ROZDZIAŁ 5

Przez chwilę stoimy w milczeniu, a potem mama ze zmęczeniem opada na moje

łóżko co kłuje mnie w serce. Minęło zbyt dużo czasu od jej ostatniej przemiany - lata.
Zaczyna odczuwać swój wiek.

Z plątaniny pościeli i poduszek podnosi postrzępionego misia, którego tata dał mi na

siódme urodziny. Zapomniała o nim kiedy wyjeżdżałyśmy w pośpiechu, a teraz cieszę
się, że go zostawiłam. Cieszę się, że coś kochanego i znajomego czeka tu na mnie.

Mama szarpie za jedno ze zmierzwionych uszu z cichym westchnieniem. Jest tyle

klęski w tym dźwięku. Niespodziewanie jej ramiona opadają. To będzie następne? Ona
się podda?

W końcu się odzywa, a jej głos jest tak samo pusty i płaski jak jej oczy.

- Chcę żebyś była bezpieczna Jacinda. Nie chcę żebyś cierpiała.

Kiwam głową.

- Wiem.

- A teraz zaczynam myśleć, że ja być jedyną przyczyną twojego największego

cierpienia.

Gwałtownie kręcę głową, nie podoba mi się ta nowa, pokonana wersja mojej matki.

Jest kimś, kogo nie znam. I nie chcę poznać. Wszystko inne się zmienia, potrzebuje by
pozostała niezmieniona.

- Nie. To nie prawda.

- Przesuwałam i pchałam cię we wszystkich kierunkach, nie zależnie czy ci się to

podobało czy nie - wszystko to miało na celu chronić cię. - kręci głową - Może wszystko
pogorszyłam. Teraz jesteśmy tu z powrotem.

Rusza obojętnie ręką.

- Jesteś tak samo niewolnikiem stada. Tylko tym razem jest gorzej. Nie będą już

dłużej traktować cię jak wielki dar, który został nam zesłany. Będą traktować cię jak byś
była jakimś malkontentem.

- Mamo? - mój głos drży trochę, więc przełykam. - Co ty mówisz?

Spogląda z nad misia.

- Nie daj się im traktować jak zbity pies przez resztę swojego życia. Postępuj

zgodnie z ich zasadami. Nie wychylaj się. Wróć na szczyt. Zrób co musisz zrobić.

- Ty naprawdę chcesz tu zostać? Chcesz, żeby Tamara tu została?

- Zabierając was do Chaparral.... goniłam za marzeniem. Coś co nigdy nie istniało.

Nie dla ciebie czy nawet dla Tamary. Jej przeznaczeniem było zostać dragonką i ja
nawet o tym nie wiedziałam. - dusi się śmiechem, przyciska palce do ust by go złapać - I
ty - cóż, próbowałaś mi powiedzieć od tak dawna, że nie potrafisz być niczym innym niż
dragonką. Że musisz tu być. Ja po prostu nie chciałam tego słuchać. Przykro mi
Jacinda.

Siadam obok mamy na łóżku. Mogła wkurzać mnie w przeszłości, ale nie mogę

znieść widoku jej takiej jak teraz. Chcę ją z powrotem. Tęsknię za jej brzmieniem.
Tęsknię za nią.

- Nie przepraszaj. Nigdy nie przepraszaj za bycie matką, która kocha swoje córki tak

bardzo, że może poświęcić dla nich wszystko.

Biorę ją za rękę, ściskam zimne palce, i nagle przypominam sobie, że ona zawsze

to marznie. Zawsze drży przez wieczne mgły i wiatry. Te same mgły i wiatr, które są dla
mnie domem - że wznoszę moją twarz by lepiej je poczuć, posmakować. Ona tego nie
kocha. Nigdy nie kochała i nigdy nie pokocha.

- Znajdziemy sposób, aby tu żyć. Szczęśliwie. Nie będę żyć z pochyloną głową i ty

też nie.

Posyła mi niepewny uśmiech i przypomina mi delikatnie.

- Twoja siostra już nigdy nie będzie pochylać tu głowy.

To prawda. Tamara jest teraz na szczycie. Jak na ironię, ja nie jestem. Przynajmniej

nie w tej chwili.

Mama głaszcze mój policzek wierzchem dłoni.

- Mieszkałam tu dla twojego ojca. Mogę zrobić to dla moich dziewczynek. To

niewielka cena do zapłaty - wciąga powietrze

- Bardzo kochałam twojego tatę. Ale ta miłość była niczym, w porównaniu z tym co

poczułam po tym gdy zostaliśmy połączeni. Coś się dzieje, zmienia, gdy zostajecie
połączeni w tym kręgu. To tak jakbyśmy połączyli.... - jej twarz wyraża zadumę

- W niektóre dni, nie mogłam wyrazić emocji z niego- jej bursztynowy wzrok

ciemnieje - Nawet ostatniego dnia.... czułam.... wiedziałam, że coś było nie tak, zanim
ktokolwiek mi powiedział. I zostałam tutaj tak długo, mówiąc sobie, że nicość którą
poczułam nie była jego śmiercią. Że ciągle mógł żyć gdzieś tam, po prostu poza moim
zasięgiem, więc nie mogłam go już wyczuć.

Obserwowałam jej twarz.

- Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałaś? - przynajmniej tę część z przeczuciem,

że coś było nie tak z tatą, tego ostatniego dnia. Oczywiście wiedziałam, że wiele
związanych dragonów decyduje się na połączenie. Historycznie, smoki łączyły się całe
życie i idea połączenia z tych starożytnych cech. Dla niektórych par dragonów to sięga
głębiej. Najwyraźniej moi rodzice byli jednymi z nich.

Wzrusza ramionami.

-Byłaś jeszcze dziewczynką. Nie chciałam, żebyś wiedziała, że czułam jego....

strach. Jego ból. Prawie zemdlałam od tego Jacinda. Bałam się, że jeśli ci powiem,
możesz pomyśleć, że czułam jego....

- Śmierć? -kończę za nią. Głowa mnie boli, skronie pulsują gdy przetwarzam te

informacje. W głębi duszy, miałam nadzieję, że ojciec żyje. Że może być gdzieś w
niewoli. Nie wiem już co myśleć.

Mama wzdryga się ale kiwa głową.

- Więc dlaczego mówisz mi o tym teraz? - pytam. Mama praktycznie już miała głowę

taty na końcu.... i zatrzymała to dla siebie?

- Musisz wiedzieć. - zakłada kosmyk włosów za ucho - Na wypadek gdybyś kiedyś

związała się z kimś tutaj. - moje oczy się rozszerzają, domyślając się w jakim kierunku
zmierza. I nie wierzę w to. Nie może sugerować, że zwiążę się z Cassianem.

- Będziesz czuć....

- Co?

Spogląda na mnie swoimi oczami.

- To będzie w porządku Jacinda.

W Porządku?

- Ponieważ gdy raz się zwiążemy nie będzie miało znaczenia to, że ja go nie

kocham? Ponieważ będę czuła coś fałszywego i mogę siebie okłamać, że to miłość?

Potrząsa stanowczo głową.

- Poczujesz połączenie. Gdy tak się stanie, czy to naprawdę ma znaczenie dlaczego

albo jak to się stało?

Tak!

- Wcześniej to miało dla ciebie znaczenie - mówię tępo.

- Rzeczy teraz wyglądają inaczej. Utknęłyśmy tutaj. Musisz dać z siebie wszystko.

- Jestem. I zrobię. To nie oznacza, że muszę się związać - zamykam oczy i

pocieram powieki, próbując złagodzić w nich ból. Czy ja naprawdę prowadzę rozmowę z

moją matką o plusach związania się by uciec od nieprzychylności stada?

- Możesz być tu szczęśliwa. Możesz? Cassian..... - zawahała się. Obserwuję pracę

jej gardła, nie dowierzając temu co mówi.

- Cassian nie jest taki zły. On nie jest.... zupełnie jak jego ojciec.

Nie zupełnie. Wycofuję się, pewna, że moja matka została porwana przez kosmitów

- Mówisz poważnie?

- Stado zapomniałoby o wszystkim, jeśli ty i Cassian tylko....

- Nie! Mamo, nie! - opieram się pokusie by zatkać uszy rękami. Nie chcę tego

słyszeć. Nie od niej.

- Nie mówię, że teraz. Z czasem....

- Nie wierzę, że to mówisz !

Chwyta mnie za rękę i mówi do mnie twardo:

- Nie mogę cię dłużej chronić Jacindo. Nie mam takiej siły tutaj.

- I ponieważ Cassian ma to jest to wystarczający powód bym siebie

przehandlowała?

- Nie sugeruję niczego, czego byś już nie rozważała. Widziałam cię z nim. Coś

między wami jest.

Powoli kiwam głową.

- Może. Raz. - kiedy nie było nikogo innego. Kiedy nie było alternatywy, która by

mnie skusiła. Zanim poznałam Willa.

- Już nie.

- Ze względu na Willa - oczy mamy przez moment iskrzą dawną witalnością - Nie

możesz z nim być. To nie możliwe, Jacinda. Nie ma szansy. On nie jest jednym z nas.

On nie jest jednym z nas. Naprawdę muszę unikać myślenia o tym, zaakceptować

to, ale te słowa wdzierają się we mnie, kopiąc głęboko i raniąc moje serce tam, gdzie już
boli.

Wzdycham słabo.

- Możliwe czy nie, nie mogę rozważać kogoś innego. Wolę być sama.

- Oh, nie bądź naiwna! On jest człowiekiem! Myśliwym! Odpuść! Będzie ktoś inny.

Przez moment, słyszę dziwne echo rozmowy, gdy mama próbuje przekonać mnie

bym pozwoliła odejść mojej dragonce, dała jej uschnąć. Teraz chce bym trzymała się
mojej dragonki i zapomniała o Willu. Potrząsam głową.

Tylko ona ma rację. Bardziej niż zdaje sobie z tego sprawę. Trzymanie się Willa jest

głupstwem. To jest złe. Wiem to. On jest więcej niż nietykalnym człowiekiem. Więcej niż
myśliwym. Jest znacznie gorszy.

Krew dragonów płynie w jego żyłach. Dragon - być może kilka - zmarło by on mógł

żyć. Nawet jeśli to jego ojciec był odpowiedzialny za ten straszny czyn, jak mogłabym
ponownie spojrzeć Willowi w oczy? Dotknąć go? Przytulać? Całować?

Przypuszczam, że to dobrze, że nigdy więcej nie będę musiała stanąć z nim twarzą

w twarz. Muszę zepchnąć nadzieję, że dotrzyma słowa i odnajdzie mnie, w
najciemniejszy zakamarek mojego serca.

- Muszę pozwolić mu odejść - szepczę, mój głos jest miękki.

Mama obserwuje mnie, wyraz jej twarzy jest nieprzenikniony. Ale nie muszę jej

przekonywać, tak bardzo jak muszę przekonać siebie.

Tej nocy w łóżku, wpatruję się w świecące gwiazdki, którymi tata pomógł mi

udekorować sufit lata temu i stopniowo zaczynam ponownie czuć się bezpiecznie. W
taki sposób w jaki czułam się jako mała dziewczynka, gdy rodzice spali niedaleko,
korytarzem w dół holu. Tak bezpieczna. Tak chroniona.

Uwalniam moje myśli i znajduję Willa. Czeka tam, w moim niestrzeżonym sercu.

Drzemiąc, na wpół śpiąc, pamiętam. Pamiętam jego - nas - te momenty, zanim runął

świat wokół mnie. Uśmiech dotyka moich warg, gdy przypominam sobie wszystko.
Pamiętam, dopóki tęsknota nie staje się zbyt duża. Dopóki ból z powodu tęsknoty nie
staje się zbyt wielki, tak słony jak ciepłe łzy spływające po policzkach.

To nie koniec. Nie jesteśmy... Przyjdę po ciebie. Znajdę cię. Znów będziemy razem.

- Nie - szepczę w ciszy mojego pokoju, nawet gdy moje serce krwawi. Zdradliwa

część mnie zawsze chce w to wierzyć - Nie będziemy.

Ale wtedy się budzę, znów w środku straszliwej prawdy, syczę gdy nagły ból

przeszywa moje serce. On nie będzie miał tych wspomnień. Nie będzie pamiętał
złożonej mi obietnicy.

Przesuwam palcami po moich drżących ustach. Nie będziesz pamiętał mojego

odejścia. Nie będziesz pamiętał dlaczego musiałam to zrobić. Będziesz po prostu
myślał, że opuściłam Chaparral. Opuściłam ciebie.

Odwracam twarz, zagryzam poduszkę, tłumiąc mój szloch, który chce się uwolnić z

mojej piersi.

Czy on w ogóle jeszcze o mnie myśli? Rozpaczliwie zastanawiam się jak dużo, jak

daleko wstecz sięga pamięcią? Jak wiele o mnie przepadło? Tamara jest w tym nowa.
Czy mogła całkowicie wymazać mnie z jego pamięci? Kręcę głową na tę myśl.
Zagryzam wargę dopóki nie czuję smaku własnej krwi na języku. Uwalniam moje
posiniaczone wargi, mówiąc sobie, że zachowuję się jak paranoik. Nigdy nie słyszałam o
kamuflonie który mógłby wymazać tygodnie z ludzkiego umysłu. To jest niemożliwe. Nie
może być.

W tym momencie wiem. Muszę zapytać Tamarę. Muszę się dowiedzieć czy wie jak

wiele wspomnień zabrała Willowi. Jak dużo mnie wymazała z jego serca.

Przewracam się na bok, czując się w niewielkim stopniu komfortowo. Jutro.

Zapytam ją jutro.

Jakoś ta decyzja sprawia, że czuję się lepiej. Daje mi coś na co mogę czekać,

nawet jeśli cokolwiek powie niczego nie zmieni.

Will jest mile stąd w Chaparral. A ja nadal będę tu.

Kiedy następnego ranka wychodzę na naszą werandę, wydaję głęboki oddech ulgi,

zadowolona widząc, że nasi strażnicy zostali odwołani. Myślę, że Severin postanowił, że
nasza wczorajsza rozmowa wystarczy, by trzymać mnie w ryzach.

Jest jeszcze wcześnie. Gęsta mgła przylega do ziemi, tuląc moje łydki i wznosząc

się w cieńszą mgiełkę gdy zmierzam do domku Nidi, zdecydowana by zapytać Tamarę,
czy sądzi, że zacienianie Willa i innych się powiodło. W końcu to był jej pierwszy raz.
Czy mogła być pewna, że wiedziała co robi?

Pies Jabela szczeka. Przyśpieszam moje tempo, gdy wydaje mi się, że widzę

poruszającą się roletę. Nie chcę utknąć w rozmowie z ciotką Cassiana. Spoglądam
przez ramię, zastanawiając się, czy ona jest powodem, że Severin odesłał naszych
strażników do domu. Mimo wszystko to jest wygodne, mieć czujne oko siostry po drugiej
stronie ulicy naszego domu.

Pewnie obserwuje gdzie idę. Krzyk ucieka mi z gardła, gdy zderzam się z innym

ciałem.

Jakieś ręce chwytają mnie przytrzymując. Zdmuchuję włosy z mojej twarzy i

spoglądam w górę na Corbina, syna Jabela.

- Jacinda - wita się - Miło mieć cię z powrotem.

Jego usta rozciągają się w uśmiechu, który nie wydaje się szczery, ale nigdy nie był.

Corbin i ja jesteśmy w tym samym wieku - chodziliśmy do tej samej klasy od szkoły

podstawowej. Ale nigdy nie byliśmy blisko. Zawsze był podły, oszukiwał w szkole i grach.
Robiła paskudne figle tym mniejszym. Kiedy okazało się, że jestem ognioziejką, nagle
zmienił swoją melodię i próbował się do mnie przymilać, ale wtedy już znałam
prawdziwego Corbina.

Przypomina swojego wuja, Severina. Dużo bardziej niż Cassian. To te oczy. Corbin i

Severin posiadają te same martwe oczy. Jeśli to możliwe, urósł podczas mojej
nieobecności. Jest prawie tak wysoki ja Cassian teraz. Robię krok, wycofując się z
uścisku jego rąk i próbuję nie dać się zastraszyć.

- Gdzie się wybierasz? - pyta.

Wzdrygam się, myśląc jak jego mama prawdopodobnie szpieguje nas gdy tu stoimy.

Jak on prawdopodobnie czyhał na mnie czekając, aż opuszczę dom.

- Co? Zostałeś przydzielony do pilnowania mnie?

Daje mi to, co zgaduję jest zalotnym uśmiechem.

- Potrzebujesz ochroniarza?

Potrząsam głową, ubolewając nad moją obroną. Jeśli będę zachowywać się jak

więzień, to tak będą mnie traktować.

- Idę zobaczyć się z siostrą.

Aby zaspokoić mój chorobliwy lęk, że Will nie pamięta naszego ostatniego wieczoru

razem. W jak dużym stopniu jest zmartwiony, że po prostu odeszłam.

- Oh - wkłada ręce głęboko w kieszenie - Przejdę się z tobą.

Nie widząc sposobu w jaki mogę mu odmówić, wzruszam ramionami i idę dalej,

mgła wiję się wokół moich kostek. Idziemy mijając domy z ich oknami zarysowanymi o
poranku. Nie pamiętam by stado było takie ciche wcześniej. Nawet tak wcześnie,
zazwyczaj była jakaś aktywność. Dopada mnie przerażające uczucie. Nagle ściana z
winorośli otaczająca miasteczko nie wydaje się nas chronić, ale zatrzymywać w środku.

- Taka cisza - szepczę.

- Tak. Jest jeszcze godzina policyjna. Nie można opuszczać domu przed siódmą.

- Więc co robisz wędrując....

- Jestem jednym z porannego patrolu - wskazuje na niebieską przepaskę na

ramieniu. Nie zauważyłam jej wcześniej.

- Patrol - powtarzam głucho, patrząc na niebieską tkaninę - Nie wiedziała.

Powinnam wrócić zanim.....

- Nie. Nie spiszę cię.

Spisze mnie?

Uśmiecha się jakby to był dar. Nie mogę się zdobyć, by odwzajemnić uśmiech. Nie

chcę żadnych prezentów od niego. Jutro na pewno poczekam z wyjściem do siódmej.

Odwracam się i kontynuuję spacer.

- To całkiem fajne z twoją siostrą - mówi, idąc obok mnie.

- Tak.

Pochyla się bym spojrzała w jego czarne oczy.

- Nie brzmisz na zadowoloną z tego powodu.

- Szczerze mówiąc, nie miałam czasu aby to przetrawić.

Kiwa głową jakby to rozumiał.

- To będzie ogromna zmiana.

- Tak. Nidia pomoże Tamarze przejść przez to wszystko...

- Miałem na myśli zmianę dla ciebie - wtrąca gładko, a jego głos jest śliski jak olej.

Puls na mojej szyi bije chaotycznie.

- Dla mnie?

Jego buty chrzęszczą na sypkim żwirze na ścieżce.

- Tak. Już nie jesteś tu liderem.

Przyśpieszam swoje tempo idąc przez centrum miasta, mijając szkołę i salę

konferencyjną, chętna by dotrzeć do Nidi.

- Nigdy nie byłam.

- Tak, byłaś. Ale teraz jesteście dwie. Masz trochę konkurencji.

Zatrzymuję się i staje z nim twarzą w twarz nawet jeśli część mnie chce po prostu

iść szybciej i zostawić go daleko z tyłu. To albo uderzyć go.

Ściąga swoje złote brwi.

- Po prostu mówię - macha ręką - że Cassian nie może mieć was obu.

Patrzę ostro na niego. On ani drgnie. Nie odwraca nawet wzroku.

Krzyżuję moje ramiona na piersi i decyduję się przejść do rzeczy.

- Znaczy, że masz szansę na jedną z nas?

Uśmiecha się ponownie tym nie-uśmiechem, i naglę brzydzę się nim - tym

zachłannym, chciwym chłopakiem, który widzi mnie lub moją siostrę jako sposób by
wspiąć się na szczebel wyżej. Gardzę tym, że myśli iż może mieć każdego, kogo
Cassian nie chce. Ponieważ to jest proste jak Cassian wybierze. I Corbin zabierze
resztki, jak jakiś żerujący pies. Moje mięśnie napinają się z gniewu. Jak cholera.

Parskam i odwracam się, zaczynając ponownie iść, moje kroki są szybsze, twardo

uderzając o ziemię.

- To się nie stanie. - rzucam ponad moim ramieniem.

- Nie możesz od tego uciec Jacinda. Już nie.

- Od czego? - odwracam się, chcąc mieć zupełną pewność co sugeruje.

- Jeśli nie będziesz parą z Cassianem, mój wujek będzie chciał widzieć mnie jako

następnego. Może nam być dobrze razem Jacindo.

- Ty chyba żartujesz.

Jego pierś puchnie we własnej ważności.

- Moja krew jest w tym stadzie od ostatnich czterech wieków. Nawet twój ojciec nie

może sobie uzurpować władzy mojej rodziny.

- Co wiesz o moim ojcu? - brnę na przód.

- Tylko to co mi powiedziano. Zanim zniknął, był stałym wyzwaniem dla mojego

wujka. Bezskutecznie. Moja rodzina najlepiej nadaje się do rządzenia tym stadem.
Zawsze byliśmy najsilniejsi.... i tylko staniemy się silniejsi z ognioziejką i kamuflonem w
naszej linii.

Czuję jak moja twarz robi się wilgotno-zimna na myśl o Corbinie i mnie, i muszę

przyznać, że Cassian nigdy nie zrobił nić, żebym czuła się tak źle.

- Jesteś szalony - wznawiam spacer, ogarnia mnie ulga gdy on nie podąża za mną.

- Ty już nie decydujesz Jacinda! - woła za mną - Straciłaś tą szansę. To będę ja albo

Cassian.

Wiem, że to nie są czcze pogróżki. On jest w końcu uprzywilejowanym bratankiem

Severina. On wie wszystko. Rzeczy o których ja nie wiem. I w przeciwieństwie do
Cassiana, on nie stara mi się pomóc za plecami wszystkich.

Mówię sobie, żeby się cieszyć bo powiedział o swoich planach. Teraz mogę

popracować na tym, aby mieć pewność, że się nie wydarzą. Tamara i ja nie będziemy

zmuszane do połączenia się z kimkolwiek. Oczywiście, jeśli nie będziemy tego chciały.
Krzywię się, myśląc, że Tamara może być zdecydowana chcąc się połączyć z
Cassianem.

Głos Corbina podąża za mną przez mgłę.

- Powiedz Tamarze, że wpadnę do niej później.

A to powoduje u mnie dreszcz.

Przypuszczam, że powinnam chcieć sparować go z Tamarą. Aby oszczędzić sobie

strasznej perspektywy z nim. Ale nie życzyłabym tego najgorszemu wrogowi, a tym
bardziej mojej siostrze.

Kroczę w kierunku Nidi zdecydowanym krokiem, starając przekonać samą siebie, że

stado nie jest jakimś faszystowskim reżimem, gdzie jego mieszkańcy cierpią przez
całkowite podporządkowanie. Bo nie jest. To jedyna miejsce gdzie moje dragonka może
żyć na wolności. Zwalniam gdy zbliżam się do domku, zauważając samotną postać
stojącego strażnika wewnątrz łukowatego wejścia do miasteczka. Gdy podchodzę,
rozpoznaję Gila, przyjaciela Cassiana.

Macham mu ręką na powitanie.

- Idziesz zobaczyć się z siostrą? - pyta.

Kiwam głową, a wtedy marszczy brwi i głupkowaty uśmiech pojawia się na jego

twarzy.

- Powiedz jej, że mówię cześć.

- Cześć - powtarzam.

Gil nigdy wcześniej nie zwracał uwagi na moją siostrę. O ile mi wiadomo, to nigdy

wcześniej nawet nie zamienił z nią słowa. Jest jednym z wielu, którzy patrzą przez nią
zamiast na nią. Teraz chce abym przekazała jego cześć?

Ogarnia mnie wstręt. Podobnie było ze mną, nikt tak na prawdę nie dba o Tamarę.

Nie dbają o dziewczynę, tylko o jej talent.

Nidia otwiera drzwi na moje pukanie. Machnięciem, zaprasza mnie do środka jej

domku, który zawsze pachnie ziołami i pieczonym chlebem. Moje schronienie, tak wiele
razy. Zwłaszcza po śmierci taty. Teraz to schronienie Tamary.

Robię krok w przytulne ciepło. Zostawiając zimno.

Nie jestem jedyną odwiedzającą dziś rano.

Moja siostra rozwalona na kanapie. Koc jest owinięty dookoła niej a ona trzyma

parujący kubek w ręce. Ona już nie wygląda jak moja bliźniaczka. Lodowe włosy, już nie

czerwone, spływają na jej ramiona. Ona wciąż może spiąć je perfekcyjnie, lepiej niż ja
kiedykolwiek mogłam poprawić swoją, i zastanawiam się czy Nidia posiada prostownicę.
To niesamowite jak jej nowy kolor włosów zmienił w niej wszystko. Nawet jej twarz
wygląda inaczej, nosi pewne podobieństwa do mnie. Zwłaszcza z tymi mroźnymi,
szarymi oczami.

Mój wzrok spoczywa na jej gościu, siedzącym tak blisko, opierając stopy na

podnóżku obok kanapy. Cassian uśmiecha się do mojej siostry w ten łatwy, niestrzeżony
sposób. Jest to uśmiech który często gościł na jego twarzy, kiedy byliśmy beztroskimi
dziećmi.

Mały chłód przebiega mi wzdłuż kręgosłupa, przesuwa się pod moimi włosami i

faluje na mojej skórze głowy. Otulam się ramionami, jakbym szukała ciepła, ale to coś
innego, coś więcej, czego potrzebuję.

Patrzę na moją siostrę rozpromienioną przez Cassiana i ciężar opada w dół mojego

brzucha. W tej chwili, czuję się bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej się czułam.
Nie mogę bardziej tęsknić za Willem.

Will rozumiał samotność. Bycie osobno, z dala od świata w którym żyje. Obcy wśród
swojego własnego rodzaju. Will to rozumiał. Rozumiał mnie.