Ernest Hemingway

–Digital Publishing: 20 listopada, 2013 12:59 PM - Modification, Shade

WZGÓRZA JAK BIAŁE SŁONIE

Przełożył Bronisław Zieliński

–-

(z 49 opowiadań)

-

Wzgórza po przeciwległej stronie doliny Ebro były podłużne i białe. Z tej strony nie

było cienia ani drzew i dworzec stał w słońcu pomiędzy dwoma torami kolejowymi. Tuż

przy jego ścianie leżał gorący cień budynku, a w otwartych drzwiach bufetu dworco-

wego wisiała zasłona, z nanizanych na sznurki paciorków bambusowych, jako ochrona

od much.

Amerykanin i jego towarzyszka siedzieli przy stoliku, w cieniu przed budynkiem. Był

upał; ekspres z Barcelony miał nadejść za czterdzieści minut. Zatrzymywał się na tym

rozjeździe dwie minuty, po czym ruszał dalej, do Madrytu.

– Czego się napijemy? – zapytała dziewczyna. Zdjęła kapelusz i położyła go na sto-

liku.

– Ależ upał! – powiedział mężczyzna.

– Napijmy się piwa.

– Dos cervezas – zawołał mężczyzna w stroną zasłony.

– Duże? – spytała z progu obsługująca kobieta.

– Tak. Dwa duże.

Kobieta przyniosła dwa kufle piwa i dwie filcowe podkładki. Położyła je na stoliku,

na nich ustawiła kufle i przyjrzała się mężczyźnie i dziewczynie. Dziewczyna spoglądała

w stronę pasma wzgórz. Bielały w słońcu, a cała okolica była brunatna i wyschnięta.

– Wyglądają jak białe słonie – powiedziała.

– Nigdy nie widziałem białego słonia. – Mężczyzna popijał piwo.

– Bo nie mogłeś.

– Owszem, mogłem – odparł mężczyzna. – To że ty tak twierdzisz, jeszcze niczego

nie dowodzi.

Dziewczyna spojrzała na zasłonę z paciorków.

– Coś tu jest namalowane – powiedziała. – Co to znaczy?

– Anis del Toro. To taki trunek.

– Może byśmy spróbowali?

Mężczyzna zawołał przez zasłonę:

– Proszę pani!

Z bufetu wyszła obsługująca.

– Cztery reales – powiedziała.

– Poprosilibyśmy jeszcze dwa Anis del Toro.

– Z wodą?

– Chcesz z wodą?

– Nie wiem – odrzekła dziewczyna. – A to dobre z wodą?

– I owszem.

– Ma być z wodą? – powtórzyła kobieta.

– Tak.

– Smakuje jak lukrecja – powiedziała dziewczyna odstawiając szklankę.

– Tak jest ze wszystkim.

– Właśnie – odparła dziewczyna. – Wszystko ma smak lukrecji. Zwłaszcza rzeczy,

na które czekało się tak długo, na przykład absynt.

– Och, dajże spokój.

– Tyś zaczął – odpowiedziała. – Mnie to bawiło. Było mi bardzo przyjemnie.

– Więc spróbujmy tak zrobić, żeby nam znowu było przyjemnie.

– Dobrze. Właśnie próbowałam. Powiedziałam, że te wzgórza wyglądają jak białe

słonie. Czy to nie pomysłowe?

– I owszem.

– Chciałam spróbować tego nowego trunku. Przecież właściwie tylko to robimy, no

nie? Oglądamy różne rzeczy i próbujemy nowych trunków.

– Chyba tak.

Dziewczyna spojrzała na wzgórza.

– Ładne są – powiedziała. – Właściwie wcale nie przypominają białych słoni. Miałam

na myśli tylko ich kolor widoczny między drzewami.

– Napijemy się jeszcze?

– Dobrze.

Podmuch ciepłego wiatru przywiał zasłonę z paciorków aż do stolika.

– Dobre to piwo i chłodne – powiedział mężczyzna.

– Doskonałe – odrzekła.

– To naprawdę szalenie prosta operacja, Jig – powiedział mężczyzna. – Właściwie

wcale nie operacja.

Dziewczyna patrzyła w ziemię, tam gdzie opierały się nogi stolika.

– Jestem przekonany, że nie miałabyś nic przeciwko temu, Jig. To doprawdy głup-

stwo.

Po prostu trzeba wpuścić powietrze do środka.

Dziewczyna nie odpowiedziała.

– Pojedziemy razem i będę przy tobie przez cały czas. Tylko wpuszczają powietrze,

a potem to już idzie zupełnie naturalnie.

– A co zrobimy później?

– Później będzie nam cudownie. Tak samo jak było przedtem.

– Dlaczego tak uważasz?

– Bo to jest jedyna rzecz, która nas trapi. Jedyna rzecz, która odebrała nam radość.

Dziewczyna spojrzała na zasłonę, wyciągnęła rękę i chwyciła dwa sznurki paciorków.

– I myślisz, że wtedy będziemy zadowoleni i szczęśliwi?

– Na pewno. Nie powinnaś się niczego bać. Znam masę kobiet, które to robiły.

– I ja też – rzekła dziewczyna. – I potem wszystkie były takie szczęśliwe.

– No cóż – powiedział mężczyzna. – Jeżeli nie masz chęci, to nie rób. Nie chciałbym

cię do niczego zmuszać wbrew twojej woli. Ale wiem, że to jest całkiem proste.

– I naprawdę chcesz tego?

– Uważam, że to najlepsza rzecz, jaką można zrobić. Ale nie chcę cię zmuszać, jeżeli

naprawdę nie masz ochoty.

– A jeżeli się zdecyduję, to będziesz zadowolony i wszystko będzie jak dawniej, i bę-

dziesz mnie kochał?

– Kocham cię i teraz. Wiesz, że cię kocham.

– Wiem. Ale jeżeli to zrobię, czy znów będzie ci się podobało, jak powiem, że coś

przypomina białe słonie?

– Będę zachwycony. I teraz mnie to zachwyca, tylko po prostu nie mogę się nad tym

zastanawiać. Wiesz, co się ze mną dzieje, kiedy mnie coś trapi.

– A potem nie będziesz się już nigdy trapił?

– Tym nie będę się trapił, bo to całkiem proste.

– Więc to zrobię. Bo nie dbam o siebie.

– Jak to?

– Nie dbam o siebie.

– Ale ja o ciebie dbam.

– O, tak. A ja nie. I zrobię to, i wszystko znów będzie świetnie.

– Więc nie rób, jeżeli tak do tego podchodzisz.

Dziewczyna wstała i poszła ku krańcowi stacji. Po drugiej stronie były pola żyta i ro-

sły drzewa wzdłuż brzegów Ebro. W oddali, za rzeką, widniały góry. Cień obłoku prze-

sunął się po polu; między drzewami ujrzała rzekę.

– I moglibyśmy mieć to wszystko – powiedziała. – Moglibyśmy mieć to wszystko,

a z każdym dniem coraz bardziej to sobie uniemożliwiamy.

– Coś ty mówiła?

– Że moglibyśmy mieć wszystko.

– Możemy mieć wszystko.

– Nie, nie możemy.

– Możemy mieć cały świat.

– Nie.

– Możemy pojechać wszędzie.

– Nie. Świat już do nas nie należy.

– Należy.

– Nie. A kiedy go raz zabiorą, nigdy nie dostaje się go z powrotem.

– Ależ nikt go nam nie zabrał.

– Zobaczymy.

– Wróć w cień. Nie powinnaś tak myśleć.

– Ja w ogóle nie myślę – powiedziała dziewczyna. – Po prostu wiem swoje.

– Nie chcę, żebyś robiła coś, na co nie masz ochoty.

– Ani co nie jest dla mnie dobre – dokończyła. – Wiem. Moglibyśmy napić się jeszcze

piwa?

– Dobrze. Ale musisz zrozumieć...

– Ja rozumiem – powiedziała dziewczyna. – A czy nie moglibyśmy przestać rozma-

wiać?

Usiedli przy stoliku, dziewczyna spojrzała na wzgórza, wznoszące się po wyschniętej

stronie doliny, a mężczyzna patrzał to na nią, to na stół.

– Musisz zrozumieć – powiedział – że wcale nie chcę, abyś to robiła, jeżeli nie masz

ochoty. Jestem najzupełniej gotów doprowadzić całą rzecz do końca, jeśli to ma dla

ciebie jakieś znaczenie.

– A dla ciebie nie ma żadnego? Przecież moglibyśmy dać sobie radę.

– Oczywiście, że ma. Tylko że ja nie chcę nikogo oprócz ciebie. Nie chcę nikogo inne-

go. I wiem, że to zupełnie prosty zabieg.

– Tak; wiesz, że to zupełnie prosty zabieg.

– Możesz sobie tak mówić, ale co wiem, to wiem.

– A zrobiłbyś teraz coś dla mnie?

– Wszystko bym zrobił.

– Więc błagam cię, błagam, błagam, błagam, błagam, błagam, błagam, żebyś prze-

stał mówić.

Nie odezwał się, spojrzał tylko na walizki stojące pod ścianą dworca. Były na nich

nalepki wszystkich hoteli, w których spędzali noce.

– Wcale nie chcę, żebyś to robiła – powiedział. – Nic mi na tym nie zależy.

– Zacznę krzyczeć – powiedziała dziewczyna. Przez zasłonę wyszła kobieta niosąc

dwa kufle piwa, które ustawiła na wilgotnych podkładkach filcowych.

– Pociąg przychodzi za pięć minut – powiedziała.

– Co ona mówi? – spytała dziewczyna.

– Że za pięć minut przychodzi pociąg. Dziewczyna uśmiechnęła się pogodnie do ko-

biety, aby jej podziękować.

– Lepiej zaniosę walizki na drugą stronę dworca – powiedział mężczyzna. Uśmiech-

nęła się i do niego.

– Dobrze. A potem wróć, to dokończymy piwa.

Dźwignął obie ciężkie walizki i poniósł je naokoło dworca, na drugi peron. Popatrzał

na tory, ale nie mógł jeszcze dojrzeć pociągu. Wracając przeszedł przez bufet, gdzie po-

pijali czekający na pociąg. Wypił jedno anis przy barze i przyjrzał się ludziom. Wszyscy

czekali spokojnie. Wyszedł przez zasłonę z paciorków. Dziewczyna siedziała przy stoliku

i uśmiechnęła się do niego.

– Lepiej się czujesz? – zapytał.

– Czuję się świetnie – odpowiedziała. – Nic mi nie brakuje. Czuję się świetnie.

-

-Digital Publishing: 20 listopada, 2013 12:59 PM - Modification, Shade