Rozdział drugi

Minął miesiąc od kiedy Carlisle postanowił, że zachowanie Edwarda musi się zmienić, ale do

tego czasu jeszcze nic konkretnego nie zrobił. Jedynie dał synowi szlaban, który nic nie

poskutkował, gdyż Ed dziś znowu był na imprezie.

Aktualnie widzimy stan, gdy bohater powrócił do domu. Zamiast pójść do swojego pokoju,

poszedł do sypialni starych. Był tak nachlany i naćpany, że było mu bez różnicy w jakim łóżku

leży. Pewnie nie miał by nic przeciwko gdyby spał z gejem.

Dokładnie o 7 A.M. zadzwonił budzik Esme. Kiedy ta otworzyła oczy, przestraszyła się. Zaczęła

krzyczeć aż obudził się Carlisle.

- Skarbie, co się dzieje? – Usłyszeliśmy słaby głos mężczyzny. Nie otwarł jeszcze oczu, więc nie

wiedział dlaczego jego żona o tak wczesnej godzinie podnosi głos. Kiedy wreszcie udało mu się

otworzyć zaspane gałki… Nie, tu lepiej wstawmy cenzurę. Przyjmijmy, że zrobił się cały

czerwony i skopał syna z łóżka. Można było usłyszeć głośne „bum”.

- Czujesz ten zapach? – Tym razem głos niewyspanego mężczyzny był już wyraźny.

- Carlisle, spójrz. – Esme pokazała ręką na wielką plamę wymiocin. W tej samej chwili

wyskoczyli z łóżka. Jednak nic takiego samego już nie zrobili. Esme, podleciała do syna i

zaczęła go budzić, natomiast Carlisle poszedł do łazienki, by napełnić pięciolitrowe wiadro

zimną wodą. Uważał, że tak szybciej ocuci swojego syna, do którego gdyby mógł, to by się nie

przyznawał.

- Edward, słyszysz mnie? Edward! – Matka cały czas nim potrząsała, ale to nic nie dało. Po

chwili nasz królewicz był cały mokry i się obudził.

- Co do cholery… - Nie dokończył, bo dostał w pysk od ojca.

- Carlisle, nie bij go!

- Esme, odsuń się! Zabiję gnoja! Zabiję! – Jeszcze w takim stanie nikt z rodziny nie widział

prawnika.

- Nie rób mu krzywdy. – Płakała rodzicielka.

- Wstawaj! – Edward szybko posłuchał. Głowa go strasznie bolała, jednak wolał się nie

odzywać. Chciał mieć to już za sobą by móc iść dalej spać. – Esme, zostaw nas samych.

- Nie…

- Ale już! – Po tych słowach, wybiegła bez mrugnięcia okiem.

W pokoju panowała cisza. Nikt jej nie przerywał. Można było usłyszeć jedynie oddechy dwóch

facetów. Edward próbował ustać prosto na nogach, a Carlisle chodził w kółko po pokoju,

uciskając nasadę nosa. To podobno go uspokajało. Ale co może być takiego uspokajającego w

tym, jak później boli nos? Hmm… Wreszcie po 10 minutach, które dla Edwarda wydawały się

wiecznością, ojciec przemówił.

- Jakim sposobem opuściłeś dom? – Zapytał spokojnym tonem.

- Balkonem…

- Od dziś będziesz miał inny pokój. Bez balkonu. Z małymi oknami, w których się nie

zmieścisz.

- Ale…

- Stul pysk! Teraz ja mówię. – Na chwilę się oburzył, ale zaraz powrócił do spokojnego tonu. –

Co wczoraj piłeś, brałeś?

- Parę drinków… Piw…

- A narkotyki?

- Dragi? No nie rozśmieszaj mnie. Ja i ćpanie? – Nasz cudownym bohater zaśmiał się ojcu w

twarz. Dostał z pięści, zatoczył kółko i wylądował na ziemi.

- Nie rób ze mnie idioty! Doskonale wiem, że bierzesz narkotyki! Jakie?!

- Eee… Nie wiem… Chyba amfe… Nie wiem… Daj mi spokój. Chce mi się spać…

- O nie. Nie pójdziesz spać. Jak skończę z tobą rozmowę, udasz się do swojego chlewu.

Wszystko sprzątniesz. Zapakujesz swoje rzeczy w kartony i przeprowadzisz się do pokoju który

ci wskażę.

- Ale… Ja nie chcę opuszczać swojego raju.

- Edward! Tam śmierdzi jakby ktoś zdechł i się rozkładał! Posprzątasz tam! I się z tego pokoju

wyprowadzisz.

- To wszystko? Mogę już iść?

- Nie! Jeszcze dwie sprawy.

- To mów szybko…

- D… Z… I… Ś… Z… A… P… I… S… U… J… Ę… - Ojciec specjalnie przeciągał każdą literkę, by

uprzykrzyć trochę życie synowi.

- Nic nie rozumiem.

- Idiota. – Powiedział pod nosem Carlisle. – Pierwsza rzecz to taka, że dziś zapisuję cię na

odwyk.

- Co?! Przecież nie jestem uzależniony.

- Udowodnisz?

- Niby jak?!

- Nie będziesz pił i ćpał.

- Ale na imprezach to normalne!

- Masz szlaban! Na rok!

- Haha! – Cullen znowu dostał w ryj i wylądował na ziemi. Można pokusić się o stwierdzenie,

że to już robi się standardem.

- Skoro nie chcesz iść na odwyk, to ja ci go zrobię w domu. A druga sprawa… Musisz znaleźć

pracę. Jesteś dorosły, a przynajmniej na papierze, więc to udowodnisz.

- Ale ja nie chcę…

- Nic mnie to nie interesuje. Masz szlaban na wychodzenie. Możesz iść jedynie do pracy, którą

musisz znaleźć. I odwyk. Domowy. Jeżeli to nie pomoże, to wyślę cię na prawdziwy. A teraz

rusz zadek i sprzątać! Masz na to cztery godziny!

Edward zrezygnowany wyszedł ze sypialni starych. Nie miał na nic siły, a ten stary rupieć każe

mu sprzątać. I to jeszcze jego królestwo. No on chyba ocipiał! Po jakiś czterech minutach

królewicz doszedł do swojego pokoju. Pominę fakt, że miał do niego jakieś 15 małych kroków,

bo przecież to nie jest ważne. Postanowił, że posprząta później. Śwignął się na łóżko i po chwili

już spał.

Śniła mu się Bella. Ta brązowowłosa bogini. Aż dziwne, że w ogóle śni mu się panienka, którą

już zaliczył. Nigdy mu się to nie zdarzyło. Zresztą, co jego mózg wyprawia? Po bitym miesiącu

śni mu się dupa? No to chyba jakieś żarty!

A tak na marginesie, Edward posiada mózg? Możliwe, że jakiś orzeszek lub kabelki błąkają się

tam w głowie, ale mózg? Hmm…

Natomiast w salonie Carlisle uspokajał żonę, która nie mogła pogodzić się, że jej synek dostał

po twarzy. Ta piękną buzia, która jest w połowie podobna do niej i do męża została tak

brutalnie potraktowana. Carlisle raz wspominał, że jego plan jest brutalny, ale nie było w nim

słowa o biciu.

- Jak mogłeś go uderzyć? Wiem, że nie jest dobrym synem, że zasłużył na najgorsze

traktowanie. Ale wiesz, że nie toleruję bicia. – Szlochała Esme. Carlisle trzymał ją w ramionach,

przez co cały rękaw miał mokry od jej łez. Modlił się w duchu, by żona nie zaczęła smarkać w

koszulę, bo tego by nie wytrzymał. Rzygi w pościeli jak na jeden raz spokojnie wystarczą.

- Ja też nie toleruję bicia, przemocy. Dobrze o tym wiesz, ale nie pozwolę by nami pomiatał.

Gdy był mały to powinien dostawać w dupę za wszystkie przewinienia. Dziś pewnie wyrósł by

na porządnego człowieka. A tak kogo mamy? Alkoholika, ćpuna i imprezowicza w jednym. Ja

już nie jestem młody. Chcę by był tu spokój. A pomyślałaś też jaki Edward daje przykład

rodzeństwu? Przecież Emmet i Rose są tacy młodzi. To źle na nich wpływa. Na szczęście za

miesiąc mają koniec roku, więc będą mogli pojechać na wakacje i odpocząć od tego

wszystkiego. Ty również powinnaś się z dzieciakami udać. – Wypowiedział chyba najdłuższe

swoje ‘przemówienie’ przez całe życie. No nie licząc pracy.

- Wakacje? Bez ciebie? Proszę, nie żartuj. I przede wszystkim nie zmieniaj tematu. Mówiliśmy

o Edwardzie.

- Posłuchaj, Edward dostanie nauczkę. Już tego dopilnuję, więc temat uważam za zakończony.

A co do wakacji, to nie żartuję. Ja nie dostanę urlopu, mam dużo spraw w pracy. No i ktoś musi

pilnować naszego pożal się boże królewicza.

- Ale…

- Nie, Esme. Zrozum, to jedyny sposób. Jak załatwię wam wakacje to pojedziecie?

- Tak, pojedziemy. – Odpowiedziała zrezygnowana żona.

I tak minęły bite cztery godziny. Po tym czasie Carlisle ruszył do pokoju syna. Właśnie teraz

powinien zacząć przenosić się do innego pokoju. Jednak kiedy udało mu się otworzyć drzwi do

pokoju, przeżył szok. Zastał tu taki sam chlew jak zawsze i syna śpiącego na swoim łóżku, a

raczej w połowie na łóżku, a w połowie prawie na ziemi.

- EDWARD! - Wrzasną tak głośno jak tylko mu na to gardło pozwalało. Syn automatycznie

zleciał ze swojego łoża. Nie było to ani przyjemne, ani miękkie lądowanie. Jednak

poskutkowało, bo od razu się obudził. – Do jasnej cholery! Czy ja nie wyraziłem się jasno?!

- Cii… - Ed przyłożył palec do ust.

- Ja ci dam „cii”. – Carlisle go naśladował. Chwycił go za koszulę i wyprowadził z pokoju.

Przeszli na wyższe piętro do innego pomieszczenia. Było ono o połowę mniejsze niż

dotychczasowy pokój Eda, całe brudne, z małymi oknami. Było to poddasze.

- Po co tu mnie przyprowadziłeś?

- Witaj w nowym pokoju, Edwardzie. – Położył rękę na ramieniu syna.

- Kpiny sobie urządzasz? Ja mam mieszkać na poddaszu? Sikałeś dzisiaj? – Carlisle się

odmachnął i królewicz znowu dostał w ryj. Zachwiał się, ale ostatnimi siłami utrzymał się na

nogach.

- Okazuj szacunek! Od dziś to jest twój pokój. Za godzinę będziesz miał wszystkie w nim

swoje rzeczy, więc zabieraj się za sprzątanie!

- Ale… co z moim pokojem?

- O czym ty mówisz?

- No przecież mój pokój będzie stał pusty.

- Nie, Edwardzie. To już nie jest twój pokój, tylko pracownia mamy.

- Że co?! Ona tam będzie sobie obrazy malowała?!

- Jak tylko pokój będzie doprowadzony do porządku to tak. Miłego mieszkania w nowym

pomieszczeniu. – Uśmiechnął się do syna ironicznie i poszedł szukać sprzątaczki.

Wiedział, że dopóki jest tam chlew to nikt nie będzie mógł zabrać mebli, które należały do jego

syna. Kiedy sprzątaczka usłyszała co ma zrobić, chciała odejść z pracy. Carlisle natomiast

przekonał ją pieniędzmi. Obiecał jej, że gdy w godzinę posprząta na tyle by można wynieść

meble, to dostanie 1000$, więc ta od razu wzięła się do pracy.

Na koniec dnia, czyli około godziny 9 P.M. wszystko było gotowe. Stary pokój Edwarda był

wietrzony, a jego nowy pokój posprzątany i umeblowany. Wygląda na to, że chociaż mały

kawałek tego całego gówna był wyjaśniony, i że wszystko zacznie wracać do normy. Ale tylko

wygląda…