HARRY HARRISON

Stalowy Szczur wstępuje do

cyrku

(Przekład: Robert Pryliński)

Rozdział l

Jestem kompletnie wypluta - powiedziała Angelina. - Walę w tę klawiaturę, aż się

rozgrzała do czerwoności.

- Ale to bardzo produktywne walenie, skarbie - odpowiedziałem, odrywając się od

swej własnej klawiatury. Ziewnąłem szeroko i przeciągnąłem się, aż usłyszałem trzaski w

stawach. - Mniej niż dwie godzinki, a dzięki temu małemu włamaniu do giełdowego systemu

zarobiliśmy już ponad dwieście tysięcy kredytów. Mógłby ktoś powiedzieć, że to nielegalne...

Może... Ale za to bardzo zyskowne. Poza tym osobiście wolę na to patrzeć, jak na usługi

oddawane społeczeństwu - zapewniamy obieg pieniądza w gospodarce, zmniejszamy tym

samym bezrobocie...

- Nie teraz, Jim. Jestem na to zbyt zmęczona.

- Ale na pewno nie na to, co chcę ci teraz zaproponować. Potrzebujemy małej zmiany

otoczenia. Co byś powiedziała na piknik w lesie Sharwood? Z szampanem...

- Cudowna myśl... Ale zakupy...

- Już zrobione. Cały sprzęt, łącznie z koszykiem, mam już w zamrażarce próżniowej.

Wszystko - od kawioru aż po jajka roca. Musimy tylko zapakować te smakołyki do

poduszkowca i dorzucić wyskokowe napoje. A potem możemy zaczynać zabawę.

Plan wykonaliśmy w stu procentach. Angelina wskoczyła w coś odpowiedniego na tą

okazję, a ja tymczasem władowałem cały kram do naszego pojazdu, nucąc przy tym wesoło.

Pracowaliśmy ciężko i długo. Był już więc najwyższy czas, aby uciec od tego

nużącego dnia i zmienić otoczenie. A do tego celu najlepiej nadawał się najbliższy lasek

-jedno z niewielu zielonych miejsc na tej boleśnie nudnej planecie - Usti nad Labam.

Prawie cały tutejszy krajobraz stanowiły ponure, jakby z piekła rodem, fabryki

zarządzane przez komputerową sieć. Szczerze powiem, że oskubanie ich sprawiało mi dużą

przyjemność. Użyłem dość zaawansowanej techniki hakerskiej, władowałem mały

uzupełniający software do systemu operacyjnego pewnego ważnego brokera. Za pomocą tego

programu mogłem dowolnie opóźniać przepływ informacji. Mając wiadomości wcześniej niż

inni, mogłem kupować przed wzrostem cen, a potem sprzedawać, gdy ceny szczytowały.

Bułka z masłem... Prawdę rzekłszy, wyświadczyłem tym ludziom przysługę, bo gdy ta moja

”operacja” w końcu wyjdzie na jaw, plotki i wesołe śledztwo prowadzone przez policję

pozwolą wszystkim choć przez moment skupić się na czymś innym niż kursy akcji i sektory

pamięci komputerów. W pewnym sensie Angelina i ja byliśmy dobroczyńcami

dostarczającymi porcji rozrywki, niezbędnej przyprawy tej ich nudnej egzystencji. Wcale nie

za wygórowaną cenę. Ba, wręcz nieznaczną.

Angelina dołączyła wreszcie do mnie i mogliśmy wystartować. Statek wystrzelił w

górę. Silnik zaryczał pełną mocą, zaświstało nam w uszach... Połączyliśmy z uczuciem swoje

dłonie, porwani tą chwilą podniebnego pędu.

- Cudownie - westchnęła Angelina.

- Merda - warknąłem w odpowiedzi, ponieważ na konsolce zamigotało światełko

wykrywacza policji. Tuż przed nami zawisł w powietrzu wielki krążownik.

Pochyliłem się nad sterami, zdecydowany wydusić ze statku maksimum mocy.

- Proszę, nie - Angelina delikatnie oparła dłoń na moim ramieniu. - Nie psujmy tego

dnia jakimś szaleńczym pościgiem. Nie moglibyśmy zatrzymać się i uśmiechnąć do nich? To

znaczy ja się uśmiechnę, ty tylko zapłacisz mandat. Ja ich oczaruję, ty zapłacisz i będzie po

wszystkim.

Może i Angelina miała rację. Rzeczywiście nie było sensu psuć naszej wyprawy, nim

właściwie się zaczęła. Westchnąłem dramatycznie i z udawaną niechęcią cofnąłem się od

sterów.

Prędkość statku spadła.

Krążownik policyjny skierował w naszą stroną dziobowe działka.

Potem wypadki potoczyły się w wariackim tempie.

Pociągnąłem drążek na siebie, wprowadzając statek w pionową pętlę. Policjanci

chybili, ja nie - ogon krążownika odleciał z hukiem. W tym samym ułamku sekundy już

kładłem statek na skrzydło, aby uniknąć koszących serii ich bocznego strzelca. Mijając

krążownik, dostrzegłem, że nie ma żadnych okien; był pilotowany przez automatyczną

załogę.

- Automatyczny glina - zaharczałem. - Nie musimy przynajmniej ratować rozbitków.

Na złom z tą kupą żelastwa.

Nastąpiła seria całkiem zwyczajnych zdarzeń w rodzinie di Grizów - sus w górę, a

potem gwałtowne nurkowanie z przeciążeniem co najmniej 5 G - wszystko po to, by

wymknąć się całemu stadku policyjnych krążowników, które pojawiły się natychmiast na

miejscu zdarzenia... Podejrzanie za szybko. Następnie szybki obrót wokół własnej osi, gdy

wchodziły mi już na ogon. Angelina, która tymczasem uaktywniła systemy ofensywne i

defensywne, zestrzeliła co najmniej trzech drani. Nic dziwnego! Muszę wam wyznać, że

nawet na najbardziej spokojnej planecie nie latam nigdy nieuzbrojony. Mój sielski

poduszkowiec był znacznie mniej niewinny, niż mogło się to wydawać na pierwszy rzut oka.

A jednak ta gonitwa zaczynała przybierać paskudny obrót. Napastnicy mieli znaczną

przewagę i liczebną, i kalibrową.

- I kończy nam się amunicja - dodała Angelina, jakby czytała w moich myślach.

- Zmieniamy lokal - wrzasnąłem, nurkując w stronę zielonego lasu na dole. - Łap

graty i przygotuj się na twarde lądowanie.

Zakręciłem wariacko nad skalistym grzbietem i pomknąłem w dolinę. Po chwili skryły

nas konary drzew.

Jeszcze się dobrze nie zatrzymaliśmy, a Angelina już wyrzucała ocalałą broń przez

otwarte drzwi. Kiedy wyskoczyła w ślad za sprzętem, wcisnąłem przycisk zamykający

automatycznie klapę wyjściową z dwusekundowym opóźnieniem. Dałem sobie trochę za

mało czasu. Przy wyskoku zahaczyłem butem o górną krawędź zatrzaskujących się drzwiczek

i mój skok zamienił się w nieoczekiwane przetoczenie się po krzakach. Zetknięcie z ziemią

było tak gwałtownie i twarde, że na moment straciłem oddech.

- Mój ty bohaterze - powiedziała najlepsza z żon, gładząc mnie po policzku i składając

całusa na czole. - Wynośmy się stąd!

Tak też zrobiliśmy. Złapaliśmy resztę sprzętu i - Angelina z wdziękiem, a ja utykając -

zaszyliśmy się pomiędzy krzewami.

Za naszymi plecami znów rozgorzała bitwa. Nasz wierny poduszkowiec odgryzał się

zajadle napastnikom na tyle, na ile stać było jego pozytronową inteligencję. Ale zakończył

swój żywot w potężnej eksplozji.

- Koniec szampana i kawioru - podsumowała Angelina głosem tak lodowatym, że aż

mnie ciarki przeszły.

- No cóż, w tym roku nie dam datku na Bal Policjantów - skrzywiłem się w uśmiechu.

Angelina też roześmiała się i uścisnęła moją dłoń.

- Gnajmy - dodałem - zanim zorientują się, że walczyli z automatem.

- To bez sensu - moja żona pokręciła głową. - Tam jest sympatyczne wielkie drzewo.

Jego pień osłoni nas nawet przed obserwacją w podczerwieni. Jeśli policjanci będą

podejrzewać, że nie było nas na statku, pierwsze, co zrobią, to przeskanują teren.

- Logika bez zarzutu - odparłem, przeglądając ocalały dobytek. Pistolety, granaty.

Wszystkie niezbędne do życia przedmioty. - A gdyby tak dalej pociągnąć twoje logiczne

rozważania... Dlaczego policja próbowała nas zestrzelić?

- Nie mam bladego pojęcia. Dla tutejszych władz, jesteśmy tylko turystami, którzy od

czasu do czasu grają na giełdzie. Czasem przegrywając...

- Na ogół jednak wygrywając!

- Co tam masz? - zapytała, gdy wyciągnąłem zza pasa z amunicją srebrny pojemnik.

- Błyskawiczny Koktajl Wesołego Barmana. Kupiłem kilka podczas wyprzedaży. -

Pociągnąłem za rączkę i do mojej dłoni wyskoczyły dwa kubeczki. Rozległo się syczenie i

poczułem, że puszka robi się wyraźnie zimniejsza, na ściankach pojawiła się wilgoć.

Wręczyłem Angelinie jeden z kubeczków i napełniłem go pieniącym się płynem. Szare smugi

na dnie pojemników pod wpływem zetknięcia się z cieczą natychmiast zamieniły się w

kawałki owoców.

Drugą porcję nalałem sobie i skosztowaliśmy ostrożnie.

- Wcale niezłe - oblizałem wargi.

Myślami jednak byłem przy czymś znacznie poważniejszym

- Ci policjanci mieli nas zastrzelić, nie zaaresztować. Zdaje się, że o czymś nie

wiemy?

- Najwyraźniej. Sądzę, że powinniśmy wynieść się z tego lasu i dowiedzieć się czegoś

o tym tajemniczym ataku.

- Chyba, niestety, nie możemy tak po prostu zadzwonić na policję i spytać, dlaczego

do nas strzelali?

- Raczej nie. Dlatego pomyślałam o czymś subtelniejszym. Zadzwonimy do naszego

synka Jamesa i poprosimy, by usiadł przy komputerze i przeanalizował trochę danych. W

końcu pracuje w biznesie informatycznym, więc powinien wiedzieć, jak zbierać informacje.

- Znakomita myśl. Poprosimy go też, aby przy okazji zabrał nas do domu. To w końcu

kawałek drogi.

Skończyliśmy drinki i zarzuciłem na ramię moje żelastwo.

Nie słyszeliśmy już nad sobą silników, tylko kojące dalekie głosy ptaków i brzęczenie

owadów. Ruszyliśmy więc pomiędzy drzewami, wciąż jednak ukrywając się pośród niskich

krzewów. Oddalaliśmy się od miejsca naszego spotkania z policją nie niepokojeni. Wciąż

żadnych podejrzanych odgłosów. Uśmiechnąłem się... ale zaraz zmieniłem wyraz twarzy, gdy

usłyszałem warkot silnika gdzieś z przodu.

- Może to leśniczy? - zasugerowałem nieśmiało.

- Chciałabym. Ktokolwiek to jest, zbliża się do nas. A jeśli znów nas szukają,

zaczynam nabierać podejrzeń, że całe to zdarzenie jest czymś znacznie poważniejszym niż

przypadkową strzelaniną w powietrzu.

- Niestety, muszę się z tobą zgodzić. Nie było najmniejszej nawet próby rozmowy, od

razu grzmocili.

Jeszcze nasłuchiwałem z ponurą uwagą odgłosów silnika, gdy Angelina już

odbezpieczała potężnych rozmiarów spluwę.

- Nie zamierzam im niczego ułatwiać.

Też nie miałem takiego zamiaru. Uzbrojony pojazd policyjny stracił gąsienicę, gdy

tylko pojawił się pomiędzy drzewami. Ale chociaż musiał stanąć, wciąż walił do nas z

działka. Podeszliśmy na tyle blisko, by nie mógł ustawić lufy pod niebezpiecznym dla nas

kątem. Wskoczyłem na wieżyczkę, uchyliłem górną pokrywą i wrzuciłem kilka kapsułek z

gazem usypiającym. Po dłuższej chwili zaciekawiony zajrzałem do środka.

- Niezwykle interesujące - mruknąłem, gdy dołączyłem znów do Angeliny. - Nikogo

nie ma w domu. To znaczy, że podobnie jak w przypadku ścigających nas krążowników

pojazd prowadził zdalnie sterowany automat.

- Tylko przez kogo sterowany?

- Przez naszych nowych wrogów, kimkolwiek oni są.

Znów usłyszeliśmy szum silników ponad drzewami. Zanurkowaliśmy między krzaki

w przeciwnym kierunku, kryjąc się głębiej w las. Co zresztą wcale nie poprawiło naszej

sytuacji - z przodu też słyszeliśmy odgłosy zbliżających się po ziemi maszyn.

- Wiedzą, gdzie jesteśmy, i mają pojazdy. Nie ma sensu męczyć się ucieczką. Bronimy

się tutaj i zabieramy ze sobą tyle tych gruchotów, ile zdołamy.

- A ja słyszałam coś o prawach robotyki, coś o niemożności zranienia czy też zabicia

człowieka.

- Zdaje się, że zostały czasowo zawieszone albo były literacką fikcją. Ładuj,

nadchodzą!

Może czułbym się trochę nieswojo, zabijając prawdziwego policjanta, ale rozwalanie

na kawałki policyjnych robotów naprawdę sprawiało mi frajdę. Ta bitwa jednak nie była do

wygrania. Z każdej strony zbliżały się do nas maszyny. Zapasy naszej amunicji kurczyły się, a

liczba automatycznych policjantów wciąż się zwiększała.

- Ostatni granat - powiedziała Angelina, wysadzając w powietrze wóz opancerzony.

- Ostatni pocisk - odparłem, rozwalając robota. - Miło było cię znać.

- Nonsens, Jim. Ty się nigdy nie poddajesz. Nigdy się nie poddawałeś i nigdy się nie

poddasz.

- Ty to wiesz, ale oni tego nie wiedzą - wyszedłem na polankę, machając trzymaną w

dłoni białą chusteczką do nosa. Uniosłem ręce w górę i stanąłem przed kręgiem policyjnych

robotów.

- Pokój, pax, poddajemy się. OK...?

- Nie OK...? - odparł opancerzony robot. Miał na ramionach dystynkcje sierżanta. W

jego metalicznym głosie usłyszałem drwiący ton.

Uniósł lśniący miotacz ognia. Odbiłem strzał wiązką energii z broni ukrytej w

wewnętrznej kieszeni spodni.

Czy to miał być koniec? Czy nasze ciała użyźnią glebę nudnej planety leżącej gdzieś

na zadupiu galaktyki?

Maszyny i roboty otoczyły nas i ruszyły zdecydowanie do ostatniego ataku. Angelina

stała przy mnie ramię przy ramieniu. Rozważyłem szansę ostatniego wariackiego kontrataku,

licząc, że zwiążę walką napastników i dam jej chociaż minimalną szansę ucieczki. Napiąłem

mięśnie, gotów do tego samobójczego skoku, gdy nagle... spomiędzy drzew rozległ się głos.

- Naprawdę jesteście bardzo dobrzy.

Elegancki mężczyzna, który wyszedł na polanę, powiedział ten komplement

łaskawym wielkopańskim tonem. Był w stroju wieczorowym, jego czarny płaszcz spinała

diamentowa brosza. Niedbale wymachiwał ozdobioną diamentami trzcinką. I chyba ta

trzcinka przeważyła - usłyszałem prymitywny ryk uwalniający się jakby poza moją wolą z

głębi krtani i wystrzeliłem wprost w eleganta naprawdę już ostatni nabój.

Ładunek eksplodował pięknym płomieniem z towarzyszącą temu odpowiednią oprawą

dźwiękową... Tyle że tuż przed celem został zatrzymany energetycznym ekranem

emitowanym z laseczki, którą tak beztrosko machał przybysz.

- Spokojnie, spokojnie - nieznajomy ziewnął szeroko, zakrywając usta grzbietem

dłoni. Machnął laseczką jeszcze raz i prześladujące nas żelastwo wycofało się bezszelestnie w

głąb lasu, znikając nam z oczu.

- Nie jesteś policjantem - stwierdziła Angelina. - Wszystkim, tylko nie policjantem,

pani di Griz. To właśnie moi podwładni państwa ujęli. Moi pracownicy, mógłbym

powiedzieć. W bardzo zmniejszonej obecnie liczbie, muszę przyznać.

- Życie jest ciężkie - westchnąłem. - Zwróć się do swej kompanii ubezpieczeniowej.

Ale pamiętaj - ty zacząłeś.

- A owszem i jestem w dodatku bardzo zadowolony z rezultatu. Słyszałem z wielu

źródeł, że jesteś najlepszym facetem, a pani oczywiście najlepszą damą - w swej profesji. Nie

do końca w to wierzyłem. Ale teraz wierzę. To było bardzo imponujące. Na tyle imponujące,

że zamierzam zaproponować wam mały zaciąg.

- Nie jestem do wynajęcia. Ale z kim mam nieprzyjemność?

- Och, myślę, że jesteś do wynajęcia. Pozwól, że się przedstawię. Imperetrix von

Kaiser-Czarski. Ale możecie nazywać mnie Kaizi.

- Do zobaczenia zatem, Kaizi - mruknąłem z sarkazmem, biorąc Angelinę za rękę i

odwracając się.

- Milion kredytów za każdy dzień. Plus koszty.

- Dwa miliony - odparłem, odwracając się natychmiast z powrotem. Cały mój sarkazm

szybko wyparował.

- Zgoda. Ale najpierw podpiszemy to.

Z wnętrza laski wysunął się kontrakt sporządzony na pozłacanym pergaminie.

Wręczył mi pismo bez słowa. Angelina pochyliła się nad moim ramieniem. Oboje

przeczytaliśmy tekst umowy.

- Jakieś problemy? - spytał Kaizi.

- Żadnych - odparłem. - My zaciągamy się na służbę za określoną opłatę, która będzie

regularnie każdego dnia wpływać na moje konto. Fajnie. Ale co właściwie mielibyśmy

zrobić?

Kaizi westchnął i ponownie dotknął trzcinki, która pod tym dotknięciem zmieniła się

w wygodny fotel, w którym nie omieszkał się rozsiąść.

- Na początek musicie pojąć dokładnie, kim ja właściwie jestem. Nigdy zapewne o

mnie nie słyszeliście, bardzo się zresztą staram nie być zbyt znany. Choćby po to, aby nie

chodziły za mną tłumy ludzi pożądających moich pieniędzy. Bo ja jestem, mówiąc krótko,

najbogatszym człowiekiem w galaktyce - uśmiechnął się mimowolnie, wypowiadając te

słowa. Zapewne pomyślał o tych wszystkich bogactwach, jakie posiada. - Jestem też

prawdopodobnie najstarszym człowiekiem. Kiedy ostatni raz starałem się policzyć swój wiek,

wychodziło mi coś koło czterdziestu tysięcy lat... Mogę się mylić o jakiś tysiąc czy dwa. Mam

nadzieję, że rozumiecie, że po tylu latach pamięć zaczyna nieco płatać figle. Byłem

naukowcem... Tak mi się przynajmniej zdaje... A może wynająłem usługi jakiegoś

naukowca... Tak czy siak, udało mi się wejść w posiadanie eliksiru młodości. Tego jestem

pewien. I zatrzymałem go oczywiście dla siebie. Znacznie go też ulepszyłem. No, ile byście

mi dali lat?

Uniósł głowę i odwrócił się wprost ku nam. Żadnych zmarszczek, żadnych

podkrążonych oczu, ani jednego siwego włosa...

- Najwyżej czterdzieści - powiedziała Angelina.

- Stuleci? - Lat.

- Jest pani bardzo uprzejma. Tak więc tysiąclecia sobie mijały, a ja gromadziłem coraz

więcej pieniędzy i nieruchomości. Mógłbym z łatwością dojść do podobnej fortuny, tak po

prostu inwestując bezpiecznie pieniądze i czekając na działanie składanej stopy procentowej,

ale to by było nudne, a nuda jest tym, co zagraża mi najbardziej. Emocje zawsze pozwalały

mi lepiej znosić brzemię czasu. Tak więc w miarę jak obrastałem w majątek, kupowałem całe

systemy słoneczne, których jestem teraz szczęśliwym właścicielem. Aby nieco urozmaicić

moje portfolio, jestem w trakcie realizacji transakcji kupna całej galaktyki spiralnej, nigdy nie

wiadomo, co się może kiedyś przydać. Zakupiłem też ostatnio kilka czarnych dziur. Chociaż

chyba się ich pozbędę. Są nudne. Jeśli zobaczysz jedną czarną dziurę, to tak jakbyś zobaczył

wszystkie.

Wyjął chustkę z kieszeni na piersiach i delikatnie musnął wargi. Jedna z molekuł

utraciła atom - pomyślałem z drwiną. Widziałem spojrzenie Angeliny i wiedziałem, że

pomyślała coś podobnego.

- Teraz jednak stoję przed pewnym bolesnym problemem, który musi być rozwiązany

i to właśnie wy mi w tym pomożecie.

- Trzy miliony za dzień - powiedziałem szybko, pozbywając się już zupełnie

podejrzeń.

- Zgoda - ziewnął. - Mój problem polega na tym, że jestem systematycznie okradany.

Ktoś, lub grupa ktosiów, dobiera się do moich kont. W całej galaktyce. I czyści je do zera. A

jeśli jestem właścicielem banku, na przykład tak było z Pierwszym Międzygwiezdnym

Bankiem Wdów i Sierot, wtedy obrabowywany jest cały bank. A to źle wpływa na wizerunek

mojej firmy u klientów. Milionów klientów z bilionami kredytów w kieszeni. Jak się

domyślacie, jest to nieco kłopotliwe dla faceta z moją pozycją. Więc pan, drogi panie di Griz,

wytęży swoje legendarne zdolności, aby powstrzymać tych złodziei i dowiedzieć się, kto za

nimi stoi.

Kiedy otwierałem już usta, by coś powiedzieć, uniósł z westchnieniem swą trzcinkę.

- Tak, wiem. Nie musisz nic mówić. Cztery miliony za dzień - w porządku. I

skończmy na tym. Interesy mnie nudzą.

- Będziesz musiał dostarczyć mi kompletnych danych na temat poprzednich kradzieży

- powiedziałem. - I listę banków, w których masz konta i które są twoją własnością.

- To już się stało. Znajdziecie wszystkie te dane w pamięci swego komputera.

- Jesteś bardzo pewny siebie.

- Jestem.

- I szybko działasz.

- Muszę. A za pieniądze, jakie ci płacę, ty też się postaraj. Chcę wyników na wczoraj.

Ostatecznie zgodzę się dostać je natychmiast. Podwieźć was gdzieś, abyście od razu mogli

zabrać się do roboty?

- Chyba powinieneś - powiedziała chłodno Angelina. - Po tym, co zrobiłeś z naszym

poduszkowcem. I koszykiem piknikowym.

- Równowartość waszego pojazdu została już wpłacona na wasze ściśle tajne,

nieznane nikomu konto w Banku di Napoli. A w ramach rekompensaty za szkody moralne

zapraszam was na kolację do Earthlight Room. Powiecie właścicielce, by obciążyła konto

Kaiziego, a zjecie, jak nigdy dotąd w życiu nie jedliście.

Czarny poduszkowy rolls opuścił się tuż przed nami. Drzwi otworzyły się

bezszelestnie.

- Pani przodem, pani di Griz. Albo jeśli mogę sobie pozwolić, Angelino...

- Ty draniu - odparła moja ukochana, z wdziękiem wchodząc na stopnie. - Za tę forsę,

jaką płacisz mojemu staremu, możesz mnie nazywać, jak sobie chcesz...

Rozdział 2

Kaizi dotrzymał słowa. Obiecana forsa wpłynęła na moje konto w Banco di Napoli.

Inna sprawa, że do tej pory byłem pewien, iż nikt nie ma pojęcia o istnieniu tego konta. Kaizi

wiedział więc co nieco o systemie bankowym i należało o tym pamiętać. Zakonotowałem

sobie, że w wolnej chwili będę musiał poszukać bezpieczniejszego schowka na forsę, teraz

gdy Kaizi wie o obecnym. Należało też pomyśleć nad nieco bezpieczniejszym sposobem

transferowania pieniędzy. Byłem pewien, że jeśli Kaizi wie, jak dokonać wpłaty na moje

konto, wie też dokładnie, jak je wyczyścić. Kiedy włączyłem komputer, aż się wzdrygnąłem -

w pamięci upchnięto tyle informacji o bankach i kontach Kaiziego, że te niezliczone bity i

pliki aż piszczały w ścisku. I to wszystko przesuwało się bez końca po ekranie mojego

komputera.

- Zdaje się, że będziemy musieli znacznie rozszerzyć pamięć - mruknęła Angelina,

zaglądając mi przez ramię na ekran.

- Zdaje się, że będziemy w ogóle potrzebowali lepszego komputera. To jest dopiero

fragment danych, na jakich będziemy pracować. Zaraz, zaraz, czy to nie nasz kochany synek

James opowiadał o superkomputerach, które projektuje. Słuchałem go wtedy jednym uchem.

- Dziwię się, że w ogóle to pamiętasz, bo jak dla mnie to wtedy po prostu spałeś.

- Och, to była wina tego wspaniałego jedzenia i picia...

- Nie sądzę. Mamrotałeś coś o dziwacznych pomysłach, których nie może przetrawić

głowa normalnego człowieka.

- Przepraszam gorąco i spalam się ze wstydu. Ale masz właściwie rację. Sam zresztą

pamiętam fazę entuzjazmu techniką komputerową, którą przechodziłem we wczesnej

młodości... Inna sprawa, że to już dość dawno odeszło w dal. Teraz jedyne, co chcę wiedzieć

o komputerze, to gdzie znajduje się przycisk, który go uruchamia.

- James poradzi sobie z naszymi problemami technicznymi - Angelina powiedziała to

z całkowitą pewnością w głosie, na jaką stać tylko matkę mówiącą o zdolnościach swego

dziecka.

Ale rzeczywiście miała rację. Tylko ciężki trud Jamesa i jego bliźniaczego brata

Bolivara ocaliły nas przed kompletną katastrofą podczas ostatnich przygód w galaktyce

równoległej. Angelina o mało co nie trafiła do Raju, no jeśli chodzi o mnie, to w grę

wchodziło tylko Piekło. W każdym razie zajęło nam trochę czasu rozplatanie tego węzła

czasowo-przestrzennego i rozprawienie się z wielokrotną kopią faceta, który powodował

kłopoty równocześnie w wielu miejscach naraz. Inna sprawa, że w odróżnieniu od wielu

naszych starć ze Złymi tego świata, ta przygoda ostatecznie skończyła się niezwykle

pomyślnie. A dokładniej skończyła się podwójnym szczęśliwym małżeństwem. Obaj

bliźniacy zakochali się w tej samej kobiecie - Sybili, czołowej agentce Korpusu Specjalnego.

A ta, równie inteligentna, jak i piękna, potrafiła pokierować sprawą w sposób, który zmienił

potencjalną groźną rywalizację w nierozerwalne więzy małżeńskie. Podwójne zresztą, jako

już rzekłem.

Jednym z bardziej interesujących efektów ubocznych maszyny teleportacyjnej

profesora Coypu było dublowanie w jednym z jej portali. Co znaczyło, że jeśli ktoś przezeń

przeszedł, wracał podwojony. To znaczy, obie te osoby były takie same - nie, były jedną i tą

samą osobą. Może to trochę trudne do zrozumienia, ale niezwykle przydatne w sytuacji, gdy

dwóch mężczyzn kocha jedną kobietę, a ona z kolei kocha ich obydwu. Tak więc Sybila

zupełnie świadomie przeszła przez portal, a powróciły już Sybila i Sybilla. Rzucały zresztą

monetą, która z nich dostanie to dodatkowe ”l”. Potem czekały nas już tylko dwa huczne

wesela. I tak Sybila została szczęśliwą żoną Jamesa, Sybilla zaś z radością poślubiła Bolivara.

Łatwe rozwiązanie raczej trudnego problemu.

- Musimy pogadać z Jamesem - powiedziała Angelina. - i poprosić go o załatwienie tej

komputerowej sprawy.

- Musimy, to fakt - zgodziłem się i sięgnąłem po telefon. W końcu to nie ślepy traf

przywiódł nas na tę nudną planetę.

Kiedy James przekonał się, że Sybila podziela jego pasję do nano-technologii,

przeprowadzili się właśnie tutaj, aby skorzystać z tutejszych osiągnięć technologicznych. Od

czasu do czasu otrzymywaliśmy informację o postępach ich badań. Wszystko zdawało się być

na najlepszej drodze, bo po początkowych wydatkach zaczęli naprawdę robić kasę. Więc też

wydało nam się całkiem naturalne, obrać Usti nad Labam na tymczasowe miejsce także

naszych operacji finansowych.

- To jest dość logiczne - stwierdziła wtedy Angelina. - Zaczniemy naszą nową

działalność, a przy okazji odwiedzimy nowożeńców. Zdaje się, że są tam w obiegu całkiem

spore fundusze.

- Jest też i coś więcej - marudziłem, przeglądając broszurę wydaną przez biuro

turystyczne. - To zdaje się śmiertelnie nudna planeta, tak czytając pomiędzy wierszami.

Wiesz, że tam jest zakaz hazardu nawet w centrach turystycznych? Nie ma wprawdzie tu nic

o prohibicji, ale jestem pewien, że już o niej myślą...

- Jimie di Griz, zaczynasz truć jak stary dziad. Jedziemy po prostu odwiedzić syna i

synową. I zarobimy kupę szmalu. A jeśli będzie tam tak nudno, jak myślisz, to zaraz potem

wyniesiemy się, by przepuścić tę forsę na jakiejś znacznie przyjemniejszej planecie.

No i wyjechaliśmy. Na Usti nad Labam nie było zresztą aż tak źle, jak myślałem. Fakt,

że hazard był nielegalny, ale to oznaczało tylko tyle, że w ukryciu grało się o znacznie wyższe

stawki i z prawdziwymi graczami. A ja byłem całkiem niezłym iluzjonistą, jeśli chodzi o

sztuczki z kartami. W końcu uczyłem się tego od wczesnego dzieciństwa. I manipulacje

karciętami wychodziły mi równie dobrze na scenie, jak i przy pokerze, choć może nie były

wtedy tak widowiskowe. Kiedy więc znudziły mnie operacje giełdowe, lubiłem sobie trochę

pograć i zawsze byłem przy tym na plusie.

Angelina z kolei uwielbiała odwiedziny u Jamesa i jego żony. No, ja prawdę rzekłszy,

też. To zawsze była doskonała okazja do hucznej imprezy w najlepszych restauracjach.

Jakkolwiek jednak nie było tu tragicznie, niemniej wiele w tym świecie pozostawało jeszcze

dalekie od doskonałości.

Ta planeta musiała powstać przy wybuchu supernowej, ponieważ była wyposażona w

niezwykle bogate złoża ciężkich metali, co przydawało się do komputerowej technologii, nie

mówiąc już o wielkich pokładach najczystszego krzemu, wykorzystywanego do produkcji

samych procesorów. Toteż producenci komputerów ciągnęli tłumnie do tego Krzemowego

Wąwozu. A za nimi tłoczyli się programiści i wszyscy pozostali, którzy żyli z przemysłu

komputerowego.

Wpadliśmy więc tu zatem na krótką wizytę. Zostaliśmy jednak dłużej. Dostrzegliśmy

bowiem, że tutejsza fatalnie zorganizowana giełda jest prawdziwą dojną krową. Może nawet

siedzieliśmy tu zbyt długo? Przybycie Kaiziego niewątpliwie poprawiło nam humory - niosło

ze sobą obietnicę rychłego opuszczenia tego mimo wszystko nie najatrakcyjniejszego świata.

- Zadzwonię do Jamesa i Sybili - stwierdziła Angelina i podała numer naszemu

telefonowi.

- Już łączę - odpowiedziała posłusznie maszyna. A ponieważ sprawnie wykonywała

swoje zadania, prawie natychmiast usłyszeliśmy głos po drugiej stronie linii.

- Nanotechtrics, w czym mogę pomóc? - zapytał usłużny głos generowany przez

komputer.

- Chcę mówić z szefem - powiedziałem krótko.

- Kogo mam jej zapowiedzieć?

- Dobra dziewczyna - mruknęła Angelina, zawsze entuzjastycznie nastawione do

równouprawnienia płci.

- Nie jej, jemu... Jamesowi... Mówi ojciec...

- Grrrk - odpowiedział mi komputer, ponieważ właśnie go wyłączono. - Miło mi cię

słyszeć, tato. To już jakiś czas.

- Za długi. Wciąż harówka i zero wypoczynku. Ale jednak najpierw o interesach.

Potrzebuję superkomputera do pewnych poszukiwań... Tylko nie takiego wielkości domu i o

okablowaniu średnicy ramienia.

- Mogę ci zaproponować nasz nanotechtric-68X. Zaraz u ciebie będę.

- Wielkie dzięki - odpowiedziałem i rozłączyłem się.

W tym samym niemalże momencie odezwał się sygnał przy drzwiach.

- Ja otworzę - powiedziała Angelina. - James, jak miło cię widzieć, wejdź proszę -

usłyszałem znów jej głos.

No cóż, jak mój syn mówi zaraz, to naprawdę znaczy zaraz.

- Kiedy zadzwoniłeś, siedziałem w śmigłowcu i miałem ze sobą 68X. No i od was

byłem tylko o nieduży skok.

Przyniósł ze sobą podniszczoną skórzaną walizkę. Kiedy zaczął się witać i

obcałowywać na powitanie, postawił ją na podłodze. Zerkałem na walizkę podejrzliwie.

- Planujesz jakąś podróż? - zapytałem.

- To właśnie najnowszy nasz pomysł - 68X.

Umieścił walizkę na stole i nacisnął zatrzaski. W górę wysunął się ekran, a w bok

klawiatura. Przyglądałem się temu z powątpiewaniem. James roześmiał się.

- To jest dopiero pierwszy pracujący prototyp. Tak go zaprojektowano, żeby pasował

do tej starej walizki. O odjazdowych kształtach i barwach zdążymy jeszcze pomyśleć. Ale za

to w pracy nic nie przebije 68X - pogłaskał maszynę z uczuciem. - Wykonuje niewiarygodną

ilość równoległych operacji i ściąga dane wprost z infostrad, a to czyni jego szybkość

obliczeniową wprost niemożliwą do wyobrażenia. Mówię tu o rzędzie kilku teraflopów.

Zamrugałem nerwowo powiekami, nic nie rozumiejąc z tego bełkotu.

- Teraflopów? - powtórzyłem niepewnie.

- Jeden teraflop to trylion kalkulacji zmiennych na sekundę. Sam widzisz, że nasz

noworodek ma naprawdę wielką głowę. Pomaga mu oczywiście to, że jego pamięć jest

nanobazowa. Właśnie my wynaleźliśmy i opatentowaliśmy technikę molekularnej

nanopamięci, w której dane są zapisywane w rzędach ruchomych molekuł. Zaraz pokażę ci,

jak działa ten system. Masz tu jakąś bazę danych, którą mógłbym skopiować?

- Aż za dużą jak dla mnie. Poszukaj w katalogu Kaizi.

Nucąc pod nosem, James połączył oba komputery i wcisnął przycisk. Rozległ się

cichy trzask i poczułem, jak jeżą mi się włosy na karku. James spojrzał na ekran i uśmiechnął

się.

- Gotowe - zakomunikował. - Dane zajęły mniej niż jedną setną procentu pamięci

komputera. A teraz, co z nimi trzeba zrobić?

Opowiedziałem mu o naszym niedawnym spotkaniu w lesie i o problemach Kaiziego.

Skinął ze zrozumieniem głową. Jego palce sprawnie biegały po klawiaturze. Uśmiechnął się,

gdy wspomniałem o dziennej stawce, i z niedowierzaniem pokręcił głową, kiedy

powiedziałem mu, jak łatwo nowy pracodawca znalazł moje tajne konto.

- Z tym też będzie trzeba coś zrobić. Znajdziemy jakąś lepiej strzeżoną kryjówkę na

twoje ciężko zapracowane pieniądze.

Przechylił się do tyłu na krześle i splótł z trzaskiem palce, podczas gdy ekran migotał i

mrugał bez ustanku.

- Uruchomiłem program poszukiwawczy, a raczej wiele równoległych programów w

sieci neuronowej. Ale do licha, naprawdę mamy kupę materiału do przejrzenia. Na razie

włączyłem nas w sieć międzygwiezdną. Właśnie rejestrujemy każdy szczegół, który wydarzył

się w każdym z miast w momencie kradzieży. Każde najmniejsze nawet zdarzenie przed, w

trakcie i przed obrabowaniem konta. Potem nałożymy na siebie wszystkie te dane.

Powiedzmy, że dowiemy się, iż pewien statek opuszczał za każdym razem miasto w dzień po

kradzieży...

- I już ich mamy! Znajdziemy ten statek i mamy złodziei!

- No, tak naprawdę to nie będzie aż takie łatwe. To był tylko taki najprostszy przykład.

Myślę, że w rzeczywistości ślad będzie dużo trudniejszy do znalezienia. Ale najpierw

zbierzmy wszystkie dane, dopiero potem weźmiemy się za analizę. Pozostawię na razie

program na biegu, bo to zajmie trochę czasu, a tymczasem moglibyśmy oblać twoją nową

robotę, no i pierwszy prawdziwy test mojego 68X.

Jeszcze nie skończył mówić, gdy Angelina pojawiła się z butelką i szkłem.

Wznieśliśmy toast. W chwilę później przybyła Sybila, co uczyniło imprezę bardziej radosną.

James mimo popijania nie zapominał jednak o pracy.

- Tato - spytał. - Co ty właściwie wiesz o bankach?

- Że są w nich pieniądze! - odpowiedziałem radośnie.

- Mam na myśli coś innego. Co wiesz o obligacjach ze zmiennym oprocentowaniem,

krótkoterminowych inwestycjach, bonach skarbowych, bankowych certyfikatach

depozytowych?

- Szczęśliwie nic. Liczy się tylko forsa w garści.

- Zgoda. Ale odkąd prowadzimy swój własny interes, zanurzyłem nieco stopy w złotej

rzece finansów i znalazłem parę bardziej dochodowych rzeczy. Jednak wciąż jestem tylko

amatorem. Będziemy potrzebować jakiegoś eksperta z głęboką znajomością systemu

finansowego, jeśli mamy mieć choćby najmniejsze szansę na wykrycie naszych złodziei.

- Myślę, że Bolivar byłby tu najodpowiedniejszą osobą - podpowiedziała Sybila.

Przysłuchiwał się naszej wymianie zdań, podczas gdy Angelina poszła uzupełnić wyschłe

źródełko alkoholu.

Uniosłem brwi.

- Ale on jest pomiędzy gwiazdami - przypomniałem. - Wciąż kusi go jego ukochana

geologia księżycowa. A Sybilla, jak rozumiem, też dzieli z nim pasję do życia tam w

przestrzeni.

- Dzieli, ale jednak na dłuższą metę... Wiesz przecież, że pozostawałyśmy kiedyś w

bliskim kontakcie i wciąż mogę wyczuwać jej myśli, bo są one bardzo podobne do moich. Nie

powiedziała tego nigdy w wielu słowach, ale życie gdzieś w przestrzeni nie daje wiele

możliwości dbania o fryzurę, że nie wspomnę już o niedostatkach higienicznych...

Dyskutowaliśmy więc czasem nad pewnymi pomysłami, które mogłyby wymusić krótki

odpoczynek od radosnego dryfowania w próżni. Oczywiście Sybilla, podobnie jak ja,

interesuje się archeologią, historią sztuki i całkiem poważnie również bankowością. W

wolnym czasie po służbie w Korpusie kusiła mnie czasem taka zabawa - trochę inwestycji,

kupno paru udziałów, wyprzedaż kilku aktywów. Tak dla zabawy, oczywiście. Ale moje

konto bankowe zawsze było w dobrym stanie.

A teraz zupełnie nieoczekiwanie zbiega się to także z twoimi nowymi

zainteresowaniami bankowymi.

- Zawsze miałem te zainteresowania - przypomniałem synowej.

Roześmiała się.

- No, nieco inne jednak. Przyznaj, że gdyby niektórzy nie tworzyli depozytów, nie

mógłbyś zajmować się swoją ulubioną działalnością bankową.

- Celne trafienie - przyznałem.

- Może to nawet przypadek, a może po prostu cień przyszłości, ale kiedy ostatnio

rozmawiałam z Sybillą, wspominała, że trochę tęskni do krótkiej gry na giełdzie. A muszę

powiedzieć, że czasem taka spekulacja giełdowa rodzi emocje nie mniejsze niż podróże

międzygwiezdne. Choćby tylko chwilami. Jestem pewna, że Bolivarowi też by się to

spodobało, gdyby spróbował. A Sybilla na pewno wspomoże go swoją fachową wiedzą.

- Tylko czy on będzie zadowolony z tej zmiany? - zapytałem z powątpiewaniem.

- Na pewno będzie - odpowiedziały jednocześnie Sybila i Angelina, a ponieważ byłem

pewien, że Sybilla też się z nimi zgodzi, więc oczywiście Bolivar będzie zadowolony. Przy

tym stanie - trzy do jednego - nie było nawet szansy, by mógł być niezadowolony.

- Ja to załatwię - mówiła dalej Sybila. - Jest taki oddział banku Cuerpo Especial na

bardzo przyjemnej planecie, zwanej Elysium. Mało kto wie, że ten bank jest kontrolowany i

prowadzony w całości przez Korpus Specjalny. Jeśli się zgodzicie, wszyscy możemy

strząsnąć z siebie ten pył Usti nad Labam i wyjechać właśnie tam. To byłby prawdziwy zjazd

rodzinny. Kontynuowalibyśmy poszukiwania w sieci, a ja pomogłabym Bolivarowi i Sybilli

rozpocząć ich nową karierę.

- Biedak - mruknął James i uniósł szklankę, udając, że nie widzi skierowanego na

siebie morderczego spojrzenia.

Kiedy połączyliśmy się przez wideofon z Sybillą i Bolivarem, nasz syn faktycznie

przybierał coraz bardziej ponury wyraz twarzy, słysząc o swym przeznaczeniu. Próbował

jeszcze wić się na haczyku.

- Jestem teraz krok od przełomu w badaniach nad tektoniką grawimetryczną i

interakcjami fotonowymi.

- Fascynujące - odparła Angelina. - Musisz nam koniecznie o tym opowiedzieć, gdy

spotkamy się wszyscy na Elysium.

- To nie będzie trwało za długo, a wszystko, co powinieneś wiedzieć o bankach,

pojmiesz w kilka tygodni - Sybilla próbowała najwyraźniej pocieszyć męża. - Pamiętaj, że

bank to miejsce, gdzie są pieniądze.

- Fakt - powiedział, rozjaśniwszy się nieco. - Będę potrzebował jeszcze sporo grosza,

by sfinansować dalsze badania - teraz już szeroko się uśmiechał. - Trochę minęło czasu od

ostatniego spotkania. Będzie mnóstwo radości.

- I niehydrowane jedzenie - dodała z entuzjazmem Sybilla. - Wyprawimy bal...

I tak skończył się pierwszy dzień mojej uczciwej pracy. Kiedy obudziłem się

nazajutrz, odkryłem, że moja Angelina jest już od dawna na nogach. Podróż została

zaplanowana, bilety zarezerwowane, torby spakowane, komputer załadowany, a pojazd stał

przy drzwiach. Upewniłem się tylko, czy wpłynęła dzienna zapłata od Kaiziego. I już byliśmy

w drodze...

Muszę przyznać, że następne dni okazały się niezwykle miłe. Sybila i Sybilla były tak

szczęśliwe z powodu swego ponownego połączenia, że niemal wygrzewaliśmy się w cieple

ich wzajemnych uczuć. Bolivarowi naprawdę spodobała się praca w banku. Został asystentem

dyrektora i odnosił same sukcesy, zdobywając jednocześnie nową wiedzę, która miała

posłużyć naszej wspólnej sprawie. Elysium zaś rzeczywiście było miłą planetą i spędzaliśmy

tam cudowne chwile. Na równiku, gdzie mieścił się bank, panował wspaniały klimat, do

którego w mig się przyzwyczailiśmy. Podziwialiśmy niezliczone małe wysepki otoczone

ciepłym morzem, w którym nurkowałem całymi godzinami, przemykając się pomiędzy

różnorodnymi formami morskiego życia. Nabierałem przy tym ponownie, nieco zaniedbanej

ostatnimi czasy, masy mięśniowej.

Inna sprawa, że uczciwie też pracowałem na swoją codzienną wypłatę, to znaczy

codziennie regularnie sprawdzałem, czy wpłynęła na moje konto... no i głaskałem komputer,

który mruczał i migał bez ustanku, wypluwając z siebie nowe dane. Całe poszukiwania i

obliczenia zostałyby zakończone znacznie szybciej, gdyby nie trudności ze ściągnięciem

danych z odległych planet.

- Nie przejmuj się tym - pocieszał mnie James. - We wszystkich tych miastach już

zainstalowałem programy poszukujące. Ciesz się chwilą. Powiadomię cię, jak tylko zadzwoni

dzwonek.

Dwa razy nie musiał mi tego powtarzać. Nurkowanie było wprawdzie cudowne, ale

jeszcze więcej radości oferował dziki kontynent położony wokół pomocnego bieguna planety.

Wysokie, strome góry i bezkresne śnieżne pola. Raj dla narciarzy. Teraz naprawdę czułem, że

każdy z moich mięśni powrócił do pełni życia. Cieszyliśmy się z Angeliną każdym dniem

tych długich wakacji. A jednak wciąż najwięcej radości sprawiało mi każdego ranka

sprawdzanie stanu konta bankowego. A ono rosło w tempie czterech milionów na dzień.

Bolivar prawie natychmiast organizował transfer tych pieniędzy, teoretycznie niemożliwą do

wytropienia drogą, do jakiegoś odległego bezpiecznego banku.

Ale w końcu każde wakacje muszą się skończyć. Odstawiliśmy więc nasze narty i

złapaliśmy się na pierwszy lot, gdy tylko Bolivar przesłał nam informację, że poszukiwania

dobiegają końca i mamy już niemal wszystkie potrzebne dane. O poranku zebraliśmy się całą

rodziną przy śniadaniu.

- To jest właśnie praca, jaką lubię - usadowiłem się wygodnie po posiłku i zapaliłem z

rozkoszą cygaro. Właśnie rozżarzył się jego koniec i ujrzałem przed sobą miły obłoczek

białego dymu, gdy rozległ się sygnał dźwiękowy komputera.

James zerwał się od stołu.

- Nareszcie wynik. To już długo trwało.

- Trzy tygodnie - wtrąciłem. - Wcale nie tak długo.

- Jak na tę maszynę, bardzo. Wykonał co najmniej parę tysięcy teraflopów obliczeń.

No to spójrzmy teraz na wyniki.

Usiadł do klawiatury wpisał polecenie. Jęknął z niedowierzaniem, coś jeszcze dopisał,

a potem z westchnieniem wcisnął przycisk drukarki. Ta zaszeleściła i wyrzuciła z siebie

pojedynczą kartkę papieru.

- Odpowiedź - powiedział, machając nią.

- Jaka? - zapytała Angelina.

- Lekko zaskakująca. Spośród wszystkich wydarzeń, wyjazdów i przyjazdów,

przestępstw i kar, wypadków i działań, urodzin i śmierci, wszystkiego tego, co wydarzyło się

na tych planetach w dniach kradzieży, tylko jedna rzecz jest wspólna.

- No powiedz! - nie wytrzymałem. Wszyscy pozostali także czekali z niecierpliwością.

- Powiem. W mieście był cyrk.

- James... Nie kpisz sobie z nas, prawda? - głos Angeliny przybrał zimny ton.

- Ależ nie, mamo. To prawda, prawda i jeszcze raz prawda.

- Za każdym razem ten sam cyrk? - zapytałem.

- Nie. Też tak na początku pomyślałem. To było wiele różnych cyrków.

- Ale miały coś wspólnego? - dopytywałem się dalej.

- Twoja chłodna kalkulacja jest bezbłędna, tato. Zdaje się, że we wszystkich

wykonywano w dniu rabunku ten sam numer cyrkowy.

W pokoju panowała taka cisza, że niemal zdawało się, że słyszymy pojedynczy

dźwięk każdej sylaby padającej z ust Jamesa.

- Zawsze był to występ faceta o imieniu Puissanto, którego zachwalano jako

najsilniejszego człowieka w galaktyce.

- Wiesz, gdzie jest teraz ten gość?

- Nie. Odpoczywa. Ale wiem, gdzie będzie mniej więcej za miesiąc. Na występie w

cyrku Bolshoi Big Top.

- A gdzie?

- Na jakiejś odległej planecie w zabitej dechami części galaktyki. Planeta nazywa się

zresztą niezbyt miło - Fetor. A miasto też nosi jakąś taką śmierdzącą nazwę.

- Fetor będzie jednak naszym następnym miejscem postoju - powiedziałem i zgasiłem

cygaro w popielniczce. - Zacznijcie się pakować - poleciłem, wstając z fotela.

- Cudownie - stwierdziła Angelina. Ton jej głosu przeczył jednak słowom.

- No jasne. Co byśmy tam wszyscy robili? - w zamyśleniu opadłem z powrotem na

fotel. - Wy więc spokojnie poczekacie, aż ja wprowadzę w życie plan A.

- To znaczy? - Angelina była równie zaciekawiona jak reszta rodziny.

- Wstąpię do cyrku. Z pewnością niewiele byśmy się dowiedzieli, siedząc na widowni.

W czasie, kiedy będę cyrkowcem, wstrzymujemy resztę działań operacyjnych. James i Sybila,

czy mnie się zdaje, czy nie tęsknią za wami wasze komputery?

- No tak, tato. Ta planetka była miła, ale czas jednak kończyć wakacje. Skoro ty się

teraz zabierasz do pracy, chyba czas też i na nas. Ale mimo to będziemy cały czas mieli

otwarty kanał komunikacyjny. W razie kłopotów natychmiast się przy tobie stawimy.

- Serdeczne dzięki. Bolivar, ciebie też chyba wzywają gwiazdy?

- No jeszcze nie za głośno. Ta robota w banku nawet mi się podoba. Jeszcze trochę się

pouczę, a potem postaram się zarobić nieco pieniędzy, żeby udowodnić, że nauka nie poszła

na marne. A zresztą moja nowa wiedza może się jeszcze przydać także i tobie. Jeszcze

zdążymy z Sybillą powrócić do gwiazd.

- No to do dzieła!

Rozdział 3

A jakiż to numer masz zamiar zaprezentować, by zatrudniono cię w cyrku? - spytała

Angelina. - Akrobacje? - No nie... chociaż oczywiście, gdybym tylko spróbował... - No jasne,

i to mimo twojego...

- Podeszłego wieku, chciałaś powiedzieć? - uzupełniłem starczym i trzęsącym się

głosem. Po czym wyskoczyłem w górę gwałtownym susem i przed lądowaniem pięciokrotnie

stuknąłem o siebie piętami w powietrzu, co zostało nagrodzone głośnymi oklaskami.

- Ale mimo to myślę, że błysnę czymś mniej męczącym.

Wyciągnąłem z kieszeni pięciokredytową monetę i przesunąłem ją z palca na palec po

grzbiecie dłoni. - Magia. Zawsze byłem zdolnym amatorem. A jako karciarz czymś nawet

więcej.

- Karciarz? Myślałam, że to po prostu oznacza umiejętność oszukiwania przy pokerze.

- Mam na myśli sztuczki, jakie iluzjoniści wyprawiają z kartami. Zaraz coś ci

zademonstruję.

Wziąłem zapieczętowaną jeszcze nową talię kart. Rozerwałem folię, przetasowałem

karty entuzjastycznie i rozłożyłem na stole koszulkami do góry.

- Wybierz kartę. Jakąkolwiek. Tak. Teraz ją obejrzyj. Zebrałem karty, przetasowałem

je ponownie i położyłem na stole.

- Włóż swoją kartę z powrotem do talii.

Kiedy to zrobiła, kilkakrotnie przełożyłem, przetasowałem i znów rozłożyłem

wachlarz kart na stole, tym razem obrazkami do góry.

- Czy byłabyś tak uprzejma i wskazała wybraną przez siebie kartę.

Spojrzała na karty, pochyliła się bliżej, i jeszcze raz przyjrzała się uważnie. Potem

potrząsnęła głową. - Nie ma jej tu.

- Jesteś pewna? - Oczywiście.

- Czy kartą, którą wybrałaś, był król pik?

- Był! Skąd to wiesz u licha?

- Bo widzę tę właśnie kartę wystającą z kieszeni twojej spódnicy.

Sięgnąłem tam, wyciągnąłem kartę i wręczyłem Angelinie. Aż westchnęła ze

zdumienia.

- To jest moja karta. Ty naprawdę umiesz czarować, a tak długo się z tym przede mną

kryłeś. A ja sądziłam, że jesteś tylko zwykłym szulerem.

Ukłoniłem się dumny z pochwały.

- Magia musi wyglądać jak magia. Ale tak naprawdę to tylko kwestia ciężkiej pracy.

Po pierwsze, polega to na wpłynięciu na ciebie, abyś patrzyła tam, gdzie ja chcę. Potem

zmuszam cię...

- Do niczego mnie nie zmuszałeś.

- No, to jest określenie techniczne ...krótko mówiąc, tak tobą kieruję, że wybierasz tę

właśnie kartę, o którą mi chodzi. Potem obserwuję cię uważnie, gdy wsuwasz kartę z

powrotem do talii i lokalizuję ją, wkładając koniuszek małego palca w to miejsce podczas

składania. Zresztą nie masz szansy tego dostrzec, bo dbam o to, żebyś skupiała wzrok na

wierzchu talii. Potem szybko usuwam kartę z talii i chowam ją w dłoni jeszcze przed

potasowaniem. No i karta jest w mojej ręce, kiedy rzekomo wyjmuję ją z twojej kieszeni.

- Nic z tego nie udało mi się dostrzec.

- Ani przez moment się nie starałaś. No i w końcu karta znalazła się w twojej kieszeni.

Magia! I koniec sztuczki. Żeby zostać iluzjonistą w cyrku, będę musiał opanować dużo więcej

umiejętności niż tylko manipulowanie kartami. Muszę zarzucić mój wygodny status amatora i

zostać całkiem poważnym profesjonalistą.

- Doskonały pomysł - stwierdziła. - W końcu już w przeszłości zajmowałeś się magią,

gdy czyściłeś bankowe konta - uśmiechnęła się radośnie i klasnęła w dłonie. - A ja będę twoją

piękną asystentką! Każda kobieta marzy o karierze na scenie. Pomyśl tylko o tych wszystkich

cudownych kostiumach, jakie będę na siebie zakładać.

- Właśnie myślę... I sugeruję, że powinnaś się dobrze zastanowić. Trzeba też zebrać

trochę informacji na temat mojego nowego miejsca pracy.

A to, niestety, nie było takie proste. Magowie zawsze na przestrzeni wieków byli

raczej małomównymi ludźmi. Niechętnie przekazywali swoje sekrety, zazdrośnie strzegli

tajemnic. Mimo przejrzenia niemalże bilionów bitów baz danych, znalazłem niewiele

naprawdę przydatnych informacji. Może trochę karcianych sztuczek i trochę o znikających

królikach... Byłem przekonany, że Bolshoi Big Top wyśmieje mnie, jeśli pojawię się tylko z

podobnymi umiejętnościami.

- Znowu nic - warknąłem gniewnie, rozkazując komputerowi, by się wyłączył. -

Chyba jednak skończy się na akrobacjach.

- Nie popadaj w depresję - Angelina nalała mi nieco rozpraszającego wszelkie troski

napoju procentowego.

Wysączyłem go ochoczo. Byłem wdzięczny mojej żonie za okazywaną mi troskę.

- Masz rację. Nie ma co wpadać w depresję, tylko trzeba zmusić te podstarzałe szare

komórki do pracy. Gdyby to było takie proste, brodzilibyśmy po kolana w iluzjonistach. Ale

przecież są takie sztuczki, które można zawsze obejrzeć na przedstawieniu. Często sam się

temu przyglądałem z zachwytem. Jak oni to robią? Albo raczej, jak się tego nauczyli? Na

pewno nie z książek albo programów komputerowych, o tym sam już się przekonałem. A

jednak skądś się nauczyli. Skąd?

- Masz na myśli od kogo?

- No tak właśnie! - podskoczyłem na równe nogi z nagłym zrozumieniem. - Uczą się

jeden od drugiego. Każdy iluzjonista musi mieć swojego nauczyciela i ucznia. Tak to się

dzieje.

Sięgnąłem po starą poczciwą walizkę.

- Zbudź się, komputerze! - rozkazałem.

- Tylko przemów, a usłucham, mój panie. Angelina uniosła w zdziwieniu swe

cudowne brwi.

- Uczysz to coś, by było twoim elektronicznym niewolnikiem?

- A dlaczego nie? Jeśli to dobrze wpływa na moje podstarzałe ego...

Ponownie zwróciłem się do walizki.

- Iluzjoniści, dobrzy iluzjoniści, znani w całej galaktyce. Znajdź ich i przygotuj listę.

Wydruk pojawił się, zanim jeszcze skończyłem wypowiadać polecenie. Lista składała

się z sześciu zaledwie nazwisk. Zaprawdę bardzo ścisły krąg. Następną godzinę spędziłem,

przygotowując reklamę siebie jako towaru, a dokładnie, wyliczyłem liczne talenty i

umiejętności, które miały zakwalifikować mnie na pozycję ucznia maga. Oczywiście nie

zapomniałem dodać, że gotów jestem zapłacić sporą sumę za swą edukację. Kiedy oferty

trafiły do sieci, skończyłem spokojnie drinka i wsłuchałem się z uwagą w odległe burczenie

swego żołądka.

- Zgadza się, pora na lunch - odpowiedziałem mu. - Pojemy sobie w jakiejś dobrej i

cholernie drogiej restauracji, a w tym czasie moje zgłoszenie trafi do adresatów. Po powrocie

dowiemy się, kto będzie moim mentorem.

Podjedliśmy sobie zatem zdrowo i kosztownie, a kiedy właśnie miałem zapłacić

rachunek, zjawiła się Sybilla. To musiała być Sybilla, bo jej drugie ja powróciło wraz z

Jamesem na Usti nad Labam, aby pracować dalej nad projektem informatycznym.

- Masz ochotę zjeść coś albo wypić? - spytałem.

- Nie, dziękuję. No, może jakaś malutka przekąska i odrobina wina. Dziękuję -

zamoczyła wargi w kieliszku i uśmiechnęła się. - Wpadłam tylko na chwilę, żeby pogadać.

Bolivar bierze właśnie udział w spotkaniu zarządu naszego nowo utworzonego prywatnego

banku Credit Dew. Zabawiamy się w pewne poważne inwestycje.

- Inwestycje? Może sam powinienem się tym zainteresować, mając tę górę forsy od

Kaiziego.

- Tak właśnie mówi Bolivar. I w dodatku nie był pewien, czy to twoje supersekretne

konto jest naprawdę takie sekretne, więc przeniósł twoje pieniądze bliżej, by je mieć na oku.

- Miło z jego strony.

- Użył ich właśnie jako kapitału założycielskiego nowego banku.

No to już było aż za miłe - pomyślałem - ale ostatecznie wierzyłem, że wie, co robi.

- Jeszcze trochę? - dolałem nieco wina do kieliszków. Wypiliśmy wszyscy troje.

- Ale nie przyszłaś tu chyba, by rozmawiać z nami o banku? - zauważyła Angelina.

- Masz rację. Bolivar zajmuje się robieniem forsy, ja natomiast myślałam o tej nowej

karierze Jima. Użyłam swych kontaktów w Korpusie Specjalnym, by przyjrzeć się bliżej temu

cyrkowi. Sama też badałam nieco ich program i znalazłam coś wielce interesującego.

Potworny Spektakl Mistrza GarGoyla. Intergalaktyczne Monstra.

- Nie brzmi zbyt zachęcająco - powiedziała Angelina. - Myślałam, że takie rzeczy są

nielegalne.

- Też tak myślałam... Dlatego zbadałam nieco zasoby danych Korpusu Specjalnego.

To jest jak najbardziej legalne... I może okazać się interesujące...

- Interesujące, w jakim sensie? - ostatnia uwaga Sybilli zaintrygowała mnie.

- Obawiam się, że sam będziesz musiał się dowiedzieć. Na razie nie mogę powiedzieć

więcej. Może tylko to, że zdaniem Korpusu GarGoyl jest godnym zaufania człowiekiem...

Gdy będę mogła powiedzieć ci coś więcej, niewątpliwie powiem. A tak w ogóle, jak twoje

studia magiczne?

- Dowiemy się, kiedy dostanę odpowiedzi na moje oferty. Ale czuję, że stoję u progu

nowej kariery.

- No to powodzenia - spojrzała na zegarek i przetarła wargi serwetką. - Bolivar

powinien już wyjść ze spotkania. Muszę lecieć. Pa.

Pomknęła dalej jak huragan, my zaś skończyliśmy spokojnie biesiadować i

opuściliśmy z godnością restaurację, udając się do naszego pokoju. Z niecierpliwością

oczekiwałem odpowiedzi magów. Niestety, nie nadeszła ani jedna. Nie lepiej było następnego

dnia. Moje listy zdawały się rozpływać w intergalaktycznej przestrzeni. Magia.

W końcu jednak sygnał dźwiękowy komputera oznajmił mi, że odpowiedź nadeszła,

toteż pośpieszyłem radośnie, by przeczytać dostarczony wydruk.

- Fiegulo! Bastardego! Ekskrementkapo! - zakląłem soczyście, spojrzawszy na kartkę.

Potem wściekły zgniotłem ją i rzuciłem na podłogę.

- To chyba miało oznaczać, że nie jesteś zadowolony z odpowiedzi? - spytała

Angelina.

Odpowiedziałem jej w miarę spokojnie, ale zaciskając ze złości zęby.

- Nigdy w życiu nie zostałem tak poniżony, odrzucony, zdeptany, opluty...

- I tak dalej, i tak dalej... No dobrze, więc wydaje się, że magia to w istocie dobrze

strzeżony sekret. Co zamierzasz dalej?

- Poczekać na następną odpowiedź - odparłem ponuro, spacerując po pokoju.

Wiedziałem jednak, że oczekiwanie nie ma sensu. - Żaden ze sławnych magów na pewno

mnie nie przyjmie.

- To może spróbujesz u tych mniej sławnych?

- To oznacza gorszych. Potrzebuję najlepszych.

- Może najlepsi już nie żyją. Chociaż jeśli byli naprawdę dobrzy, może przyjmą tę

ofertę zza grobu.

- Bez żartów! To naprawdę poważna sprawa...

Nagle zatrzymałem się gwałtownie, tknięty nagłą myślą.

- Nie są żywi, nie są martwi... na emeryturze!

Walizka nawet nie potrzebowała wyraźnego rozkazu - natychmiast pojawił się

potrzebny wydruk. Tym razem kartka zawierała tylko dwa nazwiska. Jeden z tych ludzi

znajdował się teraz o całe lata świetlne stąd, ale adres drugiego z nich z niedowierzaniem

wskazałem palcem.

- No proszę. Przebywa na emeryturze w Happy Hectares, domu starych aktorów. To

jest to.

- Wiesz, gdzie jest ten dom starców?

- Oczywiście. Tu na Elysium. W końcu to najprzyjemniejsza planeta w kilku

okolicznych systemach.

- Wezwać jakiś środek transportu.

- Jak najbardziej. Nie mogę już się doczekać spotkania z Wielkim Grissinim. Jeszcze

tylko przyjrzę się przebiegowi jego kariery.

W kilka godzin później wkroczyliśmy na teren Happy Hectares pod hakowatym

sklepieniem bramy ozdobionej świetlistym napisem - Dom Gwiazd. Przemierzyliśmy

następnie piękne ogrody, po których alejkach spacerowali starsi ludzie. Niektórzy z nich

odpoczywali na zacienionych ławkach w altankach. Roboty ogrodowe przycinały krzewy i

kwietniki, roboty kelnerskie krążyły z tackami z herbatą i kanapkami, czasem też z małymi

chłodnymi szklaneczkami... Angelina dostrzegła moje tęskne spojrzenie i pokręciła karcąco

głową.

- Za wcześnie na przyjemności Jim. Najpierw znajdźmy naszego magika.

Elegancko odziana i ufryzowana dama w recepcji była wcieloną uprzejmością.

- Wielki Grissini? Oczywiście. Niech spojrzę, gdzie on teraz przebywa.

Pochyliła się nad klawiaturą, ja zaś usilnie próbowałem sobie przypomnieć, gdzie ją

kiedyś widziałem. Angelina kojarzyła znacznie szybciej.

- Pani musi być Hedy Lastarr. Tak się zachwycałam pani rolą w Planecie namiętności.

- Jak to miło, że pani to jeszcze pamięta - zagruchała Hedy, poprawiając swoje

posiwiałe loki. - Tak niewielu ludzi zna te stare sztuki.

- Nie wiedzą nawet, ile tracą. Były o niebo lepsze niż obecne śmieci.

- Trudno się z tym nie zgodzić... O już... Wielki Grissini jest w zachodnim ogrodzie.

Zaprowadzi was robot, ten w niebieskim kolorze. I proszę nie zapomnijcie, że utrzymujemy

się z datków.

Wskazała dyskretnym ruchem stojącą przed nią na blacie skrzynkę z kolorowym

napisem - ”Pomóż w potrzebie, a znajdziesz się w Niebie” - wykonanym ozdobnymi literami.

Wsunąłem kilka banknotów przez otwór w wieczku, a Hedy pochyliła w podziękowaniu

głowę. Potem poszliśmy za robotem w głąb ogrodu.

- To jest ten, którego szukacie - robot wskazał mężczyznę siedzącego pod wielkim

parasolem.

Wykonawszy swoje zadanie, maszyna odjechała z powrotem w stronę recepcji.

Wielki Grissini nie wyglądał obecnie na zbyt wielkiego. Był bardzo chudy, blady i

kościsty, z krzywo przyklejonym tupecikiem. Przyglądał się nam podejrzliwie. Pamiętałem

dobrze, jak zareagowali na moje prośby pozostali magicy i tym razem nie miałem zamiaru

powtarzać tych samych błędów. Wiedziałem, że charakteryzują się oni raczej zgryźliwymi

charakterami. Konieczne było właściwe podejście marketingowe. Kiedy jechaliśmy do Happy

Hectares, miałem czas zagłębić się nieco w biografię tego człowieka, więc teraz mogłem

zastosować nieco subtelniejsze metody.

- Czy mam zaszczyt rozmawiać z Pasquale Grissinim, znanym jak galaktyka długa i

szeroka jako Wielki Grissini?

Burknął w odpowiedzi coś, co mogło być zarówno potwierdzeniem, jak i

zaprzeczeniem. Mimo to wciąż uśmiechałem się ciepło, przedstawiając Angelinę i siebie.

- Chcecie się czegoś napić? - przerwał mi, zanim skończyłem.

- No... tak oczywiście... To miło z pana strony.

Jego następny pomruk, gdy wciskał guzik na znajdującym się przed nim pulpicie, był

już nieco bardziej entuzjastyczny. Kiedy cofnął palec, dostrzegłem, że na wciśniętym

przycisku znajdował się symbol szklanki koktajlowej. Nasze sprawy nie miały się źle.

Pojawił się robot przypominający pękatą szafkę na kółkach. Może z tym wyjątkiem,

że z przodu miał dwie ręce, a na korpusie osadzoną jakby ludzką głowę.

- Czym mogę służyć? - spytała maszyna. - Dzisiaj polecam szczególnie herbatę

mrożoną Zubenelgenubia - półtorak.

- Dla mnie podwójna - pochylił się ku robotowi Grissini, zdradzając po raz pierwszy

od naszego spotkania oznaki niejakiego ożywienia.

My też zdecydowaliśmy się na specjalność zakładu. Wewnątrz maszyny coś

zaszumiało, a potem wyjechała tacka z chłodnymi napojami... umieszczonymi za

przezroczystą szybą.

- Razem dwadzieścia dwa kredyty - powiedział beznamiętnie robot. - Wyłącznie

gotówka. - Otworzył szeroko usta, ukazując otwór na monety w miejscu, gdzie powinien

znajdować się język. Kątem oka spojrzałem na Grissiniego, który stał nieporuszony jak

marmurowy posąg. Najwyraźniej to była moja kolejka. Zacząłem wrzucać monety, aż rozległ

się krótki sygnał dźwiękowy i usta robota zamknęły się. Tacka została postawiona przed nami

na stoliku.

- I jeszcze dobrze przypieczony precel z morskiej trawy - powiedział nasz nowy

przyjaciel, tym razem niemal się uśmiechając.

Zapłaciłem z przyjemnością. W chwilę później, gdy jął się rozkoszować tą trucizną, ja

przeszedłem do kadzenia.

- Mistrzu, ten pański znikający chłopiec był niedoścignionym arcydziełem.

Prawdziwy, żywy chłopczyk wspinający się po linie i znikający bez śladu u jej szczytu, na

oczach całej publiczności!

O tym triku napisano dwie książki! I ich autorzy utrzymują, że wiedzą, jak to zostało

zrobione.

- A wiedzą?

- Nie. Jak dotąd pańska tajemnica wciąż pozostaje tajemnicą. I wciąż ten sekret jest

żywy w pamięci zadziwionej publiczności sprzed lat.

- A tak, uwielbiali tę sztuczkę - Grissini kiwnął głową, nie przestając siorbać napoju.

- Ale sądzę, że najbardziej jednak publiczność uwielbiała pańskiego znikającego

świniozwierza... kiedy na ich oczach ta wielka dzika bestia po prostu znikała. Wszyscy

zakochani w magii wielbiciele przedstawień w całej galaktyce wiele zawdzięczają Wielkiemu

Grissiniemu. I na pewno też nigdy go nie zapomną.

- Świniozwierz - sapnął, tym razem wreszcie poruszony moimi słowami. - Gdyby

naprawdę o mnie pamiętali, nie siedziałbym tu teraz, zdychając z pragnienia w upale,

rozpamiętując samotnie swoje przeszłe życie - przez moment zdawało mi się, że jego oczy

zwilgotniały.

Opróżnił szklankę gwałtownym ruchem, jakby chciał odegnać ten moment smutku.

Potem wręczył mi ją do ponownego napełnienia. Sam zaś znów popadł w odrętwienie, z

którego wyrwał go dopiero sygnał dźwiękowy zaspokojonego monetami robota.

- Publiczność ma cię gdzieś, gdy staniesz się stary, podobnie zresztą jak producenci.

Na twoje miejsce czekają już następni, całe ich setki. Odszedłem sam, zanim mnie wyrzucili.

A teraz siedzę w tym wychodku, czekając na śmierć. Kiedy podpisywałem umowę,

obiecywano mi łóżko i utrzymanie. Szkoda tylko, że dokładnie nie przeczytałem tego

pięknego kontraktu. A wydawało mi się wtedy, że jestem taki cwany. Pozostawiłem tę sprawę

mojemu adwokatowi, ale nieco za późno dowiedziałem się, że sam miał już wtedy kłopoty ze

starczą sklerozą. Wsadził mnie tutaj, nie przeglądając szczegółów kontraktu. Nawet nie

zauważył, że opiewa tylko na podstawowe rzeczy. Jedzenie, aby przeżyć, łóżko, na którym od

biedy można się przespać. Za wszystko dodatkowo trzeba płacić. O tym już zapomnieli mu

powiedzieć, kiedy mnie zapisywał.

Przełknął ostatni łyk, a ja z radością ponownie wcisnąłem ten sam przycisk. Teraz w

dodatku wcale nie zmuszałem się do uśmiechu - był autentyczny. To, co dla Grissiniego z

pewnością nie było przyjemnym losem, dla mnie stanowiło prawdziwy fart.

- Zapamiętaj ten dzień - powiedziałem do staruszka - bo to jest pierwszy dzień

twojego luksusowego życia. Pomyśl o najlepszych posiłkach, jakie możesz sobie wymarzyć,

o barkach pełnych najlepszych napitków.

- A dlaczego mam o nich myśleć? - zapytał Grissini z nagłą podejrzliwością w głosie,

choć ta podejrzliwość nie przeszkodziła mu łapczywie pochwycić oferowanej szklaneczki.

- Bo wszystko to może być twoje. Plus dostęp do porządnej medycyny - pozbędziesz

się na przykład tych zmarszczek. Nie mówiąc już o sławie, jaka znów otoczy ciebie i twoje

cudowne sztuczki.

- Nic z tego. Na to już za bardzo trzęsą mi się ręce.

- Nie będziesz robił niczego na scenie. Twój asystent będzie kontynuował twoją

cudowną sztukę.

- Nie mam asystenta. Zawsze pracowałem sam.

- Ale już go masz. Mnie. Jesteś zainteresowany?

- Nie. To moja magia. Nie dzielę się nią z nikim.

- Nie chodzi o dzielenie się, chodzi o kontynuację - przysunąłem ku Grissiniemu

następną szklaneczkę. - Nauczę się magii z twoją pomocą i nikomu nie ujawnię tego, czego

mnie nauczyłeś.

- Nawet mnie - dodała Angelina. - Za wyjątkiem oczywiście tych iluzji, w których

będzie potrzebna asystentka. To wszystko jest takie podniecające.

Pogłaskała starca po grzbiecie dłoni i otrzymała w zamian jego uśmiech.

- Cudownie byłoby znów pracować. Znów zająć czymś ręce... - zamyślił się, ale zaraz

zmarszczył brwi. - Nie. Moje sekrety umrą wraz ze mną. Nie przekupisz mnie.

- Wcale nie chcę cię przekupić! - krzyknąłem z oburzeniem, aby ukryć fakt, że to

właśnie było moim zamiarem. - Twoja magia nie powinna odejść wraz z tobą. Pożądają cię

tysiące tych, którzy jeszcze się nie narodzili.

To ostatnie było kretyńskie, ale najwyraźniej zaczynała mi uderzać do głowy trucizna,

którą piliśmy.

- Mój mąż próbował powiedzieć - wtrąciła się Angelina, która zachowała całkowitą

trzeźwość - że podziwia cię tak bardzo, że chciałby, aby twoja emerytura ubiegała w spokoju i

szczęściu. A sądzi, że jeśli zaczniesz z nim pracować, to tak właśnie się stanie. Że będzie to

nie tylko początek kariery dla niego, ale też powrót szczęśliwych lat dla ciebie.

- Hmm... - zamruczał Grissini, a ja wiedziałem już, że wygraliśmy tą bitwę.

Wynajęliśmy niedaleko dom. Każdego poranka po naszego mistrza wyjeżdżała

limuzyna i przywoziła go do nas. Grissini od razu zaczął wyglądać znacznie lepiej. Dobre

jedzenie, trochę wysoko funkcyjnych trunków i troskliwa opieka medyczna dokonywały

cudów. Myślę także, że praca wydatnie poprawiła samopoczucie staruszka. Na razie, czekając

na jakiś zadziwiający i drogi aparat, który zamówił, objaśnił mi podstawowe arkana swej

sztuki.

- Wprowadzanie w błąd, wprowadzanie w błąd, wprowadzanie w błąd. Pamiętaj o

tych słowach zawsze. Twoja publiczność pragnie być oszukana. Toteż kiedy oni patrzą tutaj,

ty pracujesz tam.

”Tutaj” oznaczało jego uniesioną w górę lewą rękę, w której znikąd pojawiła się

moneta; ”tam” zaś - wysoki melonik, z którego właśnie wyciągał za długie uszy białego

królika. Wyprowadził mnie w pole. Nie zarejestrowałem zupełnie momentu, w którym wyjął

zwierzaka z torby wiszącej za stołem i zasłaniając tę czynność ciałem, wsunął królika do

cylindra.

A jednak kiedy pokazał mi tę sztuczkę powoli, wydawała się taka prosta. Grissini

dostrzegł wyraz mojej twarzy i roześmiał się.

- Oczywiście widowisko dużo traci po wyjaśnieniu. Teraz rozczarowany myślisz - to

takie proste, prawda? To dlatego magowie nigdy nie ujawniają sekretów. Ukazanie prawdy

jest jak utrata niewinności. A jednak musisz wierzyć w magię, chociaż znasz tak wiele jej

sekretów. Więcej nawet - musisz przekazać tę wiarę publiczności. Jeśli to właśnie zrobisz,

będą cię kochali. W świecie bez magii ty musisz tworzyć magię. Pamiętaj, dajesz szczęście

publiczności. A teraz spróbuj tak, jak ci to pokazałem. Płynniej. O, tak lepiej - chociaż

niedużo lepiej.

Ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłem je i wpuściłem Angelinę.

- Przesyłka. Duża skrzynia z Prospero Electronics.

- Aha! - klasnąwszy w dłonie, zakrzyknął radośnie Grissini. - Już wkrótce

przywrócimy światu tajemnicę znikającego świniozwierza.

Rozdział 4

Jednym z powodów, dla których wynajęliśmy ten właśnie dom, było to, iż miał on

olbrzymi salon. Kiedy usunęliśmy z tego pomieszczenia wszystkie meble, zamieniło się ono

w naszą scenę. Przedzieliliśmy pokój błękitną kurtyną, która opuszczała się i podnosiła za

naciśnięciem guzika. I teraz właśnie Angelina i ja, siedzący na krzesłach przed sceną,

stanowiliśmy rozbawioną publiczność. Przyglądaliśmy się, jak robotnicy pod kierunkiem

Grissiniego montowali na scenie aparaturę przeznaczoną do sztuczki ze znikającym

świniozwierzem.

Wyglądało to dość prosto. Na scenie zamontowano, tuż przed tylną kurtyną,

dwuścienną klatkę z metalowych prętów, tak że całość tworzyła ostrosłup, którego jedną

ścianką była tkanina, a dwoma pozostałymi - metalowa siatka. Kiedy robotnicy zainkasowali

szmal i opuścili dom, Grissini zwrócił się do nas.

- Wszystko gotowe. Teraz potrzebujemy jedynie świniozwierza.

- To by trochę potrwało - odparłem z zakłopotaniem. - Nie możemy użyć do

demonstracji innego zwierzaka?

Pomyślał przez chwilę, a potem wskazał na Angelinę.

- Oczywiście najbardziej efektowna jest ta sztuczka z jakimś wielkim i przerażającym

stworem. Jednakże dla potrzeb demonstracji, ona wystarczy. Chodź do mnie, moja droga.

Grissini poprowadził moją żonę za tylną kurtynę, by mogła wejść zza niej do klatki.

- Musisz stać absolutnie bez ruchu - poinstruował ją. - Cokolwiek będzie się działo,

nie wolno ci drgnąć. Rozumiesz?

- Całkowicie. Stać bez ruchu jak skała.

- Tak jest. Gdy wykonywałem oryginalną sztuczkę, świniozwierz był przykuty

łańcuchem i unieruchomiony. A teraz zaczynamy.

Wielki Grissini wycofał się z klatki przez tylną kurtynę, a następnie wyszedł zza niej

na scenę obok metalowej konstrukcji. Angelina stała nieruchomo z wyciągniętymi do przodu

dłońmi. Mistrz ukłonił się publiczności. Zaklaskałem z entuzjazmem.

- Panie i panowie - dostojny, uroczysty głos Grissiniego wypełnił całe pomieszczenie.

- Widzieliście sami, jak wprowadzono tę niebezpieczną bestię... przepraszam, piękną panią...

do tej oto klatki. Klatki wykonanej z prawdziwej stali, mocnej i trwałej - puknął metalową

laseczką w pręty, które zadźwięczały przekonującym metalicznym dźwiękiem. - Mogliście

przyjrzeć się tym łańcuchom i zamkom, które przytrzymują zwierzę w klatce. - No, tu już

pracowała jego wyobraźnia. - Nie ma ono żadnej możliwości ucieczki z tej klatki za

wyjątkiem oczywiście magii. Magii, która was zadziwi i oszołomi. Patrzcie zatem!

Zadudniły niewidzialne bębny, dźwięk tężał i nagle zamilkł po potężnym crescendo.

W tym samym momencie pomiędzy publiczność a klatkę opadła czarna kurtyna. Pozostała

tam krócej niż sekundę, a potem rozchyliła się szybko.

- Angelino! - wrzasnąłem głośno.

Angelina zniknęła. Klatka była pusta. Zerwałem się na równe nogi, gotów do

natychmiastowego działania.

- Spokój! - rozkazał Grissini grzmiącym głosem. Opadłem z powrotem na krzesło. To

przecież tylko iluzja. Więc dlaczego spływa po mnie pot? Naprawdę wielkiego wysiłku woli

wymagało ode mnie spokojne siedzenie na krześle. Mag ponownie wszedł za tylną kurtynę.

Po chwili pojawił się z Angeliną na rękach. Teraz już nie mogłem usiedzieć w miejscu.

Pognałem, by chwycić żonę w ramiona.

- Co się stało? - zapytałem.

- Nie wiem. Po prostu zapadła ciemność. Później pojawił się Grissini i wyprowadził

mnie tutaj. A co ty widziałeś?

- Nic. To znaczy, na moment opadła kurtyna, a potem cię tam nie było.

- Nie wydaje mi się. Znalazłam się wprawdzie w ciemnościach, ale nie sądzę, abym

ruszyła się z miejsca. - Odwróciła się do rozbawionego maga. - A tak naprawdę, co się stało?

Ukłonił się Angelinie i zatarł z zadowoleniem dłonie.

- Z wielką przyjemnością zaraz wam to wyjaśnię, bo w przyszłości będziecie

spadkobiercami tej sztuczki - uśmiechając się szeroko Grissini uniósł teatralnym gestem palec

w górę. - Wszystko to jest robione za pomocą luster.

No, na taką rewelację mogliśmy jedynie zareagować otwarciem ust. A jednak to była

prawda. Grissini polecił nam stanąć z boku klatki i spoglądać do środka przez metalowe

pręty.

- Zaraz pokażę wam to jeszcze raz, ale tym razem bez czarnej kurtyny. Patrzcie

uważnie! Abrakadabra!

Nagle i bez najmniejszego nawet dźwięku przestrzeń wewnątrz klatki stała się

lustrem. Parzyliśmy na swe zdziwione oblicza. Mistrz roześmiał się.

- Takie proste, a jednak jakże przekonujące. Lustra ukryte są u góry. Na sygnał nadany

przeze mnie za pomocą pilota zsuwają się do środka. Publiczności klatka wydaje się pusta, bo

ludzie patrzą na błękitną kurtynę odbijającą się w lustrach. Kiedy zaś oni się gapią,

świniozwierz jest wyprowadzany do tyłu. Pojawia się na scenie, a tymczasem w zamieszaniu

lustra znikają i klatka tym razem rzeczywiście jest pusta. Proste, ale jakie robi wrażenie,

prawda?

- Rzuca na kolana.

- W zupełności się zgadzam - powiedział Kaizi, wchodząc do środka przez, z całą

pewnością, zamknięte drzwi. - Wydałeś sporo moich pieniędzy, Jim, więc rozumiesz chyba

moją chęć zobaczenia, jak się właściwie sprawujesz? Czytałem twoje codzienne

sprawozdania oraz oczywiście te raporty, które dostaję od moich agentów... Czy jesteś

pewien, że to cyrk jest powiązany z kradzieżami?

- Programy komputerowe nie kłamią. Sprawdziłem każdą kradzież w każdym z

banków. Sprawdziłem z dokładnością do pojedynczych minut - wszystkie wydarzenia,

wszystkie osoby, każdą zmianę w okolicy. Czasem zdarzały się podobne wydarzenia, ale

biorąc pod uwagą ilość badanych i porównywanych przypadków, musiały to być zbiegi

okoliczności. Natomiast jedna rzecz powtarzała się regularnie w trakcie każdego z tych

rabunków - w miastach, gdy dochodziło do kradzieży, bywały różne cyrki, a siłacz Puissanto

występował tam za każdym razem.

Dostrzegłem kątem oka, że Grissini przypatruje się tej wymianie zdań z niebotycznym

zdumieniem.

- Zrobimy przerwę - Angelina delikatnie ujęła maga pod ramię i wyprowadziła z

salonu. - Może zechcesz maestro, zwilżyć sobie trochę gardło?

- To logiczne, co mówisz - Kaizi siadł na krześle i gładził w zamyśleniu futro, które

miał na sobie. - Jednak płacę ci olbrzymie sumy pieniędzy i chciałbym zobaczyć jakiś

bardziej wymierny wynik twej pracy. Tak więc, aby zachęcić cię do większego wysiłku,

zawieszam dzienną wypłatę aż do czasu, gdy nawiążesz kontakt z tym siłaczem.

- Tego nie możesz zrobić!

- Oczywiście, że mogę. Artykuł sześć, paragraf osiemnaście naszego kontraktu.

- Nie pamiętam żadnego paragrafu wspominającego o czymś takim - oczami duszy

widziałem skrzydlate kredyty odlatujące w nieokreśloną dal.

- Trzeba było dokładniej czytać, co podpisujesz. Masz może kopię kontraktu?

- Nie. Jest w banku.

- Bardzo rozsądnie. Ale tak się składa, że ja mam ze sobą kopię. Może chcesz ją

przejrzeć?

Wyciągnął kontrakt. Tym razem nie był to ozdobny pergamin, ale zwykły wydruk.

Przebiegłem po nim szybko wzrokiem.

- Miałem rację - stwierdziłem triumfalnie. W artykule szóstym jest tylko siedemnaście

paragrafów.

- W rzeczy samej - Kaizi nie zdawał się być specjalnie zmieszany moim

oświadczeniem. Pochylił się nad kartką i wskazał końcówkę siedemnastego paragrafu. - A jak

myślisz, co to jest?

Teraz też pochyliłem się uważniej na tekstem.

- Wygląda jak atramentowa plama - zmrużyłem oczy.

- Ja mam inne zdanie - Kaizi sięgnął do kieszeni po brązową tulejkę i podał mi ją. -

Spójrz przez szkło powiększające.

Spojrzałem.

- Wciąż wygląda jak atramentowa plama.

- To dlatego, że ustawiłeś czterokrotne powiększenie. Spróbuj ustawić

czterystukrotne.

Znalazłem regulator i przekręciłem go. Spojrzałem znowu... i ujrzałem paragraf

osiemnaście. Byłem ugotowany.

- Nie wpadaj w desperację - poradził. - Po prostu pracuj szybciej. - Ta obiecana góra

złota niech pobudzi cię do działania.

- Pobudza! Zwijam się jak w ukropie. Mój agent nawiązał już kontakt z Bolshoi Big

Top. Podpisano już wstępny kontrakt. Dołączę do nich na czas, by załapać się na premierę na

Fetor.

Mówiłem to z pełnym przekonaniem. Po co Kaizi miał wiedzieć, że nie opanowałem

jeszcze większości trików, i że na tej sympatycznej planecie nie ma ani jednej farmy

świniozwierzy. W końcu aż do tej pory był bardzo dobrym i hojnym pracodawcą i nie

należało go zrażać. Nawet jeśli oznaczało to, nieznaczne doprawdy, mijanie się z prawdą.

Zresztą, jeśli on mógł wykręcić taki numer z zawieszeniem płatności, ja mogłem

zrelatywizować nieco fakty.

- Mam nadzieję, że naprawdę zdążysz się znaleźć na premierze na Fetor. Dla naszej

obopólnej korzyści - podsumował Kaizi. - Będę twoim najwierniejszym widzem.

Znikł równie szybko, jak się pojawił, a ja wyruszyłem na poszukiwania Angeliny i

jednego z tych drinków, o których wspominała.

Siedzieli z Grissinim w ogrodowej altance i gawędzili beztrosko. Dołączyłem do nich

i dostrzegłem szklankę z chłodnym drinkiem oczekującą też i na mnie.

- Dziękuję - pochłonąłem zawartość szklanki jednym łykiem.

- Zdaje się, że niektórych zaczęło nagle męczyć pragnienie. - Angelina uniosła swoje

piękne brwi. - Problemy z Kaizim?

- Nie tak od razu problemy. Ale też i nie same przyjemności. Chodzi o te drobne

opłaty, które uiszcza codziennie. Zgodnie z kontraktem, który zawiera paragraf wyglądający

na pierwszy rzut oka jak plamka atramentu, może je zawiesić, jeśli zechce. A teraz zechciał.

Wznowi je znów, gdy znajdę się już w cyrku.

- Plamka atramentu? - upewniła się zdumiona Angelina.

- No, tak to wygląda gołym okiem. Po powiększeniu przybiera formę bardzo

przykrego paragrafu.

- W takim razie to, o czym przed twoim przyjściem dyskutowaliśmy, staje się dość

istotne. Rozmawialiśmy bowiem o harmonogramie szkoleń. A ten, zdaje się, jest napięty?

- Ze wszystkim na pewno nie zdążymy - Grissini pociągnął tęgiego łyka ze szklanki i

westchnął w zamyśleniu. - Chwytasz szybko, ale to nie wystarczy.

Opuściłem wzrok, starając się wyglądać skromnie przed moim mistrzem.

- Umiesz wystarczająco wiele sztuczek na przedstawienie, ale nie zdołasz

zademonstrować znikającego chłopczyka.

- Ale muszę! To twój najsłynniejszy numer. Dlaczego nie możemy go zrobić?

- Po pierwsze dlatego, że nie mamy żadnego ośmioletniego chłopca - powiedziała

Angelina z chłodną logiką. - Już o tym myślałam. Ciężko znaleźć takiego poszukującego

pracy małego chłopca. I w dodatku jest to wbrew prawu.

- Ja miałem szczęście, bo Grissini tworzyli wielką rodzinę. Zawsze znalazł się jakiś

mały kuzyn. Teraz jednak wszyscy są już dorośli i rozproszyli się po całej galaktyce.

- A nie można obyć się bez chłopca? - zrzędziłem niezadowolony.

- Co to, to nie! W tym właśnie jest cała moc tej iluzji. Chłopiec musi siedzieć

pomiędzy publicznością. Jest przypadkowym ochotnikiem. Zawsze pozostawiałem ten numer

na sam koniec przedstawienia, jako numer finałowy. Zaczynałem zawsze zdjęciem melonika,

z którego wylatywały gołębie i wyskakiwała parka królików. Publiczność oczywiście klaskała

i śmiała się. Potem unosiłem rękę i rozlegały się głośne fanfary, zakończone grzmotem.

Publiczność natychmiast cichła. I wtedy do nich przemawiałem: oto nadszedł moment, na

który wszyscy czekaliście. Czy są na sali jacyś mali chłopcy? W mundurkach szkolnych?

Zawsze kilku było. Pokażcie się - mówiłem - a oni natychmiast zrywali się z miejsc. Chodźcie

- wołałem - pierwszy, który tu się zjawi, weźmie udział w następnym cudownym zdarzeniu i

dostanie za to dwadzieścia kredytów. Podnosił się wrzask i zaczynała walka, by dopaść sceny.

Ale mój asystent siedział w pierwszym rzędzie i przy przejściu. Też oczywiście brał udział w

wyścigu. Po drodze wpadał na ludzi, deptał po ich stopach, upewniając wszystkich, że

naprawdę jest żywym materialnym chłopcem. Potem zostawał moim scenicznym

pomocnikiem, przynosząc na żądanie kosz, który stawiał przede mną. Ja brałem długą linę i

wrzucałem ją do kosza. Chłopiec czekał cierpliwie, rozlegała się tajemnicza muzyka.

Wykonywałem nad koszem magiczne gesty i nagle ukazywał się koniec liny, która powoli,

wijąc się jak wąż, unosiła się w górę. Chłopiec był tym równie zdumiony jak cała

publiczność. Ponaglałem go gestem i on przechodził za moim plecami do kosza. Muzyka

stawał się coraz głośniejsza. Weź linę - wydawałem mu polecenie - a on cofał się

przestraszony. Ja wykonywałem magiczny gest, a jego oczy uciekały gdzieś w górę, ciało

sztywniało - był w mojej mocy. Robił dokładnie to, co mu rozkazałem Przyzywałem go

gestem dłoni i on zbliżał się, chwytał linę i zaczynał się wspinać...

Kiwałem głową oczarowany opowieścią; ba, widziałem oczami duszy opisywaną

scenę, równie nią zahipnotyzowany, co niewidzialna publiczność.

- I wtedy... - Grissini przerwał, podtrzymując dramaturgię - chłopiec dochodził do

końca liny. Muzyka zamierała w finalnym grzmocie, a ja unosiłem dłoń w górę. Kiedy to

czyniłem, chłopiec znikał, lina zaś opadała luźno z powrotem do koszyka. Odwracałem go do

góry dnem i lina oczywiście z niego wypadała. I to był koniec. Ukłony. Kurtyna.

- Cudowne - szepnęła Angelina.

- Jak to się dzieje? - spytałem.

- Ponieważ nie będziecie wykonywać tej sztuczki, nie musicie wiedzieć.

Do zmiany zdania nie skłoniło go żadne z naszych pochlebstw.

- Nie, nie powiem. Ale ujawnię wam tajemnicę lewitującej kobiety. Dzisiaj

dostarczono niezbędny sprzęt i zaraz go zainstaluję.

- Czy kupiła pani tę czarną suknię, o której wspominałem? -zwrócił się do Angeliny.

- Tak.

- Wspaniale. Jeśli będzie pani tak miła i założy ją teraz, będziemy mogli zaczynać.

Zostałem więc sam. Grissini przygotowywał przedstawienie, Angelina przebierała się,

a ja... ja piłem. Musiałem się nieco uspokoić po tych paskudnych machinacjach Kaiziego.

Naprawdę polubiłem to sprawdzanie stanu konta każdego ranka.

- Podoba ci się? - spytała Angelina.

- Przepiękna!

I taka rzeczywiście była ta suknia - długa do ziemi, czarna i błyszcząca, z cudownie

wyciętym dekoltem, zwiewnie płynęła w powietrzu za każdym ruchem.

- Może być - Wielki Grissini stanął w drzwiach. - Zaczynajmy. Najpierw muszę

poinstruować Angelinę o jej nowej roli - spojrzał na zegarek. - Jim, dołączysz do nas

dokładnie za pół godziny.

- Doskonale - odparłem, spoglądając również na zegarek, a potem na butelkę. Może

jednak była za mała na tak długi czas...

Kiedy w końcu wszedłem na salę i zasiadłem przed sceną, byłem już w zupełnie

dobrym humorze. Z tyłu sceny wisiały czarne kurtyny. Scena jednak była pusta, za wyjątkiem

trzech sporej wielkości sześcianów. Rozległa się muzyka zapowiadająca wejście Grissiniego i

wkrótce sam maestro pojawił się na scenie. Ukłonił się publiczności, a ja zaklaskałem jak

oszalały.

- Dziękuję panie i panowie, naprawdę dziękuję. Teraz musicie się przygotować na

magię, która was zadziwi i poruszy do głębi. Zaczynajmy.

Podszedł do sześcianów i popukał w nie swóją różdżką - dobre, twarde drewno.

Przesunął następnie ręką wzdłuż różdżki, a ta znikła bez śladu. Mistrz obrócił jeden za drugim

sześciany, pokazując publiczności, że w są one otwarte z dwóch stron i puste w środku. Na

zewnątrz czarne, wewnątrz i na krawędziach białe. Różdżka ponownie pojawiła się w ręku

mistrza, przełożył ją przez każdy z sześcianów.

- Jak widzicie, puste. Po prostu czterościenne konstrukcje, możecie się im dokładnie

przyjrzeć. A teraz ustawię je o tak...

Różdżka znów znikła. Grissini uniósł jeden z sześcianów i ustawił go pośrodku sceny.

Dwa pozostałe ułożył po obu stronach, tak że połączone razem tworzyły platformę. Potem

jeszcze raz, jak zwykle znikąd, zjawiła się różdżka, którą mag, jakby dla potwierdzenia

poprzednich doświadczeń, ponownie zastukał w twardą powierzchnię, a następnie przełożył

przez puste wnętrze pojemników.

- A teraz drogie panie i szanowni panowie, mili goście. Proszę powitać gorąco moją

piękną asystentkę Angelinę, która będzie towarzyszyć mi podczas tego pokazu.

Zaklaskałem tak głośno, jak tylko potrafiłem, ponieważ byłem pewien, że tak właśnie

cała publiczność zareagowałaby na wejście Angeliny. Powoli, kusząco kołysząc biodrami,

kroczyła po scenie, uśmiechając się ciepło i pozdrawiając rozentuzjazmowany tłum.

Rozległa się łagodna tajemnicza muzyka, gdy Grissini pochwycił dłoń mojej żony.

Wystąpili razem do ukłonu. Potem cofnęli się do rzędu pudeł. Powoli i ostrożnie Angelina

usiadła na środkowym sześcianie. Uniosła wdzięcznie nogi i położyła się na wszystkich

pudłach. Uśmiechnęła się do publiczności, podpierając głowę prawą dłonią. Jej czarna suknia

opadała na białe krawędzie sześcianów. Grissini tymczasem wykonywał nad jej ciałem

sekretne gesty, czemu towarzyszyła cały czas tajemnicza muzyka. Potem pochylił się i

wyciągnął spod Angeliny centralny sześcian. Aż westchnąłem ze zdziwieniem, tak jak

westchnęłaby publiczność. Asystentka maga, czyli moja piękna żona, wciąż leżała bez

najmniejszego ruchu, z ciałem nienaturalnie sztywnym jak u nieboszczyka, a przecież

środkowa część jej ciała nie była niczym podparta. Potem westchnąłem jeszcze głośniej,

kiedy mistrz powoli i delikatnie wysunął także podporę spod łokcia i teraz już Angelina

naprawdę wisiała w powietrzu. Po chwili lewitowała zupełnie, gdy usunięto także trzecią i

ostatnią podporę. Uśmiechnęła się i pomachała do mnie z tej zadziwiającej pozycji,

korzystając z okazji, że Grissini znów odwrócił się ku widowni. Klaskałem tak mocno, że aż

rozbolały mnie ręce. Muzyka zabrzmiała donośnie, a tymczasem maestro ujął wielką

metalową obręcz. Stuknął nią najpierw z donośnym brzękiem w podłogę, aby udowodnić jej

materialność, a następnie powoli przełożył przez głowę kwitującej poziomo Angeliny.

Przesunął obręcz wzdłuż całego jej ciała, dochodząc aż do samych stóp, a nawet trochę poza

nie, aby pokazać, że kobieta naprawdę wisi w absolutnej próżni. Moje ręce już sztywniały od

nieustającego aplauzu.

Obręcz cofnęła się wzdłuż ciała Angeliny i została odrzucona z brzękiem poza

kurtynę. Muzyka stała się żywsza i weselsza, gdy mag wsuwał jeden za drugim sześciany pod

unoszące się w powietrzu ciało. Potem podał Angelinie rękę, pomagając jej wstać i razem

ukłonili się publiczności. Nie wytrzymałem i wskoczyłem na scenę, by uściskać serdecznie

żonę.

- Moja magiczna żono! - zawołałem z entuzjazmem. - Bardzo bolały linki?

- Nie było linek. Widziałeś przecież obręcz wędrującą wzdłuż całego mojego ciała.

- Widziałem... I nic nie rozumiem. Prawdziwa magia?

- Powiedzmy raczej - prawdziwa iluzja.

Grissini wyszedł do ogrodu. Magia mogła naprawdę zmęczyć... A może po prostu nie

chciał być obecny przy ujawnianiu sekretu tego czaru.

- Wciąż nie mam pojęcia, jak to można zrobić. Czy coś jest nie tak z tymi

sześcianami?

- Nie. Są dokładnie tym, na co wyglądają - prawdziwym solidnym drewnem.

Ustawiono je w szeregu, pamiętasz? Potem było moje wejście...

- Niezapomniane!

- Ale odwracające uwagę. Grissini szedł wzdłuż sceny, by mnie powitać i cała uwaga

publiczności skupiała się na nas dwojgu. Odwrócenie uwagi. W tej właśnie chwili działała

magia, nie wtedy, gdy usuwał sześciany.

- To jasne! Większość sztuczek iluzjonistów tak naprawdę dzieje się przed

momentem, w którym pokazuje się je widzom. W najważniejszy momencie publiczność

patrzyła na was, a nie na sześciany.

Podszedłem ku tyłowi sceny, gdzie tuż przed czarną kurtyną stały drewniane pudła.

Iluzja była naprawdę dobra - dostrzegłem jej istotę nie wcześniej, niż stojąc o krok od

sześcianów. W powietrzu tuż nad pudłami znajdowała się cieniutka czarna platforma, która

podtrzymywała ”lewitującą” Angelinę.

- Ale to też jest magia! Przecież ona nie może tak po prostu wisieć w powietrzu!

Popatrzyłem na platformę jeszcze uważniej. Zajrzałem pod nią. Potem przesunąłem po

niej dłońmi. Natrafiłem na cieniutką metalową strunę sięgającą spoza kurtyny. Niewątpliwie

była poza nią przymocowana do jakiegoś solidnego obiektu. Zrozumiałem nagle.

- No jasne! Tej platformy tu nie było, kiedy mistrz wędrował wzdłuż sceny i kiedy

przesuwał te pudła. Pojawiła się dopiero wtedy, kiedy poszedł cię przywitać, a reflektory

przesunęły się za nim. W ciemnościach, zdalnie sterowana zapewne, wychyliła się ta struna i

ustawiła platformę tuż nad sześcianami. Niewidzialną dla publiczności, bo jest tak samo

czarna jak sześciany. Ale obręcz... przesunęła się wzdłuż całego twojego ciała, nawet sięgnęła

nieco poza twoje stopy...

- I wróciła - przypomniała Angelina. - Ramię podtrzymujące biegnie na tyle

wychylone w bok, że obręcz mogła sięgnąć poza moje stopy.

- Oczywiście! Ale musiała wrócić tą samą drogą, bo gdyby została przesunięta

kawałek dalej, natrafiłaby na ramię podtrzymujące. Wspaniały efekt!

Wyszliśmy do Grissiniego, by mu pogratulować. Przyjął to bez wielkiego wzruszenia,

jako coś oczywistego i należnego. Potem zaś uniósł przypominająco palec w górę.

- Mamy niewiele czasu, a mnóstwo jeszcze do przećwiczenia. I miał oczywiście rację.

Pozostał mi jeszcze tylko tydzień. Spędziłem go, ciężko pracując. Odstawiłem alkohol, a na

sen przeznaczałem tylko po kilka godzin na dobę. Poza tym - ćwiczenia i ćwiczenia.

Opanowałem wypuszczanie ptaków z pustej garści, wyciąganie niezliczonej ilości

kolorowych flag z pustej tuby. Oczywiście ćwiczyłem też z aparatem do lewitacji, w czym

Angelina uczestniczyła z wielkim entuzjazmem. Opanowałem tę sztuczkę do perfekcji.

Nauczyłem się nawet odczytywać pytania od publiczności przez przykładanie złożonych

kartek do czoła. Byłem naprawdę szczęśliwy, kiedy Grissini zdradził mi ten sekret. Sztuczka

z kartami od widzów zawsze zadziwiała mnie w cyrku. A była taka prosta. Czytałem imię

pierwszego pytającego i on zgłaszał się spomiędzy publiczności. Po odpowiedzeniu na

pisemne pytanie otwierałem złożoną kartkę i jeszcze raz głośno mówiłem jego imię. Potem

wyrzucałem papier i brałem następny. Tylko że ten pierwszy człowiek był podstawiony - mój

pomocnik siedzący pomiędzy publicznością. A kiedy spoglądałem na kartkę, żeby porównać

to, co odczytałem nie patrząc, z tym, co zawiera papier, to było nie jego pytanie, tylko

następnego widza. Zapamiętywałem je i odczytywałem, gdy na czole trzymałem już kartkę

następnego gościa. I tak zawsze byłem o jedno pytanie do przodu. Iluzja! Wprowadzenie w

błąd!

Pracowity tydzień dobiegł końca. Nasze bagaże były spakowane, bilety kupione.

Musieliśmy ruszać dalej w drogę, aby zarabiać kolejne pieniądze. Bolesna bowiem stawała

się konieczność wydawania własnych pieniędzy, do czego byłem zmuszony, odkąd Kaizi

wywinął ten numer z mikroskopijnym paragrafem.

Żegnaliśmy się więc z Wielkim Grissinim, który ponownie popadł w odrętwienie.

- Cóż, miło było znowu zająć czymś ręce - westchnął ciężko.

- Zawsze będę wdzięczny za pomoc. Szkoda, że nasza znajomość musiała skończyć

się tak szybko - odwróciłem się, aby nie widzieć smutku w jego oczach.

- Dbaj o siebie, mistrzu - powiedziała Angelina. Skrzywił się.

- To już będzie robił Happy Hectares - powiedział z goryczą. Czas było zaatakować,

jak sobie to zaplanowałem, ale... nie mogłem.

- Mistrzu - powiedziałem - praca z tobą była wielkim przywilejem. Cieszę się też, że

przyniosła ci chwile szczęścia. Ale te chwile będą trwały dłużej. Obiecuję ci to.

- Co masz na myśli?

- Bank. Co tydzień dostaniesz czek. Pieniędzy wystarczy na lepsze jedzenie, trochę

napitków i drobne życiowe przyjemności.

Był zszokowany moimi słowami. Jego oczy zwęziły się.

- Gdzie tu jest haczyk? Dlaczego to robisz?

- Bo jest dobrym człowiekiem - odpowiedziała Angelina.

- Nie aż tak dobrym - powiedziałem. - Nie planowałem być aż tak bezinteresownie

hojny. Ale powiedzmy, że w moim sercu zaszła zmiana.

- Jim, o czym ty u diabła mówisz? - Angelina też była zdumiona.

- Po prostu nie potrafiłem tego zrobić... Miałem zamiar podjąć się dokonywania tych

wpłat, ale tylko w zamian za tajemnicę znikającego chłopczyka. Ale w końcu codziennie rano

będę musiał patrzeć w lustro... a szantaż jest jednym z niewielu przestępstw, jakich nigdy nie

dokonałem. I teraz jestem chyba już za stary, by inaugurować nową działalność. Więc ciesz

się emeryturą i pomyśl o mnie zawsze wieczorem, kiedy będziesz sączył koktajl.

Gwizdnąłem na nasze bagaże. Pojechały za nami z szumem małych silniczków.

- Trudno mi w to uwierzyć! - zawołał za nami Grissini.

- Uwierz - odparła Angelina. - Chociaż taki twardy z zewnątrz, stary Jim ma naprawdę

miękkie serce.

- Wiesz, że to mnie zawstydza - pocałowałem ją w policzek. Podeszliśmy do pojazdu,

który już czekał z otwartymi drzwiami.

- Powiem wam - powiedział nagle Grissini. - To moja decyzja.

- Statek na nas nie zaczeka - przypomniała Angelina.

- To zajmie minutę. Powinniście zacząć coś podejrzewać w chwili, gdy mówiłem, że

chłopiec na chwilę staje za moimi plecami. Znika wtedy z oczu publiczności. Pamiętacie, co

opowiadałem o odwracaniu uwagi?

- Więc wtedy coś się stało - zawołałem. - Tylko co? - zastanawiałem się gorączkowo.

- On tam już został. Ukrył się za moją peleryną. To dlatego ten numer zawsze robiłem

na końcu. Kiedy się kończy, opada kurtyna. A wtedy chłopak biegnie za jedno z jej skrzydeł,

zanim po chwili kurtyna rozsunie się ponownie, żebym mógł się ukłonić.

- Ale... jeśli on nie wspina się po linie... to kto się wspina?

- Hologram. Podobnie jak nie ma liny wznoszącej się z kosza, tylko jej hologram.

Dokładnie w tej chwili, kiedy chłopiec staje za mną, włączam projektor holograficzny, który

tworzy obraz. Zaczyna się to już od tej pełznącej w górę liny. Pamiętajcie - prawdziwy

chłopiec stoi ukryty za moją peleryną. Dosłownie mgnienie oka później hologram chłopca

wychodzi zza moich pleców i zaczyna się wspinać po równie niematerialnej linie.

- A potem spokojnie znika. Hologram liny opada do koszyka, gdzie spokojnie leży

prawdziwa lina.

- Kurtyna opada - uzupełniła ze śmiechem Angelina. - A tłum szaleje z radości. My

też, maestro. Jesteś naprawdę wielki, Wielki Grissini.

Mag ukłonił się głęboko. My zaś opuściliśmy go, śmiejąc się wesoło. To naprawdę

było wspaniałe przedstawienie.

Rozdział 5

Kiedy znaleźliśmy się na pokładzie statku, który miał nas zawieźć na Fetor, szybko

zapomnieliśmy o euforii, jaką w nas wzbudziła ostatnia sztuczka Wielkiego Grissiniego.

Wciąż mieliśmy bowiem jeden poważny problem. Angelina, wiedząc, że się nim gryzę,

starała się zwrócić moją uwagę na przyjemniejsze sprawy. Mnie jednak wciąż błąkała się po

głowie myśl o świniozwierzu. Jak mogłem pokazać sztuczkę ze zniknięciem świniozwierza,

jeśli w ogóle nie będę go miał?

- Co byś powiedziała na kieliszek szampana w barze, jeszcze przed obiadem? -

wychrypiałem z głębi zaschniętego gardła.

Angelina położyła dłoń na moim ramieniu.

- Chętnie, kochanie.

Zanim jednak zdołaliśmy opuścić kabinę, rozległ się sygnał komunikatora i ekran

monitora rozjarzył się.

- Z pewnością znów jakieś arcyważne instrukcje korzystania ze sprzętu ratunkowego -

zauważyłem szyderczo, wykrzywiając się jednocześnie do lustra.

- Tym razem nie zgadłeś - Angelina czytała uważnie wiadomość. - To od Jamesa.

Znalazł dla nas świniozwierza. Zaraz prześle szczegóły. Zaaranżował nam spotkanie, jak

tylko przejdziemy przez kontrolę celną. Będzie na nas czekał facet o imieniu Igor... Z

ciężarówką. On wie, gdzie trzeba pojechać. James załącza jeszcze pozdrowienia i życzy nam

szczęścia. - Moja żona wcisnęła przycisk drukowania i wiadomość została wypluta przez

drukarkę na kartce papieru. - Ustalił nam cały rozkład zajęć.

- Oto nasz syn! - krzyknąłem z entuzjazmem. - A teraz podtrzymuję propozycję

wizyty w barze.

Gwiezdny Bar był naprawdę gwiezdny. Sufit tworzyła szklana kopuła, poza którą w

ciemnej przestrzeni kosmicznej błyszczały nieprzeliczone gwiazdy. Pozornie. Nie sądziłem

bowiem, aby naprawdę wykonano w statku takie wielkie okno. To była raczej iluzja, chociaż

dobra. W miłej atmosferze siorbaliśmy sobie, mlaskaliśmy i układaliśmy plan dalszego

działania. A dokładniej, przyglądaliśmy się propozycji przedstawionej przez Jamesa.

- Jeśli statek przybędzie na czas, a wedle praw mechaniki powinno tak być,

wylądujemy na Fetor na dzień przed naszym występem w cyrku. Ta farma świoniozwierzy

znajduje się jakieś pięćset mil od kosmodromu. Potem jeszcze dwieście do miasta. To będzie

bardzo na styk.

- Będzie. Ale nie mamy chyba wyboru?

- Zgoda. Zaczniemy więc się tym martwić po wylądowaniu - wsunąłem kartkę Jamesa

do kieszeni, opróżniłem szklaneczkę i odstawiłem butelkę. - Muszę wykorzystać podróż na

dalsze ćwiczenia. Nie mogę więcej pić, bo będą mi się trzęsły ręce.

- Ale przed spaniem chyba się napijesz?

- Oczywiście. Nie planuję chłeptać tylko cienkich herbatek.

Dni biegły szybko. Ćwiczyłem bez ustanku, aż moje palce były giętkie jak z gumy.

Przed naszym wylotem Angelina musiała spędzić sporo czasu na zakupach. Coś niecoś na ten

temat wiedziałem, ale byłem zbyt zajęty magią, by rozeznać się w szczegółach. Teraz

ćwiczyłem właśnie skomplikowaną sztuczkę z kartami, kiedy moja piękna żona wyszła z

sypialni.

- Podoba ci się?

- Uaa! - zawołałem z zachwytem. Karty posypały się na podłogę.

To, co miała na sobie, było oszołamiającym ciuchem - szkarłatna suknia przylegała do

ciała ciasno jak druga skóra, odsłaniając zarówno uda, jak i piersi. Ruszyłem natychmiast, by

objąć żonę, ale pieszczotliwe walnięcie pięścią w szczękę zatrzymało mnie w miejscu.

- Czy nie sądzisz, że jest... no, zbyt śmiała jak na mój wiek.

- Twój wiek to najwłaściwszy wiek - powiedziałem z entuzjazmem. - Jesteś szałowa i

podniecająca, i każdy facet tam na sali będzie patrzył na ciebie, nie na mnie. Już widzę, jak

się ślinią.

- A ten szmaragdowy diadem?

- W porządku. Pasuje do tego dziwoląga, który otacza cię w pasie.

- No, nie wiem - obracała się zgrabnie przed lustrem. - Może raczej ta zielona...

- Masz więcej takich strojów?

- Oczywiście.

- Zrób mi przyjemność i pokaż je wszystkie. Pochyliłem się i pozbierałem z podłogi

karty. Na razie poszły w kąt. Rozsiadłem się wygodnie w fotelu, zapaliłem cygaro, nalałem

sobie szklaneczkę wina.

Angelina miała przygotowany inny strój na każdy numer. Zielony, pasujący do rudego

ubarwienia świniozwierza (o ile będziemy mieć to zwierzę!), czarno-czerwony, gdy będzie

podawać mi karty, całkowicie czarny do pokazu lewitacji...

Na prywatnym pokazie mody miło spędziliśmy czas aż do kolacji.

Reszta podróży przebiegała dość jednostajnie. Ja ćwiczyłem, Angelina dobierała

kostiumy. Jedliśmy dobrze i spaliśmy dobrze, a jeśli chodzi o picie, to oprócz jednej lub

dwóch szklaneczek wina do posiłków, w dzień nie brałem alkoholu do ust. Na małe co nieco

pozwalałem sobie dopiero przed spaniem.

Ponieważ nasz rozkład zajęć po przylocie był mocno napięty, zadbałem o to, abyśmy

po wylądowaniu nie musieli tłoczyć się wraz ze wszystkimi pasażerami, tracąc czas na

zbędne formalności. Wymagało to krótkiej, acz treściwej rozmowy z odpowiedzialnym za

rozładunek oficerem - oślizgłym typem, który stanowczo za często się kłaniał i zbyt mocno

szczerzył zęby w szerokim uśmiechu, by można było obdarzyć go zaufaniem.

- Czym mogę panu służyć?

- Chciałem prosić o radę w sprawie bagażu. Jeśli spakowalibyśmy się w noc

poprzedzającą lądowanie, czy mógłbyś przyjacielu już wtedy wziąć bagaż?

- Z największą przyjemnością.

- A jeśli bagaże będą gotowe już poprzedniej nocy, nic chyba nie stanie na

przeszkodzie, by zostały wyładowane jako pierwsze? - mówiąc to, wsunąłem mu w dłoń

pięćdziesiąt kredytów.

- Tak się stanie. Ma pan moje słowo.

- I jeszcze jedna prośba. Do kogo powinienem się zwrócić, aby być pewnym, że ja i

moja żona jako pierwsi pasażerowie opuścimy ten piękny statek?

- Do mnie, proszę pana. Cały rozładunek podlega mnie.

W jego kieszeni zniknął następny banknot.

- Ponieważ sądzę przyjacielu, że często tu lądujesz, może znasz jakiś sposób na

usprawnienie kontroli celnej?

- To zabawne, że pan o tym wspomniał, mój kuzyn jest akurat jednym z celników i...

I tak ze znacznie lżejszą kieszenią, ale też spokojniejszy o rozładunek, powróciłem do

naszej kabiny, aby spakować bagaże.

Dzięki temu, niezbyt może subtelnemu, przekupstwu szybko opuściliśmy statek.

Pierwsi przeszliśmy przez kontrolę celną, a dzięki uprzejmości pewnego celnika nasze bagaże

nie były otwierane i sprawdzane.

Na lądowisku czekał na nas ponury typ w pogniecionych i przybrudzonych ciuchach,

który trzymał tabliczkę z napisem ”Degrizz”. Kiwnąłem więc ku niemu. Zbliżył się.

natychmiast.

- Ty Degriz?

- Ja di Griz. Ty kto?

- Ja Igor. Chodź.

Gwizdnąłem i bagaż podążył za nami, my zaś pospieszyliśmy za naszym

przewodnikiem. Opuściliśmy terminal i wyszliśmy na zapyloną i zakopconą ulicę. Angelina

pociągnęła z niechęcią nosem.

- Nie podoba mi się ani to miejsce, ani nasz małomówny przyjaciel.

- Obawiam się, że taka już jest ta planeta. Głównie kopalnie i ciężki przemysł. Czy nie

zdawało ci się, że w ostatniej wiadomości od Jamesa pobrzmiewała jakaś nuta desperacji.

- Owszem. Zobaczymy, jaki to rodzaj transportu dla nas załatwił. Uggh!

”Uggh” było właściwym określeniem. Czekała na nas wielka, brudna i porysowana

szafa na czterech kołach, którą przez pomyłkę ktoś nazwał ciężarówką. Kiedyś ta ciężarówka

była chyba polakierowana na różowo, ale nie można było mieć stuprocentowej pewności. Z

całą pewnością natomiast wypatrzyłem na jednym z boków tego wehikułu, przykryty warstwą

brudu, napis: - ”Igor, usługi transportowe, jazda w każde miejsce”.

Miałem nadzieję, że to prawda. Igor otworzył boczny luk i wrzucił tam nasz bagaż, a

potem wszedł na górę do kabiny. Silnik ożył, pokrywając nas chmurą czarnego dymu.

Załzawionymi oczami dostrzegłem wychylającą się zza oparów rękę Igora, zapraszającego do

kabiny. Wspięliśmy się tam w ślad za naszym przewodnikiem i usiedliśmy na porozrywanych

brudnych siedzeniach.

Próbowaliśmy dojrzeć cokolwiek przez zatłuszczone i wysmarowane okno. Maszyna

trzęsła się i dygotała, ale jednak potoczyła się naprzód.

- Wiesz, gdzie mamy jechać? - zapytałem, starając się nie dać po sobie poznać

narastającego we mnie obrzydzenia, gdy obserwowałem scenerię na zewnątrz.

- Ungh - odpowiedział, a przynajmniej brzmiało to jakoś podobnie.

- Jedziemy do Lortby, tak? Do Mięsnej Farmy Świniozwierzy?

Musiałem odczekać chwilę, nim to pytanie znów spowodowało reakcję w postaci

jakiegoś pojedynczego potwierdzającego mruknięcia. Potem jednak Igor popisał się całym

przemówieniem.

- Pobrudzi, płacisz więcej.

Sądzę, że miało to oznaczać - ”jeśli wasze zwierzę zapaskudzi mój wspaniały wehikuł,

ta i tak już absurdalnie wysoka zapłata będzie jeszcze wyższa”. Mruknąłem więc coś w

odpowiedzi i na tym zakończyliśmy naszą wymianę zdań.

Wkrótce fabryki z ich dymiącymi kominami i odrapanymi murami ustąpiły miejsca

dzikszym plenerom. Głównie bagiennym. Po bokach drogi znajdowały się rowy, które

najwyraźniej były traktowane jak śmietnik, bo wypełniały je odpady wszelkich możliwych

rodzajów. Próbowaliśmy chwilę rozmawiać, ale nawet moja rozmowa z Angeliną wkrótce

zamarła, tak przybiło nas to, co widzieliśmy za oknem. W kilka godzin albo stuleci później

skręciliśmy z głównej drogi w błotnistą ścieżkę, u której wylotu znajdowała się tablica z

nazwą farmy, całkiem niezłym rysunkiem szarżującego świniozwierza i ostrzeżeniem u dołu,

że nieproszeni goście zostaną zastrzeleni.

Przekonany w ten sposób, iż należy spodziewać się miłego powitania, wysunąłem się

z kabiny, gdy tylko nasz pojazd zatrzymał się przy zabudowaniach farmy. Przeciągnąłem się i

ziewnąłem, a potem pomaszerowałem ku jedynym drzwiom wielkiego budynku, który

zwrócony był w stronę drogi.

Kiedy otwierałem drzwi, zadzwonił dzwonek i siedzący za ladą mężczyzna o

podobnie pogodnym obliczu jak Igor, spojrzał na mnie spode łba.

Miałem zamiar powiedzieć ”dzień dobry”, ale zmieniłem zdanie.

- Ugh - mruknąłem. Odughnął uprzejmie.

- Potrza świniozwierza.

- Cały czy w kawałkach.

- Żywy, nie bity. Cały.

To go zaskoczyło, widziałem jak na jego czole pojawiła się zmarszczka. Naprawdę

skupił myśli i wreszcie odpowiedział.

- Nie spylam żywych.

- Zacznij od dziś - przesunąłem po ladzie stukredytową monetę, którą natychmiast

chwycił.

- Takie prawo.

- Właśnie się zmieniło - za pierwszą monetą podążyła druga. Na jego twarzy na

moment pojawił się cień uśmiechu. Wstał i ruszył w kierunku drzwi.

Przed budynkiem czekała na nas Angelina. Dostrzegłem wściekłe ogniki w jej oczach.

- Jeszcze minuta z Igorem i musiałabym go zabić. Wręcz widziałam pożądanie

wypełzające na jego twarz. Szkoda, że potrzebujemy kierowcy... No, więc zamiast go

stuknąć, wolałam tu przyjść. Załatwiłeś?

- Mam taką nadzieję! - odparłem z fałszywym optymizmem. - Ten drugi wybitny

mówca właśnie prowadzi nas do świniozwierza. Idziemy za nim? - na samą myśl o

ponownym zobaczeniu tych wspaniałych zwierzaków, wróciła mi chęć działania. - Pamiętaj

zawsze, że te zwierzęta podróżowały z ludźmi przez przestrzeń, służąc zarówno do obrony,

jak i jako źródło pożywienia. Są naprawdę wspaniałe - krzyżówka groźnego iglastego

jeżozwieża oraz jakże pożytecznej świni. Ups!

Właśnie weszliśmy do budynku i nagle stanęliśmy oko w oko z potężnym

zwierzęciem. Nozdrza Angeliny rozszerzyły się - nie do końca podzielała mój entuzjazm dla

tych istot. To była sztuka, o jakiej marzyłem. Świniozwierz zjeżył na nasz widok olbrzymie

czerwone kolce. Jego oczy błyszczały gniewem. Na podłogę kapnęło kilka kropli piany z

pyska.

- Suuei - powiedziałem miękko - suuei, suuei, dobra świnka.

Sięgnąłem zdecydowanie ręką do przodu i podrapałem zwierzaka między uszami.

Opuścił natychmiast kolce i wydał z siebie rozkoszne mruknięcie. Świniozwierze same nie

potrafią dosięgnąć tego miejsca, a uwielbiają być drapane między uszami. Angelina widziała

już tę sztuczkę wcześniej, ale właściciel farmy wytrzeszczył oczy tak, że miałem wrażenie, iż

zaraz wypłyną mu na wierzch.

- Uważaj! To zabójca!

- Jestem pewien. Ale tylko dla tych, którzy na to zasługują. Dla normalnych ludzi jest

lojalnym i opiekuńczym towarzyszem. Dobra świnka - powtórzyłem, podziwiając olbrzymi

rozmiar zwierzęcia. Żałowałem, ale jednak musiałem je tu zostawić. Knur był imponujący,

ale niestety znacznie za duży na scenę.

- Potrza mniejszego.

Weszliśmy głębiej do świniarni. Minęliśmy zmęczone samice z młodymi,

obejrzeliśmy jeszcze wiele tych cudownych istot, aż nagle przed jednym z boksów

zatrzymałem się i aż westchnąłem z zachwytu. Stała przede mną jedna z najpiękniejszych

samic jednoroczniaków, jaką kiedykolwiek widziałem. Małe oczka świeciły bystro i wesoło,

delikatne kolce były lekko nastroszone. Zatuptała małymi kopytkami, kiedy ją zawołałem i

zamruczała rozkosznie, gdy podrapałem ją we właściwym miejscu.

Ubiliśmy interes. Trochę kredytów znowu zmieniło właściciela, a my dostaliśmy

kawałek liny w charakterze smyczy. Nasz nabytek natychmiast zrozumiał, czego od niego

chcemy i pobiegł z nami do ciężarówki niemal przy nodze.

- Jest cudowna - powiedziałem. - Nazwiemy ją Gloriana.

- A kto to był? - zapytała podejrzliwie Angelina. - Jakaś twoja była przyjaciółka?

- Ależ skąd! To imię z legend, z mitologii. Gloriana, bogini farmerów, często

przedstawiana z prosiaczkiem na ramieniu...

- Zmyślasz!

- Skąd!

- Gdybym nie znała cię lepiej, Jimie di Griz, pomyślałabym, że jesteś jakimś szalonym

zoologiem z twoim chorym podziwem dla tych stworów.

- Kiedy byłem małym chłopcem, nie miałem innych przyjaciół poza świniozwierzami.

- Ale teraz jesteś już dużym chłopcem i możesz lepiej dobierać sobie przyjaciół.

Dojedźmy wreszcie do cyrku.

Opuściłem tylną klapę naszego wehikułu i Gloriana wmaszerowała tam ochoczo.

Pomiędzy kabiną a paką było niewielkie okienko, mogłem więc obserwować, jak sprawuje się

podczas jazdy. Była naprawdę bardzo dobrze wychowana i prawie całą drogę spała.

Nie będę więcej opowiadał o naszej podróży do miasta. O niektórych rzeczach lepiej

jak najszybciej zapomnieć, wyrzucić je także ze wspomnień, niech przepadną gdzieś w kącie.

W każdym razie duch w nas znacznie upadł i nie poprawiło się to po wjeździe do miasta.

Było już po zmierzchu, gdy dotarliśmy do wielkiego budynku, który był miejscem

naszego przeznaczenia. Wyładunek poszedł sprawnie, tylko Igorowi udało się upuścić nasze

bagaże do szamba. Potem jeszcze spojrzał na drepczącą w miejscu Glorianę.

- Kupsko świni na pace. Dwadzieścia kredytów więcej.

Zajrzałem do paki i pokręciłem przecząco głową.

- Nie ma kupska, nie ma szmalu.

Odliczyłem mu uzgodnioną należność. Przeliczył ją powoli i schował do kieszeni.

Potem jednak jego brwi zmarszczyły się w ciężkim wysiłku umysłowym. Coś mu się jednak

przypomniało.

- Widzę kupsko. Płać.

- Nie widzę kupska, ty nie zobaczysz forsy. - Płać!

Machnął w moim kierunku wielką pięścią i skoczył naprzód.

- Ja to załatwię! - zawołał radośnie Angelina.

Nawet nie zdążyłem odpowiedzieć, a jej noga już zahaczyła o stopę Igora. Kiedy

leciał na ziemię, zdzieliła go jeszcze porządnie pięścią w kark. Zwalił się na ziemię z miłym

dla ucha łoskotem.

Pozbierał się, mrucząc pod nosem wyzwiska.

Wskazałem mu ciężarówkę.

- Wynoś się! Zanim będzie jeszcze gorzej.

Miałem nawet nadzieję, że spróbuje jeszcze powalczyć. Obraził moją Angelinę, a ja

nie przyjmuję tego lekko. I nie tylko ja to tak odbierałem. Usłyszałem szelest unoszących się

kolców i Gloriana pognała do ataku. Igor wrzasnął i chwycił się za nogę, o którą zahaczył

jeden z kolców. Wciąż klnąc, wskoczył błyskawicznie do kabiny. Ciężarówka znikła w

ciemnościach nocy... Ale i tak miał kieszenie pełne moich kredytów, łobuz.

Stanęliśmy przed drzwiami budynku. Gloriana pociągnęła z rozkoszą nosem,

zanurzając łeb w stojącym obok śmietniku. Ja natomiast wcisnąłem przycisk znajdujący się

pod tabliczką ”Scena Colosseo - wejście”

Zamek zazgrzytał, drzwi uchyliły się i pojawiła się w nich nie dogolona twarz.

- Czego tu?

- Czy to jest obecne miejsce występów cyrku Bolshoi Big Top?

- Taa...

- Więc otwórz szerzej te wrota, mój dobry człowieku. Masz zaszczyt rozmawiać nie z

kim innym, jak z samym Marvellem Wspaniałym.

- Spóźniłeś się.

- Nigdy nie jest za późno, by spotkać się z wierną publicznością, która wkrótce już

będzie oczekiwać każdego mojego występu ze wstrzymanym oddechem. Prowadź do

garderoby, przyjacielu.

Wprowadził nas w głąb Colosseo. Angelina szła obok mnie, Gloriana dreptała

nieopodal, a bagaż jechał za nami. Moja nowa i wspaniała kariera miała się wkrótce

rozpocząć.

- Spóźniłeś się - usłyszałem jeszcze jeden głos. Odwróciłem się w kierunku, skąd

dochodził.

- Cerber pilnujący drzwi powiedział dokładnie to samo. A ty jesteś...

- Harley Davidson. Kontaktowaliśmy się już.

Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna wszedł do garderoby w ślad za nami. Uścisnęliśmy

sobie dłonie. Z całą pewnością był prowadzącym całe przedstawienie konferansjerem -

szałowo ubrany, od czarnych lśniących butów po jeszcze ciemniejszy kapelusz.

- Mam nadzieję, że jesteś naprawdę tak dobry, jak wynika z twoich referencji -

powiedział.

Też miałem taką nadzieję, zwłaszcza iż wszystkie moje referencje były sfałszowane.

- Nawet lepszy! - entuzjazmem starałem się wywrzeć odpowiednie wrażenie.

- Ostatni mag, jakiego mieliśmy, rzadko był na tyle trzeźwy, aby brać udział w

przedstawieniu.

- Zapewniam cię, że jestem całkowitym abstynentem. Czy mogę przedstawić moją

żonę? Angelina.

Jak przystało na prawdziwego dżentelmena, ujął dłoń Angeliny i złożył na niej

pocałunek.

- A to jest Gloriana.

Na naszą pupilkę też spojrzał z zainteresowaniem, ale tym razem obyło się bez

pocałunku.

- Lubią sztuczki ze zwierzętami. Tworzą atmosferę. Znasz może Wielkiego

Grissiniego? On też posługiwał się takim zwierzakiem.

- Czy go znam! Jest moim mistrzem. To on nauczył mnie wszystkiego, co umiem.

- Miło mi to słyszeć. To jak znak jakości. Do pierwszego przedstawienia jest jeszcze

parę godzin. Odpocznij. Wyglądasz na zmęczonego. Obudzą cię tak, byś miał wystarczająco

dużo czasu na przygotowanie.

- Jest tu w pobliżu jakaś restauracja? - zapytała Angelina. - Ostatnio jedliśmy dość

dawno temu.

- Żadnej, jaką mógłbym polecić. Ale działa kilka szybkich dostaw na telefon. Niektóre

potrawy można zjeść...

- Cały czas mnie unikasz, Harley. Musimy pogadać.

Głos mężczyzny, który nagle wkroczył do pokoju, zadudnił jak grzmot przebudzonego

wulkanu. Przybysz był mojego wzrostu, ale za to co najmniej dwukrotnie szerszy w barach.

Głowę miał ogoloną na łyso, za to jego twarz zdobiły zakręcone czarne wąsy. Miałem cały

czas wrażenie, że jego ubranie pęknie w szwach przy następnym ruchu, tak bardzo rozpychały

je potężne mięśnie o grubości sporego konara. Biceps tego faceta miał większą średnicę niż

moje udo. Rozpoznałem gościa, widziałem przecież wcześniej jego zdjęcia. To w jego

poszukiwaniu przebyliśmy te wszystkie lata świetlne.

- Cóż za spotkanie! - zawołałem z entuzjazmem. - Ty możesz być tylko tym sławnym

w całej galaktyce Puissanto! Naprawdę miło cię ujrzeć. Jestem Marvell Wspaniały -

postąpiłem krok naprzód i wyciągnąłem rękę w geście powitania.

Wyciągnął tylko dwa palce, które z trudem objąłem dłonią. Ścisnąłem je mocno, ale

były równie twarde jak metalowe pręty. Zamrugał małymi czerwonymi oczkami. Widziałem,

że jego głowa pracuje teraz usilnie.

- Słyszałeś o mnie?

- W najdalszych krańcach galaktyki krążą o tobie różne opowieści.

Po jego twarzy przeniknął zadowolony uśmiech, kiedy gładko przełknął moje

pochlebstwo. Potem jednak znów przybrał gniewny wyraz twarzy, gdy zwrócił się do

Davidsona.

- Dlaczego strażnicy nie pozwalają mi opuścić budynku?

- Bo jesteś wygnany z miasta, dlatego właśnie. A każdy kredyt, który wydałem na

łapówki, żeby wyciągnąć cię z aresztu, zostanie potrącony z twojej zapłaty.

- Nie ma tu co robić cały dzień.

- Również w mieście.

- To wcale nie było tak, jak oni mówią.

- Oczywiście, że było! Czy wiesz, ilu świadków musiałem przekupić, aby uwierzono

w twoje kłamstwa? W dodatku takie historie przytrafiały ci się już wcześniej. I dobrze o tym

wiesz.

- Wyzwali mnie.

- Ach tak. Wszystkich dwudziestu ośmiu hutników wyzwało cię do walki? Trzech jest

w szpitalu, a wszyscy byli nieprzytomni, kiedy przyjechała policja.

- Tak się tylko bawiliśmy...

- Ostatni raz. Jeszcze jedno takie zdarzenie i wylatujesz stąd. Będziesz musiał sobie

znaleźć nowy cyrk.

Harley miał mocne nerwy i spore jaja, stał wprost przed tym potworem i walił prosto z

mostu. Przez moment już myślałem, że będziemy świadkami morderstwa i destrukcji całej

garderoby. Puissanto zacisnął pięści, jego bicepsy napięły się groźnie, żyły pod skórą

nabrzmiały jak błękitne węże. Potem jednak wymamrotał coś pod nosem i odszedł,

obróciwszy się na pięcie.

- Często tak? - spytałem, gdy napięcie nieco zelżało.

- Zbyt często. Kiedy skończy mu się ten angaż, nie podpiszę następnego. Mam aż

nadto kłopotów z hipogryfami - spojrzał ponurym wzrokiem na Glorianę. - Mam nadzieję, że

chociaż ona jest dobrze ułożona.

Wyszedł. Angelina zamknęła za nim drzwi, a potem opadła na krzesło z głośnym

westchnieniem ulgi.

- Zgadzam się w zupełności - powiedziałem. Uśmiechnęła się.

- Witamy w show-biznesie.

Rozdział 6

Dzisiejszy wieczór naprawdę zapowiadał się gorąco. Przekonałem się o tym,

przechodząc koło pokoju ochrony, który znajdował się niedaleko garderoby. Kątem oka

dostrzegłem wówczas rzędy ekranów pokazujących morze świateł u wejścia do cyrku.

Faktycznie, sporo się tam działo. Lokaje otwierali drzwi i witali wchodzących Dostojnie i

bogato odziane pary wysiadały z pojazdów wszelkiego rodzaju - latających, toczących się na

kołach lub gąsienicach, a w jednym przypadku był to nawet jakiś skaczący wehikuł. Zdałem

sobie sprawę, że pachnie tu naprawdę sporymi pieniędzmi. Nie wydawało się to aż takie

dziwne - ta część Fetor, którą widziałem dotychczas, to były tylko dolne warstwy

przemysłowego świata - górnicy, hutnicy, fabryki i podobne obrzydlistwo. Obrzydlistwo,

które oznaczało spore dochody dla tych nielicznych szczęśliwców na szczycie. Dobry stary

kapitalizm z dobrymi starymi kapitalistycznymi krwiopijcami - niewiele dla mas na dole,

wszystko dla kilku pijawek na górze.

Te głębokie rozważania społeczno-ekonomiczne porzuciłem jednak natychmiast, gdy

tylko wszedłem do garderoby. Angelina oceniała właśnie swą kreację w wielkim lustrze.

- Zielony kostium! - zawołałem. - Cudowny, przepiękny, oszołamiający! Muszę

pocałować tę boginię wdzięku!

Powstrzymała mnie uniesiona w górę ręka.

- Później. Już od pół godziny nakładam na siebie ten teatralny makijaż i nie pozwolę

ci go teraz rozsmarować.

- Ale będę mógł rozsmarować go później?

Za ten niezbyt bystry żart zostałem nagrodzony tylko zmęczonym westchnieniem.

Przyjrzawszy się mojej pięknej żonie dostrzegłem, że ma pogłębione cienie pod

oczami, wyżej uniesione brwi o nieco ciemniejszej barwie oraz zaróżowione pudrem policzki.

- Teraz twój makijaż, Jim. Tak, jak ci pokazywałam.

- Już, już - usiadłem przed lustrem i zacząłem pracować nad podkładem.

Kątem oka dostrzegłem odbicie Gloriany, która wierciła się w swoim koszu.

- Sprawiała jakieś kłopoty? - zaniepokoiłem się.

- Wręcz przeciwnie. Zachowywała się bardzo przyzwoicie, dopóki jakiś pijany gość

nie próbował wtargnąć do garderoby. Była szybsza niż ja. Facet miał nogawki w strzępach w

ciągu sekundy, ale chyba nawet tego nie zauważył, zwiewając korytarzem. Dostała w nagrodę

kanapkę z serem i czarnymi truflami oraz miskę mleka. Teraz odpoczywa. A ja założyłam

zieloną suknię, bo dobrze się komponuje z czerwonymi kolcami Gloriany.

Mieliśmy jeszcze sporo czasu. Nasz występ był ostatnim przed pierwszą przerwą, ale

nie mogliśmy się powstrzymać przed pójściem na tył sceny i spojrzeniem na salę przez szparę

w kurtynie. Wszystkie loże i krzesła były zajęte.

Zaraz jednak musieliśmy się cofnąć. Zaczęto ściągać cały ciężki osprzęt Puissanta. To

jego występ miał otwierać przedstawienie.

- Idźcie do bocznego skrzydła - polecił nam Harley Davidson w chwili, gdy zagrano

już otwierające fanfary. On sam wysunął się przed kurtynę i usłyszeliśmy powitalne oklaski

widzów.

- Panie i panowie, a także robotnicy, witamy w Bolshoi Big Top.

To spowodowało następną falę aplauzu, szczególnie na górnym balkonie, gdzie,

oddzielona gęstą siatką od reszty widowni, zasiadała biedota. Konferansjer odczekał, aż

oklaski ucichną.

- Będziecie wkrótce świadkami najwspanialszych występów w całej galaktyce.

Odłóżcie na bok wszelkie troski i cieszcie się wyjątkowym przedstawieniem. Dzisiaj jeszcze

zadziwi was świat tajemniczej magii Marvella Wspaniałego. Będziecie podziwiać

niewiarygodne formy życia podczas występu galaktycznych potworów Mistrza GarGoyla.

Przyciągnie wasze oczy kusząco piękna Belissima i jej baletnice.

Teraz rozległy się nie tylko grzmiące oklaski, ale także i donośne gwizdy z górnej

części widowni.

- A na otwarcie tego zapierającego dech w piersiach przedstawienia zobaczycie

człowieka z tytanu, najsilniejszego mężczyznę w naszej galaktyce, a i we wszystkich innych,

niezapomnianego, niewiarygodnego i niemożliwego do zatrzymania - Puissanto!

Konferansjer cofnął się. Kurtyna rozchyliła się szeroko i publiczność mogła przez

chwilę podziwiać nieruchomego, półnagiego, świecącego od oleju i promieniującego wręcz

testosteronem siłacza z jego gigantycznymi mięśniami. Ponieważ staliśmy wraz z Angeliną za

bocznymi skrzydłami kurtyny, z bliska oglądaliśmy występ Puissanta. A zapewniani, że było

na co popatrzeć.

- Wysokiej klasy stal - powiedział Davidson, gdy siłacz podniósł szeroką na palec,

metrowej długości sztabę metalową. Trzymając ją za oba końce, ukląkł i oparł o kolano.

Potem rozlegały się już tylko ”ochy” i ”achy” widowni, gdy bez najmniejszego wysiłku

zwinął sztabę w pierścień wokół swego uda. To podobało się każdemu, ale publiczność

naprawdę oszalała, gdy Puissanto pochwycił sztabę zębami i przegryzł na pół.

- Teraz zobaczycie - zapowiedział konferansjer, gdy aplauz ucichł nieco - dwóch

sympatycznych murarzy, którzy tu właśnie na scenie zbudują dla nas mur. W tym czasie

Puissanto będzie dalej państwa zabawiał pokazem swojej siły.

Na dole pośród elit zapanowała cisza, natomiast kamraci murarzy z góry zagrzewali

ich w pracy dobrymi radami, a nierzadko i niewybrednymi bluzgami. Podczas gdy Puissanto

demonstrował drobne przykłady swej siły, robotnicy na scenie pracowicie pokrywali

cementem kolejne warstwy cegieł. Mur rósł. Był już wysokości człowieka, gdy zabrzmiała

kolejna fanfara i konferansjer znów wystąpił na przód sceny.

- Solidne cegły i beton. Sami widzieliście, jak wznoszono mur. Normalny potężny

mur, a przynajmniej ten mur będzie taki, gdy stwardnieje beton. Nie mamy jednak czasu na

czekanie, więc użyjemy maszyny, która wzmacnia ściany stawiane w trudnych warunkach

naturalnych.

Rozległy się kolejne krzyki i westchnienia, gdy ścianę ogarnęły płomienie ognia,

skierowane tam przez operatora zapowiedzianego urządzenia. Przez dłuższą chwilę wodził on

ogniem w górę i w dół muru. Następnie pojawili się na scenie dwaj ludzie z potężnymi

młotami, którzy przy akompaniamencie chóru i orkiestry kilkakrotnie zaatakowali mur.

Pozostał nienaruszony. Wreszcie faceci z młotami ukłonili się i opuścili scenę. W ich ślady

poszedł kłaniający się publiczności konferansjer.

Scena pogrążyła się w ciemności. Reflektory oświetlały jedynie punktowo mur i

potężną postać siłacza, który podszedł bliżej i uważnie przyjrzał się ścianie. Na widowni

panowała śmiertelna cisza, gdy atleta popukał w ścianę potężną pięścią i uśmiechnął się.

Teraz na scenie był tylko człowiek i mur, reszta nie istniała, pogrążona w mroku.

Siłacz odszedł aż na sam brzeg sceny, odwrócił się i pochylił nieco głowę. Rozległy

się werble, ich dudnienie narastało, przechodząc w donośne crescendo, które kontrastowało z

całkowitym milczeniem publiczności. Puissanto pochylił głowę jeszcze bardziej i ruszył

miękkim krokiem. Nabierał szybkości i już w biegu zgiął się w pół. W pełnym pędzie huknął

łysą głową w sam środek ściany. Ściana zatrzęsła się, pękła i rozpadła na kawałki.

Teraz naprawdę rozpętało się piekło. Atleta starł z głowy cementowo-ceglany pył i

ukłonił się wiwatującemu tłumowi. Publiczność szalała. Nie przestawała klaskać i wiwatować

mimo trzykrotnego jeszcze wyjścia kłaniającego się atlety na scenę. Musiał pokazać coś

jeszcze, zanim zgodziliby się go wypuścić. I pokazał. Chociaż tym razem była to nieco

nietypowa sztuczka.

- Puissanto słyszy wasze wiwaty i rozumie wasz entuzjazm - zwrócił się do

publiczności konferansjer. - Dlatego też, aby sprawić wam przyjemność, zdecydował się na

bis.

Po ukłonieniu się publiczności Puissanto nie wrócił za kurtynę, ale zszedł ze sceny

pomiędzy ludzi. Uścisnął kilka dłoni, a raczej dał kilku osobom do uściśnięcia dwa palce.

Uśmiechał się przy tym szczęśliwy, zwłaszcza gdy pocałowało go kilka pięknych kobiet.

Potem zaś powrócił przed pierwszy szereg krzeseł i ukłonił się ponownie. Kłaniając się, oparł

dłonie na dwóch stojących przed nim krzesłach. Bez wielkiego wysiłku wyrwał je oba

równocześnie z miejsc umocowania i uniósł w powietrze wraz ze znajdującymi się na nich

kobietą i mężczyzną. Tłum wybuchnął wiwatami i zarazem śmiechem z porwanych w górę,

którzy kurczowo uchwycili się krzeseł. Zabrzmiały znów fanfary, a Puissanto, trzymając

wciąż nad głową krzesła, wraz z pasażerami wszedł na scenę i odwrócił się do publiczności.

Zaczął żonglować krzesłami jak parą olbrzymich piłek, chociaż oczywiście podrzucał

swe przypadkowe ofiary na niewielką wysokość i w pozycji pionowej. Sprawnie też i bez

najmniejszych trudności chwytał opadających w swe wielkie dłonie. Pięciokrotnie powtórzył

ten niezwykły pokaz zarówno siły, jak i niezwykłej koordynacji ruchów, a potem bezpiecznie

postawił oboje widzów wraz z ich krzesłami na ziemi. Dziewczyna pocałowała go, a wtedy

publiczność całkowicie straciła wszelkie panowanie nad sobą.

- Zapłacisz za te zniszczone krzesła, Puissanto! - Stojący koło mnie Harley Davidson

krzyczał do siłacza spoza kurtyny, ale pośród zagłuszających wszystko wiwatów tłumu tylko

ja słyszałem jego słowa. - Potrącę ci z wypłaty.

Techniczni uprzątnęli scenę, siłacz ukłonił się po raz ostatni i zakończył wreszcie swój

występ.

Kiedy aplauz zaczął wreszcie cichnąć, muzyka zmieniła się zupełnie, pobrzmiewając

tematami znanymi raczej z marsza żałobnego, którym towarzyszyły rozlegające się od czasu

do czasu wybuchy obłąkanego śmiechu jakiegoś szaleńca. Światła ściemniały i zgasły,

natomiast upiorny śmiech brzmiał coraz głośniej. Na scenę został skierowany pojedynczy

błękitnawy snop światła, a w jego kręgu stanął przystojny mężczyzna w smokingu, który

ukłonił się publiczności i odezwał głosem kojarzącym się nieodparcie z siarką i demonami.

- Witam na Potwornym Show Intergalaktycznym GarGoyla.

Cofnął się, a jego miejsce zajął zielonoskóry czteroręki człowiek, który również z

gracją ukłonił się zebranym. Ubrany był w szkocką kraciastą spódnicę, a przy pasie miał

skórzaną sakwę. Z niej właśnie wyciągnął małą białą czaszkę i wyrzucił w górę... potem

następną i następną, aż fruwała ich niezliczona ilość, a on żonglował nimi w

skomplikowanych układach za pomocą wszystkich swych czterech rąk. Robiło to wrażenie i

publiczność nie pozostała obojętna. Zwłaszcza że wkrótce czaszki jedna po drugiej zaczęły

lecieć na widownię, gdzie ludzie stoczyli małą walkę, aby je zdobyć. Czaszki zostały zresztą

wkrótce zjedzone przez swych nowych właścicieli; okazało się bowiem, że są zrobione z

cukrowej masy.

- Dziękuję, dziękuję, przyjaciele. Jestem tu dzisiaj z wami, by podarować wam

tchnienie ohydy, drżenie strachu, grymas obrzydzenia. Zebrane z najodleglejszych krańców

galaktyki, tylko dla was kochających się w horrorze, wszelkie wybryki natury kryjące się

przed oczami zwykłych ludzi. Pomyłki genetyczne, potworne mutacje, o których może

słyszeliście, a może widywaliście w snach. Ale jeśli o nich śniliście panie i panowie, były to

koszmary senne. Przerażający jeźdźcy nocy - takie jak Człowiek Ślimak!

Kurtyna rozchyliła się gwałtownie, równie gwałtownie zapaliły się wszystkie światła,

oświetlając istotę na scenie. Pomiędzy publicznością rozległy się okrzyki przestrachu i

niedowierzania. Były powody. Istota humanoidalna o poskręcanym, zwiniętym ciele i

oślizgłej skórze. Częściowo zakryta twardą muszlą, w którą cofnęła się teraz, przestraszona

hałasem. Potem zaczęła uciekać ze sceny. Pełzła powoli, zostawiając za sobą wyraźny mokry

tor. Przesuwała się w moim kierunku, widziałem te wielkie przerażone oczy i wzdrygnąłem

się. Wiedziałem, że nie jest zmutowanym żywym człowiekiem, lecz tylko pseudocielesnym

robotem, ale odetchnąłem z ulgą, gdy to coś skręciło i odpełzło w innym kierunku.

Ktokolwiek jednak zaprojektował i wykonał tę istotę, miał zwichrowany umysł.

Potem publiczność powitała z większym zaangażowaniem dziewczynę-ptaka z

kolorowymi skrzydłami zamiast rąk i dziobem w miejscu ust. Zwłaszcza sprawiło im

wyjątkową radość, gdy istota ta uleciała kilka stóp w powietrze.

Było jeszcze wiele podobnych mutacji. Widzom podobał się ten pokaz, co wiele

powiedziało mi o mieszkańcach Fetor. Ja sam czułem już narastające obrzydzenie, a mimo to

miałem nadzieję, że ten pokaz nigdy się nie skończy. Każda upływająca minuta przybliżała

mój sceniczny występ. Jak powinienem zwrócić się do tej publiczności? Miałem niestety za

mało czasu, żeby przygotować takie drobiazgi i nabrać scenicznej rutyny. Mogłem tylko

wykorzystać swą magię - prostą i w czystej postaci.

Z trudem i w wielkim zdenerwowaniu obserwowałem występy na scenie, miętosząc

coraz bardziej nerwowo w rękach rekwizyty. Pojawiła się Angelina, prowadząc Glorianę na

złotym łańcuchu. Zaniepokoiła się, widząc wyraz mojej twarzy.

- Źle się czujesz? Bardzo pobladłeś.

- Trema przed pierwszym występem. Czy zdajesz sobie sprawę, że pierwszy raz

będziemy pokazywać te sztuczki przed wielką publicznością? Po tych wszystkich głupstwach

wypisywanych na plakatach?

- No wiesz, to zupełnie jak nie ty. Patrzyłeś bez strachu na wielkie spluwy, małych

generałów, olbrzymie potwory, groźnych poborców podatkowych. Nigdy się nie zawahałeś.

Więc teraz też przestań się pocić i weź się w garść. Wypij trochę - wyciągnęła małą flaszkę

brandy. - i pamiętaj motto.

- Gdy mocna wóda, wszystko się uda - zaintonowaliśmy razem, a ja pociągnąłem

tęgiego łyka z flaszki.

Byliśmy zatem już gotowi do wkroczenia na scenę. Czekaliśmy jeszcze tylko, aż

konferansjer zakończy błyskotliwe wprowadzenie.

- ...skoczył z tysiącmetrowej wieży do małej beczki z wodą i przeżył ten skok! Zakuty

w kajdany, związany łańcuchami i zamknięty w stalowej szafie, został wrzucony do oceanu i

po wielogodzinnej walce zdołał się stamtąd wydostać!

Czy ja zwariowałem, pisząc takie rzeczy w reklamówkach? Zgubią mnie teraz moje

własne kłamstwa.

- ...więc już bez dalszych wstępów - oto mistrz magii, arcymistrz mrocznej sztuki,

czarnoksiężnik wielkiej mocy, Marvell Wspaniały!

Spokojnie, tylko spokój może cię uratować, Jim - przemawiałem sarn do siebie.

Spokój, spokój. Wyszedłem na środek sceny, ukłoniłem się... i o mało się nie przewróciłem.

Wprost naprzeciw mnie, w pierwszym rzędzie, siedział mój syn Bolivar i bił brawo jak

szalony. Ależ on powinien być o całe lata świetlne stąd!

Zamurowało mnie. Na szczęście nie musiałem nic mówić. Odwróciłem się i

wyciągnąłem rękę, zapraszając tym gestem Angelinę. Wkroczyła na scenę z gracją. Tłum

szalał. Czy tak spodobał im się świniozwierz na złotym łańcuchu, czy nasze wejście?

Trudno mi powiedzieć, jak przebiegał ten występ, bo opanowało mnie całkowite

odrętwienie umysłu. Przynajmniej, o ile pamiętam, nie upuściłem niczego. No i słyszałem

”ochy” we właściwych miejscach, a także śmiech tam, gdzie się go spodziewałem. Angelina

podawała mi rekwizyty w odpowiednich momentach, krzyczała donośnie, gdy przekrawałem

ją na pół w drewnianym pudle, zbierała listy do czytania telepatycznego, tajemniczo

lewitowała w powietrzu. A potem nagle zobaczyłem ją przed sobą z Glorianą na łańcuchu i

zrozumiałem, że nadszedł czas na końcowy numer znikającego świniozwierza.

- Patrzcie i podziwiajcie! - zawołałem. - Piękna i bestia. Żywi i materialni... Jak na

razie. Teraz proszę o absolutną ciszę. Jeśli cokolwiek pójdzie źle, jedna drobna pomyłka,

momentalna utrata koncentracji, to rezultat może być katastrofalny. Teraz obie ”panie” wejdą

do klatki. Moja asystentka Angelina, jak widzicie, przykuwa groźnego świniozwierza do

podłogi ciężkimi łańcuchami. Są gotowe. A wy, drodzy widzowie, jesteście gotowi? Tak,

widzę, że tak. Oto magiczne słowo zaklęcia... Monosodiumglutamate!

Kurtyna opadła i uniosła się w ułamek sekundy później, a klatka była pusta.

Publiczność oczywiście zaryczała entuzjastycznie. Po kobiecie i zwierzęciu nie było ani

śladu. Kurtyna znów opadła, a ja, kłaniając się, wystąpiłem przed publiczność po raz ostatni.

Bolivar rzucił na scenę bukiet kwiatów, który uniosłem, pokazując jednocześnie synowi

niemal niezauważalnym ruchem palca zaplecze sceny. Skinął głową.

Był w garderobie, jeszcze zanim ja tam dotarłem. Kiedy wszedłem, właśnie całował

na powitanie powietrze koło policzka Angeliny, żeby nie rozmazać jej makijażu. Ukłoniła się

z wdziękiem, gdy wręczyłem jej bukiet.

- Od Bolivara - powiedziałem.

- Także od Jamesa, Sybili i Sybilli. Obiecałem zadzwonić do nich, jak tylko skończy

się przedstawienie. Naprawdę było wspaniałe. A to jest ten wasz potężny świniozwierz?

Gloriana chrząknęła potwierdzająco i podstawiła się do drapania.

- Czy można zapytać, co właściwie tutaj robisz?

- Oczywiście pracuję w banku. Odkąd wiedzieliśmy, że wybierasz się na tę planetę,

James grzebał w swoim komputerze coraz głębiej i zbudował taką bazę danych na temat

Fetor, że nigdy byś w to nie uwierzył. Wiesz, że tylko w tym mieście jest czterdzieści

banków?

- Wierzę. Tutaj są pieniądze.

- Największe rezerwy spośród tutejszych banków ma Bankrott-Geistesabwesed.

Słyszałeś kiedyś o nim?

- Nie. A powinienem? Język można sobie połamać.

- Pokopaliśmy trochę w danych. Nie było to łatwe, ale w końcu dowiedzieliśmy się, że

należy on do twojego starego przyjaciela. Imperetriksa von Kaiser-Czarskiego.

- Do Kaiziego?

- Nie inaczej. Podobnie jak Pierwszy Międzygwiezdny Bank Wdów i Sierot, o którym

ci wspominał. Z jakichś powodów znanych tylko jemu nazwisko właściciela tego pierwszego

jest tajemnicą. Posłałem do niego wiadomość, że pomagamy ci w śledztwie. I powiedziałem,

że bardzo ułatwiłoby nam pracę, gdybym został zatrudniony w tutejszym oddziale tego

jawnego Banku Wdów i Sierot. Tak, żebym mógł być na miejscu, gdy coś się zacznie dziać.

Pomyślałem sobie, że z jego poparciem dostanę tę robotę.

- I zatrudniono cię? - zapytała Angelina, jak zawsze zainteresowana karierą swych

synów.

- Niezupełnie. Tak mu się spodobały moje umiejętności, że mianował mnie

dyrektorem.

- Mój syn dyrektorem banku! - uśmiechnęła się uszczęśliwiona Angelina.

- A więc jeszcze jedno wydarzenie, które będziemy dziś świętować - powiedziałem.

W tym momencie zadzwonił telefon. Bolivar wyciągnął z kieszeni aparat, słuchał

przez chwilę, potem wyłączył.

- Coś ważnego?

Przytaknął ruchem głowy. Zauważyłem, że ma nieco ponurą minę.

- To był kierownik nocnej zmiany. Zdaje się, że dokładnie kilka minut temu

obrabowano bank.

Rozdział 7

Muszę wracać do banku - Bolivar zdecydowanie ruszył w kierunku drzwi.

- Idę z tobą - odparłem, podskakując na jednej nodze. Wiadomość o rabunku

zaskoczyła mnie w trakcie zdejmowania scenicznych spodni.

- Najpierw obaj się uspokójcie i rozważcie przez chwilę rzecz na chłodno -

powiedziała, jak zwykle praktyczna, Angelina. - Obrabowano bank. Policja na pewno już tam

jest i zabezpiecza miejsce przestępstwa. Nie ma więc potrzeby gnać na złamanie karku.

Bolivar miał już rękę na klamce, ale cofnął ją.

- Niby racja - mruknął. Odwrócił się od drzwi i spokojnie usiadł.

- Jak zwykle jesteś światłem mądrości rozjaśniającym mroki ignorancji - wygłosiłem

pochwalną tyradę pod adresem żony.

Usiadłem i powoli ściągnąłem buty; dzięki temu bez większego trudu udało mi się w

końcu zdjąć ubranie.

- Kiedy będziemy się przebierać - odwróciłem się do syna - mógłbyś zadzwonić do

najbliższego eleganckiego hotelu i zarezerwować dla nas pokój oraz zamówić transport.

Przyjechaliśmy za późno, aby się tym zająć.

- Już się robi - nasz syn na chwilę przykleił się do telefonu. - Gotowe. Czeka na was

apartament królewski w Waldorf-Castoria, limuzyna zaraz zostanie podstawiona.

- Powiadom ich, że będziemy gotowi dopiero za godzinę. Przecież mówiłam, że

muszę się przebrać - Angelina wbiegła za parawan. - i upewnij się, że będzie tam jakiś lokal

pierwszej kategorii dla Gloriany. Jestem pewna, że jest zmęczona po dzisiejszym występie.

Ciche chrapanie dochodzące z kosza świadczyło, że Angelina jak zwykle ma rację.

Teraz także i do moich podekscytowanych szarych komórek zaczynała powoli wracać

inteligencja. Wskazałem skórzaną walizkę.

- Weźmiemy ten superkomputer. Może udzieli nam paru odpowiedzi.

- I nie zapomnijcie zadzwonić i powiedzieć mi, co zaszło w banku... - poprosiła

jeszcze Angelina.

- Jak tylko sami będziemy cokolwiek wiedzieć - przesłałem jej całusa i wyszliśmy.

Nocne przedstawienie jeszcze się nie skończyło, toteż przed wejściem kręciło się

mnóstwo latających taksówek. Wsiedliśmy do pierwszej z brzegu. Bolivar wydał niezbędne

polecenia co do celu naszej jazdy, a następnie przekręcił gałkę jakiegoś urządzenia

wbudowanego w ściankę dzielącą nas od kierowcy.

- A co to jest? - zapytałem. Wskazał na napis poniżej.

”Wykrywacz podsłuchu” - odcyfrowałem z niejakim zaskoczeniem.

- Szpiegostwo przemysłowe jest na tej planecie sporym biznesem. Ten przyrząd

wykrywa pluskwy wewnątrz kabiny, a także tworzy pole chroniące przed namierzaniem z

zewnątrz.

- Skąd wiesz, że on sam nie jest zapluskwiony?

- Bo przetestuję go tym - wyciągnął zza pasa jakieś małe urządzenie. Pisnęło cicho i

rozjaśniło się małym zielonym światełkiem. - Wykrywacz podsłuchu. Bank je przygotowuje i

codziennie testuje za pomocą...

- Wiem, wiem, za pomocą wykrywacza wykrywacza podsłuchu. I tak dalej, i dalej, aż

do czubków. Ponieważ oczywiście każdego ranka wykrywacz wykrywacza podsłuchów jest

też testowany przez...

- Dajmy sobie z tym spokój, tato. Lepiej zastanówmy się nad rabunkiem.

Bolivar pochylił się i wcisnął kilka przycisków na taksówkowym wykrywaczu.

Natychmiast zapaliła się czerwona dioda i odezwał się metaliczny głos.

- Urządzenie podsłuchowe pod poduszką fotela z lewej strony. Bolivar sięgnął we

wskazane miejsce i wyciągnął kilka drobnych monet.

- Fałszywy alarm? - zapytałem. - Nie sądzę.

Przyjrzał się krytycznie znalezisku, a następnie otworzył okno i wyrzucił monety na

zewnątrz. Wykrywacz zamruczał jeszcze raz, zapalił zieloną diodę, a następnie wyłączył się.

- Któraś z tych monet musiała być transmiterem.

- Dlaczego ktoś miałby ją tu zostawiać, aby nas szpiegować?

- Nie sądzę, żeby chodziło o nas. Kimkolwiek są podsłuchujący, sądzę że chodziło im

o kogoś ważnego, kto był na dzisiejszym przedstawieniu. Więc postarali się założyć pluskwy

w każdej z taksówek.

- Droga impreza.

- Na coś takiego zawsze znajdą się pieniądze. A więc teraz, gdy już mamy zapewnioną

prywatność, możemy wreszcie się zastanowić, co zrobimy w związku z tym rabunkiem.

Potrzebujemy jakiegoś planu działania.

- Święte słowa - powiedziałem z pełnym przekonaniem, po czym opadłem bezradnie

na oparcie fotela. - Tylko, że żadnego nie mamy.

- Mamy. Pierwszy raz, odkąd zdarzają się te włamania, jesteśmy na miejscu

przestępstwa. Zbierzemy wszystkie dane, naprawdę wszystkie, wrzucimy do naszego

superkomputera i zobaczymy, co z niego wylezie.

- To do roboty - pogładziłem skórzaną walizeczkę.

Tylko że nie było to takie proste. Wokół banku dostrzegliśmy przede wszystkim dużo

migających świateł, potem pełno policyjnych uniformów, a wreszcie długą taśmę z napisem:

”Teren akcji policyjnej, nie przekraczać”. W tym miejscu musieliśmy się zatrzymać. Kiedy

tylko wysiedliśmy na ulicę, natychmiast przypałętał się jakiś pomniejszy sługa Prawa i

Sprawiedliwości.

- Odjechać. Nie ma przejścia.

- Czekaj - powiedział Bolivar, wyciągając portfel. - Jestem dyrektorem tego banku i

mam zamiar tam wejść.

Policjant spojrzał na ozdobioną drobnymi klejnotami przepustkę i sięgnął po telefon.

Jego zwierzchnik był niewiele bardziej otwarty na współpracę, toteż musieliśmy przemierzyć

cały łańcuch podwładnych i przełożonych, nim wreszcie dotarliśmy do kogoś, kto mógł

podjąć samodzielną decyzją.

- Kim jesteś? - natarł z miejsca na Bolivara.

- Bolivar di Griz, dyrektor banku. A mam przyjemność z...

- Kapitan Kidonda. Wydział Poważnych Przestępstw. Wyciągnięto mnie tu z teatru.

Cholera, nie lubię, jak ktoś psuje mi w ten sposób wieczór.

- Trudno się z tym nie zgodzić. Ale co ja mam powiedzieć?! Zatrzymaliśmy się przed

frontową ścianą banku i przez chwilę wpatrywaliśmy się w milczeniu w wielką ziejącą tam

dziurę. Ktoś inny niż wdowa czy sierota dokonał tu dużego wycofania wkładu.

- Robi wrażenie - podsumował po chwili Bolivar. - Tutaj właśnie stała kasa pancerna.

Policjant przytaknął.

- Naoczni świadkowie mówią, że ścianę przebił wielki hak, który błyskawicznie

wyciągnął szafę. Rozległ się tylko huk i już nie było po nim śladu. Wszyscy mający służbę

policjanci szukają teraz tej maszyny.

- A zniszczenia w samym banku? - spytał Bolivar. - Brak. Nie włączył się też żaden

alarm... za wyjątkiem zapewne tych w szafie pancernej.

Zadzwonił cicho telefon i kapitan błyskawicznie się do niego przykleił.

- Co? - słuchał przez chwilę, potem przytaknął. - Tak. Tak zróbcie. Technicy też -

wyłączył się i zwrócił ponownie do nas. - Znaleziono porzuconą szafę pancerną. Pustą. Ile

tam było w środku?

- Rachunki są w banku. Wejdźmy tam i sprawdźmy.

Bolivar pochylił się, zaglądając w wylot identyfikatora tęczówki. Automat zapikał

dwukrotnie. Następnie mój syn przyłożył dłoń do metalowej płytki przy drzwiach. Ta

rozjarzyła się lekko i drzwi otworzyły się. Wkroczyliśmy do środka. Wewnętrzne

pomieszczenie rozświetlały przyciemnione lampy na suficie, drobne czerwone oczka kamer

oraz liczne światła uliczne, których blask wpadał przez wielką dziurę w ścianie. Podłoga była

zarzucona gruzem.

Nasza obecność została wykryta i automatycznie włączyła się cicha muzyka.

Finansowa muzyka klasyczna - przywodząca na myśl rosnące zyski w arpedżio i składane

stopy procentowe w kontrapunkcie. Przeszliśmy obok masywnych drzwi do skarbca i Bolivar

pochylił się nad komputerowymi tabelami.

- Przynajmniej nie było kłopotów ze skarbcem. Drzwi są dobrze zabezpieczone. Mają

zamek czasowy, którego ustawienia nie można zmienić z zewnątrz. Otworzą się dopiero rano,

gdy zjawią się pracownicy.

Czyżby drzwi skarbca czekały właśnie na te słowa? Ledwo bowiem Bolivar skończył

mówić, zamigotały kolorowe lampki i olbrzymie koło w ich centrum zaczęło się obracać.

- Dzień dobry, klienci - powiedział skarbiec. Koło zatrzymało się z cichym trzaskiem,

a ciężkie sztaby zatrzaskowe wysunęły się ze swych kieszeni.

- Powiedziałeś, że nie można go otworzyć? - kapitan Kidonda nie był zachwycony

obrotem sprawy.

Zanim Bolivar odpowiedział, masywne wrota uchyliły się i przez znajdującą się za

nimi opuszczoną kratę mogliśmy dokładnie obejrzeć obecny stan skarbca. Wszystkie skrytki

depozytowe były otwarte i puste.

Nagle z ogłuszającym rykiem włączył się sygnał alarmowy i zaczęły oślepiająco

migotać czerwone światła. Kapitan wrzeszczał coś do telefonu. Zatykając uszy, przyzwał do

siebie watahę policjantów, która natychmiast z impetem wbiegła do środka.

- Jedna drużyna na tył budynku. Jest stąd jakieś tylne wyjście? - teraz policjant

krzyczał do Bolivara.

Ten przytaknął skinieniem głowy.

- Jest małe wejście dla pieszych i szeroki wjazd do garażu dla opancerzonych

pojazdów.

- Tak właśnie. Budynek ma być otoczony, żeby nawet mysz się nie prześlizgnęła!

Złodzieje są prawdopodobnie wciąż w banku. Ruszać!

Ruszyli.

Kapitan wezwał drugą drużynę, tym razem objuczoną ciężkim sprzętem.

- Strzelać do wszystkiego, co się rusza! - rozkazał.

- Mam nadzieję, że nie dotyczy to także nas - zauważył Bolivar.

- Prowadź do tylnego wejścia - rozkazał władczo kapitan, ignorując uwagi Bolivara.

Bolivar posłuchał. Poszedłem za nimi, bo byłem ciekaw, co się będzie działo, ale

jednocześnie starałem się nie zwracać na siebie uwagi. Bolivar prowadził nas przez cały ciąg

pokojów biurowych i magazynów, aż wreszcie dotarł do celu.

- Te drzwi prowadzą do garażu - powiedział.

- Otwórz zamek i cofnij się.

Wezwał swych ludzi, którzy przyczaili się z bronią gotową do strzału.

- Kiedy pchnę drzwi, wpadacie do środka. Na nic nie czekać, od razu strzelać.

Przytaknęli w milczeniu. Zobaczyłem zacięte wyrazy ich twarzy.

Drzwi otworzyły się z impetem. Policjanci wpadli do środka, waląc w ciemność z

czego popadnie. Bolivar sięgnął ręką za framugę i zapalił światło. W powietrzu unosił się

dym. Poza tym pomieszczenie było puste.

- Otwórz zewnętrzne drzwi - rozkazał kapitan.

Bolivar włączył odpowiedni przycisk. Zawarczała maszyna, rozległ się zgrzyt metalu.

Ciężka płyta opuszczała się pod ziemię. Nasi ludzie czekali w napięciu z bronią gotową do

strzału. Na zewnątrz też byli uzbrojeni ludzie... kolejna grupa policjantów ze spluwami

wycelowanymi prosto w nas.

- Nie strzelać! - wrzasnął Bolivar, aby uprzedzić jakiegoś zbyt napalonego

komandosa. - Jesteśmy po tej samej stronie!

Zdjęli palce z cynglów, zabezpieczyli broń.

- Możesz mi wyjaśnić, co właściwie się stało? - kapitan Kidonda zwrócił się do

Bolivara.

- Oczywiście, że nie. Również byłem w teatrze.

- Ale wiesz, co się stało?

- Wiem dokładnie tyle samo, co ty. Sejf z pieniędzmi został wyrwany z banku. I

jakimś cudem, ktoś, osoba lub osoby, wszedł do skarbca i obrabował go.

- Jak?

- A skąd mam wiedzieć?

- Powinieneś wiedzieć, bo odpowiadasz za ten bank - kapitan tracił panowanie nad

sobą. - Ja zaś zaczynam sądzić, że to właśnie jest robota kogoś z banku. Zaplanowana przez

kogoś, kto dokładnie wiedział, jak się otwiera skarbiec. Kogoś, kto potem wybrał się do

teatru, aby zapewnić sobie alibi.

- Nie potrzebuję żadnego alibi! - przerwał mu ostro Bolivar. - Nie zrobiłem tego. Nie

mam nic wspólnego z napadem! Wbij to sobie do twego durnego łba!

- To obraza funkcjonariusza na służbie! - zaryczał kapitan. - To jest przestępstwo!

Natychmiast aresztować tego człowieka! - wrzeszczał.

Jego ponure policyjne przydupasy rzuciły się do nas i schwytały Bolivara.

- Nie możesz tego zrobić! - zawołałem, ruszając ku niemu i machając walizką z

komputerem niby jakąś bronią.

Kapitan odwrócił się do mnie natychmiast.

- Nie tylko mogę to zrobić, ale mogę też i ciebie wsadzić do ciupy razem z nim, jeśli

usłyszę jeszcze jedno słowo!

- Daj spokój, tato. To przecież tylko pomyłka.

- Twoja pomyłka - powiedział nie wróżącym nic dobrego tonem oficer. - Nowy

dyrektor, z innej planety, że też od razu nie zauważyłem, jakie to podejrzane.

Zawahał się przez moment, wsłuchując się w głos dochodzący z telefonu.

- Tak jest! Komisarz się ze mną zgadza. Otrzymałem rozkaz, by cię przywieźć, A ty -

wyciągnął w moim kierunku gruby paluch - wynoś się stąd albo będziesz miał duże kłopoty.

Jego oddech śmierdział co najmniej trzema poprzednimi posiłkami, a ton głosu

pobrzmiewał nieskrywaną pogardą dla mojej osoby. Zaczynałem czuć do niego antypatię.

Nieznacznie przeniosłem ciężar ciała... i dostrzegłem spojrzenie Bolivara. Szybkie

mrugnięcie, którego znaczenie rozumiałem. ”Nie mieszaj się do tego. Nie rób drakuli.

Zabieraj się stąd i wymyśl jakiś subtelniejszy sposób rozwiązania problemu”.

Nie trzeba wiele kłapać dziobem - to było wielce wymowne mrugnięcie.

Ukłoniłem się.

- Szanowny panie oficerze - powiedziałem uniżenie. - Proszę mi wybaczyć, straciłem

na chwilę panowanie nad sobą, co w obecnej sytuacji... Ale ma pan oczywiście rację.

Sprawiedliwości musi stać się zadość. Ja wycofam się pokornie do swojej nędznej nory, aby

przemyśleć raz jeszcze swoje niestosowne zachowanie...

Tak kłaniałem się, skamlałem, pociągałem nosem, wycofując się jednocześnie z całej

tej sytuacji. Kapitan zawahał się, zapominając zamknąć usta. Przemógł jednak zdumienie i

chyba zrozumiał, że z niego kpię. Zamierzał w każdym razie wydać jakieś polecenie, gdy

Bolivar nagłym szarpnięciem wyrwał się jednemu z trzymających go policjantów, a drugiemu

sprzedał solidnego kopniaka. Powstało miłe zamieszanie okraszane bogato przekleństwami, a

ja korzystając z niego, wycofałem się, nie czekając już na nic więcej. Znalazłem się na

zewnątrz kordonu i wezwałem taksówkę, która wolno krążyła nad bankiem, najwyraźniej z

powodu ciekawskiego charakteru kierowcy.

- Przeleć nad nimi - poleciłem. - Włącz licznik i stań tutaj. Czekamy na kogoś.

Oczywiście posłuchał z przyjemnością. Obaj mogliśmy dokładnie przyjrzeć się

ryczącej głośno policyjnej suce, która wkrótce zatrzymała się przed bankiem. Z tym, że ja

uważniej przypatrywałem się ludziom, którzy do niej wsiadali niż jej samej.

- Za nią - rozkazałem.

- Co to, to nie. Tam jest uzbrojona policja, a to zawsze oznacza kłopoty.

- Tylko jeśli ktoś popełnił przestępstwo. A ja jestem akredytowanym dziennikarzem.

To jest moja legitymacja - podałem mu złotą monetę pięćdziesięciokredytową, którą przyjął z

pewnym wahaniem.

- Nno dobrze... Ale nie będę jechał blisko.

Na szczęście ruch nie był wielki, więc mogliśmy śledzić policyjną furgonetkę z

pewnego oddalenia. Bez trudu więc dostrzegłem, że suka wjeżdża w bramę jakiegoś

ciemnego i paskudnego budynku. Kierowca też to zauważył. Natychmiast nacisnął hamulce i

opadliśmy na ulicę.

- Wynoś się, gazem - ponaglał gorączkowo. Otworzyłem drzwi, ale nagle zmieniłem

zdanie.

- Co to za budynek?

Jęknął w odpowiedzi i rozglądał się jak zaszczuty zwierz. Wreszcie jednak wydusił z

siebie jakieś sensowne słowa.

- Tto... jest... rzeźnia.., Kwatera główna Wydziału Przestępstw Gospodarczych. Znana

także jako Motel Rekinów. Ludzie wchodzą tam, ale już stamtąd nie wychodzą.

Zamknąłem drzwi, ale od wewnątrz, i dorzuciłem jeszcze trochę grosza.

- Ekstra. Będzie z tego dobra historyjka i wydawca będzie zadowolony. Teraz wieź

mnie do Waldorf-Castorii, gdzie czeka mój szef.

Mówiąc to, czułem jednocześnie chłodny pot spływający wzdłuż kręgosłupa. W

hotelu czekała na mnie przecież Angelina. Wiedziałem, jaka będzie jej reakcja. I nie

pomyliłem się.

- Pozwoliłeś im wsadzić do więzienia naszego syna? - zapytała ociekającym trucizną

głosem i z morderczymi błyskami w oczach.

- Byłem gotów ich załatwić. To Bolivar mi zabronił... To znaczy mrugnął do mnie.

- Przynajmniej ktoś z was myślał. Z całym oddziałem w twoim wieku... I co teraz?

- Wyciągniemy go stamtąd. Chociaż bieg wypadków przybiera zły obrót. Za dużo tu

zbiegów okoliczności, a ja nie wierzę w zbiegi okoliczności. Wierzę za to w ludzką

złośliwość. Sądzę, że nasza rola w tym wydarzeniu została przez kogoś zaplanowana.

Jesteśmy w mieście, w którym zdarzył się rabunek. I jest to zupełnie inny rabunek niż

wszystkie poprzednie. Dotychczas odbywało się to bez hałasu - dopiero rano znajdowano

pusty bank. Teraz po prostu wyrwano sejf - z hałasem i łoskotem. To się nigdy dotąd nie

zdarzyło. Potem, kiedy byliśmy wewnątrz, obrobiono skarbiec niemal na naszych oczach.

Niedobrze. Wydostaniemy teraz Bolivara, ale musimy mieć na ten czas naprawdę dobre alibi.

- Zorganizujesz to?

- Tak. A raczej ty to zrobisz. Zadzwoń na recepcję po napoje i potrawy. Robimy

imprezę.

Kiedy spełniała moją prośbę, ja zacząłem przeglądać bagaże, upychając niezbędne

przedmioty po kieszeniach. Turystyczne radyjko, wzbogacone w funkcje, jakich jego

producent nie mógłby sobie nawet wyobrazić; aparat fotograficzny, który robił naprawdę

dobre zdjęcia, z tym że fotografowanie było najprostszą z rozlicznych czynności, jakie

wykonywał...

Właśnie skończyłem się przebierać w czarne ubranie, gdy usłyszałem dzwonek do

drzwi. Kiedy wjechał lokaj z jedzeniem, siedziałem już wygodnie rozwalony na kanapce z

cygarem w dłoni.

- Jedzmy, pijmy i weselmy się! - zawołałem radośnie, dając mu obfity napiwek i

otwierając jakąś butelkę z bąbelkami. Ale gdy tylko za lokajem zamknęły się drzwi,

natychmiast skoczyłem na równe nogi i wyjąłem z kieszeni sieć wspinaczkową.

- Idziemy - powiedziałem. - Ubierz się tylko w coś czarnego.

- Oczywiście masz jakiś subtelny plan uratowania naszego chłopca? - zapytała

Angelina, wskakując w luźne spodnie.

- Niezbyt subtelny, bo mamy mało czasu i niewiele wiem o miejscu, gdzie go

trzymają. Więc po prostu rozpirzymy wszystko, co stanie nam na drodze.

- To mi się podoba. Idziemy.

Wyszliśmy na balkon. Przerzuciłem sieć przez balustradę, a ona przywarła do ściany

za pomocą nierozerwalnych wiązań molekularnych. Przypiąłem do niej swą klamrę i

zawisłem nad ciemną przepaścią.

- Chodź tu - powiedziałem do Angeliny. Kiedy uchwyciła moją dłoń, wcisnąłem

właściwy przycisk i sieć zaczęła tworzyć płynne, zasychające błyskawicznie pasmo, po

którym niby pająk przesuwaliśmy się w pożądanym kierunku.

Ominęliśmy balkon bezpośrednio pod nami, bo w pokoju paliło się światło. Poniżej

było ciemno, toteż wylądowaliśmy właśnie tam. Ściągnąłem i ukryłem sieć, a potem dwoma

wprawnymi ruchami wytrycha otworzyłem balkonowe drzwi. Szybki zjazd do piwnicy,

szczęśliwie bez żadnych świadków, i wreszcie prowadzące stamtąd na zewnątrz drzwi

przeciwpożarowe - wprawdzie z szyfrem i alarmem, ale w końcu wiedziałem co nieco o

drzwiach.

- Podoba mi się ten niebieski sportowy wóz - powiedziała Angelina.

- Mnie też. Ale teraz potrzebujemy czegoś większego i mniej rzucającego się w oczy.

O ten.

Czarny i pojemny wozik.

Samochód otworzył się i zapalił bez problemu pod czułymi dotknięciami moich

paluszków. I ruszyliśmy w noc.

- Zaparkuję z tyłu budynku. Wejdziemy od frontu. Idziemy szybko, ale na paluszkach.

Nie zatrzymujemy się ani na chwilę, zabieramy stąd Bolivara i własne tyłki.

- Brzmi nieźle i może być zabawne. Właśnie zdałam sobie sprawę, że od jakiegoś

czasu wiedziemy życie emerytów.

- Nie możecie tu wejść - zatrzymał nas strażnik przy drzwiach. Unosił broń, kiedy

zgniotłem mu przed nosem małą kapsułkę z gazem usypiającym. Osunął się bez

niespodzianek. Stracił także przy okazji pamięć tego wydarzenia, bo dodałem do zestawu

nieco narkotyku wywołującego amnezję. Przed wejściem do budynku nałożyliśmy maski

przeciwgazowe. Była to niezwykle cicha noc, a stała się jeszcze cichsza po rozpyleniu

usypiającego gazu. Na podłogę waliły się pokotem umundurowane ciała. Podeszliśmy do

jednego z nich - oficera - chrapiącego przy biurku. Obudził się i zagulgotał coś niezrozumiale,

gdy zrobiłem mu zastrzyk. Opadł ponownie, gdy wstrzyknąłem następny specyfik.

- Jestem twoim panem - wyszeptałem mu do ucha.

- Tak, panie.

- Będziesz mnie słuchał.

- Tylko wydaj rozkaz, a spełnię go.

- Gdzie jest więzień, którego przywieziono dzisiaj jako zamieszanego w napad na

bank?

- Pokój przesłuchań numer sześć.

- Zaprowadź nas tam.

Zaprowadził. Potulnie jak baranek. Po drodze minęliśmy jeszcze kilku śpiących na

podłodze policjantów. Kiedy dotarliśmy do wskazanych drzwi, on także mógł dołączyć do

swych kumpli utulonych w objęciach Morfeusza. Usłyszeliśmy dochodzący gdzieś z oddali

sygnał alarmowy.

- Jednak w końcu nas namierzyli - powiedziała Angelina.

- Trochę im to jednak zajęło. Gotowa?

Przytaknęła. Nie widziałem jej ukrytej za maską twarzy, ale jestem pewien, że w tym

momencie gościł na niej szeroki uśmiech. Błyskawicznym ruchem otworzyła drzwi i cisnęła

do wewnątrz kapsułę.

Wszyscy w środku byli nieprzytomni. Nawet Bolivar, który zwisał na czymś

podobnym do koła tortur. Na jego twarzy i rękach była krew. Toteż kiedy Angelina

podchodziła do syna, zupełnie niechcący nadepnęła każdego z leżących na podłodze

mężczyzn.

- Dzięki - powiedział po prostu Bolivar po docuceniu. - Cholerni sadyści.

I oczywiście znowu zupełnie przypadkiem Angelina zdeptała policjantów także

wtedy, gdy wychodziliśmy.

Alarm wył teraz głośniej. W tle słyszeliśmy tupot biegnących nóg, jakieś komendy, a

czasem i odgłos wystrzału. Najwyraźniej wpadli w panikę i strzelali w ciemność. My jednak

trzymaliśmy się z daleka od tego narastającego hałasu i przemieszczaliśmy się w stronę tylnej

części budynku. Tam zeszliśmy na parter.

- To powinna być zewnętrzna ściana... - powiedziałem niepewnie.

- Lepiej, żeby to była zewnętrzna ściana - mruknęła Angelina. - Teraz wydostań nas

stąd.

Nie będąc pewien grubości muru, nie żałowałem ładunków, toteż nawet stojąc za

rogiem korytarza zostaliśmy kompletnie ogłuszeni eksplozją. Po chwili przebiliśmy się

pomiędzy tymi gruzami, przez wielką dziurę, wprost w mrok nocy. Do samochodu nie było

daleko. Odjechaliśmy, nim ktokolwiek się pojawił. Odstawiliśmy skradziony pojazd na

miejsce, gdzie był poprzednio zaparkowany, a potem poprzez balkon, powielając na odwrót

naszą drogę do więzienia, wróciliśmy do pokoju.

- Bolivar musi doprowadzić się do porządku, a ja powinnam się przebrać -

powiedziała Angelina. - Ty w tym czasie zamów więcej alkoholu na naszą imprezę.

- Teraz to naprawdę będzie impreza - odparłem. - Możemy więc trochę się zabawić,

zanim zaczniemy się zastanawiać, jaki wykonać następny krok. Mam takie przeczucie, że od

czasu, gdy przybyliśmy na tę planetę, nasi niewidzialni wrogowie zawsze byli o krok do

przodu w stosunku do nas. Trzeba więc zrobić coś, co doprowadziłoby chociaż do remisu.

Rozdział 8

Wylałem do zlewu zawartość dwóch butelek dobrego napitku - co za strata.

Zamówiłem następne; przecież impreza trwała już od jakiegoś czasu i właśnie się rozwijała.

Doprowadzony do porządku Bolivar kręcił się po pokoju z wykrywaczem w jednym ręku i z

pieczonym żeberkiem świniozwierza w drugim i sprawdzał cały pokój. Także Gloriana

obeszła wkoło całe pomieszczenie, badając przyczynę obecnego zamieszania. Westchnęła

smutno na widok swego upieczonego kuzyna i powróciła do legowiska. Angelina odziana w

przylegający ściśle do ciała kostium w tygrysie cętki, naprawiała właśnie szkody, jakie

poniosły podczas nocnej eskapady jej paznokcie.

- Wynagrodzę ci tę stratę szklaneczką schłodzonego szampana - zaproponowałem.

- Bardzo chętnie - odpowiedziała i wysączyła podany napój.

Sam nalałem sobie podwójnego Niszczyciela Nerek, a potem powtórzyłem jeszcze raz

tę kompozycję z lodem. Przełknąłem nieco trunku i rozluźniłem się. Nie mogłem jednak

pozwolić sobie teraz na pełny relaks.

- Co zrobimy z Bolivarem? - zadałem pytanie, które już od jakiegoś czasu chodziło mi

po głowie. - Ten pokój nie jest zbyt bezpiecznym miejscem.

- Ani też to miasto i ta planeta - powiedziała ponuro Angelina. - I niepokoi mnie to

wszystko, bo akcja rozwija się w bardzo paskudny sposób. Zaczynam żałować, że w ogóle

spotkaliśmy Kaiziego i że daliśmy się zahipnotyzować forsą, którą nam zaoferował.

Miałem podobne zdanie, ale uznałem, że przynajmniej ja powinienem zachować

chociaż pozory optymizmu.

- Wszystko dobrze się skończy. Zobaczysz, jeszcze będziemy bogaci. Ale najpierw, co

z Bolivarem?

- Będzie dobrze - odpowiedział. Jakby dla potwierdzenia jego słów rozległo się

pukanie do drzwi. - Ale myślę, że będzie jeszcze lepiej, gdy szybko zmienię pokój.

- Policja na tej zawszonej planecie jest bardzo skuteczna - zgodziłem się z nim. -

Dlatego zamiast do sypialni, radzę ci wyjść na balkon i powiesić się za balustradką. Czuję

kłopoty.

Mój nos mnie nie mylił. Kiedy otworzyłem drzwi, dostrzegłem trzech ponurych

oprychów.

- To jest prywatne przyjęcie, a wy nie jesteście zaproszeni - powiedziałem krótko i

zamknąłem drzwi... A raczej zrobiłbym to, gdyby jeden z ”gości” nie zablokował ich nogą.

- Policja kryminalna - błysnął mi przed oczami ozdobną plakietką z hologramem

atakującego węża. - Wchodzimy do środka.

- Bez zezwolenia i nakazu rewizji?

- Nie są potrzebne. Nie na Fetor. W imieniu prawa możemy wkroczyć do każdego

pomieszczenia, które wydaje nam się podejrzane.

- Mamy tu niewielkie przyjęcie. Co w tym takiego podejrzanego?

- Wy - warknął, popychając mnie.

Normalnie już leżałby na ziemi, ale nie chciałem wszczynać awantury. Cofnąłem się z

udanym przestrachem, a on uśmiechnął się zadowolony.

- Widziano cię dzisiaj po południu w towarzystwie znanego przestępcy.

- To nie jest zbrodnia.

- Ja decyduję, co jest zbrodnią. Zejdź mi z drogi!

Ruszyli zdecydowanie i musiałem się odsunąć albo zostałbym stratowany.

Angelina spokojnie sączyła wino, zdając się nie zwracać najmniejszej uwagi na

brutalne wtargnięcie policji.

- Gdzie jest Bolivar di Griz - zapytał ten, z którym rozmawiałem dotąd, napastliwym i

podejrzliwym tonem. Jego kumple chyba w ogóle nie potrafili mówić.

- Kim ty właściwie jesteś?

- Inspektor Mwavuli. Gdzie on jest? - rozejrzał się po pokoju. - Przeszukać to miejsce.

- Gdzie jest kto? Bolivar? Jest w areszcie, zabrał go tam wasz oficer.

- Tam go nie ma. Uciekł.

- Miło mi to słyszeć. Drinka?

Na Fetor nie było takich nonsensownych odpowiedzi jak ”nie na służbie”. Łyknął całą

szklaneczkę i odstawił ją z rozmachem, nawet na mnie nie spoglądając. Jego podwładni

zakończyli w tym czasie przeszukiwanie apartamentu i zawiadomili elokwentnie swego szefa

o ich negatywnym wyniku, kręcąc głowami.

- Nie opuszczaj miasta - powiedział na pożegnanie. Wyszli.

- Cudownie - Angelina zamknęła oba zamki w drzwiach, założyła stalowy łańcuch i

podparła dodatkowo klamkę oparciem krzesła.

Bolivar wrócił z balkonu z palcem przytkniętym do ust. Nie odzywając się, dokładnie

obszedł pokój ze swoim wykrywaczem podsłuchów i wrócił z całym naręczem pluskiew.

Składały się na nie monety, kawałki mydła, gwoździe, a nawet jeden karaluch. Wyrzucił je

wszystkie przez okno, a potem nalał sobie szklaneczkę czerwonego wina.

- Wstąpisz do cyrku - powiedziała Angelina.

- To zawsze był szczyt moich marzeń, mamo.

- Nie żartuj sobie. Mówię całkiem serio.

- Wiem. Sam nawet myślałem o czymś podobnym. Sęk w tym, że zapewne każdy

policjant ma moją fotografię i nawet ulice nie są teraz bezpieczne.

- Dla młodego mężczyzny. Ale dla młodej kobiety są bezpieczne... No, w takim

stopniu, w jakim mogą być na tej paskudnej planecie. Przygotuj się na czasową zmianę płci.

Już współczuję facetowi, który próbowałby się dobierać do naszej córeczki... Ogól nogi, ja w

tym czasie przygotuję jakieś ciuchy.

Jeszcze przed świtem nasz syn był w pełni przygotowany do drogi. Angelina nie kryła

satysfakcji z dobrze wykonanej roboty. - I co o tym myślisz? - spytała.

- Bolivara nigdy nie wyglądała lepiej!

I to była prawda. Był zupełnie odmieniony. Długa spódnica, ładnie zarysowane piersi,

wspaniałe włosy zupełnie nie wyglądające na perukę, doskonały makijaż. Angelina była

mistrzynią charakteryzacji.

- Teraz możesz się przespać parę godzin, ale nie pognieć sukni. Wyjdziesz głównym

wyjściem. I postaraj się poruszać nieco biodrami, jak będziesz chodził. O tak - poruszyła

cudownie swoim tyłeczkiem.

Wszyscy, nie tylko Bolivar, zasługiwaliśmy na nieco odpoczynku. Kiedy się nieco

przespałem, poczułem się znacznie lepiej. Jeszcze korzystniej zadziałała tabletka

pobudzająca. I jak zwykle zacząłem następny dzień od sprawdzenia stanu konta. Oczekiwane

cztery miliony od Kaiziego nie wpłynęły. Przesłał mi za to wiadomość: ”Nie za dobrze, Jim.

Postaraj się lepiej”.

Było już dobre południe, kiedy wreszcie wyszliśmy z pokoju. Najpierw Angelina i ja.

Ja w towarzystwie komputera, a ona w towarzystwie Gloriany. Bolivara opuściła pokój jak

tylko daliśmy jej sygnał, że korytarz jest pusty. Zaczekała jednak na inną windę, ponieważ

byliśmy pewni, że będziemy śledzeni.

I byliśmy.

Zignorowaliśmy jednak nasz ogon i spokojnie złapaliśmy taksówkę do cyrku.

- Nie biorę zwierząt - zaoponował kierowca, patrząc podejrzliwie na Glorianę.

- To nie jest zwierzę - powiedziałem, dając mu hojną dopłatę. - To jest nasza córka.

Rzucono na nią zły czar. Właśnie jedziemy do czarownicy, która obiecała odczynić urok i

przywrócić jej poprzednią postać.

Zrobił wielkie oczy. Ale ostatecznie pieniądze przemawiały do niego lepiej niż ta

fantastyczna historia, więc Gloriana pojechała z nami. Nie było możliwości przetestowania

taksówkowego wykrywacza, więc rozmawialiśmy o różnych bzdurach aż do chwili, gdy

znaleźliśmy się w garderobie. Pierwszą rzeczą, jaką tam zrobiłem, było poszukiwanie

podsłuchu.

- Czysto - odłożyłem wykrywacz.

- Dobrze. Musimy zostawić wiadomość dla Bolivara, aby tu na nas poczekał. A zaraz

potem pójdziemy porozmawiać z GarGoylem w jego garderobie. Jestem pewna, że udzieli

nam wszelkiej pomocy.

- A to dlaczego?

- Wkrótce zobaczysz.

Nie naciskałem. Rozpoznawałem ten ton głosu. Zostanę poinformowany we

właściwym czasie - nie wcześniej. Gloriana zakwiczała cicho, kiedy zabieraliśmy się do

wyjścia, a zatuptała za nami uszczęśliwiona, kiedy zdecydowaliśmy się zabrać ją ze sobą.

Natomiast gdy otworzyliśmy drzwi do garderoby GarGoyla, aż zachrząkała z wielkiego

ukontentowania. Zapach, który uderzył nam w nozdrza, kojarzył się jednoznacznie z oborą

albo ogrodem zoologicznym. Tak samo zresztą śmierdziało podczas przedstawienia na scenie.

Co prawda był to jedynie sztuczny zapach, miał urealniać pokaz.

Za biurkiem siedział odziany w smoking mężczyzna, którego znałem już z

przedstawienia, i pisał coś na kartce. Kiedy weszliśmy, nie uniósł nawet głowy. Czy to był

GarGoyl? Czy też może ten czteroręki, który zaczynał występ? On także siedział w pokoju,

ubrany zresztą w tę samą kraciastą spódnicę co na występie. Rozparł się w fotelu naprzeciw

tego gościa w smokingu i rozmawiał przez telefon. Rozejrzałem się wokół. Reszta

pomieszczenia tonęła w półmroku, chociaż można było dostrzec klatki... wraz z... lokatorami.

I to jakimi! Niektóre z tych stworów już widziałem na scenie. Ale było ich tu znacznie

więcej. Jakiś dwugłowy drapieżnik, który krążył nerwowo po klatce, warcząc i szczerząc na

mój widok olbrzymie kły. Był też Pan Kościotrup - rozpoznawałem go z plakatów -

drzemiący na kanapce. Facet miał ze dwa metry wzrostu, ale nie był grubszy niż obwód

mojego ramienia....

- Czego chcecie? - usłyszałem.

Odwróciłem się w kierunku głosu i zobaczyłem, że GarGoyl wciąż pochylony jest nad

kartką papieru.

- Porozmawiać z panem, panie GarGoyl.

- O czym?

Dopiero teraz zorientowałem się, że to czteroręki ze mną rozmawia.

- Tak ogólnie o tym cyrku... Jak pan znajduje tutejszą pogodę?

Mówiąc to, obszedłem powoli pokój z wykrywaczem podsłuchów. Znalazłem sześć

pluskiew - pięć standardowych i jedną monetę. Po kolei zmiażdżyłem je pod obcasem. Teraz

wykrywacz zaświecił zielonym światełkiem.

- Wiele o panu słyszeliśmy - powiedziała Angelina.

- Od Korpusu Specjalnego - dodałem szeptem.

Siedział wciąż nieporuszony i bez najmniejszego śladu emocji na twarz. Drgnął

dopiero wtedy, gdy Gloriana usiadła na jego stopach. Potem nagle wspięła się, opierając o

krzesło i ugryzła go w ramię.

- Wstrętna świnia! - krzyknęła zaskoczona Angelina. - Natychmiast zostaw pana!

Czteroręki spokojnie spojrzał w dół i skinął z uznaniem głową

- Potrafi odróżnić ciało od sztucznej masy. Ma nosa jak każdy świniozwierz.

Sięgnął górną parą swych rąk do szyi i zaczął zdzierać z siebie skórę. Angelina

westchnęła widząc, jak łatwo skóra oddziela się od ciała. Pociągnął mocniej i czteroręki

mężczyzna w kilcie przestał istnieć. Teraz miał dwie ręce.

- Dlaczego wspomnieliście o Korpusie Specjalnym? Spojrzałem pytająco na faceta w

smokingu, który wciąż pisał niestrudzenie.

- O niego się nie troszczcie - dostrzegł moje spojrzenie. - To pseudocielesny robot.

Podobnie jak wszystkie te istoty. Publiczność skupia uwagę na nim i nawet nie dostrzega, że

to ja steruję całym przedstawieniem.

- Odwrócenie uwagi - powiedziałem uszczęśliwiony.

- A jakże. A teraz, proszę, odpowiedzcie na moje pytanie.

- Panie Goyl, mamy powody uważać...

- Mówcie mi Gar.

- Jasne, Gar. Zapewne słyszałeś opowieści o Korpusie Specjalnym, mitycznej grupie,

która tropi zbrodnie w całej galaktyce, starając się przywrócić w niej sprawiedliwość.

- Jasne. Każdy słyszał o Korpusie Specjalnym, chociaż on oczywiście nie istnieje. Ale

zadam wam jedno pytanie. Załóżmy, że ta mityczna grupa istniałaby naprawdę i że miałaby

swe laboratorium. Jaki to, równie mityczny, naukowiec mógłby nim zarządzać?

Jeszcze raz spojrzałem na detektor... zielony.

- Profesor Coypu - powiedziałem tak cicho, jak tylko mogłem. Gar westchnął i

wyszedł z dolnej części swojego scenicznego kostiumu. Gloriana przestała interesować się

jego dodatkową parą rąk i położyła się w rogu. Androidalny robot zaś nagle skończył pisać,

znieruchomiał i zsunął się z krzesła. Gar zajął jego miejsce.

- Otrzymałem już wiadomość od Profesora. Bardzo mi swego czasu pomógł, gdy

tworzyłem moją grupę cyrkową... Mniejsza z tym... Prosił, żebym wam udzielił pomocy, jeśli

się do mnie zwrócicie.

- Jesteś w Korpusie? - spytała Angelina.

- Byłem. Teraz jestem na emeryturze. Pracowałem w laboratorium, w prosektorium.

Bardzo nudne miejsce, jak już zdołacie się przyzwyczaić do zwłok. Ale zdobyłem

doświadczenie, które postanowiłem wykorzystać tutaj. Jak widzicie, mam teraz znacznie

bardziej interesującą pracę.

- To przedstawienie?...

- Przykrywka. Tak naprawdę... - nakazał nam gestem, abyśmy się zbliżyli, rozejrzał

się nerwowo wokół i szepnął tak cicho, że niemal nie wypowiedział żadnego dźwięku -...

pracuję dla GU.

- GU? - zapytała Angelina. Błyskawicznie zakrył jej usta dłonią.

- Galaktycznej Unii - szepnął. - Musieliście coś słyszeć.

- Mgliście. Organizujecie związki.

- Tak, towarzyszko. Organizujemy je w miejscach, gdzie legalnie nie mogą istnieć.

- Tak jak tu, na Fetor?

- Zgadza się, przyjacielu. I nie znam planety, która potrzebowałaby związków

pracowniczych bardziej niż ta.

- Och, mogłaby też mieć wolny rynek, jakąś kontrolę nad poczynaniami policji i jakąś

regulację zanieczyszczenia - dodałem.

- To idzie w parze. Ale zostawmy to na razie. Wróćmy do was... W czym mogę wam

pomóc?

- Musimy ukryć naszego syna Bolivara.

- Czy to ten sam Bolivar di Griz, który wyczyścił wczoraj bank i uciekł z więzienia,

zabijając przy tym wiele kobiet i dzieci?

- Ten sam. Tylko, że nie zabił żadnych kobiet i dzieci ani nie obrabował banku.

- Dobra - podparł brodę i rozejrzał się w zamyśleniu po pokoju. - Myślicie, że będzie

miał coś przeciwko byciu Megalitowym Człowiekiem? Co prawda może mieć trochę

problemów z przyjmowaniem pokarmu... Spójrzcie.

W ciemnościach coś się poruszyło i z cienia wychyliło się szare monstrum. Angelina

wydała przytłumiony krzyk, a ja też ledwie powstrzymałem podobną reakcję. Okrągła narośl

na czole stwora niemal zasłaniała oczy, potężne kły nie pozwalały zamknąć ust, a obrazu

dopełniały jeszcze brudne szpony. Obrzydliwa mutacja humanoidalnej istoty.

Gar uśmiechnął się.

- Dobry, prawda? Jedno z moich najlepszych dzieł. Potwór zaryczał, oczy uciekły mu

ku górze i zaczął się tarzać po podłodze wstrząsany drgawkami.

- Wasz syn będzie bezpieczny tam w środku.

- Z pewnością - pociągnęła nosem Angelina, - i o ile go znam, będzie miał też przy

tym przednią zabawę.

- Kiedy tylko się zjawi, skontaktuje się z tobą - powiedziałem. - i dziękujemy.

- Nie dziękujcie. My z Korpusu musimy sobie pomagać. Kiedy wychodziliśmy,

zamknąłem naszą garderobę na klucz.

Wciąż była zamknięta, ale najwyraźniej nie stanowiło to przeszkody dla Bolivara,

który - już jako mężczyzna - siedział w środku i wpatrywał się w ekran komputera.

- Zdaje się, że twoja charakteryzacja dobrze zadziałała - zauważyła Angelina. -

Spakuję te ciuchy

Skinął głową, nieobecny duchem, wpisywał bowiem pracowicie jakieś komputerowe

komendy.

- Interesujące - mruknął. Chrząknąłem pytająco.

- Właśnie zainteresowałem się nieco twoim pracodawcą.

- Kaizim? Znalazłeś coś ciekawego?

- Bardzo ciekawego. On nie istnieje!

- Musi istnieć! Rozmawialiśmy z nim.

- Och, nie mam na myśli formy fizycznej, na pewno z tobą rozmawiał. Mam na myśli

tę opowieść o Imperetriksie von Kaiser-Czarskim, najbogatszym człowieku w galaktyce. Nie

ma po takim śladu.

- A te banki w całej galaktyce, które są jego własnością?

- Nie są jego własnością. Należą do różnych korporacji, należących z kolei do innych

korporacji. Prześledziłem jednak ten łańcuch i dotarłem do osób fizycznych. Różnych za

każdym razem. I żadna z nich nie jest Kaizim. Wygląda, że wszystko, co ci powiedział, jest

kłamstwem.

Zaczęła mnie boleć głowa. Usiadłem ciężko i zacząłem wyliczać na palcach znane mi

fakty.

- Po pierwsze, musi być jednak bardzo bogaty, bo inaczej nie płaciłby nam czterech

milionów za dzień. Nie zapłacił tylko wczoraj. Sprawdzałem. Nie tylko nie wpłynęła zapłata,

ale jeszcze przysłał mi obraźliwy list...

- Oczywiście, że ci płacił. Przecież musiał cię przekonać, że jest tym, za kogo się

podaje. Tylko taka wielka suma czyniła jego opowieść prawdopodobną. Pomyśl, jaki byłbyś

podejrzliwy, gdyby ofiarował ci na przykład sto kredytów dziennie...

- Wcale nie byłbym podejrzliwy, po prostu bym go wykopał za drzwi. Ale trzymajmy

się faktów. Wiemy także, i to jest po drugie, że wszystkie te banki na różnych planetach

zostały obrabowane. To są powszechnie dostępne dane.

- No tak, były. Natomiast zaczynam mieć podejrzenia co do prawdziwości

dodatkowych danych.

- Jakich?

- Tych dotyczących cyrku, wystawianych numerów, dat przedstawień i tym

podobnych.

Zacząłem trybić.

- No oczywiście! Kiedy dostajesz się do bazy danych, nie możesz w żaden sposób

stwierdzić, czy wydarzenia naprawdę zaszły, czy też informacje o nich zostały wprowadzone

przez zręcznego hakera. Nie dowiesz się tego, bo chodzi o odległą planetę, a przynajmniej nie

dowiesz się, dopóki nie dogrzebiesz się na miejscu do pierwotnej dokumentacji. Tylko że tego

oczywiście nie można zrobić na odległość.

- Dokładnie tak sobie myślałem. Dlatego właśnie postanowiłem powęszyć nieco po

danych na Fetor. Bez dużego sukcesu. Tutaj zastrzeżone są wszystkie dane za wyjątkiem

rozkładu jazdy. Większość drzwi zamknęła się tuż przed moim nosem.

- Nie lubią tu takich, co węszą.

- Tego byłem pewien, zanim zacząłem. Więc wprowadzałem pytania przez inne

systemy. Nie chciałem, aby na tej podstawie znaleziono mój terminal.

Jeszcze nie skończył mówić, gdy rozległo się energiczne walenie do drzwi garderoby.

- Otwierać natychmiast! Macie trzydzieści sekund. Potem wyważymy drzwi!

- Kto tam? - odkrzyknęła Angelina.

- Wydział Przestępstw Komputerowych. Nie próbujcie stawiać oporu. Jesteście winni

nielegalnego używania komputera i próby włamania się do zastrzeżonych plików!

Rozdział 9

Policja we wszelkich możliwych formacjach była tu na Fetor stanowczo zbyt

skuteczna. Rozejrzałem się desperacko wokół. W tym pokoju nie było okien i prowadziły do

niego tylko jedne drzwi. Jedynym schronieniem był parawan, za którym zmieniało się

kostiumy. No cóż, lepsza taka szansa niż żadna.

- Bolivar, właź tam! - syknąłem.

Wykonał polecenie w mgnieniu oka. Tymczasem w drzwi walnęło coś tak potężnie,

jakby ktoś starał się je wyważyć.

- Przestańcie walić, już idę! - krzyknąłem.

Angelina także nie próżnowała. Zamknęła walizkę z komputerem i położyła ją na

podłodze. Potem przesunęła fotel pod parawan i zasiadła w nim wygodnie. Ja tymczasem

musiałem jeszcze uspokoić Glorianę, gdyż świniozwierz z nastroszonymi gniewnie kolcami

rwał się do ataku. Podszedłem wreszcie do drzwi i otworzyłem je szeroko.

- Pukaliście? - zapytałem niewinnie.

Stojący tam facet był niesamowicie gruby, z fałdami tłuszczu pod podbródkiem i

olbrzymim brzuchem. Wyciągnął oskarżycielsko paluch w moim kierunku.

- W tym pomieszczeniu używano nielegalnego komputera.

- Nigdy w życiu.

- Przeszukaj dokładnie pokój, Hafifu - grubas wydał rozkaz. Jego partner, dla odmiany

niezwykle chudy, wtargnął natychmiast do pokoju. Obejrzał wszystko dokładnie z

błyszczącymi z emocji oczami, wietrząc nosem jak ogar. Spojrzał nawet pobieżnie na leżącą

na ziemi walizkę, ale nie uznał jej za godną uwagi.

- Nie widzę tu komputera - powiedział cienkim i drżącym głosem.

- Więc zajrzyj za parawan - burknął ten gruby glina. - Widziałeś przecież odczyt. W

tym pokoju jest gdzieś ukryty komputer. Nasz detektor się nie myli.

Hafifu posłuchał komendy i zbliżył się do parawanu w jednoznacznych zamiarach.

Zaraz też wrzasnął i wycofał się gwałtownie, gdy kły rozjuszonego świniozwierza rozorały

mu nogawki spodni i zdaje się także zahaczyły o łydki. Gloriana dała mi czas na podjęcie

szybkiej decyzji - ratowanie Bolivara było jednak ważniejsze niż ratowanie komputera.

- Wracaj! - rozkazałem. - Tam jest tresowany świniozwierz bojowy, który zabije

każdego, kto zbliża się zbyt gwałtownie do jego właściciela. Poza tym komputer znajduje się

tutaj - wbudowany w tę walizkę.

Hafifu okrążył szerokim łukiem swą pogromczynię i chwycił walizkę. Otworzył ją,

wydobył klawiaturę, włączył i napisał coś szybkimi nerwowymi ruchami.

- Faktycznie, jest to narzędzie zbrodni! - wrzasnął tryumfalnie.

- Jakiej zbrodni? Przeszukiwałem publiczne dane. Czy to jest wbrew prawu?

- Tak! - powiedział grubas z wielkim entuzjazmem. - Jest, ponieważ na Fetor nie ma

publicznych danych. Wszystkie są zastrzeżone. Konfiskuję ten sprzęt. - Hafifu wraz z

komputerem był już za drzwiami, zanim zdążyłem w ogóle otworzyć usta. - Ponadto

obciążam was grzywną wysokości pięciuset kredytów za próbę nielegalnego dostępu do

zastrzeżonych danych.

- Nie możesz tego zrobić!

- Oczywiście, że mogę. Zgodnie z władzą daną mi przez państwo mogę nakładać kary

pieniężne na miejscu. Jeśli masz powody uważać, że konfiskata i grzywna są niesłuszne,

przysługuje ci prawo zażądania postępowania sądowego.

- Tak jest, zażądam.

- To oznacza dwa tysiące kredytów depozytu za salę sądową oraz pięćset kredytów na

opłacenie pracy sędziego.

Otworzyłem już usta, by protestować dalej, ale szybko je zamknąłem, zdając sobie

sprawę, że postępuję głupio.

- Przyjmujecie czeki?

- Tak... ale kara za wystawienie czeku bez pokrycia jest równa dwukrotności

pierwotnej sumy.

Gdy ja wypisywałem czek, Angelina nieznacznie poluzowała łańcuch Gloriany. Nie

miałem rachunku w żadnym banku na Fetor. Wypisałem czek na pięćset kredytów

galaktycznych. Pamiętałem, że tutaj miały kurs równy kredytom Fetor.

Gloriana nagle chrząknęła bojowo i ruszyła do następnego ataku. Grubas skoczył w

kierunku drzwi, łapiąc po drodze wypisany czek. Zamknąłem za nim.

- Bardzo sprytnie - Bolivar wynurzył się zza parawanu. - Ale będziemy potrzebowali

nowego komputera.

- Potem być może tak - zgodziłem się - ale tu na Fetor są one zdaje się równie

użyteczne jak tabliczki ”nie przeszkadzać” na drzwiach. Będziemy więc używać naszych

własnych mózgów, tak jak to było w modzie na długo przed wynalezieniem elektroniki

- Podobnie jak ręczne pisanie - powiedziała Angelina, biorąc kartkę i pisak z szuflady

komody. - Zróbmy najpierw listę rzeczy, które wiemy, a potem listę tych, których musimy się

dowiedzieć.

- Dobra - powiedziałem. Zacząłem wędrówkę wokół pokoju, wytężając swoje szare

komórki. - Więc, po pierwsze, tajemnica naszego pracodawcy, który jakoby nie istnieje. To

nie jest w tej chwili zresztą istotne i może poczekać...

- Aż do momentu, dopóki będzie nam regularnie płacił - dokończyła jak zwykle

praktyczna Angelina.

- Racja. Możemy też zapomnieć o tych wszystkich bankach, które zostały obrabowane

na innych planetach. Mogą one nie mieć nic wspólnego z obecnym śledztwem, ponieważ

wszystkie fakty, które ustaliliśmy na temat tamtych wydarzeń, prawdopodobnie zostały

sfabrykowane.

- Po co? - spytał Bolivar.

- To jest jedno z tych pytań, na które musimy znaleźć odpowiedź. Najprostsza, jaka mi

się nasuwa - Kaizi chciał, abyśmy przybyli na tę planetę. Ponoć, aby zbadać sprawę

rabunków. Ale w to też zaczynam powoli wątpić. Dlaczego robi to, co robi, w tak okrężny

sposób, też na razie nie jest istotne. Jesteśmy tutaj i wykonujemy swoją robotę.

- Teoretycznie badamy Puissanto - powiedziała Angelina. - Bo to zdaje się on, o ile

mnie pamięć nie myli, był powodem naszego tu przyjazdu. Może więc powinniśmy przyjrzeć

się jemu?

- Powinniśmy, tylko że wydarzenia zaczęły się toczyć w wariackim tempie - odparł

Bolivar. - Co z tym obrabowaniem banku niemal w tym samym momencie, w którym tam

przyjechaliśmy? I z uznaniem mnie za kryminalistę?

- Myślę, że to jednak był przypadek - potrząsnąłem głową. - Złodzieje nie mogli w

żaden sposób wiedzieć, że tu będziesz, kiedy planowali skok.

- Zgadzam się - wtrąciła Angelina. - Kaizi włożył wiele wysiłku w ściągnięcie nas na

Fetor. To, że zjawił się tutaj także Bolivar, z pewnością nie było częścią jego gry.

- Jaka jest więc ta gra? - zapytałem i zaraz sobie odpowiedziałem. - Mamy znaleźć

złodziei, którzy obrabowali jego bank lub banki. Aby tego dokonać, musimy wpierw się

dowiedzieć, w jaki sposób bank został obrabowany. Potrzebujemy kogoś wewnątrz, dlatego

wspaniale się stało, że Bolivar tam pracuje.

- Już nie pracuję.

Kiedy dotarł do mnie sens jego wypowiedzi, zaświtała mi w głowie pewna myśl.

- Ależ pracujesz. Znowu obejmiesz swoje stanowisko w banku. - Na jakieś dwie

sekundy do przybycia policji.

- Nie aresztują cię, bo będą sądzić, że jesteś swoim bratem bliźniakiem, Jamesem,

który przyjedzie tu natychmiast, gdy go wezwiemy i zupełnie przypadkiem przywiezie też

nowy komputer - aż klasnąłem w dłonie z podziwu dla samego siebie i swej pomysłowości.

- I w czym nam to pomoże? - spytała Angelina. - James nie wie nic o bankach.

- Ale Bolivar wie! - odparłem. - Po prostu obejmie swoją starą pozycję. Ponieważ to

Kaizi jest właścicielem banku, na pewno zdoła zamieszać coś z systemem identyfikacyjnym...

czytnikami tęczówki oka i tym podobnymi.

- Gratuluję - powiedział Bolivar. - Pomysł jest na tyle wariacki, że może się udać.

- Zgadzam się - uzupełniła Angelina. - Poślę zaraz gwiazdogram do Jamesa, że jego

obecność tutaj jest konieczna.

Uwolniła Glorianę, która próbowała ściągnąć sobie obrożę tylną nogą. Świnka

zaszeleściła w podzięce kolcami i potuptała do legowiska. Nagle zupełnie nieoczekiwanie

stanęła w pół kroku, podniosła głowę, postawiła pionowo uszy i zaczęła unosić kolce...

Położyłem palec na ustach, a potem wskazałem na drzwi. Dochodziły spoza nich

odgłosy cichego szurania. Bolivar natychmiast dał susa za parawan, Gloriana zaś potruchtała

do drzwi, chrząkając w swym języku jakieś obelgi. Spod szpary w drzwiach wysunęło się coś

białego, a ona pochwyciła to w mgnieniu oka.

- Kartka papieru, może wiadomość - powiedziałem. - Dobra świnka, przynieś

tatusiowi.

Położyła się u moich stóp i wypuściła kartką z zębów. - Burking Barneys Robot,

potrawy na wynos. Najszybsza i darmowa dostawa - przeczytałem.

- Brzmi interesująco - Bolivar wyjrzał zza parawanu. - Minęło sporo czasu od

śniadania.

- Darmowe piwo do zamówienia powyżej piętnastu kredytów. Wegetariańskie

orzechburgery, mięsne żyrafoburgery, styropianowe dietoburgery.... mnóstwo dobrego żarcia.

Angelina złożyła zamówienie. Dostawa była naprawdę szybka. Odgłosy trąbek

sygnałowych rozległy się przed naszymi drzwiami, zanim jeszcze zdążyliśmy przygotować i

wysłać wiadomość do Jamesa przez lokalną stację komunikacyjną. Wjechał

zautomatyzowany kredens, który z powodów jakiejś durnej kampanii marketingowej miał

kształt trumny. Towarzyszył mu akompaniament muzyki organowej i sztuczny zapach

antycznych kadzideł. Kiedy wsunąłem w odpowiedni otwór pięć kredytów, zabrzmiał

dzwonek i wieko trumny uchyliło się. Jedzenie było gorące, a piwo zimne, i tylko ta cholerna

trumna grała cały czas ponurą muzykę liturgiczną, dopóki nie wrzuciłem kilku monet do

otworu z napisem ”napiwek”. Dopiero wtedy jej się pozbyliśmy.

- Dobre - oblizując palce, przypatrywałem się Glorianie, która z namaszczeniem jadła

bananoburgera.

- Za tłuste - odparła moja rozsądna jak zawsze żona - i bardzo źle wpływa na linię.

Zadzwonił telefon. Odebrała Angelina. Słuchała chwilę, kiwając głową.

- Dziesięć minut - powiedziała i odłożyła słuchawkę.

- To była portiernia. Reporter z Marnego Czasu Fetor chce przeprowadzić wywiad z

Marvellem Wspaniałym, do ich programu codziennego ”Życie na Gorąco”. Pamiętaj, że my,

ludzie sceny, żyjemy z naszej publiczności, więc zgodziłam się w twoim imieniu - wstała i

kiwnęła ręką w stronę Bolivara. - W tej garderobie panuje ostatnio za duży ruch. Chodź,

zaprowadzę cię do Gara, zanim przyjdzie tu prasa.

Przebrałem się w swój strój sceniczny. Właśnie kończyłem zawiązywać krawat, gdy

usłyszałem dyskretne pukanie do drzwi. Otworzyłem je i ujrzałem przed sobą imponującej

wielkości srebrnego robota.

- Witam - powiedział robot metalicznym głosem. - Jestem robreporter numer

trzynaście, reprezentuję Marny Czas Fetor, przyjazny kanał informacyjny, który podaje

zawsze najaktualniejsze informacje. Oto moja karta identyfikacyjna - z otworu w korpusie

wydobył zieloną kartę, którą błysnął mi szybko przed oczami, i schował z powrotem.

- Czy mogę wejść? Dziękuję. - Zdołałem na szczęście odskoczyć, bo inaczej

przejechałby po mnie. - Trochę tu ciemno. Będziemy potrzebować więcej światła.

Przezroczysta kopuła wieńcząca głowę robota rozjarzyła się jasnym światłem. Z jego

piersi, wycelowana wprost we mnie, wyjechała kamera, zza pleców zaś rozwinął się talerz

satelitarnego przekaźnika, który po ustawieniu się we właściwej pozycji zaczął cicho buczeć.

W chwilę później poniżej kamery pojawił się ekran, w którym ujrzałem swoją zdumioną

twarz. Uśmiechnąłem się więc teatralnym uśmiechem, pokazując wszystkie zęby - tak było

nieco lepiej. Numer trzynaście zaczął mówić.

- Witam wszystkich naszych widzów wiadomości dostarczanych dokładnie w czasie

wydarzeń i z miejsca wydarzeń, gdziekolwiek by to było. Tu Baridi Baraka, wasz ulubiony

reporter, tym razem wprost z magicznej sceny i to w rozmowie nie z kim innym jak z samym

Marvellem Wspaniałym.

Soczewki kamery zawirowały i do mojego obrazu na ekranie dołączył także obraz

smagłego mężczyzny w zielonym garniturze. Facet najwidoczniej mówił właśnie do mnie.

Tylko że go tu nie było. To znaczy, nie było go w pokoju ze mną, był na ekranie telewizora.

A to oznaczało, że stanowił generowany przez komputer obraz reportera. W ten sposób

oszczędzali sporo pieniędzy.

- A teraz powiedz mi, Marvellu Wspaniały, jak to jest być magiem?

- To nieustająca kupa radości, Baridi, stary przyjacielu. Zawsze i nieustannie coś się

dzieje, ot choćby...

Machnąłem rękaw powietrzu dla odwrócenia uwagi, a w mojej drugiej ręce znikąd

pojawił się bukiet czarnych kwiatów. Trzymałem je wyciągnięte przed sobą. Reporter na

ekranie pochylił się, powąchał i uśmiechnął się z przyjemnością.

- Tak, proszę państwa, prawdziwe kwiaty. Pachną wspaniale, naprawdę. Widzę

Marvellu, że jesteś mistrzem w swoim fachu. Powiedz mi więc, czy podoba ci się twój

zawód?

- Oczywiście, Baridi brachu, po prostu go uwielbiam. Uwielbiam podróże i uwielbiam

zabawiać rozentuzjazmowaną publiczność. - Otworzyły się drzwi i wkroczyła Angelina.

Przywołałem ją szerokim ruchem ręki. - A jeszcze bardziej kocham moją piękną asystentkę

Angelinę, która nigdy się nie skarży, gdy każdego wieczora, nie mówiąc już o sobotnich

porankach, przecinam ją na pół.

- Witaj, Angelino - zawołał nasz niewidzialny rozmówca. - Przywitaj się proszę z

milionami naszych telewidzów, których do cyrku przyciąga magia, jak również twoja uroda.

Powiedz nam, oczywiście bez zdradzania magicznych sekretów, w jaki sposób jesteś

przecinana na pół.

Angelina uśmiechnęła się wdzięcznie i zaczęła opowiadać jakieś bzdury, używając

słów nie dłuższych niż dwusylabowe, bo tylko takie zapewne mogły zrozumieć miliony

widzów oglądających program. W pewnym momencie, mniej więcej po trzydziestu

sekundach, bo na tyle potrafili skupić uwagę widzowie, nasz generowany przez komputer

rozmówca przerwał jej wypowiedź, zadając kolejne durne pytanie. I znowu przez następne

trzydzieści sekund słuchał odpowiedzi, kiwając przy tym głową, jakby rozumiał każde słowo.

Wreszcie podziękował uprzejmie i zwrócił się do mnie.

- Powiedz naszym widzom, Marvellu Wspaniały, jaki był najbardziej ekscytujący

moment w twojej ekscytującej karierze?

- O, to proste pytanie. To było podczas przedstawienia na odległej planecie zwanej

Wirtschaftlich, głównie zresztą rolniczej, gdzie wydarzył się pewien niespodziewany

wypadek podczas transportu świniozwierza niezbędnego do mojego numeru. Wydostał się z

uszkodzonej klatki i zaatakował teatralnego portiera, prawdopodobnie sprowokowany

czerwoną barwą jego uniformu. Portier uciekał do środka teatru, a zwierzak za nim.

Oczywiście, natychmiast wiedziałem, co trzeba zrobić. Biegłem naprzeciw zwierzęcia,

krzycząc głośno i machając połami płaszcza, który miały czerwone podbicie. Wtedy bestia

ruszyła wprost na mnie. Dalszy bieg wydarzeń był już przewidywalny. Uniosłem magiczną

różdżkę i na oczach całej przerażonej publiczności zrobiłem moją słynną sztuczkę ze

znikającym świniozwierzem. Czy uwierzyłbyś, że zwierzak znikł w mgnieniu oka?

- Nie, nie mogę uwierzyć.

- Ukręciłbym ci ten generowany przez komputer kark, gdybym tylko mógł go

dosięgnąć! - wrzasnąłem i moje dłonie zacisnęły się w próżni. Jednak na ekranie wyglądało to

znacznie lepiej - po prostu radośnie i spontanicznie dusiłem reportera.

- Spokojnie, kochanie, spokojnie - powiedziała łagodnie Angelina, odciągając mnie od

niedoszłej ofiary.

- Nno, jeśli stawiasz sprawę w ten sposób, to oczywiście ci wierzę... Cha, cha, cha... A

teraz bardzo proszę, Marvellu i Angelino, zostańcie z nami. Wiem bowiem, że milionom

naszych widzów możecie przekazać mnóstwo pasjonujących opowieści o magii. Ale teraz

powiadomiono mnie o niezwykle ważnym wydarzeniu. Dla państwa Petikan Peke, wprost z

miejsca zaskakującej zbrodni.

Ekran zamigotał i zgasł. Po chwili rozbłysł ponownie, pokazując następnego, zapewne

generowanego przez komputer, reportera stojącego przed bankiem.

- Tu za moimi plecami - zaczął reporter - znajduje się bank Bankrott-Geistesabwesed.

Do tej pory doskonale prosperujący. Mimo że ta nazwa jest niemożliwa do wymówienia, teraz

kiedy TO się wydarzyło, będziemy słyszeć ją długi czas w wiadomościach. - Kamera

pokazała z szerszego ujęcia wejście do banku, a raczej znajdującą się tam olbrzymią dziurę.

Rozległy się generowane przez komputer ”ochy” i ”achy”. - Trudno uwierzyć, ale ten rabunek

wydarzył się dokładnie w środku dnia, właśnie tu, w samym centrum naszego cudownego

miasta. Proszę sobie wyobrazić absolutny spokój pracujących ludzi, a w następnej chwili... -

rozległ się dźwięk potężnej eksplozji, której towarzyszył brzęk tłuczonego szkła - to się

wydarzyło! Nie włamano się do banku, wyłamano się z niego! Najwyraźniej złodzieje dostali

się do bankowego skarbca poprzedniej nocy. Nie tylko zdołali się tam włamać, ale także

wprowadzili do środka opancerzone motocykle! Mogą sobie państwo wyobrazić minę

dyrektora banku, gdy rano otworzył drzwi skarbca. Wruum! Wyjechali stamtąd w pełnym

pędzie wprost na niego. Jeśli przyjrzycie się bliżej, dostrzeżecie go leżącego na ziemi, właśnie

jest mu udzielana pomoc medyczna. Przejechali po nim, przez całą główną salę banku oraz

oszklone drzwi zewnętrzne. I natychmiast zginęli w tłumie. Policja z całego miasta została

włączona w pościg. Oglądajcie nas, wkrótce dalsze pasjonujące szczegóły! Są już

wiadomości. Tak jest! Policja wpadła na trop przestępców, podjęła pościg. Ale, niestety,

zdołali uciec do strefy przemysłowej, skacząc nad murem z przygotowanej rampy.

Potem pokazano mnóstwo szybkich scen naporu tłumu, barykad policyjnych,

zamieszania, alarmów. Za chwilę z banku wyszedł szarowłosy umundurowany oficer.

Reporter podbiegł do niego, nie przestając gadać ani na chwilę.

- Są już kolejne wieści. Na miejscu zbrodni zabezpieczono materiał dowodowy. Może

on zaprowadzić policję na trop złodziei. Proszę nam powiedzieć kapitanie, co znaleziono?

- Dowód rzeczowy. W skarbcu. Jestem pewien, że będzie to istotna poszlaka.

- Ale co to jest?

- Poszlaka.

- Tak, to już pan powiedział. - Czyżbym usłyszał w tonie reportera elektroniczną

desperację? - Proszę jednak zdradzić milionom naszych widzów, jaką to poszlakę trzyma pan

teraz w rękach?

To były wielkie łapska i kamera krążyła irytująco wokół nich, starając się sfilmować

choć fragment tajemniczego przedmiotu.

- Metalowy przedmiot - policjant wreszcie otworzył dłoń. - Jak widzicie, trzymam w

ręku przedmiot, który wygląda jak figurka zrobiona z jakiegoś metalu. Jest to jakiś gryzoń,

może mysz?

Kamera najechała tak blisko, że figurka wypełniła cały ekran.

- Kapitan ma rację! Tak, ma rację! To jest metalowy gryzoń, jak mi się wydaje. Za

duży jednak na mysz, to chyba szczur. Tak, drodzy widzowie, teraz możecie zobaczyć tę

figurkę w całej okazałości.

I mogliśmy naprawdę ujrzeć ją w całej okazałości.

- Poprawcie mnie, jeśli się mylę. Ale wydaje mi się... tak, to musi... to z całą

pewnością jest figurka stalowego szczura!

Rozdział 10

Szczęście, że w tym momencie kamera nie była zwrócona na mnie. Jestem pewien, że

wyglądałem jak ostatni idiota, z wybałuszonymi ślepiami i otwartą paszczą. Co tu się działo?

Spojrzałem błyskawicznie na Angelinę i dostrzegłem, że jest tak samo zaskoczona jak ja.

Oprzytomniała pierwsza, poprawiła włosy dłonią i przybrała znudzony wyraz twarzy. Numer

był niezły - musiałem to przyznać. Któryś z tych rabusiów miał poczucie humoru i nieźle się

zabawił moim kosztem. Stalowy Szczur! Ślad dla policji czy ostrzeżenie dla mnie?

Tymczasem raport z miejsca zbrodni przerwano, więc musiałem odłożyć na bok swoje

zdumienie i dokończyć wywiad w taki samym jak dotąd beztroskim stylu. Co też oczywiście

zrobiłem. Ba, zdołałem nawet pokazać kilka sztuczek z kartami, nie gubiąc ich przy tym.

- Tak więc, drodzy widzowie, tym magicznym akcentem kończymy nasze spotkanie z

magiczną parą. Przypominam o ich dzisiejszym występie w Colosseo, w samym centrum

naszego pięknego miasta, centrum sztuki teatralnej, wydarzeń sportowych i w ogóle

najlepszej zabawy.

Światło na głowie robota pociemniało i zgasło. Z piersi wysunęła się metalowa płyta z

przymocowanym do niej papierem - wręczał mi zapłatę.

- Standardowa forma pokwitowania, proszę o podpis tutaj, inicjały tutaj i tutaj. Teraz

pani, dziękuję.

Papier znikł z powrotem w klapie na piersi, za to z cichym pstryknięciem otworzył się

otwór w biodrze. Robot sięgnął tam i wyciągnął dość cienki zwitek banknotów. Podzielił go

na pół i wręczył jedną część mnie, a drugą Angelinie.

- Sto osiemdziesiąt kredytów dla każdego, standardowa opłata. Do widzenia.

Sam otworzył sobie drzwi i wyszedł. Angelina zamknęła za nim ostrożnie, a potem

odwróciła się do mnie.

- Jakieś wyjaśnienia?

- Żadnych. Poza tym, że ktoś coś do mnie ma... A ja nie jestem paranoikiem.

- Więc co z tym robimy?

- Ze stalowym szczurem? Nic nie możemy chyba zrobić.

- Możemy opuścić tę odrażającą planetę.

- Nie - powiedziałem z nagłą złością. - On, oni, ona, to coś, ktokolwiek czy cokolwiek

to jest, nie zdoła się tak po prostu z tego wywinąć. Jeśli teraz wyjedziemy, nigdy się nie

dowiemy, w jaką grę grają na tej planecie. A poza tym podoba mi się zarabianie czterech

milionów dziennie.

- Chciwość może przyczynić się do twego upadku - Angelina uniosła brwi.

Rozmyślałem nad jej słowami, podchodząc do barku i sięgając po butelkę

Zubanishamali Sour Mash i szklanki, dwie szklanki. Postawiłem jedną z nich na stole, ale

Angelina potrząsnęła głową.

- Dziękuję, ale nie. Nie wiem, jak możesz wlewać w siebie to świństwo. Dla mnie -

białe wino.

Otworzyłem i polałem. Stuknęliśmy się szklankami i wypiliśmy jednym duszkiem ich

zawartość.

- Tu nie chodzi o pieniądze - powiedziałem wreszcie. - Chodzi o moją reputację - albo

o jej brak. Ktoś kpi sobie z mojego dorobku. Mam zamiar go odnaleźć i uciszyć. Zostałem

wrobiony, więcej - cała moja rodzina jest wrabiana, a to mi się nie podoba. Tylko kto to robi?

- Kaizi - powiedziała zdecydowanie.

- Jest taka możliwość. Albo ten jego tajemniczy przeciwnik, za którego odnalezienie

mi płaci. Nie byłby to taki nieznany przypadek, że ktoś zaczyna polować na myśliwego -

spojrzałem na zegarek. - Zanim znów wydarzy się coś ekscytującego, mam zamiar

kontynuować śledztwo z naszym jedynym podejrzanym Puissanto. Do następnego

przedstawienia zostało mnóstwo czasu.

Żeby nie kusić licha, podszedłem najpierw do drzwi wyjściowych, koło których nasz

podstarzały portier czytał horrorowaty holokomiks. Właśnie przewrócił stronę i rozległo się

mrożąc krew w żyłach wycie i demoniczny śmiech.

- Szukam Puissanto - wytrąciłem go z nastroju. - Widziałeś go ostatnio?

- Taa. Wyszedł coś zjeść. Robi to cztery, pięć razy dziennie.

- Masz jakieś pojęcie, kiedy może wrócić?

- Za godzinę. Zazwyczaj posiłek zajmuje mu koło godziny. Raz widziałem go w akcji.

Niesamowite.

- Wielkie dzięki. W takim razie spróbuję później.

Ale, ze zrozumiałych powodów, spróbowałem właśnie teraz. Pokój Puissanto był

zamknięty. Zapukałem energicznie, żadnej odpowiedzi. Ponieważ przypomniałem sobie, jak

przegryzał zębami metalową sztabę, nie odważyłem się wejść, dopóki nie włączyłem

elektronicznego wykrywacza dźwięku. Cisza. Żadnego ruchu, żadnego oddechu.

Sprawdziłem więc systemy alarmowe. Ponieważ żadnego nie wykryłem, wyjąłem wytrych,

by wejść najszybciej jak można. Zamknąłem za sobą drzwi i wpatrzyłem się w ciemność.

Wymacałem na ścianie włącznik światła i zmrużyłem oczy oślepiony jego nagłym

blaskiem. W pokoju znajdował się klasyczny parawan do przebierania, stół, kanapa z

połamanymi sprężynami i trochę innych drobiazgów: kilka sztang, metalowe sztaby, kowadło,

dwie baryłki piwa, zwisająca z sufitu wielka wędzona szynka świniozwierza ze śladami

potężnych zębów... tak jak wyobrażalibyście sobie pokój atlety. Nic niezwykłego. Jakieś

papiery w koszu. Rachunki z pralni. Lwia skóra z dziurami od moli. Marynarka męska

gigantycznych rozmiarów. Też nic rzucającego na kolana. Podszedłem do stołu. W szufladach

żadnych papierów, na stole książka. Podniosłem ją do światła, żeby zobaczyć tytuł.

Galaktyczni łowcy potworów. - Bezmózga, krwawa fikcja - to też doskonale pasowało do

poziomu właściciela.

Jeszcze tylko komputer na stole. Włączyłem go. Ekran zamigotał, a potem pociemniał.

Pojawił się pulsujący czerwony napis: ”Podaj hasło”. Wyłączyłem komputer i spojrzałem na

typ - Eprom-80. Muszę pogrzebać nieco w jego specyfikacjach. Potem w wolnej chwili

złamię hasło. Albo poczekam na przyjazd Jamesa - dla mojego syna taka robótka to bułka z

masłem.

Nagle usłyszałem męskie głosy dochodzące zza drzwi. Czyżby wrócił Puissanto?

Poczułem nagły przypływ paniki. Wyobraziłem sobie te żelazne łapska zaciskające się na

mojej szyi. Gdzie tu można się ukryć? Może za tą olbrzymią baryłką w kącie? Jeśli tylko

będzie dość miejsca.

Klamka w drzwiach opuściła się. Wyłączyłem światło dosłownie nanosekundę przed

tym, nim uchyliły się drzwi. Nikt ich jednak nie otworzył do końca.

- ... i obciążę cię kosztami zapasowego koła w miejsce tego, które wyrwałeś z

ciężarówki - to był głos Harleya Dayidsona.

- Próbowała przejechać. Puissanto nie zapłaci za głupiego kierowcę. Nie.

- To był wypadek. Widziałeś przecież policyjny raport. Kierowca nawet cię nie tknął.

- Koło tak. Wyrwałem.

- Owszem razem z osią.

- Kiepski wóz. Tani bubel.

- Mimo to pokryjesz koszty.

Kiedy trwała ta intelektualna wymiana zdań, ja na paluszkach przemierzyłem pokój.

Przez szparę w uchylonych drzwiach wpadało na szczęście wystarczająco światła, abym nie

narobił niepotrzebnego hałasu. Musiałem nieco przemieścić baryłkę, by się za nią wpakować.

Jak dla mnie wiązało się to z przeraźliwym hałasem, ale ku mojemu zdumieniu nikt na

korytarzu zdawał się tego nie słyszeć. Ledwie zdążyłem się usadowić, gdy drzwi otworzyły

się na całą szerokość i w pokoju zrobiło się jasno. Puissanto trzasnął wściekle drzwiami i

przeszedł przez pokój, mrucząc jakieś przekleństwa. Podłoga trzeszczała pod jego stopami;

gdy usiadł, jękliwie zaprotestowało krzesło. Chyba korzystał z telefonu, bo słyszałem

wyraźne pikanie, jak podczas wybijania numeru. Puissanto czekał, mamrocząc wciąż pod

nosem.

- Mów Pako, teraz - ktoś nieznany w końcu odebrał. Puissanto słuchał przez chwilą,

oddychając ciężko.

- Pako? - powiedział wreszcie. - Czy jest jakaś wytłumaczalna i sensowna przyczyna,

dla której nie zdołałeś się zjawić na wyznaczonym spotkaniu? Ach, tak. Takie akcje nakręcają

tylko spiralę przemocy. Odmawiam. I bądź tam za piętnaście minut albo nasza szczególna

znajomość zakończy się.

Ponownie usłyszałem ciężkie kroki przemierzające pokój. Zgasło światło i zapadła

głęboka ciemność. Jeszcze tylko trzaśniecie drzwiami i chrobot przekręcanego w zamku

klucza.

Odważyłem się na głęboki i drżący wydech i wyczołgałem się zza beczki.

No i miałem do przemyślenia następną tajemniczą sprawę. Nasz tępy atleta w razie

potrzeby potrafił przemawiać jak normalny facet. Czy to miało jakieś znaczenie? Oczywiście,

że tak. Przecież komputer wskazywał, że Puissanto był zawsze obecny w miejscu, gdzie

obrabowywano bank. Ponieważ zdawało się dotąd, że mózg ma równie twardy jak mięśnie,

zacząłem wątpić, by można mu było przypisać takie skomplikowane technologiczne

przestępstwa. Ale okazywało się oto, że wcale nie był tak tępy, za jakiego chciał uchodzić.

Westchnąłem ciężko. Jakby jeszcze mało było tajemnic.

Odczekałem dłuższą chwilę, zanim wyszedłem na korytarz. Cały czas myślałem

gorączkowo o znaczeniu ostatniego odkrycia. Wpadłem do naszej garderoby. Angelina

siedziała przy stole.

- Mam dla ciebie naprawdę interesującą wiadomość - zamknąłem z rozmachem drzwi.

- Właśnie się dowiedziałem...

Zamilkłem wpół słowa... Nie byliśmy sami. Naprzeciwko Angeliny siedział jakiś

oficjalny gość w czarnym mundurze. Facet odwrócił się i spojrzał na mnie lodowatym

wzrokiem. Jego mundur był, jak już powiedziałem, czarny, ozdobiony srebrnymi guzikami i

interesującymi pagonami z wyszczerzonymi w uśmiechu czaszkami i mieczami.

- Co takiego odkryłeś, kochanie? Bardzo chciałabym wiedzieć? - podchwyciła

Angelina, dając mi moment na dojście do siebie.

- Na dzisiejszą noc znów wyprzedano komplet miejsc, więc premie pozostają bez

zmian. A kim jest, jeśli można wiedzieć, twój gość?

Mieczoczasznik przemówił sam, zimnym i okrutnym głosem.

- Jestem kapitan Wezekana z Policyjnego Wydziału Obcokrajowców. Proszę o papiery

identyfikacyjne.

Wyjąłem je. Na tej planecie było więcej rodzajów policji niż kiedykolwiek zdarzyło

mi się spotkać. Kapitan uważnie przeglądał moje dokumenty. Jedną ze stron podniósł wyżej

do światła, spojrzał pod innym kątem...

- Jeśli powie mi pan, o co chodzi, może będę mógł.... - Nie.

No tak, a jakiej błyskotliwej konwersacji można oczekiwać od kogoś, kto nosi taki

mundur? Cisza przedłużała się, a on uważnie studiował każdy szczegół moich dokumentów.

Jeśli chciał mnie przestraszyć, udało mu się.

- Kupiłeś karmę dla świniozwierzy? - spytała Angelina.

- Przykro mi, nie było w sklepie.

- Spróbuję później sama. Nie możemy pozwolić naszej śwince umrzeć z głodu.

- Nie. Może dam jej kanapkę.

- Doskonały pomysł, tylko nie z wieprzowiną.

Nasza rozmowa nie kleiła się w obecności tego ponurego typa.

- Zatrzymam te dokumenty - umundurowany włożył moje papiery do kieszeni.

- Nie możesz!

- Oczywiście, że mogę.

- Po co ci one?

- Jesteś podejrzany o bycie obcym kryminalistą.

- Co to, to nie. Na jakiej podstawie?

- Jesteś spoza planety. Przybyłeś niedawno. Jesteś mężczyzną i jesteś w odpowiednim

wieku. To wystarczy, byś był podejrzany.

- To bardzo szerokie powody do podejrzeń.

- To tylko początek. Mamy sześciuset dwunastu podejrzanych takich jak ty. Powoli

redukujemy tę grupę. Gdzie byłeś, kiedy nastąpił dzisiejszy napad na bank?

- Siedziałem w miejscu, w którym ty teraz siedzisz. I przeprowadzano ze mną

wywiad. Tak naprawdę, to stąd właśnie wiem o kradzieży. Wiadomość o tym została

wtrącona w wywiad.

- Twoje alibi zostanie sprawdzone. Nie wolno ci opuszczać miasta.

- Oczywiście, że nie będę go opuszczał. Występuję tu w cyrku, każdego wieczora.

Przyglądają mi się i oklaskują mnie tysiące ludzi.

- To alibi także sprawdzę - powiedział zimno.

- To nie jest alibi, tylko prawda - sięgnąłem do kieszeni. - Proszę. Oto bilet na mój

dzisiejszy występ. Możesz osobiście mnie zobaczyć.

- Osobiście zobaczę cię w więzieniu - wziął bilet, przedarł go na pół i rzucił na

podłogę. - Oskarżę cię o próbę wręczenia łapówki oficerowi policji - wytarł ręce, jakby

dotknął czegoś paskudnego. Wstał i skierował się w stronę drzwi.

Jeśli zacząłem już czuć jakąś ulgę, to prysła ona natychmiast, gdy umundurowany

nagle odwrócił się:

- Co wiesz o Stalowym Szczurze?

Zamiast wrzasnąć głośno i uciekać, spojrzałem na niego takim samym zimnym

spojrzeniem, jakim on wpatrywał się we mnie.

- O czym ty do licha mówisz?

- To jest obcy kryminalista z pokaźną kartoteką kryminalną na wielu różnych

planetach.

- Nie interesują mnie kryminaliści. Ja jestem uczciwym iluzjonistą, który zarabia na

życie pracą w cyrku.

Zabębniłem palcami o kolano. Spokój, spokój, żadnych oznak zdenerwowania.

Schowałem dłonie do kieszeni, wyciągnąłem je znowu. Coś upadło na podłogę z metalicznym

brzękiem. Wszyscy spojrzeliśmy w dół...

To był wytrych, którego ostatnio używałem do sforsowania drzwi Puissanto.

- To jest wytrych! - powiedział triumfalnie kapitan, a jego wzrok uderzył we mnie.

- Oczywiście, że jest - Angelina wsunęła się pomiędzy nas i podniosła wytrych z

podłogi. Czar prysł.

- Nigdy się bez niego nie ruszam - powiedziałem spokojnie. - Proszę.

Podszedłem do stołu i wziąłem książkę opisującą moją fałszywą karierę. Otworzyłem

ją i wskazałem odpowiedni fragment.

- Podwodna magiczna ucieczka. Widać tu kajdany na moich dłoniach, łańcuchy i

obręcze na nogach. I tę metalową klatkę. Mam być zaraz zanurzony pod wodę. Jeśli nie

miałbym wytrycha, zaraz bym utonął i koniec pieśni.

Wziąłem wytrych i schowałem go na powrót do kieszeni. Kiedy się odwróciłem,

niemal czułem, jak jego świdrujące spojrzenie wypala dziury w mojej czaszce. Podszedłem

jednak spokojnie od krzesła i usiadłem. Wciąż się we mnie wpatrywał, aż wreszcie podjął

decyzję.

- Posiadanie wytrycha jest nielegalne na Fetor. Konfiskuję ten - wyciągnął rękę.

- Tego nie możesz zrobić! - cofnąłem się. - Utonę, jeśli nie będę miał wytrycha w

podwodnej klatce!

- To mnie nie obchodzi.

Cóż za wspaniały gość. Kiedy jeszcze się wahałem, dobył z kabury olbrzymią spluwę

i wycelował ją prosto we mnie.

- Drugi raz nie będę powtarzał. Narzekając pod nosem, oddałem mu wytrych.

- Jeszcze wrócę - powiedział umundurowany oprych na pożegnanie i wyszedł.

Angelina podeszła do drzwi, odczekała chwilę, potem otworzyła je. Korytarz był

pusty. Wziąłem wykrywacz i przeleciałem po pokoju. Kapitan nie próżnował. Dwie pluskwy

pod krzesłem, na którym siedział. Jeszcze więcej pod obrusem i w koszu na śmieci.

Niszczyłem je zajadle pod podeszwą buta, aż wykrywacz znów zapalił się zielonym światłem.

- Nie podoba mi się to. Czuję się jak w pułapce. Jakby osaczały mnie ze wszystkich

stron wrogie siły.

- Trochę dramatyzujesz. Ale sprawa jest poważna. Naleję ci drinka.

- Mój aniele. Dużego poproszę. Pomogło. Tak mi się przynajmniej zdawało.

- Lepiej będzie odwołać nasze występy i opuścić planetę - stwierdziła Angelina. - Czy

to nie ty zawsze mówiłeś, że kto wycofuje się w porę, ma szansę dożyć następnej walki?

- Mówiłem i naprawdę tak uważam. Ale byłem wtedy znacznie młodszy i szybszy. I

zawsze też szukałem nowego wyzwania. Ale teraz ten stary szczur czuje się jednak trochę

zardzewiały i otępiały. Jest jeszcze kilka innych powodów, niektórych nawet nie potrafię

wytłumaczyć, dla których nie chcę się z teraz wycofywać.

- Cztery miliony kredytów dziennie. Myślisz czy tak? Niechętnie przytaknąłem.

- Czy nie możemy o tym zapomnieć? Nie ma sensu bycie najbogatszym więźniem w

galaktyce i to na tej obrzydliwej planecie.

- To, co mówisz, jest słuszne. Ale wstrzymajmy się jeszcze przez chwilę z odwrotem.

Jak właśnie zaczynałem mówić, zanim dostrzegłem twego nieproszonego gościa, odkryłem

coś bardzo ciekawego na temat naszego, zdawałoby się, tępawego Puissanto. On używa

słownictwa godnego profesora uniwersytetu, jeśli tylko sądzi, że nikt go nie słyszy. Dlatego

gdy dzisiaj będzie występował na scenie, a tym samym nie zdoła mi przeszkodzić, zajrzę do

jego komputera.

Chwyciłem za telefon.

- Zadzwonię do najbliższej informacji po numer do Eprom, a od nich poproszę o

specyfikację i dokumentację Eprom-80. O ile tylko nie stanowi to tajemnicy państwowej.

Nie stanowiło, ale ten fakt niewiele ułatwił mi sprawę. Fetor było jednak paranoiczną

planetą. Dostałem numer do Eprom i zadzwoniłem do nich. Potem zaś wysłuchiwałem bez

końca nagranych głosów i wystukiwałem kolejne podawane numery wewnętrzne. Kiedy

wreszcie odebrał człowiek, wyprowadził mnie z równowagi jeszcze bardziej niż te wszystkie

roboty.

- Eprom-80? Numer seryjny?

- Skąd mam wiedzieć? Maszyny tutaj nie ma, a dokumentacja zaginęła wraz z

numerem.

- Nie wiem...

- Ale ja wiem. Nie możecie po prostu podać ceny i przesłać mi dokumentów? Przecież

nie są tajne?

- Nie... ale objęte prawami autorskimi.

- Oczywiście, że objęte! I co z tego? Przecież sprzedajecie je wraz z każdą maszyną.

Podajcie cenę, a ja prześlę pieniądze.

Ciągłe powtarzanie słowa ”pieniądze” wreszcie jakoś poskutkowało. Przyjął

zamówienie. Zanim to zrobił, naprawdę już rozbolało mnie ucho. Otworzyłem więc butelkę

Doktora na Uszy i nalałem sobie dużą szklanicę.

Nigdy więcej takiego dnia!

Rozdział 11

Naprawdę musiałem się bardzo starać podczas wieczornego występu, aby zapanować

nad emocjami i wyrzucić z głowy wszystkie niespokojne myśli. Udało mi się, ale nie było to

wcale łatwe. Kiedy jednak publiczność szalała ze szczęścia, pomyślałem, że chyba nie poszło

mi aż tak źle. Po występie Angelina pomogła mi zmyć makijaż, przebraliśmy się i

pojechaliśmy taksówką do hotelu. W pokoju świecił się przycisk wiadomości na telefonie.

Wcisnąłem klawisz.

- Się macie ludzie, tu James - usłyszeliśmy głos naszego syna. - Mam nadzieję, że z

wami wszystko w porządku. Kupiłem bilety i jestem w drodze. Nie mogłem załatwić

bezpośredniego lotu na Fetor, więc nie wiem dokładnie, kiedy do was dolecę. Mój statek na

Helior odlatuje za kilka minut. Przywiozę ze sobą komputer, nowy i znacznie ulepszony.

Zawiadomię was później o godzinie przylotu.

- Posiłki w drodze - powiedziałem, sięgając po jakiegoś wysokoprocentowego bełta.

Powstrzymałem się jednak. Sprawy i tak się już wystarczająco splątały, chyba nie było sensu

dodawać jeszcze do tego alkoholowej beztroski... Napełniłem więc jedną małą szklaneczkę

sherry i zapaliłem cygaro. Gloriana u moich stóp potrząsnęła zalotnie kolcami, więc

podrapałem ją pomiędzy uszami. Miałem narastające przeczucie wypełniającego się

przeznaczenia i nie podobało mi się wcale to, co czułem. Angelina musiała dostrzec wyraz

mojej twarzy, bo usiadła na kanapce obok i ujęła mnie za rękę.

- Wyglądasz bardzo ponuro, kochanie. Powiedz, co ci leży na sercu.

Uścisnąłem jej dłoń bez słowa i skończyłem sherry.

- Wyglądam ponuro, bo tak też się czuję. Cały czas mam przeczucie, że wydarzenia

całkowicie wymknęły się nam spod kontroli. A ja, jak sama dobrze wiesz, lubię panować nad

sytuacją i kontrolować przez cały czas to, co się ze mną dzieje. A teraz tak nie jest. Spójrz na

to pasmo niepowodzeń, odkąd przybyliśmy na tę przygnębiającą planetę. Najpierw bank

Kaiziego został obrabowany, a Bolivara oskarżono o dokonanie tego. Wprawdzie

wyciągnęliśmy go z więzienia, ale teraz musi się ukrywać pomiędzy potworami, aż do

przybycia Jamesa. Potem ofiarą padł następny bank, którego sekretnym właścicielem, jak

wiemy, jest Kaizi, a na miejscu zbrodni znaleźli figurkę stalowego szczura. Potem przychodzi

do mnie policja i roztrząsa każdą literkę mojej niemal prawdziwej karty identyfikacyjnej. Tak

więc rozumiesz, że zaczynam czuć czyjś gorący oddech na plecach. I zadaję sobie pytanie,

czy to wszystko jest warte czterech milionów kredytów dziennie?

- A co ci mówi przeczucie?

- Mówi mi, żeby stąd wiać. - I zrobisz to?

- Zgadza się. Jest wiele innych sposobów zarabiania pieniędzy, legalnych i

nielegalnych. I chyba zaczniemy ich poszukiwać. Nie mam zamiaru zawisnąć dla Kaiziego.

- Pakować rzeczy? Potrząsnąłem przecząco głową.

- Nie przed jutrzejszym rannym występem. Wśród tego całego pośpiechu i

zamieszania zdobyliśmy jednak jakąś wiadomość. Puissanto, czyli ten, z którego powodu tu

przyjechaliśmy, nie jest tym, za kogo chce uchodzić. Muszę więc dowiedzieć się kim lub

czym jest. Kiedy jutro będzie na scenie, włamię się do jego komputera. Gdy tylko zaspokoję

ciekawość, opuścimy planetę i zabierzemy ze sobą Bolivara.

- Są jeszcze dwie rzeczy, które mnie martwią. Policja ma twoje dokumenty, a Bolivar

jest uciekinierem i przestępcą i nie ma w dodatku żadnych legalnych papierów.

- Zapomniałaś, że rozmawiasz z mistrzem fałszerstwa? To żaden problem. Już jutro

rano będę miał dokumenty dla nas obu. A drugie zmartwienie?

- Czy zostawiamy tutaj Jamesa, by kontynuował sprawę po naszym odjeździe.

- Nigdy w życiu! - nalałem sobie jeszcze sherry i wypiłem duszkiem. - Wedle naszego

nowego, znacznie przyspieszonego, rozkładu zajęć możemy opuścić tę planetę, zanim on się

tu zjawi. Jeśli więc porzucimy poprzedni plan, aby teoretycznie obejmował w banku

stanowisko brata, wówczas jego przyjazd na Fetor jest w ogóle niepotrzebny. Zatrzymamy go,

zanim tu wyląduje. Obawiam się, że ta robota za cztery miliony dziennie zamienia się w

koszmar. James wspomniał, jak miał się nazywać jego pierwszy przystanek?

- Helior.

- Zostawię mu wiadomość - chwyciłem za telefon - aby tam został, aż do naszego

przyjazdu. Wystarczająco wiele osób tkwi w tym szambie, żeby mieszać w to także i jego.

- Zgadzam się w zupełności.

Z kosza Gloriany dobiegło rytmiczne pochrapywanie.

- Wiesz co, pójdźmy w ślady naszej kochanej świnki i zdrzemnijmy się. To się nam

przyda.

Rano zaraz po śniadaniu Angelina wyszła na miasto z kieszenią pełną forsy, aby

znaleźć jakąś nieuczciwą agencję podróżniczą. Ja zaś użyłem jednej z tajemnych nietypowych

funkcji mojego przenośnego radyjka i wykonałem nowe dokumenty. Przygotowałem takie

same, jak te, których użyliśmy przy wjeździe, tak było najprościej, by uniknąć niepotrzebnych

kłopotów. Właśnie skończyłem, kiedy wróciła Angelina. Już od drzwi machała grubą kopertą.

- Załatwione. Najtrudniejszą częścią zadania było pozbycie się kilku typów, którym za

bardzo się podobałam. Sześciu śpi sobie teraz grzecznie, ale jeden, obawiam się, znalazł się w

szpitalu.

- Jestem pewien, że na to zasługiwał.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo masz rację. Nieważne. Dałam nieco forsy kierowcy i

zawiózł mnie do baru, gdzie jego zdaniem rezyduje lokalna mafia. I tak też było. Ten w

szpitalu to zresztą ochroniarz lokalnego kapo. Który zresztą na tyle wysoko docenił moją

akcję, że z miejsca zaproponował mi objęcie tej gwałtownie zwolnionej posady. Miło, gdy

ktoś cię docenia. Ale ja zapewniłam go, że moim największym marzeniem jest zwiać z tej

planety. Kiedy uwierzył wreszcie, że nie jestem policyjnym szpiegiem, skontaktował mnie z

jakąś organizacją, która siedzi ponoć w biznesie transportowym.

- A co transportuje?

- Wolałam nie pytać. Ale w końcu ubiliśmy interes. Tu są trzy bilety na nocny pociąg

poduszkowy do portu Mtumwa. To miasto przemysłowe słynące ze swego zanieczyszczenia i

wysokiej śmiertelności.

- Cudownie! A dlaczego odwiedzamy tę letniskową miejscowość?

- Ponieważ w niej właśnie znajduje się towarowy port kosmiczny. A my jesteśmy na

liście załogi frachtowca ze stalą, który wylatuje następnego dnia.

- To brzmi nieźle. Jakie mamy stanowiska?

- Ja jestem pomocnikiem kucharza. Ty i Bolivar - mechanikami.

- I będziemy musieli naprawdę pracować?

- Tylko do momentu, kiedy wypłacę kapitanowi drugą ratę. Każde z nas spakowało

tylko po jednej torbie. Reszta rzeczy musiała zostać. Gloriana przyglądała się temu z natężoną

uwagą. Potem chrząknęła pytająco. Angelina zmarszczyła brwi.

- Bierzemy ją ze sobą? - spytała.

- Kiedy odkryją naszą ucieczkę, para podróżująca ze świniozwierzem będzie... jakby

to powiedzieć... bardzo rzucać się w oczy.

- Masz oczywiście rację. Ale jeśli ją tu zostawimy, jej los jest boleśnie

przewidywalny.

To była prawda. Spojrzałem na naszego drogiego zwierzaka i ujrzałem u moich stóp

dwie półtusze wieprzowe.

- Odłóżmy tę decyzję na później - zaproponowała Angelina. - Nie... nie możemy.

Wezwijmy obsługę, niech dostarczą wózek do transportu psów. Pojedzie w nim. Nie możemy

jej tu zostawić.

Do Colosseo przybyliśmy wcześnie. Byłem przebrany w strój sceniczny i stałem za

bocznym skrzydłem kurtyny, kiedy Puissanto rozpoczął swój występ. Jego pokaz miał trwać

około trzydziestu minut. Ustawiłem stoper i ruszyłem pędem do garderoby siłacza. Kiedy już

zamknąłem się od wewnątrz, wyciągnąłem z kieszeni dokumentację i zasiadłem przed

komputerem. To był dość tani model z łatwym do sforsowania kodem bezpieczeństwa. Nie

minęło dziesięć minut, a już byłem w środku. Położyłem stoper na widoku i zanurzyłem się w

plikach. Arkusze kalkulacyjne i dane finansowe. I to spore sumy, ale nie miałem absolutnie

pojęcia, co może mieć z tym wspólnego nasz siłacz. Jeszcze dziesięć minut. Cały spływałem

potem, sięgnąłem jeszcze do jednego katalogu. Czas, czas już wiać... Nagle poczułem na szyi

podmuch chłodnego powietrza.

Chłodne powietrze!

Obróciłem się błyskawicznie. W drzwiach stał Puissanto. Jego małe oczy błyszczały

wściekle. Zamknął za sobą drzwi. A więc koszmar stał się prawdą. Zamknięty z potworem w

jednym pomieszczeniu!

- Zabić! - streścił krótko swoje plany i sięgnął po mnie.

Z tak wielką masą był na szczęście niezbyt szybki. Ale też i pokój nie był

gigantyczny. W dodatku z pojedynczym oknem, w dodatku zabezpieczonym żelaznymi

sztabami. Skoczyłem w bok, wybiłem się na kanapie i przeskoczyłem z obrotem w powietrzu

nad głową Puissanto. Nie zdołał mnie sięgnąć. Dopadłem do drzwi z wytrychem,

przekręciłem go...

Olbrzymia jak prehistoryczny bochen chleba dłoń w tym właśnie momencie spadła mi

na kark i uniosła w powietrze, potrząsając jak starym łachem. Zakrztusiłem się i nie mogłem

wydusić ani słowa, bo moja tchawica była właśnie miażdżona. Puissanto puścił mnie jednak.

Postawił ciężką stopę na mojej piersi, aż jęknąłem. Przegryzł na pół żelazną sztabę -

przypomniałem sobie - i przebił głową mur.

- Mmogę wwyjaśnić... - wykrztusiłem z trudem. - Mów.

- Nie jestem tym, na kogo wyglądam...

- Policyjny szpieg! - stopa nacisnęła mocniej i oczekiwałem podświadomie na trzask

pękających żeber.

- Nigdy! Jestem... prywatnym detektywem.

- Kto ci płaci?

Teraz nie był najlepszy czas na wymyślanie kłamstw.

- Bankier. Bardzo bogaty bankier o imieniu Imperetrix von Kaiser-Czarski.

- Kłamiesz!

Nacisk zwiększył się jeszcze bardziej i pociemniało mi w oczach. Gdzieś z daleka

słyszałem żałosny skrzek - ”nie, nie”. Czy to ja tak jęczałem?

Nagle nacisk zelżał. Olbrzymia dłoń uniosła mnie i cisnęła na fotel. Powoli powrócił

mi wzrok i dostrzegłem, że potwór siedzi obok mnie. Był spokojny. I mówił do mnie.

- Nadszedł czas, byś był nieco bardziej prawdomówny w swoich zeznaniach,

Marvellu, wcale zresztą nie taki wspaniały. Mam w tym pokoju ukryty niemożliwy do

wykrycia system alarmowy, który ostrzegł mnie, że ktoś tu przebywał podczas mojej

nieobecności. Dlatego też skróciłem nieco swój dzisiejszy występ, podejrzewając, że

tajemniczy intruz może znowu powrócić.

- Nagle zacząłeś mówić bardziej do rzeczy.

- Owszem, ale jeśli nie udzielisz mi właściwych odpowiedzi, nigdy już nie usłyszysz

innych przemówień. - Atmosfera nieco się jednak rozluźniła. Uśmiechnął się. - Więc skoro

już się zrozumieliśmy, możesz swobodnie opowiedzieć mi wszystko o twojej tutaj obecności.

Powiedziałem mu. Wszystko. Oprócz oczywiście szczegółów mojej kariery do czasu

spotkania z Kaizim. Byłem po prostu międzygwiezdnym prywatnym detektywem. Słuchał w

milczeniu, postukując tylko palcami o brzeg kanapy. Kiedy skończyłem, przez chwilę

milczał, jakby rozważał moje słowa. Potem skinął głową.

- Niezwykła opowieść, Jim. Myślę, że tysiące ludzi na moim miejscu nie uwierzyłoby

w nią zupełnie. Ale ja wierzą. Bo podczas moich poszukiwań na tej planecie, także natrafiłem

na pewne sprawki związane z twoim pracodawcą. Tutaj załatwia się sporo brudnych

interesów. O ile zdołałem się zorientować, a znam na razie jedynie wierzchołek góry lodowej,

twój znajomy Kaizi stoi za wieloma z tych ciemnych sprawek. Do takich właśnie odkryć

doszedłem. Bo widzisz, tak naprawdę to jestem Galaktycznym Inspektorem Podatkowym.

- Z policji podatkowej? - zdębiałem. Tego nie spodziewałem się nawet w

najfantastyczniejszych snach.

- Tak jest. To bardzo potrzebny zawód na tych planetach pełnych oszustów i krętaczy.

Bez prawa i podatków mielibyśmy tutaj galaktyczną anarchię. A Fetor jest miejscem

zamieszkania kilku najbardziej znanych oszustów podatkowych.

Wciąż nie mogłem w to uwierzyć.

- Poborca... Nikt by się nie domyślił.

- I o to właśnie chodzi. Mam perfekcyjną charakteryzację. Prosty muskularny atleta

Wiele też z tym zabawy, muszę przyznać. Naprawdę męczyło mnie wykładanie na

uniwersytecie, nudziła mnie też praca w Urzędzie, mimo że byłem dyrektorem departamentu

Oszustw na Wielką Skalę. Więc kiedy zacząłem dostawać raporty o tym, co się dzieje na

Fetor, sam zgłosiłem się na ochotnika do śledztwa w terenie. Zwłaszcza że mogłem

wykorzystać swoje naturalne cechy.

- Naturalne cechy? - chyba czegoś nie rozumiałem.

- No tak. Pewnie słyszałeś o mojej ojczystej planecie, Trantorze?

- Przykro mi... są tysiące zamieszkanych planet.

- Tak... ale tylko jedna ma masę Trantora. Nieco więcej niż trzykrotna, jeśli wyrazić to

w standardowej grawitacji planetarnej. Co nam daje ciążenie 3G.

- Nic dziwnego, że robisz to, co robisz!

- Na waszych małych światach czuję się lekki jak piórko. Czasem zdaje mi się, że

unoszę się w powietrzu. Ale to nieważne. Człowiek, którego nazywasz Kaizi, jest bankierem

o międzygalaktycznej renomie... ale ciążą też na nim spore podejrzenia...

Przerwał, ponieważ rozległo się energiczne pukanie do drzwi.

- Zamknięte. Precz - warknął, wracając do osobowości Puissanto.

- Chcę się skontaktować z Marvellem Wspaniałym - powiedział niewyraźny głos. -

Czy nie wiesz...

- Nie! Odejdź! - zaryczał.

Natarczywe pukanie rozległo się znowu. Puissanto chwycił mnie za gardło, żebym nie

mógł mówić, i przytrzymał wyciągniętą przed siebie ręką za drzwiami, które uchylił.

- Upps - powiedział. - Ty kto?

- Megalitowy Człowiek - powiedział ochrypły głos. - Chcę mówić z Marvellem

Wspaniałym.

Zacząłem się wić i wiercić, i zdołałem wydusić kilka słów. - Wpuść... jest OK.

Upadłem, kiedy otworzył dłoń. Megalitowy Człowiek wkroczył do pokoju i dostrzegł,

jak czołgam się po podłodze.

- W porządku, tato? - zapytał.

Puissanto zamknął drzwi i przyjrzał się najpierw mnie, a potem Megalitowemu

Człowiekowi.

- Jeśli to jest twój syn, to masz naprawdę sporo recesywnych genów - powiedział

wreszcie.

- To tylko kostium - odparł Bolivar, ściągając głowę Megalitowego Człowieka. -

Pojawił się spory problem. Mama zaniepokoiła się, że Puissanto skrócił występ. Powiedziała,

żebym przyszedł tutaj do garderoby, ale nie zdążyła mi wyjaśnić po co, bo dopiero wtedy

zaczęły się prawdziwe kłopoty. Przerwano program, a w teatrze aż roi się od policjantów.

Trzech jest już w twojej garderobie. Wszystkie wyjścia z teatru zamknięto, oprócz jednego. A

tym jednym powoli wypuszczają publiczność, sprawdzając każdego po kolei.

- Masz jakiś pomysł, o co im chodzi? - spytał Puissanto.

- To nie jest, niestety, sekret - Bolivar patrzył na mnie z nieszczęśliwą miną. - Mają

twoją fotografię, tato. I pytają każdego, czy kiedykolwiek słyszał o Stalowym Szczurze.

Rozdział 12

Miałem więc słuszne przeczucie, że wrogie moce mnie osaczają. Nie przewidziałem

jednak, niestety, że są aż tak blisko. Gorący oddech na plecach niemal mnie parzył.

Rzeczywistość była nieubłagana. Zawaliłem sprawę. Powinniśmy byli wiać poprzedniej nocy.

Przez swoją ciekawość, przez chęć zbadania jednej tajemnicy, naraziłem na niepowodzenie

całą akcję. Nie wspominając już o zdrowiu i pomyślności mojej rodziny. Wziąłem głęboki i,

co tu kryć, drżący oddech.

- Dobra - powiedziałem głosem bardziej pewnym, niż naprawdę się czułem. - Muszę

się stąd wydostać. Jakieś sugestie?

- Czy to ty jesteś tym Stalowym Szczurem, którego chcą zgarnąć? - spytał Puissanto.

- Mam tę przyjemność - nie było sensu łgać, zwłaszcza że policja już łączyła moją

fotografię z tym imieniem

- Twój przydomek z czymś mi się kojarzy. Czy mogłem na niego natrafić w moich

danych?

- Jakich danych?

- Podatkowych.

- Niemożliwe. Moim mottem jest podstawowe prawo kapitalizmu - kupuj tanio,

sprzedawaj drogo i unikaj podatków... Legalnie oczywiście.

- Stalowy Szczur? A jednak to brzmi dziwnie znajomo... Tak! Czy ty przypadkiem nie

byłeś zamieszany w zniszczenie wielkiej bazy danych dotyczących podatków dochodowych?

- Oszczerstwa! Nie udowodnione! Moja kariera to po prostu naprawianie tego, co jest

złe na świecie. Taka nowocześniejsza wersja starej legendy o gościu zwanym Robin Hood.

Moja specjalność to spłaszczanie krzywej dochodów. Możesz to też nazwać redystrybucją. I

warto jeszcze dodać, że co najmniej kilka razy ocaliłem galaktykę. Co powinno się liczyć.

- Jesteś pewien, że nie zniszczyłeś tych danych podatkowych? Jak wszyscy poborcy

podatkowi nie odpuszczał tak łatwo.

- Jestem całkowicie pewien - skłamałem. Cóż, są takie sytuacje, gdy prawda staje się

zbyt kłopotliwa.

Puissanto skubał brodę w zamyśleniu.

- Na razie zapomnimy o tej sprawie z danymi. Jeśli więc nie chodzi o podatki, to

dlaczego policja tak bardzo chce cię schwytać?

- Oskarżają mnie o te rabunki bankowe. Podczas gdy w rzeczywistości ja też jestem tu

po to, aby wykryć sprawcę.

- A więc krótko mówiąc, wrabiają cię?

- Dokładnie tak - powiedział Bolivar. - I w dodatku jest to szyte na tyle grubymi

nićmi, że ja też się w to łapię. Byłem dyrektorem tego pierwszego obrabowanego banku.

Policja oskarżyła mnie o przygotowanie napadu i aresztowała mnie. Z pomocą przyjaciół

zdołałem uciec.

- Jeśli obaj jesteście niewinni - Puissanto rozważył wszystko przez chwilę, a potem z

wahaniem podjął decyzje - to moim obowiązkiem, jako uczciwego obywatela i urzędnika, jest

pomóc wam w ucieczce. Dokładnie zbadałem zwyczaje panujące w tutejszej policji. Wiem,

jak bardzo jest skorumpowana. Kompletnie kontrolowana przez miejscowych wielkich

oszustów podatkowych. Dam wam nazwisko i numer telefonu.

Znalazł pisak, który całkowicie znikł w jego olbrzymiej dłoni. Skreślił na kartce kilka

znaków.

- Pako jest moim pomocnikiem, pomoże wam. Zadzwońcie tam i zidentyfikujcie się

przez...

Rozległo się gwałtowne walenie do drzwi i krzyki.

- Otwierać! Policja!

- Precz! Śpię!

Puissanto rozejrzał się po pokoju.

- Szybko - szepnął, wskazując na okno. - Tam.

Bolivar nałożył głową Magalitowego Człowieka i pośpieszył za atletą, który bez

najmniejszego wysiłku rozgiął metalowe sztaby zabezpieczające okno.

Potem ryknął nagle wprost w moje ucho, co niemal urwało mi głowę.

- Obudzić Puissanto! On zabić!!!

Jeśli to zapewnienie nie powstrzymało policji, miałem nadzieję, że chociaż nieco

opóźniło wtargnięcie tutejszych stróżów prawa. My w tym czasie schodziliśmy na dół.

Puissanto odgiął sztaby do pierwotnej pozycji i zamknął okno.

Uciekliśmy. I przemokliśmy w ciągu następnych paru sekund. Właściwie to ja.

Bolivar miał szczęście z tym swoim sztucznym ciałem. Po niebie szalały błyskawice, dudniły

grzmoty, deszcz lał jak z cebra. Co zresztą było dla nas pomyślnym zbiegiem okoliczności, bo

jako uciekający tworzyliśmy bardzo rzucającą się w oczy parę. Ja w stroju maga z czarnym

płaszczem w księżyce i wysokim cylindrem, a Bolivar jako obrzydliwy potwór. Ciężko

byłoby zgubić się w tłumie. Na szczęście tych paru ludzi, których mijaliśmy, miało pochylone

głowy i szukało jakiegoś schronienia przed deszczem. My też się spieszyliśmy, starając się

zwiększyć maksymalnie nasz dystans wobec ścigających nas policjantów. Skręcając za róg,

dostrzegłem świetlny szyld restauracji.

- Tam - powiedziałem. - Bezpieczny port podczas burzy.

- Jesteś pewien? ”Truciciel Pete - na wynos i w barze, jeśli się odważysz” - nie brzmi

zachęcająco.

- Nie przyszliśmy tu jeść. Chcę tylko skorzystać z telefonu. Idziemy.

Może jednak Bolivar miał rację - pomyślałem, gdy zamknęły się za nami drzwi.

Pomieszczenie było przeraźliwie brudne i zawierało tylko dwie odrapane i poplamione

drewniane ławy. Przy jednej z nich, w rogu knajpy, siedział pijak, trzymający w ręku butelkę.

Wyglądał na zupełnie już nieprzytomnego. Kiedy wciągnąłem woń potraw, aż zakasłałem.

Poczułem ból w płucach.

- Witajcie głodni nieznajomi w środku nocy. Truciciel Pete da wam jedzenie tak ostre,

że aż stopy wam się skurczą.

Cudownie. Truciciel Pete był robotem o metalowej twarzy ozdobionej wielkimi

czarnymi wąsami i odzianym w jakiś ciuch przypominający poplamiony koc, przerzucony

przez ramię. Miał też na głowie wielki kapelusz z absurdalnie szerokim rondem. Zapewne

reprezentował jakąś kulturę, która zanikła w mrokach dziejów.

- Co wy gringos chcecie zjeść? Zupę z kolców kaktusa? Chile con serape picante?

- Chcemy skorzystać z telefonu.

- Zjecie tutaj, cabrones, to dostaniecie telefon.

Dobrze zaprogramowana maszyna - musiała wyciągnąć od klientów trochę kredytów.

- Niech będzie - powiedziałem - dwa razy to, co mówiłeś i... - spojrzałem na spienione

kufle namalowane na ścianie - ... dwa piwa.

Teraz robot przystąpił do akcji. Pchnął po blacie przed nami dwa kufle, których

wierzchem przelewała się piana; następnie wypełnił dwie miski jakąś obrzydliwie

wyglądającą zieloną masą. Miski także podążyły w ślad za kuflami. Dopiero teraz wydobył

również mały telefon, który dorzucił do jednej z misek.

- Trzydzieści pięć kredytów, naprawdę dobra cena - powiedział. Bardzo w to

wątpiłem. Kiedy Bolivar płacił, ja wyciągnąłem telefon z żarcia i zadzwoniłem do Pako.

Tylko zgarnąłem tę zieloną masą z telefonu, a już poczułem pieczenie palców. Ktoś odebrał.

- Puissanto powiedział, że powinienem zadzwonić pod ten numer.

- Jeśli jesteś Marvell, Puissanto dzwonił do mnie w twojej sprawie.

- Dobra wiadomość.

- Z tego, co on mówił, to raczej zła. Ale powiedział też, żeby cię odebrać. Gdzie

jesteś?

Opisałem mu miejsce, w którym się znaleźliśmy. Na podstawie moich wskazówek,

Pako bez trudu trafił do Truciciela Pete.

Bolivar - och, ta niecierpliwa młodość - popełnił poważny błąd, bo spróbował

zamówionej przez nas potrawy. Teraz mój syn leżał na stole, a ja wlewałem mu w gardło cały

kufel piwa. Piwo parowało. Niemal doprowadziłem go do stanu używalności, gdy do knajpy

wszedł niepozorny facet o szczurowarym wyglądzie. Miał ostro zakończony nos, a jego małe

wąsy zdawały się drgać, gdy rozglądał się wokół.

- Ty jesteś Marvell? - czubkiem buta trącił pijaka. Jego żółte szczurze zęby błysnęły

spod wąsów, gdy to mówił.

- Tutaj - powiedziałem.

Ocenił mnie spojrzeniem z góry na dół. Nagle cofnął się nieco, dostrzegł bowiem

odrażające przebranie Bolivara.

- Jesteśmy z tego samego cyrku co Puissanto - wyjaśniłem. - Sami starzy przyjaciele.

Masz jakiś środek transportu?

- Mam kangurowca. Puissanto powiedział, by zabrać was do biura.

- Nie sądziłem, że ma tu biuro. Jesteś tego pewien? Czy to ma coś wspólnego z GIP?

- Cicho! - rozejrzał się wokół, ale ani pijak, ani robot-oberżysta nie zwrócili uwagi na

moje słowa. - Nikt nie może wiedzieć o tym śledztwie podatkowym. Oczywiście, że ma

biuro. I oczywiście jest ono ukryte, bo nikt nie powinien wiedzieć, kim jest. A jestem jego

księgowym. Gotowi?

- Tak. Możemy iść.

Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, podejrzliwie przyjrzałem się jego maszynie. Widziałem

już taką w dzień, a właściwie w wieczór, naszej cyrkowej premiery. Kabina pasażerska na

kangurowcu była zawieszona pomiędzy dwoma potężnymi, przypominającymi tłoki, nogami.

Wspięliśmy się tam po drabince, znajdującej się na jednej z nóg.

- Zapnijcie pasy - polecił Pako. - Mój wehikuł naprawdę ma zryw. Jest używany przez

geodetów do pracy w trudnym terenie.

Włączył właśnie silnik, kiedy z piskiem hamulców, niemal tuż pod nami, stanął

policyjny wóz. Oświetlił kangurowca potężnym reflektorem. Bolivar i ja skuliliśmy się w

kabinie, aby nie było nas widać.

- Wyłaź stamtąd! - warknął rozkazująco policjant. - I trzymaj ręce na widoku.

- Nic nie zrobiłem - zaskomlał Pako.

- Natychmiast wyłaź z tej maszyny!

- Zrób to, a będziesz martwy - powiedziałem do Pako najgroźniejszym tonem, na jaki

mogłem się zdobyć. Przytknąłem mu do pleców kciuk, a on jęknął z przerażeniem. - To jest

odbezpieczona spluwa. I wystrzeli, jeśli natychmiast nie opuścimy tego miejsca.

Pako nacisnął na gaz.

Jednym potężnym susem kangurowiec wzbił się w powietrze. Tłoki i sprężyny

złagodziły impet lądowania i natychmiast nastąpił kolejny olbrzymi sus. Gdy podnosiliśmy

się do góry, można było wytrzymać, ale przy każdym lądowaniu boleśnie gryzłem się w

język. Brak treningu, po prostu.

Pojazd policyjny natychmiast ożył i rzucił się w pogoń za nami. Słychać było

ogłuszający ryk syreny. Nasz środek transportu był o wiele wydajniejszy przy dużym ruchu -

mogliśmy przeskoczyć przez każdą przeszkodę, ustępował jednak wozowi policyjnemu na

otwartej przestrzeni. Kiedy więc ruch trochę zmalał, policja zaczęła nas doganiać. Skakaliśmy

właśnie przez dzielnicę przemysłową, po obu stronach drogi znajdowały się zakłady

fabryczne. Po następnym skrzyżowaniu zamiast nich wyrosły wysokie płoty. Wskazałem ręką

jeden z nich.

- Nad nim. Skacz!

- Nie mogę! Zginiemy. Przecież nie wiem, co tam jest!

- Zginiesz na pewno, jeśli mój pistolet wypali! Skacz!!! Wrzeszcząc z przerażenia,

Pako naparł z całej siły na dźwignię.

Kiedy lądowaliśmy, maszyna pochyliła się lekko na jednej z nóg - tak o

dziewięćdziesiąt stopni - ale jednak zdołała wyskoczyć ponownie w górę. I tym razem

wylądowała na płaskiej powierzchni.

- Nie zastrzeliłbyś mnie, prawda? - zapytał mokry od potu Pako.

- Oczywiście, że nie... Zwłaszcza że nie mam pistoletu.

Jeszcze długi czas obrzucał mnie po cichu obelgami. Ważniejsze jednak było to, że nie

przestawał prowadzić pojazdu. Opuściliśmy wertepy i znów skakaliśmy po drodze, co

znacznie skracało tę przyjemną podróż. Pako zdaje się dobrze znał okolicę, bo poruszaliśmy

się po bocznych drogach i alejkach, aż dojechaliśmy do dzielnicy małych zakładów i punktów

usługowych.

Zatrzymaliśmy się przy afiszu ”Udongo - usługi finansowe”. Tam Pako wyłączył

silnik, a my opuściliśmy kabinę. Nasz przewodnik otworzył drzwi budynku i wprowadził nas

do środka.

- A gdybyś miał wtedy pistolet, zastrzeliłbyś mnie? - zapytał. Najwyraźniej wciąż

zszokowany, przeżywał tę przygodę, w której niemalże otarł się o śmierć.

- Przykro mi. - Naprawdę było mi przykro. - Myślałem wtedy tylko o jednej rzeczy.

Bardzo nie chciałem spotkać się z policją.

Spojrzałem przez okno na zaparkowanego na zewnątrz kangurowca, a dokładniej na

wielką tablicę rejestracyjną znajdującą się na jego tyle.

- Czy można go znaleźć na podstawie numerów?

- Można by... gdyby numery były prawdziwe. Pan Puissanto jest bardzo ostrożny.

Pojazd został kupiony legalnie, ale tablice są fałszywe. Również ten budynek wynajmuje

podstawiona firma.

Rozejrzałem się wokół. Biuro jak każde inne, tyle że dużo w nim było segregatorów i

komputerów. Bolivar ściągnął zastępczą głowę i również rozejrzał się wokół.

- Masz gdzieś jakiś dystrybutor z zimną wodą? - zainteresował się. Wciąż jeszcze

paliło go wspomnienie po Pete Trucicielu.

- W drugim pokoju. Tamte drzwi - pokazał Pako. Bolivar wyszedł.

- Chciałbym użyć telefonu.

- Ale będę musiał obciążyć cię za rozmowę.

- Oczywiście, jak tylko sobie życzysz - wyciągnąłem portfel. Żałowałem nieco, że

właśnie łamię jedną ze swych podstawowych zasad życiowych - żadnych interesów z

księgowymi i urzędnikami podatkowymi. Wystukałem numer. Telefon dzwonił i dzwonił i z

każdym kolejnym dzwonkiem temperatura mojego ciała opadała o jeden stopień. Dlaczego

Angeliny nie było w naszej garderobie? W końcu zadzwoniłem do recepcji cyrku.

- Tu Waldorf-Castoria - powiedziałem, mając nadzieję, nierozpoznawalnym głosem. -

Mam wiadomość dla jednej z moich klientek, pani di Griz...

- Nie ma jej tu.

- A gdzie jest?

- Nie mam pojęcia. Widziałem ją przez krótką chwilę, kiedy wychodziła z

przyjaciółmi. Odjechali wielkim czarnym samochodem.

W trakcie tej rozmowy spoglądałem w okno. Deszcz właśnie przestał padać, toteż

całkiem dokładnie mogłem przyjrzeć się w świetle ulicznych latami sporemu czarnemu

samochodowi, który właśnie zatrzymywał się przed biurem. Odłożyłem słuchawkę i

odszedłem zaniepokojony od okna.

- Oczekujesz kogoś? - spytałem.

- Tylko Puissanta. Powiedział, że przybędzie tu jak najszybciej, gdy tylko odjedzie

policja.

Usłyszałem trzaśniecie drzwi samochodu, a potem ktoś zapukał do drzwi biura.

- To nie jest Puissanto. On ma klucze!

- Czekaj! Jesteś tu sam - chwyciłem leżącą na podłodze głowę Megalitowego

Człowieka i wsunąłem się do sąsiedniego pokoju.

- Chwileczkę - zawołał Pako. Słyszałem jak otwierał drzwi. - Niestety zamknięte. Już

po godzinach.

- Przykro mi. Ale mimo to mam zamiar wejść. Ten głos był mi skądś znajomy... ale

skąd?

- Nie możesz wejść - usłyszałem jęk Pako. - Czy to... prawdziwy pistolet?

- Zapewniam cię, że tak. Mogę?

Jeszcze jedno jęknięcie. Stanowczo Pako nie miał dzisiaj szczęścia do pistoletów.

Fałszywych czy prawdziwych.

- Gdzie on jest?

- Jestem sam!

- Pako, nie potrafisz zbyt dobrze kłamać. Poza tym od jakiegoś czasu mam na

podsłuchu twój telefon. Wiem, że przywiozłeś tu jednego gościa.

Jednego? Starałem się przypomnieć sobie moją rozmowę telefoniczną z Pako. Czy

wspominałem wtedy o Bolivarze? Wręczyłem Bolivarowi głowę Megalitowego Człowieka i

przykładając palec do ust, nakazałem milczenie. Jeśli ten przybysz nie wie o jego obecności,

ma szansę się wymknąć. Skinął głową ze zrozumieniem. Cofnął się w głąb pokoju, ja zaś

otworzyłem drzwi.

- Czego chcesz?

Człowiek trzymający w dłoni srebrny, wysadzany perłami pistolet, odwrócił się do

mnie i uśmiechnął szeroko.

Kaizi! Imperetrix von Kaiser-Czarski. Mój pracodawca.

- Zdaje się, że wpakowałeś się w małe kłopoty, Jim. Ty i twoja rodzina. To zupełnie

do ciebie niepodobne.

- Po co ta spluwa? - zapytałem, zwłaszcza że cały czas mierzył mi w brzuch.

- Jesteś poszukiwany przez policję. Może to dla mojego własnego bezpieczeństwa.

- Kłamiesz, Kaizi. Zdaje mi się zresztą, że nigdy nie mówiłeś prawdy.

- Czasami, Jim - uśmiechnął się. - Czasami. Ale za to zawsze płaciłem ci na czas.

- Mogę wiedzieć, czemu założyłeś podsłuch w telefonie Pako?

- No, to chyba oczywiste. Jako finansista zawsze lubię wiedzieć, co zamierzają władze

podatkowe.

Usłyszałem, że ktoś wchodził przez zewnętrzne drzwi. Kaizi uniósł broń.

- Nie rób teraz nic głupiego, Jim. Po prostu odwróć się i wyciągnij przed siebie ręce.

Zrobiłem to. Na moich nadgarstkach zatrzasnęły się kajdanki. A obrzydliwe oblicze,

w które patrzyłem, było mi znajome.

- Igor!

Rzeczywiście był to kierowca ciężarówki, który wiózł nas swego czasu na farmę

świniozwierzy.

- A jakże, Igor - zgodził się Kaizi. - Lubię śledzić poczynania moich pracowników. A

teraz proszę usiądź na krześle. Przygotowałem dla ciebie mały pokaz.

Postawił na stole miniholoprojektor i uruchomił go. Pośrodku pokoju pojawił się

obraz.

- Angelina!

A ona zaczęła mówić.

- Jim, jeśli mnie właśnie słuchasz, nie rób w tym momencie niczego głupiego i zbyt

pochopnego - powiedział obraz i zmalał, gdyż kamera cofnęła się. Za Angelina stał

zamaskowany mężczyzna i trzymał ją na muszce pistoletu. Teraz też dostrzegłem, że moja

żona ma związane ręce. Obraz zamigotał i ujrzałem Glorianę. Rzucała się wściekle, ale była

kompletnie związana i unieruchomiona. Jeszcze jedno przesunięcie kamery i znów pojawiła

się Angelina. Była również wściekła, ale w odróżnieniu od Gloriany demonstracyjnie

zachowywała absolutny chłód. Mówiła krótkimi, wyrzucanymi z siebie, zdaniami. - Za tym

stoi Kaizi. Jest pewnie teraz z tobą. To on kazał mi do ciebie mówić. Słuchaj jego rozkazów.

Rób, co mówi. Jeśli nie, ostrzegał, że natychmiast zabije Glorianę. - Moja żona była naprawdę

wściekła. Z trudem wydobywała z siebie słowa. - A jeśli to cię nie przekona... Powiedział, że

wtedy ja będę następna...

Rozdział 13

To była jedna z tych sytuacji, jakich naprawdę nie lubię. W porządku, przyznaję,

bywałem w takich opałach już w przeszłości. Nieważne jednak, ile razy w życiu miałeś

pistolet przystawiony do głowy, nigdy nie stanie się to dla ciebie rutyną.

I co najważniejsze, zazwyczaj niebezpieczeństwo groziło tylko mnie. Teraz zaś

chodziło o moją rodzinę. Cała nadzieja na odmianę losu opierała się na założeniu, że Kaizi nie

ma pojęcia, iż w drugim pokoju znajduje się Bolivar. Spojrzałem na Pako - nie zamierzał

wspomnieć o obecności Bolivara. No cóż, lepsze to niż nic, ale dalej stąpaliśmy po bardzo

cienkim lodzie. Nie byłem oczywiście szczęśliwy z takiego obrotu sprawy, ale utrata

panowania nad sobą niewiele by pomogła. Tak jest, Jim, kontroluj zachowanie.

- Grozisz kulkami, Kaizi? Ale jedną sprawę postawmy jasno od razu na początku. Jeśli

mojej żonie spadnie choćby włos z głowy, oznacza to, iż podpisałeś na siebie wyrok śmierci.

- Nie jesteś teraz w sytuacji, która pozwalałaby ci na jakiekolwiek stawianie

warunków!

- To nie są warunki, Kaizi. To jest tylko przedstawienie faktów. Jeśli to nie ja położę

kres twojej marnej egzystencji, zrobi to ktoś inny. Teraz kiedy już osiągnęliśmy w tej sprawie

porozumienie, czego właściwie ode mnie chcesz?

Pomyślał chwilę nad tym, co powiedziałem, potem jednak zdecydował się zignorować

moje słowa. Jego ego było co najmniej tak wielkie jak czerwony karzeł. Uśmiechnął się

niemal po przyjacielsku.

- Widzisz, jakie to było łatwe!

Schował spluwę do kabury i spojrzał na skulonego Pako. Wyciągnął w jego kierunku

paluch.

- Ty, jak się domyślam, chcesz jeszcze trochę pożyć? Pako pobladł gwałtownie. Nie

potrafił wydusić z siebie ani słowa, zdołał jedynie skinąć głową.

- Dobrze. Mógłbym cię wprawdzie poprosić, żebyś zachował to, czego byłeś

świadkiem, tylko dla siebie Ale nie mam żadnej pewności, że tak by się stało - Kaizi spojrzał

na mnie. - Moje szczegółowe studia nad twoją przeszłością przyniosły mi wiedzę, że nader

często używasz gazu usypiającego z domieszką elementów wywołujących amnezję. Czy

słusznie przypuszczam, że masz go przy sobie i teraz?

Przytaknąłem skwapliwie.

- Świetnie. Czy byłbyś tak miły, by poczęstować nim Pako?

Spokojnie patrzył, jak księgowy pada nieprzytomny na podłogę. Trącił go nogą, ale

Pako zareagował tylko głośniejszym chrapnięciem.

- To i dla twojego, i dla mojego bezpieczeństwa. Nikt nie powinien wiedzieć o naszej

współpracy. Chcę, abyś przejął nadzór nad pewnymi operacjami finansowymi w moich

interesach.

- Nic nie wiem o bankowości.

- Mówię o rabowaniu banków, a w tej dziedzinie masz spore doświadczenie. Jak do tej

pory odpowiedzialnym za te operacje był Igor. Ale on nie ma wyobraźni ani zdolności i

nadaje się tylko do wykonywania rozkazów.

Igor spojrzał na niego spode łba, ale nie zaprotestował.

- Sam musiałem przygotowywać wszystkie plany, a przecież mam jeszcze mnóstwo

innych zajęć. Więc ty przejmiesz dowodzenie nad drużyną rabunkową. Nad drużyną robotów

specjalnie zaprojektowanych tylko do wykonywania tego typu pracy.

- To nie będzie działać. Roboty muszą przestrzegać praw robotyki. Nie mogą zranić

człowieka, kłamać, kraść, popełnić seksualnego wykroczenia lub zachowywać się

niemoralnie...

- Nie nudź, Jim. Ja nie mówię o inteligentnych robotach. Ja mówię o bezmózgich

maszynach, które zostały dokładnie zaprogramowane. Idź z Igorem. Ma już plany i instrukcje

dotyczące waszego pierwszego zadania. Musicie dokończyć operację w moim własnym

banku.

Sytuacja zaczynała się nieco rozjaśniać.

- Obrabowałeś swój własny bank?

- Oczywiście. Tym prostym sposobem wyłączam się z listy podejrzanych przy

wszystkich następnych rabunkach.

Teraz naprawdę sporo kawałków układanki trafiało na swoje miejsce.

- A więc pozwól mi zgadnąć, to ty wrobiłeś Bolivara w tę kradzież?

Z uśmiechem przytaknął głową.

- Co spowodowało, że jeszcze bardziej mnie osaczyłeś... A potem to ty wskazałeś

mnie jako przestępcę i udostępniłeś dane policji! Nie ściągnąłeś mnie na tę planetę, abym

zastopował napady na banki, ale po coś wręcz przeciwnego!

Skoczyłem do niego, a on natychmiast włączył przycisk ekranu holograficznego i

pojawiła się postać Angeliny. Powstrzymałem się przed zaciśnięciem rąk na jego gardle. Z

trudem. Coraz boleśniej zacząłem sobie zdawać sprawę, że cały czas mną sterowano. Z

uśmiechem przytaknął głową, czytając z wyrazu mojej twarzy, że wreszcie to pojąłem.

- Twoja chciwość cię zgubiła. - Przesunął nogą na bok ciało Pako i siadł wygodnie w

fotelu. - Tak jak sobie zaplanowałem, widziałeś tylko te cztery miliony dziennie. Ten złoty

miraż przesłonił ci wszystko, zagłuszył wszelkie podejrzenia i wprowadził wprost do mojej

pułapki. Każdy rozsądny człowiek jeszcze by się z niej starał wydostać, zanim się zatrzasnęła,

ale nie Stalowy Szczur, który zawsze chadza własnymi ścieżkami! Właśnie na to twoje

monstrualnie rozdęte ego najbardziej liczyłem. I dlatego tu teraz jesteś. Czy nie mam racji?

W głębi duszy musiałem przyznać, że ma. Chociaż nie podobała mi się ta wzmianka o

moim monstrualnym ego. Ale nie miałem zamiaru sprawić mu tej satysfakcji i zgodzić się z

nim. Przyciągnąłem do siebie krzesło i rozsiadłem się na nim wygodnie. Rozluźniłem się.

Zacząłem też bezmyślnie skubać palcami moją świecącą pelerynę.

- Kaizi, stary złodzieju, a nie przyszło ci do głowy, że teraz to ja mogę przywieść cię

do upadku?

Potrząsnął głową.

- Nie, to niemożliwe. Teraz jesteś uciekinierem ściganym przez wszystkie możliwe

wydziały policji na tej naprawdę policyjnej planecie. Mam poza tym zakładnika, który

zapewni mi twoją całkowitą współpracę. W dodatku - uśmiechnął się szeroko i nie odmówił

sobie przyjemności wbicia jeszcze jednej szpili w moje sflaczałe już teraz ego - dokładnie

śledziłem wszystkie twoje wielkie operacje finansowe. Czy naprawdę sądziłeś, że możesz

wyprowadzić w pole faceta, który jest mistrzem w praniu pieniędzy i operacjach

międzybankowych? Jedynym naprawdę oryginalnym posunięciem w tych machinacjach było

założenie twojego własnego banku, aby w ten sposób ukryć moje pieniądze. Ale to nawet nie

był twój pomysł, prawda? Bolivar to wymyślił. Z przyjemnością zatrudniłem faceta o tak

oryginalnych pomysłach w moim banku. Z jeszcze większą przyjemnością wydałem go

policji za jego głupie mniemanie, że może mnie wywieść w pole.

- Nie mam najmniejszego pojęcia, o czym mówisz - powiedziałem ostro. Chociaż

niestety wiedziałem bardzo dobrze, o czym mówi. Znów ten drwiący uśmiech. Zacisnąłem

pięści. Z jaką rozkoszą ukręciłbym mu łeb. Spokojnie, Jim. Rozluźniłem się i oparłem

wygodnie w krześle. Przecież on właśnie chciał wyprowadzić mnie z równowagi.

- Te miliony, które ci zapłaciłem, ten złoty cielec, który stał się twoim bogiem.

Pieniądze wróciły do mnie. I co o tym sądzisz?

- Sądzę, że lepiej będzie, jak zmienimy temat, bo za bardzo się podniecasz i może ci

pęknąć jakieś naczynie krwionośne. Rozmawiamy wyłącznie o kłamstwach. Naprawdę

doceniam cię za to i tylko za to, że jesteś niezrównanym łgarzem. Im dłużej się nad tym

zastanawiam, tym bardziej sądzę, że wszystko, cokolwiek mi powiedziałeś, odkąd się znamy,

jest kłamstwem. Chciałeś mnie sprowadzić na Fetor wyłącznie po to, abym służył ci za

przykrywkę w twoich kradzieżach. Abym był jedynym podejrzanym w przestępstwie, które

jak się domyślam, będzie polegać na serii rabunków bankowych. Z których oczywiście tylko

ty będziesz czerpał korzyści.

Uśmiechnął się i ukłonił lekko.

- Trzeba mieć trochę wyobraźni, by się wzbogacić w tej konkurencyjnej galaktyce. A

Fetor jest wspaniale nadającym się do tego miejscem. Skorumpowana policja, chciwi

kapitaliści, nie istniejące prawa podatkowe. To jest właściwie licencja na drukowanie

pieniędzy.

Teraz już naprawdę z trudem panowałem nad nerwami. Ale jeśli kiedykolwiek był mi

potrzebny rozsądek, to właśnie teraz. Musiał przecież w końcu nastąpić koniec serii

rabunków. Co wtedy?

- Więc przeprowadzę dla ciebie tę operację. I co dalej? Co będzie po ostatnim skoku?

- A to już zależy tylko od ciebie, mój drogi przyjacielu. Jeśli zostaniesz pochwycony,

istnieje duże prawdopodobieństwo, że ujawnisz naturę moich operacji. Policja Fetor jest

bardzo wprawna w wyciąganiu zeznań od nawet najbardziej opornych przesłuchiwanych.

Prawdopodobnie nie uwierzą ci, ale gdyby jednak uwierzyli, mogłoby to być dla mnie

kłopotliwe. Dlatego też musisz się bardzo starać, żeby cię nie schwytali. Bardzo starannie

przeanalizowałem twoją przeszłość kryminalną - dlatego właśnie wybrałem ciebie. Jesteś

bardzo dobry w wymykaniu się policji. Przypuszczam, że jeśli się przyłożysz, nie zdołają cię

złapać i uciekniesz z tej planety, kiedy nasz mały kontrakt się skończy. To ci zresztą właśnie

sugeruję. Pomogę ci nawet dostać się na jakąś odległą planetę i to bezinteresownie, jak już

wyjaśniałem. Tam też dołączy do ciebie twoja żona. I jestem pewien, że nie będzie cię kusiło,

by kiedykolwiek powrócić na Fetor.

- A co będę miał z całej tej akcji?

- Czy wolność to mało? - Nagle przestał się uśmiechać i znów miałem do czynienia z

jego prawdziwą wredną osobowością. - Wolność i odzyskana rodzina. Sądzę, że to będzie

dobra cena za twoje usługi.

Tak się sprawa przedstawiała i nic tu nie mogłem zrobić. Na razie. Ale naszą rozmowę

słyszała jeszcze jedna para uszu. Ściana była cienka, a wewnętrzne drzwi mało solidne.

Bolivar musiał słyszeć każde słowo, naszej rozmowy. Będzie wiedział, że o siebie potrafię

zadbać, domyśli się też, że to on ma śledzić Kaiziego, aby dowiedzieć się, gdzie jest trzymana

Angelina. Jeśli ona zostanie uwolniona i umieszczona gdzieś w bezpiecznej kryjówce, całe

plany Kaiziego nie będą warte funta kłaków. Na razie więc musiałem zyskać na czasie i robić

to, co mi kazano. I znaleźć jakiś sposób komunikowania się z Bolivarem. Naprawdę nie było

innej drogi.

- Kiedy zaczynamy? - zapytałem cicho, maskując moje prawdziwe uczucia. Na razie.

- Wspaniale! - Kaizi zachwycony zatarł ręce. - Igor zapewni transport i przekaże ci

moje rozkazy. - Spojrzał za okno na ciemniejące niebo. - Bank jest zamknięty. Pracownicy

już wyszli i lokal jest pusty. Pójdziecie do Skarbca Wdów i Sierot i przeniesiecie z powrotem

to, co zostało ukradzione.

Wyszliśmy. Kaizi wsiadł do swej luksusowej limuzyny. Igor i ja do znanego mi już

rozpadającego się grata. Wlazłem za nim do kabiny.

- Ta współpraca ze mną już niedługo skończy się dla ciebie śmiercią lub kalectwem

albo czymś jeszcze gorszym.

Wydał z siebie dźwięk, który był czymś pomiędzy chrząknięciem a śmiechem.

- Zapomnij. Szef trzyma cię na krótkim łańcuchu. Teraz do roboty.

Pojechaliśmy do miasta. Była godzina szczytu, ale cały ruch odbywał się w

przeciwnym kierunku. Nikt nie zwracał uwagi na nasz obrzydliwy wehikuł. Nawet policja

patrzyła w inną stronę, gdy nadjeżdżaliśmy. Ominęliśmy główne ulice i podjechaliśmy wprost

pod Pierwszy Międzygwiezdny Bank Wdów i Sierot i stanęliśmy w małej alejce na jego

tyłach. To znaczy Igor nacisnął hamulce i jakoś zdołaliśmy się zatrzymać. Teraz zaczął

grzebać w skrytce obok siedzenia i wyciągnął mały magnetofon, który powiesił sobie na szyi.

Wcisnął przycisk.

- Wyłącz system alarmowy przez położenie dłoni na metalowej płytce obok tylnych

drzwi banku. Zrób to teraz.

Igor mruknął ze zrozumieniem, otworzył drzwi kabiny i wysiadł. Widziałem, jak

dotyka knykciami wspomnianej płytki.

- Otwartą dłonią - polecił głos z odtwarzacza. Czyżbym słyszał niejaką desperację w

jego tonie?

Uruchomiła się niewidoczna maszyneria i ciężka płyta drzwi powoli zsunęła się w dół

pod ziemię. Igor wdrapał się z powrotem do ciężarówki i uruchomił hałaśliwy silnik.

- Wjedź do środka - kontynuował automatyczny głos.

Cudownie! Ten kretyn prawdopodobnie nawet nie umie czytać. Wjechaliśmy na teren

banku, a Igor wciąż zgodnie z instrukcjami zamknął bramę i nakazał mi iść za sobą.

- Uaktywnić roboty - brzmiała następna komenda. Opuściliśmy rampę prowadzącą na

półpiętro i weszliśmy tam.

W ciemnościach dostrzegłem metaliczne lśnienie wielu małych maszyn. Igor po kolei

pochylał się nad każdym robotem i włączał go. Zapaliły się zielone lampki, kółka i gąsienice

poruszyły się lekko, potem zatrzymały. Igor wcisnął przycisk odtwarzacza w oczekiwaniu na

dalsze polecenia. - Wszyscy i wszystko do banku.

- Weź roboty. - Igor odwrócił się do mnie. - Za mną.

- Chodźcie, chłopaki - powiedziałem. I nic się nie stało. Wszystkie roboty, jakich

kiedykolwiek używałem, były sterowane głosem. Te nie. Pochyliłem się nad pierwszym z

nich i dostrzegłem małą dźwignię pomiędzy tylnymi kółkami. Kopnąłem dźwignię i maszyna

pisnęła, a następnie pojechała do przodu. Skopałem więc w podobny sposób wszystkie

roboty, aż zaczęły jeździć w kółko. Potem jednak pojechały grzecznie za mną, gdy zszedłem z

rampy i w ślad za Igorem ruszyłem w głąb banku. Zastanawiałem się, co za

sadomasochistyczny umysł zaprojektował system sterowania tych robotów.

Procesja podążała w ślimaczym tempie. Miałem tylko nadzieję, że zdążymy stąd

wyjść przed świtem. Zatrzymując się od czasu do czasu, aby wysłuchać instrukcji, dotarliśmy

jednak w końcu do głównych pomieszczeń. Alarmy były wyłączone, światła zapalone,

wszelkie kraty podniesione. Stanęliśmy wreszcie twarzą w twarz z masywnymi wrotami do

sejfu.

- Wprowadź sześć, sześć, sześć, sześć razy - rozkazał głos. Igor zrobił, jak mu

polecono. Zamek zaskoczył, zapaliła się zielona lampka. Podczas kiedy on czekał na

polecenie przekręcenia koła, ja je przekręciłem. Sztaby wyskoczyły z obejm. Pchnąłem

ciężkie drzwi.

Kiedy ostatni raz zaglądałem tu z Bolivarem, miejsce to wyglądało jak prawdziwe

pobojowisko - skrzynki depozytowe były wyrwane i leżały na podłodze, puste. Teraz

większość z nich znów stała na swoich miejscach, oprócz tych, które zbyt ucierpiały podczas

tamtego skoku. I co teraz?

- Idź do skrytki trzy dwa pięć i otwórz.

Zrobiłem to pierwszy, nie była zamknięta i bez problemu się wysunęła.

- Uruchom urządzenie.

Skrytka była pusta, jeśli nie liczyć plastikowego pojemnika z guzikiem pośrodku

podpisanym ”naciśnij mnie”. Tak też postąpiłem i nagle poczułem, że się zapadam.

Opuszczała się cała podłoga skarbca. Lampy oświetliły całą salę znajdującą się pod

skarbcem.

Pomieszczenie załadowane było po brzegi przezroczystymi plastikowymi

pojemnikami wypełnionymi kredytami we wszelkich nominałach, jak również klejnotami i

dziełami sztuki. Najwyraźniej spoczywała tu cała zawartość skrzynek depozytowych.

- Wspaniale rozegrane - powiedziałem sam do siebie. - Moje najniższe ukłony dla

Kaiziego, prawdziwego geniusza zbrodni. Co zresztą nie zmienia faktu, że jest także

wyjątkowo wredną świnią.

To był doskonały plan obrabowania swego własnego banku. Wystarczyło wejść do

skarbca po godzinach pracy i otworzyć to pomieszczenie. Które zresztą zostało z pewnością

wybudowane przez jakichś wynajętych murarzy spoza planety. Potem tylko trzeba było

przenieść na dół te wszystkie skarby i podnieść podłogę. I już mamy wielką kradzież, szok i

przerażenie - no i z pewnością pisanie skarg i wyciąganie odszkodowania od kompanii

ubezpieczeniowych. A przecież jeszcze dodatkowo bankier miał te niby skradzione bogactwa.

Kilka kopniaków i roboty znów zabrały się do pracy. Roboty humanoidalne ładowały

towar na roboty wózkowe, a te odwoziły transport za transportem. Wraz z Igorem

przyglądałem się tylko całej tej krzątaninie, aż cała ukryta komnata była uprzątnięta do

czysta, za wyjątkiem kilku plastikowych resztek. Podążyliśmy więc za naszymi pomocnikami

z powrotem. Igor wysłuchał instrukcji zamknięcia i zabezpieczenia skarbca i banku.

Najwyraźniej brakowało mu inteligencji, żeby bez zdalnego sterowania powtórzyć w

odwrotnej kolejności to, co wykonywał, wchodząc do skarbca.

Była już północ i czułem spore zmęczenie. Kiedy jechaliśmy ciemnymi ulicami,

teoretycznie tylko oświetlanymi kilkoma lampami, niemal zasypiałem na siedząco. Wreszcie

zatrzymaliśmy się przed jakimś olbrzymim magazynem. Igor musiał już tu kiedyś być,

ponieważ bez instrukcji zdołał uruchomić automaty otwierające wrota wyjściowe.

Wjechaliśmy.

- Gdzie będziemy spali? - zapytałem z nadzieją w głosie. - I jedli?

- Rozładunek najpierw.

Pomieszczenie, w którym byliśmy, miało grube ściany i starannie zamknięte

prowadzące doń wszystkie wejścia. Usiadłem na jakiejś skrzyni i drzemałem, podczas gdy

roboty rozładowywały ciężarówkę i układały skradzione przedmioty. Kiedy skończyły,

rozjechały się ku niszom z akumulatorami, Igor zaś ziewnął szeroko i powiódł mnie do części

budynku, którą przy odrobinie dobrej woli można było nazwać mieszkalną. Jeśli ktoś lubił

mieszkać jak świniozwierz w chlewie.

Igor wypił swój obiad wprost z półlitrowej flaszki, wybełkotał coś całkowicie

niezrozumiale, a potem legł na jednym z barłogów i zapadł w sen. Przezwyciężyłem z trudem

pokusę kopnięcia go w łeb i wybrałem się na zwiedzanie tego pomieszczenia. Był tam stół z

telefonem, ale zignorowałem go - ten aparat musiał być podłączony wprost do centrum

kontroli Kaiziego. Sprzęt kuchenny wyglądał tak samo obrzydliwie jak sypialnia, ale jednak

kuchenka mikrofalowa i lodówka zdawały się działać. Tylko że za wyjątkiem kilku torebek z

mrożoną ośmiornicą i frytkami nie było nic, co by można ugotować. Wrzuciłem zawartość

jednej z nich do kuchenki i w kilka minut później wyciągnąłem jakąś dymiąca breję, którą

można było ostatecznie nazwać jedzeniem.

Zmusiłem się do przeżucia paru kawałków, a potem znalazłem sobie barłóg jak

najdalej od chrapiącego Igora.

A więc spać.

Moją ostatnią myślą, przed zamknięciem oczu, była smutna refleksja, że z pewnością

zdarzało mi się przeżyć milsze dni niż dzisiejszy.

Rozdział 14

Spałem ze dwie godziny, nim włączył się alarm w zegarku. Wibrował cicho na moim

nadgarstku. Igor wciąż chrapał. Sądziłem, że jeszcze dość długo będzie się oddawał temu

zajęciu, zważywszy na ilość alkoholu, jaką wypił. Czas był najwyższy, bym zorganizował

sobie jakiś kanał komunikacyjny, o ile to tylko było możliwe. Opuściłem tę ponurą sypialnię,

przeszedłem nad ładującymi się robotami i znalazłem małe drzwi, zaraz przy wjeździe do

garażu. Były oczywiście zamknięte i miały alarm, ale nawet przy moim obecnym zmęczeniu

łatwo sobie z nimi poradziłem.

Wyjrzałem na zewnątrz. Ulica była pusta, brudna i zapuszczona. Przedmieścia

biedoty. Wspaniała dzielnica jak na potrzeby Kaiziego. Była za to spora szansa, że o tej porze

nocy nikogo nie będzie na zewnątrz. Miałem taką nadzieję, bo łatwo, niestety, było mnie

zapamiętać w moim zniszczonym stroju scenicznym. Deszcz przestał już padać, ale wszystko

było obrzydliwie mokre. Postawiłem kołnierz magicznej peleryny i wyszedłem w

poszukiwaniu telefonu.

W ciągu najbliższej półgodziny znalazłem dwa aparaty - oba zniszczone przez

wandali. Padałem z nóg, ale jednak musiałem iść dalej. To mogła być jedyna okazja, kiedy

wykradłem trochę czasu dla siebie. Skontaktowanie się z synem było absolutnie konieczne.

Szedłem więc niestrudzenie. Byłem jedynym pieszym na ulicy, chociaż od czasu do czasu

mijał mnie jakiś samochód lub ciężarówka. Jeszcze jeden zniszczony telefon i już miałem

zrezygnować, gdy nagle dostrzegłem w oddali kolorowy świetlny napis.

Mechatarg! To było właśnie to, czego szukałem. Całodobowa kompletnie

zmechanizowana dzielnica handlowa, w której, poza innymi klientami, trudno było spotkać

żywego człowieka. Kupujących faktycznie kilku zauważyłem, ale trzymałem się od nich z

dala. Co zresztą nie było takie trudne, bo oni też zachowali duży dystans jeden od drugiego,

kiedy ładowali do koszyków żarcie i piwo. Ominąłem ich więc z daleka i zanurzyłem się w

wewnętrzne alejki, o tej porze kompletnie ciche i opustoszałe. Kiedy się zbliżyłem,

wykrywacze ruchu odkryły moją obecność i wszystkie automaty ożywiły się. Zignorowałem

jednak ich natarczywe wezwania, żeby kupić buty, meble, dilda, książki, wibratory i pigułki

odchudzające; wszystkie produkty niezbędne w nowoczesnym społeczeństwie.

- Kup mój garnitur! - krzyknął manekin na wystawie, którego właśnie mijałem.

- Kup mnie.... - wyszeptał kusząco sexbot z głębi różowej pościeli.

- Wygraj na loterii!

- Upij się szybciej i bądź pijany dłużej! Tak właśnie działa SkunkDrunk,

wstrzykiwany alkohol.

- Połączenia natychmiastowe...

To było to! Wystawa pełna telefonów najróżniejszych kolorów i kształtów.

Przedarłem się przez jazgot wszystkich reklam, aż wreszcie znalazłem przenośny aparat na

tyle mały, że mieścił się w kieszeni mojej koszuli. Wrzuciłem monety do odpowiedniej

maszyny, a potem jeszcze sporo banknotów, by od razu wykupić z góry czas połączenia na

dość długi okres. Ekran kasowy błysnął całą tęczą kolorowych świateł, rozległy się fanfary.

- Dziękujemy dobry człowieku, byłeś cudownym klientem! - powiedział jakiś nagrany

głos.

Telefon wreszcie wsunął się do mojego koszyka, złapałem go chciwie i wyszedłem.

Znalazłem ciemną bramę, w której mogłem swobodnie porozmawiać. Przeleciałem przez

kilka plików informacyjnych, aż wreszcie ustaliłem właściwy numer i wystukałem go.

- Witamy w sławnym na całą galaktykę Colosseo, goszczącym teraz niewiarygodny

cyrk Bolshoi Big Top. Jeśli chcesz połączyć się z kasą, aby zamówić bilet, wciśnij jeden. Jeśli

chcesz...

Wciskałem guziki, aż zaczął mnie boleć kciuk. Wreszcie przebiłem się przez cały

szereg automatów i uzyskałem połączenie z numerem, o który mi chodziło. Telefon dzwonił

przez dłuższy czas.

- Czy wiesz, która jest teraz godzina? - usłyszałem wreszcie w słuchawce zaspany

głos.

- Wiem, Gar. Nie zrobiłbym tego, gdyby nie wyjątkowa sytuacja. Twoja ciotka

Matylda jest chora i u progu śmierci. Jeśli chcesz się dowiedzieć szczegółów, zadzwoń pod

numer, który ci zaraz podam.

Zapanowała chwila ciszy.

- Poczekaj chwilę. Muszę znaleźć pisak.

Dobra nasza! GarGoyl nie był już wprawdzie w Korpusie Specjalnym, ale nie

zapomniał o kodzie Matyldy. Odpowiedział właściwie z pisakiem. To było zresztą

prymitywnie proste. Jeśli agent uważał, że telefon jest zapluskwiony, podsłuchiwany lub w

jakimś inny sposób nie zapewniał bezpieczeństwa, używał po prostu jakiegokolwiek zdania z

Matyldą w środku. Potem zaś podawał numer kontaktowy, którego cztery ostatnie cyfry były

podane o jedną za nisko. Jeśli były to na przykład cztery, siedem, zero, dziewięć, odbiorca

wiadomości zapisałby pięć, osiem, jeden, zero. Proste, ale jednocześnie skuteczne.

Wyłączyłem się i zacząłem iść w kierunku naszej składnicy.

Gar musiał mieć identyczne jak ja problemy ze znalezieniem nie uszkodzonego

automatu telefonicznego, bo byłem już niemal na miejscu, gdy zadzwonił.

- Czy to ty, Marvell?

- Tak. Jestem pewien, że wszystkie telefony w Colosseo są na podsłuchu, pamiętaj o

tym. Czy Megalitowy Człowiek już wrócił? - Nie. A powinien?

- Nie jestem pewien. Kiedy go opuszczałem, był bezpieczny. Ale znajdowaliśmy się

wtedy daleko na przedmieściach i nie miał transportu - spojrzałem na zegarek. - Powiedz mu,

żeby zadzwonił do mnie z bezpiecznego telefonu dokładnie w południe. Jeśli do tego czasu

nie wróci, powiedz mu, żeby zadzwonił o północy. I ma to robić regularnie, dopóki nie

nawiążemy kontaktu. Rozumiesz mnie?

- Rozumiem - odpowiedział GarGoyl i wyłączył się.

To było na razie wszystko, co mogłem zrobić. Bolivar w przebraniu Megalitowego

Człowieka mógł mieć spore kłopoty z powrotem do cyrku. Ale wiedziałem, że dopóki nie

znajdą go, Kaizi albo policja, poradzi sobie. Miałem przynajmniej taką nadzieję.

- Nie. Wiem, że jest bezpieczny i że wróci! - krzyknąłem głośno, żeby podnieść nieco

swoje morale.

Doczłapałem się z powrotem do naszej sypialni. Igor wciąż chrapał. Narzuciłem koc

na głowę i starałem się pójść w jego ślady.

Obudziłem się, klnąc na czym świat stoi. Mój tępy kompan właśnie kopał w łóżko.

Ale poruszał się na tyle szybko, że zdołał uniknąć mojej pięści.

- Mamy rozkazy! Mamy jechać! Na północ, dobrze. Był szef. To dla ciebie. Na północ

- niemal się uśmiechał.

Nie zadawałem mu pytań. Wkrótce sam się dowiem, dlaczego niby jazda na północ

jest dobra. Podniosłem podaną mi paczkę i przeczytałem napis - ”Maskarada”, i jeszcze

”zaskocz swoich przyjaciół” na drugiej stronie.

Otworzyłem paczkę i spojrzałem na znajdującą się tam maskę. Nie był to nikt, kogo

bym znał i chyba o to w tym wszystkim chodziło. Pseudocielesna maska z instrukcją obsługi.

Jak ją przyczepić do ciała, jak utrzymywać aktywną, jak karmić. Najwyraźniej żywiła się

rosołem z kury. Jedna puszka rosołu wraz z lejkiem była załączona do kompletu.

Działała cudownie. Zupełnie inna osoba spoglądała na mnie teraz z pękniętego lustra.

No, przynajmniej nie musiałem już martwić się o policję. Wystarczało zmartwienie, jakie

miałem z Kaizim.

Byłem nieco głodny. Kiedy jednak zobaczyłem, jak Igor zjada dwie oślizgłe

ośmiornice w potrawce, cały mój apetyt gdzieś znikł. Pomyślałem sobie, już nie pierwszy raz,

że lepiej czułbym się w towarzystwie mniej obrzydliwego kompana. Na razie więc

darowałem sobie śniadanie.

Wkopaliśmy nasze roboty z powrotem w ich elektroniczne życie i załadowaliśmy je

na ciężarówkę. Potem Igor dorzucił na pakę jeszcze jedną rzecz, która mnie zainteresowała -

przenośną ładowarkę akumulatorów. A to oznaczało, że nie wrócimy tu na nocleg. Ciekawe,

gdzie na północy spędzimy noc.

Włączyliśmy się do porannego ruchu, aż dotarliśmy do wjazdu na komputerostradę.

To była całkowicie zautomatyzowana trasa, która przejęła kontrolę nad pojazdem, jak tylko

opuściliśmy bramkę wjazdową po zapłaceniu za wjazd. Przyspieszyliśmy na chwilę, aż

znaleźliśmy się dokładnie dziesięć metrów za poprzedzającym nas pojazdem. Dalej już

ciężarówka posuwała się z komputerową precyzją. Ponieważ komputery przejęły całe

prowadzenie pojazdu, Igor zasnął niemal od razu. Ja zaś przyglądałem się przygnębiającemu

przemysłowemu krajobrazowi za oknem, jak również punktom parkingowo-usługowym na

trasie. Pojawiały się dokładnie co pół godziny. Wzorowa organizacja.

Było dziesięć minut przed południem, gdy wyłączyłem zdalne sterowanie i zjechałem

z głównego pasa komputerostrady. Zawyła głośno syrena. Igor zerwał się przerażony i

wyrwał z moich rąk koło kierownicy. Nacisnął hamulce i zatrzymaliśmy się z piskiem opon.

- Próbujesz nas zabić!

- Nie. Chcę się zatrzymać.

- Zatrzymać. Po co?

- Mam potrzebę. Taki mały pokoik.

- Mały pokoik?

- Muszę się odlać, ty tępaku.

- Aaa - najwyraźniej przeprowadzał w myślach test kontroli pęcherza, bo jego twarz

wyrażała niezwykłe skupienie. - Dobra.

Weszliśmy do środka.

Bez przerwy kontrolowałem czas. Szybko opróżniłem pęcherz i zmierzałem do

wyjścia z toalety.

- Gdzie idziesz? - zainteresował się Igor.

- Żreć. Spotkamy się przy ciężarówce.

Był bardzo podejrzliwy, ale nie bardzo mógł cokolwiek zrobić. Odczekałem, dopóki

nie zobaczyłem go zmierzającego na parking. Jeszcze trochę do południa. Wystarczy, żeby

wziąć z automatu kokain-colę - wciąż jeszcze byłem zmęczony po nocy - oraz wielką

kanapkę z fasolą. Usiadłem w bufecie i zabrałem się do jedzenia, uważnie obserwując

przeszklone drzwi.

Telefon zadzwonił dokładnie w południe.

- Bolivar?

- Nikt inny. - Powiedz... nie, nie teraz!

Nagle w polu widzenia pojawił się Igor, zmierzający w stronę drzwi.

- Daj mi numer i czekaj na telefon o pomocy.

Zamoczyłem palec w coli, pochyliłem się pod stół, i namazałem szybko numer na

podłodze. Kiedy pojawił się mój kompan, telefon miałem już w kieszeni.

- Czas. Trzeba jechać.

- Tak. Już idę - wstając, zapamiętywałem numer.

Im dalej zmierzaliśmy na pomoc, tym wszystko wokół zmieniało się na lepsze.

Zakłady przemysłowe, kopalnie i dymiące fabryki zaczęły ustępować miejsca

zautomatyzowanym farmom. Miło było zobaczyć nieco zieleni. Potem pojawiły się drzewa,

coraz więcej, aż droga w końcu naprawdę przecięła wielką połać dziewiczych lasów.

Zanurzyliśmy się w tunel pod znajdującymi się przed nami wzgórzami. Kiedy wynurzyliśmy

się po drugiej stronie, ujrzeliśmy malownicze wybrzeże opadające ku błękitnemu morzu.

Zrozumiałem, dlaczego Igor twierdził, że dobrze jest jechać na północ. Pojawiły się pierwsze

domy, prawdziwe dwory otoczone ogrodami. Teraz nawet brzeg szosy był udekorowany

krzewami i kwiatami.

- Tu mieszkają szefowie? - spytałem.

Potwierdzające mruknięcie w odpowiedzi. Cóż, to było bardzo spolaryzowane

społeczeństwo - niewiele pośrodku, byłem tego pewien. Zjechaliśmy przy pierwszej bramce i

wjechaliśmy na teren zautomatyzowanej posiadłości, którą od strony drogi osłaniały drzewa.

Igor najwyraźniej już tutaj był. Jechał bez wahania pomiędzy rozlicznymi alejkami wprost do

samotnie stojącego budynku.

Słońce grzało mocno. Jego promienie odbijały się od zroszonej wodą trawy, od

znajdującego się pod wielkim parasolem stolika oraz od siedzącego tam Kaiziego i szklanki

ze zmrożonym napojem, którą trzymał w dłoni.

- Wyglądasz obrzydliwie - powiedział na mój widok, kiedy wylazłem z ciężarówki.

Miał rację. Moja nie ogolona twarz zaczynała swędzieć pod sztuczną maską. Moje oczy były

podkrążone i zaczerwienione jak u królika. A zmoczone przez deszcz moje ozdobne ubranie

nie było już takie ozdobne.

- W sprawie Angeliny...

- Nic ci nie powiem - warknął krótko. Pod twardą powierzchownością kryło się

jeszcze twardsze serce. - Jesteś moim pracownikiem i masz wykonywać moje polecenia.

Trzeba przyspieszyć pewne sprawy. - Położył przede mną kartę płatniczą. - Na czternastej alei

jest mechatarg. Kup jakieś ubranie, dobre ubranie, sprzęt do golenia, mydło, sam wiesz co. To

nie jest takie miasto jak tam. Chcę, żebyś wyglądał jak ludzie tutaj, bo inaczej policja się tobą

zainteresuje. To jest najbogatsze osiedle na tej planecie. Kiedy już kupisz ubranie, zachowuj

się jak bogaty człowiek. I postaraj się, żeby nikt nie zobaczył cię ubranego jak teraz. Zupełnie

nie pasujesz do tego miejsca. A policja rutynowo kontroluje każdego, kto tu nie pasuje. Nie

zapominaj, że oni wciąż cię szukają. A jeśli cię złapią, to pamiętaj, że nie tylko ty będziesz

miał kłopoty.

Nie bardzo można było z nim dyskutować.

Klomby kwiatowe znikły, gdy wszedłem pomiędzy centra handlowe. Przyjrzałem się

uważnie tabliczkom i skręciłem w czternastą aleję. Ulicami przemknęło kilka pojazdów, ale

starałem się, żeby mnie nie dostrzeżono. W mechatargu była tylko jakaś parka kupująca wino.

Przemknąłem obok nich i wpadłem do działu z ubraniami. Wybrałem tam jakąś lekką

sportową marynarkę, którą natychmiast założyłem na grzbiet. Już miałem wyrzucić mój

poprzedni strój, ale przemyślałem to w ostatniej chwili. To byłby wspaniały prezent dla

poszukującej mnie policji. Dokończyłem zakupy i ze wszystkim wróciłem do rezydencji.

Okazało się, że gdy ja wydawałem pieniądze, ciężarówka odjechała, a wraz z nią na szczęście

także Igor. Chciałem coś powiedzieć, ale Kaizi uciszył mnie gestem dłoni.

- Najpierw się umyj, bo czuję się w twoim towarzystwie równie źle, jak w

towarzystwie Igora.

Wyjątkowo się z nim zgadzałem.

- Tam - wskazał pomieszczenia biurowe nieopodal.

”Chafuka - doradztwo inwestycyjne” - głosił napis na drzwiach. Jeszcze jedno

przedsiębiorstwo Kaiziego?

Na zapleczu biura było małe studio mieszkalne z pojedynczym łóżkiem. Zdjąłem

twarz. Wziąłem relaksujący gorący prysznic, a potem pobudzający zimny. Umyłem się

dokładnie. Ogoliłem się i przebrałem w sportowe ciuchy. Poczułem się znacznie lepiej.

Otarłem też kurz z mojej nowej twarzy i założyłem ją ponownie. Po drodze minąłem mały

dobrze wyposażony barek, który mocno mnie kusił. Nie opierałem się długo. Już z kolorową

szklaneczką w ręku udałem się na poszukiwanie mojego pracodawcy i znalazłem go tam,

gdzie był poprzednio - przy stole. Zmierzył mnie wzrokiem i skinął aprobująco głową.

- Jeszcze jakieś banki, które mam obrabować? - zapytałem cierpko.

- Nie. Coś znacznie większego. Co wiesz o elektrowniach atomowych?

- W ogóle niewiele wiem o elektryczności. Włączam przycisk na ścianie i pojawia się

światło.

Rzucił na stół jakieś plany techniczne.

- Weź na razie to. Wkrótce będę miał dla ciebie dalsze materiały. Ta sprawa jest

jeszcze we wczesnym stadium planowania. Porozmawiamy o tym później. Teraz jest jednak

bardziej pilna robótka. Nie pojedynczy bank, ale źródło zaopatrzenia dla wielu banków.

Porwiesz opancerzoną i uzbrojoną ciężarówkę, która rozwozi gotówkę do wszystkich banków

w mieście. Masz dwa dni na przygotowanie szczegółowego planu. Za trzy dni przypada

kolejna dystrybucja...

- A jaki dokładnie jest twój plan?

Uśmiechnął się, ale był to uśmiech zupełnie pozbawiony ciepła.

- Powiedziałem ci przecież, żebyś sam przygotował plan. Nie mam absolutnie pojęcia,

jak można tego dokonać. Ty jesteś ekspertem, więc się tym zajmij. - Wyciągnął z kieszeni

projektor i położył go na stole. - Tu są szczegóły trasy i czasy poszczególnych dostaw, dane o

pojeździe, kierowcach. Jednym słowem - wszystko, co może być potrzebne. Ja osobiście

sądzę, że jest to niemożliwe do wykonania. Choć od dawna mam te informacje, nigdy nie

zdołałem opracować sensownego planu rabunku. Bardzo interesuje mnie twój pomysł na

rozwiązanie tego problemu.

- A jeśli nie znajdę sposobu?

Dotknął ręką małego przedmiotu, który znajdował się na jego nadgarstku. Był

podobny do zegarka, czarny ze srebrnym przyciskiem w centrum.

- Wystarczy, abym dwukrotnie dotknął tego urządzenia i nigdy już więcej nie ujrzysz

swojej żony. Nie będziesz nawet wiedział, czy żyje, czy jest martwa, przesłana na inną

planetę, gdzieś uwięziona... po prostu nigdy się nie dowiesz. Ona zniknie. Więc lepiej się

wysil. Ja mam trochę innych zajęć i wrócę dopiero jutro. Możesz spać tam w studiu.

- Tam jest tylko jedno łóżko. Mam je dzielić z Igorem? - Ta myśl wydała mi się

wyjątkowo odpychająca.

- Nie. On śpi w ciężarówce. Tak woli.

- Ja też tak wolę.

Skończył drinka, odłożył szklankę i zaczął się zbierać do odjazdu. Odwrócił się

jeszcze.

- I nie zrób czegoś, czego ty albo twoja żona będziecie żałować.

Dopiłem spokojnie drinka, pewien, że wyraz mojej twarzy nie zmienił się ani o jotę.

Zwłaszcza że miałem na sobie drugą twarz. Tyle tylko, że od tej chwili byłem przekonany, że

nie tylko muszę uwolnić Angelinę, ale także zdobyć ten niby-zegarek Kaiziego. Z

nadgarstkiem lub bez. Ponadto postanowiłem sobie, że wyrzucę go z biznesu, zrujnuję do

ostatniego kredytu, zdepczę. To sobie przysiągłem solennie.

- Głodna... - powiedział cicho jakiś głos. Dosłownie na granicy słyszalności.

Rozejrzałem się wokół, ale nie dostrzegłem nikogo. Jeszcze raz usłyszałem ten głos i nagle

zrozumiałem, skąd pochodzi. Zanim zrobię cokolwiek, muszę najpierw nakarmić swoją

twarz. Dosłownie. Wrzuciłem ją do zlewu w łazience i wziąłem lejek. Potem otworzyłem

puszkę z rosołem z kury.

Kiedy zakończyłem tę robotę, mogłem spokojnie usiąść do pracy nad planem rabunku.

- Bułka z masłem - stwierdziłem, sięgając po projektor.

W godzinę później zaczynałem przekonywać się o pochopności tego twierdzenia.

Ciężarówka była opancerzona, uzbrojona, zapieczętowana i odporna na gaz. Z połączeniem

ze wszystkimi policyjnym pojazdami, które wzywała automatycznie, gdy tylko włączył się

lub został wyłączony jeden z jej rozlicznych systemów alarmowych. Kierowca i dwóch ludzi

z eskorty także byli uzbrojeni po zęby. Ba, ten wehikuł był nawet odporny na promieniowanie

radioaktywne, w razie gdyby ktoś chciał mu dowalić głowicą atomową.

Kaizi się zmył. Zostałem sam. Wróci rano i będzie oczekiwał jakiejś odpowiedzi.

Zachodziło słońce. Robiło się późno. A ja czułem się jak ostatni głąb. Jeszcze raz przejrzałem

wszystkie dane. Ten skok był niemożliwy.

- To niemożliwe! - wrzasnąłem z desperacją i pognałem do baru po następnego

Siluriana Slivovitza. - Nawet z pomocą magii nie można się tam dostać.

Minęło kilka sekund, zanim się zorientowałem, że wlałem już do szklanki całą butelkę

i że alkohol właśnie przelewa się wierzchem, spływa po moim ręku i wsiąka w dywan.

Odłożyłem i butelkę, i szklankę. Ponieważ nagle zaczął mi w głowie majaczyć jakiś bardzo,

bardzo niejasny pomysł.

Nie pistolety, bomby, rakiety, przemoc. Magia!

Rozdział 15

Och, maestro, wspaniały Wielki Grissini, błogosławione twoje imię. Niech emerytura

upływa ci w spokoju i tonie w dobrym alkoholu. To ty nauczyłeś mnie sztuczek. Przekazałeś

mi też coś znacznie cenniejszego - nauczyłeś mnie patrzyć na świat okiem maga. Pokazałeś

mi, jak stawiać rzeczywistość na głowie. Jak kwestionować to, co powszechnie przyjęte. Jak

zwodzić i oszukiwać zmysły. Czy uzbrojona, opancerzona ciężarówka może zniknąć? A

dlaczego nie? Rozmiar nie ma najmniejszego znaczenia. Jeśli można zrobić coś takiego ze

świniozwierzem, dlaczego nie z ciężarówką? Iluzja wspiera i wzbogaca rzeczywistość. Jeśli

poprawnie zaaranżowana, magia jest wielce przekonująca, ponieważ to publiczność sama

oszukuje swoje zmysły.

Przemierzyłem całe biuro w poszukiwaniu papieru. Kiedy znalazłem kartkę, zacząłem

szkicować plan mistyfikacji, która miała przyćmić wszelkie iluzje. Kilka godzin później

miałem już gotowe niemal wszystko... tylko że padałem już na twarz i spałem na siedząco

przy biurku. Dość! Wiedziałem dokładnie, co trzeba zrobić. Główne założenia planu były

jasno sprecyzowane. Nad szczegółami mogłem popracować rano, po dobrym i zdrowym śnie.

Nastawiłem alarm w zegarku, doczołgałem się do łóżka i zapadłem w głęboki sen.

Śnił mi się wielki owad, który usiadł mi na ręce i brzęczał groźnie. Potem otworzył

potężną paszczę i zabrzęczał jeszcze głośniej...

Obudziłem się. Ziewnąłem szeroko i wyłączyłem alarm. Za dziesięć minut północ.

Chlapnąłem trochę zimnej wody na twarz i szybko się ubrałem. Wyskoczyłem na ulicę, by

znaleźć się z dala od wszelkich budynków. Na tej planecie jest zbyt wiele wykrywaczy i

podsłuchów, by ryzykować. Wiedziałem, że mój pracodawca z powodzeniem używał takiego

sprzętu. Ten dom także z pewnością był nim naszpikowany. Stanąłem na środku drogi i

wystukałem numer, który podał mi Bolivar.

Telefon zadzwonił ze dwadzieścia razy i w końcu się poddałem.

- Nie martw się, Jim - pocieszałem sam siebie. - Coś się tam stało ważnego i nie mógł

czekać na telefon. To twardy chłopak, poradzi sobie. Trzeba spróbować znów za dwanaście

godzin.

Po tej nieudanej próbie kontaktu nie mogłem już jednak zasnąć mimo zmęczenia.

Więc do rana, zanim przyjechał Kaizi, dopracowałem wszystkie szczegóły.

Wykonałem projekt potrzebnej konstrukcji, jak również listą niezbędnych materiałów.

Wyłożyłem przed nim swoje notatki.

- Tu jest lista wszystkiego, czego będę potrzebował, żeby zastawić pułapkę. Im

szybciej to dostanę, tym szybciej ty będziesz miał tę ciężarówkę.

Przejrzał kartki, przybierając coraz bardziej zakłopotaną minę.

- Co to wszystko ma znaczyć? Siedemset pięćdziesiąt metrów kwadratowych ekranu

antymikrofalowego. Cztery multimegawa-towe projektory holograficzne, lekka ciężarówka,

dykta, sproszkowane aluminium, opiłki żelaza.... Co masz zamiar zrobić z tym wszystkim?

- Napad stulecia. Załatwisz mi to, czy będziemy teraz dyskutować? Ale w takim razie

nie zdążymy na czas. Zastanów się.

Czułem, jak jego oczy wiercą mi dwie dziury w czaszce. Spokojnie obcinałem

paznokcie u rąk, potem strzepnąłem skrawki z koszuli. Pierwsze rozdanie wygrałem.

- Jeśli próbujesz grać ze mną w jakieś gierki di Griz...

- Zapewniam cię, że nie. Zdobądź dla mnie te materiały, a ja zdobędę dla ciebie forsę.

I jeszcze jedno ważne pytanie. Czy ta część planety, to miasto... Jak wy je właściwie

nazywacie?

- Słoneczne Miasto nad Morzem.

- Ślicznie. Czy to miasto i otaczająca je okolica są pod obserwacją satelitarną?

- Cała ta planeta jest pod satelitarną obserwacją. Cokolwiek zrobisz, będzie

dostrzeżone. Każdy moment namierzony i zarejestrowany.

- Dobrze. To mi właśnie pasuje. Chcę, żeby dobrze się przyjrzeli temu, co ich zdaniem

się stanie. To odwróci ich uwagę. Zanim odkryją, co się stało naprawdę, my już dawno

opuścimy miejsce przestępstwa. Gdzie jest Igor?

- Śpi w ciężarówce.

- Obudź go. Poślij go z powrotem. Niech zakupi wszystko, czego potrzebuję i

przywiezie tutaj. Nie muszę chyba przypominać o dokonaniu zakupów w różnych miejscach,

żeby żaden sprzedawca nie nabrał podejrzeń? Ciężarówkę kupię tutaj. Nie bój się, nie

doprowadzę tu nikogo.

Po jeszcze jednym świdrującym czaszkę spojrzeniu wziął telefon i wezwał Igora.

- Zaraz tu będzie. Zanim przyjdzie, masz trochę czasu, aby wyjaśnić mi, co właściwie

planujesz.

- Już się robi - odparłem ochoczo, rozkładając przed nim diagram. - Jak każda magia,

jest to niezwykle proste, jeśli ktoś ci wytłumaczy, jak działa.

- Tak, wierzę, że twój plan może się powieść - Kaizi uśmiechał się szeroko, kiedy Igor

do nas podszedł.

- Wiesz, to się musi udać, Jim. - Nagle jego uśmiech znikł. - Zbyt wiele masz do

stracenia, aby pozwolić sobie na błędy.

Nie skomentowałem tego. Szkoda strzępić języka na te nie kończące się groźby.

Poczekałem, aż Igor wyjdzie, a potem wlałem sobie pierwszego tego dnia drinka.

- Trochę za wcześnie na upijanie się - zauważył Kaizi.

- Może. Ale to nie będzie ostatni. Mam zamiar miło spędzić ten dzień, bo naprawdę

ciężka praca zacznie się dopiero wtedy, gdy Igor wróci ze sprzętem z Fetondlle. Co z

ciężarówką?

- Tu na miejscu są dealerzy. Użyj tej karty, którą ci dałem. Jeśli będą problemy z

natychmiastową dostawą, zapłać gotówką. -Podał mi gruby plik banknotów. - Skończysz

drinka po powrocie. Mam lepsze rzeczy do roboty, niż przyglądać się, jak wlewasz w siebie

to świństwo.

Kaizi podrzucił mnie do centrum tuż obok dealera maszyn jeżdżących i latających.

Patrzyłem, jak odjeżdża. Miałem jeszcze pół godziny do umówionego czasu rozmowy z

Bolivarem. W pobliżu była restauracja, pusta o tej porze. Usiadłem na patio i zamówiłem

drinka. O dwunastej wystukałem numer. Telefon odpowiedział po drugim dzwonku.

- Bolivar!

Rozległ się szum i trzaski, a potem usłyszałem głos syna.

- Teraz mnie tu nie ma. Ale wszystko jest w porządku. Przez telefon nie chcę

wchodzić w szczegóły. Zadzwoń ponownie o tej samej porze za dwa dni. Na razie.

Coś się działo, a ja nie miałem pojęcia co... Nie było więc sensu się przejmować.

Trzeba wyrzucić zbędne myśli z głowy i skoncentrować się na robocie, która mnie czekała.

Skończyłem drinka i wmaszerowałem do dealera.

To naprawdę była bogata część Fetor. Zamiast robota pracował tu prawdziwy, żywy

człowiek.

- Dzień dobry panu. Mam na imię Jumanne i jestem do pańskiej dyspozycji. Mieliśmy

właśnie dostawę helikopterów osobistych, dwuosobowych. Wspaniały pojazd dla pana i

pańskiej ukochanej. Zakupiony egzemplarz może mieć na burcie pańskie imię

wygrawerowane złotymi literami, bez żadnych dodatkowych opłat...

- Ehmm... - powiedziałem, co wywołało u niego prawdziwy entuzjazm.

- Wspaniały wybór! Oczywiście może pan zażyczyć sobie, aby było to imię pańskiej

ukochanej, a nie pańskie. Również bez żadnych dodatkowych opłat. Jej lub jego imię będzie

przywodziło na myśl miłe wspomnienia z każdego waszego lotu...

- Szukam lekkiej ciężarówki. Natychmiast zmienił płytę.

- Dalekobieżna, pokryte koszty utrzymania, w pełni resorowana, gwarancja na cały

czas pracy, w sprzedaży tylko dzisiaj. Nasz model Meyster-Shyster jest dokładnie tym, czego

pan potrzebuje...

- W jakich są kolorach?

Karta Kaiziego wystarczyła. Podobnie jak prawo jazdy jednego z jego pracowników,

które było zarejestrowane w komputerze centralnym. Nie było żadnych dodatkowych pytań.

Moje ciuchy, pieniądze, napiwki, w ogóle prezencja, w tym otoczeniu młodych i bogatych,

były paszportem otwierającym wszystkie wejścia. Wyjechałem ciężarówką na skąpaną w

słońcu ulicę.

Następnych kilka godzin spędziłem, jeżdżąc bez specjalnego celu po centrum i

przedmieściach miasta, które naprawdę zasługiwało na swoją nazwę. Domy przypominały

prawdziwe pałace, a baseny osiągały rozmiary jezior. Kobiety kręcące się wokół luksusowych

sklepów były zadbane i odstrojone ponad wszelkie pojęcie. Kiedy pozdrowiłem skinieniem

głowy policjanta kierującego ruchem ulicznym, odpowiedział mi energicznym salutem. Ten

skąpany w słońcu raj stanowił jaskrawy kontrast z ponurymi i brudnymi ulicami

przemysłowego Fetorsville. To było tak, jakby całe życie i pieniądze planety skupiły się w

tym jednym mieście, a odpłynęły z pozostałych... Co w pewnym sensie było prawdą. Teraz

naprawdę rozumiałem, jak potwornie ciężką i trudną robotę wykonywali tu galaktyczni

pracownicy fiskalni czy działacze związkowi. Jadąc tędy, naprawdę żałowałem, że nie mogę

być po ich stronie. Że zamiast planowania przestępstw, nie mogę pomagać im tropić tych

wszystkich brudnych spraw i zwalczać tych plutokratycznych finansowych baronów. Jim di

Griz - wojownik ludu. Nie taki jednak scenariusz napisało życie.

To, co robiłem tymczasem, było czymś więcej niż tylko zwiedzaniem miasta. Nie od

razu, ale drobnymi fragmentami, zdołałem przejechać całą trasę, jaką będzie jechała

ciężarówka z pieniędzmi. Uśmiechnąłem się z zadowoleniem. Miałem to z głowy.

- Gratulacje, Jim - powiedziałem sam do siebie. - Jesteś naprawdę najlepszy. Ktoś

mocno się przyłożył, gdy cię tworzył. Ten napadzik zapiszą w annałach przestępstw

doskonałych.

Potem jednak zachmurzyłem się. Zdałem sobie sprawę, że nie tylko moje wysiłki nie

przyniosą mi żadnych korzyści, mimo że przecież ryzykuję w najlepszym razie spędzeniem

reszty życia w jakiejś ponurej więziennej norze, ale jeszcze, że dokonuję tego napadu

szantażowany. Nawet jeśli wszystko pójdzie dobrze i tak wciąż będę tkwił w tym samym

szambie. W samym środku tarczy strzeleckiej. I ta sprawa z Angeliną...

Takie zamartwianie się powoduje tylko wrzody żołądka. Po powrocie z rozpoznania

miejsca akcji nalałem sobie wyjątkowo dużego drinka, wyciągnąłem się wygodnie na łóżku i

przeglądałem przez chwilę kilka sportowych kanałów w telepuszce. Trafiłem na pokazy

trykieta czy krykieta - nie byłem pewien z powodu akcentu spikera - jakiś ponoć niedawno

wskrzeszony sport z dawnych wieków, który jak dla mnie powinien sobie dalej spoczywać w

spokoju. Jacyś faceci w białych uniformach biegali za piłeczką z kijkami. Zasnąłem w ciągu

kilku minut.

Z przyjemnej drzemki obudził mnie hałas silnika na zewnątrz. Ta nie kończąca się gra

wciąż trwała i z prawdziwą przyjemnością położyłem jej kres, wciskając odpowiedni guzik

pilota. Było już po zmroku i Igor właśnie wrócił z zakupami. Mieliśmy do napadu jeszcze

całe dwa dni. Ziewnąłem i przeciągnąłem się. To będzie długa noc.

A potem był nawet jeszcze dłuższy dzień. Pochłaniałem środki pobudzające jeden za

drugim, chociaż wiedziałem, że mój system pokarmowy jeszcze wystawi mi za to rachunek.

Igor nie mógł mi już w niczym pomóc, więc dałem mu wolne. Najchętniej w ogóle zamiast

niego użyłbym robota. Nie tylko lepiej wykonywał pracę, ale zdawał się mieć także o wiele

bystrzejszy umysł.

Ledwo już patrzyłem na oczy i chwiałem się na nogach, gdy po południu drugiego

dnia ponownie zjawił się Kaizi.

- Jutro jest dzień R - powiedział.

- R jak rabunek? Nie martw się tym. Sprzęt jest gotów i jeszcze dziś po zmroku

podrzucę go na miejsce. - A ciężarówka?

- Też gotowa.

- Chcę ją zobaczyć.

Wyszliśmy do garażu i zawołałem, żeby Igor wyłączył światło, zanim tam wejdziemy.

Nie chciałem, aby jakiś przypadkowy przechodzień zobaczył, co tam się dzieje. Zamknąłem

drzwi za sobą, zanim włączyliśmy ponownie światło. Igor pracowicie malował dyktę srebrną

farbą.

- Wspaniała, prawda? - powiedziałem dumny ze swej konstrukcji.

- Nie wprowadziłaby w błąd nawet trzyletniego dziecka - burknął Kaizi.

- Zacznij trochę, myśleć Kaizi! - Byłem zmęczony, więc łatwo wybuchnąłem

gniewem. - Ona nie ma nikogo wprowadzać w błąd za wyjątkiem kamery w kosmosie. Farba

jest taka sama jak na ciężarówce bankowej. Taka sama jest też wielkość i taki sam kształt.

Cień, jaki rzuca, będzie identyczny jak cień ciężarówki. Jeśli obaj będziecie dokładnie

wykonywać moje precyzyjne instrukcje, skok się powiedzie.

- Nie podoba mi się kierowanie tym. - Igor przyłączył się do wątpliwości swego

pracodawcy. - Z tym całym bum-materiałem.

- Zamknij się - odpowiedziałem uprzejmie. - Wykonuj rozkazy i nie staraj się myśleć.

W twoim przypadku to strata czasu. - Spojrzałem na zegarek i uspokoiłem się nieco. - Masz

godzinę, by skończyć malowanie. Potem musisz pomalować swoją ciężarówkę i ma to być

zrobione dokładnie tak, jak mówiłem. Od tego zależy powodzenie naszego planu. A teraz do

roboty!

Sam wmieszałem do farby katalizator czasowy. Gdyby to nie zostało zrobione

prawidłowo, cała operacja wzięłaby w łeb, a my skończylibyśmy w ciupie.

Kaizi tymczasem wyszedł, był przeciwny bowiem wszelkiej pracy wykonywanej

osobiście. Innej niż robienie pieniędzy, oczywiście. Zapamiętał moje instrukcje, gdzie i kiedy

ma się pojawić. I zdołał powtórzyć to słowo w słowo bez żadnego wysiłku. Potem mogłem

odpocząć kilka godzin, czekając na późne godziny nocy, aby dostarczyć sprzęt na miejsce. Z

całą przyjemnością obudziłem wtedy kopniakiem Igora i wypchnąłem go jeszcze

nieprzytomnie zaspanego do naszej makiety ciężarówki. Ja prowadziłem nasz minikonwój,

siedząc za kierownicą jego wozu.

Kiedy wróciliśmy, już świtało. Zaczynał się dzień R. Był to także dzień T - jak

telefon. Zadzwoniłem w południe, ale odsłuchałem tylko tej samej nagranej wiadomości.

Wprawdzie byłem zaniepokojony, ale wiedziałem też, że wydarzenia dzisiejszego dnia

wkrótce wypędzą z mojego umysłu wszelkie niewczesne obawy. Kaizi wyszedł z biura i

spojrzał na mnie dokładnie w momencie, gdy chowałem telefon do kieszeni. Czy to

dostrzegł? Atak był najlepszą obroną.

- Powinieneś być już w tym cudownym miasteczku, a nie tutaj.

- Nie ma pośpiechu. I nie chciałem, by ktoś widział, że spędzam za dużo czasu w

miejscu napadu. Ludzie mogliby to zapamiętać. Instalacje gotowe?

- Wszystko gotowe. Wyruszamy za dziesięć minut.

- Nie zrób błędu. Wiesz, jaka będzie kara. Powiedziawszy to, odszedł. Jego szczęście.

Naprawdę byłem zmęczony i mogłem stracić kontrolę nad sobą. Moje palce mogłyby z

własnej inwencji zacisnąć się na jego tchawicy. Kopnąłem kilka robotów, potem wezwałem

Igora i poczułem się trochę lepiej.

Pojechaliśmy żółtą teraz ciężarówką na miejsce operacji. Zostawiliśmy samochód pod

osłoną drzew. Potem poprowadziłem Igora z powrotem wzdłuż drogi - aż do punktu, gdzie

namalowałem na trasie czerwony X. Wskazałem ten znak.

- Stań tam. Nie ruszaj się. - Spojrzałem na zegarek. - Za kilka minut na grzbiecie tego

wzgórza pojawi się opancerzona ciężarówka. Tak jest, użyj lornetki, patrz wzdłuż strzałki

narysowanej na trawie. Dobrze. A co masz zrobić, gdy zobaczysz ciężarówkę?

- Wcisnąć przycisk! - wcisnął go, tak jak się spodziewałem. Oczywiście dzięki mojej

domyślności nic się nie stało, bo nie podłączyłem jeszcze obwodu.

- Nic się nie stało - powiedział zdziwiony.

- Nic też nie miało się stać, bo nie ma tam jeszcze ciężarówki. - Miałem rację. Był

bardziej bezmózgi niż te roboty. - Stój, czekaj, patrz, zobacz, naciśnij, uciekaj.

Pośpieszyłem na swoją pozycję. Sprawdziłem całą instalację. Jeszcze raz spojrzałem

na zegarek. Jeśli ciężarówka przyjedzie punktualnie - a Kaizi zapewniał, że zawsze tak było -

powinna pojawić się w polu widzenia za dwie minuty. Zaryzykowałem i zamknąłem obwód,

którego włącznik miał w rękach Igor. I uniosłem oczy ku niebu w niemej modlitwie, żeby nie

spaprał tego prostego zadania.

Rzeczywistość nieco się zmieniła, gdy zaczęły pracować holoprojektory.

Odskoczyłem na bok, gdyż moja ręka zdawał się tkwić w pniu drzewa. Zabrałem rękę z

obrazu i podziwiałem swoje dzieło. Przepiękne. Usłyszałem odgłos szybkich kroków. A więc

Igor zapamiętał także drugą z instrukcji. Po wciśnięciu przycisku - wiać. Wiać do tej

fałszywej pancernej ciężarówki ukrytej opodal. Prawdziwą widziałem już pomiędzy

drzewami. Zbliżała się do łagodnego zakrętu. Jednego z wielu zakrętów tej drogi, wijącej się

pomiędzy ogrodowymi posesjami. Drogi, którą ta ciężarówka przemierzała już tyle razy...

Ale czy kierowca mógłby pamiętać dokładnie każdy zakręt? Liczyłem, prawdę

mówiąc, na to, że większość ludzi jeździ znanymi sobie drogami na autopilocie. Teraz

właśnie samochód brał zakręt. Normalnie zakole powinno być trochę dłuższe, a potem trzeba

odbić w prawo. Ale teraz... Teraz holoprojektory pokazywał drogę nieco inaczej. Skręcała ona

w lewo. Tam właśnie miał wjechać.

A może kierowca się połapie i wciśnie wcześniej hamulce? Moje serce biło głośno.

Słyszałem odgłos silnika narastający coraz bardziej. Wjechał. Pojawił się tuż obok mnie

radośnie zmierzając wprost w pułapkę. Dopiero teraz nacisnął hamulce. Przejechał jeszcze

kawałek poślizgiem. Tak powinien zareagować każdy kierowca. Dopiero co jechał drogą

pomiędzy szpalerem drzew, aż tu nagle przed maską wyrosła mu skała. Nie było czasu na

myślenie. O działaniu decydował instynkt i rutyna.

Wcisnąłem trzymany w ręku aktywator i równocześnie zdarzyły się dwie rzeczy.

Holoprojektory zmieniły obraz - droga biegła znów tak, jak w rzeczywistości. Gdyby

ktokolwiek teraz jechał, zobaczyłby tylko drzewa po obu stronach trasy. Inna sprawa, że było

tam kilka dodatkowych drzew wmieszanych pomiędzy prawdziwe, które maskowały naszą

ciężarówkę i wóz, który był naszym celem.

W tym samym zaś momencie, kiedy holoprojektory zmieniały obraz, z konarów drzew

opadł zawieszony ekran i zatrzasnął się w wyznaczonej pozycji. Pozostałe ścianki odpornej na

wszelkie promieniowanie klatki już tam były, a ten ostatni bok zamknął tylko wehikuł w

pudle. Ukrytym przed ludzkimi oczami przez holoprojektory, jak już wspomniałem. Gdy

klatka się zamknęła, pod ciężarówką wybuchła bomba. Aż zadrżałem, gdy przeszła przeze

mnie fala magnetyczna, która z całą pewnością oddziaływała na moją hemoglobinę. Ale

uderzenie magnetyczne, nawet tak silne, nie mogło zaszkodzić człowiekowi. Cóż się za to

działo ze wszelkimi elektrycznymi albo elektronicznymi obwodami! Te iskrzenia, spięcia,

topienie się, blokady. Silnik przestał działać. Podobnie martwe musiały być wszelkie systemy

elektroniczne i komunikacyjne w ciężarówce. Na pewno też wywaliło światło i zablokowały

się wszelkie otwierane elektrycznie drzwi. Trzej mężczyźni w środku tkwili uwięzieni w

zupełnych ciemnościach. Nawet jeśli próbowali nadawać jakąś wiadomość, zanim wybuchła

bomba, ekran klatki wychwyciłby ją.

Ci trzej w środku na pewno byli przerażeni, ale nie na długo. Trzeba więc działać.

Rozległy się trzy wybuchy z ruchomych wyrzutni zakopanych w ziemi i trzy pociski przebiły

się do wnętrza ciężarówki. Niosły ze sobą usypiający gaz, a nie śmierć i zniszczenie.

Nałożyłem na twarz maskę przeciwgazową z przyciemnianymi okularami. Włączyłem

oślepiający płomień termicznego lancetu i zacząłem wycinać okrąg w dnie ciężarówki. Nie

zapominałem jednak o nasłuchiwaniu, co się dzieje wokół, i uśmiechnąłem się na dźwięk

oddalającego się coraz bardziej silnika naszej fałszywej ciężarówki.

W przestrzeni, o tysiące mil nad naszymi głowami, nigdy nie zasypiające oko

obserwacyjnego satelity rejestrowało przecież zachodzące na dole wydarzenia. Widziało więc

uzbrojoną ciężarówkę zjeżdżającą ze wzgórza pomiędzy drzewa. Teraz też ją zobaczy,

spokojnie spomiędzy drzew wyjeżdżającą i jadącą wprost ku najbliższemu bankowi. Do

którego, niestety, nigdy nie dotrze.

Odskoczyłem, ponieważ płonący metalowy dysk opadł na ziemię. Aby mieć

stuprocentową pewność, że nikt nie będzie mi przeszkadzał, wrzuciłem do ciężarówki jeszcze

kilka ładunków z gazem usypiającym. Zdjąłem maskę z przyciemnianymi okularami i

wetknąłem tylko do nosa przeciwgazowe filtry, a potem wspiąłem się do środka wozu.

Odwróciłem się błyskawicznie, słysząc dziwny dźwięk... W blasku latarki dostrzegłem

chrapiącego policjanta. Spał, ale poza tym był w nienaruszonym stanie, podobnie jak dwaj

pozostali. Użyłem diamentu, by wyciąć zamek z tylnych drzwi i otworzyłem je kopniakiem

na oścież. Do środka wpadło świeże powietrze i miłe odgłosy ptasiego śpiewu.

Wyciągnąwszy z trudem pierwszą z wypełnionych pieniędzmi skrzyń, zrzuciłem ją na ziemię.

To była najtrudniejsza część zadania i została wykonana pomyślnie... Tylko czy aby Igor nie

zawalił swojej, znacznie prostszej, roli? Miał tylko pojechać fałszywą ciężarówką poprzez

wzgórza do najbliższej wioski. Ale nie do banku; nie, nie. Miał skręcić na miejsce wyładunku

towarów przy najbliższym hipermarkecie, gdzie o tej porze było pusto. Zrób to, Igorze.

Zaparkuj! Otwórz drzwi. Włącz aktywator. Nie biegnij! Masz aż dwadzieścia sekund, to

więcej czasu, niż potrzeba na stworzenie wszechświata. Przejdź na drugą stronę hipermarketu,

do samochodu, w którym czeka Kaizi...

Oczami duszy widziałem ten piękny wybuch, którego blask przyćmił słońce.

Aluminium i żelazo plus wysoka temperatura. Sięgająca antyku recepta na najgorętszy z ogni.

Płomień, który pochłaniał wszystko, co spotkał na drodze, i topił metale, których nie mógł

spopielić. Ogień, który pożre całą fałszywą ciężarówkę, pozostawiając tylko trochę białego

pyłu. Niech go potem analizują, jeśli chcą. Po takim wybuchu i pożarze nie było możliwości

zidentyfikowania czegokolwiek.

Wyrzucałem z auta ostatnią skrzynię, kiedy usłyszałem samochód hamujący

energicznie. Ktoś obcy? Nie, to musiał być Kaizi. Trzasnęły drzwi i usłyszałem zbliżające się

ciężkie kroki. Silnik przestał grać.

- Zacznij to wnosić do naszej ciężarówki - powiedziałem do Igora. - To ostatni etap

napadu wszech czasów.

Rozdział 16

A zatem, stało się. Szczęśliwy koniec. Ale czy na pewno? Czy nie zrobiłem żadnego

błędu? Czy przewidziałem wszystko? Czy opracowałem każdy szczegół? Uzbrojona

ciężarówka została wprowadzona w błąd przez hologramy i zjechała z drogi. Tak.

Zahamowała elegancko w miejscu otoczonym ekranami tak, jak zaplanowałem. Ostatni ekran

spadł w momencie, gdy jeszcze hamowała - nie mieli więc czasu, by wezwać pomoc przez

radio, nawet gdyby zdążyli o tym pomyśleć. Kiedy ciężarówka się zatrzymała, oberwała

ładunkiem magnetycznym, który wykasował całą elektrykę. Potem rakiety z gazem

usypiającym. Załoga została obezwładniona, ale nikt nie był nawet ranny, co do tego

upewniłem się osobiście. Kiedy to wszystko się działo, fałszywa ciężarówka już pędziła po

drodze. Jej obraz mógł być spokojnie rejestrowany przez kamery z satelity. Dojechała

następnie przed odległy dom towarowy i tam spektakularnie spłonęła. Igor zdołał dotrzeć

bezpiecznie do samochodu Kaiziego, bo inaczej byłby kupką popiołu, zamiast wraz ze mną

wrzucać na nasz wóz skrzynki z pieniędzmi.

Co teraz robiły służby bezpieczeństwa? Miałem nadzieję, że krążyły wokół miejsca

wypadku. Miałem nadzieję, że służby przeciwpożarowe usiłują zgasić płonący wrak. Wkrótce

policja będzie starała się badać tę masą stopionego metalu. Miejmy nadzieję, że jacyś naoczni

świadkowie zidentyfikują płonące resztki jako byłą opancerzoną ciężarówkę. Potem

zamieszanie, telefony. Tak, transport pieniędzy opuścił ostatni bank. Nie, nie dotarł do

następnego banku. I następne telefony. Zdjęcia satelitarne posłane do analiz. Coraz wyższe

władze włączają się w dochodzenie. I coraz więcej tym samym marnuje się czasu.

Cała rzecz poszła dokładnie tak, jak zaplanowałem. Igor właśnie kończył ładować

ostatnie skrzynie. Czas było wracać.

Wracać! W mojej głowie zaświeciły jasno kolejne punkty planu. Sięgnąłem do

woreczków wiszących u mojego pasa.

Dwie rzeczy. Po pierwsze, wspiąłem się ponownie do opancerzonej ciężarówki i

pozostawiłem kapsułkę czasową pod językiem każdego ze strażników. Miała rozpuścić się za

cztery godziny i uwolnić ze swego wnętrza antidotum na gaz usypiający. Nie chciałem mieć

kogoś na sumieniu. Kiedy ochraniarze się obudzą, to - jeżeli do tego czasu jeszcze nie zostaną

znalezieni - podniosą alarm. Ja potrzebowałem na ucieczkę tylko godzinę, więc w żaden

sposób nie mogli mi zaszkodzić.

Te kapsułki to była pierwsza rzecz do zrobienia.

Drugą nie byłem specjalnie zachwycony.

Wyciągnąłem figurkę szczura z najlepszej nierdzewnej stali. Przez moment ważyłem

ją w ręku, a potem rzuciłem na podłogę ciężarówki. Zakląłem szpetnie. Kaizi ostrzegł mnie,

co się stanie, jeśli figurka nie zostanie znaleziona na miejscu przestępstwa.

Zeskoczyłem z wysiłkiem na ziemię, a potem z trudem wdrapałem się do kabiny

gruchota, którym jeździł Igor. Tym razem wóz miał przynajmniej nową żółtą barwę. Igor

właśnie zamykał z tyłu pakę.

- Jazda - warknąłem, gdy do mnie dołączył. - Do komputerostrady, a potem do

Fetorsville. Jeśli zasnę, przed tunelem nie waż się mnie budzić pod groźbą gwałtownej

śmierci.

Zanim dojechaliśmy do wjazdu na komputerostradę, zdążyłem się nieco zdrzemnąć.

Potem przeciągając się, wróciłem na chwilę do życia i wyciągnąłem aktywator reakcji

katalitycznej. Wylot tunelu biegnącego pod wzgórzami majaczył już niedaleko przed nami.

Gdy do niego wjechaliśmy, wcisnąłem przycisk.

Fala radiowa o długości dokładnie 46,8 metra zaczęła właśnie wędrówkę do molekuł

katalizatora, będącego składnikiem tej ślicznej żółtej farby, która czyniła naszą ciężarówkę

tak dobrze widoczną z daleka. Reakcja zredukowała przylepność farby do zera i ta miała

odpaść, zamieniając się w piękną chmurę żółtego pyłu, co oznaczało, że nasza ciężarówka

znów przyjmie ohydny brudnoróżowy kolor. Pusta opancerzona ciężarówka zostanie w końcu

znaleziona. Zdjęcia satelitarne pokażą żółty wóz uciekający z miejsca przestępstwa. Potem

będą śledzić jego drogę aż do bramy wjazdowej na płatną komputerostradę, tylko że on

zniknie bez śladu w tunelu. Zbrodnia doskonała. Z tą myślą w głowie osunąłem się z

powrotem na oparcie fotela i zasnąłem tym razem na dobre. Kiedy przybyliśmy w końcu do

znajomego już magazynu w naszym uroczym mieście przemysłowym, obudziłem się tylko po

to, aby zanurzyć moją nową twarz w wodzie i dać jej się napić. Potem sam też się napiłem. I

natychmiast rzuciłem się na swoje legowisko. Kiedy ponownie zasypiałem, po moich

wargach jednak błąkał się uśmiech - to naprawdę była kradzież doskonała.

- Kradzież stulecia! Tak ją nazywają!

Otworzyłem zaspane oczy i ujrzałem znienawidzoną postać Kaiziego, który stał tuż

nade mną, a w rękach trzymał wydruk z kanału informacyjnego. Rzucił go na moją pierś.

Leniwie mu się przyjrzałem.

Na samej górze znajdowało się zdjęcie jakiegoś tłustego oficjela trzymającego w dłoni

figurkę stalowego szczura. Nagłówki artykułów były nieco histeryczne.

ZBRODNICZY SZCZUR UDERZA W SAMO SERCE

SYSTEMU FINANSOWEGO!

PRZEPADŁY MILIONY!

PANIKA NA RYNKACH KAPITAŁOWYCH!

ROSNĄ STAWKI UBEZPIECZENIOWE!

No i powinny. Miałem nadzieję, że wszyscy ci baronowie poczuli zimny dreszcz. To

nie mój problem. Przeleciałem także pobieżnie resztę nagłówków. Na samym dole znalazłem

jeszcze, niemal niewidoczny, tytuł: ”Robotnicy sprzeciwiają się lokautowi

1

w hucie”.

Zdaje się, że GarGoyl poczynił jakieś postępy w organizacji związków w czasie

wolnym od występów z potworami. Ta refleksja natychmiast przywiodła drugą myśl - o

Bolivarze, który wciąż tkwił w cyrku jako Megalitowy Człowiek. Co z kolei spowodowało

natychmiastowe spojrzenie na zegarek. Musiałem ponownie zadzwonić w południe.

Wyrzuciłem zmięte kartki i z niejakim wysiłkiem wstałem z betów. Cały ten ruch w

najmniejszym stopniu zresztą nie wpłynął na Igora, który wciąż chrapał w swoim rogu

pomieszczenia.

- Wyglądasz okropnie - powiedział Kaizi.

- Czuję się jeszcze gorzej.

- Jeśli ktoś zobaczy cię tutaj na ulicy w tym ubraniu sportowym, będziesz natychmiast

podejrzany.

- To co mam założyć?

- Weź to - podał mi ciemnozielony kombinezon roboczy. - Kup sobie jakieś ciuchy

robotnika. I ciężkie buty. Potem wróć tutaj i czekaj. Wkrótce będę miał dla ciebie kolejne

zadanie. I oddaj mi kartę.

- Co? - W głowie wciąż mi wirowało. Żadnych więcej pobudzaczy przez jakiś czas.

- Kartę płatniczą, którą płaciłeś za ciężarówkę. Nie chcę, żebyś tutaj płacił nią za

jakieś zakupy. - Podał mi zwitek banknotów. - Od tej pory posługuj się gotówką.

- Ale gdzie iść? Nie wiem nic o tym mieście. - Niedaleko stąd jest mechatarg.

- Podwieziesz mnie tam?

Przyjrzał mi się z lekkim obrzydzeniem.

- Niechętnie. Radź sobie sam. Po wyjściu skręć w prawo. Tylko nie siedź tam za

długo.

- Taa, taaa... zaraz, czy drzwi nie są zamknięte?

- Oczywiście. Od zewnątrz. Igor wpuści cię z powrotem.

Ściągnąłem z grzbietu mój nieco już sfatygowany strój sportowy, ukrywając w dłoni

1 lokaut - zwolnienie grupowe

telefon. Potem wsunąłem go w kieszeń tego proletariackiego ubranka, w które się przebrałem.

Umyłem się, najlepiej jak mogłem, w tej zimnej i śmierdzącej nieco wodzie. Wysuszyłem

moją drugą twarz i nakarmiłem ją resztą rosołu z puszki. Pomyślałem, że koniecznie muszę

odnowić zapas rosołu z kury.

Kombinezon, który miałem na sobie, był mocno znoszony, ale czysty. Kiedy

przygotowałem się do wyjścia, Kaiziego już nie było. Nie było też śladu po jego

samochodzie.

Teraz na ulicy panował nieco większy ruch, niż kiedy poprzednio wędrowałem tędy w

nocy. Wszyscy jednak szli spiesznie przed siebie, bo też i niby po co mieli się zatrzymywać w

tej ohydnej okolicy... Na kolejnym skrzyżowaniu, do którego doszedłem, kilku pieszych

czekało na zmianę sygnalizacji świetlnej. Kiedy znalazłem się pomiędzy nimi, jakiś młody

mężczyzna odwrócił się do mnie i wsunął mi w rękę kawałek papieru. Reklama? Jakiś uliczny

kramarz? Spojrzałem na kartkę.

”Nic nie mów” - głosił napis, później jeszcze - ”odwróć”

Zrobiłem to. Tekst na drugiej stronie był dość intrygujący.

”Daj mi swój telefon”.

Czy to był napad uliczny? Teraz dużo uważniej przyjrzałem się facetowi, który podał

mi kartkę. Był dobrze ubrany. Smagła skóra, ciemna broda i wąsy... I błękitne oczy, które

doskonale znałem...

- Bolivar? - zapytałem samym ruchem warg.

Przytaknął i wyciągnął rękę. Podałem mu telefon i przyglądałem się z niejakim

zainteresowaniem, jak przykleja do niego taśmę samoprzylepną. Światła zmieniły się i stojące

przed nami samochody ruszyły do dalszej jazdy. Bolivar przykleił telefon do tyłu najbliższego

z nich. Spokojnie patrzyliśmy, jak znikają nam z oczu. Już otwierałem usta, gdy znów

zobaczyłem przed oczami kartkę z napisem - ”nic nie mów”. Ruchem dłoni nakazał, abym

poszedł za nim w boczną alejkę. Tam wyciągnął z kieszeni wykrywacz i dokładnie mnie

przeskanował. Wyjął z mojej kieszeni pięciokredytową monetę, potem odciął jeden z guzików

mej bluzy. Oba przedmioty ostrożnie włożył do małego pojemnika ekranującego fale

elektromagnetyczne. Odezwał się dopiero wtedy, gdy go dokładnie zamknął.

- Cześć, tato - powiedział po prostu. - Na początku nie byłem pewien, czy to ty. Fajna

nowa twarz. Ale poznałem cię po sposobie chodzenia. Naprawdę miło znów cię widzieć.

- Ja też się cieszę!

- Kiedy dzwoniłeś ostatni raz, złapałem sygnał podsłuchu w twoim aparacie. Dlatego

ponownie puściłem tę nagraną wiadomość.

- Kaizi! Obawiałem się, że mógł zauważyć mój telefon.

- Na pewno zauważył. Ponieważ wiedziałem, jak cię namierzyć, śledziłem cię cały

czas aż do tego miejsca. Dziś od rana przyglądam się waszemu magazynowi. Ale napad był

klasa.

- Dziękuję, wiem. Tyle że zupełnie nie przyniósł mi zysku, jak pewnie się

zorientowałeś. Jestem tylko pracownikiem Kaiziego i to on zgarnia cały zysk. Są jakieś wieści

o mamie? - starałem się, by mój głos zabrzmiał spokojnie.

- Żadnych. Ale wciąż się staram. Teraz, kiedy jest tu James, możemy zdwoić wysiłki.

- James! Miałeś go zatrzymać.

- Ciężko go zatrzymać. Ale jest dobrze zamaskowany. Przyjechał tu jako agent

inwestycyjny Banco Cuerpo Especial.

- Czyli przybudówki Korpusu Specjalnego! Tutaj. - Dotarliśmy już w rejon

mechatargu i dopiero teraz poczułem, jak bardzo jestem głodny i spragniony. - Najpierw jeść!

- dodałem, wskazując jakiegoś fast fooda. Bolivar nie dotrzymał mi towarzystwa w

pałaszowaniu niedźwiedzioburgera ze smażonymi konikami polnymi, co zdawało mi się

najmniej trującą pozycją z dostępnych w menu. Ale dodał do mojego zamówienia jakieś

niebieskawe piwo.

- James przywiózł także dokumenty i charakteryzację dla mnie. - Zamoczył wargi w

winie, a potem mówił dalej. - Jestem teraz jego asystentem. Na razie więc opuściłem ten

potworny show. Chociaż był całkiem zabawny... Nie bardzo tylko mogłem umawiać się na

randki z dziewczętami. Inna sprawa, że jako żonaty mężczyzna i tak tego nie robię... Aha,

przekopaliśmy tutaj sporo danych, za pomocą nieco lepszego sprzętu Korpusu Specjalnego i

wiemy dużo więcej o twoim pracodawcy.

- Czy on naprawdę jest najbogatszym człowiekiem w galaktyce? - zapytałem, pracując

z wysiłkiem szczęką, a potem wydłubując nóżkę konika polnego spomiędzy przednich zębów.

- Gdzie tam, daleko mu. Wprawdzie trochę trwało prześledzenie stanu jego majątku,

ale wiemy teraz, że nawet nie jest właścicielem większości tych banków, do których się

przyznaje.

- Spryciarz. Założę się, że one były tylko przynętą, aby zwabić mnie do cyrku. -

Zamówiłem jeszcze dwa piwa. Musiałem przytopić nieco te koniki polne, które teraz skakały

w moim żołądku.

- Te dane z cyrkiem to też była lipa. Wynająłem prywatnych detektywów na trzech

różnych planetach, którzy bezpośrednio sprawdzili miejscowe bazy danych. Dane dotyczące

cyrku pochodziły od hakera, co zresztą na miejscu łatwo było stwierdzić.

- Ale nie poszukując z innej planety. Dlaczego Kaizi zadał sobie cały ten trud?

Bolivar wysiorbał do końca piwo i zmarszczył brwi.

- Chciał cię mieć na tej właśnie planecie. Dlaczego, nie jesteśmy jeszcze pewni.

Pierwszy pomysł - chce dokonać jeszcze kilku przestępstw i potrzeba mu kogoś, kto to za

niego zrobi. Ponadto bardzo się też starał, abyś podjął pracę w Bolshoi Big Top. Sądzimy, że

widział cię tam w roli szpiega. Sporo występów w tym cyrku jest tylko przykrywką dla

działalności różnych intergalakrycznych organizacji. Może chciał z twoją pomocą je

rozpracować.

Mój mózg wciąż huczał z nadmiaru wrażeń, podobnie zresztą jak mój żołądek.

Niedaleko był Bar Zardzewiałego Robota. Wskazałem go.

- Przeniesiemy imprezę tam. Muszę napić się czegoś, co zabije tego niedźwiedzia i

utopi wreszcie te świerszcze.

- Witam, witam - powiedział zardzewiały głos, gdy pchnąłem drzwi do baru. - To

znaczy witam, jeśli macie powyżej osiemnastu lat.

- Mam powyżej osiemnastu lat - odparłem. - Chociaż teraz mam w głowie mózg

pięciolatka. To jest jednak strasznie przygnębiające, jak łatwo wpadłem pod kontrolę

Kaiziego. Muszę się niestety z tobą zgodzić. Cała ta bajka - banki, rabunki, przelewy - służyła

tylko temu, aby ściągnąć mnie na tę obrzydliwą planetę, a potem szantażem zmusić do

wykonywania za niego brudnej roboty.

Bolivar skinął potwierdzająco głową. Był tak samo przygnębiony jak ja. Zasiedliśmy

przy barze.

- Zardzewiały Robot pozdrawia panów. Czym mogę służyć? Mam każdy napój od Ale

do Zygodactyl-pee.

Zardzewiały robot był naprawdę zardzewiały - antyczna, nitowana jeszcze, maszyna.

Spojrzałem po butelkach na półce.

- Coś, co dobrze zrobi na żołądek - powiedziałem.

- Gorzka miętowka - zadecydował, sięgając rozciągłą ręką ku gorej półce. Ciemny

płyn zaczął parować w zetknięciu ze szkłem.

Wypiłem i beknąłem potężnie jak smok. Pomogło na żołądek, ale wciąż byłem w

depresji.

- Jestem teraz stalowym niewolnikiem w rękach tego kryminalisty, władcy

marionetek.

- Trochę przesadzone, ale coś w tym jest. Aha, jeden fakt dotyczący naszego władcy

marionetek wydaje się dosyć interesujący. Chociaż Kazi jest zamieszany w jakieś

międzyplanetarne holdingi, większość jego interesów znajduje się tu, na Fetor, I skupia je

przede wszystkim Pierwszy Międzygwiezdny Bank Wdów i Sierot. Który zresztą dobrze

znasz. Myślę, że zostałem dyrektorem tego Banku przede wszystkim dlatego, by mógł mieć

mnie na oku, a potem oczywiście wrobić w ten napad.

- Też mam swój udział w napadzie, ponieważ pomagałem po nim posprzątać. Ten

niby ukradziony łup był cały czas pod podłogą skarbca.

- A jeśli dodać do tego fakt, że on kontroluje też dość duże biuro maklerskie...

Słyszałem słowa, ale kompletnie nie rozumiałem ich znaczenia. Miętowa Gorzka mnie

dopadła. Wyrzygałem ją na podłogę.

- Powiedz to jeszcze raz - wystękałem po chwili z nieco jaśniejszą głową.

- Mamy tu zdaje się do czynienia z całym łańcuchem powiązań finansowych i

przestępczych. Najpierw okrada własny bank. Kiedy kompania ubezpieczeniowa mu płaci,

już podwoił pieniądze. Potem okrada następny bank, a odpowiedzialność spada na ciebie.

Dalej szantażem zmusza cię do współpracy i napadu na konwój z pieniędzmi. Które potem

przepuści przez własny bank, aby dokonać inwestycji i zarobić następne pieniądze.

- Brawa dla niego - zaniosłem się dziwacznym chichotem. Bolivar uniósł brwi i

przyjrzał mi się zaniepokojony.

- Chodź, usiądziemy gdzieś wygodniej, bo zaraz spadniesz z tego stołka barowego.

- Dobra - powiedziałem zgodnie, spadając ze stołka. Pozbierałem się ciężko. -

Przepraszam. Przez kilka dni, kiedy przygotowywałem ten skok, byłem na środkach

pobudzających. One chyba niezbyt dobrze komponują się z tymi obrzydliwymi napitkami.

Lepiej już wrócę. Jak mam się z tobą skontaktować?

Wyciągnął z kieszeni małe, apetycznie wyglądające zielone karteczki i na jednej z

nich napisał numer.

- Dzwoń o każdej porze. Albo ja, albo James odbierzemy. Tylko najpierw sprawdź

podsłuch.

Zapamiętałem numer, a potem zjadłem karteczkę. Miała smak mięty i na pewno

pomogła mi na żołądek. Na koniec musiałem jeszcze poruszyć starannie unikaną kwestię.

- I szukaj wciąż matki. Pamiętaj, że najważniejsza rzecz to dowiedzieć się, gdzie jest

więziona.

Twarz Bolivara spochmurniała.

- Wiem. Jak dotąd bez skutku. Zarówno jego bank, jak i biuro maklerskie zostały

wykluczone. Żadnych ukrytych pomieszczeń, oprócz tego pod skarbcem, o którym

wspomniałeś. Mała szansa, by mama tam była, ale postaram się sprawdzić to jakimś sprzętem

wykrywającym.

- Zrób to.

- Odkryliśmy także, że Kaizi ma mieszkanko tutaj w mieście. Włamałem się tam.

Zwykły włam rabunkowy - ukradłem mu telewizor. A przy okazji, nim zaczął działać system

alarmowy, obejrzałem dokładnie to miejsce. Przypatrywaliśmy się uważnie ruchom Kaiziego

i tutaj, w Fetorsville, już nie znajdujemy żadnych podejrzanych miejsc. A jak w Słonecznym

Mieście nad Morzem?

- Może. Ma tam biuro i garaż, ale nie widziałem żadnych ukrytych pomieszczeń.

- Daj mi adres. Przeszukam to dokładniej.

- Dobrze.

Napisałem adres w jego zielonym notesie. Wciąż byłem przygnębiony. Nie mieliśmy

już o czym gadać. Wziąłem z powrotem urządzenia podsłuchowe, które Bolivar u mnie

wykrył, i wsadziłem je do kieszeni. Tak więc, już w milczeniu pomachaliśmy sobie na

pożegnanie.

Rozdział 17

Kupiłem jeszcze na mechatargu jakieś nie rzucające się w oczy ubranie kilka czystych

prześcieradeł i koców. Jeśli już byłem skazany na dzielenie z Igorem tej ponurej nory, miałem

zamiar zapewnić sobie przynajmniej jako taki komfort. Mój żołądek miał się teraz nieco

lepiej, chociaż wciąż padałem z nóg. Kupiłem jeszcze kilka puszek rosołu z kury dla mojej

drugiej twarzy oraz kilka puszek piwa dla siebie.

Kiedy wreszcie dotarłem do magazynu, nogi niemal właziły mi w tyłek. Ponieważ nie

zaufano mi na tyle, abym został zaszczycony kluczem, waliłem gwałtownie w drzwi, aż

usłyszałem niechętny głos mojego kompana.

- Igor śpi - warknął.

- Nic nowego, mózg Igora zawsze śpi - odwarknąłem w odpowiedzi.

To przez to zmęczenie. Normalnie wiedziałem, że nie ma sensu wdawać się z nim w

pyskówki i szukać przy okazji niepotrzebnych kłopotów. Nie nabijałbym się też z kogoś

upośledzonego. Ale wtedy nie bardzo myślałem. Warknął coś niezrozumiałego. A kiedy

wszedłem i przechodziłem obok niego, walnął mnie w łeb pięścią.

To nie było uderzenie, które miało zabić, czy choćby pozbawić przytomności. To był

po prostu głos w dyskusji człowieka sfrustrowanego tym, że nie potrafi wyrazić słowami tego,

co chciałby przekazać. Poleciałem jednak na podłogę, a moje zakupy rozsypały się na

wszystkie strony. Jednocześnie nagle wybuchły we mnie tłumione wściekłość i frustracja,

nagromadzone w ciągu ostatnich dni. Wyuczone odruchy wzięły górę nad rozsądkiem. Igor

stał teraz nade mną. Jeden kopniak w kolano i sprowadziłem go do poziomu. Kiedy

przelatywał obok mojego łokcia, wpakowałem mu go w splot słoneczny, pozbawiając

oddechu. Wyłączyłem go już z walki i powinienem na tym poprzestać. Mój gniew był jednak

na tyle silny, że omal nie doszło do tragedii.

Zupełnie bez udziału świadomości lewą ręką opasałem szyję Igora, podczas gdy

prawą zacisnąłem na nadgarstku lewej, by docisnąć dźwignię. Zabójczy chwyt. Stały nacisk

miażdży tchawicę i przerywa przepływ krwi w tętnicy szyjnej. Najpierw następuje utrata

przytomności, a potem śmierć. A gdyby chciało się skończyć sprawę jeszcze szybciej, nagła

zmiana miejsca nacisku może złamać kręgosłup i wtedy śmierć następuje w sposób

natychmiastowy.

Czerwona płachta gniewu przysłaniająca mi wzrok, znikła w ostatniej chwili. O

milimetry od swej twarzy dostrzegłem wybałuszone oczy Igora i jego wywalony język. Był

na skraju raju czy raczej piekła.

Wielkim wysiłkiem woli zmusiłem się do rozluźnienia uchwytu. Cisnąłem

przeciwnika na ziemię i wstałem, oddychając ciężko. Igor miał wciąż zamknięte oczy, ale

przynajmniej łowił już powietrze. Odczekałem, aż otworzy oczy, a potem trąciłem go lekko

czubkiem buta między żebra, aby zwrócić na siebie jego uwagę. Przystawiłem mu do oczu

swoje niemal stykające się ze sobą kciuk i palec wskazujący.

- Tak blisko byłeś śmierci. Jeśli dotkniesz mnie jeszcze raz, przebędziesz całą drogę.

Potknąłem się, zbierając porozrzucane zakupy. Byłem zmęczony już poprzednio, teraz

ten nagły skok adrenaliny wykończył mnie dodatkowo. Kiedy więc rzuciłem wszystkie puszki

na łóżko, z największym wysiłkiem powstrzymałem się, aby nie paść tam w ślad za nimi. Nie

było jednak zbyt mądrze zasnąć teraz, gdy Igor niedługo dojdzie do siebie. Kto wie, może w

jego powolnych synapsach ukształtowałaby się myśl o zemście.

Nakarmiłem twarz, a potem rozejrzałem się wokół.

Po raz pierwszy wybrałem się na zwiedzanie położonej głębiej części składu.

Przedarłam się przez warstwę kurzu i śmieci i dotarłem do tylnych drzwi częściowo

przywalonych pustymi metalowymi bębnami. Odtoczyłem je na bok i znalazłem opancerzony

motocykl.

Na pewno ten, który został użyty w drugim napadzie. Odsunąłem także i jego i

odsłoniłem drzwi. Kryła się za nimi mała kanciapa kiepsko oświetlona odrobiną promieni

słonecznych wpadających przez małe, brudne i pokryte pajęczynami okienko. Mimo

wszystko pokój stanowił dla mnie pewną atrakcję. Przesunąłem znajdujące się pośrodku

sfatygowane biurko pod ścianę i poszedłem po swe posłanie. Igora nigdzie nie widziałem, ale

też, prawdę mówiąc, nie tęskniłem za nim. Przytarganie betów do tego bocznego pokoju do

końca wyczerpało moje siły. Zdawało mi się, iż trwało to całymi godzinami. Drzwi do mojej

nowej sypialni otwierały się do środka i nie miały, niestety, zamka. Nie widziałem też

niczego, czym mógłbym podeprzeć klamkę. Oparłem się o nie ciężko i rozejrzałem się wokół.

Biurko. Było wystarczająco ciężkie, aby choć na chwilę powstrzymać kogoś, kto chciałby tu

wtargnąć. A to dałoby mi czas, aby się obudzić i przygotować. Kiedy przepchnąłem biurko do

drzwi, byłem już wykończony. Rzuciłem się bez czucia na bety. Nie miałem nawet siły, by je

rozłożyć.

Kiedy się obudziłem, promienie słoneczne wpadały przez okno, wprost na moją twarz.

W gardle zaschło mi zupełnie, wargi był spierzchnięte. Przypomniałem sobie o piwie w

samochłodzących się puszkach. Otworzyłem natychmiast jedną z nich. Piwo zabulgotało,

łącząc się z chłodzącą chemią. Na zewnętrznych ściankach puszki pojawiły się kropelki

wilgoci. Pochłonąłem lodowatą ciecz i poczułem się znacznie lepiej. Otworzyłem następną

puszkę, ale upiłem z niej tylko ze dwa łyki, gdy znów dopadła mnie fala zmęczenia.

Zapadłem w sen.

Był on na tyle głęboki, że walenie w drzwi nie zrobiło na mnie wrażenia. Udało mi się

zgrabnie wkomponować te hałasy w jakiś złożony majak senny. Dopiero odgłosy

przesuwającego się biurka zbudziły mnie w mgnieniu oka.

- Przestań! - wrzasnąłem Zerwałem się i wtedy przypomniałem sobie boleśnie o

metalowym pręcie sterczącym nad moją głową. Ale odgłos szurania ucichł.

- Szef cię chce.

- Powiedz, że już idę... - wychrypiałem.

Poczułem się nieco lepiej, podstawiwszy łeb pod bieżącą wodę. Wytarłem się,

założyłem twarz i wyszedłem na spotkanie mojego władcy.

Ocenił natychmiast mój fatalny stan, ale nie skomentował tego. Nieco za to wykrzywił

wargi, gdy zbliżył się do stołu, na którym walały się resztki śniadania Igora. Zgarnął to

wszystko na podłogę.

- Igor, sprzątnij ten chlew!

Usiadł na fotelu i czekał w milczeniu, aż mamroczący coś pod nosem Igor pozgarnia

wszystkie resztki w jeden z kątów pomieszczenia. Zawsze to trochę lepiej wyglądało. Potem

nasz uroczy kompan polazł na swój barłóg i włączył minitelepudło. Kaizi skinął na mnie.

Usiadłem obok niego, ale ustawiłem krzesło tak, by nie tracić zupełnie z oczu Igora.

- Co wiesz o obligacjach?

- Czy to ma coś wspólnego z ubikacją?

- Stroisz sobie żarty, czy jesteś takim samym imbecylem jak Igor? Obligacjach nie

ubikacjach. To papiery dłużne.

- Ach tak. Nie wiedziałem...

Tak naprawdę, to wiedziałem o obligacjach co nieco, ale ponieważ Kaizi, zdaje się,

przygotował wykład, nie chciałem psuć mu przyjemności moją znajomością tematu.

- Obligacje, w których jesteś takim dyletantem, to certyfikaty własności określonej

części długu publicznego rządu albo przedsiębiorstw, na przykład linii lotniczych czy innych

korporacji. Ich właścicielami są indywidualni pożyczkodawcy. Zazwyczaj opłatą za pożyczkę

jest określona stopa oprocentowania. Większość obligacji jest zarejestrowana na określonych

właścicieli i jeśli w wyniku operacji kupna i sprzedaży tych właścicieli zmieniają, to również

się to rejestruje. Są jednak tak zwane obligacje na okaziciela, które nie podlegają rejestracji.

Mogą być łatwo zbywane i są równie płynną formą pieniądza jak gotówka Rozumiesz, o

czym mówię?

- Kawałek papieru, który jest wart sporo szmalu, wszystko jedno kto ma go w łapie.

- No... ogólnie mówiąc - tak.

- I założę się, że wiesz, gdzie znajduje się duża ilość tych ubi... obligacji i chcesz,

żebym je dla ciebie ukradł?

- Prosto z mostu, ale zgadza się.

- Dobrze. Ale zanim omówimy tą sprawę, udzielisz mi wiadomości o Angelinie.

- Czuje się dobrze i przesyła ci całuski - uśmiech Kaiziego był wyjątkowo

odpychający.

- Nie traktuj mnie z góry z łaski swojej, draniu. Chcę mieć dowody, a nie twoje słowo,

które mam w głębokim poważaniu.

Rozejrzałem się wokół i mój wzrok padł na leżący na podłodze wydruk informacyjny.

Ten, z którego swego czasu wyczytałem nagłówki dotyczące naszego napadu. Podniosłem go,

otarłem nieco z kurzu i podałem Kaiziemu.

- Przywieź mi nagranie wideo, na którym wręczasz te papiery mojej żonie. Niech

przeczyta wiadomości, a potem pokaże je do kamery. Ma też powiedzieć coś, co przekona

mnie do jej tożsamości. Powiedz to Angelinie. Na pewno coś wymyśli.

Przygryzł w zamyśleniu wargę, a potem potrząsnął głową.

- To będzie trudne i zabierze zbyt dużo czasu. Odmawiam.

- Radzę tak zrobić. Bo nie mam zamiaru wykonać dla ciebie ani jednego więcej skoku,

jeśli nie zobaczę jej żywej.

Znowu się zamyślił, ale chyba uznał, że mówię serio. Naprawdę nie miałem zamiaru

mu pomagać, bez zdobycia pewności, co do losu Angeliny.

- Dobrze. Zrobię to. Ale w tym czasie musisz dokładnie przestudiować plany pewnego

budynku i opanować rozkład pomieszczeń tak, abyś mógł się kręcić tam z zamkniętymi

oczami.

Czemu nie? I tak nie miałem na razie nic ciekawszego do roboty.

- Dobrze. Pokaż, co tam masz.

Wyjął z walizki komputer i położył go na stole pomiędzy nami.

- Wstawiłem do tego budynku, już bardzo dawno temu, swojego kreta, który wykonał

dla mnie te fotografie.

Wstukał komendę i wyrósł przed nami hologram jakiejś olbrzymiej białej struktury.

Potężne kolumny podtrzymywały gigantyczną bramę. Ku głównemu wejściu wiodły

olbrzymich rozmiarów schody, a gdy kamera zbliżyła się, mogłem odczytać wyryty w

marmurze napis: ”Centralny Depozyt Planetarny”.

- Niech zgadnę - powiedziałem. - Gdzieś w tym mauzoleum pieniądza jest pokój lub

pokoje wypełnione tymi ubikacjami na okaziciela?

- Zgadza się - odparł Kaizi bez cienia uśmiechu.

- Wejście główne - zakomunikował komputer głębokim męskim głosem.

- W czasie, kiedy mnie nie będzie, zwiedzisz dokładnie ten budynek. Możesz po nim

wędrować w rzeczywistości wirtualnej, więc przyjrzyj się wszystkiemu uważnie. Otwórz i

zamknij wszystkie drzwi, zapamiętaj każdy szczegół. Kiedy wrócę, będę oczekiwał pełnej

znajomości rozkładu pomieszczeń. Jak to opanujesz, powiem ci, co jest do zrobienia.

Zastanowiłem się nad jego słowami. Potem przytaknąłem.

- Dobra. I tak się nigdzie nie wybieram.

Zbierał się już do odejścia, gdy zatrzymałem go jeszcze na chwilę.

- Czy Igor też będzie brał udział w następnej robocie?

- Tak mi się wydaje. Tak. Sądzę, że będzie potrzebny.

- Więc musisz go nieco postraszyć. Uderzył mnie... A ja uderzyłem jego. Dość mocno.

Przekonaj go, że jeśli spróbuje jeszcze raz, będzie martwy.

- Igor! - krzyknął nasz władca.

Mój uroczy towarzysz uniósł oczy znad ekranu. Niechętnie podszedł do nas.

- Zdaje się, że ty i Jim mieliście tu małą różnicę zdań.

- Nie lubię go.

- Ja też nie. Ale musimy pracować razem. Będziesz na niego uważał i strzegł go. Bo

jeśli cokolwiek mu się przytrafi, to samo stanie się z tobą. A jeśli będziesz próbował zwiać, na

pewno cię znajdę. Pamiętasz ostami raz?

Igor wyglądał w tym momencie nieszczególnie, uciekał ze spojrzeniem, nerwowo

miętosił nogawki spodni.

- Pamiętam...

- To dobrze. Więc nie będę musiał ukarać ciebie po raz drugi... Kaizi, zanim wyszedł,

zwrócił się jeszcze do mnie.

- Jesteś bezpieczny. Masz jeden dzień. Kiedy wrócę, chcę zobaczyć, że znasz ten

budynek jak własną kieszeń.

- Będę... Jeśli tylko przywieziesz mi film. I jeszcze coś. Chcę klucz do zewnętrznych

drzwi. Nie mogę jeść tego, co je ta świnia.

Podjął szybką decyzję i rzucił klucze na stół. Wyszedł, a ja zasiadłem przed

komputerem.

Byłem naprawdę zainteresowany budynkiem Depozytu. Czemu nie? Wystarczyło

tylko wyobrazić sobie forsę, która tam się mieściła. Kiedy obszedłem główne pomieszczenia i

dość dobrze już orientowałem się w ich rozkładzie, zacząłem przyglądać się co bardziej

interesującym skarbcom. Banknoty, świeżo tłoczone monety. Całe ich stosy i piramidy.

Naprawdę bardzo sympatyczny widok.

Po kilku godzinach wiedziałem już wszystko, czego było trzeba, aby

usatysfakcjonować mojego pracodawcę. Ziewnąłem i przeciągnąłem się. Czas na piwko. Albo

na jedzonko. A może i na oba naraz. No i miałem mnóstwo czasu, by porozmawiać z

bliźniakami.

Igor spojrzał na mnie, gdy zbliżałem się do drzwi, ale prawie natychmiast ponownie

wlepił oczy w ekran. Właściwie było mi go nawet żal. Jednak przechodząc obok, starałem się

nie patrzeć na to, co oglądał. Wystarczały te wrzaski i jęki, które słyszałem, aby zniechęcić

się do dyskutowania z nim o sztuce.

Zapuściłem się nieco głębiej w uliczki mechatargu, aż znalazłem wyższej klasy

restaurację, gdzie szefem kelnerów był nawet człowiek... albo perfekcyjnie wykonany robot.

- Dzień dobry panu. Obiad zaraz będzie podany. Dzisiaj polecamy stek. Genetycznie

odtworzony stek z prawdziwego jurajskiego brontozaura. Przepyszny, przysmażony zgodnie z

życzeniem. Standardowa porcja to jeden kilogram, ale dla naprawdę głodnego gościa możemy

przyrządzić porcję dowolnego rozmiaru. Dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści kilo...

Uniosłem dłoń, prawie tracąc ochotę na jedzenie...

Ale kuchnia była dobra, obsługa sprawna, a napitki smaczne i zimne. W znacznie

lepszym humorze udałem się do sklepu z telefonami, który zwiedzałem już wcześniej. Tym

razem wybrałem najtańszy model i znalazłem cichą alejkę, by spokojnie porozmawiać.

Najpierw oczywiście pozbyłem się trzymanych w kieszeni pluskiew. Położyłem je na ziemi i

odszedłem nieco dalej.

- Tato! Dobrze znów cię słyszeć. Widzieliśmy, jak Kaizi opuszczał magazyn.

Straciliśmy go z oczu na komputerostradzie.

- Jechał na północ?

- Tak jest.

- Tak przypuszczałem.

Opisałem moje żądanie, dotyczące uzyskania przekonujących dowodów na temat

dobrego stanu Angeliny. Opowiedziałem również o planach kolejnego przestępstwa.

- Przypuszczam, że może jechać do Słonecznego Miasta. Na pewno ma tam

rezydencję. Kiedy powiedział, że zrobienie tego filmu zajmie za wiele czasu, byłem już

pewien, że nie trzyma matki w tym mieście.

- Więc co robimy?

- To, co robiliście do tej pory. Jedźcie za nim i miejcie go na oku. Ale ostrożnie, tak,

żeby się nie zorientował i nie nabrał podejrzeń.

- Zrobimy nawet coś lepszego. Ja będę miał na oku Kaiziego. A James zgodnie ze

swoimi umiejętnościami informatycznymi skontroluje nieco bazy danych Słonecznego

Miasta. Spróbujemy ustalić, gdzie znajdują się nieruchomości Kaiziego.

- Świetnie. Zadzwonię jutro, gdy będę wiedział coś więcej na temat naszego

następnego skoku.

Wyrzuciłem telefon do kosza i pozbierałem troskliwie swoje prywatne pluskwy.

Włożyłem je na powrót do kieszeni.

Od razu po tej rozmowie z chłopcami poprawił mi się humor. Dobry nastrój psuła mi

jedynie myśl o Angelinie wciąż znajdującej się w niebezpieczeństwie. Byłem też znacznie

wzmocniony na ciele przez sporą ilość zwierzęcego białka, jakie spożyłem. Z drugiej strony,

czy miałem już wracać do tej ciemnej nory i spędzać czas w obecności Igora? W tak piękny i

słoneczny dzień? Dostrzegłem kątem oka bar. To jest to. Kilka piwek nie zaszkodzi.

Dostrzegłem przy wejściu maszynę z papierowymi gazetami. Wielka rzadkość w

naszym informatycznym społeczeństwie. Próbowałem wyobrazić sobie kogoś na tyle

biednego, by nie stać go było na komputer z kanałami informacyjnymi, i jakoś nie bardzo mi

się to udawało. Ale jednak musieli tacy istnieć na Fetor, bo po wrzuceniu monety do

maszyny, trzymałem w ręku niezbity tego dowód.

Przejrzałem pobieżnie nagłówki, sącząc piwo. Jeszcze więcej histerii z powodu moich

dotychczasowych wyczynów, wraz z zupełnie zmyśloną biografią Stalowego Szczura. Byłem

według nich odpowiedzialny za niemal każde poważne wykroczenie przeciwko prawu, jakie

zdarzyło się w galaktyce w ciągu ostatnich czterdziestu lat. Na wewnętrznych stronach

znalazłem inną ciekawostkę - ”Strajk za siedem dni” - widomy znak ciężkiej pracy GarGoyla.

A także i Puissanto - ”Skandal podatkowy niszczy prominentnego bankiera”. Niestety, nie

było to o Kaizim. Skoro już czytałem o bankach, zajrzałem też na strony finansowe.

WIELKOŚĆ WKŁADÓW BANKOWYCH OSIĄGA NOWE DNO.

STOPA KREDYTOWA FETOR DRŻY. GWAŁTOWNY WZROST SPRZEDAŻY

OBLIGACJI MUNICYPALNYCH.

Ziewnąłem. Byłem szczęśliwy, że to James jest bankierem, a nie ja. To jednak

cholernie nudna lektura, te kolumny ekonomiczne. Przeszedłem do strony z krzyżówkami i

sięgnąłem po pisak.

Rozdział 18

To było niemal jak dzień urlopu - coś, czego nie doświadczyłem od czasu naszego

zakończonego katastrofą pikniku, kiedy to przeklęty Kaizi pojawił się w naszym życiu.

Wprawdzie nie mogłem zrelaksować się zupełnie - mojej Angelinie wciąż groziło przecież

niebezpieczeństwo - ale przynajmniej mogłem próbować.

Siedziałem nad gazetą tak długo, jak tylko mogłem. Wreszcie wyczytałem wszystkie

literki i niechętnie powlokłem się w stronę magazynu. Zabrałem komputer Kaiziego do mojej

celki. Jeszcze kilka razy przemierzyłem wszystkie wirtualne korytarze i pokoje, aby

przećwiczyć pamięć. Potem znalazłem telewizyjną funkcję komputera i odkryłem, że mam

stąd dostęp do ponad tysiąca programów. Tysiąca bzdurnych, ogłupiających programów. Ktoś

kiedyś już powiedział, że na świecie jest więcej śmieciarzy niż profesorów uniwersytetu. A

nie trzeba było geniusza, by stwierdzić, dla której z tych grup robi się większość programów.

Było za to dużo audycji dla Igora. W końcu jednak, za dodatkową opłatą - konto Kaiziego

wytrzyma ten wydatek - uzyskałem dostęp do kanału historycznego. Zdobyłem sporo

informacji o zasiedlaniu planet i zbrodniach popełnianych na miejscowych formach życia.

Przyglądałem się temu bez współczucia. Wiedziałem, że w galaktyce pozostało jeszcze wiele

form życia, którym sam z chęcią zgotowałbym podobny los.

Kaizi przyjechał następnego dnia późnym rankiem z małą walizeczką.

- Nastąpiła mała zmiana planu...

- Z pewnością - przerwałem mu. - Ale nie będziemy o tym rozmawiać, dopóki nie

zobaczę twojej produkcji filmowej. Dawaj.

Wyciągnął kartę magnetyczną i wsunął ją do komputera. Ekran rozjarzył się, a ja

uśmiechnąłem się szeroko i rozluźniłem, dopiero w tym momencie. Zdałem sobie sprawę, jak

bardzo byłem dotychczas spięty.

- Cześć, Jim - powiedziała Angelina. - Jak widzisz, czuję się dobrze, podobnie jak

Gloriana. - Usłyszałem odgłos cichego chrząknięcia, którym świniozwierz zareagował na

swoje imię. - Chociaż wydaje mi się, że z braku ruchu przybrałam nieco na wadze.

- Wyglądasz wspaniale! - krzyknąłem.

- Tu są nagłówki, które chciałeś zobaczyć. O największym napadzie stulecia - tak to

nazywają. Nie będę ci jednak gratulować, ponieważ jak się domyślam, cały zysk przypadnie

tej obrzydliwej kreaturze, która stoi teraz przede mną i trzyma kamerę. Wróć z tym

obiektywem! - Krzyknęła, gdy obraz na chwilę pociemniał. Pojawiła się znowu. -

Przepraszam za przerwę. Ale musiałam przekonać pewną osobę, że pierwsza część tego

przedstawienia w dobie obecnych cudów technicznych z łatwością mogła być spreparowana.

To natomiast, co nie może być spreparowane, to wspomnienia, które mamy tylko ty i ja. Więc

cofnij się myślami wiele lat wstecz, jak również wiele lat świetlnych stąd, do miejsca i czasu,

gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Zawsze noszę na szyi medalion. Pamiętasz, co w nim

wtedy było?

Jak mógłbym kiedykolwiek zapomnieć. Fotografia, na którą spojrzałem tylko przez

ułamek sekundy, nim ją zniszczyła. Fotografia z jej, można by to tak nazwać, poprzedniego

życia. Nie była wtedy piękna... Nie była nawet przeciętna. Zresztą z tego właśnie powodu

Angelina trafiła do przestępczego świata. Aby zebrać wielką sumę na niezbędne operacje

plastyczne. Nigdy od tamtej pory nie rozmawialiśmy o tym zdjęciu. Fakt, że teraz sama

wspomniała fotografię, musiał być jakąś wskazówką. Nie miałem jednak pojęcia, o co mogło

chodzić mojej żonie.

- Tam była moja fotografia. Uważaj na siebie, kochanie. Potem obraz zgasł.

- Dobra, bierzmy się do pracy - powiedziałem.

- Jak już wspomniałem, nastąpiła zmiana strategii. Obligacje czekały sobie cierpliwie

przez długi czas w skarbcu, więc nic im się nie stanie, jak poczekają dłużej. Najpierw

wypełnisz inne zadanie...

- Czekaj chwilę. Kiedy to się właściwie skończy? Jak wiele przewidujesz dla mnie

zadań, zanim nasza, jakże miła, współpraca dobiegnie końca?

Kaizi podrapał się po podbródku.

- To jest właściwe pytanie. Nie mogę pozwolić, aby upadł w tobie duch, jeśli będziesz

sądził, że twoja praca i więzienie twojej żony będą trwać w nieskończoność. Moje interesy

naprawdę już wkrótce dobiegną końca. Jeśli tylko wypełnisz dokładnie rozkazy, gwarantuję

ci, że kradzież obligacji będzie twoim ostatnim zadaniem. Potem odjedziesz wolny. Tak,

właściwie to nawet będę na to nalegał. - Sam?

- Oczywiście, że nie. Opuścisz tę planetę wraz z żoną, na tym samym statku.

Nie wierzyłem w ani jedno jego słowo, ale na razie nie miałem żadnej alternatywy.

Więc trzeba było tańczyć, jak mi grał.

- Dobrze. Więc co teraz?

- Energia atomowa i generatory elektryczności. To właśnie utrzymuje przy życiu

nasze techniczne społeczeństwo. Co o tym wiesz?

- Nic. Mam tyle wiedzy, czy może wiary, że jak wcisnę przycisk, zapali się światło.

- Spójrz na to. - Otworzył walizeczkę i wyciągnął zestaw szkiców technicznych i map.

- To jest generator atomowy na wyspie Sikuzote. O, tutaj widzisz go na mapie. Znajduje się

niedaleko południowego wybrzeża, oddzielony od kontynentu kanałem. Pojedziesz tam...

- Jak?

- Pociągiem. Jest tam bezpośrednie połączenie z tutejszej stacji centralnej. Będziesz

miał nowe dokumenty, zgodne z twoją nową twarzą. Pojedziesz jako turysta. Południowe

wybrzeże słynie z kamienistych plaż i innych prostych rozrywek. Jak również kasyna w

Swartzlegen. Robotnicy bardzo lubią jeździć tam na wypoczynek.

- Nie jeżdżą na północ, do Słonecznego Miasta?

- Nie. Nie są tam mile widziani. - Miał obojętny wyraz twarzy, ale w jego głosie

słyszałem wyraźny ton wyższości. - Ponieważ na południu dużo pada, plaże nie są za bardzo

uczęszczane. Zorganizowano za to wiele rozrywek, którym można się oddawać we wnętrzu

budynków. A jedną z tych atrakcji jest wycieczka z przewodnikiem po elektrowni atomowej.

Dość popularna i w dodatku darmowa. Pójdziesz na tę wycieczkę.

- Słuchaj, Kaizi. Mógłbyś mi choć w przybliżeniu wyjaśnić, o co chodzi? Przecież tam

chyba nie ma nic, co by warto ukraść?

Pomyślał przez chwilę.

- Masz rację. W twoim zadaniu nie będzie tym razem żadnych aspektów finansowych.

Tym zajmę się ja. Ty natomiast przeprowadzisz mały sabotaż przemysłowy.

- Jaki? Mam wysadzić albo stopić reaktor atomowy?

- Tak. Dokładnie coś takiego mam na myśli.

- Co to, to nie! - Zerwałem się na równe nogi i nerwowo przemierzyłem cały pokój. -

To nie jest moja specjalność. I nie mam zamiaru potem świecić w ciemnościach.

Niespecjalnie się przejął moją reakcją.

- Zamknij się. Siadaj. I popatrz na to.

Rozłożył plany poszczególnych poziomów reaktora. Z bardzo zresztą nieatrakcyjnymi

podpisami, np. ”odpady radioaktywne”, ”komora prętów chłodzących”, ”pomieszczenie

reaktora”.

- Jedyne, co musisz zrobić, to powstrzymać dostawy energii elektrycznej.

- Na jak długo?

- Najmniej kilka tygodni. Najlepiej miesięcy. Ten generator dostarcza energii prawie

jednej trzeciej Fetor. Jego uszkodzenie wywoła więc poważne reperkusje finansowe.

Zaczynałem rozumieć, o co mu chodzi.

- I znowu pieniądze, co Kaizi? Zdaje się, że ostatnio gospodarka Fetor w ogóle

przeżywa ciężkie chwile, jeśli wierzyć pismakom. Rabunki bankowe, napady na konwoje z

pieniędzmi, rozruchy wśród klasy pracującej. A teraz jeszcze kryzys energetyczny. Jeśliby

ktoś przewidział, co się stanie, mógłby zakupić wiele akcji konwencjonalnych elektrowni. Ta

osoba sporo na tym zarobiła. Nie sądzisz?

- Sądzę di Griz, że zaczynasz rozmyślać o rzeczach, które ciebie nie powinny

interesować. Zajmij się tym, co umiesz robić najlepiej. A finanse i zyski zostaw mnie. Jak

zamierzasz unieruchomić elektrownię?

- Nie mam najmniejszego pojęcia. - Uniosłem plany do światła, ale w głowie nie

rodziła się żadna myśl. Wyłączenie reaktora na pewno by załatwiło sprawę. Ale to jest

ostateczna opcja. To by oznaczało penetrację zastrzeżonych pomieszczeń, kłopoty z alarmami

i strażnikami. I wreszcie jak to zrobić? Nie mam wystarczającej wiedzy technicznej.

Odłożyłem plany. - Myślę, że powinienem pojechać jako turysta i obejrzeć wszystko na

miejscu. Potem się z tobą skontaktuję. Nie wiem, jak mogę tam na wybrzeżu zakupić

niezbędne materiały. Czy będziesz mógł mi je posłać ciężarówką?

- Za długo i za wolno. Pociąg jest lepszym pomysłem. Prowadzą takie usługi.

Pomyślał jeszcze chwilę, a potem wyciągnął ze swej walizki plastikowy cylinder.

- Co to jest?

- Playtexx. Całkowicie ekranowany, nie do wykrycia. Podał mi cylinder, który

wziąłem z pewnym wahaniem. To był najpotężniejszy ze znanych materiałów wybuchowych.

Wiedziałem, że taki istnieje, ale nigdy dotąd nie zetknąłem się z nim osobiście. Zazwyczaj

zresztą nie robię zbyt dużo hałasu.

- Jak to jest stabilne? - zapytałem.

- Jak bryła mokrej gliny. Możesz nawet do tego strzelać albo na tym skakać - nie

wybuchnie. Tu jest jedyna rzecz, która to odpali. - Podał mi dysk czasowy ze sterczącym z

niego ostro zakończonym szpikulcem. - Ustawisz zegar. A potem przebijesz plastikowy

cylinder. No i opuścisz oczywiście to miejsce. A teraz zapakuj wszystko do torby razem z

jakimiś ciuchami. Wyjeżdżasz natychmiast. Oczekuję raportu najpóźniej jutro.

Otworzyłem usta, żeby zaprotestować, ale od razu je zamknąłem. Wiedziałem, że

protesty nie mają sensu. Wakacje w sympatycznym Swartzlegen zapowiadały się miło. Kaizi

osobiście podwiózł mnie na stację. Dał mi nowy zwitek banknotów i telefon. I dołączył całą

serię poleceń, których w ogóle nie słuchałem. Wiedziałem, co należy zrobić. Coś bardzo

niebezpiecznego, może śmiertelnie niebezpiecznego... Ale za to na słonecznym południu.

Padać zaczęło, jak tylko pociąg dojechał do południowych równin. Krajobraz stawał

się coraz bardziej przygnębiający. Wokół piętrzyły się czarne skały, pomiędzy jeszcze

czarniejszymi skałami, i pod najczarniejszymi ze wszystkiego chmurami. Ale chyba tylko na

mnie oddziaływało to tak depresyjnie. Poza mną wszyscy upijali się na wyścigi. Mężczyźni

przynajmniej. Kobiet w ogóle było bardzo niewiele, a jeszcze mniej dzieci. Na końcu każdego

wagonu znajdował się bar i robił naprawdę niezły obrót. Widać urlopy rodzinne nie

rozpowszechniły się na tej planecie. Wyjazd był ucieczką dla chłopaków, ucieczką od pracy i

domu. Dodatkowo mieli okazję wydać parę kredytów na proste rozrywki, zanim znów wrócą

do rozkoszy przemysłowego życia.

Kilka godzin później dotarliśmy do tego robotniczego raju.

Stacja końcowa Swartzlegen wychodziła prosto w morze. Wielopoziomowa

promenada biegła stąd w obu kierunkach wzdłuż wybrzeża, aż dokąd mogłem sięgnąć

wzrokiem. Przechyliłem się przez barierkę i mimo deszczu przyglądałem się falom

wdzierającym się głęboko na pokryte czarnymi kamieniami nabrzeże. Każda z nich, cofając

się, zabierała kamyki ze sobą i stukot tych kamieni brzmiał harmonijnie jak odległe

podwodne grzmoty. Prawdziwe grzmoty usłyszałem wkrótce z góry. Czarne niebo

rozświetliły ognie błyskawic. Huknęły pioruny. W blasku siekących w morze błyskawic

ujrzałem przez chwilę odległy brzeg, a na nim zarysy zabudowań. Wyspa Sikuzote i generator

atomowy. Odwróciłem się plecami do morza i przyjrzałem się budynkom po drugiej stronie

promenady. Domy rozrywki, bary, restauracje, bary, małe hoteliki, bary, elektronika, bary,

sklepy z pamiątkami, bary, telefony, bary. Trzeba było zgrać się z tym miejscem, a więc... W

pociągu nic nie piłem. Czas więc było nadrobić zaległości. Trzeba wejść do najbliższego baru

i zamówić piwko. Najpierw jednak, nim zamoczę w alkoholu usta, powinienem zadzwonić do

Bolivara. Przede wszystkim jednak odwiedziłem sklep elektroniczny i zakupiłem wykrywacz

podsłuchu. Włączyłem go i przeleciałem wzdłuż swego ciała. Piszczał właściwie non stop, jak

gra komputerowa. Kaizi chyba naprawdę mi nie ufał. Zacząłem więc zbierać wszystkie

monety, guziki, dyski, nawet końcówkę sznurowadła w moich nowych butach, no i

oczywiście telefon, który mi dał. Zaczynała mnie męczyć ta ciągła konieczność utrzymywania

napiętej uwagi. Podszedłem do balustrady i wyrzuciłem cały ten śmietnik do wody. Dopiero

potem kupiłem nowy telefon. Wsadziłem go do torby i wreszcie mogłem wstąpić do

najbliższego baru. Tam zamówiłem piwo i znalazłem pusty stolik. Co zresztą nie było takie

trudne, bo knajpa w ogóle była pusta. Wyciągnąłem telefon i wybiłem numer. Bolivar odebrał

po trzecim sygnale.

- Dobrze, że się odezwałeś. Jak dotąd poszukiwania chałupy Kaiziego w Słonecznym

Mieście są bezskuteczne, ale James wciąż nad rym pracuje. Co z tobą?

- Jestem w podróży. Wykonuję właśnie nowe zadanie. - Opowiedziałem mu o

planowanym sabotażu i o mojej głównej roli w tym scenariuszu.

- Brzmi to dość niebezpiecznie. Może będziesz potrzebował pomocy?

- Chyba nie, ale dziękuję. Jeśli nie będę mógł tego zrobić sam, prawdopodobnie w

ogóle jest to niemożliwe. Lepiej zapisz mój numer i dzwoń, jeśli coś się zmieni na korzyść.

- Dobra, zapisałem. Trzymaj się.

Trzymać się. Doceniałem jego życzenie, ale niewiele mogłem zrobić. Wyłączyłem

telefon. Zmieniłem ustawienie sygnału z dzwonka na wibracje. Dopiłem resztę piwa, wziąłem

torbę i podszedłem do baru.

- Prawdziwie deszczowy dzień dzisiaj - zagadałem do barmana. Polerował właśnie

szklanki i przyglądał się pracy robotów kelnerów.

- Każdy jest deszczowy. - Facet miał mimo wszystko poczucie humoru.

- Nie za dużo gości.

- Nie ta pora dnia. Będą po zmroku.

- Słyszałem, że są stąd wycieczki do elektrowni?

- Do Volt City? Nie ma tam co oglądać. Ale przynajmniej jest sucho.

Odłożył wypolerowaną na glanc szklankę i sięgnął po następną. Wskazał palcem na

okno.

- Tam na dole. Obok pomostu. Wycieczki co pół godziny przez cały dzień. Promem.

- Wspaniale - powiedziałem z udawanym entuzjazmem.

- Lepiej zostań tutaj. Zjedz coś i wypij. A zresztą, jak chcesz.

- Mogę zostawić tu torbę?

- Dziesięć kredytów - powiedział.

Podałem mu ją, wyjąwszy wcześniej telefon.

- Nie zamykamy całą dobę. - Schował torbę za kontuarem.

Podniesiony nieco na duchu tak miłym przyjęciem, wyszedłem znów na deszcz.

Czyżby przestawał padać... Trudno było powiedzieć, wiatr niósł też bryzgi od strony morza.

Przy pomoście kołysał się wściekle na falach mały prom o wdzięcznej nazwie - Panna

Kilowatt. Nie wzbudzał specjalnie zaufania, ale przynajmniej przestało padać, chociaż wiatr

nie ustawał.

- Witamy na pokładzie Panny Kilowatt u startu wielkiej wyprawy. - Powitała mnie

bardzo znudzona dziewczyna w elektrycznym niebieskim uniformie. Wręczyła mi broszurę

reklamową. - Odbijamy za dziesięć minut i będzie to początek najbardziej pasjonującej

podróży w pańskim życiu. - Mówiła to takim tonem, jakby zapowiadała raczej moją ostatnią

podróż.

Poszedłem na dziób i usiadłem na mokrej ławie. I tak byłem cały przemoczony, więc

nie robiło mi to specjalnej różnicy. Przejrzałem szybko broszurkę, a potem wsadziłem ją pod

tyłek. To też zresztą niewiele zmieniło - wciąż było mokro. W kilka minut później kotły

Panny Kilowatt ożyły i prom odbił powoli od nadbrzeża. Teraz, gdy nie padało, nieco lepiej

mogłem się przyjrzeć naszemu celowi. Niemal płaska wysepka, o której skalisty brzeg biły

białe grzywacze. Kilka białych budynków przylegających do jednego większego. Z całej tej

struktury wyrastał wysoki komin, który wypuszczał wąskie pasemko dymu. Bez wątpienia

roznosząc odpady radioaktywne po okolicy. Z najbardziej od nas oddalonej części zabudowań

wyłaziły grube czarne zwoje kabla, które tworzyły masywne wieże transformatorów. Dalej

przewody biegły nad kanałem ku znajdującej się na skalistym wybrzeżu olbrzymiej wieży

trakcyjnej. Kolejne takie kolumny stały dalej w głębi lądu. To dzięki nim odbywał się

transport tych wszystkich dżuli i amperów do miejskich kompleksów przemysłowych.

Inspirujące.

Kanał nie był przyjemny do przeprawy, ale na szczęście podróż trwała krótko. Z ulgą

włączyłem się w tłum spieszący ku wyjściu. Szedłem wraz ze wszystkimi wzdłuż nadbrzeża

ku kompleksowi budynków. Stanęliśmy przed szeroką bramą rozświetlaną co moment

błyskami światła we wszystkich kolorach tęczy. Obrazu dopełniała nastrojowa ponura

muzyka.

- Witamy - powiedział głos automatu. - Witamy na wielkiej trasie elektrycznej. Nasi

przewodnicy, czekający za tą bramą, już wkrótce wytłumaczą wam, w jaki sposób generator

atomowy czyni nasz świat znacznie przyjemniejszym.

Musieliśmy przejść w pojedynczym szeregu przez wąskie przejście. Stał w nim

strażnik w uniformie z czymś w rodzaju licznika, który zbliżał do każdego z wchodzących.

Nie, nie każdego. Mała dziewczynka i jej matka zostały pominięte, a więc w grę wchodzili

tylko mężczyźni. Zwróciłem dokładniejszą uwagę na jego pracę, kiedy podszedłem bliżej.

Zbliżył do mnie swój przyrząd i spojrzał na wyświetlone na nim cyferki.

- Numer pięćdziesiąt - powiedział głośno i uśmiechnął się do mnie. - To jest twój

szczęśliwy dzień i wygrałeś wartościową nagrodę wartą dwieście kredytów. Proszę wejdź do

tego pokoju. Tam czeka na ciebie nagroda.

Wręczył mi złoty dysk z wyrytym na nim symbolem błyskawicy. I wskazał palcem

drzwi z takim samym symbolem. Nie podobało mi się to oddzielenie od tłumu, ale nie

odważyłem się zaprotestować. Potulnie wziąłem dysk i poszedłem za nim przez wskazane

drzwi. Zatrzasnął je po naszym przejściu z nie wróżącym nic dobrego łoskotem.

- Na dzisiaj to ostatni, Geuka - powiedział do innego strażnika. Ten z kolei otworzył

kratę naprzeciwko. Poprzez jej pręty zobaczyłem pomieszczenie z kilkoma wyraźnie

przygnębionymi facetami siedzącymi na krzesłach.

- O co chodzi? - zaprotestowałem. - Nie idę tam.

Kiedy to mówiłem, poczułem coś, co mogło być lufą pistoletu przystawioną do

pleców. Geuka powoli odpinał od paska elektryczną pałkę.

- Do środka - powiedział spokojnie. - Ty i ci pozostali dżentelmeni zgłosiliście się na

ochotnika na godzinną zaledwie pracę na nocnej zmianie. Za którą dostaniecie dwieście

kredytów.

- Pracę? Jaką pracę?

Czy powinienem wyrwać mu pistolet?

Jeden z uwięzionych mężczyzn stał przy kracie, trzymając się prętów. Przysłuchiwał

się uważnie słowom strażnika.

- Prostą pracę, sam zobaczysz - powiedział stojący za moimi plecami strażnik.

Odsunął się nieco dalej i teraz już nie mogłem go dosięgnąć, a on wciąż mierzył do mnie z

pistoletu.

Facet trzymający się kraty wybuchnął śmiechem, od którego po plecach przeszły mi

ciarki.

- Tak, tak, wierz w każde jego słowo. Ta prosta praca to uprzątanie odpadów

radioaktywnych. Przez tę godzinę dostaniesz dawkę promieniowania, która zwaliłaby z nóg

słonia.

Rozdział 19

Zamknij się ty tam albo będziesz miał duże kłopoty - powiedział strażnik,

wymachując elektryczną pałką.

- A mogą być większe kłopoty, od dostania śmiertelnej dawki atomowej? - roześmiał

się mężczyzna za kratą.

Szarpnął z wściekłością za pręty, ale klatka była solidna. Niemniej skupił na sobie

uwagę strażników. Odwróciłem głowę bardzo nieznacznie, tak aby widzieć stojącego za mną

strażnika samym kącikiem oka. Teraz również pozostali zamknięci za kratą faceci zaczęli

wrzeszczeć. Pistolet był gotów do strzału, ale dostrzegłem, że trzymający go strażnik spojrzał

z wahaniem na swego kompana. Błyskawicznie uderzyłem go w nadgarstek krawędzią dłoni.

Zawył z bólu, upuścił pistolet na ziemię. Pochylił się natychmiast w ślad za nim, a ja

kontynuowałem obrót, więc moja druga dłoń stuknęła strażnika elegancko w kark. Teraz

dokonałem pełnego obrotu i dopadłem drzwi, którymi tu weszliśmy. Chwyciłem klamkę,

szarpnąłem drzwi do siebie, wyskoczyłem i zatrzasnąłem je za sobą z hukiem. Wszystko to

zajęło mi najwyżej trzy sekundy. Korytarz zewnętrzny był niemal pusty, ponieważ wycieczka

już go opuszczała. Ostatni wycieczkowicze majaczyli gdzieś z przodu. Żaden z nich nie

patrzył w moim kierunku. Szybkim marszem, ale nie biegnąc, ruszyłem ku wyjściu z

budynku. Tam na zewnątrz było bezpieczeństwo, pomost i prom. Nie. To nie był dobry

pomysł. Za chwilę z pomieszczenia za mną wylecą uzbrojeni i wściekli strażnicy. I będą biec

ku wyjściu. Musiałem zagrać niekonwencjonalnie. Zawróciłem błyskawicznie i biegiem

dołączyłem do reszty wycieczki, która już opuszczała korytarz. Gdybym wyszedł na

zewnątrz, dopadliby mnie. Nie zdołałbym uciec na prom, jeszcze głupsze było ukrywanie się

gdzieś na wyspie. To była jedyna opcja. Upłynie trochę czasu, nim się połapią, że nie

uciekłem z budynku, ale wszedłem dalej do środka. Przesuwałem się więc wraz z innymi

zwiedzającymi. Korytarz rozszerzył się w obszerne pomieszczenie. Światła pociemniały, za to

ściana przed nami rozjarzyła się jasnym blaskiem. Przewodniczka rozpoczęła nudny

monolog.

- Pierwszą tego fascynującego pokazu będzie demonstracja, w jaki sposób generator

atomowy wpływa na życie przeciętnej rodziny, dostarczając energię elektryczną po najniższej

możliwej cenie. Jak czystym i jak bardzo opłacalnym jest źródłem energii... I tak truła dalej,

podczas gdy wycieczka gapiła się z otwartymi ustami na wyświetlane modele. Spojrzałem

przez ramię do tyłu i przepchnąłem się nieco pomiędzy wycieczkowiczami, tak aby od

korytarza oddzielali mnie jeszcze inni ludzie. Ktoś biegał po zewnętrznym holu. Słyszałem

krzyki. Kilka głów odwróciło się w tamtym kierunku, ja zaś korzystając z zainteresowania

wycieczkowiczów, wepchnąłem się jeszcze głębiej. Po przeciwnej stronie znajdowały się

drzwi, którymi mieliśmy przejść w następnym etapie. Powoli się tam przesuwałem. Głowę

miałem zwróconą w bok, jakbym przyglądał się wyświetlanym cudom, ale jednocześnie nie

zapominałem też uważnie zerkać do tyłu. Dotarłem do następnego korytarza. Nikt nie patrzył

w moim kierunku, a tłum zasłaniał mnie przed ewentualnymi strażnikami z zewnętrznego

holu. Odwróciłem się więc i wolnym krokiem oddaliłem się za zakręt.

- A teraz myśl szybko, Jim - mruczałem sam do siebie. Korytarz, w którym teraz się

znajdowałem, był pusty. Tylko jak długo taki pozostanie? Każdy, kogo tu spotkam, będzie

pracownikiem i zorientuje się od razu, że ja nie powinienem tu przebywać. Jeśli zostanę

zauważony, zatrzymany, odnaleziony - to będzie koniec mojej małej ucieczki.

Nie widziałem żadnych drzwi. Tylko wnęki w obu ścianach z wystrojem

przedstawiającym potęgę energii atomowej. Wielkie maszyny, imponujące budynki, wirujące

elektrony. Przebiegłem tym szpalerem. Korytarz kończył się schodami prowadzącymi w górę

i ginącymi gdzieś w mroku. Czy powinienem tam się pchać? A może schować się pod

schodami? Głupie - szybko by mnie znaleźli. Trzeba było pchać się naprzód. Wbiegłem po

schodach tak szybko, jak tylko potrafiłem. Dalej przed sobą dostrzegłem drzwi z dyskretną

tabliczką - ”wyłącznie obsługa”. Wycieczka wciąż jeszcze tkwiła w pierwszym

pomieszczeniu. Nikt mnie dotąd nie zauważył. Postanowiłem mianować się obsługą. Szybki

ruch wytrycha i drzwi stanęły przede mną otworem. Spoglądałem w ciemność. Zawahałem

się.

- ... a teraz jeśli pójdziemy tędy...

Wsunąłem się do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Usłyszałem, że zaskoczył

zatrzask. Wypuściłem z płuc powietrze; zorientowałem się, że dotąd wstrzymywałem oddech.

Przez moment poczułem się bezpieczny. Do tej pory byłem jak uciekające na oślep

ścigane zwierzę, które działa instynktownie. Teraz zyskałem parę chwil na zastanowienie.

- No dobrze, Jim - powiedziałem sam do siebie ochrypłym szeptem. Poczułem

zdecydowany przypływ ducha. Teraz trzeba było także zmusić do pracy szare komórki.

Starałem się wyobrazić sobie, co może dziać się na zewnątrz. Nie włączono żadnego alarmu,

więc wszystko wskazywało na to, że ma to być cichy pościg. Po pierwszej panice

najwyraźniej sprawę przejął ktoś inteligentny. Nie chcieli niepokoić tych turystów, którzy nie

zostali zwerbowani do pracy przy odpadach. Ktoś musiał się zorientować, że przede

wszystkim trzeba zatrzymać prom, wtedy nie będę mógł opuścić wyspy. Więc w pierwszym

rzędzie na pewno zrobili właśnie to. Potem zaczęli mnie szukać, ale nie znaleźli, więc ktoś na

pewno przypomniał sobie o wycieczce. Zlustrowanie wycieczki musiało zająć nieco czasu,

ponieważ jedyną osobą, która mogła mnie poznać, był powalony przeze mnie strażnik.

Musieli go ściągnąć i posłać pomiędzy turystów. Ale wśród zwiedzających mnie nie znajdą,

więc poszukiwania rozszerzą się na całą wyspę. I co gorsza, zbadane zostanie także wnętrze

tego budynku. Co dalej?

Odejdź od drzwi, idioto. Każdy, kto tu wejdzie, zauważy cię od razu. To była racja.

Moje oczy tymczasem przyzwyczaiły się do półmroku. Rozejrzałem się wokół. Dochodziło tu

nieco światła poprzez rząd małych otworów o dziwnych kształtach. Nagle zorientowałem się,

że znajduję się po drugiej stronie tych pokazowych wnęk, które mijałem, biegnąc korytarzem,

a to pomieszczenie było prawdopodobnie używane do zmiany wystroju. Przeszedłem powoli

w kierunku równoległym do tamtego korytarza, ale natrafiłem na ślepą ścianę. Może w drugą

stronę? Lepiej, żeby tam było jakieś wyjście. Inaczej jedyne drzwi to te, którymi tu wszedłem,

a wtedy znajdą mnie natychmiast w tym pomieszczeniu. Znów natrafiłem na ścianę... Ale w

tej ścianie były na szczęście drzwi. Uchyliłem je minimalnie i zajrzałem do środka przez

szparę. Znajdowała się za nimi olbrzymia i dobrze oświetlona hala. Z mnóstwem kręcących

się po niej ludzi. To musiał być jakiś zakład, czułem nawet wyraźny zapach farby. Stały tam

rusztowania, widziałem kable i półki. Usłyszałem odległe bicie dzwonu.

- Co jest? - rozległ się głos jakiegoś człowieka, zaledwie kilka centymetrów od mojej

głowy.

Zamarłem, zacisnąwszy kurczowo dłoń na krawędzi drzwi. Facet stał przy ścianie

obok i nie mogłem go dotąd zauważyć. Teraz pojawił się niemal w samych drzwiach, prawie

mnie dotykając, ale nie patrzył w moim kierunku.

- To jakiś alarm - odpowiedział inny. - Chcą, aby wszyscy opuścili budynek.

- Następny z serii idiotycznych próbnych alarmów przeciwpożarowych? Nigdy nie

zdążymy przygotować tej wystawy na rocznicę otwarcia, jeśli cały czas będą nam

przeszkadzać.

Dostrzegł uchylone drzwi, sięgnął ku nim i zatrzasnął je z hukiem. Cofnął się, wciąż

narzekając głośno. Nie zobaczył mnie!

Odczekałem spokojnie dłuższy moment, który uznałem za bezpieczny... A potem

odczekałem jeszcze trochę. Ponownie, równie ostrożnie jak wcześniej, uchyliłem drzwi. Hala

była pusta i cicha. Powoli, nasłuchując, wszedłem do niej. Doszły mnie jakieś odległe głosy,

potem trzaśniecie drzwiami. I znowu cisza. Nie wiedziałem, niestety, ile mam czasu, zanim

wrócą. Musiałem natychmiast opracować plan ucieczki albo znaleźć dobrą kryjówkę.

Cokolwiek.

Panorama, którą budowali, była naturalnych rozmiarów. Miała przedstawiać

laboratorium lub coś w tym rodzaju - olbrzymie maszyny ze splątanymi kablami. Jakiś goły

jeszcze manekin siedział za biurkiem. Inne manekiny stały pod ścianą już częściowo odziane.

Z tyłu stała też ubrana na biało figura z aparatem tlenowym na twarzy. Na jej stroju znajdował

się czerwony symbol ostrzegający przed napromieniowaniem. Napromieniowanie? Cofnąłem

się odruchowo.

- Nie bądź idiotą - skarciłem się w myślach. - To jest nieprawdziwe, tak jak wszystko

tutaj. Przecież nie umieszczaliby źródła promieniowania na wystawie. To wszystko bajer.

Wszedłem na zaplecze głównej hali i znalazłem rozliczne półki, kubełki z farbą,

części modeli i narzędzia. Mnóstwo miejsc, w których można się ukryć. Mnóstwo miejsc,

które na pewno będą przeszukane. Nie tędy droga. Czy na pewno? Myśl. Myśl jak magik.

Wszystko polega na wprowadzaniu w błąd. Ludzie zawsze komplikują proste sprawy, szukają

zawiłych rozwiązań. Nigdy nie dostrzegają tego, co najbardziej oczywiste. A to, co oczywiste,

miałem wprost przed oczami. Uniosłem aparat tlenowy i spojrzałem w błękitne oczy

manekina.

- Jesteś zwolniony - oświadczyłem.

Dokładnie zapamiętałem jego pozę, a potem rozebrałem go. Przeniosłem następnie

pod ścianę, ku całej grupce podobnych mu gości, leżących w bezładnym stosie. Było ich

siedmiu. Pokombinowałem trochę z ustawieniem i ósmego ukryłem na samym dnie, a stos

niemal nie zmienił wyglądu. Dostrzegłem, że manekiny pokrywał kurz. Była więc nadzieja,

że nieczęsto ktoś zwraca na nie uwagę. Więc być może dodatkowy manekin nie zostanie

odkryty. Założyłem biały fartuch i pochyliłem się nad stołem tak, jak to robił oryginał.

Nałożyłem aparat tlenowy i zacząłem się natychmiast dusić. Zdjąłem aparat i dostrzegłem, że

wszystkie otwory wylotowe były zamknięte. Otworzyłem je i spróbowałem znów. Znacznie

lepiej, choć i tak można było zdechnąć. Zdjąłem aparat i położyłem na stole przed sobą.

Potem próbowałem znaleźć miejsce, w którym mógłbym stanąć, nie ruszając się, ale

jednocześnie z jako taką możliwością wytrzymania nieruchomej pozy. Kiedy już wiedziałem,

jak to zrobić, usiadłem spokojnie na krześle i czekałem.

Ostrzeżony zostałem wystarczająco wyraźnie - trzaskające drzwi i podniesione głosy.

Kiedy pracownicy nadeszli, stałem już nieruchomo nad stołem i patrzyłem na nich przez

zakurzoną maskę.

- Gdzie jesteśmy według tego planu? - zapytał zbliżający się ku mnie strażnik. Ten

sam, którego powaliłem. W ręku trzymał sporą i wielokrotnie składaną płachtę mapy.

- Dokładnie tutaj - powiedział jeden z techników. - Na prawo od centralnego

korytarza.

Mojemu strażnikowi towarzyszyło jeszcze z pół tuzina innych mężczyzn.

- Są stąd jakieś drzwi?

- Jedne. Prowadzą do pomieszczenia roboczego za wystawami.

- Najpierw sprawdzimy tam.

Tak też zrobili. Dobrze, że się stamtąd wyniosłem. Kiedy wrócili, zaczęli metodycznie

przeszukiwać resztę hali. Dokładnie przyjrzeli wszystkie składy, szafy i wnęki. Kiedy wracali,

jeden za drugim przechodzili obok mnie. A ja stałem bez ruchu, tylko kręgosłup już mi pękał

z wysiłku.

Usłyszałem pociągnięcie nosem i ostatni pojawił się strażnik.

- A tam, co tak zakurzone?

- Pracujemy tutaj. W tamten kąt nie chodzimy. Robi ci to jakąś różnicę?

- Niezdrowo - strażnik wytarł nos grzbietem dłoni. Prawdziwy dżentelmen. - A może

tu się schował - kopnął stos manekinów.

- Przestań! Zniszczysz coś, to będziesz miał kłopoty! Mężczyzna odepchnął nogę

strażnika i wyprostował kończynę lalki, którą tamten uszkodził.

Czy dostrzegł, że jest tam o jedną figurę za dużo? Na pewno musieli słyszeć walenie

mojego serca. Krew tętniła mi w uszach.

- A może jest tutaj - powiedział strażnik. Wskazywał na mnie palcem. Pozostali też na

mnie spojrzeli, a ja patrzyłem na nich i zastanawiałem się, co powinienem zrobić, jeśli mnie

odkryją.

- Sam go wykonałem - pochwalił się jeden z techników. - Czy nie możemy

przyspieszyć tych poszukiwań? Będziemy pracować po godzinach, jeśli się nie pospieszymy.

- Dobra, dobra - powiedział strażnik. - Pokaż tę mapę. Nie mogłem powstrzymać

drżenia, gdy wreszcie rozluźniłem napięte mięśnie po wyjściu poszukiwaczy. Chociaż wcale

nie było mi gorąco, byłem cały mokry od potu. Przysunąłem sobie krzesło i opadłem na nie

ciężko.

- Jim - skarciłem sam siebie. - Robisz się za stary na takie rzeczy.

Odłożyłem aparat tlenowy na ławę, ale biały fartuch postanowiłem zatrzymać. W razie

czego byłem gotów znów udawać manekina. Tylko że na razie nikt więcej się nie pojawił.

Może skończyły się godziny pracy. A może wszyscy zostali włączeni w poszukiwania? Więc

co teraz? Na razie oszukałem moich prześladowców, ale wciąż byłem uwięziony na wyspie.

Teraz na pewno przeszukują każdorazowo prom. Gdybym tylko mógł się do niego dostać po

zmroku i gdzieś tam ukryć. Wtedy może wydostałbym się stąd. Mała szansa... Za mała, żeby

na nią liczyć. Wiedzieli doskonale, że jest to jedyna droga ucieczki z wyspy i na pewno będą

drobiazgowi przy kontroli. Więc co? Odpowiedź była prosta - potrzebowałem pomocy.

Chociaż byłem szczurem, który chadzał samotnie, dobrze wiedziałem, kiedy sytuacja

dojrzewała do tego, aby poprosić o wsparcie. Czy powinienem zostać w rym pomieszczeniu?

Światła pozostawały włączone, ale widziałem przez okna w suficie hali, że na zewnątrz

zapadał już zmrok. Do rana byłem tu zapewne bezpieczny, podobnie jak w każdym innym

pomieszczeniu. A do wschodu słońca można wymyślić wiele rzeczy.

Wyciągnąłem telefon i wystukałem numer.

- Bolivar - powiedziałem, kiedy mój syn odebrał. - Chciałbym, abyś był tak miły i

wyświadczył mi pewną przysługę.

Rozdział 20

Poszukiwania mamy wciąż trwają - zakomunikował Bolivar na samym początku. Ku

mojemu przyjemnemu zaskoczeniu wcale się nie śmiał, kiedy mu powiedziałem, gdzie i

dlaczego jestem. Słuchał w milczeniu, gdy wyjaśniałem ze szczegółami całe wydarzenie.

Potem zadał kilka konkretnych pytań.

- Będzie dobrze - powiedział w końcu.

- Cieszę się, że tak uważasz, ale z tego miejsca wygląda to raczej ponuro.

- Po nocy przychodzi dzień. Zapytam Jamesa, może jego nowy komputer coś

wymyśli. Sam też mam kilka pomysłów.

- Z tego też się cieszę, bo to o kilka więcej niż mam ja.

- Na razie tam siedź. Nie daj się złapać. Zadzwonię. Spróbuj odpocząć.

Odpocząć! Uwięziony na planie makiety, wewnątrz elektrowni atomowej, na wyspie,

z której nie ma ucieczki! A jednak to nie był zły pomysł. Zebrałem trochę porozrzucanych

ciuchów w eleganckie gniazdo za jedną z szafek, gdzie nie zostałbym od razu dostrzeżony,

gdyby ktoś wpadł przypadkiem. Przez jakiś czas leżałem spięty, oczekując na odgłos

zbliżających się kroków. Potem jednak musiałem zasnąć, bo następną rzeczą, jaką pamiętam,

były wibracje telefonu, które mnie obudziły.

- Mamy już ogólny zarys planu, ale potrzebujemy jeszcze kilku szczegółów. Czy

strażnicy są w mundurach?

- Niebieskich ze złotymi guzikami.

- Czy mają też dystynkcje? Próbowałem sobie przypomnieć.

- Nie. Tylko identyfikatory.

Bolivar zadał mi jeszcze kilka innych pytań, a potem życzył dobrej nocy.

Podziękowałem mu. Tym razem byłem zbyt zmęczony, aby o cokolwiek się martwić.

Kiedy otworzyłem oczy, rozwidniało się. Tylko deszczowe chmury znów zasnuwały

całe niebo. Nie byłem w formie. Obolały, z zaropiałymi oczami, przygnębiony. Zdjąłem

drugą twarz, a potem pogładziłem się po własnej nieogolonej twarzy. Usłyszałem słaby głos.

Rozejrzałem się wokół, ale pomieszczenie było puste. Potem znów usłyszałem ten sam głos.

Przystawiłem do ucha dopiero co zdjętą twarz.

- Zupa z kury... - powiedziała żałośnie,

- Dostaniesz jeść, jak ja dostanę jeść, ani chwili wcześniej. Ale dam ci wody. Sam

zresztą też jej potrzebuję.

Z tyłu pomieszczenia znalazłem duży zlew, w którym moczyły się poplamione farbą

pędzle. Pochlapałem wodą obie moje twarze, potem napiłem się nieco. Wreszcie za pomocą

małego lejka, napoiłem moją drugą twarz.

Telefon znów zawibrował w mojej kieszeni. Odebrałem.

- W porządku? - zapytał Bolivar.

- Zmęczony i wykończony, ale wciąż wolny.

- Postaraj się utrzymać jeszcze trochę ten stan. Dowiedziałem się, że na wyspie są

nocni strażnicy i tylko oni spędzają tam noc. Reszta załogi dojeżdża promem. Przyjadę na

wyspę pierwszym promem, jaki będzie dziś rano.

- Mam nadzieją, że wiesz, co robisz?

- Wiem. Jestem oficerem Wydziału Zdrowia i Bezpieczeństwa Pracy, a ty jesteś

jednym z naszych agentów.

- Tak? Nigdy nie słyszałem o takim wydziale.

- Nikt nie słyszał. James go stworzył i wprowadził do rządowego banku danych. Na

Fetor jest tyle wydziałów policji, że nikt nie zauważy jednego więcej. Jak się spotkamy?

- Jeśli mnie zobaczą, złapią mnie natychmiast.

- Nie, jeśli będziesz ze mną.

Pomyślałem przez chwilę.

- Wejdź wraz z innymi przez główne wejście - powiedziałem. - Potem skręć w lewo,

przejdź przez duży pokój i następny korytarz. Dojdziesz do schodów, ale nie wchodź na górę,

tylko do mnie zadzwoń. Wyjdę do ciebie.

- Dobra. Wyłączam się.

Nałożyłem twarz z powrotem, ignorując jej słabe błagania o rosół z kury, i wróciłem

do głównej hali konstrukcyjnej. Nie mogłem ponownie kryć się w tym miejscu tak, jak udało

mi się to zeszłej nocy, w każdym razie nie za długo. Nałożyłem więc znów na manekina jego

ciuchy i aparat tlenowy, i ustawiłem go w poprzedniej pozycji. Potem wycofałem się przez te

same drzwi, którymi tu wszedłem, na zaplecze wystaw. Schowałem się w samym rogu tego

pomieszczenia, gdzie na pewno nie zostałbym odnaleziony, chyba żeby wszczęto następną

rundę szczegółowych poszukiwań. Usiadłem, opierając się o ścianę. Spokojnie czekałem.

Chyba nawet zdołałem się zdrzemnąć.

Obudziły mnie wibracje telefonu.

- Gdzie jesteś?

- Przy schodach, o których wspominałeś.

- Czekaj tam, zaraz będę.

Poczułem wielką ulgę. Nie wiedziałem, co dokładnie zaplanował Bolivar, ale byłem

pewien, że wyciągnie mnie z tego szamba, w które wpadłem po uszy. Otworzyłem drzwi i

zobaczyłem mojego syna w bardzo ładnym oficjalnym mundurze. Obok niego stało dwóch

strażników, którzy przedtem próbowali mnie schwytać, jak również sporo gości w białych

kitlach. Odruchowo chciałem się cofnąć, ale Bolivar postąpił krok naprzód i objął mnie.

- Znakomita robota, inspektorze Kidogo. Departament jest z pana dumny.

Potrząsnął moją ręką, a ja poczułem w dłoni jakiś metalowy przedmiot.

- Proszę mi powiedzieć inspektorze, czy rozpoznaje pan tu kogoś?

- Oczywiście, że tak. Tych dwóch ludzi.

Zamiast mnie łapać, obaj strażnicy trzęśli się ze strachu.

- Czy to prawda, że przemocą próbowali nakłonić pana do spełnienia ich żądań?

Skinąłem głową potwierdzająco.

- Dobrze. Więc ostatnie pytanie. Do czego próbowali pana nakłonić?

- Chcieli, abym wbrew mojej woli pracował z materiałami radioaktywnymi.

- Ach tak! - wrzasnął Bolivar i wyciągnął oskarżycielsko palec ku grupie mężczyzn

stojących za plecami strażników, którzy zresztą byli teraz równie jak strażnicy przerażeni. -

Proszę pokazać tym ludziom pański identyfikator inspektorze.

Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem, wciąż trzymaną w dłoni, policyjną blachę.

Bardzo oficjalnie wyglądała z tym złoto-błękitnym napisem ”Wydział Zdrowia i

Bezpieczeństwa Pracy”. Patrzyli na nią jak na jadowitego węża i trzęśli się ze strachu. Bolivar

wystukał numer telefonu. Kiedy mówił, w korytarzu panowała martwa cisza.

- Tak, panie generale, mamy dowody. Straż na wyspie łatwo ominąć, tak jak się pan

obawiał. Inspektor Kidogo zmylił ich bez problemu. Wszedł do pomieszczenia reaktora i

sfotografował wszystko. I jest coś jeszcze, sir. Potwierdziły się plotki o tym, że naukowcy

używają przymusowych robotników do sprzątania materiałów radioaktywnych. Nie będą

mogli dłużej ukrywać tego przestępstwa. Oczywiście, że mamy dowód, sir. Tak, sir, dziękuję.

Wszystkich aresztować? Oczywiście. I tak nie mają gdzie uciec.

Wyłączył się i spojrzał srogo na strażników.

- Helikoptery Wydziału Bezpieczeństwa są już w drodze. Jeśli spróbujecie opuścić ten

budynek, zostaniecie zastrzeleni natychmiast. Sprzątnijcie swoje biurka, bo żaden z was już

się tu nigdy nie pojawi.

Odwrócili się i odeszli ledwie powłócząc nogami. Ich kariery legły w ruinie.

Oczekiwało ich tylko więzienie. To był bardzo przyjemny widok. Kiedy ostatni z tych

zdechlaków wreszcie znikł nam z oczu, poszliśmy wraz z Bolivarem ku wyjściu, a potem

przespacerowaliśmy się spokojnie na prom.

- Gratuluję - powiedziałem. - Rozegrałeś to perfekcyjnie.

- Podziękujesz potem Jamesowi. To był jego pomysł i on wrzucił wszystko do

komputerowych baz danych. Ale od strony psychologicznej to było świetne posunięcie, bo

oni doskonale wiedzieli, że łamią sporo paragrafów. Teraz zaś, kiedy czekają na wyrok, my

spokojnie ich opuścimy. Sądzę poza tym, że naprawdę zadzwonię potem do władz z

odpowiednim raportem. Są naprawdę kryminalistami i zasługują na karę. Ale na razie jedyny

helikopter w okolicy to ten, którym tu przyleciałem, więc będą dość długo czekać. Zresztą my

właśnie nim odlecimy, tak szybko, jak to możliwe.

- Nie możemy - opadłem ciężko na wolną ławkę na nadbrzeżu, gdzie czekaliśmy na

prom. - Wciąż muszę zrobić tę demolkę dla Kaiziego. A to nie będzie możliwe, kiedy

wsadziliśmy kij w mrowisko i wszyscy czekają teraz na policję.

- O to się nie martw. Zrobimy to jeszcze przed wyjazdem. Aż otworzyłem usta ze

zdumienia i potrząsnąłem z niedowierzaniem głową, sądząc, iż się przesłyszałem.

- Co, co?

- Po prostu trzeba połączyć przyjemne z pożytecznym. Powiedziałeś, że Kaizi dał ci

materiał wybuchowy. Przypuszczam, że masz go w jakimś bezpiecznym miejscu?

- W barze. Na wybrzeżu.

- Dobrze. Kiedy tu leciałem, myślałem o tym, a kiedy lądowałem, przekonałem się,

jak łatwo jest to zrobić.

- Łatwo? Przepraszam w takim razie, bo to oznacza, że ja już naprawdę nie nadaję się

do tej roboty. Cóż więc takiego zobaczyłeś przy lądowaniu?

Uśmiechnął się szeroko i wskazał palcem na niebo. Spojrzałem tam i na mojej twarzy

zagościł jeszcze szerszy uśmiech. Tak, to była odpowiedź. Wielkie trakcje i przewody,

którymi prąd elektryczny opuszczał wyspę.

- Tym kanałem pływa tylko prom. Ta trakcja stoi na samym skraju skalistego urwiska.

Ani obok niej, ani pod nią nie ma żadnych dróg czy budynków. Jeśli się ją zepchnie, to i ona,

i kable, wpadną do morza, nie czyniąc nikomu najmniejszej szkody.

- A do wody spadnie z takim hukiem, że jego echo będzie słyszalne nawet na giełdzie.

Zgasną wszystkie światła, a pociągi zatrzymają się na trasie. Dobrze, że my będziemy lecieć.

Kiedy znaleźliśmy się na brzegu, natychmiast skierowaliśmy się wprost do baru.

Odebrałem swoją torbę, a przy okazji pokrzepiliśmy się piwem i niedźwiedzioburgerem.

Zakupiłem też rosół dla mojej twarzy, aby nie odpadła z głodu. Potem wynajęliśmy

samochód. Poza miastem ruch był niewielki. Odczekaliśmy, aż na szosie będzie zupełnie

pusto, i skręciliśmy w drogę służbową wiodącą do wielkiej trakcji. Zaparkowaliśmy niedaleko

za wielkimi skałami i resztę drogi odbyliśmy już na piechotę.

Spojrzałem w górę na masywną metalową konstrukcję. Pokręciłem głową.

- Muszę, niestety, przyznać, że nie wiem nic na temat sabotażu.

Bolivar ostrożnie wziął ode mnie materiał wybuchowy.

- Nigdy nie słyszałem, żebyś mówił coś takiego. Całe życie sądziłem, że potrafisz

wszystko.

- No cóż, prawie wszystko.

- Pirotechnika to jedna z pierwszych rzeczy, których musiałem się nauczyć w mojej

robocie geologa planetarnego. Ale ten wybuch będzie całkiem spektakularny.

Podstawę wieży otaczała siatka z drutu kolczastego. No, to było coś, na czym dobrze

się znałem - włamałem się przez bramę, gdy Bolivar oceniał konstrukcję.

- Widzisz, jakie potężne są te cztery nogi, które osadzają ją w skale. Wyglądają na nie

do ruszenia. Dalej w górze zwężają się i zbliżają do siebie, aż łączą się w pojedynczą

platformę, która stanowi podstawę dla tych wszystkich kabli i transformatorów.

Odchyliłem głowę, patrząc w górę coraz wyżej i wyżej... aż niemal przewróciłem się

do tyłu.

- Cholernie wysoka wieża.

- Prawda? To będzie równie miłe jak wspinaczka wysokogórska. Musisz na mnie

trochę poczekać.

Materiał wybuchowy wsadził do torby, którą przerzucił przez ramię. I ruszył przed

siebie, nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć.

A właściwie co miałem mu powiedzieć? Żeby uważał? Życzyć powodzenia?

Był dobrym i doświadczonym wspinaczem. Ja już dawno zatrzymałbym się dla

złapania oddechu. On zaś sunął wciąż w górę w jednostajnym tempie. Dotarł do miejsca

łączenia się czterech ramion. To chyba tu? Ale nie, kontynuował wspinaczkę, aż znalazł się

przy samym zamocowaniu przewodów w ich olbrzymich izolatorach. Tam się zatrzymał. Był

teraz tylko małym ciemnym punktem na tle srebrnej konstrukcji.

Zdawał się tam tkwić bez ruchu przez okropnie długi czas. Sam nie wiem, ile to

naprawdę trwało, nim zaczął schodzić, ale w moim subiektywnym odczuciu - całe wieki.

Potem zaś obserwowałem, jak w równym tempie schodzi na dół. Zeskoczył z kilku ostatnich

metrów i wytarł spocone dłonie.

- Bułka z masłem - uśmiechnął się. - Wybuchnie za dwie godziny.

- Będziemy mieli miejsca w pierwszym rzędzie podczas tego show.

- A i owszem.

Zwróciliśmy pożyczony samochód. Potem wstąpiliśmy jeszcze na chwilę do małego

automatycznego baru, gdzie nieco naoliwiłem swój żołądek. Bolivar zamówił tylko wodę

mineralną, a potem spojrzał na zegarek.

- Jak tylko to łykniesz, tato, musimy odlatywać. Lecieliśmy nad czarną plażą ze

słońcem za plecami. Na dole wszystko kąpało się w deszczu. Nasz helikopter przeleciał nisko

nad grubymi kablami i skręcił leniwie tuż za nimi.

- Prom przy wybrzeżu - powiedziałem. - Poniżej nikogo nie ma. Na drodze też brak

ruchu.

- Już czas - powiedział Bolivar.

W dole pod nami pojawiła się kula ognia, która zaraz potem zmieniła się w kłęby

czarnego dymu. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Potem helikopter podskoczył, kiedy

dotarła do nas fala dźwiękowa.

- Teraz - mruknął Bolivar.

I stało się. Szczyt wieży pochylił się i powoli z wdziękiem opadł ku morzu. Wielkie

gniazda izolujące pękły, olbrzymie kable skręciły się i splątały. Wszystko opadło w dół.

Widziałem wyładowanie błyskawicy, gdy pęknięte kable zetknęły się z wodą. Po chwili

przywaliła je olbrzymia stalowa konstrukcja, która runęła całą swą gigantyczną masą,

powodując wielką falę, która przelała się wściekle przez oba brzegi kanału.

- Mam nadzieję, że to da do myślenia tym kryminalistom na wyspie - powiedział

Bolivar z ogromną satysfakcją. - Zazwyczaj nie popieram takich rzeczy. Ale ktoś, kto zmusza

turystów do sprzątania odpadów radioaktywnych, nie zasługuje na nic lepszego.

Trudno było się z nim nie zgodzić.

Rozdział 21

Zanim pożegnaliśmy się na lądowisku, jeszcze raz zadzwoniliśmy do Jamesa. Wciąż

żadnych pocieszających wiadomości. Wciąż brak sukcesów w namierzaniu rezydencji

Kaiziego. Łatwiej było włamać się do plików rządowych, niż przedostać się przez

zabezpieczenia bazy danych tego luksusowego miasta.

Kiedy Bolivar już poszedł, wziąłem bagaż i udałem się w męczącą podróż do miasta.

Nie miałem jednak siły, by iść za daleko, toteż kiedy dostrzegłem pierwszy sklep z trunkami

(i ławką na zewnątrz dla osób spragnionych procentów), stwierdziłem, że oto nadszedł kres

mej podróży. Usiadłem plecami do słońca i sącząc spokojnie zimne piwo, zadzwoniłem do

Kaiziego.

- Całkiem niezłą zrobiłem robótkę, muszę się pochwalić.

- Gdzie jesteś?

Powiedziałem mu, a potem wyłączyłem się. Akurat skończyłem piwko, gdy podjechał

po mnie samochodem. Otworzyły się drzwi i wsiadłem do środka. Rzuciłem na tylne

siedzenie moje fałszywe dokumenty, które dał mi jeszcze przed wyjazdem. Podobnie

potraktowałem moją sztuczną twarz, która jeszcze po raz ostatni zdołała wyszeptać: ”zupa z

kury”.

- Sporo osób widziało mnie w Swartzlegen. Ponadto używałem tych dokumentów i tej

twarzy przy wynajmowaniu helikoptera, ponieważ sądziłem, że pociąg nie będzie dzisiaj

kursował. Podobało ci się to, co zrobiłem?

- Podobałoby mi się jeszcze bardziej, gdybyś nie uznał za stosowne przerwać wszelką

komunikację.

- Jeśli chodzi ci o te wszystkie podsłuchy, które mi założyłeś, to faktycznie pozbyłem

się ich. Bardzo cenię swoją prywatność.

- Dzisiaj jeszcze przejdziesz się po obligacje.

- Żądnych podziękowań? Ani dnia urlopu? Nawet nie klepniesz mnie po plecach?

- Nie bądź męczący di Griz. To będzie twoje ostatnie zadanie, tak jak obiecałem.

Myślałem, że się ucieszysz. Nasza znajomość już wkrótce się skończy.

Oczywiście cieszyłbym się, gdyby naprawdę się skończyła. Ale nie wierzyłem w ani

jedno jego słowo.

Kiedy weszliśmy do magazynu, przeszedł od razu do rzeczy.

- Igor, przynieś mi takie duże pudło z samochodu. A potem możesz odejść.

Igor przytargał żądany przedmiot, położył go na stół i odszedł zgodnie z życzeniem.

Kaizi zaś wyjął z pudła fotografie i podał mi je.

- Ten facet nazywa się Iba Ibada, znany także jako Iba-Pechowiec, ze zrozumiałych

chyba powodów.

To fakt - ze zrozumiałych. Facet był średniego wzrostu i budowy. Nie wyglądałby

wcale źle, gdyby nie olbrzymia poszarpana blizna biegnąca od jego czoła, przez złamany nos

i cały lewy policzek. Była paskudnie zszyta, przy brzegach podeszła ropą, a pomiędzy

krzywymi szwami widać było żywe mięso.

- Wypadek przy pracy - powiedział Kaizi. - Maszyna go przejechała. Był zszyty na

miejscu przez początkującego lekarza zakładowego, który jak widzisz miał stosunkowo małe

doświadczenie. Potem zaś Ibę wyrzucono z pracy za to, że wziął sobie wolne na resztę tego

dnia. Był mi bardzo wdzięczny, kiedy załatwiłem mu pracę sprzątacza w Depozycie

Centralnym. Zresztą jako dodatek do pensji płacę mu spore sumy, aby mógł oddawać się

swoim rozpustnym żądzom. On zaś docenia to i czasem wyświadcza mi pewne przysługi.

Dziś w nocy zajmiesz jego miejsce.

- Nikt się nie połapie?

- Nie. Zaplanowałem to już w najdrobniejszych szczegółach. I tak właśnie było.

Sztuczna blizna, którą ze sobą przyniósł, nie różniła się od oryginału. Była wodoodporna i w

ogóle mogła być usunięta tylko za pomocą specjalnego rozpuszczalnika. Również moje

policzki zostały sztucznie wypchane, abym bardziej upodobnił się do człowieka z fotografii.

Workowate ubranie robocze wystarczało, by zamaskować drobne różnice figury. Całości

dopełniły ciężkie buciory.

- A jakieś papiery - zapytałem, krzywiąc się z obrzydzenia na widok mojego odbicia w

lustrze. Kaizi pochylił się nad małą walizeczką. - Szkło kontaktowe do prawego oka. Nie

zgub. Jest bardzo drogie i nie mam zapasowego. Nosi wzór jego tęczówki. I cztery komplety

rękawiczek plastikowych z liniami papilarnymi. To powinno wystarczyć, bo tylko dwa razy

będziesz w budynku. Najpierw, by przyjrzeć się pomieszczeniom i systemom alarmowym,

szczególnie tym w skarbcu, gdzie trzymane są obligacje, abyś mógł dobrze zaplanować

kradzież. A potem następnej nocy, kiedy jej dokonasz. Mam także specjalny zestaw do

wykrywania pułapek. I on także jest drogi. I tylko jeden. Wiesz, jak posługiwać się czymś

takim?

Wziąłem go, otworzyłem i pociągnąłem nosem.

- Robiłem lepsze, zanim jeszcze nauczyłem się golić. A dlaczego sądzisz, że właśnie

drugiej nocy będę mógł dokonać tej kradzieży?

- Musisz. Po prostu nie będzie kolejnej szansy. Kupiłem już dla Iby bilet za sporą

sumę i dzisiaj jeszcze opuści planetę. Aha, i nie zapominaj, że jesteś człowiekiem przeklętym

przez los, więc tak się zachowuj.

A że faktycznie byłem przeklęty przez los - to pewnik.

- Spójrz - Kaizi przerwał moje rozmyślania, podając mi kartę magnetyczną.

Wsadziłem ją do komputera.

- To jest Iba podczas swojej nocnej pracy. Możesz zobaczyć, jaką idzie trasą, jak

czyści poszczególne rzeczy. Jak widzisz, nie jest zbyt szybkim pracownikiem. Zrobisz więc

jego robotę i będziesz wciąż jeszcze miał dużo czasu, aby skończyć swoją.

- Jak się tam dostanę?

- Igor podwiezie cię niemal na samo miejsce. Również cię odbierze, gdy skończy się

twoja zmiana. Masz jeszcze jakieś pytania, nim wyjdę?

- Żadnego, które przychodziłoby mi na myśl w tej chwili.

- Potem nie będzie okazji. Nie zobaczymy się już przed twoim powrotem.

Jeśli jest na świecie coś bardziej nudnego niż zamiatanie podłóg i czyszczenie maszyn,

to jest to tylko przyglądanie się, jak robi to ktoś inny. Włączając w to także długie stanie bez

ruchu, wycieranie nosa w dwa palce i pierdzenie, bo tak naprawdę większość pracy

wykonywały roboty. Trochę więcej było ubawu, gdy puściłem ten film na przyspieszonych

obrotach, ale nawet to już wkrótce mnie znudziło. Zapamiętałem wszystko, co mi było

potrzebne. Potem, ponieważ wyjść miałem dopiero przed północą, spokojnie zdrzemnąłem się

na kanapce.

- Czas iść - obudził mnie radosny wrzask mojego szofera.

Wyszliśmy na ciemną i pustą ulicę. Szkło kontaktowe drażniło mi oko i z trudem

tylko opierałem się pokusie tarcia go. Założyłem też rękawiczki. W kieszeni czułem ciężar

wykrywacza. Igor zatrzymał ciężarówkę i wskazał przed siebie.

- Za rogiem.

A więc do roboty. Po schodach budynku wchodziło już kilku innych pracowników w

niebieskich uniformach. Zignorowałem ich dokładnie tak, jak Iba na moim filmie

instruktażowym.

- Jak tam twoja dziewczyna? - krzyknął jeden z nich, co spowodowało radosny rechot

wśród tych gigantów intelektu. A ja odpowiedziałem dokładnie tak, jak Iba na filmie.

- Spieprzać.

To były zresztą w ogóle jedyne słowa, jakie mówił na filmie. Za to dość często.

Znudzony strażnik otworzył zewnętrzną bramę. Wkroczyłem do środka wolniej niż inni, aby

wejść tam ostatni.

Gdyby moja charakteryzacja zawiodła, wolałem mieć możliwość opuszczenia tego

miejsca jak najszybciej. Kiedy szedłem ku czytnikowi tęczówki, mrugnąłem, gdyż szkło

kontaktowe znów podrażniło moje oko. Wtedy szkło oczywiście obsunęło się z właściwej

pozycji. Zakląłem, zwolniłem jeszcze bardziej i starałem się poprawić jego ustawienie. W tym

czasie ostatni z robotników przed mną minął już czytnik.

- Pośpiesz się, zdechlaku - powiedział uprzejmie strażnik. - Nie mamy całej nocy.

Tak zachęcony, przycisnąłem mocno szkło i mając nadzieję, że jest we właściwymi

miejscu, pochyliłem się i spojrzałem w otwór czytnika. Zobaczyłem jasny błysk światła i

podświadomie wstrzymałem oddech, oczekując na syrenę alarmową.

A jednak zapaliło się zielone światełko. Podszedłem więc powoli ku kolejnym

zamkniętym drzwiom i położyłem dłoń na płytce w ścianie znajdującej się koło nich.

Drzwi otworzyły się bez problemu, a ja wszedłem do środka. Pozostali pracownicy

nocnej zmiany rozpełzli się już po cichym budynku. Pchnąłem drzwi prowadzące na schody

dla personelu i zszedłem dwa poziomy. Kiedy zajrzałem do pokoju akumulatorowego,

zapaliło się światło, oświetlając cichy szereg stojących pod ścianą robotów.

- Spieprzać - powiedziałem, jak to zawsze czynił mój pierwowzór. Tuż przy drzwiach

wisiała pałka elektryczna, naładowana w pełni. Odłączyłem ją i dźgnąłem najbliższego

robota.

- Spieprzać.

Poszła wielka iskra wprost ku jego płycie rozrządowej, która zamknęła obwód i

przywołała robota do elektronicznego życia. Sam już odłączył kabel łączący go z

akumulatorem, który schował do pojemnika. Potem odwrócił się i wyjechał z pokoju, a ja

tańczyłem wśród pozostałych robotów, w tym elektrycznym akcie tworzenia życia, aż

wszystkie znalazły się za drzwiami.

Ruszyliśmy w trasę pokój za pokojem. Odgłosy wypróżnianych koszy, brzęk

czyszczonych popielniczek, szelest zmiatanej i polerowanej podłogi. Od czasu do czasu jakiś

robot zastygał w dziwacznej pozie z trzymanym w ręku koszem na skutek małego

zawieszenia lub wyczerpania energii, ale przesłanie mu kolejnej iskry we właściwe miejsce,

zawsze pobudzało go do ruchu. Wyobraziłem sobie wykonywanie takiej pracy przez resztę

życia i zadrżałem. Sprzątałem dopiero nieco ponad godzinę i już wyprowadzała mnie z

równowagi bezmyślność tego zajęcia. Miałem tego dość. Poganianie robotów pałką i

przekleństwa. Wciąż ta sama monotonia. Wreszcie dotarliśmy na poziom skarbców.

- Wszyscy stop. Dziesięć minut przerwy.

Nie zwróciły na mnie uwagi, więc zakląłem znowu. Jaki to był ten właściwy rozkaz?

- Stop, stop, stop, stop.

Za czwartym powtórzeniem stanęły. Oparłem pałkę o ścianę i odszedłem w głąb

mrocznego korytarza. Liczyłem drzwi, przypominając sobie drogę, którą przeszedłem już

wielokrotnie w rzeczywistości wirtualnej. Tutaj.

Zewnętrzne drzwi miały bardzo nieskomplikowany zamek bez alarmu - otworzyłem je

z łatwością. Ale wewnętrzna metalowa krata sprawiła mi już nieco trudności przy

sforsowaniu. Na szczęście systemy alarmowe były prawdziwymi antykami. Nadawały się

bardziej do muzeum techniki niż jako systemy zabezpieczające w skarbcu.

Najpierw zamek elektroniczny połączony z systemem alarmowym. W tym antycznym

mechanizmie teoretycznie było kilka milionów kombinacji kodu, co zajęłoby całe godziny

przy używaniu standardowego komputera. Tylko że moja maszynka złamała kod w czasie

krótszym niż trzy minuty. Wbiłem odpowiednie numery i otworzyłem kratę. Teraz alarmy we

framudze - te nie stanowiły problemu. Rozpracowywałem systemy tego typu już wiele razy.

Kiedy jednak włożyłem szkła infrawizyjne, przekonałem się, że cały pokój przecięty jest

niewidzialną siecią krzyżujących się promieni. Przecięcie jednego z nich oznaczało aktywację

alarmu. A jednak wystarczyło ustawić generator laserowy o odpowiedniej częstotliwości

naprzeciw soczewek odbierających i już wędrowałem po całym pokoju, ile chciałem, nie

przerywając obwodu.

No i tyle. Mogłem spokojnie zabrać wszystkie obligacje nawet teraz. Naładować

roboty i wynieść to wszystko. Tylko gdzie? I jeszcze ważniejsze - jak wydostać je z budynku?

- Spieprzać - powiedziałem tym razem z pewnym uczuciem. Pobudziłem znów do

życia roboty.

Teraz miałem dość czasu do końca zmiany, aby pomyśleć nad sposobem wyjścia.

Czas ciągnął się przeraźliwie powoli. Dosłownie wlókł się jak anemiczny ślimak.

Roboty zamiatały, ścierały, szorowały i iskrzyły się, aż wreszcie nadeszła przerwa w połowie

czasu pracy. Wyłączyłem całą tę hordę i rozejrzałem się za jakimś wygodnym miejscem do

spożycia posiłku. Biuro jakiegoś wysokiego urzędnika doskonale nadawało się do tego celu.

Usiadłem na skórzanym fotelu przy szerokim połyskującym biurku i wyjrzałem przez

kryształowe okno na rozjaśnione niezliczonymi światłami budynki na zewnątrz. Starałem się

nie delektować za bardzo tym, co jadłem. Z jakichś, perwersyjnych chyba, powodów Iba

rozsmakował się w marynowanych i wędzonych ogonach świniozwierzy i zawsze przynosił

ze sobą do pracy kontenerek z tym przysmakiem. Grając jego rolę, musiałem jeść to samo.

Przeżuwałem więc z trudem, wyciągając liczne kolce, których potem używałem jako

wykałaczki dla wydobycia spomiędzy zębów kawałków suszonej skóry. Ale nawet podczas

tych tortur zadawanych ciału, mój umysł wciąż pracował na pełnych obrotach. Analizował,

planował, przygotowywał schematy.

Skończyłem jeść, wrzuciłem resztki żarcia do spalarki na śmiecie, która szybko

zmieniła je w promieniowanie energii, i wstałem gotów do opuszczenia biura.

Potem jednak usiadłem ponownie, bowiem na samej powierzchni mojej kory

mózgowej pojawił się ślad jakiegoś pomysłu.

Tak. Można tak to zrobić. Nie będzie co prawda łatwo. Wiązało się z tym kilka

ryzykownych czynników. Byłem zapewne jedyną osobą w całej galaktyce - pomyślałem

skromnie - która mogłaby wymyślić coś takiego. A co dopiero wprowadzić ten pomysł w

życie.

I cała akcja nie przyniesie mi ani kredyta. Musi być, cholera, jakiś sposób, aby

wyrwać się z łap Kaiziego!

Rozdział 22

Kiedy opuściłem budynek, na wschodzie niebo jaśniało już pierwszym brzaskiem.

Poczłapałem do umówionego miejsca, gdzie czekał na mnie Igor. Wróciliśmy do naszego

magazynu w całkowitym milczeniu. Samochód Kaiziego już czekał na zewnątrz, a drzwi były

otwarte. Wyszedł nam naprzeciw i zatrzymał ciężarówkę gestem dłoni. Zmęczony zszedłem

na dół.

- Igor - rozkazał. - Lodówka pusta. Idź kup piwo.

- Nie ma szmalu.

- Tu szmal. Idź.

Myślę, że raczej chodziło mu o to, byśmy byli sami, niż o napicie się piwa.

- Jak poszło? - zapytał, gdy tylko zamknęły się za nami drzwi.

- Bułka z masłem. Mogę dostać się do skarbca i wynieść te obligacje w ciągu góra

dziesięciu minut. I większość tego czasu stracę na ich wynoszenie.

- Doskonale.

- Prawda? Ale jednak jest jeden problem, który rzuca drobny cień na cały ten plan.

- Problem? Co masz na myśli?

Wyglądał na zaniepokojonego. Muszę przyznać, że sprawiło mi to przyjemność.

- Chociaż mogę wynieść obligacje ze skarbca, nie ma możliwości wyniesienia ich z

budynku jeszcze tej samej nocy.

- Nie rozumiem, o czym mówisz? - powiedział to bardzo powoli, przez zaciśnięte

zęby.

- To jest naprawdę tak proste, że nawet Igor by to pojął. Obligacje z pokoju - tak, z

budynku - nie.

Poczerwieniał z gniewu. Może w tym momencie nie powinienem drażnić go kpinami?

Pośpieszyłem więc załagodzić nieco sprawę.

- Można tego dokonać. Wyniosę obligacje ze skarbca, i w końcu także i z budynku,

zapewniam cię. Tyle że zajmie to nieco więcej czasu. Będziesz jednak je miał, nie martw się.

Tyle że nie tego ranka po kradzieży. Przeszedłem się dokładnie po wszystkich

pomieszczeniach i sprawdziłem wszystkie wejścia. I wszystkie są zamknięte także od

zewnątrz. Musiałbym więc mieć pomocnika na zewnątrz, który by je otworzył. I ciężarówkę,

która zabrałaby łup.

- To mogłoby się dać załatwić...

- Ale z wielkim trudem. Bramy zewnętrzne dla pojazdów są także zamknięte w nocy.

Nie ma nocnego ruchu wokół. Ciężarówka zbyt rzucałaby się w oczy. Ryzyko jest zbyt

wielkie. Ale jest inny sposób i mogę wykonać to sam. I naprawdę radzę ci skorzystać z tego

pomysłu, który zresztą zawdzięczam tobie. To jest pewna odmiana tego, co zrobiłeś,

okradając swój własny bank. Zdaje się, że masz talent, jeśli chodzi o te rzeczy.

Uspokoił się nieco. Żaden egoista nie pozna się na fałszywym pochlebstwie.

- Gdybym nie miał talentu, nie byłbym najbogatszym człowiekiem w galaktyce. Mów

dalej.

- Postaraj się dobrze zrozumieć. Zanim opróżnię skarbiec, pójdę do magazynu numer

osiem zero trzy. Tam są trzymane ryzy papieru. Ponieważ, jak wiesz, mamy do czynienia z

biurokratami, a oni kochają papier, więc możesz sobie wyobrazić, jak wielki jest to pokój.

Pójdę na tył tych stosów, które nie będą dotykane jeszcze przez najbliższe miesiące, jeśli nie

lata, i usunę sporo ryz, tak aby objętościowo odpowiadało to skradzionym obligacjom.

- Po co?

- Daj mi skończyć. Po wyniesieniu obligacji zostawię ten papier na środku skarbca. I

zostawię tam też bombkę termiczną - uwielbiam te zabawki - z opóźnionym zapłonem. Na

obrzeżach pokoju rozsypią także - dotknięcie geniuszu, jeśli można tak powiedzieć - kilka

nadpalonych i zetlałych obligacji. Tak jakby podmuch wybuchu je tam wyniósł...

- Daj teraz mnie dokończyć! - wykrzyknął entuzjastycznie Kaizi. - Przeniesiesz resztę

skradzionych obligacji do magazynu. Tam zagrzebiesz je z tyłu pokoju, w pustym miejscu po

tym papierze, który zabrałeś. Opuścisz budynek o właściwym czasie nad ranem. A bombka

wybuchnie już po twoim wyjściu. Zostawisz skarbiec zamknięty?

- Oczywiście.

- A więc będzie to tajemnica. Czy był to samozapłon? Kto je poukładał na środku

pokoju? Co się właściwie stało? Jak to możliwe, by zamknięty był skarbiec? Potem śledztwo i

domysły. A kradzieży nikt nie będzie podejrzewać. A już zwłaszcza, że złodziej mógł

zostawić obligacje w budynku.

- Dodam jeszcze kilka szczegółów do twoich, jakże prawdziwych przewidywań -

znów pochlebstwo.

Skinął głową skoncentrowany.

- Zamówienia na papier przychodzą z różnych departamentów do centralnego biura

zamówień. Które z kolei posyła dostawcę. Ten wykonuje zamówienia raz w tygodniu.

Pochylił się, z natężoną uwagą chłonąc każde moje słowo.

- Następna dostawa będzie za trzy dni. Kierowca, któremu towarzyszy jeden strażnik,

zjawia się w magazynie. Tyle że następnym razem, to ja będę kierowcą. A strażnik tym razem

zaśnie w magazynie na służbie. Obligacje zostaną załadowane do samochodu dostawczego, a

strażnik pozostanie tam, gdzie zdarzyło mu się usnąć. I wyjazd z budynku. Następna zbrodnia

stulecia.

Kaizi westchnął, oparł się o krzesło, i przez moment z uśmiechem kontemplował

zbrodnię doskonałą.

Kiedy wrócił Igor, Kaizi chwycił jedno z piw, otworzył je i pociągnął tęgiego łyka. A

potem spojrzał na mnie z zadumą.

- Dasz radę zrobić coś takiego?

- Tak. Ale będę potrzebował paru rzeczy.

- Daj mi listę. Dostaniesz wszystko, zanim wyjdziesz dziś wieczorem.

- Dobra. A teraz idę na miasto coś zjeść. Potem wrócę się wyspać.

Nie próbował mnie zatrzymywać. Wiedział, że dopóki Angelina jest jego więźniem,

ma nade mną całkowitą władzę.

Powoli szedłem ulicą pomiędzy śpieszącymi do pracy niewolnikami. Zanurzyłem się

w znane uliczki mechatargu. Jeśli ktoś mnie śledził, należało go zgubić. Wszedłem do

pierwszego dużego budynku po drodze, wjechałem windą na górę, potem schodami na dół i

na zewnątrz przez tylne drzwi. Zawsze skuteczna metoda, jeśli nie jesteś pewien, czy ktoś za

tobą podąża. Dopiero wtedy kupiłem tani telefon.

Od czasu ostatniego przeglądu Kaizi miał całą noc, by założyć mnóstwo nowych

aparatów podsłuchowych...

- Kelner, chodź tutaj - powiedziałem głośno, gdy tylko Bolivar odebrał telefon. -

Niech sobie przypomnę, co jadłem, kiedy ostami raz tu byłem... Aha, niedźwiedzioburgera i

trochę piwa.

Wyłączyłem się i wyrzuciłem telefon do najbliższego śmietnika. Miałem nadzieję, że

Bolivar pojmie, że boję się podsłuchu i że chcę, aby przyszedł do tej restauracji, w której

ostatnio jedliśmy. Sądziłem wprawdzie, że nikt mnie już nie śledzi, ale też z równą niemal

pewnością wiedziałem, że jestem podsłuchiwany.

Szedłem szybko, nie zatrzymując się długo w żadnym miejscu, na wypadek gdyby

oprócz podsłuchiwania, także mnie namierzano. Kiedy trzeci raz przechodziłem koło

umówionej restauracji, dostrzegłem Bolivara siedzącego przy stoliku w rogu. Zrobiłem

szerokie koło, a potem tak szybko, jak mogłem, wszedłem do restauracji. Stanąłem za nim, a

kiedy się odwrócił, pokazałem mu przygotowaną kartkę.

”Sprawdź podsłuchy”.

Co natychmiast zrobił, po krótkim tylko szoku, kiedy ujrzał moją twarz. Przeciągnął

wykrywaczem wzdłuż mojego ciała. Trzy monety jak zwykle, ale także jedna z moich

metalowych spinek - Kaizi robił się coraz sprytniejszy. Oderwałem ją i wręczyłem Bolivarowi

wraz z monetami. Wyciągnął ekranowany pojemnik i wrzucił tam cały ten sprzęt. Zatrzasnął.

- Teraz nie będą przewodzić - powiedział. - Ledwie cię poznałem. Świetna

charakteryzacja. Mam też dobrą wiadomość. Bolivar znalazł dom Kaiziego.

- To ty nie jesteś Bolivar?

- James, tato. Nigdy się nie nauczysz.

- Czy ona tam jest?

- Nie wiemy. Ale to duża posesja i jest tam robot pierwszej klasy.

Pierwsza klasa. Inteligentny i bardzo drogi. Trzeba będzie bardzo uważać, gdybyśmy

mieli z nim do czynienia.

- Kiedy ty i Bolivar zażywaliście wypoczynku w Swartzlegen, ja w końcu włamałem

się do baz Słonecznego Miasta. Musiałem to zrobić dosłownie.

- Jak to dosłownie?

- Ich programy antywłamaniowe są na tyle dobre, że nie można było wejść, nie

zostawiając śladu swojej bytności. Więc pewnej nocy po prostu się włamałem i zabrałem parę

droższych i małych urządzeń dla pozoru. Ale też zamontowałem co nieco wewnątrz głównego

serwera. Więc są teraz szeroko otwarci. Bolivar przygląda się właśnie danym dotyczącym

szczegółów konstrukcyjnych domu. Plany załączone do podania o zgodę na budowę są dość

szczegółowe i wystarczą na nasze potrzeby.

- A ja miałem długą noc - powiedziałem, zaglądając do menu i wybierając dla nas obu

jakieś napoje pobudzające. - Opowiem ci.

- Uuaa - skomentował, kiedy skończyłem. Wziął przy tym zbyt duży łyk napoju i

zakrztusił się. Walnąłem go w plecy. Pomogło.

- To jest najambitniejszy napad, o jakim słyszałem - wydyszał wreszcie.

- Dzięki. Jestem dumny z tego pomysłu. Ale obawiam się, że byłem nieco nieuczciwy

wobec mego pracodawcy.

- To znaczy...

- Dostawa papieru będzie za dwa dni, nie za trzy... Natychmiast pojął znaczenie moich

słów. I uśmiechnął się szeroko.

- Chcesz wyciągnąć te papiery i zostawić je sobie!

- Dokładnie. Ale zanim zacznę rozważać coś takiego, muszę być absolutnie pewien, że

twoja matka jest bezpieczna. Mam też dla ciebie jeszcze jedno zadanie. To, co mam na sobie,

to nie jest przypadkowa charakteryzacja. Mam wyglądać jak jeden z pracowników

Centralnego Depozytu o imieniu Iba. I martwię się nieco o niego. Kaizi powiedział mi, że on

wczoraj opuścił planetę ze sporą gotówką w kieszeni...

- A ty myślisz, że to nie w stylu Kaiziego?

- Dokładnie. Sprawdź, kto wczoraj opuścił planetę. I przyjrzyj się też ostatnim

wiadomościom.

- Dobra jest. Będzie jakiś sposób, by ci przekazać raport?

- Wątpię. Myślę, że lepiej, byśmy trzymali się z dala od siebie. Jeśli Kaizi nabierze

jakichś podejrzeń, że się spotykamy, będziemy mieli bardzo duży kłopot. Zadzwonię do

ciebie jutro wcześnie rano. Po tej operacji z obligacjami.

- Uważaj na siebie - powiedział. Wyglądał na zaniepokojonego.

- Zawsze uważam - odparłem, starając się włożyć w moje słowa więcej entuzjazmu,

niż naprawdę go odczuwałem. Też byłem tym wszystkim zestresowany.

Podał mi pojemnik, a ja wyciągnąłem z niego podsłuchy i wsadziłem je do kieszeni.

Pożegnaliśmy się bez słowa.

Wróciłem do magazynu, aby trochę odpocząć. Tak przynajmniej sądziłem...

Igor się nie naprzykrzał - spojrzał na mnie spode łba, gdy się pojawiłem, i wrócił do

swoich zajęć. Ale Kaizi miał inne pomysły.

- Nie podobają mi się te twoje samotne wędrówki po mieście.

- A w czym ci to może szkodzić?

- Nie ufam ci, di Griz. Jesteś zbyt sprytny. - Wskazał pudła leżące na stole. - Tam są

rzeczy, które zamawiałeś na dzisiejszą operację.

- Dobrze.

Sięgnął do swojej torby i wyciągnął pistolet.

- Chciałbym także, abyś usiadł tu spokojnie, a Igor założy ci kajdanki.

Niewiele mogłem na to poradzić. Z tym dryblasem z tyłu dałbym sobie radę w

mgnieniu oka, ale wymierzony we mnie pistolet...

Kajdanki szczęknęły nieprzyjemnie. A żeby było jeszcze milej, drugą parę zapiął mi

na kostkach. Teraz odłożył pistolet i uśmiechnął się.

- Spróbuj się przespać - poradził. - Czeka cię długa noc.

Obaj przyglądali się bez słowa, jak z trudem dźwignąłem się na nogi i skokami

dotarłem do swego legowiska, na które zwaliłem się ciężko. Potem jeszcze musiałem mocno

się wysilić, aby obrócić się na plecy Spojrzałem na kajdanki i już wiedziałem, czemu Kaizi

się uśmiechał. Nie mogłem tu użyć wytrycha. Zamki były umieszczone tak głęboko, że nie

dałbym rady wewnątrz przekręcić wytrycha, nawet gdybym zdołał go tam wsadzić.

Spróbowałem. Nie można było tego zrobić.

Byłem na tyle zmęczony, że zasnąłem mimo tej niewygodnej pozycji. Ocknąłem się

na moment, słysząc głosy, ale znowu zapadłem w sen. Obudził mnie dopiero gorący i

smrodliwy oddech Igora na mojej twarzy. Był pochylony i męczył się ze skomplikowanym

zamknięciem kajdanek. Już miałem zamiar go udusić, kiedy dostrzegłem stojącego w

drzwiach Kaiziego z wycelowanym we mnie pistoletem.

- Przyprowadź go tutaj. Będziesz lepiej widział przy świetle. Igor chwycił mnie za

nogi i ściągnął z łóżka. Zdołałem się przekręcić na tyle, że wylądowałem na ramieniu, a nie

na głowie. Pociągnął mnie, obijającego się i klnącego, do sąsiedniego pomieszczenia.

Posadził mnie na podłodze i dopiero wtedy rozpiął obie pary kajdanek.

- Czy tak się traktuje lojalnego pracownika? - zapytałem. Wstałem i usiadłem na

krześle.

- Teraz Igor zawiezie cię do pracy. Pojadę zaraz za wami. Będę także trzymał się w

pobliżu, kiedy rano stamtąd wyjdziesz. Jeśli nabiorę najmniejszych podejrzeń, że nie robiłeś

tego, co mi opisałeś, możesz być pewien, że nigdy nie zobaczysz żony.

Wolałem mu nie odpowiadać. Wziął moje milczenie za poddanie się. Spojrzał na

zegarek.

- Już czas. Weź torbę zjedzeniem. Wszystko, czego potrzebujesz, jest tam w środku,

pod tym odrażającym żarciem.

I znów podróż na ten sam róg ulicy. Znów ten sam spacer po schodach. Jedyną różnicą

była ciągła obecność w pobliżu czarnego samochodu, który stał teraz naprzeciw budynku po

drugiej stronie ulicy.

Dlatego byłem szczęśliwy, że zostawiam go za sobą.

Moje szkło kontaktowe było tym razem na miejscu. Dłoń bez problemu otworzyła

drzwi i wszedłem do środka.

- Hej, ty Iba. Mówię do ciebie.

- Spieprzać - powiedziałem ponuro, nie patrząc na swego rozmówcę. Co zrobiłem do

cholery nie tak?

- Podejdź tu. Mam coś dla ciebie.

Musiałem podejść i spojrzeć na niego... i na gazetę, którą mi podawał.

- Jakiś facet dał mi to dla ciebie. I dał jeszcze pięć kredytów, uwierzysz? Nic

specjalnego, nawet spojrzałem, tylko dzisiejsza gazeta. Omal jej nie wywaliłem - rzucił gazetę

na podłogę i odszedł.

Gazeta? Kto? Na pewno nie Kaizi. To mógł być tylko James. Ale po co?

Teraz nie mogłem jej przeglądać. Drugi strażnik już przyglądał mi się podejrzliwie.

- Spieprzać - powiedziałem, ruszając naprzód. Zwinąłem jednak papier i dopiero

potem poszedłem ku moim robotom.

Dopiero kiedy znów je wskrzesiłem, spojrzałem na niezwykłą przesyłkę. Przejrzałem

ją szybko. Nie. Nie mam teraz czasu na czytanie... ale zaraz... Na ostatniej stronie była wzięta

w kółeczko wiadomość. Tuż obok reklamy kompletu do reperacji Zrób-To-Sam. Zerknąłem

zaintrygowany.

”Samobójca utonął w jeziorze w parku centralnym”.

Nagle poczułem chłód. Szybko przejrzałem krótką notatkę.

”Nieznany... podarte ubranie... woda w płucach... niezidentyfikowany...” - i ostatnia

linijka - ”... paskudna blizna na twarzy...”

Nie miało sensu sprawdzanie listy pasażerów. Ibiemu uciekło połączenie. Zbyt wiele

słyszał o biznesie Kaiziego.

Wiedziałem więc już dokładnie, jaki grozi mi koniec.

Rozdział 23

Po raz pierwszy cieszyłem się, że moja praca nie wymaga angażowania mózgu. Całą

bowiem jego pojemność zajmowały teraz krążące wściekle myśli nad drogą ucieczki... Ale

nie wpadłem na żaden pomysł. Mogłem ukraść obligacje - to było w tym wszystkim

najłatwiejsze. Po wykonaniu tego zadania zostanę jednak ponownie skuty. I spędzę

prawdopodobnie w tym stanie następne dwa dni, aż do rzekomej dostawy. Chociaż

oczywiście dostawa odbędzie się dzień wcześniej... czy powinienem się do tego przyznać?

Jeśli tak zrobię, zostanę zmuszony do przyniesienia tych obligacji. A wkrótce po tym dołączę

do Iby w jeziorze. Jeśli nie spotka mnie coś jeszcze gorszego.

Roboty kręciły się po wyznaczonych trasach i niemal nie byłem świadom ich

obecności. Tylko jeśli któryś z nich stanął rozładowany, przypominałem sobie na chwilę o

obowiązkach i ładowałem go ponownie. Potem zaś znów głowiłem się nad tym

nierozwiązywalnym splotem zależności i zdarzeń.

Dość! Kręciłem się w kółko i gdyby tak miało trwać dalej, mój mózg wkrótce także

wyładuje się jak te roboty. Nadszedł czas, by coś zrobić. Czas na rabunek.

Za wyjątkiem jednego, którego potrzebowałem, wyłączyłem wszystkie roboty, aby nie

rozłaziły się po budynku. Tym, którego wziąłem ze sobą, był największy z robotów na

kółkach. Poszliśmy do magazynu z papierem. Prowadzące tam drzwi nie były nawet

zamknięte. Stanąłem w tym mauzoleum biurokracji, oświetlanym tylko małymi nocnym

lampkami w suficie. Ryzy papieru i koperty zalegały tu w piramidach sięgających niemal tych

lamp. Zapuściliśmy się głębiej w tę olbrzymią salę. Wszystko było zakurzone i pokryte

pajęczynami. Ostatnie stosy papierów, tuż przy ścianie - wyschłe i pożółkłe - będą się

doskonale palić. Załadowałem nimi robota do pełna, od czasu do czasu kichając gromko.

Kiedy wreszcie zakończyłem pracę i kichnąłem po raz ostatni, opuściłem z ulgą ten śmietnik.

Mój pomocnik toczył się przy nodze.

Potem grzecznie czekał z metaliczną cierpliwością, podczas gdy ja okradałem

skarbiec. Uwinąłem się z zamkiem elektrycznym drzwi, zneutralizowałem alarmy we

framugach...

Teraz nadeszła najbardziej śliska część operacji. Należało ustawić generator promieni

laserowych naprzeciw soczewek odbiorczych, nie przecinając przy tym żadnego z promieni.

Powoli przesunąłem się do przodu, ustawiłem przyrząd pod właściwym kątem. Czułem pot

kapiący z mojej twarz. Teraz!

Nie odezwał się alarm.

Potem pozostała mi już tylko robota fizyczna, którą musiałem, niestety, zrobić sam.

Ustawiłem stos papierów na środku pokoju, rozrzucając go nieco po namyśle, aby lepiej się

palił. Załadowałem następnie na robota wszystkie skradzione obligacje.

Dyszałem ciężko. Jeszcze tylko jedno. Wziąłem garść tych papierów, wartych jakiś

milion kredytów - co za marnotrawstwo - i wyniosłem je na korytarz z dala od wykrywaczy

ognia. Tam jeden za drugim nadpalałem zapalniczką. Pozwalałem im się nieco potlić, a potem

gasiłem. Kiedy wszystkie już były odpowiednio podsmażone, zaniosłem je z powrotem do

skarbca i porozkładałem odpowiednio. Została mi do wykonania naprawdę ostatnia rzecz -

nastawienie zapalnika czasowego i podłożenie bomby termicznej. Bomba miała wybuchnąć

mniej więcej godzinę po moim wyjściu z budynku, a kilka minut przed przybyciem dziennej

zmiany. Dzisiaj będą mieli po prostu znacznie bardziej urozmaicony dzień, niż przypuszczają.

Potem zrobiłem sobie przerwę. Ochłonąłem nieco, rozprostowałem palce. Dopiero po

takiej dłuższej chwili i z anielską wprost cierpliwością, wycofałem generator ze skarbca.

Powolutku... powolutku... - Zrobione! Reszta to już była dziecinada - ustawienie z powrotem

zamka i systemów alarmowych.

Wróciłem następnie do magazynu, gdzie dokładnie ukryłem obligacje pomiędzy

papierami. Przykryłem jej jakimiś pożółkłymi stronami. Gotowe. Będą tu zupełnie bezpieczne

aż do czasu, kiedy po nie przyjdę, albo - bardzo depresyjna myśl - pozostaną tutaj na zawsze,

jeśli zrobię jakiś błąd.

Następne godziny mocno się dłużyły. Starałem się nie myśleć o bombie termicznej - ...

a jeśli wybuchnie wcześniej, niż powinna... - starałem się więc nie myśleć o niemyśleniu o

niej. Wreszcie ostatnia popielniczka i śmietnik. Jeszcze tylko do składu. Moi metalowi

pomocnicy legli tam bez ruchu i mieli teraz beztrosko pożywiać się prądem. Ja zaś zmyłem z

dłoni ślady spalenizny i kiedy zmiana skończyła się, wyszedłem wraz z innymi.

Kiedy opuściłem budynek, byłem już mocno spięty. Jeśli nie nastawiłem prawidłowo

zapalnika, będę musiał zaraz szybko wiać. Czułem ciężar w żołądku, dopóki nie znalazłem się

bezpiecznie na ulicy. Wolnym krokiem podszedłem na umówiony róg. Nie było tam jednak

ciężarówki.

Czy coś poszło źle? Zanim zdążyłem nawet skończyć tę myśl, zatrzymał się obok

mnie samochód Kaiziego.

- Wsiadaj - powiedział.

- Gdzie Igor?

- To nie twoja sprawa - odparł, gdy już ruszyliśmy. - Wszystko zgodnie z planem?

- Tak.

Uśmiechnął się i oblizał wargi. Jedną ręką prowadził, drugą podał mi notatnik z

dołączonym doń pisakiem.

- Zapisz tam wszystkie szczegóły na temat magazynu, gdzie są obligacje, nazwę

kompanii transportowej i imię kierowcy...

- Nie sądzę, że powinienem to zrobić.

- Nie graj ze mną, di Griz. Wiesz bardzo dobrze, dlaczego podasz mi te informacje.

- Wiem. Ale najpierw moja żona. O niej chcę pomówić najpierw. Co się z nią stanie,

kiedy dostaniesz te obligacje?

- Oczywiście dołączy do ciebie.

W grobie - uzupełniłem w myślach.

- A jakie mam na to gwarancje? - Moje słowo.

- To trochę za mało. Za dużo dotąd kłamałeś, Kaizi. Obrzucił mnie szybkim zimnym

spojrzeniem, ale nie odpowiedział.

- Dogadajmy się. Dam ci obligacje, ale najpierw ty ją uwolnisz. Przez chwilę

prowadził w milczeniu. Potem pokręcił przecząco głową.

- Nie mogę tego zrobić.

- Więc ja nie mogę ci podać informacji, których będziesz potrzebował, aby dostać te

obligacje.

Nie padło już ani jedno słowo.

Drzwi garażu przy magazynie otworzyły się przed samochodem, a potem zatrzasnęły,

gdy wjechaliśmy do środka. Igora i jego ciężarówki wciąż nie było. Kaizi wyszedł pierwszy,

otworzył tylne drzwi i sięgnął tam.

- Spójrz na to - powiedział.

Spojrzałem... i desperacko próbowałem jeszcze uskoczyć. Był szybszy. Dwa

metalowe pręciki elektrycznego ogłuszacza dotknęły mojego ciała. Fala bólu targnęła mną

gwałtownie, mięśnie zacisnęły się spazmatycznie. Upadłem bezwładnie na ziemię. Byłem

świadomy, ale nie mogłem się poruszyć. Kaizi przeciągnął mnie przez cały ten wieloletni

kurz i śmieci na podłodze i rzucił na moje legowisko. Wciąż nie mogłem się ruszyć. Założył

mi na ręce kajdanki, a drugą parą przypiął moją nogę do metalowego zakończenia kanapki.

Odrętwienie zaczęło powoli ustępować dopiero, gdy już przeciągnął łóżko, wraz ze mną, pod

ścianę. Wyszedł do sąsiedniego pokoju i wrócił z następnymi kajdankami. Wiedziałem, co

chce zrobić, toteż przekręciłem się rozpaczliwie, by kopnąć go wolną nogą. Odskoczył,

uchwycił ją i wykręcił boleśnie, a potem przykuł do metalowej rury biegnącej przy ścianie.

Oddychał ciężko, a jego twarz wykrzywiała wściekłość. Gdzieś znikł multimilioner o

wyszukanych manierach. Raz za razem walił pięścią w moją twarz. Przestał dopiero, gdy

boleśnie uderzył kostkami dłoni o moją twardą szczękę.

- Nikt nie będzie mi się sprzeciwiał, nikt - roztarł dłonią uszkodzoną pięść. - Ty,

zwykły przestępca, chcesz mi dyktować warunki? - na jego twarz powrócił okrutny uśmiech.

Uspokoił oddech. Bolesny kopniak, który wylądował na moich żebrach, nie był już

wymierzony w gniewie. Kopnął mnie całkiem na zimno, aby podkreślić swoje słowa.

- Jesteś bezradny. Mogę zrobić z tobą wszystko, co zechcę. I mam zamiar zostawić cię

tu teraz na parę dni bez jedzenia i picia. Jestem pewien, że kiedy wrócę, zechcesz mi

powiedzieć, jak mam wyciągnąć te obligacje. A jeśli mi powiesz, może zostawię cię przy

życiu.

Taki był prawdziwy Kaizi bez maski.

- Tak jak zostawiłeś Ibę? W jeziorze w parku? - krzyknąłem za nim, gdy wychodził.

Odwrócił się wściekły. Niepotrzebnie pozwoliłem ponieść się gniewowi. Zorientowałem się,

że właśnie podpisałem na siebie wyrok śmierci.

- Leżysz już w grobie - powiedział. Potem wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.

Usłyszałem silnik samochodu i skrzypienie otwieranych drzwi garażu. Potem zapadła cisza

zostałem sam.

- Jim, musisz jednak nauczyć się trzymać język za zębami - powiedziałem na głos.

Uwaga słuszna, ale nieco spóźniona. Trzeba było pomyśleć wcześniej. A jak teraz mam

wydostać się z tego kanału?

Nie będzie łatwo. Zdałem sobie z tego sprawę po wielu próbach wyswobodzenia się z

kajdanek, kiedy zyskałem tylko krwawe pręgi na nadgarstkach. Mogłem sięgnąć do kajdanek

na nogach i poruszać zamkiem szyfrowym, ale nigdy nie zdołałbym znaleźć kodu przez takie

przypadkowe przesuwanie. Rura też mocno tkwiła w ścianie. Leżałem, dysząc ciężko z

wysiłku. Tej nocy jednak zasnąłem, mimo swojej paskudnej sytuacji.

Obudziło mnie jakieś niejasne przeczucie czyjejś obecności. Jak długo spałem? Wedle

światła za oknem wciąż był dzień. Bolała mnie cała twarz, jak również żebra. Usłyszałem

dochodzące zza drzwi ciche szuranie. Odwróciłem się, na ile mogłem, i obserwowałem

klamkę. Powoli opadała.

Kaizi? Igor? Na pewno nic dobrego. W tej chwili czułem się tak paskudnie, jak nigdy

dotąd w życiu. Drzwi otworzyły się powoli i pojawiła się w nich ciemna figura. Już miałem

wrzasnąć, gdy powstrzymałem się w ostatniej chwili. Poczekałem spokojnie, aż skończy

przeszukiwać pokój wykrywaczem podsłuchów i umieści znaleziska w ekranowanym

pojemniku. Dopiero potem rozdarłem gębę.

- Bolivar!

- Nie, James. Bolivar wciąż przegląda plany budynku.

- Zabierz mnie stąd!

Pomacał kajdanki i pokręcił głową.

- Łatwiej powiedzieć, niż zrobić.

- Jesteś samochodem? - Tak.

- Przynieś narzędzia. Pilniki, młotek.

- Jasne.

Pilniki padły przy próbie odcięcia kajdanek przykuwających mnie do rury. Ale na

szczęście sama rura, jak i poręcz łóżka nie były aż tak twarde i James rozbił je młotkiem.

Pomógł mi wstać.

- Nie wyglądasz za dobrze, tato - powiedział. - Pal licho tę fałszywą bliznę, ale gębę

masz obitą naprawdę, no i te kajdany...

Potrząsnął z zatroskaniem głową.

- Przynieś apteczkę z samochodu. A potem jedziemy do sklepu i po porządne

narzędzia do piłowania. Gwarantuję ci, że zaraz poczuję się lepiej. - Wylazłem z pokoju,

dzwoniąc kajdanami jak galernik. - I dzięki za pomoc w porę.

- Pomyślałem, że coś się mogło stać. Nie dzwoniłeś bardzo długo. Więc postanowiłem

zbadać to miejsce. Ten dryblas, który prowadził ciężarówkę, pojechał do Słonecznego Miasta.

Śledziłem go do momentu, kiedy skręcił w tamtym kierunku na komputerostradę.

- A Kaizi?

- Chyba jest w banku. Przynajmniej jego samochód stoi na zewnątrz. Sprawdziłem to,

zanim tu przyszedłem. Pomyślałem więc, że chociaż sprawdzę, co tu się dzieje.

- Działo się sporo... Zadzwonił telefon. Odebrał.

- Już jedziemy. Obaj - powiedział i wyłączył się. - Bolivar zakończył pracę. Chce nas

widzieć natychmiast.

- Czy jest tu w mieście wypożyczalnia helikopterów?

- Jest. Ale najpierw narzędzia... Dopiero potem słoneczne przedmieścia.

Zatrzymał się przed sklepem z narzędziami i znikł w nim na dłuższą chwilę. Pojawił

się z dekompozerem wiązań molekularnych. Rzucił mi go i wskoczył do samochodu.

Włączyłem maszynkę i skierowałem ją na kajdanki. Cienkie pole energii niszczyło wiązania

atomowe metalu, który powoli tracił cząsteczki. Zanim dojechaliśmy do lądowiska

helikopterów, zdążyłem już nawet wetrzeć krem w poranione nadgarstki. Miałem zamiar

wyrzucić dekompozer wraz z resztkami kajdanek, ale zmieniłem zdanie i schowałem

urządzenie do kieszeni.

Licencja pilota gwiezdnego, połączona ze sporą gotówką, potrafi zdziałać cuda.

Helikopter wkrótce był nasz. Wskoczyłem do niego szybko.

- Rozmawiałem z Bolivarem - opowiadał James, gdy wystartowaliśmy ostro w górę. -

Ciężarówka Igora jest na zewnątrz domu. Chciał tam wejść, ale powiedziałem mu, żeby na

nas zaczekał.

Skinąłem głową.

- Trzech to zawsze lepiej niż jeden. Czy to jest maksymalna prędkość tego gruchota?

- Na pełnej mocy. Powiedziałem mu, żeby znalazł jakieś sensowne miejsce do

lądowania.

Lecieliśmy szybko, ale wciąż miałem wrażenie, że za wolno. W mojej głowie myśli

wirowały równie prędko jak śmigło nad naszymi głowami. Po co Igor pojechał do domu?

Może to właśnie Angelina była powodem jego podróży? Nie skrzywdzi jej raczej bez

rozkazów Kaiziego. Ale jakie były rozkazy szefa? W głowie mi się kręciło, a żołądek dawał

znać o sobie gwałtownymi skurczami. Bolał mnie też bok. Pogrzebałem głębiej w apteczce i

znalazłem medyczną brandy.

- Ja nie, prowadzę - powiedział James. - Ale tobie chyba się przyda.

- Chyba tak. - Alkohol piekł moje poranione wargi, ale bardzo korzystnie wpłynął na

żołądek. Czy byłem już za stary na takie rzeczy? Tak się z pewnością czułem. Naprawdę

uważałem w tym momencie, że najlepsze lata mam już za sobą.

- Zbliżamy się. Widzę miejsce lądowania - James mówił do telefonu. - Bolivar, czy to

ty machasz? Dobrze. Siadam.

Wskoczyliśmy do samochodu, jeszcze nim śmigło helikoptera przestało się kręcić.

Bolivar spojrzał na moją twarz i wszystkie bandaże, ale nie komentował. Ruszyliśmy z

piskiem opon.

- Opowiadaj w skrócie - poleciłem.

- Ciężarówka jest obok domu. O ile wiem, w domu jest tylko Igor i robot. Plany

budynku są na siedzeniu koło ciebie.

Duży, bardzo duży. Zawierał co najmniej dziesięć, nie, dwanaście pomieszczeń.

Zamknięta bryła, nie licząc werandy na jednej ze ścian. Wedle rzutu bocznego był zbudowany

na płytach betonowych i nie miał podziemi. Popatrzyłem na to podejrzliwie i wskazałem

palcem na planie.

- Wszystkie pokoje mają okna - powiedziałem.

- Jak większość pokoi - odparł Bolivar.

- Na moje żądanie Kaizi zrobił film, aby udowodnić mi, że Angelina jest bezpieczna. I

pokój, w którym przebywała, był oświetlony wyłącznie sztucznym światłem. Nie miał okien.

- Może film nakręcono w nocy?

- Nie. Kaizi wyjechał rano. Wrócił przed zmrokiem. Bolivar spojrzał na plany.

- Jeśli jakiś pokój będzie miał zakryte okna, trzeba go sprawdzić na początku.

Przyjrzymy się temu z zewnątrz.

- A jeśli wszystko jest odsłonięte? - I nagle sam sobie odpowiedziałem. - Pamiętacie

bank? Jak Kaizi ukrył te niby skradzione pieniądze?

- Oczywiście - odparł Bolivar. - Sekretny pokój poniżej. Jeśli mógł go zbudować w

banku pośrodku miasta, tym bardziej mógł to zrobić tutaj, w prywatnym domu na

przedmieściach.

James zahamował i wskazał przed siebie.

- Budynek jest za rogiem. Zasłaniają go drzewa.

Rozdział 24

Wyszliśmy z samochodu i James właśnie go zamykał, gdy usłyszeliśmy dźwięk

uruchamianego silnika ciężkiego bez wątpienia pojazdu.

- To ciężarówka Igora - stwierdził James. - Była zaparkowana przed domem. Co

robimy? Pozwalamy mu jechać i śledzimy go?

- Nie - zdecydowałem szybko - zatrzymujemy go. Istnieje duża szansa, że Angelina

jest albo w ciężarówce, albo w domu. Tak czy siak, Igor może coś wiedzieć.

- To może być bardzo niebezpieczne... - zaczął Bolivar z wahaniem.

- Taka jest moja decyzja - uciąłem.

Słyszałem zbliżającą się ciężarówkę, która skręciła już na drogę. Stanąłem na środku i

uniosłem rękę.

Tak się martwiłem o Angelinę, że zapomniałem, jak wyglądam. No bo w końcu nie

byłem sobą. Miałem ohydnie zniekształconą twarz Iby, upiększoną dodatkowo świeżymi

opuchliznami. I takiego właśnie zobaczył mnie Igor. Efekt był dość dramatyczny.

Zobaczyłem przez szybę, jak na jego twarzy pojawia się przerażenie. Potem pochylił się nad

kierownicą i poprowadził ciężarówkę wprost na mnie. Uskoczyłem gwałtownie i przeturlałem

się po chodniku tuż obok chłopców.

- Zatrzymajcie go! - krzyknąłem. Skrzywiłem się, czując, że na mojej twarzy pojawiły

się kolejne zadrapania.

Maszyna, nad którą Igor najwyraźniej utracił panowanie, pognała wprost przed siebie,

ścinając zakręt, i wylądowała na młodych drzewkach, które rosły przy drodze. Cienkie pnie

zgięły się i popękały, ale wytrzymały uderzenie. Nie były oczywiście tak silne jak stare

drzewa, ale ciężarówka też nie była znów taka pancerna. Koła kręciły się jeszcze przez jakiś

czas, ale powgniatany wóz zakleszczył się na dobre, a silnik wydał w końcu ostatnie

spazmatyczne warknięcie i zamarł.

James dopadł pierwszy kabiny szofera i otworzył drzwi. Bezwładne ciało Igora

wysunęło się ze środka i byłby upadł wprost na głowę, gdyby James nie zdołał go pochwycić

i złagodzić upadku. Ja też wszedłem do środka. Angeliny tam nie było. Nie było jej też z tyłu

w pace - upewniłem się, zaglądając przez okienko z szoferki.

- Połóż go na plecach, przesuń język, żeby nie blokował dróg oddechowych -

komenderował Bolivar. - Tak dobrze. Puls?

- Bardzo słaby, szybki i nieregularny.

- Atak serca? - spytałem.

James przytaknął i rozejrzał się. Wokół znajdowało się kilka domów, ale były na tyle

oddalone od drogi, że prawdopodobnie tylko my widzieliśmy wypadek.

- Wygląda kiepsko - stwierdziłem. Nigdy specjalnie nie lubiłem Igora. Ale przecież

nie mogliśmy tak po prostu pozwolić mu umrzeć. James powiedział to, zanim ja zdążyłem

otworzyć usta.

- Nie chcę żeby, przez nas umarł. Lepiej wezwijmy ambulans - sięgnął po telefon.

- Dobrze - odparłem. - Potem albo jedź z nim do szpitala, albo chociaż za nimi. W tym

czasie my z Bolivarem sprawdzimy dom. Jeśli nic nie znajdziemy, ty i tak będziesz z Igorem,

kiedy odzyska przytomność. Może uda ci się zadać mu wtedy parę istotnych pytań.

James rozmawiał przez chwilę przez telefon, potem wyłączył się.

- Są w drodze. Sądzę, że pozwolą mi z nim jechać. Powiem, że jestem krewnym. Będę

was informował na bieżąco, co się dzieje.

- Przemyślmy to - podsumował Bolivar. - Lepiej chyba, jeśli my zadzwonimy do

ciebie. Jeśli wykombinujemy coś z włamaniem, głupio byłoby gdyby właśnie w trakcie akcji

rozległ się dzwonek telefonu. Albo gdy będziemy węszyć wokół budynku.

- Może masz rację. Idźcie do domu i zadzwońcie do mnie, gdy coś znajdziecie.

Kiedy wkroczyliśmy w zagajniczek otaczający dom, słyszałem już odgłos odległych

syren. Osłona drzewek bardzo się przydała. Przemknęliśmy bez trudu na tył budynku.

Mogliśmy po drodze dokładnie obejrzeć wnętrze przez rozliczne okna - żadne z nich nie było

zasłonięte. Prawie całkowicie oszklona weranda też nie kryła tajemnic.

- Zobaczę jeszcze tamto skrzydło - powiedział Bolivar. - Poczekaj tu na mnie, tato.

Nim zdołałem odpowiedzieć, już go nie było. Okrążał wielki basen. Pozostałem

pomiędzy krzewami, obserwując dom. Żadnego ruchu. A może by tak sprawdzić ten duży

garaż na zapleczu? Zamknięty. No, to mnie nie zatrzymało. W środku jednak stał tylko jakiś

antyczny gruchot na sflaczałych oponach. Podłoga garażu była betonowa, mocno poplamiona

olejem. Postukałem w nią, ale wydawała się dość solidna. Nie tędy droga. Wycofałem się, a

po kilku minutach powrócił Bolivar, kręcąc niechętnie głową.

- Nie ma tam żadnego zasłoniętego okna. Myślę, że słuszna jest twoja teoria o jakiejś

ukrytej piwnicy. Wchodzimy do środka?

- Najpierw zadzwoń do Jamesa. Powinni już dojechać do szpitala. A nawet jeśli nie, to

w ambulansie już ocenili na pewno stan pacjenta. Będziemy wiedzieć, czego się trzymać.

Bolivar włączył zewnętrzny głośnik i wystukał numer.

- Tu wuj Tom. Martwimy się?

- Macie powody, Tom. Igor miał bardzo rozległy zawał. Ostra niewydolność zastawki

tylnej. Poważna sprawa. Poważne ograniczenie wydolności prawej komory. Jest na

podtrzymywaniu sztucznym i mówią tu o bypassach, jak tylko dotrzemy do szpitala. Jak

dom?

- Ładny dom i ładny widok z każdego okna. Zaraz obejrzymy go w środku.

- Musimy pozostać w kontakcie.

- Tak, zgoda.

- Biedny Igor - powiedziałem. - Wiem, że nie wyglądam najlepiej, ale chyba nie aż tak

źle, by wpędzić kogoś do grobu?

- Chyba że miał nieczyste sumienie, jeśli chodzi o prawdziwego Ibę?

- Racja. To paskudna sprawa. Jeśli Igor był zamieszany w morderstwo, zapewne

sądził, że widzi ducha, że jego ofiara powstała z grobu. A teraz... jakieś pomysły?

- Może zadzwonimy do drzwi? Jeśli nikogo nie będzie, wejdziemy.

- Dobry pomysł, synku. Tak właśnie zrobimy. Na zewnątrz nie mamy już nic do

roboty.

Wewnątrz usłyszeliśmy jednak jakieś hałasy. Z framugi drzwi wysunęła się kamera.

Stanąłem z boku poza jej polem widzenia. Dzisiejszego dnia spowodowałem już jeden zawał

- wystarczy. Usłyszałem otwieranie drzwi.

- Czym mogą służyć? - głos był ciepły, a pytanie zadane bardzo kulturalnym tonem.

- Chciałbym zobaczyć się z Imperetriksem von Kaiser-Czarskim - odpowiedział

równie uprzejmie Bolivar.

- Bardzo żałuję, ale mój pan przebywa obecnie poza domem. Czy zostawi pan jakąś

wiadomość?

- Ja zostawię - powiedziałem, wychodząc zza framugi.

To był naprawdę ładny robot. Wyższy ode mnie i zrobiony z dobrej polerowanej stali.

Odziany w białe szaty. Jego gałki oczne były pięknymi dużymi diamentami. Obejrzał mnie

dokładnie z góry na dół i z dołu do góry.

- Czy mogę zapytać więc, jaką wiadomość chce pan zostawić?

- Jest bardzo prosta. Odsuń się. Wchodzimy do domu - postąpiłem krok naprzód, ale

zostałem zdecydowanie zatrzymany w miejscu przez stalową rękę w białej rękawiczce.

- Mam ścisłe polecenia, aby sprzeciwić się czemuś takiemu. Proszę opuścić to

miejsce.

- Nie opuszczę, a ty nie możesz mnie zatrzymać. Postąpiłem zdecydowanie naprzód i

robot puścił moje ramię.

Za to jego metalowa pięść huknęła mnie porządnie w szczękę prawym prostym.

- Prawa robotyki! - zawołałem, rozcierając bolącą szczękę. - Robot nie może zranić

istoty ludzkiej.

- Ale ty nie jesteś istotą ludzką. Jesteś zamaskowaną obcą formą życia - stwierdziła

maszyna.

Bolivar tymczasem włożył stopę pomiędzy framugę a drzwi, aby nie można było ich

zamknąć. Robot nastąpił silnie na jego nogę. A następnie, kiedy Bolivar odskoczył, trzasnął

drzwiami.

- Jaauu! - wrzasnął mój syn, skacząc na jednej nodze.

- Dobrze powiedziane - zgodziłem się, cały czas rozcierając szczękę. - Mnie ten robot

też się chyba nie podoba.

Wyjąłem z kieszeni dekompozer wiązań molekularnych. Włączyłem go i wyciąłem

eleganckie kółko wokół zamka, które wypadło zgodnie z oczekiwaniami. Weszliśmy do

środka. Robot, który już odchodził, popatrzył w naszą stronę.

- Wejście jest zabronione. Spowodowaliście zniszczenie. Będę musiał wezwać policję.

- My jesteśmy policją - wrzasnąłem. - Poruczniku, proszę pokazać mu swoją odznakę.

Bolivar błysnął przepiękną fałszywą odznaką, którą od czasu przygody w elektrowni

zawsze nosił przy sobie.

- Mieliśmy doniesienia, że w tym domu mieszka niebezpieczny robot. Bierzemy cię ze

sobą.

- Nie wolno mi opuszczać tego miejsca. A wy musicie natychmiast wyjść.

- Prawo jest ważniejsze od twoich poleceń. Uderzyłeś mnie, a wiesz, że to zbrodnia

uderzyć istotę ludzką. Jesteś aresztowany.

- Znam prawo. Ale ty nie jesteś istotą ludzką.

- Przecież widzisz, że jestem! Tak jak widzisz, że ty zostałeś skonstruowany, a to

znaczy, że musiał też być konstruktor. Zostałeś stworzony przez ludzi i widzisz, że ja jestem

człowiekiem. Jestem więc członkiem rasy ludzkiej, która cię stworzyła. A przecież zawsze

należy słuchać poleceń stwórcy - wyjaśniałem, nie będąc pewien, czy trafiają do niego

argumenty teologiczne.

- Wiem, że nie jesteś człowiekiem. Mój pan poinstruował mnie, że wszyscy ludzie na

tej planecie są fałszywi. Są obcymi w przebraniu. Powiedział mi też, którzy nieliczni ludzie są

prawdziwi. A was wśród nich nie ma. Więc musicie opuścić to miejsce. Jeśli nie, ostrzegam,

że mam rozkaz niszczenia opornych obcych form życia.

Ruszyłem naprzód, a Bolivar poszedł w moje ślady. Rozeszliśmy się jednak w

przeciwnych kierunkach, stając w takiej samej odległości od robota. Ten zawahał się - krótkie

spięcie w procesie decyzyjnym. Nie wiedział, kogo chwytać pierwszego.

- Musicie wyjść. Wstęp zakazany dla fałszywych ludzi. Śmierć nastąpi bardzo szybko.

Stanąłem za jego plecami, co nie było najszczęśliwszym wyjściem, bo uruchomiło

algorytm decyzyjny.

- Obaj musicie wyjść - obrócił się i złapał mnie. - Obcy nie mogą wchodzić do

mieszkania. Ty wszedłeś najdalej, więc zostaniesz wyrzucony pierwszy albo uszkodzę twój

mechanizm.

Najwyraźniej wszystko pasowało do jego żelaznej logiki, bo trzymał mnie w

stalowym uścisku już bez żadnych dalszych wahań.

- Ja wszedłem najdalej. - Bolivar przebiegł koło nas. - Najpierw musisz wyrzucić

mnie.

- Ci, którzy weszli najdalej, muszą być wyrzuceni pierwsi - powiedziała maszyna.

Puścił moje ramię i przytrzymał Bolivara.

- Ja wszedłem dalej, to mnie musisz wyrzucić - krzycząc, pobiegłem w przeciwnym

kierunku.

Robot trzymał Bolivara, ale jego głowa obróciła się w moją stronę.

- Najdalej! - powtórzyłem.

Rozległ się dziwny zgrzyt i miałem nadzieję, że to spięcie w jego obwodach

logicznych. Podszedł jednak do mnie, nie puszczając ręki Bolivara i ciągnąc go za sobą.

- Hej - wrzasnął Bolivar, starając się wyrwać z uścisku. Robot zaś chwycił teraz i

mnie. A zatem koniec dyskusji. Wyjąłem więc dekompozer wiązań molekularnych i uniosłem

go w jego kierunku.

- Wiesz, co to jest? - zapytałem, machając urządzeniem przed diamentowymi oczętami

maszyny.

- Wiem.

- Więc przypomnij sobie resztę praw robotyki. Musisz zapobiegać zniszczeniu

własnego mechanizmu. Natychmiast nas puść albo stracisz ręce. A w dzisiejszych czasach

bezrękiemu robotowi ciężko znaleźć pracę.

Znów rozległ się ten dziwny dźwięk i stalowoszary gość puścił nas. Stanął bez ruchu,

a z jego głowy wydobyło się pasemko dymu.

- Dobra robota, tato. Wiesz, jak radzić sobie z dyskutantami, przynajmniej jeśli są

robotami. Teraz zobaczmy, co my tu znajdziemy.

Niewiele znaleźliśmy. Przeszukaliśmy pokoje jeden za drugim, ale wszystkie były

puste. Bolivar przejrzał też szafy, podczas gdy ja obejrzałem jeszcze werandę. Nic.

- Nie ma też niczego, co by wyglądało na wejście do podziemi, nawet w tej piwniczce

z winem.

- Robot pewnie by wiedział.

- Wiedziałby, ale zdaje się, że spowodowałem u niego spięcie.

Potupałem w podłogę. Też nic podejrzanego.

- Jest jedno miejsce, którego nie sprawdziliśmy - mruknął Bolivar. - Nisza obok

basenu, z filtrem i ogrzewaczem wody.

Byłem tam, jeszcze zanim skończył mówić. Ale to miejsce również było puste, jeśli

nie liczyć sprzętu do czyszczenia basenu. I podłoga pod nim, też nie była podejrzana.

- To musi być w domu - zadecydowałem. - Jestem pewien, że coś nam umknęło.

Obejrzymy całą podłogę, milimetr po milimetrze.

Tak też zrobiliśmy. Pokój za pokojem. Odsunęliśmy każdy mebel, zajrzeliśmy pod

każdy dywan, przesunęliśmy nawet lodówkę. Wciąż nic.

- Ostatni pokój - powiedział Bolivar z troską w głosie, zaglądając do środka. -

Sypialnia.

Najpierw zbadaliśmy łazienkę przylegającą do sypialni. Wszystkie urządzenia były

porządnie przymocowane do podłogi i ścian. Podłoga sypialni wykonana z drewnianych

klepek, które ciasno do siebie przylegały.... Też nic, niestety.

Łóżko znajdowało się na środku pokoju. Usiadłem na nim ciężko. Zmęczenie i wiek

dawały mi się jednak we znaki. Oparłem głowę w dłoniach. Byłem bardzo znużony.

Zaraz, zaraz... a to co?

Co miało oznaczać to ciche szurnięcie jednej z nóg łóżka?

- Aha! - z tym okrzykiem wylądowałem na kolanach przy podejrzanej nodze.

- Tato, stało się coś?

- Stało, stało. Słyszysz to szuranie przy nodze? Tak jakby łóżko przesuwało się w

poziomie. O tak - pchnąłem silnie.

Nic się nie stało...

Na początku.

Potem usłyszałem metaliczne szczeknięcie i opór ustąpił. Upadłem na twarz do

przodu, kiedy łóżko nagle przesunęło się wraz z fragmentem klepek. Pod nim, tuż przed

moim nosem, był sterczący z ziemi uchwyt. Sięgnęliśmy po niego w tym samym momencie,

ale Bolivar jako młodszy był szybszy. Uchwycił i mocno pociągnął.

Klapa bardzo gruba jak drzwi bankowego sejfu była dobrze zbalansowana od dołu,

więc uniosła się lekko. Ze środka wypadł strumień światła. Siedząca tam Angelina

uśmiechnęła się do nas. - Cóż za miłe spotkanie - powitała nas słodko.

Rozdział 25

Schodzimy! - krzyknąłem radośnie. - Bardzo proszę. Chętniej wprawdzie

dołączyłabym do was tam na górze, ale jestem nieco skrępowana. Widzicie gdzieś jakiś

przycisk albo gałkę.

- Tak, jest tutaj. Przycisk wbudowany w brzeg włazu.

- Wciśnijcie go - powiedziała Angelina i odsunęła się na bok. Nacisnąłem

zdecydowanie. Rozległo się coś w rodzaju odgłosu warkotu silnika i zmiany biegów, a potem

cała część podłogi zjechała powoli na dół, do znajdującego się tam pomieszczenia.

Wskoczyłem na ruchomą platformę niemal natychmiast, jeszcze szybciej zeskoczyłem, gdy

zbliżyła się do dolnego poziomu i pędem pokonałem ostatnie metry. Uchwyciłem w ramiona

moją ukochaną żonę.

- Ja... też się... bardzo cię... szę... i to mimo że... tak wyglądam... ale chciałabym...

chciałabym też... oddychać...

- Przepraszam - rozluźniłem mój miażdżący żebra uścisk i uniosłem ją w górę na

rękach. - Dobrze się czujesz?

- Już tak. Ale co z Glorianą?

Poszedłem za jej spojrzeniem. W rogu pokoju leżał sztywny i nieruchomy

świniozwierz.

- Zagazował ją. Igor - powiedziała z przejęciem Angelina. - Czy ona... żyje?

Glorianą miała zamknięte oczy i szeroko otwarty pysk. Pochyliłem się nad leżącym

ciałem i próbowałem odgarnąć kolce.

Jednak w żaden sposób nie mogłem przedostać się pomiędzy nimi na tyle, aby wyczuć

bicie serca.

- Nie potrafię powiedzieć - przyznałem się do porażki. Angelina przejrzała szybkimi

ruchami swą torebkę i podała mi kosmetyczkę.

- Spróbuj tym.

Wziąłem kosmetyczkę z jej rąk, nieco zdezorientowany. Dopiero po otworzeniu,

pojąłem, co mam robić.

- Oczywiście - mruknąłem, wyjmując leżące na wierzchu lusterko. Ponownie

pochyliłem się nad nieruchomym ciałem świniozwierza i przytknąłem lusterko do nozdrzy.

- Nic... Nie! Czekaj! Jest lekka mgła - wciąż żyje! Bolivar był już na dole i

przeszukiwał kieszenie swojego ubrania.

- Jeśli Igor użył gazu, to był to prawdopodobnie gaz usypiający. Nie sądzę, aby Kaizi

ufał mu na tyle, by dać mu jakąś prawdziwą truciznę. Weź antidotum.

Spryskałem sprayem oba nozdrza naszego ukochanego świniozwierza. Przez chwilę

nie było efektu. Ale nagle powieki Gloriany zadrgały. Otworzyła oczy. Kwiknęła cichutko i

próbowała wstać na nogi. Podrapałem ją za uchem i świat nagle stał się weselszy.

Angelina pocałowała Bolivara w policzek.

- Miło znów was obu widzieć. Naprawdę nieźle się czuję. Ale myślę, że poczułabym

się jeszcze lepiej, gdybyście mnie od tego uwolnili.

Zadźwięczała długim cienkim łańcuchem, który przykuty był z jednej strony do jej

nadgarstka, a z drugiej do grubego metalowego ucha sterczącego z podłogi.

- Przepraszam! Nie zauważyłem! - dekompozer molekularny szybko się z tym uwinął.

- To był pomysł Igora. Zjechał tu na dół, a wtedy Gloriana go zaatakowała. Nieźle jej

szło, dopóki nie wjechał z powrotem na górę poza jej zasięg. Kiedy wrócił, miał ze sobą

pojemnik z gazem. Załatwił ją, a potem zagroził mi, że i mnie spotka to samo, jeśli nie założę

sobie tych łańcuszków. To zresztą po to, abym nie mogła sięgnąć ściany, nad którą trochę

wcześniej pracowałam.

Wskazała głęboką rysę w ścianie. Zauważyłem fragment grubego izolowanego kabla.

- Próbowałam się do niego dostać i spowodować jakieś spięcie. Jeśli zjawiłaby się tu

ekipa elektryków, może poszukując przyczyny awarii, znaleźliby też mnie.

Dopiero teraz ochłonąłem na tyle, by spokojnie rozejrzeć się po jej celi więziennej. W

suficie dostrzegłem małą otoczoną pancernym szkłem lampkę.

- Włączona cały czas - powiedziała Angelina, podążając za moim wzrokiem. - Co

nieco utrudnia spanie.

Łóżko, pojedynczy zlew, toaleta bez pokrywy. Automat z syntetycznym żarciem.

Spartańskie warunki. Mój gniew na Kaiziego wzmagał się. I tym razem był to zupełnie

chłodny i wykalkulowany gniew. Zapłaci za to, i to zapłaci sporo. Bynajmniej nie pieniędzmi.

- Chodźmy stąd - powiedziała Angelina, pakując z powrotem swoją torebkę i

odwracając się w stronę platformy. - Z rozkoszą napiłabym się jakiegoś dobrego drinka i

zjadła coś porządnego. Miałam tu tylko tę maszynę z dehydrowanymi syntetykami. Absolutne

dno. Wstydziłam się, gdy musiałam karmić tym naszą słodką Glorianę.

Gloriana chrząknęła potwierdzająco, słysząc swoje imię. Zresztą w ogóle liczba słów,

które poznawała, rosła z dnia na dzień.

Opuściliśmy wreszcie ten podziemny bunkier.

- Światło słońca - powiedziała Angelina. - Jak cudownie. Teraz musicie mi

opowiedzieć, co się działo na szerokim świecie, kiedy ja siedziałam w tej zapomnianej przez

wszystkich norze.

Bolivar odbył już rozmowę przez telefon, więc kiedy wyszliśmy z domu, James

właśnie pojechał samochodem. Jeszcze jedno radosne powitanie i wynieśliśmy się z tego

miejsca. W czasie gdy ja wprowadzałem Angelinę w obecną sytuację, James podwiózł nas do

jakiegoś leżącego na uboczu centrum handlowego. Zaparkował na tyle daleko od innych

wozów, aby moja twarz nie wystraszyła dzieci, i pokopytkował po jakieś żarcie na wynos.

Niestety, najbliższy okazał się MacAlpo...

Ale to chyba nie zrobiło specjalnego wrażenia na naszych byłych więźniach, bo

Angelina pochłonęła Podwójnego Dobermana w równie błyskawicznym tempie, co Gloriana

podwójne smażone ziemniaki.

- No i to właściwie wszystko - doszedłem do końca mojej opowieści. - Obligacje leżą

sobie w ukryciu aż do czasu, kiedy się po nie pofatyguję. Myślę, że Kaizi nawet jeszcze nie

wie, że się uwolniłem. Teraz kiedy oboje wyrwaliśmy się z jego szponów, musimy bardzo

dokładnie opracować plan następnych posunięć.

- Zgoda - przytaknęła. - Pod warunkiem że będzie on przewidywał urwanie jaj

zarówno Kaiziemu, jak i jego uroczemu pomocnikowi.

- Igor jest w szpitalu, w tym samym, z którego właśnie wrócił James. Zobaczył moją

twarz i dostał ataku serca. Jeśli miał cokolwiek wspólnego z morderstwem Iby, łatwo

zrozumiesz, dlaczego tak się stało - nawiedził go duch ofiary. Jak on się właściwie czuje?

James wzruszył ramionami.

- Jechał na stół, kiedy wyjeżdżałem. Doktor powiedział, że jest młody i silny, więc ma

szansę. Ale przez jakiś czas, sądzę, nie będziemy musieli się nim przejmować. A na razie

spójrzcie tutaj - zdobyłem te gazety w szpitalu. Tajemniczy ogień - to z pierwszej strony. No i

wciąż trwa śledztwo w sprawie sabotażu w Swartzlegen.

Przeczytaliśmy uważnie artykuły, podczas gdy James skoczył po następną porcję

jedzenia. W końcu mieliśmy nieco zaległości na tym polu.

Kiedy wreszcie się najedliśmy, przeszliśmy do rozważań o przyszłości.

- Mam jedną istotną sugestię - powiedział James, oblizując ręce po jamnikoburgerze i

starając się przy tym nie szczekać. - Po pierwsze, tato. Nawet jeśli twoja fałszywa blizna

zejdzie z twarzy, i tak nie będzie to wyglądać najlepiej. Twoja buźka już przybiera

interesujący sinoniebieski kolor. Po drugie, mama też nie spędzała ostatnio najmilszych dni,

siedząc w tej celi. Sugeruję więc, abyście oboje wrócili sobie spokojnie na tę wakacyjną

planetę Elysium i pozwolili mnie i Bolivarowi dokończyć dzieła.

- Popieram - Bolivar uniósł na chwilę głowę znad gazety, ale zaraz ponownie zatopił

się w lekturze.

- To naprawdę miło z waszej strony - odparła Angelina. - Ale sama mam tu parę spraw

do załatwienia.

- Ja też. Na przykład podjęcie z banku tych obligacji.

- Nie - powiedziała stanowczo Angelina. - Nie jesteśmy brokerami, a ryzyko jest zbyt

duże. Jestem przekonana, że tę sprawę powinniśmy sobie darować. Miałam na myśli

storpedowanie planów Kaiziego.

Zauważyłem, że Bolivar nie włącza się do naszej wymiany zdań. Najwyraźniej znalazł

coś bardzo interesującego w tych papierzyskach. Już miałem go o to zapytać, gdy nagle zmiął

gazetę w kulkę.

- Mam! - podrzucił w górę i wykrzyknął z entuzjazmem. To oczywiście powstrzymało

na chwilę naszą dyskusję...

- Wiem, o co właściwie chodzi Kaiziemu i jaki jest prawdziwy cel jego machinacji.

Teraz już słuchaliśmy go z uwagą.

- Moja krótka, choć wielce interesująca, kariera bankiera osiągnęła właśnie swój

szczyt. Zanim więc wrócę do geologii lunarnej, trzeba wykorzystać to, czego się nauczyłem.

Te kawałki układanki zaczynają do siebie pasować. Aby dobrze zrozumieć, o co chodzi,

musimy wrócić do samego początku, kiedy to Kaizi złożył Stalowemu Szczurowi propozycję

nie do odrzucenia.

- Mogłem ją odrzucić, gdybym tylko zechciał. Angelina uniosła z powątpiewaniem

swe przepiękne brwi.

- Tak? Odrzuciłbyś cztery miliony kredytów dziennie?

- No, musisz przyznać, że ta oferta miała jednak pewne plusy.

- Kaizi wiedział dokładnie, co robi - jest manipulatorem pierwszej wody. A taki

zawsze rozegra sprawę w ten sposób, że frajerzy, którymi kieruje, sądzą, iż to oni

samodzielnie podejmują decyzje. Najpierw pieniądze, potem podsunięte dane, które

skierowały podejrzenia na Bolshoi Big Top i na siłacza Puissanto.

Skinąłem głową, krzywiąc się niechętnie.

- Fakt, to była niezła robota. Sądziliśmy, że do wszystkiego doszliśmy sami, że

odkrywamy rzeczy, o których Kaizi nie ma pojęcia. Sądziliśmy, że to my wpadliśmy na trop

prowadzący do cyrku. Podczas gdy w rzeczywistości to Kaizi nas tam wiódł za nos. Zrobił tę

robotę oczywiście dość pobieżnie i szczegółowe badania na miejscu ujawniłyby to. Ale zanim

to odkryliśmy, byliśmy już zapuszkowani na tej planecie i właśnie zsuwaliśmy się po równi

pochyłej. Ale dlaczego akurat ja? Co on mógł mieć przeciwko mnie, nam, naszej rodzinie?

- Nic. Ale byłeś mu potrzebny, aby jego plany zakończyły się sukcesem. I tu znowu

wracamy do momentu, kiedy odkrył, że Bolshoi Big Top przyjeżdża na Fetor. Biznesmeni na

tej planecie są raczej prowincjonalni. Zadowalają się robieniem tu niewielkich interesów w

skali lokalnej, a potem konsumpcją zysków w luksusowych warunkach. Ale nie Kaizi. On

naprawdę prowadzi interesy w skali galaktycznej i wie, co się dzieje poza tą prowincjonalną

planetką. I sądzę, że kiedy miał tu przyjechać ten cyrk, miał jakieś spore udziały w bankach

albo korporacjach na innych planetach.

- Międzygwiezdne interesy? Inne planety? - zapytałem. W dalszym ciągu nie mogłem

zrozumieć, gdzie niby te kawałki układanki pasują do siebie.

- Wiedział, że ten cyrk jest tylko przykrywką dla federalnego śledztwa. Jestem

pewien, że miał już z nim do czynienia na jakiejś innej planecie. Wiedział więc, że Puissanto

jest inspektorem podatkowym. Wiedział, że GarGoyl organizuje Unię Galaktyczną. Ja zaś

przyjrzałem się temu cyrkowi jeszcze bliżej i dowiedziałem się, że akrobatka Belissima

pracuje dla Policji Federalnej. Kaizi wiedział więc, że nadejdą złe czasy dla tych, którzy

unikali podatków, łamali prawodawstwo socjalne, ukrywali zyski, oszukiwali, inwestowali,

zdobywając zastrzeżone informacje... Krótko mówiąc, dla wszystkich prowadzących lewe

interesy i podwójne księgi handlowe. Zbliżały się kłopoty, a on miał zamiar zarobić na tym,

że wiedział o tym wcześniej. Po pierwsze, musiał znacznie pogorszyć sytuację ekonomiczną.

I w tym właśnie miejscu potrzebował Stalowego Szczura. Miałeś się znaleźć w tym miejscu,

aby zostać oskarżonym o przestępstwa, które Kaizi popełnił osobiście...

- A potem zostałem zmuszony do popełnienia kilku przestępstw osobiście. Znów

perfekcyjna manipulacja - uzupełniłem gorzko. - Ale - podrapałem się po głowie -.. .wciąż nie

rozumiem, jakie mu to ma przynieść korzyści. Fakt, zarobił na tym obrobieniu własnego

banku. Ale cała reszta...

- Tylko spójrzcie na kolumny finansowe - powiedział Bolivar, rozprostowując zmiętą

gazetę. - Spójrzcie na nagłówki. ”Akcje spadają. Strajki związkowe są kontynuowane”... Albo

to: ”Inwestorzy obawiają się gwałtownego spadku ceny obligacji rządowych” i jeszcze

”Rynek derywatów szczytuje”, a najważniejszy jest ten: ”Z obawy przed paniką związaną z

wycofywaniem wkładów bank zamknięty na długi weekend”. I jest to bank Kaiziego. Tym

posunięciem nasz bankier wzmaga panikę i masowe wycofywanie wkładów, a nie zapobiega

temu.

- Słyszałem kiedyś o takich panikach - przyznałem - Ale...

- Ale już się nie zdarzają ze względu na interbankową kontrolę rynku finansowego.

Tylko że na tej planecie tego nie ma. Pamiętaj, że banki nie trzymają wszystkich swych

aktywów w gotówce. Zazwyczaj tylko ustalony procent. Reszta jest na zewnątrz w formie

kredytów, aby przynosić zysk w postaci stopy procentowej. Więc jeśli nagle ludzie poczują

się zaniepokojeni i zaczną masowo wycofywać depozyty, bank nie będzie miał dla nich

wszystkich pieniędzy. Jeśli to potrwa dłużej, bank musi upaść.

- Ale co Kaizi może zyskać, jeśli doprowadzi do upadku swój bank? - wciąż nic nie

rozumiałem.

- Nie doprowadzi. Sądzę, że ściągnął całą potrzebną mu gotówkę z innych holdingów.

Ale taka panika rozprzestrzenia się jak zaraza. Na inne banki też ruszą depozytariusze i one

nie wywiną się z tego. W następnej kolejności zaniepokoi się giełda. Inwestorzy zaczną się

zachowywać histerycznie. I to wszystko skończy się w jeden nieunikniony sposób. Przeczytaj

to - podał mi gazetę, wskazując jeden z nagłówków.

- Osłabiony kredyt Fetor osiąga nowe dno. Ale względem czego?

- Kredytu Galaktycznego. Kiedy przyjechaliśmy na planetę, kredyty miały kurs jeden

do jednego. Teraz po całym tym zamieszaniu kredyt Fetor spadł o siedemnaście punktów. A

to oznacza, że możesz kupić sto lokalnych kredytów za osiemdziesiąt trzy Galaktyczne.

Światełko w mojej głowie wreszcie zabłysło.

- Teraz wyjaśniłeś mi coś, na co wcześniej w ogóle nie zwracałem uwagi. Nie chodzi

o banki. On ma też firmę brokerską!

- Słyszę tu różne uczone słowa - włączyła się Angelina - ale w dalszym ciągu nie

wiem, czym wy, finansowi geniusze, się podniecacie?

- To jest tak proste, że aż podejrzanie proste - odparł James. - Wiedział, że wkrótce

sytuacja ekonomiczna się pogorszy, więc pchnął ją zdecydowanie jeszcze bardziej w dół. I to

kilka razy. Najpierw były napady na banki, potem przerwa w dopływie elektryczności. Teraz

się wyprzedaje i odkupi kredyty Fetor po niższej cenie.

- On gra na zniżkę kursu! - wykrzyknęliśmy równocześnie jak zsynchronizowane

roboty. - Stawia na szali cały swój majątek, licząc na dalszy spadek kursu kredytu Fetor. Jeśli

tak się stanie, być może spowoduje zapaść ekonomiczną, ale sam zarobi miliardy!

- Dokładnie tak - powiedział nasz finansowy geniusz Bolivar, zacierając z uśmiechem

ręce. - A skoro już poznaliśmy zasady tej gry, ograjmy Kaiziego. Oskubiemy do czysta.

Uderzymy tam, gdzie najbardziej go zaboli.

- Czyli w portfel - powiedziała Angelina. - Ale w czasie, gdy wy będziecie bić go tam,

ja nie mam zamiaru zapomnieć o osobistych urazach - dotknęła ręką bandaży na mojej

pokiereszowanej gębie - i uderzę go w inne miejsce, o którym już wspominałam. Dlatego

zajmijcie się chłopcy stanem jego konta, a ja zajmę się nim samym.

Kiedy wracaliśmy na lotnisko, w samochodzie panował zupełnie nowy duch. Wesoła

atmosfera towarzyszyła nam także podczas lotu helikopterem do Fetorville. Nawet Gloriana

zdawała się dobrze bawić podczas pierwszego w jej życiu lotu.

Jednak po chwili zastanowienia, gdy pozostali wciąż snuli na głos radosne plany

zemsty, ja zacząłem wpadać w coraz większą depresję. Chłopcy nie zauważyli mojego

nagłego zamilknięcia, ale Angelina tak. Zaniepokoiła się.

- Chcesz jakiś środek przeciwbólowy? - zapytała z troską.

- Nie - odpowiedziałem, chociaż przydałby się, taki w płynie, dla zwalczenia depresji.

Przyszła mi bowiem do głowy całkiem niewesoła, więcej - odpychająca myśl.

- Bolivar? - Odwrócił się do mnie. - Jak wiele czasu potrzebujesz na zastawienie tej

pułapki finansowej na Kaiziego?

- Dzień, góra dwa. A czemu pytasz?

- Bo to, niestety, znaczy, że muszę powrócić do mojego więzienia w magazynie. Jeśli

Kaizi zobaczy, że zwiałem, i że mogę go teraz przyszpilić za morderstwo i rabunki, prawie na

pewno zwinie manatki i wyniesie się stąd.

Zapadła cisza.

- Nie pozwolę ci na to - odezwała się w końcu Angelina.

- Obawiam się, że musisz. Ale to nie będzie aż takie niebezpieczne. Zanim tam pójdę,

napiję się i zjem coś. Potem tylko założę kajdanki i poczekam na odwiedziny mojego

pryncypała. Myślę nawet, że sprawi mi to przyjemność. Manipulowanie wielkim

manipulatorem. Jeśli dobrze to rozegramy, nie będzie miał pojęcia, że ktoś robi mu koło

pióra.

Rozdział 26

Zanim udaliśmy się do magazynu, Bolivar zadzwonił do Kaiziego. Jego sekretarka

powiedziała nam jednak, że jest zbyt zajęty, aby podejść do telefonu. Założę się, że był! Nie

co dzień w końcu doprowadza się do ruiny gospodarkę planety.

Na lotnisku helikopterów w Fetorville znaleźliśmy mały przytulny bar. Usiedliśmy

przy stoliku i złożyliśmy zamówienia. W tym czasie Bolivar poszedł załatwić formalności

związane ze zwrotem helikoptera. Ściśle bezalkoholowe napitki od MacAlpo zostawiły w

moich ustach nieprzyjemny posmak. Toteż musiałem go szybko zmyć podwójnym Rotguttem

z lodem. Angelina, co było dość rzadkie, przyłączyła się do mnie. Dopiero w następnej

kolejce przerzuciła się na swoje ulubione białe wino.

- Teraz potrzebujemy planu i listy zakupów - powiedziałem i wcisnąłem przycisk

zamawiający następnego drinka. James rozłożył na stole swój minikomputer i pisał pod moje

dyktando.

- Zestaw do charakteryzacji, aby przywrócić mojej gębie poprzedni wygląd po zdjęciu

bandaży. Nowe kajdanki... i jeszcze nowa rura i łóżko, aby zastąpić te, które zniszczył

Bolivar.

- I jedno z tych miniaturowych urządzeń podsłuchowych - dodała Angelina. - Abyśmy

mogli słyszeć, co się u ciebie dzieje, kiedy pojawi się Kaizi. James, chciałabym, by ty i twoja

karta kredytowa poszli ze mną na małe zakupy. Muszę kupić sobie komplet nowych ciuchów.

- Będziemy potrzebowali kupę szmalu, żeby móc inwestować na rynku - powiedział

Bolivar, dosiadając się do stolika. - Dam sobie radę w tych operacjach walutowych, tylko jeśli

będę miał spore fundusze.

- Tutaj musi wejść Banco Cuerpo Especial - uznałem. - Ponieważ jest bezpośrednio

zarządzany przez Korpus Specjalny, więc jeśli będziecie mieli jakiekolwiek kłopoty z

wyciśnięciem z niego kredytów, zwróćcie się o autoryzację do Inskippa. Możecie powołać się

na mnie.

Bolivar wziął taksówkę do banku, a James opuścił nas z listą zakupów w kieszeni. My

zaś z Angelina zostaliśmy w ciepłym i bezpiecznym barku, czekając na jego powrót.

Zamówiłem następnego drinka.

- Kiedy już przepuścimy Kaiziego przez pralnię, należy nam się długi wypoczynek w

jakimś słonecznym miejscu.

- Też o tym marzę... na początek. Ale planowałam też w znacznie dłuższej

perspektywie.

- To znaczy?

- To znaczy, że uważam, że w naszym wieku powinniśmy pomyśleć o nieco

spokojniejszym trybie życia.

- Co? Opuścić show-biznes?

- Tak. Show-biznes i w ogóle wszystkie te lewe interesy, w których tkwimy od tylu

już lat. Powieszę na ścianie spluwę, jeśli ty odłożysz też wytrychy.

Roześmiałem się... a potem zrozumiałem, że jest śmiertelnie poważna. Zastanowiłem

się nad przyszłością w bujanym fotelu... lepsze niż wózek inwalidzki.

- Ale czy to nie będzie... hmm, nieco nudne?

- Nonsens. Będziemy podróżować. Jest wiele planet, na których jeszcze nie byliśmy,

wiele potraw, których nie próbowaliśmy...

- Wiele drinków, których nie piliśmy!

- No widzisz, zaczynasz rozumieć - uśmiechnęła się szczęśliwa. - Ja się nie skarżę,

Jim. Wiesz, że to nie w moim stylu. Ale siedząc w tym lochu, miałam sporo czasu, żeby

pomyśleć o przyszłości. O tym chociażby, że nie chciałabym, aby coś takiego znów się

powtórzyło.

- Kiedy leżałem przykuty do łóżka, czekając na śmierć z głodu i pragnienia, snułem

podobne rozważania.

- No właśnie, to mam na myśli. Nigdy nie powinniśmy już dać się tak wrobić.

Przemyśl to.

- Przemyślę. Obiecuję. Jak tylko zakończymy sprawy z Kaizim.

- Oczywiście. To musimy skończyć. A potem odejść, nie oglądając się za siebie.

W drzwiach pojawił się James. Wezwał nas gestem. Głoriana obudziła się i

przeciągnęła. Poszliśmy ku niemu z Angeliną, trzymając się za ręce... Jednak bardzo mi

brakowało tego poczucia bliskości.

Muszę przyznać, że kiedy zbliżyliśmy się do magazynu, czułem nieco niechęci na

myśl o tym, co miało nastąpić. Czekaliśmy na zewnątrz, zanim James omiótł dokładnie całe

pomieszczenie i przyniósł wszystkie pluskwy w ekranowanym pojemniku. Nie mogę

powiedzieć, abym szalał z entuzjazmu, gdy na moich nadgarstkach znów zatrzasnęły się

kajdanki. Angelina też nie była szczęśliwa, gdy przystąpiła do charakteryzacji mojej

stłuczonej gęby. Kiedy skończyła, wyglądałem jednak znacznie gorzej. Przyglądała się przez

moment swemu dziełu. Potem zmarszczyła brwi.

- James, zmieniłam zdanie, jeśli chodzi o te zakupy. Złapię taksówkę do tego hotelu,

w którym jesteście z Bolivarem. Wezmę długą kąpiel i odpocznę. Wykąpię też Glorianę - jej

również się to należy. Chcę natomiast, żebyś ty został tu na wszelki wypadek w pobliżu.

Zapomnimy o całej zemście, pieniądzach i wszystkich planach, jeśli to ma narazić ojca na

jakieś niebezpieczeństwo. Rozumiesz?

- Jasno i wyraźnie. Zostanę w pobliżu z odbiornikiem tej pluskwy przyklejonym do

ucha, ale nieco dalej od magazynu. Będziemy w kontakcie dzięki temu - pokazał mi coś, co

wyglądało jak ziarnko ryżu. - Trzeba włożyć do ucha i jest praktyczne niewidoczne.

Połączenie w obie strony, niezła robótka.

Podał mi przyrząd, który zaraz zainstalowałem.

Angelina dokonała cudu roboty charakteryzatorskiej, doprowadzając moją twarz do

opłakanego stanu. Kiedy trzeba było się zbierać, James ponownie porozkładał wszystkie

urządzenia podsłuchowe Kaiziego. Angelina gestem przekazała mi pocałunek i wyszli.

Nie wiem, czy uderzył mnie gwałtowny atak depresji, czy też podziałały wszystkie

wypite drinki, ale zasnąłem w kilka sekund.

Po nieokreślonym czasie dość odrażających snów, obudził mnie jakiś głos szepczący

do mego ucha. Zdaje się, że tam był ulokowany komunikator?

- Wygląda na to, że samochód Kaiziego zbliża się do magazynu.

Tak. To był głos Jamesa.

- Która jest godzina? - nie mówiłem zbyt głośno. Szeptałem te słowa, niemal nie

otwierając ust. Mimo to James słyszał mnie dobrze.

- Prawie świt. Na pewno potem pojedzie na cały dzień do banku.

- I wiemy dlaczego. Pozostań na nasłuchu.

- Dobra.

W razie niebezpieczeństwa mogłem teraz otworzyć kajdanki, ale miałem nadzieję, że

nie będzie takiej potrzeby. Jeśli uda mi się to dobrze rozegrać jeszcze przez jakiś czas,

załatwimy Kaiziego jego własną bronią. Usłyszałem otwieranie i zamykanie zewnętrznych

drzwi. A potem kroki i stukot klamki, kiedy otworzyły się drzwi do mojej celi. Odwróciłem

głowę.

- Spragniony, Jim? - spytał Kaizi. On też miał czerwone i podkrążone oczy. Dniami i

nocami pracował teraz nad swym planem. Ale mimo to zostało mu dość energii na te

sadystyczne zabawy. Nie odpowiedziałem, ale postarałem się wydać z siebie suchy kaszel.

- I co, dostarczysz mi te obligacje? -Wody...

- Oczywiście.

Powrócił z kubkiem. Wyciągnął go w moim kierunku... a potem wylał zawartość na

podłogę.

Teraz grałem już pełną gębą, ciężko dysząc i jęcząc. Sprawiało mu to frajdę.

- Obligacje?

- Dosta... nę... je... - wyrzuciłem z siebie ledwie dysząc. Dostałem w nagrodę pół

kubka tej śmierdzącej wody. Tyle, by utrzymać mnie przy życiu. Spojrzał na mnie zimno.

- Nie wierzę ci - powiedział. - Jim di Griz nie poddaje się tak łatwo. Przez kilka

najbliższych dni będę zajęty. Sądzę więc, że aby zdobyć obligacje, poczekamy na następną

dostawę papieru.

Opadłem na łóżko ciężko dysząc, co wywołało uśmiech na jego twarzy.

- Może podam ci jeszcze trochę wody, ale ani odrobiny jedzenia. Chcę żebyś osłabł,

ale musisz jeszcze pożyć. Myślę, że za jakiś tydzień będziesz już grzeczny. Jeśli nie,

poczekamy kolejny tydzień. A ja dostarczę ci kilka interesujących filmów z twoją żoną w roli

głównej.

Zadrżałem całkiem przekonująco.

- Nawet ty pękniesz, Jim, gwarantuję ci.

- Zgnij w piekle - zdołałem wykrztusić, kiedy już wychodził.

Musiałem sprawić mu sporo sadystycznej przyjemności swoim stanem. On sprawił mi

nie mniejszą radość. Zebrałem ponownie wszystkie te pluskwy rozsiane wokół i chciałem

wsadzić je do ekranowanego pojemnika. Po namyśle jednak rozsiałem je z powrotem. Stałby

się bardzo podejrzliwy, gdyby nagle przestały nadawać.

- Chodź i zabierz mnie James - powiedziałem prawie niesłyszalnym szeptem, w sam

przekaźnik. - Scena jest przygotowana do ostatniego aktu.

James otworzył drzwi do pokoju hotelowego tak cicho, jak tylko mógł, ale Angelina

już nie spała. Siedziała na kanapce, bardzo ponętna w męskim szlafroku kąpielowym.

Wyglądała przez okno na zadymiony wschód słońca w przemysłowym mieście.

- Tam na stole jest gorąca kawa.

- Cudownie! - łyknąłem duszkiem dwie filiżanki, a potem przesunąłem dzbanek do

Jamesa. - Kaizi był i poszedł. Ma sadystyczny zamiar pozostawienia mnie w tym magazynie,

aż skruszeję. Zanim znowu znajdzie czas, by o mnie pomyśleć, przekona się, że ma znacznie

więcej problemów, niż sądził. - Podrapałem się w policzek, ponieważ moja fałszywa blizna

zaczynała lekko się luzować. - Zmyję tę charakteryzację i chyba też tę bliznę, o ile pod

spodem ocalał jakiś kawałek mojej prawdziwej skóry. Czy ktoś byłby tak uprzejmy i

zadzwonił po wielkie śniadanie?

Gloriana wykąpana i wysuszona chrapała sobie radośnie w swym koszu. Nie obudziła

się nawet, gdy doprowadzałem do porządku swoją twarz, i brałem odświeżający prysznic.

Kiedy wyszedłem z łazienki w szlafroku, stół był już zastawiony.

- Pszn - powiedziałem z pełnymi ustami.

- Najpierw przełknij, potem mów - poradziła mi Angelina. Przełknąłem i złapałem

oddech, a potem westchnąłem z satysfakcją.

- Brakuje mi teraz tylko cygara.

- Znam wszystkie twoje nałogi - powiedział James, podając mi małe pudełko.

- I chyba dobrze je zaspokoiliśmy - dodała Angelina. To prawda. Mogłem być

szczęśliwy, że mam taką żonę i takich synów, nie wspominając już o synowych.

- Gra na chodzie?

- Na szybkim chodzie. Powiedziałbym nawet, że galopuje ku linii mety. Kredyt Fetor

po dzisiejszym otwarciu spadł poniżej historycznego dna. Wszyscy są w panice, za wyjątkiem

nas i Kaiziego. Kiedy skończy się dzisiejszy dzień, będzie najbogatszym człowiekiem na tej

planecie.

- Tak sądzi - powiedziała Angelina. - A co potem?

- Nad tym już pracuje Bolivar - spojrzał na zegarek. - Zanim kurtyna opadnie, mamy

jeszcze kilka godzin czasu. Zostawię was chyba tutaj.

- Tak. Z tym że będę potrzebował nowych ciuchów - powiedziałem, drapiąc się po

swędzącej pozostałości po bliźnie.

- Ja się tym zajmę - odparła Angelina, wstając. - Pamiętaj, że policja poszukuje

człowieka z twoją obecną twarzą. Zrobię przy okazji zakupy dla siebie. James, pójdziesz ze

mną?

- Przykro mi. Chętnie pomógłbym ci wydać trochę pieniędzy, ale mam coś pilnego do

zrobienia. Wzywają mnie problemy z komputerem w banku. Ale otworzyłem ci bezlimitowe

konto w sklepie Sharrodsa.

- To powinno wystarczyć - spojrzała na mnie ostro. - Nie pij i nie pal za dużo, kiedy

mnie tu nie będzie.

- Nigdy w życiu. Co najwyżej jedno cygaro i łyczek wina. Potem wszyscy wypijemy

słodki likier za sukces.

- To mi się podoba - podsumował James, wychodząc.

Właściwie dobrze, że zostałem sam. Byłem zmęczony i obolały w bardzo wielu

miejscach. Ale szczęśliwy. I byłem pewien, że Angelina, która szalała teraz w supermarkecie,

podzielała to ostatnie uczucie. Chłopcy chyba też, zajmując się tym, co lubią, a przy okazji

oskubując wszystkich tych pazernych kapitalistów, i osaczając niczego nie podejrzewającego

Kaiziego. Włączyłem jakąś kojącą nerwy muzyczkę, a potem poszukałem w barku jeszcze

bardziej kojącej nerwy butelki.

Pomyślałem o zbliżających się wakacjach i o tych leniwych słonecznych dniach, i

absolutnym minimum wysiłku... No, może tylko tyle, żeby zgłodnieć na obiad.

Pytanie tylko, jak długo to wytrzymam, zanim wścieknę się z nudów? Naprawdę

miałem nieco bardziej skomplikowaną osobowość. No, moglibyśmy za to pochodzić częściej

do teatru, do opery... Chyba nie... Wzdrygnąłem się na myśl o świdrującej mózg sopranowej

arii jakiejś rozhisteryzowanej baby. Czy nie będzie mnie korciło, aby wrócić do poprzedniego

życia? Może zacznę wymykać się po kryjomu w nocy z wytrychem, aby otworzyć jakiś mały

domowy sejf? Przerwałem w tym momencie rozmyślania, bo zaczęło je zakłócać czyjeś

głośne chrapanie. Moje. Otrząsnąłem się i nalałem sobie kolejnego drinka. Postanowiłem na

razie nie wracać do marzeń o przyszłości. Poczekaj Jim, aż skończysz obecną robotę.

Angelina wróciła koło południa, dowodząc całym szwadronem robotów

transportowych. Zakupy zostały złożone na wielki stos pośrodku pokoju, a roboty

odprawione. Wkrótce też cały pokój zaśmiecały puste opakowania. Angelina pokazywała mi

z dumą swe zakupy. Nie tylko świetne ciuchy, które kupiła dla siebie, ale też luźne sportowe

ubranka dla mnie.

Przebraliśmy się i czekaliśmy niecierpliwie, aż otworzą się wreszcie drzwi do naszego

pokoju i wróci James.

Nareszcie.

- Jak idzie? - zapytałem go.

- Wszystko zgodnie z planem - odpowiedział stojący w drzwiach Kaizi. W ręku

trzymał wielką, wymierzoną w nas, spluwę.

Rozdział 27

Takie rzeczy zdarzały mi się na tyle często, że moje ciało niemal bez udziału

świadomości wykonywało pewną sekwencję ruchów. I dobrze, bo mój mózg nie zdążyłby w

tak krótkim czasie przeanalizować tej nowej, niezbyt szczęśliwej sytuacji, w jakiej się

znaleźliśmy. Zazwyczaj zestaw czynności był dość prosty: skok za sofę, wyskok szczupakiem

do łazienki, wytrącenie pistoletu, rzut w napastnika lampą, okrzyk - uważaj za plecami! No

jednym słowem, normalne reakcje. Ale chociaż moje mięśnie napięły się błyskawicznie do

akcji, mój świadomy umysł zdołał je jednak powstrzymać w ostatniej chwili. Zrobiłem

głęboki wydech i opadłem spokojnie z powrotem na krzesło...

Bo on nie mierzył w ogóle we mnie. O tak, na mnie patrzył z tym swoim zimnym

uśmiechem, ale pistolet był wymierzony w Angelinę. Zabił już wcześniej człowieka.

Wiedziałem więc, że nie zawaha się, by zabić znowu.

- Bardzo rozsądnie - powiedział. - To byłaby okropna strata, ale z pewnością do niej

strzelę, jeśli będziesz wykonywać jakieś podejrzane ruchy. Za pierwszym strzałem tylko

nieco zepsuję jej urodę, ale za drugim, jeśli to cię nie powstrzyma, strzelę, aby zabić. A teraz

wstańcie oboje i idźcie na kanapę. O tak. Proszę. Bardzo ładnie.

Angelina usiadła sztywno z rękami zaciśniętymi na torebce, ja zaś opadłem obojętnie

z rękami w kieszeniach, w których szukałem czegokolwiek, co mogłoby posłużyć za broń.

Ale były to, niestety, nowe spodnie, więc wszystko, co znalazłem, to tylko kawałek papieru z

napisem ”pakowane przez Moshi Laini”.

Kaizi postąpił krok naprzód i zamknął za sobą drzwi. Ani jego wzrok, ani lufa

pistoletu nawet na moment nie przestały w nas przy tym mierzyć. Wciąż czujnie i powoli

podszedł do fotela i usiadł w nim.

- Co zrobiliście z Igorem? Nie skontaktował się ze mną o umówionej porze.

A więc nic nie wiedział. Należało grać na czas. Im dłużej będę z nim gadał, tym

więcej mam czasu na wymyślenie jakiegoś sposobu wyjścia z tego impasu.

- Nawet go nie dotknęliśmy. O ile mi wiadomo, wciąż jest w Słonecznym Mieście -

właściwie powiedziałem prawdę. Ale nie uwierzył mi jednak.

- Bez tych gierek, di Griz. On tam pojechał, bo twoja żona sprawiała pewne kłopoty. I

nie zameldował się z powrotem. Potrafię okaleczyć równie umiejętnie, jak zabić. - Pistolet

wypalił stłumionym przez tłumik pyknięciem i kula wybiła dużą dziurę w wałku kanapy, na

którym Angelina opierała łokieć. - To było ostatnie ostrzeżenie. Mów!

Powiedziałem więc i to szybko.

- Byłem tam i widziałem, jak opuszcza dom. Pamiętaj, że wciąż byłem

ucharakteryzowany na Ibę. Zobaczył mnie, zareagował zbyt panicznie i rozbił się ciężarówką.

Pewnie dlatego, że miał coś wspólnego ze zniknięciem prawdziwego Iby. - Kaizi nie

zareagował na tę sugestię. - Myślę, że moje nagłe pojawienie się, było dla niego szokiem.

Więc dostał dość rozległego zawału serca.

- Zabiliście go! - uniósł broń.

- Nie! Wciąż żyje. Był operowany. Ma bypassy i jest na intensywnej terapii. Zadzwoń

do szpitala, jeśli mi nie wierzysz.

Nie wierzył. Ale jednak zadzwonił. Co było zresztą wielce interesujące.

- Tak, przyjęty dzisiaj. Dobrze się czuje? Aha. Ja? Jestem jego bratem. Proszę

zapewnić mu jak najlepszą opiekę i przesłać mi rachunek.

- Bratem? - zapytałem, kiedy się wyłączył.

- Tak. Nasza matka była technikiem przy rentgenie. I coś stało się z jej genami na

skutek napromieniowania podczas małej awarii. Z takich zmutowanych genów może powstać

geniusz... albo Igor.

- Czy nie powinieneś być teraz w banku i zarabiać pieniędzy? - zapytała Angelina. -

Zamiast odgrywać tu gangstera...

- Jeśli sądzicie, że nie wiem nic o waszych machinacjach w Banco Cuerpo Especial, to

jesteście w błędzie. Jeśli nawet coś udało wam się zdziałać, to tylko mi pomogliście.

Będziecie bezpieczni tak długo, jak długo słuchacie moich poleceń.

- A potem po prostu nas zabijesz - uzupełniła Angelina. Skinął głową.

- Tak, to możliwe. Ale tak długo, jak jesteście żywi, możecie mieć nadzieję, że

unikniecie tego losu. A teraz dajcie mi się zastanowić, jak należałoby to rozegrać. Tworzycie

kochającą się parę. Ale ty, Angelino, jako kobieta, jesteś, mam nadzieję, bardziej uczuciowa.

Więc będziesz kierować się emocjami. Dlatego też irracjonalnie wierzysz, że jednak możesz

wydostać się z tej opresji. Zadzwoń do swego syna Jamesa i przekaż mu moje instrukcje.

Użyjesz tego telefonu, ponieważ nie może być podsłuchany.

Wyciągnął aparat z kieszeni i rzucił go na kanapę. Angelina zignorowała to.

- Dlaczego miałabym to zrobić?

W odpowiedzi padł strzał. Poczułem przenikliwy ból w ramieniu. Zacisnąłem

odruchowo dłoń na ranie i patrzyłem jak krew wypływa spomiędzy moich palców.

- Telefon - powiedział.

Wystukała numer, nie patrząc na mnie ani przez moment. Była spokojna i skupiona,

chociaż przeraźliwie blada.

- James di Griz. Tak, wiem, że ma spotkanie. Powiedz mu, że dzwoni matka i że to

jest bardzo pilne. Oczywiście, że masz mu przerwać. Co znaczy zabronił? Młoda damo, jeśli

natychmiast nie wezwiesz go do telefonu, pójdę tam osobiście i wydrapię ci oczy.

Czekała. W ciszy i spokoju. Nigdy dotąd nie zwracała się do nikogo w ten sposób.

Więc chociaż na zewnątrz była jak lód, wiedziałem, że w środku w niej się gotuje.

- Tak, James bardzo ważne...

- Powiedz mu, że ma zrobić następujący transfer funduszy do mojego banku...

- Mam dla ciebie pewne instrukcje. Jest tutaj Kaizi z bardzo dużą spluwą i mam

powody przypuszczać, że nie zawaha się jej użyć. Chce, abyś dokonał pewnego transferu...

Dalej wypadki potoczyły się bardzo szybko. Rozległa się pojedyncza głośna eksplozja

wystrzału i w drzwiach wyjściowych pojawiła się wielka dziura. Kaizi zeskoczył z fotela,

przez moment tracąc nas z celownika. Ja skoczyłem ku niemu gwałtownym susem. Angelina

rzuciła torebką, mierząc w pistolet.

Raz jednak Kaizi zdążył strzelić, ale już ułamek sekundy później trzymałem go za

nadgarstek swoją zakrwawioną ręką. Pistolet strzelał raz za razem, ale w sufit, z którego

zaczęły odpadać kawały tynku. Potem Kaizi wrzasnął z bólu, kiedy wysoki obcas Angeliny

przyszpilił do podłogi jego rękę. Obudzona tym zamieszaniem Gloriana rzuciła się z kłami na

nogę bandziora. Dalsze wrzaski Kaiziego zostały przytłumione, gdy na jego szyi zacisnęły się

ręce Jamesa. Pistolet wysunął się z bezwładnych palców bandyty.

Upłynął zaledwie ułamek sekundy od pierwszego strzału i pojawienia się Jamesa w

drzwiach wyjściowych do momentu, kiedy siedział na naszym wrogu i przyduszał go

skutecznie do podłogi.

Walka była wygrana. Gloriana uznała smak nogi Kaiziego za ohydny, bo wypluła

jakieś kawałki jego skóry i zaczęła wycierać ryjek o dywan. Angelina tymczasem stanowczo

odprowadziła mnie na sofę i przycisnęła umiejętnie palcem krwawiącą tętnicę. W drugiej ręce

miała telefon i mówiła do słuchawki całkowicie spokojnym tonem głosu.

- Już w porządku, Bolivar. James jest z nami i poradził sobie z Kaizim. Zadzwonię za

kilka minut.

- Skąd wiedziałeś? - zapytałem Jamesa.

- Transmiter w twoim uchu. Wciąż pracuje. Byłem tu już w kilka sekund po

usłyszeniu jego głosu. Ale czekałem na stosowny moment. Zaskoczenie jest zawsze dobrą

bronią.

- To fakt - przyznała Angelina. - A teraz zejdź już z tego nieprzytomnego śmiecia, na

którym siedzisz, i podaj mi prześcieradło z łóżka.

- No właśnie - powiedziałem. Zabrzmiało to raczej słabo. Angelina delikatnie

pogładziła mnie po twarzy wolną ręką. - Nie martw się, zaraz wszystko będzie dobrze.

Miała rację. James podarł prześcieradło na paski, a Angelina zrobiła mi opaskę

uciskową, która powstrzymała krwawienie.

- Pomogę ci przejść do sypialni - zaofiarował się James. - Zaraz tu może być trochę

tłoczno.

- Nie potrzebuję żadnej pomocy - powiedziałem wstając i bezwładnie zawisłem na

jego wyciągniętej w porę ręce. Powoli poszliśmy do sypialni, a Gloriana podreptała za nami.

Łóżko było miękkie... A rana zaczynała właśnie pulsować potwornym bólem.

- Potrzebujesz jakiegoś antybiotyku i środka przeciwbólowego - zadecydowała

Angelina.

- Środek przeciwbólowy jest w barku. Wolę taki, niż truć się prochami.

Z salonu dobiegły podniesione głosy. Wyszła szybko, zamykając za sobą drzwi. Po

chwili jednak wróciła, niosąc upragnioną butelkę i szklane naczynie.

- Nie za dużo - powiedziała.

- Skąd - odparłem, opróżniając pierwszą szklankę. - Co tam się dzieje?

- Sporo zamieszania. Pojawiła się ochrona i James nakazał, aby wezwali policję oraz

doktora. Powiedział, że Kaizi się tu włamał i próbował nas obrabować. No i że cała ta krew to

z jego poszarpanej nogi. - Miałem na ten temat nieco inne zdanie. - Ludzie mieszkający nad

nami podnieśli alarm, kiedy pocisk Kaiziego przebił podłogę. Szczęśliwie nikogo nie zranił.

Była tu też straż ogniowa, ale tych odprawiliśmy. Jak przyjdzie doktor, wezmę od niego

lepszy środek przeciwbólowy. Bądź tak miły i powiedz Bolivarowi, co się dzieje.

- Dobrze, zrobi się - kilka łyków i już byłem w stanie mówić przez telefon. Bolivar

zdawał się zaniepokojony.

- Nie martw się. Mieliśmy uzbrojonego gościa, ale już nie jest uzbrojony, i nie jest już

gościem. James go załatwił.

- Kto to był?

- Uwierzysz, że Kaizi? Śledził nas w jakiś sposób.

- To niemożliwe. Mamy agenta w banku. Kaizi jest tam od wczoraj i nie wychodził

ani przez moment.

- Ale... - zapomniałem języka w gębie. Na szczęście Bolivar myślał logicznie.

- Musi być dwóch Kaizich! To by wyjaśniało wiele rzeczy. Mogą być bliźniakami, jak

Bolivar i ja. Muszę kończyć, wracam do niszczenia tutejszej gospodarki. Bądźcie w

kontakcie.

Nadeszła Angelina i ostrożnie zamknęła za sobą drzwi, ucinając tym samym gwar

jeszcze większej niż poprzednio liczby głosów.

- Policja, ubezpieczenie, doktor... przekupiłam go, żeby to dostać... i jeszcze

Puissanto.

- Kaizi wciąż jest w banku, mimo że leży teraz tam obok na podłodze.

- Podnieś rękę - władowała mi płynny antybiotyk na ranę.

- Bolivar sądzi, że jest dwóch Kaizich.

- Bardzo możliwe. To by wyjaśniało, w jaki sposób wsadził mnie do celi, a w tym

samym czasie negocjował z tobą. Zawsze sądziłam, że w nim jest coś podejrzanego.

- Podejrzanego? Że jest ich dwóch? Nigdy mi nie powiedziałaś.

- To tylko kobieca intuicja. Chciałam się upewnić. - Ponownie zacisnęła bandaż

elastyczny wokół rany, a potem w jej ręku pojawiła się strzykawka. Wstrzyknęła mi środek

przeciwbólowy i nagle wszystko stało się takie odległe, zamglone i spokojne. Nawet nie

zdobyłem się na protest, gdy zabrała mi butelkę. Leżałem zrelaksowany, kiedy powoli

spośród mgły wynurzyła się potężna sylwetka Puissanto.

- Wpakowałeś się w niewielkie kłopoty - powiedział. Patrzył na bandaż i krew na

moim ubraniu.

- Lekka rana. Powinieneś zobaczyć tego drugiego.

- Widziałem. Dobra robota. Ale jego kariera i tak już zmierzała do końca. Jego i jego

brata.

- Bliźniacy?

- Nie. Ten tutaj jest starszy. Ale zrobili lekkie poprawki plastyczne, aby być

identyczni. Pomaga im to w międzygwiezdnych oszustwach. Poszukujemy ich za unikanie

płacenia podatków już długi czas. Cieszę się, że wreszcie ich wykurzyłeś.

- Co się z nimi stanie?

- Sporo rzeczy. Mój departament w urzędzie podatkowym współpracował z

niektórymi tutejszymi władzami podatkowymi i policjantami. Ich najmłodszy brat, ten w

szpitalu, już został oskarżony o współudział w morderstwie człowieka o imieniu Iba. Ale

temu grozi tylko leczenie psychiatryczne. Za to ten ranny w pokoju odpowie za morderstwo.

Na Fetor nie ma kary śmierci, ale dożywocie to tutaj prawdziwe dożywocie, a więzienie nie

należy do przyjemnych.

- A trzeci wolny?

- Trzeci będzie siedział za rabowanie banków, istotne będą tu zeznania Igora. Za samo

to pokibluje sporo latek. A jak wreszcie odsiedzi swoje, przekażą go nam i wtedy jeszcze

odpowie za oszustwa podatkowe.

- Nieźle - powiedziałem, gdy odwracał się już do wyjścia. - Zdaje się, że dobrzy faceci

znów wygrali. Ale co będzie z najbardziej poszukiwanym tu kryminalistą, o którym pisały

wszystkie gazety? Z superzłodziejem Stalowym Szczurem?

Odwrócił się ponownie do mnie.

- Uczciwi policjanci, a jest ich tu, niestety, bardzo mało, uważają, że został w to

wszystko wrobiony przez Kaiziego. Mimo to chcieliby go przesłuchać i znaleźliby pewnie

jakieś zarzuty. Ale, niestety, podobno opuścił już planetę i jest poza ich jurysdykcją. - Sięgnął

do kieszeni i wyciągnął małą paczuszkę. - Poza tym... Nigdy nie mieli zbyt mocnych

dowodów - rzucił ją na łóżko i wyszedł.

Sięgnąłem po paczuszkę i rozwinąłem ją. Dwie małe metalowe figurki szczurów.

Westchnąłem. A potem zapadłem w sen, zacisnąwszy kurczowo stalowe szczury w dłoni.

Rozdział 28

Potem na jakiś czas urwał mi się film i musiano mi opowiedzieć, co się wydarzyło.

Mieszanka prochów, alkoholu, zmęczenia i stresu zrobiła swoje, jak możecie sobie

wyobrazić. Musieliśmy jednak opuścić bezpiecznie hotel, ponieważ świadomość odzyskałem

już w szpitalu, odpoczywając po zabiegu.

- Obyło się bez żadnych kłopotów - zapewniła mnie Angelina. Siedziała na brzegu

łóżka i trzymała mnie za rękę. Była pierwszą osobą, jaką zobaczyłem po otwarciu oczu. I

wierzcie mi, był to bardzo przyjemny widok.

- Kłopotów? - zaszemrałem cicho.

- Mówię o operacji twojego ramienia. Miałeś paskudnie przebity mięsień. Lekarze

wsadzili ci nowy mięsień wyhodowany szybko w laboratorium z twojej własnej tkanki i

pokryli to nową skórą tego samego pochodzenia. Chyba już nie powinno nawet boleć.

- Nie boli - przyświadczyłem, napinając biceps. Gloriana położyła pysk na łóżku i

zachrząkała przymilnie.

Podrapałem ją za uchem.

- Cóż, cuda nowoczesnej medycyny - rozejrzałem się wokół. - Gdzie właściwie

jestem?

- Na oddziale medycznym Banco Cuerpo Especial. Jest przykrywką Korpusu, ale ma

też status ambasady. I tak się składa, że działa tu też ten szpital. Jesteśmy zupełnie bezpieczni.

A już wkrótce przyleci statek Korpusu.

- My?

- Jest też Bolivar. Policja Fetor wciąż poszukuje go w związku z ucieczką z więzienia.

Ale nie szukają zbyt pilnie, bo i tak w ręce wpadły im znacznie grubsze ryby. Wkrótce zjawi

się James. Kończy właśnie przeprowadzać ostatnie transfery w tym finansowym chaosie.

Mówi, że mamy spore zyski, głównie Korpus, ale jest też coś i dla nas osobiście. Należy nam

się po tym, co przeżyliśmy.

- A jak ty się czujesz?

- Doskonale. To ty przecież dostałeś kulkę.

- Ale to ty musiałaś tu siedzieć i przyglądać się temu wszystkiemu. - Próbowałem

usiąść na łóżku. Udało się. - Chyba wstanę.

- Jasne. Ubranie masz na krześle.

Na początku trochę kręciło mi się w głowie, ale z każdym krokiem było coraz lepiej.

Angelina poprowadziła mnie przez hol do czegoś w rodzaju barku, z atrakcyjnie

wyglądającymi automatami do drinków i potraw, stojącymi rzędem przy ścianie. Siedział tam

już Bolivar. Sączył piwo.

- Słyszałem już, że twoje gierki finansowe opłaciły się.

- A jakże. Nieźle zarobiliśmy, a planeta nie zbankrutowała, jak to planował Kaizi.

Niezależnie od zarobków na rynku kapitałowym, z przyjemnością cię zawiadamiam, że ty też

dobrze na tym wyszedłeś.

- Ja? Kaizi powiedział, że wyczyścił moje konto z tych wszystkich pieniędzy, które

tam wpłacił.

- Tak zrobił. Wiedziałem od samego początku, że to się stanie. Nie bardzo też

potrafiłem mu przeszkodzić. Ale kiedy pieniądze były transferowane, zauważyłem, że opłata

bankowa stanowi ponad pięć procent sumy. A to była bardzo duża suma. I te pieniądze są

bezpiecznie zakopane.

- Zakopane? Mam wrażenie, że coś mi umknęło.

- To bardzo proste. Ten procent transferu, który uszczknęliśmy, został wyprowadzony

jako gotówka. Tak jest nie do wykrycia. Kupiliśmy za nie mikrochipy nanopamięci od firmy

Jamesa. Te procesory mają taką pamięć, że jeden z nich, wielkości twojego paznokcia, jest

wart setki tysięcy kredytów. Zakopałem je w ogródku pod różami.

- Ja chyba nigdy...

- Oczekuję z niecierpliwością zerwania kilku tych róż - powiedziała jak zawsze

praktyczna Angelina.

Byliśmy rozradowani jak dzieci, a uczucie to tylko przybrało na sile, gdy zjawił się

James.

- Zrobione! - zawołał już z daleka. - Operacja Fetor zakończona pomyślnie dla

wszystkich zainteresowanych.

- Nie dla wszystkich, mam nadzieję - powiedziałem. - Czy Kaizi, Kaizi-2 i Igor siedzą

już w ciupie?

- Tutaj sprawiedliwość działa szybko. Zwłaszcza jeśli ktoś próbuje zrujnować całą

planetę. Nasza ponura parka została osadzona w miejscu, gdzie długo nie zobaczy

słonecznego światła, ale za to co dzień będzie oglądać dużo rygli i krat. Najmłodszy brat

odzyskuje zdrowie i śpiewa jak ptaszek. Padł ofiarą psychicznego, jeśli nie fizycznego,

przymusu ze strony starszych braci. Zostanie poddany leczeniu psychiatrycznemu i

resocjalizacji. Teraz kiedy zdaje się uwierzył, że bracia już mu nie zagrażają, po raz pierwszy

czuje się szczęśliwy.

- Dobrze. Bo czułem się nieco winny za ten jego atak serca - odparłem. - Chociaż w

sumie nie powinienem. - Oblizałem spierzchnięte wargi. - Jeśli Angelina jest tak samo

spragniona jak ja, z pewnością chętnie by się czegoś napiła.

- Już się robi. Rozumiem, że jedno wino i jedno piwo? - zapytał Bolivar, podchodząc

do baru.

Skinąłem aprobująco głową. James dołączył do niego i nalał piwa także dla siebie.

Wszyscy wznieśliśmy szkło w górę.

- Jakiś toast? - zapytała Angelina.

Zapadła cisza. Chrząknąłem i wszyscy spojrzeli na mnie.

- Oczywiście. I to prosty. Za rodzinę! I za nieobecne żony, które wkrótce dołączą do

swych mężów. A potem za długie i szczęśliwe życie dla każdego z nas.

Wypiliśmy za to.

- I za całoroczne wakacje dla mamy i dla mnie - dodałem.

- Nie wierzę - stwierdził krótko James.

- Ani ja - dodał Bolivar.

- Ale to prawda - przyznała Angelina. - Odbyliśmy na ten temat długą rozmowę.

Żadnej pracy i dużo zabawy. Wszelkie telefony od Inskippa pozostają bez odpowiedzi.

Korpus sam potrafi o siebie zadbać. Będziemy żyli z oszczędności i nie kiwniemy już palcem

w żadnej, uczciwej czy nieuczciwej robocie.

Chłopcy zdębieli. Pierwszy oprzytomniał James. - A... a po roku?

- Zaczniemy kolejny identyczny rok - odpowiedziała Angelina. I uśmiechnęła się

słodko.

Spojrzeli pytająco na mnie, a ja potwierdziłem jej słowa skinieniem głowy.

- Słuchajcie, ocaliłem już kilka razy świat. Byłem prezydentem, podróżowałem w

czasie, pokonałem obcą rasę, obrabowałem niezliczone banki. Nadszedł, jak sądzę, czas, by

spocząć na laurach. - Pomyślałem chwilę. - Jest oczywiście pewna rzecz, którą mógłbym

jeszcze zrobić...

- Nie! - przerwała mi rozgniewana Angelina.

- Nie zrozum mnie źle. Nie myślę o przestępstwach. Spiszę wspomnienia. Oczywiście

i tak mi nikt nie uwierzy...

- Więc wydaj je jako fikcję!

- Jasne. Doskonały pomysł. Mam nawet tytuł. Pierwszy tom nazwę Stalowy Szczur... a

po nim napiszę kolejne.

Bolivar zamyślił się głęboko.

- Wiesz co, tato, zawsze miałem pewne marzenie. Oczywiście poza moimi badaniami

geologicznymi. I przyda mi się tutaj w dodatku moja nowa wiedza związana z bankowością...

Krótko mówiąc, zawsze skrycie marzyłem, żeby zostać wydawcą. Mogę zacząć z twoją

książką?

- Oczywiście. Przygotuj kontrakt i zadbaj o to, abym miał wielu czytelników.

- Umowa stoi.

Zaczął od razu wpisywać warunki kontraktu w swój minikomputer. James zebrał puste

szklanki i poszedł znów je napełnić. Angelina ujęła moją dłoń.

- Naprawdę serio myślisz o emeryturze, Jim?

- Naprawdę. Jeśli wcześniej miałem jakieś wątpliwości, to ostatnie zamieszanie z

Kaizim je rozwiało. Jest wiele światów. Musimy wszystkie je obejrzeć.

- To są najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek w życiu słyszałam.

Sięgnęła do torebki i wyciągnęła małe zawiniątko, podając mi je. - Znalazłam to w

twojej dłoni, gdy straciłeś przytomność. Chcesz zatrzymać?

Spojrzałem i pokręciłem głową.

- A na co mi teraz te figurki?

- Więc ja je zatrzymam - powiedziała. - Zamknę w pudełku. Jeśli jednak będę kiedyś

w depresji, w złym humorze albo będę się czymś martwiła, zerknę na nie. I przypomnę sobie

te szalone lata.

Spojrzała z uśmiechem na całą naszą rodzinę, a potem pochyliła się i podrapała za

uchem Glorianę.

- I pomyślę o tym, jakimi niewiarygodnymi jesteśmy szczęściarzami, że zawsze z tych

szalonych eskapad i przygód wychodziliśmy cało.

Za to też wypiliśmy.

I za spokój.