GWIEZDNE WOJNY

MASKA KŁAMSTW

James Luceno

Przekład

Katarzyna Laszkiewicz

Tytuł oryginału

CLOAK OF DECEPTION

Dla Karen-Ann,

jednej z niewielu osób,

które naprawdę wpłynęły na losy świata

– przynajmniej mojego.

James Luceno

Dawno, dawno temu, w dalekiej galaktyce...
Po tysiącach pokoleń żyjących w pokoju galaktyczna Republika zaczyna się kruszyć.

Na Coruscant, w centrum cywilizowanego świata, chciwość i korupcja zżerają galaktyczny
senat, czemu nie są w stanie zapobiec nawet talenty najwyższego kanclerza Valoruma. Na
peryferiach Republiki zaś statki Federacji Handlowej opanowują hiperprzestrzenne szlaki.

Teraz jednak Federacja Handlowa staje się obiektem ataków ze wszystkich sektorów,

narażona na napaści piratów i terrorystów, domagających się położenia kresu jej tyrańskim
praktykom.

Nadszedł czas próby dla wszystkich tych, którzy nie szczędzą wysiłków, by utrzymać

jedność Republiki – przede wszystkim rycerzy Jedi, którzy od niepamiętnych czasów strzegą
pokoju i sprawiedliwości...

D O R V A L L A

ROZDZIAŁ 1

Skąpany w blasku niezliczonych gwiazd frachtowiec Federacji Handlowej „Strumień

Przychodów” unosił się leniwie nad alabastrowym płaszczem atmosfery Dorvalli.

Identyczny jak miriady swoich braci, przypominał talerz, któremu wycięto środek,

pozostawiając dwa masywne ramiona hangarów. W leżącej pomiędzy nimi centrosferze
znajdowały się potężne hiperprzestrzenne reaktory. Wygięte ramiona nie stykały się z przodu,
jakby projektant zapomniał zamknąć ich krąg. W rzeczywistości jednak ta przerwa była
zamierzona, bo na końcu każdego z ramion mieściły się olbrzymie szczęki doków i wyloty
hangarów.

Statek Federacji pożerał olbrzymie ilości ładunku, niczym żarłoczna bestia; od trzech

dni jego żerowiskiem była orbita Dorvalli.

Głównym towarem eksportowym tej peryferyjnej planety były rudy lommitu, jednego z

najważniejszych składników transpastalowych szyb i kabin gwiezdnych myśliwców.
Niezgrabne transportowce wynosiły rudę na wysoką orbitę, gdzie towar przenoszono na
samobieżne barki, transportery i kapsuły towarowe, niektóre wielkie jak promy orbitalne,
każdy ze znakiem Federacji Handlowej – Płomienistą Kulą. Setki bezzałogowych statków
płynęły strumieniem między dorvallańskimi transportowcami a pierścieniem frachtowca,
przyciągane potężnymi promieniami ściągającymi w kierunku przerwy pomiędzy ramionami.
Tam urządzenia cumownicze doków wciągały statki przez pole magnetyczne do
prostokątnych otworów prowadzących do ładowni.

Przed atakami piratów lub innych napastników chroniły frachtowiec patrole

czterosilnikowych gwiezdnych myśliwców o tępych nosach, pozbawione tarcz, ale za to
wyposażone w szybkostrzelne działa laserowe. Pilotującymi myśliwce robotami sterował
centralny komputer umieszczony w sferycznym centrum dowodzenia frachtowca.

Na rufowym wybrzuszeniu centralnej sfery wznosiła się wieża dowodzenia i kontroli.

Na jej mostku postać w długiej szacie przechadzała się nerwowo od jednego wklęsłego
iluminatora do drugiego. Tafle iluminatorów ukazywały widok odległych końcówek ramion
hangarów i pozornie nieprzerwany strumień kapsuł, połyskujących w świetle centralnej
gwiazdy systemu. Za ramionami frachtowca i strumieniem rudobrązowych kapsuł lśniła
białym blaskiem Dorvalla.

– Status – syknęła postać w długiej szacie.
Neimoidiański nawigator „Strumienia Przychodów” odpowiedział z ogromnego jak tron

fotela stojącego poniżej poziomu rampy spacerowej mostka:

– Ostatnia z kapsuł towarowych wpływa na pokład, komandorze Dofine. – Rytmiczny

język Neimoidian akcentował pierwsze sylaby przeciąganych śpiewnie słów.

– Doskonale – odparł Dofine. – W takim razie wezwij z powrotem myśliwce.
Nawigator odwrócił się w swoim fotelu twarzą do rampy spacerowej.
– Już teraz, komandorze?
Dofine przerwał niespokojny marsz, by rzucić pełne wątpliwości spojrzenie na członka

swojej załogi. Miesiące spędzone w głębokiej przestrzeni tak pogłębiły wrodzoną nieufność
komandora, że nie był już pewien zamiarów nawigatora. Czy tamten kwestionował jego
rozkazy w nadziei podniesienia swojej pozycji, czy też może istniał rozsądny powód, by
opóźnić powrót myśliwców? Problem ten naprawdę trapił Dofine'a; ryzykował utratę twarzy,
gdyby okazało się, że nie miał racji, podając w wątpliwość intencje podwładnego. Postanowił
zaryzykować, udając, że pytanie wynikało z autentycznej troski i nie miało groźnych

podtekstów.

– Chcę, by odwołano te myśliwce. Im prędzej opuścimy orbitę Dorvalli, tym lepiej.
Nawigator skinął głową.
– Jak pan sobie życzy, komandorze.
Dofine, dowodzący nieliczną żywą załogą „Strumienia Przychodów”, miał dwoje

zaczerwienionych owalnych oczu z przodu głowy, wydatny pysk i opadające rybie usta. Żyły
i tętnice pulsowały tuż pod powierzchnią pomarszczonej, upstrzonej plamami
bladozielonkawej skóry. Niewysoki jak na swoją rasę – najsłabszy z miotu, jak mawiano za
jego plecami – ukrywał chude członki pod fałdzistą niebieską szatą i płaszczem o
wywatowanych ramionach, bardziej odpowiednim dla duchownego niż dowódcy statku.
Nawet jego tiara – wysoki stożek z czarnej tkaniny – sugerowała bogactwo i wysoki urząd.

Nawigator ubrany był podobnie, w długą szatę i tiarę, ale jego długi do ziemi płaszcz

był jednolicie czarny i prostszy w kroju. Odczytywał dane z urządzeń nawigacyjnych
otaczających jego muszlowaty fotel przy użyciu gogli, a jego usta zasłaniał płaski, okrągły
komunikator.

Pokładowym łącznościowcem „Strumienia Przychodów” był wyłupiastooki Sullustanin

o obwisłych szczękach. Operator centralnego komputera pokładowego był Graninem –
trójokim osobnikiem o koźlej twarzy. Zielonoskóry Ishi Tib z wydatnym dziobem pełnił
funkcję wicekwestora statku.

Dofine nienawidził obcych jako członków załogi, ale musiał ich znosić ze względu na

pomniejsze koncerny żeglugowe, stowarzyszone z Federacją Handlową: niewielkie spółki w
rodzaju Viraxo Shipping albo potężne stocznie, jak TaggeCo i HoerschKessel.

Wszystkie inne zadania na mostku wykonywał człekokształtny robot. Komandor

ponownie zaczął przemierzać mostek w tę i z powrotem, gdy nagle znów odezwał się
Sullustanin.

– Komandorze, Zakłady Wydobywcze Dorvalli informują, że ich należność została

zaniżona o sto tysięcy republikańskich kredytów.

Dofine machnął lekceważąco długimi palcami.
– Powiedz im, żeby sprawdzili swoje rachunki.
Sullustanin przekazał słowa Dofine'a i czekał teraz na odpowiedź.
– Mówią, że to samo powiedział pan ostatnim razem, kiedy tu byliśmy.
Dofine westchnął teatralnie i wskazał na wielki okrągły ekran w tylnej części mostka.
– Wyświetl ją.
Powiększony wizerunek rudowłosej, piegowatej kobiety rasy ludzkiej ukazał się na

ekranie w tym samym momencie, gdy pojawił się przed nim Dofine.

– Nic mi nie wiadomo, by kwota zapłaty była niepełna – powiedział bez żadnych

wstępów.

Oczy kobiety błysnęły.
– Nie kłam, Dofine. Najpierw dwadzieścia tysięcy, potem pięćdziesiąt, a teraz sto. Ile

będziemy musieli stracić przy następnej okazji, gdy Federacja Handlowa zaszczyci Dorvallę
wizytą?

Dofine rzucił porozumiewawcze spojrzenie na Ishi Tiba, który uśmiechnął się słabo w

odpowiedzi.

– Wasza planeta leży na uboczu normalnych szlaków przestrzennych – powiedział

spokojnie w stronę ekranu. – Równie daleko od Rimmiańskiego szlaku handlowego, jak i od
Trasy na Korelię. Ta sytuacja rodzi dodatkowe wydatki. Oczywiście, jeśli jesteście
niezadowoleni, zawsze możecie prowadzić interesy z jakimś innym koncernem.

Kobieta prychnęła.
– Z innym koncernem? Przecież nikogo tu nie dopuszczacie!
Dofine rozłożył długie ręce.

– Cóż więc znaczy sto tysięcy kredytów więcej czy mniej?
– To wyzysk!
Kwaśna mina, jaką przybrał teraz Dofine, wyjątkowo dobrze pasowała do jego obwisłej

twarzy.

– Proponuję, żeby złożyła pani skargę w Komisji Handlowej na Coruscant.
Kobieta prychnęła i zaczerwieniła się ze złości.
– To jeszcze nie wszystko, Dofine.
Dofine spróbował się uśmiechnąć.
– Ach, znowu się pani myli. – Przerwał transmisję, odwracając się twarzą do

Neimoidianina. – Daj mi znać, gdy zakończymy załadunek.

W głębiach hangarów roboty nadzorowały wyładunek kapsuł towarowych ze stacji

przeładunkowych wysoko nad pokładem. Garbate kapsuły z bulwiastymi nosami, które
nadawały im zadziorny wygląd, wpływały do hangaru unosząc się na repulsorach, a następnie
były rozsyłane w zależności od ładunku i przeznaczenia, wymalowanego zakodowanymi
znakami na kadłubach. Każdy hangar był podzielony na trzy wysokie na dwadzieścia pięter
strefy, których granice wyznaczały rozsuwane wrota. Zazwyczaj najpierw ładowano strefę
trzecią, najbliższą punktu centralnego. Jednak kapsuły zawierające towary kierowane do portu
przeznaczenia innego niż Coruscant lub pozostałe planety Jądra były kierowane do ładowni w
strefie pierwszej lub drugiej niezależnie od tego, w którym momencie zostały wniesione na
pokład.

Po całym hangarze kręciły się automaty strażnicze ze zmodyfikowanymi karabinami

bojowymi firmy BlasTech, z których część miała końcówki dezintegrujące. Podczas gdy
roboty wykonawcze przypominały puste w środku pniaki z licznymi gałęziami ramion,
jednostki PK o giętkich szyjach, pudełkowate GNK lub płaskostope binarne podnośniki,
wygląd robotów strażniczych zainspirowały najwyraźniej struktury kostne któregoś z licznych
dwunożnych gatunków zamieszkujących galaktykę. Pozbawione zaokrąglonej głowy i
metalowej muskulatury swoich bliskich kuzynów – robotów protokolarnych – roboty
strażnicze miały wąskie czaszki w kształcie przepołowionego walca, zakończone z przodu
procesorem mowy, a od tyłu nasadzone ukośnie na sztywną, cofniętą szyję. Tym, co
odróżniało je od reszty, był jednak plecak z dopalaczem sygnalizatorów i sterczącą z niego
ruchomą anteną.

Większość robotów ochraniających „Strumień Przychodów” była po prostu

końcówkami centralnego komputera frachtowca; niektóre z nich jednak zostały obdarzone
szczątkową inteligencją. Czoła i piersi tych dowódców zdobiły żółte odznaki podobne do
wojskowych, nie tyle ze względu na same roboty, co raczej na użytek istot z krwi i kości,
przed którymi odpowiadały.

OLR-4 był jednym z robotów-dowódców.
Ściskając karabin blasterowy w obu dłoniach, zgięty pod kątem w poprzek klatki

piersiowej, robot stał w strefie drugiej hangaru, dokładnie w połowie odległości pomiędzy
wielkimi grodziami wyznaczającymi granice pomieszczenia. OLR-4 rejestrował oznaki
ożywionej działalności, jaka toczyła się wokół niego – strumienie kapsuł towarowych
sunących do strefy trzeciej, hałas innych kapsuł osiadających na pokładzie, nieprzerwane
trzaski i zgrzyty pracujących maszyn – ale robił to tylko częścią świadomości. Zadaniem
OLR-4, powierzonym mu przez centralny komputer pokładowy, było wypatrywanie
wszelkich odstępstw od normalności: zjawisk nie mieszczących się w przedziale parametrów
zdefiniowanych przez komputer.

Ogłuszający zgrzyt, który towarzyszył unoszeniu się kapsuły towarowej, biorąc pod

uwagę rozmiary statku, mieścił się całkowicie w tym przedziale. Tak samo dźwięki
dobywające się z wnętrza kapsuły, które można było przypisać przesuwającym się wewnątrz

towarom. Nie dało się jednak powiedzieć tego samego o syku powietrza uwalnianego przez
zawory bezpieczeństwa ani o metalicznych stukach i zgrzytach, które poprzedziły powolne
unoszenie się nietypowo dużej, okrągłej klapy przedniego włazu.

Długa głowa OLR-4 okręciła się wokół osi, a jego wypukłe sensory optyczne

zatrzymały się na kapsule. Powiększony i wyostrzony obraz transmitowany był do
centralnego komputera, który nieustannie porównywał go z bazą podobnych wizerunków.

Wszelkie odstępstwa od normy były rejestrowane.
W tym samym momencie, gdy fotoreceptory OLR-4 przyglądały się badawczo

unoszonej klapie włazu, dodatkowe roboty strażnicze pospieszyły, by zająć pozycje po obu
stronach podejrzanej kapsuły. OLR-4 wysunął podobną do buta stopę, przyjmując postawę
bojową, i wycelował w kapsułę swój karabin.

Otwarta klapa powinna była ukazać wnętrze kapsuły, zamiast tego jednak ujawniła

kolejną, szczelnie zamkniętą. OLR-4 zdołał określić skład chemiczny wewnętrznej klapy, ale
jego słabiutki procesor nie potrafił powiązać wyników w żadną logiczną całość. Było to
domeną centralnego komputera, który szybko rozwiązał tę zagadkę – jednak nie dość szybko.

Zanim OLR-4 zdołał się poruszyć, wewnętrzna klapa wystrzeliła z kapsuły jak taran, z

dostateczną siłą, by posłać dwa roboty strażnicze i trzy robocze na sam środek hangaru. OLR-
4 i trzy pozostałe roboty natychmiast otworzyły ogień w stronę odstrzelonej klapy i samej
kapsuły, ale blasterowe pociski odbijały się od nich rykoszetem po całej ładowni.

Dwa roboty wskoczyły na szeroki kadłub kapsuły, chcąc zaatakować urządzenia od

tyłu, ale ich wysiłki na nic się nie zdały. Blasterowe strzały trafiły je wcześniej, rozrywając na
cztery części jednego i prawie całkowicie rozsadzając drugiego. Dopiero wtedy OLR-4
uświadomił sobie, mimo swojego skromnego procesora, że nieprzyjaciel znajdował się z tyłu
tarana. A sądząc po precyzji strzałów, intruzi byli istotami z krwi i kości.

Z kapsułą sunącą powoli nad głową, wśród setek robotów wykonujących przydzielone

im zadania i nieświadomych wymiany strzałów, OLR-4 rzucił się w bok, ostrzeliwując się
równą serią, by znaleźć się na korzystniejszej pozycji. Blasterowe strzały świszczały nad jego
głową i ramionami, przelatywały między nogami.

Tuż przed nim dwa z robotów straciły głowy, strącone celnymi strzałami. Trzeci

pozostał nietknięty, ale i tak upadł na pokład, oszołomiony nieustannym, zimnym ogniem
wyładowań elektrycznych.

Wewnętrzne monitory OLR-4 podpowiedziały mu, że jego blaster jest przegrzany i

bliski wyczerpania. Choć niewątpliwie świadom sytuacji, centralny komputer nie odwołał
rozkazów, więc OLR-4 nie przerwał ognia, próbując skryć się za taranem. Po jego prawej
stronie kolejny robot, zestrzelony, spadł z dachu kapsuły, a jego rozszarpany tors wirował
niezgrabnie, opadając na pokład, gdzie zmiażdżyła go osiadająca kapsuła. Inny robot,
pozbawiony nogi, podskakiwał nie przerywając ognia, dopóki nie odstrzelono mu drugiej.
Wtedy upadł, tocząc się bezwładnie po pokładzie wśród iskier strzelających z jego
syntezatora mowy.

OLR-4 uskakiwał to w prawo, to w lewo, unikając blasterowych strzałów. Prawie dotarł

już do kapsuły, gdy został trafiony w prawe ramię, a siła wystrzału okręciła go wokół własnej
osi. Zatoczył się, ale zdołał utrzymać się w pionie, dopóki nie trafiono go w lewe ramię.
Wirując, wylądował na plecach, z nogami zaklinowanymi pod kapsułą. Patrząc do góry,
zarejestrował kątem oka zbrojny oddział, który wtargnął na pokład frachtowca: kilkanaście
dwunożnych istot żywych, ubranych w mimetyczne kombinezony i czarne zbroje, z twarzami
ukrytymi za aparatami do recyrkulacji powietrza, zaopatrzonych w urządzenia do
odzyskiwania tlenu, przypominających długie kły.

Fotoreceptory OLR-4 skupiły się na istocie rasy ludzkiej, której długie czarne włosy

opadały w lokach na szerokie ramiona. Serwomotory prawej dłoni robota zacisnęły się na
pręcie spustowym blastera, ale jedyną odpowiedzią przeciążonej broni był żałosny syk, po

którym blaster odmówił dalszej pracy.

– O-och – jęknął OLR-4.
Długowłosy mężczyzna spojrzał na niego, odwrócił się i wypalił.
Czujniki ciepła OLR-4 przekroczyły przewidzianą dla nich skalę, a przeciążone

systemy zawyły. Zanim stopiły się wszystkie obwody, robot przekazał ostatni obraz do
centralnego komputera, po czym przestał istnieć.

Uspokajający szum urządzeń na mostku „Strumienia Przychodów” przerwał zgrzytliwy

ton dobiegający z matrycy skanera. Sunąc wzdłuż rampy dowodzenia, Daultay Dofine zapytał
o powód hałasu robota stojącego przy skanerze.

– Monitory dalekiego zasięgu donoszą o pojawieniu się grupy niewielkich statków

zbliżających się w naszym kierunku z maksymalną prędkością – odpowiedział robot
monotonnym, metalicznym głosem.

– Co? Co powiedziałeś?
Dalszych wyjaśnień udzielił Sullustanin.
– Identyfikatory rozpoznały statki typu CloakShape i jedną kanonierkę klasy Tempest.
Dofine'owi szczęka opadła ze zdumienia.
– To atak?
– Komandorze – odezwał się znów robot – statki nadal się zbliżają.
Dofine machnął gwałtownie w stronę wielkich monitorów.
– Chcę je zobaczyć! – Ruszył w stronę ekranu, gdy nagle usłyszał inny niepokojący

dźwięk, tym razem dochodzący ze stanowiska operatora systemów statku, również
ulokowanego poniżej rampy.

– Centralny komputer informuje o zakłóceniach w strefie pierwszej hangaru, w prawym

ramieniu statku.

Dofine spojrzał na Granina.
– Jaki rodzaj zakłóceń?
– Roboty ostrzeliwują jedną z kapsuł towarowych.
– Bezmyślne maszyny! Jeśli zniszczą ładunek...
– Komandorze, ekran pokazuje już myśliwce – zameldował Sullustanin.
– Może to tylko spięcie – zasugerował Granin.
Dofine popatrywał czerwonymi oczami to na jednego członka załogi, to na drugiego,

czując rosnący niepokój.

– Gwiezdne myśliwce zmieniają kurs. Formacja rozpada się na dwa oddziały. –

Sullustanin odwrócił się w stronę Dofine'a. – Lecą w szyku charakterystycznym dla Frontu
Mgławicy.

– Front Mgławicy! – Dofine pospieszył w stronę ekranu i wskazał palcem czarny kształt

kanonierki. – Ten statek to...

– „Jastrzębionietoperz” – powiedział szybko Sullustanin. – Statek kapitana Cohla.
– To niemożliwe! – prychnął Dofine. – Nie dalej jak wczoraj widziano go na

Malastarze.

Żuchwy Sullustanina drżały lekko, gdy wpatrywał się w ekran.
– Ale to jego statek. A tam, gdzie pojawia się „Jastrzębionietoperz”, musi być i sam

Cohl.

– Myśliwce przegrupowują się do ataku – zameldował robot. Dofine zwrócił się w

stronę nawigatora.

– Uruchomić systemy obrony!
– Centralny komputer melduje, że w prawym hangarze nadal trwa strzelanina. Osiem

robotów strażniczych zostało zniszczonych.

– Zniszczonych?

– Systemy obrony mają na celu gwiezdne myśliwce Frontu Mgławicy. Tarcze ochronne

podniesione.

– Myśliwce strzelają!
W prostokątnych iluminatorach eksplodowało nagle jasne światło, a mostek zadrżał od

wstrząsu dość silnego, by przewrócić robota.

– Turbolasery odpowiadają ogniem!
Dofine odwrócił się w stronę iluminatorów w samą porę, by zobaczyć kreski

pulsującego czerwonego światła z centralnie zamontowanych baterii laserowych.

– Gdzie są najbliższe posiłki?
– W najbliższym systemie słonecznym – powiedział nawigator. – To „Akwizytor”. Jest

lepiej uzbrojony niż „Strumień Przychodów”.

– Wyślij prośbę o wsparcie!
– Czy to rozsądne, komandorze?
Dofine rozumiał jego zastrzeżenia. Prośba o ratunek zawsze była poniżająca. Ale

Dofine był pewien, że zrekompensuje upokorzenie, jeśli zdoła ocalić ładunek „Strumienia
Przychodów”.

– Rób, co powiedziałem – polecił nawigatorowi.
– Myśliwce przegrupowują się do ponownego ataku – zameldował Sullustanin.
– Gdzie są nasze myśliwce? Dlaczego nie ruszają do kontrataku?
– Odwołał je pan, komandorze – przypomniał nawigator. Dofine machnął gwałtownie

ręką.

– No to wypuść je, ale już!
– Centralny komputer prosi o zgodę na odcięcie strefy drugiej prawego hangaru.
– Potwierdzam! – zawołał Dofine. – Odetnij ją, szybko!

ROZDZIAŁ 2

Zamaskowana grupa, która wtargnęła na pokład „Strumienia Przychodów”, była

prawdziwą zbieraniną, równie zróżnicowaną, jak załogi gwiezdnych myśliwców, które
zapewniały im wsparcie: ludzie i istoty innych ras, płci męskiej lub żeńskiej, krępi i szczupli.
Ubrani w maskujące kombinezony i matowe, czarne zbroje, w butach bojowych z
przyssawkami i goglach, wypadli zza tarana, który pozwolił im zaatakować z zaskoczenia,
ostrzeliwując się z najnowocześniejszej broni zaczepnej i zawieszonych na ramionach
zakłócaczy pola.

Garstka robotów, które trzymały się jeszcze na nogach, padła na pokład, oderwane

kończyny pryskały na wszystkie strony.

Mężczyzna, w którego nie trafił OLR-4, odważnie wyszedł na środek hangaru,

sprawdził odczyt na komunikatorze noszonym na nadgarstku, po czym zdjął aparat do
recyrkulacji powietrza i gogle.

W powietrzu pozostał przenikliwy zapach walki – ozonu i stopionego metalu.
– Atmosfera zdatna do oddychania – oznajmił pozostałym członkom grupy. – Ale

poziom tlenu niski, jak na czterech tysiącach metrów. Zdejmijcie maski, ale miejcie je pod
ręką... zwłaszcza wszyscy uzależnieni od t'bac.

Przy wtórze stłumionych śmiechów oddział wykonał polecenie.
Po zdjęciu aparatu twarz mężczyzny nadal przypominała maskę – ciemna skóra, gęsta

broda i sztywne czarne włosy, a na czole, od skroni do skroni, wytatuowany rząd małych
rombów. Fiołkowe oczy beznamiętnie analizowały uszkodzenia.

W zasięgu wzroku nie było ani jednego robota strażniczego, ale szczątki tych, które

unicestwili, zaśmiecały pokład. Roboty wykonawcze kontynuowały swoje zadania,
niezmordowanie kierując kilka kapsuł do ich miejsc przeznaczenia.

Jeden z ludzi kopnął na bok uszkodzone ramię robota strażniczego.
– Te urządzenia mogą stać się niebezpieczne, jeśli kiedyś nauczą się myśleć jak należy.
– I strzelać jak należy – dodał brodacz.
– Niech pan to powie Rasperowi, kapitanie Cohl – powiedział Boiny, Rodianin. – To

robot go wykończył. – Boiny, zielonoskóry samiec o okrągłych oczach, podrapał się po
gęstych, giętkich, żółtych kolcach porastających ryjek.

– Miał robot szczęście, i tyle – zauważyła Rodianka.
– To nie znaczy, że macie traktować to tutaj jako ćwiczenia – ostrzegł Cohl,

przyglądając się każdemu po kolei. – Komputer centralny przyśle tu niedługo dodatkowe
jednostki, a mamy do przejścia prawie kilometr, zanim dotrzemy do mostka.

Intruzi rozejrzeli się po zaokrąglonym hangarze, którego sklepienie ginęło gdzieś

wysoko. Ponad głowami mieli masywne dźwigary i belki, wyciągarki, tunele naprawcze i
wyciągi – plątanina przewodów w rzadkiej atmosferze.

Kobieta rasy ludzkiej – jedyna w tym gronie – gwizdnęła cicho.
– Na krańce gwiazd, można by tu pomieścić całą armię inwazyjną.
Miała skórę równie ciemną jak Cohl i krótkie brązowe włosy, okalające szczupłą,

trójkątną twarz.

– To by oznaczało, że muszą wydać cząstkę swoich zysków, Rella – powiedział

mężczyzna. – A Neimoidianie robią to tylko wtedy, gdy chcą sobie kupić nowe szaty.

Boiny wybuchnął piskliwym śmiechem.
– Wyhodujesz sobie niedożywioną neimoidiańską larwę, i tyle!
Cohl wskazał brodą na dwóch innych członków załogi.
– Zostańcie przy kapsule. Odezwiemy się, jak opanujemy mostek. – Odwrócił się w

stronę pozostałych. – Zespół pierwszy, weźcie zewnętrzny korytarz. Reszta idzie ze mną.

„Strumień Przychodów” zatrząsł się lekko. W oddali słychać było stłumione eksplozje.

Cohl nadstawił ucha.

– To pewnie nasze statki.
W hangarze rozdzwoniły się syreny alarmowe. Pracujące roboty przerwały

wykonywane czynności, gdy basowy łoskot przetoczył się pod ich stopami.

Rella spojrzała na przeciwległą grodź.
– Odcinają hangar.
Cohl dał znak zespołowi pierwszemu.
– Ruszajcie. Spotkamy się przy turbowindach na sterburcie. Nastawcie kombinezony na

pulsowanie, to powinno zmylić roboty... i nie szafujcie pociskami ogłuszającymi. I
pamiętajcie, żeby kontrolować poziom tlenu.

Zrobił parę kroków, ale zatrzymał się.
– Jeszcze jedno: jak was trafi robot, koszty leczenia w zbiorniku z bactą potrącę z

waszej wypłaty.

Daultay Dofine stał sztywno na rampie mostka, patrząc, jak bezlitosne statki Frontu

Mgławicy atakują jego okręt.

Zbieranina gwiezdnych myśliwców runęła na „Strumień Przychodów” pełną mocą

rzucając się na potężne ramiona frachtowca i trójsilnikową rufę jak drapieżne ptaki na ofiarę.
Wiele z pilotowanych przez roboty statków zostało anihilowanych, gdy tylko wyłoniły się zza
pola ochronnego „Strumienia Przychodów”.

Rozochocone łatwym zwycięstwem, statki wroga przedarły się przez krąg

zakrzywionych ramion, ostrzeliwując z bliska wieże dowodzenia w centralnej kuli. Ogień
dział jonowych kanonierki nadwerężał tarcze ochronne „Strumienia Przychodów”.
Gwałtowne rozbłyski światła rozlewały się po iluminatorach mostka. Jedyne, co mógł zrobić
Dofine, to twardo stać na mostku, przeklinając pod nosem terrorystów.

W zamian za przywilej wyłączności na handel z peryferyjnymi systemami gwiezdnymi,

Federacja Handlowa zobowiązała się wobec galaktycznego senatu na Coruscant, że zadowoli
się potęgą handlową nie próbując budować militarnej, opartej na sile marynarki wojennej.
Jednak im dalej od Jądra zapuszczały się frachtowce Federacji, tym częściej padały ofiarą
piratów i terrorystów w rodzaju bojowników z Frontu Mgławicy, której wielu członków
miało porachunki nie tylko z Federacją Handlową ale i samym rządem na Coruscant.

W rezultacie senat zgodził się, by frachtowce wyposażono w broń obronną w obawie

przed atakami w niepatrolowanych systemach rozrzuconych pomiędzy większymi szlakami
handlowymi i hiperprzestrzennymi. To jednak zmusiło tylko napastników do modernizacji
uzbrojenia, która z kolei wymagała okresowej wymiany sprzętu obronnego na frachtowcach
Federacji Handlowej.

Niepokoje na Środkowych i Odległych Rubieżach – w tak zwanych strefach wolnego

handlu – stały się od tego czasu chlebem powszednim. A Coruscant była daleko, nawet przy
prędkościach nadświetlnych, i nie zawsze łatwo było ustalić, kto zawinił i kto wystrzelił
pierwszy. Zanim sprawa trafiała do sądu, jedynymi dowodami były już tylko oświadczenia
stron i rozstrzygnięcie stawało się niemożliwe.

Sprawy Federacji Handlowej mogły się potoczyć inaczej, gdyby nie Neimoidianie,

którzy słynęli ze skąpstwa. Kiedy przyszło im uzbrajać swoje olbrzymie frachtowce, szukali
najtańszych dostawców i uparcie twierdzili, że ich największą troską jest ochrona ładunku.

Wbrew wszelkiemu rozsądkowi Neimoidianie zarządzili, by poczwórne baterie laserów

zamontować na zewnętrznych ścianach ramion hangarów. Choć umieszczenie baterii w
płaszczyźnie równikowej sprawdzało się przy bocznych atakach, okazało się całkowicie
nieskuteczne w przypadku napaści z góry lub z dołu, gdzie mieściły się prawie wszystkie
najważniejsze systemy statków: generatory promienia ściągającego i tarcz ochronnych,

reaktory hipernapędu i centralny komputer pokładowy.

Federacja Handlowa była więc zmuszona inwestować w silniejsze i lepsze generatory

tarcz, grubsze pancerze, a w końcu i w oddziały gwiezdnych myśliwców. Przydziały
myśliwców podlegały jednak regulacjom senatu i frachtowce w rodzaju „Strumienia
Przychodów” często okazywały się bezbronne wobec ataków okrętów pilotowanych przez
doświadczonych napastników.

Świadom tych ograniczeń, Daultay Dofine bezsilnie patrzył, jak statek z ładunkiem

rudy lommitu wymyka mu się z rąk.

– Tarcze pracują na połowie mocy – zameldował Granin z drugiego końca mostka. –

Ale jesteśmy w niebezpieczeństwie. Jeszcze kilka ataków i tarcze padną.

– Gdzie jest „Akwizytor”? – jęknął Dofine. – Powinni już tu być!
Seria z kanonierki Frontu Mgławicy – osobistej jednostki kapitana Cohla – targnęła

mostkiem. Jak Dofine przekonał się podczas wcześniejszych potyczek, sam rozmiar statku nie
gwarantował ochrony, nie mówiąc już o zwycięstwie, a trzykilometrowa średnica frachtowca
sprawiała jedynie, że był celem, w który trudno nie trafić.

– Moc tarcz spadła do czterdziestu procent.
– Baterie laserów od pierwszej do szóstej nie odpowiadają – dodał Sullustanin. –

Myśliwce koncentrują ostrzał na generatorze tarcz i reaktorach napędu.

Dofine gniewnie zacisnął usta.
– Wydaj rozkaz głównemu komputerowi, by uaktywnił wszystkie roboty, wszystkie

systemy obronne statku i przygotował się do odparcia napastników! – ryknął. – Kapitan Cohl
nie postawi nogi na tym mostku. Po moim trupie!

W prawym ramieniu hangarów zespół kapitana Cohla przedarł się z trudem przez

zamykające się grodzie. Wszystkie urządzenia w strefie trzeciej sprzysięgły się, by nie
pozwolić im posunąć się choćby o metr w stronę szybu kompensacji przyspieszenia,
łączącego centrosferę z bocznymi ramionami.

Dźwigi nad ich głowami spuszczały na nich ciężkie haki; wieże wiertnicze przewracały

się, zastępując im drogę; podnośniki binarne prześladowały ich jak senny koszmar, a poziom
tlenu skakał w górę i w dół. Nawet roboty wykonawcze przyłączyły się do walki, ciskając w
nich przecinakami łączy i kalibratorami mocy, jakby to były miotacze ognia i wibroostrza.

– Centralny komputer zwrócił cały statek przeciwko nam! – krzyknął Cohl.
Rella wystrzeliła do ścigającej ich grupy robotów PK uzbrojonych w hydroklucze.
– A czego się spodziewałeś, Cohl? Że podejmą nas jak królów?
Cohl skierował gestem Boiny'ego, Rellę i resztę zespołu w stronę ostatniej grodzi, która

oddzielała ich od turbowind prowadzących do centralnej kuli. Rozrzedzone powietrze
wypełniało wycie syren alarmowych. Krzyżujące się promienie blastera, odbijane rykoszetem
od ścian, tworzyły pirotechniczne widowisko godne parady w Dniu Republiki na Coruscant.

Cohl strzelił w biegu; stracił już rachubę, ile robotów wyeliminował i ile ładunków gazu

do blastera zużył. Dwóch członków jego zespołu postrzeliły roboty, ale ani on, ani reszta nie
mogli wiele zrobić, żeby pomóc rannym. Jeśli dopisze szczęście, uda im się dotrzeć do punktu
zbornego, nawet jeśli będą musieli się tam doczołgać. Ścigana przez trzy binarne podnośniki
drużyna przebiegła przez ostatnią gródź I zaczęła się przebijać do najbliższego rzędu
turbowind.

Klapa włazu prowadzącego do tuneli transferowych była zamknięta.
– Boiny! – krzyknął Cohl.
Rodianin schował blaster do kabury i ruszył do przodu. Obejrzał sobie klapę od góry do

dołu, po czym podszedł do panelu sterującego wbudowanego w ścianę obok. Przygotowując
się do złamania kodu, potarł dłonie i strzelił długimi placami zakończonymi przyssawkami.
Zanim zdążył dotknąć klawiszy na panelu, Cohl walnął go pięścią w tył głowy.

– Co to za popisy? – zapytał groźnie. – Po prostu rozwal panel!
Dofine spacerował nerwowo po rampie, gdy nagle klapa włazu na mostek eksplodowała

i wpadła do środka, wyzwalając falę paraliżującego gorąca, która przewróciła go na pokład.

Szóstka członków drużyny Cohla wpadła do środka w kłębach dymu; mimetyczne

kombinezony pozwalały im zlać się praktycznie nawet z wypolerowanymi ścianami mostka.
Szybko i sprawnie rozbroili Granina i wstrzelili ograniczniki w piersi robotów.

Cohl przywołał gestem jednego ze swoich ludzi do stanowiska łączności.
– Połącz się z „Jastrzębionietoperzem”. Powiedz im, że opanowaliśmy mostek. Niech

myśliwce ustawią się w szyku obronnym i przygotują do osłaniania naszego odwrotu.

Innego ze swoich żołnierzy skierował do stanowiska Granina.
– Rozkaż centralnemu komputerowi, żeby się uspokoił. Niech otworzy wszystkie

grodzie w hangarach.

Mężczyzna kiwnął głową i zeskoczył z rampy.
Wstukał kod do komunikatora na nadgarstku i uniósł go do ust.
– Zespół bazowy, mamy mostek. Przenieście kapsułę do strefy trzeciej i posadźcie jak

najbliżej portalu w wewnętrznej ścianie hangaru.

Cohl wyłączył komunikator. Omiótł wzrokiem zakładników, zatrzymał wzrok na

Dofine'ie i wyjął blaster.

Dofine, z rękami uniesionymi w geście poddania, cofnął się o dwa kroki, widząc, że

Cohl podchodzi do niego.

– Zastrzeliłby pan nieuzbrojoną istotę, kapitanie Cohl?
Cohl przycisnął lufę blastera do klatki piersiowej komandora.
– Zastrzeliłbym nieuzbrojonego Neimoidianina i nadal mógłbym spać spokojnie.
Przyglądał się Dofine'owi przez dłuższą chwilę, po czym schował broń do kabury I

zwrócił się w stronę Rodianina.

– Boiny, bierz się do roboty. Tylko szybko.
Odwrócił się z powrotem.
– Gdzie jest reszta pańskiej załogi, komandorze?
Donnę musiał przełknąć ślinę, zanim był w stanie wydać z siebie głos.
– Wracają promem z Dorvalli.
Cohl kiwnął głową.
– Świetnie, to uprości sprawę.
Dźgając Dofine'a palcem wskazującym w klatkę piersiową, szedł za nim wzdłuż rampy

spacerowej, aż doszli do fotela nawigatora. Tam dźgnął go po raz ostatni, strącając z kładki
prosto w fotel, a sam zeskoczył za nim.

– Musimy porozmawiać o pańskim ładunku, komandorze.
– O ładunku? – zająknął się Dofine. – Lommit, dostawa na Sluis Van.
– Do diabla z rudą – warknął Cohl. – Miałem na myśli aurodium.
Dofine starał się nie wybałuszać zanadto swoich czerwonych oczu, ale kiepsko mu to

wychodziło. Jego membrany powiekowe zadrżały, a potem podniosły się i opadły
kilkakrotnie.

– Aurodium?
Cohl nachylił się w jego stronę.
– Masz na pokładzie dwa miliardy w sztabach aurodium.
Komandor zesztywniał pod wpływem wzroku Cohla.
– Pan... pan się myli, kapitanie. „Strumień Przychodów” przewozi rudę.
Cohl wyprostował się na całą imponującą wysokość.
– Powtórzę to tylko raz: przewozisz sztaby aurodium... łapówki zebrane od światów

Odległych Rubieży, żeby zagwarantować im błogosławieństwo Federacji Handlowej.

Choć przerażony, Dofine nie mógł się powstrzymać od sarkazmu:

– A więc chodzi wam tylko o pieniądze. A ja słyszałem, że osławiony kapitan Cohl to

idealista. Teraz widzę, że to zwykły złodziej.

Cohl niemal się uśmiechnął.
– Nie każdy może być złodziejem licencjonowanym, jak ty i twoja banda.
– Federacja Handlowa nie posługuje się przemocą i mordem, kapitanie.
Cohl złapał Dofine'a za ozdobną szatę i uniósł nad fotel.
– Akurat! – pchnął Dofine'a z powrotem. – Ale tym zajmiemy się kiedy indziej. Teraz

liczy się tylko aurodium.

– A gdybym odmówił wydania sztab?
Nie spuszczając wzroku z Dofine'a, Cohl wskazał ruchem głowy na swojego

rodiańskiego towarzysza.

– Ten tam, Boiny, montuje właśnie detonator termiczny w systemie kontroli przepływu

paliwa „Strumienia Przychodów”'. Jak rozumiem, urządzenie zainicjuje eksplozję
dostatecznie silną, by zdmuchnąć twój statek za... Boiny?

– Za sześćdziesiąt minut, kapitanie! – odkrzyknął Boiny, unosząc do góry metalową

kulę wielkości śmierdzimelona.

Cohl wyciągnął z kieszeni na nogawce kamuflującego kombinezonu przedmiot, który

przylepił do wnętrza lewej dłoni Dofine'a. Ten spojrzał w dół i zobaczył, że to timer, który
zaczął już odliczać czas. Uniósł wzrok, napotykając twarde spojrzenie Cohla.

– To co z tymi sztabami? – spytał Cohl. Dofine skinął głową.
– Dobrze, w porządku... jeśli obiecasz, że oszczędzisz statek.
Cohl roześmiał się.
– „Strumień Przychodów” to już przeszłość. Ale masz moje słowo, że oszczędzę twoje

życie, jeśli będziesz robił, co ci każę.

Dofine spojrzał zezem.
– W takim razie dożyję twojej egzekucji.
Cohl wzruszył ramionami.
– Nigdy nic nie wiadomo, komandorze. – Wyprostował się i uśmiechnął do Relli. – A

nie mówiłem? Poszło jak z pła...

– Kapitanie! – przerwał człowiek Cohla ze stanowiska łączności. – Z nadprzestrzeni

wyskoczył właśnie statek. Skanery tożsamości pokazują, że to „Akwizytor”, frachtowiec
Federacji.

Rella cmoknęła.
– Co pan mówił, kapitanie?
Spojrzenie, jakim Cohl obrzucił Dofine'a, wyrażało autentyczne zaskoczenie.
– Może nie jesteś tak tępomózgi, na jakiego wyglądasz. – Wskoczył na rampę

spacerową, by wyjrzeć przez iluminatory. Dołączyła do niego Rella. – Zmiana planów –
oznajmił. – „Akwizytor” wypuści na nas gwiezdne myśliwce, gdy tylko znajdziemy się w ich
zasięgu. Przekaż rozkaz na „Jastrzębionietoperza”, żeby wciągnęli je w obręb ramion
frachtowca.

Dofine pozwolił sobie na uśmiech zadowolenia.
– Być może będzie pan musiał się obyć bez swego skarbu, kapitanie.
Cohl spojrzał na niego spode łba.
– Nie ruszę się stąd bez niego, komandorze. Pan też nie. – Złapał Dofine'a za

nadgarstek, żeby spojrzeć na timer. – Pięćdziesiąt pięć minut.

– Cohl! – powiedziała Rella znacząco. Popatrzył na nią z ukosa.
– Nie ma aurodium, nie ma zapłaty, kochanie.
Zagryzła idealnie wykrojoną dolną wargę.
– To prawda, ale powinniśmy być żywi, żeby móc ją wydać.
Potrząsnął głową.

– Nie mam w kartach śmierci... przynajmniej nie w tym rozdaniu.
W pobliżu mostka myśliwiec Frontu Mgławicy, ścigany promieniami zabójczej energii,

rozpadł się w chmurze szczątków i rozgrzanego do białości gazu.

– „Akwizytor” zaczął ostrzał – zameldował jeden z najemników.
Na twarzy Relli pojawił się niepokój.
Cohl zignorował spojrzenie, które rzuciła w jego stronę. Wyrwał szarpnięciem Dofine'a

z fotela, wciągnął go na rampę i pchnął w kierunku wyważonej klapy włazu na mostek.

– Mamy mało czasu, komandorze. Nasze okno wylotowe właśnie zaczęło się zamykać.

ROZDZIAŁ 3

W chaosie i mroku panującym w prawym ramieniu hangarów ostatnia z kapsuł

sunących na repulsorach w stronę doku w strefie trzeciej nie przyciągnęła niczyjej uwagi.
Kształtem przypominająca nieco bulwę, była większa od innych kapsuł w strefie trzeciej,
choć nie tak duża jak ta, którą przechwycił Front Mgławicy, i dużo mniejsza od niektórych
barek przewożących rudę. Co więcej, nic w jej wyglądzie nie sugerowało, że podobnie jak
statek terrorystów, ma na pokładzie żywe istoty.

Przypięci pasami do ustawionych plecami do siebie foteli siedzieli dwaj mężczyźni,

których ubiór był całkowitym przeciwieństwem stroju Daultaya Dofine'a. Ich jasne tuniki i
spodnie były luźne i pozbawione ozdób, długie do kolan buty zrobiono ze skóry nerfa, nie
mieli też żadnej biżuterii, tiar ani diademów.

Skromne stroje tylko podkreślały otaczającą ich aurę tajemniczości.
Fałszywa kapsuła towarowa nie miała żadnych iluminatorów, ale kamery ukryte w

poszyciu kadłuba przekazywały do wnętrza obrazy z wnętrza hangaru.

Obserwując bałagan, jaki pozostawiła po sobie drużyna kapitana Cohla, młody człowiek

na przednim siedzeniu zauważył nosowym głosem:

– Kapitan Cohl pozostawił nam łatwy ślad, mistrzu.
– Rzeczywiście, padawanie. Ale ślad, który prowadzi cię do lasu, może nie być tym, po

którym chciałbyś ten las opuścić. Rozciągnij swoje zmysły, Obi-Wanie.

Dosłownie wciśnięty w tylne siedzenie starszy mężczyzna górował nad młodszym

również wzrostem. Szeroką twarz okalała gęsta broda, a bujne, siwiejące włosy, zebrane do
tyłu, odsłaniały szlachetne, łagodnie zarysowane brwi. Miał przenikliwe niebieskie oczy i
wydatny nos, spłaszczony na końcu, jakby złamał go kiedyś tak pechowo, że nawet kuracja w
płynie bacta nie mogła mu pomóc.

Nazywał się Qui-Gon Jinn.
Jego towarzysz siedzący za sterami kapsuły, Obi-Wan Kenobi, miał młodzieńczą,

gładko ogoloną twarz, rozszczepiony na czubku podbródek i wysokie, proste czoło. Ciemne
włosy nosił krótko przycięte, z wyjątkiem pojedynczego, cienkiego warkoczyka, opadającego
zza prawego ucha na ramię – symbolu statusu padawana. Słowo to, używane w zakonie, do
którego należeli Qui-Gon i Obi-Wan, oznaczało ucznia lub protegowanego.

Zakon ten znany był pod nazwą rycerzy Jedi.
– Mistrzu, czy widzisz jakiś znak na ich statku? – zapytał przez ramię Obi-Wan.
Qui-Gon odwrócił się, by wskazać otwartą kapsułę na lewym dolnym ekranie

umieszczonym ponad głową Obi-Wana.

– To ten. Planują widać wystrzelenie go z portalu w wewnętrznej ścianie pierścienia

hangaru. Posadź naszą kapsułę w pobliżu, ustawioną włazem w przeciwną stronę. Tylko zrób
to ostrożnie, żeby nie zwracać na nas uwagi. Cohl na pewno wystawi wartę.

– Czy życzysz sobie przejąć stery, mistrzu? – zapytał urażony Obi-Wan.
Qui-Gon uśmiechnął się do siebie.
– Tylko jeśli jesteś zmęczony, padawanie.
Obi-Wan zacisnął usta.
– Oczywiście, że nie jestem zmęczony, mistrzu. – Przez chwilę patrzył na ekran. –

Chyba mam dla nas odpowiednie miejsce.

Jakby kierowana przez roboty nadzorujące ruch w hangarze, kapsuła osiadła na czterech

okrągłych wysięgnikach ładowniczych. Obaj Jedi w milczeniu przyglądali się obrazom
transmitowanym przez kamery. Minęła długa chwila, zanim z kapsuły Cohla wyszli dwaj
mężczyźni w maskach tlenowych i z karabinami rozpraszaczy pola w rękach.

– Miałeś rację, mistrzu – powiedział pojednawczo Obi-Wan. – Cohl staje się coraz

bardziej przewidywalny.

– Miejmy nadzieję, Obi-Wanie.
Jeden z wartowników okrążył kapsułę i wrócił do włazu, przy którym czekał drugi.
– Teraz mamy szansę – powiedział Qui-Gon. – Wiesz, że...
– Wiem, co mam robić, mistrzu. Nie rozumiem tylko, dlaczego. Moglibyśmy wziąć

Cohla z zaskoczenia, tu i teraz.

– Dużo ważniejsze jest zlokalizowanie bazy Frontu Mgławicy, padawanie. Wtedy

przyjdzie czas na rozprawienie się z Cohlem.

Qui-Gon włożył do ust niewielki aparat oddechowy i dotknął przełącznika, który

otwierał okrągłą klapę włazu. Obaj Jedi wyszli do hangaru, skąpanego w czerwonym świetle
lamp alarmowych.

Żaden przedmiot nie ucieleśniał wyobrażenia o rycerzach Jedi bardziej niż

wypolerowane metalowe cylindry, które Qui-Gon i Obi-Wan nosili przypięte u pasa pod
płaszczami. Pas zawierał przegródki mieszczące mnóstwo przydatnego ekwipunku, więc
można by łatwo uznać te trzydziestocentymetrowej długości cylindry za swego rodzaju
narzędzia – i rzeczywiście za takie uważali je Jedi. W rzeczywistości była to jednak broń
światła, zarówno w sensie faktycznym, jak i przenośnym, używana przez Jedi od tysięcy
pokoleń w podjętej przez nich dobrowolnie służbie na rzecz Republiki w roli strażników
pokoju i sprawiedliwości.

Skupiający światło kryształ stanowiący serce miecza świetlnego nie był jednak

prawdziwym źródłem potęgi Jedi; tę czerpali z wszechobecnego pola energetycznego,
generowanego przez wszelkie formy życia i spajającego galaktykę, które nazywali Mocą.
Zakon poświęcił dziesiątki tysięcy lat na studiowanie i kontemplację Mocy, a produktami
ubocznymi tych studiów stały się umiejętności wykraczające poza wszystko, do czego zdolne
były zwykłe istoty: zdolność poruszania obiektów na odległość siłą woli, wpływania na myśli
słabszych umysłowo jednostek, wgląd w przyszłe wydarzenia. Przede wszystkim jednak
posiedli umiejętność zespolenia swojego umysłu z wszelkimi formami życia, a przez to
zjednoczenia się z samą Mocą.

Poruszając się nadnaturalnie cicho i szybko, Qui-Gon zbliżył się do kapsuły Cohla.

Rękojeść miecza świetlnego ściskał w prawej dłoni i przy każdej nadarzającej się okazji krył
się za innymi kapsułami. Przy panującym w hangarze hałasie wiedział, że nie będzie łatwo
odwrócić uwagę wartowników. Musiał jednak zyskać choć kilka chwil dla Obi-Wana.

Na wypukłym nosie jednej z kapsuł leżały szczątki górnej części korpusu i wydłużonej

głowy robota bojowego. Zerkając w stronę wartowników Cohla, Qui-Gon włączył przycisk
aktywatora świetlnego miecza, umieszczony ponad jego żłobkowaną rękojeścią.

Z rękojeści wystrzelił z sykiem promień zielonej energii, który w zetknięciu z

powietrzem zaczął cicho buczeć. Jednym zręcznym gestem Qui-Gon odciął głowę robota od
cienkiej szyi. Jednocześnie wyciągnął lewą rękę dłonią na zewnątrz i pchnięciem Mocy posłał
uszkodzoną głowę w powietrze na drugi koniec hangaru, gdzie z głośnym brzękiem upadła na
pokład, nie dalej niż pięć metrów od miejsca, gdzie stali terroryści.

Obaj wartownicy odwrócili się w stronę, z której dobiegł dźwięk, z bronią gotową do

strzału.

W tej samej chwili Obi-Wan ruszył w stronę kapsuły Cohla tak szybko, że zarys jego

sylwetki zamazał się jak we mgle.

Na środkowym poziomie centrosfery frachtowca Cohl, Rella, Boiny i pozostali

członkowie drużyny Cohla patrzyli z wytrzeszczonymi oczami i otwartymi ustami na kasetkę
ze sztabkami aurodium, wyciągniętą ze skarbca „Strumienia Przychodów” i złożoną
troskliwie na repulsorowym wózku. Hipnotyzując swoim pięknem, sztabki pulsowały
zmieniającym się bezustannie wewnętrznym światłem, rozszczepianym na wszystkie kolory

tęczy.

Nawet Dofine i jego czterej oficerowie z trudem mogli oderwać oczy od klejnotów.
– A niech mnie kule biją! – powiedział Boiny. – Teraz mogę powiedzieć, że widziałem

już wszystko.

Jego słowa wyrwały Cohla z zamyślenia; obrócił się w stronę Dofine'a, skutego

kajdankami ogłuszającymi.

– Zasłużył pan na moją wdzięczność, komandorze. Większość Neimoidian nie byłaby

tak uczynna.

– Posuwa się pan za daleko, kapitanie – naburmuszył się Dofine. Cohl wzruszył

lekceważąco ramionami.

– Powiedz to pan członkom Dyrektoriatu Federacji Handlowej.
Ruchem głowy polecił Relli, by wyprowadziła wózek, po czym ujął Boiny'ego za

ramiona i skierował go w stronę panelu sterującego.

– Połącz się z centralnym komputerem i poleć mu skontrolowanie systemu

doprowadzania paliwa. Kiedy komputer odkryje detonator termiczny, wyda polecenie
opuszczenia statku.

Boiny pokiwał głową ze zrozumieniem.
– Upewnij się, że wystrzeli za burtę wszystkie kapsuły i barki towarowe – dodał Cohl.
Dofine spojrzał na niego oczami rozszerzonymi nagłym zrozumieniem.
– A więc lommit też się liczy.
Cohl odwrócił się w jego stronę.
– Bierzesz mnie za kogoś, kogo obchodzi stan stosunków między Federacją Handlową a

Frontem Mgławicy.

Dofine wyglądał na zmieszanego.
– Dlaczego więc ratujesz ładunek?
– Ratuję? – Cohl zakrył usta dłonią i roześmiał się, wyraźnie rozbawiony. – Ja po prostu

dbam o to, żeby „Akwizytor” miał do czego strzelać.

Z tą samą niezwykłą zwinnością, z którą dotarł do kapsuły terrorystów, Obi-Wan

powrócił do statku Jedi.

– Wszystko na miejscu, mistrzu – powiedział na tyle głośno, by jego głos przebił się

przez wyjące syreny alarmowe.

Qui-Gon polecił mu gestem, by wszedł do kapsuły. Ale zanim Obi-Wan zrobił pierwszy

krok, wszystkie kapsuły w hangarze zaczęły unosić się i lewitować w kierunku osadzonych w
ścianach hangaru portali.

– Co się dzieje?
Qui-Gon rozejrzał się dookoła, lekko zdziwiony.
– Wyrzucają ładunek za burtę.
– To dość dziwne postępowanie jak na terrorystów, mistrzu.
Qui-Gon zmarszczył brwi w zamyśleniu.
– Centralny komputer pokładowy nie pozwoliłby na to, o ile statek nie znalazłby się w

poważnym niebezpieczeństwie.

– Może tak właśnie jest, mistrzu.
Qui-Gon przyznał mu rację.
– Tak czy owak, padawanie, lepiej też się stąd wynośmy. Jeśli Cohl zrealizował swoją

misję, zaraz tu będzie.

Ledwie dotrzymując kroku wózkowi repulsorowemu, na którym leżały sztabki, drużyna

Cohla biegła szerokim korytarzem prawego ramienia hangaru w stronę punktu zbornego.
Załoga mostka „Strumienia Przychodów” z trudem za nimi nadążała, mimo masek do

recyrkulacji powietrza i sporadycznych kuksańców pod żebro lufami Masterów. Wszędzie
wokół nich kapsuły i barki transportowe płynęły w stronę portali w wewnętrznej i
zewnętrznej ścianie hangaru.

Nawet Cohl ciężko sapał, gdy w końcu dotarli do strefy trzeciej i do oczekującej na nich

kapsuły. Tylko jednemu z członków drugiej drużyny – jasnowłosemu Bothaninowi – udało
się przeżyć i dołączyć do nich, ale Cohl postanowił nie przejmować się w tej chwili losem
pozostałych. Każdy członek załogi wybrany do tej operacji został dokładnie poinformowany,
na jakie niebezpieczeństwa się naraża.

– Załaduj aurodium! – krzyknął do Boiny'ego przez komunikator maski aparatu do

recyrkulacji powietrza. – Rella, przelicz wszystkich i zagoń na pokład.

Daultay Dofine spojrzał zaniepokojony na timer odliczający czas, nadal przylepiony do

wierzchu jego dłoni.

– A co będzie z nami? – zawołał.
Jeden z członków bandy Cohla wskazał zamaszystym gestem dużą kapsułę w pobliżu,

która jeszcze nie odpłynęła wraz z innymi.

– Wyładujcie towar i upchnijcie się w środku.
Dofine zamrugał w przypływie paniki.
– Umrzemy tam!
Mężczyzna roześmiał się szyderczo.
– No właśnie.
Dofine spojrzał na Cohla.
– Dałeś mi słowo...
Cohl przekrzywił głowę, by spojrzeć na wyświetlacz timera, a potem wbił wzrok w

komandora.

– Jeśli się pospieszycie, zdążycie jeszcze do kapsuł ratunkowych.

ROZDZIAŁ 4

Obi-Wan zaczekał, aż kapsuła terrorystów uniesie się do góry, zanim włączył napęd

repulsorowy. Oprócz ogromnych portali na końcach ramion hangaru, w każdej strefie otwarły
się chronione polem magnetycznym portale w wewnętrznych ścianach. Sznury kapsuł i barek
towarowych podpływały do otworów, ale szybko zaczęły się tworzyć zatory, mimo wysiłków
sterującego ruchem centralnego komputera.

Obi-Wan zdawał sobie sprawę, że jeśli zbyt późno dotrą do portali, będą musieli razem

z Qui-Gonem wymyślić inny sposób wydostania się z frachtowca. Młody Jedi był jednak
wyjątkowo metodyczny. Przez dłuższą chwilę studiował ruch kapsuł, przewidując, gdzie
mogą utworzyć się korki, zanim zdecydował się na określony kurs. Skierowali się ku górze,
pod samo sklepienie hangaru, pełne dźwigów i podnośników, by potem popłynąć w dół pod
ostrym kątem ku portalowi strefy trzeciej. Otarłszy się lekko o trzy kapsuły, Obi-Wan
zręcznie uniknął kolizji z dużą barką, która szybko sunęła w stronę wylotu portalu.

Cohl opuścił ramię hangaru dosłownie kilka minut wcześniej, ale sygnalizator, który

umieścił na jego kapsule Obi-Wan, gwarantował, że Jedi będą w stanie rozpoznać jego
kapsułę wśród licznej grupy innych statków.

– Mamy ich, mistrzu – powiedział do Qui-Gona, który obserwował tylne ekrany. – Lecą

prosto ku centralnej kopule. Nie jestem pewien, czy chcą się przemknąć nad nią czy pod nią,
ale zdecydowanie nabierają prędkości.

– Leć za nimi, Obi-Wanie. Ale utrzymuj stałą odległość. Za wcześnie jeszcze, by się

ujawniać.

Z widoczną w oddali białą centrosferą, otoczoną szerokim łukiem ramion hangaru,

wewnętrzna przestrzeń frachtowca przedstawiała sobą niezwykły widok, zwłaszcza teraz, gdy
z portali hangarów wylewały się strumienie statków wszelkich rozmiarów i kształtów.
Niestety, chaotyczne ruchy kapsuł i barek towarowych nie pozostawiały Obi-Wanowi wiele
czasu na podziwianie widoków. Dzielił uwagę pomiędzy jasną plamę kapsuły Cohla na
wyświetlaczu ponad głową a ekrany kamer przekazujących do wnętrza obraz otoczenia
kapsuły.

Większość kapsuł leciała w stronę dolnej części centrosfery, więc nawet niewielkie

kolizje powodowały efekt domina. Wiele kapsuł wirowało bezładnie, inne, odbiwszy się od
nich, leciały kursem kolizyjnym na ramiona hangarów.

Wszystko to zaczęło przypominać Obi-Wanowi jedno z ćwiczeń, jakie wykonywał w

dzieciństwie w ramach nauki w Świątyni Jedi na Coruscant, gdzie zadaniem ucznia było
niewzruszenie skoncentrować się na jednej czynności, podczas gdy aż pięciu nauczycieli
usiłowało odwrócić jego uwagę.

– Uważaj na naszą rufę, padawanie – ostrzegł go Qui-Gon.
Od dołu leciała ku nim kapsuła, celując prosto w rufę. W obawie, że zostaną wywróceni

do góry nogami, Obi-Wan zwiększył moc doprowadzaną do przednich silników
manewrowych w samą porę, by ustabilizować ich lot. Fala uderzeniowa zdmuchnęła ich
jednak z poprzedniego kursu i nagle zorientowali się, że pędzą w stronę grubego dźwigara,
łączącego gigantyczną cetrosferę z ramionami hangarów.

Obi-Wan spojrzał na górny ekran, nie zobaczył na nim jednak pulsującej białej plamy.
– Mistrzu, zgubiłem ich.
– Skoncentruj się na tym, dokąd chcesz lecieć, Obi-Wanie – powiedział spokojnym

głosem Qui-Gon. – Zapomnij o ekranie i pozwól, by poprowadziła cię Moc.

Obi-Wan na chwilę zamknął oczy i zdając się na instynkt, skorygował kurs. Zerknął na

ekran i zobaczył kapsułę Cohla daleko przed nimi na sterburcie.

– Widzę ich, mistrzu. Kierują się ku górnej części centrosfery.

– Kapitan Cohl to indywidualista. Zawsze trzyma się z boku.
Obi-Wan odpalił silniczki manewrowe, korygując kurs, i wkrótce zobaczył na ekranie

mrugającą uspokajająco plamkę.

Centrosfera wypełniała coraz większą część ekranu przekazującego obraz z kamery

umieszczonej na dziobie kapsuły, pokazując piętro za piętrem kwater, mieszczących niegdyś
sale konferencyjne i lokale mieszkalne, zanim Federacja Handlowa zdecydowała się
korzystać z automatów jako siły roboczej. Dotarli już niemal do ostatniego poziomu
centrosfery, gdy pojedynczy myśliwiec gwiezdny przeciął jeden z ekranów, strzelając z
podwójnego działka laserowego do niewidocznego dla nich celu.

– To myśliwiec typu CloakShape, należący do Frontu Mgławicy – powiedział Qui-Gon.

W jego głosie słychać było lekkie zaskoczenie.

Krępy, niezbyt efektowny myśliwiec z wygiętymi w dół skrzydłami – CloakShape –

został zaprojektowany do walk w atmosferze. Terroryści jednak zmodyfikowali jego
wyposażenie, montując z tyłu śmigła i napęd hiperprzestrzenny.

– Ale do czego strzelają? – zapytał Obi-Wan. – Piloci Cohla musieli już zlikwidować

wszystkie myśliwce „Strumienia Przychodów”.

– Podejrzewam, że wkrótce się tego dowiemy, padawanie. Na razie skup się na naszym

bezpośrednim otoczeniu.

Obi-Wan nastroszył się lekko, słysząc tę łagodną reprymendę, szybko jednak przekonał

się, że jest zasłużona. Miał zwyczaj wybiegania myślą w przód, zamiast koncentrować się na
bieżącej chwili, co preferował Qui-Gon; rycerze Jedi nazywali to kontaktem z żywą Mocą.

Sporo powyżej łysej korony centrosfery i pudełkowatych skanerów wieńczących wieże

dowodzenia frachtowca kapsuła Cohla nabierała prędkości. W serii śmiałych manewrów
wyłaniała się właśnie z chmury innych jednostek, wśród których kryła się do tej pory. Groziło
im, że pozostaną zbytnio w tyle, więc Obi-Wan zwiększył moc silników.

W chwili, gdy przelatywali nad zakrzywioną górną powierzchnią centrosfery, Obi-Wan

zdołał nadrobić dystans pomiędzy kapsułami. Przygotowywał się właśnie, by podążyć za
Cohlem w otwartą przestrzeń, gdy inny myśliwiec – tym razem zmodyfikowany Łowca Głów
Z-95 – przeciął ich ekrany i eksplodował.

– Bitwa nadal trwa – stwierdził Qui-Gon.
Wyleciawszy ponad ramiona hangarów, dwaj Jedi dostrzegli źródło ognia. Nad nocną

stroną Dorvalli unosił się jak pierścień drugi frachtowiec, ostrzeliwany przez statki Frontu
Mgławicy.

– Posiłki Federacji Handlowej – doszedł do wniosku Obi-Wan.
– Ten frachtowiec może utrudnić sprawę – stwierdził Qui-Gon.
– Ale uda nam się dopaść Cohla tym razem.
– Cohl jest bardzo przebiegły, Obi-Wanie. Na pewno to przewidział. Nie zrobi nic, jeśli

nie ma w zanadrzu planu awaryjnego.

– Ależ mistrzu, bez wsparcia swoich statków...
– Nie nastawiaj się na nic konkretnego – przerwał mu Qui-Gon. – Po prostu utrzymuj

nas na kursie.

Wewnątrz równie ciasnego pomieszczenia w kapsule terrorystów ośmioosobowa załoga

Cohla sprawnie wykonywała przydzielone wcześniej zadania.

– Wewnętrzna i zewnętrzna klapa włazu zahermetyzowana, kapitanie – zameldował

Boiny, siedzący w ciasnym kącie przed wygiętą konsolą instrumentów pokładowych. –
Wszystkie systemy w gotowości.

– Przygotuj się na przełączenie napędu z repulsorów na silniki fuzyjne – polecił Cohl,

zapinając pasy.

– Napęd gotowy do przełączenia – zameldowała Rella.

– Mamy łączność – odezwał się inny z członków załogi. – Przełączam się na

częstotliwość priorytetową.

– Przestrzeń czystą kapitanie. Minęliśmy granicę tysiąca metrów od centrosfery.
– Łatwo poszło – powiedział Cohl, wyczuwając pewne napięcie w powietrzu. –

Przyczaimy się do dziesięciu tysięcy, a potem spadamy.

Rella spojrzała na niego z aprobatą.
– Po pierwsze: precyzyjne planowanie. Po drugie: bezbłędne wykonanie...
– I po trzecie: unikaj wykrycia przed, w trakcie i po – zakończył Boiny.
– Kurs jeden-jeden-siedem – powiedział Cohl. – Przyspieszyć do zero pół. Przygotować

napęd fuzyjny.

Odchylił się w fotelu i włączył ekran na sterburcie. „Jastrzębionietoperz” i pozostałe

jednostki wsparcia nadal trzymały „Akwizytora” na dystans. Pomiędzy nimi jednak dwoiły
się i troiły myśliwce Federacji, nękane przez pilotów Frontu Mgławicy i zmuszone lawirować
pomiędzy statkami towarowymi wypluwanymi z hangarów „Strumienia Przychodów”.
Musieli po prostu dotrzeć do „Jastrzębionietoperza” i pokonać parę parseków, które dzieliły
kanonierkę od „Akwizytora”.

Rella pochyliła się w jego kierunku i szepnęła:
– Cohl, jeśli to przeżyjemy, wybaczę ci, że w ogóle zgodziłeś się na tę operację.
Cohl już otwierał usta, żeby jej odpowiedzieć, gdy Boiny wszedł mu w słowo.
– Kapitanie, mam tu coś dziwnego. Może to przypadek, ale jedna z kapsuł towarowych

leci równo za nami na szóstej.

– Pokaż – powiedział Cohl, zwracając fiołkowe oczy w stronę ekranu.
– To ta plamka w środku. Ta z wydłużonym nosem.
Cohl przez chwilę milczał, po czym powiedział:
– Zmień kurs na jeden-jeden-dziewięć.
Rella wykonała polecenie.
Boiny zaśmiał się nerwowo.
– Kapsuła zmienia kurs na jeden-jeden-dziewięć.
– Jakiś zryw grawitacyjny? – zapytał inny z członków załogi, mężczyzna o imieniu

Jalan.

– Zryw grawitacyjny ? – powtórzyła Rella z wyraźną kpiną w głosie. – A co to takiego,

na księżyce Bodgen, ten zryw grawitacyjny?

– To, co sprowadza myśli Jalana z prostego kursu – mruknął Boiny.
– Zamknijcie się wszyscy – powiedział Cohl, drapiąc w zamyśleniu zarośnięty

podbródek. – Czy da się przeskanować tę kapsułę?

– Możemy spróbować.
Cohl wziął głęboki oddech i skrzyżował ramiona na piersi.
– Rozegrajmy to bezpiecznie. Zawracajcie w sam kocioł.

– Mistrzu, skanują nas – zameldował Obi-Wan. – I zmieniają kurs.
– Chcą się ukryć w tej chmarze kapsuł towarowych – powiedział Qui-Gon bardziej do

siebie niż do swego ucznia. – Czas, żeby zaczęli się martwić czym innym, Obi-Wanie.
Uruchom detonator termiczny, gdy tylko oddalą się trochę od frachtowca.

Cohl chwycił się podłokietników ciasnego fotela, gdy statek zawrócił ciasną pętlą

omijając swych sąsiadów, i skierował się w rój kapsuł zapełniających przestrzeń pomiędzy
dwoma frachtowcami Federacji Handlowej.

– Nie możemy tak lecieć za daleko – ostrzegł Boiny, zaciskając przyssawki na końcach

palców wokół instrumentów pokładowych.

– Cohl – odezwała się ostro Rella. – Jeśli się stąd zaraz nie wyniesiemy, skończymy w

samym środku walczących myśliwców.

Cohl nie odrywał wzroku od ekranów nad głową.
– Co robi kapsuła?
– Powtarza dokładnie każdy nasz manewr.
Jeden z mężczyzn zaklął pod nosem.
– Co tam siedzi w środku?
– Albo kto? – dorzucił drugi.
– Coś jest nie tak – powiedział Cohl, kręcąc głową. – Coś tu śmierdzi jak szczur.
Boiny spojrzał w jego stronę.
– Nie spotkałem nigdy szczura, który potrafiłby pilotować kapsułę, i to w taki sposób.
Cohl kłapnął dłonią w podłokietniki na znak, że podjął ostateczną decyzję.
– Nie ma co tracić więcej czasu. Włącz napęd fuzyjny.
– Takim cię lubię – powiedziała Rella, wykonując polecenie.
Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, Boiny zerwał się z fotela, machając gwałtownie rękami

w stronę jednego z czujników na konsoli, niezdolny wykrztusić słowa.

– Boiny! – krzyknął Cohl, jakby chciał złamać czar, pod którego wpływem znajdował

się Rodianin. – Skończ z tym!

Boiny odwrócił się w jego stronę; oczy miał okrągłe z niedowierzania.
– Kapitanie! Mamy detonator termiczny przylepiony do rdzenia reaktora!
Cohl spojrzał na niego z identycznym niedowierzaniem.
– Ile mamy czasu do wybuchu?
– Pięć minut! Odliczanie już się zaczęło!

ROZDZIAŁ 5

Sterylne powierzchnie, zagłębione stanowiska kontroli i wypukłe ekrany plazmowe,

lśniące jak akwaria, na mostku „Akwizytora” były identyczne jak na siostrzanym statku, z
jednym wyjątkiem: stanowiska obsadzone były w komplecie ośmioma oficerami
pokładowymi, z których wszyscy byli Neimoidianami.

Komandor Nap Lagard spojrzał na przednie iluminatory, ukazujące w oddali „Strumień

Przychodów”. Z tej odległości tęponose kapsuły i barki wypływające z hangarów wyglądały
jak plamki lśniące w promieniach słońca systemu, ale zbliżenia ukazywały setki
wybuchających – na skutek zderzenia lub trafienia laserowym ogniem – kapsuł, których
zawartość, cenna ruda lommitu, zaśmiecała przestrzeń. Przykry widok, choć Lagard już
wcześniej postanowił, że odzyskają tyle ładunku, ile tylko się da – pod warunkiem, że uda się
im przegonić terrorystów.

Ślady działalności Frontu Mgławicy widniały jak pieczęć na całej powierzchni

„Strumienia Przychodów”: pęcherze na durastali, dziury w poszyciu, kawałki poskręcanych
dźwigarów. Niedawno wzmocniona, podwójna tarcza ochronna uniemożliwiła terrorystom
zadanie podobnych ran „Akwizytorowi”. Ponadto na pokładzie „Akwizytora” stacjonowało
dwa razy więcej pilotowanych przez roboty myśliwców. Gdy tylko frachtowiec wyłonił się z
nadprzestrzeni, pomknęły ku niemu statki Frontu Mgławicy. Z pomocą poczwórnego działa
laserowego myśliwcom udało się odeprzeć atak i zmusić terrorystów do powrotu w stronę
„Strumienia Przychodów”, gdzie nadal wrzał konflikt. Całe mnóstwo pilotowanych przez
roboty myśliwców znikło w ogniu eksplozji, ale straty nie ominęły i terrorystów, którzy
stracili dwa statki typu CloakShape i jednego Łowcę Głów Z-95.

Tylko „Jastrzębionietoperz” – lekka kanonierka wielkości frachtowca, należąca do

najemnika, znanego jako kapitan Cohl – nadal stanowiła zagrożenie dla „Akwizytora”,
wystawiając na próbę wytrzymałość nowych tarcz frachtowca pod naporem kolejnych
ataków.

Teraz jednak nawet „Jastrzębionietoperz” musiał się wycofać, mknąc w kierunku

pokrytego czapą lodową bieguna Dorvalli; z mostka „Akwizytora” nadal widać był błękitny
kilwater ogni z dysz wylotowych kanonierki.

– Wygląda na to, że ich przegoniliśmy – zauważył jeden z podwładnych Lagarda po

neimoidiańsku.

Lagard potwierdził niezobowiązującym chrząknięciem.
– Kapitan Cohl musiał nakazać opuszczenie statku – ciągnął zastępca. – Front

Mgławicy wolał widać wyrzucić nasz lommit za burtę, niż dopuścić, by trafił do odbiorców
na Sluis Van.

Lagard znowu chrząknął.
– Myślą pewnie, że to prawdziwy cios dla Federacji Handlowej. Ale zastanowią się

jeszcze raz, kiedy Dorvalla będzie musiała zapłacić nam odszkodowanie.

Zastępca przytaknął.
– Sądy staną po naszej stronie.
Lagard odwrócił się na chwilę od ekranów.
– Tak. Ale nie możemy pozwolić, by podobne akty terroryzmu znowu się powtórzyły.
– Komandorze – wtrącił oficer łącznościowy – otrzymaliśmy zakodowaną transmisję od

komandora Dofine'a.

– Ze „Strumienia Przychodów”?
– Z kapsuły ratunkowej, komandorze.
– Puść wiadomość przez megafony i przygotuj promień ściągający do przechwycenia

kapsuły.

Głośniki na mostku ożyły z trzaskiem.
– Wzywam „Akwizytora”. Tu komandor Dofine.
Lagard pospieszył na środek rampy.
– Dofine, tu komandor Lagard. Ściągniemy was bezpiecznie na pokład, najszybciej jak

się da.

– Lagard, słuchaj uważnie – odezwał się Dofine. – Skontaktuj się pilnie z wicekrólem

Gunrayem. Muszę z nim natychmiast porozmawiać.

– Z wicekrólem? Co jest aż tak pilne?
– Ta wiadomość jest przeznaczona wyłącznie dla uszu wicekróla – syknął Dofine.
Świadom, że stracił twarz, Lagard przystąpił do kontrataku.
– A co z kapitanem Cohlem, komandorze Dofine? Czy przejął twój statek?
Krótkie milczenie Dofine'a upewniło Lagarda, że strzał był celny.
– Kapitan Cohl umknął ze statku na pokładzie fałszywej kapsuły towarowej.
Lagard odwrócił się w stronę iluminatorów.
– Czy możesz ją zidentyfikować?
– Zidentyfikować? – prychnął Dofine. – Kapsuła jak każda inna!
– A „Strumień Przychodów”?
– „Strumień Przychodów” za chwilę eksploduje.

W kapsule terrorystów Boiny patrzył z rozpaczą na konsolę instrumentów

pokładowych.

– Trzydzieści sekund do detonacji.
– Cohl! – krzyknęła Rella, gdy kapitan nie zareagował. – Zrób coś!
Cohl spojrzał na nią, zaciskając usta.
– Dobra, odrzucić skorupę.
Terroryści co do jednego odetchnęli z ulgą, podczas gdy Boiny pospiesznie wystukiwał

rozkazy na klawiaturze konsoli.

– Ładunki aktywowane – zameldował Rodianin. – Odrzucenie skorupy za dziesięć

sekund.

Cohl prychnął.
– W takich chwilach chciałoby się zobaczyć wyraz twarzy swoich przeciwników.

Qui-Gon i Obi-Wan obserwowali kapsułę Cola na swoich ekranach. Nagle seria

niewielkich eksplozji przecięła wzdłuż równika kadłub garbatej kapsuły, która pękła na
dwoje, ukazując pod spodem smukłą sylwetkę wahadłowca.

Wahadłowiec uruchomił silniki fuzyjne i skoczył do przodu, pozostawiając z tyłu

skorupy, z których dolna po chwili eksplodowała.

– To pewnie nasz detonator termiczny – powiedział Qui-Gon. – A co z sygnalizatorem?
– Przylepiony do poszycia wahadłowca i nadal sprawny, mistrzu – zameldował Obi-

Wan, przyglądając się płomieniom eksplodującej skorupy. – Znów udało ci się przewidzieć,
co zrobi kapitan Cohl.

– Nie bez twojej pomocy, padawanie. Wiesz, co robić.
Obi-Wan uśmiechnął się, sięgając do instrumentów pokładowych.
– Szkoda, że nie mogę zobaczyć twarzy kapitana Cohla.

Kapitan Cohl otworzył usta ze zdziwienia, gdy ścigająca ich kapsuła rozpadła się

wzdłuż środkowej linii. Wewnątrz ukazał się bezskrzydłowy koreliański Lancet, pomalowany
jaskrawą czerwienią od czubka wydłużonego dziobu po smukły ogon.

– To barwy Coruscant! – powiedział zaskoczony Boiny. – Departament

Sprawiedliwości!

– Powtarza każdy nasz manewr – zameldowała Rella, prowadząc statek zygzakami

pomiędzy chmarą kapsuł towarowych i chmur rudy lommitu.

– Dogania nas – uściślił Boiny.
Rella nie mogła się z tym pogodzić.
– Od kiedy to piloci wymiaru sprawiedliwości postępują w ten sposób?
– A kto inny może być za sterami? – zapytał jeden z mężczyzn.
– Na pewno nie Neimoidianie.
Cohl wbił wzrok w twarz Relli.
– Jedi? – zapytali jednocześnie.
Cohl zastanowił się, po czym pokręcił głową.
– Co mieliby tu robić Jedi? To nie jest przestrzeń Republiki. Zresztą nikt, naprawdę nikt

nie wiedział o tej operacji.

Boiny i reszta zgodzili się z nim ochoczo.
– Kapitan ma rację. Nikt nie wiedział o operacji.
W głosie Rodianina wyczuwało się jednak wyraźną niepewność i nagle Cohl

uświadomił sobie, że wszyscy na niego patrzą.

– Nikt, Cohl? – powiedziała powoli Rella. Zmarszczył brwi.
– Nikt spoza Frontu Mgławicy.
– Może Moc im podpowiedziała – mruknął Boiny. Rella spojrzała na ekrany.
– Mimo wszystko nadal jeszcze możemy zdążyć na „Jastrzębionietoperza”.
Cohl pochylił się ku panoramicznym iluminatorom.
– Gdzie jest kanonierka?
– Wisi w punkcie zbornym nad biegunem Dorvalli – wyjaśniła Rella. Kiedy Cohl długo

nie odpowiadał, dodała: – Polatam trochę w kółko, zanim się namyślisz.

Cohl spojrzał na Boiny'ego.
– Omieć skanem zewnętrzne poszycie wahadłowca.
– Zewnętrzne poszycie? – powtórzył Rodianin z powątpiewaniem.
– Rób, co mówię – powiedział sucho Cohl.
Boiny pochylił się nad konsolą, a po chwili wyprostował się w fotelu.
– Przylepili nam sygnalizator!
Cohl zmrużył oczy.
– Chcą nas namierzyć.
– Poprawka, Cohl – powiedziała Rella. – Właśnie nas namierzają.
Cohl zignorował jej uwagę i zwrócił się ponownie do Boiny'ego:
– Ile mamy czasu do eksplozji „Strumienia Przychodów”?
– Siedem minut.
– Możesz obliczyć topologię eksplozji frachtowca?
Boiny i Rella wymienili zaniepokojone spojrzenia.
– Do pewnego stopnia – powiedział niepewnie Rodianin.
– Więc zrób to. Potem podaj mi najlepsze przybliżenie promienia eksplozji i zasięg

chmury szczątków.

Boiny przełknął ślinę.
– Nawet największe przybliżenie będzie miało dokładność do kilkuset kilometrów,

kapitanie.

Cohl zastanawiał się przez chwilę w milczeniu, po czym spojrzał na Rellę.
– Zawracaj statek. Ostro.
Spojrzała na niego.
– Jedno jest pewne: zwariowałeś.
– Słyszałaś, co powiedziałem – warknął Cohl. – Zawracaj w stronę frachtowca.

Gdy tylko kapsuła ratunkowa, przechwycona promieniem ściągającym, znalazła się

wewnątrz hangaru „Akwizytora”, Daultay Dofine wygramolił się niezgrabnie z
baryłkowatego pojazdu.

Nawigator i pozostali członkowie załogi poszli w jego ślady. Komandor Lagard był w

pobliżu, by ich powitać.

– To dla mnie zaszczyt uratować tak wybitną osobę – powiedział.
Dofine wygładził szaty i wyprostował przekrzywioną tiarę.
– Tak, niewątpliwie – odpowiedział. – Czy skontaktował się pan z wicekrólem

Gunrayem, jak prosiłem?

Lagard wskazał na neimoidiański mechanofotel, którym prawdopodobnie sam dotarł tu

z mostka.

– Wicekról chętnie wysłucha, co ma mu pan do zameldowania. Podobnie jak ja,

komandorze.

Dofine przepchnął się obok Lagarda i podszedł do fotela, który natychmiast ruszył w

stronę centrosfery – niewątpliwie zdalnie sterowany przez Lagarda.

Wyprodukowany przez Dom Rzemiosł Affodies z samej Neimoidii, dziwaczny i

niezwykle kosztowny fotel miał dwie tylne nogi sierpowato wygięte, zakończone pojedynczą,
uzbrojoną w pazury stopą, i parę drążków sterowniczych również wyposażonych w pazury.
Wytrawione laserem wizerunki stylizowanego neimoidiańskiego żuka królewskiego
pokrywały jego metalową powierzchnię. Wyposażone w żyroskopy – dla utrzymania
równowagi – urządzenie o wysokim oparciu było bardziej symbolem statusu niż praktycznym
środkiem transportu, ale Dofine zorientował się, że wcale nie miało być przeznaczone dla
niego.

Na siedzeniu widniała okrągła tarcza hologramu, który wyświetlał miniaturową

sylwetkę samego wicekróla Nate'a Gunraya, przywódcy Wewnętrznego Kręgu Neimoidii i
członka siedmioosobowego Dyrektoriatu Federacji Handlowej. Międzygwiezdne zakłócenia
powodowały, że obraz przecinały ukośne, świetliste linie szumów transmisyjnych.

– Wicekrólu... – Dofine zgiął się w uniżonym ukłonie, zanim pospieszył za szybko

oddalającym się fotelem.

Gunray miał wysuniętą dolną szczękę, a jego gruba dolna warga opadała nisko na

podbródek. Głęboka bruzda dzieliła jego wypukłe czoło na dwa wyraźne płaty. Miał zdrowy,
szaroniebieski odcień skóry; bardzo o nią dbał, poddając się częstym masażom i stosując dietę
z najdelikatniejszych grzybów.

Czerwonopomarańczowe, doskonale uszyte szaty wraz z długą do kolan brązową kapą

spływały z jego wąskich ramion. Na szyi miał pektorał w kształcie łzy, wykonany z cennego
elektrum, a na głowie – trójgraniastą królewską tiarę zakończoną parą zwieszających się
ogonów.

– Cóż to za pilna wiadomość, komandorze Dofine? – zapytał Gunray.
– Wicekrólu, przypadł mi w udziale smutny obowiązek poinformowania cię, że

„Strumień Przychodów” został zaatakowany i zajęty przez członków Frontu Mgławicy.
Ładunek rudy lommitu dryfuje wyrzucony za burtę, a rodzaj... eee... bomby odlicza czas do
zniszczenia statku.

Uświadamiając sobie, że zapomniał odlepić timer z wierzchu dłoni, Dofine schował

rękę głębiej w luźny rękaw szaty.

– A więc kapitan Cohl znów zaatakował – stwierdził Gunray.
– Tak, wicekrólu. Ale przynoszę znacznie gorsze wieści. – Dofine rozejrzał się dookoła

w nadziei, że Lagard znajdzie się poza zasięgiem jego głosu, ale ten oczywiście stał tuż obok.
– Kasetka ze sztabkami aurodium – wykrztusił w końcu. – Cohl dowiedział się o niej jakimś
cudem. Nie miałem innego wyjścia, jak tylko mu ją oddać.

Spodziewając się reprymendy albo czegoś jeszcze gorszego, Dofine zwiesił wstydliwie

głowę, podążając za fotelem. Ale wicekról zaskoczył go.

– Na szali było życie twojej załogi.
– Właśnie, ekscelencjo.
– W takim razie wyprostuj się, komandorze – powiedział Gunray. – Bo to, co się dziś

wydarzyło, może się okazać dobrodziejstwem dla Federacji Handlowej i błogosławieństwem
dla wszystkich Neimoidian.

– Dobrodziejstwem, wicekrólu?
Gunray przytaknął.
– Rozkazuję ci przejąć dowodzenie „Akwizytora”. Odwołaj myśliwce i wycofaj

frachtowiec z walki.

– Cohl zawraca w stronę frachtowca – doniósł Obi-Wan znad instrumentów

pokładowych myśliwca Departamentu Sprawiedliwości. – Czyżby udało mu się wyprowadzić
w pole komputer frachtowca, tak by wyrzucił ładunek, chociaż statek nie był w
niebezpieczeństwie?

– Wątpię – powiedział Qui-Gon. Przysunął twarz jak najbliżej transpastalowej kopuły. –

Wszystkie statki wspomagające Cohla, nawet korweta, oddalają się od „Strumienia
Przychodów”.

– To prawda, mistrzu. Nawet „Akwizytor” odlatuje.
– A zatem możemy bezpiecznie przyjąć, że frachtowiec czeka zagłada. A jednak

kapitan Cohl pędzi w jego stronę.

– Podobnie jak my, mistrzu – uznał za stosowne dodać Obi-Wan.
– Co on planuje? – zapytał sam siebie Qui-Gon. – Nie jest to ktoś, kto by podejmował

desperackie działania, Obi-Wanie, a już na pewno nie jest samobójcą.

– Prom nie zwalnia ani nie zmienia kursu. Cohl mknie prosto w kierunku prawego

ramienia hangaru.

– Tam, gdzie wszystko się zaczęło.
Zaniepokojony Obi-Wan zmarszczył brwi.
– Mistrzu, jesteśmy okropnie blisko. Jeśli frachtowiec naprawdę czeka zagłada...
– Jestem tego świadom, padawanie. Może kapitan Cohl po prostu chce nas wybadać.
Obi-Wan milczał przez chwilę, zanim się odezwał, nie kryjąc niepokoju.
– Mistrzu?
Qui-Gon patrzył, jak prom kieruje się ostro w dół ku środkowi koła, które opasywał

ramionami „Strumień Przychodów”. Rozpostarł zmysły i nie spodobało mu się to, co wyczuł.

– Przerwij pościg, Obi-Wanie – powiedział nagle. – Szybko!
Obi-Wan dał pełną moc silnikom Lanceta i mocno szarpnął ku sobie drążek

sterowniczy. Na pełnej prędkości statek zatoczył długą pętlę, oddalając się od frachtowca.

Nagle „Strumień Przychodów” eksplodował. W kabinie Lanceta wyglądało to, jakby

ktoś nagle rozsunął nad kopułą oślepiającą, białą zasłonę. Niewielki statek został pchnięty do
przodu falą uderzeniową eksplozji, która porwała go, rzucając myśliwcem na wszystkie
strony. Zewsząd leciały na nich wielkie kawały stopionej durastali. Lancet zatrząsł się tak
mocno, że wszystkie systemy po kolei zaczęły wysiadać, tryskając snopami iskier, ekrany zaś
przekazywały wyłącznie szumy, zanim i one nie zgasły.

Oglądając się przez ramię, Obi-Wan widział, jak „Strumień Przychodów” rozpada się

na kawałki, jak potężne ramiona hangarów zderzają się ze sobą i odskakują na boki niczym
zerwane z uwięzi półksiężyce. Centrosfera i mostek oderwały się od zniszczonego ramienia
kompensatora przyspieszenia i pozostałości po dyszach wylotowych frachtowca.

W pewnej odległości od nich „Akwizytor” oddalał się w bezpieczny cień nocnej strony

Dorvalli. Korweta Cohla i dwa wspomagające ją gwiezdne myśliwce pomknęły w przeciwną
stronę i skoczyły w nadprzestrzeń.

– Dorvalla albo zyska nowy księżyc, albo padnie ofiarą olbrzymiego meteorytu –

powiedział Obi-Wan, gdy można już było usłyszeć własny głos.

– Obawiam się tej drugiej ewentualności – powiedział Qui-Gon. – Skontaktuj się z

Coruscant. Zawiadom Radę Pojednania, że Dorvalla potrzebuje natychmiastowej pomocy.

– Spróbuję, mistrzu. – Obi-Wan zaczął testować przełączniki na konsoli, mając

nadzieję, że przynajmniej niektóre z systemów łączności przetrwały burzę elektroniczną,
która towarzyszyła eksplozji.

– Czy widać jakieś ślady wahadłowca Cohla?
Obi-Wan spojrzał na ekrany.
– Sygnalizator nie daje znaku życia.
Qui-Gon nie odpowiedział.
– Mistrzu, wiem, że Cohl nienawidził Federacji Handlowej. Czy to jednak możliwe, by

tak mało dbał o własne życie?

Qui-Gon odpowiedział dopiero po dłuższej chwili.
– Jaka jest szósta i siódma Zasada Postępowania, padawanie?
Obi-Wan spróbował sobie przypomnieć.
– Szósta to: „Rozpoznaj światło i mrok w każdej rzeczy”.
– To jest piąta zasada.
Obi-Wan zastanowił się ponownie.
– „Zachowaj ostrożność, nawet w najzwyklejszych sprawach”.
– Ta jest ósma.
– „Ucz się widzieć wyraźnie”.
– Dobrze – powiedział Qui-Gon. – A siódma?
Obi-Wan pokręcił głową.
– Przepraszam, mistrzu, ale nie pamiętam.
– „Otwórz oczy na to, co nie jest oczywiste”.
Obi-Wan zastanawiał się przez chwilę.
– To jeszcze nie koniec.
– Na pewno nie, młody padawanie. Wyczuwam w tym wszystkim raczej jakiś groźny

początek.

C O R U S C A N T

ROZDZIAŁ 6

Cztery ściany gabinetu Finisa Valoruma, na szczycie najbardziej majestatycznego, jeśli

nie najwyższego, budynku rządowego dzielnicy, wykonane były z płyt transpastalowych,
osadzonych pomiędzy kolumnami nośnymi budynku w równe pasy trójkątów.

Planeta-miasto Coruscant – „Błyskotliwa Tarcza”, „Klejnot Światów Środka”, rojne

serce Republiki Galaktycznej – ciągnęło się we wszystkie strony, oszałamiając bogactwem
lśniących kopuł, ostrych jak noże iglic i schodzących w dół tarasami budowli, sięgających
nieba. Wyższe budynki przypominały przerośnięte rakiety, które nigdy nie zdołały się
oderwać od lądowiska, albo wysmagane wiatrem stożki dawno wygasłych wulkanów.
Niektóre z kopuł wyglądały jak spłaszczone półkule nasadzone na walcowate podstawy, inne
przypominały płytkie, ręcznie wyrabiane ceramiczne misy z nierównymi brzegami.

Szerokie aleje sterowanego magnetycznie ruchu powietrznego sunęły gładko ponad

miastem – strumienie pojazdów transportowych, aerobusów, taksówek i limuzyn kursowały
pomiędzy wysokimi iglicami i ponad powietrznymi przepaściami jak ławice egzotycznych
rybek. Zamiast jednak żerować, to one karmiły miasto, rozwożąc skarby galaktyki do tryliona
chciwych istot, dla których Coruscant była domem.

Niezależnie od tego, jak często Valorum podziwiał ten widok – to znaczy niemal

codziennie od siedmiu lat, od kiedy pełnił funkcję Najwyższego Kanclerza Republiki – nadal
nie potrafił przyglądać się obojętnie splendorowi Coruscant. Spośród niezliczonych planet ta
nie była ani największa, ani najpiękniejsza, ale wyrosła na jedyne w swoim rodzaju królestwo
pionowych kształtów, bardziej typowe dla głębi oceanu niż dla życia w atmosferze.

Główne biuro kanclerza Valoruma mieściło się na niższych piętrach kopuły senatu

galaktyki, tam jednak był zwykle do tego stopnia zasypywany prośbami, wnioskami I
sprawami, że dla specjalnych gości rezerwował tę podniebną kwaterę.

Stojąc ze złączonymi na plecach białymi dłońmi, patrzył na wschód, choć świt minął

wiele godzin temu. Miał na sobie fioletową portfelowo zakładaną tunikę z wysokim
kołnierzem i dopasowane kolorystycznie spodnie, przepasane szeroką szarfą. Południowe
słońce, spolaryzowane przez tafle transpastali, zalewało pokój, ale jedyny gość kanclerza
zajął miejsce daleko poza zasięgiem światła.

– Obawiam się, panie kanclerzu, że stoimy w obliczu ogromnego wyzwania – doszedł z

cienia głos senatora Palpatine'a. – Szarpana na swoich dalekich obrzeżach i trawiona korupcją
w samym sercu Republika stoi wobec groźby rozpadu. Potrzeba nam porządku, środków,
które przywrócą równowagę. Nie należy wykluczać nawet najsurowszych kroków
zaradczych.

Choć podobne poglądy stawały się coraz bardziej rozpowszechnione, słowa Palpatine'a

przeszyły kanclerza jak miecz. Fakt, że zdawał sobie sprawę ze słuszności podobnych racji,
sprawiał jedynie, że tym ciężej było mu ich słuchać. Odwrócił się plecami do okien, wrócił do
biurka i usiadł ciężko w miękkim krześle.

Podeszły wiek tylko przydawał kanclerzowi dystynkcji; miał krótko ostrzyżone siwe

włosy, worki pod przenikliwymi niebieskimi oczami i ciemne krzaczaste brwi. Jego poważne
rysy i głęboki głos kryły współczującego ducha i błyskotliwy intelekt. Jednak jako ostatni
potomek dynastii politycznej datującej się o tysiąclecia wstecz – dynastii, która zdaniem
wielu osłabła wskutek swej niezwykłej długowieczności – nigdy nie zdołał pokonać do końca
wrodzonego poczucia wyższości.

– Gdzie popełniliśmy błąd? – zapytał pewnym, choć smutnym głosem. – Jak mogliśmy

przegapić wszystkie zwiastuny dzisiejszych kłopotów?

Palpatine spojrzał na niego ze zrozumieniem.
– Wina nie leży po naszej stronie, Najwyższy Kanclerzu. Leży w systemach

peryferyjnych, a zrodziła ją niegodziwość tamtejszych władz, na którą ludność odpowiedziała
oporem. – Starannie modulował głos, pozornie odporny na wszelkie oznaki gniewu czy
zaniepokojenia, choć często pełny znużenia. – Weźmy na przykład ostatnie wypadki na
orbicie Dorvalli.

Valorum przytaknął.
– Departament Sprawiedliwości poprosił mnie o spotkanie dziś po południu; chcą mi

opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach w tym systemie.

– Chyba mogę zaoszczędzić panu kłopotu, kanclerzu. Przynajmniej jeśli chodzi o to, co

usłyszałem na ten temat w senacie.

– Pogłoski czy fakty?
– Po trosze i jedno, i drugie, jak sądzę. Senat jest pełny istot skłonnych interpretować

sprawy według własnego uznania, niezależnie od faktów. – Palpatine przerwał, jakby zbierał
myśli.

W jego dobrotliwej, choć nieco ciastowatej twarzy zwracały uwagę wodniste niebieskie

oczy o ciężkich powiekach i wydatny nos. Rude niegdyś, a obecnie przyprószone siwizną
włosy, gęste i sięgające za uszy, nosił zaczesane od czoła, zgodnie z prowincjonalną modą
peryferyjnych systemów galaktyki. W stroju również przejawiał gust swego rodzimego
świata: ubierał się w haftowane tuniki z podwójnymi trójkątnymi kołnierzami i staroświeckie
pikowane płaszcze.

Jako senator reprezentujący peryferyjną planetę Naboo wraz z trzydziestoma sześcioma

innymi zamieszkanymi światami, Palpatine zaskarbił sobie szacunek uczciwością i
otwartością miłą sercom wielu z jego kolegów-senatorów. Na licznych spotkaniach z
kanclerzem, zarówno oficjalnych, jak i prywatnych, niejednokrotnie dawał wyraz
przekonaniu, że bardziej go interesuje przeprowadzenie tego, co niezbędne, niż ślepe
przestrzeganie zasad i przepisów, paraliżujących prace senatu.

– Jak niewątpliwie powie panu Departament Sprawiedliwości – zaczął w końcu –

najemnicy, którzy napadli i unicestwili statek Federacji Handlowej „Strumień Przychodów”,
zostali zaangażowani przez terrorystyczny Front Mgławicy. Wydaje się prawdopodobne, że
udało im się przedostać na pokład przy współudziale robotników w dokach na Dorvalli. W
jaki sposób Front Mgławicy dowiedział się, że frachtowiec przewozi fortunę w postaci
sztabek aurodium, pozostaje jeszcze do ustalenia. Ale jest jasne, że planowali wykorzystać
aurodium dla sfinansowania kolejnych aktów terroru wymierzonych przeciwko Federacji
Handlowej, a może nawet przeciw koloniom Republiki na Odległych Rubieżach.

– Planowali?
– Wszystko wskazuje na to, że kapitan Cohl i jego drużyna stracili życie podczas

eksplozji, która zniszczyła „Strumień Przychodów”. Incydent ten będzie miał jednak mimo
wszystko dalekosiężne skutki.

– Doskonale zdaję sobie sprawę przynajmniej z części z nich – powiedział Valorum z

niesmakiem. – Wskutek ciągłych ataków i niepokojów Federacja Handlowa zamierza
domagać się interwencji Republiki, a w razie gdyby im się to nie udało, zgody senatu na
rozbudowę ich kontyngentu robotów bojowych.

Palpatine zacisnął usta i pokiwał głową.
– Muszę przyznać, panie kanclerzu, że moją pierwszą reakcją było, żeby z miejsca

odrzucić podobne żądania. Federacja Handlowa już teraz jest zbyt potężna – zarówno pod
względem ekonomicznym, jak i militarnym. Ostatnio jednak zmieniłem stanowisko.

Valorum przyjrzał mu się z zainteresowaniem.
– Chętnie wysłucham pańskiej opinii.

– W takim razie zacznijmy od tego, że Federacja Handlowa to przedsiębiorcy, nie

wojownicy. Zwłaszcza Neimoidianie są tchórzliwi na każdej arenie innej niż handel. Dlatego
też udzielenie im zgody na powiększenie liczby robotów obronnych... niewielkie
powiększenie... niespecjalnie mnie martwi. Co więcej, może nam to przynieść pewne
korzyści.

Valorum splótł palce i pochylił się do przodu.
– O jakich korzyściach pan mówi?
Palpatine wziął głęboki oddech.
– W zamian za przychylenie się do ich prośby o interwencję i zwiększenie sił

obronnych senat mógłby zażądać, by wszelki handel z systemami peryferyjnymi został
obłożony podatkiem na rzecz Republiki.

Valorum odchylił się w swoim fotelu, wyraźnie rozczarowany.
– Już to przerabialiśmy, senatorze. Obaj wiemy, że senacka większość nie interesuje się

zbytnio tym, co dzieje się w zewnętrznych systemach, a jeszcze mniej – w strefach wolnego
handlu. Obchodzi ich jednak dobro Federacji Handlowej.

– Tak, bo do kieszeni wielu lśniących jedwabiem senatorskich szat wpadają łapówki

Neimoidian.

Valorum prychnął.
– Pobłażanie swoim zachciankom jest dziś na porządku dziennym.
– Niewątpliwie, panie kanclerzu – powiedział pojednawczo Palpatine. – Ale samo w

sobie nie jest to powodem, by pozwalać na podobne praktyki.

– Oczywiście, że nie – zgodził się z nim Valorum. – Od dwóch kadencji staram się

wyplenić korupcję w senacie i rozplatać sieć regulaminów i przepisów, która nas krępuje.
Uchwalamy przepisy, by zaraz się przekonać, że nie jesteśmy w stanie wprowadzić ich w
życie. Komisje senackie plenią się jak wirusy, pozbawione jakiegokolwiek przywództwa.
Potrzeba ze dwudziestu komisji, żeby uzgodnić wystrój senackich korytarzy! Federacja
Handlowa rozwinęła się, wykorzystując zawiłości biurokracji, które sami stworzyliśmy.
Zażalenia na praktyki Federacji zalegają w sądach, podczas gdy komisje deliberują nad
każdym szczegółem. Nic dziwnego, że Dorvalla i wiele innych światów wzdłuż
Rimmiańskiego szlaku handlowego wspiera terrorystów w rodzaju Frontu Mgławicy. Ale
podatki nic tu nie zmienią. Wręcz przeciwnie, takie posunięcie mogłoby skłonić Federację
Handlową do całkowitego porzucenia peryferyjnych systemów na rzecz bardziej
lukratywnych rynków bliżej Jądra.

– Co pozbawiłoby Coruscant i jej sąsiadów ważnych surowców i artykułów

luksusowych eksportowanych przez te systemy – wtrącił Palpatine tonem, który wskazywał,
że jest to znany wszystkim banał. – Niewątpliwie Neimoidianie uznają opodatkowanie za
zdradę, choćby dlatego, że to właśnie Federacja przetarła większość tras hiperprzestrzennych
łączących Jądro z peryferiami. Niezależnie od tego jednak może to stanowić szansę, na jaką
wielu z nas czekało... szansę na ustanowienie kontroli senatu nad tymi szlakami handlowymi.

Kanclerz zastanawiał się przez chwilę w milczeniu.
– To może być polityczne samobójstwo.
– Och, doskonale zdaję sobie z tego sprawę, panie kanclerzu. Ci, którzy zaproponują

opodatkowanie, wystawią się na bezlitosne ataki ze strony Gildii Komercyjnej, Unii
Technologicznej i pozostałych przewoźników, którzy otrzymali licencje na handel w wolnych
strefach. Ale to właściwy krok.

Valorum wolno pokręcił głową, wstał i podszedł do okien.
– Nic nie ucieszyłoby mnie bardziej niż przystopowanie Federacji Handlowej.
– W takim razie czas działać – powiedział Palpatine. Valorum wpatrywał się w odległe

wieże.

– Czy mogę liczyć na pańskie wsparcie?

Palpatine wstał i dołączył do niego.
– Pozwoli pan, że będę w tym względzie szczery. Moja pozycja jako przedstawiciela

peryferyjnego sektora stawia mnie w niezręcznej sytuacji. Niech to pana nie zmyli, panie
kanclerzu, stoję po pańskiej stronie, jeśli chodzi o scentralizowanie kontroli i podatki. Ale
Naboo i inne systemy zewnętrzne będą zmuszone niewątpliwie wziąć na siebie ciężar
opodatkowania, płacąc więcej niż dotychczas za usługi Federacji Handlowej.– Przerwał na
chwilę. – Będę musiał działać z najwyższą ostrożnością.

Valorum tylko pokiwał głową.
– Jednak – dodał szybko Palpatine – może pan być pewny, że zrobię wszystko co w

mojej mocy, by zdobyć poparcie senatu dla kwestii opodatkowania.

Valorum odwrócił się w stronę Palpatine'a i uśmiechnął lekko.
– Jak zawsze, jestem panu wdzięczny za radę, senatorze. Zwłaszcza teraz, gdy problemy

trapią pana rodzimy system.

Palpatine westchnął ostentacyjnie.
– Na nieszczęście król Veruna wplątał się w skandal. Choć nigdy nie rozmawiałem z

nim w cztery oczy na temat ekspansji wpływów Naboo w Republice, martwię się o niego, bo
jego trudna sytuacja kładzie się cieniem nie tylko na naszą planetę, ale i na sąsiednie światy.

Kanclerz złączył dłonie za plecami i przeszedł na środek przestronnego pokoju. Kiedy

zwrócił twarz w stronę Palpatine'a, widać było jasno, że wrócił myślami do spraw o szerszym
znaczeniu.

– Czy Federacja Handlowa byłaby skłonna zaakceptować opodatkowanie w zamian za

poluzowanie ograniczeń obronnych, które na nich nałożyliśmy?

Palpatine złączył długie palce i podparł nimi podbródek.
– Towar, jakikolwiek by nie był, ma zawsze dużą wartość dla Neimoidian. Ciągłe

napady piratów i terrorystów sprawiły, że są w desperacji. Będą protestować przeciwko
opodatkowaniu, ale w końcu się zgodzą. Alternatywą jest podjęcie bezpośredniej akcji
przeciwko grupom, które ich napastują a wiem, że sprzeciwiłby się pan podobnym
działaniom.

Valorum zdecydowanie przytaknął.
– Republika od pokoleń nie miała sił zbrojnych, a ja na pewno nie będę tą osobą która je

przywróci. Coruscant musi pozostać miejscem, gdzie najrozmaitsze grupy mogą się spotkać,
by znaleźć pokojowe rozwiązanie ich konfliktów.

Odetchnął głęboko.
– Lepszym rozwiązaniem będzie zezwolenie Federacji Handlowej na podjęcie

niezbędnych kroków, by mogli sami bronić się przed terrorystami. W końcu Departament
Sprawiedliwości nie może sugerować, by Jedi zajęli się rozwiązaniem problemów
Neimoidian.

– Na pewno nie – powiedział Palpatine. – I Departament, i rycerze Jedi mają ważniejsze

sprawy niż pilnowanie bezpieczeństwa szlaków handlowych.

– Coś przynajmniej pozostaje niezmienne – zauważył Valorum. – Pomyśleć tylko, gdzie

byśmy się znaleźli, gdyby nie Jedi.

– Trudno to sobie wyobrazić.
Kanclerz przeszedł kilka kroków i położył dłonie na ramionach Palpatine'a.
– Dobry z pana przyjaciel, senatorze.
Palpatine odwzajemnił gest.
– Moje interesy to interesy Republiki, panie kanclerzu.

ROZDZIAŁ 7

Pokryta od bieguna do bieguna durabetonem, plastalą i tysiącem innych

niezniszczalnych materiałów, Coruscant wydawała się całkowicie odporna na kaprysy czasu
czy rozmaite ataki przyszłych agentów entropii.

Mówiono, że na Coruscant można przeżyć całe życie nie wychodząc z budynku, który

uważa się za swój dom, i że nawet jeśli ktoś poświęciłby całe życie na eksplorację Coruscant,
nie zdołałby objąć nią więcej niż kilka kilometrów kwadratowych – już prędzej zdołałby
odwiedzić wszystkie najodleglejsze planety Republiki. Pierwotna powierzchnia planety
zatarła się w pamięci tak dawno temu, a odwiedzana była tak rzadko, że stała się tajemnym,
mitycznym światem; jego mieszkańcy chełpili się tym, że ich królestwo nie oglądało światła
słonecznego od dwudziestu pięciu tysięcy standardowych lat.

Bliżej nieba, gdzie powietrze nie przestawało krążyć, a olbrzymie lustra rozświetlały

dno płytszych kanionów, rządziło bogactwo i przywileje. Tu, całe kilometry ponad
bezświetlną głębią, zamieszkiwali ci, którzy preferowali własną, rozrzedzoną atmosferę;
poruszali się prywatnymi powietrznymi limuzynami; obserwowali, jak płonące czerwienią
słońce chowa się za krzywizną planety; zapuszczali się poniżej poziomu dwóch kilometrów
tylko po to, by przeprowadzić co bardziej podejrzane transakcje albo odwiedzić gęste od
pomników place przed charakterystycznymi gigantycznymi budowlami, których nie była w
stanie najechać, pokonać ani powalić przeciętność. Jedną z takich budowli była Świątynia
Jedi.

Wysoka na kilometr, ścięta piramida, otoczona piątką wysmukłych wież górowała nad

otoczeniem, celowo odizolowana od hałasu nakładających się na siebie pól magnetycznych i
nie poddająca się żadnym nowym modom. Pod nią rozciągała się przestrzeń pełna dachów,
napowietrznych mostów i skrzyżowań, tworząc oszałamiającą geometryczną mozaikę –
kolosalne spirale i koła, krzyże i trójkąty, kwadraty i romby – wielkie mandale wycelowane w
gwiazdy, jakby tymczasowe uzupełnienie tamtejszych konstelacji. Świątynia od pierwszego
rzutu oka miała w sobie coś kojącego i wyniosłego zarazem. Bo choć stanowiła nieustanne
przypomnienie starszego, mniej skomplikowanego świata, było w niej coś surowego i
niedostępnego, nieosiągalnego dla turystów czy kogokolwiek innego, kto chciałby ją zwiedzić
powodowany czystą ciekawością. Kształt Świątyni miał ponoć symbolizować drogę młodego
padawana ku oświeceniu – ku zjednoczeniu z Mocą, osiągniętemu dzięki wierności
Kodeksom Jedi. Kształt ten jednak zręcznie ukrywał inny, bardziej praktyczny cel, bo pięć
wież – po jednej z każdej strony świata i jedna w środku – stanowiło maszty dla licznych
anten i przekaźników, dzięki którym Jedi dowiadywali się o sytuacji i kryzysach w galaktyce,
której służyli.

W ten sposób równoważyły się kontemplacja i służba społeczna. Nigdzie w całej

świątyni te połączone cele nie były widoczne bardziej niż w szczytowej sali Rady
Pojednawczej.

Podobnie jak sala Wysokiej Rady na szczycie wieży obok, również i ta była okrągła,

miała łukowaty sufit i okna dookoła. Jednak, jako pomieszczenie mniej oficjalne, była
pozbawiona kręgu dwunastu krzeseł zajmowanych przez członków Wysokiej Rady,
decydującej o sprawach, które w danej chwili zaprzątały jej uwagę.

Qui-Gon był na Coruscant od trzech standardowych dni, zanim Rada Pojednawcza

wezwała go, by stawił się przed jej obliczem. Przez ten czas zajmował się głównie medytacją,
badaniem starożytnych tekstów, przechadzaniem się w półmroku świątynnych korytarzy lub
sesjami treningowymi z użyciem miecza świetlnego z innymi rycerzami Jedi i padawanami.

Od swoich znajomych w galaktycznym senacie dowiedział się, że Federacja Handlowa

poprosiła Republikę o interwencję lub położenie kresu aktom terroru, a także o zgodę na

powiększenie liczby robotów obronnych w obliczu ciągłych niepokojów. Choć petycje te nie
były niczym nowym, Qui-Gon był zdziwiony, dowiedziawszy się o zarzutach Federacji
Handlowej pod adresem kapitana Cohla, który nie tylko unicestwił „Strumień Przychodów”,
ale i jakoby odebrał Federacji kasetkę ze sztabami aurodium, wartymi miliardy kredytów.

Idąc na spotkanie z członkami Rady Pojednawczej, nadal rozmyślał o tej sensacyjnej

wiadomości, nieświadom, że oni także chcieli omówić wypadki na Dorvalli. Wiele osób
podzielało opinię, że Qui-Gon sam zasiadałby w radzie, gdyby nie jego skłonność do
naginania reguł i podążania za głosem własnego instynktu – nawet wówczas, gdy
podpowiadał on co innego niż kolektywna mądrość rady. Nie przysparzało mu to
popularności u co bardziej wyniosłych kolegów. W rezultacie traktowali go nieco
protekcjonalnie, uznając jego niechęć do podporządkowania się i przyjęcia miejsca w radzie
jako jeszcze jedną oznakę niepoprawności.

Rada Pojednawcza składała się z pięciu członków – choć rzadko była to ta sama piątka.

Dziś obecnych było tylko czworo: mistrzowie Jedi Pio Koon, Oppo Rancisis, Adi Gallia i
Yoda.

Qui-Gon odpowiadał na pytania ze środka pokoju, gdzie pozwolono mu usiąść, ale

wolał stać.

– Skąd wiedziałeś, Qui-Gonie, o planach kapitana Cohla co do „Strumienia

Przychodów”, hę? – zadał pytanie Yoda. Spacerował po wypolerowanych kamiennych
płytach podłogi, podpierając się laską.

– Mam informatora we Froncie Mgławicy – odparł Qui-Gon. Yoda zatrzymał się, by

spojrzeć na niego.

– Informatora, powiadasz?
– To Bithanin – wyjaśnił Qui-Gon. – Skontaktował się ze mną na Malastarze, a później

poinformował mnie, że Cohl planuje zaatakowanie „Strumienia Przychodów” nad Dorvallą.

Yoda potrząsnął głową w udawanym zaskoczeniu.
– Sensacyjna wiadomość jest to. Jedna z wielu niespodzianek Qui-Gona.
Długowieczny drobniutki Yoda – ktoś w rodzaju patriarchy – miał niemal ludzką twarz,

z wielkimi, rozumnymi oczami, małym nosem i ustami o wąskich wargach. Na tym jednak
kończyły się podobieństwa, skórę miał bowiem zieloną od trójpalczastych stóp po czubek
głowy, a uszy długie i spiczaste, sterczące po bokach pomarszczonej głowy jak skrzydła.

Był członkiem Wysokiej Rady i trochę efekciarzem – wolał uczyć, używając zagadek i

myślowych łamigłówek niż wykładów i odpytywania. Yoda i Qui-Gon znali się od dawna; to
Yoda był tym, który niekiedy czynił Qui-Gonowi wymówki, że koncentruje się bardziej na
żyjącej Mocy kosztem Mocy jednoczącej. Qui-Gon wyjaśniał mu wtedy, że po prostu taki już
jest. Nawet podczas szkoleń w posługiwaniu się mieczem świetlnym rzadko kiedy
przystępował do pojedynku z jakąś gotową strategią. Improwizował raczej, modyfikując
swoją technikę w zależności od potrzeby chwili – nawet wtedy, gdy ujrzenie spraw w dłuższej
perspektywie mogłoby mu pomóc.

– Qui-Gonie – odezwała się Adi Gallia. – Dano nam do zrozumienia, że to Front

Mgławicy zatrudnił kapitana Cohla. W jakim celu twój informator sabotował operację, którą
sam Front Mgławicy usankcjonował?

Była młodą i przystojną kobietą z Korelii, o egzotycznych oczach, długiej, smukłej szyi

i pełnych wargach. Wysoka i ciemnoskóra, nosiła na głowie obcisłą czapeczkę, spod której
zwisało osiem warkoczyków przypominających strączki.

Qui-Gon zwrócił się do niej:
– Ta operacja nie była usankcjonowana. Dlatego udałem się tam z moim padawanem.
Yoda uniósł laskę i wycelował ją w Qui-Gona.
– Wyjaśnić to musisz.
Qui-Gon skrzyżował muskularne ramiona na piersi.

– Front Mgławicy przemawia w imieniu wielu światów Środkowych i Odległych

Rubieży, które nie godzą się na monopolistyczne praktyki i siłową taktykę Federacji
Handlowej. Część z tych planet została skolonizowana przez gatunki, które uciekły ze
światów Jądra przed represjami cywilizacji. Bardzo cenią sobie swą niezależność, a
tymczasem muszą wchodzić w interesy z konsorcjami w rodzaju Federacji. Światy, które
próbowały wysyłać swoje towary przez inne przedsiębiorstwa, padły ofiarą całkowitej
blokady handlowej.

– Front Mgławicy może mieć szczytne cele, ale ich metody są bezlitosne – zauważył

Oppo Rancisis, przerywając krótką ciszę.

Był potomkiem rodziny królewskiej z Thisspias; miał zaczerwienione oczy i drobne

usta w dużej głowie, której cała reszta pokryta była gęstymi, białymi włosami, spiętrzonymi
wysoko na czubku czaszki i opadającymi długą brodą z cofniętego podbródka.

– Kontynuuj, Qui-Gonie – polecił Pio Koon spod maski, którą zmuszony był nosić w

środowisku tlenowym. Podobnie jak Rancisis, Koon miał umysł skłonny do analizowania
strategii militarnych.

Qui-Gon skłonił głowę i ciągnął dalej:
– Nie będę próbował usprawiedliwiać czynów Frontu Mgławicy, powiem tylko, że

próbowali przekonać Federację Handlową do swoich racji, zanim wstąpili na drogę
terroryzmu. Mogli bez trudu sfinansować swoje operacje, przemycając przyprawę dla Huttów,
ale odmówili wchodzenia w układy z jakimkolwiek gatunkiem, który akceptuje niewolnictwo.
Nawet gdy w końcu weszli na ścieżkę przemocy, ograniczają swoje działania do zakłócania
transportów Federacji Handlowej albo opóźniania ich statków na wszelkie możliwe sposoby.

– Unicestwienie frachtowca jest niewątpliwie sposobem na opóźnienie go – powiedział

Rancisis.

Qui-Gon spojrzał na niego.
– Akcja Cohla to coś nowego.
– Co w takim razie doprowadziło Front Mgławicy do takiej eskalacji przemocy? –

zapytała Gallia.

Qui-Gon wyczuł, że pytanie zostało zadane w równym stopniu w imieniu Rady, jak i w

imieniu Najwyższego Kanclerza Valoruma, z którym Gallię łączyły bliskie związki.

– Mój informator twierdzi, że w łonie Frontu Mgławicy uformowało się radykalne

skrzydło, i to ci bojownicy wynajęli kapitana Cohla. Bithanin i wielu innych sprzeciwiało się
zatrudnianiu najemników, ale to radykałowie przejęli władzę w organizacji.

Yoda w zamyśleniu potarł podbródek.
– Sztabki aurodium, o to chodziło im?
Qui-Gon pokręcił głową.
– Szczerze mówiąc, mistrzu, nie jestem pewien, czy mam uwierzyć w zarzuty Federacji.
– Czy masz powody, by w nie wątpić?
– To kwestia metod. Federacja Handlowa utrzymuje, że jej troską jest zabezpieczenie

przewożonych ładunków. Dlaczego więc mieliby transportować aurodium na pokładzie słabo
bronionego frachtowca w rodzaju „Strumienia Przychodów”, gdy znacznie ciężej uzbrojony
„Akwizytor” był zaledwie o jeden system słoneczny stamtąd?

– Rację ma – przyznał Yoda.
– Dla mnie powód jest oczywisty – nie zgodził się z nimi Rancisis. – Federacja

Handlowa niesłusznie założyła, że nikt nie będzie podejrzewał, by „Strumień Przychodów”
przewoził takie bogactwo.

– To kwestia bez poważniejszych konsekwencji – powiedziała Gallia. – Wykorzystanie

najemników w rodzaju kapitana Cohla świadczy o rozpoczęciu skoordynowanych działań w
celu przeciwstawienia się siłą oddziałom obronnych robotów Federacji Handlowej, a w
konsekwencji wyeliminowania ich wpływów w systemach peryferyjnych.

– Na szczęście kapitan Cohl nie stanowi już problemu – zauważył Pio Koon.
Yoda otworzył szerzej oczy.
– Dla Qui-Gona stanowi.
Qui-Gon poczuł na sobie badawcze spojrzenia rady.
– Nie wierzę, że zginął w eksplozji frachtowca – powiedział w końcu.
– Przecież sam tam byłeś! – zauważył Rancisis.
– Na własne oczy widziałeś – powiedział Yoda, mrugając szybko. Qui-Gon zacisnął

usta.

– Cohl miał zawsze plany na każdą ewentualność. Nie poleciałby prosto w ogień

eksplozji tylko po to, by uniknąć pogoni.

– W takim razie dlaczego nie schwytałeś go, tak jak planowałeś? -zapytał Rancisis.
Qui-Gon w zamyśleniu dotknął palcami ust.
– Jak powiedziała mistrzyni Gallia, Cohl to dopiero początek. Razem z moim

padawanem przymocowaliśmy sygnalizator do statku Cohla, w nadziei, że zaprowadzi nas do
aktualnej bazy Frontu Mgławicy, która może się znajdować na jednym z rimmiańskich
światów, które popierają terrorystów. Po eksplozji sygnalizator przestał działać.

Gallia przyglądała mu się przez chwilę.
– Szukałeś Cohla, Qui-Gonie?
– Nie znaleźliśmy z Obi-Wanem żadnego śladu wahadłowca. O ile wiemy, fala

uderzeniowa eksplozji porwała go i wciągnęła w studnię grawitacyjną Dorvalli.

– Czy poinformowałeś Departament Sprawiedliwości o swoich podejrzeniach? –

zapytał Rancisis.

– Najlepiej znane kryjówki Cohla są pod obserwacją – odpowiedziała za Qui-Gona

Gallia.

Koon wstał z krzesła i stanął obok Qui-Gona.
– Kapitan Cohl był może najlepszy w swojej klasie, ale takich jak on jest wielu, równie

bezlitosnych, równie drapieżnych. Front Mgławicy nie będzie miał trudności z
odbudowaniem swoich szeregów.

Rancisis z powagą pokiwał głową.
– Musimy uważnie przyglądać się tej sprawie.
Yoda przeszedł przez pokój, potrząsając brodą w przód i w tył.
– Unikać konfliktu z Frontem Mgławicy musimy. Głosem wielu przemawiają. Na

szwank narażają naszą bezstronność.

– Zgadzam się – powiedział Rancisis. – Nie możemy opowiadać się po tej czy innej

stronie.

– Ależ musimy! – zaprotestował Qui-Gon. – Nie jestem sojusznikiem Federacji

Handlowej, ale akty terroryzmu Frontu Mgławicy nie ograniczą się do frachtowców.
Niewinne istoty znajdą się w niebezpieczeństwie.

Wszyscy zamilkli, z wyjątkiem Yody.
– Prawdziwym rycerzem Qui-Gon jest – powiedział tonem łagodnej wymówki. –

Zawsze podąża własną drogą.

ROZDZIAŁ 8

Neimoidia – mała wilgotna planeta, nędznie oświetlana przez prastare słońce – była

miejscem unikanym nawet przez Neimoidian. Jej położenie – stosunkowo niedaleko od
samowystarczalnej Korelii i wysoko uprzemysłowionego systemu Kuat – przyniosło jej
więcej szkód niż korzyści, bo raz za razem bractwo światów Jądra pomijało ten mało
interesujący świat na korzyść jego bardziej atrakcyjnych sąsiadów. Społeczeństwo
Neimoidian uformowało się więc w poczuciu izolacji.

Wzgardliwe traktowanie ze strony innych światów wyrobiło w tym gatunku

przekonanie, że postęp jest udziałem tych, którzy są nie tylko zdolni, ale i drapieżni. Dotarcie
na szczyt łańcucha pokarmowego wymagało wspinania się po ciałach słabszych. Utrzymanie
się na szczycie wymagało wyrwania innym wszelkich zasobów, jakimi dysponowali, i
uniemożliwienia odebrania ich sobie.

Reguły te przywoływano zwykle, by wytłumaczyć, jak i dlaczego Neimoidianie tak

szybko wysunęli się na czoło Federacji Handlowej, której znakiem rozpoznawczym była
bezwzględność.

Najzdolniejsi synowie Neimoidii opuszczali planetę w młodym wieku, preferując życie

wędrownych handlarzy na pokładach statków floty handlowej Federacji. Wskutek tego
Neimoidia była rzadko zaludniona; pozostawali na niej najsłabsi przedstawiciele gatunku,
którzy zajmowali się doglądaniem hodowli świerzbu, upraw grzybni i farm żuków.

Wicekról Nute Gunray podzielał swoisty niesmak, jaki jego współbracia, podobni mu

dobrowolni wygnańcy, odczuwali dla swego ojczystego świata. Okoliczności wymagały
jednak, by spotkał się z członkami Wewnętrznego Kręgu w miejscu, które gwarantowało
ochronę przed wścibskimi oczami Coruscant. A pod tym względem Neimoidia była
najlepszym z możliwych rozwiązań.

Powrót do domu wiązał się i z tym nieodłącznym problemem, że nie sposób było uciec

od wspomnień – tkwiących zwykle gdzieś pod powierzchnią świadomości, na poziomie
komórkowym – z okresu pierwszych siedmiu lat życia, kiedy było się wątłą, bladą, wijącą się
larwą, walczącą z każdą inną podobną larwą o przetrwanie i możliwość przepoczwarzenia się
w czerwonookiego, beznosego, rybioustego i zdecydowanie nieufnego dorosłego osobnika.

Takiego jak Gunray, który okrywał ciało strojami z najdelikatniejszych tkanin, jakie

można kupić za kredyty, i który rzadko – jeśli w ogóle – oglądał się za siebie. Wicekról
oddawał się tym refleksjom, podczas gdy jego mechanofotel sunął na miejsce spotkania
przestronnymi korytarzami wyciętymi w skale w taki sposób, by przypominały tunele lęgowe.
Po drodze mijał rzędy robotów protokolarnych czekających na baczność po obu stronach.

Dotarł w końcu do ciemnej, zatęchłej groty, stanowiącej całkowite przeciwieństwo

lśniących mostków na frachtowcach Federacji Handlowej. Widać w niej było liczne
przykłady egzotycznej flory, walczącej ze wszystkich sił o odzyskanie wilgoci z dusznego
powietrza. Sklepione łukowato ściany zdobiły dwa godła pobożności i władzy: Krąg Ognia i
garhai, pancerna ryba symbolizująca posłuszeństwo i oddanie okazywane oświeconym
przywódcom.

Dwaj najważniejsi doradcy Gunraya – namiestnik wicekróla Hath Monchar i radca

prawny Rune Haako – już czekali. Każdy miał na sobie czarną tiarę, stosownie do swej
pozycji: Monchara była trójgraniasta, podobna nieco do tej, którą nosił Gunray, ale mniejsza;
Haako nosił rodzaj skomplikowanego kaptura z dwoma rogami na przedzie i zaokrąglonym,
wysokim tyłem.

Dwaj doradcy wykonali pełne szacunku gesty w kierunku Gunraya, gdy ten zszedł z

mechanofotela.

– Witaj, wicekrólu – powiedział, podchodząc do niego, Haako, zgarbiony i kulawy, z

podkurczonym z boku lewym ramieniem. – Mamy nadzieję, że trudziłeś się nie na darmo. –
Przypominał nieco pająka, z tymi zapadniętymi policzkami, pooraną głębokimi zmarszczkami
twarzą, zapuchniętymi oczami i pomarszczonymi fałdami skóry na podbródku i grubej szyi.

Gunray protekcjonalnie machnął ręką.
– Powiedział, że się pojawi. Mnie to wystarczy.
– Tobie może wystarczy – mruknął pod nosem Monchar. Gunray spojrzał na swego

namiestnika.

– Wszystko potoczyło się, tak jak obiecał. Najemnicy Cohla zaatakowali, a „Strumień

Przychodów” został zniszczony.

– I to ma być powód do świętowania? – zapytał Haako, poruszając fałdami aparatu

głosowego. – Twój plan kosztował Federację Handlową frachtowiec klasy pierwszej i
miliardy kredytów w aurodium.

Pulsujące membrany Gunraya pozwalały się domyślać, że jego opanowanie było

jedynie pozą. Zamrugał kilkakrotnie, ale zaraz odzyskał pewność siebie.

– Jeden statek i szkatułka klejnotów. Jeśli nasz dobroczyńca rzeczywiście jest tym, za

kogo się podaje, taka strata jest bez znaczenia.

Haako uniósł bezwładną dłoń.
– Jeśli nim jest, byłby to powód do obaw, a nie zadowolenia. Zresztą skąd mamy

wiedzieć, czy mówi prawdę? Jakie dowody przedstawił, wicekrólu? Kontaktuje się z tobą
niematerialnie, przez hologram. Może być kimkolwiek.

Gunray poruszył wydatną szczęką.
– Kto byłby na tyle wymóżdżony, żeby wysuwać podobne twierdzenia, nie mogąc ich

udowodnić?

Wziął przenośny holoprojektor i ustawił na stole.
Kiedy Ciemny Lord po raz pierwszy nawiązał z nim kontakt, wydawał się wiedzieć

wszystko na temat Nute'a Gunraya i jego wspinaczki na najwyższe szczeble władzy. Na
przykład to, jak Gunray zeznawał przed Dyrektoriatem Federacji Handlowej przeciwko Pulsar
Supertanker – wówczas niezależnej spółce wchodzącej w skład konglomeratu – oskarżając
ich o „złośliwy brak troski o zyski” i „bezproduktywne darowizny na cele dobroczynne”.

W gruncie rzeczy wyglądało na to, że właśnie to zeznanie i podobne deklaracje

gorliwości zwróciły uwagę Dartha Sidiousa.

A jednak Nute Gunray pozostał wówczas równie sceptyczny, jak obecnie jego doradcy,

demonstrowanych przez Dartha Sidiousa szerokich wpływów i możliwości. Sidious
potajemnie nakłonił kilka ważnych planet eksportujących surowce, by przyłączyły się do
Federacji Handlowej, zrzekając się jednocześnie prawa do własnej reprezentacji w
galaktycznym senacie w zamian za lukratywne oferty handlowe i – o ile to możliwe –
rozwiązanie problemu przemytu i piratów. Za każdym razem Sidious tak aranżował sprawy,
że zasługi za te nabytki przypadały Gunrayowi, tym samym wspierając jego autorytet i
gwarantując wybór na członka dyrektoriatu.

Kwestii, czy Sidious naprawdę zawdzięczał swoje wpływy mocom Sithów, Gunray nie

był w stanie rozstrzygnąć, ale też nie za bardzo go to obchodziło, biorąc pod uwagę, co
wiedział o Sithach – starożytnym, może nawet legendarnym zakonie czarnych magów,
niewidzianych w galaktyce od tysiąca lat.

Niektórzy mówili, że Sithowie to ciemna strona Jedi; inni twierdzili, że to Jedi położyli

kres panowaniu Sithów w wojnie, w której stanęły naprzeciw siebie siły światła i ciemności.
Jeszcze inni z kolei utrzymywali, że chciwi władzy Sithowie sami się powybijali. Gunray nie
wiedział, która z tych wersji jest prawdziwa i miał nadzieję, że tak pozostanie.

Spojrzał na projektor; zbliżała się godzina umówionego spotkania.
Nie zdążył skończyć poprzedniej myśli, gdy nad urządzeniem pojawił się wizerunek

zakapturzonej głowy i ramion oraz twarzy ukrytej głęboko w cieniu kaptura, spod którego

widać było jedynie pobrużdżony podbródek i wydatne szczęki starego człowieka. Płaszcz
spinała pod szyją ozdobna brosza.

Kiedy postać przemówiła, jej głos przypominał przeciągły zgrzyt.
– Widzę, wicekrólu, że zebrałeś swoich podwładnych, jak prosiłem – zaczął Darth

Sidious.

Gunray wiedział, że słowo „podwładni” nie znajdzie uznania u Monchara i Haako.

Choć rozumiał, że niewiele jest w stanie zdziałać, uznał, że warto przynajmniej spróbować
wyprostować sprawę.

– Moich doradców, lordzie Sidiousie.
Twarz Sidiousa nic nie zdradzała.
– Doradców... ależ oczywiście. – Przerwał na chwilę, jakby sondował niezmierzoną

odległość, jaka ich dzieliła. – Wyczuwam atmosferę obaw, wicekrólu. Czyżby rezultaty
naszych planów nie przypadły ci do gustu?

– Ależ skąd, w żadnym razie, lordzie Sidiousie – zająknął się Gunray. – Chodzi jedynie

o to, że utrata frachtowca i sztabek aurodium martwi co poniektórych. – Spojrzał znacząco na
swoich doradców.

– Co poniektórzy pozbawieni są twojej zdolności widzenia spraw w szerszej

perspektywie, wicekrólu – powiedział Sidious tonem, w którym pobrzmiewała pogarda. –
Być może powinniśmy ponownie zapoznać ich z naszymi zamiarami przysporzenia Federacji
Handlowej sympatii w senacie. To dlatego poinformowałem Front Mgławicy o transporcie
aurodium. Utrata sztabek wesprze naszą sprawę. Wkrótce politycy i biurokraci będą jeść ci z
ręki, a wtedy Federacja Handlowa będzie mogła stworzyć armię robotów, której tak
potrzebuje. Firmy takie jak Baktoid, Zakłady Konstrukcyjne Haor Chall czy Colicoids będą
się prześcigać, by zrealizować wasze zamówienia.

Gunray poczuł niepokój.
– Armię, lordzie Sidiousie?
– Bogactwa Odległych Rubieży czekają na tych, którzy mają dość odwagi, by po nie

sięgnąć.

Gunray przełknął ślinę.
– Ależ lordzie Sidiousie, być może nie czas na podejmowanie takich działań...
– Nie czas? To wasze przeznaczenie. Jeśli będziecie mieć wsparcie armii, kto odważy

się zakwestionować władzę Neimoidii nad szlakami handlowymi?

– Z chęcią powitamy możliwość obrony przed piratami i wywrotowcami – odważył się

odezwać Runę Haako. – Nie chcemy jednak łamać warunków naszego traktatu handlowego z
Republiką. Nie wtedy, gdy ceną za armię robotów jest opodatkowanie stref wolnego handlu.

– A więc słyszałeś o zamiarach kanclerza Valoruma – stwierdził Sidious.
– Tylko tyle, że zamierza starannie rozważyć tę propozycję – powiedział Gunray.
Sidious pokiwał głową.
– Bądź spokojny, wicekrólu. Najwyższy Kanclerz jest naszym najsilniejszym

sprzymierzeńcem w senacie.

– A więc lord Sidious ma wpływy w senacie? – zaryzykował pytanie Haako.
Ale Sidious był zbyt sprytny, by złapać przynętę.
– Dowiesz się, że wielu jest takich, którzy wykonują moje rozkazy – powiedział. –

Rozumieją, podobnie jak wy zrozumiecie, że najlepiej służą sobie, oddając się w służbę mnie.

Haako i Monchar wymienili ukradkowe spojrzenia.
– Rządzący członkowie Dyrektoriatu Federacji Handlowej raczej nie zaaprobują

wydawania z takim trudem wypracowanych zysków na roboty – powiedział Monchar. – I tak
uważają, że my, Neimoidianie, jesteśmy przesadnie podejrzliwi.

– Jestem świadom opinii waszych partnerów – powiedział chrapliwie Sidious. –

Przyjmij moją radę: głupi przyjaciele są nie lepsi od wrogów.

– Jednak sprzeciwią się takim planom.
– W takim razie będziemy po prostu musieli znaleźć sposób, by ich przekonać.
– On nie chciał okazać ci niewdzięczności, lordzie Sidiousie – przeprosił Gunray za

swego podwładnego. – Po prostu... po prostu nie wiemy, kim jesteś i ile dasz radę załatwić.
Możesz być na przykład potężnym Jedi, który chce nas wciągnąć w pułapkę.

– Jedi? – powiedział Sidious. – Nie kpij ze mnie. Przekonacie się jednak, że jestem

pobłażliwym panem. Jeśli chodzi o wasze obawy co do mojej tożsamości... mojego
dziedzictwa, powiedzmy... przemawiać za mnie będą moje czyny.

Neimoidianie wymienili zakłopotane spojrzenia.
– A co z Jedi? – zapytał Haako. – Nie będą stali z boku.
– Jedi zrobią tylko to, na co pozwoli im senat – powiedział Sidious. – Jesteście w

grubym błędzie, jeśli myślicie, że poświęcą swoje posiadłości na Coruscant, występując
przeciw Federacji Handlowej bez aprobaty senatu.

Gunray spojrzał znacząco na swoich doradców, zanim odpowiedział:
– Oddajemy się w twoje ręce, lordzie Sidiousie.
Sidious niemal się uśmiechnął.
– Tak sądziłem, wicekrólu, że dasz się przekonać. Wiem, że nie zawiedziesz mnie w

przyszłości.

Obraz zniknął równie nagle, jak się wcześniej pojawił, pozostawiając trzech Neimoidian

łamiących sobie głowy nad charakterem mrocznego przymierza, które właśnie zawarli.

ROZDZIAŁ 9

Noc na Coruscant była pojęciem abstrakcyjnym. Słońce zachodziło jak zawsze, ale

światła były tak wszechobecne w lesie miejskich wieżowców, że prawdziwa ciemność
zalegała jedynie w najgłębszych kanionach lub przybywała na wezwanie tych mieszkańców,
którzy mogli sobie pozwolić na zaciemnienie transpastalowych szyb. Widziana z orbity
ciemna strona planety jarzyła się jak ozdobny ornament wysadzany bioluminescencyjnymi
formami życia, jakie można było znaleźć w gablotach kolekcjonerów sztuki albo w muzeach
sztuki ludowej.

Na niebie nigdy nie było widać gwiazd, z wyjątkiem szczytowych pięter najwyższych

budynków. Inne gwiazdy rozświetlały jednak coruscańską noc w słynnych kompleksach
rozrywkowych – piosenkarze, aktorzy, artyści i politycy. Ci ostatni podlegali najbardziej
ulotnym modom, a ostatnimi czasy lubili pojawiać się w operze za przykładem Najwyższego
Kanclerza Valoruma, którego znakomita rodzina słynęła również od niepamiętnych pokoleń z
mecenatu nad sztuką.

W galaktyce, liczącej miliony rozumnych gatunków i tysiąc razy więcej światów,

kultura była zawsze towarem wyjątkowo popularnym. W każdej chwili gdzieś na Coruscant
odbywała się taka czy inna premiera. Niewiele zespołów i trup cieszyło się jednak
przywilejem występowania na deskach Opery Coruscant.

Budynek był cudem baroku sprzed czasów Republiki: cały w stiukach i ornamentach, ze

staroświecką sceną, wznoszącymi się rzędami foteli i prywatnymi lożami o zabytkowych
zdobieniach. W ramach gestu w stronę obywateli Coruscant zbudowano nawet labirynt
dolnych galerii, gdzie zwykli ludzie mogli oglądać przedstawienie na hologramowych
ekranach i udawać, że mogą zadawać się z osobistościami, które zasiadają nad ich głowami.

W programie była opera pod tytułem Krótkie panowanie demonów przyszłości, dzieło

napisane pierwotnie na Korelii, wystawiane jednak przez trupę Bithan, którzy objeżdżali z nią
kolejne planety od dwudziestu standardowych lat.

Bithanie – dwunożny gatunek o okrągłych czaszkach, czarnych oczach pozbawionych

powiek i workowatych fałdach skórnych poniżej szczęki – pochodzili z peryferyjnej planety
Clack'dor VII i znani byli z tego, że odbierają dźwięki w taki sposób, jak ludzie kolory.

Biorąc pod uwagę, że to rodzice Finisa Valoruma sponsorowali powstanie Krótkiego

panowania, trudno się było dziwić, że sam najwyższy kanclerz zaszczycił swą obecnością
przedstawienie po długo oczekiwanym powrocie trupy na Coruscant. Sam fakt, że będzie na
nim obecny, wywindował ceny biletów do niemożliwości, a mimo to kupić je było równie
trudno, jak adegańskie kryształy. W efekcie budynek był tak wypełniony po brzegi
luminarzami, jak od dawna się to nie zdarzyło.

Jak zawsze, Valorum przyszedł późno, by mieć pewność, że zajmie miejsce jako

ostatni. Publiczność powstała, wyciągając głowy, by go zobaczyć; oklaski brzmiały bez
przerwy, gdy wkraczał do zabytkowej loży, zarezerwowanej dla członków jego rodziny od z
górą pięciuset lat.

Wyrzekłszy się na tę okazję swojej zwyczajowej eskorty – ubranych w niebieskie

płaszcze i hełmy członków Senackiej Straży – Valorum przybył w towarzystwie asystentki
administracyjnej, Sei Tarii, drobnej kobietki o połowę młodszej od niego, o migdałowych
oczach i skórze koloru zboża, w twarzowych ciemnoczerwonych septojedwabiach.

Jak zwykle na Coruscant, publiczność rozplotkowała się, zanim jeszcze Valorum zdążył

usiąść. Ale Najwyższy Kanclerz był uodporniony na plotki, po części ze względu na swoje
arystokratyczne wychowanie, ale także i dlatego, że niemal każdy z senatorów, niezależnie od
stanu cywilnego, zwykł był pojawiać się publicznie w towarzystwie atrakcyjnych samic.

Valorum dostojnie skinął ręką i skłonił głowę w geście cierpliwej łaskawości. Zanim

usiadł, ukłonił się powtórnie w stronę prywatnej loży dokładnie po przeciwnej stronie
amfiteatru.

Kilkunastu zamożnie wyglądających widzów w loży, którą Valorum wyróżnił swoim

ukłonem, odpowiedziało podobnym gestem i pozostało na nogach, dopóki Sei Taria nie zajęła
miejsca – niemały wyczyn dla właściciela loży, senatora Orna Free Taa, który w czasie swojej
kadencji na Coruscant przytył tak bardzo, że zajmował aż trzy siedzenia.

Błękitnoskóry Taa, o wydatnych czerwonych wargach i powiekach, miał dużą owalną

twarz i podwójny podbródek rozmiarów worka pokarmowego bantha. Był Twi'lekianinem
pochodzącym z Rutii; jego grube warkocze główne lekku spoczywały na otłuszczonej piersi
jak śpiące węże. Krzykliwa szata wystarczyłaby na namiot. Wyraźnie afiszował się ze swoją
konkubiną, Twi'lekianką z Letha, młodzieńczą istotą o wysokich kościach policzkowych i
czerwonym ciele spowitym w zwoje połyskliwego jedwabiu.

Jako członek Komitetu Asygnacyjnego, Taa był w opozycji do kanclerza Valoruma od

czasów, gdy jego ojczysta planeta Ryloth, słynąca jako producent przyprawy, nie zdołała
uzyskać statusu planety uprzywilejowanej.

Gośćmi Taa byli senatorowie Toonbuck Toora, Passel Argente, Edcel Bar Gane i

Palpatine, który przybył w towarzystwie dwóch osobistych sekretarzy, Kinmana Doriana i
Sate'a Pestage'a.

– Wiecie, dlaczego Valorum tak kocha operę? – zapytał Taa we wspólnym, ledwo

otwierając tłuste wargi. – Bo to jedyne miejsce na Coruscant, gdzie cała publiczność mu
przyklaskuje.

– A przecież robi tu niewiele więcej niż w senacie – zauważyła senator Toora. – Po

prostu przestrzega zasad i udaje zainteresowanie.

Bajecznie bogata, była dwunożną włochatą istotą o szerokich ustach, trzech

podbródkach i oczach jak paciorki; na czubku grzebienia sterczącego ze spłaszczonej głowy
tkwił mały nos.

– Valorum stracił zęby – zapiał Passel Argente. Ten mężczyzna o ziemistej cerze był

przedstawicielem Sprzymierzenia Przedsiębiorców; nosił czarny turban i fular, który odsłaniał
tylko twarz i zakręcony róg sterczący z czoła. – W momencie gdy potrzeba nam energii,
wizji, jedności, Valorum proponuje wypróbowane, rutynowe rozwiązania. Rozwiązania, które
gwarantują zachowanie status quo.

– Ku naszej wielkiej radości – mruknęła pod nosem Toora.
– Ale ten ukłon... – powiedział Taa, kierując się w stronę fotela wykonanego na

specjalne zamówienie, by mógł w nim pomieścić spasione cielsko. – Czemu zawdzięczamy
ten zaszczyt?

Toora lekceważąco machnęła ręką.
– Według mnie, idiotycznemu zamieszaniu związanemu z wnioskiem Federacji

Handlowej. Valorum potrzebuje wszelkiego poparcia, jakie zdoła zdobyć, by przekonać nas
do uchwalenia opodatkowania stref wolnego handlu.

– W takim razie to jeszcze dziwniejsze, że się nam kłania – zauważył Taa.

Zamaszystym gestem wskazał na inne loże. – O, tam... senator Antilles, Horox Ryyder,
Tendau Bendon... wszyscy oni przyklaskują każdemu słowu kanclerza. Każdy z nich bardziej
jest wart ukłonu niż my.

Taa uniósł tłustą dłoń w geście pozdrowienia, gdy nagle towarzystwo zdało sobie

sprawę, że są obserwowani.

– W takim razie ukłon musiał być przeznaczony wyłącznie dla senatora Palpatine'a –

zauważyła Toora znacząco. – Z tego co słyszałam, Najwyższy Kanclerz chętnie słucha rad
naszego delegata z Naboo.

Taa odwrócił się w stronę Palpatine'a.
– Czy to prawda, senatorze?

Palpatine uśmiechnął się lekko.
– To nie jest tak, jak sobie wyobrażacie, zapewniam was. Najwyższy Kanclerz spotkał

się ze mną, by poznać moją opinię na temat tego, jak systemy peryferyjne przyjmą kwestię
opodatkowania. Nie rozmawialiśmy o niczym innym. Zresztą Valorum raczej nie potrzebuje
mojej pomocy, by przepchnąć tę propozycję. Nie jest aż tak nieskuteczny, jak się niektórym
wydaje.

– Nonsens – powiedział Taa. – Dojdzie do przepychanki między frakcjami Baila

Antillesa a tymi, którzy pozwalają, by w ich imieniu przemawiał Ainlee Teem. Jak zawsze,
światy Jądra staną po stronie Valoruma, a najbliższe kolonie – przeciw.

– Myślę, że jeszcze bardziej spolaryzuje senat – powiedział świszczącym głosem Edcel

Bar Gane. Reprezentant planety Roona miał pękatą głowę i wąskie, uniesione w
zewnętrznych kącikach oczy.

Toora słuchała ich uwag, nie komentując. Ponownie spojrzała na Palpatine'a.
– Zaciekawił mnie pan, senatorze. Co dokładnie powiedział pan kanclerzowi w kwestii

wpływu opodatkowania na systemy peryferyjne?

– Włączcie kurtynę akustyczną, a może będę skłonny wam się zwierzyć – powiedział

Palpatine.

– Och, zrób to, Taa! – zapaliła się Toora. – Uwielbiam intrygować.
Taa przestawił przełącznik w barierce loży, uruchamiając pole, które skutecznie

izolowało pomieszczenie od wszelkich prób podsłuchu. Ale Palpatine odezwał się dopiero
wtedy, gdy Sate Pestage – szczupły mężczyzna o ostrych rysach i przerzedzonych czarnych
włosach – sprawdził, że pole działa.

Działania Pestage'a zrobiły wrażenie na senatorze Argente.
– Czy wszyscy na Naboo są równie ostrożni jak pan, senatorze?
Palpatine wzruszył ramionami.
– Proszę to uznać za wadę osobniczą.
Argente pokiwał głową.
– Zapamiętam to sobie.
– Proszę więc nam wszystko powiedzieć – odezwała się Toora. – Czy Najwyższy

Kanclerz obiera niebezpieczny kurs, przeciwstawiając się Federacji Handlowej?

– Niebezpieczeństwo polega na tym, że dostrzega tylko część problemu – zaczął

Palpatine. – Choć pierwszy by temu zaprzeczył, w głębi serca Valorum jest biurokratą,
podobnie jak jego przodkowie. Przedkłada przepisy i zasady nad bezpośrednie działanie.
Brakuje mu zdolności właściwej oceny sytuacji. To dynastia Valorum była w dużej mierze
odpowiedzialna za danie wolnej ręki Federacji Handlowej dziesięciolecia temu. A jak,
waszym zdaniem, udało im się zgromadzić tak wielkie dobra? Na pewno nie faworyzując
peryferyjne systemy, tylko wchodząc w lukratywne układy z Klanem Banków
Intergalaktycznych i firmami w rodzaju TaggerCo. Szczególnie ironiczny wydźwięk ma fakt,
że ten najnowszy kryzys kręci się wokół Frontu Mgławicy. Ojciec obecnego kanclerza miał
okazję zlikwidować to ugrupowanie, ale nie zrobił tego, upominając ich jedynie, zamiast
wyeliminować.

– Zaskakuje mnie pan, senatorze – powiedziała Toora. – Ale na plus, jak sądzę. Proszę

mówić dalej.

Palpatine założył nogę na nogę i wyprostował się w fotelu.
– Najwyższy Kanclerz nie jest w stanie zrozumieć, że przyszłość Republiki zależy w

znacznej mierze od tego, co dzieje się na Środkowych i Odległych Rubieżach. Choć na
Coruscant panoszy się korupcja, prawdziwa korozja zawsze zaczyna się od brzegów,
postępuje od zewnątrz do środka i w końcu pożre i centrum. Jeśli Valorum nie zrobi czegoś,
by powstrzymać tę falę, Coruscant stanie się pewnego dnia niewolnicą tych systemów,
niezdolną uchwalić żadnych przepisów bez ich zgody. Jeśli nie załagodzimy sprawy dziś,

możemy być zmuszeni podporządkować się ich władzy centralnej jutro. To one są kluczem
do przetrwania Republiki.

Taa wysapał:
– Jeśli dobrze rozumiem, chce pan powiedzieć, że Federacja Handlowa jest ogniwem

łączącym nas z tymi systemami... ambasadorami Coruscant, że tak powiem... i że w związku z
tym nie możemy sobie pozwolić na izolowanie Neimoidian i reszty.

– Źle pan zrozumiał –. powiedział twardo Palpatine. – Federacji Handlowej należy

utrzeć trochę nosa. Valorum ma rację, forsując opodatkowanie, bo Federacja Handlowa i tak
ma już za wiele wpływów w systemach peryferyjnych. Setki systemów zewnętrznych,
desperacko dążących do utrzymania wymiany handlowej z systemami Jądra, przyłączyło się
do Federacji, zrzekając się praw do własnego przedstawiciela w senacie. Na razie
Neimoidianie i ich partnerzy nie mają dość głosów, by zablokować opodatkowanie. Ale za
rok, dwa zdobędą wystarczające poparcie, by blokować senat przy każdej okazji.

– A więc poprze pan kanclerza – wywnioskowała Toora. – Zagłosuje pan za

opodatkowaniem.

– Na razie nie – powiedział ostrożnie Palpatine. – Z jego perspektywy opodatkowanie to

sposób na ograniczenie wpływów Federacji, a zarazem na wzbogacenie Coruscant. Takie
podejście doprowadzi do izolacji nie tylko członków Federacji, ale i systemów peryferyjnych.
Zanim oddam głos w imieniu Naboo, chcę wiedzieć, jak rozkładają się głosy. W tej chwili ci,
którzy stoją pośrodku, zyskają najwięcej. Ci, którzy jasno widzą wszystkie strony problemu,
są najlepiej przygotowani, by przeprowadzić Republikę przez ten krytyczny okres
przejściowy. Jeśli Valorum zdoła zgromadzić odpowiednie poparcie bez głosu mojego
sektora, tym lepiej. Nie uchylę się jednak przed obowiązkiem zrobienia tego, co w
ostatecznym rozrachunku jest najlepsze dla wspólnego dobra.

– Tak mówi przyszły lider senackiej frakcji – powiedział Taa, wybuchając śmiechem.
Toora przyglądała się Palpatine'owi badawczo.
– Jeszcze parę pytań, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu.
Palpatine wskazał na scenę.
– Z przyjemnością podyskutuję o tej sprawie bardziej szczegółowo, ale przedstawienie

zaraz się zacznie.

Ubrani w bezbarwne tuniki i miękkie buty, studenci Jedi stali naprzeciw siebie w dwóch

rzędach, unosząc w dłoniach dwa tuziny włączonych mieczy świetlnych. Na znak mistrza
miecza dwunastu studentów tworzących pierwszy rząd cofnęło się jednocześnie o trzy kroki i
przyjęło postawę obronną – szeroko rozstawione stopy i miecze poziomo przed sobą na
wysokości pasa.

Każdy z mieczy był zbudowany własnoręcznie przez studenta, który go trzymał, w taki

sposób, by pasował do jego górnej kończyny. Nie znalazłoby się dwóch identycznych, choć
wszystkie miały pewne wspólne cechy: porty ładowania, płytki projekcji ostrza, aktywatory,
ogniwa energetyczne z diatum oraz rzadkie i cenne kryształy adegańskie, które emitowały
ostrze. Niewiele znano w galaktyce materiałów, których miecz świetlny nie byłby w stanie
przeciąć. W pełni naładowany i w odpowiednich rękach, wchodził w durabeton jak w masło
lub powoli przepalał durastalowe grodzie gwiezdnych statków.

Na kolejny sygnał mistrza drugi rząd studentów przyjął postawę atakującą, przekręcając

ramiona o ćwierć obrotu, obniżając środek ciężkości przez lekkie ugięcie kolan i unosząc
miecz trzymany oburącz, jakby chcieli nim odbić piłkę.

Na ostatni znak instruktora drugi rząd energicznie zaatakował. Studenci w pierwszym

rzędzie unieśli miecze do obrony i cofali się z taneczną precyzją, pozwalając przeciwnikom
uderzać raz za razem w uniesione ostrza. Gdy broniący cofnęli się do połowy sali, mistrz
nakazał wstrzymać ćwiczenie i zmienić postawę.

Teraz ci, co się przed chwilą bronili, zaatakowali. Świetlne ostrza cięły powietrze,

bucząc cicho; zgrzytały przy zetknięciu z mieczem przeciwnika i wypełniały salę treningową
oślepiającymi błyskami światła. Qui-Gon i Obi-Wan obserwowali ćwiczenia z galerii
widokowej nad wyściełaną materacami podłogą sali, położonej na jednym z niższych
poziomów piramidy Świątyni Jedi. Ćwiczenia trwały od samego rana, ale tylko na kilku
twarzach widać było oznaki zmęczenia.

– Pamiętam wszystko, jakby to było wczoraj – powiedział Obi-Wan. Qui-Gon

uśmiechnął się.

– Dla mnie minęło wiele takich wczoraj, padawanie.
Choć dzieliło ich wiele lat, obaj spędzili młodość w Świątyni, podobnie jak wielu

innych Jedi – czy to studentów, czy padawanów, czy mistrzów. Moc objawiała się we
wczesnym dzieciństwie i większość przyszłych rycerzy przenosiła się do Świątyni, zanim
ukończyła sześć lat – gdy tylko ich zdolności zostały odkryte na Coruscant lub bardziej
odległym świecie przez pełnoprawnego rycerza Jedi, albo gdy przywieźli ich do Świątyni
członkowie rodziny. Choć często stosowano testy, by potwierdzić, czy kandydat ma zdolności
do władania Mocą, nie przesądzały one o dalszych jego losach – nie było wiadomo, czy on
albo ona, człowiek albo obcy, ujmie w dłoń miecz świetlny w obronie pokoju i
sprawiedliwości, czy spędzi życie w służbie Korpusu Rolniczego, pomagając wyżywić
biednych i upośledzonych galaktyki.

– Zawsze martwiłem się podczas ćwiczeń, że nie mam zadatków na padawana, a co

dopiero na rycerza Jedi – dodał Obi-Wan. – Starałem się bardziej niż inni, by ukryć swoje
wątpliwości.

Qui-Gon spojrzał na niego z ukosa.
– Gdybyś starał się jeszcze bardziej, padawanie, na pewno pozostałbyś w Korpusie

Rolnictwa. Dopiero gdy przestałeś się starać tak mocno, odnalazłeś swoją ścieżkę.

– Nie potrafiłem się skoncentrować na chwili obecnej.
– I nadal nie potrafisz.
Dwanaście lat temu Obi-Wan został przydzielony do Korpusu Rolnictwa na planecie

Bandomeer i tam właśnie spotkał Qui-Gona, którego poprzedni padawan przeszedł na ciemną
stronę Mocy i porzucił Zakon Jedi. Jednak mimo więzów, które połączyły go z Qui-Gonem,
bywały chwile, gdy nadal zastanawiał się, czy ma predyspozycje, by stać się rycerzem Jedi.

– Skąd mam wiedzieć, czy Korpus Rolnictwa nie był mi pisany, mistrzu? Być może

nasze spotkanie na Bandomeer było tym rozwidleniem drogi, którym nie powinienem był
podążyć.

Qui-Gon odwrócił się w końcu w jego stronę.
– Jest wiele ścieżek, które można wybrać, Obi-Wanie. Nie każdy z nas ma dość

szczęścia, by odnaleźć własną w swoim sercu... tę, którą postawiła przed nami Moc. Co
czujesz, gdy badasz swoje uczucia względem wyborów, których dokonałeś?

– Czuję, że wybrałem właściwą ścieżkę, mistrzu.
– Zgadzam się. – Qui-Gon klepnął Obi-Wana po ramieniu, uśmiechnął się i odwrócił z

powrotem, by popatrzeć na studentów. – Mimo to uważam, że świetny byłby z ciebie rolnik.

Studenci klęczeli teraz w dwóch rzędach, przysiadłszy na piętach. W pokoju panowała

cisza i słychać było jedynie odgłos bosych stóp mistrza szermierki, który przechadzał się
pomiędzy rzędami uczniów, przyglądając się uważnie każdemu. Mistrz był Twi'lekianinem o
smukłych warkoczach głównych i muskularnym torsie. Nazywał się Anoon Bondara, a jego
umiejętności szermiercze nie miały sobie równych. Qui-Gon stawał z nim do pojedynków,
gdy tylko nadarzyła się okazja, bo potyczka z mistrzem Bondara, choćby najkrótsza, uczyła
więcej niż dwadzieścia pojedynków z mniej utalentowanymi przeciwnikami.

Mistrz miecza zatrzymał się przed studentką o imieniu Darsha Assant, która była

zarazem jego padawanką. Bondara przykucnął, by ich oczy znalazły się na tym samym

poziomie.

– Co myślałaś, gdy atakowałaś?
– Co myślałam, mistrzu?
– Co miałaś w głowie? Jakie były twoje zamiary?
– Po prostu chciałam być tak silna, jak to tylko możliwe.
– Chciałaś wygrać.
– Nie, mistrzu. Chciałam uderzyć w nienaganny sposób.
Bondara skrzywił się.
– Wyłącz myślenie. Nie oczekuj zwycięstwa, nie oczekuj porażki. Nie oczekuj niczego.
Obi-Wan spojrzał na Qui-Gona.
– Gdzie ja to już słyszałem?
Qui-Gon uciszył go, nie spuszczając wzroku z mistrza Bondary, który znów zaczął

przechadzać się po sali.

– Miecz świetlny nie jest bronią, którą powalacie wrogów albo rywali – wyjaśniał

Bondara. – To broń, którą wykorzeniacie własną chciwość, gniew, szaleństwo. Ten, kto
stworzył miecz i dzierży go w dłoni, musi żyć tak, by samym sobą ucieleśniać zagładę
wszystkiego, co stoi na drodze pokoju i sprawiedliwości. – Zatrzymał się i popatrzył po kolei
na każdego.

– Rozumiecie?
– Tak, mistrzu – odpowiedzieli jednym głosem.
Bondara głośno klasnął w dłonie.
– Nie, nie rozumiecie. Musicie nauczyć się trzymać miecz, rozluźniając uścisk na jego

rękojeści. Musicie nauczyć się poruszać tak rytmicznie, aż zaczniecie tworzyć bezcielesne
rytmy. Rozumiecie?

– Tak, mistrzu – odpowiedzieli.
– Nie, nie rozumiecie. – Skrzywił się i usiadł na końcu rzędów. – Opowiem wam

historię. Pewien człowiek, niesłusznie oskarżony o popełnienie zbrodni, był przewożony
pojazdem repulsorowym przez pustynne bezdroża odległej planety do więzienia, położonego
w samym sercu pustyni. Nagle, bez ostrzeżenia, pojazd zepsuł się tuż nad olbrzymim lejem w
ziemi, który był tak naprawdę wielką i żarłoczną gębą stworzenia zamieszkującego te
pustkowia. Nagła awaria wyrzuciła strażników tego człowieka prosto w pokrytą śluzem
paszczę tej istoty. Mężczyznę również wyrzuciło z pojazdu, ale w ostatniej chwili zdołał
chwycić się płozy. Nie rękami, bo te miał skute kajdankami na plecach, ale własnymi zębami.
Wkrótce w tej samej okolicy pojawiła się karawana podróżników. Zagubieni i głodni, zapytali
mężczyznę, czy wie, gdzie znajduje się najbliższa osada, w której mogliby odnowić
wyczerpane zapasy. Mężczyzna był w rozterce. Wiedział, że nie odpowiadając, skazywał
najprawdopodobniej wędrowców na pewną śmierć wśród piasków pustyni. Ale otwierając
usta, by wypowiedzieć choćby słowo, sam siebie skazywał na pewną śmierć w przewodzie
trawiennym piaskowego potwora.

Bondara przerwał.
– Co w tych okolicznościach powinien zrobić ten człowiek?
Studenci wiedzieli z góry, że nie usłyszą odpowiedzi od Anoona Bondary.
Wstając, mistrz miecza powiedział:
– Wysłucham waszych odpowiedzi jutro.
Studenci zgięli się wpół i nie odrywali czoła od maty, póki mistrz Bondara nie opuścił

sali. Dopiero wtedy wstali. Nie mogli się doczekać, by zacząć wymieniać opinie o sesji
treningowej, żaden jednak nie wspomniał o ewentualnym rozwiązaniu zagadki opowiedzianej
przez nauczyciela.

Qui-Gon poklepał Obi-Wana po ramieniu.
– Chodź, padawanie, jest tu ktoś, z kim chcę porozmawiać.

Obi-Wan zszedł za swoim mistrzem po schodach na miękką podłogę. Kilku innych

mistrzów Jedi rozmawiało tam ze swoimi padawanami. Obi-Wan znał przelotnie paru z nich,
ale osoby, do której prowadził ich Qui-Gon, nie spotkał nigdy.

Była chyba najbardziej egzotyczną kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Miała skośne,

szeroko rozstawione oczy o dużych błękitnych tęczówkach, których kolor podkreślała kreska
na górnych powiekach. Nos miała szeroki i płaski, a skórę koloru drewna owocowego.

– Obi-Wanie, chciałbym, żebyś poznał mistrzynię Luminarę Unduli.
– Mistrzu Jinn – powiedziała kobieta zaskoczona i skłoniła głowę w pełnym szacunku

ukłonie.

Qui-Gon również się ukłonił.
– Luminaro, to jest Obi-Wan Kenobi, mój padawan.
Skłoniła głowę przed Obi-Wanem. Dół jej trójkątnej twarzy zdobiły tatuaże w kształcie

małych rombów, tworzących pionowy pasek od sinawej, pełnej dolnej wargi do czubka
okrągłego podbródka. Podobne tatuaże miała na wierzchu dłoni, na każdej kostce.

Twarz Qui-Gona spoważniała.
– Luminaro, Obi-Wan i ja spotkaliśmy niedawno kogoś, kto ma podobny tatuaż jak

twój.

– Arwen Cohl – wpadła mu w słowo Luminara, zanim Qui-Gon zdążył powiedzieć coś

więcej. Uśmiechnęła się smutno. – Gdybym dorastała na mojej ojczystej planecie, a nie w
Świątyni, na pewno wysłuchałabym w młodości wielu opowieści o Arwenie Cohlu.

Spojrzała prosto w zaciekawione oczy Qui-Gona.
– Walczył o wolność, był bohaterem naszego ludu w czasach zmagań z sąsiednią

planetą. To wielki wojownik, pełen poświęcenia. Jednak gdy mój lud wywalczył sobie
wolność, został wkrótce oskarżony o spiskowanie przez tych samych ludzi, u których boku
walczył. To miał być sposób gwarantujący, że Cohl nie zostanie wyniesiony na najwyższe
szczeble władzy, którą chcieli obdarzyć go ludzie. Spędził wiele lat w więzieniu, okrutnie
traktowany, w surowych warunkach, ale to zahartowało tylko bardziej tego mężczyznę, i tak
już zahartowanego w walce. Kiedy uciekł z tego okropnego miejsca z pomocą swych
dawnych towarzyszy, zemścił się na swoich krzywdzicielach i poprzysiągł, że nic już więcej
nie zrobi dla świata, o którego wyzwolenie walczył tak zażarcie. Został najemnikiem i
przechwalał się otwarcie, że nie popełni więcej podobnego błędu. Twierdził, że w końcu
zrozumiał naturę wszechświata i że zawsze będzie o krok przed tymi, którzy chcą go
pokonać, schwytać albo zagrozić mu w inny sposób.

Qui-Gon wziął głęboki oddech.
– Czy miał jakieś szczególne urazy do Federacji Handlowej?
Luminara pokręciła głową.
– Nie większe niż ktokolwiek inny w moim ojczystym systemie. Federacja Handlowa

wprowadziła nas do Republiki, choć stało się to kosztem zasobów naturalnych mojej planety.
Na początku Arwen Cohl przyjmował zlecenia tylko od tych, których sprawa była jego
zdaniem słuszna. Ale z czasem, niewątpliwie z powodu krwi, którą przelał, stał się niczym
więcej jak tylko piratem i zawodowym zabójcą. Choć mówi się też, że nigdy nie zdradził
przyjaciela ani sojusznika.

Przerwała na chwilę, by dodać:
– Żałuję, że historia zapamięta Cohla raczej jako przestępcę niż jako bohatera. Było mi

smutno, gdy usłyszałam, że zginął nad Dorvallą.

Gdy Qui-Gon nie odpowiadał, Luminara zapytała:
– Bo zginął, czyż nie?
Qui-Gon wyglądał na zmartwionego.
– Na razie mogę tylko stwierdzić, że zniknął nad Dorvallą.
Luminara przytaknęła niepewnie.

– Niezależnie od tego, czy Cohl jest żywy, czy martwy, sprawa jest teraz w gestii

Departamentu Sprawiedliwości, tak?

Qui-Gon znowu nie odpowiedział od razu.
– Jedyne, czego jestem pewien, to że los Cohla jest w rękach innych niż moje.

ROZDZIAŁ 10

Zwęglone i poszarpane w wybuchu, który rozerwał frachtowiec, prawe ramię hangaru

„Strumienia Przychodów” wisiało łukiem nad mizerną czapą polarną Dorvalli, tuż poza
zasięgiem cienia planety. Wielka krzywizna durastali wydawała się tkwić tam od zawsze.
Wieczne słońce wlewało się do wnętrza przez główny portal hangaru – tam, gdzie prawdziwe
ramię miałoby dłoń – oświetlając porozrzucane resztki kapsuł i barek towarowych.

Przyczepiony do wewnętrznego poszycia hangaru niczym muszla, tkwił samotny,

poturbowany wahadłowiec, w jego wnętrzu zaś ośmioro członków jeszcze bardziej
zmaltretowanej załogi.

– Nadal czekam na to obiecane przebaczenie – powiedział Cohl do Relli.
Spojrzała na niego spod oka.
– Wtedy i tylko wtedy, gdy nas stąd wyciągniesz. Nie wcześniej.
Siedzieli w swoich fotelach, podobnie jak pozostali – niektórzy spali, opierając się na

złożonych ramionach albo z głową odrzuconą w tył i otwartymi ustami. Oświetlenie było
słabe, panował mróz, a recyrkulowane powietrze miało wyraźnie metaliczny posmak.
Nadużywana toaleta cuchnęła. Siedzieli wewnątrz ramienia hangaru od prawie czterech
standardowych dni, żywiąc się tabletkami pokarmowymi i zabijając nudę wypadami do
wnętrza hangaru w kosmicznych skafandrach. Podczas gdy w wahadłowcu działała sztuczna
grawitacja, wędrówka po hangarze przypominała eksplorację zatopionego wraku. Większość
kapsuł towarowych leżała wzdłuż zewnętrznej ściany hangaru, ale chmury rudy lommitu i
splątane kawałki robotów dryfowały wokół jak szczątki rozbitego wraku na falach. Boiny
odkrył nawet ciało jednego Twi'lekianina, który nie zdążył do punktu zbornego, spalone
ogniem laserów do tego stopnia, że z trudem można je było rozpoznać.

Nie planowali pozostania w ramieniu hangaru po eksplozji. Kiedy jednak ustalili, że

unosi się ono tuż ponad strefą grawitacji Dorvalli, Cohl uznał, że hangar będzie najlepszym
miejscem na przeczekanie. „Jastrzębionietoperz” i statki wspomagające Frontu Mgławicy
odleciały, i nawet „Akwizytor” zniknął – co kapitan Cohl uznał za interesujące, bo porzucanie
towarów, nawet wyrzuconych za burtę, nie leżało w naturze Neimoidian. Innym
rozwiązaniem byłoby skierowanie się ku powierzchni Dorvalli, do miejsca, w którym mieli
bazę przed rozpoczęciem operacji. Cohl podejrzewał jednak, że mogła zostać odkryta i teraz
jest pod obserwacją. Kiedy Rella i reszta zaproponowali, by zamiast tego udać się na pobliską
Dorvallę IV, Cohl przypomniał im, że w drodze na Dorvallę były statki ratownicze, a
pojedynczy wahadłowiec pełznący przez przestrzeń na pewno przyciągnąłby ich uwagę.

W rzeczywistości statki ratowników pojawiły się w parę godzin po wybuchu. Od tego

czasu Zakłady Wydobywcze Dorvalli własnymi promami zbierały po drodze do domu
kapsuły towarowe, choć większość lommitu wyleciała w przestrzeń. Oderwaną centrosferę i
drugie ramię hangaru odholowano z przeznaczeniem na złomowanie. Zajęcie się ratowników
drugim ramieniem było tylko kwestią czasu.

Dla Cohla te długie dni były szczególnie nużące; zwłaszcza w porównaniu z latami

odosobnienia, jakie znosił osadzony w więzieniu pod fałszywymi zarzutami, wysuniętymi
przez ludzi, którzy walczyli u jego boku i których zaliczał do przyjaciół. A ponieważ reszta
załogi ufała mu bez zastrzeżeń, oni również znosili długie godziny monotonii bez słowa
skargi. Większość z nich i tak miała stoickie podejście do życia, a i niewygody nie były im
obce. Nikt, kto nie miał tych cech, nie zostałby wybrany do tej operacji.

Tylko Rella nie miała ochoty milczeć. Ale łączyło ją z Cohlem szczególne

porozumienie.

– Co tam słychać w kanale komunikacyjnym? – zapytał Cohl Boiny'ego.
– Nic, kapitanie. Ani szumów, ani trzasków.

Rella prychnęła.
– A kogo się spodziewałeś usłyszeć, Cohl? „Jastrzębionietoperz” dawno odleciał.
Cohl spojrzał ponad jej ramieniem na Rodianina.
– Jak systemy?
– W gotowości.
– Wiecie co, – warknęła Rella niecierpliwie – mogę tu siedzieć równie długo jak wy, ale

ta litania doprowadza mnie do kosmicznego obłędu. – Naśladując głos Cohla, powiedziała: –
„Jak systemy?” – a potem Boiny'ego: – „W gotowości”. – Potrząsnęła głową. – Nie
moglibyście chociaż raz powiedzieć tego inaczej?

– Mam tu coś, co cię podniesie na duchu, Rella – powiedział Jalan poirytowanym

głosem. – Orbita ramienia pogarsza się.

Wytrzeszczyła oczy w udawanym zdumieniu.
– Jeśli chcesz powiedzieć, że grozi nam, że spadniemy z nieba, to masz rację: jestem

zachwycona!

Jalan spojrzał na Cohla.
– Nie ma natychmiastowego niebezpieczeństwa, kapitanie, ale powinniśmy chyba

zacząć myśleć o odlocie.

Cohl pokiwał głową.
– Masz rację. Czas się pożegnać z tym miejscem. Dobrze nam się przysłużyło.
Rella spojrzała w sufit.
– Dzięki gwiazdom!
– A dokąd lecimy, kapitanie? – zapytał Boiny.
– Na dół.
– Kapitanie, mam nadzieję, że nie myśli pan o lądowaniu tym pudłem na Dorvalli –

zaniepokoił się Jalan. – Ekipy ratownicze...

Cohl potrząsnął głową przecząco.
– Wracamy do bazy.
Załoga wymieniła niespokojne spojrzenia.
– Przepraszam, że pytam, kapitanie – odezwał się Jalan – ale czy nie powiedział pan, że

baza jest najprawdopodobniej obserwowana?

– Jestem pewien, że jest obserwowana.
Rella przyglądała mu się przez chwilę.
– Pokopało cię, Cohl? Oglądamy przelatujące obok statki Departamentu

Sprawiedliwości od czterech dni, że już nie wspomnę o korwetach Korpusu Kosmicznego
Dorvalli. Jeśli chciałeś, żeby nas złapali, po co kazałeś nam siedzieć tyle czasu tutaj? –
Zamaszystym gestem ogarnęła wnętrze kabiny.

Pozostali przyznali jej rację.
– Nawet jeśli uda nam się dotrzeć do bazy w jednym kawałku – ciągnęła Rella – co

potem? Bez statku nadającego się do lotu w przestrzeni utkwimy na mieliźnie.

– Może warto jednak pokusić się o lot na Dorvallę IV, kapitanie – wtrącił Jalan. – Jeśli

nam się uda... No bo przecież we Froncie Mgławicy myślą że zginęliśmy, ale mamy tu ze
sobą całe to aurodium...

Rella rzuciła kose spojrzenie na Cohla.
– Czy ty w ogóle słuchasz?
Cohl zacisnął usta.
– A kiedy już Front Mgławicy dowie się, że żyjemy? Nie sądzisz, że poruszą planety,

żeby nas znaleźć?

– Może to bez znaczenia, kapitanie – powiedział ostrożnie Boiny. – Za taką ilość

aurodium możemy sobie kupić nowe życie w Sektorze Korporacyjnym albo gdzie indziej.

Oczy Cohla ściemniały.

– Nic z tego. Wzięliśmy to zlecenie i dokończymy wszystko jak należy. A potem

odbierzemy wypłatę. – Odwrócił się gniewnie w stronę Relli. – Zacznij procedury
przedstartowe. A reszta niech się przygotuje do lotu.

Stateczek przecinał rozświetloną słońcem powłokę chmur Dorvalli rozjarzonym do

czerwoności dziobem, gubiąc kawałki poszycia w rozrzedzonej atmosferze. Członkowie
załogi zacisnęli mocniej pasy i w skupieniu zajmowali się swoimi zadaniami, nie zwracając
uwagi na przedmioty odrywające się od tablicy sterowniczej i krążące po ciasnej kabinie jak
pociski.

Rella starała się sprowadzić rozdygotany wahadłowiec w szeroką dolinę w rejonie

równika, zamkniętą dwoma pionowymi urwiskami. Tam, gdzie kiedyś rządziło morze, a
ruchy płyt tektonicznych całkowicie przemodelowały pierwotną rzeźbę terenu, teraz cały
obszar porośnięty był pierwotną puszczą pełną olbrzymich drzew i paproci. Masywne,
pionowe ściany skał, porośnięte bujną roślinnością wyrastały tu i ówdzie jak wyspy z
poszycia lasu. Z ich szczytów spadały w dół oślepiające bielą wodospady, tworząc u podnóży
skał bulgocące turkusowe jeziora.

Mimo pierwotnego krajobrazu, nie było to miejsce dziewicze. Zakłady Wydobywcze

Dorvalli wycięły szerokie drogi prowadzące do co większych skalnych wypiętrzeń oraz dwa
okrągłe lądowiska, dostatecznie duże, by przyjąć orbitalne promy. Skały były w środku
wydrążone i poprzecinane kopalnianymi szybami jak plaster miodu, a gruba warstwa lommitu
pokrywała okoliczną roślinność. Niewątpliwie sztucznego pochodzenia były też głębokie
kratery wypełnione zanieczyszczonymi wodami kopalnianymi, które odbijały słońce i niebo
jak zamglone lustra.

To stąd, z pomocą kilku pracowników Zakładów Wydobywczych Dorvalli,

niezadowolonych z faktu, że ich planeta jest pozbawiona reprezentacji w senacie, Cohl
wyruszył z misją opanowania „Strumienia Przychodów”. Ale nie wszyscy na Dorvalli
nienawidzili Federacji Handlowej, a bardzo niewielu kochało najemników. Na pewno nie ci,
którzy w Federacji Handlowej – jedynym łączniku z planetami Jądra – widzieli ocalenie
Dorvalli.

Wahadłowiec wychodził właśnie z szaleńczego lotu pionowego w dół, który porządnie

wytrząsł im kości, gdy tępodzioby statek minął ich z bakburty tak ostentacyjnie, by nie mogli
go nie zauważyć.

– Kto to był? – zapytała Rella, odruchowo robiąc unik, gdy ryk silników przelatującego

statku targnął wahadłowcem.

– Korpus Orbitalny Dorvalli – zameldował Boiny, wpatrując się czarnymi okrągłymi

oczami w identyfikator tożsamości. – Nadlatują z powrotem.

Cohl odwrócił się w fotelu w stronę iluminatora, by obejrzeć sobie błyskawicznie

zbliżającą się jednostkę. Był to prosty statek wojskowy o nieruchomych skrzydłach,
jednoosobowy, ale za to wyposażony w podwójne działko laserowe.

– Odbieram transmisję, kapitanie – zameldował Boiny. – Każą nam lądować.
– Czy poprosili o identyfikację?
– Nie. Chcą tylko, żebyśmy lądowali.
Cohl zmarszczył brwi.
– W takim razie już wiedzą, kim jesteśmy.
– Ten Lancet Departamentu Sprawiedliwości... – powiedziała Rella, odwracając się w

stronę Cohla. – Ktokolwiek nim leciał, pewnie zarejestrował naszą charakterystykę napędu.

Statek zaryczał nad ich głowami, tym razem jeszcze bliżej.
– Jeszcze raz tak nad nami przelecą, a spuszczą nas na ziemię, kapitanie – ostrzegł

Jalan.

– Trzymaj kurs na bazę – polecił Cohl.
Wojskowy statek zrobił ciasną beczkę i naleciał na nich jeszcze raz, tym razem

ostrzeliwując ich z dziobowych dział laserowych. Wokół zaokrąglonego nosa wahadłowca
zaświstały czerwone promienie laserowych wystrzałów.

– Ci faceci nie żartują, kapitanie! – powiedział Boiny. Cohl odwrócił się w stronę Relli.
– Rozglądaj się za jakimś miejscem do rozbicia wahadłowca.
Spojrzała na niego z niedowierzaniem.
– Masz na myśli lądowanie, tak?
– Mam na myśli to, co powiedziałem – sprostował z naciskiem Cohl. – A do tego czasu

pełny gaz! Doprowadź nas tak blisko bazy, jak się da.

Zagryzła wargi.
– Spodziewam się co najmniej pierścionka z aurodium na zakończenie tej ekscytującej

przejażdżki, Cohl.

– Znowu strzelają!
– Zrób unik – polecił Cohl.
– Nic z tego, kapitanie. Jest bardziej zwrotny od nas.
Lasery atakującego ich statku przeszyły poszarpaną linią ogon wahadłowca.

Równomierny ryk silników zamienił się nagle w przerywane wycie. Poszycie rufy zaczęły
lizać płomienie, a kabinę wypełniły kłęby gęstego dymu.

– Już po nas! – krzyknęła Rella. Ręka Cohla opadła ciężko na jej ramię.
– Wyrównaj lot! Odpalić repulsory i przygotować się na uderzenie!
Ciągnąc za sobą czarną smugę dymu, wahadłowiec minął jedno z wypiętrzeń skalnych i

skosił czubki drzew, odzierając je z najwyższych gałęzi. Rella zdołała utrzymać statek
poziomo jeszcze tylko przez chwilę, potem zaczęli pikować w dół. Statek uderzył w pień
masywnego drzewa i przechylił się na sterburtę, wirując i tnąc jak piła tarczowa górne piętra
lasu.

Ptaki wyleciały ponad korony drzew, śmigając na wszystkie strony. Pasy

bezpieczeństwa pękły; dwoje członków załogi poleciało jak lalki do przodu i uderzyło o
poszycie kadłuba. Przewrócony na plecy wahadłowiec runął w kierunku ziemi. Iluminatory
zatrzeszczały, pokryły się siatką pęknięć i eksplodowały do środka kabiny.

Lądowanie było twardsze, niż się spodziewali. Stabilizator na sterburcie przeorał

pokrytą liśćmi ziemię pod ostrym kątem, powodując, że wahadłowiec podskoczył do góry jak
rzucona moneta, a oprzyrządowanie oderwało się od poszycia. Wydawało im się, że turlają
się w nieskończoność, odmierzaną ogłuszającymi trzaskami kolejnych kolizji. Kadłub zapadł
się, obwody eksplodowały, uwalniając szkodliwe płyny i gazy. Nagle było po wszystkim.

Powietrze wypełniły nowe dźwięki: trzaski stygnącego metalu, syk podziurawionych

przewodów, ogłuszający jazgot przerażonych ptaków, stukot spadających gałęzi, owoców i co
tam jeszcze uderzało o poszycie. Kaszel, jęki i stęknięcia...

Grawitacja pozwoliła Cohlowi zorientować się, że statek nadal leży do góry nogami.

Odpiął pasy bezpieczeństwa i zwalił się na sufit wahadłowca. Rella i Boiny już tam byli,
posiniaczeni i pokrwawieni, ale odzyskali przytomność, zanim jeszcze Cohl się do nich
doczołgał. Otoczył Rellę ramieniem i szybko rozejrzał się dookoła.

Pozostali członkowie załogi albo już byli martwi, albo właśnie umierali. Zadowolony,

że Rella ma się stosunkowo dobrze, Cohl otworzył właz na bakburcie. Do wnętrza wdarło się
parne powietrze, ale i ożywczy tlen. Cohl wychylił się na zewnątrz i natychmiast spojrzał na
wyświetlacz kompasu w komunikatorze. Odzwyczajony od standardowego przyciągania, czuł
się, jakby ważył dwukrotnie więcej. Każdy ruch wymagał wysiłku.

– Co z Jalanem? – zapytała słabym głosem Rella. Mężczyzna odpowiedział za siebie:
– Prawie koniec.
Cohl wczołgał się do środka. Jalan tkwił przygnieciony konsolą instrumentów

pokładowych. Kapitan położył rękę na jego ramieniu.

– Nie możemy cię zabrać ze sobą – powiedział cicho. Jalan kiwnął głową.

– W takim razie pozwólcie mi zabrać ze sobą paru z tamtych.
Rella doczołgała się do Jalana.
– Nie musisz tego robić... – zaczęła.
– Jestem poszukiwany w trzech systemach – przerwał jej. – Jeśli znajdą mnie żywego,

postarają się, żebym mocno pożałował, że nie umarłem.

Boiny spojrzał na Cohla, który pokiwał głową.
– Podaj mu kod autodestrukcji. Rella, podziel sztabki na cztery równe części. Dwie

włóż do mojego plecaka, jedną do swojego, a jedną daj Boiny'emu. – Spojrzał na Rodianina.
– Bierzemy tylko broń i aurodium. Żadnego prowiantu i wody, bo jeśli nie dotrzemy do bazy,
służby więzienne Dorvalli zatroszczą się o nasz wikt. Jeśli to was nie dość motywuje, już nie
wiem, co wam powiedzieć.

Po kilku chwilach opuścili wahadłowiec.
Cohl zarzucił na ramiona ciężki plecak, spojrzał na kompas i ruszył szybkim krokiem w

stronę najbliższego wypiętrzenia. Rella i Boiny starali się jak mogli dotrzymać mu kroku,
wspinając się wśród gęstego poszycia przez pierwszy kwadrans, podczas gdy statek
wojskowy przelatywał nad nimi raz po raz, wypatrując śladów wahadłowca. U stóp
wypiętrzenia, patrząc w dół spod skały lommitu, zauważyli, jak statek zawisa nad czubkami
drzew.

Rella skrzywiła się.
– Znalazł wahadłowiec.
– Ma facet pecha – odparł Cohl.
W tym samym momencie podstawą drzew pod statkiem targnęła potężna eksplozja,

której pilot statku wojskowego najwyraźniej zupełnie się nie spodziewał. Próbował umknąć
wirującej kuli ognia, ale było za późno. Silniki wybuchły, a myśliwiec jak kamień runął na
ziemię.

Drugi myśliwiec przeleciał z hukiem nad ich głowami w tym samym momencie, gdy

pierwszy eksplodował. Za nim leciał następny, pikując ostro ku podstawie wypiętrzenia,
gdzie skrył się Cohl i jego towarzysze.

Myśliwiec ostrzelał wypiętrzenie, odrywając od skały lommitu olbrzymie głazy. Cohl

obserwował, jak statek zawraca i tym samym kursem rusza do kolejnego ataku. Jednocześnie
w parnym powietrzu usłyszeli inny, groźniejszy dźwięk. Bez ostrzeżenia spod podstawy
chmur wystrzeliły czerwone promienie energii, trafiając w locie skrzydła myśliwca, który –
pozbawiony możliwości manewru – wbił się nosem w skałę i rozpadł na kawałki.

– Tym też już nie musimy się przejmować! – zawołał Cohl dostatecznie głośno, by

przekrzyczeć ryk na niebie.

Rella uniosła głowę w samą porę, by dostrzec wielki kształt statku sunącego nad ich

głowami.

– „Jastrzębionietoperz”! – Spojrzała zaskoczona na Cohla. – Wiedziałeś! Wiedziałeś, że

tu będzie!

Potrząsnął głową.
– Plan awaryjny przewidywał, że tu przyleci. Ale nie mogłem mieć pewności.
Niemal się uśmiechnęła.
– Może jeszcze ci wybaczę.
– Poczekaj, aż będziemy bezpieczni na pokładzie.
Zerwali się na nogi i pospiesznie ruszyli przez skalne osypisko wokół wypiętrzenia.

Niedaleko „Jastrzębionietoperz”, nadal strzelając na wszystkie strony, opadł powoli w sam
środek błotnistej i brudnej niecki niedaleko nich.

ROZDZIAŁ 11

Tysiące rozumnych gatunków miało na Coruscant swój dom, nawet jeśli był to tylko

wysoki na kilometr, nijaki blok mieszkalny. I niemal każdy z tych gatunków miał tu swój
głos, nawet jeśli był to tylko głos osobnika od dawna skorumpowanego licznymi
przyjemnościami, jakie mogła zaoferować Coruscant.

Te wszystkie głosy mogły się wypowiedzieć w galaktycznym senacie, którego budynek

wyrastał jak spłaszczony grzyb w samym sercu dzielnicy rządowej. Otoczony mniejszymi
kopułami i przyporami innych budynków, których szczyty nikły gdzieś wysoko na niebie,
senat stał na skraju obszernego placu dla pieszych. Sam plac zaś, rozpięty ponad czubkami
iglic drapaczy chmur, był ozdobiony trzydziestometrowej wysokości posągami,
wyobrażającymi założycieli Światów Jądra. Stożkowate figury, aluzyjnie przypominające
bezpłciowe postaci ludzkie o wydłużonych członkach, stały na wysokich durabetonowych
cokołach, dzierżąc wąskie ceremonialne berła. Motyw ten powtarzał się wewnątrz budynku
senatu, gdzie publiczne korytarze otaczające okrągłe westybule zdobiły podobne
wrzecionowate obeliski.

Przemierzając zdecydowanym krokiem te korytarze, senator Palpatine nie przestawał

się dziwić, że senat nie zamówił jeszcze rzeźb wyobrażających gatunki niehumanoidalne.
Podczas gdy niektórzy delegaci byli skłonni przypisać brak niehumanoidalnych przedstawień
zwykłemu przeoczeniu, inni traktowali ten fakt jako świadomą zniewagę. Jeszcze inni
uważali, że są sprawy istotniejsze niż wystrój senackich korytarzy. Biorąc jednak pod uwagę
rosnącą dominację nieczłekokształtnych gatunków ze Środkowych i Odległych Rubieży,
których delegacje w szybkim tempie zdobywały przewagę w senacie – ku ukrywanemu
niezadowoleniu wielu ludzkich delegatów ze Światów Jądra – niewątpliwie zanosiło się na
zmiany.

Wielopoziomowe przejścia, korytarze, pionowe i poziome turbowindy budynku

tworzyły labirynt nie mniej skomplikowany niż wewnętrzna siatka senackich sojuszy,
sprzymierzeń, grup interesów i koterii. Zwołanie przez Najwyższego Kanclerza Valoruma
specjalnej sesji spowodowało, że korytarze były jeszcze bardziej zatłoczone niż zwykle, ale
Palpatine czuł się podniesiony na duchu faktem, że tylu delegatów nadal potrafiło odłożyć na
bok swoje prywatne sprawy, by zająć się kwestiami szerszej wagi.

Eskortowany przez dwójkę swoich asystentów – Doriana i Pestage'a – uśmiechał się

uprzejmie i przeciskał przez tłum w stronę sali posiedzeń, mijając senackich strażników w
niebieskich mundurach po obu stronach drzwi, aż wszedł do loży Naboo w olbrzymim
amfiteatrze. Loża – jedna z tysiąca dwudziestu czterech identycznych pomieszczeń
wznoszących się rzędami wzdłuż ścian sali posiedzeń – była okrągłą ruchomą platformą
zdolną pomieścić około pół tuzina osób. Taka loża była w istocie wierzchołkiem klinowatego
wyrostka, które sterczały ze ścian budynku od kopuły po najdalsze krawędzie półkuli sali
posiedzeń, każda zajęta przez osobną delegację. W lożach załatwiano większość
przyziemnych i nie zawsze legalnych interesów kwitnących w senacie.

Poprawiając fałdy płaszcza, Palpatine wstąpił na podium przy zewnętrznej krawędzi

platformy. Ze względu na wysokie położenie loży Naboo w sali posiedzeń, widok z niej mógł
przyprawić o zawrót głowy. Sala obrad była celowo odcięta od światła słonecznego i
wątpliwej atmosfery Coruscant, by ograniczyć wpływ, jaki mógłby mieć na delegatów
wieczorny zmierzch – innymi słowy, zachęcić ich, by koncentrowali się na omawianych
sprawach nawet wówczas, gdy sesja przeciągała się do późnej nocy. Coraz więcej obywateli
uważało jednak nienaturalne warunki panujące w sali obrad za symbol izolacji senatu i jego
oderwania od rzeczywistości. Senat postrzegany był jako miejsce, które istnieje samo dla
siebie, miejsce, gdzie debatuje się nad sprawami bez znaczenia, chyba że chodzi o kwestie

dotyczące możliwości nielegalnego wzbogacenia się senackich reprezentantów.

A jednak Palpatine wyczuł w powietrzu wzmożone zainteresowanie. Krążące po

senacie pogłoski sprawiły, że wiedziano, o czym chce dyskutować Valorum, wielu jednak
chciało to usłyszeć na własne uszy i szykowało się do odpowiedzi.

Aby wyrobić sobie zdanie o opiniach senatorów na kwestię opodatkowania szlaków

handlowych prowadzących do systemów peryferyjnych, Palpatine poświęcił ostatnich kilka
dni na spotkania z jak największą liczbą senatorów. Delikatnie starał się wpłynąć na
niezdecydowanych, by poparli propozycję kanclerza, tak by Valorum mógł przeforsować
swój pomysł bez wsparcia Naboo i sąsiednich światów. Jednocześnie Palpatine opracował
kilka alternatywnych scenariuszy, by przygotować się na różny rozwój wypadków.

Zaskoczyło go, jak bardzo sam jest podekscytowany – ożywienie w sali plenarnej było

zaraźliwe. Jednak, podobnie jak w operze, Valorum zwlekał z przybyciem. Kiedy w końcu się
pojawił, atmosfera była gorąca.

Mównica kanclerza Valoruma była wysoką na trzydzieści metrów platformą

wyrastającą ze środka podłogi jak kwiat na łodydze. Wyniesiony na szczyt łodygi turbowindą,
Valorum stał samotnie, w otoczeniu strażnika, urzędnika kancelarii, dziennikarza i oficjalnego
sprawozdawcy, którzy siedzieli poniżej okrągłego dysku loży. Naśladując dominującą
kolorystykę senackich wnętrz, kanclerz miał na sobie płaszcz z brokatu w kolorze jasnego
fioletu, z szerokimi rękawami i ozdobnym pasem.

Palpatine'owi przyszło do głowy, gdy oklaskiwał przybycie kanclerza, że

umiejscowienie loży Valoruma czyniło z niego w równym stopniu centrum uwagi, co i
doskonały cel.

Gdy brawa i okrzyki powitalne zaczęły się stopniowo uspokajać, Valorum uniósł ręce,

prosząc gestem o ciszę. Jego pierwsze słowa wywołały uśmiech na twarzy Palpatine'a.

– Delegaci galaktycznego senatu! Stoimy w obliczu wielu naglących wyzwań. Nękana

na swoich odległych obrzeżach morderczymi zamieszkami i przeżarta w samym sercu przez
korupcję, Republika stoi przed groźbą upadku. Niedawne wydarzenia na Środkowych i
Odległych Rubieżach wymagają, byśmy postawili tamę konfliktom, przywracając spokój i
równowagę. Nasza sytuacja jest tak trudna, że nie powinniśmy wykluczać nawet najbardziej
drastycznych środków zaradczych.

Valorum przerwał na chwilę, pozwalając, by jego słowa dobrze zapadły w umysły

delegatów.

– Strefy wolnego handlu stworzono początkowo, by stymulować wymianę handlową

pomiędzy światami Jądra a peryferyjnymi systemami Środkowych i Odległych Rubieży.
Uważano wówczas, że wolny i nieskrępowany handel przyniesie korzyści wszystkim
zainteresowanym. Strefy te stały się jednak rajem nie tylko dla przemytników i piratów, ale
także dla karteli handlowych i transportowych, które wykorzystały wolność, jaką im
zapewniliśmy, by zdobyć również potęgę polityczną i militarną.

Szmery poparcia i sprzeciwu podgrzały i tak już gorącą atmosferę sali.
– Federacja Handlowa staje przed nami z wnioskiem, abyśmy zrobili coś, by

zagwarantować bezpieczeństwo handlu w sektorach peryferyjnych. Mają prawo się tego
domagać, a my jesteśmy zobligowani statutem, by zareagować na ich prośbę. W istocie
jednak to wątpliwe praktyki samej Federacji Handlowej doprowadziły do tego, że stała się
celem ataków złodziei i terrorystów.

Valorum podniósł głos, by przebić się przez gwar setek rozmów prowadzonych w

licznych językach.

– Jednocześnie jednak musimy wziąć na siebie część winy za zaistniałą sytuację,

ponieważ właśnie to ciało zapewniło Federacji Handlowej taką swobodę, i właśnie to ciało
pozostawało długo głuche na to, co dzieje się w systemach peryferyjnych. Nie możemy
pozwolić, by podobne praktyki trwały dalej. Federacja Handlowa stała się opasłym

krwiopijcą, wchłaniającym mniejsze koncerny i odmawiającym prowadzenia interesów ze
światami, które wysyłają towary za pośrednictwem ich zdziesiątkowanych konkurentów. Nie
będzie przesadą, gdy powiem, że wolne strefy handlowe od dawna już nie są wolne. A mimo
to Federacja Handlowa staje przed nami, by prosić o pomoc w położeniu kresu nieporządkom,
które sama wywołała. Federacja prosi nas o ochronę – tak jakby ta organizacja mogła sama
beztrosko rozlokować siły wojskowe przeciwko piratom i terrorystom, którzy polują na
frachtowce Federacji. Jakby mogła dostarczyć myśliwce i pancerniki, zamieniając tym
samym strefy wolnego handlu w pole bitwy. Istnieje jednak rozwiązanie tego problemu. Jeśli
Federacja Handlowa chce, żebyśmy to my zagwarantowali bezpieczeństwo handlu w
systemach peryferyjnych – które to zadanie wymagać będzie działania tak od tej organizacji,
jak i od wielu systemów, które leżą w obrębie stref wolnego handlu – to te systemy planetarne
muszą stać się członkami Republiki. Światy, które obecnie reprezentuje w senacie Federacja
Handlowa, muszą zrzec się członkostwa w Federacji i przemówić w tej sali własnym głosem,
znów jako autonomiczne systemy.

Valorum pozwolił, by hałaśliwe reakcje trwały przez dłuższą chwilę, po czym

ponownie poprosił gestem o ciszę.

– Apelujemy, by światy stref wolnego handlu podjęły szybkie i zdecydowane działania.

Organizacje terrorystyczne w rodzaju Frontu Mgławicy są głośnym wyrazicielem cichego
niezadowolenia tych planet. Współpracując zgodnie ze sobą, ochotnicze siły wojskowe i
korpusy orbitalne systemów dotkniętych plagą terroryzmu będą w stanie zdławić zamieszki,
zanim przerodzą się one w powszechną rewoltę. Bezpośrednim skutkiem tych działań będzie
zlikwidowanie stref wolnego handlu jako takich. Szlaki handlowe do tych systemów
peryferyjnych, które przyłączą się do Republiki, będą podlegały opodatkowaniu tak samo jak
szlaki handlowe systemów Jądra, Kolonii czy Wewnętrznych Rubieży. Apeluję, byście wzięli
pod uwagę, że takie działania powinny mieć miejsce już dawno temu. Bo strefa wolnego
handlu przestaje nią być, gdy cały handel kontrolowany jest przez jeden kartel.

Hałaśliwe okrzyki poparcia i sprzeciwu wypełniły salę, ale reakcje nie były aż tak

mieszane, jak się obawiał Palpatine. Mimo to był rozczarowany. Valorum przedstawił sprawę
opodatkowania, nie wspominając o możliwych konsekwencjach ani o kompromisach, na jakie
trzeba będzie pójść.

Zanim wniosek zostanie przegłosowany, specjalne grupy interesów – opłacane z

kieszeni Federacji Handlowej lub innego podobnego koncernu – zgłoszą na pewno swój
protest. Następnie wniosek przejdzie do komisji, gdzie dalej osłabi się jego wymowę.
Obrośnie tam przepisami pomocniczymi, których celem będzie uspokojenie protestów grup
interesów i nacisków protestujących. W końcu dojdzie do niekończącej się debaty,
przeciąganej w nadziei na odroczenie głosowania.

Były jednak sposoby, by przeciąć węzeł biurokratycznych zabiegów. Doprowadzony do

ostateczności Palpatine rozejrzał się po amfiteatrze, zastanawiając się, kto wykona pierwszy
ruch – dosłownie i w przenośni. Zrobili to Neimoidianie. Odłączyli swoją lożę od wspornika,
na którym spoczywała, i skierowali ją na środek sali obrad. Odłączone loże przypominały
skromniejsze wersje taksówek powietrznych, wypełniających coruscańskie niebo. Krążyły
pogłoski, że niektóre loże poruszają się szybciej niż inne – nawet na autopilocie – co było
kwestią kluczową, bo delegaci często prześcigali się, chcąc uzyskać prawo głosu od kanclerza
Valoruma.

– Udzielam głosu delegatowi Lottowi Dodowi – oznajmił Valorum – reprezentującemu

Federację Handlową.

Lott Dod nosił bogate szaty i wysoką, czarną tiarę. Unosząca się w powietrzu

holokamera ruszyła w jego stronę, by przekazać podobiznę płaskiej twarzy Doda na ekrany
wbudowane w konsole innych lóż.

– Twierdzimy, że senat nie ma prawa nakładać podatków na peryferyjne strefy handlu.

To nic innego, tylko spisek, mający na celu złamanie naszego konsorcjum. To Federacja
Handlowa otworzyła trasy hiperprzestrzenne do systemów peryferyjnych, ryzykując życie
swoich doświadczonych kapitanów, by wprowadzić te prymitywne niegdyś planety do
Republiki i dostarczyć nowe zasoby światom Jądra. Teraz dowiadujemy się, że oczekuje się
od nas, żebyśmy sami bronili się przed najemnikami i piratami, którzy strojąc się w piórka
bojowników o wolność, chcą się po prostu wzbogacić naszym kosztem. Stajemy przed wami
prosząc o pomoc, a zamiast tego stajemy się ofiarami pośrednich ataków.

Głośne okrzyki zachęty doszły od lóż przedstawicieli Gildii Komercyjnej i Unii

Technologicznej.

– Jeśli senat nie chce angażować się w walkę z Frontem Mgławicy... bo w gruncie

rzeczy nie jest do tego zdolny – ciągnął Dod. – Musi przynajmniej dać nam to, czego
potrzebujemy, by bronić się sami. W obecnym stanie rzeczy jesteśmy bezbronni w obliczu
znacznie lepszych myśliwców.

Podczas gdy jedni przyklaskiwali, a inni tupali w proteście, Valorum jedynie skinął

głową.

– Możemy wyznaczyć komisję, by rozpatrzyła, czy w obecnej sytuacji zwiększenie

waszego potencjału obronnego będzie właściwe – powiedział z powagą.

Kolejna loża oderwała się od zaokrąglonej ściany.
– Udzielam głosu Ainlee Teemowi, delegatowi z Malastaru – powiedział Valorum.
Teem, Granin, miał troje oczu na grubych, blisko osadzonych szypułkach.
– Skoro Federacja Handlowa chce się bronić na własny koszt, nie ma uzasadnienia dla

opodatkowania szlaków handlowych. – Głos Teema był głęboki i dudniący. – Mamy
precedens w postaci Sojuszu Przedsiębiorców. W przeciwnym wypadku będzie wyglądało na
to, że Republika nie jest zainteresowana niczym więcej, jak tylko odzieraniem z zysków tych,
którzy mieli odwagę przetrzeć trasy hiperprzestrzenne, z których wszyscy obecnie korzystają.

Połowa amfiteatru zaczęła bić brawo. W tym samym momencie jednak na środek sali

podpłynęła kolejna platforma.

– Udzielam głosu Bailowi Antillesowi z Alderaanu.
– Najwyższy Kanclerzu – powiedział mężczyzna głosem, w którym wyczuwało się silne

emocje. – senat w żadnym wypadku nie powinien pozwolić Federacji Handlowej na
zwiększenie liczebności ich armii robotów. Jeśli Frontowi Mgławicy udało się zagrozić
bezpieczeństwu pewnych sektorów, Federacja Handlowa powinna unikać tych miejsc, dopóki
zainteresowane sektory nie uporają się z problemem terroryzmu. Udzielając zgody na
zwiększenie sił obronnych Federacji Handlowej, naruszymy równowagę sił na Odległych
Rubieżach.

– A co się stanie z planetami w tych zagrożonych sektorach? – zapytał senator Orn Free

Taa z Ryloth. Jego błękitne warkocze główne spoczywały na klapach ekstrawaganckiego
płaszcza. – Jak mamy handlować z planetami Jądra? Kto przewiezie nasze towary?

Wściekłe i szybkie riposty zaczęły padać ze wszystkich stron sali – od delegacji

Wookiech, Sullustan, Bimmów i Bothan. Valorum próbował uciszyć zebranych, cytując
postanowienia regulaminu, ale wielu senatorów miało już dość regulaminów i zwyczajnie go
zakrzyczano.

– Federacja Handlowa zrekompensuje sobie koszty opodatkowania, podnosząc stawki

za swoje usługi – argumentował delegat Bothan.

– Systemy peryferyjne będą natomiast musiały wziąć na siebie ciężar podatków.
Palpatine zauważył, na co się zanosi, i szybko wysłał ubranego w czerń Sate'a Pestage'a

z odręcznie napisaną notatką do strażnika kanclerskiego, który z kolei przekazał notatkę
Najwyższemu Kanclerzowi. Valorum odebrał wiadomość w tym samym momencie, gdy
bothański delegat zażądał odpowiedzi na pytanie, jak zostaną spożytkowane wpływy z
nowych podatków.

Unosząc wzrok znad notatki, kanclerz spojrzał na lożę Naboo, zanim odpowiedział:
– Proponuję, by pewien odsetek wpływów podatkowych został przeznaczony na ulgi i

rozwój systemów peryferyjnych.

Głośny aplauz dobiegł z najwyższych lóż, gdzie wielu senatorów wstało, by dobitniej

wyrazić swoje poparcie dla zgłoszonej propozycji. Z poziomów bliższych podłogi przyklasnął
jej senator Wookiech, Yarua, Tendau Bendn z Ithoru i Horox Ryyder, reprezentujący tysiące
planet w sektorze Raioballo.

Palpatine odnotował w myśli nazwiska tych, którzy zaprotestowali – w tym Toonbucka

Toora, Po Nuda, Wata Tambora i innych. Następnie odłączył lożę od ściany i skierował ją na
środek sali, ścigany przez dwie kamery.

– Udzielam głosu senatorowi z królestwa Naboo – powiedział Valorum.
– Najwyższy Kanclerzu – zaczął Palpatine – niech mi będzie wolno stwierdzić, że choć

zasygnalizowano tu wiele istotnych kwestii, problem jest daleki od rozwiązania, i być może
powinien zostać przeanalizowany głębiej na innym forum, kiedy już każdy będzie miał okazję
przemyśleć to, co zostało dziś powiedziane.

Valorum przez chwilę wyglądał na zmieszanego.
– Na jakim forum, senatorze Palpatine?
– Zanim wniosek przejdzie do komisji, proponuję zwołanie szczytu, na którym delegaci

Federacji Handlowej i stowarzyszonych z nią światów będą mogli spotkać się otwarcie i
zaproponować rozwiązanie tych... „naglących wyzwań”, jak je pan nazwał.

Ci sami senatorowie, którzy wcześniej przyklasnęli kanclerzowi, teraz wyrażali

poparcie dla Palpatine'a.

Niepewność i może także złe przeczucia sprawiły, że z twarzy Valoruma odpłynęła

krew.

– Czy ma pan propozycję konkretnego miejsca, gdzie mógłby odbyć się taki szczyt,

senatorze? – zapytał.

Palpatine zastanowił się.
– Może... na Eriadu?
Do loży Palpatine'a na środku sali dołączyła inna platforma. Członkowie zasiadającej w

niej delegacji – ciemnoskórzy ludzie – nosili luźne szaty i turbany.

– Najwyższy Kanclerzu – odezwał się ich rzecznik. – Eriadu byłaby zaszczycona,

mogąc się stać gospodarzem takiego szczytu.

Senator Troora poparł wniosek i zaproponował przegłosowanie moratorium na

propozycję opodatkowania.

Valorum nie miał innego wyjścia, jak się zgodzić.
– Spotkam się ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, by ustalić datę szczytu –

zapowiedział, gdy ucichł gwar. – Jeśli chodzi o opodatkowanie szlaków handlowych do
systemów peryferyjnych, odraczam przegłosowanie tej kwestii do czasu odbycia szczytu i
wyrażenia opinii przez zainteresowanych. Ponadto, aby podkreślić zaangażowanie senatu
sprawą krzewienia pokoju i stabilności, osobiście wezmę udział w tym szczycie.

Wielu obecnych w sali posiedzeń wstało i oklaskami wyraziło swoje poparcie.
Valorum odnalazł wzrokiem Palpatine'a i zatrzymał się na nim przez chwilę. Palpatine

uśmiechnął się i konspiracyjnie pokiwał głową.

ROZDZIAŁ 12

Prezentując poszarpane rany, których nie miał, kiedy po raz pierwszy pojawił się nad

Dorvallą, ani później, gdy lądował na niej, by zabrać Cohla i resztki jego załogi,
„Jastrzębionietoperz” unosił się w przestrzeni, przycumowany kotwicą grawitacyjną na
orbicie szarej planety pokrytej jałowymi łańcuchami górskimi i lodowato niebieskimi
morzami. Statek eskortowało pięć myśliwców typu CloakShape, szósty zaś przycumowany
był do śluzy powietrznej na sterburcie kanonierki. W oddali widniały orbitalne kopalnie,
przypominające grupę asteroid.

Wewnątrz śluzy „Jastrzębionietoperza” Cohl czekał czujnie na przybycie swych gości.

Jego nagie ramiona pokrywały blizny po ostrych jak żyletki paprociach, przez które musiał
się przedzierać na Dorvalli, a ciemnoskóra twarz pokryta maską tatuaży była cała
posiniaczona. Kręcone włosy otaczały jego twarz jak stado wściekłych węży, dodając
surowości rysom, które wielu i tak już uważało za dzikie.

Lampka wskaźnika obok śluzy zamigotała.
– Chcesz, żebym zniknęła? – zapytała Rella, która stała za jego plecami.
Wyglądała jeszcze gorzej niż Cohl. Jej lewe oko zakrywał opatrunek bacta, a lewe

ramię miała w gipsie. Boiny nadal siedział w zbiorniku bacta.

Cohl pokręcił głową, nie spuszczając wzroku ze śluzy.
– Zostań tu, gdzie jesteś. I trzymaj blaster w pogotowiu.
Rella dobyła broń z kabury na prawym biodrze i sprawdziła, czy jest naładowana. Śluza

otworzyła się z sykiem i do korytarza weszły dwie osoby – szczupły mężczyzna i
gadopodobny humanoid – ubrane bardzo podobnie w kaftany, spodnie z szorstkiej tkaniny i
buty z cholewami do kolan. Humanoid miał szorstką, pofałdowaną skórę, która w słońcu
mieniła się wszystkimi kolorami tęczy, i dłonie wielkości bokserskich rękawic. W płaskiej
twarzy widniały liczne otwory nosowe, a z czoła sterczały cztery niewielkie rogi. W lewej
dłoni niósł spory neseser.

– Witamy na Asmeru, kapitanie Cohl – powiedział człowiek we wspólnym. – Cieszę

się, widząc pana żywego i w stosunkowo dobrym stanie.

Cohl na powitanie tylko skinął głową.
– Witaj, Havac.
Havac wskazał na swego olbrzymiego partnera.
– Pamiętasz Cindara?
Cohl ponownie skinął głową. Ani on sam, ani skanery „Jastrzębionietoperza” nie

odnotowały śladów broni u dwójki gości.

– Rella – powiedział, przedstawiając gestem swoją towarzyszkę. Havac uśmiechnął się i

kurtuazyjnie podał jej dłoń.

– Jak mógłbym zapomnieć?
– Chodźmy do przodu. Tam możemy porozmawiać – zaproponował Cohl.
Oceniał w myśli idących przed nim gości. Havac nie nazywał się tak naprawdę, był to

raczej jego pseudonim bojowy. Pracował kiedyś jako holodokumentalista, ale w czasie
konfliktu „Naga Hiperprzestrzeń” działał na rzecz praw gatunków nieludzi, a ostatnich kilka
lat poświęcił na dokumentowanie nadużyć, jakich dopuszczała się Federacja Handlowa. Nie
był dość twardy, by posługiwać się przemocą, ale bystry i zdradziecki. Havac i Cindar nie
byli typowymi przedstawicielami tysięcy członków Frontu Mgławicy, czy to rasy ludzkiej,
czy obcej. Stanowili jednak dobrą reprezentację rozrastającej się frakcji wojskowej. W tej
chwili sztab frontu mieścił się na jałowej planecie pod nim; jego członkowie rekrutowali się
ze wszystkich światów wzdłuż Rimmiańskiego szlaku handlowego, od Sullustapo Sluis Van,
ale tylko starożytne rody rządzące sektorem Seneksa pozwoliły, by założył bazę na ich

terenie.

– Gdzie reszta twojej załogi, kapitanie? – zapytał Havac, oglądając się przez ramię.
Pytanie uderzyło Cohla jak dopiero co przypomniany zły sen. To samo pytanie zadał

dowódcy „Strumienia Przychodów” parę dni wcześniej, kiedy jego własna załoga liczyła
dwunastu członków.

– Można powiedzieć, że wielu z nich nigdy nie opuści przestrzeni Dorvalli – powiedział

w końcu.

Potrwało to chwilę, zanim Havac pojął, co Cohl ma na myśli i współczująco zmarszczył

czoło.

– Przykro mi to słyszeć, kapitanie. Ale myśleliśmy, że straciliśmy i ciebie.
Cohl potrząsnął głową.
– W żadnym wypadku.
– Połowa Rubieży opowiada o tym, co się wydarzyło nad Dorvallą. Naprawdę nie

oczekiwaliśmy, że całkowicie unicestwi pan „Strumień Przychodów”.

– Nie lubię tracić czasu, zwłaszcza jak mam do czynienia z Neimoidianami – wyjaśnił

Cohl. – Prędzej poświęcą samych siebie niż swój ładunek. Na szczęście dowódca „Strumienia
Przychodów” był bardziej tchórzliwy niż większość z nich. A jeśli chodzi o zniszczenie
frachtowca, niech pan to uzna za prezent ode mnie.

Cała czwórka weszła do głównej kabiny na dziobie statku i usiadła wokół okrągłego

stolika. Cindar położył neseser na środku stołu.

– Mam to przekazać panu, kapitanie – powiedział Havac. – Napędził pan

Neimoidianom niezłego stracha. Poprosili nawet o pomoc Coruscant.

Cohl wzruszył ramionami.
– Nie zaszkodzi spróbować.
Havac pochylił się do przodu trochę niecierpliwie.
– Macie aurodium?
Cohl spojrzał na Rellę, która odpięła od paska pilota i wstukała krótki kod. Niewielkie

sanie repulsorowe, na których stała zamknięta kasetka, uniosły się znad pokładu i podpłynęły
w stronę stolika. Rella wprowadziła kolejny kod i pokrywa kasetki odskoczyła, a sztaby
aurodium zalały tęczowym blaskiem kabinę.

Havac i Cindar patrzyli na klejnoty z otwartymi ustami.
– Nie jestem w stanie wyrazić, ile to dla nas znaczy – powiedział Havac.
Ale w oczach jego partnera pojawił się cień podejrzenia.
– Czy wszystkie są tutaj? – zapytał Cindar.
W obojętnym dotąd wzroku Cohla pojawiły się groźne błyski.
– Co sugerujesz?
Humanoid wzruszył ramionami.
– Zastanawiam się tylko, czy aby któraś ze sztabek nie zapodziała się po drodze.
Cohl gwałtownie sięgnął ręką przez stół i złapał Cindara za kaftan, przyciągając jego

twarz do swojej.

– Na tych klejnotach jest krew. Porządni ludzie oddali życie, żebyś mógł je dostać. –

Puścił kaftan Cindara i odepchnął go. – Lepiej dobrze je spożytkujcie.

– Proszę, przestańcie – powiedział Havac. Cohl zaczerwienił się.
– Nie lubisz przemocy, chyba że na twoje rozkazy, co?
Havac przez chwilę wpatrywał się we własne dłonie, po czym uniósł wzrok.
– Niech pan będzie spokojny, kapitanie, dobrze spożytkujemy to aurodium.
Cindar wygładził przód kaftana, ale poza tym pozostał niewzruszony napaścią Cohla.

Przesunął neseser w jego stronę. Cohl zdjął go ze stołu i postawił obok nogi. Cindar
przyglądał mu się przez chwilę, zanim zapytał:

– Nie interesuje cię, czy są wszystkie?

Cohl spojrzał na niego.
– Wytłumaczę ci to w ten sposób: za każdy kredyt, którego będzie brakowało, wykroję

z ciebie kilo mięsa.

– Czyli byłbym głupi, gdyby brakowało – powiedział Cindar, szczerząc zęby w

uśmiechu.

Cohl przytaknął.
– Byłbyś głupi.
Rella wręczyła pilota Havacowi, a Cindar zamknął pokrywę kasetki.
– Co zrobicie z aurodium? – zapytał łagodnie Cohl.
Havac wyglądał na zdziwionego.
– Ależ kapitanie, czy ja pana pytałem, na co wyda pan swoją zapłatę?
Cohl uśmiechnął się.
– Jasne. Zrozumiałem.
Rella zwróciła się do Cohla:
– Pewnie podaruje aurodium swojej ulubionej fundacji dobroczynnej.
Havac roześmiał się.
– Niewiele się pani pomyliła.
– Mam dla ciebie kolejny prezent, Havac – powiedział Cohl. – Mieliśmy na Dorvalli

pewien nieoczekiwany kłopot. Ktoś przedostał się na pokład „Strumienia Przychodów” w ten
sam sposób co my. Ukryli statek w kapsule towarowej, zupełnie tak jak my. Namierzali nas,
kiedy opuściliśmy frachtowiec i mało brakowało, a pokrzyżowaliby nasz plan, który
uważałem za całkowicie bezpieczny. Ich statek okazał się Lancetem Departamentu
Sprawiedliwości.

Havac i Cindar wymienili zaskoczone spojrzenia.
– Departament Sprawiedliwości? – powiedział Havac. – Na Dorvalli, na litość gwiazd?
Cohl obserwował ich uważnie.
– Szczerze mówiąc, moim zdaniem to byli Jedi.
Havac spojrzał na niego z jeszcze większym niedowierzaniem.
– Skąd ci to przyszło do głowy?
– Przeczucie. Chodzi jednak o to, że nikt nie miał wiedzieć o tej operacji.
Zaniepokojony Havac odchylił się na oparcie fotela.
– Tym razem moja kolej, żeby zapytać: co pan sugeruje, kapitanie?
– Kto jeszcze we Froncie Mgławicy wiedział o tej operacji?
Cindar prychnął pogardliwie.
– Zastanów się, Cohl. Po co ktoś z nas miałby sabotować naszą własną operację?
– O to właśnie pytam – powiedział Cohl. – Być może nie wszyscy tam na dole popierają

wasze metody... na przykład wynajęcie nas. Ktoś mógł próbować zaszkodzić wam, a nie
mnie.

Havac kiwnął głową.
– Dziękuję, kapitanie. Będę o tym pamiętał. – Przerwał na chwilę i dodał: – Jakie macie

dalsze plany?

– Myśleliśmy o tym, żeby się wycofać z tego całego bałaganu – powiedziała Rella,

biorąc jednocześnie za rękę Cohla. – Może kupimy sobie farmę wilgoci?

Havac uśmiechnął się.
– Już was widzę. Wy dwoje na Tatooine, pomiędzy banthami i dewbackami. To

zupełnie w waszym stylu.

– A skąd ta ciekawość? – zapytał Cohl.
Havac przestał się uśmiechać.
– Szykujemy większą akcję. Coś w sam raz dla was. – Spojrzał na Rellę, a potem na

Cohla. – Zarobilibyście tyle, że moglibyście przejść na emeryturę.

Rella spojrzała na Cohla ostrzegawczo.
– Nie słuchaj go, Cohl. Dajmy zarobić komu innemu. – Przeniosła wzrok na Havaca. –

Zresztą nie zamierzamy oszczędzać na emeryturze.

– Chcecie być bogatymi emerytami? – zapytał Cindar. – Kupcie Neimoidianina za tyle,

ile jest wart, i sprzedajcie za tyle, ile uważa, że jest wart.

– Zadanie, które mam na myśli, zapewniłoby wam bardzo dostatnią emeryturę – kusił

Havac.

– Cohl... – mruknęła Rella. – Powiesz tym facetom, żeby się zabierali na swój statek,

czy ja mam to zrobić?

Cohl puścił jej rękę i podrapał się po brodzie.
– Nie zaszkodzi posłuchać, co mają do powiedzenia.
– Owszem, zaszkodzi, Cohl. Owszem, zaszkodzi.
Spojrzał na nią i roześmiał się.
– Rella ma rację – powiedział do Havaca. – Nie jesteśmy zainteresowani.
Havac wstał i wyciągnął dłoń do Cohla.
– Daj nam znać, jeśli zmienisz zdanie.

* * *

Znacznie bliżej Jądra „Akwizytor” powrócił do domu. Posępna Neimoidia wirowała

powoli pod frachtowcem w kształcie pierścienia. Podobnie jak w odległym sektorze Seneksa,
także i tu trwało spotkanie, na którym omawiano złowrogie plany. Dyskusja koncentrowała
się na kwestiach broni i strategii, zniszczenia i śmierci. Tyle tylko, że statki, które dostarczyły
do „Akwizytora” gości, nie potrzebowały cumować do śluz powietrznych. Nie wtedy, gdy
ramiona hangarów miały rozmiary pozwalające na ukrycie w nich armii inwazyjnej.

W strefie drugiej lewego hangaru, balansując na mechanofotelu kroczącym na czterech

zakończonych pazurami łapach, siedział wicekról Nute Gunray w purpurowych szatach i
trójgraniastej tiarze. Na prawo od Gunraya stał jego doradca prawny Rune Haako i namiestnik
Hath Monchar; na lewo – nowy dowódca „Akwizytora”, niewysoki Daultay Dofine,
mianowany tuż po klęsce „Strumienie Przychodów” i nadal zaskoczony swoim
niespodziewanym awansem.

W środku hangaru stał olbrzymi, dwuskrzydłowy behemot, przypominający nieco

rodzimy gatunek neimoidiańskich owadów o skrzydłach zupełnie jak z gazy. Dostojnie
wypływając przez szeroko rozwarte szczęki rampy wjazdowej potwora, wyłaniały się z jego
brzucha zastępy opancerzonych szarożółtych pojazdów, które wyglądały trochę jak atakujące
banthy – gniewnie wygięte plecy, ciężki wydech gazów wylotowych, działa laserowe
sterczące jak kły. Za nimi zaś zaczęły wyjeżdżać kierowane przez roboty repulsorowe czołgi
z tępo ściętymi dziobami i wieżyczkami artyleryjskimi na szczycie. Te prototypowe machiny
wojenne – gargantuiczny ładownik, monstrualny transportowiec i smukłe czołgi – zostały
zaprojektowane i zbudowane przez Zakłady Mechaniczne Haor Chall i Przedsiębiorstwo
Zbrojeniowe Baktoid, których przedstawiciele stali wokół Gunraya, promieniejąc dumą.

Zwłaszcza w Haor Chall doskonałość projektu traktowana była niemal jak religijny

dogmat.

– Spójrz, wicekrólu! – powiedział owadopodobny przedstawiciel Haor Chall, wskazując

wszystkimi czterema ramionami na najbliższy transportowiec, którego okrągła klapa włazu,
przytwierdzona u góry na zawiasach, właśnie się unosiła.

Gunray patrzył zdumiony, jak spod klapy wysuwają się teleskopowe stojaki z

zawieszonymi na nich setkami robotów, które na jego oczach zaczęły rozkładać się do pozycji
bojowej.

– I jeszcze to, wicekrólu – dodał skrzydlaty przedstawiciel Baktoida.

Gunray przeniósł wzrok na ładownik w samą porę, by zobaczyć tuzin kotwic

powietrznych startujących ku sklepieniu hangaru. Te cienkie jak brzytwa pojazdy z podwójną
podpórką dla stóp i działkiem blasterowym również były pilotowane przez roboty, których
odchylone w tył korpusy sprawiały wrażenie, jakby ich właściciele trzymali się kurczowo
poprzecznej kierownicy, walcząc o życie.

Gunray nie był w stanie wypowiedzieć słowa.
Choć nigdy nie widział niczego podobnego, w każdym z prototypów rozpoznał

elementy tych samych maszyn, których Federacja Handlowa od stuleci używała do
transportowania surowców i towarów. W kadłubie dwuskrzydłowego ładownika rozpoznał na
przykład wąską barkę Federacji do transportu rudy. Ale Haor Chall ustawił kadłub na
szerokiej podstawie i przypiął mu dwoje olbrzymich skrzydeł, chronionych zapewne przed
opadnięciem za pomocą potężnych pól tensorowych.

Mimo animistycznego wyglądu, jaki Baktoid nadał transportowcom, Gunray rozpoznał

w nich repulsorowe kapsuły towarowe Federacji, tyle że w znacznie większej skali. Jeśli
chodzi o składane roboty bojowe i jednoosobowe latające platformy powietrzne, były to po
prostu odmiany robotów strażniczych produkowanych dotychczas przez Baktoid i kotwice
powietrzne produkcji Longspur & Alloi, stosowane na Bespinie. Jedno było całkowicie jasne
– wszystko, co mu pokazano, służyło nie tyle obronie w przestrzeni, ile naziemnemu atakowi.
Uświadomienie sobie tego faktu poraziło Gunraya; to było więcej, niż był w stanie pojąć;
więcej, niż chciał pojąć.

– Jak zapewne zauważyłeś, wicekrólu – powiedział przedstawiciel Haor Chall –

Federacja Handlowa posiada już większość komponentów potrzebnych do stworzenia tej
armii. – Wskazał na przedstawiciela Baktoida. – W kooperacji z Baktoidem możemy
przekształcić wasze roboty pracownicze i strażnicze w modele bojowe, wasze barki i kapsuły
towarowe zaś w ładowniki.

– Im więcej jednostek, tym niższe koszty – dodał przedstawiciel Baktoida. – Zwłaszcza

że komponenty statków mogą być składowane w różnych miejscach... skrzydła, cokoły i
kadłuby... można je złożyć w każdej chwili. Możecie umieścić jeden ładownik w każdym ze
stu frachtowców albo sto ładowników w jednym frachtowcu, na wypadek specjalnych
okoliczności. Tak czy owak, nikt, kto znajdzie się na pokładzie frachtowca z zamiarem
inspekcji, nie pojmie, co właśnie ogląda. Jak mówi nasz wspólny przyjaciel, możecie mieć
armię, której nikt nie zauważy.

– Nasz wspólny przyjaciel – mruknął Rune Haako na tyle cicho, że usłyszał go tylko

Gunray. – Co nakaże Darth Sidious, staje się faktem.

– Lubimy prowadzić interesy z Neimoidianami – powiedział przedstawiciel Baktoida,

występując o krok do przodu – ze względu na entuzjazm i podziw, jakie okazujecie na widok
naszych dzieł. Chcemy więc zaproponować wam jeszcze jeden produkt: myśliwce, których
nie będą już musiały pilotować roboty, bo sterować nimi będzie centralny komputer
pokładowy frachtowca. Być może warto również, byście skontaktowali się z firmą Colicoids
z Colli IV. Opracowano tam podobno robota, który porusza się, tocząc się wokół własnej osi.
– Insektoid wskazał zamaszystym gestem na wnętrze hangaru. – Idealny do pokonywania
rozległych przestrzeni wewnątrz waszych frachtowców, no i do obrony przed abordażem.

Gunray usłyszał, jak Dofine głośno przełyka ślinę, ale i tym razem odezwał się tylko

Haako.

– To szaleństwo – powiedział, zniżając głos i kuśtykając bliżej mechanofotela. – Czy

jesteśmy kupcami, czy najeźdźcami?

– Słyszałeś, co mówił Darth Sidious – syknął Gunray. – Ta broń zapewni, że będziemy

mogli pozostać kupcami. Zagwarantuje, że terroryści w rodzaju Frontu Mgławicy albo
najemnicy, jak kapitan Cohl, nigdy więcej nie odważą się nas zaatakować. Zapytaj
komandora Dofine'a. Sam ci powie.

– Darth Sidious zrobił z nas bojaźliwe sługi – powiedział Haako, mrugając raz za

razem.

– A mamy inne wyjście? Zamiast udzielić nam zgody na zwiększenie sił obronnych,

senat straszy nas podatkami. Musimy wziąć sprawy we własne ręce, jeśli mamy chronić nasze
towary. A może wolisz, byśmy nadal tracili statek za statkiem wskutek ataków terrorystów,
tak jak stracimy zyski wskutek opodatkowania?

– Ale czy pozostali członkowie dyrektoriatu...
– Na razie nie powinni nic o tym wiedzieć. Wprowadzimy ich w sprawę stopniowo.
– I tylko wówczas, gdy okaże się to konieczne.
– Tak – powiedział Gunray. – Tylko wówczas, gdy okaże się to konieczne.

ROZDZIAŁ 13

Ze swymi niezliczonymi mrocznymi kanionami, tętniącymi pośpiechem ulicami,

ukrytymi zakamarkami i wystającymi parapetami – wielością miejsc, gdzie można się było
schować, pozostając na widoku – Coruscant sprzyjała korupcji. Sama geografia planety
zachęcała do sekretów.

Palpatine był na Coruscant od paru lat, a miał wrażenie, że poznał miasto lepiej niż

którykolwiek z jego rdzennych mieszkańców. Znał je tak, jak drapieżnik w dżungli zna swoje
terytorium. Instynktownie rozumiał jego zmienne nastroje, instynktownie wyczuwał ośrodki
władzy i strefy niebezpieczeństwa. Czuł się niemal tak, jakby mógł dojrzeć wrzącą czerń
panującą w senacie i promienne światło emanujące z iglic Świątyni Jedi.

Było to wspaniałe miejsce dla kogoś, kto przez długi czas był uczonym, historykiem,

wielbicielem sztuki i kolekcjonerem rzadkich przedmiotów; dla kogoś, kto pasjonował się
badaniem życia we wszelkich jego przejawach.

Często zrzucał swój wykwintny płaszcz, by przywdziać prosty strój kupca lub

samotnika. Zarzucał wtedy kaptur na głowę i wędrował wśród bezświetlnych przepaści,
mrocznych ścieżek i zapomnianych placów, tuneli i wąwozów zapuszczonego półświatka.
Nierozpoznany podróżował na równik, na biegun i w inne odległe miejsca. Mimo ambicji –
co do pozycji własnej, Naboo czy całej Republiki – nie było w nim ostentacji, i ta pozorna
skromność pozwalała mu przejść niezauważonym, wtopić się w tłum tak, jak potrafi to tylko
prawdziwy samotnik – ktoś, kto przez całe lata sam sobie dotrzymywał towarzystwa.

A jednak inni szukali jego towarzystwa. Może właśnie dlatego, że tak niewiele o sobie

zdradzał. Początkowo zakładał, że wszyscy uważają jego upodobanie do samotności za
intrygujące, tak jakby prowadził jakieś tajemnicze drugie życie. Szybko jednak dowiedział
się, że tak naprawdę chcą po prostu mówić o sobie; że szukają nie doradcy, lecz słuchacza,
ufając, że zachowa dla siebie sekrety ich życia tak samo, jak strzegł własnych.

Tym właśnie kierował się Valorum, który nawiązał bliskie stosunki z Palpatine'em na

początku swojej drugiej czteroletniej kadencji na stanowisku Najwyższego Kanclerza.

Tam, gdzie nie starczało mu charyzmy, nadrabiał szczerością, i to właśnie ta

bezpośredniość przyczyniła się do jego popularności w senacie. Oto Palpatine, zawsze z
gotowym uśmiechem, stojący ponad korupcją, ponad oszustwem czy dwulicowością, rodzaj
spowiednika, który chętnie wysłucha najbardziej banalnych wyznań czy relacji z
niewłaściwych postępków, nie potępiając – przynajmniej nie na głos. Bo w sercu osądzał
wszechświat wedle własnych kryteriów, jasno rozróżniających dobro od zła.

Nie szukał rady u nikogo poza samym sobą.
Ceniony był zwłaszcza przez delegatów reprezentujących planety systemów

peryferyjnych, głównie dlatego, że niewielka Naboo też do nich należała, leżąc na samym
skraju Środkowych Rubieży, za jedynego ważniejszego sąsiada mając Malastar,
zamieszkiwany przez Granów i Dugów. Podobnie jak wiele sąsiednich planet, Naboo była
rządzona przez obieralnego monarchę – w dodatku całkowicie nieoświeconego, jeśli o to
chodzi – ale była światem pokoju, niezepsutym, obfitującym w klasyczne zabytki,
zamieszkanym nie tylko przez ludzi, ale i miejscową rasę, Gunganów.

Podczas gdy większość jego kolegów opuszczała służbę publiczną w powszechnie

przyjętym wieku dwudziestu lat, Palpatine postanowił zostać politykiem, a jego pobyt na
Coruscant dał mu wyjątkowy wgląd w nieszczęścia, które dotykały systemy peryferyjne. Po
raz pierwszy usłyszał o Froncie Mgławicy, kiedy zaprzyjaźnił się z grupą Bithów, i to właśnie
Bith przedstawił go niektórym z dowódców organizacji. Palpatine zasadniczo nie powinien
mieć nic wspólnego z terrorystami, ale założyciele Frontu Mgławicy nie byli ani fanatykami,
ani anarchistami. Wiele zarzutów stawianych Federacji Handlowej i rządowi na Coruscant

było w pełni uzasadnionych. Ważniejsze jednak wydawało się to, że tam, gdzie w grę w
chodziła Federacja Handlowa, trudno było zachować bezstronność.

Gdyby Palpatine był jednym z wielu senatorów przyjmujących łapówki od Federacji,

łatwo byłoby mu patrzeć w inną stronę, czy – jak mawiał Valorum – pozostawać głuchym na
to, co działo się w systemach peryferyjnych. Jednak jako reprezentant jednego ze światów,
który był całkowicie uzależniony od importu żywności i innych towarów przewożonych przez
Federację, nie mógł zbagatelizować tego, co widział i słyszał.

W końcu Bith przedstawił go najnowszemu przywódcy Frontu, Havacowi. Na

wcześniejsze spotkania z Havakiem Palpatine wybierał ustronne miejsca na dolnych
poziomach Coruscant, gdzie nie docierało prawo i porządek. Obecny kryzys w senacie
wymagał jednak podjęcia bardziej wyrafinowanych środków ostrożności. Palpatine
zdecydował się więc na przeznaczony tylko dla ludzi klub na średnich poziomach Coruscant –
miejsce, gdzie patrycjusze spotykali się na t’backa, brandy, żeby pograć w dejarika albo
poczytać, i gdzie w związku z tym było się mniej narażonym na wścibskie oczy niż na
dolnych poziomach. Dodatkowym środkiem ostrożności było podanie Havacowi miejsca
spotkania dopiero w ostatniej chwili. Choć był niezłym taktykiem, Havac nie dałby rady
wmanewrować Palpatine'a w sytuację, w której senator byłby bezbronny.

– Valorum jest zuchwały – powiedział gniewnie Havac, gdy tylko usiedli przy stoliku w

wykładanym drewnem salonie jadalnym klubu. – Ma czelność ogłaszać szczyt na Odległych
Rubieżach... nie gdzie indziej, tylko na Eriadu... nie zaprosiwszy do udziału Frontu
Mgławicy.

– W przeciwieństwie do Federacji Handlowej – powiedział Palpatine – Front Mgławicy

nie ma reprezentacji w senacie.

– Tak, ale Front ma wielu przyjaciół na Eriadu, senatorze.
– W takim razie tym lepiej dla was, jak sądzę.
Havac przyszedł sam, podobnie jak Palpatine, choć i Sate Pestage, i Kinman Doriana

siedzieli w pobliżu. Palpatine od razu założył, że „Havac” to pseudonim, co wkrótce
potwierdził Pestage. Pestage dowiedział się również, że Havac pochodził właśnie z Eriadu,
gdzie jego pełne pasji holoreportaże sprawiły, że uchodził wśród garstki ludzi za wroga
Federacji Handlowej, bojownika o prawa dla nieludzi, malkontenta i idealistę. Z całego serca
chciał zmienić galaktykę, ale jego filmy obrazujące niesprawiedliwość nie znalazły wielu
widzów.

Był dość nowy we Froncie Mgławicy, ale frakcja militarna Frontu wyznaczyła go do

specjalnych zadań. Zrozpaczeni obojętnością senatu i powtarzającymi się nieustannie
przypadkami gwałcenia przez Federację umów handlowych, bojownicy postanowili przejść
od utrudniania interesów Federacji Handlowej do otwartego terroryzmu. Havac i nowi
radykałowie we Froncie postanowili uderzyć Federację Handlową tam, gdzie zaboli ją
najbardziej – po wypchanych kieszeniach.

Palpatine zachęcał Havaca do działania, nie popierając jednak użycia przemocy.

Utrzymywał natomiast, że najpewniejszym sposobem wprowadzenia trwałych zmian będzie
przeforsowanie ich w senacie.

– Mamy dość Valoruma – powiedział Havac. – Kiedy sprawa zaczyna dotyczyć

Federacji Handlowej, robi się potulny jak baranek. Jego groźba opodatkowania szlaków
handlowych to czysta retoryka. Czas, żeby ktoś przekonał go, że Front Mgławicy może być
wrogiem groźniejszym niż Federacja Handlowa.

Palpatine machnął ręką jakby bagatelizował sprawę.
– To prawda, że Najwyższy Kanclerz ma niewiele zrozumienia dla celów Frontu

Mgławicy, ale to nie on jest waszą główną przeszkodą.

Havac wytrzymał spojrzenie Palpatine'a, rzucone spod ciężkich powiek.
– Potrzebujemy silniejszego kanclerza. Kogoś, kto nie był od dziecka bogaczem.

Palpatine ponownie machnął ręką.
– Gdzie indziej szukaj wrogów. Spójrz na członków Dyrektoriatu Federacji Handlowej.
Havac zastanawiał się przez chwilę nad jego słowami.
– Może masz rację. Może musimy spojrzeć w inną stronę. – Uśmiechnął się i ściszył

głos, by dodać: – Zdobyliśmy nowego sojusznika. ...potężnego sojusznika, który
zaproponował nam parę możliwych działań.

– Doprawdy?
– To on udostępnił nam dane, których potrzebowaliśmy, by zniszczyć frachtowiec

Federacji nad Dorvallą.

– Federacja ma tysiące frachtowców – przypomniał Palpatine. – Jeśli uważasz się za

zwycięzcę zniszczywszy jeden z nich, to oszukujesz sam siebie. Musisz dotrzeć do szefów.
Tak jak ja robię w senacie.

– Masz tam w ogóle jakichś przyjaciół?
– Bardzo niewielu. Tymczasem Federacja Handlowa ma poparcie wielu wpływowych

delegatów: Toonbucka Toora, Tesseka, Passela, Argente'a... Wzbogacili się na tej lojalności.

Oburzony Havac potrząsnął głową.
– To żałosne, że Front musi kupować poparcie w senacie. Równie haniebne jak to, że

zmuszeni jesteśmy zatrudniać najemników.

– Nie ma innego sposobu – powiedział Palpatine z udawanym westchnieniem. – Sądy są

bezużyteczne i uprzedzone. Ale korupcja ma swoje zalety: możesz po prostu kupić głosy
pozbawionych skrupułów delegatów, zamiast przekonywać ich, jak słuszna jest twoja sprawa.

Havac oparł łokcie na stole i pochylił się do przodu.
– Mamy fundusze, o które prosiłeś.
Palpatine uniósł brwi.
– Tak szybko?
– Nasz dobroczyńca powiedział nam, że „Strumień Przychodów”...
– Lepiej, żebym nie wiedział, skąd je wzięliście – przerwał mu Palpatine.
Havac pokiwał głową ze zrozumieniem.
– Jest tylko jeden problem. Mamy je w sztabkach aurodium.
– Aurodium? – Palpatine odchylił się w tył, złączywszy palce. – Tak... to nastręcza

pewną trudność. Nie bardzo mogę wręczać sztabki aurodium tym senatorom, na których
chcemy zrobić wrażenie...

– Zbyt łatwo je wytropić – dodał Havac.
– Właśnie. Musimy wymienić sztabki aurodium na republikańskie datarie, nawet gdyby

to zajęło trochę czasu. – Palpatine milczał chwilę, a w końcu powiedział: – Proponuję, żeby
jeden z moich asystentów pomógł wam otworzyć specjalne konto w banku na jednej z planet
peryferyjnych, który nie będzie pytał o pochodzenie sztabek. Kiedy złożycie tam aurodium w
depozycie, będziecie mogli przelać środki przez Bank Intergalaktyczny i podjąć je ponownie
w formie republikańskich kredytów.

Pomysł wyraźnie przypadł do gustu Havacowi.
– Wiem, że spożytkuje pan te fundusze w najlepszy możliwy sposób.
– Zrobię, co w mojej mocy.
Havac uśmiechnął się z podziwem.
– Jest pan głosem zewnętrznych systemów, senatorze.
– Nie jestem głosem zewnętrznych systemów – zaprzeczył Palpatine. – Jeśli nalegasz,

by przyznać mi jakiś honorowy tytuł, nazwij mnie głosem Republiki. Pamiętaj o tym, bo jeśli
zaczniesz myśleć kategoriami „systemy zewnętrzne a wewnętrzne”, „sektory gwiezdne a
rubieże”, rozbijemy jedność Republiki. Zamiast równości dla wszystkich, doprowadzimy do
anarchii i secesji.

ROZDZIAŁ 14

Stojąc tuż za wschodnią bramą Świątyni Jedi, Qui-Gon zastanawiał się, w którą stronę

się udać. Dzień był ciepły i bezchmurny, tylko na północy burze krążyły nad szczytami
najwyższych budynków, a Qui-Gon nie miał nic do roboty.

Ruszył w stronę słońca, a wspomnienia z młodości wypływały i znikały w jego umyśle

jak zmienne figury w talii sabaka. Widział w nich siebie w Świątyni, jak medytuje, uczy się,
trenuje, zyskuje przyjaciół lub ich traci. Przypomniał sobie dzień, kiedy zakradł się do jednej
z iglic i po raz pierwszy zobaczył fantastyczny krajobraz Coruscant, i jak od tamtej chwili
marzył, by móc wałęsać się po mieście, przejść je od góry do dołu. Wyprawa ta bardzo długo
pozostała niespełnionym marzeniem aż do czasu, kiedy miał kilkanaście lat, a i dziś w dużym
stopniu daleka była od realizacji. W tych rzadkich przypadkach, gdy studentom pozwalano
wyjść ze Świątyni, poruszali się po mieście jak wycieczki turystów i zawsze w towarzystwie
takiego czy innego opiekuna. Wizyty w galaktycznym senacie, sądach, budynkach Rady
Miejskiej... Te pierwsze wycieczki pozwoliły Qui-Gonowi zrozumieć, że Coruscant nie była
bajkowym miejscem, jakim je sobie początkowo wyobrażał. Klimat planety był w miarę
uregulowany, pierwotna rzeźba terenu została przekształcona i zrównana już dawno temu, a
naturalna roślinność istniała tylko wewnątrz pomieszczeń, gdzie łatwiej było ją pielęgnować i
utrzymywać.

Moc, która istniała we wszystkich formach życia, na Coruscant była w pewien sposób

skoncentrowana. Wyczuwało się ją tutaj jednak w inny sposób niż na planetach, które
zachowały swój naturalny stan, gdzie wzajemne powiązania i związki wszystkich form życia
tworzyły subtelne pływy i rytmy. Podczas gdy na wielu światach Moc słyszało się jak
delikatny szept, na Coruscant było to wycie – biały zgiełk milionów umysłów.

Qui-Gon nie miał do roboty nic poza spacerowaniem. Olbrzymia holomapa w sali

Najwyższej Rady pokazywała setki odległych miejsc, gdzie wystąpiły kłopoty lub katastrofy,
ale Rada Pojednawcza nie przydzieliła jemu ani Obi-Wanowi żadnej z tych spraw.
Zastanawiał się, czy Yoda i pozostali nie są przypadkiem oburzeni jego widoczną obsesją na
punkcie kapitana Cohla.

W opinii Qui-Gona członkowie Rady zbyt chętnie bagatelizowali osobę Cohla jako

zaledwie jeden z przejawów trudnych czasów, podczas gdy problem był znacznie głębszy. Z
drugiej strony jednak Rada miała skłonność do koncentrowania się na konsekwencjach
dzisiejszych wydarzeń, na przyszłości, a nie na tym, co działo się w chwili obecnej.
Zwłaszcza Yoda lubił powtarzać, że przyszłość jest w ciągłym ruchu, a mimo to i on, i Mace
Windu postępowali czasem tak, jakby nie mieli o tym pojęcia.

Czyżby wiedzieli o jakimś wielkim wydarzeniu, nadciągającym zza horyzontu czasu? –

zastanawiał się Qui-Gon. Czyżby on sam miał pozostać na nie ślepy tak długo, dopóki się nie
potknie o nie i nie przewróci? Uznał, że powinien przynajmniej wziąć pod uwagę możliwość,
że mistrzowie Wielkiej Rady wiedzą o czymś, o czym on nie wie.

Jedno, z czym zgadzał się bez zastrzeżeń, to że Moc jest siłą znacznie bardziej

tajemniczą niż się to wydawało któremukolwiek z Jedi.

Nie uszedł nawet kilometra gdy zaskoczyło go nagłe pojawienie się obok Adi Gallii.
– Podążasz w konkretnym celu, Qui-Gonie, czy tylko przechadzasz się w nadziei, że

wpadniesz na coś wartego zainteresowania?

Uśmiechnął się.
– Właśnie wpadłem... na ciebie.
Roześmiała się, mimo karcącego spojrzenia.
Paznokcie Adi były wypolerowane, a ten sam błękitny kosmetyk, którym podkreślała

kształt oczu, zdobił siecią żyłek wierzch jej dłoni. Była stałym członkiem Wysokiej Rady od

ponad dekady, a mistrzem Jedi od znacznie dłuższego czasu. Jej rodzice byli dyplomatami z
Korelii, ale podobnie jak Qui-Gon wychowywała się w Świątyni. Adi zawsze była po uszy
zaangażowana w sprawy Coruscant i wiedziała pewnie więcej o planecie niż ktokolwiek inny.
W ciągu wielu lat nawiązała bliską przyjaźń z Najwyższym Kanclerzem Valorumem i
kilkoma delegatami ze światów Jądra.

– Gdzie jest twój młody uczeń? – zapytała Adi.
– Wyostrza swój umysł.
– A zatem dałeś mu chwilę wytchnienia od swojej kurateli? – zażartowała.
– Sam też potrzebowałem wytchnienia – wyjaśnił Qui-Gon.
Roześmiała się, ale za chwilę spoważniała.
– Mam nowiny, które chyba cię zainteresują. Wygląda na to, że miałeś rację, sądząc, że

Cohl przeżył eksplozję tamtego frachtowca Federacji Handlowej.

Qui-Gon stanął w samym środku mostu powietrznego, którym właśnie przechodzili.

Roboty i piesi stłoczyli się za jego plecami.

– Widziano go gdzieś?
Adi wychyliła się przez barierkę mostu i spojrzała do tyłu w stronę Świątyni.
– Korpus Orbitalny Dorvalli ścigał wahadłowiec, którego opis i charakterystyka napędu

odpowiadały tym, jakie przekazaliście z Obi-Wanem. Wahadłowiec rozbił się i eksplodował
na powierzchni planety, podobno niedaleko od miejsca, w którym Cohl miał swoją
tymczasową bazę.

Qui-Gon przytaknął.
– Znam te tereny.
– Niewiele pozostało na miejscu katastrofy do zbadania, ale szczątki trzech osób

znalezionych we wraku zostały zidentyfikowane jako towarzysze Cohla. Najciekawsze jest
jednak to, że wahadłowiec ewidentnie próbował dotrzeć na spotkanie z osobistym statkiem
Cohla.

– „Jastrzębionietoperzem”.
– „Jastrzębionietoperz” wylądował w pobliżu miejsca katastrofy, a potem wystartował z

Dorvalli, ostrzeliwując się ciężko. Zestrzelił po drodze kilka miejscowych myśliwców.

– Cohl dotarł na statek – powiedział Qui-Gon.
– Jesteś pewien?
– Tak.
Adi skinęła głową.
– Jeden z pilotów myśliwców zameldował, że dwoje lub troje ludzi Cohla mogło dostać

się na pokład „Jastrzębionietoperza”.

– Czy od tego czasu widziano gdzieś statek ponownie?
– Wskoczył w nadprzestrzeń, gdy tylko oderwał się od Dorvalli. Podwojono jednak

obserwatorów przy wszystkich znanych kryjówkach Cohla. Zakładając, że żyje, prędzej czy
później natrafią na niego, a przy odrobinie szczęścia schwytają.

– Adi, czy jest jakaś szansa, żebym razem z Obi-Wanem...
– Cohl nie jest już naszym zmartwieniem – przerwała mu. – Najwyższy Kanclerz

Valorum próbuje zachęcić systemy położone wzdłuż Rimmiańskiego szlaku handlowego, by
wzięły na siebie odpowiedzialność za powstrzymanie ataków terrorystycznych w swych
sektorach. Interwencja z naszej strony mogłaby być postrzegana jako pośrednie poparcie
Federacji Handlowej.

Qui-Gon zmarszczył brwi.
– To krótkowzroczny pomysł. Większość tych planet wspiera Front Mgławicy w

mniejszym lub większym stopniu. Rekruci, finansowanie, wywiad. .. Rimmiańskie światy
dostarczają im to wszystko, a nawet więcej.

Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę.

– Qui-Gonie, przypuśćmy, że mogłabym zorganizować ci spotkanie z kanclerzem

Valorumem, tak byś mógł osobiście zapoznać go ze swoją opinią...

Qui-Gon kiwnął głową.
– Zgoda.
– W takim razie postanowione. Idę właśnie na spotkanie z nim, a nie będzie lepszej

pory niż teraz.

– Nie ująłbym tego lepiej.

W swoich komnatach pod okrągłą salą plenarną Valorum odchylił się na oparcie fotela,

wzdychając ciężko, i przeciągnął się z rękami nad głową. Zakończył poranne zajęcia, a teraz
musiał stanąć twarzą w twarz z tymi delegatami, którym nie udało się umówić spotkania i
którzy niewątpliwie czekali przed biurem w nadziei na choćby chwilę jego czasu.

– Co mam w planach na popołudnie? – zapytał Sei Tarię, gdy weszła do gabinetu przez

wysokie, bogato zdobione drzwi.

Młoda kobieta spojrzała na ekran komunikatora, który nosiła na nadgarstku.
– Ma pan spotkanie z Adi Gallią, potem kolejne spotkanie z Bailem Antillesem i

Horoksem Ryyderem. Następnie spotkanie z przedstawicielami Sojuszu Przedsiębiorców i
delegacją handlową z Ord Mantell. Potem...

– Wystarczy – przerwał jej Valorum, złączył dłonie i zamknął oczy. Wskazał na

korytarz za drzwiami.

– Jak źle wyglądają sprawy na zewnątrz?
– Równie tłoczno jak zawsze, proszę pana – powiedziała. – Ale obawiam się, że to nie

wszystko.

Valorum wstał i sięgnął po płaszcz.
– W takim razie powiedz mi, co jeszcze.
– Plac jest pełen demonstrantów. Niektórzy nawołują do zerwania stosunków z

Federacją Handlową, inni protestują przeciwko pana stanowisku w kwestii opodatkowania.
Ochrona zaleca, by skorzystał pan z lądowiska na dachu.

– Nie – powiedział stanowczo Valorum. – Można było się tego spodziewać. Nie czas,

żebym unikał krytyki.

Sei uśmiechnęła się z aprobatą.
– Powiedziałam ochronie, że na pewno tak właśnie pan zareaguje. Powiedzieli, że jeśli

nalega pan na wyjście przez plac, potroją straże.

– Bardzo dobrze. – Valorum wzruszył ramionami. – Jesteś gotowa?
Sei podeszła do drzwi.
– Proszę przodem.
Gdy tylko Valorum wszedł do przedpokoju, dwóch wysokich członków Straży

Senackiej zajęło miejsca po jego bokach. Mieli na sobie długie ciemnoniebieskie szaty I
rękawice, a także hełmy z podwójną przyłbicą, spod której widać było tylko oczy i usta. Na
prawym ramieniu każdy ze strażników nosił długi, nieporęczny karabin, bardziej dla ozdoby
niż do praktycznego użytku. Zanim Valorum przeszedł do przednich biur, kolejni strażnicy
dołączyli do niego, ochraniając go z przodu i z tyłu. Niedaleko publicznych korytarzy
dołączyła kolejna dwójka, i jeszcze dwaj w chwili, gdy Valorum pojawił się w korytarzu.

Przejście, choć szerokie, wypełniał tłum istot, które musiały stać tuż obok siebie wzdłuż

ścian za naprędce wzniesionymi barierkami.

Strażnicy na przedzie uformowali klin i przeciskali się przez las wyciągniętych rąk.

Niektórym udało się jednak wcisnąć do kieszeni płaszcza kanclerza jakąś wiadomość, która
najczęściej jednak lądowała zadeptana na podłodze z wypolerowanych kamiennych płyt.

W korytarzu aż huczało od głosów, z których każdy starał się zainteresować kanclerza

własną sprawą:

– Panie kanclerzu, w kwestii negocjacji warunków pokoju...
– Panie kanclerzu, jeśli chodzi o niedawną dewaluację bothańskiego kredytu...
– Panie kanclerzu, obiecał pan odpowiedzieć na oskarżenia o korupcję wniesione

przeciwko senatorowi Maximowi...

Valorum rozpoznawał niektóre z głosów i wiele twarzy. Przyciśnięty do lewej ściany

stał delegat z Nowego Bornaleksu. Za nim senator Grebleips i jego trio wielkookich,
miękkostopych delegatów z Brodo Asogi. Na prawo przeciskał się przez tłum, by zdążyć
dotrzeć na czoło tłumu, zanim minie go Valorum, delegat z Malastaru, Aks Moe.

W miarę jak podchodził coraz bliżej wyjścia na plac, gwar senatorów cichł w

porównaniu z hałasem okrzyków i haseł skandowanych przez tłum demonstrantów
zgromadzonych w Alei Założycieli, pod olbrzymimi posągami i zadeptanymi ławkami.

Straż Senacka zwarła szyki, niemal unosząc Valoruma do góry i transportując go na

własnych ramionach.

Dowódca straży odwrócił się w stronę kanclerza:
– Skierujemy się prosto ku północnej platformie ładowniczej, proszę pana. Czeka tam

już pana osobisty wahadłowiec. Nie będziemy się zatrzymywać, by odpowiedzieć reporterom
czy demonstrantom. W przypadku jakichkolwiek nieprzyjaznych działań odda się pan nam w
opiekę i zrobi to, o co poprosimy. Czy ma pan jakieś pytania?

– Nie mam żadnych – odpowiedział Valorum. – Ale spróbujmy przynajmniej wyglądać

na przyjaźnie usposobionych, kapitanie.

* * *

– Nie wspominałaś, że zapraszasz mnie na mityng polityczny – powiedział Qui-Gon,

kiedy razem z Adi Gallią przybyli na rozległy plac przed budynkiem senatu.

– Nie wiedziałam – odpowiedziała Adi, zaskoczona widokiem.
Tłum istot wszelkich gatunków i ras wypełniał plac od podstawy samego budynku

senatu aż po wylot Alei Założycieli. Z balkonów wychodzących na Aleję widać było
uwieńczone iglicami budynki, których szczyty wystawały ponad powierzchnię placu.

– Gdzie masz się z nim spotkać? – zapytał Qui-Gon, przekrzykując gwar skandowanych

haseł i ogólny hałas panujący na placu.

– Przed północnym wejściem – szepnęła mu do ucha.
Dostatecznie wysoki, by patrzeć ponad głowami tłumu, Qui-Gon spojrzał w kierunku

kopuły senatu.

– Nie dostaniemy się do niego, o ile znam Straż Senacką.
– Przynajmniej spróbujmy – powiedziała Adi. – Jeśli się nie uda, znajdziemy go w

prywatnym biurze w Wieży Prezydenckiej.

Qui-Gon wziął Adi za rękę i zaczęli przeciskać się przez tłum. W tej odległości od

budynku trudno było rozróżnić wśród protestujących, kto był zwolennikiem, a kto
przeciwnikiem kanclerza.

Qui-Gon skoncentrował się na uczuciach rezonujących w Mocy.
Pod powierzchnią gniewu i niezgody wyczuł coś jeszcze. Zwykłe wycie Coruscant

przybrało groźny ton. Wyczuwał niebezpieczeństwo – nie ogólne zagrożenie, jakie mogło
emanować z tego rodzaju zgromadzenia, ale konkretne i zogniskowane. Zamknął na chwilę
oczy i pozwolił, by prowadziła go Moc.

Gdy otworzył oczy, zobaczył Bitha stojącego na skraju tłumu. Moc skłoniła Qui-Gona,

by następnie spojrzał w lewo, na dwóch Rodian kryjących się za wysokim cokołem jednego z
posągów. Bliżej północnej bramy senatu stało dwóch Twi'lekian i Bothanin.

Qui-Gon uniósł wzrok, by spojrzeć na nieprzerwany sznur pojazdów

przemieszczających się ponad północnym krańcem placu. Jego uwagę przyciągnęła zielona

taksówka powietrzna – w kształcie dysku i bez dachu, nie różniła się niczym od innych
taksówek wypełniających niebo Coruscant. Jednak fakt, że przemieszczała się poza
wyznaczonymi korytarzami powietrznej nawigacji, powiedział Qui-Gonowi, że jej kierowca –
kolejny Rodianin – znał powietrzne szlaki na tyle dobrze, by otrzymać wolne prawo jazdy.

W pobliżu taksówki, nieco poniżej, tuż nad krawędzią placu, unosiła się repulsorowa

platforma, na której spoczywał osobisty wahadłowiec kanclerza Valoruma.

Qui-Gon odwrócił się w stronę Adi.
– Wyczuwam jakieś zakłócenia w Mocy.
Przytaknęła.
– Ja również, Qui-Gonie.
Spojrzał w górę na taksówkę powietrzną, a potem przeniósł wzrok na Rodian za

cokołem pomnika.

– Najwyższy Kanclerz jest w niebezpieczeństwie. Musimy się spieszyć.
Odpiąwszy miecze świetlne od pasków, zaczęli przeciskać się przez tłum, a brązowe

płaszcze falowały za ich plecami. Dotarli do północnego wyjścia w samą porę, by zobaczyć,
jak formacja strażników wychodzi na plac. Za nimi szedł Valorum i jego młoda asystentka, w
otoczeniu sześciu strażników, którzy prowadzili parę w stronę platformy cumowniczej.

Qui-Gon spojrzał w górę. Taksówka powietrzna zmieniła kierunek i zawisła nad

placem. W tej samej chwili dwaj Twi’lekianie ruszyli pospiesznie w stronę Valoruma z
rękami schowanymi w rękawach szerokich szat.

Skandujący krzyczeli coraz głośniej.
Nagle z tłumu wystrzeliły laserowe promienie, trafiając dwóch z przednich strażników,

którzy upadli na kamienny bruk. Rozległy się krzyki, a ogarnięty paniką tłum rozpierzchł się
na wszystkie strony.

Qui-Gon włączył miecz świetlny i ruszył w stronę Twi'lekian, którzy dobyli broni i

wypalili, ale zielone ostrze miecza Qui-Gona odbiło ich strzały. Kolejne pociski energii
wystrzelił Rodianin, ale Qui-Gon poruszał się szybko i odbił również jego pociski.
Zawirował, unosząc broń, by odparować strzały, starannie kierując je ponad głowami
uciekających demonstrantów.

Moc podpowiedziała mu, że Adi, z włączonym niebieskim ostrzem kierowała się w

stronę kanclerza, nakrytego ciałem jednego ze strażników.

W pobliżu rozległ się stłumiony huk eksplozji, po nim zaś plac wypełniły kłęby

gryzącego białego dymu, który jeszcze bardziej podsycił przerażenie uciekających
demonstrantów.

Qui-Gon od razu zrozumiał, że eksplozja miała za zadanie tylko odwrócić uwagę.

Prawdziwe niebezpieczeństwo groziło z przeciwnej strony placu, gdzie dwóch kolejnych
zamachowców biegło naprzód z niewielkimi blasterami w dłoniach. Kolejny strażnik upadł;
jeden z zamachowców wystrzelił, widząc wyłom w kordonie ciał chroniącym kanclerza. Adi
odbiła dwa wystrzały, ale trzeci trafił do celu.

Valorum skrzywił się z bólu i zatoczył.
Strażnik ruszył do przodu i strzelił z długiego karabinu, trafiając obu zamachowców.

Qui-Gon usłyszał, że taksówka szybko schodzi w dół, i zauważył, że zwisają z niej trzy liny.
Twi’lekianin i dwaj Rodianie pobiegli w tamtą stronę i chwycili za liny. Qui-Gon wyjął
wyrzutnię liny z kieszonki w pasie i wystrzelił ją w biegu. Hak wbił się mocno w podwozie
taksówki, a lina z monowłókna zaczęła się rozwijać. Qui-Gon przypiął się do liny, włączył
mechanizm zwijarki i wystrzelił w niebo z mieczem świetlnym w wyciągniętej prawej dłoni.

Mijając dwóch Rodian, odciął ich mieczem od lin; spadli, uderzając o kamienne płyty

placu. Twi’lekianin jednak nadal był ponad nim i Qui-Gon zorientował się, że nie zdąży go
dogonić. Taksówka powietrzna zbliżała się już do północnej krawędzi placu, kiwając się na
boki, wyraźnie w nadziei strącenia Qui-Gona.

Na wysokości najwyższego z posągów Założycieli Qui-Gon puścił linę i zeskoczył,

lądując na ramionach pomnika; stamtąd zszedł na cokół i w końcu na sam dół. Wycofując się
i ostrzeliwując bez ustanku, Rodianin wpadł prosto na dwóch senackich strażników, którzy
rzucili go brutalnie na kamienny bruk. Ze względu na złamaną nogę Rodianin nie był w stanie
uciec.

Qui-Gon obrócił się na pięcie i pospieszył w stronę kanclerza. Pozostali strażnicy

uformowali wokół niego zwarty pierścień i stali z bronią gotową do strzału, wycelowaną na
zewnątrz ochronnego kręgu. Adi zauważyła nadchodzącego Qui-Gona i poleciła strażnikom,
by go przepuścili.

Na prawym boku kanclerza widniała spora plama krwi.
– Musimy go zanieść do ośrodka medycznego – powiedziała pospiesznie Adi.
Qui-Gon wsunął prawą rękę pod lewe ramię kanclerza Valoruma i uniósł go na nogi.

Adi podtrzymała rannego z drugiej strony. Nie wyłączając mieczy, zaczęli prowadzić
Najwyższego Kanclerza z powrotem w stronę budynku senatu, podczas gdy strażnicy
osłaniali ich odwrót.

ROZDZIAŁ 15

Byli tacy, co twierdzili – zawsze znajdą się osoby skłonne do snucia podobnych

rozważań – że skacząc ze szczytu kopuły senatu, trafiało się prosto do senackiego ośrodka
medycznego, w którym delegaci cieszyli się specjalnymi przywilejami... oczywiście przy
założeniu, że wiatry wiejące ponad przepaściami Coruscant zepchną skoczka we właściwym
kierunku i że uda mu się uniknąć zderzenia z pojazdami mijającymi budynek senatu na
kolejnych poziomach ruchu powietrznego.

Bezpieczniejszym i bardziej pewnym sposobem dotarcia w nienaruszonym stanie do

ośrodka medycznego galaktycznego senatu była przejażdżka turbowindą spod sali plenarnej
albo podjechanie tam aerowozem – i z tej ostatniej metody skorzystał senator Palpatine.

Ośrodek medyczny zajmował pięć najwyższych pięter zwykłego budynku, który

wznosił się stromo na środkowych poziomach Coruscant. Liczne prowadzące do niego
wejścia były oznaczone kolorami lub w inny sposób, tak aby przedstawiciele gatunków, z
których niektóre wymagały specjalnej atmosfery i grawitacji, mogli trafić do odpowiedniej
sekcji ośrodka. Podobne rozwiązanie zastosowano w lożach sali plenarnej senatu.

Sate Pestage pilotował aerowóz. Właśnie wprowadzał pojazd na wolne miejsce na

platformie ładowniczej zakotwiczonej przy wejściu przeznaczonym dla ludzi i gatunków
blisko z nimi spokrewnionych. Wejście prowadziło do zdecydowanie najbardziej luksusowo
urządzonej poczekalni.

– Nie trać czasu – polecił Palpatine z tylnego siedzenia. – Ale bądź dyskretny.
Pestage przytaknął.
– Załatwione.
Palpatine wyszedł z okrągłego aerowozu, obciągnął przód haftowanego płaszcza I

zniknął w drzwiach. W poczekalni spotkał senatora Orna Free Taa.

– Słyszałem, że pana tu znajdę – powiedział Palpatine.
Korpulentny Twi’lekianin potrząsnął masywną głową z wystudiowanym smutkiem.
– Tragiczne wydarzenie. Naprawdę straszne.
Palpatine uniósł brew.
– Dobra – prychnął Taa. – Prawda jest taka, że Valorum blokował moje prośby o

obniżenie cła na ryli eksportowany z Ryloth. Jeśli moja wizyta w ośrodku medycznym może
pomóc, to niech tam!

– Robimy to, co musimy – powiedział łagodnie Palpatine.
Taa przyglądał mu się przez chwilę.
– Czy mam uwierzyć, że pańska wizyta podyktowana jest autentyczną troską?
– Najwyższy Kanclerz jest głosem Republiki, prawda?
– Chwilowo – powiedział złośliwie Taa.
Gwardziści Straży Senackiej rozstawieni w poczekalni wylegitymowali Palpatine'a co

najmniej sześć razy, zanim wprowadzili go do przedsionka dla gości kanclerza. Przywitał się
tam z delegatem Alderaanu w senacie, Bailem Antillesem – wysokim, przystojnym
mężczyzną o ciemnych włosach – i z równie dystyngowanym senatorem z Korelii, Comem
Fordoksem.

– Słyszeliście, kto jest winien tego zamachu? – zapytał Fordox, gdy Palpatine usiadł na

kanapie naprzeciw niego.

– Tylko tyle, że w sprawę zamieszany jest podobno Front Mgławicy.
– Mamy dowody potwierdzające ich udział – powiedział Antilles. Na twarzy Fordoksa

odmalował się gniew i zmieszanie.

– Nie mogę tego zrozumieć.
– Ten akt terroru musi zostać ukarany – zgodził się Antilles.

W geście solidarności z ich uczuciami Palpatine zacisnął usta i potrząsnął głową.
– Okropny znak czasów – powiedział.
Większość przypadłości, przez które senatorowie trafiali do ośrodka medycznego,

wynikała z nadmiernego folgowania sobie w jedzeniu i piciu, obrażeń odniesionych w grach
sportowych, w kolizji taksówki powietrznej albo na skutek pojedynku. Rzadko kiedy
przyjmowano tu delegatów z powodu choroby, a co dopiero – zamachu terrorystycznego.

Palpatine poczuwał się do odpowiedzialności. Powinien był dostrzec, co się szykuje,

podczas spotkania z Havakiem. Młody bojownik nieraz podkreślał, że Valorum musi
zrozumieć, jak niebezpiecznym przeciwnikiem jest Front Mgławicy. Palpatine uważał jednak,
że Havac nie ma w sobie dość determinacji, by posunąć się do zamachu. Głupota Havaca
czyniła z niego osobnika wyjątkowo groźnego. Czyżby naprawdę sądził, że Front Mgławicy
zyska na zastąpieniu kanclerza Valoruma kimś innym? Czyżby nie zdawał sobie sprawy, że
Valorum był jedyną nadzieją Frontu na powstrzymanie zapędów Federacji Handlowej
poprzez opodatkowanie jej i inne posunięcia?

Usiłując zamordować kanclerza, Havac nie tylko dawał Federacji Handlowej argument

na poparcie głoszonej przez nich tezy, że Front Mgławicy stanowi publiczne zagrożenie, ale i
przydawał wagi żądaniom Neimoidian, by pozwolono im zwiększyć własne siły obronne.

Trzeba przypomnieć Havacowi, kto jest jego prawdziwym wrogiem.
Chyba że Havac świadomie pozował na głupszego, niż był w istocie, rozmyślał

Palpatine. Nie można przecież wykluczyć, że jego miła, ale niepozorna twarz jest maską
skrywającą przebiegły intelekt.

Palpatine zastanawiał się nad tym podczas odwiedzin Fordoksa i Antillesa u kanclerza.

Nadal myślał o tym, gdy po pewnym czasie do przedpokoju weszła Sei Taria.

Palpatine wstał i ukłonił się.
– Miło panią widzieć, Sei. Jak się pani czuje?
Zmusiła się do uśmiechu.
– Teraz już dobrze, senatorze. Ale to było straszne.
Palpatine zrobił poważną minę.
– Uczynimy wszystko, co w naszej mocy, by chronić Najwyższego Kanclerza.
– Wiem, że pan to zrobi.
– Jak się czuje kanclerz?
Spojrzała na drzwi.
– Oczekuje pana.
Uzbrojeni strażnicy stali po obu stronach drzwi do pokoju kanclerza – pozbawionego

okien pomieszczenia wypełnionego urządzeniami diagnostycznymi i nadzorowanego przez
dwunożnego robota medycznego wyposażonego w serwoszczypce i wokabulator
przypominający aparat do recyrkulacji powietrza.

Valorum był blady i posępny, ale siedział w łóżku prosto, z prawą ręką od nadgarstka

po bark w miękkim rękawie wypełnionym płynem bacta. Ta przezroczysta, galaretowata ciecz
wytwarzana przez pewien gatunek owadów stymulowała regenerację tkanek i zasklepiała
rany, zwykle nie powodując blizn. Palpatine często dochodził do wniosku, że ta cudowna
substancja była równie ważna dla przetrwania Republiki, jak rycerze Jedi.

– Najwyższy Kanclerzu – powiedział, podchodząc do łóżka. – Przyszedłem, gdy tylko

się dowiedziałem, co się stało.

Valorum machnął ręką bagatelizująco.
– Niepotrzebnie się pan fatygował. Jeszcze dziś mnie wypuszczają. – Wskazał

Palpatine'owi krzesło. – Czy wie pan, co zrobili strażnicy, kiedy mnie tu przywieziono?
Wyrzucili wszystkich pacjentów z poczekalni, a potem opróżnili całe piętro, nie troszcząc się
zupełnie o stan chorych.

– To w trosce o pańskie bezpieczeństwo – zapewnił Palpatine. – Wiedząc, że zostanie

pan tu przywieziony, jeśli im się nie uda, zamachowcy mogli umieścić drugi zespół w
recepcji szpitala.

– Być może – mruknął Valorum. – Wątpię jednak, by działania tych, którzy mnie

chronią przysporzyły mi nowych zwolenników. – Zmarszczył czoło. – Co więcej, muszę
znosić udawaną troskę delegatów w rodzaju Orna Free Taa.

– Nawet senator Taa rozumie, że Republika pana potrzebuje – powiedział Palpatine.
– Nonsens. Jest wielu, którzy mogliby zająć moje miejsce. Bail Antilles, Ainlee Teem...

czy choćby pan, senatorze.

Palpatine udał zdziwienie.
– Raczej nie, panie kanclerzu.
Valorum uśmiechnął się.
– Nie mogłem nie zauważyć, jak delegaci zareagowali na pańskie wystąpienie podczas

sesji nadzwyczajnej.

– Odległe Rubieże domagają się głosu. Jestem tylko jednym z wielu.
Valorum pokręcił głową.
– To coś więcej. – Przerwał na chwilę. – Tak czy owak, chcę panu podziękować za

notatkę, którą pański asystent przekazał mi na mównicę. Ale dlaczego nie poinformował mnie
pan wcześniej, że planuje zwołanie szczytu?

Palpatine rozłożył bezradnie ręce.
– To była decyzja chwili. Należało coś zrobić, by propozycja opodatkowania nie

ugrzęzła w komisji, gdzie przepadłaby z kretesem.

– Błyskotliwe posunięcie. – Valorum zamilkł na chwilę. – Departament

Sprawiedliwości poinformował mnie, że ci zamachowcy należeli do Frontu Mgławicy.

– Też o tym słyszałem.
Valorum westchnął.
– Teraz wiem, z czym zmaga się Federacja Handlowa.
Palpatine nie odpowiedział.
– Ale czym kierował się Front Mgławicy, atakując mnie? Robię co mogę, by znaleźć

pokojowe rozwiązanie ich problemów.

– Pańskie wysiłki najwyraźniej im nie wystarczają – powiedział Palpatine.
– Czy są aż tak przekonani, że Antilles albo Teem działaliby inaczej?
Palpatine starannie rozważył, jak sformułować swoją odpowiedź.
– Senator Antilles myśli tylko o Światach Jądra. Niewątpliwie forsowałby politykę

nieinterwencji. Jeśli zaś chodzi o senatora Teema, najprawdopodobniej przystałby na
wszelkie żądania Federacji Handlowej dotyczące dodatkowego uzbrojenia czy licencji
handlowych.

Valorum zastanowił się.
– Być może popełniłem błąd, zakładając, że Front Mgławicy nie powinien brać udziału

w szczycie na Eriadu. Obawiałem się, żeby nie robiło to wrażenia, iż Republika uznaje ich
roszczenia. Co więcej, nie bardzo sobie wyobrażałem, by zasiedli przy jednym stole z
Neimoidianami. – W jego oczach pojawiło się zmieszanie. – Ale co spodziewali się osiągnąć,
zabijając mnie?

Palpatine przypomniał sobie Havaca, rozwścieczonego, że nie zaproszono go na szczyt.

„Potrzebujemy silniejszego kanclerza”, powiedział wtedy.

– Zadawałem sobie to samo pytanie – odparł. – Ale miał pan rację, nie zapraszając ich

do udziału w szczycie. Są niebezpieczni... i nierealistyczni.

Valorum przytaknął.
– Nie możemy ryzykować, że narobią zamieszania na Eriadu. Zbyt wiele od tego

zależy. Systemy peryferyjne muszą mieć okazję do zabrania głosu we własnym imieniu, nie
obawiając się niechęci ze strony Federacji Handlowej ani odwetu ze strony Frontu Mgławicy.

Palpatine złączył dłonie w zamyśleniu, przywołując wspomnienia niedawnego

spotkania z Havakiem; przepowiadał w myśli każde słowo, które wówczas padło z jego ust.

– Być może nadszedł czas, by poprosić Jedi o pomoc – powiedział w końcu.
Valorum przyglądał mu się przez chwilę.
– Tak, niewykluczone, że Jedi będą skłonni interweniować. – Rozchmurzył się nieco. –

Dwoje z nich pomogło pojmać moich niedoszłych zabójców.

– Doprawdy?
– Senat musi zatwierdzić interwencję Jedi. Czy byłby pan skłonny zgłosić taki wniosek?
Palpatine uśmiechnął się.
– Uznam to za wielki zaszczyt, panie kanclerzu.

Zostawiając za plecami platformę ładowniczą szpitala, Sate Pestage przyspieszył i

włączył się do ruchu powietrznego na średnich poziomach, a potem na kolejnych pionowych
skrzyżowaniach zaczął wznosić się coraz wyżej, aż dotarł do rzadko uczęszczanych szlaków
zarezerwowanych dla limuzyn i luksusowych aerowozów. Tutaj rzadko kiedy można było
trafić na taksówkę, jeszcze rzadziej na pojazd dostawczy, bo ci, którzy zamieszkiwali
najwyższe rejony miasta, mieli własne pojazdy, a towary dostarczano im na niższe piętra
budynków, skąd wynosiły je w górę turbowindy.

Pestage wznosił się do momentu, gdy znalazł się na najwyższej alei powietrznej.
W tej części Coruscant aleja zarezerwowana była dla aerowozów, które lotne skanery

ruchu mogły zweryfikować jako należące do korpusu dyplomatycznego; pojazd senatora
Palpatine'a cieszył się takim przywilejem.

Podleciał do platformy ładowniczej luksusowego, wysokiego na kilometr drapacza

chmur i zacumował. Z przedziału bagażowego pojazdu wyjął dwa kosztownie wyglądające
bagaże. Większy był kwadratowym neseserem, drugi, kulisty, miał rozmiary melona i
pasował do specjalnie zaprojektowanego naramiennego nosidełka.

Pestage wniósł oba bagaże do recepcji na najwyższym piętrze budynku, gdzie

przeskanowano go od stóp do głów, zanim został wpuszczony do turbowindy prowadzącej do
szczytowych apartamentów. Nazwisko jego pracodawcy znów otworzyło wiele drzwi, które
inaczej pozostałyby zamknięte. Kilku mieszkańców było na miejscu, ale nie poświęcili mu
uwagi, zakładając, że ktoś, kto dostał się w te rejony budynku, bez wątpienia ma prawo w
nich przebywać.

Podszedł do prywatnej turbowindy apartamentu, którego właścicielem był jeden z

kolegów Palpatine'a w senacie, w tej chwili nieobecny, bo właśnie wczoraj odleciał na swoją
rodzinną planetę.

Przed drzwiami apartamentu Pestage postawił bagaże i wstukał kod na tabliczce w

ścianie. Kiedy skaner poprosił o potwierdzenie obrazu tęczówki, wstukał kolejny kod, który
polecił skanerowi pominąć zwyczajową rutynę i po prostu otworzyć drzwi. Kod obejścia
zadziałał i drzwi wsunęły się w ścianę.

Miękkie światło włączyło się samo, gdy Pestage wszedł do eleganckiego salonu.

Wszędzie dookoła widać było meble i dzieła sztuki, dobrze świadczące o smaku właściciela.
Pestage podszedł prosto do drzwi na taras i wyszedł na zewnątrz.

Z dołu dochodził do niego cichy pomruk sznurów pojazdów, z góry – światła jeszcze

wyższych budynków. Powietrze było o dziesięć stopni chłodniejsze niż na środkowych
poziomach i znacznie czystsze. Za sięgającą mu do piersi ścianką zamykającą taras widział
Świątynię Jedi z jednej strony i budynek senatu z drugiej.

Nie był to jednak widok, który by go zainteresował. Patrzył wyłącznie prosto przed

siebie, na przeciwległą stronę miejskiego kanionu, gdzie w równie wysokim wieżowcu
znajdował się podobny apartament.

Pestage postawił bagaże na podłodze i otworzył je. Neseser zawierał komputer z

wbudowaną klawiaturą i ekranem. W drugim znajdował się robot podsłuchowy, czarny i
okrągły, z trzema antenami sterczącymi z okrągłego korpusu. Pestage ustawił robota
dokładnie naprzeciw komputera.

Oba urządzenia komunikowały się przez chwilę, wymieniając serię pisków i

świergotów. Następnie robot podsłuchowy uniósł się i poszybował w stronę przeciwległego
budynku.

Pestage ustawił komputer w taki sposób, by móc monitorować lot robota

podsłuchowego, wystukując jednocześnie polecenia na klawiaturze.

Czarna kula dotarła w tym czasie na drugą stronę kanionu i zawisła na wprost jednego z

oświetlonych okien apartamentu, transmitując kolorowe obrazy prosto na ekran komputera,
na którym Pestage zobaczył pięć Twi’lekianek wylegujących się na wygodnych kanapach.
Jedną z nich była czerwonoskóra lethańska konkubina senatora Orna Free Taa. Inne mogły
być również jego faworytami albo po prostu przyjaciółkami Lethanki. Oddawały się plotkom
i sączyły drinki pod nieobecność opasłego senatora, który odwiedzał właśnie kanclerza
Valoruma w ośrodku medycznym.

Pestage był zadowolony. Kobiety wydawały się tak zatopione w rozrywkach, że raczej

nie powinny przeszkadzać mu w jego sprawach.

Polecił robotowi podsłuchowemu, by przesunął się w stronę nieoświetlonego okna trzy

pokoje dalej i przeszedł na podczerwień. W chwilę później Pestage zobaczył na ekranie
zbliżenie komputerowego terminalu senatora Taa, który – choć wyposażony w urządzenia do
komunikacji z odległymi systemami – nie mógł być obsługiwany zdalnie. Pestage wstukał
kolejne polecenie.

Przysuwając się do szyby, robot uruchomił laser i przepalił małą dziurkę w

dźwiękoszczelnej i kuloodpornej tafli – wystarczająco dużą, by dało się przecisnąć przez nią
teleskopową końcówkę do obsługi komputera, która wysunęła się z jego korpusu. Na samym
jej końcu znajdował się zamek magnetyczny, który robot wsunął w port dostępowy terminalu.

Komputer włączył się i poprosił o kod wejściowy, który Pestage posłusznie wstukał.

Nowicjusz mógłby zapytać senatora Palpatine'a, jak zdobył kod wejściowy, ale Pestage nie
byłby prawdziwym profesjonalistą, gdyby nie wiedział, kiedy nie zadawać pytań.

Komputer Taa zaprosił go do środka.
Teraz chodziło jedynie o włamanie się do odpowiednich plików i wprowadzenie do nich

zakodowanych danych dostarczonych przez Palpatine'a. Nie była to jednak rutynowa
infiltracja. Po pierwsze, dane nie mogły pozostawić śladów, a po drugie, musiały zostać
wprowadzone w taki sposób, by komputer był przekonany, że to on sam je odkrył. Następnie
należało poinstruować system, by ujawnił dane dopiero w odpowiedzi na określone pytania
zadawane przez Taa.

Najważniejsze jednak było to, by Taa sam był przekonany, iż odkrył dane o tak wielkiej

wadze, że powinien wykrzyczeć je z dachu wieżowca.

ROZDZIAŁ 16

W samym środku iglicy Świątyni Jedi, w której mieściła się sala Wysokiej Rady,

znajdowała się olbrzymia holograficzna mapa galaktyki, z wyświetlonymi rejonami
konfliktów i obszarami, w których działali Jedi. Sferyczny wizerunek zmieniał się, w miarę
jak wielościeżkowy zestaw transmisyjny przekazywał nowe dane ze szczytu wieży, a dysk
czytnika umieszczony pod projektorem skupiał i emitował holopromienie, podtrzymując
obraz mimo fluktuacji napięcia.

Qui-Gon i Obi-Wan stali na okrągłym chodniku okalającym holomapę, czekając na

wezwanie członków Wysokiej Rady. W pobliżu kilku innych Jedi studiowało mapę albo
wychodziło na jeden z trzech zewnętrznych balkonów medytacyjnych, z których rozciągał się
szeroki widok na panoramę miasta u stóp Świątyni. To z jednego z tych balkonów,
wychodzącego na wschód, Qui-Gon po raz pierwszy oglądał Coruscant.

– Pierwszy raz widzę Coruscant podświetloną – zauważył Obi-Wan, patrząc na

sferyczną mapę, wsparty łokciami o reling wokół chodnika.

Qui-Gon spojrzał na błyskający punkt oznaczający Coruscant, a potem jego wzrok

powędrował w bok do połowy szerokości kuli, gdzie błyszczał drugi punkt.

Dorvalla, pomyślał.
– Coruscant powinna być podświetlona przez cały czas... – zaczął, gdy nagle rozjarzył

się kolejny punkt, jeszcze bardziej oddalony od środka kuli.

– Eriadu – oznajmił Obi-Wan, odczytując podpis pod punktem. Spojrzał pytająco na

Qui-Gona.

– Miejsce zbliżającego się szczytu handlowego.
– Czyj to był pomysł, mistrzu? – zapytał Obi-Wan.
– Senatora Palpatine'a – odpowiedział głęboki baryton za ich plecami.
Odwrócili się i zobaczyli Jorusa Cbaotha, który się im przyglądał. Cbaoth, jeden ze

starszych mistrzów Jedi rasy ludzkiej, miał twarz o ostrych rysach, siwe włosy równie długie
jak Qui-Gon i trzy razy dłuższą brodę.

– Palpatine reprezentuje Naboo – dodał Cbaoth.
– Planeta w sam raz dla Qui-Gona – dodał kolejny głos z dalszej części chodnika.
Cbaoth przytaknął.
– Więcej rdzennych gatunków na kilometr, niż normalnie znalazłoby się na stu

światach. – Uśmiechnął się. – Łatwo mi sobie wyobrazić Qui-Gona, który zapomina tam o
całym wszechświecie.

Zanim Qui-Gon i Obi-Wan zdążyli odpowiedzieć, do pomieszczenia weszła Adi Gallia.
– Jesteśmy gotowi cię przyjąć, Qui-Gonie – oznajmiła.
Qui-Gon i Obi-Wan skrzyżowali ręce na piersiach, chowając dłonie w fałdach

rękawów, i weszli za Gallią do turbowindy prowadzącej do sali na szczycie wieży.

– Nie odzywaj się, padawanie – powiedział cicho Qui-Gon, gdy dotarli do okrągłej sali.

– Po prostu słuchaj i ucz się.

Obi-Wan kiwnął głową.
– Dobrze, mistrzu.
Łukowate okna z transpastali pozwalały bez przeszkód widzieć panoramę miasta we

wszystkich kierunkach. Sufit również był łukowato sklepiony, a lśniącą podłogę pokrywały
wzory koncentrycznych kół, ozdobione motywami kwiatowymi. Zostawiwszy Obi-Wana przy
turbowindzie, Qui-Gon wyszedł na środek sali z dłońmi złączonymi przed sobą.

Na prawo od windy siedziała Depa Billaba, szczupła humanoidalna kobieta z Chalacta,

ze znakiem między oczami. Miejsce obok niej zajmował Eeth Koth o twarzy przypominającej
układankę linii i łysej głowie, z której sterczały żółtawe rogi nierównej długości. Następny

był długoszyi Quermianin, Yarael Poof, dalej Adi, Oppo Rancisis i Even Pieli, lannikański
wojownik z twarzą przeciętą nabrzmiałą blizną. Na lewo od Piella siedziała Yaddle, żeńska
przedstawicielka gatunku Yody; dalej Saesee Tiin z dwurożnej rasy Iktotchi; za nim Ki-Adi-
Mundi, uderzająco wysoki humanoid z Cerei, potem Mace Windu, potężnie zbudowany
czarnoskóry mężczyzna z wygoloną czaszką. Na lewo od Windu, niemal naprzeciwko wejścia
do turbowindy, zasiadał Pio Koon. Mace Windu pochylił się, splótł place i odezwał się do
Qui-Gona:

– Spotkaliśmy się właśnie z członkami Departamentu Sprawiedliwości w sprawie

nieudanego zamachu na życie kanclerza Valoruma. Uważamy, że możesz rzucić dodatkowe
światło na wydarzenia, które rozegrały się w senacie galaktycznym.

Qui-Gon przytaknął.
– Ja również tak sądzę.
Yoda spojrzał na Windu, a następnie przeniósł wzrok na Qui-Gona.
– Jak to się stało, Qui-Gonie, że w budynku senatu znalazłeś się? Zaalarmowany przez

informatora we Froncie Mgławicy, czy tak?

– Ja odpowiem – odezwała się Adi Gallia. – Poprosiłam Qui-Gona, by towarzyszył mi

w drodze do senatu. Chciał porozmawiać osobiście z Najwyższym Kanclerzem.

Windu spojrzał na nią, marszcząc brwi.
– W jakim celu?
Adi spojrzała przelotnie na Qui-Gona.
– Qui-Gon ma powody wierzyć, że Najwyższy Kanclerz jest w błędzie wierząc, że

planety położone wzdłuż Rimmiańskiego szlaku handlowego rozprawią się z terrorystami
działającymi w tym sektorze.

– Naprawdę, Qui-Gonie? – zapytał Ki-Adi-Mundi.
Qui-Gon przytaknął.
– Front Mgławicy otrzymuje większość funduszy właśnie z tych światów.
– Wiele Qui-Gon o sytuacji wie – powiedział Yoda nieco sarkastycznie. – Rację miał,

że kapitan Cohl eksplozję nad Dorvallą przeżył. – Przerwał. – Czy to Cohl za nieudaną próbą
zamachu stoi?

– Nie, mistrzu – zapewnił Qui-Gon. – Cohl ucieka przed pogonią. Co więcej, nie jestem

przekonany, że to Front Mgławicy faktycznie chciał skrzywdzić Najwyższego Kanclerza.

Rysy Yody stwardniały.
– Strzelali do niego. Do ich tajnej bazy w sektorze Seneksa ślady w dokumentach

prowadzą.

– To zbyt proste, mistrzu – powiedział Qui-Gon z uporem. – Ślady były o wiele zanadto

oczywiste.

– Terrorystami są, nie żołnierzami.
Windu spojrzał najpierw na Yodę, a potem na Qui-Gona.
– Niewątpliwie przemyślałeś tę kwestię. Kontynuuj.
– Zamachowcy celowali w strażników Najwyższego Kanclerza. Uważam, że strzał,

który trafił kanclerza, nie w niego był wycelowany. Ucieczka również wypadła
nieprzekonująco. A ponieważ musieli z góry wiedzieć, że mają niewielkie szanse ucieczki, po
co zabierali ze sobą dokumentację?

– Niepodobne do kapitana Cohla, co, Qui-Gonie?
Qui-Gon przytaknął.
– Nie byłby tak nieuważny.
Yoda położył palec wskazujący na ustach.
– Zaplanował to z oddali. Nawiązać kontakt z twoim znajomym Bithem z Frontu

Mgławicy musisz.

Qui-Gon zwrócił się w jego stronę.

– Zrobię to, mistrzu. Jednak po co Front miałby nastawać na życie kanclerza, który

ostatecznie zajął stanowisko przeciwko Federacji Handlowej?

– Sam odpowiedz na to pytanie – powiedział Windu.
Qui-Gon nabrał powietrza i potrząsnął głową.
– Nie jestem pewien. Obawiam się jednak, że Front Mgławicy może planować coś

jeszcze bardziej zdradzieckiego.

„Jastrzębionietoperz” leciał wśród wściekłych rozbłysków czerwonej energii nad

powierzchnią zielonej planety, odznaczającej się parą niewielkich, blisko siebie osadzonych
księżyców pooranych kraterami. Ścigały go trzy smukłe statki, od dziobu do steru w
płomiennej coruscańskiej czerwieni, o tępo ściętych dziobach i trzech bębnowatych silnikach
podświetlnych, uzbrojone w sprzężone baterie laserów.

Na ciasnym mostku „Jastrzębionietoperza” Boiny wpatrywał się w konsolę

identyfikatorów tożsamości.

– To koreliańskie krążowniki orbitalne, kapitanie! Szybko skracają dystans.

Szacunkowy czas, po którym nas wyprzedzą...

– Nie chcę wiedzieć – powiedział Cohl z kapitańskiego fotela, gdy eksplozja przechyliła

statek na bakburtę. – Przeklęty Departament Sprawiedliwości! Czy naprawdę nie mają nic
lepszego do roboty?

– Najwyraźniej w świecie nie, kapitanie – zareplikował Boiny.
Cohl obrócił się tyłem do przednich iluminatorów, żeby spojrzeć na Rellę siedzącą za

sterami.

– Jak szybko będziemy mogli skoczyć w nadprzestrzeń?
Spojrzała na niego gniewnie.
– Komputer nawigacyjny nie pali się do współpracy.
Cohl spojrzał na Boiny'ego.
– Zachęć go trochę.
Rodianin, zataczając się, przeszedł przez sterownię i walnął ręką w komputer.
– Podziałało – powiedziała Rella z ulgą. Kolejny strzał zatrząsł statkiem.
– Skieruj całą moc na tylne tarcze – polecił Cohl.
– Już się robi, kapitanie – powiedział Boiny, przypinając się z powrotem do fotela.
Rella odwróciła się lekko w stronę Cohla.
– Wiesz co, nie każdego bawi unikanie śmierci o włos.
Roześmiał się teatralnie.
– I to mówi ktoś, kto uważał, że nie warto uciekać, jeśli ucieczka jest zbyt łatwa?
– To dawna ja. Nowa ja ma zupełnie inne poczucie humoru.
– Więc lepiej zadekuj gdzieś nową siebie, zanim nie skoczymy w nadprzestrzeń.
Ukąszony w ogon „Jastrzębionietoperz” przechylił się na bok.
– Gdzie te współrzędne skoku? – warknął Cohl.
– Już wychodzą – uspokoiła go Rella. – Najwyższy czas spadać z tego sektora, Cohl.

Wszystkie nasze kryjówki są pod obserwacją.

– A gdzie niby mamy się udać?
– Nie dbam o to, nawet gdybyśmy mieli mieszkać u Huttów. Wiem tyle, że tutaj zrobiło

się trochę za gorąco.

Cohl skrzywił się.
– Nie mów mi, że pracowałabyś dla tych opasłych robali.
– A kto mówi o pracy?
– A co z przejściem na sutą emeryturę?
– Na dziś zadowolę się zwykłym przejściem na emeryturę.
Cohl pokręcił głową.

– Nie tak to sobie zaplanowałem. Zresztą nie podoba mi się pomysł, że ktoś przegania

mnie z moich własnych terenów łownych.

– Nawet wtedy, gdy stało się jasne, że to na ciebie polują?
Cohl przyglądał się Relli przez chwilę.
– Ty mówisz poważnie? Naprawdę chcesz się wypisać z tej wycieczki?
Zagryzła wargi i przytaknęła.
– Jeżeli nie odzyskasz rozsądku, Cohl. Jesteśmy na to za starzy. Obiecaliśmy sobie parę

rzeczy i chcę się nimi nacieszyć, póki nie jest za późno.

Zastanowił się, a potem roześmiał.
– Nie odejdziesz. Wiesz, że zatęsknisz za mną i zaczniesz mnie szukać.
Rella spojrzała na niego smutnym wzrokiem.
– Nadal myślisz o dawnej mnie, Cohl.
Spojrzał na Boiny'ego.
– Mam rację czy nie, że będzie mnie szukać?
Rodianin uchylił się jak przed ciosem.
– Nie mieszaj mnie do tego. Ja jestem od wykonywania rozkazów.
Cohl kiwnął głową wskazując na Rellę.
– To nasza pierwsza kłótnia.
– Mylisz się, Cohl. Ostatnia. – Sięgnęła po drążek. – Skaczemy!
Wśród kąsających go nadal promieni lasera „Jastrzębionietoperz” skoczył do przodu.

Gwiazdy rozciągnęły się w linie i kanonierka znikła.

ROZDZIAŁ 17

W pokoju recepcyjnym swojego biura w galaktycznym senacie Valorum włożył szatę z

vedańskiej tkaniny i przyjrzał się swemu odbiciu w lustrze o misternie zdobionej ramie.
Prawa ręka była już prawie zdrową a zamiast niewygodnego rękawa z płynem bacta okrywał
ją miękki gips, ukryty pod szerokim rękawem wierzchniego płaszcza. Po obu stronach drzwi
stali gwardziści Senackiej Straży, patrząc przed siebie, ale Valorum nie zwracał na nich
uwagi. Przygotowywał się na przybycie mistrzów Jedi, Mace'a Windu i Yody.

Dynastia Valorum od dawna miała nadzieję, że któryś z jej potomków okaże się

wrażliwy na Moc, ale jak na razie wyglądało na to, że ród Valorum po prostu nie ma Mocy
we krwi. Ten godny pożałowania brak nie przeszkadzał jednak Finisowi Valorumowi
podziwiać Jedi. Jak każdy dobrze urodzony młodzieniec z Coruscant czy Światów Jądra,
spędził niezliczone godziny na wertowaniu rodzinnych kronik, pochłaniając relacje na temat
kontaktów jego przodków z członkami zakonu – nierzadko z rycerzami i mistrzami, którzy
przeszli do legendy. Opowieści te tylko wzmocniły przekonanie, które żywił od najmłodszych
lat, że nawet jeśli nie zostanie Jedi, może przynajmniej obrać sobie ich za wzór i zachowywać
się tak, jakby Moc była jego sojusznikiem, poświęcając się podtrzymywaniu pokoju i
sprawiedliwości.

Ale Republiką którą odziedziczył Valorum, nie dawała mu wielu okazji do krzewienia

pokoju czy sprawiedliwości. Przeżarty chciwością i korupcją senat stał się narzędziem
pogłębiania przepaści między bogatymi a biednymi i zaspokajania ambicji
uprzywilejowanych i wpływowych.

Mimo starań, by pozostać wiernym młodzieńczym ideałom, Valorum otoczony był

senatorami bogacącymi się dzięki łapówkom i zniewolonymi egoizmem. Po co służyć
wspólnemu dobru, jeśli bardziej opłaca się służyć Gildii Komercyjnej, Unii Technologicznej,
Sojuszowi Przedsiębiorców czy Federacji Handlowej?

Czy to z powodów osobistych, czy też w zamian za przywileje handlowe dla swoich

rodzinnych planet, ponad połowa senackich delegatów spowiadała się potężnym korporacjom,
które w zamian żądały jedynie poparcia pewnych wniosków, a utrącenia innych. Niejeden raz
Valorum postrzegany był jako słaby, gdy jego propozycje przepadały w głosowaniu, i ta
pozorna słabość sprawiała, że nawet ci, którzy powinni wiedzieć lepiej, uważali go za
nieskutecznego.

Nieudolność była oczywiście cichym celem samych łapowników. Gdyby słaby

przywódca szybko został wymieniony, a silny zagroził ich interesom, najlepszym
rozwiązaniem wydawało się popieranie takiego, który po prostu zrezygnował z walki.

Ta smutna pozycja była domeną Valoruma od zbyt wielu lat, aż do niedawna, gdy

senatorowie tacy jak Bail Antilles, Horox Ryyder, Palpatine i kilku innych zaoferowali swoje
wsparcie w zwalczaniu korupcji, a przynajmniej w jej ograniczeniu. Wielu sądziło, że obecny
kryzys związany z Federacją Handlową był polem doświadczalnym dla tego, co czekało ich w
przyszłości. Valorum miał jedynie nadzieję, że ostatnie lata swej kadencji poświęci pracy na
rzecz dobra ogółu, prawdziwej służbie pokoju i sprawiedliwości. Dlatego właśnie należało
powstrzymać Front Mgławicy.

Zazwyczaj nie proszono rycerzy Jedi o interwencję w sporach handlowych, ale zamach

na życie kanclerza mniej miał wspólnego z handlem, a więcej – z zachowaniem prawa i
porządku. Ponieważ Jedi odpowiadali przez Najwyższym Kanclerzem i Departamentem
Sprawiedliwości, całkiem na miejscu było teraz zwrócić się do nich po pomoc, i w tym sensie
próba zamachu okazała się niespodziewanym darem od losu. Valorum nie pamiętał, by
kiedykolwiek odmówili pomocy. Czasami jednak kontakty z zakonem pozostawiały
kanclerzowi wrażenie, że ma do czynienia z potęgą większą niż władza, którą cieszyły się

najrozmaitsze konsorcja handlowe czy sama Republika.

Licząc dziesięć tysięcy członków, zakon Jedi dysponował taką siłą, że mógłby rządzić

galaktyką, gdyby tego chciał – gdyby poświęcenie Jedi dla sprawy pokoju było choć odrobinę
mniej żarliwe. Choć to rząd Republiki finansował zakon, czasami Valorum miał wrażenie, że
ich pomoc będzie wymagać dodatkowych kosztów – że pewnego dnia zażądają, by za usługi
odpłacono im po dziesięciokroć. Nie potrafił jednak wyobrazić sobie, czego mogliby zażądać
od Republiki albo od niego samego. Chociaż Jedi działali w rzeczywistym świecie,
jednocześnie byli poza nim, żyjąc w Mocy, jakby to była odrębna rzeczywistość.

Czasami Valorum sądził, że Jedi zachowują się tak, jakby Moc rządziła realnym

światem, a rolą Jedi było takie postępowanie, by na zawsze zachować równowagę pomiędzy
dobrem a złem, światłem a ciemnością – by szala nie przechyliła się w żadną stronę. Nie
pozwalali, by otwarły się drzwi, przez które wleje się mrok, ale też by światło oślepiło
wszystkich blaskiem jakiejś większej prawdy.

Dwa tysiące lat wcześniej Jedi stanęli wobec zagrożenia, jakim dla powszechnego

pokoju stali się lordowie Sithów i ich armie zwolenników ciemnej strony. Utworzony przez
upadłego Jedi, zakon Sithów wierzył, że władza odrzucona to władza roztrwoniona. W
miejsce sprawiedliwości dla wszystkich chcieli zaprowadzić jednomyślność autokracji.
Uważali, że zamieszanie i konflikty są ważniejsze dla procesu transformacji niż stopniowe
zrozumienie.

Na szczęście ciemną stronę trudno było okiełznać i w końcu Sithowie doprowadzili do

własnego upadku.

Valorum usłyszał, jak strażnicy strzelają obcasami na baczność. Drzwi do pokoju

recepcyjnego otworzyły się i stanęła w nich Sei Taria, a za nią dwóch mistrzów Jedi.
Promieniejący godnością Mace Windu, w płaszczu z kapturem, nieskazitelnie białej tunice i
wysokich do kolan brązowych butach wydawał się wypełniać swoją obecnością cały pokój.
Ale to drobny i tajemniczy Yoda, w znoszonych i mniej starannie uszytych szatach, zajął całą
przestrzeń.

– Mistrzowie Yoda i Windu – powiedział ciepło Valorum. – Dziękuję wam za

przybycie.

Yoda przyglądał mu się przez chwilę, zanim się odezwał:
– Uzdrowiony jesteś.
Valorum dotknął prawego przedramienia pod płaszczem.
– Już prawie wyzdrowiałem. Gdyby zamachowiec był lepszym strzelcem...
Windu i Yoda wymienili znaczące spojrzenia.
– W czym Jedi mogą ci służyć, Najwyższy Kanclerzu? – zapytał Windu.
Valorum wskazał na krzesła.
– Usiądźcie, proszę.
Windu usiadł, wysoki i wyprostowany, ze stopami płasko opartymi o podłogę. Yoda

zastanawiał się, czy usiąść, ale w końcu zdecydował wyjść na środek pokoju, postukując
laską.

– Lepiej myśli mi się, kiedy w ruchu jestem.
Valorum odesłał Sei Tarię i dwóch strażników i usiadł naprzeciwko Windu, skąd mógł

również widzieć Yodę.

– Wiecie, jak sądzę, że zamachowcy zostali zidentyfikowani jako członkowie Frontu

Mgławicy. – Valorum zaczekał na potakujące kiwnięcie głową Windu, zanim dodał: –
Ustaliliśmy, że tych kilku, którzy uciekli, przyleciało z Asmeru, planety na skraju sektora
Seneksa.

Pochylając się nad stołem, który oddzielał go od mistrza Windu, Valorum włączył

holoprojektor. W stożku przezroczystego błękitnego światła ukazała się gwiezdna mapa.
Valorum wskazał na gromadę systemów gwiezdnych.

– Senex to sektor autonomiczny, rządzony przez ród zdecydowanie autokratycznych

monarchów. Republika respektuje niezależność światów Seneksa i nie ma interesu w
mieszaniu się w sprawy tych planet, zwłaszcza w świetle zgłoszonego niedawno przeze mnie
wniosku, by światy leżące wzdłuż Rimmiańskiego szlaku handlowego położyły kres
terroryzmowi w tym sektorze. Skoro jednak sprawy tych systemów mają swoje konsekwencje
aż na Coruscant, nie możemy bezczynnie stać z boku.

Valorum wyłączył holoprojektor.
– Skontaktowałem się z władcami rodów Vandron i Elegin, rządzącymi Asmeru i

innymi układami w tej części sektora Seneksa. Zaprzeczają, jakoby udzielili schronienia
bojownikom Frontu Mgławicy. Utrzymują natomiast, że terroryści odebrali władzę na
Asmeru nielicznej rdzennej populacji, by mieć na planecie bazę operacyjną do ataków na
statki kursujące między Rimmiańskim szlakiem handlowym a Trasą na Korelię. Chcąc
uniknąć ataków ze strony Frontu Mgławicy, rody Vandron i Elegin postanowiły zignorować
wydarzenia na Asmeru.

– Do czasu – wtrącił Windu.
Valorum przytaknął.
– Zgodzili się pomóc nam w próbie zatrzymania Frontu Mgławic na Asmeru do czasu

zakończenia szczytu handlowego na Eriadu.

Yoda zmarszczył czoło.
– Hodowcami niewolników są! Nie lepsi niż ci we Froncie Mgławicy.
Valorum przyznał mu rację, wzdychając smutno.
– To prawda. To właśnie tolerowanie niewolnictwa nie pozwala sektorowi Seneksa na

nawiązanie otwartych stosunków handlowych z Republiką. Możliwość nawiązania takich
stosunków skłoniła ich do udzielenia nam pomocy.

Windu uniósł brwi.
– Jaką pomoc proponują?
– Wsparcie logistyczne. Ze względu na pobliskie studnie grawitacyjne i kopalnie

orbitalne założone przez Front Mgławicy, podejście do Asmeru jest wyjątkowo trudne. Ród
Vandron zaproponował, że przeprowadzi nas na orbitę.

Windu zastanowił się.
– A więc chce pan, byśmy towarzyszyli krążownikom Departamentu Sprawiedliwości.
– Tak – powiedział krótko Valorum. – Jeśli się zgodzicie, zgłoszę w senacie wniosek o

zatwierdzenie waszego udziału w operacji. Pozwólcie, że to wyjaśnię. Ta operacja nie ma być
pokazem siły ani próbą odwetu za to, co wydarzyło się tutaj. Proponuję wyekspediowanie
dwóch krążowników z trzydziestoma osobami na pokładzie, plus tylu Jedi, ilu uznacie za
stosowne wysłać. Z tego, co wiemy, osoby odpowiedzialne za zamach na moje życie należą
do frakcji radykalnej. Pozostali mogli w ogóle nie wiedzieć o spisku. Jednak nie życzę sobie,
żeby zakłócili przebieg szczytu na Eriadu. Pragnąłbym się również dowiedzieć, co chcieli
osiągnąć, usiłując mnie zabić. Jeśli ich działania są odpowiedzią na brak zaproszenia do
udziału w szczycie, powinni się dowiedzieć, że pragnę spotkać się z nimi, muszą jednak
najpierw zaprzestać ataków na statki Federacji Handlowej. Jeśli nie są skłonni zawrzeć
rozejmu, Federacja Handlowa uzyska zapewne zgodę na zwiększenie swojego i tak już
niemałego arsenału.

Windu spojrzał na Yodę, zanim odpowiedział:
– A jeśli nasze próby przekazania tych informacji ich dowódcom zostaną odtrącone?
Valorum zmarszczył brwi.
– Wówczas prosiłbym, by Jedi zadbali o to, żeby nikt powiązany z Frontem Mgławicy

nie opuścił Asmeru. Mają tam pozostać, zanim nie podejmiemy dalszych decyzji.

Windu potarł podbródek.
– Może się okazać, że wysyła pan swoich funkcjonariuszy w pułapkę.

– Musimy podjąć to ryzyko – powiedział twardo Valorum, ale dodał łagodniejszym

głosem: – Musimy przynajmniej spróbować negocjacji, zanim zdecydujemy się na
desperackie środki. – Spojrzał najpierw na Windu, potem na Yodę, a wreszcie jeszcze raz na
jednego i drugiego.

Yoda zatrzymał się, by zerknąć niezbyt przychylnie na kanclerza.
– Rozwiązania konfliktu chcemy.
Windu splótł palce i pochylił się do przodu.
– Federacja Handlowa nie powinna dostać zgody na zwiększenie uzbrojenia. Obronna

czy zaczepna, broń nie jest sposobem rozwiązywania takich sporów. Takie działania
doprowadzą tylko do eskalacji konfliktu.

– Zgadzam się – przyznał ze smutkiem Valorum. – Chciałbym, żeby sprawa była tak

prosta. Ale Federacja Handlowa ma silne powiązania z politykami Republiki.

– Walkę w tobie wyczuwam – zauważył Yoda. – W tobie samym tkwi konflikt.
Rozgoryczony jego uwagą, Valorum pokręcił głową.
– Te kwestie wymagają wielkiej delikatności i zawierania układów, które budzą we

mnie wstręt.

Windu zacisnął usta w wąską kreskę.
– Rozważymy, jakiej pomocy możemy udzielić na Asmeru.
Valorum był rozczarowany.
– Dziękuję, mistrzu Windu. Prosiłbym również, abyście rozważyli możliwość

zapewnienia ochrony szczytowi na Eriadu. Obawiam się, że nikt nie jest bezpieczny.

Windu skinął głową, wstał i podszedł do drzwi. Yoda przed wyjściem odwrócił się w

stronę Valoruma.

– Sprawę omówimy i poinformujemy cię o naszej decyzji.

* * *

„Jastrzębionietoperz” i zmodyfikowany CloakShape, połączone pierścieniem

cumowniczym ze sztywnym rękawem komunikacyjnym, orbitowały zgodnie ponad ponurą
Asmeru.

– Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że wrócisz – mówił Havac do kapitana Cohla

w kajucie dziobowej kanonierki.

Cohl prychnął.
– Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że wrócę.
Partner Havaca, Cindar, ostentacyjnie rozejrzał się po kabinie.
– Gdzie twój pierwszy oficer, kapitanie?
– Odeszła – powiedział Cohl. Havac przyglądał mu się przez chwilę.
– A ty nie odszedłeś razem z nią? Dlaczego?
– Nie twój interes – warknął Cohl.
Cindar nie mógł powstrzymać domyślnego uśmieszku.
– Wróciłeś, bo nie umiałeś się oprzeć kredytom, a ona umiała.
Cohl pokręcił przecząco głową.
– To nie kredyty mnie tu sprowadziły. To życie. – Roześmiał się gorzko. – Jak ktoś taki

jak ja przechodzi na emeryturę? Co ja wiem o prowadzeniu farmy? – Klepnął blaster
przypięty do kabury na biodrze. – Na tym się znam. Taki już jestem.

Havac wymienił zadowolone spojrzenia z Cindarem.
– W takim razie tym bardziej się cieszymy, mając cię na pokładzie, kapitanie.
Cohl oparł łokcie na stole.
– Lepiej dla was, żeby ta podróż mi się opłaciła.
Havac kiwnął głową.

– Być może nie słyszałeś, że Najwyższy Kanclerz zamierza naciskać na wprowadzenie

opodatkowania stref wolnego handlu. Jeśli jego propozycja zostanie zatwierdzona przez
senat, Federacja Handlowa szybko się zorientuje, że spora część jej zysków ląduje na
Coruscant. I wszystko byłoby dobrze, gdyby Neimoidianie się z tym pogodzili, ale nie zrobią
tego. Będą próbowali zrekompensować sobie utracone zyski, podnosząc taryfy przewozowe.
Przy braku innych przewoźników, systemy peryferyjne będą zmuszone płacić, ile zażąda
Federacja. Planety, które nie zechcą grać według nowych reguł, nie będą obsługiwane, a ich
rynki się załamią.

– Koniec z konkurencją – dodał Cindar. – Zaszkodzi to zwłaszcza planetom, którym

desperacko zależy na handlu z Jądrem. Będzie tam mnóstwo kredytów dla każdego, kto
zechce wykorzystać tę sytuację.

Cohl patrzył na obu mężczyzn, uśmiechając się z wyższością.
– A co to wszystko ma wspólnego ze mną? Niewiele mnie obchodzi, co stanie się z

jedną czy drugą stroną.

Havac zmrużył oczy.
– I właśnie twojego braku zainteresowania wymaga to zadanie, bo naszym celem jest

zmiana zasad gry.

Cohl czekał.
– Chcemy, żebyś zebrał zespół tropicieli, czujek i specjalistów od broni – powiedział

Havac. – Muszą być wysoko wykwalifikowani i równie bezstronni, jak ty. Nie chcę jednak
korzystać z zawodowców. Nie zamierzam ryzykować, że mogą być obserwowani albo że
staną się pierwszymi podejrzanymi po fakcie.

– Szukasz zamachowców – domyślił się Cohl.
– Nie oczekujemy twojego udziału w samym akcie – powiedział Cindar. – Tylko

zebrania zespołu. Jeśli to ukoi twoje sumienie, pomyśl o zespole jako o dostawie broni.

Cohl wydął wargi.
– Dam ci znać, jeśli moje sumienie będzie potrzebować ukojenia. Kto jest celem?
– Najwyższy Kanclerz Valorum – powiedział spokojnie Havac.
– Chcemy uderzyć podczas szczytu na Eriadu – dodał Cindar.
Cohl patrzył na nich z niedowierzaniem.
– I to jest ta duża robota, którą obiecywaliście?
Cindar rozłożył potężne dłonie.
– To ci zapewni emeryturę, kapitanie.
Havac pokręcił głową i roześmiał się.
– Kto podsunął ci ten błyskotliwy pomysł, Havac?
Havac zesztywniał.
– Udziela nam pomocy potężna, niezależna osoba, która sympatyzuje z naszą sprawą.
– Ta sama, która powiedziała wam o transporcie aurodium?
– Im mniej wiesz, tym lepiej dla ciebie – ostrzegł Cindar. Cohl znów tylko się

roześmiał.

– To poufne, tak?
Havac zmarszczył czoło, wyraźnie zmartwiony.
– Uważasz, że to się nie uda?
Cohl wzruszył ramionami.
– Każdego można zabić.
– W takim razie dlaczego się wahasz?
Cohl prychnął z pogardą.
– Musicie mnie mieć za szmaciarza. Tylko dlatego, że ścigano mnie wzdłuż i wszerz

Rimmy i całego tego sektora, miałbym się nie dowiedzieć, co piszczy w trawie?
Próbowaliście zabić Valoruma na Coruscant, ale skopaliście sprawę. Teraz zwracacie się do

mnie, zamiast zrobić to od razu na samym początku.

Na twarz Cindara powrócił szyderczy uśmieszek.
– Nie byłeś zainteresowany, pamiętasz? Chodziło ci, zdaje się, po głowie, żeby zostać

farmerem wilgoci na Tatooine.

– Poza tym niczego nie skopaliśmy – powiedział Havac. – Myśleliśmy, że jak

zastraszymy Valoruma, to zaprosi Front Mgławicy do udziału w szczycie. Nie pojął aluzji,
więc zamierzamy dokończyć sprawę na Eriadu.

Cindar uśmiechnął się złowieszczo.
– Zamierzamy sprawić, żeby nikt szybko nie zapomniał tego szczytu.
Cohl podrapał się w brodę.
– Ale po co? Żeby Valorum nie opodatkował stref wolnego handlu? W jaki sposób to

miałoby pomóc Frontowi Mgławicy albo systemom peryferyjnym?

– Myślałem, że nie interesujesz się polityką – przyciął mu Havac.
– Pytam z czystej ciekawości.
– W porządku – zgodził się Havac. – Jeśli nie wprowadzą opodatkowania, planety

peryferyjne nie będą się musiały martwić wyższymi kosztami. A jeśli chodzi o Federację
Handlową, nadal będziemy się nimi zajmować tak, jak dotąd.

Cohl nie wyglądał na przekonanego.
– Narobicie sobie tylko dodatkowych wrogów, Havac... rycerzy Jedi, o ile się znam na

czymkolwiek. Ale, jak sądzę, nie płacicie mi za myślenie.

– Właśnie – stwierdził Cindar. – Pozwól, że my zajmiemy się konsekwencjami.
– Nie ma sprawy – powiedział Cohl. – Porozmawiajmy jednak o Eriadu. Ze względu na

to, co wyczynialiście na Coruscant, ochrona będzie wyjątkowo szczelna. Niezależnie od tego,
jakie cele wam przyświecały, tylko sobie zaszkodziliście.

– Tym bardziej zależy nam na tym, żeby zgromadzić doskonale wykwalifikowany

zespół – zgodził się Havac.

Cohl położył ręce na stole.
– Będę potrzebował nowego statku. „Jastrzębionietoperz” jest zbyt dobrze znany.
– Zrobione – obiecał Cindar. – Co jeszcze?
Cohl zastanawiał się przez chwilę.
– Przypuszczam, że nie uda wam się trzymać Jedi z dala od mojego kursu?
Havac uśmiechnął się.
– Jeśli o to chodzi, kapitanie, to mogę zagwarantować, że Jedi będą zajęci zupełnie

gdzie indziej.

S Y S T E M Y P E R Y F E R Y J N E

ROZDZIAŁ 18

Wypływając z cienia małego księżyca w słoneczne światło, dwa krążowniki

dyplomatyczne zbliżały się do ciemnobrązowej tarczy Asmeru. Z przodu i po bokach
karmazynowego koreliańskiego statku leciała eskorta ciemnych myśliwców Tikiar,
przypominających drapieżne ptaki z zakrzywionymi dziobami i pazurami. Nieco z tyłu, nadal
w cieniu księżyca, trzymały się dwa olbrzymie pancerniki z dziobami w kształcie kłów i
eleganckimi płetwami steru, najeżone bronią i oznaczone królewskim godłem rodu Vandron.

Odległa o lata świetlne, wyhaftowana na usianym gwiazdami tle widniała olbrzymia

spirala światła, blaknącego w kierunku środka najczarniejszej czerni.

Qui-Gon obserwował zwariowane niebo ze sterowni sunącego krążownika. Obok niego

stał Obi-Wan, wychylając się pomiędzy przednimi siedzeniami, by mieć lepszy widok.
Pilotka i pierwszy oficer mieli na sobie dopasowane niebieskie mundury Departamentu
Sprawiedliwości.

– Wchodzimy na pole kopalniane – odezwała się kobieta, jednocześnie korygując

ustawienia instrumentów pokładowych.

Porozrzucane w przestrzeni błyszczące cylindry przyciągnęły wzrok Qui-Gona.
– Mógłbym je wziąć za asteroidy – powiedział pierwszy oficer. Obi-Wan pochylił się

nad nim.

– Nie wszystko jest tym, czym się wydaje.
Qui-Gon spojrzał na niego z dezaprobatą.
– Pamiętaj o tym, kiedy znajdziemy się na powierzchni, padawanie – przypomniał

cicho.

Obi-Wan przełknął ripostę, która cisnęła mu się na usta, i przytaknął.
– Dobrze, mistrzu.
Pierwszy oficer wywołał powiększony obraz kopalni.
– Są zaminowane – powiedział przez ramię do Qui-Gona. – Detonację mogą

prawdopodobnie wywołać statki strażnicze terrorystów albo ktoś na dole.

Podczas gdy Qui-Gon rozważał to, co usłyszał, z głośników sterowni rozległ się

kobiecy głos:

– „Wybitny”, tu „Ekliptyka”. Nasza eskorta radzi, byśmy unieśli tarcze i jak najszybciej

lecieli wyznaczonym kursem. Skanery dalekiego zasięgu pokazują trzy statki bojowe na
przeciwległym krańcu pola kopalnianego. Jesteśmy prawie pewni, że zdają sobie sprawę z
naszej obecności.

Qui-Gon dotknął ramienia Obi-Wana.
– Czas, byśmy dołączyli do pozostałych w kapsule salonowej.
Wyszli z ciasnej sterowni i skierowali się ku rufie wąskim korytarzem, przechodzącym

prosto przez stanowisko nawigacji, łączności i mesę dla załogi. Korytarz kończył się u
wejścia do turbowindy, którą zjechali na dolny pokład. Tam weszli przez przedsionek do
obszernej kapsuły salonowej.

Stożkowate kapsuły, wciśnięte pod ścięty dziób krążownika i moduł przednich

sensorów, były wymienne i umożliwiały utrzymanie innej atmosfery w każdym stożku. W
sytuacji kryzysowej można je było po prostu wystrzelić z pokładu jako kapsuły ratunkowe.
Ta, w której się znaleźli, miała iluminatory na sterburcie i bakburcie oraz duży okrągły stół z
holoprojektorem na środku.

– Dotarliśmy do kopalni – powiedział Qui-Gon.

– Rzeczywiście – zgodził się rycerz Jedi Ki-Adi-Mundi, wyjrzawszy przez iluminator

na sterburcie. Miał gęstą siwą brodę i sumiaste wąsy, pasujące do krzaczastych brwi.

– Niepokoi się twój padawan, Qui-Gonie – zauważyła Yaddle siedząca za stołem. –

Kopalnie to, czy inna troska?

Qui-Gon niemal się uśmiechnął.
– Zawsze tak wygląda. Zwykle ma złe przeczucia. Gdyby naprawdę był zaniepokojony,

para buchałaby mu uszami.

– Tak – potwierdziła Yaddle. – Jak go szkolisz, obserwowałam. Parę widziałam.
– Nie niepokoję się, mistrzu – powiedział łagodnie Obi-Wan. – Staram się jednak

wybiegać myślą do przodu. – Zaczekał, by Qui-Gon pouczył go, że powinien koncentrować
się na żywej Mocy, ale przynajmniej raz mistrz oszczędził mu nauki.

– Słusznie czynisz, próbując przewidzieć wypadki – odezwała się Yaddle. – Lekko

traktuj sprawy dużej wagi, a zdecydowanie – te o nieistotnych konsekwencjach. Trudno jest
stanąć wobec kryzysu i rozwiązać go łagodnie, jeśli nie masz w sobie zdecydowania, bo
niepewność podważy twe starania. Kiedy nadchodzi czas, wybieganie myślą w przód pozwala
ci traktować sprawy lekko.

Przeniosła wzrok na Qui-Gona.
– Zgadzasz się ze mną, Qui-Gonie?
Skłonił głowę.
– Jak powiedziałaś, mistrzyni.
Saesee Tiin, siedzący naprzeciwko Yaddle, uniósł wzrok i uśmiechnął się, jakby

odczytywał myśli Qui-Gona. Obok niego siedziała równie niewielka wzrostem jak Yaddle,
Vergere z rasy Fosh i dawny uczeń Tracji, Cho Leem, który opuścił zakon Jedi kilka lat
wcześniej. Szczupły tułów Vergere pokrywały krótkie różnokolorowe pióra. Jej lekko wklęsła
twarz miała dwoje skośnych oczu, szerokie usta, delikatne bokobrody, oklapłe długie uszy i
dwa czułki. Poruszała się na dwóch przegubowych nogach o płaskich stopach.

Obok Vergere stała Depa Billaba w ciemnym kapturze na głowie.
W głośnikach kapsuły zatrzeszczał głos pilotki „Wybitnego”:
– Mistrzu Tiin, otrzymałam transmisję od naszej eskorty.
Qui-Gon podszedł bliżej do stołu. Wkrótce ponad holoprojektorem ukazała się sylwetka

mężczyzny o arystokratycznych rysach i postawie.

– Szacowni członkowie zakonu Jedi! – zaczął mężczyzna. – W imieniu lorda Crueya i

lady Theala z rodu Vandron mam zaszczyt powitać was w sektorze Seneksa. Przepraszamy za
krętą trasę, jaką musieliście podążać, i za wszelkie inne środki ostrożności, do zastosowania
których zmusiły nas okoliczności. Siły przypływów i broń orbitalna to niezwykle
niebezpieczna mieszanka.

Uśmiechnął się.
– Mimo wszystko wierzymy, że nie będziecie oceniać sektora Seneksa po tym, co

zobaczycie na Asmeru. Na planecie tej wyrosły kiedyś wielkie miasta i piękne pałace, które
jednak padły ofiarą zmian klimatycznych. Obecna populacja planety składa się z niewolników
Ossanu, stworzonych na vandrońskiej planecie Karfedion, ale zesłanych tutaj ze względu na
taki czy inny defekt. Wyhodowani do prac rolniczych, niewolnicy ci zdołali ułożyć sobie tutaj
życie, ale nie sądzimy, by powitali was szczególnie ciepło. Podobne powitanie zgotowaliby
zapewne członkom Frontu Mgławicy, gdyby tamci nie dysponowali najnowocześniejszą
bronią.

– Po prostu urocze – powiedział Depa na tyle cicho, by usłyszeli go tylko jego

towarzysze.

– Żałujemy, że tym razem nie możemy wam bardziej pomóc – dodał mężczyzna. –

Może gdy obecny kryzys zostanie rozwiązany, rody sektora Seneksa i Republika będą mogły
się spotkać, by omówić interesujące nas sprawy ku obopólnej korzyści.

Miniaturowa postać znikła, pozostawiając siedmioro Jedi pełnych obaw i złych

przeczuć.

– A nie dotarliśmy nawet do połowy pola kopalnianego – odezwała się Yaddle.
Głośniki zatrzeszczały ponownie.
– Mamy transmisję z dołu, z Asmeru – oznajmiła pilotka. – Statki strażnicze Frontu

Mgławicy nie stanowią bezpośredniego zagrożenia, ale myśliwce rodu Vendron się
rozproszyły, by znaleźć się z dala od ewentualnej akcji.

Przez lewy iluminator Qui-Gon zobaczył, jak smukłe myśliwce Tikiar z gracją oddalają

się od „Wybitnego”. Kiedy znów spojrzał na stół, w stożku światła emitowanym przez
holoprojektor stał humanoid o grubej szarawej skórze i wykrzywionych nieprzyjemnie ustach.
Miał zapadniętą, wielką twarz i ogoloną czaszkę, z której czubka opadał na ramiona cienki
warkoczyk. Qui-Gon sądził, że oto ma okazję po raz pierwszy ujrzeć jednego z wygnanych na
Asmeru niewolników, ale przekonał się, że się myli, gdy humanoid przemówił:

– Wzywam krążowniki Republiki! Podajcie swoją tożsamość albo zostaniecie

ostrzelani!

Saesee Tiin usiadł naprzeciwko holokamery i odpowiedział w imieniu Jedi, odrzucając

kaptur, by można było zobaczyć jego drobną, świetlistą twarz i skierowane ku dołowi rogi.

– Jesteśmy członkami misji dyplomatycznej przysłanej przez Coruscant.
– To nie jest przestrzeń Republiki, Jedi. Nie macie tu żadnej władzy.
– To prawda – odpowiedział Tiin spokojnie. – Ale nakłoniliśmy władców tego sektora,

by byli naszymi przewodnikami do Asmeru, chcemy bowiem rozpocząć negocjacje z Frontem
Mgławicy.

Humanoid wyszczerzył zęby.
– Zarzuty Frontu Mgławicy dotyczą Federacji Handlowej, a nie Coruscant.

Rozwiążemy tę sprawę własnymi sposobami. Poza tym dokładnie wiemy, jak wyglądają
„negocjacje” z Jedi.

Tiin pochylił się w stronę holokamery, mrużąc i tak już wąskie oczy.
– W takim razie pozwól, że wyjaśnię ci przyczynę naszego zaangażowania w tę sprawę.

Coruscant zarzuca Frontowi Mgławicy próbę zamachu na życie jednego z dygnitarzy
Republiki.

Humanoid zamrugał w ostentacyjnym zaskoczeniu.
– Nie rozumiem cię, Jedi. Czyje życie było zagrożone?
– Życie Najwyższego Kanclerza Valoruma.
Na grubokościstej twarzy humanoida pojawił się wyraz troski.
– Twoi przewodnicy cię oszukali. Jak mówiłem, nie działamy przeciw Republice.
– Ślady kilku zamachowców prowadzą na Asmeru – powiedział Tiin.
– Być może, ale my nic nie wiemy o ich działaniach.
Tiin wyłożył swoją prośbę:
– Proponuję, by ktoś z dowództwa odwiedził nas na pokładzie.
Humanoid prychnął.
– Chyba ci próżnia przewróciła w głowie.
– W takim razie czy pozwolisz, byśmy wylądowali i porozmawiali z wami na

powierzchni?

– A mamy jakiś wybór?
– Nie, raczej nie.
– Tak właśnie myślałem – powiedział humanoid. – Ilu was tam jest, Jedi?
– Siedmioro.
– A ilu macie funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości?
– Około dwudziestu.
Humanoid odwrócił się, by porozmawiać z kimś, kogo nie było widać w stożku

holoprojektora.

– W geście dobrej woli zostawcie jeden z krążowników na orbicie, a wraz z nim

większość sił Departamentu – odpowiedział w końcu. – Dwa z naszych CloakShape'ów
sprowadzą krążownik na powierzchnię.

Tiin spojrzał na Yaddle, potem na Billabę. Obie skinęły głowami. Odwrócił się z

powrotem w stronę holokamery.

– Przyślijcie eskortę.
– Czy ktokolwiek tutaj czuje się zadowolony z takiego rozwiązania? – zapytała

Vergere, podczas gdy krążownik schodził w dół przez cienką warstwę chmur, przez które
widać było pomarszczoną powierzchnię Asmeru. Gdy nikt nie odpowiedział na pytanie
delikatnej, upierzonej Jedi, pokręciła z dezaprobatą swą nieproporcjonalnie dużą głową. –
Tego się właśnie obawiałam.

Qui-Gon spojrzał znacząco na Obi-Wana. Obaj wyszli z kapsuły i wrócili do sterowni,

skąd widać już było rzeźbę terenu: skute lodem wierzchołki łańcuchów górskich, jałowe
wyżyny, strome i schodzące nierównymi tarasami wzgórza, bladozielone uprawy, wspinające
się znad brzegów rwących czarnych rzek.

– Co powinniśmy zrobić, jeśli pojawią się kłopoty, mistrzu? – zapytał cicho Obi-Wan.

Qui-Gon odpowiedział, nie odwracając wzroku od iluminatorów:

– Gdy złapie cię burza, próbujesz pozostać suchy, biegnąc pod dach. Ale i tak

przemokniesz.

– Lepiej od początku liczyć się z możliwością, że się zmoknie – stwierdził Obi-Wan.

Qui-Gon przytaknął.

Na horyzoncie pojawiły się ruiny starożytnego miasta – monolityczne pomniki,

prostokątne place i schodkowe piramidy, odcinające się na tle nieba niczym łańcuch wzgórz.
Tuż pod sobą widzieli geometryczne kształty i animistyczne symbole wycięte w wiecznie
spragnionej wilgoci ziemi. Miasto otaczał niewysoki mur cyklopowych głazów, spiętrzonych
zygzakowato.

Ruiny otaczał labirynt prymitywnych zabudowań, wzniesionych z błota i suszonej w

słońcu gliny. Widzieli poruszające się po brudnych drogach sylwetki, niektóre na kołowych
wózkach, inne poganiające stada jucznych zwierząt o długiej sierści, równie wielkich jak
banthy. Na północy wielkie jezioro, upstrzone skalistymi wysepkami, rozciągało się aż po
horyzont, jak kropla płynnego agatu.

– Widzę lądowisko – zameldowała pilotka.
Wskazała Qui-Gonowi duży plac pomiędzy ruinami, szeroki jak ramię hangaru

frachtowca Federacji Handlowej, ale dwukrotnie dłuższy. Otoczony ze wszystkich czterech
stron niskimi piramidami, plac był tak wielki, że pomieściłby całą flotyllę krążowników.

– „Wybitny”, tu „Ekliptyka”. – Ten sam kobiecy głos rozległ się ponownie w

głośnikach sterowni; słychać w nim było zdenerwowanie. – Nasze skanery wykryły pięć
niezidentyfikowanych statków wyłaniających się zza ciemnej strony Asmeru. Tikiary i
pancerniki rodu Vandron opuszczają orbitę.

Qui-Gon spojrzał ostro na pilotkę.
– To pułapka, pani kapitan. Proszę nakazać „Ekliptyce” ucieczkę.
– Wzywam „Ekliptykę”... – zaczęła pilotka, gdy nagle z głośników sterowni rozległ się

szum zakłóceń. Po nim ponownie usłyszeli kobiecy głos, mocno zaniepokojony. – Wzywam
„Wybitnego'”! Odpalają miny! Nie możemy manewrować! Zbliżają się niezidentyfikowane
statki... cztery myśliwce i kanonierka klasy Tempest!

Obi-Wan spojrzał zaskoczony na Qui-Gona.
– „Jastrzębionietoperz”?
– Wkrótce się przekonamy.
Z głośników przez dłuższą chwilę dochodziło tylko niezrozumiałe skrzeczenie. W tym

samym momencie „Wybitny” zaczął się gwałtownie trząść.

– Przyciągają nas – stwierdziła zdumiona pilotka.
Razem z pierwszym oficerem zaczęli zmagania z instrumentami pokładowymi. Qui-

Gon przycisnął twarz do chłodnej transpastali iluminatora. W nachylonej płaszczyźnie jednej
z piramid pojawił się prostokątny otwór, a w nim wiele mówiąca instalacja generatora
promienia ściągającego.

– To generator komercyjny – powiedział Qui-Gon. – Damy radę się wyrwać?
– Możemy spróbować – zgodziła się pilotka.
– Możemy też przy okazji spalić napęd podświetlny – uznał za stosowne dodać Obi-

Wan.

Pierwszy oficer włączył kanał stacji łączności.
– Wyślijcie impuls alarmowy na Coruscant, informujący o naszej sytuacji.
Pod nimi płaski dach rozległego budynku rozsuwał się jak zasłona. W otworze

zobaczyli lufę artyleryjską.

– Działo jonowe – powiedziała kapitan przez zaciśnięte zęby. Qui-Gon nachylił się nad

nią.

– Najwyraźniej oczekiwali naszej wizyty, pani kapitan.
Pilotka gwałtownie obróciła się w fotelu w stronę tablicy kontrolnej kapsuł

ratunkowych.

– Mistrzu, proszę powiedzieć swoim towarzyszom, by wyszli z kapsuły salonowej. Być

może jest sposób na uniknięcie tej sytuacji.

Qui-Gon wyjrzał przez iluminator. Jeden z myśliwców typu CloakShape zmienił kurs,

kierując się przed dziób krążownika. Lądowisko czekało dokładnie na wprost nich, odległe
zaledwie o kilka kilometrów.

– Zawsze są sposoby, pani kapitan. Ale nie takie, o jakich pani myśli.
– Proszę zrobić, co mówiłam – warknęła.
Qui-Gon zawahał się, ale pochylił się nad mikrofonem interkomu.
– Mistrzu Tiin, natychmiast opuśćcie kapsułę.
– Dlaczego, Qui-Gonie?
– Nie ma czasu na wyjaśnienia. Spieszcie się.
Pilotka poczekała na potwierdzenie, że kapsuła jest pusta. Wówczas odpaliła ładunki

oddzielaczy. Dziób krążownika otworzył się, gdy klamry magnetyczne pod sterownią puściły,
a kapsuła wystrzeliła z kadłuba krążownika.

Niemal zupełnie odporna na promień ściągający ze względu na niewielkie rozmiary,

kapsuła wystrzeliła przed dziób lecącego coraz wolniej krążownika, napędzana własnymi
silnikami, sterowanymi jednak przez pilotkę z pokładu „Wybitnego”.

Pilot myśliwca typu CloakShape nie mógł wiedzieć, co go trafiło.
Silnie uderzony w ogon przez kapsułę, myśliwiec skoczył do przodu, po czym

przechylił się gwałtownie na jeden bok. Pilot próbował wyprostować lot, ale silnik
repulsorowy odmówił posłuszeństwa i pilot stracił kontrolę nad statkiem. Strzelając kłębami
białego dymu i strumieniami lepkiej cieczy, myśliwiec stanął dęba na prawym stabilizatorze,
wpadł w korkociąg i runął w dół na centralny plac miasta.

Pilotka pochyliła się ku szybom, by śledzić upadek myśliwca. Zacisnęła prawą dłoń w

pięść.

– Trzymaj cel... – szeptała błagalnie w stronę myśliwca. – Trzymaj cel...
CloakShape uderzył dziobem w nachyloną ścianę piramidy, w której mieścił się

generator promienia ściągającego, i rozpadł się na kawałki. Trafiony bokiem generator przez
chwilę się trzymał, ale zaraz po wewnętrznej powierzchni tarczy ochronnej zaczęły
przebiegać iskry.

– Tego było nam potrzeba! – powiedziała pani kapitan.

Włączyła potrójne silniki na pełną moc i krążownik zaczął szybko się wznosić, ale

nagle zatrzymał się, tylko po to, by po chwili wrócić na swój poprzedni, bezwładny kurs.

– Uszkodziła pani generator, pani kapitan – powiedział Qui-Gon. – Ale nie zniszczyła.
Pilotka nie przerwała prób wyrwania się z uścisku promienia ściągającego, ale udało jej

się jedynie wprowadzić statek w dygot. Nadal trzymany promieniem ściągającym, „Wybitny”
przechylił się gwałtownie na sterburtę, przelatując nad placem w stronę północnej piramidy.
Qui-Gon był pewien, że uderzą dziobem w budowlę, ale w ostatniej chwili krążownik
poderwał się do góry. Ogon statku zawadził jednak o stożek piramidy, pozbawiając się
środkowego i prawego silnika.

W tym samym momencie działo jonowe otworzyło ogień.
Ładunki energii z samopowtarzalnych luf wyszukiwały kolejne wrażliwe miejsca na

brzuchu statku. Trafienia odbijały się od tarcz, rozgałęziając się jak błyskawice i spowijając
statek pajęczyną pulsującego błękitnego światła.

Wszystkie systemy pokładowe padły.
Przez chwilę na pokładzie zapanowała cisza, zanim część systemów obudziła się do

życia. Krążownik zaczął schodzić lotem ślizgowym w dół, utrzymywany w powietrzu przez
jedyny ocalały silnik.

Pod nimi, odbijając słoneczne światło, rozciągała się czarna tafla jeziora.
– A ja myślałem, że to była przenośnia, kiedy mówiłeś o zmoknięciu, mistrzu –

powiedział Obi-Wan, rozglądając się za czymś, czego mógłby się przytrzymać.

ROZDZIAŁ 18

„Wybitny” musnął powierzchnię jeziora, zanurzył się w nim brzuchem i zaczął płynąć

w stronę środka. Na wprost krążownika rosła w oczach jedna ze skalistych wysepek, dopóki
statek nie wytracił pędu i nie zatrzymał się w kipieli. Przechylił się na uszkodzony bok i
zaczął powoli tonąć.

Siedmioro Jedi i kilku funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości zebrało się obok

śluzy przy pierścieniu cumowniczym na sterburcie. Otworzyli klapę włazu, wepchnęli ją do
zimnej wody i zaczęli płynąć ku najbliższej wyspie, która wznosiła się bezładną zbieraniną
wysmaganych wiatrem i wypłukanych przez wodę głazów na wysokość ponad stu metrów.

Qui-Gon dotarł do brzegu pierwszy i wydźwignął się z wody na suchy ląd, zapierając

się stopami o wąski pasek kamienistej plaży. Fale wywołane zatonięciem krążownika
rozbijały się wokół jego kostek. Wycisnął wodę z długich włosów i brody, a potem, zdjąwszy
buty i przemoczoną tunikę, włożył płaszcz, który płynąc, trzymał nad głową. Odpiął miecz
świetlny, włączył go i kilkakrotnie ciął powietrze przed sobą. Zadowolony, że broń nie
została uszkodzona, wyłączył ją i przypiął z powrotem do szerokiego, skórzanego pasa.

Wziął głęboki oddech, ale nie zdołał napełnić płuc tlenem. Znajdowali się na znacznej

wysokości i powietrze było rozrzedzone; niebo, niczym odwrócona misa najczystszego
błękitu, wspierało się na białym lodzie szczytów górskich na horyzoncie. Olbrzymia
czerwona tarcza słońca Asmeru wisiała nisko na zachodzie. Temperatura szybko spadała i na
pewno należało oczekiwać mrozu po zapadnięciu zmroku. Na południu niebo przecinały
plamki statków schodzących w dół w studni grawitacyjnej planety. Kierowały się
niewątpliwie ku lądowisku. Qui-Gon zastanawiał się przez krótką chwilę, który z nich to
„Jastrzębionietoperz”.

Odwrócił się plecami do jeziora i pozwolił wzrokowi wędrować po martwej skale.

Bardziej przypominała wytwór raje niż natury, niczym piramida z ruinami starożytnych
budowli na szczycie.

Na prawo i lewo od Qui-Gona kolejne osoby wydostawały się na brzeg, przygięte pod

ciężarem przemoczonych szat i butów. Za przykładem Qui-Gona Obi-Wan wyskoczył z
wody, lądując na szczycie mniejszych głazów. Vergere unosiła się na powierzchni jak wodny
ptak i dopiero kiedy dotarła na skraj kamienistej plaży, odbiła się mocno od dna nogami i
wyskoczyła na brzeg. Saesee Tiin rozcinał wodę szerokimi dłońmi jak płetwami. Yaddle
płynęła na potężnych ramionach Ki-Adi-Mundi, obejmując krótkimi nóżkami jego wydłużoną
głowę z kokiem złotobrązowych włosów przylepionych do zielonej czaszki. Niedaleko od
nich Depa Billaba wydostała się na brzeg z gracją, jakby wychodziła z ciepłej kąpieli. Trzysta
metrów od brzegu nadal było widać ponad linią wody kadłub „Wybitnego”, wokół którego
kipiały, pękając głośno, wielkie bąble powietrza.

Wszyscy byli nieco oszołomieni. Pilotka krążownika odniosła największe obrażenia:

miała złamane ramię. Wyraźnie cierpiąc, doczołgała się do Qui-Gona; wysiłek wyczerpał ją
tak, że ledwo mogła złapać oddech.

– Myślałam, że uda nam się wyrwać – powiedziała przepraszającym głosem.
– Nie potępiaj na razie swych działań – odparł Qui-Gon. – Nic nie dzieje się

przypadkiem.

Pilotka pokiwała głową i spojrzała na Saesee Tiina.
– Czy to ród Vandron nas zdradził?
Itkotchianin skrzyżował ręce na szerokiej piersi.
– To bez znaczenia dla naszej obecnej sytuacji. – Spojrzał na Yaddle. – Pytanie brzmi:

co teraz?

– Niezwłocznej odpowiedzi pytanie to wymaga – powiedziała maleńka Jedi – bo

wkrótce towarzystwo mieć będziemy.

Qui-Gon spojrzał w stronę, w którą patrzyła. Od południowego brzegu leciało ku nim

kilka statków.

Obi-Wan sięgnął ręką do pasa, by odpiąć miecz świetlny, ale Qui-Gon powstrzymał go

jednym spojrzeniem.

– Na to zawsze będzie czas. Na razie musimy ocenić, na czym stoimy.
Obi-Wan rozejrzał się dookoła.
– Na wyspie, w środku jeziora, otoczeni przez wrogów, mistrzu.
– Czy to nie ty powiedziałeś, że nie wszystko jest tym, na co wygląda?
Obi-Wan zmarszczył czoło.
– Uważam się za upomnianego.
Qui-Gon dotknął łagodnie jego ramienia i wskazał podbródkiem na pozostałych.
– Nie ma sensu stać na widoku, gdzie jesteśmy łatwym celem.
Sięgnąwszy po Moc, rycerze, podtrzymując w środku funkcjonariuszy Departamentu

Sprawiedliwości, odbili się od gruntu i unieśli na wyższe głazy. Z góry mogli lepiej zobaczyć
zbliżające się barki. Napędzane repulsorowymi silnikami, statki miały tak samo makabrycznie
wymyślne kształty, jak jednostki rodu Vandron. Niektóre miały zwierzęce dzioby i
ożebrowanie jak walenie, inne misternie uniesione rufy z wyżłobionymi na nich
wykrzywionymi pyskami. Wszystkie były uzbrojone w sprzężone baterie dział laserowych.

Flotylla przypominających bestie barek zawisła w pobliżu wyspy, celując z broni w

brzeg. Załogi ich były mieszane – ludzie, Weequayowie, Rodianie, Bithowie, Sullustanie i
wiele innych ras – i ubrane w ciężkie zbroje, rękawice i hełmy okrywające usta i nos.

Stojący na dziobie najbliższej z barek wysoki mężczyzna odwinął kolorową szarfę,

która zasłaniała dolną część jego twarzy, i przyłożył złożone dłonie do ust.

– Nie wiem, na ile was to obchodzi, Jedi, ale planowaliśmy zgotować wam znacznie

cieplejsze i niewątpliwie nie tak mokre przyjęcie.

Saesee Tiin, Ki-Adi-Mundi i Qui-Gon pokazali się przeciwnikom.
– Równie ciepłe jak to, którym powitaliście drugi krążownik? – krzyknął Tiin.

Mężczyzna podprowadził barkę na wprost Tiina.

– Próbując uciekać, wasz krążownik zawadził o urządzenia kopalni i uległ zniszczeniu.

Nie mieliśmy zamiaru do niego strzelać.

– A jakie zamiary macie wobec nas? – zapytał Ki-Adi-Mundi.
– Po pierwsze, chcemy wyrazić nasze rozczarowanie faktem, że Jedi przeciwstawiają

się wolnemu handlowi w systemach peryferyjnych, opowiadając się po stronie Federacji
Handlowej.

– Nie opowiadamy się po niczyjej stronie – powiedział szorstko Tiin. – Naszym

jedynym celem jest rozwiązanie tego kryzysu, zanim przerodzi się w otwartą wojnę. Taki
również był cel Najwyższego Kanclerza Valoruma, który absolutnie nie jest waszym wrogiem
w tej sprawie.

– Nie mieliśmy nic wspólnego z próbą zamachu na jego życie! – krzyknął ktoś z innej

łódki.

Rzecznik terrorystów obrócił się gniewnie w stronę, z której doszły te słowa, ale szybko

odzyskał opanowanie.

– Skoro Valorum nie jest naszym wrogiem, dlaczego Front Mgławicy został

wykluczony z udziału w szczycie na Eriadu?

– Jeśli zgodzicie się spotkać z Najwyższym Kanclerzem, sam wyjaśni wam powody.
Mężczyzna potrząsnął głową.
– To nie wystarczy. Konferencja pozwoli zjednoczyć się Federacji Handlowej i Gildii

Komercyjnej przeciwko nam. Żądamy, by Valorum odwołał szczyt.

– Więc o to w tym wszystkim chodzi? – zapytał Qui-Gon, zataczając ręką szeroki krąg.

– Zamierzacie zatrzymać nas jako zakładników, by przedstawić swoje żądania?

Mężczyzna rozłożył ręce w ciężkich rękawicach.
– Jeśli tego nie zrobimy, jakie mamy szanse, że Valorum nas wysłucha, Jedi?
Odpowiedział mu Tiin.
– A gdyby Najwyższy Kanclerz odmówił spełnienia waszych żądań?
– Wówczas krew tych z was, którzy tu zginą, splami ręce kanclerza – powiedział

mężczyzna po dłuższej chwili. I dodał, zanim którykolwiek z Jedi zdążył mu odpowiedzieć: –
Wszyscy zdajemy sobie sprawę z waszych umiejętności. Nie jesteśmy jeszcze aż tak
zdesperowani, by próbować wziąć was siłą. Wiemy, że jesteście w stanie przeżyć na tej gołej
skale tak długo, jak zechcecie, nawet bez wody i żywności. Potrafimy się z tym pogodzić. W
tej chwili liczy się tylko fakt, że tu utknęliście. Mamy jednak nadzieję, że odzyskacie
rozsądek i zgodzicie się, byśmy was uwięzili w warunkach bardziej podobnych do tych, do
których jesteście przyzwyczajeni.

Noc mijała powoli. Rozgrzewając się ciepłem Mocy, Jedi stłoczyli się na kamiennej

podłodze zrujnowanej świątyni na szczycie wyspy, wziąwszy między siebie funkcjonariuszy
Departamentu Sprawiedliwości. Świecili sobie prętami jarzeniowymi, gdy zaszła taka
potrzeba, a tabletki odżywcze musiały wystarczyć za posiłek. Nie mieli jednak wody – nie
mogli pić wody z jeziora ze względu na jej wysokie zasolenie. Vergere podkurczyła pod
siebie nogi i siedziała jak na grzędzie. Yaddle otuliła się delikatną szatą i bez trudu zapadła w
trans. Qui-Gon, Obi-Wan, Depa Billaba, Ki-Adi-Mundi i Saesee Tiin na zmianę obejmowali
wartę.

Choć wyspa była pozbawiona życia, emanowała silną Mocą płynącą z ulotnej obecności

istot, które niegdyś ją stworzyły.

Poprzez trapezowate okna w ścianach świątyni świt rzucił długie czerwone cienie na

podłogę sali. Gdy wszyscy się obudzili, Yaddle i Depa Billaba przeszły do rzeczy.

– Do tej pory Coruscant musiała dowiedzieć się o naszym położeniu – powiedziała

Billaba. – Jestem pewna, że Najwyższy Kanclerz Valorum nie będzie odwlekał szczytu na
Eriadu. Może jednak wyśle dodatkowe siły Departamentu Sprawiedliwości na Asmeru.

– Konflikt wówczas murowany – powiedziała Yaddle. – „Ekliptyka” już stracona,

najpewniej z całą załogą. Na dalsze ofiary zanosi się. Jest lepszy sposób rozwiązania tej
sytuacji.

Nie był to pierwszy raz w ciągu czterystu siedemdziesięciu sześciu lat życia maleńkiej

Jedi, gdy została uwięziona. Według legendy, została mistrzynią po spędzeniu ponad stu lat w
podziemnym więzieniu na Koba.

– Front Mgławicy nie może liczyć na uzyskanie czegokolwiek, przetrzymując nas tutaj

– powiedział podejrzliwie Qui-Gon. – Przecież muszą wiedzieć, że zdołaliśmy się
skontaktować z Coruscant, zanim statek się rozbił.

– Może nie myślą w ten sposób – zasugerował Ki-Adi-Mundi. – Może taka strategia nie

przyszła im do głowy.

Qui-Gon spojrzał na niego.
– Ależ tak. Widziałem, jak ją stosują.
– Wyjaśni ci to kapitan Cohl, jeśli w końcu staniesz z nim twarzą w twarz – powiedziała

Yaddle. – Tymczasem zdecydować musimy, czy walczyć, czy ustąpić.

Vergere zastrzygła oklapłymi uszami. Spojrzała znacząco na Qui-Gona i przeniosła

wzrok na pozbawione drzwi wejście do sąsiedniej sali świątyni. Qui-Gon nasłuchiwał przez
chwilę, po czym razem z Ki-Adi-Mundi wstali i cicho przemknęli się w stronę przejścia,
stając po obu stronach otworu.

Yaddle, Depa i Vergere zaczęły rozmawiać, jak gdyby nigdy nic. Nagle Qui-Gon i Ki-

Adi-Mundi sięgnęli za próg i wyszarpnęli stamtąd humanoidalną istotę, która wyglądała –
albo wyglądał – jakby wyrosła z samej ziemi. Gruba skóra istoty, której płci nie dało się

zidentyfikować, była wyraźnie odporna na wiatr, śnieg czy wysokoenergetyczne
promieniowanie. Czworo dłoni i nagie stopy przypominały łopaty, a plecy były jakby
stworzone do przenoszenia ciężkich ładunków. Oczy, niewątpliwie przystosowane do
widzenia w ciemności, stanowiły jedyny wyraźny rys w pozbawionej uszu i nosa twarzy, z
ustami ledwie przystosowanymi do mowy.

Unieruchomiona w mocnym uścisku Jedi, istota zaczęła mamrotać coś nerwowo w

nieznanym języku.

Depa wstała.
– Mówi narzeczem kupców stosowanym w sektorze Seneksa – powiedziała.
Yaddle pokiwała głową.
– Jeden z tych rzekomo nieudanych bioinżynieryjnych niewolników musi to być.
Niewolnik nie przestawał mówić z wzrokiem wbitym w twarz Depy. Słuchała, a kiedy

zamilkł, uśmiechnęła się i dotknęła łagodnie jego ramienia.

– Wygląda na to, że pojawiła się alternatywa, której nie braliśmy pod uwagę –

powiedziała całej reszcie. – Ta istota proponuje nam pomoc w ucieczce.

Qui-Gon zapytał, patrząc na niewolnika:
– Którędy?
Depa przetłumaczyła odpowiedź.
– Tą samą drogą, którą on tu dotarł.
Niewolnik wskazał na sąsiednie pomieszczenie. Qui-Gon i Obi-Wan włączyli dwa pręty

jarzeniowe i schyleni weszli do sali. W przeciwległej ścianie zobaczyli kamienne drzwi, na
wpół uchylone.

– Zbadałeś miejsce to nocą, tak? – zapytała Yaddle.
– Tak, mistrzyni – odpowiedział Obi-Wan. Potrząsnęła głową z dezaprobatą.
– Niedbały jesteś.
Niewolnik powiedział coś do Depy.
– Mówi, że świątynia i miasto są połączone podziemnymi tunelami. Niektóre prowadzą

do budowli otaczających główny plac, czyli obecne lądowisko. Wygląda na to, że plac jest
słabo chroniony i niewolnik uważa, że powinniśmy bez trudu porwać zaparkowane tam
myśliwce.

Yaddle zmrużyła oczy.
– Zapewne to właśnie uczynić mamy – powiedziała. – Mniej pewne jest, czy szanse

mamy odlecieć z Asmeru.

Tiin kiwnął głową zdecydowanie.
– Odłożymy decyzję do czasu, gdy ta możliwość znajdzie się w naszym zasięgu.
Ruszyli gęsiego przez ukryte drzwi do ciemnego i wilgotnego korytarza. U podstawy

stromych schodów, którymi zeszli, czekało jeszcze dwóch niewolników, identycznych jak
pierwszy. Pochodnie, które mieli w ręku, kopciły czarnym gryzącym dymem. Szeroki tunel u
stóp schodów zbudowany był z kamiennych bloków, wyciętych tak precyzyjnie, że nie
potrzebowały zaprawy; niektóre wykuto w idealne łuki, by tworzyły sklepienie. Ruchy terenu
uszkodziły starożytne dzieło – woda z jeziora przesączała się przez niegdyś nieprzepuszczalne
połączenia i zbierała w kałużach na podłodze. W niektórych miejscach ściany były całkowicie
pokryte skrystalizowaną solą.

Depa nie przestawała rozmawiać z niewolnikiem, schodząc po schodach poniżej

poziomu jeziora.

– Kiedy Front Mgławicy po raz pierwszy przybył na Asmeru, poprosili niewolników o

schronienie i niczego od nich nie żądali – wyjaśniła pozostałym. – Ale ci, którzy pojawili się
potem... nazwał ich „żołnierzami”... zmusili niewolników, by oddali im swoje domy i
dostarczali żywności. Żołnierze są równie okrutni, jak lordowie Seneksa i często ścierają się z
mniej skłonnymi do przemocy założycielami Frontu o to, jak przeprowadzić różne sprawy.

Na szczęście w tej chwili zostało niewielu żołnierzy.

– Niewielu? – powtórzył Qui-Gon, zwracając się do Obi-Wana. – To dziwne.
– Dlaczego, mistrzu?
– Gdzie są, gdy my jesteśmy tutaj?
Tunel zaczął wspinać się pod górę, a ze ścian przestała kapać woda, wskazując, że

dotarli do stałego lądu. Mniejsze tunele odchodziły od głównego we wszystkich kierunkach;
najwyraźniej w czasach starożytnych korytarzy tych regularnie używano do przemieszczania
się po mieście. Do ścian przymocowane były prymitywne lampy, a kamienne krawędzie ścian
na skrzyżowaniach aż lśniły, wypolerowane dotykiem niezliczonych dłoni.

– Zbliżamy się do lądowiska – oznajmiła cicho Depa.
Centralny tunel przeszedł w prostokątną grotę, z prowadzącymi w górę schodami

pośrodku każdej ze ścian. Depa wskazała najbliższe z nich.

– Te zaprowadzą nas do północnej piramidy. Myśliwce są zaparkowane w pobliżu

budowli, w której znajduje się generator promienia ściągającego.

– To spory kawałek drogi – zauważył Qui-Gon.
Depa przytaknęła.
– Większość strażników znajduje się w piramidzie z generatorem. Na pewno napotkamy

opór.

Niewolnik poprowadził ich w górę schodów przez szereg niewielkich pomieszczeń aż

do masywnego portalu, wychodzącego na plac. Zobaczyli kilka myśliwców CloakShape, a
obok nich „Jastrzębionietoperza”, stojącego na trzech przyporach ładowniczych. Niedaleko
od miejsca, w którym się znajdowali, kilku strażników gawędziło we wspólnym.

Qui-Gon i Obi-Wan wyprowadzili wszystkich z wyjątkiem niewolników na plac,

prawie cały ukryty w głębokim porannym cieniu. Nie pokonali nawet połowy drogi do
myśliwców, gdy usłyszeli głos:

– Cieszę się, że w końcu postanowiliście do nas dołączyć.
Siedem mieczy świetlnych rozjarzyło się w jednej chwili, gdy Jedi utworzyli ochronny

krąg, przyjmując pozycję obronną. W środku kręgu przykucnęli funkcjonariusze
Departamentu Sprawiedliwości z gotowymi do strzału miotaczami.

Mężczyzna, który przemówił do nich z pokładu poduszkowca, wyszedł na balkon

pałacowej budowli zamykającej plac z krótszego boku. W tej samej chwili wokół placu
pojawili się żołnierze Frontu Mgławicy, uzbrojeni w najróżniejsze rodzaje broni. Za
terrorystami zebrała się widownia zaciekawionych, ale czujnych niewolników.

– Znów zostaliśmy zdradzeni – powiedział Ki-Adi-Mundi.
Depa spojrzała w kierunku wejścia do piramidy. Dwóch uzbrojonych terrorystów

wypchnęło na plac trzęsących się ze strachu trzech niewolników.

– Tylko przez to, że łatwo było przewidzieć nasz ruch – powiedziała.
– Mistrzu, kto tu jest naszym wrogiem? – zapytał cicho Obi-Wan.
Qui-Gon potrząsnął głową.
– Zadaję sobie to pytanie od czasu wypadków nad Dorvallą, padawanie. Jest w tym

wszystkim coś, o czym nie wiemy.

Rzecznik terrorystów wyszedł z pałacu na plac, gdzie dołączył do niego drugi –

Bithanin.

Obi-Wan spojrzał szybko na Qui-Gona.
– Mistrzu, czy to nie jest...
– Cicho, padawanie – przerwał mu Qui-Gon.
Mężczyzna i Bithanin zatrzymali się w pewnej odległości od groźnego kręgu

uformowanego przez Jedi.

– Mamy dwie możliwości – zaczął. – Możemy oczywiście walczyć. W końcu

wyszlibyście pewnie z walki zwycięsko. Ale kilku z was mogłoby tego nie dożyć, a ci, którzy

by przeżyli, musieliby wcześniej zabić nas wszystkich. Albo... – przerwał na chwilę –
...możemy wszyscy opuścić broń.

Qui-Gon spojrzał na Yaddle i Tiina, którzy zdecydowanie kiwnęli głowami i wyłączyli

miecze. Na znak rzecznika terroryści zaczęli chować miotacze do kabury. Qui-Gon i pozostali
Jedi poszli w ich ślady, wyłączając miecze, ale trzymali na nich ręce w gotowości.

– Jestem zachwycony, że tak szybko doszliśmy do porozumienia – powiedział

mężczyzna tonem, w którym dało się słyszeć autentyczną ulgę.

Qui-Gon zlustrował stojących przednim terrorystów.
– Gdzie jest kapitan Cohl? – zapytał po chwili. Pytanie zaskoczyło mężczyznę.
– Ach, oczywiście – zgadł. – Rozpoznał pan jego statek.
– Gdzie on jest? – powtórzył pytanie Qui-Gon. Mężczyzna pokręcił głową.
– Z przykrością muszę pana poinformować, że kapitana Cohla nie ma już z nami.

Słyszałem, że przeszedł na emeryturę. Ale wracając do rzeczy... czy mogę uznać, że
zawarliśmy rozejm?

– Chwilowo tak – zgodził się ostrożnie Tiin.
– Na początek mam jeszcze coś do załatwienia – powiedział terrorysta, odwracając się

w stronę żołnierzy pilnujących trójki niewolników.

Bez ostrzeżenia rozległy się strzały z miotacza i niewolnicy padli na ziemię. Depa

wyłamała się z kręgu i podbiegła do nich. Uklękła obok niewolnika, który wyprowadził ich z
piramidy. Dotknąwszy jego szyi, spojrzała na Yaddle i pokręciła głową ze smutkiem.

– Oto, co dzieje się ze zdrajcami! – krzyknął mężczyzna w stronę niewolników

zebranych wokół placu.

Qui-Gon wymienił szybkie spojrzenia z Yaddle i Tiinem. Siedem mieczy świetlnych

zapłonęło ponownie.

– Zrywamy rozejm – oznajmił Tiin.

ROZDZIAŁ 20

Hologram ukazywał dyplomatyczny krążownik, który próbował manewrować przez

pole przypominających asteroidy kopalni. Zahaczał to o jedną, to o drugą, rozpadając się przy
każdym zderzeniu aż wreszcie zniknął w nagłym rozbłysku ognistej eksplozji.

– To była „Ekliptyka” – wyjaśnił Valorum senatorom Bailowi Antillesowi, Horoksowi

Ryyderowi i Palpatine'owi. Znajdowali się w jego biurze w budynku rządu Republiki. –
Obrazy zostały przekazane na Coruscant z „Famulusa”, jednego ze statków rodu Vandron,
który powiódł misję do sektora Seneksa. Przypuszczamy, że zginęło wszystkich dwudziestu
funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości, którzy byli na pokładzie „Ekliptyki”.

Valorum wyłączył holoprojektor i usiadł na miękkim krześle.
– Czy mamy dalsze wiadomości z „Wybitnego”?
Valorum pokręcił głową.
– Wiemy tylko tyle, że osoby, które znajdowały się na jego pokładzie.. . siedmioro Jedi

i pięciu naszych funkcjonariuszy... przeżyły katastrofę. W tej chwili pewnie zostali już
pojmani.

– Czy mamy jakieś dowody sugerujące, że ród Vandron był w to zamieszany? – zapytał

senator Ryyder.

Był wyjątkowo wysoki, nawet jak na Anksa, a jego długa kudłata głowa wyrastała jak

górski szczyt z wygiętej szyi. Jego skórę pokrywały nieregularne żółtozielone plamy, a palce
przypominały wydłużone wrzeciona. Lubował się w jaskrawoczerwonych szatach z wysokim
okrągłym kołnierzem.

– Żadnych dowodów – powiedział Valorum. – Lord Crueya utrzymuje, że dowódcy ich

statków już wcześniej otrzymali rozkaz, by nie dać się wciągnąć w potyczkę, niezależnie od
tego, co by się działo.

– Nie przyjmuję takiego wyjaśnienia, przynajmniej na razie – powiedział Antilles.
Valorum westchnął.
– Ja też nie jestem pewien, co o tym myśleć. Mistrz Yoda nie mylił się co do władców

Seneksa. Nie są lepsi niż terroryści Frontu Mgławicy.

– Czy Front wystosował jakieś żądania? – zapytał łagodnie Palpatine.
– Jeszcze nie. Ale chyba możemy się domyślać, czego zażądają: rozwiązania Federacji

Handlowej albo gwarancji, że Republika obniży taryfy dla systemów peryferyjnych. Nie
zgodzę się na takie żądania, ale nawet jeśli nie podejmiemy innych kroków, uważam, że
należy odłożyć szczyt do czasu rozwiązania kryzysu.

– Z całym szacunkiem, pozwolę sobie się z panem nie zgodzić – powiedział Palpatine. –

Jestem pewien, że Front Mgławicy właśnie tego od nas oczekuje.

Valorum zmarszczył czoło.
– Mogą przetrzymywać tych, którzy przeżyli, jako zakładników, senatorze. A ja

odpowiadam za wysłanie ich tam.

– To kolejny powód, by przyjąć twarde stanowisko. – Palpatine rozejrzał się po pokoju.

– Najwyższy Kanclerzu, jeśli mogę tak powiedzieć, nadszedł czas, by pokazać, jak daleko
sięga władza Republiki, zapewniając tym samym aprobatę senatu dla opodatkowania szlaków
handlowych. Co więcej, jeśli wyeliminujemy Front Mgławicy, Federacja Handlowa będzie
bardziej skłonna zaakceptować nowe podatki.

Valorum spojrzał na niego zasępiony.
– Czy muszę panu przypominać, senatorze, że sektor Seneksa nie znajduje się w obrębie

przestrzeni Republiki? Wysłanie dodatkowych sił na Asmeru stanowiłoby naruszenie
niezależności Seneksa. Senat nigdy nie zatwierdzi takiej akcji.

Palpatine pozostał spokojny.

– Ponownie muszę się z panem nie zgodzić. Senat zaakceptuje akcję, bo w grę wchodzą

interesy Republiki. – Popatrzył na Antillesa i Ryydera. – Jeśli założymy na chwilę, że Jedi
zawiedli w swej misji dyplomatycznej, Front Mgławicy ma wolną rękę, by zakłócić przebieg
szczytu na Eriadu, rozszerzając tym samym zasięg obecnego konfliktu nie tylko na Federację
Handlową, ale także na Gildię Komercyjną i Sojusz Przedsiębiorców. Panie kanclerzu, sam
pan powiedział, że bezpieczeństwo szczytu jest sprawą najważniejszą. To był główny powód,
dla którego wysłał pan Jedi na Asmeru.

– Tak – przyznał Valorum. – Ma pan rację.
– A co z rodami Seneksa? – zapytał Ryyder Palpatine'a.
– Poprą każdą naszą akcję w zamian za odwołanie restrykcji, jakie nałożyliśmy na ich

handel z Republiką.

Valorum zastanawiał się przez chwilę nad słowami Palpatine'a, ale pokręcił głową.
– Nawet jeśli zdołamy przekonać senat, by zaakceptował proponowane przez pana

działania, pokaz siły na Asmeru może skłonić Front Mgławicy do zabicia zakładników.

Palpatine uśmiechnął się wyrozumiale.
– Panie kanclerzu, zakładnikami są Jedi.
– Nawet Jedi można zabić – wtrącił Antilles.
– W takim razie może powinniśmy pozostawić decyzję co do dalszych kroków

Wysokiej Radzie Jedi.

Valorum potarł opuchnięte powieki.
– Zgadzam się. Przedstawię im tę sprawę osobiście.

* * *

Rozrzedzone powietrze nad wyżyną świszczało od laserowych strzałów i buczało od

mieczy świetlnych, rozcinane energią sztucznego światła.

Qui-Gon, Obi-Wan i Ki-Adi-Mundi stali oparci o siebie plecami, parując mieczami

laserowe strzały, którymi terroryści zasypywali plac. Klingi ich mieczy – zielona, niebieska i
fioletowa – poruszały się szybciej, niż oko było w stanie dostrzec, rozbłyskując jak nowe za
każdym razem, gdy posyłali kolejny strzał, by odbił się rykoszetem od starożytnych
kamiennych murów lub nachylonych ścian piramidy.

W innym miejscu placu Vergere, stojąca wysoko na teleskopowych nogach, kierowała

atakiem na schody sąsiedniej budowli, ze szmaragdowym ostrzem uniesionym nad pierzastą
głową. Za nią długimi krokami biegło dwóch funkcjonariuszy Departamentu
Sprawiedliwości, ostrzeliwując się z miotaczy.

Niedaleko od nich Saesee Tiin prowadził drugą parę funkcjonariuszy do ataku na pół

tuzina terrorystów wciśniętych w wąską alejkę pomiędzy dwiema piramidami; jego miecz
poruszał się tak szybko, że przypominał kobaltową mgłę, gdy Jedi odbijał blasterowe strzały i
wytrącał miotacze z rąk przeciwników.

Yaddle i Depa zostały przy rannej pilotce krążownika w pobliżu wejścia do północnej

piramidy. Ostrzeliwane burzą ognia ze szczytu bunkra, w którym znajdowało się działo
jonowe, wirowały, kręcąc młynki mieczami i odbijając strzały, jakby brały udział w
zwariowanym turnieju sportowym.

Większość niewolników rozpierzchła się, gdy rozległy się pierwsze strzały, po brutalnej

egzekucji swoich towarzyszy, którzy pomogli Jedi w ucieczce. Kilku z nich terroryści
wykorzystali jednak jako żywe tarcze.

Qui-Gon, Obi-Wan i Ki-Adi-Mundi zaczęli przebijać się w głąb placu, kierując się w

stronę myśliwców, by odciąć terrorystom drogę i do nich, i do kanonierki.

Qui-Gon ruszył z determinacją, na wpół świadom buczenia swego miecza i

chaotycznego ostrzału z miotaczy. Jego umysł reagował na każde poruszenie przeciwników;

wirował w prawo, w lewo i w każdą inną stronę, z której nadlatywały strzały. Nie pozostawał
ani na moment w jednym miejscu, koncentrując się tylko na tym, co miał przed sobą, a chwila
za chwilą odpływały w przeszłość jak kilwater płynącego statku. Trwał skupiony i
niezauważalny, niewidoczny w swej obojętności, nie zatrzymując się ani na chwilę, by
obserwować sytuację, nie poświęcając ani jednej myśli temu, co innego mógłby zrobić.

Zranieni odbitymi pociskami terroryści padali na ziemię wzdłuż jego szlaku, choć z

żadnym nie starł się jeszcze bezpośrednio; nie wyglądało zresztą, by miało to kiedykolwiek
nastąpić. Terroryści zaczęli już bowiem odwrót w kierunku myśliwców.

– Jeśli wystartują, będziemy mieć ręce pełne roboty – stwierdził Obi-Wan podczas

chwilowej przerwy w ostrzale.

I wtedy nowy dźwięk poruszył zimnym powietrzem. Zza ostrej krawędzi południowej

piramidy wypłynęły dwie repulsorowe barki, które wcześniej Jedi spotkali nad jeziorem.

Strzały z ich baterii laserowych omiotły plac, zwęglając trafione kamienie. Qui-Gon i

Obi-Wan jednocześnie odskoczyli, szukając osłony, podczas gdy Ki-Adi-Mundi odparował
strumień ognia, który obrócił nim dookoła.

Barki zawróciły, by ponownie zaatakować, ostrzeliwując się wściekle.
Chwilowa przewaga wroga zmusiła trójkę Jedi do odwrotu. Qui-Gon zobaczył, że

zespoły Vergere i Tiina również zostały zepchnięte w dół schodów i dalej na plac. Vergere,
która pierwsza dotarła na plac, gestem nakazała funkcjonariuszom Departamentu
Sprawiedliwości natychmiast szukać schronienia pod ścianami północnej piramidy, ale tylko
jednemu z mężczyzn udało się tam dotrzeć. Drugi został zastrzelony z pobliskiej wieży.

Dwaj funkcjonariusze walczący u boku Tiina byli ranni. Iktotchi chwycił jednego pod

pachę lewą ręką, nie przestając odbijać strzałów mieczem świetlnym zaciśniętym w prawej
dłoni. Drugi funkcjonariusz czmychnął do tyłu, osłaniając ich odwrót pod ogniem z
kanonierki.

Poruszając się jak cienie, Qui-Gon i Obi-Wan podbiegli na pomoc Tiinowi; wirowali i

podskakiwali, by uniknąć strzałów.

Kanonierki zdążyły już zawrócić i nadlatywały, by po raz kolejny ostrzelać plac. Na

znak Qui-Gona, razem z Obi-Wanem wyskoczyli na dziesięć metrów w górę z uniesionymi
mieczami, odcinając repulsorowy silnik pierwszego ze statków.

Deszcz iskier posypał się na nich z góry, gdy lądowali na ziemi i przeturlali się,

szukając osłony. Nad ich głowami pozbawiony kontroli statek wbił się w najwyższe piętro
pałacu i eksplodował na tysiące rozgrzanych do białości strzępów, strącając na plac lawinę
kamieni.

Tiin i funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości zdołali skryć się w wejściu do

piramidy, zanim runęła kamienna lawina. Qui-Gon i Obi-Wan poszli w ich ślady, uciekając
przed ogniem powtarzalnych laserów z drugiej kanonierki, ostrzeliwującej ozdobione
reliefami kolumny i kamienne nadproże portalu.

Yaddle i pozostali rycerze Jedi tłoczyli się w głębi korytarza.
Rozpłaszczony o ścianę Qui-Gon wyjrzał na plac.
– Musimy dotrzeć do tych myśliwców.
– Jeśli musimy, to dotrzemy – zdecydował Tiin.
Obi-Wan spojrzał na Qui-Gona i skinął głową, włączając swój miecz. Z uniesionymi

mieczami świetlnymi wypadli z powrotem na plac.

Komnata Wysokiej Rady wydawała się pusta bez trójki mistrzów, którzy wraz z

Vergere, Qui-Gonem i jego padawanem polecieli na Asmeru. Teraz to Yoda stał na środku
wykładanej mozaiką podłogi, chodząc w tę i z powrotem, podczas gdy Mace Windu i
pozostali członkowie Rady zastanawiali się, co należy zrobić.

– Mimo braku wiadomości z „Wybitnego” nie możemy zakładać, że starek uległ

zniszczeniu, a ci. którzy znajdowali się na jego pokładzie, zginęli – powiedział Windu. –
Wszystko, co mogę wyczuć w tej sprawie, podpowiada mi, że Yaddle i pozostali żyją.

– Ona żyje – powiedział Yoda. – Reszta też. Ale wielkie niebezpieczeństwo im grozi.
– To by potwierdzało, że Front Mgławicy faktycznie ma w ręku dwunastu zakładników

– powiedziała Adi Gallia. – Żądają odwołania szczytu na Eriadu.

– Valorum nie może zgodzić się na ich żądania – ostrzegł Oppo Rancisis.
– I nie ma takiego zamiaru – zapewnił wszystkich Windu. – Zdaje sobie sprawę, że w

ten sposób zmniejszyłby szanse przeforsowania propozycji opodatkowania.

– Front Mgławicy nie jest tu problemem – powiedział Yarael Poof. – W tym momencie

chodzi o Federację Handlową.

Yoda odwrócił się w stronę mistrza.
– Tylko wygląda na mniej ważny Front Mgławicy. Kierują tym jednak. Oni kierują tym

wszystkim. – Przeszedł jeszcze parę kroków i powiedział: – Jak figurami na planszy hologry
sterują nami.

– W takim razie musimy zakończyć tę grę – powiedział z przekonaniem Even Pieli.
Windu przytaknął.
– Zapewniłem Najwyższego Kanclerza, że nie ma potrzeby, by osobiście przepraszać za

to, co się stało. Zgodziliśmy się interweniować w tej sprawie. W związku z tym jest to tak
samo nasz obowiązek, jak i jego.

– Zbyt płytko rozważyliśmy tę sprawę – powiedział zamyślony Yoda. – Ukryte siły tu

działają. – Spojrzał na Windu. – Niejasna to sprawa. Mącą ją motywy, które trudno dostrzec.

Windu splótł dłonie i oparł łokcie na kolanach.
– Senat obiecał Najwyższemu Kanclerzowi wszelkie uprawnienia, jakich będzie

potrzebował, by rozwiązać ten kryzys. Nie możemy jednak pozostawić decyzji jemu.

Yoda pokiwał głową.
– Na szczycie koncentruje się jego uwaga.
– Departament Sprawiedliwości także uzyskał rozszerzone kompetencje – ciągnął

Windu. – Są za wysłaniem dodatkowych sił z Eriadu, odległej o skok od Asmeru i sektora
Seneksa.

– Ale przecież Departament ma ochraniać kanclerza Valoruma i delegatów –

powiedziała Gallia. – Są przekonani, że mają dość personelu, by poradzić sobie w obu
miejscach.

– Czy mamy jakiekolwiek gwarancje, że rody sektora Seneksa będą się trzymały z dala

od tej sprawy? – zapytał Poof.

– Możemy im zaproponować układ – powiedział Pieli. – Od dawna chcieli nawiązać

stosunki handlowe z Republiką, ale byli izolowani ze względu na ciągłe pogwałcenia Praw
Istot Rozumnych. Jeśli zgodzimy się być arbitrami w kwestii ich porozumienia z Republiką,
jestem pewien, że zgodzą się przeoczyć naruszenie ich przestrzeni w związku z sytuacją na
Asmeru.

Yoda patrzył w podłogę, kręcąc głową.
– Coraz głębsza, mroczniejsza i bardziej zagmatwana ta sprawa się staje. – Spojrzał na

Windu. – Ilu Jedi na Eriadu jest?

– Dwudziestu.
– Wyślijmy dziesięciu na Asmeru z funkcjonariuszami Departamentu Sprawiedliwości,

by pomogli mistrzowi Tiinowi i pozostałym – powiedział Yoda zatroskanym głosem. – Jedi
spłacają długi, gdy przychodzi termin płatności.

Windu pokiwał głową z powagą.
– Niech Moc będzie z nimi – powiedziała Gallia w imieniu wszystkich.

ROZDZIAŁ 21

Qui-Gon, Obi-Wan, Tiin i Ki-Adi-Mundi wypadli z wejścia do piramidy, atakując

terrorystów, którzy zepchnęli ich wcześniej w głąb budowli. Pokonawszy jedną czwartą drogi
od przeciwległej strony placu, Jedi uformowali klin. Klingi ich pracowitych mieczy odbijały
strzały laserowe nadlatujące znad ich głów i ze wszystkich innych stron.

Za barierą energii tworzoną przez miecze świetlne szły Yaddle i Depa. Vergere i dwóch

funkcjonariuszy bronili tyłów formacji.

Na samym czubku klina Qui-Gon posuwał się powoli w głąb pola walki, wirując i

przykucając. Jego zielony miecz buczał, odbijając kolejne strzały. Ranni terroryści spadali ze
schodów, balkonów i dachów, żaden z nich jednak nie uciekł.

„Będziecie musieli zabić nas wszystkich”, powiedział przywódca terrorystów.
Niespodziewanie ogień laserowy zaczął słabnąć. Qui-Gon wykorzystał tę chwilę, by

rozejrzeć się dookoła i zdał sobie nagle sprawę, że terroryści zaczęli strzelać w stronę barykad
otaczających plac.

Z przeciągłym, przeraźliwym okrzykiem wojennym setki niewolników zaatakowały

plac z uliczek pomiędzy piramidami. Nie mieli nic, czego mogliby użyć jako tarcz, a za broń
służyły im kamienne topory i noże, dzidy zrobione z drewnianych rączek narzędzi i wszelkich
innych przedmiotów, które udało im się naostrzyć i nasadzić na sztorc.

Strzały blasterowe powalały wielu, ale mimo to posuwali się naprzód, zdecydowani

pozbyć się pozaziemców, którzy pozbawili ich tej odrobiny wolności i godności, jaką się
cieszyli.

Qui-Gon zrozumiał, że powstanie musiało być przygotowywane od dłuższego czasu.

Determinacja mogła jednak nie wystarczyć w starciu z blasterami.

Razem z Obi-Wanem ponowili natarcie z Vergere u boku; podskoczyli wysoko i

wylądowali, tnąc mieczami świetlnymi. Uwięzieni pomiędzy zbuntowanymi niewolnikami a
Jedi, terroryści uformowali dwa szeregi, po jednym na każdy front.

Kolejna niespodzianka kazała Qui-Gonowi przystanąć. Niektórzy z terrorystów padali

trafieni ogniem z miotacza, a przecież wydało mu się nieprawdopodobne, by niewolnicy
zdołali tak przebudować blastery, że pasowały do ich pozbawionych palców dłoni.

Wtem zobaczył, skąd pochodzi ogień.
Nadbiegając długimi skokami, pojawił się drugi oddział terrorystów, prowadzonych do

walki przez Bithanina, który był informatorem Qui-Gona.

Wydarzenia dnia doprowadziły do rozłamu Frontu Mgławicy na dwie frakcje:

bojowników odpowiedzialnych za atak na kanclerza Valorum i umiarkowanych, którzy
ograniczali się do pokojowych form protestu przeciwko działaniom Federacji Handlowej.
Bojownicy najwyraźniej nie spodziewali się powstania ze strony własnych towarzyszy. W
jednej chwili walka o to, kto dotrze pierwszy do myśliwców, stała się jeszcze bardziej
desperacka.

Jeden z myśliwców już unosił się na repulsorach. Uświadomiwszy sobie, co się dzieje

na dole, pilot wyprowadził statek z hangaru półobrotem i uruchomił dziobowe działo. Każdy
rozbłysk surowej energii dziesiątkował przeciwników. Kamienne bryły odrywały się od
otaczających plac budynków, a ściany błyskawic, świszcząc jak szrapnele, powalały każdego,
kto nie zdołał uciec promieniom śmiercionośnej energii.

Qui-Gon zrozumiał, że ten jeden myśliwiec może zadecydować o losach bitwy – nie

tylko przeciwko sprzymierzeniu niewolników i umiarkowanych, ale również przeciwko Jedi.

W tej samej chwili myśliwiec zaczął krążyć nad tą stroną placu, na której znajdowali się

Jedi. W zasięgu ich wzroku pojawiły się lasery zamontowane na końcówkach skrzydeł,
gotowe do strzału, gdy nagle, bez ostrzeżenia, statek eksplodował. Odłamki jego trójkątnych

skrzydeł uderzyły o generator promienia ściągającego, a kadłub myśliwca stanął w
płomieniach i runął na plac.

Qui-Gon spojrzał w górę z miejsca, gdzie wcześniej przywarł całym ciałem do ziemi.

Na lądowisko spadał deszcz rozgrzanych do białości odłamków, z których kilka mniejszych
wypaliło mu dziury w płaszczu.

Szukał wzrokiem śladów broni, która zestrzeliła myśliwiec, i dopiero po chwili zdał

sobie sprawę, że decydujący strzał nie mógł paść z żadnego miejsca na powierzchni planety.

Musiał zostać oddany z nieba.
Karmazynowo-biały statek przeleciał nad jego głową tak nisko, że Qui-Gonowi

zaszczekały zęby.

– To Lancet Departamentu Sprawiedliwości – powiedział Obi-Wan, gdy przebrzmiał

grzmot przelatującego myśliwca.

Widząc białe żyłki na błękicie nieba, Qui-Gon zrozumiał, że następne statki schodzą w

dół studni grawitacyjnej planety. Odwrócił się i zobaczył Depę i dwóch funkcjonariuszy, z
których jeden mówił coś do komunikatora na nadgarstku. Wyczuwając na sobie wzrok Qui-
Gona, funkcjonariusz spojrzał w górę i uniósł lewą dłoń w geście triumfu.

Qui-Gon spojrzał w niebo. Od południa zbliżał się koreliański krążownik.
Widok nadlatujących myśliwców nie powstrzymał jednak terrorystów od próby dotarcia

do CloakShape'ów. Trzy kolejne myśliwce uniosły się nad placem. Zamiast jednak tracić czas
na ostrzeliwanie niewolników, statki pomknęły na wschód, ścigane przez dwa Lancety.
Czwarty CloakShape z warkotem obudził się do życia i wznosząc się ostro do góry, zdołał
zestrzelić nadlatującego Lanceta.

Na lewo od Qui-Gona nie przestawało strzelać działo jonowe. Trafiony bezpośrednim

strzałem, kolejny Lancet przewrócił się na plecy i zaczął cicho spadać na spaloną ziemię.
Niedługo potem zza południowej piramidy zobaczyli strzelające w górę płomienie eksplozji.

Działo kontynuowało ostrzał nieba, ale sprzymierzeni niewolnicy i umiarkowani

przypuścili właśnie atak na budowlę, w której było zamontowane. Dwunastu wojowników
padło, ale reszta trzymała się dalej, ciskając detonatorami termicznymi zza głazów, za
którymi się schronili.

W chwilę później budowla stanęła w płomieniach i zapadła się w głąb.
Z powodu zamieszania na placu krążownik nie mógł wylądować. Zawisł więc na

poziomie szczytów piramid i otworzył spodnie klapy, z których około dwudziestu postaci
zaczęło zsuwać się w dół na linach z monowłókna. Połowa uzbrojona była w miotacze, a
reszta w miecze świetlne.

Zaciekła bitwa trwała jeszcze kilka minut. W końcu jednak otoczeni terroryści zaczęli

rzucać broń na ziemię i padać na kolana. Inni, schwytani przez niewolników, wchodzili
właśnie na plac z rękami uniesionymi do góry.

Tiin, Depa Billaba i kilku Jedi, którzy przylecieli krążownikiem, wędrowali po polu

bitwy, zbierając broń i doglądając rannych. Qui-Gon zobaczył Yaddle; stała u wejścia do
północnej piramidy i kręciła głową ze smutkiem.

Razem z Obi-Wanem zaczęli szukać Bithanina. Wkrótce Qui-Gon zobaczył, że Obi-

Wan przywołuje go gestem z południowego rogu placu.

Qui-Gon przypiął miecz do pasa i ruszył biegiem. Zanim jeszcze dotarł do celu,

wiedział, że stało się coś złego.

Bithanin leżał zwinięty w kłębek na boku, przyciskając długie palce do sczerniałego

otworu w środkowej części tułowia. Qui-Gon przyklęknął obok niego.

– Próbowałem skontaktować się z tobą na Coruscant – zaczął mówić czarnooki obcy

słabym głosem. – Ale po tym, co stało się na Dorvalli, Havac i inni zaczęli podejrzewać, że
jest wśród nich informator.

– Havac? – powtórzył Qui-Gon. – Czy to ten, który zamordował niewolników?

Bithanin pokręcił wielką głową.
– On jest zaledwie porucznikiem. Havac to dowódca, ale nie ma go tutaj. Wielu

bojowników odleciało. – Przerwał, by nabrać w płuca powietrza. – Zniweczyli wszystko, co
próbowaliśmy osiągnąć. Zrobili z tego wojnę z Federacją Handlową, a teraz i z Republiką.

– To już koniec – powiedział Qui-Gon. – Pokonaliście ich. Oszczędzaj siły, przyjacielu.
Bithanin zacisnął dłoń na ramieniu Qui-Gona.
– To jeszcze nie koniec. Planują coś straszliwego.
– Gdzie? – zapytał Obi-Wan. – Kiedy?
Bithanin odwrócił się lekko w jego stronę.
– Nie wiem. Plan był trzymany w tajemnicy. Ale wiem, że bierze w tym udział kapitan

Cohl...

Nie dokończył. Qui-Gon poczuł na sobie wzrok Obi-Wana. Światło w oczach Bithanina

zgasło.

– Nie żyje, mistrzu – powiedział Obi-Wan.
– Jedi – odezwał się ktoś za plecami Qui-Gona. Był to humanoid rasy Nikto, o płaskiej,

rogatej twarzy. – Nie chcę przeszkadzać, ale twój przyjaciel był i moim przyjacielem.

Qui-Gon wstał.
– Co wiesz o tej akcji, szykowanej przez człowieka o imieniu Havac i kapitana Cohla?
– Wiem, że ma coś wspólnego z planetą Karfedion.
– Karfedion? – powtórzył Obi-Wan, patrząc z najwyższą dezaprobatą na Niktianina.
– To rodzinna planeta rodu Vandron – powiedział Qui-Gon. – W samym sercu sektora

Seneksa. – Odwrócił się w stronę humanoida. – Jak się nazywasz?

– Cindar.
– Wiesz, jak wygląda ten Havac?
– Wiem.
Qui-Gon zastanawiał się przez chwilę, a potem powiedział:
– Pójdziesz z nami.
Zaprowadził go do Tiina, Yaddle i pozostałych Jedi, zgromadzonych na placu.
– Nie ma czasu na uporanie się z tym wszystkim – powiedział Tiin, pokazując

zamaszystym gestem zniszczenia wokół. – Wysoka Rada i Departament Sprawiedliwości
poleciły nam opuścić sektor Seneksa jak najszybciej.

– Musimy się zatrzymać po drodze – przerwał mu Qui-Gon. – Na Karfedionie.
Tiin spojrzał na niego, czekając na wyjaśnienia.
– Cohl organizuje kolejną akcję. – Qui-Gon wskazał na Cindara. – On nam pomoże

odnaleźć jego ślad.

Tiin i Yaddle wymienili spojrzenia.
– Cohl nie pracuje już dla Frontu Mgławicy – powiedział Tiin.
– Ta akcja była trzymana w ścisłej tajemnicy. Stoi za tym ktoś o imieniu Havac.

Musimy udać się na Karfedion.

– To niemożliwe, Qui-Gonie – powiedziała Yaddle, kręcąc głową. – Opuścić Senex

musimy.

Qui-Gon wzruszył ramionami.
– W takim razie udam się tam sam z moim padawanem.
Obi-Wan ze zdumienia otworzył usta.
– Nie na żadnym z naszych statków – powiedział Tiin z nutką wyzwania w głosie.
Qui-Gon rozejrzał się dookoła.
– W takim razie wezmę „Jastrzębionietoperza”.
– Sprawę osobistą z tego robisz – powiedziała Yaddle. – Bezpośrednim poleceniom

Wysokiej Rady się sprzeciwiasz.

Qui-Gon nie dał się wciągnąć w dyskusję.

– Odpowiadam przed Mocą, mistrzowie.
Yaddle przyglądała mu się przez chwilę.
– Ale jaki jest cel tego wszystkiego? Jaki jest cel?

Holotransparent połyskujący wśród kłębów dymu t'baca głosił: „Pijany Mynock wita

Łupaczy Czaszek z Karfedionu”. Łupacze Czaszek, słynna karfediońska drużyna graczy w
łup-piłkę, była znana w całym Seneksie z bezczelnego lekceważenia reguł gry i pogardy dla
życia przeciwników. Wrzaskliwa dwunastka lokalnych bohaterów zebrała się w kącie
„Pijanego Mynocka”, przepijając z butelek sfermentowanego napoju do siebie i każdego, kto
im się napatoczył po drodze. Z każdą minutą bardziej pijani, wyraźnie szukali okazji do
bijatyki.

O kilka stolików dalej Cohl i Boiny siedzieli w towarzystwie potężnego mężczyzny,

który sam mógłby należeć do Łupaczy Czaszek – gdyby był o kilka centymetrów niższy i
wyglądał o połowę mniej groźnie.

Niebrzydka kobieta wyhodowana na jednej z karfediońskich farm niewolników

postawiła wysoką szklankę jasnożółtej cieczy przed gościem Cohla; mężczyzna wychylił
znany ze swojej mocy trunek jednym haustem.

– Dzięki, kapitanie – powiedział z wdzięcznością w głosie, ocierając usta wierzchem

dłoni. – Nieczęsto mam okazję popróbować autentycznego trunku.

Cohl zlustrował Lope'a, jak przedstawił się im mężczyzna, z przeciwległej strony stołu,

za którym siedzieli. Ten typ bez wątpienia wyszedłby cało z każdej bijatyki; jednak operacja
na Eriadu wymagała nie tyle brutalnej siły, co kombinacji specyficznych umiejętności i
inteligencji. Oczywiście nawet w najlepiej przygotowanych akcjach zdarzały się sytuacje
nieprzewidziane, gdy o wyniku decydowała w ostatecznym rozrachunku siła mięśni, ale Cohl
nadal nie był przekonany, że Lope poradziłby sobie choćby i z taką ewentualnością.

– Co jest twoją specjalnością? – zapytał po chwili.
Lope oparł łokcie na stole.
– Wibroostrze, pałka ogłuszająca, pika nerwowa. Ale umiem też posługiwać się

miotaczem. Pracowałem z Blastechem, MerSonnem, Czerkasem...

– Ale wolisz pracę na bliski dystans?
Lope wzruszył ramionami.
– Jeśli już do tego dojdzie, to chyba tak. A dlaczego pan pyta? Co to za robota,

kapitanie?

Cohl pokręcił głową.
– Nie mogę ci powiedzieć, zanim nie zdecyduję, że wchodzisz do drużyny.
Lope kiwnął głową.
– Rozumiem. I zapewniam pana, kapitanie, że chętnie się do pana zaciągnę. Nie ma

lepszych od pana.

Cohl zignorował pochlebstwo.
– Gdzie do tej pory pracowałeś?
– Na ogół wzdłuż handlowej Trasy na Korelię. Miałem swój udział w Konflikcie

Starkiańskim. Nadal siedziałbym w Jądrze, gdyby nie to, że wyznaczyli tam cenę za moją
głowę za kawałek mokrej roboty, który odwaliłem na Sakorii.

– Jeszcze gdzieś jesteś poszukiwany?
– Tylko tam, kapitanie.
Cohl uznał, że referencje faceta brzmią dość zachęcająco. Lope był typowym

wyrzutkiem, latającym od systemu do systemu, ale nie zawodowcem.

– Masz coś przeciwko pracy z przedstawicielami obcych ras, Lope?
Lope spojrzał przelotnie na Boiny'ego.
– Nie mam nic przeciwko Rodianom. A co, są jeszcze jacyś w drużynie?

– Jeden Gotal.
Lope potarł wystającą szczękę.
– Gotal? Hmm... Nie mam nic przeciwko Gotalom.
Przy wejściu do kantyny wybuchło nagłe zamieszanie i czterech wysokich mężczyzn o

złowrogim wyglądzie wkroczyło do baru. Cohl myślał, że to pewnie członkowie Łupaczy
Czaszek albo jednej z drużyn ich rywali, dopóki najpotężniejszy z mężczyzn nie wspiął się na
kontuar i nie strzelił w sufit.

– Lope, wiem, że gdzieś tu jesteś! – krzyknął, otrzepując się z płatów tynku i kurzu,

które zaczęły spadać wokół niego. Jednocześnie rozglądał się po stolikach. – Gdzie jesteś, ty
zdradziecki śmieciu?

Cohl przeniósł wzrok z mężczyzny w barze na Lope'a.
– Znajomy?
– Już niedługo – powiedział Lope, wstał i zamachał ręką. – Jestem tutaj, Pezzle.
Pezzle spojrzał spod zmrużonych powiek w stronę Lope'a, zeskoczył z baru i zaczął

przepychać się przez tłum z blasterem w ręku. Jego oddział ruszył w ślady szefa.

– Jesteś nikczemnym oszustem – powiedział, gdy dotarł do ich stolika. – Myślałeś, że

uda ci się odejść, nie płacąc nam za robotę?

Cohl obserwował, jak Lope jednym rzutem oka ocenia wszystko naraz: uniesioną broń

Pezzle'a, pozycję pozostałych trzech mężczyzn i odległość ich dłoni od kolb miotaczy.

– Nie zarobiliście na swoją działkę – powiedział w końcu beznamiętnie. – Zajęliście się

tylko jednym z nich, a ja musiałem po was sprzątać.

Cohl i Boiny zaczęli wstawać, ale Lope położył dłoń na ramieniu Cohla.
– Niech pan zostanie, kapitanie. To potrwa tylko chwilę. Niech pan to uzna za test

kwalifikacyjny.

– W porządku – powiedział Cohl, siadając z powrotem.
Goście przy sąsiednich stolikach nie mieli w sobie tyle wiary co Cohl. Przewracając

krzesła i każdą inną przeszkodę jaka stanęła im na drodze, starali się zejść z linii ognia.

Pocąc się obficie, Pezzle przełknął ślinę i odzyskał głos.
– Zapłacisz nam teraz – powiedział i splunął, wykrzywiając grube wargi.
Cohl nie zauważył, w którym momencie Lope sięgnął po blaster.
Zobaczył tylko zamazany obraz prawej ręki Lope'a, usłyszał huk kilku wystrzałów i w

jednej chwili Pezzle i jego trio leżeli, dymiąc, na podłodze.

Nie opuszczając miotacza, Lope spojrzał wyczekująco na Cohla.
– Nadasz się – powiedział Cohl, kiwając głową.
Kosmoport Karfedionu stanowił zlepek doków cumowniczych, warsztatów

naprawczych i kantyn jeszcze bardziej podejrzanych niż „Pijany Mynock”. Powitawszy
skinieniem głowy kilku członków zespołu technicznego doku cumowniczego numer 331,
Cohl, Boiny i Lope zaczęli podchodzić do sfatygowanego frachtowca, dostarczonego im
przez Front Mgławicy.

– Co się stało z „ Jastrzębionietoperzem”, kapitanie? – zapytał Lope, patrząc niepewnie

na statek.

– Był zbyt dobrze znany tam, gdzie się udajemy – odparł Cohl.
Przedstawił Lope'a dwóm mężczyznom, stojącym u stóp trapu frachtowca.
– Kapitanie – powiedział jeden chrapliwym głosem – w przedziale dziobowym czeka na

pana jakaś dama.

– Kto to taki? – zapytał Cohl.
– Nie chciała powiedzieć.
Cohl i Boiny wymienili spojrzenia.
– Może to ta łowczyni nagród, która nas szuka – zasugerował Rodianin.
– Mam inny pomysł – powiedział Cohl, nie rozwodząc się dalej nad tematem.

– Nie myślisz chyba...
– A kto inny? Nie wiem tylko, jak mnie tu znalazła.
– Może przylepiła ci lokalizator do jakiejś części ciała? – zapytał Boiny.
Zostawili Lope'a, by zapoznał się z resztą drużyny, i weszli na trap.
– A nie mówiłem, że za mną zatęskni? – rzucił przez ramię Cohl, wchodząc do kabiny

na dziobie.

Rella siedziała w fotelu Cohla, skrzyżowawszy długie nogi.
– Miałeś rację. Cohl – powiedziała. – Nie mogłam cię zostawić... ale nie z tych

powodów, o które mnie podejrzewasz. – Jej strój, składający się z tuniki, spodni i pelerynki z
kapturem, był wykonany ze srebrzystej, metalicznej tkaniny, która połyskiwała przy każdym
ruchu.

– Sądząc po twoim wyglądzie, powiedziałbym, że zbytnio nadszarpnęłaś swój fundusz

emerytalny i potrzebujesz kredytów.

Spojrzała na niego spod oka.
– Czy możemy tu bezpiecznie rozmawiać?
Cohl dał znak Boiny'emu, który uruchomił system bezpieczeństwa kabiny.
– Słyszałam pogłoski, że kompletujesz nową drużynę – powiedziała Rella, kiedy Cohl

usiadł.

Wzruszył ramionami.
– A co innego miałem robić, kiedy mnie rzuciłaś?
Nawet się nie uśmiechnęła.
– Z tego co słyszałam, szukasz tropicieli i drugorzędnych likwidatorów, takich jak ten

osiłek, którego przyprowadziłeś.

– Trudna praca wymaga trudnego personelu.
Rella spojrzała mu głęboko w oczy.
– W co ty się wpakowałeś, Cohl? Bądź ze mną szczery... ze względu na dawne czasy.
Cohl namyślił się i odpowiedział:
– Chodzi o likwidację.
Pokiwała głową ze zrozumieniem.
– Kto jest celem?
– Valorum, na Eriadu.
Rella skurczyła się w sobie, jakby właśnie spełniły się jej najgorsze obawy.
– Nie dasz rady, Cohl.
Roześmiał się krótko.
– Zobaczymy.
– Posłuchaj... – zaczęła.
– Co, masz jakieś skrupuły? Nowy nabytek, jak te fatałaszki? Nowa ty?
– Skrupuły? Nie obrażaj mnie, Cohl.
– Więc o co ci chodzi? Czym Valorum różni się od innych?
Pokręciła głową.
– Nie chodzi o to, że to Valorum. Chodzi mi o ciebie, o twoją reputację. Nawet nie

starając się zbytnio, dowiedziałam się, że byłeś na Belsavis, Malastarze, Clak'dori Yetoom.
Myślisz, że innym będzie trudniej cię namierzyć? I nie chodzi mi o opryszków, którzy chcą
się do ciebie zaciągnąć. Mówię o Departamencie Sprawiedliwości albo nawet o Jedi.

– Doceniam ostrzeżenie, Rella, ale to teraz i tak nie ma znaczenia. Mam już wszystkich,

których potrzebuję. Chyba że i ty chcesz się zaciągnąć.

Wytrzymała jego wzrok.
– Chcę.
Zamrugał zaskoczony.
– Nie, nie żartuję, Cohl – powiedziała.

W jednej chwili Cohl spoważniał, pochylił się i wziął ją za rękę.
– Słuchaj, mała, doceniam to, że mnie odszukałaś, ale lepiej, żebyś się nie angażowała

w tę operację.

Spojrzała na niego spod zmrużonych powiek.
– Teraz to ja nie rozumiem. Przed chwilą zachowywałeś się tak, jakbyś miał w nosie

całą galaktykę.

– Przechwałki, Rella, nic ponadto.
– Czyli żałujesz, że przyjąłeś to zlecenie?
– Może po prostu mój wiek daje mi się we znaki, ale chyba powinienem był się

wycofać, gdy miałem taką okazję. W końcu chyba nie tak trudno jest prowadzić farmę
wilgoci, co? To nawet może być zabawne...

Rella uśmiechnęła się szeroko.
– Oczywiście, że będzie zabawnie, Cohl. Po prostu daj sobie spokój z tą sprawą.

Możesz się wycofać w każdej chwili.

Pokręcił głową.
– Dałem słowo. Muszę doprowadzić to do końca.
Przyglądała mu się przez chwilę, wreszcie westchnęła ciężko.
– Tym bardziej nie mogę cię teraz zostawić. Jeśli sam nie potrafisz się o siebie

zatroszczyć, muszę to zrobić za ciebie.

ROZDZIAŁ 22

Eriadu – szara jak łupek planeta poszarpanych lądów i nielicznych mórz – od dawna

pretendowała do miana Coruscant Odległych Rubieży. Do roli tej predestynowało Eriadu
korzystne położenie w samym sercu sektora Seswenna, na skrzyżowaniu Rimmiańskiego
szlaku handlowego i Hydiańskiej drogi. Jednak gdy na Coruscant fabryki i odlewnie
lokowano tylko na wyznaczonych obszarach, na Eriadu przemysł wziął we władanie całą
powierzchnię, zanieczyszczając powietrze, grunty i wody nieprzerwanym strumieniem
toksycznych odpadów i produktów ubocznych. Co gorsza, choć w porównaniu z sąsiadami
planeta była zamożna, jej władze bardziej interesowały się zapewnieniem nieskrępowanego
wzrostu gospodarczego niż inwestycjami w recylkulatory powietrza, oczyszczalnie ścieków i
utylizację odpadów, dzięki którym na Coruscant dawało się żyć.

Główne miasto planety leżało na południowej półkuli. Tętniący życiem kosmoport

rozrósł się wokół ujścia dużej rzeki i rozciągał niemal sto kilometrów na zachód, w głąb lądu,
wzdłuż zatoki w kształcie palca, stopniowo pokrywając wzgórza, porośnięte niegdyś lasami,
które wyrastały nad brzegami rzeki.

Z tylnego siedzenia chronionej polem siłowym repulsorowej limuzyny, która z wielką

prędkością mijała demonstrujące tłumy zgromadzone na obrzeżach eriaduańskiego
kosmoportu, Valorum doszedł do wniosku, że miasto musiało być kiedyś niezwykle
malownicze.

Dziś był to posępny labirynt zdobionych kafelkami kopuł, wąskich uliczek, wyniosłych

łuków i wież oraz targowisk pod gołym niebem, pełnych handlarzy w turbanach,
skrywających twarze kobiet, brodatych mężczyzn ćmiących fajki wodne i sześcionogich
zwierząt jucznych obładowanych towarami, które z trudem znajdowały drogę pomiędzy
rdzewiejącymi śmigaczami i przestarzałymi saniami repulsorowymi. Valorum nie mógł się
oprzeć wrażeniu, że Eriadu wygląda jak zapuszczone i podupadłe przedmieście Theed, stolicy
Naboo.

Zgiełk głosów i pojazdów był tak intensywny, że niemal przebijał się przez

przydymione, dźwiękoszczelne szyby limuzyny, chociaż wiele ulic zamknięto dla ruchu z
okazji jego przejazdu. Ruch skierowano objazdami, a roboty strażnicze i agenci ochrony byli
rozstawieni niemal na każdym skrzyżowaniu. Mieszkańcom pozwolono obserwować przejazd
z wąskich chodników, ale każdy, kogo przyłapano by na wyglądaniu z okien budynków na
wyższych piętrach, ryzykował, że zostanie postrzelony przez snajperów z Departamentu
Sprawiedliwości, którzy zajęli pozycje na dachach budynków i eskortowali śmigaczami
kawalkadę pojazdów delegacji coruscańskiej.

Valorum dowiedział się, że wcześniej z kosmoportu wysłano kilka podobnych

fałszywych konwojów, a trasa jego przejazdu została zmieniona w ostatniej chwili, by
uniknąć ewentualnych ataków.

Ochraniający go funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości, Straży Senackiej i

roboty strażnicze używały, określając jego osobę, hasła „towar”. Po tym, jak połowę
wspierających sił rycerzy Jedi wysłano na Asmeru, szefowie ochrony zażądali, by Valorum
zgodził się na czasowe wszczepienie lokalizatora, tak by w każdej chwili wiedzieli, gdzie się
znajduje.

Na ironię zakrawał fakt, że to on znalazł się w centrum uwagi, podczas gdy w samej

idei zorganizowania szczytu chodziło o to, by skoncentrować się na bolączkach światów
Odległych Rubieży. Mimo wszystko jednak był zadowolony, że dał się przekonać senatorowi
Palpatine'owi, by nie odwoływać szczytu, niezależnie od tego, co działo się w sektorze
Seneksa.

Ironią było również i to, że rodzina Valorum również miała swój udział w

zanieczyszczeniu atmosfery Eriadu, którą czasami wręcz doprowadzali do wrzenia, gdy
olbrzymie kule płomieni buchały z wysokich kominów ich fabryk na przedmieściach miasta.

Na rodzinny interes składał się koncern zajmujący się budową statków kosmicznych i

przewozami, zlokalizowany na orbicie i w kilku naziemnych fabrykach. Pod względem
wielkości produkcji nie mógł się równać z potentatami w rodzaju TaggeCo i podobnych
potężnych korporacji, a ich działalność transportowa nie dorównywała nawet Duro Shipping,
nie wspominając nawet o Federacji Handlowej. Jednak spółka co roku przynosiła zyski, po
części zapewne dzięki temu, że kojarzono ją z jego nazwiskiem. Krewni kanclerza
zaproponowali, by zatrzymał się w jednej z ich dostojnych rezydencji, ale i tym razem
poszedł za radą senatora Palpatine'a, który zasugerował, by zamieszkał w domu jego
znajomego, namiestnika gubernatora sektora.

Namiestnik gubernatora nazywał się Wilhuff Tarkin, a jego rezydencja wychodziła

podobno na sztucznie zabarwione na niebiesko wody zatoki.

Tarkin miał opinię mężczyzny ambitnego, oddanego wielkim ideom i ambitnym

zamierzeniom, i pod tym względem jego rezydencja nie rozczarowywała.

Równie wielka jak posiadłość zamożnych eriaduańskich kuzynów Valoruma.

Rezydencja została wzniesiona w mieszaninie stylów, z przewagą coruscańskiej klasyki i
średniorubieżańskiego dekoratyku, który przejawiał się w wielkich, nakrytych kopułami
pomieszczeniach, spiralnych kolumnach i kamiennych podłogach wypolerowanych tak, że
przypominały lustro wody. Było jednak coś bezosobowego w tych wielkich, wysokich
pokojach i dostojnych kolumnadach. Tak jakby kosztowne umeblowanie i oprawne w ramy
dzieła sztuki prezentowano tylko na pokaz, podczas gdy znacznie bliższe sercu właściciela
byłyby antyseptyczne, surowe wnętrza kosmicznego frachtowca.

Valorum został wprowadzony do rezydencji przez eskortujący go krąg Straży

Senackiej. Podobna eskorta towarzyszyła Sei Tarii i kilkunastu pozostałym członkom
delegacji Coruscant. Pochód zamykała Adi Gallia i troje innych Jedi, którzy przystali na
prośbę Valoruma, by jak najmniej rzucać się w oczy.

Wewnątrz strażnicy pozwolili Valorumowi na odrobinę oddechu, ale tylko dzięki temu,

że wcześniej każdy gość i każdy z robotów pełniących rolę służących został dokładnie
przeskanowany. Cały dom, od podłogi po dach, został przetrząśnięty przez siły ochrony, która
zajęła część posiadłości, by urządzić w niej sztab dowództwa taktycznego i kontroli.
Snajperzy usadowili się wśród gałęzi drzew i na parapetach na zewnątrz okien, a kanonierki
patrolowały przybrzeżne wody.

Seswenna Hall, gdzie miał się odbyć szczyt, swoją efektowną sylwetką i bogatą

dekoracją dawał świadectwo priorytetom, którymi kierowali się przywódcy Eriadu. Pokryta
mozaiką olbrzymia kopuła wieńczyła czubek najwyższego wzgórza w mieście, strzelając w
górę na ponad dwieście metrów.

Valorum spodziewał się ceremonialnego powitania, ale nie był przygotowany na tak

liczne zgromadzenie. Zapowiedziano go i z Sei Tarią u boku wprowadzono do sali balowej
wypełnionej dygnitarzami, reprezentującymi światy Środkowych i Odległych Rubieży.
Przybyli z Sullusta, Malastaru, Ryloth i Bespinu; mało który darzył Valoruma wielkim
afektem, ale nie mogli się doczekać, by usłyszeć, co ma im do powiedzenia w kwestii
opodatkowania stref wolnego handlu.

– Najwyższy Kanclerzu – powiedział mężczyzna, dzięki któremu szczyt stał się

rzeczywistością. – To prawdziwy zaszczyt powitać pana na Eriadu.

Namiestnik gubernatora Tarkin był żylastym mężczyzną o intensywnie niebieskich

oczach i pozbawionej wyrazu twarzy. Miał wysokie, kościste czoło, a naciągnięta skóra
ukazywała kształt najmniejszej kosteczki jego twarzy. Krótko obcięte czarne włosy,
przerzedzone już na skroniach, zaczesywał do góry. Stał wyprostowany jak oficer, emanując
aurą arystokratycznego chłodu.

Valorum przypomniał sobie, że słyszał, iż Tarkin faktycznie był wojskowym, za czasów

gdy Eriadu wchodziła w skład tak zwanego wówczas Regionu Pozaświatów.

– Czy senator Palpatine przybył z panem? – zapytał Tarkin.
– Zatrzymały go na Coruscant jakieś interesy, które wymagały jego obecności –

odpowiedział Valorum. – Jestem jednak pewien, że delegacja Naboo dotrze na otwarcie
szczytu.

Tarkin zlustrował kanclerza wzrokiem od stóp do głów, wcale się z tym nie kryjąc,

jeszcze zanim weszli do sali balowej. Tłum delegatów rozstąpił się przed nimi.

– Rzadko się zdarza, by ktoś zaangażowany w politykę całej Republiki opuścił

Coruscant – ciągnął Tarkin. – To trochę jak więzienie, nie sądzi pan? Jeśli obowiązki
kiedykolwiek będą wymagały ode mnie zamknięcia się w jednym miejscu, mam nadzieję, że
będzie to przynajmniej miejsce dostatecznie przestronne. – Rozłożył ręce, zataczając nimi
szeroki krąg.

Valorum zmusił się do uśmiechu.
– Podróż była krótka i przyjemna.
– Tak, ale opuszczenie Coruscant i przyjazd tutaj... To dla pana chyba coś zupełnie

niezwykłego.

– To coś zupełnie koniecznego – sprostował Valorum.
Tarkin uniósł brew i zwrócił się lekko w jego stronę.
– Koniecznego? Być może, ale i bezprecedensowego. I moim zdaniem wiele

mówiącego o pańskiej determinacji, by uczynić to, co najlepsze i najsłuszniejsze dla
systemów peryferyjnych. – Zniżył głos, by dodać: – Mam nadzieję, że nie był pan
niepokojony przez zamieszki.

Valorum zmarszczył czoło.
– Nie widziałem żadnych zamieszek. Była oczywiście grupa demonstrantów w pobliżu

kosmoportu, ale...

– Ach, tak, oczywiście. Nie mógł pan widzieć zamieszek, bo pański konwój w ostatniej

chwili puszczono inną trasą.

Valorum nie był pewien, jak na to odpowiedzieć.
– Niech mi będzie wolno wyznać, panie kanclerzu, jak bardzo zaniepokoiła nas

wiadomość o niedawnej próbie zamachu na pańskie życie. No cóż, wszyscy mamy swoje
lokalne problemy, jak sądzę. Ryloth ma swoich przemytników, król Veruna z Naboo swoich
krytyków, a Eriadu – Federację Handlową i perspektywę opodatkowania szlaków
handlowych.

Valorum zauważył niezbyt przychylne spojrzenia, jakimi powitali go niektórzy z gości

Tarkina.

– Wygląda na to, że wiadomość o zamachu nie przysporzyła mi sympatii wśród

zgromadzonych tu gości.

Tarkin lekceważąco machnął ręką.
– Nasze obawy w kwestii opodatkowania dotyczą możliwości wzrostu korupcji, co

zawsze grozi, gdy powstaje kolejna warstwa biurokracji między rządzącymi a rządzonymi.
Nie oznacza to jednak, że jesteśmy separatystami albo że zachęcamy do otwartej rebelii.
Podobnie jak na innych światach Rimmy, na Eriadu również trafiają się poplecznicy Frontu
Mgławicy, ale ja do nich nie należę, jak również nikt z administracji gubernatora. Na
niebezpieczeństwo powstania należy odpowiedzieć silną, scentralizowaną władzą. Trzeba
wyczuć właściwy moment i wtedy uderzyć.

Tarkin okrasił swoją przemowę ironicznym śmiechem.
– Proszę wybaczyć skromnemu namiestnikowi gubernatora jego gadaninę, Najwyższy

Kanclerzu. Zdaję sobie sprawę, że odpowiadanie przemocą na przemoc nie leży w zwyczaju
Republiki.

– Do niedawna i ja bym tak myślała – odezwał się w pobliżu lekko prowokacyjny i

protekcjonalny zarazem, subtelny, kobiecy głos. Jego właścicielka była damą w każdym calu,
od końca trenu bezcennej szaty po oszałamiający klejnotami diadem.

Tarkin uśmiechnął się lekko i podał ramię krępej kobiecie, którą przedstawił

kanclerzowi:

– Najwyższy Kanclerzu, mam przyjemność przedstawić panu lady Thealę Vandron z

sektora Seneksa.

Zaskoczony Valorum zaczerwienił się i skłonił głowę w kurtuazyjnym powitaniu.
– Witam, lady Vandron – powiedział beznamiętnym głosem.
– Być może zainteresuje pana wiadomość, że problem zakładników na Asmeru został,

jeśli można tak to określić, rozwiązany.

– Asmeru? – powtórzył Tarkin. – A co to takiego?
Valorum szybko odzyskał opanowanie.
– Republika wysłała misję pokojową składającą się z Jedi i funkcjonariuszy

Departamentu Sprawiedliwości, by opanować sytuację, jaka wynikła tam w związku z
obecnością bojowników Frontu Mgławicy.

Tarkin spojrzał na niego z ukosa.
– Opanować sytuację czy bojowników?
– Cokolwiek okaże się konieczne.
Twarz Tarkina rozjaśniło nagłe zrozumienie.
– To dlatego kilku funkcjonariuszy i Jedi odwołano z Eriadu. No cóż, wygląda na to,

panie kanclerzu, że nasze poglądy nie są tak bardzo przeciwstawne, jakby się wydawało.

– Próba zamachu skłoniła Najwyższego Kanclerza do podjęcia bezpośredniej akcji w

przestrzeni nie należącej do Republiki – powiedziała lady Vandron, zerkając na Tarkina. –
Zasłużył na pochwałę, że jest skłonny wyprawić się tak daleko od domu w tych trudnych
czasach.

Valorum przyjął dwuznaczny komplement z wrodzoną rezerwą.
– Szanowna pani, i pan, panie namiestniku Tarkin... zapewniam was, możecie być

całkowicie spokojni, że Coruscant jest w dobrych rękach.

Choć Valorum nie cieszył się powszechnym poparciem na Coruscant, jego nieobecność

dało się odczuć, zwłaszcza w dzielnicy rządowej, gdzie intrygi wisiały w powietrzu.

Członkowie galaktycznego senatu hojnie udzielili sobie urlopu na czas trwania szczytu

handlowego. Tylko kilku wyjątkowo pracowitych pojawiło się w budynku senatu, żeby
korzystając z okazji, nadrobić zaległości w pracy.

Jednym z nich był Bail Antilles.
Poranek upłynął mu na opracowywaniu propozycji, która pomogłaby rozładować

napięcie między jego rodzinną planetą Alderaan a sąsiadującym z nią światem Delaya. Kiedy
wychodził na lunch, planował jedynie wychylenie wysokiej szklanki gizerskiego piwa w
swojej ulubionej restauracji w pobliżu Sądów Galaktycznych. Doścignęła go jednak polityka
w osobie senatora Orna Free Taa, który wpadł na niego w jednym z publicznych korytarzy
senatu.

Korpulentny, błękitnoskóry Twi'lekianin poruszał się na poduszkowych saniach.
– Czy mogę do pana na chwilę dołączyć, senatorze Antilles? – zapytał.
Antilles zaprosił go gestem.
– O co chodzi? – zapytał, wyraźnie poirytowany.
– Przejdę od razu do rzeczy: natrafiłem na pewne niezwykle interesujące dane.

Chciałem przekazać je senatorowi Palpatine'owi, ale zasugerował, że to pan, jako
przewodniczący Komitetu Etyki Senackiej, będzie najwłaściwszą osobą, by zapoznać się z tą
sprawą.

Antilles miał ochotę zaprotestować, ale tylko westchnął z rezygnacją.
– Proszę mówić, senatorze.
Grube warkocze główne Taa zatrzęsły się z podniecenia.
– Jak pan wie, zostałem niedawno oddelegowany do Komisji Przydziałów. Zająłem się

tam szukaniem precedensów i innych aspektów prawnych dotyczących zaproponowanego
przez Najwyższego Kanclerza opodatkowania stref wolnego handlu. Jest oczywiste, że
wszystkich skutków i konsekwencji opodatkowania nie jesteśmy w stanie przewidzieć, ale
mamy nadzieję, że uda nam się nie dopuścić do korupcji, jeśli rozważymy różne
prawdopodobne scenariusze rozwoju sytuacji po przegłosowaniu opodatkowania przez senat.

– W to nie wątpię – mruknął Antilles.
Taa nie przejął się jego sarkazmem.
– Najwyższy Kanclerz wyraził życzenie, by pewien odsetek dochodów zebranych

dzięki opodatkowaniu szlaków handlowych... które w zamierzeniu ma ograniczyć wpływy
Federacji Handlowej... został przeznaczony na programy pomocowe dla światów Środkowych
i Odległych Rubieży, które mogą ucierpieć na skutek wprowadzenia opodatkowania. Tu
jednak pojawia się pewien dylemat. Jeśli wniosek zostanie przegłosowany i Federacja
Handlowa będzie zmuszona zrezygnować z wyłącznej obsługi pewnych tras handlowych,
zyska na tym wiele mniejszych koncernów przewozowych, nie tylko dzięki temu, że rynek
stanie się bardziej konkurencyjny, ale również dzięki funduszom przeznaczonym na rozwój
systemów peryferyjnych.

Antilles spojrzał na senatora, wyraźnie nie rozumiejąc, do czego on zmierza.
– Nie bardzo rozumiem, gdzie tu pan widzi jakikolwiek dylemat.
– W takim razie proszę pozwolić, że zilustruję mój wywód przykładem. Komitet

Przydziałów przeszukał bazy danych pod kątem tych korporacji Odległych Rubieży, które
mogą zyskać na wprowadzeniu opodatkowania, a następnie porównał wyniki z danymi
Komisji Własnościowej, której również jestem członkiem. Skompilowana w ten sposób lista
tysięcy przedsiębiorstw zawiera jeden ciekawy przypadek: koncern przewozowy z Eriadu,
który otrzymał niedawno dość niespodziewany i, powiedziałbym, bardzo znaczny zastrzyk
kapitału.

– To mnie nie dziwi – oznajmił Antilles. – Inwestorzy, którzy zwęszyli, co się święci,

robią to samo co wasza komisja, tyle że oni szukają korzystnych możliwości finansowych.

– Właśnie – powiedział Taa. – Inwestorzy spekulują. W tym wypadku jednak nasz

dylemat polega na tym, że właścicielami tego koncernu są krewni Najwyższego Kanclerza
Valoruma z Eriadu.

Antilles zatrzymał się gwałtownie, odwracając twarz w stronę sani Twi'lekianina. Taa

uniósł dłonie w obronnym geście.

– Proszę pozwolić mi wyjaśnić sprawę do końca. Absolutnie nie zamierzam sugerować,

że w zachowaniu Najwyższego Kanclerza było coś niewłaściwego. Jestem przekonany, że
zdaje sobie sprawę, iż na mocy artykułu 435 punkt 1759 ustawy o kodeksie etyki senackiej
osoby mające dostęp do nowych projektów legislacyjnych i kontraktów budowlanych nie
mogą czerpać zysków z uzyskanej w ten sposób wiedzy, czy to poprzez inwestycje, czy w
jakikolwiek inny sposób.

Antilles zmrużył oczy.
– Ale jednak coś pan sugeruje przez sam fakt, że nie zamierza pan nic sugerować.
Taa pokręcił głową.
– Po prostu zastanawia mnie fakt, że Najwyższy Kanclerz nie poinformował senatu o

tym potencjalnym konflikcie interesów. Jestem pewien, że dylemat zniknie, gdy uda nam się
wyjaśnić pochodzenie zainwestowanego kapitału i upewnimy się, że inwestor nie jest w żaden
sposób powiązany z Najwyższym Kanclerzem.

– Ustalił pan już coś w tej kwestii? – zapytał Antilles.

– I tu mamy kolejną ciekawostkę – powiedział Taa. – Im głębiej się wgryzam w tę

sprawę, tym więcej śladów się urywa. Wygląda to niemal tak, jakby ktoś świadomie starał się
uniemożliwić ustalenie, skąd i od kogo pochodziły zainwestowane środki. Moje
niepowodzenia może wyjaśnić fakt, że nie mam uprawnień, by zapoznać się z odpowiednimi
plikami zawierającymi dane finansowe. Dostęp do tych danych mogłaby mieć jedynie osoba
wysoko postawiona. Na przykład ktoś taki jak pan.

Antilles spojrzał na senatora.
– Domyślam się, że zgromadził pan wspomniane dane, senatorze.
Taa powstrzymał uśmiech.
– Tak się składa, że mam ze sobą kopię.
Wręczył Antillesowi holocron z danymi. Antilles wziął holocron.
– Zobaczę, czego zdołam się dowiedzieć.

ROZDZIAŁ 23

Zarekwirowany „Jastrzębionietoperz” mknął w kierunku Karfedionu – pokrytego

zielonymi plamami półkola, widocznego w przednich iluminatorach kanonierki. W ciasnej
sterowni Qui-Gon siedział za sterami. Ubrany w poncho, szalik i buty pożyczone na Asmeru,
wyglądał w każdym calu jak członek Frontu Mgławicy.

Obi-Wan stał za fotelem pierwszego oficera i właśnie zdejmował swój brązowy płaszcz.
– Połóż swoje ubranie tutaj – powiedział Qui-Gon, wskazując na pusty fotel nawigatora.

– Razem z mieczem świetlnym.

Obi-Wan zamarł.
– Moim mieczem?
– Chcemy być pewni, że po wylądowaniu wezmą nas za tych, za których się podajemy.
Obi-Wan ociągał się przez chwilę, ale w końcu niepewnie kiwnął głową i odpiął od

pasa cylinder miecza. Odłożył broń i usiadł z powrotem w fotelu pierwszego oficera.

– Mistrzu, czy na Asmeru postąpiliśmy właściwie? – zapytał, przerywając przedłużającą

się ciszę. – Czy można było uniknąć przemocy, tak jak chciała mistrzyni Yaddle?

– Czy można uniknąć tego, czego cel określa Moc?
Obi-Wan zamilkł na następną dłuższą chwilę.
– Czy rozmyślanie o ciemnej stronie jest niebezpieczne?
– Ja staram się patrzeć w stronę światła, padawanie. Ale odpowiadając na twoje pytanie:

myśl a działanie to dwie różne rzeczy.

– Ale skąd możemy wiedzieć, czy nasze myśli nie zabarwiają tego, co robimy? Ścieżka

jest czasem taka wąska.

Qui-Gon przełączył „Jastrzębionietoperza” na autopilota i odwrócił się w stronę ucznia.
– Powiedzieć ci, jak wytłumaczył mi to Yoda, kiedy byłem nawet młodszy niż ty teraz?
– Tak, mistrzu.
Qui-Gon spojrzał na iluminator i zaczął:
– Na odległej planecie Generis rośnie wyjątkowo ciemny, gęsty i niemal całkowicie

nieprzenikniony las drzew sallap. Od wielu pokoleń trzeba było nadkładać drogi, omijając las,
by dotrzeć do przepięknego, głębokiego jeziora po drugiej stronie. Pewien lord Sithów
postanowił przeciąć szlak prosto przez las, by skrócić drogę do jeziora. Jak sobie zapewne
wyobrażasz, niewielu z tych, którzy postanowili wypróbować obie trasy, przeżyło, by o tym
opowiedzieć. Wszyscy jednak zgadzali się, że choć droga przez las jest krótsza, w
rzeczywistości nie prowadzi do jeziora. Natomiast droga wzdłuż lasu, choć długa i trudna nie
tylko dociera do celu, jakim jest jezioro, ale jest celem samym w sobie.

Nie patrząc na Obi-Wana, Qui-Gon zapytał:
– Czy na Asmeru zapuściłeś się w ten ciemny las, czy pozostałeś na drodze światła, z

Mocą jako towarzyszem i sojusznikiem?

– Nie myślałem o tym, dokąd zmierzam; starałem się tylko podążać tam, gdzie

prowadziła mnie Moc.

– W takim razie masz odpowiedź.
Obi-Wan zwrócił twarz w stronę gwiazd.
– Sithowie byli przed Yodą, prawda, mistrzu?
Na twarzy Qui-Gona pojawił się cień uśmiechu.
– Nic nie było przed Yodą, padawanie.
Obi-Wan odwrócił się i rozejrzał po dziobowym przedziale kanonierki.
– Mistrzu, jeśli chodzi o tego Cindara...
– Cóż, ja też mu nie ufam.
– W takim razie po co lecimy na Karfedion?

– Skądś musimy zacząć, padawanie. W swoim czasie nawet kłamstwa Cindara zdradzą

jego prawdziwe intencje.

– Ale zdążymy przeszkodzić kapitanowi Cohlowi w tym, co zlecił mu Havac?
– Tego nie jestem w stanie przewidzieć, padawanie.
W tej samej chwili wszedł do sterowni Cindar i zauważył złożone na fotelu szaty i

miecze świetlne Jedi.

– Nie będziecie się bez nich czuli jak nadzy?
Obi-Wan odwrócił się od tablicy kontrolnej, by na niego spojrzeć.
– Chcemy być pewni, że wezmą nas za tych, za których się podajemy.
– Nieźle to sobie zaplanowaliście – powiedział Niktianin. – Tym bardziej że ja sam

nigdy nie byłem na Karfedionie i nie mam pojęcia, skąd zacząć szukać Cohla czy Havaca.

Qui-Gon spojrzał na niego.
– Nie martw się o to. Początek już mamy za sobą, jak sądzę.
Kiedy kanonierka przycumowała w doku, Qui-Gon, Obi-Wan i Cindar zeszli po rampie

i ruszyli zasięgnąć języka w co bardziej zakazanych spelunkach otaczających kosmoport. Nie
uszli nawet dwudziestu metrów, gdy dwóch techników zastąpiło im drogę tuż przy wyjściu na
ulicę.

– To „Jastrzębionietoperz”, zgadza się? – zapytał wyższy Qui-Gona. Qui-Gon spojrzał

mężczyźnie prosto w oczy.

– A kto pyta?
– Bez obrazy, kapitanie – powiedział drugi, unosząc poplamione smarami ręce w

uspokajającym geście. – Chcieliśmy tylko panu powiedzieć, że się pan spóźnił.

Obi-Wan chciał coś powiedzieć, ale się zreflektował.
– Spóźniliśmy się?
– Odleciał parę godzin temu – odpowiedział wysoki – z całą załogą na pokładzie,

zdezelowanym koreliańskim frachtowcem.

– A, tamtym – bąknął Qui-Gon.
Niższy technik spojrzał na niego konspiracyjnie.
– Wy też bierzecie udział w tej aferze na Eriadu?
– A jak myślisz? – zapytał Qui-Gon retorycznie.
Technicy wymienili znaczące spojrzenia.
– A nie potrzebuje pan przypadkiem dodatkowych dwóch par rąk, kapitanie? – zapytał

wyższy.

Qui-Gon zlustrował ich od stóp do głów.
– Nie potrzebujemy techników. Na czym jeszcze się znacie?
– Na tym samym, co tamci, którzy odlecieli z Cohlem, kapitanie – odparł wyższy,

nabierając pewności siebie. – Broń ciężka i lekka, walka wręcz, materiały wybuchowe... niech
pan tylko wymieni, co pana interesuje.

– Małe wojny i rewolucje – dodał drugi.
Qui-Gon kiwnął głową.
– Szepnę słówko kapitanowi Cohlowi.
Wyższy technik szturchnął towarzysza, wyraźnie zadowolony.
– Bardzo dziękujemy, kapitanie.
– Może nam pan powiedzieć, co się kroi? – zapytał drugi. – Żebyśmy wiedzieli, jak się

przygotować?

Qui-Gon zdecydowanie pokręcił głową. Wyższy mężczyzna zmarszczył czoło.
– Rozumiemy. Po prostu słyszeliśmy, że chodzi o likwidację.
Qui-Gon nie odpowiedział; jego twarz pozostała niewzruszona.
– No to będzie pan wiedział, gdzie nas znaleźć, kapitanie – powiedział niższy.
Qui-Gon pozwolił, by odeszli parę kroków i zawołał za nimi:

– A między nami mówiąc, był z nim Havac?
Pytanie wyraźnie ich zaskoczyło.
– Nie znam nikogo takiego, panie kapitanie – powiedział niższy. – Był tylko Cohl, jego

rodiański pomagier i ci, których tu zatrudnił.

Drugi mężczyzna uśmiechnął się szeroko.
– No i ta kobieta.
Qui-Gon uniósł brew.
– Ach, więc ona też była.
Wyższy technik roześmiał się krótko.
– Gdyby wzrok mógł zabijać... ech! kapitanie...
Qui-Gon nawet nie spojrzał na Obi-Wana, zanim para techników nie wyszła z doku.

Tym razem jednak kolejny ruch należał do Cindara.

– Szczęściarz z ciebie – powiedział humanoid, trzymając miotacz w taki sposób, że miał

ich obu w polu rażenia.

– Nie powiedziałbym – odparł Qui-Gon.
– Nie miałeś tego usłyszeć – ciągnął Cindar. – Nie wiedziałem, że Cohl rzeczywiście

był na Karfedionie.

– A zatem chodziło tylko o to, żeby nas zatrzymać z dala od Eriadu.
Cindar skrzywił się pogardliwie.
– I wygląda na to, że to koniec waszej podróży, Jedi. Co za pech, że zostawiliście

miecze świetlne na pokładzie.

Qui-Gon rozłożył ręce.
– Chcieliśmy, żebyś poczuł się na tyle pewnie, by dobyć blaster i zdekonspirować się.
– Co takiego?
Obi-Wan pstryknął dyskretnie palcami w kierunku statku, gdzie rozległ się głośny

brzęk. Cindar złapał przynętę i odwrócił się gwałtownie w tamtą stronę. Kiedy spojrzał z
powrotem na Jedi, już ich nie było tam, gdzie wcześniej stali.

Zauważywszy Obi-Wana o dziesięć metrów na prawo, Cindar wcisnął spust, ale Qui-

Gon przywołał Moc, by pchnąć trzymającą miotacz rękę i strzał poszedł w niebo. W tym
samym momencie Obi-Wan przeskoczył nad głową Cindara i wylądował tuż za nim.

Cindar obrócił się na pięcie, gotów do strzału.
Obi-Wan zamaszystym kopniakiem wytrącił mu broń z ręki. Przykucnął, zakręcił się w

kółko i wyprowadził kolejnego kopniaka, trafiając w kolano Cindara. Krępy humanoid
przewrócił się na bok, ale szybko zerwał się na nogi i skoczył do przodu, atakując serią
ciosów i kopniaków, które Obi-Wan blokował uniesionym przedramieniem i kolanem.

Zdenerwowany Cindar zarzucił ramiona na szyję Obi-Wana, stojąc twarzą do niego, ale

po chwili obejmował tylko powietrze, bo szczupły Jedi wyśliznął się z uścisku. Straciwszy
równowagę, Cindar potknął się i wpadł na jedną z przypór cumowniczych
„Jastrzębionietoperza”.

Obi-Wan podskoczył i wylądował.
Cindar zaatakował. Miał w zanadrzu pewien plan.
Przewidując, że Obi-Wan znów skoczy, zastopował nagle i zamachnął się nogą.

Trafiony w klatkę piersiową Obi-Wan poleciał w tył przewracając się na bok i lądując prosto
na obu stopach, twarzą do Cindara. Humanoid natarł ponownie. Obi-Wan wykonał szybkie
salto do tyłu, trafiając Cindara nogami prosto w szczękę.

Cindar zatoczył się do tylu i wpadł na tę samą przyporę cumowniczą. Unikając ciosów

Jedi serią zwodów i skrętów, przykucnął, by nagle złapać Obi-Wana za prawą kostkę, nie
zdążył jednak, bo ten kolejnym saltem odskoczył do tyłu.

Chwila przerwy w walce wystarczyła Cindarowi – z kabury na kostce wyciągnął

zapasowy miotacz.

Pierwszy strzał trafił Obi-Wana w prawą nogę. Młody Jedi upadł na kolano. Qui-Gon

pojawił się nagle nie wiadomo skąd i odciągnął go z toru następnego trafienia. Pakiety
skoncentrowanej energii rozszalały się po doku, tańcząc na ścianach i suficie. Cindar celował
w Jedi, ale poruszali się zbyt szybko, żeby mógł ich trafić. Jego kolejne strzały odbiły się od
podbrzusza „Jastrzębionietoperza” i wbiły w podłogę. I nagle ogień ustał.

Cindar stał na wprost Qui-Gona i Obi-Wana z rozbieganym wzrokiem i wyrazem

zaskoczenia na twarzy. Kiedy padł na twarz, zobaczyli osmaloną dziurę po laserowym strzale,
który odbił się od podłogi i trafił go prosto w plecy.

Qui-Gon podszedł do ciała i sprawdził, czy Cindar daje znaki życia.
– Powiedział nam już wszystko, co mógł.
Obi-Wan podniósł się z podłogi, pomagając sobie zdrową nogą.
– Dokąd teraz, mistrzu? – zapytał.
Qui-Gon wskazał głową na „Jastrzębionietoperza”.
– Za kapitanem Cohlem. Na Eriadu.

– Karfedion? – zapytał zaskoczony Yoda. – Kolejna wyprawa, tak?
Saesee Tiin spojrzał na Yaddle, zanim odpowiedział:
– To ta sama wyprawa, która absorbowała go przez ostatnich kilka miesięcy.
Yoda dotknął warg palcem wskazującym, zamknął oczy i potrząsnął głową z

niezadowoleniem.

– Znowu ten kapitan Cohl.
Jedenastu z dwunastu członków Rady Jedi zebrało się w swojej wysokiej wieży, gdzie

za oknami słońce zachodziło za horyzont w feerii złocistych barw. Krzesło Adi Gallii było
puste.

– To nie w stylu Qui-Gona, przeciwstawiać się wyraźnym poleceniom Rady i

Najwyższego Kanclerza – powiedział Pio Koon.

Yoda otworzył oczy i uniósł laskę.
– Nieprawda. Właśnie w jego stylu to jest. Zawsze do przodu, tam gdzie prowadzi go

Żywa Moc. Przyszłość nagnie się do działań Qui-Gona... tak on myśli. – Znów pokręcił
głową.

– Jedyne realne niebezpieczeństwo polega na tym, że może pogłębić rozziew między

Republiką a sektorem Seneksa – powiedział Oppo Rancisis. – Obawiam się, że wydarzenia na
Asmeru i tak już postawiły Najwyższego Kanclerza w niezręcznej sytuacji.

– To decydujący moment – dodał Even Peill. – Vandron i inne rody arystokratyczne

sektora Senex mogą podać Asmeru jako przykład lekceważenia samorządnych sektorów
przez Republikę. Cel, jaki postawił sobie Valorum... zwiększenie zaufania do Republiki
wśród światów peryferyjnych... może zostać zaprzepaszczony.

Mace Windu już otwierał usta, by coś powiedzieć, gdy drzwi do turbowindy rozsunęły

się i stanął w nich Ki-Adi-Mundi.

– Przepraszam, że przeszkadzam, mistrzu Windu – powiedział Cereańczyk – ale

otrzymałem pilną wiadomość od Qui-Gon Jinna.

– Jaka to wiadomość? – zapytał Windu.
– Razem z Obi-Wanem udają się na Eriadu na pokładzie „Jastrzębionietoperza”.
Yoda wytrzeszczył oczy w udawanym zdumieniu.
– W kapitana Cohla Qui-Gon zamienił się!

ROZDZIAŁ 24

Jako port handlowy, Eriadu przywykła do tego, że jej zanieczyszczone niebo przecinały

setki statków. Szczyt handlowy sprawił jednak, że ruch powietrzny, zarówno na orbicie, jak i
w atmosferze planety, pobił wszelkie rekordy.

Wśród tysięcy statków czekających na kotwicy nad dzienną stroną planety był

zdezelowany koreliański frachtowiec, który w tej chwili stał się obiektem zainteresowania
uzbrojonego po zęby statku oznaczonego emblematem władz celnych i imigracyjnych Eriadu.
Między statkiem celników a frachtowcem poruszała się jednoskrzydłowa jednostka,
dwukrotnie większa niż standardowy gwiezdny myśliwiec.

Rella i Boiny patrzyli, jak stateczek mija jeden z iluminatorów frachtowca na sterburcie.

Ubrani w wysokie do kolan buty, spodnie, bluzy, kamizelki i miękkie czapki z wąskim
daszkiem wyglądali jak weterani przestrzeni.

– Załatwimy to po kolei – powiedziała Rella. – To nie tylko kwestia szkolenia, że

celnicy są nieprzyjemni. Oni się tacy rodzą. – Spojrzała na Boiny'ego. – Mam jeszcze coś
powtórzyć?

– Nie. Pójdę za tobą.
Przeszli do śluzy na sterburcie, czekając, aż się otworzy. W chwilę później na pokład

weszło troje ludzi w jaskrawych mundurach i niesympatyczny dziki gad na czterech łapach, w
elektronicznej obroży na szyi. Zwierzę strzeliło rozdwojonym językiem, liżąc powietrze.

Szefem celników okazała się białoskóra kobieta, szczupła i niemal równie wysoka jak

Rella. Jasne włosy miała ściągnięte do tyłu i splecione w długi warkocz.

– Weźcie Czaka na rufę i stamtąd idźcie do przodu – poleciła swym towarzyszom. – Nie

popędzajcie go. Oznaczcie każdy przedmiot, który zwróci jego uwagę. Zbadamy je później.

Dwaj celnicy i niuchacz skierowali się na tył statku. Zwierzchniczka patrzyła, jak

wychodzą a następnie przeszła za Rellą i Boinym do sterowni frachtowca.

– Proszę pokazać manifest przewozowy – poleciła, wyciągając prawą rękę w stronę

Relli.

Rella wyjęła datakartę z kieszonki na piersi i położyła na dłoni kobiety. Celniczka

włożyła kartę do przenośnego czytnika i zaczęła studiować niewielki ekran urządzenia. Z rufy
dobiegło ich nagle głośne warczenie.

Celniczka obejrzała się przez ramię.
– Wasz niuchacz musiał zwęszyć nasz kambuz – powiedział wesoło Boiny.
Poważna twarz naczelniczki nie zmieniła wyrazu.
– Nie rozumiem tego – powiedziała po chwili, stukając w ekran końcem palca.

Spojrzała podejrzliwie na Rellę. – Co dokładnie pani przywozi, pani kapitan?

Rella wycelowała w nią miotacz.
– Kłopoty.
Oczy kobiety rozszerzyły się ze zdumienia. Hałas za plecami zmusił ją, by się obejrzała.

Na widok jej zaskoczonej twarzy dwóch potężnie zbudowanych ludzi i jeden Gotal
wyszczerzyło zęby w uśmiechu.

– Tamci dwaj są na rufie – powiedział Lope. – Zwierzak nie żyje.
– Dobra robota – pochwaliła Rella, zręcznie rozbrajając celniczkę.
Przyciskając broń do jej żeber, poprowadziła ją ku konsoli łączności.
– Chcę, żebyś wywołała swój statek – wytłumaczyła po drodze. – Powiedz temu, kto

tam teraz dowodzi, że odkryłaś kontrabandę i chcesz, żeby przysłali tu jak najszybciej całą
załogę inspekcyjną.

Kobieta próbowała się odwrócić twarzą do Relli, ale ta tylko zacisnęła uchwyt i pchnęła

ją na fotel przy stanowisku łączności.

– Do roboty – warknęła.
Po chwili wahania zrezygnowana kobieta zgodziła się i wywołała swój statek.
– Całą załogę? – zapytał jej rozmówca z niedowierzaniem. – Aż tak źle?
– Aż tak źle – potwierdziła celniczka, nachylając się nad mikrofonem.
Rella przerwała połączenie i cofnęła się o krok, przyglądając się kobiecie.
– Potrzebny mi twój mundur.
Celniczka spojrzała na nią.
– Mój mundur?
Rella poklepała ją po ramieniu.
– Grzeczna dziewczynka. – Odwróciła się w stronę Boiny'ego i pozostałych. –

Zajmijcie pozycję przy śluzie i bądźcie gotowi powitać gości.

Najemnicy odbezpieczyli miotacze i wybiegli ze sterowni.
Niecały kwadrans później przebrana w mundur służby celnej Rella weszła na mostek

jednostki celnej i omiotła wzrokiem instrumenty pokładowe. Podopieczna Boiny'ego –
celniczka – weszła za nią w kajdankach ogłuszających i ubraniu Relli. Boiny popchnął
kobietę na fotel pierwszego oficera i przycisnął zakończony przyssawką palec do
miniodbiornika, który miał w prawym uchu.

– Lope pyta, co ma zrobić z inspektorami – powiedział do Relli.
– Powiedz, żeby ich zamknął w ładowni rufowej frachtowca – odpowiedziała, nie

odrywając wzroku od przyrządów.

Usiadła w fotelu pilota i dopasowała go do swojego wzrostu. Brudna tarcza Eriadu

wypełniała przedni iluminator. Rella włączyła stację łączności i odwróciła się do celniczki.

– Nadaj wiadomość, że wysyłasz ładunek skonfiskowanych dóbr w dół studni. Powiedz,

że chcesz, żeby ładunek został natychmiast przetransportowany do budynku odprawy celnej i
poddany inspekcji... i żeby podstawili dla ciebie sanie repulsorowe.

Celniczka prychnęła.
– To wbrew procedurze. Nie zrobią tego.
Rella uśmiechnęła się.
– Dzięki za ostrzeżenie. Tym razem jednak zrobią co trzeba, bo ci na dole to też

członkowie mojego zespołu. – Dała kobiecie chwilę na przetrawienie tej informacji. –
Przyglądaj mi się spode łba, ile chcesz, ale w końcu i tak zrobisz, co ci każę.

Celniczka pochyliła się nad mikrofonem, najwyraźniej mając nadzieję, że Rella się

myli. Jednak po wysłuchaniu jej wiadomości głos po drugiej stronie odpowiedział:

– Sanie będą na panią czekać.
Celniczka spojrzała wzburzona na Rellę.
– Myślisz, że nikt nie wie, że weszliśmy na pokład waszego statku?
– Zdaję sobie z tego sprawę, że wiedzą – odparła Rella. – Ale nie będziemy czekać do

wieczora, żeby zrobić to, po co tu przylecieliśmy.

Zapięła pasy bezpieczeństwa kobiety w taki sposób, że ta prawie nie była w stanie się

poruszyć. Następnie wzięła od Boiny'ego kawałek taśmy samoprzylepnej, którą zalepiła
celniczce usta.

– Przez chwilę musisz siedzieć cicho – powiedziała, pochylając się, by jej oczy znalazły

się na poziomie wzroku celniczki. – To nie potrwa długo.

Razem z Boinym przeszła do niewielkiej kabiny na rufie jednostki. Cohl i jego

najemnicy już tam byli, wciśnięci pomiędzy pół tuzina dwumetrowych cylindrów
załadunkowych, które przenieśli z frachtowca. Wszyscy nosili maski recyrkulacyjne i
kombinezony kosmiczne z kuloodpornymi kamizelkami pod spodem.

– Czy to konieczne? – spytał Cohla jeden z mężczyzn, wskazując na stojące pionowo

rury.

– Pewnie wolałbyś przedrzeć się przez celników pod osłoną ognia?

– Nie, kapitanie – odparł mężczyzna ponuro. – Po prostu nie lubię ciasnych przestrzeni.
Cohl roześmiał się niewesoło.
– Radzę ci się przyzwyczaić. Zaczynają się schody.
Mężczyzna niechętnie otworzył wąską klapę tuby i wcisnął się do środka.
– Jak w trumnie!
– W takim razie ciesz się, że jesteś żywy – skwitował Cohl, zamykając klapę od

zewnątrz.

Pozostali zaczęli włazić do rur równie niechętnie.
– Ty też, Cohl – powiedziała Rella.
– Żałuję, że nie mogę do pana dołączyć, kapitanie – uśmiechnął się Boiny.
Cohl skrzywił się.
– Masz szczęście, że wśród inspektorów był Rodianin, inaczej wcisnąłbym cię razem z

Lopem. – Odwrócił się w stronę Relli. – Naprawdę nie wiem, jak byśmy sobie z tym poradzili
bez ciebie.

Spojrzała na niego koso.
– Daruj sobie, Cohl. Chcę tylko wydostać nas stąd całych i zdrowych.
Wszedł do pojemnika.
– Naprawdę, nie zasługuję na ciebie.
– Pierwszy raz nie kłamiesz. Ale taka już jestem. – Sięgnęła do tuby, by poprawić

kołnierz skafandra Cohla. – Lepiej, żebyś się nie przeziębił.

Cohl wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Zaplombowała tubę załadowczą i spojrzała na Boiny'ego.
– Przygotuj statek do opuszczenia orbity.
Zgodnie z obietnicą sześć par sani repulsorowych czekało na jednostkę celną gdy

wylądowali w kosmoporcie Eriadu.

Spętana tylko kajdankami ogłuszającymi celniczka pierwsza wysiadła ze statku.
Rzuciła okiem na humanoida i obcego, którzy obsługiwali sanie, i zachłysnęła się

własnym oddechem.

– Kim jesteście? – zapytała z mieszaniną zaskoczenia i niesmaku.
– Lepiej, żebyś tego nie wiedziała – mruknęła Rella, która znalazła się tuż za nią.
Kiwnęła na Boiny'ego, który przyłożył małą strzykawkę do karku celniczki i wstrzyknął

jej niewielką porcję przezroczystego płynu. Kobieta w jednej chwili opadła bezwładnie,
podtrzymywana przez Boiny'ego.

– Schowaj ją w jednym z pustych cylindrów ładunkowych – poleciła Rella. – Dla

pewności zabierzemy ją ze sobą.

Wskoczyła na jedne z sań repulsorowych.
– Musimy się spieszyć – ostrzegła terrorystów z naziemnego kontyngentu Havaca. –

Nie trzeba będzie długo czekać, by znaleźli i przeszukali frachtowiec.

Podjechała saniami do włazu na rufie jednostki celnej, którą ktoś już wcześniej

otworzył. Wskoczyła więc do ładowni i zastukała o matową powierzchnię kontenera, w
którym schowany był Cohl.

– Już niedługo – powiedziała cicho.
Kiedy wyładowali przypominające trumny pojemniki, flotylla sań repulsorowych

ruszyła przez durabeton lądowiska ku magazynowi celnemu, gdzie kolejna grupa terrorystów
Havaca pilnowała rozsuwanych drzwi.

Wszędzie dookoła startowały i lądowały statki. Bliżej terminali kosmoportu

pasażerowie wysiadali z wahadłowców, które przeniosły ich z transportowców
zakotwiczonych na orbicie. Wszędzie pełno było robotów protokolarnych i transportowych, a
także agentów ochrony, oczekujących na dyplomatów i dygnitarzy przechodzących przez
odprawę. Stłoczone przy barierze ogłuszającej wokół kosmoportu grupy demonstrantów

głośno wyrażały swoje niezadowolenie, machając transparentami i skandując hasła. Sanie
repulsorowe wpłynęły rzędem do magazynu, a brama natychmiast zasunęła się za nimi.
Operatorzy sań zaczęli odplombowywać cylindry, które otwierały się z głośnym sykiem
wyrównywanego ciśnienia.

Cohl wygramolił się ze swojego cylindra, zerwał maskę recyrkulatora i zeskoczył na

pokrytą kurzem podłogę, rozglądając się wokół wyczekująco. W magazynie śmierdziało
gazami wylotowymi statków kosmicznych i węglowodorami.

– Punktualnie jak zawsze, kapitanie – powitał go Havac, który wyłonił się wraz ze

swym oddziałem zza palisady poustawianych jeden na drugim kontenerów. Ubrany w
kolorowy turban i szal, zza których widać było tylko oczy, przywódca Frontu Mgławicy
ruszył w kierunku nieruchomych teraz sań repulsorowych. Stanął jak wryty, gdy zobaczył
Rellę.

– Myślałem, że się wycofałaś.
– Miałam zanik pamięci – powiedziała. – Ale szybko dochodzę do siebie.
Havac obejrzał zgromadzonych najemników i odwrócił się do Cohla.
– Będą wykonywać rozkazy?
– Jeśli będziesz ich regularnie karmił – zapewnił Cohl.
– Co mamy zrobić z tą lalą? – zapytał Lope, wskazując na nadal nieprzytomną

celniczkę.

– Zostaw ją tutaj – odpowiedział mu Havac. – Zajmiemy się nią – Odwrócił się z

powrotem w stronę Cohla. – Kapitanie, proszę za mną. Omówimy pański udział w tej
operacji.

– W porządku – odparł Cohl.
Havac spojrzał na Lope'a i pozostałych najemników.
– Reszta z was niech tu zaczeka. Jak wrócę, zrobimy odprawę.

ROZDZIAŁ 25

W zastrzeżonej strefie kosmoportu Adi Gallia wyszła na spotkanie Qui-Gona i Obi-

Wana, gdy wysiadali z ostronosego wahadłowca, którym dostali się na powierzchnię planety.

– Ulubiony Jedi Wysokiej Rady – powiedziała Adi, gdy Qui-Gon podszedł bliżej, z

brodą i płaszczem rozwichrzonymi przez wiatr. – Spodziewałam się podświadomie, że razem
ze swoim wiernym padawanem wylądujecie, ostrzeliwując się, kanonierką kapitana Cohla.

– Zostawiliśmy „Jastrzębionietoperza” na orbicie – odparł Qui-Gon bez śladu wesołości

w głosie. – Jak wygląda sytuacja tutaj?

– Mistrz Tiin, Ki-Adi-Mundi, Vergere i paru innych są w drodze z Coruscant.
Qui-Gon oparł ręce na biodrach.
– Poprosiłaś ochronę o przeszukanie koreliańskich frachtowców?
Adi spojrzała na niego nieszczęśliwym wzrokiem.
– Wiesz, ile koreliańskich frachtowców krąży w tej chwili po orbicie? Jeśli nie podasz

im numerów rejestracyjnych albo charakterystyki napędu, małe mamy szanse, że uda im się
coś znaleźć. W obecnej sytuacji przeszukanie każdego z tych statków zajęłoby celnikom i
ochroniarzom tydzień.

– A co z kapitanem Cohlem?
Adi pokręciła głową tak gwałtownie, że woal umocowany do ciasnego czepka zakrył na

chwilę jej urodziwe rysy.

– Nikt, kto odpowiadałby opisowi Cohla, nie przechodził przez odprawę po

wylądowaniu na Eriadu.

– Może przylecieliśmy pierwsi, mistrzu? – zasugerował Obi-Wan. –

„Jastrzębionietoperz” to chyba najszybszy statek, jakim leciałem.

Adi czekała na odpowiedź Qui-Gona, który pokręcił przecząco głową.
– Cohl gdzieś tu jest. Wyczuwam jego obecność.
Troje Jedi rozejrzało się dookoła, rozciągając swoje czucie w Mocy.
– Wyczuwam tyle zakłóceń, że nie mogę się na niczym skoncentrować – powiedziała

Adi po dłuższej chwili.

W spojrzeniu Qui-Gona pojawiła się determinacja.
– Musimy przekonać Najwyższego Kanclerza, by pozwolił nam zająć miejsce Straży

Senackiej u jego boku. To nasza jedyna nadzieja.

Havac prowadził ich długim korytarzem. Pod jedną ścianą leżało kilkunastu związanych

i zakneblowanych celników, z oczami przesłoniętymi opaskami, którzy mimo knebli
próbowali wydawać z siebie stłumione jęki gniewu, gdy Cohl, Rella i Boiny przechodzili
obok nich. Havac doprowadził ich w końcu do pomieszczenia, w którym mieściła się
niewielka siłownia magazynu.

Otworzył drzwi i gestem zaprosił wszystkich do środka. Migające nad głową urządzenia

oświetlały hałaśliwy generator i rzędy nierozpakowanych skrzyń. W pomieszczeniu cuchnęło
smarami i płynnym paliwem.

Zachowanie Havaca zmieniło się w jednej chwili, gdy tylko zamknął za sobą drzwi.

Odwinął pas tkaniny, który zakrywał mu twarz, i rzucił go na podłogę. Cohl przyglądał mu
się z ciekawością.

– Coś się zrobił taki nerwowy, Havac?
– To przez ciebie – odparł rozzłoszczony Havac. – Omal nie zepsułeś wszystkiego.
Cohl wymienił szybkie spojrzenia ze swoimi towarzyszami i zapytał:
– Co ty pleciesz?
Havac z trudem się opanował.

– Jedi dowiedzieli się, że kompletujesz grupę zamachowców i że planujesz coś na

Eriadu. Gdzie nie popatrzysz w HoloNecie, tam widać twoje zdjęcie!

– Znowu Jedi. – Cohl zmrużył oczy, patrząc na Havaca. – Myślałem, że ty i Cindar

odciągniecie ich uwagę.

– I zrobiliśmy, co do nas należało. Zwabiliśmy Jedi na Asmeru, udało nam się nawet

ściągnąć tam część tych, którzy przylecieli na Eriadu. Ale ty! Ty zostawiłeś za sobą taki ślad,
że nawet amator by cię wytropił, a teraz przez ciebie Cindar zginął.

– Wybacz, że się nie rozpłaczę – powiedział beznamiętnie Cohl.
Havac zignorował jego uwagę i zaczął chodzić w tę i z powrotem.
– Musiałem zmodyfikować cały plan. Gdyby nie pomoc naszego doradcy...
– Wyluzuj się, Havac – przerwał mu Cohl. – Bo dostaniesz zawału.
Havac stanął za plecami Relli i wycelował palec w Cohla.
– Będę musiał wykorzystać tych, których dostarczyłeś, dla odciągnięcia uwagi.
Cohl skrzywił się zjadliwie.
– Nie mogę na to pozwolić, Havac. Nie po to ich tu przywiozłem, żeby się dali

powystrzelać jak kaczki. Ufają mi.

– Pociesz się, że umrą bogaci, Cohl. Zresztą nie obchodzi mnie, na co możesz pozwolić,

a na co nie. Nie będziesz mi się tu wtrącał.

Cohl roześmiał się.
– A jak zamierzasz mnie powstrzymać? – Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.
– Ani kroku dalej!
Havac chwycił nagle miotacz Relli. Spróbowała się odwrócić, ale nie zdążyła. Havac

chwycił ją lewą ręką za szyję i przycisnął blaster do jej skroni.

Cohl zatrzymał się gwałtownie i zaczął powoli odwracać w jego stronę. Boiny był w

mniej więcej tej samej odległości od Havaca co on, ale żaden z nich nie zaryzykował ruchu.

– Nie masz dość ikry do takiej roboty, Havac – powiedział Cohl spokojnym głosem. –

Odłóż blaster i puść ją.

Havac tylko zacisnął uścisk na szyi Relli. Chwyciła obiema rękami jego przedramię.
– Sam powiedziałeś, kapitanie... każdego można zabić. Zrobię to, jeśli spróbujesz

wyjść. Przysięgam, że to zrobię.

Cohl spojrzał na Boiny'ego, zanim odpowiedział:
– Havac, zastanów się. Nie jesteś głupi, zgadza się? To nas wynająłeś do mokrej roboty.
Twarz Havaca była czerwona od gniewu i paniki; trząsł się cały.
– Nie doceniasz mnie. Nigdy mnie nie doceniałeś.
– Dobra – zgodził się Cohl. – Może masz rację. Ale to nie oznacza...
– Przykro mi, że tak musi być – przerwał mu Havac. – Ale jeśli chodzi o zabezpieczenie

interesów Odległych Rubieży, ludzie tacy jak ty czy Rella przestają się dla mnie liczyć.
Zresztą nasz doradca woli, żebyśmy pozostawili jak najmniej śladów.

Drzwi się otworzyły i dwóch towarzyszy Havaca wpadło do środka z miotaczami

gotowymi do strzału.

Cohl dostrzegł gorycz w pięknych ciemnych oczach Relli.
– Och, Cohl – powiedziała smutnym, cichym głosem.
Nagle Havac odwrócił blaster i strzelił.
Strzał minął Rellę i trafił w pierś Cohla. Drugi strzał poszedł w ścianę za jego plecami i

odbił się rykoszetem w głąb pomieszczenia. Skręcając całe ciało, Cohl rzucił się na dwóch
mężczyzn przy drzwiach, powalając obydwu naraz.

W tej samej chwili Rella zgięła prawą nogę, trafiając Havaca w krocze. Zatoczył się do

tyłu, z trudem łapiąc oddech, ale nie puścił miotacza. Boiny rzucił się w stronę Relli, by ją
pchnąć na podłogę, ale Havac zaczął strzelać wściekle, trafiając Rellę w szyję, a Boiny'ego w
skroń.

Walcząc z mężczyznami, których przewrócił, Cohl usłyszał strzały i zobaczył, jak Rella

pada bezwładnie na ziemię. Wściekłość dodała mu sił. Wyrywał blaster z dłoni jednego z
mężczyzn i zabił go strzałem prosto w twarz. Drugi mężczyzna przeturlał się i wstał;
przykucnięty, posłał serię w stronę Cohla. Cohl poczuł nagle piekący ból w udzie, brzuchu i
na czole. Poleciał plecami na ścianę i powoli osunął się na podłogę, wypuszczając z ręki
blaster.

W drugim końcu pomieszczenia Boiny jęknął i przewrócił na plecy. Z rany w głowie

zaczęła się sączyć krew.

Spod półprzymkniętych powiek Cohl patrzył na Rellę. Pojedyncza łza zakręciła się w

kąciku jej oka i spłynęła po policzku. Cohl wyciągnął rękę w jej stronę, ale nie zdołał
utrzymać jej pionowo; opadła na bok jak martwy kloc.

– Havac – powiedział Cohl słabym głosem, zanim głowa opadła mu na pierś.
Roztrzęsiony Havac puścił blaster Relli, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że go

trzymał. Spojrzał rozszerzonymi oczami na swojego towarzysza.

– Czy... czy ona nie żyje?
Trzymając broń w pogotowiu, mężczyzna podszedł najpierw do Relli, potem do

Boiny'ego i na końcu do Cohla.

– Tak, a tych dwóch wkrótce do niej dołączy. Co mamy z nimi zrobić?
Havac głośno przełknął ślinę.
– Władze poszukują kapitana Cohla – wyjąkał. – Może powinniśmy im pozwolić, by go

znaleźli.

– A reszta? Ci, których Cohl przywiózł ze sobą?
Havac zastanawiał się krótko. Podniósł szarfę, którą upuścił na podłogę, i zaczął

okręcać ją wokół dolnej części twarzy.

– Wiedzą o mnie tylko tyle, że nazywam się Havac – powiedział, ruszając w stronę

drzwi.

Umundurowany oddział eriaduańskiej straży eskortował Qui-Gona, Obi-Wana i Adi

Gallię do silnie strzeżonych drzwi tymczasowej kwatery Najwyższego Kanclerza Valoruma w
majestatycznym domu namiestnika gubernatora, Tarkina.

Sei Taria wprowadziła ich dalej.
– Nie miałem okazji osobiście podziękować wam za akcję pod budynkiem senatu –

powiedział Valorum do Qui-Gona. – Gdyby nie wy i mistrzyni Gallia, pewnie nie stałbym tu
dzisiaj.

Qui-Gon skłonił głowę w geście podziękowania i szacunku.
– Moc była z panem tego dnia, panie kanclerzu. Nie jesteśmy jednak przekonani, czy

zagrożenie zostało wyeliminowane. Mamy powody wierzyć, że atak na placu został
pomyślany po to, by zwabić siły policyjne Republiki do sektora Seneksa, odciągając tym
samym naszą uwagę od podobnego planu, który Front Mgławicy ma nadzieję zrealizować na
Eriadu.

Valorum zmarszczył krzaczaste brwi,
– Atak na mnie w tym miejscu podkopałby wątłe poparcie, jakim cieszy się dziś Front

na Odległych Rubieżach.

– Front Mgławicy nie więcej wiary pokłada w Republice niż w koalicji światów

peryferyjnych – odpowiedział Qui-Gon spokojnie, ale zdecydowanie. – Atakując pana tutaj,
Front może liczyć na to, że Republika straci wszelkie zainteresowanie strefami wolnego
handlu, kładąc tym samym podwaliny dla ruchów separatystycznych na Odległych
Rubieżach. – Zacisnął usta. – Wiem, że to wbrew wszelkiemu rozsądkowi, panie kanclerzu,
ale wygląda na to, że Front Mgławicy przestał kierować się rozsądkiem.

Valorum odszedł parę kroków od Qui-Gona, a potem odwrócił się raptownie.

– W takim razie do mnie należy przekonanie delegatów z sektorów peryferyjnych, by

poluzowali jarzmo, które nałożyły na nie Federacja Handlowa i Front Mgławicy.

– Najwyższy Kanclerzu – wtrąciła Adi – czy zgodzi się pan przynajmniej rozważyć

możliwość przełożenia pańskiej mowy otwierającej szczyt do czasu, gdy zdołamy ustalić, co
planuje Front Mgławicy? Istnieje możliwość, że zamachowcy zdołali spenetrować tutejsze
środki bezpieczeństwa.

Valorum potrząsnął głową.
– Nawet nie chcę o tym słyszeć. Na tym etapie wszelkie odejście od ustalonego

porządku zostałoby poczytane za słabość albo wahanie. – Spojrzał na trójkę Jedi. – Przykro
mi. Zdaję sobie sprawę, że działacie w moim najlepszym interesie, ale dla dobra Republiki nie
mogę pozwolić, byście mieszali się w tę sprawę.

Adi skłoniła głowę.
– Uszanujemy pańskie życzenie, Najwyższy Kanclerzu.
Jedi odwrócili się i wyszli z sali.
Gdy tylko drzwi zamknęły się za nimi, Qui-Gon powiedział:
– Musimy natychmiast udać się do budynku, w którym ma się odbyć szczyt i zobaczyć,

czy nie zdołamy tam się czegoś dowiedzieć.

ROZDZIAŁ 26

– Jeśli zamach na Valoruma nie sprawił, że uwaga całego szczytu skupiła się na

kanclerzu, to sprawa Asmeru na pewno tak – powiedział do Palpatine'a senator Bor Gracus ze
Sluis Van. Posuwali się powoli w tłumie pozostałych delegatów w kierunku skanerów służb
granicznych kosmoportu Eriadu.

Delegaci rasy ludzkiej i obcych ras stali w kolejce, ubrani w stroje i nakrycia głowy z

najprzedniejszych tkanin – nie wyłączając Palpatine'a i jego tymczasowego towarzysza,
noszących podobne bogato zdobione płaszcze o szerokich rękawach i wysokich podwójnych
kołnierzach.

Sate Pestage i Kinman Doriana, też w czarnych płaszczach, trzymali się tuż za plecami

Palpatine'a.

– Słyszałem pewne plotki... wielu delegatów ze światów Jądra i Wewnętrznych Rubieży

uważa, że działania Najwyższego Kanclerza na Asmeru były zuchwałą próbą przypodobania
się Federacji Handlowej.

Gracus był tęgim mężczyzną o wyłupiastych oczach i kartoflowatym nosie. Dumą jego

ojczystego świata była niewielka, ale kwitnąca stocznia. Podobnie jak inne planety na
Rimmiańskim szlaku handlowym i w jego pobliżu, Sluis Van uważała, że sprawa przyszłego
importu jest rozstrzygnięta.

– Plotki są wtedy cenne, gdy są trafne – odpowiedział po chwili Palpatine. – Najwyższy

Kanclerz Valorum nie popiera nieuczciwych praktyk handlowych.

– Nieuczciwych, tak? Nie słyszałem, żeby pan wiwatował, gdy Valorum wygłosił swoją

mowę, wychwalając korzyści, jakie przyniesie opodatkowanie stref wolnego handlu.

– To nie oznacza, że tak nie uważam – powiedział Palpatine opanowanym głosem.
– Jednak, podobnie jak pana, moja pozycja zmusza mnie do wygłaszania opinii tych,

których reprezentuję, a Naboo jest na razie niezdecydowana.

Gracus spojrzał na niego spod oka.
– Chciał pan powiedzieć, że król Veruna jest niezdecydowany.
– Jego kłopoty dopiero się zaczęły, co do tego nie mam wątpliwości. Nasz regent jest

zbyt mocno zamieszany w skandal, by zastanawiać się nad sprawami o znaczeniu
wykraczającym poza problemy Naboo. Zapomina, że większość naszego importu
inwestycyjnego, a także części artykułów spożywczych, zależy od Federacji Handlowej.
Naboo ryzykuje równie wiele, jeśli nie więcej, niż inne światy peryferyjne, przeciwstawiając
się Federacji. Musiałem długo przekonywać króla, że moja obecność na szczycie jest
niezwykle ważna.

– Jest pan ogromnie rozważny, senatorze – powiedział Gracus głosem, w którym

łagodne zniecierpliwienie walczyło o lepsze z podziwem. – Odpowiada pan na moje pytanie,
nie odpowiadając na nie. Popiera pan Valoruma, a jednak go pan nie popiera. – Kiedy stało
się oczywiste, że Palpatine nie zamierza odpowiedzieć, Gracus dodał: – Jak rozumiem,
rozmawiał pan z Najwyższym Kanclerzem w kwestii wysłania zbrojnego oddziału na
Asmeru.

– Delegacji dyplomatycznej – poprawił go Palpatine.
– Jak byśmy tego nie nazwali, nie może pan zmienić wszystkiego, co tam zaszło. I nie

może pan zaprzeczyć, że wygląda to raczej na misję siłową niż pokojową.

Palpatine machnął lekceważąco ręką.
– Informacje na temat tego, co tam zaszło, są w najlepszym wypadku skąpe. Co więcej,

zapomina pan, że próbując zabić Najwyższego Kanclerza, Front Mgławicy zadarł z samą
Republiką.

– Tak przynajmniej twierdzi Valorum – mruknął Gracus.

– Delegacja została zaatakowana i zareagowała w sposób stosowny do sytuacji –

wyjaśnił Palpatine.

Gracus prychnął pogardliwie.
– Też mi usprawiedliwienie! Valorum wykorzystał ten incydent, by uprzedzić atak.

Uniemożliwiając Frontowi Mgławicy zakłócenie szczytu, nakłania jednocześnie Federację
Handlową do zaakceptowania opodatkowania. Podejrzewam też, że miał i inne powody.
Wszyscy spodziewali się, że rody Seneksa zaprotestują przeciwko pogwałceniu ich
terytorium, ale jak dotąd siedzą cicho. Nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że Valorum
dogadał się z rodem Vandron. W zamian za brak protestów w sprawie Asmeru senat – a
przynajmniej Valorum – mógłby przymknąć oko na powtarzające się przypadki naruszania
Praw Istot Rozumnych przez ród Vandron i uchylić ograniczenia uniemożliwiające
Seneksowi handel ze światami Republiki.

– Czy chodzi o niewolnictwo, czy o przemyt przyprawy, światy Jądra niezbyt się

interesują niesprawiedliwościami na Odległych Rubieżach – powiedział Palpatine
zmęczonym głosem. – Niezależnie od pogwałceń, planety Republiki chętnie handlowałyby z
Seneksem, gdyby Senex miał coś wartościowego do zaproponowania. Gdyby tak nie było,
Federacja Handlowa rozpadłaby się dawno temu. Jednak w rzeczywistości Neimoidianie i
reszta stali się niezastąpieni jako dostawcy dla światów Jądra.

Gracus wyglądał na podenerwowanego.
– Cóż – prychnął – na światach Odległych Rubieży jednak wrze. Nawet ci, którzy nie

popierają otwarcie Frontu Mgławicy, potępiają samowolną interwencję Republiki na Asmeru.

Palpatine uśmiechnął się dwuznacznie.
– Jestem pewien, że Najwyższy Kanclerz rozwieje wszystkie obawy w swojej

przemowie do delegatów.

– Nie możemy się doczekać, co ma nam do powiedzenia – powiedział z przekąsem

Gracus. – Wiadomo, że kiedy jedną ręką chce ukarać Federację Handlową opodatkowaniem,
drugą głaszcze ją, eliminując jej najpoważniejszego przeciwnika.

Palpatine nie tracił dobrego humoru.
– Czasem trzeba reagować natychmiast. Najbardziej drobiazgowe plany nie pozwalają

przewidzieć wszystkiego. – Patrzył przed siebie nieobecnym wzrokiem. – Świat wokół nas
nieustannie się zmienia, senatorze. W jednej chwili jesteśmy po stronie światła, by za chwilę
znaleźć się w mroku. Sami musimy szukać dróg wyjścia. Gdyby można naprawdę
przewidzieć przyszłość... gdyby ktoś został obdarzony tak niezwykłą mocą... wówczas, być
może, można by nagiąć przyszłość w tę czy inną stronę. Na razie jednak idziemy przed siebie,
potykając się, po omacku, jak ślepcy szukając prawdy.

Gracus prychnął.
– Może powinien pan rozważyć swoją kandydaturę na stanowisko kanclerza, senatorze.
Palpatine pokręcił głową.
– Zadowala mnie odgrywanie mojej własnej roli za kulisami.
– Do czasu, jak przypuszczam – mruknął Gracus, gdy Palpatine wyprzedził go w

kolejce.

Czerwone oczy Nate'a Gunraya wędrowały po rzędach delegatów oczekujących w

kolejce do prymitywnych eriaduańskich urządzeń skanujących. Jego wzrok spoczął na dwóch
senatorach rasy ludzkiej – jeden był okrągły i plebejski, drugi wyprostowany i wyrafinowany
– zatopionych w ożywionej wymianie zdań. Spojrzał w dół ze swego mechanofotela na
senatora Lotta Doda.

– Kim jest ten człowiek w granatowym płaszczu... tam, co rozmawia z tym drugim,

tęgim?

Dod podążył wzrokiem za palcem wskazującym wicekróla.

– To senator Palpatine z Naboo.
– Nasz przyjaciel?
Dod pokręcił głową z powątpiewaniem.
– Robi wrażenie zwolennika umiarkowanego kursu, wicekrólu. Słyszałem jednak, że

namawiał kanclerza Valoruma do wysłania sił policyjnych do sektora Seneksa.

– A zatem potencjalny przyjaciel – powiedział Gunray.
– Wkrótce przekonamy się, kto zajmuje jaką pozycję.
Za nimi, przykucnięty na durabetonie, stał wahadłowiec, którym przylecieli na

powierzchnię – statek o organicznym wyglądzie, na czterech wielostawowych, uzbrojonych w
pazury łapach ładowniczych, z dwoma przypominającymi oczy otworami wentylacyjnymi i
generatorem tarczy, który wyrastał z tylnej części płaskiego kadłuba jak uniesiony ogon.

Gunray i Dod mieli na sobie ceremonialne szaty, płaszcze i tiary – karmazynowy

kaszmir dla wicekróla, głęboki fiolet dla senatora. Z przodu, z tyłu i po obu bokach
maszerowały roboty strażnicze z karabinami blasterowymi przewieszonymi przez ramię.
Roboty były odpowiedzią Neimoidian na zaoferowane im przez Eriadu środki
bezpieczeństwa. Ponadto Dyrektoriat Federacji Handlowej nalegał na zainstalowanie małego
generatora tarczy w przydzielonej im części sali, w której miał odbywać się szczyt.

Jeden rzut oka na demonstrantów oblepiających mur wokół kosmoportu przekonał

Gunraya, że członkowie dyrektoriatu wykazali się godną pochwały przezornością, mimo
śmieszności, na jaką narazili się w opinii kolegów z galaktycznego senatu.

Pozostała szóstka członków dyrektoriatu, eskortowana przez eriaduańskich agentów

ochrony, prowadziła orszak Federacji Handlowej w stronę terminalu. Na samym przedzie szli
czterej dyrektorzy rasy ludzkiej – dwaj z Kuat, jeden z Balmorry i jeden z Filve. Za nimi
podążali dyrektorzy z Granu i Sullusta, ubrani w kosztowne tuniki i nakrycia głowy, znacznie
jednak mniej ekstrawaganckie niż stroje Gunraya i Doda.

– Czy możemy uznać aferę na Asmeru za znak, że Valorum potajemnie nam sprzyja? –

zapytał Sullustanin Granina.

– Nie, o ile Valorum nie zaskoczy nas wszystkich, wycofując się z propozycji

opodatkowania – odparł Granin.

– Moi doradcy prawni zapewniają mnie, że Republika nie ma prawa nakładać podatków

na strefy wolnego handlu – odezwał się Gunray we wspólnym ze swego dostojnie kroczącego
postumentu.

Jeden z Kuatian obejrzał się przez ramię na Neimoidianina i roześmiał się głośno.
– Republika zrobi, co będzie chciała, wicekrólu. Jesteś głupcem, jeśli wierzysz, że jest

inaczej. Valorum nie przestał być naszym przeciwnikiem.

Gunray przełknął w milczeniu poniżenie. Ciekawe, pomyślał, co Kuatianin

powiedziałby na zapewnienie ze strony Dartha Sidiousa, że Valorum jest najsilniejszym
sprzymierzeńcem Federacji Handlowej w senacie? Czy wówczas też byłby taki szybki, by
szydzić i drwić?

Gunray mocno w to wątpił.
Arogancki Kuatianin i pozostali nie mieli pojęcia o sekretnym przymierzu, które

Gunray zawarł z lordem Sithów. Traktowali kolejne zakupy coraz nowocześniejszych
robotów bojowych przez Neimoidian jako stratę pieniędzy, świadczącą o ich coraz silniejszej
manii prześladowczej. Rzadko kiedy jednak sprzeciwiali się tym wydatkom, bo broń
pozwalała zwiększyć bezpieczeństwo transportów. Nie wiedzieli również o planie Sidiousa,
by zwiększyć zasięg Federacji Handlowej poza systemy peryferyjne, aż na zewnętrzny
pierścień Odległych Rubieży galaktyki.

A mimo to Gunray był niespokojny.
Lord Sithów skontaktował się z nim tylko raz od czasu zaaranżowanego przezeń

spotkania z handlarzami broni z koncernów Baktoid i HaorChall. Kontakt był krótki i

jednostronny, a Sidious podkreślał w nim wagę uczestnictwa Gunraya w szczycie handlowym
i zapewniał, jak zwykle, że wszystko toczy się zgodnie z planem.

– Sposobem na pokonanie kanclerza Valoruma – powiedział drugi Kuatianin – jest

przekonanie naszych członków, że nic nie zyskują, występując z Federacji i wystawiając
własną reprezentację w senacie.

– Nawet jeśli oznaczałoby to przyznanie im lukratywnych przywilejów handlowych –

dodał Sullustanin.

– Ale nasze zyski!... – wpadł mu w słowo Gunray, który mimo najszczerszych chęci nie

zdołał się opanować.

– To systemy peryferyjne muszą przejąć ciężar podatków nałożonych przez Republikę –

powiedział członek dyrektoriatu z Balmorry. – To jedyne rozwiązanie.

– A jeśli podatki okażą się zbyt wygórowane, by systemy peryferyjne były w stanie się

z nich wywiązać? – zapytał Granin. – Stracimy nasz udział w rynku. To nam może poważnie
zaszkodzić.

Tym razem Gunray zdołał się opanować.
„To jedna wielka szarada – powiedział mu Sidious. – Opodatkowanie jest tylko drobną

przeszkodą na naszej drodze do większej chwały. Pozwól swoim kolegom z dyrektoriatu
mówić i robić, co uznają za stosowne. Powstrzymaj się jednak od wtrącania własnych
odpowiedzi – zwłaszcza w czasie szczytu”.

Nasza droga, pomyślał Gunray.
Ale czy Darth Sidious okaże się prawdziwym partnerem? Czy Neimoidianie nie

skończą jako jego poddani? Jak długo lord Sithów zadowoli się jedynie potęgą ekonomiczną?
I co stanie się z wicekrólem Natem Gunrayem, gdy Darth Sidious znajdzie sobie cel znacznie
bardziej godny jego mrocznej wiedzy?

Już teraz namiestnik wicekróla Hath Monchar i głównodowodzący Dofine, każdy z

osobna, dali wyraz swemu niezadowoleniu z faktu zawarcia przymierza, nie zdając sobie
sprawy, że zostało ono Gunrayowi nie tyle zaoferowane, co narzucone.

Lord Sithów obiecał Gunrayowi skontaktować się z nim jeszcze raz przed rozpoczęciem

szczytu. Być może, pomyślał z nadzieją wicekról, wtedy dowie się wszystkiego.

ROZDZIAŁ 27

Havac i jego oddział wrócili do głównego pomieszczenia magazynu celnego, gdzie było

słychać odległy ryk startujących statków. Piątka najemników zebranych przez Cohla siedziała
na płozach sań repulsorowych, którymi przyjechali do magazynu. Widząc chwiejny krok
Havaca, Lope zorientował się, że stało się coś nieoczekiwanego. Zeskoczył z płozy i spojrzał
w głąb korytarza prowadzącego na tyły budynku.

– Gdzie kapitan Cohl? – zapytał.
Havac zmrużył oczy widoczne ponad szarfą zakrywającą mu twarz i odwrócił się w

jego stronę.

– Cohl wyszedł tylnym wejściem. Przesyła wam pozdrowienia. – Zanim ktokolwiek

inny zdążył zadać dalsze pytania, zwrócił się do Lope'a: – Jaki rodzaj broni preferujesz?

Lope spojrzał jeszcze raz w głąb korytarza i wrócił do sań.
– Noże. Dowolnej długości.
Havac zwrócił się do drugiego mężczyzny.
– A ty? – zapytał pewniejszym tonem.
– Karabin snajperski.
Przeniósł wzrok na Gotala.
– Nie jestem strzelcem. Jestem zwiadowcą.
Havac przyglądał się przez chwilę pozostałej dwójce – mężczyźnie wyglądającemu na

brutala i równie twardej kobiecie.

– Nie mam żadnych preferencji – mruknął mężczyzna.
– Ani ja – dodała kobieta. Havac wyjął przenośny holoprojektor z kieszeni i ustawił go

na szczycie metalowej skrzyni towarowej. Wszyscy zebrali się wokół widocznego w stożku
holoświatła wizerunku budynku z epoki klasycznej, o dachu w kształcie kopuły.

– Tutaj odbędzie się szczyt – powiedział Havac, a obraz zaczął się obracać, ukazując

wysokie, smukłe wieże na każdym z rogów i cztery główne wejścia. – Główna sala jest
okrągła, zaprojektowana podobnie jak galaktyczny senat, ale w znacznie mniejszej skali i bez
ruchomych lóż.

Havac wywołał panoramiczny obraz wnętrza.
– Zgodnie z przesadnym przekonaniem o własnej wartości, delegacja Eriadu wybrała

dla siebie miejsce w samym środku sali. Delegacja Coruscant zajmie rzędy siedzeń po
wschodniej stronie... o, tutaj... a członkowie Dyrektoriatu Federacji Handlowej po zachodniej.
Delegacje reprezentujące Światy Jądra, Wewnętrzne Rubieże i systemy peryferyjne zajmą
resztę sali. W przypadku zagrożenia Federacja Handlowa może uruchomić pole siłowe.
Delegacja Valoruma zrezygnowała jednak z tarcz w geście dobrej woli.

Snajper przyglądał się obrazowi przez chwilę.
– Valorum będzie trudnym celem... nawet z najwyższych rzędów sali.
– Będziesz ponad nimi – wyjaśnił Havac. – Górna część sali to prawdziwy labirynt

kładek i przypór dla techników i konserwatorów, a także loże dla prasy i mediów.

– Mielibyśmy większą szansę trafienia VaIoruma, zanim wejdzie do budynku – odezwał

się Lope.

– Być może – zgodził się Havac. – Ale nasz plan zasadza się na założeniu, że

przenikniemy do środka i tam załatwimy robotę.

– Cztery wejścia – powiedział snajper. – Którym wejdzie Valorum?
Havac pokręcił głową.
– Tego nie wiemy. Trasa jego przejazdu będzie trzymana w tajemnicy do ostatniej

chwili, a nie mamy nikogo w jego pobliżu, by udostępnił nam te dane. Dlatego potrzebujemy
na zewnątrz tropiciela.

Havac wyświetlił kolejny obraz, pokazujący starsze dzielnice miasta, gdzie szczyty

niezliczonych budynków mieszały się z okrągłymi kopułami i eleganckimi wieżowcami.

– Ochrona Eriadu stara się zagwarantować, że dachy będą puste, ale mają za mało

repulsorowych pojazdów, by zapewnić stały nadzór, zwłaszcza na obszarach takich jak ten,
gdzie dachy łączą się ze sobą. Zamiast tego regularnie omiatają miasto z powietrza,
koncentrując się na budynkach przylegających do gmachu, w którym odbędzie się szczyt.

Havac wskazał na jedną z kopuł.
– Stąd jest niezły widok na cztery bulwary prowadzące do osobnych wejść do budynku.

Tropiciele – wskazał na Lope'a, Gotala i kobietę – będą mieć dość czasu pomiędzy
policyjnymi nalotami, by zająć tam pozycje. Dostęp do dachu mamy z naszej tutejszej
kryjówki. Tam się również spotkamy po wszystkim albo na wypadek wystąpienia
nieprzewidzianych okoliczności. Kawalkadę poduszkowców wiozącą Valoruma łatwo będzie
zauważyć. Gdy tylko ustalimy trasę ich przejazdu, przekażę tę informację pozostałym.

– A ty gdzie będziesz? – zapytał Lope. Havac odwrócił się do niego.
– Strzelcy będą już wówczas w środku, na kładkach ponad salą.
– To pierwsze miejsce, które przeczesze ochrona – warknął snajper. – Chcę mieć z tego

coś ekstra, jeśli mam się tak wystawiać.

Havac potrząsnął głową.
– Dostaniesz tyle samo co inni. Wszyscy mamy ważne zadania.
– Havac ma rację – powiedział Lope. – Jeśli nie podoba ci się rola strzelca, zajmę twoje

miejsce, a ty weź się za obserwację na dachu. I tak nie lubię pracy na wysokościach.

Snajper spojrzał na Lope'a.
– Nie powiedziałem, że tego nie zrobię. Pytam tylko, jak niby mam się dostać na te

kładki.

Havac dał znak jednemu z obcych ze swojej drużyny. Niktianin umieścił sporą walizkę

na tej samej skrzyni, na której stał holoprojektor. Kiedy ją otworzył, Havac wyjął z walizki
kamizelkę i podał ją snajperowi.

– Dzięki tej kamizelce uznają cię za jednego z ochroniarzy – wyjaśnił. – Niezbędne

dokumenty dostaniesz później. Chodzi o to, że znajdziesz się w sali, zanim pojawi się tam
którykolwiek z delegatów. Kiedy się dowiemy, którym wejściem przybędzie Valorum,
będziesz mógł zająć taką pozycję, jaką uznasz za najlepszą.

Snajper zwinął kamizelkę i wsunął pod pachę.
– Kiedy mam strzelić?
– Cały szczyt zacznie się trzema długimi fanfarami odegranymi na trąbkach – ciągnął

Havac. – Zaplanuj wszystko tak, by strzelić na początku trzeciej.

– Valorum będzie już wtedy na swoim miejscu?
Havac przytaknął i wywołał z powrotem obraz wnętrza sali.
– Tak. Ale pierwszy strzał ma trafić tutaj.
Snajper spojrzał na wskazywany przez Havaca punkt na podłodze i przeniósł zdumiony

wzrok na terrorystę.

– Nie chwytam. Kto tam będzie?
– Nikt.
– Nikt – powtórzył snajper i zaczął kręcić głową. – Nie wiem, o co w tym wszystkim

chodzi, aleja muszę dbać o swoją reputację. Kiedy najmuję się do strzelania, nie pudłuję.

Havac warknął spod szarfy:
– Dobra, w takim razie wybierz sobie jakiś cel. Zrań kogoś.
Lope wystąpił do przodu.
– Myślałem, że naszym celem jest Valorum.
Havac potwierdził skinieniem głowy i spojrzał wszystkim w twarze.
– Ale nie chcę, żebyście to wy go zastrzelili.

Podczas gdy Lope wymieniał zdziwione spojrzenia z pozostałymi, Havac wyłączył

holoprojektor i odstawił go na bok. Jednocześnie dwóch Bithan zaczęło otwierać metalową
skrzynię, na której przedtem stało urządzenie. Wyciągnęli z niej plątaninę metalowych
członków z długą, cylindryczną głową.

– Poznajcie najważniejszego członka naszego zespołu – powiedział Havac. –

Skonstruowany specjalnie dla nas przez tę samą firmę, która dostarcza Federacji Handlowej
ich roboty strażnicze.

Wyjmując z kieszeni niewielkiego pilota, wpisał kod, a robot bojowy rozłożył się i

stanął na baczność, z rękami wzdłuż boków i karabinem blasterowym na plecach. Niktianin
oderwał sworzeń ogranicznika od pokrywy tułowia niemal dwumetrowego robota i odszedł na
bok. Ogranicznik uderzył o podłogę i poturlał się pod najbliższe repulsorowe sanie.

Havac wstukał inny kod.
W jednej chwili robot sięgnął przez ramię po karabin blasterowy. Równie szybko

zareagowali najemnicy, przyjmując pozycje obronne i dobywając własnej broni.

– Spokój! – polecił Havac głośno, pomagając sobie gestem.
Znów wstukał sekwencję znaków na pilocie. Kiedy robot odwiesił broń na plecy, Havac

zaczął obchodzić go dookoła.

– Jest zupełnie nieszkodliwy – zapewnił wszystkich – chyba że polecę mu co innego.
Gotal był jedynym, który nie schował broni.
– Nie będę pracował z robotem – powiedział gniewnie. – Ich pole energetyczne

przeciąża moje zmysły.

– Nie będziesz musiał z nim pracować – zapewnił Havac. – On też będzie wewnątrz

sali.

Lope i strzelec wymienili zaniepokojone spojrzenia.
– A kto go wprowadzi? – zapytał Lope.
– Federacja Handlowa.
Snajper z trudem usiłował domknąć szczękę.
– Chcesz powiedzieć, że to ten robot odwali zadanie strzelca?
Havac przytaknął.
– W takim razie po co ja mam strzelać w podłogę?
– Bo twój strzał uruchomi łańcuch zdarzeń, który pozwoli naszemu koledze wykonać

otrzymane rozkazy. – Havac popatrzył na robota. – Ten robot nie musi być sterowany przez
centralny komputer. Ale musi postrzegać zagrożenie, zanim przejdzie w tryb działania.

Lope zaczął kręcić głową.
– Chcesz, żeby wyglądało, jakby to Federacja Handlowa zabiła Valoruma?
Pozostali najemnicy wpatrywali się w Havaca.
– Co ci w tym nie pasuje?
– Kapitan Cohl powiedział nam, że to będzie prosta robota – zaprotestował snajper. –

Nie mówił nic o Federacji Handlowej.

– Kapitan Cohl nie wiedział o wszystkich szczegółach planu – odpowiedział chłodno

Havac. – Nie mogliśmy ryzykować przecieku.

Lope roześmiał się krótko.
– Myślę, że możemy to zrozumieć, Havac. Ale jeśli wyda się, że pomogliśmy wrobić

Federację Handlową...

– Mają dłuższe ręce niż Republika, Havac – podjął snajper. – Napuszczą na nas każdego

łowcę nagród od Coruscant po Tatooine. I nie wiem jak inni, ale ja nie mam zamiaru spędzić
reszty życia zadekowany w jakiejś dziurze.

Havac rzucił im kamienne spojrzenie.
– Wyjaśnijmy sobie jedno. Żeby zrealizować ten plan, musimy przechytrzyć ochronę

Eriadu, chłopców z Departamentu Sprawiedliwości i rycerzy Jedi. Jasne, niewykluczone, że

będziecie się musieli wykupić u paru łowców nagród, kiedy skończymy. Ale sądząc po
waszej reputacji, jesteście w stanie to zrobić. Jeśli któryś z was uważa, że nie da rady, to
lepiej, żeby powiedział nam o tym teraz.

Lope spojrzał na snajpera, na Gotala, a potem na ludzi i obcych z drużyny Havaca i z

powrotem na snajpera.

– Wszystko jasne? – zapytał Havac, przerywając długą chwilę ciszy.
Lope przytaknął.
– Jeszcze tylko jedno pytanie, Havac. Gdzie ty będziesz w tym czasie?
– Tam, gdzie będę miał was wszystkich na oku – powiedział, i na tym stanęło.

Znad wykładanej mozaiką podłogi sali, w której odbywał się szczyt, Qui-Gon spojrzał

w górę na rzędy foteli, na ozdobne wykusze łukowatych okien, na loże dla prasy i mediów, na
kładki techniczne. Jego wzrok zatoczył pełen krąg, rejestrując grupy robotów badających
kilka setek monitorów wizyjnych umieszczonych na sali, zespoły Departamentu
Sprawiedliwości i miejscowej ochrony, przesuwające się wzdłuż rzędów z wielkimi
zwierzętami trzymanymi na smyczach. Niuchacze wąchały, smakowały i badały stęchłe
powietrze.

W części sali przeznaczonej dla delegacji Coruscant mistrzowie Tiin i Ki-Adi-Mundi

przemykali się pomiędzy fotelami, szukając miejsc o najmniejszych zakłóceniach Mocy. W
innej części sali to samo robiły Adi Gallia i Vergere; zmysłami wyostrzonymi Mocą
próbowały odkryć choćby najdrobniejszą wskazówkę na temat tego, co zaplanowali Havac i
zamachowcy Cohla.

Ze swoimi czterema wejściami i licznymi oknami, sala była prawdziwym koszmarem

dla ochroniarza. Co gorsza, władze Eriadu ogłosiły, że szczyt będzie otwarty nie tylko dla
delegatów, ale i dla reporterów HoloNetu, najrozmaitszych dygnitarzy i grup zasłużonych,
muzyków, przedstawicieli przedsiębiorstw i niemal każdej innej osoby dysponującej
najmniejszą choćby cząstką władzy i wpływów. Oczekiwano przybycia tylu różnych ras –
każda w orszaku asystentów, tłumaczy i ochroniarzy – że prawie niemożliwe było ustalenie,
kto jest upoważniony do przebywania w sali, a kto nie.

Qui-Gon zaczął drugie okrążenie. Delegacja Eriadu przyznała sobie miejsce w środku

sali, na najniższym poziomie; kanclerza Valoruma ulokowała po swojej lewej stronie,
Dyrektoriat Federacji Handlowej zaś – po prawej. Gildia Komercyjna i Unia Technologiczna
miały zająć miejsca pomiędzy nimi, rozdzielone przez delegacje Jądra i systemów
peryferyjnych.

Wzrok Qui-Gona przyciągnęły ponownie napowietrzne kładki i pomosty; na wielu z

nich zainstalowano urządzenia dźwiękowe i oświetlenie.

Snajperzy mogą tam zająć dowolną wybraną pozycję, pomyślał. Zamachowcy gardzący

własnym życiem mogliby spowodować niewyobrażalne szkody.

– Wyczuwasz coś, mistrzu? – zapytał Obi-Wan zza jego pleców.
– Tylko tyle, że walczymy z niewidzialnym, Obi-Wanie. Za każdym razem, gdy

jesteśmy blisko zidentyfikowania przeciwnika, okazuje się kimś innym i znika.

– A więc to nie kapitan Cohl?
Qui-Gon pokręcił głową.
– Wyczuwam w tym rękę innego organizatora, kogoś, kto manipuluje Cohlem równie

łatwo jak nami.

– Ale nie ten Havac.
Qui-Gon rozważył tę możliwość.
– Ten ktoś nosi imię, którego nie znam, padawanie. Być może tajemnica tkwi jedynie w

tym, że nie jestem w stanie widzieć dalej niż obecną chwilę. A co ty czujesz?

Obi-Wan spoważniał.

– Czuję, że rozwiązanie jest bliskie, mistrzu.
Qui-Gon klepnął go po ramieniu.
– To pokrzepiające, Obi-Wanie.
Adi Gallia i Vergere zeszły niżej spomiędzy rzędów foteli, by z nimi porozmawiać.
– Ochrona zapewniła nas, że skanery przy wejściach są w stanie wykryć materiały

wybuchowe i broń, niezależnie od ich rodzaju – powiedziała Adi. – Strażnicy staną na
najniższym poziomie sali i będą patrolować przejścia między rzędami. Jednostki ochrony i
roboty zajmą się nieustanną obserwacją dachów.

– To może powstrzymać Cohla przed zaatakowaniem tutaj – zauważył Qui-Gon. – Ale

jeśli postanowi zacząć jeszcze na zewnątrz?

– Trasa przejazdu Najwyższego Kanclerza zostanie ustalona przez komputer w ostatniej

chwili.

– Wolałbym, żeby wylądował aerowozem na dachu.
Adi pokręciła przecząco głową.
– Niestety, Qui-Gonie. Nalegał, że przyjedzie pojazdem naziemnym. Musimy zaufać

tym samym środkom bezpieczeństwa, które podjęto podczas jego przejazdu z kosmoportu do
rezydencji gubernatora Tarkina.

– Qui-Gonie! – zawołał nagle mistrz Tiin.
Qui-Gon odwrócił się i zobaczył, że Tiin razem z Ki-Adi-Mundi idą w jego stronę.
– Znaleziono frachtowiec kapitana Cohla – powiedział Tiin. – Koreliański frachtowiec.

W kabinie byli związani celnicy.

Qui-Gon i Obi-Wan wymienili szybkie spojrzenia.
– Skąd wiedzą, że to ten sam, którym przyleciał tu Cohl?
– Dane z komputera nawigacyjnego wskazują, że przybył na Eriadu z przestrzeni

Karfedionu – wyjaśnił Ki-Adi-Mundi.

– Cohl musiał więc wylądować na powierzchni statkiem służb celnych – stwierdził Qui-

Gon.

Tiin przytaknął, zatrzymując się przed Qui-Gonem.
– Jednostkę służb celnych znaleziono w kosmoporcie.
– Powinniśmy sami ją obejrzeć – powiedział Obi-Wan, ruszając z miejsca. Nagle

zatrzymał się. – Ale co ich skłoniło do przeszukania frachtowca?

Tiin wyglądał, jakby się spodziewał tego pytania; na twarzy Qui-Gona pojawił się ten

sam wyraz czujnego zaniepokojenia.

– Przeciek od anonimowego informatora.

ROZDZIAŁ 28

Cohl zamrugał i otworzył oczy. Zobaczył nad sobą rozmazany obraz zakrwawionej

twarzy Boiny'ego. Było mu niedobrze. Wiedział, że powinien czuć ból, ale nie był w pełni
świadom własnego ciała. Pewnie Boiny nafaszerował go środkami przeciwbólowymi. Cohl
poczuł w ustach smak krwi i coś jeszcze – kwaśny posmak płynu bacta. Obraz twarzy
Boiny'ego zaczął nabierać ostrości. Strzał z miotacza wypalił głęboką bruzdę na lewym boku
zielonoskórej czaszki Rodianina. Na powierzchni rany lśnił świeży opatrunek bacta, ale Cohl
wątpił, by cudowna substancja mogła tym razem naprawdę pomóc.

Nagle przypomniał sobie, co się stało. Spróbował wstać.
– Chwileczkę, kapitanie – powiedział Boiny, słabym i schrypniętym głosem. –

Potrzebuje pan chwili odpoczynku.

Cohl zignorował go. Poderwał się do pionu tylko po to, by upaść twarzą w dół na

twardą podłogę. Poczuł, że pęka mu chrząstka w nosie, a krew zaczyna spływać
strumyczkiem po wąsach i górnej wardze.

Zaczął się czołgać w stronę nieruchomego ciała Relli – nieruchomego i zimnego pod

dotykiem jego palców, gdy pogładził ją po twarzy wyciągniętą ręką.

Boiny znalazł się nagle tuż obok niego.
– Ona nie żyje, kapitanie – powiedział z bólem. – Kiedy się ocknąłem, było już za

późno.

Cohl podczołgał się ostatni metr, który dzielił go od Relli. Otoczył ramieniem jej ciało,

przycisnął do piersi i zapłakał.

– I po co wracałaś? – powiedział cicho, nie powstrzymując łez.
W końcu przeturlał się na plecy i spojrzał na Boiny'ego.
– Trzeba było pozwolić mi umrzeć.
Boiny najwyraźniej przewidział jego reakcję.
– Gdyby rzeczywiście był pan umierający, może bym to zrobił. – Złapał za bok

poszarpanej koszuli Cohla, spod której ukazała się gruba kamizelka kuloodporna. –
Kamizelka pochłonęła większość strzałów, ale ma pan obrażenia wewnętrzne. – Spojrzał na
podziurawione lewe udo Cohla, po czym pochylił się, by zbadać jego czoło. – Opatrzyłem jak
się dało pozostałe rany.

Cohl dotknął głowy. Wystrzał z miotacza Relli spalił wszystkie włosy po prawej stronie

czaszki, pozostawiając ranę równie głęboką i poszarpaną jak rana Boiny'ego.

– Gdzie znalazłeś...
– W szafie koło drzwi był awaryjny pakiet medyczny. Plastry bacta są już parę miesięcy

po terminie ważności, ale może wystarczą nam na pewien czas.

Cohl otarł nos wierzchem dłoni i nabrał powietrza w płuca.
– A twoja głowa...
– Kości są pęknięte, a skóra spalona. Zaserwowałem sobie solidną porcję tych środków

przeciwbólowych, które podałem i panu. Prawie przedawkowałem, ale przynajmniej widzę
teraz tylko jednego kapitana Cohla

Cohl zdołał podźwignąć się do pozycji siedzącej. Rozejrzał się po pomieszczeniu i

zobaczył mężczyznę, którego zabił, leżącego twarzą do góry dokładnie w tym samym
miejscu, gdzie trafiła go kula. Poza tym było pusto. Przeniósł wzrok na Boiny'ego.

– Dlaczego nas nie wykończyli?
– Nie spodziewali się takiego rozwoju sytuacji. Havac pewnie spanikował.
Cohl zastanawiał się przez chwilę.
– Nie. Wiedział, że tropią nas Jedi. Chciał, żeby nas znaleziono. – Przerwał na chwilę,

zanim dodał: – Ale chyba nie jest aż tak głupi, żeby wierzyć, że nic nie powiem o tej jego

operacji, powodowany jakimś chorym poczuciem honoru.

– Może liczył na to, że nie zdradzi pan Lope'a i pozostałych.
Cohl powoli pokiwał głową.
– I tu mnie wyczuł. Ale i tak pożałuje, że mnie nie zabił, kiedy miał okazję. – Z

widocznym wysiłkiem uniósł się, przyklękając na zdrowym kolanie. – Czy któryś z nich jest
jeszcze w budynku?

– Tylko celnicy w korytarzu. Magazyn jest pusty.
Cohl wyciągnął rękę do Rodianina.
– Pomóż mi wstać.
Skrzywił się, gdy Boiny podźwignął go do pionu. Ostrożnie postawił lewą nogę i poczuł

się okropnie słabo.

– Będę potrzebował kuli.
– Coś się znajdzie – powiedział Boiny.
Cohl balansował na zdrowej nodze. Pomyślał, że serce mu pęknie, jeśli spojrzy jeszcze

raz na Rellę, ale mimo to zmusił się, by popatrzeć w dół.

– Niektórzy rodzą się po to, by ich zdradzono – szepnął. – Nie wynagrodzę ci tego,

Rella. Ale wykorzystam wszystko, co mi pozostało, by cię pomścić.

Opierając się na kuli, którą Boiny zmajstrował z metalowej rurki i okręconego szmatą

uchwytu z plastali, Cohl wyszedł za Rodianinem na korytarz. Związani celnicy, z opaskami
na oczach, pewnie się nawet nie zorientowali, gdy minęli ich chyłkiem, idąc w stronę wejścia
do magazynu. Celniczka, której Rella zabrała mundur, leżała nieprzytomna, nadal ogłuszona
po zastrzyku, który wpakował w nią Boiny jeszcze na pokładzie statku.

W pomieszczeniu na przedzie budynku słychać było odgłosy lądowań i startów, chociaż

rozsuwane drzwi były zamknięte. Sanie repulsorowe nadal unosiły się metr ponad zakurzoną
podłogą, a wszystko inne wyglądało mniej więcej tak samo, jak to sobie zapamiętał Cohl.

Boiny rozglądał się chwilę po magazynie, a potem przeszedł na środek pomieszczenia i

zatrzymał się dwa metry od pierwszych sań.

– Była tu skrzynia towarowa.
Cohl przyglądał się śladom na zakurzonej podłodze.
– Zbyt duża na skrzynię z bronią.
Rozglądając się dookoła, jednocześnie zauważyli przenośny holo-projektor. Spoczywał

na wysuniętej przyporze cumowniczej jednych z sań. Boiny dotarł do urządzenia pierwszy,
ustawił na saniach i włączył. Cohl pokuśtykał w jego stronę, podczas gdy holoprojektor
zaczął wyświetlać obrazy zapisane w pamięci.

– To sala, w której ma się odbyć szczyt – powiedział, widząc trójwymiarowy wizerunek

majestatycznego budynku nakrytego kopułą na szczycie wzgórza.

Boiny pozwolił, by hologram ponownie odtworzył sekwencję obrazów, zatrzymując

urządzenie na obrazie pokrytego lasem wzgórza i czterech szerokich alei prowadzących do
budynku.

– To widok z dachów, który oglądaliśmy wcześniej – stwierdził, puszczając

odtwarzanie do tyłu. – Havac chce pewnie zaatakować kanclerza, zanim ten wejdzie do
budynku.

Cohl podrapał nędzne resztki swojej brody i przez chwilę się namyślał. Wskazał na

urządzenie.

– Nie sądzę, żeby zapomniał holoprojektora. Chciał, żeby ktoś go znalazł... tak jak

chciał, żeby nas znaleźli.

Wtem Boiny nachylił się i sięgnął pod jedne z sań.
– Mam tu coś, czego chyba nie mieliśmy znaleźć – powiedział, prostując się.
Cohl zmrużył oczy, wpatrując się w gruby metalowy cylinder, który pokazał mu Boiny.
– Sworzeń ogranicznika?

– Bardzo nietypowy. – Boiny uniósł sworzeń tak, by znalazł się na poziomie ich oczu. –

Podobny do tych, które wstrzeliliśmy robotom strażniczym na „Strumieniu Przychodów”,
tylko nieco zmodyfikowany dla nowszej jednostki. Może robota bojowego?

– A więc Havac ma robota – powiedział Cohl bardziej do siebie niż do Rodianina. –

Czy to robot był w tej skrzyni? Znalazłeś inne bolce?

Boiny przyglądał mu się sceptycznie.
– Front Mgławicy miałby zatrudniać roboty? To niemożliwe. – Obejrzał jeszcze raz

sworzeń. – Jedno jest pewne, kapitanie. To zostało wydłubane z robota. Widzę ślady jakiegoś
narzędzia.

Cohl wziął od niego sworzeń i zacisnął w dłoni.
– Ostrzegłem Havaca, że ktoś we Froncie musiał poinformować Departament

Sprawiedliwości o naszych planach ataku na frachtowiec. Tym razem podjął dodatkowe
środki ostrożności. – Cohl spojrzał na Boiny'ego. – Havac powiedział, że Front zwabił Jedi na
Asmeru. To by mogło oznaczać, że zamach na Valoruma na Coruscant mógł być tylko
przykrywką, która miała odciągnąć uwagę od Eriadu.

– Słusznie – powiedział Boiny niepewnie.
Cohl spojrzał na holoprojektor.
– Havac zostawia nas i holoprojektor, żeby władze mogły nas odnaleźć.. . – Uśmiechnął

się złowrogo. – Nie wiem, jak Havac zamierza to zrobić, Boiny, ale chyba wiem, co zamierza
zrobić.

– To znaczy? – zapytał zdezorientowany Boiny.
Cohl schował sworzeń ogranicznika w kieszeni na piersi i zaczął kuśtykać w stronę

korytarza.

Boiny ruszył za nim, pokazując na holoprojektor.
– Czy nie powinniśmy przynajmniej wykasować tych obrazów?
Cohl pokręcił głową.
– Zostaw go na widoku, dokładnie tak, jak zrobił to Havac. Jedynym sposobem, by go

dopaść, jest spowodowanie, że cała reszta będzie ścigać własny ogon.

Przed wejściem do pałacowej rezydencji namiestnika gubernatora Valoruma, Sei Taria i

pozostali członkowie delegacji Eriadu czekali na przybycie kawalkady repulsorowych
pojazdów. Modne tuniki i brokatowe płaszcze znów były w powszechnym użyciu; jedynie
ochroniarze, niemal równie liczni jak dyplomaci, ubrani byli inaczej.

– Mam nadzieję, że pański pobyt tutaj był przyjemny – powiedział Tarkin do kanclerza.
– Bardzo przyjemny – zapewnił Valorum. – Proszę pozwolić mi odwdzięczyć się panu

podobną grzecznością, gdyby kiedykolwiek odwiedził pan Coruscant.

Tarkin uśmiechnął się samymi ustami.
– Mam nadzieję, panie kanclerzu, że Coruscant stanie się kiedyś moim drugim domem.

A właściwie całe Jądro, od Coruscant po Alderaan.

– Jestem pewien, że tak się stanie.
Kapitan Gwardii Senackiej podszedł do nich z arkuszem duraplastu w dłoni. Zamiast

zwykłego ceremonialnego karabinu przez plecy miał przewieszoną najnowocześniejszą
rusznicę blasterową.

– Mamy już trasę przejazdu, panie kanclerzu.
– Czy mogę spojrzeć? – zapytał Tarkin. Gwardzista spojrzał na Valoruma pytająco.
– Pokaż mu arkusz.
Tarkin przez chwilę przyglądał się trasie.
– Trochę kręta... chyba niepotrzebnie. Ale nie powinniśmy mieć problemu z

punktualnym dotarciem na szczyt. – Spojrzał w dół na długi podjazd prowadzący do
rezydencji.

– Gubernator powinien się zjawić za moment. Wtedy ruszymy.
Miał dodać coś jeszcze, gdy w zasięgu ich wzroku pojawił się śmigacz i zbliżał się

szybko w stronę miejsca, gdzie stał Valorum.

– A to kto znowu? – zapytał Tarkin, gdy dwuosobowy pojazd zatrzymał się przed

rezydencją.

Adi Gallia i Saesee Tiin, bez charakterystycznych płaszczy Jedi, wysiedli i podeszli

prosto do kanclerza. Pierwszy odezwał się Tiin.

– Najwyższy Kanclerzu, pojawił się pewien problem. Otrzymaliśmy potwierdzoną

wiadomość, że zamachowcy zdołali pokonać środki ostrożności podjęte przez straż Eriadu.
Qui-Gon Jinn i kilku innych Jedi udało się do kosmoportu w nadziei, że uda im się ich
pojmać.

– Zagrożenie jest realne, Najwyższy Kanclerzu – dodała żarliwie Adi.
Valorum zmarszczył czoło.
– Chcę, by ich znaleziono – powiedział w końcu. – Nie pozwolę, żeby szczyt został

przerwany.

Tiin i Adi przytaknęli.
– Czy zgodzi się pan teraz, byśmy towarzyszyli panu na trasie przejazdu? – zapytał

Tiin.

– Nie – powiedział krótko Valorum. – Musimy zachować pozory.
Adi spojrzała na niego twardo.
– Czy w takim razie zgodzi się pan przynajmniej na włączenie pola siłowego pańskiego

pojazdu?

– Zdecydowanie nalegam – wtrącił się Tarkin. – Władze Eriadu mają obowiązek

zapewnienia panu bezpieczeństwa.

Z widoczną niechęcią Valorum kiwnął głową.
– Ale tylko do momentu, gdy dotrzemy do budynku.
Z twarzą zaczerwienioną w nagłym przypływie gniewu Tarkin odwrócił się w stronę

grupy eriaduańskiej straży, stojącej za jego plecami.

– Dopilnować, żeby ulice były przejezdne! Aresztować każdego, kogo uznacie za

podejrzanego! Nie przejmować się formalnościami! Podejmijcie wszelkie kroki, jakie uznacie
za stosowne.

Agenci sił bezpieczeństwa Eriadu byli już na miejscu, gdy Qui-Gon, Obi-Wan, Vergere

i Ki-Adi-Mundi dotarli do magazynu celnego.

Jeden z agentów stał ze skanerem wycelowanym w kilka par sań repulsorowych

zaparkowanych tuż przy wejściu. Na saniach leżało kilkanaście długich i wąskich cylindrów
towarowych. Przez ich otwarte klapy widać było, że są puste. W głębi magazynu
przesłuchiwano kilkoro wyraźnie rozwścieczonych celników.

Umundurowany dowódca agentów służby bezpieczeństwa wyszedł ze słabo

oświetlonego korytarza. Za jego plecami szły dwie dwunożne, owadopodobne istoty o
zielonych łuskach i chitynowych pancerzach, dużych czarnych oczach, krótkich, ściętych
pyskach i bezzębnych otworach gębowych.

Qui-Gon zauważył, że na ich widok Obi-Wanowi aż opadła szczęka.
– To Verpini – wyjaśnił. – Organy wewnętrzne pozwalają im porozumiewać się za

pomocą fal radiowych. Verpini potrafią jednak też mówić wspólnym, posługując się
urządzeniem tłumaczącym. Mają niezwykle wyczulone zmysły, dzięki czemu doskonale się
sprawdzają przy zabezpieczaniu miejsca przestępstwa.

– Verpini – powtórzył Obi-Wan, kręcąc głową z niedowierzaniem.
Na widok czworga Jedi dowódca podszedł do nich, podczas gdy para obcych zaczęła

badać zasnutą kurzem podłogę.

Qui-Gon przedstawił siebie i towarzyszy.
– Mamy dwa ludzkie trupy w pomieszczeniu na tyłach magazynu – powiedział

dowódca, zerkając na Vergere takim samym wzrokiem, jakim Obi-Wan patrzył na
verpińskich tropicieli. – Mężczyzna i kobieta; oboje zginęli od postrzału z miotacza z
niewielkiej odległości, jednak z dwóch różnych egzemplarzy broni. Zwęglenia na podłodze i
ścianach wskazują na to, że walka była prowadzona na pełny ogień. Ślady krwi świadczą, że
przynajmniej jeden z walczących był Rodianinem. Z pakietu medycznego zginęły plastry
bacta, skóra syntetyczna i kto wie co jeszcze. Czekamy na wyniki analizy odcisków palców i
dłoni.

– Partner kapitana Cohla jest Rodianinem – powiedział Qui-Gon.
Dowódca zanotował informację w notesie elektronicznym i wskazał na grupę celników.
– Zostali ujęci z zaskoczenia przez co najmniej ośmiu doskonale uzbrojonych

napastników, w większości ludzi, ale byli wśród nich co najmniej czterej Niktianie i para
Bithan. Natychmiast ich skrępowano, zawiązano oczy i położono w korytarzu, w związku z
czym nie mogą udzielić zbyt wielu dodatkowych informacji. Kobieta dowodziła statkiem
służb celnych porwanym przez terrorystów. Zidentyfikowała zwłoki w tylnym pomieszczeniu
jako kapitana koreliańskiego frachtowca, na którego pokład weszła, by dokonać kontroli. Jest
nadal trochę oszołomiona od zastrzyku usypiającego, ale mówi, że widziała również
Rodianina i wydaje jej się, że przypomina sobie także Gotala i kilku mężczyzn rasy ludzkiej.
Wygląda na to, że wszyscy opuścili magazyn przez tylne wrota, które wychodzą na drogę dla
obsługi kosmoportu. Zakładamy, że poruszają się śmigaczami lub aerowozami.

Dowódca przeszedł na środek magazynu i zatoczył ręką szerokie koło.
– Wszystko wygląda tu tak, jak zastaliśmy, z wyjątkiem tego małego urządzenia, które

znaleźliśmy pod jednymi z sań.

Qui-Gon i pozostali Jedi spojrzeli w kierunku, który wskazywał palec dowódcy, i

zobaczyli przenośny holoprojektor umieszczony na skrzyni towarowej.

– Cokolwiek by nie powiedzieć o Cohlu, na pewno nie jest niedbały – powiedział Qui-

Gon.

– My też sądzimy, że zostawili to wszystko celowo. Z drugiej strony, nawet zawodowcy

popełniają błędy.

Dowódca podszedł do holoprojektora. Miał już uruchomić urządzenie, gdy podszedł do

niego jeden z asystentów.

– Dowódco, Verpin mówi, że znajduje tu ślady co najmniej kilkunastu osób, z których

część przybyła w tych cylindrach towarowych. W pewnym momencie większość z nich
zebrała się wokół czegoś, najprawdopodobniej skrzyni towarowej... o, tutaj... może po to,
żeby obejrzeć zdjęcia z holoprojektora. Był wśród nich Gotal, który również przybył tu w
jednym z cylindrów. Znaleźli jego sierść wewnątrz przedostatniego z cylindrów, a także na
podłodze i to w dużych ilościach.

– Bójka? – zapytał dowódca.
– To możliwe, proszę pana. Gotale mają tendencję do gubienia sierści, gdy coś je

zaskoczy lub zaatakuje.

– Co mogło go przestraszyć?
– Trudno powiedzieć.
Dowódca uniósł wzrok znad notesu.
– Coś jeszcze?
– Ślady prowadzące w dół korytarza i z powrotem. Jedne niewątpliwie należą do

Rodianina. Krew w pomieszczeniu na tyłach tłumaczy, dlaczego poruszał się tak niepewnie,
wracając. Osobnik, który mu towarzyszył, też nie był w najlepszym stanie, sądząc z faktu, że
lewą cześć ciała podpierał kulą zaimprowizowaną z kawałka rury. Ślady stóp tych rannych
wskazują, że chodzili po całym pomieszczeniu. Rodianin podniósł coś spod jednych z sań, ale

nie jesteśmy pewni, co to było... chyba że holoprojektor. Dowody wskazują, że tych dwoje
wyszło przez tylne wrota, podobnie jak reszta, ale szli pieszo aż do budki transportu
miejskiego za rogiem.

Dowódca skończył robić notatki i spojrzał na Qui-Gona.
– Czy to wszystko coś panu mówi?
– Kapitan Cohl, Rodianin i ta kobieta musieli zostać zaatakowani w tylnym

pomieszczeniu.

– Zaatakowani? Przez Havaca?
Qui-Gon przytaknął.
– Więc Havac myślał, że wszyscy troje nie żyją?
– Nie, spodziewał się, że znajdziemy kapitana Cohla i Rodianina żywych.
– Po co miałby tak ryzykować? – zapytał dowódca. Qui-Gon spojrzał na niego.
– Bo chciał, żebyśmy zgubili właściwy trop.
Zamyślony strażnik podrapał się po głowie. Obi-Wan przesunął holoprojektor w jego

stronę.

– Zobaczmy, co tu mamy.

ROZDZIAŁ 29

Lope wyjrzał przez wąskie drzwi prowadzące na dach kryjówki Frontu Mgławicy w

południowej części miasta. Niewielka jednostka sił bezpieczeństwa przeleciała nad dachem z
południa na północ, kierując się w stronę miejsca, gdzie miał odbyć się szczyt.

– Jak w zegarku – powiedział do piątki terrorystów, ludzi i obcych, przykucniętych na

schodach poniżej. – Mamy dziesięć minut.

Gotal przecisnął się obok niego i wyskoczył na dach, poruszając wygiętymi rogami,

którymi badał zamglone powietrze.

Pięć metrów od drzwi machnął ręką na Lope'a i zniknął za pierwszą z licznych kopuł,

które musieli minąć, by dotrzeć na miejsce, skąd będą mieli dobry widok na budynek, w
którym odbywał się szczyt.

Lope i pozostali wyszli za nim i obeszli tę samą kopułę, za którą zniknął Gotal.
Lope miał na biodrze wibroostrze schowane w pochwie, a na nadgarstku miniaturową

rakietnicę. Pozostali uzbrojeni byli zarówno w broń do walki wręcz, jak i miotacze. Za
pierwszą kopułą rozciągała się przed nimi płaszczyzna połączonych ze sobą dachów,
urozmaiconych okrągłymi pagórkami kopuł i stromymi szczytami kalenic, przeciętą
wąwozami i uskokami. Ośmiokątne wieże, wąskie iglice i anteny wyrastały ponad
powierzchnią dachów jak pojedyncze drzewa.

Kopuły miały najprzeróżniejsze kształty. Niektóre przypominały pokrywki od garnków,

inne miały kształt półokrągłych krypt, jeszcze inne, butelkowate, pokrywały ceramiczne
płytki. Niekiedy kopuła była małym domkiem o miniaturowych oknach. Gotal prowadził;
szybko złapali równy rytm, czy to przeciskając się krętymi meandrami, czy to pokonując
niebezpieczne występy, czy przeskakując z dachu na dach.

Skafandry mimetyczne pozwalały im wtopić się w tło – szare dachówki, czerwonawe

cegły i pokryte czarnymi zaciekami kwaśnych deszczów kopuły.

Wspięli się na stromy dach i zeskoczywszy do niecki, którą utworzyły cztery schodzące

się w tym miejscu kopuły, wychylili się zza krawędzi masywnej półkuli, skąd jak na dłoni
mogli zobaczyć interesujący ich budynek. Na wschód od niego rozciągały się wysokie
wzgórza, spowite gęstym smogiem. Daleko na północy szeroka rzeka rozlewała się w wąską
zatokę w miejscu, gdzie uchodziła do morza.

Długa połać równego dachu ciągnęła się aż po ostatnią kopułę, gdzie schodziły się dwie

ulice, by utworzyć szeroki bulwar prowadzący do budynku, w którym miał się odbyć szczyt.

Byli w połowie drogi, gdy z dołu dobiegły do nich odgłosy zamieszania. Pokonując lęk

wysokości, Lope podczołgał się do krawędzi dachu i spojrzał w dół zza niewysokiego murku
biegnącego wokół. Oddziały do rozpędzania zamieszek zmieniały właśnie organizację ruchu i
rozganiały gapiów, którzy zebrali się, by zobaczyć najwyższego dygnitarza galaktyki.

W budynku po drugiej stronie ulicy mieszkańcy zaciągnęli zasłony lub pozamykali

okiennice. Z wolno krążących po ulicy śmigaczy w kilku językach powtarzano komunikat
grożący najsurowszymi konsekwencjami każdemu, kto zostanie złapany na dachu lub w
strefie zastrzeżonej w pobliżu wejść do budynku.

Lope zobaczył, że od południa zbliża się kawalkada pojazdów poduszkowych, i

zamachał na ludzi Havaca, by dołączyli do niego przy murku. Konwój dziesięciu
repulsorowych limuzyn eskortowało tyle samo policjantów na grawimotorach pościgowych.
Jeden z ludzi Havaca wpatrywał się przez elektrolornetkę w piąty z kolei pojazd konwoju.

– Valorum – powiedział ściszonym głosem. – Gubernator Eriadu i jego namiestnik jadą

z nim.

Lope poprosił go o elektrolornetkę.
– Twój szef powinien był pójść po rozum do głowy i pozwolić nam zastrzelić go tutaj. –

Poklepał się po rakietnicy przymocowanej do nadgarstka. – Jeden strzał z tej zabawki i
byłoby po wszystkim.

Towarzysz Havaca odebrał mu lornetkę.
– W tej chwili Havac jest i twoim szefem. Zresztą pojazd Valoruma jest chroniony

polem energetycznym. A teraz łap się za komunikator i daj znać naszym ludziom w budynku,
że cel będzie wchodził południową bramą,

Lope odczołgał się do miejsca, gdzie czekali pozostali, i wyjął z kieszeni mały

komunikator.

– Valorum przejeżdża tuż pod nami – wyjaśnił.
Włączył komunikator i wstukał numer, który dał mu Havac, ale w odpowiedzi usłyszał

tylko szum zakłóceń.

– Musisz stanąć nad tymi antenami – powiedział Gotal. – Spróbuj się wspiąć na szczyt

tej wysokiej kopuły.

Lope przytaknął. Podbiegł skulony do kopuły i zaczął się wspinać. Był tuż pod

ozdobnym wierzchołkiem, gdy usłyszał za sobą odgłos silnika.

Zsunął się po ścianie kopuły i dołączył do pozostałych.
– Poduszkowiec patrolowy zbliża się w naszą stronę.
Kobieta, którą zatrudnił Cohl, spojrzała na czasomierz na nadgarstku.
– Za szybko na kolejną rundę.
Przygięło ich do ziemi, gdy trójka poduszkowców przeleciała tuż nad ich głowami.

Odleciały niedaleko, by zaraz zawrócić w kolejnym podejściu.

– Zauważyli nas – powiedział Gotal. Lope uzbroił rakietnicę.
– Mamy na to radę.
Unosząc prawe ramię, wbił wzrok w pojazd lecący na przedzie.

Z tylnego siedzenia śmigacza cała stolica Eriadu wyglądała jednakowo. Tak

przynajmniej wydawało się Qui-Gonowi po ponad godzinie krążenia nad miastem w
poszukiwaniu miejsca skąd wykonano zdjęcia zarejestrowane w holoprojektorze.

Przecięte na pół powolną mulistą rzeką miasto stanowiło bezładną mieszaninę kopuł,

wewnętrznych dziedzińców i strzelistych wież. Pocięte było wąskimi ulicami i zaledwie
kilkoma szerszymi bulwarami. Budynki wznoszono jeden nad drugim w najdziwaczniejszy
sposób – tu wyrastała przybudówka, tam dodatkowe piętro – na całej przestrzeni od zatoki, aż
po zbocza gór po drugiej stronie miasta.

Trudno się było dziwić, że nikomu z oficerów służby bezpieczeństwa nie udało się jak

dotąd odnaleźć tych dachów, które zobaczyli w holoprojektorze Havaca. Krótki przegląd
dwuwymiarowych map tylko utrudnił sprawę, więc kopie obrazów zarejestrowanych w
holoprojektorze skopiowano do komputerów nawigacyjnych trzech śmigaczy, w nadziei że po
kilku przelotach ponad dachami komputer zdoła dopasować obraz do rzeczywistego
ukształtowania terenu. Jak dotąd jednak przeloty w okolicach wschodniego i północnego
wejścia do budynku szczytu nie przyniosły rezultatów. Qui-Gon nadal był przekonany, że
Havac chciał, żeby holoprojektor został odnaleziony, ale nie wykluczał całkowicie
możliwości, że terrorysta zostawił urządzenie w magazynie celnym przez zwykłe
przeoczenie.

Trójka śmigaczy znajdowała się w tej chwili o jakieś dwa kilometry na południe od

budynku szczytu. Qui-Gon i Obi-Wan jechali jako pasażerowie w pierwszym pojeździe, Ki-
Adi-Mundi i Vergere – w drugim, a dwaj funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości – w
trzecim.

Spoglądając w dół przez prawą burtę śmigacza Qui-Gon zauważył jakiś ruch na dachu

pod nimi. Kiedy jednak osłonił oczy dłonią i spojrzał ponownie, zauważył tylko coś, co
wyglądało jak drganie rozgrzanego powietrza u podstawy wąskiej ceglanej wieży. Rozciągnął

zmysły poprzez Moc.

W tej samej chwili komputer pokładowy śledzący rzeźbę terenu zaczął świergotać,

wskazując tym samym, że dopasował okolicę do zadanego wizerunku. Na ekranie komputera
wyświetlił się obraz z holo-projektora nałożony na widok rozciągający się z dachu pod nimi.
Obróciwszy się w fotelu, Qui-Gon zobaczył, że Ki-Adi-Mundi daje im ręką znak,
potwierdzając, że komputer drugiego śmigacza również zidentyfikował miejsce.

Oficer eriaduańskiej straży przechylił śmigacz na bok i zaczął zataczać nim koło, by

wrócić pętlą w to samo miejsce, gdy nagle włączył się wykrywacz zagrożeń, dodając swój
sygnał do nieprzerwanego ćwierkania komputera pokładowego.

– Ktoś wycelował w nas pocisk samonaprowadzający! – zawołał zaskoczony pilot.
Obi-Wan wychylił się za burtę i pokazał palcem na dach.
– Tam, mistrzu!
Qui-Gon zauważył kątem oka niewielki pocisk i w tej samej chwili uświadomił sobie,

że musiał zostać wystrzelony spod wieży, dokładnie z tego samego miejsca, w którym chwilę
wcześniej zauważył ruch.

Pilot zanurkował gwałtownie śmigaczem, gotów do następnego manewru, gdyby pocisk

nadal leciał w ich kierunku; miniaturowa rakieta podążała jednak nadal pierwotnym kursem.
Mijając o włos rufę pojazdu, wybuchła wysoko nad ich głowami, obrzucając deszczem
odłamków śmigacz, który zawrócił, szukając źródła ognia.

– Rejestruję ruch pod nami – zameldował pilot, spoglądając w kierunku jednego ze

skanerów. – Naliczyłem sześć postaci.

Obi-Wan uniósł się w fotelu.
– Nikogo nie widzę!
– Kombinezony mimetyczne – powiedział Qui-Gon. Odwrócił się w stronę pilota. –

Znajdź jakieś miejsce do lądowania.

Qui-Gon pozwolił oczom błądzić po kopułowatych dachach. Zauważył, jak zza

wąskiego przesmyku między dwiema kopułami wyłaniają się na chwilę trzy ludzkie sylwetki,
by za moment wtopić się w tło pokrytego kafelkami dachu.

Pilot podprowadził śmigacz ku szczytowi baryłkowatego dachu i posadził pojazd.

Laserowe strzały zaczęły tańczyć wokół kadłuba i bezładnie odbijać się rykoszetem od
sklepienia. Z włączonymi mieczami świetlnymi Qui-Gon i Obi-Wan wyskoczyli za burtę.
Wylądowawszy na dachu, odbili się saltem i zeskoczyli na płaski dach poniżej. Niedaleko
nich Ki-Adi-Mundi, Vergere i dwaj republikańscy funkcjonariusze również zeskoczyli i
zaczęli biec w ich kierunku.

Poruszając się tak szybko, że ledwie widać było ich sylwetki, Qui-Gon i Obi-Wan

pobiegli ku krańcowi płaskiej powierzchni, skręcili pomiędzy kopułami i przeskoczyli na
drugi brzeg szerokiej rozpadliny bez chwili wahania. Potem przesadzili przestrzeń ponad
wewnętrznym dziedzińcem, nie zważając na blasterowy ostrzał, i kontynuowali pogoń, nie
wypadłszy z rytmu.

Terroryści wciągali ich coraz głębiej pomiędzy sinusoidalne kształty kopuł. Qui-Gon

ścigał widoczną w ruchu parę, okrążając ich łukiem, aż wysforował się naprzód. Z
uniesionym mieczem świetlnym przystanął, czekając, aż wybiegną wprost na niego. Zielone
ostrze jego miecza syczało i buczało, tnąc powietrze i odbijając kilkanaście laserowych
strzałów – a w końcu także ciśnięty w jego stronę miotacz. Wyczuwając, że para terrorystów
zmienia trasę ucieczki, Qui-Gon przewrócił ich jednym silnym pchnięciem Mocy. Dwaj
funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości nadbiegli w samą porę, by przygwoździć
terrorystów, zanim ich kombinezony mimetyczne miały czas, by ponownie się
naenergetyzować.

Wyczuwając za sobą ruch, Qui-Gon odwrócił się, nie dość szybko jednak. Metrowe

wibroostrze zaciśnięte w dłoni napastnika, którego niemal nie sposób było dostrzec, przecięło

prawy bok płaszcza Qui-Gona, mijając o włos żebra. Jedi obrócił się wokół osi, tnąc mieczem
na ukos i rozcinając wibroostrze na pół.

Terrorysta czmychnął na środek dachu, gdzie ceglana ściana niewielkiej przybudówki

pozwalała mu lepiej się zakamuflować, i dobył blaster. Jedi rzucił się do przodu, unikając
laserowych promieni, by wziąć się za bary z mężczyzną podobnej postury. Strzały z miotacza
ze świstem minęły prawe ucho Qui-Gona, który rzucił swoim przeciwnikiem o dach. Dwa
kolejne strzały osmaliły mu włosy. Skoczył w prawo i przeturlał się pod osłonę. Sięgając po
Moc, poruszył obluzowaną płytkę na szczycie dachu przybudówki. Uchwyt puścił i płytka
spadła, wirując w powietrzu. Trafiła terrorystę w skroń, powalając go w jednej chwili.

Qui-Gon skoczył do przodu, chwytając w garść fałdy mimetycznego kombinezonu i

odrywając je od bezwładnego ciała mężczyzny. Obwody kombinezonu pękły, tkanina puściła,
i w końcu napastnik stał się widoczny.

Jedi uznał, że mężczyzna pozostanie nieprzytomny dostatecznie długo, by zajęli się nim

funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości. Na lewo zauważył Vergere, przeskakującą z
kopuły na kopułę z taką wprawą jakby miała na plecach silniczki rakietowe. Biegnąc za nią,
zauważył, że Vergere i Ki-Adi-Mundi doganiają Gotala, którego mimetyczny kombinezon nie
był w stanie ukryć śladów gubionej sierści.

Qui-Gon rozejrzał się dookoła szukając wzrokiem Obi-Wana. Dostrzegł go pod wysoką

kopułą, na murku zamykającym wewnętrzny dziedziniec. Skierował się w jego stronę, gdy
nagle zauważył zamazany kształt zsuwający się po stromej krzywiźnie kopuły. Kształt wpadł
na Obi-Wana, który stracił równowagę i spadł z murku poza krawędź przybudówki. Qui-Gon
rzucił się do przodu z mieczem na poziomie biodra, by w ostatniej chwili wycelować ostrze w
miejsce, gdzie, jak sądził, wyląduje terrorysta. Rozległ się pełen bólu krzyk, prawa ręka, nagle
widoczna, poszybowała ponad dachem i spadła w dół na ulicę. Uszkodzony kombinezon
mimetyczny wyłączył się, ukazując krzyczącą kobietę, która upadła na kolana, ściskając lewą
dłonią kikut odciętego ramienia.

Qui-Gon podbiegł do murku; miał nadzieję, że Obi-Wan zdołał miękko wylądować.

Zobaczył jednak śmigacz unoszący się znad dziedzińca, z Obi-Wanem ściskającym jedną
ręką tylny stabilizator pojazdu.

Śmigacz delikatnie opuścił Obi-Wana na dach obok Qui-Gona. Niedaleko od nich Ki-

Adi-Mundi, Vergere, dwóch funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości i paru
eriaduańskich strażników krępowało sześciu terrorystów, których zdołali schwytać. Nie było
wśród nich ani Havaca, ani kapitana Cohla.

– Niezły z ciebie kaskader, padawanie – powiedział Qui-Gon.
– Chyba wolałbyś, mistrzu, żebym trzymał się burty zębami.
Qui-Gon spojrzał na niego zaskoczony.
– To ta zagadka, którą mistrz Bondara zadał swoim studentom w dniu, w którym

rozmawialiśmy z Luminarą – wyjaśnił Obi-Wan. – O mężczyźnie trzymającym się zębami
pojazdu nad zdradziecką paszczą.

– Teraz sobie przypominam – powiedział Qui-Gon w nagłym przypływie

zainteresowania.

Obi-Wan odetchnął głęboko.
– Po długich rozmyślaniach uznałem, że pojazd oznacza Moc, a paszcza wyobraża

niebezpieczeństwa, które czekają na tego, kto zejdzie z jej ścieżki.

– A ci zagubieni wędrowcy, którzy proszą o pomoc?
– No cóż, z jednej strony podróżnicy, nawet jeśli zgubili drogę, powinni wiedzieć, że

nie na wiele się zda pytanie o drogę człowieka, który wisi nad paszczą potwora, trzymając się
czegoś zębami. Ale najważniejsze jest to, że podróżnicy tylko odwracają jego uwagę, więc
powinien ich zignorować, jeśli ma pozostać na ścieżce Mocy.

– Tylko odwracają uwagę – mruknął Qui-Gon.

Wrócił myślami do próby zamachu na życie kanclerza i dowodów, które odkryli w

magazynie celnym. Klepnął Obi-Wana po ramieniu.

– Pomogłeś mi uchwycić sens czegoś, co od dawna mi umykało. – Spojrzał na szóstkę

terrorystów. – Nie na wiele tu się przydamy. Pospiesz się, padawanie. Plan Havaca jest nadal
aktualny.

– Dokąd idziemy?
– Tam, gdzie od początku mieliśmy dotrzeć.

ROZDZIAŁ 30

Przy południowym wejściu do budynku, w którym odbywał się szczyt, panował chaos i

zamieszanie, trwały przepychanki tłumu gapiów i służby bezpieczeństwa. Reporterzy
medialni przeciskali się przez ciżbę, by znaleźć dogodne miejsce dla swoich holokamer i
nagrywarek. Kordon zbrojnych policjantów starał się powstrzymać napierający tłum, by
pozostawić miejsce dla przejeżdżających pojazdów – od najprymitywniejszych po najbardziej
luksusowe limuzyny – przywożących delegatów pod ganek skrywający wejście do budynku.
Funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości krążyli w tłumie, starając się nie przyciągać
uwagi, co było trudne, zważywszy na fakt, że w uszach mieli najnowocześniejsze
słuchawkofony, a na nadgarstkach – skomplikowane komunikatory. Rycerze Jedi, w
charakterystycznych brunatnych płaszczach i z przypiętymi do pasa mieczami świetlnymi,
nawet nie próbowali przejść niezauważeni.

– Nie wiem, jak nam się uda wejść do środka – powiedział Boiny do Cohla; stali w

pierwszym rzędzie gapiów. – Nawet jeśli zdołamy dostać się do drzwi, nie damy rady
pokonać bramek ze skanerami na broń.

Mieli na sobie luźne szaty, sandały i turbany, pod którymi ukryli rany na głowach. Cohl

znalazł nawet prawdziwą kulę z lekkiego stopu aluminium, ale był znacznie bardziej
osłabiony niż wtedy, gdy pospiesznie opuszczali magazyn celny. Przy życiu trzymały ich
plastry bacta i regularne zastrzyki środków uśmierzających ból.

Cohl spojrzał w górę na budynek. Oprócz strażników przy wejściu, na wieżach

wieńczących każdy z rogów umieszczono snajperów z ostrą bronią.

– Przyjrzyjmy się innym wejściom – powiedział cichym, urywanym głosem. Zaczęli

przeciskać się zygzakiem przez tłum. Zachodnie i północne wejścia były równie oblegane,
przy wschodnim jednak tłoczyło się znacznie mniej gapiów, a i ochrona była tam mniej
liczna.

Przy wejściu czekała na wpuszczenie do środka cała rzesza asystentów

administracyjnych i tłumaczy, robotów protokolarnych, zespół trębaczy i doboszy w
wysokich hełmach i krzykliwych mundurach, a także mieszana grupa istot różnych gatunków,
reprezentująca między innymi Ligę Praw Istot Rozumnych i Stowarzyszenie Światów
Wolnego Handlu.

Kawałek dalej około setki osób trzymało dumnie kolorowy transparent, z którego

wynikało, że są weteranami Starkiańskiego Konfliktu Hiperprzestrzennego. Krótki, lecz
niezwykle krwawy konflikt zakłócił spokój dwanaście lat temu, a toczył się głównie na
światach, gdzie płyn bacta był rzadko stosowany lub bardzo kosztowny. Wielu weteranów,
zarówno ludzi, jak i istot innych ras, z dumą prezentowało więc paskudne blizny, okropnie
zniekształcone fałdy pomarszczonej skóry albo kikuty kończyn i ogonów. Niektórzy,
częściowo sparaliżowani w wyniku ognia z rozpraszacza lub detonacji elektromagnetycznych,
poruszali się na repulsorowych wózkach lub noszach.

To właśnie ta grupa przyciągnęła uwagę Cohla.
– Chyba mamy sposób, by dostać się do środka – odezwał się do Boiny'ego.

* * *

W samym środku fragmentu amfiteatru, oddzielającego delegację Coruscant od

Dyrektoriatu Federacji Handlowej, w sekcji przeznaczonej dla delegatów systemu Naboo,
siedział senator Palpatine w towarzystwie Sate'a Pestage'a, Kinmana Doriana i paru innych
osób.

Palpatine patrzył w lewo, gdzie siedmiu członków dyrektoriatu zajmowało właśnie

miejsca. W środku zasiadła czwórka ludzi, po bokach mając Sullustanina, Granina i
Neimoidianina; otaczał ich oddział robotów strażniczych uzbrojonych w karabiny blasterowe
przewieszone przez pudełkowate plecy.

Palpatine był tak zatopiony w myślach, że nie zauważył, jak zbliża się do niego senator

Orn Free Taa, chociaż rutiański Twi’lekianin podjechał na repulsorowym fotelu, eskortowany
przez licznych asystentów i pomocników.

– Imponujący pokaz – odezwał się Taa do Palpatine'a, rozglądając się po sali, a jego

fotel opadł na podłogę. – Delegaci z Sullusta, Clak'dor, z sektora Seneksa, Malastaru, Falleen,
Bothawui... widzę tu nawet przedstawiciela Huttów! – Taa przerwał, podążając za wzrokiem
Palpatine'a, który patrzył na delegację Federacji Handlowej. – Ach... a oto i obiekty
powszechnej fascynacji.

– Niewątpliwie – odparł Palpatine nieobecnym głosem.
– Jakież to typowe dla dyrektoriatu, zabrać ze sobą roboty! Chociaż przypuszczam, że

to niewielka różnica, czy wybierze się rycerzy Jedi, czy roboty. Słyszałem jednak, że
dyrektoriat nalegał też na zamontowanie projektora tarczy.

– Tak, również o tym słyszałem.
Taa przyglądał się Palpatine'owi przez dłuższą chwilę.
– Senatorze, pozwolę sobie zauważyć, że wygląda pan na zaniepokojonego.
Palpatine odwrócił się w końcu w swoim fotelu w stronę Taa.
– Tak, istotnie... otrzymałem właśnie pewne dość niepokojące informacje z mojej

rodzinnej planety. Wygląda na to, że król Veruna abdykował.

Grube warkocze główne senatora Taa zadrgały.
– To... to... sam nie wiem, senatorze, czy to dobra wiadomość, czy zła, czy mam panu

gratulować, czy współczuć. Ale czy to zmienia w jakikolwiek sposób pańską pozycję? Czy
istnieje groźba, że zostanie pan odwołany?

– To się dopiero okaże – powiedział Palpatine. – Do czasu elekcji na Naboo będzie

rządzić regent.

– Kto kandyduje do tronu?
– To również nie jest jeszcze jasne.
– Czy mogę zapytać, na kogo pan liczy?
Palpatine wzruszył ramionami.
– Na kogoś, kto zechce otworzyć Naboo na resztę galaktyki. Na kogoś, że tak powiem,

mniej konserwatywnego niż król Veruna.

Oczy Taa zabłysły.
– A może... na kogoś, kogo łatwiej będzie przekonać do swoich racji?
Zanim Palpatine zdążył odpowiedzieć, w sali dało się wyczuć poruszenie. Głowy

wszystkich obecnych obracały się w kierunku południowego wejścia. Wkrótce w drzwiach
pojawił się Najwyższy Kanclerz Valorum i reszta delegacji coruscańskiej. Rozległy się
kurtuazyjne raczej niż prawdziwie entuzjastyczne oklaski.

– Przybył – powiedział Taa, gdy Valorum podchodził do swoje miejsca. – A kto to jest

ten mężczyzna obok? Poznaję gubernatora Eriadu, ale kim jest chudy człowiek obok niego,
który wygląda, jakby był zagłodzony?

– To namiestnik gubernatora, Tarkin – odpowiedział Palpatine, nie przestając klaskać

na powitanie delegacji.

– Aha... Tarkin. Trochę staroświecki gość, jak słyszałem. Bardzo bojowy i autorytarny.
– Władza może zmienić najsłabszego biurokratę w dzikiego kota manka.
– Właśnie, właśnie! To mi przypomina, senatorze... – dodał konspiracyjnym tonem. –

Czy pamięta pan informacje, którą przekazałem jakiś czas temu, na temat udziałów rodziny
Valorum w tutejszej spółce?

– Jak przez mgłę. To jakaś firma przewozowa, tak?

Taa przytaknął.
– Jak pan wie, wiele mniejszych koncernów tylko czeka, by przejść do pierwszej ligi,

jeśli propozycja Valoruma w sprawie opodatkowania zostanie przeforsowana. Inwestorzy ze
światów Jądra, w rodzaju Ralltiir czy Kuat, aż się palą, by je dokapitalizować.

– A co to ma wspólnego z firmą rodziny Valorum? – zapytał łagodnie Palpatine.
– Otóż okazuje się, że rzeczona firma przewozowa otrzymała niedawno poważny

zastrzyk kapitału, a Najwyższy Kanclerz nie poinformował o tym odpowiednich organów w
senacie. Oczywiście zacząłem się zastanawiać, czy w ogóle wiedział o tym, że ktoś tak
poważnie zainwestował w jego rodzinną firmę, i kim jest ten inwestor.

– To niepodobne do kanclerza Valoruma, by ukrywać tego rodzaju informacje.
– Początkowo też tak uważałem. Zakładałem, że jeśli uda się ustalić, że te środki

pochodziły od kapitału spekulacyjnego, niepowiązanego bezpośrednio z samym Valorumem,
wówczas, mimo wszelkich pozorów, można będzie uznać, że nie doszło do naruszenia
regulaminu czy zasad etyki senackiej. Próbując jednak ustalić, kim jest ten tajemniczy
inwestor, natrafiałem na same przeszkody, martwe tropy i dwuznaczne ślady. Jak sam pan
zasugerował, postanowiłem zwrócić się z tą sprawą do senatora Antillesa, który ma dostęp do
takich rodzajów informacji, których mnie samemu odmówiono.

– Czy senator Antilles zdołał coś ustalić?
Taa zniżył głos jeszcze bardziej.
– To, co mam panu do powiedzenia, nie może się wprawdzie równać z wiadomością o

abdykacji króla Veruny, ale udało mi się dowiedzieć, że Antilles zdołał dotrzeć do źródła tych
kapitałów. Początkowo sądził, że będzie to jakiś fundusz wysokiego ryzyka, ale okazało się,
że środki pochodzą z wysoce podejrzanego konta bankowego, założonego
najprawdopodobniej w celu transferowania nielegalnie pozyskanych funduszy do obszarów
szczególnego zainteresowania.

– Mówiąc o „obszarach szczególnego zainteresowania” ma pan na myśli, jak sądzę,

tych senatorów, którzy otrzymują wsparcie finansowe od rozmaitych organizacji, legalnych i
nie tylko.

– Właśnie.
– Ale nie dowiedział się pan jeszcze, skąd pochodziły te fundusze?
– Wydaje nam się, że jesteśmy już na tropie, ale im bliżej wyjaśnienia się znajdujemy,

tym bardziej kłopotliwe stają się potencjalne konsekwencje tej sprawy dla kanclerza
Valoruma.

– Byłbym wdzięczny, gdyby zechciał pan dokładnie mnie informować.
Taa uśmiechnął się.
– Niczego nie ogłosimy, nie zasięgnąwszy wcześniej pańskiej opinii.
Palpatine i Taa odwrócili się, by popatrzeć, jak Valorum pozdrawia zgromadzonych,

którzy zareagowali kolejną rundą oklasków.

– Na tę chwilę Najwyższy Kanclerz czekał tak długo – powiedział Palpatine. – Nie

psujmy jej plotkami.

Taa wyglądał na rozgoryczonego.
– Proszę przyjąć moje przeprosiny, senatorze. Nie miałem zamiaru zakłócać tej

doniosłej chwili. – Spojrzał w lewo. – Pozostawiam to Federacji Handlowej.

Wicekról Nate Gunray czuł się, jakby oczy wszystkich skierowane były na niego,

niezależnie od faktu, że to Valorum skupiał na sobie niepodzielną uwagę zebranych. Gunray
patrzył natomiast wyłącznie na robota bojowego, którego mu dostarczono tuż przedtem, jak
członkowie dyrektoriatu opuścili swe tymczasowe kwatery, by udać się na szczyt.

Nie do odróżnienia od innych robotów stanowiących ochronę dyrektoriatu – z

wyjątkiem kilku żółtych oznaczeń – nowy nabytek stał na prawo od Gunraya, na samym

skraju mównicy Federacji Handlowej. Gunray ledwie miał czas rozgościć się w swojej
kwaterze na Eriadu, gdy Lord Sithów, wierny swemu słowu, pojawił się przed nim w postaci
holograficznego obrazu z projektora, który sam przekazał wicekrólowi kilka miesięcy temu.
Tym razem jednak wizerunek był tak wyraźny, pozbawiony jakichkolwiek zakłóceń czy
szumów, że Gunray zaczął się zastanawiać, czy Sidious nie znajdował się aby na Eriadu albo
na jednej z sąsiednich planet, zamiast ukrywać się w tajemniczej kryjówce, skąd roztaczał
swą mroczną magię.

„Złożą ci wizytę nieznajomi, którzy przekażą w twoje ręce robota – poinformował go

Sidious. – Robota bojowego. Nie pytaj ich o nic, ani o ich tożsamość, ani o robota. Polecisz
robotowi po prostu dołączyć do pozostałych, które sprowadziłeś na Eriadu. Robot będzie
reagował na twoje rozkazy”.

Gunray aż się palił do pytań, powstrzymał się jednak, gdy do jego kwatery przybyli

nieznajomi z wielką skrzynią, w której schowany był robot. Nie poinformował Lotta Doda o
otrzymanych instrukcjach nawet wtedy, gdy senator – jako jedyny z całej delegacji –
przypadkiem zauważył, że mógłby przysiąc, iż przywieźli na Eriadu tylko dwanaście
robotów.

List przewozowy pozwoliłby szybko wyjaśnić tę kwestię, rzecz jasna, ale ponieważ

statek Federacji Handlowej miał status dyplomatyczny, istniało niewielkie
prawdopodobieństwo, że służby celne zaprotestują, gdy delegacja powróci do kosmoportu z
jednym robotem więcej.

Drugie z poleceń lorda Sithów nie przestawało dręczyć Gunraya i to ono było

przyczyną jego obecnego niepokoju. Myślał o nim nawet teraz, gdy zespół muzyczny zaczął
przygotowywać się na scenie do odegrania fanfar inaugurujących szczyt.

Za kilka minut sprawa się rozstrzygnie.
Gunray zanotował w pamięci, gdzie siedzi Lott Dod.
Dyskretnie otarł z twarzy pot i spróbował się uspokoić. Nie przestawał jednak w

milczeniu odliczać minut.

ROZDZIAŁ 31

Z wyściełanego fotela wózka repulsorowego, który Boiny pomógł mu zarekwirować

jednemu z weteranów Starkiańskiego Konfliktu Hiperprzestrzennego, Cohl spojrzał na drugi
koniec sali, gdzie zasiadła delegacja Federacji Handlowej, a naprzeciwko – kanclerz Valorum
i jego coruscańska świta. Wzrok miał zamglony, pole widzenia ograniczone do wąskiego
tunelu, a całe ciało obolałe, mimo zastrzyków, które coraz częściej aplikował mu Boiny.

Rodianin stał za nim jako pielęgniarz, nie odrywając od oczu małej elektrolornetki,

przez którą przyglądał się trzynastu robotom Federacji Handlowej.

– Tylko jednemu brakuje ogranicznika – powiedział prosto do ucha Cohla. – To ten z

żółtymi oznaczeniami na głowie i korpusie. Na prawo od Neimoidianina, na samym skraju
mównicy.

Cohl przyłożył do oczu elektrolornetkę.
– Widzę go – powiedział słabym głosem. Potem zaczął badać olbrzymią salę przez

lornetkę. – Gdzieś tu musi być Havac, z pilotem w dłoni.

Boiny rozejrzał się dookoła.
– Możliwe, że robot został zaprogramowany w taki sposób, by zareagować na określone

wydarzenie albo w określonym momencie. Ale nawet jeśli Havac ma pilota, niewykluczone,
że nie musi mieć robota w zasięgu wzroku. Może być gdziekolwiek, nawet na zewnątrz sali.

Cohl pokręcił głową.
– Havac jest typem, który musi widzieć, co się dzieje. On to zaplanował. To jego pokaz.
Wzrok Boiny'ego wędrował wzdłuż rzędów krzeseł.
– Na pewno nie ma go w sekcji dla delegatów, i wątpię, żeby grał na trąbce...
Cohl odwrócił się gwałtownie w stronę Rodianina.
– Kim był Havac, zanim nawrócił się na terroryzm, Boiny? Zanim przyłączył się do

Frontu Mgławicy?

Boiny zaczął się zastanawiać.
– Robił holofilmy, zdaje się?
– Właśnie. Dokumentalne. Był reporterem.
Jednocześnie unieśli głowy, spoglądając w stronę lóż dla prasy i mediów.

Zakończywszy pościg po dachach, Qui-Gon i Obi-Wan dołączyli do Saesee Tiina i Adi

Gallii w sali szczytu, tuż przy północnym wejściu. Valorum siedział na prawo od nich i nieco
powyżej, Dyrektoriat Federacji Handlowej – na lewo. Na wprost nich zajmowali właśnie
miejsca członkowie delegacji Eriadu, na podeście wzniesionym w samym środku sali. Poniżej
zespół trębaczy i doboszy stroił instrumenty.

W powietrzu wyczuwało się podniecenie.
– Ta szóstka, którą złapaliśmy, utrzymuje, że nigdy nie słyszała o Cohlu ani o Havacu –

powiedział Qui-Gon do pozostałych Jedi. – I że nic nie wiedzą o planowanym zamachu.

– Co w takim razie robili na dachu, uzbrojeni i niebezpieczni, ostrzeliwując się z

rakietnicy?

– Twierdzą że należą do złodziejskiej szajki, która chciała wykorzystać zamieszanie

spowodowane szczytem, by obrabować bank sektora Seswenna.

– Czy powiedziałeś im o zdjęciu z dachu, które znalazłeś w holo-projektorze?
– Nie było po co. Może i liczyli na to, że uda im się zaatakować konwój Wielkiego

Kanclerza z dachu, ale moim zdaniem mieli tylko odwrócić naszą uwagę. To właśnie Havac i
Cohl robią od samego początku, począwszy od incydentu w galaktycznym senacie. Nawet
jeśli choć jeden z nich przyzna się, że został wynajęty przez Cohla, mogą nadal utrzymywać,
że planowali jedynie napad. Nie mieli przy sobie żadnych dokumentów, więc nawet nie

wiemy, kim są i skąd pochodzą. Eriaduańska straż porównuje ich podobizny i zdjęcia
siatkówki, ale zakładając, że Cohl pozbierał ich z odległych planet, mogą minąć tygodnie,
zanim kogoś zidentyfikują.

– W takim razie nie pozostał nam już żaden trop – powiedziała Adi. – Reszta

zamachowców Havaca musi być gdzieś w budynku.

– Przy wejściu nic się nie wydarzyło – zauważył Tiin. – Nikogo nie aresztowano.
– To nic nie znaczy – powiedział Qui-Gon. – Dla zawodowców takich jak Havac czy

Cohl, ten budynek jest równie nieszczelny jak bramka na finały wyścigów ścigaczy. Bez
trudu dostali się do środka.

Tiin zacisnął usta.
– Jedyne, co możemy zrobić, to przygotować się do obrony Najwyższego Kanclerza.
Qui-Gon spojrzał w stronę kanclerza Valoruma.
– A pozwoli nam podejść bliżej?
– Nie – powiedziała Adi. – Wydał wyraźne rozkazy, że nie chce, by cokolwiek

zakłóciło przebieg szczytu. I nie życzy sobie nas u swego boku. Chce, żeby Jedi byli
postrzegani jako bezstronni w tym sporze.

– Cóż, nie możemy stać tutaj, czekając, aż ktoś go zaatakuje – warknął Tiin. –

Powinniśmy rozdzielić się i rozejrzeć po sali; musimy znaleźć źródło kłopotów, zanim
kłopoty znajdą Valoruma.

Obi-Wan, który przysłuchiwał się tylko rozmowie, zauważył w oczach Qui-Gona

znajomy błysk. Wyglądał tak, jakby wpatrywał się w jakąś niewidzialną osobę, której
obecność wyczuł poprzez żywą Moc.

– O co chodzi, mistrzu? – zapytał cicho.
– Wyczułem go, padawanie.
– Havaca?
– Cohla.

Ciasna, zapuszczona loża medialna przydzielona reporterom niezależnego

eriaduańskiego dziennika HoloDaily mieściła kilka prostych krzeseł, konsolę kontrolną pod
kilkoma zakurzonymi, płaskimi ekranami i holotablicami i duże jednoszybowe okno
wychodzące na salę, w której odbywał się szczyt.

Havac stał obok okna i spoglądał na sadowiący się tłum, montując jednocześnie na

stojaku holokamerę. Za plecami miał dwóch swoich towarzyszy, uzbrojonych w blastery,
przemycone do budynku kilka tygodni wcześniej. Jeden z nich miał na nadgarstku
komunikator.

Skierowawszy holokamerę na sekcję foteli zajmowanych przez Federację Handlową

Havac przymocował do niej skaner. Następnie wycelował urządzenie przypominające
mikrofon kierunkowy w stronę trębaczy pośrodku sali.

– Czy tropiciele się odezwali? – zapytał przez ramię.
– Nie – odparł mężczyzna z komunikatorem. – A Valorum jest tu od ponad dziesięciu

minut. Jak myślisz, co się stało?

– Najprawdopodobniej zostali odkryci.
– Skąd ten pomysł?
Havac odwrócił się w stronę mężczyzn.
– Bo zawiadomiłem władze o frachtowcu Cohla i zostawiłem holoprojektor, który na

pewno znaleźli. – Czekał, aż się uśmiechną ze zrozumieniem, ale nie doczekawszy się, dodał:
– To był jedyny sposób, by zająć czymś władze, podczas gdy my zajmiemy się naszym
zadaniem.

– W takim razie musieli również znaleźć Cohla, a przynajmniej jego zwłoki –

powiedział mężczyzna z komunikatorem.

Drugi przyglądał się im z powątpiewaniem.
– Przypuśćmy, że, jak twierdzisz, tropiciele zostali pojmani i postanowili pójść na

ugodę, wyjawiając wszystko, co wiedzą... za kredyty albo za samo uwolnienie.

Havac wzruszył ramionami demonstracyjnie.
– Znają mnie jako Havaca, a żaden Havac nie dostał przepustki od służb

bezpieczeństwa na wejście do tego budynku. Przelewów kredytów dla ludzi Cohla też nie
będzie można powiązać z nami. Nasza kryjówka zostanie opróżniona, zanim doprowadzą tam
władze. Odlecimy z Eriadu, zanim ktokolwiek zdoła zebrać do kupy wszystkie kawałki tej
układanki.

Jeśli Havac spodziewał się, że uspokoi towarzyszy, to srodze się zawiódł. Przyglądali

mu się jeszcze bardziej sceptycznie niż przedtem.

– Czy snajper jest na miejscu?– zapytał Havac niecierpliwie.
– Jest na pomoście; czeka, aż zaczną grać.
– Co mamy z nim zrobić po wszystkim? – zapytał mężczyzna z komunikatorem.
Havac zastanowił się przez chwilę.
– To wyrzutek społeczeństwa z fałszywą przepustką i blasterem, z którego właśnie

wystrzelił w stronę delegatów. Zostaniesz bohaterem, jeśli go zastrzelisz... a przynajmniej
postaraj się, żeby spadł z pomostu.

– Żadnych tropów?
– Jak najmniej.

Cohl znów podpierał się na aluminiowej kuli, ale teraz do przodu szaty miał też

przyczepioną niewielką flagę, która pozwalała domyślać się w nim weterana konfliktu
starkiańskiego. Kuśtykając, wyszedł z turbowindy, która wyniosła go razem z Boinym na
główny poziom pieszy budynku. Mogli stąd dostać się do korytarza prowadzącego do lóż
medialnych i pomieszczeń straży na wyższych poziomach.

Szli właśnie w stronę wind, gdy za plecami usłyszeli głos.
– Kapitanie Cohl!
Cohl nie zatrzymał się, dopóki nieznajomy nie powtórzył jego nazwiska. Dopiero wtedy

odwrócił się z rezygnacją. Dziesięć metrów za nim stał wysoki, długowłosy i brodaty Jedi z
włączonym zielonym mieczem świetlnym.

– To chyba nie nasz dzień – mruknął Boiny.
Cohl usłyszał charakterystyczny trzask i szum drugiego miecza i obejrzał się przez

ramię. Drugi Jedi był gładko ogolonym, młodym mężczyzną z cienkim warkoczykiem
padawana.

– Nie mogliśmy się doczekać spotkania z panem od czasów Dorvalli – powiedział

starszy z Jedi.

Cohl i Boiny wymienili zaskoczone spojrzenia.
– To wy byliście w tym Lancecie – odgadł Cohl.
– Nieźle nas pan przegonił, kapitanie.
Cohl prychnął i pokręcił głową.
– No cóż, w końcu nas znaleźliście. I możecie odłożyć na bok te jarzeniówki. Nie

jesteśmy uzbrojeni.

Qui-Gon skierował czubek miecza w stronę podłogi i podszedł do Cohla i Boiny'ego.
– Gratuluję panu przeżycia eksplozji „Strumienia Przychodów”.
Cohl oparł się mocniej na kuli.
– Niewiele mi z tego przyszło, Jedi. Mój partner i ja jesteśmy podziurawieni kulami jak

sito.

Qui-Gon i Obi-Wan zbadali ich poprzez Moc. Zorientowali się, że mężczyzna nie

kłamie. I on, i Rodianin byli poważnie ranni.

– A tak na marginesie, skąd wiedzieliście o operacji nad Dorvallą?
– Od członka Frontu Mgławicy – odparł Qui-Gon. – Nie żyje.
– A zatem rzeczywiście mieli donosiciela. W takim razie Havac miał rację, że tę misję

trzymał w takiej tajemnicy.

– Chętnie poznamy również i Havaca – powiedział Obi-Wan.
Cohl spojrzał na padawana.
– Lepiej postarajcie się zniszczyć robota, którego Havac wprowadził na salę.
– Robota? – zapytali jednym głosem Jedi.
– Bojowego – wyjaśnił Cohl. – Jest tam, z resztą robotów dyrektoriatu. Domyślamy się,

że Havac planuje posłużyć się robotem, by zabić kanclerza Valoruma.

– To niemożliwe – powiedział Qui-Gon. – Roboty bojowe nie mogą działać

samodzielnie, niekontrolowane przez centralny komputer.

– Robot Havaca to jeden z nowych, ulepszonych modeli firmy Baktoid – powiedział

Boiny. – Dowódca Wolnomyśliciel. Trzeba tylko zlecić mu zadanie, komendą głosową albo
zdalnym sygnałem, a będzie gotów porwać za sobą wszystkie roboty dookoła.

Obi-Wan przyglądał mu się z niedowierzaniem.
– Chcesz powiedzieć, że zamiast jednego zamachowca mamy ich dwanaście?
– Trzynaście, jeśli chodzi o ścisłość – odparł Boiny.
– Mimo wszystko robot nie jest w stanie sam zainicjować takiej akcji – upierał się Qui-

Gon.

– I tu właśnie zaczyna się rola Havaca. Ma pilota.
Qui-Gon podszedł bliżej do Cohla.
– Gdzie on jest?
– Mam pewien pomysł.
– Powiedz mi, co wiesz, a ja zajmę się dalej tą sprawą. Obi-Wan odprowadzi ciebie i

twojego partnera do szpitala. I dobrze was przypilnuje.

Cohl pokręcił głową.
– Jeśli chcesz dostać Havaca, Jedi, idziemy razem albo wcale. – Wskazał głową na

Boiny'ego. – Zresztą tylko my możemy go zidentyfikować.

Qui-Gon nie zastanawiał się ani chwili. Spojrzał na Obi-Wana.
– Padawanie, odszukaj mistrza Tiina i pozostałych. Szybko.
– Ale, mistrzu...
– Idź, padawanie. Natychmiast.
Obi-Wan zacisnął usta, ale skinął głową i obrócił się na pięcie. Qui-Gon patrzył, jak

jego uczeń biegnie w kierunku sali; wyłączył miecz i objął ramieniem drżące ciało Cohla.

– Niech się pan o mnie oprze, kapitanie.

ROZDZIAŁ 32

Podczas gdy dziesięciu doboszy podawało rytm, dwa razy tyle rogów uniosło się w górę

i zaczęło odgrywać pierwszą z trzech długich fanfar. W tym samym momencie Obi-Wan
dotarł do Tiina i pozostałych Jedi.

– To roboty! – zaczął zadyszany.
Tiin kazał mu zwolnić i powtórzyć jeszcze raz wszystko, czego wraz z Qui-Gonem

dowiedzieli się od Cohla. Dopiero wtedy zwrócił się do Adi, Ki-Adi-Mundi, Vergere i
pozostałych.

– Zajmijcie pozycje jak najbliżej kanclerza Valoruma – polecił Adi i Vergere. – Obi-

Wan i Ki niech się ustawią w pobliżu mównicy Federacji Handlowej. Bądźcie rozluźnieni, ale
czujni.

– Mistrzu Tiin, czy myślisz, że Federacja Handlowa podejrzewa, kogo mają w swoich

szeregach?

– Nie sądzę. Są agresywni tylko jeśli chodzi o handel. Jeśli jednak ten Havac zdołał

wprowadzić robota pomiędzy inne, musiał to zrobić tak, by członkowie dyrektoriatu nie
dowiedzieli się o tym.

– Czy powinniśmy rozkazać ich delegacji, by wyprowadzili roboty, mistrzu?
Odpowiedział mu Ki-Adi-Mundi:
– Ktokolwiek obserwuje sytuację, pewnie od razu uaktywniłby roboty. Jeśli tak się

stanie, mogłoby to sprawiać wrażenie, że stanowimy zagrożenie i skłoniłoby roboty do
zareagowania ogniem. Gdybyśmy mieli czas, moglibyśmy spróbować wysłać kogoś do
frachtowca Federacji Handlowej, by wyłączył centralny komputer kontrolujący roboty.

– Czy walczyłeś już kiedyś z takimi robotami, mistrzu Tiin?
– Słyszałem tylko, że nie są zbyt precyzyjne, padawanie.
Obi-Wan zmarszczył czoło.
– Jeśli wszystkich trzynaście zacznie strzelać, brak precyzji może nie mieć znaczenia.
Nie przebiegli nawet jednej czwartej korytarza prowadzącego do stanowisk dla mediów,

gdy Boiny wyśledził Havaca przez małe okienko z transpastali osadzone wysoko w drzwiach.

Puszczając Cohla, by stanął o własnych siłach, Qui-Gon przycisnął plecy do ściany

korytarza.

– Ilu ich tam jest? – zapytał Rodianina.
– Havac i może jeszcze dwóch ludzi; siedzą na prawo od wejścia.
Qui-Gon wskazał mu głową dźwignię otwierającą drzwi.
– Spróbuj otworzyć.
Boiny ostrożnie położył dłoń na dźwigni.
– Zamknięte. – Spojrzał na klawiaturę w ścianie. – Mógłbym pewnie obejść kod...
– Znam szybszy sposób – przerwał mu Qui-Gon.
Włączywszy miecz świetlny, wbił rozpaloną klingę w mechanizm zamka. Metal

rozjarzył się do czerwoności i zaczął się topić, napełniając powietrze gryzącym smrodem.
Drzwi, skrzypiąc, rozsunęły się i schowały w ścianie.

Havac i jego dwaj towarzysze zdążyli już poderwać się na nogi i dobyć broni.
Deszcz laserowych strzałów odbił się od klingi Qui-Gona, który trzymał miecz

uniesiony do góry i precyzyjnymi ruchami parował kolejne strzały. Odbite rykoszetem
ładunki wypełniły całe pomieszczenie, trafiając dwóch ludzi Havaca, którzy upadli na
podłogę. Osłupiały i przerażony Havac wypuścił broń z ręki. Qui-Gon przywołał ją Mocą,
złapał i wsadził za szeroki pas, który nosił pod płaszczem.

Havac opadł na krzesło przy tablicy kontrolnej, unosząc drżące ze strachu ręce nad

głowę.

Boiny i Cohl weszli za Qui-Gonem do pomieszczenia.
Cohl rozejrzał się dookoła i spojrzał na Qui-Gona.
– Cieszę się, że nigdy nie musiałem z wami walczyć.
– Cohl! – wykrztusił Havac z bezbrzeżnym zdumieniem. Cohl zmrużył oczy.
– Następnym razem będziesz wiedział, czego się po mnie spodziewać. Amator z ciebie.
– Gdzie jest pilot do zdalnego sterowania robotem bojowym? – zapytał Qui-Gon

Havaca.

Havac spojrzał na niego z miną niewiniątka.
– Jaki pilot? Nie wiem, o czym mówisz.
Qui-Gon pochylił się nad nim.
– Wprowadziłeś swojego robota między te, które towarzyszą członkom Dyrektoriatu

Federacji Handlowej. – Złapał Havaca za ubranie i podniósł z krzesła, przyciskając do szyby
loży prasowej. – Gdzie jest pilot?

Havac bezskutecznie próbował odciągnąć rękę Qui-Gona.
– Dosyć! Puść mnie, to ci powiem!
Qui-Gon opuścił go z powrotem na krzesło.
– Nasz strzelec go ma – wypluł z siebie Havac.
– Wiem, kogo ma na myśli – powiedział Cohl. – Mają tu snajpera.
Qui-Gon spojrzał ponownie na Havaca.
– Gdzie on jest?
– Na kładkach pod sufitem – wymamrotał Havac, odwracając wzrok. Qui-Gon spojrzał

na Cohla, podejmując decyzję.

– Czy czujesz się wystarczająco dobrze, żeby popilnować tych trzech, podczas gdy ja z

twoim partnerem odszukamy strzelca?

Cohl usiadł na jednym z krzeseł.
– Dam sobie radę.
Qui-Gon wręczył mu miotacz Havaca. Chciał coś powiedzieć, ale zmienił zdanie i

wskazał na dwóch rannych mężczyzn.

– Przyślę tu robota medycznego.
– Nie ma pośpiechu – zapewnił.
Gdy Qui-Gon i Boiny zniknęli za drzwiami, Cohl spojrzał złowrogo na Havaca.

Trębacze przerwali na chwilę, po czym zaczęli drugą fanfarę.

Muzycy kończyli właśnie ostatnią zwrotkę, gdy do mównicy Federacji Handlowej

podszedł posłaniec i zapytał o wicekróla Gunraya. Szef delegacji, Kuatianin, skierował
posłańca w dalszy koniec wygiętego stołu, za którym siedzieli członkowie dyrektoriatu.
Gunray przyglądał się podchodzącemu posłańcowi z widoczną obawą

– Przepraszam, że przeszkadzam, wicekrólu – powiedział posłaniec we wspólnym,

dostatecznie głośno, by Gunray mógł go usłyszeć mimo fanfar trębaczy – ale wygląda na to,
że pojawił się problem z pańskim wahadłowcem. Kontrola Portu Kosmicznego Eriadu musi z
panem natychmiast porozmawiać.

Twarz Gunraya wydłużyła się, gdy wysunął do przodu wydatną szczękę.
– Czy to nie może poczekać do zamknięcia szczytu?
Posłaniec pokręcił głową.
– Bardzo mi przykro, wicekrólu, ale chodzi o bezpieczeństwo. Zapewniam, że cała

sprawa zajmie panu tylko chwilę.

Przewodniczący delegacji, który obserwował wymianę zdań między Gunrayem i

posłańcem, zwrócił się do wicekróla:

– Proszę iść załatwić tę sprawę. Może będzie pan miał szczęście i nie będzie musiał

wysłuchiwać wystąpienia Najwyższego Kanclerza.

Lott Dod wstał, gdy Gunray zaczął się zbierać do wyjścia.
– Czy mam pozostać tutaj pod pańską nieobecność, wicekrólu?
Gunray zastanowił się i pokręcił głową.
– Chodź ze mną. Lepiej się znasz na procedurach i zawiłościach prawnych niż ja.

Pospieszmy się jednak, senatorze... nie chcę opuścić ani chwili więcej niż to absolutnie
niezbędne.

ROZDZIAŁ 33

Sto metrów nad podłogą sali, w której odbywał się szczyt, Qui-Gon i Boiny biegli

plątaniną kładek, portali i łączników rozciągających się pod sklepieniem budynku od jednej
ściany do drugiej. Marszowe dźwięki trąbek odbijały się od wypukłych ścian, nakładając się i
wygasając. Przez olbrzymi witrażowy świetlik w kopule wlewało się kolorowe światło słońca.

Podwieszone do sufitu lub wsparte na wysięgnikach sterczących ze ścian kładki miały

ażurową podłogę i cylindryczne poręcze; były dość wąskie, najwyżej na szerokość człowieka
przeciętnych rozmiarów. W regularnych odstępach, a zwłaszcza w miejscach skrzyżowania
dwóch kładek, znajdowały się balkony umożliwiające konserwację głośników i oświetlenia.

Liczba miejsc, w których mógł się ukryć samotny strzelec, uzbrojony w pilota lub

miotacz, była praktycznie nieograniczona.

Qui-Gon i Boiny nie zaszli daleko, gdy spotkali pierwszego z agentów ochrony.

Ochroniarz uniósł broń, gdy zobaczył, że nadchodzą i zapytał, kim są i po co tu przyszli. Qui-
Gon wyjaśnił mu to zwięźle, jednocześnie badając agenta za pośrednictwem Mocy, by
sprawdzić, czy rzeczywiście ma podstawy, by zachowywać się władczo. Zaniepokojony
rewelacjami Qui-Gona agent włączył komunikator i poinformował znajdujących się w
pobliżu towarzyszy, by powtórnie sprawdzili dokumenty każdej osoby, którą spotkają na
kładkach, upewniając się, czy mają identyfikatory techników lub agentów. Jednocześnie
nakazał odcięcie wszystkich wyjść na zewnętrzny korytarz, prowadzący do lóż dla mediów.

W ciągu kilku chwil do Qui-Gona, Boiny'ego i agenta dołączyli dodatkowi pracownicy

ochrony. Podzieliwszy się na trzy grupy, ruszyli przeczesywać kładki.

Qui-Gon i Boiny skierowali się od zewnętrznego korytarza w stronę środka sali. Tuż

pod nimi stały dwa szeregi trębaczy i doboszy.

Dotarli do skrzyżowania i rozdzielili się.
Rozciągając czucie, Qui-Gon ruszył ostrożnie w stronę następnego balkonu. Zobaczył

agenta ochrony z karabinem blasterowym w rękach.

– Dostałem wiadomość przez komunikator – powiedział. – Na następnym balkonie jest

dwóch techników. Proponuję zacząć od nich.

Agent cofnął się, by przepuścić Qui-Gona. Jedi pobiegł do przodu, poczuł jednak, że

Moc każe mu zawrócić. Zaczął się odwracać. Ktoś krzyknął:

– Jedi!
Qui-Gon obrócił się i zobaczył Boiny'ego, jak biegnie pędem w jego stronę. Agent

ochrony znalazł się pomiędzy nimi, nadal trzymając na ukos przez pierś karabin blasterowy.
Boiny wskazał na agenta.

– To właśnie jest...
Agent spojrzał na Qui-Gona.
– On jest ze mną – zaczął mówić Qui-Gon.
Agent przykucnął i wystrzelił, trafiając Boiny'ego prosto w pierś. Rodianin przewrócił

się do tyłu na kładkę. Dopiero wtedy agent odwrócił się w stronę Qui-Gona, nie przerywając
ognia.

Qui-Gon włączył miecz świetlny. Laserowe strzały nadlatywały jednak z taką

prędkością i precyzją że trudno mu było odbić wszystkie. Dwa przedarły się przez jego
obronę, trafiając w lewe ramię i prawą nogę.

Qui-Gon się zatoczył.
Przyciągnięci odgłosem strzałów trzej agenci nadbiegli z tej samej strony, z której

przyszedł Boiny. Strzelec Havaca wyciągnął drugi, krótki miotacz z kabury pod pachą i
wystrzelił do agentów, raniąc dwóch.

Qui-Gon zmienił kąt nachylenia miecza, by móc odbijać strzały na boki, a nie z

powrotem w stronę strzelca, bo bał się, że mógłby trafić w agentów, którzy zdążyli
odpowiedzieć ogniem, nie przejmując się zbytnio trudnym położeniem, w jakim znalazł się
Qui-Gon.

Strzelec był oszałamiająco szybki; uchylał się przed strzałami od jednej strony kładki do

drugiej, a ukryta zbroja pochłaniała te nieliczne strzały, które zdołały go trafić. Qui-Gon
skoczył do przodu. Tnąc poziomo mieczem, odciął dwa pionowe wsporniki podtrzymujące
kładkę.

Następnie skierował miecz w dół, by odrąbać dolne przypory platformy.
Obie części rozciętej kładki przechyliły się gwałtownie, a Qui-Gon i strzelec Havaca

zaczęli spadać w stronę coraz szerszej przerwy pomiędzy zwisającymi końcami platformy.

Z gardła strzelca wyrwał się przeraźliwy krzyk. Mężczyzna zsuwał się po kratownicy

kładki, strzelając z obu miotaczy do Qui-Gona.

* * *

Chwilę krótkiej ciszy pomiędzy drugą a trzecią i ostatnią powitalną fanfarą zakłócił

gwar podniesionych, spanikowanych głosów.

Valorum siedzący sztywno w samym środku mównicy delegacji Coruscant nie był

pewien, skąd dochodzą krzyki, zanim Sei Taria nie zakryła dłonią ust, palcem drugiej
wskazując na sufit.

W labiryncie kładek pod świetlikiem kopuły ze świstem krzyżowały się promienie

laserowych wystrzałów. W kolorowym blasku odcinało się zielone ostrze miecza świetlnego.
Deszcz iskier opadał na muzyków jak konfetti.

Sei krzyknęła.
Mistrzowie Jedi Adi Gallia i Vergere skoczyły do przodu z włączonymi mieczami

świetlnymi.

W tej samej chwili od jednej z kładek oderwała się postać i runęła w dół.
Z mównicy Federacji Handlowej po drugiej stronie sali przewodniczący dyrektoriatu

patrzył osłupiały na strzelaninę wśród kładek i dźwigarów podwieszonych pod sklepieniem.
Jednocześnie na dole zobaczył kilku Jedi i funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości,
jak szybko, choć ukradkiem, ruszają w stronę mównicy dyrektoriatu. Kuatianin spoglądał to
w sufit, to na podłogę sali. Czy szczyt został zorganizowany tylko po to, by wciągnąć
dyrektoriat w pułapkę? – pytał sam siebie. Czy Republika odważy się zaatakować ich w
miejscu publicznym?

Roboty bojowe momentalnie przeszły z postawy na baczność do pozycji bojowej,

uginając dolne kończyny w stawach kolanowych, z jedną nogą w wykroku i zakrzywionymi
ramionami. Były zaprogramowane w taki sposób, by reagować na polecenia każdego z
członków dyrektoriatu – a w każdym razie przekazywać ich polecenia do centralnego
komputera kontrolnego na pokładzie statku Federacji Handlowej – ale najlepiej radzili sobie z
nimi Neimoidianie.

Przewodniczący rozejrzał się, szukając wzrokiem Nute'a Gunraya i uświadomił sobie,

że wicekról jeszcze nie wrócił. Nie wiedząc, co robić w tej sytuacji, odwrócił się do jednego z
asystentów.

– Włączyć pole siłowe! – rozkazał.
Dźwięki wystrzałów i okrzyki strachu z dolnej części sali dochodziły również do loży

prasowej, którą załatwił sobie Havac. Siedząc na krześle z bronią wycelowaną w Havaca,
Cohl usłyszał, jak holokamera włącza się z cichym trzaskiem, i zauważył, że Havac zerka w
jej stronę.

– Czy mam rację, zakładając, że zamierzasz mnie zabić? – zapytał Havac. – W końcu w

tym jesteś najlepszy, co?

– Nieźle sobie radzisz jak na żółtodzioba, Havac.
Havac prychnął pogardliwie.
– Jestem gotów oddać życie za sprawę, kapitanie.
– Może i jesteś – odparł Cohl. – Ale nie dam ci tej satysfakcji. Zginiesz wyłącznie za to,

że zabiłeś Rellę. A twoja sprawa i tak jest przegrana.

Havac ponownie zerknął na holokamerę.
– Tak sądzisz?
Cohl wskazał na transpastalowe okno.
– Słyszysz te blastery? Jedi znaleźli twojego strzelca, tego, który kontroluje robota.

Valorum jest bezpieczny. Nigdy zresztą nie miałem zbyt wysokiego mniemania o tej akcji,
widząc, że podobnie jak wy, Valorum dąży do rozwiązania Federacji Handlowej.

Havac roześmiał się.
– Nic nie zrozumiałeś, Cohl. Rzeczywiście jesteś już za stary do tej zabawy. Dlaczego

myślisz, że naszym celem jest Valorum?

Uśmiech na twarzy Cohla nagle stężał.
Krzywiąc się z bólu, wstał z krzesła i dokuśtykał do okna. Strzelanina spowodowała, że

w sali zapanował kompletny chaos. Członkowie Dyrektoriatu Federacji Handlowej stali za
wygiętym łukowato stołem w otoczeniu swych robotów bojowych, bezpiecznie odgrodzeni
tarczą pola siłowego. Po jednej stronie sali grupa Jedi i funkcjonariuszy Departamentu
Sprawiedliwości zbliżała się do mównicy Federacji Handlowej. Cohl odwrócił się w stronę
Havaca z płonącymi oczami.

– Chodzi wam o Federację!
Havac nie mógł powstrzymać triumfalnego uśmiechu.
– Potrzebowaliśmy tylko, żeby uruchomili pole siłowe. – Wskazał na urządzenia

wycelowane ku dołowi sali. – Skaner odebrał sygnał o aktywacji. Holokamera zajmie się
resztą.

– To holokamera jest pilotem – powiedział Cohl jak w transie.
Rzucił się w stronę kamery, w pół drogi trafiając na Havaca. Wpadli na siebie i upadli

na podłogę, nie puszczając jeden drugiego. Przeturlali się, walcząc o przewagę i próbując
wyrwać sobie nawzajem miotacz.

Cohl zamachnął się i wbił łokieć w twarz Havaca. Mężczyzna przeturlał się na bok, a

Cohl wykorzystał siłę rozpędu przeciwnika, by wtoczyć się na niego i przygwoździć kolanami
do podłogi.

Havac zaczął się wiercić, ale nie puścił blastera; wcisnął spust, posyłając kulę w brzuch

Cohla. Cohl poczuł, że siła wystrzału odrzuca go do tyłu, ale skoczył ponownie na Havaca,
całym swoim ciężarem napierając na broń i kierując lufę w stronę piersi przeciwnika.

Zebrał resztki sił, wcisnął spust i wystrzelił ostatni nabój.

Wisząc na jednym ręku pod kołyszącą się kładką, Qui-Gon spojrzał w dół na salę.

Trębacze przerwali fanfarę w pół nuty, porzucili trąbki i rozpierzchli się, szukając ochrony.
Delegaci zerwali się z krzeseł i zaczęli uciekać, dosłownie depcząc innym po głowach, byle
tylko znaleźć się z dala od strzelaniny.

Valorum stał, szczelnie otoczony kręgiem utworzonym przez Gwardię Senacką i

rycerzy Jedi.

Saesee Tiin, Ki-Adi-Mundi i Obi-Wan zajęli pozycje na wprost mównicy Federacji

Handlowej; unieśli miecze świetlne, gotowe do odparcia strzałów robotów bojowych.
Członkowie dyrektoriatu uruchomili jednak ochronne pole siłowe, co oznaczało, że ze strony
ich mównicy w głąb sali nie przedrze się żaden strzał.

Trzynaście robotów sięgnęło prawymi kończynami po laserowe rusznice, które miało na

plecach.

Funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości zaczęli strzelać w stronę pola

siłowego, które po prostu wchłonęło ich strzały.

I wtedy roboty, wszystkie naraz, wykonały półobrót.
Widać było, że członkowie dyrektoriatu mówią coś do robotów, coraz bardziej

nerwowo, aż w końcu zaczynają wycofywać się od wygiętego stołu. Roboty wystrzeliły.

Rycerze Jedi i republikańscy funkcjonariusze patrzyli bezradnie, jak strzały rozrywają

na kawałki stół i krzesła, trafiając w końcu w ciała członków dyrektoriatu, wstrząsając nimi i
ciskając na boki mównicy.

Ostrzał zakończył się równie gwałtownie, jak się rozpoczął.
Przez chwilę roboty czekały, aż rusznice wystygną, a następnie zawiesiły je z powrotem

na plecach i odwróciły się twarzami w stronę sali.

Oszołomiony tym, co zobaczył, Qui-Gon wspiął się na chybotliwą kładkę i usiadł

ciężko, patrząc przed siebie w przestrzeń.

W E W N Ę T R Z N Y K R ĄG

ROZDZIAŁ 34

– Front Mgławicy został właściwie rozwiązany – wyjaśniła Qui-Gonowi

funkcjonariuszka Departamentu Sprawiedliwości. – Tych kilku, których udało nam się
wytropić, zaprzecza, jakoby wiedzieli cokolwiek o akcji Havaca na Eriadu. Niektórzy wręcz
nigdy go nie spotkali i twierdzą, że tego nazwiska używali rutynowo wszyscy członkowie
radykalnej frakcji Frontu. Zresztą operacja na Eriadu została zaplanowana w najgłębszej
tajemnicy, jako że bojownicy byli przekonani, że mają w swych szeregach informatora.

– Informatorem był jeden z umiarkowanych – uzupełnił Qui-Gon. – To dzięki niemu

dowiedziałem się o planach napadu Cohla na frachtowiec Federacji Handlowej w pobliżu
Dorvalli, a na Asmeru – o tajnej operacji zleconej Cohlowi przez Havaca.

Funkcjonariuszka – szczupła, ciemnowłosa kobieta o eleganckich manierach –

zanotowała uwagi Qui-Gona w notesie komputerowym. Byli tylko we dwoje w małym kubiku
na olbrzymiej sali w centrali Departamentu Sprawiedliwości na Coruscant. Od zamachu
upłynął prawie cały standardowy miesiąc.

Dezaktywacja tarczy ochronnej, którą członkowie Dyrektoriatu Federacji Handlowej

opuścili – nieświadomie stając się sprawcami własnej zguby – wymagała pracy całego
zespołu techników, uzbrojonych w rozpraszacze pola. Dwaj Neimoidianie, którzy przeżyli
masakrę – wicekról Nutę Gunray i senator Lott Dod – nie protestowali, gdy te same
rozpraszacze zostały użyte w celu podporządkowania i wymuszenia posłuszeństwa na
trzynastu robotach. Przywileje dyplomatyczne umożliwiły Neimoidianom odlot z Eriadu bez
konieczności składania jakichkolwiek wyjaśnień.

Najwyższy Kanclerz Valorum nakazał Departamentowi Sprawiedliwości

natychmiastowe rozpoczęcie śledztwa, ale wkrótce okazało się, że Tarkin, namiestnik
gubernatora, pokrzyżował im szyki. Tarkin przekonywał, że skoro Eriadu nie zdołała
zapewnić bezpieczeństwa szczytu, sprawa powinna być prowadzona przez miejscowych
detektywów. Zachodziła obawa, że Tarkin, obawiając się odwetu Federacji Handlowej,
będzie próbował zrzucić winę na inne osoby. Zamiast tego jednak po prostu uniemożliwił
śledztwo, pozwalając, by dowody i naoczni świadkowie zniknęli. Całkowicie zlekceważeni
funkcjonariusze, których Valorum poprosił o pozostanie na Eriadu, w końcu zwinęli manatki i
wrócili na Coruscant.

Qui-Gon starał się śledzić na bieżąco rozwój wypadków, ale naczelnik wydziału

dochodzeniowego, który miał być łącznikiem z ekipą na Eriadu, dopiero co powrócił na
Coruscant.

– Havac okazał się z pochodzenia Eriaduaninem – ciągnęła funkcjonariuszka. –

Naprawdę nazywał się Eru Matalis i był korespondentem medialnym i holoreporterem, a do
Federacji Handlowej miał zadawnione urazy. W pewnym momencie został przywódcą
komórki Frontu Mgławicy na Eriadu i awansował dalej, aż wysunął się na czoło organizacji.
Rewizja w kryjówce Frontu w stolicy Eriadu ujawniła, że Front miał kontakty we wszystkich
instytucjach rządowych i w policji, i jego członkowie najprawdopodobniej wiedzieli wszystko
o środkach ochrony podjętych z okazji szczytu. Havac, to znaczy Matalis, ewidentnie
wykorzystał swoje kontakty, by uzyskać przepustki, identyfikatory, mundury ochroniarzy i
inne dokumenty dla zamachowców wynajętych przez Cohla, a może nawet zdołał ukryć broń
w sali balowej jeszcze przez rozpoczęciem szczytu.

– Operacja musiała zostać zaplanowana tuż po ogłoszeniu, że szczyt się odbędzie –

powiedział Qui-Gon. – Albo wkrótce po ataku na Najwyższego Kanclerza, tu na Coruscant.

Nie sądzę, byśmy kiedykolwiek zdołali się dowiedzieć, czy tamten zamach był prawdziwy,
czy tylko miał odwrócić naszą uwagę od przygotowań do operacji na Eriadu.

– Chyba że Cohl albo Havac przemówią do nas zza grobu – powiedziała

funkcjonariuszka. – A co z tymi zamachowcami, których udało się złapać?

– Wszyscy przetrzymywani twierdzą, że celem był Valorum... nawet ci dwaj, których

odkrył pan z Havakiem w loży prasowej. Według ich historyjki, Havac chciał zorganizować
atak w taki sposób, by wyglądało, że roboty Federacji Handlowej zabiły kanclerza Valoruma
na rozkaz dyrektoriatu. Miało to doprowadzić do rozwiązania Federacji Handlowej, co było
jednym z głównych celów Frontu. Rozważaliśmy możliwość, że roboty miały awarię
oprogramowania i że atak na członków dyrektoriatu był pomyłką. Ale Baktoid dostarczył nam
solidnych dowodów, że coś takiego nie mogło mieć miejsca.

– Czy Baktoid mógł pomagać Havacowi?
– Stanowczo zaprzeczają, by mieli w tym jakikolwiek udział. Ich inżynierowie pomogli

nam nawet zbadać tego robota bojowego, tak zwanego dowódcę, co pozwoliło stwierdzić, że
zawierał mechanizm, dzięki któremu mógł być sterowany niezależnie od centralnego
komputera, ale tylko przez krótki okres. Holokamera Havaca zainicjowała działania robota, a
dwanaście pozostałych robotów po prostu wykonywało rozkazy dowódcy. Gdy tylko
centralny komputer zorientował się, co się dzieje w sali, w której odbywał się szczyt,
wyłączył je wszystkie.

Qui-Gon zastanawiał się przez chwilę.
– Ktoś musiał pomóc Havacowi dostarczyć robota Federacji Handlowej.
– Jak najbardziej – przytaknęła funkcjonariuszka. – Jednak przywileje dyplomatyczne

nie pozwoliły nam dowiedzieć się wszystkiego, co chcieliśmy. Na przykład z akt kosmoportu
Eriadu wynika, że dyrektoriat przywiózł ze sobą tylko dwanaście robotów. A zatem trzynasty,
robot-morderca, musiał trafić w ich ręce już na powierzchni planety. Gunray, nowy wicekról
zarządzający całej Federacji Handlowej, utrzymuje, oczywiście poprzez swoich prawników,
że któryś z członków dyrektoriatu musiał otrzymać albo wprowadzić do sali robota. Senator
Lott Dod twierdzi, że kiedy zwrócił uwagę wicekróla na trzynastego robota, ten wydawał się
równie zaskoczony, jak sam Dod.

– A co z wiadomością, którą Gunray i Dod otrzymali w sali tuż przed rozpoczęciem

szczytu?

– Była prawdziwa... na tyle, na ile udało nam się to ustalić. W jednym z silników

neimoidiańskiego wahadłowca miał miejsce wyciek plazmy. Wyciek został wykryty przez
skanery kosmoportu i ktoś z tamtejszej obsługi skontaktował się z ochroną szczytu. Problem
polega na tym, że nie udało nam się ustalić tożsamości tej osoby. Wicekról Gunray utrzymuje,
że komunikator, który wręczył mu posłaniec, był wyłączony, gdy go otrzymał. Posłaniec to
potwierdza. W chwili, gdy Gunray i Dod wracali na swoje miejsca, zamach był w toku i
ochrona zatrzymała ich przez wejściem do sali.

Funkcjonariuszka pokręciła głową z niezadowoleniem.
– Wszystkie tropy kończą się na osobie Havaca.
Qui-Gon skrzyżował ręce na piersiach i kiwnął głową, choć niezbyt przekonująco.
– Na to wygląda.

– Cieszę się, że znów pana widzę, senatorze Palpatine – powiedziała prześliczna postać

widoczna w polu holoprojektora. -Z niecierpliwością czekam na dzień, w którym spotkamy
się znów osobiście.

– Ja również, wasza wysokość – powiedział Palpatine, kłaniając się z szacunkiem.
Postać siedziała na tronie z okrągłym oparciem, na tle wysokiego, łukowatego okna i z

potężnymi kolumnami z surowego kamienia po obu stronach. Jej niski głos był równie
opanowany jak postawa; słowa dobiegały z umalowanych ust niemal bez intonacji. Szczupła,

o ślicznej, kobiecej twarzy, wyglądała wyjątkowo dostojnie jak na tak młodą osobę. Widać
było, że traktuje swe obowiązki z najwyższą powagą. Urodziła się jako Padme Neberrie,
odtąd jednak miała być znana jako królowa Amidala, nowa elekcyjna władczyni planety
Naboo.

Palpatine odbierał transmisję w swoim apartamencie, w przypominającym górską grań

wieżowcu na ulicy Republiki 500, w jednej z najstarszych i najbardziej reprezentacyjnych
dzielnic miasta. Ściany i podłoga pokoju były czerwone jak tron Amidali, a cenne dzieła
sztuki zajmowały każdą wnękę i każdy kąt.

Wyobraził sobie własną podobiznę unoszącą się nad kompozytowym holoprojektorem

w komnacie rady w pałacu w Theed na Naboo.

– Senatorze, pragnę poinformować pana o czymś, co dopiero teraz zostało mi

ujawnione. Król Veruna nie żyje.

– Nie żyje, Wasza Wysokość? – Palpatine zmarszczył czoło, udając zaniepokojenie. –

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie pokazywał się publicznie od czasu abdykacji. Z tego,
co wiedziałem, był w dobrym zdrowiu.

– Był w dobrym zdrowiu, senatorze – powiedziała Amidala swoim monotonnym

głosem. – Jego śmierć uznano za „przypadkową”, ale jej okoliczności są bardzo tajemnicze.

Choć zaledwie czternastoletnia, nie była najmłodszą monarchinią wybraną na tron,

jednak niewątpliwie jedną z najbardziej konwencjonalnych, zarówno w stroju, jak i
zachowaniu.

Od stóp do głów okrywała ją czerwona szata, szeroka w ramionach, z mankietami

obszytymi futrem potolli. Wąski gors sukni haftowany był bezcenną nicią. Jej twarz,
pomalowana na biało, wychylała się z szerokiego kołnierza, który nie tylko okalał jej
delikatne rysy, ale przechodził w skomplikowane, wysadzane klejnotami nakrycie głowy o
fałdach spływających na plecy królowej. Paznokcie również miała pomalowane na biało, a na
każdym policzku widniała stylizowana kropka. Tradycyjna „blizna pamięci” dzieliła na pół
jej dolną wargę, pomalowaną również na biało, w przeciwieństwie do górnej. Wokół królowej
stało pięć dworek w purpurowych szatach z kapturami.

– Pragnę zapoznać pana z naszym nowym dowódcą gwardii, senatorze – powiedziała

Amidala, wskazując na kogoś, kto znajdował się poza polem widzenia. – Kapitan Panaka.

Gładko wygolony mężczyzna o jasnobrązowej skórze wszedł w obręb holopola.

Wyglądał na pozbawionego poczucia humoru. Miał na sobie skórzaną kurtkę i pasującą do
niej czapkę, odpowiednią dla swej szarży. Panaka objął dowództwo gwardii niedawno, ale nie
był nowy na dworze, służył bowiem przez pewien czas pod rozkazami swego poprzednika,
kapitana Magnety.

– Ze względu na podejrzane okoliczności śmierci króla Veruna – powiedziała Amidala

– kapitan Panaka uważa, że należy wzmocnić środki bezpieczeństwa w stosunku do nas
wszystkich, nie wyłączając pana, senatorze.

Palpatine wyglądał na zaskoczonego, a nawet lekko rozbawionego tym pomysłem.
– Na Coruscant to raczej zbyteczne, wasza wysokość. Jedyne niebezpieczeństwo, jakie

mi tu grozi, to konieczność spoufalania się z innymi senatorami i uodpornienia się na
chciwość, która trawi galaktyczny senat.

Królowa ponownie pojawiła się w holopolu.
– A niedawny zatarg pomiędzy Federacją Handlową a terrorystami Frontu Mgławicy,

senatorze?

Palpatine pokręcił głową z dezaprobatą.
– Ten przykry incydent pokazał jedynie, jak nieskuteczna stała się Republika jako

mediator w tego typu konfliktach. Zbyt wielu w senacie stawia swe własne potrzeby ponad
potrzebami Republiki.

– Jakie losy czekają zgłoszoną przez kanclerza Valoruma propozycję opodatkowania

stref wolnego handlu?

– Jestem przekonany, że Najwyższy Kanclerz będzie forsował tę propozycję.
– Jak pan zagłosuje, senatorze, jeśli dojdzie do głosowania?
– Jak Wasza Wysokość życzy sobie, bym głosował?
Amidala zastanawiała się przez chwilę.
– Odpowiadam przez ludem Naboo. Życzyłabym sobie bardzo nawiązać dobre stosunki

z kanclerzem Valorumem, ale Naboo nie może dać się wciągnąć w spory pomiędzy Federacją
Handlową a Republiką. Zaakceptuję pańską decyzję w tej sprawie, senatorze.

Palpatine skłonił głowę.
– W takim razie rozważę tę sprawę starannie i zagłosuję zgodnie z tym, co w

ostatecznym rozrachunku będzie najlepsze dla Naboo i dla Republiki.

Valorum stał przy wysokich oknach, spoglądając na panoramę miasta.
– Ostatnim razem, kiedy się tu spotkaliśmy, rozmawialiśmy o prośbie Federacji

Handlowej o ochronę przed terrorystami – powiedział. – I przez tych kilka miesięcy sytuacja
tylko się zaogniła. Kiedy zastanawiam się nad rozwojem wypadków, które doprowadziły nas
w to mroczne miejsce, czuję się zagubiony. Gdyby ktoś kilka miesięcy temu próbował mnie
przekonać, że zmierzamy w takim kierunku, zlekceważyłbym ostrzeżenie, uważając taki
scenariusz za całkowicie niemożliwy.

Senator Palpatine nie odpowiedział. Czekał, aż Valorum odwróci się w jego stronę.
– Ze względu na to, co stało się w czasie szczytu, odroczyłem wniesienie na forum

senatu sprawy opodatkowania. Jednak zarówno ci, którzy popierają propozycję, jak i jej
przeciwnicy naciskają na mnie, by rozwiązać tę sprawę raz na zawsze.

Valorum odwrócił się twarzą do Palpatine'a.
– Pan, chyba bardziej niż ktokolwiek inny, wyczuwa nastroje senatu. Czy zamach

przysporzył Federacji Handlowej tylu sympatyków, że nie zdołamy zebrać odpowiedniego
poparcia dla opodatkowania?

– Wręcz przeciwnie – odpowiedział Palpatine. – To, co stało się na Eriadu, tylko

umocniło powszechne przekonanie, że wkraczamy w czasy przemocy, a konflikt między
Federacją Handlową a Frontem Mgławicy może być zwiastunem dalszych tragedii. Co
więcej, zważywszy na fakt, że u steru Federacji stoją teraz zorientowani wyłącznie na zyski
Neimoidianie, można się spodziewać narastania napięcia w systemach peryferyjnych. Pański
plan skierowania części przychodów podatkowych do światów Odległych Rubieży jest
godzien pochwały i powinien być jak najszybciej wdrożony. Wiele planet i walczących o
przetrwanie koncernów zyska na tym posunięciu. Konkurencja rynkowa ograniczy w końcu
zapędy Federacji Handlowej w sposób samoistny, bez potrzeby interwencji ze strony
Republiki innej niż opodatkowanie.

Valorum pokiwał głową.
– A co z wnioskiem Federacji Handlowej o zwiększenie ich kontyngentu obronnego?

Niezależnie od wyeliminowania zagrożenia ze strony Frontu Mgławicy Neimoidianie będą
chcieli uzyskać nasze pozwolenie na zwiększenie liczebności ich sił obronnych.

– To prawda – powiedział powoli Palpatine. – W geście dobrej woli powinniśmy

przynajmniej rozważyć możliwość udzielenia Federacji zgody na podjęcie wszelkich kroków,
jakie uważają za stosowne dla ochrony swej floty. Rozpad Frontu Mgławicy nie wyklucza
możliwości wystąpienia dalszych aktów terroru ze strony grup, które powstaną w ich miejsce.

Valorum spojrzał Palpatine'owi prosto w oczy.
– Czy będziemy mieć głos Naboo?
Palpatine westchnął.
– Niestety, królowa Amidala nie jest gotowa udzielić poparcia kwestii opodatkowania,

ponieważ Naboo jest w dużym stopniu uzależniona od Federacji Handlowej, jeśli chodzi o

import wielu podstawowych dóbr. Jest młoda i nie ma doświadczenia w podobnych sprawach,
ale chętnie się uczy. – Wbił wzrok w twarz kanclerza. – Ja jednak będę nadal robił wszystko,
co w mojej mocy, by zakulisowo wspierać tę inicjatywę. Jestem przekonany, że uda nam się
zebrać dość głosów.

Valorum uśmiechnął się z wdzięcznością.
– W zamian za wsparcie, jaki mi okazałeś, przyjacielu, przyjmij w zamian zapewnienie,

że gdyby kiedykolwiek zaszła taka potrzeba, udzielę Naboo wszelkiej możliwej pomocy.

– Dziękuję, panie kanclerzu. Trzymam pana za słowo.

ROZDZIAŁ 35

Publiczne korytarze galaktycznego senatu zapełniał tłum korespondentów HoloNetu,

sympatyków i co bardziej obywatelsko nastawionych mieszkańców Coruscant. Odmłodniały
Valorum szedł powoli głównym korytarzem, eskortowany przez Gwardię Senacką,
wymieniając dystyngowane ukłony z senatorami i ignorując pytania zadawane przez
reporterów.

– Najwyższy Kanclerzu, czy kiedykolwiek choć przez moment wątpił pan, że

propozycja opodatkowania zostanie ratyfikowana? – zapytał twi'lekiański korespondent.

Sei Taria odpowiedziała za niego.
– Inicjatywa od początku wzbudzała kontrowersje. Ale wszyscy zaangażowani wierzyli,

że propozycja przejdzie, jeśli wszystkie strony będą miały okazję się wypowiedzieć.

Atrakcyjna kobieta przepchnęła się do pierwszego rzędu reporterów.
– Biorąc pod uwagę to, co stało się podczas szczytu handlowego, czy nadal uważa pan,

że wszystkie strony miały okazję się wypowiedzieć?

I znów interweniowała Sei Taria.
– Choć ta tragedia zmusiła nas do skrócenia szczytu, wiele osiągnęliśmy na Eriadu. Ci,

którzy nie mieli okazji wypowiedzieć się podczas szczytu, mogli wielokrotnie wyrazić swoje
opinie tutaj, podczas dyskusji w senacie.

– Dyskusji czy sporów, panie kanclerzu?
Valorum bagatelizująco machnął ręką.
– Czy nie uważa pan, że opodatkowanie to cios dla praw systemów peryferyjnych?
– Systemy peryferyjne z pewnością skorzystają na tej sytuacji – odpowiedziała Taria.
– Ale wszystkie światy odniosą korzyści dzięki tej historycznej decyzji. W

przeciwieństwie do tego, co głoszą różni ambitni politykierzy, przegłosowanie tej ustawy
jasno dowodzi, że senat nie jest aż tak niesprawny i apatyczny, by nie mógł podjąć działań dla
wspólnego dobra.

Kolejny korespondent przepchnął się do przodu.
– Czy ten moment jest dla pana ukoronowaniem kariery?
Taria uniosła ręce.
– Jeszcze dzisiaj biuro Najwyższego Kanclerza wyda oświadczenie w tej sprawie. Do

tego momentu nie będziemy odpowiadać na dalsze pytania.

Reporterzy zaszemrali, ale w końcu umilkli i rozstąpili się, przepuszczając kanclerza

oraz otaczających go doradców i gwardzistów w stronę turbowindy prowadzącej do jego
prywatnych apartamentów.

Znalazłszy się tam, zdjął płaszcz, usiadł ciężko w fotelu i głośno odetchnął.
– Dziękuję za interwencję – powiedział do Sei Tarii, gdy zostali sami w gabinecie.
Uśmiechnęła się i usiadła naprzeciwko.
– Powinniśmy jak najszybciej wydać oświadczenie. Czy zechce pan napisać coś teraz?
Valorum zmarszczył brwi, wstał i przeszedł na środek pokoju, złączywszy dłonie za

plecami. Taria uruchomiła funkcję nagrywania w komunikatorze na nadgarstku.

– Od zbyt dawna senat grzązł w bagnie procedur i regulaminów – zaczął dyktować

Valorum. – Dziś jednak udało nam się przezwyciężyć biurokratyczny bezwład, odkładając na
bok małostkowe sprzeczki i własne interesy, by połączyć swe siły i uderzyć w imieniu całej
Republiki. W tej sposób potwierdziliśmy nasz mandat i odnaleźliśmy właściwą drogę.
Poczytuję sobie za zaszczyt możliwość przedstawienia tej historycznej propozycji.
Zwycięstwo byłoby jednak niemożliwe bez niezmordowanych wysiłków kilku dobrych i
uczciwych delegatów. Powstrzymam się od wchodzenia w szczegóły techniczne dotyczące
przebiegu głosowania. Pragnę jednak powiedzieć, że wiele zawdzięczamy senatorom takim

jak...

Valorum przerwał, słysząc dzwonek do drzwi do gabinetu. Kiedy Sei Taria otworzyła,

dwóch senackich gwardzistów wprowadziło do pokoju senatora z Alderaanu, Baila Antillesa.
W prawej dłoni przewodniczący Komisji Etyki Senackiej trzymał durakartkę sprawiającą
wrażenie dokumentu prawniczego.

– Najwyższy Kanclerzu, jest mi niezmiernie przykro, że przynoszę złe wieści w dniu, w

którym powinniśmy świętować – powiedział Antilles, wręczając dokument kanclerzowi. –
Ten dokument to oficjalne wezwanie do stawienia się w Sądzie Najwyższym w celu
ustosunkowania się do zarzutów korupcji i nielegalnego wzbogacenia.

Valorum zamrugał osłupiały. Po prostu nie mógł pojąć tego, co właśnie usłyszał. To

musiała być jakaś pomyłka albo żart w bardzo złym stylu. Serce zaczęło mu walić w piersi i
nagle zaczęło mu brakować powietrza. Spojrzał na durakartkę, którą mu wręczono, a potem
na Antillesa.

– Domagam się wyjaśnienia, o co w tym wszystkim chodzi.
Antilles zacisnął usta.
– Jeszcze raz przepraszam, panie kanclerzu. Niestety, w tej chwili nie wolno mi

powiedzieć nic więcej o tej sprawie.

ROZDZIAŁ 36

Valorum – w otoczeniu nie Gwardii Senackiej, lecz prawników – stawił się w Sądzie

Najwyższym niemal dwa tygodnie później. W tym czasie jego prawnicy zdołali ustalić, że
podstawą stawianych mu zarzutów jest inwestycja dokonana w firmie Valorum Shipping na
Eriadu.

Poza tym Valorum nie wiedział nic.
Sąd Najwyższy zebrał się na zamkniętym posiedzeniu w budynku Sądów

Galaktycznych – olbrzymiej budowli ozdobionej ostrymi łukami, wysokimi iglicami i
kolekcją wyrafinowanych rzeźb, mieszczącej się na tak zwanej Równinie Coruscant,
niedaleko od Świątyni Jedi.

Valorum i jego adwokaci usiedli przy długim stole naprzeciw dwunastu członków rady

sędziowskiej w długich szatach. Bail Antilles i inni członkowie Komisji Etyki Senackiej
siedzieli prostopadle do nich.

Sędzia główny zwrócił się do Valoruma.
– Panie kanclerzu, jesteśmy wdzięczni, że zdecydował się pan stawić przed nami, choć

nie otrzymał pan oficjalnego wezwania.

– Dano nam do zrozumienia, że dzisiejsze przesłuchanie ma charakter nieoficjalny –

powiedział w imieniu Valoruma jeden z adwokatów.

– Słusznie pan zakłada.
Sędzia spojrzał na Antillesa, który wstał i przemówił ze swego miejsca za stołem

komisji.

– Wysoki Sądzie, Najwyższy Kanclerzu – zaczął. – Zaledwie dwa tygodnie temu senat

zebrał się na specjalnym posiedzeniu, by przegłosować wniosek zgłoszony przez
Najwyższego Kanclerza obłożenia podatkiem wszystkich dostaw towarów i innej działalności
handlowej na obszarach zwanych wcześniej jako strefy wolnego handlu systemów
peryferyjnych. Poprawka do pierwotnej propozycji przewidywała, że pewien odsetek
przychodów podatkowych osiągniętych w ten sposób przez Republikę zostanie przeznaczony
na rozwój opieki społecznej i postępu technologicznego w systemach peryferyjnych. Wiele
przedsiębiorstw działających w tych systemach zaczęło już teraz zbierać owoce tej poprawki
w postaci inwestycji kapitałowych ze strony inwestorów pochodzących z planet Jądra.
Jednym z takich przedsiębiorstw jest spółka Valorum Shipping and Transport z Eriadu, która
otrzymała niedawno zastrzyk kapitału, wyjątkowo duży jak na spółkę, która przez ostatnich
kilka standardowych lat wykazała minimalne zyski.

Adwokat Valoruma przerwał przemowę.
– Z całym szacunkiem, senatorze Antilles, do zeszłego tygodnia kanclerz Valorum nic

nie wiedział o zwiększeniu kapitału Valorum Shipping. Niezależnie od tego pragniemy
podkreślić, że chociaż firma ma w nazwie nazwisko Valorum, a sam kanclerz zasiada w jej
radzie nadzorczej, to nie bierze on udziału w bieżącej działalność przedsiębiorstwa ani nie jest
zaangażowany w każdą pojedynczą operację gospodarczą tej firmy. Przede wszystkim jednak,
Wysoki Sądzie, od kiedy to fakt, że spółka generuje zyski, stanowi pogwałcenie prawa? W
przypadku Valorum Shipping uważam, że chęć inwestowania w przedsiębiorstwa, których
udziałowcami są prominentne osoby publiczne, świadczy tylko o zdrowym rozsądku
inwestorów. Nie jest przecież tak, że Najwyższy Kanclerz sam starał się znaleźć inwestorów
dla tej spółki. Co więcej, zgodnie z przepisami Najwyższy Kanclerz ujawnił informacje na
temat całego swego majątku, a jego deklaracje podatkowe są bez zarzutu.

Dwunastu sędziów spojrzało na Antillesa, który nadal stał ze zmarszczonym czołem,

czekając, aż adwokat skończy.

– Jeśli wolno mi kontynuować... Komisja Etyki Senackiej nie zgłasza żadnych uwag do

oświadczeń złożonych przez adwokata Najwyższego Kanclerza. W rzeczywistości, gdy po raz
pierwszy poinformowano mnie o tej sprawie, działaliśmy, wychodząc z założenia, że nie
miało miejsca żadne naruszenie regulaminu. Jednak...

Antilles pozwolił, by słowo to wisiało w powietrzu przez dłuższą chwilę, zanim zaczął

mówić dalej.

– Późniejsze dochodzenie wykazało, że środki zainwestowane w spółkę Valorum

Shipping nie pochodziły od żadnego z inwestorów instytucjonalnych, czy to konsorcjum, czy
funduszu inwestycyjnego. Środki te zostały natomiast podjęte z anonimowego konta i
przeniesione na Eriadu przez coruscański bank o wątpliwej reputacji. Z premedytacją użyłem
tu słowa „przeniesione”, Wysoki Sądzie, ponieważ środki te zostały wniesione w formie
aktywów trwałych.

Adwokaci Valoruma spojrzeli na siebie zaskoczeni.
– Jakiego rodzaju?
– Sztabek aurodium.
Krew odpłynęła z twarzy kanclerza, a w pokoju zawrzało. Valorum naradzał się przez

chwilę ze swoimi prawnikami. Po chwili jego rzecznik odpowiedział:

– Wysoki Sądzie, przyznajemy, że ta inwestycja zaczyna wyglądać, że tak powiem,

cokolwiek podejrzanie. Jednak senator Antilles nie wskazał jeszcze, w jaki sposób ta sprawa
w ogóle łączy się z osobą Najwyższego Kanclerza.

Sądząc po wyrazie twarzy Antillesa, senator na to właśnie czekał. Spojrzał na kanclerza,

by zadać mu ostateczny cios.

– Tym, co najbardziej zainteresowało... i zaniepokoiło... Komisję Etyki Senackiej, jest

fakt, że wartość aurodium, a nawet liczba sztabek, dokładnie odpowiadają ilości i wartości
aurodium, którego kradzież zgłosiła Federacja Handlowa po ataku na ich statek „Strumień
Przychodów”, który miał miejsce nad Dorvallą kilka miesięcy temu.

Stłumione rozmowy rozbrzmiały w całej sali, podczas gdy Antilles wyszedł zza stołu i

zbliżył się do ławy sędziowskiej.

– Wysoki Sądzie, nie jest moją intencją formułowanie oskarżeń. Komisja pragnie

jedynie upewnić się, czy Najwyższy Kanclerz nie miał żadnego ukrytego celu w forsowaniu
opodatkowania, na przykład wzbogacenia przedsiębiorstwa, którego jest współwłaścicielem.
Komisja pragnie również upewnić się, czy sztabki aurodium, o których mówiliśmy,
rzeczywiście zniknęły z pokładu „Strumienia Przychodów”, a nie po prostu zostały
przeniesione do kasy Valorum Shipping, by przypieczętować potajemny układ pomiędzy
Najwyższym Kanclerzem a Federacją Handlową.

Senator Palpatine był jednym z co najmniej setki senatorów zaproszonych do

luksusowego apartamentu Orna Free Taa na przyjęcie składające się z wykwintnych
przekąsek i ekstrawaganckich napojów. Mimo pozorów spotkania czysto towarzyskiego,
obecni na nim goście wyczuwali, że ma ono raczej charakter tajnego spotkania
konspiratorów, i podczas gdy osoby postronne sądziły, że świętowano tu zwycięstwo
Valoruma w senacie, faktycznym powodem radości dla zgromadzonych była niedawna
niekorzystna odmiana losu, jaka go spotkała.

Na największym z licznych tarasów apartamentu błękitnoskóry twi’lekiański gospodarz

stał przed audytorium zgromadzonych wokół niego senatorów, którzy chłonęli każde jego
słowo.

– Oczywiście wiedzieliśmy o zarzucanych mu nieprawidłowościach. Trzeba było

jednak opóźnić wybuch skandalu do czasu ratyfikacji opodatkowania, do którego nie
doszłoby, gdyby pozycja Valoruma została przedwcześnie osłabiona.

Taa potrząsnął głową i grubymi lekku.
– Natomiast czekając z ogłoszeniem zarzutów i wspierając Valoruma, doprowadziliśmy

do tego, że sytuacja, która w normalnych okolicznościach zostałaby uznana za zwykłą
korupcję, urosła nagle do rozmiarów przestępczego spisku zagrażającego stabilności
Republiki.

– Ale czy w tych zarzutach jest choć cień prawdy? – zapytał quarreński senator Tikkes,

poruszając czułkami w oczekiwaniu na odpowiedź.

Taa wzruszył tłustymi ramionami.
– Jest aurodium, i są pozory spisku. Co jeszcze się liczy?
– Jeśli to prawda, to Valorum jest zagrożeniem dla dobra ogółu – zauważył Mot Not

Rab.

Tikkes potwierdził entuzjastycznie.
– Lepiej pozbądźmy się go, zanim nastaną gorsze dni.
Pozostali pokiwali potakująco głowami, komentując propozycję między sobą.
– Cierpliwości, cierpliwości – apelował łagodnym głosem Taa. – Słuszne czy nie,

zarzuty bardzo podkopały pozycję Valoruma. Musimy tylko pozbyć się tych senatorów,
którzy w przeszłości podtrzymywali go na duchu, umożliwiając mu utrzymywanie się na
powierzchni mimo podejmowanych przez nas prób zatopienia go. Zresztą niewykluczone, że
utrzymanie go na stanowisku może okazać się korzystne.

– W jaki sposób? – zapytał senator z Rodii.
– Jeśli jego wpływy jeszcze się skurczą, a Departament Sprawiedliwości utraci część

swoich uprawnień, trzeba będzie wyznaczyć komisje senackie, by wydawały opinie i decyzje,
które normalnie podejmowałby kanclerz. Wzrośnie znaczenie sądów, ale procesy będą
ciągnęły się dłużej niż kiedykolwiek. I za to wszystko będziemy mogli winić kanclerza
Valoruma.

– Chyba że dojdzie do wyboru silnego wicekanclerza – uznał za stosowne dodać

Rodianin.

– Nie możemy do tego dopuścić – powiedział zdecydowanie Taa. – W roli

wicekanclerza potrzebujemy doświadczonego biurokraty. – Pochylił się w stronę kręgu
konspiratorów. – Senator Palpatine zasugerował, że najlepiej zrobimy, wybierając na to
stanowisko Chagrianina, Masa Ameddę.

– Ale Amedda jest podobno przychylny Federacji Handlowej! – zaprotestował z

niedowierzaniem Tikkes.

– Tym lepiej, tym lepiej – rozpromienił się Taa. – Najważniejsze jest jednak to, że im

bardziej fanatycznie będzie się trzymał regulaminu, tym bardziej utrudni kanclerzowi
podjęcie jakichkolwiek działań.

– Ale do jakiego końca mają doprowadzić te działania? – zapytał Mot Not Rab.
– Jak to? Do końca Valoruma – odparł Taa. – A kiedy nadejdzie pora, wybierzemy

przywódcę, który ma w żyłach ogień.

– Bail Antilles już zaczął kampanię – poinformował Rodianin.
– Podobnie jak Ainlee Teem z Malastaru – dodał Tikkes.
Taa zauważył Palpatine'a stojącego w drzwiach na taras, zatopionego w rozmowie z

senatorami z Fondoru i Eriadu.

– Proponuję, żebyśmy rozważyli kandydaturę Palpatine'a – powiedział, dyskretnie

wskazując w jego stronę.

Tikkes i pozostali spojrzeli na wysokiego senatora z Naboo.
– Palpatine nigdy nie zgodzi się kandydować – powiedział Quarreńczyk. – Uważa, że

jego miejsce jest za kulisami, a nie w świetle reflektorów.

Taa zmrużył oczy.
– W takim razie musimy go przekonać. Pomyślcie, ile by to oznaczało dla systemów

peryferyjnych, gdyby Najwyższym Kanclerzem został ktoś spoza Światów Jądra. W końcu
mielibyśmy równość dla wszystkich ras. Jeśli ktokolwiek jest w stanie przywrócić porządek,

to tylko on. Ma w sobie odpowiednią kombinację altruizmu i nie narzucającej się siły. I nie
dajcie się zwieść... w tych szerokich rękawach kryje się silna dłoń. Zależy mu na jedności
Republiki i zrobi wszystko, by doprowadzić do przestrzegania prawa.

Tikkes nie krył wątpliwości.
– W takim razie nie będziemy w stanie sterować nim, tak jak to robiliśmy w przypadku

Valoruma.

– I tu dochodzimy do sedna – powiedział Taa. – Nie będziemy musieli, bo on myśli tak

jak my.

ROZDZIAŁ 37

Odkąd się poznali, Adi Galia nigdy nie widziała kanclerza Valoruma tak

przygnębionego. Czasami miewał humory, niekiedy wymagał od siebie zbyt wiele, ale
oskarżenia o korupcję wtrąciły go w otchłań depresji, z której nie mógł się wydobyć. W ciągu
miesiąca, jaki upłynął od ich ostatniego spotkania, postarzał się tak, jakby minął cały rok.

– Aurodium było ostatnim ciosem, jaki Front Mgławicy wymierzył mi w plecy – mówił

do niej. – Terroryści byli zdecydowani zlikwidować mnie tak samo jak członków
Dyrektoriatu Federacji Handlowej. To jedyne wytłumaczenie. A wiesz, dlaczego moi krewni
na Eriadu nie powiedzieli mi nic o aurodium? Bo poczuli się urażeni, że wolałem skorzystać z
gościnności namiestnika gubernatora Tarkina, z którym, jak się okazuje, nie byli w
najlepszych stosunkach. A ja po prostu chciałem zrobić grzeczność senatorowi Palpatine'owi,
który teraz czuje się winny, że wyświadczył mi w ten sposób niedźwiedzią przysługę.

Adi chciała odpowiedzieć, ale Valorum nie dał jej szansy.
– Chociaż nie przestaję zadawać sobie pytania, czy niektórzy senatorzy nie byli

rzeczywiście zamieszani w tę paskudną awanturę. Ci, którzy pragną pozbawić mnie nie tylko
władzy, ale i honoru.

Adi przyszła odwiedzić go w jego biurze w senacie, który stał się siedliskiem plotek i

insynuacji. Nastrój w senacie uległ radykalnej zmianie i Valorum winił za to siebie.

– To tylko kwestia czasu, by został pan oczyszczony z zarzutów – próbowała go

pocieszyć Adi.

Pokręcił głową.
– Niewielu jest zainteresowanych oczyszczeniem mnie z zarzutów. A najmniej media.

A ponieważ ten terrorysta Havac nie żyje, nikt nie może potwierdzić z całą pewnością, że
Federacja Handlowa nie próbowała kupić mojej przychylności.

– Gdyby tak było, po co miałby pan forsować propozycję opodatkowania szlaków

handlowych? Samo opodatkowanie dowodzi pańskiej uczciwości.

Słaby uśmiech kanclerza zadawał kłam jego poczuciu, że sytuacja jest beznadziejna.
– Moi krytycy i na to mają gotową odpowiedź. Dla zrekompensowania podatków,

przychody, które powinny otrzymać systemy peryferyjne, trafią ostatecznie do głębokich
kieszeni Neimoidian.

– To tylko poszlaki – powiedziała Adi. – Zostaną oddalone.
Valorum prawie jej nie słuchał.
– Nie obchodzi mnie, co mówią o mnie osobiście. W tej chwili jednak wszystko, co

udało mi się osiągnąć w senacie, stoi pod znakiem zapytania. Mam odpowiadać przed Masem
Ameddą, który jest takim fanatykiem regulaminu, że uniemożliwi przegłosowanie
jakiegokolwiek projektu. Pojawi się za to coraz więcej komisji i komitetów, a wraz nimi coraz
więcej okazji do prywaty i przekupstwa.

Valorum zamilkł na dłuższą chwilę, kręcąc głową.
– Mord na Eriadu, a teraz ten skandal, będą mieć daleko idące konsekwencje. Już teraz

dano mi do zrozumienia, że Jedi mają się nie mieszać w dysputy handlowe, chyba że za
wyraźną zgodą senatu. Najgorsze jest jednak to, że źle przysłużyłem się Republice.
Obywatele bez trudu odczytują sygnały, jakie wysyła im szef państwa, nawet jeśli jest to
tylko nieskuteczny figurant. Zastanawiałem się nad powodami, dla których korupcja tak się
rozpleniła, i zauważyłem, że sam nie jestem bez winy. Czy dla wygody nie zapomniałem o
wszystkich tych układach, które zawarłem z istotami niegodnymi? Czy dla wygody nie
zapomniałem, że ja też jestem skorumpowany?

Oparł łokcie o stół i przycisnął palce do skroni, wbijając wzrok w blat.
– Miałem wczoraj w nocy okropny sen, który wydał mi się zarówno trafnym odbiciem

mojej obecnej sytuacji, jak i wizją przyszłości. W tym śnie otaczały mnie jakieś mgliste siły,
jakieś nieznane upiory. Coś szukało mnie, wyciągając rękę z ciemności, by złapać mnie i
zgnieść.

– Straszne, ale to tylko sen – pocieszyła go Adi. – To nie była wizja przyszłości.
Spoglądając na Adi, Valorum zdobył się jeszcze raz na słaby uśmiech.
– Gdybym tylko miał więcej popleczników, takich jak ty czy senator Palpatine.
– Lepiej mieć kilku wiernych popleczników niż wielu fałszywych przyjaciół –

zapewniła Adi. – Może to cię pocieszy.

W wieży Wysokiej Rady w Świątyni Jedi jedenastu mistrzów wysłuchało relacji Adi ze

spotkania z Valorumem. Jak zwykle, Yoda nie mógł usiedzieć na miejscu i przechadzał się w
tę i z powrotem ze swoją nieodłączną laską. Ze względu na udział w omawianych
wydarzeniach, Qui-Gon i Obi-Wan również byli obecni na naradzie.

– Najwyższy Kanclerz w jednym ma rację – powiedział Mace Windu. – Aurodium

mogło pochodzić tylko od Havaca. Cohl dostarczył mu skradzione sztabki, a ten założył
anonimowe konto i zadbał o to, by aurodium zostało zainwestowane w spółce Valorum
Shipping.

– Ale po co? – zapytał Yarael Poof.
– Sugerując zmowę, Havac chciał zaszkodzić i Najwyższemu Kanclerzowi, i Federacji

Handlowej.

– Ale udało mu się to tylko w przypadku Valoruma – powiedziała Depa Billaba. –

Neimoidianie opłacają się większości senatorów i skandal nawet nie dotknął Federacji.

– Rzeczywiście – zgodził się Oppo Rancisis.
– Zbyt mało uwagi sprawie tej poświęciliśmy – powiedział Yoda. – Wszyscy.
Yaddle zwróciła twarz w stronę Qui-Gona i Obi-Wana, którzy stali na zewnątrz kręgu

mistrzów.

– Wy dwaj... lecicie to tu, to tam; ścigacie ślady... Gdybyście zatrzymali się choćby na

chwilę, by wsłuchać się w jednoczącą Moc, może zobaczylibyście, co ma nastąpić.

– Zrobiłem to, co musiałem, mistrzowie – powiedział Qui-Gon bez śladu skruchy w

głosie.

Yoda westchnął głośno.
– Nie winimy cię, Qui-Gonie. Ale do rozpaczy doprowadzasz nas czasem.
Qui-Gon skłonił głowę w głębokim ukłonie.
– Ten skandal to robota nie tylko Frontu Mgławicy – powiedziała Adi. – Najwyższy

Kanclerz ma też innych wrogów, ukrytych wrogów, którzy nie przestają przeciw niemu
spiskować. Stale próbują wmanewrować go w sytuację, w której popełni poważny błąd, by
móc odwołać go ze stanowiska lub zmusić do rezygnacji.

– I zastąpić kimś w rodzaju Baila Antillesa albo Ainlee Teema – mruknął Saesee Tiin.
Windu pokiwał głową.
– Kanclerz był zbyt ufny.
– Zbyt naiwny – dodał szorstko Even Pieli.
Yoda, który dotąd spacerował po sali, nagle przystanął.
– Pomóc mu musimy. W tajemnicy, jeśli trzeba.
– Musimy odczytać wolę Mocy w tej sprawie – powiedział Windu. – Musimy otworzyć

się na sposoby powstrzymania zdradzieckiego wiru wydarzeń, w który wciągana jest
Republika. Może uda nam się pomóc kanclerzowi wyczuć, co w trawie piszczy, zanim jego
wrogowie wykorzystają to przeciw niemu.

– Moc podpowiada, że nadchodzą niebezpieczne czasy – powiedziała Adi. – Jakby

obudziła się jakaś mroczna siła, by pochłonąć całą galaktykę.

Yaddle przerwała długie milczenie.

– Równowaga się chwieje.
Yoda zwrócił wzrok w jej stronę.
– Chwieje się, tak. Ale czy to równowaga między czasem niepokoju a spokoju, czy

między czasem złym a jeszcze gorszym?

Windu złączył palce na poziomie twarzy.
– I czyja nieznana ręka popycha szale wagi?

ROZDZIAŁ 38

Darth Sidious odwiedził Nute'a Gunraya i jego doradców za pośrednictwem

holograficznej transmisji na pokładzie „Saak'ak'a”, frachtowca Federacji, zwanego we
wspólnym „Paskarzem”.

– Gratuluję awansu, wicekrólu – powiedział ochrypłym głosem Darth Sidious, w taki

sposób, że pogarda zabrzmiała jak komplement.

– Dziękuję ci, mój panie – odpowiedział pospiesznie Gunray. – Nie mieliśmy pojęcia,

kiedy mówiłeś o przekonywaniu naszych konkurentów w dyrektoriacie, że posuniesz się do...

– Że posunę się do czego, wicekrólu? Wyobrażaliście sobie może, że zadziałam z

większą subtelnością, tak? Ale teraz nikt ci nie stanie na drodze, by wystawić własną armię i
skierować przyszłość Federacji Handlowej na nowe tory.

Hath Monchar, Rune Haako i komandor Daultay Dofine spojrzeli na Gunraya z obawą.
– Nie chciałem cię obrazić, panie – zająknął się.
Sidious milczał przez chwilę. Gdyby tylko zdołali spojrzeć mu w oczy, może

dowiedzieliby się, o czym rozmyślał.

– Wkrótce podejmę kroki w celu wyeliminowania innych waszych konkurentów –

podjął po chwili. – Ale to was nie dotyczy. Powinniście raczej poświęcić całą swoją uwagę
rozpoznaniu możliwości waszych nowych zabawek: robotów bojowych, gwiezdnych
myśliwców i ładowników. Czy Baktoid i Haor Chall realizują zamówienia terminowo?

– Tak, mój panie – powiedział Gunray. – Choć kazali sobie za to słono zapłacić.
– Nie wystawiaj na próbę mojej cierpliwości gadaniną o kredytach, wicekrólu – ostrzegł

go Sidious. – Gra toczy się o coś więcej niż wasz rachunek zysków i strat.

Gunray z trudem opanował drżenie.
– Czego od nas żądasz, panie?
– Przetestujemy twoją nową armię.
Gunray i Hath Monchar wymienili zaniepokojone spojrzenia.
– Przetestujemy?
Sidious wpatrywał się w niego przez nieprzyjemnie długą chwilę.
– Jak przypuszczam, nie jesteście specjalnie zadowoleni z faktu, że senat opodatkował

szlaki handlowe – powiedział w końcu.

Gunray przytaknął.
– Senat nie miał prawa tego zrobić.
– Oczywiście, że nie. A czy jest lepszy sposób, by zademonstrować niezadowolenie, niż

wprowadzając blokadę handlową?

– Na przykład Eriadu – podpowiedział szybko Gunray – ze względu na to, co się tam

wydarzyło...

– Eriadu odpowiedziałaby zbrojnie, wicekrólu. Nie chcemy wojny. Chodzi nam jedynie

o embargo.

– W takim razie jaką planetę mamy wybrać? – zapytał Monchar.
– Proponuję uderzyć w rodzinną planetę tego senatora, który najbardziej przyczynił się

do uchwalenia opodatkowania: Naboo.

– Naboo? – powtórzył Haako, kompletnie zaskoczony.
Sidious przytaknął.
– Senator Palpatine jest mistrzem w ukrywaniu swego prawdziwego oblicza. Nawet nie

domyślacie się, jak wiele szkód wam wyrządził.

– Ale czy taka blokada będzie legalna? – zapytał Gunray. – Valorum nie będzie na to

patrzył spokojnie.

– Mam w zanadrzu niespodziankę dla naszego słabowitego kanclerza – zapewnił ich

Sidious. – Co więcej, skandal, w jaki wplątał się Najwyższy Kanclerz, kazał wielu senatorom
przemyśleć ich stanowisko w kwestii opodatkowania. Niewielu sprzeciwi się blokadzie
handlowej planety tak odległej od Jądra.

Monchar wystąpił naprzód.
– A rycerze Jedi?
– Ich możliwości mieszania się w tę sprawę zostały już mocno ograniczone.
– Ale jeśli to zrobią, panie? – indagował Gunray.
– Odpowiemy, nie bawiąc się w subtelności.
Gunray ukłonił się głęboko.
– Po raz kolejny oddajemy się w twe ręce, panie.
Sidious uśmiechnął się blado.
– Już raz ci mówiłem, wicekrólu: najlepiej przysłużysz się sobie, oddając się w służbę

mnie.