HARRY HARRISON

STALOWY SZCZUR WSTĘPUJE DO

CYRKU

Rozdział l

Jestem kompletnie wypluta - powiedziała Angelina. - Walę w tę klawiaturę, aż się rozgrzała do
czerwoności.
- Ale to bardzo produktywne walenie, skarbie - odpowiedziałem, odrywając się od swej własnej
klawiatury. Ziewnąłem szeroko i przeciągnąłem się, aż usłyszałem trzaski w stawach. - Mniej niż
dwie godzinki, a dzięki temu małemu włamaniu do giełdowego systemu zarobiliśmy już ponad
dwieście tysięcy kredytów. Mógłby ktoś powiedzieć, że to nielegalne... Może... Ale za to bardzo
zyskowne. Poza tym osobiście wolę na to patrzeć, jak na usługi oddawane społeczeństwu -
zapewniamy obieg pieniądza w gospodarce, zmniejszamy tym samym bezrobocie...
- Nie teraz, Jim. Jestem na to zbyt zmęczona.
- Ale na pewno nie na to, co chcę ci teraz zaproponować. Potrzebujemy małej zmiany otoczenia.
Co byś powiedziała na piknik w lesie Sharwood? Z szampanem...
- Cudowna myśl... Ale zakupy...
- Już zrobione. Cały sprzęt, łącznie z koszykiem, mam już w zamrażarce próżniowej. Wszystko -
od kawioru aż po jajka roca. Musimy tylko zapakować te smakołyki do poduszkowca i dorzucić
wyskokowe napoje. A potem możemy zaczynać zabawę.
Plan wykonaliśmy w stu procentach. Angelina wskoczyła w coś odpowiedniego na tą okazję, a ja
tymczasem władowałem cały kram do naszego pojazdu, nucąc przy tym wesoło.
Pracowaliśmy ciężko i długo. Był już więc najwyższy czas, aby uciec od tego nużącego dnia i
zmienić otoczenie. A do tego celu najlepiej nadawał się najbliższy lasek -jedno z niewielu
zielonych miejsc na tej boleśnie nudnej planecie - Usti nad Labam.
Prawie cały tutejszy krajobraz stanowiły ponure, jakby z piekła rodem, fabryki zarządzane przez
komputerową sieć. Szczerze powiem, że oskubanie ich sprawiało mi dużą przyjemność. Użyłem
dość zaawansowanej techniki hakerskiej, władowałem mały uzupełniający software do systemu
operacyjnego pewnego ważnego brokera. Za pomocą tego programu mogłem dowolnie opóźniać
przepływ informacji. Mając wiadomości wcześniej niż inni, mogłem kupować przed wzrostem cen,
a potem sprzedawać, gdy ceny szczytowały. Bułka z masłem... Prawdę rzekłszy, wyświadczyłem
tym ludziom przysługę, bo gdy ta moja ”operacja” w końcu wyjdzie na jaw, plotki i wesołe
śledztwo prowadzone przez policję pozwolą wszystkim choć przez moment skupić się na czymś
innym niż kursy akcji i sektory pamięci komputerów. W pewnym sensie Angelina i ja byliśmy
dobroczyńcami dostarczającymi porcji rozrywki, niezbędnej przyprawy tej ich nudnej egzystencji.
Wcale nie za wygórowaną cenę. Ba, wręcz nieznaczną.
Angelina dołączyła wreszcie do mnie i mogliśmy wystartować. Statek wystrzelił w górę. Silnik
zaryczał pełną mocą, zaświstało nam w uszach... Połączyliśmy z uczuciem swoje dłonie, porwani tą
chwilą podniebnego pędu.
- Cudownie - westchnęła Angelina.
- Merda - warknąłem w odpowiedzi, ponieważ na konsolce zamigotało światełko wykrywacza
policji. Tuż przed nami zawisł w powietrzu wielki krążownik.
Pochyliłem się nad sterami, zdecydowany wydusić ze statku maksimum mocy.
- Proszę, nie - Angelina delikatnie oparła dłoń na moim ramieniu. - Nie psujmy tego dnia jakimś
szaleńczym pościgiem. Nie moglibyśmy zatrzymać się i uśmiechnąć do nich? To znaczy ja się
uśmiechnę, ty tylko zapłacisz mandat. Ja ich oczaruję, ty zapłacisz i będzie po wszystkim.
Może i Angelina miała rację. Rzeczywiście nie było sensu psuć naszej wyprawy, nim właściwie się
zaczęła. Westchnąłem dramatycznie i z udawaną niechęcią cofnąłem się od sterów.
Prędkość statku spadła.
Krążownik policyjny skierował w naszą stroną dziobowe działka.
Potem wypadki potoczyły się w wariackim tempie.
Pociągnąłem drążek na siebie, wprowadzając statek w pionową pętlę. Policjanci chybili, ja nie -
ogon krążownika odleciał z hukiem. W tym samym ułamku sekundy już kładłem statek na

skrzydło, aby uniknąć koszących serii ich bocznego strzelca. Mijając krążownik, dostrzegłem, że
nie ma żadnych okien; był pilotowany przez automatyczną załogę.
- Automatyczny glina - zaharczałem. - Nie musimy przynajmniej ratować rozbitków. Na złom z tą
kupą żelastwa.
Nastąpiła seria całkiem zwyczajnych zdarzeń w rodzinie di Grizów - sus w górę, a potem
gwałtowne nurkowanie z przeciążeniem co najmniej 5 G - wszystko po to, by wymknąć się całemu
stadku policyjnych krążowników, które pojawiły się natychmiast na miejscu zdarzenia...
Podejrzanie za szybko. Następnie szybki obrót wokół własnej osi, gdy wchodziły mi już na ogon.
Angelina, która tymczasem uaktywniła systemy ofensywne i defensywne, zestrzeliła co najmniej
trzech drani. Nic dziwnego! Muszę wam wyznać, że nawet na najbardziej spokojnej planecie nie
latam nigdy nieuzbrojony. Mój sielski poduszkowiec był znacznie mniej niewinny, niż mogło się to
wydawać na pierwszy rzut oka.
A jednak ta gonitwa zaczynała przybierać paskudny obrót. Napastnicy mieli znaczną przewagę i
liczebną, i kalibrową.
- I kończy nam się amunicja - dodała Angelina, jakby czytała w moich myślach.
- Zmieniamy lokal - wrzasnąłem, nurkując w stronę zielonego lasu na dole. - Łap graty i przygotuj
się na twarde lądowanie.
Zakręciłem wariacko nad skalistym grzbietem i pomknąłem w dolinę. Po chwili skryły nas konary
drzew.
Jeszcze się dobrze nie zatrzymaliśmy, a Angelina już wyrzucała ocalałą broń przez otwarte drzwi.
Kiedy wyskoczyła w ślad za sprzętem, wcisnąłem przycisk zamykający automatycznie klapę
wyjściową z dwusekundowym opóźnieniem. Dałem sobie trochę za mało czasu. Przy wyskoku
zahaczyłem butem o górną krawędź zatrzaskujących się drzwiczek i mój skok zamienił się w
nieoczekiwane przetoczenie się po krzakach. Zetknięcie z ziemią było tak gwałtownie i twarde, że
na moment straciłem oddech.
- Mój ty bohaterze - powiedziała najlepsza z żon, gładząc mnie po policzku i składając całusa na
czole. - Wynośmy się stąd!
Tak też zrobiliśmy. Złapaliśmy resztę sprzętu i - Angelina z wdziękiem, a ja utykając - zaszyliśmy
się pomiędzy krzewami.
Za naszymi plecami znów rozgorzała bitwa. Nasz wierny poduszkowiec odgryzał się zajadle
napastnikom na tyle, na ile stać było jego pozytronową inteligencję. Ale zakończył swój żywot w
potężnej eksplozji.
- Koniec szampana i kawioru - podsumowała Angelina głosem tak lodowatym, że aż mnie ciarki
przeszły.
- No cóż, w tym roku nie dam datku na Bal Policjantów - skrzywiłem się w uśmiechu.
Angelina też roześmiała się i uścisnęła moją dłoń.
- Gnajmy - dodałem - zanim zorientują się, że walczyli z automatem.
- To bez sensu - moja żona pokręciła głową. - Tam jest sympatyczne wielkie drzewo. Jego pień
osłoni nas nawet przed obserwacją w podczerwieni. Jeśli policjanci będą podejrzewać, że nie było
nas na statku, pierwsze, co zrobią, to przeskanują teren.
- Logika bez zarzutu - odparłem, przeglądając ocalały dobytek. Pistolety, granaty. Wszystkie
niezbędne do życia przedmioty. - A gdyby tak dalej pociągnąć twoje logiczne rozważania...
Dlaczego policja próbowała nas zestrzelić?
- Nie mam bladego pojęcia. Dla tutejszych władz, jesteśmy tylko turystami, którzy od czasu do
czasu grają na giełdzie. Czasem przegrywając...
- Na ogół jednak wygrywając!
- Co tam masz? - zapytała, gdy wyciągnąłem zza pasa z amunicją srebrny pojemnik.
- Błyskawiczny Koktajl Wesołego Barmana. Kupiłem kilka podczas wyprzedaży. - Pociągnąłem za
rączkę i do mojej dłoni wyskoczyły dwa kubeczki. Rozległo się syczenie i poczułem, że puszka
robi się wyraźnie zimniejsza, na ściankach pojawiła się wilgoć. Wręczyłem Angelinie jeden z

kubeczków i napełniłem go pieniącym się płynem. Szare smugi na dnie pojemników pod wpływem
zetknięcia się z cieczą natychmiast zamieniły się w kawałki owoców.
Drugą porcję nalałem sobie i skosztowaliśmy ostrożnie.
- Wcale niezłe - oblizałem wargi.
Myślami jednak byłem przy czymś znacznie poważniejszym
- Ci policjanci mieli nas zastrzelić, nie zaaresztować. Zdaje się, że o czymś nie wiemy?
- Najwyraźniej. Sądzę, że powinniśmy wynieść się z tego lasu i dowiedzieć się czegoś o tym
tajemniczym ataku.
- Chyba, niestety, nie możemy tak po prostu zadzwonić na policję i spytać, dlaczego do nas
strzelali?
- Raczej nie. Dlatego pomyślałam o czymś subtelniejszym. Zadzwonimy do naszego synka Jamesa
i poprosimy, by usiadł przy komputerze i przeanalizował trochę danych. W końcu pracuje w
biznesie informatycznym, więc powinien wiedzieć, jak zbierać informacje.
- Znakomita myśl. Poprosimy go też, aby przy okazji zabrał nas do domu. To w końcu kawałek
drogi.
Skończyliśmy drinki i zarzuciłem na ramię moje żelastwo.
Nie słyszeliśmy już nad sobą silników, tylko kojące dalekie głosy ptaków i brzęczenie owadów.
Ruszyliśmy więc pomiędzy drzewami, wciąż jednak ukrywając się pośród niskich krzewów.
Oddalaliśmy się od miejsca naszego spotkania z policją nie niepokojeni. Wciąż żadnych
podejrzanych odgłosów. Uśmiechnąłem się... ale zaraz zmieniłem wyraz twarzy, gdy usłyszałem
warkot silnika gdzieś z przodu.
- Może to leśniczy? - zasugerowałem nieśmiało.
- Chciałabym. Ktokolwiek to jest, zbliża się do nas. A jeśli znów nas szukają, zaczynam nabierać
podejrzeń, że całe to zdarzenie jest czymś znacznie poważniejszym niż przypadkową strzelaniną w
powietrzu.
- Niestety, muszę się z tobą zgodzić. Nie było najmniejszej nawet próby rozmowy, od razu
grzmocili.
Jeszcze nasłuchiwałem z ponurą uwagą odgłosów silnika, gdy Angelina już odbezpieczała
potężnych rozmiarów spluwę.
- Nie zamierzam im niczego ułatwiać.
Też nie miałem takiego zamiaru. Uzbrojony pojazd policyjny stracił gąsienicę, gdy tylko pojawił
się pomiędzy drzewami. Ale chociaż musiał stanąć, wciąż walił do nas z działka. Podeszliśmy na
tyle blisko, by nie mógł ustawić lufy pod niebezpiecznym dla nas kątem. Wskoczyłem na
wieżyczkę, uchyliłem górną pokrywą i wrzuciłem kilka kapsułek z gazem usypiającym. Po dłuższej
chwili zaciekawiony zajrzałem do środka.
- Niezwykle interesujące - mruknąłem, gdy dołączyłem znów do Angeliny. - Nikogo nie ma w
domu. To znaczy, że podobnie jak w przypadku ścigających nas krążowników pojazd prowadził
zdalnie sterowany automat.
- Tylko przez kogo sterowany?
- Przez naszych nowych wrogów, kimkolwiek oni są.
Znów usłyszeliśmy szum silników ponad drzewami. Zanurkowaliśmy między krzaki w
przeciwnym kierunku, kryjąc się głębiej w las. Co zresztą wcale nie poprawiło naszej sytuacji - z
przodu też słyszeliśmy odgłosy zbliżających się po ziemi maszyn.
- Wiedzą, gdzie jesteśmy, i mają pojazdy. Nie ma sensu męczyć się ucieczką. Bronimy się tutaj i
zabieramy ze sobą tyle tych gruchotów, ile zdołamy.

- A ja słyszałam coś o prawach robotyki, coś o niemożności zranienia czy też zabicia człowieka.
- Zdaje się, że zostały czasowo zawieszone albo były literacką fikcją. Ładuj, nadchodzą!
Może czułbym się trochę nieswojo, zabijając prawdziwego policjanta, ale rozwalanie na kawałki
policyjnych robotów naprawdę sprawiało mi frajdę. Ta bitwa jednak nie była do wygrania. Z

każdej strony zbliżały się do nas maszyny. Zapasy naszej amunicji kurczyły się, a liczba
automatycznych policjantów wciąż się zwiększała.
- Ostatni granat - powiedziała Angelina, wysadzając w powietrze wóz opancerzony.
- Ostatni pocisk - odparłem, rozwalając robota. - Miło było cię znać.
- Nonsens, Jim. Ty się nigdy nie poddajesz. Nigdy się nie poddawałeś i nigdy się nie poddasz.
- Ty to wiesz, ale oni tego nie wiedzą - wyszedłem na polankę, machając trzymaną w dłoni białą
chusteczką do nosa. Uniosłem ręce w górę i stanąłem przed kręgiem policyjnych robotów.
- Pokój, pax, poddajemy się. OK...?
- Nie OK...? - odparł opancerzony robot. Miał na ramionach dystynkcje sierżanta. W jego
metalicznym głosie usłyszałem drwiący ton.
Uniósł lśniący miotacz ognia. Odbiłem strzał wiązką energii z broni ukrytej w wewnętrznej
kieszeni spodni.
Czy to miał być koniec? Czy nasze ciała użyźnią glebę nudnej planety leżącej gdzieś na zadupiu
galaktyki?
Maszyny i roboty otoczyły nas i ruszyły zdecydowanie do ostatniego ataku. Angelina stała przy
mnie ramię przy ramieniu. Rozważyłem szansę ostatniego wariackiego kontrataku, licząc, że
zwiążę walką napastników i dam jej chociaż minimalną szansę ucieczki. Napiąłem mięśnie, gotów
do tego samobójczego skoku, gdy nagle... spomiędzy drzew rozległ się głos.
- Naprawdę jesteście bardzo dobrzy.
Elegancki mężczyzna, który wyszedł na polanę, powiedział ten komplement łaskawym
wielkopańskim tonem. Był w stroju wieczorowym, jego czarny płaszcz spinała diamentowa brosza.
Niedbale wymachiwał ozdobioną diamentami trzcinką. I chyba ta trzcinka przeważyła - usłyszałem
prymitywny ryk uwalniający się jakby poza moją wolą z głębi krtani i wystrzeliłem wprost w
eleganta naprawdę już ostatni nabój.
Ładunek eksplodował pięknym płomieniem z towarzyszącą temu odpowiednią oprawą
dźwiękową... Tyle że tuż przed celem został zatrzymany energetycznym ekranem emitowanym z
laseczki, którą tak beztrosko machał przybysz.
- Spokojnie, spokojnie - nieznajomy ziewnął szeroko, zakrywając usta grzbietem dłoni. Machnął
laseczką jeszcze raz i prześladujące nas żelastwo wycofało się bezszelestnie w głąb lasu, znikając
nam z oczu.
- Nie jesteś policjantem - stwierdziła Angelina. - Wszystkim, tylko nie policjantem, pani di Griz.
To właśnie moi podwładni państwa ujęli. Moi pracownicy, mógłbym powiedzieć. W bardzo
zmniejszonej obecnie liczbie, muszę przyznać.
- Życie jest ciężkie - westchnąłem. - Zwróć się do swej kompanii ubezpieczeniowej. Ale pamiętaj -
ty zacząłeś.
- A owszem i jestem w dodatku bardzo zadowolony z rezultatu. Słyszałem z wielu źródeł, że jesteś
najlepszym facetem, a pani oczywiście najlepszą damą - w swej profesji. Nie do końca w to
wierzyłem. Ale teraz wierzę. To było bardzo imponujące. Na tyle imponujące, że zamierzam
zaproponować wam mały zaciąg.
- Nie jestem do wynajęcia. Ale z kim mam nieprzyjemność?
- Och, myślę, że jesteś do wynajęcia. Pozwól, że się przedstawię. Imperetrix von Kaiser-Czarski.
Ale możecie nazywać mnie Kaizi.
- Do zobaczenia zatem, Kaizi - mruknąłem z sarkazmem, biorąc Angelinę za rękę i odwracając się.
- Milion kredytów za każdy dzień. Plus koszty.
- Dwa miliony - odparłem, odwracając się natychmiast z powrotem. Cały mój sarkazm szybko
wyparował.
- Zgoda. Ale najpierw podpiszemy to.
Z wnętrza laski wysunął się kontrakt sporządzony na pozłacanym pergaminie. Wręczył mi pismo
bez słowa. Angelina pochyliła się nad moim ramieniem. Oboje przeczytaliśmy tekst umowy.

- Jakieś problemy? - spytał Kaizi.
- Żadnych - odparłem. - My zaciągamy się na służbę za określoną opłatę, która będzie regularnie
każdego dnia wpływać na moje konto. Fajnie. Ale co właściwie mielibyśmy zrobić?
Kaizi westchnął i ponownie dotknął trzcinki, która pod tym dotknięciem zmieniła się w wygodny
fotel, w którym nie omieszkał się rozsiąść.
- Na początek musicie pojąć dokładnie, kim ja właściwie jestem. Nigdy zapewne o mnie nie
słyszeliście, bardzo się zresztą staram nie być zbyt znany. Choćby po to, aby nie chodziły za mną
tłumy ludzi pożądających moich pieniędzy. Bo ja jestem, mówiąc krótko, najbogatszym
człowiekiem w galaktyce - uśmiechnął się mimowolnie, wypowiadając te słowa. Zapewne
pomyślał o tych wszystkich bogactwach, jakie posiada. - Jestem też prawdopodobnie najstarszym
człowiekiem. Kiedy ostatni raz starałem się policzyć swój wiek, wychodziło mi coś koło
czterdziestu tysięcy lat... Mogę się mylić o jakiś tysiąc czy dwa. Mam nadzieję, że rozumiecie, że
po tylu latach pamięć zaczyna nieco płatać figle. Byłem naukowcem... Tak mi się przynajmniej
zdaje... A może wynająłem usługi jakiegoś naukowca... Tak czy siak, udało mi się wejść w
posiadanie eliksiru młodości. Tego jestem pewien. I zatrzymałem go oczywiście dla siebie.
Znacznie go też ulepszyłem. No, ile byście mi dali lat?
Uniósł głowę i odwrócił się wprost ku nam. Żadnych zmarszczek, żadnych podkrążonych oczu, ani
jednego siwego włosa...
- Najwyżej czterdzieści - powiedziała Angelina.
- Stuleci? - Lat.
- Jest pani bardzo uprzejma. Tak więc tysiąclecia sobie mijały, a ja gromadziłem coraz więcej
pieniędzy i nieruchomości. Mógłbym z łatwością dojść do podobnej fortuny, tak po prostu
inwestując bezpiecznie pieniądze i czekając na działanie składanej stopy procentowej, ale to by
było nudne, a nuda jest tym, co zagraża mi najbardziej. Emocje zawsze pozwalały mi lepiej znosić
brzemię czasu. Tak więc w miarę jak obrastałem w majątek, kupowałem całe systemy słoneczne,
których jestem teraz szczęśliwym właścicielem. Aby nieco urozmaicić moje portfolio, jestem w
trakcie realizacji transakcji kupna całej galaktyki spiralnej, nigdy nie wiadomo, co się może kiedyś
przydać. Zakupiłem też ostatnio kilka czarnych dziur. Chociaż chyba się ich pozbędę. Są nudne.
Jeśli zobaczysz jedną czarną dziurę, to tak jakbyś zobaczył wszystkie.
Wyjął chustkę z kieszeni na piersiach i delikatnie musnął wargi. Jedna z molekuł utraciła atom -
pomyślałem z drwiną. Widziałem spojrzenie Angeliny i wiedziałem, że pomyślała coś podobnego.
- Teraz jednak stoję przed pewnym bolesnym problemem, który musi być rozwiązany i to właśnie
wy mi w tym pomożecie.
- Trzy miliony za dzień - powiedziałem szybko, pozbywając się już zupełnie podejrzeń.
- Zgoda - ziewnął. - Mój problem polega na tym, że jestem systematycznie okradany. Ktoś, lub
grupa ktosiów, dobiera się do moich kont. W całej galaktyce. I czyści je do zera. A jeśli jestem
właścicielem banku, na przykład tak było z Pierwszym Międzygwiezdnym Bankiem Wdów i
Sierot, wtedy obrabowywany jest cały bank. A to źle wpływa na wizerunek mojej firmy u klientów.
Milionów klientów z bilionami kredytów w kieszeni. Jak się domyślacie, jest to nieco kłopotliwe
dla faceta z moją pozycją. Więc pan, drogi panie di Griz, wytęży swoje legendarne zdolności, aby
powstrzymać tych złodziei i dowiedzieć się, kto za nimi stoi.
Kiedy otwierałem już usta, by coś powiedzieć, uniósł z westchnieniem swą trzcinkę.
- Tak, wiem. Nie musisz nic mówić. Cztery miliony za dzień - w porządku. I skończmy na tym.
Interesy mnie nudzą.
- Będziesz musiał dostarczyć mi kompletnych danych na temat poprzednich kradzieży -
powiedziałem. - I listę banków, w których masz konta i które są twoją własnością.
- To już się stało. Znajdziecie wszystkie te dane w pamięci swego komputera.
- Jesteś bardzo pewny siebie.
- Jestem.
- I szybko działasz.

- Muszę. A za pieniądze, jakie ci płacę, ty też się postaraj. Chcę wyników na wczoraj. Ostatecznie
zgodzę się dostać je natychmiast. Podwieźć was gdzieś, abyście od razu mogli zabrać się do
roboty?
- Chyba powinieneś - powiedziała chłodno Angelina. - Po tym, co zrobiłeś z naszym
poduszkowcem. I koszykiem piknikowym.
- Równowartość waszego pojazdu została już wpłacona na wasze ściśle tajne, nieznane nikomu
konto w Banku di Napoli. A w ramach rekompensaty za szkody moralne zapraszam was na kolację
do Earthlight Room. Powiecie właścicielce, by obciążyła konto Kaiziego, a zjecie, jak nigdy dotąd
w życiu nie jedliście.
Czarny poduszkowy rolls opuścił się tuż przed nami. Drzwi otworzyły się bezszelestnie.
- Pani przodem, pani di Griz. Albo jeśli mogę sobie pozwolić, Angelino...
- Ty draniu - odparła moja ukochana, z wdziękiem wchodząc na stopnie. - Za tę forsę, jaką płacisz
mojemu staremu, możesz mnie nazywać, jak sobie chcesz...

Rozdział 2

Kaizi dotrzymał słowa. Obiecana forsa wpłynęła na moje konto w Banco di Napoli. Inna sprawa, że
do tej pory byłem pewien, iż nikt nie ma pojęcia o istnieniu tego konta. Kaizi wiedział więc co
nieco o systemie bankowym i należało o tym pamiętać. Zakonotowałem sobie, że w wolnej chwili
będę musiał poszukać bezpieczniejszego schowka na forsę, teraz gdy Kaizi wie o obecnym.
Należało też pomyśleć nad nieco bezpieczniejszym sposobem transferowania pieniędzy. Byłem
pewien, że jeśli Kaizi wie, jak dokonać wpłaty na moje konto, wie też dokładnie, jak je wyczyścić.
Kiedy włączyłem komputer, aż się wzdrygnąłem - w pamięci upchnięto tyle informacji o bankach i
kontach Kaiziego, że te niezliczone bity i pliki aż piszczały w ścisku. I to wszystko przesuwało się
bez końca po ekranie mojego komputera.
- Zdaje się, że będziemy musieli znacznie rozszerzyć pamięć - mruknęła Angelina, zaglądając mi
przez ramię na ekran.
- Zdaje się, że będziemy w ogóle potrzebowali lepszego komputera. To jest dopiero fragment
danych, na jakich będziemy pracować. Zaraz, zaraz, czy to nie nasz kochany synek James
opowiadał o superkomputerach, które projektuje. Słuchałem go wtedy jednym uchem.
- Dziwię się, że w ogóle to pamiętasz, bo jak dla mnie to wtedy po prostu spałeś.
- Och, to była wina tego wspaniałego jedzenia i picia...
- Nie sądzę. Mamrotałeś coś o dziwacznych pomysłach, których nie może przetrawić głowa
normalnego człowieka.
- Przepraszam gorąco i spalam się ze wstydu. Ale masz właściwie rację. Sam zresztą pamiętam
fazę entuzjazmu techniką komputerową, którą przechodziłem we wczesnej młodości... Inna sprawa,
że to już dość dawno odeszło w dal. Teraz jedyne, co chcę wiedzieć o komputerze, to gdzie
znajduje się przycisk, który go uruchamia.
- James poradzi sobie z naszymi problemami technicznymi - Angelina powiedziała to z całkowitą
pewnością w głosie, na jaką stać tylko matkę mówiącą o zdolnościach swego dziecka.
Ale rzeczywiście miała rację. Tylko ciężki trud Jamesa i jego bliźniaczego brata Bolivara ocaliły
nas przed kompletną katastrofą podczas ostatnich przygód w galaktyce równoległej. Angelina o
mało co nie trafiła do Raju, no jeśli chodzi o mnie, to w grę wchodziło tylko Piekło. W każdym
razie zajęło nam trochę czasu rozplatanie tego węzła czasowo-przestrzennego i rozprawienie się z
wielokrotną kopią faceta, który powodował kłopoty równocześnie w wielu miejscach naraz. Inna
sprawa, że w odróżnieniu od wielu naszych starć ze Złymi tego świata, ta przygoda ostatecznie
skończyła się niezwykle pomyślnie. A dokładniej skończyła się podwójnym szczęśliwym
małżeństwem. Obaj bliźniacy zakochali się w tej samej kobiecie - Sybili, czołowej agentce
Korpusu Specjalnego. A ta, równie inteligentna, jak i piękna, potrafiła pokierować sprawą w

sposób, który zmienił potencjalną groźną rywalizację w nierozerwalne więzy małżeńskie.
Podwójne zresztą, jako już rzekłem.
Jednym z bardziej interesujących efektów ubocznych maszyny teleportacyjnej profesora Coypu
było dublowanie w jednym z jej portali. Co znaczyło, że jeśli ktoś przezeń przeszedł, wracał
podwojony. To znaczy, obie te osoby były takie same - nie, były jedną i tą samą osobą. Może to
trochę trudne do zrozumienia, ale niezwykle przydatne w sytuacji, gdy dwóch mężczyzn kocha
jedną kobietę, a ona z kolei kocha ich obydwu. Tak więc Sybila zupełnie świadomie przeszła przez
portal, a powróciły już Sybila i Sybilla. Rzucały zresztą monetą, która z nich dostanie to dodatkowe
”l”. Potem czekały nas już tylko dwa huczne wesela. I tak Sybila została szczęśliwą żoną Jamesa,
Sybilla zaś z radością poślubiła Bolivara. Łatwe rozwiązanie raczej trudnego problemu.
- Musimy pogadać z Jamesem - powiedziała Angelina. - i poprosić go o załatwienie tej
komputerowej sprawy.
- Musimy, to fakt - zgodziłem się i sięgnąłem po telefon. W końcu to nie ślepy traf przywiódł nas
na tę nudną planetę.
Kiedy James przekonał się, że Sybila podziela jego pasję do nano-technologii, przeprowadzili się
właśnie tutaj, aby skorzystać z tutejszych osiągnięć technologicznych. Od czasu do czasu
otrzymywaliśmy informację o postępach ich badań. Wszystko zdawało się być na najlepszej
drodze, bo po początkowych wydatkach zaczęli naprawdę robić kasę. Więc też wydało nam się
całkiem naturalne, obrać Usti nad Labam na tymczasowe miejsce także naszych operacji
finansowych.
- To jest dość logiczne - stwierdziła wtedy Angelina. - Zaczniemy naszą nową działalność, a przy
okazji odwiedzimy nowożeńców. Zdaje się, że są tam w obiegu całkiem spore fundusze.
- Jest też i coś więcej - marudziłem, przeglądając broszurę wydaną przez biuro turystyczne. - To
zdaje się śmiertelnie nudna planeta, tak czytając pomiędzy wierszami. Wiesz, że tam jest zakaz
hazardu nawet w centrach turystycznych? Nie ma wprawdzie tu nic o prohibicji, ale jestem pewien,
że już o niej myślą...
- Jimie di Griz, zaczynasz truć jak stary dziad. Jedziemy po prostu odwiedzić syna i synową. I
zarobimy kupę szmalu. A jeśli będzie tam tak nudno, jak myślisz, to zaraz potem wyniesiemy się,
by przepuścić tę forsę na jakiejś znacznie przyjemniejszej planecie.
No i wyjechaliśmy. Na Usti nad Labam nie było zresztą aż tak źle, jak myślałem. Fakt, że hazard
był nielegalny, ale to oznaczało tylko tyle, że w ukryciu grało się o znacznie wyższe stawki i z
prawdziwymi graczami. A ja byłem całkiem niezłym iluzjonistą, jeśli chodzi o sztuczki z kartami.
W końcu uczyłem się tego od wczesnego dzieciństwa. I manipulacje karciętami wychodziły mi
równie dobrze na scenie, jak i przy pokerze, choć może nie były wtedy tak widowiskowe. Kiedy
więc znudziły mnie operacje giełdowe, lubiłem sobie trochę pograć i zawsze byłem przy tym na
plusie.
Angelina z kolei uwielbiała odwiedziny u Jamesa i jego żony. No, ja prawdę rzekłszy, też. To
zawsze była doskonała okazja do hucznej imprezy w najlepszych restauracjach. Jakkolwiek jednak
nie było tu tragicznie, niemniej wiele w tym świecie pozostawało jeszcze dalekie od doskonałości.
Ta planeta musiała powstać przy wybuchu supernowej, ponieważ była wyposażona w niezwykle
bogate złoża ciężkich metali, co przydawało się do komputerowej technologii, nie mówiąc już o
wielkich pokładach najczystszego krzemu, wykorzystywanego do produkcji samych procesorów.
Toteż producenci komputerów ciągnęli tłumnie do tego Krzemowego Wąwozu. A za nimi tłoczyli
się programiści i wszyscy pozostali, którzy żyli z przemysłu komputerowego.
Wpadliśmy więc tu zatem na krótką wizytę. Zostaliśmy jednak dłużej. Dostrzegliśmy bowiem, że
tutejsza fatalnie zorganizowana giełda jest prawdziwą dojną krową. Może nawet siedzieliśmy tu
zbyt długo? Przybycie Kaiziego niewątpliwie poprawiło nam humory - niosło ze sobą obietnicę
rychłego opuszczenia tego mimo wszystko nie najatrakcyjniejszego świata.
- Zadzwonię do Jamesa i Sybili - stwierdziła Angelina i podała numer naszemu telefonowi.

- Już łączę - odpowiedziała posłusznie maszyna. A ponieważ sprawnie wykonywała swoje zadania,
prawie natychmiast usłyszeliśmy głos po drugiej stronie linii.
- Nanotechtrics, w czym mogę pomóc? - zapytał usłużny głos generowany przez komputer.
- Chcę mówić z szefem - powiedziałem krótko.
- Kogo mam jej zapowiedzieć?
- Dobra dziewczyna - mruknęła Angelina, zawsze entuzjastycznie nastawione do
równouprawnienia płci.
- Nie jej, jemu... Jamesowi... Mówi ojciec...
- Grrrk - odpowiedział mi komputer, ponieważ właśnie go wyłączono. - Miło mi cię słyszeć, tato.
To już jakiś czas.
- Za długi. Wciąż harówka i zero wypoczynku. Ale jednak najpierw o interesach. Potrzebuję
superkomputera do pewnych poszukiwań... Tylko nie takiego wielkości domu i o okablowaniu
średnicy ramienia.
- Mogę ci zaproponować nasz nanotechtric-68X. Zaraz u ciebie będę.
- Wielkie dzięki - odpowiedziałem i rozłączyłem się.
W tym samym niemalże momencie odezwał się sygnał przy drzwiach.
- Ja otworzę - powiedziała Angelina. - James, jak miło cię widzieć, wejdź proszę - usłyszałem
znów jej głos.
No cóż, jak mój syn mówi zaraz, to naprawdę znaczy zaraz.
- Kiedy zadzwoniłeś, siedziałem w śmigłowcu i miałem ze sobą 68X. No i od was byłem tylko o
nieduży skok.
Przyniósł ze sobą podniszczoną skórzaną walizkę. Kiedy zaczął się witać i obcałowywać na
powitanie, postawił ją na podłodze. Zerkałem na walizkę podejrzliwie.
- Planujesz jakąś podróż? - zapytałem.
- To właśnie najnowszy nasz pomysł - 68X.
Umieścił walizkę na stole i nacisnął zatrzaski. W górę wysunął się ekran, a w bok klawiatura.
Przyglądałem się temu z powątpiewaniem. James roześmiał się.
- To jest dopiero pierwszy pracujący prototyp. Tak go zaprojektowano, żeby pasował do tej starej
walizki. O odjazdowych kształtach i barwach zdążymy jeszcze pomyśleć. Ale za to w pracy nic nie
przebije 68X - pogłaskał maszynę z uczuciem. - Wykonuje niewiarygodną ilość równoległych
operacji i ściąga dane wprost z infostrad, a to czyni jego szybkość obliczeniową wprost niemożliwą
do wyobrażenia. Mówię tu o rzędzie kilku teraflopów.
Zamrugałem nerwowo powiekami, nic nie rozumiejąc z tego bełkotu.
- Teraflopów? - powtórzyłem niepewnie.
- Jeden teraflop to trylion kalkulacji zmiennych na sekundę. Sam widzisz, że nasz noworodek ma
naprawdę wielką głowę. Pomaga mu oczywiście to, że jego pamięć jest nanobazowa. Właśnie my
wynaleźliśmy i opatentowaliśmy technikę molekularnej nanopamięci, w której dane są zapisywane
w rzędach ruchomych molekuł. Zaraz pokażę ci, jak działa ten system. Masz tu jakąś bazę danych,
którą mógłbym skopiować?
- Aż za dużą jak dla mnie. Poszukaj w katalogu Kaizi.
Nucąc pod nosem, James połączył oba komputery i wcisnął przycisk. Rozległ się cichy trzask i
poczułem, jak jeżą mi się włosy na karku. James spojrzał na ekran i uśmiechnął się.
- Gotowe - zakomunikował. - Dane zajęły mniej niż jedną setną procentu pamięci komputera. A
teraz, co z nimi trzeba zrobić?
Opowiedziałem mu o naszym niedawnym spotkaniu w lesie i o problemach Kaiziego. Skinął ze
zrozumieniem głową. Jego palce sprawnie biegały po klawiaturze. Uśmiechnął się, gdy
wspomniałem o dziennej stawce, i z niedowierzaniem pokręcił głową, kiedy powiedziałem mu, jak
łatwo nowy pracodawca znalazł moje tajne konto.
- Z tym też będzie trzeba coś zrobić. Znajdziemy jakąś lepiej strzeżoną kryjówkę na twoje ciężko
zapracowane pieniądze.

Przechylił się do tyłu na krześle i splótł z trzaskiem palce, podczas gdy ekran migotał i mrugał bez
ustanku.
- Uruchomiłem program poszukiwawczy, a raczej wiele równoległych programów w sieci
neuronowej. Ale do licha, naprawdę mamy kupę materiału do przejrzenia. Na razie włączyłem nas
w sieć międzygwiezdną. Właśnie rejestrujemy każdy szczegół, który wydarzył się w każdym z
miast w momencie kradzieży. Każde najmniejsze nawet zdarzenie przed, w trakcie i przed
obrabowaniem konta. Potem nałożymy na siebie wszystkie te dane. Powiedzmy, że dowiemy się, iż
pewien statek opuszczał za każdym razem miasto w dzień po kradzieży...
- I już ich mamy! Znajdziemy ten statek i mamy złodziei!
- No, tak naprawdę to nie będzie aż takie łatwe. To był tylko taki najprostszy przykład. Myślę, że w
rzeczywistości ślad będzie dużo trudniejszy do znalezienia. Ale najpierw zbierzmy wszystkie dane,
dopiero potem weźmiemy się za analizę. Pozostawię na razie program na biegu, bo to zajmie trochę
czasu, a tymczasem moglibyśmy oblać twoją nową robotę, no i pierwszy prawdziwy test mojego
68X.
Jeszcze nie skończył mówić, gdy Angelina pojawiła się z butelką i szkłem. Wznieśliśmy toast. W
chwilę później przybyła Sybila, co uczyniło imprezę bardziej radosną. James mimo popijania nie
zapominał jednak o pracy.
- Tato - spytał. - Co ty właściwie wiesz o bankach?
- Że są w nich pieniądze! - odpowiedziałem radośnie.
- Mam na myśli coś innego. Co wiesz o obligacjach ze zmiennym oprocentowaniem,
krótkoterminowych inwestycjach, bonach skarbowych, bankowych certyfikatach depozytowych?
- Szczęśliwie nic. Liczy się tylko forsa w garści.
- Zgoda. Ale odkąd prowadzimy swój własny interes, zanurzyłem nieco stopy w złotej rzece
finansów i znalazłem parę bardziej dochodowych rzeczy. Jednak wciąż jestem tylko amatorem.
Będziemy potrzebować jakiegoś eksperta z głęboką znajomością systemu finansowego, jeśli mamy
mieć choćby najmniejsze szansę na wykrycie naszych złodziei.
- Myślę, że Bolivar byłby tu najodpowiedniejszą osobą - podpowiedziała Sybila. Przysłuchiwał się
naszej wymianie zdań, podczas gdy Angelina poszła uzupełnić wyschłe źródełko alkoholu.
Uniosłem brwi.
- Ale on jest pomiędzy gwiazdami - przypomniałem. - Wciąż kusi go jego ukochana geologia
księżycowa. A Sybilla, jak rozumiem, też dzieli z nim pasję do życia tam w przestrzeni.
- Dzieli, ale jednak na dłuższą metę... Wiesz przecież, że pozostawałyśmy kiedyś w bliskim
kontakcie i wciąż mogę wyczuwać jej myśli, bo są one bardzo podobne do moich. Nie powiedziała
tego nigdy w wielu słowach, ale życie gdzieś w przestrzeni nie daje wiele możliwości dbania o
fryzurę, że nie wspomnę już o niedostatkach higienicznych... Dyskutowaliśmy więc czasem nad
pewnymi pomysłami, które mogłyby wymusić krótki odpoczynek od radosnego dryfowania w
próżni. Oczywiście Sybilla, podobnie jak ja, interesuje się archeologią, historią sztuki i całkiem
poważnie również bankowością. W wolnym czasie po służbie w Korpusie kusiła mnie czasem taka
zabawa - trochę inwestycji, kupno paru udziałów, wyprzedaż kilku aktywów. Tak dla zabawy,
oczywiście. Ale moje konto bankowe zawsze było w dobrym stanie.
A teraz zupełnie nieoczekiwanie zbiega się to także z twoimi nowymi zainteresowaniami
bankowymi.
- Zawsze miałem te zainteresowania - przypomniałem synowej.
Roześmiała się.
- No, nieco inne jednak. Przyznaj, że gdyby niektórzy nie tworzyli depozytów, nie mógłbyś
zajmować się swoją ulubioną działalnością bankową.
- Celne trafienie - przyznałem.
- Może to nawet przypadek, a może po prostu cień przyszłości, ale kiedy ostatnio rozmawiałam z
Sybillą, wspominała, że trochę tęskni do krótkiej gry na giełdzie. A muszę powiedzieć, że czasem
taka spekulacja giełdowa rodzi emocje nie mniejsze niż podróże międzygwiezdne. Choćby tylko

chwilami. Jestem pewna, że Bolivarowi też by się to spodobało, gdyby spróbował. A Sybilla na
pewno wspomoże go swoją fachową wiedzą.
- Tylko czy on będzie zadowolony z tej zmiany? - zapytałem z powątpiewaniem.
- Na pewno będzie - odpowiedziały jednocześnie Sybila i Angelina, a ponieważ byłem pewien, że
Sybilla też się z nimi zgodzi, więc oczywiście Bolivar będzie zadowolony. Przy tym stanie - trzy do
jednego - nie było nawet szansy, by mógł być niezadowolony.
- Ja to załatwię - mówiła dalej Sybila. - Jest taki oddział banku Cuerpo Especial na bardzo
przyjemnej planecie, zwanej Elysium. Mało kto wie, że ten bank jest kontrolowany i prowadzony
w całości przez Korpus Specjalny. Jeśli się zgodzicie, wszyscy możemy strząsnąć z siebie ten pył
Usti nad Labam i wyjechać właśnie tam. To byłby prawdziwy zjazd rodzinny. Kontynuowalibyśmy
poszukiwania w sieci, a ja pomogłabym Bolivarowi i Sybilli rozpocząć ich nową karierę.
- Biedak - mruknął James i uniósł szklankę, udając, że nie widzi skierowanego na siebie
morderczego spojrzenia.
Kiedy połączyliśmy się przez wideofon z Sybillą i Bolivarem, nasz syn faktycznie przybierał coraz
bardziej ponury wyraz twarzy, słysząc o swym przeznaczeniu. Próbował jeszcze wić się na
haczyku.
- Jestem teraz krok od przełomu w badaniach nad tektoniką grawimetryczną i interakcjami
fotonowymi.
- Fascynujące - odparła Angelina. - Musisz nam koniecznie o tym opowiedzieć, gdy spotkamy się
wszyscy na Elysium.
- To nie będzie trwało za długo, a wszystko, co powinieneś wiedzieć o bankach, pojmiesz w kilka
tygodni - Sybilla próbowała najwyraźniej pocieszyć męża. - Pamiętaj, że bank to miejsce, gdzie są
pieniądze.
- Fakt - powiedział, rozjaśniwszy się nieco. - Będę potrzebował jeszcze sporo grosza, by
sfinansować dalsze badania - teraz już szeroko się uśmiechał. - Trochę minęło czasu od ostatniego
spotkania. Będzie mnóstwo radości.
- I niehydrowane jedzenie - dodała z entuzjazmem Sybilla. - Wyprawimy bal...
I tak skończył się pierwszy dzień mojej uczciwej pracy. Kiedy obudziłem się nazajutrz, odkryłem,
że moja Angelina jest już od dawna na nogach. Podróż została zaplanowana, bilety zarezerwowane,
torby spakowane, komputer załadowany, a pojazd stał przy drzwiach. Upewniłem się tylko, czy
wpłynęła dzienna zapłata od Kaiziego. I już byliśmy w drodze...
Muszę przyznać, że następne dni okazały się niezwykle miłe. Sybila i Sybilla były tak szczęśliwe z
powodu swego ponownego połączenia, że niemal wygrzewaliśmy się w cieple ich wzajemnych
uczuć. Bolivarowi naprawdę spodobała się praca w banku. Został asystentem dyrektora i odnosił
same sukcesy, zdobywając jednocześnie nową wiedzę, która miała posłużyć naszej wspólnej
sprawie. Elysium zaś rzeczywiście było miłą planetą i spędzaliśmy tam cudowne chwile. Na
równiku, gdzie mieścił się bank, panował wspaniały klimat, do którego w mig się
przyzwyczailiśmy. Podziwialiśmy niezliczone małe wysepki otoczone ciepłym morzem, w którym
nurkowałem całymi godzinami, przemykając się pomiędzy różnorodnymi formami morskiego
życia. Nabierałem przy tym ponownie, nieco zaniedbanej ostatnimi czasy, masy mięśniowej.
Inna sprawa, że uczciwie też pracowałem na swoją codzienną wypłatę, to znaczy codziennie
regularnie sprawdzałem, czy wpłynęła na moje konto... no i głaskałem komputer, który mruczał i
migał bez ustanku, wypluwając z siebie nowe dane. Całe poszukiwania i obliczenia zostałyby
zakończone znacznie szybciej, gdyby nie trudności ze ściągnięciem danych z odległych planet.
- Nie przejmuj się tym - pocieszał mnie James. - We wszystkich tych miastach już zainstalowałem
programy poszukujące. Ciesz się chwilą. Powiadomię cię, jak tylko zadzwoni dzwonek.
Dwa razy nie musiał mi tego powtarzać. Nurkowanie było wprawdzie cudowne, ale jeszcze więcej
radości oferował dziki kontynent położony wokół pomocnego bieguna planety. Wysokie, strome
góry i bezkresne śnieżne pola. Raj dla narciarzy. Teraz naprawdę czułem, że każdy z moich mięśni
powrócił do pełni życia. Cieszyliśmy się z Angeliną każdym dniem tych długich wakacji. A jednak

wciąż najwięcej radości sprawiało mi każdego ranka sprawdzanie stanu konta bankowego. A ono
rosło w tempie czterech milionów na dzień. Bolivar prawie natychmiast organizował transfer tych
pieniędzy, teoretycznie niemożliwą do wytropienia drogą, do jakiegoś odległego bezpiecznego
banku.
Ale w końcu każde wakacje muszą się skończyć. Odstawiliśmy więc nasze narty i złapaliśmy się na
pierwszy lot, gdy tylko Bolivar przesłał nam informację, że poszukiwania dobiegają końca i mamy
już niemal wszystkie potrzebne dane. O poranku zebraliśmy się całą rodziną przy śniadaniu.
- To jest właśnie praca, jaką lubię - usadowiłem się wygodnie po posiłku i zapaliłem z rozkoszą
cygaro. Właśnie rozżarzył się jego koniec i ujrzałem przed sobą miły obłoczek białego dymu, gdy
rozległ się sygnał dźwiękowy komputera.
James zerwał się od stołu.
- Nareszcie wynik. To już długo trwało.
- Trzy tygodnie - wtrąciłem. - Wcale nie tak długo.
- Jak na tę maszynę, bardzo. Wykonał co najmniej parę tysięcy teraflopów obliczeń. No to
spójrzmy teraz na wyniki.
Usiadł do klawiatury wpisał polecenie. Jęknął z niedowierzaniem, coś jeszcze dopisał, a potem z
westchnieniem wcisnął przycisk drukarki. Ta zaszeleściła i wyrzuciła z siebie pojedynczą kartkę
papieru.
- Odpowiedź - powiedział, machając nią.
- Jaka? - zapytała Angelina.
- Lekko zaskakująca. Spośród wszystkich wydarzeń, wyjazdów i przyjazdów, przestępstw i kar,
wypadków i działań, urodzin i śmierci, wszystkiego tego, co wydarzyło się na tych planetach w
dniach kradzieży, tylko jedna rzecz jest wspólna.
- No powiedz! - nie wytrzymałem. Wszyscy pozostali także czekali z niecierpliwością.
- Powiem. W mieście był cyrk.
- James... Nie kpisz sobie z nas, prawda? - głos Angeliny przybrał zimny ton.
- Ależ nie, mamo. To prawda, prawda i jeszcze raz prawda.
- Za każdym razem ten sam cyrk? - zapytałem.
- Nie. Też tak na początku pomyślałem. To było wiele różnych cyrków.
- Ale miały coś wspólnego? - dopytywałem się dalej.

- Twoja chłodna kalkulacja jest bezbłędna, tato. Zdaje się, że we wszystkich wykonywano w dniu
rabunku ten sam numer cyrkowy.
W pokoju panowała taka cisza, że niemal zdawało się, że słyszymy pojedynczy dźwięk każdej
sylaby padającej z ust Jamesa.
- Zawsze był to występ faceta o imieniu Puissanto, którego zachwalano jako najsilniejszego
człowieka w galaktyce.
- Wiesz, gdzie jest teraz ten gość?
- Nie. Odpoczywa. Ale wiem, gdzie będzie mniej więcej za miesiąc. Na występie w cyrku Bolshoi
Big Top.
- A gdzie?
- Na jakiejś odległej planecie w zabitej dechami części galaktyki. Planeta nazywa się zresztą
niezbyt miło - Fetor. A miasto też nosi jakąś taką śmierdzącą nazwę.
- Fetor będzie jednak naszym następnym miejscem postoju - powiedziałem i zgasiłem cygaro w
popielniczce. - Zacznijcie się pakować - poleciłem, wstając z fotela.
- Cudownie - stwierdziła Angelina. Ton jej głosu przeczył jednak słowom.
- No jasne. Co byśmy tam wszyscy robili? - w zamyśleniu opadłem z powrotem na fotel. - Wy więc
spokojnie poczekacie, aż ja wprowadzę w życie plan A.
- To znaczy? - Angelina była równie zaciekawiona jak reszta rodziny.

- Wstąpię do cyrku. Z pewnością niewiele byśmy się dowiedzieli, siedząc na widowni. W czasie,
kiedy będę cyrkowcem, wstrzymujemy resztę działań operacyjnych. James i Sybila, czy mnie się
zdaje, czy nie tęsknią za wami wasze komputery?
- No tak, tato. Ta planetka była miła, ale czas jednak kończyć wakacje. Skoro ty się teraz zabierasz
do pracy, chyba czas też i na nas. Ale mimo to będziemy cały czas mieli otwarty kanał
komunikacyjny. W razie kłopotów natychmiast się przy tobie stawimy.
- Serdeczne dzięki. Bolivar, ciebie też chyba wzywają gwiazdy?
- No jeszcze nie za głośno. Ta robota w banku nawet mi się podoba. Jeszcze trochę się pouczę, a
potem postaram się zarobić nieco pieniędzy, żeby udowodnić, że nauka nie poszła na marne. A
zresztą moja nowa wiedza może się jeszcze przydać także i tobie. Jeszcze zdążymy z Sybillą
powrócić do gwiazd.
- No to do dzieła!

Rozdział 3

A jakiż to numer masz zamiar zaprezentować, by zatrudniono cię w cyrku? - spytała Angelina. -
Akrobacje? - No nie... chociaż oczywiście, gdybym tylko spróbował... - No jasne, i to mimo
twojego...
- Podeszłego wieku, chciałaś powiedzieć? - uzupełniłem starczym i trzęsącym się głosem. Po czym
wyskoczyłem w górę gwałtownym susem i przed lądowaniem pięciokrotnie stuknąłem o siebie
piętami w powietrzu, co zostało nagrodzone głośnymi oklaskami.
- Ale mimo to myślę, że błysnę czymś mniej męczącym.
Wyciągnąłem z kieszeni pięciokredytową monetę i przesunąłem ją z palca na palec po grzbiecie
dłoni. - Magia. Zawsze byłem zdolnym amatorem. A jako karciarz czymś nawet więcej.
- Karciarz? Myślałam, że to po prostu oznacza umiejętność oszukiwania przy pokerze.
- Mam na myśli sztuczki, jakie iluzjoniści wyprawiają z kartami. Zaraz coś ci zademonstruję.
Wziąłem zapieczętowaną jeszcze nową talię kart. Rozerwałem folię, przetasowałem karty
entuzjastycznie i rozłożyłem na stole koszulkami do góry.
- Wybierz kartę. Jakąkolwiek. Tak. Teraz ją obejrzyj. Zebrałem karty, przetasowałem je ponownie i
położyłem na stole.
- Włóż swoją kartę z powrotem do talii.
Kiedy to zrobiła, kilkakrotnie przełożyłem, przetasowałem i znów rozłożyłem wachlarz kart na
stole, tym razem obrazkami do góry.
- Czy byłabyś tak uprzejma i wskazała wybraną przez siebie kartę.
Spojrzała na karty, pochyliła się bliżej, i jeszcze raz przyjrzała się uważnie. Potem potrząsnęła
głową. - Nie ma jej tu.
- Jesteś pewna? - Oczywiście.
- Czy kartą, którą wybrałaś, był król pik?
- Był! Skąd to wiesz u licha?
- Bo widzę tę właśnie kartę wystającą z kieszeni twojej spódnicy.
Sięgnąłem tam, wyciągnąłem kartę i wręczyłem Angelinie. Aż westchnęła ze zdumienia.
- To jest moja karta. Ty naprawdę umiesz czarować, a tak długo się z tym przede mną kryłeś. A ja
sądziłam, że jesteś tylko zwykłym szulerem.
Ukłoniłem się dumny z pochwały.
- Magia musi wyglądać jak magia. Ale tak naprawdę to tylko kwestia ciężkiej pracy. Po pierwsze,
polega to na wpłynięciu na ciebie, abyś patrzyła tam, gdzie ja chcę. Potem zmuszam cię...
- Do niczego mnie nie zmuszałeś.
- No, to jest określenie techniczne ...krótko mówiąc, tak tobą kieruję, że wybierasz tę właśnie kartę,
o którą mi chodzi. Potem obserwuję cię uważnie, gdy wsuwasz kartę z powrotem do talii i
lokalizuję ją, wkładając koniuszek małego palca w to miejsce podczas składania. Zresztą nie masz

szansy tego dostrzec, bo dbam o to, żebyś skupiała wzrok na wierzchu talii. Potem szybko usuwam
kartę z talii i chowam ją w dłoni jeszcze przed potasowaniem. No i karta jest w mojej ręce, kiedy
rzekomo wyjmuję ją z twojej kieszeni.
- Nic z tego nie udało mi się dostrzec.
- Ani przez moment się nie starałaś. No i w końcu karta znalazła się w twojej kieszeni. Magia! I
koniec sztuczki. Żeby zostać iluzjonistą w cyrku, będę musiał opanować dużo więcej umiejętności
niż tylko manipulowanie kartami. Muszę zarzucić mój wygodny status amatora i zostać całkiem
poważnym profesjonalistą.
- Doskonały pomysł - stwierdziła. - W końcu już w przeszłości zajmowałeś się magią, gdy
czyściłeś bankowe konta - uśmiechnęła się radośnie i klasnęła w dłonie. - A ja będę twoją piękną
asystentką! Każda kobieta marzy o karierze na scenie. Pomyśl tylko o tych wszystkich cudownych
kostiumach, jakie będę na siebie zakładać.
- Właśnie myślę... I sugeruję, że powinnaś się dobrze zastanowić. Trzeba też zebrać trochę
informacji na temat mojego nowego miejsca pracy.
A to, niestety, nie było takie proste. Magowie zawsze na przestrzeni wieków byli raczej
małomównymi ludźmi. Niechętnie przekazywali swoje sekrety, zazdrośnie strzegli tajemnic. Mimo
przejrzenia niemalże bilionów bitów baz danych, znalazłem niewiele naprawdę przydatnych
informacji. Może trochę karcianych sztuczek i trochę o znikających królikach... Byłem przekonany,
że Bolshoi Big Top wyśmieje mnie, jeśli pojawię się tylko z podobnymi umiejętnościami.
- Znowu nic - warknąłem gniewnie, rozkazując komputerowi, by się wyłączył. - Chyba jednak
skończy się na akrobacjach.
- Nie popadaj w depresję - Angelina nalała mi nieco rozpraszającego wszelkie troski napoju
procentowego.
Wysączyłem go ochoczo. Byłem wdzięczny mojej żonie za okazywaną mi troskę.
- Masz rację. Nie ma co wpadać w depresję, tylko trzeba zmusić te podstarzałe szare komórki do
pracy. Gdyby to było takie proste, brodzilibyśmy po kolana w iluzjonistach. Ale przecież są takie
sztuczki, które można zawsze obejrzeć na przedstawieniu. Często sam się temu przyglądałem z
zachwytem. Jak oni to robią? Albo raczej, jak się tego nauczyli? Na pewno nie z książek albo
programów komputerowych, o tym sam już się przekonałem. A jednak skądś się nauczyli. Skąd?
- Masz na myśli od kogo?
- No tak właśnie! - podskoczyłem na równe nogi z nagłym zrozumieniem. - Uczą się jeden od
drugiego. Każdy iluzjonista musi mieć swojego nauczyciela i ucznia. Tak to się dzieje.
Sięgnąłem po starą poczciwą walizkę.
- Zbudź się, komputerze! - rozkazałem.
- Tylko przemów, a usłucham, mój panie. Angelina uniosła w zdziwieniu swe cudowne brwi.
- Uczysz to coś, by było twoim elektronicznym niewolnikiem?
- A dlaczego nie? Jeśli to dobrze wpływa na moje podstarzałe ego...
Ponownie zwróciłem się do walizki.
- Iluzjoniści, dobrzy iluzjoniści, znani w całej galaktyce. Znajdź ich i przygotuj listę.
Wydruk pojawił się, zanim jeszcze skończyłem wypowiadać polecenie. Lista składała się z sześciu
zaledwie nazwisk. Zaprawdę bardzo ścisły krąg. Następną godzinę spędziłem, przygotowując
reklamę siebie jako towaru, a dokładnie, wyliczyłem liczne talenty i umiejętności, które miały
zakwalifikować mnie na pozycję ucznia maga. Oczywiście nie zapomniałem dodać, że gotów
jestem zapłacić sporą sumę za swą edukację. Kiedy oferty trafiły do sieci, skończyłem spokojnie
drinka i wsłuchałem się z uwagą w odległe burczenie swego żołądka.
- Zgadza się, pora na lunch - odpowiedziałem mu. - Pojemy sobie w jakiejś dobrej i cholernie
drogiej restauracji, a w tym czasie moje zgłoszenie trafi do adresatów. Po powrocie dowiemy się,
kto będzie moim mentorem.

Podjedliśmy sobie zatem zdrowo i kosztownie, a kiedy właśnie miałem zapłacić rachunek, zjawiła
się Sybilla. To musiała być Sybilla, bo jej drugie ja powróciło wraz z Jamesem na Usti nad Labam,
aby pracować dalej nad projektem informatycznym.
- Masz ochotę zjeść coś albo wypić? - spytałem.
- Nie, dziękuję. No, może jakaś malutka przekąska i odrobina wina. Dziękuję - zamoczyła wargi w
kieliszku i uśmiechnęła się. - Wpadłam tylko na chwilę, żeby pogadać. Bolivar bierze właśnie
udział w spotkaniu zarządu naszego nowo utworzonego prywatnego banku Credit Dew.
Zabawiamy się w pewne poważne inwestycje.
- Inwestycje? Może sam powinienem się tym zainteresować, mając tę górę forsy od Kaiziego.
- Tak właśnie mówi Bolivar. I w dodatku nie był pewien, czy to twoje supersekretne konto jest
naprawdę takie sekretne, więc przeniósł twoje pieniądze bliżej, by je mieć na oku.
- Miło z jego strony.
- Użył ich właśnie jako kapitału założycielskiego nowego banku.
No to już było aż za miłe - pomyślałem - ale ostatecznie wierzyłem, że wie, co robi.
- Jeszcze trochę? - dolałem nieco wina do kieliszków. Wypiliśmy wszyscy troje.
- Ale nie przyszłaś tu chyba, by rozmawiać z nami o banku? - zauważyła Angelina.
- Masz rację. Bolivar zajmuje się robieniem forsy, ja natomiast myślałam o tej nowej karierze Jima.
Użyłam swych kontaktów w Korpusie Specjalnym, by przyjrzeć się bliżej temu cyrkowi. Sama też
badałam nieco ich program i znalazłam coś wielce interesującego. Potworny Spektakl Mistrza
GarGoyla. Intergalaktyczne Monstra.
- Nie brzmi zbyt zachęcająco - powiedziała Angelina. - Myślałam, że takie rzeczy są nielegalne.
- Też tak myślałam... Dlatego zbadałam nieco zasoby danych Korpusu Specjalnego. To jest jak
najbardziej legalne... I może okazać się interesujące...
- Interesujące, w jakim sensie? - ostatnia uwaga Sybilli zaintrygowała mnie.
- Obawiam się, że sam będziesz musiał się dowiedzieć. Na razie nie mogę powiedzieć więcej.
Może tylko to, że zdaniem Korpusu GarGoyl jest godnym zaufania człowiekiem... Gdy będę mogła
powiedzieć ci coś więcej, niewątpliwie powiem. A tak w ogóle, jak twoje studia magiczne?
- Dowiemy się, kiedy dostanę odpowiedzi na moje oferty. Ale czuję, że stoję u progu nowej
kariery.
- No to powodzenia - spojrzała na zegarek i przetarła wargi serwetką. - Bolivar powinien już wyjść
ze spotkania. Muszę lecieć. Pa.
Pomknęła dalej jak huragan, my zaś skończyliśmy spokojnie biesiadować i opuściliśmy z
godnością restaurację, udając się do naszego pokoju. Z niecierpliwością oczekiwałem odpowiedzi
magów. Niestety, nie nadeszła ani jedna. Nie lepiej było następnego dnia. Moje listy zdawały się
rozpływać w intergalaktycznej przestrzeni. Magia.
W końcu jednak sygnał dźwiękowy komputera oznajmił mi, że odpowiedź nadeszła, toteż
pośpieszyłem radośnie, by przeczytać dostarczony wydruk.
- Fiegulo! Bastardego! Ekskrementkapo! - zakląłem soczyście, spojrzawszy na kartkę. Potem
wściekły zgniotłem ją i rzuciłem na podłogę.
- To chyba miało oznaczać, że nie jesteś zadowolony z odpowiedzi? - spytała Angelina.
Odpowiedziałem jej w miarę spokojnie, ale zaciskając ze złości zęby.
- Nigdy w życiu nie zostałem tak poniżony, odrzucony, zdeptany, opluty...
- I tak dalej, i tak dalej... No dobrze, więc wydaje się, że magia to w istocie dobrze strzeżony sekret.
Co zamierzasz dalej?
- Poczekać na następną odpowiedź - odparłem ponuro, spacerując po pokoju. Wiedziałem jednak,
że oczekiwanie nie ma sensu. - Żaden ze sławnych magów na pewno mnie nie przyjmie.
- To może spróbujesz u tych mniej sławnych?
- To oznacza gorszych. Potrzebuję najlepszych.
- Może najlepsi już nie żyją. Chociaż jeśli byli naprawdę dobrzy, może przyjmą tę ofertę zza grobu.
- Bez żartów! To naprawdę poważna sprawa...

Nagle zatrzymałem się gwałtownie, tknięty nagłą myślą.
- Nie są żywi, nie są martwi... na emeryturze!
Walizka nawet nie potrzebowała wyraźnego rozkazu - natychmiast pojawił się potrzebny wydruk.
Tym razem kartka zawierała tylko dwa nazwiska. Jeden z tych ludzi znajdował się teraz o całe lata
świetlne stąd, ale adres drugiego z nich z niedowierzaniem wskazałem palcem.
- No proszę. Przebywa na emeryturze w Happy Hectares, domu starych aktorów. To jest to.
- Wiesz, gdzie jest ten dom starców?
- Oczywiście. Tu na Elysium. W końcu to najprzyjemniejsza planeta w kilku okolicznych
systemach.
- Wezwać jakiś środek transportu.
- Jak najbardziej. Nie mogę już się doczekać spotkania z Wielkim Grissinim. Jeszcze tylko przyjrzę
się przebiegowi jego kariery.
W kilka godzin później wkroczyliśmy na teren Happy Hectares pod hakowatym sklepieniem bramy
ozdobionej świetlistym napisem - Dom Gwiazd. Przemierzyliśmy następnie piękne ogrody, po
których alejkach spacerowali starsi ludzie. Niektórzy z nich odpoczywali na zacienionych ławkach
w altankach. Roboty ogrodowe przycinały krzewy i kwietniki, roboty kelnerskie krążyły z tackami
z herbatą i kanapkami, czasem też z małymi chłodnymi szklaneczkami... Angelina dostrzegła moje
tęskne spojrzenie i pokręciła karcąco głową.
- Za wcześnie na przyjemności Jim. Najpierw znajdźmy naszego magika.
Elegancko odziana i ufryzowana dama w recepcji była wcieloną uprzejmością.
- Wielki Grissini? Oczywiście. Niech spojrzę, gdzie on teraz przebywa.
Pochyliła się nad klawiaturą, ja zaś usilnie próbowałem sobie przypomnieć, gdzie ją kiedyś
widziałem. Angelina kojarzyła znacznie szybciej.
- Pani musi być Hedy Lastarr. Tak się zachwycałam pani rolą w Planecie namiętności.
- Jak to miło, że pani to jeszcze pamięta - zagruchała Hedy, poprawiając swoje posiwiałe loki. -
Tak niewielu ludzi zna te stare sztuki.
- Nie wiedzą nawet, ile tracą. Były o niebo lepsze niż obecne śmieci.
- Trudno się z tym nie zgodzić... O już... Wielki Grissini jest w zachodnim ogrodzie. Zaprowadzi
was robot, ten w niebieskim kolorze. I proszę nie zapomnijcie, że utrzymujemy się z datków.
Wskazała dyskretnym ruchem stojącą przed nią na blacie skrzynkę z kolorowym napisem - ”Pomóż
w potrzebie, a znajdziesz się w Niebie” - wykonanym ozdobnymi literami. Wsunąłem kilka
banknotów przez otwór w wieczku, a Hedy pochyliła w podziękowaniu głowę. Potem poszliśmy za
robotem w głąb ogrodu.
- To jest ten, którego szukacie - robot wskazał mężczyznę siedzącego pod wielkim parasolem.
Wykonawszy swoje zadanie, maszyna odjechała z powrotem w stronę recepcji.
Wielki Grissini nie wyglądał obecnie na zbyt wielkiego. Był bardzo chudy, blady i kościsty, z
krzywo przyklejonym tupecikiem. Przyglądał się nam podejrzliwie. Pamiętałem dobrze, jak
zareagowali na moje prośby pozostali magicy i tym razem nie miałem zamiaru powtarzać tych
samych błędów. Wiedziałem, że charakteryzują się oni raczej zgryźliwymi charakterami.
Konieczne było właściwe podejście marketingowe. Kiedy jechaliśmy do Happy Hectares, miałem
czas zagłębić się nieco w biografię tego człowieka, więc teraz mogłem zastosować nieco
subtelniejsze metody.
- Czy mam zaszczyt rozmawiać z Pasquale Grissinim, znanym jak galaktyka długa i szeroka jako
Wielki Grissini?
Burknął w odpowiedzi coś, co mogło być zarówno potwierdzeniem, jak i zaprzeczeniem. Mimo to
wciąż uśmiechałem się ciepło, przedstawiając Angelinę i siebie.
- Chcecie się czegoś napić? - przerwał mi, zanim skończyłem.
- No... tak oczywiście... To miło z pana strony.

Jego następny pomruk, gdy wciskał guzik na znajdującym się przed nim pulpicie, był już nieco
bardziej entuzjastyczny. Kiedy cofnął palec, dostrzegłem, że na wciśniętym przycisku znajdował
się symbol szklanki koktajlowej. Nasze sprawy nie miały się źle.
Pojawił się robot przypominający pękatą szafkę na kółkach. Może z tym wyjątkiem, że z przodu
miał dwie ręce, a na korpusie osadzoną jakby ludzką głowę.
- Czym mogę służyć? - spytała maszyna. - Dzisiaj polecam szczególnie herbatę mrożoną
Zubenelgenubia - półtorak.
- Dla mnie podwójna - pochylił się ku robotowi Grissini, zdradzając po raz pierwszy od naszego
spotkania oznaki niejakiego ożywienia.
My też zdecydowaliśmy się na specjalność zakładu. Wewnątrz maszyny coś zaszumiało, a potem
wyjechała tacka z chłodnymi napojami... umieszczonymi za przezroczystą szybą.
- Razem dwadzieścia dwa kredyty - powiedział beznamiętnie robot. - Wyłącznie gotówka. -
Otworzył szeroko usta, ukazując otwór na monety w miejscu, gdzie powinien znajdować się język.
Kątem oka spojrzałem na Grissiniego, który stał nieporuszony jak marmurowy posąg.
Najwyraźniej to była moja kolejka. Zacząłem wrzucać monety, aż rozległ się krótki sygnał
dźwiękowy i usta robota zamknęły się. Tacka została postawiona przed nami na stoliku.

- I jeszcze dobrze przypieczony precel z morskiej trawy - powiedział nasz nowy przyjaciel, tym
razem niemal się uśmiechając.
Zapłaciłem z przyjemnością. W chwilę później, gdy jął się rozkoszować tą trucizną, ja przeszedłem
do kadzenia.
- Mistrzu, ten pański znikający chłopiec był niedoścignionym arcydziełem. Prawdziwy, żywy
chłopczyk wspinający się po linie i znikający bez śladu u jej szczytu, na oczach całej publiczności!
O tym triku napisano dwie książki! I ich autorzy utrzymują, że wiedzą, jak to zostało zrobione.
- A wiedzą?
- Nie. Jak dotąd pańska tajemnica wciąż pozostaje tajemnicą. I wciąż ten sekret jest żywy w
pamięci zadziwionej publiczności sprzed lat.
- A tak, uwielbiali tę sztuczkę - Grissini kiwnął głową, nie przestając siorbać napoju.
- Ale sądzę, że najbardziej jednak publiczność uwielbiała pańskiego znikającego świniozwierza...
kiedy na ich oczach ta wielka dzika bestia po prostu znikała. Wszyscy zakochani w magii
wielbiciele przedstawień w całej galaktyce wiele zawdzięczają Wielkiemu Grissiniemu. I na pewno
też nigdy go nie zapomną.
- Świniozwierz - sapnął, tym razem wreszcie poruszony moimi słowami. - Gdyby naprawdę o mnie
pamiętali, nie siedziałbym tu teraz, zdychając z pragnienia w upale, rozpamiętując samotnie swoje
przeszłe życie - przez moment zdawało mi się, że jego oczy zwilgotniały.
Opróżnił szklankę gwałtownym ruchem, jakby chciał odegnać ten moment smutku. Potem wręczył
mi ją do ponownego napełnienia. Sam zaś znów popadł w odrętwienie, z którego wyrwał go
dopiero sygnał dźwiękowy zaspokojonego monetami robota.
- Publiczność ma cię gdzieś, gdy staniesz się stary, podobnie zresztą jak producenci. Na twoje
miejsce czekają już następni, całe ich setki. Odszedłem sam, zanim mnie wyrzucili. A teraz siedzę
w tym wychodku, czekając na śmierć. Kiedy podpisywałem umowę, obiecywano mi łóżko i
utrzymanie. Szkoda tylko, że dokładnie nie przeczytałem tego pięknego kontraktu. A wydawało mi
się wtedy, że jestem taki cwany. Pozostawiłem tę sprawę mojemu adwokatowi, ale nieco za późno
dowiedziałem się, że sam miał już wtedy kłopoty ze starczą sklerozą. Wsadził mnie tutaj, nie
przeglądając szczegółów kontraktu. Nawet nie zauważył, że opiewa tylko na podstawowe rzeczy.
Jedzenie, aby przeżyć, łóżko, na którym od biedy można się przespać. Za wszystko dodatkowo
trzeba płacić. O tym już zapomnieli mu powiedzieć, kiedy mnie zapisywał.
Przełknął ostatni łyk, a ja z radością ponownie wcisnąłem ten sam przycisk. Teraz w dodatku wcale
nie zmuszałem się do uśmiechu - był autentyczny. To, co dla Grissiniego z pewnością nie było
przyjemnym losem, dla mnie stanowiło prawdziwy fart.

- Zapamiętaj ten dzień - powiedziałem do staruszka - bo to jest pierwszy dzień twojego
luksusowego życia. Pomyśl o najlepszych posiłkach, jakie możesz sobie wymarzyć, o barkach
pełnych najlepszych napitków.
- A dlaczego mam o nich myśleć? - zapytał Grissini z nagłą podejrzliwością w głosie, choć ta
podejrzliwość nie przeszkodziła mu łapczywie pochwycić oferowanej szklaneczki.
- Bo wszystko to może być twoje. Plus dostęp do porządnej medycyny - pozbędziesz się na
przykład tych zmarszczek. Nie mówiąc już o sławie, jaka znów otoczy ciebie i twoje cudowne
sztuczki.
- Nic z tego. Na to już za bardzo trzęsą mi się ręce.
- Nie będziesz robił niczego na scenie. Twój asystent będzie kontynuował twoją cudowną sztukę.
- Nie mam asystenta. Zawsze pracowałem sam.
- Ale już go masz. Mnie. Jesteś zainteresowany?
- Nie. To moja magia. Nie dzielę się nią z nikim.
- Nie chodzi o dzielenie się, chodzi o kontynuację - przysunąłem ku Grissiniemu następną
szklaneczkę. - Nauczę się magii z twoją pomocą i nikomu nie ujawnię tego, czego mnie nauczyłeś.
- Nawet mnie - dodała Angelina. - Za wyjątkiem oczywiście tych iluzji, w których będzie
potrzebna asystentka. To wszystko jest takie podniecające.
Pogłaskała starca po grzbiecie dłoni i otrzymała w zamian jego uśmiech.
- Cudownie byłoby znów pracować. Znów zająć czymś ręce... - zamyślił się, ale zaraz zmarszczył
brwi. - Nie. Moje sekrety umrą wraz ze mną. Nie przekupisz mnie.
- Wcale nie chcę cię przekupić! - krzyknąłem z oburzeniem, aby ukryć fakt, że to właśnie było
moim zamiarem. - Twoja magia nie powinna odejść wraz z tobą. Pożądają cię tysiące tych, którzy
jeszcze się nie narodzili.
To ostatnie było kretyńskie, ale najwyraźniej zaczynała mi uderzać do głowy trucizna, którą
piliśmy.
- Mój mąż próbował powiedzieć - wtrąciła się Angelina, która zachowała całkowitą trzeźwość - że
podziwia cię tak bardzo, że chciałby, aby twoja emerytura ubiegała w spokoju i szczęściu. A sądzi,
że jeśli zaczniesz z nim pracować, to tak właśnie się stanie. Że będzie to nie tylko początek kariery
dla niego, ale też powrót szczęśliwych lat dla ciebie.
- Hmm... - zamruczał Grissini, a ja wiedziałem już, że wygraliśmy tą bitwę.
Wynajęliśmy niedaleko dom. Każdego poranka po naszego mistrza wyjeżdżała limuzyna i
przywoziła go do nas. Grissini od razu zaczął wyglądać znacznie lepiej. Dobre jedzenie, trochę
wysoko funkcyjnych trunków i troskliwa opieka medyczna dokonywały cudów. Myślę także, że
praca wydatnie poprawiła samopoczucie staruszka. Na razie, czekając na jakiś zadziwiający i drogi
aparat, który zamówił, objaśnił mi podstawowe arkana swej sztuki.
- Wprowadzanie w błąd, wprowadzanie w błąd, wprowadzanie w błąd. Pamiętaj o tych słowach
zawsze. Twoja publiczność pragnie być oszukana. Toteż kiedy oni patrzą tutaj, ty pracujesz tam.
”Tutaj” oznaczało jego uniesioną w górę lewą rękę, w której znikąd pojawiła się moneta; ”tam” zaś
- wysoki melonik, z którego właśnie wyciągał za długie uszy białego królika. Wyprowadził mnie w
pole. Nie zarejestrowałem zupełnie momentu, w którym wyjął zwierzaka z torby wiszącej za
stołem i zasłaniając tę czynność ciałem, wsunął królika do cylindra.
A jednak kiedy pokazał mi tę sztuczkę powoli, wydawała się taka prosta. Grissini dostrzegł wyraz
mojej twarzy i roześmiał się.
- Oczywiście widowisko dużo traci po wyjaśnieniu. Teraz rozczarowany myślisz - to takie proste,
prawda? To dlatego magowie nigdy nie ujawniają sekretów. Ukazanie prawdy jest jak utrata
niewinności. A jednak musisz wierzyć w magię, chociaż znasz tak wiele jej sekretów. Więcej
nawet - musisz przekazać tę wiarę publiczności. Jeśli to właśnie zrobisz, będą cię kochali. W
świecie bez magii ty musisz tworzyć magię. Pamiętaj, dajesz szczęście publiczności. A teraz
spróbuj tak, jak ci to pokazałem. Płynniej. O, tak lepiej - chociaż niedużo lepiej.
Ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłem je i wpuściłem Angelinę.

- Przesyłka. Duża skrzynia z Prospero Electronics.
- Aha! - klasnąwszy w dłonie, zakrzyknął radośnie Grissini. - Już wkrótce przywrócimy światu
tajemnicę znikającego świniozwierza.

Rozdział 4

Jednym z powodów, dla których wynajęliśmy ten właśnie dom, było to, iż miał on olbrzymi salon.
Kiedy usunęliśmy z tego pomieszczenia wszystkie meble, zamieniło się ono w naszą scenę.
Przedzieliliśmy pokój błękitną kurtyną, która opuszczała się i podnosiła za naciśnięciem guzika. I
teraz właśnie Angelina i ja, siedzący na krzesłach przed sceną, stanowiliśmy rozbawioną
publiczność. Przyglądaliśmy się, jak robotnicy pod kierunkiem Grissiniego montowali na scenie
aparaturę przeznaczoną do sztuczki ze znikającym świniozwierzem.
Wyglądało to dość prosto. Na scenie zamontowano, tuż przed tylną kurtyną, dwuścienną klatkę z
metalowych prętów, tak że całość tworzyła ostrosłup, którego jedną ścianką była tkanina, a dwoma
pozostałymi - metalowa siatka. Kiedy robotnicy zainkasowali szmal i opuścili dom, Grissini
zwrócił się do nas.
- Wszystko gotowe. Teraz potrzebujemy jedynie świniozwierza.
- To by trochę potrwało - odparłem z zakłopotaniem. - Nie możemy użyć do demonstracji innego
zwierzaka?
Pomyślał przez chwilę, a potem wskazał na Angelinę.
- Oczywiście najbardziej efektowna jest ta sztuczka z jakimś wielkim i przerażającym stworem.
Jednakże dla potrzeb demonstracji, ona wystarczy. Chodź do mnie, moja droga.
Grissini poprowadził moją żonę za tylną kurtynę, by mogła wejść zza niej do klatki.
- Musisz stać absolutnie bez ruchu - poinstruował ją. - Cokolwiek będzie się działo, nie wolno ci
drgnąć. Rozumiesz?
- Całkowicie. Stać bez ruchu jak skała.
- Tak jest. Gdy wykonywałem oryginalną sztuczkę, świniozwierz był przykuty łańcuchem i
unieruchomiony. A teraz zaczynamy.
Wielki Grissini wycofał się z klatki przez tylną kurtynę, a następnie wyszedł zza niej na scenę obok
metalowej konstrukcji. Angelina stała nieruchomo z wyciągniętymi do przodu dłońmi. Mistrz
ukłonił się publiczności. Zaklaskałem z entuzjazmem.
- Panie i panowie - dostojny, uroczysty głos Grissiniego wypełnił całe pomieszczenie. -
Widzieliście sami, jak wprowadzono tę niebezpieczną bestię... przepraszam, piękną panią... do tej
oto klatki. Klatki wykonanej z prawdziwej stali, mocnej i trwałej - puknął metalową laseczką w
pręty, które zadźwięczały przekonującym metalicznym dźwiękiem. - Mogliście przyjrzeć się tym
łańcuchom i zamkom, które przytrzymują zwierzę w klatce. - No, tu już pracowała jego
wyobraźnia. - Nie ma ono żadnej możliwości ucieczki z tej klatki za wyjątkiem oczywiście magii.
Magii, która was zadziwi i oszołomi. Patrzcie zatem!
Zadudniły niewidzialne bębny, dźwięk tężał i nagle zamilkł po potężnym crescendo. W tym samym
momencie pomiędzy publiczność a klatkę opadła czarna kurtyna. Pozostała tam krócej niż sekundę,
a potem rozchyliła się szybko.
- Angelino! - wrzasnąłem głośno.
Angelina zniknęła. Klatka była pusta. Zerwałem się na równe nogi, gotów do natychmiastowego
działania.
- Spokój! - rozkazał Grissini grzmiącym głosem. Opadłem z powrotem na krzesło. To przecież
tylko iluzja. Więc dlaczego spływa po mnie pot? Naprawdę wielkiego wysiłku woli wymagało ode
mnie spokojne siedzenie na krześle. Mag ponownie wszedł za tylną kurtynę. Po chwili pojawił się z
Angeliną na rękach. Teraz już nie mogłem usiedzieć w miejscu. Pognałem, by chwycić żonę w
ramiona.
- Co się stało? - zapytałem.

- Nie wiem. Po prostu zapadła ciemność. Później pojawił się Grissini i wyprowadził mnie tutaj. A
co ty widziałeś?
- Nic. To znaczy, na moment opadła kurtyna, a potem cię tam nie było.
- Nie wydaje mi się. Znalazłam się wprawdzie w ciemnościach, ale nie sądzę, abym ruszyła się z
miejsca. - Odwróciła się do rozbawionego maga. - A tak naprawdę, co się stało?
Ukłonił się Angelinie i zatarł z zadowoleniem dłonie.
- Z wielką przyjemnością zaraz wam to wyjaśnię, bo w przyszłości będziecie spadkobiercami tej
sztuczki - uśmiechając się szeroko Grissini uniósł teatralnym gestem palec w górę. - Wszystko to
jest robione za pomocą luster.
No, na taką rewelację mogliśmy jedynie zareagować otwarciem ust. A jednak to była prawda.
Grissini polecił nam stanąć z boku klatki i spoglądać do środka przez metalowe pręty.
- Zaraz pokażę wam to jeszcze raz, ale tym razem bez czarnej kurtyny. Patrzcie uważnie!
Abrakadabra!
Nagle i bez najmniejszego nawet dźwięku przestrzeń wewnątrz klatki stała się lustrem. Parzyliśmy
na swe zdziwione oblicza. Mistrz roześmiał się.
- Takie proste, a jednak jakże przekonujące. Lustra ukryte są u góry. Na sygnał nadany przeze mnie
za pomocą pilota zsuwają się do środka. Publiczności klatka wydaje się pusta, bo ludzie patrzą na
błękitną kurtynę odbijającą się w lustrach. Kiedy zaś oni się gapią, świniozwierz jest
wyprowadzany do tyłu. Pojawia się na scenie, a tymczasem w zamieszaniu lustra znikają i klatka
tym razem rzeczywiście jest pusta. Proste, ale jakie robi wrażenie, prawda?
- Rzuca na kolana.
- W zupełności się zgadzam - powiedział Kaizi, wchodząc do środka przez, z całą pewnością,
zamknięte drzwi. - Wydałeś sporo moich pieniędzy, Jim, więc rozumiesz chyba moją chęć
zobaczenia, jak się właściwie sprawujesz? Czytałem twoje codzienne sprawozdania oraz
oczywiście te raporty, które dostaję od moich agentów... Czy jesteś pewien, że to cyrk jest
powiązany z kradzieżami?
- Programy komputerowe nie kłamią. Sprawdziłem każdą kradzież w każdym z banków.
Sprawdziłem z dokładnością do pojedynczych minut - wszystkie wydarzenia, wszystkie osoby,
każdą zmianę w okolicy. Czasem zdarzały się podobne wydarzenia, ale biorąc pod uwagą ilość
badanych i porównywanych przypadków, musiały to być zbiegi okoliczności. Natomiast jedna
rzecz powtarzała się regularnie w trakcie każdego z tych rabunków - w miastach, gdy dochodziło
do kradzieży, bywały różne cyrki, a siłacz Puissanto występował tam za każdym razem.
Dostrzegłem kątem oka, że Grissini przypatruje się tej wymianie zdań z niebotycznym
zdumieniem.
- Zrobimy przerwę - Angelina delikatnie ujęła maga pod ramię i wyprowadziła z salonu. - Może
zechcesz maestro, zwilżyć sobie trochę gardło?
- To logiczne, co mówisz - Kaizi siadł na krześle i gładził w zamyśleniu futro, które miał na sobie. -
Jednak płacę ci olbrzymie sumy pieniędzy i chciałbym zobaczyć jakiś bardziej wymierny wynik
twej pracy. Tak więc, aby zachęcić cię do większego wysiłku, zawieszam dzienną wypłatę aż do
czasu, gdy nawiążesz kontakt z tym siłaczem.
- Tego nie możesz zrobić!
- Oczywiście, że mogę. Artykuł sześć, paragraf osiemnaście naszego kontraktu.
- Nie pamiętam żadnego paragrafu wspominającego o czymś takim - oczami duszy widziałem
skrzydlate kredyty odlatujące w nieokreśloną dal.
- Trzeba było dokładniej czytać, co podpisujesz. Masz może kopię kontraktu?
- Nie. Jest w banku.
- Bardzo rozsądnie. Ale tak się składa, że ja mam ze sobą kopię. Może chcesz ją przejrzeć?
Wyciągnął kontrakt. Tym razem nie był to ozdobny pergamin, ale zwykły wydruk. Przebiegłem po
nim szybko wzrokiem.
- Miałem rację - stwierdziłem triumfalnie. W artykule szóstym jest tylko siedemnaście paragrafów.

- W rzeczy samej - Kaizi nie zdawał się być specjalnie zmieszany moim oświadczeniem. Pochylił
się nad kartką i wskazał końcówkę siedemnastego paragrafu. - A jak myślisz, co to jest?
Teraz też pochyliłem się uważniej na tekstem.
- Wygląda jak atramentowa plama - zmrużyłem oczy.
- Ja mam inne zdanie - Kaizi sięgnął do kieszeni po brązową tulejkę i podał mi ją. - Spójrz przez
szkło powiększające.
Spojrzałem.
- Wciąż wygląda jak atramentowa plama.
- To dlatego, że ustawiłeś czterokrotne powiększenie. Spróbuj ustawić czterystukrotne.
Znalazłem regulator i przekręciłem go. Spojrzałem znowu... i ujrzałem paragraf osiemnaście.
Byłem ugotowany.
- Nie wpadaj w desperację - poradził. - Po prostu pracuj szybciej. - Ta obiecana góra złota niech
pobudzi cię do działania.
- Pobudza! Zwijam się jak w ukropie. Mój agent nawiązał już kontakt z Bolshoi Big Top.
Podpisano już wstępny kontrakt. Dołączę do nich na czas, by załapać się na premierę na Fetor.
Mówiłem to z pełnym przekonaniem. Po co Kaizi miał wiedzieć, że nie opanowałem jeszcze
większości trików, i że na tej sympatycznej planecie nie ma ani jednej farmy świniozwierzy. W
końcu aż do tej pory był bardzo dobrym i hojnym pracodawcą i nie należało go zrażać. Nawet jeśli
oznaczało to, nieznaczne doprawdy, mijanie się z prawdą. Zresztą, jeśli on mógł wykręcić taki
numer z zawieszeniem płatności, ja mogłem zrelatywizować nieco fakty.
- Mam nadzieję, że naprawdę zdążysz się znaleźć na premierze na Fetor. Dla naszej obopólnej
korzyści - podsumował Kaizi. - Będę twoim najwierniejszym widzem.
Znikł równie szybko, jak się pojawił, a ja wyruszyłem na poszukiwania Angeliny i jednego z tych
drinków, o których wspominała.
Siedzieli z Grissinim w ogrodowej altance i gawędzili beztrosko. Dołączyłem do nich i dostrzegłem
szklankę z chłodnym drinkiem oczekującą też i na mnie.
- Dziękuję - pochłonąłem zawartość szklanki jednym łykiem.
- Zdaje się, że niektórych zaczęło nagle męczyć pragnienie. - Angelina uniosła swoje piękne brwi. -
Problemy z Kaizim?
- Nie tak od razu problemy. Ale też i nie same przyjemności. Chodzi o te drobne opłaty, które
uiszcza codziennie. Zgodnie z kontraktem, który zawiera paragraf wyglądający na pierwszy rzut
oka jak plamka atramentu, może je zawiesić, jeśli zechce. A teraz zechciał. Wznowi je znów, gdy
znajdę się już w cyrku.
- Plamka atramentu? - upewniła się zdumiona Angelina.
- No, tak to wygląda gołym okiem. Po powiększeniu przybiera formę bardzo przykrego paragrafu.
- W takim razie to, o czym przed twoim przyjściem dyskutowaliśmy, staje się dość istotne.
Rozmawialiśmy bowiem o harmonogramie szkoleń. A ten, zdaje się, jest napięty?
- Ze wszystkim na pewno nie zdążymy - Grissini pociągnął tęgiego łyka ze szklanki i westchnął w
zamyśleniu. - Chwytasz szybko, ale to nie wystarczy.
Opuściłem wzrok, starając się wyglądać skromnie przed moim mistrzem.
- Umiesz wystarczająco wiele sztuczek na przedstawienie, ale nie zdołasz zademonstrować
znikającego chłopczyka.
- Ale muszę! To twój najsłynniejszy numer. Dlaczego nie możemy go zrobić?
- Po pierwsze dlatego, że nie mamy żadnego ośmioletniego chłopca - powiedziała Angelina z
chłodną logiką. - Już o tym myślałam. Ciężko znaleźć takiego poszukującego pracy małego
chłopca. I w dodatku jest to wbrew prawu.
- Ja miałem szczęście, bo Grissini tworzyli wielką rodzinę. Zawsze znalazł się jakiś mały kuzyn.
Teraz jednak wszyscy są już dorośli i rozproszyli się po całej galaktyce.
- A nie można obyć się bez chłopca? - zrzędziłem niezadowolony.

- Co to, to nie! W tym właśnie jest cała moc tej iluzji. Chłopiec musi siedzieć pomiędzy
publicznością. Jest przypadkowym ochotnikiem. Zawsze pozostawiałem ten numer na sam koniec
przedstawienia, jako numer finałowy. Zaczynałem zawsze zdjęciem melonika, z którego
wylatywały gołębie i wyskakiwała parka królików. Publiczność oczywiście klaskała i śmiała się.
Potem unosiłem rękę i rozlegały się głośne fanfary, zakończone grzmotem. Publiczność
natychmiast cichła. I wtedy do nich przemawiałem: oto nadszedł moment, na który wszyscy
czekaliście. Czy są na sali jacyś mali chłopcy? W mundurkach szkolnych? Zawsze kilku było.
Pokażcie się - mówiłem - a oni natychmiast zrywali się z miejsc. Chodźcie - wołałem - pierwszy,
który tu się zjawi, weźmie udział w następnym cudownym zdarzeniu i dostanie za to dwadzieścia
kredytów. Podnosił się wrzask i zaczynała walka, by dopaść sceny. Ale mój asystent siedział w
pierwszym rzędzie i przy przejściu. Też oczywiście brał udział w wyścigu. Po drodze wpadał na
ludzi, deptał po ich stopach, upewniając wszystkich, że naprawdę jest żywym materialnym
chłopcem. Potem zostawał moim scenicznym pomocnikiem, przynosząc na żądanie kosz, który
stawiał przede mną. Ja brałem długą linę i wrzucałem ją do kosza. Chłopiec czekał cierpliwie,
rozlegała się tajemnicza muzyka. Wykonywałem nad koszem magiczne gesty i nagle ukazywał się
koniec liny, która powoli, wijąc się jak wąż, unosiła się w górę. Chłopiec był tym równie zdumiony
jak cała publiczność. Ponaglałem go gestem i on przechodził za moim plecami do kosza. Muzyka
stawał się coraz głośniejsza. Weź linę - wydawałem mu polecenie - a on cofał się przestraszony. Ja
wykonywałem magiczny gest, a jego oczy uciekały gdzieś w górę, ciało sztywniało - był w mojej
mocy. Robił dokładnie to, co mu rozkazałem Przyzywałem go gestem dłoni i on zbliżał się,
chwytał linę i zaczynał się wspinać...
Kiwałem głową oczarowany opowieścią; ba, widziałem oczami duszy opisywaną scenę, równie nią
zahipnotyzowany, co niewidzialna publiczność.
- I wtedy... - Grissini przerwał, podtrzymując dramaturgię - chłopiec dochodził do końca liny.
Muzyka zamierała w finalnym grzmocie, a ja unosiłem dłoń w górę. Kiedy to czyniłem, chłopiec
znikał, lina zaś opadała luźno z powrotem do koszyka. Odwracałem go do góry dnem i lina
oczywiście z niego wypadała. I to był koniec. Ukłony. Kurtyna.
- Cudowne - szepnęła Angelina.
- Jak to się dzieje? - spytałem.
- Ponieważ nie będziecie wykonywać tej sztuczki, nie musicie wiedzieć.
Do zmiany zdania nie skłoniło go żadne z naszych pochlebstw.
- Nie, nie powiem. Ale ujawnię wam tajemnicę lewitującej kobiety. Dzisiaj dostarczono niezbędny
sprzęt i zaraz go zainstaluję.
- Czy kupiła pani tę czarną suknię, o której wspominałem? -zwrócił się do Angeliny.
- Tak.
- Wspaniale. Jeśli będzie pani tak miła i założy ją teraz, będziemy mogli zaczynać.
Zostałem więc sam. Grissini przygotowywał przedstawienie, Angelina przebierała się, a ja... ja
piłem. Musiałem się nieco uspokoić po tych paskudnych machinacjach Kaiziego. Naprawdę
polubiłem to sprawdzanie stanu konta każdego ranka.
- Podoba ci się? - spytała Angelina.
- Przepiękna!
I taka rzeczywiście była ta suknia - długa do ziemi, czarna i błyszcząca, z cudownie wyciętym
dekoltem, zwiewnie płynęła w powietrzu za każdym ruchem.
- Może być - Wielki Grissini stanął w drzwiach. - Zaczynajmy. Najpierw muszę poinstruować
Angelinę o jej nowej roli - spojrzał na zegarek. - Jim, dołączysz do nas dokładnie za pół godziny.
- Doskonale - odparłem, spoglądając również na zegarek, a potem na butelkę. Może jednak była za
mała na tak długi czas...
Kiedy w końcu wszedłem na salę i zasiadłem przed sceną, byłem już w zupełnie dobrym humorze.
Z tyłu sceny wisiały czarne kurtyny. Scena jednak była pusta, za wyjątkiem trzech sporej wielkości

sześcianów. Rozległa się muzyka zapowiadająca wejście Grissiniego i wkrótce sam maestro
pojawił się na scenie. Ukłonił się publiczności, a ja zaklaskałem jak oszalały.
- Dziękuję panie i panowie, naprawdę dziękuję. Teraz musicie się przygotować na magię, która was
zadziwi i poruszy do głębi. Zaczynajmy.
Podszedł do sześcianów i popukał w nie swóją różdżką - dobre, twarde drewno. Przesunął
następnie ręką wzdłuż różdżki, a ta znikła bez śladu. Mistrz obrócił jeden za drugim sześciany,
pokazując publiczności, że w są one otwarte z dwóch stron i puste w środku. Na zewnątrz czarne,
wewnątrz i na krawędziach białe. Różdżka ponownie pojawiła się w ręku mistrza, przełożył ją
przez każdy z sześcianów.
- Jak widzicie, puste. Po prostu czterościenne konstrukcje, możecie się im dokładnie przyjrzeć. A
teraz ustawię je o tak...
Różdżka znów znikła. Grissini uniósł jeden z sześcianów i ustawił go pośrodku sceny. Dwa
pozostałe ułożył po obu stronach, tak że połączone razem tworzyły platformę. Potem jeszcze raz,
jak zwykle znikąd, zjawiła się różdżka, którą mag, jakby dla potwierdzenia poprzednich
doświadczeń, ponownie zastukał w twardą powierzchnię, a następnie przełożył przez puste wnętrze
pojemników.
- A teraz drogie panie i szanowni panowie, mili goście. Proszę powitać gorąco moją piękną
asystentkę Angelinę, która będzie towarzyszyć mi podczas tego pokazu.
Zaklaskałem tak głośno, jak tylko potrafiłem, ponieważ byłem pewien, że tak właśnie cała
publiczność zareagowałaby na wejście Angeliny. Powoli, kusząco kołysząc biodrami, kroczyła po
scenie, uśmiechając się ciepło i pozdrawiając rozentuzjazmowany tłum.
Rozległa się łagodna tajemnicza muzyka, gdy Grissini pochwycił dłoń mojej żony. Wystąpili razem
do ukłonu. Potem cofnęli się do rzędu pudeł. Powoli i ostrożnie Angelina usiadła na środkowym
sześcianie. Uniosła wdzięcznie nogi i położyła się na wszystkich pudłach. Uśmiechnęła się do
publiczności, podpierając głowę prawą dłonią. Jej czarna suknia opadała na białe krawędzie
sześcianów. Grissini tymczasem wykonywał nad jej ciałem sekretne gesty, czemu towarzyszyła
cały czas tajemnicza muzyka. Potem pochylił się i wyciągnął spod Angeliny centralny sześcian. Aż
westchnąłem ze zdziwieniem, tak jak westchnęłaby publiczność. Asystentka maga, czyli moja
piękna żona, wciąż leżała bez najmniejszego ruchu, z ciałem nienaturalnie sztywnym jak u
nieboszczyka, a przecież środkowa część jej ciała nie była niczym podparta. Potem westchnąłem
jeszcze głośniej, kiedy mistrz powoli i delikatnie wysunął także podporę spod łokcia i teraz już
Angelina naprawdę wisiała w powietrzu. Po chwili lewitowała zupełnie, gdy usunięto także trzecią
i ostatnią podporę. Uśmiechnęła się i pomachała do mnie z tej zadziwiającej pozycji, korzystając z
okazji, że Grissini znów odwrócił się ku widowni. Klaskałem tak mocno, że aż rozbolały mnie
ręce. Muzyka zabrzmiała donośnie, a tymczasem maestro ujął wielką metalową obręcz. Stuknął nią
najpierw z donośnym brzękiem w podłogę, aby udowodnić jej materialność, a następnie powoli
przełożył przez głowę kwitującej poziomo Angeliny. Przesunął obręcz wzdłuż całego jej ciała,
dochodząc aż do samych stóp, a nawet trochę poza nie, aby pokazać, że kobieta naprawdę wisi w
absolutnej próżni. Moje ręce już sztywniały od nieustającego aplauzu.
Obręcz cofnęła się wzdłuż ciała Angeliny i została odrzucona z brzękiem poza kurtynę. Muzyka
stała się żywsza i weselsza, gdy mag wsuwał jeden za drugim sześciany pod unoszące się w
powietrzu ciało. Potem podał Angelinie rękę, pomagając jej wstać i razem ukłonili się publiczności.
Nie wytrzymałem i wskoczyłem na scenę, by uściskać serdecznie żonę.
- Moja magiczna żono! - zawołałem z entuzjazmem. - Bardzo bolały linki?
- Nie było linek. Widziałeś przecież obręcz wędrującą wzdłuż całego mojego ciała.
- Widziałem... I nic nie rozumiem. Prawdziwa magia?
- Powiedzmy raczej - prawdziwa iluzja.
Grissini wyszedł do ogrodu. Magia mogła naprawdę zmęczyć... A może po prostu nie chciał być
obecny przy ujawnianiu sekretu tego czaru.
- Wciąż nie mam pojęcia, jak to można zrobić. Czy coś jest nie tak z tymi sześcianami?

- Nie. Są dokładnie tym, na co wyglądają - prawdziwym solidnym drewnem. Ustawiono je w
szeregu, pamiętasz? Potem było moje wejście...
- Niezapomniane!
- Ale odwracające uwagę. Grissini szedł wzdłuż sceny, by mnie powitać i cała uwaga publiczności
skupiała się na nas dwojgu. Odwrócenie uwagi. W tej właśnie chwili działała magia, nie wtedy,
gdy usuwał sześciany.
- To jasne! Większość sztuczek iluzjonistów tak naprawdę dzieje się przed momentem, w którym
pokazuje się je widzom. W najważniejszy momencie publiczność patrzyła na was, a nie na
sześciany.
Podszedłem ku tyłowi sceny, gdzie tuż przed czarną kurtyną stały drewniane pudła. Iluzja była
naprawdę dobra - dostrzegłem jej istotę nie wcześniej, niż stojąc o krok od sześcianów. W
powietrzu tuż nad pudłami znajdowała się cieniutka czarna platforma, która podtrzymywała
”lewitującą” Angelinę.
- Ale to też jest magia! Przecież ona nie może tak po prostu wisieć w powietrzu!
Popatrzyłem na platformę jeszcze uważniej. Zajrzałem pod nią. Potem przesunąłem po niej dłońmi.
Natrafiłem na cieniutką metalową strunę sięgającą spoza kurtyny. Niewątpliwie była poza nią
przymocowana do jakiegoś solidnego obiektu. Zrozumiałem nagle.
- No jasne! Tej platformy tu nie było, kiedy mistrz wędrował wzdłuż sceny i kiedy przesuwał te
pudła. Pojawiła się dopiero wtedy, kiedy poszedł cię przywitać, a reflektory przesunęły się za nim.
W ciemnościach, zdalnie sterowana zapewne, wychyliła się ta struna i ustawiła platformę tuż nad
sześcianami. Niewidzialną dla publiczności, bo jest tak samo czarna jak sześciany. Ale obręcz...
przesunęła się wzdłuż całego twojego ciała, nawet sięgnęła nieco poza twoje stopy...
- I wróciła - przypomniała Angelina. - Ramię podtrzymujące biegnie na tyle wychylone w bok, że
obręcz mogła sięgnąć poza moje stopy.
- Oczywiście! Ale musiała wrócić tą samą drogą, bo gdyby została przesunięta kawałek dalej,
natrafiłaby na ramię podtrzymujące. Wspaniały efekt!
Wyszliśmy do Grissiniego, by mu pogratulować. Przyjął to bez wielkiego wzruszenia, jako coś
oczywistego i należnego. Potem zaś uniósł przypominająco palec w górę.
- Mamy niewiele czasu, a mnóstwo jeszcze do przećwiczenia. I miał oczywiście rację. Pozostał mi
jeszcze tylko tydzień. Spędziłem go, ciężko pracując. Odstawiłem alkohol, a na sen przeznaczałem
tylko po kilka godzin na dobę. Poza tym - ćwiczenia i ćwiczenia. Opanowałem wypuszczanie
ptaków z pustej garści, wyciąganie niezliczonej ilości kolorowych flag z pustej tuby. Oczywiście
ćwiczyłem też z aparatem do lewitacji, w czym Angelina uczestniczyła z wielkim entuzjazmem.
Opanowałem tę sztuczkę do perfekcji. Nauczyłem się nawet odczytywać pytania od publiczności
przez przykładanie złożonych kartek do czoła. Byłem naprawdę szczęśliwy, kiedy Grissini zdradził
mi ten sekret. Sztuczka z kartami od widzów zawsze zadziwiała mnie w cyrku. A była taka prosta.
Czytałem imię pierwszego pytającego i on zgłaszał się spomiędzy publiczności. Po odpowiedzeniu
na pisemne pytanie otwierałem złożoną kartkę i jeszcze raz głośno mówiłem jego imię. Potem
wyrzucałem papier i brałem następny. Tylko że ten pierwszy człowiek był podstawiony - mój
pomocnik siedzący pomiędzy publicznością. A kiedy spoglądałem na kartkę, żeby porównać to, co
odczytałem nie patrząc, z tym, co zawiera papier, to było nie jego pytanie, tylko następnego widza.
Zapamiętywałem je i odczytywałem, gdy na czole trzymałem już kartkę następnego gościa. I tak
zawsze byłem o jedno pytanie do przodu. Iluzja! Wprowadzenie w błąd!
Pracowity tydzień dobiegł końca. Nasze bagaże były spakowane, bilety kupione. Musieliśmy
ruszać dalej w drogę, aby zarabiać kolejne pieniądze. Bolesna bowiem stawała się konieczność
wydawania własnych pieniędzy, do czego byłem zmuszony, odkąd Kaizi wywinął ten numer z
mikroskopijnym paragrafem.
Żegnaliśmy się więc z Wielkim Grissinim, który ponownie popadł w odrętwienie.
- Cóż, miło było znowu zająć czymś ręce - westchnął ciężko.

- Zawsze będę wdzięczny za pomoc. Szkoda, że nasza znajomość musiała skończyć się tak szybko
- odwróciłem się, aby nie widzieć smutku w jego oczach.
- Dbaj o siebie, mistrzu - powiedziała Angelina. Skrzywił się.
- To już będzie robił Happy Hectares - powiedział z goryczą. Czas było zaatakować, jak sobie to
zaplanowałem, ale... nie mogłem.
- Mistrzu - powiedziałem - praca z tobą była wielkim przywilejem. Cieszę się też, że przyniosła ci
chwile szczęścia. Ale te chwile będą trwały dłużej. Obiecuję ci to.
- Co masz na myśli?
- Bank. Co tydzień dostaniesz czek. Pieniędzy wystarczy na lepsze jedzenie, trochę napitków i
drobne życiowe przyjemności.
Był zszokowany moimi słowami. Jego oczy zwęziły się.
- Gdzie tu jest haczyk? Dlaczego to robisz?
- Bo jest dobrym człowiekiem - odpowiedziała Angelina.
- Nie aż tak dobrym - powiedziałem. - Nie planowałem być aż tak bezinteresownie hojny. Ale
powiedzmy, że w moim sercu zaszła zmiana.
- Jim, o czym ty u diabła mówisz? - Angelina też była zdumiona.
- Po prostu nie potrafiłem tego zrobić... Miałem zamiar podjąć się dokonywania tych wpłat, ale
tylko w zamian za tajemnicę znikającego chłopczyka. Ale w końcu codziennie rano będę musiał
patrzeć w lustro... a szantaż jest jednym z niewielu przestępstw, jakich nigdy nie dokonałem. I teraz
jestem chyba już za stary, by inaugurować nową działalność. Więc ciesz się emeryturą i pomyśl o
mnie zawsze wieczorem, kiedy będziesz sączył koktajl.
Gwizdnąłem na nasze bagaże. Pojechały za nami z szumem małych silniczków.
- Trudno mi w to uwierzyć! - zawołał za nami Grissini.
- Uwierz - odparła Angelina. - Chociaż taki twardy z zewnątrz, stary Jim ma naprawdę miękkie
serce.
- Wiesz, że to mnie zawstydza - pocałowałem ją w policzek. Podeszliśmy do pojazdu, który już
czekał z otwartymi drzwiami.
- Powiem wam - powiedział nagle Grissini. - To moja decyzja.
- Statek na nas nie zaczeka - przypomniała Angelina.
- To zajmie minutę. Powinniście zacząć coś podejrzewać w chwili, gdy mówiłem, że chłopiec na
chwilę staje za moimi plecami. Znika wtedy z oczu publiczności. Pamiętacie, co opowiadałem o
odwracaniu uwagi?
- Więc wtedy coś się stało - zawołałem. - Tylko co? - zastanawiałem się gorączkowo.
- On tam już został. Ukrył się za moją peleryną. To dlatego ten numer zawsze robiłem na końcu.
Kiedy się kończy, opada kurtyna. A wtedy chłopak biegnie za jedno z jej skrzydeł, zanim po chwili
kurtyna rozsunie się ponownie, żebym mógł się ukłonić.
- Ale... jeśli on nie wspina się po linie... to kto się wspina?
- Hologram. Podobnie jak nie ma liny wznoszącej się z kosza, tylko jej hologram. Dokładnie w tej
chwili, kiedy chłopiec staje za mną, włączam projektor holograficzny, który tworzy obraz. Zaczyna
się to już od tej pełznącej w górę liny. Pamiętajcie - prawdziwy chłopiec stoi ukryty za moją
peleryną. Dosłownie mgnienie oka później hologram chłopca wychodzi zza moich pleców i
zaczyna się wspinać po równie niematerialnej linie.
- A potem spokojnie znika. Hologram liny opada do koszyka, gdzie spokojnie leży prawdziwa lina.
- Kurtyna opada - uzupełniła ze śmiechem Angelina. - A tłum szaleje z radości. My też, maestro.
Jesteś naprawdę wielki, Wielki Grissini.
Mag ukłonił się głęboko. My zaś opuściliśmy go, śmiejąc się wesoło. To naprawdę było wspaniałe
przedstawienie.

Rozdział 5

Kiedy znaleźliśmy się na pokładzie statku, który miał nas zawieźć na Fetor, szybko zapomnieliśmy
o euforii, jaką w nas wzbudziła ostatnia sztuczka Wielkiego Grissiniego. Wciąż mieliśmy bowiem
jeden poważny problem. Angelina, wiedząc, że się nim gryzę, starała się zwrócić moją uwagę na
przyjemniejsze sprawy. Mnie jednak wciąż błąkała się po głowie myśl o świniozwierzu. Jak
mogłem pokazać sztuczkę ze zniknięciem świniozwierza, jeśli w ogóle nie będę go miał?
- Co byś powiedziała na kieliszek szampana w barze, jeszcze przed obiadem? - wychrypiałem z
głębi zaschniętego gardła.
Angelina położyła dłoń na moim ramieniu.
- Chętnie, kochanie.
Zanim jednak zdołaliśmy opuścić kabinę, rozległ się sygnał komunikatora i ekran monitora
rozjarzył się.
- Z pewnością znów jakieś arcyważne instrukcje korzystania ze sprzętu ratunkowego - zauważyłem
szyderczo, wykrzywiając się jednocześnie do lustra.
- Tym razem nie zgadłeś - Angelina czytała uważnie wiadomość. - To od Jamesa. Znalazł dla nas
świniozwierza. Zaraz prześle szczegóły. Zaaranżował nam spotkanie, jak tylko przejdziemy przez
kontrolę celną. Będzie na nas czekał facet o imieniu Igor... Z ciężarówką. On wie, gdzie trzeba
pojechać. James załącza jeszcze pozdrowienia i życzy nam szczęścia. - Moja żona wcisnęła
przycisk drukowania i wiadomość została wypluta przez drukarkę na kartce papieru. - Ustalił nam
cały rozkład zajęć.
- Oto nasz syn! - krzyknąłem z entuzjazmem. - A teraz podtrzymuję propozycję wizyty w barze.
Gwiezdny Bar był naprawdę gwiezdny. Sufit tworzyła szklana kopuła, poza którą w ciemnej
przestrzeni kosmicznej błyszczały nieprzeliczone gwiazdy. Pozornie. Nie sądziłem bowiem, aby
naprawdę wykonano w statku takie wielkie okno. To była raczej iluzja, chociaż dobra. W miłej
atmosferze siorbaliśmy sobie, mlaskaliśmy i układaliśmy plan dalszego działania. A dokładniej,
przyglądaliśmy się propozycji przedstawionej przez Jamesa.
- Jeśli statek przybędzie na czas, a wedle praw mechaniki powinno tak być, wylądujemy na Fetor
na dzień przed naszym występem w cyrku. Ta farma świoniozwierzy znajduje się jakieś pięćset mil
od kosmodromu. Potem jeszcze dwieście do miasta. To będzie bardzo na styk.
- Będzie. Ale nie mamy chyba wyboru?
- Zgoda. Zaczniemy więc się tym martwić po wylądowaniu - wsunąłem kartkę Jamesa do kieszeni,
opróżniłem szklaneczkę i odstawiłem butelkę. - Muszę wykorzystać podróż na dalsze ćwiczenia.
Nie mogę więcej pić, bo będą mi się trzęsły ręce.
- Ale przed spaniem chyba się napijesz?
- Oczywiście. Nie planuję chłeptać tylko cienkich herbatek.
Dni biegły szybko. Ćwiczyłem bez ustanku, aż moje palce były giętkie jak z gumy. Przed naszym
wylotem Angelina musiała spędzić sporo czasu na zakupach. Coś niecoś na ten temat wiedziałem,
ale byłem zbyt zajęty magią, by rozeznać się w szczegółach. Teraz ćwiczyłem właśnie
skomplikowaną sztuczkę z kartami, kiedy moja piękna żona wyszła z sypialni.
- Podoba ci się?
- Uaa! - zawołałem z zachwytem. Karty posypały się na podłogę.
To, co miała na sobie, było oszołamiającym ciuchem - szkarłatna suknia przylegała do ciała ciasno
jak druga skóra, odsłaniając zarówno uda, jak i piersi. Ruszyłem natychmiast, by objąć żonę, ale
pieszczotliwe walnięcie pięścią w szczękę zatrzymało mnie w miejscu.
- Czy nie sądzisz, że jest... no, zbyt śmiała jak na mój wiek.
- Twój wiek to najwłaściwszy wiek - powiedziałem z entuzjazmem. - Jesteś szałowa i
podniecająca, i każdy facet tam na sali będzie patrzył na ciebie, nie na mnie. Już widzę, jak się
ślinią.
- A ten szmaragdowy diadem?
- W porządku. Pasuje do tego dziwoląga, który otacza cię w pasie.
- No, nie wiem - obracała się zgrabnie przed lustrem. - Może raczej ta zielona...

- Masz więcej takich strojów?
- Oczywiście.
- Zrób mi przyjemność i pokaż je wszystkie. Pochyliłem się i pozbierałem z podłogi karty. Na razie
poszły w kąt. Rozsiadłem się wygodnie w fotelu, zapaliłem cygaro, nalałem sobie szklaneczkę
wina.
Angelina miała przygotowany inny strój na każdy numer. Zielony, pasujący do rudego ubarwienia
świniozwierza (o ile będziemy mieć to zwierzę!), czarno-czerwony, gdy będzie podawać mi karty,
całkowicie czarny do pokazu lewitacji...
Na prywatnym pokazie mody miło spędziliśmy czas aż do kolacji.
Reszta podróży przebiegała dość jednostajnie. Ja ćwiczyłem, Angelina dobierała kostiumy.
Jedliśmy dobrze i spaliśmy dobrze, a jeśli chodzi o picie, to oprócz jednej lub dwóch szklaneczek
wina do posiłków, w dzień nie brałem alkoholu do ust. Na małe co nieco pozwalałem sobie dopiero
przed spaniem.
Ponieważ nasz rozkład zajęć po przylocie był mocno napięty, zadbałem o to, abyśmy po
wylądowaniu nie musieli tłoczyć się wraz ze wszystkimi pasażerami, tracąc czas na zbędne
formalności. Wymagało to krótkiej, acz treściwej rozmowy z odpowiedzialnym za rozładunek
oficerem - oślizgłym typem, który stanowczo za często się kłaniał i zbyt mocno szczerzył zęby w
szerokim uśmiechu, by można było obdarzyć go zaufaniem.
- Czym mogę panu służyć?
- Chciałem prosić o radę w sprawie bagażu. Jeśli spakowalibyśmy się w noc poprzedzającą
lądowanie, czy mógłbyś przyjacielu już wtedy wziąć bagaż?
- Z największą przyjemnością.
- A jeśli bagaże będą gotowe już poprzedniej nocy, nic chyba nie stanie na przeszkodzie, by zostały
wyładowane jako pierwsze? - mówiąc to, wsunąłem mu w dłoń pięćdziesiąt kredytów.
- Tak się stanie. Ma pan moje słowo.
- I jeszcze jedna prośba. Do kogo powinienem się zwrócić, aby być pewnym, że ja i moja żona jako
pierwsi pasażerowie opuścimy ten piękny statek?
- Do mnie, proszę pana. Cały rozładunek podlega mnie.
W jego kieszeni zniknął następny banknot.
- Ponieważ sądzę przyjacielu, że często tu lądujesz, może znasz jakiś sposób na usprawnienie
kontroli celnej?
- To zabawne, że pan o tym wspomniał, mój kuzyn jest akurat jednym z celników i...
I tak ze znacznie lżejszą kieszenią, ale też spokojniejszy o rozładunek, powróciłem do naszej
kabiny, aby spakować bagaże.
Dzięki temu, niezbyt może subtelnemu, przekupstwu szybko opuściliśmy statek. Pierwsi
przeszliśmy przez kontrolę celną, a dzięki uprzejmości pewnego celnika nasze bagaże nie były
otwierane i sprawdzane.
Na lądowisku czekał na nas ponury typ w pogniecionych i przybrudzonych ciuchach, który trzymał
tabliczkę z napisem ”Degrizz”. Kiwnąłem więc ku niemu. Zbliżył się. natychmiast.
- Ty Degriz?
- Ja di Griz. Ty kto?
- Ja Igor. Chodź.
Gwizdnąłem i bagaż podążył za nami, my zaś pospieszyliśmy za naszym przewodnikiem.
Opuściliśmy terminal i wyszliśmy na zapyloną i zakopconą ulicę. Angelina pociągnęła z niechęcią
nosem.
- Nie podoba mi się ani to miejsce, ani nasz małomówny przyjaciel.
- Obawiam się, że taka już jest ta planeta. Głównie kopalnie i ciężki przemysł. Czy nie zdawało ci
się, że w ostatniej wiadomości od Jamesa pobrzmiewała jakaś nuta desperacji.
- Owszem. Zobaczymy, jaki to rodzaj transportu dla nas załatwił. Uggh!

”Uggh” było właściwym określeniem. Czekała na nas wielka, brudna i porysowana szafa na
czterech kołach, którą przez pomyłkę ktoś nazwał ciężarówką. Kiedyś ta ciężarówka była chyba
polakierowana na różowo, ale nie można było mieć stuprocentowej pewności. Z całą pewnością
natomiast wypatrzyłem na jednym z boków tego wehikułu, przykryty warstwą brudu, napis: -
”Igor, usługi transportowe, jazda w każde miejsce”.
Miałem nadzieję, że to prawda. Igor otworzył boczny luk i wrzucił tam nasz bagaż, a potem wszedł
na górę do kabiny. Silnik ożył, pokrywając nas chmurą czarnego dymu. Załzawionymi oczami
dostrzegłem wychylającą się zza oparów rękę Igora, zapraszającego do kabiny. Wspięliśmy się tam
w ślad za naszym przewodnikiem i usiedliśmy na porozrywanych brudnych siedzeniach.
Próbowaliśmy dojrzeć cokolwiek przez zatłuszczone i wysmarowane okno. Maszyna trzęsła się i
dygotała, ale jednak potoczyła się naprzód.
- Wiesz, gdzie mamy jechać? - zapytałem, starając się nie dać po sobie poznać narastającego we
mnie obrzydzenia, gdy obserwowałem scenerię na zewnątrz.
- Ungh - odpowiedział, a przynajmniej brzmiało to jakoś podobnie.
- Jedziemy do Lortby, tak? Do Mięsnej Farmy Świniozwierzy?
Musiałem odczekać chwilę, nim to pytanie znów spowodowało reakcję w postaci jakiegoś
pojedynczego potwierdzającego mruknięcia. Potem jednak Igor popisał się całym przemówieniem.
- Pobrudzi, płacisz więcej.
Sądzę, że miało to oznaczać - ”jeśli wasze zwierzę zapaskudzi mój wspaniały wehikuł, ta i tak już
absurdalnie wysoka zapłata będzie jeszcze wyższa”. Mruknąłem więc coś w odpowiedzi i na tym
zakończyliśmy naszą wymianę zdań.
Wkrótce fabryki z ich dymiącymi kominami i odrapanymi murami ustąpiły miejsca dzikszym
plenerom. Głównie bagiennym. Po bokach drogi znajdowały się rowy, które najwyraźniej były
traktowane jak śmietnik, bo wypełniały je odpady wszelkich możliwych rodzajów. Próbowaliśmy
chwilę rozmawiać, ale nawet moja rozmowa z Angeliną wkrótce zamarła, tak przybiło nas to, co
widzieliśmy za oknem. W kilka godzin albo stuleci później skręciliśmy z głównej drogi w błotnistą
ścieżkę, u której wylotu znajdowała się tablica z nazwą farmy, całkiem niezłym rysunkiem
szarżującego świniozwierza i ostrzeżeniem u dołu, że nieproszeni goście zostaną zastrzeleni.
Przekonany w ten sposób, iż należy spodziewać się miłego powitania, wysunąłem się z kabiny, gdy
tylko nasz pojazd zatrzymał się przy zabudowaniach farmy. Przeciągnąłem się i ziewnąłem, a
potem pomaszerowałem ku jedynym drzwiom wielkiego budynku, który zwrócony był w stronę
drogi.
Kiedy otwierałem drzwi, zadzwonił dzwonek i siedzący za ladą mężczyzna o podobnie pogodnym
obliczu jak Igor, spojrzał na mnie spode łba.
Miałem zamiar powiedzieć ”dzień dobry”, ale zmieniłem zdanie.
- Ugh - mruknąłem. Odughnął uprzejmie.
- Potrza świniozwierza.
- Cały czy w kawałkach.
- Żywy, nie bity. Cały.
To go zaskoczyło, widziałem jak na jego czole pojawiła się zmarszczka. Naprawdę skupił myśli i
wreszcie odpowiedział.
- Nie spylam żywych.
- Zacznij od dziś - przesunąłem po ladzie stukredytową monetę, którą natychmiast chwycił.
- Takie prawo.
- Właśnie się zmieniło - za pierwszą monetą podążyła druga. Na jego twarzy na moment pojawił
się cień uśmiechu. Wstał i ruszył w kierunku drzwi.
Przed budynkiem czekała na nas Angelina. Dostrzegłem wściekłe ogniki w jej oczach.
- Jeszcze minuta z Igorem i musiałabym go zabić. Wręcz widziałam pożądanie wypełzające na jego
twarz. Szkoda, że potrzebujemy kierowcy... No, więc zamiast go stuknąć, wolałam tu przyjść.
Załatwiłeś?

- Mam taką nadzieję! - odparłem z fałszywym optymizmem. - Ten drugi wybitny mówca właśnie
prowadzi nas do świniozwierza. Idziemy za nim? - na samą myśl o ponownym zobaczeniu tych
wspaniałych zwierzaków, wróciła mi chęć działania. - Pamiętaj zawsze, że te zwierzęta
podróżowały z ludźmi przez przestrzeń, służąc zarówno do obrony, jak i jako źródło pożywienia.
Są naprawdę wspaniałe - krzyżówka groźnego iglastego jeżozwieża oraz jakże pożytecznej świni.
Ups!
Właśnie weszliśmy do budynku i nagle stanęliśmy oko w oko z potężnym zwierzęciem. Nozdrza
Angeliny rozszerzyły się - nie do końca podzielała mój entuzjazm dla tych istot. To była sztuka, o
jakiej marzyłem. Świniozwierz zjeżył na nasz widok olbrzymie czerwone kolce. Jego oczy
błyszczały gniewem. Na podłogę kapnęło kilka kropli piany z pyska.
- Suuei - powiedziałem miękko - suuei, suuei, dobra świnka.
Sięgnąłem zdecydowanie ręką do przodu i podrapałem zwierzaka między uszami. Opuścił
natychmiast kolce i wydał z siebie rozkoszne mruknięcie. Świniozwierze same nie potrafią
dosięgnąć tego miejsca, a uwielbiają być drapane między uszami. Angelina widziała już tę sztuczkę
wcześniej, ale właściciel farmy wytrzeszczył oczy tak, że miałem wrażenie, iż zaraz wypłyną mu
na wierzch.
- Uważaj! To zabójca!
- Jestem pewien. Ale tylko dla tych, którzy na to zasługują. Dla normalnych ludzi jest lojalnym i
opiekuńczym towarzyszem. Dobra świnka - powtórzyłem, podziwiając olbrzymi rozmiar
zwierzęcia. Żałowałem, ale jednak musiałem je tu zostawić. Knur był imponujący, ale niestety
znacznie za duży na scenę.
- Potrza mniejszego.
Weszliśmy głębiej do świniarni. Minęliśmy zmęczone samice z młodymi, obejrzeliśmy jeszcze
wiele tych cudownych istot, aż nagle przed jednym z boksów zatrzymałem się i aż westchnąłem z
zachwytu. Stała przede mną jedna z najpiękniejszych samic jednoroczniaków, jaką kiedykolwiek
widziałem. Małe oczka świeciły bystro i wesoło, delikatne kolce były lekko nastroszone. Zatuptała
małymi kopytkami, kiedy ją zawołałem i zamruczała rozkosznie, gdy podrapałem ją we właściwym
miejscu.
Ubiliśmy interes. Trochę kredytów znowu zmieniło właściciela, a my dostaliśmy kawałek liny w
charakterze smyczy. Nasz nabytek natychmiast zrozumiał, czego od niego chcemy i pobiegł z nami
do ciężarówki niemal przy nodze.
- Jest cudowna - powiedziałem. - Nazwiemy ją Gloriana.
- A kto to był? - zapytała podejrzliwie Angelina. - Jakaś twoja była przyjaciółka?
- Ależ skąd! To imię z legend, z mitologii. Gloriana, bogini farmerów, często przedstawiana z
prosiaczkiem na ramieniu...
- Zmyślasz!
- Skąd!
- Gdybym nie znała cię lepiej, Jimie di Griz, pomyślałabym, że jesteś jakimś szalonym zoologiem z
twoim chorym podziwem dla tych stworów.
- Kiedy byłem małym chłopcem, nie miałem innych przyjaciół poza świniozwierzami.
- Ale teraz jesteś już dużym chłopcem i możesz lepiej dobierać sobie przyjaciół. Dojedźmy
wreszcie do cyrku.
Opuściłem tylną klapę naszego wehikułu i Gloriana wmaszerowała tam ochoczo. Pomiędzy kabiną
a paką było niewielkie okienko, mogłem więc obserwować, jak sprawuje się podczas jazdy. Była
naprawdę bardzo dobrze wychowana i prawie całą drogę spała.
Nie będę więcej opowiadał o naszej podróży do miasta. O niektórych rzeczach lepiej jak
najszybciej zapomnieć, wyrzucić je także ze wspomnień, niech przepadną gdzieś w kącie. W
każdym razie duch w nas znacznie upadł i nie poprawiło się to po wjeździe do miasta.

Było już po zmierzchu, gdy dotarliśmy do wielkiego budynku, który był miejscem naszego
przeznaczenia. Wyładunek poszedł sprawnie, tylko Igorowi udało się upuścić nasze bagaże do
szamba. Potem jeszcze spojrzał na drepczącą w miejscu Glorianę.
- Kupsko świni na pace. Dwadzieścia kredytów więcej.
Zajrzałem do paki i pokręciłem przecząco głową.
- Nie ma kupska, nie ma szmalu.
Odliczyłem mu uzgodnioną należność. Przeliczył ją powoli i schował do kieszeni. Potem jednak
jego brwi zmarszczyły się w ciężkim wysiłku umysłowym. Coś mu się jednak przypomniało.
- Widzę kupsko. Płać.
- Nie widzę kupska, ty nie zobaczysz forsy. - Płać!
Machnął w moim kierunku wielką pięścią i skoczył naprzód.
- Ja to załatwię! - zawołał radośnie Angelina.
Nawet nie zdążyłem odpowiedzieć, a jej noga już zahaczyła o stopę Igora. Kiedy leciał na ziemię,
zdzieliła go jeszcze porządnie pięścią w kark. Zwalił się na ziemię z miłym dla ucha łoskotem.
Pozbierał się, mrucząc pod nosem wyzwiska.
Wskazałem mu ciężarówkę.
- Wynoś się! Zanim będzie jeszcze gorzej.
Miałem nawet nadzieję, że spróbuje jeszcze powalczyć. Obraził moją Angelinę, a ja nie przyjmuję
tego lekko. I nie tylko ja to tak odbierałem. Usłyszałem szelest unoszących się kolców i Gloriana
pognała do ataku. Igor wrzasnął i chwycił się za nogę, o którą zahaczył jeden z kolców. Wciąż
klnąc, wskoczył błyskawicznie do kabiny. Ciężarówka znikła w ciemnościach nocy... Ale i tak miał
kieszenie pełne moich kredytów, łobuz.
Stanęliśmy przed drzwiami budynku. Gloriana pociągnęła z rozkoszą nosem, zanurzając łeb w
stojącym obok śmietniku. Ja natomiast wcisnąłem przycisk znajdujący się pod tabliczką ”Scena
Colosseo - wejście”
Zamek zazgrzytał, drzwi uchyliły się i pojawiła się w nich nie dogolona twarz.
- Czego tu?
- Czy to jest obecne miejsce występów cyrku Bolshoi Big Top?
- Taa...
- Więc otwórz szerzej te wrota, mój dobry człowieku. Masz zaszczyt rozmawiać nie z kim innym,
jak z samym Marvellem Wspaniałym.
- Spóźniłeś się.

- Nigdy nie jest za późno, by spotkać się z wierną publicznością, która wkrótce już będzie
oczekiwać każdego mojego występu ze wstrzymanym oddechem. Prowadź do garderoby,
przyjacielu.
Wprowadził nas w głąb Colosseo. Angelina szła obok mnie, Gloriana dreptała nieopodal, a bagaż
jechał za nami. Moja nowa i wspaniała kariera miała się wkrótce rozpocząć.
- Spóźniłeś się - usłyszałem jeszcze jeden głos. Odwróciłem się w kierunku, skąd dochodził.
- Cerber pilnujący drzwi powiedział dokładnie to samo. A ty jesteś...
- Harley Davidson. Kontaktowaliśmy się już.
Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna wszedł do garderoby w ślad za nami. Uścisnęliśmy sobie dłonie.
Z całą pewnością był prowadzącym całe przedstawienie konferansjerem - szałowo ubrany, od
czarnych lśniących butów po jeszcze ciemniejszy kapelusz.
- Mam nadzieję, że jesteś naprawdę tak dobry, jak wynika z twoich referencji - powiedział.
Też miałem taką nadzieję, zwłaszcza iż wszystkie moje referencje były sfałszowane.
- Nawet lepszy! - entuzjazmem starałem się wywrzeć odpowiednie wrażenie.
- Ostatni mag, jakiego mieliśmy, rzadko był na tyle trzeźwy, aby brać udział w przedstawieniu.
- Zapewniam cię, że jestem całkowitym abstynentem. Czy mogę przedstawić moją żonę? Angelina.
Jak przystało na prawdziwego dżentelmena, ujął dłoń Angeliny i złożył na niej pocałunek.

- A to jest Gloriana.
Na naszą pupilkę też spojrzał z zainteresowaniem, ale tym razem obyło się bez pocałunku.
- Lubią sztuczki ze zwierzętami. Tworzą atmosferę. Znasz może Wielkiego Grissiniego? On też
posługiwał się takim zwierzakiem.
- Czy go znam! Jest moim mistrzem. To on nauczył mnie wszystkiego, co umiem.
- Miło mi to słyszeć. To jak znak jakości. Do pierwszego przedstawienia jest jeszcze parę godzin.
Odpocznij. Wyglądasz na zmęczonego. Obudzą cię tak, byś miał wystarczająco dużo czasu na
przygotowanie.
- Jest tu w pobliżu jakaś restauracja? - zapytała Angelina. - Ostatnio jedliśmy dość dawno temu.
- Żadnej, jaką mógłbym polecić. Ale działa kilka szybkich dostaw na telefon. Niektóre potrawy
można zjeść...
- Cały czas mnie unikasz, Harley. Musimy pogadać.
Głos mężczyzny, który nagle wkroczył do pokoju, zadudnił jak grzmot przebudzonego wulkanu.
Przybysz był mojego wzrostu, ale za to co najmniej dwukrotnie szerszy w barach. Głowę miał
ogoloną na łyso, za to jego twarz zdobiły zakręcone czarne wąsy. Miałem cały czas wrażenie, że
jego ubranie pęknie w szwach przy następnym ruchu, tak bardzo rozpychały je potężne mięśnie o
grubości sporego konara. Biceps tego faceta miał większą średnicę niż moje udo. Rozpoznałem
gościa, widziałem przecież wcześniej jego zdjęcia. To w jego poszukiwaniu przebyliśmy te
wszystkie lata świetlne.
- Cóż za spotkanie! - zawołałem z entuzjazmem. - Ty możesz być tylko tym sławnym w całej
galaktyce Puissanto! Naprawdę miło cię ujrzeć. Jestem Marvell Wspaniały - postąpiłem krok
naprzód i wyciągnąłem rękę w geście powitania.
Wyciągnął tylko dwa palce, które z trudem objąłem dłonią. Ścisnąłem je mocno, ale były równie
twarde jak metalowe pręty. Zamrugał małymi czerwonymi oczkami. Widziałem, że jego głowa
pracuje teraz usilnie.
- Słyszałeś o mnie?
- W najdalszych krańcach galaktyki krążą o tobie różne opowieści.
Po jego twarzy przeniknął zadowolony uśmiech, kiedy gładko przełknął moje pochlebstwo. Potem
jednak znów przybrał gniewny wyraz twarzy, gdy zwrócił się do Davidsona.
- Dlaczego strażnicy nie pozwalają mi opuścić budynku?
- Bo jesteś wygnany z miasta, dlatego właśnie. A każdy kredyt, który wydałem na łapówki, żeby
wyciągnąć cię z aresztu, zostanie potrącony z twojej zapłaty.
- Nie ma tu co robić cały dzień.
- Również w mieście.
- To wcale nie było tak, jak oni mówią.
- Oczywiście, że było! Czy wiesz, ilu świadków musiałem przekupić, aby uwierzono w twoje
kłamstwa? W dodatku takie historie przytrafiały ci się już wcześniej. I dobrze o tym wiesz.
- Wyzwali mnie.
- Ach tak. Wszystkich dwudziestu ośmiu hutników wyzwało cię do walki? Trzech jest w szpitalu, a
wszyscy byli nieprzytomni, kiedy przyjechała policja.
- Tak się tylko bawiliśmy...
- Ostatni raz. Jeszcze jedno takie zdarzenie i wylatujesz stąd. Będziesz musiał sobie znaleźć nowy
cyrk.
Harley miał mocne nerwy i spore jaja, stał wprost przed tym potworem i walił prosto z mostu.
Przez moment już myślałem, że będziemy świadkami morderstwa i destrukcji całej garderoby.
Puissanto zacisnął pięści, jego bicepsy napięły się groźnie, żyły pod skórą nabrzmiały jak błękitne
węże. Potem jednak wymamrotał coś pod nosem i odszedł, obróciwszy się na pięcie.
- Często tak? - spytałem, gdy napięcie nieco zelżało.

- Zbyt często. Kiedy skończy mu się ten angaż, nie podpiszę następnego. Mam aż nadto kłopotów z
hipogryfami - spojrzał ponurym wzrokiem na Glorianę. - Mam nadzieję, że chociaż ona jest dobrze
ułożona.
Wyszedł. Angelina zamknęła za nim drzwi, a potem opadła na krzesło z głośnym westchnieniem
ulgi.
- Zgadzam się w zupełności - powiedziałem. Uśmiechnęła się.
- Witamy w show-biznesie.

Rozdział 6

Dzisiejszy wieczór naprawdę zapowiadał się gorąco. Przekonałem się o tym, przechodząc koło
pokoju ochrony, który znajdował się niedaleko garderoby. Kątem oka dostrzegłem wówczas rzędy
ekranów pokazujących morze świateł u wejścia do cyrku. Faktycznie, sporo się tam działo. Lokaje
otwierali drzwi i witali wchodzących Dostojnie i bogato odziane pary wysiadały z pojazdów
wszelkiego rodzaju - latających, toczących się na kołach lub gąsienicach, a w jednym przypadku
był to nawet jakiś skaczący wehikuł. Zdałem sobie sprawę, że pachnie tu naprawdę sporymi
pieniędzmi. Nie wydawało się to aż takie dziwne - ta część Fetor, którą widziałem dotychczas, to
były tylko dolne warstwy przemysłowego świata - górnicy, hutnicy, fabryki i podobne
obrzydlistwo. Obrzydlistwo, które oznaczało spore dochody dla tych nielicznych szczęśliwców na
szczycie. Dobry stary kapitalizm z dobrymi starymi kapitalistycznymi krwiopijcami - niewiele dla
mas na dole, wszystko dla kilku pijawek na górze.
Te głębokie rozważania społeczno-ekonomiczne porzuciłem jednak natychmiast, gdy tylko
wszedłem do garderoby. Angelina oceniała właśnie swą kreację w wielkim lustrze.
- Zielony kostium! - zawołałem. - Cudowny, przepiękny, oszołamiający! Muszę pocałować tę
boginię wdzięku!
Powstrzymała mnie uniesiona w górę ręka.
- Później. Już od pół godziny nakładam na siebie ten teatralny makijaż i nie pozwolę ci go teraz
rozsmarować.
- Ale będę mógł rozsmarować go później?
Za ten niezbyt bystry żart zostałem nagrodzony tylko zmęczonym westchnieniem.
Przyjrzawszy się mojej pięknej żonie dostrzegłem, że ma pogłębione cienie pod oczami, wyżej
uniesione brwi o nieco ciemniejszej barwie oraz zaróżowione pudrem policzki.
- Teraz twój makijaż, Jim. Tak, jak ci pokazywałam.
- Już, już - usiadłem przed lustrem i zacząłem pracować nad podkładem.
Kątem oka dostrzegłem odbicie Gloriany, która wierciła się w swoim koszu.
- Sprawiała jakieś kłopoty? - zaniepokoiłem się.
- Wręcz przeciwnie. Zachowywała się bardzo przyzwoicie, dopóki jakiś pijany gość nie próbował
wtargnąć do garderoby. Była szybsza niż ja. Facet miał nogawki w strzępach w ciągu sekundy, ale
chyba nawet tego nie zauważył, zwiewając korytarzem. Dostała w nagrodę kanapkę z serem i
czarnymi truflami oraz miskę mleka. Teraz odpoczywa. A ja założyłam zieloną suknię, bo dobrze
się komponuje z czerwonymi kolcami Gloriany.
Mieliśmy jeszcze sporo czasu. Nasz występ był ostatnim przed pierwszą przerwą, ale nie mogliśmy
się powstrzymać przed pójściem na tył sceny i spojrzeniem na salę przez szparę w kurtynie.
Wszystkie loże i krzesła były zajęte.
Zaraz jednak musieliśmy się cofnąć. Zaczęto ściągać cały ciężki osprzęt Puissanta. To jego występ
miał otwierać przedstawienie.
- Idźcie do bocznego skrzydła - polecił nam Harley Davidson w chwili, gdy zagrano już
otwierające fanfary. On sam wysunął się przed kurtynę i usłyszeliśmy powitalne oklaski widzów.
- Panie i panowie, a także robotnicy, witamy w Bolshoi Big Top.

To spowodowało następną falę aplauzu, szczególnie na górnym balkonie, gdzie, oddzielona gęstą
siatką od reszty widowni, zasiadała biedota. Konferansjer odczekał, aż oklaski ucichną.
- Będziecie wkrótce świadkami najwspanialszych występów w całej galaktyce. Odłóżcie na bok
wszelkie troski i cieszcie się wyjątkowym przedstawieniem. Dzisiaj jeszcze zadziwi was świat
tajemniczej magii Marvella Wspaniałego. Będziecie podziwiać niewiarygodne formy życia podczas
występu galaktycznych potworów Mistrza GarGoyla. Przyciągnie wasze oczy kusząco piękna
Belissima i jej baletnice.
Teraz rozległy się nie tylko grzmiące oklaski, ale także i donośne gwizdy z górnej części widowni.
- A na otwarcie tego zapierającego dech w piersiach przedstawienia zobaczycie człowieka z tytanu,
najsilniejszego mężczyznę w naszej galaktyce, a i we wszystkich innych, niezapomnianego,
niewiarygodnego i niemożliwego do zatrzymania - Puissanto!
Konferansjer cofnął się. Kurtyna rozchyliła się szeroko i publiczność mogła przez chwilę
podziwiać nieruchomego, półnagiego, świecącego od oleju i promieniującego wręcz testosteronem
siłacza z jego gigantycznymi mięśniami. Ponieważ staliśmy wraz z Angeliną za bocznymi
skrzydłami kurtyny, z bliska oglądaliśmy występ Puissanta. A zapewniani, że było na co popatrzeć.
- Wysokiej klasy stal - powiedział Davidson, gdy siłacz podniósł szeroką na palec, metrowej
długości sztabę metalową. Trzymając ją za oba końce, ukląkł i oparł o kolano. Potem rozlegały się
już tylko ”ochy” i ”achy” widowni, gdy bez najmniejszego wysiłku zwinął sztabę w pierścień
wokół swego uda. To podobało się każdemu, ale publiczność naprawdę oszalała, gdy Puissanto
pochwycił sztabę zębami i przegryzł na pół.
- Teraz zobaczycie - zapowiedział konferansjer, gdy aplauz ucichł nieco - dwóch sympatycznych
murarzy, którzy tu właśnie na scenie zbudują dla nas mur. W tym czasie Puissanto będzie dalej
państwa zabawiał pokazem swojej siły.
Na dole pośród elit zapanowała cisza, natomiast kamraci murarzy z góry zagrzewali ich w pracy
dobrymi radami, a nierzadko i niewybrednymi bluzgami. Podczas gdy Puissanto demonstrował
drobne przykłady swej siły, robotnicy na scenie pracowicie pokrywali cementem kolejne warstwy
cegieł. Mur rósł. Był już wysokości człowieka, gdy zabrzmiała kolejna fanfara i konferansjer znów
wystąpił na przód sceny.
- Solidne cegły i beton. Sami widzieliście, jak wznoszono mur. Normalny potężny mur, a
przynajmniej ten mur będzie taki, gdy stwardnieje beton. Nie mamy jednak czasu na czekanie, więc
użyjemy maszyny, która wzmacnia ściany stawiane w trudnych warunkach naturalnych.
Rozległy się kolejne krzyki i westchnienia, gdy ścianę ogarnęły płomienie ognia, skierowane tam
przez operatora zapowiedzianego urządzenia. Przez dłuższą chwilę wodził on ogniem w górę i w
dół muru. Następnie pojawili się na scenie dwaj ludzie z potężnymi młotami, którzy przy
akompaniamencie chóru i orkiestry kilkakrotnie zaatakowali mur. Pozostał nienaruszony. Wreszcie
faceci z młotami ukłonili się i opuścili scenę. W ich ślady poszedł kłaniający się publiczności
konferansjer.
Scena pogrążyła się w ciemności. Reflektory oświetlały jedynie punktowo mur i potężną postać
siłacza, który podszedł bliżej i uważnie przyjrzał się ścianie. Na widowni panowała śmiertelna
cisza, gdy atleta popukał w ścianę potężną pięścią i uśmiechnął się. Teraz na scenie był tylko
człowiek i mur, reszta nie istniała, pogrążona w mroku.
Siłacz odszedł aż na sam brzeg sceny, odwrócił się i pochylił nieco głowę. Rozległy się werble, ich
dudnienie narastało, przechodząc w donośne crescendo, które kontrastowało z całkowitym
milczeniem publiczności. Puissanto pochylił głowę jeszcze bardziej i ruszył miękkim krokiem.
Nabierał szybkości i już w biegu zgiął się w pół. W pełnym pędzie huknął łysą głową w sam środek
ściany. Ściana zatrzęsła się, pękła i rozpadła na kawałki.
Teraz naprawdę rozpętało się piekło. Atleta starł z głowy cementowo-ceglany pył i ukłonił się
wiwatującemu tłumowi. Publiczność szalała. Nie przestawała klaskać i wiwatować mimo
trzykrotnego jeszcze wyjścia kłaniającego się atlety na scenę. Musiał pokazać coś jeszcze, zanim
zgodziliby się go wypuścić. I pokazał. Chociaż tym razem była to nieco nietypowa sztuczka.

- Puissanto słyszy wasze wiwaty i rozumie wasz entuzjazm - zwrócił się do publiczności
konferansjer. - Dlatego też, aby sprawić wam przyjemność, zdecydował się na bis.
Po ukłonieniu się publiczności Puissanto nie wrócił za kurtynę, ale zszedł ze sceny pomiędzy ludzi.
Uścisnął kilka dłoni, a raczej dał kilku osobom do uściśnięcia dwa palce. Uśmiechał się przy tym
szczęśliwy, zwłaszcza gdy pocałowało go kilka pięknych kobiet. Potem zaś powrócił przed
pierwszy szereg krzeseł i ukłonił się ponownie. Kłaniając się, oparł dłonie na dwóch stojących
przed nim krzesłach. Bez wielkiego wysiłku wyrwał je oba równocześnie z miejsc umocowania i
uniósł w powietrze wraz ze znajdującymi się na nich kobietą i mężczyzną. Tłum wybuchnął
wiwatami i zarazem śmiechem z porwanych w górę, którzy kurczowo uchwycili się krzeseł.
Zabrzmiały znów fanfary, a Puissanto, trzymając wciąż nad głową krzesła, wraz z pasażerami
wszedł na scenę i odwrócił się do publiczności.
Zaczął żonglować krzesłami jak parą olbrzymich piłek, chociaż oczywiście podrzucał swe
przypadkowe ofiary na niewielką wysokość i w pozycji pionowej. Sprawnie też i bez
najmniejszych trudności chwytał opadających w swe wielkie dłonie. Pięciokrotnie powtórzył ten
niezwykły pokaz zarówno siły, jak i niezwykłej koordynacji ruchów, a potem bezpiecznie postawił
oboje widzów wraz z ich krzesłami na ziemi. Dziewczyna pocałowała go, a wtedy publiczność
całkowicie straciła wszelkie panowanie nad sobą.
- Zapłacisz za te zniszczone krzesła, Puissanto! - Stojący koło mnie Harley Davidson krzyczał do
siłacza spoza kurtyny, ale pośród zagłuszających wszystko wiwatów tłumu tylko ja słyszałem jego
słowa. - Potrącę ci z wypłaty.
Techniczni uprzątnęli scenę, siłacz ukłonił się po raz ostatni i zakończył wreszcie swój występ.
Kiedy aplauz zaczął wreszcie cichnąć, muzyka zmieniła się zupełnie, pobrzmiewając tematami
znanymi raczej z marsza żałobnego, którym towarzyszyły rozlegające się od czasu do czasu
wybuchy obłąkanego śmiechu jakiegoś szaleńca. Światła ściemniały i zgasły, natomiast upiorny
śmiech brzmiał coraz głośniej. Na scenę został skierowany pojedynczy błękitnawy snop światła, a
w jego kręgu stanął przystojny mężczyzna w smokingu, który ukłonił się publiczności i odezwał
głosem kojarzącym się nieodparcie z siarką i demonami.
- Witam na Potwornym Show Intergalaktycznym GarGoyla.
Cofnął się, a jego miejsce zajął zielonoskóry czteroręki człowiek, który również z gracją ukłonił się
zebranym. Ubrany był w szkocką kraciastą spódnicę, a przy pasie miał skórzaną sakwę. Z niej
właśnie wyciągnął małą białą czaszkę i wyrzucił w górę... potem następną i następną, aż fruwała
ich niezliczona ilość, a on żonglował nimi w skomplikowanych układach za pomocą wszystkich
swych czterech rąk. Robiło to wrażenie i publiczność nie pozostała obojętna. Zwłaszcza że wkrótce
czaszki jedna po drugiej zaczęły lecieć na widownię, gdzie ludzie stoczyli małą walkę, aby je
zdobyć. Czaszki zostały zresztą wkrótce zjedzone przez swych nowych właścicieli; okazało się
bowiem, że są zrobione z cukrowej masy.
- Dziękuję, dziękuję, przyjaciele. Jestem tu dzisiaj z wami, by podarować wam tchnienie ohydy,
drżenie strachu, grymas obrzydzenia. Zebrane z najodleglejszych krańców galaktyki, tylko dla was
kochających się w horrorze, wszelkie wybryki natury kryjące się przed oczami zwykłych ludzi.
Pomyłki genetyczne, potworne mutacje, o których może słyszeliście, a może widywaliście w snach.
Ale jeśli o nich śniliście panie i panowie, były to koszmary senne. Przerażający jeźdźcy nocy -
takie jak Człowiek Ślimak!
Kurtyna rozchyliła się gwałtownie, równie gwałtownie zapaliły się wszystkie światła, oświetlając
istotę na scenie. Pomiędzy publicznością rozległy się okrzyki przestrachu i niedowierzania. Były
powody. Istota humanoidalna o poskręcanym, zwiniętym ciele i oślizgłej skórze. Częściowo
zakryta twardą muszlą, w którą cofnęła się teraz, przestraszona hałasem. Potem zaczęła uciekać ze
sceny. Pełzła powoli, zostawiając za sobą wyraźny mokry tor. Przesuwała się w moim kierunku,
widziałem te wielkie przerażone oczy i wzdrygnąłem się. Wiedziałem, że nie jest zmutowanym
żywym człowiekiem, lecz tylko pseudocielesnym robotem, ale odetchnąłem z ulgą, gdy to coś

skręciło i odpełzło w innym kierunku. Ktokolwiek jednak zaprojektował i wykonał tę istotę, miał
zwichrowany umysł.
Potem publiczność powitała z większym zaangażowaniem dziewczynę-ptaka z kolorowymi
skrzydłami zamiast rąk i dziobem w miejscu ust. Zwłaszcza sprawiło im wyjątkową radość, gdy
istota ta uleciała kilka stóp w powietrze.
Było jeszcze wiele podobnych mutacji. Widzom podobał się ten pokaz, co wiele powiedziało mi o
mieszkańcach Fetor. Ja sam czułem już narastające obrzydzenie, a mimo to miałem nadzieję, że ten
pokaz nigdy się nie skończy. Każda upływająca minuta przybliżała mój sceniczny występ. Jak
powinienem zwrócić się do tej publiczności? Miałem niestety za mało czasu, żeby przygotować
takie drobiazgi i nabrać scenicznej rutyny. Mogłem tylko wykorzystać swą magię - prostą i w
czystej postaci.
Z trudem i w wielkim zdenerwowaniu obserwowałem występy na scenie, miętosząc coraz bardziej
nerwowo w rękach rekwizyty. Pojawiła się Angelina, prowadząc Glorianę na złotym łańcuchu.
Zaniepokoiła się, widząc wyraz mojej twarzy.
- Źle się czujesz? Bardzo pobladłeś.
- Trema przed pierwszym występem. Czy zdajesz sobie sprawę, że pierwszy raz będziemy
pokazywać te sztuczki przed wielką publicznością? Po tych wszystkich głupstwach wypisywanych
na plakatach?
- No wiesz, to zupełnie jak nie ty. Patrzyłeś bez strachu na wielkie spluwy, małych generałów,
olbrzymie potwory, groźnych poborców podatkowych. Nigdy się nie zawahałeś. Więc teraz też
przestań się pocić i weź się w garść. Wypij trochę - wyciągnęła małą flaszkę brandy. - i pamiętaj
motto.
- Gdy mocna wóda, wszystko się uda - zaintonowaliśmy razem, a ja pociągnąłem tęgiego łyka z
flaszki.
Byliśmy zatem już gotowi do wkroczenia na scenę. Czekaliśmy jeszcze tylko, aż konferansjer
zakończy błyskotliwe wprowadzenie.
- ...skoczył z tysiącmetrowej wieży do małej beczki z wodą i przeżył ten skok! Zakuty w kajdany,
związany łańcuchami i zamknięty w stalowej szafie, został wrzucony do oceanu i po
wielogodzinnej walce zdołał się stamtąd wydostać!
Czy ja zwariowałem, pisząc takie rzeczy w reklamówkach? Zgubią mnie teraz moje własne
kłamstwa.
- ...więc już bez dalszych wstępów - oto mistrz magii, arcymistrz mrocznej sztuki, czarnoksiężnik
wielkiej mocy, Marvell Wspaniały!
Spokojnie, tylko spokój może cię uratować, Jim - przemawiałem sarn do siebie. Spokój, spokój.
Wyszedłem na środek sceny, ukłoniłem się... i o mało się nie przewróciłem. Wprost naprzeciw
mnie, w pierwszym rzędzie, siedział mój syn Bolivar i bił brawo jak szalony. Ależ on powinien być
o całe lata świetlne stąd!
Zamurowało mnie. Na szczęście nie musiałem nic mówić. Odwróciłem się i wyciągnąłem rękę,
zapraszając tym gestem Angelinę. Wkroczyła na scenę z gracją. Tłum szalał. Czy tak spodobał im
się świniozwierz na złotym łańcuchu, czy nasze wejście?
Trudno mi powiedzieć, jak przebiegał ten występ, bo opanowało mnie całkowite odrętwienie
umysłu. Przynajmniej, o ile pamiętam, nie upuściłem niczego. No i słyszałem ”ochy” we
właściwych miejscach, a także śmiech tam, gdzie się go spodziewałem. Angelina podawała mi
rekwizyty w odpowiednich momentach, krzyczała donośnie, gdy przekrawałem ją na pół w
drewnianym pudle, zbierała listy do czytania telepatycznego, tajemniczo lewitowała w powietrzu.
A potem nagle zobaczyłem ją przed sobą z Glorianą na łańcuchu i zrozumiałem, że nadszedł czas
na końcowy numer znikającego świniozwierza.
- Patrzcie i podziwiajcie! - zawołałem. - Piękna i bestia. Żywi i materialni... Jak na razie. Teraz
proszę o absolutną ciszę. Jeśli cokolwiek pójdzie źle, jedna drobna pomyłka, momentalna utrata
koncentracji, to rezultat może być katastrofalny. Teraz obie ”panie” wejdą do klatki. Moja

asystentka Angelina, jak widzicie, przykuwa groźnego świniozwierza do podłogi ciężkimi
łańcuchami. Są gotowe. A wy, drodzy widzowie, jesteście gotowi? Tak, widzę, że tak. Oto
magiczne słowo zaklęcia... Monosodiumglutamate!
Kurtyna opadła i uniosła się w ułamek sekundy później, a klatka była pusta. Publiczność
oczywiście zaryczała entuzjastycznie. Po kobiecie i zwierzęciu nie było ani śladu. Kurtyna znów
opadła, a ja, kłaniając się, wystąpiłem przed publiczność po raz ostatni. Bolivar rzucił na scenę
bukiet kwiatów, który uniosłem, pokazując jednocześnie synowi niemal niezauważalnym ruchem
palca zaplecze sceny. Skinął głową.
Był w garderobie, jeszcze zanim ja tam dotarłem. Kiedy wszedłem, właśnie całował na powitanie
powietrze koło policzka Angeliny, żeby nie rozmazać jej makijażu. Ukłoniła się z wdziękiem, gdy
wręczyłem jej bukiet.
- Od Bolivara - powiedziałem.
- Także od Jamesa, Sybili i Sybilli. Obiecałem zadzwonić do nich, jak tylko skończy się
przedstawienie. Naprawdę było wspaniałe. A to jest ten wasz potężny świniozwierz?
Gloriana chrząknęła potwierdzająco i podstawiła się do drapania.
- Czy można zapytać, co właściwie tutaj robisz?
- Oczywiście pracuję w banku. Odkąd wiedzieliśmy, że wybierasz się na tę planetę, James grzebał
w swoim komputerze coraz głębiej i zbudował taką bazę danych na temat Fetor, że nigdy byś w to
nie uwierzył. Wiesz, że tylko w tym mieście jest czterdzieści banków?
- Wierzę. Tutaj są pieniądze.
- Największe rezerwy spośród tutejszych banków ma Bankrott-Geistesabwesed. Słyszałeś kiedyś o
nim?
- Nie. A powinienem? Język można sobie połamać.
- Pokopaliśmy trochę w danych. Nie było to łatwe, ale w końcu dowiedzieliśmy się, że należy on
do twojego starego przyjaciela. Imperetriksa von Kaiser-Czarskiego.
- Do Kaiziego?
- Nie inaczej. Podobnie jak Pierwszy Międzygwiezdny Bank Wdów i Sierot, o którym ci
wspominał. Z jakichś powodów znanych tylko jemu nazwisko właściciela tego pierwszego jest
tajemnicą. Posłałem do niego wiadomość, że pomagamy ci w śledztwie. I powiedziałem, że bardzo
ułatwiłoby nam pracę, gdybym został zatrudniony w tutejszym oddziale tego jawnego Banku
Wdów i Sierot. Tak, żebym mógł być na miejscu, gdy coś się zacznie dziać. Pomyślałem sobie, że
z jego poparciem dostanę tę robotę.
- I zatrudniono cię? - zapytała Angelina, jak zawsze zainteresowana karierą swych synów.
- Niezupełnie. Tak mu się spodobały moje umiejętności, że mianował mnie dyrektorem.
- Mój syn dyrektorem banku! - uśmiechnęła się uszczęśliwiona Angelina.
- A więc jeszcze jedno wydarzenie, które będziemy dziś świętować - powiedziałem.
W tym momencie zadzwonił telefon. Bolivar wyciągnął z kieszeni aparat, słuchał przez chwilę,
potem wyłączył.
- Coś ważnego?
Przytaknął ruchem głowy. Zauważyłem, że ma nieco ponurą minę.
- To był kierownik nocnej zmiany. Zdaje się, że dokładnie kilka minut temu obrabowano bank.

Rozdział 7

Muszę wracać do banku - Bolivar zdecydowanie ruszył w kierunku drzwi.
- Idę z tobą - odparłem, podskakując na jednej nodze. Wiadomość o rabunku zaskoczyła mnie w
trakcie zdejmowania scenicznych spodni.
- Najpierw obaj się uspokójcie i rozważcie przez chwilę rzecz na chłodno - powiedziała, jak zwykle
praktyczna, Angelina. - Obrabowano bank. Policja na pewno już tam jest i zabezpiecza miejsce
przestępstwa. Nie ma więc potrzeby gnać na złamanie karku.

Bolivar miał już rękę na klamce, ale cofnął ją.
- Niby racja - mruknął. Odwrócił się od drzwi i spokojnie usiadł.
- Jak zwykle jesteś światłem mądrości rozjaśniającym mroki ignorancji - wygłosiłem pochwalną
tyradę pod adresem żony.
Usiadłem i powoli ściągnąłem buty; dzięki temu bez większego trudu udało mi się w końcu zdjąć
ubranie.
- Kiedy będziemy się przebierać - odwróciłem się do syna - mógłbyś zadzwonić do najbliższego
eleganckiego hotelu i zarezerwować dla nas pokój oraz zamówić transport. Przyjechaliśmy za
późno, aby się tym zająć.
- Już się robi - nasz syn na chwilę przykleił się do telefonu. - Gotowe. Czeka na was apartament
królewski w Waldorf-Castoria, limuzyna zaraz zostanie podstawiona.
- Powiadom ich, że będziemy gotowi dopiero za godzinę. Przecież mówiłam, że muszę się przebrać
- Angelina wbiegła za parawan. - i upewnij się, że będzie tam jakiś lokal pierwszej kategorii dla
Gloriany. Jestem pewna, że jest zmęczona po dzisiejszym występie.
Ciche chrapanie dochodzące z kosza świadczyło, że Angelina jak zwykle ma rację. Teraz także i do
moich podekscytowanych szarych komórek zaczynała powoli wracać inteligencja. Wskazałem
skórzaną walizkę.
- Weźmiemy ten superkomputer. Może udzieli nam paru odpowiedzi.
- I nie zapomnijcie zadzwonić i powiedzieć mi, co zaszło w banku... - poprosiła jeszcze Angelina.
- Jak tylko sami będziemy cokolwiek wiedzieć - przesłałem jej całusa i wyszliśmy.
Nocne przedstawienie jeszcze się nie skończyło, toteż przed wejściem kręciło się mnóstwo
latających taksówek. Wsiedliśmy do pierwszej z brzegu. Bolivar wydał niezbędne polecenia co do
celu naszej jazdy, a następnie przekręcił gałkę jakiegoś urządzenia wbudowanego w ściankę
dzielącą nas od kierowcy.
- A co to jest? - zapytałem. Wskazał na napis poniżej.
”Wykrywacz podsłuchu” - odcyfrowałem z niejakim zaskoczeniem.
- Szpiegostwo przemysłowe jest na tej planecie sporym biznesem. Ten przyrząd wykrywa pluskwy
wewnątrz kabiny, a także tworzy pole chroniące przed namierzaniem z zewnątrz.
- Skąd wiesz, że on sam nie jest zapluskwiony?
- Bo przetestuję go tym - wyciągnął zza pasa jakieś małe urządzenie. Pisnęło cicho i rozjaśniło się
małym zielonym światełkiem. - Wykrywacz podsłuchu. Bank je przygotowuje i codziennie testuje
za pomocą...
- Wiem, wiem, za pomocą wykrywacza wykrywacza podsłuchu. I tak dalej, i dalej, aż do czubków.
Ponieważ oczywiście każdego ranka wykrywacz wykrywacza podsłuchów jest też testowany
przez...
- Dajmy sobie z tym spokój, tato. Lepiej zastanówmy się nad rabunkiem.
Bolivar pochylił się i wcisnął kilka przycisków na taksówkowym wykrywaczu. Natychmiast
zapaliła się czerwona dioda i odezwał się metaliczny głos.
- Urządzenie podsłuchowe pod poduszką fotela z lewej strony. Bolivar sięgnął we wskazane
miejsce i wyciągnął kilka drobnych monet.
- Fałszywy alarm? - zapytałem. - Nie sądzę.
Przyjrzał się krytycznie znalezisku, a następnie otworzył okno i wyrzucił monety na zewnątrz.
Wykrywacz zamruczał jeszcze raz, zapalił zieloną diodę, a następnie wyłączył się.
- Któraś z tych monet musiała być transmiterem.
- Dlaczego ktoś miałby ją tu zostawiać, aby nas szpiegować?
- Nie sądzę, żeby chodziło o nas. Kimkolwiek są podsłuchujący, sądzę że chodziło im o kogoś
ważnego, kto był na dzisiejszym przedstawieniu. Więc postarali się założyć pluskwy w każdej z
taksówek.
- Droga impreza.

- Na coś takiego zawsze znajdą się pieniądze. A więc teraz, gdy już mamy zapewnioną prywatność,
możemy wreszcie się zastanowić, co zrobimy w związku z tym rabunkiem. Potrzebujemy jakiegoś
planu działania.
- Święte słowa - powiedziałem z pełnym przekonaniem, po czym opadłem bezradnie na oparcie
fotela. - Tylko, że żadnego nie mamy.
- Mamy. Pierwszy raz, odkąd zdarzają się te włamania, jesteśmy na miejscu przestępstwa.
Zbierzemy wszystkie dane, naprawdę wszystkie, wrzucimy do naszego superkomputera i
zobaczymy, co z niego wylezie.
- To do roboty - pogładziłem skórzaną walizeczkę.
Tylko że nie było to takie proste. Wokół banku dostrzegliśmy przede wszystkim dużo migających
świateł, potem pełno policyjnych uniformów, a wreszcie długą taśmę z napisem: ”Teren akcji
policyjnej, nie przekraczać”. W tym miejscu musieliśmy się zatrzymać. Kiedy tylko wysiedliśmy
na ulicę, natychmiast przypałętał się jakiś pomniejszy sługa Prawa i Sprawiedliwości.
- Odjechać. Nie ma przejścia.
- Czekaj - powiedział Bolivar, wyciągając portfel. - Jestem dyrektorem tego banku i mam zamiar
tam wejść.
Policjant spojrzał na ozdobioną drobnymi klejnotami przepustkę i sięgnął po telefon. Jego
zwierzchnik był niewiele bardziej otwarty na współpracę, toteż musieliśmy przemierzyć cały
łańcuch podwładnych i przełożonych, nim wreszcie dotarliśmy do kogoś, kto mógł podjąć
samodzielną decyzją.
- Kim jesteś? - natarł z miejsca na Bolivara.
- Bolivar di Griz, dyrektor banku. A mam przyjemność z...
- Kapitan Kidonda. Wydział Poważnych Przestępstw. Wyciągnięto mnie tu z teatru. Cholera, nie
lubię, jak ktoś psuje mi w ten sposób wieczór.
- Trudno się z tym nie zgodzić. Ale co ja mam powiedzieć?! Zatrzymaliśmy się przed frontową
ścianą banku i przez chwilę wpatrywaliśmy się w milczeniu w wielką ziejącą tam dziurę. Ktoś inny
niż wdowa czy sierota dokonał tu dużego wycofania wkładu.
- Robi wrażenie - podsumował po chwili Bolivar. - Tutaj właśnie stała kasa pancerna.
Policjant przytaknął.
- Naoczni świadkowie mówią, że ścianę przebił wielki hak, który błyskawicznie wyciągnął szafę.
Rozległ się tylko huk i już nie było po nim śladu. Wszyscy mający służbę policjanci szukają teraz
tej maszyny.
- A zniszczenia w samym banku? - spytał Bolivar. - Brak. Nie włączył się też żaden alarm... za
wyjątkiem zapewne tych w szafie pancernej.
Zadzwonił cicho telefon i kapitan błyskawicznie się do niego przykleił.
- Co? - słuchał przez chwilę, potem przytaknął. - Tak. Tak zróbcie. Technicy też - wyłączył się i
zwrócił ponownie do nas. - Znaleziono porzuconą szafę pancerną. Pustą. Ile tam było w środku?
- Rachunki są w banku. Wejdźmy tam i sprawdźmy.
Bolivar pochylił się, zaglądając w wylot identyfikatora tęczówki. Automat zapikał dwukrotnie.
Następnie mój syn przyłożył dłoń do metalowej płytki przy drzwiach. Ta rozjarzyła się lekko i
drzwi otworzyły się. Wkroczyliśmy do środka. Wewnętrzne pomieszczenie rozświetlały
przyciemnione lampy na suficie, drobne czerwone oczka kamer oraz liczne światła uliczne, których
blask wpadał przez wielką dziurę w ścianie. Podłoga była zarzucona gruzem.
Nasza obecność została wykryta i automatycznie włączyła się cicha muzyka. Finansowa muzyka
klasyczna - przywodząca na myśl rosnące zyski w arpedżio i składane stopy procentowe w
kontrapunkcie. Przeszliśmy obok masywnych drzwi do skarbca i Bolivar pochylił się nad
komputerowymi tabelami.
- Przynajmniej nie było kłopotów ze skarbcem. Drzwi są dobrze zabezpieczone. Mają zamek
czasowy, którego ustawienia nie można zmienić z zewnątrz. Otworzą się dopiero rano, gdy zjawią
się pracownicy.

Czyżby drzwi skarbca czekały właśnie na te słowa? Ledwo bowiem Bolivar skończył mówić,
zamigotały kolorowe lampki i olbrzymie koło w ich centrum zaczęło się obracać.
- Dzień dobry, klienci - powiedział skarbiec. Koło zatrzymało się z cichym trzaskiem, a ciężkie
sztaby zatrzaskowe wysunęły się ze swych kieszeni.
- Powiedziałeś, że nie można go otworzyć? - kapitan Kidonda nie był zachwycony obrotem sprawy.
Zanim Bolivar odpowiedział, masywne wrota uchyliły się i przez znajdującą się za nimi
opuszczoną kratę mogliśmy dokładnie obejrzeć obecny stan skarbca. Wszystkie skrytki
depozytowe były otwarte i puste.
Nagle z ogłuszającym rykiem włączył się sygnał alarmowy i zaczęły oślepiająco migotać czerwone
światła. Kapitan wrzeszczał coś do telefonu. Zatykając uszy, przyzwał do siebie watahę
policjantów, która natychmiast z impetem wbiegła do środka.
- Jedna drużyna na tył budynku. Jest stąd jakieś tylne wyjście? - teraz policjant krzyczał do
Bolivara.
Ten przytaknął skinieniem głowy.
- Jest małe wejście dla pieszych i szeroki wjazd do garażu dla opancerzonych pojazdów.
- Tak właśnie. Budynek ma być otoczony, żeby nawet mysz się nie prześlizgnęła! Złodzieje są
prawdopodobnie wciąż w banku. Ruszać!
Ruszyli.
Kapitan wezwał drugą drużynę, tym razem objuczoną ciężkim sprzętem.
- Strzelać do wszystkiego, co się rusza! - rozkazał.
- Mam nadzieję, że nie dotyczy to także nas - zauważył Bolivar.
- Prowadź do tylnego wejścia - rozkazał władczo kapitan, ignorując uwagi Bolivara.
Bolivar posłuchał. Poszedłem za nimi, bo byłem ciekaw, co się będzie działo, ale jednocześnie
starałem się nie zwracać na siebie uwagi. Bolivar prowadził nas przez cały ciąg pokojów
biurowych i magazynów, aż wreszcie dotarł do celu.
- Te drzwi prowadzą do garażu - powiedział.
- Otwórz zamek i cofnij się.
Wezwał swych ludzi, którzy przyczaili się z bronią gotową do strzału.
- Kiedy pchnę drzwi, wpadacie do środka. Na nic nie czekać, od razu strzelać.
Przytaknęli w milczeniu. Zobaczyłem zacięte wyrazy ich twarzy.
Drzwi otworzyły się z impetem. Policjanci wpadli do środka, waląc w ciemność z czego popadnie.
Bolivar sięgnął ręką za framugę i zapalił światło. W powietrzu unosił się dym. Poza tym
pomieszczenie było puste.
- Otwórz zewnętrzne drzwi - rozkazał kapitan.
Bolivar włączył odpowiedni przycisk. Zawarczała maszyna, rozległ się zgrzyt metalu. Ciężka płyta
opuszczała się pod ziemię. Nasi ludzie czekali w napięciu z bronią gotową do strzału. Na zewnątrz
też byli uzbrojeni ludzie... kolejna grupa policjantów ze spluwami wycelowanymi prosto w nas.
- Nie strzelać! - wrzasnął Bolivar, aby uprzedzić jakiegoś zbyt napalonego komandosa. - Jesteśmy
po tej samej stronie!
Zdjęli palce z cynglów, zabezpieczyli broń.
- Możesz mi wyjaśnić, co właściwie się stało? - kapitan Kidonda zwrócił się do Bolivara.
- Oczywiście, że nie. Również byłem w teatrze.
- Ale wiesz, co się stało?
- Wiem dokładnie tyle samo, co ty. Sejf z pieniędzmi został wyrwany z banku. I jakimś cudem,
ktoś, osoba lub osoby, wszedł do skarbca i obrabował go.
- Jak?
- A skąd mam wiedzieć?
- Powinieneś wiedzieć, bo odpowiadasz za ten bank - kapitan tracił panowanie nad sobą. - Ja zaś
zaczynam sądzić, że to właśnie jest robota kogoś z banku. Zaplanowana przez kogoś, kto dokładnie
wiedział, jak się otwiera skarbiec. Kogoś, kto potem wybrał się do teatru, aby zapewnić sobie alibi.

- Nie potrzebuję żadnego alibi! - przerwał mu ostro Bolivar. - Nie zrobiłem tego. Nie mam nic
wspólnego z napadem! Wbij to sobie do twego durnego łba!
- To obraza funkcjonariusza na służbie! - zaryczał kapitan. - To jest przestępstwo! Natychmiast
aresztować tego człowieka! - wrzeszczał.
Jego ponure policyjne przydupasy rzuciły się do nas i schwytały Bolivara.
- Nie możesz tego zrobić! - zawołałem, ruszając ku niemu i machając walizką z komputerem niby
jakąś bronią.
Kapitan odwrócił się do mnie natychmiast.
- Nie tylko mogę to zrobić, ale mogę też i ciebie wsadzić do ciupy razem z nim, jeśli usłyszę
jeszcze jedno słowo!
- Daj spokój, tato. To przecież tylko pomyłka.
- Twoja pomyłka - powiedział nie wróżącym nic dobrego tonem oficer. - Nowy dyrektor, z innej
planety, że też od razu nie zauważyłem, jakie to podejrzane.
Zawahał się przez moment, wsłuchując się w głos dochodzący z telefonu.
- Tak jest! Komisarz się ze mną zgadza. Otrzymałem rozkaz, by cię przywieźć, A ty - wyciągnął w
moim kierunku gruby paluch - wynoś się stąd albo będziesz miał duże kłopoty.
Jego oddech śmierdział co najmniej trzema poprzednimi posiłkami, a ton głosu pobrzmiewał
nieskrywaną pogardą dla mojej osoby. Zaczynałem czuć do niego antypatię. Nieznacznie
przeniosłem ciężar ciała... i dostrzegłem spojrzenie Bolivara. Szybkie mrugnięcie, którego
znaczenie rozumiałem. ”Nie mieszaj się do tego. Nie rób drakuli. Zabieraj się stąd i wymyśl jakiś
subtelniejszy sposób rozwiązania problemu”.
Nie trzeba wiele kłapać dziobem - to było wielce wymowne mrugnięcie.
Ukłoniłem się.
- Szanowny panie oficerze - powiedziałem uniżenie. - Proszę mi wybaczyć, straciłem na chwilę
panowanie nad sobą, co w obecnej sytuacji... Ale ma pan oczywiście rację. Sprawiedliwości musi
stać się zadość. Ja wycofam się pokornie do swojej nędznej nory, aby przemyśleć raz jeszcze swoje
niestosowne zachowanie...
Tak kłaniałem się, skamlałem, pociągałem nosem, wycofując się jednocześnie z całej tej sytuacji.
Kapitan zawahał się, zapominając zamknąć usta. Przemógł jednak zdumienie i chyba zrozumiał, że
z niego kpię. Zamierzał w każdym razie wydać jakieś polecenie, gdy Bolivar nagłym szarpnięciem
wyrwał się jednemu z trzymających go policjantów, a drugiemu sprzedał solidnego kopniaka.
Powstało miłe zamieszanie okraszane bogato przekleństwami, a ja korzystając z niego, wycofałem
się, nie czekając już na nic więcej. Znalazłem się na zewnątrz kordonu i wezwałem taksówkę, która
wolno krążyła nad bankiem, najwyraźniej z powodu ciekawskiego charakteru kierowcy.
- Przeleć nad nimi - poleciłem. - Włącz licznik i stań tutaj. Czekamy na kogoś.
Oczywiście posłuchał z przyjemnością. Obaj mogliśmy dokładnie przyjrzeć się ryczącej głośno
policyjnej suce, która wkrótce zatrzymała się przed bankiem. Z tym, że ja uważniej
przypatrywałem się ludziom, którzy do niej wsiadali niż jej samej.
- Za nią - rozkazałem.
- Co to, to nie. Tam jest uzbrojona policja, a to zawsze oznacza kłopoty.
- Tylko jeśli ktoś popełnił przestępstwo. A ja jestem akredytowanym dziennikarzem. To jest moja
legitymacja - podałem mu złotą monetę pięćdziesięciokredytową, którą przyjął z pewnym
wahaniem.
- Nno dobrze... Ale nie będę jechał blisko.
Na szczęście ruch nie był wielki, więc mogliśmy śledzić policyjną furgonetkę z pewnego
oddalenia. Bez trudu więc dostrzegłem, że suka wjeżdża w bramę jakiegoś ciemnego i paskudnego
budynku. Kierowca też to zauważył. Natychmiast nacisnął hamulce i opadliśmy na ulicę.
- Wynoś się, gazem - ponaglał gorączkowo. Otworzyłem drzwi, ale nagle zmieniłem zdanie.
- Co to za budynek?

Jęknął w odpowiedzi i rozglądał się jak zaszczuty zwierz. Wreszcie jednak wydusił z siebie jakieś
sensowne słowa.
- Tto... jest... rzeźnia.., Kwatera główna Wydziału Przestępstw Gospodarczych. Znana także jako
Motel Rekinów. Ludzie wchodzą tam, ale już stamtąd nie wychodzą.
Zamknąłem drzwi, ale od wewnątrz, i dorzuciłem jeszcze trochę grosza.
- Ekstra. Będzie z tego dobra historyjka i wydawca będzie zadowolony. Teraz wieź mnie do
Waldorf-Castorii, gdzie czeka mój szef.
Mówiąc to, czułem jednocześnie chłodny pot spływający wzdłuż kręgosłupa. W hotelu czekała na
mnie przecież Angelina. Wiedziałem, jaka będzie jej reakcja. I nie pomyliłem się.
- Pozwoliłeś im wsadzić do więzienia naszego syna? - zapytała ociekającym trucizną głosem i z
morderczymi błyskami w oczach.
- Byłem gotów ich załatwić. To Bolivar mi zabronił... To znaczy mrugnął do mnie.
- Przynajmniej ktoś z was myślał. Z całym oddziałem w twoim wieku... I co teraz?
- Wyciągniemy go stamtąd. Chociaż bieg wypadków przybiera zły obrót. Za dużo tu zbiegów
okoliczności, a ja nie wierzę w zbiegi okoliczności. Wierzę za to w ludzką złośliwość. Sądzę, że
nasza rola w tym wydarzeniu została przez kogoś zaplanowana. Jesteśmy w mieście, w którym
zdarzył się rabunek. I jest to zupełnie inny rabunek niż wszystkie poprzednie. Dotychczas
odbywało się to bez hałasu - dopiero rano znajdowano pusty bank. Teraz po prostu wyrwano sejf -
z hałasem i łoskotem. To się nigdy dotąd nie zdarzyło. Potem, kiedy byliśmy wewnątrz, obrobiono
skarbiec niemal na naszych oczach. Niedobrze. Wydostaniemy teraz Bolivara, ale musimy mieć na
ten czas naprawdę dobre alibi.
- Zorganizujesz to?
- Tak. A raczej ty to zrobisz. Zadzwoń na recepcję po napoje i potrawy. Robimy imprezę.
Kiedy spełniała moją prośbę, ja zacząłem przeglądać bagaże, upychając niezbędne przedmioty po
kieszeniach. Turystyczne radyjko, wzbogacone w funkcje, jakich jego producent nie mógłby sobie
nawet wyobrazić; aparat fotograficzny, który robił naprawdę dobre zdjęcia, z tym że
fotografowanie było najprostszą z rozlicznych czynności, jakie wykonywał...
Właśnie skończyłem się przebierać w czarne ubranie, gdy usłyszałem dzwonek do drzwi. Kiedy
wjechał lokaj z jedzeniem, siedziałem już wygodnie rozwalony na kanapce z cygarem w dłoni.
- Jedzmy, pijmy i weselmy się! - zawołałem radośnie, dając mu obfity napiwek i otwierając jakąś
butelkę z bąbelkami. Ale gdy tylko za lokajem zamknęły się drzwi, natychmiast skoczyłem na
równe nogi i wyjąłem z kieszeni sieć wspinaczkową.
- Idziemy - powiedziałem. - Ubierz się tylko w coś czarnego.
- Oczywiście masz jakiś subtelny plan uratowania naszego chłopca? - zapytała Angelina,
wskakując w luźne spodnie.
- Niezbyt subtelny, bo mamy mało czasu i niewiele wiem o miejscu, gdzie go trzymają. Więc po
prostu rozpirzymy wszystko, co stanie nam na drodze.
- To mi się podoba. Idziemy.
Wyszliśmy na balkon. Przerzuciłem sieć przez balustradę, a ona przywarła do ściany za pomocą
nierozerwalnych wiązań molekularnych. Przypiąłem do niej swą klamrę i zawisłem nad ciemną
przepaścią.
- Chodź tu - powiedziałem do Angeliny. Kiedy uchwyciła moją dłoń, wcisnąłem właściwy przycisk
i sieć zaczęła tworzyć płynne, zasychające błyskawicznie pasmo, po którym niby pająk
przesuwaliśmy się w pożądanym kierunku.
Ominęliśmy balkon bezpośrednio pod nami, bo w pokoju paliło się światło. Poniżej było ciemno,
toteż wylądowaliśmy właśnie tam. Ściągnąłem i ukryłem sieć, a potem dwoma wprawnymi
ruchami wytrycha otworzyłem balkonowe drzwi. Szybki zjazd do piwnicy, szczęśliwie bez
żadnych świadków, i wreszcie prowadzące stamtąd na zewnątrz drzwi przeciwpożarowe -
wprawdzie z szyfrem i alarmem, ale w końcu wiedziałem co nieco o drzwiach.
- Podoba mi się ten niebieski sportowy wóz - powiedziała Angelina.

- Mnie też. Ale teraz potrzebujemy czegoś większego i mniej rzucającego się w oczy. O ten.
Czarny i pojemny wozik.
Samochód otworzył się i zapalił bez problemu pod czułymi dotknięciami moich paluszków. I
ruszyliśmy w noc.
- Zaparkuję z tyłu budynku. Wejdziemy od frontu. Idziemy szybko, ale na paluszkach. Nie
zatrzymujemy się ani na chwilę, zabieramy stąd Bolivara i własne tyłki.
- Brzmi nieźle i może być zabawne. Właśnie zdałam sobie sprawę, że od jakiegoś czasu wiedziemy
życie emerytów.
- Nie możecie tu wejść - zatrzymał nas strażnik przy drzwiach. Unosił broń, kiedy zgniotłem mu
przed nosem małą kapsułkę z gazem usypiającym. Osunął się bez niespodzianek. Stracił także przy
okazji pamięć tego wydarzenia, bo dodałem do zestawu nieco narkotyku wywołującego amnezję.
Przed wejściem do budynku nałożyliśmy maski przeciwgazowe. Była to niezwykle cicha noc, a
stała się jeszcze cichsza po rozpyleniu usypiającego gazu. Na podłogę waliły się pokotem
umundurowane ciała. Podeszliśmy do jednego z nich - oficera - chrapiącego przy biurku. Obudził
się i zagulgotał coś niezrozumiale, gdy zrobiłem mu zastrzyk. Opadł ponownie, gdy wstrzyknąłem
następny specyfik.
- Jestem twoim panem - wyszeptałem mu do ucha.
- Tak, panie.
- Będziesz mnie słuchał.
- Tylko wydaj rozkaz, a spełnię go.
- Gdzie jest więzień, którego przywieziono dzisiaj jako zamieszanego w napad na bank?
- Pokój przesłuchań numer sześć.
- Zaprowadź nas tam.
Zaprowadził. Potulnie jak baranek. Po drodze minęliśmy jeszcze kilku śpiących na podłodze
policjantów. Kiedy dotarliśmy do wskazanych drzwi, on także mógł dołączyć do swych kumpli
utulonych w objęciach Morfeusza. Usłyszeliśmy dochodzący gdzieś z oddali sygnał alarmowy.
- Jednak w końcu nas namierzyli - powiedziała Angelina.
- Trochę im to jednak zajęło. Gotowa?
Przytaknęła. Nie widziałem jej ukrytej za maską twarzy, ale jestem pewien, że w tym momencie
gościł na niej szeroki uśmiech. Błyskawicznym ruchem otworzyła drzwi i cisnęła do wewnątrz
kapsułę.
Wszyscy w środku byli nieprzytomni. Nawet Bolivar, który zwisał na czymś podobnym do koła
tortur. Na jego twarzy i rękach była krew. Toteż kiedy Angelina podchodziła do syna, zupełnie
niechcący nadepnęła każdego z leżących na podłodze mężczyzn.
- Dzięki - powiedział po prostu Bolivar po docuceniu. - Cholerni sadyści.
I oczywiście znowu zupełnie przypadkiem Angelina zdeptała policjantów także wtedy, gdy
wychodziliśmy.
Alarm wył teraz głośniej. W tle słyszeliśmy tupot biegnących nóg, jakieś komendy, a czasem i
odgłos wystrzału. Najwyraźniej wpadli w panikę i strzelali w ciemność. My jednak trzymaliśmy się
z daleka od tego narastającego hałasu i przemieszczaliśmy się w stronę tylnej części budynku. Tam
zeszliśmy na parter.
- To powinna być zewnętrzna ściana... - powiedziałem niepewnie.
- Lepiej, żeby to była zewnętrzna ściana - mruknęła Angelina. - Teraz wydostań nas stąd.
Nie będąc pewien grubości muru, nie żałowałem ładunków, toteż nawet stojąc za rogiem korytarza
zostaliśmy kompletnie ogłuszeni eksplozją. Po chwili przebiliśmy się pomiędzy tymi gruzami,
przez wielką dziurę, wprost w mrok nocy. Do samochodu nie było daleko. Odjechaliśmy, nim
ktokolwiek się pojawił. Odstawiliśmy skradziony pojazd na miejsce, gdzie był poprzednio
zaparkowany, a potem poprzez balkon, powielając na odwrót naszą drogę do więzienia, wróciliśmy
do pokoju.

- Bolivar musi doprowadzić się do porządku, a ja powinnam się przebrać - powiedziała Angelina. -
Ty w tym czasie zamów więcej alkoholu na naszą imprezę.
- Teraz to naprawdę będzie impreza - odparłem. - Możemy więc trochę się zabawić, zanim
zaczniemy się zastanawiać, jaki wykonać następny krok. Mam takie przeczucie, że od czasu, gdy
przybyliśmy na tę planetę, nasi niewidzialni wrogowie zawsze byli o krok do przodu w stosunku do
nas. Trzeba więc zrobić coś, co doprowadziłoby chociaż do remisu.

Rozdział 8

Wylałem do zlewu zawartość dwóch butelek dobrego napitku - co za strata. Zamówiłem następne;
przecież impreza trwała już od jakiegoś czasu i właśnie się rozwijała. Doprowadzony do porządku
Bolivar kręcił się po pokoju z wykrywaczem w jednym ręku i z pieczonym żeberkiem
świniozwierza w drugim i sprawdzał cały pokój. Także Gloriana obeszła wkoło całe
pomieszczenie, badając przyczynę obecnego zamieszania. Westchnęła smutno na widok swego
upieczonego kuzyna i powróciła do legowiska. Angelina odziana w przylegający ściśle do ciała
kostium w tygrysie cętki, naprawiała właśnie szkody, jakie poniosły podczas nocnej eskapady jej
paznokcie.
- Wynagrodzę ci tę stratę szklaneczką schłodzonego szampana - zaproponowałem.
- Bardzo chętnie - odpowiedziała i wysączyła podany napój.
Sam nalałem sobie podwójnego Niszczyciela Nerek, a potem powtórzyłem jeszcze raz tę
kompozycję z lodem. Przełknąłem nieco trunku i rozluźniłem się. Nie mogłem jednak pozwolić
sobie teraz na pełny relaks.
- Co zrobimy z Bolivarem? - zadałem pytanie, które już od jakiegoś czasu chodziło mi po głowie. -
Ten pokój nie jest zbyt bezpiecznym miejscem.
- Ani też to miasto i ta planeta - powiedziała ponuro Angelina. - I niepokoi mnie to wszystko, bo
akcja rozwija się w bardzo paskudny sposób. Zaczynam żałować, że w ogóle spotkaliśmy Kaiziego
i że daliśmy się zahipnotyzować forsą, którą nam zaoferował.
Miałem podobne zdanie, ale uznałem, że przynajmniej ja powinienem zachować chociaż pozory
optymizmu.
- Wszystko dobrze się skończy. Zobaczysz, jeszcze będziemy bogaci. Ale najpierw, co z
Bolivarem?
- Będzie dobrze - odpowiedział. Jakby dla potwierdzenia jego słów rozległo się pukanie do drzwi. -
Ale myślę, że będzie jeszcze lepiej, gdy szybko zmienię pokój.
- Policja na tej zawszonej planecie jest bardzo skuteczna - zgodziłem się z nim. - Dlatego zamiast
do sypialni, radzę ci wyjść na balkon i powiesić się za balustradką. Czuję kłopoty.
Mój nos mnie nie mylił. Kiedy otworzyłem drzwi, dostrzegłem trzech ponurych oprychów.
- To jest prywatne przyjęcie, a wy nie jesteście zaproszeni - powiedziałem krótko i zamknąłem
drzwi... A raczej zrobiłbym to, gdyby jeden z ”gości” nie zablokował ich nogą.
- Policja kryminalna - błysnął mi przed oczami ozdobną plakietką z hologramem atakującego węża.
- Wchodzimy do środka.
- Bez zezwolenia i nakazu rewizji?
- Nie są potrzebne. Nie na Fetor. W imieniu prawa możemy wkroczyć do każdego pomieszczenia,
które wydaje nam się podejrzane.
- Mamy tu niewielkie przyjęcie. Co w tym takiego podejrzanego?
- Wy - warknął, popychając mnie.
Normalnie już leżałby na ziemi, ale nie chciałem wszczynać awantury. Cofnąłem się z udanym
przestrachem, a on uśmiechnął się zadowolony.
- Widziano cię dzisiaj po południu w towarzystwie znanego przestępcy.
- To nie jest zbrodnia.
- Ja decyduję, co jest zbrodnią. Zejdź mi z drogi!

Ruszyli zdecydowanie i musiałem się odsunąć albo zostałbym stratowany.
Angelina spokojnie sączyła wino, zdając się nie zwracać najmniejszej uwagi na brutalne
wtargnięcie policji.
- Gdzie jest Bolivar di Griz - zapytał ten, z którym rozmawiałem dotąd, napastliwym i
podejrzliwym tonem. Jego kumple chyba w ogóle nie potrafili mówić.
- Kim ty właściwie jesteś?
- Inspektor Mwavuli. Gdzie on jest? - rozejrzał się po pokoju. - Przeszukać to miejsce.
- Gdzie jest kto? Bolivar? Jest w areszcie, zabrał go tam wasz oficer.
- Tam go nie ma. Uciekł.
- Miło mi to słyszeć. Drinka?
Na Fetor nie było takich nonsensownych odpowiedzi jak ”nie na służbie”. Łyknął całą szklaneczkę
i odstawił ją z rozmachem, nawet na mnie nie spoglądając. Jego podwładni zakończyli w tym
czasie przeszukiwanie apartamentu i zawiadomili elokwentnie swego szefa o ich negatywnym
wyniku, kręcąc głowami.
- Nie opuszczaj miasta - powiedział na pożegnanie. Wyszli.
- Cudownie - Angelina zamknęła oba zamki w drzwiach, założyła stalowy łańcuch i podparła
dodatkowo klamkę oparciem krzesła.
Bolivar wrócił z balkonu z palcem przytkniętym do ust. Nie odzywając się, dokładnie obszedł
pokój ze swoim wykrywaczem podsłuchów i wrócił z całym naręczem pluskiew. Składały się na
nie monety, kawałki mydła, gwoździe, a nawet jeden karaluch. Wyrzucił je wszystkie przez okno, a
potem nalał sobie szklaneczkę czerwonego wina.
- Wstąpisz do cyrku - powiedziała Angelina.
- To zawsze był szczyt moich marzeń, mamo.
- Nie żartuj sobie. Mówię całkiem serio.
- Wiem. Sam nawet myślałem o czymś podobnym. Sęk w tym, że zapewne każdy policjant ma
moją fotografię i nawet ulice nie są teraz bezpieczne.
- Dla młodego mężczyzny. Ale dla młodej kobiety są bezpieczne... No, w takim stopniu, w jakim
mogą być na tej paskudnej planecie. Przygotuj się na czasową zmianę płci. Już współczuję
facetowi, który próbowałby się dobierać do naszej córeczki... Ogól nogi, ja w tym czasie
przygotuję jakieś ciuchy.
Jeszcze przed świtem nasz syn był w pełni przygotowany do drogi. Angelina nie kryła satysfakcji z
dobrze wykonanej roboty. - I co o tym myślisz? - spytała.
- Bolivara nigdy nie wyglądała lepiej!
I to była prawda. Był zupełnie odmieniony. Długa spódnica, ładnie zarysowane piersi, wspaniałe
włosy zupełnie nie wyglądające na perukę, doskonały makijaż. Angelina była mistrzynią
charakteryzacji.
- Teraz możesz się przespać parę godzin, ale nie pognieć sukni. Wyjdziesz głównym wyjściem. I
postaraj się poruszać nieco biodrami, jak będziesz chodził. O tak - poruszyła cudownie swoim
tyłeczkiem.
Wszyscy, nie tylko Bolivar, zasługiwaliśmy na nieco odpoczynku. Kiedy się nieco przespałem,
poczułem się znacznie lepiej. Jeszcze korzystniej zadziałała tabletka pobudzająca. I jak zwykle
zacząłem następny dzień od sprawdzenia stanu konta. Oczekiwane cztery miliony od Kaiziego nie
wpłynęły. Przesłał mi za to wiadomość: ”Nie za dobrze, Jim. Postaraj się lepiej”.
Było już dobre południe, kiedy wreszcie wyszliśmy z pokoju. Najpierw Angelina i ja. Ja w
towarzystwie komputera, a ona w towarzystwie Gloriany. Bolivara opuściła pokój jak tylko
daliśmy jej sygnał, że korytarz jest pusty. Zaczekała jednak na inną windę, ponieważ byliśmy
pewni, że będziemy śledzeni.
I byliśmy.
Zignorowaliśmy jednak nasz ogon i spokojnie złapaliśmy taksówkę do cyrku.
- Nie biorę zwierząt - zaoponował kierowca, patrząc podejrzliwie na Glorianę.

- To nie jest zwierzę - powiedziałem, dając mu hojną dopłatę. - To jest nasza córka. Rzucono na nią
zły czar. Właśnie jedziemy do czarownicy, która obiecała odczynić urok i przywrócić jej
poprzednią postać.
Zrobił wielkie oczy. Ale ostatecznie pieniądze przemawiały do niego lepiej niż ta fantastyczna
historia, więc Gloriana pojechała z nami. Nie było możliwości przetestowania taksówkowego
wykrywacza, więc rozmawialiśmy o różnych bzdurach aż do chwili, gdy znaleźliśmy się w
garderobie. Pierwszą rzeczą, jaką tam zrobiłem, było poszukiwanie podsłuchu.
- Czysto - odłożyłem wykrywacz.
- Dobrze. Musimy zostawić wiadomość dla Bolivara, aby tu na nas poczekał. A zaraz potem
pójdziemy porozmawiać z GarGoylem w jego garderobie. Jestem pewna, że udzieli nam wszelkiej
pomocy.
- A to dlaczego?
- Wkrótce zobaczysz.
Nie naciskałem. Rozpoznawałem ten ton głosu. Zostanę poinformowany we właściwym czasie -
nie wcześniej. Gloriana zakwiczała cicho, kiedy zabieraliśmy się do wyjścia, a zatuptała za nami
uszczęśliwiona, kiedy zdecydowaliśmy się zabrać ją ze sobą. Natomiast gdy otworzyliśmy drzwi
do garderoby GarGoyla, aż zachrząkała z wielkiego ukontentowania. Zapach, który uderzył nam w
nozdrza, kojarzył się jednoznacznie z oborą albo ogrodem zoologicznym. Tak samo zresztą
śmierdziało podczas przedstawienia na scenie. Co prawda był to jedynie sztuczny zapach, miał
urealniać pokaz.
Za biurkiem siedział odziany w smoking mężczyzna, którego znałem już z przedstawienia, i pisał
coś na kartce. Kiedy weszliśmy, nie uniósł nawet głowy. Czy to był GarGoyl? Czy też może ten
czteroręki, który zaczynał występ? On także siedział w pokoju, ubrany zresztą w tę samą kraciastą
spódnicę co na występie. Rozparł się w fotelu naprzeciw tego gościa w smokingu i rozmawiał
przez telefon. Rozejrzałem się wokół. Reszta pomieszczenia tonęła w półmroku, chociaż można
było dostrzec klatki... wraz z... lokatorami.
I to jakimi! Niektóre z tych stworów już widziałem na scenie. Ale było ich tu znacznie więcej.
Jakiś dwugłowy drapieżnik, który krążył nerwowo po klatce, warcząc i szczerząc na mój widok
olbrzymie kły. Był też Pan Kościotrup - rozpoznawałem go z plakatów - drzemiący na kanapce.
Facet miał ze dwa metry wzrostu, ale nie był grubszy niż obwód mojego ramienia....
- Czego chcecie? - usłyszałem.
Odwróciłem się w kierunku głosu i zobaczyłem, że GarGoyl wciąż pochylony jest nad kartką
papieru.
- Porozmawiać z panem, panie GarGoyl.
- O czym?
Dopiero teraz zorientowałem się, że to czteroręki ze mną rozmawia.
- Tak ogólnie o tym cyrku... Jak pan znajduje tutejszą pogodę?
Mówiąc to, obszedłem powoli pokój z wykrywaczem podsłuchów. Znalazłem sześć pluskiew - pięć
standardowych i jedną monetę. Po kolei zmiażdżyłem je pod obcasem. Teraz wykrywacz zaświecił
zielonym światełkiem.
- Wiele o panu słyszeliśmy - powiedziała Angelina.
- Od Korpusu Specjalnego - dodałem szeptem.
Siedział wciąż nieporuszony i bez najmniejszego śladu emocji na twarz. Drgnął dopiero wtedy, gdy
Gloriana usiadła na jego stopach. Potem nagle wspięła się, opierając o krzesło i ugryzła go w
ramię.
- Wstrętna świnia! - krzyknęła zaskoczona Angelina. - Natychmiast zostaw pana!
Czteroręki spokojnie spojrzał w dół i skinął z uznaniem głową
- Potrafi odróżnić ciało od sztucznej masy. Ma nosa jak każdy świniozwierz.

Sięgnął górną parą swych rąk do szyi i zaczął zdzierać z siebie skórę. Angelina westchnęła widząc,
jak łatwo skóra oddziela się od ciała. Pociągnął mocniej i czteroręki mężczyzna w kilcie przestał
istnieć. Teraz miał dwie ręce.
- Dlaczego wspomnieliście o Korpusie Specjalnym? Spojrzałem pytająco na faceta w smokingu,
który wciąż pisał niestrudzenie.
- O niego się nie troszczcie - dostrzegł moje spojrzenie. - To pseudocielesny robot. Podobnie jak
wszystkie te istoty. Publiczność skupia uwagę na nim i nawet nie dostrzega, że to ja steruję całym
przedstawieniem.
- Odwrócenie uwagi - powiedziałem uszczęśliwiony.
- A jakże. A teraz, proszę, odpowiedzcie na moje pytanie.
- Panie Goyl, mamy powody uważać...
- Mówcie mi Gar.
- Jasne, Gar. Zapewne słyszałeś opowieści o Korpusie Specjalnym, mitycznej grupie, która tropi
zbrodnie w całej galaktyce, starając się przywrócić w niej sprawiedliwość.
- Jasne. Każdy słyszał o Korpusie Specjalnym, chociaż on oczywiście nie istnieje. Ale zadam wam
jedno pytanie. Załóżmy, że ta mityczna grupa istniałaby naprawdę i że miałaby swe laboratorium.
Jaki to, równie mityczny, naukowiec mógłby nim zarządzać?
Jeszcze raz spojrzałem na detektor... zielony.
- Profesor Coypu - powiedziałem tak cicho, jak tylko mogłem. Gar westchnął i wyszedł z dolnej
części swojego scenicznego kostiumu. Gloriana przestała interesować się jego dodatkową parą rąk i
położyła się w rogu. Androidalny robot zaś nagle skończył pisać, znieruchomiał i zsunął się z
krzesła. Gar zajął jego miejsce.
- Otrzymałem już wiadomość od Profesora. Bardzo mi swego czasu pomógł, gdy tworzyłem moją
grupę cyrkową... Mniejsza z tym... Prosił, żebym wam udzielił pomocy, jeśli się do mnie zwrócicie.
- Jesteś w Korpusie? - spytała Angelina.
- Byłem. Teraz jestem na emeryturze. Pracowałem w laboratorium, w prosektorium. Bardzo nudne
miejsce, jak już zdołacie się przyzwyczaić do zwłok. Ale zdobyłem doświadczenie, które
postanowiłem wykorzystać tutaj. Jak widzicie, mam teraz znacznie bardziej interesującą pracę.
- To przedstawienie?...
- Przykrywka. Tak naprawdę... - nakazał nam gestem, abyśmy się zbliżyli, rozejrzał się nerwowo
wokół i szepnął tak cicho, że niemal nie wypowiedział żadnego dźwięku -... pracuję dla GU.
- GU? - zapytała Angelina. Błyskawicznie zakrył jej usta dłonią.
- Galaktycznej Unii - szepnął. - Musieliście coś słyszeć.
- Mgliście. Organizujecie związki.
- Tak, towarzyszko. Organizujemy je w miejscach, gdzie legalnie nie mogą istnieć.
- Tak jak tu, na Fetor?
- Zgadza się, przyjacielu. I nie znam planety, która potrzebowałaby związków pracowniczych
bardziej niż ta.
- Och, mogłaby też mieć wolny rynek, jakąś kontrolę nad poczynaniami policji i jakąś regulację
zanieczyszczenia - dodałem.
- To idzie w parze. Ale zostawmy to na razie. Wróćmy do was... W czym mogę wam pomóc?
- Musimy ukryć naszego syna Bolivara.
- Czy to ten sam Bolivar di Griz, który wyczyścił wczoraj bank i uciekł z więzienia, zabijając przy
tym wiele kobiet i dzieci?
- Ten sam. Tylko, że nie zabił żadnych kobiet i dzieci ani nie obrabował banku.
- Dobra - podparł brodę i rozejrzał się w zamyśleniu po pokoju. - Myślicie, że będzie miał coś
przeciwko byciu Megalitowym Człowiekiem? Co prawda może mieć trochę problemów z
przyjmowaniem pokarmu... Spójrzcie.
W ciemnościach coś się poruszyło i z cienia wychyliło się szare monstrum. Angelina wydała
przytłumiony krzyk, a ja też ledwie powstrzymałem podobną reakcję. Okrągła narośl na czole

stwora niemal zasłaniała oczy, potężne kły nie pozwalały zamknąć ust, a obrazu dopełniały jeszcze
brudne szpony. Obrzydliwa mutacja humanoidalnej istoty.
Gar uśmiechnął się.
- Dobry, prawda? Jedno z moich najlepszych dzieł. Potwór zaryczał, oczy uciekły mu ku górze i
zaczął się tarzać po podłodze wstrząsany drgawkami.
- Wasz syn będzie bezpieczny tam w środku.
- Z pewnością - pociągnęła nosem Angelina, - i o ile go znam, będzie miał też przy tym przednią
zabawę.
- Kiedy tylko się zjawi, skontaktuje się z tobą - powiedziałem. - i dziękujemy.
- Nie dziękujcie. My z Korpusu musimy sobie pomagać. Kiedy wychodziliśmy, zamknąłem naszą
garderobę na klucz.
Wciąż była zamknięta, ale najwyraźniej nie stanowiło to przeszkody dla Bolivara, który - już jako
mężczyzna - siedział w środku i wpatrywał się w ekran komputera.
- Zdaje się, że twoja charakteryzacja dobrze zadziałała - zauważyła Angelina. - Spakuję te ciuchy
Skinął głową, nieobecny duchem, wpisywał bowiem pracowicie jakieś komputerowe komendy.
- Interesujące - mruknął. Chrząknąłem pytająco.
- Właśnie zainteresowałem się nieco twoim pracodawcą.
- Kaizim? Znalazłeś coś ciekawego?
- Bardzo ciekawego. On nie istnieje!
- Musi istnieć! Rozmawialiśmy z nim.
- Och, nie mam na myśli formy fizycznej, na pewno z tobą rozmawiał. Mam na myśli tę opowieść
o Imperetriksie von Kaiser-Czarskim, najbogatszym człowieku w galaktyce. Nie ma po takim
śladu.
- A te banki w całej galaktyce, które są jego własnością?
- Nie są jego własnością. Należą do różnych korporacji, należących z kolei do innych korporacji.
Prześledziłem jednak ten łańcuch i dotarłem do osób fizycznych. Różnych za każdym razem. I
żadna z nich nie jest Kaizim. Wygląda, że wszystko, co ci powiedział, jest kłamstwem.
Zaczęła mnie boleć głowa. Usiadłem ciężko i zacząłem wyliczać na palcach znane mi fakty.
- Po pierwsze, musi być jednak bardzo bogaty, bo inaczej nie płaciłby nam czterech milionów za
dzień. Nie zapłacił tylko wczoraj. Sprawdzałem. Nie tylko nie wpłynęła zapłata, ale jeszcze
przysłał mi obraźliwy list...
- Oczywiście, że ci płacił. Przecież musiał cię przekonać, że jest tym, za kogo się podaje. Tylko
taka wielka suma czyniła jego opowieść prawdopodobną. Pomyśl, jaki byłbyś podejrzliwy, gdyby
ofiarował ci na przykład sto kredytów dziennie...
- Wcale nie byłbym podejrzliwy, po prostu bym go wykopał za drzwi. Ale trzymajmy się faktów.
Wiemy także, i to jest po drugie, że wszystkie te banki na różnych planetach zostały obrabowane.
To są powszechnie dostępne dane.
- No tak, były. Natomiast zaczynam mieć podejrzenia co do prawdziwości dodatkowych danych.
- Jakich?
- Tych dotyczących cyrku, wystawianych numerów, dat przedstawień i tym podobnych.
Zacząłem trybić.
- No oczywiście! Kiedy dostajesz się do bazy danych, nie możesz w żaden sposób stwierdzić, czy
wydarzenia naprawdę zaszły, czy też informacje o nich zostały wprowadzone przez zręcznego
hakera. Nie dowiesz się tego, bo chodzi o odległą planetę, a przynajmniej nie dowiesz się, dopóki
nie dogrzebiesz się na miejscu do pierwotnej dokumentacji. Tylko że tego oczywiście nie można
zrobić na odległość.
- Dokładnie tak sobie myślałem. Dlatego właśnie postanowiłem powęszyć nieco po danych na
Fetor. Bez dużego sukcesu. Tutaj zastrzeżone są wszystkie dane za wyjątkiem rozkładu jazdy.
Większość drzwi zamknęła się tuż przed moim nosem.
- Nie lubią tu takich, co węszą.

- Tego byłem pewien, zanim zacząłem. Więc wprowadzałem pytania przez inne systemy. Nie
chciałem, aby na tej podstawie znaleziono mój terminal.
Jeszcze nie skończył mówić, gdy rozległo się energiczne walenie do drzwi garderoby.
- Otwierać natychmiast! Macie trzydzieści sekund. Potem wyważymy drzwi!
- Kto tam? - odkrzyknęła Angelina.
- Wydział Przestępstw Komputerowych. Nie próbujcie stawiać oporu. Jesteście winni nielegalnego
używania komputera i próby włamania się do zastrzeżonych plików!

Rozdział 9

Policja we wszelkich możliwych formacjach była tu na Fetor stanowczo zbyt skuteczna.
Rozejrzałem się desperacko wokół. W tym pokoju nie było okien i prowadziły do niego tylko jedne
drzwi. Jedynym schronieniem był parawan, za którym zmieniało się kostiumy. No cóż, lepsza taka
szansa niż żadna.
- Bolivar, właź tam! - syknąłem.
Wykonał polecenie w mgnieniu oka. Tymczasem w drzwi walnęło coś tak potężnie, jakby ktoś
starał się je wyważyć.
- Przestańcie walić, już idę! - krzyknąłem.
Angelina także nie próżnowała. Zamknęła walizkę z komputerem i położyła ją na podłodze. Potem
przesunęła fotel pod parawan i zasiadła w nim wygodnie. Ja tymczasem musiałem jeszcze uspokoić
Glorianę, gdyż świniozwierz z nastroszonymi gniewnie kolcami rwał się do ataku. Podszedłem
wreszcie do drzwi i otworzyłem je szeroko.
- Pukaliście? - zapytałem niewinnie.
Stojący tam facet był niesamowicie gruby, z fałdami tłuszczu pod podbródkiem i olbrzymim
brzuchem. Wyciągnął oskarżycielsko paluch w moim kierunku.
- W tym pomieszczeniu używano nielegalnego komputera.
- Nigdy w życiu.
- Przeszukaj dokładnie pokój, Hafifu - grubas wydał rozkaz. Jego partner, dla odmiany niezwykle
chudy, wtargnął natychmiast do pokoju. Obejrzał wszystko dokładnie z błyszczącymi z emocji
oczami, wietrząc nosem jak ogar. Spojrzał nawet pobieżnie na leżącą na ziemi walizkę, ale nie
uznał jej za godną uwagi.
- Nie widzę tu komputera - powiedział cienkim i drżącym głosem.
- Więc zajrzyj za parawan - burknął ten gruby glina. - Widziałeś przecież odczyt. W tym pokoju
jest gdzieś ukryty komputer. Nasz detektor się nie myli.
Hafifu posłuchał komendy i zbliżył się do parawanu w jednoznacznych zamiarach. Zaraz też
wrzasnął i wycofał się gwałtownie, gdy kły rozjuszonego świniozwierza rozorały mu nogawki
spodni i zdaje się także zahaczyły o łydki. Gloriana dała mi czas na podjęcie szybkiej decyzji -
ratowanie Bolivara było jednak ważniejsze niż ratowanie komputera.
- Wracaj! - rozkazałem. - Tam jest tresowany świniozwierz bojowy, który zabije każdego, kto
zbliża się zbyt gwałtownie do jego właściciela. Poza tym komputer znajduje się tutaj - wbudowany
w tę walizkę.
Hafifu okrążył szerokim łukiem swą pogromczynię i chwycił walizkę. Otworzył ją, wydobył
klawiaturę, włączył i napisał coś szybkimi nerwowymi ruchami.
- Faktycznie, jest to narzędzie zbrodni! - wrzasnął tryumfalnie.
- Jakiej zbrodni? Przeszukiwałem publiczne dane. Czy to jest wbrew prawu?
- Tak! - powiedział grubas z wielkim entuzjazmem. - Jest, ponieważ na Fetor nie ma publicznych
danych. Wszystkie są zastrzeżone. Konfiskuję ten sprzęt. - Hafifu wraz z komputerem był już za
drzwiami, zanim zdążyłem w ogóle otworzyć usta. - Ponadto obciążam was grzywną wysokości
pięciuset kredytów za próbę nielegalnego dostępu do zastrzeżonych danych.
- Nie możesz tego zrobić!

- Oczywiście, że mogę. Zgodnie z władzą daną mi przez państwo mogę nakładać kary pieniężne na
miejscu. Jeśli masz powody uważać, że konfiskata i grzywna są niesłuszne, przysługuje ci prawo
zażądania postępowania sądowego.
- Tak jest, zażądam.
- To oznacza dwa tysiące kredytów depozytu za salę sądową oraz pięćset kredytów na opłacenie
pracy sędziego.
Otworzyłem już usta, by protestować dalej, ale szybko je zamknąłem, zdając sobie sprawę, że
postępuję głupio.
- Przyjmujecie czeki?
- Tak... ale kara za wystawienie czeku bez pokrycia jest równa dwukrotności pierwotnej sumy.
Gdy ja wypisywałem czek, Angelina nieznacznie poluzowała łańcuch Gloriany. Nie miałem
rachunku w żadnym banku na Fetor. Wypisałem czek na pięćset kredytów galaktycznych.
Pamiętałem, że tutaj miały kurs równy kredytom Fetor.
Gloriana nagle chrząknęła bojowo i ruszyła do następnego ataku. Grubas skoczył w kierunku
drzwi, łapiąc po drodze wypisany czek. Zamknąłem za nim.
- Bardzo sprytnie - Bolivar wynurzył się zza parawanu. - Ale będziemy potrzebowali nowego
komputera.
- Potem być może tak - zgodziłem się - ale tu na Fetor są one zdaje się równie użyteczne jak
tabliczki ”nie przeszkadzać” na drzwiach. Będziemy więc używać naszych własnych mózgów, tak
jak to było w modzie na długo przed wynalezieniem elektroniki
- Podobnie jak ręczne pisanie - powiedziała Angelina, biorąc kartkę i pisak z szuflady komody. -
Zróbmy najpierw listę rzeczy, które wiemy, a potem listę tych, których musimy się dowiedzieć.
- Dobra - powiedziałem. Zacząłem wędrówkę wokół pokoju, wytężając swoje szare komórki. -
Więc, po pierwsze, tajemnica naszego pracodawcy, który jakoby nie istnieje. To nie jest w tej
chwili zresztą istotne i może poczekać...
- Aż do momentu, dopóki będzie nam regularnie płacił - dokończyła jak zwykle praktyczna
Angelina.
- Racja. Możemy też zapomnieć o tych wszystkich bankach, które zostały obrabowane na innych
planetach. Mogą one nie mieć nic wspólnego z obecnym śledztwem, ponieważ wszystkie fakty,
które ustaliliśmy na temat tamtych wydarzeń, prawdopodobnie zostały sfabrykowane.
- Po co? - spytał Bolivar.
- To jest jedno z tych pytań, na które musimy znaleźć odpowiedź. Najprostsza, jaka mi się nasuwa -
Kaizi chciał, abyśmy przybyli na tę planetę. Ponoć, aby zbadać sprawę rabunków. Ale w to też
zaczynam powoli wątpić. Dlaczego robi to, co robi, w tak okrężny sposób, też na razie nie jest
istotne. Jesteśmy tutaj i wykonujemy swoją robotę.
- Teoretycznie badamy Puissanto - powiedziała Angelina. - Bo to zdaje się on, o ile mnie pamięć
nie myli, był powodem naszego tu przyjazdu. Może więc powinniśmy przyjrzeć się jemu?
- Powinniśmy, tylko że wydarzenia zaczęły się toczyć w wariackim tempie - odparł Bolivar. - Co z
tym obrabowaniem banku niemal w tym samym momencie, w którym tam przyjechaliśmy? I z
uznaniem mnie za kryminalistę?
- Myślę, że to jednak był przypadek - potrząsnąłem głową. - Złodzieje nie mogli w żaden sposób
wiedzieć, że tu będziesz, kiedy planowali skok.
- Zgadzam się - wtrąciła Angelina. - Kaizi włożył wiele wysiłku w ściągnięcie nas na Fetor. To, że
zjawił się tutaj także Bolivar, z pewnością nie było częścią jego gry.
- Jaka jest więc ta gra? - zapytałem i zaraz sobie odpowiedziałem. - Mamy znaleźć złodziei, którzy
obrabowali jego bank lub banki. Aby tego dokonać, musimy wpierw się dowiedzieć, w jaki sposób
bank został obrabowany. Potrzebujemy kogoś wewnątrz, dlatego wspaniale się stało, że Bolivar
tam pracuje.
- Już nie pracuję.
Kiedy dotarł do mnie sens jego wypowiedzi, zaświtała mi w głowie pewna myśl.

- Ależ pracujesz. Znowu obejmiesz swoje stanowisko w banku. - Na jakieś dwie sekundy do
przybycia policji.
- Nie aresztują cię, bo będą sądzić, że jesteś swoim bratem bliźniakiem, Jamesem, który przyjedzie
tu natychmiast, gdy go wezwiemy i zupełnie przypadkiem przywiezie też nowy komputer - aż
klasnąłem w dłonie z podziwu dla samego siebie i swej pomysłowości.
- I w czym nam to pomoże? - spytała Angelina. - James nie wie nic o bankach.
- Ale Bolivar wie! - odparłem. - Po prostu obejmie swoją starą pozycję. Ponieważ to Kaizi jest
właścicielem banku, na pewno zdoła zamieszać coś z systemem identyfikacyjnym... czytnikami
tęczówki oka i tym podobnymi.
- Gratuluję - powiedział Bolivar. - Pomysł jest na tyle wariacki, że może się udać.
- Zgadzam się - uzupełniła Angelina. - Poślę zaraz gwiazdogram do Jamesa, że jego obecność tutaj
jest konieczna.
Uwolniła Glorianę, która próbowała ściągnąć sobie obrożę tylną nogą. Świnka zaszeleściła w
podzięce kolcami i potuptała do legowiska. Nagle zupełnie nieoczekiwanie stanęła w pół kroku,
podniosła głowę, postawiła pionowo uszy i zaczęła unosić kolce...
Położyłem palec na ustach, a potem wskazałem na drzwi. Dochodziły spoza nich odgłosy cichego
szurania. Bolivar natychmiast dał susa za parawan, Gloriana zaś potruchtała do drzwi, chrząkając w
swym języku jakieś obelgi. Spod szpary w drzwiach wysunęło się coś białego, a ona pochwyciła to
w mgnieniu oka.
- Kartka papieru, może wiadomość - powiedziałem. - Dobra świnka, przynieś tatusiowi.
Położyła się u moich stóp i wypuściła kartką z zębów. - Burking Barneys Robot, potrawy na
wynos. Najszybsza i darmowa dostawa - przeczytałem.
- Brzmi interesująco - Bolivar wyjrzał zza parawanu. - Minęło sporo czasu od śniadania.
- Darmowe piwo do zamówienia powyżej piętnastu kredytów. Wegetariańskie orzechburgery,
mięsne żyrafoburgery, styropianowe dietoburgery.... mnóstwo dobrego żarcia.
Angelina złożyła zamówienie. Dostawa była naprawdę szybka. Odgłosy trąbek sygnałowych
rozległy się przed naszymi drzwiami, zanim jeszcze zdążyliśmy przygotować i wysłać wiadomość
do Jamesa przez lokalną stację komunikacyjną. Wjechał zautomatyzowany kredens, który z
powodów jakiejś durnej kampanii marketingowej miał kształt trumny. Towarzyszył mu
akompaniament muzyki organowej i sztuczny zapach antycznych kadzideł. Kiedy wsunąłem w
odpowiedni otwór pięć kredytów, zabrzmiał dzwonek i wieko trumny uchyliło się. Jedzenie było
gorące, a piwo zimne, i tylko ta cholerna trumna grała cały czas ponurą muzykę liturgiczną, dopóki
nie wrzuciłem kilku monet do otworu z napisem ”napiwek”. Dopiero wtedy jej się pozbyliśmy.
- Dobre - oblizując palce, przypatrywałem się Glorianie, która z namaszczeniem jadła
bananoburgera.
- Za tłuste - odparła moja rozsądna jak zawsze żona - i bardzo źle wpływa na linię.
Zadzwonił telefon. Odebrała Angelina. Słuchała chwilę, kiwając głową.
- Dziesięć minut - powiedziała i odłożyła słuchawkę.
- To była portiernia. Reporter z Marnego Czasu Fetor chce przeprowadzić wywiad z Marvellem
Wspaniałym, do ich programu codziennego ”Życie na Gorąco”. Pamiętaj, że my, ludzie sceny,
żyjemy z naszej publiczności, więc zgodziłam się w twoim imieniu - wstała i kiwnęła ręką w stronę
Bolivara. - W tej garderobie panuje ostatnio za duży ruch. Chodź, zaprowadzę cię do Gara, zanim
przyjdzie tu prasa.
Przebrałem się w swój strój sceniczny. Właśnie kończyłem zawiązywać krawat, gdy usłyszałem
dyskretne pukanie do drzwi. Otworzyłem je i ujrzałem przed sobą imponującej wielkości srebrnego
robota.
- Witam - powiedział robot metalicznym głosem. - Jestem robreporter numer trzynaście,
reprezentuję Marny Czas Fetor, przyjazny kanał informacyjny, który podaje zawsze
najaktualniejsze informacje. Oto moja karta identyfikacyjna - z otworu w korpusie wydobył zieloną
kartę, którą błysnął mi szybko przed oczami, i schował z powrotem.

- Czy mogę wejść? Dziękuję. - Zdołałem na szczęście odskoczyć, bo inaczej przejechałby po mnie.
- Trochę tu ciemno. Będziemy potrzebować więcej światła.
Przezroczysta kopuła wieńcząca głowę robota rozjarzyła się jasnym światłem. Z jego piersi,
wycelowana wprost we mnie, wyjechała kamera, zza pleców zaś rozwinął się talerz satelitarnego
przekaźnika, który po ustawieniu się we właściwej pozycji zaczął cicho buczeć. W chwilę później
poniżej kamery pojawił się ekran, w którym ujrzałem swoją zdumioną twarz. Uśmiechnąłem się
więc teatralnym uśmiechem, pokazując wszystkie zęby - tak było nieco lepiej. Numer trzynaście
zaczął mówić.
- Witam wszystkich naszych widzów wiadomości dostarczanych dokładnie w czasie wydarzeń i z
miejsca wydarzeń, gdziekolwiek by to było. Tu Baridi Baraka, wasz ulubiony reporter, tym razem
wprost z magicznej sceny i to w rozmowie nie z kim innym jak z samym Marvellem Wspaniałym.
Soczewki kamery zawirowały i do mojego obrazu na ekranie dołączył także obraz smagłego
mężczyzny w zielonym garniturze. Facet najwidoczniej mówił właśnie do mnie. Tylko że go tu nie
było. To znaczy, nie było go w pokoju ze mną, był na ekranie telewizora. A to oznaczało, że
stanowił generowany przez komputer obraz reportera. W ten sposób oszczędzali sporo pieniędzy.
- A teraz powiedz mi, Marvellu Wspaniały, jak to jest być magiem?
- To nieustająca kupa radości, Baridi, stary przyjacielu. Zawsze i nieustannie coś się dzieje, ot
choćby...
Machnąłem rękaw powietrzu dla odwrócenia uwagi, a w mojej drugiej ręce znikąd pojawił się
bukiet czarnych kwiatów. Trzymałem je wyciągnięte przed sobą. Reporter na ekranie pochylił się,
powąchał i uśmiechnął się z przyjemnością.
- Tak, proszę państwa, prawdziwe kwiaty. Pachną wspaniale, naprawdę. Widzę Marvellu, że jesteś
mistrzem w swoim fachu. Powiedz mi więc, czy podoba ci się twój zawód?
- Oczywiście, Baridi brachu, po prostu go uwielbiam. Uwielbiam podróże i uwielbiam zabawiać
rozentuzjazmowaną publiczność. - Otworzyły się drzwi i wkroczyła Angelina. Przywołałem ją
szerokim ruchem ręki. - A jeszcze bardziej kocham moją piękną asystentkę Angelinę, która nigdy
się nie skarży, gdy każdego wieczora, nie mówiąc już o sobotnich porankach, przecinam ją na pół.
- Witaj, Angelino - zawołał nasz niewidzialny rozmówca. - Przywitaj się proszę z milionami
naszych telewidzów, których do cyrku przyciąga magia, jak również twoja uroda. Powiedz nam,
oczywiście bez zdradzania magicznych sekretów, w jaki sposób jesteś przecinana na pół.
Angelina uśmiechnęła się wdzięcznie i zaczęła opowiadać jakieś bzdury, używając słów nie
dłuższych niż dwusylabowe, bo tylko takie zapewne mogły zrozumieć miliony widzów
oglądających program. W pewnym momencie, mniej więcej po trzydziestu sekundach, bo na tyle
potrafili skupić uwagę widzowie, nasz generowany przez komputer rozmówca przerwał jej
wypowiedź, zadając kolejne durne pytanie. I znowu przez następne trzydzieści sekund słuchał
odpowiedzi, kiwając przy tym głową, jakby rozumiał każde słowo. Wreszcie podziękował
uprzejmie i zwrócił się do mnie.
- Powiedz naszym widzom, Marvellu Wspaniały, jaki był najbardziej ekscytujący moment w twojej
ekscytującej karierze?
- O, to proste pytanie. To było podczas przedstawienia na odległej planecie zwanej Wirtschaftlich,
głównie zresztą rolniczej, gdzie wydarzył się pewien niespodziewany wypadek podczas transportu
świniozwierza niezbędnego do mojego numeru. Wydostał się z uszkodzonej klatki i zaatakował
teatralnego portiera, prawdopodobnie sprowokowany czerwoną barwą jego uniformu. Portier
uciekał do środka teatru, a zwierzak za nim. Oczywiście, natychmiast wiedziałem, co trzeba zrobić.
Biegłem naprzeciw zwierzęcia, krzycząc głośno i machając połami płaszcza, który miały czerwone
podbicie. Wtedy bestia ruszyła wprost na mnie. Dalszy bieg wydarzeń był już przewidywalny.
Uniosłem magiczną różdżkę i na oczach całej przerażonej publiczności zrobiłem moją słynną
sztuczkę ze znikającym świniozwierzem. Czy uwierzyłbyś, że zwierzak znikł w mgnieniu oka?
- Nie, nie mogę uwierzyć.

- Ukręciłbym ci ten generowany przez komputer kark, gdybym tylko mógł go dosięgnąć! -
wrzasnąłem i moje dłonie zacisnęły się w próżni. Jednak na ekranie wyglądało to znacznie lepiej -
po prostu radośnie i spontanicznie dusiłem reportera.
- Spokojnie, kochanie, spokojnie - powiedziała łagodnie Angelina, odciągając mnie od niedoszłej
ofiary.
- Nno, jeśli stawiasz sprawę w ten sposób, to oczywiście ci wierzę... Cha, cha, cha... A teraz bardzo
proszę, Marvellu i Angelino, zostańcie z nami. Wiem bowiem, że milionom naszych widzów
możecie przekazać mnóstwo pasjonujących opowieści o magii. Ale teraz powiadomiono mnie o
niezwykle ważnym wydarzeniu. Dla państwa Petikan Peke, wprost z miejsca zaskakującej zbrodni.
Ekran zamigotał i zgasł. Po chwili rozbłysł ponownie, pokazując następnego, zapewne
generowanego przez komputer, reportera stojącego przed bankiem.
- Tu za moimi plecami - zaczął reporter - znajduje się bank Bankrott-Geistesabwesed. Do tej pory
doskonale prosperujący. Mimo że ta nazwa jest niemożliwa do wymówienia, teraz kiedy TO się
wydarzyło, będziemy słyszeć ją długi czas w wiadomościach. - Kamera pokazała z szerszego ujęcia
wejście do banku, a raczej znajdującą się tam olbrzymią dziurę. Rozległy się generowane przez
komputer ”ochy” i ”achy”. - Trudno uwierzyć, ale ten rabunek wydarzył się dokładnie w środku
dnia, właśnie tu, w samym centrum naszego cudownego miasta. Proszę sobie wyobrazić absolutny
spokój pracujących ludzi, a w następnej chwili... - rozległ się dźwięk potężnej eksplozji, której
towarzyszył brzęk tłuczonego szkła - to się wydarzyło! Nie włamano się do banku, wyłamano się z
niego! Najwyraźniej złodzieje dostali się do bankowego skarbca poprzedniej nocy. Nie tylko
zdołali się tam włamać, ale także wprowadzili do środka opancerzone motocykle! Mogą sobie
państwo wyobrazić minę dyrektora banku, gdy rano otworzył drzwi skarbca. Wruum! Wyjechali
stamtąd w pełnym pędzie wprost na niego. Jeśli przyjrzycie się bliżej, dostrzeżecie go leżącego na
ziemi, właśnie jest mu udzielana pomoc medyczna. Przejechali po nim, przez całą główną salę
banku oraz oszklone drzwi zewnętrzne. I natychmiast zginęli w tłumie. Policja z całego miasta
została włączona w pościg. Oglądajcie nas, wkrótce dalsze pasjonujące szczegóły! Są już
wiadomości. Tak jest! Policja wpadła na trop przestępców, podjęła pościg. Ale, niestety, zdołali
uciec do strefy przemysłowej, skacząc nad murem z przygotowanej rampy.
Potem pokazano mnóstwo szybkich scen naporu tłumu, barykad policyjnych, zamieszania,
alarmów. Za chwilę z banku wyszedł szarowłosy umundurowany oficer. Reporter podbiegł do
niego, nie przestając gadać ani na chwilę.
- Są już kolejne wieści. Na miejscu zbrodni zabezpieczono materiał dowodowy. Może on
zaprowadzić policję na trop złodziei. Proszę nam powiedzieć kapitanie, co znaleziono?
- Dowód rzeczowy. W skarbcu. Jestem pewien, że będzie to istotna poszlaka.
- Ale co to jest?
- Poszlaka.
- Tak, to już pan powiedział. - Czyżbym usłyszał w tonie reportera elektroniczną desperację? -
Proszę jednak zdradzić milionom naszych widzów, jaką to poszlakę trzyma pan teraz w rękach?
To były wielkie łapska i kamera krążyła irytująco wokół nich, starając się sfilmować choć fragment
tajemniczego przedmiotu.
- Metalowy przedmiot - policjant wreszcie otworzył dłoń. - Jak widzicie, trzymam w ręku
przedmiot, który wygląda jak figurka zrobiona z jakiegoś metalu. Jest to jakiś gryzoń, może mysz?
Kamera najechała tak blisko, że figurka wypełniła cały ekran.
- Kapitan ma rację! Tak, ma rację! To jest metalowy gryzoń, jak mi się wydaje. Za duży jednak na
mysz, to chyba szczur. Tak, drodzy widzowie, teraz możecie zobaczyć tę figurkę w całej
okazałości.
I mogliśmy naprawdę ujrzeć ją w całej okazałości.
- Poprawcie mnie, jeśli się mylę. Ale wydaje mi się... tak, to musi... to z całą pewnością jest figurka
stalowego szczura!

Rozdział 10

Szczęście, że w tym momencie kamera nie była zwrócona na mnie. Jestem pewien, że wyglądałem
jak ostatni idiota, z wybałuszonymi ślepiami i otwartą paszczą. Co tu się działo? Spojrzałem
błyskawicznie na Angelinę i dostrzegłem, że jest tak samo zaskoczona jak ja. Oprzytomniała
pierwsza, poprawiła włosy dłonią i przybrała znudzony wyraz twarzy. Numer był niezły -
musiałem to przyznać. Któryś z tych rabusiów miał poczucie humoru i nieźle się zabawił moim
kosztem. Stalowy Szczur! Ślad dla policji czy ostrzeżenie dla mnie? Tymczasem raport z miejsca
zbrodni przerwano, więc musiałem odłożyć na bok swoje zdumienie i dokończyć wywiad w taki
samym jak dotąd beztroskim stylu. Co też oczywiście zrobiłem. Ba, zdołałem nawet pokazać kilka
sztuczek z kartami, nie gubiąc ich przy tym.
- Tak więc, drodzy widzowie, tym magicznym akcentem kończymy nasze spotkanie z magiczną
parą. Przypominam o ich dzisiejszym występie w Colosseo, w samym centrum naszego pięknego
miasta, centrum sztuki teatralnej, wydarzeń sportowych i w ogóle najlepszej zabawy.
Światło na głowie robota pociemniało i zgasło. Z piersi wysunęła się metalowa płyta z
przymocowanym do niej papierem - wręczał mi zapłatę.
- Standardowa forma pokwitowania, proszę o podpis tutaj, inicjały tutaj i tutaj. Teraz pani,
dziękuję.
Papier znikł z powrotem w klapie na piersi, za to z cichym pstryknięciem otworzył się otwór w
biodrze. Robot sięgnął tam i wyciągnął dość cienki zwitek banknotów. Podzielił go na pół i
wręczył jedną część mnie, a drugą Angelinie.
- Sto osiemdziesiąt kredytów dla każdego, standardowa opłata. Do widzenia.
Sam otworzył sobie drzwi i wyszedł. Angelina zamknęła za nim ostrożnie, a potem odwróciła się
do mnie.
- Jakieś wyjaśnienia?
- Żadnych. Poza tym, że ktoś coś do mnie ma... A ja nie jestem paranoikiem.
- Więc co z tym robimy?
- Ze stalowym szczurem? Nic nie możemy chyba zrobić.
- Możemy opuścić tę odrażającą planetę.
- Nie - powiedziałem z nagłą złością. - On, oni, ona, to coś, ktokolwiek czy cokolwiek to jest, nie
zdoła się tak po prostu z tego wywinąć. Jeśli teraz wyjedziemy, nigdy się nie dowiemy, w jaką grę
grają na tej planecie. A poza tym podoba mi się zarabianie czterech milionów dziennie.
- Chciwość może przyczynić się do twego upadku - Angelina uniosła brwi.
Rozmyślałem nad jej słowami, podchodząc do barku i sięgając po butelkę Zubanishamali Sour
Mash i szklanki, dwie szklanki. Postawiłem jedną z nich na stole, ale Angelina potrząsnęła głową.
- Dziękuję, ale nie. Nie wiem, jak możesz wlewać w siebie to świństwo. Dla mnie - białe wino.
Otworzyłem i polałem. Stuknęliśmy się szklankami i wypiliśmy jednym duszkiem ich zawartość.
- Tu nie chodzi o pieniądze - powiedziałem wreszcie. - Chodzi o moją reputację - albo o jej brak.
Ktoś kpi sobie z mojego dorobku. Mam zamiar go odnaleźć i uciszyć. Zostałem wrobiony, więcej -
cała moja rodzina jest wrabiana, a to mi się nie podoba. Tylko kto to robi?
- Kaizi - powiedziała zdecydowanie.
- Jest taka możliwość. Albo ten jego tajemniczy przeciwnik, za którego odnalezienie mi płaci. Nie
byłby to taki nieznany przypadek, że ktoś zaczyna polować na myśliwego - spojrzałem na zegarek.
- Zanim znów wydarzy się coś ekscytującego, mam zamiar kontynuować śledztwo z naszym
jedynym podejrzanym Puissanto. Do następnego przedstawienia zostało mnóstwo czasu.
Żeby nie kusić licha, podszedłem najpierw do drzwi wyjściowych, koło których nasz podstarzały
portier czytał horrorowaty holokomiks. Właśnie przewrócił stronę i rozległo się mrożąc krew w
żyłach wycie i demoniczny śmiech.
- Szukam Puissanto - wytrąciłem go z nastroju. - Widziałeś go ostatnio?
- Taa. Wyszedł coś zjeść. Robi to cztery, pięć razy dziennie.

- Masz jakieś pojęcie, kiedy może wrócić?
- Za godzinę. Zazwyczaj posiłek zajmuje mu koło godziny. Raz widziałem go w akcji.
Niesamowite.
- Wielkie dzięki. W takim razie spróbuję później.
Ale, ze zrozumiałych powodów, spróbowałem właśnie teraz. Pokój Puissanto był zamknięty.
Zapukałem energicznie, żadnej odpowiedzi. Ponieważ przypomniałem sobie, jak przegryzał zębami
metalową sztabę, nie odważyłem się wejść, dopóki nie włączyłem elektronicznego wykrywacza
dźwięku. Cisza. Żadnego ruchu, żadnego oddechu. Sprawdziłem więc systemy alarmowe.
Ponieważ żadnego nie wykryłem, wyjąłem wytrych, by wejść najszybciej jak można. Zamknąłem
za sobą drzwi i wpatrzyłem się w ciemność.
Wymacałem na ścianie włącznik światła i zmrużyłem oczy oślepiony jego nagłym blaskiem. W
pokoju znajdował się klasyczny parawan do przebierania, stół, kanapa z połamanymi sprężynami i
trochę innych drobiazgów: kilka sztang, metalowe sztaby, kowadło, dwie baryłki piwa, zwisająca z
sufitu wielka wędzona szynka świniozwierza ze śladami potężnych zębów... tak jak
wyobrażalibyście sobie pokój atlety. Nic niezwykłego. Jakieś papiery w koszu. Rachunki z pralni.
Lwia skóra z dziurami od moli. Marynarka męska gigantycznych rozmiarów. Też nic rzucającego
na kolana. Podszedłem do stołu. W szufladach żadnych papierów, na stole książka. Podniosłem ją
do światła, żeby zobaczyć tytuł. Galaktyczni łowcy potworów. - Bezmózga, krwawa fikcja - to też
doskonale pasowało do poziomu właściciela.
Jeszcze tylko komputer na stole. Włączyłem go. Ekran zamigotał, a potem pociemniał. Pojawił się
pulsujący czerwony napis: ”Podaj hasło”. Wyłączyłem komputer i spojrzałem na typ - Eprom-80.
Muszę pogrzebać nieco w jego specyfikacjach. Potem w wolnej chwili złamię hasło. Albo
poczekam na przyjazd Jamesa - dla mojego syna taka robótka to bułka z masłem.
Nagle usłyszałem męskie głosy dochodzące zza drzwi. Czyżby wrócił Puissanto? Poczułem nagły
przypływ paniki. Wyobraziłem sobie te żelazne łapska zaciskające się na mojej szyi. Gdzie tu
można się ukryć? Może za tą olbrzymią baryłką w kącie? Jeśli tylko będzie dość miejsca.
Klamka w drzwiach opuściła się. Wyłączyłem światło dosłownie nanosekundę przed tym, nim
uchyliły się drzwi. Nikt ich jednak nie otworzył do końca.
- ... i obciążę cię kosztami zapasowego koła w miejsce tego, które wyrwałeś z ciężarówki - to był
głos Harleya Dayidsona.
- Próbowała przejechać. Puissanto nie zapłaci za głupiego kierowcę. Nie.
- To był wypadek. Widziałeś przecież policyjny raport. Kierowca nawet cię nie tknął.
- Koło tak. Wyrwałem.
- Owszem razem z osią.
- Kiepski wóz. Tani bubel.
- Mimo to pokryjesz koszty.
Kiedy trwała ta intelektualna wymiana zdań, ja na paluszkach przemierzyłem pokój. Przez szparę
w uchylonych drzwiach wpadało na szczęście wystarczająco światła, abym nie narobił
niepotrzebnego hałasu. Musiałem nieco przemieścić baryłkę, by się za nią wpakować. Jak dla mnie
wiązało się to z przeraźliwym hałasem, ale ku mojemu zdumieniu nikt na korytarzu zdawał się tego
nie słyszeć. Ledwie zdążyłem się usadowić, gdy drzwi otworzyły się na całą szerokość i w pokoju
zrobiło się jasno. Puissanto trzasnął wściekle drzwiami i przeszedł przez pokój, mrucząc jakieś
przekleństwa. Podłoga trzeszczała pod jego stopami; gdy usiadł, jękliwie zaprotestowało krzesło.
Chyba korzystał z telefonu, bo słyszałem wyraźne pikanie, jak podczas wybijania numeru.
Puissanto czekał, mamrocząc wciąż pod nosem.
- Mów Pako, teraz - ktoś nieznany w końcu odebrał. Puissanto słuchał przez chwilą, oddychając
ciężko.
- Pako? - powiedział wreszcie. - Czy jest jakaś wytłumaczalna i sensowna przyczyna, dla której nie
zdołałeś się zjawić na wyznaczonym spotkaniu? Ach, tak. Takie akcje nakręcają tylko spiralę

przemocy. Odmawiam. I bądź tam za piętnaście minut albo nasza szczególna znajomość zakończy
się.
Ponownie usłyszałem ciężkie kroki przemierzające pokój. Zgasło światło i zapadła głęboka
ciemność. Jeszcze tylko trzaśniecie drzwiami i chrobot przekręcanego w zamku klucza.
Odważyłem się na głęboki i drżący wydech i wyczołgałem się zza beczki.
No i miałem do przemyślenia następną tajemniczą sprawę. Nasz tępy atleta w razie potrzeby
potrafił przemawiać jak normalny facet. Czy to miało jakieś znaczenie? Oczywiście, że tak.
Przecież komputer wskazywał, że Puissanto był zawsze obecny w miejscu, gdzie obrabowywano
bank. Ponieważ zdawało się dotąd, że mózg ma równie twardy jak mięśnie, zacząłem wątpić, by
można mu było przypisać takie skomplikowane technologiczne przestępstwa. Ale okazywało się
oto, że wcale nie był tak tępy, za jakiego chciał uchodzić. Westchnąłem ciężko. Jakby jeszcze mało
było tajemnic.
Odczekałem dłuższą chwilę, zanim wyszedłem na korytarz. Cały czas myślałem gorączkowo o
znaczeniu ostatniego odkrycia. Wpadłem do naszej garderoby. Angelina siedziała przy stole.
- Mam dla ciebie naprawdę interesującą wiadomość - zamknąłem z rozmachem drzwi. - Właśnie
się dowiedziałem...
Zamilkłem wpół słowa... Nie byliśmy sami. Naprzeciwko Angeliny siedział jakiś oficjalny gość w
czarnym mundurze. Facet odwrócił się i spojrzał na mnie lodowatym wzrokiem. Jego mundur był,
jak już powiedziałem, czarny, ozdobiony srebrnymi guzikami i interesującymi pagonami z
wyszczerzonymi w uśmiechu czaszkami i mieczami.
- Co takiego odkryłeś, kochanie? Bardzo chciałabym wiedzieć? - podchwyciła Angelina, dając mi
moment na dojście do siebie.
- Na dzisiejszą noc znów wyprzedano komplet miejsc, więc premie pozostają bez zmian. A kim
jest, jeśli można wiedzieć, twój gość?
Mieczoczasznik przemówił sam, zimnym i okrutnym głosem.
- Jestem kapitan Wezekana z Policyjnego Wydziału Obcokrajowców. Proszę o papiery
identyfikacyjne.
Wyjąłem je. Na tej planecie było więcej rodzajów policji niż kiedykolwiek zdarzyło mi się spotkać.
Kapitan uważnie przeglądał moje dokumenty. Jedną ze stron podniósł wyżej do światła, spojrzał
pod innym kątem...
- Jeśli powie mi pan, o co chodzi, może będę mógł.... - Nie.
No tak, a jakiej błyskotliwej konwersacji można oczekiwać od kogoś, kto nosi taki mundur? Cisza
przedłużała się, a on uważnie studiował każdy szczegół moich dokumentów. Jeśli chciał mnie
przestraszyć, udało mu się.
- Kupiłeś karmę dla świniozwierzy? - spytała Angelina.
- Przykro mi, nie było w sklepie.
- Spróbuję później sama. Nie możemy pozwolić naszej śwince umrzeć z głodu.
- Nie. Może dam jej kanapkę.
- Doskonały pomysł, tylko nie z wieprzowiną.
Nasza rozmowa nie kleiła się w obecności tego ponurego typa.
- Zatrzymam te dokumenty - umundurowany włożył moje papiery do kieszeni.
- Nie możesz!
- Oczywiście, że mogę.
- Po co ci one?
- Jesteś podejrzany o bycie obcym kryminalistą.
- Co to, to nie. Na jakiej podstawie?
- Jesteś spoza planety. Przybyłeś niedawno. Jesteś mężczyzną i jesteś w odpowiednim wieku. To
wystarczy, byś był podejrzany.
- To bardzo szerokie powody do podejrzeń.

- To tylko początek. Mamy sześciuset dwunastu podejrzanych takich jak ty. Powoli redukujemy tę
grupę. Gdzie byłeś, kiedy nastąpił dzisiejszy napad na bank?
- Siedziałem w miejscu, w którym ty teraz siedzisz. I przeprowadzano ze mną wywiad. Tak
naprawdę, to stąd właśnie wiem o kradzieży. Wiadomość o tym została wtrącona w wywiad.
- Twoje alibi zostanie sprawdzone. Nie wolno ci opuszczać miasta.
- Oczywiście, że nie będę go opuszczał. Występuję tu w cyrku, każdego wieczora. Przyglądają mi
się i oklaskują mnie tysiące ludzi.
- To alibi także sprawdzę - powiedział zimno.
- To nie jest alibi, tylko prawda - sięgnąłem do kieszeni. - Proszę. Oto bilet na mój dzisiejszy
występ. Możesz osobiście mnie zobaczyć.
- Osobiście zobaczę cię w więzieniu - wziął bilet, przedarł go na pół i rzucił na podłogę. - Oskarżę
cię o próbę wręczenia łapówki oficerowi policji - wytarł ręce, jakby dotknął czegoś paskudnego.
Wstał i skierował się w stronę drzwi.
Jeśli zacząłem już czuć jakąś ulgę, to prysła ona natychmiast, gdy umundurowany nagle odwrócił
się:
- Co wiesz o Stalowym Szczurze?
Zamiast wrzasnąć głośno i uciekać, spojrzałem na niego takim samym zimnym spojrzeniem, jakim
on wpatrywał się we mnie.
- O czym ty do licha mówisz?
- To jest obcy kryminalista z pokaźną kartoteką kryminalną na wielu różnych planetach.
- Nie interesują mnie kryminaliści. Ja jestem uczciwym iluzjonistą, który zarabia na życie pracą w
cyrku.
Zabębniłem palcami o kolano. Spokój, spokój, żadnych oznak zdenerwowania. Schowałem dłonie
do kieszeni, wyciągnąłem je znowu. Coś upadło na podłogę z metalicznym brzękiem. Wszyscy
spojrzeliśmy w dół...
To był wytrych, którego ostatnio używałem do sforsowania drzwi Puissanto.
- To jest wytrych! - powiedział triumfalnie kapitan, a jego wzrok uderzył we mnie.
- Oczywiście, że jest - Angelina wsunęła się pomiędzy nas i podniosła wytrych z podłogi. Czar
prysł.
- Nigdy się bez niego nie ruszam - powiedziałem spokojnie. - Proszę.
Podszedłem do stołu i wziąłem książkę opisującą moją fałszywą karierę. Otworzyłem ją i
wskazałem odpowiedni fragment.
- Podwodna magiczna ucieczka. Widać tu kajdany na moich dłoniach, łańcuchy i obręcze na
nogach. I tę metalową klatkę. Mam być zaraz zanurzony pod wodę. Jeśli nie miałbym wytrycha,
zaraz bym utonął i koniec pieśni.
Wziąłem wytrych i schowałem go na powrót do kieszeni. Kiedy się odwróciłem, niemal czułem,
jak jego świdrujące spojrzenie wypala dziury w mojej czaszce. Podszedłem jednak spokojnie od
krzesła i usiadłem. Wciąż się we mnie wpatrywał, aż wreszcie podjął decyzję.
- Posiadanie wytrycha jest nielegalne na Fetor. Konfiskuję ten - wyciągnął rękę.
- Tego nie możesz zrobić! - cofnąłem się. - Utonę, jeśli nie będę miał wytrycha w podwodnej
klatce!
- To mnie nie obchodzi.
Cóż za wspaniały gość. Kiedy jeszcze się wahałem, dobył z kabury olbrzymią spluwę i wycelował
ją prosto we mnie.
- Drugi raz nie będę powtarzał. Narzekając pod nosem, oddałem mu wytrych.
- Jeszcze wrócę - powiedział umundurowany oprych na pożegnanie i wyszedł.
Angelina podeszła do drzwi, odczekała chwilę, potem otworzyła je. Korytarz był pusty. Wziąłem
wykrywacz i przeleciałem po pokoju. Kapitan nie próżnował. Dwie pluskwy pod krzesłem, na
którym siedział. Jeszcze więcej pod obrusem i w koszu na śmieci. Niszczyłem je zajadle pod
podeszwą buta, aż wykrywacz znów zapalił się zielonym światłem.

- Nie podoba mi się to. Czuję się jak w pułapce. Jakby osaczały mnie ze wszystkich stron wrogie
siły.
- Trochę dramatyzujesz. Ale sprawa jest poważna. Naleję ci drinka.
- Mój aniele. Dużego poproszę. Pomogło. Tak mi się przynajmniej zdawało.
- Lepiej będzie odwołać nasze występy i opuścić planetę - stwierdziła Angelina. - Czy to nie ty
zawsze mówiłeś, że kto wycofuje się w porę, ma szansę dożyć następnej walki?
- Mówiłem i naprawdę tak uważam. Ale byłem wtedy znacznie młodszy i szybszy. I zawsze też
szukałem nowego wyzwania. Ale teraz ten stary szczur czuje się jednak trochę zardzewiały i
otępiały. Jest jeszcze kilka innych powodów, niektórych nawet nie potrafię wytłumaczyć, dla
których nie chcę się z teraz wycofywać.
- Cztery miliony kredytów dziennie. Myślisz czy tak? Niechętnie przytaknąłem.
- Czy nie możemy o tym zapomnieć? Nie ma sensu bycie najbogatszym więźniem w galaktyce i to
na tej obrzydliwej planecie.
- To, co mówisz, jest słuszne. Ale wstrzymajmy się jeszcze przez chwilę z odwrotem. Jak właśnie
zaczynałem mówić, zanim dostrzegłem twego nieproszonego gościa, odkryłem coś bardzo
ciekawego na temat naszego, zdawałoby się, tępawego Puissanto. On używa słownictwa godnego
profesora uniwersytetu, jeśli tylko sądzi, że nikt go nie słyszy. Dlatego gdy dzisiaj będzie
występował na scenie, a tym samym nie zdoła mi przeszkodzić, zajrzę do jego komputera.
Chwyciłem za telefon.
- Zadzwonię do najbliższej informacji po numer do Eprom, a od nich poproszę o specyfikację i
dokumentację Eprom-80. O ile tylko nie stanowi to tajemnicy państwowej.
Nie stanowiło, ale ten fakt niewiele ułatwił mi sprawę. Fetor było jednak paranoiczną planetą.
Dostałem numer do Eprom i zadzwoniłem do nich. Potem zaś wysłuchiwałem bez końca nagranych
głosów i wystukiwałem kolejne podawane numery wewnętrzne. Kiedy wreszcie odebrał człowiek,
wyprowadził mnie z równowagi jeszcze bardziej niż te wszystkie roboty.
- Eprom-80? Numer seryjny?
- Skąd mam wiedzieć? Maszyny tutaj nie ma, a dokumentacja zaginęła wraz z numerem.
- Nie wiem...
- Ale ja wiem. Nie możecie po prostu podać ceny i przesłać mi dokumentów? Przecież nie są tajne?
- Nie... ale objęte prawami autorskimi.
- Oczywiście, że objęte! I co z tego? Przecież sprzedajecie je wraz z każdą maszyną. Podajcie cenę,
a ja prześlę pieniądze.
Ciągłe powtarzanie słowa ”pieniądze” wreszcie jakoś poskutkowało. Przyjął zamówienie. Zanim to
zrobił, naprawdę już rozbolało mnie ucho. Otworzyłem więc butelkę Doktora na Uszy i nalałem
sobie dużą szklanicę.
Nigdy więcej takiego dnia!

Rozdział 11

Naprawdę musiałem się bardzo starać podczas wieczornego występu, aby zapanować nad
emocjami i wyrzucić z głowy wszystkie niespokojne myśli. Udało mi się, ale nie było to wcale
łatwe. Kiedy jednak publiczność szalała ze szczęścia, pomyślałem, że chyba nie poszło mi aż tak
źle. Po występie Angelina pomogła mi zmyć makijaż, przebraliśmy się i pojechaliśmy taksówką do
hotelu. W pokoju świecił się przycisk wiadomości na telefonie. Wcisnąłem klawisz.
- Się macie ludzie, tu James - usłyszeliśmy głos naszego syna. - Mam nadzieję, że z wami wszystko
w porządku. Kupiłem bilety i jestem w drodze. Nie mogłem załatwić bezpośredniego lotu na Fetor,
więc nie wiem dokładnie, kiedy do was dolecę. Mój statek na Helior odlatuje za kilka minut.
Przywiozę ze sobą komputer, nowy i znacznie ulepszony. Zawiadomię was później o godzinie
przylotu.

- Posiłki w drodze - powiedziałem, sięgając po jakiegoś wysokoprocentowego bełta.
Powstrzymałem się jednak. Sprawy i tak się już wystarczająco splątały, chyba nie było sensu
dodawać jeszcze do tego alkoholowej beztroski... Napełniłem więc jedną małą szklaneczkę sherry i
zapaliłem cygaro. Gloriana u moich stóp potrząsnęła zalotnie kolcami, więc podrapałem ją
pomiędzy uszami. Miałem narastające przeczucie wypełniającego się przeznaczenia i nie podobało
mi się wcale to, co czułem. Angelina musiała dostrzec wyraz mojej twarzy, bo usiadła na kanapce
obok i ujęła mnie za rękę.
- Wyglądasz bardzo ponuro, kochanie. Powiedz, co ci leży na sercu.
Uścisnąłem jej dłoń bez słowa i skończyłem sherry.
- Wyglądam ponuro, bo tak też się czuję. Cały czas mam przeczucie, że wydarzenia całkowicie
wymknęły się nam spod kontroli. A ja, jak sama dobrze wiesz, lubię panować nad sytuacją i
kontrolować przez cały czas to, co się ze mną dzieje. A teraz tak nie jest. Spójrz na to pasmo
niepowodzeń, odkąd przybyliśmy na tę przygnębiającą planetę. Najpierw bank Kaiziego został
obrabowany, a Bolivara oskarżono o dokonanie tego. Wprawdzie wyciągnęliśmy go z więzienia,
ale teraz musi się ukrywać pomiędzy potworami, aż do przybycia Jamesa. Potem ofiarą padł
następny bank, którego sekretnym właścicielem, jak wiemy, jest Kaizi, a na miejscu zbrodni
znaleźli figurkę stalowego szczura. Potem przychodzi do mnie policja i roztrząsa każdą literkę
mojej niemal prawdziwej karty identyfikacyjnej. Tak więc rozumiesz, że zaczynam czuć czyjś
gorący oddech na plecach. I zadaję sobie pytanie, czy to wszystko jest warte czterech milionów
kredytów dziennie?
- A co ci mówi przeczucie?
- Mówi mi, żeby stąd wiać. - I zrobisz to?
- Zgadza się. Jest wiele innych sposobów zarabiania pieniędzy, legalnych i nielegalnych. I chyba
zaczniemy ich poszukiwać. Nie mam zamiaru zawisnąć dla Kaiziego.
- Pakować rzeczy? Potrząsnąłem przecząco głową.
- Nie przed jutrzejszym rannym występem. Wśród tego całego pośpiechu i zamieszania zdobyliśmy
jednak jakąś wiadomość. Puissanto, czyli ten, z którego powodu tu przyjechaliśmy, nie jest tym, za
kogo chce uchodzić. Muszę więc dowiedzieć się kim lub czym jest. Kiedy jutro będzie na scenie,
włamię się do jego komputera. Gdy tylko zaspokoję ciekawość, opuścimy planetę i zabierzemy ze
sobą Bolivara.
- Są jeszcze dwie rzeczy, które mnie martwią. Policja ma twoje dokumenty, a Bolivar jest
uciekinierem i przestępcą i nie ma w dodatku żadnych legalnych papierów.
- Zapomniałaś, że rozmawiasz z mistrzem fałszerstwa? To żaden problem. Już jutro rano będę miał
dokumenty dla nas obu. A drugie zmartwienie?
- Czy zostawiamy tutaj Jamesa, by kontynuował sprawę po naszym odjeździe.
- Nigdy w życiu! - nalałem sobie jeszcze sherry i wypiłem duszkiem. - Wedle naszego nowego,
znacznie przyspieszonego, rozkładu zajęć możemy opuścić tę planetę, zanim on się tu zjawi. Jeśli
więc porzucimy poprzedni plan, aby teoretycznie obejmował w banku stanowisko brata, wówczas
jego przyjazd na Fetor jest w ogóle niepotrzebny. Zatrzymamy go, zanim tu wyląduje. Obawiam
się, że ta robota za cztery miliony dziennie zamienia się w koszmar. James wspomniał, jak miał się
nazywać jego pierwszy przystanek?
- Helior.
- Zostawię mu wiadomość - chwyciłem za telefon - aby tam został, aż do naszego przyjazdu.
Wystarczająco wiele osób tkwi w tym szambie, żeby mieszać w to także i jego.
- Zgadzam się w zupełności.
Z kosza Gloriany dobiegło rytmiczne pochrapywanie.
- Wiesz co, pójdźmy w ślady naszej kochanej świnki i zdrzemnijmy się. To się nam przyda.
Rano zaraz po śniadaniu Angelina wyszła na miasto z kieszenią pełną forsy, aby znaleźć jakąś
nieuczciwą agencję podróżniczą. Ja zaś użyłem jednej z tajemnych nietypowych funkcji mojego
przenośnego radyjka i wykonałem nowe dokumenty. Przygotowałem takie same, jak te, których

użyliśmy przy wjeździe, tak było najprościej, by uniknąć niepotrzebnych kłopotów. Właśnie
skończyłem, kiedy wróciła Angelina. Już od drzwi machała grubą kopertą.
- Załatwione. Najtrudniejszą częścią zadania było pozbycie się kilku typów, którym za bardzo się
podobałam. Sześciu śpi sobie teraz grzecznie, ale jeden, obawiam się, znalazł się w szpitalu.
- Jestem pewien, że na to zasługiwał.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo masz rację. Nieważne. Dałam nieco forsy kierowcy i zawiózł mnie
do baru, gdzie jego zdaniem rezyduje lokalna mafia. I tak też było. Ten w szpitalu to zresztą
ochroniarz lokalnego kapo. Który zresztą na tyle wysoko docenił moją akcję, że z miejsca
zaproponował mi objęcie tej gwałtownie zwolnionej posady. Miło, gdy ktoś cię docenia. Ale ja
zapewniłam go, że moim największym marzeniem jest zwiać z tej planety. Kiedy uwierzył
wreszcie, że nie jestem policyjnym szpiegiem, skontaktował mnie z jakąś organizacją, która siedzi
ponoć w biznesie transportowym.
- A co transportuje?
- Wolałam nie pytać. Ale w końcu ubiliśmy interes. Tu są trzy bilety na nocny pociąg poduszkowy
do portu Mtumwa. To miasto przemysłowe słynące ze swego zanieczyszczenia i wysokiej
śmiertelności.
- Cudownie! A dlaczego odwiedzamy tę letniskową miejscowość?
- Ponieważ w niej właśnie znajduje się towarowy port kosmiczny. A my jesteśmy na liście załogi
frachtowca ze stalą, który wylatuje następnego dnia.
- To brzmi nieźle. Jakie mamy stanowiska?
- Ja jestem pomocnikiem kucharza. Ty i Bolivar - mechanikami.
- I będziemy musieli naprawdę pracować?
- Tylko do momentu, kiedy wypłacę kapitanowi drugą ratę. Każde z nas spakowało tylko po jednej
torbie. Reszta rzeczy musiała zostać. Gloriana przyglądała się temu z natężoną uwagą. Potem
chrząknęła pytająco. Angelina zmarszczyła brwi.
- Bierzemy ją ze sobą? - spytała.
- Kiedy odkryją naszą ucieczkę, para podróżująca ze świniozwierzem będzie... jakby to
powiedzieć... bardzo rzucać się w oczy.
- Masz oczywiście rację. Ale jeśli ją tu zostawimy, jej los jest boleśnie przewidywalny.
To była prawda. Spojrzałem na naszego drogiego zwierzaka i ujrzałem u moich stóp dwie półtusze
wieprzowe.
- Odłóżmy tę decyzję na później - zaproponowała Angelina. - Nie... nie możemy. Wezwijmy
obsługę, niech dostarczą wózek do transportu psów. Pojedzie w nim. Nie możemy jej tu zostawić.
Do Colosseo przybyliśmy wcześnie. Byłem przebrany w strój sceniczny i stałem za bocznym
skrzydłem kurtyny, kiedy Puissanto rozpoczął swój występ. Jego pokaz miał trwać około
trzydziestu minut. Ustawiłem stoper i ruszyłem pędem do garderoby siłacza. Kiedy już zamknąłem
się od wewnątrz, wyciągnąłem z kieszeni dokumentację i zasiadłem przed komputerem. To był
dość tani model z łatwym do sforsowania kodem bezpieczeństwa. Nie minęło dziesięć minut, a już
byłem w środku. Położyłem stoper na widoku i zanurzyłem się w plikach. Arkusze kalkulacyjne i
dane finansowe. I to spore sumy, ale nie miałem absolutnie pojęcia, co może mieć z tym wspólnego
nasz siłacz. Jeszcze dziesięć minut. Cały spływałem potem, sięgnąłem jeszcze do jednego katalogu.
Czas, czas już wiać... Nagle poczułem na szyi podmuch chłodnego powietrza.
Chłodne powietrze!
Obróciłem się błyskawicznie. W drzwiach stał Puissanto. Jego małe oczy błyszczały wściekle.
Zamknął za sobą drzwi. A więc koszmar stał się prawdą. Zamknięty z potworem w jednym
pomieszczeniu!
- Zabić! - streścił krótko swoje plany i sięgnął po mnie.
Z tak wielką masą był na szczęście niezbyt szybki. Ale też i pokój nie był gigantyczny. W dodatku
z pojedynczym oknem, w dodatku zabezpieczonym żelaznymi sztabami. Skoczyłem w bok,

wybiłem się na kanapie i przeskoczyłem z obrotem w powietrzu nad głową Puissanto. Nie zdołał
mnie sięgnąć. Dopadłem do drzwi z wytrychem, przekręciłem go...
Olbrzymia jak prehistoryczny bochen chleba dłoń w tym właśnie momencie spadła mi na kark i
uniosła w powietrze, potrząsając jak starym łachem. Zakrztusiłem się i nie mogłem wydusić ani
słowa, bo moja tchawica była właśnie miażdżona. Puissanto puścił mnie jednak. Postawił ciężką
stopę na mojej piersi, aż jęknąłem. Przegryzł na pół żelazną sztabę - przypomniałem sobie - i
przebił głową mur.
- Mmogę wwyjaśnić... - wykrztusiłem z trudem. - Mów.
- Nie jestem tym, na kogo wyglądam...
- Policyjny szpieg! - stopa nacisnęła mocniej i oczekiwałem podświadomie na trzask pękających
żeber.
- Nigdy! Jestem... prywatnym detektywem.
- Kto ci płaci?
Teraz nie był najlepszy czas na wymyślanie kłamstw.
- Bankier. Bardzo bogaty bankier o imieniu Imperetrix von Kaiser-Czarski.
- Kłamiesz!
Nacisk zwiększył się jeszcze bardziej i pociemniało mi w oczach. Gdzieś z daleka słyszałem
żałosny skrzek - ”nie, nie”. Czy to ja tak jęczałem?
Nagle nacisk zelżał. Olbrzymia dłoń uniosła mnie i cisnęła na fotel. Powoli powrócił mi wzrok i
dostrzegłem, że potwór siedzi obok mnie. Był spokojny. I mówił do mnie.
- Nadszedł czas, byś był nieco bardziej prawdomówny w swoich zeznaniach, Marvellu, wcale
zresztą nie taki wspaniały. Mam w tym pokoju ukryty niemożliwy do wykrycia system alarmowy,
który ostrzegł mnie, że ktoś tu przebywał podczas mojej nieobecności. Dlatego też skróciłem nieco
swój dzisiejszy występ, podejrzewając, że tajemniczy intruz może znowu powrócić.
- Nagle zacząłeś mówić bardziej do rzeczy.
- Owszem, ale jeśli nie udzielisz mi właściwych odpowiedzi, nigdy już nie usłyszysz innych
przemówień. - Atmosfera nieco się jednak rozluźniła. Uśmiechnął się. - Więc skoro już się
zrozumieliśmy, możesz swobodnie opowiedzieć mi wszystko o twojej tutaj obecności.
Powiedziałem mu. Wszystko. Oprócz oczywiście szczegółów mojej kariery do czasu spotkania z
Kaizim. Byłem po prostu międzygwiezdnym prywatnym detektywem. Słuchał w milczeniu,
postukując tylko palcami o brzeg kanapy. Kiedy skończyłem, przez chwilę milczał, jakby rozważał
moje słowa. Potem skinął głową.
- Niezwykła opowieść, Jim. Myślę, że tysiące ludzi na moim miejscu nie uwierzyłoby w nią
zupełnie. Ale ja wierzą. Bo podczas moich poszukiwań na tej planecie, także natrafiłem na pewne
sprawki związane z twoim pracodawcą. Tutaj załatwia się sporo brudnych interesów. O ile
zdołałem się zorientować, a znam na razie jedynie wierzchołek góry lodowej, twój znajomy Kaizi
stoi za wieloma z tych ciemnych sprawek. Do takich właśnie odkryć doszedłem. Bo widzisz, tak
naprawdę to jestem Galaktycznym Inspektorem Podatkowym.
- Z policji podatkowej? - zdębiałem. Tego nie spodziewałem się nawet w najfantastyczniejszych
snach.
- Tak jest. To bardzo potrzebny zawód na tych planetach pełnych oszustów i krętaczy. Bez prawa i
podatków mielibyśmy tutaj galaktyczną anarchię. A Fetor jest miejscem zamieszkania kilku
najbardziej znanych oszustów podatkowych.
Wciąż nie mogłem w to uwierzyć.
- Poborca... Nikt by się nie domyślił.
- I o to właśnie chodzi. Mam perfekcyjną charakteryzację. Prosty muskularny atleta Wiele też z
tym zabawy, muszę przyznać. Naprawdę męczyło mnie wykładanie na uniwersytecie, nudziła mnie
też praca w Urzędzie, mimo że byłem dyrektorem departamentu Oszustw na Wielką Skalę. Więc
kiedy zacząłem dostawać raporty o tym, co się dzieje na Fetor, sam zgłosiłem się na ochotnika do
śledztwa w terenie. Zwłaszcza że mogłem wykorzystać swoje naturalne cechy.

- Naturalne cechy? - chyba czegoś nie rozumiałem.
- No tak. Pewnie słyszałeś o mojej ojczystej planecie, Trantorze?
- Przykro mi... są tysiące zamieszkanych planet.
- Tak... ale tylko jedna ma masę Trantora. Nieco więcej niż trzykrotna, jeśli wyrazić to w
standardowej grawitacji planetarnej. Co nam daje ciążenie 3G.
- Nic dziwnego, że robisz to, co robisz!
- Na waszych małych światach czuję się lekki jak piórko. Czasem zdaje mi się, że unoszę się w
powietrzu. Ale to nieważne. Człowiek, którego nazywasz Kaizi, jest bankierem o
międzygalaktycznej renomie... ale ciążą też na nim spore podejrzenia...
Przerwał, ponieważ rozległo się energiczne pukanie do drzwi.
- Zamknięte. Precz - warknął, wracając do osobowości Puissanto.
- Chcę się skontaktować z Marvellem Wspaniałym - powiedział niewyraźny głos. - Czy nie wiesz...
- Nie! Odejdź! - zaryczał.
Natarczywe pukanie rozległo się znowu. Puissanto chwycił mnie za gardło, żebym nie mógł
mówić, i przytrzymał wyciągniętą przed siebie ręką za drzwiami, które uchylił.
- Upps - powiedział. - Ty kto?
- Megalitowy Człowiek - powiedział ochrypły głos. - Chcę mówić z Marvellem Wspaniałym.
Zacząłem się wić i wiercić, i zdołałem wydusić kilka słów. - Wpuść... jest OK.
Upadłem, kiedy otworzył dłoń. Megalitowy Człowiek wkroczył do pokoju i dostrzegł, jak czołgam
się po podłodze.
- W porządku, tato? - zapytał.
Puissanto zamknął drzwi i przyjrzał się najpierw mnie, a potem Megalitowemu Człowiekowi.
- Jeśli to jest twój syn, to masz naprawdę sporo recesywnych genów - powiedział wreszcie.
- To tylko kostium - odparł Bolivar, ściągając głowę Megalitowego Człowieka. - Pojawił się spory
problem. Mama zaniepokoiła się, że Puissanto skrócił występ. Powiedziała, żebym przyszedł tutaj
do garderoby, ale nie zdążyła mi wyjaśnić po co, bo dopiero wtedy zaczęły się prawdziwe kłopoty.
Przerwano program, a w teatrze aż roi się od policjantów. Trzech jest już w twojej garderobie.
Wszystkie wyjścia z teatru zamknięto, oprócz jednego. A tym jednym powoli wypuszczają
publiczność, sprawdzając każdego po kolei.
- Masz jakiś pomysł, o co im chodzi? - spytał Puissanto.
- To nie jest, niestety, sekret - Bolivar patrzył na mnie z nieszczęśliwą miną. - Mają twoją
fotografię, tato. I pytają każdego, czy kiedykolwiek słyszał o Stalowym Szczurze.

Rozdział 12

Miałem więc słuszne przeczucie, że wrogie moce mnie osaczają. Nie przewidziałem jednak,
niestety, że są aż tak blisko. Gorący oddech na plecach niemal mnie parzył. Rzeczywistość była
nieubłagana. Zawaliłem sprawę. Powinniśmy byli wiać poprzedniej nocy. Przez swoją ciekawość,
przez chęć zbadania jednej tajemnicy, naraziłem na niepowodzenie całą akcję. Nie wspominając
już o zdrowiu i pomyślności mojej rodziny. Wziąłem głęboki i, co tu kryć, drżący oddech.
- Dobra - powiedziałem głosem bardziej pewnym, niż naprawdę się czułem. - Muszę się stąd
wydostać. Jakieś sugestie?
- Czy to ty jesteś tym Stalowym Szczurem, którego chcą zgarnąć? - spytał Puissanto.
- Mam tę przyjemność - nie było sensu łgać, zwłaszcza że policja już łączyła moją fotografię z tym
imieniem
- Twój przydomek z czymś mi się kojarzy. Czy mogłem na niego natrafić w moich danych?
- Jakich danych?
- Podatkowych.
- Niemożliwe. Moim mottem jest podstawowe prawo kapitalizmu - kupuj tanio, sprzedawaj drogo i
unikaj podatków... Legalnie oczywiście.

- Stalowy Szczur? A jednak to brzmi dziwnie znajomo... Tak! Czy ty przypadkiem nie byłeś
zamieszany w zniszczenie wielkiej bazy danych dotyczących podatków dochodowych?
- Oszczerstwa! Nie udowodnione! Moja kariera to po prostu naprawianie tego, co jest złe na
świecie. Taka nowocześniejsza wersja starej legendy o gościu zwanym Robin Hood. Moja
specjalność to spłaszczanie krzywej dochodów. Możesz to też nazwać redystrybucją. I warto
jeszcze dodać, że co najmniej kilka razy ocaliłem galaktykę. Co powinno się liczyć.
- Jesteś pewien, że nie zniszczyłeś tych danych podatkowych? Jak wszyscy poborcy podatkowi nie
odpuszczał tak łatwo.
- Jestem całkowicie pewien - skłamałem. Cóż, są takie sytuacje, gdy prawda staje się zbyt
kłopotliwa.
Puissanto skubał brodę w zamyśleniu.
- Na razie zapomnimy o tej sprawie z danymi. Jeśli więc nie chodzi o podatki, to dlaczego policja
tak bardzo chce cię schwytać?
- Oskarżają mnie o te rabunki bankowe. Podczas gdy w rzeczywistości ja też jestem tu po to, aby
wykryć sprawcę.
- A więc krótko mówiąc, wrabiają cię?
- Dokładnie tak - powiedział Bolivar. - I w dodatku jest to szyte na tyle grubymi nićmi, że ja też się
w to łapię. Byłem dyrektorem tego pierwszego obrabowanego banku. Policja oskarżyła mnie o
przygotowanie napadu i aresztowała mnie. Z pomocą przyjaciół zdołałem uciec.
- Jeśli obaj jesteście niewinni - Puissanto rozważył wszystko przez chwilę, a potem z wahaniem
podjął decyzje - to moim obowiązkiem, jako uczciwego obywatela i urzędnika, jest pomóc wam w
ucieczce. Dokładnie zbadałem zwyczaje panujące w tutejszej policji. Wiem, jak bardzo jest
skorumpowana. Kompletnie kontrolowana przez miejscowych wielkich oszustów podatkowych.
Dam wam nazwisko i numer telefonu.
Znalazł pisak, który całkowicie znikł w jego olbrzymiej dłoni. Skreślił na kartce kilka znaków.
- Pako jest moim pomocnikiem, pomoże wam. Zadzwońcie tam i zidentyfikujcie się przez...
Rozległo się gwałtowne walenie do drzwi i krzyki.
- Otwierać! Policja!
- Precz! Śpię!
Puissanto rozejrzał się po pokoju.
- Szybko - szepnął, wskazując na okno. - Tam.
Bolivar nałożył głową Magalitowego Człowieka i pośpieszył za atletą, który bez najmniejszego
wysiłku rozgiął metalowe sztaby zabezpieczające okno.
Potem ryknął nagle wprost w moje ucho, co niemal urwało mi głowę.
- Obudzić Puissanto! On zabić!!!
Jeśli to zapewnienie nie powstrzymało policji, miałem nadzieję, że chociaż nieco opóźniło
wtargnięcie tutejszych stróżów prawa. My w tym czasie schodziliśmy na dół. Puissanto odgiął
sztaby do pierwotnej pozycji i zamknął okno.
Uciekliśmy. I przemokliśmy w ciągu następnych paru sekund. Właściwie to ja. Bolivar miał
szczęście z tym swoim sztucznym ciałem. Po niebie szalały błyskawice, dudniły grzmoty, deszcz
lał jak z cebra. Co zresztą było dla nas pomyślnym zbiegiem okoliczności, bo jako uciekający
tworzyliśmy bardzo rzucającą się w oczy parę. Ja w stroju maga z czarnym płaszczem w księżyce i
wysokim cylindrem, a Bolivar jako obrzydliwy potwór. Ciężko byłoby zgubić się w tłumie. Na
szczęście tych paru ludzi, których mijaliśmy, miało pochylone głowy i szukało jakiegoś schronienia
przed deszczem. My też się spieszyliśmy, starając się zwiększyć maksymalnie nasz dystans wobec
ścigających nas policjantów. Skręcając za róg, dostrzegłem świetlny szyld restauracji.
- Tam - powiedziałem. - Bezpieczny port podczas burzy.
- Jesteś pewien? ”Truciciel Pete - na wynos i w barze, jeśli się odważysz” - nie brzmi zachęcająco.
- Nie przyszliśmy tu jeść. Chcę tylko skorzystać z telefonu. Idziemy.

Może jednak Bolivar miał rację - pomyślałem, gdy zamknęły się za nami drzwi. Pomieszczenie
było przeraźliwie brudne i zawierało tylko dwie odrapane i poplamione drewniane ławy. Przy
jednej z nich, w rogu knajpy, siedział pijak, trzymający w ręku butelkę. Wyglądał na zupełnie już
nieprzytomnego. Kiedy wciągnąłem woń potraw, aż zakasłałem. Poczułem ból w płucach.
- Witajcie głodni nieznajomi w środku nocy. Truciciel Pete da wam jedzenie tak ostre, że aż stopy
wam się skurczą.
Cudownie. Truciciel Pete był robotem o metalowej twarzy ozdobionej wielkimi czarnymi wąsami i
odzianym w jakiś ciuch przypominający poplamiony koc, przerzucony przez ramię. Miał też na
głowie wielki kapelusz z absurdalnie szerokim rondem. Zapewne reprezentował jakąś kulturę,
która zanikła w mrokach dziejów.
- Co wy gringos chcecie zjeść? Zupę z kolców kaktusa? Chile con serape picante?
- Chcemy skorzystać z telefonu.
- Zjecie tutaj, cabrones, to dostaniecie telefon.
Dobrze zaprogramowana maszyna - musiała wyciągnąć od klientów trochę kredytów.
- Niech będzie - powiedziałem - dwa razy to, co mówiłeś i... - spojrzałem na spienione kufle
namalowane na ścianie - ... dwa piwa.
Teraz robot przystąpił do akcji. Pchnął po blacie przed nami dwa kufle, których wierzchem
przelewała się piana; następnie wypełnił dwie miski jakąś obrzydliwie wyglądającą zieloną masą.
Miski także podążyły w ślad za kuflami. Dopiero teraz wydobył również mały telefon, który
dorzucił do jednej z misek.
- Trzydzieści pięć kredytów, naprawdę dobra cena - powiedział. Bardzo w to wątpiłem. Kiedy
Bolivar płacił, ja wyciągnąłem telefon z żarcia i zadzwoniłem do Pako. Tylko zgarnąłem tę zieloną
masą z telefonu, a już poczułem pieczenie palców. Ktoś odebrał.
- Puissanto powiedział, że powinienem zadzwonić pod ten numer.
- Jeśli jesteś Marvell, Puissanto dzwonił do mnie w twojej sprawie.
- Dobra wiadomość.
- Z tego, co on mówił, to raczej zła. Ale powiedział też, żeby cię odebrać. Gdzie jesteś?
Opisałem mu miejsce, w którym się znaleźliśmy. Na podstawie moich wskazówek, Pako bez trudu
trafił do Truciciela Pete.
Bolivar - och, ta niecierpliwa młodość - popełnił poważny błąd, bo spróbował zamówionej przez
nas potrawy. Teraz mój syn leżał na stole, a ja wlewałem mu w gardło cały kufel piwa. Piwo
parowało. Niemal doprowadziłem go do stanu używalności, gdy do knajpy wszedł niepozorny facet
o szczurowarym wyglądzie. Miał ostro zakończony nos, a jego małe wąsy zdawały się drgać, gdy
rozglądał się wokół.
- Ty jesteś Marvell? - czubkiem buta trącił pijaka. Jego żółte szczurze zęby błysnęły spod wąsów,
gdy to mówił.
- Tutaj - powiedziałem.
Ocenił mnie spojrzeniem z góry na dół. Nagle cofnął się nieco, dostrzegł bowiem odrażające
przebranie Bolivara.
- Jesteśmy z tego samego cyrku co Puissanto - wyjaśniłem. - Sami starzy przyjaciele. Masz jakiś
środek transportu?
- Mam kangurowca. Puissanto powiedział, by zabrać was do biura.
- Nie sądziłem, że ma tu biuro. Jesteś tego pewien? Czy to ma coś wspólnego z GIP?
- Cicho! - rozejrzał się wokół, ale ani pijak, ani robot-oberżysta nie zwrócili uwagi na moje słowa. -
Nikt nie może wiedzieć o tym śledztwie podatkowym. Oczywiście, że ma biuro. I oczywiście jest
ono ukryte, bo nikt nie powinien wiedzieć, kim jest. A jestem jego księgowym. Gotowi?
- Tak. Możemy iść.
Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, podejrzliwie przyjrzałem się jego maszynie. Widziałem już taką w
dzień, a właściwie w wieczór, naszej cyrkowej premiery. Kabina pasażerska na kangurowcu była

zawieszona pomiędzy dwoma potężnymi, przypominającymi tłoki, nogami. Wspięliśmy się tam po
drabince, znajdującej się na jednej z nóg.
- Zapnijcie pasy - polecił Pako. - Mój wehikuł naprawdę ma zryw. Jest używany przez geodetów do
pracy w trudnym terenie.
Włączył właśnie silnik, kiedy z piskiem hamulców, niemal tuż pod nami, stanął policyjny wóz.
Oświetlił kangurowca potężnym reflektorem. Bolivar i ja skuliliśmy się w kabinie, aby nie było nas
widać.
- Wyłaź stamtąd! - warknął rozkazująco policjant. - I trzymaj ręce na widoku.
- Nic nie zrobiłem - zaskomlał Pako.
- Natychmiast wyłaź z tej maszyny!
- Zrób to, a będziesz martwy - powiedziałem do Pako najgroźniejszym tonem, na jaki mogłem się
zdobyć. Przytknąłem mu do pleców kciuk, a on jęknął z przerażeniem. - To jest odbezpieczona
spluwa. I wystrzeli, jeśli natychmiast nie opuścimy tego miejsca.
Pako nacisnął na gaz.
Jednym potężnym susem kangurowiec wzbił się w powietrze. Tłoki i sprężyny złagodziły impet
lądowania i natychmiast nastąpił kolejny olbrzymi sus. Gdy podnosiliśmy się do góry, można było
wytrzymać, ale przy każdym lądowaniu boleśnie gryzłem się w język. Brak treningu, po prostu.
Pojazd policyjny natychmiast ożył i rzucił się w pogoń za nami. Słychać było ogłuszający ryk
syreny. Nasz środek transportu był o wiele wydajniejszy przy dużym ruchu - mogliśmy
przeskoczyć przez każdą przeszkodę, ustępował jednak wozowi policyjnemu na otwartej
przestrzeni. Kiedy więc ruch trochę zmalał, policja zaczęła nas doganiać. Skakaliśmy właśnie przez
dzielnicę przemysłową, po obu stronach drogi znajdowały się zakłady fabryczne. Po następnym
skrzyżowaniu zamiast nich wyrosły wysokie płoty. Wskazałem ręką jeden z nich.
- Nad nim. Skacz!
- Nie mogę! Zginiemy. Przecież nie wiem, co tam jest!
- Zginiesz na pewno, jeśli mój pistolet wypali! Skacz!!! Wrzeszcząc z przerażenia, Pako naparł z
całej siły na dźwignię.
Kiedy lądowaliśmy, maszyna pochyliła się lekko na jednej z nóg - tak o dziewięćdziesiąt stopni -
ale jednak zdołała wyskoczyć ponownie w górę. I tym razem wylądowała na płaskiej powierzchni.
- Nie zastrzeliłbyś mnie, prawda? - zapytał mokry od potu Pako.
- Oczywiście, że nie... Zwłaszcza że nie mam pistoletu.
Jeszcze długi czas obrzucał mnie po cichu obelgami. Ważniejsze jednak było to, że nie przestawał
prowadzić pojazdu. Opuściliśmy wertepy i znów skakaliśmy po drodze, co znacznie skracało tę
przyjemną podróż. Pako zdaje się dobrze znał okolicę, bo poruszaliśmy się po bocznych drogach i
alejkach, aż dojechaliśmy do dzielnicy małych zakładów i punktów usługowych.
Zatrzymaliśmy się przy afiszu ”Udongo - usługi finansowe”. Tam Pako wyłączył silnik, a my
opuściliśmy kabinę. Nasz przewodnik otworzył drzwi budynku i wprowadził nas do środka.
- A gdybyś miał wtedy pistolet, zastrzeliłbyś mnie? - zapytał. Najwyraźniej wciąż zszokowany,
przeżywał tę przygodę, w której niemalże otarł się o śmierć.
- Przykro mi. - Naprawdę było mi przykro. - Myślałem wtedy tylko o jednej rzeczy. Bardzo nie
chciałem spotkać się z policją.
Spojrzałem przez okno na zaparkowanego na zewnątrz kangurowca, a dokładniej na wielką tablicę
rejestracyjną znajdującą się na jego tyle.
- Czy można go znaleźć na podstawie numerów?
- Można by... gdyby numery były prawdziwe. Pan Puissanto jest bardzo ostrożny. Pojazd został
kupiony legalnie, ale tablice są fałszywe. Również ten budynek wynajmuje podstawiona firma.
Rozejrzałem się wokół. Biuro jak każde inne, tyle że dużo w nim było segregatorów i komputerów.
Bolivar ściągnął zastępczą głowę i również rozejrzał się wokół.
- Masz gdzieś jakiś dystrybutor z zimną wodą? - zainteresował się. Wciąż jeszcze paliło go
wspomnienie po Pete Trucicielu.

- W drugim pokoju. Tamte drzwi - pokazał Pako. Bolivar wyszedł.
- Chciałbym użyć telefonu.
- Ale będę musiał obciążyć cię za rozmowę.
- Oczywiście, jak tylko sobie życzysz - wyciągnąłem portfel. Żałowałem nieco, że właśnie łamię
jedną ze swych podstawowych zasad życiowych - żadnych interesów z księgowymi i urzędnikami
podatkowymi. Wystukałem numer. Telefon dzwonił i dzwonił i z każdym kolejnym dzwonkiem
temperatura mojego ciała opadała o jeden stopień. Dlaczego Angeliny nie było w naszej
garderobie? W końcu zadzwoniłem do recepcji cyrku.
- Tu Waldorf-Castoria - powiedziałem, mając nadzieję, nierozpoznawalnym głosem. - Mam
wiadomość dla jednej z moich klientek, pani di Griz...
- Nie ma jej tu.
- A gdzie jest?
- Nie mam pojęcia. Widziałem ją przez krótką chwilę, kiedy wychodziła z przyjaciółmi. Odjechali
wielkim czarnym samochodem.
W trakcie tej rozmowy spoglądałem w okno. Deszcz właśnie przestał padać, toteż całkiem
dokładnie mogłem przyjrzeć się w świetle ulicznych latami sporemu czarnemu samochodowi, który
właśnie zatrzymywał się przed biurem. Odłożyłem słuchawkę i odszedłem zaniepokojony od okna.
- Oczekujesz kogoś? - spytałem.
- Tylko Puissanta. Powiedział, że przybędzie tu jak najszybciej, gdy tylko odjedzie policja.
Usłyszałem trzaśniecie drzwi samochodu, a potem ktoś zapukał do drzwi biura.
- To nie jest Puissanto. On ma klucze!
- Czekaj! Jesteś tu sam - chwyciłem leżącą na podłodze głowę Megalitowego Człowieka i
wsunąłem się do sąsiedniego pokoju.
- Chwileczkę - zawołał Pako. Słyszałem jak otwierał drzwi. - Niestety zamknięte. Już po
godzinach.
- Przykro mi. Ale mimo to mam zamiar wejść. Ten głos był mi skądś znajomy... ale skąd?
- Nie możesz wejść - usłyszałem jęk Pako. - Czy to... prawdziwy pistolet?
- Zapewniam cię, że tak. Mogę?
Jeszcze jedno jęknięcie. Stanowczo Pako nie miał dzisiaj szczęścia do pistoletów. Fałszywych czy
prawdziwych.
- Gdzie on jest?
- Jestem sam!
- Pako, nie potrafisz zbyt dobrze kłamać. Poza tym od jakiegoś czasu mam na podsłuchu twój
telefon. Wiem, że przywiozłeś tu jednego gościa.
Jednego? Starałem się przypomnieć sobie moją rozmowę telefoniczną z Pako. Czy wspominałem
wtedy o Bolivarze? Wręczyłem Bolivarowi głowę Megalitowego Człowieka i przykładając palec
do ust, nakazałem milczenie. Jeśli ten przybysz nie wie o jego obecności, ma szansę się wymknąć.
Skinął głową ze zrozumieniem. Cofnął się w głąb pokoju, ja zaś otworzyłem drzwi.
- Czego chcesz?
Człowiek trzymający w dłoni srebrny, wysadzany perłami pistolet, odwrócił się do mnie i
uśmiechnął szeroko.
Kaizi! Imperetrix von Kaiser-Czarski. Mój pracodawca.
- Zdaje się, że wpakowałeś się w małe kłopoty, Jim. Ty i twoja rodzina. To zupełnie do ciebie
niepodobne.
- Po co ta spluwa? - zapytałem, zwłaszcza że cały czas mierzył mi w brzuch.
- Jesteś poszukiwany przez policję. Może to dla mojego własnego bezpieczeństwa.
- Kłamiesz, Kaizi. Zdaje mi się zresztą, że nigdy nie mówiłeś prawdy.
- Czasami, Jim - uśmiechnął się. - Czasami. Ale za to zawsze płaciłem ci na czas.
- Mogę wiedzieć, czemu założyłeś podsłuch w telefonie Pako?
- No, to chyba oczywiste. Jako finansista zawsze lubię wiedzieć, co zamierzają władze podatkowe.

Usłyszałem, że ktoś wchodził przez zewnętrzne drzwi. Kaizi uniósł broń.
- Nie rób teraz nic głupiego, Jim. Po prostu odwróć się i wyciągnij przed siebie ręce.
Zrobiłem to. Na moich nadgarstkach zatrzasnęły się kajdanki. A obrzydliwe oblicze, w które
patrzyłem, było mi znajome.
- Igor!
Rzeczywiście był to kierowca ciężarówki, który wiózł nas swego czasu na farmę świniozwierzy.
- A jakże, Igor - zgodził się Kaizi. - Lubię śledzić poczynania moich pracowników. A teraz proszę
usiądź na krześle. Przygotowałem dla ciebie mały pokaz.
Postawił na stole miniholoprojektor i uruchomił go. Pośrodku pokoju pojawił się obraz.
- Angelina!
A ona zaczęła mówić.
- Jim, jeśli mnie właśnie słuchasz, nie rób w tym momencie niczego głupiego i zbyt pochopnego -
powiedział obraz i zmalał, gdyż kamera cofnęła się. Za Angelina stał zamaskowany mężczyzna i
trzymał ją na muszce pistoletu. Teraz też dostrzegłem, że moja żona ma związane ręce. Obraz
zamigotał i ujrzałem Glorianę. Rzucała się wściekle, ale była kompletnie związana i
unieruchomiona. Jeszcze jedno przesunięcie kamery i znów pojawiła się Angelina. Była również
wściekła, ale w odróżnieniu od Gloriany demonstracyjnie zachowywała absolutny chłód. Mówiła
krótkimi, wyrzucanymi z siebie, zdaniami. - Za tym stoi Kaizi. Jest pewnie teraz z tobą. To on
kazał mi do ciebie mówić. Słuchaj jego rozkazów. Rób, co mówi. Jeśli nie, ostrzegał, że
natychmiast zabije Glorianę. - Moja żona była naprawdę wściekła. Z trudem wydobywała z siebie
słowa. - A jeśli to cię nie przekona... Powiedział, że wtedy ja będę następna...

Rozdział 13

To była jedna z tych sytuacji, jakich naprawdę nie lubię. W porządku, przyznaję, bywałem w takich
opałach już w przeszłości. Nieważne jednak, ile razy w życiu miałeś pistolet przystawiony do
głowy, nigdy nie stanie się to dla ciebie rutyną.
I co najważniejsze, zazwyczaj niebezpieczeństwo groziło tylko mnie. Teraz zaś chodziło o moją
rodzinę. Cała nadzieja na odmianę losu opierała się na założeniu, że Kaizi nie ma pojęcia, iż w
drugim pokoju znajduje się Bolivar. Spojrzałem na Pako - nie zamierzał wspomnieć o obecności
Bolivara. No cóż, lepsze to niż nic, ale dalej stąpaliśmy po bardzo cienkim lodzie. Nie byłem
oczywiście szczęśliwy z takiego obrotu sprawy, ale utrata panowania nad sobą niewiele by
pomogła. Tak jest, Jim, kontroluj zachowanie.
- Grozisz kulkami, Kaizi? Ale jedną sprawę postawmy jasno od razu na początku. Jeśli mojej żonie
spadnie choćby włos z głowy, oznacza to, iż podpisałeś na siebie wyrok śmierci.
- Nie jesteś teraz w sytuacji, która pozwalałaby ci na jakiekolwiek stawianie warunków!
- To nie są warunki, Kaizi. To jest tylko przedstawienie faktów. Jeśli to nie ja położę kres twojej
marnej egzystencji, zrobi to ktoś inny. Teraz kiedy już osiągnęliśmy w tej sprawie porozumienie,
czego właściwie ode mnie chcesz?
Pomyślał chwilę nad tym, co powiedziałem, potem jednak zdecydował się zignorować moje słowa.
Jego ego było co najmniej tak wielkie jak czerwony karzeł. Uśmiechnął się niemal po
przyjacielsku.
- Widzisz, jakie to było łatwe!
Schował spluwę do kabury i spojrzał na skulonego Pako. Wyciągnął w jego kierunku paluch.
- Ty, jak się domyślam, chcesz jeszcze trochę pożyć? Pako pobladł gwałtownie. Nie potrafił
wydusić z siebie ani słowa, zdołał jedynie skinąć głową.
- Dobrze. Mógłbym cię wprawdzie poprosić, żebyś zachował to, czego byłeś świadkiem, tylko dla
siebie Ale nie mam żadnej pewności, że tak by się stało - Kaizi spojrzał na mnie. - Moje
szczegółowe studia nad twoją przeszłością przyniosły mi wiedzę, że nader często używasz gazu

usypiającego z domieszką elementów wywołujących amnezję. Czy słusznie przypuszczam, że masz
go przy sobie i teraz?
Przytaknąłem skwapliwie.
- Świetnie. Czy byłbyś tak miły, by poczęstować nim Pako?
Spokojnie patrzył, jak księgowy pada nieprzytomny na podłogę. Trącił go nogą, ale Pako
zareagował tylko głośniejszym chrapnięciem.
- To i dla twojego, i dla mojego bezpieczeństwa. Nikt nie powinien wiedzieć o naszej współpracy.
Chcę, abyś przejął nadzór nad pewnymi operacjami finansowymi w moich interesach.
- Nic nie wiem o bankowości.
- Mówię o rabowaniu banków, a w tej dziedzinie masz spore doświadczenie. Jak do tej pory
odpowiedzialnym za te operacje był Igor. Ale on nie ma wyobraźni ani zdolności i nadaje się tylko
do wykonywania rozkazów.
Igor spojrzał na niego spode łba, ale nie zaprotestował.
- Sam musiałem przygotowywać wszystkie plany, a przecież mam jeszcze mnóstwo innych zajęć.
Więc ty przejmiesz dowodzenie nad drużyną rabunkową. Nad drużyną robotów specjalnie
zaprojektowanych tylko do wykonywania tego typu pracy.
- To nie będzie działać. Roboty muszą przestrzegać praw robotyki. Nie mogą zranić człowieka,
kłamać, kraść, popełnić seksualnego wykroczenia lub zachowywać się niemoralnie...
- Nie nudź, Jim. Ja nie mówię o inteligentnych robotach. Ja mówię o bezmózgich maszynach, które
zostały dokładnie zaprogramowane. Idź z Igorem. Ma już plany i instrukcje dotyczące waszego
pierwszego zadania. Musicie dokończyć operację w moim własnym banku.
Sytuacja zaczynała się nieco rozjaśniać.
- Obrabowałeś swój własny bank?
- Oczywiście. Tym prostym sposobem wyłączam się z listy podejrzanych przy wszystkich
następnych rabunkach.
Teraz naprawdę sporo kawałków układanki trafiało na swoje miejsce.
- A więc pozwól mi zgadnąć, to ty wrobiłeś Bolivara w tę kradzież?
Z uśmiechem przytaknął głową.
- Co spowodowało, że jeszcze bardziej mnie osaczyłeś... A potem to ty wskazałeś mnie jako
przestępcę i udostępniłeś dane policji! Nie ściągnąłeś mnie na tę planetę, abym zastopował napady
na banki, ale po coś wręcz przeciwnego!
Skoczyłem do niego, a on natychmiast włączył przycisk ekranu holograficznego i pojawiła się
postać Angeliny. Powstrzymałem się przed zaciśnięciem rąk na jego gardle. Z trudem. Coraz
boleśniej zacząłem sobie zdawać sprawę, że cały czas mną sterowano. Z uśmiechem przytaknął
głową, czytając z wyrazu mojej twarzy, że wreszcie to pojąłem.
- Twoja chciwość cię zgubiła. - Przesunął nogą na bok ciało Pako i siadł wygodnie w fotelu. - Tak
jak sobie zaplanowałem, widziałeś tylko te cztery miliony dziennie. Ten złoty miraż przesłonił ci
wszystko, zagłuszył wszelkie podejrzenia i wprowadził wprost do mojej pułapki. Każdy rozsądny
człowiek jeszcze by się z niej starał wydostać, zanim się zatrzasnęła, ale nie Stalowy Szczur, który
zawsze chadza własnymi ścieżkami! Właśnie na to twoje monstrualnie rozdęte ego najbardziej
liczyłem. I dlatego tu teraz jesteś. Czy nie mam racji?
W głębi duszy musiałem przyznać, że ma. Chociaż nie podobała mi się ta wzmianka o moim
monstrualnym ego. Ale nie miałem zamiaru sprawić mu tej satysfakcji i zgodzić się z nim.
Przyciągnąłem do siebie krzesło i rozsiadłem się na nim wygodnie. Rozluźniłem się. Zacząłem też
bezmyślnie skubać palcami moją świecącą pelerynę.
- Kaizi, stary złodzieju, a nie przyszło ci do głowy, że teraz to ja mogę przywieść cię do upadku?
Potrząsnął głową.
- Nie, to niemożliwe. Teraz jesteś uciekinierem ściganym przez wszystkie możliwe wydziały
policji na tej naprawdę policyjnej planecie. Mam poza tym zakładnika, który zapewni mi twoją
całkowitą współpracę. W dodatku - uśmiechnął się szeroko i nie odmówił sobie przyjemności

wbicia jeszcze jednej szpili w moje sflaczałe już teraz ego - dokładnie śledziłem wszystkie twoje
wielkie operacje finansowe. Czy naprawdę sądziłeś, że możesz wyprowadzić w pole faceta, który
jest mistrzem w praniu pieniędzy i operacjach międzybankowych? Jedynym naprawdę oryginalnym
posunięciem w tych machinacjach było założenie twojego własnego banku, aby w ten sposób ukryć
moje pieniądze. Ale to nawet nie był twój pomysł, prawda? Bolivar to wymyślił. Z przyjemnością
zatrudniłem faceta o tak oryginalnych pomysłach w moim banku. Z jeszcze większą przyjemnością
wydałem go policji za jego głupie mniemanie, że może mnie wywieść w pole.
- Nie mam najmniejszego pojęcia, o czym mówisz - powiedziałem ostro. Chociaż niestety
wiedziałem bardzo dobrze, o czym mówi. Znów ten drwiący uśmiech. Zacisnąłem pięści. Z jaką
rozkoszą ukręciłbym mu łeb. Spokojnie, Jim. Rozluźniłem się i oparłem wygodnie w krześle.
Przecież on właśnie chciał wyprowadzić mnie z równowagi.
- Te miliony, które ci zapłaciłem, ten złoty cielec, który stał się twoim bogiem. Pieniądze wróciły
do mnie. I co o tym sądzisz?
- Sądzę, że lepiej będzie, jak zmienimy temat, bo za bardzo się podniecasz i może ci pęknąć jakieś
naczynie krwionośne. Rozmawiamy wyłącznie o kłamstwach. Naprawdę doceniam cię za to i tylko
za to, że jesteś niezrównanym łgarzem. Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej sądzę, że
wszystko, cokolwiek mi powiedziałeś, odkąd się znamy, jest kłamstwem. Chciałeś mnie
sprowadzić na Fetor wyłącznie po to, abym służył ci za przykrywkę w twoich kradzieżach. Abym
był jedynym podejrzanym w przestępstwie, które jak się domyślam, będzie polegać na serii
rabunków bankowych. Z których oczywiście tylko ty będziesz czerpał korzyści.
Uśmiechnął się i ukłonił lekko.
- Trzeba mieć trochę wyobraźni, by się wzbogacić w tej konkurencyjnej galaktyce. A Fetor jest
wspaniale nadającym się do tego miejscem. Skorumpowana policja, chciwi kapitaliści, nie
istniejące prawa podatkowe. To jest właściwie licencja na drukowanie pieniędzy.
Teraz już naprawdę z trudem panowałem nad nerwami. Ale jeśli kiedykolwiek był mi potrzebny
rozsądek, to właśnie teraz. Musiał przecież w końcu nastąpić koniec serii rabunków. Co wtedy?
- Więc przeprowadzę dla ciebie tę operację. I co dalej? Co będzie po ostatnim skoku?
- A to już zależy tylko od ciebie, mój drogi przyjacielu. Jeśli zostaniesz pochwycony, istnieje duże
prawdopodobieństwo, że ujawnisz naturę moich operacji. Policja Fetor jest bardzo wprawna w
wyciąganiu zeznań od nawet najbardziej opornych przesłuchiwanych. Prawdopodobnie nie uwierzą
ci, ale gdyby jednak uwierzyli, mogłoby to być dla mnie kłopotliwe. Dlatego też musisz się bardzo
starać, żeby cię nie schwytali. Bardzo starannie przeanalizowałem twoją przeszłość kryminalną -
dlatego właśnie wybrałem ciebie. Jesteś bardzo dobry w wymykaniu się policji. Przypuszczam, że
jeśli się przyłożysz, nie zdołają cię złapać i uciekniesz z tej planety, kiedy nasz mały kontrakt się
skończy. To ci zresztą właśnie sugeruję. Pomogę ci nawet dostać się na jakąś odległą planetę i to
bezinteresownie, jak już wyjaśniałem. Tam też dołączy do ciebie twoja żona. I jestem pewien, że
nie będzie cię kusiło, by kiedykolwiek powrócić na Fetor.
- A co będę miał z całej tej akcji?
- Czy wolność to mało? - Nagle przestał się uśmiechać i znów miałem do czynienia z jego
prawdziwą wredną osobowością. - Wolność i odzyskana rodzina. Sądzę, że to będzie dobra cena za
twoje usługi.
Tak się sprawa przedstawiała i nic tu nie mogłem zrobić. Na razie. Ale naszą rozmowę słyszała
jeszcze jedna para uszu. Ściana była cienka, a wewnętrzne drzwi mało solidne. Bolivar musiał
słyszeć każde słowo, naszej rozmowy. Będzie wiedział, że o siebie potrafię zadbać, domyśli się też,
że to on ma śledzić Kaiziego, aby dowiedzieć się, gdzie jest trzymana Angelina. Jeśli ona zostanie
uwolniona i umieszczona gdzieś w bezpiecznej kryjówce, całe plany Kaiziego nie będą warte funta
kłaków. Na razie więc musiałem zyskać na czasie i robić to, co mi kazano. I znaleźć jakiś sposób
komunikowania się z Bolivarem. Naprawdę nie było innej drogi.
- Kiedy zaczynamy? - zapytałem cicho, maskując moje prawdziwe uczucia. Na razie.

- Wspaniale! - Kaizi zachwycony zatarł ręce. - Igor zapewni transport i przekaże ci moje rozkazy. -
Spojrzał za okno na ciemniejące niebo. - Bank jest zamknięty. Pracownicy już wyszli i lokal jest
pusty. Pójdziecie do Skarbca Wdów i Sierot i przeniesiecie z powrotem to, co zostało ukradzione.
Wyszliśmy. Kaizi wsiadł do swej luksusowej limuzyny. Igor i ja do znanego mi już rozpadającego
się grata. Wlazłem za nim do kabiny.
- Ta współpraca ze mną już niedługo skończy się dla ciebie śmiercią lub kalectwem albo czymś
jeszcze gorszym.
Wydał z siebie dźwięk, który był czymś pomiędzy chrząknięciem a śmiechem.
- Zapomnij. Szef trzyma cię na krótkim łańcuchu. Teraz do roboty.
Pojechaliśmy do miasta. Była godzina szczytu, ale cały ruch odbywał się w przeciwnym kierunku.
Nikt nie zwracał uwagi na nasz obrzydliwy wehikuł. Nawet policja patrzyła w inną stronę, gdy
nadjeżdżaliśmy. Ominęliśmy główne ulice i podjechaliśmy wprost pod Pierwszy Międzygwiezdny
Bank Wdów i Sierot i stanęliśmy w małej alejce na jego tyłach. To znaczy Igor nacisnął hamulce i
jakoś zdołaliśmy się zatrzymać. Teraz zaczął grzebać w skrytce obok siedzenia i wyciągnął mały
magnetofon, który powiesił sobie na szyi. Wcisnął przycisk.
- Wyłącz system alarmowy przez położenie dłoni na metalowej płytce obok tylnych drzwi banku.
Zrób to teraz.
Igor mruknął ze zrozumieniem, otworzył drzwi kabiny i wysiadł. Widziałem, jak dotyka knykciami
wspomnianej płytki.
- Otwartą dłonią - polecił głos z odtwarzacza. Czyżbym słyszał niejaką desperację w jego tonie?
Uruchomiła się niewidoczna maszyneria i ciężka płyta drzwi powoli zsunęła się w dół pod ziemię.
Igor wdrapał się z powrotem do ciężarówki i uruchomił hałaśliwy silnik.
- Wjedź do środka - kontynuował automatyczny głos.
Cudownie! Ten kretyn prawdopodobnie nawet nie umie czytać. Wjechaliśmy na teren banku, a Igor
wciąż zgodnie z instrukcjami zamknął bramę i nakazał mi iść za sobą.
- Uaktywnić roboty - brzmiała następna komenda. Opuściliśmy rampę prowadzącą na półpiętro i
weszliśmy tam.
W ciemnościach dostrzegłem metaliczne lśnienie wielu małych maszyn. Igor po kolei pochylał się
nad każdym robotem i włączał go. Zapaliły się zielone lampki, kółka i gąsienice poruszyły się
lekko, potem zatrzymały. Igor wcisnął przycisk odtwarzacza w oczekiwaniu na dalsze polecenia. -
Wszyscy i wszystko do banku.
- Weź roboty. - Igor odwrócił się do mnie. - Za mną.
- Chodźcie, chłopaki - powiedziałem. I nic się nie stało. Wszystkie roboty, jakich kiedykolwiek
używałem, były sterowane głosem. Te nie. Pochyliłem się nad pierwszym z nich i dostrzegłem
małą dźwignię pomiędzy tylnymi kółkami. Kopnąłem dźwignię i maszyna pisnęła, a następnie
pojechała do przodu. Skopałem więc w podobny sposób wszystkie roboty, aż zaczęły jeździć w
kółko. Potem jednak pojechały grzecznie za mną, gdy zszedłem z rampy i w ślad za Igorem
ruszyłem w głąb banku. Zastanawiałem się, co za sadomasochistyczny umysł zaprojektował system
sterowania tych robotów.
Procesja podążała w ślimaczym tempie. Miałem tylko nadzieję, że zdążymy stąd wyjść przed
świtem. Zatrzymując się od czasu do czasu, aby wysłuchać instrukcji, dotarliśmy jednak w końcu
do głównych pomieszczeń. Alarmy były wyłączone, światła zapalone, wszelkie kraty podniesione.
Stanęliśmy wreszcie twarzą w twarz z masywnymi wrotami do sejfu.
- Wprowadź sześć, sześć, sześć, sześć razy - rozkazał głos. Igor zrobił, jak mu polecono. Zamek
zaskoczył, zapaliła się zielona lampka. Podczas kiedy on czekał na polecenie przekręcenia koła, ja
je przekręciłem. Sztaby wyskoczyły z obejm. Pchnąłem ciężkie drzwi.
Kiedy ostatni raz zaglądałem tu z Bolivarem, miejsce to wyglądało jak prawdziwe pobojowisko -
skrzynki depozytowe były wyrwane i leżały na podłodze, puste. Teraz większość z nich znów stała
na swoich miejscach, oprócz tych, które zbyt ucierpiały podczas tamtego skoku. I co teraz?
- Idź do skrytki trzy dwa pięć i otwórz.

Zrobiłem to pierwszy, nie była zamknięta i bez problemu się wysunęła.
- Uruchom urządzenie.
Skrytka była pusta, jeśli nie liczyć plastikowego pojemnika z guzikiem pośrodku podpisanym
”naciśnij mnie”. Tak też postąpiłem i nagle poczułem, że się zapadam.
Opuszczała się cała podłoga skarbca. Lampy oświetliły całą salę znajdującą się pod skarbcem.
Pomieszczenie załadowane było po brzegi przezroczystymi plastikowymi pojemnikami
wypełnionymi kredytami we wszelkich nominałach, jak również klejnotami i dziełami sztuki.
Najwyraźniej spoczywała tu cała zawartość skrzynek depozytowych.
- Wspaniale rozegrane - powiedziałem sam do siebie. - Moje najniższe ukłony dla Kaiziego,
prawdziwego geniusza zbrodni. Co zresztą nie zmienia faktu, że jest także wyjątkowo wredną
świnią.
To był doskonały plan obrabowania swego własnego banku. Wystarczyło wejść do skarbca po
godzinach pracy i otworzyć to pomieszczenie. Które zresztą zostało z pewnością wybudowane
przez jakichś wynajętych murarzy spoza planety. Potem tylko trzeba było przenieść na dół te
wszystkie skarby i podnieść podłogę. I już mamy wielką kradzież, szok i przerażenie - no i z
pewnością pisanie skarg i wyciąganie odszkodowania od kompanii ubezpieczeniowych. A przecież
jeszcze dodatkowo bankier miał te niby skradzione bogactwa.
Kilka kopniaków i roboty znów zabrały się do pracy. Roboty humanoidalne ładowały towar na
roboty wózkowe, a te odwoziły transport za transportem. Wraz z Igorem przyglądałem się tylko
całej tej krzątaninie, aż cała ukryta komnata była uprzątnięta do czysta, za wyjątkiem kilku
plastikowych resztek. Podążyliśmy więc za naszymi pomocnikami z powrotem. Igor wysłuchał
instrukcji zamknięcia i zabezpieczenia skarbca i banku. Najwyraźniej brakowało mu inteligencji,
żeby bez zdalnego sterowania powtórzyć w odwrotnej kolejności to, co wykonywał, wchodząc do
skarbca.
Była już północ i czułem spore zmęczenie. Kiedy jechaliśmy ciemnymi ulicami, teoretycznie tylko
oświetlanymi kilkoma lampami, niemal zasypiałem na siedząco. Wreszcie zatrzymaliśmy się przed
jakimś olbrzymim magazynem. Igor musiał już tu kiedyś być, ponieważ bez instrukcji zdołał
uruchomić automaty otwierające wrota wyjściowe. Wjechaliśmy.
- Gdzie będziemy spali? - zapytałem z nadzieją w głosie. - I jedli?
- Rozładunek najpierw.
Pomieszczenie, w którym byliśmy, miało grube ściany i starannie zamknięte prowadzące doń
wszystkie wejścia. Usiadłem na jakiejś skrzyni i drzemałem, podczas gdy roboty rozładowywały
ciężarówkę i układały skradzione przedmioty. Kiedy skończyły, rozjechały się ku niszom z
akumulatorami, Igor zaś ziewnął szeroko i powiódł mnie do części budynku, którą przy odrobinie
dobrej woli można było nazwać mieszkalną. Jeśli ktoś lubił mieszkać jak świniozwierz w chlewie.
Igor wypił swój obiad wprost z półlitrowej flaszki, wybełkotał coś całkowicie niezrozumiale, a
potem legł na jednym z barłogów i zapadł w sen. Przezwyciężyłem z trudem pokusę kopnięcia go
w łeb i wybrałem się na zwiedzanie tego pomieszczenia. Był tam stół z telefonem, ale
zignorowałem go - ten aparat musiał być podłączony wprost do centrum kontroli Kaiziego. Sprzęt
kuchenny wyglądał tak samo obrzydliwie jak sypialnia, ale jednak kuchenka mikrofalowa i
lodówka zdawały się działać. Tylko że za wyjątkiem kilku torebek z mrożoną ośmiornicą i
frytkami nie było nic, co by można ugotować. Wrzuciłem zawartość jednej z nich do kuchenki i w
kilka minut później wyciągnąłem jakąś dymiąca breję, którą można było ostatecznie nazwać
jedzeniem.
Zmusiłem się do przeżucia paru kawałków, a potem znalazłem sobie barłóg jak najdalej od
chrapiącego Igora.
A więc spać.
Moją ostatnią myślą, przed zamknięciem oczu, była smutna refleksja, że z pewnością zdarzało mi
się przeżyć milsze dni niż dzisiejszy.

Rozdział 14

Spałem ze dwie godziny, nim włączył się alarm w zegarku. Wibrował cicho na moim nadgarstku.
Igor wciąż chrapał. Sądziłem, że jeszcze dość długo będzie się oddawał temu zajęciu, zważywszy
na ilość alkoholu, jaką wypił. Czas był najwyższy, bym zorganizował sobie jakiś kanał
komunikacyjny, o ile to tylko było możliwe. Opuściłem tę ponurą sypialnię, przeszedłem nad
ładującymi się robotami i znalazłem małe drzwi, zaraz przy wjeździe do garażu. Były oczywiście
zamknięte i miały alarm, ale nawet przy moim obecnym zmęczeniu łatwo sobie z nimi poradziłem.
Wyjrzałem na zewnątrz. Ulica była pusta, brudna i zapuszczona. Przedmieścia biedoty. Wspaniała
dzielnica jak na potrzeby Kaiziego. Była za to spora szansa, że o tej porze nocy nikogo nie będzie
na zewnątrz. Miałem taką nadzieję, bo łatwo, niestety, było mnie zapamiętać w moim zniszczonym
stroju scenicznym. Deszcz przestał już padać, ale wszystko było obrzydliwie mokre. Postawiłem
kołnierz magicznej peleryny i wyszedłem w poszukiwaniu telefonu.
W ciągu najbliższej półgodziny znalazłem dwa aparaty - oba zniszczone przez wandali. Padałem z
nóg, ale jednak musiałem iść dalej. To mogła być jedyna okazja, kiedy wykradłem trochę czasu dla
siebie. Skontaktowanie się z synem było absolutnie konieczne. Szedłem więc niestrudzenie. Byłem
jedynym pieszym na ulicy, chociaż od czasu do czasu mijał mnie jakiś samochód lub ciężarówka.
Jeszcze jeden zniszczony telefon i już miałem zrezygnować, gdy nagle dostrzegłem w oddali
kolorowy świetlny napis.
Mechatarg! To było właśnie to, czego szukałem. Całodobowa kompletnie zmechanizowana
dzielnica handlowa, w której, poza innymi klientami, trudno było spotkać żywego człowieka.
Kupujących faktycznie kilku zauważyłem, ale trzymałem się od nich z dala. Co zresztą nie było
takie trudne, bo oni też zachowali duży dystans jeden od drugiego, kiedy ładowali do koszyków
żarcie i piwo. Ominąłem ich więc z daleka i zanurzyłem się w wewnętrzne alejki, o tej porze
kompletnie ciche i opustoszałe. Kiedy się zbliżyłem, wykrywacze ruchu odkryły moją obecność i
wszystkie automaty ożywiły się. Zignorowałem jednak ich natarczywe wezwania, żeby kupić buty,
meble, dilda, książki, wibratory i pigułki odchudzające; wszystkie produkty niezbędne w
nowoczesnym społeczeństwie.
- Kup mój garnitur! - krzyknął manekin na wystawie, którego właśnie mijałem.
- Kup mnie.... - wyszeptał kusząco sexbot z głębi różowej pościeli.
- Wygraj na loterii!
- Upij się szybciej i bądź pijany dłużej! Tak właśnie działa SkunkDrunk, wstrzykiwany alkohol.
- Połączenia natychmiastowe...
To było to! Wystawa pełna telefonów najróżniejszych kolorów i kształtów. Przedarłem się przez
jazgot wszystkich reklam, aż wreszcie znalazłem przenośny aparat na tyle mały, że mieścił się w
kieszeni mojej koszuli. Wrzuciłem monety do odpowiedniej maszyny, a potem jeszcze sporo
banknotów, by od razu wykupić z góry czas połączenia na dość długi okres. Ekran kasowy błysnął
całą tęczą kolorowych świateł, rozległy się fanfary.
- Dziękujemy dobry człowieku, byłeś cudownym klientem! - powiedział jakiś nagrany głos.
Telefon wreszcie wsunął się do mojego koszyka, złapałem go chciwie i wyszedłem. Znalazłem
ciemną bramę, w której mogłem swobodnie porozmawiać. Przeleciałem przez kilka plików
informacyjnych, aż wreszcie ustaliłem właściwy numer i wystukałem go.
- Witamy w sławnym na całą galaktykę Colosseo, goszczącym teraz niewiarygodny cyrk Bolshoi
Big Top. Jeśli chcesz połączyć się z kasą, aby zamówić bilet, wciśnij jeden. Jeśli chcesz...
Wciskałem guziki, aż zaczął mnie boleć kciuk. Wreszcie przebiłem się przez cały szereg
automatów i uzyskałem połączenie z numerem, o który mi chodziło. Telefon dzwonił przez dłuższy
czas.
- Czy wiesz, która jest teraz godzina? - usłyszałem wreszcie w słuchawce zaspany głos.

- Wiem, Gar. Nie zrobiłbym tego, gdyby nie wyjątkowa sytuacja. Twoja ciotka Matylda jest chora i
u progu śmierci. Jeśli chcesz się dowiedzieć szczegółów, zadzwoń pod numer, który ci zaraz
podam.
Zapanowała chwila ciszy.
- Poczekaj chwilę. Muszę znaleźć pisak.
Dobra nasza! GarGoyl nie był już wprawdzie w Korpusie Specjalnym, ale nie zapomniał o kodzie
Matyldy. Odpowiedział właściwie z pisakiem. To było zresztą prymitywnie proste. Jeśli agent
uważał, że telefon jest zapluskwiony, podsłuchiwany lub w jakimś inny sposób nie zapewniał
bezpieczeństwa, używał po prostu jakiegokolwiek zdania z Matyldą w środku. Potem zaś podawał
numer kontaktowy, którego cztery ostatnie cyfry były podane o jedną za nisko. Jeśli były to na
przykład cztery, siedem, zero, dziewięć, odbiorca wiadomości zapisałby pięć, osiem, jeden, zero.
Proste, ale jednocześnie skuteczne. Wyłączyłem się i zacząłem iść w kierunku naszej składnicy.
Gar musiał mieć identyczne jak ja problemy ze znalezieniem nie uszkodzonego automatu
telefonicznego, bo byłem już niemal na miejscu, gdy zadzwonił.
- Czy to ty, Marvell?
- Tak. Jestem pewien, że wszystkie telefony w Colosseo są na podsłuchu, pamiętaj o tym. Czy
Megalitowy Człowiek już wrócił? - Nie. A powinien?
- Nie jestem pewien. Kiedy go opuszczałem, był bezpieczny. Ale znajdowaliśmy się wtedy daleko
na przedmieściach i nie miał transportu - spojrzałem na zegarek. - Powiedz mu, żeby zadzwonił do
mnie z bezpiecznego telefonu dokładnie w południe. Jeśli do tego czasu nie wróci, powiedz mu,
żeby zadzwonił o północy. I ma to robić regularnie, dopóki nie nawiążemy kontaktu. Rozumiesz
mnie?
- Rozumiem - odpowiedział GarGoyl i wyłączył się.
To było na razie wszystko, co mogłem zrobić. Bolivar w przebraniu Megalitowego Człowieka
mógł mieć spore kłopoty z powrotem do cyrku. Ale wiedziałem, że dopóki nie znajdą go, Kaizi
albo policja, poradzi sobie. Miałem przynajmniej taką nadzieję.
- Nie. Wiem, że jest bezpieczny i że wróci! - krzyknąłem głośno, żeby podnieść nieco swoje
morale.
Doczłapałem się z powrotem do naszej sypialni. Igor wciąż chrapał. Narzuciłem koc na głowę i
starałem się pójść w jego ślady.
Obudziłem się, klnąc na czym świat stoi. Mój tępy kompan właśnie kopał w łóżko. Ale poruszał się
na tyle szybko, że zdołał uniknąć mojej pięści.
- Mamy rozkazy! Mamy jechać! Na północ, dobrze. Był szef. To dla ciebie. Na północ - niemal się
uśmiechał.
Nie zadawałem mu pytań. Wkrótce sam się dowiem, dlaczego niby jazda na północ jest dobra.
Podniosłem podaną mi paczkę i przeczytałem napis - ”Maskarada”, i jeszcze ”zaskocz swoich
przyjaciół” na drugiej stronie.
Otworzyłem paczkę i spojrzałem na znajdującą się tam maskę. Nie był to nikt, kogo bym znał i
chyba o to w tym wszystkim chodziło. Pseudocielesna maska z instrukcją obsługi. Jak ją
przyczepić do ciała, jak utrzymywać aktywną, jak karmić. Najwyraźniej żywiła się rosołem z kury.
Jedna puszka rosołu wraz z lejkiem była załączona do kompletu.
Działała cudownie. Zupełnie inna osoba spoglądała na mnie teraz z pękniętego lustra. No,
przynajmniej nie musiałem już martwić się o policję. Wystarczało zmartwienie, jakie miałem z
Kaizim.
Byłem nieco głodny. Kiedy jednak zobaczyłem, jak Igor zjada dwie oślizgłe ośmiornice w
potrawce, cały mój apetyt gdzieś znikł. Pomyślałem sobie, już nie pierwszy raz, że lepiej czułbym
się w towarzystwie mniej obrzydliwego kompana. Na razie więc darowałem sobie śniadanie.
Wkopaliśmy nasze roboty z powrotem w ich elektroniczne życie i załadowaliśmy je na ciężarówkę.
Potem Igor dorzucił na pakę jeszcze jedną rzecz, która mnie zainteresowała - przenośną ładowarkę

akumulatorów. A to oznaczało, że nie wrócimy tu na nocleg. Ciekawe, gdzie na północy spędzimy
noc.
Włączyliśmy się do porannego ruchu, aż dotarliśmy do wjazdu na komputerostradę. To była
całkowicie zautomatyzowana trasa, która przejęła kontrolę nad pojazdem, jak tylko opuściliśmy
bramkę wjazdową po zapłaceniu za wjazd. Przyspieszyliśmy na chwilę, aż znaleźliśmy się
dokładnie dziesięć metrów za poprzedzającym nas pojazdem. Dalej już ciężarówka posuwała się z
komputerową precyzją. Ponieważ komputery przejęły całe prowadzenie pojazdu, Igor zasnął
niemal od razu. Ja zaś przyglądałem się przygnębiającemu przemysłowemu krajobrazowi za
oknem, jak również punktom parkingowo-usługowym na trasie. Pojawiały się dokładnie co pół
godziny. Wzorowa organizacja.
Było dziesięć minut przed południem, gdy wyłączyłem zdalne sterowanie i zjechałem z głównego
pasa komputerostrady. Zawyła głośno syrena. Igor zerwał się przerażony i wyrwał z moich rąk koło
kierownicy. Nacisnął hamulce i zatrzymaliśmy się z piskiem opon.
- Próbujesz nas zabić!
- Nie. Chcę się zatrzymać.
- Zatrzymać. Po co?
- Mam potrzebę. Taki mały pokoik.
- Mały pokoik?
- Muszę się odlać, ty tępaku.
- Aaa - najwyraźniej przeprowadzał w myślach test kontroli pęcherza, bo jego twarz wyrażała
niezwykłe skupienie. - Dobra.
Weszliśmy do środka.
Bez przerwy kontrolowałem czas. Szybko opróżniłem pęcherz i zmierzałem do wyjścia z toalety.
- Gdzie idziesz? - zainteresował się Igor.
- Żreć. Spotkamy się przy ciężarówce.
Był bardzo podejrzliwy, ale nie bardzo mógł cokolwiek zrobić. Odczekałem, dopóki nie
zobaczyłem go zmierzającego na parking. Jeszcze trochę do południa. Wystarczy, żeby wziąć z
automatu kokain-colę - wciąż jeszcze byłem zmęczony po nocy - oraz wielką kanapkę z fasolą.
Usiadłem w bufecie i zabrałem się do jedzenia, uważnie obserwując przeszklone drzwi.
Telefon zadzwonił dokładnie w południe.
- Bolivar?
- Nikt inny. - Powiedz... nie, nie teraz!
Nagle w polu widzenia pojawił się Igor, zmierzający w stronę drzwi.
- Daj mi numer i czekaj na telefon o pomocy.
Zamoczyłem palec w coli, pochyliłem się pod stół, i namazałem szybko numer na podłodze. Kiedy
pojawił się mój kompan, telefon miałem już w kieszeni.
- Czas. Trzeba jechać.
- Tak. Już idę - wstając, zapamiętywałem numer.
Im dalej zmierzaliśmy na pomoc, tym wszystko wokół zmieniało się na lepsze. Zakłady
przemysłowe, kopalnie i dymiące fabryki zaczęły ustępować miejsca zautomatyzowanym farmom.
Miło było zobaczyć nieco zieleni. Potem pojawiły się drzewa, coraz więcej, aż droga w końcu
naprawdę przecięła wielką połać dziewiczych lasów. Zanurzyliśmy się w tunel pod znajdującymi
się przed nami wzgórzami. Kiedy wynurzyliśmy się po drugiej stronie, ujrzeliśmy malownicze
wybrzeże opadające ku błękitnemu morzu. Zrozumiałem, dlaczego Igor twierdził, że dobrze jest
jechać na północ. Pojawiły się pierwsze domy, prawdziwe dwory otoczone ogrodami. Teraz nawet
brzeg szosy był udekorowany krzewami i kwiatami.
- Tu mieszkają szefowie? - spytałem.
Potwierdzające mruknięcie w odpowiedzi. Cóż, to było bardzo spolaryzowane społeczeństwo -
niewiele pośrodku, byłem tego pewien. Zjechaliśmy przy pierwszej bramce i wjechaliśmy na teren

zautomatyzowanej posiadłości, którą od strony drogi osłaniały drzewa. Igor najwyraźniej już tutaj
był. Jechał bez wahania pomiędzy rozlicznymi alejkami wprost do samotnie stojącego budynku.
Słońce grzało mocno. Jego promienie odbijały się od zroszonej wodą trawy, od znajdującego się
pod wielkim parasolem stolika oraz od siedzącego tam Kaiziego i szklanki ze zmrożonym napojem,
którą trzymał w dłoni.
- Wyglądasz obrzydliwie - powiedział na mój widok, kiedy wylazłem z ciężarówki. Miał rację.
Moja nie ogolona twarz zaczynała swędzieć pod sztuczną maską. Moje oczy były podkrążone i
zaczerwienione jak u królika. A zmoczone przez deszcz moje ozdobne ubranie nie było już takie
ozdobne.
- W sprawie Angeliny...
- Nic ci nie powiem - warknął krótko. Pod twardą powierzchownością kryło się jeszcze twardsze
serce. - Jesteś moim pracownikiem i masz wykonywać moje polecenia. Trzeba przyspieszyć pewne
sprawy. - Położył przede mną kartę płatniczą. - Na czternastej alei jest mechatarg. Kup jakieś
ubranie, dobre ubranie, sprzęt do golenia, mydło, sam wiesz co. To nie jest takie miasto jak tam.
Chcę, żebyś wyglądał jak ludzie tutaj, bo inaczej policja się tobą zainteresuje. To jest najbogatsze
osiedle na tej planecie. Kiedy już kupisz ubranie, zachowuj się jak bogaty człowiek. I postaraj się,
żeby nikt nie zobaczył cię ubranego jak teraz. Zupełnie nie pasujesz do tego miejsca. A policja
rutynowo kontroluje każdego, kto tu nie pasuje. Nie zapominaj, że oni wciąż cię szukają. A jeśli cię
złapią, to pamiętaj, że nie tylko ty będziesz miał kłopoty.
Nie bardzo można było z nim dyskutować.
Klomby kwiatowe znikły, gdy wszedłem pomiędzy centra handlowe. Przyjrzałem się uważnie
tabliczkom i skręciłem w czternastą aleję. Ulicami przemknęło kilka pojazdów, ale starałem się,
żeby mnie nie dostrzeżono. W mechatargu była tylko jakaś parka kupująca wino. Przemknąłem
obok nich i wpadłem do działu z ubraniami. Wybrałem tam jakąś lekką sportową marynarkę, którą
natychmiast założyłem na grzbiet. Już miałem wyrzucić mój poprzedni strój, ale przemyślałem to
w ostatniej chwili. To byłby wspaniały prezent dla poszukującej mnie policji. Dokończyłem zakupy
i ze wszystkim wróciłem do rezydencji. Okazało się, że gdy ja wydawałem pieniądze, ciężarówka
odjechała, a wraz z nią na szczęście także Igor. Chciałem coś powiedzieć, ale Kaizi uciszył mnie
gestem dłoni.
- Najpierw się umyj, bo czuję się w twoim towarzystwie równie źle, jak w towarzystwie Igora.
Wyjątkowo się z nim zgadzałem.
- Tam - wskazał pomieszczenia biurowe nieopodal.
”Chafuka - doradztwo inwestycyjne” - głosił napis na drzwiach. Jeszcze jedno przedsiębiorstwo
Kaiziego?
Na zapleczu biura było małe studio mieszkalne z pojedynczym łóżkiem. Zdjąłem twarz. Wziąłem
relaksujący gorący prysznic, a potem pobudzający zimny. Umyłem się dokładnie. Ogoliłem się i
przebrałem w sportowe ciuchy. Poczułem się znacznie lepiej. Otarłem też kurz z mojej nowej
twarzy i założyłem ją ponownie. Po drodze minąłem mały dobrze wyposażony barek, który mocno
mnie kusił. Nie opierałem się długo. Już z kolorową szklaneczką w ręku udałem się na
poszukiwanie mojego pracodawcy i znalazłem go tam, gdzie był poprzednio - przy stole. Zmierzył
mnie wzrokiem i skinął aprobująco głową.
- Jeszcze jakieś banki, które mam obrabować? - zapytałem cierpko.
- Nie. Coś znacznie większego. Co wiesz o elektrowniach atomowych?
- W ogóle niewiele wiem o elektryczności. Włączam przycisk na ścianie i pojawia się światło.
Rzucił na stół jakieś plany techniczne.
- Weź na razie to. Wkrótce będę miał dla ciebie dalsze materiały. Ta sprawa jest jeszcze we
wczesnym stadium planowania. Porozmawiamy o tym później. Teraz jest jednak bardziej pilna
robótka. Nie pojedynczy bank, ale źródło zaopatrzenia dla wielu banków. Porwiesz opancerzoną i
uzbrojoną ciężarówkę, która rozwozi gotówkę do wszystkich banków w mieście. Masz dwa dni na
przygotowanie szczegółowego planu. Za trzy dni przypada kolejna dystrybucja...

- A jaki dokładnie jest twój plan?
Uśmiechnął się, ale był to uśmiech zupełnie pozbawiony ciepła.
- Powiedziałem ci przecież, żebyś sam przygotował plan. Nie mam absolutnie pojęcia, jak można
tego dokonać. Ty jesteś ekspertem, więc się tym zajmij. - Wyciągnął z kieszeni projektor i położył
go na stole. - Tu są szczegóły trasy i czasy poszczególnych dostaw, dane o pojeździe, kierowcach.
Jednym słowem - wszystko, co może być potrzebne. Ja osobiście sądzę, że jest to niemożliwe do
wykonania. Choć od dawna mam te informacje, nigdy nie zdołałem opracować sensownego planu
rabunku. Bardzo interesuje mnie twój pomysł na rozwiązanie tego problemu.
- A jeśli nie znajdę sposobu?
Dotknął ręką małego przedmiotu, który znajdował się na jego nadgarstku. Był podobny do zegarka,
czarny ze srebrnym przyciskiem w centrum.
- Wystarczy, abym dwukrotnie dotknął tego urządzenia i nigdy już więcej nie ujrzysz swojej żony.
Nie będziesz nawet wiedział, czy żyje, czy jest martwa, przesłana na inną planetę, gdzieś
uwięziona... po prostu nigdy się nie dowiesz. Ona zniknie. Więc lepiej się wysil. Ja mam trochę
innych zajęć i wrócę dopiero jutro. Możesz spać tam w studiu.
- Tam jest tylko jedno łóżko. Mam je dzielić z Igorem? - Ta myśl wydała mi się wyjątkowo
odpychająca.
- Nie. On śpi w ciężarówce. Tak woli.
- Ja też tak wolę.
Skończył drinka, odłożył szklankę i zaczął się zbierać do odjazdu. Odwrócił się jeszcze.
- I nie zrób czegoś, czego ty albo twoja żona będziecie żałować.
Dopiłem spokojnie drinka, pewien, że wyraz mojej twarzy nie zmienił się ani o jotę. Zwłaszcza że
miałem na sobie drugą twarz. Tyle tylko, że od tej chwili byłem przekonany, że nie tylko muszę
uwolnić Angelinę, ale także zdobyć ten niby-zegarek Kaiziego. Z nadgarstkiem lub bez. Ponadto
postanowiłem sobie, że wyrzucę go z biznesu, zrujnuję do ostatniego kredytu, zdepczę. To sobie
przysiągłem solennie.
- Głodna... - powiedział cicho jakiś głos. Dosłownie na granicy słyszalności. Rozejrzałem się
wokół, ale nie dostrzegłem nikogo. Jeszcze raz usłyszałem ten głos i nagle zrozumiałem, skąd
pochodzi. Zanim zrobię cokolwiek, muszę najpierw nakarmić swoją twarz. Dosłownie. Wrzuciłem
ją do zlewu w łazience i wziąłem lejek. Potem otworzyłem puszkę z rosołem z kury.
Kiedy zakończyłem tę robotę, mogłem spokojnie usiąść do pracy nad planem rabunku.
- Bułka z masłem - stwierdziłem, sięgając po projektor.
W godzinę później zaczynałem przekonywać się o pochopności tego twierdzenia. Ciężarówka była
opancerzona, uzbrojona, zapieczętowana i odporna na gaz. Z połączeniem ze wszystkimi
policyjnym pojazdami, które wzywała automatycznie, gdy tylko włączył się lub został wyłączony
jeden z jej rozlicznych systemów alarmowych. Kierowca i dwóch ludzi z eskorty także byli
uzbrojeni po zęby. Ba, ten wehikuł był nawet odporny na promieniowanie radioaktywne, w razie
gdyby ktoś chciał mu dowalić głowicą atomową.
Kaizi się zmył. Zostałem sam. Wróci rano i będzie oczekiwał jakiejś odpowiedzi. Zachodziło
słońce. Robiło się późno. A ja czułem się jak ostatni głąb. Jeszcze raz przejrzałem wszystkie dane.
Ten skok był niemożliwy.
- To niemożliwe! - wrzasnąłem z desperacją i pognałem do baru po następnego Siluriana
Slivovitza. - Nawet z pomocą magii nie można się tam dostać.
Minęło kilka sekund, zanim się zorientowałem, że wlałem już do szklanki całą butelkę i że alkohol
właśnie przelewa się wierzchem, spływa po moim ręku i wsiąka w dywan. Odłożyłem i butelkę, i
szklankę. Ponieważ nagle zaczął mi w głowie majaczyć jakiś bardzo, bardzo niejasny pomysł.
Nie pistolety, bomby, rakiety, przemoc. Magia!

Rozdział 15

Och, maestro, wspaniały Wielki Grissini, błogosławione twoje imię. Niech emerytura upływa ci w
spokoju i tonie w dobrym alkoholu. To ty nauczyłeś mnie sztuczek. Przekazałeś mi też coś
znacznie cenniejszego - nauczyłeś mnie patrzyć na świat okiem maga. Pokazałeś mi, jak stawiać
rzeczywistość na głowie. Jak kwestionować to, co powszechnie przyjęte. Jak zwodzić i oszukiwać
zmysły. Czy uzbrojona, opancerzona ciężarówka może zniknąć? A dlaczego nie? Rozmiar nie ma
najmniejszego znaczenia. Jeśli można zrobić coś takiego ze świniozwierzem, dlaczego nie z
ciężarówką? Iluzja wspiera i wzbogaca rzeczywistość. Jeśli poprawnie zaaranżowana, magia jest
wielce przekonująca, ponieważ to publiczność sama oszukuje swoje zmysły.
Przemierzyłem całe biuro w poszukiwaniu papieru. Kiedy znalazłem kartkę, zacząłem szkicować
plan mistyfikacji, która miała przyćmić wszelkie iluzje. Kilka godzin później miałem już gotowe
niemal wszystko... tylko że padałem już na twarz i spałem na siedząco przy biurku. Dość!
Wiedziałem dokładnie, co trzeba zrobić. Główne założenia planu były jasno sprecyzowane. Nad
szczegółami mogłem popracować rano, po dobrym i zdrowym śnie. Nastawiłem alarm w zegarku,
doczołgałem się do łóżka i zapadłem w głęboki sen.
Śnił mi się wielki owad, który usiadł mi na ręce i brzęczał groźnie. Potem otworzył potężną
paszczę i zabrzęczał jeszcze głośniej...
Obudziłem się. Ziewnąłem szeroko i wyłączyłem alarm. Za dziesięć minut północ. Chlapnąłem
trochę zimnej wody na twarz i szybko się ubrałem. Wyskoczyłem na ulicę, by znaleźć się z dala od
wszelkich budynków. Na tej planecie jest zbyt wiele wykrywaczy i podsłuchów, by ryzykować.
Wiedziałem, że mój pracodawca z powodzeniem używał takiego sprzętu. Ten dom także z
pewnością był nim naszpikowany. Stanąłem na środku drogi i wystukałem numer, który podał mi
Bolivar.
Telefon zadzwonił ze dwadzieścia razy i w końcu się poddałem.
- Nie martw się, Jim - pocieszałem sam siebie. - Coś się tam stało ważnego i nie mógł czekać na
telefon. To twardy chłopak, poradzi sobie. Trzeba spróbować znów za dwanaście godzin.
Po tej nieudanej próbie kontaktu nie mogłem już jednak zasnąć mimo zmęczenia.
Więc do rana, zanim przyjechał Kaizi, dopracowałem wszystkie szczegóły. Wykonałem projekt
potrzebnej konstrukcji, jak również listą niezbędnych materiałów. Wyłożyłem przed nim swoje
notatki.
- Tu jest lista wszystkiego, czego będę potrzebował, żeby zastawić pułapkę. Im szybciej to dostanę,
tym szybciej ty będziesz miał tę ciężarówkę.
Przejrzał kartki, przybierając coraz bardziej zakłopotaną minę.
- Co to wszystko ma znaczyć? Siedemset pięćdziesiąt metrów kwadratowych ekranu
antymikrofalowego. Cztery multimegawa-towe projektory holograficzne, lekka ciężarówka, dykta,
sproszkowane aluminium, opiłki żelaza.... Co masz zamiar zrobić z tym wszystkim?
- Napad stulecia. Załatwisz mi to, czy będziemy teraz dyskutować? Ale w takim razie nie zdążymy
na czas. Zastanów się.
Czułem, jak jego oczy wiercą mi dwie dziury w czaszce. Spokojnie obcinałem paznokcie u rąk,
potem strzepnąłem skrawki z koszuli. Pierwsze rozdanie wygrałem.
- Jeśli próbujesz grać ze mną w jakieś gierki di Griz...
- Zapewniam cię, że nie. Zdobądź dla mnie te materiały, a ja zdobędę dla ciebie forsę. I jeszcze
jedno ważne pytanie. Czy ta część planety, to miasto... Jak wy je właściwie nazywacie?
- Słoneczne Miasto nad Morzem.
- Ślicznie. Czy to miasto i otaczająca je okolica są pod obserwacją satelitarną?
- Cała ta planeta jest pod satelitarną obserwacją. Cokolwiek zrobisz, będzie dostrzeżone. Każdy
moment namierzony i zarejestrowany.
- Dobrze. To mi właśnie pasuje. Chcę, żeby dobrze się przyjrzeli temu, co ich zdaniem się stanie.
To odwróci ich uwagę. Zanim odkryją, co się stało naprawdę, my już dawno opuścimy miejsce
przestępstwa. Gdzie jest Igor?
- Śpi w ciężarówce.

- Obudź go. Poślij go z powrotem. Niech zakupi wszystko, czego potrzebuję i przywiezie tutaj. Nie
muszę chyba przypominać o dokonaniu zakupów w różnych miejscach, żeby żaden sprzedawca nie
nabrał podejrzeń? Ciężarówkę kupię tutaj. Nie bój się, nie doprowadzę tu nikogo.
Po jeszcze jednym świdrującym czaszkę spojrzeniu wziął telefon i wezwał Igora.
- Zaraz tu będzie. Zanim przyjdzie, masz trochę czasu, aby wyjaśnić mi, co właściwie planujesz.
- Już się robi - odparłem ochoczo, rozkładając przed nim diagram. - Jak każda magia, jest to
niezwykle proste, jeśli ktoś ci wytłumaczy, jak działa.
- Tak, wierzę, że twój plan może się powieść - Kaizi uśmiechał się szeroko, kiedy Igor do nas
podszedł.
- Wiesz, to się musi udać, Jim. - Nagle jego uśmiech znikł. - Zbyt wiele masz do stracenia, aby
pozwolić sobie na błędy.
Nie skomentowałem tego. Szkoda strzępić języka na te nie kończące się groźby. Poczekałem, aż
Igor wyjdzie, a potem wlałem sobie pierwszego tego dnia drinka.
- Trochę za wcześnie na upijanie się - zauważył Kaizi.
- Może. Ale to nie będzie ostatni. Mam zamiar miło spędzić ten dzień, bo naprawdę ciężka praca
zacznie się dopiero wtedy, gdy Igor wróci ze sprzętem z Fetondlle. Co z ciężarówką?
- Tu na miejscu są dealerzy. Użyj tej karty, którą ci dałem. Jeśli będą problemy z natychmiastową
dostawą, zapłać gotówką. -Podał mi gruby plik banknotów. - Skończysz drinka po powrocie. Mam
lepsze rzeczy do roboty, niż przyglądać się, jak wlewasz w siebie to świństwo.
Kaizi podrzucił mnie do centrum tuż obok dealera maszyn jeżdżących i latających. Patrzyłem, jak
odjeżdża. Miałem jeszcze pół godziny do umówionego czasu rozmowy z Bolivarem. W pobliżu
była restauracja, pusta o tej porze. Usiadłem na patio i zamówiłem drinka. O dwunastej
wystukałem numer. Telefon odpowiedział po drugim dzwonku.
- Bolivar!
Rozległ się szum i trzaski, a potem usłyszałem głos syna.
- Teraz mnie tu nie ma. Ale wszystko jest w porządku. Przez telefon nie chcę wchodzić w
szczegóły. Zadzwoń ponownie o tej samej porze za dwa dni. Na razie.
Coś się działo, a ja nie miałem pojęcia co... Nie było więc sensu się przejmować. Trzeba wyrzucić
zbędne myśli z głowy i skoncentrować się na robocie, która mnie czekała. Skończyłem drinka i
wmaszerowałem do dealera.
To naprawdę była bogata część Fetor. Zamiast robota pracował tu prawdziwy, żywy człowiek.
- Dzień dobry panu. Mam na imię Jumanne i jestem do pańskiej dyspozycji. Mieliśmy właśnie
dostawę helikopterów osobistych, dwuosobowych. Wspaniały pojazd dla pana i pańskiej
ukochanej. Zakupiony egzemplarz może mieć na burcie pańskie imię wygrawerowane złotymi
literami, bez żadnych dodatkowych opłat...
- Ehmm... - powiedziałem, co wywołało u niego prawdziwy entuzjazm.
- Wspaniały wybór! Oczywiście może pan zażyczyć sobie, aby było to imię pańskiej ukochanej, a
nie pańskie. Również bez żadnych dodatkowych opłat. Jej lub jego imię będzie przywodziło na
myśl miłe wspomnienia z każdego waszego lotu...
- Szukam lekkiej ciężarówki. Natychmiast zmienił płytę.
- Dalekobieżna, pokryte koszty utrzymania, w pełni resorowana, gwarancja na cały czas pracy, w
sprzedaży tylko dzisiaj. Nasz model Meyster-Shyster jest dokładnie tym, czego pan potrzebuje...
- W jakich są kolorach?
Karta Kaiziego wystarczyła. Podobnie jak prawo jazdy jednego z jego pracowników, które było
zarejestrowane w komputerze centralnym. Nie było żadnych dodatkowych pytań. Moje ciuchy,
pieniądze, napiwki, w ogóle prezencja, w tym otoczeniu młodych i bogatych, były paszportem
otwierającym wszystkie wejścia. Wyjechałem ciężarówką na skąpaną w słońcu ulicę.
Następnych kilka godzin spędziłem, jeżdżąc bez specjalnego celu po centrum i przedmieściach
miasta, które naprawdę zasługiwało na swoją nazwę. Domy przypominały prawdziwe pałace, a
baseny osiągały rozmiary jezior. Kobiety kręcące się wokół luksusowych sklepów były zadbane i

odstrojone ponad wszelkie pojęcie. Kiedy pozdrowiłem skinieniem głowy policjanta kierującego
ruchem ulicznym, odpowiedział mi energicznym salutem. Ten skąpany w słońcu raj stanowił
jaskrawy kontrast z ponurymi i brudnymi ulicami przemysłowego Fetorsville. To było tak, jakby
całe życie i pieniądze planety skupiły się w tym jednym mieście, a odpłynęły z pozostałych... Co w
pewnym sensie było prawdą. Teraz naprawdę rozumiałem, jak potwornie ciężką i trudną robotę
wykonywali tu galaktyczni pracownicy fiskalni czy działacze związkowi. Jadąc tędy, naprawdę
żałowałem, że nie mogę być po ich stronie. Że zamiast planowania przestępstw, nie mogę pomagać
im tropić tych wszystkich brudnych spraw i zwalczać tych plutokratycznych finansowych baronów.
Jim di Griz - wojownik ludu. Nie taki jednak scenariusz napisało życie.
To, co robiłem tymczasem, było czymś więcej niż tylko zwiedzaniem miasta. Nie od razu, ale
drobnymi fragmentami, zdołałem przejechać całą trasę, jaką będzie jechała ciężarówka z
pieniędzmi. Uśmiechnąłem się z zadowoleniem. Miałem to z głowy.
- Gratulacje, Jim - powiedziałem sam do siebie. - Jesteś naprawdę najlepszy. Ktoś mocno się
przyłożył, gdy cię tworzył. Ten napadzik zapiszą w annałach przestępstw doskonałych.
Potem jednak zachmurzyłem się. Zdałem sobie sprawę, że nie tylko moje wysiłki nie przyniosą mi
żadnych korzyści, mimo że przecież ryzykuję w najlepszym razie spędzeniem reszty życia w
jakiejś ponurej więziennej norze, ale jeszcze, że dokonuję tego napadu szantażowany. Nawet jeśli
wszystko pójdzie dobrze i tak wciąż będę tkwił w tym samym szambie. W samym środku tarczy
strzeleckiej. I ta sprawa z Angeliną...
Takie zamartwianie się powoduje tylko wrzody żołądka. Po powrocie z rozpoznania miejsca akcji
nalałem sobie wyjątkowo dużego drinka, wyciągnąłem się wygodnie na łóżku i przeglądałem przez
chwilę kilka sportowych kanałów w telepuszce. Trafiłem na pokazy trykieta czy krykieta - nie
byłem pewien z powodu akcentu spikera - jakiś ponoć niedawno wskrzeszony sport z dawnych
wieków, który jak dla mnie powinien sobie dalej spoczywać w spokoju. Jacyś faceci w białych
uniformach biegali za piłeczką z kijkami. Zasnąłem w ciągu kilku minut.
Z przyjemnej drzemki obudził mnie hałas silnika na zewnątrz. Ta nie kończąca się gra wciąż trwała
i z prawdziwą przyjemnością położyłem jej kres, wciskając odpowiedni guzik pilota. Było już po
zmroku i Igor właśnie wrócił z zakupami. Mieliśmy do napadu jeszcze całe dwa dni. Ziewnąłem i
przeciągnąłem się. To będzie długa noc.
A potem był nawet jeszcze dłuższy dzień. Pochłaniałem środki pobudzające jeden za drugim,
chociaż wiedziałem, że mój system pokarmowy jeszcze wystawi mi za to rachunek. Igor nie mógł
mi już w niczym pomóc, więc dałem mu wolne. Najchętniej w ogóle zamiast niego użyłbym
robota. Nie tylko lepiej wykonywał pracę, ale zdawał się mieć także o wiele bystrzejszy umysł.
Ledwo już patrzyłem na oczy i chwiałem się na nogach, gdy po południu drugiego dnia ponownie
zjawił się Kaizi.
- Jutro jest dzień R - powiedział.
- R jak rabunek? Nie martw się tym. Sprzęt jest gotów i jeszcze dziś po zmroku podrzucę go na
miejsce. - A ciężarówka?
- Też gotowa.
- Chcę ją zobaczyć.
Wyszliśmy do garażu i zawołałem, żeby Igor wyłączył światło, zanim tam wejdziemy. Nie
chciałem, aby jakiś przypadkowy przechodzień zobaczył, co tam się dzieje. Zamknąłem drzwi za
sobą, zanim włączyliśmy ponownie światło. Igor pracowicie malował dyktę srebrną farbą.
- Wspaniała, prawda? - powiedziałem dumny ze swej konstrukcji.
- Nie wprowadziłaby w błąd nawet trzyletniego dziecka - burknął Kaizi.
- Zacznij trochę, myśleć Kaizi! - Byłem zmęczony, więc łatwo wybuchnąłem gniewem. - Ona nie
ma nikogo wprowadzać w błąd za wyjątkiem kamery w kosmosie. Farba jest taka sama jak na
ciężarówce bankowej. Taka sama jest też wielkość i taki sam kształt. Cień, jaki rzuca, będzie
identyczny jak cień ciężarówki. Jeśli obaj będziecie dokładnie wykonywać moje precyzyjne
instrukcje, skok się powiedzie.

- Nie podoba mi się kierowanie tym. - Igor przyłączył się do wątpliwości swego pracodawcy. - Z
tym całym bum-materiałem.
- Zamknij się - odpowiedziałem uprzejmie. - Wykonuj rozkazy i nie staraj się myśleć. W twoim
przypadku to strata czasu. - Spojrzałem na zegarek i uspokoiłem się nieco. - Masz godzinę, by
skończyć malowanie. Potem musisz pomalować swoją ciężarówkę i ma to być zrobione dokładnie
tak, jak mówiłem. Od tego zależy powodzenie naszego planu. A teraz do roboty!

Sam wmieszałem do farby katalizator czasowy. Gdyby to nie zostało zrobione prawidłowo, cała
operacja wzięłaby w łeb, a my skończylibyśmy w ciupie.
Kaizi tymczasem wyszedł, był przeciwny bowiem wszelkiej pracy wykonywanej osobiście. Innej
niż robienie pieniędzy, oczywiście. Zapamiętał moje instrukcje, gdzie i kiedy ma się pojawić. I
zdołał powtórzyć to słowo w słowo bez żadnego wysiłku. Potem mogłem odpocząć kilka godzin,
czekając na późne godziny nocy, aby dostarczyć sprzęt na miejsce. Z całą przyjemnością
obudziłem wtedy kopniakiem Igora i wypchnąłem go jeszcze nieprzytomnie zaspanego do naszej
makiety ciężarówki. Ja prowadziłem nasz minikonwój, siedząc za kierownicą jego wozu.
Kiedy wróciliśmy, już świtało. Zaczynał się dzień R. Był to także dzień T - jak telefon.
Zadzwoniłem w południe, ale odsłuchałem tylko tej samej nagranej wiadomości. Wprawdzie byłem
zaniepokojony, ale wiedziałem też, że wydarzenia dzisiejszego dnia wkrótce wypędzą z mojego
umysłu wszelkie niewczesne obawy. Kaizi wyszedł z biura i spojrzał na mnie dokładnie w
momencie, gdy chowałem telefon do kieszeni. Czy to dostrzegł? Atak był najlepszą obroną.
- Powinieneś być już w tym cudownym miasteczku, a nie tutaj.
- Nie ma pośpiechu. I nie chciałem, by ktoś widział, że spędzam za dużo czasu w miejscu napadu.
Ludzie mogliby to zapamiętać. Instalacje gotowe?
- Wszystko gotowe. Wyruszamy za dziesięć minut.
- Nie zrób błędu. Wiesz, jaka będzie kara. Powiedziawszy to, odszedł. Jego szczęście. Naprawdę
byłem zmęczony i mogłem stracić kontrolę nad sobą. Moje palce mogłyby z własnej inwencji
zacisnąć się na jego tchawicy. Kopnąłem kilka robotów, potem wezwałem Igora i poczułem się
trochę lepiej.
Pojechaliśmy żółtą teraz ciężarówką na miejsce operacji. Zostawiliśmy samochód pod osłoną
drzew. Potem poprowadziłem Igora z powrotem wzdłuż drogi - aż do punktu, gdzie namalowałem
na trasie czerwony X. Wskazałem ten znak.
- Stań tam. Nie ruszaj się. - Spojrzałem na zegarek. - Za kilka minut na grzbiecie tego wzgórza
pojawi się opancerzona ciężarówka. Tak jest, użyj lornetki, patrz wzdłuż strzałki narysowanej na
trawie. Dobrze. A co masz zrobić, gdy zobaczysz ciężarówkę?
- Wcisnąć przycisk! - wcisnął go, tak jak się spodziewałem. Oczywiście dzięki mojej domyślności
nic się nie stało, bo nie podłączyłem jeszcze obwodu.
- Nic się nie stało - powiedział zdziwiony.
- Nic też nie miało się stać, bo nie ma tam jeszcze ciężarówki. - Miałem rację. Był bardziej
bezmózgi niż te roboty. - Stój, czekaj, patrz, zobacz, naciśnij, uciekaj.
Pośpieszyłem na swoją pozycję. Sprawdziłem całą instalację. Jeszcze raz spojrzałem na zegarek.
Jeśli ciężarówka przyjedzie punktualnie - a Kaizi zapewniał, że zawsze tak było - powinna pojawić
się w polu widzenia za dwie minuty. Zaryzykowałem i zamknąłem obwód, którego włącznik miał
w rękach Igor. I uniosłem oczy ku niebu w niemej modlitwie, żeby nie spaprał tego prostego
zadania.
Rzeczywistość nieco się zmieniła, gdy zaczęły pracować holoprojektory. Odskoczyłem na bok,
gdyż moja ręka zdawał się tkwić w pniu drzewa. Zabrałem rękę z obrazu i podziwiałem swoje
dzieło. Przepiękne. Usłyszałem odgłos szybkich kroków. A więc Igor zapamiętał także drugą z
instrukcji. Po wciśnięciu przycisku - wiać. Wiać do tej fałszywej pancernej ciężarówki ukrytej
opodal. Prawdziwą widziałem już pomiędzy drzewami. Zbliżała się do łagodnego zakrętu. Jednego

z wielu zakrętów tej drogi, wijącej się pomiędzy ogrodowymi posesjami. Drogi, którą ta
ciężarówka przemierzała już tyle razy...
Ale czy kierowca mógłby pamiętać dokładnie każdy zakręt? Liczyłem, prawdę mówiąc, na to, że
większość ludzi jeździ znanymi sobie drogami na autopilocie. Teraz właśnie samochód brał zakręt.
Normalnie zakole powinno być trochę dłuższe, a potem trzeba odbić w prawo. Ale teraz... Teraz
holoprojektory pokazywał drogę nieco inaczej. Skręcała ona w lewo. Tam właśnie miał wjechać.
A może kierowca się połapie i wciśnie wcześniej hamulce? Moje serce biło głośno. Słyszałem
odgłos silnika narastający coraz bardziej. Wjechał. Pojawił się tuż obok mnie radośnie zmierzając
wprost w pułapkę. Dopiero teraz nacisnął hamulce. Przejechał jeszcze kawałek poślizgiem. Tak
powinien zareagować każdy kierowca. Dopiero co jechał drogą pomiędzy szpalerem drzew, aż tu
nagle przed maską wyrosła mu skała. Nie było czasu na myślenie. O działaniu decydował instynkt i
rutyna.
Wcisnąłem trzymany w ręku aktywator i równocześnie zdarzyły się dwie rzeczy. Holoprojektory
zmieniły obraz - droga biegła znów tak, jak w rzeczywistości. Gdyby ktokolwiek teraz jechał,
zobaczyłby tylko drzewa po obu stronach trasy. Inna sprawa, że było tam kilka dodatkowych drzew
wmieszanych pomiędzy prawdziwe, które maskowały naszą ciężarówkę i wóz, który był naszym
celem.
W tym samym zaś momencie, kiedy holoprojektory zmieniały obraz, z konarów drzew opadł
zawieszony ekran i zatrzasnął się w wyznaczonej pozycji. Pozostałe ścianki odpornej na wszelkie
promieniowanie klatki już tam były, a ten ostatni bok zamknął tylko wehikuł w pudle. Ukrytym
przed ludzkimi oczami przez holoprojektory, jak już wspomniałem. Gdy klatka się zamknęła, pod
ciężarówką wybuchła bomba. Aż zadrżałem, gdy przeszła przeze mnie fala magnetyczna, która z
całą pewnością oddziaływała na moją hemoglobinę. Ale uderzenie magnetyczne, nawet tak silne,
nie mogło zaszkodzić człowiekowi. Cóż się za to działo ze wszelkimi elektrycznymi albo
elektronicznymi obwodami! Te iskrzenia, spięcia, topienie się, blokady. Silnik przestał działać.
Podobnie martwe musiały być wszelkie systemy elektroniczne i komunikacyjne w ciężarówce. Na
pewno też wywaliło światło i zablokowały się wszelkie otwierane elektrycznie drzwi. Trzej
mężczyźni w środku tkwili uwięzieni w zupełnych ciemnościach. Nawet jeśli próbowali nadawać
jakąś wiadomość, zanim wybuchła bomba, ekran klatki wychwyciłby ją.
Ci trzej w środku na pewno byli przerażeni, ale nie na długo. Trzeba więc działać. Rozległy się trzy
wybuchy z ruchomych wyrzutni zakopanych w ziemi i trzy pociski przebiły się do wnętrza
ciężarówki. Niosły ze sobą usypiający gaz, a nie śmierć i zniszczenie.
Nałożyłem na twarz maskę przeciwgazową z przyciemnianymi okularami. Włączyłem oślepiający
płomień termicznego lancetu i zacząłem wycinać okrąg w dnie ciężarówki. Nie zapominałem
jednak o nasłuchiwaniu, co się dzieje wokół, i uśmiechnąłem się na dźwięk oddalającego się coraz
bardziej silnika naszej fałszywej ciężarówki.
W przestrzeni, o tysiące mil nad naszymi głowami, nigdy nie zasypiające oko obserwacyjnego
satelity rejestrowało przecież zachodzące na dole wydarzenia. Widziało więc uzbrojoną ciężarówkę
zjeżdżającą ze wzgórza pomiędzy drzewa. Teraz też ją zobaczy, spokojnie spomiędzy drzew
wyjeżdżającą i jadącą wprost ku najbliższemu bankowi. Do którego, niestety, nigdy nie dotrze.
Odskoczyłem, ponieważ płonący metalowy dysk opadł na ziemię. Aby mieć stuprocentową
pewność, że nikt nie będzie mi przeszkadzał, wrzuciłem do ciężarówki jeszcze kilka ładunków z
gazem usypiającym. Zdjąłem maskę z przyciemnianymi okularami i wetknąłem tylko do nosa
przeciwgazowe filtry, a potem wspiąłem się do środka wozu. Odwróciłem się błyskawicznie,
słysząc dziwny dźwięk... W blasku latarki dostrzegłem chrapiącego policjanta. Spał, ale poza tym
był w nienaruszonym stanie, podobnie jak dwaj pozostali. Użyłem diamentu, by wyciąć zamek z
tylnych drzwi i otworzyłem je kopniakiem na oścież. Do środka wpadło świeże powietrze i miłe
odgłosy ptasiego śpiewu. Wyciągnąwszy z trudem pierwszą z wypełnionych pieniędzmi skrzyń,
zrzuciłem ją na ziemię. To była najtrudniejsza część zadania i została wykonana pomyślnie... Tylko
czy aby Igor nie zawalił swojej, znacznie prostszej, roli? Miał tylko pojechać fałszywą ciężarówką

poprzez wzgórza do najbliższej wioski. Ale nie do banku; nie, nie. Miał skręcić na miejsce
wyładunku towarów przy najbliższym hipermarkecie, gdzie o tej porze było pusto. Zrób to, Igorze.
Zaparkuj! Otwórz drzwi. Włącz aktywator. Nie biegnij! Masz aż dwadzieścia sekund, to więcej
czasu, niż potrzeba na stworzenie wszechświata. Przejdź na drugą stronę hipermarketu, do
samochodu, w którym czeka Kaizi...
Oczami duszy widziałem ten piękny wybuch, którego blask przyćmił słońce. Aluminium i żelazo
plus wysoka temperatura. Sięgająca antyku recepta na najgorętszy z ogni. Płomień, który
pochłaniał wszystko, co spotkał na drodze, i topił metale, których nie mógł spopielić. Ogień, który
pożre całą fałszywą ciężarówkę, pozostawiając tylko trochę białego pyłu. Niech go potem
analizują, jeśli chcą. Po takim wybuchu i pożarze nie było możliwości zidentyfikowania
czegokolwiek.
Wyrzucałem z auta ostatnią skrzynię, kiedy usłyszałem samochód hamujący energicznie. Ktoś
obcy? Nie, to musiał być Kaizi. Trzasnęły drzwi i usłyszałem zbliżające się ciężkie kroki. Silnik
przestał grać.
- Zacznij to wnosić do naszej ciężarówki - powiedziałem do Igora. - To ostatni etap napadu wszech
czasów.
Rozdział 16

A zatem, stało się. Szczęśliwy koniec. Ale czy na pewno? Czy nie zrobiłem żadnego błędu? Czy
przewidziałem wszystko? Czy opracowałem każdy szczegół? Uzbrojona ciężarówka została
wprowadzona w błąd przez hologramy i zjechała z drogi. Tak. Zahamowała elegancko w miejscu
otoczonym ekranami tak, jak zaplanowałem. Ostatni ekran spadł w momencie, gdy jeszcze
hamowała - nie mieli więc czasu, by wezwać pomoc przez radio, nawet gdyby zdążyli o tym
pomyśleć. Kiedy ciężarówka się zatrzymała, oberwała ładunkiem magnetycznym, który wykasował
całą elektrykę. Potem rakiety z gazem usypiającym. Załoga została obezwładniona, ale nikt nie był
nawet ranny, co do tego upewniłem się osobiście. Kiedy to wszystko się działo, fałszywa
ciężarówka już pędziła po drodze. Jej obraz mógł być spokojnie rejestrowany przez kamery z
satelity. Dojechała następnie przed odległy dom towarowy i tam spektakularnie spłonęła. Igor
zdołał dotrzeć bezpiecznie do samochodu Kaiziego, bo inaczej byłby kupką popiołu, zamiast wraz
ze mną wrzucać na nasz wóz skrzynki z pieniędzmi.
Co teraz robiły służby bezpieczeństwa? Miałem nadzieję, że krążyły wokół miejsca wypadku.
Miałem nadzieję, że służby przeciwpożarowe usiłują zgasić płonący wrak. Wkrótce policja będzie
starała się badać tę masą stopionego metalu. Miejmy nadzieję, że jacyś naoczni świadkowie
zidentyfikują płonące resztki jako byłą opancerzoną ciężarówkę. Potem zamieszanie, telefony. Tak,
transport pieniędzy opuścił ostatni bank. Nie, nie dotarł do następnego banku. I następne telefony.
Zdjęcia satelitarne posłane do analiz. Coraz wyższe władze włączają się w dochodzenie. I coraz
więcej tym samym marnuje się czasu.
Cała rzecz poszła dokładnie tak, jak zaplanowałem. Igor właśnie kończył ładować ostatnie
skrzynie. Czas było wracać.
Wracać! W mojej głowie zaświeciły jasno kolejne punkty planu. Sięgnąłem do woreczków
wiszących u mojego pasa.
Dwie rzeczy. Po pierwsze, wspiąłem się ponownie do opancerzonej ciężarówki i pozostawiłem
kapsułkę czasową pod językiem każdego ze strażników. Miała rozpuścić się za cztery godziny i
uwolnić ze swego wnętrza antidotum na gaz usypiający. Nie chciałem mieć kogoś na sumieniu.
Kiedy ochraniarze się obudzą, to - jeżeli do tego czasu jeszcze nie zostaną znalezieni - podniosą
alarm. Ja potrzebowałem na ucieczkę tylko godzinę, więc w żaden sposób nie mogli mi zaszkodzić.
Te kapsułki to była pierwsza rzecz do zrobienia.
Drugą nie byłem specjalnie zachwycony.

Wyciągnąłem figurkę szczura z najlepszej nierdzewnej stali. Przez moment ważyłem ją w ręku, a
potem rzuciłem na podłogę ciężarówki. Zakląłem szpetnie. Kaizi ostrzegł mnie, co się stanie, jeśli
figurka nie zostanie znaleziona na miejscu przestępstwa.
Zeskoczyłem z wysiłkiem na ziemię, a potem z trudem wdrapałem się do kabiny gruchota, którym
jeździł Igor. Tym razem wóz miał przynajmniej nową żółtą barwę. Igor właśnie zamykał z tyłu
pakę.
- Jazda - warknąłem, gdy do mnie dołączył. - Do komputerostrady, a potem do Fetorsville. Jeśli
zasnę, przed tunelem nie waż się mnie budzić pod groźbą gwałtownej śmierci.
Zanim dojechaliśmy do wjazdu na komputerostradę, zdążyłem się nieco zdrzemnąć. Potem
przeciągając się, wróciłem na chwilę do życia i wyciągnąłem aktywator reakcji katalitycznej.
Wylot tunelu biegnącego pod wzgórzami majaczył już niedaleko przed nami. Gdy do niego
wjechaliśmy, wcisnąłem przycisk.
Fala radiowa o długości dokładnie 46,8 metra zaczęła właśnie wędrówkę do molekuł katalizatora,
będącego składnikiem tej ślicznej żółtej farby, która czyniła naszą ciężarówkę tak dobrze widoczną
z daleka. Reakcja zredukowała przylepność farby do zera i ta miała odpaść, zamieniając się w
piękną chmurę żółtego pyłu, co oznaczało, że nasza ciężarówka znów przyjmie ohydny
brudnoróżowy kolor. Pusta opancerzona ciężarówka zostanie w końcu znaleziona. Zdjęcia
satelitarne pokażą żółty wóz uciekający z miejsca przestępstwa. Potem będą śledzić jego drogę aż
do bramy wjazdowej na płatną komputerostradę, tylko że on zniknie bez śladu w tunelu. Zbrodnia
doskonała. Z tą myślą w głowie osunąłem się z powrotem na oparcie fotela i zasnąłem tym razem
na dobre. Kiedy przybyliśmy w końcu do znajomego już magazynu w naszym uroczym mieście
przemysłowym, obudziłem się tylko po to, aby zanurzyć moją nową twarz w wodzie i dać jej się
napić. Potem sam też się napiłem. I natychmiast rzuciłem się na swoje legowisko. Kiedy ponownie
zasypiałem, po moich wargach jednak błąkał się uśmiech - to naprawdę była kradzież doskonała.
- Kradzież stulecia! Tak ją nazywają!
Otworzyłem zaspane oczy i ujrzałem znienawidzoną postać Kaiziego, który stał tuż nade mną, a w
rękach trzymał wydruk z kanału informacyjnego. Rzucił go na moją pierś. Leniwie mu się
przyjrzałem.
Na samej górze znajdowało się zdjęcie jakiegoś tłustego oficjela trzymającego w dłoni figurkę
stalowego szczura. Nagłówki artykułów były nieco histeryczne.
ZBRODNICZY SZCZUR UDERZA W SAMO SERCE
SYSTEMU FINANSOWEGO!
PRZEPADŁY MILIONY!
PANIKA NA RYNKACH KAPITAŁOWYCH!
ROSNĄ STAWKI UBEZPIECZENIOWE!
No i powinny. Miałem nadzieję, że wszyscy ci baronowie poczuli zimny dreszcz. To nie mój
problem. Przeleciałem także pobieżnie resztę nagłówków. Na samym dole znalazłem jeszcze,
niemal niewidoczny, tytuł: ”Robotnicy sprzeciwiają się lokautowi w hucie”.
Zdaje się, że GarGoyl poczynił jakieś postępy w organizacji związków w czasie wolnym od
występów z potworami. Ta refleksja natychmiast przywiodła drugą myśl - o Bolivarze, który wciąż
tkwił w cyrku jako Megalitowy Człowiek. Co z kolei spowodowało natychmiastowe spojrzenie na
zegarek. Musiałem ponownie zadzwonić w południe. Wyrzuciłem zmięte kartki i z niejakim
wysiłkiem wstałem z betów. Cały ten ruch w najmniejszym stopniu zresztą nie wpłynął na Igora,
który wciąż chrapał w swoim rogu pomieszczenia.
- Wyglądasz okropnie - powiedział Kaizi.
- Czuję się jeszcze gorzej.
- Jeśli ktoś zobaczy cię tutaj na ulicy w tym ubraniu sportowym, będziesz natychmiast podejrzany.
- To co mam założyć?

- Weź to - podał mi ciemnozielony kombinezon roboczy. - Kup sobie jakieś ciuchy robotnika. I
ciężkie buty. Potem wróć tutaj i czekaj. Wkrótce będę miał dla ciebie kolejne zadanie. I oddaj mi
kartę.
- Co? - W głowie wciąż mi wirowało. Żadnych więcej pobudzaczy przez jakiś czas.
- Kartę płatniczą, którą płaciłeś za ciężarówkę. Nie chcę, żebyś tutaj płacił nią za jakieś zakupy. -
Podał mi zwitek banknotów. - Od tej pory posługuj się gotówką.
- Ale gdzie iść? Nie wiem nic o tym mieście. - Niedaleko stąd jest mechatarg.
- Podwieziesz mnie tam?
Przyjrzał mi się z lekkim obrzydzeniem.
- Niechętnie. Radź sobie sam. Po wyjściu skręć w prawo. Tylko nie siedź tam za długo.
- Taa, taaa... zaraz, czy drzwi nie są zamknięte?
- Oczywiście. Od zewnątrz. Igor wpuści cię z powrotem.
Ściągnąłem z grzbietu mój nieco już sfatygowany strój sportowy, ukrywając w dłoni telefon. Potem
wsunąłem go w kieszeń tego proletariackiego ubranka, w które się przebrałem. Umyłem się,
najlepiej jak mogłem, w tej zimnej i śmierdzącej nieco wodzie. Wysuszyłem moją drugą twarz i
nakarmiłem ją resztą rosołu z puszki. Pomyślałem, że koniecznie muszę odnowić zapas rosołu z
kury.
Kombinezon, który miałem na sobie, był mocno znoszony, ale czysty. Kiedy przygotowałem się do
wyjścia, Kaiziego już nie było. Nie było też śladu po jego samochodzie.
Teraz na ulicy panował nieco większy ruch, niż kiedy poprzednio wędrowałem tędy w nocy.
Wszyscy jednak szli spiesznie przed siebie, bo też i niby po co mieli się zatrzymywać w tej ohydnej
okolicy... Na kolejnym skrzyżowaniu, do którego doszedłem, kilku pieszych czekało na zmianę
sygnalizacji świetlnej. Kiedy znalazłem się pomiędzy nimi, jakiś młody mężczyzna odwrócił się do
mnie i wsunął mi w rękę kawałek papieru. Reklama? Jakiś uliczny kramarz? Spojrzałem na kartkę.
”Nic nie mów” - głosił napis, później jeszcze - ”odwróć”
Zrobiłem to. Tekst na drugiej stronie był dość intrygujący.
”Daj mi swój telefon”.
Czy to był napad uliczny? Teraz dużo uważniej przyjrzałem się facetowi, który podał mi kartkę.
Był dobrze ubrany. Smagła skóra, ciemna broda i wąsy... I błękitne oczy, które doskonale znałem...
- Bolivar? - zapytałem samym ruchem warg.
Przytaknął i wyciągnął rękę. Podałem mu telefon i przyglądałem się z niejakim zainteresowaniem,
jak przykleja do niego taśmę samoprzylepną. Światła zmieniły się i stojące przed nami samochody
ruszyły do dalszej jazdy. Bolivar przykleił telefon do tyłu najbliższego z nich. Spokojnie
patrzyliśmy, jak znikają nam z oczu. Już otwierałem usta, gdy znów zobaczyłem przed oczami
kartkę z napisem - ”nic nie mów”. Ruchem dłoni nakazał, abym poszedł za nim w boczną alejkę.
Tam wyciągnął z kieszeni wykrywacz i dokładnie mnie przeskanował. Wyjął z mojej kieszeni
pięciokredytową monetę, potem odciął jeden z guzików mej bluzy. Oba przedmioty ostrożnie
włożył do małego pojemnika ekranującego fale elektromagnetyczne. Odezwał się dopiero wtedy,
gdy go dokładnie zamknął.
- Cześć, tato - powiedział po prostu. - Na początku nie byłem pewien, czy to ty. Fajna nowa twarz.
Ale poznałem cię po sposobie chodzenia. Naprawdę miło znów cię widzieć.
- Ja też się cieszę!
- Kiedy dzwoniłeś ostatni raz, złapałem sygnał podsłuchu w twoim aparacie. Dlatego ponownie
puściłem tę nagraną wiadomość.
- Kaizi! Obawiałem się, że mógł zauważyć mój telefon.
- Na pewno zauważył. Ponieważ wiedziałem, jak cię namierzyć, śledziłem cię cały czas aż do tego
miejsca. Dziś od rana przyglądam się waszemu magazynowi. Ale napad był klasa.
- Dziękuję, wiem. Tyle że zupełnie nie przyniósł mi zysku, jak pewnie się zorientowałeś. Jestem
tylko pracownikiem Kaiziego i to on zgarnia cały zysk. Są jakieś wieści o mamie? - starałem się,
by mój głos zabrzmiał spokojnie.

- Żadnych. Ale wciąż się staram. Teraz, kiedy jest tu James, możemy zdwoić wysiłki.
- James! Miałeś go zatrzymać.
- Ciężko go zatrzymać. Ale jest dobrze zamaskowany. Przyjechał tu jako agent inwestycyjny
Banco Cuerpo Especial.
- Czyli przybudówki Korpusu Specjalnego! Tutaj. - Dotarliśmy już w rejon mechatargu i dopiero
teraz poczułem, jak bardzo jestem głodny i spragniony. - Najpierw jeść! - dodałem, wskazując
jakiegoś fast fooda. Bolivar nie dotrzymał mi towarzystwa w pałaszowaniu niedźwiedzioburgera ze
smażonymi konikami polnymi, co zdawało mi się najmniej trującą pozycją z dostępnych w menu.
Ale dodał do mojego zamówienia jakieś niebieskawe piwo.
- James przywiózł także dokumenty i charakteryzację dla mnie. - Zamoczył wargi w winie, a potem
mówił dalej. - Jestem teraz jego asystentem. Na razie więc opuściłem ten potworny show. Chociaż
był całkiem zabawny... Nie bardzo tylko mogłem umawiać się na randki z dziewczętami. Inna
sprawa, że jako żonaty mężczyzna i tak tego nie robię... Aha, przekopaliśmy tutaj sporo danych, za
pomocą nieco lepszego sprzętu Korpusu Specjalnego i wiemy dużo więcej o twoim pracodawcy.
- Czy on naprawdę jest najbogatszym człowiekiem w galaktyce? - zapytałem, pracując z wysiłkiem
szczęką, a potem wydłubując nóżkę konika polnego spomiędzy przednich zębów.
- Gdzie tam, daleko mu. Wprawdzie trochę trwało prześledzenie stanu jego majątku, ale wiemy
teraz, że nawet nie jest właścicielem większości tych banków, do których się przyznaje.
- Spryciarz. Założę się, że one były tylko przynętą, aby zwabić mnie do cyrku. - Zamówiłem
jeszcze dwa piwa. Musiałem przytopić nieco te koniki polne, które teraz skakały w moim żołądku.
- Te dane z cyrkiem to też była lipa. Wynająłem prywatnych detektywów na trzech różnych
planetach, którzy bezpośrednio sprawdzili miejscowe bazy danych. Dane dotyczące cyrku
pochodziły od hakera, co zresztą na miejscu łatwo było stwierdzić.
- Ale nie poszukując z innej planety. Dlaczego Kaizi zadał sobie cały ten trud?
Bolivar wysiorbał do końca piwo i zmarszczył brwi.
- Chciał cię mieć na tej właśnie planecie. Dlaczego, nie jesteśmy jeszcze pewni. Pierwszy pomysł -
chce dokonać jeszcze kilku przestępstw i potrzeba mu kogoś, kto to za niego zrobi. Ponadto bardzo
się też starał, abyś podjął pracę w Bolshoi Big Top. Sądzimy, że widział cię tam w roli szpiega.
Sporo występów w tym cyrku jest tylko przykrywką dla działalności różnych intergalakrycznych
organizacji. Może chciał z twoją pomocą je rozpracować.
Mój mózg wciąż huczał z nadmiaru wrażeń, podobnie zresztą jak mój żołądek. Niedaleko był Bar
Zardzewiałego Robota. Wskazałem go.
- Przeniesiemy imprezę tam. Muszę napić się czegoś, co zabije tego niedźwiedzia i utopi wreszcie
te świerszcze.
- Witam, witam - powiedział zardzewiały głos, gdy pchnąłem drzwi do baru. - To znaczy witam,
jeśli macie powyżej osiemnastu lat.
- Mam powyżej osiemnastu lat - odparłem. - Chociaż teraz mam w głowie mózg pięciolatka. To
jest jednak strasznie przygnębiające, jak łatwo wpadłem pod kontrolę Kaiziego. Muszę się niestety
z tobą zgodzić. Cała ta bajka - banki, rabunki, przelewy - służyła tylko temu, aby ściągnąć mnie na
tę obrzydliwą planetę, a potem szantażem zmusić do wykonywania za niego brudnej roboty.
Bolivar skinął potwierdzająco głową. Był tak samo przygnębiony jak ja. Zasiedliśmy przy barze.
- Zardzewiały Robot pozdrawia panów. Czym mogę służyć? Mam każdy napój od Ale do
Zygodactyl-pee.
Zardzewiały robot był naprawdę zardzewiały - antyczna, nitowana jeszcze, maszyna.
Spojrzałem po butelkach na półce.
- Coś, co dobrze zrobi na żołądek - powiedziałem.
- Gorzka miętowka - zadecydował, sięgając rozciągłą ręką ku gorej półce. Ciemny płyn zaczął
parować w zetknięciu ze szkłem.
Wypiłem i beknąłem potężnie jak smok. Pomogło na żołądek, ale wciąż byłem w depresji.
- Jestem teraz stalowym niewolnikiem w rękach tego kryminalisty, władcy marionetek.

- Trochę przesadzone, ale coś w tym jest. Aha, jeden fakt dotyczący naszego władcy marionetek
wydaje się dosyć interesujący. Chociaż Kazi jest zamieszany w jakieś międzyplanetarne holdingi,
większość jego interesów znajduje się tu, na Fetor, I skupia je przede wszystkim Pierwszy
Międzygwiezdny Bank Wdów i Sierot. Który zresztą dobrze znasz. Myślę, że zostałem dyrektorem
tego Banku przede wszystkim dlatego, by mógł mieć mnie na oku, a potem oczywiście wrobić w
ten napad.
- Też mam swój udział w napadzie, ponieważ pomagałem po nim posprzątać. Ten niby ukradziony
łup był cały czas pod podłogą skarbca.
- A jeśli dodać do tego fakt, że on kontroluje też dość duże biuro maklerskie...
Słyszałem słowa, ale kompletnie nie rozumiałem ich znaczenia. Miętowa Gorzka mnie dopadła.
Wyrzygałem ją na podłogę.
- Powiedz to jeszcze raz - wystękałem po chwili z nieco jaśniejszą głową.
- Mamy tu zdaje się do czynienia z całym łańcuchem powiązań finansowych i przestępczych.
Najpierw okrada własny bank. Kiedy kompania ubezpieczeniowa mu płaci, już podwoił pieniądze.
Potem okrada następny bank, a odpowiedzialność spada na ciebie. Dalej szantażem zmusza cię do
współpracy i napadu na konwój z pieniędzmi. Które potem przepuści przez własny bank, aby
dokonać inwestycji i zarobić następne pieniądze.
- Brawa dla niego - zaniosłem się dziwacznym chichotem. Bolivar uniósł brwi i przyjrzał mi się
zaniepokojony.
- Chodź, usiądziemy gdzieś wygodniej, bo zaraz spadniesz z tego stołka barowego.
- Dobra - powiedziałem zgodnie, spadając ze stołka. Pozbierałem się ciężko. - Przepraszam. Przez
kilka dni, kiedy przygotowywałem ten skok, byłem na środkach pobudzających. One chyba niezbyt
dobrze komponują się z tymi obrzydliwymi napitkami. Lepiej już wrócę. Jak mam się z tobą
skontaktować?
Wyciągnął z kieszeni małe, apetycznie wyglądające zielone karteczki i na jednej z nich napisał
numer.
- Dzwoń o każdej porze. Albo ja, albo James odbierzemy. Tylko najpierw sprawdź podsłuch.
Zapamiętałem numer, a potem zjadłem karteczkę. Miała smak mięty i na pewno pomogła mi na
żołądek. Na koniec musiałem jeszcze poruszyć starannie unikaną kwestię.
- I szukaj wciąż matki. Pamiętaj, że najważniejsza rzecz to dowiedzieć się, gdzie jest więziona.
Twarz Bolivara spochmurniała.
- Wiem. Jak dotąd bez skutku. Zarówno jego bank, jak i biuro maklerskie zostały wykluczone.
Żadnych ukrytych pomieszczeń, oprócz tego pod skarbcem, o którym wspomniałeś. Mała szansa,
by mama tam była, ale postaram się sprawdzić to jakimś sprzętem wykrywającym.
- Zrób to.
- Odkryliśmy także, że Kaizi ma mieszkanko tutaj w mieście. Włamałem się tam. Zwykły włam
rabunkowy - ukradłem mu telewizor. A przy okazji, nim zaczął działać system alarmowy,
obejrzałem dokładnie to miejsce. Przypatrywaliśmy się uważnie ruchom Kaiziego i tutaj, w
Fetorsville, już nie znajdujemy żadnych podejrzanych miejsc. A jak w Słonecznym Mieście nad
Morzem?
- Może. Ma tam biuro i garaż, ale nie widziałem żadnych ukrytych pomieszczeń.
- Daj mi adres. Przeszukam to dokładniej.
- Dobrze.
Napisałem adres w jego zielonym notesie. Wciąż byłem przygnębiony. Nie mieliśmy już o czym
gadać. Wziąłem z powrotem urządzenia podsłuchowe, które Bolivar u mnie wykrył, i wsadziłem je
do kieszeni. Tak więc, już w milczeniu pomachaliśmy sobie na pożegnanie.
Rozdział 17

Kupiłem jeszcze na mechatargu jakieś nie rzucające się w oczy ubranie kilka czystych
prześcieradeł i koców. Jeśli już byłem skazany na dzielenie z Igorem tej ponurej nory, miałem

zamiar zapewnić sobie przynajmniej jako taki komfort. Mój żołądek miał się teraz nieco lepiej,
chociaż wciąż padałem z nóg. Kupiłem jeszcze kilka puszek rosołu z kury dla mojej drugiej twarzy
oraz kilka puszek piwa dla siebie.
Kiedy wreszcie dotarłem do magazynu, nogi niemal właziły mi w tyłek. Ponieważ nie zaufano mi
na tyle, abym został zaszczycony kluczem, waliłem gwałtownie w drzwi, aż usłyszałem niechętny
głos mojego kompana.
- Igor śpi - warknął.
- Nic nowego, mózg Igora zawsze śpi - odwarknąłem w odpowiedzi.
To przez to zmęczenie. Normalnie wiedziałem, że nie ma sensu wdawać się z nim w pyskówki i
szukać przy okazji niepotrzebnych kłopotów. Nie nabijałbym się też z kogoś upośledzonego. Ale
wtedy nie bardzo myślałem. Warknął coś niezrozumiałego. A kiedy wszedłem i przechodziłem
obok niego, walnął mnie w łeb pięścią.
To nie było uderzenie, które miało zabić, czy choćby pozbawić przytomności. To był po prostu
głos w dyskusji człowieka sfrustrowanego tym, że nie potrafi wyrazić słowami tego, co chciałby
przekazać. Poleciałem jednak na podłogę, a moje zakupy rozsypały się na wszystkie strony.
Jednocześnie nagle wybuchły we mnie tłumione wściekłość i frustracja, nagromadzone w ciągu
ostatnich dni. Wyuczone odruchy wzięły górę nad rozsądkiem. Igor stał teraz nade mną. Jeden
kopniak w kolano i sprowadziłem go do poziomu. Kiedy przelatywał obok mojego łokcia,
wpakowałem mu go w splot słoneczny, pozbawiając oddechu. Wyłączyłem go już z walki i
powinienem na tym poprzestać. Mój gniew był jednak na tyle silny, że omal nie doszło do tragedii.
Zupełnie bez udziału świadomości lewą ręką opasałem szyję Igora, podczas gdy prawą zacisnąłem
na nadgarstku lewej, by docisnąć dźwignię. Zabójczy chwyt. Stały nacisk miażdży tchawicę i
przerywa przepływ krwi w tętnicy szyjnej. Najpierw następuje utrata przytomności, a potem
śmierć. A gdyby chciało się skończyć sprawę jeszcze szybciej, nagła zmiana miejsca nacisku może
złamać kręgosłup i wtedy śmierć następuje w sposób natychmiastowy.
Czerwona płachta gniewu przysłaniająca mi wzrok, znikła w ostatniej chwili. O milimetry od swej
twarzy dostrzegłem wybałuszone oczy Igora i jego wywalony język. Był na skraju raju czy raczej
piekła.
Wielkim wysiłkiem woli zmusiłem się do rozluźnienia uchwytu. Cisnąłem przeciwnika na ziemię i
wstałem, oddychając ciężko. Igor miał wciąż zamknięte oczy, ale przynajmniej łowił już powietrze.
Odczekałem, aż otworzy oczy, a potem trąciłem go lekko czubkiem buta między żebra, aby
zwrócić na siebie jego uwagę. Przystawiłem mu do oczu swoje niemal stykające się ze sobą kciuk i
palec wskazujący.
- Tak blisko byłeś śmierci. Jeśli dotkniesz mnie jeszcze raz, przebędziesz całą drogę.
Potknąłem się, zbierając porozrzucane zakupy. Byłem zmęczony już poprzednio, teraz ten nagły
skok adrenaliny wykończył mnie dodatkowo. Kiedy więc rzuciłem wszystkie puszki na łóżko, z
największym wysiłkiem powstrzymałem się, aby nie paść tam w ślad za nimi. Nie było jednak zbyt
mądrze zasnąć teraz, gdy Igor niedługo dojdzie do siebie. Kto wie, może w jego powolnych
synapsach ukształtowałaby się myśl o zemście.
Nakarmiłem twarz, a potem rozejrzałem się wokół.
Po raz pierwszy wybrałem się na zwiedzanie położonej głębiej części składu. Przedarłam się przez
warstwę kurzu i śmieci i dotarłem do tylnych drzwi częściowo przywalonych pustymi metalowymi
bębnami. Odtoczyłem je na bok i znalazłem opancerzony motocykl.
Na pewno ten, który został użyty w drugim napadzie. Odsunąłem także i jego i odsłoniłem drzwi.
Kryła się za nimi mała kanciapa kiepsko oświetlona odrobiną promieni słonecznych wpadających
przez małe, brudne i pokryte pajęczynami okienko. Mimo wszystko pokój stanowił dla mnie pewną
atrakcję. Przesunąłem znajdujące się pośrodku sfatygowane biurko pod ścianę i poszedłem po swe
posłanie. Igora nigdzie nie widziałem, ale też, prawdę mówiąc, nie tęskniłem za nim. Przytarganie
betów do tego bocznego pokoju do końca wyczerpało moje siły. Zdawało mi się, iż trwało to
całymi godzinami. Drzwi do mojej nowej sypialni otwierały się do środka i nie miały, niestety,

zamka. Nie widziałem też niczego, czym mógłbym podeprzeć klamkę. Oparłem się o nie ciężko i
rozejrzałem się wokół. Biurko. Było wystarczająco ciężkie, aby choć na chwilę powstrzymać
kogoś, kto chciałby tu wtargnąć. A to dałoby mi czas, aby się obudzić i przygotować. Kiedy
przepchnąłem biurko do drzwi, byłem już wykończony. Rzuciłem się bez czucia na bety. Nie
miałem nawet siły, by je rozłożyć.
Kiedy się obudziłem, promienie słoneczne wpadały przez okno, wprost na moją twarz. W gardle
zaschło mi zupełnie, wargi był spierzchnięte. Przypomniałem sobie o piwie w samochłodzących się
puszkach. Otworzyłem natychmiast jedną z nich. Piwo zabulgotało, łącząc się z chłodzącą chemią.
Na zewnętrznych ściankach puszki pojawiły się kropelki wilgoci. Pochłonąłem lodowatą ciecz i
poczułem się znacznie lepiej. Otworzyłem następną puszkę, ale upiłem z niej tylko ze dwa łyki,
gdy znów dopadła mnie fala zmęczenia. Zapadłem w sen.
Był on na tyle głęboki, że walenie w drzwi nie zrobiło na mnie wrażenia. Udało mi się zgrabnie
wkomponować te hałasy w jakiś złożony majak senny. Dopiero odgłosy przesuwającego się biurka
zbudziły mnie w mgnieniu oka.
- Przestań! - wrzasnąłem Zerwałem się i wtedy przypomniałem sobie boleśnie o metalowym pręcie
sterczącym nad moją głową. Ale odgłos szurania ucichł.
- Szef cię chce.
- Powiedz, że już idę... - wychrypiałem.
Poczułem się nieco lepiej, podstawiwszy łeb pod bieżącą wodę. Wytarłem się, założyłem twarz i
wyszedłem na spotkanie mojego władcy.
Ocenił natychmiast mój fatalny stan, ale nie skomentował tego. Nieco za to wykrzywił wargi, gdy
zbliżył się do stołu, na którym walały się resztki śniadania Igora. Zgarnął to wszystko na podłogę.
- Igor, sprzątnij ten chlew!
Usiadł na fotelu i czekał w milczeniu, aż mamroczący coś pod nosem Igor pozgarnia wszystkie
resztki w jeden z kątów pomieszczenia. Zawsze to trochę lepiej wyglądało. Potem nasz uroczy
kompan polazł na swój barłóg i włączył minitelepudło. Kaizi skinął na mnie. Usiadłem obok niego,
ale ustawiłem krzesło tak, by nie tracić zupełnie z oczu Igora.
- Co wiesz o obligacjach?
- Czy to ma coś wspólnego z ubikacją?
- Stroisz sobie żarty, czy jesteś takim samym imbecylem jak Igor? Obligacjach nie ubikacjach. To
papiery dłużne.
- Ach tak. Nie wiedziałem...
Tak naprawdę, to wiedziałem o obligacjach co nieco, ale ponieważ Kaizi, zdaje się, przygotował
wykład, nie chciałem psuć mu przyjemności moją znajomością tematu.
- Obligacje, w których jesteś takim dyletantem, to certyfikaty własności określonej części długu
publicznego rządu albo przedsiębiorstw, na przykład linii lotniczych czy innych korporacji. Ich
właścicielami są indywidualni pożyczkodawcy. Zazwyczaj opłatą za pożyczkę jest określona stopa
oprocentowania. Większość obligacji jest zarejestrowana na określonych właścicieli i jeśli w
wyniku operacji kupna i sprzedaży tych właścicieli zmieniają, to również się to rejestruje. Są
jednak tak zwane obligacje na okaziciela, które nie podlegają rejestracji. Mogą być łatwo zbywane
i są równie płynną formą pieniądza jak gotówka Rozumiesz, o czym mówię?
- Kawałek papieru, który jest wart sporo szmalu, wszystko jedno kto ma go w łapie.
- No... ogólnie mówiąc - tak.
- I założę się, że wiesz, gdzie znajduje się duża ilość tych ubi... obligacji i chcesz, żebym je dla
ciebie ukradł?
- Prosto z mostu, ale zgadza się.
- Dobrze. Ale zanim omówimy tą sprawę, udzielisz mi wiadomości o Angelinie.
- Czuje się dobrze i przesyła ci całuski - uśmiech Kaiziego był wyjątkowo odpychający.
- Nie traktuj mnie z góry z łaski swojej, draniu. Chcę mieć dowody, a nie twoje słowo, które mam
w głębokim poważaniu.

Rozejrzałem się wokół i mój wzrok padł na leżący na podłodze wydruk informacyjny. Ten, z
którego swego czasu wyczytałem nagłówki dotyczące naszego napadu. Podniosłem go, otarłem
nieco z kurzu i podałem Kaiziemu.
- Przywieź mi nagranie wideo, na którym wręczasz te papiery mojej żonie. Niech przeczyta
wiadomości, a potem pokaże je do kamery. Ma też powiedzieć coś, co przekona mnie do jej
tożsamości. Powiedz to Angelinie. Na pewno coś wymyśli.
Przygryzł w zamyśleniu wargę, a potem potrząsnął głową.
- To będzie trudne i zabierze zbyt dużo czasu. Odmawiam.
- Radzę tak zrobić. Bo nie mam zamiaru wykonać dla ciebie ani jednego więcej skoku, jeśli nie
zobaczę jej żywej.
Znowu się zamyślił, ale chyba uznał, że mówię serio. Naprawdę nie miałem zamiaru mu pomagać,
bez zdobycia pewności, co do losu Angeliny.
- Dobrze. Zrobię to. Ale w tym czasie musisz dokładnie przestudiować plany pewnego budynku i
opanować rozkład pomieszczeń tak, abyś mógł się kręcić tam z zamkniętymi oczami.
Czemu nie? I tak nie miałem na razie nic ciekawszego do roboty.
- Dobrze. Pokaż, co tam masz.
Wyjął z walizki komputer i położył go na stole pomiędzy nami.
- Wstawiłem do tego budynku, już bardzo dawno temu, swojego kreta, który wykonał dla mnie te
fotografie.
Wstukał komendę i wyrósł przed nami hologram jakiejś olbrzymiej białej struktury. Potężne
kolumny podtrzymywały gigantyczną bramę. Ku głównemu wejściu wiodły olbrzymich rozmiarów
schody, a gdy kamera zbliżyła się, mogłem odczytać wyryty w marmurze napis: ”Centralny
Depozyt Planetarny”.
- Niech zgadnę - powiedziałem. - Gdzieś w tym mauzoleum pieniądza jest pokój lub pokoje
wypełnione tymi ubikacjami na okaziciela?
- Zgadza się - odparł Kaizi bez cienia uśmiechu.
- Wejście główne - zakomunikował komputer głębokim męskim głosem.
- W czasie, kiedy mnie nie będzie, zwiedzisz dokładnie ten budynek. Możesz po nim wędrować w
rzeczywistości wirtualnej, więc przyjrzyj się wszystkiemu uważnie. Otwórz i zamknij wszystkie
drzwi, zapamiętaj każdy szczegół. Kiedy wrócę, będę oczekiwał pełnej znajomości rozkładu
pomieszczeń. Jak to opanujesz, powiem ci, co jest do zrobienia.
Zastanowiłem się nad jego słowami. Potem przytaknąłem.
- Dobra. I tak się nigdzie nie wybieram.
Zbierał się już do odejścia, gdy zatrzymałem go jeszcze na chwilę.
- Czy Igor też będzie brał udział w następnej robocie?
- Tak mi się wydaje. Tak. Sądzę, że będzie potrzebny.
- Więc musisz go nieco postraszyć. Uderzył mnie... A ja uderzyłem jego. Dość mocno. Przekonaj
go, że jeśli spróbuje jeszcze raz, będzie martwy.
- Igor! - krzyknął nasz władca.
Mój uroczy towarzysz uniósł oczy znad ekranu. Niechętnie podszedł do nas.
- Zdaje się, że ty i Jim mieliście tu małą różnicę zdań.
- Nie lubię go.
- Ja też nie. Ale musimy pracować razem. Będziesz na niego uważał i strzegł go. Bo jeśli
cokolwiek mu się przytrafi, to samo stanie się z tobą. A jeśli będziesz próbował zwiać, na pewno
cię znajdę. Pamiętasz ostami raz?
Igor wyglądał w tym momencie nieszczególnie, uciekał ze spojrzeniem, nerwowo miętosił nogawki
spodni.
- Pamiętam...
- To dobrze. Więc nie będę musiał ukarać ciebie po raz drugi... Kaizi, zanim wyszedł, zwrócił się
jeszcze do mnie.

- Jesteś bezpieczny. Masz jeden dzień. Kiedy wrócę, chcę zobaczyć, że znasz ten budynek jak
własną kieszeń.
- Będę... Jeśli tylko przywieziesz mi film. I jeszcze coś. Chcę klucz do zewnętrznych drzwi. Nie
mogę jeść tego, co je ta świnia.
Podjął szybką decyzję i rzucił klucze na stół. Wyszedł, a ja zasiadłem przed komputerem.
Byłem naprawdę zainteresowany budynkiem Depozytu. Czemu nie? Wystarczyło tylko wyobrazić
sobie forsę, która tam się mieściła. Kiedy obszedłem główne pomieszczenia i dość dobrze już
orientowałem się w ich rozkładzie, zacząłem przyglądać się co bardziej interesującym skarbcom.
Banknoty, świeżo tłoczone monety. Całe ich stosy i piramidy. Naprawdę bardzo sympatyczny
widok.
Po kilku godzinach wiedziałem już wszystko, czego było trzeba, aby usatysfakcjonować mojego
pracodawcę. Ziewnąłem i przeciągnąłem się. Czas na piwko. Albo na jedzonko. A może i na oba
naraz. No i miałem mnóstwo czasu, by porozmawiać z bliźniakami.
Igor spojrzał na mnie, gdy zbliżałem się do drzwi, ale prawie natychmiast ponownie wlepił oczy w
ekran. Właściwie było mi go nawet żal. Jednak przechodząc obok, starałem się nie patrzeć na to, co
oglądał. Wystarczały te wrzaski i jęki, które słyszałem, aby zniechęcić się do dyskutowania z nim o
sztuce.
Zapuściłem się nieco głębiej w uliczki mechatargu, aż znalazłem wyższej klasy restaurację, gdzie
szefem kelnerów był nawet człowiek... albo perfekcyjnie wykonany robot.
- Dzień dobry panu. Obiad zaraz będzie podany. Dzisiaj polecamy stek. Genetycznie odtworzony
stek z prawdziwego jurajskiego brontozaura. Przepyszny, przysmażony zgodnie z życzeniem.
Standardowa porcja to jeden kilogram, ale dla naprawdę głodnego gościa możemy przyrządzić
porcję dowolnego rozmiaru. Dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści kilo...
Uniosłem dłoń, prawie tracąc ochotę na jedzenie...
Ale kuchnia była dobra, obsługa sprawna, a napitki smaczne i zimne. W znacznie lepszym humorze
udałem się do sklepu z telefonami, który zwiedzałem już wcześniej. Tym razem wybrałem
najtańszy model i znalazłem cichą alejkę, by spokojnie porozmawiać. Najpierw oczywiście
pozbyłem się trzymanych w kieszeni pluskiew. Położyłem je na ziemi i odszedłem nieco dalej.
- Tato! Dobrze znów cię słyszeć. Widzieliśmy, jak Kaizi opuszczał magazyn. Straciliśmy go z oczu
na komputerostradzie.
- Jechał na północ?
- Tak jest.
- Tak przypuszczałem.
Opisałem moje żądanie, dotyczące uzyskania przekonujących dowodów na temat dobrego stanu
Angeliny. Opowiedziałem również o planach kolejnego przestępstwa.
- Przypuszczam, że może jechać do Słonecznego Miasta. Na pewno ma tam rezydencję. Kiedy
powiedział, że zrobienie tego filmu zajmie za wiele czasu, byłem już pewien, że nie trzyma matki
w tym mieście.
- Więc co robimy?
- To, co robiliście do tej pory. Jedźcie za nim i miejcie go na oku. Ale ostrożnie, tak, żeby się nie
zorientował i nie nabrał podejrzeń.
- Zrobimy nawet coś lepszego. Ja będę miał na oku Kaiziego. A James zgodnie ze swoimi
umiejętnościami informatycznymi skontroluje nieco bazy danych Słonecznego Miasta. Spróbujemy
ustalić, gdzie znajdują się nieruchomości Kaiziego.
- Świetnie. Zadzwonię jutro, gdy będę wiedział coś więcej na temat naszego następnego skoku.
Wyrzuciłem telefon do kosza i pozbierałem troskliwie swoje prywatne pluskwy. Włożyłem je na
powrót do kieszeni.
Od razu po tej rozmowie z chłopcami poprawił mi się humor. Dobry nastrój psuła mi jedynie myśl
o Angelinie wciąż znajdującej się w niebezpieczeństwie. Byłem też znacznie wzmocniony na ciele
przez sporą ilość zwierzęcego białka, jakie spożyłem. Z drugiej strony, czy miałem już wracać do

tej ciemnej nory i spędzać czas w obecności Igora? W tak piękny i słoneczny dzień? Dostrzegłem
kątem oka bar. To jest to. Kilka piwek nie zaszkodzi.
Dostrzegłem przy wejściu maszynę z papierowymi gazetami. Wielka rzadkość w naszym
informatycznym społeczeństwie. Próbowałem wyobrazić sobie kogoś na tyle biednego, by nie stać
go było na komputer z kanałami informacyjnymi, i jakoś nie bardzo mi się to udawało. Ale jednak
musieli tacy istnieć na Fetor, bo po wrzuceniu monety do maszyny, trzymałem w ręku niezbity tego
dowód.
Przejrzałem pobieżnie nagłówki, sącząc piwo. Jeszcze więcej histerii z powodu moich
dotychczasowych wyczynów, wraz z zupełnie zmyśloną biografią Stalowego Szczura. Byłem
według nich odpowiedzialny za niemal każde poważne wykroczenie przeciwko prawu, jakie
zdarzyło się w galaktyce w ciągu ostatnich czterdziestu lat. Na wewnętrznych stronach znalazłem
inną ciekawostkę - ”Strajk za siedem dni” - widomy znak ciężkiej pracy GarGoyla. A także i
Puissanto - ”Skandal podatkowy niszczy prominentnego bankiera”. Niestety, nie było to o Kaizim.
Skoro już czytałem o bankach, zajrzałem też na strony finansowe.
WIELKOŚĆ WKŁADÓW BANKOWYCH OSIĄGA NOWE DNO.
STOPA KREDYTOWA FETOR DRŻY. GWAŁTOWNY WZROST SPRZEDAŻY OBLIGACJI
MUNICYPALNYCH.
Ziewnąłem. Byłem szczęśliwy, że to James jest bankierem, a nie ja. To jednak cholernie nudna
lektura, te kolumny ekonomiczne. Przeszedłem do strony z krzyżówkami i sięgnąłem po pisak.
Rozdział 18

To było niemal jak dzień urlopu - coś, czego nie doświadczyłem od czasu naszego zakończonego
katastrofą pikniku, kiedy to przeklęty Kaizi pojawił się w naszym życiu. Wprawdzie nie mogłem
zrelaksować się zupełnie - mojej Angelinie wciąż groziło przecież niebezpieczeństwo - ale
przynajmniej mogłem próbować.
Siedziałem nad gazetą tak długo, jak tylko mogłem. Wreszcie wyczytałem wszystkie literki i
niechętnie powlokłem się w stronę magazynu. Zabrałem komputer Kaiziego do mojej celki. Jeszcze
kilka razy przemierzyłem wszystkie wirtualne korytarze i pokoje, aby przećwiczyć pamięć. Potem
znalazłem telewizyjną funkcję komputera i odkryłem, że mam stąd dostęp do ponad tysiąca
programów. Tysiąca bzdurnych, ogłupiających programów. Ktoś kiedyś już powiedział, że na
świecie jest więcej śmieciarzy niż profesorów uniwersytetu. A nie trzeba było geniusza, by
stwierdzić, dla której z tych grup robi się większość programów. Było za to dużo audycji dla Igora.
W końcu jednak, za dodatkową opłatą - konto Kaiziego wytrzyma ten wydatek - uzyskałem dostęp
do kanału historycznego. Zdobyłem sporo informacji o zasiedlaniu planet i zbrodniach
popełnianych na miejscowych formach życia. Przyglądałem się temu bez współczucia.
Wiedziałem, że w galaktyce pozostało jeszcze wiele form życia, którym sam z chęcią zgotowałbym
podobny los.
Kaizi przyjechał następnego dnia późnym rankiem z małą walizeczką.
- Nastąpiła mała zmiana planu...
- Z pewnością - przerwałem mu. - Ale nie będziemy o tym rozmawiać, dopóki nie zobaczę twojej
produkcji filmowej. Dawaj.
Wyciągnął kartę magnetyczną i wsunął ją do komputera. Ekran rozjarzył się, a ja uśmiechnąłem się
szeroko i rozluźniłem, dopiero w tym momencie. Zdałem sobie sprawę, jak bardzo byłem
dotychczas spięty.
- Cześć, Jim - powiedziała Angelina. - Jak widzisz, czuję się dobrze, podobnie jak Gloriana. -
Usłyszałem odgłos cichego chrząknięcia, którym świniozwierz zareagował na swoje imię. -
Chociaż wydaje mi się, że z braku ruchu przybrałam nieco na wadze.
- Wyglądasz wspaniale! - krzyknąłem.
- Tu są nagłówki, które chciałeś zobaczyć. O największym napadzie stulecia - tak to nazywają. Nie
będę ci jednak gratulować, ponieważ jak się domyślam, cały zysk przypadnie tej obrzydliwej

kreaturze, która stoi teraz przede mną i trzyma kamerę. Wróć z tym obiektywem! - Krzyknęła, gdy
obraz na chwilę pociemniał. Pojawiła się znowu. - Przepraszam za przerwę. Ale musiałam
przekonać pewną osobę, że pierwsza część tego przedstawienia w dobie obecnych cudów
technicznych z łatwością mogła być spreparowana. To natomiast, co nie może być spreparowane,
to wspomnienia, które mamy tylko ty i ja. Więc cofnij się myślami wiele lat wstecz, jak również
wiele lat świetlnych stąd, do miejsca i czasu, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Zawsze noszę na
szyi medalion. Pamiętasz, co w nim wtedy było?
Jak mógłbym kiedykolwiek zapomnieć. Fotografia, na którą spojrzałem tylko przez ułamek
sekundy, nim ją zniszczyła. Fotografia z jej, można by to tak nazwać, poprzedniego życia. Nie była
wtedy piękna... Nie była nawet przeciętna. Zresztą z tego właśnie powodu Angelina trafiła do
przestępczego świata. Aby zebrać wielką sumę na niezbędne operacje plastyczne. Nigdy od tamtej
pory nie rozmawialiśmy o tym zdjęciu. Fakt, że teraz sama wspomniała fotografię, musiał być
jakąś wskazówką. Nie miałem jednak pojęcia, o co mogło chodzić mojej żonie.
- Tam była moja fotografia. Uważaj na siebie, kochanie. Potem obraz zgasł.
- Dobra, bierzmy się do pracy - powiedziałem.
- Jak już wspomniałem, nastąpiła zmiana strategii. Obligacje czekały sobie cierpliwie przez długi
czas w skarbcu, więc nic im się nie stanie, jak poczekają dłużej. Najpierw wypełnisz inne zadanie...
- Czekaj chwilę. Kiedy to się właściwie skończy? Jak wiele przewidujesz dla mnie zadań, zanim
nasza, jakże miła, współpraca dobiegnie końca?
Kaizi podrapał się po podbródku.
- To jest właściwe pytanie. Nie mogę pozwolić, aby upadł w tobie duch, jeśli będziesz sądził, że
twoja praca i więzienie twojej żony będą trwać w nieskończoność. Moje interesy naprawdę już
wkrótce dobiegną końca. Jeśli tylko wypełnisz dokładnie rozkazy, gwarantuję ci, że kradzież
obligacji będzie twoim ostatnim zadaniem. Potem odjedziesz wolny. Tak, właściwie to nawet będę
na to nalegał. - Sam?
- Oczywiście, że nie. Opuścisz tę planetę wraz z żoną, na tym samym statku.
Nie wierzyłem w ani jedno jego słowo, ale na razie nie miałem żadnej alternatywy. Więc trzeba
było tańczyć, jak mi grał.
- Dobrze. Więc co teraz?
- Energia atomowa i generatory elektryczności. To właśnie utrzymuje przy życiu nasze techniczne
społeczeństwo. Co o tym wiesz?
- Nic. Mam tyle wiedzy, czy może wiary, że jak wcisnę przycisk, zapali się światło.
- Spójrz na to. - Otworzył walizeczkę i wyciągnął zestaw szkiców technicznych i map. - To jest
generator atomowy na wyspie Sikuzote. O, tutaj widzisz go na mapie. Znajduje się niedaleko
południowego wybrzeża, oddzielony od kontynentu kanałem. Pojedziesz tam...
- Jak?
- Pociągiem. Jest tam bezpośrednie połączenie z tutejszej stacji centralnej. Będziesz miał nowe
dokumenty, zgodne z twoją nową twarzą. Pojedziesz jako turysta. Południowe wybrzeże słynie z
kamienistych plaż i innych prostych rozrywek. Jak również kasyna w Swartzlegen. Robotnicy
bardzo lubią jeździć tam na wypoczynek.
- Nie jeżdżą na północ, do Słonecznego Miasta?
- Nie. Nie są tam mile widziani. - Miał obojętny wyraz twarzy, ale w jego głosie słyszałem
wyraźny ton wyższości. - Ponieważ na południu dużo pada, plaże nie są za bardzo uczęszczane.
Zorganizowano za to wiele rozrywek, którym można się oddawać we wnętrzu budynków. A jedną
z tych atrakcji jest wycieczka z przewodnikiem po elektrowni atomowej. Dość popularna i w
dodatku darmowa. Pójdziesz na tę wycieczkę.
- Słuchaj, Kaizi. Mógłbyś mi choć w przybliżeniu wyjaśnić, o co chodzi? Przecież tam chyba nie
ma nic, co by warto ukraść?
Pomyślał przez chwilę.

- Masz rację. W twoim zadaniu nie będzie tym razem żadnych aspektów finansowych. Tym zajmę
się ja. Ty natomiast przeprowadzisz mały sabotaż przemysłowy.
- Jaki? Mam wysadzić albo stopić reaktor atomowy?
- Tak. Dokładnie coś takiego mam na myśli.
- Co to, to nie! - Zerwałem się na równe nogi i nerwowo przemierzyłem cały pokój. - To nie jest
moja specjalność. I nie mam zamiaru potem świecić w ciemnościach.
Niespecjalnie się przejął moją reakcją.
- Zamknij się. Siadaj. I popatrz na to.
Rozłożył plany poszczególnych poziomów reaktora. Z bardzo zresztą nieatrakcyjnymi podpisami,
np. ”odpady radioaktywne”, ”komora prętów chłodzących”, ”pomieszczenie reaktora”.
- Jedyne, co musisz zrobić, to powstrzymać dostawy energii elektrycznej.
- Na jak długo?
- Najmniej kilka tygodni. Najlepiej miesięcy. Ten generator dostarcza energii prawie jednej trzeciej
Fetor. Jego uszkodzenie wywoła więc poważne reperkusje finansowe.
Zaczynałem rozumieć, o co mu chodzi.
- I znowu pieniądze, co Kaizi? Zdaje się, że ostatnio gospodarka Fetor w ogóle przeżywa ciężkie
chwile, jeśli wierzyć pismakom. Rabunki bankowe, napady na konwoje z pieniędzmi, rozruchy
wśród klasy pracującej. A teraz jeszcze kryzys energetyczny. Jeśliby ktoś przewidział, co się stanie,
mógłby zakupić wiele akcji konwencjonalnych elektrowni. Ta osoba sporo na tym zarobiła. Nie
sądzisz?
- Sądzę di Griz, że zaczynasz rozmyślać o rzeczach, które ciebie nie powinny interesować. Zajmij
się tym, co umiesz robić najlepiej. A finanse i zyski zostaw mnie. Jak zamierzasz unieruchomić
elektrownię?
- Nie mam najmniejszego pojęcia. - Uniosłem plany do światła, ale w głowie nie rodziła się żadna
myśl. Wyłączenie reaktora na pewno by załatwiło sprawę. Ale to jest ostateczna opcja. To by
oznaczało penetrację zastrzeżonych pomieszczeń, kłopoty z alarmami i strażnikami. I wreszcie jak
to zrobić? Nie mam wystarczającej wiedzy technicznej. Odłożyłem plany. - Myślę, że powinienem
pojechać jako turysta i obejrzeć wszystko na miejscu. Potem się z tobą skontaktuję. Nie wiem, jak
mogę tam na wybrzeżu zakupić niezbędne materiały. Czy będziesz mógł mi je posłać ciężarówką?
- Za długo i za wolno. Pociąg jest lepszym pomysłem. Prowadzą takie usługi.
Pomyślał jeszcze chwilę, a potem wyciągnął ze swej walizki plastikowy cylinder.
- Co to jest?
- Playtexx. Całkowicie ekranowany, nie do wykrycia. Podał mi cylinder, który wziąłem z pewnym
wahaniem. To był najpotężniejszy ze znanych materiałów wybuchowych. Wiedziałem, że taki
istnieje, ale nigdy dotąd nie zetknąłem się z nim osobiście. Zazwyczaj zresztą nie robię zbyt dużo
hałasu.
- Jak to jest stabilne? - zapytałem.
- Jak bryła mokrej gliny. Możesz nawet do tego strzelać albo na tym skakać - nie wybuchnie. Tu
jest jedyna rzecz, która to odpali. - Podał mi dysk czasowy ze sterczącym z niego ostro
zakończonym szpikulcem. - Ustawisz zegar. A potem przebijesz plastikowy cylinder. No i opuścisz
oczywiście to miejsce. A teraz zapakuj wszystko do torby razem z jakimiś ciuchami. Wyjeżdżasz
natychmiast. Oczekuję raportu najpóźniej jutro.
Otworzyłem usta, żeby zaprotestować, ale od razu je zamknąłem. Wiedziałem, że protesty nie mają
sensu. Wakacje w sympatycznym Swartzlegen zapowiadały się miło. Kaizi osobiście podwiózł
mnie na stację. Dał mi nowy zwitek banknotów i telefon. I dołączył całą serię poleceń, których w
ogóle nie słuchałem. Wiedziałem, co należy zrobić. Coś bardzo niebezpiecznego, może śmiertelnie
niebezpiecznego... Ale za to na słonecznym południu.
Padać zaczęło, jak tylko pociąg dojechał do południowych równin. Krajobraz stawał się coraz
bardziej przygnębiający. Wokół piętrzyły się czarne skały, pomiędzy jeszcze czarniejszymi
skałami, i pod najczarniejszymi ze wszystkiego chmurami. Ale chyba tylko na mnie oddziaływało

to tak depresyjnie. Poza mną wszyscy upijali się na wyścigi. Mężczyźni przynajmniej. Kobiet w
ogóle było bardzo niewiele, a jeszcze mniej dzieci. Na końcu każdego wagonu znajdował się bar i
robił naprawdę niezły obrót. Widać urlopy rodzinne nie rozpowszechniły się na tej planecie.
Wyjazd był ucieczką dla chłopaków, ucieczką od pracy i domu. Dodatkowo mieli okazję wydać
parę kredytów na proste rozrywki, zanim znów wrócą do rozkoszy przemysłowego życia.
Kilka godzin później dotarliśmy do tego robotniczego raju.
Stacja końcowa Swartzlegen wychodziła prosto w morze. Wielopoziomowa promenada biegła stąd
w obu kierunkach wzdłuż wybrzeża, aż dokąd mogłem sięgnąć wzrokiem. Przechyliłem się przez
barierkę i mimo deszczu przyglądałem się falom wdzierającym się głęboko na pokryte czarnymi
kamieniami nabrzeże. Każda z nich, cofając się, zabierała kamyki ze sobą i stukot tych kamieni
brzmiał harmonijnie jak odległe podwodne grzmoty. Prawdziwe grzmoty usłyszałem wkrótce z
góry. Czarne niebo rozświetliły ognie błyskawic. Huknęły pioruny. W blasku siekących w morze
błyskawic ujrzałem przez chwilę odległy brzeg, a na nim zarysy zabudowań. Wyspa Sikuzote i
generator atomowy. Odwróciłem się plecami do morza i przyjrzałem się budynkom po drugiej
stronie promenady. Domy rozrywki, bary, restauracje, bary, małe hoteliki, bary, elektronika, bary,
sklepy z pamiątkami, bary, telefony, bary. Trzeba było zgrać się z tym miejscem, a więc... W
pociągu nic nie piłem. Czas więc było nadrobić zaległości. Trzeba wejść do najbliższego baru i
zamówić piwko. Najpierw jednak, nim zamoczę w alkoholu usta, powinienem zadzwonić do
Bolivara. Przede wszystkim jednak odwiedziłem sklep elektroniczny i zakupiłem wykrywacz
podsłuchu. Włączyłem go i przeleciałem wzdłuż swego ciała. Piszczał właściwie non stop, jak gra
komputerowa. Kaizi chyba naprawdę mi nie ufał. Zacząłem więc zbierać wszystkie monety, guziki,
dyski, nawet końcówkę sznurowadła w moich nowych butach, no i oczywiście telefon, który mi
dał. Zaczynała mnie męczyć ta ciągła konieczność utrzymywania napiętej uwagi. Podszedłem do
balustrady i wyrzuciłem cały ten śmietnik do wody. Dopiero potem kupiłem nowy telefon.
Wsadziłem go do torby i wreszcie mogłem wstąpić do najbliższego baru. Tam zamówiłem piwo i
znalazłem pusty stolik. Co zresztą nie było takie trudne, bo knajpa w ogóle była pusta.
Wyciągnąłem telefon i wybiłem numer. Bolivar odebrał po trzecim sygnale.
- Dobrze, że się odezwałeś. Jak dotąd poszukiwania chałupy Kaiziego w Słonecznym Mieście są
bezskuteczne, ale James wciąż nad rym pracuje. Co z tobą?
- Jestem w podróży. Wykonuję właśnie nowe zadanie. - Opowiedziałem mu o planowanym
sabotażu i o mojej głównej roli w tym scenariuszu.
- Brzmi to dość niebezpiecznie. Może będziesz potrzebował pomocy?
- Chyba nie, ale dziękuję. Jeśli nie będę mógł tego zrobić sam, prawdopodobnie w ogóle jest to
niemożliwe. Lepiej zapisz mój numer i dzwoń, jeśli coś się zmieni na korzyść.
- Dobra, zapisałem. Trzymaj się.
Trzymać się. Doceniałem jego życzenie, ale niewiele mogłem zrobić. Wyłączyłem telefon.
Zmieniłem ustawienie sygnału z dzwonka na wibracje. Dopiłem resztę piwa, wziąłem torbę i
podszedłem do baru.
- Prawdziwie deszczowy dzień dzisiaj - zagadałem do barmana. Polerował właśnie szklanki i
przyglądał się pracy robotów kelnerów.
- Każdy jest deszczowy. - Facet miał mimo wszystko poczucie humoru.
- Nie za dużo gości.
- Nie ta pora dnia. Będą po zmroku.
- Słyszałem, że są stąd wycieczki do elektrowni?
- Do Volt City? Nie ma tam co oglądać. Ale przynajmniej jest sucho.
Odłożył wypolerowaną na glanc szklankę i sięgnął po następną. Wskazał palcem na okno.
- Tam na dole. Obok pomostu. Wycieczki co pół godziny przez cały dzień. Promem.
- Wspaniale - powiedziałem z udawanym entuzjazmem.
- Lepiej zostań tutaj. Zjedz coś i wypij. A zresztą, jak chcesz.
- Mogę zostawić tu torbę?

- Dziesięć kredytów - powiedział.
Podałem mu ją, wyjąwszy wcześniej telefon.
- Nie zamykamy całą dobę. - Schował torbę za kontuarem.
Podniesiony nieco na duchu tak miłym przyjęciem, wyszedłem znów na deszcz. Czyżby przestawał
padać... Trudno było powiedzieć, wiatr niósł też bryzgi od strony morza. Przy pomoście kołysał się
wściekle na falach mały prom o wdzięcznej nazwie - Panna Kilowatt. Nie wzbudzał specjalnie
zaufania, ale przynajmniej przestało padać, chociaż wiatr nie ustawał.
- Witamy na pokładzie Panny Kilowatt u startu wielkiej wyprawy. - Powitała mnie bardzo
znudzona dziewczyna w elektrycznym niebieskim uniformie. Wręczyła mi broszurę reklamową. -
Odbijamy za dziesięć minut i będzie to początek najbardziej pasjonującej podróży w pańskim
życiu. - Mówiła to takim tonem, jakby zapowiadała raczej moją ostatnią podróż.
Poszedłem na dziób i usiadłem na mokrej ławie. I tak byłem cały przemoczony, więc nie robiło mi
to specjalnej różnicy. Przejrzałem szybko broszurkę, a potem wsadziłem ją pod tyłek. To też
zresztą niewiele zmieniło - wciąż było mokro. W kilka minut później kotły Panny Kilowatt ożyły i
prom odbił powoli od nadbrzeża. Teraz, gdy nie padało, nieco lepiej mogłem się przyjrzeć naszemu
celowi. Niemal płaska wysepka, o której skalisty brzeg biły białe grzywacze. Kilka białych
budynków przylegających do jednego większego. Z całej tej struktury wyrastał wysoki komin,
który wypuszczał wąskie pasemko dymu. Bez wątpienia roznosząc odpady radioaktywne po
okolicy. Z najbardziej od nas oddalonej części zabudowań wyłaziły grube czarne zwoje kabla,
które tworzyły masywne wieże transformatorów. Dalej przewody biegły nad kanałem ku
znajdującej się na skalistym wybrzeżu olbrzymiej wieży trakcyjnej. Kolejne takie kolumny stały
dalej w głębi lądu. To dzięki nim odbywał się transport tych wszystkich dżuli i amperów do
miejskich kompleksów przemysłowych. Inspirujące.
Kanał nie był przyjemny do przeprawy, ale na szczęście podróż trwała krótko. Z ulgą włączyłem
się w tłum spieszący ku wyjściu. Szedłem wraz ze wszystkimi wzdłuż nadbrzeża ku kompleksowi
budynków. Stanęliśmy przed szeroką bramą rozświetlaną co moment błyskami światła we
wszystkich kolorach tęczy. Obrazu dopełniała nastrojowa ponura muzyka.
- Witamy - powiedział głos automatu. - Witamy na wielkiej trasie elektrycznej. Nasi przewodnicy,
czekający za tą bramą, już wkrótce wytłumaczą wam, w jaki sposób generator atomowy czyni nasz
świat znacznie przyjemniejszym.
Musieliśmy przejść w pojedynczym szeregu przez wąskie przejście. Stał w nim strażnik w
uniformie z czymś w rodzaju licznika, który zbliżał do każdego z wchodzących. Nie, nie każdego.
Mała dziewczynka i jej matka zostały pominięte, a więc w grę wchodzili tylko mężczyźni.
Zwróciłem dokładniejszą uwagę na jego pracę, kiedy podszedłem bliżej. Zbliżył do mnie swój
przyrząd i spojrzał na wyświetlone na nim cyferki.
- Numer pięćdziesiąt - powiedział głośno i uśmiechnął się do mnie. - To jest twój szczęśliwy dzień
i wygrałeś wartościową nagrodę wartą dwieście kredytów. Proszę wejdź do tego pokoju. Tam
czeka na ciebie nagroda.
Wręczył mi złoty dysk z wyrytym na nim symbolem błyskawicy. I wskazał palcem drzwi z takim
samym symbolem. Nie podobało mi się to oddzielenie od tłumu, ale nie odważyłem się
zaprotestować. Potulnie wziąłem dysk i poszedłem za nim przez wskazane drzwi. Zatrzasnął je po
naszym przejściu z nie wróżącym nic dobrego łoskotem.
- Na dzisiaj to ostatni, Geuka - powiedział do innego strażnika. Ten z kolei otworzył kratę
naprzeciwko. Poprzez jej pręty zobaczyłem pomieszczenie z kilkoma wyraźnie przygnębionymi
facetami siedzącymi na krzesłach.
- O co chodzi? - zaprotestowałem. - Nie idę tam.
Kiedy to mówiłem, poczułem coś, co mogło być lufą pistoletu przystawioną do pleców. Geuka
powoli odpinał od paska elektryczną pałkę.
- Do środka - powiedział spokojnie. - Ty i ci pozostali dżentelmeni zgłosiliście się na ochotnika na
godzinną zaledwie pracę na nocnej zmianie. Za którą dostaniecie dwieście kredytów.

- Pracę? Jaką pracę?
Czy powinienem wyrwać mu pistolet?
Jeden z uwięzionych mężczyzn stał przy kracie, trzymając się prętów. Przysłuchiwał się uważnie
słowom strażnika.
- Prostą pracę, sam zobaczysz - powiedział stojący za moimi plecami strażnik. Odsunął się nieco
dalej i teraz już nie mogłem go dosięgnąć, a on wciąż mierzył do mnie z pistoletu.
Facet trzymający się kraty wybuchnął śmiechem, od którego po plecach przeszły mi ciarki.
- Tak, tak, wierz w każde jego słowo. Ta prosta praca to uprzątanie odpadów radioaktywnych.
Przez tę godzinę dostaniesz dawkę promieniowania, która zwaliłaby z nóg słonia.

Rozdział 19

Zamknij się ty tam albo będziesz miał duże kłopoty - powiedział strażnik, wymachując elektryczną
pałką.
- A mogą być większe kłopoty, od dostania śmiertelnej dawki atomowej? - roześmiał się
mężczyzna za kratą.
Szarpnął z wściekłością za pręty, ale klatka była solidna. Niemniej skupił na sobie uwagę
strażników. Odwróciłem głowę bardzo nieznacznie, tak aby widzieć stojącego za mną strażnika
samym kącikiem oka. Teraz również pozostali zamknięci za kratą faceci zaczęli wrzeszczeć.
Pistolet był gotów do strzału, ale dostrzegłem, że trzymający go strażnik spojrzał z wahaniem na
swego kompana. Błyskawicznie uderzyłem go w nadgarstek krawędzią dłoni. Zawył z bólu, upuścił
pistolet na ziemię. Pochylił się natychmiast w ślad za nim, a ja kontynuowałem obrót, więc moja
druga dłoń stuknęła strażnika elegancko w kark. Teraz dokonałem pełnego obrotu i dopadłem
drzwi, którymi tu weszliśmy. Chwyciłem klamkę, szarpnąłem drzwi do siebie, wyskoczyłem i
zatrzasnąłem je za sobą z hukiem. Wszystko to zajęło mi najwyżej trzy sekundy. Korytarz
zewnętrzny był niemal pusty, ponieważ wycieczka już go opuszczała. Ostatni wycieczkowicze
majaczyli gdzieś z przodu. Żaden z nich nie patrzył w moim kierunku. Szybkim marszem, ale nie
biegnąc, ruszyłem ku wyjściu z budynku. Tam na zewnątrz było bezpieczeństwo, pomost i prom.
Nie. To nie był dobry pomysł. Za chwilę z pomieszczenia za mną wylecą uzbrojeni i wściekli
strażnicy. I będą biec ku wyjściu. Musiałem zagrać niekonwencjonalnie. Zawróciłem
błyskawicznie i biegiem dołączyłem do reszty wycieczki, która już opuszczała korytarz. Gdybym
wyszedł na zewnątrz, dopadliby mnie. Nie zdołałbym uciec na prom, jeszcze głupsze było
ukrywanie się gdzieś na wyspie. To była jedyna opcja. Upłynie trochę czasu, nim się połapią, że nie
uciekłem z budynku, ale wszedłem dalej do środka. Przesuwałem się więc wraz z innymi
zwiedzającymi. Korytarz rozszerzył się w obszerne pomieszczenie. Światła pociemniały, za to
ściana przed nami rozjarzyła się jasnym blaskiem. Przewodniczka rozpoczęła nudny monolog.
- Pierwszą tego fascynującego pokazu będzie demonstracja, w jaki sposób generator atomowy
wpływa na życie przeciętnej rodziny, dostarczając energię elektryczną po najniższej możliwej
cenie. Jak czystym i jak bardzo opłacalnym jest źródłem energii... I tak truła dalej, podczas gdy
wycieczka gapiła się z otwartymi ustami na wyświetlane modele. Spojrzałem przez ramię do tyłu i
przepchnąłem się nieco pomiędzy wycieczkowiczami, tak aby od korytarza oddzielali mnie jeszcze
inni ludzie. Ktoś biegał po zewnętrznym holu. Słyszałem krzyki. Kilka głów odwróciło się w
tamtym kierunku, ja zaś korzystając z zainteresowania wycieczkowiczów, wepchnąłem się jeszcze
głębiej. Po przeciwnej stronie znajdowały się drzwi, którymi mieliśmy przejść w następnym etapie.
Powoli się tam przesuwałem. Głowę miałem zwróconą w bok, jakbym przyglądał się
wyświetlanym cudom, ale jednocześnie nie zapominałem też uważnie zerkać do tyłu. Dotarłem do
następnego korytarza. Nikt nie patrzył w moim kierunku, a tłum zasłaniał mnie przed
ewentualnymi strażnikami z zewnętrznego holu. Odwróciłem się więc i wolnym krokiem oddaliłem
się za zakręt.

- A teraz myśl szybko, Jim - mruczałem sam do siebie. Korytarz, w którym teraz się znajdowałem,
był pusty. Tylko jak długo taki pozostanie? Każdy, kogo tu spotkam, będzie pracownikiem i
zorientuje się od razu, że ja nie powinienem tu przebywać. Jeśli zostanę zauważony, zatrzymany,
odnaleziony - to będzie koniec mojej małej ucieczki.
Nie widziałem żadnych drzwi. Tylko wnęki w obu ścianach z wystrojem przedstawiającym potęgę
energii atomowej. Wielkie maszyny, imponujące budynki, wirujące elektrony. Przebiegłem tym
szpalerem. Korytarz kończył się schodami prowadzącymi w górę i ginącymi gdzieś w mroku. Czy
powinienem tam się pchać? A może schować się pod schodami? Głupie - szybko by mnie znaleźli.
Trzeba było pchać się naprzód. Wbiegłem po schodach tak szybko, jak tylko potrafiłem. Dalej
przed sobą dostrzegłem drzwi z dyskretną tabliczką - ”wyłącznie obsługa”. Wycieczka wciąż
jeszcze tkwiła w pierwszym pomieszczeniu. Nikt mnie dotąd nie zauważył. Postanowiłem
mianować się obsługą. Szybki ruch wytrycha i drzwi stanęły przede mną otworem. Spoglądałem w
ciemność. Zawahałem się.
- ... a teraz jeśli pójdziemy tędy...
Wsunąłem się do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Usłyszałem, że zaskoczył zatrzask.
Wypuściłem z płuc powietrze; zorientowałem się, że dotąd wstrzymywałem oddech.
Przez moment poczułem się bezpieczny. Do tej pory byłem jak uciekające na oślep ścigane
zwierzę, które działa instynktownie. Teraz zyskałem parę chwil na zastanowienie.

- No dobrze, Jim - powiedziałem sam do siebie ochrypłym szeptem. Poczułem zdecydowany
przypływ ducha. Teraz trzeba było także zmusić do pracy szare komórki. Starałem się wyobrazić
sobie, co może dziać się na zewnątrz. Nie włączono żadnego alarmu, więc wszystko wskazywało
na to, że ma to być cichy pościg. Po pierwszej panice najwyraźniej sprawę przejął ktoś inteligentny.
Nie chcieli niepokoić tych turystów, którzy nie zostali zwerbowani do pracy przy odpadach. Ktoś
musiał się zorientować, że przede wszystkim trzeba zatrzymać prom, wtedy nie będę mógł opuścić
wyspy. Więc w pierwszym rzędzie na pewno zrobili właśnie to. Potem zaczęli mnie szukać, ale nie
znaleźli, więc ktoś na pewno przypomniał sobie o wycieczce. Zlustrowanie wycieczki musiało
zająć nieco czasu, ponieważ jedyną osobą, która mogła mnie poznać, był powalony przeze mnie
strażnik. Musieli go ściągnąć i posłać pomiędzy turystów. Ale wśród zwiedzających mnie nie
znajdą, więc poszukiwania rozszerzą się na całą wyspę. I co gorsza, zbadane zostanie także wnętrze
tego budynku. Co dalej?
Odejdź od drzwi, idioto. Każdy, kto tu wejdzie, zauważy cię od razu. To była racja. Moje oczy
tymczasem przyzwyczaiły się do półmroku. Rozejrzałem się wokół. Dochodziło tu nieco światła
poprzez rząd małych otworów o dziwnych kształtach. Nagle zorientowałem się, że znajduję się po
drugiej stronie tych pokazowych wnęk, które mijałem, biegnąc korytarzem, a to pomieszczenie
było prawdopodobnie używane do zmiany wystroju. Przeszedłem powoli w kierunku równoległym
do tamtego korytarza, ale natrafiłem na ślepą ścianę. Może w drugą stronę? Lepiej, żeby tam było
jakieś wyjście. Inaczej jedyne drzwi to te, którymi tu wszedłem, a wtedy znajdą mnie natychmiast
w tym pomieszczeniu. Znów natrafiłem na ścianę... Ale w tej ścianie były na szczęście drzwi.
Uchyliłem je minimalnie i zajrzałem do środka przez szparę. Znajdowała się za nimi olbrzymia i
dobrze oświetlona hala. Z mnóstwem kręcących się po niej ludzi. To musiał być jakiś zakład,
czułem nawet wyraźny zapach farby. Stały tam rusztowania, widziałem kable i półki. Usłyszałem
odległe bicie dzwonu.
- Co jest? - rozległ się głos jakiegoś człowieka, zaledwie kilka centymetrów od mojej głowy.
Zamarłem, zacisnąwszy kurczowo dłoń na krawędzi drzwi. Facet stał przy ścianie obok i nie
mogłem go dotąd zauważyć. Teraz pojawił się niemal w samych drzwiach, prawie mnie dotykając,
ale nie patrzył w moim kierunku.
- To jakiś alarm - odpowiedział inny. - Chcą, aby wszyscy opuścili budynek.
- Następny z serii idiotycznych próbnych alarmów przeciwpożarowych? Nigdy nie zdążymy
przygotować tej wystawy na rocznicę otwarcia, jeśli cały czas będą nam przeszkadzać.

Dostrzegł uchylone drzwi, sięgnął ku nim i zatrzasnął je z hukiem. Cofnął się, wciąż narzekając
głośno. Nie zobaczył mnie!
Odczekałem spokojnie dłuższy moment, który uznałem za bezpieczny... A potem odczekałem
jeszcze trochę. Ponownie, równie ostrożnie jak wcześniej, uchyliłem drzwi. Hala była pusta i cicha.
Powoli, nasłuchując, wszedłem do niej. Doszły mnie jakieś odległe głosy, potem trzaśniecie
drzwiami. I znowu cisza. Nie wiedziałem, niestety, ile mam czasu, zanim wrócą. Musiałem
natychmiast opracować plan ucieczki albo znaleźć dobrą kryjówkę. Cokolwiek.
Panorama, którą budowali, była naturalnych rozmiarów. Miała przedstawiać laboratorium lub coś
w tym rodzaju - olbrzymie maszyny ze splątanymi kablami. Jakiś goły jeszcze manekin siedział za
biurkiem. Inne manekiny stały pod ścianą już częściowo odziane. Z tyłu stała też ubrana na biało
figura z aparatem tlenowym na twarzy. Na jej stroju znajdował się czerwony symbol ostrzegający
przed napromieniowaniem. Napromieniowanie? Cofnąłem się odruchowo.
- Nie bądź idiotą - skarciłem się w myślach. - To jest nieprawdziwe, tak jak wszystko tutaj.
Przecież nie umieszczaliby źródła promieniowania na wystawie. To wszystko bajer.
Wszedłem na zaplecze głównej hali i znalazłem rozliczne półki, kubełki z farbą, części modeli i
narzędzia. Mnóstwo miejsc, w których można się ukryć. Mnóstwo miejsc, które na pewno będą
przeszukane. Nie tędy droga. Czy na pewno? Myśl. Myśl jak magik. Wszystko polega na
wprowadzaniu w błąd. Ludzie zawsze komplikują proste sprawy, szukają zawiłych rozwiązań.
Nigdy nie dostrzegają tego, co najbardziej oczywiste. A to, co oczywiste, miałem wprost przed
oczami. Uniosłem aparat tlenowy i spojrzałem w błękitne oczy manekina.
- Jesteś zwolniony - oświadczyłem.
Dokładnie zapamiętałem jego pozę, a potem rozebrałem go. Przeniosłem następnie pod ścianę, ku
całej grupce podobnych mu gości, leżących w bezładnym stosie. Było ich siedmiu.
Pokombinowałem trochę z ustawieniem i ósmego ukryłem na samym dnie, a stos niemal nie
zmienił wyglądu. Dostrzegłem, że manekiny pokrywał kurz. Była więc nadzieja, że nieczęsto ktoś
zwraca na nie uwagę. Więc być może dodatkowy manekin nie zostanie odkryty. Założyłem biały
fartuch i pochyliłem się nad stołem tak, jak to robił oryginał. Nałożyłem aparat tlenowy i zacząłem
się natychmiast dusić. Zdjąłem aparat i dostrzegłem, że wszystkie otwory wylotowe były
zamknięte. Otworzyłem je i spróbowałem znów. Znacznie lepiej, choć i tak można było zdechnąć.
Zdjąłem aparat i położyłem na stole przed sobą. Potem próbowałem znaleźć miejsce, w którym
mógłbym stanąć, nie ruszając się, ale jednocześnie z jako taką możliwością wytrzymania
nieruchomej pozy. Kiedy już wiedziałem, jak to zrobić, usiadłem spokojnie na krześle i czekałem.
Ostrzeżony zostałem wystarczająco wyraźnie - trzaskające drzwi i podniesione głosy. Kiedy
pracownicy nadeszli, stałem już nieruchomo nad stołem i patrzyłem na nich przez zakurzoną
maskę.
- Gdzie jesteśmy według tego planu? - zapytał zbliżający się ku mnie strażnik. Ten sam, którego
powaliłem. W ręku trzymał sporą i wielokrotnie składaną płachtę mapy.
- Dokładnie tutaj - powiedział jeden z techników. - Na prawo od centralnego korytarza.
Mojemu strażnikowi towarzyszyło jeszcze z pół tuzina innych mężczyzn.
- Są stąd jakieś drzwi?
- Jedne. Prowadzą do pomieszczenia roboczego za wystawami.
- Najpierw sprawdzimy tam.
Tak też zrobili. Dobrze, że się stamtąd wyniosłem. Kiedy wrócili, zaczęli metodycznie
przeszukiwać resztę hali. Dokładnie przyjrzeli wszystkie składy, szafy i wnęki. Kiedy wracali,
jeden za drugim przechodzili obok mnie. A ja stałem bez ruchu, tylko kręgosłup już mi pękał z
wysiłku.
Usłyszałem pociągnięcie nosem i ostatni pojawił się strażnik.
- A tam, co tak zakurzone?
- Pracujemy tutaj. W tamten kąt nie chodzimy. Robi ci to jakąś różnicę?

- Niezdrowo - strażnik wytarł nos grzbietem dłoni. Prawdziwy dżentelmen. - A może tu się
schował - kopnął stos manekinów.
- Przestań! Zniszczysz coś, to będziesz miał kłopoty! Mężczyzna odepchnął nogę strażnika i
wyprostował kończynę lalki, którą tamten uszkodził.
Czy dostrzegł, że jest tam o jedną figurę za dużo? Na pewno musieli słyszeć walenie mojego serca.
Krew tętniła mi w uszach.
- A może jest tutaj - powiedział strażnik. Wskazywał na mnie palcem. Pozostali też na mnie
spojrzeli, a ja patrzyłem na nich i zastanawiałem się, co powinienem zrobić, jeśli mnie odkryją.
- Sam go wykonałem - pochwalił się jeden z techników. - Czy nie możemy przyspieszyć tych
poszukiwań? Będziemy pracować po godzinach, jeśli się nie pospieszymy.
- Dobra, dobra - powiedział strażnik. - Pokaż tę mapę. Nie mogłem powstrzymać drżenia, gdy
wreszcie rozluźniłem napięte mięśnie po wyjściu poszukiwaczy. Chociaż wcale nie było mi gorąco,
byłem cały mokry od potu. Przysunąłem sobie krzesło i opadłem na nie ciężko.
- Jim - skarciłem sam siebie. - Robisz się za stary na takie rzeczy.
Odłożyłem aparat tlenowy na ławę, ale biały fartuch postanowiłem zatrzymać. W razie czego
byłem gotów znów udawać manekina. Tylko że na razie nikt więcej się nie pojawił. Może
skończyły się godziny pracy. A może wszyscy zostali włączeni w poszukiwania? Więc co teraz?
Na razie oszukałem moich prześladowców, ale wciąż byłem uwięziony na wyspie. Teraz na pewno
przeszukują każdorazowo prom. Gdybym tylko mógł się do niego dostać po zmroku i gdzieś tam
ukryć. Wtedy może wydostałbym się stąd. Mała szansa... Za mała, żeby na nią liczyć. Wiedzieli
doskonale, że jest to jedyna droga ucieczki z wyspy i na pewno będą drobiazgowi przy kontroli.
Więc co? Odpowiedź była prosta - potrzebowałem pomocy. Chociaż byłem szczurem, który
chadzał samotnie, dobrze wiedziałem, kiedy sytuacja dojrzewała do tego, aby poprosić o wsparcie.
Czy powinienem zostać w rym pomieszczeniu? Światła pozostawały włączone, ale widziałem
przez okna w suficie hali, że na zewnątrz zapadał już zmrok. Do rana byłem tu zapewne
bezpieczny, podobnie jak w każdym innym pomieszczeniu. A do wschodu słońca można wymyślić
wiele rzeczy.
Wyciągnąłem telefon i wystukałem numer.
- Bolivar - powiedziałem, kiedy mój syn odebrał. - Chciałbym, abyś był tak miły i wyświadczył mi
pewną przysługę.

Rozdział 20

Poszukiwania mamy wciąż trwają - zakomunikował Bolivar na samym początku. Ku mojemu
przyjemnemu zaskoczeniu wcale się nie śmiał, kiedy mu powiedziałem, gdzie i dlaczego jestem.
Słuchał w milczeniu, gdy wyjaśniałem ze szczegółami całe wydarzenie. Potem zadał kilka
konkretnych pytań.
- Będzie dobrze - powiedział w końcu.
- Cieszę się, że tak uważasz, ale z tego miejsca wygląda to raczej ponuro.
- Po nocy przychodzi dzień. Zapytam Jamesa, może jego nowy komputer coś wymyśli. Sam też
mam kilka pomysłów.
- Z tego też się cieszę, bo to o kilka więcej niż mam ja.
- Na razie tam siedź. Nie daj się złapać. Zadzwonię. Spróbuj odpocząć.
Odpocząć! Uwięziony na planie makiety, wewnątrz elektrowni atomowej, na wyspie, z której nie
ma ucieczki! A jednak to nie był zły pomysł. Zebrałem trochę porozrzucanych ciuchów w
eleganckie gniazdo za jedną z szafek, gdzie nie zostałbym od razu dostrzeżony, gdyby ktoś wpadł
przypadkiem. Przez jakiś czas leżałem spięty, oczekując na odgłos zbliżających się kroków. Potem
jednak musiałem zasnąć, bo następną rzeczą, jaką pamiętam, były wibracje telefonu, które mnie
obudziły.

- Mamy już ogólny zarys planu, ale potrzebujemy jeszcze kilku szczegółów. Czy strażnicy są w
mundurach?
- Niebieskich ze złotymi guzikami.
- Czy mają też dystynkcje? Próbowałem sobie przypomnieć.
- Nie. Tylko identyfikatory.
Bolivar zadał mi jeszcze kilka innych pytań, a potem życzył dobrej nocy. Podziękowałem mu. Tym
razem byłem zbyt zmęczony, aby o cokolwiek się martwić.
Kiedy otworzyłem oczy, rozwidniało się. Tylko deszczowe chmury znów zasnuwały całe niebo.
Nie byłem w formie. Obolały, z zaropiałymi oczami, przygnębiony. Zdjąłem drugą twarz, a potem
pogładziłem się po własnej nieogolonej twarzy. Usłyszałem słaby głos. Rozejrzałem się wokół, ale
pomieszczenie było puste. Potem znów usłyszałem ten sam głos. Przystawiłem do ucha dopiero co
zdjętą twarz.
- Zupa z kury... - powiedziała żałośnie,
- Dostaniesz jeść, jak ja dostanę jeść, ani chwili wcześniej. Ale dam ci wody. Sam zresztą też jej
potrzebuję.
Z tyłu pomieszczenia znalazłem duży zlew, w którym moczyły się poplamione farbą pędzle.
Pochlapałem wodą obie moje twarze, potem napiłem się nieco. Wreszcie za pomocą małego lejka,
napoiłem moją drugą twarz.
Telefon znów zawibrował w mojej kieszeni. Odebrałem.
- W porządku? - zapytał Bolivar.
- Zmęczony i wykończony, ale wciąż wolny.
- Postaraj się utrzymać jeszcze trochę ten stan. Dowiedziałem się, że na wyspie są nocni strażnicy i
tylko oni spędzają tam noc. Reszta załogi dojeżdża promem. Przyjadę na wyspę pierwszym
promem, jaki będzie dziś rano.
- Mam nadzieją, że wiesz, co robisz?
- Wiem. Jestem oficerem Wydziału Zdrowia i Bezpieczeństwa Pracy, a ty jesteś jednym z naszych
agentów.
- Tak? Nigdy nie słyszałem o takim wydziale.
- Nikt nie słyszał. James go stworzył i wprowadził do rządowego banku danych. Na Fetor jest tyle
wydziałów policji, że nikt nie zauważy jednego więcej. Jak się spotkamy?
- Jeśli mnie zobaczą, złapią mnie natychmiast.
- Nie, jeśli będziesz ze mną.
Pomyślałem przez chwilę.
- Wejdź wraz z innymi przez główne wejście - powiedziałem. - Potem skręć w lewo, przejdź przez
duży pokój i następny korytarz. Dojdziesz do schodów, ale nie wchodź na górę, tylko do mnie
zadzwoń. Wyjdę do ciebie.
- Dobra. Wyłączam się.
Nałożyłem twarz z powrotem, ignorując jej słabe błagania o rosół z kury, i wróciłem do głównej
hali konstrukcyjnej. Nie mogłem ponownie kryć się w tym miejscu tak, jak udało mi się to zeszłej
nocy, w każdym razie nie za długo. Nałożyłem więc znów na manekina jego ciuchy i aparat
tlenowy, i ustawiłem go w poprzedniej pozycji. Potem wycofałem się przez te same drzwi, którymi
tu wszedłem, na zaplecze wystaw. Schowałem się w samym rogu tego pomieszczenia, gdzie na
pewno nie zostałbym odnaleziony, chyba żeby wszczęto następną rundę szczegółowych
poszukiwań. Usiadłem, opierając się o ścianę. Spokojnie czekałem. Chyba nawet zdołałem się
zdrzemnąć.
Obudziły mnie wibracje telefonu.
- Gdzie jesteś?
- Przy schodach, o których wspominałeś.
- Czekaj tam, zaraz będę.

Poczułem wielką ulgę. Nie wiedziałem, co dokładnie zaplanował Bolivar, ale byłem pewien, że
wyciągnie mnie z tego szamba, w które wpadłem po uszy. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem mojego
syna w bardzo ładnym oficjalnym mundurze. Obok niego stało dwóch strażników, którzy przedtem
próbowali mnie schwytać, jak również sporo gości w białych kitlach. Odruchowo chciałem się
cofnąć, ale Bolivar postąpił krok naprzód i objął mnie.
- Znakomita robota, inspektorze Kidogo. Departament jest z pana dumny.
Potrząsnął moją ręką, a ja poczułem w dłoni jakiś metalowy przedmiot.
- Proszę mi powiedzieć inspektorze, czy rozpoznaje pan tu kogoś?
- Oczywiście, że tak. Tych dwóch ludzi.
Zamiast mnie łapać, obaj strażnicy trzęśli się ze strachu.
- Czy to prawda, że przemocą próbowali nakłonić pana do spełnienia ich żądań?
Skinąłem głową potwierdzająco.
- Dobrze. Więc ostatnie pytanie. Do czego próbowali pana nakłonić?
- Chcieli, abym wbrew mojej woli pracował z materiałami radioaktywnymi.
- Ach tak! - wrzasnął Bolivar i wyciągnął oskarżycielsko palec ku grupie mężczyzn stojących za
plecami strażników, którzy zresztą byli teraz równie jak strażnicy przerażeni. - Proszę pokazać tym
ludziom pański identyfikator inspektorze.
Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem, wciąż trzymaną w dłoni, policyjną blachę. Bardzo oficjalnie
wyglądała z tym złoto-błękitnym napisem ”Wydział Zdrowia i Bezpieczeństwa Pracy”. Patrzyli na
nią jak na jadowitego węża i trzęśli się ze strachu. Bolivar wystukał numer telefonu. Kiedy mówił,
w korytarzu panowała martwa cisza.
- Tak, panie generale, mamy dowody. Straż na wyspie łatwo ominąć, tak jak się pan obawiał.
Inspektor Kidogo zmylił ich bez problemu. Wszedł do pomieszczenia reaktora i sfotografował
wszystko. I jest coś jeszcze, sir. Potwierdziły się plotki o tym, że naukowcy używają
przymusowych robotników do sprzątania materiałów radioaktywnych. Nie będą mogli dłużej
ukrywać tego przestępstwa. Oczywiście, że mamy dowód, sir. Tak, sir, dziękuję. Wszystkich
aresztować? Oczywiście. I tak nie mają gdzie uciec.
Wyłączył się i spojrzał srogo na strażników.
- Helikoptery Wydziału Bezpieczeństwa są już w drodze. Jeśli spróbujecie opuścić ten budynek,
zostaniecie zastrzeleni natychmiast. Sprzątnijcie swoje biurka, bo żaden z was już się tu nigdy nie
pojawi.
Odwrócili się i odeszli ledwie powłócząc nogami. Ich kariery legły w ruinie. Oczekiwało ich tylko
więzienie. To był bardzo przyjemny widok. Kiedy ostatni z tych zdechlaków wreszcie znikł nam z
oczu, poszliśmy wraz z Bolivarem ku wyjściu, a potem przespacerowaliśmy się spokojnie na prom.
- Gratuluję - powiedziałem. - Rozegrałeś to perfekcyjnie.
- Podziękujesz potem Jamesowi. To był jego pomysł i on wrzucił wszystko do komputerowych baz
danych. Ale od strony psychologicznej to było świetne posunięcie, bo oni doskonale wiedzieli, że
łamią sporo paragrafów. Teraz zaś, kiedy czekają na wyrok, my spokojnie ich opuścimy. Sądzę
poza tym, że naprawdę zadzwonię potem do władz z odpowiednim raportem. Są naprawdę
kryminalistami i zasługują na karę. Ale na razie jedyny helikopter w okolicy to ten, którym tu
przyleciałem, więc będą dość długo czekać. Zresztą my właśnie nim odlecimy, tak szybko, jak to
możliwe.
- Nie możemy - opadłem ciężko na wolną ławkę na nadbrzeżu, gdzie czekaliśmy na prom. - Wciąż
muszę zrobić tę demolkę dla Kaiziego. A to nie będzie możliwe, kiedy wsadziliśmy kij w
mrowisko i wszyscy czekają teraz na policję.
- O to się nie martw. Zrobimy to jeszcze przed wyjazdem. Aż otworzyłem usta ze zdumienia i
potrząsnąłem z niedowierzaniem głową, sądząc, iż się przesłyszałem.
- Co, co?
- Po prostu trzeba połączyć przyjemne z pożytecznym. Powiedziałeś, że Kaizi dał ci materiał
wybuchowy. Przypuszczam, że masz go w jakimś bezpiecznym miejscu?

- W barze. Na wybrzeżu.
- Dobrze. Kiedy tu leciałem, myślałem o tym, a kiedy lądowałem, przekonałem się, jak łatwo jest
to zrobić.
- Łatwo? Przepraszam w takim razie, bo to oznacza, że ja już naprawdę nie nadaję się do tej roboty.
Cóż więc takiego zobaczyłeś przy lądowaniu?
Uśmiechnął się szeroko i wskazał palcem na niebo. Spojrzałem tam i na mojej twarzy zagościł
jeszcze szerszy uśmiech. Tak, to była odpowiedź. Wielkie trakcje i przewody, którymi prąd
elektryczny opuszczał wyspę.
- Tym kanałem pływa tylko prom. Ta trakcja stoi na samym skraju skalistego urwiska. Ani obok
niej, ani pod nią nie ma żadnych dróg czy budynków. Jeśli się ją zepchnie, to i ona, i kable, wpadną
do morza, nie czyniąc nikomu najmniejszej szkody.
- A do wody spadnie z takim hukiem, że jego echo będzie słyszalne nawet na giełdzie. Zgasną
wszystkie światła, a pociągi zatrzymają się na trasie. Dobrze, że my będziemy lecieć.
Kiedy znaleźliśmy się na brzegu, natychmiast skierowaliśmy się wprost do baru. Odebrałem swoją
torbę, a przy okazji pokrzepiliśmy się piwem i niedźwiedzioburgerem. Zakupiłem też rosół dla
mojej twarzy, aby nie odpadła z głodu. Potem wynajęliśmy samochód. Poza miastem ruch był
niewielki. Odczekaliśmy, aż na szosie będzie zupełnie pusto, i skręciliśmy w drogę służbową
wiodącą do wielkiej trakcji. Zaparkowaliśmy niedaleko za wielkimi skałami i resztę drogi
odbyliśmy już na piechotę.
Spojrzałem w górę na masywną metalową konstrukcję. Pokręciłem głową.
- Muszę, niestety, przyznać, że nie wiem nic na temat sabotażu.
Bolivar ostrożnie wziął ode mnie materiał wybuchowy.
- Nigdy nie słyszałem, żebyś mówił coś takiego. Całe życie sądziłem, że potrafisz wszystko.
- No cóż, prawie wszystko.
- Pirotechnika to jedna z pierwszych rzeczy, których musiałem się nauczyć w mojej robocie
geologa planetarnego. Ale ten wybuch będzie całkiem spektakularny.
Podstawę wieży otaczała siatka z drutu kolczastego. No, to było coś, na czym dobrze się znałem -
włamałem się przez bramę, gdy Bolivar oceniał konstrukcję.
- Widzisz, jakie potężne są te cztery nogi, które osadzają ją w skale. Wyglądają na nie do ruszenia.
Dalej w górze zwężają się i zbliżają do siebie, aż łączą się w pojedynczą platformę, która stanowi
podstawę dla tych wszystkich kabli i transformatorów.
Odchyliłem głowę, patrząc w górę coraz wyżej i wyżej... aż niemal przewróciłem się do tyłu.
- Cholernie wysoka wieża.
- Prawda? To będzie równie miłe jak wspinaczka wysokogórska. Musisz na mnie trochę poczekać.
Materiał wybuchowy wsadził do torby, którą przerzucił przez ramię. I ruszył przed siebie, nim
zdążyłem cokolwiek powiedzieć.
A właściwie co miałem mu powiedzieć? Żeby uważał? Życzyć powodzenia?
Był dobrym i doświadczonym wspinaczem. Ja już dawno zatrzymałbym się dla złapania oddechu.
On zaś sunął wciąż w górę w jednostajnym tempie. Dotarł do miejsca łączenia się czterech ramion.
To chyba tu? Ale nie, kontynuował wspinaczkę, aż znalazł się przy samym zamocowaniu
przewodów w ich olbrzymich izolatorach. Tam się zatrzymał. Był teraz tylko małym ciemnym
punktem na tle srebrnej konstrukcji.
Zdawał się tam tkwić bez ruchu przez okropnie długi czas. Sam nie wiem, ile to naprawdę trwało,
nim zaczął schodzić, ale w moim subiektywnym odczuciu - całe wieki. Potem zaś obserwowałem,
jak w równym tempie schodzi na dół. Zeskoczył z kilku ostatnich metrów i wytarł spocone dłonie.
- Bułka z masłem - uśmiechnął się. - Wybuchnie za dwie godziny.
- Będziemy mieli miejsca w pierwszym rzędzie podczas tego show.
- A i owszem.

Zwróciliśmy pożyczony samochód. Potem wstąpiliśmy jeszcze na chwilę do małego
automatycznego baru, gdzie nieco naoliwiłem swój żołądek. Bolivar zamówił tylko wodę
mineralną, a potem spojrzał na zegarek.
- Jak tylko to łykniesz, tato, musimy odlatywać. Lecieliśmy nad czarną plażą ze słońcem za
plecami. Na dole wszystko kąpało się w deszczu. Nasz helikopter przeleciał nisko nad grubymi
kablami i skręcił leniwie tuż za nimi.
- Prom przy wybrzeżu - powiedziałem. - Poniżej nikogo nie ma. Na drodze też brak ruchu.
- Już czas - powiedział Bolivar.
W dole pod nami pojawiła się kula ognia, która zaraz potem zmieniła się w kłęby czarnego dymu.
Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Potem helikopter podskoczył, kiedy dotarła do nas fala
dźwiękowa.
- Teraz - mruknął Bolivar.
I stało się. Szczyt wieży pochylił się i powoli z wdziękiem opadł ku morzu. Wielkie gniazda
izolujące pękły, olbrzymie kable skręciły się i splątały. Wszystko opadło w dół. Widziałem
wyładowanie błyskawicy, gdy pęknięte kable zetknęły się z wodą. Po chwili przywaliła je
olbrzymia stalowa konstrukcja, która runęła całą swą gigantyczną masą, powodując wielką falę,
która przelała się wściekle przez oba brzegi kanału.
- Mam nadzieję, że to da do myślenia tym kryminalistom na wyspie - powiedział Bolivar z
ogromną satysfakcją. - Zazwyczaj nie popieram takich rzeczy. Ale ktoś, kto zmusza turystów do
sprzątania odpadów radioaktywnych, nie zasługuje na nic lepszego.
Trudno było się z nim nie zgodzić.

Rozdział 21

Zanim pożegnaliśmy się na lądowisku, jeszcze raz zadzwoniliśmy do Jamesa. Wciąż żadnych
pocieszających wiadomości. Wciąż brak sukcesów w namierzaniu rezydencji Kaiziego. Łatwiej
było włamać się do plików rządowych, niż przedostać się przez zabezpieczenia bazy danych tego
luksusowego miasta.
Kiedy Bolivar już poszedł, wziąłem bagaż i udałem się w męczącą podróż do miasta. Nie miałem
jednak siły, by iść za daleko, toteż kiedy dostrzegłem pierwszy sklep z trunkami (i ławką na
zewnątrz dla osób spragnionych procentów), stwierdziłem, że oto nadszedł kres mej podróży.
Usiadłem plecami do słońca i sącząc spokojnie zimne piwo, zadzwoniłem do Kaiziego.
- Całkiem niezłą zrobiłem robótkę, muszę się pochwalić.
- Gdzie jesteś?
Powiedziałem mu, a potem wyłączyłem się. Akurat skończyłem piwko, gdy podjechał po mnie
samochodem. Otworzyły się drzwi i wsiadłem do środka. Rzuciłem na tylne siedzenie moje
fałszywe dokumenty, które dał mi jeszcze przed wyjazdem. Podobnie potraktowałem moją
sztuczną twarz, która jeszcze po raz ostatni zdołała wyszeptać: ”zupa z kury”.
- Sporo osób widziało mnie w Swartzlegen. Ponadto używałem tych dokumentów i tej twarzy przy
wynajmowaniu helikoptera, ponieważ sądziłem, że pociąg nie będzie dzisiaj kursował. Podobało ci
się to, co zrobiłem?
- Podobałoby mi się jeszcze bardziej, gdybyś nie uznał za stosowne przerwać wszelką
komunikację.
- Jeśli chodzi ci o te wszystkie podsłuchy, które mi założyłeś, to faktycznie pozbyłem się ich.
Bardzo cenię swoją prywatność.
- Dzisiaj jeszcze przejdziesz się po obligacje.
- Żądnych podziękowań? Ani dnia urlopu? Nawet nie klepniesz mnie po plecach?
- Nie bądź męczący di Griz. To będzie twoje ostatnie zadanie, tak jak obiecałem. Myślałem, że się
ucieszysz. Nasza znajomość już wkrótce się skończy.

Oczywiście cieszyłbym się, gdyby naprawdę się skończyła. Ale nie wierzyłem w ani jedno jego
słowo.
Kiedy weszliśmy do magazynu, przeszedł od razu do rzeczy.
- Igor, przynieś mi takie duże pudło z samochodu. A potem możesz odejść.
Igor przytargał żądany przedmiot, położył go na stół i odszedł zgodnie z życzeniem. Kaizi zaś
wyjął z pudła fotografie i podał mi je.
- Ten facet nazywa się Iba Ibada, znany także jako Iba-Pechowiec, ze zrozumiałych chyba
powodów.
To fakt - ze zrozumiałych. Facet był średniego wzrostu i budowy. Nie wyglądałby wcale źle, gdyby
nie olbrzymia poszarpana blizna biegnąca od jego czoła, przez złamany nos i cały lewy policzek.
Była paskudnie zszyta, przy brzegach podeszła ropą, a pomiędzy krzywymi szwami widać było
żywe mięso.
- Wypadek przy pracy - powiedział Kaizi. - Maszyna go przejechała. Był zszyty na miejscu przez
początkującego lekarza zakładowego, który jak widzisz miał stosunkowo małe doświadczenie.
Potem zaś Ibę wyrzucono z pracy za to, że wziął sobie wolne na resztę tego dnia. Był mi bardzo
wdzięczny, kiedy załatwiłem mu pracę sprzątacza w Depozycie Centralnym. Zresztą jako dodatek
do pensji płacę mu spore sumy, aby mógł oddawać się swoim rozpustnym żądzom. On zaś docenia
to i czasem wyświadcza mi pewne przysługi. Dziś w nocy zajmiesz jego miejsce.
- Nikt się nie połapie?

- Nie. Zaplanowałem to już w najdrobniejszych szczegółach. I tak właśnie było. Sztuczna blizna,
którą ze sobą przyniósł, nie różniła się od oryginału. Była wodoodporna i w ogóle mogła być
usunięta tylko za pomocą specjalnego rozpuszczalnika. Również moje policzki zostały sztucznie
wypchane, abym bardziej upodobnił się do człowieka z fotografii. Workowate ubranie robocze
wystarczało, by zamaskować drobne różnice figury. Całości dopełniły ciężkie buciory.
- A jakieś papiery - zapytałem, krzywiąc się z obrzydzenia na widok mojego odbicia w lustrze.
Kaizi pochylił się nad małą walizeczką. - Szkło kontaktowe do prawego oka. Nie zgub. Jest bardzo
drogie i nie mam zapasowego. Nosi wzór jego tęczówki. I cztery komplety rękawiczek
plastikowych z liniami papilarnymi. To powinno wystarczyć, bo tylko dwa razy będziesz w
budynku. Najpierw, by przyjrzeć się pomieszczeniom i systemom alarmowym, szczególnie tym w
skarbcu, gdzie trzymane są obligacje, abyś mógł dobrze zaplanować kradzież. A potem następnej
nocy, kiedy jej dokonasz. Mam także specjalny zestaw do wykrywania pułapek. I on także jest
drogi. I tylko jeden. Wiesz, jak posługiwać się czymś takim?
Wziąłem go, otworzyłem i pociągnąłem nosem.
- Robiłem lepsze, zanim jeszcze nauczyłem się golić. A dlaczego sądzisz, że właśnie drugiej nocy
będę mógł dokonać tej kradzieży?
- Musisz. Po prostu nie będzie kolejnej szansy. Kupiłem już dla Iby bilet za sporą sumę i dzisiaj
jeszcze opuści planetę. Aha, i nie zapominaj, że jesteś człowiekiem przeklętym przez los, więc tak
się zachowuj.
A że faktycznie byłem przeklęty przez los - to pewnik.
- Spójrz - Kaizi przerwał moje rozmyślania, podając mi kartę magnetyczną. Wsadziłem ją do
komputera.
- To jest Iba podczas swojej nocnej pracy. Możesz zobaczyć, jaką idzie trasą, jak czyści
poszczególne rzeczy. Jak widzisz, nie jest zbyt szybkim pracownikiem. Zrobisz więc jego robotę i
będziesz wciąż jeszcze miał dużo czasu, aby skończyć swoją.
- Jak się tam dostanę?
- Igor podwiezie cię niemal na samo miejsce. Również cię odbierze, gdy skończy się twoja zmiana.
Masz jeszcze jakieś pytania, nim wyjdę?
- Żadnego, które przychodziłoby mi na myśl w tej chwili.
- Potem nie będzie okazji. Nie zobaczymy się już przed twoim powrotem.

Jeśli jest na świecie coś bardziej nudnego niż zamiatanie podłóg i czyszczenie maszyn, to jest to
tylko przyglądanie się, jak robi to ktoś inny. Włączając w to także długie stanie bez ruchu,
wycieranie nosa w dwa palce i pierdzenie, bo tak naprawdę większość pracy wykonywały roboty.
Trochę więcej było ubawu, gdy puściłem ten film na przyspieszonych obrotach, ale nawet to już
wkrótce mnie znudziło. Zapamiętałem wszystko, co mi było potrzebne. Potem, ponieważ wyjść
miałem dopiero przed północą, spokojnie zdrzemnąłem się na kanapce.
- Czas iść - obudził mnie radosny wrzask mojego szofera.
Wyszliśmy na ciemną i pustą ulicę. Szkło kontaktowe drażniło mi oko i z trudem tylko opierałem
się pokusie tarcia go. Założyłem też rękawiczki. W kieszeni czułem ciężar wykrywacza. Igor
zatrzymał ciężarówkę i wskazał przed siebie.

- Za rogiem.
A więc do roboty. Po schodach budynku wchodziło już kilku innych pracowników w niebieskich
uniformach. Zignorowałem ich dokładnie tak, jak Iba na moim filmie instruktażowym.
- Jak tam twoja dziewczyna? - krzyknął jeden z nich, co spowodowało radosny rechot wśród tych
gigantów intelektu. A ja odpowiedziałem dokładnie tak, jak Iba na filmie.
- Spieprzać.
To były zresztą w ogóle jedyne słowa, jakie mówił na filmie. Za to dość często. Znudzony strażnik
otworzył zewnętrzną bramę. Wkroczyłem do środka wolniej niż inni, aby wejść tam ostatni.
Gdyby moja charakteryzacja zawiodła, wolałem mieć możliwość opuszczenia tego miejsca jak
najszybciej. Kiedy szedłem ku czytnikowi tęczówki, mrugnąłem, gdyż szkło kontaktowe znów
podrażniło moje oko. Wtedy szkło oczywiście obsunęło się z właściwej pozycji. Zakląłem,
zwolniłem jeszcze bardziej i starałem się poprawić jego ustawienie. W tym czasie ostatni z
robotników przed mną minął już czytnik.
- Pośpiesz się, zdechlaku - powiedział uprzejmie strażnik. - Nie mamy całej nocy.
Tak zachęcony, przycisnąłem mocno szkło i mając nadzieję, że jest we właściwymi miejscu,
pochyliłem się i spojrzałem w otwór czytnika. Zobaczyłem jasny błysk światła i podświadomie
wstrzymałem oddech, oczekując na syrenę alarmową.
A jednak zapaliło się zielone światełko. Podszedłem więc powoli ku kolejnym zamkniętym
drzwiom i położyłem dłoń na płytce w ścianie znajdującej się koło nich.
Drzwi otworzyły się bez problemu, a ja wszedłem do środka. Pozostali pracownicy nocnej zmiany
rozpełzli się już po cichym budynku. Pchnąłem drzwi prowadzące na schody dla personelu i
zszedłem dwa poziomy. Kiedy zajrzałem do pokoju akumulatorowego, zapaliło się światło,
oświetlając cichy szereg stojących pod ścianą robotów.
- Spieprzać - powiedziałem, jak to zawsze czynił mój pierwowzór. Tuż przy drzwiach wisiała pałka
elektryczna, naładowana w pełni. Odłączyłem ją i dźgnąłem najbliższego robota.
- Spieprzać.
Poszła wielka iskra wprost ku jego płycie rozrządowej, która zamknęła obwód i przywołała robota
do elektronicznego życia. Sam już odłączył kabel łączący go z akumulatorem, który schował do
pojemnika. Potem odwrócił się i wyjechał z pokoju, a ja tańczyłem wśród pozostałych robotów, w
tym elektrycznym akcie tworzenia życia, aż wszystkie znalazły się za drzwiami.
Ruszyliśmy w trasę pokój za pokojem. Odgłosy wypróżnianych koszy, brzęk czyszczonych
popielniczek, szelest zmiatanej i polerowanej podłogi. Od czasu do czasu jakiś robot zastygał w
dziwacznej pozie z trzymanym w ręku koszem na skutek małego zawieszenia lub wyczerpania
energii, ale przesłanie mu kolejnej iskry we właściwe miejsce, zawsze pobudzało go do ruchu.
Wyobraziłem sobie wykonywanie takiej pracy przez resztę życia i zadrżałem. Sprzątałem dopiero
nieco ponad godzinę i już wyprowadzała mnie z równowagi bezmyślność tego zajęcia. Miałem
tego dość. Poganianie robotów pałką i przekleństwa. Wciąż ta sama monotonia. Wreszcie
dotarliśmy na poziom skarbców.
- Wszyscy stop. Dziesięć minut przerwy.

Nie zwróciły na mnie uwagi, więc zakląłem znowu. Jaki to był ten właściwy rozkaz?
- Stop, stop, stop, stop.
Za czwartym powtórzeniem stanęły. Oparłem pałkę o ścianę i odszedłem w głąb mrocznego
korytarza. Liczyłem drzwi, przypominając sobie drogę, którą przeszedłem już wielokrotnie w
rzeczywistości wirtualnej. Tutaj.
Zewnętrzne drzwi miały bardzo nieskomplikowany zamek bez alarmu - otworzyłem je z łatwością.
Ale wewnętrzna metalowa krata sprawiła mi już nieco trudności przy sforsowaniu. Na szczęście
systemy alarmowe były prawdziwymi antykami. Nadawały się bardziej do muzeum techniki niż
jako systemy zabezpieczające w skarbcu.
Najpierw zamek elektroniczny połączony z systemem alarmowym. W tym antycznym
mechanizmie teoretycznie było kilka milionów kombinacji kodu, co zajęłoby całe godziny przy
używaniu standardowego komputera. Tylko że moja maszynka złamała kod w czasie krótszym niż
trzy minuty. Wbiłem odpowiednie numery i otworzyłem kratę. Teraz alarmy we framudze - te nie
stanowiły problemu. Rozpracowywałem systemy tego typu już wiele razy. Kiedy jednak włożyłem
szkła infrawizyjne, przekonałem się, że cały pokój przecięty jest niewidzialną siecią krzyżujących
się promieni. Przecięcie jednego z nich oznaczało aktywację alarmu. A jednak wystarczyło ustawić
generator laserowy o odpowiedniej częstotliwości naprzeciw soczewek odbierających i już
wędrowałem po całym pokoju, ile chciałem, nie przerywając obwodu.
No i tyle. Mogłem spokojnie zabrać wszystkie obligacje nawet teraz. Naładować roboty i wynieść
to wszystko. Tylko gdzie? I jeszcze ważniejsze - jak wydostać je z budynku?
- Spieprzać - powiedziałem tym razem z pewnym uczuciem. Pobudziłem znów do życia roboty.
Teraz miałem dość czasu do końca zmiany, aby pomyśleć nad sposobem wyjścia.
Czas ciągnął się przeraźliwie powoli. Dosłownie wlókł się jak anemiczny ślimak. Roboty
zamiatały, ścierały, szorowały i iskrzyły się, aż wreszcie nadeszła przerwa w połowie czasu pracy.
Wyłączyłem całą tę hordę i rozejrzałem się za jakimś wygodnym miejscem do spożycia posiłku.
Biuro jakiegoś wysokiego urzędnika doskonale nadawało się do tego celu. Usiadłem na skórzanym
fotelu przy szerokim połyskującym biurku i wyjrzałem przez kryształowe okno na rozjaśnione
niezliczonymi światłami budynki na zewnątrz. Starałem się nie delektować za bardzo tym, co
jadłem. Z jakichś, perwersyjnych chyba, powodów Iba rozsmakował się w marynowanych i
wędzonych ogonach świniozwierzy i zawsze przynosił ze sobą do pracy kontenerek z tym
przysmakiem. Grając jego rolę, musiałem jeść to samo. Przeżuwałem więc z trudem, wyciągając
liczne kolce, których potem używałem jako wykałaczki dla wydobycia spomiędzy zębów
kawałków suszonej skóry. Ale nawet podczas tych tortur zadawanych ciału, mój umysł wciąż
pracował na pełnych obrotach. Analizował, planował, przygotowywał schematy.
Skończyłem jeść, wrzuciłem resztki żarcia do spalarki na śmiecie, która szybko zmieniła je w
promieniowanie energii, i wstałem gotów do opuszczenia biura.
Potem jednak usiadłem ponownie, bowiem na samej powierzchni mojej kory mózgowej pojawił się
ślad jakiegoś pomysłu.
Tak. Można tak to zrobić. Nie będzie co prawda łatwo. Wiązało się z tym kilka ryzykownych
czynników. Byłem zapewne jedyną osobą w całej galaktyce - pomyślałem skromnie - która
mogłaby wymyślić coś takiego. A co dopiero wprowadzić ten pomysł w życie.
I cała akcja nie przyniesie mi ani kredyta. Musi być, cholera, jakiś sposób, aby wyrwać się z łap
Kaiziego!

Rozdział 22

Kiedy opuściłem budynek, na wschodzie niebo jaśniało już pierwszym brzaskiem. Poczłapałem do
umówionego miejsca, gdzie czekał na mnie Igor. Wróciliśmy do naszego magazynu w całkowitym
milczeniu. Samochód Kaiziego już czekał na zewnątrz, a drzwi były otwarte. Wyszedł nam
naprzeciw i zatrzymał ciężarówkę gestem dłoni. Zmęczony zszedłem na dół.

- Igor - rozkazał. - Lodówka pusta. Idź kup piwo.
- Nie ma szmalu.
- Tu szmal. Idź.
Myślę, że raczej chodziło mu o to, byśmy byli sami, niż o napicie się piwa.
- Jak poszło? - zapytał, gdy tylko zamknęły się za nami drzwi.
- Bułka z masłem. Mogę dostać się do skarbca i wynieść te obligacje w ciągu góra dziesięciu
minut. I większość tego czasu stracę na ich wynoszenie.
- Doskonale.
- Prawda? Ale jednak jest jeden problem, który rzuca drobny cień na cały ten plan.
- Problem? Co masz na myśli?
Wyglądał na zaniepokojonego. Muszę przyznać, że sprawiło mi to przyjemność.
- Chociaż mogę wynieść obligacje ze skarbca, nie ma możliwości wyniesienia ich z budynku
jeszcze tej samej nocy.
- Nie rozumiem, o czym mówisz? - powiedział to bardzo powoli, przez zaciśnięte zęby.
- To jest naprawdę tak proste, że nawet Igor by to pojął. Obligacje z pokoju - tak, z budynku - nie.
Poczerwieniał z gniewu. Może w tym momencie nie powinienem drażnić go kpinami?
Pośpieszyłem więc załagodzić nieco sprawę.
- Można tego dokonać. Wyniosę obligacje ze skarbca, i w końcu także i z budynku, zapewniam cię.
Tyle że zajmie to nieco więcej czasu. Będziesz jednak je miał, nie martw się. Tyle że nie tego ranka
po kradzieży. Przeszedłem się dokładnie po wszystkich pomieszczeniach i sprawdziłem wszystkie
wejścia. I wszystkie są zamknięte także od zewnątrz. Musiałbym więc mieć pomocnika na
zewnątrz, który by je otworzył. I ciężarówkę, która zabrałaby łup.
- To mogłoby się dać załatwić...
- Ale z wielkim trudem. Bramy zewnętrzne dla pojazdów są także zamknięte w nocy. Nie ma
nocnego ruchu wokół. Ciężarówka zbyt rzucałaby się w oczy. Ryzyko jest zbyt wielkie. Ale jest
inny sposób i mogę wykonać to sam. I naprawdę radzę ci skorzystać z tego pomysłu, który zresztą
zawdzięczam tobie. To jest pewna odmiana tego, co zrobiłeś, okradając swój własny bank. Zdaje
się, że masz talent, jeśli chodzi o te rzeczy.
Uspokoił się nieco. Żaden egoista nie pozna się na fałszywym pochlebstwie.
- Gdybym nie miał talentu, nie byłbym najbogatszym człowiekiem w galaktyce. Mów dalej.
- Postaraj się dobrze zrozumieć. Zanim opróżnię skarbiec, pójdę do magazynu numer osiem zero
trzy. Tam są trzymane ryzy papieru. Ponieważ, jak wiesz, mamy do czynienia z biurokratami, a oni
kochają papier, więc możesz sobie wyobrazić, jak wielki jest to pokój. Pójdę na tył tych stosów,
które nie będą dotykane jeszcze przez najbliższe miesiące, jeśli nie lata, i usunę sporo ryz, tak aby
objętościowo odpowiadało to skradzionym obligacjom.
- Po co?
- Daj mi skończyć. Po wyniesieniu obligacji zostawię ten papier na środku skarbca. I zostawię tam
też bombkę termiczną - uwielbiam te zabawki - z opóźnionym zapłonem. Na obrzeżach pokoju
rozsypią także - dotknięcie geniuszu, jeśli można tak powiedzieć - kilka nadpalonych i zetlałych
obligacji. Tak jakby podmuch wybuchu je tam wyniósł...
- Daj teraz mnie dokończyć! - wykrzyknął entuzjastycznie Kaizi. - Przeniesiesz resztę skradzionych
obligacji do magazynu. Tam zagrzebiesz je z tyłu pokoju, w pustym miejscu po tym papierze, który
zabrałeś. Opuścisz budynek o właściwym czasie nad ranem. A bombka wybuchnie już po twoim
wyjściu. Zostawisz skarbiec zamknięty?
- Oczywiście.
- A więc będzie to tajemnica. Czy był to samozapłon? Kto je poukładał na środku pokoju? Co się
właściwie stało? Jak to możliwe, by zamknięty był skarbiec? Potem śledztwo i domysły. A
kradzieży nikt nie będzie podejrzewać. A już zwłaszcza, że złodziej mógł zostawić obligacje w
budynku.

- Dodam jeszcze kilka szczegółów do twoich, jakże prawdziwych przewidywań - znów
pochlebstwo.
Skinął głową skoncentrowany.
- Zamówienia na papier przychodzą z różnych departamentów do centralnego biura zamówień.
Które z kolei posyła dostawcę. Ten wykonuje zamówienia raz w tygodniu.
Pochylił się, z natężoną uwagą chłonąc każde moje słowo.
- Następna dostawa będzie za trzy dni. Kierowca, któremu towarzyszy jeden strażnik, zjawia się w
magazynie. Tyle że następnym razem, to ja będę kierowcą. A strażnik tym razem zaśnie w
magazynie na służbie. Obligacje zostaną załadowane do samochodu dostawczego, a strażnik
pozostanie tam, gdzie zdarzyło mu się usnąć. I wyjazd z budynku. Następna zbrodnia stulecia.
Kaizi westchnął, oparł się o krzesło, i przez moment z uśmiechem kontemplował zbrodnię
doskonałą.
Kiedy wrócił Igor, Kaizi chwycił jedno z piw, otworzył je i pociągnął tęgiego łyka. A potem
spojrzał na mnie z zadumą.
- Dasz radę zrobić coś takiego?
- Tak. Ale będę potrzebował paru rzeczy.
- Daj mi listę. Dostaniesz wszystko, zanim wyjdziesz dziś wieczorem.
- Dobra. A teraz idę na miasto coś zjeść. Potem wrócę się wyspać.
Nie próbował mnie zatrzymywać. Wiedział, że dopóki Angelina jest jego więźniem, ma nade mną
całkowitą władzę.
Powoli szedłem ulicą pomiędzy śpieszącymi do pracy niewolnikami. Zanurzyłem się w znane
uliczki mechatargu. Jeśli ktoś mnie śledził, należało go zgubić. Wszedłem do pierwszego dużego
budynku po drodze, wjechałem windą na górę, potem schodami na dół i na zewnątrz przez tylne
drzwi. Zawsze skuteczna metoda, jeśli nie jesteś pewien, czy ktoś za tobą podąża. Dopiero wtedy
kupiłem tani telefon.
Od czasu ostatniego przeglądu Kaizi miał całą noc, by założyć mnóstwo nowych aparatów
podsłuchowych...
- Kelner, chodź tutaj - powiedziałem głośno, gdy tylko Bolivar odebrał telefon. - Niech sobie
przypomnę, co jadłem, kiedy ostami raz tu byłem... Aha, niedźwiedzioburgera i trochę piwa.
Wyłączyłem się i wyrzuciłem telefon do najbliższego śmietnika. Miałem nadzieję, że Bolivar
pojmie, że boję się podsłuchu i że chcę, aby przyszedł do tej restauracji, w której ostatnio jedliśmy.
Sądziłem wprawdzie, że nikt mnie już nie śledzi, ale też z równą niemal pewnością wiedziałem, że
jestem podsłuchiwany.
Szedłem szybko, nie zatrzymując się długo w żadnym miejscu, na wypadek gdyby oprócz
podsłuchiwania, także mnie namierzano. Kiedy trzeci raz przechodziłem koło umówionej
restauracji, dostrzegłem Bolivara siedzącego przy stoliku w rogu. Zrobiłem szerokie koło, a potem
tak szybko, jak mogłem, wszedłem do restauracji. Stanąłem za nim, a kiedy się odwrócił,
pokazałem mu przygotowaną kartkę.
”Sprawdź podsłuchy”.
Co natychmiast zrobił, po krótkim tylko szoku, kiedy ujrzał moją twarz. Przeciągnął wykrywaczem
wzdłuż mojego ciała. Trzy monety jak zwykle, ale także jedna z moich metalowych spinek - Kaizi
robił się coraz sprytniejszy. Oderwałem ją i wręczyłem Bolivarowi wraz z monetami. Wyciągnął
ekranowany pojemnik i wrzucił tam cały ten sprzęt. Zatrzasnął.
- Teraz nie będą przewodzić - powiedział. - Ledwie cię poznałem. Świetna charakteryzacja. Mam
też dobrą wiadomość. Bolivar znalazł dom Kaiziego.
- To ty nie jesteś Bolivar?
- James, tato. Nigdy się nie nauczysz.
- Czy ona tam jest?
- Nie wiemy. Ale to duża posesja i jest tam robot pierwszej klasy.

Pierwsza klasa. Inteligentny i bardzo drogi. Trzeba będzie bardzo uważać, gdybyśmy mieli z nim
do czynienia.
- Kiedy ty i Bolivar zażywaliście wypoczynku w Swartzlegen, ja w końcu włamałem się do baz
Słonecznego Miasta. Musiałem to zrobić dosłownie.
- Jak to dosłownie?
- Ich programy antywłamaniowe są na tyle dobre, że nie można było wejść, nie zostawiając śladu
swojej bytności. Więc pewnej nocy po prostu się włamałem i zabrałem parę droższych i małych
urządzeń dla pozoru. Ale też zamontowałem co nieco wewnątrz głównego serwera. Więc są teraz
szeroko otwarci. Bolivar przygląda się właśnie danym dotyczącym szczegółów konstrukcyjnych
domu. Plany załączone do podania o zgodę na budowę są dość szczegółowe i wystarczą na nasze
potrzeby.
- A ja miałem długą noc - powiedziałem, zaglądając do menu i wybierając dla nas obu jakieś
napoje pobudzające. - Opowiem ci.
- Uuaa - skomentował, kiedy skończyłem. Wziął przy tym zbyt duży łyk napoju i zakrztusił się.
Walnąłem go w plecy. Pomogło.
- To jest najambitniejszy napad, o jakim słyszałem - wydyszał wreszcie.
- Dzięki. Jestem dumny z tego pomysłu. Ale obawiam się, że byłem nieco nieuczciwy wobec mego
pracodawcy.
- To znaczy...
- Dostawa papieru będzie za dwa dni, nie za trzy... Natychmiast pojął znaczenie moich słów. I
uśmiechnął się szeroko.
- Chcesz wyciągnąć te papiery i zostawić je sobie!
- Dokładnie. Ale zanim zacznę rozważać coś takiego, muszę być absolutnie pewien, że twoja matka
jest bezpieczna. Mam też dla ciebie jeszcze jedno zadanie. To, co mam na sobie, to nie jest
przypadkowa charakteryzacja. Mam wyglądać jak jeden z pracowników Centralnego Depozytu o
imieniu Iba. I martwię się nieco o niego. Kaizi powiedział mi, że on wczoraj opuścił planetę ze
sporą gotówką w kieszeni...
- A ty myślisz, że to nie w stylu Kaiziego?
- Dokładnie. Sprawdź, kto wczoraj opuścił planetę. I przyjrzyj się też ostatnim wiadomościom.
- Dobra jest. Będzie jakiś sposób, by ci przekazać raport?
- Wątpię. Myślę, że lepiej, byśmy trzymali się z dala od siebie. Jeśli Kaizi nabierze jakichś
podejrzeń, że się spotykamy, będziemy mieli bardzo duży kłopot. Zadzwonię do ciebie jutro
wcześnie rano. Po tej operacji z obligacjami.
- Uważaj na siebie - powiedział. Wyglądał na zaniepokojonego.
- Zawsze uważam - odparłem, starając się włożyć w moje słowa więcej entuzjazmu, niż naprawdę
go odczuwałem. Też byłem tym wszystkim zestresowany.
Podał mi pojemnik, a ja wyciągnąłem z niego podsłuchy i wsadziłem je do kieszeni. Pożegnaliśmy
się bez słowa.
Wróciłem do magazynu, aby trochę odpocząć. Tak przynajmniej sądziłem...
Igor się nie naprzykrzał - spojrzał na mnie spode łba, gdy się pojawiłem, i wrócił do swoich zajęć.
Ale Kaizi miał inne pomysły.
- Nie podobają mi się te twoje samotne wędrówki po mieście.
- A w czym ci to może szkodzić?
- Nie ufam ci, di Griz. Jesteś zbyt sprytny. - Wskazał pudła leżące na stole. - Tam są rzeczy, które
zamawiałeś na dzisiejszą operację.
- Dobrze.
Sięgnął do swojej torby i wyciągnął pistolet.
- Chciałbym także, abyś usiadł tu spokojnie, a Igor założy ci kajdanki.
Niewiele mogłem na to poradzić. Z tym dryblasem z tyłu dałbym sobie radę w mgnieniu oka, ale
wymierzony we mnie pistolet...

Kajdanki szczęknęły nieprzyjemnie. A żeby było jeszcze milej, drugą parę zapiął mi na kostkach.
Teraz odłożył pistolet i uśmiechnął się.
- Spróbuj się przespać - poradził. - Czeka cię długa noc.
Obaj przyglądali się bez słowa, jak z trudem dźwignąłem się na nogi i skokami dotarłem do swego
legowiska, na które zwaliłem się ciężko. Potem jeszcze musiałem mocno się wysilić, aby obrócić
się na plecy Spojrzałem na kajdanki i już wiedziałem, czemu Kaizi się uśmiechał. Nie mogłem tu
użyć wytrycha. Zamki były umieszczone tak głęboko, że nie dałbym rady wewnątrz przekręcić
wytrycha, nawet gdybym zdołał go tam wsadzić. Spróbowałem. Nie można było tego zrobić.
Byłem na tyle zmęczony, że zasnąłem mimo tej niewygodnej pozycji. Ocknąłem się na moment,
słysząc głosy, ale znowu zapadłem w sen. Obudził mnie dopiero gorący i smrodliwy oddech Igora
na mojej twarzy. Był pochylony i męczył się ze skomplikowanym zamknięciem kajdanek. Już
miałem zamiar go udusić, kiedy dostrzegłem stojącego w drzwiach Kaiziego z wycelowanym we
mnie pistoletem.
- Przyprowadź go tutaj. Będziesz lepiej widział przy świetle. Igor chwycił mnie za nogi i ściągnął z
łóżka. Zdołałem się przekręcić na tyle, że wylądowałem na ramieniu, a nie na głowie. Pociągnął
mnie, obijającego się i klnącego, do sąsiedniego pomieszczenia. Posadził mnie na podłodze i
dopiero wtedy rozpiął obie pary kajdanek.
- Czy tak się traktuje lojalnego pracownika? - zapytałem. Wstałem i usiadłem na krześle.
- Teraz Igor zawiezie cię do pracy. Pojadę zaraz za wami. Będę także trzymał się w pobliżu, kiedy
rano stamtąd wyjdziesz. Jeśli nabiorę najmniejszych podejrzeń, że nie robiłeś tego, co mi opisałeś,
możesz być pewien, że nigdy nie zobaczysz żony.
Wolałem mu nie odpowiadać. Wziął moje milczenie za poddanie się. Spojrzał na zegarek.
- Już czas. Weź torbę zjedzeniem. Wszystko, czego potrzebujesz, jest tam w środku, pod tym
odrażającym żarciem.
I znów podróż na ten sam róg ulicy. Znów ten sam spacer po schodach. Jedyną różnicą była ciągła
obecność w pobliżu czarnego samochodu, który stał teraz naprzeciw budynku po drugiej stronie
ulicy.
Dlatego byłem szczęśliwy, że zostawiam go za sobą.
Moje szkło kontaktowe było tym razem na miejscu. Dłoń bez problemu otworzyła drzwi i
wszedłem do środka.
- Hej, ty Iba. Mówię do ciebie.
- Spieprzać - powiedziałem ponuro, nie patrząc na swego rozmówcę. Co zrobiłem do cholery nie
tak?
- Podejdź tu. Mam coś dla ciebie.
Musiałem podejść i spojrzeć na niego... i na gazetę, którą mi podawał.
- Jakiś facet dał mi to dla ciebie. I dał jeszcze pięć kredytów, uwierzysz? Nic specjalnego, nawet
spojrzałem, tylko dzisiejsza gazeta. Omal jej nie wywaliłem - rzucił gazetę na podłogę i odszedł.
Gazeta? Kto? Na pewno nie Kaizi. To mógł być tylko James. Ale po co?
Teraz nie mogłem jej przeglądać. Drugi strażnik już przyglądał mi się podejrzliwie.
- Spieprzać - powiedziałem, ruszając naprzód. Zwinąłem jednak papier i dopiero potem poszedłem
ku moim robotom.
Dopiero kiedy znów je wskrzesiłem, spojrzałem na niezwykłą przesyłkę. Przejrzałem ją szybko.
Nie. Nie mam teraz czasu na czytanie... ale zaraz... Na ostatniej stronie była wzięta w kółeczko
wiadomość. Tuż obok reklamy kompletu do reperacji Zrób-To-Sam. Zerknąłem zaintrygowany.
”Samobójca utonął w jeziorze w parku centralnym”.
Nagle poczułem chłód. Szybko przejrzałem krótką notatkę.
”Nieznany... podarte ubranie... woda w płucach... niezidentyfikowany...” - i ostatnia linijka - ”...
paskudna blizna na twarzy...”
Nie miało sensu sprawdzanie listy pasażerów. Ibiemu uciekło połączenie. Zbyt wiele słyszał o
biznesie Kaiziego.

Wiedziałem więc już dokładnie, jaki grozi mi koniec.

Rozdział 23

Po raz pierwszy cieszyłem się, że moja praca nie wymaga angażowania mózgu. Całą bowiem jego
pojemność zajmowały teraz krążące wściekle myśli nad drogą ucieczki... Ale nie wpadłem na
żaden pomysł. Mogłem ukraść obligacje - to było w tym wszystkim najłatwiejsze. Po wykonaniu
tego zadania zostanę jednak ponownie skuty. I spędzę prawdopodobnie w tym stanie następne dwa
dni, aż do rzekomej dostawy. Chociaż oczywiście dostawa odbędzie się dzień wcześniej... czy
powinienem się do tego przyznać? Jeśli tak zrobię, zostanę zmuszony do przyniesienia tych
obligacji. A wkrótce po tym dołączę do Iby w jeziorze. Jeśli nie spotka mnie coś jeszcze gorszego.
Roboty kręciły się po wyznaczonych trasach i niemal nie byłem świadom ich obecności. Tylko jeśli
któryś z nich stanął rozładowany, przypominałem sobie na chwilę o obowiązkach i ładowałem go
ponownie. Potem zaś znów głowiłem się nad tym nierozwiązywalnym splotem zależności i
zdarzeń.
Dość! Kręciłem się w kółko i gdyby tak miało trwać dalej, mój mózg wkrótce także wyładuje się
jak te roboty. Nadszedł czas, by coś zrobić. Czas na rabunek.
Za wyjątkiem jednego, którego potrzebowałem, wyłączyłem wszystkie roboty, aby nie rozłaziły się
po budynku. Tym, którego wziąłem ze sobą, był największy z robotów na kółkach. Poszliśmy do
magazynu z papierem. Prowadzące tam drzwi nie były nawet zamknięte. Stanąłem w tym
mauzoleum biurokracji, oświetlanym tylko małymi nocnym lampkami w suficie. Ryzy papieru i
koperty zalegały tu w piramidach sięgających niemal tych lamp. Zapuściliśmy się głębiej w tę
olbrzymią salę. Wszystko było zakurzone i pokryte pajęczynami. Ostatnie stosy papierów, tuż przy
ścianie - wyschłe i pożółkłe - będą się doskonale palić. Załadowałem nimi robota do pełna, od
czasu do czasu kichając gromko. Kiedy wreszcie zakończyłem pracę i kichnąłem po raz ostatni,
opuściłem z ulgą ten śmietnik. Mój pomocnik toczył się przy nodze.
Potem grzecznie czekał z metaliczną cierpliwością, podczas gdy ja okradałem skarbiec. Uwinąłem
się z zamkiem elektrycznym drzwi, zneutralizowałem alarmy we framugach...
Teraz nadeszła najbardziej śliska część operacji. Należało ustawić generator promieni laserowych
naprzeciw soczewek odbiorczych, nie przecinając przy tym żadnego z promieni. Powoli
przesunąłem się do przodu, ustawiłem przyrząd pod właściwym kątem. Czułem pot kapiący z
mojej twarz. Teraz!
Nie odezwał się alarm.
Potem pozostała mi już tylko robota fizyczna, którą musiałem, niestety, zrobić sam. Ustawiłem stos
papierów na środku pokoju, rozrzucając go nieco po namyśle, aby lepiej się palił. Załadowałem
następnie na robota wszystkie skradzione obligacje.
Dyszałem ciężko. Jeszcze tylko jedno. Wziąłem garść tych papierów, wartych jakiś milion
kredytów - co za marnotrawstwo - i wyniosłem je na korytarz z dala od wykrywaczy ognia. Tam
jeden za drugim nadpalałem zapalniczką. Pozwalałem im się nieco potlić, a potem gasiłem. Kiedy
wszystkie już były odpowiednio podsmażone, zaniosłem je z powrotem do skarbca i porozkładałem
odpowiednio. Została mi do wykonania naprawdę ostatnia rzecz - nastawienie zapalnika czasowego
i podłożenie bomby termicznej. Bomba miała wybuchnąć mniej więcej godzinę po moim wyjściu z
budynku, a kilka minut przed przybyciem dziennej zmiany. Dzisiaj będą mieli po prostu znacznie
bardziej urozmaicony dzień, niż przypuszczają.
Potem zrobiłem sobie przerwę. Ochłonąłem nieco, rozprostowałem palce. Dopiero po takiej
dłuższej chwili i z anielską wprost cierpliwością, wycofałem generator ze skarbca. Powolutku...
powolutku... - Zrobione! Reszta to już była dziecinada - ustawienie z powrotem zamka i systemów
alarmowych.
Wróciłem następnie do magazynu, gdzie dokładnie ukryłem obligacje pomiędzy papierami.
Przykryłem jej jakimiś pożółkłymi stronami. Gotowe. Będą tu zupełnie bezpieczne aż do czasu,

kiedy po nie przyjdę, albo - bardzo depresyjna myśl - pozostaną tutaj na zawsze, jeśli zrobię jakiś
błąd.
Następne godziny mocno się dłużyły. Starałem się nie myśleć o bombie termicznej - ... a jeśli
wybuchnie wcześniej, niż powinna... - starałem się więc nie myśleć o niemyśleniu o niej. Wreszcie
ostatnia popielniczka i śmietnik. Jeszcze tylko do składu. Moi metalowi pomocnicy legli tam bez
ruchu i mieli teraz beztrosko pożywiać się prądem. Ja zaś zmyłem z dłoni ślady spalenizny i kiedy
zmiana skończyła się, wyszedłem wraz z innymi.
Kiedy opuściłem budynek, byłem już mocno spięty. Jeśli nie nastawiłem prawidłowo zapalnika,
będę musiał zaraz szybko wiać. Czułem ciężar w żołądku, dopóki nie znalazłem się bezpiecznie na
ulicy. Wolnym krokiem podszedłem na umówiony róg. Nie było tam jednak ciężarówki.
Czy coś poszło źle? Zanim zdążyłem nawet skończyć tę myśl, zatrzymał się obok mnie samochód
Kaiziego.
- Wsiadaj - powiedział.
- Gdzie Igor?
- To nie twoja sprawa - odparł, gdy już ruszyliśmy. - Wszystko zgodnie z planem?
- Tak.
Uśmiechnął się i oblizał wargi. Jedną ręką prowadził, drugą podał mi notatnik z dołączonym doń
pisakiem.
- Zapisz tam wszystkie szczegóły na temat magazynu, gdzie są obligacje, nazwę kompanii
transportowej i imię kierowcy...
- Nie sądzę, że powinienem to zrobić.
- Nie graj ze mną, di Griz. Wiesz bardzo dobrze, dlaczego podasz mi te informacje.
- Wiem. Ale najpierw moja żona. O niej chcę pomówić najpierw. Co się z nią stanie, kiedy
dostaniesz te obligacje?
- Oczywiście dołączy do ciebie.
W grobie - uzupełniłem w myślach.
- A jakie mam na to gwarancje? - Moje słowo.
- To trochę za mało. Za dużo dotąd kłamałeś, Kaizi. Obrzucił mnie szybkim zimnym spojrzeniem,
ale nie odpowiedział.
- Dogadajmy się. Dam ci obligacje, ale najpierw ty ją uwolnisz. Przez chwilę prowadził w
milczeniu. Potem pokręcił przecząco głową.
- Nie mogę tego zrobić.
- Więc ja nie mogę ci podać informacji, których będziesz potrzebował, aby dostać te obligacje.
Nie padło już ani jedno słowo.
Drzwi garażu przy magazynie otworzyły się przed samochodem, a potem zatrzasnęły, gdy
wjechaliśmy do środka. Igora i jego ciężarówki wciąż nie było. Kaizi wyszedł pierwszy, otworzył
tylne drzwi i sięgnął tam.
- Spójrz na to - powiedział.
Spojrzałem... i desperacko próbowałem jeszcze uskoczyć. Był szybszy. Dwa metalowe pręciki
elektrycznego ogłuszacza dotknęły mojego ciała. Fala bólu targnęła mną gwałtownie, mięśnie
zacisnęły się spazmatycznie. Upadłem bezwładnie na ziemię. Byłem świadomy, ale nie mogłem się
poruszyć. Kaizi przeciągnął mnie przez cały ten wieloletni kurz i śmieci na podłodze i rzucił na
moje legowisko. Wciąż nie mogłem się ruszyć. Założył mi na ręce kajdanki, a drugą parą przypiął
moją nogę do metalowego zakończenia kanapki. Odrętwienie zaczęło powoli ustępować dopiero,
gdy już przeciągnął łóżko, wraz ze mną, pod ścianę. Wyszedł do sąsiedniego pokoju i wrócił z
następnymi kajdankami. Wiedziałem, co chce zrobić, toteż przekręciłem się rozpaczliwie, by
kopnąć go wolną nogą. Odskoczył, uchwycił ją i wykręcił boleśnie, a potem przykuł do metalowej
rury biegnącej przy ścianie. Oddychał ciężko, a jego twarz wykrzywiała wściekłość. Gdzieś znikł
multimilioner o wyszukanych manierach. Raz za razem walił pięścią w moją twarz. Przestał
dopiero, gdy boleśnie uderzył kostkami dłoni o moją twardą szczękę.

- Nikt nie będzie mi się sprzeciwiał, nikt - roztarł dłonią uszkodzoną pięść. - Ty, zwykły
przestępca, chcesz mi dyktować warunki? - na jego twarz powrócił okrutny uśmiech. Uspokoił
oddech. Bolesny kopniak, który wylądował na moich żebrach, nie był już wymierzony w gniewie.
Kopnął mnie całkiem na zimno, aby podkreślić swoje słowa.
- Jesteś bezradny. Mogę zrobić z tobą wszystko, co zechcę. I mam zamiar zostawić cię tu teraz na
parę dni bez jedzenia i picia. Jestem pewien, że kiedy wrócę, zechcesz mi powiedzieć, jak mam
wyciągnąć te obligacje. A jeśli mi powiesz, może zostawię cię przy życiu.
Taki był prawdziwy Kaizi bez maski.
- Tak jak zostawiłeś Ibę? W jeziorze w parku? - krzyknąłem za nim, gdy wychodził. Odwrócił się
wściekły. Niepotrzebnie pozwoliłem ponieść się gniewowi. Zorientowałem się, że właśnie
podpisałem na siebie wyrok śmierci.
- Leżysz już w grobie - powiedział. Potem wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami. Usłyszałem silnik
samochodu i skrzypienie otwieranych drzwi garażu. Potem zapadła cisza zostałem sam.
- Jim, musisz jednak nauczyć się trzymać język za zębami - powiedziałem na głos. Uwaga słuszna,
ale nieco spóźniona. Trzeba było pomyśleć wcześniej. A jak teraz mam wydostać się z tego
kanału?
Nie będzie łatwo. Zdałem sobie z tego sprawę po wielu próbach wyswobodzenia się z kajdanek,
kiedy zyskałem tylko krwawe pręgi na nadgarstkach. Mogłem sięgnąć do kajdanek na nogach i
poruszać zamkiem szyfrowym, ale nigdy nie zdołałbym znaleźć kodu przez takie przypadkowe
przesuwanie. Rura też mocno tkwiła w ścianie. Leżałem, dysząc ciężko z wysiłku. Tej nocy jednak
zasnąłem, mimo swojej paskudnej sytuacji.
Obudziło mnie jakieś niejasne przeczucie czyjejś obecności. Jak długo spałem? Wedle światła za
oknem wciąż był dzień. Bolała mnie cała twarz, jak również żebra. Usłyszałem dochodzące zza
drzwi ciche szuranie. Odwróciłem się, na ile mogłem, i obserwowałem klamkę. Powoli opadała.
Kaizi? Igor? Na pewno nic dobrego. W tej chwili czułem się tak paskudnie, jak nigdy dotąd w
życiu. Drzwi otworzyły się powoli i pojawiła się w nich ciemna figura. Już miałem wrzasnąć, gdy
powstrzymałem się w ostatniej chwili. Poczekałem spokojnie, aż skończy przeszukiwać pokój
wykrywaczem podsłuchów i umieści znaleziska w ekranowanym pojemniku. Dopiero potem
rozdarłem gębę.
- Bolivar!
- Nie, James. Bolivar wciąż przegląda plany budynku.
- Zabierz mnie stąd!
Pomacał kajdanki i pokręcił głową.
- Łatwiej powiedzieć, niż zrobić.
- Jesteś samochodem? - Tak.
- Przynieś narzędzia. Pilniki, młotek.
- Jasne.
Pilniki padły przy próbie odcięcia kajdanek przykuwających mnie do rury. Ale na szczęście sama
rura, jak i poręcz łóżka nie były aż tak twarde i James rozbił je młotkiem. Pomógł mi wstać.
- Nie wyglądasz za dobrze, tato - powiedział. - Pal licho tę fałszywą bliznę, ale gębę masz obitą
naprawdę, no i te kajdany...
Potrząsnął z zatroskaniem głową.
- Przynieś apteczkę z samochodu. A potem jedziemy do sklepu i po porządne narzędzia do
piłowania. Gwarantuję ci, że zaraz poczuję się lepiej. - Wylazłem z pokoju, dzwoniąc kajdanami
jak galernik. - I dzięki za pomoc w porę.
- Pomyślałem, że coś się mogło stać. Nie dzwoniłeś bardzo długo. Więc postanowiłem zbadać to
miejsce. Ten dryblas, który prowadził ciężarówkę, pojechał do Słonecznego Miasta. Śledziłem go
do momentu, kiedy skręcił w tamtym kierunku na komputerostradę.
- A Kaizi?

- Chyba jest w banku. Przynajmniej jego samochód stoi na zewnątrz. Sprawdziłem to, zanim tu
przyszedłem. Pomyślałem więc, że chociaż sprawdzę, co tu się dzieje.
- Działo się sporo... Zadzwonił telefon. Odebrał.
- Już jedziemy. Obaj - powiedział i wyłączył się. - Bolivar zakończył pracę. Chce nas widzieć
natychmiast.
- Czy jest tu w mieście wypożyczalnia helikopterów?
- Jest. Ale najpierw narzędzia... Dopiero potem słoneczne przedmieścia.
Zatrzymał się przed sklepem z narzędziami i znikł w nim na dłuższą chwilę. Pojawił się z
dekompozerem wiązań molekularnych. Rzucił mi go i wskoczył do samochodu. Włączyłem
maszynkę i skierowałem ją na kajdanki. Cienkie pole energii niszczyło wiązania atomowe metalu,
który powoli tracił cząsteczki. Zanim dojechaliśmy do lądowiska helikopterów, zdążyłem już
nawet wetrzeć krem w poranione nadgarstki. Miałem zamiar wyrzucić dekompozer wraz z
resztkami kajdanek, ale zmieniłem zdanie i schowałem urządzenie do kieszeni.
Licencja pilota gwiezdnego, połączona ze sporą gotówką, potrafi zdziałać cuda. Helikopter wkrótce
był nasz. Wskoczyłem do niego szybko.
- Rozmawiałem z Bolivarem - opowiadał James, gdy wystartowaliśmy ostro w górę. - Ciężarówka
Igora jest na zewnątrz domu. Chciał tam wejść, ale powiedziałem mu, żeby na nas zaczekał.
Skinąłem głową.
- Trzech to zawsze lepiej niż jeden. Czy to jest maksymalna prędkość tego gruchota?
- Na pełnej mocy. Powiedziałem mu, żeby znalazł jakieś sensowne miejsce do lądowania.
Lecieliśmy szybko, ale wciąż miałem wrażenie, że za wolno. W mojej głowie myśli wirowały
równie prędko jak śmigło nad naszymi głowami. Po co Igor pojechał do domu? Może to właśnie
Angelina była powodem jego podróży? Nie skrzywdzi jej raczej bez rozkazów Kaiziego. Ale jakie
były rozkazy szefa? W głowie mi się kręciło, a żołądek dawał znać o sobie gwałtownymi
skurczami. Bolał mnie też bok. Pogrzebałem głębiej w apteczce i znalazłem medyczną brandy.
- Ja nie, prowadzę - powiedział James. - Ale tobie chyba się przyda.
- Chyba tak. - Alkohol piekł moje poranione wargi, ale bardzo korzystnie wpłynął na żołądek. Czy
byłem już za stary na takie rzeczy? Tak się z pewnością czułem. Naprawdę uważałem w tym
momencie, że najlepsze lata mam już za sobą.
- Zbliżamy się. Widzę miejsce lądowania - James mówił do telefonu. - Bolivar, czy to ty machasz?
Dobrze. Siadam.
Wskoczyliśmy do samochodu, jeszcze nim śmigło helikoptera przestało się kręcić. Bolivar spojrzał
na moją twarz i wszystkie bandaże, ale nie komentował. Ruszyliśmy z piskiem opon.
- Opowiadaj w skrócie - poleciłem.
- Ciężarówka jest obok domu. O ile wiem, w domu jest tylko Igor i robot. Plany budynku są na
siedzeniu koło ciebie.
Duży, bardzo duży. Zawierał co najmniej dziesięć, nie, dwanaście pomieszczeń. Zamknięta bryła,
nie licząc werandy na jednej ze ścian. Wedle rzutu bocznego był zbudowany na płytach
betonowych i nie miał podziemi. Popatrzyłem na to podejrzliwie i wskazałem palcem na planie.
- Wszystkie pokoje mają okna - powiedziałem.
- Jak większość pokoi - odparł Bolivar.
- Na moje żądanie Kaizi zrobił film, aby udowodnić mi, że Angelina jest bezpieczna. I pokój, w
którym przebywała, był oświetlony wyłącznie sztucznym światłem. Nie miał okien.
- Może film nakręcono w nocy?
- Nie. Kaizi wyjechał rano. Wrócił przed zmrokiem. Bolivar spojrzał na plany.
- Jeśli jakiś pokój będzie miał zakryte okna, trzeba go sprawdzić na początku. Przyjrzymy się temu
z zewnątrz.
- A jeśli wszystko jest odsłonięte? - I nagle sam sobie odpowiedziałem. - Pamiętacie bank? Jak
Kaizi ukrył te niby skradzione pieniądze?

- Oczywiście - odparł Bolivar. - Sekretny pokój poniżej. Jeśli mógł go zbudować w banku
pośrodku miasta, tym bardziej mógł to zrobić tutaj, w prywatnym domu na przedmieściach.
James zahamował i wskazał przed siebie.
- Budynek jest za rogiem. Zasłaniają go drzewa.

Rozdział 24

Wyszliśmy z samochodu i James właśnie go zamykał, gdy usłyszeliśmy dźwięk uruchamianego
silnika ciężkiego bez wątpienia pojazdu.
- To ciężarówka Igora - stwierdził James. - Była zaparkowana przed domem. Co robimy?
Pozwalamy mu jechać i śledzimy go?
- Nie - zdecydowałem szybko - zatrzymujemy go. Istnieje duża szansa, że Angelina jest albo w
ciężarówce, albo w domu. Tak czy siak, Igor może coś wiedzieć.
- To może być bardzo niebezpieczne... - zaczął Bolivar z wahaniem.
- Taka jest moja decyzja - uciąłem.
Słyszałem zbliżającą się ciężarówkę, która skręciła już na drogę. Stanąłem na środku i uniosłem
rękę.
Tak się martwiłem o Angelinę, że zapomniałem, jak wyglądam. No bo w końcu nie byłem sobą.
Miałem ohydnie zniekształconą twarz Iby, upiększoną dodatkowo świeżymi opuchliznami. I
takiego właśnie zobaczył mnie Igor. Efekt był dość dramatyczny. Zobaczyłem przez szybę, jak na
jego twarzy pojawia się przerażenie. Potem pochylił się nad kierownicą i poprowadził ciężarówkę
wprost na mnie. Uskoczyłem gwałtownie i przeturlałem się po chodniku tuż obok chłopców.
- Zatrzymajcie go! - krzyknąłem. Skrzywiłem się, czując, że na mojej twarzy pojawiły się kolejne
zadrapania.
Maszyna, nad którą Igor najwyraźniej utracił panowanie, pognała wprost przed siebie, ścinając
zakręt, i wylądowała na młodych drzewkach, które rosły przy drodze. Cienkie pnie zgięły się i
popękały, ale wytrzymały uderzenie. Nie były oczywiście tak silne jak stare drzewa, ale ciężarówka
też nie była znów taka pancerna. Koła kręciły się jeszcze przez jakiś czas, ale powgniatany wóz
zakleszczył się na dobre, a silnik wydał w końcu ostatnie spazmatyczne warknięcie i zamarł.
James dopadł pierwszy kabiny szofera i otworzył drzwi. Bezwładne ciało Igora wysunęło się ze
środka i byłby upadł wprost na głowę, gdyby James nie zdołał go pochwycić i złagodzić upadku. Ja
też wszedłem do środka. Angeliny tam nie było. Nie było jej też z tyłu w pace - upewniłem się,
zaglądając przez okienko z szoferki.
- Połóż go na plecach, przesuń język, żeby nie blokował dróg oddechowych - komenderował
Bolivar. - Tak dobrze. Puls?
- Bardzo słaby, szybki i nieregularny.
- Atak serca? - spytałem.
James przytaknął i rozejrzał się. Wokół znajdowało się kilka domów, ale były na tyle oddalone od
drogi, że prawdopodobnie tylko my widzieliśmy wypadek.
- Wygląda kiepsko - stwierdziłem. Nigdy specjalnie nie lubiłem Igora. Ale przecież nie mogliśmy
tak po prostu pozwolić mu umrzeć. James powiedział to, zanim ja zdążyłem otworzyć usta.
- Nie chcę żeby, przez nas umarł. Lepiej wezwijmy ambulans - sięgnął po telefon.
- Dobrze - odparłem. - Potem albo jedź z nim do szpitala, albo chociaż za nimi. W tym czasie my z
Bolivarem sprawdzimy dom. Jeśli nic nie znajdziemy, ty i tak będziesz z Igorem, kiedy odzyska
przytomność. Może uda ci się zadać mu wtedy parę istotnych pytań.
James rozmawiał przez chwilę przez telefon, potem wyłączył się.
- Są w drodze. Sądzę, że pozwolą mi z nim jechać. Powiem, że jestem krewnym. Będę was
informował na bieżąco, co się dzieje.

- Przemyślmy to - podsumował Bolivar. - Lepiej chyba, jeśli my zadzwonimy do ciebie. Jeśli
wykombinujemy coś z włamaniem, głupio byłoby gdyby właśnie w trakcie akcji rozległ się
dzwonek telefonu. Albo gdy będziemy węszyć wokół budynku.
- Może masz rację. Idźcie do domu i zadzwońcie do mnie, gdy coś znajdziecie.
Kiedy wkroczyliśmy w zagajniczek otaczający dom, słyszałem już odgłos odległych syren. Osłona
drzewek bardzo się przydała. Przemknęliśmy bez trudu na tył budynku. Mogliśmy po drodze
dokładnie obejrzeć wnętrze przez rozliczne okna - żadne z nich nie było zasłonięte. Prawie
całkowicie oszklona weranda też nie kryła tajemnic.
- Zobaczę jeszcze tamto skrzydło - powiedział Bolivar. - Poczekaj tu na mnie, tato.
Nim zdołałem odpowiedzieć, już go nie było. Okrążał wielki basen. Pozostałem pomiędzy
krzewami, obserwując dom. Żadnego ruchu. A może by tak sprawdzić ten duży garaż na zapleczu?
Zamknięty. No, to mnie nie zatrzymało. W środku jednak stał tylko jakiś antyczny gruchot na
sflaczałych oponach. Podłoga garażu była betonowa, mocno poplamiona olejem. Postukałem w nią,
ale wydawała się dość solidna. Nie tędy droga. Wycofałem się, a po kilku minutach powrócił
Bolivar, kręcąc niechętnie głową.
- Nie ma tam żadnego zasłoniętego okna. Myślę, że słuszna jest twoja teoria o jakiejś ukrytej
piwnicy. Wchodzimy do środka?
- Najpierw zadzwoń do Jamesa. Powinni już dojechać do szpitala. A nawet jeśli nie, to w
ambulansie już ocenili na pewno stan pacjenta. Będziemy wiedzieć, czego się trzymać.
Bolivar włączył zewnętrzny głośnik i wystukał numer.
- Tu wuj Tom. Martwimy się?
- Macie powody, Tom. Igor miał bardzo rozległy zawał. Ostra niewydolność zastawki tylnej.
Poważna sprawa. Poważne ograniczenie wydolności prawej komory. Jest na podtrzymywaniu
sztucznym i mówią tu o bypassach, jak tylko dotrzemy do szpitala. Jak dom?
- Ładny dom i ładny widok z każdego okna. Zaraz obejrzymy go w środku.
- Musimy pozostać w kontakcie.
- Tak, zgoda.
- Biedny Igor - powiedziałem. - Wiem, że nie wyglądam najlepiej, ale chyba nie aż tak źle, by
wpędzić kogoś do grobu?
- Chyba że miał nieczyste sumienie, jeśli chodzi o prawdziwego Ibę?
- Racja. To paskudna sprawa. Jeśli Igor był zamieszany w morderstwo, zapewne sądził, że widzi
ducha, że jego ofiara powstała z grobu. A teraz... jakieś pomysły?
- Może zadzwonimy do drzwi? Jeśli nikogo nie będzie, wejdziemy.
- Dobry pomysł, synku. Tak właśnie zrobimy. Na zewnątrz nie mamy już nic do roboty.
Wewnątrz usłyszeliśmy jednak jakieś hałasy. Z framugi drzwi wysunęła się kamera. Stanąłem z
boku poza jej polem widzenia. Dzisiejszego dnia spowodowałem już jeden zawał - wystarczy.
Usłyszałem otwieranie drzwi.
- Czym mogą służyć? - głos był ciepły, a pytanie zadane bardzo kulturalnym tonem.
- Chciałbym zobaczyć się z Imperetriksem von Kaiser-Czarskim - odpowiedział równie uprzejmie
Bolivar.
- Bardzo żałuję, ale mój pan przebywa obecnie poza domem. Czy zostawi pan jakąś wiadomość?
- Ja zostawię - powiedziałem, wychodząc zza framugi.
To był naprawdę ładny robot. Wyższy ode mnie i zrobiony z dobrej polerowanej stali. Odziany w
białe szaty. Jego gałki oczne były pięknymi dużymi diamentami. Obejrzał mnie dokładnie z góry
na dół i z dołu do góry.
- Czy mogę zapytać więc, jaką wiadomość chce pan zostawić?
- Jest bardzo prosta. Odsuń się. Wchodzimy do domu - postąpiłem krok naprzód, ale zostałem
zdecydowanie zatrzymany w miejscu przez stalową rękę w białej rękawiczce.
- Mam ścisłe polecenia, aby sprzeciwić się czemuś takiemu. Proszę opuścić to miejsce.

- Nie opuszczę, a ty nie możesz mnie zatrzymać. Postąpiłem zdecydowanie naprzód i robot puścił
moje ramię.
Za to jego metalowa pięść huknęła mnie porządnie w szczękę prawym prostym.
- Prawa robotyki! - zawołałem, rozcierając bolącą szczękę. - Robot nie może zranić istoty ludzkiej.
- Ale ty nie jesteś istotą ludzką. Jesteś zamaskowaną obcą formą życia - stwierdziła maszyna.
Bolivar tymczasem włożył stopę pomiędzy framugę a drzwi, aby nie można było ich zamknąć.
Robot nastąpił silnie na jego nogę. A następnie, kiedy Bolivar odskoczył, trzasnął drzwiami.
- Jaauu! - wrzasnął mój syn, skacząc na jednej nodze.
- Dobrze powiedziane - zgodziłem się, cały czas rozcierając szczękę. - Mnie ten robot też się chyba
nie podoba.
Wyjąłem z kieszeni dekompozer wiązań molekularnych. Włączyłem go i wyciąłem eleganckie
kółko wokół zamka, które wypadło zgodnie z oczekiwaniami. Weszliśmy do środka. Robot, który
już odchodził, popatrzył w naszą stronę.
- Wejście jest zabronione. Spowodowaliście zniszczenie. Będę musiał wezwać policję.
- My jesteśmy policją - wrzasnąłem. - Poruczniku, proszę pokazać mu swoją odznakę.
Bolivar błysnął przepiękną fałszywą odznaką, którą od czasu przygody w elektrowni zawsze nosił
przy sobie.
- Mieliśmy doniesienia, że w tym domu mieszka niebezpieczny robot. Bierzemy cię ze sobą.
- Nie wolno mi opuszczać tego miejsca. A wy musicie natychmiast wyjść.
- Prawo jest ważniejsze od twoich poleceń. Uderzyłeś mnie, a wiesz, że to zbrodnia uderzyć istotę
ludzką. Jesteś aresztowany.
- Znam prawo. Ale ty nie jesteś istotą ludzką.
- Przecież widzisz, że jestem! Tak jak widzisz, że ty zostałeś skonstruowany, a to znaczy, że musiał
też być konstruktor. Zostałeś stworzony przez ludzi i widzisz, że ja jestem człowiekiem. Jestem
więc członkiem rasy ludzkiej, która cię stworzyła. A przecież zawsze należy słuchać poleceń
stwórcy - wyjaśniałem, nie będąc pewien, czy trafiają do niego argumenty teologiczne.
- Wiem, że nie jesteś człowiekiem. Mój pan poinstruował mnie, że wszyscy ludzie na tej planecie
są fałszywi. Są obcymi w przebraniu. Powiedział mi też, którzy nieliczni ludzie są prawdziwi. A
was wśród nich nie ma. Więc musicie opuścić to miejsce. Jeśli nie, ostrzegam, że mam rozkaz
niszczenia opornych obcych form życia.
Ruszyłem naprzód, a Bolivar poszedł w moje ślady. Rozeszliśmy się jednak w przeciwnych
kierunkach, stając w takiej samej odległości od robota. Ten zawahał się - krótkie spięcie w procesie
decyzyjnym. Nie wiedział, kogo chwytać pierwszego.
- Musicie wyjść. Wstęp zakazany dla fałszywych ludzi. Śmierć nastąpi bardzo szybko.
Stanąłem za jego plecami, co nie było najszczęśliwszym wyjściem, bo uruchomiło algorytm
decyzyjny.
- Obaj musicie wyjść - obrócił się i złapał mnie. - Obcy nie mogą wchodzić do mieszkania. Ty
wszedłeś najdalej, więc zostaniesz wyrzucony pierwszy albo uszkodzę twój mechanizm.
Najwyraźniej wszystko pasowało do jego żelaznej logiki, bo trzymał mnie w stalowym uścisku już
bez żadnych dalszych wahań.
- Ja wszedłem najdalej. - Bolivar przebiegł koło nas. - Najpierw musisz wyrzucić mnie.
- Ci, którzy weszli najdalej, muszą być wyrzuceni pierwsi - powiedziała maszyna. Puścił moje
ramię i przytrzymał Bolivara.
- Ja wszedłem dalej, to mnie musisz wyrzucić - krzycząc, pobiegłem w przeciwnym kierunku.
Robot trzymał Bolivara, ale jego głowa obróciła się w moją stronę.
- Najdalej! - powtórzyłem.
Rozległ się dziwny zgrzyt i miałem nadzieję, że to spięcie w jego obwodach logicznych. Podszedł
jednak do mnie, nie puszczając ręki Bolivara i ciągnąc go za sobą.
- Hej - wrzasnął Bolivar, starając się wyrwać z uścisku. Robot zaś chwycił teraz i mnie. A zatem
koniec dyskusji. Wyjąłem więc dekompozer wiązań molekularnych i uniosłem go w jego kierunku.

- Wiesz, co to jest? - zapytałem, machając urządzeniem przed diamentowymi oczętami maszyny.
- Wiem.
- Więc przypomnij sobie resztę praw robotyki. Musisz zapobiegać zniszczeniu własnego
mechanizmu. Natychmiast nas puść albo stracisz ręce. A w dzisiejszych czasach bezrękiemu
robotowi ciężko znaleźć pracę.
Znów rozległ się ten dziwny dźwięk i stalowoszary gość puścił nas. Stanął bez ruchu, a z jego
głowy wydobyło się pasemko dymu.
- Dobra robota, tato. Wiesz, jak radzić sobie z dyskutantami, przynajmniej jeśli są robotami. Teraz
zobaczmy, co my tu znajdziemy.
Niewiele znaleźliśmy. Przeszukaliśmy pokoje jeden za drugim, ale wszystkie były puste. Bolivar
przejrzał też szafy, podczas gdy ja obejrzałem jeszcze werandę. Nic.
- Nie ma też niczego, co by wyglądało na wejście do podziemi, nawet w tej piwniczce z winem.
- Robot pewnie by wiedział.
- Wiedziałby, ale zdaje się, że spowodowałem u niego spięcie.
Potupałem w podłogę. Też nic podejrzanego.
- Jest jedno miejsce, którego nie sprawdziliśmy - mruknął Bolivar. - Nisza obok basenu, z filtrem i
ogrzewaczem wody.
Byłem tam, jeszcze zanim skończył mówić. Ale to miejsce również było puste, jeśli nie liczyć
sprzętu do czyszczenia basenu. I podłoga pod nim, też nie była podejrzana.
- To musi być w domu - zadecydowałem. - Jestem pewien, że coś nam umknęło. Obejrzymy całą
podłogę, milimetr po milimetrze.
Tak też zrobiliśmy. Pokój za pokojem. Odsunęliśmy każdy mebel, zajrzeliśmy pod każdy dywan,
przesunęliśmy nawet lodówkę. Wciąż nic.
- Ostatni pokój - powiedział Bolivar z troską w głosie, zaglądając do środka. - Sypialnia.
Najpierw zbadaliśmy łazienkę przylegającą do sypialni. Wszystkie urządzenia były porządnie
przymocowane do podłogi i ścian. Podłoga sypialni wykonana z drewnianych klepek, które ciasno
do siebie przylegały.... Też nic, niestety.
Łóżko znajdowało się na środku pokoju. Usiadłem na nim ciężko. Zmęczenie i wiek dawały mi się
jednak we znaki. Oparłem głowę w dłoniach. Byłem bardzo znużony.
Zaraz, zaraz... a to co?
Co miało oznaczać to ciche szurnięcie jednej z nóg łóżka?
- Aha! - z tym okrzykiem wylądowałem na kolanach przy podejrzanej nodze.
- Tato, stało się coś?
- Stało, stało. Słyszysz to szuranie przy nodze? Tak jakby łóżko przesuwało się w poziomie. O tak -
pchnąłem silnie.
Nic się nie stało...
Na początku.
Potem usłyszałem metaliczne szczeknięcie i opór ustąpił. Upadłem na twarz do przodu, kiedy łóżko
nagle przesunęło się wraz z fragmentem klepek. Pod nim, tuż przed moim nosem, był sterczący z
ziemi uchwyt. Sięgnęliśmy po niego w tym samym momencie, ale Bolivar jako młodszy był
szybszy. Uchwycił i mocno pociągnął.
Klapa bardzo gruba jak drzwi bankowego sejfu była dobrze zbalansowana od dołu, więc uniosła się
lekko. Ze środka wypadł strumień światła. Siedząca tam Angelina uśmiechnęła się do nas. - Cóż za
miłe spotkanie - powitała nas słodko.

Rozdział 25

Schodzimy! - krzyknąłem radośnie. - Bardzo proszę. Chętniej wprawdzie dołączyłabym do was
tam na górze, ale jestem nieco skrępowana. Widzicie gdzieś jakiś przycisk albo gałkę.
- Tak, jest tutaj. Przycisk wbudowany w brzeg włazu.

- Wciśnijcie go - powiedziała Angelina i odsunęła się na bok. Nacisnąłem zdecydowanie. Rozległo
się coś w rodzaju odgłosu warkotu silnika i zmiany biegów, a potem cała część podłogi zjechała
powoli na dół, do znajdującego się tam pomieszczenia. Wskoczyłem na ruchomą platformę niemal
natychmiast, jeszcze szybciej zeskoczyłem, gdy zbliżyła się do dolnego poziomu i pędem
pokonałem ostatnie metry. Uchwyciłem w ramiona moją ukochaną żonę.
- Ja... też się... bardzo cię... szę... i to mimo że... tak wyglądam... ale chciałabym... chciałabym też...
oddychać...
- Przepraszam - rozluźniłem mój miażdżący żebra uścisk i uniosłem ją w górę na rękach. - Dobrze
się czujesz?
- Już tak. Ale co z Glorianą?
Poszedłem za jej spojrzeniem. W rogu pokoju leżał sztywny i nieruchomy świniozwierz.
- Zagazował ją. Igor - powiedziała z przejęciem Angelina. - Czy ona... żyje?
Glorianą miała zamknięte oczy i szeroko otwarty pysk. Pochyliłem się nad leżącym ciałem i
próbowałem odgarnąć kolce.
Jednak w żaden sposób nie mogłem przedostać się pomiędzy nimi na tyle, aby wyczuć bicie serca.
- Nie potrafię powiedzieć - przyznałem się do porażki. Angelina przejrzała szybkimi ruchami swą
torebkę i podała mi kosmetyczkę.
- Spróbuj tym.
Wziąłem kosmetyczkę z jej rąk, nieco zdezorientowany. Dopiero po otworzeniu, pojąłem, co mam
robić.
- Oczywiście - mruknąłem, wyjmując leżące na wierzchu lusterko. Ponownie pochyliłem się nad
nieruchomym ciałem świniozwierza i przytknąłem lusterko do nozdrzy.
- Nic... Nie! Czekaj! Jest lekka mgła - wciąż żyje! Bolivar był już na dole i przeszukiwał kieszenie
swojego ubrania.
- Jeśli Igor użył gazu, to był to prawdopodobnie gaz usypiający. Nie sądzę, aby Kaizi ufał mu na
tyle, by dać mu jakąś prawdziwą truciznę. Weź antidotum.
Spryskałem sprayem oba nozdrza naszego ukochanego świniozwierza. Przez chwilę nie było
efektu. Ale nagle powieki Gloriany zadrgały. Otworzyła oczy. Kwiknęła cichutko i próbowała
wstać na nogi. Podrapałem ją za uchem i świat nagle stał się weselszy.
Angelina pocałowała Bolivara w policzek.
- Miło znów was obu widzieć. Naprawdę nieźle się czuję. Ale myślę, że poczułabym się jeszcze
lepiej, gdybyście mnie od tego uwolnili.
Zadźwięczała długim cienkim łańcuchem, który przykuty był z jednej strony do jej nadgarstka, a z
drugiej do grubego metalowego ucha sterczącego z podłogi.
- Przepraszam! Nie zauważyłem! - dekompozer molekularny szybko się z tym uwinął.
- To był pomysł Igora. Zjechał tu na dół, a wtedy Gloriana go zaatakowała. Nieźle jej szło, dopóki
nie wjechał z powrotem na górę poza jej zasięg. Kiedy wrócił, miał ze sobą pojemnik z gazem.
Załatwił ją, a potem zagroził mi, że i mnie spotka to samo, jeśli nie założę sobie tych łańcuszków.
To zresztą po to, abym nie mogła sięgnąć ściany, nad którą trochę wcześniej pracowałam.
Wskazała głęboką rysę w ścianie. Zauważyłem fragment grubego izolowanego kabla.
- Próbowałam się do niego dostać i spowodować jakieś spięcie. Jeśli zjawiłaby się tu ekipa
elektryków, może poszukując przyczyny awarii, znaleźliby też mnie.
Dopiero teraz ochłonąłem na tyle, by spokojnie rozejrzeć się po jej celi więziennej. W suficie
dostrzegłem małą otoczoną pancernym szkłem lampkę.
- Włączona cały czas - powiedziała Angelina, podążając za moim wzrokiem. - Co nieco utrudnia
spanie.
Łóżko, pojedynczy zlew, toaleta bez pokrywy. Automat z syntetycznym żarciem. Spartańskie
warunki. Mój gniew na Kaiziego wzmagał się. I tym razem był to zupełnie chłodny i
wykalkulowany gniew. Zapłaci za to, i to zapłaci sporo. Bynajmniej nie pieniędzmi.

- Chodźmy stąd - powiedziała Angelina, pakując z powrotem swoją torebkę i odwracając się w
stronę platformy. - Z rozkoszą napiłabym się jakiegoś dobrego drinka i zjadła coś porządnego.
Miałam tu tylko tę maszynę z dehydrowanymi syntetykami. Absolutne dno. Wstydziłam się, gdy
musiałam karmić tym naszą słodką Glorianę.
Gloriana chrząknęła potwierdzająco, słysząc swoje imię. Zresztą w ogóle liczba słów, które
poznawała, rosła z dnia na dzień.
Opuściliśmy wreszcie ten podziemny bunkier.
- Światło słońca - powiedziała Angelina. - Jak cudownie. Teraz musicie mi opowiedzieć, co się
działo na szerokim świecie, kiedy ja siedziałam w tej zapomnianej przez wszystkich norze.
Bolivar odbył już rozmowę przez telefon, więc kiedy wyszliśmy z domu, James właśnie pojechał
samochodem. Jeszcze jedno radosne powitanie i wynieśliśmy się z tego miejsca. W czasie gdy ja
wprowadzałem Angelinę w obecną sytuację, James podwiózł nas do jakiegoś leżącego na uboczu
centrum handlowego. Zaparkował na tyle daleko od innych wozów, aby moja twarz nie
wystraszyła dzieci, i pokopytkował po jakieś żarcie na wynos. Niestety, najbliższy okazał się
MacAlpo...
Ale to chyba nie zrobiło specjalnego wrażenia na naszych byłych więźniach, bo Angelina
pochłonęła Podwójnego Dobermana w równie błyskawicznym tempie, co Gloriana podwójne
smażone ziemniaki.
- No i to właściwie wszystko - doszedłem do końca mojej opowieści. - Obligacje leżą sobie w
ukryciu aż do czasu, kiedy się po nie pofatyguję. Myślę, że Kaizi nawet jeszcze nie wie, że się
uwolniłem. Teraz kiedy oboje wyrwaliśmy się z jego szponów, musimy bardzo dokładnie
opracować plan następnych posunięć.
- Zgoda - przytaknęła. - Pod warunkiem że będzie on przewidywał urwanie jaj zarówno Kaiziemu,
jak i jego uroczemu pomocnikowi.
- Igor jest w szpitalu, w tym samym, z którego właśnie wrócił James. Zobaczył moją twarz i dostał
ataku serca. Jeśli miał cokolwiek wspólnego z morderstwem Iby, łatwo zrozumiesz, dlaczego tak
się stało - nawiedził go duch ofiary. Jak on się właściwie czuje?
James wzruszył ramionami.
- Jechał na stół, kiedy wyjeżdżałem. Doktor powiedział, że jest młody i silny, więc ma szansę. Ale
przez jakiś czas, sądzę, nie będziemy musieli się nim przejmować. A na razie spójrzcie tutaj -
zdobyłem te gazety w szpitalu. Tajemniczy ogień - to z pierwszej strony. No i wciąż trwa śledztwo
w sprawie sabotażu w Swartzlegen.
Przeczytaliśmy uważnie artykuły, podczas gdy James skoczył po następną porcję jedzenia. W
końcu mieliśmy nieco zaległości na tym polu.
Kiedy wreszcie się najedliśmy, przeszliśmy do rozważań o przyszłości.
- Mam jedną istotną sugestię - powiedział James, oblizując ręce po jamnikoburgerze i starając się
przy tym nie szczekać. - Po pierwsze, tato. Nawet jeśli twoja fałszywa blizna zejdzie z twarzy, i tak
nie będzie to wyglądać najlepiej. Twoja buźka już przybiera interesujący sinoniebieski kolor. Po
drugie, mama też nie spędzała ostatnio najmilszych dni, siedząc w tej celi. Sugeruję więc, abyście
oboje wrócili sobie spokojnie na tę wakacyjną planetę Elysium i pozwolili mnie i Bolivarowi
dokończyć dzieła.
- Popieram - Bolivar uniósł na chwilę głowę znad gazety, ale zaraz ponownie zatopił się w lekturze.
- To naprawdę miło z waszej strony - odparła Angelina. - Ale sama mam tu parę spraw do
załatwienia.
- Ja też. Na przykład podjęcie z banku tych obligacji.
- Nie - powiedziała stanowczo Angelina. - Nie jesteśmy brokerami, a ryzyko jest zbyt duże. Jestem
przekonana, że tę sprawę powinniśmy sobie darować. Miałam na myśli storpedowanie planów
Kaiziego.
Zauważyłem, że Bolivar nie włącza się do naszej wymiany zdań. Najwyraźniej znalazł coś bardzo
interesującego w tych papierzyskach. Już miałem go o to zapytać, gdy nagle zmiął gazetę w kulkę.

- Mam! - podrzucił w górę i wykrzyknął z entuzjazmem. To oczywiście powstrzymało na chwilę
naszą dyskusję...
- Wiem, o co właściwie chodzi Kaiziemu i jaki jest prawdziwy cel jego machinacji.
Teraz już słuchaliśmy go z uwagą.
- Moja krótka, choć wielce interesująca, kariera bankiera osiągnęła właśnie swój szczyt. Zanim
więc wrócę do geologii lunarnej, trzeba wykorzystać to, czego się nauczyłem. Te kawałki
układanki zaczynają do siebie pasować. Aby dobrze zrozumieć, o co chodzi, musimy wrócić do
samego początku, kiedy to Kaizi złożył Stalowemu Szczurowi propozycję nie do odrzucenia.
- Mogłem ją odrzucić, gdybym tylko zechciał. Angelina uniosła z powątpiewaniem swe przepiękne
brwi.
- Tak? Odrzuciłbyś cztery miliony kredytów dziennie?
- No, musisz przyznać, że ta oferta miała jednak pewne plusy.
- Kaizi wiedział dokładnie, co robi - jest manipulatorem pierwszej wody. A taki zawsze rozegra
sprawę w ten sposób, że frajerzy, którymi kieruje, sądzą, iż to oni samodzielnie podejmują decyzje.
Najpierw pieniądze, potem podsunięte dane, które skierowały podejrzenia na Bolshoi Big Top i na
siłacza Puissanto.
Skinąłem głową, krzywiąc się niechętnie.
- Fakt, to była niezła robota. Sądziliśmy, że do wszystkiego doszliśmy sami, że odkrywamy rzeczy,
o których Kaizi nie ma pojęcia. Sądziliśmy, że to my wpadliśmy na trop prowadzący do cyrku.
Podczas gdy w rzeczywistości to Kaizi nas tam wiódł za nos. Zrobił tę robotę oczywiście dość
pobieżnie i szczegółowe badania na miejscu ujawniłyby to. Ale zanim to odkryliśmy, byliśmy już
zapuszkowani na tej planecie i właśnie zsuwaliśmy się po równi pochyłej. Ale dlaczego akurat ja?
Co on mógł mieć przeciwko mnie, nam, naszej rodzinie?
- Nic. Ale byłeś mu potrzebny, aby jego plany zakończyły się sukcesem. I tu znowu wracamy do
momentu, kiedy odkrył, że Bolshoi Big Top przyjeżdża na Fetor. Biznesmeni na tej planecie są
raczej prowincjonalni. Zadowalają się robieniem tu niewielkich interesów w skali lokalnej, a potem
konsumpcją zysków w luksusowych warunkach. Ale nie Kaizi. On naprawdę prowadzi interesy w
skali galaktycznej i wie, co się dzieje poza tą prowincjonalną planetką. I sądzę, że kiedy miał tu
przyjechać ten cyrk, miał jakieś spore udziały w bankach albo korporacjach na innych planetach.
- Międzygwiezdne interesy? Inne planety? - zapytałem. W dalszym ciągu nie mogłem zrozumieć,
gdzie niby te kawałki układanki pasują do siebie.
- Wiedział, że ten cyrk jest tylko przykrywką dla federalnego śledztwa. Jestem pewien, że miał już
z nim do czynienia na jakiejś innej planecie. Wiedział więc, że Puissanto jest inspektorem
podatkowym. Wiedział, że GarGoyl organizuje Unię Galaktyczną. Ja zaś przyjrzałem się temu
cyrkowi jeszcze bliżej i dowiedziałem się, że akrobatka Belissima pracuje dla Policji Federalnej.
Kaizi wiedział więc, że nadejdą złe czasy dla tych, którzy unikali podatków, łamali prawodawstwo
socjalne, ukrywali zyski, oszukiwali, inwestowali, zdobywając zastrzeżone informacje... Krótko
mówiąc, dla wszystkich prowadzących lewe interesy i podwójne księgi handlowe. Zbliżały się
kłopoty, a on miał zamiar zarobić na tym, że wiedział o tym wcześniej. Po pierwsze, musiał
znacznie pogorszyć sytuację ekonomiczną. I w tym właśnie miejscu potrzebował Stalowego
Szczura. Miałeś się znaleźć w tym miejscu, aby zostać oskarżonym o przestępstwa, które Kaizi
popełnił osobiście...
- A potem zostałem zmuszony do popełnienia kilku przestępstw osobiście. Znów perfekcyjna
manipulacja - uzupełniłem gorzko. - Ale - podrapałem się po głowie -.. .wciąż nie rozumiem, jakie
mu to ma przynieść korzyści. Fakt, zarobił na tym obrobieniu własnego banku. Ale cała reszta...
- Tylko spójrzcie na kolumny finansowe - powiedział Bolivar, rozprostowując zmiętą gazetę. -
Spójrzcie na nagłówki. ”Akcje spadają. Strajki związkowe są kontynuowane”... Albo to:
”Inwestorzy obawiają się gwałtownego spadku ceny obligacji rządowych” i jeszcze ”Rynek
derywatów szczytuje”, a najważniejszy jest ten: ”Z obawy przed paniką związaną z wycofywaniem

wkładów bank zamknięty na długi weekend”. I jest to bank Kaiziego. Tym posunięciem nasz
bankier wzmaga panikę i masowe wycofywanie wkładów, a nie zapobiega temu.
- Słyszałem kiedyś o takich panikach - przyznałem - Ale...
- Ale już się nie zdarzają ze względu na interbankową kontrolę rynku finansowego. Tylko że na tej
planecie tego nie ma. Pamiętaj, że banki nie trzymają wszystkich swych aktywów w gotówce.
Zazwyczaj tylko ustalony procent. Reszta jest na zewnątrz w formie kredytów, aby przynosić zysk
w postaci stopy procentowej. Więc jeśli nagle ludzie poczują się zaniepokojeni i zaczną masowo
wycofywać depozyty, bank nie będzie miał dla nich wszystkich pieniędzy. Jeśli to potrwa dłużej,
bank musi upaść.
- Ale co Kaizi może zyskać, jeśli doprowadzi do upadku swój bank? - wciąż nic nie rozumiałem.
- Nie doprowadzi. Sądzę, że ściągnął całą potrzebną mu gotówkę z innych holdingów. Ale taka
panika rozprzestrzenia się jak zaraza. Na inne banki też ruszą depozytariusze i one nie wywiną się z
tego. W następnej kolejności zaniepokoi się giełda. Inwestorzy zaczną się zachowywać
histerycznie. I to wszystko skończy się w jeden nieunikniony sposób. Przeczytaj to - podał mi
gazetę, wskazując jeden z nagłówków.
- Osłabiony kredyt Fetor osiąga nowe dno. Ale względem czego?
- Kredytu Galaktycznego. Kiedy przyjechaliśmy na planetę, kredyty miały kurs jeden do jednego.
Teraz po całym tym zamieszaniu kredyt Fetor spadł o siedemnaście punktów. A to oznacza, że
możesz kupić sto lokalnych kredytów za osiemdziesiąt trzy Galaktyczne.
Światełko w mojej głowie wreszcie zabłysło.
- Teraz wyjaśniłeś mi coś, na co wcześniej w ogóle nie zwracałem uwagi. Nie chodzi o banki. On
ma też firmę brokerską!
- Słyszę tu różne uczone słowa - włączyła się Angelina - ale w dalszym ciągu nie wiem, czym wy,
finansowi geniusze, się podniecacie?
- To jest tak proste, że aż podejrzanie proste - odparł James. - Wiedział, że wkrótce sytuacja
ekonomiczna się pogorszy, więc pchnął ją zdecydowanie jeszcze bardziej w dół. I to kilka razy.
Najpierw były napady na banki, potem przerwa w dopływie elektryczności. Teraz się wyprzedaje i
odkupi kredyty Fetor po niższej cenie.
- On gra na zniżkę kursu! - wykrzyknęliśmy równocześnie jak zsynchronizowane roboty. - Stawia
na szali cały swój majątek, licząc na dalszy spadek kursu kredytu Fetor. Jeśli tak się stanie, być
może spowoduje zapaść ekonomiczną, ale sam zarobi miliardy!
- Dokładnie tak - powiedział nasz finansowy geniusz Bolivar, zacierając z uśmiechem ręce. - A
skoro już poznaliśmy zasady tej gry, ograjmy Kaiziego. Oskubiemy do czysta. Uderzymy tam,
gdzie najbardziej go zaboli.
- Czyli w portfel - powiedziała Angelina. - Ale w czasie, gdy wy będziecie bić go tam, ja nie mam
zamiaru zapomnieć o osobistych urazach - dotknęła ręką bandaży na mojej pokiereszowanej gębie -
i uderzę go w inne miejsce, o którym już wspominałam. Dlatego zajmijcie się chłopcy stanem jego
konta, a ja zajmę się nim samym.
Kiedy wracaliśmy na lotnisko, w samochodzie panował zupełnie nowy duch. Wesoła atmosfera
towarzyszyła nam także podczas lotu helikopterem do Fetorville. Nawet Gloriana zdawała się
dobrze bawić podczas pierwszego w jej życiu lotu.
Jednak po chwili zastanowienia, gdy pozostali wciąż snuli na głos radosne plany zemsty, ja
zacząłem wpadać w coraz większą depresję. Chłopcy nie zauważyli mojego nagłego zamilknięcia,
ale Angelina tak. Zaniepokoiła się.
- Chcesz jakiś środek przeciwbólowy? - zapytała z troską.
- Nie - odpowiedziałem, chociaż przydałby się, taki w płynie, dla zwalczenia depresji. Przyszła mi
bowiem do głowy całkiem niewesoła, więcej - odpychająca myśl.
- Bolivar? - Odwrócił się do mnie. - Jak wiele czasu potrzebujesz na zastawienie tej pułapki
finansowej na Kaiziego?
- Dzień, góra dwa. A czemu pytasz?

- Bo to, niestety, znaczy, że muszę powrócić do mojego więzienia w magazynie. Jeśli Kaizi
zobaczy, że zwiałem, i że mogę go teraz przyszpilić za morderstwo i rabunki, prawie na pewno
zwinie manatki i wyniesie się stąd.
Zapadła cisza.
- Nie pozwolę ci na to - odezwała się w końcu Angelina.
- Obawiam się, że musisz. Ale to nie będzie aż takie niebezpieczne. Zanim tam pójdę, napiję się i
zjem coś. Potem tylko założę kajdanki i poczekam na odwiedziny mojego pryncypała. Myślę
nawet, że sprawi mi to przyjemność. Manipulowanie wielkim manipulatorem. Jeśli dobrze to
rozegramy, nie będzie miał pojęcia, że ktoś robi mu koło pióra.

Rozdział 26

Zanim udaliśmy się do magazynu, Bolivar zadzwonił do Kaiziego. Jego sekretarka powiedziała
nam jednak, że jest zbyt zajęty, aby podejść do telefonu. Założę się, że był! Nie co dzień w końcu
doprowadza się do ruiny gospodarkę planety.
Na lotnisku helikopterów w Fetorville znaleźliśmy mały przytulny bar. Usiedliśmy przy stoliku i
złożyliśmy zamówienia. W tym czasie Bolivar poszedł załatwić formalności związane ze zwrotem
helikoptera. Ściśle bezalkoholowe napitki od MacAlpo zostawiły w moich ustach nieprzyjemny
posmak. Toteż musiałem go szybko zmyć podwójnym Rotguttem z lodem. Angelina, co było dość
rzadkie, przyłączyła się do mnie. Dopiero w następnej kolejce przerzuciła się na swoje ulubione
białe wino.
- Teraz potrzebujemy planu i listy zakupów - powiedziałem i wcisnąłem przycisk zamawiający
następnego drinka. James rozłożył na stole swój minikomputer i pisał pod moje dyktando.
- Zestaw do charakteryzacji, aby przywrócić mojej gębie poprzedni wygląd po zdjęciu bandaży.
Nowe kajdanki... i jeszcze nowa rura i łóżko, aby zastąpić te, które zniszczył Bolivar.
- I jedno z tych miniaturowych urządzeń podsłuchowych - dodała Angelina. - Abyśmy mogli
słyszeć, co się u ciebie dzieje, kiedy pojawi się Kaizi. James, chciałabym, by ty i twoja karta
kredytowa poszli ze mną na małe zakupy. Muszę kupić sobie komplet nowych ciuchów.
- Będziemy potrzebowali kupę szmalu, żeby móc inwestować na rynku - powiedział Bolivar,
dosiadając się do stolika. - Dam sobie radę w tych operacjach walutowych, tylko jeśli będę miał
spore fundusze.
- Tutaj musi wejść Banco Cuerpo Especial - uznałem. - Ponieważ jest bezpośrednio zarządzany
przez Korpus Specjalny, więc jeśli będziecie mieli jakiekolwiek kłopoty z wyciśnięciem z niego
kredytów, zwróćcie się o autoryzację do Inskippa. Możecie powołać się na mnie.
Bolivar wziął taksówkę do banku, a James opuścił nas z listą zakupów w kieszeni. My zaś z
Angelina zostaliśmy w ciepłym i bezpiecznym barku, czekając na jego powrót. Zamówiłem
następnego drinka.
- Kiedy już przepuścimy Kaiziego przez pralnię, należy nam się długi wypoczynek w jakimś
słonecznym miejscu.
- Też o tym marzę... na początek. Ale planowałam też w znacznie dłuższej perspektywie.
- To znaczy?
- To znaczy, że uważam, że w naszym wieku powinniśmy pomyśleć o nieco spokojniejszym trybie
życia.
- Co? Opuścić show-biznes?
- Tak. Show-biznes i w ogóle wszystkie te lewe interesy, w których tkwimy od tylu już lat.
Powieszę na ścianie spluwę, jeśli ty odłożysz też wytrychy.
Roześmiałem się... a potem zrozumiałem, że jest śmiertelnie poważna. Zastanowiłem się nad
przyszłością w bujanym fotelu... lepsze niż wózek inwalidzki.
- Ale czy to nie będzie... hmm, nieco nudne?

- Nonsens. Będziemy podróżować. Jest wiele planet, na których jeszcze nie byliśmy, wiele potraw,
których nie próbowaliśmy...
- Wiele drinków, których nie piliśmy!
- No widzisz, zaczynasz rozumieć - uśmiechnęła się szczęśliwa. - Ja się nie skarżę, Jim. Wiesz, że
to nie w moim stylu. Ale siedząc w tym lochu, miałam sporo czasu, żeby pomyśleć o przyszłości.
O tym chociażby, że nie chciałabym, aby coś takiego znów się powtórzyło.
- Kiedy leżałem przykuty do łóżka, czekając na śmierć z głodu i pragnienia, snułem podobne
rozważania.
- No właśnie, to mam na myśli. Nigdy nie powinniśmy już dać się tak wrobić. Przemyśl to.
- Przemyślę. Obiecuję. Jak tylko zakończymy sprawy z Kaizim.
- Oczywiście. To musimy skończyć. A potem odejść, nie oglądając się za siebie.
W drzwiach pojawił się James. Wezwał nas gestem. Głoriana obudziła się i przeciągnęła.
Poszliśmy ku niemu z Angeliną, trzymając się za ręce... Jednak bardzo mi brakowało tego poczucia
bliskości.
Muszę przyznać, że kiedy zbliżyliśmy się do magazynu, czułem nieco niechęci na myśl o tym, co
miało nastąpić. Czekaliśmy na zewnątrz, zanim James omiótł dokładnie całe pomieszczenie i
przyniósł wszystkie pluskwy w ekranowanym pojemniku. Nie mogę powiedzieć, abym szalał z
entuzjazmu, gdy na moich nadgarstkach znów zatrzasnęły się kajdanki. Angelina też nie była
szczęśliwa, gdy przystąpiła do charakteryzacji mojej stłuczonej gęby. Kiedy skończyła,
wyglądałem jednak znacznie gorzej. Przyglądała się przez moment swemu dziełu. Potem
zmarszczyła brwi.
- James, zmieniłam zdanie, jeśli chodzi o te zakupy. Złapię taksówkę do tego hotelu, w którym
jesteście z Bolivarem. Wezmę długą kąpiel i odpocznę. Wykąpię też Glorianę - jej również się to
należy. Chcę natomiast, żebyś ty został tu na wszelki wypadek w pobliżu. Zapomnimy o całej
zemście, pieniądzach i wszystkich planach, jeśli to ma narazić ojca na jakieś niebezpieczeństwo.
Rozumiesz?
- Jasno i wyraźnie. Zostanę w pobliżu z odbiornikiem tej pluskwy przyklejonym do ucha, ale nieco
dalej od magazynu. Będziemy w kontakcie dzięki temu - pokazał mi coś, co wyglądało jak ziarnko
ryżu. - Trzeba włożyć do ucha i jest praktyczne niewidoczne. Połączenie w obie strony, niezła
robótka.
Podał mi przyrząd, który zaraz zainstalowałem.
Angelina dokonała cudu roboty charakteryzatorskiej, doprowadzając moją twarz do opłakanego
stanu. Kiedy trzeba było się zbierać, James ponownie porozkładał wszystkie urządzenia
podsłuchowe Kaiziego. Angelina gestem przekazała mi pocałunek i wyszli.
Nie wiem, czy uderzył mnie gwałtowny atak depresji, czy też podziałały wszystkie wypite drinki,
ale zasnąłem w kilka sekund.
Po nieokreślonym czasie dość odrażających snów, obudził mnie jakiś głos szepczący do mego
ucha. Zdaje się, że tam był ulokowany komunikator?
- Wygląda na to, że samochód Kaiziego zbliża się do magazynu.
Tak. To był głos Jamesa.
- Która jest godzina? - nie mówiłem zbyt głośno. Szeptałem te słowa, niemal nie otwierając ust.
Mimo to James słyszał mnie dobrze.
- Prawie świt. Na pewno potem pojedzie na cały dzień do banku.
- I wiemy dlaczego. Pozostań na nasłuchu.
- Dobra.
W razie niebezpieczeństwa mogłem teraz otworzyć kajdanki, ale miałem nadzieję, że nie będzie
takiej potrzeby. Jeśli uda mi się to dobrze rozegrać jeszcze przez jakiś czas, załatwimy Kaiziego
jego własną bronią. Usłyszałem otwieranie i zamykanie zewnętrznych drzwi. A potem kroki i
stukot klamki, kiedy otworzyły się drzwi do mojej celi. Odwróciłem głowę.

- Spragniony, Jim? - spytał Kaizi. On też miał czerwone i podkrążone oczy. Dniami i nocami
pracował teraz nad swym planem. Ale mimo to zostało mu dość energii na te sadystyczne zabawy.
Nie odpowiedziałem, ale postarałem się wydać z siebie suchy kaszel.
- I co, dostarczysz mi te obligacje? -Wody...
- Oczywiście.
Powrócił z kubkiem. Wyciągnął go w moim kierunku... a potem wylał zawartość na podłogę.
Teraz grałem już pełną gębą, ciężko dysząc i jęcząc. Sprawiało mu to frajdę.
- Obligacje?
- Dosta... nę... je... - wyrzuciłem z siebie ledwie dysząc. Dostałem w nagrodę pół kubka tej
śmierdzącej wody. Tyle, by utrzymać mnie przy życiu. Spojrzał na mnie zimno.
- Nie wierzę ci - powiedział. - Jim di Griz nie poddaje się tak łatwo. Przez kilka najbliższych dni
będę zajęty. Sądzę więc, że aby zdobyć obligacje, poczekamy na następną dostawę papieru.
Opadłem na łóżko ciężko dysząc, co wywołało uśmiech na jego twarzy.
- Może podam ci jeszcze trochę wody, ale ani odrobiny jedzenia. Chcę żebyś osłabł, ale musisz
jeszcze pożyć. Myślę, że za jakiś tydzień będziesz już grzeczny. Jeśli nie, poczekamy kolejny
tydzień. A ja dostarczę ci kilka interesujących filmów z twoją żoną w roli głównej.
Zadrżałem całkiem przekonująco.
- Nawet ty pękniesz, Jim, gwarantuję ci.
- Zgnij w piekle - zdołałem wykrztusić, kiedy już wychodził.
Musiałem sprawić mu sporo sadystycznej przyjemności swoim stanem. On sprawił mi nie mniejszą
radość. Zebrałem ponownie wszystkie te pluskwy rozsiane wokół i chciałem wsadzić je do
ekranowanego pojemnika. Po namyśle jednak rozsiałem je z powrotem. Stałby się bardzo
podejrzliwy, gdyby nagle przestały nadawać.
- Chodź i zabierz mnie James - powiedziałem prawie niesłyszalnym szeptem, w sam przekaźnik. -
Scena jest przygotowana do ostatniego aktu.
James otworzył drzwi do pokoju hotelowego tak cicho, jak tylko mógł, ale Angelina już nie spała.
Siedziała na kanapce, bardzo ponętna w męskim szlafroku kąpielowym. Wyglądała przez okno na
zadymiony wschód słońca w przemysłowym mieście.
- Tam na stole jest gorąca kawa.
- Cudownie! - łyknąłem duszkiem dwie filiżanki, a potem przesunąłem dzbanek do Jamesa. - Kaizi
był i poszedł. Ma sadystyczny zamiar pozostawienia mnie w tym magazynie, aż skruszeję. Zanim
znowu znajdzie czas, by o mnie pomyśleć, przekona się, że ma znacznie więcej problemów, niż
sądził. - Podrapałem się w policzek, ponieważ moja fałszywa blizna zaczynała lekko się luzować. -
Zmyję tę charakteryzację i chyba też tę bliznę, o ile pod spodem ocalał jakiś kawałek mojej
prawdziwej skóry. Czy ktoś byłby tak uprzejmy i zadzwonił po wielkie śniadanie?
Gloriana wykąpana i wysuszona chrapała sobie radośnie w swym koszu. Nie obudziła się nawet,
gdy doprowadzałem do porządku swoją twarz, i brałem odświeżający prysznic. Kiedy wyszedłem z
łazienki w szlafroku, stół był już zastawiony.
- Pszn - powiedziałem z pełnymi ustami.
- Najpierw przełknij, potem mów - poradziła mi Angelina. Przełknąłem i złapałem oddech, a potem
westchnąłem z satysfakcją.
- Brakuje mi teraz tylko cygara.
- Znam wszystkie twoje nałogi - powiedział James, podając mi małe pudełko.
- I chyba dobrze je zaspokoiliśmy - dodała Angelina. To prawda. Mogłem być szczęśliwy, że mam
taką żonę i takich synów, nie wspominając już o synowych.
- Gra na chodzie?
- Na szybkim chodzie. Powiedziałbym nawet, że galopuje ku linii mety. Kredyt Fetor po
dzisiejszym otwarciu spadł poniżej historycznego dna. Wszyscy są w panice, za wyjątkiem nas i
Kaiziego. Kiedy skończy się dzisiejszy dzień, będzie najbogatszym człowiekiem na tej planecie.
- Tak sądzi - powiedziała Angelina. - A co potem?

- Nad tym już pracuje Bolivar - spojrzał na zegarek. - Zanim kurtyna opadnie, mamy jeszcze kilka
godzin czasu. Zostawię was chyba tutaj.
- Tak. Z tym że będę potrzebował nowych ciuchów - powiedziałem, drapiąc się po swędzącej
pozostałości po bliźnie.
- Ja się tym zajmę - odparła Angelina, wstając. - Pamiętaj, że policja poszukuje człowieka z twoją
obecną twarzą. Zrobię przy okazji zakupy dla siebie. James, pójdziesz ze mną?
- Przykro mi. Chętnie pomógłbym ci wydać trochę pieniędzy, ale mam coś pilnego do zrobienia.
Wzywają mnie problemy z komputerem w banku. Ale otworzyłem ci bezlimitowe konto w sklepie
Sharrodsa.
- To powinno wystarczyć - spojrzała na mnie ostro. - Nie pij i nie pal za dużo, kiedy mnie tu nie
będzie.
- Nigdy w życiu. Co najwyżej jedno cygaro i łyczek wina. Potem wszyscy wypijemy słodki likier
za sukces.
- To mi się podoba - podsumował James, wychodząc.
Właściwie dobrze, że zostałem sam. Byłem zmęczony i obolały w bardzo wielu miejscach. Ale
szczęśliwy. I byłem pewien, że Angelina, która szalała teraz w supermarkecie, podzielała to
ostatnie uczucie. Chłopcy chyba też, zajmując się tym, co lubią, a przy okazji oskubując wszystkich
tych pazernych kapitalistów, i osaczając niczego nie podejrzewającego Kaiziego. Włączyłem jakąś
kojącą nerwy muzyczkę, a potem poszukałem w barku jeszcze bardziej kojącej nerwy butelki.
Pomyślałem o zbliżających się wakacjach i o tych leniwych słonecznych dniach, i absolutnym
minimum wysiłku... No, może tylko tyle, żeby zgłodnieć na obiad.
Pytanie tylko, jak długo to wytrzymam, zanim wścieknę się z nudów? Naprawdę miałem nieco
bardziej skomplikowaną osobowość. No, moglibyśmy za to pochodzić częściej do teatru, do
opery... Chyba nie... Wzdrygnąłem się na myśl o świdrującej mózg sopranowej arii jakiejś
rozhisteryzowanej baby. Czy nie będzie mnie korciło, aby wrócić do poprzedniego życia? Może
zacznę wymykać się po kryjomu w nocy z wytrychem, aby otworzyć jakiś mały domowy sejf?
Przerwałem w tym momencie rozmyślania, bo zaczęło je zakłócać czyjeś głośne chrapanie. Moje.
Otrząsnąłem się i nalałem sobie kolejnego drinka. Postanowiłem na razie nie wracać do marzeń o
przyszłości. Poczekaj Jim, aż skończysz obecną robotę.
Angelina wróciła koło południa, dowodząc całym szwadronem robotów transportowych. Zakupy
zostały złożone na wielki stos pośrodku pokoju, a roboty odprawione. Wkrótce też cały pokój
zaśmiecały puste opakowania. Angelina pokazywała mi z dumą swe zakupy. Nie tylko świetne
ciuchy, które kupiła dla siebie, ale też luźne sportowe ubranka dla mnie.
Przebraliśmy się i czekaliśmy niecierpliwie, aż otworzą się wreszcie drzwi do naszego pokoju i
wróci James.
Nareszcie.
- Jak idzie? - zapytałem go.
- Wszystko zgodnie z planem - odpowiedział stojący w drzwiach Kaizi. W ręku trzymał wielką,
wymierzoną w nas, spluwę.

Rozdział 27

Takie rzeczy zdarzały mi się na tyle często, że moje ciało niemal bez udziału świadomości
wykonywało pewną sekwencję ruchów. I dobrze, bo mój mózg nie zdążyłby w tak krótkim czasie
przeanalizować tej nowej, niezbyt szczęśliwej sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy. Zazwyczaj zestaw
czynności był dość prosty: skok za sofę, wyskok szczupakiem do łazienki, wytrącenie pistoletu,
rzut w napastnika lampą, okrzyk - uważaj za plecami! No jednym słowem, normalne reakcje. Ale
chociaż moje mięśnie napięły się błyskawicznie do akcji, mój świadomy umysł zdołał je jednak
powstrzymać w ostatniej chwili. Zrobiłem głęboki wydech i opadłem spokojnie z powrotem na
krzesło...

Bo on nie mierzył w ogóle we mnie. O tak, na mnie patrzył z tym swoim zimnym uśmiechem, ale
pistolet był wymierzony w Angelinę. Zabił już wcześniej człowieka. Wiedziałem więc, że nie
zawaha się, by zabić znowu.
- Bardzo rozsądnie - powiedział. - To byłaby okropna strata, ale z pewnością do niej strzelę, jeśli
będziesz wykonywać jakieś podejrzane ruchy. Za pierwszym strzałem tylko nieco zepsuję jej
urodę, ale za drugim, jeśli to cię nie powstrzyma, strzelę, aby zabić. A teraz wstańcie oboje i idźcie
na kanapę. O tak. Proszę. Bardzo ładnie.
Angelina usiadła sztywno z rękami zaciśniętymi na torebce, ja zaś opadłem obojętnie z rękami w
kieszeniach, w których szukałem czegokolwiek, co mogłoby posłużyć za broń. Ale były to,
niestety, nowe spodnie, więc wszystko, co znalazłem, to tylko kawałek papieru z napisem
”pakowane przez Moshi Laini”.
Kaizi postąpił krok naprzód i zamknął za sobą drzwi. Ani jego wzrok, ani lufa pistoletu nawet na
moment nie przestały w nas przy tym mierzyć. Wciąż czujnie i powoli podszedł do fotela i usiadł w
nim.
- Co zrobiliście z Igorem? Nie skontaktował się ze mną o umówionej porze.
A więc nic nie wiedział. Należało grać na czas. Im dłużej będę z nim gadał, tym więcej mam czasu
na wymyślenie jakiegoś sposobu wyjścia z tego impasu.
- Nawet go nie dotknęliśmy. O ile mi wiadomo, wciąż jest w Słonecznym Mieście - właściwie
powiedziałem prawdę. Ale nie uwierzył mi jednak.
- Bez tych gierek, di Griz. On tam pojechał, bo twoja żona sprawiała pewne kłopoty. I nie
zameldował się z powrotem. Potrafię okaleczyć równie umiejętnie, jak zabić. - Pistolet wypalił
stłumionym przez tłumik pyknięciem i kula wybiła dużą dziurę w wałku kanapy, na którym
Angelina opierała łokieć. - To było ostatnie ostrzeżenie. Mów!
Powiedziałem więc i to szybko.
- Byłem tam i widziałem, jak opuszcza dom. Pamiętaj, że wciąż byłem ucharakteryzowany na Ibę.
Zobaczył mnie, zareagował zbyt panicznie i rozbił się ciężarówką. Pewnie dlatego, że miał coś
wspólnego ze zniknięciem prawdziwego Iby. - Kaizi nie zareagował na tę sugestię. - Myślę, że
moje nagłe pojawienie się, było dla niego szokiem. Więc dostał dość rozległego zawału serca.
- Zabiliście go! - uniósł broń.
- Nie! Wciąż żyje. Był operowany. Ma bypassy i jest na intensywnej terapii. Zadzwoń do szpitala,
jeśli mi nie wierzysz.
Nie wierzył. Ale jednak zadzwonił. Co było zresztą wielce interesujące.
- Tak, przyjęty dzisiaj. Dobrze się czuje? Aha. Ja? Jestem jego bratem. Proszę zapewnić mu jak
najlepszą opiekę i przesłać mi rachunek.
- Bratem? - zapytałem, kiedy się wyłączył.
- Tak. Nasza matka była technikiem przy rentgenie. I coś stało się z jej genami na skutek
napromieniowania podczas małej awarii. Z takich zmutowanych genów może powstać geniusz...
albo Igor.
- Czy nie powinieneś być teraz w banku i zarabiać pieniędzy? - zapytała Angelina. - Zamiast
odgrywać tu gangstera...
- Jeśli sądzicie, że nie wiem nic o waszych machinacjach w Banco Cuerpo Especial, to jesteście w
błędzie. Jeśli nawet coś udało wam się zdziałać, to tylko mi pomogliście. Będziecie bezpieczni tak
długo, jak długo słuchacie moich poleceń.
- A potem po prostu nas zabijesz - uzupełniła Angelina. Skinął głową.
- Tak, to możliwe. Ale tak długo, jak jesteście żywi, możecie mieć nadzieję, że unikniecie tego
losu. A teraz dajcie mi się zastanowić, jak należałoby to rozegrać. Tworzycie kochającą się parę.
Ale ty, Angelino, jako kobieta, jesteś, mam nadzieję, bardziej uczuciowa. Więc będziesz kierować
się emocjami. Dlatego też irracjonalnie wierzysz, że jednak możesz wydostać się z tej opresji.
Zadzwoń do swego syna Jamesa i przekaż mu moje instrukcje. Użyjesz tego telefonu, ponieważ nie
może być podsłuchany.

Wyciągnął aparat z kieszeni i rzucił go na kanapę. Angelina zignorowała to.
- Dlaczego miałabym to zrobić?
W odpowiedzi padł strzał. Poczułem przenikliwy ból w ramieniu. Zacisnąłem odruchowo dłoń na
ranie i patrzyłem jak krew wypływa spomiędzy moich palców.
- Telefon - powiedział.
Wystukała numer, nie patrząc na mnie ani przez moment. Była spokojna i skupiona, chociaż
przeraźliwie blada.
- James di Griz. Tak, wiem, że ma spotkanie. Powiedz mu, że dzwoni matka i że to jest bardzo
pilne. Oczywiście, że masz mu przerwać. Co znaczy zabronił? Młoda damo, jeśli natychmiast nie
wezwiesz go do telefonu, pójdę tam osobiście i wydrapię ci oczy.
Czekała. W ciszy i spokoju. Nigdy dotąd nie zwracała się do nikogo w ten sposób. Więc chociaż na
zewnątrz była jak lód, wiedziałem, że w środku w niej się gotuje.
- Tak, James bardzo ważne...
- Powiedz mu, że ma zrobić następujący transfer funduszy do mojego banku...
- Mam dla ciebie pewne instrukcje. Jest tutaj Kaizi z bardzo dużą spluwą i mam powody
przypuszczać, że nie zawaha się jej użyć. Chce, abyś dokonał pewnego transferu...
Dalej wypadki potoczyły się bardzo szybko. Rozległa się pojedyncza głośna eksplozja wystrzału i
w drzwiach wyjściowych pojawiła się wielka dziura. Kaizi zeskoczył z fotela, przez moment tracąc
nas z celownika. Ja skoczyłem ku niemu gwałtownym susem. Angelina rzuciła torebką, mierząc w
pistolet.
Raz jednak Kaizi zdążył strzelić, ale już ułamek sekundy później trzymałem go za nadgarstek
swoją zakrwawioną ręką. Pistolet strzelał raz za razem, ale w sufit, z którego zaczęły odpadać
kawały tynku. Potem Kaizi wrzasnął z bólu, kiedy wysoki obcas Angeliny przyszpilił do podłogi
jego rękę. Obudzona tym zamieszaniem Gloriana rzuciła się z kłami na nogę bandziora. Dalsze
wrzaski Kaiziego zostały przytłumione, gdy na jego szyi zacisnęły się ręce Jamesa. Pistolet
wysunął się z bezwładnych palców bandyty.
Upłynął zaledwie ułamek sekundy od pierwszego strzału i pojawienia się Jamesa w drzwiach
wyjściowych do momentu, kiedy siedział na naszym wrogu i przyduszał go skutecznie do podłogi.
Walka była wygrana. Gloriana uznała smak nogi Kaiziego za ohydny, bo wypluła jakieś kawałki
jego skóry i zaczęła wycierać ryjek o dywan. Angelina tymczasem stanowczo odprowadziła mnie
na sofę i przycisnęła umiejętnie palcem krwawiącą tętnicę. W drugiej ręce miała telefon i mówiła
do słuchawki całkowicie spokojnym tonem głosu.
- Już w porządku, Bolivar. James jest z nami i poradził sobie z Kaizim. Zadzwonię za kilka minut.
- Skąd wiedziałeś? - zapytałem Jamesa.
- Transmiter w twoim uchu. Wciąż pracuje. Byłem tu już w kilka sekund po usłyszeniu jego głosu.
Ale czekałem na stosowny moment. Zaskoczenie jest zawsze dobrą bronią.
- To fakt - przyznała Angelina. - A teraz zejdź już z tego nieprzytomnego śmiecia, na którym
siedzisz, i podaj mi prześcieradło z łóżka.
- No właśnie - powiedziałem. Zabrzmiało to raczej słabo. Angelina delikatnie pogładziła mnie po
twarzy wolną ręką. - Nie martw się, zaraz wszystko będzie dobrze.
Miała rację. James podarł prześcieradło na paski, a Angelina zrobiła mi opaskę uciskową, która
powstrzymała krwawienie.
- Pomogę ci przejść do sypialni - zaofiarował się James. - Zaraz tu może być trochę tłoczno.
- Nie potrzebuję żadnej pomocy - powiedziałem wstając i bezwładnie zawisłem na jego
wyciągniętej w porę ręce. Powoli poszliśmy do sypialni, a Gloriana podreptała za nami. Łóżko było
miękkie... A rana zaczynała właśnie pulsować potwornym bólem.
- Potrzebujesz jakiegoś antybiotyku i środka przeciwbólowego - zadecydowała Angelina.
- Środek przeciwbólowy jest w barku. Wolę taki, niż truć się prochami.
Z salonu dobiegły podniesione głosy. Wyszła szybko, zamykając za sobą drzwi. Po chwili jednak
wróciła, niosąc upragnioną butelkę i szklane naczynie.

- Nie za dużo - powiedziała.
- Skąd - odparłem, opróżniając pierwszą szklankę. - Co tam się dzieje?
- Sporo zamieszania. Pojawiła się ochrona i James nakazał, aby wezwali policję oraz doktora.
Powiedział, że Kaizi się tu włamał i próbował nas obrabować. No i że cała ta krew to z jego
poszarpanej nogi. - Miałem na ten temat nieco inne zdanie. - Ludzie mieszkający nad nami
podnieśli alarm, kiedy pocisk Kaiziego przebił podłogę. Szczęśliwie nikogo nie zranił. Była tu też
straż ogniowa, ale tych odprawiliśmy. Jak przyjdzie doktor, wezmę od niego lepszy środek
przeciwbólowy. Bądź tak miły i powiedz Bolivarowi, co się dzieje.
- Dobrze, zrobi się - kilka łyków i już byłem w stanie mówić przez telefon. Bolivar zdawał się
zaniepokojony.
- Nie martw się. Mieliśmy uzbrojonego gościa, ale już nie jest uzbrojony, i nie jest już gościem.
James go załatwił.
- Kto to był?
- Uwierzysz, że Kaizi? Śledził nas w jakiś sposób.
- To niemożliwe. Mamy agenta w banku. Kaizi jest tam od wczoraj i nie wychodził ani przez
moment.
- Ale... - zapomniałem języka w gębie. Na szczęście Bolivar myślał logicznie.
- Musi być dwóch Kaizich! To by wyjaśniało wiele rzeczy. Mogą być bliźniakami, jak Bolivar i ja.
Muszę kończyć, wracam do niszczenia tutejszej gospodarki. Bądźcie w kontakcie.
Nadeszła Angelina i ostrożnie zamknęła za sobą drzwi, ucinając tym samym gwar jeszcze większej
niż poprzednio liczby głosów.
- Policja, ubezpieczenie, doktor... przekupiłam go, żeby to dostać... i jeszcze Puissanto.
- Kaizi wciąż jest w banku, mimo że leży teraz tam obok na podłodze.
- Podnieś rękę - władowała mi płynny antybiotyk na ranę.
- Bolivar sądzi, że jest dwóch Kaizich.
- Bardzo możliwe. To by wyjaśniało, w jaki sposób wsadził mnie do celi, a w tym samym czasie
negocjował z tobą. Zawsze sądziłam, że w nim jest coś podejrzanego.
- Podejrzanego? Że jest ich dwóch? Nigdy mi nie powiedziałaś.
- To tylko kobieca intuicja. Chciałam się upewnić. - Ponownie zacisnęła bandaż elastyczny wokół
rany, a potem w jej ręku pojawiła się strzykawka. Wstrzyknęła mi środek przeciwbólowy i nagle
wszystko stało się takie odległe, zamglone i spokojne. Nawet nie zdobyłem się na protest, gdy
zabrała mi butelkę. Leżałem zrelaksowany, kiedy powoli spośród mgły wynurzyła się potężna
sylwetka Puissanto.
- Wpakowałeś się w niewielkie kłopoty - powiedział. Patrzył na bandaż i krew na moim ubraniu.
- Lekka rana. Powinieneś zobaczyć tego drugiego.
- Widziałem. Dobra robota. Ale jego kariera i tak już zmierzała do końca. Jego i jego brata.
- Bliźniacy?
- Nie. Ten tutaj jest starszy. Ale zrobili lekkie poprawki plastyczne, aby być identyczni. Pomaga im
to w międzygwiezdnych oszustwach. Poszukujemy ich za unikanie płacenia podatków już długi
czas. Cieszę się, że wreszcie ich wykurzyłeś.
- Co się z nimi stanie?
- Sporo rzeczy. Mój departament w urzędzie podatkowym współpracował z niektórymi tutejszymi
władzami podatkowymi i policjantami. Ich najmłodszy brat, ten w szpitalu, już został oskarżony o
współudział w morderstwie człowieka o imieniu Iba. Ale temu grozi tylko leczenie psychiatryczne.
Za to ten ranny w pokoju odpowie za morderstwo. Na Fetor nie ma kary śmierci, ale dożywocie to
tutaj prawdziwe dożywocie, a więzienie nie należy do przyjemnych.
- A trzeci wolny?
- Trzeci będzie siedział za rabowanie banków, istotne będą tu zeznania Igora. Za samo to pokibluje
sporo latek. A jak wreszcie odsiedzi swoje, przekażą go nam i wtedy jeszcze odpowie za oszustwa
podatkowe.

- Nieźle - powiedziałem, gdy odwracał się już do wyjścia. - Zdaje się, że dobrzy faceci znów
wygrali. Ale co będzie z najbardziej poszukiwanym tu kryminalistą, o którym pisały wszystkie
gazety? Z superzłodziejem Stalowym Szczurem?
Odwrócił się ponownie do mnie.
- Uczciwi policjanci, a jest ich tu, niestety, bardzo mało, uważają, że został w to wszystko
wrobiony przez Kaiziego. Mimo to chcieliby go przesłuchać i znaleźliby pewnie jakieś zarzuty.
Ale, niestety, podobno opuścił już planetę i jest poza ich jurysdykcją. - Sięgnął do kieszeni i
wyciągnął małą paczuszkę. - Poza tym... Nigdy nie mieli zbyt mocnych dowodów - rzucił ją na
łóżko i wyszedł.
Sięgnąłem po paczuszkę i rozwinąłem ją. Dwie małe metalowe figurki szczurów. Westchnąłem. A
potem zapadłem w sen, zacisnąwszy kurczowo stalowe szczury w dłoni.

Rozdział 28

Potem na jakiś czas urwał mi się film i musiano mi opowiedzieć, co się wydarzyło. Mieszanka
prochów, alkoholu, zmęczenia i stresu zrobiła swoje, jak możecie sobie wyobrazić. Musieliśmy
jednak opuścić bezpiecznie hotel, ponieważ świadomość odzyskałem już w szpitalu, odpoczywając
po zabiegu.
- Obyło się bez żadnych kłopotów - zapewniła mnie Angelina. Siedziała na brzegu łóżka i trzymała
mnie za rękę. Była pierwszą osobą, jaką zobaczyłem po otwarciu oczu. I wierzcie mi, był to bardzo
przyjemny widok.
- Kłopotów? - zaszemrałem cicho.
- Mówię o operacji twojego ramienia. Miałeś paskudnie przebity mięsień. Lekarze wsadzili ci
nowy mięsień wyhodowany szybko w laboratorium z twojej własnej tkanki i pokryli to nową skórą
tego samego pochodzenia. Chyba już nie powinno nawet boleć.
- Nie boli - przyświadczyłem, napinając biceps. Gloriana położyła pysk na łóżku i zachrząkała
przymilnie.
Podrapałem ją za uchem.
- Cóż, cuda nowoczesnej medycyny - rozejrzałem się wokół. - Gdzie właściwie jestem?
- Na oddziale medycznym Banco Cuerpo Especial. Jest przykrywką Korpusu, ale ma też status
ambasady. I tak się składa, że działa tu też ten szpital. Jesteśmy zupełnie bezpieczni. A już wkrótce
przyleci statek Korpusu.
- My?
- Jest też Bolivar. Policja Fetor wciąż poszukuje go w związku z ucieczką z więzienia. Ale nie
szukają zbyt pilnie, bo i tak w ręce wpadły im znacznie grubsze ryby. Wkrótce zjawi się James.
Kończy właśnie przeprowadzać ostatnie transfery w tym finansowym chaosie. Mówi, że mamy
spore zyski, głównie Korpus, ale jest też coś i dla nas osobiście. Należy nam się po tym, co
przeżyliśmy.
- A jak ty się czujesz?
- Doskonale. To ty przecież dostałeś kulkę.
- Ale to ty musiałaś tu siedzieć i przyglądać się temu wszystkiemu. - Próbowałem usiąść na łóżku.
Udało się. - Chyba wstanę.
- Jasne. Ubranie masz na krześle.
Na początku trochę kręciło mi się w głowie, ale z każdym krokiem było coraz lepiej. Angelina
poprowadziła mnie przez hol do czegoś w rodzaju barku, z atrakcyjnie wyglądającymi automatami
do drinków i potraw, stojącymi rzędem przy ścianie. Siedział tam już Bolivar. Sączył piwo.
- Słyszałem już, że twoje gierki finansowe opłaciły się.
- A jakże. Nieźle zarobiliśmy, a planeta nie zbankrutowała, jak to planował Kaizi. Niezależnie od
zarobków na rynku kapitałowym, z przyjemnością cię zawiadamiam, że ty też dobrze na tym
wyszedłeś.

- Ja? Kaizi powiedział, że wyczyścił moje konto z tych wszystkich pieniędzy, które tam wpłacił.
- Tak zrobił. Wiedziałem od samego początku, że to się stanie. Nie bardzo też potrafiłem mu
przeszkodzić. Ale kiedy pieniądze były transferowane, zauważyłem, że opłata bankowa stanowi
ponad pięć procent sumy. A to była bardzo duża suma. I te pieniądze są bezpiecznie zakopane.
- Zakopane? Mam wrażenie, że coś mi umknęło.
- To bardzo proste. Ten procent transferu, który uszczknęliśmy, został wyprowadzony jako
gotówka. Tak jest nie do wykrycia. Kupiliśmy za nie mikrochipy nanopamięci od firmy Jamesa. Te
procesory mają taką pamięć, że jeden z nich, wielkości twojego paznokcia, jest wart setki tysięcy
kredytów. Zakopałem je w ogródku pod różami.
- Ja chyba nigdy...
- Oczekuję z niecierpliwością zerwania kilku tych róż - powiedziała jak zawsze praktyczna
Angelina.
Byliśmy rozradowani jak dzieci, a uczucie to tylko przybrało na sile, gdy zjawił się James.
- Zrobione! - zawołał już z daleka. - Operacja Fetor zakończona pomyślnie dla wszystkich
zainteresowanych.
- Nie dla wszystkich, mam nadzieję - powiedziałem. - Czy Kaizi, Kaizi-2 i Igor siedzą już w
ciupie?
- Tutaj sprawiedliwość działa szybko. Zwłaszcza jeśli ktoś próbuje zrujnować całą planetę. Nasza
ponura parka została osadzona w miejscu, gdzie długo nie zobaczy słonecznego światła, ale za to
co dzień będzie oglądać dużo rygli i krat. Najmłodszy brat odzyskuje zdrowie i śpiewa jak ptaszek.
Padł ofiarą psychicznego, jeśli nie fizycznego, przymusu ze strony starszych braci. Zostanie
poddany leczeniu psychiatrycznemu i resocjalizacji. Teraz kiedy zdaje się uwierzył, że bracia już
mu nie zagrażają, po raz pierwszy czuje się szczęśliwy.
- Dobrze. Bo czułem się nieco winny za ten jego atak serca - odparłem. - Chociaż w sumie nie
powinienem. - Oblizałem spierzchnięte wargi. - Jeśli Angelina jest tak samo spragniona jak ja, z
pewnością chętnie by się czegoś napiła.
- Już się robi. Rozumiem, że jedno wino i jedno piwo? - zapytał Bolivar, podchodząc do baru.
Skinąłem aprobująco głową. James dołączył do niego i nalał piwa także dla siebie.
Wszyscy wznieśliśmy szkło w górę.
- Jakiś toast? - zapytała Angelina.
Zapadła cisza. Chrząknąłem i wszyscy spojrzeli na mnie.
- Oczywiście. I to prosty. Za rodzinę! I za nieobecne żony, które wkrótce dołączą do swych mężów.
A potem za długie i szczęśliwe życie dla każdego z nas.
Wypiliśmy za to.
- I za całoroczne wakacje dla mamy i dla mnie - dodałem.
- Nie wierzę - stwierdził krótko James.
- Ani ja - dodał Bolivar.
- Ale to prawda - przyznała Angelina. - Odbyliśmy na ten temat długą rozmowę. Żadnej pracy i
dużo zabawy. Wszelkie telefony od Inskippa pozostają bez odpowiedzi. Korpus sam potrafi o
siebie zadbać. Będziemy żyli z oszczędności i nie kiwniemy już palcem w żadnej, uczciwej czy
nieuczciwej robocie.
Chłopcy zdębieli. Pierwszy oprzytomniał James. - A... a po roku?
- Zaczniemy kolejny identyczny rok - odpowiedziała Angelina. I uśmiechnęła się słodko.
Spojrzeli pytająco na mnie, a ja potwierdziłem jej słowa skinieniem głowy.
- Słuchajcie, ocaliłem już kilka razy świat. Byłem prezydentem, podróżowałem w czasie,
pokonałem obcą rasę, obrabowałem niezliczone banki. Nadszedł, jak sądzę, czas, by spocząć na
laurach. - Pomyślałem chwilę. - Jest oczywiście pewna rzecz, którą mógłbym jeszcze zrobić...
- Nie! - przerwała mi rozgniewana Angelina.
- Nie zrozum mnie źle. Nie myślę o przestępstwach. Spiszę wspomnienia. Oczywiście i tak mi nikt
nie uwierzy...

- Więc wydaj je jako fikcję!
- Jasne. Doskonały pomysł. Mam nawet tytuł. Pierwszy tom nazwę Stalowy Szczur... a po nim
napiszę kolejne.
Bolivar zamyślił się głęboko.
- Wiesz co, tato, zawsze miałem pewne marzenie. Oczywiście poza moimi badaniami
geologicznymi. I przyda mi się tutaj w dodatku moja nowa wiedza związana z bankowością...
Krótko mówiąc, zawsze skrycie marzyłem, żeby zostać wydawcą. Mogę zacząć z twoją książką?
- Oczywiście. Przygotuj kontrakt i zadbaj o to, abym miał wielu czytelników.
- Umowa stoi.
Zaczął od razu wpisywać warunki kontraktu w swój minikomputer. James zebrał puste szklanki i
poszedł znów je napełnić. Angelina ujęła moją dłoń.
- Naprawdę serio myślisz o emeryturze, Jim?
- Naprawdę. Jeśli wcześniej miałem jakieś wątpliwości, to ostatnie zamieszanie z Kaizim je
rozwiało. Jest wiele światów. Musimy wszystkie je obejrzeć.
- To są najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek w życiu słyszałam.
Sięgnęła do torebki i wyciągnęła małe zawiniątko, podając mi je. - Znalazłam to w twojej dłoni,
gdy straciłeś przytomność. Chcesz zatrzymać?
Spojrzałem i pokręciłem głową.
- A na co mi teraz te figurki?
- Więc ja je zatrzymam - powiedziała. - Zamknę w pudełku. Jeśli jednak będę kiedyś w depresji, w
złym humorze albo będę się czymś martwiła, zerknę na nie. I przypomnę sobie te szalone lata.
Spojrzała z uśmiechem na całą naszą rodzinę, a potem pochyliła się i podrapała za uchem Glorianę.
- I pomyślę o tym, jakimi niewiarygodnymi jesteśmy szczęściarzami, że zawsze z tych szalonych
eskapad i przygód wychodziliśmy cało.
Za to też wypiliśmy.
I za spokój.