qwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwert

yuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopas

dfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklz

xcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnm

qwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwerty

uiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasd

fghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzx

cvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq

wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyui

opasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfg

hjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxc

vbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq

wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyui

opasd

http://www.chemia.sos.pl

asdfghjklzxcvbnmrtyuiopasdfghjklzx

cvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq

wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyui

Testy z chemii

Część I

Osoby zamierzające studiować

medycynę muszą zdawać maturę

na poziomie rozszerzonym. Testy
zwarte w tym arkuszu (316

pytań

testowych pogrupowanych
tematycznie z zakresu chemii
nieorganicznej), wraz z

omówionymi dokładnie

odpowiedziami umożliwią solidne

przygotowanie się do matury z

chemii.

Rozwiązania informatyczne

Pomoc i korepetycje z chemii,

przygotowanie do matury

rozszerzonej z chemii

Chemia SOS- pomoc i korepetycje z chemii

Omówione odpowiedzi do zestawu 316

pytań,

możesz otrzymać w cenie 3 zł (3,69 zł brutto).

Chcę zakupić testy i omówione do nich
odpowiedzi.

3

Spis treści

1.

OBLICZENIA W OPARCIU O WZORY ZWIĄZKÓW, RÓWNANIA REAKCJI CHEMICZNYCH I

PODSTAWOWE PRAWA CHEMICZNE ................................................................................................................... 4

1.1.

C

HEMIA NIEORGANICZNA

............................................................................................................................ 4

1.2.

C

HEMIA ORGANICZNA

................................................................................................................................. 5

2.

USTALANIE WZORU EMPIRYCZNEGO I RZECZYWISTEGO BADANEGO ZWIĄZKU .............. 6

3.

STECHIOMETRIA MIESZANIN. REAKCJE SUBSTRATÓW ZMIESZANYCH W STOSUNKU

NIESTECHIOMETRYCZNYM. ................................................................................................................................... 8

4.

WYDAJNOŚĆ REAKCJI CHEMICZNEJ .................................................................................................... 9

5.

ROZTWORY .................................................................................................................................................. 10

5.1.

P

OJECIA PODSTAWOWE

.

R

OZTWORY RZECZYWISTE I KOLOIDALNE

.......................................................... 10

5.2.

Z

OBOJĘTNIANIE ROZTWORÓW

................................................................................................................... 13

6.

BUDOWA ATOMU ........................................................................................................................................ 14

7.

ZWIĄZEK BUDOWY ATOMU Z UKŁADEM .......................................................................................... 17

8.

PRZEMIANY JĄDROWE............................................................................................................................. 19

9.

PRZEWIDYWANIE BUDOWY PRZESTRZENNEJ ................................................................................ 21

9.1.

H

YBRYDYZACJA

........................................................................................................................................ 21

9.2.

M

ETODA

VSEPR ....................................................................................................................................... 24

10. WIĄZANIA CHEMICZNE ........................................................................................................................... 25

11. STRUKTURA CIAŁ STAŁYCH .................................................................................................................. 27

12. EFEKTY ENERGETYCZNE ........................................................................................................................ 29

13. KINETYKA I STATYKA REAKCJI ........................................................................................................... 32

14. KATALIZA ..................................................................................................................................................... 33

15. DYSOCJACJA ................................................................................................................................................ 35

15.1. P

OJĘCIA PODSTAWOWE

.

S

TAŁA I STOPIEŃ DYSOCJACJI

............................................................................. 35

15.2. S

TĘŻENIE JONÓW WODOROWYCH

,

P

H

ROZTWORU

.................................................................................... 37

16. WSKAŹNIKI, PRZEWODNICTWO ROZTWORÓW .............................................................................. 38

17. TEORIE KWASÓW I ZASAD ...................................................................................................................... 40

18. AMFOTERYCZNOŚĆ ................................................................................................................................... 42

19. HYDROLIZA .................................................................................................................................................. 43

20. ILOCZYN ROZPUSZCZALNOŚCI ............................................................................................................ 45

21. ZWIĄZKI KOMPLEKSOWE ...................................................................................................................... 46

22. PROCESY REDOX ........................................................................................................................................ 48

22.1. P

OJĘCIA PODSTAWOWE

.............................................................................................................................. 48

22.2. P

RZEWIDYWANIE KIERUNKU REAKCJI

....................................................................................................... 50

22.3. R

EAKCJE REDOX

........................................................................................................................................ 52

23. OGNIWA ......................................................................................................................................................... 54

24. ELEKTROLIZA ............................................................................................................................................. 55

4

1. Obliczenia w oparciu o wzory zwi

ą

zków, równania reakcji chemicznych i podstawowe

prawa chemiczne

1.1. Chemia nieorganiczna

1.

Jeden mol H

2

O w temperaturze T=277K i pod ci

ś

nieniem 1013hPa zajmuje obj

ę

to

ść

:

A 10

-3

dm

3

B 1,8

.

10

-2

dm

3

C 1dm

3

D 22,4dm

3

2.

Obj

ę

to

ść

wdychanego przez człowieka powietrza wynosi 500cm

3

. Je

ż

eli N wyra

ż

a liczb

ę

cz

ą

steczek

zawartych w 1 molu, to liczba cz

ą

steczek tlenu, jaka dostaje si

ę

do płuc przy jednym wdechu wynosi około:

A N/2,24

B N/22,4

C N/224

D N/44,8

3.

Aby próbka siarczku

ż

elaza(II) zawierała tyle atomów, ile ich jest w 22g tlenku w

ę

gla(IV), nale

ż

y

odwa

ż

y

ć

siarczku

ż

elaza(II):

A 22g

B 44g

C 66g

D 88g

4.

W ilu gramach tlenku azotu(II) znajduje si

ę

tyle samo azotu co w 1molu tlenku azotu(III)?

A 14g

B 28g

C 30g

D 60g

E 76g

5.

Jak

ą

obj

ę

to

ść

zajmuje w warunkach normalnych mieszanina zawieraj

ą

ca 0,4mola SO

2

oraz 88g CO

2

A 66,0dm

3

B 53,7dm

3

C 44,8dm

3

D 33,6dm

3

6.

Aby ci

ś

nienie powietrza o temperaturze pocz

ą

tkowej –23

o

C podwoiło si

ę

izochorycznie, nale

ż

y ogrza

ć

gaz do temperatury:

A 23

o

C

B 230K

C 500K

D 500

o

C

7.

W czterech zamkni

ę

tych naczyniach o jednakowej pojemno

ś

ci znajduj

ą

si

ę

(w warunkach normalnch)

argon, brom, chlor i wodór. Najwi

ę

ksza ilo

ść

atomów znajduje si

ę

w naczyniu z:

A argonem

B bromem

C chlorem

D wodorem

8.

100g stopu glinu z cynkiem utleniono i otrzymano 51g Al

2

O

3

i 91g ZnO. W skład badanego stopu

wchodzi:

A 73% Zn. i 27% Al

B 27% Zn i 73% Al.

C 50% Zn i 50% Al.

D 46% Zn i 54% Al.

9.

Chlor na skal

ę

laboratoryjn

ą

mo

ż

na otrzyma

ć

działaj

ą

c na tlenek manganu(IV) kwasem solnym. Ile

chloru otrzyma si

ę

działaj

ą

c nadmiarem kwasu solnego na 26,1g tlenku manganu(IV)?

A 6,72dm

3

B 21,3g

C 0,3mola

D wszystkie odpowiedzi s

ą

poprawne

5

10.

Ile gramów chlorku baru nale

ż

y doda

ć

do roztworu, w którym rozpuszczono 4g mieszaniny Na

2

SO

4

i

K

2

SO

4

, aby mie

ć

pewno

ść

całkowitego wytr

ą

cenia siarczanów?

A 2,08g

B 5,86g

C 4,78g

D 8,49g

11.

2g pewnego dwuwarto

ś

ciowego metalu wypiera z roztworu kwasu w warunkach normalnych 1,12dm

3

wodoru. Wodorotlenek tego pierwiastka ma wzór:

A Ca(OH)

2

B Zn(OH)

2

C Pb(OH)

2

D Sr(OH)

2

E Ba(OH)

2

1.2. Chemia organiczna

12.

W wyniku utlenienia pewnego aldehydu otrzymano 43,2g srebra oraz 17,6g kwasu. Utlenianym

aldehydem był:

A aldehyd octowy (etanal)

B aldehyd propionowy (propanal)

C aldehyd masłowy (butanal)

D aldehyd walerianowy (pentanal)

13.

Podczas działania jednego mola bromu na jeden mol pewnego w

ę

glowodoru otrzymano tylko jeden

produkt reakcji – zwi

ą

zek o masie cz

ą

steczkowej 202. Reakcji bromowania został poddany:

A propan

B propen

C butan

D 2-buten

E benzen

14.

Do utwardzenia pewnego glicerydu zu

ż

yto 17,92dm

3

wodoru zmierzonego w warunkach normalnych.

Uzyskano przy tym 0,4mola tristearynianu gliceryny. Liczba wi

ą

za

ń

podwójnych w cz

ą

steczce tego

glicerydu przed uwodornieniem wynosiła:

A 1

B 2

C 3

D 4

15.

Na spalenie 2dm

3

acetylenu zu

ż

yto 20dm

3

powietrza (warunki normalne). Produktami tej reakcji były:

A C + H

2

O

B C + CO + H

2

O

C CO + CO

2

+ H

2

O

D CO

2

+ H

2

O

16.

Je

ś

li skroplimy wod

ę

wydzielaj

ą

c

ą

si

ę

podczas spalania 1mola glukozy C

6

H

12

O

6

, to jej obj

ę

to

ść

w

warunkach pokojowych b

ę

dzie wynosiła:

A ok. 135dm

3

B ok. 105dm

3

C ok. 134cm

3

D ok. 108cm

3

17.

Masa cz

ą

steczkowa tetrapeptydu otrzymanego w wyniku kondensacji cz

ą

steczek glicyny wynosi:

A 300u

B 246u

C 228u

D 210u

18.

Jaka jest masa cz

ą

steczkowa celulozy, je

ż

eli przyjmiemy,

ż

e jest ona zbudowana z 2000 reszt

glukozowych?

A 324000

B 360000

C 684000

D 648000

6

19.

Zakładaj

ą

c,

ż

e benzyna jest czystym oktanem, oblicz ile dm

3

tlenu (zmierzonego w warunkach

normalnych) potrzeba do spalenia 1g tej substancji?

A 1,26dm

3

B 2,46dm

3

C 22,4dm

3

D 44,8dm

3

20.

W warunkach normalnych 1dm

3

propanu wa

ż

y?

A 0,7g

B 1,34g

C 1,96g

D 2,58g

21.

G

ę

sto

ść

gazu b

ę

d

ą

cego mieszanin

ą

2 cz

ęś

ci obj

ę

to

ś

ciowych wodoru i 1 cz

ęś

ci obj

ę

to

ś

ciowej tlenku

w

ę

gla wyznaczona wzgl

ę

dem metanu wynosi:

A 0,67

B 1,49

C 0,33

D 10,67

E 16

2. Ustalanie wzoru empirycznego i rzeczywistego badanego zwi

ą

zku

22.

Jaki jest wzór hydratu chlorku wapnia, je

ż

eli wiadomo,

ż

e zawiera on 49,3% wody?

A CaCl

2

.

6H

2

O

B CaCl

2

.

2H

2

O

C CaCl

2

.

3H

2

O

D CaCl

2

.

4H

2

O

E CaCl

2

.

5H

2

O

23.

Odwa

ż

k

ę

hydratu siarczanu magnezu o masie 2,46g rozpuszczono w wodzie, nast

ę

pnie dodano w

nadmiarze chlorku baru i wytr

ą

cono osad BaSO

4

. Str

ą

cony osad wysuszono i zwa

ż

ono. Jaki jest wzór

hydratu siarczanu magnezu je

ś

li otrzymano 2,33g osadu siarczanu baru?

A MgSO

4

.

2H

2

O

B MgSO

4

.

5H

2

O

C MgSO

4

.

7H

2

O

D MgSO

4

.

10H

2

O

24.

Próbk

ę

uwodnionego jodku baru o masie 10,407g ogrzewano ostro

ż

nie a

ż

do całkowitego usuni

ę

cia

wody. Masa bezwodnej próbki wynosiła 9,520g. Ustal wzór hydratu jodku baru (uwodnionej soli).

A BaI

2

.

H

2

O

B BaI

2

.

2H

2

O

C BaI

2

.

3H

2

O

D BaI

2

.

4H

2

O

25.

Pewien zwi

ą

zek składa si

ę

w 18,26% z wapnia, w 32,42% z chloru, w 5,48% z wodoru i w 42,84% z

tlenu. Zwi

ą

zkiem tym jest:

A CaCl

2

.

4H

2

O

B CaCl

2

.

6H

2

O

C CaCl

2

.

8H

2

O

D CaCl

2

.

10H

2

O

26.

0,126g pewnego dikarboksylowego kwasu organicznego zawieraj

ą

cego wod

ę

krystalizacyjn

ą

rozpuszczono w wodzie uzyskuj

ą

c 25cm

3

roztworu, na zmiareczkowanie którego zu

ż

yto 20cm

3

0,1M roztworu

NaOH. Masa molowa bezwodnego, analizowanego kwasu wynosi 90g/mol. Kwas ten krystalizuje z:

A dwoma cz

ą

steczkami wody

B trzema cz

ą

steczkami wody

C czterema cz

ą

steczkami wody

D pi

ę

cioma cz

ą

steczkami wody E dziesi

ę

cioma cz

ą

steczkami wody

7

27.

Chloropochodna benzenu zawiera 48,35% chloru. Liczba atomów chloru w cz

ą

steczce tej pochodnej

wynosi:

A 4

B 3

C 2

D 1

28.

Zwi

ą

zek organiczny o masie cz

ą

steczkowej 92, w którym stosunek wagowy C:H:O=0,9:0,2:1,2 jest

alkoholem:

A alifatycznym jednowodorotlenowym

B alifatycznym dwuwodorotlenowym

C alifatycznym trójwodorotlenowym

D alifatycznym czterowodorotlenowym

E aromatycznym

29.

W wyniku analizy elementarnej stwierdzono,

ż

e próbka zwi

ą

zku o masie 1,5g zawierała 0,6g w

ę

gla, 0,1g

wodoru i tlen. Wybierz grup

ę

zwi

ą

zków, której wszystkie zwi

ą

zki spełniaj

ą

wyniki analizy:

A etanal, kwas 2-hydroksypropanowy, octan metylu
B metanal, kwas octowy, mrówczan metylu
C mrówczan 1-propylu, propionian metylu, eten-1,2-diol
D etanal, kwas mrówkowy, mrówczan 1-propylu

30.

Z 8g siarki otrzymano 20g tlenku. Siarka w tym tlenku wykazuje warto

ś

ciowo

ść

:

A +2

B +4

C +6

D -4

31.

Pewna masa w

ę

glowodoru składaj

ą

cego si

ę

z C i H w stosunku wagowym 6:1, zajmuje połow

ę

obj

ę

to

ś

ci, jak

ą

zaj

ę

łaby w tych samych warunkach ci

ś

nienia i temperatury dwa razy mniejsza masa CO.

Badanym w

ę

glowodorem jest:

A C

2

H

4

B C

3

H

6

C C

4

H

8

D C

8

H

16

32.

W wyniku całkowitego spalenia 2 moli pewnego w

ę

glowodoru powstaje 8moli wody. Ilo

ść

tlenu zu

ż

ytego

do spalenia jest równa 14moli. Spalanym w

ę

glowodorem jest:

A naftalen

B toluen

C pentyn

D okten

8

3. Stechiometria

mieszanin.

Reakcje

substratów

zmieszanych

w

stosunku

niestechiometrycznym.

33.

W czystym tlenie amoniak spala si

ę

do azotu wg równania reakcji:

4NH

3(g)

+ 3O

2(g)

2N

2(g)

+ 6H

2

O

(c)

Odmierzono 13dm

3

mieszaniny amoniaku i tlenu w warunkach normalnych. Obj

ę

to

ść

gazów po reakcji w

tych samych warunkach wynosiła 5,5dm

3

, a po przepuszczeniu ich przez płuczk

ę

z wod

ą

zmalała do 3dm

3

.

Skład obj

ę

to

ś

ciowy mieszaniny gazów przed reakcj

ą

był nast

ę

puj

ą

cy (w dm

3

):

Amniak

Tlen

A

6,5

6,5

B

10,2

2,8

C

8,5

4,5

D

7,4

5,6

34.

Do spalenia całkowitego 10cm

3

mieszaniny gazowej zło

ż

onej z metanu i propanu zu

ż

ywa si

ę

29cm

3

tlenu (w warunkach normalnych). Mieszanina zawierała (procent obj

ę

to

ś

ciwy):

A 70% CH

4

, 30% C

3

H

8

B 50% CH

4

, 50% C

3

H

8

C 30% CH

4

, 70% C

3

H

8

D 25% CH

4

, 75% C

3

H

8

35.

Mieszanina gazów w warunkach normalnych składa si

ę

z 4 moli CO, 2 moli CO

2

, 8 moli H

2

i 6 moli N

2

.

Masa tej cz

ęś

ci mieszaniny, w której znajduje si

ę

80dm

3

gazów niepalnych wynosi:

A 114,2g

B 171,4g

C 228,6g

D 342,8g

36.

Do spalenia dwóch obj

ę

to

ś

ci gazu syntezowego wystarcza jedna obj

ę

to

ść

tlenu. Gdyby w gazie

syntezowym zwi

ę

kszy

ć

zawarto

ść

tlenku w

ę

gla do 75% kosztem wodoru, wówczas do spalenia dwóch

obj

ę

to

ś

ci gazu potrzebna by była:

A taka sama obj

ę

to

ść

tlenu

B trzy razy mniejsza obj

ę

to

ść

tlenu

C 1,5 raza wi

ę

ksza obj

ę

to

ść

tlenu

D dwukrotnie wi

ę

ksza obj

ę

to

ść

tlenu

37.

Mieszanina gazów zawiera 25% obj

ę

to

ś

ciowych chloru i 75% obj

ę

to

ś

ciowych wodoru. Skład tej

mieszaniny w % wagowych jest nast

ę

puj

ą

cy:

A 75% chloru i 25% wodoru

B 92,2% chloru i 7,8% wodoru

C 71,8% chloru i 28,2% wodoru

D 97,2% chloru i 2,8% wodoru

38.

Ile powietrza potrzeba do otrzymania 77dm

3

dwutlenku siarki, w wyniku spalenia pirytu?

A 110dm

3

B 238dm

3

C 340dm

3

D 550dm

3

39.

Próbka zawieraj

ą

ca 0,5g mieszaniny stałych wodorków litu i wapnia podczas reakcji z wod

ą

tworzy

1,12dm

3

wodoru (w przeliczeniu na warunki normalne). Procentowa zawarto

ść

wodorku wapnia w

mieszaninie wynosi:

A 32,3%

B 66,7%

C 64,6%

D 11,2%

E 50%

9

40.

Do 100g mieszaniny CaCO

3

i CaO dodano nadmiar kwasu solnego. Obj

ę

to

ść

wydzielonego dwutlenku

w

ę

gla była równa (warunki normalne) 5,6dm

3

. Zawarto

ść

procentowa CaO w mieszaninie wynosi:

A 10%

B 25%

C 50%

D 75%

41.

Mieszanina BaCl

2

.

2H

2

O i LiCl wa

ż

y 0,6g, a po dodaniu AgNO

3

otrzymano 1,44g AgCl. Procentowa

zawarto

ść

Ba w mieszaninie pierwotnej wynosi:

A 13,7%

B 25%

C 75%

D 50%

E 16,7%

42.

Do probówek zawieraj

ą

cych po 25cm

3

0,5 molowych roztworów kwasów (rysunek) wprowadzono 0,05g

magnezu do ka

ż

dej

Mg

I

II

III

IV

HCl

H

2

SO

4

CH

3

COOH

H

3

PO

4

Obj

ę

to

ść

wydzielonego wodoru najwi

ę

ksza b

ę

dzie w probówce:

A I i II

B III

C IV

D we wszystkich jednakowa

4. Wydajno

ść

reakcji chemicznej

43.

Ile gramów chlorku metylu mo

ż

na otrzyma

ć

ze 100g metanolu, je

ż

eli wydajno

ść

reakcji wynosi 60%?

A 45,2g

B 68,7g

C 94,6g

D 100g

E 9,5g

44.

Zakładaj

ą

c,

ż

e przemiana:

etanol

etanal

kwas octowy

przebiega w ka

ż

dym etapie z 90% wydajno

ś

ci

ą

to z 23g etanolu otrzymano gramów kwasu octowego:

A 12,1

B 15,0

C 24,3

D 30,0

45.

Je

ż

eli w reakcji 30g glinu z nadmiarem rozcie

ń

czonego roztworu wodnego kwasu siarkowego(VI)

powstaje 30dm

3

H

2

(warunki normalne) to wydajno

ść

reakcji wynosi:

A 80,4%

B 85%

C 91,5%

D 100%

10

46.

Jaka obj

ę

to

ść

acetylenu (w przeliczeniu na warunki normalne) jest potrzebna do otrzymania 600g kwasu

octowego (metod

ą

Kuczerowa), je

ś

li wydajno

ść

w poszczególnych etapach przedstawionego poni

ż

ej

procesu wynosi: I – 45%, II – 40%:

H

C

C

H

+ H

2

O

kat.

CH

3

CHO

CH

3

CHO + [O]

kat.

CH

3

COOH

I

II

A 1,244m

3

B 0,224m

3

C 0,264m

3

D 0,600m

3

E 0,622m

3

47.

W procesie fermentacji octowej otrzymano 0,6kg 10% kwasu octowego Ile gramów 10% etanolu zu

ż

yto

w tym procesie je

ż

eli wydajno

ść

reakcji wynosiła 50%?

A 460g

B 920g

C 600g

D 1200g

E 230g

48.

Roztwór zawieraj

ą

cy 17g azotanu(V) srebra nasycono siarkowodorem. Masa wydzielonego siarczku

srebra(I) po ods

ą

czeniu i wysuszeniu wynosiła 7,44g. Wydajno

ść

procentowa tej reakcji jest równa:

A 30%

B 60%

C 43,8%

D 78,1%

49.

W reakcji CO + H

2

O = CO

2

+ H

2

u

ż

yto 2 mole CO i 1 mol H

2

O otrzymuj

ą

c 0,5 mola CO

2

. Wyznaczona na

podstawie powy

ż

szych danych wydajno

ść

reakcji wynosiła:

A 50%

B 25%

C 75%

D 12,5%

5. Roztwory

5.1. Pojecia podstawowe. Roztwory rzeczywiste i koloidalne

50.

Podstawowym kryterium podziału układów na roztwory rzeczywiste, koloidalne i zawiesiny jest:
A stopie

ń

rozdrobienia fazy zdyspergowanej

B rodzaj fazy zdyspergowanej
C wła

ś

ciwo

ś

ci elektryczne układu

D rodzaj fazy dyspersyjnej i zdyspergowanej

51.

W pojemniku w którym znajduje si

ę

w stanie równowagi woda w postaci ciekłej, para wodna i lód

znajduje si

ę

układ:

A niejednorodny, jednofazowy, wieloskładnikowy
B niejednorodny, wielofazowy, jednoskładnikowy
C jednorodny, jednofazowy, wieloskładnikowy
D jednorodny, wielofazowy, jednoskładnikowy

11

52.

Koloidy liofilowe w porównaniu z koloidami liofobowymi charakteryzuj

ą

si

ę

:

A wi

ę

ksz

ą

zdolno

ś

ci

ą

do peptyzacji

B łatwiejszym uleganiem procesowi spalania
C wi

ę

ksz

ą

odporno

ś

ci

ą

na działanie mocnych elektrolitów

D stopniem rozdrobnienia fazy dyspersyjnej

53.

Zjawisko wysalania białek polega na zmniejszeniu wzajemnych oddziaływa

ń

cz

ą

steczek białek i wody w

wyniku wprowadzenia jonów danej soli. Które z do

ś

wiadcze

ń

obrazuje to zjawisko?

białko + H

2

O

CuSO

4

Ca(OH)

2

(NH

4

)

2

SO

4

(CH

3

COO)

2

Pb

A

B

C

D

54.

Koagulacja białka jest to:
A zmiana sekwencji aminokwasów
B nieodwracalna zmiana struktury drugo- i trzeciorz

ę

dowej

C przej

ś

cie ze stanu zolu w

ż

el

D przej

ś

cie ze stanu

ż

elu w zol

55.

Elektroforeza jest procesem polegaj

ą

cym na ruchu cz

ą

steczek koloidalnych w polu elektrycznym

wytworzonym pomi

ę

dzy elektrodami. Je

ś

li proces ten przebiega w kierunku elektrody dodatniej nosi on nazw

ę

:

A migracji kationowej

B kataforezy

C anaforezy

D elektrodializy

56.

Dyfuzja to proces polegaj

ą

cy na:

A samorzutnym wyrównaniu st

ęż

e

ń

roztworów w wyniku przechodzenia substancji z o

ś

rodka o st

ęż

eniu

wy

ż

szym do o

ś

rodka o st

ęż

eniu ni

ż

szym

B podwy

ż

szaniu st

ęż

enia roztworu w wyniku przechodzenia substancji z osadu do roztworu, w wyniku

podwy

ż

szenia temperatury

C obni

ż

aniu st

ęż

enia roztworu w wyniku samorzutnego wytr

ą

cania si

ę

osadu z roztworu przesyconego

D zoboj

ę

tnianiu ładunku zewn

ę

trznego miceli w wyniku dodania mocnego elektrolitu

12

57.

Sporz

ą

dzono 105g nasyconego roztworu azotanu potasu, w temperaturze 60

o

C, który nast

ę

pnie

ozi

ę

biono do temperatury 20

o

C. Oszacuj mas

ę

wydzielonej po ozi

ę

bieniu soli, liczb

ę

moli (n) soli

rozpuszczonej w 105g roztworu – w temperaturze 60

o

C oraz st

ęż

enie procentowe (c

p

) roztworu w

temperaturze 20

o

C.

masa wydzielonej soli n

soli

w 60

o

C c

p

w 20

o

C

A

78,4g

5,4mol

48,02%

B

55,0g

2,70mol

24,00%

C

39,2g

0,54mol

24,01%

D

31,6g

0,44mol

12,00%

58.

Jaka jest rozpuszczalno

ść

CuSO

4

.

5H

2

O w wodzie w temperaturze 70

o

C je

ś

li st

ęż

enie nasyconego

roztworu siarczanu miedzi w tej temperaturze wynosi 28,6%?

A 80,8 g soli na 100g wody

B 28,6g soli na 100g wody

C 14,3g soli na 100g wody

D 20g soli na 100g wody

59.

Rozpuszczalno

ść

gazowego amoniaku w wodzie w temp. 293K i pod ci

ś

nieniem 1013hPa wynosi

702dm

3

w 1dm

3

wody. St

ęż

enie procentowe nasyconego roztworu amoniaku w wodzie w podanych

warunkach ci

ś

nienia i temperatury wynosi:

A 41,2%

B 34,8%

C 33,2%

D 70,2%

60.

Do 100g wody wprowadzono 1,29g w

ę

gliku wapnia. Otrzymany w wyniku reakcji roztwór rozcie

ń

czono

do obj

ę

to

ś

ci 1dm

3

. St

ęż

enie molowe Ca(OH)

2

w roztworze po rozcie

ń

czeniu wynosiło:

A 0,01M

B 0,02M

C 0,05M

D 0,2M

61.

St

ęż

enie procentowe roztworu kwasu ortofosforowego, który otrzymano w wyniku reakcji 14,2g

pi

ę

ciotlenku fosforu z 85,8g wody wynosi w przybli

ż

eniu:

A 10%

B 14%

C 20%

D 25%

62.

Nale

ż

y otrzyma

ć

10g 20% roztworu NaCl, maj

ą

c do dyspozycji stały NaCl oraz 10% roztwór NaCl. Ile

gramów stałego NaCl oraz jego 10% roztworu nale

ż

y zmiesza

ć

ze sob

ą

aby otrzyma

ć

żą

dany roztwór?

A 5g stałego NaCl i 5g 10% roztworu

B 2g stałego NaCl i 18g 10% roztworu

C 1,11g stałego NaCl i 8,89g 10% roztworu

D 0,55g stałego NaCl i 9,45g 10% roztworu

63.

Ile gramów siarczanu(VI) potasowego znajduje si

ę

w 125cm3 0,5M roztworu tej soli?

A ok. 87g

B ok. 67g

C ok. 22g

D ok. 11g

64.

Ile gramów wody nale

ż

y doda

ć

do 240g roztworu NaCl o st

ęż

eniu 10% aby otrzyma

ć

roztwór 6%?

A 60g

B 144g

C 160g

D 400g

13

65.

Zmieszano trzy roztwory tej samej substancji: 100g 50% roztworu, 300g –30% i 600g – 10%. St

ęż

enie

otrzymanego roztworu wynosi:

A 20%

B 30%

C 45%

D 21%

66.

W jakim stosunku obj

ę

to

ś

ciowym nale

ż

y zmiesza

ć

wod

ę

z roztworem NaNO

3

o st

ęż

eniu 1,5M aby jego

st

ęż

enie zmalało trzykrotnie?

A 1:2

B 1:1

C 1:3

D 2:1

67.

Przeprowadzono całkowit

ą

fermentacj

ę

glukozy zawartej w 20dm

3

roztworu i otrzymano 6,02

.

10

24

cz

ą

steczek CO

2

. St

ęż

enie molowe glukozy w badanym roztworze wynosiło:

A 0,2M

B 0,25M

C 0,5M

D 2M

5.2. Zoboj

ę

tnianie roztworów

68.

Jaka obj

ę

to

ść

2-molowego roztworu H

2

SO

4

jest potrzebna do zoboj

ę

tnienia roztworu zawieraj

ą

cego 37g

Ca(OH)

2

i 28g KOH?

A 0,375dm

3

B 0,500dm

3

C 0,750dm

3

D 0,250dm

3

69.

W reakcji zoboj

ę

tnienia 20cm

3

kwasu solnego u

ż

yto 16cm

3

0,1M roztworu zasady sodowej. Okre

ś

l

st

ęż

enie molowe kwasu.

A 0,10mol/dm

3

B 0,01mol/dm

3

C 0,05mol/dm

3

D 0,08mol/dm

3

70.

W jakim stosunku obj

ę

to

ś

ciowym nale

ż

y zmiesza

ć

2M roztwór HCl i 1,5 molowy roztwór Ca(OH)

2

aby

otrzyma

ć

roztwór oboj

ę

tny?

A 2:1

B 2:1,5

C 4:1,5

D 3:2

71.

Do reakcji zoboj

ę

tnienia zu

ż

yto 125cm

3

0,5M roztworu H

2

SO

4

. Ile gramów jonów wodorowych wzi

ę

ło

udział w reakcji?

A 0,625g H

+

B 0,500g H

+

C 0,250g H

+

D 0,125g H

+

72.

Próbk

ę

składaj

ą

c

ą

si

ę

wył

ą

cznie Li

2

CO

3

i BaCO

3

o masie 1g zoboj

ę

tniono przy pomocy 15cm

3

1 molowego kwasu solnego. Procentowa zawarto

ść

BaCO

3

w próbce wynosiła:

A 71,3%

B 50%

C 25%

D 79,2%

73.

Zmieszano 40% roztwór wodorotlenku potasu ze stechiometryczn

ą

ilo

ś

ci

ą

8 molowego roztworu kwasu

azotowego(V) o g

ę

sto

ś

ci 1,24g/cm

3

. St

ęż

enie procentowe otrzymanego roztworu azotanu(V) potasu wynosi:

A 41,9%

B 40,3%

C 34,2%

D 32,3%

14

74.

Do roztworu zawieraj

ą

cego 0,25mola NH

3

dodano 0,125mola H

2

SO

4

. Uzyskany roztwór ma odczyn:

A kwa

ś

ny

B oboj

ę

tny

C zasadowy

D na podstawie danych zawartych w zadaniu nie mo

ż

na okre

ś

li

ć

odczynu.

75.

Do 20cm

3

roztworu Ca(OH)

2

o st

ęż

eniu 0,01M dodano 20cm

3

roztworu HCl o takim samym st

ęż

eniu

oraz kilka kropel fenoloftaleiny. Roztwór po do

ś

wiadczeniu:

A miał barw

ę

malinowo-czerwon

ą

B był bezbarwny

C miał barw

ę

ż

ółt

ą

D miał barw

ę

niebiesk

ą

6. Budowa atomu

76.

Który zestaw liczb kwantowych dotyczy elektronów atomu helu?

jeden elekton

drugi elektron

n

m

l

m

s

n

m

l

m

s

A

1

1

0

-1/2

1

0

1

+1/2

B

1

0

0

-1/2

1

0

0

+1/2

C

1

0

1

-1/2

1

1

0

+1/2

D

1

1

1

-1/2

1

1

1

+1/2

77.

Ile powłok elektronowych posiadaj

ą

nast

ę

puj

ą

ce jony:

Na

+

Mn

2+

As

3+

S

2-

Fe

3+

A

3

3

4

4

3

B

2

4

3

2

3

C

2

3

4

3

3

D

3

4

3

2

4

E

2

3

4

3

4

78.

Rozwa

ż

nast

ę

puj

ą

cy zapis konfiguracji elektronowej

przedstawiony za pomoc

ą

liczb kwantowych oraz

systemem klatkowym: 1s

2

2s

2

2p

6

3s

2

3p

6

1s

2

2s

2

2p

6

3s

2

3p

6

Wska

ż

, który atom lub jon nie mo

ż

e posiada

ć

takiego zapisu konfiguracji elektronowej

A Ar

B Cl

-

C Mg

2+

D S

2-

79.

Pewien pierwiastek jest mieszanin

ą

dwóch izotopów, z których jeden o zawarto

ś

ci procentowej 54,8% -

zawiera 44 neutrony w j

ą

drze, drugi za

ś

46 neutronów. Masa atomowa tego pierwiastka jest równa

79,904u. Liczba atomowa tego pierwiastka wynosi:

A 35

B 45

C 80

D 122

15

80.

Naturalna mied

ź

składa si

ę

z izotopów

63

Cu i

65

Cu. Stosunek liczby atomów

63

Cu do liczby atomów

65

Cu

w mieszaninie jest równy 8:3.

Ś

rednia masa atomowa miedzi wynosi:

A 63,35

B 63,54

C 64,00

D 64,05

81.

W reakcji jednowarto

ś

ciowego pierwiastka A b

ę

d

ą

cego mieszanin

ą

trzech izotopów z jenowarto

ś

ciowym

pierwiastkiem B otrzymano 9 cz

ą

steczek typu AB ró

ż

ni

ą

cych si

ę

składem izotopowym. Pierwiastek B

wchodz

ą

cy w t

ę

reakcj

ę

był mieszanin

ą

:

A 2 izotopów

B 5 izotopów

C 3 izotopów

D 6 izotopów

E 9 izotopów

82.

Energia reakcji

−

+

+

→

e

Cl

Cl

(g)

0
(g)

wynosz

ą

ca

∆

E=+1254kJ jest dla atomu chloru:

A energi

ą

wi

ą

zania chemicznego

B energi

ą

jonizacji

C elektroujemno

ś

ci

ą

D powinowactwem elektronowym

83.

Które rysunki przedstawiaj

ą

stan podstawowy, a które stan wzbudzony atomu siarki?

I

II

III

A I i II stan podstawowy, a III stan wzbudzony B I i III stan wzbudzony, a II stan podstawowy
C I i III stan podstawowy, a II stan wzbudzony D I stan podstawowy, a II i III stan wzbudzony

84.

Liczba atomowa bromu wynosi 35, a liczba masowa jednego z jego izotopów wynosi 79. Odpowiadaj

ą

cy

mu jon bromkowy zawiera nast

ę

puj

ą

c

ą

liczb

ę

elektronów:

A 34

B 36

C 78

D 80

85.

Jon glinowy Al

3+

zbudowany jest z 14 neutronów oraz:

A 16 protonów i 13 elektronów

B 10 protonów i 13 elektronów

C 10 protonów i 10 elektronów

D 13 protonów i 10 elektronów

86.

Ni

ż

ej podano kilka cech, które mo

ż

na przypisa

ć

cz

ą

steczce elementarnej:

a) wyst

ę

puje w j

ą

drze

b) wyst

ę

puje w warstwie elektronowej

c) posiada dodatni ładunek elektryczny
d) posiada ujemny ładunek elektryczny
e) nie posiada ładunku elektrycznego
f) posiada mas

ę

atomow

ą

1

g) przyjmuje si

ę

,

ż

e posiada znikom

ą

mas

ę

protonowi przypisuje si

ę

cechy:

A a, c, f

B a, d, g

C a, e, f

D b, d, g

16

87.

Najwy

ż

sza liczba elektronów o tej samej głównej liczbie kwantowej wynosi:

A 2n

B n

C 2n

2

D n/2

88.

Wodór, deuter i tryt ró

ż

ni

ą

si

ę

mi

ę

dzy sob

ą

liczb

ą

:

A protonów

B atomow

ą

C elektronów

D neutronów

89.

Przedstawione j

ą

dra atomowe

F

O,

N,

17

9

17

8

17

7

s

ą

izobarami poniewa

ż

:

A znajduj

ą

si

ę

w tym samym okresie

B posiadaj

ą

równ

ą

liczb

ę

protonów w j

ą

drze

C posiadaj

ą

równ

ą

liczb

ę

neutronów w j

ą

drze D posiadaj

ą

równ

ą

liczb

ę

nukleonów

90.

Gazowy chlor stanowi mieszanin

ę

dwóch trwałych izotopów: 75,53%

35

Cl i 24,47%

37

Cl. Jego g

ę

sto

ść

w

warunkach normalnych wynosi:

A 3,17g/dm

3

B 22,4g/dm

3

C 7,1g/dm

3

D 3,55g/dm

3

91.

Długo

ść

fali odpowiadaj

ą

cej granicy serii widmowej w atomie wodoru obliczamy ze wzoru:

A

)

k

1

n

1

cR(

λ

1

2

2

−

=

B

2

n

cR

λ

1

=

C

2

n

R

λ

1

=

D

)

k

1

n

1

cR(

λ

1

2

2

+

=

92.

Długo

ść

fali odpowiadaj

ą

cej przej

ś

ciu elektronu z poziomu n na poziom 3 obliczymy ze wzoru:

A

)

3

1

n

1

R(

λ

1

2

2

−

=

B

)

n

1

3

1

R(

λ

1

2

2

−

=

C

)

n

R(3

λ

1

2

2

−

=

D

)

3

R(n

λ

1

2

2

−

=

93.

Energia elektronu na pierwszej orbicie dozwolonej w atomie wodoru ma warto

ść

E=-13,6eV.

Przeskakuj

ą

c z tej orbity na trzeci

ą

orbit

ę

elektron pochłania kwant energii o warto

ś

ci:

A 1,5eV

B 4,5eV

C 9,1eV

D 12,1eV

94.

Energia elektronu wodoru w stanie podstawowym wynosi E=-13,6eV. Kwant emitowany przy przej

ś

ciu z

orbity drugiej na pierwsz

ą

ma zatem energi

ę

:

A 3,4eV

B 6,8eV

C 10,2eV

D 12,1eV

17

95.

Zale

ż

no

ść

energii całkowitej elektronu w atomie wodoru od głównej liczby kwantowej najlepiej

przedstawia rysunek:

E

n

0

.

.

.

. .

.

E

n

0

E

n

0

.

.

.

. . .

E

n

0

A

B

C

D

96.

Ile linii b

ę

dzie zawierało widmo emisyjne, je

ż

eli atomy badanego pierwiastka w warunkach rejestracji

widma znajdowały si

ę

w 5 ró

ż

nych stanach energetycznych?

A 5

B 10

C 15

D 25

97.

W ilu ró

ż

nych stanach energetycznych znajdowały si

ę

elektrony atomu danego pierwiastka, je

ś

li

podczas rejestracji widma emisyjnego stwierdzono obecno

ść

6 linii?

A 3

B 4

C 6

D 12

7. Zwi

ą

zek budowy atomu z układem

98.

Reaktywno

ść

fluorowców, jak wykazano do

ś

wiadczalnie maleje w kierunku Cl>Br>I. Jest to

spowodowane zmianami:

♦

promienia atomowego

♦

powinowactwa elektronowego

♦

elektroujemno

ś

ci

Wielko

ś

ci te zmieniaj

ą

si

ę

kolejno:

promie

ń

atomowy

powinowactwo elektronowe

elektroujemno

ść

A

ro

ś

nie

maleje

maleje

B

maleje

jest stałe

ro

ś

nie

C

ro

ś

nie

ro

ś

nie

maleje

D

maleje

jest stałe

ro

ś

nie

99.

Charakter metaliczny pierwiastków w tej samej grupie ro

ś

nie ze wzrostem liczby atomowej poniewa

ż

:

A ro

ś

nie wtedy liczba elektronów walencyjnych

B rosn

ą

promienie atomowe pierwiastków i łatwiej je zjonizowa

ć

C wzrasta ładunek j

ą

dra i elektrony silniej z nim oddziaływuj

ą

D wi

ę

ksza liczba atomowa oznacza wi

ę

ksz

ą

liczb

ę

elektronów i wi

ę

ksz

ą

elektroujemno

ść

18

100.

Na podstawie budowy atomu podanych metali okre

ś

l, który z nich ma najmniejsz

ą

elektroujemno

ść

:

X: 1s

2

2s

2

2p

6

3s

1

Y: 1s

2

2s

2

2p

6

3s

2

3p

6

4s

1

Z 1s

2

2s

1

A atom Z, gdy

ż

elektron walencyjny le

ż

y najbli

ż

ej j

ą

dra

B atom Y, gdy

ż

elektron walencyjny le

ż

y najdalej od j

ą

dra

C wszystkie atomy maj

ą

jednakow

ą

elektroujemno

ść

, gdy

ż

posiadaj

ą

jeden elektron w powłoce

walencyjnej

D atom X, gdy

ż

le

ż

y w I grupie układu okresowego

101.

Rysunek obok przdstawia uproszczony schemat
układu okresowego. Która linia wskazuje
wzorost elektroujemno

ś

ci pierwiastków?

A linie a i d
B tylko linia a
C tylko linia c
D linia b i c

I II III IV V VI VII VIII

1
2
3
4
5
6
7

a

b

c

d

102.

Wielko

ść

promienia kationów pierwiastków nale

żą

cych do tej samej grupy głównej wraz ze wzrostem

masy atomowej:

A maleje

B wzrasta

C nie zmienia si

ę

D równa jest promieniowi odpowiadaj

ą

cych atomów

103.

Pewien pierwiastek X reaguje z fluorem, daj

ą

c zwi

ą

zki o wzorach: XF

2

, XF

4

, X

2

F

10

, XF

6

. Do której grupy

układu okresowego nale

ż

y pierwiastek X?

A II

B IV

C V

D VI

104.

Pierwiastki znajduj

ą

ce si

ę

w jednej głównej grupie układu okresowego maj

ą

:

A tak

ą

sam

ą

liczb

ę

elektronów walencyjnych

B w analogicznych zwi

ą

zkach t

ę

sam

ą

warto

ś

ciowo

ść

C zbli

ż

one wła

ś

ciwo

ś

ci chemiczne

D wszystkie wymienione wy

ż

ej zdania s

ą

prawdziwe

105.

Pierwiastki chemiczne C, N, O, F:
A nale

żą

do jednego okresu i charakteryzuj

ą

si

ę

jednakow

ą

elektroujemno

ś

ci

ą

B s

ą

uszeregowane według malej

ą

cej elektroujemno

ś

ci

C s

ą

uszeregowane według wzrastaj

ą

cej elektroujemno

ś

ci

D niemetaliczny charakter tych pierwiastków od C do F ro

ś

nie, za

ś

kwasowe wła

ś

ciwo

ś

ci malej

ą

19

106.

Spo

ś

ród pierwiastków II okresu nale

żą

cych do bloku energetycznego p, w stanie wzbudzonym mog

ą

wyst

ę

powa

ć

:

A tylko bor i w

ę

giel

B beryl, bor i w

ę

giel

C azot, tlen, fluor

D wszystkie za wyj

ą

tkiem neonu

107.

Zapis rozmieszczenia elektronów powłoki walencyjnej ns

2

np

2

odpowiada pierwiastkom grupy:

A w

ę

glowców

B tlenowców

C berylowców

D azotowców

108.

Który z poni

ż

szych szeregów pierwiastków jest uło

ż

ony według wzrastaj

ą

cych promieni atomowych:

A Li, Be, B, C

B I, Br, Cl, F

C Si, P, S, Cl

D P, As, Sb, Bi

8. Przemiany j

ą

drowe

109.

Szybko

ść

rozpadu promieniotwórczego jest cz

ę

sto wyra

ż

ana okresem połowicznego zaniku, to znaczy

czasem w którym połowa izotopu ulegnie rozpadowi. Czas połowicznego zaniku dla izotopu w

ę

gla

C

14

6

oszacowano na 5720 lat. Je

ś

li zało

ż

ymy,

ż

e w dniu dzisiejszym w badanej próbce stwierdzono 60mg

izotopu w

ę

gla

C

14

6

to jaka masa tego izotopu pozostanie po 22880 latach?

A 3,75mg

B 7,5mg

C 15mg

D 30mg

110.

Okres połowicznego rozpadu pewnego pierwiastka promieniotwórczego

τ

=15dni. 12,5% j

ą

der tego

pierwiastka pozostanie po czasie:

A 45dni

B 60dni

C 90dni

D 120dni

111.

Czas połowicznego zaniku izotopu

218

Po wynosi 3,03min. St

ą

d mo

ż

na obliczy

ć

,

ż

e

ś

redni czas

ż

ycia

jednego nuklidu wynosi: (ln2=0,693)

A 6,1min

B 4,4min

C 0,227min

D 0,44min

112.

W ci

ą

gu 4 godzin 75% pocz

ą

tkowej liczby j

ą

der izotopu promieniotwórczego uległo rozpadowi. Czas

połowicznego zaniku tego izotopu wynosi:

A 12 godz.

B 6 godz.

C 4 godz.

D 2 godz.

113.

Liczba rozpadów promieniotwórczych pierwiastka X, zachodz

ą

cych w danej próbce w jednostce czasu,

w miar

ę

upływu czasu:

A maleje gdy

ż

maleje liczba j

ą

der danego pierwiastka

B maleje na skutek zmniejszenia si

ę

aktywno

ś

ci tej próbki

C nie ulega zmianie, gdy

ż

stała rozpadu nie zale

ż

y od czasu

D nie ulega zmianie, bo w ka

ż

dym okresie półtrwania rozpadowi ulega połowa j

ą

der atomowych

20

114.

Pacjentowi podano do

ż

ylnie 1cm

3

roztworu izotopu promieniotwórczego, nie adsorbowalnego w

organizmie, o aktywno

ś

ci A

1

. Aktywno

ść

1cm

3

krwi pobranej od pacjenta po 30min wynosiła A

2

. Je

ż

eli okres

połowicznego rozpadu tego izotopu promieniotwórczego wynosił

τ

=30min, to obj

ę

to

ść

krwi pacjenta

wyra

ż

ona w cm

3

była równa:

A 0,25A

1

/A

2

B 0,5A

1

/A

2

C A

1

/A

2

D 2A

1

/A

2

115.

J

ą

dro pierwiastka o liczbie masowej A i liczbie atomowej Z uległo dwukrotnie przemianie

α

i dwukrotnie

przemianie

β

−

.

Pierwiastek który powstał w wyniku tych przemian:

A ma liczb

ę

masow

ą

A

1

=A-10 i liczb

ę

atomow

ą

Z

1

=Z

B ma liczb

ę

masow

ą

A

1

=A-8 i liczb

ę

atomow

ą

Z

1

=Z

C ma liczb

ę

masow

ą

A

1

=A-8 i liczb

ę

atomow

ą

Z

1

=Z-2

D ma liczb

ę

masow

ą

A

1

=A-4 i liczb

ę

atomow

ą

Z

1

=Z+2

116.

W wyniku przemian j

ą

drowych j

ą

dro

Ra

226

88

przekształciło si

ę

w j

ą

dro

At

218

85

. S

ą

przy tym emitowane:

A cz

ą

stka

β

−

i cz

ą

stka

α

B 2 cz

ą

stki

β

−

i cz

ą

stka

α

C cz

ą

stka

β

−

i 2 cz

ą

stki

α

D 2 cz

ą

stki

β

−

i 2 cz

ą

stki

α

117.

Najwi

ę

kszy zasi

ę

g w powietrzu z podanych poni

ż

ej rodzajów promieniowania ma promieniowanie:

A

α

B

β

−

C

β

+

D

γ

118.

Rozczepienie uranu

235

U zachodzi zgodnie z równaniem:

n

3

E

Kr

n

U

1

0

A

Z

92
36

1

0

235

92

+

+

→

+

Nuklidem

E

A

Z

jest:

A

Ba

141

56

B

Ba

138

56

C

Kr

86
36

D

Kr

84
36

119.

Wska

ż

izobary i izotopy:

Izobary

Izotopy

A

Th

i

Ra

228

90

224

88

At

i

Po

216

85

216

84

B

Rn

i

Ra

220

86

228

88

At

i

Rn

216

85

220

86

C

Po

i

Th

216

84

228

90

Th

i

Ra

228

90

223

88

D

At

i

Po

216

85

216

84

Ra

i

Ra

224

88

228

88

21

120.

Na wykresie przedstawiono zale

ż

no

ść

liczby j

ą

der pierwiastka

promieniotwórczego w

ź

ródle promieniowania od czasu. Z wykresu

wynika,

ż

e okres połowicznego rozpadu i stała rozpadu

promieniotwórczego tego pierwiastka wynosz

ą

:

A

τ

=1ks, k=7,0

.

10

-4

s

-1

B

τ

=1ks, k=3,5

.

10

-4

s

-1

C

τ

=2ks, k=7,0

.

10

-4

s

-1

D

τ

=2ks, k=3,5

.

10

-4

s

-1

121.

Stała rozpadu promieniotwórczego pewnego izotopu wynosi 1,73

.

10

-4

lat

-1

. Oznacza to,

ż

e po upływie

12000lat pozostała nast

ę

puj

ą

ca cz

ęść

pocz

ą

tkowej ilo

ś

ci tego izotopu (ln2=0,693):

A 1/20

B 1/8

C ¼

D 1/2

122.

Przemianie j

ą

drowej zwanej „wychwytem K” polegaj

ą

cej na wychwyceniu przez j

ą

dro elektronu z

poziomu elektronowego K towarzyszy:

A obni

ż

enie liczby atomowej o 1, przy równoczesnym wzro

ś

cie liczby masowej pierwiastka o 1 w wyniku

zachodz

ą

cej reakcji:

n

e

p

1

0

1
1

→

+

−

B obni

ż

enie liczby atomowej o 1 bez zmiany liczby masowej pierwiastka

C podwy

ż

szenie o 1 liczby masowej bez zmiany liczby atomowej pierwiastka

D utworzenie jonu jednododatniego przy jednoczesnym wzro

ś

cie liczby masowej pierwiastka o 1

9. Przewidywanie budowy przestrzennej

9.1. Hybrydyzacja

Przed rozwi

ą

zywaniem testów poczytaj o hybrydyzacji na stronie:

http://www.chemorganiczna.com/nieorganiczna/hybrydyzacja/hybrydyzacja.shtml

123.

Hybrydyzacja orbitali atomowych to:
A egzotermiczny proces uwspólniania pary elektronowej
B mieszanie funkcji falowych atomów tworz

ą

cych wi

ą

zanie

C zabieg czysto matematyczny prowadz

ą

cy do obliczenia rozkładu przestrzennego elektronów w

cz

ą

steczkach

D delokalizacja elektronów na cał

ą

cz

ą

steczk

ę

, jak np. w cz

ą

steczce benzenu

E zmiana kształtu orbitali atomowych pod wpływem ró

ż

nic w elektroujemno

ś

ci atomów tworz

ą

cych wi

ą

zanie

22

124.

K

ą

ty mi

ę

dzy wi

ą

zaniami w cz

ą

steczce CO

2

wynosz

ą

180

o

, a w cz

ą

steczce H

2

O ok. 105

o

, poniewa

ż

:

A ró

ż

nica elektroujemno

ś

ci mi

ę

dzy atomami tlenu i w

ę

gla jest mniejsza ni

ż

mi

ę

dzy atomami tlenu i wodoru

B w cz

ą

steczce CO

2

wyst

ę

puj

ą

wi

ą

zania podwójne, a w cz

ą

steczce H

2

O pojedyncze

C atomy tlenu s

ą

dwuwarto

ś

ciowe, a w

ę

gla czterowarto

ś

ciowe

D orbitale atomu w

ę

gla w CO

2

s

ą

w stanie hybrydyzacji sp, a orbitale atomu tlenu w H

2

O w stanie

hybrydyzacji sp

3

E prawdziwe jest A i B

125.

Wybierz grup

ę

trzech zwi

ą

zków, w cz

ą

steczkach których chocia

ż

jeden atom ma zhybrydyzowane

orbitale sp

3

A HCHO, CH

3

COCH

3

, HCOOH

B CO, BeCl

2

, CH

3

OH

C C

2

H

4

, C

6

H

6

, H

2

O

D H

2

O, CH

4

, NH

3

E CH

3

CONH

2

, BF

3

, C

2

H

2

126.

Jakie figury geometryczne opisuj

ą

cz

ą

steczk

ę

nast

ę

puj

ą

cego zwi

ą

zku organicznego:

CH

2

=CH-CH

2

-CH=CH

2

A cz

ą

steczka ma budow

ę

liniow

ą

B ze wzgl

ę

du na wi

ą

zania wielokrotne cz

ą

steczka nie jest liniowa, ale całkiem płaska

C poza jednym tetraedrem reszta atomów w

ę

gla umieszczona jest nieliniowo i niekoniecznie w jednej

płaszczy

ź

nie

D poza jednym tetraedrem reszta atomów w

ę

gla umieszczona jest wzdłu

ż

jednej prostej

E ze wzoru strukturalnego tego w

ę

glowodoru nie mo

ż

na okre

ś

li

ć

uło

ż

enia atomów w

ę

gla i wodoru w

cz

ą

steczce tego zwi

ą

zku.

127.

Cz

ą

steczki: tiofenu, aldehydu benzoesowego i chloroetenu wykazuj

ą

wspólne wła

ś

ciwo

ś

ci:

A atomy w

ę

gla w nich s

ą

w stanie hybrydyzacji sp

B wykazuj

ą

wła

ś

ciwo

ś

ci zasadowe

C s

ą

zwi

ą

zkami aromatycznymi

D atomy w

ę

gla w nich s

ą

w stanie hybrydyzacji sp

2

i w zwi

ą

zku z tym s

ą

płaskie

E atomy w

ę

gla w nich s

ą

w stanie hybrydyzacji sp

3

128.

Rysunki od I do IV przedstawiaj

ą

kształty orbitali:

I

II

III

IV

I

II

III

IV

A

zhybrydyzowane orbitale sp

orbital p

orbital s

zhybrydyzowane orbitale sp

2

B

orbital p

orbital d

orbital f

zhybrydyzowane orbitale sp

2

C

zhybrydyzowane orbitale sp

3

orbital p

orbital p

zhybrydyzowane orbitale sp

D

zhybrydyzowane orbitale sp

2

zhybrydyzowane
orbitale sp

zhybrydyzowane orbitale
sp

2

orbital p

23

129.

W cz

ą

steczce zwi

ą

zku organicznego o nazwie trans-2-buten (trans-but-2-en), w jednej płaszczy

ź

nie le

żą

:

A 2 atomy w

ę

gla

B 3 atomy w

ę

gla

C 4 atomy w

ę

gla

D wszystkie atomy

130.

Hybrydyzacja digonalna atomu w

ę

gla wyst

ę

puje jako jedyna we wszystkich cz

ą

steczkach wymienionych

w punkcie:

A C

2

H

2

, CO

2

, C

4

H

2

, HCN

B CO, C

3

H

4

, C

6

H

6

, C

60

C (COOH)

2

, C

2

H

4

, CH

3

COOH, C

3

H

8

D C

2

H

4

, C

2

H

5

CN, C

3

H

4

, HCN

131.

W cz

ą

steczce acetylenu HC

≡

CH obydwa atomy w

ę

gla wykazuj

ą

hybrydyzacj

ę

sp. Wynika z tego,

ż

e

wi

ą

zania w tej cz

ą

steczce utworzone zostały przez nast

ę

puj

ą

ce orbitale ka

ż

dego atomu w

ę

gla:

A 1 orbital atomowy s i jeden orbital atomowy p
B 2 orbitale atomowe s i dwa orbitale atomowe p
C 1 orbital zhybrydyzowany sp i 2 orbitale atomowe p
D 2 orbitale zhybrydyzowane sp i 2 orbitale atomowe p

132.

Wybierz zestaw w którym cz

ą

steczki ró

ż

ni

ą

si

ę

momentem dipolowym

A BCl

3

, SO

2

B SO

3

, CO

2

C BeH

2

, CH

4

D CCl

4

, NO

3

-

133.

Moment dipolowy cz

ą

steczki azotu równa si

ę

zero poniewa

ż

atomy azotu:

A s

ą

mało aktywne chemicznie

B charakteryzuj

ą

si

ę

jednakow

ą

elektroujemno

ś

ci

ą

C ulegaj

ą

hybrydyzacji typu sp

D tworz

ą

ze sob

ą

jedno wi

ą

zanie

σ

i dwa mało trwałe wi

ą

zania typu

π

134.

Warto

ść

momentu dipolowego cz

ą

steczki wynika z niesymetrycznego rozło

ż

enia ładunku elektrycznego

zwi

ą

zanego z polaryzacj

ą

wi

ą

za

ń

i ich geometri

ą

. Spo

ś

ród poni

ż

ej wymienionych:

1. CH

4

2 CH

3

Cl

3. CH

2

Cl

2

4 CHCl

3

5 CCl

4

momentem dipolowym równym zeru charakteryzuj

ą

si

ę

cz

ą

steczki substancji:

A wszystkich

B tylko 1, 3 i 5

C tylko 1 i 5

D

ż

adnej

24

9.2. Metoda VSEPR

135.

Metoda VSWPR pozwala na okre

ś

lenie budowy przestrzennej ka

ż

dej drobiny zło

ż

onej z pierwiastków

nale

żą

cych do grup głównych układu okresowego, je

ś

li t

ę

drobin

ę

mo

ż

na zapisa

ć

w postaci wzoru

ogólnego: EA

n

H

m

gdzie:
E- atom centralny; A – ligand z wyj

ą

tkiem atomu wodoru jako ligandu

n – ł

ą

czna liczba ligandów A; m – liczba atomów wodoru

O geometrii zwi

ą

zku decyduje liczba przestrzenna (Lp).

Warto

ś

ci liczby przestrzennej dla nast

ę

puj

ą

cych drobin: HCN, SO

4

2-

, NH

4

+

, SO

2

wynosz

ą

odpowiednio:

HCN

SO

4

2-

NH

4

+

.

SO

2

A

2

4

4

3

B

0

-2

1

0

C

2

4

4

2

D

4

2

3

2

E

4

2

2

4

136.

Jedn

ą

z metod pozwalaj

ą

cych na okre

ś

lenie budowy przestrzennej drobiny zło

ż

onej z pierwiastków

nale

żą

cych do grup głównych układu okresowego jest metoda VSEPR (Valence Shell Electron Pair

Repulsion). Według wylicze

ń

w oparciu o zało

ż

enia metody VSEPR jon SO

4

2-

wykazuje symetri

ę

:

A tetragonaln

ą

B liniow

ą

C trójk

ą

tn

ą

płask

ą

D piramidy trygonalnej

137.

Cz

ą

steczka C

2

H

2

jest apolarna poniewa

ż

:

A składa si

ę

z czterech atomów

B zawiera wi

ą

zanie potrójne mi

ę

dzy atomami w

ę

gla, a pojedyncze mi

ę

dzy atomami w

ę

gla i wodoru

C w jej skład wchodz

ą

atomy dwóch ro

ż

nych pierwiastków nale

żą

cych do ró

ż

nych grup układu

okresowego

D wszystkie atomy w cz

ą

steczce le

żą

w jednej linii, a długo

ś

ci wi

ą

za

ń

w

ę

giel-wodór s

ą

równe

138.

W oparciu o podstawowe zało

ż

enia metody VSEPR przyporz

ą

dkuj liczb

ę

elektronów walencyjnych

podanym ni

ż

ej drobinom:

SO

2

SO

4

2-

CO

3

2-

PO

4

3-

NH

4

+

A

12

32

24

24

4

B

18

32

24

32

8

C

18

24

18

18

8

D

6

4

6

18

4

139.

Korzystaj

ą

c z metody VSEPR okre

ś

l kształt przestrzenny cz

ą

steczki CCl

2

H

2

. Jest to cz

ą

steczka o

budowie:

A liniowej B trygonalnej

C tetragonalnej (tetraedrycznej) D bipiramidy trygonalnej

140.

Korzystaj

ą

c z metody VSEPR okre

ś

l kształt cz

ą

steczki PCl

5

. Jest to cz

ą

steczka o budowie:

A liniowej B trygonalnej

C tetragonalnej (tetraedrycznej) D bipiramidy trygonalnej

25

10. Wi

ą

zania chemiczne

141.

Który z podanych zwi

ą

zków: etan, propan, eten, kwas octowy, alkohol metylowy i alkohol etylowy ma

najni

ż

sz

ą

a który najwy

ż

sz

ą

temperatur

ę

wrzenia?

Temperatura wrzenia

min

max

A

CH

3

OH

C

3

H

8

B

CH

3

COOH

C

2

H

5

OH

C

C

2

H

6

CH

3

COOH

D

CH

3

OH

C

2

H

4

E

C

2

H

4

CH

3

COOH

142.

Wi

ą

zanie wodorowe mo

ż

e si

ę

tworzy

ć

mi

ę

dzy cz

ą

steczkami:

A metanu

B kwasów karboksylowych C wodorku litu

D wodoru

143.

Bardzo dobr

ą

rozpuszczalno

ść

niskocz

ą

steczkowych alkoholi i kwasów karboksylowych w wodzie

najlepiej wyja

ś

nia stwierdzenie:

A wszystkie zwi

ą

zki organiczne s

ą

dobrze rozpuszczalne w wodzie

B mi

ę

dzy cz

ą

steczkami wymienionych alkoholi, kwasów karboksylowych i wody tworz

ą

si

ę

wi

ą

zania

wodorowe

C małe rozmiary cz

ą

steczek umo

ż

liwiaj

ą

mieszanie si

ę

z cz

ą

steczkami dowolnych rozpuszczalników

D długo

ść

ła

ń

cucha w

ę

glowego nie ma

ż

adnego wpływu na rozpuszczalno

ść

w wodzie

144.

Które z podanych wi

ą

za

ń

jest najsłabsze:

A wodorowe

B kowalencyjne

C jonowe

D koordynacyjne

145.

Liczba wi

ą

za

ń

typu

σ

i typu

π

w cz

ą

steczce etinu wynosi:

A 2

σ

i 1

π

B 3

σ

i 2

π

C 3

σ

i 1

π

D 2

σ

i 3

π

146.

Wska

ż

poprawny opis wi

ą

za

ń

w cz

ą

steczkach. W cz

ą

steczce:

A Cl

2

wyst

ę

puje tylko jedno wi

ą

zanie

π

B N

2

wyst

ę

puj

ą

dwa wi

ą

zania

σ

i jedno

π

C O

2

obydwa wi

ą

zania s

ą

wi

ą

zaniami

σ

D F

2

wyst

ę

puje jedno wi

ą

zanie

σ

147.

Chlor mo

ż

e tworzy

ć

wi

ą

zania:

A tylko jonowe

B tylko kowalencyjne

C tylko koordynacyjne

D tylko kowalencyjne spolaryzowane

E wszystkie wymienione

26

148.

Poni

ż

sze wzory elektronowe przedstawiaj

ą

:

O

O

O

O

H

:

..

:

..

S

H

*

*

*

*

.

*

.

*

.

*

.

*

..

..

..

..

: :

..

..

C C C

C C C

C C C

:

:

..

..

:

:

..

..

:

:

..

..

:

:

..

..

:

..

..

:

:

:

I

II

III

asocjacj

ę

cz

ą

steczek wody

budow

ę

cz

ą

steczki H

2

SO

4

budow

ę

diamentu

O

H

:

..

O

H

O

H

O

H

O

H

H

H

H

H

:

..

:

..

:

..

:

..

:

..

:

..

..

:

.. :

.. :

H

Jakiego typu wi

ą

zania wyst

ę

puj

ą

w podanych substancjach:

I

II

III

A

jonowe

kowalencyjne, jonowe

koordynacyjne

B

wodorowe,

kowalencyjne

koordynacyjne, kowalencyjne

spolaryzowane

kowalencyjne

C

metaliczne

wodorowe, koordynacyjne

kowalencyjne

spolaryzowane

D

metaliczne

jonowe, koordynacyjne

metaliczne

149.

Rysunki przedstawiaj

ą

powstawanie orbitali molekularnych:

I

II

III

IV

+

+

+

+

A typu

σ

– I, II, III i typu

π

– IV

B typu

σ

– I, III, IV i typu

π

– II

C typu

σ

– II, III, IV i typu

π

– I

D typu

σ

– I, II, IV i typu

π

– III

150.

W której z podanych cz

ą

steczek wszystkie elektrony powłoki walencyjnej ka

ż

dego atomu bior

ą

udział w

tworzeniu wi

ą

za

ń

?

A BH

3

B NH

3

C N

2

D CO

2

151.

Który z modeli nakładania si

ę

dwu orbitali atomowych nie ilustruje powstawania wi

ą

zania

σ

?

A

B

C

D

152.

Którego spo

ś

ród podanych wi

ą

za

ń

chemicznych nie zawiera saletra sodowa?

A koordynacyjne B metaliczne

C jonowe

D kowalencyjne spolaryzowane

27

153.

Mówi

ą

c o jonie wodorowym w wodzie mamy w rzeczywisto

ś

ci na my

ś

l uwodniony proton czyli jon

hydroniowy (H

3

O

+

). W jonie tym cz

ą

steczka wody zwi

ą

zana jest z protonem za pomoc

ą

:

A wi

ą

zania jonowego mi

ę

dzy ujemnym biegunem dipola wody i protonem

B wi

ą

zania koordynacyjnego utworzonego przez woln

ą

par

ę

elektronow

ą

atomu tlenu cz

ą

steczki wody

C wi

ą

zania wodorowego

D wi

ą

zania koordynacyjnego utworzonego przez elektron atomu tlenu i elektron jonu wodorowego

154.

Kreskowe wzory elektronowe dwóch zwi

ą

zków mo

ż

na przedstawi

ć

nast

ę

puj

ą

co:

H

X

H

H

F

Y

F

F

:

zwi

ą

zki te:

A nie mog

ą

poł

ą

czy

ć

si

ę

ze sob

ą

B ł

ą

cz

ą

si

ę

w cz

ą

steczki wi

ą

zaniem jonowym

C ł

ą

cz

ą

si

ę

w cz

ą

steczki wi

ą

zaniem wodorowym

D ł

ą

cz

ą

si

ę

w cz

ą

steczki wi

ą

zaniem koordynacyjnym

155.

Dlaczego zasady i alkohole, pomimo analogicznych wzorów ogólnych Me-OH i R-OH, ró

ż

ni

ą

si

ę

wła

ś

ciwo

ś

ciami chemicznymi?

A poniewa

ż

alkohole s

ą

cieczami, a zwi

ą

zki o wzorze Me-OH ciałami stałymi

B poniewa

ż

w rodniku R wyst

ę

puje wiele atomów, a Me oznacza zawsze jeden atom metalu

C poniewa

ż

wi

ą

zanie Me-O ma charakter jonowy, a wi

ą

zanie C-O ma charakter kowalencyjny

D poniewa

ż

jedne nale

żą

do zwi

ą

zków nieorganicznych, a drugie do organicznych

11. Struktura ciał stałych

156.

Uwzgl

ę

dniaj

ą

c rodzaj wzajemnego oddziaływania drobin, kryształy mo

ż

emy podzieli

ć

na:

I molekularne
II kowalencyjne
III jonowe
IV metaliczne

CH

4

tworzy kryształy typu:

A I

B II

C III

D IV

157.

Z podanych wła

ś

ciwo

ś

ci wybierz te, które s

ą

charakterystyczne dla zwi

ą

zków o budowie jonowej

1. tworz

ą

twarde kryształy oraz maj

ą

wysokie temperatury topnienia i wrzenia

2. w stanie stopionym lub w roztworze przewodz

ą

pr

ą

d elektryczny

3. rozpuszczaj

ą

si

ę

w rozpuszczalnikach niepolarnych, a wyj

ą

tkowo w polarnych

4. reaguj

ą

zwykle wolno, gdy

ż

warunkiem zaj

ś

cia reakcji jest konieczno

ść

rozerwania wi

ą

zania

A tylko 1

B 1 i 2

C 1, 2 i 3

D 1, 2, 3 i 4

28

158.

Pewien zwi

ą

zek chemiczny, wyst

ę

puj

ą

cy w zwykłych warunkach w postaci krystalicznej, ma budow

ę

jonow

ą

. Która wła

ś

ciwo

ść

kryształów tego zwi

ą

zku została podana bł

ę

dnie?

A temperatura topnienia tych kryształów jest stosunkowo wysoka
B twardo

ść

tych kryształów jest stosunkowo wysoka

C kryształy te przewodz

ą

pr

ą

d elektryczny

D kryształy te dobrze rozpuszczaj

ą

si

ę

w rozpuszczalnikach polarnych

159.

Z podanych poni

ż

ej wła

ś

ciwo

ś

ci wybierz t

ą

, która nie jest charakterystyczna dla zwi

ą

zków o wi

ą

zaniu

kowalencyjnym:

A dobra rozpuszczalno

ść

w rozpuszczalniku niepolarnym

B niska temperatura przej

ść

fazowych

C dobre przewodnictwo elektryczne roztworów wodnych tych zwi

ą

zków

D mniejsza szybko

ść

reakcji w porównaniu ze zwi

ą

zkami jonowymi, gdy

ż

warunkiem zaj

ś

cia reakcji jest

konieczno

ść

uprzedniego rozerwania wi

ą

za

ń

atomowych

160.

I Izomorfizm to wyst

ę

powanie ró

ż

nych substancji w tych samych strukturach krystalograficznych

II Polimorfizm to wyst

ę

powanie tego samego zwi

ą

zku w ró

ż

nych strukturach krystalograficznych

III Alotropia to wyst

ę

powanie tego samego pierwiastka w ró

ż

nych strukturach krystalograficznych lub

cz

ą

steczkowych

IV Odmiany alotropowe maj

ą

identyczne wła

ś

ciwo

ś

ci chemiczne i fizyczne

Spo

ś

ród wymienionych zda

ń

prawdziwymi s

ą

:

A wszystkie

B I, II i III

C I i II

D I i III

E tylko III

161.

Rysunek przedstawia model fragmentu kryształu chlorku sodu z zaznaczonym poło

ż

eniem jednego z

jonów chlorkowych (-). Która z liter A, B, C czy D na zał

ą

czonym modelu wskazuje na poło

ż

enie jednego z

jonów sodu?

-

A

B

C

D

162.

Sie

ć

krystalograficzna kryształu Cu składa si

ę

z komórek elementarnych w krysztale sze

ś

cianu

periodycznie powtarzanych w przestrzeni. Atomy Cu znajduj

ą

si

ę

dokładnie w

ś

rodku ka

ż

dej

ś

ciany i w

naro

ż

ach komórki elementarnej. Ile atomów Cu przypada w tej sieci na jedn

ą

komórk

ę

elementarn

ą

:

A 1

B 4

C 14

D

ż

adna z podanych liczb nie jest poprawna

163.

Ozon jest:
A homologiem tlenu

B odmian

ą

alotropow

ą

tlenu

C odmian

ą

izomorficzn

ą

tlenu

D izomerem telnu

29

164.

Zjawisko izomorfizmu mo

ż

emy obserwowa

ć

w przypadku:

A ałunów np. K

2

SO

4

.

Cr

2

(SO

4

)

3

.

24H

2

O i K

2

SO

4

.

Al

2

(SO

4

)

3

.

24H

2

O

B hydratów np. CuSO

4

.

5H

2

O i BaCl

2

.

2H

2

O

C wodorosoli np. KH

2

PO

4

i K

2

HPO

4

D hydroksosoli np. Cu(OH)

2

.

CuCO

3

i Al(OH)

2

Cl

12. Efekty energetyczne

165.

Jedn

ą

z reakcji otrzymywania etanolu mo

ż

e by

ć

reakcja

zapisana w nast

ę

puj

ą

cy sposób:

CH

3

CH

2

Br + OH

-

CH

3

CH

2

OH + Br

-

Schemat przebiegu reakcji przez kompleks aktywny

przedstawia poni

ż

szy wykres.

Z tego wykresu mo

ż

emy stwierdzi

ć

,

ż

e reakcja jest:

A egzoenergetyczna i

ś

wiadczy o tym warto

ść

energii oznaczona nr 3

B egzoenergetyczna i

ś

wiadczy o tym warto

ść

energii oznaczona nr 2

C endoenergetyczna i

ś

wiadczy o tym warto

ść

energii oznaczona nr 1

D endoenergetyczna i

ś

wiadczy o tym warto

ść

energii oznaczona nr 1 i 2

166.

Przykładem procesu endotermicznego jest:
A spalanie magnezu w tlenie

B spalanie w

ę

gla w tlenie

C otrzymywanie wapna gaszonego

D rozkład CaCO

3

na tlenek wapnia i dwutlenek w

ę

gla

167.

Na wykresach warto

ś

ci energii dla dwóch ró

ż

nych reakcji oznaczono numerami:

Który numer wskazuje warto

ść

energii aktywacji dla reakcji endotermicznej?

A 1’

B 1’’

C 2’ i 2’’

D 3’’

Droga reakcji

E

n

e

rg

ia

Substraty

Produkty

1

2

3

30

168.

Wiedz

ą

c,

ż

e entalpia tworzenia fosforiaku PH

3

wynosi odpowiednio: z fosforu białego –17,17kJ/mol a z

fosforu czerwonego +1,26kJ/mol, oblicz entalpi

ę

przemiany alotropowej fosforu białego w czerwony w

warunkach standardowych [kJ/mol]. Wynosi ona:

A –15,91

B –18,43

C +18,43

D +15,91

169.

Entalpia reakcji

C

(s)

+ O

2(g)

CO

2

I

II

w kierunku oznaczonym cyfr

ą

I wynosi –393,5kJ. Entalpia

reakcji przebiegaj

ą

cej w kierunku oznaczonym cyfr

ą

II jest równa:

A –393,5kJ

B 393,5kJ

C 196,75kJ

D zero, gdy

ż

produktami reakcji II s

ą

substancje proste

170.

Zgodnie z prawem Hessa ilo

ść

energii wymienionej w formie ciepła mi

ę

dzy układem a otoczeniem pod

stałym ci

ś

nieniem lub w stałej obj

ę

to

ś

ci (T=const.) zale

ż

y od:

A drogi przemiany układu

B stanu pocz

ą

tkowego układu

C stanu pocz

ą

tkowego i ko

ń

cowego układu

D stanu ko

ń

cowego układu

171.

Obliczona przy wykorzystaniu podanych obok warto

ś

ci energii wi

ą

za

ń

entalpia reakcji:

N

2(g)

+ 3H

2(g)

2NH

3(g)

wynosi:

wi

ą

zanie

energia wi

ą

zania w kJ/mol

H-H

N

≡

N

N-H

436
946
390

A +1772kJ
B –86kJ
C +4594kJ
D –1772kJ

172.

Przeczytaj poni

ż

sze stwierdzenia:

I W procesie skraplania 1mola pary wodnej z układu do otoczenia przekazywana jest na sposób ciepła

energia równa 44kJ

II Standardowa entalpia tworzenia H

2

O

(g)

jest równa –242kJ/mol

Na podstawie powy

ż

szych stwierdze

ń

s

ą

dzisz,

ż

e standardowa entalpia tworzenia H

2

O

(c)

wynosi:

A –154kJ/mol

B –198kJ/mol

C –286kJ/mol

D –330kJ/mol

173.

Dane s

ą

nast

ę

puj

ą

ce warto

ś

ci standardowych entalpii tworzenia (kJ/mol):

kwas octowy (ciecz)

dwutlenek w

ę

gla (gaz)

woda (ciecz)

-487,1

-393,5

-285,8

Entalpia spalania kwasu octowego ma warto

ść

:

A –1166,4kJ/mol B +871,5kJ/mol

C –871,5kJ/mol

D +192,2kJ/mol

E –192,2kJ/mol

174.

N

2(g)

+ O

2(g)

2NO

(g)

–181kJ

Na podstawie podanego równania termochemicznego entalpia reakcji i zmiana energii wewn

ę

trznej

układu w warunkach standardowych wynosi odpowiednio:

A +181kJ +183kJ

B +181kJ +181kJ

B +181kJ +178,5kJ

D –181kJ -183,5kJ

31

175.

Dla której reakcji przeprowadzonej w warunkach normalnych warto

ś

ci

∆

U i

∆

H s

ą

takie same?

A 3C

2

H

2

C

6

H

6

B Ba

2+

aq

+ SO

4

2-

aq

BaSO

4(s)

C H

2

O

(s)

H

2

O

(c)

D N

2

O

4(g)

2NO

2(g)

176.

Najwy

ż

sz

ą

temperatur

ę

wrzenia b

ę

dzie posiadał roztwór:

A glukozy o st

ęż

eniu 0,2M

B chlorku sodu o st

ęż

eniu 0,15M

C siarczanu(VI) potasu o st

ęż

eniu 0,1M

D fluorku glinu o st

ęż

eniu 0,1M

177.

18-procentowy roztwór chlorku sodu krzepnie w temperaturze –14

o

C, a 18-procentoewy roztwór

sacharozy w temperaturze –1,3

o

C. Ró

ż

nice temperatur krzepni

ę

cia obu roztworów wynikaj

ą

z tego,

ż

e:

A chlorek sodu jest sol

ą

a sacharoza w

ę

glowodanem

B rozpuszczalno

ść

chlorku sodu w wodzie jest wi

ę

ksza ni

ż

sacharozy

C sacharoza ulega hydrolizie, a chlorek sodu nie ulega hydrolizie
D liczba moli jonów w 18% roztworze NaCl jest wi

ę

ksza ni

ż

liczba moli cz

ą

steczek sacharozy w

roztworze o takim samym st

ęż

eniu procentowym

178.

W zimie układy chłodzenia silników samochodowych s

ą

wypełnione mieszanin

ą

wody i glikolu

etylenowego, poniewa

ż

mieszanina ta ma ni

ż

sz

ą

temperatur

ę

krzepni

ę

cia ni

ż

czysta woda. W jakim

stosunku wagowym nale

ż

y zmiesza

ć

wod

ę

z glikolem, aby otrzymana mieszanina miała temperatur

ę

krzepni

ę

cia –40

o

C?

A 3:4

B 4:3

C 1:1

D 1:2

179.

Temperatura wrzenia roztworu otrzymanego przez rozpuszczenie 12g MgSO

4

w 500g wody wynosi

(P=1013hPa):

A 100,21

o

C

B 106

o

C

C 112

o

C

D 100,52

o

C

180.

Roztwór otrzymany w wyniku rozpuszczenia w 500g wody 100g pewnego zwi

ą

zku organicznego (nie

ulegaj

ą

cego dysocjacji) krzepnie w temperaturze 268,96K. Masa molowa tego zwi

ą

zku wynosi:

A 92

B 55,8

C 180

D 60

Do rozwi

ą

zania zada

ń

testowych o numerach 176-180 przydatna jest poni

ż

sza informacja:

Podwy

ż

szenie temperatury wrzenia (

∆

T

W

) podobnie jak obni

ż

enie temperatury topnienia (

∆

T

K

) roztworów w

stosunku do czystego rozpuszczalnika jest wprost proporcjonalne do st

ęż

enia (m) wyra

ż

onego w molach substancji na

kg rozpuszczalnika (molalno

ś

ci):

∆

T

W

=C

m

.

K

E

oraz

∆

T

K

=C

m

.

K

K

gdzie warto

ść

stałych krioskopowej K

K

i ebulioskopowej K

E

dla roztworów wodnych wynosz

ą

odpowiednio: -1,86

o

C

i 0,52

o

C dla substancji nie ulegaj

ą

cych procesowi dysocjacji. W obliczeniach nale

ż

y uwzgl

ę

dni

ć

fakt,

ż

e zarówno

∆

T

W

jak i

∆

T

K

s

ą

wielko

ś

ciami koligatywnymi.

W przypadku substancji ulegaj

ą

cych dysocjacji st

ęż

enie molalne

m

n

C

n

1

1

i

m

∑

=

=

gdzie:

n

i

- liczba moli poszczególnych jonów

m – masa rozpuszczalnika

32

13. Kinetyka i statyka reakcji

181.

Szybko

ść

reakcji chemicznej nie zale

ż

y od:

A energii aktywacji

B stałej równowagi chemicznej

B temperatury

D katalizatora

182.

Na zał

ą

czonym wykresie mamy przedstawion

ą

zale

ż

no

ść

st

ęż

enia reagentów od czasu trwania reakcji.

czas reakcji

s

te

z

e

n

ie

[

m

o

l/

d

m

3

]

[HI]

[H

2

] + [I

2

]

Wykres ten opisze najlepiej nast

ę

puj

ą

ce równanie reakcji:

A H

2(g)

+ I

2(g)

2HI

(g)

B 2HI

(g)

H

2(g)

+ I

2(g)

C H

2(g)

+ I

2(g)

⇔

2HI

(g)

D H

2

I

2

⇔

2HI

(aq)

183.

Je

ś

li wzrost ci

ś

nienia przesuwa równowag

ę

reakcji w prawo, to mo

ż

na stwierdzi

ć

,

ż

e:

A obj

ę

to

ść

reagentów podczas reakcji maleje

B obj

ę

to

ść

reagentów podczas reakcji ro

ś

nie

C ro

ś

nie energia aktywacji

D obj

ę

to

ść

reagentów podczas reakcji nie zmienia si

ę

184.

T

K

I

II

Poni

ż

szy wykres przedstawia zale

ż

no

ść

stałych równowagi K

od temperatury. Zmiany stałych dla reakcji I i II przedstawiaj

ą

odpowiednio:

Reakcje te charakteryzuj

ą

si

ę

zmianami energii opisywanymi poni

ż

ej symbloami

reakcja I

reakcja II

A

∆

H<0

∆

H>0

B

∆

H>0

∆

H>0

C

∆

H<0

∆

H<0

D

∆

H>0

∆

H<0

185.

W my

ś

l ogólnych zasad reakcji przebiegaj

ą

cych w fazie gazowej synteza amoniaku:

N

2

+ 3H

2

⇔

2NH

3

+ Q

Przebiega z najwi

ę

ksz

ą

wydajno

ś

ci

ą

je

ż

eli:

A stosunek obj

ę

to

ś

ciowy wodoru do azotu wynosi 2:1

B zmniejszymy ci

ś

nienie i temperatur

ę

C obni

ż

ymy temperatur

ę

i podwy

ż

szymy ci

ś

nienie

D podwy

ż

szymy temperatur

ę

i obni

ż

ymy ci

ś

nienie

33

186.

Podczas syntezy zwi

ą

zku AB ze stechiometrycznych ilo

ś

ci A i B osi

ą

gni

ę

to stan równowagi w którym

st

ęż

enia molowe wszystkich substancji były równe. Ile procent substancji A przereagowało?

A 33%

B 77%

C 50%

D 67%

187.

Stwierdzono,

ż

e w sanie równowagi układu opisanego równaniem: 2A + B

⇔

A

2

B

ilo

ś

ci równowagowe substancji wynosz

ą

odpowiednio:

A – 2 mole

B – 5 moli

A

2

B – 2 mole

Ilo

ść

moli substratów (w sumie A + B) u

ż

ytych w reakcji wynosiła:

A 7 moli

B 9 moli

C 12 moli

D 13 moli

E 11 moli

188.

Stała równowagi reakcji CO

2

+ H

2

⇔

CO + H

2

O w temperaturze 1100K wynosi K=1. Ilo

ść

moli CO w

zbiorniku zamkni

ę

tym po zmieszaniu 1 mola wodoru z 1 molem CO

2

po ustaleniu si

ę

równowagi wynosi:

A 0,25

B 0,5

C 0,75

D 1

189.

Zmieszano 3 mole pewnego chlorowca z 6 molami wodoru. W ustalonym stanie równowagi stwierdzono

powstanie 4 moli chlorowcowodoru obok odpowiednich ilo

ś

ci nieprzereagowanych substratów. Stała

równowagi reakcji syntezy chlorowcowodoru wynosi:

A 2

B 3

C 4

D 5

190.

Zmieszano 3 mole octanu etylu z 5 molami wody i 1 molem kwasu octowego. Stała równowagi reakcji

hydrolizy estru wynosi 0,25. W wyniku reakcji powstało alkoholu:

A 1 mol

B 3 mole

C 5 moli

D 0,25 mola

14. Kataliza

191.

Katalizator to substancja, która:

I zazwyczaj zwi

ę

ksza szybko

ść

przebiegu reakcji

II obni

ż

a energi

ę

niezb

ę

dn

ą

do utworzenia kompleksu aktywnego

III mo

ż

e zmniejsza

ć

szybko

ść

reakcji

IV wpływa na poło

ż

enie stanu równowagi chemicznej

Prawdziwe stwierdzenia zawieraj

ą

zdania:

A I, III, IV

B I, II, III

C tylko III

D I i II

192.

Ustal w któr

ą

stron

ę

przesunie si

ę

stan równowagi reakcji:

2SO

2

+ O

2

= 2SO

3

∆

H=-192kJ

Podwy

ż

szenie temperatury

Dodanie katalizatora

Zwi

ę

kszenie st

ęż

enia tlenu

A

nie zmieni si

ę

B

C

D

nie zmieni si

ę

34

193.

Reakcja autokatalityczna polega na tym,

ż

e przy

ś

piesza j

ą

:

A ka

ż

de zanieczyszczenie wprowadzone do układu

B wzrost st

ęż

enia substratu

C wzrost st

ęż

enia produktu

D wzrost temperatury układu

194.

Która z poni

ż

szych reakcji jest przykładem reakcji homogenicznej:

2SO

2

+ O

2

2SO

3

4NH

3

+ 5O

2

4NO + 6H

2

O

CH

3

COOH + C

2

H

5

OH

C

2

H

2

+ H

2

O

CH

3

CHO

V

2

O

5

Pt

H

2

SO

4

Hg

2+

CH

3

COOC

2

H

5

+ H

2

O

A

B

C

D

E

N

2

+ 3H

2

2NH

3

Fe

195.

Enzymy s

ą

katalizatorami białkowymi reakcji chemicznych w układach biologicznych. Wyró

ż

niamy

sze

ść

głównych klas enzymów: oksydoreduktazy, transferazy, hydrolazy, liazy, izomerazy, ligazy. Poni

ż

ej

podano zdania dotycz

ą

ce tych klas enzymów:

I Hydrolazy s

ą

to enzymy katalizuj

ą

ce hydroliz

ę

wi

ą

za

ń

estrowych i peptydowych

II Izomerazy s

ą

to enzymy katalizuj

ą

ce wewn

ę

trzne przekształcenie izomerów optycznych,

geometrycznych i pozycyjnych

III Transferazy s

ą

to enzymy katalizuj

ą

ce przeniesienie grupy X (innej ni

ż

wodór) pomi

ę

dzy par

ą

substratów A i B (A-X + B

B-X + A)

IV Liazy s

ą

to enzymy katalizuj

ą

ce ł

ą

czenie dwóch cz

ą

steczek z rozbiciem wi

ą

zania pirofosforowego w ATP.

Prawdziwe informacje zawieraj

ą

zdania:

A I, II, III

B tylko I

C II i III

D tylko IV

E wszystkie

196.

W celu ograniczenia negatywnego wpływu spalin na zanieczyszczenie powietrza w wielu krajach został

wprowadzony obowi

ą

zek instalowania katalizatorów w pojazdach z silnikiem spalinowym. Głównym

zadaniem tego typu katalizatorów jest:

A redukcja zwi

ą

zków ołowiu zawartych w gazach spalinowych do ołowiu metalicznego, który nast

ę

pnie

jest osadzany na odpowiednich, wymienianych filtrach.

B absorpcja tlenków azotu(IV) zawartego w gazach spalinowych na alkalicznym, wymiennym filtrze
C utlenianie czteroetylku ołowiu zawartego w benzynie do tlenku ołowiu(IV)
D utlenianie CO zawartego w gazach spalinowych do CO

2

, oraz redukcja tlenków azotu do azotu.

35

15. Dysocjacja

15.1.

Poj

ę

cia podstawowe. Stała i stopie

ń

dysocjacji

197.

Przedstawiony rysunek ilustruje proces prowadz

ą

cy do:

A hydrolizy
B dysocjacji
C elektrolizy
D substytucji

-

+

+

- + -

-

+

+

-

+

-

+

-

+

-

+

-

+

-

+

-

+

-

+

198.

Dysocjacja elektrolityczna zachodzi pod wpływem:
A dowolnego rozpuszczalnika

B pr

ą

du elektrycznego

C rozpuszczalników o budowie polarnej

D wył

ą

cznie wody

199.

Stopie

ń

dysocjacji elektrolitycznej okre

ś

la:

A liczba jonów, na które dysocjuje elektrolit
B stosunek liczby moli elektrolitu, która uległa dysocjacji do pocz

ą

tkowej liczby moli elektrolitu

C stosunek st

ęż

enia jonów do st

ęż

enia cz

ą

steczek zdysocjowanych

D suma algebraiczna ładunku jonów na które dysocjuje cz

ą

steczka elektrolitu

200.

Roztwór kwasu o wzorze HR zawiera 0,2 mola jonów R

-

i 2 mole niezdysocjowanych cz

ą

steczek HR.

Stopie

ń

dysocjacji tego kwasu wynosi:

A 0,091

B 0,1

C 0,182

D 0,2

201.

Stopie

ń

dysocjacji pewnego kwasu organicznego jednokarboksylowego w roztworze wodnym o st

ęż

eniu

0,1M wynoci 20%. Stała dysocjacji tego kwasu jest równa:

A 4

.

10

-3

B 5

.

10

-3

C 2

.

10

-3

D 4

.

10

-2

202.

Oblicz stopie

ń

dysocjacji 0,1molowego roztworu kwasu HX, którego stała dysocjacji w danych

warunkach wynosi 1,21

.

10

-5

A 0,5%

B 1,1%

C 1,6%

D 2%

36

203.

Na podstawie podanych ni

ż

ej reakcji

2CH

3

COOH + Na

2

CO

3

2CH

3

COONa + CO

2

+ H

2

O

H

2

CO

3

+ Na

2

SiO

3

Na

2

CO

3

+ H

2

SiO

3

oraz stałych dysocjacji kwasu benzoesowego (benzenokarboksylowego): K=6,3

.

10

-5

oraz kwasu

octowego: K=1,8

.

10

-5

wska

ż

zbiór kwasów uszeregowanych według rosn

ą

cej mocy:

A H

2

SiO

3

, H

2

CO

3

, CH

3

COOH, C

6

H

5

COOH

B CH

3

COOH, C

6

H

5

COOH, H

2

SiO

3

, H

2

CO

3

C H

2

SiO

3

, H

2

CO

3

, C

6

H

5

COOH, CH

3

COOH

D H

2

CO

3

,

C

6

H

5

COOH, H

2

SiO

3

, CH

3

COOH

204.

3dm

3

wodnego roztworu kwasu o ogólnym wzorze HX zawiera 5,418

.

10

23

jonów X

-

i 6 moli

niezdysocjowanych cz

ą

steczek HX. Stopie

ń

i stała dysocjacji kwasu HX wynosi:

stopie

ń

dyscocjacji

stała
dysocjacji

A

13%

4,5

.

10

-2

B

13%

9

.

10

-2

C

15%

4,5

.

10

-2

D

17,6%

4,5

.

10

-2

205.

Warto

ść

pK

a

dla kwasu octowego i trichlorooctowego wynosz

ą

odpowiednio 5,0 i 1,0. Stosunek stałych

dysocjacji tych kwasów

COOH

CH

COOH

CCl

3

3

K

K

x

=

wynosi:

A 5

B 10

-4

C 10000

D 0,2

206.

Jakie b

ę

d

ą

st

ęż

enia poszczególnych jonów po zmieszaniu ze sob

ą

100cm

3

0,1M roztworu KOH z

200cm

3

roztworu HCl o tym samym st

ęż

eniu?

[H

+

]

[OH

-

]

[K

+

]

[Cl

-

]

A

0,033

3

.

10

-13

0,033

0,067

B

3

.

10

-13

0,033

0,033

0,067

C

0,033

0

0,033

0,067

D

0,033

3

.

10

-13

0,067

0,033

37

15.2.

St

ęż

enie jonów wodorowych, pH roztworu

207.

Sporz

ą

dzono roztwory kwasu solnego o pH=2 i o pH=4. Które z poni

ż

szych stwierdze

ń

jest prawdziwe?

St

ęż

enie jonów H

+

w roztworze:

A o pH=2 jest 100 razy wy

ż

sze ni

ż

w roztworze o pH=4

B o pH=2 jest 100 razy mniejsze ni

ż

w roztworze o pH=4

C o pH=2 jest 2 razy mniejsze ni

ż

w roztworze o pH=4

D o pH=2 jest 2 razy wy

ż

sze ni

ż

w roztworze o pH=4

208.

Stwierdzono,

ż

e 1cm

3

roztworu zawiera 4,0

.

10

-2

mg całkowicie zdysocjowanego wodorotlenku sodu.

Jaka jest warto

ść

pH tego roztworu?

A 12

B 11

C 10

D 9

209.

pH 0,01 molowego roztworu fenolu o stałej dysocjacji K=10

-10

wynosi:

A 5

B 6

C 7

D 8

210.

pH 0,01 molowego roztworu aniliny o stałej dysocjacji zasadowej 4

.

10

-10

wynosi:

A 5,7

B 8,3

C 4,7

D 9,3

211.

Stopie

ń

dysocjacji jednomolowego roztworu kwasu octowego wynosi 0,4%. W 0,5dm

3

tego kwasu

znajduje si

ę

:

A 0,002 mola jonów H

+

B 0,004 mola jonów H

+

C 0,02 mola jonów H

+

D 0,5 mola jonów H

+

212.

Jakiej obj

ę

to

ś

ci roztworu kwasu solnego o pH=1 nale

ż

y u

ż

y

ć

do całkowitego zoboj

ę

tnienia 20cm

3

5%

roztworu zasady sodowej o g

ę

sto

ś

ci 1g/cm

3

.

A 0,20cm

3

B 0,25cm

3

C 0,20dm

3

D 0,25dm

3

213.

Je

ż

eli pH jakiego

ś

roztworu wynosi 3, to st

ęż

enie jonów wodorotlenowych w tym roztworze ma warto

ść

:

A 10

-3

mol/dm

3

B 10

-7

mol/dm

3

C 10

-11

mol/dm

3

D 10

-14

mol/dm

3

214.

Do probówek z wod

ą

(rys.) wprowadzono substancje:

H

2

S

CO

NH

3

KBr

CH

3

OH

I

II

III

IV

V

W probówkach mo

ż

na stwierdzi

ć

st

ęż

enie jonów:

38

H

+

>OH

-

OH

-

>H

+

H

+

=OH

-

A

I, II

III, IV

V

B

I, II, V

III, V

IV

C

I

III

II, IV, V

D

I, IV

III, V

II

E

I, II

III, V

IV

215.

Do naczynia zawieraj

ą

cego 250cm

3

kwasu solnego dodano 10g 1% roztworu Ca(OH)

2

otrzymuj

ą

c

roztwór o odczynie oboj

ę

tnym. Jakie pH miał roztwór kwasu solnego.

A 2

B 2,6

C 2,3

D 2,9

16. Wska

ź

niki, przewodnictwo roztworów

216.

Pewien wska

ź

nik ma charakter bardzo słabej zasady, w postaci niezdysocjowanej jest bezbarwny, za

ś

w

postaci jonowej czerwony. W zale

ż

no

ś

ci od warto

ś

ci pH wska

ź

nik ten mo

ż

e przyjmowa

ć

barwy:

pH<7

pH=7

pH>7

A

bezbarwny

bezbarwny

czerwony

B

czerwony

czerwony

czerwony

C

bezbarwny

czerwony

bezbarwny

D

czerwony

bezbarwny

bezbarwny

217.

Stopie

ń

dysocjacji oran

ż

u metylowego (wska

ź

nik ma charakter słabego kwasu typu HX) w roztworze

kwa

ś

nym wynosi 20%. Jakie jest pH tego roztworu je

ś

li stała dysocjacji wska

ź

nika jest równa 2

.

10

-4

?

A 3,0

B 3,1

C 5,0

D 10,3

218.

W wyniku reakcji potasu z wod

ą

wobec fenoloftaleiny powstały roztwór zabarwił si

ę

na kolor malinowy,

poniewa

ż

:

A jony uległy hydratacji
B st

ęż

enie jonów wodorowych jest wy

ż

sze ni

ż

st

ęż

enie jonów wodorotlenowych

C wzrosło st

ęż

enie jonów wodorotlenowych

D zmniejszyło si

ę

pH roztworu

219.

Przeprowadzono nast

ę

puj

ą

ce do

ś

wiadczenie:

HCl

NaOH

HCl

NaOH

Na

2

CO

3

NH

4

Cl

CuSO

4

Na

2

S

I

II

III

IV

39

U wylotu której probówki zwil

ż

ony wod

ą

papierek lakmusowy zabarwi si

ę

na niebiesko?

A I

B II

C III

D IV

220.

Rysunek obrazuje urz

ą

dzenie słu

żą

ce do analitycznej

czynno

ś

ci laboratoryjnej. Na wykresie podano zmiany pH

roztworu 2 w kolbce pod wpływem dodawania roztworu 1
z biurety. Wybierz odpowiedzi dotycz

ą

ce roztworów 1 i 2,

nazwy opisywanej tu czynno

ś

ci laboratoryjnej oraz podaj

barw

ę

fenoloftaleiny na pocz

ą

tku i ko

ń

cu operacji.

nazwa czynno

ś

ci

laboratoryjnej

roztwór 1

roztwór 2

barwa wska

ź

nika

pocz

ą

tkowa

ko

ń

cowa

A

kompleksowanie

woda amoniakalna

Ag

2

SO

4(aq)

bezbarwna

malinowa

B

miareczkowanie

kwas

zasada

malinowa

bezbarwna

C

odmineralizowanie wody

roztwór jonitu

NaCl

(aq)

bezbarwna

malinowa

D

miareczkowanie

zasada

kwas

malinowa

bezbarwna

221.

Miareczkowano mocny kwas mocn

ą

zasad

ą

. Wyniki zarejestrowano na wykresie. Który z wykresów

odpowiada wykonanemu do

ś

wiadczeniu?

A

B

C

D

V

pH

12

10

6

2

4

8

µ

V zasady

µ

V zasady

µ

V zasady

µ

V zasady

40

222.

η

0

H

2

SO

4

(cm

3

)

punk rownowaznikowy

Wykres przedstawia zmiany przewodnictwa elektrycznego

roztworu

η

elektrolitu w zale

ż

no

ś

ci od ilo

ś

ci dodanego roztworu

kwasu siarkowego(VI):

Elektrolitem tym jest:

A NaOH

B NaCl

C Ba(OH)

2

D BaSO

4

223.

Wodny roztwór amoniaku i siarkowodoru słabo przewodz

ą

pr

ą

d elektryczny. Podaj, jak zmieni si

ę

przewodnictwo pr

ą

du elektrycznego po zmieszaniu tych roztworów.

A nie zmieni si

ę

B zmaleje prawie do zera

C wzro

ś

nie

D zmaleje

224.

Ile miligramów Ca(OH)

2

znajdowało si

ę

w 100cm

3

roztworu wodorotlenku wapnia, je

ś

li na

miareczkowanie tego roztworu wobec fenoloftaleiny jako wska

ź

nika zu

ż

yto 50cm

3

roztworu HCl o st

ęż

eniu

0,2mol/dm

3

?

A 370,00

B 740,00

C 0,37

D 0,74

E 37,00

225.

Próbk

ę

składaj

ą

c

ą

si

ę

wył

ą

cznie z Li

2

CO

3

i BaCO

3

o masie 1g miareczkowano 15cm

3

kwasu solnego o

st

ęż

eniu 1M. Procentowa zawarto

ść

w

ę

glanu litu w próbce wynosi w przybli

ż

eniu:

A 71%

B 50%

C 40%

D 29%

E 14%

17. Teorie kwasów i zasad

226.

Zgodnie z teori

ą

Brønsteda-Lowry’ego kwasami s

ą

zwi

ą

zki oddaj

ą

ce protony (jony wodorowe), a

zasadami zwi

ą

zki przył

ą

czaj

ą

ce protony (jony wodorowe). Zgodnie z teori

ą

woda w reakcjach

przedstawionych równaniami:

I H

2

O + NH

3

NH

4

+

+ OH

-

II H

2

O + HCl

H

3

O

+

+ Cl

-

III H

2

O + CO

3

-2

HCO

3

-

+ OH

-

zachowuje si

ę

jak:

I

II

III

A

zasada

kwas

zasada

B

kwas

kwas

zasada

C

zasada

zasada

kwas

D

kwas

zasada

kwas

41

227.

W których z podanych ni

ż

ej równa

ń

reakcji protolitycznych woda zachowuje si

ę

jak kwas, a w których jak

zasada w uj

ę

ciu teorii Brønsteda-Lowry’ego?

a HSO

4

-

+ H

2

O = H

3

O

+

+ SO

4

2-

b SO

3

2-

+ H

2

O = HSO

3

-

+ OH

-

c NH

3

+ H

2

O = NH

4

+

+ OH

-

d H

2

S + H

2

O = H

3

O

+

+ HS

-

e CH

3

COO

-

+ H

2

O = CH

3

COOH + OH

-

kwas

zasada

A

b, c, d

a, e

B

a, d

b, c, e

C

c, e

a, b, d

D

b, c, e

a, d

228.

Wska

ż

sprz

ęż

on

ą

według Brønsteda par

ę

kwas-zasada:

A HCl – H

2

O

B H

3

O

+

- H

2

O

C NH

3

– OH

-

D H

2

O – FeCl

3

229.

Wska

ż

kwas Lewisa, który nie jest kwasem według Arheniusa ani według Brønsteda:

A HCN

B C

2

H

5

OH

2

+

C H

3

O

+

D Cu

2+

230.

Wska

ż

, które z reakcji kwasowo-zasadowych zachodz

ą

zgodnie z teori

ą

elektronow

ą

kwasów i zasad:

I H

2

O + H

+

H

3

O

+

II 2KOH + H

2

S

K

2

S + 2H

2

O

III Ag

+

+ 2NH

3

[Ag(NH

3

)

2

]

+

IV H

2

SO

4

+ 2NH

4

OH

(NH

4

)

2

SO

4

+ 2H

2

O

A I i II

B I i III

C I i IV

D II i IV

231.

Teoria Arheniusa ma ograniczon

ą

przydatno

ść

dla wyja

ś

nienia własno

ś

ci zasadowych:

A NaOH

B AgOH

C Al(OH)

3

D CH

3

NH

2

232.

Zgodnie z teori

ą

Brønsteda ka

ż

demu kwasowi odpowiada sprz

ęż

ona z nim zasada:

HB + H

2

O

B

-

+ H

3

O

+

kwas

zasada

sprz

ęż

ona

zasada

sprz

ęż

ony

kwas

przy czym im silniejszy jest kwas tym słabsza sprz

ęż

ona z nim zasada. Posługuj

ą

c si

ę

t

ą

reguł

ą

, wska

ż

która z poni

ż

szych zasad jest najsłabsza:

A Cl

-

B C

6

H

5

O

-

C OH

-

D CH

3

COO

-

42

18. Amfoteryczno

ść

233.

Które z równa

ń

reakcji ilustruj

ą

charakterystyczn

ą

wła

ś

ciwo

ść

tlenku glinowego?

Al

2

O

3

+ 6H

+

2Al

3+ +

3H

2

O

2Al(OH)

3

Al

2

O

3

+ 3H

2

O

Al

2

O

3

+ 3H

2

O

2Al(OH)

3

Al

2

O

3

+ 2OH

-

2AlO

2

-

+ H

2

O

I

II

III

IV

A I, III

B I, IV

C II, III

D II, IV

234.

Produktem reakcji Al(OH)

3

z KOH mo

ż

e by

ć

:

A KAlO

2

lub K

3

AlO

3

B tylko K

3

[Al(OH)

6

]

C KAlO

2

, albo K[Al(OH)

4

] albo K

3

[Al(OH)

6

]

D ka

ż

da z wymienionych soli

235.

Do probówki z roztworem siarczanu(VI) miedzi(II) stopniowo dodawano roztwór zasady sodowej. Które

równania chemiczne przedstawiaj

ą

zachodz

ą

ce reakcje:

Cu

2+

+ 2OH

-

Cu(OH)

2

CuSO

4

+ 2NaOH

Cu(OH)

2

+ Na

2

SO

4

Cu

2+

+ SO

4

2-

+ 2Na

+

+ 2OH

-

Cu

2+

+ 2OH

-

+ 2Na

+

+ SO

4

2-

Cu(OH)

2

+ 2OH

-

CuO

2

2-

+ 2H

2

O

I

II

III

IV

A I, III

B II, III

C I, IV

D I, II

236.

Porównuj

ą

c wła

ś

ciwo

ś

ci chemiczne wodorotlenku manganu(II), Mn(OH)

2

i wodorotlenku chromu(III)

Cr(OH)

3

, stwierdzono,

ż

e:

A obydwa zwi

ą

zki reaguj

ą

tylko z kwasami

B Mn(OH)

2

reaguje tylko z kwasami, a Cr(OH)

3

równie

ż

z zasadami

C Cr(OH)

3

reaguje tylko z kwasami, a Mn(OH)

2

równie

ż

z zasadami

D obydwa zwi

ą

zki reaguj

ą

z kwasami i zasadami

237.

Stop glinu z magnezem rozpuszczono w kwasie solnym. Do otrzymanego roztworu dodano nadmiar

NaOH. W jakiej postaci znajduje si

ę

glin po zako

ń

czonej reakcji:

A w roztworze, jako chlorek glinu
B w osadzie, jako Al(OH)

3

C w roztworze, jako glinian sodowy NaAlO

2

D stop glinu z magnezem nie rozpuszcza si

ę

w roztworach wodnych HCl i NaOH

43

238.

Wprowadzono 2,7g glinu do:

I nadmiaru st

ęż

onego kwasu solnego

II nadmiaru st

ęż

onego roztworu NaOH

Porównuj

ą

c ilo

ś

ci wydzielonego wodoru otrzymane w obu reakcjach (w przeliczeniu na warunki

normalne) stwierdzono,

ż

e:

A wi

ę

cej wodoru wydzieliło si

ę

w reakcji z NaOH

B wi

ę

cej wodoru wydzieliło si

ę

w reakcji z HCl

C w obu reakcjach wydzieliły si

ę

identyczne ilo

ś

ci wodoru

D wodór otrzymano tylko w reakcji z HCl, st

ęż

ony NaOH pasywuje glin – reakcja nie zachodzi.

239.

W czterech probówkach znajdowały si

ę

roztwory zawieraj

ą

ce ni

ż

ej wymienione jony. Po dodaniu

nadmiaru NaOH pozostanie osad w probówce zawieraj

ą

cej jony:

A Zn

2+

B Mg

2+

C Al

3+

D Cr

3+

240.

Do roztworu zawieraj

ą

cego 16,14g ZnSO

4

dodano roztwór zawieraj

ą

cy 0,25 mola NaOH. Masa

powstałego osadu w zlewce wynosiła:
A 9,94 g

B 7,46 g

C 24,85 g

D 4,97 g

19. Hydroliza

241.

W trzech probówkach znajduj

ą

si

ę

wodne roztwory nast

ę

puj

ą

cych soli: KCl, NH

4

Cl i K

2

S. Badaj

ą

c

odczyn tych roztworów stwierdzono,

ż

e substancja w probówce I ma odczyn kwa

ś

ny, w II zasadowy a w III

oboj

ę

tny. Na tej podstawie dokonano identyfikacji soli. Która odpowied

ź

zawiera poprawnie zidentyfikowane

sole:

I

II

III

A

NH

4

Cl

KCl

K

2

S

B

NH

4

Cl

K

2

S

KCl

C

K

2

S

KCl

NH

4

Cl

D

KCl

K

2

S

NH

4

Cl

242.

Wska

ż

par

ę

tlenków daj

ą

c

ą

w wyniku reakcji zwi

ą

zek, który w roztworze wodnym barwi fenoloftalein

ę

na ró

ż

owo.

A CaO i SO

3

B Na

2

O i NO

C Al

2

O

3

i SO

3

D K

2

O i CO

2

44

243.

Przygotowano roztwory wodne nast

ę

puj

ą

cych substancji:

I

II

III

IV

V

VI

CH

3

ONa

Fe(NO

3

)

2

K

3

PO

4

(NH

4

)

2

S

NaNO

3

CH

3

COONH

4

Hydrolizie kationowo-anionowej ulegaj

ą

substancje w probówkach:

A I, II i III

B II, V i VI

C I, III i V

D II, IV i VI

244.

Jakie odczyny wykazuj

ą

wodne roztwory Na

3

PO

4

, Na

2

HPO

4

, NaH

2

PO

4

o tych samych st

ęż

eniach?

Na

3

PO

4

Na

2

HPO

4

NaH

2

PO

4

A

silnie zasadowy

silnie zasadowy

silnie zasadowy

B

silnie zasadowy

słabo zasadowy

słabo kwasowy

C

oboj

ę

tny

słabo zasadowy

silnie zasadowy

D

silnie zasadowy

silnie zasadowy

słabo kwasowy

245.

Czterochlorek tytanu jest lotn

ą

ciecz

ą

o temperaturze wrzenia 136

o

C. W wojsku znalazł zastosowanie do

wytwarzania zasłon dymnych, poniewa

ż

z par

ą

wodn

ą

reaguje zgodnie z równaniem:

TiCl

4

+ 2H

2

O

TiO

2

+ 4HCl daj

ą

c g

ę

st

ą

mgł

ę

Równanie to opisuje reakcj

ę

:

A dysproporcjonowania

B hydrolizy

C zoboj

ę

tnienia

D utlenienia

246.

Stała i stopie

ń

hydrolizy jonów NO

2

-

w 0,01M roztworze NaNO

2

wynosz

ą

odpowiednio:

A K=2,5

.

10

-11

,

β

=5

.

10

-5

B K=2,5

.

10

-9

,

β

=5

.

10

-4

C K=2,5

.

10

-10

,

β

=1,58

.

10

-5

D K=2,5

.

10

-10

,

β

=5

.

10

-4

K

HNO2

=4

.

10

-4

247.

Stała i stopie

ń

hydrolizy CH

3

COONH

4

w 0,01M roztworze tej soli wynosz

ą

odpowiednio:

A K=3

.

10

-6

,

β

=0,055

B K=3

.

10

-5

,

β

=0,55

C K=3,1

.

10

-5

,

β

=0,55%

D K=3

.

10

-5

,

β

=5,5%

K

NH4OH

=1,7

.

10

-5

K

CH3COOH

=1,86

.

10

-5

248.

pH 0,001M roztworu CH

3

COONa wynosi w przybli

ż

eniu:

A 6

B 7

C 8

D 11

K

CH3COOH

=1,86

.

10

-5

45

249.

pH buforu powstałego ze zmieszania 500cm

3

0,2M CH

3

COOH i 500cm

3

0,2M CH

3

COONa wynosi w

przybli

ż

eniu:

A 5

B 9

C 7

D 6

20. Iloczyn rozpuszczalno

ś

ci

250.

Iloczyn rozpuszczalno

ś

ci CaSO

4

: I

R

=[Ca

+2

][SO

4

-2

]=6,3

.

10

-5

Po zmieszaniu równych obj

ę

to

ś

ci roztworów siarczanu potasu i chlorku wapnia o st

ęż

eniach0,010M

stwierdzamy,

ż

e:

A wytr

ą

cił si

ę

osad CaSO

4

B nie obserwujemy

ż

adnych zmian poniewa

ż

nie został przekroczony iloczyn rozpuszczalno

ś

ci CaSO

4

C wytr

ą

cił si

ę

osad KCl

D wytr

ą

cił si

ę

osad CaSO

4

, ale dopiero po silnym wytrz

ą

saniu

251.

Zmieszano 250cm

3

0,02M roztworu AgNO

3

z 250cm

3

0,01M NaCl (I

R AgCl

=1,58

.

10

-10

).

A osad si

ę

wytr

ą

ci, a w roztworze pozostanie nadmiar AgNO

3

B osad si

ę

wytr

ą

ci, a w roztworze pozostanie nadmiar NaCl

C osad si

ę

nie wytr

ą

ci

D wytr

ą

ci si

ę

osad AgNO

3

252.

Zwi

ą

zki AB i AC

2

maj

ą

warto

ś

ci iloczynów rozpuszczalno

ś

ci sobie równe (4

.

10

-18

). Mo

ż

na z tego

wywnioskowa

ć

,

ż

e:

A zwi

ą

zek AB jest lepiej rozpuszczalny ni

ż

AC

2

B zwi

ą

zek AC

2

jest lepiej rozpuszczalny ni

ż

AB

C zwi

ą

zki AB i AC

2

s

ą

jednakowo, słabo rozpuszczalne w wodzie

D oba zwi

ą

zki s

ą

dobrze rozpuszczalne w wodzi

253.

Iloczyn rozpuszczalno

ś

ci Ag

2

CrO

4

wynosi 9

.

10

-12

, a PbCrO

4

wynosi 1,8

.

10

-14

. który z tych zwi

ą

zków jest

słabiej rozpuszczalny?

A PbCrO

4

B AgCrO

4

C PbCrO

4

i AgCrO

4

s

ą

jednakowo trudno rozpuszczalne w wodzie

D na podstawie podanych informacji nie jest mo

ż

liwe porównanie rozpuszczalno

ś

ci omawianych

zwi

ą

zków.

254.

Iloczyn rozpuszczalno

ś

ci Ag

2

CrO

4

wynosi I

R

=1

.

10

-12

. Oznacza to,

ż

e 1dm

3

nasyconego roztworu tej soli

zawiera około:

A 6,3

.

10

-5

moli Ag

2

CrO

4

B 9,4

.

10

-7

moli Ag

2

CrO

4

C 1

.

10

-6

moli Ag

2

CrO

4

D 1

.

10

-3

moli Ag

2

CrO

4

46

255.

Po dodaniu do zlewki zawieraj

ą

cej nasycony, wodny roztwór BaSO

4

kropli 1M roztworu H

2

SO

4

:

A równowaga układu nie ulegnie zmianie
B wzro

ś

nie st

ęż

enie jonów Ba

+2

w roztworze w zlewce

C zmaleje st

ęż

enie jonów Ba

+2

w roztworze w zlewce

D zmaleje st

ęż

enie jonów SO

4

-2

w roztworze w zlewce

256.

Przy jakiej warto

ś

ci pH zaczyna si

ę

wytr

ą

ca

ć

osad Fe(OH)

2

(I

R Fe(OH)2

=10

-14

) z 0,01M roztworu wzgl

ę

dem

jonów Fe

+2

?

A 6

B 8

C 4,6

D 9,4

257.

Jaka jest rozpuszczalno

ść

BaSO

4

w 0,01M wodnym roztworze BaCl

2

? (I

R BaSO4

=1

.

10

-10

)

A 2,33

.

10

-3

g/dm

3

B 2,33

.

10

-6

g/dm

3

C 2,33

.

10

-4

g/dm

3

D 2,33

.

10

-2

g/dm

3

258.

Ile cm

3

0,01M roztworu wodorotlenku sodu nale

ż

y doda

ć

do 150cm

3

nasyconego roztworu Cd(OH)

2

, tak

aby rozpuszczalno

ść

wodorotlenku kadmu zmalała 50-krotnie? I

R

Cd(OH)2

=2,8

.

10

-14

A 4,2cm

3

B 9,7cm

3

C 28,3cm

3

D 38,3cm

3

21. Zwi

ą

zki kompleksowe

259.

Liczba koordynacyjna jonu centralnego mo

ż

e by

ć

zdefiniowana jako:

A liczba wszystkich jonów tworz

ą

ca zwi

ą

zek kompleksowy

B liczba jonów centralnych w zwi

ą

zku kompleksowym

C liczba ligandów jednopozycyjnych otaczaj

ą

ca jon centralny w zwi

ą

zku kompleksowym

D ilo

ść

jonów zawartych w zewn

ę

trznej sferze koordynacyjnej zwi

ą

zku kompleksowego

E suma ilo

ś

ci ligandów i jonów centralnych w wewn

ę

trznej sferze koordynacyjnej zwi

ą

zku

kompleksowego.

260.

Atom centralny w zwi

ą

zku zespolonym [Cr(NH

3

)

5

Cl]Cl

2

ma liczb

ę

koordynacyjn

ą

równ

ą

:

A 5

B 6

C 8

D 2

261.

I. Im mniejsza stał

ą

nietrwało

ś

ci tym bardziej trwały kompleks

II. Im mniejsza stała nietrwało

ś

ci tym kompleks jest mniej trwały

III. Im mniejsza stała nietrwało

ść

i tym wi

ę

ksza warto

ść

stałej trwało

ś

ci

IV. Ładunek jonu kompleksowego jest sum

ą

ładunków ligandów i jonu centralnego

V. Ładunek jonu kompleksowego jest iloczynem ładunków ligandów i jonu centralnego

Spo

ś

ród wymienionych powy

ż

ej zda

ń

prawdziwymi s

ą

:

A I, III, V

B II i IV

C I, III i IV

D tylko I

E I i IV

47

262.

Jonami centralnymi w podanych ni

ż

ej zwi

ą

zkach s

ą

jony: Ag

+

, Co

3+

, Cr

3+

, Pt

4+

. Okre

ś

l ładunek x, y, z, k,

w nast

ę

puj

ą

cych jonach zespolonych:

[Ag(CN)

2

]

x

[Co(CN)

6

]

y

[Cr(NH

3

)

5

Cl]

z

[PtCl

6

]

k

A

1+

3-

3+

2-

B

2-

3+

2+

4+

C

1-

3-

2+

2-

D

2+

3+

3+

4+

263.

Bis(tiosiarczano)srebrzan(I) sodu to zwi

ą

zek o wzorze:

A Na

3

[Ag(S

2

O

3

)

2

]

B NaAg(S

2

O

3

)

2

C Na[Ag(S

2

O

3

)

4

]

D Na[Ag

2

S

2

O

3

]

264.

Chlorek heksaakwachromu(III) to zwi

ą

zek o wzorze:

A [Cr(H

2

O)

6

]Cl

3

B [CrCl

6

]

.

H

2

O

C [Cr

6

Cl]

.

H

2

O

D [CrCl

3

]

.

H

2

O

265.

Podaj poprawne nazwy systematyczne poni

ż

szych zwi

ą

zków kompleksowych:

[Co(NO

3

)(NH

3

)

5

]Cl

2

K

2

[Fe(CN)

5

NO]

A chlorek pentaaminanitrokobaltu(III)

pentacyjanonitrozylo

ż

elazian(II) potasu

B chlorek pentaaminaazotanokobaltu(III)

pentacyjanonitrozyl

ż

elazian(III) potasu

C pentaaminadichloronitrylokobaltan(III)

cyjanek nitrozo

ż

elazianu(II)

D chlorek pentaaminaazotanokobaltu(II)

pentacyjanonitrozo

ż

elazian(III) potasu

266.

Do

ś

wiadczalnie stwierdzono,

ż

e jeden mol zwi

ą

zku kompleksowego tworzy z nadmiarem AgNO

3

dokładnie jeden mol AgCl. Budow

ę

tego zwi

ą

zku najlepiej przedstawia wzór:

A [Cr(NH

3

)

4

(H

2

O)

2

]Cl

3

B [Cr(NH

3

)

4

(H

2

O)

2

Cl]Cl

2

C [Cr(NH

3

)

4

(H

2

O)

2

Cl

2

]Cl D [Cr(NH

3

)

3

(H

2

O)

2

Cl

3

]

.

NHl

3

267.

St

ęż

enie jonów Ag

+

w 0,01M roztworze [Ag(NH

3

)

2

]

+

wynosi:

A 2,5

.

10

-5

M

B 1,25

.

10

-5

M

C 5,4

.

10

-4

M

D 1,6

.

10

-7

M

Stała trwało

ś

ci [Ag(NH

3

)

2

]

+

wynosi w przybli

ż

eniu 1,6

.

10

7

268.

Stopie

ń

dysocjacji jonu [Fe(CN)

6

]

3-

w 1M roztworze heksacyjano

ż

elazianu(III) potasu wynosi:

A 2

.

10

-6

%

B 2,2

.

10

-5

%

C 10

-2

%

D 10

-3

%

Stała trwało

ś

ci [Fe(CN)

6

]

3-

wynosi w przybli

ż

eniu 1

.

10

42

48

22. Procesy redox

22.1.

Poj

ę

cia podstawowe

269.

Zaznacz szereg zwi

ą

zków, w którym wyst

ę

puj

ą

wył

ą

cznie utleniacze:

A NaCl, NaOCl, NaClO

4

, Na

2

S

B SO

3

, KMnO

4

, H

2

O

2

, CrO

3

C Na

2

S

2

O

3

, O

2

, PbO

2

, HNO

3

D N

2

O

5

, K

2

Cr

2

O

7

, Na

2

CrO

4

, F

2

270.

Na podstawie równa

ń

reakcji:

1. H

2

O

2

+ 2I

-

+ 2H

+

2H

2

O + I

2

2. 5H

2

O

2

+ 2MnO

4

-

+ 6H

+

8H

2

O + 5O

2

+ 2Mn

2+

3. 3H

2

O

2

+ 2Cr

3+

+ 10OH

-

2CrO

4

2-

+ 8H

2

O

mo

ż

esz powiedzie

ć

,

ż

e nadtlenek wodoru:

A zawsze pełni rol

ę

utleniacza

B w

ś

rodowisku kwa

ś

nym jest zawsze utleniaczem, a w

ś

rodowisku zasadowym jest reduktorem

C utleniaczem jest w reakcji opisanej równaniem 2
D utleniaczem jest w reakcjach opisanych równaniami 1 i 3

271.

W podanych indywiduach chemicznych stopie

ń

utlenienia siarki wynosi kolejno:

H

2

S

S

2-

SO

3

2-

S

8

SO

4

2-

A

-2

-2

+4

0

+6

B

+2

-2

+6

+8

+4

C

+2

+2

+4

-8

-6

D

-1

0

+4

0

+6

272.

Poni

ż

ej przedstawiono kilka równa

ń

reakcji:

I. CH

3

OH + CH

3

COOH

CH

3

COOCH

3

+ H

2

O

II. C

6

H

5

NO

2

+ 6H

*

C

6

H

5

NH

2

+ 2H

2

O

III. C

2

H

4

+ Br

2

C

2

H

4

Br

2

IV. H

2

NCONH

2

+ HNO

3

[H

2

NCONH

3

]

+

+

NO

3

-

Reakcje utleniania i redukcji przedstawiaj

ą

równania:

A II i III

B I i IV

C I, III i IV

D I, II, III i IV

273.

W reakcji MnO

2

+ 2S

MnS + SO

2

:

A utleniaczem jest mangan i tlen a reduktorem siarka
B mangan jest utleniaczem, a siarka utleniaczem i reduktorem
C utleniaczem jest mangan a siarka reduktorem
D reduktorem jest mangan, a utleniaczem siarka

49

274.

W celu rozpuszczenia 8,7g tlenku manganu(IV) w kwasie solnym nale

ż

y u

ż

y

ć

:

A 400cm

3

0,2M roztworu tego kwasu

B 100cm

3

2M roztworu tego kwasu

C 200cm

3

2M roztworu tego kwasu

D 200cm

3

0,2M roztworu tego kwasu

275.

Podaj, które z poni

ż

szych równa

ń

reakcji chemicznych:

I Mg

+2

+ 2e

Mg

II CH

2

=CH

2

+ H

2

CH

3

-CH

3

III 2Br

-

+ Cl

2

Br

2

+ 2Cl

-

IV N

2

O

5

+ H

2

O

2HNO

3

V Fe + S

FeS

Ilustruj

ą

procesy utleniania i redukcji:

A II, III, V

B I, III, V

C III, IV, V

D I, II, IV

276.

Przeprowadzono do

ś

wiadczenie zgodne z poni

ż

szymi schematami:

KMnO

4

+ KNO

2

NaOH

H

2

O

H

2

SO

4

Na

2

CO

3

Zmian

ę

barwy z fioletowej na zielon

ą

zaobserwowano w do

ś

wiadczeniu:

A tylko w I

B I i IV

C tylko w II

D II i III

277.

Stopnie utlenienia atomów w

ę

gla i azotu w cz

ą

steczce acetamidu wynosz

ą

odpowiednio:

CH

3

C

NH

2

O

x

y

z

x

y

z

A

-III

III

-III

B

-III

IV

III

C

III

0

-III

D

-III

II

III

50

22.2.

Przewidywanie kierunku reakcji

278.

Dla podanych układów redoks potencjały standardowe wynosz

ą

:

MnO

2

+ 4H

+

+ 2e

2H

2

O + Mn

2+

1,28V

Cr

2

O

7

2-

+ 14H

+

+ 6e

7H

2

O + 2Cr

3+

1,36V

Cl

2

+ 2e <==> 2Cl

-

1,36V

MnO

4

-

+ 8H

+

+ 5e

4H

2

O + Mn

2+

1,52V

Wynika z tego,

ż

e:

A w

ś

rodowisku kwa

ś

nym MnO

4

-

mo

ż

e by

ć

utleniaczem jonów Cl

-

do chloru Cl

2

B w

ś

rodowisku zasadowym jony Cr

2

O

7

2-

mog

ą

utlenia

ć

jony Cl

-

do chloru Cl

2

C w

ś

rodowisku kwa

ś

nym jony Cr

2

O

7

2-

mog

ą

utlenia

ć

jony Cl

-

do chloru Cl

2

D w

ś

rodowisku kwa

ś

nym jony MnO

4

-

nie mog

ą

utlenia

ć

jonów Cl

-

do chloru Cl

2

E w

ś

rodowisku kwa

ś

nym MnO

4

-

nie mo

ż

e by

ć

utleniaczem jonów Cl

-

do chloru Cl

2

279.

Standardowe potencjały redoks reakcji utleniania i redukcji wynosz

ą

:

S + 2e

S

2-

-0,51V

Cr

2

O

7

2-

+ 14H

+

+ 6e

2Cr

3+

+ 7H

2

O

+1,36V

H

2

O

2

+ 2H

+

+ 2e

2H

2

O

+1,78V

MnO

4

-

+ 8H

+

+ 5e

Mn

2+

+ 4H

2

O

+1,52V

Wynika z tego,

ż

e:

A jony Cr

3+

nie mog

ą

w

ś

rodowisku kwa

ś

nym zredukowa

ć

H

2

O

2

B jony MnO

4

-

mog

ą

w

ś

rodowisku kwa

ś

nym by

ć

utleniaczem jonów S

2-

do siarki S

C jony Cr

2

O

7

2-

mog

ą

w

ś

rodowisku kwa

ś

nym zredukowa

ć

jony S

2-

do siarki S

D dwie odpowiedzi s

ą

prawdziwe

280.

Reakcj

ę

aldehydów z odczynnikiem Tollensa mo

ż

na przedstawi

ć

w pstaci równania redox:

HCHO + 2Ag

+

+ H

2

O

HCOOH + 2H

+

+ 2Ag

0

Potencjały normalny odpowiednich reakcji redoks wynosz

ą

:

HCOOH + 2H

+

+ 2e

HCHO + H

2

O

E

0

=+0,06V

Ag

+

+ e

Ag

0

E

0

=+0,80V

Ró

ż

nica potencjałów redox, która uzasadnia zachodzenie tej reakcji wynosi:

A 0,74V

B 0,86V

C 1,21V

D 0,40V

281.

Mied

ź

rozpuszczono (całkowicie) w 20cm

3

x-molowego roztworu kwasu azotowego. Wydzieliło si

ę

0,9cm

3

bezbarwnego gazu (warunki normalne). Jakie jest st

ęż

enie molowe tego kwasu, je

ś

li oba substraty

przereagowały całkowicie?

A 0,008M

B 0,8M

C 0,1M

D 0,004M

E 0,04M

51

282.

Przeprowadzono badanie zachowania si

ę

metali w 1-molowych roztworach soli, w sposób podany na

rysunku:

Fe

Fe

Pb

Pb

Ag

1

2

3

4

5

Cu

2+

SO

4

2-

Zn

2+

SO

4

2-

Ag

+

NO

3

-

Mg

2+

2Cl

-

Sn

2+

2Cl

-

Po pi

ę

ciu minutach zauwa

ż

ono zmiany w probówkach oznaczonych numerami:

A 1 i 3

B 1, 3 i 5

C 2 i 4

D 2, 4 i 5

283.

W reakcji kwasu azotowego(V) z fosforem wydziela si

ę

bezbarwny gaz. Do utlenienia 93g fosforu, 50%

roztworem kwasu azotowego(V) zu

ż

yto tego roztworu:

A 157,5g

B 315,0g

C 630,0g

D 930,0g

284.

W których probówkach wydzieli si

ę

gaz po dodaniu kwasu solnego:

HCl

Cu

Na

2

SO

4

CaCO

3

Al

4

C

3

KMnO

4

I

II

III

IV

V

A I, II, III

B I, IV, V

C II, III

D III, IV, V

285.

Aby ze 100cm

3

0,05 molowego roztworu H

2

SO

4

otrzyma

ć

maksymaln

ą

ilo

ść

wodoru, nale

ż

y doda

ć

:

A 0,3g Fe

0,3g Cu

C 0,3g Zn

D we wszystkich przypadkach wydzieli si

ę

tyle samo wodoru

286.

6,5g pewnego metalu wrzucono do soli srebrowej. Metal uległ roztworzeniu daj

ą

c jony dwudodatni, a

wydzielone srebro po przemyciu i wysuszeniu wa

ż

yło 21,6g. Obliczy

ć

mas

ę

atomow

ą

metalu.

A 65

B 32,5

C 108

D 208

52

287.

Porównuj

ą

c aktywno

ść

chemiczn

ą

chloru, bromu i jodu wykonano do

ś

wiadczenia:

Cl

2

Br

2

I

2

Br

2

Cl

2

CHCl

3

KI

KBr

KCl

KI

KBr

I

II

III

IV

V

Zmiany zabarwienia warstwy chloroformu zaobserwowano w probówkach:

A I, III i IV

B I, III i V

C II, III i IV

D I, II i V

22.3.

Reakcje redox

288.

W nast

ę

puj

ą

cych równaniach reakcji jonowych:

Cu + 4H

+

+ 2NO

3

-

Cu

2+

+ 2X + 2H

2

O

3Cu + 8H

+

+ 2NO

3

-

3Cu

2+

+ 2y + 4H

2

O

4Zn + 10H

+

+ NO

3

-

4Zn

2+

+ Z + 3H

2

O

w miejsce liter X, Y i Z zapisanych po stronie produktów nale

ż

y wpisa

ć

cz

ą

steczki lub jony, w których

azot przyjmuje nast

ę

puj

ą

ce stopnie utlenienia:

X

Y

Z

A

II

II

I

B

IV

II

-III

C

IV

II

II

D

I

I

-III

289.

aK

2

Cr

2

O

7

+ bH

2

S + cH

2

SO

4

dCr

2

(SO

4

)

2

+ eS + fK

2

SO

4

+ gH

2

O

a

b

c

d

e

f

g

A

1

3

4

1

3

1

7

B

1

3

3

1

4

1

7

C

1

2

3

2

2

1

5

D

2

3

1

1

3

2

4

290.

Współczynniki stechiometryczne reakcji redox w równaniu:

xNO

3

-

+ yS + zH

+

xNO

2

+ y SO

4

2-

+ mH

2

O

wynosz

ą

odpowiednio:

x

y

z

m

A

6

1

2

1

B

4

2

6

3

C

3

3

4

2

D

6

1

4

2

53

291.

Wska

ż

poprawnie dobrane współczynniki stechiometryczne reakcji:

aFe

2+

+ bClO

3

-

+ cH

+

dFe

3+

+ eCl

-

+ fH

2

O

a

b

c

d

e

f

A

3

2

6

3

2

3

B

4

1

6

4

1

3

C

5

2

6

5

2

3

D

6

1

6

6

1

3

292.

W poni

ż

szym równaniu reakcji:

aCH

3

CH

2

OH + bK

2

Cr

2

O

7

+ cH

2

SO

4

dCH

3

CHO+ eCr

2

(SO

4

)

3

+ fK

2

SO

4

+ gH

2

O

prawidłowymi współczynnikami s

ą

liczby:

a

b

c

d

e

f

g

A

2

3

1

4

2

7

7

B

3

1

4

3

1

1

7

C

2

2

3

4

5

2

1

D

2

1

6

5

2

3

4

293.

Współczynniki stechiometryczne reakcji redox w równaniu:

aS + bSO

4

2-

+cOH

-

dSO

4

2-

+ eH

2

O

wynosz

ą

kolejno:

a

b

c

d

e

A

2

4

4

4

2

B

1

2

2

3

1

C

1

2

4

3

2

D

2

4

2

3

1

294.

Współczynniki stechiometryczne w reakcji redox w równaniu:

aAs

2

S

3

+ bKNO

3

+ cH

2

SO

4

dNO

2

+ eK

2

SO

4

+ fK

3

AsO

4

+ gH

2

O

wynosz

ą

kolejno:

a

b

c

d

e

f

g

A

1

28

8

28

11

2

8

B

2

14

4

14

11

2

4

C

1

14

2

14

11

2

1

D

1

14

4

14

11

1

2

295.

Reakcja chemiczna:

Cl

2

+ ……….

ClO

-

+ Cl

-

+ H

2

O

mo

ż

e przebiega

ć

w

ś

rodowisku:

A kwa

ś

nym

B oboj

ę

tnym

C zasadowym

D oboj

ę

tnym lub zasadowym

54

23. Ogniwa

296.

Siła elektromotoryczna ogniwa jest równa:
A ró

ż

nicy potencjałów panuj

ą

cej na biegunach ogniwa, gdy obwód jest zamkni

ę

ty

B ró

ż

nicy potencjałów panuj

ą

cej na biegunach ogniwa, gdy obwód jest otwarty

C ró

ż

nicy spadków napi

ę

cia na oporze wewn

ę

trznym i zewn

ę

trznym

D spadkowi napi

ę

cia na sumie oporów wewn

ę

trznych

297.

Warto

ść

potencjału elektrody cynkowej zanurzonej w roztworze jonów Zn

2+

o st

ęż

eniu 0,01mol/dm

3

jest

równa:
A -0,7V

B -0,82V

C -0,76V

D -0,64V

298.

Podczas pracy ogniwa przedstawionego na rysunku, na elektrodach zachodz

ą

procesy:

Sn

Fe

1M Sn

2+

1M Fe

2+

elektroda dodatnia

elektroda ujemna

A

Fe

Fe

2+

+2e

Sn

2+

=2e

Sn

B

Sn

2+

=2e

Sn

Fe

Fe

2+

+2e

C

Fe

2+

+ 2e

Fe

Sn

Sn

2+

+ 2e

D

Sn

Sn

2+

+ 2e

Fe

2+

+ 2e

Fe

299.

Je

ś

li w czasie pracy ogniwa składaj

ą

cego si

ę

z elektrody wodorowej zanurzonej w 0,1dm

3

roztworu HCl

o pH=2 i elektrody miedzianej zanurzonej w 0,1dm

3

roztworu CuSO

4

o st

ęż

eniu 0,1M, pH roztworu obni

ż

yło

si

ę

o 1 jednostk

ę

, to masa elektrody miedzianej:

A wzrosła o 317mg

B wzrosła o 572mg

C wzrosła o 286mg

D zmalała o 317mg

300.

Podczas pracy ogniwa cynkowo-srebrowego masa elektrody srebrowej zmieniła si

ę

o 10,8mg. W tym

czasie masa elektrody cynkowej:

A wzrosła o 6,5mg

B zmalała o 6,5mg

C zmalała o 3,25mg

D wzrosła o 3,25mg

301.

I Półogniwa pierwszego rodzaju s

ą

odwracalne wzgl

ę

dem kationu

II Półogniwa drugiego rodzaju s

ą

odwracalne wzgl

ę

dem anionu

III Półogniwa pierwszego rodzaju składaj

ą

si

ę

z metalu zanurzonego do roztworu elektrolitu

zawieraj

ą

cego kationy tego metalu

IV Półogniwa drugiego rodzaju składaj

ą

si

ę

z metalu pokrytego trudno rozpuszczaln

ą

sol

ą

tego metalu

zanurzonego do roztworu elektrolitu zawieraj

ą

cego anion tej soli

V Półogniwa redox zbudowane s

ą

z metalu (nie daj

ą

cego w tym roztworze własnej reakcji elektrodowej)

zanurzonego w roztworze zawieraj

ą

cym zarówno utlenion

ą

jak i zredukowan

ą

posta

ć

układu redox.

Prawdziwymi s

ą

stwierdzenia:

A I, II, V

B I, II, III i IV

C tylko V

D tylko I i II

E wszystkie

55

302.

Dwie blachy

ż

elazne zanurzono do dwóch naczy

ń

zawieraj

ą

cych jony Fe

2+

o ró

ż

nym st

ęż

eniu: w

naczyniu pierwszym C

0

1

, a w drugim C

0

2

, przy czym C

0

1

>C

0

2

. Roztwory poł

ą

czono kluczem

elektrolitycznym. Wi

ę

kszy potencjał wyka

ż

e półogniwo w naczyniu:

A pierwszym

B drugim

C w obu jednakowy

D w obu zero

303.

W któr

ą

stron

ę

b

ę

dzie przebiegała reakcja w półogniwie:

I Cr

2

O

7

2-

+ 14H

+

+ 6e <==> 2Cr

2+

+ 7H

2

O

E

0

=1,33V

II SO

4

2-

+ H

2

O + 2e <==> SO

3

2-

+ 2OH

-

E

0

=-0,93V

Po poł

ą

czeniu ze standardow

ą

elektrod

ą

wodorow

ą

?

A I – w lewo, II – w prawo

B I – w prawo, II – w lewo

C I – w prawo, II – w prawo

D I – w lewo, II – w lewo

304.

Podczas pracy ogniwa Daniela masa elektrody cynkowej maleje z szybko

ś

ci

ą

3,25

.

10

-2

mg na sekund

ę

.

Nat

ęż

enie pr

ą

du płyn

ą

cego w obwodzie zewn

ę

trznym wynosi w przybli

ż

eniu:

A 0,4A

B 0,2A

C 0,1A

D 0,5A

24. Elektroliza

305.

Przeczytaj poni

ż

sze stwierdzenia:

I Podczas elektrolizy na katodzie zachodzi proces redukcji.
II Podczas pracy ogniwa na katodzie zachodzi proces redukcji.
III Katoda jest dodatnim biegunem ogniwa.
IV W elektrolizerze elektroda ujemna jest katod

ą

.

Prawdziwe s

ą

stwierdzenia:

A wszystkie

B tylko I, II i IV

C tylko I i IV

D tylko II i III

306.

Podczas elektrolizy wodnego roztworu pewnej substancji, prowadzonej przy u

ż

yciu elektrod w

ę

glowych

poczyniono nast

ę

puj

ą

ce obserwacje:

•

wzrosło pH roztworu

•

na obydwu elektrodach wydzielały si

ę

gazy

S

ą

dzisz,

ż

e przeprowadzono elektroliz

ę

:

A wody

B wodnego roztworu Na

2

SO

4

C wodnego roztworu NaOH

D wodnego roztworu H

2

SO

4

307.

Elektroliz

ę

wodnego roztworu CuSO

4

przeprowadzono w dwóch elektrolizerach. W pierwszym

zastosowano elektrody platynowe, a w drugim miedziane. Jakim zmianom uległo st

ęż

enie jonów Cu

2+

?

I elektrolizer

II elektrolizer

A

zmniejszało si

ę

pozostawało bez zmian

B

wzrastało

pozostawało bez zmian

C

zmniejszało si

ę

wzrastało

D

zmniejszało si

ę

zmniejszało si

ę

56

308.

Jak

ą

sól nale

ż

y podda

ć

elektrolizie, aby na anodzie wydzielał si

ę

wył

ą

cznie CO

2

?

A Na

2

CO

3

B CH

3

COONa

C HCOONa

D Na

2

C

2

O

4

309.

Je

ż

eli na anodzie wydzieliło si

ę

w czasie elektrolizy stopionego KOH 11,2dm

3

tlenu (w przeliczeniu na

warunki normalne), to ilo

ść

wydzielonego na katodzie potasu (w gramach) wynosi:

A 39,1

B 78,2

C 117,3

D 156,4

310.

Jaki ładunek musi teoretycznie przepłyn

ąć

przez roztwór zawieraj

ą

cy 1mol SnCl

2

i 2mole SnCl

4

aby z

roztworu zostały całkowicie wydzielone jony cynowe(II) i cynowe(IV) oraz jony chlorkowe

A 10F

B 20F

C 5F

D 6F

311.

Przeprowadzaj

ą

c elektroliz

ę

CuSO

4

sporz

ą

dzono wykres przedstawiony na rysunku. Jak długo musi

trwa

ć

elektroliza, aby na katodzie wydzieliło si

ę

31,7g miedzi?

1

2

3

4

5

6

7

8

4

8

12

16

20

24

t(h)

Q x10

4

C

A około 1,3h
B około 2,7h
C około 3,1h
D pkoło 6,3h

312.

Ładunek 5000 elektronów wyra

ż

ony w kulombach jest równy:

A 8,3

.

10

-21

B 8

.

10

-16

C 4,8

.

10

-8

D 1,6

.

10

-19

313.

Przez roztwór siarczanu(VI) miedzi(II) przepuszczono pr

ą

d o nat

ęż

eniu 0,5A w czasie 1h. Je

ś

li

wydajno

ść

pr

ą

dowa wynosiła 90% to masa wydzielonej na katodzie miedzi równa si

ę

:

A 0,54g

B 0,59g

C 0,27g

D 1,08g

314.

Dwa elektrolizery poł

ą

czono szeregowo i wł

ą

czono pr

ą

d. Po pewnym czasie na katodzie pierwszego

elektrolizera, w którym znajdował si

ę

roztwór AgNO

3

wydzieliło si

ę

2,16g srebra, a na katodzie drugiego

elektrolizera 0,64g miedzi. Warto

ś

ciowo

ść

miedzi w zwi

ą

zku chemicznym, który znajdował si

ę

w drugim

elektrolizerze wynosiła:
A +II

B +I

C –II

D +III

57

315.

Jakie jest najmniejsze st

ęż

enie cynku, przy którym zachodzi proces wydzielania cynku na elektrodzie

cynkowej; pH roztworu wynosi 1, a nadnapi

ę

cie wydzielania wodoru na cynku 0,76V (dla uproszczenia

przyj

ąć

,

ż

e nadnapi

ę

cie wydzielania cynku na elektrodzie cynkowej wynosi 0V)?

A 0,01M

B 0,001M

C 0,1M

D 1M

316.

Podczas elektrolitycznej rafinacji miedzi:
A masa katody i anody nie ulega zmianie
B masa katody zmniejsza si

ę

, a masa anody zwi

ę

ksza si

ę

C masa katody zwi

ę

ksza si

ę

, a masa anody zmniejsza si

ę

D masa anody maleje, a st

ęż

enie miedzi w roztworze ro

ś

nie proporcjonalnie do wielko

ś

ci ładunku

przepływaj

ą

cego przez elektrolit.