JENNY CARROLL / MEG CABOT

KRAKSA W GÓRACH

Ku pamięci J.V. Q.

1

- To jest życie... - westchnęła Gina. Trudno było się z nią nie zgodzić. Wylegiwaliśmy się na płazy
w Carmelu w bikini, wchłaniając promienie słoneczne w balsamicznym powietrzu o temperaturze
dwudziestu pięciu stopni. Jak na marzec, z nieba lał się żar. Cóż, to w końcu Kalifornia.
- Mówię poważnie - ciągnęła Gina. - Nie wiem, jak ty możesz znosić to dzień w dzień.
Leżałam z zamkniętymi oczami. W mojej wyobraźni tańczyły wizje smukłych, oszronionych
butelek coli light. Gdyby tak mieli na plaży obsługę kelnerską... To była jedyna rzecz, której mi
brakowało, słowo daję. Wypiłyśmy już wszystkie napoje z podręcznej lodówki, a żeby dotrzeć do
sklepu Jimmy'ego, należało odbyć naprawdę długi spacer po schodach w górę.
- Znosić co? - mruknęłam.
- Chodzenie do szkoły - odparła Gina. - Kiedy masz tę bajeczną plażę o krok od domu.
- Jest ciężko - przyznałam, nie otwierając oczu. - Ale ukończenie szkoły średniej nadal uchodzi za
jedno z ważniejszych osiągnięć w życiu. Słyszałam, że bez dyplomu szkoły średniej nie ma nadziei
na stanowisko menedżerskie w Starbucks

∗

, o które będę się starała, gdy tylko zostanę absolwentką.

- Poważnie, Suze - powiedziała Gina. Poczułam, jak się wierci, i otworzyłam oczy. Oparła się na
łokciach i obserwowała plażę przez ciemne raybany. - Jak ty możesz to wytrzymać?
No właśnie, jak? Było wspaniale. Pacyfik ciągnął się daleko, jak okiem sięgnąć, przechodząc z
turkusowej zieleni w granat w miarę zbliżania się do linii horyzontu. Olbrzymie fale rozbijały się o
żółty brzeg, podrzucając surferów jak kawałki drewna. Po prawej stronie wznosiły się zielone klify
plaży Pebble. Po lewej, ogromne, oblepione przez foki bloki skalne, przedsionek Big Sur,

poszarpanego, kamienistego odcinka wybrzeża Oceanu Spokojnego.
Słońce przypiekało mocno, wypalając mgłę, która wcześniej o mało nie wpłynęła na zmianę
naszych planów. Wszystko było doskonałe. Po prostu raj.
Gdyby tylko ktoś przyniósł mi coś do picia...
- O mój Boże. - Gina zsunęła okulary, zerkając ponad oprawką. - Popatrz tylko na to.
Powędrowałam spojrzeniem we wskazanym kierunku. Ratownik, który dotąd siedział na białej
wieży o parę metrów od naszych ręczników, nagłe zeskoczył z krzesła, ściskając pomarańczową
deskę do pływania. Z kocim wdziękiem wylądował na piasku i rzucił się w fale. Jego mięśnie
poruszały się pod ciemno opaloną skórą, a jasne długie włosy falowały na wietrze.
Turyści sięgnęli po aparaty fotograficzne, plażowicze zażywający kąpieli słonecznej usiedli, by
mieć lepszy widok. Przestraszone mewy poderwały się do lotu, a ludzie zbierający śmieci
pośpiesznie usunęli się ratownikowi z drogi. Wyginając szczupłe muskularne ciało, ratownik
zanurkował w głębinie, żeby wynurzyć się parę metrów dalej, płynąc szybko w stronę ofiary
zdradliwego prądu.
Z rozbawieniem stwierdziłam, że ową ofiarą jest nie kto inny, jak jeden z moich przyrodnich braci,
Przyćmiony, który towarzyszył nam dzisiaj na plaży. Rozpoznałam jego głos natychmiast, kiedy
zaczął wściekle przeklinać swojego wybawcę za próbę uratowania życia i ośmieszenia w oczach
rówieśników, jak tylko ratownik wyniósł go na brzeg.
Ratownik, ku mojemu zachwytowi, odpowiedział mu pięknym za nadobne.
Gina, która z najwyższą uwagą śledziła rozwój wydarzeń, stwierdziła leniwie:
- Ale dupek.
Najwyraźniej nie rozpoznała ofiary. Poinformowała mnie wcześniej, co ogromnie mnie zdziwiło, że
mam niesamowite szczęście, ponieważ moi bracia przyrodni są okej. Nawet Przyćmiony.
No, ale Gina nigdy specjalnie nie wybrzydzała, jeśli chodzi o chłopców.
Teraz westchnęła i ułożyła się z powrotem na ręczniku.
- To wszystko - powiedziała, wsuwając okulary na nos - było strasznie denerwujące. Z wyjątkiem
tego momentu, kiedy ratownik przebiegał obok nas. To mi się zdecydowanie podobało.
Parę minut później ratownik podążał z powrotem w naszą stronę. Z mokrymi włosami było mu tak
samo do twarzy jak z suchymi. Wspiął się zwinnie na wieżę, porozmawiał krótko przez radio -
prawdopodobnie ostrzegając, aby uważać na wyjątkowo głupiego zapaśnika w piance, popisującego
się przed najlepszą przyjaciółką przyrodniej siostry, która właśnie przyjechała w odwiedziny - a
potem ponownie skierował wzrok na morze w poszukiwaniu innych potencjalnych topielców.
- To jest to - oświadczyła niespodziewanie Gina. - Zakochałam się. Ratownik jest mężczyzną,
którego poślubię.
Rozumiecie, co mam na myśli? Totalny brak wymagań.
- Wyszłabyś - powiedziałam zdegustowana - za każdego faceta w kąpielówkach.
- Nieprawda - obruszyła się Gina. Wskazała na siedzącego niedaleko turystę o szczególnie
owłosionych plecach, w obcisłych kąpielówkach, obok spalonej słońcem małżonki. - Nie mam na
przykład ochoty wyjść za tamtego.
- Oczywiście, że nie. Już jest zajęty. Gina przewróciła oczami.
- Jesteś taka dziwna. Daj spokój, chodźmy po coś do picia.
Podniosłyśmy się, odnalazłyśmy szorty i sandały, a następnie wbiłyśmy się w nie i poczłapałyśmy
po gorącym piasku w stronę stopni prowadzących na parking, gdzie Śpiący zostawił samochód.
- Chcę koktajl czekoladowy. - Oznajmiła Gina, kiedy dotarłyśmy na chodnik. - Nie taki wymyślny,
jak wszędzie sprzedają. Chcę całkowicie sztuczny, czysto chemiczny koktajl, taki jak u Mickiego
D.
- Tak, jasne - wysapałam, usiłując złapać oddech. Wspinaczka po tych schodach to nie zabawa. A

jestem w niezłej formie. Ćwiczę kick boxing praktycznie co wieczór. - Będziesz musiała pojechać
do innego miasta, bo tutaj nigdzie nie ma fast foodów.
Gina wzniosła oczy do nieba.
- Co to za zapyziałe miasteczko? - pożaliła się, udając oburzenie. - Żadnych fast foodów, świateł
ulicznych, przestępstw ani miejskiej komunikacji.
Nie mówiła poważnie. Odkąd poprzedniego dnia przybyła tutaj z Nowego Jorku, zachwycała się
moim nowym życiem:
fantastycznym widokiem z okna sypialni, zdolnościami kulinarnymi mojego ojczyma. W
najmniejszym stopniu nie lekceważyła też wysiłków moich przyrodnich braci, aby jej zaimpo-
nować. Nie powiedziała ani razu, tak jak miałam nadzieję, Śpiącemu czy Przyćmionemu, którzy
starali się ojej względy, żeby poszli w cholerę.
- Jezu, Simon - westchnęła, kiedy ją o to zapytałam - są przystojni, jak nie wiem co. Czego ty się po
mnie spodziewasz?
Przepraszam? Moi bracia przyrodni przystojni?
Coś tu nie gra.
Co do przystojniaków, to nie trzeba było szukać dalej niż przy kontuarze u Jimmy'ego, w sklepiku
naprzeciwko schodów na plażę. Tępy jak nadmuchiwana zabawka Kurt - przysięgam, że tak się
właśnie nazywa - był i tak olśniewający. Po umieszczeniu na ladzie wilgotnej butelki coli light,
którą wydobyłam z chłodziarki, zerknęłam na niego zalotnie. Pochłonięty lekturą gazetki
poświęconej surfowaniu nie zwrócił uwagi na moje lubieżne spojrzenie. Chyba byłam odurzona
słońcem, bo po prostu stałam, gapiąc się na Kurta, ale tak naprawdę myślałam o kimś zupełnie
innym.
O kimś, o kim nie powinnam w ogóle myśleć.
Pewnie dlatego nie zareagowałam, kiedy Kelly Prescott powiedziała mi „cześć”. W ogóle jej nie
zauważyłam.
Dopóki nie pomachała mi dłonią przed twarzą, mówiąc:
- Halo, Ziemia do Suze. Suze, wracaj.
Oderwałam oczy od Kurta i stwierdziłam, że przede mną stoi Kelly, przewodnicząca drugiej klasy,
promienna blondynka i wyrocznia mody. Była w długiej rozpiętej koszuli, spod której wyłaniał się
oliwkowozielony kostium bikini z dzianiny Cieliste wstawki zasłaniały nagą skórę w oczkach
ściegu.
Obok Kelly stała Debbie Mancuso, pełniąca od czasu do czasu rolę dziewczyny mojego brata,
Przyćmionego.
- O mój Boże! - wykrzyknęła Kelly. - Nie miałam pojęcia, że jesteś dzisiaj na plaży, Suze. Gdzie
leżysz?
- Obok wieży ratownika - odparłam.
- O Boże - powtórzyła Kelly. - My tam dalej, przy schodach.
Teraz przemówiła Debbie, siląc się na obojętny ton:
- Zauważyłam na parkingu ramblera. Czy Brad pływa na desce?
Brad to imię mojego brata, którego ja nazywam Przyćmiony.
- A Jake? - zainteresowała się Kelly.
Jake to ten brat, którego nazywam Śpiącym. Z zupełnie niepojętych dla mnie powodów Śpiący,
najstarszy rocznik w Akademii Misyjnej, oraz Przyćmiony, który jest, podobnie jak ja, w drugiej
klasie, uchodzą za wyjątkowo atrakcyjnych chłopaków Jest oczywiste, że obie te dziewczyny nie
widziały moich braci w trakcie posiłku. To naprawdę obrzydliwy widok.
- Owszem - odpowiedziałam.
A ponieważ wiedziałam doskonale, o co im chodzi, dodałam:

- Może się przyłączycie?
- Świetnie! - wykrzyknęła Kelly. - Bardzo chęt...
Pojawiła się Gina i Kelly urwała w pół słowa. Cóż, Gina należy do tych dziewcząt, na widok
których ludzie urywają w pół słowa. Ma prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, a fakt, że ostatnio
zaplotła włosy w milion sztywnych warkoczyków koloru miedzi, tworzących wieniec o promieniu
dziesięciu czy dwunastu centymetrów, sprawiał tylko, że wydawała się wyższa. Ponadto miała na
sobie czarne bikini, na które naciągnęła szorty niepozostawiające miejsca na oddychanie.
Och, poza tym po dniu spędzonym na słońcu jej skóra, zwykłe koloru kawy z mlekiem, ściemniała
do koloru espresso, co w połączeniu z obrączką w nosie i prawie pomarańczowymi włosami dawało
niesamowity efekt.
- Pycha - sapnęła Gina, ciskając sześciopak z koktajlami na ladę obok mojej coli. - Hura! Wspaniała
chemiczna kompozycja.
- Eee, Gino - powiedziałam, mając nadzieję, że nie spodziewa się po mnie, że pomogę jej to wypić.
- To moje koleżanki ze szkoły, Kelly Prescott i Debbie Mancuso. Kelly, Debbie, to jest Gina
Augustin, przyjaciółka z Nowego Jorku.
Gina otworzyła szeroko oczy. Przypuszczam, że zdumiał ją fakt, że w ogóle nawiązałam jakieś
znajomości. W Nowym Jorku, poza Giną, zdecydowanie nie miałam zbyt wielu kolegów i
przyjaciół. Starała się jednak opanować zdziwienie i grzecznie zapytała:
- Jak się macie?
Debbie coś mruknęła, ale Kelly od razu przeszła do rzeczy:
- Skąd wytrzasnęłaś te niesamowite szorty?
To właśnie wtedy, kiedy Gina odpowiadała na to pytanie, zauważyłam czwórkę młodych ludzi w
wieczorowych strojach, stojących koło półki z kremami do opalania.
Dziwne, że wcześniej nie zwróciłam na nich uwagi. No tak, ale rzecz polega na tym, że przedtem
ich tam nie było.
A potem nagłe się pojawili.
Jako mieszkanka Brooklynu widziałam dużo dziwniejsze rzeczy niż czworo elegancko ubranych
nastolatków w barku na plaży w niedzielne popołudnie. Ale ponieważ to nie był Nowy Jork, tylko
Kalifornia, ten widok był zupełnie nie na miejscu. Jeszcze dziwniejsze wydawało się to, że owa
czwórka usiłowała podnieść skrzynkę z dwunastoma piwami.
Nie żartuję. Dwunastopak, w pełnym świetle dnia, w strojach jak na bankiet. Dziewczęta miały
nawet bukieciki przypięte do sukienek. Kurt nie jest fizykiem jądrowym, jasne, ale chyba nie
przypuszczali, że tak po prostu pozwoli im wyjść z piwem, zwłaszcza w takich strojach.
Uniosłam okulary, żeby lepiej im się przyjrzeć.
I wtedy do mnie dotarło.
Kurt by ich nie ścigał. Nie ma takiej możliwości.
Ponieważ Kurt ich nie widzi.
A nie widzi ich dlatego, że są martwi.

2

Owszem, zgadza się. Mogę rozmawiać z umarłymi, widzę ich. To taki mój „specjalny” talent.
Wiecie, dar, z którym zapewne rodzimy się wszyscy i który wyróżnia nas spośród innych stworzeń
na tej planecie, ale który niewielu z nas w sobie odkrywa.
Ja odkryłam go w wieku około dwóch lat, kiedy spotkałam pierwszego ducha.
Otóż mój dar polega na tym, że jestem mediatorką. Pomagam umęczonym duszom zmarłych trafić
do właściwego miejsca w życiu pozagrobowym - gdziekolwiek by to było. Ogólnie rzecz ujmując,

porządkuję bałagan, jaki zostawili po sobie w momencie, kiedy się przekręcili.
Niektórzy mogą sądzić, że to świetna rzecz taka zdolność rozmawiania ze zmarłymi. Zapewniam
was, że tak nie jest. Po pierwsze, z paroma wyjątkami, zmarli nie mają niczego ciekawego do
powiedzenia. Po drugie, nie mogę przecież trąbić na prawo i lewo o moim niezwykłym talencie.
Kto by mi uwierzył?
No więc byliśmy wszyscy w barku u Jimmy'ego: ja, Kurt, Gina, Kelly, Debbie i duchy.
Cudownie.
Zastanawiacie się pewnie, dlaczego Kurt, Gina, Debbie i Kelly nie wybiegli z wrzaskiem na
zewnątrz, przekonawszy się, na drugi rzut oka, że to duchy. Roztaczały wokół siebie szczególny
blask, którym odznaczają się tylko dusze pokutujące, a który mówi: „Popatrz na mnie! Jestem
martwy!”.
Ale, naturalnie, Kurt, Gina, Debbie i Kelly nie mogli zobaczyć duchów. Widziałam je tylko ja.
Ponieważ to ja jestem mediatorką.
To koszmarne zajęcie, ale ktoś musi to robić.
Zapewniam was, w tej chwili nie byłam tym specjalnie zachwycona.
A to dlatego że duchy zachowywały się w sposób wysoce naganny. Próbowały, na tyle, na ile
zdołałam się zorientować, ukraść piwo. Niezbyt szlachetny cel, a do tego, jak się tak bliżej
zastanowić, zupełnie głupia sprawa, jeśli przypadkiem jest się martwym. Nie zrozumcie mnie źle -
duchy piją Na Jamajce tradycyjnie zostawia się kieliszek rumu kokosowego dla Chango Macho,
espiritu de la buena suerte. A w Japonii rybacy zostawiają sake dla swoich towarzyszy, którzy
utonęli.
Nie, w tym wszystkim głupie było to, że te duchy zachowywały się jak nowicjusze i nie miały
jeszcze dobrej koordynacji ruchów. Duchom nie jest łatwo podnosić przedmioty, nawet stosunkowo
lekkie. To wymaga długich ćwiczeń. Poznałam takie, które osiągnęły niezłą wprawę w dzwonieniu
łańcuchami, rzucaniu książkami, a nawet przedmiotami o większej wadze. Zwykle celując w moją
głowę. Ale to już inna historia.
Na ogół jednak podniesienie paczki z dwunastoma butelkami piwa zdecydowanie przekracza
możliwości przeciętnego ducha nowicjusza i ci klowni na pewno nie mieli szans tego zrobić.
Powiedziałabym im to, ale ponieważ byłam jedyną osobą, która widziała ich oraz dwunastopak
kiwający się za półką z kosmetykami, mogłoby to zrobić trochę dziwne wrażenie.
Coś jednak do nich dotarło, mimo że nie powiedziałam ani słowa. Jedna z dziewcząt, blondynka w
jasnobłękitnej obcisłej sukni, syknęła:
- Ta w czarnym kostiumie na nas patrzy!
Jeden z chłopaków - obaj w eleganckich garniturach, jasnowłosi, dobrze zbudowani, typowi
sportowcy, nie do odróżnienia jeden od drugiego - odezwał się:
- Wcale nie. Patrzy na olejek Bain de Soleil. Odsunęłam okulary na czubek głowy tak żeby mogli
stwierdzić, iż rzeczywiście gapię się właśnie na nich.
- Gówno - syknęli chłopcy jednocześnie. Upuścili pakę piwa, jakby nagle stanęła w ogniu. Nagła
eksplozja szkła spowodowała, że wszyscy w sklepie, poza mną, aż podskoczyli.
Kurt za ladą podniósł głowę znad gazety mówiąc:
- Co, u diabła?
A potem zrobił coś zaskakującego. Sięgnął pod ladę i wyciągnął kij bejsbolowy.
Gina obserwowała go z ogromnym zainteresowaniem.
- No dalej, przystojniaku - zachęciła go.
Kurt nie zwrócił uwagi na słowa zachęty. Podszedł wprost do leżącej na ziemi paczki. Popatrzył na
ociekającą pianą mieszaninę szkła i kartonu i zapytał ponownie żałosnym tonem:
- Co, u diabła?

Tylko że tym razem nie powiedział „u diabła”, jeśli wiecie, co mam na myśli.
Gina także podeszła do miejsca wypadku.
- No, to niesamowite. - Popukała czubkiem sandałka na grubej podeszwie w duży odłamek szkła. -
Jak to się mogło stać? Trzęsienie ziemi?
Kiedy mój ojczym, wioząc Ginę z lotniska do naszego domu, zapytał, czego oczekuje po swoim
pobycie w Kalifornii, odparła bez wahania: „Porządnego trzęsienia”. Trzęsienie ziemi to nie jest
coś, z czym można się spotkać w Nowym Jorku.
- Nie było żadnego trzęsienia - odparł Kurt. - A to piwo jest z lodówki pod ścianą. Skąd się tutaj
wzięło?
Kelly i Debbie przyłączyły się do Kurta i Giny w ocenianiu szkód i zastanawianiu się nad ich
przyczynami. Tylko ja zostałam tam, gdzie byłam. Mogłam im to wyjaśnić, nie sądzę jednak, żeby
ktoś mi uwierzył. No, Gina pewnie by uwierzyła. Wiedziała odrobinę. Więcej niż ktokolwiek z
moich znajomych, z wyjątkiem, być może, mojego najmłodszego przyrodniego brata, Profesora,
oraz ojca Dominika.
Ale to i tak nie było dużo. Nigdy nie rozpowiadam o tych sprawach. Wiecie, to ułatwia życie.
Uznałam, że najmądrzej będzie trzymać się od tego z daleka. Otworzyłam puszkę coli i upiłam
spory łyk. Ach, ten benzoesan sodu. Działa niezawodnie.
Dopiero wtedy mój wzrok padł przypadkiem na nagłówek na pierwszej stronie lokalnej gazety.
Samochód spada z mostu o północy. Cztery osoby nie żyją.
- Może - mówiła Kelly - ktoś wziął to piwo i chciał je kupić, a potem, w ostatniej chwili zmienił
zdanie i zostawił je na półce...
- Tak - wpadła jej w słowo pełna entuzjazmu Gina. - A potem strąciło je trzęsienie ziemi!
- Nie było żadnego trzęsienia ziemi - stwierdził Kurt. Jego głos nie brzmiał jednak tak pewnie jak
poprzednio. - Prawda?
- Coś poczułam - mruknęła Debbie. Kelly na to:
- Owszem, ja chyba też.
- Przez chwilę - dodała Debbie.
- Tak - zgodziła się Kelly.
- Cholera! - Gina oparła ręce na biodrach. - Chcecie mi powiedzieć, że było trzęsienie ziemi, a ja
niczego nie zauważyłam?
Wyciągnęłam gazetę ze stosu i rozłożyłam ją na ladzie.

Czworo uczniów najstarszego rocznika z Liceum imienia Roberta Louisa Stevensona zginęło

tragicznie w wypadku samochodowym zeszłej nocy, kiedy wracali do domu z wiosennego balu.

Felicję Bruce, 17; Marka Pulsforda, 18; Josha Saundersa, 18; i Carrie Whitman, 18; uznano za

nieżyjących po tym, jak po czołowym zderzeniu na zdradliwym odcinku kalifornijskiej autostrady

numer 1 ich samochód rozbił barierkę, wpadając do morza.

- Co to za uczucie? - dopytywała się Gina. - Żebym wiedziała, gdy nastąpi kolejne.
- Cóż - powiedziała Kelly - to nie było duże trzęsienie. To było tylko... no, wiesz, jak się przeżyło
ileś tam, to można się zorientować. To takie uczucie... coś jakby mróz na karku. Włosy stają dęba.
- Tak - wtrąciła się Debbie. - Coś takiego właśnie poczułam. Nie żeby grunt usuwał mi się spod
nóg, ale jakby owiał mnie zimny wiatr.
- Dokładnie tak - potwierdziła Kelly.
Do wypadku przyczyniła się prawdopodobnie gęsta mgła, która napłynęła po północy znad morza,
powodując złą widoczność oraz pogorszenie warunków jazdy na odcinku wybrzeża znanym jako
Big Sur.

- To mi nie wygląda na trzęsienie ziemi - oświadczyła Gina sceptycznie. - To brzmi jak historia o
duchach.
- Ale to prawda - zapewniła Kelly. - Czasami zdarzają się wstrząsy na tyle niewielkie, że nie da się
ich wyczuć. Występują na małym obszarze. Na przykład dwa miesiące temu na terenie szkoły
nastąpił wstrząs, który zniszczył kawał dachu. I tyle. Nigdzie indziej nie spowodował jakichkolwiek
szkód.
Na Ginie nie zrobiło to wrażenia. Nie wiedziała tego, co wiedziałam ja, a mianowicie, że ten
kawałek dachu załamał się nie z powodu trzęsienia ziemi, ale na skutek działania sił nad-
przyrodzonych - podczas mojego starcia z opornym duchem.
- Mój pies zawsze wyczuwa trzęsienie ziemi - powiedziała Debbie. - Nie wychodzi wtedy spod
stołu przy basenie.
- Czy dzisiaj rano też siedział pod stołem? - dociekała Gina.
- Cóż - odparła Debbie. - Nie...
Kierowca drugiego pojazdu, młodociany, którego nazwiska policja nie podaje, został ranny w
wypadku, ale po krótkim pobycie w szpitalu w Carmelu wrócił do domu. Nie wiadomo na razie,
czy nadużycie alkoholu stanowiło jedną z przyczyn wypadku. Policja kontynuuje śledztwo.
- Popatrz - powiedziała Gina. Schyliła się i podniosła coś z kupki potłuczonego szkła u swoich stóp.
- Jedyny ocalały.
W ręku trzymała butelkę budweisera.
- Cóż - stwierdził Kurt, biorąc butelkę. - To już coś, jak sądzę.
Zabrzęczał dzwonek nad drzwiami sklepiku i do środka wkroczyli moi dwaj przyrodni bracia w
towarzystwie dwóch przyjaciół, amatorów surfingu. Zdążyli już zdjąć stroje do pływania i odstawić
gdzieś deski. Zamierzali, jak się wydaje, zrobić sobie przerwę na suszoną wołowinę, bo skierowali
się właśnie w stronę pojemników z tymże daniem, stojących na ladzie.
- Cześć, Brad - rzuciła Debbie zalotnie.
Przyćmiony oderwał się od suszonej wołowiny na dostatecznie długą chwilę, aby w sposób
zdradzający wyjątkowe zakłopotanie wybąkać „cześć”. Zakłopotanie wynikające z tego, że
jakkolwiek to właśnie z Debbie spotyka się od czasu do czasu, to tak naprawdę podoba mu się
Kelly.
Co gorsza, odkąd pojawiła się Gina, z nią także flirtuje bez cienia skrępowania.
- Cześć, Brad - powiedziała Gina. W jej głosie nie było zalotności. Gina nigdy nie flirtuje. Jest
bardzo bezpośrednia. To dlatego od siódmej klasy każdy sobotni wieczór spędza na randce. - Cześć,
Jake.
Śpiący, z ustami wypchanymi wołowiną, odwrócił się i zamrugał nerwowo. Kiedyś myślałam, że
ma problem z prochami, ale potem odkryłam, że on zawsze tak wygląda.
- Cześć - powiedział. Przełknął, a potem zrobił coś niezwykłego. No, jak na Śpiącego, w każdym
razie.
Uśmiechnął się.
Tego już było za wiele. Mieszkam z tymi chłopakami już prawie dwa miesiące - odkąd moja mama
wyszła za ich tatę i zmusiła mnie, żebym przeniosła się na drugi koniec kraju, abyśmy mogli
stworzyć jedną kochającą się dużą rodzinę - i przez ten cały czas może ze dwa razy widziałam
uśmiech Śpiącego. A teraz stoi tu, dosłownie śliniąc się na widok mojej najlepszej przyjaciółki.
To było chore, mówię wam. Chore!
- Więc - odezwał się Śpiący - wy, dziewczyny, nie wracacie? To znaczy, do wody?
- No - odparła Kelly powoli - to chyba zależy... Gina przeszła do sedna:
- A co wy robicie? - zapytała.
- Wracamy na jakąś godzinę - odpowiedział Śpiący. - A potem wstąpimy gdzieś na pizzę. Pójdziecie

z nami?
- Mnie pasuje - powiedziała Gina i spojrzała na mnie pytająco. - Simon?
Popatrzyłam tam, gdzie skierowała wzrok, na gazetę. Odłożyłam ją pośpiesznie.
- Jasne - mruknęłam. - Czemu nie.
Pomyślałam, że lepiej się najeść, póki jeszcze mogę. Czułam, że wkrótce będę bardzo zajęta.

3

Anioły z RLS - powiedział ojciec Dominik. Nawet na niego nie spojrzałam. Klapnęłam na jedno z
krzeseł przy biurku i grałam na gameboyu, którego skonfiskowano jakiemuś uczniowi i który w
końcu trafił do dolnej szuflady biurka dyrektora. Postanowiłam pamiętać o tej szufladzie w
okolicach świąt Bożego Narodzenia. Miałam pomysł, skąd wziąć prezenty dla Śpiącego i
Przyćmionego.
- Anioły? - burknęłam i to wcale nie dlatego, że paskudnie przegrywałam w Tetris. - Nie mieli w
sobie niczego anielskiego, jeśli chce ksiądz znać moje zdanie.
- Z tego, co mi wiadomo, byli bardzo interesującymi młodymi ludźmi. - Ojciec Dominik zaczął
przekładać gazety na biurku. - Bardzo zdolni. To chyba dyrektor szkoły nazwał ich Aniołami z RLS
w wypowiedzi dla prasy na temat tragedii.
- Aha... - Usiłowałam wpakować dziwnego kształtu obiekt na małe pole, na którym powinien się
znaleźć. - Anioły nie starają się podnieść dwunastopaka budweisera.
- Proszę. - Ojciec Dominik znalazł egzemplarz gazety, którą miałam wczoraj w ręku, tyle że on, w
przeciwieństwie do mnie, zadał sobie trud, żeby ją otworzyć. Znalazł stronę z nekrologami i ze
zdjęciami zmarłych. - Spójrz na to i powiedz, czy to tych młodych ludzi widziałaś. Oddałam mu
gameboya.
- Niech ojciec dokończy za mnie - powiedziałam, biorąc gazetę.
Ojciec Dominik popatrzył na gameboya z przerażeniem.
- Ojej - westchnął - obawiam się, że...
- Trzeba przesuwać te kształty tak, żeby wpasowały się w pola na dole. Im więcej rządków się
wypełni, tym lepiej.
Gameboy piszczał i brzęczał, gdy ksiądz gorączkowo wciskał guziki.
- O, mój Boże. Coś bardziej skomplikowanego i boję się, że... Nie dokończył zaabsorbowany grą.
Mimo że miałam czytać gazetę, zaczęłam mu się przyglądać.
To przemiły staruszek ten ojciec Dominik. Zwykle się na mnie wścieka, ale to nie znaczy, że go nie
lubię. W gruncie rzeczy czułam, ku swojemu zdumieniu, że moje przywiązanie do niego rośnie.
Stwierdziłam na przykład, że nie mogę się doczekać, kiedy do niego wpadnę i opowiem mu o tych
dzieciakach, które widziałam w sklepiku u Jimmy'ego. To chyba dlatego, że po szesnastu latach, w
ciągu których nie mogłam nikomu opowiedzieć o moich „szczególnych” zdolnościach, wreszcie
znalazłam kogoś, przed kim nie musiałam tego ukrywać, jako że ojciec Dominik posiadał tę samą
„szczególną zdolność” - co odkryłam pierwszego dnia w Akademii Misyjnej imienia Junipera Serry.
Ojciec Dominik jest jednak o niebo lepszym mediatorem ode mnie. No, może niekoniecznie
lepszym. Ale na pewno innym. Widzicie, on naprawdę uważa, że w postępowaniu z duchami
najbardziej sprawdzają się metody delikatnej perswazji i mądrego doradztwa. Tak samo jak w
przypadku żywych. Ja natomiast opowiadam się raczej za bardziej bezpośrednim podejściem, które
zwykle sprowadza się do użycia pięści.
Cóż, czasami te umarlaki po prostu nie mają ochoty nas słuchać.
Nie wszystkie, oczywiście. Niektóre słuchają z niezwykłą uwagą. Jak ten na przykład, który
mieszka w moim pokoju.
Ostatnio jednak staram się ze wszystkich sił nie myśleć o nim więcej niż to konieczne.

Skupiłam się na gazecie, którą wręczył mi ojciec Dominik. No tak, były tam Anioły z RLS. Ci sami
ludzie, których widziałam u Jimmy'ego, tylko że na zdjęciu nie mieli wieczorowych strojów.
Ojciec Dominik miał rację. Byli atrakcyjni. Bystrzy Przewodzili innym. Najmłodsza, Felicja, stała
na czele szkolnej drużyny cheerliderek. Mark Pulsfbrd kierował drużyną piłki nożnej. Josh
Saunders był przewodniczącym najstarszej klasy. Carrie Whitman została w zeszłym roku królową
balu absolwentów - może to nie stanowisko kierownicze, ale uzyskane w demokratycznym
głosowaniu. Czwórka atrakcyjnych, inteligentnych dzieciaków. Teraz zimne trupy.
W dodatku szykujących coś paskudnego.
Nekrologi były smutne i w ogóle, ale ja nie znałam tych ludzi. Chodzili do Roberta Louisa
Stevensona, najzaciętszego rywala naszej szkoły. Akademia Misyjna Junipero Serry, do której
chodzę ja i moi przyrodni bracia i której dyrektorem jest ojciec Dominik, na polu akademickim i
sportowym zawsze dostaje w tyłek od RLS. I chociaż nie jestem przesiąknięta „duchem szkoły”, to
jednak mam słabość do przegranych, a do nich Akademia Misyjna, w przeciwieństwie do RLS, z
pewnością należy.
Nie miałam więc zamiaru przywdziewać żałoby z powodu śmierci kilku uczniów z RLS. Zwłaszcza
wiedząc to, co wiem.
Nie to, że wiem tak dużo. W gruncie rzeczy wiem guzik z pętelką. Ale zeszłego wieczoru, po
powrocie z pizzy w towarzystwie Śpiącego i Przyćmionego, Gina uległa następstwom zmiany
strefy czasowej - jesteśmy trzy godziny do tyłu za Nowym Jorkiem, więc koło dziewiątej odpłynęła
na rozkładanym łóżku, które kupiła moja mama, żeby w czasie pobytu u nas miała na czym spać.
Nawet mi to odpowiadało. Mnie też zmęczył cały dzień na słońcu, byłam więc zadowolona, mogąc
siedzieć na własnym łóżku, po drugiej stronie pokoju i odrabiać geometrię, którą, jak zapewniłam
mamę, odrobiłam na długo przed przyjazdem Giny.
Właśnie wtedy koło mojego łóżka zmaterializował się Jesse.
- Ciii - mruknęłam, wskazując na Ginę, kiedy otworzył usta. Zanim się u mnie pojawiła,
wyjaśniłam mu, że Gina przyjeżdża z Nowego Jorku, żeby spędzić ze mną tydzień, i będę wdzięcz-
na, jeśli w tym czasie nie będzie się za często pokazywał.
To mało zabawne dzielić pokój z byłym lokatorem, a raczej z duchem byłego lokatora, jako że Jesse
nie żyje od mniej więcej półtora stulecia.
Z jednej strony jestem w stanie spojrzeć na to z punktu widzenia Jesse'a. To nie jego wina, że został
zamordowany. W każdym razie wydaje mi się, że taką właśnie śmiercią umarł. Nie pali się
specjalnie, co wydaje się zrozumiałe, żeby o tym mówić.
Sądzę również, że to nie jego wina, iż po śmierci, zamiast pójść do nieba, do piekła, innego życia
czy gdziekolwiek, dokąd udają się zmarli, wrócił do pokoju, w którym go zabito. Ponieważ, wbrew
temu co się myśli, większość ludzi nie kończy jako duchy. Broń Boże. Gdyby tak było, moje życie
towarzyskie byłoby tak... no, nie o to chodzi, że jest takie wspaniałe. Jako duchy kończą jedynie ci,
którzy zostawili na ziemi jakieś sprawy do załatwienia.
Nie mam pojęcia, jaką niezałatwioną sprawę zostawił Jesse - i prawdę mówiąc, nie jestem do końca
pewna, czy on to wie. No i to takie niesprawiedliwe, że muszę dzielić pokój z duchem zmarłego
chłopaka, który jest wściekle przystojny.
Mówić poważnie. Jesse jest za przystojny, żeby nie pozbawić mnie spokoju ducha. Jestem
mediatorką, ale to nie znaczy, że nie jestem istotą ludzką.
No, w każdym razie pojawił się teraz, po tym, jak mu powiedziałam, bardzo grzecznie, żeby nie
przychodził przez jakiś czas, z tym swoim męskim wyglądem i w ogóle, w stroju
dziewiętnastowiecznego luzaka. Wiecie, o co mi chodzi: obcisłe czarne spodnie, rozpięta biała
koszula...
- Kiedy ona wyjeżdża? - zapytał, odwracając moją uwagę od miejsca, w którym jego koszula
rozchylała się, ukazując niezwykłe muskularne ciało i kierując ją na twarz, absolutnie doskonałą,
jeśli nie liczyć maleńkiej białej blizny przecinającej jedną z brwi.
Nie zawracał sobie głowy szeptaniem. Gina nie mogła go przecież usłyszeć.

- Mówiłam ci - odburknęłam. Musiałam zniżyć głos do szeptu, ponieważ istniało
prawdopodobieństwo, że mnie ktoś usłyszy. - W następną niedzielę.
- Dopiero?
Jesse wydawał się zirytowany. Chciałabym móc powiedzieć, że złości się, ponieważ każdą chwilę,
którą spędzałam z Giną, uważa za ukradzioną jemu i nie może tego przeboleć.
Prawdę mówiąc jednak, mocno wątpię, żeby taka właśnie była przyczyna. Jestem pewna, że Jesse
mnie lubi i w ogóle...
Ale tylko jako przyjaciółkę. Nie w jakiś szczególny sposób. Dlaczego miałoby być inaczej? Ma sto
pięćdziesiąt lat, sto siedemdziesiąt, jeśli wziąć pod uwagę, że miał jakieś dwadzieścia, kiedy zginął.
Co chłopak, który istnieje sto siedemdziesiąt lat, może zobaczyć w szesnastoletniej uczennicy
szkoły średniej, która nigdy nie miała chłopaka i nie potrafi nawet zdać egzaminu na prawo jazdy?
No, chyba nie za wiele.
Nie owijając w bawełnę, wiedziałam doskonale, dlaczego Jesse niecierpliwi się w związku z Giną.
Z powodu Szatana.
Szatan to nasz kot. Mówię „nasz”, ponieważ, jakkolwiek zwierzęta zwykle nie znoszą duchów,
Szatan okazuje Jesse'owi niezwykłe przywiązanie. Miłość do Jesse'a równoważy w jakiś sposób
jego całkowity brak poszanowania dla mojej osoby, chociaż to ja go karmię, czyszczę jego kuwetę
oraz, och, no tak, uratowałam go przed nędznym życiem na ulicach Carmelu.
Czy to głupie stworzenie okazuje mi chociaż odrobinę wdzięczności? Ależ skąd! Ale Jesse'a
uwielbia. W gruncie rzeczy Szatan większość czasu spędza na zewnątrz i raczy się pojawiać, kiedy
czuje, że Jesse się zmaterializował.
Jak na przykład w tej chwili. Usłyszałam znajome łupnięcie na dachu nad gankiem - Szatan zwykle
tam ląduje, skacząc z sosny, na którą specjalnie się w tym celu wdrapuje. Po sekundzie
pomarańczowy koszmar władował się przez okno, specjalnie dla niego otwarte, miaucząc
przeraźliwie, jakby nie karmiono go od wieków.
Jesse podszedł do Szatana i zaczął drapać go za uszami, na co kot zareagował tak głośnym
mruczeniem, że bałam się, iż obudzi Ginę.
- Słuchaj - powiedziałam - to tylko tydzień. Szatan przeżyje.
Jesse spojrzał na mnie z takim wyrazem twarzy, jakby pomyślał, że poleciałam w dół na łeb na
szyję, jeśli chodzi o skalę IQ.
- Nie o Szatana się martwię.
Zmieszałam się. Wiedziałam, że nie może martwić się o mnie. To jest, owszem, odkąd go
poznałam, wpadłam parę razy w tarapaty - tarapaty, z których Jesse mnie wyciągał. Ale teraz nic się
nie działo. Cóż, z wyjątkiem czworga zmarłych młodych ludzi, których widziałam u Jimmy'ego.
- Tak? - Patrzyłam, jak Szatan, w ekstazie, pozwala Jesse'owi drapać się pod brodą. - No to o co
chodzi? Gina jest świetna. Nawet gdyby dowiedziała się o twoim istnieniu, wątpię, czy wybiegłaby
z wrzaskiem z pokoju. Pewnie chciałaby czasem pożyczyć od ciebie koszulę i tyle.
Jesse spojrzał na mojego gościa. Z Giny nie widać było niczego poza szeregiem wypukłości pod
kołdrą oraz mnóstwa jaskrawomiedzianych warkoczyków rozrzuconych na poduszce.
- Jestem pewien, że jest... świetna. - W głosie Jesse'a słychać było lekkie wahanie. Czasami z
trudem znosi mój dwudziestopierwszowieczny slang. Ale to nic nie szkodzi. Mnie działa na nerwy
jego hiszpański, z którego nie rozumiem ani słowa, a którego często używa. - Chodzi tylko o to, że
coś się stało...
To wzbudziło moją czujność. Powiedział to tak poważnie, jakby na przykład uświadomił sobie
nagle, że jestem kobietą jego snów i cały czas zmagał się z narastającym pociągiem wobec mojej
osoby, aż wreszcie mój niewiarygodny urok zmusił go do poddania się.
Kiedy się w końcu odezwał, powiedział tylko:
- Słyszałem to i owo. Rozczarowana opadłam na poduszki.

- Och, a więc wyczułeś wibracje Mocy, czyż nie tak, Luke? Jesse, zaskoczony, zmarszczył brwi.
Nie miał pojęcia, o czym mówię. Moje rzadkie przebłyski inteligentnego poczucia humoru na ogół
całkowicie mu umykają. Naprawdę to nic dziwnego, że nie zakochał się we mnie ani odrobinkę.
Westchnęłam.
- A więc słyszałeś coś od przyjaciół duchów. Co takiego?
Do Jesse'a często docierały różne informacje na, że tak powiem, planie spektralnym, rzeczy
niemające z nim żadnego związku, ale które zwykle, jak się już parę razy okazało, dotyczyły mnie.
Chodziło głównie o coś, co zagrażało mojemu życiu albo co kończyło się straszliwym bałaganem.
Ostatnim razem, kiedy „coś usłyszał”, o mało nie zostałam zamordowana przez developera -
psychopatę.
Rozumiecie więc zapewne, dlaczego moje serce zaczyna bić trochę niespokojnie za każdym razem,
kiedy Jesse wspomina, że coś słyszał.
- Pojawili się jacyś nowi - oznajmił, nie przestając pieścić Szatana. - Bardzo młodzi.
Uniosłam brwi, przypomniawszy sobie o ludziach w balowych strojach, których zobaczyłam u
Jimmy'ego. - Tak?
- Czegoś szukają - dodał Jesse.
- Tak, wiem. Piwa.
Jesse pokręcił głową. Miał nieobecny wyraz twarzy i nie patrzył na mnie, tylko jakby poza mnie, na
coś, co znajdowało się bardzo daleko za moim prawym ramieniem.
- Nie, nie piwa. Szukają kogoś. I są pełni gniewu. - Spojrzenie jego ciemnych oczu nabrało nagle
ostrości. - Są bardzo rozgniewani, Susannah.
Patrzył tak intensywne, że musiałam odwrócić wzrok. Jego oczy są ciemnobrązowe i często nie
mogę stwierdzić, gdzie przebiega granica między źrenicami a tęczówkami. To trochę wkurzające.
Prawie tak wkurzające jak to, że zawsze nazywa mnie pełnym imieniem, Susannah. Nikt, poza
ojcem Dominikiem, tak do mnie nie mówi.
- Rozgniewani? - Spojrzałam na podręcznik geometrii.
Młodzi ludzie, których widziałam, nie wydawali się ani trochę rozgniewani. Może najwyżej
przestraszeni, kiedy zdali sobie sprawę, że jestem w stanie ich zobaczyć. Ale nie rozgniewani.
Mówi widocznie o kimś innym.
- Dobrze. W porządku. Będę miała oczy otwarte. Dzięki. Jesse wyglądał, jakby chciał jeszcze coś
powiedzieć, ale Gina niespodziewanie przekręciła się na bok, podniosła głowę i zerknęła w moją
stronę.
- Suze? - zapytała sennie. - Z kim rozmawiasz?
- Z nikim. - Miałam nadzieję, że nie zauważy zawstydzenia na mojej twarzy. Nienawidzę jej
okłamywać. Jest przecież moją najlepszą przyjaciółką.
Gina uniosła się na łokciach i zagapiła na Szatana.
- A więc to jest ten sławny Szatan, o którym tyle słyszałam od twoich braci? Cholera, ale brzydki.
Jesse wyraźnie się zmieszał. Szatan jest jego pupilkiem i nie mógł tak po prostu przejść do
porządku dziennego nad tym, że nazywa się go „brzydkim”.
- Nie jest tak źle - powiedziałam, mając nadzieję, że Gina zrozumie i się zamknie.
- Naćpałaś się? - zainteresowała się Gina. - Simon, to coś ma tylko jedno ucho.
Nagle duże lustro w pozłacanej ramie, wiszące nad toaletką, zaczęło się trząść. Dzieje się tak
zwykle, kiedy Jesse się denerwuje. Kiedy jest naprawdę wkurzony.
Nieświadoma niczego Gina przyglądała się lustru z rosnącym podnieceniem.
- Hej! - krzyknęła. - Tak jest! Kolejne trzęsienie!
Miała, rzecz jasna, na myśli trzęsienie ziemi, ale to, podobnie jak poprzednie, nie miało nic
wspólnego z trzęsieniem ziemi. To tylko Jesse, który się wyżywał.

A potem buteleczka lakieru do paznokci, którą Gina zostawiła na toaletce, pofrunęła w powietrzu i,
rzucając wyzwanie prawu grawitacji, wylądowała do góry nogami w walizce Giny stojącej koło
łóżka.
Nie muszę chyba dodawać, że buteleczka z lakierem - szmaragdowozielonym - nie była zakręcona.
I że upadła na ubrania, których Gina jeszcze nie rozpakowała.
Gina wydała straszliwy krzyk, odrzuciła kołdrę i rzuciła się na podłogę, usiłując ratować, co się da.
Posłałam Jesse'owi wściekłe spojrzenie.
- Nie patrz na mnie w ten sposób, Susannah - powiedział niewinnie. - Słyszałaś, co o nim
powiedziała. - Wydawał się głęboko urażony. - Nazwała go „brzydkim”.
Jęknęłam.
- Bez przerwy powtarzam, że jest brzydki i nigdy tak się nie zachowałeś.
Uniósł przeciętą blizną brew i stwierdził:
- Kiedy ty to mówisz, to zupełnie co innego.
A potem, jakby nie mógł tego znieść ani minuty dłużej, zniknął, zostawiając niezadowolonego
Szatana i zdezorientowaną Ginę.
- Nie rozumiem - mruknęła Gina, podnosząc beznadziejnie poplamiony jednoczęściowy kostium w
lamparcie łatki. - Nie rozumiem, jak to się stało. Najpierw piwo w tym sklepie, a teraz to. Dziwna ta
Kalifornia.
Zastanawiając się nad tym wszystkim następnego dnia w gabinecie ojca Dominika, chyba byłam w
stanie zrozumieć, jak czuła się Gina. Musiało jej się wydawać, że ostatnio mnóstwo rzeczy nabrało
zdolności unoszenia się w powietrzu. A powodem tego była, czego Gina nie zauważyła, moja
obecność.
Czułam, że gdyby zastanawiała się nad tym przez cały tydzień, w końcu by załapała. Bez problemu.
Ojca Dominika całkowicie pochłonął gameboy. Odłożyłam gazetę i odezwałam się:
- Ojcze Dom...
Jego palce naciskały gorączkowo guziki, którymi przesuwało się figury. - Jedną chwileczkę,
Susannah, bardzo proszę...
- Hm, ojcze Dom? - pomachałam gazetą mniej więcej w jego stronę. - To oni. Ludzie, których
wczoraj widziałam.
- Eee... hm - mruknął ojciec Dominik, gameboy zapiszczał.
- Powinniśmy mieć na nich oko. Jesse mówił... - Ojciec Dominik wiedział o Jessie, jakkolwiek nie
zawarł z nim bliższej znajomości. Poważny problem stanowi dla niego fakt, że mieszka w moim
pokoju. Odbył z Jesse'em rozmowę na osobności, ale mimo że wyszedł z niej do pewnego stopnia
uspokojony - niewątpliwie w związku z brakiem ze strony Jesse'a śladu zainteresowania moją osobą
w kategoriach romantycznych - nadal każda wzmianka o nim budziła jego widoczny niepokój,
starałam się więc nie wspominać go bez potrzeby. Taka sytuacja miała, moim zdaniem, miejsce
właśnie teraz.
- Jesse twierdzi, że zauważył wielkie... eee... poruszenie na tamtym świecie. - Położyłam gazetę i
wskazałam, z braku innej możliwości, do góry. - Wiele złości. Wydaje się, że zjawił się tam ktoś
bardzo niezadowolony. Powiedział, że kogoś szukają. Najpierw sądziłam, że nie może mieć na
myśli tych tu - postukałam palcem w gazetę - ponieważ wydawało mi się, że chodziło im o głównie
o piwo. Ale możliwe, że mają jeszcze w planie coś innego. - Jakieś morderstwo, pomyślałam, ale
zachowałam to dla siebie.
Ojciec Dom jednak, co zdarzało mu się dosyć często, wydawał się czytać w moich myślach.
- Wielkie nieba, Susannah - powiedział, podnosząc oczy znad ekranu gameboya - nie sądzisz chyba,
że młodzi ludzie, których widziałaś, mają coś wspólnego z owym poruszeniem, które wyczuł Jesse,
prawda? Ponieważ, jak dla mnie, to się wydaje bardzo nieprawdopodobne. Z tego, co wiem, Anioły
stanowiły... prawdziwe światło przewodnie w swojej społeczności.

Boże. Światło przewodnie. Jestem ciekawa, czy po mojej śmierci znajdzie się ktoś, kto nazwie mnie
„światłem”. Mocno w to wątpię. Nawet moja mama nie posunęłaby się aż tak daleko.
Nie podzieliłam się jednak z ojcem Dominikiem swoimi odczuciami. Wiedziałam z doświadczenia,
że to by mu się nie spodobało. Powiedziałam tylko:
- Cóż, proszę przynajmniej mieć oczy otwarte, dobrze? I dać mi znać, jeśli ojciec ich zauważy. To
znaczy te... eee Anioły.
- Oczywiście. - Ojciec Dominik pokręcił głową. - Co za tragedia. Nieszczęsne dusze. Tacy
niewinni. Tacy młodzi. Och Boże. - Nieśmiało podniósł gameboya. - Wysoki wynik.
Wtedy właśnie doszłam do wniosku, że jak na jeden dzień spędziłam za dużo czasu w gabinecie
dyrektora. Gina, która chodziła do naszej starej szkoły na Brooklynie, miała przerwę wiosenną
kiedy indziej niż my tutaj, w Akademii Misyjnej, więc w czasie swoich wakacji w Kalifornii
musiała wytrzymać parę dni, łażąc ze mną z lekcji na lekcję - przynajmniej dopóki nie uda mi się
wymyślić jakiegoś sposobu, żeby zwiać i nie zostać złapaną. Gina była teraz u pana Waldena na
lekcji historii i nie miałam wątpliwości, że pakuje cię podczas mojej nieobecności we wszelkie
możliwe kłopoty.
- No, to w porządku - sapnęłam, wstając. - Proszę dać mi znać, gdyby ksiądz dowiedział się o tych
ludziach czegoś więcej.
- Tak, tak - bąknął ojciec Dominik, którego uwagę ponownie przykuł gameboy. - Na razie.
Dałabym głowę, że wychodząc z gabinetu, usłyszałam brzydkie słowo, kiedy gameboy pisnął
ostrzegawczo. Ale to było tak bardzo do niego niepodobne, że musiałam się przesłyszeć.
Tak. Na pewno.

4

Kiedy wróciłam na lekcję, Kelly Prescott, mój kumpel Adam, Rob Kelleher - jeden z klasowych
sportowców i dobry kolega Przyćmionego - oraz spokojny chłopak, którego imienia nie zdołałam
dotąd zapamiętać, właśnie kończyli prezentację na temat wyścigu zbrojeń atomowych: „Kto pierw-
szy użyje tej broni?”
Beznadziejne zadanie. Po upadku komunizmu w Rosji kogo to właściwie obchodzi?
Chyba na tym polega problem. Powinno nas obchodzić. Ponieważ, jak pokazywały mapy i wykresy
przygotowane przez grupę Kelly, w niektórych krajach znajdowało się więcej bomb i podobnych
rzeczy niż u nas.
- Jak sami widzicie - mówiła Kelly, kiedy weszłam do klasy, kładąc przepustkę na biurku pana
Waldena, zanim usiadłam na swoim miejscu - Stany Zjednoczone są dobrze zaopatrzone w pociski
rakietowe i tym podobne, ale co do czołgów, Chińczycy znacznie lepiej wyposażyli swoje wojska...
- Kelly wskazała na skupisko malutkich czerwonych bombek na wykresie. - I są w stanie
całkowicie nas unicestwić, jeśli tylko będą mieli na to ochotę.
- Tylko że - odezwał się Adam - w Ameryce w prywatnych rękach znajduje się więcej broni aniżeli
w całej chińskiej armii, więc...
- Więc co? - zapytała Kelly. Czułam, że w szeregach tej akurat drużyny panuje pewien rozdźwięk. -
Jakie znaczenie ma broń ręczna wobec czołgów? Już ja to widzę, jak strzelamy do czołgów,
którymi rozjeżdżają nas Chińczycy.
Adam przewrócił oczami. Nie był specjalnie zachwycony przydziałem do grupy Kelly.
- Tak - podsumował Rob.
W ocenie grupy liczyły się różne rzeczy, w tym trzydzieści procent przypadało na stopień
zaangażowania wszystkich jej członków. Przypuszczam, że to „tak” stanowiło wkład Roba.
Chłopak, którego imienia nie zapamiętałam, nie powiedział ani słowa. Był to wysoki chudzielec w
okularach. Jego blada ziemista cera świadczyła o tym, że nie za często bywa na plaży. Palmtop w
kieszeni jego koszuli zdradzał powód.

Siedząca za mną Gina pochyliła się do przodu i podała mi kartkę wyrwaną z notesu, w którym
bazgrała na lekcji.

Gdzieś ty, do diabła, był?, brzmiało pytanie.

Wzięłam długopis i odpisałam:

Mówiłam ci. Dyro mnie wezwał”.

„

W jakiej sprawie?, nie ustępowała Gina. Wróciłaś do starych nawyków???

Nie miałam do niej żalu, że o to pyta. Wspomnę tylko, że w starej szkole na Brooklynie dość często
musiałam zrywać się ze szkoły. Cóż, czego żeście się spodziewali? Byłam jedynym mediatorem na
wszystkie pięć okręgów Nowego Jorku. To stada duchów! Tutaj przynajmniej mogłam od czasu do
czasu skorzystać z pomocy ojca D.
Odpisałam:

Nic

podobnego. Ojciec Dom jest opiekunem samorządu szkolnego. Musiałam z nim omówić

niektóre z naszych ostatnich wydatków.

Sądziłam, że tak nudny temat zniechęci Ginę, ale nic z tego.

Jakie były? pytała Gina. To znaczy te wasze wydatki.

Nagle notes został wyrwany z moich rąk. Podniosłam głowę i zobaczyłam, jak Cee Cee, która
siedzi przede mną na godzinie wychowawczej i historii i która stała się moją najlepszą przyjaciółką
od czasu mojej przeprowadzki do Kalifornii, coś w nim gorączkowo pisze. Parę sekund później
oddała mi notes.

Słyszałaś o Michaelu Meduccim?, napisała Cee Cee zamaszystą kursywą.

Odpisałam:

Chyba nie. Kto to jest Michael Meducci?

Cee Cee, po przeczytaniu odpowiedzi, skrzywiła się i wskazała na chłopaka stojącego pod tablicą,
tego o ziemistej cerze i z palmtopem w kieszeni.
Och. Cóż, zaczęłam chodzić do Akademii Misyjnej zaledwie dwa miesiące temu, w styczniu. Wiec
co ja na to poradzę, że nie znam wszystkich po imieniu.
Cee Cee pochyliła się nad notesem, pisząc dalszy ciąg swojej opowieści. Wymieniłyśmy z Giną
spojrzenia. Gina sprawiała wrażenie rozbawionej. Jej moje życie na Zachodnim Wybrzeżu
wydawało się bardzo zabawne.
W końcu Cee Cee oddała notes. Napisała, co następuje:
To Mike prowadził ten drugi samochód, który rozbił się na autostradzie nadmorskiej w sobotę
wieczorem. Wiesz, wtedy kiedy zginęło czworo uczniów z RLS.
Oho, pomyślałam, opłaca się przyjaźnić z wydawczynią szkolnej gazety. Cee Cee jakimś sposobem
zawsze dowiadywała się wszystkiego o wszystkich.

Słyszałam, że wracał od kolegi, napisała. Była mgła i chyba nie widzieli się aż do ostatniej chwili,

kiedy usiłowali się minąć. Jego samochód wjechał na nasyp, ale ich przeleciał przez barierkę i

spadł z wysokości stu metrów do morza. Wszyscy w tam - tym samochodzie zginęli, ale Michael

wyszedł z tego tylko z pękniętymi żebrami, bo otworzyła się poduszka powietrzna.

Podniosłam wzrok i zagapiłam się na Michaela Meducciego. Nie wyglądał na kogoś, kto nie dalej
niż w ostatni weekend brał udział w wypadku, w którym zginęło czworo ludzi. Wyglądał raczej na
kogoś, kto do późna w nocy grał w gry wideo albo siedział w Internecie na czacie Gwiezdne Wojny.
Siedziałam za daleko, żeby stwierdzić, czy jego palce, trzymające wykres, drżą, ale wyraz napięcia
na jego twarzy sugerował, że tak właśnie jest.

To szczególnie tragiczne, pisała dalej Cee Cee, jeśli wziąć pod uwagę fakt, iż w zeszłym miesiącu

jego młodsza siostra - nie znasz jej, jest w ósmej klasie - omal się nie utopiła podczas jakiegoś

party w basenie i dotąd jest w stanie śpiączki. Jakby na rodzinie ciążyła klątwa...

- Podsumowując - ciągnęła Kelly, nie starając się nawet ukryć, że czyta z kartki i wymawiając
słowa tak szybko, że trudno ją było zrozumieć - Ameryka - musi - przeznaczyć - znacznie - większe
- sumy - na - potrzeby - armii - ponieważ - znalazła - się - daleko - w - tyle - za - Chińczykami -
którzy - mogą - nas - za - atakować - w - każdej - chwili - dziękuję - za - uwagę.
Pan Walden siedział ze stopami opartymi o biurko, wpatrując się ponad naszymi głowami w morze,
wyraźnie widoczne z okien większości pomieszczeń Akademii Misyjnej. Nagła cisza, jaka zapadła
w klasie, spowodowała, że drgnął i zdjął nogi z biurka.
- Bardzo ładnie, Kelly - powiedział, mimo że z całą pewnością nie słyszał ani słowa z jej
wypowiedzi. - Czy ktoś ma jakieś pytania do Kelly? Dobrze, świetnie, następna grupa...
Pan Walden popatrzył na mnie nieprzytomnie.
- Eee - mruknął dziwnym głosem. - Tak?
Jako że nie podniosłam ręki ani też w żaden inny sposób nie dałam do zrozumienia, że pragnę coś
powiedzieć, zdziwiło mnie to niepomiernie. A potem odezwał się głos za moimi plecami:
- Hm, przepraszam, ale to podsumowanie... że my, jako kraj, musimy zacząć rozbudowywać nasz
wojskowy arsenał, żeby współzawodniczyć z Chińczykami, wydaje mi się kompletnie poronione.
Odwróciłam się powoli na krześle, żeby spojrzeć na Ginę. Miała doskonale obojętny wyraz twarzy.
Ale ja za dobrze ją znałam.
Nudziła się. Gina zachowywała się w ten sposób, kiedy ogarniało ją znudzenie.
Pan Walden wyprostował się, ożywiony, na krześle i powiedział:
- Wydaje się, że gość panny Simon nie zgadza się z wnioskami, jakie przedstawiła grupa siódma.
Jak chcecie się do tego ustosunkować?
- Poronione? A dlaczego? - zapytała Kelly, nie wdając się w konsultacje z pozostałymi członkami
grupy.
- Cóż, po prostu uważam, że pieniądze, o których wspomniałaś, można z większym pożytkiem
wydać na coś innego, zamiast usiłować dogonić Chińczyków w ilości czołgów. Kogo to wzrusza, że
mają więcej czołgów od nas? To przecież nie oznacza, że są w stanie dojechać nimi do Białego
Domu i powiedzieć: „Dobra, poddajcie się, kapitalistyczne świnie”. Ostatecznie, dzieli nas od nich
całkiem spory ocean, prawda?
Pan Walden o mało nie zaklaskał z uciechy.
- A wiec, twoim zdaniem, panno Augustin, w jaki sposób powinny zostać wydane te pieniądze?
Gina wzruszyła ramionami.
- Cóż, na edukację, oczywiście.
- Co nam pomoże edukacja - zapytała zaczepnie Kelly - jeśli najadą na nas czołgi?
Adam, który stał obok niej, przewrócił znacząco oczami.
- Być może - rzucił - jeśli wykształcimy gruntownie przyszłe pokolenia, zdołają uniknąć wojen - na
drodze twórczej dyplomacji i inteligentnego dialogu międzynarodowego.
- Tak - zgodziła się Gina. - Jest, jak mówisz.
- Wybaczcie, ale braliście coś? - syknęła Kelly.
Pan Walden rzucił w kierunku grupy siódmej kawałkiem kredy. Wylądowała na wykresie z głośnym
pacnięciem, odbijając się od niego. To nie było niezwykłe ze strony pana Waldena. Często rzucał
kredą, jeśli uznał, że nie uważamy, zwłaszcza po lunchu, kiedy siedzimy otępiali po spożyciu za
dużej liczby nadzianych na patyk bułek z parówką w środku.
Niezwykła natomiast była reakcja Michaela Meducciego, kiedy kreda trafiła w trzymany przez

niego wykres. Puścił z krzykiem tablicę i wykonał unik, zakrywając twarz rękami - jakby właśnie
zamierzał go rozjechać chiński czołg.
Pan Walden nie zwrócił na to uwagi. Był wściekły.
- Waszym zadaniem - ryknął na Kelly - było przedstawienie przekonującej tezy! Sugerowanie, że
oponenci są na haju, nikogo nie przekona!
- Ale, poważnie, panie Walden - powiedziała Kelly - gdyby popatrzyli na wykres, sami by
stwierdzili, że Chińczycy mają więcej czołgów od nas i żadna edukacja tego nie zmieni...
W tej akurat chwili pan Walden zauważył dziwne zachowanie Mike'a.
- Meducci - powiedział bezbarwnym tonem - co z tobą? Zdałam sobie sprawę, że pan Walden nie
wie, co spotkało Mike'a^ w ostatni weekend. Być może nie wiedział także o siostrze w śpiączce. W
jaki sposób Cee Cee zdobywała informacje niedostępne nawet dla nauczycieli, pozostawało dla
mnie tajemnicą.
- N - nic - wyjąkał Mike bledszy niż zwykle.
W wyrazie jego twarzy było coś dziwnego. Nie miałam pojęcia, co się z nim dzieje, ale nie było to
typowe zakłopotanie komputerowego maniaka.
- P - przepraszam, panie Walden.
Siedzący parę ławek za mną Scott Turner, jeden z kumpli Przyćmionego, mruknął „p - przepraszam,
panie Walden” szeptanym falsetem, ale na tyle głośno, że wszyscy w klasie go usłyszeli. A
zwłaszcza Michael, którego blada twarz nabrała lekkich rumieńców, kiedy doszły do niego złośliwe
śmiechy.
Jako wiceprzewodnicząca drugiej klasy zobowiązana jestem dbać o dyscyplinę wśród kolegów i
koleżanek podczas zebrań samorządu. Traktuję jednak swoje obowiązki bardzo poważnie i zdarza
mi się przywoływać do porządku co bardziej rozhukanych rówieśników, kiedy taka potrzeba, moim
zdaniem zachodzi, również poza zebraniami.
Tak więc odwróciłam się i syknęłam:
- Hej, Scott.
Scott, śmiejąc się z własnego dowcipu, skierował na mnie wzrok. Śmiech zamarł mu na ustach.
Nie byłam pewna, co powiedzieć - chyba coś na temat ostatniej randki Scotta z Kelly Prescott i
pincety - ale, niestety, uprzedził mnie pan Walden.
- Turner! - wrzasnął - jutro rano chcę mieć na biurku wypracowanie na temat bitwy pod
Gettysburgiem na tysiąc słów. Grupa ósma niech się przygotuje do wygłoszenia prezentacji jutro.
Koniec lekcji.
W Akademii Misyjnej nie ma dzwonków. Przechodzimy z klasy do klasy według zegarka i mamy
się zachowywać cicho. Drzwi wszystkich klas w Akademii wychodzą na zadaszoną arkadę
okalającą piękny dziedziniec ze smukłymi palmami, fontanną i pomnikiem założyciela misji,
Junipera Serry. Misja, istniejąca od jakichś trzystu lat, przyciąga mnóstwo turystów, a dziedziniec
stanowi jedną z głównych atrakcji, zaraz po bazylice. To również moje ulubione miejsce, gdzie
zwykłam siadywać, medytując nad różnymi sprawami, jak... och, sama nie wiem: jakie to
nieszczęście urodzić się mediatorką, a nie zwykłą dziewczyną i dlaczego nie potrafię spowodować,
żeby Jesse mnie polubił, no, wiecie, w ten szczególny sposób. Szmer fontanny, ćwierkanie wróbli
pod dachem, szum skrzydełek kolibrów nad kwiatami hibiskusa wielkości talerza, szepty turystów,
którzy wyczuwają niezwykłość miejsca i ściszają głos, wszystko to sprawia, że dziedziniec jest
spokojnym, cichym miejscem, gdzie można posiedzieć i podumać o swoim losie.
Było to jednak również ulubione miejsce zakonnic nowicjuszek, które czyhają na niewinnych
uczniów zapominających się i rozmawiających zbyt głośno między lekcjami.
Nie urodziła się jednak jeszcze nowicjuszka, która zamknęłaby buzię Ginie.
- Rany, jakie to było wydumane - jęknęła głośno, kiedy szłyśmy w stronę mojej szafki. - Co to było
za podsumowanie? Chińczycy zaraz tu wpadną i rzucą się na nas. Jak mieliby się tu dostać? Przez
Kanadę?

Usiłowałam się nie śmiać, ale było to trudne. Gina była naprawdę zła.
- Wiem, że ta dziewczyna jest przewodniczącą klasy - ciągnęła - ale co do głupawych blondynek...
Cee Cee, która szła razem z nami, burknęła:
- Uważaj.
Wcale nie dlatego że, jak podejrzewałam, jako albinoska jest najjaśniejszą blondynką, jaka tylko
może być, ale dlatego że nowicjuszka rzucała nam przez podwórzec mordercze spojrzenia.
- Och, dobra, to ty - powiedziała Gina, zauważywszy obecność Cee Cee i kompletnie nie zwracając
uwagi na ostrzeżenie i ani odrobinę nie zniżając głosu. - Simon, Cee Cee mówi, że idzie po szkole
na zakupy.
- Urodziny mojej mamy - wyjaśniła Cee Cee przepraszającym tonem. Wie, jak ja lubię centrum
handlowe. Gina, która odznacza się dość wybiórczą pamięcią, wydawała się o tym nie pamiętać. -
Muszę jej kupić perfumy albo jakąś książkę.
- Co ty na to? - zwróciła się do mnie Gina. - Chcesz z nią pójść? Nigdy nie byłam w prawdziwym
kalifornijskim centrum handlowym. Chętnie je obejrzę.
- Wiesz - powiedziałam, otwierając zamek szyfrowy szafki - Gap sprzedaje dokładnie to samo w
całym kraju.
- Zaraz - obruszyła się Gina - kogo obchodzi Gap? Mówię o chłopakach.
- Och. - Odłożyłam książkę do historii i wzięłam biologię, która była następna. - Przepraszam,
zapomniałam.
- Na tym właśnie polega problem, Simon, jeśli chodzi o ciebie - stwierdziła Gina, opierając się na
szafce obok. - Za mało myślisz o chłopakach.
Zatrzasnęłam drzwiczki szafki.
- Bez przerwy myślę o chłopakach.
- Nie, nieprawda. - Gina spojrzała na Cee Cee. - Umówiła się z jakimś, odkąd tu przyjechała?
- Pewnie, że tak - odparła Cee Cee. - Z Bryce'em Martinsonem.
- Nie - zaprzeczyłam.
Cee Cee podniosła głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. Była trochę niższa ode mnie.
- Jak to: nie?
- Bryce i ja nigdy ze sobą nie chodziliśmy - wyjaśniłam zmieszana. - Pamiętasz, on złamał
obojczyk...
- Och, tak - pokiwała głową Cee Cee. - W tym dziwnym wypadku z krucyfiksem. A potem
przeniósł się do innej szkoły.
Owszem, ponieważ ten dziwny wypadek w ogóle nie był wypadkiem: duch jego zmarłej
dziewczyny zrzucił mu krucyfiks na głowę, złośliwie usiłując powstrzymać go od umawiania się ze
mną.
Co jej się, niestety, udało.
Po chwili Cee Cee oświadczyła radośnie:
- Z Tadem Beaumontem jednak się spotykałaś. Widziałam was w kafejce dla zmotoryzowanych.
To Ginę zainteresowało.
- Naprawdę? Simon umówiła się z chłopakiem? Opowiadaj. Cee Cee zmarszczyła brwi.
- No... - zaczęła - to nie trwało zbyt długo, prawda, Suze? Jego wuj uległ jakiemuś wypadkowi czy
coś i Tad wyjechał, żeby zamieszkać z krewnymi w San Francisco.
W tłumaczeniu: po tym, jak powstrzymałam wujka Tada, seryjnego mordercę psychopatę, przed
dokonaniem mordu na nas obojgu.

To się nazywa wdzięczność, co?
- Boże - westchnęła Cee Cee zamyślona - jakoś tak się składa, że facetom, z którymi się umawiasz,
przytrafiają się złe przygody, Suze.
Ogarnęła mnie fala przygnębienia.
- Nie wszystkim - sprostowałam, myśląc o Jessie. Ale po chwili przypomniałam sobie, że Jesse:
a) jest martwy, więc tylko ja mogę go widzieć, dlatego to nie za dobry materiał na chłopaka,
b) nigdy się ze mną nie umówił, więc trudno powiedzieć, żebyśmy ze sobą chodzili.
Nagle coś przemknęło obok nas z taką prędkością, że zobaczyłam tylko plamę khaki, której
towarzyszył leciuteńki zapach znajomej męskiej wody kolońskiej. Rozejrzałam się i stwierdziłam,
że tą plamą jest Przyćmiony Trzyma Michaela Meducciego w uścisku, podczas gdy Scott Turner
macha mu palcem przed twarzą i warczy:
- Piszesz ten esej dla mnie, Meducci, jasne? Tysiąc słów na temat bitwy pod Gettysburgiem na jutro
rano. I nie zapomnij o podwójnych odstępach.
Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Czasami działam pod wpływem impulsów, nad którymi zupełnie
nie panuję.
Cisnęłam książki Ginie i podeszłam do mojego przyrodniego brata. Chwilę później ściskałam w
garści pęczek krótkich włosów, które rosły mu na karku.
- Puść go - powiedziałam, skręcając boleśnie włosy. Ten rodzaj tortur, jak ostatnio odkryłam, jest
znacznie skuteczniejszy aniżeli poprzednia stosowana przeze mnie technika, czyli walenie pięścią w
żołądek. W ciągu ostatnich tygodni bardzo rozwinął mięśnie przedniej części ciała, z pewnością po
to, by zabezpieczyć się przed tego typu działaniami z mojej strony.
Jedynym sposobem, żeby nie dopuścić, abym ciągnęła go za włosy, było ogolić się na łyso, a to
najwidoczniej nie przyszło mu do głowy.
Przyćmiony, otwierając usta, żeby zawyć z bólu, natychmiast puścił Michaela. Ten zatoczył się na
bok, a potem pośpiesznie podniósł z podłogi książki, które upuścił.
- Suze! - wrzasnął Przyćmiony. - Puszczaj!
- Tak - odezwał się Scott. - To ciebie nie dotyczy, Simon.
- Owszem, dotyczy - warknęłam. - Wszystko, co się dzieje w szkole, mnie dotyczy A powiedzieć
wam, dlaczego?
Przyćmiony znał już odpowiedź. Wbiłam mu ją do głowy już parę razy, w podobnej sytuacji.
- Bo jesteś wiceprzewodniczącą - jęknął. - A teraz puść mnie, do cholery, albo przysięgam, że
powiem tacie...
Puściłam go, ale tylko dlatego że pojawiła się siostra Ernestyna. Nowicjuszka widocznie po nią
pobiegła. W Akademii Misyjnej, kiedy dochodziło do bójki między mną a Przyćmionym, rutynowo
wzywa się posiłki.
- Czy coś się stało, panno Simon?
Siostra Ernestyna, wicedyrektorka, jest wielką kobietą z ogromnym krzyżem zawieszonym na
obfitym biuście. Posiada zdolność wzbudzania przerażenia gdziekolwiek się pojawi. Wystarczy, że
zmarszczy brwi. Podziwiam ten talent i mam nadzieję pójść kiedyś w jej ślady.
- Nie, siostro - zapewniłam.
- Panie Ackerman, jakiś problem? - zwróciła się teraz do Przyćmionego.
Przyćmiony, nadąsany, masował sobie kark.
- Dobrze. Cieszę się, że wy oboje tak się ze sobą zgadzacie. Taka miłość pomiędzy rodzeństwem
stanowi źródło inspiracji dla nas wszystkich. A teraz idźcie do klasy, bardzo proszę.
Wróciłam do Cee Cee i Giny, które przyglądały się całemu zajściu.
- Jezu, Simon - powiedziała zdegustowana Gina, podczas gdy wędrowałyśmy w stronę pracowni

bio. - Nic dziwnego, że tutejsi faceci za tobą nie przepadają.

5

Dziewczyno! - wykrzyknęła Gina. - To zostało uszyte dla ciebie! Cee Cee przyglądała się strojowi,
na którego kupno namówiła ją Gina.
- No, nie wiem - bąknęła z powątpiewaniem. .
- Pasuje świetnie - powtórzyła Gina. - Mówię ci. W sam raz. Powiedz jej, Suze.
- Ma rację - stwierdziłam z przekonaniem. Gina miała zacięcie. Zmieniła Kopciuszka w królewnę.
- Ale nie będziesz jej mogła nosić do szkoły - zauważyłam, nie mogąc się powstrzymać. - Jest za
krótka. - Przekonałam się na własnej skórze, że w Akademii Misyjnej normy dotyczące stroju,
jakkolwiek w miarę liberalne, nie dopuszczały minispódniczek w żadnych okolicznościach. Trudno
by mi było również uwierzyć, że siostrze Ernestynie przypadłby do gustu nowy, ukazujący pępek i
obszyty sztucznym futrem sweterek.
- No to gdzie mam to nosić? - zapytała Cee Cee.
- Do kościoła - odparłam, wzruszając ramionami. Cee Cee posłała mi sarkastyczne spojrzenie.
- Och, w porządku - uległam. - Cóż, z pewnością możesz się tak pokazać w Coffee Clutch. I na
różnych imprezach.
Cee Cee patrzyła na mnie z politowaniem zza fioletowych szkieł swoich okularów.
- Nie dostaję zaproszeń na imprezy, Suze - przypomniała.
- Zawsze możesz się tak ubrać, jak będziesz odwiedzała mnie - zasugerował Adam. Zaskoczone
spojrzenie Cee Cee upewniło mnie, że ile by ten strój kosztował - a z pewnością wydała na niego
kilkumiesięczne kieszonkowe - nie żałuje ani centa. Odkąd ją poznałam, Cee Cee kochała się
potajemnie w Adamie McTavishu.
- W porządku, Simon - powiedziała Gina, opadając na jedno z plastikowych krzeseł. - Co się z tobą
działo, podczas gdy ja pracowałam nad wiosenną garderobą panny Webb?
Podniosłam do góry torbę z Muzycznego Świata.
- Kupiłam CD - powiedziałam niepewnie.
- Co? - Gina nie kryła zdumienia.
- CD. - Wcale nie miałam ochoty kupować niczego takiego, ale wysłana w supermarketowa dżunglę
z poleceniem dokonania zakupów spanikowałam i pognałam do pierwszego lepszego sklepu. -
Wiesz, że centrum handlowe daje mi nadmiar doznań zmysłowych - powiedziałam w charakterze
wyjaśnienia.
Gina pokiwała głową, a miedziane warkoczyki zafalowały.
- Nie można się na nią tak naprawdę gniewać - zwróciła się do Adama. - Jest taka słodziutka.
Adam przeniósł uwagę z nowego wystrzałowego stroju Cee Cee na mnie.
- Tak - przyznał. - Jest taka. - Nagle jego spojrzenie powędrowało gdzieś poza mnie. Otworzył
szeroko oczy - Właśnie zmierzają tu pewni ludzie, którzy mogą mieć na ten temat inne zdanie.
Odwróciłam głowę i zobaczyłam Śpiącego i Przyćmionego wędrujących w naszą stronę. Centrum
handlowe stanowiło dla Przyćmionego drugi dom, ale nie mogłam sobie wyobrazić, co robił tutaj
Śpiący. Cały wolny czas, między szkołą a roznoszeniem pizzy - oszczędza na camaro - spędza
zwykle na surfowaniu. Albo śpi.
Teraz osunął się na krzesło obok Giny i powiedział głosem, jakiego nigdy u niego nie słyszałam:
- Hej, doniesiono mi, że tu będziesz. Nagle wszystko stało się jasne.
Popatrzyłam Cee Cee, która nadal spoglądała zachwyconymi oczami w stronę Adama. Domyśliłam
się, że zastanawia się, o co mu chodziło, kiedy powiedział, że może go odwiedzać w tym stroju w

domu. Czy w grę wchodzi napastowanie seksualne - na co miała nadzieję - czy też po prostu chciał
podtrzymać rozmowę?
- Kupiłaś już prezent dla mamy? - zapytałam.
Nie pofatygowała się nawet, żeby odwrócić głowę w moją stronę.
- Nie - odparła słabym głosem. Skrzywiłam się. Poczułam się samotna.
- Dobrze. - Położyłam jej CD na kolanach. - Trzymaj. Kupię dla niej kasetę z programem Ophry. Co
ty na to?
- Świetnie - powiedziała Cee Cee, nadal na mnie nie patrząc, chociaż pomachała w powietrzu
dwudziestką.
Podniosłam oczy do nieba, chwyciłam banknot i oddaliłam się, zanim zdążyłam wydobyć z siebie
krzyk, od którego popękałyby mi naczynia krwionośne. Też byście mieli ochotę wrzasnąć,
gdybyście zobaczyli to co ja, a mianowicie Przyćmionego, który usiłuje wepchnąć krzesło
pomiędzy Śpiącego a Ginę.
Nie mogę tego pojąć. Naprawdę nie mogę. Wiem, że pewnie wydaję się nieczuła i nawet trochę
dziwaczna z tym całym pośredniczeniem między światami, ale w głębi duszy jestem wrażliwa.
Mam poczucie sprawiedliwości, jestem inteligentna, a czasami zabawna. Wiem też, że nie
wyglądam jak straszydło. Codziennie rano suszę włosy suszarką i niejeden raz powiedziano mi
(dobra, mama mi powiedziała, ale to i tak się liczy), że mam oczy jak szmaragdy. No więc? Jak to
jest, że o względy Giny zabiega dwóch chłopaków naraz, a przy mnie nie kręci się nawet jeden?
Martwym chłopakom też się specjalnie nie podobam, a nie sądzę, żeby mieli duży wybór.
Wciąż się nad tym zastanawiałam, stojąc z prezentem dla mamy Cee Cee w kolejce do kasy w
księgarni. Nagle coś musnęło moje ramię. Odwróciłam się i znalazłam oko w oko z Michaelem
Meduccim.
- Eee - zająknął się. Trzymał książkę o programowaniu komputerowym. W jarzeniowym
oświetleniu księgarni jego cera wydawała się jeszcze bardziej ziemista niż zwykle. - Cześć. -
Nerwowym gestem dotknął okularów, jakby chcąc się przekonać, że jeszcze tkwią na nosie. -
Wydawało mi się, że to ty.
- Cześć, Michael - rzuciłam i przesunęłam się w kolejce. Michael przesunął się wraz ze mną.
- Och, pamiętasz moje imię. - Wyraźnie się ucieszył.
Nie uświadomiłam mu, że poznałam je dopiero dzisiaj. Powiedziałam tylko:
- Tak. - I uśmiechnęłam się.
Może w tym momencie popełniłam błąd, ponieważ Michael przysunął się nieco bliżej i zatrajkotał:
- Chciałem ci podziękować. No, wiesz, za to, jak potraktowałaś, eee, swojego brata. No, wiesz. Ze
zmusiłaś go, żeby mnie puścił.
- Tak. Cóż, nie ma sprawy.
- Nie, poważnie. Nikt dotąd nie zrobił czegoś takiego dla mnie... to jest, zanim przeniosłaś się do
Akademii Misyjnej, nikt nawet nie śmiał przeciwstawić się Bradowi Ackermanowi. Wszystko
uszłoby mu płazem. Nawet morderstwo.
- Cóż - odparłam. - Już nie.
- Nie - zgodził się Michael, śmiejąc się nerwowo. - Nie, już nie.
Osoba przede mną podeszła do kasy, a ja przesunęłam się na jej miejsce. Michael przesunął się
również, ale odrobinę za daleko i na mnie wpadł.
- Och, przepraszam - bąknął, cofając się.
- Nic się nie stało - powiedziałam, zaczynając żałować, że nawet jeśli miałabym ryzykować udar
mózgu, nie zostałam z Giną.
- Twoje włosy - powiedział cicho Michael - pachną tak ładnie.
O mój Boże. Pomyślałam, że zaraz dostanę wylewu. „Twoje włosy pachną tak ładnie? Twoje włosy

pachną tak ładnie?” Jemu się wydaje, że kim jest? Jamesem Bondem? Nie mówi się nikomu, że
jego włosy ładnie pachną. Nie w centrum handlowym.
Na szczęście kasjer zawołał: „następny” i podeszłam szybko, żeby zapłacić, mając nadzieję, że
kiedy się odwrócę, Michael zniknie.
Pomyłka. Pomyłka do kwadratu.
Nie tylko nadal tam był, ale jak się okazało, już zapłacił za książkę o programowaniu
komputerowym - po prostu ją nosił - nie musiał więc się zatrzymywać przy kasie... gdzie zamie-
rzałam go zgubić.
Nie. O, nie. Wyszedł za mną z księgarni.
W porządku, powiedziałam sobie, siostra tego gościa jest w stanie śpiączki. Poszła na imprezę, a
skończyła pod respiratorem. To by każdego rozłożyło. A wypadek samochodowy? Chłopak właśnie
wyszedł z koszmarnej kraksy Bardzo możliwe, że zabił cztery osoby. Cztery osoby! Nie celowo,
oczywiście. Jednak cztery trupy, podczas gdy sam wywinął się z tego bez zadrapania. To i siostra w
stanie śpiączki... cóż, ma się czym martwić, prawda?
No więc trzeba z nim delikatnie. Okaż mu trochę sympatii.
Problem polegał na tym, że już okazałam mu trochę sympatii, i proszę, do czego to doprowadziło:
uczepił się mnie jak rzep psiego ogona.
Michael podążył za mną do Sekretów Wiktorii, dokąd skierowałam się instynktownie, uznając, że
żaden chłopak nie pójdzie za dziewczyną tam, gdzie wystawia się biustonosze. Przeliczyłam się
jednak.
- No więc co myślisz - zapytał Michael, gdy oglądałam bieliznę z rayonu w lamparcie cętki - o
wystąpieniu naszej grupy? Zgadzasz się ze swoją, eee, przyjaciółką, że argumentacja Kelly była
niewydarzona?
Niewydarzona? A co to za określenie? Sprzedawczyni podeszła do nas, nie dając mi szansy na od-
powiedź.
- Witam - powiedziała radośnie. - Zwróciliście uwagę na naszą ofertę? Kup trzy pary majtek,
czwartą dostaniesz za darmo.
Nie mogłam uwierzyć, że użyła słowa „majtki” przy Michaelu. I nie mogłam uwierzyć, że Michael
stał tam po prostu, uśmiechając się. Nie używam słowa „majtki” przy własnej mamie! Obróciłam
się na pięcie i ruszyłam do wyjścia.
- Rzadko bywam w centrum handlowym - mówił Michael. Praktycznie przyssał się do mnie. - Ale
kiedy usłyszałem, że ty tu będziesz, pomyślałem, że wpadnę i zobaczę, jak się masz. Często tu
przychodzisz?
Kierowałam się w stronę działu restauracyjnego, żywiąc nadzieję, że może uda mi się pozbyć
Michaela w tłumie amatorów pieczonego kurczaka. To nie było łatwe. Po pierwsze, wyglądało na
to, że cała miejscowa młodzież wpadła na pomysł, żeby po szkole udać się do centrum handlowego.
Po drugie, w centrum odbyła się niedawno impreza, wiecie, jak to zwykle w centrach handlowych.
Ta akurat stanowiła jakąś imitację tłustego czwartku, ze złotymi maskami itd. Chyba cieszyła się
powodzeniem, bo zostało po niej mnóstwo dekoracji, jak wielkie, błyszczące, fioletowo - złote
kukły nadnaturalnej wielkości zwisające ze szklanego sufitu. Niektóre miały kilka metrów
wysokości. Miały w zamierzeniu ożywić i ubarwić salę, ale ich zwisające kończyny utrudniały
manewrowanie w tłumie.
- Nie - powiedziałam w odpowiedzi na pytanie Michaela. - Staram się tu nie przychodzić.
Nienawidzę tego.
- Naprawdę? - zapytał z ożywieniem, podczas gdy zagarnęła go fala uczniów szkoły średniej. - Ja
też! Ojej, co za zbieg okoliczności. No, wiesz, mało jest ludzi w naszym wieku, którzy nie lubią
miejsc takich jak to. Człowiek jest istotą społeczną, jak wiesz, i w związku z tym przyciągają go
zgromadzenia. To naprawdę oznaka jakiejś biologicznej dysfunkcji, że ty i ja nie bawimy się tutaj
tak dobrze jak inni.
Przyszło mi do głowy że mój najmłodszy przyrodni brat, Profesor, oraz Michael Meducci mają ze

sobą wiele wspólnego.
Przyszło mi także do głowy, że wskazywanie dziewczynie, że cierpi na jakąś biologiczną
dysfunkcję nie jest najszczęśliwszym sposobem, żeby zdobyć jej serce.
- Może - ciągnął Michael, kiedy usiłowaliśmy obejść zwisającą z sufitu rękę uśmiechającej się
głupawo kukły - moglibyśmy pójść w spokojniejsze miejsce. Jestem samochodem mamy.
Moglibyśmy wstąpić gdzieś na kawę w mieście, gdybyś miała ochotę...
Wtedy usłyszałam znajomy chichot.
Nie pytajcie, w jaki sposób zdołałam go usłyszeć w tym gwarze, przy włączonej muzyce i wrzasku
dziecka, któremu mama odmówiła lodów Usłyszałam go i tyle.
Śmiech. Taki sam, jak poprzedniego dnia u Jimmy'ego, na chwilę przedtem, zanim zauważyłam
duchy czworga zmarłych młodych ludzi.
A zaraz potem moje uszy zarejestrowały głośny trzask - taki rodzaj dźwięku, jaki wydaje zbyt
mocno naciągnięta gumka, kiedy pęka. Krzyknęłam:
- Uważaj! - I pociągnęłam Michaela, przewracając go na ziemię.
Dobrze zrobiłam, ponieważ sekundę później, w miejsce, gdzie przedtem staliśmy, spadła ogromna,
uśmiechnięta głowa kukły.
Kiedy opadł kurz, podniosłam twarz znad koszuli Michaela i przyjrzałam się kukle. Nie zrobiono
jej z papier - mache, jak sądziłam. Była z gipsu. Kawałki gipsu poniewierały się wszędzie dookoła,
a chmury gipsowego pyłu unosiły się w powietrzu, podrażniając gardło. Twarz kukły była
popękana; łypała na mnie jednym okiem, posyłając bezzębny uśmiech.
Przez ułamek sekundy panowała kompletna cisza, jeśli nie liczyć mojego kaszlu i nierównego
oddechu Michaela.
Wreszcie jakaś kobieta krzyknęła.
A potem rozpętało się piekło. Ludzie wpadali na siebie, biegnąc, zupełnie jakby wszystkie kukły
miały za chwilę spaść.
Trudno mieć do nich pretensję. Kukła musiała ważyć kilkanaście kilogramów. Gdyby wylądowała
na Michaelu, zabiłaby go albo przynajmniej bardzo poważnie raniła. Nie miałam co do tego
wątpliwości.
Podobnie jak nie miałam wątpliwości co do tego, do kogo należał szyderczy głos, który odezwał się
obok:
- No, popatrzcie, co my tutaj mamy. Czy to nie milutkie? Podniosłam głowę i zobaczyłam
Przyćmionego razem z zasapaną Giną, Cee Cee, Adamem i Śpiącym.
Nie zdawałam sobie sprawy, że nadal leżę na Michaelu, dopóki Śpiący nie wyciągnął ręki i nie
ściągnął mnie z niego.
- Jak to się dzieje - zapytał mój brat znudzonym tonem - że nie można cię zostawić samej na
piętnaście minut, żeby coś nie spadło ci na głowę?
Posłałam mu mordercze spojrzenie, usiłując wstać. Słowo daję, nie mogę się doczekać, kiedy
Śpiący wyniesie się do college'u.
- Hej - powiedział, schylając się, żeby poklepać Michaela po policzkach, zapewne wyobrażając
sobie, że w ten sposób przywróci mu przytomność, jakkolwiek wątpię, żeby sanitariusze pogotowia
tak właśnie postępowali. Michael leżał z zamkniętymi oczami i chociaż oddychał. Nie wyglądał
dobrze.
Poklepywanie po policzkach jednak podziałało. Michael uniósł powieki.
- W porządku? - zapytałam zmartwiona.
Nie zauważył mojej wyciągniętej ręki. Zgubił okulary Pomacał dłońmi dookoła, usiłując je
odnaleźć w gipsowym gruzie.
- M - moje okulary - wymamrotał.

Znalazła je Cee Cee, podniosła i otrzepała najlepiej, jak się dało, zanim mu je wręczyła.
- Dzięki. - Michael włożył je, a jego oczy za szkłami zrobiły się wielkie jak spodki, kiedy
przyglądał się pobojowisku. Kukła w nas nie trafiła, ale rozwaliła ławkę i przewróciła metalowy
kosz na śmieci.
- O mój Boże! - wykrzyknął Michael.
- Owszem - zgodził się Adam. - Gdyby nie Suze, głowa kukły pewnie by cię zabiła. Głupia śmierć,
no nie?
Michael nadal się rozglądał.
- O mój Boże - powtórzył.
- Nic ci nie jest, Suze? - zapytała Gina, kładąc mi rękę na ramieniu.
Zaprzeczyłam ruchem głowy.
- Nie, nie sądzę. Niczego, w każdym razie, nie złamałam. Michael? Co z tobą? Jesteś w jednym
kawałku?
- Skąd on może wiedzieć? - odezwał się szyderczo Przyćmiony ale wystarczyło, żebym spojrzała w
jego stronę, i przypomniał sobie, jak mocno potrafię ciągnąć za włosy, bo się zamknął.
- Czuję się dobrze - powiedział Michael. Odsunął ręce Śpiącego, który chciał mu pomóc wstać. -
Zostawcie mnie w spokoju. Powiedziałem, że nic mi nie jest.
Śpiący cofnął się.
- Hej - mruknął. - Wybacz. Chciałem pomóc. Chodź, G. Nasze lody się rozpuszczają.
Chwileczkę. Rzuciłam zdumione spojrzenie w kierunku mojej najlepszej przyjaciółki oraz
najstarszego brata G? Kto to jest G?
Cee Cee wydobyła torbę spod zwojów lśniącego fioletowo - złotego materiału.
- Ojej! - zawołała zachwycona. - Czy to jest książka, którą kupiłaś dla mojej mamy?
Śpiący, jak stwierdziłam, wędrował z powrotem do baru, obejmując Ginę ramieniem. Ginę! Moją
najlepszą przyjaciółkę! Moja najlepsza przyjaciółka pozwalała mojemu przyrodniemu bratu
kupować sobie lody i się obejmować! I nazywać się G!
Michael stanął wreszcie. Podeszło do nas kilku ochroniarzy mówiąc:
- Hej, chłopcze, powoli. Ambulans już jedzie.
Michael gwałtownym ruchem odsunął pomocne dłonie i, rzuciwszy ostatnie, nieodgadnione
spojrzenie na głowę kukły, oddalił się, a ochroniarze powlekli się za nim, wyraźnie zaniepokojeni
ewentualnością wstrząsu mózgu... albo pozwu.
- Ojej - mruknęła Cee Cee, kręcąc głową. - To się nazywa wdzięczność. Ratujesz facetowi życie, a
ten zabiera się bez słowa podziękowania.
Adam na to:
- Tak. Jak to jest, Suze, że zawsze, kiedy coś ma spaść jakiemuś chłopakowi na głowę, jesteś obok i
rzucasz się na niego, żeby go uratować? Jak mogę sprawić, żeby coś mi spadło na głowę i żebyś się
na mnie rzuciła?
Cee Cee szturchnęła go w żołądek. Adam udał, że go strasznie zabolało, zaczął się zataczać, aż w
końcu o mało nie potknął się o kukłę. Przystanął, żeby jej się przyjrzeć.
- Ciekaw jestem, jak to się stało - mruknął. Kilku pracowników zastanawiało się nad tym samym,
rzucając w moją stronę przestraszone spojrzenia. Gdyby wiedzieli, że moja mama jest reporterką
telewizyjnych wiadomości, prześcigaliby się pewnie, żeby mi wręczyć bony na zniżkowe zakupy
do różnych działów.
- No, bo to właściwie dziwne - ciągnął Adam. - To coś wisiało od paru tygodni, a potem nagle
przechodzi Michael Meducci i...
- Trach - dokończyła Cee Cee. - Jakby coś... Nie wiem. Ktoś na górze miał coś przeciwko niemu.

To przywołało mnie do porządku. Rozejrzałam się, spodziewając się zobaczyć gdzieś źródło
chichotu, jaki usłyszałam na chwilę przed wypadkiem.
Nikogo nie zauważyłam, ale to nie miało znaczenia. Wiedziałam, co się za tym kryje.
Z pewnością nie żaden anioł.

6

- Cóż - powiedział Jesse, kiedy mu o tym wszystkim opowiedziałam. - Wiesz, co musisz zrobić,
prawda?
- Owszem - odparłam nadąsana, z brodą wspartą na kolanach. - Muszę jej powiedzieć o tym, jak
kiedyś znalazłam pismo pornograficzne pod przednim siedzeniem ramblera. To powinno ją w miarę
szybko otrzeźwić.
Brew przecięta blizną uniosła się do góry.
- Susannah, o czym ty mówisz?
- O Ginie - powiedziałam zaskoczona. - I Śpiącym.
- Ja mówiłem o tym chłopcu, Susannah.
- Jakim chłopcu? - Nagle sobie przypomniałam. - Och, masz na myśli Michaela?
- Tak. Jeśli to, co mówisz, jest prawda, to grozi mu poważne niebezpieczeństwo.
- Wiem. - Odchyliłam się do tyłu, opierając na łokciach. Siedzieliśmy na dachu nad gankiem, który
znajdował się akurat pod oknami mojej sypialni. Pod gwiaździstym niebem było naprawdę
przyjemnie. Byliśmy na tyle wysoko, że nie dało się nas wypatrzyć - choć i tak nikt poza mną i
ojcem Dominikiem nie mógłby zobaczyć Jesse'a - i unosił się tam przyjemny zapach dzięki sośnie
rosnącej z jednej strony ganku. Teraz było to jedyne miejsce, w którym mogliśmy siedzieć i
rozmawiać bez obawy, że ktoś nam przeszkodzi. Konkretnie mój gość, Gina.
- No więc, co zamierzasz w związku z tym zrobić? - W świetle księżyca biała koszula Jessa'a
wydawała się niebieska. Podobnie jak pojedyncze pasma jego czarnych włosów.
- Nie mam pojęcia - westchnęłam.
- Doprawdy?
Spojrzał na mnie. Nienawidzę tego. To sprawia, że czuję się... no, nie wiem. Jakby w myślach
porównywał mnie z kimś innym. A jedynym kimś innym, kto przychodzi mi do głowy, jest Maria
de Silva, dziewczyna, w której poślubieniu przeszkodziła Jesse'owi śmierć. Widziałam jej portret.
Jak na lata pięćdziesiąte XIX wieku była niezła. To mało zabawne, wierzcie mi, być porównywaną
z kimś, kto umarł, zanim ja zdążyłam się urodzić.
I zawsze występowała w rozłożystej spódnicy, maskującej obwód bioder.
- Musisz ich znaleźć - powiedział Jesse. - Te Anioły. Ponieważ, o ile się nie mylę, chłopak nie
będzie bezpieczny, dopóki oni nie przeniosą się dalej.
Znów westchnęłam. Jesse ma rację. Jesse zawsze ma rację. Tylko że ja nie mam ochoty uganiać się
za kilkoma duchami w wieczorowych strojach akurat teraz, gdy goszczę Ginę.
Z drugiej strony Gina, być może, nie ma akurat ochoty włóczyć się w moim towarzystwie.
Wstałam i przeszłam ostrożnie po dachówkach, a potem nachyliłam się, żeby zajrzeć przez
wykuszowe okno do pokoju.
Rozkładane łóżko było puste. Wróciłam do Jesse'a i klapnęłam obok niego.
- Rany, ciągle tam jest.
Jesse popatrzył na mnie z góry. W świetle księżyca widziałam, jak się uśmiecha.
- Nie możesz jej winić, że podoba jej się twój brat.
- Przyrodni brat - sprostowałam. - Owszem, mogę. To prostak. I ściągnął ją do swojej nory.

Jesse uśmiechnął się jeszcze szerzej. Nawet jego zęby wydawały się teraz niebieskie.
- Oni tylko grają w gry komputerowe, Susannah.
- Skąd wiesz? - A potem sobie przypomniałam. Jest duchem. Może przeniknąć w każde miejsce. -
Tak, pewnie. Ostatnim razem, kiedy tam zajrzałeś. Kto wie, co robią teraz?
Jesse westchnął.
- Chcesz, żebym sprawdził?
- Nie! Nie obchodzi mnie, co ona robi. Jeśli chce się prowadzać z takim dupkiem jak Śpiący, to nie
mogę jej w tym przeszkodzić.
- Brad też tam był - zauważył Jesse. - Ostatnim razem, kiedy zaglądałem.
- Och, świetnie. A więc bawi się w towarzystwie dwóch dupków.
- Nie rozumiem, dlaczego tak cię to unieszczęśliwia - wzruszył ramionami Jesse. Rozciągnął się na
dachówkach zadowolony, jak nigdy dotąd. - Mnie to odpowiada.
- Co ci odpowiada? - mruknęłam. Nie było mi tak wygodnie jak Jesse'owi. Ciągle znajdowałam pod
siedzeniem kłujące sosnowe igły.
- Tylko my dwoje. Jak zawsze.
Zanim zdołałam odpowiedzieć na tę, jak się wydawało - przynajmniej w moich uszach -
zdumiewająco serdeczną, a może nawet romantyczną uwagę, na podjeździe rozbłysły światła i Jesse
spojrzał w dół.
- Kto to taki?
Nie patrzyłam. Nie obchodziło mnie to. Powiedziałam tylko:
- Pewnie jakiś kumpel Śpiącego. O czym to mówiłeś? Ze lubisz, kiedy jesteśmy we dwoje?
Jesse jednak starał się przeniknąć wzrokiem ciemności.
- To nie jest znajomy Jake'a - stwierdził. - Nie towarzyszyłby mu taki... strach. Czyżby to był ten
chłopak, Michael?
- Co?
Odwróciłam się gwałtownie i przywierając do krawędzi dachu, patrzyłam, jak mikrobus podjeżdża
pod dom i parkuje za samochodem mojej mamy.
W chwilę później zza kierownicy wysunął się Michael Meducci i rzucając spłoszone spojrzenie na
nasze frontowe drzwi, ruszył w ich stronę z wyrazem zdecydowania na twarzy.
- O mój Boże - jęknęłam, cofając się do okna. - Masz rację! To on! Co mam robić?
Jesse tylko pokręcił głową.
- Jak to, co masz robić? Wiesz, co robić. Robiłaś to już setki razy.
Gapiłam się na niego bez słowa, w końcu pochylił się, zbliżając swoją twarz do mojej na odległość
zaledwie paru centymetrów.
Zamiast mnie jednak pocałować, na co miałam przez jedno szalone uderzenie serca nadzieję,
powiedział, wymawiając starannie każde słowo:
- Jesteś. Mediatorką. Susannah. Pośrednicz.
Otworzyłam buzię, żeby poinformować go o swoich uzasadnionych wątpliwościach co do tego,
jakoby Michael zjawił się u mnie z powodu kłopotów z ciskającymi różnymi przedmiotami
duchami, wziąwszy pod uwagę fakt, że nie ma pojęcia o moim powołaniu do walki z trudnymi
umarlakami. Bardziej prawdopodobne wydawało się, że chciał się ze mną umówić. Na randkę. Coś,
co nie przyszło Jesse'owi do głowy, ponieważ za jego życia raczej nie było czegoś takiego jak
randki, na które jednak dziewczyny w XXI wieku umawiają się z niepokojącą regularnością. Cóż,
większość z nich, w każdym razie.
Już chciałam zwrócić mu uwagę, że to zrujnuje nasze cudowne sam na sam, kiedy rozległ się

dzwonek i z głębi domu dobiegł głos Profesora:
- Ja otworzę!
- O Boże! - zawołałam, zakrywając twarz rękami.
- Susannah. Dobrze się czujesz? - zapytał zaniepokojony Jesse.
Otrząsnęłam się. Co też ja sobie myślałam? Michael Meducci nie zjawił się u mnie w domu, żeby
dokądś mnie zaprosić. Gdyby tak było, zadzwoniłby, jak każdy normalny człowiek. Nie, przyjechał
z jakiegoś innego powodu. Nie ma się czym martwić. Absolutnie nie.
- Nic mi nie jest - powiedziałam, podnosząc się powoli.
- Nie sprawiasz wrażenia, jakby nic ci nie było - stwierdził Jesse.
- Jest w porządku - powtórzyłam. Odczołgałam się w stronę pokoju i weszłam przez okno, którego
używa Szatan.
Prawie byłam już w środku, kiedy rozległo się łupnięcie w drzwi.
- Proszę - powiedziałam z ławy pod oknem, na której jeszcze leżałam. Profesor otworzył drzwi i
wsadził głowę do pokoju.
- Hej, Suze - szepnął. - Przyszedł jakiś chłopak, który chce się z tobą zobaczyć. To chyba ten, o
którym rozmawialiście przy obiedzie. No wiesz, ten z centrum handlowego.
- Wiem - powiedziałam w stronę sufitu.
- Dobra - odezwał się ponownie Profesor, kręcąc się niespokojnie. - Co mam zrobić? Twoja mama
przysłała mnie po ciebie. Czy mam powiedzieć, że bierzesz prysznic, czy coś? - Profesor mówił
trochę zasadniczo. - Coś takiego zawsze mówią bracia dziewcząt, do których ja i moi przyjaciele
próbujemy czasem dzwonić.
Odwróciłam głowę i popatrzyłam na niego. Gdybym musiała wybrać spośród braci Ackermanów
tego, z którym chciałabym utknąć na bezludnej wyspie, z pewnością zdecydowałabym się na
Profesora. Rudowłosy i piegowaty nie zdążył jeszcze dorosnąć do swoich wielkich uszu, ale mimo
dwunastu lat znacznie przewyższa swoich braci inteligencją.
Na myśl, że jakaś dziewczyna może się wykręcać pod byle pretekstem od rozmowy z nim, krew we
mnie zawrzała.
Poruszył moje sumienie. Oczywiście, nie będę szukała wymówek. Michael Meducci może i jest
dziwakiem. I mógł nie zachować się w centrum handlowym, jak należy. Nie przestał jednak być
istotą ludzką.
Chyba.
Powiedziałam:
- Przekaż mu, że zaraz zejdę.
Profesor odetchnął z ulgą. Uśmiechnął się szeroko, obnażając lśniący aparat ortodontyczny.
- Dobrze - rzucił i zniknął.
Powoli podniosłam się i podeszłam do lustra nad toaletką. Kalifornia wpłynęła pozytywnie na moją
cerę i włosy. Moja skóra - tylko nieznacznie opalona, dzięki kremowi z faktorem 15 - wyglądała
zdrowo i ładnie bez żadnego makijażu. Przestałam także podejmować wysiłki w celu
wyprostowania moich długich brązowych włosów i po prostu pozwalałam im się kręcić. Jedno
pociągnięcie błyszczka i byłam gotowa. Nie zawracałam sobie głowy zamienianiem spodni worów i
koszulki na coś innego. Nie zamierzałam przecież faceta porazić.
Michael czekał na mnie w salonie, z rękami w kieszeniach, przyglądając się licznym szkolnym
zdjęciom moim i moich braci. Ojczym siedział na krześle, na którym nigdy nie siadywał, i z nim
rozmawiał. Kiedy weszłam, umilkł i wstał.
- Cóż - powiedział Andy po paru chwilach milczenia - zostawię was samych. - Wyszedł z pokoju,
chociaż widać było, że nie ma na to ochoty. Co było dosyć dziwne, gdyż Andy rzadko interesuje się
moimi sprawami, chyba że jest w nie wmieszana policja.

- Suze - odezwał się Michael, kiedy Andy wyszedł. Uśmiechnęłam się do niego zachęcająco, bo
wyglądał, jakby miały go za chwilę zjeść nerwy.
- Cześć, Mike - powiedziałam swobodnie. - W porządku? Żadnych trwałych uszkodzeń?
Odparł z uśmiechem, który, jak sądzę, miał być odpowiedzią na mój, ale wyszedł dość blado.
- Żadnych trwałych uszkodzeń. Z wyjątkiem mojej dumy. Starając się rozwiać nerwową atmosferę,
klapnęłam na jeden z foteli - ten z narzutą z Pottery Barn

∗

, na której mama nie pozwalała spać

psom - i powiedziałam:
- Hej, nie twoja wina, że kierownictwo sklepu wykonało złą robotę, wieszając poronione dekoracje
na tłusty czwartek.
Obserwowałam go uważnie, czekając na odpowiedź. Zastanawiałam się, czy coś wie. Michael
opadł na fotel naprzeciwko.
- Nie to miałem na myśli. Wstydzę się tego, jak się zachowałem. Zamiast ci podziękować... cóż,
postąpiłem jak niewdzięcznik i teraz chciałbym cię przeprosić. Mam nadzieję, że mi przebaczysz.
Nie wie. Nie wie, dlaczego kukła spadła prosto na niego, albo też jest najlepszym aktorem, jakiego
w życiu widziałam.
- Eee - mruknęłam. - Pewnie. Wybaczam ci. Nie ma problemu.
Och, ale problem jest. Dla Michaela, jak się wydaje, całkiem duży problem.
- Tylko że... - Michael wstał i zaczął spacerować po pokoju. Nasz dom jest najstarszy w
sąsiedztwie, w jednej ze ścian została dziura po kuli z czasów Jesse'a, kiedy to znajdowała się tutaj
przystań dla hazardzistów, poszukiwaczy złota oraz narzeczonych udających się na spotkanie
swojej wybranki. Andy odbudował go pieczołowicie, oprawiając w ramki ślad po kuli, ale deski
podłogi nadal skrzypiały lekko pod stopami Michaela.
- Tylko że coś mi się przytrafiło w ostatni weekend - mówił Michael do kominka - i od tamtej
pory... cóż, działy się dziwne rzeczy.
Więc jednak wie. Coś, w każdym razie, wie. Co za ulga. A więc nie musiałam mu nic mówić.
- Takie rzeczy, jak z tą kukłą? - zapytałam, chociaż znałam odpowiedź.
- Owszem - odparł Michael. - I inne rzeczy też. - Pokręcił głową. - Ale nie chcę cię obciążać moimi
zmartwieniami. Wystarczająco paskudnie czuję się w związku z tym, co się stało.
- Hej - wzruszyłam ramionami. - Byłeś w szoku. To zrozumiałe. Niczego złego nie zrobiłeś.
Posłuchaj, o tym, co cię spotkało w weekend, czy chcesz może...
- Nie. - Michael, najspokojniejszy z ludzi, przemówił ze stanowczością, jakiej się po nim nie
spodziewałam. - To jest niezrozumiałe - oświadczył gwałtownie. - Jest niezrozumiałe i
niewybaczalne. Suze, ty już... to znaczy, to zajście z Bradem...
Popatrzyłam na niego zdezorientowana. Nie miałam pojęcia, do czego zmierza. Jakkolwiek,
zastanawiając się nad tym teraz, powinnam była się domyślić. Naprawdę powinnam.
- A potem, kiedy uratowałaś mi życie w centrum... Chodzi o to, że tak bardzo starałem się pokazać
ci, że nie jestem taki... że nie jestem facetem, w którego imieniu dziewczyna musi się bić... a potem
zrobiłaś to jeszcze raz...
Szczęka mi opadła. Sprawy toczyły się zupełnie nie w tę stronę, w którą powinny.
- Michael... - zaczęłam, ale on podniósł rękę do góry.
- Nie. Pozwól mi skończyć. To nie tak, że jestem niewdzięczny, Suze. To nie tak, że nie doceniam
tego, co próbujesz dla mnie zrobić. Tylko że... ja cię naprawdę lubię i jeśli zgodzisz się umówić ze
mną na piątek wieczór, to może zdołam cię przekonać, że nie jestem śmierdzącym tchórzem,
którym się dotąd wydawałem... w naszym związku.
Wytrzeszczyłam oczy. Jakby napęd w mózgu raptownie mi się zatrzymał. Nie byłam w stanie
myśleć. Nie byłam w stanie wymyślić, co mam robić. Myślałam jedynie: „związek”? Co za
„związek”?

- Pytałem już twojego ojca - powiedział Michael ze środka pokoju. - Nie ma nic przeciwko temu,
pod warunkiem że wrócisz przed jedenastą.
Mojego ojca? Pytał mojego ojca? Wyobraziłam sobie nagłe, jak Michael rozmawia z tatą, który nie
żyje od dziesięciu lat, ale często powraca jako duch, by znęcać się nade mną z powodu moich
braków w zakresie prowadzenia samochodu i podobnych rzeczy. Michael spodobałby mu się z
pewnością, co do tego nie miałam wątpliwości.
- To jest... ojczyma - poprawił się Michael, jakby czytał w moich myślach.
Jak jednak może czytać w moich myślach, skoro mam taki zamęt w głowie? To wszystko nie tak.
Zupełnie nie tak, jak powinno być. To nie tak miało wyglądać. Michael miał mi opowiedzieć o
wypadku, na co ja oznajmiłabym słodkim głosem, że już wiem. Potem ostrzegłabym go przed
duchami, a on albo by mi nie uwierzył, albo byłby mi wdzięczny do końca świata, i tyle. Poza tym
że, oczywiście, musiałabym dotrzeć do Aniołów z RLS i uśmierzyć ich morderczy gniew, zanim
znowu dobraliby mu się do skóry.
Tak to się miało potoczyć. Bez żadnych randek. Randki nie wchodziły w grę. W każdym razie
nigdy przedtem mi się to nie zdarzyło.
Otworzyłam usta - nie ze zdumienia, ale żeby powiedzieć: „Eee, Michael, przykro mi, ale w ten
piątek jestem zajęta... przypadkiem również w każdy piątek do końca życia”. Nagle obok mnie
odezwał się znajomy głos:
- Zastanów się, Susannah, zanim powiesz „nie”. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Jesse'a
siedzącego w fotelu, który Michael przed chwilą zwolnił.
- On potrzebuje twojej pomocy, Susannah - ciągnął pośpiesznie Jesse głębokim, niskim głosem. -
Grozi mu bardzo poważne niebezpieczeństwo ze strony duchów tych, których zabił. Mimo że zrobił
to niechcący. Nie zdołasz ochronić go na odległość. Jeśli teraz go odsuniesz, nigdy później nie
pozwoli zbliżyć ci się na tyle, żebyś mogła mu pomóc, kiedy naprawdę będzie tego potrzebował.
Zmrużyłam oczy ze złości. Nie mogłam, oczywiście, pisnąć słówka, bo Michael pomyślałby, że
gadam do siebie albo i gorzej. A miałam ochotę powiedzieć: „Słuchaj no, to wszystko zaszło
odrobinę za daleko, nie sądzisz?”
Nie mogłam jednak tego zrobić, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że Jesse ma rację. Jedynym
sposobem, żeby mieć Anioły na oku, to mieć na oku Michaela.
Westchnęłam głęboko i powiedziałam:
- Dobra, w porządku. Piątek mi pasuje.
Nie będę się rozpisywała na temat tego, o czym Michael mówił później. To wszystko było po prostu
zbyt żenujące, żeby do tego wracać. Usiłowałam pamiętać, że taki pewnie był Bill Gates w czasach
szkolnych, i proszę, do czego doszedł. Założę się, że dziewczyny, które wtedy go znały, rwą sobie
włosy z głowy, ponieważ kiedyś odrzuciły jego zaproszenie na bal maturalny.
Ale szczerze mówiąc, nie bardzo to pomogło. Nawet gdyby miał trylion dolarów jak Bill Gates, nie
pozwoliłabym Michaelowi Meducciemu wsunąć sobie język do ust.
Michael w końcu wyszedł, a ja, w paskudnym nastroju, powędrowałam po schodach na górę. Cóż,
po krótkim przesłuchaniu ze strony mamy, która zjawiła się, jak tylko usłyszała trzaśniecie
frontowych drzwi i zażądała informacji na temat rodziców Michaela, jego domu, tego, co będziemy
robili na randce oraz tego, dlaczego jestem taka przygaszona. Chłopak umówił się ze mną na
randkę!
Wróciwszy wreszcie do pokoju, stwierdziłam, że Gina już tam jest. Leżała na rozkładanym łóżku,
udając, że czyta czasopismo, i zachowując się tak, jakby nie miała pojęcia, gdzie byłam.
Wkroczyłam do pokoju, wyrwałam jej czasopismo i trzepnęłam ją nim parę razy po głowie.
- Dobrze, dobrze - zawołała, osłaniając głowę rękami i chichocząc. - No więc już wiem. Czy
powiedziałaś „tak”?
- A co miałam powiedzieć? - zapytałam, rzucając się na łóżko. - On praktycznie ryczał.
Już w momencie, kiedy to powiedziałam, wiedziałam, że jestem nielojalna. Oczy Michaela za

szkłami okularów lśniły, to prawda, ale zdecydowanie nie płakał. Tego jestem pewna.
- O, mój Boże - jęknęła Gina w stronę sufitu. - Nie mogę uwierzyć, że umówiłaś się z maniakiem
komputerowym.
- Cóż, nie zauważyłam, żebyś ty ostatnio specjalnie wybrzydzała, G - odcięłam się.
Gina przeturlała się na brzuch i spojrzała na mnie poważnie.
- Jake nie jest taki zły, jak myślisz, Suze. Jest bardzo miły. Podsumowałam to jednym słowem:
„Fuj”.
Gina, parsknąwszy śmiechem, przewróciła się z powrotem na plecy.
- No to co? Mam wakacje. To i tak do niczego nie doprowadzi.
- Obiecaj mi tylko, że nie... sama nie wiem. Nie dopuścisz do frontalnego zetknięcia z którymś z
nich czy coś.
Gina uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- A co z tobą i maniaczkiem? Zamierzacie zewrzeć swe wargi?
Podniosłam poduszkę i cisnęłam w Ginę. Usiadła, łapiąc ją ze śmiechem.
- O co chodzi? Czy on nie jest tym wymarzonym? Oparłam się na pozostałych poduszkach. Zza
okna dobiegło znajome pacnięcie łap Szatana na dachu nad gankiem.
- Jakim wymarzonym? - zapytałam.
- Dobrze wiesz - odparła Gina. - Tym, o którym mówiło medium.
Zamrugałam nerwowo.
- Co za medium? O czym ty mówisz? Gina na to:
- Och, daj spokój. Madame Zara. Pamiętasz? Poszłyśmy do niej podczas szkolnego jarmarku,
gdzieś w szóstej klasie. A ona powiedziała ci, że jesteś mediatorką.
- Och. - Leżałam bez ruchu. Bałam się, że jeśli się poruszę albo coś powiem, zdradzę więcej, niż
bym chciała. Gina wie... ale tylko trochę. Nie tyle, żeby naprawdę rozumieć.
Tak przynajmniej wtedy myślałam.
- Nie pamiętasz, co jeszcze mówiła? - zapytała Gina. - To znaczy, o tobie? O tym, że przeżyjesz
tylko jedną miłość, która jednak trwać będzie do końca świata?
Zapatrzyłam się w koronkowy obrębek narzuty na moim tapczanie. Zaschło mi w gardle.
- Nie pamiętam.
- Aha, chyba nie usłyszałaś specjalnie dużo po tym, jak ci powiedziała o pośredniczeniu. Byłaś w
szoku. Ojej, zobacz. Przyszedł ten... kot.
Gina, jak zauważyłam, unikała w stosunku do Szatana wszelkich opisowych określeń. Wlazł przez
okno, podszedł do miski i zaczął domagać się żarcia, głośno miaucząc. Widocznie dobrze
pamiętała, co się stało - ten wypadek z latającą buteleczką lakieru do paznokci - kiedy ostatnim
razem wyraziła się o nim niepochlebnie. Równie dobrze, jak się wydaje, jak o tym, co powiedziało
medium parę lat temu.
Jedna miłość, która będzie trwać do końca świata.
Podnosząc torbę z kocią karmą, zdałam sobie sprawę, że mam lodowate dłonie.
- Czy nie umarłabyś - zapytała Gina - gdyby się okazało, że twoją jedyną prawdziwą miłością jest
Michael Meducci?
- Absolutnie - odparłam automatycznie.
Ale nie jest. Jeśli to prawda, a nie miałam powodu, żeby w to wątpić, jako że madame Zara miała
rację co do mojego pośredniczenia i była jedyną osobą, poza ojcem Dominikiem, która się tego
domyśliła, to wiedziałam doskonale, o kogo chodzi.

Na pewno nie o Michaela Meducciego.

7

Nie to, że Michael nie próbował. Następnego dnia czekał na mnie na parkingu, kiedy Gina, Śpiący,
Przyćmiony, Profesor i ja wygramoliliśmy się z ramblera, zmierzając do odpowiednich szeregów na
apelu. Michael zapytał, czy może ponieść moje książki. Przekonując się, że Anioły z RLS mogą
zjawić się lada chwila i próbować go zamordować, zgodziłam się. Lepiej mieć go na oku, niż po-
zwolić włóczyć się nie wiadomo gdzie.
To było mało zabawne. Za nami Przyćmiony naśladował przekonująco odgłosy wymiotów.
A później, podczas lunchu, który jem zwykle w towarzystwie Adama i Cee Cee - chociaż tego
akurat dnia, ze względu na obecność Giny, przyłączyli się do nas jej przyboczni, Śpiący,
Przyćmiony i pół tuzina nieznanych mi bliżej chłopaków, z których każdy usiłował rozpaczliwie
zwrócić na siebie jej uwagę - Michael zapytał, czy może się do nas przysiąść. No i znowu nie
miałam wyboru i musiałam się zgodzić.
A po szkole, kiedy szliśmy w stronę ramblera, ktoś rzucił propozycję, żeby pozostałe cztery czy
pięć godzin dnia wykorzystać z pożytkiem, odrabiając lekcje na plaży, Michael musiał kręcić się
gdzieś obok. Skąd inaczej, w godzinę później, wziąłby się na plaży, ciągnąc za sobą leżak?
- O Boże - jęknęła Gina leżąca na ręczniku. - Nie oglądaj się, ale oto nadchodzi twój oblubieniec.
Obejrzałam się, stłumiłam jęk i pomachałam do niego przyjaźnie.
- Czy ty masz coś z głową? - zapytała Cee Cee, co w jej ustach brzmiało szczególnie interesująco,
wziąwszy pod uwagę, że siedziała właśnie w cieniu parasola. Niby nic wielkiego i absolutnie
zrozumiałe, jeśli pomyśleć, ile razy lądowała w szpitalu w związku z poparzeniem słonecznym.
Cee Cee miała też na głowie kapelusz - naciągnięty mocno na czoło - długie spodnie i koszulkę z
długimi rękawami. Gina, rozciągnięta na słońcu niczym nubijska księżniczka, uniosła pytająco
brew.
- A z tobą niby wszystko w porządku? - zapytała.
- Mówię poważnie, Suze - powiedziała Cee Cee, kiedy Michael podszedł bliżej. - Lepiej stłumić to
w zarodku i to szybko.
- Nie mogę - burknęłam, przesuwając książki na piasku, żeby zrobić miejsce dla Michaela i jego
leżaka. .
- Co to znaczy: nie możesz? - zdumiała się Cee Cee. - Nie było ci trudno powiedzieć Adamowi,
żeby się odczepił. Nie o to chodzi - dodała, błądząc wzrokiem po falach, bo chłopcy, w tym Adam,
właśnie surfowali - że tego nie doceniam.
- To długa historia - powiedziałam.
- Mam nadzieję, że nie robisz tego, ponieważ jest ci go żal z powodu siostry - marudziła Cee Cee. -
Nie mówiąc już o ofiarach wypadku.
- Zamknijcie się, dobrze? Idzie do nas.
A potem znalazł się obok, rozrzucając dokoła swoje rzeczy, wylewając zimną wodę sodową na
plecy Giny i poświęcając nienormalnie dużo czasu na rozpracowanie, w jaki sposób rozkłada się
leżak. Znosiłam to cierpliwie, mówiąc sobie, że tylko dzięki mnie nie zamieni się w naleśnik w
okularach.
Muszę jednak stwierdzić, że tam, w pełnym słońcu, trudno było uwierzyć, że cokolwiek złego - jak
na przykład ogarnięte żądzą zemsty duchy - w ogóle istnieje. Wszystko wydawało się takie...
właściwe.
Przynajmniej do momentu, kiedy Adam, twierdząc, że musi odpocząć - a tak naprawdę korzystać z
okazji, żeby uwalić się obok nas na piasku i wyeksponować swoje cztery włosy na torsie - rzucił
deskę. Michael podniósł wtedy głowę znad podręcznika do matematyki - chodził na zajęcia z nauk
ścisłych na poziomie maturalnym - i powiedział:

- Mogę pożyczyć?
Adam, najżyczliwszy człowiek w świecie, wzruszył ramionami, mówiąc:
- Poczęstuj się. Fale są dosyć płaskie, ale może ci się uda i złapiesz trochę dobrych. Woda jest
zimna. Weź lepiej moją piankę.
Gina, Cee Cee i ja patrzyłyśmy z umiarkowanym zainteresowaniem, jak Adam rozpina suwak,
zdejmując piankę i ubrany jedynie w kąpielówki wręcza ją Michaelowi, który pośpiesznie zdjął
okulary i ściągnął koszulę.
Dłoń Giny podniosła się gwałtownie do góry i chwyciła mnie za nadgarstek. Jej paznokcie wbiły się
w moją skórę.
- O mój Boże - szepnęła.
Nawet Cee Cee, jak zauważyłam, szybko zerknąwszy w jej stronę, gapiła się jak zaczarowana na
Michaela Meducciego, który wsunął na siebie piankę Adama i zapiął ją na suwak.
- Czy mogłabyś - zapytał, przyklęknąwszy na jednym kolanie obok mnie - przypilnować tego?
Podał mi okulary. Miałam okazję spojrzeć mu w oczy i po raz pierwszy zobaczyłam, że mają
bardzo głęboki, bardzo żywy odcień błękitu.
- Oczywiście - usłyszałam własny szept.
Uśmiechnął się, wstał, chwycił deskę Adama i skinąwszy nam uprzejmie głową, ruszył w stronę
morza.
- O mój Boże - powtórzyła Gina.
Adam, który leżał na piasku obok Cee Cee, oparł się na łokciu, pytając:
- Co takiego?
Kiedy Michael dołączył do Śpiącego, Przyćmionego i ich znajomych surferów, Gina powoli
odwróciła twarz w moją stronę.
- Widziałaś? - zapytała.
Pokiwałam głową w lekkim zamroczeniu.
- Ale to... to... - wyjąkała Cee Cee. - To przeczy wszelkiej logice.
Adam usiadł.
- O czym wy mówicie? - zainteresował się.
Ale my mogłyśmy jedynie pokręcić głowami. Nie byłyśmy w stanie wydusić słowa.
Ponieważ okazało się, że Michael Meducci ukrywał pod ubraniem wysportowane i fantastycznie
zgrabne ciało.
- Musi - myślała głośno Cee Cee - ćwiczyć jakieś trzy godziny dziennie.
- Ponad pięć - mruknęła Gina.
- Mógłby na ławce wyciskać mnie zamiast sztangi - powiedziałam, a Gina z Cee Cee pokiwały
głowami, przyznając mi rację.
- Mówicie - zapytał Adam - o Michaelu Meduccim?
Nie zwróciłyśmy na niego uwagi. Jakżeby inaczej? Przed chwilą widziałyśmy bożka - o ziemistej
cerze, to prawda, ale pod każdym innym względem doskonałego.
- Czego mu potrzeba - szepnęła Gina - to czasami wyleźć zza komputera i trochę się opalić.
- Nie. - Nie mogłam znieść myśli, że to pięknie wyrzeźbione ciało mógłby zaatakować rak skóry. -
Wygląda dobrze taki, jaki jest.
- Odrobina opalenizny - upierała się Gina. - To jest, trochę filtra UV i trochę koloru. Nic więcej nie
potrzeba.
- Nie - powtórzyłam.

- Suze ma rację - wtrąciła Cee Cee. - Jest doskonały taki, jaki jest.
- O mój Boże - jęknął Adam, opadając ze zdegustowaną miną na piasek. - Michael Meducci! Nie
mogę uwierzyć, że mówię w ten sposób o Michaelu Meduccim.
Ale co mogłyśmy na to poradzić? Był chodzącą doskonałością. Dobra, nie był najlepszym
surfiarzem. Strąciła go z deski niewielka fala, na której z łatwością unieśli się Śpiący i Przyćmiony.
Ale nie można żądać od niego zbyt wiele.
Pod każdym innym względem był jednak stuprocentowo przystojnym facetem.
Przynajmniej do chwili, kiedy strąciła go fala, którą można by uznać za dużą, i nie wypłynął na
powierzchnię.
Początkowo nikt się nie zaniepokoił. Surfowanie mnie specjalnie nie pociągało. Kocham plażę, ale
oceanu nie darzę gorącym uczuciem. W gruncie rzeczy wcale go nie lubię: woda mnie przeraża, bo
nie wiadomo, co tam pływa w burej toni. Często jednak patrzyłam, jak Śpiący i Przyćmiony surfują,
i wiedziałam, że surferom zdarza się znikać na długie chwile, żeby wyskoczyć potem parę metrów
dalej, zazwyczaj z szerokim uśmiechem na twarzy, pokazując kciukiem i wskazującym palcem OK.
Oczekiwanie na Michaela wydawało się jednak dłuższe niż zwykle. Deska Adama wyskoczyła na
powierzchnię i popłynęła pusta w stronę brzegu. Michaela natomiast ani śladu.
Ratownik - ten sam wysoki blondyn, który usiłował ratować Przyćmionego; rozkładaliśmy się
zawsze w pobliżu jego krzesła - wyprostował się nagle, podnosząc do oczu lornetkę.
Nie potrzebowałam lornetki, żeby zobaczyć to, co zobaczyłam. Michaela, który w końcu wypłynął
na powierzchnię, spędziwszy pod wodą blisko minutę. Tylko że zaraz jak się pojawił, zniknął
ponownie. I nie wciągnął go jakiś podwodny prąd.
Zobaczyłam to zupełnie wyraźnie: Michaela wciągnął sznur wodorostów, który w jakiś sposób
owinął się wokół jego szyi...
A potem stwierdziłam, że to nie było „w jakiś sposób”. Sznur wodorostów trzymały dwie dłonie.
Dłonie należące do kogoś, kto znajdował się pod wodą.
Kogoś, kto nie musiał się wynurzać dla zaczerpnięcia oddechu. Bo ten ktoś już nie żył.
Nie zamierzam twierdzić, że zastanowiłam się nad tym, co robię. Gdybym myślała, zostałabym na
miejscu, mając nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Na swoją obronę mogę jedynie powiedzieć, że
po długich latach kontaktów ze światem umarłych działałam instynktownie, bez chwili
zastanowienia.
Dlatego, kiedy ratownik z pomarańczowa deską pognał w stronę Michaela, zerwałam się na równe
nogi i pobiegłam za nim.
Cóż, może obejrzałam Szczęki o jeden raz za dużo, ale nigdy nie zanurzałam się w oceanie -
jakimkolwiek oceanie - głębiej niż do pasa. Więc kiedy stwierdziłam, że pędzę do miejsca, w
którym ostatnio widziałam Michaela, a dno usuwa mi się spod nóg, próbowałam sobie wmówić, że
gwałtowne bicie serca wynika z przypływu adrenaliny, a nie ze strachu.
Próbowałam sobie to wmówić. Ale mi się nie udało. Kiedy zdałam sobie sprawę, że będę musiała
płynąć, wysiadłam. Popłynęłam - w porządku - wiem, jak to się robi, ale cały czas myślałam: O mój
Boże, nie pozwól, żeby coś paskudnego, na przykład węgorz, dotknęło jakiejś części mojego ciała.
Proszę, nie pozwól, aby oparzyła mnie meduza. Proszę, nie dopuść, aby podpłynął rekin i przegryzł
mnie na pół.
Jak się jednak okazało, miałam poważniejsze powody do zmartwień niż węgorze, meduzy czy
rekiny.
Za sobą słyszałam odległe krzyki. Ta część mózgu, która nie była sparaliżowana strachem, doszła
do wniosku, że to Gina, Cee Cee i Adam. To oni krzyczą, żeby wyciągnąć mnie z wody. Co ja
właściwie sobie wyobrażałam? Ratownik doskonale panował nad sytuacją.
Jednak on nie mógł zobaczyć rąk, które ciągnęły Michaela na dno.
Widziałam, jak ratownik - który z pewnością nie miał pojęcia, że jakaś zwariowana dziewczyna
zanurkowała w ślad za nim - pozwolił unieść się wysokiej fali i dzięki temu znalazł się dużo bliżej

miejsca zniknięcia Michaela. Próbowałam go naśladować, ale skończyło się na tym, że musiałam
wypluć słoną wodę, która zalała mi usta. Czułam kłucie w oczach, zęby zaczęły mi dzwonić. W
wodzie bez pianki było naprawdę bardzo, bardzo zimno.
A potem o parę metrów ode mnie Michael nagle wydostał się na powierzchnię, łapiąc rozpaczliwie
oddech i mocując się ze sznurem wodorostów, który owinął mu się wokół szyi. Ratownik,
machnąwszy dwa razy rękami, znalazł się tuż obok niego, podsuwając mu pomarańczową deskę i
mówiąc, żeby się odprężył, że wszystko będzie dobrze.
Nic jednak nie szło dobrze. Jeszcze zanim ratownik skończył, obok Michaela wyskoczyła jakaś
głowa. Mokre włosy przykleiły mu się do twarzy, ale i tak rozpoznałam Josha, herszta Aniołów z
RLS - gromadki duchów z piekła rodem... a może i gorzej.
Nie byłam w stanie mówić, moje wargi prawdopodobnie zsiniały. Nadal jednak mogłam walić
pięścią. Cofnęłam rękę, a potem zadałam piękny cios, w który włożyłam całe swoje przerażenie
spowodowane brakiem gruntu pod stopami.
Josh albo mnie nie pamiętał z barku Jimmy'ego czy z centrum handlowego, albo nie rozpoznał mnie
z powodu mokrych włosów. W każdym razie zupełnie nie zwracał na mnie uwagi.
Dopóki moja pięść nie zetknęła się z jego przegrodą nosową. Otóż to.
Kość pękła z chrupnięciem, które ucieszyło moje uszy, a Josh wydał bolesny krzyk, słyszalny
jedynie dla mnie.
Tak mi się wydawało. Zapomniałam o pozostałych Aniołach.
Przynajmniej do chwili, kiedy zostałam wciągnięta pod wodę przez dwie pary rąk, które zacisnęły
się wokół moich kostek.
Pozwolę sobie w tym miejscu coś wyjaśnić. Podczas gdy dla reszty ludzkości duchy nie mają ciała -
przechodzicie przez nie przez cały czas, nie zdając sobie z tego sprawy; być może czujecie zimno
albo dostajecie dreszczy, jak Kelly i Debbie w barku na plaży - dla mediatora są to istoty z ciała i
kości. Czego dowodzi cios pięścią w twarz Josha w moim wykonaniu.
Ponieważ jednak dla ludzi pozostają bezcielesne, muszą uciekać się do bardziej twórczych
sposobów wyrządzania szkody swoim ofiarom niż na przykład zaciskanie dłoni na ich szyjach.
Dlatego właśnie Josh użył wodorostów. Był w stanie unieść wodorosty - z wysiłkiem, podobnie jak
piwo w sklepie. I był w stanie owinąć nimi szyję Michaela. I gotowe.
Ja z kolei, jako pośredniczka, nie podlegałam prawom rządzącym stosunkami między duchami a
ludźmi i duchy błyskawicznie to wykorzystały.
Dobra, wtedy uświadomiłam sobie swój błąd. Jedna rzecz to zwalczać czarne charaktery na lądzie,
gdzie całkiem nieźle sobie radzę, wykazując dużą zręczność.
Walczyć pod wodą to jednak zupełnie co innego. Zwłaszcza z czymś, co nie potrzebuje oddychać
tak często, jak ja. Duchy oddychają - niektórych nawyków trudno się pozbyć - ale nie muszą i w
końcu, jeśli nie żyją od dłuższego czasu, zaczynają zdawać sobie z tego sprawę. Anioły z RLS
umarły niedawno, ale za to pod wodą, miały więc naturalną przewagę nad swoimi spektralnymi
rówieśnikami.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, stwierdziłam, że sytuacja może się rozwinąć na dwa
sposoby: albo się poddam, moje płuca wypełnią się wodą i utonę, albo kompletnie mi odbije i będę
młóciła pięściami na prawo i lewo tak, że te duchy pożałują, że stanęły na mojej drodze.
Nie wydaje mi się, żebym kogoś specjalnie zaskoczyła - poza być może samą sobą - faktem, że
wybrałam drugą z tych opcji.
Ręce zaciśnięte na moich kostkach wyrastały z jakichś ciał, na których, jak można się domyślać,
tkwiły głowy. Nie ma nic równie nieprzyjemnego, o czym wiem z doświadczenia, jak kopnięcie w
twarz. Tak więc bardzo szybko i z całej siły zaczęłam kopać owe domniemane twarze i z radością
poczułam, jak delikatne kości ustępują pod naporem moich pięt.
Następnie zaś wzięłam potężny zamach rękami, które nie były w żaden sposób skrępowane, i
wydostałam się na powierzchnię, nabierając ogromny haust powietrza i sprawdzając, czy Michael
jest bezpieczny, a tak właśnie było; ratownik holował go w stronę plaży - zanim zanurzyłam się

ponownie w poszukiwaniu prześladowców.
Znalazłam ich dość szybko. Nadal byli w strojach balowych i suknie dziewcząt unosiły się wokół
nich niczym wodorosty Złapałam za jedną, pociągnęłam mocno do siebie i zobaczyłam w mętnej
wodzie przestraszoną twarz Felicji Bruce. Zanim zdążyła zareagować, zanurzyłam kciuk w jej oku.
Krzyknęła, ale pod wodą i tak niczego nie słyszałam. Zobaczyłam tylko sznur bąbelków mknących
ku powierzchni morza.
Nagle ktoś chwycił mnie od tyłu. Odrzuciłam głowę i ku swojemu zachwytowi poczułam silne
zderzenie z czyimś czołem. Ręce, które mnie oplatały, puściły natychmiast. Odwróciłam się i
zobaczyłam, jak Mark Pulsford pośpiesznie odpływa. Co z niego był za piłkarz, skoro nie potrafił
znieść zwykłej główki?
Odczułam gwałtowną potrzebę zaczerpnięcia oddechu, popłynęłam więc w ślad za ostatnimi
bąbelkami z krzyku Felicji i wypłynęłam. Podobnie jak duchy.
Wszyscy wychynęliśmy z wody: ja, Josh, Felicja, Mark oraz bardzo blada Carrie.
- O Boże - powiedziała Carrie. Nie szczękała, w przeciwieństwie do mnie, zębami. - To ta
dziewczyna. Ta dziewczyna od Jimmy'ego. Mówiłam wam, że ona nas widzi.
Josh, którego złamany nos, jak na filmie rysunkowym, wskoczył z powrotem na miejsce,
zachowywał się w stosunku do mnie z najwyższą ostrożnością. Nawet jeśli jest się przypadkiem
nieżywym, złamanie nosa boli jak nie wiem co.
- Hej - zwrócił się do mnie. - To nie jest twoja walka, jasne? Trzymaj się od tego z daleka.
Chciałam powiedzieć: „Och, naprawdę? No, to posłuchaj. Jestem mediatorką i daję wam wybór.
Możecie przejść do następnego życia z zębami na miejscu albo bez zębów. Co wam bardziej
odpowiada?”.
Tylko że tak mocno szczękałam zębami, że z moich ust wydobyło się tylko kilka dziwnych
dźwięków, które brzmiały jak: „Onap? Notuchaj. Jetork...”.
No, to macie obraz sytuacji.
Ponieważ technika ojca Dominika - perswazja słowna - okazała się w tym konkretnym przypadku
nieskuteczna, porzuciłam ją. Zamiast tego złapałam sznur wodorostów, którymi usiłowali udusić
Michaela, i zarzuciłam je na szyje dziewcząt. Strasznie się zdziwiły, że zostały schwytane na lasso
niczym morskie krowy.
Nie mogę powiedzieć, o czym wtedy myślałam, nie skłamię jednak jeśli powiem, że mój plan -
jakkolwiek powstający ad hoc - zakładał wyciągnięcie ich obu na brzeg i stłuczenie na kwaśne
jabłko.
Podczas gdy dziewczyny usiłowały się uwolnić i uciec, chłopcy rzucili się w moją stronę. Nie
obchodziło mnie to. Ogarnęła mnie wściekłość. Przerwali mi miły odpoczynek na plaży i usiłowali
zabić chłopaka, z którym się umówiłam. Nie byłam szczególnie zachwycona Michaelem, ale nie
chciałam, żeby utopił się na moich oczach, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziałam, jakie piękne ciało
ukrywa pod koszulą.
Trzymając dziewczyny jedną ręką, zdołałam złapać Josha za... cóż by innego?... krótkie włosy na
karku.
Chociaż metoda okazała się wysoce skuteczna - zwijał się z bólu - zlekceważyłam dwie rzeczy.
Jedną z nich był Mark, a drugą ocean, który nadal nasyłał na mnie fale. Każda rozsądna osoba
wzięłaby pod uwagę te dwie okoliczności, ale ja - w gniewie - tego nie zrobiłam.
Dlatego też w chwilę później znalazłam się pod wodą.
Słowo daję, są chyba przyjemniejsze sposoby umierania niż zakrztuszenie się słoną wodą. To
piecze, wiecie? To przecież jest sól.
A napiłam się jej mnóstwo. Najpierw z powodu fali, która mnie zalała, a potem, kiedy Mark
wciągnął mnie za stopę pod powierzchnię.
Jedno muszę przyznać, jeśli chodzi o ocean: pod wodą panuje niezwykły spokój. Mówię poważnie.
Żadnych rozwrzeszczanych mew, szumu fal, okrzyków surferów. Nie, pod wodą jesteś tylko ty i

morze. Oraz duchy, które usiłują cię zabić.
Ponieważ, rzecz jasna, trzymałam sznur wodorostów, na którym holowałam dziewczyny. Jak
również nie puściłam włosów Josha.
Dosyć mi się tam podobało. Naprawdę nie było tak źle. Jeśli nie liczyć zimna, soli i przerażającej
świadomości, że w każdej chwili może podpłynąć do mnie rekin zabójca i odgryźć mi nogę.
Chyba straciłam na parę sekund przytomność. Tak musiało być, skoro nie mogłam się odczepić od
tych głupich duchów, mając w dodatku nad głową tony słonej wody.
Następną rzeczą, jaka dotarła do mojej świadomości, było to, że ktoś mnie ciągnie, a nie był to
duch. Ciągnięto mnie ku powierzchni, a ostatnie promienie słońca przebijały się przez fale.
Zdziwiłam się, patrząc do góry i widząc pomarańczową plamę i dużo jasnych włosów. Ojej,
pomyślałam zaintrygowana, to ten przystojny ratownik. Co on tutaj robi?
Przestraszyłam się, ponieważ wokół pływało mnóstwo krwiożerczych duchów i wydawało się
bardzo prawdopodobne, że będą próbowały się do niego dobrać.
Rozejrzałam się i z zaskoczeniem stwierdziłam, że wszystkie zniknęły. Nadal trzymałam jedną ręką
sznur wodorostów, a drugą zaciskałam chyba na czyichś włosach... Ale ręka była pusta. Tylko słona
woda.
Tchórze, pomyślałam. Parszywe tchórze. Zmierzyli się z mediatorem i stwierdzili, że za dużo sobie
wyobrażali, co? Cóż, dostali nauczkę! Z mediatorem się nie zaczyna.
A potem zrobiłam coś, co zapewni mi, być może, po wsze czasy niesławę w fachu pośredników:
zemdlałam.

8

Nie wiem, czy ktoś z was kiedyś już stracił przytomność, więc tylko powiem krótko: nie róbcie
tego. Poważnie. Jeśli da się uniknąć sytuacji, w których możecie stracić przytomność, zróbcie to.
Cokolwiek robicie, nie mdlejcie. Zaufajcie mi. To mało zabawne. To w ogóle nie jest zabawne.
Chyba że, oczywiście, macie zagwarantowane, że obudzicie się w trakcie cucenia metodą usta -
usta w wykonaniu superprzystojnego kalifornijskiego ratownika. W takim razie mówię: tak,
zdecydujcie się.
To właśnie mnie spotkało, kiedy otworzyłam oczy owego popołudnia na plaży. Przed chwilą
pompowałam do płuc słoną wodę, a teraz zwierałam wargi z Bradem Pittem. Albo przynajmniej
kimś, kto bardzo go przypominał.
Czy to może być, zastanawiałam się z sercem tłukącym się gwałtownie w piersi, moja jedyna
prawdziwa miłość?
Jednak kiedy jego wargi odsunęły się od moich, zobaczyłam, że to nie jest moja prawdziwa miłość,
ale ratownik z długimi mokrymi włosami opadającymi na twarz. Skóra wokół błękitnych oczu
marszczyła się ze zmartwienia - wynik spustoszenia dokonanego przez słońce; powinien używać
jakiegoś kremu - gdy się odezwał:
- Słyszysz? Słyszysz mnie?
- Suze - usłyszałam znajomy głos (Gina? Ale co Gina robi w Kalifornii?), który mówi: - Ma na imię
Suze.
- Suze - powiedział ratownik, poklepując mnie szorstkimi dłońmi po policzkach. - Zamrugaj, jeśli
mnie rozumiesz.
To chyba nie może być moja prawdziwa miłość. Zdaje się, że uważa mnie za kretynkę. A poza tym
dlaczego mnie bije?
- O, mój Boże. - Głos Cee Cee brzmiał piskliwiej niż zwykle. - Czy ona jest sparaliżowana?
Chcąc udowodnić, że nie, zaczęłam się podnosić.
Szybko zdałam sobie sprawę, że to nie była mądra decyzja.

Myślę, że zwymiotowałam tylko raz. Powiedzieć, że eksplodowałam jak Góra Świętej Heleny to
gruba przesada ze strony Przyćmionego. To prawda, że wytrysnęły ze mnie duże ilości słonej wody,
kiedy próbowałam usiąść. Na szczęście jednak udało mi się uniknąć oplucia siebie czy ratownika.
Większość wody trafiła wprost na piasek.
Kiedy skończyłam, poczułam się znacznie lepiej.
- Suze! - Gina, która, jak sobie nagle przypomniałam, była u mnie w Kalifornii z wizytą, uklękła
obok. - Dobrze się czujesz? Tak się przestraszyłam! Leżałaś tak nieruchomo...
Śpiący wykazał znacznie mniej współczucia.
- Co ty sobie, do diabła, myślałaś? - zapytał. - Czy Pamela Anderson umarła i zwolniła miejsce w
drużynie ratowników w Słonecznym patrolu ?
Popatrzyłam na wszystkie zmartwione twarze. Naprawdę nie sądziłam, że tylu ludziom na mnie
zależy. Byli Gina, Cee Cee i Adam, Śpiący i Przyćmiony, i kilku surferów, i paru turystów,
pstrykających zdjęcia prawdziwej, utopionej na żywo dziewczynie, i Michael, i...
Michael. Moje spojrzenie powędrowało z powrotem w jego kierunku. Michael, któremu groziło
straszne niebezpieczeństwo, a który nie zdawał sobie z tego sprawy. Michael, który stał tam,
ociekając wodą, nieświadomy, że ma na szyi szeroką czerwoną pręgę, w miejscu, w którym
wodorosty wbiły mu się w skórę. Musi go bardzo boleć, pomyślałam.
- Nic mi nie jest - zapewniłam, usiłując wstać.
- Nie - odezwał się ratownik. - Ambulans już jedzie. Leż, dopóki ludzie z pogotowia nie sprawdzą,
co jest. Taka jest procedura.
- Eee... nie, dziękuję.
Wstałam i ruszyłam w stronę ręcznika, który leżał tam, gdzie go zostawiłam, obok ręcznika Giny.
- Panienko - zawołał ratownik, podbiegając do mnie. - Byłaś nieprzytomna. O mało nie utonęłaś.
Musi zbadać cię lekarz. Taka jest procedura.
- Naprawdę - powiedziała Gina, biegnąc obok - powinnaś pozwolić się zbadać, Suze. Rick myśli, że
oboje z Michaelem mogliście paść ofiarą jakiejś groźnej meduzy.
Zamrugałam zaskoczona.
- Rick? Kto to jest Rick?
- Ratownik - wyjaśniła Cee Cee z rozpaczą.
Wydaje się, że kiedy byłam nieprzytomna, wszyscy zdążyli się lepiej poznać.
- To dlatego wywieszono żółtą flagę.
Zmrużyłam oczy, zerkając na flagę powiewającą na szczycie wieży ratownika. Zazwyczaj zielona,
poza okresami występowania prądów odpływowych czy podobnych zjawisk, teraz żółciła się,
nawołując plażowiczów do zachowania ostrożności w wodzie.
- Popatrz na szyję Michaela - ciągnęła Cee Cee. Spojrzałam posłusznie na szyję Michaela.
- Rick mówi, że gdy do mnie dotarł, miałem coś owinięte wokół szyi - powiedział Michael.
Zauważyłam, że nie jest w stanie patrzeć mi w oczy. - Najpierw myślał, że to ogromna kałamarnica.
Ale to niemożliwe, oczywiście. Nie spotyka się ich tak daleko na północy. Więc uznał, że to ta
meduza.
Nie odezwałam się. Byłam przekonana, że Rick naprawdę uważa, że Michaela zaatakowała
meduza. Umysł ludzki jest w stanie zrobić wszystko, by uwierzyć w cokolwiek poza prawdą, że
może istnieć coś, czego nie da się wyjaśnić... coś niezupełnie normalnego.
Coś paranormalnego.
Tak więc sznur wodorostów owinięty wokół szyi Michaela stał się macką potężnej kałamarnicy, a
potem parzącym odnóżem meduzy Oczywiście nie mógł być tym, czym był naprawdę: użytą w
morderczych zamiarach rośliną, którą ciągnęła para niewidzialnych rąk.
- Popatrz na swoje kostki - powiedziała Cee Cee. Skierowałam wzrok w dół. Wokół moich kostek

widać było jaskrawe czerwone ślady jak obtarcie od sznura. Tylko że to nie były ślady po sznurze.
To były miejsca, za które chwyciły mnie Felicja i Carrie, usiłując ściągnąć na dno oceanu, ku
pewnej śmierci.
Te głupie dziewczyny powinny zrobić sobie manicure, i to szybko.
- Masz szczęście - oznajmił Adam. - Kiedyś oparzyła mnie taka meduza, to boli jak...
Głos mu zamarł, kiedy zorientował się, że Gina słucha w napięciu. Gina, która ma czterech braci, z
pewnością słyszała wszelkie możliwe przekleństwa, ale Adam był dżentelmenem i nie zamierzał
kląć w jej obecności.
- Okropnie - dokończył. - Ale nie wydaje mi się, żebyście byli mocno poszkodowani. Cóż, poza
tym, że o mało nie utonęliście.
Sięgnęłam po ręcznik i podjęłam próbę oczyszczenia się z piasku, który pokrywał całe moje ciało.
Co ten ratownik zrobił? Ciągnął mnie po piachu czy co?
- Już czuję się zupełnie dobrze. Absolutnie nic mi nie jest.
Śpiący, który szedł za mną razem z całą resztą, odezwał się zrozpaczony:
- Tak nie może być, Suze. Rób, co mówi ratownik. Nie zmuszaj mnie, żebym zadzwonił po mamę i
tatę.
To mnie zaskoczyło. Nie dlatego że zagroził donosem, tylko że nazwał moją mamę „mamą”. Nigdy
przedtem tego nie robił. Matka moich przyrodnich braci umarła wiele lat temu.
Cóż, pomyślałam, to w końcu najlepsza mama na świecie.
- Nie krępuj się i dzwoń - rzuciłam. - Mam to gdzieś. Zauważyłam, jak Śpiący wymienia z
ratownikiem znaczące spojrzenia. Pośpiesznie zebrałam ubranie i zaczęłam wciągać je na wilgotne
bikini, wijąc się jak piskorz. Nie starałam się nikomu utrudniać życia. Naprawdę nie. Po prostu nie
mogłam sobie w tej sytuacji pozwolić na wycieczkę do szpitala, w którym spędziłabym zapewne co
najmniej trzy godziny. W ciągu tych trzech godzin Anioły z RLS z pewnością przypuściłyby
kolejny atak na Michaela. Nie mogłam zostawić go samego.
- Nie zabiorę cię - powiedział Śpiący, krzyżując ręce na piersi i powodując, że pianka, którą nadal
miał na sobie, głośno zaskrzypiała - do domu, o ile lekarz najpierw cię nie zbada.
Odwróciłam się do Michaela, który zdziwił się ogromnie, kiedy zapytałam go grzecznie:
- Czy zechciałbyś zabrać mnie do domu? Wytrzymanie mojego wzroku nagle przestało stanowić dla
niego problem. Patrząc na mnie powiększonymi przez szklą okularów oczami, wyjąkał:
- O - oczywiście!
Ratownik pokręcił z niesmakiem głową i odszedł. Pozostali patrzyli na mnie, jakby mi odbiło.
Tylko Gina podeszła do mnie, kiedy pakowałam książki, by pójść za Michaelem do samochodu.
- Musimy porozmawiać, kiedy wrócisz do domu - szepnęła.
Posłałam jej niewinne spojrzenie. Ostatnie ukośne promienie słońca tworzyły świetlistą aureolę nad
szopą jej miedzianych warkoczyków.
- Co masz na myśli? - zapytałam.
- Wiesz, o co mi chodzi - syknęła z naciskiem, odwróciła się i ruszyła w stronę Śpiącego, który
patrzył na mnie z troską.
Prawda była taka, że wiedziałam, o co jej chodzi. Chodziło jej o Michaela. Co robię, zawracając
sobie głowę chłopakiem takim jak Michael, który, co oczywiste, nie jest moją jedyną, prawdziwą
miłością.
Rzecz polegała jednak na tym, że nie mogłam jej powiedzieć, iż Michaela prześladują cztery duchy
i moim świętym obowiązkiem jako mediatora jest go chronić.
Chociaż biorąc pod uwagę to, co zdarzyło się później tego wieczoru, nie powinnam była niczego
przed nią ukrywać.
- Więc - powiedziałam, jak tylko Michael uruchomił samochód - musimy porozmawiać.

Michael, w okularach i ubraniu, przestał być onieśmielająco przystojnym młodym mężczyzną,
jakim był bez nich. Jak Superman w ubraniu Clarka Kenta, Michael stał się ponownie jąkającym się
maniakiem komputerowym.
Nie mogłam jednak nie zwrócić uwagi, jak ładnie jego muskularne ciało wypełniało podkoszulek.
- Porozmawiać? - Zacisnął ręce na kierownicy, gdy znaleźliśmy się w sytuacji, w warunkach
Carmelu, typowej dla godziny szczytu: przed nami zatrzymał się właśnie wycieczkowy autobus i
volkswagen wypełniony deskami surfingowymi. - O - o czym?
- O tym, co się stało w czasie weekendu.
Michael rzucił mi szybkie spojrzenie, po czym znów wpatrzył się w przednią szybę.
- Co masz na m - myśli? - zapytał.
- Daj spokój, Michael - parsknęłam. Uznałam, że nie ma powodu, żeby traktować go przesadnie
łagodnie. To jak ze zrywaniem plastra: albo się to robi boleśnie powoli, albo jednym ruchem,
szybko i stanowczo. - Wiem o wypadku.
Autobus w końcu ruszył. Michael wcisnął pedał gazu.
- Cóż - odezwał się po jakiejś minucie z kpiącym uśmieszkiem, nie odrywając oczu od drogi -
chyba nie obwiniasz mnie za bardzo, bo nie poprosiłabyś, żebym cię podwiózł.
- Nie obwiniam o co?
- Zginęło czworo ludzi. - Michael wyjął z uchwytu pomiędzy naszymi siedzeniami do połowy
opróżnioną puszkę coli. - A ja żyję. - Łyknął pośpiesznie i odłożył puszkę. - Sama osądź.
Nie spodobał mi się ton jego głosu. Nie o to chodzi, że użalał się nad sobą. Nie robił tego. W jego
głosie brzmiała wrogość. I, jak zauważyłam, przestał się jąkać.
- Tak - zaczęłam ostrożnie.
Jak już wspomniałam, prowadzenie rozmów jest specjalnością ojca Dominika. Ja - to mięśnie w
naszej małej rodzinie pośredników. Zdawałam sobie sprawę, że zapuszczam się na, nomen omen,
głęboką i mętną wodę.
- Czytałam w gazecie, że test na oddech nie wykazał alkoholu - powiedziałam.
- Więc? - wybuchnął Michael, co mnie trochę przestraszyło - czego to dowodzi? Zamrugałam
nerwowo.
- No, tego przynajmniej, że nie prowadziłeś po pijanemu. Wydawało się, że lekko się odprężył.
Powiedział: „och”, a potem zapytał wyczekująco:
- Czy chcesz..
Spojrzałam na niego. Jechaliśmy wzdłuż wybrzeża, a słońce, zanurzając się w wodzie, zalewało
wszystko jaskrawopomarańczowym blaskiem. Światło odbijające się od szkieł Michaela sprawiło,
że nie byłam w stanie odczytać wyrazu jego twarzy.
- Chcesz zobaczyć, gdzie to się stało? - wyrzucił z siebie, jakby bał się, że za chwilę zmieni zdanie.
- Eee, pewnie... Jeśli czujesz, że chciałbyś pokazać mi to miejsce.
- Chcę. - Odwrócił głowę w moją stronę, ale i tym razem nie widziałam wyrazu jego oczu. - Jeśli
nie masz nic przeciwko temu. To dziwne, ale... ja naprawdę mam wrażenie, że potrafiłabyś to
zrozumieć.
Ha! - pomyślałam zarozumiale, proszę bardzo, ojcze Dominiku! Całe to ględzenie o tym, jak to
najpierw biję, a potem rozmawiam. Cóż, co ksiądz na to?
- Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał niespodziewanie Michael, przerywając moje samozachwyty.
Rzuciłam mu zdumione spojrzenie.
- Zrobiłam co? - Nie miałam pojęcia, o czym mówi.
- Pobiegłaś za mną do wody - odparł cicho.

- Och. - Chrząknęłam. - O to chodzi. Cóż, widzisz, Michael...
- Nieważne.
Znowu na niego spojrzałam. Uśmiechał się.
- Nie przejmuj się - powiedział. - Nie musisz mi mówić. Ja wiem. - Jego głos obniżył się o oktawę.
Ogarnął mnie gwałtowny niepokój. - Wiem.
A potem wyciągnął rękę i przykrył dłonią moją dłoń.
O mój Boże! Poczułam, że przewraca mi się w żołądku jak wtedy na plaży.
Nagle wszystko stało się jasne. Michael Meducci nie tylko zadurzył się we mnie. O nie. To było
znacznie, znacznie gorsze.
Michael Meducci sądził, że to ja zadurzyłam się w nim.
Michael Meducci sądził, że to coś więcej niż zadurzenie. Michael Meducci sądził, że się w nim
zakochałam.
Miałam do powiedzenia tylko jedno słowo, ale ponieważ nie mogłam powiedzieć go głośno,
powiedziałam je sobie w duchu: Fuj!
To jest, może i dobrze wyglądał w piance i bez i w ogóle... ale Michael Meducci i tak nie jest...
No cóż, taki jak Jesse.
Tak właśnie będzie odtąd wyglądało moje życie uczuciowe, czyż nie? - pomyślałam gorzko.

9

Ostrożnie i powoli próbowałam wydobyć rękę spod dłoni Michaela. - Och - powiedział, uwalniając
moją rękę, aby chwycić za kierownicę. - Zbliżamy się... to jest... do miejsca wypadku.
Z uczuciem paskudnej ulgi spojrzałam w prawo. Jechaliśmy niezbyt szybko autostradą numer 1.
Piaski plaży Carmelu ustąpiły majestatycznym klifom Big Sur. Jeszcze parę kilometrów, a
dotarlibyśmy do sekwojowych zagajników i latarni morskiej. Big Sur przyciągał pieszych turystów
i amatorów kempingu, jak również wszystkich, którzy lubią wspaniałe widoki i zachwycające
piękno natury. Co do mnie, widoki owszem, ale co do natury, to dziękuję bardzo... zwłaszcza po
drobnym wypadku z trującym bluszczem, który zdarzył się w tydzień lub dwa po moim przyjeździe
do Kalifornii.
A jeśli chodzi o kleszcze, to nawet o tym nie mówmy.
Big Sur - albo przynajmniej droga wijąca się wzdłuż wybrzeża - też ma kilka ostrych zakrętów.
Michael pokonywał praktycznie na ślepo jeden z nich, kiedy z przeciwnej strony wyskoczył z
łoskotem winnebago. Miejsca było trochę mało jak na dwa samochody i biorąc pod uwagę, że od
urwiska dzieliła nas jedynie metalowa barierka, sytuacja stała się odrobinę denerwująca. Michael
zdołał się jednak cofnąć - nie jechaliśmy aż tak szybko - a potem zjechał na bok, pozwalając winne-
bago minąć nas w odległości zaledwie metra czy coś koło tego.
- Rany - sapnęłam, oglądając się na wielki wóz turystyczny.
- To trochę niebezpieczne, co? Michael wzruszył ramionami.
- Należy trąbić, kiedy się wyjeżdża zza tego zakrętu. Żeby kierowca za skałą wiedział, że się
zbliżasz. Ten facet widocznie o tym nie wiedział, bo jest przyjezdny. - Michael odchrząknął.
- Tak właśnie było, eee, w sobotę wieczorem. Wyprostowałam się w fotelu.
- To tu właśnie - przełknęłam - to się stało?
- Tak. - Michael mówił tym samym tonem co przed chwilą. - To tutaj.
I tak było. Teraz, kiedy się o tym dowiedziałam, zobaczyłam wyraźnie czarne ślady po kołach wozu
Josha, który usiłował zahamować przed upadkiem w przepaść. Spory fragment barierki już
wymieniono. Nowiutki metal lśnił w miejscu, gdzie kończyły się ślady kół. Zapytałam cicho:

- Czy możemy się zatrzymać?
- Pewnie.
Za zakrętem znajdował się rodzaj skalnego tarasu widokowego, w odległości kilkunastu metrów od
miejsca, w którym samochody minęły się o włos. Michael wjechał tam i wyłączył silnik.
- Punkt obserwacyjny - powiedział, wskazując drewnianą tabliczkę z napisem: PUNKT
OBSERWACYJNY. NIE ŚMIECIĆ. - Mnóstwo ludzi tu przyjeżdża w sobotę wieczorem. - Michael
odchrząknął, patrząc na mnie znacząco. - I tu parkują.
Muszę stwierdzić, że aż do tamtej chwili nie miałam pojęcia, że potrafię poruszać się tak szybko.
Odpięłam pas i wyskoczyłam z auta szybciej, niż zdążylibyście powiedzieć: „ektoplazma”.
Słońce prawie już zaszło i robiło się chłodno. Objęłam się rękami, stając na palcach, żeby wyjrzeć
poza krawędź skały. Wiatr od morza, znacznie gwałtowniejszy i zimniejszy niż w dole, na plaży,
chłostał mnie po twarzy. Rytmiczne pulsowanie morza pod nami zagłuszało samochody sunące
autostradą numer 1.
Zwróciłam uwagę na brak mew i innych ptaków.
To mogła być wskazówka. Jak zwykle jednak ją przeoczyłam.
Skupiłam się na stromiźnie urwiska. Dziesiątki metrów w dole wzburzone fale oblewały potężne
głazy, które oderwały się od skał wybrzeża w czasie kolejnych trzęsień ziemi. Na tego rodzaju
brzegu nie zdarzali się śmiałkowie - nawet tacy jak Elvis w najlepszych czasach - mając ochotę
skakać do wody.
Dziwnym trafem, poniżej miejsca, w którym samochód Josha zjechał z drogi, znajdowała się mała,
piaszczysta plaża. Nie taka, na którą chodzi się opalać, ale odpowiednia na przyjemny piknik, o ile
komuś chciałoby się ryzykować złamanie karku, schodząc na nią.
Michael musiał zauważyć moje spojrzenie, ponieważ odezwał się po chwili:
- Tak, tam wylądowali. Nie w wodzie. No, w każdym razie nie tak zaraz. Przyszła wysoka fala i...
Zadrżałam i odwróciłam wzrok.
- Czy jest jakaś droga, która prowadzi tam na dół?
- Oczywiście - powiedział, wskazując na przerwę w barierce. - Tam jest szlak. Używają go głównie
turyści górscy, czasami zwykli wycieczkowicze. Plaża w dole to coś niesamowitego. W życiu nie
widziałaś takich ogromnych fal. Ale do surfowania jest zbyt niebezpieczna. Za silne prądy.
Spojrzałam na niego z ciekawością.
- Byłeś tam na dole? - zapytałam. W moim głosie musiało brzmieć zdziwienie.
- Suze - odparł z uśmiechem - mieszkam tu całe życie. Nie ma za wielu plaż, na których nie byłem.
Skinęłam głową i odgarnęłam kosmyk włosów, który wiatr wciskał mi do ust.
- No więc, co się dokładnie zdarzyło tamtej nocy?
Zerknął ku jezdni. Było na tyle ciemno, że jadące szosą samochody włączyły reflektory. Od czasu
do czasu światło któregoś z nich padało na jego twarz. I tym razem nie sposób było zobaczyć jego
oczu za szkłami okularów.
- Wracałem do domu z warsztatów w Esalen... - zaczął.
- Esalen?
- Tak. Z Instytutu Esalen. Nie słyszałaś o nim? - Pokręcił głową. - Mój Boże, myślałem, że jest
powszechnie znany. - Musiałam mieć dość niepewny wyraz twarzy, bo zaraz dodał: - Cóż, w
każdym razie byłem na wykładzie. „Kolonizacja innych światów i co to oznacza dla istot
pozaziemskich na Ziemi”.
Usiłowałam się nie roześmiać. W końcu to ja rozmawiam z duchami. Kimże jestem, żeby twierdzić,
że na innych planetach nie ma życia?
- No więc jechałem do domu, było chyba dosyć późno - a oni wyjechali zza tego zakrętu, nie

zatrąbili ani razu, ani nic.
Skinęłam głową.
- Więc co zrobiłeś?
- Cóż, skręciłem, oczywiście, żeby ich wyminąć i wyrżnąłem w zbocze. Nie możesz tego zobaczyć,
bo jest ciemno, ale mój przedni zderzak oderwał spory kawałek ziemi. A oni... skręcili w drugą
stronę, była mgła, droga musiała być śliska, jechali szybko i...
Skończył bezbarwnym głosem, wzruszając ramionami:
- Spadli w przepaść.
Zadrżałam. To było niezależne ode mnie. Pamiętajcie, że już spotkałam tych ludzi. Nie pokazali się
od najlepszej strony - w gruncie rzeczy próbowali mnie zabić - ale i tak było mi ich ogromnie żal.
Przepaść była bardzo, bardzo głęboka.
- No i co zrobiłeś? - zapytałam.
- Ja? - Wydawał się zaskoczony moim pytaniem. - Uderzyłem się w głowę i zemdlałem. Nie
oprzytomniałem, dopóki ktoś nie zatrzymał się obok i mnie ocucił. Wtedy zapytałem, co się stało z
drugim samochodem. A ten ktoś zapytał: „Jakim drugim samochodem?” Pomyślałem, że oni, no,
wiesz, po prostu odjechali i przyznaję, że byłem trochę wkurzony. Nie raczyli wezwać karetki ani
nic. A potem zobaczyliśmy wyrwę w barierce...
Zdążyłam już porządnie zmarznąć. Słońce zaszło, chociaż niebo na zachodzie wciąż mieniło się
fioletem i czerwienią. Poczułam dreszcze i powiedziałam:
- Wsiądźmy do samochodu. Tak też zrobiliśmy.
Siedzieliśmy, wpatrując się w horyzont, który nabierał coraz głębszego odcienia błękitu. Reflektory
przejeżdżających od czasu do czasu wozów rzucały snopy światła do wnętrza miniwana. Wewnątrz
samochodu panowała niemal idealna cisza; nie słychać było szumu fal ani wiatru. Ogarnęło mnie
straszliwe zmęczenie. W świetle zegara z deski rozdzielczej widziałam, że zbliża się pora kolacji.
Mój ojczym Andy jest bardzo surowy, jeśli chodzi o ten posiłek. Należało się stawić. Kropka.
- Posłuchaj - powiedziałam, przerywając drętwe milczenie. - To, co się stało, to coś okropnego. Ale
to nie twoja wina.
Popatrzył na mnie. W zielonej poświacie deski rozdzielczej widziałam, że uśmiecha się smutno.
- Naprawdę?
- Naprawdę - odparłam stanowczo. - To był wypadek, to jasne i oczywiste. Problem polega na tym,
że... cóż, nie wszyscy tak uważają.
Uśmiech zniknął.
- Kto tak nie uważa? Gliny? Mają moje zeznanie. Wydawali się usatysfakcjonowani. Pobrali mi
krew. Nie stwierdzili obecności alkoholu czy narkotyków. Nie mogą...
- Nie - zaprzeczyłam pośpiesznie - nie gliny.
W jaki sposób, zastanawiałam się, mam mu to powiedzieć? Facet należy najwyraźniej do fanów
UFO, więc teoretycznie nie powinien mieć problemu z duchami. Ale nigdy nie wiadomo.
- Otóż - zaczęłam ostrożnie - zwróciłam uwagę, że od czasu tego wypadku ciągle przytrafia ci się
coś złego.
- Tak - powiedział Michael, a jego dłoń znowu wylądowała na mojej. - Gdyby nie ty, mógłbym nie
żyć. Dwa razy uratowałaś mi życie.
- Cha, cha - sapnęłam nerwowo, zabierając rękę i udając, że włos dostał mi się do ust i muszę go
usunąć za pomocą tej właśnie ręki. - Eee, ale tak poważnie, nie zastanawiałeś się, no, wiesz, co się
dzieje? Dlaczego nagle tyle... rzeczy zaczyna się wydarzać?
Uśmiechnął się znowu. Jego zęby w blasku szybkościomierza wydawały się zielone.
- To widocznie przeznaczenie - stwierdził.

- W porządku - zgodziłam się. Dlaczego ja? - Nie o to chodzi. Chodzi o te złe rzeczy. Jak w
centrum. A potem na plaży...
Wzruszył tymi niewiarygodnie silnymi ramionami.
- W porządku - powtórzyłam. - Ale gdybyś tak się nad tym zastanowił, nie przyszłoby ci do głowy,
że jedynym logicznym wyjaśnieniem mogłyby być... rozgniewane duchy?
Jego uśmiech zbladł.
- Co masz na myśli? Westchnęłam.
- Posłuchaj, to nie była żadna meduza. Wiesz o tym doskonale. Coś wciągało cię pod wodę,
Michael.
Skinął głową.
- Wiem. Nie całkiem... Przywykłem, rzecz jasna, do prądów podwodnych, ale to...
- To nie był prąd. Ani meduza. Po prostu... hm, uważam, że powinieneś być ostrożny.
- O czym ty mówisz? - Patrzył na mnie zaintrygowany. - To brzmi prawie tak, jakbyś sugerowała,
że padłem ofiarą... jakiejś demonicznej siły - Roześmiał się. W ciszy panującej w samochodzie jego
śmiech wydał się bardzo głośny. - Wywołanej śmiercią tych ludzi, którzy o mało nie zepchnęli mnie
z drogi? Czy tak?
Popatrzyłam przez okno. Nie widziałam niczego poza fioletowymi cieniami stromych skalnych
ścian, ale nie odwracałam od nich wzroku.
- Tak. Dokładnie tak.
- Suze. - Michael ponownie sięgnął po moją rękę i tym razem ją uścisnął. - Czy chcesz mi
powiedzieć, że wierzysz w duchy?
Odwróciłam głowę, spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam:
- Tak, Michael. Dokładnie tak. Znowu się roześmiał.
- Och, daj spokój. Czy naprawdę sądzisz, że Josh Saunders i jego przyjaciele są w stanie
komunikować się zza grobu?
Sposób, w jaki wymówił imię Josha, kazało mi... sama nie wiem. Ale nie spodobało mi się to.
Bardzo mi się to nie spodobało.
- To jest... - Michael puścił moją rękę i pochylił się, włączając silnik. - Przyjmij do wiadomości
fakty: facet był głupim klockiem. Najbardziej imponującą rzeczą, jakiej dokonał, był upadek z
urwistego brzegu w towarzystwie drugiego głupawego osiłka i ich równie tępych dziewczyn.
Wiesz, niekoniecznie źle się stało, że zniknęli. Tylko zajmowali miejsce. Szczęka mi opadła.
- A co do ich zdolności odwołania się do jakichś ciemnych mocy - ciągnął, tonem głosu zamykając
słowa „ciemne moce” w cudzysłów - w celu wywarcia zemsty za ich żałośnie głupią śmierć, to cóż,
dzięki za ostrzeżenie, ale nie mam aż tak bujnej wyobraźni.
Wytrzeszczyłam na niego oczy Po prostu wytrzeszczyłam. Nie wierzyłam własnym uszom. A więc
taki z niego wrażliwiec. Zdaje się, że zaczynał się jąkać i czerwienić tylko wtedy, gdy jego własne
życie znajdowało się w niebezpieczeństwie. O cudze specjalnie nie dbał.
Chyba że umawiał się z kimś na piątek wieczorem, co ilustruje uwaga, jaką uczynił, gdy
wjeżdżaliśmy z powrotem na szosę:
- Hej - powiedział, puszczając oko. - Zapnij pas.

10

Opadłam na krzesło, gdy wszyscy sięgali po widelce. Ha! Nie spóźniłam się! Z technicznego
punktu widzenia - nie, ponieważ nikt nie zaczął jeszcze jeść.
- Gdzie byłaś, Suze? - zapytała mama, podając koszyczek z bułkami Ginie. Dobrze zrobiła. Inaczej,
biorąc pod uwagę apetyty moich braci, koszyk zostałby opróżniony, zanim by do niej dotarł.

- Byłam - powiedziałam, podczas gdy Max, należący do moich braci wielki i okropnie zaśliniony
pies, położył głowę na moich kolanach, co zwykle robi w porze posiłków, zwracając na mnie swoje
łagodne brązowe oczy - na przejażdżce.
- Z kim? - zapytała mama obojętnym tonem, który wskazywał na to, że powinnam ważyć słowa, bo
znajdę się w poważnych tarapatach.
Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, odezwał się Przyćmiony:
- Z Michaelem Meduccim. - Udał, że dusi się ze śmiechu. Andy uniósł brwi.
- To ten chłopiec, który był tu wczoraj wieczorem?
- Właśnie ten. - Rzuciłam Przyćmionemu mordercze spojrzenie, które wolał zignorować. Gina i
Śpiący, jak zauważyłam, postarali się o to, żeby usiąść koło siebie, i zachowywali się dziwnie cicho.
Ciekawa byłam, co bym zobaczyła, gdybym tak upuściła serwetkę i schylając się po nią, zajrzała
pod stół. Prawdopodobnie coś, czego nie miałabym szczególnej ochoty oglądać. Trzymałam więc
serwetkę bezpiecznie na kolanach.
- Meducci - mruknęła mama. - Skąd ja znam to nazwisko?
- Z pewnością - odezwał się Profesor - myślisz o Medyceuszach, arystokratycznej włoskiej
rodzinie, która wydała trzech papieży i dwie królowe Francji. Casimo jako pierwszy rządził
Florencją, natomiast Lorenzo był mecenasem sztuki. Jego protegowanymi byli między innymi
Michał Anioł i Botticelli. Mama spojrzała na niego z zaciekawieniem.
- Otóż nie o tym myślałam.
Wiedziałam, czym to się skończy. Mama ma świetną i niezawodną pamięć. Jest jej to, oczywiście,
potrzebne w pracy. Zdawałam sobie sprawę, że to tylko kwestia czasu, kiedy sobie przypomni,
gdzie słyszała nazwisko Michaela.
- To ten, który miał wypadek podczas weekendu - powiedziałam, żeby przyśpieszyć nieuniknione. -
Wypadek, w którym zginęło czworo uczniów z RLS.
Przyćmiony upuścił widelec, który z hałasem spadł na talerz.
- Michael Meducci? - Pokręcił głową. - Niemożliwe. To był Michael Meducci! Pieprzysz.
- Brad, licz się ze słowami - upomniał go ostro Andy. Przyćmiony powiedział: „przepraszam”, ale
oczy mu się świeciły.
- Michael Meducci - powtórzył. - Michael Meducci zabił Marka Pulsforda?
- Nikogo nie zabił - parsknęłam. Zrozumiałam, że powinnam była trzymać buzię na kłódkę. Teraz
to się rozejdzie po całej szkole. - To był wypadek.
- Doprawdy, Brad - powiedział Andy - jestem pewien, że biedny chłopak nie chciał nikogo zabić.
- No dobrze, przepraszam - odparł Przyćmiony. - Ale Mark Pulsford był najlepszym rozgrywającym
w całym stanie. Poważnie. Miał stypendium Uniwersytetu Kalifornijskiego. Był naprawdę świetny.
- Och, coś ty? No to jak cię znosił w swoim towarzystwie? - Śpiący, w rzadkim przebłysku
poczucia humoru, wyszczerzył się do brata.
- Zamknij się - warknął Przyćmiony. - Byliśmy kiedyś razem na imprezie.
- Ach tak - mruknął Śpiący z kpiną.
- Naprawdę. W zeszłym miesiącu, w dolinie. Mark był bombowy. - Złapał bułkę, wpakował ją
niemal w całości do ust, a potem wymamrotał: - Dopóki nie zjawił się Michael Meducci i go nie
zamordował.
Zauważyłam, że Gina przygląda mi się z jedną, tylko jedną, brwią uniesioną do góry. Nie
zareagowałam.
- Do wypadku nie doszło z winy Michaela - oznajmiłam. - W każdym razie o nic go nie oskarżono.
Mama odłożyła widelec.
- Dochodzenie w sprawie wypadku jest w toku - zauważyła.

- Przy tylu wypadkach, do ilu tam doszło - powiedział ojczym, nakładając parę szparagów na talerz
mamy, a następnie podsuwając półmisek Ginie - na tym odcinku drogi, można by się spodziewać,
że ktoś wreszcie jakoś go zabezpieczy.
- Wąski pas szosy - odezwał się Profesor tonem pogawędki - wzdłuż odcinka wybrzeża znanego
jako Big Sur tradycyjnie uważa się za zdradziecki, a nawet wybitnie niebezpieczny. Często
pogrążona we mgle, wijąca się i wąska górska droga nie zostanie prawdopodobnie, dzięki
obrońcom historycznego dziedzictwa, rozbudowana. Niedostępność tego miejsca przyciągała
poetów i artystów, którzy tam się osiedlili, na przykład Robinsona Jeffersa. Zachwycała go ponura
dzikość otoczenia.
Zamrugałam, patrząc na mojego najmłodszego brata. Jego fotograficzna pamięć, na co dzień
męcząca, często bardzo się przydawała, zwłaszcza kiedy zbliżał się termin składania prac
semestralnych.
- Dzięki za informacje - powiedziałam.
Profesor uśmiechnął się, ukazując oblepiony jedzeniem aparat ortodontyczny.
- Nie ma za co.
- Najgorsze w tym wszystkim jest to - podjął Andy, w dalszym ciągu narzekając na warunki
bezpieczeństwa panujące na tej szosie - że ten konkretny odcinek wydaje się szczególnie przyciągać
młodych kierowców.
Przyćmiony, który pakował sobie ryż do ust, jakby to było jego pierwsze pożywienie od paru
tygodni, zachichotał, mamrocząc:
- No, eee, tato.
Andy spojrzał na swego średniego syna.
- Wiesz, Brad - odezwał się łagodnie - w Ameryce, a jak słyszałem, w dużym stopniu także w
Europie, uważa się za społecznie akceptowalne odkładanie od czasu do czasu widelca i poświęcanie
chwili na przeżuwanie.
- Tam odchodzi akcja - wyjaśnił Przyćmiony, odkładając zgodnie z sugestią ojca widelec, co sobie
powetował mówiąc z pełną buzią.
- Co za akcja? - zainteresował się Andy.
Śpiący, który odzywa się tylko wtedy, kiedy nie ma innego wyjścia, od czasu pojawienia się Giny
zrobił się niemal gadatliwy.
- Chodzi mu o punkt - oznajmił.
- Punkt? - zapytała nieco zdezorientowana mama.
- Punkt - potwierdził Śpiący. - Punkt obserwacyjny. Wszyscy tam jeżdżą, żeby się całować w sobotę
wieczorem. A przynajmniej - tu Śpiący zachichotał - Brad i jego kumple.
Przyćmiony, bynajmniej nieobrażony tą oszczerczą uwagą, pomachał szparagiem, jakby to było
cygaro, a następnie wyjaśnił:
- Punkt jest bombowy.
- Czy to tam - zainteresował się Profesor - zabierasz Debbie Mancuso? - Skrzywił się z bólu, gdy
jeden z jego goleni został brutalnie zaatakowany pod stołem. - Auu!
- Nie chodzę z Debbie Mancuso! - ryknął Przyćmiony.
- Brad - warknął Andy. - Nie kop brata. Dawidzie, nie wspominaj imienia Debbie Mancuso przy
stole. Mówiliśmy już o tym. Suze?
Spojrzałam na niego, unosząc brwi.
- Nie podoba mi się, że wsiadasz do samochodu z chłopcem, który brał udział w tak poważnym
wypadku, bez względu na to, czyja to była wina. - Andy spojrzał na mamę. - Zgadzasz się ze mną?
- Obawiam się, że muszę - westchnęła. - Źle się z tym czuję. Meducci przeżywali ostatnio z
pewnością trudne chwile...

- Na pytające spojrzenie ojczyma dodała: - To ich córka o mało nie utonęła parę tygodni temu.
Pamiętasz?
- Och. - Andy kiwnął głową. - Na tym basenowym przyjęciu. Zabrakło kontroli ze strony
rodziców...
- Za to nie zabrakło alkoholu - powiedziała mama. - Biedny dzieciak, jak się wydaje, wypił za dużo
i wpadł do wody. Nikt nie zauważył, a jeśli nawet, to nikt nic nie zrobił. Od tamtego czasu jest w
śpiączce. Jeśli przeżyje, to z poważnym uszkodzeniem mózgu. Suze - mama odłożyła widelec - nie
wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł, żebyś się spotykała z tym chłopcem.
Normalnie to by mnie ucieszyło, bo nie zależało mi specjalnie na widywaniu się z tym facetem.
Ale musiałam, jeśli istniał cień nadziei, że zdołam go uchronić przed zajęciem miejsca na
cmentarzu.
- Dlaczego? - Przełknęłam kawałek łososia. - To nie wina Michaela, że ma siostrę alkoholiczkę,
która nie umie pływać. A poza tym, dlaczego rodzice pozwolili ośmioklasistce na udział w takim
przyjęciu?
- Nad tą sprawą - powiedziała mama przez zęby - nie będziemy się tutaj zastanawiali i doskonałe o
tym wiesz. Musisz po prostu zadzwonić do tego młodego człowieka i powiedzieć mu, że mama
zabroniła ci wsiadać z nim do samochodu. Jeśli miałby ochotę cię odwiedzić i pooglądać wideo, w
porządku. Ale nie wsiądziesz z nim do samochodu.
Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia. Tutaj? Spędzić wieczór tutaj? Pod uważnym spojrzeniem
Jesse'a? O mój Boże, tego właśnie mi potrzeba. Obraz wywołany tymi słowami napełnił mnie taką
zgrozą, że porcja łososia, którą podniosłam do ust, spadła z widelca na moje kolana, skąd zgarnął ją
natychmiast długi psi jęzor.
Mama dotknęła mojej ręki.
- Suze - powiedziała cicho - potraktuj to poważnie. Nie chcę, żebyś jeździła samochodem z tym
chłopakiem.
Spojrzałam na nią zaciekawiona. To prawda, że w przeszłości byłam zmuszona jej nie słuchać, co
wynikało głównie z okoliczności, na które nie miałam wpływu. Ona jednak o tym nie wiedziała. W
dużym stopniu udawało mi się to przed nią zataić. Z wyjątkiem tych przypadków, kiedy
odprowadzała mnie do domu policja, co zdarzyło się zaledwie kilka razy i nie warto o tym
wspominać.
Ponieważ jednak teraz sytuacja była inna, nie bardzo rozumiałam, dlaczego czuła potrzebę
powtórzenia swojego wyroku w sprawie Michaela Meducciego.
- W porządku, mamo - powiedziałam. - Dotarło to do mnie za pierwszym razem.
- Bardzo mi na tym zależy.
Przyjrzałam się jej. Nie chodzi o to, że sprawiała wrażenie, jakby miała poczucie... cóż, winy. Ale
zdecydowanie coś wiedziała. Coś, czego nie chciała ujawnić.
To mnie specjalnie nie zaskoczyło. Jako dziennikarka telewizyjna mama często ma dostęp do
informacji niekoniecznie przeznaczonych dla szerokiej publiczności. Nie należy również to tych
dziennikarzy, którzy zrobiliby wszystko dla zdobycia przebojowej historii. Gdyby jakiś glina
zdradził mamie tajną informację - a gliniarze często to robią, bo moja mama, przy swoich
czterdziestu paru latach, nadal jest atrakcyjną kobietą i dowie się wszystkiego, jeśli tylko
uśmiechnie się do kogo trzeba - wiedziałby, że mama zachowa ją dla siebie, jeśli o to poprosi. Taka
już jest.
Zastanawiałam się, co może wiedzieć o Michaelu Meduccim oraz o wypadku, w którym zginęło
czworo Aniołów.
Dość, żeby nie chcieć, abym się z nim prowadzała.
Nie uważam, że jest wobec niego szczególnie niesprawiedliwa. Nie mogłam zapomnieć, co Michael
powiedział, zanim wjechaliśmy na szosę. „Tylko zajmowali miejsce”.
Nagle przestałam obwiniać tych ludzi za to, że chcieli go utopić.

- Dobrze, mamo. Rozumiem.
Na oko usatysfakcjonowana mama wróciła do łososia, którego Andy przyrządził po mistrzowsku,
podając z delikatnym sosem koperkowym.
- No więc, jak zamierzasz mu to powiedzieć? - zapytała Gina pół godziny później, pomagając mi
ładować naczynia do zmywarki mimo nalegań mamy, że jako gość nie musi tego robić.
- Nie wiem - powiedziałam z wahaniem. - Pomijając to podobieństwo do Clarka Kenta...
- Na zewnątrz dziwak, w środku marzyciel?
- Tak. Poza tym, co jest bardzo pociągające, ma cechę, którą określiłabym jako...
- Nachalność? - podsunęła Gina, opłukując salaterkę, którą następnie wręczyła mi, abym umieściła
ją w zmywarce.
- Może. Nie wiem.
- Jego pojawienie się tutaj wczoraj wieczorem było nachalne - stwierdziła. - Nawet nie zadzwonił.
Żaden chłopak nie zachował się tak wobec mnie. - Pomachała ręką i pstryknęła palcami.
Wzruszyłam ramionami. Na wschodzie to wygląda inaczej. W mieście nie wpada się do znajomych,
nie uprzedzając ich telefonicznie. W Kalifornii, jak się przekonałam, takie przypadkowe wizyty
„przejazdem” są absolutnie do przyjęcia.
- Ale nawet nie próbuj, Simon, udawać - ciągnęła Gina - że ci zależy. Nie podoba ci się ten facet.
Nie wiem, jaki masz powód, żeby się z nim spotykać, ale to z pewnością nie ma nic wspólnego z
hormonami.
Przypomniało mi się, jak byłyśmy przyjemnie zaskoczone, kiedy Michael zdjął na plaży koszulę.
- Mogłoby tak być - westchnęłam.
- Proszę. - Gina podała mi naręcze sztućców. - Ty i superdziwak? Nie. A teraz powiedz mi, co się
dzieje między tobą a tym chłopakiem?
Wbiłam wzrok w sztućce, które wkładałam do zmywarki.
- Nie wiem. - Nie mogłam jej przecież powiedzieć prawdy. - Tylko że... Mam takie poczucie, że za
tym wypadkiem kryje się coś, o czym on nie chce mówić. Moja mama chyba coś na ten temat wie.
Zauważyłaś?
- Zauważyłam - odparła Gina, nie tyle ponurym, ile specjalnie radosnym głosem.
- No, więc... Po prostu ciągle się zastanawiam, co tam naprawdę zaszło. W noc katastrofy.
Ponieważ... cóż, dziś po południu to wcale nie była meduza.
Gina pokiwała głową.
- Tak myślałam. Przypuszczam, że to ma jakiś związek z tym twoim pośredniczeniem, tak?
- Coś w tym rodzaju - mruknęłam zmieszana.
- No tak. Co mogłoby również wyjaśnić to drobne zajście z lakierem do paznokci, hę?
Nie byłam w stanie wydusić słowa. Nie przestałam wkładać sztućców do plastikowych przegródek
w drzwiach zmywarki. Widelce, łyżki, noże.
- W porządku. - Gina zakręciła wodę i wytarła ręce w ścierkę. - Co mam zrobić?
Zamrugałam zdziwiona.
- Ty? Nic.
- Daj spokój. Znam cię, Simon. Nie opuściłaś w zeszłym roku siedemdziesięciu dziewięciu godzin
wychowawczych, ponieważ miałaś ochotę zjeść spokojnie śniadanie w MacDonaldzie. Wiem
doskonale, że walczyłaś z duchami, aby ten świat był bezpieczniejszym miejscem dla naszych
dzieci. No więc, co mogę dla ciebie zrobić? Kryć cię?
Zagryzłam wargi.
- Dobrze - powiedziałam z wahaniem.

- Posłuchaj, o mnie się nie martw. Jake obiecał zabrać mnie na rozwożenie pizzy, co jest do jakiegoś
stopnia pociągające, jeśli komuś nie przeszkadza siedzenie w samochodzie pełnym pizzy pepperoni
i ananasowej. Ale jeśli chcesz, zostanę tutaj, z Bradem. Zaprosił mnie na oglądanie swojego
ulubionego filmu.
Wciągnęłam powietrze.
- Chyba nie Jeździec piekieł... ?
- Zgadza się.
Wdzięczność ogarnęła mnie niczym jedna z fal, które pozbawiły mnie wcześniej przytomności.
- Zrobiłabyś to dla mnie?
- Dla ciebie, Simon, wszystko. No więc, co się szykuje?
- W porządku. - Rzuciłam ścierkę, którą ściskałam w garści. - Gdybyś została w domu i udawała, że
jestem w pokoju na górze i meczą mnie bóle miesiączkowe, to będę cię czciła do końca życia. Nie
zadają kłopotliwych pytań, jeśli chodzi o bóle miesiączkowe. Powiedz, że jestem w wannie, a
potem, trochę później, że położyłam się wcześniej spać. Gdyby ktoś do mnie dzwonił, odbierzesz?
- Jak sobie życzysz, królowo Alef.
- Och, Gino. - Złapałam ją za ramiona i potrząsnęłam lekko. - Jesteś najlepsza. Rozumiesz?
Najlepsza. Nie marnuj się dla moich braci. Stać cię na dużo więcej.
- Ty tego zwyczajnie nie widzisz - powiedziała Gina, kręcąc w zadumie głową. - Twoi bracia są
bardzo przystojni. No, z wyjątkiem tego małego rudzielca. Poza tym... - Ja kierowałam się do
telefonu, żeby zadzwonić do ojca Dominika. - Oczekuję zadośćuczynienia.
- Wiesz, że dostaję tylko dwadzieścia dolców na tydzień kieszonkowego, ale możesz to dostać...
- Nie chcę twoich pieniędzy - skrzywiła się Gina. - Ale przyjemnie byłoby usłyszeć jakieś
wyjaśnienia. Nigdy nic nie mówiłaś. Wykręcałaś się od odpowiedzi. Ale teraz jesteś mi to winna. -
Zmrużyła oczy. - Dla ciebie wysiedzę na seansie Jeźdźca piekieł. To bardzo dużo. I owszem -
dodała, zanim zdążyłam otworzyć usta - będę milczała. Obiecuję, że nie zadzwonię do „Enquirera”
albo „People”.
Odparłam na to z całą godnością, na jaką było mnie w tym momencie stać:
- Nie przyszłoby mi do głowy, że mogłabyś postąpić inaczej. A potem podniosłam słuchawkę i
wykręciłam numer ojca Dominika.

11

- No więc, za czym dokładnie mam się rozglądać? - zapytałam, oświetlając latarką piaszczystą
dróżkę.
- Nie jestem pewien - powiedział ojciec Dominik, który wyprzedzał mnie o parę kroków. -
Spodziewam się, że będziesz wiedziała, kiedy to znajdziesz.
- Wspaniale - mruknęłam.
To nie było byle co, schodzić po ciemku zboczem góry. Gdybym mogła przewidzieć, że na tym
właśnie będzie polegała propozycja ojca Dominika, pewnie zwlekałabym z telefonem. Zostałabym
w domu i oglądała Jeźdźca piekieł. Albo przynajmniej próbowała odrobić geometrię. Nie żartuję.
Już raz o mało nie zginęłam w tym miejscu. Twierdzenie Pitagorasa nie budziło we mnie takiego
przerażenia.
- Nie martw się - odezwał się za mną głos, w którym brzmiało lekkie rozbawienie. - Tutaj nie ma
trującego bluszczu.
Odwróciłam głowę, posyłając Jesse'owi sarkastyczne spojrzenie, jakkolwiek wątpię, aby był w
stanie je dostrzec. Księżyc - o ile w ogóle był jakiś księżyc - ukrywał się za gęstą zasłoną chmur.
Mgła wspinała się po zboczu, po którym właśnie schodziliśmy, i zbierała się w zagłębieniach na
dróżce, wirując gwałtownie za każdym postawieniem stopy, jakby dotknięcie człowieka było jej

niemiłe. Starałam się nie myśleć o filmach, w których ludziom w takiej mgle przytrafiają się różne
okropne rzeczy. Wiecie, o jakich filmach mówię.
Unikałam też myśli o trującym bluszczu, o który mogłam się ocierać. Jesse oczywiście żartował, ale
jak zwykle czytał w moich myślach: nienawidzę szpecących wysypek.
A o wężach to już w ogóle nie wspomnę, chociaż miałam wszelkie powody, by podejrzewać, że
leżą gdzieś zwinięte w kłębek na tej żałosnej imitacji górskiej perci, czekając tylko, kiedy będą
mogły się uraczyć kawałkiem miękkiego ciała z mojej łydki tuż powyżej adidasów.
- Tak - usłyszałam głos ojca Dominika. Mgła wchłonęła go całkowicie, widziałam jedynie maleńki
punkcik żółtego światła jego latarki. - Tak, widzę, że policja już tu była. To tutaj widocznie odpadł
ten kawałek barierki. Widać ślady w zielsku.
Brnęłam na ślepo, używając latarki głównie do wypatrywania węży, jak również do tego, żeby
upewnić się, że nie spadnę za chwilę w przepaść z wysokości kilkudziesięciu metrów wprost we
wzburzoną morską głębię. Jesse już dwa razy odciągał mnie delikatnie od brzegu ścieżki, gdy
zagapiłam się na jakąś podejrzaną gałąź.
Teraz o mało nie zleciałam, zderzając się z ojcem Dominikiem, który zatrzymał się na środku
ścieżki i przykucnął. W ogóle go nie zobaczyłam i oboje z Jesse'em musieli złapać mnie za różne
części stroju, żebym nie straciła równowagi. To było trochę krępujące.
- Przepraszam - wymamrotałam, zawstydzona tym, jaka jestem niezgrabna. - Eee, co ksiądz robi?
Ojciec Dominik uśmiechnął się w ten swój wkurzająco - cierpliwy sposób i odparł:
- Przyglądam się pewnemu dowodowi rzeczowemu. Wspomniałaś, że twoja mama chyba wie coś
więcej na ten temat, a ja mam wrażenie, że wiem, o co chodzi.
Zapięłam wiatrówkę, by uchronić szyję przed chłodnym nocnym powietrzem. W Kalifornii była
wiosna, ale tutaj, na wybrzeżu temperatura na pewno wynosiła nie więcej niż pięć stopni. Na
szczęście zabrałam rękawiczki - w charakterze ochrony przed trującym bluszczem - teraz jednak
spełniały podwójną funkcję, nie pozwalając moim palcom zesztywnieć z zimna.
- Co ksiądz ma na myśli?
Nie wpadłam na to, żeby zabrać czapkę, więc uszy miałam jak sopelki lodu, a włosy, smagane
zimnym wiatrem od morza, chłostały mnie po twarzy.
- Spójrz na to. - Ojciec Dominik oświetlił miejsce, w którym ziemia była zryta, a trawa
pognieciona. - Tutaj, jak sądzę, spadł kawałek barierki. Czy zauważasz coś dziwnego?
Wyciągnęłam włosy z ust, rozglądając się nerwowo za wężami. - Nie.
- Ten konkretny fragment barierki odpadł, jak się wydaje, w jednym kawałku. Samochód musiał
poruszać się z dużą prędkością, żeby zerwać tak mocne metalowe zabezpieczenie, ale fakt, że
odpadł cały fragment, każe podejrzewać, iż metalowe śruby, którymi był umocowany, musiały
puścić.
- Albo zostały wcześniej poluzowane - podpowiedział Jesse cicho.
Zerknęłam w jego stronę i zatrzepotałam powiekami. Jako nieżyjący, Jesse nie odczuwał takiego
dyskomfortu jak ja. Zimno mu nie dokuczało, chociaż wiatr szarpał jego koszulą, odsłaniając pierś,
która, czego zapewne nie muszę dodawać, była równie atletyczna, jak u Michaela, tylko nie taka
blada.
- Poluzowane? - Po raz drugi tego dnia zaczęłam szczękać zębami. - Czym to mogło być
spowodowane? Rdzą?
- Myślałem raczej o rozmyślnym działaniu człowieka - powiedział Jesse spokojnie.
Popatrzyłam na księdza, potem na ducha, i znów na księdza. Ojciec Dominik wyglądał na równie
zaniepokojonego jak ja. Jesse nie został, ściśle rzecz ujmując, zaproszony na tę wycieczkę, ale
zjawił się, kiedy udałam się na koniec podjazdu, gdzie miał na mnie czekać ojciec Dominik. Ojciec
Dominik żywo zareagował na wieści, jakie mu przekazałam - o zamachu na życie Michaela na
plaży, a potem o jego dziwnej wypowiedzi w samochodzie. Musimy, jak oświadczył, natychmiast
odnaleźć Anioły z RLS.

A najłatwiej było to zrobić, udając się na miejsce, gdzie straciły życie. A zakątek ten nie należał do
takich, które w nocy mogli bezpiecznie odwiedzać sześćdziesięcioletni ksiądz i szesnastoletnia
dziewczyna.
Nie mam pojęcia przed czym Jesse zamierzał zapewnić nam ochronę, zjawiając się bez zaproszenia.
Przed niedźwiedziami? Ale zjawił się i, jak się wydawało, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co
się tu wydarzyło.
- Jak to, działaniu człowieka? - zapytałam. - O czym ty mówisz?
- Po prostu uważam, że to dziwne, iż odpadł cały fragment barierki, podczas gdy reszta, o czym się
przekonaliśmy, oglądając ją niedawno, nawet się nie wygięła pod wpływem uderzenia.
Ojciec Dominik zamrugał nerwowo.
- Sugerujesz, że ktoś obluzował śruby, przewidując, że samochód uderzy w barierę. Czy tak, Jesse?
Jesse skinął głową. Zrozumiałam, do czego zmierza, ale dopiero po dłuższej chwili.
- Zaraz, zaraz, chcesz powiedzieć, że Michael specjalnie obluzował śruby na tym odcinku, tak żeby
Josh i reszta spadli z urwiska?
- Ktoś z pewnością to zrobił. I mógł to być twój Michael. To mnie dotknęło. Nie sugestia, że
Michael mógł zrobić coś tak przerażającego, ale to, że Jesse nazwał Michaela „moim”.
- Chwileczkę... - zaczęłam. Jednak ojciec Dominik, co nie jest dla niego typowe, przerwał mi.
- Muszę się zgodzić z Susannah, Jesse - powiedział. - Nie ma wątpliwości, że bariera nie spełniła
swojej roli. Co więcej, musiała tu wystąpić jakaś poważna wada konstrukcyjna. Sugerować jednak,
że ktoś mógł celowo...
- Susannah - nie dawał za wygraną Jesse - czy nie mówiłaś przypadkiem, że Michael nie lubił tych
ludzi, którzy zginęli w wypadku?
- No... powiedział, że tylko zajmowali miejsce. Ale poważnie, Jesse, gdyby tak rzeczywiście było,
Michael musiałby wiedzieć, że zbliża się samochód Josha. A niby skąd? Musiałby na nich czekać, a
potem, kiedy zaczęli objeżdżać skałę, specjalnie przyspieszyć...
- Cóż... - Jesse wzruszył ramionami. - Tak.
- Niemożliwe. - Ojciec Dominik wyprostował się, strzepując ziemię z kolan. - Odmawiam brania
pod uwagę takiej możliwości. Ten chłopiec miałby zamordować kogoś z zimną krwią? Nie wiesz,
co mówisz, Jesse. Cóż, ma najlepsze wyniki z egzaminów semestralnych w całej szkole. Należy do
klubu szachowego. Poklepałam ojca Dominika po ramieniu.
- Przykro mi, że akurat ja muszę ojcu to powiedzieć, ale szachiści mogą zabijać tak samo, jak
wszyscy inni. - Spojrzałam na podłużny ślad na ziemi w miejscu, gdzie leżał fragment barierki. -
Pytanie tylko: dlaczego? To jest, dlaczego miałby zrobić coś takiego?
- Sądzę - powiedział Jesse - że jeśli się pośpieszymy, to mamy szansę się dowiedzieć.
Wskazał ręką przed siebie. Chmury nad naszymi głowami rozstąpiły się na moment i mogliśmy
zobaczyć wąziutkie pasemko plaży u podnóża skały. W świetle księżyca rysowały się cztery zjawy
skupione wokół małego ogniska.
- O Boże - krzyknęłam, gdy znów zapadła ciemność. - Aż na dół? Tam na pewno są węże.
Ojciec Dominik ruszył energicznym krokiem w dół. Omijałam właśnie korzeń, który nieco
przypominał węża, gdy Jesse zauważył:
- Węże nie wychodzą w nocy. To było dla mnie coś nowego. - Nie?
- Zwykle nie. A zwłaszcza nie w takie zimne wilgotne noce jak ta. Lubią słońce.
Cóż, przyjęłam to z ulgą. Zaczęłam się jednak, mimo woli, zastanawiać nad kleszczami. Czy
kleszcze wychodzą w nocy?
To trwało wieki - byłam pewna, że obudzę się z nogami w gipsie - ale w końcu dotarliśmy na dół,
chociaż ostatnie dwadzieścia metrów były tak strome, że praktycznie biegłam. Wcale nie z własnej
woli.

Na plaży fale huczały tak głośno, że zagłuszyły nasze przybycie. W powietrzu unosił się ciężki
zapach soli. Kiedy nasze stopy zanurzyły się w wilgotnym piasku, uświadomiłam sobie, dlaczego
nie słychać mew: zwierzęta i ptaki nie przepadają za duchami.
A na tej akurat plaży duchów było pełno.
Śpiewały. Nie żartuję. Śpiewały, siedząc wokół małego ogniska. Nie uwierzycie, co śpiewały.
Dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa na ścianie. Poważnie. Były przy pięćdziesiątej siódmej.
Mówię wam, jeśli tak mam spędzać wieczność po śmierci, to mam nadzieję, że zjawi się jakiś
pośrednik i wybawi mnie z nieszczęścia.
- W porządku - powiedziałam, ściągając rękawiczki i wsuwając je do kieszeni. - Jesse, ty zajmiesz
się chłopakami, dziewczyny biorę na siebie. Ojcze D, ksiądz dopilnuje, żeby żadne z nich nie
uciekło w stronę morza, dobrze? Już raz dzisiaj pływałam i proszę mi wierzyć, woda jest naprawdę
zimna.
Ojciec Dominik chwycił mnie za ramię, gdy ruszyłam w stronę oświetlonej płomieniami gromadki.
- Susannah! - krzyknął szczerze poruszony. - Z pewnością nie... nie spodziewasz się, że my...
- Ojcze D - spojrzałam na niego zaskoczona - dziś po południu te dranie usiłowały mnie utopić.
Proszę wybaczyć, jeśli nie mam ochoty do nich podejść i zapytać, czy napiją się z nami piwa.
Chodźmy im dokopać w nadprzyrodzone tyłki.
Ojciec Dominik mocniej zacisnął palce na moim ramieniu.
- Susannah, ile razy mam ci powtarzać? Jesteśmy mediatorami. Naszym zadaniem jest niesienie
pomocy zagubionym duszom, a nie pogłębianie ich bólu i smutku przez stosowanie przemocy.
- Coś księdzu powiem. Jesse i ja ich przytrzymamy, a ksiądz będzie im niósł pomoc. To jedyny
sposób, żeby księdza wysłuchały Nie są specjalnie komunikatywne.
- Susannah - powtórzył ojciec Dominik.
Tym razem jednak nie zdołał dokończyć, ponieważ nagle odezwał się Jesse:
- Zostańcie tu oboje, dopóki nie dam znać, że możecie się ruszyć.
A potem pomaszerował przez plażę w stronę duchów. Ha, domyślam się, że znudziło mu się
słuchanie naszych kłótni. Cóż, trudno było mieć do niego pretensję. Ojciec Dominik powiódł za
nim zmartwionym wzrokiem.
- O mój Boże - westchnął - nie sądzisz chyba, Susannah, że on zrobi coś... gwałtownego?
Westchnęłam. Jesse nigdy nie zachowuje się gwałtownie.
- Nie. Prawdopodobnie spróbuje z nimi porozmawiać. Tak chyba będzie lepiej. To znaczy duch z
duchami... Mają wiele wspólnego.
- Ach - mruknął ojciec Dominik, kiwając głową. - Tak, rozumiem. Bardzo mądrze. Doprawdy,
bardzo mądrze.
Anioły były przy siedemnastej butelce piwa, gdy zauważyły Jesse'a.
Jeden z chłopców zaklął paskudnie, ale zanim zdążyli się zdematerializować, Jesse przemówił tak
cicho, że nie byliśmy w stanie go usłyszeć. Widzieliśmy tylko, jak Jesse - świecąc trochę, jak to
duchy - rozmawia z nimi, a potem siada na piasku, nie przestając mówić.
Ojciec Dominik, który śledził tę scenę bardzo uważnie, mruknął:
- Świetny pomysł, żeby najpierw wysłać Jesse'a. Wzruszyłam ramionami.
- Chyba tak.
Zdaje się, że na mojej twarzy odmalowało się rozczarowanie w związku z tym, że ominęła mnie
pierwszorzędna bójka, bo ojciec Dominik oderwał wzrok od grupy przy ognisku i uśmiechnął się do
mnie szeroko.
- Z małą pomocą Jesse'a może jeszcze zrobimy z ciebie mediatora - powiedział.
Gdyby miał pojęcie, ile duchów udało mi się odesłać do innego świata, zanim poznałam ich obu! -

pomyślałam. Nie powiedziałam jednak tego głośno.
- A co porabia twoja przyjaciółka Gina, gdy ty jesteś poza domem? - zainteresował się ojciec
Dominik.
- Och, kryje mnie.
Ojciec Dominik uniósł brwi niemile zaskoczony.
- Kryje cię? Twoi rodzice nie wiedzą, że tu jesteś?
- Och, jasne, ojcze D - parsknęłam kpiąco. - Powiedziałam mamie, że udaję się na Big Sur, żeby
poszukać duchów zmarłych nastolatków. Litości!
Zmieszał się. Jako duchowny ojciec Dominik nie pochwala kłamstwa, zwłaszcza jeśli dotyczy
stosunków dzieci z rodzicami, których jemu podobni zawsze zalecają szanować i słuchać. Sądzę
jednak, że gdyby Bóg naprawdę chciał, abym przestrzegała tej zasady, nie uczyniłby mnie
pośredniczką. Te dwie rzeczy po prostu nie idą w parze.
- Wygląda na to - ciągnął ojciec Dominik - że nie było ci trudno powiedzieć o tym Ginie.
- Nie zrobiłam tego. Ona jakoś... sama się domyśliła. Kiedyś obie poszłyśmy do takiego medium i...
- głos mi się załamał. Mówiąc o madame Zarze, przypomniałam sobie, co Gina powtórzyła mi o
mojej jedynej miłości, która ma trwać całe życie. Czy to może być prawda? Zadrżałam, ale tym
razem nie miało to nic wspólnego z zimnem.
- Rozumiem - powiedział ojciec Dominik. - Interesujące. Nie sprawia ci przykrości opowiadanie
przyjaciołom o swoich nadzwyczajnych umiejętnościach, ale własnej matce nie chcesz nic
powiedzieć.
Niedawno pokłóciliśmy się już na ten temat, więc tylko przewróciłam oczami.
- Przyjaciółce - sprostowałam. - Nie „przyjaciołom”. Tylko Gina o tym wie. Ale nie wie
wszystkiego. Na przykład nie ma pojęcia o Jessie.
Ojciec Dominik ponownie zerknął w kierunku ogniska. Jesse wydawał się zaabsorbowany rozmową
z Joshem i pozostałymi. Nie odrywali od niego wzroku. Dziwne, że rozpalili ognisko. Nie czuli
ciepła, tak samo jak nie mogli upić się piwem, które usiłowali ukraść, ani utopić się w wodzie, w
której się zanurzali. Zastanawiałam się, po co zadali sobie trud. Rozpalenie ognia kosztowało ich
zapewne dużo energii.
Z całej czwórki emanowało to samo subtelne światło, które wydzielał Jesse - nie na tyle silne, żeby
coś przy nim widzieć w tak ciemną noc, ale na tyle silne, żeby stwierdzić, iż nie są całkiem... cóż
słowo „ludźmi” nie bardzo pasuje, ponieważ byli, oczywiście, ludźmi. W każdym razie niedawno.
Słowo, którego mi zabrakło, to pewnie „żywi”.
- Ojcze D - odezwałam się nagle - czy wierzy ksiądz w media? To znaczy, czy są prawdziwi? Jak
mediatorzy?
- Jestem pewny, że niektórzy tak.
- Cóż - mówiłam pośpiesznie, bojąc się, że zaraz zmienię zdanie - ta kobieta medium, do której
poszłyśmy kiedyś z Giną, wiedziała, że jestem pośredniczką. Nie mówiłam jej tego ani nic. Po
prostu wiedziała. I powiedziała coś dziwnego. W każdym razie Gina tak twierdzi. Ja tego nie
pamiętam. Ale z tego, co mówiła Gina, mam przeżyć jedną prawdziwą miłość.
Ojciec Dominik spojrzał na mnie z góry. Czy to moja wyobraźnia, czy wydawał się rozbawiony?
- A planowałaś, że przeżyjesz ich wiele?
- No, niezupełnie - bąknęłam, trochę zmieszana. Każdy by się zmieszał. Facet jest księdzem. - Ale
to dziwne. To medium, madame Zara, mówiła jeszcze o tej jedynej miłości, że ma trwać całe moje
życie. - Przełknęłam ślinę. - A może całą wieczność. Nie pamiętam.
- Och... - Ojciec Dominik nagle spoważniał. - Mój Boże.
- To samo powiedziałam. To znaczy... cóż, pewnie nie wiedziała, o czym mówi. Bo to brzmi
nieprawdopodobnie, prawda? - zapytałam z nadzieją.

Ku mojemu rozczarowaniu ojciec D stwierdził:
- Nie, Susannah, to nie brzmi nieprawdopodobnie. Nie dla mnie.
Powiedział to w taki sposób... No, nie wiem. Coś w jego głosie kazało mi zapytać:
- Czy był ksiądz kiedyś zakochany? Zaczął grzebać w kieszeniach płaszcza.
Wiedziałam, czego tak uporczywie szuka: paczki papierosów. Wiedziałam również, że jej nie
znajdzie - rzucił palenie wiele lat temu i trzymał tylko jedną paczkę na wyjątkowe okazje. A ta
paczka, co było mi przypadkiem wiadome, znajdowała się w jego gabinecie, w szkole.
Wiedziałam także, że zaczął jej szukać, ponieważ jest w stresie. Ciągnęło go do papierosów tylko
wtedy, gdy coś szło nie tak, jak się spodziewał.
Przeżył kiedyś miłość, to było jasne jak słońce. Unikał mojego wzroku.
Nie byłam zaskoczona. Ojciec Dominik był stary i był księdzem, ale jego powierzchowność nadal
robiła wrażenie, przypominał Seana Connery'ego.
- Była pewna młoda kobieta. Kiedyś dawno - odezwał się w końcu, kiedy jego poszukiwania
spełzły na niczym.
Aha. Z jakiegoś powodu wyobraziłam sobie Audrey Hepburn. Wiecie, w tym filmie, w którym gra
zakonnicę. Może ojciec Dominik i jego prawdziwa miłość poznali się w szkole dla księży i
zakonnic! Może ich miłość była zakazana, jak na filmie!
- Czy poznał ją ksiądz, zanim przyjął, eee, święcenia, czy jak to się tam nazywa? - zapytałam,
starając się zachować obojętny ton głosu. - Czy potem?
- Przed, oczywiście! - Wydawał się zaszokowany. - Na miłość boską, Susannah!
- Byłam tylko ciekawa. - Wpatrywałam się w Jesse'a przy ognisku, by ojciec Dominik nie czuł się
zmieszany, że mu się przyglądam. - To znaczy, nie musimy o tym mówić, jeśli ksiądz nie chce. -
Ale nie mogłam się powstrzymać. - Czy ona...
- Byłem w twoim wieku - powiedział ojciec Dominik, jakby chciał mieć to z głowy - W szkole
średniej. Była trochę młodsza.
Z trudem wyobrażałam sobie ojca Dominika w szkole średniej. Nie wiedziałam nawet, jakiego
koloru miał włosy, zanim stały się śnieżnobiałe.
- To było... - jąkał się ojciec D z nieobecnym wyrazem jasnoniebieskich oczu. - To... cóż, to by i tak
nie wyszło.
- Wiem. - Nagle wszystko zrozumiałam. Nie mam pojęcia, jak to się stało, ale sposób, w jaki
powiedział, że to by nie wyszło, dał mi do myślenia. - Była duchem, tak?
Ojciec Dominik tak gwałtownie wciągnął powietrze, że przez sekundę bałam się, że dostał ataku
serca albo czegoś w tym rodzaju.
Zanim jednak miałam okazję udzielić mu pomocy metodą usta - usta, Jesse wstał i zaczął iść w
naszą stronę.
- O, popatrz - powiedział ojciec Dominik z widoczną ulgą. - Jesse wraca.
Przeszła mi irytacja, jaką zwykle czułam, kiedy Jesse pojawiał się znienacka. Zwłaszcza wtedy, gdy
się go nie spodziewałam lub jego pojawienie się było mi akurat nie na rękę. Ostatnio niemal zawsze
cieszyłam się na jego widok.
Z wyjątkiem tej szczególnej chwili. W tej szczególnej chwili żałowałam, że Jesse nie znajduje się
gdzieś bardzo, bardzo daleko. Ponieważ miałam wrażenie, że już nigdy nie uda mi się niczego na
ten szczególny temat z ojca Dominika wyciągnąć.
- W porządku - oznajmił Jesse, kiedy podszedł do nas na tyle blisko, że mogliśmy go słyszeć. -
Sądzę, że teraz cię, ojcze, wysłuchają. Są dość przerażeni.
- Z pewnością nie zachowywali się, jakby byli przerażeni, kiedy próbowali mnie zabić dzisiaj po
południu - mruknęłam.
Jesse spojrzał na mnie z leciutkim rozbawieniem w ciemnych oczach, chociaż doprawdy nie wiem,

co jest takiego zabawnego w tym, że ktoś o mało nie utonął.
- Myślę - powiedział - że jeśli wysłuchacie, co mają do powiedzenia, zrozumiecie, dlaczego
postępowali tak, a nie inaczej.
- Zobaczymy - parsknęłam.

12

Chyba nie byłam w najlepszym humorze, z powodu tego, że Jesse przerwał wyznania ojca
Dominika, ale nic nie usprawiedliwia tego, że kiedy zmierzaliśmy w stronę gromadki przy ognisku,
podszedł do mnie z tyłu i szepnął mi do ucha:
- Zachowuj się. Spojrzałam na niego z irytacją.
- Zawsze się zachowuję - burknęłam.
Wiecie, co zrobił? Zaśmiał się! Nieprzyjemnie. Nie mogłam w to uwierzyć.
Kiedy zbliżyłam się do grupki duchów na tyle, by widzieć wyraz ich twarzy, nie zauważyłam
niczego, co mogłoby mnie przekonać, że nie są tymi samymi istotami, które próbowały mnie zabić -
dwukrotnie - w ciągu ostatnich dwóch dni.
- Chwileczkę - powiedział Josh, kiedy mnie rozpoznał. Zerwał się na równie nogi, wskazując na
mnie oskarżycielsko. - To ta suka, która...
Jesse stanął szybko w kręgu światła.
- Mówiłem wam, kim są ci ludzie...
- Mówiłeś, że nam pomogą - zawyła Felicja, nie wstając z miejsca - a ta dziewczyna kopnęła mnie
dzisiaj w twarz!
- Och, czyżbyście nie próbowali mnie utopić? Ojciec Dominik stanął szybko między mną a
duchami i powiedział:
- Moje dzieci, moje dzieci, nie unoście się. Jesteśmy tutaj, żeby wam pomóc, o ile to możliwe.
- Ksiądz nas widzi? - zapytał zaskoczony Josh Saunders.
- Widzę - odparł uroczyście ojciec Dominik. - Susannah i ja, jak z pewnością Jesse wam wyjaśnił,
jesteśmy pośrednikami. Widzimy was i chcemy wam pomóc. W gruncie rzeczy udzielenie wam
pomocy jest naszym obowiązkiem. Jak również, co musicie zrozumieć, naszym obowiązkiem jest
nie dopuścić, abyście zrobili komuś krzywdę. Dlatego właśnie Susannah próbowała przeszkodzić
wam dzisiaj i, o ile dobrze zrozumiałem, także poprzedniego dnia.
Mark Pulsford zaklął brzydko. Felicja Bruce dźgnęła go łokciem, mówiąc:
- Przestań. To ksiądz. Na to Mark wojowniczo: - Wcale nie.
- Właśnie, że tak - stwierdziła Felicja. - Nie widzisz tego czegoś białego przy jego szyi?
- Jestem księdzem. - Ojciec Dominik uciął dyskusję. - I mówię prawdę. Możecie mnie nazywać
ojcem Dominikiem. A to jest Susannah Simon. No więc, jak się domyślamy, macie żal do pana
Meducciego.
- Żal? - Josh spojrzał gniewnie na ojca Dominika. - Żal? To przez tego drania jesteśmy martwi!
Tyle że nie użył słowa „drań”.
Ojciec Dominik uniósł białe brwi, ale Jesse wtrącił spokojnie:
- Dlaczego nie powtórzysz księdzu tego, co powiedziałeś mnie, tak żeby on i Susannah zaczęli coś z
tego rozumieć?
Josh, z muszką wiszącą luźno na szyi i odpiętymi górnymi guzikami koszuli, podniósł rękę i
przeczesał nerwowo palcami krótkie jasne włosy. Za życia był niewątpliwie wyjątkowo
przystojnym chłopcem. Obdarzony urodą, inteligencją i bogactwem (jego rodzice musieli siedzieć
na pieniądzach, skoro mogli wysłać go do Roberta Louisa Stevensona, szkoły równie drogiej i

ekskluzywnej) Josh Saunders nie był w stanie pogodzić się z jedynym nieszczęściem, jakie spotkało
go w jego krótkim, szczęśliwym życiu - ze swoją przedwczesną śmiercią.
- W sobotę wieczorem poszliśmy na tańce - zaczął. Jego głęboki głos z łatwością zagłuszył szum fal
i trzaskanie płomieni małego ogniska. Gdyby żył, Josh mógłby osiągnąć cokolwiek by zechciał,
pomyślałam, od laurów w dziedzinie sportu po urząd prezydenta. Taka biła od niego pewność
siebie. - Tańce, jasne? A potem uznaliśmy, że możemy wybrać się na przejażdżkę i zaparkować...
- Zawsze parkujemy w punkcie w sobotę wieczorem - wtrąciła Carrie.
- W punkcie obserwacyjnym - wyjaśniła Felicja.
- Tam jest tak ładnie - westchnęła Carrie.
- Naprawdę ładnie - potwierdziła Felicja, zerknąwszy szybko w stronę ojca Dominika.
Wytrzeszczyłam na nich oczy. Kogo oni próbują nabić w butelkę? Wszyscy wiedzieliśmy, po co
parkowali w punkcie obserwacyjnym.
Na pewno nie po to, żeby podziwiać widoki.
- Tak - odezwał się Mark. - Do tego nigdy nie przejeżdżają tamtędy żadne gliny i nie każą nam się
stamtąd zabierać. Rozumiecie?
Ach. Wzruszająca szczerość.
- No dobra - Josh wsunął ręce do kieszeni spodni, po czym wyjął je, zwracając dłońmi w naszą
stronę. - Więc pojechaliśmy na tę przejażdżkę. Wszystko szło dobrze. Tak samo jak w każdą inną
sobotę wieczorem. Tyle że nie było tak samo, ponieważ kiedy wyjechaliśmy zza zakrętu - wiecie,
tego ostrego, tam - coś się na nas władowało...
- Tak - powiedziała Carrie. - Żadnych świateł, żadnego ostrzeżenia, nic. Tylko „łup”.
- Wpadliśmy prosto na barierkę - ciągnął Josh. - Nie jechaliśmy szybko. Pomyślałem, cholera,
złamałem błotnik, i zacząłem się cofać. A wtedy uderzył w nas ponownie...
- Och, ale z pewnością... - zaczął ojciec Dominik. Josh jednak mówił dalej, jakby ksiądz w ogóle się
nie odezwał.
- A za drugim razem, kiedy nas uderzył, po prostu nie mogliśmy się zatrzymać.
- Jakby barierki wcale tam nie było - dodała Felicja.
- Wjechaliśmy prosto w przepaść. - Josh znów wsunął ręce w kieszenie. - I obudziliśmy się w dole.
Martwi.
Zapadła cisza. Nikt się nie odzywał. Fale, rzecz jasna, nadal szumiały, a ogień trzaskał. Wilgotna
mgiełka osiadła mi na włosach, zastygając w drobniutkie kryształki lodu. Przysunęłam się bliżej
ognia, wdzięczna za odrobinę ciepła...
I nagle zrozumiałam, dlaczego Anioły z RLS zadały sobie trud rozpalenia ogniska. Ponieważ tak by
postąpiły, gdyby były jeszcze żywe. Rozpaliłyby ognisko, żeby się ogrzać. No to co że nie czują już
ciepła? To nie ma znaczenia. Zachowały się tak, jak zachowaliby się żywi ludzie. A jedyne, czego
pragnęły, to być znowu pośród żywych.
- Straszne - powiedział ojciec Dominik. - Wyjątkowo straszne. Z pewnością jednak, moje dzieci,
zdajecie sobie sprawę, że to był wypadek...
- Wypadek? - Josh posłał ojcu Dominikowi wściekłe spojrzenie. - W tym nie było niczego
przypadkowego, ojcze. Ten chłopak, ten cały Michael, zrobił to specjalnie.
- Ależ to śmieszne - parsknął ojciec Dominik. - Kompletny absurd. Z jakiegoż to powodu mógłby
dopuścić się czegoś podobnego?
- To proste - Josh wzruszył ramionami - był zazdrosny.
- Zazdrosny? - Ojciec Dominik nie posiadał się ze zdumienia. - Może nie jesteście tego świadomi,
ale Michael Meducci, którego znam od pierwszej klasy, jest niezwykle utalentowanym uczniem.
Koledzy go lubią... Dlaczego, na Boga, miałby... Nie. Nie, wybacz chłopcze. Z pewnością się
mylisz.

Nie bardzo wiedziałam, na jakim świecie żyje ojciec Dominik - pewnie na takim, na którym
Michael Meducci cieszy się sympatią rówieśników z klasy, ale na pewno nie na tym, na którym
żyjemy my. O ile mi wiadomo, nikt w Akademii Misyjnej nie lubił Michaela Meducciego ani go nie
rozpoznawał. Poza klubem szachowym. Ale cóż, chodzę do tej szkoły zaledwie parę miesięcy,
mogę więc się mylić.
- Może być utalentowany - powiedział Josh - ale i tak jest maniakiem komputerowym i dziwakiem.
- Dziwakiem? - powtórzył oszołomiony ojciec Dominik.
- Dobrze ksiądz usłyszał. - Josh pokręcił głową. - Ojcze Dominiku, spójrzmy prawdzie w oczy. Ten
Meducci jest nikim. Nikim. Za to my - wskazał na siebie, a potem na przyjaciół - byliśmy elitą.
Najbardziej popularnymi ludźmi w szkole. Żadna impreza nie była imprezą, jeśli nie było na niej
Josha, Carrie, Marka i Felicji. Jasne? Chwyta ksiądz?
- Hm. - Ojciec Dominik wyraźnie się zmieszał. - Niezupełnie.
Josh przewrócił oczami.
- Czy ten facet jest prawdziwy? - zwrócił się do mnie i do Jesse'a. - Jak najbardziej - odparł Jesse
bez uśmiechu.
- W porządku. Powiem inaczej: ten cały Meducci może mieć genialną średnią. I co z tego? To nic
nie znaczy. Ja mam cztery. Pobiłem rekord szkoły w skoku wzwyż. Należę do National Honor
Society. Jestem napastnikiem w drużynie koszykówki. Byłem przewodniczącym samorządu
szkolnego przez trzy lata z rzędu i dla odmiany dostałem główną rolę w przedstawieniu Romeo i
Julia szkolnego kółka dramatycznego. Och, i wiecie co? Przyjęto mnie do Harvardu.
Josh zrobił przerwę dla zaczerpnięcia oddechu. Ojciec Dominik otworzył usta, żeby coś
powiedzieć, ale Josh nie pozwolił sobie przerwać.
- W ile sobotnich wieczorów, waszym zdaniem, Michael Meducci siedział sam w swoim pokoju,
grając w gry wideo? Co? Powiem tak: czy wiecie, ile wieczorów spędziłem ja, pieszcząc joystick?
Żadnego. Wiecie dlaczego? Bo nie było sobotniego wieczoru, kiedy nie miałbym czegoś do roboty -
jakiejś imprezy czy randki. I to nie z byle jakimi dziewczynami, ale z najładniejszymi, najbardziej
popularnymi dziewczynami w szkole. Ta tutaj Carrie - machnął ręką w stronę siedzącej na piasku,
w bladoniebieskiej wieczorowej sukni, Carrie Whitman - pracuje jako modelka w San Francisco.
Występowała w reklamach. Była królową balu absolwentów.
- Przez kolejne dwa lata - zaznaczyła Carrie piskliwym głosem.
Josh skinął głową.
- Przez kolejne dwa lata. Czy teraz ojciec rozumie? Czy Michael Meducci spotyka się z modelką?
Nie sądzę. Czy najlepszym przyjacielem Michaela Meducciego, jak to jest w moim przypadku, jest
obecny tutaj Mark, kapitan drużyny piłki nożnej? Czy Michael Meducci ma zapewnione
stypendium sportowe w Uniwersytecie Kalifornijskim?
Mark, najwyraźniej niebędący najbłyskotliwszym umysłem w tym towarzystwie, mruknął z
aprobatą.
- A co ze mną? - zapytała Felicja. Josh na to:
- Tak, a co z dziewczyną Marka, Felicją? Naczelna cheerliderka, kapitan drużyny tanecznej i, och,
zdobywczyni państwowego stypendium dla szczególnie uzdolnionych. Tak więc, pamiętając o tym
wszystkim, postawmy to pytanie po raz drugi, dobrze? Dlaczego ktoś taki jak Michael Meducci
życzyłby takim ludziom jak my śmierci? Proste: z zazdrości.
Cisza, jaka nastąpiła po tym stwierdzeniu, była równie intensywna, jak zapach słonej wody, którym
przesycone było powietrze. Nikt nie powiedział ani słowa. Anioły wydawały się zbyt pewne swoich
racji, żeby mówić, a ojciec Dominik wydawał się poruszony tym, co usłyszał. Trudno było
stwierdzić, co czuł Jesse; wyglądał na trochę znudzonego. Przypuszczam, że dla kogoś urodzonego
przed stu pięćdziesięcioma laty określenia takie jak „państwowe stypendium dla szczególnie uzdol-
nionych” nie znaczyło zbyt wiele.
Oderwałam język, który przywarł mi do podniebienia. Strasznie chciało mi się pić po zejściu w dół
i zupełnie nie paliło mi się do wspinaczki powrotnej, do samochodu ojca Doma. Poczułam się

jednak, mimo nie najlepszej formy, zmuszona do zabrania głosu.
- A może to z powodu jego siostry? - podsunęłam.

13

Wszyscy - od ojca Dominika po Carrie Whitman - spojrzeli na mnie zdumieni.
- Przepraszam? - powiedział Josh. Ton jego głosu był bardziej niecierpliwy niż uprzejmy.
- Siostry Michaela - wyjaśniłam. - Tej, która jest w śpiączce. Nie pytajcie, skąd mi to przyszło do
głowy. Może to dlatego że Josh wspomniał o imprezach - jak to żadna nie mogła się rozpocząć bez
obecności jego i pozostałych Aniołów. To mi przypomniało ostatnią imprezę, o jakiej słyszałam - tę,
na której siostra Michaela wpadła do wody i o mało nie utonęła. To musiało być niezłe przyjęcie.
Ciekawa byłam, czy przerwała je policja, czy przyjazd karetki.
Ojciec Dominik uniósł białe krzaczaste brwi.
- Masz na myśli Lilę Meducci? Tak, oczywiście. Jak mogłem o niej zapomnieć? Co za tragedia ją
spotkała.
Jesse wtrącił się do rozmowy po raz pierwszy od paru minut:
- Co jej się stało? - zapytał. Siedział na kamieniu z brodą opartą na dłoni. Teraz podniósł głowę.
- Wypadek - wyjaśnił ojciec Dominik, kręcąc głową. - Straszny wypadek. Potknęła się, wpadła do
basenu i omal nie utonęła. Jej rodzice tracą nadzieję, że kiedykolwiek odzyska przytomność.
Jęknęłam.
- To, w każdym razie, jedna wersja tej historii - stwierdziłam. - Rodzice Michaela trochę ją
upiększyli dla dyrektora szkoły, do której chodziła ich córka. Ksiądz pominął tę część, która mówi o
tym, co się działo na tym przyjęciu. Ze była kompletnie pijana, kiedy wpadła do wody. -
Zmrużyłam oczy, patrząc na czwórkę duchów skupionych po drugiej stronie ogniska. - Podobnie
jak wszyscy inni uczestnicy tego konkretnego przyjęcia, jak się wydaje, bo jakoś nikt nie zauważył,
co się z nią stało. - Spojrzałam na Jesse'a. - Czy wspomniałam, że ma czternaście lat?
Jesse, siedzący na kamieniu i obejmujący uniesione kolano, skierował wzrok na Anioły.
- Nie przypuszczam, żebyście wiedzieli coś na ten temat - powiedział.
Mark wydawał się zniesmaczony.
- Skąd któreś z nas mogłoby wiedzieć coś na temat siostry komputerowego bzika, która robi sobie
kuku na imprezie? - zapytał.
- Może stąd, że jedno z was - albo wszyscy - byliście przypadkiem na tej imprezie w tym samym
czasie? - podpowiedziałam słodkim głosem.
Ojciec Dominik był głęboko poruszony.
- Czy to prawda? - Zamrugał, patrząc na Anioły. - Czy któreś z was wie coś na ten temat?
- Oczywiście, że nie - odparł Josh odrobinę za szybko, jak mi się wydawało. „Też mi coś” Felicji
również nie zabrzmiało przekonująco.
To Carrie puściła w końcu parę.
- A nawet gdybyśmy wiedzieli - odezwała się z niekłamanym oburzeniem - jakie by to miało
znaczenie? Jeśli jakaś tam dziewczyna, która pchała się do naszego towarzystwa, zapiła się na
jednej z naszych imprez, to dlaczego mielibyśmy być za to odpowiedzialni?
Wytrzeszczyłam na nią oczy. Felicja, jak sobie przypomniałam, zdobyła stypendium dla szczególnie
uzdolnionych. Carrie Whitman została jedynie królową balu absolwentów. Dwukrotnie.
- A co, tak na początek, z udostępnieniem alkoholu uczennicy ósmej klasy?
- Skąd mieliśmy wiedzieć, ile ona ma lat? - zapytała niezbyt miłym tonem Felicja. - Nałożyła sobie
na twarz taką tapetę, że przysięgłabym, że ma czterdziechę.

- Tak - potwierdziła Carrie. - A to przyjęcie było na zaproszenia. Z pewnością nie wysłałam
zaproszenia żadnej ósmoklasistce.
- Jeśli szukacie kogoś odpowiedzialnego - burknęła Felicja - to co z idiotą, który ją przyprowadził?
- No właśnie - parsknęła gniewnie Carrie.
- Nie sądzę, żeby Susannah winiła was za to, co się stało z siostrą Michaela. - Głos Jesse'a, wobec
piskliwych głosów dziewcząt, brzmiał jak odległy grzmot. Skutecznie skłonił pozostałych do
zamknięcia buzi. - Michael, jak mniemam, jest tym, który was z tego powodu zabił.
Ojciec Dominik wydał cichy dźwięk, jakby słowa Jesse'a podziałały na niego jak uderzenie pięścią
w brzuch.
- Och, nie, nie, nie myślicie z pewnością...
- To wydaje się sensowniejsze - powiedział Jesse - niż jego argument - skinął w kierunku Josha - że
Michael zrobił to, ponieważ nie miał... czego to? Och, tak. Randek w soboty.
Josh miał niepewną minę.
- Cóż - powiedział, szarpiąc klapy wieczorowej marynarki.
- Nie wiedziałem, że skunks, którego wyłowili z basenu Carrie, był siostrą Meducciego.
- Tego już za wiele. Po prostu za wiele. Jestem...jestem zszokowany tym wszystkim - wyszeptał
ojciec Dominik.
Zerknęłam na niego, zaskoczona tonem jego głosu. Był przepełniony bólem. Ojca Dominika zraniło
to, co usłyszał.
- Dziewczyna jest w stanie śpiączki - powiedział, wbijając błyszczące niebieskie oczy w Josha - a ty
jeszcze ją obrażasz?
Josh miał na tyle przyzwoitości, że okazał wstyd.
- Cóż, to tylko taki sposób mówienia.
- A wy dwie. - Ojciec Dominik wskazał na Felicję i Carrie.
- Łamiecie prawo, podając alkohol niepełnoletniej, i śmiecie sugerować, że to, co stało się później,
to jej wina?
Carrie i Felicja wymieniły spojrzenia.
- Ale - zauważyła Felicja - nikt inny nie doznał żadnej szkody, a wszyscy pili równo.
- Owszem - potwierdziła Carrie. - Tak właśnie było.
- To nie ma znaczenia. - Głos ojca Dominika drżał z emocji.
- Jakby wszyscy inni skoczyli z mostu Golden Gate, czy to by znaczyło, że wszystko jest w
porządku?
Hola, pomyślałam, ojciec Dominik powinien się dokształcić w zakresie radzenia sobie z trudną
młodzieżą, jeśli sądzi, że ten stary trik na nich podziała.
A potem otworzyłam szeroko oczy, stwierdziwszy, że ojciec Dominik wskazuje teraz na mnie. Na
mnie? Co ja takiego zrobiłam?
Wkrótce się dowiedziałam.
- A ty - powiedział - ty nadal upierasz się, że to co się przydarzyło tym młodym ludziom to nie był
wypadek, tylko zaplanowane z zimną krwią morderstwo?
Szczęka mi opadła.
- Ojcze D - zdołałam wydusić, proszę wybaczyć, ale jest dość oczywiste...
- Nie jest. - Ojciec Dominik opuścił rękę. - Dla mnie nie jest oczywiste. Chłopiec miał motyw? To
jeszcze nie czyni z niego mordercy.
Rzuciłam Jesse'owi rozpaczliwe spojrzenie, ale z wyrazu jego twarzy jasno wynikało, że jest tak

ogłupiały z powodu wybuchu ojca Dominika, jak ja.
- Ale barierka - próbowałam. - Obluzowane śruby...
- Tak, tak - powiedział ojciec Dominik dość zjadliwym, jak na niego, tonem. - Ale umknęła ci,
Susannah, najważniejsza rzecz. Przypuśćmy, że Michael rzeczywiście się na nich zaczaił. Może
zamierzał ich staranować, kiedy wyjadą zza zakrętu. Jak mógł mieć, po ciemku, pewność, że to
właściwy samochód? No, jak, Susannah? Zza tego zakrętu mógł wyjechać każdy. Skąd Michael
mógł wiedzieć, że to ten samochód? Skąd?
Tu mnie miał. I zdawał sobie z tego sprawę. Stałam tam, wiatr od morza nawiewał mi włosy na
twarz, a ja patrzyłam na Jesse'a. Jesse spojrzał na mnie i lekko wzruszył ramionami. Tak samo jak ja
nie wiedział, co o tym sądzić. Ojciec Dominik miał rację. To się nie trzymało kupy.
Przynajmniej dopóki Josh nie powiedział:
- Macarena.
Wszyscy spojrzeliśmy na niego.
- Przepraszam? - powiedział ojciec Dominik. Nawet w gniewie nie zapominał o formach
grzecznościowych.
- Oczywiście! - Felicja zerwała się na nogi, potykając się o kraj długiej wieczorowej sukni. -
Oczywiście!
Wymieniliśmy z Jesse'em spłoszone spojrzenia.
- Co takiego? - zwróciłam się do Josha.
- Macarena - powtórzył Josh. Uśmiechał się. Z uśmiechem na twarzy nie wyglądał na kogoś, kto
usiłował mnie utopić. Kiedy się uśmiechał, wyglądał na tego, kim był - przystojnym,
wysportowanym osiemnastolatkiem w najpiękniejszym okresie życia.
Tyle że jego życie się skończyło.
- Prowadziłem samochód brata - wyjaśnił, nadal się uśmiechając. - Wyjechał do college'u. Pozwolił
mi go używać. Jest większy od mojego samochodu, tylko że ma zainstalowaną taką głupotę, że
kiedy naciska się klakson, odzywa się Macarena.
- To takie żenujące - westchnęła Carrie.
- W noc, kiedy zostaliśmy zabici - ciągnął Josh - nacisnąłem klakson, kiedy mijaliśmy zakręt - ten,
za którym czekał Michael.
- Zawsze się trąbi, wyjeżdżając zza tych ostrych zakrętów - podkreśliła podniecona Felicja.
- Słychać było Macarenę. - Uśmiech Josha zniknął, jakby zdmuchnął go wiatr. - Wtedy w nas
uderzył.
- Żaden inny klakson na półwyspie - powiedziała Felicja, której minęło podniecenie - nie wygrywa
Macareny. Już nie. Macarena była popularna tylko przez jakieś dwa tygodnie. Potem przestała
bawić. Teraz gra się ją tylko na weselach i takich tam.
- Stąd wiedział. - W głosie Josha nie słychać już było oburzenia. Teraz brzmiał w nim tylko smutek.
Oczy utkwił w morzu - morzu, które w ciemności nie dało się odróżnić od zachmurzonego nocnego
nieba. - Stąd wiedział, że to my.
Pośpiesznie odtworzyłam w myślach, co powiedział Michael parę godzin wcześniej, w miniwanie
swojej matki: ,Wypadli zza zakrętu. Nie zatrąbili. Ani nic”.
A Josh teraz powiedział, że jednak trąbili. Nie tylko trąbili, ale trąbili w szczególny sposób, który
wyróżniał klakson Josha spośród wszystkich innych...
- Och - jęknął ojciec Dominik, jakby nagle źle się poczuł. - Mój Boże.
Zgadzałam się z nim absolutnie. Z tym, że...
- To nadal niczego nie dowodzi - oświadczyłam.
- Żartujesz? - Josh popatrzył na mnie, jakbym zwariowała. Jakby to nie on występował w

wieczorowym garniturze na plaży. - Oczywiście, że dowodzi.
- Nie, ona ma rację. - Jesse podniósł się z głazu i stanął obok Josha. - Był bardzo sprytny, ten
Michael. Nie ma sposobu, żeby dowieść - nie przed sądem, w każdym razie - że popełnił zbrodnię.
Josh otworzył usta.
- Co masz na myśli? Zabił nas! Ja ci to mówię! Nacisnęliśmy klakson, a on celowo w nas uderzył,
spychając w przepaść.
- Tak - zgodził się Jesse - ale twoje zeznanie nie będzie miało, mój przyjacielu, znaczenia w sądzie.
Josh wydawał się bliski łez.
- Dlaczego nie?
- Ponieważ byłoby to zeznanie - powiedział spokojnym tonem Jesse - martwego człowieka.
Dotknięty Josh wycelował palec w moją stronę.
- Ona nie jest martwa. Może im powiedzieć.
- Nie może. Co miałaby powiedzieć? Że zna prawdę o tym, co się stało tamtej nocy, ponieważ
opowiedziały jej o tym duchy ofiar wypadku? Sądzisz, że sędziowie jej uwierzą?
Josh posłał mu gniewne spojrzenie. Potem wbił wzrok w ziemię i mruknął:
- Dobrze, w porządku. Jesteśmy z powrotem w punkcie wyjścia. Weźmiemy sprawy w swoje ręce,
co wy na to?
- Och, nie, nie zrobicie tego - powiedziałam. - W żaden sposób. Dwie złe rzeczy nie dają jednej
dobrej. Trzy tym bardziej.
Carrie zerknęła na Josha i na mnie.
- O czym ona mówi? - zapytała.
- Nie pomścicie swojej śmierci, zabijając Michaela Meducciego. Przykro mi, ale to nie może się
stać.
Mark, po raz pierwszy tego wieczoru, wstał. Spojrzał na mnie, potem na Jesse'a, potem na ojca
Dominika i stwierdził:
- To bzdura, człowieku. - I ruszył przez plażę.
- A więc draniowi po prostu to ujdzie na sucho? - Josh, zacisnąwszy szczęki, patrzył na mnie z
gniewem. - Zabija czworo ludzi i wychodzi z tego czysty jak łza?
- Nikt tego nie powiedział. - Twarz Jesse'a w świetle ogniska wydawała się bardziej ponura niż
kiedykolwiek. - Ale nie do was należy decyzja, co stanie się z chłopcem.
- Ach, tak? - zapytał zjadliwie Josh. - No to do kogo? Jesse skinął na mnie i ojca Dominika.
- Do nich - stwierdził spokojnie.
- Do nich? - Głos Felicji wyrażał oburzenie. - Dlaczego do nich?
- Ponieważ oni są mediatorami - powiedział Jesse. W pomarańczowym blasku ognia jego oczy
wydawały się czarne. - Tym się właśnie zajmują.

14

Jedyny problem polegał na tym, że pośrednicy nie mieli pojęcia, co mają w tej konkretnej sytuacji
robić.
- Proszę posłuchać - szepnęłam, gdy ojciec Dominik wrzucił białą świecę do trzymanego przeze
mnie pudełka i wyciągnął z niego świecę fioletową. - Proszę mi pozwolić zadzwonić na policję i
udzielić im wskazówek. Anonimowo. Powiem, że tamtej nocy jechałam wzdłuż Big Sur i wszystko
widziałam i że to nie był wypadek.
Ojciec Dominik włożył fioletową świecę na miejsce białej.

- Myślisz, że policja kieruje się wszystkimi anonimowymi wskazówkami, jakie otrzymuje? - Nie
zawracał sobie głowy zniżaniem głosu do szeptu, bo i tak nie było nikogo, kto mógłby nas
podsłuchać. Ja szeptałam tylko dlatego, że bazylika ze swoimi złoceniami i majestatycznymi
witrażami wprawiała mnie w lekko nerwowy nastrój.
- Cóż, może przynajmniej nabiorą podejrzeń. - Towarzyszyłam ojcu Dominikowi, gdy zszedł z
drabiny, złożył ją i przeniósł do następnej stacji Drogi Krzyżowej. - To znaczy, może się temu bliżej
przyjrzą, wezwą Michaela na przesłuchanie czy coś. Założę się, że on po prostu pęknie, kiedy
postawią mu właściwe pytania.
Ojciec Dominik uniósł brzeg czarnej sutanny, wchodząc na drabinę.
- A jakie? - zapytał, wymieniając kolejną białą świecę na fioletową.
- Nie wiem. - Ramiona zaczynały mi drętwieć Pudełko ze świecami było naprawdę ciężkie.
Zazwyczaj świece wymieniały nowicjuszki. Ojciec Dominik nie mógł jednak usiedzieć spokojnie
od czasu naszej wycieczki poprzedniej nocy i sam zgłosił swoje usługi monsignorowi. Nasze
usługi, powinnam powiedzieć, jako że wyciągnął mnie z lekcji religii, żebym mu pomogła. Nie to,
żebym miała pretensje. Jako zagorzała agnostyczka i tak nudziłam się na tych lekcjach, co siostra
Ernestyna miała nadzieję zmienić, zanim skończę szkołę.
- Sądzę, że policja - ojciec Dominik zdecydowanym ruchem osadził świecę, która nie bardzo
pasowała do otworu świecznika - da sobie świetnie radę bez twojej pomocy. Jeśli to, co mówiła
twoja matka, jest prawdą, to wydaje się, iż uważają Michaela za podejrzanego i pewnie niedługo
wezwą go na przesłuchanie tak czy inaczej.
- A jeśli mama przesadza? - W pobliżu pojawił się turysta, który oglądał z podziwem witraże.
Zniżyłam w związku z tym głos jeszcze bardziej. - No, jest matką. Często tak się zachowuje. A jeśli
policja w ogóle niczego nie podejrzewa?
- Susannah. - Umieściwszy świecę tam, gdzie zamierzał, ojciec Dominik zszedł z drabiny, patrząc
na mnie z desperacją pomieszaną z serdecznością. Zauważyłam pod jego oczami fioletowe cienie.
Oboje byliśmy wyczerpani po długim marszu w dół na plażę i z powrotem, nie mówiąc już o
pełnym emocji spotkaniu nad brzegiem morza.
A jednak wydawało się, że ojciec Dominik przeszedł nad tym wszystkim do porządku dziennego,
wykazując więcej energii życiowej niż można by się spodziewać po kimś w jego wieku. Ja z trudem
chodziłam, tak bardzo bolały mnie łydki, i bez przerwy ziewałam, ponieważ nasza sympatyczna
dyskusja z Aniołami skończyła się dobrze po północy Ojciec Dominik, nie licząc cieni pod oczami,
po prostu tryskał energią.
- Susannah - powiedział tym razem weselej i serdeczniej - obiecaj mi, że nie zrobisz niczego w tym
rodzaju. Nie zadzwonisz na policję z anonimowymi wskazówkami.
Zmieniłam uchwyt na pudełku ze świecami. O czwartej rano wydawało mi się to dobrym
pomysłem. Nie spałam prawie całą noc, zastanawiając się, co zrobimy z Aniołami z RLS i Mi-
chaelem Meduccim.
- Ale...
- Jak również, że pod żadnym pozorem - ojciec Dominik najwyraźniej zauważył, że jest mi
niewygodnie trzymać pudełko, bo wziął je z moich rąk i postawił na górnym szczeblu drabiny - nie
będziesz próbowała rozmawiać o tym z Michaelem.
To był, rzecz jasna, plan B. Jeśli anonimowy telefon na policję nie odniósłby pożądanego skutku,
zamierzałam osaczyć Michaela i słodkimi słówkami - albo biciem, zależy, co by się okazało
skuteczniejsze - wyciągnąć z niego prawdę.
- Pozwól, że sam to zrobię. - Ojciec Dominik powiedział to na tyle głośno, że turysta, który właśnie
szykował się do sfotografowania ołtarza, opuścił aparat i wycofał się pośpiesznie. - Pragnę
porozmawiać z tym młodym człowiekiem i zapewniam cię, że jeśli istotnie winien jest tej ohydnej
zbrodni... - Wciągnęłam powietrze, ponieważ ojciec Dominik podniósł ostrzegawczo palec. -
Słyszałaś, co powiedziałem - odezwał się nieco ciszej, ale tylko dlatego że zauważył nowicjuszkę z
płachtą czarnego materiału przeznaczonego do udrapowania na licznych posążkach Matki Boskiej.
Miały pozostać zakryte aż do Świąt Wielkanocnych. Religia. To wszystko jest takie dziwne.

- Jeśli Michael jest winny tego, o co go oskarżają ci młodzi ludzie, wpłynę na niego, żeby się
przyznał. - Ojciec Dominik powiedział to z wielkim przekonaniem. Faktycznie, czasami, patrząc na
jego surową twarz, miałam ochotę się przyznać, chociaż nie bardzo miałam do czego. Kiedyś
wyjęłam pięć dolarów z portmonetki mamy żeby kupić dużą torebkę chipsów. Może nadeszła
właściwa pora, żeby o tym opowiedzieć.
- A teraz uciekaj - powiedział ojciec Dominik, odsuwając rękaw sutanny i patrząc na zegarek.
Księżom płacą za mało i nie stać ich na markowe modele. - Pan Meducci ma się tu ze mną za
chwilę spotkać, lepiej więc, abyś już poszła. Wolałbym, żeby nas nie widział razem.
- Dlaczego nie? Nie ma przecież pojęcia, że spędziliśmy kawał wczorajszej nocy na rozmowie z
jego ofiarami.
Ojciec Dominik położył mi rękę na plecach i lekko popchnął.
- Biegnij już, Susannah - powiedział ojcowskim tonem. Odeszłam, ale niezbyt daleko. Jak tylko
ojciec D odwrócił się do mnie plecami, zanurkowałam między ławki i przyczaiłam się skulona.
Czekałam, trudno powiedzieć na co. No dobra, właściwie to wiem: na Michaela. Chciałam się
przekonać, czy ojciec Dominik rzeczywiście zdoła wyciągnąć z niego wyznanie.
Nie musiałam czekać długo. Jakieś pięć minut później usłyszałam głos Michaela niedaleko od
miejsca mojej kryjówki.
- Ojcze Dominiku? Siostra Ernestyna mówiła, że chce ksiądz ze mną porozmawiać.
- Ach, Michaelu. - W głosie ojca Dominika nie znać było śladu zgrozy, którą, jak wiedziałam,
odczuwał na myśl, że jeden z jego uczniów może być mordercą. Wydawał się spokojny, a nawet
wesoły.
Usłyszałam grzechotanie świec w pudełku.
- Proszę - powiedział ojciec Dominik. - Potrzymaj to, dobrze?
Wręczył Michaelowi pudełko, które ja przedtem trzymałam.
- Eee... Oczywiście, ojcze Dominiku - wybąkał Michael.
Usłyszałam zgrzyt składanej drabiny. Ojciec Dominik przenosił ją do kolejnej stacji Drogi
Krzyżowej. Nadal byłam w stanie go usłyszeć... chociaż z trudem.
- Martwiłem się o ciebie, Michaelu - zaczął ojciec Dominik. - O ile mi wiadomo, u twojej siostry
nie wystąpiły dotąd oznaki powrotu do zdrowia.
- Nie, ojcze - odparł Michael. Mówił tak cicho, że ledwie go słyszałam.
- Jest mi bardzo przykro to słyszeć. Lila jest przemiłą dziewczyną. Wiem, że bardzo ją kochasz.
- Tak, ojcze.
- Wiesz, Michaelu, kiedy ludziom, których kochamy, przytrafia się coś złego, często... cóż, czasami
odwracamy się od Boga.
Hm, ojej, pomyślałam, to nie jest dobry sposób. Nie w przypadku Michaela.
- Czasami ogarnia nas taki żal, że to coś okropnego spotkało kogoś, kto na to nie zasłużył, że nie
tylko odwracamy się od Boga, ale zaczynamy nawet rozważać... cóż, możliwości, których nor-
malnie nie bralibyśmy pod uwagę. Jak na przykład zemsta.
W porządku, pomyślałam. Odrobinę lepiej, ojcze Dominiku.
- Panno Simon.
Obejrzałam się przestraszona. Nowicjuszka, która przyszła, żeby okryć figury, przyglądała mi się z
końca ławki.
- Och - mruknęłam. Podniosłam się z kolan i wśliznęłam na ławkę. Ojciec Dominik i Michael stali
teraz plecami w moją stronę. Byli za daleko, żeby nas słyszeć.
- Dzień dobry, właśnie szukałam, eee... klipsa.
Nie wydaje się, żebym ją przekonała.

- Czy nie masz teraz lekcji religii z siostrą Ernestyną? - zapytała.
- Tak, siostro - odparłam. - Rzeczywiście.
- Hm, czy nie powinnaś czasem udać się do klasy? Podniosłam się powoli. Nie miało już znaczenia,
czy jestem tu, czy nie. Ojciec Dominik i Michael odeszli za daleko, żebym zdołała usłyszeć
cokolwiek.
Ruszyłam z całą godnością, na jaką mnie było w tym momencie stać, w stronę końca ławki,
zatrzymując się przy nowicjuszce.
- Przepraszam, siostro - powiedziałam. Potem, usiłując przerwać niezręczną ciszę, podczas której
nowicjuszka mierzyła mnie niechętnym spojrzeniem, dodałam: - Podoba mi się siostry, eee...
Ponieważ jednak wyleciało mi z głowy, jak się nazywa suknia, którą one noszą, komplement
wypadł trochę płasko, nawet jeśli na koniec jak sądzę, uratowałam nieco sytuację, wskazując ręką
na jej strój.
- No, wie siostra, to coś, co siostra ma na sobie. Bardzo siostra zgrabnie wygląda.
To chyba jednak nie była najwłaściwsza uwaga w stosunku do kogoś, kto przygotowywał się do
złożenia ślubów zakonnych, bo nowicjuszka zrobiła się czerwona jak rak i powiedziała:
- Nie zmuszaj mnie, żebym znowu podała cię do raportu, panno Simon.
Uznałam, że to niezbyt w porządku, biorąc pod uwagę, że przecież usiłowałam być miła. Ale
wszystko jedno. Opuściłam kościół, udając się do klasy dłuższą drogą, przez zalany słońcem
dziedziniec, aby ukoić nerwy szumem fontanny.
Lecz moje nerwy wkrótce znowu znalazły się w opłakanym stanie, kiedy obok pomnika ojca Serry
zauważyłam drugą nowicjuszkę, wygłaszającą właśnie rodzaj wykładu dla grupy turystów na temat
dokonań misjonarza. Chcąc uniknąć przyłapania poza klasą bez przepustki (dlaczego nie
pomyślałam, żeby poprosić o nią ojca Dominika? To przez te świece), wskoczyłam do toalety dla
dziewcząt, gdzie natknęłam się na chmurę szarego dymu. A to mogło oznaczać tylko jedno,
oczywiście.
- Gina - powiedziałam, schylając się, żeby sprawdzić, w której kabinie siedzi. - Czyś ty
zwariowała?
Głos Giny dobiegł z jednej kabin na końcu, w pobliżu okna, które strategicznie otworzyła.
- Bynajmniej - powiedziała, otwierając drzwi i przytrzymując je, póki paliła. - Wierz mi.
- Myślałam, że rzuciłaś palenie.
- Rzuciłam. - Gina usiadła obok mnie na parapecie, na który się właśnie wdrapałam. Misja,
pochodząca z początku XVII wieku, zbudowana była z grubych glinianych cegieł, tak więc
wszystkie okna były osadzone w głębokich wnękach. Dzięki temu mieliśmy podokienne ławki,
które, chociaż wysokie, były przynajmniej chłodne i wygodne.
- Teraz pałę tylko w nagłych wypadkach - wyjaśniła Gina. - Na przykład podczas lekcji religii.
Wiesz, że z przyczyn filozoficznych jestem przeciwna wszelkim formom zorganizowanej religii. Co
ty na to?
Uniosłam brwi.
- Nie wiem. Mnie podoba się buddyzm. Teoria reinkarnacji jest bardzo pociągająca.
- To hinduizm, głupolu - powiedziała Gina. - Mówiłam o paleniu.
- W buddyzmie też jest reinkarnacja. Nie, nigdy mnie to nie pociągało. Bo co? - Uśmiechnęłam się.
- Czy Śpiący nie opowiadał ci, jak przyłapał mnie na paleniu?
Skrzywiła się wdzięcznie.
- Nie opowiadał. I wolałabym, żebyś go tak nie nazywała. Teraz ja się skrzywiłam.
- No to Jake. Bardzo mu się to nie podobało. Lepiej, żeby cię na tym nie złapał, bo rzuci cię jak
gorącego ziemniaka.
- Bardzo w to wątpię - odparła Gina z tajemniczym uśmiechem.

Pewnie miała rację. Zastanawiałam się, jak to jest być taką Giną i mieć każdego napotkanego
chłopaka u swoich stóp. We mnie zakochiwali się jedynie tacy chłopcy, jak Michael Meducci. A i
ten, praktycznie rzecz biorąc, wcale nie był raczej we mnie zakochany. Był zakochany w pomyśle,
że ja jestem zakochana w nim. O czym, nawiasem mówiąc, nie mogłam myśleć bez dreszczu
obrzydzenia.
Wydałam rozpaczliwe westchnienie i spojrzałam przez okno. Jakiś kilometr lądu, upstrzony
drzewami cyprysowymi, ciągnął się ku błękitnemu, połyskującemu w świetle ostrego, popołu-
dniowego słońca, morzu.
- Nie rozumiem, jak ty to znosisz. - Gina wydmuchnęła kłąb szarego dymu. Z tonu jej głosu
wywnioskowałam, że znowu mówi o lekcjach religii. - To znaczy tobie to się naprawdę musi
wydawać naciągane, zważywszy że jesteś mediatorką.
Wzruszyłam ramionami. Poprzedniej nocy wróciłam za późno, żeby odbyć z Giną „rozmowę”,
której się domagała. Kiedy zakradłam się do domu, twardo spała. Dobrze się złożyło, bo byłam
kompletnie wyczerpana.
Nie na tyle jednak wyczerpana, żeby zasnąć.
- Nie wiem. To jest, nie mam zielonego pojęcia, dokąd idą duchy, kiedy je odsyłam. One po
prostu... odchodzą. Może do nieba? Może do następnego życia? Wątpię, żebym się dowiedziała,
zanim sama nie umrę.
Gina wydmuchnęła za okno następną chmurę dymu.
- Przedstawiasz to jak podróż - zauważyła. - Tak, jakbyśmy po śmierci po prostu zmieniali adres.
- Cóż... Sądzę, że tak to właśnie wygląda. Tylko mnie nie pytaj, co to za adres, ponieważ sama tego
nie wiem.
Wypaliwszy papierosa, Gina rozgniotła go na ścianie, a potem wprawnie przerzuciła niedopałek
przez zamknięte drzwi najbliższej kabiny do muszli klozetowej. Rozległ się plusk, a następnie syk.
- A tak nawiasem mówiąc, co się działo w nocy? Opowiedziałam jej. O Aniołach z RLS i o tym, że
uważają Michaela za mordercę. Opowiedziałam jej o siostrze Michaela i wypadku na autostradzie. I
o tym, jak Josh i jego przyjaciele chcą się zemścić oraz o tym, jak razem z ojcem Dominikiem
spieraliśmy się z nimi długo w nocy, aż udało nam się ich przekonać, żeby pozwolili nam
doprowadzić Michaela przed oblicze sprawiedliwości w staromodny sposób - za pośrednictwem
stosownych instytucji, mających za zadanie pilnowanie przestrzegania prawa, a nie kontraktowego
zabójstwa przy użyciu sił nadprzyrodzonych.
Nie powiedziałam jej tylko jednego, a mianowicie o Jessie. Z jakiegoś powodu po prostu nie
mogłam się zdobyć na mówienie o nim. Może z powodu tego, co powiedziało kiedyś medium.
Może dlatego że obawiałam się, iż madame Zara miała rację i rzeczywiście jestem gigantyczną
nieudacznicą, która zakocha się jeden jedyny raz na całe życie, a jej wybrankiem będzie chłopak,
który:
a) nie odwzajemnia mojej miłości oraz
b) nie jest w zasadzie kimś, kogo mogłabym przedstawić mamie, ponieważ nie żyje.
A może po prostu dlatego że... cóż, może Jesse stanowił sekret, który miałam ochotę zachować dla
siebie, jak jakaś głupia dziewczyna zakochana w piosenkarzu czy kimś takim. Może kiedyś stanę
pod oknem swojego pokoju z wielkim transparentem: JESSE, WYBIERZESZ SIĘ ZE MNĄ NA
BAL ABSOLWENTÓW?, jak te dziewczyny, które stoją przed studiem MTV, chociaż mam na-
dzieję, że ktoś mnie zastrzeli, zanim do tego dojdzie. Kiedy skończyłam, Gina westchnęła i
powiedziała:
- Cóż, to się okaże. Przystojniacy zawsze kończą jako psychopaci o morderczych skłonnościach.
Mówiła o Michaelu.
- Owszem - zgodziłam się - ale on nawet nie jest przystojny. Chyba że zdejmie ubranie.
- Wiesz, o co mi chodzi. - Gina pokręciła głową. - Co zrobisz, jeśli on się nie przyzna ojcu
Dominikowi?

- Nie wiem. - To także nie dało mi spać poprzedniej nocy. - Sądzę, że trzeba będzie zdobyć jakiś
dowód.
- Och, naprawdę? A skąd go weźmiesz? Kupisz w sklepie z dowodami? - Gina ziewnęła, spojrzała
na zegarek i zeskoczyła z parapetu. - Dwie minuty do lunchu - oznajmiła. - Jak myślisz, co dzisiaj
będzie? Znowu te buły?
- Jak zawsze - powiedziałam. Akademia Misyjna nie słynęła z pysznych posiłków podawanych w
szkolnej kafeterii. A to dlatego że w ogóle nie miała kafeterii. Jedliśmy na zewnątrz, a jedzenie
przywożono specjalnymi wózkami.
- Co mnie interesuje, to to, dlaczego nigdy dotąd nie wspomniałaś o tych sprawach. No, wiesz, o
tym pośredniczeniu. Przecież to nie było tak, że nie wiedziałam - powiedziała, kiedy wyszłyśmy na
dziedziniec, który wkrótce miał zaroić się ludźmi.
Wcale nie wiesz, pomyślałam. Tego najgorszego, w każdym razie.
- Bałam się, że powiesz swojej mamie. A ona powie mojej. A moja zamknie mnie w wariatkowie.
Oczywiście dla mojego dobra.
- Oczywiście - powtórzyła Gina. - Jesteś idiotką. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Nigdy nie
powiedziałabym o tym mamie. Nigdy niczego jej nie mówię, jeśli da się tego uniknąć. I z całą
pewnością nigdy w życiu bym jej - ani nikomu innemu, skoro już o tym mowa - nie powiedziała o
tym, że jesteś mediatorką.
Wzruszyłam ramionami zakłopotana.
- Wiem! Chyba... cóż, wtedy byłam trochę przewrażliwiona na tym punkcie. Wyluzowałam się
odrobinę od tamtego czasu.
- Powiadają, że Kalifornia tak działa na ludzi - zauważyła Gina.
W tym momencie na zegarze misji wybiła dwunasta. Otworzyły się drzwi klas wokół dziedzińca i
wysypał się z nich tłum ludzi.
Michaelowi potrzeba było zaledwie trzydziestu sekund, żeby mnie odnaleźć i przyczepić się na
dobre.
- Cześć! - zawołał. Nie wyglądał na kogoś, kto przed chwilą przyznał się do poczwórnego
morderstwa. - Szukałem cię. Co robisz dzisiaj po szkole?
- Nic - odparłam szybko, zanim Gina zdążyła otworzyć buzię.
- Cóż, firma ubezpieczeniowa uporała się wreszcie z formalnościami dotyczącymi mojego
samochodu - powiedział Michael - i pomyślałem, że gdybyś chciała pojechać na plażę albo coś...
Na plażę? Facet cierpi na amnezję czy co? Można by się spodziewać, że po tym, co go spotkało
niedawno, plaża będzie ostatnim miejscem, w które miałby ochotę się udać.
A jednak, choć o tym nie wiedział, byłby tam absolutnie bezpieczny. A to dzięki Jesse'owi. Miał
Anioły na oku, podczas gdy my z ojcem Domem czyniliśmy starania, żeby oddać ich
przypuszczalnego mordercę w ręce sprawiedliwości.
Zauważyłam w pewnym momencie, że przez podwórze zmierza w naszą stronę ojciec Dominik.
Zanim został wciągnięty do pokoju nauczycielskiego przez gestykulującego z zapałem pana
Waldena, pokręcił głową. Michael stał plecami do niego, wiec niczego nie widział. Nie miałam
wątpliwości, co ojciec Dominik chciał mi przekazać:
Michael nie przyznał się do niczego.
Co oznaczało tylko jedno: nadeszła pora, żeby wkroczyli zawodowcy.
To znaczy ja.
- Pewnie - powiedziałam, znów patrząc na Michaela. - Może mógłbyś pomóc mi w geometrii. Nie
wydaje mi się, żebym kiedyś pojęła to głupie twierdzenie Pitagorasa. Po tym ostatnim sprawdzianie
jestem pewna, że obleję.
- Twierdzenie Pitagorasa nie jest trudne - stwierdził Michael ubawiony moim problemem. - Suma

kwadratów przyprostokątnych równa się kwadratowi przeciwprostokątnej.
A ja na to:
- Hę? - tonem osoby kompletnie zagubionej.
- Posłuchaj, dostałem szóstkę z geometrii. Może byśmy się pouczyli razem?
Posłałam mu spojrzenie, które miało wyrażać najwyższe uwielbienie.
- Och, naprawdę?
- Pewnie.
- Możemy zacząć dzisiaj? Po szkole? - Należy mi się Oscar. Poważnie. Świetnie odegrałam
bezradną kobietkę. - U ciebie w domu?
Michael zdziwił się tylko trochę.
- Hm, dobrze. Potem jednak, kiedy minęło zaskoczenie, dodał nieśmiało: - Moich rodziców nie
będzie. Tata pracuje, a mama spędza większość czasu w szpitalu. U siostry. Wiesz. Mam nadzieję,
że ci to nie sprawia różnicy.
Ograniczyłam się do zatrzepotania rzęsami.
- Och, nie - zapewniłam. - Wszystko w porządku. Wydawał się zadowolony i jednocześnie jakby
trochę nieswój.
- Eee... - mruknął, kiedy porwał nas potok ludzi - co do lunchu. Nie mogę z tobą usiąść. Muszę
jeszcze coś zrobić. Ale spotkamy się zaraz po lekcjach, dobrze?
- Dobrze - zagruchałam, naśladując Kelly Prescott w szczytowej formie. Widocznie podziałało, bo
Michael odszedł oszołomiony, ale zachwycony.
Wtedy właśnie Gina złapała mnie za ramię i wciągnęła w drzwi, sycząc:
- Co z tobą, naćpałaś się? Jedziesz do jego domu? Sama?
- Uspokój się, G - powiedziałam, próbując uwolnić się z uścisku Giny. Sposób, w jaki zwracał się
do niej Śpiący, okazał się chwytliwy, jakkolwiek obrzydzeniem napełniało mnie przyznanie, że mój
przyrodni brat mógł wymyślić coś sensownego. - Właśnie to zamierzam zrobić.
- Włóczyć się z potencjalnym mordercą? - Gina nie ukrywała sceptycyzmu. - To nie jest dobry
pomysł. Rozmawiałaś o tym z ojcem Dominikiem?
- G, jestem dużą dziewczynką. Potrafię sama o siebie się troszczyć.
Zmrużyła oczy.
- Nie bardzo ci to dotąd wychodziło, co? Co ty wyprawiasz? Wolna amerykanka czy co? I nie
nazywaj mnie G.
- Posłuchaj - miałam nadzieję, że mój ton jest uspokajający - bardzo możliwe, że Michael nic mi nie
powie. Ale to świr, prawda? Maniak komputerowy. A co robią maniacy komputerowi, kiedy coś
planują?
Gina nadal wyglądała na rozgniewaną.
- Nie wiem. I nic mnie to nie obchodzi. Mówię ci...
- Wszystko zapisują - ciągnęłam spokojnie. - W komputerze. Jasne? Prowadzą dziennik albo
przechwalają się przed ludźmi na czacie, albo wprowadzają do sieci plany budynków, które chcą
wysadzić w powietrze czy coś. Więc nawet jeśli niczego z niego nie wyciągnę, to może uda mi się
zostać na jakiś czas sam na sam z jego komputerem. Założę się, że...
- G! - Śpiący podszedł do nas spacerowym krokiem. - Tutaj jesteś. Idziesz na lunch?
Gina zacisnęła usta ze złości na mnie, ale Śpiący tego nie zauważył. Tak samo jak Przyćmiony,
który pojawił się w chwilę później.
- Cześć - wysapał. - Co tak stoicie? Chodźmy coś zjeść. Na mój widok dodał drwiąco:
- Suze, gdzie twój cień?

- Michael nie przyłączy się do nas podczas lunchu - odparłam wyniośle - ponieważ coś go
zatrzymało.
- Tak - mruknął Przyćmiony i zrobił wulgarną uwagę sugerującą, że Michael nie mógł przyjść,
ponieważ nie potrafił umieścić pewnych części swego ciała z powrotem w spodniach. Była to aluzja
do jego braku koordynacji, a nie do tego, że może być bujniej obdarzony przez naturę niż
przeciętny szesnastolatek.
Postanowiłam zignorować tę uwagę, podobnie jak Gina, chociaż podejrzewam, że ona jej po prostu
nie usłyszała.
- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz - powiedziała tylko. Było jasne, że nie zwraca się do żadnego z
moich braci, co wprawiło ich w niesamowite zdumienie. Po co jakaś dziewczyna miałaby zawracać
sobie głowę rozmową ze mną, skoro może rozmawiać z nimi?
- G, za kogo ty mnie bierzesz? Za amatorkę?
- Nie. Za wariatkę.
Roześmiałam się. Naprawdę myślałam, że jest śmieszna. Dużo później uświadomiłam sobie, że nie
było w tym niczego zabawnego.
Ponieważ, jak się okazało, Gina miała w stu procentach rację.

15

Z mordercami już tak jest. Jeśli znacie jakiegoś, jestem pewna, że się ze mną zgodzicie.
Nie mogą się powstrzymać, żeby nie pochwalić się tym, co zrobili.
Poważnie. Są próżni. I to jest ich słaby punkt.
Spójrzmy na to od ich strony: oto udało im się uniknąć kary za straszliwą zbrodnię. Nie ma o co się
do nich przyczepić.
A oni nie mogą nikomu o tym powiedzieć.
To ich dręczy niemal za każdym razem. Niemożność powiedzenia o tym innym ludziom,
pochwalenia się swoim sprytem i przemyślnością. To ich prawie zabija.
Nie zrozumcie mnie źle. Oni nie chcą, żeby ich złapano. Chcą tylko, żeby ktoś ich docenił. Tak, to
była okropna - czasami nawet niewyobrażalna - zbrodnia. Ale popatrzcie, nikt ich nie złapał.
Wykiwali policję. Wykiwali wszystkich. Muszą komuś o tym powiedzieć. Bo inaczej, co by z tego
mieli?
To takie moje osobiste spostrzeżenie, oczywiście. W pracy spotkałam paru zabójców i to jest coś,
co wydaje się ich łączyć. Nie złapano tylko tych, którzy trzymali buzię na kłódkę. Pozostali?
Powędrowali do pudła.
Tak więc uznałam, że Michael - który sądził, że się w nim zakochałam - może mieć ochotę
pochwalić się przede mną swoim czynem. Już trochę puścił farbę, mówiąc, że Josh i jemu podobni
tylko „zajmowali miejsce”. Wydawało się prawdopodobne, że przy odrobinie zachęty da się z niego
wyciągnąć zeznania, które okażą się interesujące dla policji.
Co mówicie? Winna? Czy nie będę czuła się winna, donosząc na chłopaka, który, ostatecznie,
próbował jedynie pomścić krzywdę siostry?
Tak. Racja. Posłuchajcie, o winie nie ma mowy. Znam dwa rodzaje ludzi: złych i dobrych. Moim
zdaniem w tej akurat sprawie nie dałoby się znaleźć żadnego dobrego człowieka. Wszyscy
dopuścili się czegoś nagannego, od Lili Meducci, która wprosiła się na imprezę, co się źle dla niej
skończyło, po Anioły z RLS, które pozwoliły spić się czternastoletniej dziewczynie. Może nie
wszyscy popełnili równie odrażające zbrodnie - w porównaniu z poczwórnym mordem w
wykonaniu Michaela - ale, szczerze mówiąc, w moim przekonaniu... wszyscy śmierdzieli.
Tak więc, odpowiadając na wasze pytanie, nie, nie czułam się winna, zamierzając wprowadzić w
życie swój plan. Z mojego punktu widzenia im szybciej Michael dostałby to, na co zasłużył, tym

prędzej mogłabym wrócić do tego, co naprawdę ważne w życiu: wylegiwania się na plaży z
najlepszą przyjaciółką u boku i zażywania kąpieli słonecznej.
W toalecie, zaraz po lekcjach, kiedy przed lustrem nad umywalkami rysowałam konturówką kreski
pod oczami - odkryłam, że potencjalnych morderców łatwiej skłonić do zeznań, kiedy wyglądam
możliwie najlepiej - otrzymałam pierwszy znak, że popołudnie nie upłynie dokładnie tak, jak
zaplanowałam.
Drzwi się otworzyły i do środka wkroczyła Kelly Prescott w towarzystwie nieodłącznej Debbie
Mancuso. Najwyraźniej nie przybyły, żeby zrobić siusiu czy też poprawić fryzurę, ponieważ stanęły
i zaczęły przyglądać mi się z wrogim wyrazem twarzy.
Patrząc na ich odbicie w lustrze, powiedziałam:
- Jeśli chodzi wam o pieniądze na wycieczkę klasową do krainy winorośli, to możecie o tym
zapomnieć. Rozmawiałam już o tym z panem Waldenem i on twierdzi, że to największy absurd, o
jakim słyszał. Nie NapaValley. Tam trzeba być pełnoletnim.
Kelly uniosła dumnie brodę.
- Nie o to chodzi - oświadczyła tonem pełnym obrzydzenia.
- Tak - dodała Debbie. - Chodzi o twoją przyjaciółkę.
- Moją przyjaciółkę? - Wyjęłam z plecaka szczotkę i czesałam się, udając obojętność. Naprawdę się
nie przejmowałam. Niespecjalnie. Byłam w stanie poradzić sobie ze wszystkim, co wysmażą Kelly
Prescott i Debbie Mancuso. Tylko że nie miałam na to ochoty - po tym, co zdarzyło się ostatnio. -
Masz na myśli Michaela Meducciego?
Kelly przewróciła oczami.
- Też coś. Dlaczego ty się z „tym” pokazujesz, nie jestem w stanie pojąć. Mówię o tej twojej Ginie.
- Owszem - powiedziała Debbie, zwężając oczy do gniewnych szparek.
Gina? Och, Gina. Gina, która ukradła Kelly i Debbie adoratorów. Nagle wszystko stało się jasne.
- Kiedy ona wraca do Nowego Jorku? - zapytała Kelly.
- Tak - teraz Debbie. - I gdzie ona śpi? W twoim pokoju, tak?
Kelly szturchnęła ją łokciem, a Debbie dodała:
- Dobra, nie udawaj, że cię to nie interesuje, Kel. Kelly rzuciła przyjaciółce nerwowe spojrzenie i
zapytała:
- Nie było tam, żadnego... eee, skakania po łóżku, co? Skakania po łóżku?
- Nic mi o tym nie wiadomo - odparłam. Zastanawiałam się, czy nie odpowiedzieć ostro, ale rzecz
polegała na tym, że doskonale je rozumiałam. Wiem, że gdyby nagle jakaś urodziwa femme fatale
przybyła z innego świata i zabrała mi Jesse'a, byłabym mocno nie w sosie. Co nie znaczy, że Jesse
w jakikolwiek sposób do mnie należy.
- Żadnego skakania po łóżku - zapewniłam. - Kopali się może pod stołem, ale żadnego skakania po
łóżku.
Debbie i Kelly wymieniły spojrzenia. Widziałam, że im ulżyło.
- To kiedy ona wyjeżdża? - znów zapytała Kelly.
Kiedy powiedziałam: „w niedzielę”, odetchnęły, a Debbie mruknęła:
- Dobrze.
Teraz, kiedy się dowiedziała, że nie będzie musiała już jej długo znosić, Kelly zapragnęła oddać
Ginie sprawiedliwość:
- To nie tak, że jej nie lubimy...
- Tak - zgodziła się Debbie. - Tylko że ona jest... no, wiesz.
- Wiem - powiedziałam, mam nadzieję, pocieszającym tonem.

- To dlatego że jest nowa - dodała Kelly. Przeszła na pozycje obronne. - Tylko dlatego im się
podoba. Bo jest inna.
- Pewnie - powiedziałam, odkładając szczotkę.
- Więc ona jest z Nowego Jorku? - Kelly wyraźnie wciągał temat. - Wielkie mi rzeczy. Byłam w
Nowym Jorku. Nie jest taki wspaniały. Wszędzie brudno, pełno tych paskudnych gołębi i żebraków.
- Tak - odezwała się ponownie Debbie. - A wiesz, co słyszałam? W Nowym Jorku nie mają nawet
rybnych tacos.
Prawie zrobiło mi się jej żal.
- Cóż - zarzuciłam plecak na ramię - było miło. Ale teraz muszę już iść, moje panie.
Zostawiłam je, kiedy zanurzały palce w pojemniczkach z błyszczkiem do ust, pochylając się
następnie w stronę lustra, żeby go rozsmarować.
Michael czekał na mnie dokładnie w miejscu, w którym się umówiliśmy Widocznie konturówka
spełniła swoje zadanie, bo zmieszał się i wybąkał:
- Cześć, eee... czy chcesz, eee... żebym wziął twój plecak?
- Och, to miłe - zaszczebiotałam, wręczając mu go. Z dwoma plecakami na ramionach Michael
wyglądał trochę dziwacznie, ale on i tak zwykle sprawiał takie wrażenie - przynajmniej w ubraniu -
więc to mnie nie zaskoczyło. Ruszyliśmy chłodnym, zacienionym pasażem, teraz pustym, bo
prawie wszyscy już poszli, a potem wyszliśmy na rozgrzany nasłoneczniony parking. W oddali
pobłyskiwało morze. Na niebie nie było ani jednej chmurki.
- Mój samochód jest tam - powiedział Michael, wskazując szmaragdowozielony sedan. - Cóż, tak
naprawdę to nie jest mój samochód. Pożyczony z agencji. Nie jest zły. Ma w sobie coś.
Uśmiechnęłam się, a on potknął się o kawałek betonu. Upadłby na twarz, gdyby w ostatniej chwili
nie zdołał odzyskać równowagi. Szminka, jak stwierdziłam, działała równie skutecznie, jak
konturówka.
- Tylko znajdę kluczyki - powiedział Michael, grzebiąc w kieszeniach.
Powiedziałam mu, żeby się nie śpieszył. Wyciągnęłam okulary i odwróciłam twarz do słońca,
opierając się na masce samochodu. Zastanawiałam się jak najlepiej przejść do tematu. Może
zaproponować, żebyśmy wstąpili do szpitala odwiedzić jego siostrę? Nie, chciałam jak najszybciej
dostać się do jego domu, żeby dobrać się do jego e - maili. Czy dam radę wejść do jego poczty?
Pewnie nie. Ale mogę zadzwonić do Cee Cee. Ona będzie wiedziała. Czy można rozmawiać przez
telefon i wejść do cudzej poczty? Och Boże, dlaczego mama nie chce kupić mi komórki? Jestem
praktycznie jedyną drugoklasistką bez komórki. Jeśli nie liczyć Przyćmionego.
Kiedy tak rozmyślałam, na moją twarz padł jakiś cień i nagle przestałam odczuwać ciepło słońca.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz Śpiącego.
- Co ty takiego wyprawiasz? - zapytał tym samym zaspanym głosem co zwykle.
Czułam, że się czerwienię. I to wcale nie z powodu słońca.
- Michael zawiezie mnie do domu - powiedziałam niepewnie. Widziałam kątem oka, że Michael,
stojący od strony kierowcy, znalazł już kluczyki i teraz zamarł przy otwartych drzwiczkach wozu.
- Nigdzie nie pojedziesz - oświadczył Śpiący.
Nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam uwierzyć, że mi to robi. Byłam tak zmieszana, że
myślałam, że umrę.
- Śpią... - zaczęłam, ale w porę urwałam. - Jake, przestań.
- Nie - powiedział Jake. - Ty przestań. Pamiętasz, co mówiła mama?
Mama. Nazwał moją matkę mamą. O co tu chodzi?
Zsunęłam okulary i popatrzyłam za plecy Jake'a. Gina, razem z Przyćmionym i Profesorem, stała po
drugiej stronie parkingu, opierając się o ramblera i gapiąc się w moją stronę.
Gina. Doniosła na mnie. Doniosła na mnie Śpiącemu. Nie mogłam w to uwierzyć.

- Śpią... to jest, Jake, doceniam twoją troskę, ale sama potrafię o siebie zadbać...
- Nie. - Ku mojemu zdumieniu, objął mnie ramieniem i zaczął ciągnąć. Był zaskakująco silny jak na
kogoś, kto przez cały czas wydaje się taki zmęczony. - Wracasz z nami do domu. Wybacz, stary. -
To ostatnie było skierowane do Michaela. - Dzisiaj ma wrócić ze mną.
Michael jednak nie zadowolił się tą wymówką. Postawił na ziemi nasze plecaki, wsunął kluczyki do
kieszeni spodni i zrobił krok w stronę Śpiącego.
- Nie sądzę - powiedział twardym głosem, jakiego dotąd u niego nie słyszałam - żeby pani miała
ochotę wracać z tobą.
Pani? Jaka pani? Potem uświadomiłam sobie ze zdumieniem, że Michael miał na myśli mnie. Ja
byłam tą „panią”!
- Nie obchodzi mnie, czego ona chce - oznajmił Śpiący. Mówił zwykłym, bardzo rzeczowym
tonem. - Nie wsiądzie z tobą do samochodu i na tym koniec.
- Nie wydaje mi się. - Michael zrobił jeszcze krok w stronę Śpiącego i wtedy zauważyłam, że obie
dłonie ma zaciśnięte w pięści.
Pięści! Michael zamierzał bić się ze Śpiącym! O mnie!
To było niezwykle podniecające. Nigdy przedtem dwóch chłopaków nie biło się z mojego powodu.
Fakt, że jeden z nich jest moim przyrodnim bratem i budzi we mnie tyle romantycznych uczuć co
pies Max, nieco studził mój entuzjazm.
Michael również nie jest specjalnie pociągający. W końcu to potencjalny morderca i w ogóle.
Och, dlaczego ma o mnie walczyć para takich nieudaczników? Dlaczego nie Matt Damon i Ben
Affleck? To dopiero byłoby wspaniałe.
- Słuchaj, przyjacielu - zagaił Śpiący, zauważając pięści Michaela. - Nie chcesz się kłócić, co?
Zamierzam tylko zabrać moją siostrę i pojechać. Rozumiesz? - ściągnął mnie z maski samochodu.
Siostrę? Przyrodnią siostrę! Przyrodnią! Boże, dlaczego to wszystko jest takie pokręcone?
- Suze - powiedział Michael, nie odrywając wzroku od Śpiącego - wsiądź do samochodu, dobrze?
Uznałam, że to trwa już za długo. Nie tylko czułam się straszliwie zakłopotana, ale było mi również
okropnie gorąco. Popołudniowe słońce to nie żarty. Nagle opuściła mnie cała energia.
Ponadto nie chciałam, żeby komuś coś się stało lub doszło do jakiejś jeszcze głupszej sytuacji.
- Posłuchaj - zwróciłam się do Michaela - lepiej z nim pójdę. Innym razem, dobrze?
Michael w końcu oderwał wzrok od Śpiącego. Kiedy wreszcie spojrzał na mnie, jego oczy miały
bardzo dziwny wyraz. Jakby wcale mnie nie widział.
- W porządku - mruknął.
Potem, nie mówiąc ani słowa, wsiadł do samochodu i zapalił silnik.
Boże, pomyślałam, ale z nich dzieci.
- Zadzwonię do ciebie, jak dojadę do domu - krzyknęłam w stronę Michaela, chociaż wątpię, żeby
słyszał mnie przez zamknięte okna. Uświadomiłam sobie, że trudno będzie skłonić go do wyznań
przez telefon, ale, być może, nie jest to niemożliwe.
Opony samochodu Michaela zapiszczały na rozgrzanym asfalcie.
- Co za dziwaczny głupek - mruknął Śpiący, ciągnąc mnie przez parking. Tylko że nie powiedział
„dziwaczny”. Ani „głupek”. - I ty chcesz chodzić z tym facetem?
- Jesteśmy tylko przyjaciółmi - odparłam nadąsana.
- Tak. W porządku.
- Ale masz przechlapane - powiedział Przyćmiony, kiedy podeszliśmy do ramblera.
To było jedno z jego ulubionych powiedzonek, jeśli chodzi o mnie. Używał go przy byle okazji.
- Z technicznego punktu widzenia, nie, Brad - odezwał się zamyślony Profesor. - Widzisz, ona

właściwie nie wsiadła z nim do samochodu. A właśnie tego jej nie wolno. Wsiadać do samochodu z
Michaelem Meduccim.
- Zamknijcie się wszyscy - warknął Śpiący, siadając za kierownicą. - I ładujcie się do środka.
Gina, jak zwróciłam uwagę, wsunęła się automatycznie na przednie siedzenie. Najwyraźniej nie
sądziła, że polecenie Śpiącego odnosiło się także do niej, bo powiedziała:
- A może byśmy wstąpili po drodze na lody?
Próbowała, z czego zdawałam sobie sprawę, jakoś mnie udobruchać. Jakby lody z polewą
czekoladową mogły w czymś pomóc. Otóż chyba rzeczywiście nie był to zły pomysł.
- Brzmi dobrze - powiedział Śpiący.
Przyćmiony po mojej prawej stronie - jak zwykle wylądowałam na środku tylnego siedzenia -
mruknął:
- Nie wiem, co ty widzisz w tym przygłupie Meduccim. Na co Profesor:
- Och, to proste. Samice każdego gatunku wybierają na ogół partnerów, którzy są w stanie zapewnić
najlepszą opiekę im, jak również ich ewentualnemu potomstwu. Michael Meducci, jako dużo
inteligentniejszy niż większość jego kolegów z klasy, spełnia to wymaganie, a ponadto posiada,
według zachodnich standardów urody, niezwykle pociągającą powierzchowność. Jeśli brać pod
uwagę to, co mówiły na ten temat Gina i Suze. Ponieważ jest prawdopodobne, że przekaże te po-
zytywne genetyczne komponenty swoim dzieciom, jest kimś, komu osobniczka płci żeńskiej,
zdolna do reprodukcji, nie jest w stanie się oprzeć. Przynajmniej jeśli chodzi o kobiety typu Suze.
W samochodzie zapadła cisza... Jak zazwyczaj po wykładzie Profesora.
Po chwili odezwał się Gina tonem pełnym szacunku:
- Powinni cię przesunąć do wyższej klasy, Dawidzie.
- Och, proponowano mi to - odparł wesoło Profesor - ale, podczas gdy mój intelekt jest niezwykle
rozwinięty jak na chłopca w moim wieku, mój rozwój fizyczny jest trochę opóźniony Uznałem, że
nie byłoby rozsądnie rzucać się w środowisko samców dużo większych ode mnie, którzy mogliby
poczuć się zagrożeni z powodu mojej inteligencji.
- Inaczej mówiąc - przetłumaczył Śpiący - nie chcieliśmy, żeby dostawał po tyłku od większych
dzieciaków.
Ruszyliśmy, wyjeżdżając z parkingu prędko jak zwykle. Śpiący, wbrew przezwisku, jakim go
obdarzyłam, jeździ bardzo szybko.
Starałam się wymyślić, jak dać im do zrozumienia, że nie tyle chcę się rozmnażać z Michaelem
Meduccim, ile wydobyć od niego przyznanie się do zabójstwa Aniołów z RLS, kiedy Gina
zawołała:
- Boże, Jake, nie za szybko? Było to dość zabawne, ponieważ Gina, której rodzice bardzo rozsądnie
nie pozwalali zbliżać się do ich samochodu, nigdy w życiu nie prowadziła. Podniosłam głowę i
zrozumiałam, o czym mówi. Zbliżaliśmy się do szkolnej bramy, umieszczonej w dole wzgórza, za
którą ciągnęła się ruchliwa przecznica, z prędkością większą niż zwykle, nawet jak na Śpiącego.
- Tak, Jake - odezwał się Przyćmiony na siedzeniu obok. - Zwolnij, ty maniaku.
Wiedziałam, że Przyćmionemu zależy tylko na tym, żeby wypaść dobrze w oczach Giny, ale
zdecydowanie miał rację: Śpiący jechał stanowczo za szybko.
- To nie wyścig - zauważyłam, a Profesor zaczął mówić coś o tym, jak to Jake'owi podskoczyły
endorfiny w związku z jego sprzeczką ze mną i niedoszłą bójką z Michaelem i że to mogło
spowodować, iż trudno jest mu zdjąć nogę z pedału gazu...
Przynajmniej do momentu, kiedy Jake się odezwał głosem, w którym nie było śladu senności:
- Nie mogę zwolnić. Hamulce... hamulce nie działają.
To brzmiało interesująco. Pochyliłam się do przodu. Podejrzewałam, że Jake usiłuje nas nastraszyć.
Wtedy zobaczyłam, z jaką prędkością zbliżamy się do ulicy. To nie były żarty. Zaraz mieliśmy

wskoczyć na zatłoczoną czteropasmową jezdnię.
- Wysiadać! - wrzasnął Jake.
Początkowo go nie zrozumiałam. Potem zobaczyłam, jak Gina mocuje się z pasami i dotarło do
mnie, co się dzieje.
Było jednak za późno. Wyjechaliśmy już za bramę, zmierzając ku szosie. Gdybyśmy wyskoczyli
teraz, zginęlibyśmy niechybnie, tak samo jak na autostradzie. Zostając w samochodzie, mieliśmy
przynajmniej wątpliwą ochronę w postaci stalowych ścian.
Jake nacisnął klakson, klnąc głośno. Gina zasłoniła oczy. Profesor objął mnie, wtulając twarz w
moje kolana, a Przyćmiony, ku mojemu niekłamanemu zaskoczeniu, zaczął krzyczeć mi nad uchem
jak dziewczyna.
Sfrunęliśmy ze wzgórza, pędząc obok bardzo zaskoczonej kobiety w volvo oraz oszołomionej pary
Japończyków w mercedesie, którzy zdążyli w porę nacisnąć hamulec, więc udało im się na nas nie
wpaść.
Na następnych dwóch pasach ruchu nie mieliśmy tyle szczęścia. Kiedy gnaliśmy w poprzek
autostrady, w naszą stronę, trąbiąc głośno, sunął ciągnik z napisem TOM CAT na przedniej kracie.
Napis zbliżał się szybko, aż w pewnym momencie przestałam go widzieć, ponieważ znalazł się nad
dachem naszego samochodu...
Zamknęłam oczy, więc nie byłam pewna, czy uderzenie, które poczułam, było wytworem
wyobraźni, ponieważ oczekiwałam katastrofy, czy też rzeczywiście coś w nas rąbnęło. Jednak moja
głowa odskoczyła gwałtownie do tyłu, zupełnie jak w wesołym miasteczku, kiedy wagonik skręca o
dziewięćdziesiąt stopni.
Kiedy otworzyłam oczy, zaczęłam podejrzewać, że uderzenie nie nastąpiło tylko w mojej głowie,
ponieważ wokół wszystko wirowało jak na karuzeli. Tylko że nie byliśmy na karuzeli. Siedzieliśmy
w ramblerze, który kręcił się po autostradzie jak bąk.
Aż nagle, z koszmarnym łomotem, hukiem rozbitego szkła i kolejnym potężnym wstrząsem,
samochód znieruchomiał.
A kiedy dym i kurz opadły, stwierdziliśmy, że wjechaliśmy do Biura Informacji Turystycznej w
Carmelu. Do szyby przykleił nam się plakat z napisem WITAMY W NASZYM MIEŚCIE!

16

Zabili mój samochód.
Tylko tyle Śpiący był w stanie wykrztusić. Powtarzał to w kółko od chwili, kiedy wyczołgaliśmy
się ze złomowiska, które do niedawna było ramblerem.
- Mój samochód. Zabili mój samochód.
Nieważne, że to właściwie nie był samochód Śpiącego. Raczej samochód rodzinny, ewentualnie
samochód do użytku młodszych członków rodziny.
Nieważne również, że Śpiący nie potrafił powiedzieć, kim byli owi tajemniczy „oni”, których
podejrzewał o zamordowanie swojego wozu.
Powtarzał to wciąż i wciąż od nowa, a rzecz polegała na tym, że im częściej to powtarzał, tym
większej grozy nabierało to zdanie.
Ponieważ, rzecz jasna, to nie samochód ktoś usiłował zamordować. O, nie. To ludzie w
samochodzie mieli być ofiarami.
Albo, ściśle rzecz biorąc, jedna osoba. Ja.
Nie sądzę, żebym była próżna. Naprawdę uważam, że to z mojego powodu ktoś przeciął linkę
hamulcową ramblera. Tak jest, przeciął i w związku z tym wyciekł cały płyn hamulcowy.
Samochód, starszy nawet od mojej mamy - chociaż nie tak stary jak ojciec D - posiadał tylko jedną
linkę hamulcową, co ułatwiło tego rodzaju zamach.

Zastanówmy się, kto mógłby pragnąć, żebym zniknęła w chmurze ognia... Och, zaraz już wiem!
Josh Saunders, Carrie Whitman, Mark Plusford i Felicja Bruce?
Jestem genialna.
Nie mogłam, oczywiście, podzielić się z nikim swoimi podejrzeniami.
Nie z policją, która spisała raport z wypadku. Nie z pracownikami pogotowia, którzy nie mogli
uwierzyć, że poza paroma siniakami, żadne z nas nie odniosło poważnych obrażeń. Nie z
pracownikami pomocy drogowej, którzy przyjechali, żeby odholować to, co zostało z ramblera. Nie
z Michaelem, który, opuściwszy parking tuż przed nami, usłyszał, że coś się dzieje i wrócił, a potem
jako jeden z pierwszych pomagał nam wydostać się z wraka.
Ani, naturalnie, z mamą czy ojczymem, którzy pojawili się w szpitalu bladzi i przerażeni,
powtarzając. „To cud, że żadne z was nie jest ranne” oraz „Teraz będziecie jeździć wyłącznie land -
roverem”.
Co poprawiło humor Przyćmionemu. W land - roverze było znacznie więcej miejsca niż w
ramblerze. Pewnie wyobraził sobie, że w land - roverze przejście do poziomu z Debbie Mancuso
nie będzie żadnym problemem.
- Po prostu nie jestem w stanie zrozumieć - powiedziała mama dużo później, kiedy skończyły się
prześwietlenia, badanie wzroku, opukiwanie i obmacywanie, i personel szpitala pozwolił nam
wreszcie wrócić do domu. Siedzieliśmy w sali Peninsula Pizza, miejscu pracy Śpiącego, jedynego
lokalu, w którym da się znaleźć stolik dla sześciu, siedmiu osób bez rezerwacji. Dla kogoś z
zewnątrz musieliśmy wyglądać jak jedna wielka szczęśliwa rodzina (cóż, z wyjątkiem Giny, która
trochę odstawała, chociaż nie aż tak, jak mogłoby się wydawać) świętująca z jakiejś okazji, na
przykład zwycięstwa w meczu piłkarskim.
Tylko my wiedzieliśmy, że powodem, dla którego urządziliśmy tę drobną uroczystość, jest fakt, iż
nadal żyjemy.
- To cud - ciągnęła mama. - Lekarze z pewnością tak uważają. To, że nikt z was nie został poważnie
ranny.
Profesor zademonstrował swój łokieć, skaleczony kawałkiem szkła, kiedy wyczołgiwał się z
samochodu.
- To mogłaby być bardzo poważna rana - oznajmił urażonym dziecinnym głosem - gdyby uległa
zanieczyszczeniu.
- Och, kochanie. - Mama wyciągnęła rękę i pogłaskała go po głowie. - Wiem. Byłeś taki dzielny,
kiedy zakładano ci szwy.
Pozostali przewrócili oczami. Profesor przez całą noc robił cyrk w związku z tą raną. Ale to
uszczęśliwiało i jego, i moją mamę. Kiedy próbowała pogłaskać mnie, prawie złamałam rękę,
usiłując się od tego wykręcić.
- To nie był cud - powiedział Andy - ale zwykłe szczęście, że nie zginęliście wszyscy na miejscu.
- Szczęście to nic - stwierdził Śpiący. - Uratowały nas moje wyjątkowe, wysokiej klasy
umiejętności kierowcy.
Niechętnie to przyznaję, ale Śpiący miał rację. (Skąd u niego taki wyszukany język? Czyżby
wkuwał do egzaminów za moimi plecami?) Zanim wpadliśmy na szybę, prowadził pozbawiony
hamulców samochód niczym rasowy rajdowiec. Byłam w stanie zrozumieć, dlaczego Gina nie
strząsała jego ramienia i wpatrywała się w niego z nabożeństwem.
Ze względu na szacunek, jakiego nabrałam dla Śpiącego, nie oglądałam się, nawet żeby zobaczyć,
co on i Gina robią w drodze powrotnej z tyłu auta.
Przyćmiony z pewnością się obejrzał. A cokolwiek to było, wprawiło go w tak paskudny nastrój, w
jakim go jeszcze nie widziałam.
Łomot jego kroków w pokoju i nastawiony na cały regulator Marylin Manson tylko zdenerwowały
Andy'ego, który przeszedł od pokornej wdzięczności za cudowne ocalenie jego „chłopców - i
ciebie, Suze. Och, i Giny także” do mogącej przyprawić o apopleksję wściekłości w związku z

muzyką, którą określał jako „zabójczą truciznę dla umysłu”.
Byłam sama w pokoju - Gina zniknęła w niewiadomej części domu; no, dobra, wiedziałam, gdzie
jest, po prostu nie chciałam o tym myśleć - i hałas na korytarzu mi nie przeszkadzał. Dzięki niemu,
jak sobie uświadomiłam, nikt nie usłyszy nieprzyjemnej rozmowy, jaką miałam przeprowadzić.
- Jesse! - zawołałam, zapalając światło i rozglądając się, czy go gdzieś przypadkiem nie ma. Nie
zauważyłam jednak ani śladu jego czy Szatana. - Jesse, gdzie jesteś? Potrzebuję cię.
Duchy to nie psy. Nie przychodzą na zawołanie. W każdym razie nigdy tego nie robiły. Nie ze mną.
Tylko ostatnio - o tym nie zdążyłam jeszcze porozmawiać z ojcem Dominikiem - znajome duchy
pojawiały się ni stąd, ni zowąd, kiedy pomyślałam o nich choćby przelotnie. Poważnie.
Wystarczyło pomyśleć o ojcu i proszę, stawał przede mną.
Chyba nie muszę wspominać, jakie to było krępujące, kiedy zdarzało mi się akurat wtedy, gdy
brałam prysznic czy myłam włosy.
Zastanawiałam się, czy to może dlatego, że z wiekiem rosła moja moc jako pośredniczki. Gdyby tak
jednak było, to, naturalnie, ojciec Dominik musiałby być znacznie lepszym mediatorem ode mnie.
A nie był. Innym, ale nie lepszym. Z pewnością nieobdarzonym większą mocą. Nie potrafił wezwać
ducha myślą.
Tak mi się przynajmniej wydawało.
Jakkolwiek było, mimo że duchy nie stawiają się na wezwanie, Jesse zawsze ostatnio tak się
właśnie zachowywał. Zjawił się przede mną w migotliwej chmurce, a potem stał, wpatrując się we
mnie, jakbym zeszła z planu Jeźdźca piekieł w pełnym kostiumie. Czy mogę jednak zauważyć, że
nie wyglądałam ani w połowie na tak zmarnowaną, jak się czułam?
- Nombre de Bios, Susannah - powiedział, blednąc w widoczny sposób (cóż, w każdym razie jak na
chłopaka, który nie żyje). - Co ci się stało?
Popatrzyłam na siebie. No dobra, bluzkę miałam brudną i podartą, podkolanówki opadały mi na
buty. Ale przynajmniej włosy, wzburzone na wietrze, nie wyglądały najgorzej.
- Jakbyś nie wiedział - mruknęłam nadąsana, siadając na łóżku i ściągając buty - Zdaje się,
obiecałeś, że będziesz przy nich robił za nianię, żebyśmy razem z ojcem Dominikiem mieli czas
popracować nad Michaelem.
- Nianię? - Jesse zmarszczył ciemne brwi. - Byłem z Aniołami przez cały dzień, jeśli o to ci chodzi.
- Och, zgadza się... Co mówisz? Ze udałeś się z nimi na małą wycieczkę na szkolny parking, żeby
przeciąć linkę hamulcową ramblera?
Jesse usiadł obok mnie na łóżku.
- Susannah. - Nie spuszczał z mojej twarzy ciemnych oczu. - Czy coś się dzisiaj stało?
- Owszem, wyobraź sobie. - Opowiedziałam mu, co zaszło, chociaż moje wyjaśnienia, na czym
dokładnie polegało uszkodzenie samochodu, były trochę pobieżne, ze względu na moją totalną
ignorancję na temat wszelkich spraw związanych z techniką oraz niewiedzę Jesse'a na temat
funkcjonowania samochodu. Za jego życia jedyny środkami lokomocji były zaprzęgi konne.
Kiedy skończyłam, pokręcił głową.
- Susannah, to nie mogli być Josh i reszta. Jak ci mówiłem, spędziłem z nimi cały dzień.
Zostawiłem ich dopiero teraz, ponieważ mnie wezwałaś. Nie mogli zrobić tego, co opisałaś.
Gdybym to zobaczył, powstrzymałbym ich.
- Ale jeśli to nie byli Josh i pozostali, to kto mógł to zrobić? Nikt inny nie pragnie mojej śmierci. W
każdym razie nie w tej chwili.
Jesse wpatrywał się we mnie intensywnie.
- Jesteś pewna, że to ty byłaś tą upatrzoną ofiarą, Susannah?
- No pewnie, że ja. - Wiem, że to brzmi dziwnie, ale myśl, że na planecie Ziemi mógł być ktoś
bardziej ode mnie wart tego, żeby go zamordować, niemal mnie uraziła. Muszę stwierdzić, że

szczycę się liczbą wrogów, jakich zdołałam pozyskać. W fachu pośredniczym zawsze uważałam za
dobry znak, jeśli kupa ludzi życzyła mi śmierci.
- Jeśli nie ja, to kto? - parsknęłam śmiechem. - Czyżbyś podejrzewał, że ktoś chce dopaść
Profesora?
Jesse jednak pozostał poważny.
- Pomysł, Susannah - nalegał. - Czy w samochodzie nie było kogoś, kogo ktoś inny mógłby chcieć
widzieć ciężko rannym albo nawet zabitym?
Spojrzałam na niego, mrużąc oczy.
- Coś wiesz - stwierdziłam bezbarwnym tonem.
- Nie. - Jesse pokręcił głową. - Ale...
- Ale co? Boże, nienawidzę, kiedy rzucasz takie tajemnicze ostrzeżenia. Powiedz mi po prostu.
- Nie. - Znów pokręcił głową. Tym razem energiczniej. - Pomyśl, Susannah.
Westchnęłam. Kiedy wpadał w taki nastrój, nie dało się z nim dyskutować. Trudno mieć do niego
pretensję, że chciał się bawić w pana Miyagi i Karate Kida. W końcu, co on ma lepszego do roboty.
Wypuściłam ze świstem powietrze, aż mi grzywka zafalowała.
- W porządku - powiedziałam. - Ludzie, którzy nie przepadają za kimś, poza mną... Niech się
zastanowię. - Ożywiłam się. - Debbie i Kelly nie są zachwycone Giną. Odbyłyśmy krótkie,
nieprzyjemne starcie w toalecie tuż przed tym, jak to się stało. To jest, ten wypadek. -
Zmarszczyłam brwi. - Nie wyobrażam sobie jednak, żeby przecięły linkę hamulcową, aby się jej
pozbyć. Po pierwsze, wątpię, żeby w ogóle wiedziały, co to jest linka hamulcowa ani gdzie jest. Po
drugie, mogłyby się pobrudzić, włażąc pod samochód. Wiesz, złamać paznokieć, wysmarować
włosy olejem... Debbie pewnie by się nie przejęła, ale Kelly? Na pewno nie. W dodatku musiałyby
zdawać sobie sprawę, że mogłyby doprowadzić do śmierci Śpiącego i Przyćmionego, a tego by nie
chciały.
- Oczywiście, że nie - powiedział cicho Jesse.
Ten jego beznamiętny ton, którym wymówił te słowa, naprowadził mnie na trop.
- Przyćmiony? - Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. - Kto chciałby, żeby zginął Przyćmiony?
Albo, na przykład, Śpiący? Ci chłopcy są tacy... tępi.
- Czy żaden z nich - zapytał Jesse tym samym beznamiętnym tonem - nie zrobił czegoś, co mogło
kogoś rozgniewać?
- No, pewnie - stwierdziłam. - Śpiący niekoniecznie, ale Przyćmiony? Zawsze robi kretyńskie
dowcipy w rodzaju rozrzucania ludziom książek po całej klasie... - Głos mi zamarł.
Pokręciłam głową.
- Nie - powiedziałam. - To niemożliwe.
- Jesteś pewna?
. - Nie, nie rozumiesz. - Wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju. W którymś momencie przez okno
wślizgnął się Szatan. Usiadł na podłodze u stóp Jesse'a, liżąc się zawzięcie swoim
przypominającym papier ścierny jęzorem.
- To znaczy, on tam był - wyjaśniłam. - Michael był tam zaraz potem, jak to się stało. Pomógł nam
wysiąść z samochodu. On... - Ostatni raz widziałam Michaela w momencie, gdy zamykały się za
mną, Giną, Śpiącym, Przyćmionym i Profesorem drzwi karetki. Twarz Michaela była blada, nawet
bardziej niż zwykle - i zmartwiona.
Nie.
- To po prostu... - Doszłam do rozkładanego łóżka Giny, zanim odwróciłam się ponownie twarzą do
Jesse'a. - To po prostu niemożliwe. Michael nigdy nie zrobiłby czegoś takiego.
Jesse się roześmiał. Nie było jednak w tym śmiechu wesołości.

- Naprawdę? Znam czworo ludzi, którzy mogliby mieć odmienne zdanie na ten temat.
- Ale dlaczego miałby to zrobić? - Pokręciłam głową tak mocno, żeby włosy zafalowały. - To
znaczy, Przyćmiony to dupek, to prawda, ale żeby chcieć go zamordować? I kilkoro niewinnych
ludzi na dodatek? Ze mną włącznie? - Odwróciłam urażone spojrzenie od Szatana, który ssał łapę,
próbując usunąć brud spomiędzy poduszeczek. - Michael nie mógłby z pewnością pragnąć mojej
śmierci. Jestem jego szansą na partnerkę na balu szkolnym!
Jesse milczał. I podczas tej chwili ciszy coś sobie przypomniałam. A to spowodowało, że zaparło
mi dech w piersiach.
- O Boże - jęknęłam, opadając na rozkładane łóżko. Na twarzy Jesse'a obojętność zastąpił niepokój.
- Co się dzieje, Susannah? Źle się czujesz? Skinęłam głową.
- Och, tak... - Wpatrywałam się niewidzącym wzrokiem w ścianę naprzeciwko. - Chyba się
pochoruję, Jesse... on mnie pytał, czy chciałabym z nim pojechać. Tuż przedtem, jak to się stało.
Nalegał, żebym z nim pojechała. A kiedy Śpiący oświadczył, że muszę jechać z nimi albo powie
mamie, myślałam, że się pobiją.
- Oczywiście - odezwał się Jesse bardzo, jak na niego, suchym tonem. - Bał się, że jego... jak to
nazwałaś? A, tak... partnerka na bal zginie.
- O Boże! - Podniosłam się i zaczęłam znowu chodzić tam i z powrotem. - O Boże, dlaczego?
Dlaczego Przyćmiony? To znaczy, on jest chamem i w ogóle, ale dlaczego Michael miałby chcieć
go zabić?
Na to Jesse całkiem spokojnie:
- Być może z tego samego powodu, z którego zabił Josha i pozostałych.
Znieruchomiałam. Powoli odwróciłam głowę w jego stronę. Przypomniałam sobie, co powiedział
Przyćmiony - miałam wrażenie, że tygodnie temu, ale w gruncie rzeczy jeden czy dwa dni
wcześniej. Rozmawialiśmy o wypadku, w którym zginęły Anioły z RLS, i Przyćmiony powiedział
coś o Marku Pulsfordzie. „Byliśmy razem na imprezie. W zeszłym miesiącu, w dolinie”.
Na tej samej imprezie, pomyślałam, czując, że robi mi się zimno, podczas której Lila Meducci
wpadła do basenu?
W sekundę później, nie mówiąc Jesse'owi ani słowa, otworzyłam drzwi, zrobiłam trzy kroki w
poprzek korytarza i zaczęłam walić z całej siły w drzwi pokoju Przyćmionego.
- Uspokójcie się! - wrzasnął Przyćmiony. - Już przyciszyłem!
- Nie chodzi o muzykę! - krzyknęłam. - Chodzi o coś innego. Mogę wejść?
Usłyszałam brzęk odkładanej sztangi, a potem Przyćmiony burknął:
- Tak, chyba tak.
Położyłam rękę na klamce i nacisnęłam.
Chciałabym coś w tym miejscu zaznaczyć. Byłam w pokoju Profesora. Wiele razy, ponieważ jest on
tym z moich przyrodnich braci, do którego udaję się zawsze, mimo że jest trzy klasy niżej ode
mnie, jeśli mam jakiś problem z pracą domową. Byłam nawet w pokoju Śpiącego, ponieważ
zazwyczaj trzeba nim mocno potrząsnąć, żeby w porę się obudził i odwiózł nas do szkoły.
Ale nigdy, przenigdy nie wchodziłam do pokoju Przyćmionego. Prawdę mówiąc, miałam nadzieję,
że nie zaistnieje sytuacja, w której wypadnie mi przekroczyć ten właśnie próg.
Teraz jednak taka sytuacja zaistniała. Wciągnęłam głęboko powietrze i weszłam.
W środku było ciemno. A to z powodu decyzji Przyćmionego, żeby trzy ściany pomalować na
fioletowo, a jedną na biało - to barwy drużyny zapaśniczej Akademii Misyjnej. Wybrał tak ciemny
odcień fioletowego, że wydawał się prawie czarny. Mrok łagodził jedynie plakat z Michaelem
Jordanem, wzywającym patrzących, żeby Po PROSTU TO ZROBILI.
Na podłodze rozpościerał się gęsty dywan brudnych skarpetek i bielizny. W powietrzu unosił się
ostry zapach stanowiący mieszaninę potu i pudru dla dzieci. Nie był to zapach koniecznie

nieprzyjemny, chociaż wolałabym, żeby moje ubrania nie przesiąkły podobną wonią.
Przyćmionemu to jednak nie przeszkadzało.
- No?
Leżał na plecach na wyściełanej ławce. Nad jego piersią wisiała sztanga na stojaku. Nie zgadnę,
jakie ciężary podnosił, ale jestem absolutnie przekonana, że po odpowiedniej liczbie powtórzeń, nie
miałby problemu z wystawieniem Debbie Mancuso za okno w razie pożaru. A do tego właśnie
dziewczynie przydaje się chłopak, czyż nie?
- Przyć... - Ponownie wciągnęłam powietrze. Co z tym pudrem dla dzieci? Zaraz. Nie mówcie mi.
Nie chcę wiedzieć. - Brad, czy byłeś na tej imprezie w dolinie, kiedy Lila Meducci wpadła do
basenu?
Przyćmiony wyciągnął rękę, chwytając sztangę. Uniósł ją, pozwalając mi delektować się widokiem
swoich nadmiernie owłosionych pach. Powstrzymałam okrzyk obrzydzenia.
- O czym ty mówisz? - mruknął.
- O Lili Meducci.
Przyćmiony opuścił sztangę, tak że znalazła się tuż nad jego piersią. Jego bicepsy nabrzmiały do
rozmiarów melona. Pozwolę sobie zauważyć, że normalnie na widok męskich bicepsów tej
wielkości ugięłyby się pode mną kolana. Te bicepsy jednakowoż należały do Przyćmionego,
mogłam wiec jedynie przełknąć ślinę, mając nadzieję, że pizza pepperoni, którą zjadłam na obiad,
pozostanie tam, gdzie była.
- Młodszej siostrze Michaela - ciągnęłam. - O mało się nie utopiła w zeszłym miesiącu na przyjęciu
w dolinie. Zastanawiałam się, czy to ta sama impreza, na której spotkałeś Marka Pulsforda.
Sztanga podskoczyła do góry.
- Może - stęknął Przyćmiony. - Nie wiem. A co cię to obchodzi?
- Brad, to ważne. Jakbyś tam był, to chyba byś pamiętał. Musiałbyś zauważyć karetkę.
- Pewnie tak - mruknął między kolejnymi powtórzeniami. - Byłem dość wstawiony.
- Nie jesteś pewien, czy dziewczyna o mało nie utopiła się przed twoim nosem? - W najbardziej
sprzyjających okolicznościach nie mam zbyt wiele cierpliwości do Przyćmionego. W tym
konkretnym wypadku moja tolerancja wobec jego głupoty spadła do poziomu dotychczas
niespotykanego.
Przyćmiony z łoskotem odłożył sztangę. Następnie usiadł i spojrzał na mnie z irytacją.
- Posłuchaj, jeśli ci powiem, że tam byłem, to co zrobisz? Pobiegniesz do mamy i taty? Wiec po co
mam z tobą rozmawiać? Poważnie, Suze. Dlaczego?
Nie licząc zaskoczenia tym, że Przyćmionemu też się pochrzaniło i moją matkę nazwał „mamą”,
byłam przygotowana na to pytanie.
- Nie pobiegnę - zapewniłam. - Przysięgam, że nic nie powiem, Brad. Ale muszę wiedzieć.
Nadal patrzył podejrzliwie.
- Dlaczego? Żeby móc opowiedzieć o tym tej swojej dziwacznej przyjaciółce albinosce, która
umieści to w szkolnej gazecie? „Brad Ackerman stał jak skończony dupek, podczas gdy dziewczyna
o mało nie umarła”. O to chodzi?
- Przysięgam, że nie. Wzruszył ramionami.
- Świetnie - mruknął. - Wiesz co? Guzik mnie to obchodzi. I tak mam spieprzone życie. Nie mam
nadziei, że dojdę do stu sześćdziesięciu ośmiu przed zawodami w sekcji i jest zupełnie jasne, że
twoja przyjaciółka Gina woli Jake'a ode mnie. - Łypnął na mnie podejrzliwie. - Zgadza się?
Przestąpiłam niepewnie z nogi na nogę.
- Nie wiem. Wydaje mi się, że obaj jej się podobacie.
- Pewnie - stwierdził Przyćmiony z sarkazmem. - To dlatego jest tutaj ze mną, zamiast zamykać się
z Jakiem i robić nie wiadomo co.

- Jestem pewna, że po prostu gadają.
- Jasne. - Przyćmiony pokręcił głową. To mnie odrobinę poruszyło. Nigdy nie widziałam, żeby
wyglądał tak... po ludzku. Nie zdawałam sobie również sprawy, że ma jakieś cele. O co chodzi z
tymi stu sześćdziesięcioma ośmioma? I czy rzeczywiście tak bardzo zależy mu na Ginie, że uważał
swoje życie za „spieprzone”, skoro ona nie okazuje mu względów?
Dziwne. Naprawdę dziwne.
- Pytasz o tę imprezę w dolinie? Byłem tam. W porządku? Zadowolona? Jak powiedziałem,
ubzdryngoliłem się. Nie widziałem jak wpadła. Zauważyłem ją, dopiero jak ktoś ją wyciągnął. -
Znowu pokręcił głową. - To nie było dobre, wiesz? Po pierwsze, w ogóle jej tam nie powinno być.
Nikt jej nie zapraszał. Jeśli alkohol tak działa na człowieka, powinien się trzymać od niego z
daleka, rozumiesz? Ale niektóre z tych dziewczyn są gotowe na wszystko, żeby tylko się do nas
wkręcić.
Zmarszczyłam brwi. - Nas?
Spojrzał na mnie jak na głupią.
- Wiesz. Być ze sportowcami. Z ludźmi, którzy są lubiani i popularni. Siostra Meducciego - nie
wiedziałem, że to ona, dopóki twoja mama nie powiedziała o tym przy stole - do nich należała.
Zawsze kręciła się w pobliżu, próbując się umówić z którymś z chłopaków z drużyny. Żeby
również być popularną, rozumiesz?
Rozumiałam. Nagle zrozumiałam wszystko aż za dobrze.
Dlatego bez słowa opuściłam pokój Przyćmionego. Co miałam powiedzieć. Dowiedziałam się,
czego chciałam. Chyba wiedziałam o tym już przedtem. Po prostu nie chciałam przyjąć tego do
wiadomości.
Teraz jednak sprawa była jasna. Podobnie jak Michael Meducci, uznałam, że nie mam wyboru.
Tak samo, jak Michaela Meducciego należało mnie powstrzymać. Tylko że tak nie myślałam. Nie
wtedy.
Tak samo, jak Michael.

17

Kiedy wróciłam z wizyty u Przyćmionego, Gina była w pokoju. Za to Jesse i Szatan zniknęli. Co mi
akurat odpowiadało.
- Cześć - rzuciła Gina, podnosząc głowę znad paznokcia u stopy, który właśnie malowała. - Gdzie
byłaś?
Przeszłam obok niej i zaczęłam wyswobadzać się ze szkolnego stroju.
- U Przyćmionego w pokoju - wyjaśniłam. - Posłuchaj, kryj mnie, dobrze? - Wskoczyłam w dżinsy
i zaczęłam sznurować adidasy. - Przez jakiś czas mnie nie będzie. Powiedz im, że jestem w wannie.
Najlepiej puść wodę. Powiedz, że znowu boli mnie brzuch.
- Zaczną podejrzewać, że masz endometriozę albo coś. - Gina przyglądała się, jak wciągam przez
głowę czarny golf. - Dokąd się wybierasz?
- Na dwór - ucięłam. Włożyłam wiatrówkę, którą miałam na sobie tamtego wieczoru na plaży. Tym
razem włożyłam do kieszeni czapkę i rękawiczki.
- Och, pewnie, na dwór. - Gina pokręciła głową, wyraźnie zaniepokojona. - Suze, nic ci nie jest?
- Oczywiście, że nie. Dlaczego pytasz?
- Patrzysz tak trochę... dziko.
- Wszystko w porządku - zapewniłam. - Doszłam tylko do tego, co i jak.
- Jak i co? - Gina zakręciła buteleczkę z lakierem i wstała. - Suze, o czym ty mówisz?
- To, co się dzisiaj stało. - Stanęłam na ławie przy oknie. - Z linką hamulcową. Michael to zrobił.

- Michael Meducci? - Gina spojrzała na mnie, jakbym spadła z księżyca. - Suze, jesteś pewna?
- Jak tego, że tu stoję.
- Ale dlaczego? Dlaczego miałby to zrobić? Myślałam, że się w tobie zakochał.
- We mnie, może. - Wzruszyłam ramionami i otworzyłam szerzej okno. - Ma jednak pretensję do
Brada.
- Brad? A co on takiego zrobił Michaelowi Meducciemu?
- Stał w pobliżu - powiedziałam - i pozwolił jego siostrze umrzeć. No, prawie. Spadam, dobrze,
Gino? Wyjaśnię wszystko, jak wrócę.
Potem wysunęłam się przez okno, na dach nad gankiem. Było ciemno, chłodno i cicho, jeśli nie
liczyć świerszczy oraz odległego szumu fal. A może to szum autostrady? Nie byłam w stanie tego
stwierdzić. Nasłuchiwałam przez minutę, żeby się upewnić, czy nikt na dole mnie nie usłyszał, a
potem podeszłam do rynny i skuliłam się, gotowa do skoku, wiedząc, że sosnowe igły posłużą mi
za materac.
- Suze! - Światło płynące z wykuszowego okna mojego pokoju przesłonił jakiś cień.
Obejrzałam się przez ramię. Gina wychylała się przez parapet, patrząc na mnie z niepokojem.
- Czy nie powinnyśmy... - W jakimś odległym zakątku mózgu odnotowałam, że Gina jest
przerażona. - To znaczy, czy nie powinnyśmy wezwać policji? Jeśli to o Michaelu to prawda....
Posłałam jej spojrzenie jakby proponowała... cóż, żeby skoczyć z mostu Golden Gate.
- Policji? - powtórzyłam. - Absolutnie nie. To sprawa między Michaelem a mną.
- Suze... - Gina pokręciła głową, wprawiając w ruch warkoczyki. - To poważna sprawa. Ten chłopak
jest mordercą. Naprawdę uważam, że powinnyśmy zwrócić się do zawodowców...
- Jestem zawodowcem - stwierdziłam urażona. - Pracuję jako mediatorka, nie pamiętasz?
To Ginie nie dodało otuchy.
- Ale... no, co zamierzasz zrobić, Suze? Uśmiechnęłam się pocieszająco.
- Och, to proste. Pokażę mu, co się dzieje, kiedy ktoś próbuje zabić kogoś, na kim mi zależy.
A potem skoczyłam w ciemność.
Nie zdobyłam się na to, żeby zabrać land - rovera. Och, jasne, postanowiłam popełnić coś w rodzaju
morderstwa, ale jeździć bez prawa jazdy? Nie ma mowy! Zamiast tego wyciągnęłam jedną z
wyścigówek, które Andy upchał pod ścianą garażu. Parę sekund później gnałam w dół ze wzgórza,
a z oczu ciekły mi łzy. Nie dlatego że płakałam, tylko z powodu zimnego wiatru.
Zadzwoniłam do Michaela z automatu. Odebrała starsza kobieta, jego matka, jak sądzę. Zapytałam,
czy mogę rozmawiać z Michaelem. Odpowiedziała: „Tak, oczywiście” z tym charakterystycznym
zadowoleniem, jakie okazują matki, kiedy do ich dziecka dzwoni po raz pierwszy przedstawiciel
płci przeciwnej. Wiem, co mówię. Moja mama mówi takim tonem za każdym razem, kiedy dzwoni
do mnie chłopak, a ona akurat odbiera. Trudno ją winić. To zdarza się tak rzadko.
Pani Meducci musiała uprzedzić Michaela, że dzwoni dziewczyna, bo powiedział „cześć” głosem
grubszym niż zwykle.
- Michael? - zapytałam, żeby się upewnić, czy to przypadkiem nie jego ojciec.
- Suze? - powiedział już normalnym głosem. - O mój Boże, Suze, tak się cieszę, że to ty. Dostałaś
moją wiadomość? Dzwoniłem z dziesięć razy. Pojechałem za karetką do szpitala, ale nie wpuścili
mnie na oddział. Tylko wtedy, gdybyś miała zostać, jak powiedzieli. Ale tak się nie stało, prawda?
- Nie. Jestem zdrowa jak ryba.
- Dzięki Bogu. Och, Suze, nie masz pojęcia, jak się przeraziłem, kiedy usłyszałem ten trzask i
uświadomiłem sobie, że to ty...
- Tak - przerwałam mu. - To było straszne. Posłuchaj, Michael, jestem w kropce pod wieloma
względami i pomyślałam, że może mógłbyś mi pomóc.

- Wiesz, Suze, że zrobię dla ciebie wszystko.
Owszem. Na przykład zabiję twojego przyrodniego brata i najlepszą przyjaciółkę.
- Jestem koło Safeway - powiedziałam. - To długa historia. Zastanawiałam się, czy dałbyś radę...
- Będę tam za trzy minuty - rzucił Michael i odłożył słuchawkę.
Przyjechał za dwie. Ledwie zdążyłam ustawić rower między pojemnikami na śmieci na tyłach
sklepu, a już zajechał na miejsce wypożyczonym zielonym sedanem, zaglądając przez jasno
oświetlone okna supermarketu, jakby spodziewał się zobaczyć, jak kołyszę się na mechanicznym
koniku czy coś w tym stylu. Podeszłam do samochodu od strony parkingu i zapukałam w szybę od
strony pasażera.
Michael odwrócił się gwałtownie. Na mój widok jego twarz - bledsza niż zwykle w fosforyzującym
świetle - złagodniała. Pochylił się, otwierając drzwi.
- Wskakuj - zawołał wesoło. - Rany, nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę w jednym kawałku.
- Tak? Cóż, ja też. To znaczy, cieszę się, że jestem w jednym kawałku. Cha, cha!
- Cha, cha. - Śmiech Michaela nie brzmiał sarkastycznie, jak mój, raczej nerwowo. Tak, w każdym
razie, wolałam to usłyszeć.
- Cóż - powiedział, kiedy tak siedzieliśmy przed supermarketem, z włączonym silnikiem. - Chcesz,
żebym cię zawiózł, eee, do domu?
- Nie. - Odwróciłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Można by się zastanawiać, co, się dzieje w
ludzkiej głowie w chwili, kiedy człowiek zamierza zrobić coś, co może skończyć się czyjąś
śmiercią.
Cóż, powiem wam. Nie za wiele. Zauważyłam, że w samochodzie Michaela dziwnie pachnie.
Zastanawiałam się, czy poprzedni użytkownik rozlał w nim wodę kolońską czy coś.
Potem zdałam sobie sprawę, że zapach wody kolońskiej pochodzi, od Michaela. Widocznie
chlapnął na siebie odrobinę Caroliny Herrery dla mężczyzn, zanim wybrał się na spotkanie ze mną.
Jakie to miłe.
- Mam pomysł - jakby właśnie w tej chwili przyszło mi to głowy. - Jedźmy na punkt.
Ręce Michaela spadły z kierownicy. Pośpiesznie umieścił je na niej z powrotem, w pozycji „druga i
czwarta”, jak przystało na dobrego kierowcę.
- Słucham?
- Na punkt. - Pomyślałam, że może nie jestem dostatecznie pociągająca czy coś. Wyciągnęłam więc
rękę, kładąc ją na jego ramieniu. Miał na sobie zamszową kurtkę. Czubkami palców wyczułam pod
miękkim zamszem biceps, równie twardy i nabrzmiały, jak u Przyćmionego.
- No, wiesz... Cudowny widok. Noc jest taka piękna... Michael nie tracił czasu. Zaczął wyjeżdżać z
parkingu, zanim zdążyłam zdjąć rękę z jego ramienia.
- Świetnie - powiedział. Jego głos brzmiał może odrobinę piskliwie, więc odchrząknął i dodał z
większą pewnością siebie: - To znaczy, bardzo chętnie.
Parę chwil później pędziliśmy autostradą nad brzegiem Pacyfiku. Była dopiero dziesiąta, ale na
szosie nie roiło się od samochodów. Jak to wieczorem w zwykły dzień tygodnia. Zastanawiałam się,
czy mama Michaela, zanim wyszedł z domu, poleciła mu wrócić o określonej porze. Zastanawiałam
się, czy będzie się martwiła, kiedy długo go nie będzie. Ile godzin poczeka, zanim zdecyduje się
zadzwonić na policję? Albo do szpitala?
. - Nikt więc - odezwał się Michael - nikt nie został ranny, tak?
- Nie - odparłam. - Nikt nie został ranny.
- To dobrze.
- Naprawdę? - Udawałam, że wyglądam przez okno, ale tak naprawdę obserwowałam odbicie
Michaela.
- Co masz na myśli? - zapytał szybko.

Wzruszyłam ramionami.
- Nie wiem. Tylko że... no, wiesz. Brad.
- Och. - Zachichotał krótko. Nie było w tym śmiechu rozbawienia. - Tak, Brad.
- Wiesz, usiłuję dojść z nim do ładu - powiedziałam. - Ale to trudne. Czasami straszny z niego
cham.
- Mogę sobie wyobrazić - mruknął Michael. Dość obojętnie. Obróciłam się w jego stronę.
- Wiesz, co dzisiaj powiedział? - zapytałam. Nie czekając na odpowiedź, ciągnęłam: - Powiedział,
że był na tej imprezie. Tej, na której twoja siostra wpadła do basenu.
Nie wydaje mi się, żeby Michael tylko w mojej wyobraźni zacisnął silniej ręce na kierownicy.
- Poważnie?
- Owszem. Szkoda, że nie słyszałeś, co jeszcze mówił. Twarz Michaela, zwrócona profilem do
mnie, stała się bardzo ponura.
- Co powiedział?
Bawiłam się pasem bezpieczeństwa.
- Nie, nie powinnam ci o tym mówić.
- Chciałbym wiedzieć. Poważnie.
- Ale to takie wstrętne.
- Powiedz. - Głos Michaela brzmiał bardzo spokojnie.
- W porządku. Powiedział mniej więcej, że twoja siostra dostała to co chciała, bo, po pierwsze, w
ogóle nie powinna być na tej imprezie, bo nikt jej nie zapraszał. Miała być tylko śmietanka
towarzyska, sami popularni. Możesz w to uwierzyć?
Michael bardzo uważnie wyminął ciężarówkę.
- Tak - powiedział cicho. - Otóż mogę.
- Śmietanka towarzyska. Coś takiego powiedział. Popularni ludzie. - Pokręciłam głową. - Co to
znaczy „popularni”? Bardzo jestem ciekawa. Czy twoja siostra była niepopularna? Dlaczego? Bo
nie grała w szkolnej drużynie? Nie była cheerliderką? Nie ubierała się właściwie? O co chodzi?
- O wszystkie te rzeczy - powiedział Michael równie cicho.
- Jakby coś z tego miało znaczenie. Jakby inteligencja i zrozumienie dla innych ludzi w ogóle się
nie liczyły. Nie, liczy się tylko to, czy przyjaźnisz się z właściwymi ludźmi.
- Niestety bardzo często tak bywa.
- Cóż, myślę, że to wszystko bzdura. Powiedziałam mu to. Bradowi. Powiedziałam coś takiego:
„Więc wy wszyscy staliście tak po prostu, podczas gdy ta dziewczyna o mało nie zginęła, bo nikt jej
nie zaprosił?” Zaprzeczył, oczywiście. Ale ty wiesz, że tak było.
- Tak. - Jechaliśmy wzdłuż Big Sur. Droga zwężała się i robiło się coraz mroczniej. - Owszem, tak.
Gdyby moją siostrą była, no... Kelly Prescott, na przykład, od razu ktoś by ją wyciągnął, zamiast się
śmiać.
W bezksiężycową noc trudno było dostrzec jego minę. Jedyne światło sączyło się z deski
rozdzielczej, nadając twarzy Michaela chorobliwy zielonkawy odcień.
- Czy tak właśnie było? - zapytałam. - Ludzie tak się zachowali? Śmiali się, podczas gdy ona się
topiła?
Skinął głową.
- Tak powiedział policji jeden z sanitariuszy. Wszyscy myśleli, że ona udaje. - Zaśmiał się gorzko. -
Moja siostra... ona tylko tego chciała, wiesz? Być popularna. Być jak oni. A oni po prostu stali. Po
prostu stali, podczas gdy ona się topiła.
- Tak. Słyszałam, że wszyscy byli nieźle pijani. - Włącznie z twoją siostrą, pomyślałam, ale nie

powiedziałam tego głośno.
- To ich nie usprawiedliwia. Ale oczywiście żadnych konsekwencji nie było. Rodzice tej
dziewczyny, która zorganizowała imprezę, zapłacili grzywnę. I tyle. Moja siostra może nigdy się
nie ocknie, a oni tylko zapłacili grzywnę.
Dotarliśmy już do zakrętu przed punktem obserwacyjnym. Michael zatrąbił. Z drugiej strony nikt
nie nadjeżdżał. Wjechał sprawnie na miejsce do parkowania, ale nie wyłączył silnika. Siedział
tylko, wpatrując się w atramentową ciemność morza i nieba.
To ja wyciągnęłam rękę i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Światełka na desce rozdzielczej zgasły,
pogrążając nas w nieprzeniknionym mroku.
W samochodzie panowała ogłuszająca cisza. Na drodze nie było ruchu. Wiedziałam, że gdybym
otworzyła okno, do środka wdarłby się szum wiatru i fal. Nie poruszyłam się jednak.
Powoli ciemność za oknami stała się bardziej przejrzysta. Byłam nawet w stanie zobaczyć linię
horyzontu, gdzie czarne niebo stykało się z jeszcze ciemniejszym oceanem.
Michael odwrócił głowę.
- To była Carrie Whitman - powiedział. - Dziewczyna, która wydała to przyjęcie.
Skinęłam głową.
- Wiem.
- Carrie Whitman - powtórzył. - Carrie Whitman była w tym samochodzie. Tym, który spadł z klifu
w zeszłą sobotę wieczór.
- Chcesz powiedzieć - odezwałam się cicho - tym, który zepchnąłeś z klifu w zeszłą sobotę wieczór.
Michael siedział nieruchomo. Spojrzałam na niego, ale nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy.
Usłyszałam jednak w jego głosie ton rezygnacji.
- Ty wiesz. - To było raczej stwierdzenie niż pytanie. - Myślałem, że tak może być.
- Po tym, co się stało dzisiaj, to masz na myśli? - Odpięłam pas. - Kiedy o mało mnie nie zabiłeś?
- Tak mi przykro. - Schylił głowę i w końcu mogłam zobaczyć jego oczy. Były pełne łez. - Suze, nie
wiem, jak zdołam...
- Nie było żadnego seminarium o życiu pozaziemskim w tamtym instytucie, co? - Spojrzałam na
niego gniewnie. - To znaczy, w zeszłą sobotę. Przyjechałeś tutaj i obluzowałeś śruby w barierce.
Potem na nich zaczekałeś. Wiedziałeś, że po tańcach będą tędy przejeżdżali. Wiedziałeś, że
przyjadą i czekałeś na nich. Usłyszałeś ten głupi klakson i wpadłeś na nich. Zepchnąłeś ich z klifu.
Zrobiłeś to z zimną krwią.
Michael zachował się zaskakująco. Wyciągnął rękę i dotknął moich włosów w miejscu, gdzie
wystawały spod miękkiej czapki.
- Wiedziałem, że zrozumiesz. Od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem, wiedziałam, że ty,
spośród nich wszystkich, będziesz tą, która zrozumie.
Chciało mi się wymiotować. On niczego nie chwytał. Absolutnie niczego. Czy on w ogóle nie
myślał o własnej matce? Biednej matce, która tak się ucieszyła, kiedy zadzwoniła do niego
dziewczyna? Matce, która miała już jedno dziecko w szpitalu? Czy nie pomyślał o tym, jak ona się
poczuje, kiedy dowie się, że jej jedyny syn jest mordercą? Czy on w ogóle o tym pomyślał?
Może i pomyślał. Może uznał, że będzie zadowolona. Ponieważ pomścił siostrę. No, prawie, w
każdym razie. Nadal pozostawały pewne niedoróbki w postaci Brada... i wszystkich innych osób,
które uczestniczyły w przyjęciu. W końcu, dlaczego miałby poprzestać na Bradzie? Zastanawiałam
się, jak zdobył listę gości i czy zamierzał zabić wszystkich, czy też paru losowo wybranych.
- A jak właściwie na to wpadłaś? - zapytał tonem, który, w jego mniemaniu, brzmiał czule. Ale
osiągnął tylko tyle, że zrobiło mi się jeszcze bardziej niedobrze. - To znaczy, o tej barierce? I
klaksonie? Tego nie było w gazetach.
- Skąd wiedziałam? - Odsunęłam głowę z zasięgu jego dłoni. - Oni mi powiedzieli.

Wydawał się trochę urażony moim gestem.
- Oni ci powiedzieli? Co masz na myśli?
- Carrie. I Josh, i Felicja, i Mark. Ludzie, których zabiłeś. Uraza zniknęła z jego twarzy. Zmieszanie
ustąpiło miejsca zdziwieniu, a następnie wyrazowi cynizmu, a to wszystko stało się w ciągu paru
sekund.
- Och - zaśmiał się cicho. - Zgadza się. Duchy. Już przedtem próbowałaś mnie przed nimi ostrzec,
prawda? W tym samym miejscu.
- Śmiej się, ile chcesz - powiedziałam. - Ale prawda jest taka, Michael, że oni próbowali cię od
jakiegoś czasu zabić. A po tym numerze, jaki wyciąłeś z ramblerem, zaczynam się poważnie
zastanawiać, czy im na to nie pozwolić.
Przestał się śmiać.
- Suze, dajmy sobie spokój z tą twoją dziwaczną fiksacją na punkcie świata duchów. Mówiłem ci
już: dzisiaj to był wypadek. Nie ty miałaś siedzieć w tym samochodzie. Miałaś jechać ze mną. To
Brad był tym, który miał zginąć, nie ty.
- A co z Dawidem? - zapytałam. - Moim młodszym bratem? On ma dwanaście lat, Michael. Był w
tym samochodzie. Chciałeś, żeby on też zginął? I Jake? Pewnie rozwoził pizzę tamtej nocy, kiedy
twoja siostra miała wypadek. Czy powinien umrzeć z powodu tego, co jej się stało? A moja
przyjaciółka Gina? Przypuszczam, że ona także zasługuje na śmierć, mimo że nigdy nie była na
przyjęciu w dolinie.
Twarz Michaela wydawała się biała na tle skrawków nieba widocznego przez szybę za jego
plecami.
- Nie chciałem, żeby komuś stała się krzywda - powiedział dziwnie bezbarwnym głosem. - Nikomu,
z wyjątkiem, oczywiście, winnego.
- No, to nie wykonałeś za dobrej roboty - powiedziałam. - W gruncie rzeczy spieprzyłeś wszystko.
Naprawdę sknociłeś. A wiesz, dlaczego?
Jego oczy za szkłami okularów zwęziły się.
- Wydaje mi się, że zaczynam się domyślać.
- Ponieważ próbowałeś zabić kilka osób, które są mi bliskie. - Przełknęłam. Coś twardego,
bolesnego, rosło mi w gardle. - I dlatego, Michael, to się musi skończyć. Tutaj. Teraz.
Patrzył na mnie, mrużąc oczy.
- To się skończy, zgadza się. Możesz mi wierzyć. Wiedziałam, do czego zmierza. Niemal się
roześmiałam.
Gdyby nie to bolesne coś w moim gardle, pewnie bym wybuchła śmiechem.
- Michael, nawet nie próbuj. Nie masz pojęcia, z kim zaczynasz.
- Nie - powiedział Michael cicho. - Chyba nie, prawda? Myślałem, że jesteś inna. Myślałem, że ty,
jedyna z ludzi w szkole, będziesz w stanie spojrzeć na to z mojego punktu widzenia. Ale teraz
przekonałem się, że jesteś taka jak wszyscy.
- Nie masz zielonego pojęcia, jak bardzo chciałabym, żeby tak było.
- Przykro mi, Suze. - Michael odpiął pas. - Naprawdę myślałem, że ty i ja moglibyśmy zostać... cóż,
chociażby przyjaciółmi. Odnoszę jednak wrażenie, że nie aprobujesz tego, co zrobiłem. Mimo że
nikt, absolutnie nikt, nie żałowałby tych ludzi. Oni tylko marnowali przestrzeń, Suze. Nie wnieśliby
niczego istotnego. Popatrz na Brada. Czy to byłaby tragedia, gdyby po prostu przestał istnieć?
- Owszem - powiedziałam. - Dla jego ojca. Michael wzruszył ramionami.
- No, może. Mimo to uważam, że świat byłby lepszym miejscem bez Joshów Saundersów i Bradów
Ackermanów. - Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu nie było ciepła. - Widzę jednak, że się ze mną
nie zgadzasz. A nawet mam wrażenie, że rozważasz możliwość powstrzymania mnie. Nie mogę na
to pozwolić.

- Więc co zamierzasz zrobić? - Spojrzałam na niego z ironią. - Zabić mnie?
- Nie chcę tego. Wierz mi.
A potem zaczął wyłamywać sobie palce, co wywarło na mnie dość niesamowite wrażenie.
Pomijając fakt, że wyłamywanie sobie palców przy kimś w ogóle jest dziwne, było to tym bardziej
niepokojące, że zwróciło moją uwagę na duże dłonie Michaela, połączone w dodatku z wybitnie
muskularnymi, żylastymi ramionami. Nie jestem delikatnym kwiatuszkiem, ale takie dłonie, w
połączeniu z takimi ramionami, mogły wyrządzić takiej dziewczynie jak ja poważną szkodę.
- Wydaje mi się jednak, że nie dałaś mi wyboru, prawda? Och, pewnie. Winna jest ofiara, jakżeby
inaczej?
Nie wiem, czy powiedziałam te słowa głośno, czy tylko pomyślałam, wiem tylko, że brzmiały:
„Teraz jest odpowiedni moment, żeby zjawili się Josh i jego przyjaciele” i że w chwilę później, od
strony pasażera pojawili się Josh Saunders, Carrie Whitman, Mark Pulsford i Felicja Bruce.
Stali przez moment, mrugając, jakby nie byli pewni, co się stało. A potem popatrzyli na chłopaka za
kierownicą.
I właśnie wtedy rozpętało się piekło.

18

Czy tak właśnie miało się to odbyć według moich planów? Nie wiem. W pokoju Przyćmionego z
pewnością na moment ogarnęła mnie straszliwa wściekłość. To na jej skrzydłach, a nie na rowerze,
gnałam w dolinę i to wściekłość kazała mi wydać ćwierćdolarówkę na telefon i zadzwonić do
Michaela.
Ta wściekłość złagodniała trochę podczas rozmowy z matką Michaela. Tak, jest mordercą. Tak,
próbował zabić mnie i gromadkę ludzi, którzy byli mi bliscy.
Ale miał matkę. Matkę, która kochała go na tyle, żeby cieszyć się z powodu telefonu od
dziewczyny. Być może pierwszego w jego życiu.
A jednak wsiadłam z nim do samochodu. Kazałam zawieźć się do punktu, mimo że wiedziałam, co
go tam czeka. I zmusiłam go, żeby się przyznał. Do wszystkiego. Na głos.
A potem ich wezwałam. Nie ma co do tego wątpliwości. Wezwałam Anioły z RLS. A kiedy się
zjawiły, spokojnie wysiadłam z samochodu.
Zgadza się. Usunęłam się z drogi. I pozwoliłam im zrobić to, co pragnęły zrobić od dłuższego
czasu... Od chwili śmierci.
Nie, nie jestem z siebie dumna. I nie mogę powiedzieć, że stałam, przyglądając się temu, co się
dzieje, z zadowoleniem. Kiedy odpięty przez Michaela pas owinął się znienacka wokół jego szyi, a
fotel zaczął nieubłaganie zbliżać się do kierownicy, miażdżąc mu nogi, nie czułam satysfakcji.
Zupełnie odwrotnie niż Anioły.
Miały swoje powody. Bardzo się rozwinęły, jeśli chodzi o umiejętności telekinetyczne. Nie bawiły
się już wodorostami ani nie niszczyły świątecznych dekoracji. Wspólnie miały dość siły, żeby
włączyć światła samochodu i uruchomić wycieraczki. Przez zamknięte okna dobiegał ryk radia.
Britney Spears wypłakiwała swoje serdeczne żale, podczas gdy Michael Meducci usiłował zerwać
pas ze swojej szyi. Wóz zaczął się kołysać, wewnątrz rozbłysło niesamowite światło, jakby na
desce rozdzielczej zainstalowano halogeny.
Przez cały ten czas Anioły z RLS stały w upiornej ciszy, z rękami wyciągniętymi w stronę wozu i
oczami utkwionymi w Michaelu. To znaczy, nawet jak na duchy wyglądały przerażająco - otoczone
nieziemską poświatą dziewczęta w długich, ozdobionych kwiatami sukniach i chłopcy w
eleganckich garniturach. Zadrżałam, patrząc na nich, i to nie tylko z powodu zimnej bryzy wiejącej
od morza.
Przyznaję to niechętnie, ale to Britney Spears wyrwała mnie z transu. Jest dość przyjemna, ale
umrzeć, słuchając jej? To mi się wydawało zbyt okrutne.

No i była jeszcze nieszczęsna pani Meducci. Straciła już jedno dziecko. Prawie. Czy mogłam tak po
prostu stać z boku i patrzeć, jak traci drugie?
Parę minut, może nawet sekund, wcześniej odpowiedź na to pytanie brzmiałaby „tak”. Kiedy już
jednak do tego doszło, nie byłam w stanie tego znieść. Miałam za sobą za wiele lat mediacji. Za
wiele lat i za wiele śmierci. Nie mogłam stać z boku i spokojnie pozwolić na to, by na moich
oczach umarła kolejna osoba.
Wykrzywiona twarz Michaela stała się fioletowa, okulary przekręciły mu się na nosie, kiedy w
końcu zawołałam:
- Przestańcie!
Samochód natychmiast przestał się kołysać. Wycieraczki zamarły. Britney urwała w pół słowa, a
fotel Michaela zaczął powoli wracać na swoje miejsce. Ucisk na jego szyi zelżał na tyle, że mógł
zaczerpnąć tchu. Opadł na oparcie fotela, ogłupiały i przerażony, oddychając ciężko.
Josh zamrugał gwałtownie jak ktoś właśnie wybudzony z transu.
- Co znowu? - zapytał z irytacją.
- Przykro mi. Ale nie mogę wam na to pozwolić.
Josh i pozostali wymienili spojrzenia. Mark odezwał się pierwszy. Parsknął śmiechem, mówiąc:
- Ach tak!
A potem nagle znowu włączyło się radio i samochód zakołysał się wściekle.
Zareagowałam błyskawicznie i z całą stanowczością, wbijając Markowi Pulsfordowi pięść w
żołądek. Na tyle zakłóciło to skupienie Aniołów, że Michael zdołał otworzyć drzwiczki samochodu
i wysunąć się na zewnątrz, zanim coś znowu zaczęło go dusić. Padł na żwir, jęcząc.
Mark z kolei bardzo szybko przyszedł do siebie po moim ataku.
- Ty suko - warknął rozzłoszczony. - Czego chcesz?
- Tak. - Josha wyraźnie ogarniała furia. Jego niebieskie oczy lśniły jak odłamki lodu, kiedy zwrócił
je w moją stronę. - Najpierw mówisz, że nie możemy go zabić, potem mówisz, że możemy. Potem,
że nie możemy. Wiesz co? Mamy dość tego gównianego pośrednictwa. Zabijemy go i nie ma o
czym mówić.
Samochód zatrząsł się tak bardzo, jakby miał się przewrócić prosto na Michaela.
- Nie! - krzyknęłam. - Posłuchajcie, nie miałam racji, jasne? Mnie też próbował zabić i przyznaję,
trochę mi odbiło. Ale wierzcie mi, to nie jest metoda...
- Mów za siebie - powiedział Josh.
W sekundę później leciałam do tyłu, oderwana od ziemi przez taki strumień energii, jakby w
samochodzie Michaela nastąpił wybuch.
Dopiero kiedy wylądowałam po drugiej stronie parkingu, uświadomiłam sobie, że żadnego
wybuchu nie było. To tylko Anioły połączyły swoją energię psychiczną, kierując ją w moją stronę.
Zostałam odrzucona, jak strząśnięta ze stołu mrówka.
Chyba wtedy zrozumiałam, że mam kłopoty. Dotarło do mnie, że spuściłam ze smyczy potwora. A
właściwie cztery potwory.
Usiłowałam stanąć na nogach, kiedy Jesse, prawie tak samo zły jak Josh, zmaterializował się koło
mnie.
- Nombre de Dios - usłyszałam jego szept, kiedy zobaczył, co się stało. Potem spojrzał na mnie i
wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. - Odwróciłem się na chwilę, a oni zniknęli. Wezwałaś ich?
Krzywiąc się, ale nie z bólu, ujęłam jego dłoń, pozwalając mu podciągnąć się do góry.
- Tak - przyznałam, otrzepując się z brudu. - Ale nie... ja nie chciałam, żeby do tego doszło.
Jesse spojrzał na Michaela, który usiłował odczołgać się od wirującego samochodu.
- Nombre de Dios, Susannah - powtórzył Jesse z niedowierzaniem. - Czego się spodziewałaś?

Musiałaś przyprowadzić tego chłopaka akurat tutaj? A teraz prosisz ich, żeby go nie zabili? - Kręcąc
głową, Jesse ruszył w stronę Aniołów.
- Nie rozumiesz - zaprotestowałam, drepcząc za nim. - On próbował mnie zabić. I Profesora, i Ginę,
i Przyćmionego, i...
- Więc dlatego? Susannah, jeszcze się nie nauczyłaś, że nie jesteś zabójczynią? - Spojrzenie
ciemnych oczu Jesse'a przeszyło mnie na wylot. - Bądź łaskawa nie zachowywać się jakbyś nią
była. Jedyną osobą, która może ponieść w związku z tym straty, jesteś ty.
Tak mnie zdumiał wyrzut w jego głosie, że łzy napłynęły mi do oczu. Naprawdę. Prawdziwe łzy
Byłam wściekła. Płakałam, ponieważ byłam na niego wściekła. Nie dlatego że zranił moje uczucia.
Wcale nie.
Jesse jednak nie zauważył mojej wściekłości. Odwrócił się do mnie tyłem, maszerując w stronę
Aniołów. W chwilę później samochód przestał się kiwać, wycieraczki i radio uspokoiły się, a
światła zgasły Anioły były silne, to prawda, ale Jesse umarł znacznie wcześniej.
- Wracajcie na plażę - zwrócił się do nich Jesse. Josh zaśmiał się głośno.
- Żartujesz, co? - parsknął.
- Nie żartuję - zapewnił Jesse.
- Nie ma mowy - odezwał się Mark Pulsford.
- Ona nas wezwała. - Carrie wskazała na mnie ręką. - Powiedziała, że to w porządku.
Jesse nie odwrócił głowy w stronę, którą wskazywała Carrie. Widać było, że nie jest ze mnie
zadowolony.
- Teraz mówi, że nie jest w porządku - poinformował ich Jesse. - Zrobicie to, co ona powie.
- Nie rozumiesz? - Oczy Josha zalśniły energią, która go przepełniała. - On nas zabił. Zabił nas.
- I zostanie za to ukarany - powiedział Jesse spokojnie. - Ale nie przez was.
- No to przez kogo? - chciał wiedzieć Josh.
- Przez legalny sąd.
- Gówno! - wrzasnął Josh. - To bzdura, człowieku! Czekaliśmy na to przez cały dzień! Stary mówił,
że tak będzie, ale nie zauważyłem, żeby interesowali się nim chłopcy w niebieskich mundurkach. A
ty? Nie wierzę, że tak będzie. Więc pozwól nam dać mu nauczkę po naszemu.
Jesse pokręcił głową. Niebezpieczny gest w obecności czterech niemożliwych do opanowania
młodych duchów. Ale tak się właśnie zachował.
Przysunęłam się do Jesse'a, kiedy Anioły zamigotały z wściekłości. Stanęłam na palcach, żeby mógł
usłyszeć mój szept:
- Ja biorę dziewczyny. Ty chłopców.
- Nie. - Jesse spojrzał na mnie ponuro. - Odejdź, Susannah. Kiedy będą zajęci mną, biegnij na szosę
i zatrzymaj pierwszy lepszy samochód. A potem uciekaj w bezpieczne miejsce.
Hm, pewnie. Jasna sprawa.
- Zostawić cię na pastwę ich wszystkich? - Popatrzyłam na niego gniewnie. - Coś ty, głupi?
- Susannah - syknął. - Nie rozumiesz. Oni cię zabiją... Roześmiałam się. Po prostu parsknęłam
śmiechem. Cała złość na niego gdzieś się ulotniła. Jesse miał rację. Nie rozumiałam.
- Niech tylko spróbują - wycedziłam. I w tym momencie się na nas rzucili.
Przypuszczam, że Anioły przyjęły podobną taktykę, na jaką ja usiłowałam namówić Jesse'a,
ponieważ dziewczęta rzuciły się na mnie, a chłopcy na niego. Nie zmartwiło mnie to zbytnio. Dwie
na jedną to raczej nieuczciwe, ale, pomijając ich telekinetyczne moce, czułam, że nasze siły są
wyrównane. Carrie i Felicja nie brały za życia udziału w bójkach - co nie budziło wątpliwości,
sądząc po sposobie, w jaki zaatakowały - nie miały więc rzetelnej wiedzy o tym, gdzie należy
walnąć pięścią, żeby uzyskać najlepszy efekt.

Tak przynajmniej myślałam, zanim zaczęły mnie tłuc. To, czego nie wzięłam pod uwagę, to fakt, że
te dziewczyny - ich chłopcy również - były naprawdę, ale to naprawdę wściekłe.
I jak się tak dobrze zastanowić, mieli prawo. No dobrze, może byli nieprzyjemni, kiedy żyli - nie
należeli raczej do ludzi, z którymi miałabym ochotę przebywać, z tą ich obsesją na punkcie
imprezowania i przekonaniu o przynależności do wąskiej elity wybrańców - ale byli młodzi.
Zapewne wyrośliby jeśli nie na myślących, to przynajmniej na użytecznych obywateli.
Michael Meducci im to jednak uniemożliwił. Dlatego zionęli wściekłością.
Ich zachowanie nie było z pewnością bez zarzutu. Zorganizowali przyjęcie, podczas którego Lila
Meducci doznała poważnego urazu nie tylko z powodu własnej głupoty, ale także niedbalstwa
Aniołów i ich rodziców.
Ale to, jak się wydaje, nie przyszło im do głowy. Nie, jeśli chodzi o Anioły z RLS, to je oszukano.
Pozbawiono podstępnie życia. I ktoś musi za to zapłacić.
Tym kimś jest Michael Meducci. Oraz każdy, kto stanął im na drodze do celu.
Ich gniew był wspaniały. Naprawdę. Nie sądzę, żebym kiedyś była tak całkowicie, w stu
procentach, wściekła, jak te duchy. Och, bywałam wściekła, spokojna głowa. Ale nigdy aż tak ani
przez tyle czasu.
Anioły z RLS poniosła furia. A wyżywały ją na mnie i na Jessie.
Nie zauważyłam nawet pierwszego ciosu. Spowodował, że obróciłam się, jak rambler po zderzeniu
z ciężarówką. Poczułam, że pęka mi warga. Trysnęła fontanna krwi i ochlapała suknie dziewcząt.
Nie zwróciły na to uwagi. Po prostu uderzyły jeszcze raz.
Nie myślcie, że im nie oddawałam. Oddawałam. Byłam dobra. Naprawdę dobra.
Tylko że nie dość dobra. Muszę na nowo przemyśleć teorię walki dwie - na - jedną. To nie było w
porządku. Felicja Bruce i Carrie Whitman mnie mordowały.
A ja nie mogłam nic zrobić.
Nie mogłam nawet zerknąć w bok, żeby sprawdzić, czy Jesse radzi sobie lepiej ode mnie. Za
każdym razem, kiedy próbowałam odwrócić głowę, odrzucało ją uderzenie pięści. Przestałam
cokolwiek widzieć. Krew z rozbitego czoła zalała mi oczy. Może to to, a może któryś z ciosów
spowodował pęknięcie naczyń krwionośnych w gałkach ocznych. Miałam nadzieję, że chociaż
Jesse'owi nic się nie stało. Jasne, że nie mógł umrzeć. Jedyną myślą, która pałętała mi się po
głowie, było:
Cóż, jeśli mnie zabiją, to w końcu dowiem się, dokąd wszyscy odchodzą. Kiedy pośrednik ich do
tego zmusi.
W pewnym momencie potknęłam się na czymś ciepłym i raczej miękkim. Niczego nie byłam w
stanie zobaczyć, dopóki to coś nie wyjęczało mojego imienia.
- Suze...
Początkowo nie rozpoznałam głosu. Po chwili zdałam sobie sprawę, że to Michael, który musiał
mieć zgniecione gardło po duszeniu pasem. Wydawał jedynie chrapliwe dźwięki.
- Suze - wydusił. - Co się dzieje?
Przerażenie w jego głosie świadczyło o tym, że bał się teraz co najmniej tak samo jak Josh, Carrie,
Mark i Felicja, kiedy staranował ich samochód, spychając ich w objęcia śmierci. Dobrze mu tak,
pomyślałam w tej odległej części mego umysłu, która nie była pochłonięta wymyślaniem prób
ucieczki przed sypiącymi się na mnie ciosami.
- Suze - jęknął Michael. - Zatrzymaj to.
Jakbym była w stanie to zrobić. Jakbym była w stanie kontrolować to, co się ze mną dzieje. Jeśli to
przeżyję - co nie wydawało się prawdopodobne - dokonam poważnych zmian w moim życiu. Po
pierwsze i przede wszystkim z większym oddaniem będę ćwiczyła kick - boxing.
A potem coś się stało. Nie mogę powiedzieć co, bo jak już wspomniałam, zawiódł mnie zmysł

wzroku.
Ale słyszałam. A to, co usłyszałam, brzmiało jak najpiękniejsza muzyka na świecie.
To była syrena. Policyjna czy też straży pożarnej, a może karetki. Zbliżała się coraz bardziej i
bardziej, aż w końcu usłyszałam chrzęst kół na żwirze tuż przede mną. Uderzenia pięści, którymi
częstowano mnie bez wytchnienia, ustały nagle, a ja rozpłaszczyłam się na Michaelu, który
odpychał mnie słabo, powtarzając:
- Gliny. Złaź ze mnie. To gliny. Muszę uciekać. Sekundę później dotknęły mnie czyjeś ręce. Ciepłe
ręce.
Nienależące do duchów. Ludzkie ręce. A potem odezwał się męski głos:
- Nie martw się, panienko. Trzymamy cię. Trzymamy cię. Możesz stać?
Mogłam, ale utrzymanie się na nogach wywoływało fale bólu rozchodzące się po całym ciele.
Rozpoznałam ten ból. Był tak silny, że aż śmieszny... Tak zabawny, że zaczęłam chichotać.
Naprawdę. Śmieszne, że coś może aż tak boleć. Taki ból oznaczał, że coś uległo złamaniu.
Potem wsunięto coś pode mnie i kazano mi się położyć. Palący, piekący ból sprawił, że ponownie
zachichotałam. Zobaczyłam jeszcze więcej dłoni.
Usłyszałam znajomy głos wołający mnie po imieniu i płynący z bardzo daleka.
- Susannah, Susannah, to ja, ojciec Dominik. Czy mnie słyszysz, Susannah?
Otworzyłam oczy. Ktoś wytarł z nich krew. Znowu widziałam.
Leżałam na noszach. Wokół błyskało czerwone i białe światło. Dwóch sanitariuszy zajmowało się
raną na mojej głowie.
Ale nie to mnie bolało. Klatka piersiowa. Żebra. Chyba złamane. Czułam to.
Zamajaczyła nade mną twarz ojca Dominika. Próbowałam się uśmiechnąć, coś powiedzieć, ale nie
mogłam. Za bardzo bolała mnie warga.
- Gina do mnie zadzwoniła - powiedział ojciec Dominik w odpowiedzi na pytanie, które wyczytał w
moim wzroku. - Od niej wiem, że miałaś się spotkać z Michaelem. Domyśliłem się, gdy powtórzyła
mi, co mówiłaś o dzisiejszym wypadku, że właśnie w to miejsce go przyprowadzisz. Och, Susannah
jak bardzo żałuję, że to zrobiłaś.
- Tak - powiedział jeden z sanitariuszy. - Ładnie ją urządził.
- Hej - jego partner uśmiechnął się promiennie od ucha do ucha - odpłaciła mu pięknym za
nadobne. Stłukła go na kwaśne jabłko.
Michael. Mówili o Michaelu. O kim innym mieliby mówić? Żaden z nich, z wyjątkiem ojca
Dominika, nie mógł widzieć Jesse'a czy Aniołów z RLS. Widzieli tylko nas dwoje, Michaela i mnie,
oboje pobitych niemal na śmierć. Uznali, rzecz jasna, że załatwiliśmy się nawzajem. Kogo innego
mogliby o to podejrzewać?
Jesse. Na wspomnienie o nim serce zaczęło mi kołatać między połamanymi żebrami. Gdzie się
podział Jesse? Podniosłam głowę, rozglądając się za nim gorączkowo. Widziałam tylko morze
umundurowanych policjantów. Czy nic mu się nie stało?
Ojciec Dominik źle odczytał mój strach. Powiedział uspokajająco:
- Michael dojdzie do siebie. Uszkodzona krtań, parę skaleczeń i siniaków. To wszystko.
- Tak. - Sanitariusz wyprostował się. Szykowali się, żeby załadować mnie do karetki. - Nie bądź za
skromna, dziewczyno - powiedział. - Porządnie oberwał. Wierz mi, nieprędko zapomni o tej małej
wycieczce.
- Zwłaszcza że posiedzi sobie długo za kratkami - dodał jego partner, puszczając oko.
Kiedy pakowali mnie do karetki, zauważyłam, że Michael wcale nie siedzi w osobnym ambulansie,
ale na tylnym siedzeniu policyjnego wozu. Ręce, jak się wydaje, miał skute za plecami. Mogło go
boleć gardło, ale mówił przez cały czas. Szybko i o ile mogłam wnioskować z wyrazu jego twarzy,
z dużym przejęciem, zwracając się do mężczyzny w garniturze, zapewne detektywa. Mężczyzna od

czasu do czasu pisał coś w notesie.
- Widzisz? - Sanitariusz uśmiechnął się do mnie. - Śpiewa jak kanarek. Nie musisz się bać, że
wpadniesz na niego w poniedziałek w szkole.
Zastanawiałam się, czy Michael się przyznał. Jeśli tak, to do czego? Czy mówił o Aniołach? A
może o tym, co zrobił z ramblerem?
A może tylko wyjaśniał policjantowi, co mu się stało? Ze zaatakowała go jakaś niewidzialna,
potężna siła, ta sama, która połamała mi żebra, rozcięła głowę i wargę?
Detektyw nie wyglądał na szczególnie poruszonego tym co słyszy. Wiem jednak z doświadczenia,
że detektywi zawsze tak wyglądają.
W chwili gdy zamykano drzwi karetki, ojciec Dominik zawołał:
- Nie martw się, Susannah. Powiem twojej mamie, gdzie jesteś.
Czy muszę zaznaczać, że jeśli to miało mnie pocieszyć, to odniosło raczej odwrotny skutek?
Ale zaraz potem zadziałała morfina. I stwierdziłam, że nic mnie już nie obchodzi.

19

Nie tak wyobrażałam sobie spędzenie przerwy wiosennej - westchnęła Gina. - Hej - podniosłam
głowę znad egzemplarza „Cosmo”, który mi przyniosła - powiedziałam, że mi przykro. Czego jesz-
cze chcesz?
Ginę zaskoczyła gwałtowność w moim głosie.
- Nie mówić, że się dobrze nie bawiłam - zapewniła. - Mówię tylko, że nie tak to sobie
wyobrażałam.
- Och, w porządku. - Odrzuciłam magazyn na kołdrę. - Owszem, to musiała być niezła zabawa,
odwiedzać mnie w szpitalu.
Nie mogłam mówić szybko i wyraźnie ze względu na szwy w wardze. Nie miałam pojęcia, jak
wyglądam, bo mama poinstruowała wszystkich, łącznie z pracownikami szpitala, żeby nie
dopuszczali mnie w pobliże luster, w związku z czym oczywiście nabrałam przekonania, że
wyglądam obrzydliwie. Było to jednak mądre posunięcie, wziąwszy pod uwagę, co wyczyniam,
kiedy wyskoczy mi choćby pryszcz. Jedno jest pewne, mój głos brzmiał dziwacznie.
- To jeszcze tylko parę godzin - powiedziała Gina. - Czekamy na wyniki drugiego rezonansu
magnetycznego. Jeśli wszystko będzie w porządku, wypuszczą cię. Plaża będzie nasza. I tym razem
- zerknęła w stronę drzwi, upewniając się, że są dobrze zamknięte i nikt nie może nas słyszeć - nie
pojawią się żadne wredne duchy, żeby wszystko popsuć.
Cóż, to się akurat zgadzało. Aresztowanie Michaela, chociaż pozbawione efektów specjalnych,
zadowoliło Anioły Wolałyby zapewne widzieć go martwym, ale kiedy ojciec Dominik przekonał je,
jak ciężko chłopiec tak wrażliwy, jak Michael, przeżyje kalifornijskie więzienie, opuściła ich
mordercza furia. Poprosiły nawet ojca Dominika, żeby przekazał Jesse'owi i mnie, jak bardzo im
przykro z powodu przerobienia nas na krwawą miazgę.
Ja osobiście nie miałam ochoty im przebaczać, nawet kiedy ojciec Dominik zapewnił mnie, że
Anioły przeniosły się w przeznaczone im po śmierci miejsce - gdziekolwiek to jest - i nie będą mnie
już nigdy niepokoiły.
Nie dowiedziałam się, jakie zdanie ma na ten temat Jesse. Od owej okropnej nocy nie raczył
zaszczycić swoją obecnością ojca Doma ani mnie. Bałam się, że jest ze mnie bardzo nieza-
dowolony. Zdając sobie sprawę z tego, że to wszystko moja wina, nie miałam do niego pretensji. A
jednak pragnęłam, żeby się pokazał, choćby po to, by na mnie jeszcze trochę powrzeszczeć.
Tęskniłam za nim. Bardziej niż było wskazane dla zdrowia.
Niech szlag trafi madame Zarę za to, że miała rację.
- Szkoda, że nie słyszysz, co o tobie mówią w szkole - powiedziała Gina. Siedziała w nogach

mojego szpitalnego łóżka, odziana w bikini, na które narzuciła sukienkę w stylu lalki Barbie, w
lamparcie łatki. Chciała zmarnować możliwie jak najmniej czasu, kiedy znowu wybierzemy się na
plażę.
- Och, naprawdę? - Usiłowałam oderwać myśli od Jesse'a, co nie było łatwe. - Co takiego mówią?
- No, wiesz, twoja przyjaciółka Cee Cee pisze o tobie historię w szkolnej gazecie... Jak wpadłaś na
to, że to Michael popełnił te wszystkie odrażające zbrodnie i jak w charakterze detektywa amatora
zastawiłaś na niego pułapkę...
- O czym z pewnością usłyszała od ciebie - stwierdziłam sucho.
Gina przybrała niewinny wyraz twarzy.
- Nie wiem, o czym mówisz. Te są od Adama - Wskazała ogromny bukiet róż na parapecie. - A pan
Walden, jak twierdzi Jake, urządził składkę, żeby kupić dla ciebie komplet książek Nancy Drew.
Chyba uważa, że masz fioła na punkcie rozwiązywania zagadek kryminalnych.
Pan Walden miał rację. Tyle że nie miałam fioła na punkcie rozwiązywania zagadek kryminalnych.
- Och, a twój ojczym myśli o kupieniu mustanga - dodała Gina.
Skrzywiłam się i natychmiast tego pożałowałam. Trudno robić miny z obolałą wargą, nie mówiąc
już o szwach na głowie.
- Mustanga? - Pokręciłam głową. - Jak my się wszyscy pomieścimy w mustangu?
- Nie dla was, dziecinko. Dla siebie. Wam odda land - rovera. No, to brzmi sensownie.
- A co... - Chciałam ją zapytać o Jesse'a. W końcu dzieli z nim pokój, w związku z tym, że zabrano
mnie do szpitala na całodobową obserwację. Tylko że ona o tym nie wie. To znaczy, o Jessie.
Jeszcze jej nie powiedziałam.
A teraz, no cóż, nie było chyba specjalnie powodu, żeby to zrobić, kiedy przestał się do mnie
odzywać.
- Co z Michaelem? - zapytałam. Żaden z odwiedzających - mama i ojczym, Śpiący, Przyćmiony i
Profesor, Cee Cee i Adam, nawet ojciec Dominik - nie zająknęli się ani słowem na jego temat.
Lekarze wmówili im, że to mogłoby być dla mnie zbyt „bolesne”.
Też coś. Powiedzieć wam, co jest bolesne? Mieć dwa złamane żebra i świadomość, że przez długie
tygodnie będzie się musiało występować na plaży w jednoczęściowym kostiumie, żeby ukryć
czarnosine ślady.
- Michael? - Gina wzruszyła ramionami. - Cóż, miałaś rację. Co do tego, że trzyma różne rzeczy w
komputerze. Policja uzyskała nakaz, skonfiskowała jego komputer i znalazła wszystko - dziennik, e
- maile, schemat hamulców ramblera. W dodatku znaleźli klucz francuski, którego użył. Wiesz, do
odkręcenia śrub w barierce. A także cęgi, którymi przeciął linkę hamulcową ramblera. Na ostrzach
był olej hamulcowy. Zdaje się, że chłopak niezbyt starannie po sobie posprzątał.
Coś wiem na ten temat.
Aresztowano go pod zarzutem poczwórnego morderstwa pierwszego stopnia - na Aniołach z RLS -
oraz sześciu usiłowań zabójstwa: naszej piątki z ramblera oraz mnie, jako że policja była
przekonana, iż w punkcie to Michael mnie tak urządził.
Nie wyprowadzałam ich z błędu. Nie zamierzałam oświadczyć: „A co do moich obrażeń... Tak,
Michael nie ma z tym nic wspólnego. Nie, zrobiły to duchy jego ofiar, ponieważ nie pozwoliłam im
go zabić”.
Uznałam, że lepiej pozwolić im wierzyć, że to Michael odpowiada za moje złamane żebra i szwy na
głowie, nie wspominając o dwóch na wardze. Cóż, w końcu zamierzał mnie zamordować. Anioły
mu przeszkodziły. Jak się tak dobrze zastanowić, właściwie uratowały mi życie.
Owszem. Żeby móc mnie zabić.
- No, więc słuchaj - mówiła Gina. - Twoja kara, areszt domowy, wiesz, za to, że wymknęłaś się z
domu i pojechałaś samochodem z Michaelem mimo wyraźnego zakazu, zacznie się dopiero po
moim wyjeździe. Cztery dni spędzimy na plaży. Do szkoły nie możesz chodzić. Nie ze złamanymi

żebrami. Nie byłabyś w stanie siedzieć. Z pewnością jednak możesz leżeć, no wiesz, na ręczniku.
Powinno mi się udać przekonać twoją mamę przynajmniej co do tego.
- Brzmi sensownie - stwierdziłam.
- Sup - powiedziała Gina. Miała chyba na myśli „super”, tylko że skróciła to słowo. Śpiący też
często skraca wyrazy, ponieważ jest za leniwy, żeby wymawiać je w całości. Z pizzy zrobiła się w
związku z tym „ca”, Gina została „G”. Miała więcej wspólnego ze Śpiącym, niż podejrzewałam.
- Pójdę po colę - powiedziała, wstając z łóżka. Uważała, aby nie trząść materacem, na co zwróciła
jej uwagę pielęgniarka, która już dwa razy zaglądała do sali. Jakbym nie pochłonęła dostatecznej
ilości tylenolu z kodeiną, żeby nie czuć bólu. Można by pewnie spuścić mi sejf na głowę, a ja
prawdopodobnie nawet bym tego nie poczuła.
- Chcesz? - zapytała Gina, zatrzymując się przy drzwiach.
- Pewnie - powiedziałam. - Tylko...
- Tak, tak ~ rzuciła przez ramię, znikając za drzwiami - postaram się o jakąś słomkę.
Starannie poprawiłam poduszki i usiadłam, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Tak się
zachowują ludzie na prochach przeciwbólowych.
Zachowałam jednak jasność umysłu. Otóż myślałam o tym, co powiedział ojciec Dominik, kiedy
odwiedził mnie parę godzin temu. To zakrawa na ironię, ale następnego dnia po aresztowaniu
Michaela, jego siostra Lila Meducci wybudziła się ze śpiączki.
Och, może nie usiadła od razu, domagając się miseczki chipsów. Nadal jest mocno zaburzona.
Według ojca Dominika powrót do stanu sprzed wypadku może zająć miesiące i lata, o ile w ogóle
jest możliwy. Wiele czasu upłynie, zanim zacznie samodzielnie chodzić, mówić, nawet jeść.
Ale żyje. Żyje i jest świadoma. Niewielka pociecha dla nieszczęsnej pani Meducci, ale zawsze coś.
Kiedy tak rozmyślałam nad zmiennymi kolejami życia, usłyszałam szelest. Odwróciłam głowę
akurat w porę, żeby przyłapać Jesse'a na tym, jak usiłuje się zdematerializować.
- Och, nie, przestań - jęknęłam, prostując się, co wywołało ostry ból w żebrach. - Wracaj
natychmiast.
Podszedł do mnie z głupawym wyrazem twarzy.
- Myślałem, że śpisz, więc postanowiłem wrócić później.
- Akurat - prychnęłam. - Zobaczyłeś, że nie śpię, więc postanowiłeś wrócić później, kiedy na pewno
będę spała. - Nie mieściło mi się to w głowie. Nie mogłam pojąć, jak mógł zrobić coś takiego. To
zabolało mocniej niż żebra. - Teraz będziesz mnie odwiedzał tylko wtedy, kiedy będę
nieprzytomna? O to chodzi?
- Miałaś ciężkie przeżycia - powiedział Jesse. Wydawał się wyjątkowo zmieszany. - Twoja mama
mówiła wszystkim, żeby nie robili niczego, co mogłoby cię przygnębić.
- Twój widok mnie nie przygnębia - zapewniłam.
Byłam urażona. Naprawdę. Wiedziałam, że Jesse jest na mnie wściekły, no, wiecie, w związku z
tym zwabieniem - Michaela - - na - punkt - widokowy - żeby - Anioły - z - RLS - mogły - go - zabić
- ale to, że nie chce nawet ze mną rozmawiać...
No, to było trudne do zniesienia.
Przykrość, jaką odczuwałam, musiała się odmalować na mojej twarzy, bo kiedy Jesse odezwał się
znowu, mówił najłagodniejszym tonem, jaki u niego słyszałam.
- Susannah ja...
- Nie - przerwałam mu - pozwól, że ja powiem to pierwsza. Przykro mi. Przykro mi z powodu
wczorajszego zajścia. To wszystko moja wina. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam. I nigdy,
przenigdy sobie nie wybaczę, że cię w to wciągnęłam.
- Susannah...
- Jestem najgorszą pośredniczką - ciągnęłam. Kiedy raz zaczęłam, trudno mi się było zatrzymać. -

Najgorszą z możliwych. Powinni mnie wywalić ze związku pośredników. Poważnie. Nie mogę
uwierzyć, że zrobiłam coś tak głupiego. I nie miałabym do ciebie pretensji, gdybyś już nigdy się do
mnie nie odezwał. Tylko... - Spojrzałam na niego, zdając sobie sprawę, że mam oczy pełne łez. Tym
razem jednak nie wstydziłam się tego. - Ale zrozum, próbował zabić moją rodzinę. Nie mogłam
pozwolić, żeby mu się to upiekło. Rozumiesz?
Jesse zrobił coś, czego nie robił nigdy dotąd. Wątpię też, żeby kiedyś to powtórzył.
A stało się to tak szybko, że później nie byłam pewna, czy to nie przypadkiem sprawka mojej
ożywionej lekami wyobraźni.
Jednak jestem niemal pewna, że wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka.
I to wszystko. Przepraszam, jeśli spodziewaliście się czegoś więcej. Dotknął tylko mojego policzka
jedynej, jak sądzę, części mojego ciała, która nie była podrapana, posiniaczona czy złamana.
Ale to nie miało znaczenia. Dotknął mojego policzka. Musnął go wierzchem dłoni. Nie opuszkami
palców. Potem opuścił rękę.
- Tak, querida - powiedział. - Rozumiem.
Serce biło mi tak mocno, że byłam pewna, iż on to słyszy Ado tego, o czym pewnie nie muszę
wspominać, żebra doskwierały mi naprawdę porządnie. Serce wydawało się o nie tłuc przy każdym
skurczu.
- Byłem zły, bo nie chciałem, żeby cię to spotkało. Mówiąc „to”, wskazał moją twarz. Muszę
wyglądać okropnie.
Nie dbałam o to. Dotknął mojego policzka. Dotknięcie było delikatne i jak na ducha, ciepłe.
Czy nie jestem żałosna, skoro taki prosty gest potrafi wprawić mnie w ekstazę?
Powiedziałam jak ostatnia idiotka:
- Nic mi nie będzie. Mówili, że obejdzie się nawet bez chirurgii plastycznej.
Jakby chłopak urodzony w tysiąc osiemset trzydziestym roku miał pojęcie, co to w ogóle jest
chirurgia plastyczna. Boże, ale ja potrafię zepsuć nastrój.
Jesse jednak się nie cofnął. Patrzył na mnie, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. Czekałam, żeby
się odezwał. Chciałam, by znowu nazwał mnie querida.
Nie nazwał mnie jednak w żaden sposób, ponieważ w tej właśnie chwili do pokoju wpadła Gina z
dwiema puszkami wody sodowej.

- Wiesz co? - powiedziała, kiedy Jesse rozbłysnął, po czym zniknął, uśmiechając się do

mnie. - Wpadłam na korytarzu na twoją mamę i kazała ci przekazać, że drugi rezonans nie wykrył

niczego złego i możesz się przygotować do wyjścia. Załatwia wszystkie papierki. Czy to nie

wspaniałe?

Uśmiechnęłam się, mimo że zabolała mnie przecięta warga.
- Wspaniałe.
Gina spojrzała na mnie z zaciekawieniem.
- Co cię tak uszczęśliwiło? - zapytała. Nie przestawałam się uśmiechać.
- Właśnie powiedziałaś, że wracam do domu.
- Owszem, ale wyglądałaś na uszczęśliwioną, zanim to powiedziałam. - Gina zmrużyła oczy. -
Suze. Co jest? Co się dzieje?
- Och - odparłam, nadał się uśmiechając. - Nic.

Podziękowania dla AScarlett za skan

∗

Sieć barów kawowych (przyp. red.).

∗

Sieć sklepów meblowych (przyp. red.).