Specyfiki I rozszerzenia WE (1973):

Dominująca rola Wielkiej Brytanii,

-

Duże zróżnicowanie kandydatów pod względem rozwoju gospodarczego,

-

Niechęd krajów kandydackich do wspólnej zewnętrznej taryfy celnej,

-

EFTA.

-

Specyfika II rozszerzenia WE (1981):

Wzmocnienia systemu demokratycznego i konsolidacji instytucji demokratycznych,

-

Wyjście z długoletniej izolacji politycznej wywołanej dyktaturą wojskową,

-

Modernizacja zacofanego przemysłu i rolnictwa,

-

Dostęp do nowych rynków zbytu dla krajowej produkcji.

-

Do Wspólnot przystępuje Grecja. Ma za sobą trudny okres dyktatury. Lata '70 były okresem demokratyzacji. Odsunięto junte
"czarnych półkowników". Grecja oczekiwała:

Nie zadecydowały tutaj względy gospodarcze. PKB per capita Grecji wynosił jedynie 40% - kraj znacząco biedniejszy od Irlandii.
O przyjęciu zadecydowały względy polityczne. Grecja była największy światowym armatorem. Minusem był stan greckiego rolnictwa .
Jednak w tym przypadku produkowano wiele takich produktów, które w niedostatecznej ilości były produkowane w pozostałych
krajach (oliwa, winogrona, cytrusy).

Negocjacje z Grecją trwały długo - od 7 do 9 lat. W momencie trwania negocjacji, powstało zniechęcenie do nich. Zaczęło spadad
poparcie dla tej koncepcji. Wynikało to z uwagi na kwestie gospodarcze (opóźnienie rozwojowe Grecji) i polityczne (konflikt
cypryjski).

Bezrobocie - 9,2%

-

Inflacja - 11%

-

Spadek PKB o 0,5%

-

Sytuacja Unii pod drugim rozszerzeniu:

III rozszerzenie - 1986 rok:

Rozszerzenie o Hiszpanię i Portugalię. W 1985 przyjęto Białą Księgę a w 1986 przyjęto Jednolity Akt Europejski.

Dołączenie na stałe o grona zachodnich demokracji,

-

Demontaż pozostałości totalitarnych reżimów,

-

Wyjście z kryzysu gospodarczego,

-

Przyspieszenie tempa rozwoju gospodarczego i podniesienie stopy życiowej społeczeostwa,

-

Zwiększenie napływu zagranicznego kapitału,

-

Założenia były podobne jak w przypadku Grecji:

O rozpoczęciu negocjacji zadecydowały kwestie polityczne: perspektywa powiększenia obszaru stabilnej demokracji na kontynenci e
i wzrostu znaczenia Wspólnot w Europie Południowej. Negocjacje akcesyjne trwały prawie 10 lat - spowodowane było to faktem, że
Hiszpania i Portugalia nie przystępowały nie do Unii Celnej lecz z koniecznością przystosowania się do jednolitego rynku
wewnętrznego.

Niewielki stopieo otwarcia gospodarek oraz wysoki poziom protekcjonizmu handlowego kandydatów,

-

Wysoki udział rolnictwa w zatrudnieniu i tworzeniu PKB,

-

Znaczne bezrobocie - szczególnie dotkliwe w Hiszpanii (sięgało nawet 20%),

-

Administracja Publiczna nie była przystosowana do wymogów Wspólnotowych.

-

Największe problemy w negocjacjach:

Hiszpania przystąpiła 1 stycznia 1986 roku. PKB na koniec 1992 roku PKB stanowił 80% przeciętnego dochodu w WE (w 1986 roku ten
poziom wynosił jedynie 49% średniej unijnej) - wzrost pięciokrotny. W latach 1986-1990 - 1,75 mln nowych miejsc pracy. Stopa
inflacji spadła z 10% do 5% w 1993 roku. Nastąpił oczekiwany napływ zagranicznego kapitału.

Portugalia przystąpiła 1 stycznia 1986 roku. Znaczny napływ inwestycji zagranicznych i dzięki temu PKB wzrósł od 2 do 3%.
Zainwestowano 3,7 miliarda USD na modernizację przemysłu, gospodarki rolnej i rozbudowę infrastruktury. Sprawnie i dobrze
przeprowadzono infrastrukturę. Portugalia była najbiedniejszym krajem, który przystąpił wówczas do WE (23% średniej unijnej
per capita - porównywalne z PKB krajów biednych ze wschodniego rozszerzenia). Portugalia miała największy przyrost PKB - wzrósł
on w ciągu kilku lat ośmiokrotnie (konwergencja - niwelowanie poziomów różnicy w rozwoju gospodarczym). Znacząco spadło
bezrobocie i inflacja.

Wpływ akcesji Grecji, Hiszpanii i Portugalii:

Zwiększenie potencjału ludnościowego Wspólnot o 22%,

-

Powiększenie wielkości dochodu narodowego o 10%,

-

Wzrost liczby ludności zatrudnionych w rolnictwie o 57%,

-

Wzrost liczby bezrobotnych o 30%,

-

Zwiększenie liczby ludności o PKB per capita niższym niż 25% średniego dochodu w całej Wspólnocie z 24 do 65 milionów.

-

"Ciche Rozszerzenie" Wspólnot Europejskich:

Wykład VIII - 19.04.2011

Integracja Europejska Strona 1

Nie było żadnych obszarów negocacjynych oraz zgodny wszystkich krajów członkowskich. Chodzi o zjednoczenie Niemiec - 3
października 1990 roku terytorium RFN powiększyło się o 6 nowych landów, czyli faktycznie włączono NRD do RFN (Berlin jako sz ósty
Land). Wspólnoty uznały, że nie są wymagane formalne negocjacje.

Wpływ rozszerzenia Niemiec na gospodarkę NRD:

Wskaźnik PKB per capita kształtował się na poziomie 38% RFN,

-

Ludnośd landów wschodnich stanowiła 20% mieszkaoców Niemiec, lecz wytwarzała tylko 8% niemieckiego PKB,

-

Wydajnośd pracy w nowych landach wynosiła ona około 50% zachodnioniemieckiej.

-

W 1991 roku produkcja przemysłowa w byłym NRD spadła o 55,7% w porównaniu z rokiem 1989,

-

W roku 1994 przemysł wschodnioniemiecki wytwarzał tylko 40% poziomu produkcji sprzed zjednoczenia,

-

Z prawie 10mln osób, zatrudnionych w NRD w 1989 roku, pozostało w roku 1993 nieco ponad 6 mln (spadek o 37%).

-

Czynniki, przemawiające za rozpoczęciem przez kraje EFTA negocjacji akcesyjnych:

EFTA to "przedsionek" Unii Europejskiej. W latach 1993-1994, toczyły się negocjacje z Austrią, Szwecją, Norwegią i Finlandią.
Norwegia, ze względu na sprzeciw społeczeostwa, ciągle jest poza Unią.

Czynniki wewnętrzne - w latach '90 podjęto decyzję o utworzeniu Unii Europejskiej. Zwiększył się zakres współpracy krajów
członkowskich i ochrony rynku (II i III filar). Członkowie EFTA, którzy przystępowali, musieli respektowad unijne prawo.



Czynniki zewnętrzne - kraje wschodnie stopniowo negocjowały różne stopnie umów z Unią Europejską (początkowo były to
Polska, Czechosłowacja i Węgry)



Integracja Europejska Strona 2