S

HERRYL

W

OODS

NIETYPOWE

ZARĘCZYNY

ROZDZIAŁ 1

Richard Carlton siedział przy stoliku w swojej ulubionej restauracji, serwującej owoce morza,

i przez telefon komórkowy załatwiał sprawy służbowe. Zniecierpliwiony, spojrzał na stojący

pod ścianą duży, zabytkowy zegar. Odbył jeszcze dwie rozmowy i marszcząc brwi, zerknął z

kolei na zapięty na przegubie ręki zegarek marki Rolex.

Przyszedł na to spotkanie wyłącznie ze względu na ciotkę Destiny i również ze względu na

nią postanowił poczekać jeszcze pięć minut. Ciotka znalazła dla niego jakąś cudowną

specjalistkę od marketingu i publicznego wizerunku, a on obiecał, że da dziewczynie szansę,

zatrudniając ją w rodzinnym koncernie, którym zarządzał. Dziewczyna nie miała, co prawda,

doświadczenia w pracy dla wielkich korporacji o międzynarodowym zasięgu, ale Richard

zdecydował, że pozwoli jej się wykazać.

Zamierzał rozpocząć karierę polityczną, dlatego też potrzebował konsultanta, który

wykreowałby jego wizerunek na użytek wyborców i pomógł wystartować z kampanią. Myślał

o kimś bardziej dojrzałym, uległ jednak, bo kiedy ciotka Destiny coś postanowiła, potrafiła

być nadzwyczaj przekonująca.

- Proszę, zjedz z nią lunch. Dobrze wiem, jak trudno cię zadowolić, ale daj jej tylko szansę, a

już ona ci udowodni, że jest najlepsza - zapewniała ciotka z błyskiem w oku.

- Pochlebiasz mi. - Na twarzy Richarda pojawił się wymuszony uśmiech.

- Ależ skąd, skarbie! - Ciotka poklepała go po policzku, jak gdyby znowu miał dwanaście lat

i właśnie coś przeskrobał.

Destiny Carlton była utrapieniem życia Richarda. Wątpił, aby w całym wszechświecie mogła

istnieć druga taka ciotka. Kiedy miał niespełna dwanaście lat, mały samolot, którym lecieli

jego rodzice, roztrzaskał się w górach w czasie mgły. Rodzice zginęli, a dwadzieścia cztery

godziny później w życie Richarda energicznie wkroczyła ciotka.

Była starszą siostrą jego ojca i aż do owego tragicznego wydarzenia prowadziła barwne, pełne

przygód życie. Bawiła się w stolicach całej Europy i przyjaźniła z książętami. Grała w

kasynach Monaco i jeździła na nartach w Alpach szwajcarskich. Po pewnym czasie osiadła

we Francji. Kupiła duży wiejski dom w Prowansji i poważnie zajęła się malowaniem. Jej

obrazy stawały się coraz lepsze, tak że z czasem zaczęła je nawet sprzedawać w malutkiej

galerii w centrum Paryża. Destiny była ekscentryczna i pełna fantazji. W jej towarzystwie nie

mogło być mowy o smutku czy nudzie. Ani Richard, ani jego młodsi bracia nigdy wcześniej

nie spotkali nikogo takiego. A była wtedy kimś, kogo właśnie potrzebowali mali, przerażeni

chłopcy.

Gdyby na jej miejscu znalazła się samolubna kobieta, zabrałaby po prostu chłopców do

Francji i żyła jak wcześniej, nie przejmując się losem małych bratanków. Natomiast Destiny

wzięła na siebie obowiązki matki z takim samym zapałem, z jakim wcześniej oddawała się

malarstwu. Jej artystyczna dusza i temperament wtargnęły w uporządkowane życie chłopców.

W domu zapanował chaos, wydarzenia goniły jedne za drugim, ale ani przez chwilę nie mieli

wątpliwości, że ciotka ich kocha. Oni zaś po prostu ją uwielbiali, nawet wtedy, kiedy

doprowadzała ich do szaleństwa. Tak jak ostatnio, gdy wbiła sobie do głowy, że nadeszła

pora, aby się ustatkowali. Ku rozpaczy Destiny, zarówno Richard, jak i jego bracia, Mack i

Ben, wykazywali niezwykłą odporność na jej nalegania.

Mimo wpływu, jaki wywarły na niego lata spędzone z ciotką, Richard pozostał wierny

zasadom ojca i podchodził do życia z powagą, a nawet z pewną melancholią. „Pracuj, a

dojdziesz do celu". „Nie pozostawaj obojętny na sprawy społeczne". „Osiągnij coś, stań się

kimś". Te słowa ojciec powtarzał mu nieomal od urodzenia, wpajając poczucie obowiązku,

tak że Richard już w wieku dwunastu lat czuł na barkach ciężar odpowiedzialności za zakłady

przemysłowe od pokoleń pozostające w rękach rodziny. Chociaż po śmierci ojca firmą

kierował ktoś spoza Carltonów, nie było wątpliwości, że z czasem właśnie Richard przejmie

zarządzanie. Jego bracia również mogliby tam pracować, gdyby tylko wykazali chęć. Ani

wcześniej jednak, ani teraz żaden z nich nie był tym zainteresowany.

Będąc dziećmi, Mack i Ben po szkole oddawali się tylko zabawom. Jedynie Richard wziął

sobie do serca obowiązki, jakie rodzina miała wobec koncernu, i codziennie po lekcjach

maszerował do starego ceglanego budynku, w którym mieściły się biura zarządu.

Ciotka próbowała zachęcać go do czytania książek, ale chłopca pociągały jedynie stare,

wytarte od wielokrotnego wertowania księgi finansowe koncernu. Były dla niego o wiele

ciekawsze niż powieści. Przeglądając starannie wypisane kolumny cyfr, zapoznawał się z

historią finansów rodzinnych zakładów. Chłodna logika i nienaganny porządek zapisów

księgowych uspokajały go w sposób, którego nigdy nie udało mu się opisać ani wytłumaczyć.

Nawet teraz znacznie lepiej rozumiał reguły rządzące światem biznesu niż motywy

postępowania ludzi.

W wieku dwudziestu trzech lat Richard uzyskał dyplom z zarządzania w jednej z najbardziej

prestiżowych uczelni ekonomicznych kraju i zasiadł w fotelu prezesa zarządu koncernu

Carltonów. Nie zaskoczyło to ani pracowników, ani partnerów zagranicznych. Wielu z nich i

tak było przekonanych, że to Richard od śmierci ojca nieoficjalnie kierował koncernem, bo

nawet jako dziecko demonstrował niezwykłe wprost przekonanie o słuszności swoich decyzji.

W ciągu dziewięciu lat prezesury Richard doprowadził koncern do rozkwitu. Tak właśnie,

jakby sobie życzył ojciec. Firma rozrastała się i krok po kroku rozszerzała swoje wpływy.

Richard dokonywał finezyjnych fuzji, jeśli jednak zmuszała go do tego konieczność, nie cofał

się też przed brutalnym przejmowaniem kolejnych zakładów. Był młodym, odnoszącym

sukcesy biznesmenem i jednym z najbardziej pożądanych kandydatów na męża w mieście.

Niestety, z kobietami nie radził sobie tak dobrze jak w pracy. Wszystkie, z którymi się

spotykał, po pewnym czasie orientowały się, że są dla Richarda o wiele mniej interesujące niż

zawsze pilne sprawy koncernu. Żadna nie chciała się z tym pogodzić i po kolei szybko go

opuszczały. Kiedy ostatnia, odchodząc, nazwała go zimnym draniem, nawet nie

zaprotestował, bo w głębi duszy uważał, że niewiele się pomyliła. Doszedł też do wniosku, że

dosyć ma rozczarowań, i postanowił poświęcić się wyłącznie biznesowi. Na tym polu czuł się

pewnie, znał reguły, według których toczyła się gra. Niepowodzenia w życiu uczuciowym

sprawiły, że odsunął się w końcu od kobiet. Zaczął też rozważać karierę polityczną i start w

wyborach do władz miasta. Oczywiście fotel burmistrza Alexandrii miał być tylko trampoliną

do dalszej kariery. Richard widział siebie w przyszłości jako gubernatora, a nawet senatora.

Tego zresztą oczekiwał po nim i jego braciach ojciec, który pragnął, by stali się ludźmi

znaczącymi i wpływowymi zarówno w biznesie, jak i w życiu politycznym kraju. Aby jednak

Richard mógł wystartować z kampanią wyborczą, potrzebował kogoś, kto zajmie się

wykreowaniem jego wizerunku i sprawi, że pojawi się w mediach jako poważny kandydat. To

właśnie miałoby należeć do obowiązków nowego konsultanta.

Według Richarda była to właściwa chwila na zaistnienie w życiu politycznym. Tak też

uważał kiedyś jego ojciec, który często mówił o swych planach wobec synów. Głęboko

wierzył, że przyszłość trzeba planować, i opracowywał przeróżne długo- i krótkoterminowe

strategie działania. Richard przejął po nim ten sposób postępowania, z tym że jego plany

sięgały znacznie dalej. Lubił też znać prognozy dla koncernu na dziesięć, dwadzieścia czy

nawet trzydzieści lat naprzód.

Zniecierpliwionym gestem przywołał kelnera. Był zły, że marnuje czas, czekając na kobietę,

która spóźniała się już dwadzieścia minut. Dla kogoś takiego jak on, kto ma plan dnia

precyzyjnie rozpisany i napięty do granic możliwości, tego typu zachowanie było nie do

przyjęcia.

- Czym mogę służyć, panie Carlton? - Szef sali natychmiast zjawił się przy stoliku.

- Bądź tak dobry, Donaldzie, i dopisz tę kawę do mojego rachunku. Osoba, z którą byłem

umówiony, nie przyszła, a nie mogę już dłużej czekać.

- Kawa była na koszt firmy, proszę pana. Czy kucharz ma zapakować sałatkę na wynos?

- Nie trzeba, dziękuję.

- Przynieść panu płaszcz?

- Przyszedłem bez płaszcza.

- W takim razie proszę przynajmniej pozwolić, żebym wezwał taksówkę. Pada coraz większy

ś

nieg i na ulicach zrobiło się ślisko. Może dlatego pana gość się spóźnia.

Richard myślał już tylko o tym, żeby wrócić do pracy, i nie interesowało go, co przeszkodziło

dziewczynie przyjść punktualnie na spotkanie.

- Jeżeli pogoda rzeczywiście jest tak zła, to szybciej dojdę na piechotę, ale dziękuję ci. A

gdyby panna Hart jednak się pojawiła, to powiedz jej, proszę, że... - Richard urwał.

Nie chciał zdenerwować Destiny, a wiedząc, że jest ulubioną klientką Donalda, był pewien,

ż

e kelner powtórzy każde jego słowo. Obiecał dać dziewczynie szansę i uznał, że wywiązał

się z obietnicy. Obawiał się jednak, że ciotka może to odebrać inaczej.

- Powiedz jej po prostu, że nie mogłem dłużej czekać - zakończył.

- Oczywiście, proszę pana, powtórzę.

Richard otworzył drzwi i dał krok na zaśnieżony chodnik, a wchodząca w tej chwili do

restauracji kobieta wpadła na niego z impetem. Utrzymał się na nogach tylko dlatego, że

mocno uchwycił się drzwi. Kobieta poderwała głowę i zobaczył ogromne, brązowe oczy

ocienione długimi rzęsami. Nieznajoma straciła równowagę, poślizgnęła się i byłaby upadła,

gdyby jej nie złapał.

Pomógł jej stanąć prosto i trzymając ją w ramionach, poczuł nagle przez grubą kurtkę, że jest

krucha i delikatna. Zaskoczony stwierdził, że nieznajoma budzi w nim instynkt opiekuńczy,

jakiego nie odczuwał w stosunku do nikogo poza swoimi młodszymi braćmi i ciotką. Kobiety,

z którymi stykał się w życiu, były na ogół silne i same dawały sobie radę, nie wzbudzając w

nim nigdy podobnych uczuć.

Kobieta zamknęła oczy, jakby nie chciała uwierzyć w to, co widzi, a kiedy je otworzyła,

miała bardzo nieszczęśliwą minę.

- Proszę powiedzieć, że nie jest pan Richardem Carltonem - wyrzekła błagalnie. - Niestety,

jest pan Richardem Carltonem - dodała, nim zdążył odpowiedzieć. - Wygląda pan tak jak na

zdjęciu, które pokazała mi pana ciotka. - Nic mi się dzisiaj nie udaje. Utknęłam w korku, a na

dodatek zaczął padać śnieg - próbowała się usprawiedliwiać. - Przypuszczam, że nie ma pan

ochoty wrócić do środka, byśmy jeszcze raz mogli zacząć to spotkanie? - zapytała, patrząc na

niego z nadzieją w oczach.

- Melanie Hart, jak sądzę. - Richard stłumił westchnienie.

- Mogłabym udawać, że jestem kimś innym i zapomnielibyśmy o całym tym niefortunnym

wydarzeniu. Później zadzwoniłabym do pańskiego biura z przeprosinami, umówilibyśmy się

jeszcze raz i dopiero zaczęlibyśmy znajomość we właściwy sposób - powiedziała, spoglądając

na niego niepewnie.

- Naprawdę zastanawiała się pani, czy mnie nie okłamać?

- Byłaby to strata czasu, prawda? I tak zresztą już się wydało, kim jestem - stwierdziła z

ż

alem. - Wiedziałam, że spotkanie na lunchu to nie jest dobry pomysł. Zdecydowanie lepsze

wrażenie robię w sali konferencyjnej, mając do dyspozycji rzutnik i wykresy. Tłumaczyłam to

Destiny, ale uparła się przy lunchu. Mówi, że kiedy jest pan głodny, szybko się pan irytuje.

- Miło, że podzieliła się z panią swym spostrzeżeniem - odparł Richard, przyrzekając sobie w

duchu, że odbędzie z ciotką kolejną nieprzynoszącą rezultatów rozmowę na temat jej

okropnego nawyku omawiania z postronnymi osobami zwyczajów bratanka i jego słabostek.

Jeżeli miał zamiar wystartować w wyborach, to jej długi język mógł go pozbawić szansy na

wygraną, zanim jeszcze zdąży rozpocząć kampanię.

- Przypuszczam, że nie zjadł pan lunchu? - zapytała z nadzieją Melanie.

- Nie.

- Z pewnością dlatego jest pan zirytowany. Może więc lepiej zejdę panu z oczu, a potem

spróbuję zrozumieć, jak mogłam zawalić najważniejsze w życiu spotkanie w sprawie pracy.

- Gdyby chciała pani usłyszeć opinię na ten temat, to proszę do mnie zadzwonić - odrzekł.

Zamierzał ją ominąć i po prostu odejść, ale dziewczyna wyglądała na tak szczerze

zmartwioną, że jakoś nie mógł jej zostawić. Destiny zaś twierdziła, że Melanie jest naprawdę

dobra w tym, co robi, a on wiedział, że ciotka rzadko się w tych sprawach myli. Znała się na

ludziach i potrafiła ich właściwie ocenić, oczywiście pod warunkiem, że zdołała się zdobyć na

obiektywizm. Richard obawiał się jednak, że w tym wypadku serce ciotki wzięło górę nad jej

chłodnym osądem, a mimo to...

Zirytowany, ujął dziewczynę pod ramię i wszedł z powrotem do restauracji.

- Daję pani pół godziny - rzucił krótko.

Szef sali uśmiechnął się szeroko i poprowadził ich do tego samego stolika, przy którym przed

chwilą siedział Richard. Zmieniono już obrus i nakrycia, a ponadto postawiono zapaloną

ś

wiecę. Richard uznał, że Donald, spodziewając się jego powrotu, próbował stworzyć miły

nastrój i choć trochę poprawić mu humor. Nie było cienia wątpliwości, że jest w zmowie z

ciotką i że zadzwonił do niej natychmiast po jego wyjściu.

Przyniósł dzbanek świeżo zaparzonej kawy, a Richard spojrzał na zegarek.

- Zostało pani dwadzieścia cztery minuty. Proszę je dobrze wykorzystać.

Dziewczyna energicznym ruchem sięgnęła po teczkę z dokumentami, przewracając przy tym

szklankę z wodą, która chlusnęła wprost na uda rozmówcy.

Richard zerwał się na równe nogi, czując, jak lodowata ciecz przesiąka przez tkaninę spodni.

Ciekawe, co jeszcze się dzisiaj wydarzy? - pomyślał z rezygnacją.

- O Boże, najmocniej pana przepraszam. - Melanie chwyciła serwetkę, jak gdyby miała

zamiar zabrać się do osuszania zmoczonej garderoby.

Postanowił nie protestować, ciekaw, jak się zachowa, kiedy sobie zda sprawę z tego, gdzie go

dotyka. Ale Melanie najwidoczniej już to sobie uświadomiła i po prostu podała mu serwetkę.

- Jeszcze raz przepraszam - powtórzyła, kiedy Richard wycierał spodnie. - Przysięgam, że na

ogół nie jestem taką niezdarą. Naprawdę nie - zapewniła, widząc jego powątpiewające

spojrzenie.

- Wierzę pani - mruknął bez przekonania.

Melanie wyprostowała się i popatrzyła mu prosto w oczy.

- Zrozumiem, jeśli pan zaraz wyjdzie. Zrozumiem również, jeśli zabroni mi pan zbliżać się

do swoich drzwi. Jednak postępując tak, popełni pan poważny błąd - ostrzegła.

Niewątpliwie ma dziewczyna tupet, pomyślał i przestał wycierać spodnie, bo i tak nie

przynosiło to żadnych rezultatów.

- Dlaczego tak pani uważa? - zapytał.

- Wiem, jak przyciągnąć uwagę ludzi i dlatego to właśnie mnie pan potrzebuje.

- Zgadzam się z pierwszą częścią tego twierdzenia. Nasze spotkanie mogę uznać za

niezapomniane, choć katastrofalne w skutkach. Oczekiwałem jednak czegoś bardziej

twórczego.

- Umiem poprowadzić kampanię - nie dawała za wygraną. - Znam właściwych ludzi, jestem

inteligentna i pracuję w niekonwencjonalny sposób. Dobrze wiem, jak wykreować swoich

klientów, aby przekonać do nich media. Opracowałam wstępny projekt pańskiej kampanii.

Sięgnęła znów po teczkę z dokumentami, a Richard przezornie chwycił stojącą na stole drugą

szklankę z wodą i odstawił ją poza zasięg rąk dziewczyny. Po chwili cały stolik zasłany był

papierami, a ona ciągle usiłowała znaleźć te właściwe.

- Doceniam pani chęci, panno Hart, ale obawiam się, że nic nie wyjdzie z naszej współpracy

- oznajmił, kiedy wreszcie znalazła swój projekt. - Szukam kogoś bardziej dojrzałego -

próbował złagodzić nieco wymowę poprzednich słów.

I mniej roztargnionego, dodał w myśli. Nie chcę też mieć obok siebie atrakcyjnej dziewczyny,

której obecność wciąż będzie mi uświadamiała, że od miesięcy obywam się bez seksu.

Zatrudnianie pracownika, który wzbudza w szefie takie uczucia, to w dzisiejszych czasach

prowokowanie losu i narażanie się na proces o molestowanie.

Nie wiedział, dlaczego ta dziewczyna tak na niego działa. Najpierw niemal go znokautowała,

potem rozzłościła, w końcu doszedł do wniosku, że mu się podoba. A wszystko to w ciągu

niespełna dwudziestu pięciu minut. Spojrzał na zegarek i z ulgą stwierdził, że czas, który jej

obiecał, się kończy.

- Czas dobiega końca. Miło mi było panią poznać i życzę wszystkiego dobrego.

Melanie popatrzyła na Richarda smutnymi sarnimi oczami. Jego puls gwałtownie

przyspieszył.

- Nie chce mnie pan - stwierdziła.

On zaś nie mógł oderwać oczu od jej miękkich, pełnych i bardzo ponętnych ust. Najwyższa

pora wygospodarować czas na randki.

- Nie ująłbym tego w ten sposób - powiedział. - Uważam po prostu, że nie pasujemy do

siebie. Jeżeli jest pani rzeczywiście tak utalentowana, jak utrzymuje moja ciotka, to zanim się

pani obejrzy, już będzie pani pracowała dla innej dużej korporacji.

- Źle mnie pan zrozumiał, panie Carlton. Mam własną firmę, klientów i nie narzekam na brak

pracy. Chciałam się zająć kampanią korporacji Carltonów ponieważ jestem zdania, że potrafię

coś, czego nie potrafią wasi pracownicy.

- A konkretnie?

- Chciałam wykreować nowy, o wiele bardziej współczesny wizerunek zarówno pańskich

zakładów, jak i pana samego. Zaczynam się jednak zastanawiać, czy sposób, w jaki jesteście

postrzegani w tej chwili, nie odpowiada prawdzie. - Wstała, odwróciła się i z podniesioną

głową ruszyła do drzwi.

Kiedy szła, szczupłe biodra lekko się kołysały. Richard jak zahipnotyzowany wpatrywał się w

jej pośladki. Dawno nie widział kobiety chodzącej w równie podniecający sposób.

Co się z nim dzieje? Ta piekielna kobieta najpierw omal go nie przewróciła, potem wylała na

niego lodowatą wodę, obraziła go i odeszła. A on wciąż nie może oderwać od niej oczu.

Doskonale jednak rozumiał, w czym rzecz. Otóż ona zamierzała dla niego pracować, a on z

jakichś niezrozumiałych, szalonych powodów chciał ją zaciągnąć do łóżka.

- I właśnie wtedy polałam go wodą. - Melanie kończyła relacjonować Destiny swoje

spotkanie z Richardem. - Będę miała szczęście, jeśli nie dostanie zapalenia płuc i nie oskarży

mnie o spowodowanie choroby. W jutrzejszej poczcie znajdę pewnie uprzejmy list, w którym

twój bratanek oznajmi, że nie może mnie zatrudnić. Jestem przekonana, że wzbudziłam w

nim żywą niechęć, a list pozbawi mnie reszty złudzeń. Najprawdopodobniej wyśle go przez

kuriera jeszcze dziś wieczorem, przerażony, że rano mogę się pojawić w biurze i podpalić

budynek.

Kobiety siedziały w saloniku domu, który był kiedyś siedzibą rodziny Carltonów, a obecnie

mieszkała w nim tylko Destiny.

- Kochanie, naprawdę nie mogło ci pójść lepiej. - Destiny była bardzo zadowolona. - Richard

zbyt poważnie traktuje własną osobę i jest okropnie nadęty. Ty zaś jesteś jak świeża bryza.

On tego właśnie potrzebuje.

- Nie wydaje mi się, żeby dostrzegł zabawną stronę całej tej sytuacji - odparła Melanie.

Ż

ałowała, że tak się stało, bo Richard się jej spodobał. Co prawda, odnosił się do niej z

rezerwą, był nieco sztywny, ale mogła go przekonać do częstszego uśmiechania się. Wtedy

bez względu na swój program wyborczy zdobyłby głosy wszystkich mieszkanek Alexandrii.

Melanie była przekonana, że może wiele zrobić zarówno dla koncernu, jak i dla jego prezesa.

Stanowiłoby to dla niej nie lada wyzwanie, coś, na co od dawna czekała. Ale wszystko

przepadło. Jej firma w rzeczywistości wcale nie prosperowała tak świetnie, jak przedstawiła

to Richardowi i dopiero taki klient zapewniłby jej przyszłość na rynku.

- Porozmawiam z nim i na pewno uda mi się załagodzić sytuację - obiecała Destiny.

- Zostaw to, proszę. Dość już dla mnie zrobiłaś - odrzekła Melanie. - Richard zgodził się

spotkać ze mną na twoją prośbę, a ja nie umiałam wykorzystać szansy. Zawaliłam sprawę,

więc teraz powinnam samodzielnie znaleźć sposób, żeby to naprawić.

- Jestem pewna, że ci się uda. Doskonale sobie radzisz w trudnych chwilach. Wiem o tym od

momentu, kiedy tylko się spotkałyśmy. - Destiny uśmiechnęła się.

- Nie wiem, czy pamiętasz, ale to było wtedy, kiedy wgniotłam ci tylny błotnik -

przypomniała Melanie.

- Pamiętam doskonale. W ciągu kilku minut przekonałaś mnie, że i tak już najwyższa pora na

kupno nowego samochodu. Zawiozłaś mnie do salonu i zanim minęła godzina, siedziałam za

kierownicą wystrzałowego czerwonego kabrioletu. A przecież nie jestem osobą łatwo

ulegającą wpływom - orzekła Destiny.

- Kogo chcesz oszukać? - Melanie roześmiała się. - Od dawna zamierzałaś kupić nowy

samochód, a stłuczka była tylko pretekstem, żeby to w końcu zrobić. Właściciel salonu, do

którego cię zawiozłam, jest moim klientem. Wiedziałam więc, że zaoferuje ci dobrą cenę.

- Nie rozumiesz? Przecież w marketingu chodzi właśnie o to, żeby skłonić ludzi do kupienia

czegoś, co do tej pory wydawało się im niepotrzebne - powiedziała Destiny. - A ty musisz po

prostu przekonać mojego bratanka, że nie może bez ciebie żyć, a raczej, że koncern nie może

bez ciebie funkcjonować.

W głowie Melanie zadźwięczał sygnał alarmowy i przyjrzała się uważnie starszej pani.

- Nie próbujesz mnie chyba swatać? - zapytała nieufnie.

- Ja? Miałabym cię swatać z Richardem? Mój bratanek nie słucha mnie w sprawach

sercowych. Po co więc traciłabym czas?

Choć brzmiało to przekonująco, Melanie nie całkiem uwierzyła. Destiny Carlton była

fascynującą kobietą, mądrą, dobrą. Melanie znała ją jednak na tyle dobrze, by wiedzieć, że

jeśli sytuacja tego wymaga, potrafi uciec się do podstępu. Wiedziała również, że uwielbia

swoich bratanków. Odkąd się tylko poznały, rozwodziła się nad ich zaletami i wyznała jej, że

byłaby szczęśliwa, gdyby się w końcu ustatkowali. Kto wie, do czego gotowa była się

posunąć, żeby ich pożenić?

- Wiesz, że nie szukam męża - przypomniała Melanie.

- Ale ciekawej pracy wciąż szukasz. A może coś się zmieniło? - zapytała Destiny.

- Nic się nie zmieniło.

- W takim razie połączmy siły i wymyślmy jakiś dorzeczny plan - zaproponowała pogodnie

starsza pani. - Nikt nie zna słabostek Richarda lepiej niż ja.

- To on ma w ogóle jakieś słabostki? - zapytała Melanie z niedowierzaniem.

Richard wydał się jej' pewny siebie, zdecydowany, nieco arogancki i pozbawiony wszelkich

słabostek. Jej praca zaś polegała właśnie na tym, by wytropić słabe punkty klienta, a potem

starannie je ukryć lub skorygować, tak by media nie mogły ich wykorzystać przeciwko

niemu. Ale choć była specjalistką, u Richarda nie dostrzegła niczego, co wyglądało na słaby

punkt.

- Richard jest mężczyzną. A każdego mężczyznę można zdobyć. Należy tylko zastosować

odpowiednią taktykę. Opowiadałam ci o księciu? - zapytała Destiny.

- O tym, który jeździł za tobą po całej Europie?

- To była miłość mojego życia - nieoczekiwanie wyznała Destiny. - Ale lepiej zostawmy

przeszłość w spokoju i wróćmy do Richarda. Mam mały domek nad rzeką, jakieś sto

trzydzieści kilometrów od miasta. Myślę, że zdołam nakłonić Richarda, aby spędził tam

weekend.

Melanie nie spodobał się ten plan. Raz już zaufała wyczuciu przyjaciółki i miało to opłakane

skutki.

- Richard tam pojedzie i co dalej? - Badawczo popatrzyła na Destiny.

- Kiedy on już tam będzie, niespodziewanie pojawisz się ty, przywożąc jego ulubione

smakołyki i oczywiście swój projekt. Pomogę ci ułożyć menu, któremu nie zdoła się oprzeć.

Melanie uznała, że plan jest do niczego. Już pomysł z prezentacją podczas lunchu okazał się

kiepski, ale zaskoczenie potencjalnego pracodawcy podczas weekendu w ustronnym miejscu

było kompletnie niedorzeczne i groziło katastrofą.

- Jeżeli on tam pojedzie odpocząć, to przecież będzie wściekły, kiedy mnie zobaczy! -

Melanie próbowała ostudzić zapał Destiny.

- Richard nie jeździ tam odpoczywać, tylko pracować. Uważa, że cisza pozwala mu się lepiej

skoncentrować, a przez to może zrobić więcej niż w domu.

- Tym bardziej moja obecność będzie niepożądana - zaprotestowała Melanie.

- Nie, jeżeli ułożymy odpowiednie menu. Wiesz, że droga do serca mężczyzny prowadzi

przez żołądek. Mam kilka butelek jego ulubionego wina. Zawieziesz je również.

- Ten pomysł wydaje mi się ryzykowny. Szczerze mówiąc, bardzo ryzykowny. Myślę, że

Richard nie ma najmniejszej nawet ochoty na spotkanie ze mną.

Destiny była głucha na te argumenty.

- Każda rzecz, którą warto mieć, wymaga odrobiny ryzyka - stwierdziła pogodnie. - A zresztą

co on może zrobić? Zatrzasnąć ci drzwi przed nosem? Na to jest zbyt dobrze wychowany.

Melanie uznała, że ostatecznie perspektywa spotkania nie jest taka przerażająca. Trzeba by

wprawdzie znowu stawić czoło Richardowi, ale była to kolejna szansa na upragniony

kontrakt. Pozyskanie zaś takiego klienta byłoby ogromnym osiągnięciem dla firmy, a jeszcze

większym poprowadzenie kampanii wyborczej Richarda, szczególnie gdyby udało się ją

wygrać. Po tak spektakularnym sukcesie pozycja Melanie na rynku byłaby bardzo mocna, tak

ż

e w mieście, w którym roiło się od ludzi zajmujących się polityką, wkrótce mogłaby

dyktować warunki. Zdecydowała się podjąć wyzwanie.

- Zgoda. Przejdźmy więc do menu. - Uśmiechnęła się niepewnie.

ROZDZIAŁ 2

W piątek o drugiej po południu szofer w liberii przywiózł trzy kosze wypełnione jedzeniem i

wypchaną kopertę zaadresowaną ozdobnym pismem Destiny. Melanie zrozumiała, że nie uda

się jej wykręcić i rzeczywiście pojedzie do Richarda Carltona z nieoczekiwaną wizytą. Nie

tylko naruszy jego prywatność, ale jeszcze będzie go próbowała przekonać, że jej fachowa

pomoc jest mu absolutnie niezbędna.

Melanie mieszkała w niedużym domu, w którym mieściło się również biuro firmy. Kiedy

szofer ukłonił się i odjechał, Becky, jej najlepsza przyjaciółka i zarazem asystentka, zajrzała z

ciekawością do pozostawionych w holu koszy.

- No, no, Mel, ktoś chyba próbuje cię uwieść - stwierdziła zaintrygowana.

- Nic z tych rzeczy - odparła Melanie - a raczej ten ktoś ma nadzieję, że to ja uwiodę

Richarda Carltona.

- Myślałam, że spotkanie z nim zakończyło się fiaskiem. - Becky patrzyła na nią z

niedowierzaniem.

- Owszem, ale zdaniem jego ciotki w atmosferze ustronnego domku nad rzeką za pomocą

dobrego jedzenia i wina mogę wszystko naprawić.

Becky, na pozór romantyczka, w rzeczywistości osoba o świetnej intuicji w sprawach

biznesu, nie ukrywała, że nie podoba się jej pomysł Destiny.

- A jak miałabyś go nakłonić do tej wycieczki?

- Destiny wzięła to na siebie - poinformowała Melanie. Otworzyła kopertę, przeczytała krótki

liścik, a potem,

rzuciwszy okiem na dwie strony szczegółowych instrukcji, westchnęła.

- Co to jest? - Becky podejrzliwie zerkała na papiery.

- Wskazówki - stwierdziła ironicznie Melanie. - Destiny pamiętała i o tym, żeby dołączyć

przepisy kulinarne. Musi wiedzieć, że przypalam nawet wodę.

- Skoro już zgodziłaś się na ten idiotyczny plan, to przepisy bardzo ci się przydadzą. A w

ogóle to przypomnij mi, dlaczego tak bardzo jej zależy, żebyś dostała ten kontrakt?

- Chciałabym móc powiedzieć, że to ze względu na długą listę moich sukcesów

zawodowych. Ale, niestety, prawda jest taka, że Destiny wbiła sobie do głowy, że jestem

ś

wieżą bryzą potrzebną jej bratankowi, który zbyt poważnie traktuje siebie i życie - wyjaśniła,

myśląc, że takie jest w każdym razie oficjalne uzasadnienie.

- Innymi słowy, są jakieś ukryte powody - podsumowała Becky. - Może naprawdę chodzi o

uwiedzenie - dodała.

- Nie mów tak, a nawet nie myśl! - poprosiła Melanie, zmartwiona tym potwierdzeniem

własnych podejrzeń. - To nic osobistego. Chodzi wyłącznie o biznes.

- Jasne, wyłącznie biznes - mruknęła drwiąco Becky.

- Przynajmniej mnie. Jeśli zdobędę tę pracę, nie będę się więcej martwić o to, czy zdołam ci

zapłacić pensję.

- W takim razie jedź i bierz się do gotowania. A jeśli po zjedzeniu tego placka z wiśniami on

nie da ci pracy, to znaczy, że jest pozbawiony ludzkich cech. - Becky zatrzasnęła pokrywę

kosza, z którego wydobywał się smakowity zapach. - Miałam kiedyś świecę, która podobnie

pachniała. He razy ją zapaliłam, czułam się głodna, i jadłam. Zanim się wypaliła, przybyło mi

pięć kilo.

Melanie zachichotała, bo Becky stałe ubolewała, że jest za graba. W rzeczywistości jednak jej

seksowne krągłości podobały się mężczyznom i Becky nigdy nie narzekała na brak męskiego

towarzystwa.

- Ja tu sobie jakoś poradzę, a ty miej litość i zabierz stąd to jedzenie - poprosiła Becky.

Melanie z ociąganiem sięgnęła po projekt, który przygotowała dla koncernu Carltona. Było

już za późno, aby się wycofać z tej eskapady. Zgodziła się, a więc nie pozostawało jej nic

innego, jak tylko ruszyć w drogę i mieć to jak najszybciej za sobą.

- Pomóż mi zapakować te kosze do samochodu. Destiny trochę przesadziła, tego, co tam jest,

starczy nie tylko na jedną kolację, ale i na cały weekend - powiedziała.

- Może spodziewa się wyjątkowo długiej kolacji - zasugerowała Becky, z trudem dźwigając

dwa kosze do samochodu przyjaciółki.

- Albo śnieżycy - odparła ponuro Melanie i pomyślała, znając swoje szczęście, że śnieżyca

uwięzi ją w towarzystwie mężczyzny, który wyraźnie oznajmił, że nigdy więcej nie chce jej

widzieć. - Znasz prognozę pogody?

- Po co ci prognoza? Spójrz tylko na niebo. - Becky wskazała nadciągające z zachodu

ołowiane chmury, zwiastujące śnieg.

- Obiecaj, że jeśli nie wrócę do poniedziałku, pojedziesz tam i mnie odkopiesz, choćbyś

nawet musiała zdobyć pług śnieżny.

- Może lepiej zaczekam, aż powtórzysz to w poniedziałek. - Becky uśmiechnęła się figlarnie.

- Kto wie, może wcale nie będziesz chciała pomocy.

- Obiecaj albo przysięgam, że cię zwolnię! - zagroziła żartem Melanie. - Zrobię to, nawet

jeżeli zdobędę tę pracę i będziemy mogły się tarzać w forsie.

- Dobrze, dobrze. - Becky uspokajała przyjaciółkę, powstrzymując uśmiech. - Jeśli nie

wrócisz do poniedziałku, przyjadę i cię uratuję - zapewniła. - A już na pewno poinformuję

gliniarzy, gdzie mają zacząć szukać twojego ciała.

- Nie żartuj. Nigdy nic nie wiadomo.

- Widzę, że naprawdę się przejmujesz - stwierdziła już poważnie Becky.

- Nie boję się, że Richard mnie zabije, ale że może mnie wyrzucić za drzwi. A wtedy umrę ze

wstydu.

- Nie umiera się ze wstydu, a w każdym razie nie ludzie z naszej branży. Pamiętaj, że nikt nie

umie tak manipulować innymi jak my. Jesteśmy w tym mistrzami.

- Będę to sobie powtarzać, siedząc w zaspie i odmrażając tyłek. Na pewno od razu zrobi mi

się cieplej! - odparła Melanie.

- Miej pod ręką komórkę, to w razie czego zadzwonisz po karetkę. Słyszałam, że lekarze w

tamtej okolicy mają dużą wprawę w leczeniu odmrożeń.

Do tych słów ograniczyło się współczucie i wsparcie ze strony Becky, asystentki i najbliższej

przyjaciółki. Melanie westchnęła i przekręciła kluczyk w stacyjce. Samochód ślizgał się po

oblodzonym podjeździe, a kiedy koła dotknęły odśnieżonej nawierzchni jezdni, Melanie nie

spojrzała nawet w stronę domu. Była pewna, że przyjaciółka zaśmiewa się, stojąc przed

drzwiami.

Richard nie mógł zrozumieć, dlaczego dał się namówić ciotce na weekend w domku nad

rzeką. Czekał teraz od kilku godzin, ale Destiny ani się nie zjawiła, ani nie zadzwoniła. Był

wprawdzie pewien, że kobieta, która objechała kulę ziemską, da sobie radę w każdej sytuacji,

ale zaczynał się niepokoić, gdyż od śmierci rodziców obsesyjnie bał się o wszystkich bliskich,

którzy mu pozostali. Nie mógł wprost patrzeć, jak młodszy brat Mack gra zawodowo w piłkę,

lękając się, że jakiś agresywny obrońca przetrąci mu kark. A kiedy kontuzja kolana zmusiła

Macka do zakończenia kariery sportowej, Richard odetchnął z ulgą i znalazł bratu - obecnie

współwłaścicielowi drużyny - pracę w biurze zajmującym się jej sprawami.

Usłyszawszy wreszcie kroki na werandzie, szeroko otworzył drzwi.

- Najwyższa pora - mruknął, maskując szorstkością ulgę. Dopiero kiedy przyjrzał się uważnie

opatulonej kobiecie, zobaczył, kim jest przybyła.

- Melanie Hart?!

- Niespodzianka! - zawołała wesoło dziewczyna. Richard poczuł niepokój.

- Co Destiny tym razem wymyśliła? - rzekł pod nosem, pewny, że to ciotce zawdzięcza tę

wizytę.

Ta przeklęta dziewczyna jest najwidoczniej bardziej stanowcza, niż przypuszczał, i chyba

zupełnie nie przejmuje się niechęcią, której przecież wcale nie ukrywał. Przecisnęła się obok

niego z szerokim uśmiechem i stojąc w przedpokoju, zerkała ciekawie do salonu.

- Twoja ciotka martwi się, że umierasz z głodu - oświadczyła, odpowiadając tym samym na

jego pytanie. - Mam ci przekazać, że coś jej wypadło i przeprasza, ale musiała zmienić plany.

- Akurat! - mruknął, a poczuwszy ładny zapach, zapytał, co jest w koszu.

- Zaraz wszystko wypakuję. W samochodzie są jeszcze dwa kosze. Jeżeli je przyniesiesz, to

ja zajmę się tym, co mamy tutaj.

- Nie musisz rozpakowywać, zostaw, jak jest, i możesz od razu wracać do Alexandrii. -

Richard wciąż miał nadzieję, że uda mu się jej pozbyć.

- Z pustym żołądkiem? Nie licz na to. Nie wyjadę, dopóki nie spróbuję tego placka z

wiśniami. W jednym z koszy widziałam sałatkę, kartofle do upieczenia i steki. Przywiozłam

też masło i śmietanę, co według mnie jest już pewną przesadą. Znajdziesz tu także kilka

butelek doskonałego francuskiego wina. Powiedziano, że to twoje ulubione, ale ja uważam, że

zwykły kalifornijski cabernet jest równie dobry, a znacznie tańszy.

Ciotka jest przebiegła jak lis, uznał w duchu Richard. Wiedział, że Destiny martwi się

poziomem jego cholesterolu, a mimo to przysłała przez Melanie wszystko, co najbardziej

lubił. Pokonany, podniósł kosz i zamknął drzwi.

- Wejdź dalej, proszę.

- ...powiedział pająk do muchy - dokończyła Melanie złowieszczym tonem i ruszyła wprost

do kuchni.

Widząc, jak pewnie porusza się w obcym wnętrzu, uznał, że Destiny musiała zapoznać ją z

rozkładem pomieszczeń. Ciekawe, czy zaopatrzyła ją również w klucze, na wypadek gdyby

nie chciał jej wpuścić?

- Myślę, że w naszym wypadku jest akurat na odwrót i to raczej ja będę ofiarą - ocenił

Richard.

- Przynieś kosze - poleciła w odpowiedzi Melanie.

- Już idę - mruknął i z ulgą opuścił kuchnię, którą ta niepokojąca kobieta zdawała się

przejmować we władanie.

Miał nadzieję, że lodowate powietrze orzeźwi go, a wówczas wymyśli coś, żeby się jej

pozbyć. Niestety, nie mógł jej zawlec do samochodu i nakazać odjechać, a było to jedyne, co

przychodziło mu do głowy. Wydawało się, że jego los jest przesądzony. W dodatku zaczął

padać śnieg.

- Świetnie, po prostu wspaniale! - warknął, obiecując sobie, że kiedy spotka Destiny, skręci

jej kark.

Postawił kosze na kuchennym stole, a potem sięgnął po książkę telefoniczną i zaczął

nerwowo przerzucać kartki. Niedaleko był nieduży zajazd i Richard wiedział, że gdyby

dziewczyna od razu wyjechała, dotarłaby tam w kilka minut.

- Do kogo dzwonisz? - zapytała, rozpakowując kosze.

- Pada śnieg, a więc wygląda na to, że nie zdołasz dzisiaj wrócić do miasta.

- Pada śnieg - powtórzyła jak echo, a radosny wyraz twarzy, który za wszelką cenę starała się

utrzymać, przybladł.

- I to gęsty - dodał ponuro Richard.

- Myślisz, że Destiny sprawuje władzę również nad pogodą? - zapytała, opadając na krzesło.

Richard roześmiał się.

- Sam się nad tym zastanawiałem - wyznał. - Doszedłem jednak do wniosku, że choć dużo

może, to na pogodę nie ma wpływu. Nie martw się - zmienił temat. - Wszystko będzie dobrze.

Znam zajazd w pobliżu i jestem pewien, że ci się tam spodoba. - Popatrzył na nią tak, jak

gdyby próbował dodać jej wzrokiem odwagi.

Ze słuchawką przy uchu czekał, aż ktoś odbierze. W końcu włączył się automat i Richard

usłyszał informację, że zajazd jest zamknięty, a zostanie otwarty dopiero po Nowym Roku.

Poczuł, że sam los mu się sprzeciwia, bo w okolicy nie było innego miejsca, w którym

mógłby umieścić dziewczynę na noc.

- No i co? - zapytała, patrząc, jak Richard niepewnie odkłada słuchawkę.

- Zamknięte do stycznia.

- Jadę! - Zerwała się z krzesła i sięgnęła po płaszcz. - Na pewno zdążę dojechać do miasta,

nim zasypie drogi.

- Nie pozwolę ci wyjechać w taką pogodę. Martwiłbym się, że wylądujesz w rowie. Dom jest

duży, przenocujesz tutaj - zdecydował, wiedząc, że nie ma innego wyjścia.

- Nie chcę ci sprawiać kłopotu. Pojadę. A jeżeli naprawdę nie da się jechać, to zatrzymam się

gdzieś po drodze.

- Nie zgadzam się - zaprotestował, unikając jej wzroku. Nie chciał, by dostrzegła, jak bardzo

wytrąciła go z równowagi perspektywa spędzenia w jej towarzystwie godziny, a co dopiero

całego dnia, czy nawet weekendu.

- Przykro mi, że tak wyszło. - W głosie Melanie zabrzmiał żal. - Wiedziałam, że to kiepski

pomysł, ale znasz swoją ciotkę. Wiesz, jak potrafi upierać się przy czymś, co wbije sobie do

głowy. Zjem coś, a potem zniknę w pokoju, który mi wskażesz. Będę tak cicho, że nie

odczujesz mojej obecności.

- Zachowując się w ten sposób, nie osiągniesz tego, po co przyjechałaś.

- Miałam ci przywieźć jedzenie - bąknęła Melanie.

- I wcale nie zamierzałaś przekonać mnie, żebym cię zatrudnił? Daj spokój, oboje znamy

Destiny i wiemy, że gdyby chodziło tylko o jedzenie, wysiałaby szofera.

- Masz rację - przyznała, nie sprawiając wrażenia zmartwionej.

- W takim razie zaczynaj - powiedział, otwierając wino, żeby mogło pooddychać.

- Nie powiem ani słowa, dopóki nie zjemy, bo wolałabym, żebyś był w dobrym humorze.

Uprzedzam jednak, że jeśli kolacja ma być jadalna, musisz ją sam przygotować.

- Co takiego? Nie umiesz gotować?

- Może ujmijmy to w ten sposób, że specjalizuję się w kanapkach z galaretką i z masłem

orzechowym, a także świetnie podgrzewam w mikrofalówce płatki owsiane.

- Przesuń się. -Richard odsunął ją lekkim ruchem biodra i natychmiast tego pożałował. - Nie

plącz mi się pod nogami - burknął.

- Mogę nakryć do stołu i nalać wina - zaproponowała z ulgą, wcale nieurażona.

- Nakrycia i kieliszki są tam. - Wskazał dłonią.

Kiedy Melanie sięgnęła do szafki, jej sweter uniósł się nieco, odsłaniając wąski pasek

kremowego ciała. Wpatrzony w szczupłą talię dziewczyny, Richard miał ochotę sprawdzić,

czy jej skóra jest tak aksamitna, jak wygląda. Zazwyczaj nie podniecał się łatwo. Jak więc

tego dokonała? Było to tym bardziej zagadkowe, że nie próbowała go kokietować. Miał

ochotę obciągnąć jej sweter, ale nie chciał, żeby się domyśliła, jak bardzo jej zapragnął. Od

razu by wyczuła, że zdobyła nad nim władzę, a kto wie, jak mogłaby to wykorzystać.

- Od dawna macie ten dom? - zapytała, ustawiając nakrycia na stole.

- Ciotka kupiła go, kiedy byłem dzieckiem - poinformował, zadowolony, że opuściła ręce i

sweter wrócił na miejsce. - Tęskniła za otwartą przestrzenią i za wodą. Któregoś dnia

wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy przed siebie. Wtedy właśnie znalazła ten dom i od

razu chciała go mieć.

- Wcale się nie dziwię. Jakiż stąd wspaniały widok na Potomac! Latem musi być cudownie

siedzieć przed domem - powiedziała rozmarzonym głosem.

- Kiedy tu przyjeżdżam, zawsze przywożę ze sobą pracę i nawet nie wychodzę z domu.

Lubię to miejsce, bo jest ciche, spokojne i wiem, że nikt nie będzie mi przeszkadzać.

- Słyszałam, że jesteś pracoholikiem - odrzekła Melanie.

- Cóż, media czasem mówią prawdę.

- Nie słyszałeś, że ktoś, kto poświęca cały swój czas pracy, staje się nudziarzem?

- Nie przejmuję się tym. - Wzruszył ramionami.

- A chciałbyś być tak postrzegany jako kandydat na burmistrza? - zapytała.

Nigdy się nad tym nie zastanawiał, choć chyba powinien. Zdecydował się kandydować, bo

tego oczekiwał od niego ojciec, planujący przyszłość swych synów, gdy byli jeszcze w

pieluchach.

- Chcę, aby ludzie wiedzieli po prostu, że jestem uczciwy - powiedział po krótkim

zastanowieniu. - Chcę, by wierzyli, że interesuję się ich problemami i że będę walczył o to,

aby ich życie stało się lepsze.

- Bardzo dobrze. Czy chodziłeś do państwowej szkoły?

- Nie.

- Czy brakowało ci kiedyś pieniędzy albo nie mogłeś znaleźć pracy?

- Nie.

- A czy wyrzucono cię na przykład z mieszkania, bo kolor twojej skóry był niewłaściwy?

- Nie - odparł, rumieniąc się.

- Masz dobre ubezpieczenie zdrowotne?

- Oczywiście, tak samo jak i moi pracownicy.

- Zdarzyło ci się, że kiedy zachorowałeś, nie było cię stać na wizytę u lekarza?

- Nie - odrzekł szczerze, orientując się, do czego ona zmierza.

- Dlaczego więc ludzie mieliby uwierzyć, że naprawdę rozumiesz ich problemy?

- Nie zmienię przeszłości, nie zmienię tego, że moje życie było pozbawione kłopotów

finansowych, ale mogę się zatroszczyć o ludzi, którzy je mają. Mam doświadczenie w bizne-

sie i jestem pewien, że przynajmniej częściowo może się ono okazać przydatne również w

takich sprawach - odparł, ledwo kryjąc irytację. - Nie rozumiem cię. Jeśli uważasz, że jestem

nieodpowiednim kandydatem, to dlaczego chcesz dla mnie pracować?

- Bo chcę ci pokazać, jak być dobrym kandydatem, może nawet najlepszym. - Melanie

uśmiechnęła się.

- Jesteś bardzo pewna siebie.

- Nie bardziej niż ty. Każde z nas wierzy w siebie i dzięki temu możemy stworzyć świetny

zespół.

- Nie obawiasz się, że dwie silne osobowości, ścierające się na każdym kroku, mogą

wywołać katastrofę? - Richard nie wydawał się przekonany.

- Może, ale jeśli będziemy pamiętać, że mamy wspólny cel, powinno nam to pomóc.

- Jak wysmażony ma być twój stek? - zapytał, bo grill był już rozgrzany.

- Poproszę dobrze wysmażony.

- Powinienem odgadnąć.

- A ty na pewno lubisz surowy - mruknęła pod nosem.

- Krwisty - poprawił. - Pewnie uważasz, że aby zadowolić wyborców, którzy są

wegetarianami, powinienem zaprzestać jedzenia mięsa?

- Nie bądź śmieszny. W Waszyngtonie i w okolicy są pewnie miliony restauracji, w których

podaje się steki, a ty przecież właśnie tutaj będziesz kandydował.

- Ale przyjemnie pomyśleć, że coś mogłoby mnie łączyć również z tymi, którzy wolą

homary.

- Jestem po prosto stworzona do tej pracy. - Melanie roześmiała się.

- Jeszcze jej nie dostałaś - zauważył.

- Ale dostanę- powiedziała z przekonaniem.

Patrząc na nią, Richard czuł podniecenie i strach. Jeszcze nigdy w życiu żadna kobieta nie

wydawała mu się takim zagrożeniem.

Niech diabli porwą Destiny. Dobrze wiedziała, co robi, stawiając tę dziewczynę na jego

drodze. I nie miało to nic wspólnego ani z koncernem, ani z jego planami zajęcia się polityką.

Melanie miała odegrać główną rolę w kolejnej podstępnej próbie schwytania Richarda w

pułapkę małżeństwa.

Nie da się złapać i będzie trzymać ręce przy sobie. To nic trudnego, w każdym razie dopóki

nie widzi jej oczu. Bo właśnie przez te ogromne, brązowe oczy, patrzące bezradnie, gotów był

jej dać wszystko, czego by tylko zapragnęła, jak też wziąć od niej to wszystko, czego sam

pragnął.

ROZDZIAŁ 3

Po drugim kieliszku wina Richard trochę się rozchmurzył, ale Melanie czuła, że wcale się do

niej nie przekonał. Traktował ją grzecznie, lecz chłodno i oficjalnie, nie stwarzając żadnej

okazji, by mogła zacząć rozmowę na temat projektu kampanii. Nadszedł więc czas, by

sięgnąć po drastyczniejsze środki. Ponieważ Destiny zapewniała ją, że droga do serca

Richarda prowadzi przez żołądek, Melanie dodała do posiłku coś od siebie.

- Kupiłam po drodze lody. Pomyślałam, że będą pasowały do placka - powiedziała.

Richard uśmiechnął i to był jego pierwszy spontaniczny uśmiech. Zarys mocnej szczęki

złagodniał, a w kącikach niebieskich, rozbłysłych nagle oczu zarysowały się drobne

zmarszczki. Pamiętała ten uśmiech z poprzedniego spotkania i tak samo jak wtedy nie

potrafiła się mu oprzeć.

- Destiny na pewno cię ostrzegała, żebyś tego nie robiła. Przypuszczam zresztą, że

zadzwoniła do mojego kardiologa i postawiła go w stan gotowości.

- Na wszelki wypadek dała mi nawet jego nazwisko i numer telefonu - zażartowała Melanie.

- A także przepisy kulinarne i plan dojazdu. Nie lubi pozostawiać niczego przypadkowi -

dodała już całkiem poważnie.

- Wiem, że byłaby do tego zdolna, ale chyba nie podała ci telefonu do mojego lekarza? -

Richard rzeczywiście nie był pewny, czy żartowała, czy mówiła poważnie.

- No dobrze, nie dała. - Melanie roześmiała się. - Ale martwi się, bo uważa, że twoja dieta w

połączeniu z tendencją do pracoholizmu młodo wpędzi cię do grobu. Powiedz, czy ty

kiedykolwiek odpoczywasz?

- Oczywiście, przecież tu jestem, prawda?

- A ten komputer? Kupujesz przez Internet prezenty pod choinkę? Bo jeśli nie, to tego

przyjazdu nie da się uznać za odpoczynek.

- Prezenty? - Spojrzał na nią zaskoczony.

- Do świąt zostały niecałe dwa tygodnie. Richard sięgnął po swój notes elektroniczny.

- Zapisujesz sobie, by przypomnieć sekretarce, żeby kupiła za ciebie prezenty?

- Winifred lepiej się do tego nadaje, a poza tym ma więcej czasu. - Wydawał się zakłopotany.

- Mówisz jej, ile może wydać? Co ma kupić? A może to ona mówi, co kupiła, żebyś nie był

potem zaskoczony tak samo jak ci, których obdarujesz? Zawsze byłam ciekawa, jak to się

dzieje.

- Winifred kupuje i pakuje, a ja przyklejam kartki z imionami, bo według niej prezenty

muszą być podpisane moją ręką. Zdarza się, że czasem kupi coś zaskakującego. Szczególnie

dla moich braci. - W jego oczach błysnęło rozbawienie. - W zeszłym roku dla Macka.

- Tego byłego piłkarza - przypomniała sobie Melanie.

- Tak, byłego piłkarza i najlepszą partię w mieście. - Richard uśmiechnął się. - Moja

sekretarka kupiła mu dużą, zgrabną dmuchaną lalkę. Jestem jednak pewny, że ciotka miała z

tym coś wspólnego. Może próbowała go przekonać, że nie musi się umawiać z każdą kobietą

w mieście i lepiej niech zostanie wierny takiej, która nie będzie od niego niczego chciała.

- Nie obraź się, ale twoja rodzina ma dziwne poczucie humoru.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo - przyznał.

- Czy lalka pomogła?

- Mack zachowuje się jak przedtem, więc chyba nie.

- Rozumiem. A więc moja praca będzie polegała na pilnowaniu, by wasze małe rodzinne

dziwactwa pozostały sekretem. - Melanie zebrała się na odwagę, by wreszcie poruszyć temat,

który ją tu sprowadził. - Oczywiście, jeżeli ją dostanę - dodała.

- Wydawało mi się, że ustaliliśmy to już w czasie naszego poprzedniego spotkania -

powiedział Richard.

- Nie podoba mi się twoja decyzja i jestem tu po to, żeby ją zmienić.

- No nie! A ja myślałem, że może przyjechałaś mnie uwieść. - Rozczarowanie w jego głosie

zabrzmiało niemal szczerze.

Spojrzała na niego bez uśmiechu. Natychmiast musi przerwać tę rozmowę. Od razu się

domyśliła, że plan Destiny zakładał uwiedzenie jej bratanka, i wcale jej się to nie podobało.

Ale teraz, w ustach Richarda, zabrzmiało to jeszcze gorzej. Nie kryła, że trochę ją intrygował,

wiedziała jednak, że taki romans to kiepski pomysł.

- Nigdy w życiu - oświadczyła z głębokim przekonaniem.

- Dlaczego? - Richard wydawał się zaskoczony jej stanowczością.

- Poszłam do łóżka ze swoim ostatnim szefem i to był błąd. Wtedy jednak wydawało mi się,

ż

e łączy nas uczucie. Romans się skończył, a ja straciłam pracę. Dlatego teraz pracuję dla

siebie. Dostałam nauczkę i drugi raz nie popełnię tego samego błędu. Ani z szefem, ani z

klientem.

- Słusznie - przyznał - ale ja nie jestem twoim szefem ani klientem.

- Bardziej zależy mi na tej pracy niż na tobie - oznajmiła, dumna, że zdołała opanować

drżenie głosu. Wiedziała jednak, że musi się bardzo pilnować.

- Przynajmniej przyznałaś, że ci się podobam. - Richard roześmiał się.

- To nieważne. - Melanie przeklinała swoją nieuwagę. - Nie działasz na mnie aż tak, żebym

nie mogła nad sobą panować.

- Dosyć niekonwencjonalny sposób na zdobycie serca mężczyzny - stwierdził.

- Jesteś atrakcyjny i bogaty. Marzenie wielu kobiet. -Melanie postanowiła trochę połechtać

jego próżność.

- Całkiem nieźle z tego wybrnęłaś.

- W sytuacjach stresowych działam sprawnie. To mi się przyda, gdy zdecydujesz się

kandydować i będę cię musiała chronić przed mediami.

- Myślałem, że chodzi o to, żeby raczej je przyciągać.

- Oczywiście - odparła, zirytowana jego nieznośnym zwyczajem czepiania się każdego jej

słowa. - Zawsze jednak znajdą się jakieś mroczne tajemnice, o których nie będziesz chciał

mówić.

- Nie mam żadnych mrocznych tajemnic! - Richard spoważniał.

- Nie ma kobiety, której złamałeś serce, a która nagle, gdy będzie mogła ci zaszkodzić,

poczuje potrzebę opowiedzenia o tym?

- Nie ma - odparł zirytowany.

- A może mężczyzna? - zapytała, przyglądając mu się spod rzęs.

- Chyba że księgowy, którego wyrzuciłem za kradzież - odparł Richard.

- W takim razie powinieneś być wymarzonym klientem.

- Wątpię - powiedział, gdy ich spojrzenia się spotkały.

- Mam świetny plan. - Sięgnęła po opracowanie, nad którym ślęczała wiele dni.

- Tak samo jak ja. - Nie spuszczał z niej wzroku.

- Odnoszę wrażenie, że nie mówimy o tym samym. - Poczuła szybsze uderzenia serca.

- Jeszcze nie - przyznał zupełnie poważnie, a jego oczy rozbłysły.

Nie potrafiła się tym zmartwić, chociaż walczyła przecież o to, na czym jej naprawdę

zależało: o doskonały kontrakt. Chciała go jednak zdobyć inaczej, niż idąc z Richardem do

łóżka.

- Pomogę ci posprzątać, a potem pójdę do siebie - powiedziała swobodnie, jak gdyby

wszystko inne nie miało znaczenia. - Dobrze, że zawsze mam ze sobą coś do czytania.

- Nie będziemy negocjować? - zapytał.

- Nie - odrzekła spokojnie.

- W porządku. Co do sprzątania, to nie zawracaj sobie głowy. Ja się tym zajmę. Możesz

przenocować w pokoju gościnnym na górze.

Zabolała ją łatwość, z jaką Richard zrezygnował z jej towarzystwa.

- Nie ma mowy. Ty gotowałeś, ja sprzątam. - Popatrzyła mu wyzywająco w oczy.

- Proszę bardzo, rób, jak chcesz - odparł, wzruszając ramionami. Usiadł przy komputerze i

już po chwili wydawał się pochłonięty zupełnie dla Melanie niezrozumiałymi kolumnami

liczb.

Nie lubił przegrywać, co do tego nie było wątpliwości. Jej odmowa wyraźnie mu się nie

spodobała, choć tak naprawdę wcale nie miał ochoty na romantyczny weekend. Ale w sytu-

acji, gdy okazja sama się pchała do rąk, bardzo chętnie by z niej skorzystał. Kiedy jednak

Melanie odmówiła, bez oporu się z tym pogodził, co znaczyło, że od początku tylko się bawił,

wiedząc, jaka będzie jej odpowiedź.

Melanie miała ochotę wrzucić naczynia do zmywarki, robiąc przy tym jak najwięcej hałasu,

opanowała się jednak i poukładała wszystko tak cicho, jak tylko było to możliwe. Nadal tliła

się w niej odrobina nadziei, że w świetle poranka Richard dostrzeże niewłaściwość swojego

zachowania, a przejrzawszy projekt, doceni jego wnikliwość i korzyści, jakie mógł przynieść.

- Dobranoc - powiedziała, kierując się w stronę schodów wiodących na piętro.

Bąknął coś w odpowiedzi, sprawiając wrażenie całkowicie oddanego pracy. Wiedziała

jednak, że udawał, bo idąc na górę, czuła na sobie jego wzrok.

Pokój gościnny urządzono w staroświeckim stylu, a na ścianach położono urocze, kolorowe

tapety, imitujące drukowane tkaniny indyjskie. Usiadła na dużym łóżku z żelaznym

zagłówkiem i zastanawiała się, dlaczego sprawy potoczyły się w taki sposób. Richard nie był

pierwszym mężczyzną, który zrobił jej tego rodzaju propozycję, zdarzało się jej to dosyć

często. Kiedy odmówiła, nie naciskał, zakładając, że jej „nie", znaczy po prostu „nie" i nawet

zażartował na temat stanowczości tej odmowy.

Może właśnie tym ją zdenerwował? Może chciała, żeby wziął ją w ramiona i całował tak

długo, aż jej opór osłabnie, a potem zaniósł na górę do tego niezwykle romantycznego łóżka?

Zawsze była ze sobą szczera i teraz również musiała przyznać, że jakąś cząstką świadomości

tego właśnie oczekiwała Na szczęście, zdrowy rozsądek Richarda zwyciężył. Mężczyzna

zachował się jak dżentelmen, ona nie złamała swoich zasad, dzięki czemu rano będzie mogła

ś

miało spojrzeć mu w oczy.

Melanie zaczęła okładać pięściami poduszkę, rozmyślając żałośnie, że jedynie te ocalone

zasady będą jej pociechą w długą, zimną noc.

Richard mało spał tej nocy, a następnego dnia obudził się już o świcie. Towarzyszyło mu

wrażenie, że wieczorem postąpił niewłaściwie i że powinien przeprosić Melanie. Nie miał

jednak pojęcia, skąd to wrażenie. Otwarcie wyznał, że ma ochotę spędzić z nią noc, a ona

odmówiła. Nic się nie stało i nikt nie powinien się czuć urażony.

Mimo to Melanie pomaszerowała na górę sztywnym krokiem, jak gdyby ją obraził. Niech to

diabli porwą, nigdy nie zrozumie kobiet. Wydawało mu się, że chciała tę noc spędzić sama,

więc postąpił zgodnie z jej życzeniem.

Wiedział, że zależy jej tylko na kontrakcie. Nie chciał jej jednak zatrudnić, bo bał się, że w

ciągu kilku dni, a może nawet godzin doprowadziłaby go do szaleństwa.

Pił pierwszą filiżankę kawy, gdy na schodach rozległy się niespieszne kroki. Zacisnął dłoń na

filiżance i ponurym wzrokiem wpatrywał się w drzwi. Spodziewał się chłodnej i obrażonej

królewny, a zobaczył dziewczynę z pogodnym uśmiechem na twarzy i z błyszczącymi

oczyma.

- Dzień dobry - powitała go radośnie. - Widziałeś, jaki piękny śnieg? Jeszcze nigdy nie

byłam na plaży po takiej śnieżycy. Wygląda zupełnie jak zimowa kraina czarów, prawda?

- Chyba tak - odparł ostrożnie Richard.

- Nawet nie wyjrzałeś przez okno?

- Oczywiście, że wyjrzałem - powiedział, ale przemilczał, że widok zasypanych dróg

zaniepokoił go tylko i rozzłościł.

- Miałeś nadzieję, że uda ci się mnie pozbyć z samego rana, a kiedy zobaczyłeś zasypane

drogi, wpadłeś w panikę. - Roześmiała się, jakby czytała w jego myślach.

- Jestem pewien, że wolałabyś być teraz gdzie indziej i zajmować się czymś innym -

próbował się bronić Richard.

- Prawdę mówiąc, nie - odparła wesoło.

Richard przyjrzał się jej uważniej i dopiero wtedy dostrzegł w jej spojrzeniu ostrożność. A

więc tylko udawała beztroskę. Robiła to tak dobrze, że niemal dał się nabrać.

- Masz ochotę na śniadanie? - zapytał.

- Wystarczą płatki.

- Chciałem zrobić francuskie grzanki z syropem klonowym. Destiny zawsze je dla nas

przygotowywała, kiedy przyjeżdżaliśmy na wakacje.

- Naprawdę umiesz zrobić francuskie tosty? - Radość w jej oczach tym razem wydawała się

prawdziwa.

Słysząc zachwyt w głosie Melanie, Richard uśmiechnął się.

- To wcale nie jest trudne - powiedział, wyjmując z lodówki jajka, masło i mleko.

- W takim razie ja nakryję do śniadania. - Melanie podeszła do zmywarki, chcąc wyjąć umyte

naczynia.

- Już wyjęte - stwierdził Richard.

- Widzę, że wcześnie wstałeś. Nie mogłeś spać? - zapytała, patrząc tak, jakby się domyślała,

co mogło mu odebrać sen.

- Zawsze byłem rannym ptaszkiem.

- A ja nie. Lubię spać długo i uważam, że wstawanie o świcie jest sprzeczne z naturą.

- Nie mówiłabyś tak, gdybyś zobaczyła, jaki piękny jest wschód słońca nad rzeką - sprzeciwił

się. - Weź miskę, kilka talerzy i chodź tutaj - dodał po chwili.

- Po co? - zaniepokoiła się Melanie.

- Nauczę cię, jak to się robi. Będzie to jakaś korzyść z tego weekendu.

- To nie jest najlepszy pomysł. - Cofnęła się, jakby proponował coś niebezpiecznego. - Masz

pewnie tylko jedno pudełko jajek, a ja bez trudu potrafię zmarnować dużo więcej.

- Chodź tu, bo pomyślę, że boisz się do mnie zbliżyć. - Richard nie dawał za wygraną. - Albo

ż

e kusi cię moja wczorajsza propozycja - dodał, patrząc jej w oczy.

- To nie był dobry pomysł - przypomniała.

- Zrozumiałem.

- Nie znaczy to jednak, że się ciebie boję - oświadczyła.

- Jeśli tak... - Richard powstrzymał uśmiech i wyciągnął w jej kierunku rękę, w której

trzymał jajko. - Wbij je do miski, tylko uważaj, żeby nie wpadły okruchy skorupki.

Melanie uderzyła jajkiem o miskę z taką siłą, że rozlało się jej w palcach i spłynęło do miski

razem ze zgniecioną skorupką. Richard spokojnie wylał zawartość miski do zlewu.

- Spróbuj jeszcze raz. - Podał jej drugie jajko.

- Nie byłoby prościej, gdybyś sam to zrobił?

- Byłoby, ale wtedy niczego się nie nauczysz.

- Nie musisz mnie uczyć gotowania.

- Chyba muszę, jeśli chcę, żebyś kiedyś przygotowała mi coś do zjedzenia.

- Nasze stosunki mają być czysto służbowe i nigdy do niczego innego między nami nie

dojdzie. Myślałam, że już to ustaliliśmy. - Ręka Melanie znieruchomiała nad miską.

- Bardzo rozsądne założenie - zgodził się z nią, nie wiedząc, po co ciągnie tę rozmowę.

Zawsze postępował racjonalnie i starannie unikał popełniania błędów. Szczególnie gdy błąd

stał na wprost niego, i patrząc mu w oczy, dawał jasno do zrozumienia, że nie da się go

popełnić.

- Jedyne możliwe! - Melanie twardo obstawała przy swoim.

- Wcale nie. - Przykrył jej rękę swoją dłonią, przesunął nad miskę i delikatnie rozbił jajko,

które wpadło do miski bez najmniejszego kawałeczka skorupki.

- A teraz zrób to samo bez mojej pomocy - polecił. Melanie rozbiła drugie jajko, potem

trzecie, nie mogąc

uwierzyć, że potrafi to zrobić.

- A niech to... - Popatrzyła na Richarda. - I co dalej?

- Teraz trzeba dodać trochę mleka, odrobinę wanilii i ubijać, aż będzie lekkie i pieniste.

Sukces dodał Melanie pewności siebie. Już śmiało wlała mleko do miski i dodała wanilii.

Mleka było za dużo, a wanilii za mało, ale Richard powstrzymał się od komentarza i podał jej

ubijaczkę.

- To służy do ubijania jajek - wyjaśnił, widząc, że Melanie patrzy na trzymany w ręce

przyrząd, jakby widziała go pierwszy raz w życiu.

- Dlaczego nie można użyć miksera?

- Tak będzie łatwiej i szybciej - poinformował i wyjmując ubijaczkę z jej dłoni, pokazał, jak

się jej używa.

Przyglądając się w skupieniu, jak Richard ubija jajka z mlekiem, zmarszczyła czoło. On zaś,

patrząc na nią, zastanawiał się, czy do wszystkiego podchodzi z podobnym zaangażowaniem,

ale szybko przywołał się do porządku.

- Teraz ty. - Podał jej przyrząd.

Melanie z zapałem zabrała się do pracy. Trochę płynu wychlapała, ale to, co zostało,

wystarczało na przygotowanie kilku grzanek.

Kryjąc rozbawienie, Richard położył kawałek masła na patelni i podał Melanie kilka kromek

chleba.

- Zamocz chleb w jajku i połóż na patelni, gdy masło się stopi. Ja przyniosę syrop.

Odwrócił się tylko na chwilę, ale to wystarczyło, by Melanie zdążyła sparzyć rękę gorącym

tłuszczem. Usłyszał, jak zaklęła. Gdy się odwrócił, miała łzy w oczach.

- Pokaż - polecił.

- Nic mi nie jest, to tylko małe oparzenie. Mówiłam ci, że w kuchni jestem zupełnie

beznadziejna.

- Nie jesteś beznadziejna, tylko brak ci wprawy. Usiądź, a ja przyniosę jakąś maść.

- Grzanka się zmarnuje - zaprotestowała Melanie.

- Zrobimy następne. Pozwól mi to zobaczyć. - Przyniósł apteczkę i usiadł obok.

Melanie wyciągnęła rękę, na której zdążył się już zrobić bąbel wielkości dziesięciocentówki.

Delikatnie ujął dłoń i posmarował oparzone miejsce maścią. Starał się przy tym nie zauważać,

jak miękka w dotyku jest jej skóra i jak idealnie zdają się do siebie pasować ich dłonie.

Powinien był już ją puścić, ale jakoś nie miał na to ochoty. W końcu Melanie podniosła głowę

i popatrzyła mu w oczy.

- Przepraszam za wczorajszy wieczór. Nie miałem zamiaru wprawiać cię w zakłopotanie. Nie

wiem, dlaczego to wszystko powiedziałem. Pewnie chciałem cię wyprowadzić z równowagi.

- To jakaś gra? - W jej oczach błysnęła złość. - Wcale nie chciałeś się ze mną przespać?

Wiedziałam. Co z ciebie za mężczyzna?

Richard zaklął w duchu, bo nie spodziewał się takiej reakcji.

- Poczekaj. To nie tak. Och, do diabła! Kiedy jestem przy tobie, wszystko, co mówię,

wychodzi na opak.

- Ja mam ten sam problem - niechętnie przyznała Melanie.

- Pociągasz mnie, ale szanuję twoją decyzję, by nie wdawać się w romanse z szefami czy też

z potencjalnymi klientami. Poza tym nie znamy się na tyle, żebym cię od razu ciągnął do

łóżka. Nie powinno się tego robić pod wpływem impulsu.

- Masz rację - zgodziła się.

Odważył się spojrzeć jej w oczy. Zamiast złości nieoczekiwanie dostrzegł w nich pożądanie.

Melanie uniosła zdrową rękę i delikatnie dotknęła jego policzka.

- Działanie pod wpływem impulsu jest ryzykowne - zauważyła z wahaniem.

- Melanie... - zaczął zduszonym głosem.

- Tak, Richardzie?

- Miałaś rację, to nadal nie jest dobry pomysł.

- Wiem - przyznała, nie przestając gładzić jego policzka.

- Chcę cię pocałować - szepnął, czekając na jej reakcję. Nie odsunęła się jednak ani nie

sprzeciwiła, a wtedy przestał się powstrzymywać. - Do diabła! - Przyciągnął ją do siebie.

Smakowała miętową pastą do zębów i kawą. Normalnie nie uznałby tej mieszanki za

uwodzicielską, ale w tej chwili wydała mu się wprost niebiańska i nie mógł się nią nasycić.

Wargi Melanie były miękkie i ciekawe jego ust, a język wprost szalony. Działo się tak, jak to

sobie wymarzył podczas długiej, samotnej nocy.

Zmysły Richarda wymknęły się spod kontroli, lecz umysł pozostał czujny. Richard wciąż się

zastanawiał, co, do diabła, zamierza właściwie zrobić. Melanie była najbardziej seksowną

kobietą, jaką spotkał w ostatnich miesiącach, ale uwiedzenie jej nie wydawało się najlepszym

pomysłem. Mógł sobie wyobrazić, co powiedziałaby Destiny, gdyby tak potraktował jej

przyjaciółkę. Może miała co do nich jakieś plany, ale nie przypuszczał, by chciała, aby

uwiódł tę dziewczynę.

W końcu posłuchał głosu rozsądku i niechętnie wypuścił Malenie z objęć. Usiadł na krześle i

zacisnął dłonie, jakby nie ufał, że zechcą pozostać nieruchome.

- Przepraszam - mruknął.

- Ja też cię całowałam - przypomniała, postanawiając grać fair.

Uśmiechnął się, bo oboje wiedzieli, że nie bardzo na to zasługiwał.

- Trudno zaprzeczyć - odrzekł, bo chciał, by w jej oczach znowu zapłonęło pożądanie.

- Nie masz się z czego cieszyć - burknęła.

- Wcale się nie cieszę - stwierdził z powagą, unosząc ręce w obronnym geście.

- Dobrze wiesz, że nic się nie zmieniło. Nadal nie zamierzam się z tobą przespać i nadal

zależy mi na pracy u ciebie. - Patrzyła na niego bez śladu uśmiechu.

Wierzył, że w powiedziała prawdę, ale chciał, żeby było inaczej, i nie wiedział, jak sobie z

tym poradzić. Co gorsza, nie rozumiał, dlaczego tak jest, a to oznaczało, że będąc obok niej,

musi się bez przerwy pilnować. W przeciwnym bowiem razie znajdzie się w poważnych

tarapatach, zanim się obejrzy. Kłopot polegał jednak na tym, że chciał na nią patrzeć.

ROZDZIAŁ 4

Nieoczekiwany pocałunek poruszył Melanie tak głęboko, że zaraz po śniadaniu wolała się

schronić w salonie. Wciąż drżąc z emocji, wzięła zeszyt i długopis i usadowiła się przed

kominkiem, mając zamiar popracować. Nie narzekała na brak ciekawych zleceń i nie

potrzebowała Richarda, który nie chciał nawet wysłuchać tego, co miała mu do zaoferowania.

Próbowała się skoncentrować, ale jej myśli z uporem krążyły wokół pocałunku. Nie mogła się

powstrzymać od rozpamiętywania, jak cudowne są jego usta i jak bez najmniejszego wysiłku

doprowadził ją do stanu podniecenia. Nagle zerknęła na zeszyt i zobaczyła, że zupełnie jak

zakochana nastolatka pokryła całą stronę małymi serduszkami. Nie jest dobrze, pomyślała

zirytowana i gwałtownym ruchem przewróciła kartkę. Mocno szarpnięty papier przedarł się, a

Melanie zaklęła.

- Kłopoty z koncentracją?

Zaskoczona drgnęła, a słysząc drwinę w głosie Richarda, zmarszczyła brwi.

- Nic podobnego - rzuciła krótko. Richard roześmiał się.

- Nie będę sprawdzał, ale ja też nie mogę się skupić na pracy, więc może wybierzemy się na

spacer? Przy okazji moglibyśmy zjeść lunch w miasteczku.

- Przecież dopiero jedliśmy śniadanie - zaprotestowała Melanie.

- To było cztery godziny temu. - Richard popukał palcem w zegarek. - Musiałaś odpłynąć

daleko stąd. O czym tak śniłaś na jawie? - Przyglądał się jej, rozbawiony, jak gdyby znał

odpowiedź. - A może dopieszczałaś swój projekt, na wypadek gdybym jednak zmiękł i

zechciał go obejrzeć? - Błyskawicznym ruchem wyjął z jej rąk zeszyt i zanim zdążyła zare-

agować, przewrócił kartkę. Zobaczył serduszka i uśmiechnął się.

Melanie zastanawiała się w milczeniu, czy rzeczywiście można umrzeć ze wstydu. Jeżeli tak,

to właśnie nadeszła odpowiednia chwila, aby ziemia się rozstąpiła i ją pochłonęła.

- W zeszłym tygodniu poznałam seksownego dziennikarza z telewizji i szczerze mówiąc,

rozmyślałam o nim - skłamała gładko, dziękując opatrzności, że powstrzymała jej rękę przed

ozdobieniem serduszek inicjałami. Na szczęście, Richard mógł jedynie zgadywać, o czym

marzyła przez cztery godziny przed kominkiem.

- Kogóż to poznałaś? - zapytał zaciekawiony, jakby wziął za dobrą monetę jej słowa.

- Co to ma za znaczenie?

- Jestem po prostu ciekaw, jacy mężczyźni ci się podobają - oświadczył.

Nie uwierzyła, przekonana, że próbuje przyłapać ją na kłamstwie. Wymieniła więc nazwisko

popularnego dziennikarza. Był to potworny nudziarz, ale miała nadzieję, że Richard o tym nie

wie.

Niestety, widząc zdziwioną minę Richarda, zrozumiała, że jej się nie udało.

- Naprawdę? - zapytał. - Podobno jest przystojny, ale niezbyt lotny. - W głosie Richarda

słychać było ironię, zwłaszcza gdy wymawiał słowo „przystojny".

- A nie pomyślałeś, że być może wcale nie interesują mnie jego zdolności konwersacyjne? -

zapytała, zdecydowana obstawać przy swoim.

- Musisz się lepiej postarać, skarbie. - Richard roześmiał się. - I pamiętaj, że jeśli kłamiesz,

kłamstwo musi być prawdopodobne.

- Dlaczego mnie nie dziwi, że się na tym znasz? - mruknęła Melanie, ale Richard puścił to

mimo uszu.

- Chodź, dziecko. Wstawaj. Spacer oczyści twój umysł i przestaniesz myśleć o tym jurnym

byczku.

Melanie westchnęła. Miał rację, mówiąc, że świeże powietrze dobrze jej zrobi. Może

wreszcie przestanie zachowywać się jak idiotka. W przeciwnym razie nie ma wielkich szans,

ż

eby zaczął poważnie traktować jej ofertę.

Richard nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio spacerował po śniegu dla samej

przyjemności. Oczywiście, w tej chwili chodziło również o to, żeby wyjść z domu i uciec od

pragnień, które budziła w nim ta nieznośna dziewczyna. Próbowała mu wcisnąć historyjkę o

nudnym przystojniaku, a to oznaczało, że ona również zdaje sobie sprawę, jak mocno między

nimi iskrzy, i czuje, że sprawy mogą się wymknąć spod kontroli.

Powietrze było rześkie, śnieg przestał padać, od rzeki zdawał się nadciągać mróz. Niebo

przybrało wspaniały błękitny kolor, a zaspy jarzyły się oślepiającym blaskiem. Richard

ucieszył się, że założył okulary przeciwsłoneczne, choć ciemne szkła nie przeszkadzały mu

wpatrywać się w lśniące oczy Melanie.

Jego drwiny sprawiły, że Melanie pilnowała każdego swojego słowa. Najwyraźniej jednak

uroda ośnieżonego krajobrazu zachwyciła ją tak, że o wszystkim zapomniała i co chwila

przystawała, aby podziwiać widok, doskonale nadający się na kartę świąteczną.

- Popatrz! - szepnęła, chwytając go za rękaw. Richard dostrzegł wspaniale upierzonego

ptaszka, którego

purpurowe piórka pięknie kontrastowały z bielą śniegu i zielenią ostrokrzewu. Mniej barwna

samiczka była niemal niewidoczna wśród zielonych liści i czerwonych jagód. Zachwyt

Melanie sprawił, że ptaszki wydawały się niezwykłe, choć w rzeczywistości występowały

tutaj dosyć często. Jej entuzjazm jednak był zaraźliwy.

- Szkoda, że nie mam ze sobą aparatu - powiedziała.

- Możemy kupić taki jednorazowy - zaproponował. Melanie popatrzyła na niego jak na kogoś

natchnionego

przez Boga.

- Teraz? - zapytała z takim zachwytem, że Richard się roześmiał.

- Niewiele trzeba, by cię zadowolić - zakpił. - Wystarczy tani aparat i już jesteś skłonna na

wszystko się zgodzić.

- Postanowiłam, że dzisiaj niech się dzieje, co chce.

- Naprawdę? - zapytał, zastanawiając się, czy udałoby mu się wykorzystać ten jej nastrój.

- Nie to miałam na myśli.

- Tylko sprawdzam.

- Przecież tak naprawdę wcale nie chcesz mnie uwieść - stwierdziła z zaskakującą pewnością.

- Po co więc mówisz takie rzeczy?

- Dlaczego uważasz, że nie chcę cię uwieść? - zapytał, bo ta myśl stawała się coraz bardziej

kusząca.

- Sam się do tego przyznałeś - przypomniała. - Myślę, że gdybym się zgodziła, to pewnie byś

nie uciekał, ale tak naprawdę flirtujesz ze mną jedynie po to, żeby mnie irytować.

Zastanawiał się nad jej słowami i coraz poważniej rozważał, czy jej nie uwieść. Co prawda,

nie była w jego typie, ale pociągała go jej ożywcza szczerość, otwartość i entuzjazm. Nie

mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz zetknął się z kimś takim jak ona, a tym bardziej,

ż

eby mu się to podobało. Może Destiny miała rację przynajmniej co do tego? Może nadszedł

moment, w którym Richard gotów był dokonać zmian w swoim życiu i dać się ponieść

budzącym zawrót głowy uczuciom? Było to lepsze niż zwyczajna monotonna egzystencja,

która, jak sam siebie przekonywał, w pełni go zadowalała.

Spojrzał na Melanie i dostrzegł na jej twarzy oczekiwanie. Wyraźnie chciała się przekonać,

jak Richard zareaguje na jej wyzwanie.

- Może rzeczywiście chcę cię zirytować, a może tylko próbuję cię przygotować na swój

pierwszy, zbijający z nóg ruch, któremu nie zdołasz się oprzeć?

- Wątpię - uśmiechnęła się.

- Dlaczego? - zapytał, nieco zaskoczony jej pewnością.

- Takie gierki do ciebie nie pasują. Zbyt poważnie podchodzisz do życia, by tracić w ten

sposób czas.

- Kolejna teoria mojej ciotki? - zapytał, przyglądając się jej spod zmrużonych powiek.

- Tym razem obserwacje własne - zapewniła. - Umiem ocenić człowieka, co więcej, umiem

sprawić, by inni zobaczyli to, co ja widzę. Właśnie dlatego kreowanie publicznego wizerunku

jest dla mnie wymarzonym zajęciem.

Słowa te zaciekawiły go bardziej, niż mógłby przypuszczać.

- A jak byś przedstawiła mnie? Mam nadzieję, że nie jako nadętego faceta?

- Nie. Położyłabym nacisk na powagę, z jaką traktujesz swoje obowiązki, jak ciężko

pracujesz i że równie ciężko jesteś gotowy pracować dla dobra swoich wyborców. To dobra

rekomendacja.

- Wydawało mi się, że skoro nie cierpiałem nędzy, nie będę pełnowartościowym kandydatem

- przypomniał Richard.

- Może zdołałeś mnie przekonać, że jest inaczej ? - Wzruszyła ramionami.

- A może tak bardzo zależy ci na tej pracy, że jesteś gotowa powiedzieć wszystko, byle tylko

ją zdobyć? - zauważył z nutką cynizmu.

- Jeśli rzeczywiście tak sądzisz, to znaczy, że mnie nie znasz - powiedziała, szczerze urażona.

- Nigdy nie pracuję dla kogoś, do kogo nie mam przekonania.

- Nie znasz mnie na tyle, by we mnie wierzyć.

- Myślę, że znam. Kiedy twoja ciotka zasugerowała, żebyśmy się spotkali, najpierw

rozmawiałam z wieloma osobami i przeczytałam wszystko, co o tobie napisano. Chciałam

mieć pewność, że Destiny jest obiektywna, opowiadając, do czego jesteś zdolny i chwaląc

twoją prawość. Teraz wiem, że miała rację. Jesteś dobrym człowiekiem, Richardzie, co do

tego wszyscy są zgodni. -Popatrzyła na niego w zamyśleniu. - Ale czy masz to coś, co

pozwoli ci wygrać wybory, to zupełnie inna sprawa.

Poczuł się urażony sugestią, że być może nie nadaje się na polityka i że jego starania

zakończą się fiaskiem.

- Czego twoim zdaniem mi brakuje? - zapytał.

- Otwartego umysłu - odparła bez chwili wahania. Richard już chciał się sprzeciwić, lecz

nagle dostrzegł

pułapkę, którą na niego zastawiła.

- Dlatego, że byłem zdecydowany nie zatrudnić cię, zanim się w ogóle spotkaliśmy?

- To jeden z powodów, a poza tym dlatego, że teraz, kiedy się już spotkaliśmy, nie umiesz

oddzielić moich kwalifikacji zawodowych od faktu, że gram ci na nerwach i jestem kobietą.

- Wcale mi nie grasz na nerwach - zaprzeczył, choć zdawał sobie sprawę, że nie wypadło to

przekonująco.

- To pierwsze prawdziwe kłamstwo, jakie usłyszałam z twoich ust. - Popatrzyła na niego z

rozbawieniem.

- Pierwsze, o którym wiesz - stwierdził, nie zaprzeczając jednak, że kłamał.

Denerwowała go, to oczywiste. Miał jednak nadzieję, że uda mu się to ukryć. Zawsze uważał,

ż

e umie zaskakiwać ludzi i trzymać ich na dystans. Uważał to za powód do dumy i czuł się z

tym bezpiecznie. Melanie jednak była nazbyt przenikliwa, nie podobało mu się, że zdaje się

rozumieć, co dzieje się w jego głowie.

- Nieprawda, przedtem nie kłamałeś! - upierała się przy swoim.

- No dobrze, przyznaję, masz rację- westchnął. - Powiedzmy, że jestem uzależniony od

mówienia prawdy, a ty grasz mi na nerwach. I co z tego?

- Nareszcie - odparła wesoło.

- Co? - Richard wydawał się zakłopotany.

- Jesteś już tylko krok od tego, by przyznać, że byłeś uparty jak osioł, a po powrocie do domu

przeczytasz mój projekt.

- I wywnioskowałaś to wszystko z tego, że przyznałem się do kłamstwa? - zapytał z

niedowierzaniem.

- Widzisz, jaka jestem zdolna? - Uśmiechnęła się. Mimo woli się roześmiał.

- Może lepiej pasowałoby tu słowo „przebiegła". Prawdę mówiąc, przypominasz mi pod tym

względem Destiny.

- Przyjmuję to jako komplement.

- Szczerze mówiąc, nie wiem, czy powinnaś.

Kiedy usiedli przy stoliku kawiarenki, Melanie była pewna siebie i czuła, że panuje nad

sytuacją. W końcu zrobiła jakieś postępy. Może ostatecznie przyjazd tutaj nie był całkiem

głupim pomysłem? Jeżeli poszło jej tak dobrze, zanim Richard zjadł lunch, to co może

osiągnąć, kiedy placuszki z krabów, sałatka i domowa szarlotka z lodami poprawią mu

humor?

- Próbujesz mnie urobić za pomocą jedzenia? - zapytał, kiedy zamawiała obfity posiłek. -

Myślisz, że kiedy to zjem, stanę się bardziej otwarty na nowe pomysły?

- Nie zaprzeczam, że coś takiego przyszło mi do głowy - przyznała. - Nie musisz jednak

zamawiać tego co ja. A przy okazji oświadczam, że ja płacę. To służbowy lunch, podczas

którego staram się zdobyć klienta.

- Jeżeli mam ci dotrzymać kroku, muszę zamówić to samo. - Richard konspiracyjnie mrugnął

do kelnerki. - Poproszę to samo i najmocniejszą kawę, jaką podajecie.

- Podajemy wyłącznie bardzo mocną kawę - odrzekła kelnerka.

- Szkoda, że nie będziesz startował w tym okręgu. Ona z pewnością głosowałaby na ciebie -

stwierdziła Melanie, kiedy zostali sami.

- Pierwsze wrażenie nie powinno odgrywać roli w wyborach. Ani charyzma.

- Nie powinna, jednak odgrywa, przynajmniej po części. Nawet nudziarz może wygrać, jeżeli

ma dobry program. Tyle że trudniej mu to osiągnąć. Ty masz jedno i drugie. Dlaczego więc z

tego nie skorzystać, zamiast udawać, że Uczy się tylko program?

- Inaczej mówiąc, nie uniknę całowania dzieci i ściskania setek rąk - stwierdził.

- Niewielu wybrano takich, którzy tego nie robili. Ludzie chcą wiedzieć, że kandydat, na

którego głosują, jest porządnym człowiekiem. Chcą mu spojrzeć w oczy i ocenić, czy jest

szczery. Chcą się przekonać, czy jego uścisk dłoni jest silny.

Zabawne, że o tym wspomniała. Richard zamyślił się na chwilę. Przypomniał sobie, że

kontrahenci, widząc jego twardy i zimny wzrok podczas negocjacji, zarzucali mu, że jest

nieludzki. O to samo oskarżały go kobiety, które, wiążąc się z nim, wyraźnie oczekiwały

czegoś więcej, niż był w stanie im dać. W końcu pogodził się z myślą, że wraz ze śmiercią

rodziców przestał umieć kochać. I że już zawsze tak będzie. Teraz, kiedy obserwował

Melanie, gdy widział jej radość życia, i czuł, jak jej ciepło ogrzewa mu serce, miał wrażenie,

ż

e gdyby tylko wyciągnął rękę, miłość by wróciła.

Nagle otrząsnął się z tych myśli. Co też mu się roi? Przecież Melanie nie przyjechała, by go

uleczyć, ale by zdobyć pracę. Tak samo jak wiele innych osób, po prostu czegoś od niego

chciała. Musi wciąż o tym pamiętać, chociaż już parokrotnie udało mu odwrócić jej uwagę od

misji, z którą przybyła.

Musnęła palcami jego dłoń.

- Gdzie byłeś? - zapytała cicho, patrząc na niego z ciekawością.

- Już wróciłem - odparł ponuro.

Widział, że Melanie ma na końcu języka kolejne pytanie, ale zanim zdołała je zadać, pojawiła

się kelnerka z lunchem. Jeszcze nigdy w życiu widok jedzenia nie sprawił Richardowi takiej

ulgi. Pospiesznie wbił zęby w placuszki z krabów, ale nie umknęło jego uwagi, że upłynęła

długa chwila, zanim Melanie poszła w jego ślady. Najwidoczniej ciągle jeszcze zastanawiała

się, czemu nagle sposępniał.

W końcu zaczęła jeść i od razu skupiła na tym całą uwagę.

- Doskonałe te kraby, nie uważasz? - zapytała.

- Przepyszne, choć to nie sezon i muszą być mrożone. - Richard kiwnął głową. - Lepsze niż

w najdroższych restauracjach rybnych Waszyngtonu.

- Ciekawe, co to za przyprawy - odrzekła Melanie. - Doskonale ożywiają smak.

- Czy to ma znaczenie przy twojej zdeklarowanej nieumiejętności gotowania?

- To takie dobre, że mogłabym się nauczyć. Nie jestem przecież całkiem beznadziejna.

- Po co zadawać sobie trud, jeżeli można po prostu przyjść tutaj? - zapytał.

- Nie bywam tu często. Prawdę mówiąc, nigdy dotąd nie byłam w tej części stanu.

- Teraz, kiedy już poznałaś tutejsze przysmaki, mogę się założyć, że wrócisz. Kto wie, może

nawet ja cię zaproszę?

- Czekając na twoje zaproszenie, pewnie umarłabym z głodu. Może mogliby mi przysyłać

takie placuszki? Myślę, że gdyby były odpowiednio przygotowane, to nawet ja umiałbym je

usmażyć. - Melanie rozmarzyła się. - Jak by to było miło, gdybym nie musiała wychodzić z

domu, żeby coś zjeść, w dodatku coś jadalnego. Nie znoszę gotowych mrożonych dań do

odgrzewania w mikrofalówce i jadam je tylko w ostateczności.

Doskonale ją rozumiał, bo sam często jadał przy biurku albo w restauracji. Jedynym

wyjątkiem były wizyty u ciotki. Jeżeli tylko miała czas, Destiny świetnie gotowała, dlatego

też Richard stał się bardzo wybredny. Dotyczyło to zresztą nie tylko potraw, ale także

atmosfery intelektualnych dyskusji, prowadzonych podczas posiłków. Niestety, od jakiegoś

czasu coraz rzadziej spotykał się z braćmi przy stole ciotki i nagle poczuł, że musi to zmienić.

Dziwne, ale lepiej pamiętał śmiech i radość, towarzyszące posiłkom, niż same potrawy.

Oczywiście, były doskonałe, ale najbardziej tęsknił za tym, by znowu usiąść przy stole z brać-

mi i z ciotką. Aż do tej chwili nie zdawał sobie sprawy, jak samotne stało się jego życie. Nie

chodziło o to, że nie widywał bliskich, bo z Destiny spotykał się niemal codziennie, a z

braćmi również często. Było jednak inaczej niż w czasach, kiedy mieszkali pod jednym

dachem.

Westchnął i spojrzał na Melanie.

- Opowiedz mi o swojej rodzinie - poprosił.

- O rodzinie? - Zupełnie jakby prosił, by zdradziła mu swe najgłębsze sekrety.

- Jaka jest twoja rodzina? Duża? Mała? Gdzie mieszka?

- Mam dwie starsze siostry, obie zamężne i obie całkowicie pozbawione ambicji

zawodowych, obrzydliwie zadowolone ze swoich mężów i dzieci. Zostały w Ohio i mieszkają

kilka mil od naszych rodziców. Nie rozumieją mojego sposobu życia i ciągle mi wypominają,

ż

e jestem sama.

- Byłyście sobie bliskie?

- Tak bliskie, jak bliskie mogą być sobie trzy dziewczyny, które chcą włożyć na tańce tę

samą sukienkę - odparła Melanie.

- Zazdrościsz im mężów i dzieci?

- Czasami - przyznała i zamyśliła się. - Kocham swoją pracę i jestem ambitna, ale to nie

znaczy, że nie chciałabym z kimś dzielić życia - dodała po chwili.

Jej słowa tak pasowały do tego, o czym Richard przed chwilą rozmyślał, że znowu westchnął.

- Wiem, co masz na myśli - przyznał z rzadką u niego otwartością.

- Naprawdę? - Popatrzyła zdziwiona.

- Jasne. Jaką radość daje podbijanie świata, jeśli nie ma komu o tym opowiedzieć i jeśli

nikogo to nie obchodzi?

- No właśnie. Ale to wcale nie znaczy, że osiągnięcia nie dają nam satysfakcji albo że

jesteśmy niewdzięczni. Po prostu wiemy, że moglibyśmy zyskać więcej. Dobrze mieć taką

ś

wiadomość, nie uważasz?

- Tak mówią.

- Jeżeli wiesz, że czegoś ci brakuje, to dlaczego nie ożeniłeś się z jedną z tych kobiet, z

którymi się spotykałeś? - zapytała.

- Bo nie mogłem sobie wyobrazić, żebym którąś z nich mógł przyprowadzić tutaj na

placuszki z krabów i domową szarlotkę.

- Naprawdę? - Twarz Melanie złagodniała.

- Naprawdę, ale niech ci się od tego nie przewróci w głowie.

- Ależ skąd! - zapewniła szybko.

- A poza tym to wcale nie znaczy, że zamierzam cię zatrudnić - dodał.

- Wiem - przyznała, ale miała przy tym zadowoloną minę.

- Pod wieloma względami przypominasz mi ciotkę. - Richard próbował zorientować się w

swoich uczuciach i jednocześnie wytłumaczyć Melanie, co czuje. - Tak samo jak ona jesteś

szczera aż do bólu, nieprzewidywalna i...

- .. .i otwarta na nowe pomysły? - podsunęła Melanie.

- Nie przeciągaj struny.

- Ludzie otwarci na nowe pomysły nie są...

- Wiem, nie są sztywniakami. Już to zrozumiałem. -Przerwał jej, zanim zdążyła to

powiedzieć.

- Naprawdę zrozumiałeś? - Przyglądała mu się uważnie.

- Naprawdę - zapewnił.

- W takim razie może powinniśmy już wracać do domu? - zapytała.

- Żebym mógł przeczytać twój projekt?

- To też. Ale pomyślałam o tym, że pozwolę ci się znowu pocałować.

- Dlaczego miałabyś to zrobić? - Spojrzał na nią, speszony taką bezpośredniością.

- Mam otwarty umysł.

- Czy to znaczy, że kwestia uwodzenia wraca na wokandę? - zapytał, chcąc zyskać pewność,

ż

e dobrze zrozumiał jej słowa i że nie zrobi z siebie głupca. Kiedy chodziło o Melanie, nie był

pewny, czy może sobie zaufać, bo od dawna żadnej kobiety nie pragnął tak mocno jak jej.

- Nigdy nic nie wiadomo. - Wzruszyła ramionami.

- Uważam, że w tej kwestii powinnaś wyrazić się jaśniej - oznajmił, wstając od stolika.

- Gdyby wszystko było z góry jasno ustalone, życie nie miałoby uroku.

- Może i tak, ale wtedy przynajmniej można by zapobiegać katastrofom.

- W takim razie słuchaj - powiedziała z bardzo poważną miną. - Nie pragnę tego do

szaleństwa, ale właśnie teraz, w tej chwili, chcę, żebyś mnie znowu pocałował. Nadal uwa-

ż

am, że nie powinniśmy posunąć się dalej, bo wszystko mogłoby się skomplikować,

szczególnie gdybym zaczęła dla ciebie pracować.

- Rozumiem - odparł.

- Jednak mogę się okazać otwarta na perswazję - dodała Melanie z uśmiechem.

Puls Richarda przyspieszył.

- Może nie dzisiaj - dodała Melanie znacząco. - I może nie jutro. Ale kto wie, jakie

niespodzianki kryje przyszłość?

Chociaż oznajmiła w ten sposób, że nie tylko dzisiejszej nocy, ale także w najbliższej

przyszłości Richard nie powinien na nic liczyć, on nie mógł się powstrzymać od radosnego

pogwizdywania.

- Wydajesz się zanadto zadowolony jak na mężczyznę, któremu właśnie powiedziano, że

ż

adnego seksu nie będzie - zauważyła.

- Uważasz, że to właśnie powiedziałaś? - Roześmiał się.

- Oczywiście.

- Usłyszałem tylko, że dzisiaj nie ma mowy o seksie. Jeżeli jednak chodzi o jutro, to jak

mówiła pewna piękna kobieta z Południa, jutro też będzie dzień. - Skłonił się i ucałował jej

dłoń. - Jestem cierpliwy. Skoro jednak dużo na mój temat czytałaś, to na pewno o tym wiesz.

- Najwidoczniej musiałam przeoczyć tę informację.

- Może okazać się ważna, więc staraj się ją zapamiętać

- powiedział i rzucił w nią śniegową kulą, żeby oboje nieco ochłonęli.

Zaskoczona, wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami, zanim w jej oczach pojawił

się ogień, który Richard tak bardzo pragnął zobaczyć.

- Już nie żyjesz! - Schyliła się, by ulepić śnieżkę.

- Wątpię, żebyś się odważyła - odparł, nie próbując nawet uciekać.

- Nie wierzysz, że w ciebie rzucę?

- Ależ wierzę. Tylko myślę, że nie trafisz.

Melanie wzięła zamach i choć Richard uskoczył, kula otarła się o jego policzek.

- Kiepski rzut, kochanie. - Ruszył w jej stronę, chociaż próbowała go zatrzymać,

rozpaczliwie rzucając śnieżkami. Jej rzuty były celne, a mimo to Richard podszedł i

przewrócił ją w zaspę.

Wypluwała śnieg, z oburzeniem patrząc na stojącego nad nią Richarda, i nagle się roześmiała.

Po chwili Richard też parsknął śmiechem, a wtedy Melanie szarpnęła go za kostkę u nogi i

przewróciła w zaspę.

Richard pocałował Melanie, z nadzieją, że w pocałunku znajdzie trochę ciepła. Nie zawiódł

się, poczuł płomień, więc uznał, że Melanie nie chowa do niego urazy.

Pomyślał, że jeśli dziewczyna naprawdę ma zamiar trzymać się swoich postanowień, to czeka

go wyjątkowo długa noc.

ROZDZIAŁ 5

Widząc w oczach Richarda blask pożądania, Melanie pomyślała, że choć na dworze jest

bardzo zimno, to nie należy igrać z ogniem. Nie spodziewała się, by ktoś, o kim mówiono, że

jest pozbawiony serca, mógł odczuwać tak silne emocje.

Kiedy po raz pierwszy zgodziła się z nim spotkać, sądziła, że Richard będzie ją traktował z

dystansem. Widziała go na zdjęciach i wiedziała, że jest w jej typie. Destiny zaś poruszyła jej

czułe serce, opowiadając o tragedii, jaką bratanek przeżył w dzieciństwie. Miała jednak

nadzieję, że będzie w jego towarzystwie bezpieczna, zwłaszcza że nie pociągali jej ani

aroganccy, ani zimni, niezdolni do głębokich uczuć mężczyźni.

Pierwsze spotkanie uspokoiło ją, przekonała się bowiem, że obie odstręczające ją od

mężczyzn cechy występują u Richarda w pełnym rozkwicie. Teraz jednak... Westchnęła. Nie

wolno jej myśleć o tym, co dostrzegła w jego spojrzeniu. Co się z nią dzieje? Czy zamarzł jej

mózg? Czy dlatego najpierw drwiła z seksu, a potem tarzała się z Richardem w śniegu? Z całą

pewnością nie zamierzała do tego dopuścić.

Nie mogła pozwolić, by popełnili błąd, którego oboje będą musieli potem żałować. Wstała,

otrzepała się ze śniegu i popatrzyła spokojnie na Richarda, jak gdyby ani w restauracji, ani

teraz w zachowaniu obydwojga nie było niczego szczególnego.

- Coś podobnego - powiedziała. - Nie przypuszczałabym, że umiesz się tak odprężyć i bawić

jak dziecko.

- Jak widzisz, mimo że zebrałaś na mój temat wszelkie dostępne informacje, i tak potrafię cię

zaskoczyć - stwierdził, wstając ze śniegu.

Stawał się na powrót zasadniczy, Melanie jednak już wiedziała, że to tylko maska, za którą

się chronił, i natychmiast poczuła, że miękną jej kolana.

- Richardzie, powiedz, co tu się właściwie stało? Co to było?

Wzruszył ramionami.

- Myślę, że obydwoje zapomnieliśmy, dlaczego się tutaj znaleźliśmy.

- Inaczej mówiąc, przez chwilę, zamiast potencjalnymi partnerami w interesach, byliśmy

kobietą i mężczyzną, którzy podobają się sobie nawzajem - stwierdziła. - Przepraszam.

- A za co? To ja przepraszam za swoje zachowanie.

- Zachęciłam się do tego.

- Przestali być taka rozsądna. Ten weekend musi się źle skończyć. Nie widzę innej

możliwości.

Melanie poczuła się nieswojo. Richard przez chwilę przestał myśleć o obowiązkach i odkrył

w sobie dziecko. Zapomniał się i odsłonił przed nią swoje drugie ja. Ona jednak była zbyt

spięta i wszystko zepsuła. Oczywiście, mogła go jeszcze raz przeprosić, ale była przekonana,

ż

e tylko go tym rozzłości. Wydawało się, że łatwo wpada w złość. Była to chyba odpowiednia

chwila, żeby wyjechać, ale lokalne drogi jeszcze nie zostały odśnieżone.

- Zgoda? - Wyciągnęła rękę, za wszelką cenę chcąc z powrotem sprowadzić sprawy na

bezpieczniejszy grunt.

- Nie wiedziałem, że jesteśmy na wojennej ścieżce - zakpił.

- Nie jesteśmy, ale byliśmy na najlepszej drodze do tego, żeby na nią wkroczyć. I to moja

wina, bo wysyłałam sprzeczne sygnały.

- Może w takim razie rozsądniej będzie się nie godzić. - Twarz Richarda przybrała złowrogi

wyraz. - Wygląda na to, że tylko pokłóceni jesteśmy w stanie zachowywać się właściwie.

Tak było istotnie, choć Melanie nie rozumiała dlaczego. Pomijając fakt, że miała dla niego

pracować, co niosło za sobą konsekwencje, przecież nie mógł się jej podobać. Reagował zbyt

emocjonalnie, a zarazem był zbyt sztywny. Zdawała sobie sprawę, że to, co do niego czuje, to

czysty pociąg fizyczny, bo Richard niewątpliwie był atrakcyjnym mężczyzną. Dlatego

właśnie niemal rzuciła mu się na szyję, zapominając natychmiast o własnych zasadach,

zabraniających łączyć pracę z życiem osobistym.

Wiedziała, że ten pociąg jest wzajemny, i wyobrażała sobie, że Richard czuje się w tej

sytuacji tak samo zdezorientowany. Nie przypominała przecież w niczym bogatych,

wyrafinowanych i eleganckich kobiet, z którymi go na ogół widywano. Oglądała jego zdjęcia

w rubrykach towarzyskich na tyle często, by wiedzieć, że lubi kobiety efektowne i repre-

zentacyjne.

Wzięła to wszystko pod uwagę i uznała, że oboje muszą się pogodzić z faktem, że ich

związek byłby szaleństwem. Jeżeli obojgu uda się to sobie wytłumaczyć, być może najbliższe

godziny nie będą złe. Kto wie, może rano będą się nawet śmiać z dzisiejszych rozterek i

rozstaną się bez wzajemnych pretensji? Ona wycofa się z tej całej sprawy i nie będzie więcej

marzyć o pracy dla Carltona. Każde inne postępowanie byłoby przecież szaleństwem.

Rozmyślała nad tym, gdy Richard podał jej klucz i poprosił, by sama wróciła do domu.

- A ty dokąd się wybierasz? - zapytała.

- Na spacer. Przy okazji kupię ci ten aparat.

Już miała zaproponować, że z nim pójdzie, ale nie zdążyła, bo odwrócił się i odszedł.

Najwyraźniej miał dosyć jej towarzystwa. Przed chwilą byłaby z tego bardzo zadowolona, ale

teraz już nie.

Richard oddalał się, kuląc ramiona na wietrze. Kiedy patrzyła za nim, wydał się jej bardzo

samotny. Nie mogła zrozumieć, jak to w ogóle możliwe, żeby tak zamożny, błyskotliwy i

seksowny mężczyzna był sam.

W materiałach na jego temat, które zgromadziła, mogła znaleźć odpowiedź na prawie każde

dotyczące go pytanie, ale nie na to. Przyznała szczerze, że szukanie odpowiedzi może się

okazać jej zgubą, ale bardzo ją to zaintrygowało, za bardzo nawet, bo w jej sercu znalazło się

miejsce dla Richarda.

Richard zdawał sobie sprawę, że jest śmieszny, zachowując się chimerycznie dlatego, że

Melanie zmieniła o nim zdanie. Nie pierwszy raz spotkało go coś takiego, ale nigdy jeszcze

się tym nie przejął. Przez całe lata obserwował, jak sprawnie i szybko jego ciotka pozbywa się

doskonałych kandydatów do swojej ręki, aż w końcu uznał takie zachowanie za zwyczajne,

choć doszedł również do wniosku, że kobiety są nieprzewidywalne.

Kiedy jednak chodziło o Melanie, nieoczekiwanie poczuł się dotknięty zmianą jej postawy. A

to oznaczało, że zdołała do niego dotrzeć. Jak to się mogło stać?

Przez całą drogę do sklepiku usiłował znaleźć odpowiedź na to pytanie. Dotarłszy na miejsce,

poprosił o jednorazowy aparat fotograficzny, a pod wpływem impulsu kupił też prażoną

kukurydzę i film, który dopiero co ukazał się na wideo. Uznał, że jeśli mają spędzić razem

kolejną noc, to film jest dobrym pomysłem, bo nie będą musieli rozmawiać.

W drodze do domu próbował dostrzec piękno zasypanego śniegiem krajobrazu, który

wcześniej tak go zachwycił, ale teraz, kiedy obok nie było Melanie, miał wrażenie, że tamta

zięba, odlatując, zabrała ze sobą wszystkie kolory otoczenia.

Jęknął. Nie chciał, żeby to właśnie Melanie Hart dodawała kolorów jego istnieniu. Pragnął

odzyskać spokój, jaki panował w jego życiu, nim spotkał tę denerwującą kobietę, kiedy to

perspektywa spędzenia kilku godzin przed ekranem komputera lub nad stertą dokumentów

wydawała mu się główną atrakcją weekendu.

Niestety, jeśli będzie wciąż na nią patrzył, to się nie uda. A wiedział, że tak będzie.

Wyglądała na osobę, która zamiast przejść do porządku nad tym, że omal nie popełnili

okropnego błędu, zechce na ten temat dyskutować i wszystko zrozumieć. Widział to w jej

oczach, kiedy zostawił ją kilka przecznic od domu. Miał tylko nadzieję, że może tymczasem

minęła jej ochota na taką rozmowę.

Kiedy zmarznięty dotarł wreszcie do domu i zobaczył płonący ogień, ucieszył się, że Melanie

pomyślała o rozpaleniu w kominku. Z obawą czekał, aż się pojawi, gotowa do rozmowy i

analizowania tego, co między nimi zaszło, albo jeszcze gorzej, do ponownego przepraszania

go. Nie nadchodziła jednak. Czyżby zdecydowała się wyjechać, chociaż drogi wciąż były

prawie nieprzejezdne? Zastanawiając się nad tym, uprzytomnił sobie, że nie zwrócił uwagi,

czy jej samochód stoi na podjeździe.

Przestraszył się, że przez jego nieopanowanie mogła narazić się na niebezpieczeństwo.

Pobiegł na górę i zaczął się dobijać do pokoju gościnnego, a kiedy omal już nie wyrwał

szarpnięciem drzwi z zawiasów, usłyszał zaspany głos.

- Co się dzieje?

Leżała w łóżku, z podciągniętą pod brodę kołdrą, z włosami w nieładzie. Odetchnął z ulgą.

- Czy coś się stało? - zapytała tym samym, rozespanym i nieco schrypniętym głosem, patrząc

na niego oszołomiona.

Kołdra zsunęła się, ukazując nagie ramię i ponętny zarys piersi, a Richard znów poczuł

przyspieszone tętno.

- Nic. Naprawdę nic, przepraszam - wykrztusił i zaczął się wycofywać z pokoju.

- Richard?

Czy ona zawsze musi wszystko wiedzieć? Nawet przez sen? Teraz będzie musiał tłumaczyć

się, wymyślając coś w miarę wiarygodnego, a jednocześnie nie zdradzając, jak bardzo się

zaniepokoił na myśl, że Melanie ryzykuje życie w zaspach na oblodzonych drogach.

- Wiesz... frontowe drzwi były otwarte - improwizował.

- Pomyślałem, że ktoś się włamał. Nie wiedziałem, czy z tobą wszystko w porządku.

- Otwarte? - powtórzyła, patrząc na niego spod na wpół przymkniętych powiek.

- No... lekko uchylone - poprawił się, bo nie chciał, żeby dziewczyna zamartwiała się z

powodu swego niedopatrzenia.

- Na pewno je zamknęłam. Co prawda, nie na zamek, bo nie wiedziałam, czy masz drugi

klucz. Bałam się, że jeśli zasnę, nie usłyszę pukania. Jestem przekonana, że zamknęłam je na

klamkę.

- Nic się nie stało. Najważniejsze, że u ciebie wszystko w porządku. Przepraszam, że cię

obudziłem. Śpij.

Melanie przeciągnęła się, a kołdra zsunęła się niżej. Wydawało się jednak, że ona zupełnie nie

zdaje sobie sprawy, jak seksownie wygląda.

- Skoro już nie śpię, to równie dobrze mogę wstać. Chyba naprawdę zamierzała się podnieść,

choć zdaniem

Richarda była naga. Wyobraziwszy sobie ten widok, rzucił się do drzwi, w obawie, że byłoby

to nie do zniesienia.

Siedział w kuchni, czekając, aż zaparzy się kolejny dzbanek bardzo mocnej kawy, gdy

Melanie ze świeżo umytą twarzą i uczesana pojawiła się na schodach. Wolał ją z potarganymi

włosami, ale najwidoczniej próbowała wyglądać oficjalnie. Mógłby jej powiedzieć, że nawet

zakładając najskromniejszy służbowy kostium, nie ukryje swojej kobiecości. Należała

bowiem do kobiet, których widok działa na wyobraźnię, w każdym razie na jego wyobraźnię.

- Kawy? - zapytał.

- Nie, dziękuję. Za dużo kofeiny nie pozwoli mi zasnąć.

Richard wątpił, by tej nocy w ogóle udało mu się zmrużyć oczy, więc odrobina kofeiny nie

miała żadnego znaczenia.

- Kupiłem film na wideo, możemy go później obejrzeć. - Wskazał ręką na stół.

- Wiesz, że to komedia romantyczna? - Uśmiechnęła się, biorąc kasetę do ręki.

- Słyszałem, że dobra - bronił się. - Myślałem, że kobiety lubią takie niemądre filmy.

- Masz rację. Lubią. Ale jestem zaskoczona, że wziąłeś pod uwagę mój gust.

- Ciotka wpoiła mi zasady gościnności.

- Nawet jeśli narzucono ci tę rolę? - zapytała sceptycznie.

- Nawet. Może zresztą wtedy jest to jeszcze ważniejsze. Przysyłając cię tutaj, ciotka

wiedziała, że jej nauki opanowałem do perfekcji. W przeciwnym razie nie zaryzykowałaby.

Oboje wiemy, że to ona ponosi winę za tę krępującą sytuację i nie chcę już słuchać żadnych

kolejnych przeprosin.

- Ona tylko próbuje nam pomóc. Nie możesz jej winić za to, że się o ciebie troszczy, a przy

okazji stara oddać przysługę mnie.

- Mogę, jeżeli wtrąca się w moje sprawy - stwierdził ponuro. - Gdyby chodziło jej wyłącznie

o kontrakt, to zjawiłabyś się w moim biurze w poniedziałek rano. Ty jednak przyjechałaś tutaj

z moimi ulubionymi daniami i winem.

- Może zostawmy ten temat, bo widać, że mamy różne zdania na temat motywacji Destiny.

Zostań tutaj, ja pójdę do salonu i oboje spróbujmy popracować.

- Każdy ma się zaszyć w swoim kącie? - zapytał, powściągając uśmiech.

- Właśnie.

- Może to nie najgorszy pomysł - stwierdził, patrząc jej prosto w oczy.

Odniósł wrażenie, że widzi w nich cień tęsknoty, uznał jednak, że lepiej nie sprawdzać, czy

ma rację.

- W takim razie do zobaczenia później - powiedziała po chwili wahania.

- Do zobaczenia - odparł. - Melanie! - zawołał, gdy zniknęła mu z oczu. - Jest coś, co

miałabyś ochotę zjeść na kolację?

- To znaczy, że mamy jakiś wybór? - zapytała zdumiona.

- Oczywiście. Dlaczego myślałaś, że nie?

- Z tego, co mówiła Destiny, wywnioskowałam...

- Myślałaś, że ratujesz mnie od śmierci głodowej - domyślił się. - Mówiłem ci, o co jej

chodziło.

- Do diabła, twoja ciotka jest naprawdę dobra - przyznała Melanie, a w jej głosie więcej było

podziwu niż irytacji.

- Zgadzasz się chyba ze mną, że oboje powinniśmy o tym pamiętać.

- Z pewnością będę pamiętać. A jeśli chodzi o kolację, to możesz mi zrobić niespodziankę.

Tak jakby to było możliwe, uznał sceptycznie, ale kiwnął głową. Czyta przecież w jego

myślach. No, może nie tych dotyczących kuchni...

Melanie wzięła telefon komórkowy i nie zważając na mróz, wyszła przed dom, żeby

zadzwonić do Destiny. Sygnał był słaby, ale po chwili usłyszała jej radosny głos.

- To był podstęp - zaczęła oskarżycielsko, ale bez nadmiernej urazy.

- Jak się masz, Melanie? Utknęłaś u Richarda? - W głosie Destiny brzmiała nadzieja.

- Wiedziałaś, że to się tak skończy - burknęła Melanie.

- Nie wiedziałam, choć miałam taką nadzieję - poprawiła ją przyjaciółka. - Czy wszystko

dobrze idzie? Już się zgodził dać ci tę pracę?

- Nie.

- Och. - Destiny była rozczarowana. - Może powinnam z nim porozmawiać. Gdzie on jest?

- Siedzi w kuchni i pracuje, a ja nie pozwolę ci z nim rozmawiać - oznajmiła Melanie. -

Moim zdaniem wystarczy już tego wtrącania się jak na jeden weekend.

- Coś poszło nie tak? Chyba się nie pokłóciliście? - niepokoiła się Destiny.

- Nie tak, jak myślisz. Po prostu wymieniliśmy poglądy, w rezultacie czego twoje plany

wydają mi się jeszcze bardziej podejrzane niż wtedy, kiedy namawiałaś mnie na przyjazd

tutaj. Prawdę mówiąc, jestem przekonana, że nie były całkiem szlachetne.

- Ładnie tak mówić, kiedy starałam ci się pomóc! - Destiny była oburzona.

- Nie nabierzesz mnie. - Melanie nie dała się zwieść. - Wierzę, że chcesz, abym dostała ten

kontrakt. Ale przyznaj, że spodziewałaś się po tym weekendzie czegoś więcej.

- Nie mam pojęcia, co sugerujesz - odparła beztrosko Destiny. - Och, mam rozmowę na

drugiej linii, a czekam na ważny telefon od Macka, brata Richarda. Baw się dobrze i ucałuj go

ode mnie. I niech żadne z was nie śmie się stamtąd ruszać, dopóki drogi nie zostaną

odśnieżone. Nie chcę się zamartwiać, że wylądujecie w zaspie.

Zanim Melanie zdążyła odpowiedzieć, Destiny rozłączyła się. „Ucałuj go ode mnie". Właśnie

o to jej chodzi. Ponownie wystukała numer Destiny, ale tym razem nie udało się jej uzyskać

połączenia. Westchnęła i wróciła do domu.

- Co robiłaś na dworze taka nieubrana? - zapytał Richard.

- Dzwoniłam do twojej ciotki.

- I? - Richard uśmiechnął się.

- Twierdzi, że chciała jedynie, abyśmy się dogadali w sprawie mojej pracy.

- A czego się spodziewałaś? Że się do wszystkiego przyzna?

- Oczekiwałam, że będzie ze mną szczera.

- Na pewno była. Prawdę mówiąc, jestem pewien, że gdybyś przeanalizowała po kolei jej

słowa, wszystko okazałoby się zgodne z prawdą.

Melanie przebiegła w myśli rozmowę i uznała, że Richard ma rację. Ta nieznośna kobieta

rzeczywiście ani razu nie skłamała, do niczego się nie przyznając.

- Jeżeli ktoś powinien się zająć polityką, to właśnie ona - uznała.

- Niech Bóg ma nas w opiece, jeżeli kiedyś się na to zdecyduje. Ona nie trawi głupców, a na

arenie politycznej aż się od nich roi. Zawsze nazywa rzeczy po imieniu i nie ma zwyczaju

ukrywania swoich poglądów. Dlatego też po kilku tygodniach żadna partia polityczna nie

będzie jej chciała mieć w swoich szeregach.

- Pomyśl tylko, jaką miłą odmianą byłoby słuchanie Destiny - powiedziała Melanie.

- Określiłbym to nieco inaczej. W końcu słuchałem jej niemal przez całe swoje życie i wiem,

ż

e kiedy coś sobie wbije do głowy, nic jej od tego nie odwiedzie.

- Uważasz, że teraz właśnie nas wzięła na celownik?

- Jestem gotów się o to założyć.

- Tym gorzej dla niej - stwierdziła z przekonaniem Melanie - bo tym razem nie wygra. Co do

tego oboje jesteśmy zgodni. - Uniosła głowę. We wpatrzonych w nią oczach Richarda znowu

dostrzegła pożądanie.

- Naprawdę? - zapytał miękko.

- Jak najbardziej - zapewniła, starając się, by zabrzmiało to przekonująco.

- W takim razie będzie musiała pogodzić się z niepowodzeniem - odparł z nutką żalu z

głosie.

- Ależ jestem głodna! Pewnie przez ten spacer. - Melanie zmieniła temat, starając się stłumić

ż

al.

- W takim razie biorę się do kolacji. - Richard w końcu oderwał od niej wzrok. - Masz ochotę

na kieliszek wina? Została jeszcze butelka cabernet.

Zgodziła się chętnie, mając nadzieję, że kieliszek wina ukoi jej nerwy, nie osłabiając i tak już

nadwątlonych postanowień.

- Myślisz, że do rana oczyszczą drogi? - zapytała.

- Główne na pewno, tak że nawet twój malutki samochodzik zdoła dotrzeć do autostrady.

Odniosła wrażenie, że on również nie może się doczekać, by wreszcie skończył się ten

weekend. Zabolałoby ją to, gdyby jej na nim zależało. Ale w obecnej sytuacji był to tylko

lekki prztyczek wymierzony w jej próżność. Tak w każdym razie sobie powiedziała.

- Posiedź ze mną, kiedy będę gotował - poprosił, podając jej kieliszek wina.

- To chyba nie jest dobry pomysł - odparła, czując przelotną pieszczotę jego palców.

- Dlaczego?

- Dobrze wiesz, że zaczynamy tracić głowę, gdy przebywamy za długo obok siebie

- Uważasz, że to źle?

- Richardzie!

- Pomyślałem tylko, że przyjemnie byłoby mieć towarzystwo. - Wzruszył ramionami i

uśmiechnął się. - Dałbym ci nóż i mogłabyś pokroić jarzyny, a gdybym nagle zaczął się źle

zachowywać, miałabyś się czym obronić - zażartował.

Melanie roześmiała się i usiadła przy kuchennym stole.

- Dziękuję ci - powiedział, jakby jej decyzja sprawiła mu ulgę.

- Zostanę, ale poproszę o duży nóż.

- W ten sposób przerazisz każdego mężczyznę. - Roześmiał się, podając jej groźnie

wyglądający, rzeźniczy nóż, a potem następny, mniejszy, odpowiedniejszy do krojenia jarzyn.

Przez przygotowania do kolacji przebrnęli spokojnie, ale czuła się tak, jakby straciła coś

ważnego. Właśnie dlatego zaraz po kolacji odstawiła kieliszek i wstała od stołu.

- A teraz już dobranoc - rzekła.

- Nie chcesz obejrzeć filmu? - zapytał.

- Widziałam go już - skłamała, czując, że nie wolno jej zaryzykować utraty czujności.

- Dlaczego nie powiedziałaś wcześniej? Mogłem wypożyczyć coś innego.

- Bohaterowi udaje się w końcu znaleźć sobie dziewczynę. Może więc powinieneś obejrzeć

ten film. - Z tymi słowami wyszła z pokoju, czując na plecach wzrok Richarda.

Dała mu do zrozumienia, że jeśli naprawdę chce sobie kogoś znaleźć, potrzebne mu będą

wskazówki. Była pewna, że zrozumiał jej intencje, nie wiedziała tylko, dlaczego tak bardzo

jej zależy na tym, żeby to zrozumiał. Martwiło ją to bardziej niż przebieg tego weekendu.

ROZDZIAŁ 6

Richard obejrzał film i zrozumiał, co Melanie przekazała mu w zawoalowany sposób.

Zabolała go jej sugestia, że nie potrafi utrzymać przy sobie żadnej kobiety, bo nie wie, czego

one pragną.

Przecież gdyby chciał się z kimś związać, zrobiłby to. Osiągał w życiu każdy cel, który sobie

wyznaczył. Ani przez chwilę nie wątpił więc, że gdyby zapragnął mieć żonę, bez trudu by ją

znalazł. Uznał jednak, że woli być sam, i koniec dyskusji.

Miał ochotę pójść na górę i powiedzieć Melanie to wszystko. Jednak się powstrzymał.

Dyskusja z nią, i to w dodatku w jej sypialni, mogła się zakończyć wyłącznie kłopotami.

Obejrzał film, a patrząc na męki bohatera, który próbował wszystkiego, by zdobyć serce

ukochanej, doszedł do wniosku, że te usiłowania wcale go nie bawią. Jeżeli Melanie czy inne

kobiety oczekują od mężczyzny takiego postępowania, to u niego właśnie straciły wszelkie

szanse.

Poszedł do łóżka w marnym nastroju, który nie opuścił go wcale z nastaniem ranka. Ciągle

czuł się nieswojo, podczas gdy Melanie zbiegła na dół świeża jak wiosna. Najwidoczniej nie

leżała bezsennie całymi godzinami, roztrząsając każdy aspekt łączącego ich związku, czy

raczej braku tego związku.

- Radosna jak skowronek - burknął na jej widok, ale nie zabrzmiało to jak komplement.

- Tak też się czuję - wyznała, ignorując jego cierpki ton. - Czy to bekon tak pachnie?

- Tak, a oprócz tego zrobiłem ciasto na gofry. Jeśli chcesz, mogę ci upiec - zaproponował.

- Chyba jestem w niebie. - Westchnęła, nalewając sobie kawy. - Dobrze spałeś?

- Jak dziecko - odparł.

Nie uwierzyła, ale nie skomentowała tego kłamstwa.

- Zauważyłam, że pług oczyścił jezdnię przed domem. Ponieważ jestem pewna, że z radością

pozbędziesz się wreszcie mojego towarzystwa, wyjadę zaraz po śniadaniu.

Powinien się ucieszyć, a tymczasem myślał, jak opóźnić jej wyjazd, guzdrząc się ze

ś

niadaniem. Zły sam na siebie, wrzucił kawałek masła do formy na gofry. Z piekarnika wyjął

półmisek z usmażonym, ciepłym bekonem i z rozmachem postawił go na stole. Melanie

posłała mu pytające spojrzenie, ale nie odezwała się ani słowem.

- Chcesz soku? Mam pomarańczowy i żurawinowy.

- Poproszę pomarańczowy. - Patrzyła na niego badawczo. - Czy coś się stało? - zapytała,

widocznie nie mogąc dłużej udawać, że nie dostrzega jego dziwnego zachowania.

- Skądże? Absolutnie nic - odparł ostrym tonem, który wyraźnie przeczył jego słowom.

Melanie zamilkła urażona, a chociaż o to mu właśnie chodziło, nie rozumiał, dlaczego czuje

się tak, jakby kopnął szczeniaczka.

- Przepraszam - bąknął. - Wstałem dziś lewą nogą.

- To dowodzi, że jesteś człowiekiem. - Wzruszyła ramionami.

- Przestań! Przestań mnie ciągle usprawiedliwiać! -krzyknął, zirytowany nagle na nią, na

siebie, na cały świat.

- Powiedz wreszcie, o co chodzi? Czy coś przegapiłam? Masz mnie tak dość, że wolałbyś,

abym wyjechała przed śniadaniem?

- Nie chodzi o ciebie, tylko o mnie. Szczerze mówiąc, sam nie wiem, czego chcę. Możesz

zwalić mój podły nastrój na stres, na niewyspanie, na co chcesz.

- Przecież mówiłeś, że spałeś jak dziecko.

Głupio skłamał, a ona oczywiście uważnie słuchała i od razu to zauważyła. Mógł się tego

spodziewać.

- Kłamałem - przyznał, zły, że go przyłapała. - Kiedy pojawiłaś się taka radosna, z

błyszczącymi wesoło oczami, nie chciałem, byś pomyślała, że ja nie mogłem spać. - Nie

odrywał wzroku od gofrownicy.

- Czy chodzi o jakiś rodzaj współzawodnictwa? - zapytała szczerze zdumiona.

- Całe moje życie to zawody, ciężka rywalizacja - powiedział cicho, stawiając przed nią

talerz ze złocistym gofrem.

- Z kim? Z braćmi?

- Z sobą samym - odparł. - Wiem, czego oczekiwał po mnie ojciec. Wytyczam więc sobie

cele, w większości takie, jakie on postawiłby przede mną, i zmagam się sam ze sobą, by je

osiągnąć. Jak na razie doskonale mi się to udaje. - Popatrzył na nią kpiąco.

- Jesteś dzięki temu szczęśliwy? - zapytała cicho.

- Oczywiście - odparł szybko, być może za szybko.

Melanie nie spuszczała z niego spojrzenia i w milczeniu czekała na dalsze słowa.

- Przeważnie - poprawił się.

Uważał się bowiem za człowieka zadowolonego, dopóki nie obejrzał tego nieszczęsnego

filmu i nie zaczął się zastanawiać, dlaczego wciąż jest samotny.

- I co ci dają te zwycięstwa nad sobą?

- Szacunek - odpowiedział natychmiast.

- Szacunek do samego siebie? - próbowała sprecyzować Melanie.

- Nie. Po prostu szacunek.

- Chodzi o szacunek twojego ojca? - zapytała z niedowierzaniem. - Mam rację, prawda?

Ciągle próbujesz zasłużyć na jego szacunek.

Richard zdał sobie sprawę, jak śmiesznie to brzmi. Przecież ojciec nie żył od dwudziestu lat!

- Niemożliwe - odparł poruszony, bo nagle zrozumiał, że od dawna starał się sprawiać

przyjemność człowiekowi, który nie mógł odczuwać ani satysfakcji, ani rozczarowania z jego

osiągnięć. Przez całą noc zastanawiał się nad własnym życiem, opierając się na morałach

płynących z filmu i na opiniach kobiety, która wcale go nie znała.

- Masz rację, niemożliwe - przyznała Melanie. - Czy nie uważasz, że szacunek do samego

siebie jest ważniejszy?

- Dosyć już - przerwał szorstko. - Jak ci smakują gofry? Próbowała wytrzymać jego

spojrzenie, ale w końcu spuściła wzrok i popatrzyła na talerz.

- Doskonałe. Jeśli kiedyś znudzi ci się zarządzanie koncernem, będziesz mógł otworzyć

restaurację.

- Mam restauracje - przypomniał.

- Wątpię, byś widział kuchnię w którejś z nich - zaśmiała się Melanie.

- Zatrudniamy doskonałych kucharzy i menedżerów. Nie jestem im do niczego potrzebny,

mnie z kolei interesują jedynie wyniki.

- Chcesz powiedzieć, że dodawanie tych wszystkich liczb sprawia ci przyjemność?

- Jak najbardziej. W tym jestem najlepszy. A w liczbach kryje się logika.

- Chcesz, aby w twoim życiu wszystko było logiczne, prawda?

- Zabrzmiało to tak, jakbym popełniał zbrodnię - zauważył.

- Logika to nie zbrodnia, tylko że takie życie jest chyba mało zabawne - stwierdziła

beztrosko.

Ile razy słuchał tego samego od Destiny? Ale wtedy nie przejmował się tym nawet w połowie

tak jak w tej chwili.

- Nie narzekam. Dobrze się bawię - upierał się.

- Naprawdę? Kiedy?

- Przez cały czas.

- Masz na myśli te bale charytatywne, w których bierzesz udział?

- Jasne. - Kiwnął głową.

- To dlaczego na wszystkich zdjęciach z takich imprez wyglądasz jak nieszczęśnik?

- Jak nieszczęśnik? - powtórzył zdumiony. - Przecież zawsze się uśmiecham.

- To prawda, ale tylko ustami, a przecież wiesz, że prawda kryje się w spojrzeniu.

Odruchowo popatrzył jej w oczy i zobaczył w nich ciepło i współczucie, a nawet jakby cień

tęsknoty. Melanie ma rację. Prawda kryje się w spojrzeniu. Ciekawe, czy zdaje sobie sprawę,

co mówią jej oczy. Patrząc w nie, Richard przeraził się, bo odczytał w nich uczucia niemal

identyczne z tymi, które sam tak bardzo starał się ukryć.

- Jak minął weekend? - zapytała niewinnie Destiny, pojawiając się w biurze Richarda w

poniedziałek rano.

Mimo że ciotka rzadko do niego zaglądała, dzisiaj spodziewał się jej odwiedzin i był

przygotowany stawić jej czoło. Tak w każdym razie przypuszczał.

- Dom ciągle stoi, jeśli o to pytasz. Ja również jestem cały.

- A Melanie?

- Nie udusiłem jej. Przyznaj, o co ci chodzi? - spytał ostrym tonem. - Wiem, co powiedziałaś

Melanie, ale nie wierzę w niewinność twoich intencji. Żądam prawdy.

- Próbuję ci znaleźć dobrego specjalistę od marketingu i publicznego wizerunku, bo jest ci

potrzebny - oświadczyła Destiny. - Rzuciłeś chociaż okiem na projekt, który dla ciebie

przygotowała?

Szczerze mówiąc, przestudiował go nawet dość dokładnie, kiedy nie mógł spać, a chciał

przestać rozmyślać o filmie i o obecności Melanie w pokoju gościnnym. Była irytującą

gadułą, ale coraz bardziej mu się podobała. Wiedział, jak mógłby ją choć na chwilę uciszyć.

Ale ponieważ uciekła samotnie do łóżka, nie mógł wprowadzić swojego planu w życie.

Dokończył więc wino i obejrzał tę śmieszną komedię, w której wszystko szczęśliwie się

zakończyło. Prawdziwe życie tak nie wygląda.

Zdał sobie sprawę, że Destiny patrzy na niego z rozbawieniem, i spróbował skupić się na

rozmowie.

- Przyznaję, że dziewczyna ma ciekawe pomysły.

- Więc ją zatrudnij.

- Ale to słodka idiotka - powiedział, nawiązując do pierwszego wrażenia, jakie na nim

wywarła. - W ciągu tygodnia doprowadziłaby mnie do szaleństwa - bronił się, wiedząc, że już

to zrobiła.

Potrzebowała zaledwie dwóch dni, żeby wybić mu z głowy kierowanie się w życiu logiką.

Sprawiła, że zapragnął tego, o czym wcześniej nawet nie myślał, i zdołała zbudzić w nim

uczucia, których starannie unikał.

- I co w tym złego? - zapytała Destiny z łobuzerskim błyskiem w oku.

Ciotka chyba wiedziała, jak bardzo dziewczyna grała mu na nerwach, a co gorsza, była z tego

zadowolona. Może jest po prostu jasnowidząca? Nieważne. Wiedział, że jeśli ona uzna, że jej

podstępny plan zaczął działać, to nie popuści, dopóki nie prowadzi go do końca. Nie zdążył

jednak wymienić wad, jakie niewątpliwie cechowałby jego związek z Melanie, czy to

służbowy, czy prywatny.

- Potrzebujesz kogoś, kto doprowadzałby cię do szału. Wszyscy inni tylko ci się kłaniają,

spełniając każdą twoją zachciankę.

- Mam już kogoś takiego - zauważył. - Ciebie.

- To prawda, ale ja jestem twoją ciotką, więc znosisz mnie nawet wtedy, kiedy cię denerwuję.

- Teraz, kiedy postawiłaś na mojej drodze tę dziewczynę, moja wyrozumiałość w stosunku

do ciebie będzie znacznie ograniczona.

- Jeśli nie zatrudnisz Melanie, pożałujesz - orzekła Destiny.

Pomyślał, że bardziej będzie żałował, jeśli się z nią nie prześpi, ale zachował to dla siebie.

Szczególnie że Destiny pewnie właśnie na to liczyła, kiedy ją do niego wysyłała.

Uznał, że musi ostrzec swoich braci, Macka i Bena o zapale, z jakim Destiny zajęła się

swataniem. Kiedy nie powiedzie się jej z nim, przyjdzie kolej na nich. Powinien ich o tym

uprzedzić, choć z drugiej strony dużo zabawniej byłoby przyglądać się, jak ciotka zaatakuje

ich z zaskoczenia, tak jak jego.

- Może zajęłabyś się Mackiem albo Benem? - zasugerował.

- A dlaczego sądzisz, że tego nie zrobiłam? - zapytała wesoło.

Zaskoczony zamilkł, a zanim odzyskał głos, ciotki już nie było. Został sam, zły, że ani trochę

nie ostudził jej zapału do zajmowania się jego osobą.

Melanie z przygnębieniem wpatrywała się w projekt, który przygotowała dla Richarda i który

mógł otworzyć przed nią niezwykłe perspektywy, ale szanse, że Richard zmieni zdanie i

zaproponuje jej pracę, były równe zeru. Równie dobrze mogła więc wpuścić ten projekt w

niszczarkę.

Zastanawiała się, czy od razu tego nie zrobić, gdy do pokoju weszła Becky z kawą i

rogalikami z pobliskiej kawiarni.

- Dam ci to, jeśli opowiesz mi o wszystkim, co zaszło między tobą a Richardem Carltonem w

czasie weekendu -oznajmiła, stając z dala od biurka.

- Nic ci nie powiem. - Melanie wzięła z jej rąk kubek z kawą.

- Jesteś zdenerwowana. Nie da się tej wyprawy uznać za sukces, co?

- To zależy, co twoim zdaniem można określić mianem sukcesu. - Melanie wypiła łyk

upragnionej kawy. - W każdym razie nie wyrzucił mnie za drzwi.

- Interesujące - orzekła Becky. - Czy to znaczy, że zasypało was i spędziliście razem cały

weekend?

- Tak.

- I mając tyle czasu, nie zdołałaś go przekonać, żeby cię zatrudnił?

- Nie udało mi się nakłonić Richarda nawet do przeczytania projektu - wyznała ponuro

Melanie. - Właśnie miałam go wpuścić przez niszczarkę i spisać tę całą historię na straty.

- Skąd ten pesymizm? Przecież ty nigdy się nie poddajesz. - Becky była zdumiona.

- Tym razem jednak nie mam żadnych szans na wygraną - odparła Melanie.

- Uwiódł cię?

- Nie. - Melanie zmarszczyła brwi.

- A próbował przynajmniej?

Melanie zastanowiła się. Najpierw Richard złożył jej propozycję, a ona zrobiła unik. Potem

on odpowiedział unikiem na jej aluzje, następnie zaś ona wszystko popsuła.

- To było trochę pogmatwane - powiedziała w końcu.

- A więc próbował - stwierdziła Becky. - A ty co na to?

- Oczywiście powiedziałam „nie".

- I co wtedy zrobił?

- Dlaczego uważasz, że w ogóle nastąpił jakiś dalszy ciąg?

- To był długi weekend. - Becky posłała jej znaczące spojrzenie.

- Potem ja się na niego rzuciłam.

- Interesujące.

- Raczej głupie, niemal natychmiast naprawiłam zresztą ten błąd.

- Niemal?

- Zdążyłam się opanować. Nie spałam z nim. Prawdę mówiąc, tylko raz go pocałowałam. To

nic wielkiego.

- Jasne. Całuje cię najseksowniejszy i najbogatszy facet w Alexandrii, a może nawet w całej

okolicy Waszyngtonu, a ty mówisz, że to nic wielkiego..

- No dobrze - westchnęła Melanie. - Ten pocałunek był niezwykłym przeżyciem, ale na tym

się skończyło. I nie powtórzy się. Wczoraj rano Richard nie mógł się doczekać, kiedy

wreszcie się wyniosę.

- Pewnie dlatego, że cię pragnął - stwierdziła Becky. -Sama wiesz, jak zachowują się

mężczyźni. Kiedy czują, że tracą nad sobą kontrolę, szaleją i robią najdziwniejsze rzeczy.

W głosie Becky było coś, co podpowiedziało Melanie, że przyjaciółka nie ma już na myśli jej

weekendu spędzonego z przyszłym klientem.

- Coś się stało między tobą i Jasonem? - zapytała.

Jason był miłością życia Becky, a w każdym razie zdołała samą siebie przekonać, że tak

właśnie jest. Był czwartym chłopakiem, z którym spotykała się w tym roku, ale nawet

Melanie była niemal pewna, że tym razem to ten właściwy.

- Rozstaliśmy się, a mówiąc ściślej, on mnie zostawił.

To było coś nowego. Na ogół to Becky musiała się ukrywać przed wielbicielami, którzy

zdążyli się jej znudzić. Melanie spróbowała wykrzesać z siebie współczucie, ale przychodziło

jej to za każdym razem trudniej. Tym razem jednak było inaczej, bo polubiła Jasona i

myślała, że Becky nareszcie trafiła na właściwego człowieka.

- Tak mi przykro, kochanie. Byłaś pewna, że to ten jeden jedyny.

- Nadal jestem pewna! - krzyknęła Becky. - Tyle że Jason jest po prostu uparty, głupi i boi

się.

- Trudno przekonać kogoś upartego, głupiego i przestraszonego - zauważyła Melanie. -

Powinnaś wiedzieć, bo nieraz już próbowałaś. Ale jeśli pragniesz właśnie Jasona, to musisz o

niego walczyć.

- Pewnie masz rację. - Becky spojrzała na przyjaciółkę z wyzwaniem w oczach. - Dobrze,

zrobię to, jeśli i ty się nie poddasz - oznajmiła.

- To znaczy? - zapytała ostrożnie Melanie.

- To znaczy, że będę walczyć o Jasona, jeśli ty będziesz walczyć o Richarda.

- Wcale nie chodzi o Richarda i o mnie. To kwestia zdobycia klienta.

- Och, skarbie. Może to się i tak zaczęło, ale teraz przybrało całkiem inny obrót. - Becky

popatrzyła na nią współczująco. - Widzę to w twoich oczach i słyszę w głosie. Im szybciej się

ockniesz i pogodzisz z tym, co się stało, tym dla ciebie lepiej.

- Chodzi wyłącznie o kontrakt - powtórzyła z uporem Melanie.

- W porządku. Każdy powód, który sprawi, że do niego zadzwonisz, jest dobry.

- Nie zadzwonię. Teraz kolej na jego ruch.

- Wyjeżdżając, uniemożliwiłaś mu jakiekolwiek działanie. - Becky ciężko westchnęła. -

Nieważne zresztą. Dobrze znam ten ton. Nie powiem już ani słowa, obiecaj mi tylko, że nie

wrzucisz tego opracowania do niszczarki.

- Zgoda. Nie zniszczę projektu, jeżeli ty nie zadzwonisz do Jasona.

- Ale...

- Nie ma żadnego ale! - Melanie była nieugięta. - Niech choć raz on o ciebie zabiega. Wiesz,

ż

e w końcu się odezwie.

- Wiem - przyznała Becky, odzyskując humor. - Zanim jednak pozwolę mu wrócić, będzie

musiał nieźle się starać. Zobaczysz, zrobię z niego ideał faceta.

- Piękny cel. - Melanie popatrzyła z uznaniem na przyjaciółkę. - Wątpię, by Richard w ogóle

wiedział, co to znaczy zabiegać o kogoś.

- Może również jego da się czegoś nauczyć - podsunęła Becky.

Melanie zamyśliła się. Destiny miała sporo szczęścia, że udało się jej nauczyć Richarda

dobrych manier. Ale też zaczynała, kiedy był jeszcze mały, a teraz mogło być za późno na

zmianę jego głęboko zakorzenionych nawyków. Szkoda, bo w czasie ostatniego weekendu

dostrzegła w nim ogromne możliwości, choć żadna z nich nie miała nic wspólnego z jego

udziałem w wyborach.

Ciągle jeszcze nad tym rozmyślała, gdy zadzwonił telefon.

Becky podniosła słuchawkę, a jej początkowo zdziwioną

minę zaraz zastąpił grymas przerażenia. Melanie obserwowała ją, czując, jak wali jej serce. W

końcu Becky podała jej słuchawkę.

- Przygotuj się. To dziennikarz. Pyta o ciebie i o Richarda.

- Chodzi o kontrakt? - zapytała z nadzieją w głosie Melanie.

- Pyta o wasz weekend i wydaje się, że zna sporo szczegółów.

Niech to diabli! To, co się właśnie stało, było koszmarem, jaki może się przyśnić komuś

pracującemu w jej zawodzie, nawet jeżeli nie jest osobiście zamieszany w całą sprawę. Skoro

jednak było za późno na uniknięcie rozmowy, musi się jakoś dowiedzieć, co ten dziennikarz

wie albo co mu się wydaje, że wie.

- Melanie Hart przy telefonie - powiedziała energicznie.

- Dzień dobry, panno Hart. Mówi Pete Forsythe. Spotkaliśmy się w zeszłym miesiącu na

uroczystości w stowarzyszeniu kardiologicznym.

- Oczywiście, pamiętam pana, panie Forsythe. Czym mogę służyć?

- Dziś rano uzyskałem z absolutnie wiarygodnego źródła informacje na temat pani i Richarda

Carltona, prezesa i dyrektora generalnego koncernu Carltona. Chciałbym je potwierdzić.

- Doprawdy? Nie przychodzi mi do głowy nikt, kto mógłby skojarzyć nasze nazwiska.

Ledwo znam pana Carltona i nic mnie z nim nie łączy.

- Ale zna go pani - nalegał dziennikarz.

- Spotkaliśmy się kiedyś.

- Krążą plotki, że jesteście państwo parą. A ostatni weekend podobno spędziliście razem, w

jego domu poza miastem.

Melanie spróbowała się roześmiać, ale nawet ona stwierdziła, że jej się nie udało.

- Niech pan nie będzie śmieszny, panie Forsythe. Mówiłam już, że ledwo znam tego

człowieka. Przykro mi, ale nie mogę panu pomóc. - Odłożyła słuchawkę, zanim tamtemu

udało się ją sprowokować, by powiedziała coś, czego by później pożałowała, a co mogłoby

doprowadzić Richarda do wściekłości.

- Myślisz, że on ma zamiar wydrukować te rewelacje? - zapytała Becky.

- Z pewnością.

- Zamierzasz ostrzec Richarda?

Pomyślała o tym, ale doszła do wniosku, że to niepotrzebne. W rozmowie z dziennikarzem

niczego nie zdradziła, a obawiała się, że rozzłoszczony Richard zadzwoni do Forsythe'a i

protestując przeciwko naruszaniu swojej prywatności, doleje oliwy do ognia. Lepiej, by

dziennikarz doszedł do wniosku, że plotki nie są prawdziwe, a wtedy, jeśli ma w sobie choć

odrobinę zawodowej uczciwości, zastanowi się, zanim cokolwiek na ten temat opublikuje.

- Nie. Niczego nie potwierdziłam, więc może Forsythe da sobie spokój.

- Nie byłabym taką optymistką. - Becky pokręciła głową. - To smakowity kąsek. Carlton jest

wpływowym człowiekiem, w dodatku zamierza startować w wyborach do władz miasta. Ja z

pewnością chciałabym się dowiedzieć z prasy, czy zaszył się w jakimś ustronnym miejscu z

jedną z najbardziej liczących się na rynku specjalistek od marketingu i publicznego

wizerunku. W tym mieście takie informacje to gorący temat. To, co na razie Forsythe wie,

może przedstawić albo jako randkę, albo jako spotkanie w sprawie strategii kampanii

wyborczej. Jeżeli zdecyduje się na to drugie, potwierdzi, że Carlton ma zamiar kandydować.

Niezależnie od tego, na co się w końcu zdecyduje, to wiadomość na pierwszą stronę.

Becky miała rację. Melanie mogła się tylko modlić, by uczciwość zawodowa Pete Forsythe'a

nie pozwoliła mu opublikować materiału, dopóki go nie zweryfikuje. Od niej nie dowiedział

się niczego, a wątpiła, by zaryzykował rozmowę z Richardem, człowiekiem wpływowym i

majętnym, którego koncern wydawał mnóstwo pieniędzy na reklamę. Czy Forsythe był gotów

ryzykować, że narazi się takiej osobistości tylko po to, by w jutrzejszym wydaniu zamieścić

swój pikantny artykulik? Może będzie jednak milczał?

Akurat. A ona zostanie królową.

ROZDZIAŁ 7

„Dlaczego mężczyzna uchodzący za jedną z najlepszych partii w całej Alexandrii spędził

ostatni weekend w tajemniczym ustroniu ze specjalistką od marketingu?" - pytał kilka dni

później na łamach jednej z waszyngtońskich gazet zawsze dobrze poinformowany Pete

Forsythe. „Czyżby okazały się prawdą krążące od jakiegoś czasu pogłoski, że pan Richard

Carlton, dyrektor generalny koncernu Carltona, zdecydował się kandydować w wyborach? A

może to spotkanie miało charakter czysto prywatny? Ani pan Carlton, ani kobieta, z którą się

spotkał, nie komentują tego faktu. Nam jednak udało się dowiedzieć, że podczas ostatniego

weekendu Richard Carlton został uwięziony przez śnieżycę w swoim domu za miastem w

towarzystwie panny Melanie Hart, specjalistki od marketingu i kreowania publicznego wize-

runku".

- Winifred, daj mi tu natychmiast Melanie Hart! - krzyknął Richard do telefonu i ze złością

cisnął gazetę do kosza, gdzie było jej miejsce.

Melanie musiała być w recepcji, bo zanim minęło dziesięć minut, zjawiła się w biurze.

Wyglądała świetnie. Tak jakby chciała, żeby uwaga Richarda skupiła się na niej, a nie na

sytuacji, do jakiej doprowadził jej długi język. Jeżeli nadal stara się go przekonać, aby dał jej

pracę, to zabiera się do tego zdecydowanie niewłaściwie.

- Czułam, że zechcesz się ze mną zobaczyć i właśnie dlatego przyjechałam. - Patrzyła na

niego zmartwiona. - Widziałam tę gazetę. Bardzo jesteś zły?

- W skali od jednego do dziesięciu byłoby to jakieś dwanaście tysięcy. Powinnaś wiedzieć, że

nie życzę sobie, aby plany kampanii albo szczegóły z mojego życia osobistego stawały się

tematem artykułów w jakiejś plotkarskiej gazecie.

- Richard najwyraźniej ją obarczał winą za artykuł i nawet nie starał się tego ukryć.

- Wiem, oczywiście - odparła lodowatym tonem. - Nie mam pojęcia, co chcesz powiedzieć,

ale wiem, że takie plotki mogą ci zaszkodzić. Jeżeli ludzie zaczną cię postrzegać jako

człowieka, który ukrywa się z kobietą, bez względu na powody, z jakich to robi, to możesz

stracić wielu potencjalnych wyborców.

Jej słowa zaskoczyły Richarda. Jak w ogóle mogła przypuszczać, że uda się jej wykręcić z

całego tego zamieszania, a w dodatku zrobić z siebie ofiarę?

- Skoro jesteś tego zdania, to dlaczego ten facet ma te informacje? - zapytał, ciekaw, jak

Melanie będzie się tłumaczyć. Przecież o ostatnim weekendzie wiedzieli tylko oni, a on z całą

pewnością nie rozmawiał z Forsythe'em.

- Nie mam z tym nic wspólnego - oświadczyła oburzona.

- Dla mnie to także nie jest najlepsza reklama.

Richard spojrzał na Melanie i nagle pewność, że to ona jest wszystkiemu winna, rozwiała się.

Jej zaprzeczenia brzmiały prawdziwie. Zmagał się ze sobą, zastanawiając się, czy może jej

ufać. Argumenty, których użyła, miały sens, a on tak bardzo chciał wierzyć, że go nie

zdradziła.

- Przysięgasz, że to nie ty poinformowałaś Forsythe'a? - zapytał w końcu.

Rzuciła mu kolejne miażdżące spojrzenie, a on poczuł się jak nędzny robak.

- Przysięgam.

Zrozumiał, że powinien ją przeprosić, ale nie umiał się zmusić. Najpierw więc spróbuje się

jeszcze czegoś dowiedzieć.

- Rozmawiałaś z Forsythe'em?

- Tak, ale*.. - Jej pewność siebie nie była już tak niezachwiana.

- Dlaczego w ogóle z nim rozmawiałaś? - przerwał jej, nie czekając na dalsze wyjaśnienia. -

Do mnie też dzwonił, ale sekretarka go nie połączyła. Jesteś fachowcem, powinnaś więc

wiedzieć, że rozmowa z kimś, kto prowadzi rubrykę zajmującą się plotkami, nigdy nie

przynosi nic dobrego.

- Jestem fachowcem i zdaję sobie sprawę, że jeżeli się wie, co i kiedy należy mówić, to

reporter może się czasem okazać sprzymierzeńcem - odparła. - Poza tym Becky od razu

podała mi słuchawkę i nie mogłam się już wykręcić od rozmowy. Gdy zorientowałam się, o

czym on chce rozmawiać, postanowiłam się dowiedzieć, co właściwie mu powiedziano. A

kiedy zaczął pytać, co robiliśmy razem w domu nad rzeką, zbyłam go i odłożyłam słuchawkę.

- To znaczy, że niczego nie potwierdziłaś? - Odetchnął z ulgą.

- Nie jestem aż tak głupia. - Popatrzyła na niego ze złością.

- W takim razie, kto jest aż tak wiarygodny, że Forsythe zdecydował się wydrukować tę

historię bez sprawdzenia jej u nas? Ktoś z twojego otoczenia?

- Wykluczone. Becky nigdy by tego nie zrobiła.

- Nawet gdyby uznała, że odda ci w ten sposób przysługę?

- Nawet.

- Kto jeszcze wiedział, że tam byłaś? - zapytał. I nagłe oboje wszystko pojęli.

- To Destiny! - Richard powiedział to pierwszy. Chociaż Melanie pomyślała to samo,

zaszokowało ją, że

Richard oskarża ciotkę.

- Niemożliwe, nie mogłaby tak postąpić - wyjąkała.

- Ależ mogłaby. Szczególnie jeżeli ukazanie się tej historii w gazecie może pomóc jej w

osiągnięciu zamierzonego celu.

- A znasz ten cel? Bo, szczerze mówiąc, ja się trochę pogubiłam.

- Nic podobnego, przecież już z nią o tym rozmawiałaś -stwierdził ponuro, pewny, że

Destiny jest gotowa na wszystko, aby go wyswatać z Melanie.

- Chodzi o moją pracę u ciebie? - Melanie ciągle jeszcze nie chciała uwierzyć w najgorsze.

- Przecież jej nie chodzi o twoją pracę, tylko o to, żebyśmy byli razem jako para.

- Jesteś pewien? - Melanie zbladła i opadła na krzesło.

- W zupełności, ale znam ją i wiem, że nie przyzna się do tego. Kiedy naciskała, bym się z

tobą spotkał, bardzo starannie ukrywała swoje prawdziwe zamiary. Sądząc jednak z artykułu,

w rozmowie z Forsythe'em nie była już tak ostrożna, co oznacza, że z wyrachowaniem

opowiedziała mu o naszym weekendzie.

- To jakieś szaleństwo! Ona nie może nami tak po prostu manipulować i oczekiwać, że

będziemy tańczyć, jak nam zagra. Jesteśmy rozsądnymi, dorosłymi ludźmi, w pełni zdolnymi

do podejmowania własnych decyzji. I właśnie doszliśmy do wniosku, że nie pasujemy do

siebie, prawda? - Melanie popatrzyła mu w oczy.

- Tak uważaliśmy, rozstając się - przyznał.

- W takim razie wystarczy ją o tym powiadomić.

- Już to zrobiłem..

- I co?

Richard wyciągnął gazetę z kosza i pomachał nią przed Melanie.

- To właśnie jej odpowiedź. Jak widzisz, nie ma zamiaru się poddać.

- Przecież to twoja ciotka. Zrób coś.

Richard popatrzył na nią żałośnie. Nie umiał przeciwstawić się Destiny, kiedy wbiła sobie coś

do głowy. Rozsądniej było się poddać, niż zostać zmiecionym przez tajfun. Może Melanie

lepiej da sobie radę z ciotką?

- Masz jakieś propozycje?- zapytał.

- Żadnych - odparła po chwili zastanowienia, z wyrazem twarzy równie żałosnym jak on. -

Ale ty? Przecież znasz ją lepiej niż ja. Na pewno uda ci się coś wymyślić, żeby zostawiła nas

w spokoju.

Jedyne rozwiązanie, jakie mu przychodziło do głowy, to udusić Destiny. W końcu jednak

wpadł na pomysł, że wraz z Melanie odegrają przedstawienie. Może i powinien się poczuć

winny, ale wcale tak nie było.

- Nie mamy innego wyjścia, więc dajmy jej to, czego chce - zaproponował, dokładając

wszelkich starań, żeby w jego głosie zabrzmiała rezygnacja.

- Słucham? - Melanie nie zrozumiała.

- Myślałem, że jesteś bystrzejsza. - Uśmiechnął się.

- W tym wypadku nie nadążam za twoimi myślami - wyznała. - To wszystko przypomina mi

chwyt reklamowy z góry skazany na niepowodzenie.

- Uda się. Zaufaj mi. - W jego głosie zabrzmiała teraz pewność.

- Czy dobrze się domyślam? - zapytała, jakby chodziło o coś niezwykle skomplikowanego. -

Proponujesz, byśmy udawali parę, a wtedy Destiny da nam spokój?

Oczy jej zalśniły, a widząc to, Richard uznał, że pomysł nie jest wcale zły. Mimo że nowa

strategia postępowania była zdecydowanie ryzykowna, Richard, który przez cały weekend

walczył ze sobą, odczuł głębokie zadowolenie. Prawdę mówiąc, nie miał zamiaru zastanawiać

się nad ryzykiem.

- Dobrze się domyślasz - odparł, starając się, by nie wyczuła jego zadowolenia.

Melanie nie wyglądała na zachwyconą, ale też plan nie wzbudził w niej odrazy. Zadowolony

Richard uznał, że to dobry znak.

- Czeka nas niełatwe zadanie, prawda? - zapytała.

- Niełatwe - potwierdził, pamiętając o przenikliwości ciotki.

W tym jednakże wypadku ta cecha Destiny mogła się obrócić na jego korzyść, dając mu czas

na przekonanie się, czy te dziwne uczucia, które pojawiają się wraz z obecnością Melanie,

naprawdę coś znaczą. Nigdy dotąd nie przeżywał czegoś takiego.

- Musimy ustalić granicę, do której mamy zamiar posunąć się w tej grze - oznajmiła Melanie,

siedząc na brzeżku krzesła.

- Może będziemy musieli dostosowywać się do wymogów sytuacji.

- Nic z tego - odparła tonem nieznoszącym sprzeciwu. -A nie mógłbyś mnie po prostu

zatrudnić, zgodnie z jej prośbą? Może to by ją zadowoliło?

- Nie mam już żadnych wątpliwości, że cała ta historia z pracą była tylko zasłoną dymną.

Bóg jeden wie dlaczego, ale tylko nasz ślub ją uszczęśliwi.

- Nie wyjdę za ciebie - oznajmiła Melanie.

- Co ty powiesz? - zażartował, bo choć nie był przygotowany, żeby posunąć grę aż tak

daleko, to perspektywa spędzenia kilku tygodni blisko Melanie była niewątpliwie kusząca. A

Destiny dostałaby to, czego chciała. - Ślub nie wchodzi w rachubę. Myślę, że właśnie to może

być granicą.

- To samo dotyczy seksu - dodała stanowczo. - Chcę, żeby to było jasne.

- Tu mogą okazać się konieczne negocjacje - zaprotestował, spoglądając na całą tę sytuację o

wiele pogodniej niż rano. Kto wie, może uda się uniknąć katastrofy i ułożyć wszystko tak,

ż

eby nikt nie był przegrany. - W takim razie, panno Hart, dostała pani tę pracę - oświadczył.

- Jako nowy specjalista? - Melanie spojrzała z niedowierzaniem.

- Jako moja przyszła narzeczona. Co prawda, to zajęcie bez wynagrodzenia, ale przewiduję

liczne inne korzyści.

- Mam przekonać Destiny, że jestem twoją narzeczoną? - zapytała Melanie ze zdumieniem w

głosie.

- Przyszłą narzeczoną - uściślił. - Na początek.

- Nie uważasz, że to szybkie tempo? Destiny nie uwierzy, że jesteśmy zaręczeni, czy choćby

niemal zaręczeni. Przecież dopiero się poznaliśmy, a w dodatku ona wie, że nie wypadło to

najlepiej.

- Ale ostatni weekend... - Richard westchnął z zachwytem w głosie.

- Możesz się wypchać! - wykrzyknęła. - Destiny jest zbyt inteligenta, żeby się nabrać na takie

błyskawiczne zaręczyny. Nawet jeśli w jej oczach jestem tak głupia, by zakochać się w tobie

w jednej chwili, musi wiedzieć, że ty nie należysz do mężczyzn zakochujących się od

pierwszego wejrzenia. Poza tym na pewno zdążyłeś jej powiedzieć, że nie jestem w twoim

typie.

- To nieważne, bo Destiny jest romantyczką - powiedział i ze zdziwieniem stwierdził, że

nigdy dotąd tak nie myślał o ciotce. Teraz jednak ujrzał ją w nowym świetle. - Ona chce,

ż

ebyśmy się związali. Wystarczy, że kilka razy zobaczy nas razem. Pozwólmy, żeby od czasu

do czasu przyłapała nas na całowaniu się, a za tydzień czy dwa oświadczymy, że jesteśmy

zaręczeni. Zaufaj mi, to wystarczy.

- To czyste szaleństwo - powtórzyła Melanie. - Na pewno jest jakiś inny sposób.

- Pozwól, że coś ci wyjaśnię. Nie chodzi tylko o ciotkę. Po artykule Forsythe'a cały świat

musi być przekonany, że jesteśmy w sobie do szaleństwa zakochani i nie możemy bez siebie

ż

yć. - Popatrzył na nią kpiąco. - I oczywiście żadne z nas nawet nie przypuszczało, że coś

takiego może nas spotkać.

- Oczywiście - powtórzyła z sarkazmem.

Richard wziął długopis i zanotował, by na nowo zacząć organizowanie rodzinnych obiadów.

Nagle podniósł wzrok. Melanie wyglądała tak, jakby za chwilę miała wybuchnąć gniewem.

- Myślałem, że wszystko już ustaliliśmy? Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- To źle myślałeś. Nie podoba mi się ten pomysł.

- Ja również nie jestem zachwycony, ale nie widzę innego rozwiązania. Musimy zrobić

wszystko, żeby ludzie uwierzyli w łączące nas uczucie. Sama wiesz, że wyborcy wiele wyba-

czą przyszłemu kandydatowi. Nie wybaczą mu jednak pokątnych romansów.

- To prawda - przyznała Melanie.

- Masz lepszy plan wybrnięcia z tego wszystkiego? Zaprzeczyła z westchnieniem, a w jej

oczach malowała się

desperacja.

- Pozwolę ci zaplanować wspaniałą scenę zerwania zaręczyn - dodał na pocieszenie, bo nagle

zrobiło mu się jej żal.

Był pewien, że wizja upokorzenia go przemówi do niej i łatwiej będzie się jej pogodzić z tym,

ż

e na razie musi grać według reguł, które on ustala. Szczerze mówiąc, dawno tak dobrze się

nie bawił, a cokolwiek by powiedzieć, zawdzięczał to Destiny.

Tak jak przypuszczał, możliwość odegrania się zaintrygowała Melanie.

- W porządku, ale zrobimy to publicznie - zażądała.

- To oczywiste, bez publiczności nie byłoby zabawy -stwierdził. Był gotów dać się

upokorzyć, jeśli miałoby mu to pomóc zaciągnąć ją przedtem do łóżka.

Taki bowiem był w tej chwili jego cel. Krótkoterminowy i jedyny. Nie wolno mu o tym

zapomnieć. Przy okazji będzie mógł odegrać się na Destiny i zdobyć sympatię wyborców, co

było już czystą korzyścią. W jego przypadku zakończenie typu „żyli długo i szczęśliwie" nie

wchodziło w rachubę. Nie wierzył, żeby takie zakończenie w ogóle było możliwe, a prawdę

mówiąc, nie był pewien, czy w ogóle chciałby czegoś takiego.

- Jak długo musimy udawać, zanim będę cię mogła rzucić?

Pytanie zasługiwało na przemyślenie, toteż Richard potraktował je poważnie. Melanie miała

prawo wiedzieć, ile czasu to zajmie.

- Tyle, ile będzie trzeba, żeby wszyscy uwierzyli, a Destiny dała nam spokój.

- Miesiąc? - zapytała z nadzieją.

- Za krótko. Ciotka nie uwierzy.

- Dwa miesiące?

- Co powiesz na sześć, a potem zobaczymy, co nam się udało osiągnąć? W twoim życiu nie

ma chyba nikogo, kto mógłby mieć coś przeciwko temu? - zapytał, spoglądając jej w oczy.

- Z przykrością przyznaję, że nie, choć chętnie bym ci się kazała wypchać sianem. Wiesz

zresztą o tym doskonale, prawda?

- Rozsądek mówi, że gdybyś miała chłopaka, na którym naprawdę by ci zależało, nie

pojechałabyś za mną do domu nad rzeką.

- Pojechałam wyłącznie ze względu na pracę. - Oczy Melanie zwęziły się w szparki. - A

gdyby nawet był ktoś w moim życiu, to nie miałby prawa sprzeciwiać się moim służbowym

wyjazdom.

- Ale ten ktoś nie pozwoliłby spędzić ci ze mną całego weekendu, prawda? Nawet z powodu

ś

nieżycy. Przyjechałby już w sobotę o świcie, żeby cię...

- Nie stało się nic, za co musiałabym przepraszać albo tłumaczyć się- odparła.

- Czyżby? - zapytał, patrząc na nią niewinnym wzrokiem. - A ja myślałem, że właśnie wtedy

zakochaliśmy się w sobie.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie złości to wszystko! - zawołała.

- Wspominałaś już o tym - przypomniał. - Odnoszę jednak wrażenie, że akceptujesz mój

plan, prawda, a może się mylę?

Minęła długa chwila i już zaczął się obawiać, że Melanie chce się wycofać, w końcu jednak

się zgodziła. Mimo że uczyniła to niechętnie, jej przyzwolenie na grę wywołało

najdziwniejsze uczucie, jakiego w życiu doświadczył, coś jakby ogromną ulgę, a może

euforię. Nie umiał określić, co to jest, bo choć ostatnio często odkrywał w sobie coraz to

nowe uczucia, tego jeszcze nie znał.

Melanie czuła, że kręci się jej w głowie. Dopiero co zgodziła się udawać przyszłą narzeczoną

Richarda, wiedząc, że jej rola nie będzie się ograniczała do okazjonalnych spotkań, bo muszą

przekonać choć jedną osobę, a oboje wiedzieli, że w przypadku Destiny będzie to bardzo

trudne.

Po co w ogóle próbować? - zastanawiała się, wracając do biura. Dlaczego się na to zgodziła?

Czyżby powodem był ten nieszczęsny artykuł i jej zupełnie nieuzasadnione poczucie winny?

Może Richard i wierzył, że to jedyny sposób, by Destiny zostawiła ich w spokoju, ale ona nie

była przekonana. Dlaczego w takim razie wyraziła zgodę?

Prawdziwym powodem było to, że jakąś cząstką świadomości pragnęła, żeby rzeczywiście

była narzeczoną Richarda. I nawet kiedy sama przed sobą stanowczo temu zaprzeczała, w

głębi serca wiedziała, że tak właśnie jest. Gdy usłyszała dzwonek telefonu komórkowego,

ucieszyła się, że choć na chwilę będzie się mogła oderwać od rozmyślań na ten temat.

- Słucham.

- Czas na akt pierwszy - oświadczył Richard. - Destiny zaprasza nas dzisiaj na kolację.

- Przecież rozstaliśmy się dziesięć minut temu. Żadne plotki nie mogły jeszcze do niej

dotrzeć.

- Zastosowałem strategiczny atak wyprzedzający i sam do niej zadzwoniłem - wyznał bez

cienia skruchy.

- Oszalałeś?! Nie zdążyłam się jeszcze przyzwyczaić do tej myśli i mogę wszystko zepsuć.

- Zdaj się na mnie. Przyjadę po ciebie o siódmej. Tylko załóż coś olśniewającego, bo Destiny

lubi eleganckie stroje do kolacji - poradził, i zanim zdążyła zaprotestować, rozłączył się.

Co on sobie myśli?! Chce ją od razu rzucić na głęboką wodę? Jeżeli jednak ma wypaść

przekonująco, potrzebuje pomocy. Zadzwoniła do Becky.

- Spotkaj się ze mną za dziesięć minut w Chez Deux. I wyjmij z sejfu naszą kartę kredytową,

tę, na której mamy największy kredyt. Wytłumaczę ci wszystko na miejscu.

Melanie uwielbiała zakupy, ale dzisiaj nie potrafiła się nimi cieszyć. Nie była rozrzutna,

oszczędzała szczególnie teraz, kiedy rozkręcała własną firmę. Nie zmieniało to jednak faktu,

ż

e kochała ciuchy. W Chez Deux sprzedawano z drugiej ręki ubrania znanych projektantów.

Melanie lubiła tu zaglądać, bo mogła kupić coś eleganckiego, na co normalnie nie byłoby jej

stać. Na ogół nie szukała tu jednak sukni wieczorowych, tylko kostiumów z masowych

kolekcji. Mimo to i dzisiejsza wizyta mogłaby być przyjemnością, gdyby tylko Melanie

zdołała zapomnieć, z jakiego powodu tu przyszła.

Weszła do małego, eleganckiego sklepiku, który przyjmował w komis ubrania od najlepiej

ubranych kobiet w Waszyngtonie, i przywitała się z właścicielką.

- Miło panią znowu widzieć, panno Hart - pozdrowiła ją Jasmin Trudeau. - Mamy śliczne

nowe kostiumy w pani rozmiarze.

- Dzisiaj szukam czegoś bardziej fantazyjnego, co nadawałoby się na oficjalną kolację.

- A więc jednak te plotki są prawdziwe, n 'estce pas? - Oczy kobiety zabłysły. - Widziałam

artykuł w porannej gazecie.

Melanie już miała zaprotestować, ale uświadomiła sobie, że ma właśnie do czynienia z

jednym z najpoważniejszych źródeł plotek dotyczących życia towarzyskiego w mieście.

Gdyby więc teraz zaprzeczyła, do wieczora wiedziałoby już o tym całe miasto, a przecież

miała udawać szalenie zakochaną.

- Pan Carlton zaprosił mnie na kolację - potwierdziła, nie dodając nic więcej.

- W takim razie musi pani wyglądać olśniewająco. Myślę, że mam coś odpowiedniego.

Klientka przyniosła tę suknię dopiero wczoraj. Zaraz ją pani pokażę. Jeszcze nawet nie

zdążyłam jej przynieść z zaplecza - powiedziała, znikając za drzwiami.

Właśnie wtedy weszła Becky, zaintrygowana nagłym wezwaniem.

- Co się dzieje? - zapytała.

- Kupuję sukienkę.

- Tyle zdołałam się domyślić. Jaką sukienkę i po co?

- Elegancką i drogą. Jest mi potrzebna jako wsparcie.

- Co takiego? - Becky patrzyła z osłupieniem na przyjaciółkę.

- Pozwól mi to załatwić - poprosiła Melanie. - Zaraz potem pójdziemy na lunch i wszystko ci

opowiem, a ty orzekniesz, czy całkiem straciłam rozum.

Becky chciała natychmiast dowiedzieć się czegoś więcej, ale wróciła Jasmin z atłasową

brązową sukienką z głębokim dekoltem, zamilkła więc, kryjąc rozczarowanie.

- Ta suknia jest jakby uszyta specjalnie dla pani - powiedziała Jasmin. - Proszę nie patrzeć na

cenę. Uważam, że będzie w niej pani wyglądała wspaniale, a jeśli mam rację, to cena schodzi

na dalszy plan.

Melanie nie mogła się doczekać, by założyć tę kreację i poczuć dotyk kosztownej tkaniny.

Wzięła ją ostrożnie z rąk Jasmin i znikła w przymierzami. Błyskawicznie zdjęła ubranie i

włożyła suknię. Zasunęła suwak i dopiero wtedy odważyła się spojrzeć w lustro. Widząc swe

odbicie, cicho westchnęła. Czuła się jak Kopciuszek wystrojony na bal. W tej sukni nie była

sobą. A może właśnie była, i to bardziej niż kiedykolwiek dotąd?

- Pokaż się - poleciła Becky. - Obie umieramy tu z ciekawości.

Melanie wyszła z przymierzami, a na jej widok oczy obu kobiet zrobiły się okrągłe.

- Wyglądasz naprawdę fantastycznie - stwierdziła Becky.

- Pan Carlton nie będzie się w stanie oprzeć - dodała Jasmin.

Melanie nie mogła dopuścić, żeby Becky zaczęła się dopytywać, o co chodzi.

- Wezmę ją - zdecydowała się od razu, przyznając w duchu rację Jasmin.

Przestała ją bowiem obchodzić cena sukienki. Cena nie ma znaczenia. Każda kwota musiała

się wydawać niewygórowana, gdy kupowało się za nią pewność znakomitego wyglądu. A

poza tym po kolacji można oddać sukienkę do pralni i z powrotem wstawić do sklepu, by w

ten sposób odzyskać choć część pieniędzy. Coś jednak mówiło Melanie, że tego nie zrobi.

Znalazła pasującą do sukienki, skandalicznie drogą torebkę wieczorową, zdobioną dżetami i

nie przejmując się ceną, zapłaciła kartą. Gdyby jej księgowy udał, że nic nie widzi, może

udałoby się to podciągnąć pod wydatki służbowe?

Niosła zakupy do samochodu, a Becky szła za nią i zadawała pytania, które Melanie zbywała

milczeniem. Odezwała się dopiero, kiedy pakunki znalazły się w samochodzie, a one usiadły

przy stoliku w restauracji.

- Musisz mi obiecać, że nie piśniesz ani słowa o tym, co ci powiem. - Melanie popatrzyła

przyjaciółce w oczy. - Ani słowa, rozumiesz? Nikomu, ani własnej matce, ani prawnikowi,

ani księdzu czy komukolwiek innemu, choćby nawet musiał dochować tajemnicy zawodowej.

Becky przeżegnała się.

- Mój Boże, Melanie, coś ty zrobiła? Nie zabiłaś chyba tego dziennikarza?

- Nie, chociaż teraz myślę, że może to byłoby rozsądniejsze.

- Widziałaś się z Richardem?

- Tak.

- Był wściekły?

- Tak jak przypuszczałam, jadąc tam rano, żeby zapobiec wybuchowi jego złości.

- Wiesz już, kto wszystko wygadał?

- Richard uważa, że Destiny.

- Jego własna ciotka? - Becky nie mogła uwierzyć.

- To jeszcze nic. Richard jest przekonany, że Destiny wbiła sobie do głowy, że on i ja

powinniśmy zostać parą. I ciotka nie spocznie, dopóki nie osiągnie swojego celu. Dlatego

zdecydował, że będziemy udawać parę, aby ją zadowolić.

Becky zamrugała, a na jej twarzy zaczęło się malować zrozumienie.

- To tłumaczy tę sukienkę - powiedziała.

- Dzisiaj wieczorem idziemy na kolację do Destiny.

- Naprawdę chcesz się w to bawić? - Becky nie wierzyła własnym uszom. - Chcesz

okłamywać kobietę, która okazuje ci przyjaźń?

- Jak widać, nie bezinteresownie. A to ukazuje ją w nieco innym świetle.

Becky westchnęła.

- Uważasz, że zwariowałam? - zapytała Melanie.

- Chyba tak.

- Myślisz, że jest jakaś szansa, że to się uda?

- Moim zdaniem nie - odparła Becky zaskakująco wesołym głosem.

- Dlaczego nagłe zaczęło cię to bawić?

- Bo widzę, że oboje najwyraźniej cierpicie na zaburzenia psychiczne. Z tego, co

powiedziałaś, zrozumiałam, że Richard robi to, aby się odegrać na swojej ciotce, tak? -

zapytała Becky. - A ty zgodziłaś się wziąć w tym udział z powodu jakiegoś niezrozumiałego

poczucia winy.

Melanie przytaknęła.

- No widzisz! - zawołała tryumfalnie Becky.

- Nie rozumiem. - Melanie zmarszczyła brwi.

- Moim zdaniem postanowiliście udawać parę, bo w rzeczywistości oboje chcielibyście nią

być. Richard chciałby być z tobą, ty z nim, ale żadne z was nie ma zamiaru się do tego

przyznać - powiedziała Becky. Na zakończenie wywodu skłoniła głowę. - Bardzo proszę -

dodała.

- Wcale nie powiedziałam „dziękuję". - Melanie spojrzała nieprzyjaźnie.

- A powinnaś, bo to najszczersze słowa, jakie padły przy tym stoliku, odkąd tu usiadłyśmy.

Melanie chciała zaprzeczyć, ale uznała, że jak na jeden dzień dosyć ma już kłamstw,

półprawd i podstępów. Westchnęła.

- Cała ta mistyfikacja skończy się klapą, prawda?

- Według mnie tak - Becky popatrzyła na nią współczująco - ale jeszcze możesz z tego

wybrnąć.

- Jak?

- Spraw, żeby to, co chcecie udawać, stało się prawdą.

- To niemożliwe.

Becky wzniosła oczy do nieba.

- No dobrze - przyznała Melanie. - Richard nie chce. A ja jestem prawie pewna, że podzielam

jego zdanie. W zasadzie wcale się nie znamy, ale łatwo poznać, że on sam nie wie, co

naprawdę czuje. Poza tym nadal jest naszym potencjalnym klientem, a w dodatku to nudziarz.

Jak widzisz, wszystko przemawia przeciwko niemu.

- Jesteś beznadziejna. - Becky uśmiechnęła się. - Ja przynajmniej wiem, co czuję. A przy

okazji chciałam ci powiedzieć, że Jason już się przede mną czołga. To wspaniałe uczucie.

- Świetnie. Ale jak ja mam to wszystko wyprostować? - Popatrzyła z przygnębieniem na

przyjaciółkę.

- Najwidoczniej nie jesteś jeszcze na tyle mądra i dojrzała, żeby umieć się pogodzić z tym, co

naprawdę czujesz. W tej sytuacji nie pozostaje nic innego, jak tylko dać się ponieść biegowi

wydarzeń.

- Wiesz, że kiepsko mi to wychodzi.

- Wiem. Dlatego będę miała świetną zabawę, przyglądając się, jak sobie radzisz.

ROZDZIAŁ 8

Richard nie miał zwyczaju wycofywać się z podjętych decyzji. Uważał, że wątpliwości

oznaczają brak pewności siebie. A był dumny z tego, że dobrze wie, czego chce. Tak w

każdym razie było do dzisiaj.

Teraz jednak, gdy emocje, związane z idiotyczną plotką, którą podano w porannej gazecie,

opadły, doszedł do wniosku, że za dzień czy dwa cała ta sprawa umarłaby śmiercią naturalną,

nie wyrządzając nikomu krzywdy. Powinien był pozwolić, żeby tak się stało. A on wymyślił

plan, który na długie tygodnie, a może nawet miesiące postawi na głowie całe jego życie.

Dał się ponieść chwili. Chciał odpłacić Destiny za mieszanie się w jego sprawy, ale chciał też

spędzać więcej czasu z Melanie, nie zatrudniając jej przy tym w swojej firmie. Czuł, że to, co

zrobił, było obraźliwe i nie fair. Melanie jednak zgodziła się, choć oczekiwał raczej, że go

wydrwi. Co też mogło ją do skłonić do ustępliwości? Czyżby, podobnie jak jego, ogarnęło ją

chwilowe szaleństwo?

Nie dość, że popełnił błąd, to jeszcze brnął dalej, wciągając tę miłą dziewczynę w pajęczynę

intryg ciotki. Ciągnął to wszystko, choć wiedział, że powinien trzymać te dwie kobiety jak

najdalej od siebie. Na samą myśl o nieszczęsnej kolacji rozbolała go głowa. Potrzebował

pomocy, zadzwonił więc do Macka.

- No, no, czyżby to nasz Romeo? - zadrwił brat, słysząc głos Richarda.

- Idź do diabła! - burknął Richard.

Mack roześmiał się. On się przyzwyczaił do oglądania własnego nazwiska łączonego przez

prasę z coraz to inną partnerką, ale Richardowi zdarzyło się to pierwszy raz.

- Nacieszyłeś się już? - zapytał ponuro Richard. - Jeśli tak, to chcę cię poprosić o przysługę.

- Co tylko zechcesz. Wiesz, że możesz na mnie liczyć. - Mack natychmiast spoważniał. -

Chcesz, żebym poszedł do tego pismaka i zbudził w jego sercu słuszny strach przed gniewem

bożym? Prawdę mówiąc, od dawna czekam na uzasadniony powód, żeby to zrobić. Tak się

jednak nieszczęśliwie składa, że to, co wypisuje o mnie, na ogół bywa prawdą. Ten facet to

nieustające zagrożenie dla prywatności wszystkich kawalerów.

- Szkoda twojego wysiłku. Nie jest tego wart.

- Kiedy grałem w reprezentacji, mówiono wprawdzie, że jestem brutalny, ale tym razem nie

miałem zamiaru stosować siły. - Mack najwyraźniej poczuł się dotknięty opinią, jaką miał o

nim Richard. - Znam jeszcze inne sposoby wzbudzania lęku.

Mimo że Richard był w kiepskim humorze, roześmiał się.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Szczerze mówiąc, liczyłem na twoją pomoc podczas dzisiejszej

kolacji u Destiny. Mógłbyś ją trochę postraszyć.

- Nic z tego. Ciotka jest wyraźnie w nastroju do swatania.

Kiedy ją to nachodzi, wolę nie pokazywać się w jej polu widzenia.

- Dziś wieczorem przyprowadzę Melanie Hart. Destiny będzie zbyt zajęta, żeby myśleć o

tobie.

- Ryzykujesz, bracie. - Mack gwizdnął. - A może między tobą i tą kobietą naprawdę coś jest?

- Nic między nami nie ma - zapewnił Richard - ale chcę, by Destiny myślała, że jest.

- Po co? - zapytał Mack.

- Mam nadzieję, że kiedy uzna, iż wszystko idzie po jej myśli, da mi spokój - wyjaśnił

Richard. - Jeśli komukolwiek piśniesz choć słowo, to dopilnuję, by Destiny zaczęła cię swatać

z najbardziej chciwą i nieznośną jędzą w okolicy. A możesz mi wierzyć, że kilka takich znam,

i dam ciotce listę pań, z których każda stanowi gwarancję ponurego i nieszczęśliwego

pożycia.

- Jak widzę, sam całkiem nieźle umiesz straszyć ludzi - stwierdził Mack.

- Dziękuję. Będziesz na kolacji?

- Jak mógłbym odmówić, kiedy tak uprzejmie zapraszasz na rodzinne spotkanie? - odparł z

sarkazmem Mack. - Zadzwonisz też do Bena?

- Nie. Myślę, że na razie wystarczysz ty.

- Szkoda, pomyśl, jak dobrze bawiłby się nasz mały braciszek. Nigdy jeszcze nie widział cię

w tak beznadziejnym położeniu. Już myśleliśmy, że jesteś niepokonany i niczego się nie

boisz.

- Bardzo zabawne - odrzekł Richard. - Dobrze wiesz, jak bardzo Ben nie lubi się ruszać ze

swojej farmy w Middleburgu. A kolacja u ciotki oznacza, że przez cały wieczór nie mógłby

się nad sobą użalać. Poza tym jest za uczciwy na to, by wciągać go w spisek.

- A ja nie jestem uczciwy? - W głosie Macka zabrzmiała nuta oburzenia.

- Ani trochę. I najwyraźniej dobrze ci to służy. Dzięki wybiegom i podstępom potrafisz

zdobyć dla swojej drużyny nieosiągalnych na pozór i najzdolniejszych zawodników. A więc

zobaczymy się o siódmej trzydzieści, tak?

- Będę, bez względu na to, ile razy obraziłeś mnie w ciągu tej rozmowy, i mam nadzieję, że

zdołam zachować powagę - obiecał Mack.

- Przypomnij sobie, co cię czeka, jeżeli ci się to nie uda - zagroził ponurym tonem Richard i

odłożył słuchawkę.

Kochał Macka. Wiedział, że brat byłby gotów bić się za niego i za Bena. Ale jak mógł

oczekiwać po nim talentów aktorskich? Wyglądało na to, że właśnie popełnił drugi okropny

błąd. Nie ma co, ma dzisiaj dobry dzień.

Przyjechał po Melanie i przywitał się z nią w miarę przyjacielsko, a następnie z uznaniem

obejrzał ją od stóp do głów. Kiedy wsiedli do samochodu oczekiwała gradu wskazówek i

poleceń, ale ku jej zaskoczeniu, Richard prowadził, milcząc.

- Nie wydaje ci się, że powinieneś mi powiedzieć, jak mam postępować? - zapytała, bo jego

milczenie zaczynało jej działać na nerwy.

- Naprawdę myślisz, że opracowałem konkretny plan?

-

Miałam

taką

nadzieję.

Cieszysz

się

opinią

człowieka

zorganizowanego,

niepozostawiającego nic przypadkowi.

- To prawda, ale dzisiaj robię rzeczy dla mnie samego zaskakujące. - Roześmiał się z

przymusem.

- A więc nie mamy żadnego planu - stwierdziła, czując ze zdenerwowania mdłości. Mogła

improwizować, stojąc przed tłumem dziennikarzy, ale do występu przed Destiny powinna być

przygotowana, zamiast liczyć na szczęście. Richard z pewnością to rozumiał. - Nie uważasz,

ż

e powinniśmy się na chwilę zatrzymać i omówić nasze postępowanie? -zapytała.

- Widzę, że się denerwujesz - stwierdził, przyglądając się jej przez chwilę.

- A czego się spodziewałeś? Zaraz stanę twarzą w twarz z kobietą, którą lubię i szanuję, i

będę udawać, że obdarzam uczuciem jej ukochanego bratanka. Ileż ona będzie miała do mnie

pytań!

- Nie jestem jej ukochanym bratankiem. Nigdy żadnego z nas nie faworyzowała i zawsze

jasno to mówiła - uśmiechnął się. - Mimo to obaj z Mackiem wiemy, że jej ulubieńcem jest

Ben. Ma duszę artysty i talent, tak jak Destiny, a może nawet jej naturę donkiszota. Mack żyje

sportem, czego ciotka zupełnie nie rozumie, a ja jestem według niej sztywniakiem i

nudziarzem.

- Nieważne. - W głosie Melanie nie było śladu współczucia. - Chodzi o to, że mamy kłamać,

a nawet nie ustaliliśmy, co jej powiemy.

- Będzie też Mack, a jego obecność podziała jak bufor. On potrafi zagadać Destiny, więc

może nawet nie będziemy musieli bardzo się wysilać.

- Och, nie! A więc mam też grać przed twoim bratem?

- Wtajemniczyłem go we wszystko.

- I twoim zdaniem tak jest lepiej? Przecież oczekujesz tym samym, że on też będzie kłamał.

- Oczekuję, że choć trochę odwróci od nas uwagę Destiny. Jest w tym dobry, zobaczysz.

Prawdę mówiąc, zawsze fascynowało mnie, jak on to robi.

- Dlaczego zgodził się nam pomóc? - zapytała, a kiedy Richard nie odpowiadał, wyciągnęła

własny wniosek: - Przekupiłeś go? A może mu czymś zagroziłeś?

- Załatwiliśmy to między sobą, jak przystało na braci - oświadczył Richard, jak gdyby to coś

zmieniało. - Obiecałem, że jeżeli nam nie pomoże, to dopilnuję, by ciotka zaczęła mu szukać

ż

ony.

- I tyle? - zapytała, czując, że to nie wszystko.

- Wspomniałem, że mogę wpłynąć na jej wybór i że kandydatka może się okazać niezupełnie

w jego typie.

- Nienawidzisz brata?

- Kocham go - odparł Richard, patrząc na Melanie tak, jak gdyby postradała zmysły.

- Przecież tobie samemu nie odpowiada ta sytuacja, więc nie rozumiem, jak mogłeś mu

powiedzieć coś takiego.

- Nieszczęścia chodzą parami - odparł gładko. Melanie ukryła twarz w dłoniach i zaczęła się

modlić, aby

ten wieczór jak najszybciej się skończył.

Patrząc na nią, Richard pomyślał, że czeka ich męczący wieczór. Podjechał pod dom, w

którym kiedyś mieszkał z rodzicami, i zaparkował w garażu mieszczącym trzy samochody.

Był to duży, elegancki budynek powstały z połączenia dwóch sąsiadujących ze sobą domów.

Wystarczająco przestronny, by można w nim było podejmować gości i pomieścić liczną

rodzinę, jaką spodziewali się stworzyć rodzice.

Od czasu gdy on, a później obaj bracia wyprowadzili się, Destiny mieszkała tu sama. Richard

po raz pierwszy w życiu pomyślał, że może się czuć samotna i dlatego chce uchronić swych

wychowanków przed podobnym losem. Szkoda, że to on nie zdołał jej wyswatać. Może

gdyby wyszła za mąż, skończyłyby się te szaleństwa.

Na samą myśl o odwróceniu ról i próbie wydania ciotki za mąż Richard uśmiechnął się.

Wiedział, że nie byłaby zachwycona. Jej życie osobiste było tematem, który bracia bali się

poruszać, a i ona nigdy o tym nie mówiła. Pomyślał, że osoba, która nie zdradza tajemnic ze

swojego życia osobistego, mogłaby okazać więcej taktu i nie wtykać nosa w cudze sprawy.

Wysiadł z samochodu i patrząc na rzucający się w oczy, czerwony kabriolet, najnowszy

nabytek Destiny, pokręcił głową. Niewykluczone, że ciotka przechodzi kryzys wieku

ś

redniego. Z drugiej jednak strony nowy samochód o wiele lepiej pasował do jej charakteru

niż duże, rodzinne wozy, którymi jeździła, gdy oni trzej byli mali.

- Twoja ciotka pokochała ten samochód - oznajmiła Melanie. - Towarzyszyłam jej przy tym

zakupie.

- Naprawdę? - Popatrzył na nią zaskoczony. - A więc to ty jesteś dziewczyną, która rozbiła

jej samochód? To tak się poznałyście?

- Myślałam, że wiesz o tym. - Melanie wydawała się zakłopotana.

- Ładnych rzeczy się dowiaduję. Byłem przekonany, że ciotka poznała cię w jakimś

komitecie. Myślałem, że widziała cię przy pracy i dlatego tak cię poleca. - Richard przycisnął

palce do pulsujących bólem skroni. - Wszystko idealnie do siebie pasuje - dodał.

- Tak myślisz? - Melanie zmarszczyła brwi.

- Oczywiście! Destiny po prostu zwariowała. Zamiast próbować przekonać ją o naszej

miłości, powinienem się raczej postarać namówić ją na wizytę u psychiatry.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że ją obrażasz? A właściwie to i ją, i mnie. - W głosie Melanie

było słychać gniew.

Richard czuł, że za chwilę jego plany na wieczór legną w gruzach, zmusił się więc do

uśmiechu.

- Przepraszam, strasznie boli mnie głowa.

- Wcale się nie dziwię. Biorąc pod uwagę rozmiary twojego ego, już dawno powinno ci

rozsadzić czaszkę.

- Całkiem nieźle. - Uśmiechnął się. - Lepiej ci?

- Jeszcze nie. Chodź i miejmy to w końcu za sobą.

- Mack już jest - stwierdził na widok innego samochodu. Przez niedomknięte drzwi słychać

było zresztą narzekania Destiny na bratanka, który nie włożył płaszcza.

- Daj spokój - bronił się Mack. - Zaparkowałem niecałe dziesięć metrów od wejścia, a wcale

nie jest zimno. No a poza tym jestem wysportowany i zahartowany.

- Tak ci się tylko wydaje - odparła Destiny i dała mu lekkiego klapsa. - Naprawdę myślałam,

ż

e lepiej was wychowałam.

- Świetnie nas wychowałaś. - Mack pocałował ciotkę. - Tobie zawdzięczam to, kim dzisiaj

jestem, i nikt tego nie kwestionuje. - Uśmiechnął się do Richarda ponad głową ciotki. -

Zobacz, przyszedł mój starszy brat ze swoją nową dziewczyną.

Destiny uśmiechnęła się, podbiegła do Melanie i objęła ją z prawdziwą radością. - Kochanie,

tak się cieszę, że przyszłaś. Nie miej za złe Mackowi. Tyle razy dostał w głowę na boisku, że

zapomniał, co to dobre maniery.

- Nieprawda - zaprotestował Mack. - Dzięki temu, że bardzo szybko biegam, dostawałem

rzadziej niż jakikolwiek inny rozgrywający w narodowej lidze piłkarskiej.

- Biegałeś. Kiedyś - poprawił go Richard. - Niestety, wystarczyło jedno uderzenie, które

załatwiło ci kolano i zniszczyło karierę. Melanie, oto Mack Carlton, niegdyś bożyszcze fanów

piłki, który wciąż wraca do chwil, gdy święcił triumfy na boisku. Zwłaszcza jeśli może mu to

pomóc w poderwaniu kolejnej dziewczyny.

- Nieładnie tak mówić o bracie. - Destiny zmarszczyła brwi i powiedziała do Melanie: - Nie

zwracaj na nich uwagi. To barbarzyńcy. Wyrzekłabym się ich, gdyby nie było na to za późno.

- W każdej chwili możesz jeszcze zmienić testament i zostawić wszystko swoim kotom. -

Mack uśmiechnął się. - Samotne stare panny tak robią.

- Nie jestem ani stara, ani samotna i nie mam kotów.

- To kup sobie kilka, bo kiedy nas wszystkich od siebie odstraszysz, będziesz potrzebowała

towarzystwa - doradził Mack.

- Widzisz, co ja muszę znosić? - Destiny zwróciła się do Melanie. - Potraktuj to jako

ostrzeżenie. A jeśli nadal będziesz się umawiała z moim bratankiem, przekonasz się, że

trudno nas wszystkich pokochać.

Richard zastanawiał się, czy nie dałoby się jakoś wykorzystać argumentu, który właśnie

podsunęła mu ciotka, gdy nagle wtrącił się Mack.

- Destiny wie, co mówi. Posłuchaj jej i wycofaj się, dopóki możesz.

Melanie pytająco popatrzyła na Richarda. Najwidoczniej czekała, by dał jej znak, czy to

właściwy moment na zmianę planów.

- Może zamiast uciekać, napij się czegoś. - Richard puścił do niej oko. - Dzięki temu łatwiej

przetrwasz wieczór.

Mack zajął Destiny rozmową i uwolnił Melanie i Richarda choć na chwilę od ciotki. Kiedy

jednak przeszli do jadalni, Destiny posadziła Melanie obok siebie, a Richarda na drugim

końcu długiego stołu. Zrozumiał, że zbliża się moment, w którym ciotka rzuci się na swą

ofiarę. Nie mógł jednak zrobić nic, aby pomóc Melanie. Pozostała mu tylko nadzieja, że ona

potrafi dokonywać błyskawicznych, dyplomatycznych uników i udzielać wymijających

odpowiedzi.

- Melanie, mówiłam ci już, jak bardzo się cieszę, że Richard cię do nas zaprosił - zagadnęła

Destiny, kiedy jedli zupę.

- Dziękuję. - Melanie zdobyła się na słaby uśmiech.

- Ty i Richard jesteście do siebie bardzo podobni -ciągnęła Destiny głosem sprzedawcy

używanych samochodów.

- Tak uważasz? - zapytała z powątpiewaniem Melanie.

- Oczywiście. Ale pewnie powinnam to ująć inaczej i powiedzieć, że wasze zdolności i

zainteresowania znakomicie się uzupełniają. Masz dokładnie to, czego Richard potrzebuje,

aby wypełnić swoje przeznaczenie.

Richard zakrztusił się. Nie przypuszczał, że ciotka posunie się tak daleko. Tymczasem

wszystko zaczynało wskazywać na to, że chce ona przypieczętować los jego i Melanie jeszcze

tego wieczoru. Nie zdziwiłby się więc, gdyby nagle wyciągnęła zaręczynowy pierścionek.

- Jestem pewien, że Melanie docenia komplement, ale myślę, że ją peszysz - spróbował

interweniować. - Może Mack powie nam coś o szansach poszczególnych drużyn w nadcho-

dzących rozgrywkach?

- Przy posiłku nie będziemy rozmawiać o piłce - ucięła Destiny, zanim Mack zdążył

otworzyć usta.

- Powiedziałaś to tak, jak gdybym miał mówić o krwawych jatkach. - Mack wzniósł oczy do

nieba.

Richard rozparł się na krześle, zadowolony, że udało mu się osiągnąć cel. Z doświadczenia

wiedział, że jego brat godzinami może dyskutować z ciotką o tym, czy piłka jest prawdziwym

sportem, czy tylko wymówką facetów, którzy bez sensu lubią się okładać pięściami na

boisku. Bardziej zażarte dyskusje mógł wywołać jedynie boks.

Tym razem jednak Destiny nie podjęła wyzwania.

- Dzisiaj nie dam się wciągnąć w tę dyskusję - powiedziała. - Nie myśl, że nie wiem, o co ci

chodzi. - Popatrzyła wymownie na Richarda.

- Mnie? - zapytał Richard tonem niewiniątka. - A co ja takiego zrobiłem?

- Wiem, że nie chcesz, bym ją wypytywała o sprawy osobiste, i próbujesz mi w tym

przeszkodzić. Zdajesz się jednak zapominać, że to ja ją poznałam pierwsza.

- Ani na chwilę o tym nie zapominam - odparł ponuro Richard.

- Opowiadała ci o swoich siostrach?

- Tak.

- A wiesz, że ukończyła studia z wyróżnieniem?

- Nie wiedziałem, ale może podczas drugiego dania zechcesz nam opowiedzieć cały jej

ż

yciorys?

Destiny posłała mu spojrzenie, które jeszcze kilka lat temu mogłoby go przerazić. Teraz

jednak wiedział, że nie oznacza prawdziwego gniewu. Ciotka próbowała go tylko przestra-

szyć. Zwykłe zagranie taktyczne, stosowane przy różnych okazjach.

- Tylko pytałem. - Richard uśmiechnął się.

- Próbuję ci po prostu uzmysłowić, jak bardzo Melanie jest utalentowana. Mack, powiedz

swojemu bratu, że próbując mi się przeciwstawiać, zachowuje się jak chłopczyk, który na

złość babci postanawia odmrozić sobie uszy.

- Myślę, że Richard cię słyszy. - Mack powstrzymał uśmiech.

- Czy jeżeli ją zatrudnię już od teraz, będziesz zadowolona? - zapytał Richard.

- O to mi chodziło - odparła Destiny, wyglądająca jak wcielenie niewinności.

- Jesteś przyjęta - oznajmił Richard, zwracając się do Melanie.

- Naprawdę? - Melanie wpatrywała się w niego zaskoczona.

- Naprawdę - potwierdził, patrząc na ciotkę. - Zadowolona? - zapytał.

- Uważam, że podjąłeś mądrą decyzję. Od tej pory będziecie ze sobą blisko współpracować.

Melanie, kochanie, może chciałabyś się do mnie wprowadzić?

- Słucham? - Tym razem Melanie o mało nie zakrztusiła się wodą.

- Pomyślałam, że może tak będzie ci wygodniej - odparła swobodnie Destiny.

- Mam własny dom.

- Ponad trzy kilometry stąd - dodał Richard, rozbawiony bezceremonialnością ciotki,

usiłującej przejąć kontrolę nad protegowaną. - Wygodniej mogłoby jej być tylko u mnie -

dodał.

Destiny rozpromieniła się.

- Może dopóki wybory...

- Wykluczone. - Melanie nie dopuściła Richarda do głosu. - Nie potrzebuję aż tak bliskiego

kontaktu z klientami. Czasem pewien dystans jest najlepszy dla wszystkich zainteresowanych.

- Trudno w to uwierzyć. - Destiny nie wydawała się przekonana. - Masz przecież

zaprezentować Richarda, więc im więcej będziesz o nim wiedziała, tym lepiej dla was obojga.

- Coś mi mówi, że i tak dowiem się o nim wielu rzeczy - odparła Melanie, przywołując na

twarz nieszczery uśmiech.

- No cóż. Jeśli uważasz, że tak będzie lepiej. - Destiny nawet nie próbowała ukryć

rozczarowania. - Ostatecznie to ty jesteś ekspertem. Ja, oczywiście, pomogę ci we wszystkim,

w czym tylko będę mogła. Mack?

Mack skinął głową, z trudem zachowując powagę.

- Jestem do dyspozycji zawsze, kiedy tylko Melanie będzie czegoś potrzebować.

Richardowi nie podobał się błysk w oczach brata, rzucił mu więc ostrzegawcze spojrzenie.

- Myślę, że najlepiej będzie, jeśli Melanie i ja sami opracujemy nową strategię. Bez

wtrącania się osób postronnych, podkreślam! Wiecie, jak to jest, gdzie kucharek sześć, tam

nie ma co jeść.

- Ty decydujesz, bracie - odparł Mack. - Jeśli chcesz pracować tylko z Melanie, Destiny i ja z

pewnością uszanujemy twoją wolę. Prawda, ciociu?

- Jestem przekonana, że gdybym od czasu do czasu mogła zgłosić pewne sugestie, to Richard

i Melanie chętnie ich wysłuchają. - Destiny nie dawała za wygraną.

- Przecież i tak nie będziemy mieli innego wyjścia -mruknął Richard.

- Oczywiście, że chętnie cię wysłuchamy - zapewniła Melanie, a w jej głosie po raz pierwszy

tego wieczoru zabrzmiała wesoła nuta. - Myślę, że stanowimy idealny zespół i wszystko

znakomicie się ułoży.

- Sama bym tego lepiej nie ujęła. - Destiny uśmiechnęła się szeroko.

Mack ukrył śmiech, udając kaszel, i zajął się jedzeniem. Richard patrzył na siedzących przy

stole ludzi, którzy najwyraźniej postanowili doprowadzić go do obłędu, i westchnął. Wieczór

nawet w przybliżeniu nie przebiegał tak, jak to sobie zaplanował.

- Wydaje mi się, że było całkiem nieźle - orzekła Melanie, choć siedzący za kierownicą

Richard był w ponurym nastroju. - Wszystko poszło nie tak, jak zaplanowałeś, prawda? No,

wyrzuć to z siebie.

- Idąc tam, czułem się panem sytuacji, a wyszedłem pokonany. Moje położenie jest teraz

beznadziejne.

- Pociesz się tym, że nie jesteśmy zaręczeni. - Melanie starała się znaleźć dobre strony

sytuacji. - I nie musieliśmy nawet udawać.

- Na razie - mruknął Richard. - Jeśli uważasz, że ciotka zrezygnuje, to jesteś naiwna.

- Może i nie, ale zyskaliśmy trochę czasu. Kiedy Destiny zaangażuje się w twoją kampanię...

- Nie życzę sobie, żeby wtrącała się do mojej kampanii! - wykrzyknął.

- Dlaczego? Ona ma głowę na karku i zna wielu ludzi.

- Jest podstępna, a ja nie lubię ludzi, których ona zna.

- Myślałam, że znacie te same osoby. - Spojrzała na Richarda.

- Zgadza się i dlatego nie chcę się kontaktować z żadną z nich - odparł stanowczo. - Przecież

podkreślałaś, że muszę poszerzyć swój elektorat, prawda?

- Masz rację, ale na skuteczną kampanię potrzebne są pieniądze.

- Mam pieniądze.

- Zamierzasz sam finansować kampanię? - zapytała z niedowierzaniem.

- Mam pieniądze - powtórzył. - A w ten sposób nie będę miał żadnych zobowiązań. To cię

powinno uszczęśliwić.

- Jestem szczęśliwa. Ale czy jesteś pewien, że to rozsądne? Nadeszła pora, żebyś zaczął

zdobywać poparcie, którego będziesz potrzebował później.

- Do czego?

- Obojętne, czy w wyborach na gubernatora, czy do Senatu. Chodzi o twoje aspiracje

polityczne, a dopiero zaczynasz karierę. Nie możesz finansować wszystkich kolejnych

kampanii z własnej kieszeni.

- Nie wiadomo, może tak znienawidzę całą tę politykę, że nigdy więcej nie będę już

kandydował. Poczekajmy, zobaczymy, co będzie - powiedział. - A na razie nie wezmę

pieniędzy od ludzi, którzy będą chcieli w zamian otrzymać w przyszłości przywileje.

Melanie była zdumiona. Rozumiała jednak, że kiedy Richard oficjalnie zgłosi swoją

kandydaturę, jego nietypowe podejście do spraw finansowania kampanii pozwoli jej

przedstawić go jako człowieka niezwykłego. Wiedziała, że to przemówi do wyborców.

- Wracając do Destiny, muszę cię ostrzec, żebyś na nią uważała.

- Daj spokój. Ona tylko stara się być pomocna.

- Z pewnością, tyle że ona ma własne zdanie na temat tego, na czym polega pomoc. Tyle razy

byłem świadkiem, jak odmawia przewodniczenia różnym komitetom, a mimo to, zgadnij, kto

podejmował wszystkie ważne decyzje?

- Ona - domyśliła się Melanie, bez trudu wyobrażając sobie, jak to wyglądało.

- W mojej kampanii byłoby tak samo.

- Pozwól jej zgłaszać pomysły, przecież nie musimy ich potem wykorzystywać. Wystarczy,

ż

e wysłuchamy - poprosiła Melanie.

- Są różne formy przymusu. Powiedzieć ci, jaka będzie jej pierwsza sugestia?

- Słucham.

- Zapyta, czy nie uważasz, że byłbym lepiej postrzegany, gdybym miał żonę.

- Wcale nie musisz być żonaty, żeby wygrać wybory. Choć niewątpliwie rodzina jest

dodatkowym atutem przy kreowaniu kandydata.

- No widzisz! - Richard popatrzył na nią tryumfalnie. -W ten sposób właśnie dałaś jej do ręki

argument, jakiego potrzebowała.

- Naprawdę? - Popatrzyła na niego zdziwiona.

- Nie widzisz tego? Teraz jestem dobrym kandydatem, ale jeśli się ożenię, będę jeszcze

lepszym. A zgadnij, z kim powinienem się ożenić? Jesteś na miejscu, znasz się na rzeczach,

które mogą się okazać przydatne. A poza tym widać, że świetnie się rozumiemy, prawda? -

drwił.

Nie spodobało jej się to, co mówił, ale trudno było mu nie przyznać racji. Z łatwością mogła

sobie wyobrazić tok rozumowania Destiny. Doskonały nastrój Melanie od razu się ulotnił.

- A zatem, czy nam się to podoba, czy nie, i tak się skończy na zaręczynach, prawda?

- To tylko kwestia czasu - przyznał ponuro Richard. Powstrzymując westchnienie, Melanie

odchyliła się na

skórzane oparcie fotela. Właśnie dostała najwspanialszą pracę, o jakiej mogła marzyć. Ale

łączyło się to z tyloma zobowiązaniami i warunkami, że w rezultacie będzie miała związane

ręce.

ROZDZIAŁ 9

Richard czytał raport prezesa europejskiego przedstawicielstwa koncernu. Nie mógł się

jednak skupić, bo wciąż miał przed oczami obraz Melanie, co uniemożliwiało mu zrozu-

mienie czegokolwiek. Zatrudnił ją dopiero poprzedniego wieczoru, a już doprowadzała go do

szaleństwa.

Nie zrzucał jednak całej winy na nią. W końcu to przecież on sam pozwolił tak sobą

manipulować, że dziewczyna stała się częścią jego codzienności. Spodziewał się, że już o

ś

wicie pokaże się w biurze, ale jeszcze nie przyszła. Przez chwilę miał nadzieję, że może

opatrzność nad nim czuwa i Melanie zrezygnuje z pracy. Może miała więcej rozumu niż on?

- Wyglądasz na trochę zmęczonego - zauważył Mack, wchodząc do biura.

- Co cię sprowadza? - Richard był zaskoczony, bo siódma rano była dla Macka niezwyczajną

porą. - Myślałem, że wolisz tu nie zaglądać, w obawie, że przywiążę cię do biurka i zmuszę

do pracy w rodzinnej firmie.

- Dawno uzgodniliśmy, że nie byłby to dobry pomysł. Wiesz, że nie znam się na niczym poza

piłką, i nic innego mnie nie obchodzi. Kiedy w dzieciństwie graliśmy w Monopol, zawsze

okazywałem się beznadziejny. Na pewno pamiętasz.

- Szczerze mówiąc, nie. - Richard uśmiechnął się ironicznie. - Nigdy nie byłeś w stanie

usiedzieć na miejscu na tyle długo, żeby zagrać w jakąkolwiek grę planszową.

- Grywaliśmy, kiedy padało, bo ciotka nie pozwalała mi wtedy wychodzić na dwór. Zawsze z

tobą przegrywałem, co nie wróżyło dobrze mojej przyszłości w zakładach. Może nie jestem

genialnym biznesmenem, ale nawet ja umiem przewidzieć, jak by się to skończyło.

- Postanowiłeś trzymać się z daleka od firmy, bo w dzieciństwie wygrywałem z tobą w

Monopol? - spytał Richard ze zdumieniem.

- Zostawiłem ci firmę, bo była dla ciebie bardzo ważna, a dla mnie nie. Tak samo było

zresztą z naszym ojcem i z Destiny. Koncernem musi zarządzać ktoś, kto poświęci się temu

bez reszty. Tak jak ty. Ani ja, ani Ben nie nadajemy się do tego. Proste.

- Jeśli więc nie przyszedłeś domagać się funkcji prezesa, to co cię sprowadza?

- Przyszedłem porozmawiać o wczorajszym wieczorze. - Mack uśmiechnął się szeroko. - Jak

tam twój nowy doradca? Mogę się założyć, że umawiając się z ciotką na kolację, nie

spodziewałeś się takiego obrotu sprawy.

- Jest siódma rano, za wcześnie na takie rozmowy - odrzekł Richard, nie chcąc przyznać, jak

zręcznie został zmuszony do zatrudnienia dziewczyny. - Spotkam się później z Melanie i

ustalimy podstawowe zasady współpracy. Jakoś damy sobie radę.

- Ciekawe, czy nastąpi to przed kolejną randką na niby, czy też po niej? - rozważał Mack. - A

może to już koniec wielkiej mistyfikacji?

- Destiny przysłała cię, żebyś mi prawił kazania? - Richard przyjrzał się bratu spod oka.

- Nikt mnie nie przysyłał, wierz mi. A przyszedłem, bo od kiedy przestaliśmy z kolegami

oglądać w czasie lunchu operę mydlaną, nie bawiłem się tak dobrze. Twoja historia jest

zresztą znacznie lepsza. Nie mogę się doczekać dalszego ciągu.

- Uważaj. Stąpasz po cienkim lodzie - ostrzegł Richard, ale Mack zdawał się nie zwracać

uwagi na coraz gorszy humor brata.

- Na wypadek, gdyby cię to interesowało, chciałem ci powiedzieć, że spodobała mi się ta

twoja dziewczyna.

- To zrozumiałe - Richard wcale nie był zaskoczony. -Melanie jest atrakcyjną i inteligentną

kobietą. Ma też wspaniałe poczucie humoru. Gdyby nie to, nigdy by się nie zgodziła na udział

w tym całym szaleństwie.

- Poza tym jest miła dla starszych pań - dodał Mack z powagą.

Richard roześmiał się.

- Chciałbym być przy tym, gdy będziesz mówił Destiny, że jest starszą panią.

- Nie wyraziłem się ściśle - skrzywił się Mack. - Destiny nie ma wieku.

- To prawda - przyznał Richard z nutką żalu w głosie. - Gdyby nie to, mógłbym nie zwracać

na nią uwagi, zrzucając wszystko na demencję.

- Obaj jesteśmy zgodni co do tego, że nasza ciotka ma szalone pomysły. - Mack spoważniał.

- Ale może jednak powinieneś jej posłuchać? Mogła przecież obmyślić dla ciebie coś

znacznie gorszego niż znajomość z Melanie, niezależnie od tego, jaką rolę ta dziewczyna

odegra ostatecznie w twoim życiu.

- Zapomniałeś, że ona już jest częścią mojego życia? - zapytał Richard, powstrzymując

westchnienie. - Kazałem przygotować dla niej biuro na tym samym piętrze co mój gabinet. W

ten sposób będzie miała swoje wymarzone miejsce do pracy, ale jeżeli dopisze mi szczęście,

to nigdy go nawet nie użyje.

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło.

- Daj spokój, Mack. Dość mam kłopotów z Destiny, knującą za moimi plecami.

- Posłuchaj mnie - poprosił Mack poważnie. - Jestem przekonany, że podejmując gierki

mające uspokoić Destiny i nie dając Melanie szansy, popełniasz błąd. Umów się z nią na

prawdziwą randkę. Spróbuj ją poznać bliżej. Raz w życiu zrzuć tę swoją zbroję i przestań być

sztywniakiem. Zrób to, bracie.

- Uważasz, że jestem sztywniakiem?

- Zawsze byłeś. Kiedy zginęli rodzice, miałeś dwanaście lat, a mimo to przyjąłeś pozę

człowieka dojrzałego i odpowiedzialnego. Musiałeś więc stać się nudziarzem. Dziękuję Bogu,

ż

e ja i Ben mieliśmy ciebie, bo gdyby cię nie było, my także moglibyśmy stracić dzieciństwo

i dojrzeć przedwcześnie. To byłoby okropne.

- Nie mówmy już o tym - mruknął Richard, zmęczony tą rozmową.

Słowa Macka były boleśnie prawdziwe. Nawet gdy Destiny przejęła opiekę nad całą trójką

bratanków, Richard uznał, że jest współodpowiedzialny za los braci, za ich przyszłość. Wziął

więc ten ciężar na swoje barki. Tak więc z beztroskiego dwunastoletniego dziecka niemal w

jednej chwili zmienił się w dorosłego.

- Jasne - odparł Mack sztucznie swobodnym tonem. -Jeśli naprawdę nie jesteś

zainteresowany Melanie, to może ja się koło niej zakręcę?

Richard znowu poczuł ból głowy. Ciekawe, czy to zapowiedź zawału, którego pewnie

dostanie, zanim cała ta historia się skończy.

- Trzymaj się od niej z daleka! - ostrzegł. - Bez względu na to, czy jestem nią

zainteresowany, czy nie, ty trzymaj się od niej z daleka.

- Tak właśnie myślałem - powiedział Mack, bardzo z siebie zadowolony.

- Co to ma znaczyć? - Richard zmierzył go spojrzeniem pełnym złości.

- Z nas dwóch ty jesteś tym bystrzejszym, więc pomyśl nad tym trochę - odparł Mack i

pogwizdując, opuścił gabinet, zostawiając Richardowi rozwiązanie tej zagadki. Nie była ona

trudna, ale Mack wolał nie być przy tyra, kiedy Richard ją rozwiąże.

Idąc do gabinetu Richarda, Melanie spotkała w korytarzu Macka, który na jej widok

zagadkowo się uśmiechnął.

- Dzień dobry - powiedziała ostrożnie. - Widziałeś już Richarda?

- Tak, jest u siebie, ale może daj mu parę minut, nim wejdziesz.

- Czy ktoś jest u niego?

- Tylko demony dręczące jego duszę- odparł Mack z zadowoleniem w głosie.

- Co się tam stało? A może nie powinnam pytać? - Spojrzała na Macka, zastanawiając się,

czy dokuczanie Richardowi sprawia mu taką samą przyjemność jak granie na nerwach ciotce.

- Ode mnie niczego się nie dowiesz, Melanie. Braterska lojalność i tak dalej, przecież

rozumiesz? Ale postaraj się uwierzyć, że Richard jest dobrym chłopakiem - dodał już całkiem

poważnie.

- Wiem o tym.

- Nie zapominaj więc. Nie zważaj na kombinacje Destiny ani na to, jak szalone rzeczy będą

się tu działy. - Mack pospiesznie wyrzucał z siebie słowa. - Richard gra twardziela, ale tak

naprawdę potrzebuje kogoś, kto zdoła się przebić do niego przez tę grubą skorupę, w której

się schował.

- Bez względu na to, co Richard ci powiedział, jestem tu po to, żeby zorganizować jego

kampanię wyborczą. I tylko po to, rozumiesz?

- Wiem, Richard mówił mi o waszej wielkiej mistyfikacji. - Mack uśmiechnął się. - Takie gry

mają jednak to do siebie, że kiedy naprawdę się w nie zaangażujemy, to granica między

prawdą a fikcją zaczyna się zacierać.

- Ja zawsze potrafię odróżnić prawdę od fikcji - oświadczyła z przekonaniem Melanie.

- W takim razie masz szczęście. - Mack przyjrzał się jej z powagą. - A może nie?

Zanim jednak zdążyła zapytać, co ma na myśli, odszedł, pogwizdując beztrosko, równie

irytująco zagadkowy jak pozostali Carltonowie.

Melanie westchnęła i zastukała do drzwi Richarda.

- Twoja sekretarka jeszcze nie przyszła. Mogę wejść? - zapytała, wsuwając głowę.

- Nie ma jej, bo o tej porze nikt mnie na ogół nie nachodzi - odparł kwaśno.

- Spotkałam Macka - ciągnęła, postanawiając, że nie da się zniechęcić jego kiepskim

humorem. - Posprzeczaliście się?

- Nigdy się nie sprzeczamy, bo też i nigdy nie przebywamy ze sobą na tyle długo, byśmy

zdążyli to zrobić. On tylko wpada, robi zamieszanie i znika.

- Wydawał się w doskonałym humorze - zauważyła.

- Oczywiście, że był w doskonałym humorze, bo właśnie przeprowadził jedną ze swoich

najlepszych akcji, polegających na błyskawicznym ataku z zaskoczenia.

- Miał do ciebie jakąś sprawę?

- Przyszłaś o świcie, żeby rozmawiać o moim bracie? -Spojrzał spod przymkniętych powiek.

- Zamierzam rozpocząć pracę nad twoją nową strategią wyborczą. A całą resztę w

cywilizowanym świecie określa się jako rozmowę, pogawędkę czy pogaduszki.

- Nie mam czasu na pogaduszki. - Richard wskazał papiery piętrzące się na biurku. - Jeden z

głównych działów koncernu osiąga niespodziewanie niskie wyniki. Muszę wyjaśnić, dlaczego

tak się dzieje.

Próbowała wywnioskować, czy mówi prawdę, czy tylko próbuje się wykręcać, ale z jego

spojrzenia niczego nie dało się wyczytać.

- W takim razie nie będę ci przeszkadzać - odparła. - Powiedz tylko, kiedy będziemy mogli

porozmawiać. Chcę ustalić plan kampanii, budżet i tym podobne. Jeśli jest już zatrudniony

menedżer do tej kampanii, to muszę się z nim spotkać. On czy też ona zajmie się strategią, co

w dużym stopniu cię odciąży. Richard zamknął oczy i masował obolałe skronie.

- Boli cię głowa? - zapytała Melanie współczująco. - Nic dziwnego, jeśli zważyć, iloma

sprawami musisz się zajmować. Może chcesz się napić herbaty? Jeżeli jest tu gdzieś blisko

kuchnia, chętnie ci zaparzę.

- Do diabła! Nie zatrudniłem cię do parzenia herbaty! - krzyknął.

Melanie utkwiła w nim spojrzenie, a on westchnął.

- Przepraszam, nie powinienem podnosić głosu.

- To prawda - przyznała. Nie chciała dyskutować nad jego zachowaniem. Dała tylko do

zrozumienia, że nie będzie tolerować takich postępków i koniec. - To w końcu chcesz tej

herbaty czy nie?

- Jeśli naprawdę będziesz taka miła, chętnie wypiję filiżankę. Przy sali konferencyjnej jest

kuchenka, powinnaś tam znaleźć wszystko, co potrzebne.

- Z cukrem, cytryną?

- Bez dodatków poproszę.

Sala konferencyjna była urządzona elegancko i ze smakiem. Ciekawe, czy to dzieło Destiny?

- pomyślała Melanie, wchodząc do maleńkiej kuchni wyposażonej w dwupalnikową kuchenkę

i pasującą do niej lodówkę, również w stalowej obudowie. W kredensiku stała porcelanowa

zastawa i kryształowe kieliszki, a w szufladach ułożono srebrne sztućce. Było tu wszystko,

czego potrzeba, żeby podejmować bogatych członków zarządu.

Melanie postawiła czajnik na kuchence i zaczęła szukać herbaty. Kiedy woda się zagotowała,

napełniła czajniczek i postawiła go na tacy obok filiżanki i talerzyka z torebeczką herbaty.

Wróciła do gabinetu Richarda i bez słowa zalała torebkę wrzątkiem.

- Wyznacz termin spotkania i poproś sekretarkę, żeby do mnie zadzwoniła. Będę czekała na

wiadomość - powiedziała, zamierzając opuścić gabinet.

Kiedy przechodziła obok Richarda, chwycił ją za rękę.

- Jeszcze raz przepraszam, Melanie. Głowa mi pęka i mam kiepski nastrój, ale to jeszcze nie

powód, żeby tak na ciebie naskakiwać.

- Dopóki to rozumiesz, ciągle jeszcze jest dla ciebie nadzieja - uśmiechnęła się.

- Nie jestem jeszcze za stary, żeby się czegoś nauczyć. A skoro już jesteś, to może jednak

zostaniesz i od razu pomówimy o twojej koncepcji. Pierwsze spotkanie mam dopiero o ósmej

trzydzieści.

- A ta sterta papierów? - zapytała.

- Może poczekać, a nawet powinna, bo żeby się tym zająć, muszę spojrzeć świeżym okiem

na te dokumenty, a więc teraz i tak nic z tego nie będzie.

- W takim razie tu jest lista spraw, które musimy ustalić. De czasu mam przeznaczyć na

opracowanie nowego planu? Czy będziesz potrzebował wstępnego projektu dla pracowników,

czy wolisz, żebym została i sama zajęła się koordynacją? Na początku mówiliśmy także o

doradztwie w sprawach firmy. Ustalmy, co jest ważniejsze - koncern czy wybory? Nie musisz

odpowiadać w tej chwili, ale powinieneś się nad tym zastanowić. Nie chcę niepotrzebnie

podwyższać kosztów, dopóki wszystkiego nie ustalimy.

- Doceniam to - powiedział, patrząc na nią trochę zaskoczony.

- O co chodzi?

- Nie spodziewałem się, że będziesz taka... - Richard urwał.

- Zorganizowana? - podsunęła. - Gdyby od samego początku wszystko poszło dobrze,

właśnie takie byłoby twoje pierwsze wrażenie na mój temat. Naprawdę jestem dobra w tym,

co robię. Co do tego Destiny ma rację.

- Zaczynam to dostrzegać - rzekł, podając jej kilka teczek. - To dokumenty osób

ubiegających się o stanowisko menedżera kampanii. Przejrzyj je i powiedz, co o nich sądzisz.

Mogę się z tobą spotkać o trzeciej - dodał, przeglądając swój plan dnia. - Będę miał piętnaście

minut, więc się nie spóźnij. Kazałem przygotować dla ciebie biuro. Jeżeli będziesz czegoś

potrzebowała, powiedz mojej sekretarce, a ona się tym zajmie. Resztę omówimy już razem z

menedżerem kampanii, kiedy go zatrudnimy.

- Zgoda. W takim razie do zobaczenia o trzeciej - powiedziała Melanie, kierując się do drzwi.

- Masz jakieś plany na wieczór? - zapytał, kiedy już naciskała klamkę.

- Myślę, że... - zaczęła, ale przerwał jej, zanim zdążyła zaprotestować.

- Chodzi o sprawy służbowe. O ósmej muszę się pokazać na przyjęciu organizowanym przez

komitet dobroczynny, którego współprzewodniczącą jest Destiny. Ciotka będzie szczęśliwa,

widząc nas znowu razem, a poza tym zjawi się tam wiele osób, które powinnaś poznać.

- To znaczy, że dalej gramy? - zapytała. Nie była pewna, co właściwie myśleć o tym

udawaniu. Sądząc jednak po tym, jak szybko zabiło jej serce, podobało się jej to bardziej, niż

powinno.

- Jak najbardziej. Uzgodniliśmy przecież, że będziemy ciągnąć to przedstawienie, dopóki

Destiny nie zostawi nas w spokoju - przypomniał.

- A czy pomyślałeś o tym, co może się stać, jeżeli ona odkryje, że to tylko gra? - zapytała.

- Nie możemy dopuścić do tego, żeby się dowiedziała - odparł Richard. - Dlatego musimy się

pilnować. Dziś wieczorem ciotka oczekuje, że przyjdziemy razem.

Melanie doszła do wniosku, że jeśli sytuacja będzie się rozwijała w tym tempie, to

konieczność kupowania strojów wieczorowych błyskawicznie doprowadzi ją do bankructwa.

Nawet tych z drugiej ręki.

- O której mam być gotowa? - zapytała z rezygnacją.

- Przyjadę po ciebie o wpół do ósmej.

- Kiedy następnym razem będziesz potrzebował mojego towarzystwa z okazji oficjalnych

spotkań, daj mi znać z większym wyprzedzeniem. Nie mam, tak jak Kopciuszek, wróżki za

matkę chrzestną i potrzebuję czasu, żeby się przygotować do wyjścia.

- Obiecuję. Ale nie mów o tej dobrej wróżce w obecności Destiny, bo przypuszczam, że

byłaby szczęśliwa, mogąc odgrywać jej rolę. Przez całe życie ubierała trzech chłopców, a to

nie pozwoliło jej rozwinąć skrzydeł wyobraźni. Bo co można zrobić ze smokingiem? Nawet

jeśli zaprojektuje go znany projektant, wciąż wygląda tylko jak smoking. Biedna Destiny...

- Wyobrażam sobie, że dla osoby o takiej fantazji jak ona musiało to być frustrujące. Ale

teraz już lepiej wezmę się do pracy - powiedziała i zabębniła palcami o trzymane w ręku

teczki.

- Do zobaczenia o trzeciej. - Richard skinął głową. Melanie wróciła do swojej firmy.

Zamknęła drzwi biura

i się o nie oparła. Rozmawiając z Richardem, miała ochotę pochylić się nad nim, siedzącym

za ogromnym biurkiem, i całować go, aż w końcu się rozchmurzy. Byłoby to jednak bardzo

nierozsądne.

Richard oczekiwał, że spędzą razem kolejny wieczór, podczas którego ona będzie udawać

kogoś bliższego mu niż niezależna konsultantka, a później wróci do domu i wcale za nim nie

tęskniąc, spokojnie zaśnie. Jeżeli tak ma to wyglądać, musi porozmawiać z Richardem o

ryzyku, jakie niesie gra, którą podjęli. Uważała, że cała ta historia nie może się dobrze

zakończyć.

Przeglądała teczki kandydatów na stanowisko menedżera kampanii, typując najlepszych i

uzasadniając krótko swoją opinię. Nie wiedziała, jak dalece Richard będzie polegał na jej

zdaniu. Liczyła się też z tym, że chciał w ten sposób tylko sprawdzić, na ile ich opinie są

zbieżne. Bez względu na wszystko postanowiła przygotować przemyślaną i inteligentną

notatkę na temat każdego z kandydatów.

Pracowała w skupieniu, nie przerywając nawet na lunch, zdecydowana jak najlepiej wywiązać

się z zadania. Zamierzała udowodnić, że zatrudniając ją, Richard nie popełnił błędu, jeżeli

nawet powodem, dla którego to zrobił, nie były jej kwalifikacje zawodowe.

- Mogę wejść? - zapytała Becky, zaglądając do biura.

- Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego przeglądasz te teczki, bo chyba źle cię zrozumiałam.

- Richard prosił, żebym wstępnie oceniła kandydatów.

- I dlatego natychmiast rzucasz wszystkie inne sprawy?

- Niczego nie rzucam - broniła się Melanie. - Przesunęłam tylko kilka spotkań. To nic

takiego. Często przecież zdarzają się podobne sytuacje.

- Coś mi mówi, że od tej pory będą się zdarzały jeszcze częściej.

- Jeśli nawet, to przecież Richard będzie nam dobrze płacił, prawda?

- A ty będziesz tańczyła, jak on ci zagra - stwierdziła Becky. - Nie podoba mi się to. Tak

samo jak nie spodoba się tym wszystkim ludziom, którzy płacą nam regularnie od wielu

miesięcy czy nawet lat. Może to nie są grube ryby, ale to nasi klienci.

- Nie mam zamiaru zaniedbywać klientów - oświadczyła Melanie, a ujrzawszy jej sceptyczną

minę, spytała: - O co chodzi, Becky? Myślałam, że rozumiesz, jak ważne jest dla nas to

zlecenie.

- Nie podoba mi się, że dla tego faceta stajesz na głowie. Jesteś na to za dobra.

- Nie robię tego dla żadnego faceta, tylko dla naszego klienta - przypomniała Melanie.

- Czy to znaczy, że koniec z tym przedstawieniem dla jego ciotki?

- Nie całkiem - przyznała Melanie.

- Naprawdę nie widzisz, jaka to ryzykowna gra? Jesteś pewna, że nie zaangażowałaś się

osobiście i że Richard cię nie pociąga?

- Może istotnie traktuję tę sprawę trochę osobiście. - Melanie zdecydowała, że nie będzie

kłamać. - Chciałabym wywrzeć na nim piorunujące wrażenie. Pilnuję jednak, żeby sprawy nie

wymknęły mi się z rąk.

- Kochanie, minął dopiero jeden dzień. A jeśli chcesz znać moją skromną opinię, to ty już

dawno niczego nie kontrolujesz.

- Odwołałam kilka spotkań i posiedziałam trochę nad tymi teczkami, a ty od razu nazywasz

to brakiem kontroli? Daj spokój, Becky. To nasz nowy klient i to, co robię, jest całkowicie

uzasadnione.

- Jeśli tak twierdzisz. - Becky nie była przekonana.

- Tak właśnie twierdzę i... - zaczęła Melanie, ale przerwał jej dzwonek telefonu.

- Mówi Winifred, sekretarka pana Carltona. Pan Carlton prosił, żebym odwołała spotkanie o

trzeciej i przekazała, że wieczór pozostaje bez zmian i przyjedzie po panią o wpół do ósmej.

- Rozumiem, dziękuję - powiedziała Melanie, unikając wzroku przyjaciółki.

- Odwołał spotkanie? - domyśliła się Becky. Melanie wiedziała, że Becky uważa ją za

idiotkę, a co

gorsza, ona sama w tej chwili tak się właśnie czuła.

- Wyznaczył nowy termin? - zapytała Becky.

- Me. Może poda go wieczorem.

- Wieczorem? - W głosie Becky brzmiało niedowierzanie.

- Nie mówiłam ci, że z nim wychodzę? Oczywiście spotkanie służbowe.

- On będzie ściskał dłonie grubym rybom na przyjęciu, a ty będziesz mu w tym czasie

referować rezultaty swojej pracy. - Becky z politowaniem pokiwała głową.

- Możemy porozmawiać w samochodzie, jadąc na spotkanie - broniła się Melanie, czując, że

jej pewność siebie znika. - Albo w drodze powrotnej.

- Jak daleko masz zamiar się posunąć, żeby utrzymać ten głupi kontrakt?

- Co chcesz przez to powiedzieć? - Melanie była zaszokowana słowami Becky.

- To, co robisz, to chodzenie po linie. A biorąc pod uwagę błysk, jaki pojawia się w twoich

oczach, kiedy tylko rozmowa schodzi na Richarda, obawiam się, żebyś z tej liny nie spadła, i

to na głowę.

- Jak możesz? To okropne! - Melanie poczuła się dotknięta uwagą przyjaciółki.

- Okropne jest to, że tak pomyślałam? - dociekała Becky. - Jesteś moją najlepszą przyjaciółką

i bardzo cię lubię. Jestem przerażona, bo widzę, jak niewiele brakuje, żebyś zrobiła coś, czego

będziesz żałować.

- Martwisz się o mnie czy o firmę? - zapytała cynicznie Melanie.

- Oczywiście, że o ciebie - natychmiast odpowiedziała Becky. - Ale jeśli ludzie zaczną

uważać, że sypiasz z jednym ze swoich głównych klientów, to twoja reputacja jako fachowca

również może ucierpieć.

- Nie sypiam z Richardem.

- Jeszcze nie. - Becky nie miała zamiaru ustąpić.

- Od razu mu zapowiedziałam, że nie pójdę z nim do łóżka.

- Wiesz, jak specyficzna jest nasza praca – odrzekła Becky. - Poświęcamy mnóstwo czasu na

wykreowanie wizerunku klientów. Najlepiej nam to wychodzi, jeżeli ten wizerunek jest jak

najbardziej zbliżony do prawdy. Oszustwa nam się niezbyt udają, bo obie jesteśmy na to za

uczciwe.

- Innymi słowy, jeśli ludzie zaczną podejrzewać, że sypiam z Richardem, nie będzie miało

ż

adnego znaczenia, że to nieprawda? - uściśliła Melanie, czując się już do końca pokonana.

- Bingo! - zawołała Becky.

- Jak mogłam się dać w to wciągnąć? - zapytała żałośnie Melanie, choć dobrze wiedziała, że

sprawiła to przebiegłość Destiny i nalegania Richarda.

- To proste. Chciałaś oddać przysługę przyjaciółce. Skąd mogłaś przypuszczać, że od

pierwszego wejrzenia oszalejesz z pożądania?

- Nie jestem w nim zakochana - oświadczyła stanowczo Melanie.

- Powiedziałam po-żą-da-nia - przypomniała Becky z uśmiechem. - Ciekawe, że usłyszałaś

coś innego. No, skończyłam na dzisiaj i idę do domu.

- Nie ma jeszcze trzeciej - zaprotestowała Melanie.

- Wiem, ale potrzebujesz czasu, żeby się przygotować na wieczór.

- Może powinnam po prostu naciągnąć na siebie worek? - powiedziała Melanie.

- Wątpię, żeby to pomogło. Wydaje się, że Richardowi to nie przeszkodzi, bo całkiem stracił

dla ciebie głowę.

- Do diabła, Becky! To tylko gra! - krzyknęła Melanie, ale odpowiedział jej cichy śmiech

przyjaciółki i odgłos zamykanych drzwi.

Ze złością popatrzyła na stos teczek, przy których spędziła tyle godzin. A może polecić

Richardowi na menedżera jakiegoś idiotę? W pełni na to zasłużył. Postanowiła jednak zmusić

go raczej, aby zaczął ją traktować poważnie. A jeśli chodzi o Becky, to w jednym ma

niewątpliwie rację. Musi się pilnować, tak żeby po zakończeniu tej farsy z Richardem nie

okazało się, że jej opinia zawodowa ucierpiała.

ROZDZIAŁ 10

Wystarczyło, że Richard zobaczył wyraz twarzy Melanie, by zrozumiał, jak poważnym

błędem było odwołanie popołudniowego spotkania. Dziewczyna zachowywała się uprzejmie,

ale tak chłodno i obojętnie jak zupełnie obca osoba. Zrozumiał, że jeśli natychmiast temu nie

zaradzi, czeka go ciężki wieczór.

Na szczęście spodziewał się podobnej reakcji i miał w zanadrzu kilka niespodzianek, które

mogłyby pomóc w rozładowaniu sytuacji. Na początek wyjął zza pleców okazały bukiet.

- Może ci się spodobają - powiedział z nadzieją, pilnie wypatrując oznak poprawy nastroju

Melanie.

- Są piękne! - Melanie ukryła twarz w pachnącej wiązance lilii i róż. - Wstawię je do wody -

powiedziała i wyszła z pokoju, nawet nie spojrzawszy na Richarda.

Nie jest najgorzej, mogła mu je przecież rzucić w twarz. Rozejrzał się po saloniku. Był

umeblowany antykami i zupełnie współczesnymi sprzętami, przy czym widać było, że osoba,

która je wybrała, ma znakomite wyczucie kolorów. Chociaż Richard nie zdecydowałaby się

na urządzenie własnego domu w takim stylu, z zaskoczeniem stwierdził, że wnętrze sprawia

bardzo miłe wrażenie. Gdyby ten wieczór nie był taki ważny dla Destiny, najchętniej wcale

by się stąd nie ruszał.

Melanie wróciła z kwiatami w dużym, kryształowym wazonie i postawiła je na szklanym

blacie stolika do kawy. Znowu wtuliła w nie na chwilę twarz.

- Powinniśmy już iść - oznajmiła wreszcie oficjalnym tonem, co go zirytowało.

- Dobrze, ale najpierw musimy się pozbyć tego tonu -mruknął i pocałował ją.

Przez krótką chwilę próbowała się opierać, ale kiedy Richard wypuścił ją wreszcie z uścisku,

patrzyła na niego już nieco cieplejszym wzrokiem.

- To było nie fair - powiedziała jednak oskarżycielsko.

- To była ostatnia deska ratunku. Nie umiałem wymyślić nic innego.

- Skoro musiałeś odwołać spotkanie, mogłeś przynajmniej powiedzieć, że ci przykro. Całe

przedpołudnie przygotowywałam się do niego, a teraz zastanawiam się, czy ciebie w ogóle

interesuje moja opinia. Jeżeli nie będziesz mnie traktował poważnie, nasza współpraca nie ma

sensu. Odejdę. Właśnie tego się spodziewał.

- Ależ traktuję cię poważnie - zapewnił. - Gdyby tak nie było, nie prosiłbym, żebyś się tym

zajęła. Jeżeli jednak mamy razem pracować, musisz zrozumieć, że mój rozkład dnia jest

płynny. Ciągle coś się dzieje i muszę reagować, gdy pojawiają się nieoczekiwane możliwości,

albo gdy coś się wali. Dziś miałem dwie godziny na złożenie oferty kupna firmy, którą od lat

próbuję zdobyć. Termin mijał o piątej i niemal do tej pory rozmawiałem z prawnikami.

- W porządku. - Wydawało się, że Melanie jest usatysfakcjonowana tym tłumaczeniem. -

Przesadziłam, ale bardzo rai zależało, żeby wywrzeć na tobie wrażenie. To była pierwsza

okazja. Poza tym zezłościła mnie twoja pewność, że rzucę wszystko inne i zajmę się tylko

tym, o co mnie prosiłeś. W dodatku nie zadałeś sobie trudu, żeby polecić sekretarce ustalenie

nowego terminu.

- To dlatego, że i tak mieliśmy się spotkać. Liczyłem na to, że te kwiaty złagodzą twój gniew.

- Przyznaję, to miły gest, wolałabym jednak kilka szczerych słów. Ale ty pewnie nie jesteś

przyzwyczajony do przepraszania? - Popatrzyła mu w oczy.

- Kiedy trzeba, umiem przeprosić - rzekł zakłopotany trafnością jej spostrzeżenia.

Miała rację, nie był przyzwyczajony, by krytykowano jego zachowanie. Jak to ujęła Destiny?

Zbyt wielu ludzi gotowych było spełniać wszystkie jego zachcianki? Pomyślał nagle, że

branie pod uwagę uczuć innych to coś zupełnie nowego i zapewne poniżającego. Na to w

każdym razie wskazywał dzisiejszy wieczór.

- A często ci się to zdarza? - zapytała kwaśno. - Raz do roku czy rzadziej?

- Rzadziej - przyznał, wzruszając ramionami. - Przepraszam, że odwołałem spotkanie, ale

prawdę mówiąc, w ogóle nie powinienem się z tobą dzisiaj umawiać. Miałem napięty plan.

Umówiłem się z tobą tylko dlatego, że wiedziałem, jak bardzo zależy ci, by zacząć. Chciałem

też dać ci znać, że mam zamiar słuchać twoich rad.

- Naprawdę? - Melanie rozpogodziła się wreszcie.

- Tylko niech ci się nie przewróci w głowie. Powiedziałem, że będę słuchał twoich rad, ale

nie wspomniałem, że będę postępował zgodnie z nimi.

- Od czegoś trzeba zacząć. - Uśmiechnęła się. - Myślałam, że odwołałeś spotkanie, bo i tak

nie ma znaczenia, co powiem.

- Naprawdę chcę wysłuchać twojej opinii. Opowiesz mi wszystko podczas jazdy. Masz

dziesięć minut.

- Będę się streszczać. Jest zresztą tylko kilka osób godnych zainteresowania. Cóż za

elegancja - powiedziała na widok, stojącej przed wejściem limuzyny.

- Przekonałem się, że to bardzo wygodne, jeśli chce się w drodze popracować albo poświęcić

całą uwagę osobie towarzyszącej - dodał, patrząc jej w oczy.

- Jak mam się skoncentrować na pracy, kiedy mówisz takie miłe rzeczy?

- A może odłożymy sprawy służbowe na później i wrócimy do całowania? - zapytał,

przekonany, że całowanie Melanie nigdy w życiu mu się nie znudzi.

- Raczej nie. - Melanie odsunęła się. - Nie zatrudniłeś mnie przecież ze względu na mój talent

do całowania.

- Jesteś pewna? - Roześmiał się. - Mamy przecież dwie umowy, pamiętasz?

- Ani przez moment o tym nie zapomniałam, a w nocy pewno nie da mi to zasnąć. -

Popatrzyła na niego zmieszana.

- Pomyślałem to samo. - Spojrzał z nadzieją. - A skoro oboje nie będziemy mogli zasnąć, to

może spędźmy tę noc razem?

- Nic z tego - odparła. Lodowaty głos i chłodne spojrzenie miały ostudzić jego zapały.

Gotów był uwierzyć, że Melanie naprawdę nie ma ochoty na jego towarzystwo, ale zdradził ją

krótki, ledwie dostrzegalny błysk w oczach. Richard miał nadzieję, że namiętność, którą

próbowała stłumić, dojdzie do głosu. Pragnął dotrwać do tej chwili, nie tracąc panowania nad

sobą. Na razie jakoś sobie radził, ale każda chwila spędzona w pobliżu Melanie czyniła go

coraz mniej odpornym.

Pierwszą osobą, na którą natknęli się po wejściu do sali recepcyjnej w hotelu, okazał się

Mack. Melanie odniosła nawet wrażenie, że specjalnie na nich czekał. Chwycił Richarda za

ramię i wyciągnął obydwoje na zatłoczony korytarz.

- Przygotujcie się - ostrzegł ich ponuro. - Tam jest Pete Forsythe. Zachowuje się jak lis w

kurniku. Tylko na was spojrzy i już będzie miał gotowy jutrzejszy nagłówek.

- Cudownie - jęknęła Melanie, ale natychmiast się rozpromieniła. - Możemy wykorzystać

jego obecność.

- W jaki sposób? - Obaj mężczyźni popatrzyli na nią zaskoczeni.

- Forsythe goni za smakowitym kąskiem, więc dajmy mu coś. Powiedzmy, że zdecydowałeś

się kandydować w wyborach do władz miasta i zatrudniłeś mnie jako doradcę.

- Nie jestem gotowy, żeby to ogłosić - zaprotestował Richard. - Chciałem to zrobić dopiero w

połowie stycznia.

- Niczego nie będziesz musiał ogłaszać - wyjaśniła spokojnie Melanie. - Przyznasz tylko, o

czym i tak wszyscy wiedzą, że myślisz o kandydowaniu. W ten sposób potwierdzisz

zawodowy charakter naszej znajomości i zakończysz spekulacje na temat romansu. Prawda

okaże się tak nieciekawa, że być może Forsythe nawet tego nie opublikuje.

- Bardzo chytrze - przyznał Mack. - Posłuchaj jej, Richardzie. Znam tego gościa. Żywi się

skandalami i historyjkami o podtekście seksualnym. To, o czym mówiła Melanie, nie

zainteresuje jego czytelników.

- No dobrze, chodźmy - zgodził się w końcu Richard.

- Sprzedamy mu naszą nudną historię. Mam tylko nadzieję, że Destiny nie opowiedziała mu

już czegoś innego.

- Na przykład czego? - zapytała Melanie, choć nie była pewna, czy naprawdę chce to

wiedzieć.

- Tego, że wkrótce planujemy zaręczyny - wyjaśnił Richard.

- Przecież widziała nas razem tylko raz. - Melanie uważała przypuszczenie Richarda za

idiotyczne.

- Niestety, Richard może mieć rację - poparł brata Mack.

- Destiny ma bardzo żywą wyobraźnię. Jeśli uznaje, że sytuacja tego wymaga, bez oporów

ubarwia rzeczywistość, a już na pewno nie przepuści okazji, by nadać waszemu romansowi

nieco rozpędu.

- Forsythe nas nie widział, jeszcze możemy się wycofać

- zaproponował Richard.

- Wykluczone. To najgorsze, co moglibyśmy zrobić - zaprotestowała Melanie. - Gdyby ten

facet się o tym dowiedział, dopiero zacząłby węszyć! Pewnie od razu by sprawdził, czy

jesteśmy na liście gości i czy nie wymknęliśmy się na górę.

- Naszych nazwisk nie ma na liście - rzekł Richard. - Chyba że...

- Nawet o tym nie myśl - przerwała mu Melanie, podczas gdy Mack starał się stłumić śmiech.

- To zresztą nie ma znaczenia. Forsythe i tak uzna, że przekupiłeś obsługę, a jutro rano

przeczytamy, jak to wymknęliśmy się, żeby wreszcie być sami. Musimy tam wejść jak ludzie

o czystym sumieniu, niczego nieukrywający, co akurat jest prawdą. W tej sali zebrało się

mnóstwo osób. Może uda się nam przywitać i porozmawiać, z kim trzeba, a potem pokręcić

się trochę, żeby nas zauważono i wyjść, nie zbliżając się nawet do Forsythe'a. Niech usłyszy

od innych, że byliśmy razem.

- Melanie ma rację. Pójdę przodem i spróbuję go przyblokować - obiecał Mack, nie kryjąc, że

niecierpliwie czeka na rozwój wydarzeń.

- Myślałem, że raczej chowa się za tymi rosłymi napastnikami - mruknął Richard.

- Bardzo śmieszne - skomentował Mack. - Cokolwiek masz na ten temat do powiedzenia, i

tak ja mam większe doświadczenie.

- W unikaniu Pete'a Forsythe'a czy w blokowaniu?

- W obu tych sprawach - odparł stanowczo Mack.

- A przy okazji, z kim przyszedłeś? - zapytał Richard.

- Z nikim. Nie daję pożywki wyobraźni Destiny. Poza tym dzisiaj jest twój dzień -

przypomniał Mack. - Zwłaszcza gdybyś się zdecydował ogłosić zaręczyny.

- Poczekaj, kiedyś ciotka zajmie się i tobą. A wtedy pożałujesz, bo zrobię wszystko, żeby jej

pomóc. - Richard spojrzał ponuro na brata.

- Nie jestem pewna, czy rozsądne jest zrażanie do siebie kogoś, kto chce się rzucić pomiędzy

nas i Forsythe'a - zauważyła Melanie.

- Dobrze, braciszku. Rób, co do ciebie należy i pomóż nam dotrzeć do Destiny - poddał się

Richard.

Doświadczenie z boiska wyraźnie okazywało się przydatne, gdyż Mack nadzwyczaj sprawnie

poruszał się w zatłoczonej sali. Po chwili wszyscy troje znaleźli się przy stole prezydialnym,

za którym królowała Destiny w towarzystwie kilku dżentelmenów. Zaskoczona Melanie

ujrzała wśród nich wysokiej rangi doradcę prezydenta i dwóch senatorów. Poczuła się nagle

jak Alicja, która wypadając z króliczej nory, trafiła na herbatkę u Szalonego Kapelusznika. Z

całą pewnością nie było to towarzystwo, w którym obracała się na co dzień.

Destiny powitała przybyłych serdecznym uśmiechem, a potem dokonała prezentacji, z której

można by wywnioskować, że Melanie jest właścicielką jednej z najlepszych agencji w swojej

branży, z siedzibą przy Madison Avenue w Nowym Jorku. Mężczyźni odruchowo spojrzeli na

nią z szacunkiem, którego na ogół nie wzbudzała samym swym nazwiskiem. Zwykle, chcąc

pracować dla ludzi tak wysoko postawionych, musiała udowadniać, że świetnie się do tego

nadaje. A na razie nie udało się jej o tym przekonać nawet Richarda.

- Richardzie, ty stary lisie! - powitał go senator Furhman. - Widzę, że tobie należy zostawiać

wybór doradców. Znalazłeś piękną i zdolną kobietę, podczas gdy my wszyscy musimy

współpracować z łysymi starcami. Pogratulować, mój drogi!

Melanie była ciekawa odpowiedzi Richarda, bo dużo z niej mogła wywnioskować. I to nie

tylko na temat jego taktu i dyplomacji, ale również, co myśli o jej kwalifikacjach

zawodowych, choć nie miał w zasadzie okazji do wyrobienia sobie zdania w tej kwestii.

- Proponuję, żeby i pan ją zatrudnił. - Richard spojrzał senatorowi w oczy i uśmiechnął się. -

Ale dopiero wtedy, kiedy wygram wybory i obejmę urząd.

- A więc zdecydowałeś się wystartować w wyborach do władz miasta? - zapytał doradca

prezydenta.

- Zdecydowałem się to rozważyć - sprostował Richard, zgodnie z tym, co ustalił z Melanie.

Przysłuchując się rozmowie, Melanie doszła do wniosku, że Richard będzie z pewnością

pojętnym uczniem, co bardzo ułatwi jej pracę.

- Dlaczego nie startujesz do Kongresu? - chciał wiedzieć senator Furhman. - Człowiek

twojego kalibru tylko traci czas na zaczynanie wszystkiego od najniższego szczebla.

- Żadne działanie na rzecz społeczeństwa, bez względu na to, na jakim poziomie, nie jest

stratą czasu - oznajmił Richard zdecydowanie.

- Oczywiście, oczywiście, masz rację - szybko przytaknęli wszyscy trzej mężczyźni.

Melanie uśmiechnęła się, zadowolona ze sposobu, w jaki Richard poradził sobie z politykami,

nie urażając ich. Wiedziała, że będzie doskonałym kandydatem i że nikomu nie pozwoli

wyprowadzić się z równowagi.

- Panowie wybaczą, ale mamy z Melanie wiele spraw do omówienia. - Richard nachylił się i

pocałował Destiny. -Przykro mi, ale nie możemy dłużej zostać.

Melanie i Mack zupełnie się tego nie spodziewali, ale Richard posłał im porozumiewawcze

spojrzenie.

- Jesteś gotowa, skarbie? - zapytał.

Zaskoczył ją tą ostentacyjną czułością. Nie wiedziała, czy było to przeznaczone dla uszu

Destiny czy dla towarzyszących jej dżentelmenów. A może dla samego Pete'a Forsythe'a?

- Kochanie. Jesteś gotowa? - ponaglił Richard.

- Oczywiście. - Wciąż oszołomiona, kiwnęła głową. -Po co to zrobiłeś? - zapytała, gdy

czekali już na ulicy na limuzynę.

- Masz na myśli pośpiech, z jakim wyszliśmy?

- To też, ale pytam przede wszystkim o twoje aluzje do sposobu spędzenia tego wieczoru.

Myślałam, że zdecydowaliśmy się unikać wszystkiego, co mogłoby świadczyć o rym, że

łączy nas coś więcej niż sprawy służbowe.

- Chodziło mi o Destiny, a na to przecież się zgodziłaś.

- Ale słyszeli cię również inni. Już na pewno szukają Forsythe'a, żeby mu o wszystkim

donieść.

- Dosyć mam już przejmowania się Forsythe'em -oświadczył Richard ze zniecierpliwieniem.

- Nie możesz sobie na to pozwolić! - żachnęła się Melanie. - Musisz wykorzystywać media

dla własnych celów, a nie dostarczać im materiału do plotek. Myślałam, że zgodziłeś się

słuchać moich rad.

- Owszem, i właśnie dlatego wyszliśmy. Chcę cię wysłuchać i przemyśleć twoje propozycje.

Umieram z głodu, może kupimy coś do jedzenia i pojedziemy do ciebie?

Melanie zmarszczyła brwi.

- Mam nadzieję, że nie chodzą ci po głowie żadne głupie myśli? - zapytała.

- Szczerze mówiąc, chodzą. - Richard roześmiał się. -Zadowolę się jednak przejrzeniem

teczek, które ci rano dałem. Czy mam inne wyjście?

- Naprawdę wiesz, jak zabawić dziewczynę. - Melanie pokiwała głową.

- Zanim się jeszcze bardziej naburmuszysz, poczekaj, aż zobaczysz, co chcę zamówić.

Zapewniam, że będzie to dużo smaczniejsze niż ten gumowy kurczak na przyjęciu. Boże, co

za obrzydlistwo!

- Jeśli tak mówisz... - Ciągle nie była pewna jego intencji. Wsiadła do limuzyny, a Richard,

zanim zajął miejsce obok

niej, porozmawiał przez chwilę z kierowcą.

- Pojedziemy do ciebie, a kierowca przywiezie nam kolację - oznajmił.

Nareszcie znaleźli się poza zasięgiem czujnych oczu Destiny i Forsythe'a. Mogli też wreszcie

porozmawiać o pracy. Zamiast się jednak cieszyć z tego, Melanie martwiła się, co będzie,

kiedy zmysły obydwojga znów dadzą o sobie znać, a w pobliżu nie będzie nikogo, kto

mógłby ich przywołać do porządku.

- Lepiej, żebyś się przebrała, zanim zasiądziemy do kolacji - powiedział Richard, kiedy

znaleźli się w salonie.

Popatrzyła na niego podejrzliwie, ale on tylko się uśmiechnął.

- Nie powiedziałem przecież, żebyś włożyła peniuar. Jeśli jednak chcesz to zrobić, nie będę

się sprzeciwiał. Mam słabość do kobiet w koronkach i atłasach.

- Nie rozmarzaj się - przywołała go do porządku. - Myślałam raczej o dresie.

- Wybierz jakiś znoszony, bo to, co zamówiłem, nie pasuje do eleganckich strojów. Ale jeżeli

lubisz ryzyko... - Znowu się uśmiechnął, widząc jej zaskoczenie.

- Co takiego mogłeś zamówić? - zapytała, bo jego wesołość wydawała się jej podejrzana.

- To niespodzianka, ale myślę, że będziesz zadowolona.

- Za mało wiesz o moich gustach, żeby tak twierdzić.

- Ty masz swoje źródła informacji, ja swoje. Idź się przebrać, chyba że wolisz zaryzykować.

Przygotuję coś do picia. Masz czerwone wino?

Kupiła kilka butelek jego ulubionego wina, mając nadzieję, że nadarzy się okazja tak jak ta,

lecz teraz wcale nie była z tego dumna.

- W kuchni jest stojak na wino. Nie mam takiego wyboru jak ty, ale jestem pewna, że coś

znajdziesz.

Richard poszedł do kuchni, a ona pobiegła do sypialni. Duma nie pozwoliła jej założyć dresu,

ubrała się więc w obcisłe dżinsy i sweter.

Kiedy schodziła na dół, usłyszała otwieranie drzwi. Kierowca właśnie wchodził do środka z

dwiema dużymi torbami. Z niedowierzaniem popatrzyła na dobrze sobie znane logo na

torbach.

- Zamówiłeś barbecue z Ohio? - upewniła się, kiedy Richard odebrał torby od kierowcy.

- Doszedłem do wniosku, że jestem ci coś winien za odwołanie spotkania, a twoja asystentka

powiedziała, że to uwielbiasz. Chciałem, żebyś się uśmiechnęła, ale ty jesteś od tego jak

najdalsza - stwierdził, przyglądając się jej badawczo.

- Chwileczkę. - Musiała to przemyśleć, bo zamówienie kolacji z Ohio, tak jakby to była

budka za rogiem, zrobiło na niej wrażenie. - Kiedy rozmawiałeś z Becky?

- Wiedziałem, że będziesz rozczarowana, gdy odwołam spotkanie. Chciałem ci to jakoś

wynagrodzić, więc zasięgnąłem języka u Becky, bo zależało mi na tym, by sprawić ci radość.

A kiedy upewniłem się, że zdążą dostarczyć zamówienie, Winifred zadzwoniła do ciebie.

Nic dziwnego, że Becky tak się zmartwiła, pomyślała. Wiedziała, jaką ekstrawagancką

niespodziankę planuje Richard, i zdawała sobie sprawę, jakie uczucia wzbudzi w Melanie

mężczyzna, który zdobędzie się na coś tak zaskakującego.

- Nadal nie widzę uśmiechu - stwierdził Richard, patrząc na nią spod zmrużonych powiek. -

Ale lubisz to barbecue, zgadza się?

- To jedna z tych rzeczy, których najbardziej mi brakuje, odkąd wyjechałam z domu.

- Tak właśnie utrzymuje Becky.

- Zadałeś sobie tyle trudu. - Wciąż była pod wrażeniem tego, co zrobił. - Taka przesyłka

lotnicza musi kosztować majątek.

- A od czego są firmowe odrzutowce? - zażartował. -Ale następnym razem to my polecimy

do Ohio. Zjemy twój przysmak na miejscu, a poza tym będziesz mogła spotkać się z rodziną.

Melanie była oszołomiona. Aż do tej chwili nie uświadamiała sobie, co to znaczy być kimś

takim jak Richard Carlton, kimś, kto dla kaprysu może się dopuszczać takich ekstrawagancji.

Już wcześniej niepokoiło ją to, co do niego czuła, ale teraz była wprost przerażona. Łatwo

było dać się uwieść takim gestom. A przecież zaangażowanie się w związek z człowiekiem

pokroju Richarda Carltona było niebezpieczne.

Sięgnęła po kieliszek wina i wypiła duży łyk.

- Masz mi za złe, że to zrobiłem? Myślałem, że się ucieszysz.

- Cieszę się. - Popatrzyła mu w oczy i nareszcie się uśmiechnęła. - Prawdę mówiąc, nikt

jeszcze nie zrobił dla mnie czegoś tak miłego i szalonego. To bardzo uwodzicielskie - dodała,

zanim zastanowiła się, jak to zabrzmi.

- Naprawdę? - Richard wydawał się zaintrygowany. -Jak bardzo?

- Nawet o tym nie myśl! - Zmarszczyła brwi. - Chciałam tylko powiedzieć, że nie wiem, jak

się zachować.

- Najlepiej zacznij jeść - zaproponował.

- Doskonale rozumiesz, o co mi chodzi. Nie wiem, jak się zachować, kiedy robisz takie

rzeczy. To za wiele dla mnie.

- To tylko kolacja na wynos.

- Z Ohio! Z mojej ulubionej restauracji, w której świętowaliśmy z przyjaciółmi najważniejsze

wydarzenia.

- Czy byłabyś bardziej zadowolona, gdybym zamówił jedzenie u Chińczyka za rogiem?

- Nie, ale byłoby to zwyczajne i zrozumiałe.

- Chciałaś powiedzieć, że nie budziłoby w tobie niepokoju, prawda? - Delikatnie ucałował jej

dłoń. - Byłoby zwyczajne i przez to łatwe do przyjęcia. Dlaczego koniecznie chcesz się czuć

w moim towarzystwie zwyczajnie? - zapytał.

- Bo to, co robimy, to tylko gra. Tak się umówiliśmy.

- A barbecue z Ohio coś zmienia ?

- Wszystko - oznajmiła, obawiając się, że zabrzmiało to niewdzięcznie.

- Mam więc to wyrzucić? - zapytał, biorąc torby ze stołu.

- Nie waż się! - Wyrwała mu torby z rąk. - Nie wiem wprawdzie, dlaczego zamówiłeś kolację

w Ohio, ale z pewnością mam na nią ochotę.

- Przynieść serwetki? - zapytał z uśmiechem.

- Przynieś, tylko dużo. Tego się nie da zjeść bez pobrudzenia się.

Otworzyła torby. W środku były żeberka, sałatka colesław, sałatka ziemniaczana i pieczywo

kukurydziane, a wszystko w ilości wystarczającej do nakarmienia co najmniej kilku osób.

- Spodziewasz się towarzystwa? - zapytała z niedowierzaniem.

- Pomyślałem, że jeśli będzie ci smakowało, to na pewno chętnie zostawisz sobie trochę na

później. A poza tym obiecałem Becky, że jeśli dochowa tajemnicy, to też na tym skorzysta.

- Jeśli zdołała cię na to naciągnąć, może to właśnie ona powinna negocjować nasz kontrakt? -

zauważyła Melanie.

- Moim zdaniem sama radzisz sobie całkiem dobrze.

- Dziękuję. A teraz zdejmij krawat, podwiń rękawy i zrób sobie śliniak z serwetki.

Richard uśmiechnął się. Zrobił, co kazała, i od razu zaczął wyglądać zwyczajniej. Wydawał

się odprężony... i bardziej pociągający. O Boże, daj mi siłę, poprosiła Melanie w duchu.

- Dziękuję za jedzenie - powiedziała. - To taka mała modlitwa przed posiłkiem - wyjaśniła,

widząc jego pytający wzrok.

W oczach Richarda błysnęły wesołe iskierki, a ona zaczęła podejrzewać, że domyślał się, iż

modli się także o zupełnie co innego.

- Melanie?

- Tak? - zapytała, delektując się doskonale przyprawioną wieprzowiną i pilnując, by

pomrukiwać z zadowolenia.

- Spójrz na mnie - polecił.

Zrobiła to i zadrżała, widząc, jak na nią patrzy.

- O co chodzi? - zapytała.

- Ostrzegam cię, bo chcę być w porządku. Musisz wiedzieć, że na ogół zachowuję się

zupełnie inaczej i starannie unikam kłopotów. Ale przy tobie pragnę czegoś innego.

Melanie z namysłem kiwnęła głową.

- Myślę, że to rozumiem - szepnęła.

ROZDZIAŁ 11

Kiedy Richard następnego dnia pojawił się w biurze, Destiny już tam była. Nie zdziwił się, bo

wiedział, że ciekawość nie pozwoli jej czekać, aż on zechce się z nią skontaktować. Nieczęsto

przecież wymykał się z ważnych spotkań, porzucając towarzystwo czołowych polityków i

przedstawicieli biznesu po to, żeby być z kobietą. Był przekonany, że takim zachowaniem

zrobił na ciotce wrażenie i przekonał ją, jak poważnie traktuje Melanie.

Cała ta sprawa zaczęła się jako gra. Chodziło o przekonanie Destiny, że osiągnęła swój cel. Z

czasem jednak przestało to mieć znaczenie, a ostatniej nocy Richard zrozumiał, że sprawy

wzięły poważny obrót. Zaplanowana podwójna gra, mająca przekonać Destiny, że romans jest

prawdziwy, a zarazem upewnić Melanie, że tak nie jest, okazała się nazbyt skomplikowana. A

przecież to w obawie przed komplikacjami właśnie Richard przez całe swe dotychczasowe

ż

ycie unikał wszelkich podstępów zarówno w interesach, jak i w sprawach osobistych.

- Dobrze się bawiliście wczoraj wieczorem? - zapytała bez wstępów Destiny, a błysk w jej

oczach zdradzał, że oczekuje pikantnych szczegółów.

- Bardzo dobrze - odparł obojętnie.

- Robiliście coś szczególnego?

- Słyszałaś już o kolacji, prawda? - Richard rzucił jej szybkie spojrzenie.

- O tym, że wysłałeś do Ohio samolot po jej ulubione barbecue? Tak, słyszałam i muszę cię

pochwalić. To było naprawdę miłe. Sama nie doradziłabym ci niczego lepszego, gdybyś mnie

poprosił o pomoc.

- Czy wszyscy moi pracownicy figurują również na twojej liście płac?

- Jeżeli pytasz, czy dla mnie szpiegują, to odpowiadam, że nie. Staram się jednak być dobrze

poinformowana w sprawach dotyczących moich bratanków. A ludzie potrafią być bardzo

pomocni, gdy jest się dla nich miłym.

Richard słyszał ukrytą w tych słowach krytykę, ale nie był w nastroju do dyskusji z ciotką.

- Zajmij się sobą i przestań wtrącać się w moje życie. Będę ci za to bardzo wdzięczny.

- Może kiedyś tak zrobię. Jednak muszę być pewna, że ty i twoi bracia jesteście szczęśliwi.

- Będziemy o wiele szczęśliwsi, kiedy przestaniesz wtykać nos w nasze sprawy.

- Czyżby? - zapytała z powątpiewaniem Destiny. - Gdyby nie ja, nie spotkałbyś Melanie.

Odpowiedz, mój drogi, tylko szczerze. Czy byłeś szczęśliwszy, zanim się pojawiła w twoim

ż

yciu?

- Miałem spokój - powiedział, ale zdawał sobie sprawę, że tak naprawdę był bardzo samotny.

Melanie pojawiła się w jego życiu tak niedawno, a już nie potrafił sobie wyobrazić bez niej

ż

ycia.

- Nie o to chodzi, chociaż, prawdę mówiąc, uważam, że miałeś zbyt wiele spokoju.

- Mnie to odpowiadało - skłamał, choć wiedział, że ciotki nie przekona.

- W twoim życiu pojawiła się Melanie i liczę na to, że tego nie zepsujesz.

- Wątpię, żebyś mi na to pozwoliła.

- Zrobię wszystko, by do tego nie dopuścić - przyznała. - Przypominam ci, że nadchodzą

ś

więta. Czy Melanie przyjdzie do nas na świąteczną kolację?

- Masz na myśli tradycyjne świąteczne szaleństwa Carltonów? - W głosie Richarda słychać

było napięcie.

Destiny zmarszczyła brwi, słysząc jego ton.

- Kocham święta. Podaj mnie za to do sądu, jeśli chcesz, choć przecież i ty je lubisz.

- Przypuszczam, że jeśli jej nie zaproszę, ty to zrobisz -burknął, udając, że idzie na

ustępstwo, chociaż i tak planował zaprosić Melanie i na Wigilię, i na świąteczne śniadanie.

- Mam nadzieję, że jednak zrobisz to ty. Pamiętaj, że do kolacji siadamy o ósmej, a

następnego dnia śniadanie jest o jedenastej. Wtedy też otworzymy prezenty. Nie zapomnij

kupić czegoś atrakcyjnego dla Melanie. Zrób to sam, nie wysyłaj Winifred.

- Co roku od dwudziestu lat jest tak samo, powinienem więc zapamiętać - mruknął.

- Tradycja to ważna rzecz. Kiedyś to docenisz.

Richard zamyślił się i uznał, że ciotka ma prawdopodobnie rację. Wyobraził sobie lata życia z

Melanie i zwyczaje, jakie mogliby stworzyć dla swojej rodziny. Szybko jednak odsunął od

siebie te myśli, stwierdziwszy, że musi bardziej uważać, by sprawy nie wymknęły mu się

spod kontroli. Przyszło mu jednak do głowy, że może wczorajszego wieczoru Melanie

próbowała mu powiedzieć, że to się już stało. Obawiał się, że miała rację.

W chwili gdy Melanie wróciła ze spotkania z klientem, zadzwonił telefon.

- To Richard, odbierzesz tutaj czy u siebie? - zapytała Becky. - Nie mogę się doczekać, żeby

usłyszeć, jak wypadła wczorajsza kolacja. Pytałam Richarda, ale nie chciał powiedzieć, czy

mu się z tobą udało.

- Proszę, powiedz, że go o to nie zapytałaś! - zawołała Melanie.

- Nie tak dosłownie - uśmiechnęła się Becky.

- Odbiorę u siebie. - Odetchnęła z ulgą, unikając badawczego spojrzenia przyjaciółki, która

znała ją zbyt dobrze, żeby dać się oszukać.

- Dzień dobry - zaczęła energicznym głosem. W przeciwieństwie do wczorajszego wieczoru,

dzisiaj postanowiła traktować Richarda chłodno i oficjalnie. - Przepraszam, że musiałeś

czekać, ale dopiero w tej chwili wróciłam ze spotkania.

- Czy Becky stoi obok ciebie i słucha? - zapytał Richard. - Odniosłem wrażenie, że bardzo ją

interesuje, jak się udała wczorajsza kolacja.

- Skoro wtajemniczyłeś ją w swoje plany, nie rozumiem, dlaczego teraz się dziwisz.

- Więcej już nie popełnię tego błędu. Nie odpowiedziałaś mi jednak, czy ona tam stoi.

- Jestem w swoim gabinecie i nawet zamknęłam drzwi.

Wątpię, żeby mogła mnie słyszeć, nawet jeśli przyłoży do nich ucho - powiedziała głośniej, a

wtedy od strony sekretariatu dało się słyszeć oburzone prychnięcie. - W czym mogę ci

pomóc?

- Musimy porozmawiać o świętach. To już w przyszłym tygodniu.

- Winifred wpisała ci to do kalendarza?

- Rano odwiedziła mnie Destiny.

- To wszystko tłumaczy. Destiny skrzykuje rodzinę.

- Oczekuje, że przyłączysz się do nas. Obiecałem, że cię zaproszę.

Zupełnie ją zaskoczył. Święta to taki szczególny czas. Spędzanie ich z jego rodziną wydało

się jej zbyt intymne. Nie była pewna, czy uda się jej przez to przebrnąć.

- Nie uważasz, że to przesada? - zapytała.

- Ciotka musi uwierzyć, że naprawdę jesteśmy razem, a ty nie jedziesz przecież do domu,

prawda?

- Nie, ale...

- W takim razie nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś nas odwiedziła. Muszę przyznać, że

Destiny potrafi urządzić święta jak nikt. Zobaczysz. Będzie miła atmosfera i doskonałe

jedzenie.

- Nie obawiam się kiepskiego jedzenia ani też tego, że będzie nudno.

- A więc o co chodzi?

- O to, że znowu będziemy kłamać. I to w święta - dodała, jakby kłamstwo w dni świąteczne

było cięższym przewinieniem.

- Wierz albo nie, ale ja też nie mam zwyczaju kłamać. To jednak wyjątkowa sytuacja.

- Wcale nie jakoś szczególnie wyjątkowa. A ja za każdym razem czuję się coraz bardziej nie

w porządku.

- Może powinniśmy trochę przyspieszyć - oznajmił po długim milczeniu.

Melanie nie dała się zwieść jego spokojnemu tonowi.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała.

- Zastanowię się nad tym, a ty obiecaj, że przyjdziesz.

- Jesteś pewny, że to dobry pomysł?

- Nie widzę innego wyjścia - odparł zaskakująco pogodnym głosem. - Gdybyś nie przyszła,

byłoby to dziwne i równoznaczne z przyznaniem, że nie traktujemy naszej znajomości

poważnie.

- Widzę, że zaczyna ci się to wszystko podobać. - W Melanie obudziły się podejrzenia.

- Postępuję tak, bo muszę. Zaufaj mi - poprosił, ale nie zabrzmiało to szczerze.

- Nie wiem, czy zasługujesz na zaufanie.

- Musisz jednak przyznać, że nie pomyliłem się co do Destiny. Jej zachowanie jest

przewidywalne. I nie martw się. Nie będzie źle. Znasz przecież Destiny i Macka. Nie

poznałaś jeszcze tylko Bena, ale on pewno będzie cię podziwiał w milczeniu.

- Czyżby w rodzie Carltonów trafił się milczek? Richard przez długą chwilę nie powiedział

ani słowa. Melanie zaczęła się nawet obawiać, że się obraził.

- Ben był taki sam jak my wszyscy - odezwał się w końcu Richard. - Ostatnie lata były dla

niego ciężkie. Nie miał ochoty mówić o tym, co się stało, więc my też milczeliśmy. Ale żebyś

się nie wystraszyła, dodam, że Ben jest najprzystojniejszy z nas trzech.

- Małomówny, bogaty i przystojny. Można się od razu zakochać - zażartowała.

- Pamiętaj, że jesteś nieprzytomnie zakochana we mnie.

- No tak. Czasami już się gubię w tym wszystkim.

- Bardzo zabawne - stwierdził bez śladu wesołości w głosie. - Ale myślę, że w święta

przyspieszymy tak, że już nie uda ci się o tym zapomnieć - dodał ze śmiertelną powagą.

- Co to ma znaczyć? - zaniepokoiła się Melanie. - Nie waż się zrobić czegoś głupiego. -

Poczuła, że serce bije jej szybciej.

- A cóż może wymyślić taki nudny sztywniak jak ja? - zapytał i odłożył słuchawkę, zanim

Melanie zdążyła powiedzieć, że ani kiedy ją całował, ani kiedy zrobił jej tę wspaniałą

niespodziankę, nie zachowywał się jak sztywniak.

Richard przyjechał po Melanie, aby zabrać ją na Wigilię. Wyglądała naprawdę prześlicznie,

ubrana w prosty, szmaragdowozielony aksamitny kostium, który wypatrzyła w Chez Deux.

Była jednak tak smutna, jakby czekała ją nie kolacja, ale gilotyna. Patrząc na jej

przygnębienie, żałował, że stał się tego powodem.

- Wyglądasz na przerażoną, a to przecież tylko zwykła kolacja. O co chodzi?

- Ile będzie dań? - zapytała, patrząc na niego podejrzliwie.

- Nie wiem. Nigdy ich nie liczyłem. A ma to jakieś znaczenie?

- Zwykła kolacja, jak to określiłeś, na ogół składa się z ziemniaków, mięsa i jarzyn.

Ewentualnie może być jeszcze ciasto na deser - wyjaśniła. - Czy Destiny poda dziś coś

takiego?

- Wątpię, ale rozumiem, o co ci chodzi.

- Naprawdę? Coś mi mówi, że podczas dzisiejszej kolacji ktoś będzie patrzył na nas

wyczekująco...

- Niewykluczone - odparł Richard.

- I nie boisz się?

- Dlaczego miałbym się bać? Przecież to moja rodzina.

- Destiny także się nie boisz?

- Czasem udaje się jej mnie przestraszyć, ale powoli zaczynam się przekonywać do jej planu

- odparł, wprowadzając samochód do garażu ciotki.

Popatrzyła na niego ze zdumieniem, pewna, że źle usłyszała.

- Co powiedziałeś? - zapytała, ale Richard udał, że nie słyszy. Wysiadł z samochodu i

otworzył jej drzwi, lecz Melanie nawet nie drgnęła. - Zadałam ci pytanie. - Wciąż przyglądała

mu się spod zmarszczonych brwi.

- Nie pozwólmy, żeby na nas czekali, porozmawiamy później.

- Może lepiej, żeby poczekali - zauważyła, wysiadając jednak z samochodu.

Wszyscy już na nich czekali. Z okazji świąt nawet Ben założył smoking, choć się nie

rozchmurzył. Richard martwił się, że brat wciąż pogrążony jest w czarnych myślach, Destiny

jednak przekonywała go, że z Benem już jest lepiej.

- Dużo o tobie słyszałem - powiedział Ben podczas powitania.

- Doprawdy? - Melanie spojrzała pytająco na Richarda, a potem znów na Bena.

- Nie od niego. Od ciotki - wyjaśnił Ben. - Wprost nie może się ciebie nachwalić. Mack jest

zbyt zajęty swoimi kobietami, by choć wspomnieć, że Richard się z kimś spotyka. A sam

Richard dzwoni tylko po to, żeby się upewnić, czy nie umarłem z głodu.

- Słyszałam, że jesteś bardzo utalentowany - zwróciła się do niego Melanie. - Z

przyjemnością obejrzałabym kiedyś twoje prace.

- Wpadnij na farmę. Destiny na pewno chętnie cię przywiezie - zaprosił Ben.

- Jeżeli ktoś ją przywiezie, to tym kimś będę ja - burknął Richard, zaniepokojony tym, że Ben

najwyraźniej od razu polubił Melanie. Przyglądając się bratu, próbował dociec, czy mu się

spodobała, czy Ben się po prostu zmienił. Nie mógł jednak tego stwierdzić. Zaskoczony, że

obaj jego bracia zaakceptowali Melanie tak od razu, ucieszył się, że zadbał o to, aby nie było

wątpliwości, do kogo ona należy. - Myślałem, że nie pozwalasz, aby obcy kręcili się po twojej

pracowni? - Richard popatrzył niedowierzająco na uśmiechniętego Bena.

- Przecież Melanie nie jest obca, prawda? Z tego, co zrozumiałem, właściwie należy już do

rodziny. - Głos Bena brzmiał energicznie i figlarnie zarazem, niemal tak jak dawniej.

A więc Ben już wie o nim i o Melanie i chyba się z tego cieszy. To dobry znak.

- Nie wierz we wszystko, co usłyszysz. Niektórzy są zbyt pewni siebie. - Melanie wzięła

Bena pod rękę. - Mam ochotę na kieliszek wina. Nalejesz mi? Twój brat nie pomyślał o tym.

- Z przyjemnością - odparł Ben i oboje z Melanie skierowali się w stronę barku.

Richard i Mack patrzyli na nich z rozbawieniem.

- Przestańcie się gapić - upomniała ich Destiny. - Kto jak kto, ale ty, Richard, powinieneś

wiedzieć, jaką niezwykłą kobietą jest Melanie.

- Nie miałem pojęcia, że umie czynić cuda - odparł Richard, nie odrywając wzroku od

Melanie rozmawiającej z jego bratem. Przyglądając się, jak roztacza przed nim swój czar,

upewnił się, że to, co zaplanował na następny dzień, jest jak najbardziej słuszne. Najwyższa

pora podnieść stawkę. Tyle że nie był już pewien, czy ta gra nadal ma coś wspólnego z

Destiny...

Melanie czuła się jak najpodlejszy oszust. Z każdym dniem była coraz bardziej

niezadowolona, że zgodziła się na ten idiotyczny pomysł. Ostatniego wieczoru kusiło ją, by

wyznać prawdę, ale nie mogła znaleźć właściwych słów. Polubiła Richarda i jego rodzinę i

chyba wcale nie chciała, żeby gra, którą prowadzili, dobiegła końca. Dobrze jednak wiedziała,

ż

e będzie miała złamane serce.

Miała wrażenie, że Richard o tym wie i podstępnie wykorzystuje jej słabość, by nie pozwolić

się jej wycofać. Nie krzywdził jej tym, dbał tylko o swoje sprawy. Ale biorąc pod uwagę

aluzje, które ostatnio wygłaszał, nie była pewna, czy wie, o co tak naprawdę mu chodzi.

Poprzedniego wieczoru, kiedy ją całował, doświadczyła uczucia niezwykłej bliskości i liczyła

na wzajemność. Jeśli się pomyliła, to znaczy, że wpadła w kłopoty większe, niż

przypuszczała.

- Nie powinnam iść. Nic dobrego z tego nie wyniknie - powtarzała sobie, szykując się na

ś

wiąteczne śniadanie u Destiny. - Ale i tak pójdę - dodała. W jej głosie nie było wyzwania,

raczej rezygnacja.

Kiedy była już gotowa do wyjścia, zadzwoniła do rodziców i składając im świąteczne

ż

yczenia, poczuła, że bardzo za nimi tęskni. Matka zaczęła wypytywać o plany na dzisiejszy

dzień i Melanie poczuła się niezręcznie.

- Jestem umówiona z przyjaciółmi - odparła obojętnym tonem.

- Z kimś, kogo znamy? - dopytywała się matka. Melanie zaprzeczyła i usłyszała, jak ojciec

upomina matkę, by nie była wścibska.

- Jak mam się czegoś dowiedzieć, jeżeli nie pozwalasz mi pytać? Wiesz, że ona sama nigdy

nic nie powie - skarżyła się ze śmiechem matka. - Zupełnie jak ty.

- W takim razie powinnaś wiedzieć, że wypytywanie nic nie da. Czy kiedykolwiek

wyciągnęłaś coś ode mnie w ten sposób?

- Prawdę mówiąc, nie - przyznała matka. - No dobrze, są święta, nie będę cię męczyć.

Melanie roześmiała się, słysząc tak dobrze znane przekomarzanie się rodziców.

- Bądź grzeczny, tato, bo mama nie da ci ciasta - ostrzegła ojca.

- Nie martw się. Twoja matka wie, że prezent, który dla niej mam, jest dobrze schowany.

Sama nigdy nie znajdzie, a ja go nie przyniosę, dopóki nie dostanę ciasta.

- Jesteście zabawni. Jak wam się to udaje? - zapytała Melanie. - Jak to możliwe, że przez tyle

lat małżeństwa ciągle jest wam ze sobą dobrze?

- Kochamy się - odparła matka.

- To prawda, kochamy się. A twoja matka zawsze się śmieje z moich żartów. Śmiech jest

chyba najważniejszy, oczywiście oprócz miłości.

- I zaufanie. Nie zapominaj o wzajemnym zaufaniu - dodała matka. - Czy w twoim życiu

pojawił się ktoś szczególny? - zapytała.

- A ta znowu swoje! - zagrzmiał ojciec. - Pożegnaj się już, Adele.

- Zawsze warto spróbować - burknęła matka. - Wesołych Świąt, kochanie.

- Wesołych Świąt - odpowiedziała Melanie, a odkładając słuchawkę, poczuła wzbierające

pod powiekami łzy. A więc doszło do tego, że okłamuje własnych rodziców. A w każdym

razie nie mówi im wszystkiego.

Zadzwonił dzwonek u drzwi i poszła otworzyć, wciąż jeszcze ze łzami w oczach. Richard od

razu dostrzegł jej smutek, więc nic nie mówiąc, wziął ją w ramiona. Przytuliła się i dopiero

wtedy naprawdę się rozpłakała.

- Przepraszam - szepnęła, kiedy w końcu się uspokoiła.

- Stęskniłaś się za domem? - zapytał, zaskakując ją swoją domyślnością.

Nie była to cała prawda, ale Melanie kiwnęła głową.

- Właśnie rozmawiałam z rodzicami - wyznała. Richard wpatrywał się w jej zapłakaną twarz.

- Samolot jest do twojej dyspozycji, za godzinę możesz być w Ohio - oznajmił, wycierając

łzy z jej policzka.

- Naprawdę zrobiłbyś to dla mnie? - Popatrzyła na niego zaskoczona.

- Tak, jeżeli dzięki temu znowu będziesz się uśmiechać.

- Nic mi nie jest, ale dziękuję za propozycję. Nawet nie wiesz, jak wiele to dla mnie znaczy.

Teraz, kiedy wiedziała, że jeśli naprawdę zechce, może szybko znaleźć się w domu, poczuła

się znacznie lepiej. Mając taką pewność, łatwiej czekać.

- Jeszcze chwilę - poprosiła. - Poprawię makijaż, wezmę prezenty i jestem gotowa. Nie mogę

się doczekać, żeby zobaczyć, co kupiłeś swojej rodzinie pod choinkę. Ale ty pewnie wolałbyś

nie widzieć ich min, kiedy rozpakują prezenty.

- Musisz wiedzieć, że byłem na zakupach - zawołał, gdy Melanie znikła w łazience.

- I udało ci się coś kupić?

- Zobaczysz. Myślę, że będziesz pod wrażeniem. Nawet sam zapakowałem.

Melanie poprawiła makijaż i wyszła z łazienki.

- Mówiłem już, że ślicznie wyglądasz? - zapytał, pomagając jej włożyć płaszcz.

- Nie. Ale może dlatego, że kiedy przyszedłeś, właśnie wypłakiwałam oczy.

- Nawet wtedy wyglądałaś pięknie - zapewnił, a ona nagłe poczuła się radosna i beztroska.

Poklepała go po policzku.

- Mam nadzieję, że Mikołaj przyniesie ci coś ładnego. Choćby za to, co przed chwilą

powiedziałeś.

Richard popatrzył jej w oczy i nie odwrócił spojrzenia, dopóki policzki Melanie nie zaczęły

się różowić.

- Mam przeczucie, że to będą najmilsze święta w moim życiu - powiedział cicho, a Melanie

pomyślała to samo.

Późne świąteczne śniadanie było kolejnym mistrzowskim popisem kulinarnym Destiny.

- Gotowanie dla rodziny to dla mnie największa przyjemność - oświadczyła. - A moja

kucharka jest z tego zadowolona, bo nie musi pracować w święta.

- Wszystko jest naprawdę doskonałe. Jestem pełna podziwu - zachwycała się szczerze

Melanie.

- Och, to nic takiego - krygowała się Destiny, ale było widać, że pochwały sprawiły jej

przyjemność. Najwidoczniej bratankowie nie rozpieszczali jej komplementami, traktując

talent kulinarny ciotki jako coś oczywistego.

- Możemy już skończyć te rozmowy o jedzeniu i przejść do najważniejszego? - zapytał

Mack, niecierpliwy jak mały chłopczyk.

- Co takiego spodziewasz się znaleźć pod choinką? - zapytała Destiny z pobłażliwym

uśmiechem. - Kiedy kupowałam prezenty, panny na wydaniu właśnie się skończyły.

- A co byś powiedziała na kluczyki do nowego jaguara? -W głosie Macka dała się słyszeć

nadzieja.

- Możesz pomarzyć, braciszku. Będziesz miał szczęście, jeśli w tym roku dostaniesz chociaż

rózgę. Wszyscy wiemy, jaki byłeś niegrzeczny - powiedział Richard.

- Zyskałem za to wdzięczność wielu kobiet - odciął się Mack.

- Udało mi się znaleźć coś lepszego od rózgi - powiedziała Destiny. Zwracając się do

Melanie, dodała: - Te stare konie w świąteczny ranek stają się znowu małymi łobuziakami.

Nie wiem, gdzie popełniłam błąd, ale nie udało mi się dobrze ich wychować.

- Nie popełniłaś żadnego błędu - zapewnił ją Richard. - Nauczyłaś nas radości dawania... i

otrzymywania - dodał po chwili.

Melanie ujrzała stos prezentów ułożonych pod choinką i zrozumiała, że Richard nie żartował.

Dołożyła swoje drobiazgi i z rozbawieniem obserwowała trzech dorosłych mężczyzn, którzy

jak niesforni chłopcy rzucili się na prezenty, sprawdzając podpisy na pakunkach. Zaskoczona,

patrzyła, z jaką niecierpliwością Carltonowie rozrywają eleganckie opakowania.

- No, Melanie, zaczynaj - ponaglił ją Richard, kiedy zauważył, że nie otworzyła jeszcze

ż

adnej paczki. - Może zacznij od tego - zaproponował, wyławiając spośród leżących

prezentów małe pudełeczko.

Paczuszkę najwyraźniej pakowała niewprawna ręka i Melanie domyśliła się, że to prezent od

Richarda. W rozmiarze pudełeczka było coś, co sprawiło, że nagle się zdenerwowała.

Potrząsnęła nim, a potem powoli odwinęła papier, czując na sobie wyczekujące spojrzenia

obecnych.

Kiedy zobaczyła pudełeczko od jubilera, serce gwałtownie przyspieszyło rytm.

- Chyba tego nie zrobiłeś... - szepnęła, patrząc niepewnie na Richarda.

- Proszę cię, otwórz - poprosił.

Otworzyła pudełeczko i wpatrzyła się w pierścionek z ogromnym brylantem.

Spodziewała się, że Richard zechce ją zaskoczyć, ale nie oczekiwała pierścionka. W popłochu

zerknęła na otaczające ją szczęśliwe twarze. Wszyscy zamarli w oczekiwaniu, a ona

zrozumiała, że nie może zrobić tego, co powinna.

Zanim zdążyła się zastanowić, upuściła pierścionek, poderwała się i wybiegła z pokoju. Stała

na dworze i spazmatycznie chwytała zimne powietrze, próbując się uspokoić.

Richard wyszedł za nią, wyraźnie zmartwiony.

- Wszystko w porządku? - zapytał.

- Nie, nie w porządku - odparła drżącym głosem. - Co ty sobie wyobrażasz?

- Uznałem, że to doskonała okazja, by upewnić Destiny co do naszych zamiarów.

- Powinieneś mnie uprzedzić.

- Teraz to wiem - odrzekł, przyglądając się jej badawczo. - Naprawdę nie domyślałaś się, że

dam ci pierścionek? Mimo moich aluzji?

Melanie przecząco pokręciła głową.

- Myślisz, że jakoś zdołasz włożyć go na palec, wrócić do środka i udawać, że jesteś bardzo

szczęśliwa? - zapytał, wyciągając do niej rękę z pierścionkiem.

- Nawet jeżeli miałabym się zgodzić na te fikcyjne zaręczyny, a ciągle jeszcze nie wiem, czy

to zrobię, to i tak nie mogę go nosić. Mogłabym go zgubić albo by mi ukradli.

- Nie przejmuj się, jest ubezpieczony. A bez pierścionka zaręczyny nie będą przekonujące. -

Richard wzruszył ramionami.

- Nigdy bym nie powiedziała, że podoba ci się taka okazała biżuteria. - Melanie patrzyła

skonsternowana na ogromny brylant.

- Mnie się nie podoba, ale Destiny.

- Tak myślisz? Ona robi wrażenie kobiety z klasą.

- Masz rację, ale taki pierścionek musi zwrócić jej uwagę.

- Nie jestem pewna, ile zdołam jeszcze wytrzymać - powiedziała szczerze, patrząc na

Richarda.

- Wiem. Ale pomyśl, z jaką satysfakcją rzucisz mi go potem w twarz. Podbijesz mi pewnie

oko albo rozkrwawisz nos.

Ta wizja najwyraźniej rozbawiła Melanie.

- Zgoda. Będę go nosić. - Kiwnęła głową, pozwalając, by Richard wsunął jej na palec

brylantowe okropieństwo. - Dobrze, że to tylko na niby - orzekła, przyglądając się pierścion-

kowi.

- No tak - zgodził się, ale w jego oczach widać było żal. Ten żal sprawił, że Melanie

dostrzegła w Richardzie coś,

czego nigdy by nie oczekiwała, i zrozumiała, że Richard jest bezbronny. Przypomniały się jej

słowa Macka o skorupie, którą brat się otoczył i o tym, jak bardzo potrzebuje kogoś, kto zdoła

się przez tę skorupę przebić. I wtedy uświadomiła sobie, że bezbronność Richarda, jego

samotność i rozpaczliwa tęsknota za kimś, kto go zrozumie, są dla niej znacznie bardziej

niebezpieczne niż wszystko, co do tej pory między nimi zaszło.

ROZDZIAŁ 12

Widząc, że Destiny i Melanie usiadły w zacisznym kącie, Richard doszedł do wniosku, że

ciotka uwierzyła w mistyfikację i nagle stwierdził, że ma wyrzuty sumienia. Destiny już

wcześniej próbowała wtrącać się w jego życie osobiste, ale nigdy dotąd nie posunął się tak

daleko, by jej odpłacić pięknym za nadobne. Na ogół jej ingerencje uważał za naturalną i

nieszkodliwą w gruncie rzeczy słabostkę osoby, która bardzo się troszczy o los najbliższych.

Nie rozumiał, dlaczego tym razem postąpił odmiennie, czuł jednak, że ma to coś wspólnego z

uczuciami, które budziła w nim Melanie.

- Czyżby wyrzuty sumienia? - zapytał Mack, patrząc z rozbawieniem.

- Nie chcę o tym rozmawiać - uciął Richard.

- Jak sobie życzysz. - Mack wzruszył ramionami. - Choć pewno mógłbym ci pomóc w

zrozumieniu tych wszystkich uczuć, które się kłębią w twoim sercu.

- Od kiedy to jesteś taki wrażliwy?

- Możesz sobie drwić, ale w tych sprawach mam więcej doświadczenia niż ty. Ciotka nieraz

zastawiała na mnie sidła i jedynym ratunkiem była samoobrona.

- Doskonale cię rozumiem, tylko nie wiem, czy to coś zmienia.

- Naprawdę wierzysz, że ciotka dała się nabrać? - zapytał Mack.

- Oczywiście. Tylko spójrz. Tryumfuje, zadowolona, że tak łatwo jej poszło - powiedział

Richard, zaskoczony pytaniem Macka.

- Nic nie rozumiesz. Nasza kochana ciotunia nadal jest panią sytuacji. Świetnie wie, do czego

zmierzasz, i robi wszystko, żebyś zabrnął tam, skąd nie będziesz już miał odwrotu. Już ona

tego dopilnuje i twoje fikcyjne zaręczyny szybko przerodzą się w prawdziwe. Destiny jest w

tej dziedzinie profesjonalistką, a ty amatorem, i to początkującym.

- Żartujesz chyba - zaniepokoił się Richard, wiedząc, że Destiny jest na tyle przebiegła, by

nawet podstępem zmusić go do małżeństwa z Melanie.

- Masz jakiś plan awaryjny na wypadek, gdybyś przestał panować nad sytuacją? - zapytał

Mack.

Richard skinął głową, przyglądając się zatopionym w rozmowie kobietom. O czym, do diabła,

tak długo rozprawiają? Muszą być w zmowie, coś knują przeciwko niemu. Kto wie, może

Melanie od początku działa w porozumieniu z Destiny? Wszystko zaczynało mu się mieszać.

Mack ma rację. Musiał opracować plan ucieczki. Co za szczęście, że w porę o tym pomyślał.

- Oczywiście, że mam - odparł. - Wiesz, że zanim się do czegoś wezmę, zawsze, na wszelki

wypadek, opracowuję strategię odwrotu.

- Nie mówimy o interesach - zauważył Mack.

- Jeśli chcesz wiedzieć, to Melanie i ja mamy umowę, a to już w pewnej mierze jest

interesem - odparł Richard, czując jednak, że zachowuje się śmiesznie.

- Sporządziliście umowę na piśmie? - dociekał brat.

- Skądże.

- Jak rozumiem, liczysz się z tym, że nagle zmieni zdanie? Może na przykład dojść do

wniosku, że spodobało się jej narzeczeństwo i chce wyjść za ciebie. A może masz prawników,

którzy tylko czekają, by unieważnić tę waszą ustną umowę?

- Oczywiście - odpowiedział Richard, ale po chwili się wycofał. - To znaczy nie. Nie mam

prawników. Och, Mack, od tego twojego gadania rozbolała mnie głowa. To była jasna i prosta

umowa. Melanie i ja mieliśmy przekonać Destiny, że jesteśmy parą.

- To czysta iluzja - orzekł Mack.

- W ostateczności zerwiemy zaręczyny. Przez jakiś czas będę udawał nieszczęśliwego, aż w

końcu Destiny znajdzie kolejną ofiarę i znów będzie mnie próbowała ożenić. A może dojdzie

do wniosku, że ty jesteś lepszym kandydatem do małżeństwa?

- Nawet tak nie mów. - Mack wzdrygnął się.

- Dlaczego? - Richardowi spodobał się ten pomysł. - Myślę, że tak właśnie będzie. Destiny

się wścieknie, że wszystko zepsułem. Dojdzie do wniosku, że jestem beznadziejny i zacznie

uszczęśliwiać ciebie, a później Bena Biorąc pod uwagę jego obecny stosunek do kobiet,

myślę, że zanim ciotka znów zechce zastawiać na mnie sidła, będę już w podeszłym wieku.

- Żyjesz złudzeniami, bracie - powiedział Mack. - Nawet Ben widzi lepiej knowania Destiny,

choć on też większości z nich nie dostrzega. Kiedy wychodził, ciągle jeszcze się zaśmiewał.

- To on już wyszedł? Kiedy?

- Jakiś kwadrans temu. Wymknął się przy pierwszej okazji, kiedy Destiny była czymś zajęta.

- Dlaczego nie próbowałeś go zatrzymać?

- A próbowałeś kiedyś powstrzymać Bena przed czymś, co postanowił zrobić? Nasz mały

braciszek jest najbardziej uparty z nas trzech. Nie martw się jednak o niego. W końcu

przyszedł tu, a kiedy rozmawiał z Melanie, na chwilę się nawet się rozchmurzył.

- Nie podoba mi się, że wciąż tkwi na tej swojej odludnej farmie.

- On potrzebuje czasu - westchnął Mack. - Ta historia z Graciellą o mało go nie zniszczyła.

- To nie była jego wina. - Richard zmarszczył brwi.

- Ale on wini siebie.

- Tłumaczyliśmy mu, że musi pogodzić się z faktami. Jestem pewny, że Destiny również mu

to powtarzała aż do znudzenia. Może powinienem z nim jeszcze raz porozmawiać?

- Nie! - Mack sprzeciwił się z zaskakującą gwałtownością. - Destiny ma rację. Ben

potrzebuje czasu i nie wolno go popędzać. Ty masz grabą skórę, ja się niczym nie przejmuję,

ale on jest inny. Pewnego dnia obudzi się i dojdzie do wniosku, że przeszłość już się nie liczy.

Ale musi nadjeść odpowiedni czas. Ponaglając go, tylko wszystko popsujemy i następnym

razem, kiedy pojedziemy go odwiedzić, w ogóle nas nie wpuści.

Richard wiedział, że Mack ma słuszność. Żal mu było Bena, bo Graciella Lofton nie była

warta jego cierpienia. Żadna kobieta nie jest tego warta, pomyślał, a wtedy jego wzrok padł

na roześmianą Melanie. Ciężko westchnął. Może ona jedna jest.

Melanie była dużo mądrzejsza, niż początkowo przypuszczał, miała też poczucie humoru i

była niesłychanie seksowna. Nieczęsto zdarzało mu się spotykać taką podziwu godną

kombinację. Dlaczego w takim razie usiłuje za wszelką cenę nie wpuścić jej do swojego

ż

ycia? Czy tylko po to, by udowodnić Destiny, że to on ma rację?

Melanie pozwoliła sobie na kilkugodzinne marzenia. Nie mogła oderwać wzroku od

ostentacyjnie wielkiego brylantu. Zdumiewające, ale gdzieś w głębi serca była rozczarowana,

ż

e ten pierścionek dostała tylko na pewien czas. Nie chodziło jednak o to, że chciała mieć na

zawsze ten właśnie brylant. Tak naprawdę nie chciała nawet być narzeczoną Richarda. Po

prostu przyjemnie było mieć poczucie trwałej więzi z mężczyzną. Wiedzieć, że w trudnych

chwilach on będzie przy niej. Zasypiać i budzić się w jego ramionach, kochać się z nim.

Przypomniała sobie romans z szefem i łączące ich uczucia, równie złudne i nieprawdziwe jak

obecne zaręczyny, i ciężko westchnęła.

- Dobrze się czujesz? - zapytał Richard, kiedy odwoził ją do domu.

- Jestem zmęczona tym ciągłym pilnowaniem, żeby się nie pogubić w kłamstwach - odparła.

- Wiem, o czym mówisz. - Richard skinął głową.

- Skąd możesz wiedzieć? Przez cały wieczór siedziałeś z Mackiem, który został

wprowadzony w sytuację. Ja jednak musiałam rozmawiać z Destiny i odpowiadać na tysiące

pytań na temat naszych planów.

- Co powiedziałaś?

- Że kompletnie mnie zaskoczyłeś i na razie nie mamy żadnych planów.

- Brzmi to rozsądnie i nie widzę w tym nic trudnego.

- Chyba żartujesz?! - Melanie spiorunowała go wzrokiem. - Słyszałeś kiedyś, że natura nie

znosi próżni? Tak samo twoja ciotka. Zrobiła już tyle przeróżnych list, że musiała je

wszystkie spisać na oddzielnej liście.

- Jakich list?

- Widzę, że znasz jej zapał do sporządzania spisów. Uważam się za dobrą organizatorkę, ale

muszę przyznać, że obserwując Destiny, byłam pełna podziwu.

- Jakie listy zrobiła? - Richard się zaniepokoił.

- Listę gości, listę dostawców, kwiaciarzy, fotografów, salonów zajmujących się organizacją

ś

lubów, sklepów prowadzących spisy prezentów. Jestem zresztą pewna, że istnieje też lista

najlepszych dat na ślub, którą od razu rano należy sprawdzić w twoim kościele. Innych już nie

pamiętam, bo straciłam rachubę. Richardzie, słyszysz, co ja mówię? Twoja ciotka chce

zarezerwować w kościele termin na nasz ślub. Nie uważasz, że rezerwowanie terminu na ślub,

który ma się nigdy nie odbyć, to w pewnym sensie grzech?

- Nie sądzę - odparł Richard. - Na pewno moglibyśmy się bez tego obyć. Nie znasz naszego

księdza, ale ja wiem, że nie będzie rozbawiony.

- Aha, zapomniałam powiedzieć, że Destiny napisała już twoje oświadczenie o zaręczynach.

Obiecała przedstawić ci je do akceptacji, ale nie liczyłabym na to, bo wydaje się, że chce to

jak najszybciej zobaczyć w druku.

- Może Mack ma rację - mruknął Richard z coraz bardziej ponurą miną.

Melanie zapytała, w czym Mack ma rację. A kiedy Richard powtórzył swoją rozmowę z

bratem, ona także uznała, że to bardzo prawdopodobne. Jedyną nadzieją było jak najszybsze

zerwanie zaręczyn.

- Kiedy możemy zerwać? - zapytała, a w jej oczach błysnęła nadzieja.

Richard nie odpowiedział. Zjechał na pobocze i zatrzymał samochód.

- Słyszałeś, o co cię pytałam?

- Słyszałem. Daj mi chwilę. Muszę się zastanowić. Melanie nie była w nastroju do czekania.

Chciała znaleźć

rozwiązanie problemu natychmiast.

- Cały ten plan obraca się przeciwko nam, prawda? - zapytała.

- Niewykluczone.

- Więc, do diabła, zrób z tym coś!

- Masz jakieś propozycje? - Popatrzył na nią zagadkowo.

- Możemy jej powiedzieć prawdę - rzuciła niecierpliwie. - Co powiesz na ten oryginalny

pomysł?

- W tej chwili nie wiem, co jest prawdą - wyznał smutno.

- To ja ci powiem. - Melanie podniosła głos. - Nie jesteśmy zaręczeni!

- Nosisz mój pierścionek - przypomniał jej spokojnie.

- Nie jest prawdziwy.

- Ależ zapewniam cię, że jest.

- Chciałam powiedzieć, że to o niczym nie świadczy. Całe te zaręczyny były fikcją,

oszustwem, głupią grą.

- Pewnie tak było, kiedy to wszystko się zaczęło - przyznał, a w jego głosie dało się słyszeć

coś, co kazało jej zamilknąć.

Richard spojrzał na Melanie, a ona w jego oczach dostrzegła strapienie. Zanim zorientowała

się, co on chce zrobić, pochylił się i delikatnie, z czułością dotknął ustami jej warg. Ten lekki

dotyk rozpalił w obojgu namiętność.

Obojętni na cały świat, siedzieli w samochodzie stojącym na poboczu, zatopieni w pocałunku,

który wstrząsnął Melanie do głębi. Pragnęła już na zawsze pozostać w ramionach Richarda,

czując jego usta i pozwalając, by słodkie napięcie rosło w niej do chwili, kiedy już nic nie

będzie ważne, tylko szalone pożądanie, które budził w niej ten mężczyzna.

Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Wciąż powtarzała sobie, że ani na moment nie

wolno jej przestać się pilnować. Była to bardzo dobra zasada, tyle że całkiem bezużyteczna w

sytuacji, kiedy już wiedziała, że jest zakochana.

Już po mnie! - uznała w duchu, ale nawet wtedy nie była w stanie przerwać pocałunku. Po

chwili Richard oderwał się od jej ust. Sądząc z wyrazu jego twarzy, on także był wstrząśnięty.

Zirytowała się jednak, widząc błąkający się po jego wargach uśmieszek.

- O co chodzi?

- Ten pocałunek był prawdziwy.

- Nic podobnego - zaprzeczyła, starając się zachować resztki przytomności. - Umówiliśmy

się.

- Wszystko się zmieniło. - Wzruszył ramionami, a wyglądał na rozbawionego.

- Nieprawda. Nie pozwolę na żadne zmiany. Nie mogę na nie pozwolić - upierała się.

- Dlaczego? - zapytał, zaskoczony jej protestem.

- Do diabła, jesteś moim pracodawcą. Mówiłam ci już, że więcej nie powtórzę tego samego

błędu.

- Mówiłaś. - Richard kiwnął głową, a jego twarz przybrała nieodgadniony wyraz.

Tak łatwo pogodził się z odmową. Melanie powinna poczuć ulgę, ale tak nie było.

- Odwieź mnie do domu - poprosiła, a kiedy ruszył, próbowała zacząć rozmowę na tematy

służbowe. - Czy w tym tygodniu damy radę przesłuchać kandydatów na menedżera twojej

kampanii?

- Poproszę Winifred, żeby to odłożyła.

- Dlaczego?

- Powiedzmy, że powtórnie rozważam swoje priorytety.

- Co to znaczy? - Popatrzyła na niego w osłupieniu.

- Dam ci znać, jak tylko sam będę wiedział.

Kiedy Destiny zadzwoniła kilka dni po świętach, Melanie wciąż jeszcze rozmyślała nad

słowami Richarda.

- Richard wspomniał, że dał ci dzisiaj wolne - oznajmiła radośnie Destiny.

- To prawda, ale on nie jest moim jedynym klientem - przypomniała jej Melanie.

- Daj spokój, nikt nie pracuje w okresie świątecznym. - Destiny nie dawała za wygraną.

Trudno było temu zaprzeczyć. Telefon w biurze Melanie milczał. Becky miała wolne i jak co

roku szalała na świątecznych wyprzedażach.

- Chcę wykorzystać tę chwilę spokoju i nadrobić zaległości. - Melanie próbowała się

wykręcić od spotkania z Destiny. Czuła się marnie w roli oszustki i nie chciała już więcej

kłamać.

- Cokolwiek teraz robisz, to może poczekać – oznajmiła Destiny, tonem, który oznaczał, że

ż

aden sprzeciw nie będzie uwzględniony.

- A o co chodzi? - zapytała podejrzliwie Melanie, wciąż mając w pamięci listy sporządzone

przez przyjaciółkę.

- O taką małą, wstępną wyprawę zwiadowczą - wyjaśniła zachęcająco Destiny. - Zobaczysz,

będziemy się świetnie bawić.

- Chyba nie chcesz iść na zakupy? - Melanie była przerażona.

- Zaczniemy od lunchu. Napijemy się szampana, to powinno cię wprowadzić w odpowiedni

nastrój - odparła Destiny ani trochę nie zniechęcona brakiem entuzjazmu rozmówczyni. -

Przyjadę po ciebie za godzinę, tylko włóż wygodne buty - dodała i rozłączyła się.

Całe to wyjście od początku się jej nie podobało, mimo to bardzo szybko dała się ponieść

entuzjazmowi Destiny. Próbowała nie zapominać, że to właśnie uległość wobec niej wpędziła

ją w kłopoty z Richardem, ale to nie dało żadnych efektów. Radosny nastrój Destiny okazał

się bardzo zaraźliwy.

Zanim Melanie się obejrzała, już została wciągnięta w atmosferę zakupów i beztrosko

mierzyła suknie ślubne w najdroższych salonach, mówiąc sobie, że nie wyrządza tym nikomu

krzywdy. Dopóki żadnej nie kupię, nic się nie stanie, pomyślała, ale po chwili przestała

panować nad sytuacją. Destiny, dążącej do wytkniętego celu, trudno się było przeciwstawić.

Okazała się niezmordowana w kupowaniu i znała właścicieli wszystkich eleganckich butików

i najmodniejszych sklepów w okolicy.

Melanie próbowała ją trochę hamować, ale Destiny ledwo zwracała na to uwagę, biegając od

sklepu do sklepu. Melanie popadła w rozterkę, bo obiecała sobie, że nie użyje karty

kredytowej. Nie musiała jednak ze sobą walczyć, bo Destiny płaciła za wszystko ze swobodą

kobiety, dla której pieniądze są tylko siłą nabywczą.

Kupowała bez opamiętania i Melanie straciła rachubę, ile razy usiłowała ją powstrzymać.

Paczek ciągle przybywało i jedyną nadzieją było to, że określona pojemność bagażnika zdoła

ostudzić zapał Destiny.

- Chyba koniec na dzisiaj. W bagażniku nie ma już miejsca - oznajmiła wreszcie zadowolona

Melanie.

- Nonsens. Resztę każemy dostarczyć do domu - odparła Destiny i pomaszerowała do

kolejnego sklepu.

- Żartujesz? Nie mam już siły! - sprzeciwiła się wreszcie Melanie.

- Naprawdę? - Destiny była zaskoczona. - Ja się dopiero rozkręcam, ale jeżeli jesteś

zmęczona, to możemy na dziś poprzestać na tym. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio tak

wspaniale spędziłam czas. - Rozpływała się w uśmiechach. -O której zaczynamy jutro?

Odpowiada ci dziesiąta?

Melanie wymieniła całą listę powodów, dla których nie mogła się umówić na następny dzień.

- W takim razie przyjadę po ciebie pojutrze o dziewiątej. - Destiny poszła na kompromis. -

Zaczniemy od kwiaciarni i dostawców, a potem pojedziemy na zakupy.

Melanie poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła.

- To nie w porządku, żebyś się tym wszystkim zajmowała. Nie mogę na to pozwolić.

- Ależ to dla mnie prawdziwa przyjemność!

Tak samo jak dla mnie, pomyślała Melanie, a widząc szczerość w oczach Destiny, poczuła

jeszcze silniejsze wyrzuty sumienia. Przerażona, że gorączka przygotowań może wzrosnąć,

poczekała, aż Destiny odjedzie, po czym udała się do biura Richarda. Była pewna, że go

zastanie, a chcąc mu uzmysłowić powagę sytuacji, wzięła ze sobą kilka pakunków, zaledwie

znikomą część prezentów od Destiny.

- Nie przypuszczałem, że dziś cię zobaczę - powiedział, gdy wpadła jak bomba do gabinetu.

- Dzisiaj jest dzień niespodzianek. Ja też nie przypuszczałam, że przyjdę. Zobacz, co ona

zrobiła! - zawołała, rzucając na jego biurko torby z zakupami.

- Moja ciotka? - upewnił się, tak jakby w jego rodzinie był jeszcze ktoś równie szalony na

punkcie zakupów.

- A któżby inny? - rzuciła ostro Melanie. - Twoja ciotka wybrała już porcelanę i srebra,

kupiła mi welon z ręcznie robionej francuskiej koronki. Zaczęła też kompletować moją

wyprawę ślubną. Znasz ją, więc wiesz, że nie przyjmuje do wiadomości odmowy.

Powiedziała, że jako twoja narzeczona muszę żyć na odpowiednim poziomie i nie pozwoliła

mi za nic zapłacić. Nie byłabym zresztą w stanie kupić srebrnych nakryć nawet dla jednej

osoby, nie mówiąc już o dwunastu, które zamówiła. To czyste szaleństwo, musimy ją

powstrzymać. A przy tym ona jest naprawdę szczęśliwa, podczas gdy ja czuję się okropnie.

Słuchając Melanie, Richard sięgnął do jednej z toreb, a kiedy wyciągnął połyskliwy jedwabny

szlafroczek, w jego oczach pojawiły się figlarne błyski.

- Co widzę- powiedział, próbując ją ułagodzić.

Jego ton zirytował Melanie. Oczekiwała ponadto, że zachowanie ciotki i jego zdenerwuje.

- Słyszałeś, co powiedziałam? To się musi skończyć! Twoja ciotka wydaje majątek na

przygotowania do ślubu, którego nie będzie. Nie umiemy nad nią zapanować, tak samo jak

nie umiemy zapanować nad całym tym zamieszaniem.

- Słyszę. Ale przecież to nie powód, żeby ten szlafroczek się zmarnował, prawda? - zapytał,

podnosząc w palcach lekki ciuszek. - Nie uważasz, że szkoda byłoby do tego dopuścić?

- Zwariowałeś? - zapytała, z trudem chwytając powietrze. Niemożliwe, żeby on...

- Chodź ze mną, proszę - powiedział.

- Myślę, że nie...

- Tu cię mam. - Uśmiechnął się. - Nie myśl. Ja myślałem przez cały dzień. Wystarczy na nas

oboje. Po prostu powiedz „tak", a wtedy wyjedziemy na kilka dni do domu nad rzeką.

- Żeby się zastanowić, co dalej?- zapytała, próbując udawać, że błysk w jego oczach nie

znaczy tego, czego się domyślała. A raczej, czego chciała się domyślać.

- To jeden z powodów. - Richard uśmiechnął się szerzej.

- A te pozostałe? - Melanie spojrzała podejrzliwie.

- Chcę zobaczyć, jak w tym wyglądasz - powiedział cicho. - A potem to z ciebie zdjąć.

Melanie milczała, czując, jak wali jej serce.

- No i co? - zapytał.

Wyobraziła sobie, jak mu odmawia. Słyszała głośne, wyraźne i zdecydowane „nie".

- Tak - szepnęła jednak.

ROZDZIAŁ 13

Przez cały dzień Richard zastanawiał się, jak powinien się zachować. Nim jednak zdołał coś

wymyślić, do gabinetu wpadła jak bomba Melanie i przez blisko pół godziny skarżyła się na

konieczność życia w kłamstwie, do czego ją nakłonił. Przyglądał się rumieńcowi gniewu na

jej policzkach, słuchał, z jakim oburzeniem mówi o tym, i postanowił, że nie pozwoli jej

odejść, jak to początkowo planował.

Szczerze mówiąc, zamierzał zrobić wszystko, żeby ją zatrzymać. Zdawał sobie sprawę, że po

tych licznych kłamstwach trudno mu będzie odzyskać jej zaufanie, ale przecież pokonywał

już w życiu większe przeszkody.

Nadal miał żal do ciotki za wtrącanie się w jego prywatne sprawy, ale musiał przyznać, że

miała rację, bo Melanie rzeczywiście była osobą, której potrzebował. Nikt na świecie nie znał

go lepiej niż Destiny. Dlatego też potrafiła znaleźć kobietę, której żywiołowość i

temperament równoważyły jego sztywność i sprawiały, że przy niej zaczynał żyć naprawdę.

Kobietę, której namiętna zmysłowość była go w stanie doprowadzić do szaleństwa, jeżeli

tylko odważy się zaryzykować.

Słuchając teraz Melanie, zrozumiał, że jeśli chodzi o niego, to wszystkie umowy stały się

nieaktualne. Pamiętał jednak, że ona czekała na chwilę, kiedy będzie mogła zerwać fikcyjne

zaręczyny. I wtedy wpadł na pomysł, dzięki któremu przy odrobinie szczęścia może zdoła ją

przekonać, żeby z nim została.

Nie był przyzwyczajony do tego, żeby mu odmawiano. Mimo to podjął ryzyko i zaprosił

Melanie do domu nad rzeką. Dając do zrozumienia, że chce się z nią kochać, zaryzykował

jeszcze więcej, ale nie chciał już niczego udawać. Jeżeli chcieli być razem, to i bez żadnych

kolejnych krętactw mieli do pokonania wiele przeciwności.

Przyglądając się płonącym policzkom i błyszczącym oczom Melanie, wiedział, że zrobi

wszystko, co w jego mocy, żeby została z nim na zawsze. Nigdy wcześniej nie dopuścił, by

kobieta zajęła w jego życiu tak ważne miejsce. A teraz czuł się wprost oszołomiony siłą

swoich uczuć.

- Na pewno chcesz ze mną wyjechać? - zapytał. Kiwnęła głową.

- Wiesz, czego oczekuję?

- Nie pozostawiłeś co do tego żadnych wątpliwości. -Uśmiechnęła się, wskazując błękitny

jedwabny szlafroczek w jego ręku.

- Bez względu na to, jak się nam ułoży, nie będzie to miało wpływu na twoją pracę przy

kampanii. - Richard chciał, żeby Melanie dobrze to zrozumiała. - Jeżeli chcesz, mogę ci to

zagwarantować na piśmie.

- Nie ma takiej potrzeby, bo właśnie składam wymówienie - odparła.

- Co takiego? - Richard był pewny, że się przesłyszał.

- Odchodzę. Nie potrzebuję cię jako klienta - powtórzyła coraz bardziej pewna siebie.

Tego się nie spodziewał. Sądził, że jeżeli nawet popsują się ich stosunki prywatne, to w

ostateczności właśnie praca będzie trzymać przy nim Melanie. To było coś w rodzaju aseku-

racji.

- Nie chcę, żebyś się zwalniała- oświadczył i zaskoczony stwierdził, że naprawdę tak myśli. -

Jesteś za dobra, żebym pozwolił ci odejść. Przejrzałem twoje notatki na temat kandydatów i

widzę, że są znacznie bardziej wnikliwe niż moje spostrzeżenia.

- W takim razie przyślę ci za to rachunek - oznajmiła z błyskiem satysfakcji w oczach. - Nie

zmienia to jednak faktu, że się zwalniam.

- Dlaczego?

- Ta praca tylko wszystko utrudnia. Nie wiem, dokąd doprowadzi nas wyjazd nad rzekę, ale

jestem pewna, że nie chcę się martwić o to, czy kiedy skończy się to, co nas łączy, nadal będę

miała pracę. Tak naprawdę zresztą przebywanie wtedy blisko ciebie byłoby zbyt bolesne.

Melanie powiedziała kiedy, a nie jeżeli. A więc była pewna, że ten związek się skończy.

Zastanawiał się, co powinien zrobić, by ją przekonać, że może być inaczej.

Na razie jednak musiał zatrzymać ją w pracy. Zależało mu na tym, by łączyło ich jak

najwięcej wspólnych spraw. Zaskoczony stwierdził, że przyzwyczaił się już do jej obecności.

Nie chciał stracić kolejnej ważnej dla siebie osoby. Z pewnością nie zniósłby tego.

- Destiny twierdziła, że praca przy kampanii ma być dla ciebie przepustką do świata wielkich

kontraktów. Czyżby się myliła? - Richard chwytał się każdej możliwości zatrzymania

Melanie.

- Miała rację. Poczekam jednak na szansę, z którą nie będzie się wiązało tak wiele zagrożeń.

Jej ton świadczył, że podjęła decyzję nieodwołalną. Musiał się z tym pogodzić, choć nawet

nie próbował ukryć, jak niechętnie.

- Jesteś tego pewna? - Nie dawał za wygraną.

- Niczego nie byłam tak pewna od chwili, kiedy się spotkaliśmy. Od początku naszej

znajomości czułam się zdezorientowana.

- Ja również - wyznał.

- W takim razie może to ty powinieneś się zastanowić, czy naprawdę chcesz ze mną

wyjechać. Lubisz jasne i proste sytuacje, a ta eskapada może się wiązać z poważnymi kom-

plikacjami.

Uśmiechnął się na myśl, że istotnie tak sprawa wyglądała jeszcze całkiem niedawno. Nie

znosił kłopotliwych sytuacji w życiu osobistym, ale tego wyjazdu nie mógł się doczekać. Po

raz pierwszy w życiu był pewien, że razem z Melanie mają szansę na trwałe uczucie, a nie

tylko na udany seks.

- Nie muszę się zastanawiać. Nie wiem, jak do tego doszło, ale nie mogę przestać o tobie

myśleć - wyznał.

- I liczysz na to, że wspólny weekend pozwoli ci się od tego uwolnić? O to chodzi? Jeżeli tak,

lepiej od razu odwołajmy wyjazd i zapomnijmy o całej sprawie. Zwrócę zakupy do sklepów,

a potem porozmawiam z Destiny i wezmę na siebie całą winę.

Ś

wiadomość, że tak łatwo gotowa była z niego zrezygnować, mocno go zabolała.

- Poczekaj, inaczej to zaplanowałem. - Popatrzył jej w oczy. - Wyjedziemy i na kilka dni

uwolnimy się od tych wszystkich nonsensów. Będziemy się kochać, kochać i jeszcze raz

kochać, aż do utraty sił. Już wiesz, jaki mam plan. Jedziesz?

Milczała tak długo, aż zaczął się obawiać, że zmieniła zdanie.

- Jadę - oświadczyła wreszcie z przekonaniem.

Serce zabiło mu mocno i ogarnęło go podniecenie. Był jednak na tyle rozsądny, by ukryć

przed Melanie swoje emocje.

- Przyjadę po ciebie za godzinę - oznajmił.

- Dzisiaj?

- Nie lubię niczego odkładać. Uporałem się z pracą, mogę jechać. A ty nie?

- W zasadzie tak, ale na pojutrze umówiłam się z Destiny.

- Ja się tym zajmę. Powiem, że chcemy złapać trochę świeżego powietrza, zanim porwie nas

wir ślubnego szaleństwa. Na pewno będzie zachwycona.

- Przekonaj ją, żeby do naszego powrotu nie podejmowała żadnych związanych z nami

decyzji, bo chcielibyśmy mieć coś do powiedzenia w sprawie własnego ślubu. Może dzięki

temu po naszym powrocie nie wszystko będzie jeszcze zapięte na ostatni guzik.

- Masz rację, zadzwonię do niej, a ty jedź do domu i pakuj się. Masz godzinę na

przygotowania.

Popatrzyła na niego przeciągle, unosząc końcami palców jedwabny szlafroczek.

- Jeżeli mam nosić tylko to, pakowanie nie zajmie mi wiele czasu - stwierdziła i kołysząc

biodrami, przeszła do wyjścia.

Ta ostatnia uwaga tak podziałała na jego wyobraźnię, że musiał poczekać, aż nieco ochłonie,

zanim przystąpi do rozmowy z ciotką.

Melanie wróciła do siebie. Becky czekała na nią, wpatrując się w ekran komputera.

- Co tu robisz? - zapytała zaniepokojona.

- Chciałam porozmawiać, ale cię nie było - odrzekła Becky z wyrzutem. - Mówiłaś, że

będziesz pracować. Gdzie się podziewałaś?

- To długa historia. - Melanie popatrzyła z troską na przyjaciółkę, od razu zapominając o

swoich sprawach. - Co się stało? Nie mieli w sklepie twojego rozmiaru? - zażartowała.

- Jason mnie zdradzał, więc z nim zerwałam.

- Jesteś pewna? Skąd wiesz? - Melanie była oburzona, a jej pozytywne nastawienie do płci

przeciwnej znikło bez śladu.

- Widziałam go w sklepie. Z kobietą, która pożerała go wzrokiem. - Becky była

nieszczęśliwa. - I to po tym, kiedy zaklinał się, że prędzej da się posiekać na kawałki, niż

pójdzie na wyprzedaże. Wiedział, w których sklepach będę robić zakupy, i poszedł do nich

specjalnie, żebym go mogła zobaczyć, bo nie miał odwagi powiedzieć mi w oczy o zerwaniu.

- Co za tchórz! Ale może lepiej, że znasz prawdę?

- Nie - odpowiedziała natychmiast Becky. - No dobrze, tak. Ale z kim przywitam Nowy

Rok? A może coś razem zaaranżujemy? - Z nadzieją w oczach popatrzyła na przyjaciółkę. -

Ciągle jeszcze nie jest za późno, żeby zorganizować przyjęcie.

Melanie rozważała możliwość powrotu na Nowy Rok, ale uznała, że oboje z Richardem mają

własne problemy do rozwiązania.

- Nie mogę. Wyjeżdżam z Richardem.

- Żartujesz?! Kiedy? I dokąd? - Becky była tak zaskoczona, że zapomniała o swoim

zmartwieniu.

- Do domu nad rzeką. Za jakieś dwadzieścia minut.

- No to jedź i nie martw się o mnie.

- Dasz sobie radę? - Melanie czuła się nie w porządku.

- To nie będzie mój pierwszy samotny sylwester. -Uśmiechnęła się dzielnie Becky.

- Obiecaj, że zadzwonisz do kogoś, pójdziesz do restauracji albo do kina. Nie siedź sama w

domu i nie płacz po tym draniu.

- Nie obawiaj się. Ostatnia łza po Jasonie została już wylana. - Becky rozpromieniła się

nagle. - Idę do domu, biorę nożyczki i zajmę się jego kosztownymi, markowymi koszulami.

- Zasłużył na to, a może nawet na coś gorszego.

- Przypuszczam, że tego się właśnie po mnie spodziewa. - Dobry humor Becky ulotnił się. -

Pewnie między innymi dlatego kupował na wyprzedaży koszule.

- Nieważne. Mała zemsta poprawi ci humor. Przypomnij sobie tylko, jak bardzo Jason kocha

swoje ciuchy. Zawsze wydawało mi się trochę dziwne, że wydaje na ubrania więcej niż my.

Becky włożyła do torebki duże, ostre nożyczki i ruszyła do wyjścia.

- Baw się dobrze - zawołała za nią Melanie w chwili, gdy w drzwiach pojawił się Richard.

- Nie jesteś jeszcze gotowa - stwierdził, nie widząc żadnej walizki.

- Przepraszam cię, ale miałyśmy tu przed chwilą mały kryzys.

- Domyśliłem się, dostrzegłem bowiem w spojrzeniu twojej koleżanki maniakalne błyski.

- Wkroczyła na wojenną ścieżkę.

- Chodzi o chłopaka?

- O byłego chłopaka.

- Czy jego życiu grozi niebezpieczeństwo?

- Pewnie nie, ale jego ciuchom jak najbardziej.

- Przypomnij mi, żebym nigdy się nie ważył cię rozzłościć.

- Nieustannie doprowadzasz mnie do pasji, ale na razie twoje ubrania są bezpieczne. -

Poklepała go po policzku.

- Fatalnie, miałem nadzieję, że zechcesz je ze mnie zedrzeć.

- Ciekawy pomysł, przemyślę go po drodze.

- Tylko myśl po cichu, bo nie chciałbym zatrzymywać się w jednym z tych obskurnych

moteli przy drodze - ostrzegł

ją.

- Nie licz na to. Mam zamiar wystawić twoją cierpliwość na poważną próbę i dobrze się przy

tym bawić.

Kiedy wreszcie dotarli do domu nad rzeką, wytrzymałość Richarda była na wyczerpaniu. Sam

był zdziwiony, że zdołał się do tej pory jakoś opanować.

- Chcesz, żebym rozpalił ogień? - zapytał, kiedy przyniósł walizki i torby z wykwintnym

jedzeniem. Po raz pierwszy, odkąd pamiętał, nie zabrał ze sobą laptopa. Przywiózł natomiast

imponujących rozmiarów pudełko prezerwatyw.

- Z ogniem byłoby bardziej romantycznie, ale to zajmie dużo czasu. Może później?

- Chcesz coś zjeść? - zapytał stłumionym głosem. Melanie przysunęła się bliżej, zsuwając z

siebie płaszcz

wprost na podłogę.

- Później.

- Może wina?

- I bez tego kręci mi się w głowie - powiedziała, wciąż patrząc mu w oczy. - Te oficjalne,

eleganckie ciuchy całkiem tu nie pasują. - Sięgnęła do kołnierzyka jego koszuli.

- Na pewno chcesz zacząć tu i teraz?

- Na pewno.

- Nie włączyłem jeszcze ogrzewania.

- Nie będzie nam potrzebne - oświadczyła z przekonaniem.

- Wygląda na to, że wiesz dokładnie, czego chcesz - zauważył Richard.

- Przynajmniej w tej chwili - przyznała.

Te słowa przypomniały mu, że stąpa po cienkim lodzie. Żadne z nich nie nawet nie

wspomniało, że mogliby zostać razem na zawsze. W jej pojęciu ten wyjazd był zapewne

eksperymentem, a Richard nie zrobił nic, by pomyślała, że on chce czego innego.

- A więc zróbmy to tak, żeby było co wspominać. - Objął ją i pocałował.

Tym razem nie hamowali namiętności. Znali się już na tyle, by wiedzieć, że pocałunek ich

rozpali. Richard wziął Melanie na ręce i ruszył w stronę schodów.

- Dokąd mnie zabierasz? - zapytała.

- Do łóżka - odrzekł. - Mogę sobie darować ogień na kominku, kolację i wino, ale nie

zamierzam kochać się z tobą na środku salonu. Nie za pierwszym razem.

- Za twardo? - zapytała z uśmiechem.

- Nie, ale chcę traktować cię tak, jak na to zasługujesz - odparł, słysząc w jej głosie

wyzwanie.

- Czasami potrafisz być słodki. - Patrzyła na niego z rozmarzeniem.

- Czasami mnie inspirujesz - przyznał i przeskakując po dwa stopnie, ruszył po schodach.

W sypialni panowało przejmujące zimno i natychmiast pożałował, że nie włączył ogrzewania.

- Myślę, że powinienem zejść i włączyć piec. Melanie wsunęła mu dłonie pod koszulę i

pieszczotliwym

ruchem przesunęła je w dół, aż dotarła do odsłoniętego ciała nieco poniżej pasa.

- Ciągle ci zimno? - zapytała.

- Prawdę mówiąc... - Urwał, a jego głos przeszedł w jęk, gdy dłonie Melanie zsunęły się

jeszcze odrobinę niżej. - Teraz mi gorąco.

- Mówiłam ci, że obejdziemy się bez ogrzewania - przypomniała.

Nagle spoważniał i spojrzał jej w oczy.

- Nie masz nawet pojęcia, ile razy myślałem o tej chwili.

- Za dużo myślisz - odparła, błądząc rękami po jego ciele w sposób, który doprowadzał go do

szaleństwa.

- Innymi słowy, wolisz działanie. - Usiłował prowadzić rozmowę, by zachować resztki

opanowania.

- W tej chwili z całą pewnością.

- Uczono mnie, że w takich sytuacjach należy ulegać życzeniom kobiet.

- Kto cię uczył? Destiny?

- Mack. A w tej dziedzinie szczyci się samymi sukcesami.

- A czego uczyła cię Destiny? Mówiła o pszczółkach i motylkach?

- Powtarzała, że seks jest zawsze dużo lepszy, kiedy bierze się z miłości - powiedział cicho.

Patrzył Melanie w oczy i widział w nich uczucia, których nie umiał rozpoznać. Nauczył się

już wprawdzie odczytywać z jej oczu różne emocje, ale tym razem dostrzegł coś nowego,

czułego, coś, co dawało nadzieję. Nie był zupełnie pewny, co to jest, ale biorąc pod uwagę

własne uczucia, z czystym sumieniem mógłby powiedzieć, że po raz pierwszy w życiu miał

sprawdzić teorię Destiny na temat miłości i seksu.

Ta gra zaczyna się stawać poważna, pomyślała Melanie, przerażona obrotem sprawy.

Zgodziła się przyjechać, bo do reszty straciła rozum i nie umiała się dłużej opierać własnym

pragnieniom. Była gotowa przyjąć wszystko, co mógł przynieść ten wspólny pobyt. Chciała

mieć co wspominać w samotne noce, kiedy Richard nie będzie już częścią jej życia. Była

pewna, że prędzej czy później ten dzień nadejdzie. Czuła, że w tej chwili go pociąga, ale

wiedziała i to, że pożądanie przemija. Kiedy wszystko się skończy, Richard będzie pamiętał

tylko tyle, że go drażniła i że wspólnie zainscenizowali zerwanie zaręczyn. Tak się umówili, a

on był znany z poważnego traktowania swych zobowiązań. Była to jedna z tych jego cech,

które najbardziej podziwiała. Dała temu zresztą wyraz we wstępnym oświadczeniu, które

przygotowała dla prasy.

Jeszcze przed chwilą była pewna, że może liczyć na zerwanie zaręczyn. Ale kiedy spojrzała w

oczy Richarda, dostrzegła w nich uczucia, które nią wstrząsnęły. Do tej pory nie miała wiele

do stracenia. Szczerze mówiąc, uważała, że traci jedynie ważny kontrakt, i dlatego sama z

niego zrezygnowała. Chciała, by to, co zaistniało między nią i Richardem, stało się bardziej

jednoznaczne. A jeśli chodzi o sprawy zawodowe, to ostatnie tygodnie umocniły ją w

przekonaniu, że jest dobra i nie będzie miała kłopotów ze zdobyciem nowych klientów. Od

kiedy powiedziała Richardowi, że rezygnuje z pracy u niego, czuła wyraźną ulgę.

Teraz, kiedy nie łączyły ich już stosunki służbowe, liczyło się tylko to, co do siebie czuli.

Płomienna namiętność i wzrastający szacunek, a także sympatia, jaką darzyła zarówno

Destiny, jak i braci Richarda, zaskoczyły Melanie. Była w Richardzie zakochana, ale po

ostatnim swym związku, który okazał się bolesną pomyłką, nie wierzyła już, że umie właści-

wie ocenić czyjeś uczucia.

Przykre doświadczenia nauczyły ją udawać, że to, co się dzieje, nie ma znaczenia, i nie

pokazywać prawdziwych uczuć. Nie chciała dopuścić do kolejnej klęski. Oczywiście gdyby

Richard odwołał fikcyjne zaręczyny i zaproponował, by zaręczyli się naprawdę, wszystko

wyglądałoby inaczej. Dopóki jednak tego nie zrobił, musiała się zachowywać tak, jakby

obydwoje zgodnie uznali, że ich wzajemne pożądanie jest zbyt silne, by dłużej je ignorować.

- Skąd ta poważna mina? - zapytał cicho.

- Zamyśliłam się. - Melanie z trudem przywołała na twarz szelmowski uśmiech. - Na czym to

stanęliśmy?

- Kiedy się zamyśliłaś, byłaś mniej więcej tu. - Richard ucałował jej dłoń i położył ją na

swoim brzuchu.

- Tak, rzeczywiście - odparła, poddając się rozkoszy, jaką sprawiał każdy dotyk, szczęśliwa,

ż

e Richard wydaje się pozwalać, aby to ona dyktowała reguły gry. Przesunęła dłoń niżej i

dotarła do jego męskości. W tym momencie Richard przewrócił Melanie na plecy i zaczął

rozbierać, rozpinając wprawnie wszystkie guziki i zatrzaski.

Po chwili była naga, a stanowczość, z jaką Richard przejął inicjatywę, zaparła jej dech w

piersiach i sprawiła, że niecierpliwie czekała na dalszy ciąg.

- Przekonajmy się, czy dobrze zrozumiałem, co planujesz na ten wieczór - powiedział,

pieszcząc ją i całując coraz to inne części jej ciała.

Ogrzewanie nie było im potrzebne. Melanie wiła się pod jego dotykiem, czując trawiący ją

ż

ar, który tylko on mógł ugasić. Było to przeżycie tak pełne pasji i namiętności, że chciała się

w nim zatracić. Zapragnęła go wreszcie poczuć w sobie.

- Jak długo masz zamiar mnie dręczyć? -jęknęła.

- Jeszcze trochę - odparł, potwierdzając te słowa pieszczotami, które doprowadzały ją do

szaleństwa. - Nie hamuj tego Melanie, nie powstrzymuj się.

- Nie chcę kończyć sama. - Upierała się przy swoim nawet w takiej chwili.

- Proszę... - szepnął, nie odrywając wzroku od jej twarzy i czyniąc wszystko, by złamać jej

opór.

To właśnie ten błagalny szept doprowadził ją do rozkoszy.

Spełnienie przyszło nagle, wstrząsając jej ciałem. Tak wspaniałe doznanie powinno przynieść

zaspokojenie, ale pozostawiło po sobie tylko pragnienie dalszych rozkoszy.

Richard przyglądał się jej, bardzo z siebie zadowolony. Za bardzo zadowolony, pomyślała,

dochodząc do wniosku, że w tej sytuacji trzeba sięgnąć po drastyczne środki.

- Nie myśl, że wszystko zależy od ciebie. - Powstrzymała uśmiech i zastosowała chwyt,

którego nauczyła się kiedyś na kursie samoobrony. W jednej chwili to ona znalazła się na

górze i rozbawiona patrzyła na zdumioną minę Richarda.

- Do diabła, gdzieś ty się tego nauczyła? - zapytał zaskoczony.

- To bez znaczenia. Chciałam tylko, żebyś wiedział, że mogę to zrobić. - Bezskutecznie

starała się powściągnąć pełen satysfakcji uśmiech. Nigdy by nie przypuszczała, że kurs

samoobrony przyda się jej w takiej sytuacji. - A teraz powiedz, co chcesz, żebym zrobiła?

- Pocałuj mnie - poprosił, ujmując jej twarz w dłonie.

- Tylko tyle?

- Może jeszcze to. - Uniósł jej biodra i wszedł w nią jednym pchnięciem, wypełniając ją, tak

jak sobie wymarzyła. Znów był panem sytuacji. Trzymał ją mocno za biodra, nie pozwalając

wykonać najmniejszego ruchu. Miała wrażenie, że to walka, ale jeśli wszystko toczyć się

będzie jak dotychczas, obydwoje wyjdą z niej wygrani.

W końcu zaczął się poruszać. Z początku delikatnie i ostrożnie, potem coraz pewniej, a kiedy

się wycofał, Melanie z trudem powstrzymała błaganie o więcej.

Po chwili wszedł w nią ponownie, a wtedy świat wokół przestał istnieć. Zatraceni w pełnych

namiętności zmaganiach, płynęli na falach rozkoszy aż do samego szczytu, gdzie czekało

spełnienie.

Wstrząśnięta i zmęczona, Melanie leżała bez sił, przepełniona tyloma uczuciami, że aż bała

się spojrzeć na Richarda. Kochała go najbardziej na świecie, nie chciała jednak, żeby

wyczytał to z jej oczu. Nie była pewna, czy którekolwiek z nich umiałoby dalej żyć, wiedząc

o tym.

ROZDZIAŁ 14

Dochodziła północ, gdy Richard wymknął się z łóżka i zszedł na dół, żeby włączyć

ogrzewanie. W sypialni było tak zimno, że nawet ciepło ciała przytulonej do niego Melanie

nie mogło go ogrzać.

Wieczór był rewelacyjny. Jeszcze żadna kobieta nie oddała mu się tak całkowicie,

bezinteresownie i z takim entuzjazmem. Był już pewien, że Melanie nie interesuje się nim ze

względu na pieniądze ani władzę. Mogła mieć przecież jedno i drugie, i obydwie te rzeczy

odrzuciła bez namysłu. Wierzył, że go kocha, a nie jego pozycję czy majątek. To z pewnością

na nią czekał przez całe życie, choć do tej pory nie zdawał sobie z tego sprawy.

Dlaczego nie powiedział, że ją kocha? Co go powstrzymywało? Czy to, że i ona nie mówiła o

swoich uczuciach, budząc w nim lęk przed odrzuceniem? Czy naprawdę był takim tchórzem?

Za kilka miesięcy zamierzał wystartować w wyborach, ale gdyby je przegrał, nie mrugnąłby

nawet okiem. Przerażała go za to myśl, że miałby otworzyć serce przed Melanie po to tylko,

by się dowiedzieć, że ona ma zamiar i tak go zostawić, zgodnie z wcześniejszą umową.

Dobrze wiedział, jak niszcząca jest utrata bliskiej osoby i jakim koszmarem była dla niego i

braci śmierć rodziców. Gdyby teraz Melanie zdecydowała się odejść, byłoby to równie

okropne. Wiedział, że po takiej stracie mężczyzna nigdy całkiem się nie otrząśnie.

Najlepszym dowodem było to, jak bardzo się bał.

Zapalił małą lampę, zaparzył dzbanek kawy i usiadł przy kuchennym stole, żeby spokojnie

pomyśleć. Przypomniał sobie długie, serdeczne rozmowy z Destiny w czasach, kiedy był

jeszcze chłopcem. Wielokrotnie powtarzała, że nie wolno mu dopuścić do tego, by śmierć

rodziców wywołała strach przed miłością.

- Zamykając serce dla innych, osiągasz skutek odwrotny od zamierzonego. W rezultacie

czujesz się samotny, jakbyś stracił kogoś, kogo kochałeś - ostrzegała.

Rozumiał, co miała na myśli, ale w to nie wierzył. Uważał, że najboleśniejsza jest pustka,

która zostaje, kiedy ktoś na zawsze odchodzi.

- Wierzysz, że cię kocham, prawda? - Destiny nie dawała za wygraną.

Richard potwierdził skinieniem głowy. Po śmierci rodziców ciotka wróciła z Francji,

obiecując, że będzie się nimi opiekować, i dotrzymała słowa. Była jedną z niewielu osób,

które kochał i którym ufał. A mimo to jakaś cząstka jego serca pozostawała dla niej

zamknięta. Z premedytacją otaczał się stopniowo murem, który bronił go przed dostępem

uczuć.

- Boisz się, że mogę odejść? Albo umrzeć? - zapytała wtedy ciotka.

Na samą myśl o tym przerażenie ścisnęło go za gardło i znowu mógł tylko skinąć głową.

- Kochanie, nigdy was nie zostawię. Mogę, naturalnie, umrzeć, ale to przecież czeka każdego

z nas i nie oznacza, że nie powinniśmy się nawzajem kochać. Przeciwnie, powinniśmy się

cieszyć każdą chwilą, którą jest nam dane spędzić razem. Życie jest po to, aby żyć. Trzeba

umieć wykorzystać moment, zaryzykować i pokochać kogoś całym sercem. Gdybym cię tego

nie nauczyła, to bym ciebie zawiodła.

Destiny przekonywała ich o tym cierpliwie, ale wszyscy trzej byli oporni, tyle że każdy na

swój sposób. Mack wypełniał życie nic nieznaczącymi, przelotnymi romansami. Ben

wprawdzie się zakochał, ale głupio, bo jego wybranka odeszła, a po jej stracie strach

powrócił.

Richard był przekonany, że nie jest zdolny do prawdziwych uczuć. Nigdy nie zdobył się na

ryzyko i aż do chwili pojawienia się Melanie był pewien, że pancerz, w jakim zamknął serce,

jest niezniszczalny.

Pijąc kolejną filiżankę kawy, tonął w tych ponurych rozmyślaniach, gdy nagle usłyszał kroki

na schodach i jego serce zaczęło bić mocniej.

Melanie weszła do kuchni, mając na sobie jego koszulę i rozkosznie potargane włosy.

- Tęskniłam za tobą - powiedziała rozespana, siadając z ufnością na jego kolanach.

Odruchowo objął ją, a czując dotyk nagich ud i pośladków, stracił nadzieję na odzyskanie

równowagi.

- Chciałem rozpalić ogień w kominku - szepnął, wciągając w nozdrza delikatny zapach jej

perfum.

- No, trzeba było raczej rozpalić mnie - powiedziała cicho.

- Dlaczego sam na to nie wpadłem? - Uśmiechnął się. - Może jeszcze nie jest za późno? -

Pieszczotliwie musnął jej pierś, obserwując twardniejącą brodawkę.

- Niech się zastanowię. Może uda nam się to jakoś nadrobić - droczyła się. - Ale najpierw

musisz mnie porządnie nakarmić. Umieram z głodu.

- Widzę, że nie narzekasz na brak apetytu - stwierdził rozbawiony. - Chciałem się tylko

upewnić, czy naprawdę chcesz zacząć od jedzenia - powiedział z błyskiem w oku, błądząc

dłońmi po jej ciele.

- Teraz potrzebuję przede wszystkim pożywienia.

- Na co masz ochotę? Na kolację, obiad, a może na kanapkę?

- Nie każ mi myśleć. Jeszcze całkiem się nie obudziłam. Zrób mi niespodziankę.

- Niech będzie. Pozwolisz mi wstać czy mam szykować jedzenie, trzymając cię na kolanach?

Melanie przeciągnęła się i przesiadła na krzesło, a potem ułożyła skrzyżowane ramiona na

stole, oparła na nich głowę i od razu zasnęła. Richard długą chwilę wpatrywał się w jej

odsłonięty kark. Zastanawiał się, jaki smak może mieć w tym miejscu jej skóra, bo było to

jedno z niewielu miejsc, których dotąd nie spróbował. Oparł się jednak pokusie.

Przez ten czas, kiedy krzątał się po kuchni, Melanie nawet nie drgnęła. Gdy jednak postawił

przed nią talerz gorącej, pikantnej zupy, delikatnie poruszyła nozdrzami, a czując smakowitą

woń, otworzyła oczy.

- Ojej, ale cudnie pachnie - szepnęła. - Powiedz, że to domowa.

- Domowa - potwierdził z uśmiechem. - Ale nie ja ją ugotowałem, tylko Destiny. Kiedy ona

gotuje, zawsze zostawia coś w zamrażarce.

- Pachnie po prostu bosko, i tak też smakuje - zachwyciła się Melanie i już obudzona

spojrzała na kanapkę. - Ooo, bagietka z kurczakiem i z awokado? Bardzo wykwintne.

- Sam ją zrobiłem - pochwalił się, ucieszony jej zachwytem. - A ty naprawdę niczego nie

potrafisz ugotować?

- Doskonale odgrzewam gotowe dania.

- No to rzeczywiście możesz być z siebie dumna. - Roześmiał się, zapominając na chwilę o

pieszczotach.

- Na szczęście, nie przywiozłeś mnie tutaj ze względu na moje talenty kulinarne. W

przeciwnym razie czekałoby cię ogromne rozczarowanie.

- Nigdy nie będę tobą rozczarowany - stwierdził. Chyba że ze mną zerwiesz, dodał w

myślach. A wtedy chyba pęknie mi serce.

- Jesteś pewien? Przez chwilę wyglądałeś tak, jakbyś coś chciał przemilczeć.

Czuł, że to odpowiedni moment, by otworzyć serce i wyznać wszystko. Chciał to zrobić i

wiedział, że powinien. Otworzył nawet usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

Wieloletni lęk okazał się silniejszy. Stał więc, milcząc i patrzył, jak gaśnie w jej oczach blask

i znika radość z twarzy. Zrozumiał, że właśnie stracił szansę, by zdobyć to, czego pragnął

najbardziej.

Melanie czuła, że podczas nocnego posiłku zdarzyło się coś ważnego. Domyślała się, że

Richard zmagał się ze sobą i że przegrał. Nie miała jednak pojęcia, z czym walczył. A w

sprawach dotyczących uczuć nie dowierzała już własnemu instynktowi. Modliła się, by

wystarczyło, że jest otwarta i gotowa narazić się na porażkę. Nie chciała zostać zmuszona do

wyrażenia swoich uczuć, bo mogły zostać odrzucone.

Lepiej niż ktokolwiek inny znała moc słów. Wiedziała, że mogą leczyć lub ranić, ale tych już

wypowiedzianych nie da się cofnąć.

Nie pozwoliła, by milczenie Richarda ją zniechęciło. Mogła zrobić choć tyle, bo przecież

przyjechała tu z nadzieją, że sprawy między nimi się ułożą. Zrobili już duży krok do przodu i

bardzo się do siebie zbliżyli. Postanowiła się więc nie poddawać, bo ciągle jeszcze istniała

szansa, że osiągną więcej. Jeżeli tylko oboje będą chcieć.

Następnego ranka odniosła wrażenie, że Richard doszedł do podobnych wniosków. Czekał na

nią na dole uśmiechnięty, a na stole stało wykwintne śniadanie.

- Jeżeli mi obiecasz, że codziennie dostanę takie śniadanie, to może się zastanowię i

naprawdę wyjdę za ciebie - zażartowała.

- Umowa stoi - odparł tym samym lekkim tonem. - Ale zanim nam stuknie czterdziestka,

oboje będziemy większość czasu spędzać u lekarzy, walcząc z nadciśnieniem i nadmiarem

cholesterolu.

Melanie wzięła do ust następny kęs omleta z kozim serem i szczypiorkiem i stwierdziła:

- Kto wie, może warto.

Richard obrzucił ją taksującym spojrzeniem i najwyraźniej spodobało mu się to, co zobaczył.

- Masz pomysł, jak pozbyć się tych kalorii? - zapytał z nutą nadziei w głosie.

- Na pewno nie tak, jak myślisz - odparła stanowczo, czując, że musi nabrać dystansu do

nocnych przeżyć.

- Szkoda.

- Obiecuję, że później to nadrobimy. - Uśmiechnęła się.

- Teraz chcę trochę pozwiedzać okolicę. Kiedy tu byłam poprzednio, przejrzałam foldery

leżące w salonie i stąd wiem, że jest tu kilka interesujących miejsc do obejrzenia.

- Istotnie, wytwórnia wina może być interesująca, ale co do reszty, to nie jestem pewien. Ale

może jestem uprzedzony. Destiny corocznie zabierała nas na zwiedzanie historycznych

miejsc.

- Nie lubiłeś tego?

- Być może nie wyraziłem się jasno. Zwiedzaliśmy je co roku, rozumiesz?

- W takim razie nie będziemy potrzebować przewodnika.

- Uśmiechnęła się Melanie.

- Nic nie pamiętam.

- Wezmę więc książkę i sprawdzę, ile zapomniałeś. Ruszajmy.

Richard mruknął coś, niezadowolony, ale wstał od stołu i włożył naczynia do zmywarki.

- No, nie dąsaj się. - Poklepała go po policzku. - Kiedy wrócimy, będziesz mógł mnie

sprawdzić.

- Z historii?

- Raczej ze sposobu reagowania na polecenia.

- A więc wkładaj buty, kochanie! - Rozpromienił się.

- Zobaczysz, jak błyskawicznie odpracujemy to całe zwiedzanie.

Melanie była w tak radosnym nastroju, że Richard zupełnie się rozchmurzył, zapominając o

nocnych obawach i o rozczarowaniu. Z tak niezwykłą uwagą chłonęła jego wykłady z historii,

ż

e zaczął grzebać w pamięci, by przypomnieć sobie jakieś ciekawostki, które przecież musiał

słyszeć, gdy zwiedzał te miejsca jako chłopiec. Podobało mu się, że Melanie słucha go z

takim zainteresowaniem, jak gdyby przekazywał plotki o sąsiadach.

- Jestem jankeską z Ohio, więc rodzinny dom generała konfederatów Roberta E. Lee nie

powinien mnie tak interesować - powiedziała, gdy wychodzili z Stratford Hall. - Ale to

miejsce jest naprawdę piękne i fascynujące. Żałuję, że nie żyłam w tamtych czasach.

Wyobrażasz sobie, że Lee i Washington mogliby być twoimi sąsiadami? Pomyśl tylko, jakie

rozmowy musiały się tam toczyć przy obiedzie.

- Przypuszczam, że podobne do tych, jakie można usłyszeć, gdy Destiny gości na kolacji

połowę najbardziej wpływowych ludzi w Waszyngtonie. Dopilnuję, żeby cię zaproszono przy

następnej okazji. W czasie takich spotkań Destiny ma zwyczaj rzucać jakąś kontrowersyjną

uwagę i patrzeć, co z tego wyniknie.

- Mogę sobie wyobrazić, że świetnie się przy tym bawi. Opowiadała mi bardzo dużo o

spotkaniach intelektualistów, jakie organizowała w swojej pracowni, kiedy mieszkała we

Francji.

- Naprawdę? - zdziwił się. - Z nami nigdy o Francji nie rozmawiała.

- Może nie chciała, żebyście pomyśleli, że tęskni za tamtym życiem.

- Nie pojmuję, dlaczego ukrywała przed nami, jakie życie prowadziła, zanim wróciła do

Stanów, żeby się nami zająć - rzekł i westchnął, bo nagle to pojął. - Na pewno nie chciała,

ż

eby wyglądało na to, że żałuje powrotu i tego, co musiała dla nas poświęcić. Ty też tak

uważasz?

- Tak przypuszczam - odparła Melanie. - Sam zresztą powinieneś ją o to zapytać.

- Masz rację - przyznał. - Ciekawe, czy z Benem rozmawiała o tamtych latach? Mieszkając

we Francji, również zajmowała się malarstwem. Oboje kochają sztukę, i to ich łączy. Przez

całe lata czuwała nad rozwojem talentu Bena, a ja się nieraz zastanawiałem, czy nie ma

ochoty, by znów wziąć pędzel do ręki.

Richard poczuł się nagle dziwnie. Dotąd nie przyszło mu do głowy, że w życiu Destiny mogą

istnieć obszary, do których go nigdy nie dopuściła. Choć prawdopodobnie miał tam wstęp

jeden z jego braci. No i, jak widać, Melanie, choć była dla ciotki obcą osobą.

- Nie dlatego milczała, że żałowała swej decyzji. Pewnie uważała, że nie jesteście gotowi, by

usłyszeć o tym, jak żyła we Francji - powiedziała Melanie, jakby wyczuwała jego myśli.

- Wiem - rzucił niecierpliwie.

- Na pewno? - zapytała cicho Melanie. - Na podstawie tego, co mi opowiedziała, uważam, że

był to najbardziej altruistyczny czyn, o jakim słyszałam. Destiny była we Francji szczęśliwa.

Prowadziła bardzo interesujące życie w miejscu, które kochała. Jej obrazy sprzedawano w

Paryżu i na całym Lazurowym Wybrzeżu. W środowisku była znana, a nawet sławna. Miała

wielu przyjaciół. I wtedy właśnie ty i twoi bracia zostaliście sami. Rzuciła więc wszystko bez

wahania i wróciła do Stanów, bo rodzina była dla niej najważniejsza. Szczerze mówiąc,

rodzina to jedyne, co naprawdę się liczy.

To prawda, pomyślał Richard. Zawsze wiedział, że powrót Destiny był dla niej

poświęceniem, ale aż do tej chwili nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wielkim. Nawet będąc

już dorosłym, uważał, że obecność ciotki w ich życiu jest czymś oczywistym. Zaskakujące, że

dopiero pod wpływem słów Melanie dostrzegł inną, nieznaną dotąd Destiny. Pierwszy raz

ujrzał w niej nie tylko ciotkę, ale i wyjątkową kobietę.

- Jesteś cudowna! - Pocałował Melanie w policzek, wdzięczny za to, że pozwoliła mu ujrzeć

w zupełnie innym świetle poświęcenie Destiny.

- Dziękuję. A co ja takiego zrobiłam?

- Otworzyłaś mi oczy - powiedział. I serce, dodał po chwili w myśli.

Krótka ucieczka od świata była jak błogi sen. Do pełnego szczęścia Melanie brakowało tylko

tego, by Richard powiedział, że ją kocha. Niestety, nie zrobił tego.

Oglądali filmy i tańczyli przy starych przebojach nadawanych w radio. Kochali się w blasku

ognia płonącego na kominku i było wspaniale. Melanie coraz lepiej rozumiała Richarda, lecz

do jego serca nie miała dostępu i zamartwiała się, że tak już pozostanie.

Zegar wybił północ, oznajmiając, że zaczął się nowy rok. Melanie leżała w objęciach

Richarda, wyczerpana, ale bardzo zadowolona.

- Zanim jutro wrócimy do domu, musimy o czymś porozmawiać. - Zajrzał jej w oczy. -

Mamy już nowy rok, a to najlepsza pora na nowe życie - rzekł tonem, który wzbudził w

Melanie lęk.

- Pamiętasz, obiecałem ci publiczne zerwanie zaręczyn?

- To o tym myślisz? - zapytała smutno.

A więc podczas gdy ona marzyła o zakończeniu w rodzaju „żyli długo i szczęśliwie", on

zastanawiał się tylko, jak położyć kres kłamstwom. Chciał zacząć nowy rok bez niej i bez

kłopotów, które się z nią wiązały.

- A ty nie? Od początku mówiłaś, że im wcześniej to zrobimy, tym lepiej. Uważam, że masz

rację. Szczególnie po tej historii z zakupami i z całym tym planowaniem ślubu. Nie możemy

pozwolić, żeby to się dalej ciągnęło.

- W takim razie skończmy wreszcie tę farsę- powiedziała dzielnie, pilnując, by się

przypadkiem nie rozpłakać. -Wiesz już może, jak to zrobić?

Richard patrzył jej w oczy, usiłując wyczytać w nich, co naprawdę o tym myśli. Melanie

udało się jednak nie okazać cierpienia. Zrobiła ogromny wysiłek, aby jej wzrok pozostał

obojętny.

- Sądzę, że to ty powinnaś zdecydować - odparł z duszą na ramieniu.

Kiwnęła tylko głową, bojąc się, że głos może ją zawieść.

- Pomyśl o tym - nalegał. - I daj mi znać, jak tylko coś postanowisz. Zgodzę się na wszystko,

co zechcesz.

- Kiedy masz zamiar to zrobić? - zapytała spokojnie i pewnie.

- Im wcześniej, tym lepiej.

- Zgadzam się z tobą - powiedziała, myśląc, że kiedy już będzie po wszystkim, nadejdzie

pora na wzięcie się w garść.

Nagle poczuła przejmujące zimno i otuliła się puszystym szalem.

- Idę się położyć - powiedziała zdławionym głosem. Richard nie objął jej ani nawet nie

zatrzymał. Dopiero

kiedy była na szczycie schodów, zawołał:

- Szczęśliwego Nowego Roku, Melanie.

- Szczęśliwego Nowego Roku - odpowiedziała automatycznie, choć wiedziała, że dla niej

zaczął się gorzej niż wszystkie minione lata.

Kiedy zamknęła za sobą drzwi sypialni, poczuła, że z rozkoszą walnęłaby czymś o ścianę. Nie

miało to jednak sensu, chyba że mogłaby trafić w Richarda. Może to by mu wbiło trochę

rozumu do głowy?

Dlaczego nie dostrzegał tego, co ona widziała wyraźnie? Miała pewność, że razem mogliby

być szczęśliwi. Z jej pomocą Richard osiągnąłby w życiu wszystko, co tylko by zechciał.

Była dla niego idealną partnerką, bo świetnie się do tego nadawała. Przy niej już nigdy nie

byłby nudziarzem. Już ona by o to zadbała.

Straciła jednak nadzieję na wspólną przyszłość w chwili, gdy zaczął mówić o zerwaniu

zaręczyn. Mimo że w ciągu ostatnich kilku dni bardzo się do siebie zbliżyli, to najwyraźniej

podchodzili do tego w odmienny sposób. Dla Richarda wyjazd był tylko przygodą. Czymś, do

czego i tak musiało dojść, bo nie mogli już dłużej ignorować rosnącego napięcia. Ale, jak

widać, to było wszystko.

Melanie dobrze wiedziała, że nikogo nie można zmusić do kochania, tak samo jak nie można

zmusić do wyznania miłości kogoś, kto sam przed sobą bał się przyznać, co czuje. Pod tym

względem ona okazała się równie tchórzliwa jak Richard.

Teraz za to musi chronić swoje złamane serce i głupią dumę. Dlatego też po powrocie do

Alexandrii wyda przyjęcie, podczas którego rzuci mu w twarz ten okropny pierścionek.

Dopilnuje, aby scena była tak pamiętna, że będzie go prześladować do końca życia. Nie chciał

uczucia, które ich połączyło, trudno, ale nie pozwoli mu o sobie zapomnieć. Zadba o to jak

należy.

Na swoje nieszczęście, ona pewnie też nie zdoła go zapomnieć.

ROZDZIAŁ 15

Kiedy wrócili do miasta, przyjęcie zaręczynowe było już w zasadzie zorganizowane.

Zaproszenia właśnie drukowano i było za późno, by wszystko odwołać. Melanie czuła się

nieszczęśliwa, wiedząc, że wielka scena zerwania zepsuje całą imprezę, ale Destiny nie dała

jej przecież szansy na inne zakończenie.

Melanie i Ryszard zgodnie uznali, że z fikcją należy uporać się jak najszybciej, a przyjęcie

będzie znakomitą okazją, by zrobić to przy licznych świadkach. Melanie zaprosiła nawet

Pete'a Forsythe'a, chcąc, żeby ujrzał koniec romansu, do którego doprowadził swoim

artykułem.

- Na pewno nie chcesz zaprosić rodziców? - zapytała znów Destiny, kiedy po raz ostatni

przeglądały listę zaproszonych gości. - Richard z przyjemnością wyśle po nich firmowy

samolot.

Nigdy w życiu, pomyślała Melanie. Wystarczy, że przeczytają o tym w gazecie.

Zależało jej jednak na obecności Becky. Wiedziała, że kiedy bomba wybuchnie, będzie

potrzebowała życzliwego wsparcia.

- Moi rodzice nie lubią latać samolotem - odpowiedziała zgodnie z prawdą. - A żeby

dojechać samochodem, tata musiałby zwolnić się z pracy w środku tygodnia, co nie jest

możliwe. Poza tym myślę, że rodzice będą chcieli urządzić drugie przyjęcie, w Ohio.

Kiedy wrócę do domu z podkulonym ogonem, pomyślała przygnębiona.

- Kochanie, co cię dręczy? - Destiny patrzyła na nią z niepokojem. - Przyszła panna młoda

powinna być szczęśliwa. A ty od czasu waszej wyprawy ciągle jesteś smutna.

- Nie smutna, tylko trochę zmęczona - zapewniła Melanie. - Po powrocie zastałam na biurku

sterty papierów i musiałam nad nimi siedzieć po nocach.

Wydawało się, że tłumaczenie przekonało Destiny.

- Kiedy już zostaniecie małżeństwem, będziesz mogła rzucić pracę - zaczęła ostrożnie. -

Wiem, że to może nie jest punkt widzenia nowoczesnej kobiety, ale nie będziesz już musiała

zarabiać.

- Ale ja lubię swoją pracę - oświadczyła Melanie, myśląc, że już wkrótce praca stanie się dla

niej najważniejsza w życiu.

- Wiem, że jesteś świetną specjalistką, ale życie czasami zmusza nas do dokonania wyboru.

Kiedyś może się okazać, że rodzina stanie się dla ciebie najważniejsza.

- Tak jak dla ciebie?

- No właśnie - przyznała Destiny z obojętnym wyrazem twarzy. - Tak jak dla mnie.

- Żałowałaś kiedyś swojej decyzji?

Destiny wydawała się zaskoczona tym przypuszczeniem.

- Jak mogłabym żałować? Richard, Mack i Ben są dla mnie jak synowie, potrzebują mnie! -

zawołała. - Inna decyzja była nie do pomyślenia!

W głosie Destiny słychać było absolutną pewność, choć Melanie miała wrażenie, że wyczuwa

też nutę smutku czy tęsknoty. Wiedziała jednak, że przyjaciółka nigdy się do tego nie

przyzna. Nawet jeżeli czegoś żałowała, było jasne, że tajemnicę tę raczej zabierze do grobu,

niż obarczy nią bratanków.

- Jak zyskuje się pewność, że wybór jest słuszny? - zapytała Melanie. Ukrywała smutek

znacznie gorzej, niż robiła to Destiny.

- Zapytaj serca. - Starsza pani uśmiechnęła się. - Ono cię nie okłamie w żadnej ważnej

sprawie. Tyle że czasem trzeba się bardzo dokładnie wsłuchać, by usłyszeć odpowiedź - do-

dała cierpko.

Melanie pomyślała, że jej serce stale udziela fałszywych odpowiedzi, ale zanim zdążyła

rozważyć to dokładniej, zjawił się Richard.

Z niepewną miną cmoknął ciotkę w policzek, potem nachylił się nad Melanie i równie

przyjacielsko pocałował ją w usta. Wiedziała, że pocałunek jest tylko grą, a mimo to odczuła

dreszcz podniecenia.

- Co robicie? - zapytał Richard.

- Ostatnie przygotowania do przyjęcia - wyjaśniła Destiny. - Zaproszenia zostaną wysłane po

południu.

- Ile tysięcy ludzi cioteczka kazała ci zaprosić? - zwrócił się do Melanie.

- Zaprotestowałam, gdy doszła do trzystu pięćdziesięciu osób.

- Okrągła liczba - stwierdził cierpko Richard. - Oczywiście ktoś z prasy?

- Pete Forsythe i jego fotograf.

- Nie mogę pojąć, dlaczego go zapraszasz. - Destiny pokręciła głową.

- Czyżby? A ja sądziłem, że lubisz pana Forsythe'a. - Richard popatrzył na ciotkę z

rozbawieniem.

Destiny wydawała się tak zbulwersowana tymi słowami, że Melanie poczuła głęboki podziw

dla jej umiejętności aktorskich.

- Dlaczego tak ci się wydawało? - zapytała Destiny chłodno, udając oburzenie.

- Przecież to właśnie jemu opowiedziałaś o weekendzie, który kilka tygodni temu spędziłem

z Melanie w domu nad rzeką - przypomniał. - Dlaczego więc nie dać mu okazji, żeby był

ś

wiadkiem zaręczyn, do których się przyczynił?

- Och, to przecież nieważne. - Destiny beztrosko zakończyła temat.

- Masz rację - przyznał Richard. - Wybaczysz, jeśli porwę ją na chwilę? Musimy ustalić kilka

spraw.

- Oczywiście - zgodziła się grzecznie ciotka.

- Czy to dotyczy twojej kampanii? - zapytała Melanie, niechętnie idąc do jego biura.

- Zapomniałaś, że już u mnie nie pracujesz?

- Zawsze możesz mnie zapytać o radę - zauważyła, bolejąc, że już niedługo nawet to nie

będzie ich łączyć.

- Wieczorem mam służbową kolację. Czy chciałabyś mi towarzyszyć?

- Nie wydaje ci się, że w obecnej sytuacji nie jest to dobry pomysł?

- Pewnie tak, ale ludzie, z którymi jestem umówiony, poczują się obrażeni, jeśli nie

przyjdziesz.

To okropne! Jak może iść z nim na kolację i udawać przed obcymi ludźmi, że jest szczęśliwa,

kiedy w tym samym czasie będzie planowała wielką scenę zerwania?

- A może pokłócimy się wieczorem i zerwiemy zaręczyny jeszcze przed kolacją? -

zaproponowała z nadzieją w głosie. - Wtedy będziesz mógł iść sam i nie trzeba będzie odgry-

wać żadnej sceny na przyjęciu.

- Myślałem, że ci na tym zależy. - Popatrzył na nią z zainteresowaniem. - Ta scena była

przecież jednym z twoich warunków.

- Szczerze mówiąc, przestało mi zależeć - odparła, bo nie chciała upokarzać Richarda. Nie

chciała również robić wstydu sobie ani burzyć nadziei Destiny. Wolałaby mieć już to

wszystko za sobą. - Rozstańmy się cicho i spokojnie teraz - poprosiła, próbując zsunąć

pierścionek z palca.

Niestety, pierścionek ani drgnął, a ponura mina Richarda wskazywała, że nie godzi się na tę

prośbę.

- Sama wybrałaś czas i miejsce. Nie możesz się teraz wycofać.

- Dlaczego?

- Bo nie - upierał się.

Mogłaby pomyśleć, że próbuje w ten sposób zyskać na czasie, ale przecież wiedziała, że to

nieprawda.

Richard wyjął z szafy smoking. Nie opuszczała go myśl, że popełnił błąd, nie pozwalając

Melanie zakończyć tej farsy po cichu. Dlaczego uparł się, żeby czekać jeszcze tydzień?

Wspólna kolacja w towarzystwie zaprzyjaźnionych biznesmenów bynajmniej nie poprawiła

sytuacji. Melanie, nieobecna duchem, milczała, przez co pozostali goście czuli się nie-

zręcznie. Wieczór był katastrofą, a wspólne przedsięwzięcia, o których rozmawiano przy

kolacji, prawdopodobnie nie dojdą do skutku. Ale Richard jakoś nie umiał się tym przejąć.

Martwiło go tylko to, że może stracić jedyną kobietę, którą pokochał.

- Skąd ta ponura mina? - zapytał Mack, patrząc, jak brat nalewa sobie dużego drinka. -

Przecież dzisiaj będziemy świętować twoje zaręczyny.

- Daj spokój, obaj wiemy, że to nieprawda - odparł Richard.

- Myślałem, że... - Mack urwał, najwyraźniej zaskoczony reakcją brata.

- Co myślałeś? Że naprawdę mamy zamiar się pobrać?

- Szczerze mówiąc, tak. Wszystko na to wskazywało. Wyjechaliście przecież razem do domu

nad rzeką.

- Cóż, sprawy często mają się inaczej, niż to wygląda. Właśnie w czasie tego wyjazdu

Melanie powiedziała mi, że chce, aby wszystko przebiegło zgodnie z naszą wcześniejszą

umową.

- A co zrobiłeś, by zmieniła zdanie? - Mack popatrzył na brata ciężkim wzrokiem.

- Cóż mogłem zrobić? Przecież była zdecydowana.

- Powiedziałeś, że ją kochasz?

Richard zmarszczył brwi, a Mack zrozumiał, że brat nie zdobył się na wyznanie.

- Co się z tobą dzieje? - spytał. - A zresztą nieważne, i tak wiem. Uwierz mi, że jeśli chodzi o

romanse, tak samo jak ty nie znoszę fajerwerków. Ale to Melanie. Jest w tobie do szaleństwa

zakochana i widać, że ty ją kochasz. Nie pozwól, by odeszła.

Richard nie był jednak gotów wyznać, co czuje do Melanie. Nawet bratu, któremu bez

namysłu powierzyłby swoje życie.

- Zapominasz, że cała ta historia z zaręczynami miała na celu wyłącznie zadowolenie Destiny

- przypomniał.

- Naprawdę myślisz, że wciąż oszukujesz ciotkę? - Mack wybuchnął śmiechem. - Żyjesz

złudzeniami, Richardzie. Może na początku to naprawdę była jakaś szczeniacka gra, ale... -

Mack urwał, widząc pogłębiające się na czole Richarda zmarszczki. - Nie przestraszysz mnie

tą groźną miną. Przyznaj, że gra się skończyła, i napraw wszystko, zanim będzie za późno.

Nie upieraj się, gdy chodzi o coś tak ważnego. Może ona też chciałaby zmienić fikcję w

rzeczywistość, ale pamiętając ostatni punkt waszej absurdalnej umowy, bała się do tego

przyznać.

Richard wpatrywał się w Macka, zastanawiając się, czy to możliwe, by miał on rację. Czy

możliwe, że swoim postępowaniem skłonił Melanie do milczenia? Czy naprawdę oboje

gotowi byli dotrzymać umowy tylko dlatego, że bali się wyznać swe uczucia?

- Od kiedy to stałeś się znawcą uczuć? - zadrwił jednak z brata.

- Nie jestem głupi, Richardzie, ale ty nie rozumiesz, do czego zmierzasz..

Richard uznał, że nie ma sensu dalej brnąć w ten absurd.

- Co mam zrobić? - zapytał.

- Wymyśl coś przekonującego i nie przyjmuj odmowy. Pozwól, niech Melanie odegra swoją

scenę, a potem ty odegraj swoją. Na pewno ci się uda.

Richard pomyślał, że skoro Mack wierzy w jego siłę przekonywania, to może warto

spróbować. Chodzi przecież o jedyną kobietę, którą w życiu pokochał.

- Chyba mam pomysł. - Uśmiechnął się i podniósł słuchawkę, by zadzwonić do swojego

jubilera.

- Nawet jeśli ci się nie uda, to przynajmniej będziesz wiedział, że zrobiłeś wszystko, co było

możliwe. A to lepsze niż poddanie się bez walki.

Racja, pomyślał Richard, od razu nabierając wigoru. Dobrze wiedział, jak ważna jest w

negocjacjach inicjatywa. Dlaczego wcześniej nie pomyślał o tym, by posłużyć się dobrze

znaną sobie taktyką, sprawdzającą się w biznesie? Przecież w grę wchodzi najważniejszy

kontrakt w życiu!

Melanie ukryła się w toalecie i wycierała przed lustrem łzy. Uciekła z przyjęcia, bo ani chwili

dłużej nie mogła już znieść ciągłego uśmiechania się do gości. Bolały ją od tego szczęki.

Przyjęcie było ogromnym sukcesem, ale zaraz je zepsuje, odgrywając swą wielką scenę.

- Czy coś się stało, kochanie? - Destiny przyłapała ją na ocieraniu łez, ale w jej głosie nie

było współczucia. Nie wydawała się też zmartwiona, raczej zadowolona z siebie.

Melanie spojrzała badawczo i zrozumiała, że Destiny nie dała się nabrać na ich grę.

- Cały czas wiedziałaś, że udajemy, prawda?

- Oczywiście - przyznała Destiny radośnie, jakby nie wydała majątku na zaręczyny, które się

nie odbędą. – Wiem też, że kochasz Richarda, i jestem absolutnie pewna, że on kocha ciebie. -

Poklepała ją pocieszająco po ręce.

Melanie nie pytała, skąd ta pewność, potrzebowała rady, i to szybko.

- Myślisz, że mogę to wszystko jakoś naprawić?

- To nie twoja rola. Pozwól, by Richard się tym zajął - odparła Destiny. - Do pewnych rzeczy

mężczyzna musi dojść sam. W przeciwnym razie równowaga sił zostanie zachwiana.

- Myślisz, że on coś zrobi? - zapytała żałośnie Melanie.

- Jeżeli jest choć w połowie taki, za jakiego go uważam, to za miesiąc staniecie przed

ołtarzem - zapewniła Destiny. -A musisz wiedzieć, moja droga, że nikt nie zna mojego bra-

tanka lepiej niż ja.

- To znaczy, że mam z nim zerwać, tak jak zaplanowaliśmy?

- Spodziewa się tego, więc nie możesz go zawieść. Gdyby jednak w skrytości ducha liczył na

to, że w ostatniej chwili zmienisz zdanie, to będzie to dla niego zimny prysznic.

Godzinę później Melanie zaczerpnęła tchu, po czym chlusnęła Richardowi w twarz

szampanem z kieliszka. Co prawda, nie tak planowała początek wielkiej sceny, ale spodobało

się jej to. Czasami Richard był tak bardzo sztywny, że po prostu nie mogła tego znieść. Może

ten prysznic z zdoła go ożywić?

- A to co? - zapytał, najwyraźniej szczerze zaskoczony.

- Miałam nadzieję, że szampan pomoże ci przejrzeć na oczy.

- Naprawdę?

- Naprawdę. Jak na człowieka inteligentnego, czasami zachowujesz się okropnie głupio -

oświadczyła.

Nie tak radziła jej Destiny, ale Melanie już zbyt długo pozwalała, by to inni kierowali jej

losem. Zapomniała, że osobą, która jest najbardziej zainteresowana tym, jak ułoży się jej

przyszłość z Richardem, jest ona sama. Chyba że Richardowi także na tym zależy.

- Czy to oznacza, że ze mną zrywasz? - zapytał Richard, wyraźnie rozbawiony, mimo że

otaczało ich morze zdumionych twarzy.

- Tak - odparła pewnym siebie głosem.

- W takim razie proszę o zwrot pierścionka.

Melanie wyciągnęła dłoń i z niechęcią spojrzała na ogromny brylant, który od początku jej się

nie podobał, mimo że rzucał przepiękne błyski, mieniąc się kolorami tęczy. Miał pewnie co

najmniej sześć karatów. Był idealnie przejrzysty i bez najmniejszej skazy. Musiał kosztować

fortunę.

- Chyba jednak go zatrzymam - stwierdziła. - Mogę go zastawić, a za pieniądze, które

dostanę, rozszerzę działalność swojej firmy.

Usłyszała stłumiony śmiech braci Richarda. Spodziewała się, że on sam okaże złość, ale tylko

wzruszył ramionami.

- Rób, jak chcesz - odrzekł spokojnie. - Ale może teraz zechcesz go jednak zdjąć?

- Dlaczego?

- Mam tu inny pierścionek i myślę, że może ci się bardziej spodobać - powiedział, wyjmując

z kieszeni małe aksamitne pudełeczko.

- Czy to znaczy, że naprawdę prosisz mnie o rękę? - Melanie była kompletnie zaskoczona, a

za jej plecami rozległo się pełne ulgi, szczęśliwe westchnienie.

Obejrzawszy się, zobaczyła uśmiechniętą Destiny.

- Od początku byłaś o tym przekonana - szepnęła do niej Melanie.

- Ależ skąd, nie miałam pojęcia! - W oczach Destiny czaił się śmiech.

- A powinnaś się domyślić. - Richard uśmiechnął się do ciotki. - Bo to przecież ty wszystko

zaczęłaś.

- Nie mogę całej zasługi przypisywać sobie - odparła z zaskakującą skromnością.

Pokora ciotki nie zrobiła jednak wrażenia na Richardzie.

- Powinnaś wiedzieć, że ona zawsze osiąga to, czego chce - ostrzegł Melanie.

Destiny uśmiechnęła się z zadowoleniem, a potem odwróciła się w kierunku Macka i Bena.

- Nie zapominajcie o tym, chłopcy - zażartowała, gdy tymczasem przerażeni bracia wtapiali

się w tłum.

- Po czyjej będziesz stronie, kiedy Destiny uzna, że nadeszła ich pora? - zapytała Melanie.

- Oczywiście po jej stronie. - Richard ani chwili nie zastanawiał się nad odpowiedzią. -

Dzięki niej uwierzyłem w siłę miłości. Ale ty nadal mi nie odpowiedziałaś. - Zajrzał Melanie

głęboko w oczy.

- Może powinnam potrzymać cię w niepewności -uśmiechnęła się.

Słysząc jednak za plecami szept Destiny o równowadze sił, podjęła decyzję. Domyślała się,

jak wiele musiało kosztować Richarda wystawienie się na pośmiewisko w obecności tylu

osób. Zrobił tak wiele, że zasłużył przynajmniej na to, by go nie dręczyć.

- Zgadzam się - powiedziała, patrząc mu w oczy. Goście wyglądali na skonsternowanych.

Zaproszono ich

na uroczystość zaręczyn Richarda i Melanie. Najpierw jednak byli świadkami zerwania, a

potem Richard ponownie poprosił Melanie o rękę. Kiedy jednak Destiny chwyciła

dziewczynę w objęcia i uszczęśliwiona składała jej gratulacje, zebrani zaczęli głośno

wiwatować.

- Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszej żony dla Richarda - powiedziała Destiny.

- Udawałaś zaskoczoną, ale obie wiemy, że to ty mnie wybrałaś, choć jeszcze nie wiem

dlaczego - odrzekła Melanie.

- To takie proste! - Destiny odwróciła się w stronę Richarda, który nigdy dotąd nie wydawał

się tak radosny i swobodny. A kiedy zauważył, że Melanie na niego patrzy, w jego oczach

zalśnił ciepły blask. - Widzisz to co ja? - zapytała jego ciotka.

- Widzę, że jest szczęśliwy - odparła Melanie, wiedząc, że przepełniają go dokładnie takie

same uczucia jak te, które wezbrały w jej sercu.

- Dzięki tobie - stwierdziła Destiny.

- Może w takim razie powinnyśmy podzielić się zasługami? - Melanie chwyciła Destiny w

objęcia.

- Za dzisiejszy wieczór owszem. Ale z czasem będą tylko twoim udziałem. I już dzisiaj chcę

ci za to z góry podziękować.

- Richard kocha mnie dlatego, że nauczyłaś go kochać.

- Chyba masz rację - powiedziała Destiny i rozejrzała się po sali. - A gdzie, u diaska, podział

się Mack? - zapytała, ruszając od razu na poszukiwania.

- Nie uważasz, że powinieneś znaleźć Macka i ostrzec go? - zapytała Melanie, gdy Richard

pojawił się obok niej.

- Mack sam umie o siebie zadbać. A szczerze mówiąc, z przyjemnością popatrzę, jak dla

odmiany on będzie się zwijał. Mam teraz jednak ważniejsze rzeczy na głowie.

- Jakie na przykład? Pocałował ją w usta.

- Zgadzam się, że to zdecydowanie ważniejsze - wyszeptała z ustami na jego wargach.

- Wspominałem już, że cię kocham? - zapytał, kiedy skończył ją całować.

- Jeśli się nad tym zastanowić, to właściwie nie. Ale domyślam się, że gdyby tak nie było, nie

poprosiłbyś mnie o rękę.

- Wiedziałem, że czytasz w moich myślach. - Uśmiechnął się.

- Przez chwilę byłam pewna, że wszystko poszło źle, ale od tej pory znów zacznę ufać

swojemu instynktowi.

- A co w tej chwili mówi ci twój instynkt? - zapytał. Popatrzyła na niego z namysłem, a

potem fuknęła:

- Powinieneś się wstydzić! - Ale z jej twarzy nie schodził uśmiech.

- Czy to znaczy, że nie masz ochoty wymknąć się i wynająć pokoju na górze?

- Nie powiedziałam, że nie mam ochoty, i widzę, że będziesz musiał popracować nad

czytaniem w moich myślach.

- Z przyjemnością będę to ćwiczył do końca życia. I zawsze będę cię kochał - zapewnił.

Melanie zaś poczuła, że jest najszczęśliwszą kobietą na świecie.

Wiedziała, że jeśli tak powiedział, to tak będzie, bo na jego słowie można było polegać.

Richard Carlton dotrzymywał obietnic, i to nie tylko w sprawach zawodowych. Z radością

przekonała się o tym, że był równie stały i solidny w życiu osobistym. I co najważniejsze,

kochał ją i nie obawiał się o tym mówić.

Trzem braciom Carltonom, osieroconym w dzieciństwie, pozostał pokaźny spadek i, co może

ważniejsze, kochająca ich ciotka. Ta energiczna i uparta kobieta posiadła umiejętność

kojarzenia idealnych par. Potrafiła też dokonać niemożliwego - przekonać dwoje poranionych

przez życie ludzi, żeby nie bali się miłości.

Richard i Melanie spotkali się na gruncie zawodowym. On zamierzał kandydować do władz

miasta, ona szukała zajęcia jako specjalistka od publicznego wizerunku. Oboje byli dalecy od

nawiązania bliższej znajomości, zwłaszcza Melanie, która przeżyła poważny zawód miłosny.

Mimo to się zaręczyli, aby nie zawieść ciotki, która robiła wszystko, żeby młodzi stanęli na

ś

lubnym kobiercu. Miały to być jedynie udawane zaręczyny, tymczasem...