Opis sytuacji w której Ana jest Panią, a Christian Uległym. (wymyślona przeze mnie na konkurs)

Christian patrzy na mnie pociemniałymi oczami.
-Naprawdę chcesz się w to zabawić? Zapytałam widząc, że trochę się...no właśnie co? Boi się?
Waha?
-Oj Ano dobrze wiesz że ci ufam, jak nikomu innemu. Jego twarz nie zdradza żadnych emocji,
jesteśmy małżeństwem, a ja nadal czasami mam problem z odgadnięciem w jakim akurat jest
nastroju.
-Chciała bym wiedzieć, że także tego chcesz. Podeszłam i usiadłam obok niego na łóżku w naszej
sypialni. -Dzieci śpią więc... Dodałam i spojrzałam na niego specjalnie przygryzając wargę.
-Pani Grey każdego dnia mnie pani zaskakuje. Uśmiechnął się szeroko i od razu wiem, że jednak
ma na to ochotę. Wiele się od niego nauczyłam i uczę każdego dnia. Mój Pan Mroczny i
Niebezpieczny potrafi być także romantykiem.
-Panie Grey wychował pan potwora. Nie zastawiając się ani chwile usiadłam na nim okrakiem,
moja czarna koszulka nocna powinęła się odsłaniając pośladki.
-Potwora, który nie nosi majtek. Chwycił mnie w pasie i jednym ruchem położył na łóżku.
Pisnęłam zadowolona bo uwielbiam gdy jest taki gwałtowny i zaskakujący.
-Przypominam, że mamy zamienić się rolami Christanie więc proszę mnie puścić. Zaprotestowałam
machając mu palcem przed nosem by przestał całować mnie po szyi.
-Oczywiście. Znowu posłał mi ten swój szyderczy uśmieszek mówiący "i tak zrobię z tobą co chcę"
i ku mojemu zaskoczeniu mnie puścił. -Więc co mam zrobić proszę pani? Zapytał, jest chyba
rozbawiony moją propozycją.
-Najpierw musimy zmienić pomieszczenie. Powiedziałam poważnym tonem, ukrywając
zdenerwowanie. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się zgody, myślałam że wyperswaduje mi ten
pomysł z głowy.
-Czerwony pokój? Uniósł zaskoczony brwi i wbił we mnie to szare przeszywające spojrzenie.
-Yhy. Kiwnęłam twierdząco i ruszyłam w kierunku drzwi od sypialni. - Bądź tam za 10 minut, nagi,
na środku łóżka. Dodałam seksownym głosem i uciekłam z pokoju by mnie nie dogonił. Zdusiłam
nerwowy śmiech. Cholera. Czy to na pewno dobry pomysł? Ale już chyba nie mam wyjścia.
Zapach Czerwonego Pokoju zawsze mnie uspokaja, jednak nigdy nie byłam w nim w takiej roli jak
teraz. Ja Anastasia Rose Grey mam być panią, a on mój boski, nieprzyzwoicie bogaty, perwersyjny
mąż ma być uległym. Czy to się uda?
Gdy zobaczyłam go na środku łóżka, całkiem nagiego, moje serce mało nie wyskoczyło z piersi.
Mój Boże ale on jest piękny. Idealne ramiona, biodra schodzące w literę V, te pośladki no i te usta.
-Niezły z pana kąsek panie Grey. Zagadałam nie wiedząc co mogła bym innego wymyślić.
-To jakaś aluzja do tego, że chce mnie pani zjeść? Splótł ręce za głową i spojrzał na mnie
rozbawiony, doskonale wie jak na mnie działa.
-Jeszcze nie wiem co z panem zrobię. Odpowiedziałam udając poważną i niewzruszoną, lecz w
środku cała drżę. Gdyby nie to, że sama to zaproponowałam, na pewno uciekła bym z krzykiem.
-Tylko bądź delikatna, to mój pierwszy raz. Gdy to powiedział mało nie parsknęłam śmiechem.
Lubię żartobliwego Christiana i jestem zaskoczona, że w tej sytuacji potrafi się śmiać. Podeszłam
do łóżka i spojrzałam na mojego nagiego męża. To cholernie wkurzające, że ma tyle pewności
siebie. Nawet teraz, leży przede mną, nago i w ogóle nie ma z tym problemu. Przyglądałam mu się
chwilę, aż w końcu kazałam zamknąć mu oczy. Podeszłam do jednej z komód i wyjęłam z niej
opaskę na oczy, zakładając mu ją pocałowałam jego idealnie wykrojone usta. Zamruczał seksownie
domagając się więcej. Od razu chciał mnie dotknąć, ale nie pozwoliłam. Wykorzystałam w tym celu
jego ulubiony tekst.
-Myślę, że trzeba cię związać.
-Skoro tak pani uważa. Uśmiechnął się lekko i rozłożył bezwładnie ręce na boki, dając do
zrozumienia, że jest cały mój. Wyjęłam z jednej z szuflad sznurek, ten sam który kupił w sklepie
gdy jeszcze tam pracowałam. Christian nauczył mnie robić podstawowe węzły więc mam teraz
okazję to wykorzystać.

-Nie ruszaj się proszę. Podeszłam i rozciągnęłam jego dłonie na całą szerokość łóżka, sukcesywnie
przywiązałam jedną, potem drugą rękę za nadgarstek do szczytu.
-Zaczynam rozumieć dlaczego tak to lubisz. Uśmiechnął się doskonale wiedząc co mam na myśli.
Widok osoby którą się kocha, rozłożonej na łóżku, całkowicie bezbronnej i skazanej na twoją łaskę
jest taki... podniecający. Od razu zrobiłam się wilgotna. Włączyłam muzykę, delikatnie ściszając.
Odsłoniłam oczy Christiana i rozebrałam się przed nim, powoli, najbardziej zmysłowo jak tylko
potrafiłam. Jest zachwycony, co doskonale widać na wysokości jego bioder. Wzięłam z szuflady
jedne z klamerek, wybrałam te najłagodniejsze które używa dla mnie. Widzę jak jego oczy robią się
coraz większe, bardziej przestraszone ale z drugiej strony spragnione.
-Co ma pani zamiar ze mną zrobić? Zapytał gdy ponownie zasłoniłam mu oczy.
-Mam zamiar zrobić ci loda. Odpowiedziałam bezwstydnie i wskoczyłam na łóżko. Nachyliłam się
nad nim i językiem zaczęłam pieścić jego sutki, gdy tylko je dotknęłam zajęczał głośno.
-Och Ana!
-Wiem skarbie, wiem. Położyłam dłoń na jego klatce by się uspokoił. Czuję jak jego twardy
członek uwiera mnie w brzuch, gdyby nie miał związanych rąk na pewno nie pozwolił by mi tak na
sobie siedzieć. Poświęciłam pieszczotom chwilę czasu, aż przyszedł moment na klamerki.
Pamiętam jak ich używa ze mną, więc postąpiłam dokładnie tak samo. Gdy je przyczepiłam
mogłam zająć się tym co najbardziej lubię. -Cieszy się pan na mój widok. Rzuciłam żartobliwie nie
mogąc do końca utrzymać powagi. Zaśmiał się i pokręcił lekko głową nic nie mówiąc. Rozsunęłam
mu nogi i usadowiłam się wygodnie między nimi. Zawsze mnie zadziwia jaki jest duży i że mieści
się we mnie. To takie podniecające, sama myśl, że jest tylko mój, tylko dla mnie. Zaczęłam
delikatnie go całować, lizać ,ssać. Christian od razu zareagował. Szarpnął rękoma, aż zaskrzypiało
łóżko.
-Spokojnie. Nachyliłam się wyżej i pocałowałam go w usta.
-Nie wiem czy długo tak wytrzymam. Wyjęczał przez zaciśnięte zęby. Uśmiechnęłam się
tryumfalnie czując jaką mam władzę. To działa. Christian Grey, mój mąż, mój uległy. Gdy tylko się
uspokoił ponownie zaczęłam go pieścić, tym razem namiętnie, powoli i dokładnie smakując każdy
centymetr jego nabrzmiałego pięknego penisa.
-Ano! Kurwa! Wykrzywił twarz w grymasie gdy pieszcząc językiem zacisnęłam mocniej klamerkę
na sutku.
-Wszystko w porządku? Prawie odskoczyłam myśląc, że coś go zabolało.
-Tak, ale jeśli będziesz tak robiła to zaraz dojdę! Wysyczał przez zaciśnięte z rozkoszy zęby.
-I o to mi chodzi panie Grey. Uśmiechnęłam się i zwiększyłam tempo. Mój język wirował wokół
jego główki, a dłoń pieściła, przesuwając z góry na dół, z góry na dół. Gdy tylko ponownie
zwiększyłam zacisk klamerki Christian trysnął prosto w moje usta.
-Ana! Boże! Ana! Krzyknął i ponownie zaskrzypiało łóżko bo szarpnął się jak zwierze w pułapce.
Wylewał się kaskadami, ciepłej, lepkiej spermy w moje usta, a ja starałam się by połknąć każdą
kroplę. Odczepiłam klamerki i rozwiązałam go. Nie wiem czy mu się podobało, dopiero gdy
zsunęłam opaskę z oczu zobaczyłam jaki jest zadowolony.
-Witaj w moim świecie Christianie – wyszeptałam.
-Nigdy mnie pani nie zawodzi pani Grey! Powiedział i złapał mnie gwałtownie w pasie.
-Podobało się? Zapytałam nieskromnie i zaczęłam chichotać jak uczennica.
-Podobało, a teraz muszę się pani jakoś zrewanżować. Wbił we mnie ciemne, szare spojrzenie i
rozłożył szeroko moje nogi.
-Jak zawsze gotowa pani Grey. Dodał i zatopił we mnie język. Kochaliśmy się do rana, a raczej do
chwili w której dzieci się obudziły...

Rozdział ósmy „50 twarzy Greya” Pierwszy raz Any i Christiana

Czy to w ogóle możliwe, żeby w tym wieku być dziewicą? Patrze na nią kompletnie zaszokowany,

skonfundowany i chyba wkurwiony. Tak to doskonałe słowo. Wkurwiony.
-Nie rozumiem dlaczego mi nie powiedziałaś. Widać że jest zawstydzona i zażenowana pewnie
równie mocno jak ja. Jakim cudem? Jest przecież taka śliczna, inteligentna...
-Do tej pory ten temat nie wypłynął. Nie mam w zwyczaju ujawniać swojej seksualnej przeszłości,
nowo poznanej osobie. Chodzi o to, że prawie się nie znamy. Odpowiedziała cichutko,
przepraszającym tonem. W sumie ma rację, ja przecież też nie rozmawiam o takich sprawach,
chyba, że z Flynnem albo z kandydatką na uległą. Jak mogę być kurwa taki głupi? Przecież ona się
nie nadaje, tylko dlaczego czuje takie rozczarowanie? Przecież jest wiele dziewcząt, kobiet na
pewno bardziej doświadczonych niż ona. No Grey nieźle się popisałeś, teraz panna Anastasia Steele
wie o tobie czego raczej nie powinna.
-No cóż, ty teraz wiesz o mnie znacznie więcej. Zaciskam nerwowo usta, czuje się jak idiota. Chyba
nigdy nie byłem równie zażenowany i zaszokowany jednocześnie.- Wiedziałem że jesteś
niedoświadczona, ale żeby dziewica?! Warknąłem chyba zbyt ostro. Grey opanuj się i nie bądź
takim złamasem, bo zaraz ją spłoszysz. Ta biedna dziewczyna przecież nie miała pojęcia o co ci
chodzi, niby skąd miała wiedzieć? Czy ona w ogóle miała kiedyś faceta, takiego z krwi i kości? -
Do diabła Ana właśnie ci pokazałem... Zerkam nerwowo na umowę która leży na stole.-Niech Bóg
mi wybaczy. Czy ktoś cię wcześniej całował, poza mną?
-Oczywiście. Pisnęła urażona moim pytaniem. Nie no to chyba żart, gdzie się podział mój radar?
Zawsze doskonale, od pierwszej chwili wiedziałem, że ta konkretna kobieta się nadaje. Co się ze
mną dzieje?
-Żaden przystojny młodzieniec nie zwalił cię z nóg? Po prostu nie rozumiem. Masz dwadzieścia
jeden, prawie dwadzieścia dwa lata. Jesteś piękna. Pytam bo kompletnie nie pojmuje gdzie ona się
uchowała? Jest piękna, nie mogę przestać gapić się w te niebieskie oczy, jej skóra taka jasna i
nieskazitelna. Przeczesuje włosy by jakoś poukładać to sobie w głowie. Anastasia splata palce i
wpatruje się w nie nawet nie oddychając. Jest taka niewinna, a ja tak bardzo jej pragnę. Na samą
myśl co mógłbym z nią zrobić mój kutas reaguje jakbym miał piętnaście lat. Uspokój się Grey to
nie wypali.-I poważnie rozważasz, co chcę zrobić, gdy tymczasem nie masz żadnego
doświadczenia. Stwierdzam rzeczowo.-Jak udało ci się uniknąć seksu? Powiedz mi, proszę.
Wzrusza bezradnie ramionami nadal na mnie nie patrząc.
-Nikt do tej pory, no wiesz... Nie zabrał się do tego, dopiero ty. Dlaczego jesteś na mnie taki zły? Jej
głos jest cichy, to prawie szept. Chyba przesadziłem. Nie mogę się na niej wyżywać tylko dlatego,
że mi wcześniej nie powiedziała. Ale to tak wszystko cholernie komplikuje. Kurwa mać!
-Nie jestem zły na ciebie, jestem zły na siebie. Po prostu zakładałem... Wzdycham głośno bo wiem
że to się nie uda, teraz to wiem.-Chcesz już iść? Pytam z rozrzewnieniem.
-Nie, chyba że ty chcesz bym poszła. Odpowiada cichutko, a we mnie zapala się iskierka nadziei.
Może jednak nie ucieknie, może da mi chociaż pokazać o co w tym wszystkim chodzi?
-Oczywiście że nie chcę, ciesze się ze tu jesteś. Jestem szczery, od chwili w której ją zobaczyłem
nie mogę przestać o ślicznej, niewinnej pannie Anastasi Steele. Zerkam na zegarek. -Późno już.
Spoglądam na nią, i widzę że znowu przygryza tę cholerną wargę. Czuje to w spodniach. Rany!
-Przygryzasz wargę. Rzucam ochryple czując jak robi mi się sucho w ustach. Ona nie ma pojęcia
jak na mnie działa, gdyby wiedziała to już kompletnie byłbym stracony.
-Przepraszam. Bąka pod tym słodkim zadartym noskiem i spogląda niepewnie w moją stronę.
-Nie przepraszaj. Po prostu sam chciałbym ją ugryźć i to mocno. Wciąga powietrze, a jej oczy robią
się jeszcze większe. -Chodź. Wyciągam do niej dłoń i mruczę uwodzicielsko.
-Co?
-Zaraz naprawimy tą sytuację. Nie wiem czy mam prawo to robić, ale pragnę jej. Ona także mnie
pragnie, widzę to. Skoro ma stracić dziewictwo niech straci je ze mną, z Christaniem Greyem. Na
pewno nigdy tego nie zapomni, a ja zrobię wszystko by jej się spodobało. Jeszcze chyba pamiętam
jak to jest, bez pejczy, kajdanek i krępowania. Pora zacząć przedstawienie Grey!
-Co masz na myśli? Jaką sytuację? Unosi brew, widzę że się boi, a z drugiej strony jest całą
podniecona i ciekawa, co sprawia że pragnę jej jeszcze bardziej.
-Twoją sytuację Ana. Będę się z tobą kochać, teraz. Odpowiadam by miała świadomość jakie mam

wobec niej zamiary. Nawet jeśli to będzie tylko ten jeden raz, chyba nigdy nie dam rady zapomnieć
o słodkiej Anie.
-O! Wstrzymała oddech i wygląda jakby miała zaraz uciec, albo zemdleć. Cholera! Może jednak
ona nie ma na to ochoty?
-To znaczy jeśli chcesz? Wolę nie przeciągać struny. Pytam dla pewności.
-Sądziłam że ty się nie kochasz. Sądziłam że się ostro pieprzysz. Uśmiecham się słysząc te słowa.
Słowo pieprzyć w jej ustach brzmi nadzwyczaj podniecająco. Och Panno Steele, nie ma pani
pojęcia jak bardzo ostro się pieprzę. Pokażę pani, ale nie dziś.
-Mogę zrobić wyjątek, albo połączyć jedno z drugim, zobaczymy. Naprawdę chcę cię z tobą
kochać. Proszę, pójdź ze mną do łóżka. Chcę żeby nasz układ wypalił, ale musisz wiedzieć w co
się pakujesz. Możemy zacząć twoje szkolenie już dziś, od podstaw. To nie znaczy, że stałem się
nagle słodki i romantyczny, ale to środek do celu, ale takiego którego chcę, i mam nadzieję że ty też
tego chcesz. Wpatruje się w nią i czekam na jakąś reakcję i jest. O tak! Znowu się rumieni! Cóż za
rozkoszny odcień różu.
-Ale nie zrobiłam tych wszystkich rzeczy z twojej listy zasad... Rzuca niepewnie. Oj wiem że się
boisz skarbie. Nie bój się, ja nie zrobię ci krzywdy. Na pewno nie dziś, a krzywda jakąkolwiek chcę
ci zrobić ma czysty fizyczny, seksualny aspekt.
-Zapomnij o zasadach. Dziś wieczorem zapomnij o wszystkich szczegółach. Pragnę cię. Pragnę od
chwili w której wpadłaś do mojego gabinetu i wiem, że ty też mnie pragniesz. Inaczej nie
siedziałabyś tutaj spokojnie, omawiając kary i granice bezwzględne. Proszę Ana, spędź ze mną te
noc. Wyciągam do niej dłoń. Zgódź się proszę. Powtarzam to w myślach kilkukrotnie, aż w końcu
podaje mi dłoń. Tak! Jesteś moja! Przyciągam ją do siebie w ramiona, jest taka drobna, taka krucha.
Chwytam ją za kucyk i ciągnę delikatnie by spojrzała mi w oczy. -Jaka z ciebie dzielna, młoda
kobieta. Podziwiam cię. Szepcze i muskam delikatnie ustami jej usta. Boże! Są takie miękkie i
przyjemnie ciepłe. Przygryzam jej dolną wargę i wydaje z siebie rozkoszny cichy jęk. Od razu czuję
to w spodniach.
-Proszę Ana, pozwól mi się z tobą kochać. Mówię błagalnie ale pewnie. Teraz albo nigdy, albo się
zgodzi albo nie.
-Dobrze. Szepnęła w moje usta, a ja nie mogę ukryć zadowolonego uśmiechu. Biorę ją za rękę i
prowadzę do swojej sypialni przez cały apartament. Podczas tej drogi mam miliony myśli. Czy ja
na pewno dobrze robię? Przecież nie mogę jej odebrać dziewictwa i zostawić? Jeśli nie zgodzi się
na mój układ? Do końca życia będzie żałowała że to zrobiła, a ja będę największym dupkiem na
świecie. Ale odczytując język ciała, czuję że ona tego pragnie. Pragnie mnie tak samo jak ja jej.
Nigdy nie prosiłem kobiet, nie uganiałem się za nimi i sam nie rozumiem co się ze mną dzieje. Ona
jest wyjątkowa, wiem to i chce jej pokazać jak bardzo jest piękna. W tym jestem przecież dobry.
Słodka niewinna istota rozgląda się po mojej sypialni. Za oknem panorama Seatlle, która
kompletnie nie robi na mnie wrażenie, od dawna. Zdejmuje zegarek i marynarkę nie odrywając od
niej wzroku, widzę jak płytko oddycha i całą drży. Ale to dobra reakcja, dziwił bym się gdyby nie
była zdenerwowana, muszę przyznać ze ja też jestem. To dziwnie uczucie, powiedział bym że dość
podniecające ale i przerażające. Ja przecież nie daje się ponieść emocjom, to nie w moim stylu.
-Podejrzewam że nie bierzesz tabletek? Pytam dla formalności, wolę nie zostać ojcem. Kompletnie
się do tego nie nadaję i odganiam od siebie myśli o matce narkomance. Anastasia robi ogromne
oczy jakbym zapytał o coś nieprzyzwoitego. -Tak myślałem. Uśmiecham się lekko i podchodzę do
komody by wyjąć paczkę prezerwatyw. -Chcesz bym opuścił rolety?
-Wszystko mi jedno. Szepcze, jest roztrzęsiona. Myślałam, że nie pozwalasz nikomu spać w swoim
łóżku. Dodaje już odrobinę pewniej.
-A kto powiedział, że będziemy spać? Mruczę specjalnie i robię krok w jej stronę.
-Och. Wciąga powietrze, gdy zbliżam się do niej jeszcze bliżej. Ile bym dał by wiedzieć o tym teraz
myśli, w jej oczach czai się tyle uczuć. Doskonale widać strach, ciekawość, podniecenie, pewność i
niepewność za razem. Jest w niej tyle sprzeczności, tak jak we mnie. Czy to możliwe by ona mogła
zrozumieć moje pięćdziesiąt odcieni popieprzenia? Chciałbym w to wierzyć, bo w głębi potrzebuje,
potrzebuje kogoś kto by mnie nie oceniał...

-Zdejmijmy ten żakiet,dobrze? Chwytam ją delikatnie, zsuwam materiał z jej pięknych ramion i
odkładam na krzesło. Czuje jak jej puls przyśpiesza, jak ciało reaguje na moją bliskość, mój dotyk.
Od samego początku to wiedziałem, jest między nami to coś. Moja intuicja nigdy się nie myli.
-Zdajesz sobie sprawę jak bardzo cię pragnę, Ano Steele? Szepczę do jej ucha muskając ustami
cudownie miękkie, kasztanowe włosy. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, nie mogę się
oprzeć i dotykam delikatnie jej policzka. -Zdajesz sobie sprawę z tego,co z tobą zrobię? Głaszczę
jej brodę nie czekając na odpowiedź. Musi to wiedzieć, na pewno wie i pragnie tego samego co ja.
Nachylam się i całuje ją w usta, łapczywie, namiętnie. Mój kutas od razu reaguje, to do mnie
niepodobne. Ona tak na mnie działa, jak nikt inny. Nie wytrzymuje i zaczynam rozpinać jej koszulę
nadal całując, ale już delikatnie po brodzie i kącikach ust. Jest jak sarenka którą jednym
niewłaściwym ruchem można spłoszyć. Nie mogę spłoszyć słodkiej panny Steele, nie dziś, nie
teraz. Teraz jest moja, tylko moja i zaraz jej to udowodnię. Koszula ląduje na podłodze, a ja mogę
podziwiać jej piękne ciało. Patrzę na bladoniebieski koronkowy stanik podkreślający idealne cycki.
-Och Ano. Wzdycham omiatając wzrokiem jej cudowne ciało. Masz taką piękną skórę, jasną,
nieskazitelną. Pragnę całować każdy jej milimetr. Podoba mi się takie uwodzenie, już prawie
zapomniałem jak to się robi. Jej ta gra też odpowiada, każda kobieta przecież pragnie być
uwodzona. Chwytam za jej kucyk i jednym ruchem ściągam gumkę, włosy opadają kasztanową
kaskadą na jej szczupłe ramiona.
-Lubię brunetki. Mruczę by podkreślić fakt jak bardzo mi się podoba. Chwytam ją za twarz i
wsuwam palce w te cudowne włosy, całując pożądliwie i namiętnie, odbierając jej dech. Po chwili
nieśmiało odwzajemnia pocałunek, delikatnie muska językiem mój język. Gdy to robię jęczy
cichutko i wiem że jej się podoba. Zsuwam jedną dłoń i łapię ją za pośladki, znowu wydaje ten
cudowny odgłos, a ja napieram na nią moją twardą erekcją. Nagle chwyta mnie za biceps i wplata
palce w moje włosy. Zamykam oczy oddając się temu doznaniu. Tak dawno nikt mnie nie dotykał,
w ten sposób. Tylko się nie zagalopuj panno Steele. Gdy pociąga za nie lekko wydaję z siebie jęk.
Kurwa co ona ze mną wyprawia? Nie mogę tego znieść więc popycham ją lekko w stronę łóżka i
padam przed nią na kolana. Chwytam za biodra i zaczynam powolną wędrówkę językiem po jej
ciele. Najpierw okolicę pępka, robię kilka kółeczek i przygryzam delikatnie skórę nie mogąc
opanować mojego pożądania. Najchętniej rzucił bym ją na łóżko i pieprzył mocno do
nieprzytomności, ale nie tym razem. Ta to na pewno przyjdzie czas. Oby Grey! Spoglądam na nią,
widzę jaka jest rozpalona. Policzki zaróżowione, oddech przyśpieszony. Rozpinam guzik jej
jeansów i powoli zsuwam je z pięknych bladych nóg. Oblizuję usta nie odrywając jednak wzroku
od jej oczu, nachylam się i zaciągam zapachem jej słodkiej kobiecości.
-Pięknie pachniesz. Zamykam oczy rozkoszując się tą chwilą, zrywam kołdrę i popycham ją na
łóżko, ląduje z impetem na materacu Zabieram się za jej trampki, ściągam powoli jeden, wraz ze
skarpetką. Nawet stopy ma takie seksownie niewinne i podniecające. Przeciągam paznokciem po
podbiciu, gdy robię to ponownie, językiem, a potem zębami wydaje z siebie ten rozkoszny jęk i
opada na plecy. Śmieje się tryumfalnie i mówię.
-Och Ano, co ja mogę z tobą zrobić. Zdejmuje drugi but i pozbywam ją jeansów. Wstaję i patrzę jak
leży na moim łóżku w samej bieliźnie. -Jesteś bardzo piękna Anastasio Steele. Nie mogę się
doczekać kiedy znajdę się w tobie. Nie odrywam do niej wzroku i dodaję. -Pokaż jak sprawiasz
sobie przyjemność. Chyba jest zaskoczona, zmarszczyła brwi i patrzy na mnie jakby wyrosła mi
druga głowa.-Nie wstydź się Ano, pokaż mi. Zachęcam ją śmiało. Taki widok, gdy robi sobie
dobrze na pewno jest warty oglądania i zapamiętania.
-Nie wiem o co ci chodzi? Potrząsa głową jakby z niedowierzaniem.
-Jak doprowadzasz się do orgazmu. Wyjaśniam. Chcę to zobaczyć.
-Nie robię tego. Mamrocze pod nosem, a ja znowu czuje się głupio. Przecież ona nie ma kompletnie
żadnego doświadczenia, kompletnie nie zna swojego ciała. Dlatego nie ma świadomości jak bardzo
jest atrakcyjna, ale to doskonała okazja by ją tego wszystkiego nauczyć, i to nie przy użyciu
szpicury czy pejcza.
-Cóż, musimy zobaczyć co da się z tym zrobić... Chwytam za guzik swoich spodni i rozpinam go.
O tak panno Steele, za chwilę nie będzie już pani taka niewinna. Pochylam się nam nią i nie mogę

się oprzeć, jestem oczarowany. Jest taka piękna. Kurwa ile razy będę to sobie powtarzał w myślach?
Zacznijmy zatem od tej ślicznej cipki...

Ciąg dalszy pierwszego razy Any i Christiana

Pochylam się nad nią i chwytając za kostki, szybko rozsuwam nogi, wpełzam na łóżko pomiędzy
nie. Ana leży pode mną i aż wije się z pożądania. – Nie ruszaj się – mruczę i pochylając się,
całuje wewnętrzną część jej pięknych ud i dalej w górę, aż do cienkiego, koronkowego materiału
majtek. Cała aż drży i nerwowo porusza palcami i stóp i dłoni.
– Będziemy musieli popracować nad unieruchomieniem cię, mała. – Spoglądam na nią i uśmiecham
się zawadiacko. Jest taka wrażliwa. Och panno Steele co ja mogę z panią zrobić. Pocałunkami
podążam w górę brzucha i zanurzam język w pępku. Jej skóra jest zaskakująco chłodna, ale w
przyjemny sposób i taka gładka, nieskazitelnie piękna. Przyglądam się i po chwili ruszam dalej,
widzę jak reaguje. Znowu się zarumieniła, to rozkoszny erotyczny rumień i cholernie to na mnie
działa. Jeszcze jeden pocałunek, a słodka Ana aż wbija paznokcie w prześcieradło. Kładę się obok
niej, dłonią sunę w górę od zaokrąglonego biodra do szczupłej talii i w końcu do piersi. Są idealne.
Spoglądam na nią zachwycony ale bardzo staram się tego nie okazywać i delikatnie ujmuje jedną
pierś.
– Idealnie pasujesz do mojej dłoni, Anastasio – mruczę i zanurzając palec wskazujący w miseczce
stanika poddaję się temu doznaniu. Kurwa czuje się jakby to był i mój pierwszy raz. Muszę być
delikatny, spokojny, a tak trudno mi się opanować. Pociągam koronkę w dół, uwalniając pierś, ale
fiszbina i materiał miseczki podciągają ją z powrotem do góry. Ach ta bielizna, ale i z tym sobie
poradzimy. Powtarzam proces, a jej sutki od razu reagują. Stwardniały i stały się tak cudownie
wrażliwe.
– Bardzo ładnie – szepczę z aprobatą by miała świadomość, że mnie też się podoba to co widzę.
Ana nie odrywa ode mnie wzroku, patrzy rozpalona, niepewna i cała moja. Podoba mi się to.
Delikatnie dmucham na jedną pierś, podczas gdy dłoń podąża do drugiej, a kciukiem wolno roluję
czubek sutka, wydłużając go, a ona jęczy. Mój Boże mógłbym słuchać tego dźwięku godzinami.
Jest taka słodka i znowu chwyta prześcieradło wyginając plecy w łuk wpycha swoje piersi wprost w
moje spragnione usta. Całuje jeden sutek, po chwil drugi i jeszcze raz. Są jak płatki róż, okrągłe,
wrażliwe i cudownie zaróżowione.
– Zobaczmy, czy uda nam się doprowadzić cię do orgazmu w ten sposób – szepczę, kontynuując
powolne, zmysłowe natarcie.
- Och... proszę – Jęczy głośno i odchyla głowę, a ja czuje jak cała sztywnieje. Tak skarbie!
– Dalej, maleńka – Mruczę by dodać jej odwagi. Przygryzam delikatnie jej brodawkę i chwytam
piersi w obie dłonie i tak. Słodką panną Steele wstrząsa dreszcz, targana konwulsjami jęczy
głośno, a ja nie mogąc się opanować całuje ją mocno pochłaniając jej okrzyki. Wije się w rozkoszy
i mija chwila nim jej ciało się rozluźnia. Spoglądam na nią i widzę... tak to niewątpliwie
wdzięczność i zachwyt, ja również jestem zachwycony.
– Jesteś bardzo wrażliwa – szepczę. – Będziesz musiała nauczyć się to kontrolować, a uczenie cię
będzie świetną zabawą. Całuję ją ponownie, oddech nadal ma nierówny i tak słodko urwany. Nie
chcę dalej czekać, muszę ją posiąść, teraz. Moje ręce przesuwają się na biodra, a palec wślizguje
się pod cieniutką koronkę majteczek i robię kilka niewielkich kółeczek.
– Jesteś tak cudownie wilgotna. Boże, pragnę cię. – Wsuwam palec, a ona wydaję okrzyk.
Powtarzam proces, jej reakcja jest podobna. Próbuję, tak cholernie próbuję się opanować. To co
mnie nie podobne.
-Och Christian!
Masuję dłonią łechtaczkę, a ona znowu krzyczy. Wchodzę w nią palcem coraz mocniej i mocniej.
Jęczy z rozkoszy i marszczy twarz w rozkosznym grymasie. Nagle siadam wyprostowany, ściągam
jej majtki i rzucam na podłogę. Zdejmuję bokserki, moja erekcja wyskakuje na wolność, i widzę
jak jej oczy robią się jeszcze większe. Sięgam do nocnego stolika i chwytam foliową paczuszkę, a

potem wchodzę między jej uda, rozsuwając je jeszcze szerzej. Klęczę, zakładając prezerwatywę na
swojego kutasa i widzę w jej oczach niepewność i strach.
– Nie martw się – szepczę, patrząc jej w oczy. – Ty też się rozciągniesz. – Pochylam się, trzymając
ręce po obu stronach jej głowy, tak że wiszę nad nią nie odrywając wzroku od jej oczu. – Naprawdę
chcesz to zrobić? – pytam miękko i łagodnie by nie czuła presji.
– Proszę. – W jej głosie słychać błaganie, a ja nie potrafię ukryć zadowolenia. Tak bardzo jej
pragnę, jest taka piękna i zaraz będzie moja.
– Podnieś kolana – każe jej łagodnie, a ona od razu spełnia moje polecenie. – Teraz będę cię
pieprzył, panno Steele – mruczę, ustawiając czubek penisa u wrót jej kobiecości – Ostro – dodaje i
wchodzę w nią z impetem, mocno, szybko. O kurwa!
– Aaa! – krzyczy, a ja nieruchomieje, patrząc na nią. Usta mam rozchylone i oddycham równie
ciężko jak ona.
– Jesteś taka ciasna. W porządku? Nie mogę porównać tego doznania z niczym, to coś
najcudowniejszego. Słodka, niewinna panna Steele oddała mi właśnie swoje dziewictwo. W
odpowiedzi na moje pytanie kiwa lekko głową i kładzie dłonie na moje ramiona jaki prosiła bym
poczekał, ale ja nie mam zamiaru czekać. Pokażę jej o co w tym wszystkim chodzi.
– Teraz będę się poruszał, mała – szepczę po chwili gdy widzę, że zaczyna się przyzwyczajać.
Wycofuję się niezwykle powoli. Cholera! Zamykam oczy i wchodzę w nią ponownie, a on krzyczy.
Też mam ochotę krzyknąć.
– Jeszcze? – szepczę chrapliwie, ponieważ mam sucho w gardle.
– Tak – odpowiada cicho i poddaje się temu doznaniu. Czuje mnie, czuje mnie całą sobą. Och tak!
To cudowne uczucie.
– Jeszcze?
– Tak. – To brzmi jak błaganie.
Więc poruszam się, ale tym razem nie przestaję. Opieram się na łokciach tak, by poczuła ciężar
mego ciała. Najpierw ruszam powoli, wchodząc i wychodząc, a ona przyzwyczaja się coraz bardziej
bo jej biodra nieśmiało wychodzą ku moim na spotkanie. Przyspieszam. Jęczy głośno, a ja wbijam
się w nią jeszcze głębiej , nabierając tempa, w bezlitosnym, niesłabnącym rytmie, który Ana
podchwytuję, wysuwając biodra ku moim. Chwytam w dłonie jej głowę i mocno całuje, nie mogę
się oprzeć by znów nie przygryźć jej pełnej dolnej wargi. Czuję, że zaczyna pulsować, jej słodka
cipka zaczyna zaciskać się coraz mocniej wokół mojej męskości. Zaczyna sztywnieć, i przyjmuje
kolejne pchnięcia. Jej ciało drży, wygina się, pokrywając potem i wiem, że zaraz znowu osiągnie
rozkosz, jest na granicy. No dalej skarbie!
-Dojdź dla mnie, Ana – szepczę niemal bez tchu, bo sam jestem na krawędzi. Kurwa! Ona jak na
zawołanie, po moich słowach eksploduję pode mną w orgazmie, wstrząsa ją kolejna fala dreszczy,
ciało się napręża i poddaje doznaniu. Nie wytrzymam!
-Ana! Kurwa! Ana! Krzyczę i także dochodzę, mocno, intensywnie. Nie przestaję pchać i wylewam
się w nią cały, w tym momencie nawet nie przeszkadza mi to, że mam na sobie tę cholerną gumkę,
których nienawidzę. Ana zamknęła oczy, czuję jak wali jej serce, dyszy i ma taki rozpustny wyraz
twarzy. Otwiera oczy, dotykam czołem jej czoła i próbując również wyrównać oddech, spoglądam
na nią łagodnie. Nadal jestem w niej. Pochylam się, delikatnie składam pocałunek na jej czole i
powoli się wysuwam.
– Uuu. – Skrzywiła się lekko i spojrzała na mnie niepewnie.
– Sprawiłem ci ból? – leżę obok, wsparty na łokciu. Zakładam niesforny kosmyk włosów za jej
ucho, a ona się uśmiecha. Szeroko.
– Ty mnie pytasz, czy zadałeś mi ból?
– Wiem, co to ironia – Nie mogę ukryć sardonicznego rozbawienia. – Poważnie, wszystko okej? –
Pytam ponownie bo muszę mieć pewność, a ona wyciąga się obok mnie i ponownie się uśmiecha.
Nie może przestać się uśmiechać.
– Przygryzasz wargę, ale mi nie odpowiedziałaś. – Marszczę brwi, bo nie lubię gdy ktoś nie
odpowiada na moje pytania. Jest taka niesfornie nieokrzesana.
– Chcę to zrobić jeszcze raz – szepcze. Przymykam oczy próbując opanować wszechogarniające

mnie poczucie ulgi. Dobrze jej było, mi też... cholernie dobrze. Uśmiecham się uwodzicielsko nie
odrywając od niej wzroku.
– Czyżby, panno Steele? – Pochylam się i całuję bardzo delikatnie w kącik ust. – Taka z ciebie
wymagająca istotka? Połóż się na brzuchu. – Mruga kilkukrotnie powiekami i patrząc na mnie się
przekręca. Rozpinam jej stanik i gładzę ręką plecy aż do pośladków. –Naprawdę masz niezwykle
piękną skórę – mruczę. Przechylam się tak, że jedną nogę wsuwam między moje i leżę częściowo
na jej plecach. Całuję nagie ramie.
– Dlaczego masz na sobie koszulę? – pyta, a ja zamieram. Waham się chwilę bo nie zniosę jej
dotyku, ale u ułamku sekundy zrzucam koszulę i znów kładę się na niej. Czuję jej rozpaloną skórę
na mojej. Boskie uczucie.
– Więc chcesz, żebym cię znów przeleciał? – szepczę jej do ucha i obsypuję pocałunkami okolice
ucha i szyję. Dłonie automatycznie posuwają się w dół, gładząc jej talię, biodro i po udzie aż do
kolana. Podciągam je wyżej i tym razem ona zamiera. Nie ma pojęcia co chcę zrobić, przesuwam
się między jej nogi, przylegając do pleców, a ręką gładzę w górę udo aż do pośladka. Pieszczę ją
powoli, po czym wsuwam palec między jej nogi.
– Wezmę cię od tyłu, Anastasio – wyjaśniam swój zamiar, a drugą ręką chwytam jej włoski na
karku i lekko pociągam, przytrzymując. Leży pode mną taka przygwożdżona, bezsilna. O tak! –
Jesteś moja – szepczę. – Tylko moja. Nie zapominaj o tym. – Dodaję najbardziej seksownie jak
tylko potrafię. Chcę by moje słowa były upojne, uwodzicielskie. Zaczynami delikatnie, kolistymi
ruchami masować łechtaczkę, a ona znowu zaczyna dyszeć.
– Bosko pachniesz. – Wtulam nos w miejsce za uchem i zaciągam się tym odurzającym zapachem
nie przestając masować. Ana bezwiednie zaczyna poddawać się doznaniu, zatacza kręgi biodrami
podążając za moją dłonią.
– Nie ruszaj się. – Głos mam łagodny, ale stanowczy. Powoli wsuwam we nią kciuk, obracając go i
pocierając przednią ścianę pochwy, a Ana znowu jęczy cichutko.
– Podoba ci się? – pytam , przygryzając brzeg ucha. Zaczynam powoli zginać kciuk, do środka, na
zewnątrz, do środka, na zewnątrz, a pozostałe palce nadal zataczają koła. Doskonale wiem, że
zamknęła oczy, starając się kontrolować oddech i chłonąć rozproszone, chaotyczne doznania
wywołane ruchami moich palców.
– Tak szybko robisz się wilgotna. Jesteś taka wrażliwa. Och, Anastasio, podoba mi się to. Bardzo –
szepczę. Czuje jak chce usztywnić nogi, ale jej nie pozwalam i przytrzymuje całym sobą,
utrzymując powolny, rotacyjny rytm.. To jest absolutnie cudowne. A ona znowu jęczy, tak
rozkosznie cicho i nieśmiało. Czuję na palcach dowód utraty jej dziewictwa. Kurwa! To takie
podniecające.
– Otwórz usta – rozkazuję i wtykam w nie jej kciuk.– Sprawdź, jak smakujesz – szepczę jej do
ucha. – Ssij, mała. – Napieram kciukiem na jej język, a ona obejmuje go wargami i ssie jak szalona.
Od razu czuję to w spodniach. Cholera. Dobra jest! To bardzo zaskakujące.
– Chcę cię pieprzyć w usta, Anastasio, i wkrótce to zrobię. – Głos mam zachrypły, a oddech jeszcze
bardziej nierówny. Jęczy i gryzę mój kciuk. O Chryste! Wstrzymuję oddech i pociągam mocniej za
jej włosy by przestała.
– Niegrzeczna, słodka dziewczynka – szepczę i sięgam do stolika nocnego po foliową paczuszkę. –
Nie ruszaj się – rozkazuję i puszczam jej włosy. Rozrywam folię, a Ana dyszy ciężko w
oczekiwaniu na to co za chwilę mam zamiar zrobić. Pochylam się, opierając ciężar na niej i
chwytam za włosy, unieruchamiając jej głowę. W środku cały drżę, ale muszę być opanowany.
Panna Steele zasługuje na to bym pokazał jej wszystkie swoje atuty.
– Tym razem zrobimy to naprawdę, powoli, Anastasio. I niespiesznie zagłębiam się w niej, powoli,
powoli,aż do końca. Boże! Rozciągający, wypełniający, nieustępliwy mam ochotę wydać z siebie
dziki ryk. Ana jęczy głośno, bo tym razem jestem naprawdę głęboko. Celowo zataczam biodrami
koło i wycofuję się, odczekuję chwilę i jeszcze raz w nią wchodzę. Powtarzam ten ruch raz za
razem. To mnie doprowadza do obłędu, ją zapewne też. Nie mogę opanować tego co dzieje się z
moim ciałem gdy w niej jestem.
– Dobrze mi w tobie – jęczę bezwstydnie, a ona znowu zaczyna się powoli zaciskać więc

wycofuje i czekam chwilę. – Och nie, maleńka, jeszcze nie – mruczę, a kiedy dreszcze ustają,
zaczynam cały proces od nowa.
– Och, proszę. – Kwili cichutko, wręcz błagalnie.
– Chcę, żebyś była obolała – mruczę i kontynuuje te słodkie tortury, w tył i w przód. – Jutro, za
każdym razem, gdy się poruszysz, masz pamiętać, że tu byłem. Tylko ja. Jesteś moja.
– Proszę, Christian – szepcze.
– Czego chcesz, Anastasio? Powiedz mi. – Jęczy głośno. Wysuwam się i powoli wchodzę z
powrotem , znów zataczając koła biodrami. – Powiedz mi – szepczę.
– Ciebie, proszę.
Nieznacznie zwiększam tempo, a jego mój oddech staje się bardziej nieregularny, jej ciało zaczyna
drżeć, a ja przyśpieszam.
– Jesteś. Taka. Słodka – mruczę między pchnięciami. – Tak. Bardzo. Cię. Pragnę. Jęczy głośno, a ja
kontynuuje.
– Jesteś. Moja. Dojdź dla mnie, mała.
Dosłownie po chwili jej ciało oplata się w konwulsjach wokół mnie i dochodzi, głośno krzycząc w
materac zniekształconą wersję mojego imienia. Wykonuję jeszcze dwa ostre pchnięcia i zamieram z
ulgą oddając się fali rozkoszy. Opadam na nią, chowając twarz w jej włosach.
– Cholera. Ana – dyszę i wysuwam się z niej przetaczając na swoją cześć łóżka. Jestem kompletnie
wyczerpany, zrelaksowany i oszołomiony.
Słodki anioł leżący obok mnie, podkulił kolana do piersi i zasnął odpływając w błogi sen. Mój
Boże! Ona jest taka...taka inna. To zaskakujące i przerażające za razem bo przecież ja nie szukam
dziewczyny, potrzebuję uległej. Czy ona się nadaje? Pragnę jej, cholera tak bardzo jej pragnę i tak
bardzo się boje, że ucieknie. Nie może uciec, nie mogę jej na to pozwolić. Zrobię wszystko by się
zgodziła. Nie wiem jak, nie wiem dlaczego ale czuję, że ona może dać mi to...czego potrzebuję. Nie
Grey! Nikt nie pokocha takiego kogoś jak ty! Nie ma szans! Gdy tylko dowie się więcej, zapyta o
szczegóły trzaśnie drzwiami i ucieknie... Znowu zostanę sam... i znowu będę musiał czekać... tylko
na co? Na kolejną uległą? W mojej głowie jest tyle myśli. Dosłownie przed chwilą przeżyłem coś,
co bez problemu mogę przyrównać do najcudowniejszego momentu mojego życia, a teraz znów
czuję się taki samotny. Mimo że kobieta która wydaje się być aniołem leży obok mnie i tak
spokojnie śpi. Mój Boże, ależ ona jest słodka. Rozum podpowiada bym zostawił ją w spokoju, a
serce...ja nie mam serca więc nic mi ono nie podpowiada. Może i nawet bym chciał zaryzykować,
ale nie. Ja się w to nie bawię. Waniliowe związki nie są dla mnie, nie mogę. Nie mam prawa nikogo
krzywdzić, choć pewnie niejednokrotnie to uczyniłem. Ale ona... Spoglądam i nie mogę przestać na
nią patrzeć. Oddycha tak cichutko z lekko rozchylonymi ustami, mam nawet wrażenie, że lekko się
uśmiecha. Gdybym miał serce to na pewno by mi zmiękło...dla niej. Ma w sobie coś takiego, coś
tak urzekającego i uroczego, że nie potrafię tego wytłumaczyć. Wszystkie moje uległy były
brunetkami w podobnym typie, ona także jest. Jest pod względem fizycznym idealna, chyba
najpiękniejsza z wszystkich dotychczas. Ale czy ta słodka buzia, niewinne spojrzenie i dobre serce
poddadzą się temu co jej zaproponowałem? Ta myśl nie daje mi spokoju i przypomina o tym jakim
popieprzonym człowiekiem jestem. Wstałem i poszedłem do salonu gdzie stoi mój czarny fortepian,
czasami odnoszę wrażenie że tylko on mnie rozumie. Choć to takie niedorzecznie i głupie, gdyby
Flynn dowiedział się o tym ja teraz myślę zaproponował by jakąś kolejną terapię.. Muzyka mnie
uspokaja, daje odetchnąć i pomyśleć. Mam przecież tak wiele do przemyślenia... Jestem w podłym
nastroju więc nie przychodzi mi do głowy nic innego niż Bach... Zatracam się.

Budzę się. Jest już jasno, próbuję zebrać myśli po wczorajszym wieczorze no i tej nocy. Cholera nie
pamiętam kiedy tak dobrze spałem. Spoglądam w bok, a jej nie ma. Nie wiem skąd ale wiem, że nie
uciekła albo się kąpie albo jest w kuchni. Nie zastanawiając się ani chwili wstaję i udaje się na
poszukiwanie słodkiej Any. O proszę, oto i ona. Staję w progu kuchni kompletnie zaskoczony jej
widokiem. Tańczy. Tańczy w mojej koszuli z i podem w kieszonce na piersi. To całkiem zabawne i
cholernie podniecające, ona naprawdę nie ma pojęcia o swojej seksualności. Krąży między
kuchenką, a wyspą podskakując i nucąc pod nosem. Niezauważony siadam na stołku barowym i

przyglądam się dalej nie mogąc ukryć zadowolenia.
– Dzień dobry, panno Steele. Jest pani dziś rano niezwykle ożywiona – mówię gdy w końcu mnie
dostrzega, staje jak wryta i wyjmuje słuchawki z uszu. No i znowu ten rumieniec.
– Dobrze spałam. Rzuca próbując ukryć zażenowanie, a ja się staram, naprawdę się staram nie
uśmiechnąć.
– Ciekawe dlaczego. – Marszczę czoło. – Ja też, kiedy wróciłem do łóżka. Gdy nakryła mnie w
nocy podczas gry na fortepianie, czułem się obnażony. W pierwszej chwili zamarłem, ale nie mam
pojęcia dlaczego jej widok mnie uspokoił. Zjawiła się w salonie jak anioł, na pewno się
przysłuchiwała jak gram i widać było, że jest zafascynowana. Znowu poczułem, że może jednak ta
dziewczyna, ta słodka niewinna i nieokrzesana Ana Steele potrafi mnie rozgryźć, potrafi mnie
zrozumieć.
– Jesteś głodny? Pyta niepewnie patrząc wszędzie, byle nie na mnie.
– Bardzo. - Odpowiadam wymownie i dalej nie mogę oderwać od niej oczu. Zaplotła włosy w dwa
kucyki. Mój Boże! Wygląda tak cudownie młodo i niewinnie.
– Naleśniki, bekon i jajka?
– Brzmi kusząco. - Panna Steele potrafi gotować? To ciekawe.
– Nie wiem, gdzie trzymasz podkładki pod talerze. – Wzrusza przepraszająco ramionami omiatając
wzrokiem górne szafki.
– Zajmę się tym. Ty gotuj. Czy mam włączyć jakąś muzykę, żebyś mogła kontynuować swój...
eee... taniec? Zawstydzona spuszcza wzrok i znowu się rumieni. To chyba jakiś mechanizm
obronny. Bardzo seksowny mechanizm obronny muszę przyznać.
– Proszę, nie przerywaj z mojego powodu. To bardzo zabawne. – Mówię wesoło by jej nie urazić, a
ona wydyma wargi. Orzesz! Od razu czuję to w spodniach. Obrażona odwraca się i zaczyna
nerwowo i mocno ubijać jajka. Nie mogę się oprzeć, nie mogę się opanować. Podchodzę i chwytam
ją za jeden z kucyków.
– Bardzo mi się podobają – szepczę. – Ale cię nie ochronią.
– Jakie lubisz jajka? – Panna Steele będzie się ze mną droczyć? Nie potrafię ukryć rozbawienia.
– Dobrze roztrzepane i ubite – Wyginam usta w ironicznym półuśmiechu na który reaguje tym
samym. Udaje niewzruszoną i wraca do ubijania jajek. Otwieram szufladę, wyciągam szaro-czarne
podkładki i kładę na barze. Kobieta w mojej kuchni. To nowość. No pomijając panią Jones ale to co
innego. Wyjmuję z lodówki sok pomarańczowy i biorę się za parzenie kawy.
– Chcesz herbatę? Pytam bo nie mam pojęcia co pija rano.
– Tak, poproszę, jeśli masz. Wyjmuję z szafki Twinings English Breakfast, to akurat wiem. Jej
ulubiona. Spogląda na mnie i znowu wydyma wargi.
– To było z góry przesądzone, prawda?
– Czyżby? Chyba jeszcze nic nie ustaliliśmy, panno Steele. Odpowiadam i czekam aż usiądzie.
Choć bardzo bym chciał by wszystko już było jasne, by należała do mnie. Wtedy będzie o wiele
prościej, no i ja nie będę musiał się tak denerwować.
– Panno Steele. – Odsuwam jeden ze stołków barowych.
– Panie Grey – kiwa głową i gdy wdrapuje się na stołek lekko się krzywi. Cholera chyba nie byłem
wczoraj odpowiednio delikatny?
– Bardzo jesteś obolała? – pytam poważnie, a ona od razu się czerwieni.
– Cóż, szczerze mówiąc, nie mam porównania – Odpowiada, a ja czuje jakbym wygrał na loterii.
No tak, przecież ta dziewczyna nawet nie robi sobie sama dobrze. To cudowne uczucie być
świadomym, że byłeś dla kogoś pierwszy. Przeżyłem z nią już kilka pierwszych razów, ale ten był
najbardziej wyjątkowy, nie tylko dla niej. –Czyżbyś chciał mi przekazać wyrazy współczucia? –
pyta słodko, a ja ledwo kryje uśmiech. Cholera! Co ona ze mną wyprawia?
– Nie. Zastanawiam się, czy powinniśmy kontynuować twoje podstawowe szkolenie. Odpowiadam
poważnie. Pragnę jej, wbrew wszystkiemu cholernie jej pragnę. Nawet teraz.
– Och. – Oniemiała moją odpowiedzią zapomina, że właśnie miała kawałek naleśnika na widelcu.
– Jedz, Anastasio. – Ponaglam i sam próbują omletu. – Nawiasem mówiąc, to jest pyszne. – Mówię
szczerze, nie spodziewałem się po słodkiej Anie, że potrafi gotować. To chyba ważny aspekt gdy

szuka się żony, ale ja przecież szukam uległej. Mimo to uśmiecham się szeroko. Omlet naprawdę
jest pyszny. Jem nie odrywając od niej wzroku, zamyśliła się i znowu przygryza wargę, ona chyba
nie ma świadomości, że to robi. Moja koszula wygląda na niej zaskakująco dobrze, jest za duża ale i
tak widzę wszystko to co chcę widzieć. Jej słodkie piersi, takie krągłe i jędrne sterczą... Kurwa
uspokój się Grey!
– Przestań przygryzać wargę. To mnie rozprasza, a ponieważ wiem, że nie masz na sobie nic pod
moją koszulą, rozprasza mnie jeszcze bardziej – warczę bo naprawdę chcę dokończyć śniadanie.
Puszcza ją i zanurza torebkę herbaty w czajniczku.
– Jaki zakres podstawowego szkolenia miałeś na myśli? – pytam piskliwie i bardzo mnie to bawi.
Jest tak zdenerwowana i zażenowana, że nawet nie potrafi tego ukryć
– Cóż, ponieważ jesteś obolała, pomyślałem, że zostaniemy przy umiejętnościach oralnych.
Odpowiadam, a Ana z wrażenia krztusi się herbatą. Cholera! Poklepuje ją delikatnie po plecach i
podaję szklankę soku. Nie chce by mi się tutaj udusiła, choć z miłą chęcią podwiesił bym ją na
krzyżu w czerwonym pokoju i zakneblował. O tak! To mogło by jej się spodobać. Grey!
– O ile chcesz zostać, oczywiście – dodaję, a ona patrzy na mnie oszołomiona.
– Chciałabym dzisiaj zostać. Jeśli ci to odpowiada. Jutro muszę pracować. Och co za ulga, mam ją
jeszcze na dzisiejszy dzień... i noc.
– O której musisz być w pracy?
– O dziewiątej.
– Zawiozę cię jutro do pracy na dziewiątą.
– Dziś wieczorem muszę podjechać do domu. Potrzebuję czystych ubrań.
– Znajdziemy ci coś tutaj. Znowu zamyśla się i bezwiednie przygryza wargę. Kurwa! Podchodzę i
uwalniam ją z jej ust.
– O co chodzi? – pytam łagodnie.
– Muszę być dziś wieczorem w domu. Nie podoba mi się ten pomysł, ale cóż. Jeszcze się nie
zgodziła, nie mogę jej niczego zabronić. Niestety.
– W porządku – zgadzam się. – A teraz zjedz śniadanie. Powtarzam, a ona dalej nie je.
– Jedz, Anastasio. Wczoraj wieczorem nic nie jadłaś.
– Naprawdę nie jestem głodna – szepcze, a ja gromię ją wzrokiem.
– Naprawdę chcę, żebyś dokończyła śniadanie.
– O co ci chodzi z tym jedzeniem? – wypala zirytowana, a we mnie aż się gotuje. Mam ochotę
przełożyć ja przez kolano i sprać jej słodki tyłek na kwaśne jabłko za to głupie pytanie.
– Mówiłem ci, że nie lubię marnować jedzenia. Jedz – Gdyby wiedziała co to głód na pewno by
zrozumiała. Ale nie będę jej o tym opowiadał i tak tego nie zrozumie. Z ulgą patrzę, że jednak
zaczyna jeść. Jest taka szczupła, lecz nie chuda. Na pewno nie ćwiczy i nie zwraca uwagi na to co
jada. Zajmiemy się tym. Kończę swój omlet i czekam, aż w końcu one wszystko zje. Gdy to robi
podchodzę i zabieram również jej talerz.
– Ty gotowałaś, ja zmywam. Mówię widząc jaka jest zaskoczona.
– Bardzo demokratycznie.
-Tak. – Marszczę brwi bo sam jestem zaskoczony tym że właśnie zmywam talerz. – Zupełnie nie w
moim stylu. Kiedy skończę, weźmiemy kąpiel.
-Och, okej. Wymamrotała cichutko jakby średnio podobał jej się pomysł kąpieli. Wróciłem do
zmywania gdy zaczęła dzwonić jej komórka. To pewnie ta jej współlokatorka, Kate, którą pieprzy
Eliot. Trochę mnie ona martwi bo wiem, wiem że lubi wtykać nos w nie swoje sprawy, a Ana to jej
przyjaciółka. Byle nie było z nią problemów. Gdy po chwili wraca pyta nieśmiało od progu.
– Ta umowa... to obejmuje wszystko?
– Dlaczego pytasz? – Odwracam się i spoglądam na nią spokojnie kończąc herbatę.
– Cóż, mam kilka pytań, no wiesz, o seks. – Wbija nerwowo wzrok w swoje dłonie – I chciałabym
zapytać Kate. Kurwa wiedziałem! Panna Kavannah, będzie z nią problem.
– Możesz zapytać mnie. Rzucam ukrywając zdenerwowanie.
– Christian, z całym szacunkiem... – Głos ma ledwo słyszalny, cichszy od szeptu. – Chodzi o
sprawy techniczne. Nie wspomnę o Czerwonym Pokoju Bólu. Dodaje, a ja prawie spadam z

krzesła. Czerwone co?
– Czerwony Pokój Bólu? Tu chodzi głównie o przyjemność, Anastasio. Uwierz mi – mówię
spokojnie próbując pojąć co ona tak naprawdę myśli o tym wszystkim – A poza tym – Prostuje się i
mówię odrobinę zbyt nerwowo – twoja współlokatorka i mój brat zamienili się w bestię
o podwójnym grzbiecie. Wolałbym, żebyś tego nie robiła. -Tego mi jeszcze trzeba by Eliot
dowiedział się o moim życiu zbyt wiele.
– Czy twoja rodzina wie o twoich... eee... upodobaniach?
– Nie. To nie ich sprawa. – Niespiesznie podchodzę, by jej nie spłoszyć – Co chcesz wiedzieć? –
pytam łagodnie i przesuwam palcami po jej policzku aż do brody, odchylając moją głowę do tyłu
tak, aby spojrzała mi prosto w oczy. Od razu czuję jak na mnie reaguje, cała drży, jest rozpalona.
Och tak słodka panno Stelle, co ja mogę z panią zrobić.
– Nic konkretnego w tej chwili – szepcze prawie nie oddychając.
– Cóż, możemy zacząć od tego: jak ci było ostatniej nocy? – Pytam oczekując w niepewności.
– Dobrze – mamrocze, a kąciki moich ust zaczynają drgać w uśmiechu. Kurwa Grey! Ty się tak nie
zachowujesz do cholery.
– Mnie też – mruczę. – Nigdy dotąd nie uprawiałem waniliowego seksu. Dużo przemawia na jego
korzyść. Ale może dlatego, że robiłem to z tobą. – Gładzę kciukiem jej cudownie pełną dolną wargę
i od razu czuje to w spodniach, ona też to czuje. Doskonale wie, że jej pragnę – Chodź, weźmiemy
kąpiel. – Pochylam się i całuje ją delikatnie. Mój Boże! Jestem stracony, co ta dziewczyna ze mną
wyprawia?

„Nowe oblicze Greya” rozdział 20

Anastasia jest jakaś dziwna. Odpisała na mój mejl tylko jedno słowo, a to jej się przecież nie
zdarza. Zbyła mnie, że ma dużo pracy ale ja czuję, wiem, że coś jest nie tak. Doskonale ją znam,
potrafię wyczuć. Możliwe, że chodzi o Raya bo dopiero dziś go przenieśli, ale przecież wszystko
jest dobrze. Moja mama na pewno wszystkiego dopilnuje. W sumie co się dziwić, gdyby komuś z
mojej rodziny przytrafiło się coś takiego... Kurwa nawet nie chcę o tym myśleć, w dodatku ten
kutas Hyde... Ciągle mnie to dręczy. Barney i Welch robią co mogą, ale niestety czas nie działa na
naszą korzyść i bardzo mnie to denerwuje. W dodatku będę musiał niedługo lecieć na Tajwan i z
góry wiem, że Ana nie będzie chciała brać wolnego w pracy. Nienawidzę takiej bezradności,
nienawidzę nie mieć nad czymś pełnej kontroli, a nad nim zdecydowanie nie mam.
Gdy tylko podjechaliśmy z Taylorem pod SIP Ana wśliznęła się na tylne siedzenie SUV-a.
-Cześć. - Rzuciłem ostrożnie bo widzę, że nie jest w nastroju.
-Cześć. - Nawet na mnie nie spogląda, wbiła wzrok w palce i westchnęła cichutko.
-Stało się coś? - Nie był bym sobą gdybym nie zapytał. Odkąd jesteśmy małżeństwem mam słuszne
prawo wiedzieć o niej wszystko, bez wyrzutów, że za bardzo ingeruje w jej życie. To akurat mnie
cieszy.
-Nic - Bąknęła pod nosem kręcąc głową.
-W pracy wszystko dobrze? - Głos mam spokojny lecz stanowczy. Strasznie frustruje mnie, że nie
potrafię odgadnąć jej nastroju, wiem, że coś ją gnębi.
-Tak. Dzięki.- No kurwa! Tego już za wiele.
-Ana, co się dzieje?
-Po prostu stęskniłam się za tobą. I martwię się Rayem.- Od razu kamień spada mi z serca, bo
dokładnie to podejrzewałem.
-Stan Raya jest dobry. Rozmawiałem z mamą. Jest pod wrażeniem tempa, w jakim wraca do
zdrowia. - Mówię pociesznie i chwytam ją delikatnie za rękę. - Rany ale masz zimną dłoń. Jadłaś
coś dzisiaj? - Oczywiście nie odpowiada tylko oblewa się rumieńcem. Cholera!

-Ana! Ganie ją zirytowany. Tak mnie to wkurwia, że trzeba ją pilnować jak dziecko w sprawach
jedzenia. Mój Boże ale ona mnie czasami irytuje.
-Zjem wieczorem. Naprawdę nie miałam czasu. - Tak jasne! Zbywaj męża głupimi wymówkami.
-Chcesz, żebym do listy obowiązków ochrony dołożył karmienie mojej żony? - Unoszę brew
pytając ironicznie.
-Przepraszam. Bąka pod nosem. - Zjem coś. To był naprawdę dziwaczny dzień. No wiesz,
przewiezienie taty i w ogóle.
Zduszam w sobie chęć rzucania komentarza i milknę na chwilę. Ana też się nie odzywa. Cholera!
Dalej coś ją trapi, a może po prostu jest zmęczona? Sam już nie wiem.
-Możliwe, że będę musiał lecieć na Tajwan.- Spojrzała w końcu w moją stronę.
-Och. Kiedy?
-Pod koniec tygodnia. Może w przyszłym.
-Okej.
-Chcę byś poleciała ze mną.
-Christianie proszę. Mam swoją pracę. Tyle razy to już przerabialiśmy - Niczego innego się nie
spodziewałem, wzdycham głośno nie ukrywając irytacji.
-Tak sobie pomyślałem, że spytam. - Burczę z rozdrażnieniem.
-Długo cię nie będzie?
-Najwyżej kilka dni. Chciałbym, abyś mi w końcu powiedziała, co cię dręczy. - Próbuję jeszcze raz.
-Cóż, teraz, kiedy mój ukochany mąż wyjeżdża... - A więc o to chodzi? Że muszę wyjechać na kilka
dni? Kompletnie tego nie rozumiem, przecież mówiłem, że chce by poleciała ze mną. Ach te
kobiety.
-Szybko wrócę.- Odpowiadam gładząc delikatnie jej knykcie.
-To dobrze. - Posyła mi ten swój blady uśmiech, który zawsze zwiastuje, że coś się święci. Żołądek
mi się zaciska, nie chcę żądnych problemów, żadnych rewelacji. Wystarczająco mam dużo na
głowie, nie mogę martwić się bardziej.
W szpitalu trochę się rozpogodziła. Ray faktycznie czuje się lepiej, i humor mu wrócił więc i
Anastasia się uspokoiła. Jednak gdy patrzę na nią, jak dłubie w talerzu i nawet nie tknęła kurczaka
w sosie pani Jones znowu szlak mnie trafia.
-Do diaska! Ana, powiesz mi w końcu co się stało?- Zirytowany odsuwam swój talerz i dodaję. -
Proszę. Doprowadzasz mnie do szału.
-Jestem w ciąży - Odpowiada, a ja zastanawiam się chwilę czy się przypadkiem nie przesłyszałem.
-Co takiego? - mój głos to prawie szept.
-Jestem w ciąży- Powtarza cicho, a ja zamieram. Jednak się nie przesłyszałem. O kurwa! Twarz ma
pobladłą, pewnie podobnie jak ja w tym momencie.
-Ale jak? - pytam głupio kompletnie oniemiały, Ana posyła mi pogardliwe spojrzenie. - Zastrzyk?.
Warczę, a ona dalej milczy. - Zapomniałaś o zastrzyku?!- Wbija we mnie to swoje smutne
spojrzenie, a ja nie potrafię się opanować. - Chryste, Ana! - Uderzam z całej siły pięścią w stół i
wstaję prawie przewracając krzesło. - Masz jedną rzecz do zapamiętania, jedną rzecz! Cholera! Nie
wierzę. Jak mogłaś być tak głupia? - Mój Boże czy to jakiś żart? Czy ona sobie robi ze mnie jaja?
Nie no po prostu...
-Przepraszam. - szepcze czym jeszcze bardziej mnie rozdrażnia.
-Przepraszasz? Kurwa!
-Wiem, że to nie jest odpowiedni moment. - przynajmniej wykazuje skruchę, ale to nic nie zmienia.
Jest w ciąży! Ja pierdole!
-Nie jest odpowiedni! - Krzyczę dosadnie – Znamy się od pięciu, kurwa, minut. Chciałem ci
pokazać świat, a teraz... Kurwa mać. Pieluchy, kupy, wymioty. - Zamykam oczy by stłamsić w sobie
chęć zaciągnięcia ją do Czerwonego Pokoju i wychłostania i to nie dla przyjemności ani jej, ani
mojej. - Zapomniałaś? Powiedz mi. A może zrobiłaś to specjalnie?
-Nie. - Znowu odpowiada szeptem. Kurwa no!
-Myślałem, że to uzgodniliśmy!- Wrzeszczę, krew się we mnie gotuje.
-Wiem. Tak było. Przepraszam.

-Dlatego, właśnie dlatego tak bardzo lubię kontrolę. Żeby nie wyskoczyła nagle takie gówno i
wszystkiego nie spierdoliło. - Mam gdzieś, że moje słowa są chamskie i ordynarne. Kurwa! Mam
prawo być wściekły! Jestem wściekły, wkurwiony! Mój Boże ja ojcem? Nie to się nie dzieje! To
naprawdę jakiś żart.
-Chrystianie, nie krzycz proszę na mnie.- Zaciąga lekko nosem i widzę, że zaraz się rozpłacze. O
nie! Nie pani Grey!
-Tylko mi tutaj nie zaczynaj płakać! - Warczę ponownie i przeczesuje palcami włosy nie mogąc
uwierzyć w to się teraz dzieje. - Myślisz, że jestem gotowy, na to by zostać ojcem? - Pytam
spanikowany i kompletnie wkurwiony. Przecież, ja... Nie mogę, nie będę dobrym ojcem. Jak taki
popieprzony człowiek ja jak może dać przykład małemu dziecku? Co ja mu powiem? Co ja mu
mogę dać oprócz pieniędzy? Jakie wartości przekazać? Cholera!
-Wiem, że żadne z nas nie jest na to gotowe, ale uważam, że będziesz cudownym ojcem. -
Odpowiada pocieszająco i dodaje cicho. - Jakoś damy radę.
-A skąd to, kurwa wiesz? - Spoglądam na nią i nie mogę się opanować. - Powiedz mi skąd! -
Krzyczę i tylko dlatego, że tak bardzo ją kocham, że nie chcę, nie mogę zrobić jej krzywdy ruszam
w kierunku holu zbierając po drodze marynarkę i wychodzę trzaskając drzwiami jak rozgniewany
nastolatek. Mam gdzieś, że właśnie tak się zachowuje, nie mogę sobie wytłumaczyć jakim cudem
mogło do tego dojść. Ciąża? Jaka kurwa ciąża?
-Taylor zawieź mnie do Flynna! - Krzyknąłem także na niego, Bogu Ducha winnego swoją drogą.
-Oczywiście, proszę pana. - Zerwał się z krzesła i przyszedł za mną do windy. On doskonale wie,
słyszał całą kłótnię i dziękuje Bogu, że ma na tyle przyzwoitości by o nic nie pytać. Gdy tylko
wyszedłem z windy wyjąłem z kieszeni BlackBerry i próbowałem się dodzwonić. Kurwa! A tego
nigdy nie ma jak go potrzeba! Za co ja mu kurwa tyle płacę? Do jasnej cholery!W dodatku nie jest
osiągalny bo jest na wywiadówce. Co za ironia! Taylor słysząc, że się nie dodzwoniłem zapytał. -
Gdzie jedziemy proszę pana? Po chwili zastanowienia odpowiedziałem.
- Do Eleny, znaczy pani Lincoln...znaczy...
-Oczywiście proszę pana.- Doskonale zrozumiał do kogo ma jechać. Nie mam pojęcia dlaczego
pomyślałem właśnie o niej? Może dlatego, że tak naprawdę tylko ona rozumie mnie do końca. Nie!
To Ana, ona jest moją żoną, to przy niej teraz powinienem być. Kurwa! Nie mogę! Zrobił bym jej
krzywdę, nie dał bym rady się opanować. Muszę, muszę z kimś porozmawiać.
Dom Eleny jest ogromny. Jakie jest jej zdziwienie gdy zobaczyła mnie w progu, chyba właśnie
wychodzi.
-Witaj Christianie. Miło cię widzieć. Powitała mnie jak zawsze życzliwie, kładąc dłonie na
ramionach i cmoknęła delikatnie w oba policzki.
-Nie mogę powiedzieć tego samego.- Sam nie wiem co ja tu w ogóle robię?
-Stało się coś? - Zapytała widząc, że jestem wściekły i pokazała gestem bym wszedł do środka.
-Nie.
-Masz ochotę na drinka?
-Tak, chodźmy widzę, że właśnie wychodziłaś. - Uśmiechnęła się zadowolona i udaliśmy się do
baru niedaleko jej domu. Zamówiłem butelkę wina i usiedliśmy w spokojnym miejscu by
porozmawiać.
-Christianie ja...
-Eleno proszę, nie zaczynaj. - Spojrzałam na nią, ale w myślach mam tylko Anastasię. Moja żona,
moja słodka, piękna, mądra żona...jest w ciąży? Zapomniała o zastrzyku? Mój Boże.
-Chciałam tylko powiedzieć, przeprosić za to jak się zachowałam podczas tamtego przyjęcia...
-Nie oczekuję tego, ale doceniam.
-Bardzo mnie boli, że Grace... - Westchnęła głośno przełykając ślinę. - Że nie chce mnie już znać.
-Dziwisz się jej? - Zapytałem wyginając usta w ironicznym uśmiechu.
-Nie i rozumiem, choć nie ukrywam, że moje kręgi towarzyskie uległy zmniejszeniu... - Spojrzałem
na nią zirytowany. - Ale naprawdę ją rozumiem i przepraszam.
-Dobrze wiesz, że zawsze ci pomogę jeśli tylko będziesz tego faktycznie potrzebowała.
-Wiem. Dziękuję. Mimo recesji moja firma całkiem nieźle sobie radzi, zresztą sam wiesz... -

Machnęła ręką i zaczęła opowiadać, że ma zamiar otworzyć kolejny salon. W gruncie rzeczy
podziwiam ją, za jej wytrwałość i upór. Nie miała łatwo jaka młoda, zaniedbywana żona. Choć to
nie tłumaczy jej pewnych zachowań. Może Ana faktycznie ma racje, ona wcale mi nie pomogła.
Upewniła mnie tylko w tym jaki popieprzony jestem, jaki jestem inny i odseparowany. Podsyciła
moją nienawiść do matki, narkomanki i dziwki. Boże jak ja mam zostać ojcem? Nie mogę! Nie
nadaję się!
-Anastasia chce mieć dzieci. - Wypaliłem nagle kompletnie nie zastanawiając się nad tym co mówi.
Myślami jestem gdzieś indziej.
-Tak? - Zamruczała, uniosła brew i nachyliła się by dotknąć mojej dłoni. Zamarłem. Uświadomiłem
sobie właśnie, że przez ostatnie kilkanaście minut rozmowy Elena próbowała mnie uwieść.
Zaszokowany jej zachowaniem, aż się wzdrygnąłem. Elena widząc moją reakcję również zamarła.
-Co ty wyprawiasz Eleno? - Zapytałem z odrazą, bo od dawna nie myślę o niej w tych kategoriach.
Kocham Anastasię. Boże co ja tu w ogóle robię? Kompletnie zażenowana przeprosiła i obróciła
wszystko w żart, lecz to dla mnie za wiele. Nie mogę, nie chcę więcej utrzymywać z nią kontaktu.
Powinienem to zakończyć już dawno, w momencie w którym poznałem Anastasię, kochałem ją. Już
wtedy ją kochałem. Od pierwszego wejrzenia. Mam żonę, będę miał dziecko. To nieoczekiwane,
nieplanowane. Ale co było planowane? Ana wywróciła może życie do góry nogami, nic nie było
standardowe. Zaproponowałem jej by była moją uległą, a teraz jest moją żoną... ciężarną żoną. To
przy niej powinienem teraz być, a nie siedzieć z Eleną... jednym z demonów mojej przeszłości.
Elena powiedziała, że jest szczęśliwa z Isakiem i , że choć brakuje jej naszej przyjaźni widzi, że
moje życie należy do Anastasi. Bo tak właśnie jest. Kocham ją, jest dla mnie wszystkim i mimo
tego jak bardzo irytującym i wkurzającym stworzeniem jest, należy do mnie, a ja należę do niej,
tylko do niej.
-Na pewno, gdy zdecydujecie się mieć dzieci. - Spojrzała na mnie ciepło- Christianie uwierz mi, że
będziesz cudownym ojcem...
-Muszę już iść. Żegnaj Eleno. Wstałem i zamawiając po drodze butelkę bourbonu wyszedłem z
baru, ona poszła w swoją stronę. Nigdy więcej się nie zobaczymy i nie potrafię tego wytłumaczyć,
ale mi po prostu ulżyło. To co robiliśmy, to co Elena robiła ze mną jest, było złe. Będę ojcem, nie
wyobrażam sobie by starsza kobieta uwiodła mojego syna. To odrażające! Kurwa mać! Nie mogę
przestać o tym myśleć, jak sobie przypomnę te wszystkie razy. Ten ból, ten ból połączony z
przyjemnością. Manipulowała mną, wykorzystała moje słabości, moje lęki i fobie. Dawała fałszywe
poczucie kontroli nad własnym życiem i fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Doskonale wie,
wiedziała gdzie i jak może mnie dotykać. Znowu się wzdrygnąłem przypominając sobie jej dotyk.
Nie! Tylko Ana! Tylko ona może mnie dotykać! Muszę do niej jechać. Teraz!
Kompletnie rozżalony, nadal wkurwiony, zszokowany i pijany wróciłem do Escali. Jest późna noc,
a Ana na pewno już śpi. Skradając się jak złodziej do własnego domu oczywiście zamiast zachować
się cicho przypieprzyłem w ten durny stolik w holu.
-Cholera! - Robię krok i wpadam na komodę. -Cholera! - Powtarzam i obieram kierunek prosto do
sypialni. Do mojej cudownej, ciężarnej żony. O mój Boże! Ale mam w głowie bałagan. Zatoczyłem
się i stanąłem w progu próbując zachować równowagę. Ana. Moja słodka Ana zrywa się z łóżka i
biegnie w moją stronę.
-Christianie wszystko w porządku? - Pyta kompletnie zaskoczona widząc mnie w takim stanie. Sam
nie jestem z tego dumny.
-Pani Grey. - Bełkoczę niewyraźnie próbując wyostrzyć obraz, który zaczyna mi się rozmazywać.
Cholera no! - Och... świetnie wyglądasz Anastasio. - Mówię zadowolony widząc, że włożyła jedną
z tych piżamek z lat trzydziestych. Uwielbiam jak je zakłada.
-Gdzie byłeś? - Pyta zdenerwowana.
-Ćśś!- Uśmiecham się krzywo nie mogąc utrzymać powagi, ani równowagi.
-Myślę, że powinieneś pójść do łóżka.
-Z tobą... - Śmieję się głośno. Och moja kochana Ana. Jak ja ją kocham i mimo tego, ze jestem
zalany w trupa z chęcią bym się zabawił. O tak! A może nie? Przecież jest w ciąży.
-Zaprowadzę cię do łóżka. Wesprzyj się na mnie. - Podeszła i objęła mnie w pasie. Uśmiecham się

bezwiednie i wącham jej włosy zataczając się i prawie nas przewracam.
-Christianie idziemy. Położę cię do łóżka.
-Okej. - Odpowiadam próbując się skoncentrować i na nią nie przewrócić. Jakby stała się jej jakaś
krzywda, jakby im stałą się krzywda. Przecież jest jeszcze Junior...
-Łóżko! - mówię zadowolony z siebie, że udało mi się tu dotrzeć. Dzięki pomocy mojej słodkie
Anastasi.
-Tak, łóżko. - Powtarza po mnie i popycha w jego stronę, ale jej nie puszczam.
-Chodź do mnie!
-Christianie, uważam, że powinieneś iść spać.
-No i się zaczyna. Słyszałem o tym!. - Przygląda mi się dziwnie.
-Słyszałeś o czym?
-Małe dzieci, zero seksu.- Wybełkotałem starając się mówić z sensem. Naprawdę.
-Jestem pewna, że to nieprawda. W przeciwnym razie wszyscy byśmy byli jedynakami. - Żonka się
ze mną droczy? O Cholera!
-Zabawna jesteś.
-A ty pijany.
-Tak! - przyznaje jej rację i uśmiecham się szeroko i bezwiednie. Upiłem się bo kompletnie nie
jestem gotowy na rolę ojca. Nie teraz! Po uśmiechu nie został ani ślad. Udręka jaką teraz czuje,
trudno to opisać.
-No już, Christianie. - mówi łagodnie. - Położymy się spać. Dodaje i popycha mnie lekko, a ja
opadam na materac i ponownie się uśmiecham.
-Chodź do mnie. - mówię zadowolony.
-Najpierw cię rozbierzemy.
-Nareszcie mówisz z sensem. - Odpowiadam, a Ana nie potrafi ukryć rozbawienia. Może jednak nie
jest na mnie taka zła? W końcu zachowałem się jak palant! Jak ostatni dupek i złamas. Cholera!
Wiem, że przesadziłem.
-Usiądź. Zdejmę ci marynarkę. - Wyciągnęła do mnie swoje cudowne dłonie. Och Boże jak ja
kocham te dłonie.
-Pokój wiruje! - Mówię ostrzegawczo. Kurwa po co ja się tak nawaliłem? Przecież nienawidzę
pijaków. Ładny dałeś popis Grey!
-Christianie, siadaj! - Wrzasnęła na mnie tak słodko.
-Pani Grey, ależ z pani generał...
-Tak. Rób, co ci każę, i usiądź. - Powtórzyła i pomogła mi usiąść kładąc dłonie na moich biodrach.
Uśmiecham się tryumfalnie bo to nie lada wyczyn.
-Ładnie pachniesz. - bełkoczę wąchając jej cudowne włosy.
-A od ciebie czuć alkohol.
-Tak... bour-bon. - Wypowiadam wyraźnie, przynajmniej tak mi się wydaje, a ją to chyba bawi, bo
ledwo opanowuje swój słodki chichot. Kocham ten chichot. Rzuca moją marynarkę na podłogę i
zaczyna rozwiązywać krawat. Nie mogę się oprzeć i kładę dłonie na jej biodrach. Och jak
cudownie.
-Lubię czuć na tobie ten materiał, Anastejszia – Bełkoczę nie mogąc zapanować nad swoim ciałem i
językiem - Zawsze powinnaś ubierać się w satynę lub jedwab. - Przesuwam dłońmi po jej biodrach
i przyciągam ją do siebie przytykając usta do brzucha. - A tu mamy intruza! - rzucam ostrzegawczo,
a Anastasia zamiera. - Nie będziesz mi dawał spać, no nie? - Pytam śmiertelnie poważnie, lecz
wiem że nie otrzymam odpowiedzi. To małe coś, Junior... Boże ona nosi pod sercem moje dziecko.
Wzdycham i spoglądam na nią zbolałym wzrokiem. - Będziesz wolała jego niż mnie. - Stwierdzam
smutny fakt.
-Christianie, nie wiesz co mówisz. Nie bądź nie mądry. A zresztą to może być ona.
Marszczę brwi bo córki to jeszcze większe przekleństwo. Trzeba je pilnować, rozmawiać o
kwiatkach i motylkach, kupować podpaski, tampony...
-Ona... o Boże. - Opadam z powrotem na łóżko i zakrywam ręką oczy. Ona? Moja córka? Junior?
Mój syn? Kompletnie nie jestem na to gotowy. Nie chcę! Nie mogę być ojcem... Mój Boże co ta

dziewczyna zrobiła z moim życiem? Czuję jak Anastasia ściąga mi but, ale nie mam siły nawet
ruszyć ręką. Zasnąłem jak zabity...

O Kurwa moja głowa! To pierwsze co czuje po przebudzeniu. Leżę w łóżku, w naszej sypialni.
Ledwo mogę otworzyć jedno oko, po chwili jakoś udaje mi się drugie. Mój Boże! Po co ja wczoraj
tyle wypiłem? Gdzie ja byłem? A u Eleny. Cholera to nie dobrze, nie powinienem w ogóle do niej
jechać. Przekręcam się i od razu wiem, że Any przy mnie nie ma.
-Ana! Zrywam się z łóżka i krzyczę. Gdzie ona jest? Sięgam po telefon. Cholera esemes, jeden od
Eleny. Odczytany? Szybko wertuję wzrokiem tekst. O kurwa! Jeśli Anastasia go przeczytała?
Odczytuję drugą wiadomość, jest od Any. Moje przypuszczenia się potwierdzają. Boże gdzie ona
jest?
-Ana! Wołam, a ona się nie odzywa. Wypadam z sypialni. - Taylor widziałeś Anę? - pytam z
nadzieją w głosie.
-Nie proszę pana, nie widziałem jej dziś. - Odpowiada i patrzy na mnie współczująco.
-Ana! - biegam jak oszalały po całym apartamencie. Nigdzie jej nie ma. - Ana! Mój głos to lament.
Mój Boże odeszła. Odeszła ode mnie. Zostawiła... Nie! Nie! To niemożliwe! Zachowałeś się jak
dupek Grey! Co się dziwisz, że od ciebie znowu uciekła? Najmocniejsze klapsy nie bolą tak jak
fakt, że twój własny mąż wychodzi wkurwiony po tym jak jego żona mówi mu, że jest w ciąży!
-Ana!- Sprawdzam w gabinecie, bibliotece, kuchni, salonie. Nigdzie jej nie ma. Nie! Nie! Próbuję
się do niej dodzwonić, ale nie odbiera. Kurwa mać! Kate! Może to do niej pojechała?
-Halo? - Odbiera nieco zdezorientowana moim telefonem o tak wczesnej porze.
-Cześć Kate, tu Christian.
-No zauważyłam kto dzwoni. - Rzuca zimno, ja również nie będę ukrywał, że za sobą nie
przepadamy.
-Jest u ciebie Anastasia?
-Nie. A dlaczego miała by być?
-Nic. Nie ważne.
-Co jej znowu zrobiłeś?! - warczy na mnie, jest wściekła.
-Nic. Nie wtrącaj się Kate. - rozłączam się by się na niej nie wyżywać. Przecież ona nie jest
niczemu winna. Boże gdzie jest Ana? Drzwi od Czerwonego Pokoju są zamknięte. Nie, na pewno
by się tam nie schowała.
-Ana! Ana! - Pani Jones, Taylor, Sawyer i Rayan stoją w salonie. Nie potrafię nawet opisać jak się
w tym momencie czuje. Jestem wściekły, zrozpaczony i bezradny. Ana, moja Ana. Odeszła. Nie!
Nie! Gdy prawię tracę rozum ona staje na progu i jak gdyby nigdy nic mówi.
-Sawyer będę gotowa za jakieś dwadzieścia minut. - Jest otulona kołdrą, głos ma cichutki. Widać,
że płakała, oczy wielkie w stosunku do całej drobnej twarzy, sińce pod oczami. Mimo tego nadal
jest taka piękna. Och Boże! Moja Ana. Sawyer kiwa głową i spogląda na mnie pytająco.
-Zje pani śniadanie, pani Grey? - Odzywa się pani Jones.
-Nie, nie jestem głodna. Dziękuję. - Jakiej innej odpowiedzi można się po niej spodziewać?
Przecież ona prawie kurwa nic nie je!
-Gdzie byłaś? - Pytam, może odrobinę zbyt ostro. Widząc mój gniew wszyscy rozbiegają się po
kątach, do kuchni, do gabinetu byle z dala od tego co tu zaraz może się wydarzyć. Anastasia
ignoruje mnie i udaje się w stronę sypialni.
-Ana! - wołam po raz setny dziś. - Odpowiedz mi.
Z prędkością pocisku wchodzi do łazienki i zamyka za sobą drzwi na klucz. - Cholera no!
-Ana! - walę pięścią w drzwi, ale słyszę tylko jak odkręca wodę pod prysznicem. - Otwórz te
cholerne drzwi!
-Odejdź! - W końcu się odzywa.
-Nigdzie nie odejdę.
-Jak sobie chcesz.
-Ana, proszę. - Mówię łagodnie. Nie sądziłem, że jest taka zła. Niech się złości, najważniejsze, że
nie odeszła. A może ma zamiar? Mój Boże! Nie! Może właśnie za chwile zacznie się pakować?

Może chce mi to powiedzieć prosto w oczy? Że ma dość, że odchodzi? Co ja kurwa narobiłem! Gdy
w końcu wychodzi z łazienki cudownie otulona ręcznikiem, aż zaschło mi w ustach. Jezu jest taka
piękna...
-Ignorujesz mnie? - Pytam gdy przechodzi obojętnie obok i wchodzi do garderoby. Nie mogę
uwierzyć, że jest taka opanowana. Jak nigdy.
-Cóż, za przenikliwość. - Burczy pod nosem przebierając ubrania. Wybiera śliwkową sukienkę.
Dobrze wie jak ona na mnie działa. Do tego czarne kozaki! Kurwa! Nagle staje przede mną i przez
chwilę mam nadzieję, że chce się przytulić. Ona jednak oczekuje, że się przesunę. Puszczam ją, a
ona podchodzi do komody i pozwala by ręcznik upadł na ziemię. Mój Boże! Ponownie zasycha mi
w ustach. Co ona wyprawia? Chce mnie sprowokować?
-Co ty robisz? - pytam chrapliwie ledwo przełykając ślinę.
-A jak myślisz? - Odpowiada słodko i wyjmuje z szuflady majteczki z czarnej koronki. Ponownie
przełykam ślinę.
-Ana... - odbiera mi mowę gdy nasuwa je na swoją piękną pupę. Jezu! Ona mnie doprowadza do
szaleństwa.
-Idź i zapytaj swoją panią Robinson. Jestem przekonana, że ona ci wszystko wyjaśni. - burczy i
zaczyna szukać biustonosza do kompletu.
-Ana, już ci mówiłem, że to nie jest moja...
-Nie chcę tego słuchać, Christanie. - przerywa mi machając lekceważąco ręką, po czym dodaje-
Wczoraj był czas na rozmowę, ale ty postanowiłeś najpierw mi nawymyślać, a potem upić się z
kobietą, która przez lata cię wykorzystywała. Zadzwoń do niej, jestem pewna że, ochoczo cię
wysłucha. - Wkłada biustonosz, specjalnie bardzo, bardzo powoli. A więc o to chodzi? Teraz
gniewa się bo pojechałem do Eleny?
-Dlaczego mnie szpiegowałaś? - Pytam stając na środku sypialni, a ona oblewa się rumieńcem.
Wstyd jej? Teraz jej wstyd?
-To nie jest w tej chwili ważne Christianie. - Warczy na mnie i znowu przyjmuje tą obojętną
postawę. - Fakt jest taki, że robi się nieprzyjemnie, a ty biegniesz do niej.
-To nie było tak. - To najbardziej banalne słowa jakie mogę powiedzieć. No cóż...
-Nie interesuje mnie to. - Odpowiada i wyjmuje z szuflady czarne pończochy. Cholera! Co ona
wyprawia? Chce bym wziął ją bez jej zgody? Taki wściekły?
-Gdzie byłaś? - Wodzę za nią wzrokiem jak wygłodniałe zwierze. Zakłada jedną pończochę, na
widok dłoni przesuwającej się po jej cudownym udzie prawie zapominam oddychać. Prowokuje
mnie! Mało tego, gdy kończy zakładać pończochy staje w rozkroju i zaczyna wycierać ręcznikiem
włosy. O kurwa! Zasycha mi w ustach, puls przyśpieszył. Ależ ona jest piękna, choć irytująca i w
ogóle mnie nie słucha. Jak ja ją kocham.
-Odpowiedz mi. - Mówię niskim i chrapliwym głosem. Nie wiem czy w tym momencie jestem
bardziej zły, wściekły, przerażony czy napalony? Pewnie wszystkiego po trochu. Kurwa Grey! A
słodka Ana nadal mnie ignoruje, włącza suszarkę i zaczyna suszyć włosy. Po kilku minutach
ciągłego wgapiania się w to piękne stworzenie, zadowolona, że włosy ładnie się ułożyły wyłącza
suszarkę.
-Gdzie byłaś? - Pytam już bardzo zirytowany.
-Czyżby cię to obchodziło? - rzuca mi obojętne spojrzenie.
-Ana, przestań. Natychmiast. - Wzrusza ramionami więc podchodzę do niej szybko.
-Nie dotykaj mnie. - Słucham? Nie mogę jej dotknąć? Dlaczego? Zamieram.
-Gdzie byłaś? - Pytam już ostro. Ta zabawa przestała mnie bawić. Wkurwiony zaciskam pięści.
-Nie poszłam się upić ze swoim byłym. - W końcu widać emocje, widać, że cała aż gotuje się w
środku. Tak samo jak ja. - Przespałeś się z nią?!
-Co takiego?! - Staję oniemiały.- Nie! - Czy ona zwariowała? - Uważasz, że cię zdradziłem?! -
Jestem wściekły, jak może tak mówić? Tak myśleć? Przecież wie co do niej czuje!
-Zdradziłeś! - syczy – Zabierając swoje prywatne życie tej kobiety i tchórzliwie jej się żaląc. -
Bezwiednie rozchylam usta nie dowierzając w to co słyszę.
-Tchórzliwie? A więc myślisz, że tak właśnie było? - Jestem maksymalnie wściekły.

-Christianie widziałam esemes.
-Który nie był zaadresowany do ciebie! - warczę.
-Cóż, prawda jest taka, że zobaczyłam go kiedy BlackBerry wyleciał ci z marynarki, kiedy cię
rozbierałam, bo byłeś zbyt pijany, aby samemu się tym zająć. Masz pojęcie jak bardzo mnie zraniłeś
spotykając się z tą kobietą? - Och nie! Zraniłem ją? Nie! Nie chcę! Nie mogę jej ranić. To
najważniejsza, najcenniejsza osoba na całym świecie. Dlaczego ją zraniłem? - Pamiętasz
wczorajszy powrót do domu? Pamiętasz co powiedziałeś? - Co? Co takiego niby powiedziałem? O
kurwa! Chyba nie do końca pamiętam co się wczoraj działo.
-Cóż, miałeś rację. Rzeczywiście wolę to bezbronne dziecko od ciebie. Tak robi każdy kochający
rodzic. Tak właśnie powinna postąpić twoja matka. I przykro mi, że tego nie zrobiła, bo może
wtedy nie prowadzilibyśmy tej rozmowy. Ale ty jesteś już dorosły i musisz zmierzyć się z tym co
przyniesie życie, a nie zachowywać się jak rozkapryszony nastolatek. Może i nie cieszysz się z tego
dziecka. Ja też nie skaczę z radości, zważywszy na kiepskie zgranie w czasie i twoje chłodne
powitanie tego nowego życia, ciała z twojego ciała. Ale albo zrobisz to ze mną, albo sama się tym
zajmę. Decyzja należy do ciebie. I możesz użalać się teraz nad sobą i nienawidzić samego siebie,
ale ja idę do pracy. A kiedy wrócę, przeniosę swoje rzeczy do pokoju na górze. - Jestem tak
wstrząśnięty jej słowami, że nawet nie potrafię nic powiedzieć. - A teraz przepraszam, chciałam
skończyć się ubierać. - Robię krok w tył. Ledwo przyswajam to wszystko co właśnie powiedziała.
-Tego właśnie chcesz? - pytam cicho.
-Już sama nie wiem, czego chcę. - odpowiada beznamiętnie i wsmarowuje krem w swoją słodką
buźkę. Boże czy ja ją straciłem?
-Nie chcesz mnie? - Mój głos jest cichy i pełen udręki. Ona mnie nie chce.
-Nadal tu jestem, prawda? - warczy i zaczyna malować rzęsy tak cudownie rozchylając przy tym
usta. Nie odchodzi? Kompletnie nie rozumiem?
-Myślałaś, aby odejść? - Szepczę.
-Kiedy twój mąż woli towarzystwo byłej kochanki, to raczej nie jest dobry znak. - Znowu zaczyna
tą śpiewkę o Elenie. Cholera naprawdę nie powinienem był do niej jechać, ale to już przecież
koniec. Więcej się z nią nie zobaczę. Wpatruje się w nią, a ona wyduma usta by pomalować je
błyszczykiem. Podchodzi ponownie do łóżka by założyć te czarne kozaki i staje przede mną w
samej bieliźnie i butach. Mój Boże! Od razu czuje to w spodniach.
-Wiem, co robisz... - Mruczę uwodzicielsko, mimo tego, że jestem tak strasznie wkurwiony pragnę
jej. Jezu jak ja jej pragnę!
-Czyżby? - Pyta tym swoim łamiącym się głosikiem. O tak! Zaraz pęknie. Zaraz znowu będzie
moją słodką Aną, więc robię krok w jej stronę.
-Nawet o tym nie myśl, Grey. - cofa się i unosi ręce.
-Jesteś moją żoną. - Szepczę ponownie. Tak bardzo chcę jej dotknąć.
-Jestem ciężarną kobietą, którą wczoraj porzuciłeś, a jeśli mnie dotkniesz, zacznę krzyczeć na całe
gardło.- Unoszę z niedowierzaniem brwi? Że co?
-Ty byś krzyczała?
-Ile sił w płucach. - zmrużyła groźnie oczy.
-Nikt by cię nie usłyszał. - Mruczę erotycznie.
-Próbujesz mnie nastraszyć? - Pyta bez tchu, a ja zamieram. Boi się mnie? Boże nie.
-Nie taki miałem zamiar. - Nie mogę znieść myśli, że ona się mnie boi. Przecież nie zrobił bym jej
krzywdy. Jak nie? Nie pamiętasz co jej zaproponowałeś na początku waszej znajomości Grey?
Jesteś popieprzonym dupkiem! Oczywiście, że ona się ciebie boi! - Wypiłem drinka z kimś, z kim
kiedyś byłem blisko. Oczyściliśmy atmosferę. Więcej się z nią nie spotkam.
-To ty jej szukałeś?
-Na początku nie. Próbowałem zobaczyć się z Flynnem. Ale w końcu znalazłem się w jej salonie. -
Cholera. To nie brzmi najlepiej. Mina Anastasi też nie jest najlepsza.
-I spodziewasz się, że ci uwierzę, że więcej się z nią nie spotkasz? - Syczy wściekła. Oho. - A co
będzie następnym razem , kiedy przekroczę jakąś wyimaginowaną linię? Który to raz już się o to
kłócimy? Jakbyśmy znajdowali się na kole Iksjoma. Czy jeśli znowu nawalę, też do niej

pobiegniesz?
-Nie mam zamiaru więcej się z nią spotykać. - Powtarzam zimno i zdecydowanie. - Elena nareszcie
rozumie co czuje.
-To znaczy? - Patrzę na nią i nerwowo przeczesuje włosy. - Dlaczego z nią mogłeś rozmawiać, a ze
mną nie? - Zmienia taktykę widząc, że nie odpowiem.
-Byłem na ciebie zły. Tak jak i teraz.
-No co ty! - Warczy. - Cóż, ja to dopiero jestem na ciebie zła. Zła za to, że wczoraj, kiedy tak
bardzo cię potrzebowałam, ty okazałeś się taki zimny i bezduszny. Zła za to, że oskarżyłeś mnie o
celowe zajście w ciąże. Zła za twoją zdradę! - Zaszokowany zamykam oczy. Jej słowa to jak
policzek. Ma rację. Zostawiłem ją w momencie w którym mnie potrzebowała. - Powinnam była
więcej czasu poświęcić zastrzykom. Ale nie zrobiłam tego celowo. Ta ciąża dla mnie także jest
szokiem. Mogło być też tak że zastrzyk nie zadziałał. - Spoglądam na nią niepewnie. Czuje się jak
karcone dziecko. Mój Boże ale ja się zachowałem. - Wczoraj naprawdę dałeś dupy. - szepcze i
widać, że znowu cała, aż się trzęsie ze złości. - Przez ostatnich kilka tygodni miałam naprawdę
sporo na głowie.- Dodaje by się usprawiedliwić. Cholera! Nie ma usprawiedliwienia na to, że
zapomniała o zastrzyku!
-To ty dałaś dupy, trzy albo cztery tygodnie temu. Kiedy zapomniałaś o zastrzyku!.- warczę
zirytowany.
-Cóż, Boże broń, abym była taka idealna jak ty! - Odpowiada gniewnie i przez chwile wpatrujemy
się w siebie.
-Niezłe przedstawienie pani Grey.
-Cieszę się, że nawet w ciąży jestem zabawna. - Rzucam jej beznamiętne spojrzenie. Jak ona mnie
irytuje!
-Muszę wziąć prysznic. - Burczę. Mam dość tej kłótni.
-A ja zapewniłam ci już wystarczająco dużo rozrywki.
-Doskonałej rozrywki. - Szepczę i robię krok w jej stronę.
-Nie rób tego. - Cofa się.
-Nie znoszę kiedy nie pozwalasz mi się dotykać.- W tym momencie mam ochotę przełożyć ją przez
kolano, za to, że tak mi się sprzeciwia...z premedytacją.
-Cóż za ironia prawda? - Odpowiada złośliwie, a ja ponownie mrużę oczy. Co za nieznośnie
babsko!
-Nie doszliśmy za bardzo do porozumienia, no nie? - Pytam już łagodnie.
-Owszem. Z wyjątkiem tego, że wyprowadzam się z sypialni.- Co? Boże nie! Nie może tego zrobić
Kurwa no!
-Ona nic dla mnie nie znaczy. - mówię, ton mam wręcz błagalny.
-Nie licząc okazji, kiedy jej potrzebujesz.
-Nie potrzebuję jej, potrzebuję ciebie. - Żołądek zacisnął mi się do granic możliwości. Jezu czy to
koniec? Jak my to wszystko wyjaśnimy?
-Wczoraj nie potrzebowałeś. Ta kobieta to moja granica bezwzględna, Christianie.
-Zniknęła z mojego życia. - ledwo słyszę sam siebie. Ana Boże!
-Chciałabym w to wierzyć.
-Na litość Boską, Ana! - w moim głosie słychać rozpacz.
-Proszę, pozwól mi się ubrać. - No tak. Z tego wszystkiego prawie zapomniałem, że stoi w samej
bieliźnie i kozakach. Tak bardzo pragnę jej dotknąć. Co teraz będzie? Ale muszę odpuścić, nie
dojdziemy do porozumienia w tym momencie. Przeczesuję palcami włosy i wzdycham głośno by
wyrównać oddech.
-Do zobaczenia wieczorem. - Odwracam się i wchodzę do łazienki. Odkręcam najbardziej gorącą
wodę jaką może znieść moje ciało i wchodzę pod parujący strumień. Cholera znowu stoimy nad
przepaścią. Czy nasze małżeństwo jest zagrożone? Nie! Nie chcę o tym teraz myśleć. Co mam
zrobić by mi uwierzyła, skoro nawet nie chce ze mną rozmawiać, nie daje się dotknąć. Spieprzyłeś
tą rundę Grey... Oby ta rozgrywka skończyła się dobrze, dla nas oboje. Potrzebuję jej, potrzebuje
jak powietrza. Ona jest moją opoką. Moja słodka Ana. Och Boże ale jestem popieprzony...

„50 twarzy Greya” Ana pozwala się zbić – swoją drogą cholernie trudno mi było to napisać bo to
jak dla mnie najbardziej wkurzający i wzruszający moment w całej trylogii.

Nieruchomieję i krzyżuję ręce na piersiach. Jestem rozbawiony i nie mogę oderwać od niej wzroku.
Jest tak cudownie roześmiana.
– Możemy się tak bawić przez cały dzień, mała, ale w końcu cię złapię i wtedy dopiero
popamiętasz. - rzucam ostrzegawczo.
– Wcale nie. - Chichocze słodko. Och jak ja uwielbiam ten dźwięk.
– Jeszcze by można pomyśleć, że nie chcesz, abym cię złapał. - mruczę.
– Bo nie chcę. I o to właśnie chodzi. Do kary mam nastawienie takie, jak ty do dotykania twego
ciała. - Co?? Te słowa sprowadzają mnie na ziemię. To okropne, że tak myśli.
– To właśnie czujesz? – pytam szeptem. Za kogo ona mnie uważa? Za popieprzonego zboczeńca,
maniaka z fobiami. Ale jakim cudem inaczej ma sądzić? Właśnie taki jestem. Nienawidzę siebie za
to.
– Nie aż w takim stopniu, ale teraz może mnie lepiej rozumiesz. – Patrzy na mnie niespokojnie,
chyba wie, że trafiła w czuły punkt. Na pewno to wie. Tylko ona tak doskonale mnie zna.
– Och.
Jestem kompletnie zagubiony. Ona nie ma pojęcia ile jej dotyk dla mnie znaczy, ale boje się tego.
Anastasia widząc moją reakcję bierze głęboki oddech i podchodzi do mnie nieśpiesznie.
– Aż tak tego nie znosisz? – pytam cicho. A dlaczego ma to znosić Grey? Kto lubi być bity do
cholery?
– Cóż... nie – próbuje mnie uspokoić. – Nie. Mam do tego stosunek ambiwalentny. Nie lubię tego,
ale nie nienawidzę.
– Ale wczoraj wieczorem, w pokoju zabaw, ty... - spoglądam niepewnie na to cudowne kompletnie
niezrozumiałe dla mnie stworzenie. Wczorajszy wieczór był naprawdę wyjątkowy. Kolejny
pierwszy raz. Ile to już ich było?
– Robię to dla ciebie, Christianie, ponieważ ty tego potrzebujesz. Ja nie. Wczoraj wieczorem nie
zadałeś mi bólu. Kontekst był zupełnie inny, poza tym ufam ci. Ale kiedy chcesz mnie ukarać, boję
się, że zrobisz mi krzywdę.
– Chcę ci sprawiać ból. Ale nie taki, którego nie byłabyś w stanie znieść.
– Dlaczego?
Przeczesuję palcami włosy i wzruszam ramionami. Co mam jej powiedzieć? Że wyobrażam sobie
wtedy, że jest moją matką, dziwką, narkomanką? Że w ten sposób próbuję ją ukarać, za to jaka
była... a raczej za to jaka nie była i czego dla mnie nie robiła. Nienawidzę jej!
– Po prostu tego potrzebuję. – Patrzę na nią z udręką i zamykam oczy. Przeraża mnie kierunek
moich myśli. – Nie mogę ci tego wytłumaczyć – szepczę.
– Nie możesz czy nie chcesz?
– Nie chcę.
– Więc wiesz dlaczego.
– Tak.
– Ale mi nie powiesz.
– Jeśli to zrobię, uciekniesz z krzykiem z tego pokoju i już nigdy nie wrócisz. – Mierzę ją nieufnym
spojrzeniem. – Nie mogę tak ryzykować, Anastasio.
– Chcesz, żebym została. – stwierdza.
– Najbardziej na świecie. Gdybym cię stracił, nie zniósłbym tego.
Wpatruje się we nią i nie mogę się opanować, porywam w ramiona i całuję namiętnie. Tak
rozpaczliwie jej potrzebuje, jeśli odejdzie... jeśli kiedykolwiek odejdzie nie będę potrafił żyć.
– Nie odchodź. Powiedziałaś, że tego nie zrobisz, a we śnie błagałaś, abym ja nie zostawiał ciebie –
mruczę jej do ust błagalnym tonem. Mówi tyle rzeczy przez sen. Uwielbiam wpatrywać się w nią

jak śpi. Tak słodko wtedy wygląda, ssie nawet kciuk o czym zapewne nie ma pojęcia.
– Nie chcę odejść. – Wpatruje się w te błękitne oczy i wiem, wiem, że przepadłem. Tylko ona
potrafi mnie uleczyć, tyle, że ja nie mam na tyle odwagi by jej o wszystkim powiedzieć.
– Pokaż mi – nagle mówi szeptem.
– Ale co?
– Pokaż mi, jak bardzo może boleć.
– Słucham?
– Ukarz mnie. Chcę wiedzieć, jak daleko możesz się posunąć.
Odsuwam się od niej kompletnie skonsternowany. Czy ona mówi poważnie?
– Spróbowałabyś? – Pytam z niedowierzaniem.
– Tak. Powiedziałam, że to zrobię. – Mrugam szybko powiekami nie będąc pewnym jej słów.
– Ana, to takie dezorientujące.
– Ja też jestem zdezorientowana, ale chcę, żeby nam wyszło. A ty i ja przekonamy się, raz na
zawsze, czy jestem w stanie to zrobić. Jeśli tak, wtedy może ty...
A więc o to chodzi. Myśli, że jeśli da mi się zbić to pozwolę jej się dotknąć. Och co ja mam z nią
zrobić? Pragnę jej, pragnę jej ciała, jej duszy... jednak moja ciemna strona pragnie także tego, tego
czego ona się tak bardzo boi...a czego ja potrzebuję. Potrzebuję tego. Chcę sprawić jej ból. Chcę.
Nie mogę... Kurwa Mać! Łapią ją nagle mocno za ramię i odwracam w stronę schodów, a potem
kieruje się do pokoju zabaw.
– Pokażę ci, jak bardzo może boleć, i wtedy będziesz mogła podjąć decyzję. – Zatrzymuję się przed
drzwiami. – Jesteś gotowa?
Kiwa lekko głową, jest zdenerwowana i to bardzo. Otwieram drzwi, nadal trzymając jej ramię, z
wieszaka przy drzwiach zdejmuje skórzany pasek, a potem prowadzę ją do obitej czerwoną skórą
ławy na końcu pomieszczenia.
– Przełóż się przez nią – mruczę cicho.
Wykonuje mój rozkaz powoli. Widać, że ma w głowie mnóstwo myśli. Tak samo jak ja.
– Jesteśmy tu, ponieważ się zgodziłaś, Anastasio. I uciekałaś przede mną. Zamierzam uderzyć cię
sześć razy, a ty będziesz liczyć razem ze mną.
Unoszę skraj jej szlafroka i delikatnie głaszczę cudownie gładką i jasną skórę. Zaraz będzie
zaróżowiona i obolała. Och tak!
– Zrobię to, żebyś zapamiętała, aby nie uciekać przede mną, i choć jest to bardzo podniecające, nie
chcę, abyś to więcej robiła – szepczę złowrogo. Zawsze. Zawsze moja ciemna strona wygrywa. Tak
właśnie dzieje się teraz...
– I przewróciłaś oczami. Znasz moje zdanie w tej kwestii. – mój ton się zmienia. Wiem, że zaraz
zmienię się w sadystę. Sadystę który lubi sprawiać ból szczupłym, drobnym brunetkom. Zamykam
oczy i przez sekundę próbują się opanować. Nie! Nie mogę! Muszę to zrobić! Robię zamach i
uderzam ją z całej siły paskiem prosto w pośladek. O tak! Anastasia mimowolnie wydaje okrzyk
bólu i łyka głośno powietrze.
– Licz, Anastasio! – nakazuję głośno.
– Jeden! – woła.
Uderzam ponownie z taką samą siłą.
– Dwa! – krzyczy. Oddech mam urywany i głośny, gdy tymczasem ona nie oddycha prawie wcale.
Kolejny raz.
– Trzy! – Zdusza jęk i wiem, że zaraz się rozpłacze.
– Cztery! – Woła, a ja uderzam znowu.
– Pięć. – Jej głos to zduszony szloch.
– Sześć – Szepcze resztkami sił, a ja rzucam pas na podłogę i biorę ją w ramiona, pełen
współczucia, chcę ją przytulić, powiedzieć jak bardzo jej potrzebuję, podziękować, że wytrzymała i
przez sekundę myślę, że wyznam jej wszystkie swoje czarne sekrety. Jednak jej reakcja nie jest taka
jakiej się spodziewałem.
– Puść mnie... nie... – Wyrywa się, odpychając mnie od siebie. – Nie dotykaj mnie! – syczy,
prostuje się i piorunuje mnie wzrokiem, wierzchem dłoni ociera łzy. – To właśnie lubisz? Mnie,

w takim stanie? – Rękawem szlafroka wyciera nos. Patrzę na nią zaszokowany.
– Popieprzony z ciebie sukinsyn! – krzyczy. Po policzkach płyną jej łzy.
– Ana – mówię błagalnie. Boże! Wiedziałem! Wiedziałem, że ona tego nie chce.
– Tylko mi tu nie „Anuj”! Musisz się w końcu wziąć za siebie, Grey! – Po tych słowach odwraca
się sztywno i wychodzi z pokoju zabaw, cicho zamykając za sobą drzwi. Straciłem ją. Nie była
gotowa, pewnie nigdy, żaden moment nie był by dobry. A czy ktokolwiek jest gotowy na coś
takiego? Tylko ja jestem taki popieprzony, że tego potrzebuje! Boże nienawidzę samego siebie. Z
każdym uderzeniem nienawidziłem się coraz bardziej i wiem, że ona także. Powinienem się nie
zgodzić, przewidzieć, że będzie to dla niej za dużo. Ale cóż. Taki już jestem, tak jak powiedziała.
Popieprzony sukinsyn.
Gdy ją odnajduję śpi w łóżku, w swoim pokoju. Odkładam BlackBerry na stoliku nocnym. Materac
ugina się moim ciężarem, gdy kładę się obok niej.
– Ćśśś – mówię cicho. - Nie walcz ze mną, Ana, proszę – szepczę. Delikatnie biorę ją w ramiona,
chowam nos we włosach i całuję szyję.
– Nie czuj do mnie nienawiści. – Mówię smutno. Jest mi cholernie wstyd. Wstyd, że nie jestem taki
jakiego ona potrzebuje. Leżymy tak razem długą chwilę, nie odzywając się ani słowem. Tulę ją do
siebie, aż zaczyna powoli się odprężać i przestaje płakać. Nadchodzi świt, do pokoju zaczyna się
wlewać łagodne światło poranka.
– Przyniosłem ci paracetamol i krem z arniką – Odzywam się w końcu, przerywając tą ciszę.
Odwraca się bardzo powoli w moich ramionach, tak że teraz leży twarzą do mnie. Głowę ma
wspartą o moje ramię. Wpatruje się we mnie, kompletnie nie mam pojęcia o czym myśli. Wygląda
na skruszoną i zagubioną. Och Ano, ja też nie wiem co zrobić. Pomóż mi! Błagam! Krzyczę w
duchu, a ona unosi rękę i przesuwa opuszkami po moim policzku. Zamykam oczy i wypuszczam
powietrze.
– Przepraszam – szepcze.
Otwieram oczy i patrzy na nią z konsternacją.
– Za co?
– Za to, co powiedziałam.
– Nie powiedziałaś niczego, czego bym nie wiedział. – Co za ulga. Może jednak nie będzie tak źle?
Nie jest na mnie wściekła. Może mnie nie znienawidziła – Przepraszam, że sprawiłem ci ból.
Anastasia wzrusza ramionami.
– Sama o niego poprosiłam. Nie sądzę, abym potrafiła być taka, jak byś chciał – mówi cicho.
Otwieram szeroko oczy nie chcąc zrozumieć znaczenia tych słów. Nie!
– Jesteś taka, jak bym chciał. - Mój głos to ledwo słyszalny szept.
– Nie rozumiem. Nie jestem posłuszna i możesz mieć pewność, że nigdy więcej ci na to nie
pozwolę. A tego właśnie pragniesz, sam mówiłeś.
Zamykam oczy i próbuję być rozsądny. Ta dziewczyna znaczy dla mnie więcej, więcej niż
cokolwiek innego. Nie mogę jej krzywdzić, nie mogę jej dać czego pragnie. Nie potrafię być dobry,
nie jestem dobry...
– Masz rację. Powinienem pozwolić ci odejść. Nie jestem kimś odpowiednim dla ciebie. –
wyduszam z siebie. Tak. Tak powinienem postąpić. Nie ma innego wyjścia.
– Nie chcę odejść – Szepcze, a z oczu znowu zaczynają płynąć jej łzy.
– Ja też tego nie chcę – Odpowiadam cicho zduszonym głosem. Unoszę rękę i kciukiem ocieram
spływającą łzę. – Odkąd cię poznałem, zacząłem naprawdę żyć. – Przesuwam kciukiem tej
cudownej dolnej wardze.
– Ja też. Zakochałam się w tobie, Christianie.
Co? Moje oczy robią się wielkie.
– Nie – wyrzucam z siebie. – Nie możesz mnie kochać, Ana. Nie... to niewłaściwe. – Jestem
przerażony. Boże!
– Niewłaściwe? A dlaczego?
– Cóż, popatrz na siebie. Nie potrafię dać ci szczęścia. – Głos mam pełen udręki.
– Ale dajesz mi je. – Marszczy brwi.

– Nie w tej chwili, nie kiedy robię to, czego pragnę. – Kocha mnie? Nie! To niemożliwe. Mnie nie
da się kochać. Nie można...
– Nigdy tego nie przeskoczymy, prawda? – pyta cicho.
Kręcę bez słowa głową. Zamyka oczy, nawet nie jest w stanie na mnie patrzeć.
– Cóż... w takim razie lepiej już pójdę – szepcze i siada, krzywiąc się. Pewnie tak bardzo ją boli.
Dałem jej sześć naprawdę mocnych pasów... Boże! Przecież ona na to nie zasłużyła. Zasłużyła?
Uciekała, droczyła się ze mną... Kurwa!
– Nie, nie odchodź. – Rzucam spanikowany.
– Nie ma sensu, abym zostawała. – odpowiada zrezygnowana i wstaje z łóżka, a ja za nią.
– Zamierzam się ubrać. Chciałabym odrobiny prywatności – mówi beznamiętnie i wychodzi z
sypialni. Mój świat właśnie się rozpadł. Wiem, wiem, że ją straciłem...

– Znajdźcie ją – warczę do Welcha z którym właśnie rozmawiam na temat Leili, a potem się
rozłączam. Ana staje w progu salonu. Brała prysznic. Podchodzi do kanapy i podnosi z niej plecak
starając się mnie ignorować. Wyjmuje z niego Maca którego jej podarowałem i przechodzi do
części kuchennej. Kładzie go ostrożnie na barze śniadaniowym, a obok niego BlackBerry i kluczyki
do samochodu. Wpatruje się w nią znieruchomiały z przerażenia. Odchodzi. Boże! Nie!
– Potrzebuję tych pieniędzy, które Taylor dostał za mojego garbusa. – Głos ma czysty i spokojny,
pozbawiony uczuć. Kurwa! To koniec!
– Ana, nie chcę tych rzeczy, są twoje – mówię z niedowierzaniem, że mi to robi. – Weź je.
– Nie, Christianie. Przyjęłam je tylko z musu, a teraz już ich nie chcę.
– Ana, bądź rozsądna – besztam ją, nadal cholernie mnie irytuje jej nieposłuszeństwo. Boże ja tak to
w niej kocham.
– Nie chcę niczego, co będzie mi o tobie przypominać. Potrzebuję jedynie pieniędzy ze sprzedaży
samochodu. – Głos ma jednostajny.
– Naprawdę próbujesz mnie zranić?
– Nie. – Marszczy brwi, wpatrując się we mnie. – Nie. Próbuję chronić siebie – dodaje szeptem i
wiem, że chce powiedzieć coś więcej, ale gryzie się w język.
– Proszę, Ana, zabierz te rzeczy.
– Christianie, nie chcę się kłócić. Potrzebuję jedynie tamtych pieniędzy.
Mrużę oczy, ale wiem, że z nią nie wygram. Nigdy mnie nie słuchała, pewnie dlatego tak bardzo ją
kocham. Dlaczego jej tego nie powiesz Grey? Cóż jesteś popieprzonym sukinsynem, za jakiego ona
cię uważa. I ma racje.
– Przyjmiesz czek? – Pytam zjadliwie.
– Tak.
Odwracam się na pięcie i idę do gabinetu. Wypisuję czek na dwadzieścia cztery tysiące dolarów dla
panny Anastasi Steele i wracam do salonu wręczając jej kopertę, po drodze proszę Taylora by był
gotowy ją odwieść.
– Taylor uzyskał dobrą cenę. Ten samochód to klasyk. Możesz go zapytać. Zawiezie cię do domu. –
Patrzę wszędzie tylko nie na nią. Nie mogę.
– W porządku. Sama pojadę do domu, dziękuję. – ledwo się powstrzymuje by nie wybuchnąć. Jak
ona mnie wkurwia!
– Przy każdej okazji zamierzasz mi się sprzeciwiać? – Warczę.
– Po co zmieniać przyzwyczajenia? – Wzrusza przepraszająco ramionami.
Zamykam z frustracją oczy i przeczesuję palcami włosy by to przełknąć.
– Proszę, Ana, pozwól Taylorowi odwieźć cię do domu.
– Pójdę do samochodu, panno Steele – Oświadcza zdecydowanie Taylor stojący w progu salonu.
Kiwam twierdząco głową i po chwili Taylor znika. Robię krok w jej stronę, a ona się cofa. Kurwa!
To tak boli.
– Nie chcę, żebyś odchodziła – Mówię cicho.
– Nie mogę zostać. Wiem, czego pragnę, a ty nie możesz mi tego dać. Z kolei ja nie mogę ci dać
tego, czego ty pragniesz.

Stawiam kolejny krok w jej stronę, a ona podnosi ręce.
– Proszę, nie. Nie mogę.
Chwyta walizkę oraz plecak i rusza w stronę holu, udaje się za nią, zachowując bezpieczną
odległość. Wciskam guzik przywołujący windę i drzwi rozsuwają się. Wsiada do kabiny.
– Żegnaj, Christianie – mówi cicho.
– Ana, żegnaj – mówię miękko i nie ukrywam tego jak się teraz czuję. Jestem załamany, kompletnie
stracony i zrozpaczony. Drzwi zasuwają się i winda zabiera ją do garażu podziemnego. Zabiera
moją Anę do jej świata, świata bez popierdolonych milionerów sadystów którzy pieprzą szczupłe,
drobne brunetki tylko dlatego, że kojarzą mu się z jego matką. Kurwa! Straciłem ją. Straciłem...
Nienawidzę siebie! Jak ona może mnie kochać? Jak? Nie zasługuję! Nie zasługuję na taką cudowną
kobietę. Muszę dać jej spokój, choć wiem, że jedynie ona może dać mi szczęście...o ile ono w ogóle
istnieje. Przez głowę przebiegają mi te cudowne chwile, w których wydawało mi się, że wszystko
może się udać. Jej uśmiech, wyraz twarzy gdy rozpadała się pode mną na kawałki i krzyczała moje
imię, ten stan...ja zanurzony w niej. Boże przecież ja ją kocham... Dlaczego? Dlaczego! Uderzam z
całej siły pięścią w ścianę i wracam do salonu, zasłaniam wszystkie rolety i siadam do fortepianu...
Nic innego mi nie pozostaje jak zanurzyć się w ciemności... Pan jest mroczny i to nigdy się nie
zmieni... Ana! Moja Ana... Straciłem ją... A w głowie słyszę tylko jej słowa „popieprzony z ciebie
sukinsyn”, a przed oczami mam jej udręczony i smutny wzrok gdy rozdzieliły nas na zawszę drzwi
windy...

Porawnie Mii

Rzadko to mówię, ale tak cholernie nie chce mi się lecieć dziś do Portland. Muszę jednak
sfinalizować kilka ważnych sprawy na WSU. Odkąd dowiedziałem się, że zostanę ojcem unikam
mojej żony. Rano wychodzę zanim ona jeszcze w ogóle wstanie, a wracam tylko po to by się
przespać. Nadal nie potrafię się z tym pogodzić, nie potrafię sobie wyobrazić siebie w roli ojca. To
dla mnie jakiś kompletny kosmos. Mimo upewnień Any, że wszystko będzie dobrze. Wiem, że
zachowuje się jak dupek ale nic nie mogę poradzić na to, że się po prostu boję. Cholernie się boję
tego co nas czeka. Naprawdę chciałem na razie byśmy byli tylko we dwoje, tylko ja i ona. Tyle
rzeczy dla nas zaplanowałem, tyle świata chciałem jej pokazać... Mój Boże to takie popieprzone.
W drodze na kolejne spotkanie do Taylora nagle dzwoni Sawyer, dzwięk rozległ się po całym
samochodzie.
– T... – Talor przerwał mu w pół słowa.
–Sawyer stało się coś?
–Chciałem dać ci znać, że pani Grey jest ze mną.
–Dlaczego tak wcześnie?– zapytał spoglądając we wsteczne lusterko.
–Nie czuje się najlepiej. Wiozę ją z powrotem do Escali...
–Zajmij się wszystkim jak należy Sawyer i daj znać gdyby coś...
–Rozumiem... Dobrze.
–To wszystko?
– Tak. Odpowiada Sawyer i się rozłącza.
Wzdycham głośno wiedząc, że niedyspozycja mojej słodkiej żony to moja wina. Od kilku dni
chodzi jak struta, ale co się dziwić. Jej mąż nie potrafi stanąć na wysokości zadania i unika
konfrontacji jak jakiś tchórz. To w ogóle do mnie nie podobne by tak się zachowywać. Ja! Ja
Christian Grey nie mam odwagi spojrzeć w oczy mojej ciężarnej żonie? Kurwa na prawdę nie wiem
jak to teraz będzie.
Taylor nie odezwał się ani słowem. Widzi w jakim jestem nastroju i woli nie dolewać oliwy do
ognia. Doskonale wie, że słyszałem ich rozmowę i to wystarczy bym czuł się winny. Tak bardzo mi
jej brakuje, nawet nie mogę jej normalnie przytulić, pocałować. Skradam się po nocach do domu
jak jakiś pierdolony złodziej by jej nie obudzić i pragnę tylko patrzeć jak śpi. Pewnie nawet nie wie,

że wracam do domu. Chyba, że zapytała rano panią Jones albo Sawyera.
Nagle gdy moje myśli krążą tylko wokół Any, mimo iż jestem w trakcie spotkanie dzwoni moja
komórka. Wkurwiony odbieram.
–Grey. – rzucam zimno, współczując temu biedakowi po drugiej stronie.
–Dzień dobry panie Grey z tej strony Troy Whelan kierownik banku. – mówi stanowczo, a ja
unoszę brwi zaskoczony tym telefonem.
–O co chodzi?
–Pańska żona, pani Anastasia...znaczy... pani Grey chce wypłacić dużą kwotę z państwa wspólnego
konta. Dzwonię by dowiedzieć się czy pan o tym wie? – Momentalnie zasycha mi w ustach, wstaję
i przepraszam wszystkich wychodząc do pomieszczenia obok.
–O jaką kwotę chodzi? – drapie się po głowie nie dowierzając w to co słyszę.
–Pani Grey chce wypłacić pięć milionów dolarów w gotówce w trybie natychmiastowych. –
odpowiada, a mój świat właśnie się wali.
–Jest w Banku?
–Tak proszę pana, wiem pan, że to mocno nieregulaminowa sytuacja.
–Wiem.Proszę mnie z nią połączyć.
–Oczywiście, proszę chwilę zaczekać. – kierownik przełącza mnie na jakąś durną melodyjkę która
doprowadza mnie do szału. Mój Boże dlaczego ona wypłaca taką kwotę? Chce uciec? Nie! Kurwa
mać!
– Cześć – odbiera cicho po chwili która wydaje się wiecznością.
– Odchodzisz ode mnie? – pytam prawie szeptem.
– Nie! – pierwsza odpowiedź sprawia, że prawie odzyskuję nadzieję. Tak. – dodaje po chwili.
– Ana, ja... – głos mi się łamie.
– Christianie, proszę. – Jest stanowcza, jej słowa to jak nóż w samo serce.
– Odchodzisz? – powtarzam zrezygnowany.
– Tak.
– Ale dlaczego pieniądze? Zawsze ci o nie chodziło? – pytam kompletnie załamany. To moja wina...
– Nie – szepcze.
– Pięć milionów wystarczy?
– Tak.
– A dziecko? – pytam bez tchu.
– Zaopiekuję się dzieckiem – mówi cicho drżącym głosem.
– Tego właśnie pragniesz?
– Tak. – oddycham głęboko by zachować trzeźwość umysłu.
– Weź wszystko – syczę nie mogąc powstrzymać złości jaka we mnie narasta, złości na samego
siebie, nie na Anę.
– Christianie – szlocha.
– Weź wszystko, Anastasio.
– Christianie...
– Zawsze będę cię kochać. – Dodaję ochrypłym głosem i rozłączam się nie mogąc znieść dalej tej
udręki. Mój świat właśnie się rozpadł. Pieniądze, chodziło jej tylko o moje pieniądze. Cholera! Nie
wierzę! To nie może być prawda. Nie Ana! Nie ona...
Wypadam z pomieszczenia przerywając spotkanie i wydaję kilka komend na raz. Taylor na
szczęście jest przyzwyczajony do takiego mojego zachowania. W międzyczasie oddzwaniam do
banku i zgadzam się zlikwidować lokaty warte pięć milionów dolarów. Nie chcę tych pieniędzy, bez
niej nic się nie liczy. Równie dobrze mogła by zabrać wszystko, mógłbym zostać bankrutem, a to i
tak na pewno mniejsza udręka niż to co teraz przeżywam. Ana...moja słodka Ana odeszła... znowu
mnie zostawiła. Jeśli chodziło jej faktycznie tylko o pieniądze, to muszę przyznać, że dobra z niej
aktoreczka. Wyrachowana, przebiegła... Nie! To nie może być prawda! Kurwa mać! Nie wierzę...
Pogódź się z tym Grey! Która kobieta wytrzymała by z takim popieprzonym facetem jak ty? Ona i
tak długo wytrzymał! Zrobiłeś jej dziecko i nie potrafisz stanąć na wysokości zadania! Co się
dziwisz do cholery? Mimo tego, że straciłem wszelkie nadzieje dzwonię do niej jeszcze raz. Jeden

sygnał...drugi...trzeci...czwarty... poczta. Kurwa! Nie chce już ze mną nawet rozmawiać.
Nie mija nawet kilka minut, a ja z Taylorem wracamy do Seatle, Sawyer czeka na Anę przed
bankiem, namierzył jej saaba. Musi...musi mi to wyjaśnić prosto w oczy. Jestem tak pogrążony w
myślach, że nawet nie słucham rozmowy Taylora z Welchem.
–Panie Grey, Jack Hayde został wypuszczony za kaucją – przerywa nagle moją gonitwę myśli.
–Co? – warczę i wszystko zaczyna mieć sens.
–Ktoś wpłacił za niego kaucję, dziś rano. Jest już na wolności...
–Kurwa Taylor on chce coś zrobić Anie!
–Dzwoniłem już do Sawyera, czeka na nią przed bankiem.
–Ma ją zatrzymać! Namierzcie jej telefon i samochód! – panika jaka mnie ogarnęła nie jest do
opisania. Taylor rozumie mnie bez zbędnych słów. Wykonał kilka telefonów zanim jeszcze
znaleźliśmy się na pokładzie Charliego Tango. W tym stanie nawet nie mogę pilotować, więc zrobi
to Taylor. Ana nadal nie odbiera mojej komórki.
–Masz ją? – Do Taylora dzwoni Sawyer, rozmowa nie jest na głośniku więc nie słyszę tego co
mówi Taylor. – Jak to wyszła tylnym wyjściem? – Spojrzał na mnie przerażony. – Dogoń ją! –
warknął i rozłączył się nie czekając na odpowiedź, nasze spojrzenia znowu się spotkały. –
Namierzamy jej komórkę panie Grey, proszę się nie martwić... – dodał kompletnie wkurwiony,
pewnie mocno jak ja. Rzadko go takiego widuję i w tym momencie jeszcze bardziej go cenię jako
swojego pracownika.
–Uciekła mu? – pytam zrezygnowany.
–Tak proszę pana. Wyszła tylnym wyjściem dla personelu...
–Za ile będziemy na miejscu?
Kolejne minuty są jak przez mgłę. Dotarliśmy do banku najszybciej jak to możliwe, jednak po Anie
ani śladu. Sawyer nawet się nie odzywa bo wie, wie, że się nie spisał. Jednak skoro w tym
wszystkim macza palce Hayde to nie mogę mieć pretensji. Czy on ją szantażuje? Chce okupu? Ale
za co? Kurwa za co? Jeśli coś jej się stanie...
Mijają kolejna minuty, a ja mam wrażenie, że to wieczność. Coś mi mówi, że stanie się coś bardzo,
bardzo złego, a ja nadal nie wiem gdzie jest moja żona. Zostawiła samochód, Taylor namierza
jedynie jej komórkę.
– Pani Grey znajduje się na opuszczonym parkingu przy SOUTH IRVING STREET. – w końcu
udaje się namierzyć dokładny adres. Nie czekając ani chwili dłużej, ruszamy tam powiadamiając po
drodze policję. Nie potrafię opisać co teraz czuję. Jeden ogromny strach i przerażenie. Taylor pędzi
SUVem nie zważając na znaki i ograniczenia, policja też już jedzie na miejsce. W głowie mam
tylko jedną myśl. Bezpieczeństwo Any. Nic więcej. Gdy tylko wjeżdżamy na parking, wypadam z
auta jak w amoku i widzę... Hayda...leżącego na ziemi, zwijającego się z bólu, kilka kroków za nim
stoi Elizabeth. Co? Co ona tu kurwa robi?
–Ana! – krzyczę widząc jak leży na gołym betonie, jest prawie nieprzytomna. Mój Boże nie! Głowa
opada jej, a oczy się zamykają. – ANA! – mój głos to lament. Podbiegam do niej i łapie w ramiona.
Jest taka blada i zimna. – Nie! Nie! – rozglądam się wokół, obok Any leży broń, taka sama która
leży u mnie w biurku w gabinecie, ta sama którą miała Leila. Boże Ana! Obok mnie przebiega
Taylor, Sawyer i policjanci. Dosłownie po chwili przyjeżdża pogotowie, a ja nawet na sekundę nie
chcę wypuścić mojej Any z rąk. Wygląda jak martwa...Mój Boże. Dotykam jej policzka i
sprawdzam czy oddycha.
–Proszę ją zostawić! – wrzeszczy na mnie lekarka wybiegająca z karetki. Odciągają mnie od niej
siłą. Wplatam palce we włosy i wiem...wiem, że nic nie mogę zrobić. Co jej zrobił ten skurwysyn?
Odwracam głowę i widzę jak nadal leży na betonie, ma całą nogę we krwi. Strzeliła do niego? Sam
się postrzelił? Mam ochotę rzucić się na niego i udusić gołymi rękoma ale w ostatnim momencie
powstrzymuje mnie Taylor.
–Zabiję cię! Zabiję cię ty popierdolony zboczeńcu! – wrzasnąłem próbując się wyrwać. Dzięki
Bogu Taylor jest jednak silniejszy ode mnie.
Zabierają nieprzytomną Anę do szpitala, Hayda także w dodatku do tego samego, a ja zostaję sam.
–Jest tu jakaś kobieta! – krzyknął policjant z niskiego pobliskiego budynku nieopodal.

–Panie Grey to pańska siostra! – dodaje wychodzący zza policjantek Sawyer. Biegnę ile sił w
nogach i wpadam do środka. Lekarze już się nią zajęli, leży na jakimś obskurnym brudnym
materacu, jest ubrana w dres jakby była na siłowni. O kurwa! On ją porwał, porwał Mię i
szantażował Anę... Mój Boże...
– Co jej jest? Dlaczego się nie rusza? – zapytałem kompletnie rozbity. Skrzywdził, skrzywdził dwie
kobiety tak ważne, ważne dla mnie.
– Najprawdopodobniej została odurzona, ale sprawdzimy to w szpitalu. Jedzie pan z nami? –
lekarka spojrzała na mnie współczująco.
–Pojadę ze swoimi ludźmi. Który to szpital?
Wynieśli Mię na noszach wprost do karetki. Hayda też właśnie ładują do drugiej. Nie pamiętam jak
dojechaliśmy do szpitala. Pamiętam tylko widok mojej Any...tak bladej, słabej i zimnej... Mój Boże.
Nawet nie chcą mnie tam wpuścić, jestem taki bezradny... Ziścił się mój największy koszmar...

Jak napiszę więcej to napewno dam znać dziewczyny :)
Dzięki za przeczytanie