WYROK TRYBUNAŁU

z dnia 9 marca 1978 r.(

*

)

Niestosowanie przez sąd krajowy ustawy sprzecznej z prawem wspólnotowym

[…]

W sprawie 106/77

mającej za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez
Pretore de Susa (Włochy) wniosek o wydanie, w zawisłym przed tym sądem sporze pomiędzy

Amministrazione delle Finanze dello Stato

a

Simmenthal SA, z siedzibą w Monza,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym wykładni art. 189 traktatu EWG, dotyczącej konkretnie
konsekwencji wynikających z bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego
w przypadku konfliktu z ewentualnymi sprzecznymi z nim przepisami prawa krajowego,

TRYBUNAŁ,

w składzie: H. Kutscher, prezes, M. Sørensen i G. Bosco, prezesi izb, A. M. Donner,
P. Pescatore, A. J. Mackenzie Stuart i A. O’Keeffe, sędziowie,

rzecznik generalny: G. Reischl,

sekretarz: A. Van Houtte,

wydaje następujący

Wyrok

[…]

Co do prawa

1 Zważywszy, że postanowieniem z dnia 28 lipca 1977 r., które wpłynęło do Trybunału
w dniu 29 sierpnia 1977 r. Pretore de Susa zwrócił się, na podstawie art. 177 traktatu EWG,
z dwoma pytaniami prejudycjalnymi dotyczącymi zasady bezpośredniego stosowania prawa
wspólnotowego ujętej w art. 189 traktatu, celem ustalenia konsekwencji, jakie wynikają z tej
zasady w przypadku sprzeczności między normą prawa wspólnotowego a późniejszym
przepisem prawa krajowego;

2 zważywszy, że, jak należy przypomnieć, na wcześniejszych etapach postępowania
Pretore de Susa zwracał się już do Trybunału z pytaniami prejudycjalnymi, które miały
pozwolić mu na ocenę zgodności z traktatem oraz pewnymi przepisami wykonawczymi –

w szczególności z rozporządzeniem Rady nr 805/68 z dnia 27 czerwca 1968 r. w sprawie
wspólnej organizacji rynków w sektorze mięsa wołowego i cielęcego (Dz.U. L 148, str. 24) –
opłat sanitarnych, pobieranych od importowanego mięsa wołowego i cielęcego na podstawie
tekstu jednolitego włoskich ustaw sanitarnych, których wysokość została po raz ostatni
określona w tabeli załączonej do ustawy nr 1239 z dnia 30 grudnia 1970 r. (GU nr 26 z dnia
1 lutego 1971 r.);

3 że w wyniku odpowiedzi udzielonych przez Trybunał w wyroku z dnia 15 grudnia
1976 r. w sprawie 35/76 (Rec. str. 1871) Pretore de Susa, uznawszy pobór wspomnianych
opłat za sprzeczny z przepisami prawa wspólnotowego, nakazał Amministrazione delle
Finanze dello Stato dokonać zwrotu nienależnie pobranych opłat wraz z odsetkami;

4 że nakaz ten spotkał się ze strony Amministrazione delle Finanze dello Stato ze
sprzeciwem;

5 że Pretore de Susa uznał, wziąwszy pod uwagę argumenty stron w postępowaniu
w sprawie sprzeciwu, iż istnieje problem sprzeczności między określonymi normami
wspólnotowymi a późniejszą ustawą krajową, to jest ustawą nr 1239/70;

6 że, jak przypomniał, zgodnie z najnowszym orzecznictwem włoskiego sądu
konstytucyjnego (wyroki w sprawach 232/75 i 205/75, postanowienie w sprawie 206/76)
w celu rozstrzygnięcia takiego problemu należy na podstawie art. 11 konstytucji przedstawić
sprawę niekonstytucyjności kwestionowanej ustawy samemu sądowi konstytucyjnemu;

7 że Pretore de Susa, biorąc pod uwagę, po pierwsze, utrwalone orzecznictwo Trybunału
Sprawiedliwości w kwestii stosowania prawa wspólnotowego w porządkach prawnych
państw członkowskich, a po drugie, niedogodności, jakie mogłyby się pojawić w sytuacji,
gdyby sąd, zamiast samodzielnie uznać za nieskuteczną ustawę stojącą na przeszkodzie pełnej
skuteczności prawa wspólnotowego, musiał podnosić kwestię jej konstytucyjności, zwrócił
się do Trybunału z następującymi pytaniami:

a) Zważywszy, że zgodnie z art. 189 traktatu EWG oraz utrwalonym orzecznictwem
Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich bezpośrednio stosowanym przepisom
wspólnotowym należy zapewnić, w celu ochrony uprawnień podmiotów indywidualnych,
pełną i całkowitą skuteczność oraz jednolite stosowanie w porządkach prawnych państw
członkowskich, niezależnie od jakiejkolwiek normy lub praktyki wewnętrznej, czy w związku
z tym moc prawną tych przepisów należy rozumieć w ten sposób, iż późniejsze przepisy
krajowe sprzeczne z normami wspólnotowymi należy z mocy prawa uznać za nieskuteczne,
bez konieczności oczekiwania na ich zniesienie przez samego ustawodawcę krajowego
(uchylenie) lub przez inne organy konstytucyjne (stwierdzenie niekonstytucyjności),
w szczególności biorąc pod uwagę, w tym drugim przypadku, że ponieważ do czasu takiego
stwierdzenia ustawa krajowa jest w pełni obowiązująca, nie można zapewnić skuteczności
norm wspólnotowych, a co za tym idzie ich pełnego, całkowitego i jednolitego stosowania,
a także ochrony praw jednostek?

b) W związku z pytaniem poprzednim, przy założeniu, że prawo wspólnotowe dopuszcza
odsunięcie w czasie ochrony prawa jednostek wynikających z „bezpośrednio stosowanych”
przepisów wspólnotowych do momentu rzeczywistego uchylenia przez organy krajowe
ewentualnych przepisów sprzecznych z normami wspólnotowymi, czy uchylenie to musi

zawsze mieć charakter całkowicie retroaktywny, by zapobiec jakiemukolwiek naruszeniu
praw jednostek?

Co do celowości wniosku do Trybunału

8 Zważywszy, że podczas rozprawy pełnomocnik rządu włoskiego zwrócił uwagę
Trybunału na wyrok sądu konstytucyjnego z dnia 22 grudnia 1977 r. w sprawie 163/77,
wydany w odpowiedzi na pytania prawne sądów w Mediolanie i Rzymie i stwierdzający
niekonstytucyjność pewnych przepisów ustawy nr 1239 z dnia 30 grudnia 1970 r., w tym
przepisów rozpatrywanych w postępowaniu przed Pretore de Susa;

9 Że, jego zdaniem, w związku ze zniesieniem kwestionowanych przepisów wskutek
uznania ich za niekonstytucyjne, pytania Pretore de Susa stały się bezprzedmiotowe, nie ma
zatem potrzeby udzielać na nie odpowiedzi;

10 zważywszy, że należy przypomnieć w tej kwestii, iż zgodnie z utrwaloną praktyką
Trybunał uznaje się za związany wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym
złożonym na podstawie art. 177 tak długo, jak długo wniosek ten nie zostanie wycofany przez
wnioskujący sąd lub uchylony w wyniku odwołania do sądu wyższej instancji;

11 że powołany wyrok nie rodzi takiego skutku, gdyż został wydany w postępowaniu
niezależnym od sprawy, w której zwrócono się do Trybunału, który z kolei nie jest władny
oceniać skuteczności tego wyroku wobec podmiotów trzecich;

12 że należy zatem odrzucić wstępny zarzut podniesiony przez rząd włoski;

Co do istoty

13 Zważywszy, że pierwsze pytanie dotyczy w istocie określenia konsekwencji, jakie płyną
z bezpośredniego stosowania przepisu prawa wspólnotowego w przypadku niezgodności
z późniejszym przepisem prawa jednego z państw członkowskich;

14 zważywszy, że bezpośrednie stosowanie oznacza z tego punktu widzenia, iż normy
prawa wspólnotowego winny wywierać w całości właściwe im skutki prawne, w sposób
jednolity we wszystkich państwach członkowskich, od momentu wejścia w życie i przez cały
okres obowiązywania;

15 że w związku z tym przepisy te stanowią bezpośrednie źródło praw i obowiązków
wszystkich podmiotów, których dotyczą, zarówno państw członkowskich, jak i jednostek,
będących stronami stosunków prawnych podlegających prawu wspólnotowemu;

16 że skuteczność ta dotyczy również każdego sądu, który w ramach swoich kompetencji
ma za zadanie, jako organ państwa członkowskiego, ochronę uprawnień wynikających dla
jednostek z prawa wspólnotowego;

17 ponadto, zgodnie z zasadą wyższości prawa wspólnotowego bezpośrednio stosowane
postanowienia traktatu oraz akty wydawane przez instytucje nie tylko powodują w stosunku
do prawa krajowego państw członkowskich, od chwili wejścia w życie, nieskuteczność
z mocy prawa wszelkich sprzecznych z nimi obowiązujących przepisów prawa krajowego, ale
także – jako integralne elementy porządku prawnego obowiązującego na terytorium każdego

z państw członkowskich, mające wyższą moc prawną – uniemożliwiają stanowienie nowych,
ważnych aktów prawa krajowego, gdyby były one niezgodne z normami wspólnotowymi;

18 bowiem uznanie jakiejkolwiek mocy prawnej krajowych aktów normatywnych
naruszających zakres uprawnień ustawodawczych Wspólnoty lub z innego względu
niezgodnych z przepisami prawa wspólnotowego oznaczałoby zaprzeczenie mocy wiążącej
zobowiązań podjętych w sposób bezwarunkowy i nieodwołalny przez państwa członkowskie
na mocy traktatu i zakwestionowanie tym samym fundamentów Wspólnoty;

19 że podobne rozumowanie wynika z logiki art. 177 traktatu, zgodnie z którym każdy sąd
krajowy ma prawo zwrócić się do Trybunału, jeżeli tylko uzna orzeczenie prejudycjalne
w przedmiocie wykładni lub ważności, dotyczące prawa wspólnotowego, za niezbędne do
wydania wyroku;

20 że skuteczność („effet utile”) tego postanowienia zostałaby ograniczona, gdyby sąd nie
był w stanie bezpośrednio zastosować prawa wspólnotowego w sposób zgodny z orzeczeniem
Trybunału;

21 że z całości powyższych rozważań wynika, iż każdy sąd krajowy orzekający w ramach
swoich kompetencji ma obowiązek stosować w całości prawo wspólnotowe i zapewnić
ochronę uprawnień wynikających z tego prawa dla jednostek, odmawiając zastosowania
jakiegokolwiek przepisu prawa krajowego, który byłby ewentualnie z nim sprzeczny,
zarówno wcześniejszego, jak późniejszego od normy wspólnotowej;

22 że w związku z tym sprzeczne z wymogami wynikającymi z samej natury prawa
wspólnotowego byłyby wszelkie przepisy obowiązujące w krajowym porządku prawnym oraz
wszelka praktyka legislacyjna, administracyjna lub sądowa, powodujące ograniczenie
skuteczności tego prawa poprzez odmowę przyznania sądowi, w którego kompetencji leży
jego zastosowanie, uprawnienia do uczynienia, w momencie stosowania tego prawa,
wszystkiego, co niezbędne do pominięcia krajowych przepisów ustawowych stojących na
przeszkodzie pełnej skuteczności prawa wspólnotowego;

23 że byłoby tak, gdyby w przypadku sprzeczności między przepisem prawa
wspólnotowego a ustawą krajową rozstrzygnięcie tego konfliktu zastrzeżone było dla innego
organu niż sąd, który ma zastosować prawo wspólnotowe, wyposażonego we własne
uprawnienia dyskrecjonalne, nawet gdyby wynikające stąd przeszkody dla pełnej
skuteczności tego prawa były tylko przejściowe;

24 że na pierwsze pytanie należy wobec tego odpowiedzieć w ten sposób, iż sąd krajowy,
mający w ramach swoich kompetencji za zadanie zastosować przepisy prawa wspólnotowego,
zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm, nie stosując w razie konieczności,
z mocy własnych uprawnień, wszelkich, nawet późniejszych, sprzecznych z nimi przepisów
ustawodawstwa krajowego, i nie można przy tym wymagać od niego wnioskowania ani
oczekiwania na zniesienie tych przepisów w drodze ustawodawczej lub w jakimkolwiek
innym trybie konstytucyjnym;

25 zważywszy, że drugie pytanie dotyczy w istocie kwestii, czy – w przypadku
dopuszczenia odsunięcia w czasie ochrony uprawnień jednostek wynikających z przepisów
wspólnotowych do momentu rzeczywistego zniesienia przez właściwe organy krajowe
ewentualnych sprzecznych z nimi przepisów krajowych – zniesienie to musi w każdym

przypadku mieć charakter w pełni retroaktywny, by zapobiec jakiemukolwiek naruszeniu
praw jednostek;

26 zważywszy, że z odpowiedzi na pierwsze pytanie wynika, iż sąd krajowy zobowiązany
jest zapewnić ochronę praw jednostek wynikających z przepisów prawa wspólnotowego i nie
można przy tym wymagać od niego wnioskowania ani oczekiwania na rzeczywiste zniesienie,
przez uprawnione do tego organy krajowe, ewentualnych przepisów krajowych stojących na
przeszkodzie bezpośredniemu zastosowaniu norm wspólnotowych;

27 że, jak się więc okazuje, drugie pytanie jest bezprzedmiotowe;

W przedmiocie kosztów

28 Zważywszy, że koszty poniesione przez Republikę Włoską oraz Komisję Wspólnot
Europejskich, które przedstawiły Trybunałowi uwagi, nie podlegają zwrotowi;

29 że dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter
incydentalny w stosunku do postępowania zawisłego przed Pretore de Susa, zatem do niego
należy rozstrzygnięcie o kosztach;

z powyższych względów

TRYBUNAŁ,

rozstrzygając w przedmiocie pytań postawionych mu przez Pretore de Susa postanowieniem
z dnia 28 lipca 1977 r., orzeka, co następuje:

Sąd krajowy, mający w ramach swoich kompetencji za zadanie zastosować przepisy
prawa wspólnotowego, zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm, nie
stosując w razie konieczności, z mocy własnych uprawnień, wszelkich, nawet
późniejszych, sprzecznych z nimi przepisów ustawodawstwa krajowego, i nie można
przy tym wymagać od niego wnioskowania ani oczekiwania na zniesienie tych przepisów
w drodze ustawodawczej lub w jakimkolwiek innym trybie konstytucyjnym.

Kutscher

Sørensen

Bosco

Donner

Pescatore

Mackenzie Stuart

O’Keeffe

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 9 marca 1978 r.

Sekretarz

Prezes

A. Van Houtte

H. Kutscher

*

Język postępowania: włoski.