działał jak

zasuwa i nie przepuściłby ani Ady, ani nikogo innego, kto chciałby przejść

przez portal.

A przynajmniej Claire miała taką nadzieję.

Zamknięcie portalu przecięło lampę na pół. Claire puściła dolną

połowę lampy, która pluła iskrami, po czym wyciągnęła wtyczkę z

kontaktu. Przez krótką chwilę wpatrywała się w ścianę i w zniszczoną

lampę, zaciskając pięści, po czym wyjęła telefon i zadzwoniła do Myrnina

do laboratorium.

- Jak miło, że do mnie dzwonisz - powiedział. - Nic mi nie jest.

- Mamy problem.

- Serio? Fakt, że oberwałem kołkiem jeszcze o niczym nie świadczy.

Muszę wysłać Oliverowi rachunek za nową koszulę.

- Ada właśnie usiłowała mnie zabić.

Myrnin zamilkł, a Claire niemal widziała, jak garbi się nad

staromodnym telefonem, który wyglądał, jakby Myrnin ukradł go z

wiktoriańskiego sklepu „wszystko za piątaka”.

- Rozumiem - powiedział zupełnie innym tonem. - Jesteś pewna?

- Powiedziała, że mnie potrzebujesz, po czym otworzyła portal, w

którym czekały głodne wampiry. Tak, jestem pewna.

- No cóż, będę musiał z nią porozmawiać. To z pewnością

nieporozumienie.

- Myrnin... - Claire zacisnęła powieki, policzyła do pięciu i cierpliwie

zaczęła od nowa. - Ona cię już nie słucha. Rozumiesz? Gra teraz we

własną grę i musi pozbyć się rywalki.

- Rywalki? Rywalki w postaci...?

- W postaci mnie - odparła Claire. - Ada uważa, że konkuruję z nią o

twoje względy. Bynajmniej tak nie jest. Ale ona tak to widzi, bo mnie nie

zabiłeś.

Claire trochę bredziła, bo mówienie tego wszystkiego przyprawiało

ją o mdłości. Nie była zakochana w Myrninie, ale go kochała. Trochę. Był

szalony, niebezpieczny, był wampirem - a jednak w swoich lepszych

momentach zachowywał się jak ktoś zupełnie inny.

- Claire, nie jesteś dla mnie atrakcyjna jako kobieta, cenię twój umysł

- powiedział Myrnin urażonym tonem. - Mam nadzieję, że o tym wiesz. I

nigdy nie próbowałbym cię wykorzystać - urwał i zamyślił się na chwilę. -

Chyba że byłbym głodny. Ale prawdopodobnie nie. Tak mi się wydaje.

- To bardzo pocieszające. Tylko że Ada myśli, że ci na mnie zależy i

chce mnie usunąć, żebyś skoncentrował się na niej. Rozumiesz?

- Rozumiem. Muszę z nią porozmawiać.

- Musisz wyciągnąć jej wtyczkę, Myrnin.

- Z takiego powodu. Ee. To tylko wada oprogramowania. Zajmę się

tym. - Zamilkł na chwilę. - Oczywiście do tego czasu na twoim miejscu

nigdzie bym za nią nie szedł.

- No co ty. Dzięki za radę.

- Nie ma sprawy, moja droga. Miłego wieczoru. A, i przekaż

Michaelowi, że bardzo podobał mi się jego koncert.

- Byłeś tam?

- Wszyscy tam byliśmy, Claire. - W głosie Myrnina słychać było

uśmiech. - Wszystkie wampiry. Bardzo lubimy rozrywki..

To zabrzmiało trochę dziwnie, więc Claire rozłączyła się bez

pożegnania.

Na dole toczyła się szaleńcza rozgrywka. Kim była równic

znakomitym graczem, jak Shane, co zupełnie Claire nie zaskoczyło,

natomiast bardzo ją przygnębiło. Shane nawet nie zauważył, gdy weszła -

rzucał się na kanapie we wszystkie strony, robił gwałtowne uniki, był

całkowicie pochłonięty zabijaniem zombie.

Kim grała atrakcyjną dziewczyną o czarnych długich włosach

zebranych w kucyk. Jej bohaterka prawie nie miała na sobie ubrania i

walczyła na wysokich obcasach.

Świetnie.

Claire usiadła na schodach, przyciągnęła kolana do klatki piersiowej,

i patrzyła na nich przygnębiona. Eve wyszła, prawdopodobnie po to, żeby

się przebrać, więc w salonie zostali tylko Shane i Kim.

Najwyraźniej nie obchodziło ich nic oprócz zażartej walki na

ekranie.

Claire tymczasem zyskała chyba jakiś szósty zmysł w sprawach

dotyczących Michaela. Chociaż zszedł zupełnie bezszelestnie, wiedziała,

że się zbliża. Odwróciła się. Ciuchy gwiazdy rocka zmienił na starą,

wyblakłą szarą koszulkę i dżinsy. Obrzucił spojrzeniem salon i usiadł obok

niej.

- Wszystko w porządku? - spytał.

- Nie byłoby, gdybyś nie wjechał w ten samochód - odparła. - Dzięki.

- No, niedokładnie taki był mój plan - powiedział Michael

zawstydzony. - Chciałem tylko go powstrzymać, nie sądziłem, że

zmiażdży mi wóz.

Claire omal się nie roześmiała, bo Michael powiedział o tym z

niezwykłym smutkiem w głosie. Uścisnęła jego chłodną dłoń.

Odwzajemnił uścisk.

- I tak wyszło nieźle.

- No, nie licząc tego momentu, kiedy omal nie zabiłem ciebie oraz

nie zniszczyłem limuzyny Amelie i własnego auta. Superplan.

- Kupią ci nowy? Mam na myśli samochód?

- Amelie twierdzi, że tak.

- Zamknęłam wszystkie portale do domu - powiedziała Claire. - Ada

dziwnie się zachowuje.

- To chyba norma.

- Jeszcze dziwniej.

- Aha. No tak. - Michael wyjrzał zza poręczy, by zerknąć na Kim i

Shane'a. - Zaczynasz wariować z powodu Kim? - Claire zrobiła ten sam

gest palcami, którym Shane zilustrował wcześniej swoje „tyci, tyci”. -

Aha. W każdym razie nie przejmuj się nią, Kim nie jest w jego typie.

- Nie mam pewności, czy ja jestem. - To zabrzmiało już bardzo,

bardzo żałośnie. Claire przygryzła wargę. - Ona jest tak... bardzo...

- Owszem. Jest właśnie taka. - Michael wstał i po cichu zszedł na

sam dół schodów.

Podkradł się do Kim, po czym nachylił się nad nią w milczeniu.

- Chcę pić twoją krrrrrrreeeeeeew - wysyczał z akcentem prosto z

filmów o Drakuli. Kim wrzasnęła, podskoczyła, a na ekranie zombie

właśnie wyżarło mózg jej postaci.

- Ty draniu! - ryknęła Kim, upuszczając joystick, po czym uderzyła

go mocno w klatkę piersiową. - Nie wierzę, że to zrobiłeś!

- Nie mogłem pozwolić, żeby przegrał - powiedział Michael, a Shane

tymczasem zdobył kolejne punkty i rozległa się muzyczka oznaczająca

zwycięstwo. - Ja z tym facetem mieszkam.

Przybili piątkę.

- Chyba nie zamierzasz uznać tego za wygraną - powiedziała Kim. -

To było oszustwo!

- Owszem, zamierzam - stwierdził Shane. Wyłączył komputer,

odłożył joystick i przeciągnął się, ziewając. - ( bolera, późno się zrobiło.

Nie musisz już iść?

Kim przez sekundę wydawała się niemal zraniona i Claire poczuła

ukłucie... czegoś dziwnego. Może litości. Miała nadzieję, że jednak nie.

- Jasne - powiedziała w końcu Kim. - W domu czeka na mnie Johnny

Depp. Powinnam spadać. A gdzie Eve?

- Idziesz już? - krzyknęła Eve ze szczytu schodów i niemal

przeskoczyła Claire, biegnąc na dół. - Nie możesz! Kim, musimy się

nauczyć tekstu i w ogóle!

- Shane ma rację. Zrobiło się późno. Może jutro? Spotkajmy się w

Common Grounds... powiedzmy o trzeciej? Wcześniej pracujesz, prawda?

- Tak - odparła Eve z rozczarowaniem w głosie. - Dobra, niech

będzie. A może chcesz gdzieś wyjść jutro wieczorem? Jakiś film? A,

Claire, masz ochotę dołączyć?

Wspaniale, teraz już oficjalnie wskoczyła w kategorię „też możesz

przyjść”.

- Nie, dzięki, mam już plany - odparła.

- Poważnie? Jakie?

Claire spojrzała na Shane'a, który wybawił drużynę z opresji.

- Idziemy na kolację - powiedział. - Mamy taką małą rocznicę.

- Ooo... Serio? Słodko! - Eve pogroziła mu palcem. - Tylko nie

zabieraj jej do jakiejś budy z chili.

- Ma być prawdziwa restauracja. Z obrusami. Bez przesady, w końcu

nie jestem ostatnim idiotą.

Kim wbiła wzrok w Shane'a i w tym momencie Claire uświadomiła

sobie, że dziewczyna niczego nie udaje. Shane naprawdę jej się podobał. I

to bardzo.

Claire umiała rozpoznać ból na czyjejś twarzy.

- A my co, na film, tak? - spytała Eve. - Może jakiś horror?

Kim opanowała się tak błyskawicznie, że Eve nie miała nawet szans

dostrzec tego samego, co Claire.

- Chętnie. Wszystko mi jedno, ty wybieraj. Tylko nic

dziewczyńskiego.

Eve zrobiła głęboko urażoną minę.

- Ja i dziewczyńskie filmy? Ugryź się w język. Poważnie mówię. No

już.

Kim roześmiała się, a Eve odprowadziła ją do drzwi.

- Rocznica? - spytała Claire. Uniósł brwi.

- Zależy, jak liczyć. Poza tym jutro musi być jakaś rocznica.

Prawdopodobnie któreś z nas rok temu omal nie zginęło czy coś w tym

rodzaju.

- Mów za siebie - powiedział Michael, chwycił joystick i

zrestartowal grę. - Nie wierzę, że prawie dałeś jej wygrać.

- Czasem nawet ty ze mną wygrywasz, stary - odparł Shane i wrócił

na swoje miejsce na drugim końcu kanapy. - Start!

ROZDZIAŁ 7

Następnego dnia Claire przesiedziała całe zajęcia z poczuciem

straconego czasu. Napisała test - na bardzo dobrze - i koło południa

zjawiła się w laboratorium Myrnina. Znów wyglądało bardzo czysto i

porządnie, co Claire uznała za drugi cud z rzędu. Podeszła do półek z

książkami i zaczęła przeglądać dzienniki wampira. Usiłowała znaleźć

najnowsze, chociaż te właśnie musiały być najtrudniejsze do zrozumienia,

bo większość notatek Myrnin sporządzał, gdy miał ataki szaleństwa.

Ale Claire i tak była ciekawa.

Właśnie przedzierała się przez tom z ostatniego lata, gdy nagle w

laboratorium otworzył się portal i pojawił się Myrnin w wielkim, miękkim

czarnym kapeluszu i płaszczu w jakimś zwariowanym stylu. Do tego

włożył czarne skórzane rękawiczki. W ręce trzymał czarno - srebrną laskę

z głową smoka.

W klapie miał przypiętą plakietkę z napisem „Podziękuj

nauczycielowi za to, że umiesz to przeczytać”.

Cały Myrnin. Claire była zdziwiona brakiem kapci w kształcie

króliczków.

- Nie wiedziałem, że dzisiaj przyjdziesz - powiedział, odwieszając

płaszcz, kapelusz i laskę na stojak. - Zakładam, że nie jest to losowe

zdarzenie jak grawitacja.

- Grawitacja nie jest zjawiskiem losowym.

- To ty tak twierdzisz. - Myrnin podszedł do drugiego końca stołu i

zerknął na zeszyt, po czym obrócił głowę pod dziwnym kątem, żeby

przeczytać tytuł. - Proszę, proszę, jedno z moich najlepszych dzieł. Nawet

jeśli jestem jedyną osobą, która potrafi je zrozumieć.

- Usiłowałam znaleźć tam informację, czy spotkałeś kiedykolwiek

niejaką Kim. Kim... - Jak ona właściwie sic nazywała? Czy ktokolwiek w

ogóle to powiedział? - Kim Takaśtam. Gotycką Kim.

- A, tę - odparł Myrnin bez większego zainteresowania, co sprawiło

Claire przyjemność. - Tak, wszyscy znamy Kimberlie. Prosiła o

pozwolenie na to, żeby nas filmować. Tworzy coś w rodzaju archiwów,

zapisków naszych historii. Jak wiesz, cenimy sobie podobne pamiątki.

Wiele wampirów się zgodziło. Otrzymała tytuł naszego wideohistoryka.

- Ale ty się nie zgodziłeś?

- Sam spisuję swoje dzieje. Nie widzę powodu, by powierzać tę

misję dziewczynie z kamerą. Tu potrzebny jest papier i atrament. Papier i

atrament przetrwają nawet wtedy, gdy wszystkie cyfrowe zapisy staną się

tylko niezrozumiałymi impulsami.

- Ale wampiry ją znają.

- Tak. Te starsze traktują ją trochę jak zwierzątko domowe.

Oczywiście ja się nie zaliczam do tej grupy. Nie lubię zwierzątek. Gryzą...

a! Prawie bym zapomniał! Czas nakarmić Boba. - Myrnin pognał do części

laboratorium, gdzie trzymał swojego pająka.

A może swojego mechanika. Claire nie zdziwiłaby się, gdyby tak

było. Myrnin zachowywał się tego dnia odrobinę maniakalnie i miał

niezdrowy błysk w oku, który wytrąca) Claire z równowagi.

Właśnie zamierzała zamknąć zeszyt, gdy zobaczyła, że fragment

napisany spiczastym pismem poświęcony jest jej samej:

Nowa dziewczyna. Claire Jakaś. Mała i krucha. Pewnie wszyscy

sądzą, że to obudzi we mnie odruchy opiekuńcze. Przeciwnie, myślę tylko o

tym, jak łatwo ją zniszczyć...

Claire zadrżała i stwierdziła, że nie ma ochoty czytać dalej.

Zostawiła Myrnina, który właśnie cmoknął na Boba, jak gdyby

chciał go pocałować, i wrzucił pająkowi dużą porcję much do

plastikowego pojemnika, a potem poszła do Archiwów.

Odkąd po raz pierwszy zobaczyła Archiwa Wampirów - u oglądała je

w pośpiechu, bo toczyła się wojna i tam właśnie ukrywali broń -

fascynowała ją sama idea tego miejsca. Wampiry były kolekcjonerami, co

do tego nie miała wątpliwości. Kochały rzeczy, zwłaszcza o wartości

historycznej. Kochały też śmieci, bowiem trzymały całe sejfy różnych

rzeczy, których nikt nigdy nawet nie posegregował i prawdopodobnie już

nigdy nie posegreguje. Zbiory biblioteczne gromadzone były z

pedantyczną dokładnością - jedna z sekcji gromadziła absolutnie wszystkie

znane książki, czasopisma i pamflety, w których wystąpiło choćby słowo

„wampir”. Każda z pozycji została oceniona pod względem zgodności z

rzeczywistością. Dracula dostał tylko sześć punktów na dziesięć.

Poza tym wampiry zgromadziły - z darów, zakupów i kradzieży -

sześć pięter tekstów historycznych we wszelkich możliwych językach.

Były tam nawet starożytne zwoje, które wydawały się zbyt delikatne, by je

przeczytać, a także kilka woskowych tabliczek pochodzących jeszcze z

czasów starożytnego Rzymu, jak powiedziała kiedyś Amelie.

Materiały audiowizualne były nowsze, ale także zawierały wszystko,

od pierwszych ruchomych obrazów pokazywanych w kinach na początku

XX wieku przez kino nieme, kino dźwiękowe aż po najnowsze DVD.

Większość filmów dotyczyła wampirów, ale nie wszystkie. Było tam

mnóstwo filmów kostiumowych i musicali.

Claire odnalazła wywiady wideo na stanowisku komputerowym.

Wywiady ułożone były w kolejności... urodzenia? Przemiany? Jak oni to

nazywali? W każdym razie momentu, w którym dany wampir został

ugryziony.

Najnowszy był wywiad z Michaelem Glassem.

Claire przyniosła odtwarzacz i zaczęła oglądać Michaela, wiercącego

się nerwowo przed kamerą. Nie czuł się pewnie. Najwyraźniej nie kojarzył

nagrywania ze sceną. Gmerał przy wpinanym mikrofonie, aż zza kamery

rozległ się głos Kim, która kazała mu się uspokoić. Wyglądał tak, jakby

żałował, że w ogóle się na to zgodził. Pierwsze pytania były oczywiste -

imię, wiek, wiek w chwili śmierci, miejsce urodzenia.

- Jak zostałeś wampirem? - spytała w końcu Kim. Michael zamyślił

się na chwilę.

- Czysta głupota.

- Opowiedz.

- Dorastałem w Morganville, znałem zasady. Wiedziałem, jak może

być niebezpiecznie, ale kiedy od małego ma się protektora, w końcu

przestaje się uważać. Skończyłem osiemnaście lat. Rodzice wyjechali z

miasta, mama była chora na raka i musiała się leczyć, więc zostałem sam.

Chciałem sprzedać dom i rozpocząć własne życie.

- Jak poszło?

- Nie do końca zgodnie z oczekiwaniami. Zrobiłem się nieostrożny.

Spotkałem faceta, który chciał kupić dom. Przypadkiem, w mieście. Nie

przyszło mi do głowy, że jest wampirem. Jakoś tak... nie sprawiał takiego

wrażenia. Ale zorientowałem się, co jest grane, ledwo przestąpił próg. Po

prostu wiedziałem.

Pokręcił głową. Kim odchrząknęła.

- Mogę zapytać, kto...

- Oliver - odparł Michael. - Zabił mnie pierwszego dnia swojego

pobytu w mieście.

- No nieźle. Faktycznie beznadziejna historia. Ale nie od razu

zostałeś wampirem, prawda?

- Nie. Umarłem. Tak jakby. Pamiętam, że umierałem, a potem... a

potem nagle obudziłem się kolejnego wieczoru i nie wiedziałem, co się

stało. Czułem się świetnie. Nie miałem ran w szyi. Pomyślałem, że może

to wszystko mi się przyśniło, ale potem spróbowałem wyjść z domu...

- I co się stało?

- Zacząłem się rozwiewać. Jak dym. Wróciłem do środka, zanim

było za późno, ale po kilku kolejnych próbach zorientowałem się, że nie

mogę wyjść. Żadnymi drzwiami, żadnym oknem. Po prostu...

przestawałem być... - W oczach Michaela pojawił się strach. Claire

zobaczyła, że chłopak się trzęsie. - To samo w sobie było okropne, ale

potem nadszedł poranek.

- I co się wtedy stało?

- Umarłem - odparł Michael. - Umarłem jeszcze raz. I to bolało.

Claire wyłączyła odtwarzacz. Czuła się źle, słuchając tych wyznań,

widząc, jak Michael kompletnie się odsłania. Zawsze starał się udawać, że

nic się nie stało. Nie wiedziała, jak mocno to przeżył. I zrozumiała, że

wcale nie chce wiedzieć, jak się czuł, kiedy Amelie zrobiła z niego

prawdziwego wampira, by mógł opuszczać dom.

I tak dowiedziała się zbyt wiele.

W folderze było ze dwadzieścia innych wywiadów, ale tylko jeden

zainteresował Claire na tyle, że kliknęła dwukrotnie na ikonkę.

Najazd kamery, wyostrzenie obrazu, światła w górę.

- Proszę podaj imię, dzień, w którym zostałeś wampirem, miejsce

urodzenia i wiek w chwili śmierci - rozległ się głos Kim, tym razem

zdenerwowany. Zupełnie nie brzmiała już jak ta przemądrzała dziewucha,

którą Claire znała.

Oliver rozsiadł się wygodniej w fotelu i popatrzył na nią, jakby

powąchał coś nieprzyjemnego.

- Jestem Oliver, nazwisko zachowam dla siebie. Wampirem zostałem

w roku 1658. Urodziłem się w Huntingdon, w Cambridgeshire - to

angielska miejscowość. W roku 1599. Rozumiesz więc, że nie byłem zbyt

młody, kiedy mnie przemieniono.

- Sam się na to zdecydowałeś?

Oliver wbił wzrok w Kim stojącą za kamerą. Patrzył na nią tak

długo, że nawet Claire się zdenerwowała.

- Tak - powiedział w końcu. - Umierałem i to był jedyny sposób,

żeby zachować władzę, którą wywalczyłem. Sęk w tym, że kiedy już

zawarłem mój pakt z diabłem, nie mogłem utrzymać tego, co tak starałem

się zachować. Więc straciłem stare życie, ale zyskałem nowe.

- Kto cię przemienił?

- Bishop.

- Ach tak. Czy chciałbyś nam coś powiedzieć na jego temat?

- Nie. - Oliver nagle wstał i zerwał z siebie mikrofon, rozległy się

trzaski. - Nie zamierzam znosić więcej podobnych impertynencji.

Przeszłość to przeszłość. Pozwólmy jej umrzeć.

- Ale przecież go zabiłeś - powiedziała bardzo cicho Kim. - Ty i

Amelie?

Oczy Olivera poczerwieniały.

- Nic o tym nie wiesz, dziewczynko o bardzo głupich oczach. I módl

się, żebyś nigdy nie musiała się dowiedzieć.

Oliver przewrócił kamerę, Kim krzyknęła i na tym wywiad się

skończył. Zaciemnienie.

- Dobrze się bawisz? - usłyszała głos Olivera.

Claire przez chwilę myślała, że dochodzi z monitora komputera, ale

nagle zdała sobie sprawę, że rozległ się za jej plecami. Powoli odwróciła

głowę i odkryła, że Oliver stoi przy drzwiach, opierając się o ścianę. Miał

na sobie koszulkę z logo Common Grounds, sportowe spodnie i zupełnie

nie wyglądał jak pięćsetletni wampir. Miał nawet kolczyk z pacyfą w

uchu.

- Chciałam... dowiedzieć się czegoś o projekcie wywiadów

historycznych. Przepraszam. - Claire wyłączyła komputer i wstała. -

Znowu będziesz próbował mnie zabić?

- Czemu pytasz? Chcesz być przygotowana? - Oliver przechylił

głowę.

- Lubię wiedzieć, co mnie czeka.

Claire udało się wydobyć z niego słaby uśmiech.

- Nie wszystkim nam jest dany taki luksus. Ale nie. Zostałem

pouczony przez moją panią. Nie podniosę na ciebie ręki, Claire. Nawet

jeśli mnie o to poprosisz.

Claire powoli zaczęła przesuwać się w stronę drzwi. Oliver

uśmiechnął się szerzej i odprowadził ją wzrokiem aż do wyjścia... ale nie

próbował jej zatrzymać.

Kiedy się odwróciła, siedział przy komputerze i poruszał myszką.

Usłyszała początek jego wywiadu. Oliver przed komputerem wymamrotał

kilka przekleństw i wywiad nagle się urwał.

Po chwili biurko z komputerem zostało uniesione do góry, a potem

wylądowało na podłodze z takim impetem, że okno zostało wyrwane z

framugi.

Chyba komuś nie spodobało się to, jak wypadł przed kamerą.

Claire zerwała się do biegu, minęła kolejną półkę z książkami,

skręciła w lewo za niemieckimi autorami i rzuciła się do wyjścia...

...tylko że potknęła się o Kim, która siedziała na podłodze biblioteki

z wyciągniętymi nogami, wpatrzona w ekran komórki, jakby za chwilę

miała się tam objawić tajemnica wszechświata.

- Hej! - zaprotestowała Kim, a Claire z wielkim trudem udało się

odzyskać równowagę, przeskoczyła przez nogi dziewczyny i przeczołgała

się do tyłu. - Nic ci się nie stało? - zapytała.

- Nie - odparła Claire i wstała. - Co ty tu robisz, do cholery?

- Przeprowadzam badania.

- Po niemiecku?

- Nie mówiłam, że czytam te książki, głuptasie. Ale mogłabym. W

końcu niemiecki to też jakiś język.

- Czyżby?

Kim się rozpromieniła.

- Znam tylko przekleństwa. I jeszcze „gdzie jest łazienka”, na

wypadek gdybym utknęła w Berlinie na dłużej. Co tam się stało?

- Oliver właśnie znalazł wywiad, który z nim przeprowadziłaś.

Uśmiech Kim zniknął.

- I zniszczył mi komputer, prawda? Zamaszystym opem z półobrotu?

- Chyba był niezadowolony.

- Nie - odezwał się Oliver, wychodząc zza półki. Miał czerwone oczy

i dłonie zaciśnięte w pięści. - Oliver nie jest zadowolony. Mówiłaś, że

zniszczyłaś ten wywiad.

- Skłamałam - odparła Kim. - Słuchaj, stary, ja nie pracuję dla ciebie.

Dostałam zlecenie od Rady, razem z grantem i tak dalej. A teraz jesteś mi

winien nowy komputer. Myślę o laptopie.

Zachowywała się podejrzanie spokojnie i Oliver także to zauważył.

- To nie była jedyna kopia?

- Wiek cyfrowych danych, przykro mi. To taki smutny świat pełny

zapasowych kopii na wszelkich możliwych nośnikach.

- A ty mi je wszystkie przyniesiesz.

- Raczej nie - stwierdziła Kim i zamknęła klapkę w telefonie. -

Chyba tego nie zrobię. I jestem pewna, że ty będziesz musiał się z tym

pogodzić, bo ten projekt to oczko w głowie Amelie. Poza tym nie

zaszliśmy zbyt daleko. Nie wyznałeś mi, że kolekcjonujesz resoraki

Matchboxa czy coś w tym rodzaju. Nie przejmuj się tak. - Kim

nonszalancko zerknęła na wielki zegarek na nadgarstku, po czym wstała. -

Ups, zrobiło się późno, muszę już iść. Za pół godziny mam próbę. I zdaje

mi się, że ty też, Mitch. Nie chowaj urazy, dobra?

Oliver milczał. Kim wzruszyła ramionami, a potem skierowała się do

wyjścia.

- Nie lubię jej - powiedziała Claire.

- Nareszcie. Jednak mamy coś wspólnego - odparł Oliver. - Ma rację

co do jednego: naprawdę muszę iść na próbę.

To zabrzmiało zupełnie... normalnie. Normalniej niż cokolwiek

innego, co Oliver powiedział. Claire trochę się rozluźniła.

- I jak wam idzie? Próby?

- Nie mam pojęcia. Nie grałem od setek lat, a to, że główne role

żeńskie grają Eve i Kim nie nastraja mnie optymistycznie. - Claire

skrzywiła się, słysząc tyle sarkazmu w jednym zdaniu.

- Setek lat? A w czym ostatnio wystąpiłeś?

- W Hamlecie. No jasne.

Claire nie wiedziała jak się udała próba, bo poszła do Common

Grounds, gdzie musiała się spotkać z - auć! - Monicą. No cóż,

przynajmniej miało to przynieść jakieś pieniądze.

- Płatne z góry - oświadczyła, siadając naprzeciwko ukochanej (i

jedynej) siostry burmistrza.

Monica zrobiła coś uroczego z włosami, tak że teraz okalały jej twarz

jak pierzaste fale. Przynajmniej raz zjawiła się sama, bez Giny czy

Jennifer, nawet w roli dziewczynek na posyłki.

Monica posłała Claire nieprzyjemne spojrzenie, ale sięgnęła do

modnego plecaka, wyciągnęła portfel, odliczyła pięćdziesiąt dolarów, i

cisnęła je przed Claire.

- Niech to lepiej będzie warte tej kasy - powiedziała. - Nienawidzę

tych zajęć.

- No to czemu nie zrezygnujesz?

- Nie mogę. To są obowiązkowe przedmioty na moim kierunku.

- A co studiujesz?

- Zarządzanie. Wszystko się zgadzało.

- Od czego chcesz zacząć? Co sprawia ci najwięcej kłopotów?

- Wykładowca. Bez przerwy robi nam jakieś durne testy, a ja je

oblewam. - Monica poszperała w plecaku i wydobyła plik pospinanych

kartek pokreślonych zielonym długopisem.

Wykładowca pewnie wyczytał gdzieś, że czerwony stresuje

studentów. Claire pomyślała jednak, że kolor stanowił tu najmniejszy

problem.

- O rany - powiedziała, przeglądając testy. - Ty naprawdę kompletnie

nie rozumiesz ekonomii.

- Nie po to płacę ci pięćdziesiąt dolców, żeby wysłuchiwać banałów -

zauważyła Monica. - Więc daruj sobie. Tak, ani nie rozumiem, ani nie

chcę rozumieć, ale niestety muszę to zaliczyć. I chcę teraz kupić od ciebie

kawałek tego zaliczenia.

- No cóż. Ekonomia to taka teoria gier, tylko z pieniędzmi zamiast

punktów.

Monica wbiła w nią nierozumiejący wzrok.

- To miała być wersja „dla opornych”...

- Oddaj mi moją kasę.

Claire potrzebowała jednak tych pieniędzy - a tak naprawdę chciała,

żeby Monica jej zapłaciła, więc zaprezentowała kilka całkiem fajnych

wyjaśnień różnych rzeczy, powiedziała Monice, jak najłatwiej zapamiętać

wzory i kiedy je stosować... i zanim skończyła, ich stolik otoczyło co

najmniej dziesięcioro innych studentów, którzy chwilami nawet robili

sobie notatki. To nawet spodobało się Claire. Żałowała tylko, że Monica

żądała od każdego z nich po pięć dolców, co oznaczało, że i tak w końcu

nie zapłaci za tę lekcję.

Wciąż jednak nie było to złe popołudnie i Claire czuła sic

zadowolona z siebie. Nauczanie zawsze ją uszczęśliwiało - nawet

nauczanie kogoś takiego jak Monica.

Jeszcze lepiej poczuła się, kiedy zobaczyła, że Shane przyszedł

odprowadzić ją do domu.

- Hej - przywitał się, kiedy opadła na krzesło obok niego. - Jak ci

minął dzień?

Claire zastanawiała się przez chwilę, jak na to odpowiedzieć.

- Nieźle - mruknęła w końcu. Nikt nie chciał jej zabić, a to w

Morganville oznaczało całkiem przyjemny dzień. - Monica zapłaciła mi

pięćdziesiąt dolców za korki. - Shane uniósł dłoń, a ona przybiła mu

piątkę, nie przerywając wypowiedzi. - A tobie?

- Mięso. Dużo mięsa. Kroiłem je wielkim, ostrym nożem. Czułem się

jak prawdziwy mężczyzna.

- Jestem pod wrażeniem.

- Oczywiście. W takim razie, skoro mamy dziś rocznicę...

- Nie mamy!

- Ale tak powiedziałem Kim, a potem obiecałem, że zabiorę cię do

dobrej restauracji.

- Z obrusami - przyznała Claire. - Pamiętam, że wspominałeś coś o

obrusach.

- W każdym razie zabieram cię na kolację. W porządku?

- Raczej nie. Moja twarz dopiero zaczęła się goić. Mam siniaki na

szyi i ostatnia rzecz, o której marzę, to iść do eleganckiej knajpy, gdzie

wszyscy będą się na nas gapić i zastanawiać, czy ty mnie przypadkiem nie

bijesz. Nic by mi nie smakowało.

- Za dużo myślisz.

- Pewnie tak - odparła, biorąc go za rękę.

- No to dobra. A co powiesz na kanapkę na czystej serwetce u mnie

w pokoju?

- Jaki ty jesteś romantyczny.

- W moim pokoju!

Znaleźli się jakieś dwie przecznice od Common Grounds, w połowie

drogi do domu, kiedy zaczęły przygasać latarnie, jedna po drugiej,

najpierw te daleko za nimi, potem coraz bliższe. Nie było jeszcze ciemno,

ale nadciągał wieczór. Ostatnie czerwone promienie zachodzącego słońca

gasły już na horyzoncie.

- Claire? - Shane się obejrzał. Ona zrobiła to samo, czując, że

instynkt chce ją przed czymś ostrzec.

- Coś jest nie tak - stwierdził. - Coś tu jest.

Z ciemności przed nimi wyłonił się jakiś zakrwawiony kształt. Shane

zasłonił sobą Claire. To był wampir - o czerwonych oczach, z obnażonymi

kłami. Miał plamy krwi na bladej twarzy i dłoniach.

Claire poczuła nagły przypływ adrenaliny, ale po sekundzie

zorientowała się, że zna tego wampira. Miał na sobie te same brudne

łachmany. Morley, upiór z cmentarza, który usiłował osaczyć Amelie.

- Powiedz twojej pani... powiedz jej... - wycharczał na widok Claire.

Rzucił się na Claire, ale stracił równowagę i Shane'owi udało się go

odepchnąć na odległość wyciągniętego ramienia. Morley zwinął się w

kłębek na chodniku.

Bał się.

- Już w porządku - powiedziała Claire, kładąc dłoń na ramieniu

Shane'a. Ostrożnie nachyliła się nad zakrwawionym Morleyem. - Co się

stało, panie Morley?

- Dranie - wyszeptał. - Oprawcy. Piekielne bestie. - Wzdrygnął się,

nasłuchiwał przez chwilę i z grymasem bólu wstał. Claire odskoczyła, ale

Morley nawet na nią nie spojrzał. - Zbliżają się tu. Uciekajcie.

Coś istotnie nadchodziło. Morley pokuśtykał ulicą z prędkością,

która stanowiła ułamek zwykłych możliwości wampira, a Claire usłyszała

odległe nawoływania i podekscytowane wycie.

Po kilku sekundach ich zobaczyła. Większość nie bytu starsza od

Shane'a. Dwóch miało kurtki TPU. Wszyscy byli pijani, agresywni i

szukali kłopotów. Wszyscy też mieli broń - kije bejsbolowe, kołki, felgi.

Na widok Claire i Shane'a zwolnili i zmienili kierunek.

- Hej! - ryknął jeden z nich. - Widzieliście takiego starszego gościa,

który tędy uciekał?

- A czemu pytasz? Ukradł ci torebkę? - wypalił Shane. Claire

ostrzegawczo wbiła mu paznokcie w ramię, ale nie zwracał na nią uwagi. -

Jezu, co wy wyprawiacie, kretyni?

- Oczyszczamy ulice - odparł jeden z chłopaków i obrócił w ręku kij,

jakby potrafił go używać. - Ktoś musi. Gliny tego nie robią.

- Słyszeliśmy, że jeden z nich zabił dziewczynkę - powiedział inny,

najmniej pijany, o ile Claire mogła to stwierdzić. Prawdopodobnie także

najgroźniejszy. Nie podobało jej się spojrzenie, jakim obrzucił ją i Shane'a.

- Wyssał jej krew, na placu zabaw. Nie zamierzamy puszczać tego płazem.

Musi zapłacić.

- Macie jakieś dowody?

- Chrzanić dowody. Te potwory zabijają ludzi od setek lat. Gdy je

złapiemy, to damy im taką nauczkę, że popamiętają. - Mężczyzna zaśmiał

się, wsadził rękę do kieszeni i coś z niej wyciągnął, a potem cisnął to na

ziemię, aż potoczyło się Shane'owi do stóp. Claire początkowo nie

wiedziała, co to jest, ale przyjrzała się uważniej.

Kły. Wampirze kły wyrwane z korzeniami.

- Daj z siebie wszystko, stary - powiedział Shane. - Pobiegł w tamtą

stronę - dodał, wskazując gdzieś, gdzie Morley na pewno się nie

skierował. - Dobra robota.

- Ty jesteś Collins, prawda? Twój tata był niezłym gościem. Zawsze

się o nas troszczył.

Ojciec Shane'a był okrutnym facetem, który nie troszczył się o

nikogo, a już z pewnością nie o Shane'a, na ile Claire mogła stwierdzić.

Sam pomysł, że Frank Collins stawał się bohaterem konspiry w

Morganville przyprawia) ją o mdłości.

- Dzięki - odparł Shane opanowanym tonem. - A teraz zabieram moją

dziewczynę do domu.

- To jest twoja dziewczyna? Przecież to jedna z nich. Pracuje dla

wampirów.

- Gorsza niż wampirzyca - wtrącił inny.

- A ja słyszałem, że pracowała dla Bishopa - powiedział trzeci, z

felgą przewieszoną przez ramię. - Roznosiła jego wyroki śmierci, jak ci, co

kolaborowali z nazistami.

- To źle słyszałeś - wycedził Shane. - To moja dziewczyna. Teraz

dajcie nam spokój.

- Posłuchajmy, co ma do powiedzenia. - Przywódca zbirów wbił

wzrok w Claire. - Więc jak, pracujesz dla wampirów?

Shane posłał jej krótkie, ostrzegawcze spojrzenie. Claire odetchnęła

głęboko.

- Tak, pracuję.

- Cholera - wyszeptał Shane. - Okej, w takim razie zwiewamy.

Zerwali się do biegu. Claire pomyślała, że alkohol bardzo spowolnił

reakcję chłoptasiów, a poza tym pokłócili się, czy powinni ścigać ludzi,

czy wampira. Shane chwycił Claire za rękę i pociągnął za sobą. Uciekali

tak szybko, jakby ich życie od tego zależało. Bez światła latarni, w słabym

blasku gwiazd Claire z trudem dostrzegała krawężniki i dziury w

chodniku.

Udało im się pokonać niemal całą przecznicę, zanim usłyszeli za

sobą odgłosy pościgu.

- Szybciej - wydyszał Shane i jeszcze przyspieszył. Claire nie mogła

za nim nadążyć. Była molem książkowym, a nie biegaczką. Poza tym

miała nogi krótsze o prawie sześć cali. - Szybciej, Claire! Nie zwalniaj!

Płuca odmawiały jej posłuszeństwa. Muszę więcej ćwiczyć,

pomyślała nieprzytomnie. Uwaga: częściej uciekać przed wściekłymi

pijanymi ludźmi.

Coś mocno uderzyło ją w plecy. Claire straciła równowagę i upadła

na chodnik. Shane krzyknął, zatrzymał się i odwrócił, żeby ją osłonić.

Zbiry dopadły ich w ciągu kilkunastu sekund. Claire zobaczyła, że Shane

odebrał jednemu z nich kij bejsbolowy i użył go, by rozbroić kolejnego

napastnika.

Nad Claire zawisł jakiś cień. Podniosła wzrok i zobaczyła, że jakiś

wielki typ zamierza się kijem prosto na jej głowę.

Claire chwyciła go za kolana i mocno pociągnęła. Krzyknął ze

zdziwienia, kiedy nogi się pod nim ugięły, i upadł do tyłu. Kij ze stukotem

potoczył się po chodniku, więc Claire podniosła go, wstając. Shane

uderzał bardzo precyzyjnie, wyłuskując z rąk atakujących broń. Tylko od

czasu do czasu musiał komuś złamać rękę. Claire mogła tylko stać z kijem

w rękach i wyglądać groźnie.

Wszystko skończyło się w kilka sekund. Dzika horda nagle

stwierdziła, że ma tego dość. Claire stała roztrzęsiona, nie opuszczając

kija, czekała, aż ostatni napastnik się pozbiera.

Shane upuścił kij i położył obie ręce na jej ramionach.

- Spójrz na mnie. Wszystko w porządku? Ktoś cię uderzył?

- Nie. - Było jej słabo, a upadając, zadrapała sobie kolana i dłonie,

ale poza tym nic jej się nie stało. - Boże. Oni chcieli nas zabić. Ludzie

chcieli nas zabić. Z mojego powodu.

- To nie miało znaczenia - powiedział Shane i pocałował ją w czoło

niemal płonącymi wargami. - Rzuciliby się na każdego, kto stanąłby im na

drodze. Dobra robota, Claire.

- Ja tylko stałam i trzymałam kij.

- Trzymałaś go bardzo przekonująco. - Przytulił ją. - Chodźmy do

domu.

Gdy dotarli na miejsce, musieli się zmierzyć z zaniepokojonym

Michaelem, Eve, a na koniec z samą Założycielką.

Nie z wyboru. - Claire wolałaby zwyczajnie zadzwonić na policję,

ale Michael uznał, że Amelie będzie chciała się dowiedzieć, co się stało.

Najwyraźniej miał rację. Ledwo odwiesił słuchawkę, przez dom

przepłynęła fala podniecenia - było to jak podmuch wiatru, tylko

psychicznego. Claire niemal fizycznie poczuła, jak pękają zamki, którymi

zablokowała portal. Połączenie się otworzyło.

Amelie przybyła we własnej osobie.

Michael także natychmiast to wyczuł. Claire i on lepiej wyczuwali,

co się dzieje w domu niż Shane i Eve.

- Szybko się zjawia - powiedział. - Chyba powinniśmy iść na górę.

- Na górę, po co? - spytał Shane, unosząc brwi.

- Zobaczyć się z Amelie - westchnęła Claire. - Ja też liczyłam na

gorącą kąpiel.

Cała czwórka solidarnie powlokła się do ukrytego pokoju na piętrze.

Lampy były zapalone, nie licząc tej, którą zniszczyła Ada. Amelie była

blada i spokojna. Miała na sobie śnieżnobiałe ciuchy, a jej usta wydawały

się niemal niebieskie. Oczy przybrały barwę srebra raczej niż szarości, ale

może to z powodu metalicznego blasku koszuli pod idealnie skrojoną

marynarką.

Claire zastanawiała się, czemu Amelie poświęcała czas na strojenie

się, skoro prawie nie wychodziła. Pomyślała, że najwyraźniej dorastanie w

królewskiej rodzinie w odległej przeszłości wyrobiło w wampirzycy tak

silny nawyk, by zawsze wyglądać doskonale, że teraz nie mogła się go

wyzbyć.

Amelie nie była zaskoczona wiadomością o gangu napadającym na

wampiry. Była chłodna i opanowana, siedziała ze złożonymi rękami i w

czasie opowieści Shane'a i Claire nie zdradzała nawet cienia jakichkolwiek

emocji. Dopiero gdy Claire opisała wyrwane wampirze kły, na twarzy

Amelie zamigotało jakieś uczucie, ale trudno było je opisać. Obrzydzenie?

Ból?

- To wszystko? - spytała Amelie. Wydawała się za bardzo

zdystansowana. - A co z Morleyem? Widzieliście, dokąd poszedł?

- Nie wiemy - powiedziała Claire. - Wydawał się... poraniony.

Bardzo poraniony.

- Tego się obawiałam - westchnęła Amelie, wstając. Zaczęła

przechadzać się po pokoju.

- Czego? - spytał Michael. Opierał się o ścianę ze skrzyżowanymi

rękami i miał bardzo poważną minę. - Że stracisz władzę?

Amelie zatrzymała się i spojrzała na zniszczoną lampę z uniesionymi

brwiami. Dotknęła lampy w miejscu, gdzie zamykający się portal ją

przeciął.

- Bałam się, że jeśli dam ludziom zbyt wiele swobody, przestaną się

bać konsekwencji swoich działań - powiedziała. - Prawa Morganville nie

istniały po nic. Miały chronić silnych i nielicznych przed słabymi, ale

licznymi. Nawet olbrzym może zginąć, gdy dopadnie go dostatecznie

wielka chmara insektów.

- Prawa te działały nieco inaczej - sprostował Shane. - Po prostu

ułatwiły wampirom zabijanie ludzi, uniemożliwiając nam jakąkolwiek

obronę.

Amelie posłała mu chłodne spojrzenie, ale nie podjęła lematu.

- Otrzymałam relacje z podobnych incydentów, choć nie tak

poważnych. Wydaje się, że te gangi stają się coraz bardziej bezczelne i

muszą zostać powstrzymane.

- Mówili, że Morley zabił jakąś dziewczynkę. Czy to prawda?

- Wątpię - odparła Amelie. Mierzyli się wzrokiem i po chwili

Założycielka znów zaczęła spacerować po pokoju. - Nie doniesiono mi o

żadnych ofiarach wśród dzieci. Jak wiecie, jest to całkowicie niezgodne

zarówno z ludzkim, jak i wampirzym prawem. Nie twierdzę, że nigdy nie

dochodzi do podobnych wypadków, ale tak samo dzieje się i w ludzkim

społeczeństwie. Tak?

- Być może, ale w takim razie czemu wyżywali się nu Morleyu?

Wzruszyła ramionami.

- Morley to łatwy cel, tak jak wszystkie wampiry, które nie dołączyły

do nas. Są silne, ale łatwo je zranić. Morley od dawna żyje w trudnych

warunkach. Jest sam. Nic dziwnego, że ludzie mszczą się na tym, kogo

najłatwiej dopaść. W innych miastach także upatrują sobie ofiary wśród

bezdomnych, prawda?

- Zamierzasz coś z tym zrobić?

- Od tego jest prawo. Zakładam, że będzie egzekwowane. Do czasu

gdy te agresywne grupy zostaną wyłapane i ukarane, wszystkie wampiry

będą ostrzeżone, by zachowywać się ze szczególną rozwagą. - Amelie

uśmiechnęła się powoli. - Zezwolę na używanie wyjątkowych środków w

celu samoobrony. To powinno prędko rozwiązać cały problem.

Claire nie była tego taka pewna. Najpierw Morley i inne wampiry

zaczęły się buntować przeciwko Amelie, potem Oliver postanowił uciec z

jej obozu i zbudować własne królestwo... Teraz ludzie także zaczęli szukać

kłopotów. A Amelie wydawała się taka... nieobecna.

Im bardziej starali się utrzymać Morganville w ryzach, tym bardziej

wymykało im się z rąk.

- Chyba usłyszałam już dość - stwierdziła Amelie. - Możecie odejść.

Wszyscy.

Sama nie przerywała spaceru, jakby nie zamierzała nigdzie iść.

Claire została, patrząc, jak jej przyjaciele schodzą na dół.

- Wszystko w porządku? - spytała.

Amelie zatrzymała się, ale nie chciała na nią spojrzeć.

- Oczywiście - odparła. - Mam kłopoty, ale poza tym nic mi nie

dolega. Dlaczego pytasz?

Bo przedwczoraj usiłowałaś się zabić? - Claire uznała, że nie byłoby

zbyt mądrze podnosić tego tematu.

- Gdybyś czegoś potrzebowała...

Amelie tym razem popatrzyła na Claire i w jej twarzy pojawiło się...

coś ludzkiego.

- Dziękuję. - Wieczna zima panująca w świecie Amelie znów

zwyciężyła, a na twarzy wampirzycy malował się tylko chłód. - Nie

możesz nic zrobić, Claire. Żadne z was nie może nic zrobić. Odejdź teraz.

Ostatnie zdanie zabrzmiało jak rozkaz i Claire poczuła się odesłana.

U szczytu schodów czekał na nią Shane. Spojrzał na nią ze zmartwioną

miną i nieznacznie uniesionymi brwiami, które opadły, gdy zobaczył, że

już do niego dołącza.

- Nie rób tego - poprosił.

- Czego?

- Z nią jest teraz coś nie tak. Nie widzisz? Nie staraj się pomóc. Po

prostu trzymaj się z daleka.

Claire postukała w złotą bransoletkę na swoim nadgarstku.

- Świetny pomysł.

Shane pociągnął ją na schody i zatrzasnął drzwi od ukrytego pokoju.

Michael i Eve już schodzili, trzymając się za ręce.

- Robi się późno - powiedział. - Jedziesz czy zostajesz?

- A muszę wybierać? Może zostanę jeszcze godzinkę i potem pójdę?

- Znakomicie. - Wziął Claire za rękę. - Mam dla ciebie

niespodziankę.

Niespodzianka polegała na tym, że posprzątał pokój. Nie tylko zebrał

kilka przypadkowych rzeczy z podłogi, ale naprawdę go posprzątał.

Wszystko było pochowane, łóżko posłane, nic nie dało się zarzucić. Chyba

że...

- Ile zapłaciłeś Eve?

Shane zrobił urażoną minę. I popatrzył na nią podejrzanie niewinnym

wzrokiem.

- Nie rozumiem?

- No nie zgrywaj się. Dogadałeś się z Eve, żeby posprzątała za ciebie

pokój.

Westchnął.

- Potrzebowała gotówki, więc... Ale nie zrobiłem nic złego, tak?

Podoba ci się, jesteś pod wrażeniem, że o tym pomyślałem?

Claire stłumiła śmiech.

- O tak, jestem pod wrażeniem, że chłopak wydał pieniądze na to,

żeby mieć czysty pokój.

- Jeśli naprawdę ci się podoba, to zrobiłem dobry interes. - Położył

się na łóżku, zostawiając miejsce dla niej Wślizgnęła się pod jego pachę i

położyła mu głowę na piersiach, wsłuchując się w silne, spokojne bicie

jego sercu. Ciekawa jestem, czy Eve tego brakuje, pomyślała nagle Claire.

Ciekawe, czy już zapomniała, ale czasem...

- Halo, halo - powiedział Shane i połaskotał ją, aż zaczęła się wiercić.

- Żadnego myślenia. Tu jest strefa bezmyślności.

- Nie mogę się powstrzymać.

W takim razie będę musiał zadbać o to, żebyś była rozkojarzona.

Zamierzała powiedzieć „dobrze”, ale on już zaczął ją całować, objął

ją w pasie wielkimi, ciepłymi dłońmi i mogła myśleć już tylko jedno

wielkie „tak”, czując, jak krew krąży w niej coraz szybszym, gorętszym,

potężniejszym strumieniem.

Zanim znów była w stanie choćby pomyśleć o wracaniu do domu,

minęły co najmniej dwie godziny. Ogarnęła ją nieodparta pokusa, żeby już

na zawsze zostać tak wtulona w ramiona Shane'a, ale wiedziała, że musi

dotrzymać obietnicy.

Shane także o tym wiedział.

- Musisz iść - westchnął, delikatnie odgarniając jej włosy z twarzy, i

pocałował ją w czoło. - Bo w przeciwnym razie wtargną tu twoi rodzice z

latarkami i widłami.

- Przykro mi.

- Mnie też. Idę po kluczyki. - Wyślizgnął się z łóżka, a Claire

patrzyła na jego lśniącą skórę, gdy podnosił koszulkę. Z najwyższym

trudem powstrzymała się, by mu jej nie wyrwać. - A ty naprawdę musisz

się ubrać, bo jeżeli będziesz tak na mnie patrzyła, to na pewno nigdzie nie

pojedziemy.

Claire sięgnęła po spodnie i koszulkę, włożyła je i kątem oka

zauważyła swoje odbicie w lustrze. Przynajmniej raz w pokoju Shane'a nie

zasłaniały go jakieś sterty rzeczy. Wyglądała... inaczej. Doroślej. Była

zarumieniona, szczęśliwa i pełna życia, zupełnie nie przypominała

kujonki.

Dzięki niemu jestem lepsza, pomyślała, ale nie wypowiedziała tego

głośno, bo bała się, czy Shane nie uznałby tego za dziwactwo.

Shane pożyczył samochód Eve, by odwieźć Claire do domu

rodziców - jej domu? O północy była już w sypialni i obserwowała, jak

wielki czarny sedan zjeżdża z krawężnika, a potem znika w ciemnościach.

Mama zapukała do drzwi. Claire potrafiła rozróżnić pukanie

rodziców.

- Wejdź!

Mama nic nie powiedziała, więc Claire zaczęła się jej przyglądać.

Była zmęczona i zmartwiona. Claire zastanawiała się, czy mama dobrze

sypia. Pewnie nie.

- Chciałam ci tylko powiedzieć, że zostawiłam ci kolację w kuchni,

jeśli jesteś głodna - powiedziała w końcu. - Miałaś miły dzień?

Claire nie wiedziała, jak na to odpowiedzieć, tak by nie zabrzmiało to

jak bełkot szaleńca.

- W porządku - odparła w końcu w nadziei, że szalik wokół szyi

zasłania siniaki, które powoli przybierały kolory zachodzącego słońca.

Mama wiedziała, że to nic nie znaczyło, ale pokiwała głową.

- Mam nadzieję, że jesteś bezpieczna.

To nie dotyczyło wampirów, tylko Shane'a. Claire przewróciła

oczami.

- Mamo.

- Mówię poważnie.

- Wiem.

- Więc nie patrz na mnie jak na idiotkę. Martwię się, że wpakujesz

się w kłopoty. Wiem, że Shane chce dobrze, ale jesteś taka... - Mama

szukała innego słowa, jednak w końcu zdecydowała się użyć tego

najbanalniejszego - ...młoda.

- Nie tak młoda jak wtedy, kiedy rozpoczęłyśmy tę dyskusję.

- Claire.

- Przykro mi, ale jestem zmęczona. - Claire ziewnęła wymownie.

Mama uścisnęła ją i ucałowała w policzek.

- Odpocznij. Pozwolę ci dłużej pospać.

Następnego dnia Claire opuściła pierwsze zajęcia, bo mama

dotrzymała słowa, a budzik nie zadzwonił. Chyba że Claire sama go

wyłączyła i natychmiast ponownie zapadła w sen. Obudziła się w końcu

koło dziesiątej, szczęśliwa i tryskająca energią. Może pomógł jej długi sen,

ale Claire podejrzewała, że chodzi o coś innego.

Baterie słoneczne naładował jej Shane.

Z przyjemnością przeszła przez kampus - wyszło słońce, które

rozgrzało ulice, i wiał delikatny wietrzyk pachnący świeżą trawą. Drzewa

dostały nowe liście, a kwiaty ogrodowe rozkwitały w oczach.

Claire była w tak dobrym humorze, że nie skrzywiła się nawet na

widok Kim uzbrojonej w kamerę wideo.

No, prawie się nie skrzywiła.

Kim nie zwracała na nią uwagi, jak zwykle zresztą, bo

skoncentrowała się na filmowaniu jakiegoś faceta w kurtce TPU, który

podrzucał piłkę i śmiał się z jej dowcipów. Kim okrążyła go, zamachała i,

nie przerywając kręcenia, podeszła do grupki dziewcząt, które siedziały na

trawniku pod wielkim dębem. Rozległ się śmiech.

Czy naprawdę jestem jedyną osobą, która jej nie lubi? - zapytała się

Claire.

Najwyraźniej.

Kim zauważyła ją, dopiero gdy zadzwonił jej telefon. Claire

odwróciła się od dziewczyny i jej kamery i odebrała, nie sprawdzając, kto

dzwoni.

- Halo?

- Ty suko! - wykrzyknął głos Moniki. - Gdzie jesteś?

- Słucham?

- Jesteś w kampusie?

Claire zamrugała i zeszła z drogi studentom zmierzającym na

wydział filologiczny. - Nie. A czemu właściwie jestem suką?

- Nie suką, tylko kłamliwą suką! Słyszę dzwony! - Monica miała na

myśli kurant wygrywany przez dzwony na wieży. Z jakiegoś dziwnego

powodu melodia była kolędowa, może ktoś zapomniał ją zmienić albo

naprawdę lubił Cichą noc. - Gdzie jesteś? Nieważne, już cię widzę. Nie

waż się ruszyć!

Monica rozłączyła się, a Claire rozejrzała i zobaczyła, że Kim ją

filmuje. Monica tymczasem właśnie zbiegała ze schodów wydziału

filologicznego. Ludzie rozstępowali się przed nią jak morskie fale. Za

Monicą podążała jej wierna świta jak ogon komety - nie tylko Gina i

Jennifer, ale jeszcze dwie dziwne dziewczyny wystrojone w wiosenne

sukienki i pantofle z najnowszych kolekcji oraz dwóch wielkich facetów,

którzy wyglądali jak rasowi futboliści: byli przystojni, potężnie zbudowani

i mieli niezbyt inteligentne miny. Faceci w typie Moniki.

Claire rozważała, czyby nie uciec, jednak nie mogła tego zrobić, jeśli

Kim wszystko radośnie filmowała. Mogła przeżyć upokorzenie, ale nie

oglądanie tego setki razy na YouTube.

Monica była ubrana w minisukienkę w kwiatowy wzorek i wyglądała

wspaniale. Nawet w zimie dbała o opaleniznę, dzięki czemu teraz jej skóra

prezentowała się zdrowo i perfekcyjnie. Podbiegła do Claire w otoczeniu

swojego wysztafirowanego wojska.

Claire poczuła się tak, jakby zaatakowała ją Barbie z bandą Kenów.

- Ty - warknęła Monica, wymierzając w nią oskarżycielsko palec.

Claire przyjrzała się jaskraworóżowemu paznokciowi i przeniosła wzrok

na twarz Moniki.

- Słucham?

- Podejdź tu.

Zanim Claire zdołała choćby pomyśleć o tym, by zaprotestować,

Monica rzuciła się, by ją uściskać.

Uściskać.

Monica.

Gdy Claire ochłonęła ze zdumienia, chwyciła ją za ramiona i

przytrzymała w bezpiecznej odległości.

- Co jest grane?

- Jesteś genialna, suko. Poważnie, sama w to nie wierzę! Monica była

podniecona. Szczęśliwa! Nie chciała jej pobić. O rany!

- Nie zrozum mnie źle, ale co brałaś?

Monica roześmiała się, sięgnęła do torby i wyjęła z niej dwie spięte

kartki. Test z ekonomii.

W prawym górnym rogu widniało wielkie czerwone A w kółku.

- To! - odparła Monica. - Wiesz, kiedy ostatnio dostałam najwyższą

ocenę? Jeśli w ogóle kiedykolwiek mi się zdarzyło? Mój brat przewróci się

z wrażenia.

- Gratuluję - odparła Claire, oddając jej test.

- Dzięki. - Dobry humor Moniki nieco przygasł, a twarz powoli

przybrała zwykły wredny wyraz. - To jest warte tej kasy.

Z jakiegoś powodu Claire pomyślała o pieniądzach, które Shane

zapłacił Eve za posprzątanie pokoju.

- Zdarza się, wierz mi. No to się cieszę. Między nami kwita?

- Na razie - odparła Monica. - Trzymaj się w pobliżu. Mam problem

jeszcze z innymi zajęciami.

Claire przygryzła język, zanim zdążyła powiedzieć „nie wątpię”.

Monica z grupką swoich fanek powoli odeszła. Dziewczyny śmiały się i

krzyczały, jakby właśnie grały w reklamie szamponu.

Claire omal nie zapomniała o Kim, jednak nagle kątem oka

zobaczyła błysk soczewki kamery.

- Przestań, dobra? - powiedziała, odwracając się.

- Nie ma szans - odparła rozkosznie Kim, nie przerywając

filmowania. - Będę kręcić, dopóki nie skończy mi się taśma.

- Przecież to cyfrówka!

- No właśnie. Powiedz mi, co cię łączy z Monicą? Tajemny romans?

Konflikt na śmierć i życie? Jest twoją złą bliźniaczką? Mnie możesz to

zdradzić, nikomu nie powiem!

- Poza wszystkimi znajomymi na Facebooku?

- Oczywiście, poza nimi. No już, marnujesz mi pamięć w kamerze.

Gadaj!

- Mam ci do powiedzenia tylko cztery słowa. Dwa pierwsze to

„pocałuj mnie...”. Resztę sobie dośpiewaj.

Kim opuściła kamerę i wyłączyła nagrywanie, potrząsając ciemnymi

włosami, by nie zasłaniały jej twarzy.

- O rany! Ktoś tu wstał lewą nogą?

- Nie lubię być filmowana.

- Nikt nie lubi. O to chodzi. Chcę uchwycić ludzi takimi, jakimi są

naprawdę. Na przykład, widziałaś tego futbolistę? To oszust.

Rozmawiałam z nim na tyle długo, że sam się zdradził. Świetna zabawa,

powinnaś sama spróbować.

- Dzięki, ale nie. - Claire nie sądziła, by władze Morganville dobrze

zniosły tego typu dziennikarstwo śledcze i zastanawiała się także, czy ktoś

uprzedził o tym Olivera. Na razie niezbyt przychylnie odnosił się do

projektu Kim.

Może to dobra pora na mokkę? Odwróciła się na pięcie.

- Claire? - zawołała za nią Kim. - Chcę cię zapytać o Shane'a.

Claire stanęła jak wryta.

- O co dokładnie?

- Czy wy... czy to coś poważnego?

- Tak, to coś poważnego - odparła Claire nie okazując emocji.

Usiłowała się nie zastanawiać nad tym, co odpowiedziałby na to samo

pytanie Shane. On nie lubił zobowiązań. Był zaangażowany, ale nie

chciałby tego publicznie deklarować. - Kręciłaś dziś coś jeszcze?

- Jasne, co tylko popadło. Co chcesz zobaczyć?

- Nie, nic, tak tylko pytałam. A co planujesz z tym zrobić?

- Widziałaś Borata? Coś w tym rodzaju. Taki kpiarski dokument. -

Kim wzruszyła ramionami i skoncentrowała się na ekraniku kamery, gdzie

właśnie wyświetlał się podgląd jakiegoś nagrania. - Tylko o wampirach.

- Filmujesz wampiry.

- No, nie tak oficjalnie. To takie hobby.

Claire uznała to za bardzo niebezpieczne hobby, ale nie wątpiła, że

Kim zdaje sobie z tego sprawę.

- Tylko nie filmuj mnie, okej?

- Serio? Zrobię z ciebie gwiazdę!

- Nie chcę być gwiazdą - oznajmiła Claire stanowczo.

- Przecież każdy chce być gwiazdą! - zdziwiła się Kim.

ROZDZIAŁ 8

Reszta tego dnia upłynęła dość spokojnie. Claire wpadła do kawiarni

w Centrum Uniwersyteckim spotkać się z Eve, ale ta chciała gadać tylko o

sztuce, o tym, jaka była super, no i jak zamierzała dać czadu jako Blanche

DuBois. Planowała, że wystąpi w czarnej, malowanej w trupie czaszki

halce, a nie w białej, którą przygotowali dla niej ludzie zajmujący się

kostiumami. A kiedy nie entuzjazmowała się sztuką, to mówiła wyłącznie

o Kim. Kim, Kim, Kim.

- Fajny naszyjnik - rzuciła Claire z desperacją, wskazując na szyję

Eve.

Był naprawdę ładny, zwinięty w ozdobne i tajemnicze pętle smok.

Przyjaciółka dotknęła go z uśmiechem rozmarzenia.

- Aha, dostałam go od Michaela - powiedziała. - Niezły, nie?

- Naprawdę niezły. Właśnie, sprzątałaś w pokoju Shane'a?

- Prawdę mówiąc, to tylko odkurzyłam. Resztą zajął się sam.

Powiedział ci, że to ja wszystko posprzątałam? Chłopaki kłamią.

- Na temat sprzątania?

Eve ugryzła kawałek jagodowej babeczki i popiła kawą.

- Też. Zdaje im się, że sprzątanie powoduje, że stają się mało męscy.

Ups, Claire, muszę pędzić. Mój szef, a on nie znosi, gdy robię sobie

przerwę. Widzimy się później?

- Jasne. - Claire wstała z krzesła i wzięła plecak z książkami. -

Spotkamy się w domu.

- Och, właściwie to powinnaś przyjść na próbę. O trzeciej w sali

teatralnej. Wiesz, gdzie to jest?

Claire wiedziała, choć nigdy wcześniej tam nie była - to było coś w

rodzaju administracyjnego centrum, w pobliżu placu Założycielki. Zwano

je też Vamptown. Jak większość ludzi w Morganville nigdy nie

planowałaby nocnych wycieczek w tamte okolice.

- Spróbuję - powiedziała Claire, ostatecznie trzecia po południu... to

brzmiało całkiem rozsądnie. - Wiem, że martwiłaś się o udział Olivera w

sztuce. Jak tam, w porządku?

- Właściwie tak. Nie jest taki zły! Już prawie uwierzyłam, że nie jest

zarozumiałym dupkiem. Przeważnie.

Eve obejrzała się przez ramię, zrobiła przestraszoną minę, gdy szef

pogroził jej palcem, i pomachała Claire na do widzenia.

Claire zdecydowała, że nie powinna już tego odwlekać i wyciągnęła

komórkę. Kiedyś napisała i zainstalowała program, który lokalizował i

pokazywał dostępne portale. Zgodnie z teorią, o której czytała ostatnio w

laboratorium Myrnina, korzystanie z otwartego portalu szkodziło ludziom,

choć wampiry robiły to właściwie bez trudu. Czasem różne rzeczy się

przytrafiały - ale tylko ludziom. A Claire stwierdziła, że lubi swoje oczy,

uszy i nos - lubiła Picassa, ale nie chciała stać się podobna do kobiet na

jednym z jego obrazów.

Poszukała otwartego portalu. Otwartego, to znaczy takiego, który był

dostępny, a nie aktywny. Na uniwersytecie był właśnie jeden otwarty -

znajdował się w budynku administracji.

Skierowała się w tamtą stronę, mieszając się z tłumem innych

studentów. Jak zwykle część budynku, w którym znajdował się portal,

była pusta. Sekretarka siedząca w recepcji, kopcąca papierosy jak smok,

skinęła jej głową, by weszła - widocznie od czasu, gdy Claire zaczęła tu

przychodzić, pojawiły się jakieś wytyczne - stanowiące duże

udogodnienie.

Przejście przez portal przypominało teraz trochę trwającą ułamki

sekund kąpiel w lodzie: jakby każda komórka jej ciała doznawała szoku,

budziła się, krzyczała, a potem natychmiast wracała do normy. Nie było to

do końca przyjemne, ale... zapadające w pamięć. Zwykle nie powodowało

to takiego odczucia, więc Claire poczuła dziwny niepokój. Jeśli system

portalu się rozregulował...

- Myrnin?

Wyszła z portalu do laboratorium, przesuwając na bok zostawione

przez wampira pudło z książkami - pewnie chciał, by poustawiała je na

półkach. Na razie nie było znaku jego obecności. W laboratorium wciąż

panował porządek. Nie było to całkiem normalne. Może ktoś mu sprząta? -

pomyślała Claire. - Właściwie, to kto porządkuje jaskinie szalonych

naukowców? Ci sami ludzie, którzy sprzątają u złoczyńców i w grotach

nietoperzy?

Myrnina nie było, ale zostawił jej kartkę zapisaną staroświeckimi,

spiczastymi literami. Prosił ją, kto by na to wpadł, aby posortowała książki

z postawionego dla zmyłki na podłodze pudła i nakarmiła Boba - pająka.

Fuj. Dlaczego nie była zdziwiona? Claire z zaskakującą przyjemnością

zaczęła rozpakowywać, sortować i ustawiać książki. Poza tym miała

nadzieję, że świat zdąży się skończyć, zanim będzie musiała nakarmić

pająka.

Zajmowała się książkami, gdy pojawił się przed nią hologram Ady.

Serce Claire zaczęło bić szybciej. Zastanawiała się, czy po prostu nie

czmychnąć do portalu, ale Ada nie wykonywała niebezpiecznych ruchów.

Właściwie to Ada była uprzejma - zadzwoniła na komórkę Claire. Nie

musiała przecież tego robić przed użyciem głośnika. To był jej sposób

pukania.

Dziewczynę obleciał strach, gdy spostrzegła, że grzbiet trzymanej

przez nią książki znika. Książka była w języku niemieckim. Nie była

pewna, co było na nim napisane. - Znasz niemiecki? - spytała.

- Oczywiście. - Ada uniosła brodę i spojrzała na nią wyniośle,

wygładzając jednocześnie szarą suknię. - Raczej nie jest to martwy język.

Muszę karmić pająki i użerać się z zołzowatym komputerem -

mordercą. Moja praca jest naprawdę beznadziejna. Claire nie powiedziała

tego głośno, a Ada, przynajmniej o ile było jej wiadomo, nie potrafiła

czytać w myślach. Na razie.

- Więc możesz mi powiedzieć, co to znaczy? Odwróciła książkę

grzbietem w stronę Ady. Duch pochylił się.

- Alchemiczne eksperymenty Wielkiego Mistrza Kleissa - odczytała

tytuł, a jej metaliczny głos, wydobywający się z głośnika komórki, brzmiał

trochę smutno. - Myrnin ma już egzemplarz. Pamiętam, kupiłam mu tę

książkę na małym targu niedaleko Frankfurtu.

Zjawa wydawała się być w dziwacznym nastroju - była jednocześnie

krucha, zadziorna i dziwnie nostalgiczna. Claire odłożyła książkę na bok.

- Próbowałaś mnie zabić - powiedziała. - Okłamałaś mnie i,

nakłaniając mnie do przejścia przez portal, chciałaś, żebym została

pożarta. Dlaczego?

Bardzo dziwne uczucie odmalowało się na spokojnej, nie całkiem

ludzkiej twarzy Ady. Gdyby Claire nie znała jej tak dobrze, sądziłaby, że

to... niepewność?

- Nieprawda - odparła zjawa. - Jesteś w błędzie.

- To nie jest coś, co można by źle zrozumieć - stwierdziła Claire. -

Nadal mam, jako dowód, pół lampy, która została przecięta, gdy musiałam

zatrzasnąć portal. Teraz pamiętasz?

Ada zwyczajnie się zamknęła. Nie dosłownie - jej hologram nadal

wisiał w powietrzu, falując tak delikatnie, jakby grawitacja nie była

prawem fizyki, a tylko męczącą propozycją. Hologram Ady zamigotał raz

i drugi, jakby występowały jakieś zakłócenia.

- Powinnaś iść do lekarza - uśmiechnęła się. - Chyba jesteś chora,

jednostko ludzka.

- Nic nie pamiętasz.

Claire usłyszała we własnym głosie powątpiewanie, ale tak naprawdę

czuła jedynie strach. Czysty, zimny strach. Ada mogła kłamać, robiła już

to przecież, ale to nie brzmiało jak podstęp.

To wszystko robiło wrażenie, że dzieje się coś bardzo, bardzo złego.

A jeśli było coś nie w porządku z Adą, to źle działo się też z całym

Morganville.

- Tu nie ma nic do pamiętania - stwierdziła chłodno Ada. - Życzysz

sobie dalszych wyjaśnień, czy mogę zająć się swoimi sprawami?

- Nie, wystarczy. Gdzie jest Myrnin?

Ada odwracająca się właśnie plecami, zamarła w pół ruchu. Była dla

Claire ledwie widoczna. Wolno obróciła się w miejscu. Jej czarne oczy

wyglądały jak płonące punkty w jej bladej twarzy.

- To nie twój interes - powiedziała.

- Co?

- Myrnin jest mój. Nie dostaniesz go! Prędzej cię zabiję!

Potem po prostu zniknęła.

Claire gapiła się w miejsce gdzie stała Ada, spodziewając się, że

jeszcze się pokaże, ale ta zniknęła na dobre. Położyła na biurku książkę,

którą wciąż trzymała w ręce, i przeszła na tyły laboratorium. Miękki perski

dywan był zwinięty, a zamontowany w podłodze właz, pomalowany tak,

żeby idealnie pasować do kamiennej podłogi, był zamknięty. Zacisnęła

zęby i zwolniła blokadę. Była nią książka o żabach, zwykle stojąca na

półce. Zamek odskoczył z trzaskiem i Claire pociągnęła klapę.

Myrnin nigdy nie zostawiał światła na dole, to znaczy w jaskini, w

której tak naprawdę Ada mieszkała.

Dziewczyna złapała latarkę, sprawdziła baterie, po czym spojrzała w

ciemność.

- Myrnin? - zawołała.

Żadnej odpowiedzi. Słyszała wodę kapiącą gdzieś w oddali.

- Myrnin, gdzie jesteś?

Świetnie. W porównaniu z tym karmienie Boba wydawało się lekkie,

łatwe i przyjemne.

Nie ma mowy, żebym zeszła tam sama, pomyślała i wyjęła komórkę.

Michael odebrał po drugim sygnale.

- Hej. Coś mi się zdaje, że nie chcesz wyciągnąć mnie do kina lub

coś w tym stylu.

- Czemu tak sądzisz?

- Bo to zwykle działka Shane'a. Jeśli dzwonisz, oznacza to nagły

wypadek.

- No dobra, słuszna uwaga. Ale to nic takiego. W każdym razie nic

nagłego. Po prostu potrzebuję wsparcia. Możesz przyjść do laboratorium

Myrnina?

- To tylko taki wariacki pomysł czy stało się coś naprawdę złego? -

Głos Michaela nagle stał się poważny.

- Jeszcze nie wiem - westchnęła Claire. - Po prostu nie chcę schodzić

do tej ciemnicy bez wielkiego, silnego wampira u boku.

- Masz na myśli, że nie wejdziesz tam bez mojej pomocy?

- Właściwie to nie wyjdę stamtąd bez ciebie, bo w pobliżu Ady nie

dam rady skorzystać z portalu. Ale to wciąż komplement, no nie?

- Pomijając to, że narażasz mnie na śmiertelne niebezpieczeństwo?

Dobra, zostań tam, będę za dziesięć minut.

- Bądź ostrożny. - Sama nie wiedziała, dlaczego to powiedziała. Nie

wyglądało, żeby Michael miał jakiś szczególny powód do obaw,

zwłaszcza w Morganville. Ale tak zawsze mówiła do niej matka, a

wyrażanie w ten sposób troski o przyjaciół powodowało, że zawsze czuła

się nieco lepiej.

- Tylko nie właź tam sama - dodał.

Gdy Michael się rozłączył, poczuła się samotna i bezbronna. Nawet

tutaj, wśród jasnych świateł. Rozważała zadzwonienie do Shane'a, ale,

prawdę mówiąc, co by to zmieniło? Przybiegłby jak najprędzej, choć

zależało mu na pracy. A Michael przecież był już w drodze.

Dziesięć minut.

Claire postanowiła nakarmić Boba. Jego terrarium stało na biurku

Myrnina, pomiędzy stosami książek, długopisami, ołówkami i pisakami.

Pająk wyglądał na większego, niż zapamiętała. I czarniejszego. I bardziej

włochatego. Wzdrygnęła się, patrząc na niego - wszystkie cztery pary jego

paciorkowatych oczu wpatrywały się w nią. Był zupełnie nieruchomy.

Na stole stała niewielka buteleczka zawierająca owady - żywe. Claire

nerwowo przełknęła ślinę i starała się im nie przyglądać. Po prostu

uchyliła wieko terrarium i wysypała do niego zawartość słoika.

Bob wskoczył jej na rękę.

Claire wrzasnęła i cisnęła butelką o ścianę. Bob nie drgnął, nawet

gdy próbowała go strząsnąć z ręki. Przyczepił się do niej zupełnie jak rzep.

Sprawiał dziwaczne wrażenie, był jakby cięższy. O tak, był większy, a

jego szczękoczułki lśniły. Choć usiłowała go strącić drugą ręką,

zaatakował ją, wspinając się na jej lewe ramię.

W prawą rękę złapała jakąś książkę.

Bob skoczył w stronę jej twarzy.

Pacnęła go książką. Spadł na grzbiet, machając w powietrzu

wszystkimi ośmioma odnóżami. Zanim zdołała go rozgnieść, pająk

odwrócił się grzbietem do góry i czmychnął pod stół.

To nie była tylko jej wyobraźnia. Bob naprawdę stawał się coraz

większy. W ciągu zaledwie kilku sekund urósł od rozmiarów orzeszka do

wielkości pięści, a teraz był niemalże tak duży jak książka, którą wcześniej

go uderzyła.

- Ada - krzyknęła Claire - Ada, potrzebuję cię!

Zawibrował jej telefon i wydał okropny, skrzekliwy dźwięk, a potem

rozległ się z niego cichy, przeraźliwy śmiech.

Coś strąciło stos papierów leżących na krawędzi biurka i Claire

dostrzegła w powietrzu długą czarną nogę. Odskoczyła gwałtownie.

Gdy Bob wdrapał się na blat stołu, był już rozmiarów niewielkiego

psa. Jeśli do tej pory zdawało się jej, że będąc mały jest tylko paskudny, to

teraz był wręcz przerażający, a jego szczękoczułki były doskonale

widoczne.

- Cześć, Bob - powiedziała Claire. Jej głos drżał i był bardzo

nieśmiały. - Dobry Bob, dobry.

Pająk zeskoczył ze stołu jak sprężyna, z gracją wylądował na

podłodze, po czym nieprawdopodobnie szybko ruszył w jej stronę. Claire z

krzykiem rzuciła się do ucieczki, przewracając za sobą wszystko na swojej

drodze, aby tylko odciąć mu drogę. Nie wiadomo, czy to pomogło, ale gdy

spojrzała za siebie, wbiegając na schody, Bob już jej nie ścigał.

Siedział na stole, na samym środku laboratorium, i drżał. Wydawało

się jej, że pająk się trzęsie, jakby miał jakiś atak. I wtedy przewrócił się na

plecy, podwinął odnóża, zupełnie jakby...

Już nie żył.

- Szkoda - odezwała się Ada. Claire podskoczyła na dźwięk jej głosu,

odsunęła się nieco i zobaczyła hologram Ady wyłaniający się ze ściany tuż

obok. Zjawa podeszła do nieruchomego ciała Boba, pochyliła się nad nim i

pokręciła głową. - Co za rozczarowanie. Naprawdę sądziłam, że przeżyje

przeobrażenie.

- Przeobrażenie? - Claire przełknęła ślinę. - Ado, co ty wyprawiasz?

Co zrobiłaś z Bobem?

- Obawiam się, że chyba spowodowałam wybuch jego wnętrzności.

Istoty żywe są takie delikatne. Czasem o tym zapominam.

- To ty to spowodowałaś. Że zaczął rosnąć.

- To był eksperyment.

Duch Ady powoli odwrócił się w stronę Claire, a jej uśmiech był

zimny i przerażający.

- Obydwie jesteśmy uczonymi, czyż nie?

- Ty to nazywasz nauką?

- A ty nie? - wystudiowanym gestem ujęła się pod boki. Wyglądała

teraz jak dawna nauczycielka.

- Każda nauka wymaga poświęceń. A ty nawet nie lubiłaś Boba.

Właściwie, była to prawda.

- To, że kogoś nie lubię, nie oznacza, że chcę patrzeć, jak umiera w

męczarniach!

- Doprawdy? To mnie już zupełnie nie interesuje. W nauce nie ma

miejsca na sentymenty.

Nagle, puf, tak po prostu hologram Ady stał się pikselami, potem

oparem, aż wreszcie zniknął. Claire zaczęła wolno przesuwać się w stronę

stołu, gdzie skulony leżał olbrzymi pająk. Prawie się spodziewała, że Bob

nagle skoczy na równe nogi, tak jak w horrorach, ale pozostał nieruchomy.

O nie, nie da się nabrać. Nie ma mowy. Cofnęła się na kamienne

schodki prowadzące do laboratorium. Usiadła na chłodnym kamieniu

usiłując się rozgrzać własnymi ramionami.

Minuty płynęły.

Martwy pająk się nie poruszył. To znaczy, że albo nie udawał, albo

był w tym naprawdę niezły.

- Claire?

Wrzasnęła i podskoczyła, aż Michael, który stał o krok za nią, też się

cofnął. Ponieważ był wampirem, jakoś udało mu się spowodować, że

wyglądało to całkiem fajnie. Jej niestety nie.

- Boże, nie rób tak. Czemu mnie nie ostrzegłeś?

- Ostrzegałem - powiedział urażony. - Zawołałem cię po imieniu.

- Następnym razem zawołaj mnie, jak będziesz w drugim końcu

pokoju.

Ale Michael już nie zwracał na nią uwagi. Patrzył jej przez ramię na

martwego pająka.

- Co to, do diabła, jest?

- To jest Bob - odparła Claire. - Potem ci wytłumaczę. Chodź.

- Gdzie?

- Do jaskini Ady.

Dlatego przecież wezwała Michaela na pomoc. Niestety do jaskini

Ady nie prowadziły schody, no ale wampiry ich nie potrzebowały. Mogły

skakać z wysokości czterech metrów na kamienną posadzkę i miękko

lądować. Claire doszła do wniosku, że ona połamałaby sobie kości. Co

najmniej. Nie była ani superbohaterką, ani obdarzoną magiczną mocą

pogromczynią wampirów, ani nawet wybitnym sportowcem. Michael był

jej drogą na dół. I miejmy nadzieję, również z powrotem.

Oczywiście, obecność przyjaciela, gdy schodziła do ciemnej jaskini,

również miała swoje plusy.

Na szczęście Michael nie miał nic przeciwko pełnieniu roli drabiny.

Spoglądał w dół przez kilka chwil, próbując dostrzec coś w ciemności,

która dla Claire była czarna jak smoła.

- Chyba nie ma tu żadnych pułapek - powiedział. - Jesteś pewna, że

chcesz tam zejść?

- Ada nie powie, gdzie jest Myrnin. Tu go nie ma, a dywan był

zwinięty. Musiał więc zejść na dół.

- A jest jakiś powód, dla którego nie moglibyśmy poczekać po

prostu, aż wróci?

- Jest. Ada już dwa razy próbowała mnie zabić. Kto wie, co

próbowała zrobić jemu. Coś tu jest bardzo nie tak, Michael.

- Więc może powinniśmy zadzwonić po pomoc?

- Na przykład do kogo? Do Amelie? Widziałeś ją na cmentarzu.

Naprawdę sądzisz, że możemy na niej polegać? - Claire zachichotała.

Nieważne, czy dziewczyna miała rację, ale Michael czuł, że nie ma

sensu się z nią spierać.

- Dobra, zejdziemy. - Wzruszył ramionami. - Ale jeśli przez ciebie

zginę, to będę cię straszył po nocach.

- To by nie była żadna nowość.

Mrugnął do niej, dodając jej otuchy, i bezszelestnie skoczył w dół.

Claire ruszyła do przodu, łapiąc po drodze latarkę Skierowała snop światła

w głąb ciemnego włazu. Parę metrów poniżej dostrzegła skierowaną w jej

stronę bladą twarz Michaela. Jego błękitne oczy były nienaturalnie jasne i

błyszczące, a źrenice zwęziły się gwałtownie pod wpływem światła.

- Skacz! - krzyknął.

Przerabiała to już kiedyś z Myrninem, ale nadal nie czuła się

komfortowo w tej sytuacji. Chociaż, to był Michael, i jeśli tylko można

zaufać jakiemuś wampirowi...

Mocno zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i skoczyła prosto w

jego silne ramiona. Michael pozwolił jej zsunąć się na ziemię. Nie patrzył

na nią, lecz gdzieś poza nią, w ciemność.

- Tu ktoś jest - powiedział.

- Wampiry.

- Nie wiem, czy nazwałbym je wampirami. Stwory to w tym

wypadku właściwe określenie. - Michael wyglądał na zdenerwowanego. -

One nas obserwują.

- Są czymś w rodzaju stróżów. Uważaj na nie, okej?

- Będę czujna. Którędy teraz?

- Tędy.

Bardzo łatwo było zabłądzić w ciemnościach, ale Claire miała

doskonałą pamięć, a tu było dostatecznie dużo kamieni o dziwnych

kształtach. Niektóre z nich traktowała jak drogowskazy. Światło jej latarki

skakało po granitowych ścianach i migotało wśród rozbitego szkła

walającego się po podłodze. Na ziemi leżały też jakieś kości. Nie

wyglądały na ludzkie, ale to mogło być tylko jej pobożne życzenie.

- Wow - wykrztusił Michael i chwycił Claire za ramię, gdy jego

oczom ukazał się wielki pokój.

Wiedziała, co zobaczył - wielką pieczarę, w której mieszkała Ada.

Był już tutaj kiedyś, ale nie przechodził przez tunel. To było niesamowite

jak wąskie przejście zamieniało się w rozległą, odpowiadającą echem

przestrzeń.

- Światła - powiedziała Claire. - Na ścianie, po lewej.

- Widzę. Zostań tutaj.

Stała, mocno ściskając latarkę, aż usłyszała pomruk włączanego

prądu, któremu towarzyszyło zapalenie się świateł nad jej głową. Claire

zamrugała. Spostrzegła Adę. Ale nie była to dwuwymiarowa postać, pod

jaką lubiła się pokazywać, lecz komputer, który pracował na pełnych

obrotach, szczękając dźwigniami jak wielkimi zębami, świszcząc parą w

rurach i bulgocząc jakąś cieczą, która znajdowała się w szklanych

cylindrach.

Myrnin leżał twarzą w dół przy wielkim pulpicie sterującym.

- Och, nie.

Claire rzuciła się w jego kierunku. Zanim zdołała go dotknąć,

Michael złapał ją za rękę.

- Nie! - krzyknął.

Podniósł z podłogi kawałek metalu i rzucił nim w stronę Myrnina.

Przedmiot zaiskrzył i zaskwierczał.

- Czuję zapach ozonu. Podłączyła go do prądu, więc jeśli go

dotkniesz, zginiesz.

ROZDZIAŁ 9

Nie żyje? Serce Claire waliło jak oszalałe, nie tyko dlatego, że o

mały włos nie zamieniła się w pieczyste. Myrnin powoli przychodził do

siebie i zaczynał kontaktować. Jak Ada mogła mu to zrobić?

- Sprawia wrażenie nieprzytomnego. - Michael pokręcił głową. - Nie

wydaje mi się, żeby był poważnie ranny. Trzeba tylko przerwać obwód.

Claire przykucnęła, próbując spojrzeć w twarz Myrnina. Policzkiem

dotykał pulpitu, ciemne włosy spadały mu na oczy, więc nie mogła

dostrzec, czy są otwarte, czy też nie. Nie ruszał się.

- Potrzebujemy kawałka drewna albo czegoś gumowego, żeby

odsunąć go od metalu - powiedziała. - Spróbuj czegoś poszukać.

Nagle zgasły światła. Claire wstrzymała oddech. Poczuła, że jej serce

przyspiesza do jakichś dwustu uderzeń na minutę, gdy usłyszała w

telefonie głos Ady.

- Chyba nie powinnaś tego robić.

- Michael?

- Tutaj. Obwód przy klawiaturze jest nadal włączony. Czuję to -

dotknął ręką jej ramienia. Chociaż wzdrygnęła się, to jednocześnie poczuła

pewniej. Kilka chwil minęło, zanim zrozumiała, co to było - kawałek kija?

Dziwnie wyglądało.

- Mój Boże - jęknęła Claire. - Czy to jest kość?

- Nie pytaj - odparł Michael. - Jest zaostrzona na jednym końcu.

Kość jest organiczna, więc tak jak drewno jest świetną bronią przeciw

wampirom. Nie zadźgaj mnie, dobrze?

Nic mu nie mogła obiecać.

- Pomóż mi z Myrninem.

Ostrożnie obróciła w dłoniach ostro zakończoną kość. W świetle

latarki upewniła się, że Michael również znalazł coś, co nie przewodzi

prądu. Również on trzymał w ręku kość. Być może było to żebro. Starała

się o tym nic myśleć.

- Ty pchnij z tej strony, ja popchnę stąd. Tylko mocno. Musimy go

zepchnąć z pulpitu.

Komórka Claire zaczęła wydawać dźwięki tak głośne i przeraźliwe,

że wydawało się, iż głośnik zaraz się rozpadnie. Dźwięk zmienił się w

piskliwe zakłócenia, a Claire wzięła głęboki oddech i dotknęła kością

ramienia Myrnina. Wampir był ubrany w czarną zamszową marynarkę, na

której tle kość wydawała się okropnie biała, a w świetle latarki niemal

błękitna. W strumieniu światła latarki zobaczyła Michaela.

- Gotów - krzyknął.

- Teraz!

Popchnęli obydwoje. Michael oczywiście zrobił to z siłą godną

wampira, więc w ułamku sekundy ciało Myrnina spadło z pulpitu, znikając

w ciemności. Trzaskające błękitne iskry sypnęły się z konsoli w stronę

dziewczyny i zgasły.

Claire mało nie wypuściła z ręki kości, po czym odwróciła ją w dłoni

tak, że ostrze było gotowe do użycia. Upadła na kolana obok

nieruchomego Myrnina. Odgarnęła ostrożnie włosy z jego białego jak

marmur policzka. Jego oczy były otwarte i skupione. Wyglądały na bardzo

wysuszone, lecz widać było, że wilgoć powoli do nich napływa. Mrugnął,

potem drugi raz, westchnął i gwałtownie się wyprostował.

Skupił wzrok na twarzy Claire i gwałtownie chwycił ją za rękę

miażdżącym uściskiem.

- Puszczaj! - powiedziała. Nie posłuchał. - Myrnin!

- Ciiii - wyszeptał. - Myślę.

- Dobra, świetnie, ale możesz to robić, nie łamiąc mi ręki?

- Nie.

Nawet nie próbował jej czegokolwiek tłumaczyć. Zerwał się na nogi,

nadal ściskając jej nadgarstek niczym gigantyczne kajdanki.

- To boli. Musisz ją wyłączyć! Przed chwilą usiłowała cię zabić!

- Nie będziesz mi mówić, co mam robić!

Oczy Myrnina zaszły krwią. Gwałtownie popchnął ją w stronę

Michaela, a płomień w jego oczach stał się jeszcze intensywniejszy.

- Co ty tu w ogóle robisz?

- Będziecie rozmawiać później. Teraz idziemy. - Michael złapał

Claire za ramiona, nim zdążyła zaprotestować. - Te stwory idą w naszą

stronę.

Myrnin się rozejrzał. Ciemność skrywała rzeczy, które tak przerażały

Michaela. Claire wydawało się, że nie chce ich bliżej poznać. Objęła

chłopaka za szyję i przywarła do niego z całych sił, wyczuwając jego

napięte mięśnie. Poczuła powiew powietrza. Byli w tunelu - dźwięki były

przytłumione i dziwne.

- Myrnin? - zawołała, ale nie otrzymała żadnej odpowiedzi.

Wtedy poczuła, że Michael skacze, a ona przez ułamek sekundy nic

nie ważyła, zawisła w powietrzu, a światła wokół zawirowały.

Michael wylądował tuż przy włazie na kamiennej podłodze

laboratorium i prędko odwrócił się, jednocześnie odskakując.

Myrnin wynurzył się z otworu w podłodze zwinnie niczym kot. Jego

marynarka załopotała jak czarna chmura, gdy zawieszony w powietrzu

odwrócił się i zatrzasnął klapę.

Wylądował na niej lekko, nawet się nie zachwiał. Przechylił się, aby

położyć dłoń na czerwonym panelu, który nagle zaświecił się i zabrzęczał

tak, że echo rozniosło się po całym laboratorium. Myrnin zszedł z klapy

włazu, przyglądał się jej przez chwilę, potem spokojnie rozwinął na niej

dywan.

Claire puściła Michaela i osunęła się na podłogę. Nadal ściskała

zaostrzoną kość i jakoś wcale nie miała ochoty jej odkładać. Jeszcze nie

teraz.

- Co się stało? - spytała.

- Zatrzasnąłem zamek - odparł Myrnin i wskazał stopą dywan, na

wypadek gdyby nie zrozumiała. - Jest bardzo zmyślny.

Elektromagnetyczny. Zaprogramowany na odcisk mojej dłoni.

- To super. Co robiłeś tam, na dole? Wiesz, że z Adą nie jest dobrze.

Myrnin pretensjonalnym gestem starannie wygładził klapy

zamszowej marynarki, zrobił zdziwioną minę na widok błękitnej

kamizelki, zupełnie jakby zapomniał, że ma ją na sobie.

- Coś jest nie tak z ustawieniami jej reakcji emocjonalnych -

wymamrotał. - Niestety, wydawało mi się, że jest już gotowa. Wiesz, ona

jest bardzo mądra - powiedział to niemal z dumą. - Więc chciałaś czegoś

Claire?

- Jakieś „dziękuję” byłoby na miejscu.

- Za co? - zamrugał. - Aaa, za to. Elektryczność miała mnie tylko

unieruchomić. W końcu musiałaby mnie wypuścić.

- Wcale nie. Mogłaby przecież poczekać, aż umrzesz z głodu.

- Nie mogę umrzeć, nie w ten sposób. Można sprawić, że będę się

czuł strasznie, że będę bardzo głodny i nawet trochę szalony, ale nie

martwy. Musiałaby kazać któremuś ze swoich stworów obciąć mi głowę. -

Głos Myrnina zanikał, a on sam zdawał się przez kilka chwil być bardzo

daleko. - Rozumiem, masz rację - dodał po chwili. - Mogłaby. Ale nie

zabiłaby mnie.

- Dlaczego?

- Wydaje mi się, Claire, że obydwoje wiemy.

- Masz na myśli to, że cię kocha? Teraz tego specjalnie nie okazuje.

- Ada potrzebuje mnie tak samo, jak ja potrzebuję jej - odparł Myrnin

nagle obrażony, zupełnie jak nie on. - Nic nie wiesz o niej i o mnie.

Nakazuję ci przestać się wtrącać do spraw związanych z Adą.

Nagle zachwiał się tak mocno, że musiał się oprzeć o stół.

- I przynieś mi trochę krwi, Claire.

- Sam sobie przynieś. - Nie mogła uwierzyć, że to powiedziała, ale

naprawdę ją wkurzył. - W dodatku twoja najdroższa Ada zamordowała

Boba, powiększając go i nakłaniając do tego, żeby mnie ugryzł. Więc

może to ty nic o niej nie wiesz.

- Przynieś dla mnie trochę krwi, bo inaczej będę musiał zadowolić

się tą dostępną na miejscu - powiedział Myrnin łagodnie.

Nie brzmiał ani trochę histerycznie, nie była to też groźba. Uniósł

głowę i spojrzał na nią, i wtedy dostrzegła w jego oczach ten wyraz -

skupienia, szaleństwa i przerażenia. - Jestem bardzo głodny.

- Przynieś, Claire - powiedział Michael i stanął pomiędzy nimi. - On

nie żartuje.

Jej szef naprawdę nie żartował, bo w tym momencie właśnie skoczył

na Claire. Był szybszy, niż się spodziewali. Michael stracił równowagę,

gdy Myrnin odepchnął go i cisnął na ścianę.

Wtedy złapał Claire za ramię i chwycił za włosy. Boleśnie przechylił

jej głowę na bok, odsłaniając szyję. Poczuła na skórze jego chłodny

oddech i już wiedziała, że pozostała jej jedna, ostatnia szansa.

- Przysięgam na Boga, że dźgnę cię i obetnę ci głowę, jeśli mnie

ugryziesz. - Przyłożyła mu zaostrzoną kość do piersi, tuż przy sercu.

Ręce i głos jej drżały, ale była zdecydowana. Nie mogła żyć w

strachu przed nim, nie mogła patrzeć, jak traci nad sobą kontrolę. Było w

nim coś świetlistego i dobrego, ale zdarzało się, że to coś niknęło w

mroku.

- Jeśli pozwolę ci to zrobić, to nigdy sobie tego nie wybaczysz. A

teraz mnie puść i znajdź sobie worek krwi.

Właściwie to czuła już jego kły na skórze. Myrnin trząsł się, a bardzo

delikatne dygotanie świadczyło o tym, jak bardzo jest z nim źle. Zdradzało

też, że właśnie ma zamiar ją zabić.

Mocniej przycisnęła ostrze. Poczuła, że przebiło błękitną satynową

kamizelkę.

Nie zauważyła, żeby Michael się poruszył, a jednak w ciągu kilku

sekund znalazł się u jej boku i delikatnie włożył jej do ręki worek z krwią.

Była prosto z lodówki, nie miał czasu jej podgrzać.

- Puszczaj - powiedziała Claire.

I Myrnin puścił. Poluzował uścisk na tyle, że mogła się odsunąć.

Jego oczy lśniły dziko, a kły błyszczały jak dwa złowrogie punkty.

Dziewczyna wyciągnęła worek z krwią w jego stronę. Po chwili

wahania Myrnin złapał go, podniósł do ust i wbił w niego kły tak

gwałtownie, że krew opryskała mu twarz jak sok z bardzo dojrzałego

pomidora.

- Przyniosę ci ręcznik. Claire się wzdrygnęła.

Poszła do małej łazienki, która była tak dobrze ukryta w

laboratorium, że wieki chyba minęły, zanim ją znalazła. Odkręciła

zardzewiały kurek i zmoczyła ręcznik. Widniał na nim napis: „Własność

Morganville”. Pochodził zapewne ze szpitala albo więzienia. Przemyła

twarz i spojrzała w lustro. Zobaczyła w nim obcą osobę, kogoś, kto nie

wyglądał na aż tak przerażonego. Kogoś, kto wyglądał, jakby ignorował

wygłodniałego wampira chcącego się nim pożywić.

Zobaczyła dziewczynę, która mogła sobie z tym świetnie poradzić i

nadal się z Myrninem przyjaźnić.

Ręcznik był już zupełnie mokry. Claire wycisnęła go i wróciła do

laboratorium, by pomóc swojemu szefowi w doprowadzeniu się do

porządku.

Wiedziała, że będzie mówił, jak bardzo mu przykro, i tak

rzeczywiście było - zaraz jak pomogła mu wytrzeć zabryzganą twarz. To,

co robiła, poruszyło ją, ale starała się wmówić sobie, że to tylko sok

pomidorowy. Przecież to sok pomidorowy. Sprzątałaś rozwalone butelki z

keczupem. W końcu to nic takiego.

- Claire - wyszeptał Myrnin.

Spojrzała na jego twarz, a potem znowu odwróciła wzrok, próbując

zetrzeć plamy z jego kamizelki. Wydawał się zmęczony, gdy siedział w

swoim głębokim skórzanym fotelu.

- Tak nagle mnie napadło. Nie mogłem... rozumiesz? Nigdy bym

tego nie zrobił.

- To właśnie stało się z Adą? - zapytała Claire.

Na jego szczupłych białych dłoniach też była krew. Podała mu

wilgotny ręcznik, w który wytarł palce, potem znalazł czysty kawałek,

którym przetarł twarz, choć ona już oczyściła ją z krwi. Trzymał ten

ręcznik tak, żeby nie było widać jego wyrazu twarzy. Kiedy go opuścił,

miał już nad sobą pełną kontrolę.

- Sprawa ze mną i Adą była skomplikowana - powiedział. - Ta

sytuacja jest zupełnie inna. Przede wszystkim Ada była wtedy wampirem.

- Cóż, to się zmieniło - mruknęła Claire. Myrnin starannie złożył

ręcznik i podał go jej.

- Wiesz, że ona ma zamiar cię zabić? Pojmujesz to teraz?

- Nie jestem jeszcze gotów, żeby przyznać coś takiego.

Spojrzał na swoją kamizelkę i westchnął.

- Ach, tego się już nie uda usunąć.

- Plamy?

- Dziury.

Ciągle wpatrywał się w dziurę, którą zrobiła mu w kamizelce kością.

- Ty naprawdę byś mnie zabiła, prawda?

- Chciałabym móc ci powiedzieć, że tylko straszyłam Ale zrobiłabym

to. Ciebie nie mogę oszukać.

- Masz rację. Gdybyś spróbowała, wyczułbym to i już byłabyś

trupem. Jestem drapieżnikiem. Słabość mnie... kusi. - Odkaszlnął. -

Wzajemne groźby działały w relacjach pomiędzy USA i Związkiem

Radzieckim; myślę, że dla nas też taki układ będzie dobry. Wolałbym,

żeby do tego nie doszło, ale to nie twoja wina... - Przerwał, bo gdy

podniósł wzrok, zauważył zwłoki na stole, na środku laboratorium. O rany.

A to co?

- To był Bob. Pamiętasz Boba? Ada mu to zrobiła.

- Niemożliwe - odrzekł Myrnin, podszedł do stołu i przyjrzał się

dokładnie, trącając ciało pająka palcami. - Nie, zupełnie niemożliwe.

- Słucham? Byłam tu! Urósł jak w filmach o potworach!

- Och, to widzę. Rzeczywiście, to nie jest niemożliwe. Miałem na

myśli to, że rozpoznajesz w nim Boba.

- Co?!

- To nie jest Bob - powiedział Myrnin.

- Wyszedł z klatki Boba. - Claire przewróciła oczami.

- Tak, to by wszystko wyjaśniało. Znalazłem dla Boba towarzystwo.

Myślałem, że będą próbowały się nawzajem pozjadać, ale wydawały się

zadowolone. To musi być Edgar. Albo ewentualnie Charlotte.

- Edgar - powtórzyła Claire - albo Charlotte. Oczywiście.

Myrnin zostawił martwego pająka i podszedł do pojemnika Boba.

Pogrzebał w środku przez kilka sekund, po czym triumfująco wyciągnął

rękę w kierunku Claire.

Bob - domniemany - siedział na niej i wyglądał na tak

zdezorientowanego i wystraszonego, jak tylko pająk mógłby wyglądać.

- No więc to byt Edgar - rzekł Myrnin. - To zupełnie co innego.

- Czy Edgar zawsze był wielkości psa?

- Och, oczywiście, że nie, on... a, już rozumiem, o co ci chodzi.

Niezależnie od tego, który to pająk, jest tajemnica do rozwikłania. -

Myrnin ostrożnie strącił Boba z ręki z powrotem do pojemnika i zatarł

ręce. - Tak, zdecydowanie mamy sporo do zrobienia. Ada z pewnością

zrobiła ostatnio bardzo duże postępy w badaniach, żeby osiągnąć tego

rodzaju efekty. Muszę się dowiedzieć, w jaki sposób. I co poszło źle.

- Myrnin, Ada sprawiła, że pająk urósł jak potwór i próbowała mnie

zabić za jego pomocą. Nie chodzi o to, jak to zrobiła. Chodzi o to

dlaczego!

- Przyczyny niech badają inni. Ja jestem znacznie bardziej

zainteresowany metodą. I jestem zaskoczony, Claire; myślałem, że ty też

będziesz. No, może nie zaskoczony. Zawiedziony. - Rozprostował jedno

odnóże pająka. Claire zadrżała. - Potrzebuję korkowej tablicy. I bardzo

dużych pinezek.

Claire i Michael wymienili spojrzenia. Michael był tam cały czas, z

fascynacją, ale i niesmakiem obserwując całą sytuację, a teraz tylko

pokręcił głową.

- Jeśli potrzebuje cię tylko do „przynieś - podaj”, to może powinnaś

sobie odpuścić tę pracę.

- Jest moją asystentką, „przynieś - podaj” to jej praca - odwarknął

Myrnin, ale od razu zrobiło mu się przykro. - Ale być może faktycznie już

dosyć zrobiłaś jak na jeden dzień.

- Przeżyłam atak pająka, uratowałam cię, dałam ci krew, wytarłam

plamy krwi. - Claire wyliczyła na palcach.

- No to sam sobie przyniosę tablicę korkową. Claire? Odwróciła się -

wraz z Michaelem zmierzali do wyjścia. Myrnin już całkowicie odzyskał

panowanie nad sobą - i gdyby nie plamy krwi na kamizelce, nie można by

podejrzewać, że w ogóle kiedyś je stracił.

- Dziękuję - powiedział spokojnie. - Przemyślę to, co powiedziałaś.

O Adzie.

Skinęła głową i wyszła.

Michael, jak się okazało, wybierał się na próbę sztuki, w której grała

Eve, a Claire dopiero teraz przypomniała sobie, że też została zaproszona.

Jego samochód stał zaparkowany przy końcu alejki, w ślepej uliczce. Miał

ze sobą parasol, żeby osłonić się przed słońcem. Wyglądało to nieco

zabawnie, ale przynajmniej był to duży parasol golfowy, bardzo męski. Na

rączce wyrzeźbiona była kaczka.

Michael nawet otwarł jej drzwi od strony pasażera, jak dżentelmen,

ale ona - zamiast wsiąść - sięgnęła po parasol.

- To ty potrzebujesz osłony - wyjaśniła. - Wsiadaj pierwszy.

Dziwnie na nią spojrzał, gdy odprowadzała go do drzwi kierowcy i

osłaniała przed słońcem, gdy wsiadał.

- O co chodzi?

- Myślałem o tym, że jesteś taka inna - powiedział. - Naprawdę

postawiłaś się Myrninowi. Nie jestem pewien, czy wiele wampirów

byłoby w stanie to zrobić. W tym ja sam.

- Nie jestem inna. Jestem tą samą Claire co zawsze... No, może mam

trochę mniej szram niż wtedy, kiedy mnie poznałeś - dodała ze śmiechem.

Uśmiechnął się i zamknął drzwi, a ona złożyła parasol i wsiadła z

drugiej strony. Uważała, żeby otworzyć drzwi tylko na taką szerokość,

żeby się zmieścić; słońce świeciło pod takim kątem, że mogłoby poparzyć

Michaela. Wewnątrz zaciemnione szyby prawie całkowicie blokowały

dostęp światła. Znowu czuła się jak w jaskini, tyle że w tej miała nadzieję

nie spotkać zmutowanych pająków i - jak nazwał je Michael? - stworów.

- Niektórzy przyjeżdżają do Morganville i się załamują - powiedział

Michael, zapalając samochód. - Widziałem to setki razy. Ale są też

nieliczni, którzy po przybyciu tu rozkwitają. Jesteś właśnie jedną z nich.

Claire nie czuła się specjalnie kwitnąco.

- Więc uważasz, że chaos jest dla mnie pożywką.

- Nie. Mówię, że pożywką dla ciebie jest wyzwanie, Zrobisz coś dla

mnie?

- Biorąc pod uwagę, że przybiegłeś i wskoczyłeś do jaskini, by mnie

ratować? Wal śmiało.

Posłał jej uśmiech tak czarujący, że zupełnie roztopił jej serce.

- Nigdy więcej nie pozwól Myrninowi podejść tak blisko. Lubię go,

ale nie można mu ufać. I ty o tym wiesz.

- Wiem o tym - ścisnęła jego dłoń. - Dzięki.

- Nie ma sprawy. Jeśli zginiesz, będę musiał zadzwonić do twoich

rodziców i wszystko im wyjaśnić. Naprawdę nie chciałbym tego robić.

Wystarczy już, że jestem wampirem, co nie bardzo działa na moją korzyść.

Próby przedstawienia odbywały się w sali teatralnej, która a mieściła

się w części miasta zamieszkanej przez wampiry, więc oczywiście pod nią

był parking podziemny. Claire zauważyła z zaciekawieniem, że była tu

również ochrona. Dyżurujący wampir, siedzący w wyblakłej budce

strażnika, wydawał się jej znajomy. Był chyba jednym z ochroniarzy

Amelie. Trudno ich jednak rozróżnić, skoro wszyscy noszą ciemne

garnitury i wyglądają jak agenci tajnych służb, tylko że z kłami. Michael

pokazał swój identyfikator i otrzymał przepustkę, którą umieścił za

przednią szybą. W ciągu pięciu minut znaleźli się na głównych schodach

wiodących do sali teatralnej.

W środku szalał reżyser zachowujący się, jakby był bohaterem hitu z

YouTube'a.

Jak to, nie ma jej? - wrzasnął i cisnął notatnikiem o scenę.

Był niewysokim, starszym człowiekiem, z przerzedzonymi

szpakowatymi włosami i zaciętą miną. Mówił z akcentem, być może

niemieckim.

- Jak jej może nie być? To gra w tej sztuce czy nie? Kto jest

odpowiedzialny za terminy zdjęć?

Kobieta stojąca w grupie ludzi otaczających reżysera podniosła rękę.

Miała mikroport, w ręku trzymała notatnik, a na jej twarzy malowały się

napięcie i zdenerwowanie. Claire nie mogła jej rozpoznać.

- Próbowałam dodzwonić się do niej sześć razy, ale za każdym razem

włączała się poczta głosowa - powiedziała.

- Jesteś asystentką reżysera! Znajdź ją! Nie chcę słuchać bredni o

poczcie głosowej - odesłał ją skinieniem ręki i spojrzał na resztę ekipy. -

Więc? Musimy zmienić plany, dopóki się nie zjawi, jasne? Scenariusz!

Wyciągnął rękę, a ktoś trzeźwo myślący wcisnął w nią stos

papierów. Wertował stronice.

- Nie, nie, nie. O, jest! To zrobimy? Czy jest tu gdzieś nasz Stanley?

- Tu jestem - wielki, wytatuowany gość przepchnął się przez tłum.

To musi być Rad, pomyślała Claire. Gość, na którego punkcie Eve i

Kim miały fioła. Był wielki. Twardziel. Nie dostrzegała w nim żadnego

uroku. Na przykład nie było w nim nic z Shane'a, który był prawie tak

samo wielki i prawdopodobnie był tak samo twardy. U Shane'a było to

naturalne. Ten gość po prostu szpanował.

- Okej, zagramy scenę w barze. Jest Mitch, prawda? I wszyscy inni?

Claire przestała zwracać na nich uwagę i spojrzała na Michaela.

- Gdzie Eve? Przecież to jej brakuje?

- Nie mam pojęcia. - Spojrzał na tłum ludzi na scenie. Uwijali się

przy zmianie dekoracji, powtarzali swoje kwestie i się kłócili. - Nigdzie jej

nie widzę.

- Nie myślisz chyba...

Michael szedł już w stronę sceny.

- Chyba właśnie tak myślisz. - Claire pospieszyła za nim. Michael

zatrzymał się przed wyglądającą na bardzo zmęczoną asystentką reżysera,

która stała z komórką przy uchu, drugie zatykając sobie palcem.

Odwróciła się do niego bokiem, dając mu do zrozumienia, że jest bardzo

zajęta, ale on chwycił ją za ramię i odwrócił twarzą w swoją stronę. Jej

oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Michael wyjął jej telefon z ręki i

sprawdził numer.

- To nie jest numer Eve - powiedział, a na jego twarzy pojawił się

spokój. - Przepraszam, Heather.

- Nic nie szkodzi, nadal zgłasza się poczta. Asystentka reżysera

wyglądała na jeszcze bardziej zmartwioną. Zagryzała usta, właściwie to

prawie je żuła. Patrzyła przerażona na wściekłego reżysera, który biegał po

scenie, miotając kartkami scenariusza.

- Eve jest w garderobie. O kurczę, już prawie czuję się wylana z

pracy.

Michael zerwał się jak błyskawica, pogładził je w przelocie po

głowach i zniknął. Claire po krótkim wahaniu wyciągnęła do Heather rękę.

- Cześć - powiedziała. - Jestem Claire Danvers.

- A, to ty. Myślałam, że będziesz...

- Wyższa?

- Raczej starsza.

- Więc kogo brakuje?

Heather położyła na ustach palec w geście nakazującym milczenie,

puknęła w urządzenie przymocowane do paska, po czym powiedziała do

mikrofonu:

- Co to za problem? Po prostu powiedz mu, że reżyser chce, żeby to

było zrobione właśnie tak, okej? Nie obchodzi mnie, że tak byłoby lepiej. I

przestań narzekać.

Wyłączyła mikroport i starła pot z czoła.

- Już nie wiem, co gorsze - mieć w ekipie samych nowicjuszy czy też

starych wyjadaczy, którzy zajmują się tym od czasów reflektorów na

korbkę.

- W twojej ekipie są wampiry - zauważyła Claire.

- Jasne, również w obsadzie, no i oczywiście Mein Herr także jest

wampirem. - Brodą wskazała reżysera, który prawił kazanie jakiemuś

nieszczęśnikowi próbującemu ustawić doniczkę z kwiatkiem. - On jest

perfekcjonistą. Kostiumy sprowadził z butików z ciuchami vintage. No bo

kto przejmuje się autentycznością tkanin, mając w rolach głównych dwie

Gotki?

Ponieważ Heather mówiła raczej do niej, niż z nią rozmawiała,

Claire kiwała tylko głową.

- Kogo więc brakuje?

- Och, naszej drugiej aktorki grającej główną rolę. Kimberlie

Magness.

- A czy zwykle pojawia się punktualnie? - Claire się zirytowała. To

byłoby zaskoczenie.

- Tu zawsze wszyscy są punktualni. Mein Herr uważa, że być za

wcześnie, to znaczy być o czasie, a być na czas, to znaczy być

spóźnionym. A ona nigdy się nie spóźniała - odparła Heather.

Ale to wciąż Kim. Pewnie nic się nie stało.

- Gdzie jest nasza Stella? - Reżyser krzyknął nagle, a jego głos

rozległ się po całej scenie. Zadźwięczał też w słuchawce asystentki.

Skrzywiła się i skręciła głośność.

- Stella! - zawołał głosem Marlona Brando.

Wtedy zza kulis wynurzyła się Eve, mocno ściskając dłoń Michaela.

Ubrana była w obcisłe czarne dżinsy i bardzo słodką, dziewczęcą

bluzeczkę z pentagramem na piersi. Miała też na sobie całą masę

łańcuchów i kolców.

Reżyser nagle zamilkł, Heather gwałtownie zaczerpnęła powietrza, a

Claire obserwując ich reakcję, doszła do wniosku, że nie takiego stroju się

spodziewali.

- O nie - wyszeptała Heather. - To nie dzieje się naprawdę.

- Co?

- On nalega na próby w kostiumach. Takie tam, o wczuwaniu się w

graną postać. Powinna mieć na sobie swoją suknię.

- A tobie co się wydaje? - Reżyser doskoczył do Eve, zatrzymując się

dosłownie o centymetr przed nią.

- Muszę iść - odpowiedziała.

Trzymała Michaela za rękę tak mocno, że aż zbielały jej kostki, ale

patrzyła reżyserowi prosto w oczy.

- Bardzo mi przykro, ale naprawdę muszę.

- Nikt nie wychodzi z mojej próby! Chyba że w plastikowym worku!

- powiedział. - A może właśnie tego chcesz?

- Naprawdę chciałbyś, żeby tak się to skończyło? - spytał Michael

cicho. - Bo ktoś może opuścić to miejsce w worku. Ale to nie będzie ona.

- Grozisz mi, chłopcze? - Reżyser wyszczerzył zęby. Wydawało się,

że uśmiechnięcie się przychodzi mu z dużym trudem.

- Właśnie. - Michael był zupełnie spokojny. - Wiem, że jestem tu

nowy. Nie mam tysięcy lat i nie zostawiłem za sobą stosów trupów. Ale

mówię ci: ona musi iść, a ty jej na to pozwolisz.

- Albo?

Oczy chłopaka nabrały blasku - nie czerwonego, ale prawie białego.

Był niepokojący.

- Lepiej, żebyś nie musiał się dowiedzieć. Dasz sobie dziś radę bez

niej.

Reżyser wydał z siebie cichy syk i spojrzał na niego tak przeciągle,

że Claire była niemal pewna, że zaraz wydarzy się coś bardzo złego.

Wtedy zupełnie zwyczajny facet, ubrany w staromodny strój do gry w

kręgle, podszedł do nich.

- Mamy jakiś problem? Jestem odpowiedzialny za tych dwoje w

czasie nieobecności Amelie.

Claire zamrugała i dopiero wtedy rozpoznała Olivera. To znaczy, nie

do końca Olivera - wyglądał jakoś inaczej. Nie chodziło tylko o jego strój,

ale całą jego mowę ciała. Widziała już kiedyś, jak to robił, ale nigdy aż do

tego stopnia. Jego akcent był inny - jakby ze Środkowego Zachodu. W

sumie nic charakterystycznego.

Reżyser spojrzał na niego, zamrugał i zdecydował się na zmianę

zdania.

- Nie sądzę - powiedział w końcu. - Nie mogę sobie pozwolić na

takie zamieszanie. To poważne przedsięwzięcie.

- Wiem o tym - odparł Oliver. - Ale jeden dzień nie zrobi różnicy.

Pozwól jej iść.

- Mamy zamiar znaleźć Kim - zauważyła Eve. - Więc tak naprawdę

nadal działamy w interesie zespołu, czyż nie?

Twarz reżysera znów stężała, wydawało się, że mężczyzna zaraz

wybuchnie, ale powstrzymał słowa cisnące mu się na usta.

- Możecie przekazać pannie Magness, że jedną próbę mogę jej

darować. Jeśli spóźni się choć raz na następną, dopadnę ją - wycedził

wreszcie. I nie miał na myśli zwolnienia. Raczej lunch.

Claire przełknęła ślinę. Heather nie wydawała się zaskoczona.

Zapisała coś w notatniku, potrząsnęła głową, a potem nagle ją

przekrzywiła, gdy ze słuchawek zalał ją potok słów.

- Cholera - westchnęła. - Chyba żartujesz? Świetnie. Nie, nie

obchodzi mnie, jak to zrobisz; po prostu to zrób. - Wyłączyła mikroport i

spojrzała na Claire. - Życz mi szczęścia.

- Szczęścia?

Heather wdrapała się na schody wiodące na scenę, podeszła do

reżysera i coś mu zaczęła szeptać. Ten wrzasnął wściekle i zaczął

podskakiwać, machając rękami.

Michael i Eve skorzystali z okazji, żeby zbiec na dół, gdzie czekała

na nich Claire.

Oliver pobiegł za nimi.

- Ładna koszula - powiedziała Claire z kamiennym wyrazem twarzy.

- Dobra. Wytłumaczcie mi natychmiast, o co tu chodzi - powiedział

Oliver, gdy skończył już oglądać własną koszulę.

- Kim zniknęła - odparła Eve. - Szukałam jej jeszcze przed próbą.

Miałyśmy się spotkać, ale nie przyszła. Naprawdę się zmartwiłam. O mało

się nie spóźniłam, ale i tak nie udało mi się jej znaleźć. Nie odbiera też

telefonu.

- Kim - odezwał się Oliver. - Valerie zajmuje się jej kontraktem.

Więc Kim i jej niesolidność jest w dużym stopniu jej problemem.

Ton jego głosu nie wskazywał, żeby się tym specjalnie przejmował.

Claire domyśliła się, że także tutaj Kim nie zdobyta przyjaciół.

- Powinieneś zadzwonić na policję. Powiedz im, żeby jej szukali.

- Nie.

- Nie?

- Kim ma swojego opiekuna, który jest za nią odpowiedzialny -

powtórzył. - Nie mogę kazać marnować środków publicznych na szukanie

kogoś, kto najprawdopodobniej padł ofiarą jakiegoś własnego szaleństwa.

- Zaraz, zaraz. Zgodnie z przepisami obowiązującymi w Morganville,

ona też ma jakieś prawa - powiedziała Claire. - Nieważne, czy ma

wampira protektora, czy też nie. Nadal pozostaje mieszkanką tego miasta.

Nie możesz jej po prostu zostawić.

- Właśnie, że mogę - odparł Oliver - nie muszę ani pomagać, ani

przeszkadzać. Kim Magness to ani nie mój problem, ani żadnego innego

wampira, z wyjątkiem Valerie, która oczywiście zostanie o wszystkim

poinformowana. Jeśli życzycie sobie zadzwonić do naczelnik Moses i

wyjaśnić jej całą sytuację, droga wolna. Sprawy ludzi podlegają jej i

burmistrzowi. Ale wątpię szczerze, czy poszukiwania osoby, o której

wiadomo, że jest nieobliczalna i która zniknęła zaledwie kilka godzin

temu, staną się kwestią priorytetową.

Oliver uciął rozmowę i odszedł w stronę schodów. Zanim dotarł na

scenę, znowu był łagodnym i niegroźnym facetem.

- Sukinsyn - syknęła Eve przez zaciśnięte zęby.

- Chodźcie, nie potrzebujemy jego pomocy - dodał Michael. - Skąd

zaczynamy?

- Chyba od jej mieszkania. - Eve odetchnęła głęboko i posłała Claire

przepraszające spojrzenie. - Przepraszam. Wiem, że wy niezbyt dobrze się

dogadujecie, ale...

- Pomogę - powiedziała Claire.

Nie dlatego, żeby bardzo martwiła się o Kim. Zależało jej na Eve,

która przytuliła się do niej zmartwiona.

- Chcesz, żebym zadzwoniła do Shane'a?

- Zrobisz to? - Eve zrobiła błagalną minę i wyglądała naprawdę

żałośnie. - Każda pomoc będzie potrzebna. Naprawdę się martwię, Claire.

To nie jest podobne do Kim. Naprawdę.

Claire kiwnęła głową, wyciągnęła komórkę i wybrała numer Shane'a.

Nie potrzebował specjalnej zachęty, żeby zgłosić szefowi, że musi wyjść z

powodu pilnej sprawy rodzinnej. Powiedziała mu, że wstąpią po niego po

drodze.

Zanim skończyła z nim rozmawiać, cała grupa kierowała się już na

ciemny parking.

- Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam - powiedziała Eve. - Sprawę

sztuki kompletnie zawaliłam. Przecież on mnie wyleje. Już nigdy w

niczym nie zagram. Moje życie się skończyło.

- Wiń za to Kim - odparła Claire. - Jesteś po prostu dobrą

przyjaciółką.

- Wygląda na to, że niewystarczająco dobrą. W przeciwnym razie

byłaby tutaj. - Eve wyglądała na przygnębioną.

- To nie twoja wina.

- A co by było, gdybym to ja zniknęła? Czulibyście się choć trochę

winni? - spytała Eve, unosząc brwi.

To zamknęło usta Claire. Czułaby się winna i wiedziała to. Nawet

jeśli nie miałaby z tym nic wspólnego, musiałaby coś zrobić.

Wciąż się na tym zastanawiała, gdy gdzieś w pobliżu otworzył się

portal. Claire poczuła wibracje alarmu, więc chwyciła telefon i włączyła

aplikację śledzącą. Tak. Niespodziewany portal otwierał się właśnie

kilkadziesiąt metrów dalej.

- Wsiadajcie do samochodu! - krzyknęła biegnąc w jego stronę. Eve

na szczęście nie zadawała pytań, lecz wskoczyła do środka. Michael

również błyskawicznie usiadł za kierownicą.

Prawdziwa powódź pająków zalała betonową podłogę - kotłowały się

jak gdyby ktoś wysypywał je z gigantycznego wiaderka.

Tysiące Bobów, tylko większych, mniej więcej w rozmiarze małych

piesków chihuahua. Eva otrząsnęła się i wskoczyła na tylne siedzenie,

zatrzaskując drzwi, w których stronę jeden z nich właśnie skakał. Uderzył

o szybę i odbił się od niej. Claire, wskakując na miejsce pasażera, kopnęła

jednego pająka. Michael zatrzasnął drzwi.

- Co do diabła? - wrzasnęła Eve. - O Boże, przecież to jak atak

gigantycznych animowanych potworów.

- To Ada - powiedziała Claire. Wymieniła spojrzenia z Michaelem. -

Ona mnie namierza. Nie ma innego wytłumaczenia.

- Ale czemu?

Symbole, które codziennie przywoływała w swojej pamięci i

poddawała analizie, stanęły jej przed oczyma.

- Ponieważ znam jej tajemnicę - odrzekła. - Wiem, jak ją zresetować.

To tak, jakbym wymazała jej pamięć. Myrnin tego nie zrobi, ale ja tak. A

ona nie może się z tym pogodzić.

- Świetnie - powiedział Michael - a gdzie musisz się udać, by ją

zresetować?

- Zgadnij.

- Dostarczasz nam wszelkich możliwych rozrywek. Zapalił silnik i

nacisnął pedał gazu. Claire zasłoniła oczy, gdy przejeżdżali przez chmarę

pająków, ponieważ to było chore i smutne. Pająki ścigały ich jeszcze

kawałek, potem zebrały się razem i jeden po drugim przewracały się na

grzbiet i umierały.

Ada nie była w stanie długo utrzymywać ich przy życiu, co było

szczęśliwym zbiegiem okoliczności dla osoby, która jako następna miała

pojawić się na parkingu.

- Najpierw Kim - odezwała się Claire. - Eve ma rację. Coś mogło jej

się stać.

- Jesteś zdecydowana.

- Jestem. Ada spodziewa się, że przybędę błyskawicznie. Wolę, by

poczekała. I była niespokojna.

ROZDZIAŁ 10

Lokum Kim było jak miejsce zbrodni. Może nie dosłownie, choć

Claire wydawało się, że gdyby policja ogrodziła je taśmą, nikt nie byłby

zaskoczony... Wszędzie były porozrzucane jakieś rzeczy, popsute graty

piętrzyły się w kątach, a ciuchy leżały na krzesłach, kanapie, podłodze.

Czuć było zapach nieświeżego chińskiego jedzenia, a z kosza na śmieci,

który wyglądał, jakby nie był opróżniany przynajmniej od miesiąca,

wystawały kartony i pudełka po pizzy. Jedno, z kilkoma kawałkami i

zepsutą kiełbasą w środku, leżało na podłodze.

- Ładnie tu - mruknął Shane i się rozejrzał. - Wszyscy chyba wiemy,

że Kim nie jest demonem porządku.

Ściany pokryte były farbą - nie malunkami - po prostu bryzgami

farby. Zupełnie jakby Kim stanęła na środku pokoju i kręcąc się wokół,

wylewała ją litrami na ściany. Prawdopodobnie to nadal była sztuka, ale

nie należała do ulubionych gatunków Claire.

- Ona jest zapracowana - powiedziała Eve, wciskając kilka kartonów

po pizzy i opakowań po chińszczyźnie do plastikowego kosza na śmieci. -

Jest artystką.

- Jest niechlujem - sprostował Shane. - Ale ja nikogo nie osądzam.

Więc jaki mamy plan. Rozglądamy się tu? Mogę zająć się szufladą na

bieliznę?

- Nie wierzę, że to powiedziałeś - oburzyła się Claire.

- Ktoś musi to zrobić. - Shane zrobił minę niewiniątka.

- A tym kimś będę ja.

- Hej, przepraszam. Nie chciałem. - Shane przestał się uśmiechać, a

jego twarz przybrała poważny wyraz.

- Wiem.

Mimo to nadal trochę bolało, unikała wzroku Shane'a. Właściwie, to

Kim nie miała chyba szuflady na bieliznę. Rozrzucała swoje majtki i

staniki po całym mieszkaniu i wydawała się tym zupełnie nie przejmować.

Claire złapała jakiś worek i zaczęła wpychać do niego ciuchy. Tak po

prostu.

- Dziewczyny - powiedział Michael. - Nie przyszliśmy tu sprzątać,

prawda? Szukamy wskazówek.

- Racja - stwierdziła Eve. - Przeszukam sypialnię.

- Biorę łazienkę! - zgłosił się Shane.

- Odważny jesteś - powiedział Michael, po czym zwrócił się do

Claire. - Dobra, ty dalej szukaj tutaj. Ja sprawdzę w kuchni.

- Powodzenia.

Naprawdę życzyła mu powodzenia. Przypuszczała, że pleśń w

lodówce stworzyła już cywilizację tak zaawansowaną, że wynalazła już

koło.

Claire została sama w wielkim zaśmieconym pokoju. Nie miała

pojęcia, gdzie szukać najpierw. Gdy już przestała zwracać uwagę na

śmieci, porozrzucane ciuchy i ogólny bałagan, stwierdziła, że skupia

uwagę na ścianach. Na jednej z nich namalowany był mural

przedstawiający upiorne, wydłużone twarze i oczy o przenikliwym

spojrzeniu.

Patrzące, przeraźliwe oczy. Migotały. Przez moment Claire myślała,

że ktoś za ścianą ją obserwuje. Szybko wzięła się w garść. To było tylko

odbicie w szkle, a nie prawdziwe oczy. Ale dlaczego Kim pokryła oczy

szkłem - nie, właściwie tylko jedno.

Och.

Hej!

Claire otworzyła szafę stojącą obok malowidła, przekopała się przez

stosy śmieci i pudełek i znalazła kamerę, której obiektyw ukryty był w

oku. Było to małe, nowoczesne, bezprzewodowe cacko. Gdzieś tu musiał

być jakiś odbiornik. Wystawiła z szafy głowę.

- Jest tu jakiś komputer? - zawołała.

- Tutaj - odkrzyknęła Eve. Na stoliku upchniętym w kącie sypialni,

obok niezasłanego, skotłowanego łóżka, stał mac. Monitor był wygaszony,

ale kiedy Claire nacisnęła spację, pojawiła się na nim prośba o hasło.

Spojrzała na Eve, ale ta uniosła tylko ramiona w geście oznaczającym

niewiedzę.

Claire wpisała imię Eve. Nic. Spróbowała wpisać „Morganville”, ale

również nic się nie stało.

Ogarnięta bardzo nieprzyjemnym uczuciem wpisała „Shane”.

Ekran rozjaśnił się, a dziewczyna zobaczyła samą siebie. Cofnęła się

zaskoczona, a jej komputerowy obraz uczynił to samo, odchylając się od

kamery. Och. Wbudowana kamera była włączona. Claire wyłączyła ją i

spojrzała na pulpit. Sama tam właśnie umieszczała rzeczy, które chciała

szybko włączyć. I to był strzał w dziesiątkę. Był to folder „Projekt

Rzeczywistość Kamera72”.

Wypełniały go pliki wideo. Claire kliknęła na jeden i w tym samym

momencie pojawiła się Kim, wypełniając sobą ekran. Nachylała się w

stronę obiektywu kamery.

- Dwudziesty drugi dzień projektu - mówiła teatralnym szeptem. -

Nadal nie jestem pewna, czy któraś z dodatkowych stron została odkryta,

czy też nie, ale będę je prowadzić jak długo tylko się da. Świetny materiał,

jak na razie. Oficjalny projekt historyczny trwa, ale większość wampirów

nie chce mówić. To i tak jest bez znaczenia, bo to będzie znacznie lepsze.

Oscary będą całować mnie po tyłku - złapała w obie ręce niewielką

butelkę sodówki i zrobiła bardzo szczęśliwą minę. - Och, dziękuję bardzo.

Nie mogę wprost uwierzyć, że spotkał mnie ten zaszczyt. Chciałabym

podziękować całej Akademii...

Claire zatrzymała film i spojrzała na Eve i Shane'a, który przyszedł z

łazienki popatrzyć. Michael również dołączył do nich.

- Co to jest? - spytała Claire.

Eve pokręciła głową, patrząc nadal w ekran.

- Naprawdę nie wiesz?

- Nie. O czym ona mówi?

Claire przewinęła filmik do miejsca, w którym Kim kończy swoją

dziękczynną mowę i znów włączyła. Twarz Kim promieniała

zadowoleniem. To, o czym mówiła, musiało być bardzo ważne.

- Nie mogę w to uwierzyć. W końcu udało mi się jedną umieścić w

ostatnim Domu Założycielki. Połączenia wyglądają nieźle, kanał zaczyna

działać. Boże, czemu ludzie zawsze najbardziej kochają najbardziej głupie

rzeczy? Stary trik z łazienką? Wcale się nie martwiła, gdy zniknęłam na

dziesięć minut, myszkując dokoła. Słodko. - Kim przysunęła się bliżej i

powiedziała takim tonem, jakby zdradzała tajemnicę. - Niektóre będę

chyba musiała zatrzymać dla siebie. Shane, nagi. Wow.

- Co proszę? - wykrztusił zaskoczony Shane. - Co jest do cholery?

Oczy Eve rozszerzyły się, oblizała wymalowane na czarno usta.

- Kiedy to było? - spytała.

- Na początku zeszłego tygodnia - powiedziała Claire, sprawdzając

datę.

- O Boże. Spotkałam Kim na castingu. To znaczy, znałam ją już

znacznie wcześniej, ale nie byłyśmy bliskimi koleżankami ani nic takiego.

Wydawała się naprawdę taka... interesująca. Zaprosiłam ją do siebie po

przesłuchaniach. Ty byłaś w szkole, Michaela nie było, a Shane właśnie

wychodził.

- A ona spytała, czy może skorzystać z toalety? - spytała Claire.

Eve wyglądała żałośnie.

- Aha. Dość długo jej nie było, ale o nic nie pytałam, no nie?

Przecież nikt nie zaczyna w takiej sytuacji myszkować. To znaczy, no,

dajcie spokój. Poza tym była fajna.

- Owszem, ona jest fajna - zgodził się Shane. - Ta wredna suka jest

też manipulatorką. Umówiłem się z nią, pamiętasz? Jeden raz. Powinnaś

była mnie zapytać. I w ogóle co to za bzdury o oglądaniu mnie nago?

Nawet mnie tam nie było.

- Co ona zrobiła? O mój Boże, wykorzystała mnie, prawda?

Wykorzystała. - Eve zasłoniła usta rękami.

- Ona wszystkich wykorzystuje - powiedział Shane. - Przez

dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Przykro mi,

ale zmartwiłem się, gdy oszalałaś na jej punkcie. Ona nie jest... No. Po

prostu nie jest.

Claire zastanawiała się, czy powinna czuć się choć trochę

usprawiedliwiona, ale nie czuła się tak. Była za to zdenerwowana.

- Co ona robiła w naszym domu?

- Za co dostaje się Oscary?

- Za filmy - powiedzieli Shane i Michael jednocześnie.

Cała czwórka przez chwilę patrzyła na siebie w milczeniu. Claire nie

miała pojęcia, jak czują się pozostali, ale jej żołądek był ściśnięty. Nie

zapowiadało się, żeby ten stan szybko minął.

Powoli odwróciła się w stronę ekranu, wyłączyła filmik i zaczęła

przeglądać folder. Wskazała na ekran.

- Co? - spytał Shane.

- To jest prywatny pamiętnik wideo Kim - powiedziała. - To tu

nagrywała wszystkie swoje osobiste sprawy.

- Więc?

- Spójrz na numer.

- Projekt Rzeczywistość, kamera... numer... O kurczę. - Eve aż

zabrakło tchu.

- W Morganville zainstalowanych jest jeszcze siedemdziesiąt jeden

kamer - powiedziała Claire. - Gdzieś w Morganville.

- I przynajmniej jedna z nich jest w naszym domu - dokończył

Shane.

Na komputerze w mieszkaniu Kim nie było śladu, gdzie

przekierowywane są nagrania. Do obsługi siedemdziesięciu jeden kamer

potrzebowała znacznie lepszego komputera niż jej laptop. Zwłaszcza jeśli

chciała przechowywać te terabajty danych.

- Potrzebny jej serwer - doszła do wniosku Claire, po wykonaniu

kilku obliczeń. - Albo jakieś pozasieciowe nośniki danych. Może włącza

nagrywanie tylko o określonych porach, a potem nagrywa wszystko na

DVD lub czymś takim.

- A uniwersytet? - spytała Eve. - Tam jest mnóstwo serwerów.

Claire rozważała to przez chwilę, po czym pokręciła głową.

- Tak, na nich jest mnóstwo miejsca, ale jak mogłaby się do nich

dostać niezauważona? Nie jest nawet na liście studentów. A

zabezpieczenia sieciowe są na uniwersytecie bardzo dobre. Muszą być,

ponieważ komputer główny monitoruje wszystko, aby uniemożliwić

przesyłanie kompromitujących materiałów o Morganville.

To przywiodło jej na myśl jeszcze jedną, dużo gorszą możliwość.

- Kim uważa się za wojującego, niezależnego filmowca, prawda?

- Prawda - potaknęła Eve. - Dużo o tym mówiła. O telewizji,

programach na kablówce i tym podobnych. Ma obsesję na ich punkcie.

Pomysł z aktorstwem miał tylko pozwolić jej zapoznać się z pracą za

kulisami i technicznymi sztuczkami.

Shane pochylił się nad skotłowanym łóżkiem Kim. Nasunęło to

Claire niemiłe skojarzenie, którego naprawdę wolałaby nie mieć.

- Naszpikowała kamerami miasto - powiedział. - Ma wszystko na

stałym podglądzie. A potem zmontuje z tego paradokument o wampirach.

- Gorzej - wtrąciła Claire. - Siedemdziesiąt dwie kamery pracujące

jednocześnie? Zmontuje to potem w odcinki. Chce z tego zrobić reality

show. Reality show o Morganville.

Odwróciła się na krześle w stronę klawiatury i otworzyła pocztę

Kim. Z tego co jej się zdawało, skrzynka odbiorcza nigdy nie była użyta.

- Przecież musi mieć e - mail.

- Web - mail - podpowiedział Michael. - Jeśli chciała zatrzeć za sobą

ślady, zrobiłaby to w ten sposób. Sądzisz, że ma kontakt z kimś z

zewnątrz?

Claire otworzyła historię przeglądarki, ale okazało się, że została

wyczyszczona.

- Włączona jest jakaś aplikacja zarządzająca. Usuwa pliki

tymczasowe i historię co dwadzieścia cztery godziny.

- Ktoś z nią współpracuje - stwierdził Shane i zadrżał, gdy pozostali

spojrzeli na niego. - To ma sens. Kamery internetowe nie rosną na

drzewach, prawda? Potrzeba pieniędzy na zakup takiej ilości, a Kim nie

zarabia wystarczająco dużo na swojej sztuce z odpadków.

- Więc ktoś spoza Morganville - rzekła Claire. - Myślisz, że wampiry

się zorientowały? Że to one stoją za zniknięciem Kim?

- Oliver nie wyglądał na specjalnie zmartwionego. Gdybyśmy tylko

wiedzieli, to gwarantuję ci, tego już dawno by tu nie było - wtrącił

Michael i ruchem głowy wskazał komputer. - Zabralibyśmy go.

My, nie oni. Claire nie omieszkała zwrócić na to uwagi. Zobaczyła,

że Eve również to zauważyła.

Shane wymienił spojrzenia z obydwiema dziewczętami. Również

jego uwagi nie uszedł wyraźnie zaznaczony kontrast my - oni.

- Jacy my, człowieku?

- Teraz zaliczasz siebie do drużyny wampirów?

- Czy naprawdę musimy się kłócić o to w tej chwili? - westchnął

Michael. - Bo wydaje mi się, że mamy większe problemy.

- Nie, nie mamy - powiedziała Eve. - Kim zniknęła. Robi coś bardzo

niebezpiecznego i dużo ludzi, również wampirów, mogłoby chcieć ją

powstrzymać albo sprawić, by zniknęła. Ale chcę wiedzieć, po której

stronie jesteś. Jesteś z wampirami czy z nami?

- Z nami, to znaczy z ludźmi, Eve?

- Z nami, to znaczy ze mną, Shane'em i Claire - wyjaśniła Eve. -

Więc jak? A może masz zamiar powiedzieć Amelie i Oliverowi, co robi

Kim i urządzicie zmasowane polowanie na czarownice?

Przez kilka sekund nie odpowiadał. Shane podniósł się z łóżka,

zaskrzypiały sprężyny.

- Michael?

- Nie rób tego. - Michael zwrócił się do Eve. - To nie jest wybór.

Właściwie, to nie mam żadnego.

- Zawsze jakiś masz, wiesz o tym. Miałeś go, gdy pozwoliłeś Amelie

zrobić to, co zrobiła. I teraz też go masz. Sam nie poszedł za tłumem. Ty

też nie musisz. Możesz robić dobre rzeczy.

- Nie wszystko, co robią wampiry, jest złe.

Shane uderzył dłonią w ścianę. Na dźwięk uderzenia pozostali aż

podskoczyli i zwrócili się w jego stronę.

- Masz zamiar pomóc nam to powstrzymać czy uciekniesz i

zaczniesz donosić? - spytał. - Człowieku, to przecież proste pytanie.

- Tu nie chodzi o was troje. Chodzi o Kim, która próbuje nas

wszystkich zniszczyć, robiąc z siebie gwiazdę reality show i bogacąc się

przy okazji.

- Być może - przyznał Shane. - A może nie musi tak być. Nagrania są

gdzieś przesyłane. Ona pewnie ciągle je montuje. Nadal możemy ją

odnaleźć i powstrzymać. Nikt więcej nie musi o tym wiedzieć.

- Czemu chcesz ją chronić? - spytał Michael.

Shane spojrzał szybko na Claire, dosłownie w przelocie, ale ta

dostrzegła w jego wzroku poczucie winy. Czyżby chodziło o sentyment do

byłej dziewczyny?

- Stary, już lepiej się zamknij.

- Eve chce ją ratować, ponieważ były przyjaciółkami, To rozumiem.

Claire chce ratować wszystkich...

- Nie wszystkich - wymamrotała.

- Ale ty zachowujesz urazę. W przypływie złości o mało nie

wepchnąłeś Moniki pod autobus, a teraz nie chcesz, by Kim stało się coś

złego.

- Zamknij się, natychmiast - uciął Shane. - Poważnie.

- Teraz widzisz, jak to jest? - spytał Michael łagodnie. - Ja też nie

lubię, gdy ludzie podają w wątpliwość kierujące mną intencje. Jestem

wampirem. Nic na to nie poradzę. Piję krew. Cholera, przejdźcie nad tym

wreszcie do porządku dziennego i odczepcie się ode mnie. Chcecie

ratować Kim? Świetnie. Ale jeśli jej nie znajdziemy w ciągu dwudziestu

czterech godzin, będę musiał komuś o tym powiedzieć. A wtedy się

zacznie.

- Zacznie się - zgodziła się Eve. Miała łzy w oczach, błyszczące jak

srebro, ale je powstrzymała. - Wszystko skończone. Możesz się o to

założyć, Michael.

Odwróciła się na pięcie i wyszła, roztrącając po drodze śmieci. Claire

spojrzała za nią, po czym zaczęła odpinać kable od komputera.

- Shane - poprosiła - przynieś kamerę z szafy z drugiego pokoju.

Może uda nam się namierzyć adres IP i ustalić, gdzie przesyła pliki wideo.

Michael poszedł za Eve, ale Shane zwlekał, a ona wpychała do torby

komputer i zasilacz.

- Claire... - powiedział. Dotknął delikatnie najpierw jej włosów,

potem ramienia. - Ja nie, słuchaj, to nie jest tak, że jestem w niej

zakochany. Nie jestem. Tylko...

- Spałeś z nią raz. Tak, słyszałam. - Zapięła zatrzaski torby i

przerzuciła ją przez ramię. - Ona potrafi zrobić niesamowite wrażenie.

Chłopak zastąpił jej drogę. Nieważne, jak bardzo by się starała.

Spojrzała mu w oczy, a ich blask spowodował, że brakło jej tchu. Końcami

palców dotknął jej twarzy, po czym pochylił się i ją pocałował.

- Nie - wyszeptał. - Ona nie, ale ty, owszem.

Zanim przyszło jej do głowy cokolwiek, co mogłaby powiedzieć, on

odwrócił się i poszedł w stronę szafy po kamerę. Claire dojrzała, że w

drugim pokoju Michael rozmawiał z Eve, a właściwie z jej plecami.

Odwrócił się, gdy spostrzegł wchodzących Claire i Shane'a.

Eve otworzyła drzwi, trzasnęła nimi i zbiegła ze schodów,

zostawiając ich daleko, daleko w tyle. Zanim ją dogonili, zdążyła już

usiąść na przednim siedzeniu pasażera. Twarz miała odwróconą w stronę

przyciemnionego okna. Nawet jeśli płakała, Claire nie mogła tego widzieć.

Włożyła wielkie lustrzane okulary słoneczne, które wcale nie były

niezbędne w samochodzie należącym do wampira.

- No dobra - powiedział Michael i usadowił się za kierownicą. -

Dokąd jedziemy?

- Zawieź mnie do domu. Zajmę się komputerem.

- Podrzuć mnie do parku miejskiego - powiedziała Eve. - Muszę z

kimś pogadać.

Michael chrząknął.

- Może masz ochotę na towarzystwo?

- Nie. - Jej głos był płaski i chłodny.

Claire skrzywiła się i spojrzała na Shane'a. W półmroku mogła

dostrzec jedynie zarysy jego twarzy, ale wydawało się, że wypisane jest na

niej „ups!”

- Masz co robić, prawda?

Musiała mieć rację, ponieważ Michael nie zaprzeczył.

- A ja zostanę w domu i będę oglądał telewizję. To również bardzo

ważne zadanie. Nie wszyscy są w stanie robić to pod presją.

- Powinieneś jechać ze mną - przerwała mu Eve. - Myślę, że przyda

mi się pomoc.

Powiedziała to, mimo że przed chwilą z obojętnością odrzuciła

propozycję Michaela. Auć.

Shane też musiał o tym pomyśleć, gdyż rzucił kumplowi szybkie,

przepraszające spojrzenie. Michael lekko skinął mu głową.

- Okej, jasne - powiedział Shane. - Cudownie. Wyciągnął dłoń, a Eve

przybiła mu piątkę. - Claire, dasz sobie radę sama?

- Pewnie - odparła i mocniej przycisnęła do siebie torbę z laptopem. -

Co mogłoby pójść nie tak?

Jej wzrok spotkał się w przednim lusterku ze wzrokiem Michaela.

- Oczywiście, nie licząc wszystkiego - dodała.

ROZDZIAŁ 11

W domu - to znaczy w Domu Glassów, a nie w domu rodzinnym,

gdzie zamieszanie zwiększyliby jeszcze rodzice - Claire rozładowała

laptopa Kim, zaprogramowała kamerę i rozpoczęła próby namierzenia

miejsca, do którego wysyłano dane. To nie było szczególnie trudne,

ponieważ znała adres IP kamery. Kim bardzo uczynnie umieściła go w

nazwie. Problem tkwił w tym, że w urządzeniu docelowym zainstalowany

był program, który sterował sygnałem i co kilka chwil zmieniał jego

lokalizację w sieci. To było gdzieś w Morganville. Ciągi znaków mówiły,

że to musi być gdzieś tu. Claire nie miała jednak najmniejszego pojęcia,

gdzie szukać najpierw. Nie miała żadnego wybitnego talentu do

komputerów, choć całkiem nieźle się w nich orientowała. Kim jednak

widocznie zadbała o zabezpieczenia.

Ale Claire również nie poddawała się łatwo. Nie lubiła Kim, ale tutaj

chodziło o dużo więcej. Stawką było życic wampirów, między innymi

Michaela, życie Kim, a może nawet wszystko, co tu z takim trudem

budowali.

Michael miał rację, nie mogli pozwolić, by Kim tak po prostu złożyła

to wszystko na ołtarzu swoich własnych ambicji. Prawda mogła wyjść na

jaw, ale nie mogło przecież do tego dojść z powodu jakiegoś

przerażającego podglądactwa.

W końcu jeszcze raz przejrzała nagranie, które oglądali w

mieszkaniu Kim.

„Nie mogę w to uwierzyć. W końcu udało mi się jedną umieścić w

ostatnim Domu Założycielki. Połączenia wyglądają nieźle, kanał zaczyna

działać”.

Claire zaczęła szukać w domu kamer.

Pierwszą znalazła w kratce wentylacyjnej w pokoju Shane'a i aż

usiadła na łóżku z wrażenia. Kamera skierowana była dokładnie na nie.

Mój Boże, nie. Najpierw zrobiło się jej niedobrze, gdy wyobraziła

sobie Kim przeglądającą godziny nagrań z Shane'em w roli głównej,

wdzierającą się w jego prywatność, oglądającą, jak się rozbiera... a potem

sobie przypomniała.

Byliśmy tu przecież, razem. I ona musiała to widzieć.

Claire podniosła głowę i spojrzała prosto w kamerę. Nie miała

pojęcia, jaki wyraz maluje się na jej twarzy, ale na pewno było to nic w

porównaniu ze wściekłością, która paliła ją w środku, poczuciem zdrady i

obnażenia. Nie mogła sobie wyobrazić, żeby oglądanie tego mogło

sprawić Kim jakąkolwiek przyjemność.

- Mam nadzieję, że nagrywasz również dźwięk - powiedziała. Ty

suko, oświadczam, że mam nadzieję, że usmażysz się w piekle.

Przysięgam, jeśli umieścisz któreś z tych nagrań w sieci, znajdę cię.

Przyciągnęła krzesło, stanęła na nim i oderwała kratkę wentylacyjną

od ściany. Za kratką niewielka kamerka mrugała światełkiem i gapiła się

na nią szklanym okiem tak nieczułym jak oczy pająka Boba.

Dziewczyna zabrała ją, zaniosła do swojej sypialni i postawiła obok

tej, którą znaleźli w mieszkaniu Kim. Potem zaczęła przeszukiwać inne

pokoje. Znalazła jeszcze dwie - jedną ukrytą na szczycie półki z

książkami, prawie niewidoczną, a drugą w pokoju Michaela. Była

skierowana na jego łóżko.

- Ona jest zboczona - wymamrotała Claire, wyciągając ją z doniczki

ze sztucznym kwiatkiem stojącej na jego szafie.

Zaniosła ją do swojego pokoju i położyła obok innych. Adresy IP

były zgodne. Spróbowała wpisać je do wyszukiwarki.

Sygnał był przesyłany, ale wyświetlały się tylko jakieś bzdury.

Oprócz tego, że Kim używała urządzenia zmieniającego miejsce sygnału

w sieci, to jeszcze go kodowała.

Właśnie zabierała się do rozpracowywania sygnału, gdy poczuła

znajome szczypanie w karku, uczucie, które mówiło jej, że świat właśnie

uległ zmianie.

Portal.

Claire zsunęła się z krzesła, złapała coś, co mogło posłużyć jej do

obrony, i czekała. Czuła, że portal otworzył się piętro wyżej, na strychu.

Gdy tak stała, do jej uszu zaczęło docierać niewyraźne skrzypienie i trzask

drewnianej podłogi. To nie pająki, pomyślała. Pająki nie mogą być takie

ciężkie.

Boże, właściwie jedynie miała nadzieję, że nie mogą. To była

przerażająca myśl. Poczuła się jak bohaterka horroru kategorii B. Sama w

domu z gigantycznym pająkiem!

I może z wampirem.

A to mogło być jeszcze gorsze.

Upłynęły długie minuty i nic nie przyszło jej pożreć. Dłonie się jej

spociły, a kostki zbielały od zaciskania rąk na srebrnym nożu. No chodź,

miejmy to już za sobą, pomyślała. To mógł być ktoś obdarzony wielką

mocą - Myrnin, Oliver lub Amelia. W takim przypadku po prostu odłoży

nóż i przeprosi.

Ale nadal sądziła, że to Ada przypuszcza kolejny atak.

Skrzypienie nad jej głową ustało, a po chwili zaczęło się oddalać.

Wtedy poczuła, że portal znów się uaktywnia i po chwili zatrzaskuje.

Wszystkie zabezpieczenia wróciły do normy, jak gdyby nic się nie stało.

Gdyby wyszła z domu, nawet nie wiedziałaby, że ktoś tu był.

Claire ostrożnie wyjrzała na korytarz, obserwując drzwi do

sekretnego pokoju. Były zamknięte i znikąd nie dochodziły żadne dźwięki.

Oczywiście, i tak by nie usłyszała za względu na dźwiękoszczelne drzwi,

ale mimo wszystko...

Miała wrażenie, że powinna być w stanie wyczuć coś dziwnego... a

dom przeważnie wysyłał sygnał powodujący poczucie zagrożenia. Kiedy

tak się nie działo, przeważnie w Domu Glassów zjawiała się Amelie.

Amelie.

Claire otworzyła ukryte drzwi i ruszyła schodami w górę. Na ich

szczycie paliło się światło, a delikatna poświata sącząca się przez

witrażowe okno malowała barwne wzory na jednej ze ścian. Na kanapie

leżała Amelie, uciskając skroń białą dłonią.

Miała na sobie powłóczystą białą suknię przypominającą bardzo

wytworną koszulę nocną. Były na niej smugi krwi, ale nie takie, jakie

powstałyby, gdyby była ranna. Raczej jakby stała obok kogoś rannego.

Gdy Claire weszła do pokoju, Amelie otworzyła oczy i spojrzała na nią.

Założycielka jednak się nie poruszyła.

- Mamy kłopot. Z Adą - odezwała się Amelie. Wiesz o tym, prawda?

- Masz na myśli to, że jest szalona? Tak, doszłam już do takiego

wniosku.

Claire zorientowała się, że nadal trzyma w ręku nóż. Odłożyła go.

- Przepraszam.

- Zupełnie zrozumiała ostrożność w tych niepewnych czasach -

powiedziała Amelie łagodnie.

I tyle. Claire czekała, ale Amelie była nieruchoma niczym anioł z

pomnika nagrobnego.

- Co się stało? - spytała w końcu Claire.

- Nic, co mogłabyś zrozumieć. - Amelie zamknęła oczy. - Jestem

zmęczona.

W jej głosie brzmiała taka rezygnacja, że Claire aż zadrżała.

- Czy mam... Czy jest ktoś, do kogo mogłabym zadzwonić albo...

- Teraz będę odpoczywać. Dziękuję ci.

Było to równoznaczne z poleceniem odejścia i dziewczyna ucieszyła

się nawet, że je usłyszała. Amelie wydawała się nieobecna.

- Dobrze, ale gdybyś czegoś potrzebowała...

Amelie otworzyła powoli oczy, a Claire w tym samym momencie

poczuła nagłą kumulację energii. To otwierał się portal.

Amelie zatrzasnęła go siłą woli.

- Ktoś cię szuka. - powiedziała Claire. - Kto to jest?

- To nie twoja sprawa.

- Moja, jeśli pojawia się tutaj. Ktoś cię ściga?

- To moi ochroniarze. Prędzej czy później mnie odnajdą, ale na razie

chcę zostać tutaj. Tutaj, gdzie Sam... - Znów zamilkła, a w jej oczach

pojawiły się srebrne łzy i spłynęły na jej popielate włosy. - Gdzie Sam

obiecał mi, że nigdy mnie nie opuści. Ale zrobił to, Claire. Wiedziałam, że

odejdzie i odszedł. Wszyscy odchodzą. Wszyscy.

Tym razem gdy portal zaczął iskrzyć, Amelie nie próbowała go

zamknąć. W ciągu kilku chwil drzwi otworzyły się gwałtownie, ale wcale

nie wbiegli przez nie ochroniarze ubrani w czarne garnitury agentów

tajnych służb.

To był Oliver, nadal w koszuli do gry w kręgle. Siwiejące włosy miał

związane ciasno w kucyk. Przez chwilę, gdy z podziwem patrzył na

Amelie, wyglądał jak zupełnie inny człowiek.

Nie, to było niemożliwe. Czyżby naprawdę mógł do niej coś czuć?

- Ty - zwrócił się do Claire. - Zostaw nas samych. Natychmiast.

- Zostań - zaprotestowała Amelie tonem nieznoszącym sprzeciwu. -

Nie rozkazuj mojej służbie w moim własnym domu, Oliverze.

Przynajmniej na razie.

- Ukrywasz się za plecami dzieci?

- Wcale się nie ukrywam. Nawet przed tobą.

Powoli usiadła, a w świetle lampy wydawała się młoda i bardzo

zmęczona.

- Już przecież graliśmy we dwoje w nasze gierki, prawda? Przez

wieki dla naszych własnych celów oszukiwaliśmy się wzajemnie i

spiskowaliśmy przeciwko sobie. Co nam to dało? Pokój? Dla nas pokój nie

istnieje. Nie może istnieć.

- Nie mogę rozmawiać o pokoju - powiedział i, spoglądając jej w

twarz, przyklęknął na jednym kolanie. - Ty również nie możesz. Morley

próbował niedawno zabić cię na cmentarzu, ale ty nadal nie chcesz

pomocy, szukasz śmierci. Musisz się zatrzymać.

- Mówisz to jako mój zastępca.

- Raczej jako twój przyjaciel - powiedział i schwycił jej dłoń. -

Amelie, różnimy się od siebie, ty i ja. Zawsze tak będzie. Wolałbym, abyś

tak nie cierpiała. Morganville to dla ciebie w tej chwili trochę zbyt wiele,

zbyt dużo tu wampirów z ambicjami. Kontrola musi zostać zachowana, a

jeśli ty nie podołasz, musisz powierzyć to zadanie komuś silniejszemu.

Mnie.

- Jak to miło z twojej strony, że tak dbasz o interesy tych, którzy są

bliscy twojemu sercu - powiedziała.

Nie próbowała uwolnić swojej dłoni z jego, ale ton jej głosu stał się

dziwnie chłodny.

- Co proponujesz?

- Przekaż mi miasto do czasu, kiedy otrząśniesz się z żałoby - odparł

Oliver. - Wiesz, że jestem w stanie utrzymać tu porządek. Będę

występował jako twój regent. Kiedy tylko będziesz gotowa, oddam ci

władzę.

- Kłamca - powiedziała to bez specjalnego wyrzutu lub niechęci.

Claire spostrzegła, że dłoń Olivera zaciska się na jej ręce. Amelie

uśmiechnęła się leciutko.

- Kłamca i prześladowca. Naprawdę sądziłeś, że na córkę Bishopa

podziała taka taktyka? Lepiej by było, gdybyś udawał, że okazujesz choć

trochę więcej współczucia. Albo trochę mniej. Półśrodki w twoim

przypadku nigdy nie działają, Oliverze.

- Tracisz to miasto centymetr po centymetrze - powiedział. - Morley

jest pierwszym wampirem, który wykonał przeciwko tobie ruch, inne

podążą za nim. Ludzie także. Ich bandy zaczęły atakować nas nocami. Już

poproszono mnie, żebym to ukrócił.

- Więc teraz to już spisek. Spisek mający na celu odsunięcie mnie od

władzy. A ty jesteś moim wiernym sługą i przychodzisz, by mnie ostrzec. -

Jej zęby błysnęły w uśmiechu. - Och, Oliverze. Mając okazję zdradzić

mnie, nie zrobiłeś tego chyba tylko dlatego, że szanse były wyrównane.

Gdyby mój ojciec poumizgiwał się do ciebie choć przez chwilę,

pobiegłbyś do niego jak chora z miłości dziewczyna. Sam wbiłbyś mi nóż

w plecy.

Nie - zaprzeczył i ją odepchnął; straciła równowagę i upadła przed

nim na kolana. - Nie zrobiłbym tego. Nie jesteś już królową, Amelie.

Niech ci się nie wydaje, że siedzisz na tronie i mnie osądzasz.

Wyrwała mu rękę i mocno uderzyła w twarz. Claire odsunęła się,

podczas gdy dwa wampiry mierzyły się wzrokiem.

- Będę osądzać, jak mi się podoba - powiedziała Amelie. - I nie mam

zamiaru znosić twojego zuchwalstwa. Zajmuj się intrygami, ile ci się

podoba, ale i tak nic ci to nie da. Morganville należy do mnie i nigdy go

nie dostaniesz. Nigdy. Teraz sama jestem swoim ochroniarzem. Możesz

być pewien, że każdy spisek przeciwko mnie zostanie wykryty. Także

twój.

Pchnęła go tak mocno, że przewrócił się na ziemię jak długi. W

ułamku sekundy Amelie sięgnęła po srebrny nóż, który Claire położyła

wcześniej na stole. I zanim dziewczyna zdążyła mrugnąć, nóż tkwił już w

szyi Olivera.

- Więc? - powiedziała władczym tonem. - Co teraz powiesz, mój

sługo?

W geście milczącego poddania rozrzucił ręce na boki. Amelie

patrzyła na niego przez chwilę, po czym spojrzała na Claire.

- Sprowadź mój samochód - rzekła. - Wydaje mi się, że pojadę na

przejażdżkę po Morganville. Już czas by moi ludzie mnie zobaczyli i

wiedzieli, że nie należy mnie zbyt nisko cenić.

Cisnęła nóż na podłogę tuż obok głowy Olivera. Upadł tak blisko, że

ostrze zostawiło krwawą smugę na jego policzku. Potem podniosła się,

spiesznie opuściła pokój i zbiegła po schodach. Claire wyciągnęła swoją

komórkę, zadzwoniła do ochroniarzy i kazała im przyjechać.

Zanim zdążyła się z tym uporać, Oliver siedział już na sofie. Dotykał

rany na szyi i wyglądał na dużo mniej wzburzonego, niż mogła się tego

spodziewać.

- O rany, ty to zaplanowałeś - odezwała się. - Czyż nie?

- Kochała Sama. Potrzebowała, by ktoś wypełnił tę pustkę. Albo

kochanek, albo wróg. - Oliver zadrżał.

- Więc stałeś się wrogiem.

- Przez te wszystkie lata targały nami dwa uczucia - gniew i

szacunek. - Powiedział to otrzepując się z kurzu, po czym uśmiechnął się

lekko i dodał: - Czasem natomiast pojawiał się ślad innego uczucia, ale

żadne z nas nie chciało się do tego przyznać. Nie, łatwiej jest być

wrogami. Ona to lubi. Mnie także się to podoba.

Claire wcale nie mogła tego zrozumieć, ale nie wydawało się jej,

żeby któreś z nich miało się tym jakoś szczególnie przejąć.

- Dostałeś się tu przez portal. Czy działo się coś niezwykłego? -

spytała.

- Dziwnego? - Zmarszczył brwi. - Nie rozumiem.

- Mam na myśli... A zresztą nieważne. Trochę się niepokoję o

portale. Chciałabym skalibrować system na nowo.

- Miałem w każdym razie zamiar przyjść na piechotę. Tak samo

ważne jest, by mieszkańcy Morganville widzieli mnie chodzącego

piechotą, jak oglądali Amelie w jej czarnej limuzynie.

Wstał i wygładził koszulę.

- To zapewnia nam równowagę.

- Oliver?

Zatrzymał się u szczytu schodów.

- Co by się stało, gdyby informacje o Morganville wyciekły na

zewnątrz?

- Na zewnątrz?

- W świat. Wiesz, co mam na myśli.

- Och, już raz się to stało. Ale nikt nie dal temu wiary. Nikt nigdy nie

daje wiary.

- A co, gdyby mieli na to dowód?

- Jedynym prawdziwym dowodem mógłby być żywy wampir, a to

nigdy się nie stanie. Poza tym każdy dowód można wystarczająco łatwo

obalić.

- A film wideo?

- Claire, chodzisz do kina, prawda? Naprawdę uważasz, że w epoce

trików filmowych ktokolwiek uwierzyłby w film o wampirach? - Pokręciła

głową. - Teraz wierzyliby w to mniej niż kiedykolwiek wcześniej. Chroni

nas wielka popularność powieści i filmów o wampirach.

Obrzucił ją przenikliwym spojrzeniem.

- A czemu właściwie pytasz?

- Tak się tylko zastanawiam.

- W takim razie przestań się zastanawiać. To bardzo niezdrowo.

A potem zniknął. Claire usiadła na kanapie i zamyśliła się, gładząc

odruchowo dżinsy.

Oliver miał rację. Ludzie prawdopodobnie nie uwierzyliby. Tak

samo jak większość ludzi nie dawała wiary wszelakim programom typu

reality show o duchach. Problem polegał na tym, że obecnie rzeczywistość

nie musiała być prawdziwa, żeby stać się hitem - a Morganville nie

przetrwałoby prześwietlania na wszystkie strony.

Musieli powstrzymać Kim, zanim wszystko się rozpadnie.

Dodatkowo, jako bonus, mieli jej solidnie skopać tyłek za

zainstalowanie kamer. To było po prostu złe.

Pierwsi wrócili do domu Eve i Shane i zastali Claire pochłaniającą

kanapki z masłem orzechowym. Nie wspomniała o odwiedzinach Amelie i

Olivera, poza tym wydawali się dosyć ponurzy. Doszła do wniosku, że tak

naprawdę nie obeszłoby ich to.

- No i co? - spytała.

Przechodząc obok, Shane porwał jej z talerza pół kanapki.

- Hej! - zaprotestowała.

- Zaostrzył mi się apetyt, gdy pilnowałem tyłka Panny Podły Humor

- powiedział z ustami pełnymi chleba. - Ona chadza do bardzo ciekawych

miejsc. Mówiąc „ciekawych”, mam na myśli niebezpiecznych.

- Tylko nie mów Claire o klubie - wtrąciła się Eve i zdjęła lustrzane

okulary.

Miała rozmazany tusz do rzęs i zaczerwienione oczy, ale nie tak jak u

wampira, tylko jak od płaczu.

- Poza tym to nie było przypadkowo wybrane miejsce. Kim lubi się

tam włóczyć.

- Co to za klub? - szepnęła Claire do Shane'a.

- Skórzane Ciuchy - odszepnął. - Poza tym ona ma rację. Nie chcesz

wiedzieć.

- Kim nie było tam od kilku dni - powiedziała Eve. - Ale spotkaliśmy

kilka wampirów, które udzielały jej wywiadów do projektu historycznego.

Z wyrazu twarzy Shane'a można było wyczytać, że tam działo się coś

jeszcze.

- A oni ci wszystko powiedzieli? Ot tak, po prostu? - zapytała z

powątpiewaniem Claire.

- Musiałam pójść na pewne układy, żeby zyskać szczegóły Eve

unikała patrzenia w oczy. Zrzuciła z siebie skórzaną kurtkę, tę z całą masą

sprzączek, i skubnęła kawałek kanapki Claire.

- Mm..., dobre. Dodajesz miodu?

- Co zrobiłaś?

Zawieranie jakichkolwiek układów z wampirami z Morganville było

szaleństwem. A już robienie tego z wampirami włóczącymi się po tego

rodzaju barach było zwyczajnym samobójstwem.

- Na co ty jej pozwoliłeś? - Claire zaatakowała Shane'a.

- Poważnie, nie masz prawa o nic mnie winić, kiedy ona zachowuje

się w ten sposób. Robiłem tylko za ochroniarza. No chyba że chcesz,

żebym ją związał.

- Oni tam coś o tym wiedzą - powiedziała Eve. - Słuchajcie, dam

sobie radę z tymi układami. Amelie jest w tej kwestii moją kartą

przetargową. Ale musimy znaleźć Kim, a żeby to zrobić, potrzebujemy

informacji. Chyba że machniesz czarodziejską różdżką...

Claire pokręciła głową.

- Przestań więc patrzeć na mnie, jakbym porzuciła wszelkie zasady.

Claire uświadomiła sobie, że Eve czuła się bardzo niekomfortowo w

zaistniałej sytuacji. Prawdopodobnie rzeczywiście zmuszała się do

rozmowy z wampirami, i ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowała, była

spóźniona analiza wszystkich jej błędów.

Claire chrząknęła.

- Czego się dowiedziałaś?

- Znalazłam cztery wampiry, z którymi Kim albo już przeprowadziła

wywiad, albo też umówiła się z nimi na następny tydzień. To znaczy, że

nie miała jeszcze zamiaru opuszczać miasta. Aha, spotkałam jeszcze kilku

ludzi - mężczyzn, którzy, jakby to powiedzieć, odwiedzali ją w jej

mieszkaniu.

- Na intymne schadzki - dodał Shane. - To bardzo w stylu Kim.

Chociaż nie orientuję się specjalnie, w czym gustuje. Ale wygląda mi to na

zjazd po równi pochyłej.

- Czekajcie. Czy mówi nam to coś, czego nie wiedzieliśmy do tej

pory? Tak właściwie, to co obiecałaś tym wampirom?

- Różne rzeczy - powiedziała Eve, ale nie podała żadnych

szczegółów.

Shane patrzył gdzieś w drugą stronę.

- To nie ma teraz znaczenia. Chodzi o to, że dwa spośród wampirów,

z którymi rozmawiała, filmowała w parku miejskim, ale pozostali mówili,

że zostali zawiezieni do jakiegoś studia.

- Studio - powtórzyła Claire. - To brzmi całkiem obiecująco.

- Też mi się tak wydaje. Nie było w nim śmieci po kolana, więc nie

mogło być częścią jej mieszkania, no nie?

- Mówili ci, gdzie to jest?

- Nie - wtrącił się Shane, przechylając się przez ramię Eve. - Za tak

cenną informację chcieli więcej. Więc kazałem im się wypchać.

Claire zamrugała ze zdziwienia. Wampiry. Podły bar.

- I co? Tak po prostu przyjęli to do wiadomości?

- Szczerze? Nie bardzo. Większość stwierdziła, że bylibyśmy niezłą

przekąską.

- Shane! - Claire patrzyła na niego z płonącym wzrokiem. - Nie

zrobiłeś tego...

- Nie biłem się? Nie musiałem - odparł.

Zanim zdążył wyjaśnić coś więcej, drzwi wejściowe otworzyły się,

potem zamknęły i rozległ się dźwięk przekręcanego zamka. Eve

zesztywniała, spojrzała w dół, po czym zacisnęła pięści.

Michael wyglądał, jakby spędził noc w jakiejś podłej spelunie. Claire

zgadła. Był brudny i w podartym ubraniu. Jego koszula umazana była

czymś ciemnym, co wyglądało jak krew.

- Nic ci nie jest?

Claire wstała, gapiąc się na niego. Nie był posiniaczony ani nic

takiego, ale wyglądał, jakby był bardzo zmęczony. Dłonie mu drżały, a

oczy były lekko zaczerwienione.

- Nic mi nie jest - powiedział. - Po prostu muszę się czegoś napić.

Zaraz wracam.

Zniknął w drzwiach kuchennych. Cisza w pokoju była ciężka i

nieprzyjemna. Claire spojrzała na Eve, która skrzyżowała ręce na piersi.

- Nie kazałam mu pojawiać się i nas ratować - powiedziała i spuściła

wzrok. - Wcale nie chciałam, żeby przyjeżdżał.

Michael wrócił, niosąc w ręku czarny bidon. Wszyscy wiedzieli, co

było w środku, ale gdy pociągał łyk przez słomkę, nikt o tym nie

wspominał.

- Miałem swoje powody, żeby tam pojechać - powiedział, nie patrząc

na Eve.

Ona też na niego nie spojrzała.

- Dzięki Shane, że w samą porę zabrałeś ją stamtąd.

- Nie ma sprawy. - Shane skinął głową. - Co się działo? To było

pytanie, na które Michael najwyraźniej nie miał ochoty odpowiadać, bo

tylko się wzdrygnął.

- Potem była bójka.

Biorąc pod uwagę, jaką miał ochotę na krew i to, jak prezentowała

się jego odzież, była to zapewne bójka typu „wszyscy na jednego”.

- Ale było warto. Jeden z nich powiedział mi, gdzie zabrała go Kim

na wywiad i to było inne miejsce niż te, o których wiedzieliśmy do tej

pory.

- Śledziłeś nas! - Eve uniosła głowę, a jej oczy się zwęziły. -

Sądziłeś, że nie damy sobie rady.

- Wiedziałem, dokąd jedziecie. I miałem rację, prawda?

- Nie, Michael, nie miałeś!

Odstawił butelkę, zrobił krok do przodu i złapał ją za ręce. Eve

zaczęła mu się wyrywać, ale on mocno ją trzymał. Chciał, by na niego

spojrzała. Z jakiegoś powodu wyglądało to na bardzo osobistą sprawę.

- Jestem wampirem. I nigdy nie stanę się nikim innym. To ty musisz

zdecydować, czy dasz sobie z tym radę. Bo ja tak.

- A co jeśli nie? - spytała cicho urażonym głosem. - Co jeśli chcę,

żebyś był po prostu Michaelem? A nie Wampirem Michaelem, członkiem

Rodziny czy jakoś tak?

- Nie mogę - powiedział. - Ponieważ nie jestem już po prostu

Michaelem. Nie byłem nim, zanim się tu wprowadziłaś. Zwyczajnie o tym

nie wiedziałaś.

Puścił jej ręce, odkorkował bidon i długimi, łapczywymi łykami

zaczął pić krew, upewniając się, że ona na pewno to widzi.

Skrzyżowała ręce na piersi i odwróciła się od niego. Michael zmrużył

oczy z bólu. Gdy je ponownie otworzył, wydawały się zupełnie ludzkie. I

smutne.

Claire zastanawiała się, czy nie stała się właśnie świadkiem

zerwania. Miała nadzieję, że jednak nie.

Shane odchrząknął.

- Więc zjawiłeś się w miejscu, do którego chodzi Kim, tak?

Pogadajmy o tym. Proszę.

Michael podszedł do krzesła, na którym leżała jego gitara. Podniósł

ją, wciąż patrząc na Eve. Po kilku chwilach delikatnie zaczęły płynąć

akordy. Był to niezwykle przejmujący dźwięk, łagodny, ale równocześnie

pełny emocji. Claire zauważyła, że ramiona Eve drżą, a ona stara się

powstrzymać łzy.

- Kim pracowała kiedyś w KVVV - zaczął Michael. - Była tam

stażystką, zanim zostało zamknięte. Wampir mówił, że robiła z nim

wywiad w kabinie nagraniowej mieszczącej się w starym kompleksie

budynków studyjnych na obrzeżu miasta, koło wieży transmisyjnej.

Claire poczuła ukłucie ekscytacji.

- To jest to. To musi być to, no nie? Mówiłeś, że KVVV zostało

zamknięte?

- Tak, Amelie zrobiła to kilka lat temu po pewnym incydencie -

wyjaśnił Michael. - Rada miejska zdecydowała, że nie potrzebna nam

kolejna rozgłośnia radiowa. Od tego czasu już nie funkcjonuje.

- Musimy pojechać tam i się rozejrzeć! - Claire skoczyła na równe

nogi, ale Shane chwycił ją za ramię i usadził z powrotem na krześle.

- Opanuj się. Na pewno nie pojedziemy tam w nocy. Ostatnią rzeczą,

którą powinniśmy robić, to węszyć w opuszczonym budynku w środku

miasta pełnego wampirów.

- Ale co zrobimy jeśli ona postanowi zwinąć interes? Spalić mosty,

zabrać zabawki i uciec? - spytała Eve.

- Może zginąć. Musimy ją ostrzec.

- Ostrzec? - Claire aż straciła oddech, krztusząc się

niepohamowanym śmiechem. - Eve, czy ty naprawdę nie rozumiesz? Ona

naszpikowała nasz dom kamerami. Obserwowała nas. Widziała nas,

wszystkie nasze osobiste sprawy.

- Nie - zaprzeczyła Eve. - Nie, nie zrobiłaby tego. Mylisz się.

- Znalazłam kamery w sypialniach.

Eve otworzyła i zamknęła usta. Claire stwierdziła, że jeszcze nigdy

nie widziała jej tak załamanej. Ciężko opadła na kanapę i ukryła swoją

upudrowaną na biało twarz w dłoniach.

Shane spojrzał na Claire przerażonym wzrokiem.

- W których sypialniach?

- W twojej - odparła cicho. - I w Michaela.

Na moment zamarł, a potem złapał to, co miał pod ręką, akurat była

to okładka od płyty DVD, i cisnął nią przez cały pokój z taką siłą, że aż

farba odprysnęła ze ściany.

- Wredna suka - wycedził wściekle. - Ta mała... Michael przestał

grać, a jego twarz stała się kompletnie nieruchoma. Nadal jednak trzymał

gitarę, zupełnie jakby o niej zapomniał.

- Ona nas filmowała. Kręciła swojego własnego Big Brothera, tyle że

z udziałem wampirów.

Eve się nie odzywała. Sprawiała wrażenie bardzo przygnębionej i

zamyślonej. Claire nie umiała sobie wyobrazić, o czym myśli.

- Musimy iść - odezwała się w końcu. - Musimy dowiedzieć się,

gdzie trzyma wszystkie nagrania i je skasować. Każdy, najmniejszy nawet

fragment. To nie może się stać Kim nie może tego zrobić.

- Mam tylko nadzieję, że już tego nie zrobiła - powiedziała Claire. -

Montuje swoje materiały już prawie miesiąc. Pewnie już prawie

skończyła. Jeśli mamy rację i ma sponsora spoza miasta...

- To naprawdę musimy iść. Natychmiast. Jeszcze tej nocy.

- Nie - zaprotestował Michael. - Nie w nocy.

- Wtedy jej się uda!

- To jest ryzyko, które musimy podjąć - powiedział Michael. - Shane

ma rację. Żadnego szarżowania w ciemnościach. To musi zaczekać do

rana.

Znów zaczął grać. Głowę miał spuszczoną, zupełnie jakby był

skupiony na muzyce, ale Claire sądziła, że nie był. Coś było nie tak ze

sposobem, w jaki to powiedział, z tym, że na nich nie patrzył.

- Może macie jeszcze ochotę na kanapki?

Eve podniosła głowę i popatrzyła na niego. Tusz do rzęs rozmazany

przez łzy przypominał makijaż klauna.

- Nie mogę w to uwierzyć - wykrztusiła. - Wiesz, co jest na tych

nagraniach. Wiesz dobrze, Michael. Chcesz pozwolić jej to sprzedać?

- Musimy to rozegrać mądrze. Jeśli zaczniemy działać bez planu...

- Pieprzę twój plan! - wrzasnęła, zerwała się z kanapy i pobiegła

schodami na górę, pobrzękując łańcuchami. - Ciebie też pieprzę!

Michael spojrzał na Claire, potem na Shane'a.

- Sorry, stary. Ona ma rację.

Michael skłamał, a Claire go na tym przyłapała.

Szła właśnie do łazienki, trzymając w ręce swoją piżamę w czołgi i

rozmyślając o tym, jakby to było miło zwinąć się w kłębek w ciepłych

ramionach Shane'a, gdy usłyszała Michaela rozmawiającego z kimś w

pokoju. Drzwi były nieco uchylone. Shane i Eve wciąż sprzątali na dole

kuchnię.

Rozmawiał przez telefon.

- Nie - mówił. - Nie, jestem pewien. Po prostu muszę to sprawdzić.

Jeszcze dziś w nocy. Upewnij się, że nikt nie korzysta z tych urządzeń

bez...

Claire pchnęła drzwi, a Michael odwrócił się w jej stronę. Sprawiał

wrażenie przyłapanego na gorącym uczynku. Zamarł na ułamek sekundy.

- Oddzwonię do ciebie - powiedział do telefonu, po czym się

rozłączył.

- Niech zgadnę - powiedziała. - To był Oliver. Wszystko mu

opowiedziałeś, tak?

- Claire...

- Pytaliśmy cię. Pytaliśmy, czy jesteś z nami, i odpowiedziałeś, że

tak. Obiecałeś nam.

- Claire, proszę cię.

- Nie!

Odsunęła się, gdy wyciągnął do niej rękę.

- Eve miała rację. Nie jesteś już Michaelem. Jesteś wampirem

Michaelem. Teraz jesteśmy my i oni. A ty jesteś z nimi.

- Claire. - Co?

- To nie był Oliver.

- A kto?

- Detektyw Hess. Miał się ze mną spotkać na dworcu i zająć się tym.

Jeszcze dziś. Eve miała rację. Naprawdę nie możemy z tym czekać, nawet

do rana.

Jego twarz nabrała groźnego wyrazu.

- Kim przekroczyła granicę. Wśliznęła się tu podstępem i wszystkich

nas zrobiła w balona. Dużo umiem wybaczyć, Claire, ale tego nie mogę.

- Więc chciałeś nas tu zostawić.

- Bo mi na was zależy. Tak, chciałem. Czy wiesz, jak blisko śmierci

była Eve dziś wieczór? A Shane? Nie pozwolę na to. Nie będę ryzykować

ich życia, nie dla takiej sprawy. Nie dla niej.

- Chwileczkę, nie jesteś naszą mamusią! Nie możesz tak zwyczajnie

zadecydować, że potrzebujemy ochrony - wszyscy w tym tkwimy!

- Nie - powiedział. - Nie wszyscy. Niektórych z nas dużo łatwiej

skrzywdzić niż innych, a ja was kocham. Nie chcę was stracić. Nie w ten

sposób.

Zdjął z siebie podartą koszulkę, włożył inną, po czym wziął ze stołu

kluczyki do samochodu. Delikatnie podniósł i przestawił Claire, gdy

spróbowała zastąpić mu drogę.

- Claire - poprosił. - Nie mów im, gdzie poszedłem. Mówię

poważnie. Daj mi się tym zająć.

Nie odezwała się.

Nie chciała kłamać.

Michael przyglądał się jej przez kilka chwil. Jak jej się zdawało,

wystarczająco długo, by móc odczytać jej myśli. Potem wrzucił kluczyki

do kieszeni i zszedł po schodach.

Usiadła na jego łóżku i skierowała wzrok w stronę kratki

wentylacyjnej, za którą była ukryta kamera. Claire właściwie nie

wiedziała, co zamierza zrobić, dopóki nie usłyszała, jak Michael zapala

samochód. Wtedy wstała, zeszła do kuchni i przerwała zaciętą dyskusję,

którą prowadzili Eve i Shane, stojąc przy zlewie.

- Michael pojechał dorwać Kim. Musimy się zbierać, natychmiast.

Obydwoje zamarli i odwracając się przez ramię, spojrzeli na nią.

Ręce Eve były zanurzone po łokcie w wodzie z mydlinami, a Shane

ściereczką do naczyń wycierał talerz.

- Natychmiast - powtórzyła Claire. - Proszę.

Eve wyciągnęła korek ze zlewu, wyrwała Shane'owi ścierkę i wytarła

sobie ręce. Rzuciła ją na blat kuchenny.

- Ja prowadzę. - Pobiegła po swoje kluczyki.

Shane nadal stał w miejscu, z talerzem w dłoni, i gapił się na Claire.

Otworzył usta.

- Tylko nie mów mi, że mam nie jechać - powiedziała. - Ani się waż,

Shane. Ja też jestem na tych nagraniach.

Dobrze o tym wiesz.

Chłopak odłożył wreszcie talerz.

- Michael pojechał sam?

- Superwampir nie potrzebuje wsparcia. To nie było całkiem w

porządku.

- Umówił się tam z detektywem Hessem.

Drzwi otworzyły się i do kuchni wparowała biało - czarna Eve,

rzucająca się w oczy niczym mim wykonujący tajną misję. Z brzękiem

rzuciła kluczyki na stół.

- Potrzebujemy broni.

Nikt nie upierał się, że będą mieć tylko Kim przeciwko sobie. Shane

wygrzebał spod kuchennej lady czarny plastikowy worek, w jakich ludzie

normalnie trzymają zapasy na czarną godzinę typu jedzenie, woda, czasem

apteczka. Jednak w Morganville przechowywano zapasy awaryjne w

postaci zaostrzonych kołków i platerowanych srebrem noży.

- Mam - krzyknął i zarzucił worek na ramię. - Claire...

- Ani się waż!

Wyszczerzył zęby i rzucił jej drugi worek.

- Azotan srebra i woda w superrozpylaczu - zwrócił się do niej. - Mój

własny wynalazek. Powinien działać w promieniu co najmniej dziesięciu

metrów. Coś w rodzaju sprayu na owady.

- Och, dajesz mi najładniejsze gadżeciki.

- Każdy może sobie pozwolić na błyskotki. Pozerzy.

- Chodź już, błaźnie. - Eve przewróciła oczami. Shane złapał nagle w

locie kluczyki, które podrzucała Eve.

- Może jestem błaznem, ale to ty wyglądasz jak mim. Powiedział ci

to ktoś kiedyś?

Poszedł w stronę drzwi, a Eve podążyła za nim. Claire zarzuciła na

ramię worek i już szykowała się do zamykania drzwi wejściowych, gdy

poczuła przepływającą przez jej ciało gwałtowną falę emocji. To dom.

Dom Michaela był zmartwiony. Czasami był niemalże żywą istotą.

Zupełnie jak teraz.

- Będzie dobrze - uspokoiła go Claire i pogładziła ścianę. - Nic mu

się nie stanie. Nam też nie.

Gdy zamykała drzwi, światła lekko przygasły.

Samochód Eve nie chciał zapalić.

- Hm, niedobrze - mruknęła Eve, gdy Shane po raz kolejny

bezskutecznie spróbował go odpalić. Silnik zakaszlał krótko i zamilkł.

- Przestań się wygłupiać. Nie pora na to, ty głupia kupo złomu!

Uderzyła ręką w deskę rozdzielczą. Nie dało to jednak żadnego

efektu.

- No dawaj! Zaskocz!

Na zewnątrz było bardzo ciemno - latarnie nie świeciły, a wielkie,

szybko sunące chmury zasłaniały gwiazdy i księżyc. Eve i Shane,

oświetleni jedynie poświatą deski rozdzielczej, robili wrażenie bardzo

zmartwionych. Shane pociągnął staromodną wajchę umieszczoną pod

tablicą. Maska odskoczyła z głośnym kliknięciem.

- Zostańcie w środku - powiedział. - Zajrzę tam.

- Jesteś lepszym mechanikiem niż ja, bo jesteś mężczyzną? Nie

wydaje mi się - powiedziała Eve i wygramoliła się z siedzenia pasażera.

Shane odrzucił głowę do tyłu i oparł ją o zagłówek.

- Doprawdy - zaczął. - Dlaczego z nią zawsze jest taki kłopot?

- Martwi się - odparła Claire.

- Wszyscy się martwimy. Zostań w aucie.

- Nie mam pojęcia o samochodach, więc zostanę.

- Wreszcie jakaś rozsądna dziewczyna. Przechylił się przez

siedzenie, żeby ją pocałować, po czym wysiadł, by pomóc Eve, która

podnosiła właśnie wielką i ciężką klapę maski. Od tej chwili Claire miała

bardzo ograniczone pole widzenia z jednej strony maską, z drugiej przez

panujący na zewnątrz mrok rozpraszany tylko nielicznymi światłami

pobliskich domów.

Zza zakrętu wyłonił się samochód, jego reflektory wydobyły z

ciemności Dom Glassów, podkreślając całą jego nieco już minioną

wiktoriańską chwałę. Oświetlił następnie wyblakły parkan i wiosenne

chwasty kiełkujące wzdłuż krawężnika.

Wtedy z ciemności wyłoniła się grupa wampirów i skierowała w

stronę Eve i Shane'a. Jednym z nich był Morley, obdartus z cmentarza.

Pozostali byli pewnie jego kumplami. Nie wydawali się tak wypucowani i

przyczesani jak reszta wampirów. Ci robili wrażenie głodnych, złych i

brudnych.

Claire wychyliła się ze swojego tylnego siedzenia i nacisnęła

klakson, który był głośny jak syrena portowa. Usłyszała potężny łomot,

gdy któreś z nich, Eve lub Shane, uderzyło głową w klapę, prostując się

gwałtownie.

- Ludzie! - krzyknęła. - Kłopoty!

Shane trzymał się jedną ręką za potylicę. Otworzył tylne drzwi auta i

wyciągnął ją na zewnątrz.

- Drzwi! - krzyknął. - Wracaj do środka! Samochód nie zapali.

Claire się nie sprzeciwiała. Gdy biegła w stronę domu, udało jej się

wydostać klucze od drzwi z kieszeni spodni. Jednym pchnięciem

otworzyła bramę i zatrzymała się dopiero przed drzwiami wejściowymi.

Światło na ganku się zapaliło.

- Dzięki - powiedziała domowi, wetknęła klucz do zamka i go

przekręciła.

Shane był już przy schodach, lecz zatrzymał się i obejrzał.

Eve została uwięziona pomiędzy samochodem i domem. Była

otoczona przez wampiry. Claire spostrzegła, że żadne z nich nie miało

czasu zabrać z samochodu torby z uzbrojeniem.

Ona jednak miała swoją.

Morley rzucił się do przodu i pchnął Eve na karoserię. Jej

przeraźliwy krzyk rozdarł ciszę nocy. Shane pospieszył w jej stronę,

jednocześnie wyciągając z kurtki zaostrzony kołek. To jednak nie

wystarczyło. Wampirów było sześć i wszystkie obdarzone były nadludzką

siłą.

Zginąłby.

Claire wyciągnęła z plecaka superrozpylacz. Miał absurdalny, bardzo

odblaskowy kolor. Płyn w środku sprawiał, że był ciężki.

- Boże, spraw, by zadziałał, błagam.

Claire rzuciła się w stronę Eve, Shane'a i pociągnęła za spust. Z

rozpylacza wydobyła się zaskakująco duża chmura sprayu, trafiła w

chodnik, po czym się rozprysnęła. Szybko skierowała go w górę, ponad

ogrodzenie i rozpyliła na plecy Shane'a, odwracające się w jego kierunku

wampiry, Morleya i na Eve.

W miejscach zetknięcia się z nieosłoniętą skórą wampirzą, roztwór

pyłu srebrnego i wody zaświecił niczym bożonarodzeniowa choinka.

Koścista kobieta o długich ciemnych włosach, która atakowała Shane'a,

odskoczyła z krzykiem, złapała się za poparzoną twarz, po czym spojrzała

na rany na rękach, na których roztwór również zdążył już wypalić ślady.

Claire przeładowała rozpylacz, nabiła go i przyłożyła do ramienia.

- Cofnąć się - wrzasnęła. - Wszyscy stać! Ty, puść ją! To ostatnie

zdanie skierowane było do Morleya, który trzymał Eve za ramię i zasłaniał

się nią. Miał na sobie stary, brudny płaszcz przeciwdeszczowy, który

ochronił go przed rozpylaczem. Na jego policzku widoczne było czerwone

oparzenie, ale nie było to nic, co mogłoby zrobić mu większą krzywdę.

Shane podbiegł do Claire, dysząc ciężko. Wycelowała

superrozpylacz dokładnie w Morleya i Eve.

- Puszczaj ją - powtórzyła. - Nic wam nie zrobiliśmy.

- To nic osobistego - powiedział napastnik. - Jesteśmy po prostu

śmiertelnie głodni, skarbie. A wy jesteście tacy soczyści.

- Uch - skrzywiła się Eve. - Czy ktoś ci już mówił, że śmierdzisz

cmentarzem?

Spojrzał na nią z uśmiechem.

- Nie, ty pierwsza - zapewnił ją. - To całkiem czarujące. Mam na

imię Morley, a ty? Ach tak, jesteś przyjaciółką Amelie. Pamiętam cię z

cmentarza, byłaś przy grobie Sama Glassa.

- Miło cię poznać. Nie jedz mnie, dobrze? Zaśmiał się i odgarnął

włosy z jej bladej twarzy.

- Jesteś słodka. Powinienem cię zatrzymać jako maskotkę.

- Hej! - krzyknęła Claire i postąpiła krok do przodu. - Słyszałeś?

Puszczaj ją! Jest pod ochroną Amelie!

- Nie widzę bransoletki.

Morley złapał jej nadgarstek, uniósł do światła, kręcąc ręką.

- Nie, zdecydowanie nic tu nie widzę.

Ucałował wierzch jej dłoni, po czym obnażył kły, przygotowując się

do zatopienia ich w żyłach jej białego nadgarstka.

Eve odwróciła się gwałtownie i wymierzyła mu cios w szczękę.

Morley zachwiał się i przewrócił na samochód. W tym momencie

Claire pociągnęła spust rozpylacza, pokrywając wampira srebrnym

sprayem. Tym razem krzyknął, zaczął machać rękami i odepchnął Eve,

znikając w ciemności. Claire spryskała resztę jego ekipy, gdy ci ruszyli za

nim, wydając z siebie ryki wściekłości i bólu.

Shane ruszył naprzód, sforsował bramę i pomógł Eve wstać.

- Nieźle poszło - powiedział. Jego głos drżał. - Nie masz śladów

kłów?

- Jestem szczęściarą - odparła Eve i zaśmiała się dziko. - Zabierz

torbę z uzbrojeniem. Nie mogę uwierzyć, że zostawiłeś ją w samochodzie.

Co to w ogóle było? Gdzieś ty dorastał?

- Próbowałem ci pomóc przy naprawie auta.

- Niezdara.

- Przytuliła się do niego mocno i klepnęła go żartobliwie w głowę.

Gdy Shane poszedł do samochodu po czarną plastikową torbę, wzięła

głęboki oddech.

- Ty też.

- Co? Co ja zrobiłam? - Claire opuściła rękę z superrozpylaczem.

- Uratowałaś mi życie? Zmieniałaś znaczenie słowa niesamowity?

- A, okej - uśmiechnęła się. Przez moment wszystko było w

porządku.

Naprawdę dobrze.

- Moje panie - powiedział Shane, zatrzaskując drzwi samochodu. -

Pozwolicie, że szampana napijemy się w domu? Porozmawiamy też o tym,

kto rozłączył przewody akumulatora i jak właściwie mamy zamiar jechać

na pomoc Michaelowi bez opon?

Miał rację. Claire osłaniała ich odwrót, trzymając superrozpylacz w

pogotowiu, czując się trochę jak Rambo wyposażony w neonową spluwę.

Eve zatrzasnęła drzwi i zamknęła je na zamek, po czym oparła się o ścianę

i głęboko odetchnęła z ulgą.

Gdy tylko Claire odłożyła swoją broń, Shane objął ją i przytulił,

następnie pocałował bardzo delikatnie, czule i trochę desperacko.

- Hej. - Przeszkodziła im Eve. Michael, pamiętacie? Jak się tam

dostaniemy? Taksówką?

W Morganville była zaledwie jedna taksówka, która nie jeździła

nocą, więc nie stanowiła żadnego rozwiązania. Nawet nie trudzili się, by to

przedyskutować.

- W sumie... - zaczęła z ociąganiem Claire. - Jest inny sposób. Ale

wam się nie spodoba.

- Spodoba mi się mniej niż bycie molestowaną przez wampira

ubranego w płaszcz przeciwdeszczowy i śmierdzącego cmentarzem? No to

mnie zaskocz.

- Mogłabym otworzyć portal - powiedziała Claire. - Ale nigdy nie

byłam na terenie rozgłośni radiowej, więc nie mogę robić tego na ślepo.

Muszę wybrać jakieś znajome miejsce w pobliżu. Co jest obok?

- Zaczekaj moment - powiedział Shane i odłożył ze stukotem torbę z

kołkami i nożami na drewnianą podłogę. - A co z Adą? Mówiłaś przecież,

że wyruszyła na poszukiwanie krwi?

- Mówiłam wam, że pomysł wam się nie spodoba.

- Tak dla upewnienia, Ada chce cię zabić, a ty masz zamiar używać

portalu, który ona kontroluje?

- No...

- Nie, Claire. Następny proszę.

- Ale...

- Nic z tego. Westchnęła.

- A jeśli skłonię Myrnina, by go dla nas otworzył? On jest w tym

lepszy. Nie wydaje mi się, by miała odwagę zadzierać z nim.

- I powiesz mu, co się dzieje? Zły pomysł. Ten koleś jest na wpół

szalony.

- A ty, jaki ty masz cudowny pomysł? - spytała Claire Shane'a.

Rozłożył ręce.

- Tak myślałam.

Wyciągnęła komórkę i spojrzała na ekran. Bateria była bardzo słaba.

Nie miała ostatnio okazji jej naładować, chociaż w Morganville komórka

była jak scyzoryk na obozie survivalowym. Podniosła słuchawkę

staromodnego telefonu stacjonarnego stojącego w przedpokoju i wybrała

numer Myrnina.

Czekała i czekała, i czekała, aż wreszcie Myrnin odebrał.

- Co jest? - warknął. - Właśnie jadłem obiad. Claire nie miała odwagi

spytać, kto był w menu.

- Potrzebuję pomocy.

- Claire, to ty jesteś moją asystentką. Nie na odwrót. Być może

byłoby pomocne, gdybym przygotował zakres obowiązków, który

mogłabyś nosić ze sobą? Może wytatuowany na ramieniu?

Był w niezłym humorku. Claire zagryzła usta.

- Proszę cię - odezwała się. Chodzi tylko o drobną przysługę.

- No dobrze. O co chodzi?

- Znasz starą rozgłośnię radiową na przedmieściu? KV... - umysł się

jej najwyraźniej zawiesił.

Spojrzała na Eve, która ruchem warg podpowiedziała jej nazwę.

- KVVV. Czy mógłbyś otworzyć dla mnie portal?

- Hm... - zawahał się.

Słyszała w tle dźwięk nalewanego płynu. Potem usłyszała, jak pije i

oblizuje usta.

- Myślę, że mógłbym doprowadzić cię, jeśli nie do samego budynku,

to przynajmniej w jego pobliże. Czy to wystarczy?

- Jasne. Cokolwiek.

- A czemu nie możesz tego zrobić sama?

- Z powodu Ady?

Myrnin zamilkł na kilka sekund.

- Już z nią lepiej - powiedział. - Nie wiem, co opętało staruszkę. Ale

rozmawiałem z nią i naprawdę jest już znacznie lepiej. Dużo lepiej.

- To dobrze.

Byłoby dobrze, gdyby to była prawda, ale Claire nie ufała w kwestii

Ady osądom Myrnina.

- Hm, a co do portalu...

- Tak, oczywiście, już się robi. Będę dosłownie za moment.

- Nie, Myrnin...

Rozłączył się, zanim zdołała mu wyjaśnić, że właściwie to nie musiał

przychodzić. Tak czy siak, nie posłuchałby jej. Claire odłożyła słuchawkę

na widełki.

- Szalony szef nadciąga. - Shane wywnioskował to z wyrazu jej

twarzy. - Cudownie. Będzie zabawa.

Jakieś pięć sekund później Claire poczuła fale mózgowe

przeczesujące dom. Były tak silne, że aż zdziwiła się, że ani Shane, ani

Eve ich nie poczuli. Nagle w ścianie salonu pojawił się otwór, a w nim

Myrnin.

- Tak bym chciała mieć jego ciuchy - westchnęła Eve. - To płytkie z

mojej strony czy tylko dziwne?

- Nie umiesz dokonać dobrej autoprezentacji. I płytkie i dziwne -

powiedział Shane i wyciągnął szyję, by lepiej obejrzeć ostatnie osiągnięcia

Myrnina w dziedzinie mody.

Były... interesujące. Claire nie mogła się zdecydować, czy było to

zamierzone, szaleńcze pomieszanie angielskiego lorda z hipisem, czy też

wynik włożenia tego, co akurat leżało na podłodze w garderobie.

Miał na nogach kapcie w kształcie królików.

Te króliki miały kły.

Wszyscy wpatrywali się w niego w milczeniu przez dobrą chwilę, po

czym odezwał się Shane:

- To jest niesamowicie szelmowskie. Szalone, ale szelmowskie.

Myrnin zmarszczył brwi, po czym spojrzał na swoje kapcie.

Wydawał się autentycznie zaskoczony.

- Ach, one. Wydawało mi się... chociaż... przypuszczam, że są

odpowiednie.

- Nie chciałabym być niegrzeczna - wtrąciła się Claire. - Ale

naprawdę nie musiałeś się zjawiać. Przykro mi.

- Właśnie że musiałem. Próbowałem otworzyć portal do rozgłośni,

ale nie mogłem. Czarne oczy Myrnina były rozszerzone i błyszczące

zdziwieniem, a zarazem fascynacją.

- Claire, wiesz, co to znaczy?

Zaczął chodzić w tę i z powrotem, a uszy królików majtały na

wszystkie strony. To było bardzo rozpraszające.

- Ktoś zamknął portale. I to nie byłem ja.

- Kto jeszcze mógłby to zrobić?

- Nikt.

- Ale...

- Właśnie! - Z zadowolenia klasnął w dłonie. - Zagadka! Dziękuję, że

do mnie zadzwoniłaś i nalegałaś na przysługę. Wiecie, to wszystko jest

bardzo ekscytujące. Chaos, zamęt, ktoś wyprzedzający mnie już na

starcie... ach, tęskniłem za tym przez kilka ostatnich miesięcy, a wy nie?

- Nie - odpowiedzieli chórem. Claire złapała Shane'a za rękę.

- Myrnin, kto jeszcze potrafiłby zamknąć kawałek miasta i

dezaktywować portale? - spytała Claire.

- Amelie - odparł szybko. - Ale to nie ona. Jej działania są w pewien

sposób charakterystyczne. Tak po za tym, to była tu ostatnio,

wiedzieliście? Szaleje z bólu. To bardzo irytujące.

- Facet, skup się - powiedziała Eve. - Kto jeszcze? Rzuciła Claire

spojrzenie pod tytułem po - co - ja - właściwie - pytam, ale Myrnin

skoncentrował się i kiwając głową, intensywnie myślał.

- W całej historii Morganville było jeszcze sześć innych osób -

powiedział. - Ale oni wszyscy nie żyją. Wszyscy, z wyjątkiem ciebie,

Claire.

Wszyscy na nią spojrzeli. Zamrugała ze zdziwienia.

- Ja tego nie zrobiłam!

- Szkoda! W takim razie nie mam innego pomysłu. Claire

odchrząknęła.

- A Ada?

- A Ada nie jest potworem czającym się w każdej szafie, moja droga

- odparł Myrnin i usiadł w fotelu Michaela.

Wziął do ręki gitarę i zaskakująco wprawnie wydobył z niej kilka

akordów.

- Ada robi to, co się jej powie. Mógłbym dodać, że ty w

przeciwieństwie do niej nie bardzo. A to nie jest cecha mile widziana u

asystentek laboratoryjnych.

- Czy ona mogła to zrobić?

Jedną ręką zagłuszył struny i spojrzał w górę. Ciemne włosy opadły

do tyłu i odsłoniły jego bladą twarz. Przez moment wyglądał całkowicie

poważnie.

- Ada może zrobić wszystko - przyznał. - Ale nie wydaje mi się, żeby

ona to rozumiała. Sądzę, że to bardzo mało prawdopodobne.

- Jesteś wampirem i masz na nogach kapcie w kształcie królików, z

kłami. To bardzo mało prawdopodobny rodzaj obuwia w tej okolicy -

powiedziała Eve. - Jak blisko możesz nas wysłać? W sensie, jak blisko

rozgłośni?

- Dlaczego chcecie się tam dostać? Plątanie się po okolicy po

zapadnięciu zmroku jest bardzo niebezpieczne dla takich

nieoznakowanych dawców krwi jak wy. Nawet Claire byłaby zagrożona,

mimo że wyposażona jest w najlepsze możliwe zabezpieczenie. Nie radzę

wam tego robić.

Odłożył gitarę na bok i splótł palce.

- Ale, wydaje mi się, że nie jesteście przecież na tyle głupi, żeby

robić to tylko dla zabawy. Więc macie jakiś powód. Mówcie.

Claire wymieniła ze swoimi przyjaciółmi szybkie spojrzenia.

- Michael pojechał tam sam. Musimy mu pomóc.

- On jest wampirem. A wampiry wychodzą w nocy.

Myrnin wzruszył ramionami i zajął się kłaczkiem, który zauważył na

swojej zamszowej marynarce, która byłaby całkiem elegancka, pod

warunkiem że szedłby na bal kostiumowy.

- Po co się przejmować? Chyba że przewidujecie, że będzie miał

kłopoty. Kłamiesz, omijając szczegóły, Claire. Powiedz mi o wszystkim.

Natychmiast.

Eve pokręciła głową. Ten ruch był chyba jednak mimowolny. Nawet

Shane wyglądał, jakby uważał to za pomysł najgorszy z możliwych.

- Musimy mu zaufać - powiedziała Claire. - Nie mamy innego

wyjścia.

- To brzmi interesująco - zachęcił Myrnin, sadowiąc się z powrotem

w fotelu Michaela. - Proszę, mów dalej.

Wyjawiła mu wszystko. Przyniosła nawet jedną z bezprzewodowych

kamer, pokazała mu ją i wytłumaczyła zasadę działania. Dla jego umysłu

fanatycznego naukowca stanowiło to fenomenalną wręcz rozrywkę.

- Ale to jest fascynujące! - wykrzyknął, obracając urządzenie w

swoich zwinnych palcach. - Ta dziewczyna jest istotką z potencjałem.

Mówicie, że ile ich jest?

- Wydaje nam się, że siedemdziesiąt dwie.

Przestał się uśmiechać i skupił się na trzymanym w dłoni

przedmiocie.

- Dziewczyna nie może działać sama. Musi istnieć jakiś głębszy

zamysł. To jest część większego planu. Jednak wciąż ta cała Kim może

dążyć do osiągnięcia własnych celów. Myśleliście o tym?

- Wiemy, że realizuje własne zamiary - powiedziała Claire. -

Twierdzisz, że to nie ona to wszystko rozpętała?

- Dokładnie tak.

Może zatem Kim została tylko zatrudniona do zainstalowania kamer,

a potem przejęła nad nimi kontrolę, by zrealizować swoje marzenie o

nakręceniu reality show. Ale to znaczyło, że rządzi ktoś inny.

Ktoś, kto jest na tyle sprytny, by nie dać się złapać. Ani nawet nie

znaleźć się w kręgu podejrzanych.

- Naprawdę powinniście powiedzieć Oliverowi - poradził Myrnin. -

Ja wiem, że nie jest najsympatyczniejszym ze wszystkich

sprzymierzeńców, ale w odpowiednich warunkach potrafi być bardzo

efektywny. Jak coś w rodzaju bomby atomowej.

- Jeśli powiemy Oliverowi, to Kim już jest martwa - zauważyła Eve.

- Może być żałosną suką, ale nie chcę skazywać jej na śmierć.

- Racja - zgodził się Myrnin. - Jednakże jeśli to wszystko się nie uda,

ona i tak zginie. Idę z wami. Przyda wam się dorosły opiekun.

- Jeszcze raz zwrócę uwagę na kapciuszki z królikami - odezwał się

Shane. - Tak tylko przypominam.

- Wydaje mi się, że mogą się pobrudzić. Zaraz wracam.

Naukowiec zerwał się z fotela i pospieszył w stronę portalu, który

natychmiast się za nim zatrzasnął, emitując przy tym błysk energii.

- Czy uważacie...

Zanim Shane zdołał dokończyć pytanie, portal znów się otworzył.

Wyskoczył z niego na jednej nodze Myrnin. Na drugą naciągał but. Tym

razem był w muszkieterkach. Stanął przed Claire i zaprezentował się

niczym modelka na wybiegu.

- Lepiej?

- Yyy, no, chyba tak.

Wyglądał jak obłąkany kapitan z etykiety na butelce rumu.

- Zatem chodźmy.

Gdy odwrócił się do portalu, Eve pociągnęła Claire za koszulkę.

- Co jest?

- Spytaj go, skąd wziął takie buty.

- Sama spytaj.

Claire osobiście wolałaby kapcie z królikami wampirami.

ROZDZIAŁ 12

Myrnin mógł przenieść ich jedynie na odległość kilku przecznic.

Właściwie to Claire cieszyła się, że nie ostrzegł jej, gdzie zmierzają. Nie

była pewna, czyby się zdecydowała, gdyby wiedziała.

Fabryka opon nie działała od jakichś trzydziestu lat, a będący jej

częścią gigantyczny wielopiętrowy budynek był jedną wielką składnicą

okropieństw. Claire zdarzyło się być tu wcześniej dwa razy, ale żadna z

tych wizyt nie budziła w niej niestety miłych wspomnień, mimo że

obydwie odbyły się w ciągu dnia. Nocą poziom grozy był dużo, dużo

wyższy.

Wydawało się jej, że jedynym powodem, by przyjść do starej

fabryki, było to, że w torbie z uzbrojeniem, którą zabrał Shane,

znajdowały się także latarki. Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła po

zapaleniu swojej, była twarz wielkiego klauna narysowana wokół

ziejącego mrokiem wejścia. Nigdy nie zapomni tej głupiej gęby. Nigdy.

- O rany.

Shane oddychał ciężko. Wydawało się, że jemu również nie bardzo

podoba się miejsce, w którym się znaleźli.

- Rozchmurz się - powiedziała Eve. - To nie ty zostałeś tu zamknięty

w chłodni niczym przystawka przewidziana na kiedy indziej. Ja tak.

Myrnin, białobłękitny w świetle latarki, robił wrażenie urażonego.

- Młoda damo, zamknąłem cię tam dla bezpieczeństwa. Jeśli

miałbym zamiar cię zjeść, zrobiłbym to.

- To pocieszające - powiedziała głośno. Po czym dodała pod nosem -

ale niespecjalnie.

- Tędy.

Myrnin osłaniał ręką oczy przed światłem latarek. Ruszył w drogę

wśród walających się pustych puszek po piwie zostawionych tu przez

żądnych przygód licealistów. Minął poplamiony i podarty materac i jakieś

puste skrzynki.

- Ktoś tu był?

- No co ty? Nie żartuj.

- Mam na myśli, że był tu niedawno. I to nie byli ludzie, tylko

wampiry. Dużo wampirów - powiedział nieco zmieszany. - To nie były

moje stwory. Wiecie, one wszystkie umarły. Te, które przeobraziłem.

Za swoich (bardziej?) szalonych czasów Myrnin eksperymentował na

kilku nieszczęsnych ofiarach, próbując przemienić je w wampiry. Ale w

miarę jak jego choroba się nasilała, szło mu coraz gorzej. Rezultat nie był

zachwycający - powstawały bardziej zombie niż wampiry, których

jedynym celem stało się zabijanie. Claire zastanawiała się nad tym, jak

umarły, ale ostatecznie stwierdziła, że chyba jednak nie chce wiedzieć.

Myrnin był naukowcem. Znał zasadę, że zwierzęta laboratoryjne usypia

się po zakończeniu badań.

- Te wampiry plączą się teraz w pobliżu? - spytał Shane. W lewym

ręku trzymał kołek, w prawym zaś pokryty srebrem nóż. Był to nóż do

mięsa, do którego platerowania użył akumulatora samochodowego i

akwarium pełnego chemikaliów. Metoda powodowała, że śmierdział, ale

była tania i efektywna.

- Bycie czujnym to niezły pomysł.

- Nie, już ich nie ma - powiedział Myrnin, ale nadal się wahał. -

Zastanawiam się...

- Będziesz się zastanawiał potem. Teraz idziemy - ponagliła go Eve.

Była zdenerwowana. Świeciła swoją latarką gdzie popadnie, reagując

na każdy najmniejszy szelest w ciemnościach. Co trochę słychać było

jakieś szmery. Szczury, ptaki, nietoperze - czuły się tutaj doskonale.

Myrnin szedł przodem. Claire cały czas kierowała światło latarki na

ścieżkę przed sobą, uważając, by się nie potknąć lub nie skaleczyć o

zardzewiałe kawałki metalu. Dobrze było czuć za sobą ciepło ciała

Shane'a. Zwłaszcza jeśli miał w ręku superrozpylacz.

Myrnin z łoskotem otworzył metalowe drzwi, wcześniej demolując

zupełnie kłódkę i wielki łańcuch, którymi były przytwierdzone do

zaopatrzonej w otwory betonowej ściany.

- Tam - wskazał, gdy zebrali się wokół niego.

Chmury przerzedziły się nieco i blade światło księżyca zabarwiło

ziemię na odcienie srebra i błękitu. W odległości dwóch, trzech

kilometrów widoczna była betonowa bryła budynku i wysoki metalowy

maszt. Wielkie białe litery umocowane na maszcie układały się w napis

KV V. Już od bardzo dawna brakowało środkowego V, a jedno z dwóch

ocalałych mocno przekrzywiło się na bok jak pijane. Niewiele brakowało,

by oderwało się zupełnie i dołączyło do swego zaginionego towarzysza.

Miejsce wyglądało na kompletnie opuszczone. Wiatr hulał po okolicy,

rozwiewając pył i porozrzucane śmiecie i świszcząc upiornie na metalowej

wieży.

- Nie widzę samochodu Michaela.

- Jest jeden sposób, by się upewnić. Chodźmy.

Im bliżej podchodzili, tym bardziej upiorne wydawało się to miejsce.

Claire nie była wielbicielką niszczejących budynków przemysłowych, a w

Morganville było ich bardzo dużo - na wpół zniszczony szpital, fabryka

opon, nawet stary ratusz zamieniał się w ruinę.

Ten budynek wyglądał tak... ponuro. Był niezbyt duży. Szyba

jedynego okna w fasadzie została wybita i była wstawiona dykta już

dawno temu. Ktoś napisał na ceglanym murze „Wstęp wzbroniony”. Jego

część pokryta była kolorowymi zawijasami graffiti. Wokół leżały puszki

po piwie, niedopałki, puste foliowe worki - śmieci, jakie zwykle można

znaleźć w takich miejscach.

- Nie widzę wejścia - bardzo cicho powiedziała Eve.

- Czemu szepczesz? - spytał Myrnin, również szeptem. Wampiry i

tak nas usłyszą.

- Jest w środku jakiś wampir? - spytała Claire.

- Nie mam pojęcia, nie jestem medium.

- W fabryce mogłeś to stwierdzić. Postukał się w nos.

- Mam pięć zmysłów, nie sześć. Nie tak łatwo wywęszyć je, będąc na

zewnątrz budynku.

Delikatnie odsunął od siebie lufę superrozpylacza.

- Proszę. Już się kąpałem i raczej nie chciałbym robić tego ponownie

w wampirzym odpowiedniku gazu pieprzowego.

- Przepraszam.

Przedarli się wzdłuż ściany budynku w pobliże wieży i znaleźli

ukrytego w cieniu ciemnego sedana Michaela. Był pusty.

- Michael? - zawołała Eve. - Michael!

- Ciii - skarcił ją Myrnin.

Z nadludzką szybkością skoczył przez odsłoniętą przestrzeń.

Chwycił za klamkę drzwi, które Claire wcześniej ledwie mogła dostrzec.

Otworzył je i zniknął wewnątrz.

- Czekaj - krzyknęła Claire i popędziła za nim.

Natychmiast po przekroczeniu progu włączyła latarkę, ale zobaczyła

tylko pusty korytarz z łuszczącą się farbą i błotem, które pozostało na

podłodze po jakiejś dawnej powodzi.

- Myrnin, gdzie jesteś?

Nie było żadnej odpowiedzi. Podskoczyła, gdy Shane położył rękę

na jej ramieniu. Po chwili odetchnęła głęboko i kiwnęła głową. Tuż za

nimi nadeszła, skradając się, Eve.

Korytarz na wprost kończył się ślepo, jednak w obie strony

odchodziło kilka przejść. Na wypłowiałej farbie widniał rodzaj muralu.

Był bardzo sielski, z krowami i kowbojami. Widoczny były również napis

KVVV wykonany dużymi, drukowanymi literami.

Całe pomieszczenie śmierdziało pleśnią i martwymi zwierzętami.

- Tędy - usłyszeli cichy głos Myrnina.

Elektryczność włączyła się z buczeniem. Niektóre żarówki przepaliły

się, sypiąc iskrami. W części korytarza zapadła ciemność.

Claire podążyła wzdłuż korytarza, który kończył się niewielkim

pomieszczeniem. Znajdował się w nim jakiś pulpit z mnóstwem

przycisków. Sprzęt wydawał się stary, ale był czysty.

Ktoś tu był, prawdopodobnie Kim, i włożył dużo wysiłku w to, by

doprowadzić wszystko do stanu używalności. Mikrofony, krzesło,

dekoracja, oświetlenie. W studiu było wszystko, czego potrzeba do

filmowania, łącznie z niewielką cyfrową kamerą na statywie.

Po drugiej stronie pomieszczenia znajdowała się skomplikowana

konsola montażowa zaopatrzona w zestaw wyświetlaczy. Oczywiście nie

stanowiła ona oryginalnego wyposażenia studia - była o lata świetlne

nowocześniejsza niż konsola dźwiękowa. Claire zidentyfikowała również

inne elementy, które były sztucznie dołączone do całego systemu.

Były to między innymi czarne dyski przenośne o pojemności wielu

terabajtów.

Przy pulpicie siedział Michael.

- Michael! - krzyknęła Eve i podbiegła do niego. Wstał, chwycił ją w

ramiona i mocno przytulił.

- Jesteś nieprawdopodobnym dupkiem. Całował ją po włosach.

- Wiem o tym. Uderzyła go w ramię.

- Naprawdę jesteś dupkiem!

- Przecież mówię, że wiem o tym. Odsunął się, by na nią spojrzeć.

- Nic ci nie jest?

- Ale nie dzięki tobie. Musiałeś przecież pognać pędem w środku

nocy.

- Powinienem wiedzieć, że nie usiedzicie w domu.

- Gdzie detektyw Hess? - spytała Claire. - Wydawało mi się, że się z

nim tu umówiłeś.

- Aha, tak było.

- Gdzie poszedł?

- Powiem ci za chwilkę.

Michael wydawał się zatroskany, zupełnie jakby zastanawiał się, jak

powiedzieć im coś, co im się wcale nie spodoba.

- To magazyn danych Kim. Przynajmniej większej części. Claire, to

jest router, prawda? Wydaje mi się, że to stacja odbiorcza całego sygnału.

- Używa masztu radiowego do wzmacniania przekazu - wtrąciła

Claire. - Znalazłeś może...?

Nie chciała wdawać się w szczegóły. Gdy Michael pokręcił

przecząco głową, serce jej zamarło.

- A co z innymi?

- Jest bardzo pracowitą dziewczyną - powiedział Michael. - Są tu

nagrania z ratusza, parku miejskiego i z różnych miejsc w całym

Morganville. Przejrzenie wszystkiego zajmie wiele godzin lub nawet

tygodni, mimo że zrobiła już wstępny montaż.

Nacisnął jakiś przycisk i ręką wskazał na główny monitor.

- To jest nieobrobiony materiał.

Po dość staroświeckiej dźwiękowej czołówce pojawiło się ujęcie

chwiejącego się na wietrze znaku drogowego oznaczającego wjazd do

Morganville. I nagle za pomocą efektów specjalnych tuż pod znakiem

pojawiło się słowo „wampiry” wypisane czcionką, na której były

widoczne zacieki jak od spływającej krwi.

- Subtelne i wyrafinowane - zauważyła z sarkazmem Eve. - Czeka ją

przyszłość w Hollywood. W tle Kim prowadziła narrację. „Witajcie w

Morganville, miejscu w które należy się wgryźć. Jeśli kiedykolwiek

przejeżdżaliście przez pustkowia zachodniego Teksasu, zastanawialiście

się zapewne, dlaczego ludzie żyją tutaj, pośrodku niczego. Teraz nie

musicie się już zastanawiać. Żyją tu, bo nigdzie indziej nie mogą mieszkać

bez zdradzania, kim tak naprawdę są”.

Scena została zmontowana z inną, przedstawiającą zwykłe,

codzienne życie miasta. Same nudy.

Nagle pojawiło się nocne ujęcie wampira. Claire zorientowała się z

przerażeniem, że był to Morley wysysający krew z czyjejś szyi. Kamera

wykonała ekstremalne zbliżenie. Jego oczy przypominały srebrne monety,

a twarz sprawiała wrażenie czarnej.

W następnym ujęciu pojawiła się Eve za ladą kawiarni. Prezentowała

się w całej swojej gotyckiej okazałości. Oglądająca to dziewczyna zaczęła

szybciej i bardziej nerwowo oddychać, ale się nie odezwała. Potem

nastąpiło więcej zdjęć ulic Morganville, niektóre z nich kręcono ręczną

kamerą. Claire zobaczyła grupę studentów i przypomniała sobie, że Kim

biegała po kampusie z cyfrową kamerą i zadawała głupie pytania.

Wszystko tam było. Pojawiła się również Claire. „Mam ci do

powiedzenia tylko cztery słowa. Dwa pierwsze to »pocałuj mnie...«.

Resztę sobie dośpiewaj”.

Claire zakryła dłonią usta. Boże, na tym filmie wydawała się

wściekła i zołzowata.

Zrobiło się jeszcze gorzej, gdy odezwał się głos spoza kadru:

„Nawet zwykli ludzie w Morganville nie są całkiem normalni.

Weźmy na przykład moich przyjaciół, którzy mieszkają w tym domu”.

Ujęcie Domu Glassów w pełnym słońcu. Potem obraz z ukrytej

kamery przedstawiający pukającą do drzwi Kim. Otworzyła Eve.

Zdjęcie Shane'a, potem Michaela.

„Życie w mieście w ciągłym poczuciu zagrożenia nie znaczy, że nie

można znaleźć wielkiej miłości. Lub przynajmniej świetnego seksu”.

Na ekranie pojawili się Claire z Shane'em w jego sypialni. O Boże,

nie, pomyślała Claire i poczuła, że robi się jej niedobrze. Brakowało jej

tchu i czuła, że pali ją twarz. Przerażona oglądała się na monitorze.

Zatoczyła się i niemal wpadła w ramiona Shane'a. On gapił się na nagranie

z otwartymi ustami i wydawał się tak samo wstrząśnięty, jak Claire.

Jednak gdy ona nie mogła na to patrzeć, Shane wprost nie mógł oderwać

wzroku.

- O rany - powiedział Myrnin cicho. - Chyba jestem zbyt młody,

żeby oglądać takie rzeczy.

- Wyłącz to - odezwał się Shane. - Michael! Zamiast wyłączyć

odtwarzacz, przewinął taśmę do przodu. Włączył i na ekranie pojawiła się

kolejna scena. Znów był to film erotyczny widziany przez podglądającą

Kim. Tym razem bohaterami byli Eve i Michael. Nie było słychać głosu

zza kadru. Choć Claire nie mogła domyślić się, co Kim chciała

powiedzieć, to jednak nie mogło to być nic dobrego.

- Zabiję ją - powiedziała Eve. Jej głos brzmiał bardzo spokojnie, ale

były to tylko pozory. - Czemu mi to pokazujesz?

Michael spojrzał na nią. Żołądek Claire zrobił salto, gdy zobaczyła,

jak bardzo ponurą miał minę.

- Siadaj - powiedział do Eve i pchnął w jej kierunku fotel na kółkach.

Popatrzyła na niego z gniewnym wyrazem twarzy.

- Zaufaj mi.

Siadała właśnie, ciągle wściekła, gdy nagle obraz się zmienił.

Pojawił się jakiś ciemny pokój, z dużym, okrągłym drewnianym

stołem. Na jego środku stał dekoracyjny bukiet. Z kilku siedzących osób

Claire z przerażeniem od razu rozpoznała trzy.

- Amelie - jęknęła.

Amelie ewidentnie nie miała pojęcia, że jest filmowana. Kamera była

umieszczona wysoko, pod kątem, ale twarze były dobrze widoczne. Obok

niej siedział burmistrz Richard Morrell - schludny i przystojny, w

ciemnym garniturze. Miejsce po jego prawej stronie zajmował Oliver - jak

zwykle był wściekły. Osoby siedzące przy stole mówiły jednocześnie i się

spierały. W końcu Oliver uderzył ręką w stół tak mocno, że wszyscy

umilkli. Dźwięki z sali ucichły, za to rozległ się głos Kim.

- Morganville rządzone jest przez Radę Miejską - mówiła. - Ale jest

to Rada inna niż wszystkie. Nikt nie wybiera tych radnych. To Amelie,

Założycielka Morganville. Ma już ponad tysiąc lat i jest bezwzględną

morderczynią. Oliver jest niewiele młodszy i jeszcze bardziej podły.

Burmistrz Richard Morrell jest w Radzie od niedawna, ale jego rodzina

rządzi śmiertelnikami od stu lat. Richard jest jedynym człowiekiem w

Radzie. Wciąż go przegłosowują.

Znów słychać było rozmowę przy stole.

- Chciałbym jeszcze raz rozpatrzyć kwestię Jasona Rosnera - mówił

burmistrz.

- Znów on. - Oliver był wyraźnie zirytowany. - Już słyszeliśmy twoje

argumenty. Przejdźmy do kolejnego punktu obrad.

- Nie możecie wykonać wyroku śmierci. Sam się zgłosił. Chciał

ratować tę dziewczynę.

- Wcale nie usiłował ratować Claire - powiedziała Amelie. - Zostawił

ją na pewną śmierć. Zgadza się, sam zgłosił się na policję i powiedział o

swoim udziale w tych morderstwach, ale musimy postawić sprawę jasno.

Daleko mu do niewinności, a jego przeszłość świadczy o tym, że nie

możemy mu ufać.

- Jason jest jeszcze dzieciakiem. - Richard nie ustępował. - A wy nie

możecie tak po prostu samowolnie zdecydować o skazaniu go na śmierć.

Nie bez procesu.

- Większością głosów możemy - zauważył Oliver. Dwa głosy za,

jeden przeciw. Wydaje mi się, że to jest większość. To nie będzie żadne

publiczne wydarzenie. Po prostu zniknie po cichu.

Eve rozdziawiła usta. Pochyliła się do przodu, histerycznie szukając

na monitorze jakiejś wskazówki.

- Kiedy to było? Michael? Kiedy ona to nagrała?

- Nie mam pojęcia - odparł. - Wydawało mi się, że ty powinnaś to

wiedzieć. Twój brat w końcu został skazany na śmierć.

- Oliver. Nawet się nie zająknął.

- No cóż - odezwał się Myrnin. - Wydaje mi się, że nie uznał tego za

konieczne. Spodziewam się, że planowali zaaranżować coś cichego i

spokojnego. Na przykład wypadek. Albo samobójstwo.

Eve opadła na krzesło. Nie patrząc w stronę Michaela, wyciągnęła do

niego rękę. Chwycił jej dłoń.

- Nie mogą go zabić. Nie jak jakiegoś szczura w klatce. Mój Boże,

Michael.

- Mówiłem wam, że detektyw Hess był tutaj. Odjechał, jak tylko

obejrzeliśmy to nagranie. Miał jechać prosto do więzienia, żeby upewnić

się, że Jasonowi nic się nie stało. Umieści go w celi, w której nic mu nie

będzie grozić. Nie martw się.

Zaśmiała się urywanym, histerycznym śmiechem.

- Mam się nie martwić? Jak mam się nie martwić po tym, jak

pokazałeś mi coś takiego?

- Słuszna uwaga - odezwał się Shane. - Michael, Kim zainstalowała

kamerę i nagrała posiedzenie Rady. Jak ona mogła to zrobić?

- Nie mogła - powiedział Myrnin. - W częściach miasta

przeznaczonych dla śmiertelników i owszem, proszę bardzo. Ale nie w

częściach dla wampirów. Nie ma powodu, by tam bywać, więc zostałaby

złapana, gdyby zbliżyła się do pomieszczeń urzędowych lub do domu

Amelie.

Podniósł ze stołu kolejny twardy dysk, szczegółowo opisany

srebrnym tuszem.

- Lub, w tym wypadku, Olivera. Claire się zachłysnęła.

- Twoje laboratorium?

- Nie. Zadziwiające, ale nie znalazłem kamery. Ale i tak dowody,

które tu zebrała, są, że tak powiem, porażające.

- Nikt by w to przecież nie uwierzył - powiedziała Eve. - To znaczy,

jasne, mogłaby znaleźć jakąś niszową sieć kablową, która chciałaby to

transmitować, jednak wszyscy wzięliby to za mistyfikację.

- To bez znaczenia - odezwała się Claire. - Nawet jeśli by tak było, to

turyści zaczęliby tu walić drzwiami i oknami. A jak ci się wydaje, jak

długo udałoby się wtedy kontrolować miasto?

- Obstawiam jakiś tydzień. - Myrnin powiedział to głosem, w którym

nie dało się wyczuć ani śladu rozbawienia. - To jest nasza ostoja. Ostatnie

bezpieczne miejsce na świecie. Nie bądź głupia. Możemy iść na ustępstwa,

ale musimy bronić naszego terytorium. A Kim złamała najważniejsze

przymierze obowiązujące w Morganville. Nie uda jej się tego przetrwać.

- Sama tego nie zrobiła. Ty to wcześniej powiedziałeś. Potrzebowała

wampira, żeby podłączyć kamery w budynkach Rady, nie wspominając

już o domu Amelie.

- Znajdziemy ich - powiedział Myrnin. - I zniszczymy. W

Morganville obowiązują zasady, a Kim i jej wampir pogwałcili je w

niewybaczalny sposób. Amelie nie może się o tym dowiedzieć. Boję się,

co mogłaby zrobić.

To zapowiadało dziwny zwrot wydarzeń.

- Dlaczego? Przecież ją złapiemy, no nie? Mamy nawiania.

- Mamy?

Myrnin spojrzał na twarde dyski.

- Mówiliście, że kamer było ponad siedemdziesiąt, ale tu jest tylko

około sześćdziesięciu twardych dysków. Czego brakuje, Claire? Znasz

Amelie. Wiesz, że najbardziej troszczy się o swoich ludzi. Jeśli stwierdzi,

że zawiedliśmy, zapłacimy za to głowami.

- Naszymi śmiertelnymi głowami - dodał Shane.

- Raczej usunie nas i zniszczy wszelkie dowody, że tu kiedykolwiek

byliśmy. Zawsze tak wygląda ostateczne rozwiązanie w jej wykonaniu.

Nie macie nawet pojęcia, jak często to ostatnio robiła.

- Nie możemy jej na to pozwolić - powiedziała Claire, przełykając

nerwowo ślinę.

- Nie zdołamy jej powstrzymać - westchnął Myrnin. - Nawet ja nie

dam rady. Jedyne, co możemy zrobić, to usunąć dowody.

Mówiąc to, roztrzaskał w drobny mak dysk, który trzymał w ręce.

Chwycił następny i również rozbił go o podłogę. Potem następny i

kolejny.

Michael pomógł Eve wstać z krzesła, następnie podniósł je i rzucił

nim w stację odbiorczą. Wyrwał twardy dysk z komputera służącego do

montażu materiałów i cisnął nim o ścianę.

Claire i Eve, trzymając się za ręce, wycofały się pod ścianę, patrząc,

jak dwa wampiry zaczęły systematycznie niszczyć każdy bit danych

przechowywanych w tym miejscu. Trwało to dość długo, ale Michael i

Myrnin byli bardzo systematyczni. Kiedy ostatni element systemu

komputerowego został już rozbity na części, Shane wyraził swoje

rozczarowanie.

- Wydawało mi się, że sprawi mi to znacznie większą przyjemność.

- Jeszcze nie skończyliśmy - oznajmił Myrnin. - Musimy znaleźć

wszystkie kamery i je zniszczyć. Musimy też znaleźć Kim i zmusić ją do

ujawnienia, kto jej pomagał. To nie podlega dyskusji. Wampir, który

zdradził, jest zbyt niebezpieczny, by żyć.

Kim przechowywała dokumentację. Był to wydruk upchnięty w

szufladzie biurka, które stało obok zniszczonej konsoli montażowej. Były

na nim wyszczególnione siedemdziesiąt cztery kamery, umieszczone w

całym Morganville.

- W ostatniej chwili musiała podłączyć jeszcze kilka - zauważyła

Eve. - To nam zajmie mnóstwo czasu. Musimy się rozdzielić, każdy

zajmie się dziesięcioma lub coś koło tego. Michael i Myrnin, wy bierzecie

te w dzielnicy wampirów. Claire, Shane, to dla was. Rozprawcie się ze

swoimi.

- A co z Kim? - spytała Eve, biorąc do ręki kartkę z naniesionymi

lokalizacjami. - Przecież nadal musimy ją odnaleźć.

- Poproszę Adę, by ją namierzyła.

- Mogłaby to zrobić? - spytała ze zdziwieniem Claire. - Jasne, że tak.

Ale czy zechce?

- Być może. Jeśli będzie w dobrym nastroju, co akurat, jak wiecie,

nigdy nie jest pewne. Ale zapewniam cię, Ada nie jest już na ciebie zła,

więc nie martw się tym.

Myrnin sprawdził godzinę na złotym zegarku kieszonkowym, który

kształtem przypominał smoka.

- Musimy się spotkać przed wschodem słońca. Tylko gdzie?

- W jakimś odludnym miejscu - zasugerowała Claire. - Bardzo mi się

to nie podoba, ale muszę zaproponować fabrykę opon. Nie chcę, by ktoś

nas podsłuchał.

- Czyżby paranoja? - spytała Eve. - Ale zgadzam się. Mówię wam,

już nigdy więcej się nie rozbiorę.

- Niech będzie fabryka - zgodził się Myrnin. - Znasz częstotliwość

portalu. Bądźcie tam przed świtem, i jeśli to tylko możliwe, nie dajcie się

zabić.

Wyprowadził ich ze studia w noc. Michael wziął swoją listę z

lokalizacjami kamer, wsiadł do samochodu i odjechał. Myrnin zniknął w

ciemności zaraz po przekroczeniu ozdobionych twarzą klauna drzwi. Eve,

Shane i Claire zostali sami, cisnąc się w kręgu wątłego światła latarki.

- A teraz - zaczęła Eve - odpal go Teleportown Dziewojo. Chcę to

już mieć za sobą.

Claire przyglądała się liście.

- No dobrze. Pierwszych dwadzieścia to łatwizna Wszystkie są w

miejscach publicznych. Eve, ciebie i Shane'a wyślę do zaułka za parkiem

miejskim. Ja zajmę się uniwersytetem.

- Hej - odezwał się Shane. - Chwilunia. Nie chcę, żebyś plątała się

tam sama.

- To uniwersytet - przypomniała mu Claire. - Teren strzeżony. Poza

tym tylko ja mam bransoletkę.

Błysnęła mu złotem przed oczami. Nie robił jednak wrażenia

uszczęśliwionego. Raczej zrezygnowanego.

- W dodatku nie mamy czasu na kłótnie. Ruszajcie.

Shane obejrzał się za nią, zanim przeszedł przez portal, a Claire przez

sekundę czuła paraliżujący strach, że już nigdy więcej go nie zobaczy.

Morganville było niebezpiecznym miejscem. Każde pożegnanie mogło

być tym ostatnim.

Damy sobie radę, pomyślała.

Skupiła się na portalu, przestawiła częstotliwość i wyruszyła na misję

niszczyciela kamer.

Miała nadzieję, że Myrnin nie mylił się co do Ady.

Cztery godziny później, gdy już prawie świtało, a wszystkie kamery

ze swojej listy miała już w torbie, Claire poczuła, że pada ze zmęczenia.

Miała również tę zainstalowaną pod prysznicami w szatni drużyny

piłkarskiej. Zdobywanie jej było nadzwyczaj interesującym

doświadczeniem. Kim ewidentnie łączyła plany biznesowe z własną

przyjemnością. Claire za pomocą portalu przeniosła się do zaułka za

parkiem miejskim. Chciała zabrać stamtąd Eve i Shane'a, ale nie było ich

w zasięgu wzroku. Zadzwoniła na komórkę Shane'a. Usłyszała jej dźwięk,

ale był stłumiony i odległy.

Zastała przyjaciół pod ścianą. Shane trzymał za kostki stojącą mu na

ramionach Eve. Dziewczyna usiłowała dosięgnąć kamery, która była

zainstalowana na dachu jakiejś szopy.

- Mam ją! - zawołała Eve, o mało nie spadając. Shane zachwiał się,

złapał równowagę i pomógł zejść Eve na ziemię.

- Koniecznie musimy wstąpić do jakiegoś cyrku.

- Jedno z nas już teraz wygląda jak klaun.

- Cześć, ludzie - rzuciła Claire.

Obydwoje podskoczyli na dźwięk jej głosu i odwrócili się w stronę, z

którego dobiegał.

- Przepraszam, nie chciałam was wystraszyć. Shane przytulił się do

niej.

- Jak ci poszło?

- Zdjęłam dwadzieścia kamer. Jednej brakowało. Myślę, że ktoś ją

znalazł i usunął z głównego budynku uniwersytetu. A u was?

- Ta była ostatnia na liście - odparł. - Chyba już czas dowiedzieć się,

jak poradziła sobie Drużyna Wampirów.

Claire otworzyła portal do fabryki opon i przeszła przez niego, mając

Eve i Shane'a tuż za sobą. Portal zatrzasnął się, gdy tylko do niego weszli.

Claire zapaliła latarkę.

- Yyyy - zajęczała Eve zaraz po tym, jak włączyła swoją. - Zły adres.

- Niemożliwe - odparła Claire. - To nie może być prawda. To znaczy

przecież mam dobrą częstotliwość. Nie wiem, co się stało, ale powinniśmy

wylądować w fabryce.

- Ale w niej nie jesteśmy - powiedział Shane i poświecił wokół.

Znajdowali się w podziemnym tunelu. Był ciemny, wilgotny i

pachniał naprawdę obrzydliwie. W każdym razie dużo gorzej niż

większość tuneli komunikacyjnych, z których korzystały wampiry

mieszkające w Morganville. Ten nie wyglądał, jakby był używany jako

droga.

- Zabłądziliśmy.

- Naprawdę fatalnie - powiedziała Eve bardzo dziwnym głosem.

Wskazała palcem w dół tunelu. Claire dostrzegła w ciemności kilka

poruszających się kształtów Miały bladą skórę. I czerwone oczy.

- O rany, wykręć inny numer i nas stąd wyciągnij. Jedynym

kłopotem było to, że portal nie chciał zadziałać. Byli uwięzieni.

Claire spojrzała na Eve i Shane'a i pokręciła głową. Jej serce waliło

jak młotem, a szalejący puls powodował, że świat wirował jej przed

oczami.

- Utknęliśmy - stwierdziła.

Shane położył na ziemi torbę, którą wcześniej niósł na ramieniu.

Rozsunął zamek, podał Eve kołek, a sam wybrał śmiercionośną kuszę ze

srebrnymi bełtami.

- Ktoś tam cię nie bardzo lubi, Claire. Wzięła superrozpylacz.

- To Ada - odparła. - Tym razem nie dam się przegadać Myrninowi.

Wampiry, a właściwie wampiropodobne stwory, wyłoniły się z

ciemności z przeraźliwym piskiem niczym nietoperze. Były podobne do

tych, których używał kiedyś Myrnin w swoich szalonych eksperymentach

nad przeobrażaniem. Claire powstrzymała się przed wrzaśnieciem i

nacisnęła rozpylacz. Strumień sprayu dosięgnął trzy spośród nich,

szykujące się już do skoku. Wrzasnęły jeszcze głośniej, uderzyły o ziemię

i zaczęły się tarzać. Claire mogła dojrzeć jasnobłękitny blask otaczający

trzy istoty, w których skórę zaczęło już wżerać się srebro. Stwory bardziej

przypominały szczury kanałowe niż ludzi. Wielkie nieumarłe szczury.

Tylko w Morganville...

Shane wycelował i wystrzelił, trafiając jednego, który właśnie

szykował się do ataku. Przeładował broń z taką łatwością, że Claire

domyśliła się, że musiał wcześniej ćwiczyć. Eve miała w ręce kilkanaście

jakby strzałek. Przypominające trochę te, którymi gra się w barze, rzucając

do tarczy. Gdy tylko któryś z napastników zbliżył się do niej, okazywała

się śmiertelnie skuteczna.

Zanim Claire zdążyła zaniepokoić się ilością sprayu w rozpylaczu,

Shane'owi skończyły się bełty, a stwory ruszyły do ataku.

- Spadamy! - krzyknęła Eve, posyłając kolejną rzutkę prosto w tyłek

wycofującego się wampira.

- Trafiłam dwudziestkę!

- Chyba za bardzo ci się to podoba - zauważył Shane. - Rzutki?

Kiedy na to wpadłaś?

- Bawiłam się twoją maszynerią do elektrolizy. Jak już skończyłam

ze swoją biżuterią, to zabrałam się do różnych spiczastych przedmiotów.

Eve wyciągnęła rękę ze strzałką i mu zaprezentowała. Miała

oczywiście czaszkę na piórkach.

- Słodka, prawda?

- Urocza. A teraz uciekamy.

Claire pobiegła w górę tunelu, wymachując rozpylaczem. Ścigała

Shane'a, który, jak zwykle, był szybszy. Był to raczej rezultat posiadania

dłuższych nóg, niż morderczego treningu. Biegał tylko i wyłącznie wtedy,

gdy ktoś go gonił. Nie był typem sportowca. Fakt, że tunel prowadził w

górę, wydawał się dobrym znakiem - musiała to być po prostu rampa

wejściowa. Znaczyło to, że już niedługo dotrą do powierzchni ziemi.

Wtedy Claire mogłaby zorientować się, gdzie się znajdują i jak znaleźć

czynny portal. Mogliby wtedy wrócić do swoich zadań - znaleźć Kim,

stłuc ją na kwaśne jabłko, wydobyć z niej informacje o pomagającym jej

wampirze, a na koniec zresetować Adę.

Proste.

Pomijając fakt, że takie nie było.

Shane zwolnił, a Claire o mało na niego nie wpadła. Uskoczył w bok,

przywierając do muru. Claire i Eve przywarły do ściany tuż obok niego.

- Co jest? - spytała Eve, łapiąc oddech. Ona też nie lubiła biegać.

- Ciii - syknął Shane. - Ktoś idzie. Eve zaczęła się krztusić i kaszleć.

- Muszę ograniczyć palenie.

- Przecież ty w ogóle nie palisz - wyszeptała Claire.

- No to mam już zupełnie przechlapane.

Shane odwrócił się i zakrył im usta. Na twarzy miał wściekły

grymas. Kiwnęły głowami.

Tam, gdzie stali, było ciemno, ale niedostatecznie ciemno. Przed

nimi pojawił się cień kierujący się w dół tunelu. Potem następny. I jeszcze

kolejny. Sześć - nie, dziesięć. Claire straciła ochotę na stawanie do boju.

Sądząc po wyrazie twarzy Eve, ona też straciła już zapał do walki.

Świetnie poradzili sobie ze szczurami, ale to były prawdziwe wampiry.

Łowcy.

Morley zatrzymał się jakieś pięć metrów od nich, wciąż patrząc

przed siebie, i podniósł rękę, by zatrzymać idącą za nim grupę wampirów.

Claire poznała te, z którymi już wcześniej się spotkali. Niektóre nadal

miały rany, które zadała im superrozpylaczem.

- Patrzcie, kto przyszedł z wizytą - powiedział i zwrócił głowę w

stronę, gdzie stali. - To Claire z przyjaciółmi. Ciekawe, czy zechcą zostać

na kolację.

Shane podniósł kuszę i wycelował.

- Nawet o tym nie myśl.

Morley włożył ręce do kieszeni brudnego płaszcza.

- Trzęsę się ze strachu, chłopczyku. Przecież w całym moim długim

życiu nikt mi nigdy nie groził bronią. Odłóż to, jeśli chcesz żyć - ton jego

głosu zmienił się na ostrzejszy.

- Nie mam wyboru - odparł Shane, ciężko przełykając ślinę.

Schylił się, odłożył kuszę na ziemię i podniósł się z rękami w górze.

Mogłabym użyć sprayu, pomyślała Claire, ale wiedziała, że to

fatalny pomysł. Podniosła do góry rozpylacz i upuściła go na ziemię. Już i

tak był prawie pusty.

- Cholera - syknęła Eve i wyrzuciła swoje strzałki. - I co teraz?

Ściągniesz nam na kark samego Nosferatu? Jeśli zrobisz ze mnie wampira,

to sprawię, że zeżresz własne kły.

Morley popatrzył na nią, zmarszczywszy czoło.

- Wierzę, wierzę - mruknął. - Ale nie jestem zainteresowany

nawracaniem, a raczej zawieraniem układów.

- Układów? - powtórzyła Claire. - Usiłowałeś nas zabić. Parę razy.

- To nie chodziło o was - wyjaśnił. - Za pierwszym razem po prostu

byliście z Amelie. Kolejnym razem to była przysługa dla kogoś innego.

Znaczy, dla innego sprzymierzeńca.

- Czego chcesz?

- Chcemy wolności - powiedział Morley. - Chcemy żyć tak, jak Pan

Bóg przykazał. Czy to takie straszne?

W grupie było kilka wampirów, które Claire rozpoznała z niemiłym

ukłuciem zdziwienia.

- Jacob? - spytała. - Jacob Goldman? Patience?

Tych dwoje należało do rodziny Thea Goldmana, a Theo był

ostatnim wampirem, którego posądziłaby o udział w całej tej awanturze.

Jednak jego dzieciaki... nie znała ich tak naprawdę.

Jacob odwrócił wzrok. Z kolei Patience zmierzyła Claire wzrokiem,

unosząc podbródek, zupełnie jakby chciała ją sprowokować do

powiedzenia jeszcze czegoś. Od czasu ostatniego spotkania z Goldmanami

Claire wiedziała już, że młodsze pokolenie zaczynało nienawidzić całej

filozofii swoich rodziców; wydawało się prawdopodobne, że tu, w

Morganville, znajdą kogoś o podobnych poglądach.

- Amelie i Oliver próbują zrobić z nas kogoś, kim nigdy nie byliśmy

- powiedziała Patience. - Oswojone tygrysy. Estradowe niedźwiedzie.

Bezzębne lwy. Ale my nie możemy nimi być. Wampiry to nie

wolontariusze pracujący na rzecz ludzkości. Przykro mi, ale tak nigdy nie

będzie, nieważne, jak bardzo byśmy tego chcieli.

- Ta dyskusja raczej nie zmierza w kierunku przełamania lodów -

stwierdziła Eve. - Tak sobie tylko mówię...

Morley westchnął ze zniecierpliwieniem i obejrzał się na pozostałe

wampiry.

- Rozumiem, że chcecie, żebyśmy się wynieśli z waszego miasteczka

- powiedział. - Tak samo jak i my chcielibyśmy stąd pójść. Ale Amelie nie

pozwoli nam odejść. Mamy dwie możliwości: zniszczyć Morganville albo

zniszczyć ją. Zniszczenie Morganville wydaje się pod wieloma względami

łatwiejsze.

Zajaśniało światło.

- Pracowaliście z Kim. To ona zaproponowała kamery, prawda?

- Wydawało się to dobrym sposobem na osiągnięcie tego, czego

chciała; i tego, czego my chcieliśmy - potwierdził. - Koniec Morganville.

Początek jej kariery. Jasne, szpiegostwo nie jest może najlepszym

sposobem, żeby się do tego zabrać, ale chyba mniej niestosowne niż

morderstwo.

- Dopóki obiektyw nie jest skierowany na ciebie. - Eve odbiła

piłeczkę.

- Słuszna uwaga. - Morley przysunął się nieco w jej stronę.

- To ty rozmieściłeś dla niej kamery w mieście?

- Ja? - Jego grube brwi podskoczyły i schowały się za

rozwichrzonymi włosami. - Nie. Widzisz, ja nie jestem tam mile widziany.

Ani nikt z moich. Nie mam pojęcia, jak zdołała to zrobić.

- No to dowiedzmy się, kto to załatwił.

- Wiesz... nie potrzebuję się z tobą targować. Jeśli wolisz, to mogę

cię zaraz rzucić moim kumplom, niech mają uciechę.

- Nie - powiedział Jacob Goldman.

Jacob i Patience zmieszali się, a potem on wystąpił naprzód.

- Nie ją. Morley, jeśli jej stanie się krzywda, my odchodzimy.

- Patience?

Westchnęła i pokręciła głową.

- Dziewczyna wcześniej pomogła - powiedziała. - Theo nie chciałby,

żeby spotkało ją coś złego.

- Dziewczyna zostawiła was w celi, w łapach Bishopa!

- To był błąd mojego ojca, nie jej - powiedział Jacob. - Zrobię wiele,

żebyśmy uzyskali wolność. Ale nie to.

Napięcie gwałtownie rosło.

- Zawrzyjmy układ - zaproponowała Claire. - My chcemy Kim. I

wszelkich filmów, jakie wam przekazała.

Morley spojrzał na nią, marszcząc brwi.

- W zamian za...?

- Poproszę Amelie, żeby pozwoliła wam odejść.

- Proszenie to łatwe zobowiązanie, nie trzeba się poświęcać.

Działanie jest osiągnięciem. Sprawisz, że Amelie pozwoli nam odejść.

Niech cię zmotywuje fakt, że jeśli nie zdołasz uzyskać jej pozwolenia, to

dwoje twoich przyjaciół podpisze ze mną dożywotnie kontrakty.

Morley odwrócił się do Jacoba i Patience, którzy skinęli głowami.

- Widzisz? Nawet oni się zgadzają.

- Do diabła, nie! - powiedziała Eve.

- Teraz wy możecie próbować negocjować... no to jak? Shane

wyciągnął rękę w stronę Eve, próbując trochę ją uspokoić.

- Bez dożywotnich kontraktów - powiedział. - Pół litra miesięcznie,

tylko stacja krwiodawstwa. Dziesięć procent naszego dochodu.

- Hmmmm - Morley wydobył z siebie dziwny dźwięk, spoglądając

półotwartymi oczami. - Kuszące. Ale, widzisz, ja mogę po prostu nalegać

na dożywotni kontrakt bez żadnych głupich ograniczeń albo od razu was

zabić.

- Nie zrobisz tego.

To sprawiło, że oczy Morleya otwarły się szeroko.

- A niby dlaczego? Jacob i Patience określili się dość dokładnie.

Obchodzi ich los Claire. Nie twój, chłopcze.

- Bo jeśli zabijesz mnie i Eve, zrobisz sobie z niej wroga. Ta

dziewczyna nie spocznie, dopóki za to wszyscy nic zapłacicie.

Claire nie miała pojęcia, o kim Shane mówi - zupełnie nie czuła się

jak ta Claire, dopóki nie wyobraziła sobie Shane'a i Eve martwych,

leżących na ziemi. Wtedy zrozumiała.

- Dopadłabym was - powiedziała cicho. - Użyłabym wszystkich

dostępnych środków, żeby tego dokonać. I wiecie, że bym wygrała.

Morley wydawał się być pod wrażeniem.

- Jest drobna i niewysoka, ale rozumiem, o co ci chodzi, chłopcze.

Poza tym ona ma dojście do Amelie, Olivera i Myrnina; to nie jest zespół,

z którym miałbym ochotę się mierzyć. Dobrze. Ograniczony kontrakt,

roczny, pół litra krwi miesięcznie w stacji, dziesięć procent waszego

przychodu przechodzi dla mnie, gotówką. Nie będę polował, gryzł ani

podkupywał twoich zakontraktowanych. Ale nalegam na standardowe kary

umowne.

- Hej - odezwała się Eve, - a ja nie mam głosu?

- Oczywiście - odrzekł Morley. - Jakieś przemyślenia?

- Wolałabym umrzeć - powiedziała beznamiętnie. Shane odwrócił się

do niej - sądząc po wyrazie twarzy, nie to spodziewał się od niej usłyszeć.

- Nie patrz tak na mnie. Mówiłam ci, że nigdy nie podpiszę

kontraktu. Nigdy. Jeśli Morley chce mnie zabić, to cóż, nie jestem w stanie

go powstrzymać. Ale nie muszę umierać po kawałku, a to właśnie to

miasto z nami robi, Shane. Wyrywa z nas duszę, po kawałku, aż nic nie

zostanie. Nic nie podpiszę!

Oczy Eve wypełniły się łzami, ale się nie bała; była wściekła.

- No to ugryź mnie, wampirze. Miejmy to za sobą. To tylko

jednorazowa podnieta.

Morley drgnął.

- A ty, chłopcze?

Shane odetchnął głęboko.

- Żadnych targów, jeśli Eve w to nie wchodzi.

Claire czuła się, jakby miała piasek w ustach. Próbowała wymyślić

coś, cokolwiek, co mogłaby w tej sytuacji zrobić. Próbowała postawić za

nimi portal, ale system ją odrzucał, nie pozwalając jej nawet rozpocząć

procesu.

Ada.

- Musiałbyś zabić też mnie - powiedziała, łapiąc Shane'a za rękę. - A

nie możesz. Nie bez konsekwencji.

Morley był autentycznie zasmucony.

- To wszystko staje się zdecydowanie zbyt skomplikowane. Dobrze,

zróbmy więc tak. Ja oddam ci wideo, którego szukasz, a jeśli nie zdołasz

zapewnić pozwolenia Amelie w ciągu, powiedzmy, miesiąca, twoi

przyjaciele stracą życie. Tak?

Gdy się wyraźnie wahała, pokazał zęby.

- To nie jest pytanie, tak naprawdę. A moja cierpliwość jest na

wyczerpaniu. W sumie, to wisi naprawdę na włosku.

- Tak - powiedziała.

Napluł na dłoń i wyciągnął ją w stronę Claire. Wszyscy po prostu na

niego patrzyli.

- No i?

- Nie uścisnę jej - powiedział Shane. - Właśnie na nią naplułeś.

- Tak się pieczętuje umowy... - Morley wyraźnie sfrustrowany wytarł

dłoń w brudne ubranie. - No, widać już nie. Teraz lepiej?

- Nie bardzo - odparł Shane.

Claire zrobiła krok naprzód i uścisnęła rękę Morleya. Zdarzały się jej

w życiu gorsze rzeczy.

Odwrócił się, a jego brudny płaszcz załopotał. Inne wampiry stanęły

za nim. Jacob Goldman trzymał się z tyłu, bacznie obserwując Claire.

Wydawał się nieszczęśliwy i targany rozterkami.

- Wolałbym, żeby do tego nie doszło - powiedział. - Zależy mi na

was. Ale rozumiesz, czemu muszę to zrobić? Dla siebie i dla Patience?

- Rozumiem - powiedziała Claire. Tak naprawdę to nie nie

pojmowała, ale widać sprawiało mu to ulgę.

Claire, Eve i Shane podnieśli swoją broń i ruszyli za nimi w

ciemność.

Kryjówka Morleya wyglądała jak kompleks piaskowcowych jaskiń

wydrążonych w pomieszczenia, z drzwiami i oknami - prawdziwe

podziemne miasto. Nie były to żadne luksusy, ale dało się tu mieszkać.

Zwłaszcza mając awersję do światła słonecznego. Mieszkało, a właściwie

ukrywało się tu więcej wampirów. Claire doszła do wniosku, że wiele z

tych, które nie wiedziały, po czyjej stronie stanąć w konflikcie Amelie i

Bishopa, uciekło do podziemi i przyłączyło się do bandy Morleya.

- Wygląda na to, że tak naprawdę nie jesteście bezdomni -

powiedziała.

Morley odwrócił się w jej stronę, otwierając stare, skrzypiące drzwi

wiodące do jednego z pokojów.

- Choć przydałaby się tu bieżąca woda.

Całe siedlisko cuchnęło. Tak samo zresztą jak wampiry.

- Dorastaliśmy w czasach, gdy jedyną bieżącą wodą były strumienie i

rzeki - odpowiedział. - Nigdy nie czuliśmy się swobodnie w

pomieszczeniach z wygodami.

- Jak na przykład z łazienkami?

- Och, w dawnych czasach też mieliśmy łazienki. Nazywaliśmy je

łaźniami. Ale powodowały bardzo dużo chorób.

Otworzył drzwi i zapalił rząd świeczek stojących na czymś w rodzaju

niewielkiej półki zamontowanej wzdłuż ściany. Dawały niewiele światła,

ale Claire mogła już zgasić latarkę.

- To, czego szukacie, jest tutaj, w skrzyni.

W mocno rozklekotanej skrzyni z uchwytami ze sznura znajdowały

się twarde dyski, te, których brakowało w magazynie w rozgłośni. Były też

płyty DVD. Na etykiecie jednej z nich czarnym markerem było napisane

„Michael &

Eve”. Claire na ten widok aż zatkało. Histerycznie przeszukała

pozostałe, ale nie było nic podpisanego „Shane & Claire”.

- Nie przejmuj się. Nasza i tak była nakręcona przy fatalnym

oświetleniu.

- Mało śmieszne.

- Wiem. Objął ją.

- Wiem. A propos mało śmiesznych rzeczy. Gdzie jest Kim?

Chciałbym jej powiedzieć, jak bardzo doceniam wysiłek, który podjęła,

żeby zrobić z nas gwiazdy.

Morley skinął głową.

- Chodźcie za mną.

Za trojgiem drzwi znajdowało się dużo mniejsze pomieszczenie,

bardzo przypominające celę. Morley zaczął przekładać stare klucze

zawieszone na równie starym kółku, by znaleźć ten właściwy. Włożył go

do wielkiej zardzewiałej kłódki.

- Trzymam ją w zamknięciu dla jej bezpieczeństwa - powiedział. A

zresztą sami zobaczycie.

Otworzył drzwi i Kim cofnęła się, by uniknąć zalania powodzią

świateł. Ale to nie była Kim. Twarz wprawdzie pozostała ta sama, ale

oprócz farbowanych włosów cały gotycki image zniknął. Była brudna i

ubrana w poplamione ciuchy. Także po jej podłym charakterku nie zostało

nawet śladu. Claire była przygotowana na to, że będzie mogła dać

wreszcie upust wściekłości, ale to, co zobaczyła, było zwyczajnie żałosne.

- Kim?

Żadnej odpowiedzi.

- Kim! Co wyście jej zrobili?

- Nic! Ona nie reaguje na swoje imię - odrzekł Morley. - Wygląda że

straciła rozum.

- Bzdura! - sprzeciwiła się Eve. - Ona jest aktorką.

- Oglądałem próby - odparł Morley. - Nie jest aż tak dobra.

Eve przecisnęła się obok Morleya i na czworakach podpełzła do

Kim, która zasłoniła twarz rękami i próbowała skulić się w pozycji

embrionalnej.

- Hej! - zawołała Eve i mocno nią potrząsnęła. - Kim, otrząśnij się!

To ja, Eve! Popatrz na mnie!

Kim zaczęła krzyczeć. Claire wstrzymała oddech. W krzyku były

strach, ból i przerażenie. Eve pozwoliła, by Kim zrzuciła z siebie jej dłoń,

po czym oparła się o najbliższą ścianą. Jej twarz miała surowy wyraz.

- Co jej się stało? - spytał Shane. Morley wzruszył tylko ramionami.

- Coś bardzo złego. I wygląda, że tak zostanie już na stałe,

przynajmniej moim zdaniem. Natknęła się na kogoś, kto nie pochwalał jej

przedsięwzięcia.

- Powiedziałeś, że zamknąłeś ją dla bezpieczeństwa. Posłał Claire

złowrogi uśmiech.

- Potraktuj to jak zabezpieczenie piwniczki z winem. Dziewczyna ma

nadal bardzo dobry rocznik, nawet jeśli nie jest specjalnie miłym

rozmówcą.

Auć.

- Potrzebuję jej - powiedziała Claire. - Muszę ją ze sobą zabrać.

Wampiry towarzyszące Morleyowi nie wydawały się zachwycone

tym aktem miłosierdzia.

- Ona nie ma żadnej rodziny - odezwała się Patience. - Nikt nie

będzie za nią tęsknił. Nikt jej nawet nie szukał.

- My jej szukaliśmy.

- Ale tylko żeby ją ukarać! Zrobimy to za was. Nawet Shane nie

mógł znieść tego widoku.

- Sami damy sobie z tym radę. To znaczy ludzie, a nie ja osobiście.

Oczy Morleya się zwęziły. Wzruszy ramionami, jakby zupełnie go to

nie obchodziło.

- Zabieraj ją - warknął. - Zabieraj te czarne pudełka, które były dla

niej takie ważne. Bierz wszystko, ale pamiętaj o swojej obietnicy, Claire:

masz miesiąc, aby przekonać Amelie, żeby pozwoliła nam bezpiecznie

opuścić Morganville. Jeśli tego nie załatwisz, złożę twoim przyjaciołom

wizytę.

Kim była zbyt wystraszona, by stawiać opór, mimo to Shane wziął

jakieś szmaty i mocno związał jej nogi w kostkach i ręce. Potem zarzucił

ją sobie na ramię. Eve wzięła pudełko z dyskami i płytami DVD.

Morley i jego wampiry zagradzali im drogę.

- Miesiąc - powtórzył. - Pamiętajcie, co mówiłem. Natychmiast

rozstąpili się i trójka przyjaciół, niosąc Kim, ruszyła w górę, w kierunku

światła widocznego u wejścia tunelu.

Na granicy ciemności i światła stała Ada. Ręce złożyła przed sobą, a

jej oczy wyglądały jak dziury wypalone w kartce papieru.

- Widzę, że udało się wam ją znaleźć - powiedziała. - To dobrze.

Chcę ją dostać.

- Dlaczego? I po co nas tu ściągnęłaś?

- Morley miał za zadanie was zabić. Ale widzę, że jeśli chcę, by coś

było porządnie zrobione, to muszę to zrobić sama.

Claire poczuła ogromne obrzydzenie. Zrozumiała wszystko.

- Ty - zwróciła się do Ady. - Wiedziałaś wszystko o kamerach Kim.

Pewnie dowiedziałaś się, gdy tylko je zainstalowała.

Ada się uśmiechnęła.

- Pozwoliłaś jej na to.

- Och, nie - sprostowała Ada. - Ja jej pomogłam. Dziewczyna

obiecała, że za pomocą taśm, które zgromadziła, pomoże mi pozbyć się

Amelie i Olivera, więc dałam jej swoje pozwolenie. Pomogłam jej

rozmieścić kamery. Ale okazała się kłamczucha. Oszustką. Złodziejką.

Hologram Ady zaczął się zmieniać i na ułamek sekundy przybrał

postać potwora, jednak już po chwili łagodnie powrócił do zwykłej postaci

wiktoriańskiej damy.

- Chciała mnie pozbawić mojej zemsty i zniszczyć Morganville, a na

to nie pozwolę. W przeciwieństwie do Morleya i jego bandy ja nie mogę

tak po prostu odejść. Morganville to ja. Muszę przetrwać.

- Nie jesteś Morganville - powiedziała Claire.

Kim, przewieszona przez ramię Shane'a, kątem oka dostrzegła Adę i

zaczęła się przeraźliwie rzucać i wrzeszczeć. Jedyne, co mógł zrobić

Shane, to mocną ją trzymać.

- Jesteś tylko projektem badawczym. Takim, który się nie powiódł.

- Jestem siłą, która utrzymuje w całości tę namiastkę miasta.

Ada podpłynęła bliżej, tak blisko, że Claire czuła emanujący od niej

chłód.

- Jeśli chodzi o Morganville, to jestem jego boginią.

- Krótka rada - wtrąciła się Eve. - Już czas na zmianę religii.

Przez obraz Ady znów przebiegły zakłócenia. Po chwili wyciągnęła

rękę. Claire zdołała się nie wzdrygnąć. Ona nie jest prawdziwa. Jest tylko

duchem.

Ada dotknęła palcami jej twarzy. Nie tak naprawdę, ale prawie.

Claire odskoczyła.

- Na zewnątrz! - wrzasnęła. - Uciekajcie stąd! Ada się uśmiechnęła.

- Do zobaczenia wkrótce.

Wreszcie udało im się wydostać z podziemi. Zalało ich blade światło

wschodzącego słońca. Już nikt więcej ich nie zaskoczył.

Claire zatrzymała przejeżdżający radiowóz i poprosiła policjantów,

żeby zabrali Kim. Dziewczyna szarpała się tak mocno, że musieli użyć

paralizatora. Eve aż się skrzywiła, to samo zrobił Shane.

Ale Claire nie. Źle się z tym czuła, ale nie mogła się zmusić do

współczucia dla Kim. Taka karma, pomyślała. W końcu umieszczą ją w

pokoju bez klamek. Być może w końcu wydobrzeje na tyle, że znów

zacznie normalnie funkcjonować. Może nawet stanie się lepsza. Claire by

to nie przeszkadzało, pod warunkiem że już nigdy więcej nie będzie

musiała z nią gadać.

Nigdy.

W Domu Glassów byli przed dziesiątą rano. Michael już czekał.

- Gdzie wyście się podziewali? - zagrzmiał, gdy tylko otworzyli

drzwi.

Claire nie odezwała się słowem. Zresztą i tak patrzył na Eve.

- Wydzwaniałem do ciebie. Cały czas włączała się poczta głosowa.

- Wyłączyłam telefon. Ukrywaliśmy się, tak jakby.

- Od kiedy wyłączasz telefon?

Michael wziął ją w ramiona, Eve rozluźniła się wreszcie. Przez

chwilę wszystko wyglądało jak dawniej.

I wtedy Eve wyswobodziła się z jego uścisku i ze spuszczoną głową

odeszła w głąb korytarza.

Michael wyglądał okropnie.

- Co jeszcze mam zrobić...? Shane klepnął go w ramię.

- Daj jej trochę przestrzeni - powiedział. - To było kilka bardzo

ciężkich dni. A gdzie Myrnin?

- Nie pojawił się na naszej randce - odparł Michael. - Nie martwiłem

się o niego zbytnio. Bardziej o was.

- A, jeśli chodzi o to, musieliśmy zawrzeć coś w rodzaju układu z

Morleyem. No wiesz, z tym gościem z cmentarza.

- A jaki konkretnie układ?

- Taki, którego warunków wolelibyśmy jednak nie wypełniać -

westchnął Shane. - Spytaj Claire.

Pokręciła głową.

- Spytaj Shane'a - rzuciła, odchodząc. - Ja jeszcze nie skończyłam.

- Co?

Shane zatrzymał ją, łapiąc za nadgarstek. Jego twarz była blada i

napięta.

- Nie mówisz poważnie. Czego jeszcze nie skończyłaś? Mamy

nagrania, kasety i Kim. Co jeszcze?

- Myrnin - powiedziała. - Nie pojawił się na spotkaniu.

- I co z tego? Jeśli jeszcze nie zauważyłaś, to mówię ci, ten koleś jest

szurnięty. Poszedł pewnie łapać motyle albo coś w tym stylu.

- Przyszedłby. Coś musiało mu się stać.

Claire wiedziała to. Była o tym przekonana do szpiku kości.

- Ada coś mu zrobiła. Wysłała nas do Morleya, sądząc, że ten nas

zabije. Czatowała też na Myrnina. Muszę go znaleźć.

- Ale nie sama.

- Nie.

- Jak wyżej - powiedziała Eve, wyjęła z szafki nową torbę z

uzbrojeniem i przerzuciła ją przez ramię. - Zdecydowanie nie możesz iść

sama.

Claire popatrzyła na każdego z nich, Shane'a zostawiając sobie na

koniec.

- Jesteście pewni? Bo to będzie niebezpieczne.

- Masz zamiar rozprawić się z Adą, prawda?

Eve włożyła sobie do kieszeni kilka kołków i rzuciła Shane'owi

kuszę, którą złapał w locie.

- Będziesz potrzebowała wsparcia. Zwłaszcza jeśli ma Myrnina. Poza

tym jak będziemy tu siedzieć i czekać, ona będzie mogła nas dopaść w

każdej chwili.

- Powinniśmy jechać autem - zauważyła Claire, zmierzając w stronę

szafki z zamiarem wzięcia sobie czegoś do obrony.

- Podróżowanie za pomocą portali nie jest już bezpieczne...

Tuż obok Claire pojawiła się ciemna dziura. Poczuła energię

przepływającą przez dom. Portal zamigotał, gdy dom próbował go

zwalczyć i zasklepić otwór. Jednak nieważne, jak bardzo się starał, wejście

nie znikało. Ada.

Claire nie miała czasu na ucieczkę.

Biało - błękitne ręce Ady wynurzyły się z ciemności, złapały Claire

za koszulkę i wciągnęły ją w do portalu.

Wejście zatrzasnęło się tuż przed twarzami zszokowanych i

rozwścieczonych przyjaciół.

Usłyszała jeszcze, jak Shane wykrzykuje jej imię.

Więc Ada naprawdę mogła dotykać przedmiotów. Claire żałowała,

że wcześniej poważnie nie rozważyła tej możliwości.

Obudziła się, leżąc na zimnej, wilgotnej kamiennej podłodze. Na

ramieniu czuła łaskotanie maleńkich wilgotnych łapek, pewnie

szczurzych. Miała tylko nadzieję, że to nie karaluchy.

Dokoła panowały ciemności - nieprzenikniona, aksamitna czerń

oplatała jej ciało. Gdy się poruszyła, usłyszała, że szuranie jej butów

roznosi się echem.

Jaskinia. Prawdopodobnie nie była to grota Ady, ponieważ Claire nie

słyszała charakterystycznego syczenia i zgrzytania, które wydawały

dźwignie i rury Ady. To wcale nie musi być jej jaskinia, upomniała Claire

samą siebie. Ada mogła otworzyć każdy portal, gdziekolwiek w

Morganville - lub pod nim. Sądząc po niechlujnym i topornym sposobie,

jakim zrobiła to w Domu Glassów, może niedługo stracić tę umiejętność.

Jej kontrola stawała się coraz słabsza, mimo że siła, którą

dysponowała, ciągle rosła.

- Ada. - Głos z oddali odbił się echem, był cichy i bezradny. - Ada,

musisz mnie wypuścić. Rozkazuję ci mnie uwolnić.

- Nie - padło znikąd i zewsząd jednocześnie. Na pewno jednak nie z

głośnika w komórce Claire. Dziewczyna pomacała się po kieszeniach, ale

były puste. Nie miała ani broni, ani telefonu. Ada zabrała wszystko.

- Nigdzie nie pójdziesz. Wiesz, ja przez te wszystkie lata czekałam.

Tyle lat czekałam, żebyś mnie pokochał.

- Ado, błagam. - Głos Myrnina był tak słaby, że Claire z ledwością

mogła uwierzyć, że należał do niego.

- Ja cię naprawdę kocham. Zawsze cię kochałem. Proszę, przestań.

Nie zdajesz sobie sprawy, co robisz. Z tobą dzieje się coś złego. Pozwól

mi sobie pomóc...

Urwał nagle, charcząc, jakby zaczął się dusić. Zraniła go, a zrobienie

mu krzywdy wymagało dużo wysiłku.

Claire wstała, położyła ręce na najbliższej ścianie i ostrożnie zaczęła

macać drogę wśród ciemności.

- Wybierasz się gdzieś? - Głos Ady rozległ się tuż za nią, jakby się

nad nią pochylała.

Claire aż podskoczyła i obejrzała się, ale nic za sobą nie zobaczyła.

- Sprowadziłam cię tu, żeby się ciebie wreszcie pozbyć, raz na

zawsze. Przy okazji pomożesz Myrninowi poczuć się lepiej. Sprytnie z

mojej strony, prawda?

Jej głos załamywał się i tworzył dziwny dysonans. To nawet nie był

głos, po prostu dźwięk.

- W jaki sposób mówisz? - spytała Claire. - Nie używasz przecież

mojego telefonu.

- A czy to ważne?

- Nie - odparła Claire.

Jej głos nie zdradzał, jaka była przerażona. A to chyba dobrze.

- Po prostu jestem ciekawa.

- Ciekawiłaby cię sekcja własnych zwłok - powiedziała Ada i

wybuchnęła dziwnym, niepohamowanym śmiechem.

- Chciałabym to zobaczyć.

- Gdzie jest Myrnin?

- Nie waż się mi go odbierać! - wrzasnęła Ada. Echo wypełniło

jaskinię, odbijając się i potężniejąc tak, że Claire musiała zasłonić uszy.

Fale dźwiękowe powodowały, że jej skóra drżała zupełnie jak głośniki w

czasie imprezy.

- On jest mój, zawsze był. Nigdy z niego nie zrezygnuję, nigdy.

- Wcale nie próbuję ci go odebrać - odkrzyknęła Claire. - Chcę się

tylko upewnić, że nic mu nie jest.

Dźwięk nagle znikł, tak po prostu. Nawet echo. Claire powoli

opuściła ręce i znów dotknęła ściany. Bała się nawet ruszyć, nie czując jej

pod palcami. Nie widziała nic kompletnie. Przynajmniej mając ludzkie

oczy.

- Claire?

Głos Myrnina rozlegał się na wprost i nieco na prawo. Był bardzo

słaby i zmartwiony.

- Musisz się stąd wydostać. Proszę, odejdź.

- Raczej nie ma takiej możliwości - odpowiedziała. - No, chyba że

Ada zechce otworzyć mi portal?

Ada zaśmiała się cicho.

- Raczej nie.

Claire zrobiła jeszcze kilka kroków w przód, ale oddalała się od

głosu Myrnina.

- Nic nie widzę. Spróbuję się do ciebie dostać, ale musisz cały czas

mówić, okay?

- Nie - powiedział. - Nie próbuj tu podchodzić, Claire. Proszę cię,

zostań, gdzie jesteś. Wydostań się stąd, jeśli możesz. Nie przychodź do

mnie.

Ignorowała jego słowa, głównie dlatego, że pomysł pozostania samej

w ciemnościach i słuchania, jak Ada go dręczy, było znacznie gorsze, od

wszystkiego, co on mógłby jej zrobić.

- Mów do mnie - zawołała.

Usłyszała, jak bierze głęboki wdech, a potem wypuszcza powietrze.

Nie odezwał się ani słowem. Pewnie pomyślał, że jeśli jej nie zachęci, to

da sobie spokój.

Powinien ją znać lepiej.

- Stój. - Głos Myrnina rozległ się nagle w ciemności, zdecydowany i

ostry. Claire znieruchomiała z uniesioną prawą nogą.

- Cofnij się. Powoli. Dwa kroki. Zrób to, Claire. Posłuchała go.

Stawiała nogi jedna za drugą, bardzo ostrożnie.

- Co się dzieje?

- Podłoga jest niestabilna. Jeśli spróbujesz tędy przejść, załamie się

pod twoim ciężarem. Musisz zostać tam, gdzie stoisz.

- Jaki zatroskany o nową dziewczynę. - Głos Ady wibrował,

odbijając się od ścian jaskini. - O mnie nigdy się tak nie martwiłeś, czyż

nie? Mimo że wiedziałeś, jak bardzo cię zawsze kochałam. Jak bardzo

pragnęłam być z tobą. Mogłeś pić moją krew, Myrninie. Pozwalałam ci na

wszystko. A ty zrobiłeś ze mną coś takiego.

- Och, przestań narzekać - przerwał jej. - Byłaś wystarczająco

wdzięczna za to, że stałaś się wampirem. To nie miało nic wspólnego z

faktem, że byłaś chorą z miłości licealistką. Chciałaś żyć tysiąc lat, by

zdobywać świat, by odkrywać, by się uczyć. I ja ci to dałem, Ado.

- Miałeś się mną opiekować!

- A kto tak twierdził?

- Ja! - Echo znów narastało, odbijając się szaleńczo. Claire skuliła się

na ziemi, znów zatykając uszy rękami. Tym razem pogłos zamierał

stopniowo.

Gdy już zrobiło się cicho Claire wstała i zaczęła powolutku

przemieszczać się w kierunku, w którym wcześniej zmierzała, próbując

delikatnie posadzkę stopą przed oparciem się na niej całym ciężarem.

Wydawała się solidna.

- Claire, proszę cię, zatrzymaj się - powiedział Myrnin szorstkim

tonem. - Nic nie widzisz. Nie wiesz, jakie to niebezpieczne.

- Opisz mi wszystko. Pomóż mi! Jeśli tego nie zrobisz, po prostu

będę szła przed siebie.

- Ona dokładnie tego chce. Chce, żebyś spróbowała się do mnie

dostać... - urwał niespodziewanie, wydając jęk bólu.

- Myrnin?

Nagle zapomniała o całej ostrożności i zrobiła krok w przód. Za

szybko. Poczuła, że skała pęka, kruszy się i spada, w ciemnościach.

Chwiała się, straciwszy równowagę nad krawędzią dziury, która

najwyraźniej ciągnęła się aż do środka ziemi. Nie usłyszała bowiem

dźwięku kamieni uderzających o jej dno.

Claire powoli przeniosła ciężar ciała na nogę z tyłu i znów stanęła na

stabilnej posadzce. Jej serce biło tak mocno, że aż czuła ból. Nie mogła też

uspokoić oddechu.

- Myrnin, musisz mi pomóc - powiedziała. Powiedz mi, którędy mam

iść. Damy radę.

- Nawet jeśli do mnie dotrzesz, żadnemu z nas to nie pomoże -

odparł. Dorwała mnie. A nie ma sensu, żebyś ty także zginęła.

- Po prostu powiedz mi, jak mam tam dojść.

Po kilku sekundach ciszy Myrnin w końcu się odezwał.

- Dwa kroki w prawo, potem jeden w przód. Wykonała polecenie.

- Claire, ona ma rację. Wykorzystałem ją. Ona naprawdę mnie

kochała. Zawsze dostawałem od niej to, czego chciałem.

- Masz na myśli, jako facet? Claire uważnie liczyła kroki.

- Dalej.

- Krok do przodu, potem jeden na ukos w lewo. To, co zrobiłem,

było dużo gorsze, niż ci się wydaje. Uczyniłem z niej wampira, żeby mieć

asystentkę, na której mógłbym polegać. Taką, która mnie kochała i która

nigdy by mnie nie zdradziła. Zrobiłem z niej niewolnicę.

- Dalej. O Adzie mogę ci powiedzieć jedną rzecz. Nigdy nie była

niewolnicą, ani twoją, ani nikogo innego. A ty naprawdę ją kochałeś,

inaczej przez tyle lat nie przechowywałbyś jej medalionu.

- Następny krok zrób dokładnie w lewo, potem sześć do przodu. I nie

bądź naiwna. Ja przechowuję nawet papierki po gumie do żucia. Nie

znaczy to, że kochałem gumę, która była kiedyś w nie zawinięta.

Liczyła. Nic więcej nie powiedział. Sama odezwała się, dopiero gdy

dotarła do końca wyznaczonej trasy.

- Dalej. Nie mylę się co do Ady. Musiałeś ją kochać.

- Prosto przed siebie. Jeden krok.

- Nie powiesz mi, że nie mam racji?

- Jaki to ma sens? Trzy kroki w prawo.

- Taki, że zajmiesz mnie w ten sposób rozmową i dzięki temu nie

oszaleję ze strachu - odpowiedziała. - Co masz zamiar z nią zrobić?

- Nic. Nic nie możemy zrobić.

- Już doszłam. Co teraz? Po za tym musi być jakiś sposób. A co z...

Już miała powiedzieć „z kodem resetującym”, a on to wyczuł, bo

ostrym sykiem nakazał jej milczenie. Zdołała ugryźć się w język.

- Skup się - powiedział. - Zrób trzy małe kroczki do przodu. Uważaj,

żeby nie przesadzić.

Gdy zrobiła trzy kroki i palce jej stóp zawisły nad krawędzią

kolejnego komina skalnego, wiedziała już, czemu ją ostrzegał.

Głos Myrnina był już blisko, bardzo blisko.

- Dalej - powiedziała. .

- A teraz trudna część - zaczął. - Będziesz musiała skoczyć.

- Skoczyć?

Nie była pewna, czy właśnie to miał na myśli.

- Nie mogę skoczyć. Nic nie widzę!

- Chciałaś się do mnie dostać, więc teraz musisz to zrobić. Jeśli

jednak wolisz zostać tam, gdzie jesteś...

- Nie. Mów.

- Dwa kroki w lewo. A potem skacz przed siebie jak najdalej. Złapię

cię.

- Myrnin...

- Złapię cię - wyszeptał w ciemność. - Skacz. Zrobiła pędem dwa

kroki i zanim zdążyła zastanowić się nad tym, co robi, odbiła się i

skoczyła.

Wpadła na Myrnina, jego zimne ramiona objęły ją i trzymały, całą

drżącą przez krótką chwilę. Jego zapach był metaliczny niczym woń

bardzo zimnych przedmiotów.

Nie wypuścił jej.

- Myrnin?

- Przykro mi - powiedział. A potem ją ukąsił.

ROZDZIAŁ 13

Gdy Claire odzyskała przytomność, w jaskini paliło się światło. Było

rozproszone i niewyraźne, ale wystarczająco jasne, by pozwolić na

rozpoznawanie kształtów. Na przykład Myrnina przycupniętego przy

ścianie. Musiała wydać jakiś dźwięk, bo podniósł głowę i spojrzał prosto

na nią.

Nie sądziła, że kiedykolwiek w życiu zobaczy kogoś, kto wyglądał

tak żałośnie. Przez moment nie mogła uświadomić sobie, czemu tak

wygląda, a potem uderzyła w nią fala przypomnienia.

Pulsowanie w jej szyi.

W środku uczucie pustki i rozdarcia.

Przeraźliwe bicie jej serca próbującego przyspieszyć przepływ przez

żyły zbyt małej ilości krwi. Tak, zbyt dobrze rozpoznawała to uczucie.

- Ugryzłeś mnie - odezwała się. Zabrzmiało w tym zdaniu zdziwienie

i nieco smutku. Starała się usiąść, ale niezbyt jej to wychodziło, więc

opadła z powrotem na zimną kamienną posadzkę. Czuła się dziwnie i było

jej niedobrze. Zupełnie jakby znikała ze świata.

- Nie ruszaj się - powiedział łagodnie. - Masz bardzo niskie ciśnienie.

Próbowałem... próbowałem przestać, Claire. Naprawdę się starałem.

Proszę, wybacz mi.

- Ugryzłeś mnie - powtórzyła.

W jej głosie nadal słychać było zdziwienie, mimo że go już nie czuła.

Nie można mu ufać. Shane tak powiedział. I Michael. I Eve. A nawet

Amelie.

Nie możesz mi ufać.

Myrnin też jej to mówił wielokrotnie, od samego początku. Ona

nigdy tak naprawdę w to nie uwierzyła. Myrnin był jak przejażdżka w

pałacu strachów, w którym wyskakują nagle na człowieka przerażające

zjawy, ale nigdy go nie dotykają.

Teraz była mądrzejsza.

- Uprzedzałam cię, że jeśli mnie ugryziesz, zabiję.

- Tak bardzo mi przykro - powiedział Myrnin i spuścił głowę. - Leż

nieruchomo. Jeśli będziesz leżeć płasko, to nie będzie tak źle.

Był zmęczony i pokonany. Claire mruganiem starała się odgonić

szarą mgłę i powrócić do świata. Prawie tego pożałowała, gdy przesunęła

się nieco i zobaczyła - tak naprawdę - co się z nim stało.

Jego lewa ręka, przebita była srebrnym prętem. Po obu jego stronach

wisiały srebrne łańcuchy. Były przymocowane do platerowanego srebrem

haka. Z rany sączyła się krew, płynęła po przedramieniu i dłoni i tworzyła

na ziemi wielka kałużę.

Przed oczyma Claire stanął widok Amelie nad grobem Sama. Srebro

w ranach miało zapobiec ich zasklepieniu. Ale Amelie sama zdecydowała,

że to zrobi. Myrnin zaś tkwił tu przybity i bezradny.

Łańcuchy zadźwięczały, gdy wstrząsnął nim dreszcz. Nawet dla

kogoś tak starego jak on srebro musiało być okropnie bolesne. Dostrzegała

smużki dymu wydobywające się z jego ramienia. Bardzo też uważał, by

łańcuchy nie dotykały ręki. Jego skóra pokryta była wielkimi czerwonymi

oparzeniami.

- Przepraszam - powiedział znowu. - Próbowałem cię ostrzec, ale nie

mogłem... Musiałem...

- Wiem - odparła Claire. - Już...

Co juz? W porządku? Nie „w porządku”, „w porządku” byłoby

doprawdy przesadą. „To zrozumiałe”, może.

- Nie jest tak źle.

Choć tak naprawdę było. Jednak Myrnin wyraźnie poczuł ulgę.

- Kto ci to zrobił?

Wyraz ulgi zniknął z jego twarzy i ustąpił miejsca wściekłej furii.

- A jak ci się wydaje? - zapytał.

Dosłownie zewsząd, nawet z delikatnie migoczących kryształków

wrośniętych w ściany rozległ się cichy, przytłumiony śmiech.

- Dotknęła mnie - przypomniała sobie Claire. - Przywlokła mnie tu.

Nie sądziłam, że będzie w stanie coś takiego zrobić.

- Wiem - zgodził się z nią Myrnin. - Myślałem, że nie będzie mogła

zrobić wielu rzeczy, mimo że czysto teoretycznie, leżały w zasięgu jej

możliwości. Byłem głupcem, Claire. Próbowałaś mnie ostrzec, nawet

Amelie próbowała, ale mnie się wydawało... wydawało mi się, że

rozumiałem to, co sam stworzyłem. Sądziłem, że jest mi oddana.

- A teraz - powiedziała Ada wyłaniając się ze ściany, srebrnoszara -

to ty należysz do mnie. Ale czyż nie jestem łaskawą panią? Ty głodziłeś

mnie bardzo długo, dając mi zaledwie tyle krwi, bym mogła przeżyć. A ja

teraz urządziłam dla ciebie ucztę. Odwróciła się w stronę Claire,

złożywszy ręce na podołku. Elegancka i perfekcyjna.

- Och, Myrnin. Nie dokończyłeś obiadu. Nie pozwól, by stracił

świeżość.

Myrnin zdjął czarny zamszowy płaszcz z prawego ramienia, potem

zaczął go zsuwać z lewego, aż przykrył nim łańcuch. Wtedy złapał go

prawą ręką i pociągnął. Claire próbowała wstać i mu pomóc, ale znów

zakręciło się jej w głowie, więc musiała odpocząć. Przekręciła się na bok i

patrzyła, jak Myrnin usiłuje szarpnąć łańcuch na tyle mocno, by wreszcie

go zerwać. W końcu usiadł, opierając się o ścianę i ciężko dysząc.

Patrzył na Adę takim wzrokiem, jakby chciał ją rozerwać na strzępy

wielkości confetti.

- Nie grymaś - powiedziała. - Jeśli będziesz grzeczny, to czasem

spuszczę cię z łańcucha. Może już za kilka lat.

Claire wytrzeszczyła oczy.

- Ona jest chora - rzekła. - Prawda?

- Jest wariatką - odparł Myrnin. - Ada, skarbie, to by było nawet

zabawne, gdybyś nie próbowała nas zabić. Zdajesz sobie sprawę, że jeśli

umrę, zginiesz marnie, tu, w podziemiach. Nigdy więcej krwi. Ani napraw.

Nic.

W odpowiedzi Ada wyciągnęła przed siebie rękę, złapała Claire za

włosy i, szarpiąc, zmusiła ją, by usiadła.

- Wiesz, wydaje mi się, że sama mogę sobie upolować jakichś

krwiodawców - powiedziała. - Ostatecznie, mam kontrolę nad portalami.

Mogę przez nie sięgać i wciągnąć tu każdego, kogo tylko chcę. Ale masz

rację. Strasznie nudno by tu było siedzieć samej w ciemności. Będę

musiała zatrzymać cię tylko dla siebie, tak samo jak ty więziłeś mnie przez

te wszystkie lata.

Rozluźniła uścisk i Claire upadła. Ada wytarła dłoń o swoją

wygenerowaną komputerowo suknię.

- Ale nie mogę się z nią tobą dzielić, mój ukochany. Oczy Myrnina

zapłonęły na czerwono, by zaraz potem znów przybrać swój normalny

czarny kolor. Były pełne tajemnic.

- Rzeczywiście, masz rację - przyznał. - Ona naprawdę stoi nam na

drodze. Teraz to widzę. Odeślij ją stąd, odetnij od portali. Nie chcę jej

więcej oglądać.

- Łatwizna - stwierdziła Ada i znów chwyciła Claire za włosy.

Ciągnęła ją w tył. Dziewczyna stawiała tylko nieznaczny opór, chwytając

się luźnych kamieni i łamiąc paznokcie o ostre skały.

Przez ramię spojrzała, dokąd była wleczona.

Ada ciągnęła ją nad krawędź skalnego komina.

- Nie - zawołał Myrnin i skoczył na równe nogi. Rzucił się do przodu

na tyle, na ile pozwalał mu łańcuch, i wyciągnął rękę. Zabrakło jednak

trzech centymetrów, by złapał Claire za stopę.

- Nie, Ado, nie rób tego! Potrzebuję jej.

- Jaka szkoda. Bo ja nie.

Ręka Claire natrafiła się na starą, ostro zakończoną kość, być może

żebro. Dźgnęła na ślepo w przestrzeń za głową. Sekundę później dotarło

do niej, że usiłowała zadźgać obraz, hologram, pustą przestrzeń, lecz Ada

wydała jęk i puściła włosy dziewczyny.

Przycisnęła obie ręce do brzucha, który powoli zamieniał się w

ciemną plamę.

Krwawiła.

Gdy tylko kapiąca krew dotknęła kamienia, zaczęła znikać w kłębach

dymu.

Ale rana się nie zabliźniała.

- Tak - krzyknął Myrnin. - Tak, ukazując się na tyle wyraźnie, by cię

dotknąć, stała się podatna na zranienie. Claire! Tutaj! Chodź tu! - Wołał

Myrnin, a Claire czołgała się w jego kierunku. Gdy tylko znalazła się w

zasięgu ręki, przyciągnął ją do siebie i oparł o ścianę.

Ada wciąż stała w tym samym miejscu, spoglądając w dół na ciemną

plamę powiększającą się na jej sukni. Jej obraz zamigotał, sypnął iskrami,

po czym znów się ustabilizował.

Rzuciła się na nich z przeraźliwym krzykiem, który odbijał się echem

od wszystkich ścian. Myrnin uchylił się z gracją i zarzucił srebrny łańcuch

na jej dwuwymiarową szyję. W miejscach, gdzie jej dotknął, wypalił

czarne dziury. Krzyk stawał się coraz głośniejszy, aż zaczął kruszyć skały.

Próbowała się uwolnić, lecz srebro nie puszczało.

- Mam ją! - krzyknął, chociaż Claire widziała, że cały drży z wysiłku,

a oparzenia od srebra na jego dłoniach musiały być straszne.

- Claire uciekaj! Musisz się stąd wydostać!

Była zbyt słaba, a w głowie się jej mąciło. Jaskinia była niczym pole

minowe naszpikowane kominami skalnymi i zapadniami. Nawet gdyby

wiedziała, gdzie postawić krok, istniała możliwość że w połowie drogi

osłabnie i wpadnie wreszcie do którejś czeluści.

Poza tym nie mogła go tak po prostu zostawić.

- Claire! - W jego głosie brzmiała desperacja. - Musisz uciekać.

Natychmiast.

Teraz, gdy zapaliły się światła, wyraźnie było widać ścieżkę, która

wydawała się pewna. Biegła tuż przy ścianach pomieszczenia. Claire

weszła na nią, chwiejąc się i przytrzymując się obydwiema rękami ściany i

stawiała jeden bolesny krok za drugim. Światła zamigotały i krzyki za nią

w jednej chwili zamilkły.

Nie miała odwagi spojrzeć w tył. Była już przy drzwiach, stojąc

przed pogrążonym w ciemności nieznanym.

Portal.

Nie była w stanie myśleć. Nie mogła się skupić. Nie mogła

przypomnieć sobie wszystkich częstotliwości, które musiała wprowadzić,

żeby znaleźć się tam, gdzie chciała.

Usłyszała za sobą śmiech Ady.

Musisz to zrobić. Dasz radę.

Claire otworzyła oczy i bez zastanawiania się, nawet bez takiego

zamiaru, skoczyła w ciemność.

I wylądowała po drugiej stronie, w podziemiach pod laboratorium

Myrnina. Ponad nią otwarty właz dawał nieco bladego światła. Claire

wpadła na ścianę, odbiła się od niej i pobiegła w głąb ciemnego,

wilgotnego tunelu.

Dwanaście długich kroków. Usłyszała echo grzmiące o sklepienie

groty. Macała ścianę w poszukiwaniu włącznika. Znalazła go, przekręciła i

podbiegła do klawiatury znajdującej się w samym środku skrzypiącego

komputerowego wcielenia Ady.

O mało nie potknęła się o kabel, który próbował nagle zagrodzić jej

drogę. Zachwiała się, ale zdołała się chwycić wielkiej klawiatury. Przez

chwilę łapała oddech. Drżała na całym ciele, zimna jak wampir. Chciała

się po prostu przewrócić. Upaść i zasnąć w ciemności.

Claire zamknęła oczy, a pod powiekami zaczęły pojawiać się

symbole. Znaki, które powtarzała codziennie, począwszy od dnia, gdy

Myrnin dał jej szkic z ich kolejnością. Znała je.

Pamiętała je.

Otworzyła oczy... i zaniemówiła z przerażenia. Wszystkie klawisze

były puste.

Gdzieś w ciemności metaliczny głos Ady zamieniał się w pogardliwy

śmiech.

- Zdziwiona? Coś nie tak? To nie takie proste, jak ci się wydawało?

Pamiętasz je. Claire powtarzała sobie jak mantrę i znów zamknęła

oczy. Tym razem nie wyobrażała sobie tylko symboli, ale z dużym

wysiłkiem przywołała obraz całej klawiatury, takiej, jaką widziała

ostatnim razem, gdy tu była. Wyostrzyła obraz w swojej głowie, otworzyła

oczy i dotknęła pierwszego klawisza.

Tak. Ten był właściwy.

Siła konieczna do wciśnięcia przycisku wydawała się ogromna. To

było jak ściskanie głazu. Udało jej się z pierwszym znakiem, więc

położyła dłoń na drugim i oparła się na nim całym ciężarem ciała. Powoli i

opornie trzasnął i się zapadł.

Śmiech Ady zamarł.

Trzeci symbol był znakiem Założycielki - Amelie. Identyczny

widniał na złotej bransoletce Claire. Dobrze pamiętała, że znajdował się

dokładnie na środku klawiatury. Położyła na nim rękę i wciskała, dopóki

się nie zapadł. Gdy wyciągała rękę w stronę czwartego, omal nie straciła

równowagi, prawie upadła.

Głos Ady wydobywał się z starych trzeszczących głośników

stojących za jej plecami.

- Stój! Popełnisz błąd!

- Nie popełnię! - Claire z trudem łapała powietrze, wciskając czwarty

przycisk. Jeszcze tylko dwa.

Nie mogła sobie przypomnieć piątego znaku. Wiedziała, że go

pamięta, ale z jakichś przyczyn nie mogła się skupić. Wszystko wydawało

się dziwaczne i zamazane. Znów zamknęła oczy, by się skoncentrować.

Musiała skupić się naprawdę mocno, by wreszcie przypomnieć sobie, że

ukryty był w dolnym lewym rogu klawiatury.

Gdy otworzyła oczy, Ada stała tuż przed nią, zaledwie kilka

centymetrów od jej twarzy. Claire odskoczyła z przerażeniem, młócąc

pięściami powietrze przed sobą.

Przeniknęły obraz Ady. Wampirzyca nie była już w stanie zachować

fizycznej postaci. Myrnin musiał naprawdę mocno ją zranić. Nie naprawiła

uszkodzeń widocznych teraz na jej hologramie - rany były na szyi i

dłoniach, a na sukni rysowała się ogromna plama.

Jej oczy płonęły srebrnym światłem.

- Stój - powiedziała Ada.

- Nie - odparła Claire.

Claire, dysząc, zamknęła oczy i przeniknęła przez hologram.

Znalazła klawisz, którego szukała, i go wcisnęła. Jeszcze tylko jeden.

- Więc dobrze - powiedziała Ada. - Zatem ja cię powstrzymam.

Claire poczuła chłód na skórze. Usłyszała, że syki i trzaski z

komputera stają się coraz głośniejsze, przechodzą niemal w łomot.

Światła zgasły, ale dźwięk się wzmagał.

Lodowate palce Ady pogłaskały ją po karku.

Dziewczyna odwróciła się w stronę ciemności panującej za nią.

- Tylko tyle? - zawołała. - Tylko na to cię stać? Na wyłączenie

świateł? Przerażające! Już się cała trzęsę, ty wariatko! Wydaje ci się, że ile

mam lat, żeby bać się ciemności? Pięć?

- Myślę, że cię pokonałam - odparła Ada. - Sądzę też, że cię zabiję,

jak i kiedy tylko zechcę.

Ada znów przybrała ludzki kształt, ale był nietrwały. Nie mógł być.

Ciągle krwawiła z rany, którą zadała jej Claire, a jej szyja i twarz

poznaczone były oparzeniami od łańcucha. Głowę miała odgiętą pod

dziwnym kątem, ale jednak wciąż żyła. Jarzyła się bardzo bladym,

fosforyzującym światłem.

- Nigdy nie znajdziesz przycisku w ciemności - prychnęła. -

Pokonałam cię. A teraz giń.

- Ty pierwsza.

Claire sięgnęła za siebie, kierując się tylko instynktem i pamięcią i

uderzyła dłonią w klawisz. Już prawie go wcisnęła, lecz znowu odskoczył.

Nie ten.

Przeraźliwie zimne ręce Ady - właściwie to już nawet nie ręce -

zamknęły się na jej szyi.

- Głupia dziewucho. Byłaś tak blisko.

Gdy palce Ady zacisnęły się, oddech uwiązł Claire w gardle. Zaczęła

rozpaczliwie walić dłonią w przycisk umieszczony po prawej stronie.

Zablokował się i omalże nie rozpadł się na kawałki.

Gdy jej palce zsunęły się z klawiatury, przycisk wskoczył na swoje

miejsce, a łoskot maszyny...

...ucichł.

Przez ułamek sekundy zimne palce nadal ją dusiły, potem uścisk

osłabł i palce zaczęły rozmywać się jak we mgle...

A potem zniknęły.

Spokojne, jasne światło zalało pomieszczenie.

Światła.

Claire upadła na klawiaturę, chciwie łapiąc powietrze przez obolałe

gardło. Dojrzała srebrne błyski igrające w powietrzu i nabierające powoli

kształtów.

Ada, ale nie Ada. Ten sam obraz, ale idealny, elegancki i nienoszący

śladu jakichkolwiek emocji.

- Witaj - powiedziała Ada. - Czy mogę zapytać, kim jesteś?

- Claire - odparła. - Mam na imię Claire.

- A ja jestem...

Ada zadarła głowę i zmarszczyła brwi.

- Nie jestem pewna. Addy?

- Ada.

- A, tak. Ada.

Hologram uśmiechnął się, ale był to uśmiech bez wyrazu, nic się za

nim nie kryło.

- Niezbyt dobrze się czuję.

- Zostałaś zresetowana.

- Wiem, ale to nie to. W ogólnie źle się czuję, tak poza tym. Coś

bardzo złego dzieje się z moim umysłem.

Obraz zamigotał, nagły skurcz pojawił się na jej idealnej twarzy.

- Boję się, Claire. Możesz mnie naprawić?

- Ja... - zakaszlała.

Była okropnie zmęczona i bardzo, bardzo obolała.

- Nie wiem.

Zdawała sobie sprawę, że jej głos wyrażał zniechęcenie.

- Chyba nawet nie chcę.

- Och - powiedziała Ada łagodnie. - Rozumiem. Jestem mocno

uszkodzona, prawda?

- Tak.

- I nie można mnie już naprawić.

- Nie - cicho odparła Claire. - Przykro mi. To chyba... Myślę, że to

uszkodzenie mózgu. Nie wydaje mi się, żebyś miała kiedykolwiek

wydobrzeć.

Ada milczała przez chwilę, obserwując ją. Nagle się odezwała.

- Wiesz, kochałam go. Naprawdę.

- Myślę, że on też cię bardzo kochał. To dlatego trzymał się ciebie

tak kurczowo przez wszystkie te lata.

Ada skinęła głową.

- Proszę, przekaż mu, że nadal go kocham i dlatego nie mogę

ryzykować, że kiedyś znów go skrzywdzę.

Claire miała bardzo złe przeczucia.

- Co ty masz...

- Po prostu powiedz mu to.

Ada uśmiechnęła się i tym razem był to prawdziwy uśmiech. Słodki.

- Do widzenia, Claire.

Panel przy ścianie wybuchł, sypiąc dokoła iskrami wyładowań i

stanął w płomieniach. Odłamki metalu fruwały w powietrzu, więc Claire

rzuciła się na ziemię i zakryła rękami głowę.

Światła zgasły.

Hologram Ady kołysał się jeszcze przez moment.

- Przekaż Myrninowi, jak bardzo żałuję, że go skrzywdziłam -

powiedziała bardzo cicho.

Zniknęła, i zapadła cisza.

Claire podpełzła tam, drżała przez chwilę w ciemnościach, słuchając

syku uchodzącej pary. Na jednym z monitorów zobaczyła wizerunek Ady.

Postać przeniosła się na inny ekran, potem na kolejny. Za każdym razem

stawała się coraz mniej wyraźna.

W końcu stała się jedynie niewielkim białym punktem, a potem

ekran zgasł.

Cisza. Prawdziwa, absolutna cisza.

Claire oparła głowę na podciągniętych kolanach.

Zdrzemnę się tylko na chwilkę, pomyślała, i wtedy odpłynęła.

Gdy się obudziła, zobaczyła stojącą nad cichym komputerem

Amelie. Jedną rękę trzymała na klawiaturze, dotykając metalu i kości.

- Musimy uruchomić go jak najprędzej - powiedziała i odwróciła się

w stronę Claire. - Widzę, że się obudziłaś.

- Nie bardzo - odrzekła Claire. - Nie wiem, czy to sen, czy jawa.

- Twoi przyjaciele już jadą.

Ton głosu Amelie był chłodny, a jej twarz przypominała maskę.

Claire nie mogła wyczytać z niej żadnych uczuć.

- Zadzwoniłam po nich.

- Gdzie Myrnin?

Amelie wbiła wzrok w jej szyję.

- Ugryzł cię.

- Tak, troszkę.

Claire przyłożyła dłoń do rany i skrzywiła się z bólu.

- Jest poważna?

- Żyjesz.

Amelie znów spojrzała na klawiaturę.

- Obawiam się, że nie możemy już pomóc Adzie. Kiedy zasilanie

przestało działać, odżywka podtrzymująca elementy organiczne stała się

toksyczna.

- Nie żyje?

- Zawsze była martwa, Claire. A teraz już nie możemy przywrócić jej

do życia.

Amelie spojrzała na nią swoimi zimnymi, spokojnymi oczami.

- Ty ją zabiłaś? Claire przełknęła ślinę.

- Nie. Tylko ją zresetowałam. Sama doszła do wniosku, że nie da się

jej już naprawić. Sama to zrobiła.

To było... smutne. I wymagało odwagi.

- Gdzie jest Myrnin?

- Tutaj - odezwał się i podczołgał do niej. Wyglądał, jakby składał

się tylko z nóg i ramion. Pełny wdzięku, a zarazem pokraczny. Wciąż miał

na sobie czarny zamszowy płaszcz. Claire przyglądała się poplamionej

krwią dziurze na jego lewym rękawie. Skóra nadal była czerwona i

poszarpana.

- Już nic mi nie jest. Nie martw się.

- Nie martwię się - skłamała. - Boli? - Zapytała o to, bo trzymała jego

rękę w nieco dziwnej pozycji.

- Troszeczkę.

On także kłamał. Musiało bardzo boleć.

- Claire...

- Nie, nie przepraszaj mnie. Doskonale wiem, że musiałeś to zrobić.

- Chciałem ci podziękować za to, że powstrzymałaś Adę. Wiesz, ona

zawsze zdawała sobie sprawę, że to ty ją zniszczysz.

- Co?

Claire pomasowała sobie czoło, właśnie zaczynała ją okropnie boleć

głowa.

- O czym ty mówisz?

- Ubzdurała sobie, że masz zamiar ją zniszczyć - wtrąciła się Amelie.

- Wierzyła w to. Więc próbowała zabić cię pierwsza, a robiąc to, zmusiła

cię do tego, co zrobiłaś. Niestety, stanowi to dla mnie wielki problem. Ada

była bardzo cenna. Bez niej trudno będzie w mieście konserwować wiele

urządzeń zapewniających bezpieczeństwo oraz środki transportu.

- Już nie będzie portali - powiedział Myrnin i westchnął. - Nie będzie

już bariery, która powstrzymywała ludzi przed opuszczeniem tego miejsca.

A my nie będziemy mogli namierzyć tych, którzy odejdą, przynajmniej na

razie.

Odwrócił się i spojrzał na komputer. Przez moment - ale tylko przez

moment - na jego twarzy pojawiła się rozpacz. Jego dłoń mocno zaciskała

się na czymś. Gdy ją otwarł, Claire zobaczyła medalion, który znalazła

kiedyś w pudełku. Portret Ady.

- Mój Boże - wyszeptał. - Co myśmy sobie nawzajem zrobili. Tak

bardzo mi przykro.

Amelie patrzyła na niego bez słowa. Zamknął na chwilę oczy i

wsunął medalion do kieszeni kamizelki. Z wysiłkiem starał się wyglądać

znów normalnie. Na tyle normalnie, na ile Myrnin potrafił.

- Dobrze. Potrzebuję żywego kandydata, który mógłby zastąpić Adę.

Przychodzi ci ktoś na myśl?

Amelie wciąż obserwowała Claire, która nerwowo przełknęła ślinę.

- Owszem - odparła łagodnie. - Ale wydaje mi się, że jeszcze nie

pora. Zobaczmy, gdzie nas to doprowadzi, Myrninie.

- Sądzę, że do kłopotów, jeśli choć trochę można ufać

doświadczeniu. Ach, wreszcie są. Claire, twoi przyjaciele.

Nie miała nawet czasu, by się obejrzeć, a już Shane złapał ją i mocno

przytulił. Potem pocałował namiętnie. Mimo że nie była w najlepszej

formie, poczuła rozkoszne ciepło rozlewające się po jej ciele.

- Hej - odezwał się i delikatnie odgarnął jej włosy z twarzy. -

Wyglądasz, jakbyś...

Wtedy zobaczył ślad ukąszenia i zamarł.

Michael i Eve stali tuż za nim. Claire usłyszała, jak Eve wydaje z

siebie śmieszny, zduszony dźwięk. Michaela gwałtownie odwrócił się do

Myrnina.

- Nic mi nie jest - powiedziała Claire. - Trochę soku, kotlet i będzie

w porządku. To dokładnie tak jak w stacji krwiodawstwa, no nie?

Amelie i Myrnin wymienili spojrzenia i zwrócili się w ich stronę.

- Właśnie - powiedział Myrnin i skoczył w stronę syczącego

komputera, któremu przyglądała się Amelie. - Weź kilka dni urlopu.

Płatnego.

Shane poczerwieniał na twarzy.

- Ty sukin...

- Przestań - powiedziała Claire i dotknęła jego policzka. - Shane,

potrzebuję cię. Nie rób tego.

- Ja też cię potrzebuję - odparł. - Kocham cię. Ale to nie jest w

porządku.

Myrnin nie spojrzał już na żadne z nich. Po chwili sięgnął do

kieszeni marynarki i wyciągnął z niej niewielki przenośny twardy dysk.

„Shane & Claire”, głosił napis wykonany srebrnym mazakiem.

- To chyba wasze - powiedział.

Claire zrobiło się słabo, i nie miało to nic wspólnego Z utratą krwi. -

Skąd to masz?

- Ada - wyjaśnił. - Miała zamiar zrobić z tym coś twórczego.

Przypuszczam, że chciała umieścić to w Internecie albo wysłać waszym

rodzicom. To jej wyobrażenie dowcipu. Później mi podziękujecie. Claire

zrobiło się słabo.

- Oglądałeś to? Nie odwrócił się.

- Oczywiście, że nie.

Brzmiało to tak, jakby mówił prawdę.

- Mój samochód stoi na zewnątrz - odezwał się Michael. - Chodźcie.

Jedźmy do domu.

- Chwileczkę - wtrąciła Amelie. W tym momencie z rękami

złożonymi na podołku była bardzo podobna do Ady - . Claire okropnie się

tym przeraziła.

- Podjęłam decyzję. Dotyczącą was trojga. To nie brzmiało dobrze.

Spojrzeli po sobie.

Claire poczuła, że w środku dzieje się z nią coś dziwnego. Jakby fala

ciepła, a potem zimna... i w tym momencie bransoletka na jej nadgarstku,

stale obecna, odpięła się, spadła i potoczyła po kamiennej podłodze. W

miejscu, gdzie wcześniej była, skóra była śmiertelnie blada. Pozostał na

niej odciśnięty ślad.

- Postanowiłam wpisać was na listę Neutralnych - zaczęła Amelie. -

Przyjaciół Morganville. Otrzymacie specjalne plakietki, które będziecie

musieli stale nosić. Wasze imiona zostaną odnotowane w archiwach. Od

tego momentu nie może was prześladować ani na was polować żaden

wampir. W zamian za to będę od was żądać od czasu do czasu służby, tak

jak wymagam tego od innych Neutralnych. Od teraz jesteście również na

liście pracowników miasta.

Claire pomyślała, że nawet Myrnin wydaje się być zaskoczony.

- Jesteś hojna.

- Praktyczna - sprostowała Amelie. - Dla mnie to mniej problemów.

We czwórkę są silniejsi i bardziej odporni. Poza tym zdaję sobie sprawę,

że w Morganville są tacy, którzy woleliby ich rozdzielić. Dla swoich

celów. Nie mogę sobie pozwolić na to, by jacyś ludzie znali wszystkie te

mechanizmy... i nie podlegali restrykcjom. Claire oblizała usta.

- Jeśli o to chodzi, zawarłam pewien układ z Morleyem. Że uzyskam

twoje pozwolenie, by on i jego ludzie mogli opuścić Morganville. W

przeciwnym razie dopadną Eve i Shane'a.

- Dlaczego, na Boga, zrobiłaś coś takiego? Amelie pokręciła głową.

- Nie mogę uchronić was przed konsekwencjami umów zawartych

przed nominacją. Jeśli Morley wniesie pozew, będzie miał prawo do

polowania. W świetle prawa będzie ono legalne. Od was będzie zależało,

czy zdołacie się obronić.

- Ale mogłabyś pozwolić odejść Morleyowi i jego ludziom, prawda?

To wszystko, czego pragną. Chcą być wolni i móc pójść tam, gdzie

zechcą.

Amelie milczała przez chwilę.

- Nie - odpowiedziała po chwili.

I to wszystko. Żadnego „przykro mi” ani „mam nadzieję, że nic wam

się nie stanie”.

Odwróciła się w stronę zepsutego komputera.

- Ale...

Shane pokręcił głową.

- Jedźmy do domu. Dajcie spokój, mamy cały miesiąc. Damy sobie z

tym radę.

Claire uważała inaczej, ale się nie odezwała. Michael pomógł im po

kolei wdrapać się przez właz do laboratorium. Gdy już zmierzali do

samochodu, odezwał się telefon Eve.

- Halo? O, cześć Heather - westchnęła Eve. - Niech zgadnę. Jestem

zwolniona, prawda?

Heather? W końcu Claire przypomniała sobie, że to asystentka

reżysera sztuki. To była ostatnia rzecz, która mogła przyjść jej do głowy,

ale twarz Eve powoli zaczęła rozjaśniać się uśmiechem.

- Nie jestem? Naprawdę? On nie... Och, super. Okej. Tak. Będę tam.

Tak, oczywiście!... Jasne, poczekaj moment.

Wręczyła słuchawkę Claire.

- Chce rozmawiać z tobą.

- Claire, słuchaj, potrzebujemy nowej Stelli. Mein Herr mówi, że

jesteś idealna. Już to omówił z twoim szefem.

- Co zrobił?

I jakim sposobem udało się Myrninowi załatwić coś takiego?

- Ale ja nie jestem aktorką. Ja nic nie umiem...

- Jemu się to właśnie podoba - powiedziała Heather. - Jesteś już w

obsadzie. Bądź jutro na próbie. Eve powie ci, o której.

Rozłączyła się.

Claire gapiła się na wyłączoną komórkę, potem oddała ją

właścicielce.

- Chyba gram w sztuce.

- Mam dobre wieści - zaśmiała się Eve. - Zdobyłaś już pewne

doświadczenie przed kamerą.

- Taa. Jak już przy tym jesteśmy, co stanie się z Kim? Nie żebym się

specjalnie martwił - dodał szybko Shane, gdy Claire na niego spojrzała. -

Po prostu jestem ciekaw.

- Spytałam o to - powiedziała Eve. - Hannah Moses mówi, że

zamkną ją na jakiś czas w wariatkowie i zobaczą, czy jej się polepszy. Ale

nawet jeśli się tak stanie, na długo wsadzą ją do pudła.

- Radzisz sobie z tym? Eve odetchnęła głęboko.

- Tak - odparła. - Chyba tak.

Claire spojrzała na twardy dysk. Oznaczony mazakiem dowód

rzeczowy. Podała go Shane'owi.

- Czyń honory - odparł jednak.

Jeden rzut i dysk roztrzaskał się na chodniku. Rozwalała go jednak

dalej, tak dla pewności. Potem wrzuciła szczątki do kosza na śmieci.

- Koniec - oznajmił Shane.

To nie był koniec. Michael i Eve szli obok siebie, ale się nie dotykali.

Claire wyczuwała między nimi napięcie. Ada nie żyła i to oznaczało, że

wampiry były w stanie wiele zaryzykować, przynajmniej na razie. A jeśli

chodzi o „dar” Amelie, to Claire wiedziała, że musi być w tym jakiś

haczyk. A nawet hak.

To wcale nie był koniec... ale Claire cieszyła się tym, że może

udawać, że tak. Z Shane'em obok i wiedząc, że mają przed sobą całą

przyszłość, mogła wyobrażać sobie, że będą już zawsze żyć długo i

szczęśliwie.

Oczywiście, jutro też miał być dzień.