Teoria dotycząca czasu budowy Sfinksa i piramid w Gizie.

Piramidy i Sfniks starsze niż cywilizacja Egiptu.

Do zbudowania Wielkiej piramidy w Gizie użytych zostało około dwa miliony
trzysta tysięcy kamiennych bloków. By taką ilość kamiennych bloków,
dostarczyć i ustawić w odpowiednim miejscu konstrukcji piramidy Cheopsa,
należało każdego dnia ustawić ich aż po 330. Opisana przez archeologów i
badaczy technika budowy piramid, polegała na stosowaniu usypanych z
piasku ramp, po których wciągano pojedyncze bloki kamienne. Do ustawienia
dwóch milionów trzystu tysięcy kamiennych bloków, nawet cztery używane
rampy zabezpieczyłyby dopiero jedną ósmą potrzebnego czasu. Dodatkowo
ustawienie czterech ramp na wyższych poziomach montażu, nie jest możliwe
do wykonania z punktu widzenia organizacji robót.. Jeżeli jednak byłyby
cztery rampy, to z kolei, po każdej z nich, co dziewięć minut, musiałby być
transportowany jeden kamienny blok.
Wciągnięcie jednego blok na godzinę, jest ostatecznie do przyjęcia, lecz w
takim przypadku, gdy, zamiast co dziewięć minut transportowany jest jeden
blok, co godzinę, czas budowy wydłuża się siedmiokrotnie. Budowa musiałaby
w takiej sytuacji, trwać nie dwadzieścia a sto czterdzieści lat.

Istnieją dowody odkryte w badaniach archeologicznych, które jednoznacznie
określają czas prac wykonywanych w trakcie budowy piramid. Wielką
piramidę w Gizie zbudowano w czasie panowania faraona Cheopsa. Odkryte
ślady, mówią o zaangażowaniu olbrzymich sił i środków, były tam
zorganizowane działania na olbrzymią skalę, i na tej podstawie, zostało
przyjęte stwierdzenie, które określa czas budowy wielkiej piramidy.

Fakty faktami a logika mówi zupełnie, co innego. W prosty sposób można
wyliczyć, że w tak krótkim czasie, (dwadzieścia lat panowania Faraona
Cheopsa) nie było możliwości ustawienia dwóch i pół miliona kamiennych
bloków na piramidzie Cheopsa. Jednak wielka piramida istnieje i tego faktu
nie sposób pominąć. Badania archeologiczne dowodzą, że piramida Cheopsa
była budowana za życia tego faraona. Fakt, przeciwko faktowi. Z jednej strony
siedmiokrotny brak czasu, na ustawienie wszystkich bloków piramidy z
drugiej strony w tamtym czasie na tej piramidzie ustawiano kamienne bloki.
Są dowody, że je transportowano i obrabiano a następnie istnieją dowody, że
je ustawiano na piramidzie.
Ale czy istnieją dowody na to, że wszystkie bloki wielkiej piramidy były
ustawiane na piramidzie w czasie panowania Faraona Cheopsa?

Ile realnie przez dwadzieścia lat można było ustawić bloków na piramidzie,
używając czterech ramp do ich transportu?
Znużmy, że prace trwały przez cały czas to jest około 8200 dni w przeciągu
dwudziestu lat. Każdego dnia w czasie dwunastu godzin, (nie można liczyć

godzin nocnych) ustawiono 48 bloków. Przez 8200 dni budowniczowie mogli
ustawić prawie 400.000 bloków.
Takie założenia jest bardzo optymistyczne i mogło się udać tylko wtedy, gdy co
godzinę na każdej z czterech ramp przetransportowano jeden blok. Taka ilość
wcale nie musiała być ustawiona a duża część czasu mogła być poświęcona na
prace związane z położeniem białej wykonanej z wapienia wypolerowanej
powłoki na całej powierzchni piramidy. Istnienie takiej powłoki jest rzeczą
dowiedzioną a na piramidzie Chefrena jeszcze istnieją pozostałości po takiej
powłoce.

W kontekście dwudziestu lat czasu prac przy wielkiej piramidzie, można
śmiało przyjąć założenie, że budowniczowie położyli dużo mniej niż 400.000
bloków.
A może położono tylko wierzchnie warstwy, dla jakichś wówczas istotnych
powodów?

Wyjaśnienie tej problematycznej kwestii jest możliwe, gdy spojrzymy na
wygląd drugiej, co do wielkości piramidy w Gizie. Piramida Chefrena posiada
inny wygląd a jest to związane z rozebraniem pewnej ilości kamiennych
bloków w jej wyższych partiach.

Na fotografii przedstawiającej obraz części ściany bocznej piramidy Chefrena,
możemy zobaczyć rzecz specyficzną. Z pod warstw niekształtnych skalnych

bloków widocznych na powierzchni obu piramid, tu na piramidzie Chefrena,
wyłania się kilkadziesiąt rzędów kamiennych bloków zupełnie inaczej
wyglądających, niż te w warstwach zewnętrznych.
Ten odsłonięty pas pokazuje nam inną strukturę konstrukcyjną kamiennych
bloków. Rzędy ułożonych bloków prezentują dużą precyzję wykonania.
Wszystkie bloki wyglądają jakby były identycznej wielkości, inaczej niż te,
którymi były przykryte, a które kiedyś zostały z tej piramidy zdjęte.

Odkryty pas kilkudziesięciu rzędów, ukazuje nam istniejącą w głębi inną
konstrukcję piramidy Chefrena, która została przykryta dodatkowymi
warstwami kamiennych bloków. Widoczne są tu, dwie kultury techniczne.
Bloki ułożone w warstwach zewnętrznych, posiadają różne wielkości, tamte w
głębi, wszystkie posiadają zbliżone do siebie wymiary.

Wygląd piramidy, który wyłania się z pod warstw mało precyzyjnego poszycia
ukazuje nam inną konstrukcję. W odkrytym pasie możemy zobaczyć
precyzyjnie wykonaną regularna konstrukcję piramidy schodkowej.
Jednakowej wielkości kamienne bloki, ukazują harmonię konstrukcji. Odnosi
się wrażenie, jakby parametry stopni były zsynchronizowane z wymiarami i
kształtem całej teraz niewidocznej piramidy.

Już na pierwszy rzut oka widać, że są tu prezentowane dwa style i różne
potrzeby:
Pierwszy styl, widoczny w konstrukcji schodkowej, ukazuje piramidę, która
może być urządzeniem do wzmacniania dźwięku. Kolejne warstwy
kamiennych bloków, są proporcjonalnie mniejsze w obwodzie z kolei
identyczna wysokość każdej warstwy synchronizuje długość fali dźwiękowej,
kumulując dźwięk w mniejszej masie każdej kolejnej warstwy. Można przyjąć
teorię, że nieznani budowniczowie piramidy Chefrena, chcieli przesyłać, lub
odbierać informację dźwiękową za pośrednictwem piramidy, lub obu piramid.

Drugi styl, jaki jest widoczny na powierzchni piramidy Chefrena ukazuje nam
pozostałości po gładkiej i lśniącej powierzchni piramidy. Niewiele pozostało z
białej wapiennej powłoki, jaką były pokryte obie piramidy, jedynie już
wyblakłe resztki przypominają świetność z czasów faraona Cheopsa. Nurt
kulturowy, który obowiązywał w starożytnym Egipcie, charakteryzował się
kolorowymi zdobieniami a zewnętrzny wygląd budowli charakteryzował się
wykończeniem wykonanym z dużym pietyzmem. Faraon Cheops postanowił
przystosować na potrzeby grobowca, jedną z istniejących już piramid
schodkowych. Jednak jej wygląd nie pasował do obowiązującego trendu w
budownictwie. Postanowił zmienić zewnętrzny wizerunek piramidy, przy
okazji olbrzymi wkład pracy uwiarygodnił majestat grobowca króla. Grobowca
wykonanego przez naród i budowanego odpowiednim wysiłkiem, tak by król
był zadowolony.
Takie zamierzenie wymagało podjęcia olbrzymiego przedsięwzięcia

budowlanego. Pokrycie piramidy warstwami, kamiennych bloków było
zamierzeniem, które archeolodzy przyjęli jako proces budowy całej budowli.
W tym przypadku czas stu czterdziestu lat, mógł skrócić się do dwudziestu.
Przy bardzo dobrej organizacji, dwadzieścia lat wytężonej pracy, mogło
wystarczyć do pokrycia całej powierzchni piramidy.
Taka teoria jest wyjaśnieniem jednej zagadki, która polegała na tym, jakim
cudem budowniczowie w dwadzieścia lat posadowili na konstrukcji piramidy
dwa i pół miliona kamiennych bloków?
Jednak nie wyjaśnia innej zagadki, kto zbudował piramidy schodkowe i kiedy
one powstały?

Tu w sukurs, co do czasu ich budowy, może nam przyjść szczególny wygląd
powierzchni, skalnej postaci Sfinksa. Na Sfinksie istnieją efekty erozji skały w
postaci wyżłobień spowodowanych wodą i ubytków spowodowanych piaskiem
niesionym przez wiejący wiatr..

Sfinks starszy od naszej cywilizacji.

Ile tysiącleci stoi w Gizie rzeźba Sfinksa?

Podstawowa teza Johna Westa i Roberta Schocha z Boston University, którzy
przeprowadził badania geologiczne:
”to korozja wodna pozostawiła ślady na Sfinksie i była to woda deszczowa.”

„Tak to korozja wodna pozostawia takie ślady na skałach”, jednak teza Johna
Westa i Roberta Schocha z Boston University, która w słowach: „i była to
woda deszczowa”, nie jest tezą kompletną a wręcz w istotnej części błędną.
W naturalnych warunkach woda deszczowa rzeźbi skałę tworząc wyżłobienia
w miejscach gdzie spływają cieki zebranej wody podczas opadów deszczu. Na
fotografii przedstawionej po stronie prawej widoczne są pionowe wyżłobienia
i te utworzyła woda deszczowa w czasie opadów.
Z kolei na obu fotografiach są widoczne dużo głębsze, (niż tek z wody
deszczowej) ślady erozji skały, z której został wykuty posąg Sfinksa. Widoczna
są, jako poziome Bardzo głębokie wyżłobienia. Są one charakterystyczne dla
wyżłobień, jakie tworzy woda znajdująca się w akwenie np. morskim. Czy
mógł to być akwen wodny, w którym gromadziły się wody deszczowe
pochodzące z opadów uprzednio rzeźbiących pionowe wyżłobienia?

Występuje tu szczególna kolejność powstawania wyżłobień, na fotografii z
prawe strony widoczne pionowe wyżłobienia istnieją na wcześniej
wyrzeźbionej formie poziomej. Gdyby przyjąć tezę, że zarówno poziome jak i
pionowe żłobienia powstały z przyczyn działania wody deszczowej, to
niezbędnym jest wyjaśnienie kilku nieścisłości.

1/ Musiał istnieć akwen wodny by woda z tego akwenu spowodowała erozję

warstwach osłabionego spoiwa skalnego. W taki sposób mogło powstać,
pierwsze od dołu poziome wyżłobienie.

2/ Po opadnięciu poziomu wody w akwenie z przyczyny, której powstało dolne
wyżłobienie, powinien nastąpić okres wystarczająco intensywnych opadów by
powstały wyżłobienia pionowe na pierwszym poziomym wyżłobieniu.

3/ Taki cykl zdarzeń musiałby powtórzyć się tyle razy ile istnieje poziomych
żłobień na postaci Sfinksa.

Te trzy warunki obrazują różne nieścisłości:

1/ Wyżłobienia pionowe, jakie uczyniła woda deszczowa istnieją na wszystkich
wyżłobieniach poziomych a nawet te istniejące na dolnej warstwie poziomej są
najgłębsze.

2/ Na lewej fotografii, są widoczne skutki erozji wiatrowej, gdzie piasek
niesiony wiatrem zeszlifował lico wyżłobień poziomych i istniejących na nich
wyżłobień pionowych, czyli deszczowych.

Na fotografii przedstawiającej głowę Sfinksa jest widoczna nienaruszona przez
erozję wodną lub wiatrową warstwa powłoki. Widniejące tu braki tej powłoki
są skutkiem uszkodzeń mechanicznych, najprawdopodobniej poczynionych
przez człowieka.

W konkluzji należy określić czasowy przebieg zdarzeń, jakie były przyczynami

erozji i zniszczeń mechanicznych na postaci Sfinksa.

1/ Oddziaływania, które były przyczyną powstania wielu warstw poziomych
mogły powstawać w kolejnych następujących po sobie obniżających się
poziomach wody w akwenie, który sięgał postaci Sfinksa.

2/ Z kolei wyżłobienia pionowe, mogły powstać w jednym okresie
deszczowym, przesłanką, która wskazuje na taką tezę, jest charakter
wyżłobień deszczowych na wszystkich poziomach. Tą przesłanką jest
głębokość wyżłobień pionowych, która zwiększa się na kolejnych, (oceniając w
dół) wyżłobieniach poziomych. Taka przesłanka mówi, że suma oddziałującej
wody każdego cieku, zwiększa się w miarę łączenia się takich cieków.

3/ Na tych poziomych wyżłobieniach, które znajdują się najwyżej występują
skutki erozji wiatrowej, drobiny piasku niesionego wiatrem jednocześnie
szlifowały obydwa rodzaje istniejących już wyżłobień wodnych. Wiatr w taki
sposób, mógł oddziaływać tylko na istniejące już obydwa rodzaje wyżłobień
wodnych. Erozja wiatrowa jest ostatnim okresem czasowym, który zmieniał
wygląd postaci Sfinksa.

4/ Wpływ erozji wiatrowej, nie jest identyczny na całym dostępnych dla
wiatru obszarze postaci Sfinksa. Powierzchnia postaci, która musiała być
dostępna dla wiatru przez najdłuższy czas, czyli głowa, jest wolna od zmian
charakterystycznych dla erozji spowodowanej piaskiem niesionym przez
wiatr.

5/ Deszczowa woda, która spływała po głowie Sfinksa, nie uczyniła żadnej
erozji na jej powierzchni. W tej przesłance istnieje dowód na to, że woda
deszczowa nie mogła uczynić erozji w powłoce Sfinksa, bez uprzedniego
oddziaływania wody z akwenu. Z kolei, jeżeli w akwenie znajdowałaby się
woda deszczowa, (akwen byłby słodkowodny) również woda taka nie
uczyniłaby erozji w powłoce znajdującej się na postaci Sfinksa.

W konkluzji, w akwenie musiała się znajdować woda słona, sól morska mogła
spenetrować powłokę Sfinksa i umożliwić kolejny wpływ wody deszczowej i
wiatru.

Wniosek;
Sfinks istniał w tym miejscu, gdy tu, do jego postaci sięgały brzegi jakiegoś
morza lub oceanu.

Oceniając znane okresy występowania zmian klimatycznych, możemy przyjąć,
że ostatni obecny okres suszy trwa od około 6 do 7 tysięcy lat. Istnieją
wskazania, które mówią, że w tym rejonie Afryki w okresie poprzedzającym
obecny okres klimatu pustynnego istniał tu klimat bardzo wilgotny z bardzo

dużymi opadami deszczu.

Jednak nasuwa się niezwykle istotne pytanie: W jakim okresie klimatycznym
do podnóża Sfinksa sięgało morze?
Biorąc pod uwagę czas 6 do 7 tysięcy lat klimatu pustynnego, to należy przyjąć
podobny okres czasowy dla klimaty deszczowego. W efekcie takich założeń
możemy przyjąć, że około 11 do 12 tysięcy lat wstecz nie było tu morza. Patrząc
dalej w głąb czasu, możemy zakładać, że przez okres wielu tysięcy lat do
podnóża Sfinksa sięgało morze, obmywając jego postać żłobiło miejscową
skałę wokół niecki skalnej, w której został wykuty Sfinks. Dowód jest
widoczny na fotografii, która ukazuje poziome wyżłonienia zarówno na
postaci rzeźby Sfinksa jak i na brzegach skalnej niecki.

Należy przyjąć, że wody morskie cofnęły się z okolic Gizy do obecnej postaci
morza śródziemnego około 11 do 12 tysięcy lat temu. Jednak nie znamy czasu,
jak długo wody morskie opływały podnóże Sfinksa, rzeźbiąc w tym czasie
wszystkie poziome wyżłobienia.

Logiczne oceniając zmiany klimatyczne w skali globalnej, powinno się przyjąć
istotne dla takich zmian, globalne przyczyny.
Pierwszą przesłanką logiczną a zarazem przesłanką posiadającą cechy
wskazań na zmiany globalne w ziemskim klimacie, jest zbiór okresu
pustynnego i wilgotnego, które w sumie wskazują na jakiś jeden jeszcze
większy cykl klimatyczny, zamykający się w czasie około 12 tysięcy lat.

W takim super globalnym czasie zmian klimatycznych, możemy wyróżnić
okres wilgotny i suchy, ale czy w takim samym czasie możemy przyjąć zmiany
zaistnienia morza i jego ustąpienia?
Dla uzasadnienia takiej tezy, trudno będzie znaleźć wystarczająco logiczne
przesłanki.

W konkluzji można stwierdzić, że na ziemi występują okresy klimatyczne
charakteryzujące się cyklicznymi zmianami w skali wielu tysięcy lat.
Dwa cykle, suchy i wilgotny, mogą być elementami składowymi jednego super
globalnego cyklu.
Super globalne cykle mogą, lub nawet powinny posiadać własny cykl czasowy
i jakąś przyczynę takich zmian. W takich cyklach klimatycznych, może
dochodzić do powstawania mórz i do ich cofania się w inne formy obszarowe.

W kontekście tych wszystkich przyczyn, przesłanek i efektów, można przyjąć,
że przez okres jednego super globalnego cyklu - około 12 tysięcy lat w
otoczeniu Piramid i Sfinksa istniały dwa globalne cykle klimatyczne.
- Obecnie trwający, klimatu suchego.
- Miniony okres klimatu mokrego, który zakończył się około 6 tyś. lat temu
Uprzednio w tym rejonie planety istniał super globalny cykl, w którego czasie

przez 12 tys. Lat Sfinksa obmywały fale morskie.

Kolejne bardzo istotne pytanie:
Kiedy Sfinks został wyrzeźbiony w skale, na której stoi?
Raczej nielogiczna byłaby odpowiedź stwierdzająca, że w okresie, kiedy do
jego postaci sięgało morze i cała niecka skalna była wypełniona wodą.

Trudno byłoby pracować twórcom Sfinksa pod powierzchnią wody, tym
bardziej, że w pierwszy okresie występowania tu morza, jego powierzchnia
była wysoka i sięgała do głowy Sfinksa. Z biegiem lat morze obniżało swoje
lustro wody, co jest widoczne na kolejnych poziomach żłobień.

Logicznym wyjaśnieniem kwestii czasu budowy piramid i wykonania rzeźby
Sfinksa, jest przyjęcie tezy, że te prace musiała wykonać cywilizacji
posiadająca odpowiednio wysoko rozwiniętą technologię i swobodny dostęp
do terenu wykonywania prac. Nie mógł to być czas występowania dwóch
ostatnich super cykli klimatycznych a więc czas ostatnich 24 tyś. lat.
Można przyjąć, że te prace zostały wykonane pod koniec trzeciego licząc
wstecz super globalnego cyklu klimatycznego, gdy w tym rejonie panował
suchy klimat i rozwinęła się tu cywilizacja posiadająca odpowiednią
technologię.

Fotografia przedstawia postać Sfinksa i otaczającej go kamiennej niecki z
widocznymi na nich poziomymi wyżłobieniami.

Fotografia wykonana z satelity przedstawia rejon Gizy jako widok
charakterystyczny dla brzegu morskiego.

Satelitarne zdjęcie zespołu zabytków w Gizie, usytuowanych na wzniesieniu
ponad zagłębieniem do złudzenia przypominającym typową budowę dna i
brzegu morskiego.

Andrzej Struski