ZAA
OŻENIE PAA
ACOWO-OGRODOWE WERSALU I JEGO SYMBOLIKA
Pałac wersalski jest przykładem fancuskiego klasycyzmu barokowego. W skład założenia
wchodzą: Plac Broni (Place dArmes) i trzy dziedzińce, stajnie królewskie, pałac, parter
wodny, baseny: Latony, Neptuna, Apollina, staw Szwajcarów, oranżeria, boskiet
królowej, ogród króla, Aleja królewska (Tapis Vert, zakończona basenem Apollina),
pałacyk Petit Trianon, pałac Grand Trianon i Wielki Kanał.
Z początku był to tylko skromny pałacyk myśliwski wybudowany dla Ludwika XIII (10
wrzesień 1623 wykonawca zamówienia Nicolas Huau, skończony w końcu zimy).
Następnie król zdecydował się go przebudować i w 1631-34 powiększono i upiększono
pałacyk (architekt Philibert le Roy), a z 70 ha okolicznych gruntów stworzono park.
Największa rozbudowa pałacu nastąpiła za panowania Ludwika XIV. Architektami byli
Louis le Vou, a następnie Francois dObray i Jules Hardouin Mansart. Projektem ogrodu
zajoł się Andre le Notre zaś dekoratorem wnętrz był Charles le Brun.
Pałac należy do typu ,,entre cour et jardin". Odznaczający się bogactwem i reprezenta-
cyjnością miał gloryfikować władcę.
Poprzedza go place dArmes, z którego promieniście wychodzą trzy aleje prowadzące do
miasta i trzy dziedzińce: Ministrów, Królewski i Marmurowy. Dwa wydłużone skrzydła
pałacu i główny korpus (od strony ogrodu tworzący wysunięty ryzalit- dzieło le Vou)
tworzą elewacje ogrodową dł. 580 m zwieńczoną attyką balustradową z panopliami.
Ogród wykonany w stylu francuskim zdobią liczne rzez
by, fontanny i sadzawki.
Wykorzystując naturalne nierówności terenu stworzono tarasy połączone schodami.
Całość założenia podporządkowana jest wspólnej osi podłużnej.
Elewacje całego pałacu, niemalże pozbawione dekoracji rzez
biarskiej, silnie
zrytmizowane rzędami okien i pilastrów są czytelne, podporządkowane klasycznym
rygorom, wnętrza zaś bogato zdobione. Do naszych czasów zachowały się te w stylach:
Ludwika XIV, Ludwika XV, Ludwika XVI i empireu.
W końcu XVII oraz w XVIII w. pałac wersalski i park stały się wzorem dla wielu
królewskich i magnackich rezydencji w Europie. Był symbolem monarchii absolutnej.
Od 1837 roku w części pałacu mieści się muzeum historyczne poświęcone dziejom
Francji (m. in. Galeria Bitew).
Kaplica dla dworu (od 1698 zaczęta przez Hardouin-Mansarta, ukończona przez Roberta
de Cottea w 1710). Bogato zdobione wnętrza: apartamenty króla i królowej, Galeria
Zwierciadlana (1678-84), salon Pokoju i salon Wojny (styl Ludwika XIV); gabinet króla
(styl Ludwika XV); Petit Apartement (1779-83 Richard Mique; styl Ludwika XVI).
Oranżeria wykonana przez Hardouin-Mansarta w 1681-86, zbudowany przez niego
w 1687-88 pałac Grand Trianon na miejscu Trianon de Porcelaine, pawilonu
zbudowanego przez le Vou w 1670. Pałacyk Petit Trianon wzniesiony dla pani
de Pompadour w 1762-64 przez Jaquesa Ange Gabriela. Sentymentalna ,,wioska" Marii
Antoniny (1782-86 Richard Mique).
1. Place dArmes, 2. partery kwiatowe przy pałacu, 3. Oranżeria, 4. fontanna Latony,
5. fontanna Apollina, 6. Wielki Kanał, 7. boskiety, 8. staw Szwajcarów, 9. Królewskie
ogrody warzywne (Potager du Roi), 10. fontanna Neptuna, 11. Petit Trianon.