355 Barker Margaret Dzika plaża

Margaret Barker

Dzika pla

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jacky zerknęła na nowego lekarza z oddziału ratownictwa medycznego i krew odpłynęła jej z twarzy.

Pierre. Nie spodziewała się, że spotkają się po tylu latach, na dodatek tu, w gabinecie Marcela. Co za
początek dnia!

- Dziwne - mruknęła zaintrygowana, gdy z samego rana Marcel bez uprzedzenia zaprosił ją do siebie. -

Dzisiaj przekazuję swoje obowiązki na oddziale

- oznajmił. Zanim zdążyła go o cokolwiek zapytać,
wszedł nowo przyjęty specjalista.

Pierre ... Tyle wspomnień, tyle sprzecznych uczuć.

Pokój zatańczył jej przed oczami. W głowie powstał zamęt. To chyba nie może być prawda ...

- Miło cię widzieć, Pierre. - Marcel uśmiechnął się ciepło i wyciągnął rękę na powitanie.
Jacky machinalnie przysunęła sobie najbliższe krzesło. Bała się, że nogi odmówią jej posłuszeństwa.

Dlaczego Marcel nie uprzedził jej, że dziś odchodzi? A przede wszystkim dlaczego nie powiedział, kto go
zastąpi?

- To jest doktor Jacky Manson. Jacky, to doktor Pierre Mellanger. Jacky przez miesiąc pracowała z moją

oną, Debbie, a teraz ją zastępuje w czasie urlopu macierzyńskiego ...

- My się znamy - powiedziała, niepewnie wstając z mIeJsca.

Spojrzała na Pierre'a i zaczerwieniła się trochę bardziej, niżby sobie życzyła. Wyciągnęła do niego rękę,

czując do siebie niechęć za to, iż wprost nie może się doc:zekać, kiedy go dotknie. Zachowywała przy tym
pozory całkowitego spokoju, gdyż nie chciała pokazać, jak bardzo poruszyło ją to spotkanie. To była jej
tarcza ochronna. Kryła się za nią, odkąd zrozumiała, że Pierre, jej ideał, nigdy jej nie pokocha.

Wymienili krótki uścisk dłoni.
- Proszę mi przypomnieć, gdzie się poznaliśmy

- poprosił. Widać było, że jest zaskoczony.

- W Normandii. Moja matka nalegała, żebym nie

zdrabniała imienia, więc wszyscy zwracali się do mnie Jacqueline, ty też ...

- Jacqueline! To naprawdę ty? Ależ się zmieniłaś! Poczuła ulgę. Jednak trochę ją pamięta.

- Oczywiście, że się zmieniłam. Kiedy wyjeżdżałeś do Australii, miałam szesnaście lat.

Uśmiechał się do niej szeroko, odsłaniając mocne białe zęby. Wtedy ten uśmiech wzbudzał w niej za-

chwyt.

- Jak mogłem od razu nie poznać tych pięknych kasztanowych włosów i zielonych oczu! Moja mama

ciągle powtarzała, że śliczna z ciebie panienka.

Co z tego, że śliczna, skoro i tak interesowałeś się

dużo starszymi dziewczynami?

- Manson? Zmieniłaś nazwisko. Wyszłaś za mąż?
- Tak, ale ... rozwiedliśmy się·
- Pamiętam, że jako jedyna w miasteczku nosiłaś

angielskie nazwisko. Twój ojciec jest Anglikiem, a mama Francuzką, prawda? Shaftesbury. Jak na

Francję, nazywaliście się bardzo nietypowo.

Jacky uśmiechnęła się sceptycznie.

- Kiedy byłam mała, dzieciaki nie potrafiły wymówić naszego nazwiska. Nawet nauczycielka ze szkoły

podstawowej miała problemy. Mimo to czasem kusi mnie, żeby wrócić do panieńskiego nazwiska i odciąć

się raz na zawsze od ... trudnej przeszłości.

- Ciężko zaczynać wszystko od nowa - westchnął.

W jego niskim, lekko ochrypłym głosie zabrzmiała nuta smutku.

- Bardzo ciężko - przyznała.

Popatrzyli sobie w oczy, a ona poczuła ogromną radość, że pojawiła się między nimi nić porozumienia.

Odkąd Pierre opuścił Normandię, słuch o nim zaginął. Nie miała pojęcia, co się z nim działo przez te lata.
Wyobrażała sobie, że jest szczęśliwy u boku pięknej koleżanki ze studiów, którą przywiózł kiedyś do mias-
teczka. Tym bardziej zaskoczył ją bezgraniczny smutek w jego oczach. Wprawdzie nie stracił nic ze swego
uroku, wciąż był przystojny i pewny siebie, lecz nie miał j~ż w sobie tej beztroski, którą tak bardzo ją ujął.

- Zycie przynosi mnóstwo niespodzianek - stwierdził sentencjonalnie. - Szkoda, że niektóre są wyjąt-

kowo przykre.

Uciekła wzrokiem w bok. Czyżby Pierre, podobnie jak ona, dostał surową lekcję życia? Ona, mimo tru-

dnych doświadczeń, starała się z optymizmem patrzeć w przyszłość. Od rozwodu minęły dwa lata, więc
pora, by definitywnie zamknąć ten rozdział życia. Może rany szybciej się zabliźnią, jeśli pozbędzie się
reliktów przeszłości i faktycznie wróci do panieńskiego nazwiska. Smutna prawda była taka, że z mał-
ż

eństwa nie wyniosła nic, o czym warto by pamiętać ...

Z wyj

tkiem Có

, gdyby jej ukochane dziecko

yło,

e wtedy .

Marcel dyskretnie odchrz

ł.

- O ile zrozumiałem, znacie si

od dawna, tak?

- Kiedy widzieli

my si

ostatni raz, Jacqueline by-

łajeszcze dzieckiem. - Na ustach Pierre'a pojawił si

chłopi

cy u

miech. - Bardzo

sympatycznym i uroczym. Mieszkali

my po s

siedzku w małym miasteczku nad morzem,

blisko Mont Saint Michel. Jaqueline i jej koledzy łazili za mn

krok w krok. Zwłaszcza gdy

towarzyszyła mi jaka

dziewczyna.

- Byłe

od nas sporo starszy. - Jacky u

miechn

ła si

do wspomnie

. Czuła,

e powoli

odzyskuje spokój. - Studiowałe

w Pary

u, a my byli

my bardzo ciekawi

ycia w wielkim

mie

cie. Ty jednak uwa

ałe

za dorosłego i nie chciałe

zadawa

z małolatami.

- W tamtym czasie marzyłem tylko o tym,

eby jak najszybciej wyrwa

z prowincji -

westchn

ł. A teraz, jak na ironi

, uciekam od zgiełku Pary

a i z ulg

wracam na wie

. Sto

Martin sur mer przypomina mi nasze miasteczko. Jestem pewien,

e zmiana stylu

ycia

dobrze mi zrobi.

Spojrzał na morze widoczne za oknem i poczuł, jak budzi si

w nim energia.

Cho

przyjechał do Sto Martin zaledwie wczoraj, miał przeczucie,

e tu szybciej wyleczy

zranion

dusz

i nabierze dystansu do tego, co prze

ył.

Zerkn

ł na Jacky. Nie mógł uwierzy

e ta pi

kna kobieta była kiedy

rozbrykan

wesoł

dziewczynk

, która uganiała si

po wsi z band

dzieciaków.

Pami

tał,

e była bardzo lubiana.

ywiołowa, pomysłowa i tryskaj

ca energi

, wyró

niała

z tłumu

i przewodziła wiejskiej dzieciarni. Bardzo si

od tamtej pory zmieniła, pomy

lał,

przygl

daj

c si

jej dyskretnie. Sprawiała wra

enie zagubionej i bezradnej. Zupełnie jakby

czekała na cios, który odbierze jej reszt

wiary w siebie.

kna kobieta, pomy

lał z zachwytem, cho

ze wzgl

du na trudn

sytuacj

osobist

rzadko interesował si

kobietami. Pami

tał,

e ju

jako szesnastolatka wyró

niała si

urod

, ale on wtedy czuł,

e nie powinien ogl

za dziewczynami. Miał dwadzie

cia

ęć

lat i wyje

ał do Australii, gdzie zamierzał si

eni

. Podziwiał wi

c Jacky z daleka,

tłumacz

c sobie,

e przecie

patrzenie to nie grzech.

- My

lałam,

e mieszkasz w Australii - powiedziała. Gdyby podejrzewała,

e istnieje bodaj

cie

szansy, i

spotkaj

na gruncie zawodowym, nigdy nie wróciłaby do Francji.

Nieodwzajernniona pierwsza miło

ść

tkwiła w jej sercu jak zadra. Łudziła si

e ból kiedy

minie, ale nie. Został i co pewien czas dawał

sobie zna

. Nie lubiła o tym my

- Mój dom jest tu, we Francji - odparł, nie kryj

c wzruszenia. - Kiedy

ycie daje w ko

ść

...

- Umilkł, nie doko

czywszy zdania.

Marcel poło

ył r

na jego ramieniu.

- Znamy si

ze studiów - wyja

nił. - Po dyplomie obaj wyjechali

my do Australii i

zacz

my pracowa

w szpitalu w Sydney.

- Byli

my młodzi i ciekawi

wiata - dodał Pierre.

Opanował ju

emocje i jego głos odzyskał sił

. - Ale kiedy człowiekowi wali si

wiat, lepiej

ród swoich. Prawda, Marcel?

Ten pokiwał głow

Dlatego wrócili

my do Francji. Ale do

ść

wspomnie

, skupmy si

na sprawach aktualnych. Jak

mówiłem, przekazuj

obowi

zki Pierre' owi i przenosz

tro wy

ej, na chirurgi

- Załatwiłe

to wyj

tkowo dyskretnie - zauwa

yła z przek

sem. - Po co te tajemnice?

Wydawało mi si

e jeste

zadowolony z pracy na oddziale ratownictwa.

Marcel wzruszył ramionami.

_ Jestem zadowolony, a wła

ciwie ... byłem, dopóki nie odkryłem,

e chirurgia daje mi wi

cej

satysfakcji. - Rozumiem.

Odwróciła si

w stron

Pierre'a. Widok jego przystojnej twarzy obudził w niej znajomy

dreszcz podniecenia. Co z ni

jest nie tak,

e nie potrafi uwolni

od dziecinnej miło

ci? W

dodatku niechcianej i niepotrzebnej. Zwłaszcza teraz. Nawet gdyby Pierre si

zainteresował,

i tak musiałaby oprze

pokusie.

. - Czy to Marcel zaproponował ci,

eby

przej

jego stanowisko? - zapytała.

- Tak. Propozycja przyszła w idealnym momencie, bo akurat musiałem ... wyjecha

z Pary

O miejsce po Marcelu starało si

kilku kandydatów, ale podejrzewam,

e dzi

ki jego

rekomendacji zarz

d szpitala wybrał wła

nie mnie ..

- Po prostu byłe

najlepszy - podkre

lił Marcel chocia

fakt,

e znamy si

i przyja

nimy, nie

był bez znaczema.

- To dziwne uczucie, tak niespodziewanie spotka

starych znajomych - powiedział cicho

Pierre. - Miałem nadziej

e gdy wyjad

z Pary

a ...

_ Przepraszam was. - Marcel nacisn

ł przycisk na interkomie, który brz

czał ju

od kilku sekund.

- Tak? - Przez chwil

słuchał w skupieniu. - Ju

Natychmiast wstał zza biurka.
- Musimy wraca

na oddział. Na morzu wydarzył si

wypadek, zaton

ł statek wycieczkowy.

Karetki z poszkodowanymi ju

w drodze. Troch

wam pomog

, ale za godzin

mam planow

operacj

Na oddziale rozdzielili si

i zaj

li badaniem poszkodowanych. Jacky trafiła na starsz

pani

któr

bardzo bolała noga.

- Pewnie j

złamałam, prawda, pani doktor?

- Obawiam si

e tak, ale

eby mie

pewno

ść

musimy zrobi

prze

wietlenie, pani ... - Zerkn

ła do karty,

eby sprawdzi

, jak nazywa si

pacjentka.

- Marguerite - podpowiedziała starsza pani.
- Dobrze, pani Marguerite. Ja mam na imi

Jacky

albo, je

li pani woli, Jacqueline.

- O tak, zdecydowanie wol

Jacqueline. Tak ma na imi

moja córka - oznajmiła pani

Marguerite i zacz

ła opowiada

o swoich dzieciach i wnukach.

Jacky starała si

słucha

, gdy

jak zawsze zale

ało jej na zdobyciu zaufania pacjentki.

Jednocze

nie przegl

dała informacje dostarczone przez ratowników, którzy wyci

gali rozbitków z

wody.

W drodze na prze

wietlenie pani Marguerite opowiedziała, co wydarzyło si

na statku:

- Rejs był naprawd

wspaniały, wszyscy tak dobrze si

bawili. Wła

nie dopływali

my do małej

wyspy, na której mieli

my urz

dzi

piknik, kiedy nagle co

przera

liwie zatrzeszczało. Nasz

statek wpadł na podwodne skały i zacz

ł nabiera

wody. Wtedy młodsi pasa

erowie

powyskakiwali za burt

, ale ja nie jestem

tak sprawna jak kiedy

, wi

c siedziałam i mod-

liłam si

eby kto

mnie uratował.

_ Na szcz

ęś

cie pani modlitwy zostały wysłuchane. Przerwały rozmow

na czas

prze

wietlenia, a gdy po kilku minutach radiolog przyniósł klisze, Jacky wytłumaczyła pani

Marguerite, co wykazał rentgen: _ Złamała pani nog

w miejscu, gdzie ko

ść

czy

ze stawem biodrowym.

_ To znaczy ko

ść

udow

, tak? Jestem emerytowa-

piel

gniark

, wi

c prosz

miało powiedzie

, jak

powa

ny jest uraz.

. ,.

_ Có

, główka ko

ci przemIescIła SI

wysun

ła

z panewki. Trzeba b

dzie wstawi

protez

Pani Marguerite beztrosko Wzruszyła ramiOnami.

_ I

dobrze. Ostatnio cz

sto dokuczały

mi bóle stawów, nawet wybierałam si

do lekarza,

eby p~rozmawia

o wstawieniu

protezy. No i sprawa załatWiOna. _ Chciałabym,

eby wszyscy moi pacjenci mieli

równie pozytywne nastawienie - u

miechn

ła si

Jacky. - Zaraz umie

cimy pani

ort~pedii. .

_ Dzi

kuj

, pani doktor. Bardzo miła z pam osoba.

Zajrzy pani do mnie?

_ Oczywi

cie. Zawsze sprawdzam, Jak radz

sobIe

moi pacjenci.

Na korytarzu pojawił si

kolejny ratowmk z no-

szami.

_ Mam tu małe dziecko. Dominie, dwa lata. Przed

chwil

go przywieziono - raportował pospie.sznie. ~ Bardzo długo przebywał pod wod

Rokowama raczej kiepskie - zaznaczył, zni

c głos. - Brak wyczu.walnego pulsu, nie

oddycha. Próbowali

my go reammowa

, ale bez skutku.

- Dajcie go tutaj - wskazała jedno z wydzielonych stanowisk - a pani - zwróciła si

piel

gniarki niech si

zajmie jego rodzicami. S

w szoku, wi

c prosz

im da

uspokojenie, a je

li to nie pomo

e, wezwa

którego

z lekarzy - poinstruowała, po czym

skupiła si

całkowicie na drobnym, bezwładnym ciałku okrytym ciepłym kocem.

Wystaj

ca spod niego blada buzia miała nieziemski, niemal anielski wyraz. Maluj

cy si

na niej gł

boki spokój nasuwał podejrzenie,

e chłopczyk znajduje si

po drugiej stronie.

Jacky zaczerpn

ła gł

boko powietrza. Nie mogła pozwoli

, by niepotrzebne my

li zakłócały

jej koncentracj

- Jak długo znajdował si

pod wod

- Co najmniej pół godziny. Kiedy nurek go wydo-

był, był ju

bardzo wychłodzony - odparł ratownik. - Mówi pan,

e był wychłodzony? To

dobrze. Jest szansa,

e da si

go uratowa

- powiedział Pierre, który wchodz

c, usłyszał ich

rozmow

Jacky podł

czyła chłopca do urz

dzenia monitoruj

cego parametry

yciowe i ju

po chwili

mieli potwierdzenie,

e temperatura ciała jest rzeczywi

cie niebezpiecznie niska. Jacky

jeszcze nigdy nie miała do czynienia z pacjentem w stanie tak znacznego wychłodzenia,
przypomniała sobie jednak,

e w jednym z podr

czników opisyWano przypadek dziecka,

które prze

yło wła

nie dlatego,

e niemal zamarzło w zimnej wodzie.

- Czy ty te

uwa

asz,

e dzi

ki skrajnemu wychłodzeniu Dominie ma szans

prze

? -

zapytała Pierre'a.

Skin

ł głow

Tak, spotkałem si

z podobnym przypadkiem w Australii. Kiedy ciało opada na dno,

gdzie panuje niska temperatura, metabolizm staje si

wolniejszy, dzi

ki czemu mózg lepiej

radzi sobie z niedoborem tlenu. Musimy go powoli rozgrza

. Nie odpuszcz

, dopóki nie

przywrócimy mu normalnej temperatury.

Pierre poprosił piel

gniark

, by przyniosła specjalny pled dmuchaj

cy ciepłym

powietrzem, po czym on i Jacky zaj

li si

chłopcem. Po pewnym czasie, który wydawał si

wieczno

, Jacky zerkn

ła na monitor.

_. Spójrz! Pojawił si

słaby puls! - zawołała, obejmuj

c palcami przegub chłopca.

W pierwszym momencie nie poczuła nic poza chłodem pozbawionej

ycia ko

czyny,

jednak po chwili pod palcami. wyczuła słabiutkie pulsowanie.

_ Zaczynam masa

serca - oznajmił Pierre. Minuty przeszły w godziny, a oni wci

ąż

nie

dawali za wygran

. Rodzice chłopca zostali na wszelki wypadek uprzedzeni,

e szanse na

uratowanie Dominica s

niewielkie.

Po czterech godzinach bezustannych wysiłków Jacky zacz

ła odczuwa

napi

cie.

Polubiła to dziecko i nie wyobra

ała sobie,

e mogliby je straci

_ Jeszcze raz sprawdz

, czy reaguje na

wiatło -powiedziała do Pierre'a i skierowała

strumie

wiatła prosto w

renic

. I wstrzymała oddech. - Reaguje! Jestem pewna,

renica si

zmniejszyła. Zreszt

chod

-i sam zobacz! - zawołała.

Pierre wzi

ł od niej wziernik i pochylił si

nad

Dominikiem.

_ Masz racj

, Jacky! - oznajmił głosem; w którym

ulga mieszała si

z rado

. - Teraz szansa,

e prze

y je, zwi

ksza si

z ka

minut

wietnie! ~ Uradowany, obrócił si

w jej stron

i spontanicznie przytulił j

do siebie.

Poruszona jego zara

liwym entuzjazmem, z u

miechem spojrzała mu w oczy. Cudownie

było czu

jego dotyk. I strasznie. Czy onw ogóle zdaje sobie spraw

, co si

z ni

teraz

dzieje?

Pierre zerkn

ł na pi

kobiet

, któr

ku swemu zaskoczeniu znienacka porwał w

ramiona, i natychmiast si

opanował. Demonstracyjne okazywanie uczu

nie le

ało w jego

naturze, dlatego zupełnie nie rozumiał, jaki impuls nim powodował. Owszem, on i J acky
mieli z czego si

cieszy

, ale nie musiał by

tak wylewny. Je

li Jacky opacznie zrozumie

jego intencje, b

dzie prawdziwa katastrofa.

Pochylił si

nad Dominikiem i dokładnie go osłuchał.

- Serce podj

ło prac

. Bije coraz mocniej ...

- Temperatura ciała wraca do normy - powiedziała

Jacky, spojrzawszy na monitor.

- Oddech si

stabilizuje. Wydaje mi si

e on próbuje ... Otwiera oczy!

Jacky chwyciła chłopca za r

i w napi

ciu obserwowała gwałtowne ruchy jego powiek.

Po chwili usłyszała cichutki j

k. Dominic zakrztusił si

, a potem pisn

ało

nie:

- Mamusiu!
Wzruszona pochyliła si

nad nim. - Mama zaraz przyjdzie, Dominic.

- A tata?
- Tata te

- zapewniła. - To cud - szepn

ła, odwracaj

c si

do Pierre'a.

Miała w oczach łzy, wi

c chciał znów j

przytuli

, lecz nie zrobił tego. Tylko raz widział,

jak płakała. Przewróciła si

podczas zabawy na pla

y i zraniła o ostre kamienie. Miała wtedy

jakie

ęć

lat. On grał z kolegami w piłk

, lecz kiedy usłyszał jej płacz, pobiegł zobaczy

, co

stało. Z rozci

tego kolana ciekła krew, wi

c oddarł kawałek koszuli i zrobił z niego

opatrunek, a potem wzi

ł j

na r

ce i zaniósł do swojego ojca, który miał w miasteczku

gabinet lekarski.

Pami

tał,

e mała dziewczynka wydała si

jemu, du

emu, silnemu czternastolatkowi,

lekka jak piórko. Gdy j

niósł, obj

ła go za szyj

i mocno si

przytuliła. Wzruszyło go jej

bezgraniczne zaufanie i wiara,

e b

dzie umiał jej pomóc. Jego matka odnosiła si

Shaftesburych z rezerw

, gdy

pani Shaftesbury była zbyt ekscentryczna, ajej m

ąż

zbyt

niekonwencjonalny jak na gust społeczno

ci małego miasteczka. Jednak gdy zobaczyła

Pierre'a przed gabinetem, natychmiast przybiegła pomóc m

ęż

owi.

Ojciec musiał zało

Jacky kilka szwów. Była zaledwie pi

cioletnim dzieckiem, ale

zniosła to bardzo dzielnie. Cukierki, które ojciec zawsze trzymał w szufladzie, osłodziły

al i

pomogły ukoi

łzy. Pierre gotów był i

ść

o zakład,

e elegancka pani doktor nawet nie

pami

ta, jak kurczowo trzymała go za r

, gdy ojciec znieczulał j

przed szyciem. Domy

lał

e w owych czasach był dla niej jednym z tych bezimiennych, du

o starszych

chłopaków, z którymi nie miała nic wspólnego.

- Tak, to rzeczywi

cie cud,

e udało nam si

go odratowa

- przyznał, wracaj

c do

rzeczywisto

ci.

Jacky u

miechn

ła si

z ulg

. - Jest co

towa

, prawda?

Natychmiast po

ałowała swoich słów. Pierre mógł pomy

e po pracy chce pój

ść

z nim

na drinka, a przecie

nie to miała na my

li. Cho

pomysł jest rzeczywi

cie kusz

cy.

Pierre wygl

dał na zaskoczonego.

- Faktycznie, po pracy mo

emy gdzie

pój

ść

rzekł z namysłem. ~ Mo

e ...

le mnie zrozumiałe

. Ja tylko ... - Nie doko

czyła, bo musiała zaj

ąć

Dominikiem.

cisn

ła go lekko za r

i zacz

ła łagodnie do niego mówi

. Nagrod

był słaby u

miech i

kilka bezładnych słów.

- Naprawd

musimy to jako

uczci

- podchwycił Pierre. - Zaraz uprzedz

... - Nie

doko

czył, gdy

przyszli wezwani na konsultacj

lekarze z intensywnej terapii i kardiologii,

którzy mieli zdecydowa

o dalszym leczeniu chłopca.

Cho

przekazali Dominica kolegom, i tak nie mieli czasu wraca

do rozmowy o fetowaniu

sukcesu, bo musieli pomóc pozostałym uczestnikom pechowego rejsu. Jacky opatrywała
starszego pana, który stracił

· Zespół reanimacyjny długo o ni

walczył, lecz nie udało

jej uratowa

- Do widzenia, Anne-Marie. Wkrótce si

zobaczymy - mówił m

ęż

czyzna,

ciskaj

c r

kobiety, z któr

prze

ył

ycie.

Jacky patrzyła na niego z boku i połykała łzy. Cho

była do

wiadczonym lekarzem i

widziała w szpitalu niejedno, rutyna nie zabiła w niej wra

liwo

ci na ludzkie nieszcz

ęś

cie.

- Chcemy zatrzyma

pana na obserwacji - powiedziała łagodnie. -

yczy pan sobie,

eby

my poinformowali o tym kogo

z rodziny?

- Tak, moj

córk

. Niestety, nie pami

tam jej numeru.

- Ja si

tym zajm

, pani doktor- powiedziała siostra Marie. - W czwórce czeka pacjent

ranny w nog

. To ju

ostatni z poszkodowanych.

- Musz

ść

, ale zostawiam pana w fachowych r

kach - powiedziała do starszego pana i

znikn

ła.

Jej dy

ur trwał dzisiaj dłu

ej ni

zazwyczaj.

- Pora i

ść

do domu, pani doktor - u

miechn

ła si

do niej Marie, gdy wyszła z sali

zabiegowej. - Zaraz zaczyna si

nocny dy

ur.

- A pani? Przecie

pani te

pracowała cały dzie

- Ja wytrzymam.

c do szatni, rozejrzała si

po opustoszałym korytarzu. Nie mogła uwierzy

e jeszcze

niedawno wygl

dał jak pole bitwy. Po drodze rozpu

ciła włosy, a gdy opadły lu

no na

ramiona, od razu poczuła ulg

. Ten rytualny gest oznaczał koniec pracowitego dnia.

- Wła

nie tak

pami

tam.

Słysz

c za plecami głos Pierre' a, zatrzymała si

. - Chciałem z tob

porozmawia

, zanim

wyjdziesz

- powiedział, bior

c j

za r

. - Musimy przeło

nasze

towanie na inny dzie

, bo ...

- Och, Pierre! Ju

ci mówiłam,

e wcale nie miałam na my

li ...

- Ale ja miałem! Zale

y mi,

eby

my uczcili nasz sukces, ale dzi

to niemo

liwe.

- Pierre, naprawd

nie musimy nigdzie i

ść

. A je

li ju

, to razem z twoj

i ...

- Przepraszam, powinienem był ci powiedzie

. -.

Z jego twarzy znikn

ł pogodny wyraz. - Moja

ona zmarła.

- Tak mi przykro. - Szczerze mu współczuła. Có

jeszcze mogła powiedzie

Pami

ęć

podsun

ła jej obraz młodej,

licznej narzeczonej Pierre'a. Byli w siebie tak

bardzo zakochani. Zbli

yła si

do niego, by doda

mu otuchy ciepłym gestem, lecz

ostatecznie nie zrobiła tego. Rozs

dek podpowiadał jej,

e dla własnego dobra powinna

trzyma

na dystans.

- Dawno odeszła? - zapytała cicho.
- Pi

ęć

lat temu. Wydawałoby si

e to szmat cza-

su, ale jako

ść

wci

ąż

nie mog

pozbiera

... Niektóre rany nigdy si

nie goj

- Wiem - szepn

ła, przybita nagłym wspomnieniem o własnej tragicznej stracie.

- Musz

zosta

dzisiaj dłu

ej w szpitalu,

eby zorientowa

w sytuacji. Marcel obiecał,

e jak sko

czy operowa

, spotka si

ze mn

i wprowadzi mnie w najwa

niejsze

zagadnienia. Miałem nadziej

e załatwimy to w ci

gu dnia, ale nie było czasu.

- Co ty powiesz! - za

artowała. - Swoj

drog

, miło pogada

z kim

po angielsku.

- A ja si

czuj

trgch

dziwnie. Pami

tam,

e jako dziecko mówiła

tylko po francusku.

- Bo matka mi kazała! Nie lubiła, kiedy mówili

my po angielsku.

- Ju

czuj

, jak miło b

dzie powspomina

dawne czasy. Zjedzmy razem kolacj

. Ja

stawiam. Powa

nie! Masz jutro czas? Je

li tak, postaram si

eby

my sko

czyli prac

tej samej porze.

Chętnie zjem z tobą kolację - uśmiechnęła się do niego - a jeśli chodzi o jutro, muszę najpierw

zerknąć do kalendarza. śartuję. Nie jestem zbyt aktywna towarzysko. Większość czasu poświęcam
pracy.

- Ja nawet nie muszę sprawdzać, bo i tak wiem, że w moim kalendarzu jest pusto. - Uśmiechnął

się, biorąc w palce pasmo jej włosów. - Twoje włosy są jak złocista przędza - powiedział miękko. -
Jak byłem mały, czytałem bajkę o królewnie, która miała takie włosy. Myślałem, że to tylko fantazja,
lecz gdy parę lat później zobaczyłem, jak z rozwianymi lokami biegasz po miasteczku, zrozumiałem,
co autor miał na myśli.

- Nie sądziłam, że zwróciłeś na mnie uwagę.
- Owszem, zwróciłem. Wyróżniałaś się·i byłaś ...

słodka jak cukierek. - Pochylił się i pocałował ją w policzek. - Dobranoc, Jacky.

Poszła w swoją stronę, a on zawrócił. Przy końcu korytarza zatrzymała się i obejrzała. Nagle zdała
sobie sprawę, że zjej strony nic się nie zmieniło. Nadal była . w nim zakochana.

Jaka szkoda, że on wciąż nosi w sercu żałobę po kobiecie, która była miłością jego życia.

ROZDZIAŁ DRUGI

Następnego dnia w pracy często się spotykali.
- Tylko pamiętaj, że wieczorem jesteśmy umówieni - zaznaczył na dzień dobry.

Jak by mogła o tym zapomnieć! Tak się przejęła, że z wrażenia nie mogła zasnąć. Zupełnie jak

wtedy, gdy przeżywała swoją szczenięcą miłość. Gdy miała naście lat, intensywne młodzieńcze
emocje dały jej się mocno we znaki. Dziś jako dwudziestodziewięcioletnia rozwódka, a przez krótki
czas również matka

powmna łatwo sobie z nimi poradzić. Po swych do-
ś

wiadczeniach powinna być twarda i odporna, tymczasem była przejęta jak przed pierwszą randką.

W ~rzerwie.między badaniem pacjentów zgłaszających SIę do szpItala z różnymi urazami

znalazła czas, by zajrzeć do osób, którym pomogła poprzedniego dnia.

Mały Dominic dochodził do siebie na oddziale intens~ej terapii, gdzie przez okrągłą dobę

otaczany był wyjątkowo troskliwą opieką. Badanie tomograficzne wykazało, że mózg nie został
uszkodzony. Jacky przyjęła tę wiadomość z ogromną ulgą i po raz kolejny uświadomiła sobie, że na
jej oczach stał się prawdziwy cud.

Historia o niezwykłym ocaleniu dwuletniego dziecka przeciekła do prasy i dziennikarz, który

opisał zdarzenie, chciał zrobić zdjęcie jej i Pierre' owi.

- Co

tym myślisz? - Pierre skonsultował się przedtem z Marcelem. - Nie masz nic przeciwko

temu?

- Nie, dlaczego? Niech społeczeństwo dowie się o triumfie medycyny. Może dzięki temu jakiś

niezadowolony pacjent zastanowi się, zanim nas obsmaruje w którejś z gazet. Tylko proszę, żebyście
nie dopuszczali dziennikarzy do Dominica. Zrobią mu zdjęcia, jak wróci do domu, o ile zgodzą się na
to jego rodzice.

I takim oto sposobem Jacky, w nieskazitelnie białym fartuchu, ze stetoskopem wiszącym na szyi,

stanęła obok Pierre'a w samym środku głównego holu.

- Mamy bardzo mało czasu - uprzedził Pierre reporterów - więc proszę się spieszyć.
- Proszę przysunąć się do uroczej pani doktor - polecił reporter, ustawiając kadr.

- Czy mogłaby pani rozpuścić włosy? - zapytała jego asystentka. - Są bardzo piękne, a nasi czytel-

mcy ...

Jacky bez słowa rozpięła klamrę, choć pomysł nie przypadł jej do gustu.
- Dziękuję, pani doktor. Tak, teraz lepiej ... Proszę o uśmiech!
- Jaka piękna para! - zachwyciła się pielęgniarka, która właśnie przechodziła przez hol.

Jacky poczuła się zażenowana. Nie podobało jej się całe to zamieszanie wokół jej osoby.

Rozstrajała ją bliskość Pierre'a. Nie mogła się skupić! Uśmiechała się, ale wewnątrz dygotała ze
zdenerwowania.

- Musimy kończyć - oznajmił Pierre stanowczo.

- Artykuł i zdjęcia ukażą się w popołudniowym wydaniu - rzekł fotograf. - Przyślemy państwu kilka

egzemplarzy.

Pierre spojrzał na nią porozumiewawczo.

- 'Wprost nie możemy się doczekać - stwierdził.
- O tak. Umieramy z ciekawości.
- Zanim dotrzemy do restauracji, będziemy już

lokalnymi sławami. Dadzą nam najlepszy stolik i poproszą o autografy - szydził.

- śebym tylko nie zapomniała długopisu!

Zaraz po spotkaniu z dziennikarzami Jacky wróciła do swoich obowiązków.

Właśnie porządkowała salę zabiegową po opatrzeniu ostatniego pacjenta; gdy przyszedł Pierre.

- Już skończyłem. Daj znać, jak będziesz gotowa.

Przyjdę po ciebie i pojedziemy moim samochodem.

- Dobrze, bo ja nawet nie mam auta. Po pierwsze kupno i utrzymanie to spory wydatek, a po dru-

gie na mojej wąskiej uliczce trudno zaparkować. Do szpitala mam zaledwie parę kroków, więc po co
mi samochód?

- Na przykład po to, żeby pojechać na wieś. Chyba nie spędzasz całego czasu w pracy?

- Kiedy chcę odpocząć, spaceruję po plaży - od-

parła.

- Aha. Słuchaj, Marcel polecił mi małą restaurację na wzgórzach za miastem. Zaznaczyłem sobie

to miejsce na mapie. Będziesz mnie pilotować?

Jacky odsunęła wózek z przyrządami i zaczęła myć ręce.

- Mogę spróbować - odparła. - Chyba nie jedziemy bardzo daleko?

Pierre stał tu

za ni

. Czuła na karku jego ciepły oddech. Naraz bez uprzedzenia rozpi

klamr

, któr

miała we włosach, i na jej ramiona spłyn

ły g

ste pasma.

Odwróciła si

zaskoczona.

- Co z wami jest, faceci? Dlaczego wszyscy si

upieracie,

ebym nosiła rozpuszczone

włosy?

Uniósł do góry brwi.
- Mo

e dlatego,

e wygl

dasz wtedy mniej surowo? - powiedział i zni

c głos do

zmysłowego szep-

tu, dodał: - I bardziej seksownie.

Naraz odsun

ł si

od niej i ruszył do wyj

cia. Załował,

e pozwolił sobie na t

niepotrzebn

uwag

· To blisko

ść

Jacky tak zam

ciła mu w głowie. Poczuł si

tak, jakby

wszystkie trudne lata, które przyszły po jego wyje

dzie z miasteczka, były tylko złym snem.

Cofn

ł si

w czasie do dnia, gdy po raz ostatni widział

liczn

szesnastoletni

dziewczyn

wiadomił sobie,

e ta zjawiskowa nastolatka dorosła. Jaka szkoda,

e spotkali si

tak

pó

no. Musi bardziej si

kontrolowa

. Co b

dzie, je

li Jacky

le zrozumie jego intencje?

Przecie

przysi

gł Liliane dozgonn

wierno

ść

i bezgraniczn

lojalno

ść

, któr

chciał si

odwdzi

czy

za jej ogromne po

cenie.

Jego zwi

zki z kobietami ograniczały si

do okazjonalnych, nic nieznacz

cych

erotycznych przygód. Czuł przez skór

e z Jacky b

dzie inaczej. Nie uniknie

zaanga

owania. Odk

d si

spotkali, coraz cz

ęś

ciej o niej my

lał.

- Jak b

dziesz gotowa, przyjd

do mojego gabinetu - rzucił sucho i czym pr

dzej wyszedł.

Odprowadziła go pytaj

cym wzrokiem. Zaskoczył j

nagł

zmian

zachowania. Przed

chwil

był taki

miły, nawet wi

cej ni

miły...

To bez znaczenia, stwierdziła. Widocznie ten typ tak ma. Zje z nim t

kolacj

jak ze

znajomym z dawnych lat. Powspominaj

, po

miej

. I tyle.

W szatni wzi

ła szybki prysznic i przebrała si

w spodnie i

akiet z białego lnu, pod który

wło

yła czarn

bluzk

wyko

czon

angielskim haftem. Na koniec zrobiła lekki makija

Najwa

niejszy był czarny tusz do rz

eby zielone oczy stały si

bardziej wyraziste. Hm ...

Przejrzała si

w lustrze. Dlaczego tak si

stara, skoro Pierre jest tylko dawnym koleg

Po tym, co prze

yła, nie była gotowa na nic poza przyja

. Tak podpowiadał rozs

dek,

ale serce wiedziało swoje. Tak czy owak sytuacja stawała si

niebezpieczna.

Gdy weszła, Pierre powitał j

przyjaznym u

miechem. Ledwie wstał zza biurka, odezwała

jego komórka.

- Tak? Ach, to ty, Nadine! O co chodzi? Dobrze, zaraz przyjad

- Po drodze musz

wst

do domu - uprzedził, gdy si

-rozł

czył. - Mały ... mam taki

mały problem.

Zaintrygował j

. Kim jest Nadine? Gdy z ni

rozmawiał, mówiła podniesionym głosem.

Jacky miała wra

enie,

e była mocno zirytowana.

Na korytarzu spotkali Marcela, który przyniósł im jeszcze gor

ce wydanie wieczornej

gazety.

- Kurier wła

nie to przywiózł - wyja

nił, podaj

c j

Pierre' owi. - Patrz, jeste

cie na

pierwszej stronie. Wygl

dacie fantastycznie. Chcecie wiedzie

, co pisz

"Przystojny doktor Pierre i urocza dokto.r Jacqueline dokonali wczoraj cudu ... ".

- Starczy! - jęknął Pierre. - Sam to. przeczytam, później. Proszę - zwrócił się do Jacky, podając jej

gazetę. - Nie zapomniałaś pióra do podpisywania autografów?

Nic nie mówiąc, zerknęła na zdjęcie.

, - Doskonała reklama szpitala - cieszył się tymczasem Marcel. - Może uzmysłowi ludziom, że czasem
naprawdę jesteśmy potrzebni. A SWoją drogą, dokąd się wybieracie?

- Do. restauracji, którą mi poleciłeś.
- Świetnie! - Marcel przyjrzał im się uważniej.

- Wobec tego. nie będę was zatrzymywał. Wpadnijcie

do. nas na kolację któregoś dnia. Debbie będzie w siódmym niebie. Usycha z tęsknoty za kolegami z
pracy.

- Mam zamiar niedługo. ją odwiedzić - obiecała Jacky.

Marcel uśmiechnął się.

- Jacky jest dla nas jak rodzina - wyjaśnił Pierre'o.wi. - Poznały się z moją żoną przez internet i zaprzy-
jaźniły.
- Bardzo się ucieszyłam, kiedy w grudniu ubiegłego roku Debbie zaprosiła mnie na wasz ślub. To. była

naprawdę piękna uroczystoŚć.

- Miło, że tak mówisz. Ale nie będę was zatrzymywał.

- Rzeczywiście, musimy już jechać - przyznał

Pierre, kładąc dłoń na ramieniu Jacky. - Miłego wieczoru!

- Dziękujemy.

Marcel o.dprowadził ich wzrokiem. Cieszył się, że tak szybko. się polubili. Gdyby nie znał Pierre'a, przy-
siągłby, że zanosi się na romans. Mając na uwadze jego. przeszłość wątpił jednak, by znajomość z Jacky
wyszła kiedykolwiek poza ramy przyjaźni. Obawiał się, że jego. kolega w ogóle nie myśli

stałym

związku.

Szkoda, westchnął, bo on i Jacky wyjątkowo do siebie pasują, a Pierre jest bardzo spragniony miłości.

Gdyby związał się z kobietą taką jak Jacky, jego życie zmieniłoby się na lepsze. Marcel chciał jakoś
pomóc, ale czuł, że nie ma prawa wtrącać się w prywatne sprawy kolegi. Gdyby jednak ten poprosił go

radę, to ze SWoją wiedzą na temat Liliane mógłby skłonić go do zmiany zdania ...

Jacky zapięła pas i usadowiła się wygodnie w fotelu pasażera.
- Fajny samochód - pochwaliła Sportowy kabriolet, który kupił od kolegi z Paryża.

- Mieszkam na wzgórzu, przy tej samej ulicy co.

Marcel. To on pomógł mi znaleźć dom Tak mi się spodobał, że obejrzałem go tylko raz i natychmiast
zdecydowałem się na kupno. - ożnajmił, gdy minąwszy główną bramę, wyjechali na drogę.

- Musisz. mieć wspaniały widok z okien - stwierdziła, patrząc na okazałe rezydencje rozlokowane na

wzgórzu powyżej drogi biegnącej między szpalerem starych drzew.

- Dlatego. go. kupiłem. Przesądziły piękne widoki i duży ogród, idealny dla ... - Urwał w pół zdania. -

Duży ogród to dobra rzecz - dokończył po chwili.

Znów ją zaintrygował. Nie pierwszy raz odnosiła wrażenie, że Coś przed nią ukrywa. Ciekawe,

dlaczego?

- Lubisz pracować w ogrodzie? Zawahał się.
- Czasami.
Nie potrafiła odgadnąć, dlaczego nagle przygasł.

Uznała, że nie ma sensu dociekać i wróciła do podziwiania malowniczych widoków.

Jachty i statki wycieczkowe kołysały się na lekkiej fali, a promienie zachodzącego słońca barwiły

morze intensywnym kolorem złota i purpury. Na plaży widać było wielu spacerowiczów, którzy z tej
odległości wyglądali jak ludziki narysowane pojedynczą kreską·

- Jesteśmy na miejscu - oznajmił Pierre, zatrzymując samochód na żwirowym podjeździe.
Niemal w tej samej chwili otworzyły się masywne dębowe drzwi i przed dom wyszła wysoka,

młoda dziewczyna w dżinsach i białym T-shircie. Wyglądała na zadowoloną, że Pierre się pojawił.

- Zaraz wracam - powiedział, wysiadając z samochodu.
Jacky obserwowała, jak wraz z dziewczyną wchodzi do domu. Ciekawe, dlaczego nie zaprosił jej

do środka? I kim jest dla niego ta dziewczyna? Nagle poczuła się jak nieproszony gość. Nie
spodziewała się takiego zachowania, Pierre normalnie był przecież otwarty i towarzyski. Widocznie
kiepsko go znam, stwierdziła, ale musiała przyznać, że jak na jej gust jest

- zbyt tajemniczy.

W pewnej chwili z otwartych okien na piętrze dobiegły histeryczne wrzaski małego, rozzłoszczonego
dziecka. Jacky słyszała, jak Pierre stara się je uspokoić. Nie rozumiała pojedynczych słów, ale
słyszała, że mówi stanowczo, lecz cierpliwie i ze spokojem. Po chwili dziecko ucichło, a potem
zaczęło się śmlac. Wtórował mu śmiech Pierre'a i wesoły głos dziew~ czyny.

Skoro ma dziecko, dlaczego jej o tym nie powiedział?
Z góry dobiegł już tylko głos dziewczyny rozmawiającej z dzieckiem. Jacky spojrzała na zegarek.

Minęło zaledwie pięć minut. Niewiele, ale i tak postanowiła wysiąść z samochodu i rozprostować
nogi. Kiedy stanęła na żwirowym podjęździe, do buta wpadł jej mały kamyk, pochyliła się więc, by go
wyjąć. Właśnie wtedy z dom~ wyszedł Pierre.

Zmieszała się. Może niepotrzebnie wysiadała?

Pierre chciał, by zaczekała w samochodzie. W jej głowie pojawiła się irracjonalna myśl, że zaraz
usłyszy reprymendę. Nic takiego oczywiście się nie stało. Pierre miał znękany wyraz twarzy i mocno
zaciśnięte usta, ale nie powiedział ani słowa o tym, co się stało.

- Przepraszam, że musiałaś czekać - rzucił sucho i otworzył jej drzwi.
Była ciekawa, czy powie coś o dziecku. Spoglądała na niego wyczekująco, gdy uruchamiał silnik,

ale on błądził myślami gdzieś daleko. Odprężył się dopiero wtedy, gdy dom zniknął między
wzgórzami. Korciło ją, żeby go o wszystko wypytać, ale ugryzła się w język.

Wiedziała tylko tyle, - że dziewczyna na pewno nie jest jego siostrą, bo nie miał rodzeństwa. Ani

oną, bo ta przecież umarła. Przyjaciółką? Mało prawdopodobne! Która przyjaciółka zgodziłaby się,

eby jej partner szedł na kolację z inną kobietą?

Intuicja podpowiadała jej, że nie powinna być wścibska. Było' oczywiste, ~e Pierre nie ma ochoty
tłumaczyć, po co musiał wrócić do domu. Lepiej, żeby przestała o tym myśleć i zajęła się czymś
konkretnym. Na przykład czytaniem mapy, którą trzymała na kola-· nach. Odnalazła zaznaczony
przez Pierre' a punkt. Znajdował się za następną doliną, na skraju wioski, o której nigdy nie słyszała.

- Jakieś dwieście metrów za skrzyżowaniem będzie ostry skręt w prawo - poinformowała.
- Dzięki. - Zwolnił, gdyż droga stała się wąska i kręta, a widoczność ograniczały gęste żywopłoty.

- Piękna okolica, prawda? - Słychać było, że odzyskuje spokój.

- Fantastyczna. Może kiedyś kupię jednak samochód, zwłaszcza jeśli zostanę tu dłużej. Na razie

podpisałam umowę na rok. ..

- Powiedz, jeśli będziesz miała ochotę na wycieczkę. Chętnie gdzieś z tobą pojadę - powiedział

lekkim tonem.

Jacky odebrała to jak drobną przysługę dla starej znajomej
- Dziękuję. Byłoby miło gdzieś pojechać ... raz na jakiś czas - odparła cicho. Nie chciała się

narzucać.

Obróciła nieco głowę i dyskretnie studiowała jego profil: mocno zarysowana szczęka, wyraźne

kości policzkowe, gęste ciemne włosy. Gdyby tylko mogła, naj chętniej przyjeżdżałaby tu z nim
codziennie. Nareszcie byliby sami, uwolnieni od absorbujących obowiązków. Skarciła się za takie
myśli. Gdyby naprawdę zaczęła się z nim spotykać, wpadłaby w niezłe tarapaty.

Pierre musiał wyczuć, że mu się przygląda, bo spojrzał na nią przelotnie i się uśmiechnął.
Zaczerwieniła się, dziękując opatrzności, że Pierre nie może poznać jej myśli.

- Ładnie ci z rozpuszczonymi włosami - powiedział miękko. - Wiem, że byłaś zła, kiedy fotograf

zaczął się nimi zachwycać, ale ...

- Wszystko zależy od tego, kto się zachwyca. Nie mam nic przeciwko komplementom, o ile słyszę

je od ... przyjaciół.

- Miło mi, że uważasz mnie za przyjaciela. - Zdjął rękę z kierownicy i na moment położył na jej

dłoni. Z trudem opanowała przyjemny dreszcz. Domyślała się, że dla niego był to nic nieznaczący
przyjazny gest, ale dla niej ten przelotny dotyk znaczył wiele - o wiele więcej, niż powinien.

Zaczęli zjeżdżać w stronę doliny, więc Pierre skupił się na prowadzeniu. Naraz na wąskiej drodze

tuż przed nimi pojawiło się stado krów pędzone przez gospodarza.

- Chyba nie ma sensu ich wyprzedzać? - zapytał Pierre, ostro hamując.
- Niedaleko jest gospodarstwo - powiedziała, patrząc na mapę - więc pewnie zaraz tam skręcą.
- Utalentowany z ciebie pilot - pochwalił, gdy stad? skierowało się ku widocznym nieopodal

zabudowamom.

- Pilotowanie to nic trudnego - odparła z uśmiechem. - Ojciec nauczył mnie czytać mapy. Kiedy

mama od nas odeszła, w czasie wakacji jeździliśmy na dalekie wycieczki. Tata prowadził, a ja
siedziałam z mapą i mówiłam mu, gdzie ma jechać.
- Na pewno bardzo przeżyłaś rozpad rodziny, pra

wda? Pami

tam,

e moja mama wspominała mi

o tym, co was spotkało. Ile miała

wtedy lat?

Spos

pniała, niech

tnie wspominaj

c tamto zagubienie i gorycz, jakie narodziły si

porzuconym dziecku.

_ Dziesi

ęć

... Dopóki rodzice byli razem, moje

dzieci

stwo był pi

kne i beztroskie. A potem idylla si

sko

czyła, musiałam szybko dorosn

ąć

Ojciec bardzo

le znosił t

sytuacj

. My

e nigdy nie pogodził si

z odej

ciem matki.

Pierre milczał. Gdy Jacky prze

ywała swój dramat, on studiował w Pary

u, ale i tak dotarły do

niego plotki o skandalu wywołanym przez ekstrawaganck

pani

Shaftesbury, która podobno

miała w Pary

u kochanka. Miał ochot

porozmawia

o tym z Jacky, ale bał si

e swymi

pytaniami sprawi jej przykro

ść

. Przeczuwał,

e jest bardzo wra

liwa i tylko udaje, i

mówienie o

tych wydarzeniach jej nie boli. Zwłaszcza

e jako dziecko była podobno bardzo z

yta z matk

- Ojciec bardzo dobrze si

opiekował. Pierwsza przerwała milczenie. - Był taki

szcz

ęś

liwy, kiedy postanowiłam zosta

lekark

i pojechałam na studia do Londynu. On te

wrócił do Anglii. Kupił małe mieszkanie, bo chciał,

eby

my nadal byli blisko siebie.

- To było chyba najlepsze rozwi

zanie.

_ Rzeczywi

cie. Nie chciałam zostawia

go samego we Francji. Był sporo starszy od mamy, a po

jej odej

ciu bardzo si

posun

ł. Martwiłam si

o niego, jak si

zreszt

okazało, nie bez powodu.

Kiedy byłam na pierwszym roku, zachorował. Od dawna

le si

czuł, ale ignorował objawy

choroby. Gdy wreszcie zdecydował si

pój

ść

do szpitala, na ratunek było jill za pó

no.

Z trudem przełkn

ła

lin

- Ciesz

e mogłam z nim by

... do ko

ca.

- Bardzo mi przykro. Jego

mier

musiała by

dla

ciebie strasznym' ciosem. - Imponowała mu swoim spokojem, cho

przecie

wiedział,

e zawsze

była twarda. Przez ułamek sekundy kusiło go, by zjecl,la

na pobocze i mocno j

przytuli

. Nie

zrobił tego, bo si

bał,

e gdyby wzi

ł j

w ramiona, sytuacja mogłaby wymkn

ąć

spod kontroli.

Poza tym Jacky mogłaby opacznie zrozumie

jego gest. Lepiej,

eby ich znajomo

ść

nie

wykroczyła poza granice przyja

ni.

Jacky patrzyła w bok, walcz

c ze łzami. Spokojny wiejski krajobraz budził w niej wspomnienia

dzieci

stwa; cudownych beztroskich lat, gdy byli zgodn

rodzin

. Rodzice bardzo j

kochali, a

ojciec darzył matk

prawdziwym uwielbieniem. Jacky nie zdawała sobie sprawy,

e jest to

uczucie jednostronne.

- Ani tata, ani ja nie mieli

my poj

cia,

e mama chce od nas odej

ść

. Zostawiła list, ale tata

nigdy mi go nie pokazał. Mówił tylko,

e mama bardzo mnie kocha. To dało mi nadziej

kiedy

do nas wróci, ale .. ;

Głos zacz

ł jej dr

, wi

c wzi

ła gł

boki oddech. - Dwa dni po jej znikni

ciu przyjechała do nas

policja - ci

ła po chwili. - Powiedzieli nam,

e mama i jej ... kochanek mieli wypadek.

Obydwoje zgin

li na miejscu.

Pierre wstrzymał oddech.

- Serdecznie ci współczuj

. Moja mama wspominała,

e twoj

rodzin

spotkała tragedia, ale

nie potrafiła powiedzie

, co dokładnie si

stało.

- Och, miasteczko trz

sło si

od plotek, ale nikt nie wiedział, jak było naprawd

. Nawet ja

mog

tylko domy

. Tak czy owak ten pierwszy kopniak od

ycia przygotował mnie na

nast

pne. A dostałam ich niemało.

Gdy wjechali do wioski, Pierre zwolnił. Przemieszczali si

wolno w

ród domów krytych

czerwon

dachówk

i wypatrywali restauracji.

- Powinna by

blisko. Marcel dokładnie mi j

opisał. Zdaje si

e to ten dom ... U Jules'a.

Tak, to tutaj!

- Wygl

da bardzo szykownie - zauwa

yła.

- I pewnie taka jest, s

c po samochodach, które

przed ni

parkuj

, i naleganiach Marcela,

ebym koniecznie zarezerwował stolik. .

Dom był obszerny i bardzo stary, z pewno

pełnił kiedy

funkcj

dworu, do którego

przytuliła si

malownicza wioska. Gdy weszli do

rodka, Jacky z zachwytem przygl

dała si

stylowym wn

trzom. Zdobiły je wspaniałe obrazy oraz ró

ne dzieła sztuki, które rozmieszczono

ze smakiem w przestronnych salach.

- Dobry wieczór, jestem Jules -'- powitał ich wła

ciciel, dystyngowany brunet w

rednim wieku.

- Zapraszam na aperitif - dodał i zaprowadził ich do przytulnego baru, który urz

dzono w rogu

głównego holu.

Jacky wybrała swój ulubiony kir składaj

cy si

z likieru porzeczkowego i białego wina, a Pierre

zamówił pastis, czyli aperitif z wódki any

kowej, wody oraz lodu.

Dostali stolik przyoknie, wi

c jedz

c kolacj

, mogli podziwia

wypiel

gnowany ogród. Z

łatwo

nawi

zali rozmow

, ale starannie unikali osobistych w

t ków. Wymieniali uwagi na

temat ksi

ąż

ek, filmów ora sztuk teatralnych. Porównywali atrakcje Londynu i Pa ry

a. I cho

rozmowa toczyła si

wartko i była in teresuj

ca, Jacky wolałaby, by zeszła na sprawy pry watne.

- Mo

e wypijemy kaw

na tarasie? - zapropono wał Pierre, gdy okazało si

e obydwoje

rezygnuj. z deseru.

- Bardzo ch

tnie. Wieczór jest taki pi

klly. Wokół tarasu był ogród ró

any, wi

c gdy usiedl w

ciełanych poduszkami wiklinowych fotelach otoczyła ich słodka wo

kwiatów. Sło

schowało sil ju

za wzgórzami, lecz na ciemniej

cym niebie pozo stały purpurowo-złote smugi.

- Wspaniałe miejsce - westchn

ła Jacky.

- Szkoda,

e w naszym miasteczku nie mieli

tak ekskluzywnej restauracji - zauwa

ył Pierre.

- Obok sklepu była mała kawiarenka - przypo. mniała mu.
- Która nie słyn

ła z wykwintnej kuchni - rzek z u

miechem.

- To prawda. Mimo to tata ija cz

sto tam chodzili.

my po odej

ciu mamy.

adne z nas nie

miało poj

cia o gotowaniu, a przecie

musieli

my co

ść

Westchn

ła ci

ęż

ko.

- Biedny tata! Mama strasznie mu namieszała w

yciu. Nawet wtedy, kiedy byłam jeszcze

dzieckiem i z pozoru wszystko toczyło si

normalnie, czułam przez skór

e tata nie jest

szcz

ęś

liwy.

- Dlaczego?
- Kiedy byłam mała, cz

sto zastanawiałam si

, jak

to si

w ogóle stało,

e moi rodzice s

razem. Kiedy podrosłam, ka

de z nich opowiedziało mi

swoj

wersj

zdarze

, a ja na tej podstawie stworzyłam własny obraz. - Zamilkła na chwil

, by

zebra

li. - My

e ojciec, który był ju

wtedy w

rednim wieku, prze

ył drug

młodo

ść

boku mamy, która słuchała go jak wyroczni. Ona była pocz

tkuj

aktork

, miała urok i

charyzm

, i co wa

niejsze, jako jedyna spo

ród jego studentów autentycznie interesowała si

jego zawiłymi teoriami dotycz

cymi sztuki dramatycznej. Wiem,

e była łasa na pochwały,

których jej nie szcz

dził...

Zawahała si

. Nigdy dot

d nie rozmawiała z nikim o swoich rodzicach.

- Ojciec nie powinien był si

z ni

eni

- stwierdziła w ko

cu. - Zbyt wiele ich ró

niło. Mniej

cej na tydzie

przed

mierci

opowiedział mi, jak si

poznali. Ona grała wtedy w małym

teatrze na przedmie

ciach Londynu, a on wykładał na uniwersytecie. Pewnego wieczoru po

spektaklu poszedł za kulisy,

eby porozmawia

z zespołem o kontrowersyjnym współczesnym

dramacie, który wystawiali.

Poprawiła si

w fotelu, wspominaj

c, jak bardzo schlebiało jej,

e ojciec wtajemnicza j

w tak

osobiste sprawy.

- Ojciec mówił,

e miło

ść

· spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Po prostu nagle zakochał

w kwintesencji kobieco

ci - jak okre

lił mam

- i zanim zd

ąż

ył pomy

, co robi, zaprosił j

na drinka. Przegadali cał

n.oc i umówili si

na nast

pne spotkanie. Wkrótce si

wiadczył, a

ona, ku jego zaskoczeniu, od razu si

zgodziła.

Pierre pochylił si

lekko w jej stron

- Pami

tam,

e twoja mama była bardzo pi

kna.

- Ale zdecydowanie za młoda dla mojego ojca Kiedy

, po jednej z ich okropnych kłótni,

powiedziah mi,

ałuje,

e wyszła za m

ąż

. Pono

zgodziła si

, b< ojciec obiecał zabra

Francji. Kiepsko jej Sil wtedy wiodło i miała do

ść

pracy w małym, słabYll zespole. Pomysł,

eby

uciec i zwi

z moin ojcem, wydał jej si

bardzo romantyczny. Mama wy. obra

ała sobie,

ycie w małym normandzkim mias· teczku b

dzie bajk

. Ojciec miał porzuci

prac

aka·

demick

i zarabia

pisaniem, ona za

miała sp

dza< dni na lekturze, a od czasu do czasu

grywa

ambitm role w którym

z paryskich teatrów.

yła nadziej

~ pewnego dnia odniesie

wielki sukces. Poniewa

tak si~ nie stało, prze

yła wielkie rozczarowanie. Czuła,

~ znalazła si

w potrzasku.

- Teraz rozumiem, sk

d wzi

ła

w naszym mia· steczku.

Pokiwała głow

- Proza

ycia szybko zabiła miło

ść

moich rodzi· ców. Ci

gle brakowało im pieni

dzy. Ojciec

napisaJ kilka podr

czników, które wprawdzie przyniosły mu uznanie w kr

gach akademickich,

ale fortuny na nich nie zbił. Próbował swoich sił jako powie

ciopisarz, ale nic z tego nie wyszło.

- A mnie si

zawsze wydawało,

e jeste

cie tak

niebanaln

rodzin

- Bo byli

my niebanalni. - U

miechn

ła si

. - Tylko biedni jak myszy ko

cielne. Nie to co

zamo

ni Mellangerowie.

- Wcale nie byli

my tacy bogaci! - zaprotestował.

- Dziadek miał maj

tek z dworem i winnic

, na

której zarobił troch

pieni

dzy. Ojciec postanowił

wsta

lekarzem, ale odziedziczył ziemi

rodzinny nteres. Dziadek zaznaczył jednak;

e połowa maj

tku lale

y do mnie. Ojciec

uszanował jego wol

. Kiedy ~odzice przeszli na emerytur

, przenie

li si

do Australii,

eby

bli

ej mnie.

- Nadal tam mieszkaj

- Tak, nawi

zali wiele przyja

ni, wi

c postanowili

wsta

. Kupili sobie mały dom, a reszt

kapitału zalnwestowali, dzi

ki czemu moja cz

ęść

spadku przyno~iła dochód, który bardzo mi si

przydał w pierwszych latach pracy. Cho

byłem pocz

tkuj

cym lekarzem, miałem z czego

. Po prostu dopisało mi szcz

ęś

cie.

- Owszem. Pami

tam,

e jako dziecko zatrzymywałam si

czasem przed bram

posiadło

ci twojego dziadka i wyobra

ałam sobie, jak cudownie jest by

bogatym.

- Znała

mojego dziadka?

- Zetkn

łam si

z nim tylko raz. Pewnego dnia

razem z kole

ank

zakradły

my si

do waszego sadu po jabłka. Wisiały tu

przy ogrodzeniu,

a my jak zwykle były

my głodne. Wspi

łam si

na mur i zawisłam odwrócona do niego

twarz

, szykuj

c si

do skoku, kiedy nadbiegły psy i zacz

ły okropnie szczeka

. Po chwili

kto

złapał mnie za nogi i powiedział,

ebym si

nie ruszała.

- Dziadek?
- Tak. Byłam przera

ona, kiedy srogim głosem

zacz

ł krzycze

na psy. To swój, powiedział im. Swój? Zdziwiłam si

. Przyszłam ukra

ść

jego

jabłka!

Pierre si

roze

miał. - I co było dalej?

- Och, twój dziadek odp

dził psy i pomógł mi zje

ść

z muru. A potem dał mi kilka dorodnych

owoców i odprowadził mnie do bramy.

- Dziadek był bardzo porz

dnym człowiekiem.

Przypuszczam,

e poczuł si

rozbawiony cał

sytuacj

· Pewnie odetchn

ł z ulg

e psy nic

ci nie zrobiły - westchn

ł. - Tak, miałem bardzo szcz

ęś

liwe dzieci

stwo, za to potem ... - Ton

jego głosu raptownie si

zmienił. - W dorosłym

yciu spadło na mnie mnóst

wo ...

- Nieszcz

ęść

? - dopowiedziała cicho. Wzi

ł j

za r

- Tak. Los mi ich nie szcz

dził. Jak ka

dy, miałem swoje tłuste lata, ale ...

Wstał, podszedł do niej i poci

ł j

ku sobie.

- Nie chc

eby

pomy

lała,

e si

nad sob

alam. Ka

dy jest kowalem swego losu.

Zgodzisz si

ze mn

Spojrzała mu w oczy. Mogłaby przysi

e mimo pozornie hardego wyrazu widzi w nich

zagubienie i bezradno

ść

- Na tak wiele spraw nie mamy wpływu - szepn

ła.

Nagle poczuła si

tak, jakby w restauracji poza nimi nie było nikogo.

wiat przestał

istnie

. Liczyło si

tylko to,

e jest przy niej naj wspanialszy m

ęż

czyzna, jakiego w

yciu

spotkała. Jej ksi

ążę

z bajki, który po latach wreszcie si

zjawił i z którym od tej chwili miała

długo i szcz

ęś

liwie. Jaka szkoda,

e takie cudowne zako

czenia zdarzaj

tylko w

bajkach.

W ułamku sekundy poj

ła, co czuł ojciec, gdy pierwszy raz zbli

ył si

do jej matki. To

wszystko nie miało sensu ... ale czy miło

ść

e mie

sens? Jest uczuciem irracjonalnym,

nieziemskim, wi

c cho

by człowiek starał si

z ni

walczy

, i tak musi przegra

. - O tak.

Jeste

my kowalami swego losu - szepn

ła. Pierre pochylił si

i lekko musn

ł ustami jej usta.

Z trudem powstrzymała si

, by nie j

ąć

z rozkoszy. - Panie doktorze?

Obok nich stan

ł kelner.

- Bardzo pa

stwa przepraszam, ale pan Jules kazał zapyta

, czy

ycz

sobie pa

stwo

jaki

trunek do kawy?

- Nie, dzi

kujemy. - Pierre wypu

cił j

z' obj

ęć

. Usiadła w fotelu, staraj

c si

jak najszybciej

uspokoi

przyspieszony oddech. Czar prysn

ł. Na szcz

ęś

cie, bo jeszcze chwila i zrobiłaby z

siebie kompletn

idiotk

- Poprosz

rachunek. - Słowa Pierre' a dotarły do niej jak przez mgł

W drodze powrotnej nawet nie próbowali odtworzy

atmosfery tamtej magicznej chwili.

Jacky miała wra

enie,

e Pierre chce jak najszybciej wróci

na bezpieczny grunt uprzejmej

rozmowy, tak jak było na pocz

tku wieczoru. Nie próbował te

przedłu

spotkania.

Odwiózł j

do domu, a gdy wysiedli z samochodu, spojrzał na ni

z nieodgadnionym

wyrazem twarzy.

Próbowała odnale

źć

w jego oczach bodaj cie

obietnicy,

e mog

prze

to wszystko

jeszcze raz. Ale nie, znów był tylko koleg

z dawnych lat. Starszym bratem, o którym zawsze

marzyła. Mogła zaprosi

go na drinka, ale uznała,

e to. kiepski pomysł. Po co ryzykowa

odmow

- Dzi

kuj

za przemiły wieczór - powiedziała, po syłaj

c mu u

miech, który zdawał si

mówi

: "Nie bój si

, nie zamierzam ci

ąć

rodka" ..

ł jej twarz w dłonie i delikatnie pocałował w usta. Gdy po chwili uniósł głow

, w jego

cych oczach pojawił si

wyraz oczekiwania.

Ona jednak odwróciła si

i zdecydowanym krokiem ruszyła do drzwi.

ROZDZIAŁ TRZECI

Był bardzo sfrustrowany. Odje

c sprzed domu Jacky, spojrzał we wsteczne lusterko, by

sprawdzi

, czy weszła do

rodka. Tak, ju

jej nie było. Dała mu wyrainie do zrozumienia,

e nie

ma ochoty przedłu

spotkania.

Nacisn

ł pedał gazu.

le to wszystko dzi

rozegrał, zwłaszcza przy kawie. Nie powinien był jej

całowa

. Problem w tym,

e nie mógł si

powstrzyma

. A przecie

dobrze wiedział,

e musi

unika

zaanga

owania.

Jego frustracja, fizyczna i emocjonalna, stawała si

coraz bardziej dokuczliwa. J

zdesperowany. Mo

e nie powinien umawia

z ni

po pracy? Tylko jak

. ma zrezygnowa

z jej towarzystwa, skoro tak bardzo mu si

podoba?

liczna,

ywiołowa,

rozbrykana dziewczynka z jego wspomnie

wyrosła na najpi

kniejsz

, najbardziej seksown

kobiet

, jak

yciu spotkał.

Po raz pierwszy od

mierci Liliane miał taki kłopot.

Jego

ona zmarła w czasie porodu, wydaj

c na

wiat jego syna. Pocz

tkowo wydawało mu si

e wyrzuty sumienia nie pozwol

mu dalej

. Z czasem nauczył si

radzi

sobie z bólem, nie

było jednak szans, by rana w sercu kiedykolwiek si

zabli

niła. Ogarni

ty wspomnieniami o

Liliane mocno zacisn

ł dłonie na kierownicy. Miała w

tpliwo

ci, czy dojrzała do macierzy

stwa,

za to on wci

ąż

powtarzał,

e marzy o dziecku. Przekonywał j

e na pewno poradzi sobie w roli

matki. Biedna, zapłaciła za jego marzenia najwy

cen

. Trudno o wi

ksze po

cenie.

Odk

d odeszła, nie opuszczało go poczucie winy.

Zatrzymał si

przed domem, ale nie wysiadł. Wył

czywszy silnik, oparł głow

o kierownic

siedział tak, rozpami

tuj

c swoj

sytuacj

. Od pi

ciu lat dotrzymywał przysi

gi zło

onej Liliane.

Przez pierwszy rok po jej

mierci

ył jak mnich ... obarczony odpowiedzialno

za dziecko.

Przymkn

ł oczy, pozwalaj

c, by przesuwały si

przed nimi obrazy wspomnie

. Przypomniał

sobie dzie

, w którym musiał skapitulowa

przed własn

cielesno

. Nie był w stanie dłu

ignorowa

pewnych potrzeb, zacz

ł wi

c spotyka

z kobietami, jednak w sercu pozostał

wiemy zmarłej

onie.

Obiecał sobie,

e b

dzie wybierał partnerki, które z pewno

nie odegraj

kszej roli w

jego

yciu. Miał wi

c na swym koncie kilka przelotnych romansów z kobietami, które, podobnie

jak on, nie zamierzały wi

na stałe. Mimo to natkn

ł si

na problem. Gdy po kilku

miesi

cach znajomo

ci zacz

ł zaprasza

jedn

z nich do domu, spragniony matczynego ciepła

Christophe zacz

ł traktowa

jak przyszywan

mam

. Kiedy zwi

zek si

rozpadł, chłopiec był

zrozpa-' czony. To do

wiadczenie uzmysłowiło mu,

e synek nie mo

e poznawa

jego

przyjaciółek. Postanowił wi

e nie b

dzie im mówił,

e ma dziecko, a co za tym idzie, nie

dzie przyprowadzał ich do domu.

Jacky jednak była inna. Dzi

miał ochot

opowiedzie

jej o swoich nieszcz

ęś

ciach. Bardzo

brakowało mu k.og.o

, przed kim mógłby si

.otw.orzy

. Nie zrobił teg.o, gdy

nie chciał jeszcze

bardziej kamplikawa

sytuacji. Zwierzenia i rozm.owy .o najbardziej .os.obistych sprawach

nieuchrannie prowadziłyby da uczuci.oweg.o zaanga

.owania, przed którym si

br.onił. Uniósł

gł.ow

, gdy

nagle p.oczuł,

e kt.o

mu si

przygl

da.

- Wszystka w p.orz

dku? - spytała zaniep.ok.oj.ona Nadine. - Usłyszałam,

e pan przyjechał,

ale długa nie wch.odził pan da d~mu, wi

c ...

- Niep.otrzebnie si

martwiła

. Nic mi nie jest. Zaraz przyjad

, a ty kład

spa

. Jak

Christ.ophe?

- Dabrze. Usp.ok.oił si

pa pana wyj

ciu.

- Spadziewałem si

e tak b

dzie. D.obran.oc, Na-

dine.

- D.obran.oc.
Patrzył, jak .opiekunka wch.odzi da domu, zastawiaj

c dla nieg.o uchylane drzwi. Zajm.owała

Christ.ophe'em zaledwiead trzech miesi

cy i a dziwa, zg.odziła si

przenie

ść

z nimi z Pary

da St. Martin sur mer. Była miła, rozs

dna i inteligentna, miał wi

c nadziej

e zastanie z nimi na

dłu

ej, zwłaszcza

e Christ.ophe wyra

nie j

palubił.

Nianie ta był .os.obny pr.oblem.

adna z .opiekunek nie zagrzała dłu

ej miejsca. Dabrze im

płacił, a .one i tak .odch.oaziły. Christ.ophe nie był łatwym dzieckiem. Na szcz

ęś

cie ch.odził ju

da przedszk.olna, wi

c Nadine nie była tak .obci

ąż

ana jak jej p.oprzedniczki, które szybka

wypalały si

, pracuj

c .od rana da n.ocy.

Zaczekał, a

autamatycznie zasunie si

dach, i wysiadł z sam.och.odu. Id

c da damu, my

lał .o

tym,

e Nadine pr

dzej czy pó

niej zapragnie wróci

da Pary

a. Ju

wsp.ominała,

e chciałaby

dza

cej czasu ze sw.oim chł.opakiem. P.ocz

tk.ow.o ucieszył si

e kag.o

ma, ba ta

znaczyła,

e w .odró

nieniu .od paru paprzedniczek, nie b

dzie próbawała z nim flirt.owa

Wbiegł na gór

, przeskakuj

c pa dwa st.opnie, chciał bawiem jak najszybciej zabaczy

syna.

Miał wyrzuty sumienia,

e pa pracy nie wrócił prasta da damu. Obiecał s.obie,

e jutra sp

dzi z

cW.opcem cały wieczór. Pa cichu wszedł da p.ok.oju synka i usiadł przy łó

ku. Z razczuleniem

patrzył na jeg.o mi

kkie jasne wł.osy rozrzucane na p.oduszce. Christ.ophe zasn

ł z kciukiem w

buzi. Pierre u

miechn

ł si

i delikatnie wyj

ł palec z jeg.o ust. Ssanie kciuka p.omagał.o cW.opcu

wyciszy

i usp.ok.oi

. Pierre dabrze wiedział,

e wła

nie sp.ok.oju jeg.o ukachane dziecka

p.otrzebuje najbardziej. Gdyby mama nie .osierociła g.o w chwili naradzin, gdyby była z nim
przez cały czas, czułby si

bezpieczny i na pewna nie wszczynałby dzikich awantur, które

wyka

czały nerwaw.o .opiekunki.

P.ochylił si

i pacaławał ciepły, gładki paliczek synka. Christ.ophe paruszył si

, a patem

.otw.orzył .oczy i .obj

ł g.o za szyj

- K.ocham ci

, tatusiu - mrukn

ł i natychmiast

zasn

ł.

Pierre pa czuł dławienie w gardle.
- Ja te

k.ocham, synku - szepn

ł, .okrywaj

c go kałderk

P.oszedł da siebie, i zamkn

wszy drzwi, .oparł si

.o nie plecami. Patrzył na p.okój rozja

niany

ksi

ęś

Yc.ow

wiat

i wdychał rze

kie pawietrze. Letnia n.oc, pachn

ca kwiatami i m.orzem,

była wprost stwarzana da mił.o

ci. Mógł sp

dzi

z Jacky, gdyby.odwa

YI si

tu zapr.osi

Tyle

e z ni

nie m.ogł.o by

m.owy o przygodzie na jedn

noc. Instynkt ostrzegał go,

e je

li raz

spróbuje, nie b

dzie umiał zapomnie

. A przysi

ga zło

ona Liliane wci

ąż

go obowi

zywała.

Jaka szkoda,

e nie jest kawalerem wolnym od trosk i obowi

zków! Kim

, kto nie musi zmaga

z wiecznym poczuciem winy wobec kobiety, która po

ciła dla niego

ycie ...

Jacky wbiegła na gór

. Nie chciała przedłu

spotkania - Pierre mógłby poczu

niezr

cznie. W ko

cu dał do zrozumienia,

e nie zale

y mu, by ich znajomo

ść

przerodziła si

romans. Wła

ciwie to dobrze. Ona te

nie szuka takich wra

W mieszkaniu od razu zrzuciła buty i poszła prosto do sypialni. Jak stała, padła na łó

ko i

zacz

ła masowa

czone stopy; całodzienne bieganie po szpitalu nie wyszło im na zdrowie.

Uło

yła si

na poduszkach i zaton

ła w rozmy

laniach o Pierze - silnym, przystojnym,

wysportowanym młodym m

ęż

czy

nie, w którym podkochiwała si

jako podlotek, i tym

dzisiejszym, starszym, ale wci

ąż

przystojnym, pogr

ąż

onym w

ałobie wdowcu. Cieszyła si

e w

czasie kolacji udało jej si

go rozweseli

. Kiedy zacz

li wspomina

stare czasy, rozchmurzył si

przestał robi

min

zagubionego małego chłopca. Rozmawiali o wszystkim z wyj

tkiem swoich

poprzednich zwi

zków. Nadal wi

c nic nie wiedziała o jego pi

knej

onie, a on nie usłyszał słowa

na temat Paula.

Na my

l obyłym m

ęż

u westchn

ła ci

ęż

ko. Nie lubiła go wspomina

. A przecie

na pocz

tku

mał

stwa tak bardzo go kochała. Studiowali najednym roku, byli biedni jak myszy ko

cielne,

ale szcz

ęś

liwi,

e si

kochaj

. Pod koniec studiów zamieszkali razem w jej mieszkaniu.

- Wyjd

za mnie - poprosił Paul. - Mał

stwo jest takie romantyczne ... - przekonywał:

Równie romantyczny wydał mu si

pomysł posiadania dziecka.

- Zobaczysz, ono nam w niczym nie b

dzie przeszkadzało. B

dziemy

yli jak dawniej -

zapewniał. - We

miesz urlop macierzy

ski, a potem wrócisz do pracy. B

ci pomagał w czasie

y i potem przy dziecku.

. Uwierzyła mu! Zreszt

z perspektywy czasu dochodziła do wniosku, :

e wtedy Paul naprawd

wierzył w to, . co mówi. Ot, jeszcze jeden fajny pomysł, który zrodził si

w jego ptasim mó

ku.

A takie cnoty jak miło

ść

i wierno

ść

? Có

, nad tym w ogóle si

nie zastanawiał.

Nie pojmowała, jak mogła a

tak si

na nim nie pozna

. Dlaczego nie przewidziała,

e Paul po

prostu nie umie by

wiemy? Gdy po kilku miesi

cach euforia opadła i jej ci

ąż

a spowszedniała,

stał si

nerwowy i coraz cz

ęś

ciej znikał z domu. Mimo to nie przeczuwała naj gorszego. Do głowy

jej nie przyszło,

e Paul j

zostawi.

Nigdy nie zapomni dnia, w którym to si

stało.

- Poznałem kogo

- przyznał wprost. - To piel

gniarka, pracujemy razem na ortopedii. Kocham

. Tym razem to ju

na zawsze.

Była wtedy w szóstym miesi

cu ci

ąż

y. On przeniósł si

' ze swoj

dziewczyn

do innego

szpitala. Nie miał wyj

cia, bo gdy si

rozniosło,

e chce zostawi

ęż

arn

, wybuchł skandal

i koledzy nie zostawili na nim suchej nitki.

Teraz, gdy emocje dawno opadły, stwierdziła, że laul był po prostu niedojrzały. Uczciwie

zapracował a swój wizerunek Piotrusia Pana. Przerosła go pers,ektywa rychłego ojcostwa i
związanych z tym obo,iązków. Gdy w dramatycznych okolicznościach zazęła rodzić i cierpiała przez
długie godziny, koledzy e szpitala zawiadomili go, że jest z nią niedobrze. jawił się następnego dnia,
gdy ich dziecko już nie

yło. '

Wciąż go pamiętała, jak stał przy jej łóżku i nie riedział, jak się zachować. A ona leżała nieruchomo,

rycieńczona przedwczesnym porodem, w czasie któ~go omal nie umarła. Odetchnęła, gdy
pielęgniarka oprosiła go, by wyszedł.

- Dam pani kolejną dawkę środków przeciwbóloych - powiedziała.

Jacky czekała na tę chwilę jak na zbawienie. Kiedy :k zaczynał działać, przymykała oczy i zapadała

się . nicość. Tam znajdowała ukojenie i uwalniała się od ieludzkiego cierpienia, które dręczyło ją od
ś

mierci decka.

Na wspomnienie dramatu, który przeżyła, instynk'wnie położyła dłoń na brzuchu. Wciąż pamiętała

spółczujące spojrzenie lekarza, który odważył się )wiedzieć jej prawdę. A ta brzmiała jak wyrok.

- Nie mam dla ciebie dobrych wiadomości - zaczął ;trożnie. - Sama wiesz, jak ciężki miałaś poród.
Nieety, doszło do poważnego uszkodzenia organów rozdczych. - Na moment zawiesił głos. - Powiem
otarcie. Twoje szanse na następną ciążę są bliskie zeru. śli będzie ci bardzo zależało na urodzeniu
dziecka, :dziesz musiała poddać się operacji. Powinnaś jed nak wiedzieć, że nawet jeśli uda ci się
donosić ciążę, następny poród będzie równie skomplikowany.
- Nie będzie następnego porodu - uspokoiła go. Sięgnęła po chusteczkę i wytarła nos. Próbowała
odegnać wspomnienia, które często nawiedzały ją w koszmarnych snach, jednak wyjątkowo wyraźne
obrazy uparcie wypływały z mroków niepaInięci. Znów była w ósmym miesiącu ciąży i pracowała na
oddziale ratownictwa medycznego. Nie wzięła zwolnienia, bo nie chciała siedzieć całymi dniami w
pustym mieszkaniu, rozmyślając o Paulu i martwiąc się, jak sobie poradzi jako samotna matka. Poza
tym chciała udowodnić kolegom, że traktuje swój zawód poważnie.

Postanowiła, że po urodzeniu dziecka szybko wróci do pracy. Miała zamiar zatrudnić opiekunkę,

nawet jeśli miałaby oddawać jej połowę pensji. Tamtego dnia, gdy urodził się Simon, w czasie
przerwy na lunch też była na rozmowie w agencji pośredniczącej w zatrudnianiu fachowych
opiekunek.

Po spotkaniu wróciła na dyżur. Jej pierwszym pacjentem był jakiś pijak, który wdał się

bójkę w

pubie i oberwał butelką. Wyglądało na to, że delikwentowi urWał się film, pochyliła się więc nad nim
i zaczęła zszywać ranę na twarzy. Wtedy niespodziewanie poderwał się i z całej siły uderzył ją w
brzuch. Poczuła przeszywający ból i kurczowo chwyciła się za miejsce, z którego promieniował.
Gorączkowo powtarzała sobie, że nic się nie stało, że wcale nie czuje gorącej, lepkiej krwi sączącej się
spomiędzy nóg ...

Obróciła się na bok i wtuliła twarz w poduszkę.

Przeżyła, ale naprawdę niewiele brakowało! śycie zawdzięczała fachowości kolegów. Gdy było już
po wszystkim, znalazła w sobie dość siły, by wziąć na ręce swego wytęsknionego synka. Doznał
ś

miertelnych obrażeń, więc nie było dla niego ratunku. Tuliła go, dopóki biło maleńkie serce, a potem

zaczęła oswajać się z myślą, że znów została sama ...

Usiadła na łóżku i otarła łzy. Nigdy się nad sobą nie użalała, więc teraz też nie będzie. Rozebrała

się i zarzuciwszy na siebie szlafrok, poszła do łazienki. Ciepła odprężająca kąpiel na pewno dobrze
jej zrobi.

Na oddziale ratownictwa zawsze było mnóstwo pracy. Właśnie dlatego wybrała tę dziedzinę

medycyny. Tu nie groziła monotonia. Nigdy nie było wiadomo, co przyniesie dzień. Po dwóch
tygodniach od wypadku na morzu mały Dominic został wypisany do domu. Jego rodzice koniecznie
chcieli zrobić mu pamiątkowe zdjęcie z lekarzami,. którym zawdzięczał życie.

- Pojedziesz ze mną do domku? - zapytało dziecko Pierre'a.

- Bardzo bym chciał, ale dziś nie mogę, bo muszę zostać w pracy - odparł. - Chodź, zrobimy sobie

razem fajne zdjęcie - zaproponował, a rozbiegany chłopczyk wreszcie stanął w miejscu i posłusznie
spojrzał w obiektyw.

- Będzie mi brakowało tego małego urwisa - westchnęła Jacky, gdy wracali na oddział.

- Kochasz dzieci, prawda? - zapytał cicho Pierre. Obserwując ją w czasie pracy, zauważył, że lubi
dzieci i ma z nimi doskonały kontakt. Cieszyło go to i martwiło jednocześnie. Między innymi dlatego
nie proponował jej kolejnej randki. Prędzej czy później będzie musiał się przyznać do tego, że ma
syna. Ona na pewno zechce go poznać, a Christophe od razu ją polubi. Nie chciał narażać syna na
kolejne rozczarowanie,

przecież Jacky pewnego dnia zniknie z ich życia.

- Chodźmy na kawę, póki - na oddziale panuje względny spokój - zaproponował.

- Lepiej chodźmy do mojego gabinetu. Mam tam zaparzarkę i kawę o niebo lepszą od tej, którą

podają w bufecie.

- Nie mogłem się doczekać, kiedy mnie wreszcie zaprosisz - rzekł z uśmiechem. - Ludzie

opowiadają cuda o waszym gabinecie. Podobno ty i Debbie wygodnie się urządziłyście.

- To prawda, jest u nas trochę bardziej po domowemu niż w przeciętnym gabinecie. Uznałyśmy, że

coś nam się należy od życia.

- Bardzo tu przytulnie - pochwalił, gdy weszli do środka.

- Rozumiem, że to eufemizm. Agenci od nieruchomości używają go, kiedy chcą ci dać do

zrozumienia, że straszna tu ciasnota.

- Zauważyłem, że lubisz dzieci. Nie chciałaś mieć własnych? - zapytał, siadając w fotelu.

Nie wiedziała, co powiedzieć. Aby zyskać na czasie, zajęła się odmierzaniem kawy. Odetchnęła

głęboko, i siląc się na spokój, powiedziała:

- Miałam dziecko, synka, bardzo krótko. Niestety, umarł ... - Przełknęła ślinę, by uwolnić się do boles-
nego dławienia w gardle. - Jaką pijesz kawę, słabą czy mocną? - Głos jej się załamał.

Pierre wstał i ją objął.

- Przepraszam, nie powinienem był pytać. Nie wiedziałem ...

W jego oczach było tyle serdeczności i dobroci, że poczuła chę.ć, by skryć się w jego ramionach.

Potrzebowała jego siły i spokoju. Gdyby mogła pozostać w jego objęciach, ból serca trochę by zelżał.
Może nawet wstąpiłaby w nią nowa nadzieja.

Delikatnie pocałował ją w policzek, a ona instynktownie rozchyliła usta. Pocałował ją więc i poczuł,

jak jej ciało się odpręża. Przestała drżeć i wtuliła się w niego. Przez chwilę pozwolił sobie rozkoszować
się jej bliskością, a potem wolno się odsunął. Ona też się cofu.ęła. Wiedziała, że musi natychmiast wrócić
z obłoków na ziemię.

Pierre starał się ochłonąć. Usiadł w fotelu i zgnębiony pomyślał o tym, że oto sprawdza się czarny

scenariusz. Miał już pewność, że jeśli zacznie romansować z Jacky, na pewno się zaangażuje. Tego nie
wolno mu robić. Poza tym nawet nie wie, czy ona chce układać sobie życie na nowo.

Domyślał się, ile wycierpiała. Nawet nie chciał wiedzieć, co czuje ktoś, komu umiera dziecko. A gdyby .
takie nieszczęście spotkało jego? Nie potrafił wyobrazić sobie życia bez swojego ukochanego syna.

- Już w porządku - powiedziała, podając mu kawę.

- Zawsze, kiedy myślę albo mówię o Simonie, pusz-
czają mI nerwy.

- Ile miał Simon, kiedy ... ? - odważył się zapytać, gdy usiedli naprzeciw siebie przy małym stoliku.

- Trochę ponad dwie godziny.
Głośno wciągnął powietrze. Co mógł powiedzieć?

Nic dziwił się już, że Jacky często bywa smutna. Zwłaszcza gdy wydaje jej się, że nikt na nią nie patrzy,
bo na co dzień pokazywała światu pogodną twarz.

- Dziękuję, że okazałaś mi zaufanie - powiedział łagodnie.
Postanowiła wykorzystać sytuację i zadać pytanie, które od dawna ją nurtowało.
- Kiedy czekałam na ciebie w samochodzie przed

domem, słyszałam dziecięcy głos. To twoje dziecko?

Zawahał się.
- Tak. Mam syna. Christophe ma pięć lat.
- Dlaczego nigdy o nim nie mówiłeś?
Uciekł spojrzeniem w bok.
- Dlatego, że ... Kiedyś ci to wytłumaczę. Mam swoje powody, ale to skomplikowana historia.

- Nic mu nie jest? To znaczy, nie ma żadnych problemów ze zdrowiem? - Próbowała wyrazić się

oględnie.

Pierre popatrzył jej prosto w oczy.

- Jest zdrowy jak ryba i bardzo aktywny - odparł .. Zamilkł na moment. Prędzej czy później i tak musi
to

nastąpić. Nie może traktować Jacky tak, jak traktował przygodne partnerki, które szybko znikały z jego
ż

ycia. - Musisz go poznać.

A więc stało się! Już nie ma odwrotu. Nie miał pojęcia, jak poradzi sobie z konsekwencjami tej decyzji.

Na razie postanowił nie wybiegać zbyt daleko w przyszłość. W tej chwili zależało mu na tym, by częściej
widywać Jacky. Kilka minut w czasie przerwy na kawę zdecydowanie mu nie wystarczało !Pragnienia
mają swoją cenę. Nic, co w życiu ważne, nie przychodzi łatwo.

Z zamy

lenia wyrwał go d

k pagera. Jacky podała mu słuchawk

, a on przez chwil

słuchał w skuplemu.

- Zaraz tam b

! - rzucił, ko

c rozmow

- Znów wypadek na morzu. Karetki zaraz przy-

wioz

poszkodowanych.

Jacky natychmiast odstawiła kubek z niedopit

kaw

i razem z nim pobiegła na oddział.

. W pokojach zabiegowych czekali ju

na nich dwaj pacjenci: młody Anglik, który uczył si

dzi

na nartach wodnych, i nieco starszy Francuz, jego instruktor. W czasie lekcji niedo

wiadczony

ucze

wykonał niefortunny manewr i zranił si

w nog

. Instruktor próbował go ratowa

i równie

doznał kontuzji.

Jacky zaj

ła si

Anglikiem, który bardzo si

ucieszył,

e wreszcie spotkał kogo

, z kim mo

bez trudu si

porozumie

- Mój francuski jest bardzo kiepski - przyznał.
- Zaraz sprawdzimy, co si

panu stało. - Delikat-

nie dotkn

ła uda, na którym zrobił si

wielki wylew. - Dam panu zastrzyk przeciwbólowy i dopiero

potem pana zbadam.

- Dzi

kuj

- j

ł, zaciskaj

c z

by.

Gdy postawiła wst

diagnoz

, zawołała Pierre'a,

eby si

z nim skonsultowa

- Zerwał wi

zadła ł

ce mi

sie

z ko

udow

- powiedziała.

Pierre zbadał chłopaka i potwierdził jej podejrzema.

- Trzeba zrobi

prze

wietlenie i sprawdzi

, w jakim stanie jest ko

ść

. Z kolei Franek, wiesz, ten

instruktor, zerwał

gno Achillesa. Musz

dowiedzie

na ortopedii, czy mog

go dzi

zoperowa

. Mogłaby

na chwil

do niego zajrze

- Co za pech, pani doktor. Co za straszny pe~h

- skrzywił si

instruktor, gdy do niego przyszła. - Ze

to si

musiało sta

akurat teraz, w pełni sezonu, kiedy mam najwi

cej pracy. Okropnie chce

mi si

. Mógłbym dosta

troch

wody?

- Raczej nie, bo prawdopodobnie b

dzie pan dzi

operowany. Doktor Mellanger wła

nie ustala

termin zabiegu.

- Koledzy z ortopedii b

gotowi za godzin

oznajmił Pierre, wchodz

c do pokoju

zabiegowego. - Dzi

kuj

, Jacky. Ja ju

panem zajm

- powiedział, i zacz

ł tłumaczy

Franekowi, na czym b

dzie polegała operacja.

Do ko

ca dy

uru miała wielu pacjentów, ale wygospodarowała chwil

, by zajrze

do młodego

Anglika, który został przewieziony na ortopedi

- Jak si

pan czuje?

- Kiepsko. Noga okropnie mnie boli, ale nie

umiem poprosi

eby dali mi co

przeciwbólowego. Gapi

c w telewizor, chocia

nic nie

rozumiem, ale to mi pomaga zapomnie

o bólu.

- Nie ma sensu,

eby pan cierpiał. Zaraz poprosz

siostr

, aby zrobiła panu zastrzyk -

powiedziała i poszła poszuka

piel

gniarki.

Na korytarzu spotkała Pierre'a.
- Id

sprawdzi

, jak czuje si

Franek. Koledzy z ortopedii mówili,

e operacja si

udała.

Powiem mu,

miał pecha. Gdyby sobie t

nog

złamał, przynajmniej krócej nosiłby gips -

ironizował.

-:- Nie jestem pewna, czy twój

art przypadnie mu do gustu.

- Dlaczego? Franck ma poczucie humoru. Poznałem go w zeszłym tygodniu, gdy

poszedłem do jego wypo

yczalni dowiedzie

o łód

. Chciałbym zabra

Christophe'a w

krótki rejs po morzu.

- My

lisz,

e mu si

spodoba?

- Na pewno! - Zawahał si

. - Je

li dzi

wie-

czorem masz czas, wpadnij do nas na kolacj

. Poznasz go.

- Bardzo ch

tnie! - Nie chciała, by zabrzmiało to a

tak entuzjastycznie. Wszystko przez

to,-

e zaskoczył j

tym zaproszeniem.

Pierre te

nie spodziewał,

e ona natychmiast si

zgodzi. Ko

ci zostały rzucone,

powiedział sobie. Za pó

no,

eby si

wycofa

- Nie umawiajmy si

na konkretn

godzin

. Po prostu przyjd

, kiedy b

dzie ci

odpowiadało. Gdybym musiał zosta

dłu

ej w szpitalu, w domu b

dzie Nadine, opiekunka

Christophe'a. Do zobaczenia.

Wróciła do swoich zaj

ęć

, ale nie mogła pozby

wra

enia,

e Pierre zaprosił j

spontanicznie, a teraz tego

ałuje. Gdyby naprawd

chciał, by poznała jego syna, mógł go jej

przedstawi

, gdy szli do restauracji. Tymczasem on kazał jej czeka

w samochodzie. Cie-

kawe dlaczego?

le zrobiła, przyjmuj

c zaproszenie; Jeszcze nie jest za pó

no, aby si

wycofa

. Mo

powiedzie

e wła

nie sobie przypomniała,

e jest umówiona.

Odwróciła si

, ale Pierre'a ju

nie było. Trudno.

Skoro si

zgodziła, musi pój

ść

. Mo

e przy okazji dowie si

, dlaczego jest taki tajemniczy.

Aje

li poczuje,

e jest nieproszonym go

ciem, pod byle pretekstem wróci do domu.

Nagle przypomniała sobie, co czuła dzi

rano, gdy Pierre j

przytulił. Mo

e warto

zaryzykowa

jeszcze kilka takich dreszczy w zamian za cały wieczór w jego towarzystwie?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Spojrzała na imponuj

fasad

domu Pierre'a. Dobrze,

e opowiedział jej o ostatniej woli

dziadka Mellangera. Spadek pewnie był spory, skoro sta

go na tak

rezydencj

. Hojny senior

rodu musiał bardzo kocha

wnuka. Kiedy

wi<f?;iała ich razem w miasteczku - krótko po tym, jak

została przyłapapa w sadzie. Od razu rzucało si

w oczy,

e s

ze sob

mocno zwi

zani.

Patrzyła na poro

te bluszczem kamienne mury i podziwiała urod

domu, który dzi

szeroko otwartym dwuskrzydłowym oknom, pozwalaj

cym ciekawskiemu przechodniowi zerkn

ąć

rodka, sprawiał wra

enie przyjaznego. Wprawdzie z ulicy nie było wida

, co dzieje si

rodku, ale i tak odnosiło si

wra

enie, i

jest to prawdziwe gniazdo rodzinne.

c tu, z trudem panowała nad radosnym podnieceniem. Czuła si

jak mała dziewczynka, która

wreszcie została zaproszona na wymarzone przyj

cie do domu, który to.tej pory był dla niej

niedost

pny. Uspokój si

, kobieto, i przesta

fantazjowa

! - napominała si

surowo. Stan

ła

przed masywnymi d

bowymi drzwiami ze

wie

o wypolerowan

mosi

ęż

kołatk

, która l

niła w

wieczornym sło

cu, i jeszcze raz rozejrzała si

dokoła. Na podje

dzie nie było samochodu

Pierre' a, za to obok bocznych drzwi stało małe auto, z pewno

nale

żą

ce do opiekunki.

Szkoda. Wolałaby,

eby Pierre był ju

domu.

Gdyby uprzedził,

e b

dzie długo pracował, przyszłaby pó

niej. W ko

cu lepiej troch

spó

, ni

zjawi

za wcze

nie. Jeszcze gotów sobie pomy

e nie mogła si

doczeka

A mo

e by tak si

wycofa

i pospacerowa

po okolicy, dopóki ... Nie b

infantylna! - zirytowała

. Zachowuj si

normalnie.

Wszystko dobrze, tylko dlaczego znów czuła si

jak niedo

wiadczona panienka, któr

była w

czasach, gdy usychała z miło

ci do Pierre'a. Zniecierpliwiona swoim zachowaniem, podniosła

, by zastuka

do drzwi. Nim jednak zd

ąż

yła dotkn

ąć

kołatki, te si

otworzyły.

- Dobry wieczór, pani doktor. Prosz

wej

ść

To pewnie Nadine, pomy

lała, przypatruj

c si

dziewczynie, która zaprosiła j

rodka. Była

miła i uprzejma, ale Jacky wyczuła,

e jest zdenerwowana. Zachowywała si

jak kto

, kto został

nagle oderwany od wa

nych zaj

ęć

- Doktor Mellanger jeszcze nie wrócił ze szpitala

- uprzedziła. - Mam nadziej

e zechce pani za-

czeka

Zaprowadziła j

na taras, gdzie przy stoliku siedział jasnowłosy chłopiec, pochłoni

rysowaniem. Kiedy weszły, zerkn

ł przelotnie na Jacky, po czym bez słowa wrócił do swojego

zaj

cia.

Natychmiast pomy

lała o swoim małym Simonie, który byłby teraz na tyle du

e te

mógłby

rysowa

kredkami. Pewnie zagl

dałaby mu przez rami

, chwaliłaby post

py. Pomagałaby mu

stawia

pierwsze kro

ki ...

Zdusiła w sobie tęsknotę i podeszła do Christophe'a. Chciała się z nim przywitać, ale Nadine delikatnie

odciągnęła ją na bok.

- Pani doktor, musi pani mi pomóc - wyszeptała nerwowo. - Zostaje pani na kolacji?

- Owszem. A o co chodzi?
- Właśnie dostałam wiadomość, że mój chłopak,

który jechał do mnie z Paryża, miał wypadek i został zabrany do szpitala parę kilometrów stąd. Prosi, że-
bym do niego przyjechała. Czy mogłaby pani zająć się Christophe'em, dopóki doktor nie wróci?

- Czy pani chłopak jest ciężko ranny? - zapytała ze współczuciem.

- Nie wiem. Powiedzieli mi, że jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Błagam, niech się pani

zgodzi!

Jacky chciała jej pomóc, ale uważała, że najpierw powinna zamienić słowo z Pierre'em.

- Zadzwonię do doktora i zapytam, kiedy wróci

- zaproponowała.

- Ale ja muszę jechać teraz! - niecierpliwiła się

dziewczyna.

Już miała powiedzieć Nadine, że skoro chłopak nie odniósł poważnych obrażeń, parę minut jej nie

zbawi, ale widząc jej narastające zdenerwowanie, dała za wygraną. Jeszcze biedaczka wpadnie w histerię i
przestraszy Christophe'a, który i tak wyczuł, że dzieje się coś niedobrego. Zaniepokojony, odłożył kredki i
wstał z krzesła.

- Dobrze, niech pani jedzie. Ale proszę skontaktować się z doktorem i powiedzieć mu, kiedy pani wróci,

zgoda?

-Oczywiście, zaraz do niego zadzwonię. Bardzo pani dziękuję! Do widzenia!

- Nadine! - zawołał Christophe, widząc, że -opiekunka :wYchodzi i zostawia go z obcą osobą. - Nadine! -

Cześć, Christophe! - zawołała dziewczyna, zatrzaskując za sobą kuchenne drzwi. Po chwili rozległ się
stłumiony warkot silnika.

Chłopiec tupnął nogą i zaczął przeraźliwie krzyczeć.

Jacky przyklękła przy nim i mocno go objęła. Był tak wzburzony, że cały drżał. Próbował się wyrywać,

ale ona go nie puszczała. Mówiła do niego łagodnym głosem, dopóki się nie uspokoił. Dopiero wtedy go
puściła.

- Kim jesteś? - zapytał, wpatrując się w nią z niepokojem. - Znasz mojego tatę?

Mówił z wyraźnym paryskim akcentem, który tak bardzo podobał jej się u Pierre'a. Był zresztą bardzo

do niego podobny. Miał tak samo wyraziste oczy i mocno zarysowane kości policzkowe, a jego
rozwichrzone jasne włosy już zaczynały ciemnieć. Gdy z czasem staną się brązowe, Christophe będzie
łudząco podobny do ojca.

Gwałtowna reakcja chłopca trochę ją zdenerwowała, lecz nie zaskoczyła. Miał prawo się przestraszyć,

zwłaszcza że opiekunka nie wyjaśniła mu, co się dzieje.

- Twój tata i ja pracujemy razem, ale znamy się już bardzo długo. Kiedyś, dawno, dawno temu,
mieszkaliśmy w tym samym miasteczku - tłumaczyła, starając się zdobyć jego zaufanie. Słuchał uważnie,
więc nabrała nadziei, że uda j ej się z nim porozumieć. - Może

chcesz, żebym opowiedziała ci jakąś

bajkę? - zapytała, siadając w wiklinowym fotelu.

Christophe spojrzał nieufnie na ręce, które ku niemu wyciągnęła. Wyraźnie się wahał. Miał taką

minę, jakby zaraz miał się rozpłakać.

- Mogę opowiedzieć ci o Kopciuszku - zaproponowała. - Lubisz tę bajkę?
Skinął głową i nieśmiało do niej podszedł. Po chwi-

li już siedział jej na kolanach.

- To co? Mam ci opowiedzieć o Kopciuszku?
- Tak, proszę pani.
- Mam na imię Jacky.
- Jacky ... - Wolno powtórzył obco brzmiące sło-

wo, po czym usadowił się wygodnie, gotowy do słuchania.

- A więc była sobie raz ... - Jej matka zawsze zaczynała bajkę tymi słowami.

Miała wrodzony dar opowiadania i umiała to robić w sposób wyjątkowo barwny, dając przy

okazji upust swoim niewykorzystanym aktorskim talentom.

- Mamo, a może przebierzemy się i odegramy his- . tonę Kopciuszka? - zaproponowała jej

pewnego razu.

- Doskonale! Ja będę Kopciuszkiem, a ty macochą i złymi siostrami! - Matka natychmiast zapaliła

się do pomysłu. Chyba nigdy nie bawiły się tak dobrze jak wtedy.

Zostawiła wspomnienia i wróciła do teraźniejszości. Spojrzała na Christophe'a. Oparł głowę o jej

ramię i siedział zasłuchany, więc nie przerywając opowieści, zerknęła na zegarek. Co się dzieje z
Pierre'em? Dlaczego nie zadzwonił i nie uprzedził, że się spóźni? Ijak zareaguje, kiedy dowie się
oNadine ... ?

Nagle zadzwoniła jej komórka. Pierre. Chyba ściągnęła go myślami.
- Cześć, Jacky. Wstąpię po ciebie, jak będę wracał ze szpitala. - W jego głosie słychać było

znużenie.

- Nie musisz. Już tu jestem. To znaczy, u ciebie w domu i ...
- Przepraszam, że musisz czekać. Tuż przed końcem dyżuru mieliśmy tu straszne urwanie głowy.

Na szczęście sytuacja jest już opanowana i właśnie wychodzę. - Zrobił pauzę dla nabrania tchu. -
Mam nadzieję, że Nadine zajęła się tobą.

- Wiesz, tak prawdę mówiąc, to jej tu nie ma

- przyznała i w kilku słowach opowiedziała mu, jak
wygląda sytuacja.

- Biedna Nadine. Szczęście, że jej chłopak wyszedł z wypadku cało. Mówiła, kiedy wróci? -

zapytał, robiąc w pamięci szybki prz_egląd spraw, które musi jutro załatwić.

- Prosiłam, żeby się z tobą skontaktowała, jak dotrze do szpitala.
- To tata? - zapytał Christophe, wyciągając rękę po telefon.
- Tak.
- Tatuś? - zawołał, gdy przyłożyła mu komórkę do

ucha. - Gdzie jesteś?

- W szpitalu, ale już stąd wychodzę. Zaraz będę w domu.
- Jacky opowiada mi bajkę o Kopciuszku. Wracaj szybko, to usłyszysz, jak Kopciuszek zamienia

się w dynię, czy coś takiego. Zapomniałem, jak to było, ale Jacky zaraz mi opowie.

W telefonie rozległ się śmiech Pierre'a.

- Cze

ść

, tato! - powiedział Christophe i znów si

do niej przytulił.

Pierre jechał do domu, rozmy

laj

c po drodze o rozmowie z synem. Z jednej strony cieszył

e mały zaakceptował Jacky i dobrze czuł si

w jej towarzystwie, z drugiej za

martwił,

stało si

to, czego chciał unikn

ąć

. Co za pech,

e akurat dzi

musiał zosta

dłu

ej w pracy.

Gdyby był w domu, przedstawiłby Jacky Christophe'a, a potem poprosiłby Nadine,

eby poło

yła

go spa

Westchn

ł ci

ęż

ko. Nie miał poj

cia, co pocznie, gdy jego zwi

zek z Jacky stanie si

na tyle

yły,

e b

dzie musiał si

z niego wycofa

. To jest przecie

nieuniknione. Ju

teraz czuł,

jeszcze chwila i gotów si

w niej zakocha

Postanowił odło

uczuciowe rozterki na potem i skupi

na sprawach bardziej

przyziemny<;.h. Zaprosił Jacky na kolacj

, wi

c musi wst

do sklepu. Zawrócił na

najbli

szym rondzie i pojechał w stron

głównej ulicy. Gdy zatrzymał si

przed delikatesami,

Jacques, wła

ciciel, wła

nie zamykał sklep.

- Przepraszam bardzo ... - Pierre wychylił si

swojego kabrioletu.

- A, pan doktor! - M

ęż

czyzna u

miechn

ł si

na widok spó

nionego klienta. - Zrobimy dla

pana wyj

tek i popracujemy pi

ęć

minut dłu

ej. Zapraszam do

rodka. Co poda

? - zapytał,

staj

c za lad

Pierre chwil

namy

lał, po czym wybrał soczystego pieczonego kurczaka.

- Doskonały wybór, doktorze. Ma pan dzi

ci . na kolacji? - zagadn

ł.

- Tylko kole

ank

z pracy.

Jacques u

miechn

ł si

do siebie. Lubił doktora i bardzo

ałował,

e taki młody, przystojny

ęż

czyzna nie ma

ony. Miał nadziej

e wspomniana kole

anka to jaka

ładna piel

gniarka

albo sympatyczna pani doktor.
Droga powrotna zaj

ła Pierre' owi zaledwie kilka minut. Zd

ąż

ył zajecha

przed dom, gdy drzwi

otworzyły si

z hukiem i na podwórze wybiegł Christophe. - Tato! Spó

niłe

. Jacky ju

sko

czyła opowiada

bajk

, ale jak j

poprosisz, opowie jeszcze raz .. Prawda, Jacky?

- Tak, ale nie teraz - odparła z u

miechem. Pierre jeszcze nigdy nie widział jej tak odpr

ęż

onej.

Podniósł Christophe'a wysoko do góry, a potem

mocno pocałował. Jacky stała z boku. Czuła si

troch

jak intruz i nie chciała przeszkadza

czułym powitaniu. Pierre chyba si

zorientował,

e sytuacja jest dla niej niezr

czna, bo podszedł

i wzi

ł j

za r

ce.

- Bardzo ci dzi

kuj

- powiedział i pocałował j

w oba policzki.

Był to gest, jakim Francuzi witaj

swych przyjaciół.

Pierre nie zrobił dla niej

adnego wyj

tku, a jednak te konwencjonalne pocałunki znaczyły dla

niej bardzo wiele. Poczuła si

zaakceptowana.

- Synu, czy Nadine dała ci kolacj

, zanim wyszła?

- zapytał Pierre, gdy szli do domu.

- No ... wła

ciwie nie.

Spodziewał si

takiej odpowiedzi.

- Rozumiem,

e kolacja była dawno, wi

c zd

ąż

yłe

zgłodnie

i chcesz zje

ść

razem ze

i Jacky, tak?

d wiesz?!

- Zawsze jeste

głodny, kiedy trzeba pój

ść

spa

- Tato, przecie

jutro jest sobota. Nie id

do przed-

szkola.

- Rzeczywi

cie, nie idziesz - przyznał, zastanawiaj

c si

jednocze

nie, co zrobi, je

Nadine do jutra nie wróci.

dzie si

o to martwił potem. Teraz musi szybko przygotowa

do jedzenia.

- Na pocz

tek kieliszek wina - oznajmił, wyjmuj

c z lodówki butelk

chablis.

Odwrócił si

, by poda

kieliszek Jacky, ale ona była na tarasie i ogl

dała rysunki

Chrisophe'a.

Pierre doł

czył do nich, zabrawszy ze sob

wino.

Nic si

nie stanie, je

li zjedz

pó

niej. Widok rozpromienionej buzi syna sprawiał mu

ogromn

rado

ść

. Cho

na moment chciał zapomnie

, i

ga sobie na głow

problemy,

którym b

dzie musiał stawi

_czoła.

- Zosta

my na tarasie - zaproponował, podaj

c Jacky kieliszek. - A ty, synku, jeszcze co

narysuj. Jak sko

czysz, poka

esz rysunek Jacky, dobrze?

- Dobrze. - Chłopiec ochoczo si

ł po czerwon

kredk

i zacz

ł rysowa

sło

ce, które

wła

nie chowało si

za drzewami.

Pierre ustawił fotele w miejscu, z którego mogli podziwia

ogród oraz widoczne w oddali

morze.

- Niesamowity widok - westchn

ła z zachwytem,

c powoli wino.

- Tak, to najwi

kszy atut tego domu. Nie licz

c tego,

e mam st

d blisko do pracy.

Zamilkli i przez chwil

podziwiali zachód sło

ca.

Nie kr

powała ich cisza, która mi

dzy nimi zapadła.

Gdy tarcza słoneczna znikła i zacz

ło zmierzcha

, Pierre wł

czył nastrojowe o

wietlenie

ukryte w

ród zieleni otaczaj

cej taras. Wieczór był tak pi

kny,

e Jacky brakło słów, by

opisa

jego urod

. Od bardzo dawna nie czuła si

tak zadowolona z

ycia.

- Sko

czyłem! - Christophe podbiegł do niej, wymachuj

c kartk

- Pi

knie! - pochwaliła.

- Daj, powiesimy go w kuchni na

cianie - powie-

dział Pierre. - A teraz chod

my przygotowa

kolacj

. - Mog

obejrze

film na wideo? -

zapytał Christophe, i przewiduj

e ojciec dzi

zgodzi, poszedł prosto do małej bawialni

przylegaj

cej do kuchni.

- Mo

esz, ale musisz przyj

ść

, jak ci

zawołam dodał Pierre, rozpakowuj

c kurczaka.

- Mog

przygotowa

sałat

- zaproponowała Jacky.

wietnie. Sałata jest w lodówce, oliwa z oliwek i ocet winny w szafce, a

wie

e zioła na

parapecie. Mamy jeszcze zup

ze szpinaku, o ile Christophe i Nadine jej nie zjedli ...

- Nie, jedli

my omlet! - zawołał chłopiec. - Tato, jestem głodny!

- Wiem, wiem!" ~ Pierre u

miechn

ł si

pobła

liwie i otworzył lodówk

eby wyj

ąć

zup

Jacky skorzystała z okazji i si

ła po le

żą

na dolnej półce sałat

. Kiedy ich dłonie na

moment si

zetkn

ły, Pierre spojrzał na ni

i wzruszenie

cisn

ło go za serce. Wygl

dała tak

pogodnie, krz

taj

c si

po jego kuchni. Miał wra

enie,

e nikt przed Jacky nie poruszył

równie czułej struny w jego sercu.

Niewiele my

c, pochylił si

i pocałował j

w poli czek. I natychmiast tego po

ałował.

Wyprostował si

i spojrzał z góry najej u

miechni

twarz. Z włosami mi

kko opadaj

cymi

na ramiona wygl

dała jak młodziutka dziewczyna, któr

pami

tał sprzed lat.

- Wspaniałe jest to, co robisz ... - powiedział cicho. W zruszyła niedbale ramionami.

- Nie przesadzaj, to tylko sałata, a nie badania nuklearne.

- Nie to miałem na my

li. Dzi

ki tobie ten wieczór

jest wyj

tkowy.

Przeraził si

e jeszcze chwila i zdradzi si

z tym, co czuje. Blisko

ść

tej kobiety

niesamowicie dra

niła jego zmysły. Powinien si

opanowa

, bo przecie

nie mo

e ulec

niebezpiecznej pokusie. Nie wolno mu zbli

do syreny, która podst

pnie rzuciła na

niego urok. .. A mo

e jednak powinien da

uwie

ść

Jacky na pewno nie próbuje go omota

. Nie bawi si

z nim w

adne damsko-m

skie gry.

Nie mi

ł prawa jej o to podejrzewa

. Sam musi zdecydowa

, czy jest gotów pokaza

jej, co

czuje. Problem w tym,

e w tej chwili czuł si

po prostu ... zdezorientowany!

Jedno jest pewne: niewiele brakuje, by machn

ł r

na rozs

dek! A wieczór dopiero si

zaczyna! Pierwsza cz

ęść

powinna by

bezpieczna; zwykłe spotkanie, w czasie którego

wyst

pi w roli kolegi z dawnych lat. Taki kto

przecie

nie b

dzie rzucał si

na dziewczyn

rodzinnego miasteczka, w którym sp

dzili ... a raczej zmarnowali pierwsz

młodo

ść

Tylko co b

dzie potem, gdy Christophe pójdzie spa

, a oni zostan

sami?

- Ugotowałem t

zup

wczoraj o północy: - Próbował zaj

ąć

li czym

konkretnym.

Mów o rzeczach prozaicznych, nakazał sobie.

W dodatku po angielsku, bo przynajmniej b

dziesz musiał my

, co gadasz. Zignoruj

erotyczne pokusy. Skup si

na robieniu kolacji, to zapomnisz o głupotach. Potem nadejdzie

chwila próby, a teraz po prostu o czym

mów ...

- Mam nadziej

e lubisz szpinak. Dodam troch

mietany,

eby złagodzi

smak -

opowiadał, mieszaj

c zup

w garnku. Z uwag

ledził okr

ęż

ne ruchy ły

ki, bo to go

uspokajało. A tak swoj

drog

, Jacky nigdy by si

nie domy

liła, jakie my

li snuj

mu si

głowie!

- Doktorze Mellanger, jestem pod wra

eniem pa

s,.. . kich talentów -powiedziała, robi

winegret. - Wida

e lubisz gotowa

- A pocz

tkowo nienawidziłem. Mama nie dopuszczała mnie do kuchni. Obsługiwała mnie

i ojca, najwyra

niej uwa

e gotowanie jest wiedz

tajemn

, której prymitywni

ęż

czy

ni nie s

w stanie przyswoi

Zawahał si

- Liliane nie lubiła gotowa

, wi

c jadali

my w mie

cie albo zamawiali

my dania na wynos.

c stało si

! Wspomniał o

onie, nie czuj

c przy tym wyrzutów sumienia. Pierwszy raz!

~ Przełamał tabu. Zach

cony, postanowił pój

ść

za ciosem. Jacky umie słu

, a mówienie

o Liliane pomaga mu uwolni

od mistycznej aury, któr

otoczył swe mał

stwo. Przez

lata nie potrafił zdoby

na szczer

rozmow

o tym, co naprawd

dzy nimi wyda-

rzyło.

- Po

mierci Liliane postanowiłem sprawdzi

, jak

to jest z tym gotowaniem. Wyszedłem z

zało

enia,

e przecie

ugotowanie zupy nie mo

e by

trudniejsze ni

zrobienie operacji. Nie

pretenduj

do miana mistrza sztuki kulinarnej. Je

li mam ochot

na co

wykwintnego, id

dobrej restauracji. Na co dzie

, gdy jestem zaj

ty, kupuj

na przykład kurczaka. Ale kiedy mam

czas albo kogo

, dla kogo warto si

stara

, lubi

przyTz

dzi

wyj

tkowego. Musisz kiedy

spróbowa

mojej kuchni.

- Cz

sto zapraszasz go

ci? - zapytała z głupia

frant.

Nie czuła si

komfortowo, gdy opowiadał o

yciu z Liliane. To jednak była ju

przeszło

ść

. O

wiele bardziej intrygowała j

tera

niejszo

ść

, a konkretnie, kogo Pierre zaprasza na kolacje!

Chciała wiedzie

, czy która

kole

anek ze szpitala ju

u niego była i - co wa

niejsze - czy

została na

niadaniu?

- Jeszcze nie miałem tu

adnych go

ci. Nie było czasu - wyznał, kroj

c kurczaka na porcje.

Odetchn

ła z ulg

- Czuj

zaszczycona - powiedziała, nakrywaj

c do stołu.

- Rzeczywi

cie, jeste

pierwsza.

Odło

ył nó

i spojrzał na ni

ponad stołem. Była dla niego kim

cej ni

tylko miłym

ciem. Na razie nie potrafił sprecyzowa

; co do niej czuje. Wydawało mu si

e znaj

całe

ycie. Po wyje

dzie z miasteczka cz

sto o niej my

lał. Wspominał rozbrykan

, wesoł

dziewczyn

, która przykuła jego uwag

burz

rudych włosów i urocz

niefrasobliwo

. Gdy

spotkał j

po latach, wci

ąż

sam

, cho

nieco inn

, nie potrafił jej si

oprze

Obszedł stół i lekko dotkn

ł jej ramienia. Przerwała układanie sztu

ców i spojrzała mu w oczy.

Zaryzykował i pocałował j

w usta. Zareagowała tak, jakby od bardzo dawna na to czekała.

Dobry Bo

Poczuła, jak pod wpływem pocałunku jej ciało budzi si

ycia. Zaskoczyło j

to, gdy

nie

dziła,

e jeszcze kiedy

wiadczy takich emocji. Rozs

dek podpowiadał,

e to

niebezpieczna gra. Je

li si

nie opanuJe ...

- Tato, co z t

kolacj

? - Christophe wszedł do kuchni, tr

c zaspane oczy.

Odskoczyli do siebie, u

miechaj

c si

konspiracyjnie, jak para nastolatków przyłapanych

jlagranti.

Pierre cały czas trzymał j

za r

, za co była mu wdzi

czna, gdy

pomogło jej to

łagodnie sfrun

ąć

z obłoków na ziemi

. Przyszła tu na kolacj

, ale głodu, który j

trawił, nie dało

zaspokoi

. Dr

czył j

, odk

d pierwszy raz zobaczyła Pierre'a. Nie rozumiała, dlaczego los,

który wreszcie zetkn

ł ich ze sob

i postanowił uczyni

kochankami, wci

ąż

rzuca im kłody pod

nogi? Dlaczego Pierre nie mo

e zapomnie

o zmarłej

onie, a ona wci

ąż

rozpami

tuje

traumatyczne prze

ycia i boi si

nowej miło

ci?

Jaka szkoda,

e nie spotkali si

, gdy oboje byli

. jeszcze wolni; zanim ci

ęż

ko do

wiadczeni przez

ycie zbudowali wokół siebie mury, które teraz

stan

ły na przeszkodzie ich wspólnemu szcz

ęś

ciu. Razem mogłoby im by

tak dobrze! Dzi

jest

za pó

no. Gdybanie nic tu nie pomo

- Chod

, synu. - Pierre wzi

ł Christophe'a na r

ce.

- Gdzie chcesz siedzie

Przy Jacky. Tylko nie dawaj mi zupy, dobrze?

Poproszę malutki kawałek kurczaka.

- Podobno jesteś strasznie głodny - roześmiał się Pierre i nałożył mu niedużą porcję.

W czasie posiłku jak zwykle wspominali stare czasy. W pewnym momencie ich oczy się spotkały i

nagle zadziałała jakaś magia. Słowa stały się zbędne. Pierre niemal fizycznie poczuł, jak budzi się w nim
miłość. Czuł się tak, jakby spadał w dół z szaloną prędkością. W rzeczywistości nigdy mu się to nie
zdarzyło, ale mógł przysiąc, że odczuwa się wtedy podobny zawrót głowy.

W chwili, gdy popatrzyli sobie w oczy, zrozumiała, że kocha go od zawsze. Wraz z upływem czasu to

uczucie jedynie nabierało mocy.

- Tatusiu, już się najadłem - jęknął Christophe.

Włożył do buzi kciuk i oparł się o Jacky. Wzięła go na kolana, a on spontanicznie przytulił się do niej

zamknął oczy.

- Jesteś śpiący, synku?
Nie przestając ssać palca, kiwnął głową. Kiedy

Pierre brał go na ręce, powiedział sennym głosem:

- Chciałbym, żeby Jacky poszła ze mną do pokoju. Spojrzała pytająco na Pierre'a.
~ Chodź z nami na górę - szepnął. - Obawiam się, że bez ciebie nie będzie chciał zasnąć. Bardzo cię

polubił.
Ledwie to powiedział, ogarnął go niepokój. Źle się stało, że pozwolił, by ten wieczór upłynął w tak idyl-
licznej, rodzinnej atmosferze. Trudno. Później będzie myślał o konsekwencjach. Jeśli okaże się, że Jacky
też tego chce, nie będzie się dłużej bronił. Dziś będzie inaczej. Choć przez chwilę nie będzie się
zamartwiał, co nastąpi potem ...

Christophe zasnął, ledwie przyłożył głowę do poduszki. Pierre pocałował go na dobranoc i troskliwie

okrył kołderką.

. Gdy szli na dół, Jacky toczyła walkę z samą sobą.

Przeczuwała, co się za chwilę stanie. Jej ciało było już gotowe, ale rozsądek wciąż nie dawał za wygraną.
Może powinna powiedzieć Pierre' owi, że musi już wracać?

Zanim zdążyła wymyślić dobry pretekst, Pierre objąłją i zaczął całować. To wystarczyło, by

wątpliwości znikły.

- Chciałbym się z tobą kochać - szepnął. - Ale pod warunkiem, że ty ...

- Chcę, bardzo chcę!
Zaniósł ją do sypialni i ostrożnie położył na łóżku.

Miękka pościel przyjemnie chłodziła rozgrzane ciało. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie go dotknie.

Położyła dłoń na jego policzku. Musi sprawdzić, czy to przypadkiem nie jest piękny sen. Czuła się jak

podróżnik, który po męczącej drodze dociera wreszcie do domu. Zawsze wiedziała, że ta chwila kiedyś
przyjdzie, a teraz ogarnął ją lęk, że los znów pokrzyżuje im plany.

Pierre zaczął ją rozbierać, a kiedy wreszcie przytulili się do siebie, zdawało im się, że są dwiema połów-

kami jednego owocu. Poznawał ją, pieszcząc czule jej ciało. Nie była przygotowana na taką rozkosz.
Chciała krzyczeć, by przestał i wreszcie się z nią połączył. Zacisnęła zęby, bo przecież wiedziała, że im
dłużej pozwoli mu się pieścić, tym większą przeżyją rozkosz, gdy staną się jednością ...

Otworzyła oczy i spojrzała na nieznajomy sufit.

W świetle lampki stojącej obok obcego łóżka zobaczyła białą pościel na swoim nagim ciele. Z
rozkoszą wyprostowała nogi. Ach, jak wielką przyjemność znajdowała w każdym ruchu! Zupełnie
jakby została stworzona z wyjątkowo wrażliwej materii, która reaguje na każdy bodziec milionem
słodkich dreszczy.

Ułożyła się wygodnie i podłożywszy rękę pod głowę, zaczęła wspominać cudowną noc. Pierre był

dla niej taki czuły. Dobrze, że pamiętał, by się zabezpieczyć, bo ona po odejściu Paula nie stosowała
aIltykoncepcji. Wprawdzie prawie nie miała szans zajść w ciążę, ale ryzyko zawsze istnieje. Gdyby
ktoś jej powiedział, że seks może być rodzajem ekstazy, chyba by nie uwierzyła. Dopiero Pierre
pokazał jej, że w tych słowach nie ma ani odrobiny przesady. Jeśli o nią chodzi, tej nocy była w
niebie.

Pierre poruszył się i otworzył oczy. Widzą~ Jacky obok siepie, natychmiast wziął ją w ramiona.

Zaczął ją pieścić i po chwili znów się kochali, kołysani harmonijnym rytmem swoich ciał. Jutro nie
istniało. Liczyła się tylko ta noc.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Obudził się, gdy za oknem wstawał świt. Czuł się szczęśliwy i spełniony. Czuł, że wreszcie nie jest

sarn. Gdyby tylko zdołał pozbyć. się wyrzutów sumienia ... Odwrócił głowę i spojrzał na śpiącą Jacky.
Jest taka piękna, westchnął, patrząc najej splątane włosy. Co za radość budzić się u boku tak
niezwykłej kobiety!

Przymknął oczy, lecz bezlitosna pamięć natychmiast podsunęła mu obraz Liliane. Tak realny, że

niemal słyszał jej głos.

- Czy na pewno chcesz, żebyśmy już teraz mieli dzieci? - zapytała nerwowo. - Bo ja nie czuję się

gotowa. Chyba nie mam instynktu macierzyńskiego.

- Nie martw się, kochanie. Jak urodzisz dziecko, instynkt sam się w tobie obudzi - uspokajał ją. -

Moja mama, było nie było położna, zawsze powtarzała, że miłość przychodzi razem z dziećmi.
Zobaczysz, jaka będziesz szczęśliwa, gdy zostaniesz matką.

Uległa jego namowom. A potem ...
Jęknął, przytłoczony wspomnieniami. Jacky otworzyła oczy i obróciła się w jego stronę.

- Co się stało? - zapytała, dotykając jego twarzy. Przytulił ją mocno i przez chwilę delektował się
zapachem jej rozgrzanego ciała. Gdyby życie było proste! Gdyby mógł bez poczucia winy kochać i
być kochanym.

- Powiedz, co cię dręczy - poprosiła.
- Nie powinienem był się z tobą kochać. Ja ...
- Ale ja tego chciałam! Oboje chcieliśmy.
- Było mi z tobą cudownie. Chciałbym, żeby każda

noc była taka, ale ...

- Nie możesz zapomnieć o żonie, prawda? - Wysunęła się zjego objęć i opadła na poduszkę. Spojrzała

na sufit i dopiero teraz spostrzegła ozdobny stiuk przedstawiający parę gołębi. Co za romantyzm, wes-
tchnęła. Idealna scenografia dla miłosnej nocy. Szkoda, że już po wszystkim.

- Nie mogę uwolnić się od poczucia winy - wyznał matowym głosem, przeczesując palcami włosy. - Li-

liane umarła przeze mnie.

- Jak to? Co zrobiłeś?
- Namówiłem ją, żebyśmy mieli dziecko.
Poderwał się z łóżka, owinął się szlafrokiem i podszedł do okna. Oparł ręce o parapet i spojrzał na

ogród, który zaczynał budzić się do życia. W oddali sZumiało morze wciąż otulone poranną mgią, przez
którą przebijały się pierwsze promienie słońca. Patrząc, jak powoli rozjaśniają posępną szarość, szukał w
myślach bodaj jednego promyka nadziei.

Jacky uważnie go obserwowała. Był opanow;my, ale nie zmylił.jej ten pozorny spokój. Czuła, że Pierre

zmaga się sam ze sobą, być może stojąc na granicy ważnych życiowych zmian. Po chwili odwrócił się i
spojrzał jej w oczy.

- Jestem ci winien wyjaśnienia. - Zawahał się, ale szybko podjął decyzję. - Kiedy Liliane zmarła przy
porodzie, uznałem, że była to z jej strony największa ofiara, jaką kobieta może złożyć mężczyźnie. Poświę
ciła życie, dając mi dziecko, na które tak bardzo czekałem. A mnie nawet przy niej nie było ... Nie mogłem
jej pomóc ...

Głos zaczął mu się łamać, więc zdesperowany ukrył twarz w dłoniach. Bez namysłu odrzuciła kołdrę.
- Och, Jacky!

Słońce nie zdążyło jeszcze ogrzać powietrza, więc dygotała z zimna. W stając, nawet nie pomyślała o

tym, żeby czymś się owinąć. Chciała jak najszybciej znaleźć się obok niego

dodać mu otuchy.

- Zimno ci - stwierdził i otulił ją swoim szlaf~ rokiem.

- Rozumiem, że twoja żona zapłaciła najwyższą cenę - zaczęła ostrożnie - ale przecież to nie twoj a

wina. Skąd mogłeś wiedzieć, że będzie miała skomplikowany poród? Poza tym zgodziła się na to dziecko.

- Tak, wiele o tym rozmawialiśmy. Liliane miała silną osobowość, była bardzo niezależna, ale ostatecz-

nie poddała się. Powiedziała, że skoro tak bardzo zależy mi na dziecku, możemy spróbować. Obiecywałem,
ż

e nie będzie żałowała tej decyzji. Miałem jej we wszystkim pomagać. Niestety, nie było mi dane ...

- Wyobrażam sobie, jak się czułeś po jej śmierci.
- Przysiągłem sobie, że będę jej wiemy do końca

ycia. śe już nigdy nikogo nie pokocham, ale ...

Czekała w. napięciu, a on tulił ją coraz mocniej.

Jego ciało zaczęło reagować na jej bliskość.

- Tej nocy było mi z tobą tak dobrze, za dobrze

- szepnął. - Prawie uwierzyłem, że znów jestem wolny i

...

Objęła go za szyję i pocałowała. Była gotowa na wszystko, byle go pocieszyć i otoczyć miłością, której tak
bardzo potrzebował. Chciała, by jego smutne oczy znów jaśniały radością, jak w dawnych dobrych cza-
sach, zanim życie obeszło się z nim tak okrutnie.

- Pierre, nie możesz się ciągle obwiniać - zauważyła łagodnie. - Twoja żona zgodziła się urodzić dzie-

cko, a przecież jako kobieta inteligentna i mająca własne zdanie, na pewno rozważyła wszystkie za i
przeciw. Mówisz, że miała silną osobowość. Tym bardziej więc nie zdecydowałaby się na ważne zmiany
tylko po to, żeby kogoś zadowolić.

Dostrzegła błysk nadziei w jego oczach. Uznała to za dobry znak i postanowiła pójść dalej tym tropem.

Zależało jej, by Pierre spojrzał na swoją sytuację obiektywnie.

- Zadręczasz się już od pięciu lat. Wycierpiałeś swoje, odpokutowałeś. Nie sądzisz, że pora zacząć żyć

normalnie?

Próbowała się od niego odsunąć, ale ją zat!zymał.

A potem wziął ją za rękę i zaprowadził z powrotem do łóżka.

- Dziś w nocy naprawdę uwierzyłem, że mam prawo do szczęścia - wyznał.

- Więc nie przestawaj wierzyć!

Pociągnął ją ku sobie i zaczął czule gładzić jej twarz

ramIOna.

- Tak mi z tobą dobrze - mruknął. - Chyba jesteśmy dla siebie stworzeni.
Pożądanie okazało się skutecznym lekarstwem na wyrzuty sumienia. Przyjdzie na nie czas później,

dużo, dużo później, pomyślał Pierre.

Gdy obudził . się po raz drugi, sypialnię zalewał słoneczny blask. Tym razem czuł się niezwykle spokojny.
Przypomniał sobie, w jak kiepskim był nastroju, zanim zaczęli się kochać. Gdyby zdołał uwolnić się od
poczucia winy, on i Jacky mogliby zostać kochankami. Najgorsze, że prędzej czy później musieliby się
rozstać, a przecież nie chciał, by przez niego cierpiała.

Zależało mu, by zapomniała o smutku, żeby przestała rozdrapywać stare rany. Chciałby jej w tym po-

móc, ale obawiał się, że tylko pogorszyłby sytuację· Gdyby zaczęli regularnie się spotykać, po pewnym
czasie zapragnęłaby tego, czego on nie mógł jej dać. Wątpił, by odpowiadał jej status jego kochanki.
Zresztą zasługiwała na lepszy los. Ma prawo chcieć więcej od życia, dlatego powinna związać się z
mężczyzną, który byłby w stanie dać jej wszystko, co najlepsze.

Westchnął ciężko. Powoli docierało do niego, że nigdy nie pozbędzie się wątpliwości. A ponieważ nie

chce, by Jacky przez niego cierpiała, musi być z nią szczery. Nie ma prawa robić jej złudnych nadziei.

Zaczekał, aż się obudzi, i przytulił się do niej.

- Cudownie było - westchnął. - To, co mówiłaś o poczuciu winy, ma sens, obawiam się jednak ...

Słuchała go w milczeniu.

- Obawiam się, że nie jestem w stanie złamać przysięgi, którą złożyłem. Chcę z tobą być, nasz związek

jest dla mnie ważny, ale wiem, że będziemy musieli się rozstać ...

- Nie szukam stałego związku. To nie dla mnie

- powiedziała cicho. - Jak widzisz, mamy ten sam
problem. Nie będę miała dzieci, więc byłoby z mojej strony nie w porządku wiązać się kimś na stałe ...

- Nie mów tak, kochanie! - Przygarnął ją do siebie.

- śycie toczy się dalej. Z czasem żałoba minie i znów zapragniesz mieć dziecko ...

- Nie o to chodzi - szepnęła i łykając łzy, opowiedziała mu o okolicznościach, w jakich urodziła

Simona.

- Boże, tak mi przykro, że cię to spotkało - rzekł poruszony. Czule gładził jej włosy, czekając, aż

się uspokoi.

- Tato! - Zza ściany dobiegło wołanie Christo-

phe'a.

Zwinnie wysunęła się z jego objęć. - Na mnie już czas.
Chwycił ją za ręce.
- Dobrze się czujesz? Nie idź, jeśli ...
- Wolę już pójść.
- Odwiozę cię.
- Nie trzeba. Nie martw się, poradzę sobie.
Zebrała z podłogi swoje rzeczy i zamknęła się w przylegającej do sypialni łazience. Ubrała się, re-

zygnując z prysznica, który postanowiła wziąć w domu. Gdyby została na śniadaniu, sytuacja stałaby
się niezręczna, a ona nie chciała komplikować i tak niełatwych spraw. Byłoby miło spędzić więcej
czasu z Pierre'em i jego synem, ale nie czuła się na siłach odpowiadać na dociekliwe pytania
pięciolatka.

Domyśliła się, że Pierre poszedł do pokoju syna.

Słyszała przez ścianę ich śmiech. Wyjrzała ostrożnie na korytarz, a gdy upewniła się, że droga jest
wolna, szybko zbiegła po schodach i wyszła przez kuchenne drzwi.

Właśnie wychodziła zza rogu, gdy przyjechała Nadine.
- Dzień dobry, pani doktor! - zawołała, wysiadając z samochodu. Nie wyglądała na zaskoczoną, że

widzi ją o tak wczesnej porze. Jacky postanowiła, że ona również będzie zachowywała się tak, jakby
nie było w tym nic nadzwyczajnego.

- Dzień dobry, Nadine. Jak się czuje pani chłopak?
- Dziś o wiele lepiej. Złamał nogę, ale za parę dni

wyjdzie ze szpitala.

- Dobrze, że to tylko złamanie. Pierre ucieszy się, że pani wróciła.
- Doktor Mellańger może na mnie polegać - oświadczyła opiekunka i pospieszyła do domu.

Jacky ruszyła w swoją stronę. Ma przed sobą cały wolny weekend, za to Pierre musi pracować,

więc nie ma szans, żeby mogli się spotkać.

Przez dwa tygodnie widywali się wyłącznie w szpitalu. Nic się nie zmieniło w ich wzajemnych

relacjach, ale żadne z nich nie przejawiało ochoty na spotkania po pracy.

Podczas bezsennych nocy Jacky powtarzała sobie, że prędzej czy później sytuacja się wyklaruje.

W końcu los nie bez powodu zetknął ją po tylu latach z mężczyzną, którego kochała od dziecka. Na
razie mogła się pocieszać wspomnieniami ich miłosnej nocy ..

Pewnego sierpniowego poranka, gdy szpitalna klimatyzacja zaczęła przegrywać walkę z upałem,

musiała zająć się dwoma pacjentami naraz. Pierwszym z nich był młody mężczyzna, który wpadł pod
autobus i został ranny w głowę. Właśnie oglądała prześwietlenie jego czaszki, gdy do sali weszła
Marie.
- Pani doktor, niech pani zbada pacjenta, którego

wła

nie przywiozło pogotowie, dobrze? -

poprosiła. - Ja si

tym zajm

- dodała, wskazuj

c na klisze. Przewioz

tego pana na

intensywn

terapi

Jacky skin

ła głow

i przeszła do sali obok. Ratownicy umie

cili tam m

ęż

czyzn

, który w

trakcie malowania kuchni spadł z drabiny tak niefortunnie,

e nadział si

na nog

odwróconego krzesła.

Jacky odchyliła prze

cieradło i spojrzała na obra

enia. Widok był tak wstrz

saj

cy,

e po

plecach przebiegł jej dreszcz. Szcz

ęś

cie,

e biedak stracił przytomno

ść

, pomy

lała,

przyst

puj

c do szczegóło~ wych ogl

dzin. We wst

pnej diagnozie ustaliła,

e' doszło do

perforacji p

cherza moczowego i uszkodzenia odbytu. Jedynym ratunkiem była

natychmiastowa operacJa.

Drzwi otworzyły si

i do sali wszedł Pierre, który wła

nie sko

czył operowa

. Jacky

poczuła ulg

e mo

e si

z nim skonsultowa

i niezwłocznie przekaza-

ła mu wszystkie informacje.

- Zadzwoni

do Marcela i zapytam, o której mo

e operowa

. Im szybciej wezm

go na

stół, tym wi

ksza szansa,

e prze

yje - powiedział Pierre, si

gaj

c po telefon.

Podczas gdy rozmawiał, piel

gniarka przyniosła wyniki badania krwi.

- W laboratorium akurat mieli odpowiedni

grup

· Na razie dali mi dwie dawki, wi

emy zaczyna

- mówiła zdyszana.

wietnie! - Jacky podł

czyła do kroplówki zbior-

nik z krwi

. W tej samej chwili m

ęż

czyzna otworzył oczy.

- Co si

dzieje? -wychrypiał słabym głosem.

- Jest pan w szpitalu. Miał pan wypadek. Jak si

pan czuje?

- Sam nie wiem. Co z moimi nogami? Czuj

tak, jakbym ich w ogóle nie miał.

- Z nogami wszystko w porz

dku, ale ma pan powa

ne obra

enia dolnej cz

ęś

ci ciała. Za

chwil

dzie pan operowany.

- Operowany? Co mi si

stało?

Pierre, który wła

nie' sko

czył rozmawia

przez telefon, poło

ył dło

na jej ramieniu.

- Ja panu wszystko wytłumacz

- powiedział.

- Czy jest tu gdzie

moja

ona? - zapytał m

ęż

czyz-

na, coraz bardziej przera

ony sytuacj

- Nie. Pojechała do domu zaj

ąć

dzie

mi, ale obiecała,

e wróci, jak tylko znajdzie

kogo

do opieki - odparła J acky. Gdy do sali wszedł wezwany na konsultacj

neurolog,

wróciła do innych pacjentów.
, Z ut

sknieniem wyczekiwała ko

ca dy

uru, cho

nie miała

adnych planów na wieczór.

Przed wyj

ciem do domu zajrzała jeszcze do gabinetu i sprawdziła poczt

w komputerze.

Odpowiedziała na najwa

niejsze maile, a potem po prostu oparła si

, na łokciach i siedziała

nieruchomo. Po długim i m

cym dniu czuła si

wyj

tkowo znu

ona. U ulg

poło

yła

głow

na skrzy

owanych ramionach. Nawet nie miała czasu zje

ść

lunchu. I jeszcze ten upał!

Oby szybko naprawili klimatyzacj

O tak! W domu we

mie chłodny prysznic, zrobi sobie co

zimnego do picia i poczyta

ksi

ąż

, któr

kupiła rano

drodze do pracy. A na kolacj

zje bagietk

z camembertem. Nie

miała siły gotowa

- - Jacky, dobrze si

czujesz?

Otworzyła oczy i wolno uniosła głow

- Pierre?! Przepraszam, nie słyszałam, jak wszedłe

. Jestem troch

czona, poza tym

wszystko w porz

dku.

Podszedł do niej i uwa

nie si

jej przyjrzał.

- Chcesz,

ebym si

pobawił w doktora? Bo

e, co ja wygaduj

! Nie to miałem na my

li. -

Roze

miał si

· - Chciałem tylko powiedzie

e mog

zbada

, je

li chcesz.

- Aju

lałam,

e co

z tego b

dzie! - U

miechn

ła si

swawolnie. - Szkoda.

Wzi

ł j

za r

ce i poci

ł ku sobie. Gdy stan

ła naprzeciw niego, popatrzył na ni

tak

przenikliwie,

e z wra

erua ugi

ły si

pod ni

nogi. Nie mogła dłu

ej znie

ść

napi

cia. Uznała,

dwa tygodnie bez pocałunku to o wiele za długo i pierwsza zacz

ła go całowa

- I

co pan na to, doktorze? - zapytała lekko zdyszana. - Nadal chce pan lIillie bada

- Oczywi

cie!

to jak najszybciej. Mo

e dzi

wieczorem?Chciałbym sprawdzi

, jak bije pani

serce, wi

c zalecam spacer po pla

y, a potem lekk

kolacj

poł

czon

z ogl

daniem zachodu

sło

ca ... - Niespodziewanie urwał. - Przepraszam, pewnie masz plany na wieczór. Powinienem

był najpierw zapyta

- Nie zaplanowałam na dzi

niczego, co nie mogłoby zaczeka

- mrukn

ła, przytulaj

c si

niego. Zapomniała o zm

czeniu, skuszona perspektyw

wieczornego pikniku na pla

- Je

li ostatnio byłem zamkni

ty w sobie, to dlatego,

e sporo o nas my

lałem. Doszedłem do

wniosku,

e w uczuciu takim jak nasze ...

Przerwał, bo znienacka pocałowała go w usta.
- Prosz

kontynuowa

, doktorze - zach

ciła go.

- W uczuciu takim jak nasze nie mo

e by

ni,

złego.

Wierzył w to, co mówi, ale gdzie

na dnie dusz: odezwało si

poczucie winy. Musi nauczy

z tyn

, bo wiedział ponad wszelk

tpliwo

ść

e nie jes w stanie zrezygnowa

z Jacky.

Nawet je

li ich miłosn: przygoda skazana jest na krótki

ywot, gotów by zrobi

wszystko, by

Jacky nie

ałowała ani jedn~ sp

dzonej z nim minuty.

Dotkn

ła palcami jego czoła, próbuj

c wygładzie pionow

zmarszczk

, która cz

sto pojawiała

, gd; byli razem.

- Przesta

zadr

cza

- poprosiła i wróciła z, biurko.

- Za ile b

dziesz gotowa? - zapytał.

- Daj mi pół godziny. A ty nie musisz wróci

domu,

eby zaj

ąć

Christophe'em?

- Nie. Mówiłem ci,

e chłopak Nadine wyszedł jw ze szpitala? Zaproponowałem,

eby na czas

rekonwalescencji zamieszkał z ni

u mnie.

- Dobry pomysł. Przynajmniej nie ma obawy,

e b

dzie chciała wraca

z nim do Pary

- Wła

nie - potakn

ł. - Christophe pojechał dzi

z nimi do parku wodnego, wi

c mamy cały

wieczór dla siebie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W drodze na plażę wstąpili do delikatesów.
- Weź wszystko, na co masz ochotę. Ja płacę - powiedział Pierre, wyjmując kartę kredytową.
- Tylko żebyś potem hie żałował. Uprzedzam, że na jedzenie potrafię wydać majątek. Pewnie kupię za

dużo.

- Nie szkodzi. Umieram z głodu.
- Nie tylkó ty - westchnęła i zaczęła przyglądać się

regałom pełnym smakołyków. Ostatecznie zdecydowała się na pasztet z gęsich wątróbek i świeżo upieczo-
ną tartę ze szparagami.

Pierre obserwował ją z boku, ciesząc się, że zakupy sprawiają jej taką radość. W pewnej chwili przypo-

mniał sobie scenę sprzed lat: mała Jacky stoi z nosem przyklejonym do sklepowej szyby i przygląda się
produktom na wystawie. Jak to dobrze, pomyślał, że nawet teraz, będąc poważną panią doktor, potrafi
czerpać radość z prostych rzeczy.

Gdy po kilku minutach wychodzili ze sklepu, niosąc oprócz jedzenia butelkę wina i kieliszki pożyczone

od właścicieli, Jacky miała zadowoloną minę dziecka, które roztrwoniło na łakocie całe kieszonkowe.

- Ale będzie uczta! - cieszyła się, pomagając mu włożyć zakupy do samochodu. - Musimy jeszcze kupić

bagietkę i jakieś owoce.

Zrobili to w sklepiku obok.
- Upał nareszcie zelżał - powiedziała z ulgą, gdy w końcu ruszyli. Oparła się wygodnie o fotel i po-

zwoliła sobie na luksus całkowitego relaksu. Nie dalej jak godzinę temu padała z nóg, teraz zaś była
radosna i ożywiona.

- To będzie piękny zachód słońca - obiecał Pierre, kładąc dłoń na jej dłoni. - Bardzo lubię letnie wie-

czory, a ty?

- Ja też ...
Kiedy jestem z tobą,· kocham każdą porę dnia, pomyślała, patrząc na połyskujące w słońcu morze.
Skręcili w boczną drogę, która po pewnym czasie zmieniła się w piaszczysty trakt prowadzący do pod-

nóża wydm.

Pierre, który dobrze znał ten fragment plaży, wskazał ręką miejsce pomiędzy dwoma pagórkami.
- Podoba ci się?
- Tak, jest idealne. Tego mi było trzeba: ciszy

i spokoju - westchnęła, z rozkoszą wdychając morskie powietrze.

- Spójrz, ani żywego ducha. Tylko my i morze.

Słyszysz, jak szumi? - Otoczył ją ramieniem i lekko pocałował. - Chodźmy, szkoda czasu! - zawołał, i wy-

skoczywszy z samochodu, pomógł jej wysiąść.

Zabrali pakunki i brnąc przez ciepły piasek, ruszyli w stronę upatrzonego miejsca pomiędzy wydmami.
- Rozpakowywanie jedzenia jest niemal tak samo przyjemne jak kupowanie - zauważyła, układając rze-

czy na papierowym obrusie. - Kiedy jest się biednym w dzieciństwie, w dorosłym życiu bardziej docenia
się korzyści, jakie daje posiadanie pieniędzy.

- Jakoś nigdy nie przyszło mi do głowy, że jesteście biedni - przyznał. - Pamiętam, że wyglądałaś

na zadowoloną z życia.

- To były pozory. Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, jak bardzo mi smutno, zwłaszcza po

odejściu matki - przyznała. - Niestety, w dorosłym życiu trudniej o optymizm, zwłaszcza po tym, jak
los daje w kość. Przepraszam, nie chcę psuć nastroju, więc lepiej zmieńmy temat. Dziś wolę nie
oglądać się za siebie, tylko myśleć o tym, co dopiero przed nami.

- A więc cieszmy się chwilą! Odkorkował butelkę i napełnił kieliszki.

- Na zdrowie! - powiedział, wznosząc toast.

- Sante!

-Ciekawe, dlaczego na świeżym powietrzu wszys~ tko lepiej smakuje - zastanowiła się na głos,

cierając z palców krople soku brzoskwini. - W życiu nie jadłam tak smacznej kolacji. Spójrz! Słońce

za- chwilę schowa się w morzu. Jak byłam mała, święcie wierzyłam, że naprawdę nurkuje i siedzi pod
wodą aż do rana. Nie mogłam tylko zrozumieć, czemu o świcie wynurza. się w innym miejscu.
Dopiero ojciec wyjaśnił mi, że zachód słońca nad morzem to piękne złudzenie. Byłam rozczarowana,
bo odarł to zjawisko z tajemniczości. A ja lubię tajemnice ...

Zawiesiła głos i spojrzała mu w oczy. - Może ciebie też lubię dlatego, że ...

- Jestem dla ciebie zagadką?
- Nie potrafię cię rozszyfrować. Skomplikowany

z ciebie człowiek!
- Myślisz, że o tym nie wiem! - westchnął. - Chciałbym cofuąć czas i wrócić do tych lat, gdy wszyst-
ko było cudownie proste. Kiedy życie otwierało się przede mną i czułem, że mogę robić, co zechcę.

Przytuliła się do niego.
- Pomyśl sobie marzenie. Właśnie teraz, kiedy słońce znika w morzu. To magiczna chwila. Czujesz

tę magię? Może mityczny bóg słońca złoży wizytę Nep'tunowi i ...

Pierre uśmiechnął się czule.
- Jesteś niesamowita! Jeśli kiedyś uznasz, że traktuję siebie zbyt poważnie, opowiedz mi taką

zabawną historię - poprosił.

- I już po wszystkim! - zasmuciła się, gdy fale przykryły ostatni skrawek słonecznej tarczy. - Czar

prysł.

- Chodź! - Pociągnął ją do góry. - Przejdźmy się

w stronę morza.

- Będziemy szukali słońca? - zażartowała.
- Tak, czemu nie.
- To już lepiej poszukajmy księżyca. - Nagle wy-

rwała dłoń z jego ręki i zaczęła biec w stronę wody. - Kto pierwszy, ten lepszy! - zawołała. - Nie do-
gonisz mnie!

Za plecami słyszała głuchy tupot jego stóp, powiew wiatru przyjemnie chłodził jej twarz.

Wspaniale było biec po pustej plaży. Czuła się tak, jakby skrzydła rosły jej u ramion. Chwilami
odnosiła wrażenie, że to tylko sen. Czysta fantazja. Ona i on sami na pustej plaży.

Pierre złapał ją i wziął na ręce.
- Mój książę z bajki - szepnęła, gdy zaczął ją całować. Oto spełnia się jej największe marzenie!

Napawała się tą cudowną chwilą, próbując zapomnieć, że kiedyś będzie musiała wrócić do rzeczywis-
tości.

Pierre zrzucił buty i zaczął powoli wchodzić do morza.
- Naprawdę będziemy szukali słońca - roześmiała się, chwytając go mocniej za szyję - czy po

prostu wrzucisz mnie do wody?

- To zależy wyłącznie od ciebie - powiedział, zatrzymując się. - Jeśli obiecasz, że mnie do siebie

zaprosisz, zaniosę cię na brzeg. Umowa nie podlega negocJacJom.

Ogarnęła ją fala młodzieńczej radości.
- Zgadzam się na takie warunki - szepnęła, bez trudu odczytując jego intencje. - Wracajmy!

Gdy, pozbierawszy swoje rzeczy, wrócili do samochodu, Pierre wyjął komórkę, by sprawdzić, czy

nie ma sms-ów od Nadine.

- Jak mawiają Anglicy, brak wiadomości to dobra wiadomość - powiedział, chowając telefon. -

Wygląda na to, że Nadirte i jej chłopakowi odpowiada rola rodziców. Czuję, że zanosi się na ślub.

- I co? Będziesz musiał szukać nowej opiekunki?
- Nawet mi o tym nie mów. Nadine jest świetna.

Wolę nie myśleć, jak zareagowałby Christophe, gdyby odeszła.

- Pewnie się martwisz, że wychowuje go tyle różnych osób.
- Owszem, to jedno z największych zmartwień samotnego ojca - przyznał. - Z jednej strony cieszę

się, kiedy Christophe kogoś polubi, lecz kiedy ta osoba znika z jego życia ...

- To dlatego nie chciałeś, żebym od razu go poznała, i zostawiłeś mnie samą w samochodzie?

- Przepraszam cię za to - odparł, dotykając jej dłoni. - Wiedziałem, że Christophe od razu cię

polubi. I nie myliłem się.

- W porządku. Rozumiem.
- Często cię wspomina. Nie dalej jak wczoraj py-

tał, kiedy znów do nas przyjdziesz.

- Ja też go polubiłam. Jak przestaniemy się spotykać ...

- Daj spokój! Na razie jesteśmy razem i tylko to się liczy. Odkąd cię spotkałem, przestałem

wybiegać myślami zbyt daleko w przyszłość.

- Ja też.

- Na pewno chcesz, żebym wszedł na górę? - zapytał, gdy zatrzymali się przed jej domem.
- Tak, ale pod warunkiem, że porządnie wytrzesz buty i nie naniesiesz mi piasku z plaży.
- Dla ciebie mogę pójść nawet boso.

Rozbawieni, wzięli się za ręce i poszli do jej mieszkania. Gdy byli już w środku, niespodziewanie

poczuła się skrępowana.

- Mieszkam raczej skromnie, ale nie mogłam być wybredna - tłumaczyła. - Zaraz cię oprowadzę po

moim królestwie. Tu jest pokój, tu kuchnia ...

Chwycił ją w ramiona.
- Nie przyszedłem tu podziwiać wystroju wnętrz.

Interesujesz mnie tylko ty, kochanie.

- Skoro tak, zapraszam do sypialni - szepnęła, biorąc go za rękę.

Tej nocy kochali si

o bardziej nami

tnie ni

za pierwszym razem. Ich ciała powoli

przestawały by

dla nich tajemnic

, a w miar

jak je poznawali, uczyli si

dawa

sobie

nawzajem coraz wi

ksz

przyjemno

ść

Jacky starała si

nie my

, jak zniesie nieuchronne rozstanie. Patrz

c na

cego

spokojnie Pierre'a, marzyła o tym,

eby został z ni

na zawsze.

- Nie

pisz? - mrukn

ł, patrz

c na jej twarz w jasnym

wietle ksi

ęż

yca.

- Nie. Musisz ju

ść

? - zapytała, gdy j

do siebie

przytulił.

- Jeszcze nie. Nadine ma zadzwoni

, gdyby co

stało. Poza tym nie chc

odchodzi

bez po

egnania. - U

miechn

ł si

znacz

co i zacz

li kocha

po raz drugi.

Gdy pod koniec długiej miłosnej sesji Jacky krzyczała w obezwładniaj

cej rozkoszy, w

lach błaga-

ła go, by jej nie opuszczał...

Wstał z łó

ka i zacz

ł zbiera

swoje rzeczy rozrzucone po podłodze.

- Ale mi si

spieszyło! - roze

miał si

- Zjesz

niadanie? - zapytała, przeci

gaj

c SI

z rozkosz

- Teraz? Skarbie, jest druga w nocy.
- To co?
- Musz

wraca

. Ale obiecaj mi,

e jak si

spot-

kamy w pracy, zaprosisz mnie do siebie na kaw

Ubrał si

i na chwil

przysiadł obok niej na brzegu łó

ka. Jego zapach, który odt

d miał jej

kojarzy

z najwi

ksz

nami

tno

, natychmiast podziałał na jej zmysły. Zacz

li si

całowa

, ale tym razem słodycz pocałunku podszyta była gorycz

, bowiem Jacky próbowała

sobie wyobrazi

e jest to ich po

egnanie. Z przera

eniem u

wiadomiła sobie,

e gdyby

naprawd

miała go wi

cej nie zobaczy

, chyba umarłaby z t

sknoty.

Delikatnie wysun

ła si

z jego obj

ęć

. Pora przesta

udawa

e ta miło

ść

nigdy si

nie

sko

czy.

- Nie zapi

łe

guzika - stwierdziła rzeczowym tonem i zrobiła to za niego, muskaj

opuszkiem palca jego brzuch.

-Wszystko w porz

dku? - zapytał, zaskoczony t

nagł

zmian

nastroju.

- Tak, ale id

. Niedługo si

zobaczymy. Niemal wypchn

ła go z sypialni i szybko

wyprawiła z mieszkania. Kiedy wyszedł, oparła si

o drzwi i chwil

oddychała ci

ęż

ko, jak po

cym biegu.

-I coja mam teraz zrobi

? - pomy

lała zdesperowana. Rozs

dek ostrzegał,

e na własne

yczenie pakuje. si

w powa

ne kłopoty, za to wrodzony optymizm nakazywał i

ść

za głosem

serca, cieszy

chwil

i nie my

o jutrze.

Czuła,

e sama nie znajdzie rozs

dnego rozwi

zania, postanowiła wi

c poradzi

kogo

, kto te

był w podobnej sytuacji. Debbie. Ona na pewno co

jej zasugeruje.

Przyjaciółka ju

kilka razy próbowała zagadn

ąć

o Pierre'a, ale za ka

dym razem j

zbywała. Uwa

ała,

e nie jest gotowa do szczerej rozmowy o swojej trudnej miło

ci. Dopiero

teraz zrozumiała,

e nie poradzi sobie bez pomocy kogo

yczliwego. Mam dzi

wolne

.popołudnie, wi

c rano zadzwoni

do Debbie i zapytam, czy mo

e si

ze mn

spotka

postanowiła, wracaj

c do łó

ka.

- Mam nadziej

e nie musia}a

zmienia

przeze mnie planów.

- Ale

d! Tak si

ciesz

e przyszła

! - Debbie pocałowała j

na powitanie.

- Jak malutki Thiery? Nie mog

doczeka

, kiedy go zobacz

pi na górze. Je

li chcesz, mo

emy do niego zajrze

- Oczywi

cie,

e chc

. Przepi

kny jest ten wasz dom - westchn

ła, rozgl

daj

c si

gustownie urz

dzonym jasnym wn

trzu.

- Jest dziełem tego samego architekta, który projektował dom Pierre'a. Widzisz, ma

identyczne schody i rozkład pokoi.

- Dlaczego my

lisz,

e znam dom Pierre'a? - Jacky u

miechn

ła si

z przek

sem. - Aha,

znoWu próbujesz mnie wybada

, tak?

- W porz

dku, poddaj

. O nic ju

nie b

pyta

. - Debbie uniosła r

ce w ge

cie

kapitulacji.

- Wr

cz przeciwnie, pytaj. Mi

dzy innymi po to tu przyszłam. Musz

z tob

pogada

mnie i o Pierze, ale najpierw chciałabym zobaczy

twoje male

stwo.

Weszły na palcach do dzieci

cego pokoju i chwil

stały nad kołysk

. Jacky popatrzyła na

słodk

buzi

niemowl

cia i bole

nie zat

skniła za swoim zmarłym synkiem. Oddałaby

wszystko, byle go odzyska

- B

mogła wzi

ąć

go na r

ce? - szepn

ła do Debbie.

- Jak si

obudzi. A teraz chod

my do ogrodu. Napijemy si

herbaty.

Lewie usiadły na tarasie, Debbie natychrriiast zacz

ła wypytywa

o Pierre'a.

- Powiedz, zacz

cie si

spotyka

? To co

powa

nego?

Jacky bezradnie wzruszyła ramionami.
- Rzeczywi

cie, od pewnego czasu si

spotykamy.

I jest nam wspaniale. Tyle

e ja nie mog

w niesko

czono

ść

rywalizowa

z jego zmarł

. Pierre ustawił j

na piedestale i niemal si

do niej modli. Ona to ideał, a ja jestem tylko

kochank

, jedn

z wielu.

- Posłuchaj, Liliane nie była takim ideałem, za jaki Pierre j

uwa

a. - Debbie popatrzyła jej

znacz

co w oczy.

- Jak to?

- Nie jestem pewna, czy powinnam ci o tym mó-

. - Zawahała si

. - Zreszt

sama niewiele wiem. Marcel wspomniał kiedy

e Pierre nie

miał z Liliane łatwego

ycia. Podobno go zdradzała.

- Nie! - Jacky oniemiała ze zdumienia. - Przecie

Pierre mówi o niej tak, jakby była

uosobieniem wszelkich cnót!

- Pierre nie miał poj

cia,

e jest zdradzany. Do dzi

o niczym nie wie. Marcel strasznie si

z t

tajemnic

czuje, ale nic nie mówi,

eby go nie dobija

- Wiesz co

cej?

- Nie. Marcel nie chciał mi powiedzie

. Stwierdził,

e i tak nie mamy prawa wtr

w prywatne sprawy Pierre'a. Tylko

e teraz sytuacja jest

inna. Nie s

dzisz,

e pora, aby Pierre dowiedział si

prawdy o swojej

onie?

- Nie! Nie mo

emy mu tego zrobi

! - zawołała poruszona.

- Ale dlaczego? - zdziwiła si

Debbie.

- Bo ta prawda by go zabiła - odrzekła Jacky. -

Pomy

l tylko, od pi

ciu lat idealizuje Liliane, czci jej pami

ęć

i wierzy w jej bezgraniczne

cenie. Nie wolno nam niszczy

tej wiary. Nie zniosłabym, gdyby poczuł si

jeszcze

bardziej nieszcz

ęś

liwy.

- Bardzo go kochasz, prawda? - Debbie delikatnie dotkn

ła jej dłoni.

- Owszem, i to ju

od wielu lat - przyznała. - Jestem zazdrosna o Liliane, ale nie chc

pozbawia

go złudze

- Przecie

miałaby

wymarzon

okazj

eby go pocieszy

! - Debbie próbowała przemówi

jej

do rozs

dku. - Na pewno potrzebowałby wsparcia, wi

c szybko stałaby

niezast

piona.

- Nie, Debbie. To, o czym mówisz, jest po prostu niemo

liwe. Istniej

inne powa

ne powody,

dla których nie mog

na stałe z Pierre' em.

- Jakie znowu powody?
- Nie mog

mie

dzieci. Nawet gdyby udało mi si

laj

ść

w ci

ążę

, poród mógłby sko

czy

le. Nie chc

ryzykowa

. Sama rozumiesz,

e w tej

sytuacji nie jestem odpowiedni

partnerk

dla Pierre'a.

- Ale Jacky ...
- Prosz

, zostawmy to ... - Urwała w pół zdania.

- Zdaje si

e Thiery si

obudził. Chyba płacze.

- I to jak!
- Mog

po niego pój

ść

- Oczywi

cie. Masz taki

wietny kontakt z dzie

mi.

- Cudzymi! - rzuciła cierpko i poszła na gór

. Chod

do mnie, słoneczko! No powiedz, co si

stało? - szepn

ła do maluszka, bior

c go na r

ce.

Od razu przestał płaka

i ufnie przytulił buzi

do jej policzka. Charakterystyczny zapach

niemowl

cia obudził w niej wspomnienia o Simonie. Wydawało jej si

e dawno pogodziła si

tym,

e ju

nigdy nie b

dzie matk

. Jednak ilekro

brała na r

ce czyje

dziecko, zaczynała

marzy

o własnym. Wiedziała,

e nie pozb

dzie si

tej t

sknoty, wi

c musi nauczy

z ni

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Jacky wyjrzała przez okno swojego gabinetu. Lejący się z nieba żar stopił asfalt na szpitalnym

podjeździe, 'dlatego teraz kręcili się po nim robotnicy i naprawiali szkody. Ruszali się jak
przysłowiowe muchy w smole i widać było, że praca im nie idzie.

Nie winiła ich za to, gdyż sierpniowe upały dawały się we znaki wszystkim. Sarna była ledwie

ywa, gdy z rana przyjmowała pacjentów w salach położonych blisko drzwi wejściowych. Ponieważ

były prawie cały czas otwarte, klimatyzacja w tej części szpitala praktycznie nie działała.

Gdy przestała być potrzebna w salach zabiegowych, z ulgą zaszyła się w swoim chłodnym

gabinecie i zajęła papierkami. Właśnie skończyła ostatni raport i wyłączyła komputer, po czym wstała

i podniósłszy do góry ręce, zaczęła się rozciągać.

- Proszę, proszę, poranna gimnastyka. Aż miło popatrzeć! - zawołał Pierre.

Minęło zaledwie parę godzin, odkąd rozstali się po kolejnej spędzonej razem nocy. Od pamiętnej
kolacji na plaży spotykali się regularnie i z każdym dniem byli sobie coraz bliżsi. Jacky po raz
pierwszy w życiu czuła się tak szczęśliwa. Wystarczyło jednak, że przypomniała sobie, jak kruche jest
to szczęście, i jej oczy traciły blask.

Stało się coś? - Pierre potrafił czytać w niej jak w otwartej księdze.

- Nie. - Uśmiechnęła się, odsuwając od siebie czarne myśli. - Jak sytuacja na oddziale?
- W miarę spokojnie - odparł, a wyjrzawszy przez okno, dodał: -

całe szczęście, bo ci panowie

zamiast pracować, urządzili sobie solarium akurat w miejscu, gdzie podjeżdżają karetki. Jedni się
opalają, a inni ... Człowieku, uważaj! Rany boskie!

- Co się stało?
- Rozpędzona karetka wpadła prosto na jednego

z nich. A tuż za nią nadjeżdża następna. Chodźmy!

Wybiegli przed budynek, gdzie już czekał portier z noszamI.
- Trzeba natychmiast zabrać go do środka - zawołał Pierre i pochylił się nad zakrwawionym

robotnikiem, by sprawdzić, czy można go przenieść na nosze.

- Panie doktorze, mam poszkodowanego z wypadku! - krzyknął kierowca drugiej karetki. -

Zawaliła się stara kawiarnia na plaży. Jest co najmniej dziesięciu rannych. Zaraz będą tu następne
dwie karetki - relacjonował, wyciągając z ambulansu nosze z pacjentem.

Ustalili, że Pierre zajmie się robotnikiem, a Jacky ofiarami katastrofy. Marie miała w tym czasie

ciągnąć kogoś do pomocy.

Jako pierwszy do sali zabiegowej trafił sześcioletni chłopiec, który przez cały czas rozpaczliwie

wołał mamę·

- Przywieźli nas razem, ale potem gdzieś ją zabrali. Mamusia usnęła i nie mogłem jej obudzić .,--

mówił, krztusząc się łzami.

- Obiecuję, że zaraz poszukam twojej marny -

uspokajała go Jacky - ale najpierw musz

zbada

. Spróbuj si

przez chwil

nie rusza

, dobrze ...

Na podstawie pobie

nego badania stwierdziła,

e chłopiec ma złaman

i mo

liwe

obra

enia wewn

trzne. Starała si

obchodzi

z nim jak najostro

niej, by nie sprawia

dodatkowego bólu.

- Jedli

my z mam

lody na tarasie, kiedy to si

stało. - O nic go nie pytała, ale i tak bez

przerwy mówił o wypadku. - Nagle powiał wiatr i z dachu spadła belka. Mama dostała ni

głow

i wtedy ... zasn

ła. Prosiłem j

eby si

obudziła, bo musimy ucieka

, ale ona cały

czas spała. Dach si

zawalił... Wszyscy tak strasznie krzyczeli. Na mnie te

spadło.

Przewróciłem si

i ...

- Odnalazłam twoj

mam

- wysapała piel

gniarka, któr

Jacky wcze

niej poprosiła, by

tym zaj

ła. - Jeszcze nie odzyskała przytomno

ci, ale zaraz zbada j

neurolog.

- Co si

stało mojej mamusi? - Wystraszony chłopiec spojrzał na Jacky oczami pełnymi

łez.

- Cały czas

pi, ale lekarze pomog

jej si

obudzi

Nie martw si

, wszystko b

dzie dobrze. A teraz zrobimy ci prze

wietlenie r

ki i dokładnie

obejrzymy ko

ść

. - Jest złamana?

- Chyba tak. Powiem ci, jak zobacz

rentgen.

- Pewnie zało

żą

mi gips. Tylko

eby nie był br

zowy!

- :ty1am pomysł - powiedziała, u

miechaj

c si

do niego. - Popro

pana technika o

niebieski albo jaki

mny~

- Tylko nie br

zowy!

- Wykluczone! - odparła z powag

Gdy piel

gniarka zabrała chłopca na prze

wietlenie, Jacky zaj

ła si

kolejnymi

poszkodowanymi. Dwie naj ci

ęż

ej ranne osoby zmarły, a pozostałe miały liczne złamania i

wymagały natychmiastowej operacji. Jacky miała cich

nadziej

e mama dzielnego

sze

ciolatka nie powi

kszy listy

miertelnych ofiar wypadku.

Do ko

ca dnia pracowała bez chwili wytchnienia.

Po dy

urze nie poszłajednak do domu, tylko do swojego gabinetu. Z ulg

zdj

ła buty i

zaparzywszy

wie

żą

kaw

, ci

ęż

ko usiadła w fotelu. Zastanawiała si

, czy Pierre zajrzy do

niej, czy pojedzie prosto do domu. Chyba

ła go my

lami, bo po chwili stan

ł w

drzwiach.

- Wpadłem na kaw

- oznajmił.

- Dobrze trafiłe

, wła

nie zaparzyłam.

- Mam dla ciebie dobr

wiadomo

ść

. S

wyniki

szczegółowych bada

tego chłopca, którego rano ratowała

. Nie ma

adnych obra

wewn

trznych.

- Całe szcz

cie. Wiadomo, co z jego mam

- Niestety, jeszcze nie odzyskała przytomno

ci.

Jest pod stał

opiek

neurologów.

Przymkn

ła oczy.

- Modl

eby z tego wyszła.

Poczuła,

e Pierre bierze j

za r

. Jego ciepłe, pełne zrozumienia spojrzenie dodało jej

otuchy. Wiedziała,

e lekarz, aby mógł by

skuteczny, nie powinien nadmiernie wczuwa

w sytuacj

pacjentów. Jednak temu małemu chłopcu współczuła z całego serca.

- Mam nadziej

e ta kobieta nie umrze - powie

działa ledwie słyszalnym głosem. - Dla

dziecka to niewyobra

alny dramat, gdy matka ...

Urwała, spłoszona my

e przecie

Christophe jest półsierot

- Przepraszam - powiedziała szybko, próbuj

c naprawi

gaf

. - Miałam na my

li własne

wiadczema.

- Wiem. - Delikatnie -

cisn

ł jej dło

. - Odczuła

na własnej skórze, jak to jest, kiedy

dzieci

stwo ko

czy si

zbyt szybko. Christophe nigdy nie miał mamy. W pewnym sensie tak jest

dla niego lepiej, cho

z drugiej strony ...

Westchn

ł i odchyliwszy głow

, oparł si

o fotel. - Najgorsze - rzekł po chwili -

e jutro nie ma kto

nim zaj

ąć

. Nadine ijej chłopak chc

jecha

na kilka dni do Pary

a. Przecie

sił

jej nie

zatrzymam.

- Nie mo

esz wzi

ąć

urlopu? W ko

cu ty tu jeste

szefem.

- Rano mam wa

ne spotkanie, którego nie -mog

odwoła

. B

miał wolne popołudnie i cały

nast

pny dzie

, ale na rano musz

wzi

ąć

jak

ąś

niani

z agencji. Nie wiem, jak Christophe

zareaguje. Nie znosi obcych ...

- Biedny dzieciak. - Zastanowiła si

przez chwil

- Gdyby

zmienił plan moich dy

urów, mogłabym si

nim zaj

ąć

- Bardzo bym chciał, ale ...

. - Ale co? - Podeszła do okna i wyjrzała na dziedziniec. Czekała, co jej odpowie, cho

doskonale wiedziała, sk

d bierze si

jego rezerwa. Zaoferowała pomoc. Nic wi

cej zrobi

nie

mogła. Uznała,

e lepiej b

dzie zmieni

temat.

Co z tym robotnikiem, w którego wjechała karetka?

- Musieli

my amputowa

mu nog

. Nie wiadomo, czy uda si

:uratowa

drug

. - Zamilkł i

spojrzał jej w oczy. - W porównaniu z tym, co spotyka naszych pacjentów, moje problemy wydaj

błahe, prawda?
- Ja wcale tak nie my

! Posłuchaj, naprawd

tnie popilnuj

Christophe'a.

- Wiem,

e byłby tym zachwycony, ale ...

- Jeste

okropnie uparty!

- Nie jestem! Po prostu nie chc

eby prze

ył

wielkie rozczarowanie, je

li ... - Rozstaniemy si

? Przytulił j

do siebie

mocno.

- Nie chc

tego! Wiesz, od pewnego czasu m

czy mnie ten sam koszmarny sen. Dzi

w nocy

mi si

nił. Liliane rodzi, woła mnie, a mnie przy niej nie ma!

Zaczerpn

ł powietrza.

- Nie było mnie przy niej, kiedy rodziła. I kiedy umarła. To niewybaczalne - wyrzucił z siebie

jednym tchem.

- Nie istniej

winy, których nie da si

wybaczy

Skoro ci

z ni

nie było, musiałe

mie

ny powód. Co wtedy robiłe

, Pierre?

- Brałem udział w konferencji medycznej. Wygłaszałem wykład, wi

c musiałem wył

czy

komórk

. Liliane była w siódmym miesi

cu. Czuła si

dobrze, dziecko rozwijało si

prawidłowo.

Naprawd

nie było

adnych powodów do niepokoju. - Umilkł, jakby wahał si

, czy mówi

dalej. -

Ginekolog nie stwierdził

adnych wad wrodzonych, które mogłyby spowodowa

przedwczesny

poród ...

Słuchała go w skupieniu, nie przerywaj

c pytaniami. Miała ochot

podej

ść

do niego, obj

ąć

doda

otuchy, lecz nie ruszyła si

z miejsca. Pod

wiadomie wyczuwała,

e Pierre nie mówi jej

wszystkiego.

- Tak naprawd

nie wiem, co dokładnie stało si

tamtego dnia - przyznał. - Z karty

informacyjnej, któr

przekazał mi szpital, wynika,

e rano Nadine poczuła si

le. Albo nie

zorientowała si

e zacz

ł si

poród, albo ... Wiadomo,

e dostała krwotoku. Próbowała wezwa

pogotowie, ale zemdlała, zanim zd

ąż

yła poda

adres. Dyspozytor zdołałj

jako

namierzy

, ale

kiedy załoga przyjechała na miejsce i wywa

yła drzwi, było ju

po wszystkim. Znale

li j

łazience, nie- . przytomn

. Obok niej na podłodze le

ał Christophe, którego zdołała urodzi

Cudem udało si

go uratowa

. Liliane zmarła w drodze do szpitala ...

Otuliła go ramionami i delikatnie głaskała po głowie, szepcz

c do niego po francusku, cho

doskonale wiedziała,

e w

adnym j

zyku nie istniej

łowa, które mogłyby przynie

ść

mu ulg

On nigdy nie zapomni. Bo czy mo

na zapomnie

o takim koszmarze?

Chyba

e kto

wyjawiłby mu cał

prawd

o ... Nie, gdyby Marcel powiedział mu o

niewierno

ci Liliane, tylko pogorszyłby sytuacj

. Trzeba zostawi

go w spokoju. Niech pami

swoje mał

stwo jak najlepiej. Nikt nie ma prawa odbiera

mu tych bezcennych wspomnie

- Niesamowite,

e Christophe prze

ył - powiedziała, gdy Pierre nieco si

uspokoił.

- Ratownicy dali z siebie wszystko. Na szcz

ęś

cie mieli w karetce inkubator. Poza tym mój syn

to twardy go

ść

, nigdy si

łatwo nie poddaje.

- Zupełnie jak jego ojciec.

Odwróciła si

od niego, gdy

bała si

e si

rozpłacze. Jego opowie

ść

poruszyła j

ywego.

Pierre stan

ł tu

za ni

- Doceniam,

e chcesz si

nim zaj

ąć

- powie. dział, otaczaj

c j

ramionami. - Mog

na ciebie li-

czy

- Jasne! - Poczuła, jak wraca jej nadzieja. - Tylko musisz najpierw zapyta

mojego szefa, czy

zgodzi si

przesun

ąć

mój dy

ur. Uprzedzam,

e facet jest cholernie uparty.

- Nie zawsze. - Odetchn

ł gł

boko. Wła

nie podj

ł jedn

z najwa

niejszych decyzji. - To co?

Przyjdziesz do nas jutro na

niadanie?

c nazajutrz do jego domu zastanawiała si

, co go skłoniło do zmiany zdania. Miała

wra

enie,

e w chwi

li,

gdy opowiedział jej o

mierci

ony, prze

ył katharsis. By

e dzi

zwierzeniom poczuł si

oczyszczony. Nie miała poj

cia, co wywołało w nim tak

reakcj

, ale

czuła ogromn

ulg

wir zaskrzypiał pod jej sandałkami na płaskim obcasie, gdy weszła na podjazd przed

domem. Ruszyła do drzwi lekkim krokiem, nios

c na ramieniu du

żą

torb

, a w niej kostium

pielowy, wod

mineraln

i herbatniki, czyli niezb

dnik pla

owicza. Zamierzała bowiem pój

ść

Christophe'em nad morze.

- Cze

ść

, Jacky! - zawołał chłopczyk, biegn

c jej na spotkanie.

- Cze

ść

, Christophe. - Przykucn

ła, by mógł j

pocałowa

na dzie

dobry.

niadanie jest gotowe. Chod

szybko, bo jestem okropnie głodny! - ponaglał, ci

c j

do kuchni.

- Mmm, jak pi

knie pachnie! Uwielbiam

wie

e rogaliki - westchn

ła, delektuj

c si

ich

zapachem.

- Ja te

. - Pierwszy usiadł przy stole i si

ł po morelowy d

em. - Sam odkr

, dobrze? To

przecie

nic trudnego. Ojej, przepraszam, nie chciałem - j

ł skruszony, gdy słoik wy

lizn

ł mu

z r

k i d

em poplamił czysty obrus.

- Nic si

nie stało - uspokoiła go. - Zaraz posprz

tamy.

- Wiedziałem,

e przesadzam z tym obrusem.

- Pierre u

miechn

ł si

do niej porozumiewawczo

i zacz

ciera

plam

; - Ale có

, w ko

cu nie co dzie

ci si

niadaniu VIP-a - stwierdził,

wracaj

c na swoje miejsce.

- • A co to jest VIP? - zainteresował si

Christophe.

- Bardzo wa

na osoba - wyja

nił, podaj

c jej ko-

szyczek z pieczywem.

- Jacky jest bardzo wa

na? - ci

ł chłopiec.

- Dla mnie tak.
- Dla mnie te

! Bo dzi

ze mn

zostaje. Co b

dzie-

my robili? - zapytał, patrz

c na ni

wyczekuj

co. Mo

e pogramy w piłk

w ogrodzie?

- A nie lepiej na pla

y? - podrzuciła.

- Super! I popływamy w morzu, dobrze? Ja ju

umiem ... no, prawie. Tata ka

e mi zakłada

kawki, bo mówi,

e mo

e porwa

mnie fala ...

Christophe z podniecenia trajkotał jak katarynka, a oni słuchali go, u

miechaj

c si

pobła

liwie. W pewnej chwili spojrzeli sobie w oczy. Jacky miała wspaniałe poczucie,

e panuje

dzy nimi pełna harmonia.

- Uwa

aj, mam r

ce lepkie od d

emu - szepn

ła, gdy Pierre nakrył dłoni

jej dło

- Ja te

. B

dziemy si

do siebie klei

. U

miechn

ła si

, czuj

c w całym ciele rozkoszne

mrowienie. Było jej z nimi tak dobrze. Chwilami zdawało si

e s

najprawdziwsz

rodzin

. Nie

chciała pami

o problemach, które na nich czyhały. Chwilo, jeste

kna. Trwaj! - pomy

lała

wzruszona.

- Nie wył

czaj komórki na pla

y - poprosił Pierre, całuj

c j

przed wyj

ciem do pracy.

-'-- My

lałam,

e jedziesz na wa

ne spotkanie. B

dziesz miał mo

liwo

ść

do nas dzwoni

- Nie w czasie spotkania, bo b

rozmawiał z rad

gubernatorów, ale potem teoretycznie

jestem wolny. Je

li sko

czymy w miar

wcze

nie, przyjad

do was. -

wietnie!

~ Jacky! Nie mog

znale

źć

pielówek! - zawołał z góry Christophe. - Pomo

esz mi szuka

- Ju

do ciebie id

! - odkrzykn

ła.

- Sprawd

w górnej szufladzie komody - zasuge-

rował Pierre. - Pewnie nie mo

e sam dosi

ąć

. Zobaczymy si

pó

niej.

- Powodzenia. - Pocałowała go w policzek, a potem stała w drzwiach, dopóki nie odjechał.
- Ju

, kochanie! - zawołała do Christophe'a i pobiegła na gór

ROZDZIAŁ ÓSMY

Christophe biegł przodem, kopi

c piłk

. Co chwila odwracał si

i wykonywał efektowne

podanie, zmuszaj

c Jacky do karkołomnych wyczynów. Szybko odkryła,

e sandały

zdecydowanie nie nadaj

do gry w piłk

, zdj

ła je wi

c i szła boso, grz

c po kostki w

gor

cym piasku. Pierwszy raz od bardzo dawna czuła niczym niezm

cony wewn

trzny

spokój i rado

ść

Polubiła Christophe'a i cieszyła si

e mog

dzi

razem przedpołudnie. Gdyby los był

dla niej łaskawszy, pewnie chodziłaby na takie spacery z włas-
nym dzieckiem.

- Christophe, mo

e zostawimy tu nasze rzeczy

i popłyWamy? - zaproponowała.

- A umiesz pływa

? - upewnił si

- Tak. I bardzo lubi

Przebrali si

w kostiumy i trzymaj

c si

za r

ce, pobiegli do morza.

- Ale zimna woda! - Wzdrygn

ł si

. - Dlaczego jest taka lodowata, a piasek parzy w stopy?

- Dlatego,

e morze jest ogromne i mimo upału bardzo długo si

nagrzewa.

- To znaczy,

e nawet gdybym wlał do niego wiadro gor

cej wody, nie zrobiłoby si

cieplejsze?

- Niestety, nie.
- Pokaza

ci, jak pływam? - o

ywił si

- Chwileczk

. Najpierw poprawi

ci r

kawki.

Wskoczył do wody, która w tym miejscu si

gała dorosłemu do kolan, i przepłyn

ł kilka

metrów pieskiem, po czym zalała go fala. Wynurzył si

, parskaj

c i prychaj

c, ale

roze

miany.

- Spróbuj

jeszcze raz! - zawołał, niezra

ony niepowodzeniem.

Szło mu coraz lepiej, wi

c poprosił Jacky, by do niego doł

czyła. Wprawdzie woda była dla

niej zdecydowanie za płytka, ale udało jej si

nie poobciera

kolan. - Ale fajnie! Pływamy

sobie razem jak dwa delfiny! - cieszył si

. - Widziała

kiedy

ywego delfina? - Tutaj nie, ale

na południu ... - Opowiedziała mu o wszystkich delfinach, jakie

yciu widziała, budz

c tym

jego podziw.

- Chciałbym by

podró

nikiem, wiesz? - wyznał.

- B

dził po

wiecie i ogl

dał lwy i tygrysy, i ..

- Lista stworze

, które zamierzał zobaczy

na własne

oczy, była imponuj

ca.

Jeszcze chwil

gaw

dzili o jego planach na przyszło

ść

, pluskali si

w wodzie i

wiczyli

pływanie pieskiem, a potem wrócili na koc, by si

wytrze

i przebra

w suche stroje.

Jacky poło

yła si

na gor

cym piasku i przygl

dała si

, jak Christophe buduje zamek.

lała o tym, jak bardzo jest m

dry i wra

liwy. Cho

nie miał mamy, wyrósł na pogodnego i

bardzo sympatycznego chłopca, co z pewno

była zasług

kochaj

cego i tros.kliwego

ojca.

W torbie zabrz

czała komórka, si

ła wi

c po ni

, by sprawdzi

, kto dzwoni.

- Pierre! Jak spotkanie? Ju

sko

czyło?

- Tak, na szcz

ęś

cie trwało nadspodziewanie krót-

ko. Ku mojemu zaskoczeniu gubernatorzy bez wi

kszego oporu zgodzili si

wyasygnowa

dodatkowe pieni

dze na szpital.

wietnie!

- Zaraz do was przyjad

- To tata'? - zapytał Christophe.
- Tak. Chcesz z nim porozmawia

? Prosz

. - Po-

dała mu telefon.

- Cze

ść

, tato. Buduj

zamek. Mógłby

przyjecha

i mi pomóc? Naprawd

?! Super!

Dobrze. Jacky, tata chce z tob

rozmawia

- Tak?
- Gdzie was szuka

Wytłumaczyła mu, gdzie s

, a gdy sko

czyli rozmawia

, wstała i przył

czyła si

Christophe'a.

Wła

nie szukała kamyków do ozdobienia wie

y, gdy usłyszała głos Pierre'a. Serce zabiło

jej rado

nie. U

miechni

ta patrzyła, jak zbiega z wydm, trzymaj

c w r

ku du

żą

plastikow

torb

. W d

insach i koszulce polo wygl

dał bardzo młodo, wr

cz chłopi

co, jak w dawnych

beztroskich latach pierwszej młodo

ci.

- Tatu

! - zawołał Christophe i rzucił mu si

SZYJ

- Prosz

, kupiłem ci nowe łopatki.

- Ale super! Dzi

ki, tatusiu! - Chłopiec ucieszył

, wyci

gaj

c je z torby.

- Jak tam? - Pierre spojrzał ponad jego głow

na Jacky.

- Doskonale. Nie nudzimy si

- Wła

nie widz

. - Czule pogładził jej dło

- Tato, no chod

! Obiecałe

e mi pomo

esz budowa

. - Christophe poci

ł go za

, nie mog

c si

doczeka

wspólnej zabawy.

- Wi

c do dzieła! - Pierre zatarł r

ce i wszyscy troje

abrali si

do pracy.

- Jacky, gdzie si

nauczyła

układa

takie fajne wzory z kamyków? --.: zapytał

Christophe, przygl

daj

c si

jej dziełu.

- Jak byłam mała, mieszkałam nad morzem - odparła, wciskaj

c w piasek białoszary

kamyk.

- A rodzice pomagali ci budowa

zamki, tak jak wy pomagacie mnie?

- Raczej nie. Nie lubili chodzi

na pla

żę

. Budowałam zamki z innymi dzie

mi.

Zauwa

yła,

e Pierre przestał kopa

i przysłuchuje si

ich rozmowie.

- Kiedy byłem chłopcem, mieszkałem blisko Jacky - powiedział Christophe' owi.

- Naprawd

? I co, bawili

cie si

razem?

- Nie. - U

miechn

ła si

. - Twój tata był ode mnie

starszy i nie chciał bawi

z. małymi dziewczynkami. Wolał gra

z kolegami w piłk

- Ale kilka razy spotkali

my si

na pla

y, pami

tasz? - wtr

cił Pierre. - Na przykład wtedy,

kiedy si

przewróciła

i rozci

ła

kolano.

- A ty mnie zaniosłe

do swojego ojca. Pami

tam to tak dokładnie, jakby zdarzyło si

wczoraj.

- Miała

wtedy tyle lat, co Christophe - powiedział zaskoczony.

- To prawda, ale wszystko pami

tam.

Wymienili spojrzenia pełne czuło

ci i wzajemnego zachwytu. Christophe musiał wyczu

ogarniaj

ich fal

miło

ci, bo wcisn

ł si

dzy nich. Przytulili go do siebie i przez jeden

niezapomniany moment byli prawdziw

rodzin

. Jacky odsun

ła si

pierwsza i wróciła do

przebierania kamieni. Po chwili znów zgodnie budowali zamek, ale ł

ca ich ciepła wi

ęź

nie znikn

ła.

Gdy ich zamek był tak~doskonały,

e nie było ju

czego poprawia

, Pierre stwierdził,

pora zje

ść

lunch~.

- Niedaleko st

d jest mała restauracja, o której mówił mi Marcel. Mo

emy pój

ść

tam

pieszo - powiedział. - Zanios

rzeczy do samochodu, a wy si

w tym czasie ubierzcie.

Wrócił po paru minutach i ruszyli w stron

baru.

Christophe jak zwykle pobiegł przodem.

- Nie miała

z nim

adnych problemów? - zapytał Pierre, przygl

daj

c jej si

dyskretnie.

Ucieszył si

e wygl

da na odpr

ęż

i wypocz

- Nie. Twój syn to fantastyczny dzieciak.

wietnie nam si

rozmawiało.

- A o czym, je

li wolno spyta

- Och, o tysi

cu wa

nych rzeczy. O zwierz

tach,

ptakach, ksi

ąż

kach,'które ty albo Nadine czytacie mu

na dobranoc.

Wzi

ł j

za r

- Christophe lubi by

traktowany po partnersku

- wyja

nił. - Niektóre z opiekunek nie umiały si

z nim dogada

. Krzyczały na niego, kiedy był niegrzeczny, i nie rozumiały,

e jego złe

zachowanie to nic innego jak błaganie o pomoc.

- Jako

nie mog

sobie wyobrazi

Christophe'a sprawiaj

cego problemy wychowawcze.

Szkoda,

e ...

Urwała w pół słowa. Miała zamiar powiedzie

e to niedobrze, i

chłopiec ma tylu ró

nych

opiekunów, ale doszła do wniosku,

e lepiej nie porusza

tego tematu. Gdyby zacz

li o tym

rozmawia

, nieuchronnie dotkn

liby problemów, o których wolała nie pami

- Zacz

ła

mówi

- przypomniał jej Pierre.

- Chciałam zapyta

, czy idziemy do tego baru -

skłamała, wskazuj

c widoczne nieopodal stoliki.

- Chciała

powiedzie

zupełnie innego - zaprotestował cicho. - Martwi mnie,

mojemu synowi brakuje poczucia bezpiecze

stwa, ale nie chc

o tym teraz rozmawia

. Po

co psu

miły nastrój. Cieszmy si

sło

cem i tym,

e mamy dla siebie cały dzie

Wła

ciciele małej restauracji, Henri i Antoinette, przywitali ich serdecznie i posadzili przy

stoliku przy oknie. Z rozmowy wynikało,

e Pierre zrobił

cze

niej rezerwacj

. Widocznie

Marcel uprzedził go,

e restauracja cieszy si

popularno

. Rzeczywi

cie, wszystkie stoliki

były zaj

te, a dobra opinia w

ród go

ci w pełni uzasadniona, gdy

potrawy, które wybrali,

smakowały wy

mienicie. Nawet Christophe zjadł wszystko z wielkim apetytem.

- Ryba nie zawsze mi smakuje - przyznał, połykaj

c ostatni k

s soli w sosie cytrynowym -

ale ta była bardzo dobra. I ładnie pachniała. Czasem w przedszkolu daj

nam na lunch ryb

która okropnie

mierdzi. Wtedy zostawiam swoj

porcj

- I nie jeste

potem głodny? - zapytała Jacky.

- Jestem. I co z tego? - Wzruszył ramionami z tYpow

galijsk

nonszalancj

. Zupełnie jak

ojciec, pomy

lała Jacky i u

miechn

ła si

do siebie.

- Co chciałby

na deser? - zapytała go Antoinetle.

- Szarlotk

czy lody? Mamy cytrynowe, waniliowe,

czekoladowe i truskawkowe.

Christophe długo nie mógł zdecydowa

, wi

c restauratorka rozwi

zała problem, proponuj

mu po małej kulce.ka

dego.

- Maj

stwo uroczego synka - pochwaliła go, kład

c mu r

na ramieniu.

Jacky ju

miała sprostowa

e nie jest jego mam

, ale Pierre j

uprzedził.

- Miło nam. to słysze

. Jeste

my z niego bardzo dumni - oznajmił.

Popatrzyła na Pierre'a znad fili

anki kawy, ale nic nie wyczytała z zagadkowego spojrzenia

jego ciemnych oczu. Wiedziała,

e chwila nie jest odpowiednia, by pyta

, dlaczego nie

wyprowadził Antoinette z bł

du. Mo

e wolał udawa

e czasem marzenia si

spełniaj

miechn

ła si

do niego, a on odpowiedział beztroskim u

miechem, z którym było mu

wyj

tkowo do twarzy. Podziwiała jego urod

, czuj

c, jak powoli budzi si

w niej po

żą

danie. Nie

miałaby nic przeciwko temu, by zrobili sobie gdzie

sjest

, u niej czy u niego ...

Wystarczyło jedno spojrzenie i ju

wiedziała,

e Pierre my

li o tym samym.

-- Tato! - Christophe poci

ł go za r

kaw. - Czy mo

emy wróci

na pla

żę

, tam, gdzie

zbudowali

my zamek? Chciałbym zbudowa

jeszcze jeden. Pójdziemy?

- Jasne,

e tak.

Musieli sko

czy

rozmow

bez słów, ale pozo stały im gesty. Kiedy Pierre odsuwał jej

krzesło, czule pogładził jej ramiona, a ona pocałowała go w policzek. - Mam nadziej

e nie

zachowujemy si

niestosownie - szepn

ła.

Otoczył j

ramieniem.

- A kto powiedział,

e w restauracji nie wolno okazywa

czuło

ci? - zapytał i posłał jej tak

gor

ce spojrzenie,

e a

ugi

ły si

pod ni

nogi. - Masz jakie

plany na wieczór?

- Musz

zajrze

do kalendarza.

- Dlaczego szepczecie? - zainteresował si

Chris-

tophe. Zeskoczył z krzesełka i podszedł do nich.

- Ustalamy, co b

dziemy robili po południu - odparł Pierre. - A teraz chod

my na pla

żę

Zbudujemy ogroIlflle zamczysko.

- Super! - Uradowany chłopiec wszedł mi

dzy nich i wzi

ł ich za r

ce. - A potem popływamy,

zagramy w piłk

, pobawimy si

i ...

Pod koniec dnia Jacky tryskała rado

. Po wspólnej zabawie na pla

y jej i Pierre'owi udzielił

doskonały nastrój Christophe'a. Na my

e gdy cWopiec za

nie, b

mieli wieczór dla

siebie, dostawała rozkosznej g

siej skórki. Fakt,

e musz

troch

poczeka

, tylko zaostrzył jej

apetyt na miło

ść

- Jeste

taka małomówna - zauwa

ył Pierre. O czym my

lisz?

Zerkn

ła na Christophe'a, który przekładał kamyki z wiaderka do plastikowej torby.

- Pó

niej ci powiem - odparła.

- Chyba si

domy

lam. - Pierre u

miechn

ł si

- I

chciałbym. si

nie myli

Musnął dłonią jej ramię, a ona poczuła się tak, akby przepłynął przez nią prąd.

Po powrocie z plaży spędziła dużo czasu z chłop;em. Usiadła z nim na tarasie i trochę mu

poczytała,

potem patrzyła, jak maluje nowymi farbami, które iostał od ojca.

Kiedy skończył, zjedli kolację, na którą Pierre u;mażył omlet, a ona przygotowała sałatę. Potem sie-

izieli chwilę przy kuchennym stole, pijąc wino.

- To był dzień pełen wrażeń - podsumował Pierre, Jpierając się wygodnie o krzesło. - Jesteś śpiący?

- zapytał Christophe'a, któremu powieki same opaiały.

- Nie. To znaczy ... trochę. Jacky, połoiysz rnnie ;pać?

- Oczywiście. Z wielką chęcią.
- Wobec tego ja sprzątnę po kolacji - oświadczył

Pierre.

Minęło sporo czasu, zanim Christophe wreszcie się położył. Najdłużej trwała kąpiel, gdyż leżąc w

wanilie, pokazywał Jacky swoją imponującą kolekcję i":abawek.

- Masz ich tak dużo, że niedługo zabraknie dla ::;iebie miejsca - żartowała.

- Jak wam idzie? - Pierre wszedł do łazienki, a widząc ich w tak doskonałej komitywie, uśmiechnął

się i": czułością. - Wszystko w porządku, Jacky?

Klęczała na podłodze i wyglądała na szczęśliwą· Policzki miała zaróżowione i wilgotne od

parującej wody.

- Tak, wszystko dobrze. - Uśmiechnęła się·

- Nie jesteś zbyt zmęczona? - zapytał, ale szczególny błysk w jego oku podpowiedział jej, do czego

naprawdę zmierza.

- Nigdy nie jestem zbyt zmęczona!
- Cieszę się. - Wsunął dłoń w jej włosy i musnął

palcami kark. - Skończyłem już w kuchni, ale widzę, że nieprędko będziesz wolna.

- Nie lubię się spieszyć.
- Słusznie. - Posłał jej pocałunek i wyszedł.

Spotkali się kilka minut później w pokoju Christophe'a.
- Narzekał, że mu gorąco, więc przykryłam go samym prześcieradłem - powiedziała.
- Dobrze. - Objął ją w pasie i pochylił 'się, by pocałować syna. - Dobranoc, synku. Kocham cię.
- Dobranoc. Kocham cię, tatusiu. I ciebie też,

cky -mruknął sennie.

- I ja cię kocham, malutki - szepnęła wzruszona. Nie potrafiła opisać, jak wiele znaczą dla niej te
proste słowa. Poczuła się tak, jakby nagle odzyskała swojego maleńkiego Simona. Jak ona przeżyje
dzień, w którym będzie musiała odejść; raz na zawsze zniknąć z ich życia? Skąd weźmie siłę, by
zostawić tego kochanego chłopca i tego wspaniałego mężczyznę?

Pierre przytulilją do siebie i wyprowadził z dziecięcego pokoju.
Ledwie zamknął drzwi swojej sypialni, zasypał ją tysiącem wytęsknionych 'pocałunków.

Noc wciąż była młoda

należała tylko do nich ...

- Dlaczego nie chcesz zostać? - Pierre zmrużył

oczy i próbował dojrze

, która jest godzina.

Zaczynało

wita

. - Mam dzi

wolny dzie

. Jest za wcze

nie,

eby ...

- Musz

ść

- odparła i szybko zapi

ła bluzk

. Mam dzi

poranny dy

ur.

- Zadzwoni

do szpitala i powiem,

eby kto

zast

pił. Przecie

nic si

nie stanie, je

li si

kim

zarmemsz.

W stał z łó

ka i podszedł do niej.

- Naprawd

musz

ść

- powtórzyła. - Christophe na pewno si

ucieszy,

e przez cały dzie

dzie ci

miał tylko dla siebie.

Poło

ył dłonie na jej ramionach i z niepokojem spojrzał w oczy.

- Ale co si

stało? Sp

dzili

my razem cudowny dzie

. Dlaczego nagle tak si

spieszysz?

Spojrzała mu w oczy iod razu wiedziała,

e to bł

Ciało zacz

ło buntowa

przeciw nakazom rozs

dku. Nie, tym razem si

nie złamie. Przecie

podj

ła decyzj

. Kiedy min

ło miłosne uniesienie, w ogóle nie mogła zasn

ąć

. Le

ała obok

Pierre'a, my

c o tym,

e czuje si

bezgranicznie szcz

ęś

liwa, lecz, to szcz

ęś

cie jest wyj

tkowo

kruche i nietrwałe. Co gorsza, zdarzało jej si

o tym zapomina

. Od czasu do czasu odzywał si

w niej instynkt samozachowawczy i podpowiadał,

e musi si

ratowa

, bo rozstanie z Pierre' em

po prostu złamie jej serce.
Wiedziała,

e pr

dzej czy pó

niej ich drogi musz

rozej

ść

, ale nie zamierzała niczego

przyspiesza

. Nadal chciała spotyka

z Pierre'em, tyle

e byłoby nierozs

dnie z jej strony

anga

owa

w ten zwi

zek bez reszty. Dlatego uznała,

e kolejny dzie

zabawy w rodzin

absolutnie nie wchodzi w gr

. Cho

by dlatego,

e jest to nie fair wobec chłopca. Martwiło j

tak szybko si

do niej przywi

zał. Dr

czyło pytanie, czy pi

cioletnie dziecko b

dzie w stanie

zrozumie

e wszystko kiedy

czy?

- Martwisz si

- stwierdził Pierre. - Czy naprawd

nie mo

emy

chwil

, nie wybiegaj

c zbyt

daleko w przyszło

ść

? Jacky, prosz

... Jeszcze nigdy nie czułem si

tak szcz

ęś

liwy!

- Ja te

- szepn

ła. - Mimo to musz

wróci

do rzeczywisto

ci. Cho

by tylko na moment. -

miechn

ła si

smutno. - Spokojnie, przecie

jeszcze si

nie rozstajemy! Po prostu uwa

am,

dzili

my dostatecznie du

o czasu, bawi

c si

w ...

- Rodzin

? - doko

czył za ni

. Skin

ła głow

- Rozumiem. Sam do niedawna uwa

ałem,

e nie powinni

my anga

owa

w to Christophe' a.

Ale có

, stało si

- Owszem. I przyjdzie dzie

, kiedy on b

dzie musiał zrozumie

e ...

- Jacky, b

dziemy si

o to martwili w swoim czasie. Razem na pewno znajdziemy rozwi

zanie.

- Tak my

lisz? - Wzi

ła gł

boki oddech. - Musz

ść

- Skoro tak postanowiła

- westchn

ł zrezygnowany i pocałował j

w policzek.

Odsun

ła si

od niego i wyszła. Rozs

dek mówił jej,

e post

puje wła

ciwie, za to serce

wyrywało si

do niego i do Christophe'a.

Posłuchała głosu rozs

dku, wierz

e tak b

dzie lepiej dla nich w~zystkich. Wydawało jej si

oczywiste,

e im bardziej si

do siebie zbli

żą

, tym gorzej znios

rozstanie. Ich sytuacja

przypominała bł

dne koło. Dlatego uznała,

e musi zachowa

minimum niezale

ci i

dopóki mo

e, powinna przynajmniej próbowa

post

powa

racjonalnie.

ROZDZIAŁ DZIEWI

Przez nast

pne tygodnie trzymała si

z dala od Pierre'a. Poniewa

spotykali si

tylko w

szpitalu, nie było okazji, by wróci

do ostatniej rozmowy. Jacky była jednak pewna,

przemy

lał to, co zostało wtedy powiedziane.

Sama starała si

ostudzi

emocje i zdystansowa

wobec trapi

cych ich problemów. Nie

mogła jednak udawa

e nie wyczuwa napi

cia, które pojawiało si

dzy nimi nawet

wtedy, gdy tak jak dzi

, pełnili razem dy

ur.

Wła

nie ogl

dali zdj

cia rentgenowskie złamanej nogi chłopaka, który miał wypadek

samochodowy.

- Brakuje fragmentów ko

ci - stwierdził Pierre, zerkaj

c na u

pionego dwudziestolatka,

który dzi

ki silnym

rodkom przeciwbólowym był nie

wiadom tego, co si

z nim dzieje.

- Ko

ci piszczelowa i strzałkowa s

powa

nie uszkodzone. Widzisz, tu i tu. - Wskazała

miejsca na kliszy.

- Na szcz

ęś

cie ko

ść

udowa jest cała. Mam nadziej

e uda si

uratowa

cał

nog

nawet stop

. Ortopedzi b

go operowa

jeszcze przed południem.

- Mo

e chcecie zrobi

sobie krótk

przerw

? - zapytała Marie, która wła

nie weszła do

pokoju zabiegowego. - Na· razie ,mamy spokój, wi

c trzeba to wykorzysta

. Sama mog

przygotowa

pacjenta do operacji, bo ortopedzi wła

nie mi powiedzieli,

e b

zaczyna

godzin

- Dzi

kujemy, siostro. Ch

tnie skorzystamy z pani uprzejmo

ci - odparł Pierre. - My

lisz,

e Marie próbuje nas wyswata

? - zapytał

artobliwym tonem, gdy szli do gabinetu Jacky.

- W

tpi

- odpowiedziała ze

miechem.

- Czy wiesz,

e nie słyszałem twojego

miechu

od ... - zawiesił głos - od bardzo dawna - doko

czył po

piesznie.

- Od tego poranka, gdy wyszłam do ciebie, cho

prosiłe

ebym została? - rzekła,

otwieraj

c drzwi gabinetu.

Ledwie zostali sami, Pierre od razu przyci

ł j

do siebie i mocno przytulił.

Jak za dotk

ciem czarodziejskiej ró

ki obudziły si

w niej pragnienia i emocje, które w

ostatnich

dniach usiłowała stłumi

- Rzeczywi

cie, długo si

nie

miałam ,--- przyznała.

- Ciesz

e wreszcie pozwoliła

mi si

dotkn

ąć

- Przecie

nawet nie próbowałe

- Dziwisz si

? Zachowywała

jak Miss Sopel

Lodu. Bałem si

e co

sobie odmro

żę

- Miss Sopel Lodu? Ciekawe porównanie. Sk

d ci to przyszło do głowy?

- Nie wiem. Ale pasowało do ciebie. Była

strasznie niedost

pna.

- Tylko udawałam, je

li ju

musisz wiedzie

przyznała, mówi

c ze sztuczn

wyniosło

- Tak my

lałem. Nie potrafisz blefowa

. Ale i tak ci

kocham - szepn

łjej do ucha.

Spojrzała na niego, czuj

c nagły skok adrenaliny.

Jeszcze nigdy nie mówił,

e j

kocha. Marzyła, by to od niego usłysze

, a teraz, gdy

upragnione słowa wreszcie padły, nie mogła w nie uwierzy

Brzmiało to paradoksalnie, ale jej pozorny chłód najwyra

niej podgrzał temperatur

jego

uczu

. Tyle

e Pierre, wyznaj

c jej miło

ść

, jeszcze bardziej skomplikował ich sytuacj

. Po

pierwsze, nie wyobra

ała sobie

ycia w trójk

cie, gdzie miałaby za rywalk

cie

zmarłej

ony. Po drugie, nawet gdyby Pierre z czasem zapomniał o Liliane, i tak nie mogła zwi

z nim na stałe.

Byłoby to z jej strony nieuczciwe, bo przecie

nie miała prawa odbiera

mu szansy na

posiadanie dzieci. Je

li kiedy

uda mu si

uwolni

od brzemienia przeszło

ci, powinien

uło

sobie

ycie z kobiet

, z któr

stworzy prawdziw

rodzin

- Nie mówiłem ci dot

e ci

kocham - szepn

ł - ale w ci

gu ostatnich tygodni, kiedy

naprawd

bałem si

e ci

strac

, dokładnie wszystko przemy

lałem.

Wstrzymała oddech. - I? - zawiesiła głos.
- Zastanawiałem si

, dok

d-zmierza nasz zwi

zek. ..

- Te

o tym my

lałam - weszła mu w słowo. - Postanowiłam nie wybiega

zbyt daleko w

przyszło

ść

. Jest mi z tob

bardzo dobrze, ale ...

- Nie kochasz mnie?
- Oczywi

cie,

e ci

kocham! - zawołała i natych- miast zasłoniła dłoni

usta.

- Nie chciała

do tego przyzna

. Dlaczego?

- Istnieje mnóstwo przeszkód, których nie zdoła-

my omin

ąć

- odparła. - Nie zamierzam odwoływa

tego, co powiedziałam. Kocham ci

, ale

nie widz

liwo

ci,

eby

my ...

W tym momencie zadzwonił telefon, wi

c musieli

przerwa

rozmow

- Tak, Marie, prosz

mówi

. Chwil

· słuchala uwa

nie.

- Wspaniale! - zawołała. - Zaraz tam b

dziemy!

- Co si

stało? - zapytał.

- Pami

tasz tego chłopca, którego przywie

li po

katastrofie w starej kawiarni na pla

y? Jego mama odzyskała przytomno

ść

. Marie mówi,

mały bardzo prosi,

eby

my· do niej przyszli.

- Wi

c chod

my! - powiedział Pierre, puszczaj

c j

przodem. - Zagl

dałem do niej kilka

razy, gdy była w

czce. Neurolodzy nie dawali jej zbyt du

ych

szans, a jednak cuda si

zdarzaj

- I całe szcz

ęś

cie - odparła, przyspieszaj

c, by dotrzyma

mu kroku. - Pami

tasz małego

Dominica?

- Jak-mógłbym go zapomnie

Kiedy weszli do sali, w której le

ała kobieta, jej synek zerwał si

z krzesła i zawołał

rado

nie:

- Popatrzcie na moj

mam

Kobieta· próbowała unie

ść

i u

miechn

ąć

, ale Pierre natychmiast j

powstrzymał.

- Prosz

oszcz

dza

siły - polecił. - Nie powinna pani wykonywa

dnych mchów.

Koledzy z neurologii zaraz poinformuj

pani

o dalszym leczeniu.

Na ustach kobiety pojawił si

blady u

miech.

- Wszyscy byli

cie dla mnie tacy dobrzy - szep n

ła ledwie słyszalnym głosem.- Od pewnego

czasu miałam

wiadomo

ść

e obok mnie s

ludzie, ale nie mogłam otworzy

oczu ani

mówi

...

- Na pewno wyzdrowiejesz, mamusiu - o

wiadczył chłopiec, całuj

c j

w policzek. - Tak

bałem,

e ju

nigdy si

nie obudzisz!

Z oczu kobiety popłyn

ły łzy.

- Nie potrafi

powiedzie

, jak bardzo si

ciesz

e jednak si

obudziłam.

- Pójdziemy ju

- odezwał si

Pierre. -

ycz

szybkiego powrotu do zdrowia.

Chłopiec wyszedł z nimi i odprowadził ich do drzwi

oddziału.

- Jak twoja r

ka? - zapytała go Jacky.

- Widzi pani? Ju

nie mam gipsu.

- Tego niebieskiego?
- A sk

d pani wie?

- Ode mnie - wtr

cił Pierre. - Mówiłem pani dok-

tor,

e masz bardzo fajny gips.

- Mnie te

podobał! Nawet go nie wyrzuciłem, tylko powiesiłem na

cianie w pokoju -

pochwalił si

chłopiec. - Lepiej ju

pójd

. Mama mo

e mnie potrzebowa

. Do widzenia.

- Kochany dzieciak- zauwa

yła Jacky, gdy wracali do jej gabinetu. - Jak my

lisz, zd

ąż

ymy

wypi

kaw

- Marie wie, gdzie nas szuka

. Wezwie nas, je

li b

dziemy potrzebni.

-Gdy kawa była gotowa, Jacky usiadła wygodnie w swoim ulubionym· fotelu.

- Lato min

ło nie wiadomo kiedy ... - westchn

ła.

- Ludzie zaczynaj

wraca

z urlopów, a ja ...

- Wła

nie,

propos wakacji - przypomniał sobie Pierre. - Miałem powiedzie

ci o tym ju

zeszłym tygodniu, ale była

taka naje

ona,

e nie miałem odwagi. Dzwonił Marcel i mówił,

e jak wróc

z Bordeaux, chcieliby zaprosi

nas do siebie na kolacj

· Wracaj

w pierwszym

tygodniu wrze

nia.

- To ju

w przyszłym tygodniu.

- Wiem. - U

miechn

ł si

skonsternowany. - Mia-

łem da

Debbie odpowied

, ale tego nie zrobiłem, wi

c wczoraj zadzwoniła jeszcze raz i

nagrała wiadomo

ść

. Nie mam poj

cia, dlaczego to takie wa

ne,

eby

my spotkali si

, jak

tylko wróc

Jacky miała niejasne przeczucie,

e wie, sk

d ten po

piech. No ładnie! Oby tylko nie

sko

czyło si

wielk

awantur

, je

li Marcel zdecyduje si

powiedzie

Pierre' owi prawd

Liliane. Jacky miała nadziej

e Marcel nie zrobi tego swojemu najlepszemu koledze.

Westchn

ła ci

ęż

ko, tkni

ta riiedobrym przeczuciem, i na wszelki wypadek postanowiła

spotka

wcze

niej z Debbie.

- Co si

stało? - Pierre był zdezorientowany. My

lałem,

e ucieszysz si

ze spotkania.

Przecie

Debbie to twoja przyjaciółka.

- Ale

ciesz

! - skłamała gładko. - Sprawdz

w kalendarzu, kiedy mam wolny wieczór.

- Jacky, daj spokój. Przecie

wiem,

e nie udzielasz si

towarzysko. Powinienem był

oddzwoni

do Debbie ju

wczoraj, wi

c nie chc

z tym dłu

ej zwleka

. Pami

tam,

e w

przyszł

rod

nie masz dy

uru. Zgadza si

- Sam wiesz najlepiej. W ko

cu to ty układasz grafik.

- Dobrze. W takim razie umówi

nas na

rod

, tak? Spróbowała si

miechn

ąć

, cho

sercu czuła l

k. - W porz

dku, niech b

dzie

roda - odparła.

- Jako

nie słysz

entuzjazmu w twoim głosie.

Naprawd

nie rozumiem, o co ci chodzi. Przecie

to tylko zwykła kolacja z przyjaciółmi. -

li Marcel zdecyduje si

wyjawi

pewien sekret, ta kolacja z pewno

nie b

dzie taka

zwykła, pomy

lała ponuro. Z zamy

lenia wyrwał j

'kolejny telefon. - Tak, Marie? Dobrze, ju

idziemy.

nast

rod

z samego rana zadzwoniła do Debbie. Niestety, nikt nie odbierał

telefonu, wi

c zostawiła wiadomo

ść

e wieczorem przyjdzie troch

wcze

niej, a Pierre

doł

czy pó

niej. W pewnym sensie cieszyła si

e nie zastała przyjaciółki i nie musiała jej

tłumaczy

, sk

d taka zmiapa.

Gdy wczesnym wieczorem szła w stron

domu Marcela, rosło jej zdenerwowanie.

eby

odegna

czarne my

li, zacz

ła bacznie przygl

otoczeniu.

Dom stał na pocz

tku ulicy, któr

młodzi lekarze ze szpitala

artobliwie nazywali "alej

dyrektorów". Rzeczywi

cie, ulokowane przy niej rezydencje zostały zbudowane według

indywidualnych projektów i prezentowały si

wyj

tkowo okazale. Agenci od nieru-

. chomo

ci okre

liliby tak

lokalizacj

mianem "presti

owej" lub "ciesz

cej si

zainteresowaniem wymagaj

cych klientów". Pokoje z widokiem na morze, du

e ogrody,

wszelkie mo

liwe wygody ... Czegó

chcie

cej?

Odruchowo spojrzała na dom Pierre' a, ukryty w g

szczu starych drzew. Niepotrzebnie, bo

od razu zacz

ła

stresowa

. Gdy wychodziła ze szpitala, zamienili tylko kilka zda

, gdy

Pierre był akurat zaj

ty.

- Chciałabym wyj

ść

dzi

troch

wcze

niej - oznajmiła, wsuwaj

c głow

do pokoju

zabiegowego.

- Nie ma problemu - odparł, nie pytaj

c o powody, dla których nie chce jecha

razem z nim.

Zwolniła kroku i po chwili stan

ła przed domem Debbie. A wi

c jestem, pomy

lała z

westchnieniem. Wzi

ła kilka gł

bokich uspokajaj

cych oddechów, a potem zacz

ła wchodzi

szerokich kamiennych

schodach.

Debbie otworzyła jej niemal natychmiast.
- Cze

ść

. Odebrałam twoj

wiadomo

ść

- rzekła na powitanie.

- Fajnie,

e ju

wrócili

cie. Jak si

udały wakacje?

- Było cudownie, tylko sama wiesz, jak to jest:

wsz

dzie dobrze, ale w domu najlepiej. St

skniłam si

za tob

i za Pierre'em - mówiła

przyjaciółka, prowadz

c j

do salonu. - Co si

stało,

e przyszła

sama? - zapytała, gdy usiadły

w mi

kkich fotelach.

- Pomy

lałam,

e mo

e przydam si

do pomocy.

- Ej, nie zmy

laj! Przecie

wiesz,

e kiedy mamy

mie

ci, Fran~oise nie pozwala mi zbli

do . kuchni.- Debbie zawiesiła głos. - Przede

nie musisz niczego udawa

. Mów, o co chodzi?

- Nie domy

lasz si

? - zapytała Jacky, kr

c si

nerwowo.

- Pewnie,

e si

domy

lam, ale chc

to usłysze

od ciebie. Dobrze, niech zgadn

... Chcesz

dowiedzie

, czy udało mi si

wyci

ąć

z Marcela jakie

informacje na temat

ony Pierre'a.

Mam racj

Jacky skin

ła głow

- I co? Powiedział ci co

? - spytała z nadziej

- Nie, słówka nie pisn

ł.

- Niemo

liwe! Nie było

adnych intymnych roz-

mów przed za

ciem?

- Były, ale akurat nie o tym. J acky odetchn

ła z ulg

- To dobrze. Ciesz

e temat przestał by

aktualny.

Debbie miała dziwn

min

- Niezupełnie - przyznała po chwili. - Wspomniałam Marcelowi,

e narzekasz,

e musisz

rywalizowa

z mitem rzekomo idealnej

ony, na co on stwierdził,

e ju

najwy

szy czas, aby

Pierre poznał prawd

. Postanowił... - Urwała, gdy

Marcel wła

nie wszedł do pokoju.

- Cze

ść

, kochanie. Witaj, Jacky. Miło ci

widzie

- powiedział, całuj

c j

w policzek.

- Daj, potrzymam Thiery'ego. - Jacky wyci

ła

ce,

eby wzi

ąć

od niego dziecko. - Oj, czy mi si

zdaje, czy zaczynaj

mu wychodzi

bki?

- Owszem, przez cał

noc słuchali

my, jak rosn

, prawda, kochanie? - zwróciła si

Debbie do

ęż

- Niestety. Co za szcz

ęś

cie,

e zostało mi jeszcze par

dni urlopu i nie musiałem i

ść

dzi

pracy - westchn

ł Marcel, przył

czaj

c si

do nich. - Gdzie Pierre?

- Niedługo b

dzie. Przyszłam wcze

niej,

eby pomóc Debbie, ale widz

e wszystko jest pod

kontrol

- Je

li chcesz, mo

esz wzi

ąć

małego na gór

i pobawi

troch

z nim i z Emm

- podsun

ł. -

Emma uwielbia bawi

z Thierym na macie edukacyjnej, ale musi przy tym by

- kto

dorosłych. Musimy pilnowa

eby z miło

ci nie zrobiła mu niechc

cy krzywdy.

- Bardzo ch

tnie do niej pójd

-powiedziała Jacky, wstaj

c. - Gdyby

cie mnie potrzebowali,

w którym

z dzieci

cych pokoi - uprzedziła i poszła na gór

Emma rysowała w swoim pokoju. . - O, Jacky! Chcesz zobaczy

mój rysunek? To jest mały

Thiery, to ja, a to mama i Marcel.

licznie! Słuchaj, mo

e pójdziemy do pokoju Thiery'ego i pobawimy si

nim?

- Super! Uwielbiam si

z nim bawi

Po chwili uło

yły maluszka na mi

kkiej, kolorowej macie i z rozbawieniem obserwowały, jak

energicznie kopie nó

kami.

Siedmioletnia Emma, córka Debbie z poprzedniego zwi

zku, była bardzo gadatliw

i nad wiek

rozwini

dziewczynk

. Korzystaj

c z okazji,

e ma w Jacky wdzi

czn

słuchaczk

opowiedziała jej o tyrp, jak jej prawdziwy tata odszedł od mamy, kiedy ona, Emma, miała dwa
latka. A potem mama wyszła za m

ąż

za Marcela i teraz onjestjej prawdziwym tatusiem. Jacky

wiedziała o tym wszystkim od Debbie, ale Emma nie pozwoliła sobie przerwa

- Marcel mnie adoptował, wiesz? - powiedziała z dum

, wyra

nie napawaj

c si

drym

słowem, którego u

yła. - Teraz jestem jego prawdziw

córk

. Bo mama mówi,

e mój pierwszy

tata ju

do nas nie wróci.

Po pewnym czasie do pokoju zajrzała Debbie. - Jak wam idzie, dziewcz

ta? - zapytała.

- Doskonale. Tylko Thiery chyba troch

czył - odparła Jacky, bior

c chłopczyka na

ce.

- Bardzo mi pomogły

cie - pochwaliła je Debbie.

- Nie wiem, jak bym sobie dała rad

bez mojej du

ej,

drej córeczki. Kochanie, zaraz siadamy do stołu, wi

c przebierz si

i umyj r

czki - poprosiła.

- Dobrze, mamusiu. A poradzisz sobie beze mnie?
- My

e tak. Jacky na pewno mi pomo

e - po-

wiedziała Debbie, bior

c na r

ce Thiery'ego.

Kiedy Emma wyszła, Jacky nabrała gł

boko powietrza i wyrzuciła z siebie jednym tchem:

- Debbie, musimy powa

nie porozmawia

. Jak ci mówiłam, nie chc

eby Pierre został

brutalnie pozbawiony złudze

. Nie mog

zgodzi

na to, aby cierpiał. Dlatego prosz

przekonaj Marcela ...

- Jacky, mój m

ąż

nie jest dzieckiem, wi

c nie mog

mu niczego zabroni

. Zrobi to, co uwa

za stosowne. I co jego zdaniem jest dobre dla Pierre'a. I dla ciebie.

- To wszystko nie jest takie proste, jak my

lisz

- rzekła ze smutkiem. - Je

li Pierre dowie si

prawdy

o swojej

onie, by

e poczuje si

wreszcie wolny i b

dzie chciał uło

sobie

ycie od nowa.

A ja nie jestem dla niego odpowiedni

partnerk

. On potrzebuje kobiety, która ...

- O wilku mowa - przerwała jej Debbie, słysz

c dono

ny gong. - Nakarmi

teraz Thiery'ego, a

ty wracaj na dół.

- Biedny Pierre! - j

ła. - Nie wie, biedak, co go tu dzisiaj czeka.

Debbie usiadła na niskim fotelu do karmienia, który dostała w prezencie od Jacky. Uwa

ała j

za swoj

najlepsz

kole

ank

i było jej przykro,

e widzi j

tak zestresowan

i nieszcz

ęś

liw

- Debbie, mo

e jednak ... - Jacky wci

ąż

stała w drzwiach.

- Obiecuj

ci,

e nie pozwol

eby Marcel zepsuł nam wszystkim wieczór. Poza tym

dzie z nami Emma, wi

c przy niej nie b

dzie poruszał takich tematów. Podejrzewam,

dopiero po kolacji poprosi Pierre'a na słowo na osobno

ci.

Jacky zacz

ła schodzi

na dół. Nie chciała my

o tym, co ich czeka. Zrobiła wszystko,

co mogła, by nie dopu

do ujawnienia mrocznych sekretów Liliane. Miała jeszcze

nadziej

e po kolacji wszyscy b

w tak doskonałych humorach,

e Marcel nie b

dzie

chciał psu

nastroju i odło

y rozmow

na kiedy indziej.

- Cze

ść

, Jacky! - powitał j

ciepło Pierre, który stał z Marcelem w holu.

Pierre z podziwem obserwował ka

dy jej ruch, gdy schodziła na dół. Zawsze wygl

dała

knie, lecz dzi

miała na sobie wyj

tkowo kobiec

sukienk

, która podkre

lała jej zgrabn

sylwetk

i niezwykl

urod

· Szkoda,

e tak rzadko ubiera

w taki sposób, pomy

lał, bior

za r

. Pocałował j

na powitanie i natychmiast wyczuł,

e jest skr

powana. Pewnie

peszy j

obecno

ść

Marcela, który pierwszy raz jest

wiadkiem ich za

yło

ci. Obiecał sobie,

e gdy tylko zostan

sami, pomo

e jej si

odpr

ęż

- Pierre! Pierre! - Emma zbiegła po schodach i zawisła mu na szyi. - Gdzie Christophe?
-Został w domu. Pierwszy dzie

w przedszkolu bardzo go zm

czył, wi

c chciał pój

ść

wcze

niej spa

- wyja

nił.

- No tak, on ma dopiero pi

ęć

lat - stwierdziła Emma wyrozumiale.

- Zapraszam na drinka! - zawołał Marcel i ruszył do salonu.
Jacky ucieszyła si

e Emma b

dzie jadła z dorosłymi. Marcel musi poczeka

ze swoimi

rewelacjami.

- Kolacja była pyszna, Fran90ise. Istne mistrzostwo

wiata, zwłaszcza zapiekane mi

so i

flan owocowy. - Jacky, która pomagała Debbie sprz

ąć

ze stołu, nie mogła hachwali

gosposi.

- Tak, Fran90ise to prawdziwy skarb - potakn

ła Debbie. - Mo

e napije si

pani z nami

kawy na tarasie? - zapytała.

- O nie, dzi

kuj

. - Gosposia energicznie pokr

ciła głow

. - Nie mogłabym potem spa

Zrobi

sobie gor

cej czekolady i pójd

do siebie ogl

telewizj

. - Ja te

chc

czekolad

- zawołała Emma. - Mog

poogl

telewizj

z Fntn90ise?

- Kochanie, jutro idziesz do szkoły, musisz rano wsta

- przypomniała Debbie. - Lepiej

dzie, je

li wypijesz czekolad

w swoim pokoju, a potem umyjesz si

i poło

ysz spa

- Je

li chcesz, pójd

z tob

na gór

- zaproponowała Jacky. Przeczuwała,

e Marcel

niebawem wyjawi swoje sensacje i nie chciała by

tego

wiadkiem.

- O, jak fajnie! - Emma z entuzjazmem złapała j

za r

. - Ju

nie chc

czekolady. Jacky,

poczytasz mi ksi

ąż

- A mo

e to ty mi poczytasz? Słyszałam,

wietnie ci idzie.

- Dobrze - zgodziła si

dziewczynka i poci

ła j

w stron

schodów. - Uwielbiam czyta

I mam nowe ksi

ąż

ki.

- Tylko nie m

cz Jacky za długo! - napomniała j

Debbie.

- Nie b

, mamusiu. Obiecuj

. - Przecie

wiesz,

e Emma nigdy mnie nie m

czy - powiedziała Jacky, przechylaj

c si

przez por

cz.

- Lubi

dza

z ni

czas.

- Wiem - odparła Debbie. - Tylko

e dzi

... Pierre

e ci

potrzebowa

- 'Oby nie - westchn

ła. - Zaraz wróc

Pomogła Emmie umy

, a potem wybrała bajk

, któr

dziewczynka przeczytała jej z

wielkim zapałem. - Pi

knie czytasz! - pochwaliła j

- Dzi

kuj

- odparła Emma, ziewaj

c. - Poczyta-

łabym ci jeszcze, ale bardzo chce mi si

spa

. Dobranoc, Jacky!

- Słodkich snów, kochanie. - Pogłaskała j

po buzi i wyszła z pokoju. Przed pój

ciem na

dół zajrzała jeszcze do łazienki i przejrzała si

w lustrze. Szybko poprawiła włosy, cho

i tak

pewnie nikt by nie zauwa

ył,

e jest troch

potargana. - No to do boju! - mrukn

ła, zaciskaj

dło

na por

czy schodów.

Zanim zrobiła pierwszy krok, chwil

stała i w skupieniu nasłuchiwała. Cisza. Pewnie wyszli

na taras, pocieszyła si

, ale ze zdenerwowania a

jej zaschło w gardle.

ROZDZIAŁ DZIESI

Na dole panowała nienaturaIna cisza. Aha, zdaje si

e bomba wybuchła, domy

liła si

Jacky, bezbł

dnie wyczuwaj

c napi

atmosfer

Marcel i Debbie siedzieli na tarasie, ale miny mieli grobowe i w ogóle si

do siebie nie

odzywali. Gdy do nich podeszła, rzucili jej spłoszone spojrzenia.

- Gdzie Pierre? - Rozejrzała si

niespokojnie.

- Gdzie

w ogrodzie - odparła Debbie.

Zbli

yła si

do kraw

dzi tarasu i zacz

ła wpatrywa

w mrok rozja

niony nikłym

wiatłem ogrodowych lamp. Dopiero po chwili dostrzegła jego sylwetk

. Stał przy ko

cie

ki, nieruchomy jak pos

g. Nie wiedziała, czy do niego podej

ść

, czy raczej zostawi

go w

spokoju. Ostatecznie doszła do wniosku,

e w tej chwili powinien by

sam.

- Zrobi

ci kaw

- zaproponował jej Marcel.

- Dzi

kuj

Kiedy wszedł do

rodka, przysiadła si

do Debbie. - Jak poszło? - zapytała cicho.

- Sama nie wiem. Pierre prawie nic nie mówił, ale

wida

było,

e ta wiadomo

ść

nim wstrz

ła. - Co mu powiedział Marcel?

Debbie zawahała si

- Chyba wszystko, co wiedział o romansie Liliane.

przykro było słucha

. Tylko nie pytaj mnie o szcze góły. Najlepiej je

li Pierre sam ci powie

tyle, ile uzna za stosowne. My

e ... jeste

mu teraz bardzo potrzebna. Nie zostawiaj go

samego z tym balastem.

Jacky chciała co

powiedzie

, ale nie zd

ąż

yła.

- Na nas ju

czas - stwierdził Pierre, wchodz

c na taras. - Dzi

kujemy za kolacj

- Naprawd

musicie ju

ść

? Marcel zaraz przyniesie kaw

. Zosta

cie jeszcze - prosiła

Debbie.

- Dzi

kujemy, ale lepiej b

dzie, jak ju

pójdziemy

- odparła Jacky, całuj

c j

w policzek.

- Nie napijecie si

kawy? - zapytał Marcel, z któ-

rym min

li si

w drzwiach. - Pierre, posłuchaj, usi

my i spokojnie porozmawiajmy ...

- Dzi

ki, stary, ale w tej chwili chc

zosta

sam

- odparł Pierre. - Kiedy

pewnie b

ci wdzi

czny za

to, co dla mnie zrobiłe

, ale na razie ... Co tu du

o gada

, jestem w szoku! - Zawahał si

. -

Nie powiem,

e twoje rewelacje były dla mnie całkowitym zaskoczeniem. Miałem pewne

podejrzenia, ale nie 'spodziewałem si

po Liliane a

tylu kłamstw.

Urwał, zbyt wzburzony, by mówi

dalej. Jacky

cisn

ła go lekko za rami

- Wracajmy do domu, Pierre.

W samochodzie uzmysłowiła sobie,

e nawet nie wie, do czyjego domu maj

jecha

- Mo

e wst

pisz do mnie na kaw

? - zaproponowała, patrz

c na jego pos

twarz.

Na sekund

oderwał wzrok od drogi i spojrzał na ni

. Dopiero gdy w

wietle ulicznych

latami zobaczyła jego twarz, dotarło do niej, jak bardzo jest przybity.

- Zastanawiasz si

pewnie, co si

stało. Zaraz ci

o wszystkim opowiem - obiecał. - Nie musisz.

- Ale chc

Objechali rondo i skr

cili w drog

biegn

wzdłu

morza. Widzieli jego czarn

srebrz

wietle ksi

ęż

yca.

- Mo

e chciałby

przej

ść

po pla

y? Zerkn

ł w tamtym kierunku.

- Dobry pomysł. Morze jest dzi

takie spokojne. Zjechali na parking, a potem wzi

li si

i ruszyli w

cie

w stron

wydm. Nie rozmawiali ze sob

. Pierre był mocno zamy

lony,

a ona nie chciała mu przeszkadza

. Wolała, by sam zacz

ł mówi

W bladej ksi

ęż

ycowej po

wiacie pusta pla

a wydawała si

jeszcze bielsza ni

w dzie

. W

innej sytuacji uznałaby tak

sceneri

za wyj

tkowo romantyczn

, dzi

jednak nie była w

nastroju do kontemplowania pi

kna ksi

ęż

ycowej nocy. Za bardzo martwiła si

o Pierre'a.

Usiedli na skałach nad samym brzegiem i przez chwil

trwali w.milczeniu. Nie pytała o nic.

Cierpliwie czekała, a

poczuje si

gotowy do zwierze

- Jak si

zapewne domy

lasz, Marcel wyjawił mi pewne fakty z

ycia mojej

ony, o których

jego zdaniem powinienem wiedzie

. - Si

ł po kamie

i z całej siły cisn

ł nim: w morze,

próbuj

c rozładowa

napI

CIe.

Spojrzał na ni

, a ona zauwa

yła,

e z jego twarzy znikn

ł wyraz udr

ki. Znów był- tym

silnym, zdecydowanym m

ęż

czyzn

, którego znała.

- W czasie naszego pobytu w Australii Liliane wpadła w depresj

- ci

ł po chwili. -

Zrezygnowała z pracy w szpitalu, bo twierdziła,

e j

to m

czy. Prosiła,

eby

my wrócili do

Pary

a, bo ma do

ść

ycia na obczy

nie i bardzo t

skni za domem. Zgodziłem si

, gdy

byłem pewny,

e ze swoimi kwalifikacjami bez trudu znajd

dobr

prac

. Wrócili

my -

westchn

ł - ale depresja mojej

ony nie min

ła.

- Domy

lałe

, co j

wywołało?

- Nie - rzucił sucho. - Dopiero dzi

, dzi

ki Mar-

celowi, zorientowałem si

, o co naprawd

chodziło. Podobno po naszym powrocie do Francji

jeden z kolegów lekarzy przyznał mu si

e miał romans z Liliane.

- Niczego nie podejrzewałe

- Wtedy jeszcze nie - przyznał. - Dopiero potem

mnie tkn

ło. Według informacji Marcela Liliane zaszła w ci

ążę

z tym lekarzem.

- Nie! To okropne .
. Pierre zni

ył głos do przejmuj

cego szeptu:

- Zdecydowała si

usun

ąć

ążę

i zrobiła to po kryjomu w małej prywatnej klinice z dala od

Sydney. Nie chciała,

eby dowiedział si

o tym kto

z naszego szpitala. Marcel podał mi

daty, które niestety pokrywaj

z terminami urlopów Liliane.

- Sk

d wiedziała,

e to nie twoje dziecko? Nie odpowiedział od razu.

- Nasze mał

stwo przechodziło wtedy powa

ny kryzys. Przestali

my ze sob

sypia

Chciałem nawet zaproponowa

eby

my si

rozstali, ale wła

nie wtedy wpadła w depresj

Wiedziałem,

e nie poradzi sobie beze mnie. Nie mogłem jej tak zostawi

- Zawsze my

lałam,

e byli

cie szcz

ęś

liwi!

Westchn

ł ci

ęż

ko.

- Byli

my, dopóki nie wdała si

w ten romans.

Marcel mówił,

e nasz "przyjaciel" zostawił j

wkrótce po tym, jak zrobiła zabieg.

Jacky wzi

ła gar

ść

piasku i obserwowała, jak wysypuje si

z jej zaci

tej dłoni i rozbija o

głaz, na którym siedziała. Piach był zimny i wilgotny. Lato si

czy, pomy

lała, czuj

gł

boki smutek Pierre'a przenika wprost do jej duszy.

-My

lisz,

e wpadła w depresj

, bo rzucił j

kochanek? - zapytała po chwili.

- Nie wiem. Pewnie tak. Po powrocie do Pary

a poszła do psychiatry, ale ten uznał,

e nic

jej nie dolega. Zasugerował,

e problem bierze si

z nadmiaru wolnego czasu i zapytał, czy

lała o powi

kszeniu rodziny.

Jacky słuchała go w napi

ciu.

- Doskonale pami

tam dzie

, gdy po której

z wizyt zapytała, co ja na to,

eby

my zacz

stara

o dziecko. Uprzedziła jednak,

e nie widzi siebie w roli matki.

- Wi

c to jednak nie ty pierwszy zacz

łe

mówi

o dziecku?

- Nie, ale od razu zapaliłem si

do tego pomysłu.

Nie kryłem,

e zawsze chciałem zosta

ojcem. - Ale nie naciskałe

na ni

- Nie. Podejrzewam natomiast,

e gdybym si

nie

zgodził, nie upierałaby si

przy swoim. Miała ambiwalentny stosunek do macierzy

stwa.

Jestem pewny,

e przekonał j

mój entuzjazm.

Chwyciła go mocno za ramiona.

- Nie mo

esz bra

na siebie odpowiedzialno

ci za

to,

stało - powiedziała z moc

. - To

nie twoja wina,

e Liliane zmarła w czasie porodu.

- To straszne, ale przestałem czu

winny. Po tym, co usłyszałem dzi

od Marcela, jestem

przera

ony, bo ...

Urwał i na długo zapatrzył si

w morze. O tym, jak bardzo jest wzburzony,

wiadczyły

nerwowe ruchy dłoni, które bezwiednie splatał i rozplatał.

- Kiedy o tym wszystkim my

... Marcel dowiedział si

e klinika, w której Liliane usun

ła

ążę

, została wkrótce potem zamkni

ta. Podobno personel nie miał odpowiednich kwalifIkacji do

przeprowadzania takich zabiegów. Kiedy po jej

mierci przegl

dałem wyniki sekcji zwłok,

uderzyło mnie stwierdzenie,

e przyczyn

mierci był krwotok spowodowany p

kni

ciem macicy,

która została powa

nie uszkodzona podczas poprzedniego porodu lub zabiegu przerywania

ąż

- Nie kwestionowałe

tych wyników?

- Oczywi

cie,

e kwestionowałem. Patolog stano-

wczo podtrzymał swoj

opini

, uznałem wi

e Liliane musiała przerwa

ążę

, zanim si

poznali

my. Nie byłem zachwycony tym odkryciem, ale postanowiłemjak najszybciej o tym

zapomnie

. Tłumaczyłem sobie,

e kiedy zdecydowała si

na aborcj

, nie byli

my jeszcze

mał

stwem. Dopiero Marcel otworzył mi dzi

oczy. Chciał mi o wszystkim powiedzie

wcze

niej, jak tylko dowiedział si

mierci Liliane. Doszedł jednak do wniosku,

e akurat w

tamtym momencie wyjawianie prawdy w niczym by nie pomogło.

- Tak długo

yłe

w nie

wiadomo

ci. Powiedz, co teraz czujesz? - zapytała łagodnie.

Nic - wyznał cicho: - Dzi

kuj

e mnie wy~ słuchała

. To,

e tu ze mn

jeste

... - Nie mógł

dalej mówi

. - Odwioz

do domu - rzekł po chwili.

Wstali wi

c i powolnym krokiem wrócili do samochodu. Gdy dojechali na miejsce, pomógł jej

wysi

ąść

, a potem

cisn

ł jej dłonie i powiedział:

- Nie b

wchodził na gór

tak nie miałaby

dzi

ze mnie

adnego po

ytku. Prze

yłem

spory szok i po prostu chc

sam.

- Rozumiem.
Pocałował j

lekko w usta, ale dla niej ten pocałunek trwał o wiele za krótko. Gdy Pierre

odsun

ł si

, poczuła si

tak, jakby straciła go na zawsze.

Wzi

ł od niej klucze i otworzył drzwi, wi

c przez moment łudziła si

e zmienił zdanie i mimo

wszystko wejdzie. Jednak on wrócił do samochodu.

Szła na gór

z ci

ęż

kim sercem, pocieszaj

c si

e jutro znów si

zobacz

. Rozumiała,

e w

tej chwili nie mo

e mu si

narzuca

. Musi uszanowa

jego

ałob

po straconych złudzeniach.

Podczas dni, które nast

piły po pami

tnym wyznaniu Marcela, Pierre funkcjonował w pracy

nad wyraz sprawnie. Mimo osobistego dramatu, zawodowo osi

gał wy

yny swych mo

liwo

ci,

czym wprawiał Jacky w niemałe zdumienie. Nikt, kto widział go w akcji, nie uwierzyłby,

e kilka

dni temu zawalił mu si

wiat.

Jacky nie próbowała umawia

z nim, czekaj

c, a

sam wyst

pi z t

propozycj

. On jednak

milczał. Był jak zawsze uprzejmy i czaruj

cy, ale wyra

nie zachowywał dystans. Gdy zostawali

na chwil

sami, sprawiał wra

enie nieobecnego duchem. Cz

sto miała ochot

zbli

niego, przytuli

, zapewni

e gdyby chciał porozmawia

, ona zawsze ch

tnie go wysłucha. Nie

zrobiła tego jednak.

Półtora tygodnia pó

niej Pierre wyjechał na kilkudniow

konferencj

medyczn

. Nie dzwonił

do niej, ona te

z nim nie kontaktowała. Czuła wokół siebie straszliw

pustk

, której nie

umiała niczym wypełni

. Intensywna praca była jedynym lekarstwem na t

sknot

i samotno

ść

, a

tak

e obaw

e ich romans nale

y ju

do przeszło

ci.

Czasem gór

brał jej wrodzony optymizm. Pocieszała si

wtedy,

e wyjazd i zmiana otoczenia

dobrze mu zrobi

. Liczyła na to,

e Pierre odzyska sił

ducha i wróci do niej podbudowany

wewn

trznie. I znów b

dzie takim człowiekiem, jakiego pokochała.

Siedziała przy biurku w swoim gabinecie i sporz

dzała dzienny raport. Gdy wpisała do

komI)Utera aktualn

dat

, uzmysłowiła sobie,

e nazajutrz ko

czy si

konferencja. Pierre wróci

do St. Martin przed weekendem. Ciekawe, czy si

spotkamy? - pomy

lała.

co wa

niejsze, czy

uporał si

ze swoimi problemami ...

- Prosz

! - zawołała, gdy rozległo si

pukanie. Usłyszała,

e kto

wszedł, ale nie przerwała

pracy.

Wpatrzona w ekran, opisywała obra

enia, których doznał jej ostatni pacjent.

- Jeszcze pracujesz?! Ju

dawno miało ci

tu nie

yc.
- Pierre!

Spojrzała na niego i od razu poczuła ogromn

ulg

Znów si

miechał, wi

c najgorsze miał ju

chyba za sob

- My

lałam,

e wrócisz dopiero na weekend.

- Główna cz

ęść

konferencji sko

czyła si

w porze

lunchu. Potem były ju

tylko spotkania towarzyskie i rozmowy. A poniewa

ja miałem na głowie o

wiele wa

niejsze sprawy, od razu wsiadłem w samochód i wróciłem do domu.

Poci

ł j

ku sobie, a potem podniósł do góry

i zacz

ł si

z ni

w miejscu.

- Pierre, czy ty co

piłe

? Roze

miany, postawił j

na ziemi.

- Ani kropli. Przecie

mówi

e wła

nie przyjechałem z Pary

a - powtórzył. - Ale czuj

tak,

jakbym był pijany. Ze szcz

ęś

cia. Przepraszam,

e nie dzwoniłem, ale potrzebowałem czasu,

eby pogodzi

z trudn

prawd

o swoim mał

stwie.

Znów spowa

niał.

- Kiedy byłem teraz w Pary

u, poszedłem do mieszkania, które wynajmowali

my z Liliane.

Zadzwoniłem z dołu domofonem, przedstawiłem si

i powiedziałem,

e kiedy

tu mieszkałem i

li to mo

liwe, chciałbym odwiedzi

stare k

ty. O dziwo, młody m

ęż

czyzna, z którym

rozmawiałem, zaprosił mnie na gór

. Okazało si

e mieszka tam ze swoj

dziewczyn

Obydwoje byli bardzo sympatyczni, zaproponowali mi co

do picia, ale podzi

kowałem.

Powiedziałem im,

e chc

tylko powspomina

przeszło

ść

- Bardzo prze

yłe

wizyt

- Nowi lokatorzy zupełnie zmienili wystrój wn

trz.

Pokój dzienny w niczym nie przypominał naszego pokoju. Rozejrzałem si

wokół i nagle

poczułem,

ogarnia mnie bezgraniczny spokój i dziwna rado

ść

. Od bardzo dawna nie

wiadczałem tak pozytywnych uczu

. Kiedy w ko

cu stamt

d wyszedłem, miałem

pewno

ść

e po

egnałem si

z przeszło

. Razem z ni

znikły l

ki, które mnie

prze

ladowały.

Odetchn

ł z ulg

, jak kto

, kto pozbył si

ogromnego ci

ęż

aru.

- Moje mał

stwo to ju

zamkni

ty rozdział. Czuj

wolny, chc

zacz

ąć

normalnie

Chc

eby

my ju

zawsze byli razem.

Umilkł i spojrzał jej w oczy. Nigdy dot

d nie widziała go w takiej euforii. Miał w sobie

rado

ść

człowieka, który wreszcie pogodził si

z samym sob

- Chod

my gdzie

wieczorem - zaproponował. Chc

z tob

towa

odzyskan

wolno

ść

. Pomy

l tylko, koniec z wyrzutami sumienia! Koniec z rozdrapywaniem starych ran.

Nareszcie mo

emy by

razem. Musimy wszystko omówi

, podj

ąć

jakie

decyzje. Bardzo

bym chciał,

eby to był niezapomniany wieczór. Najpi

kniejszy, jaki dot

d nam si

zdarzył...

- Tak si

ciesz

e wróciła ci ch

ęć

ycia! Obj

ła go za szyj

, a on przytulił j

mocno i

zacz

ł całowa

. Zamkn

ła oczy i poddała si

miłosnej magii, ale jej szcz

ęś

cie nie trwało

długo. Cho

w ramionach Pierre'a zapominała o bo

wiecie, to jednak z tyłu głowy

kołatała si

e przecie

takie szcz

ęś

cie, o jakim mówił, jest dla niej nieosi

galne. Co

prawda nie musi ju

zmaga

z mitem idealnej

ony, ale nie ma prawa my

o stałym

zwi

zku. I nie wolno jej udawa

e jest inaczej.

- Rozmawiałem ju

z Christophe' em i N adine mówił tymczasem Pierre. - Zgodzili si

wolny wieczór, wi

c zarezerwowałem dla nas stolik w wyj

tkowym miejscu. Pojedziemy tam

taksówk

eby

my mogli napi

szampana ...

Urwał i przyjrzał jej si

badawczo.

- Dlaczego nic nie mówisz? Czy wszystko jest w porz

dku?

Trudno było pozosta

oboj

wobec jego entuzjazmu, ale l

k zabił w niej cał

rado

ść

Pierre chce, by ten wieczór był wyj

tkowy, tymczasem ona b

dzie musiała sprawi

ogromny zawód. Nie miała poj

cia, sk

d we

mie sił

, by powiedzie

"nie", gdy zada jej

pytanie, którego si

spodziewała. A przecie

odpowied

nie mo

e by

inna. Dla jego

własnego dobra.

Przeczuwała,

e czeka ich wyj

tkowo trudna rozmowa, ale nie wyobra

ała sobie,

eby

mogli mówi

o tak trudnych i osobistych sprawach w restauracji pełnej ludzi.

- Jestem zm

czona - odparła wymijaj

co. - Miałam dzi

ęż

ki dzie

. Szczerze mówi

nie mam ochoty nigdzie i

ść

. Co ty na to,

eby

my zjedli kolacj

u mnie? Powiedzmy za

godzin

- Nie ma sprawy, b

dzie, jak chcesz. Ale i tak przymos

szampana.

Ledwie zd

ąż

yła kupi

na kolacj

, wzi

ąć

prysznic i nakry

do stołu, gdy przyszedł

Pierre. Nadal tryskał energi

i był w doskonałym humorze.

Zgodnie z obietnic

, zacz

li wieczór od szampana.

Kiedy wznie

li toast, z przera

eniem zdała sobie spraw

e by

e ju

za chwil

dzie

musiała rozwia

jego' nadzieje na stały zwi

zek.

- Wiesz co? Zostaw to gotowanie, bo z emocji i tak

hie mog

nic przełkn

ąć

. Lepiej usi

my i

porozmawiajmy - zaproponował, wyci

gaj

c j

z kuchni.

U siedli na kanapie, lecz zamiast rozmawia

, od razu zacz

li si

całowa

. Od tak dawna nie

byli sami, tylko we dwoje ...

- Rozlałam szampana - powiedziała, gdy zrobili przerw

na złapanie oddechu.

- Nic nie szkodzi. - Poszedł do kuchni i wrócił z butelk

. - Mam nadziej

e nie zapomnimy

tego wieczoru - rozmarzył si

, nalewaj

c jej nast

pny kieliszek. - Jacky, pewnie domy

lasz si

e chc

ci zada

ne pytanie ...

Odstawiła szampana na stolik obok kanapy. Serce bilo jej tak mocno,

e a

czuła pulsowanie

w skroniach.

- Mam zamiar zrobi

to jak Bóg przykazał - uprzedził i przykl

kł na jedno kolano. - Jacky, czy

zo-

staniesz moj

- Pierre, ja ... - Urwała, rozpaczliwie szukaj

c słów, które złagodziłyby odmow

· - Nie mog

ciebie wyj

ść

. Naprawd

. Nie mam prawa ci tego robi

- szepn

ła przez łzy.

Usiadł przy niej i otoczył j

ramieniem.

- Ale dlaczego? Wytłumacz mi, bo nic z tego nie rozumIem.

- Po tym, co prze

yłe

, powiniene

eni

z kobiet

, która urodzi ci dzieci. Przecie

nie

chcesz,

eby Christophe nigdy nie miał brata ani siostry. Ja nie jestem odpowiedni

kobiet

dla

ciebie.

- Co ty mówisz? Sam wiem najlepiej, kto jest dla mnie odpowiedni, a kto nie. Chc

z tob

- Pierre, przecie

wiesz,

e nie mog

mie

dzieci.

- Sk

d ci przyszło do głowy,

e ja chc

je mie

Zale

y mi wył

cznie na tobie. Do głowy by mi nie przyszło,

eby nara

na jeszcze jeden

ęż

ki poród. Przecie

mamy Christophe'a, a on ze swoimi pomysłami wystarczy za dziesi

ęć

pociech. Poza tym jest jeszcze twój chrze

niak, Thiery, no i Emma. Po co nam wi

cej dzieci?

ł po chusteczk

i delikatnieotarl jej łzy.

- Mamy wszystkó, czego trzeba do szcz

ęś

cia. Jedyne, o czym marz

, to

eby

za mnie

wyszła.

eby

ze mn

była na dobre i na złe. W zdrowiu i chorobie. W dostatku i biedzie. Dopóki

mier

nas nie rozdzieli.

- Prosz

, przesta

! Zaraz znów si

rozpłacz

- szepn

ła, czuj

c na policzkach ciepłe łzy. Tym ra-

zem jednak były to łzy szcz

ęś

cia. - Jeste

pewny,

e nie b

dziesz kiedy

ałował,

e nie

stworzyli

my prawdziwej rodziny?

- Jak to nie stworzyli

my? Przecie

jest nas troje: ty, ja i Christophe.

wystarczy. Nie chc

tob

dzieli

zjakim

bobasem! - U

miechn

ł si

ironicznie. - Je

li bardzo chcesz,

eby było nas

cej, mo

emy sobie kupi

psa albo kota. A dodatkowo papu

ki nierozł

czki, kilka złotych rybek,

chomika ...

- Jeste

niemo

liwy! - Roze

miała si

przez łzy.

- Tak bardzo ci

kocham - wyznała po chwili waha-

nia. - Chc

eby

był szcz

ęś

liwy.

- Sło

ce moje, ja jestem szcz

ęś

liwy! Ale tylko z tob

- rzekł, powa

niej

c. - Mnie te

zale

y na

tym,

eby było ci dobrze. Nawet nie potrafi

powiedzie

, jak mi przykro,

e straciła

dziecko.

Rozumiem,

e pogodziła

z tym,

e nie b

dziesz matk

. Szanuj

twoj

decyzj

, cho

wiem,

e wymusiły j

na tobie

okoliczno

ci. Przecie

my nie b

dziemy bezdzietni, bo mamy

Christophe'a. Widzisz chyba,

e mój ~yn kocha ci

jak rodzon

matk

. Ja te

kocham.

Zycie bez ciebie nie ma dla mnie sensu.

Przyjrzała si

jego powa

nej twarzy. Patrz

c w jego oczy, nie miała cienia w

tpliwo

ci,

jest z ni

szczery.

- Przekonałe

mnie - powiedziała cicho. - Nawet nie wi

sz, jak wielki ci

ęż

ar spadł mi z

serca.

wietnie. Zacznijmy wi

c od pocz

tku. - O

ywił si

i znów przed ni

ł. -

Potraktujmy moje pierwsze o

wiadczyny jak prób

generaln

. - Odchrz

ł. - Jacky, czy

zostaniesz moj

- Tak. Tak! Tak, tak, tak!!! - zawołała, nie posiadaj

c si

ze szcz

ęś

cia.

- Co ty na to,

eby

my zerwali z tradycj

i od razu zrobili prób

generaln

nocy po

lubnej?

- zapytał, wstaj

c i bior

c j

na r

ce.

- Genialna my

l! - U

miechn

ła si

, obejmuj

c go

za SzyJ

. Tak jak obiecał, była to najpi

kniejsza noc w ich

yciu. Jacky u

miechała si

z rozkosz

na my

l o tych, które jeszcze s

przed nimi.

Czuła,

e rozpiera j

rado

ść

i energia, postanowiła wi

c niezwłocznie przyst

organizowania

lubu. U siadła na łó

ku i si

ła po le

żą

cy na nocnej szafce notatnik.

- Co ty robisz? - zdziwił si

Pierre. Uniósł si

na łokciu i obserwował j

z wyrazem czuło

ci w

oczach. - Planuj

nasz

lub. Jak chcesz, mo

esz mi pomóc.

- Po pierwsze, trzeba ustali

dat

- zauwa

ył przy tomille. - Je

li o mnie chodzi, to im

szybciej, tym lepiej. Powiedz, kiedy b

dziesz mogła przeprowadzi

do mojego domu?

Chciałem powiedzie

, do naszego domu. Oczywi

cie pod warunkiem,

e ci odpowiada. Je

wolisz inny ...

- Twój dom jest pi

kny, ale nie tak wspaniały jak ty! - odparła, odkładaj

c notatnik. -

Wiesz, co mnie cieszy?

e nie b

musiała kupowa

zasłon do sypialni. - U

miechn

ła si

wskazuj

c głow

okno.

- Jak zawsze praktyczna.
- O, przepraszam, nie zawsze! - zaprotestowała.

- Potrafi

romantyczna.

- Mhm ... Zauwa

yłem ...

Pobrali si

pod koniec pa

dziernika w małym ko

ciółku w Sto Martin sur mer w obecno

licznie przybyłych przyjaciół, kolegów z pracy i krewnych.

Marcelowi przypadł zaszczyt poprowadzenia panny młodej do ołtarza. Jacky szła,

trzymaj

c go pod rami

, a tu

za nimi dreptali Emma i Christophe w roli druhny i dru

by. Gdy

ich mały orszak przystan

ł w szeroko otwartych drzwiach ko

cioła, z góry popłyn

ły d

organów. Jacky spojrzała przed siebie i na ko

cu szerokiego przej

cia mi

dzy ławkami do-

strzegła Pierre'a stoj

cego przed ołtarzem. U

wiadomiła sobie,

e oto przed jej oczami

rozgrywa si

scena wyj

ta z jej dziewcz

cych marze

- Jak dobrze,

e tym razem nie przydepn

łam sobie sukienki - szepn

ła Emma,

poprawiaj

c fałdy ró

owej satyny. - Jacky, pami

tasz, jak musiała

spina

mi sukienk

szpilkami na

lubie mojej mamy?

- Pami

tam. Była

prze

liczn

druhn

- Bardzo podoba mi si

twoja suknia - pochwaliła dziewczynka. - To jedwab?

- Tak. Jedwab i koronki - odrzekła Jacky, zerkaj

c na Christophe'a, który był wyj

tkowo

blady i milcz

cy. Biedactwo, chyba przytłoczył go nadmiar wra-

, pomy

lała ze

współczuciem. - Dobrze si

czujesz, skarbie? - zapytała, pochylaj

c si

nad nim.

- Ten kołnierzyk jest okropnie ciasny - j

ł, wciskaj

c palec mi

dzy brzeg sztywnej stójki a

szyj

· - Poczekaj, zaraz go rozlu

nimy - pocieszyła go

i odpi

ła haftk

. - Teraz lepiej? - O tak. Dzi

ki!

- Jacky, czekaj

na nas - przypomniał Marcel.

- Wiem. Jeszcze sekund

- poprosiła, chc

c si

upewni

, czy Christophe na nic si

nie skar

- Bardzo si

ciesz

e zostaniesz moj

mam

~ szepn

ł, obejmuj

c j

za szyj

- A ja si

ciesz

e b

miała takiego kochanego

synka - odszepn

ła.

Potem wyprostowała si

, wzi

ła Marcela pod r

i z rado

w sercu ruszyła w stron

ołtarza, gdzie czekał na ni

naj wspanialszy m

ęż

czyzna, jakiego mogła sobie wymarzy

...

EPILOG

- Mog

teraz wzi

ąć

na r

ce? - zapytała Debbie, gdy Jacky sko

czyła przewija

dwutygodniow

Suzanne.

- Tak, ale pod warunkiem,

e dasz mi swoj

Marguerite - odparła z u

miechem.

- Zgoda. No to si

zamie

my!

Trzytygodniowa Marguerite zamkn

ła oczy i spokojnie zasn

ła w ramionach Jacky.

- Wiesz,

e jutro -mija pierwsza rocznica naszego

lubu? - zapytała Jacky przyjaciółk

. -

Pierre chce,

eby

towali tylko we czwórk

, ale ja zamie-

. rzam go namówi

na wielk

imprez

. Chciałabym zaprosi

kolegów ze szpitala, zwłaszcza

tych z ginekologii i poło

nictwa, bo przecie

to dzi

ki nim mam moj

liczn

córeczk

mówiła, obserwuj

c morze widoczne z okien sypialni. - Kiedy okazało si

e jestem w

ąż

y, byłam w szoku. Naprawd

nie s

dziłam,

e to si

e zdarzy

. A potem, kiedy

wyniki testów potwierdziły moje przypuszczenia, my

lałam,

e oszalej

z rado

ci.

- Pami

tam, kiedy mi o tym powiedziała

. Była

w siódmym nIebie - potakn

ła Debbie. -

Widziałam jednak,

e si

martwisz, czy wszystko b

dzie dobrze. Nic ci wtedy nie mówiłam,

ale ...

- Bo

e, jak ja si

bałam tej ci

ąż

y i porodu! - przyznała Jacky. - A Pierre chyba jeszcze

bardziej. Chuchał na mnie i dmuchał, jakbym była z porcelany. Nadal tak si

o mnie

troszczy. Jest przeciwny urz

dzaniu du

ego przyj

cia, bo uwa

e jeszcze nie odzyskałam

sił. W sumie chyba ma racj

. Przecie

emy zaprosi

ci troch

pó

niej.

-' Co za pi

kny widok! - zawołał Marcel, który wła

nie wszedł do pokoju i chwil

przygl

dał

im si

z wyra

przyjemno

. - I wcale nie mam na my

li ogrodu ani morza.

licznie

wygl

dacie wy, moje panie. Dwie mamy i ich nowo narodzone córeczki.

- Przyznaj si

, podsłuchiwała

! - rzekła Debbie.

- Ale

d! - Pierre po

pieszył w sukurs koledze.

- Mówiły

cie tak gło

no,

e słycha

was było na dole.

- Podszedł do Jacky i poło

ył dłonie na jej ramionach.

- Je

li czujesz si

na siłach urz

dzi

przyj

cie, nie

sprzeciwiał.

- Zastanowimy si

nad tym pó

niej.

- Na nas ju

czas - powiedziała Debbie.

Pierre ostro

nie wzi

ł' od niej Suzanne, a ona od razu przytuliła si

do niego. Popatrzył na

z ogromn

tkliwo

- Chod

, królewno, tata poło

y ci

do łó

eczka

- szepn

ł, całuj

c j

w główk

. - O czymplotkowały

cie, dziewczyny? - zapytał, siadaj

c obok Jacky, gdy Debbie ju

wyszła.

- O tym, jak wiele mo

e zmieni

przez rok. Kto by wtedy pomy

lał,

e zostan

matk

- Była

bardzo dzielna, kochanie! - westchn

ł. A ja si

tak o ciebie bałem.

- Wiem. - Z czuło

zmierzwiła mu włosy. - Byłe

dla mnie ogromnym wsparciem, cho

czasem prze sadzałe

! Jak sobie pomy

o tych wszystkich bada-

niach, które kazałe

mi robi

- Musiałem si

upewni

e nic ci nie grozi. Dlatego zgodziłem si

z opini

twojego

lekarza,

e dwa ostatnie miesi

ce powinna

dzi

w szpitalu.

- Bardzo si

przed tym broniłam. Nie chciałam zostawa

tam bez ciebie. Gdy na to patrz

z dzisiejszej perspektywy, ciesz

e mnie przekonałe

. Kiedy zacz

ł si

poród ...

- To musiało by

dla ciebie traumatyczne, prawda?

- Tak, ale wszystko poszło niesamowicie szybko.

Spodziewałam si

najgorszego, tymczasem ... - Urwała, szukaj

c słów, które w pełni

oddałyby to, co wtedy czuła.

- Kiedy przyszedłem do sali porodowej, mówiła

e' strasznie cierpisz - przypomniał.

- Tak mówiłam? Nic nie pami

tam. Dostałam ko

dawk

rodków znieczulaj

cych.

- Dobrze,

e poród zacz

ł si

w szpitalu. Gdyby karetka musiała zabra

z domu,

niepotrzebnie straciliby

my cenny czas. Gdyby co

stało tobie albo Suzanne ....

Wolał nawet o tym nie my

- Nie potrafi

powiedzie

, jak bardzo jestem z tob

szcz

ęś

liwy - szepn

ł, tul

c j

do siebie.

- Tak bardzo ci

kocham.

- Ja ciebie te

Dobiegaj

ce z dołu głosy wyrwały ich z transu. - Zdaje si

e wrócili Christophe i

Nadine.
- Mamo! Narysowałem dla ciebie Suzanne! - wołał

chłopiec, biegn

c na gór

. - Tata? Ju

wróciłe

z pracy?! - ucieszył si

, wpadaj

c do

pokoju. - Popatrz, podoba ci si

mój rysunek? Powiedz, czy Suzanne jest podobna?

- Spójrz, kochanie. - Pierre podał kartk

Jacky.

- Uderzaj

co - powiedziała, podchodz

c z rysun-

kiem do łó

eczka. - Oprawi

go w ramki. W ko

cu to . pierwszy portret Suzanne.

- Narysowany przez prawdziwego, cho

jeszcze nie odkrytego artyst

- dodał Pierre z

powag

- Pójdziemy na pla

żę

? - zapytał Christophe.

- My mo

emy pój

ść

, ale dla mamy i twojej sio-

strzyczki jest dzi

troch

za chłodno.

- Ubior

ciepło i pójd

z wami. A Suzanne b

dzie teraz spała, wi

c zostawi

Nadine.

- Jeste

pewna,

e spacer nie b

dzie zbyt m

cy?

- zaniepokoił si

Pierre.

- Nie martw si

, naprawd

wietnie si

czuj

. Jesz-

cze troch

i b

jak nowa.

miechn

ła si

do niego, a on spojrzał na ni

z tak

czuło

e przebiegł j

rozkoszny dreszcz. Wci

ąż

w sobie bezgranicznie zakochani. Jacky była pewna,

e ten

płomie

nigdy nie zga

nie ...

________________________________

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Barker Margaret Dzika plaza
Barker Margaret Dzika plaża 2
Barker Margaret Dzika plaza
Barker Margaret Dzika plaza
Barker Margaret Recepta na miłość 02 Dzika plaża
Barker Margaret Recepta na miłość 02 Dzika plaża
Barker Margaret Greckie wesele
Barker Margaret Szpital w Indiach(1)
Barker Margaret A jednak ty
285 Barker Margaret Morze Śródziemne 02 Greckie wesele
Barker Margaret Dylemat chirurga
258 Barker Margaret Dylemat chirurga
252 Barker Margaret Wyspa marzeń
317 Barker Margaret Pod włoskim niebem
Barker Margaret Dylemat chirurga
011 Barker Margaret Dylemat chirurga 2
11 Barker Margaret Dylemat chirurga

więcej podobnych podstron