MEG CABOT

ZBRODNIE W ROZMIARZE XL

Przekład

Edyta Jaczewska

1

- Halo? Jest tam kto? - Dziewczyna w przymierzalni obok ma głos jak

wiewiórka. - Halo? Zupełnie jak wiewiórka.

Słyszą, że podchodzi do niej sprzedawca, bo jego breloczek z kluczami

melodyjnie pobrzękuje.

- Słucham? Czy mogę w czymś pomóc?

- Tak. - Bezcielesny (ale nadal wiewiórczy) głos niesie się nad przepierzeniem

między naszymi boksami. - Macie te spodnie w jakimś mniejszym rozmiarze niż XS?

Zastygam w bezruchu zjedna nogą w połowie nogawki dżinsów, które właśnie

wciągam. Śnię czy to się dzieje naprawdę? Bo co miałoby być mniejsze niż XS?

Przecież mniejszego rozmiaru już nie ma?!

No dobra, ostatnio rzadko patrzę na metki. Ale tak się składa, że pamiętam:

mniejsze są już tylko rozmiary dziecinne...

- Bo ja - wyjaśnia sprzedawcy wiewiórczy głos - zazwyczaj noszę S. A ta para

w rozmiarze XS totalnie ze mnie spada. A to dziwne. Bo wiem, że nie schudłam,

odkąd po raz ostatni byłam w waszym sklepie.

Wiewiórce trudno odmówić racji, zdaję sobie sprawę, kiedy podciągam

przymierzane dżinsy. Nie przypominam sobie, kiedy po raz ostatni mieściłam się w

M. No dobra, przypominam sobie. Ale za tym akurat etapem mojej przeszłości jakoś

szczególnie nie tęsknię.

Co jest grane? Zwykle noszę XL... Ale przymierzyłam XL i prawie w nich

pływałam. To samo z L. Dziwne, bo ostatnio nie stosowałam diety, chyba że liczy się

splenda, którą posłodziłam sobie kawę dzisiaj rano przy śniadaniu.

Ale jestem całkiem pewna, że rogalik z serkiem kremowym i bekonem,

którego zjadłam do kawy, zniósł się wzajemnie z tą splendą.

I przecież ostatnio nie chodziłam na siłownię. Nie, żebym zupełnie nie

ćwiczyła, oczywiście. Po prostu nie robię tego, rozumiecie, na siłowni. Bo w zasadzie

można spalić tyle samo kalorii, chodząc, co biegając. Więc po co biegać? Już dawno

wyliczyłam, że spacer do Murray's Cheese Shop na Bleeker, żeby zobaczyć, jakie

kanapki mają w specjalnej ofercie na lunch, zajmuje dziesięć minut.

A spacer z Murray's do butiku Betsey Johnson na Wooster, żeby sprawdzić,

czy nie robią jakiejś wyprzedaży (uwielbiam jej welwetowe ciuchy z dodatkiem

streczu!) to kolejne dziesięć minut.

A spacer z butiku Betsey do Dean & Deluca na Broadwayu, na popołudniowe

cappuccino, żeby przy okazji przekonać się, czy mają skórki pomarańczowe w

czekoladzie, które tak lubię, to następne dziesięć minut.

I tak dalej, i zanim się obejrzysz, masz za sobą pełne sześćdziesiąt minut ru-

chu. I kto śmie twierdzić, że nie da się sprostać nowym zaleceniom co do liczby

ćwiczeń fizycznych? Jeśli ja je mogę wypełnić, to może je wypełnić każdy.

Ale czy to możliwe, żebym od tego całego chodzenia zeszczuplała o całe dwa

rozmiary, odkąd po raz ostatni kupowałam dżinsy? Wiem, że zredukowałam dzienne

spożycie tłuszczu mniej więcej o połowę, odkąd w słoju na słodycze stojącym na

moim biurku zastąpiłam całuski Hersheya darmowymi prezerwatywami ze

studenckiego ośrodka zdrowia. Ale mimo wszystko.

- No cóż, proszę pani... - mówi sprzedawca do Wiewiórki. - Te dżinsy

rozciągają się do figury. To znaczy, że powinna pani mierzyć dwa rozmiary mniejsze

niż pani prawdziwy rozmiar.

- Co? - W głosie Wiewiórki słychać konsternację.

I wcale jej się nie dziwię. Czuję się tak samo. Zupełnie, jakby człowiek znów

musiał borykać się z równaniami liniowymi.

- No cóż, jakby to?... - tłumaczy cierpliwie sprzedawca. - Jeśli zazwyczaj nosi

pani S, to przy dżinsach ze streczem powinna pani przymierzyć XXS.

- No to dlaczego po prostu nie umieścicie na nich rzeczywistych rozmiarów? -

pyta Wiewiórka (całkiem rozsądnie, moim zdaniem). - Bo jeśli wasze XS to w

rzeczywistości M, to czemu po prostu nie napiszecie, że to M?

- To się nazywa rozmiar schlebiający klientowi - mówi sprzedawca, nieco

zniżając głos.

- Jaki rozmiar? - pyta Wiewiórka, również przyciszając głos. A przynajmniej

na tyle, na ile może przyciszyć głos Wiewiórka.

- No, wie pani... - Sprzedawca szepcze, ale ja go i tak słyszę. - Obfitszym

klientkom podoba się, kiedy mogą się zmieścić w M. Chociaż tak naprawdę noszą

XL. Rozumie pani?

Zaraz. Co takiego?

Szarpnięciem otwieram drzwi do swojej przymierzalni, zanim w ogóle

zdążyłam się zastanowić, co robię.

- Ja noszę XL - zwracam się do sprzedawcy, który ma spłoszoną minę. I chyba

słusznie. No bo, dajcie spokój! - Co panu nie odpowiada w XL?

- Ależ nic! - woła przerażony. - Absolutnie nic. Ja tylko chciałem powie-

dzieć...

- Chciał pan powiedzieć, że XL noszą grubasy?

- Nie - upiera się sprzedawca. - Źle mnie pani zrozumiała. Ja tylko...

- Bo XL to rozmiar, jaki nosi przeciętna Amerykanka - zwracam mu uwagę.

Wiem, bo właśnie o tym przeczytałam w „People”. - Twierdzi pan, że zamiast

reprezentować średnią krajową, jesteśmy wszystkie grube?

- Nie - mówi sprzedawca. - Nie, niczego takiego nie twierdzę. Ja... Drzwi

sąsiedniej przymierzalni otwierają się i po raz pierwszy oglądam na własne oczy

właścicielkę wiewiórczego głosu. Jest w tym samym wieku co młodzież, wśród której

pracuję. Widzę teraz, że ona nie tylko mówi jak wiewiórka. Właściwie trochę też tak

wygląda. No, wiecie. Rezolutna. Żywa. Taka drobniutka, że zmieściłaby się do

kieszeni dziewczynie normalnej postury.

- A poza tym, przecież wy nawet nie robicie ubrań w jej rozmiarze. I dla-

czego? - pytam sprzedawcę, kciukiem wskazując Wiewiórkę. - Wie pan, już raczej

wolałabym być przeciętna niż nie istnieć.

Wiewiórka robi nieco zaskoczoną minę. Ale potem odzywa się do sprze-

dawcy:

- Hm. Właśnie!

Sprzedawca przełyka ślinę nerwowo. I głośno. Widać, że ma kiepski dzień. Po

pracy pewnie pójdzie do jakiegoś baru i będzie wszystkim opowiadał: „A potem te

baby rzuciły się na mnie i dalej się czepiać o rozmiary schlebiające klientowi. To było

straszne...”

Do Wiewiórki mówi tylko:

- To ja, hm, może pójdę i, hm, sprawdzę, czy, hm, na zapleczu mamy te

dżinsy, którymi jest pani zainteresowana.

A potem czmycha.

Spoglądam na Wiewiórkę. Ona spogląda na mnie. Ma może ze dwadzieścia

dwa lata i jest bardzo jasną blondynką. Też jestem blondynką- z niewielką pomocą ze

strony Lady Clairol - ale tuż po dwudziestce to ja byłam już ładnych parę lat temu.

Niemniej i tak widzę wyraźnie, że pomijając różnicę wieku i tuszy, Wiewiórkę

i mnie połączyły więzy, które niełatwo będzie rozerwać.

Obie nas zrobiono w konia za pomocą rozmiarów schlebiających klientowi.

- Weźmiesz je? - pyta Wiewiórka, wskazując ruchem głowy dżinsy, które

mam na sobie.

- Chyba tak - odpowiadam. - No bo i tak potrzebuję nowych. Ostatnią parę

zarzygano mi w pracy.

- Boże... - wzdycha Wiewiórka, marszcząc swój perkaty nosek. - Gdzie ty

pracujesz?

- Och - mówię. - W akademiku. To znaczy w domu studenckim.

- Naprawdę? Na Uniwersytecie Nowojorskim? - Wiewiórka jest zacieka-

wiona. A kiedy kiwam głową, woła: - Wiedziałam, że cię skądś znam! W zeszłym

roku zrobiłam tam licencjat. A w którym akademiku?

- Hm - mówię z zakłopotaniem. - Zaczęłam pracę dopiero tego lata.

- Naprawdę? - Wiewiórka jest nieco zbita z tropu. - To dziwne. Bo wyglądasz

tak jakoś znajomo...

Nawet nie mam szans wyjaśnić, czemu wyglądam jej jakość znajomo, bo moja

komórka wydaje z siebie pierwsze takty refrenu z Vacation Go-Gos -bolesne

przypomnienie faktu, że nie należą mi się żadne wakacje, dopóki nie skończy się mój

półroczny okres próbny w pracy, a to oznacza jeszcze całe trzy miesiące oczekiwania.

Na wyświetlaczu pokazuje się numer i widzę, że dzwoni moja szefowa. W sobotę.

Więc to powinno być coś ważnego. Prawda?

A jednak nie musi chodzić o nic ważnego. Och, ja uwielbiam moją nową pracę

i tak dalej - kontakt ze studentami to świetna sprawa, bo oni są bardzo entuzjastycznie

nastawieni do Wielu kwestii, nad którymi ludzie w ogóle się nie zastanawiają, jak

wyzwolenie Tybetu czy urlopy macierzyńskie dla pracownic zakładów

wyzyskujących tanią siłę roboczą i różne inne takie.

Zdecydowany minus pracy w Fisher Hall polega jednak na tym, że mieszkam

tuż za rogiem akademika. A to oznacza, że jestem łatwo osiągalna dla wszystkich

jego pracowników. Łatwiej niżbym sobie tego życzyła. No bo rozumiem, jeśli

wywołują cię z domu do pracy, bo jesteś lekarzem i jeden z twoich pacjentów cię

potrzebuje.

Ale kiedy dzwonią do ciebie, bo automat z napojami zjadł komuś drobne, to

zupełnie inna sprawa. Albo dlatego, że nikt nie może znaleźć formularza wniosku o

refundację i chcą, żebyś zajrzała do biura i pomogła im szukać.

Chociaż naprawdę rozumiem, że dla niektórych to może brzmieć jak naj-

piękniejsze marzenie. No, wiecie, mieszkać dość blisko biura, żeby móc tam wpaść w

razie kryzysu z połkniętymi drobnymi. Zwłaszcza w Nowym Jorku. Bo droga z domu

do pracy zajmuje mi dwie minuty, które w dodatku pokonuję na piechotę (dodając

cztery kolejne minuty do swojej codziennej porcji ćwiczeń fizycznych).

Muszę jednak zaznaczyć, że jeśli chodzi o spełnienie marzeń, być może to nie

jest akurat najbliższe ideału, bo zarabiam tylko dwadzieścia trzy tysiące pięćset

dolarów rocznie (co daje mniej więcej dwanaście tysięcy dolarów po odliczeniu

podatków miejskich i stanowych, a w Nowym Jorku dwanaście tysięcy dolarów

rocznie zapewnia człowiekowi obiad i może parę takich dżinsów w rozmiarze

schlebiającym klientowi, na które zaraz przepuszczę kasę. Nie byłoby mnie stać na

mieszkanie na Manhattanie przy takiej pensji, gdyby nie moje drugie zajęcie, którym

opłacam czynsz. Nie udało mi się dostać „służbowego mieszkania”, bo Uniwersytet

Nowojorski zapewnia ten „przywilej” - to znaczy mieszkanie w domu studenckim,

tylko kierownikom administracyjnym, ale nie ich zastępcom).

Ale i tak mieszkam dość blisko Fisher Hall, żeby szefowa uważała, że może

do mnie dzwonić o każdej porze i prosić, żebym „zajrzała”, ile razy mnie potrzebuje.

Na przykład w to piękne, słoneczne wrześniowe sobotnie popołudnie, kiedy

kupuję dżinsy, bo poprzedniego dnia jakiś student pierwszego roku wypił nieco za

dużo wzmacnianej lemoniady w Upalonej Wronie i zdecydował się podnieść z ziemi,

i zwymiotować ją na mnie, kiedy przykucnęłam zbadać mu puls.

Rozważam właśnie za i przeciw odebrania tego telefonu - za: może Rachel

dzwoni, żeby mi zaproponować podwyżkę (mało prawdopodobne), przeciw: może

Rachel dzwoni, żeby mnie poprosić, żebym zabrała do szpitala jakiegoś pijanego do

nieprzytomności dwudziestolatka (prawdopodobne) -kiedy Wiewiórka nagle

wrzeszczy:

- O mój Boże! Wiem, czemu wyglądasz tak znajomo! Czy ktokolwiek

powiedział ci kiedyś, że wyglądasz zupełnie jak Heather Wells? No wiesz, ta

piosenkarka?

W tych okolicznościach decyduję, że moja szefowa pogada sobie z pocztą

głosową. Już i tak wszystko układa się paskudnie (patrz: rozmiar XL), a teraz jeszcze

i to. Totalnie powinnam była nie ruszać się z domu i kupić sobie dżinsy przez

Internet.

- Naprawdę tak uważasz? -pytam Wiewiórkę głosem pozbawionym szcze-

gólnego entuzjazmu. Ale ona tego braku entuzjazmu w ogóle nie zauważa.

- O mój Boże! - wrzeszczy ponownie. - Ty nawet brzmisz jak ona! Ale

przypadek! Tylko - dodaje ze śmiechem -jakim cudem Heather Wells miałaby

pracować w akademiku, prawda?

- W domu studenckim - poprawiam ją odruchowo. Bo tak powinniśmy go

nazywać, ponieważ określenie dom studencki rzekomo rozbudza poczucie ciepła i

jedności wśród jego mieszkańców, którzy, w przeciwnym razie, mogliby uznać, że

mieszkanie w czymś, co się nazywa akademikiem, tchnie instytucjonalnym chłodem i

brakiem domowej atmosfery.

Jakby fakt, że lodówki w ich pokojach są na stałe przymocowane do podłogi,

nie zdradzał natychmiast prawdziwego stanu rzeczy.

- Och, hej - mówi Wiewiórka, nagle poważniejąc. - Nie, żeby było w tym coś

złego. To znaczy w pracy w akademiku. Ale ty się nie obraziłaś, że powiedziałam, że

jesteś podobna do Heather Wells, prawda? Bo wiesz, ja totalnie miałam wszystkie jej

płyty. I wielki plakat nad łóżkiem. Kiedy miałam jedenaście lat.

- W najmniejszym stopniu - odpowiadam - nie czuję się urażona. Wiewiórka

spogląda z ulgą.

- To dobrze - mówi. - No cóż, chyba lepiej pójdę poszukać jakiegoś sklepu,

który w ogóle ma mój rozmiar.

- Taa - odpowiadam i mam ochotę podpowiedzieć jej Gap Kids, ale się gryzę

w język. Bo to nie jej wina, że jest filigranowa. Tak samo jak to zupełnie nie moja

wina, że noszę rozmiar przeciętnej Amerykanki.

Dopiero stojąc przy kasie, sprawdzam pocztę głosową, żeby zobaczyć, czego

chciała moja szefowa. Słyszę jej głos, zawsze tak opanowany i spokojny, ale teraz

pełen histerii. Ledwie powstrzymywanej:

- Heather, dzwonię, żeby dać ci znać, że w budynku doszło do śmiertelnego

wypadku. Proszę, skontaktuj się ze mną jak najszybciej.

Zostawiam dżinsy w rozmiarze M na kontuarze i zaliczam kolejny kwadrans

swojej zalecanej dziennej dawki ruchu, biegnąc - tak, biegnąc - całą drogę ze sklepu

do Fisher Hall.

2

Pierwsza rzecz, która rzuca mi się w oczy, kiedy skręcam za róg Washington

Square West, to wóz straży pożarnej zaparkowany na chodniku. Wóz straży pożarnej

stoi na chodniku zamiast na jezdni, dlatego że wjazd w ulicę blokuje budka, w której

sprzedają stringi w lamparcie cętki po pięć dolarów sztuka - cena wydaje się

atrakcyjna, ale kiedy przyjrzycie się dokładniej, zauważycie, że stringi obrębione są

czarną koronką, która wygląda, jakby mogła człowieka drapać, kiedy dostanie się, no

same wiecie gdzie.

Urząd miejski prawie nigdy nie pozwala zamykać wjazdu w Washington

Square West, ulicę, przy której mieści się Fisher Hall, ale stowarzyszenie

mieszkańców widocznie zażądało od lokalnego radnego, żeby odwzajemnił jakąś

przysługę czy coś, bo udało im się na tę właśnie sobotę zamknąć dla ruchu całą tę

stronę parku i zorganizować uliczny festyn. Wiecie, o czym mówią, prawda?

Sprzedawcy kadzidełek, facet ze skarpetkami, uliczni portreciści, cyrkowi klauni i

rzeźby z drutu...

Za pierwszym razem, kiedy poszłam na uliczny festyn na Manhattanie, byłam

w tym samym wieku co dzieciaki, z którymi teraz pracują. Wtedy się zachwycałam:

„Och, uliczny festyn! Ale fajnie!” Jeszcze nie wiedziałam, że te same skarpetki

można kupić w Macy's nawet taniej, niż sobie życzy ten facet ze stoiska.

Zresztą, prawdę mówiąc, okazuje się, że jeśli byłaś na jednym festynie

ulicznym na Manhattanie, to zupełnie jakbyś była na wszystkich.

Nic nie mogło wyglądać bardziej niewłaściwie niż stoisko ze stringami przed

wejściem do Fisher Hall. To po prostu nie jest budynek, do którego pasują stringi..

Majestatycznie góruje nad Washington Square Park, zbudowany z czerwonej cegły

gdzieś koło 1850 roku. Z jakichś papierów, które znalazłam w swoim biurku

pierwszego dnia pracy, dowiedziałam się, że co pięć lat uniwersytet na polecenie

urzędu miasta zatrudnia firmę, która wywierca całą starą zaprawę i wymieniają na

nową, żeby cegły z murów Fisher Hall nie spadały na ludzi.

Niezły pomysł. Tyle że mimo starań urzędu miasta z Fisher Hall i tak wy-

padają różne rzeczy i nietrudno oberwać w głowę. Docierały do mnie raporty na

temat spadających butelek, puszek, części odzieży, książek, kompaktów, warzyw,

torebek żelków, a raz nawet całego pieczonego kurczaka.

Mówię wam, kiedy mijam Fisher Hall, zawsze spoglądam w górę, tak na

wszelki wypadek.

Ale nie dzisiaj. Dzisiaj nie odrywam wzroku od frontowych drzwi. Usiłuję się

zorientować, jak dostanę się do środka, biorąc pod uwagę wielki tłum, który przed

nim koczuje - i funkcjonariusza nowojorskiej policji stojącego w drzwiach. Wygląda

to tak, jakby oprócz dziesiątków turystów przybyłych na uliczny festyn, mniej więcej

połowa studentów z akademika stała na zewnątrz, czekając, aż ich znów wpuszczą do

budynku. Nie mają pojęcia, skąd to całe zamieszanie. Poznaję to po pytaniach,

którymi się przerzucają, usiłując przekrzyczeć dźwięki fletni Pana dobiegające z

kolejnego straganu stojącego przed budynkiem, a sprzedającego, hm... Kasety z

muzyką na fletni Pana.

- Co się dzieje?

- Nie mam pojęcia. Wybuchł pożar?

- Pewnie znów ktoś przypalił gulaszyk.

- Nie, to Jeff, Znów naćpał się bhangu.

- Jeff, ty głupku!

- Tym razem to nie ja, słowo!

Nie mają pojęcia, że w budynku ktoś zginął. Gdyby wiedzieli, nie rzucaliby

takich żartów o bhangu. Na pewno nie.

No dobra - chyba nie.

Potem odkrywam w tłumie znajomą twarz. Twarz kogoś, kto z pewnością wie,

co się tutaj dzieje. Widzą to po jej minie. Nie jest zmartwiona wyłącznie tym, że straż

pożarna nie chce jej wpuścić do budynku. Jest zmartwiona, bo wie.

- Heather! - Magda, zauważając mnie w tłumie, macha dłonią ozdobioną

jaskrawym manikiurem. - Och, Heather! To straszne!

Magda, w służbowym różowym fartuchu (pracuje w stołówce) i legginsach w

lamparcie cętki, potrząsa sztywnymi lokami i nerwowo, głęboko zaciąga się

papierosem Virginia Slim, którego trzyma między dwoma palcami zakończonymi

pięciocentymetrowymi paznokciami. Na każdym z paznokci jest maleńka replika

amerykańskiej flagi. Bo chociaż Magda odwiedza swoją ojczystą Republikę

Dominikany, kiedy tylko może, wielkim patriotyzmem darzy swoją nową ojczyznę i

wyraża swoją miłość do niej za pomocą sztuki zdobienia paznokci.

Dzięki temu ją właściwie poznałam. Prawie cztery miesiące temu, u

manikiurzystki. To w ten sposób w ogóle dowiedziałam się o wolnej posadzie w

akademiku (to znaczy w domu studenckim). Zastępczyni kierownika ad-

ministracyjnego pracująca tu przede mną - niejaka Justine - została właśnie zwolniona

za zdefraudowanie siedmiu tysięcy dolarów z podręcznej kasy, fakt, który nie na żarty

rozsierdził Magdę, kasjerkę ze stołówki akademika (to znaczy domu studenckiego).

- Dałybyście wiarę? - Magda skarżyła się wszystkim, którzy chcieli słuchać,

kiedy pedicurzystka malowała mi paznokcie u nóg na kolor Hot Tamale Red; bo

wiecie, nawet jeśli cała reszta życia ci się Wali, jak wtedy mnie, to przynajmniej

twoje paznokcie u nóg nadal będą wyglądać ładnie.

-Magda, której kilka stanowisk dalej techniką natryskową nakładano na kciuki

miniaturowe Statuy Wolności dla uczczenia Dnia Pamięci Narodowej, z rosnącą

wzniosłą pogardą opisywała Justine, moją poprzedniczkę.

- Zamówiła z Office Supply dwadzieścia siedem grzejników olejowych i

porozdawała je znajomym na prezenty ślubne!

Nadal nie mam pojęcia, jak wygląda grzejnik olejowy ani czemu ktoś miałby

chcieć dostać coś takiego w prezencie ślubnym. Ale kiedy usłyszałam, że zwolniła się

posada ha uczelni, gdzie jednym z przywilejów pracowniczych -poza dwudziestoma

dniami urlopu rocznie i pełną opieką zdrowotną i dentystyczną-jest darmowa nauka,

aż podskoczyłam.

Rzeczywiście, wiele zawdzięczam Magdzie. I wcale nie tylko dlatego, że mi

pomogła w znalezieniu pracy (ani dlatego że pozwala mi jeść w stołówce za darmo,

kiedy tylko chcę - co może być jednym z powodów tego, że już nie noszę M, chyba

że według skali rozmiarów schlebiających klientowi), ale dlatego że została jedną z

moich najlepszych przyjaciółek.

- Mag - mówię, podchodząc do niej. - O kogo chodzi? Kto zginął?

Bo nie mogę się przestać martwić, że to ktoś, kogo znam, na przykład jedna ze

sprzątaczek, które zawsze są takie kochane i usuwają rozmaite plamy po ludzkich

wydzielinach i wydalinach, nawet jeśli nie mają tego w umowie o pracę. Albo jeden

ze studentów-praktykantów, których powinnam nadzorować -powinnam jest tu

kluczowym słowem, bo w ciągu trzech miesięcy, które przepracowałam w Fisher

Hall, tylko garstka moich praktykantów rzeczywiście zrobiła to, co im nakazałam

(wielu z nich zachowuje lojalność wobec Justine o lepkich rączkach).

A jeśli już faktycznie robią to, o co poproszę, to tylko wtedy, kiedy chodzi, na

przykład, o sprawdzenie i uprzątnięcie pokoju, z którego ktoś się wyprowadził. Tak,

wtedy chętnie wynoszą wszystkie pozostawione rzeczy. Na ogół są to na wpół pełne

butelki jagermeistera.

Więc kiedy następnego dnia przychodzę do pracy, nie mogę się doprosić, żeby

któryś z nich zszedł na dół i posortował pocztę, bo mają solidnego kaca.

Ale jest tam trochę młodzieży, którą naprawdę z całego serca polubiłam. Na

przykład studenci na stypendiach. Oni nie przyjechali do Nowego Jorku wyposażeni

w kartę Visa, którą mamusia czy tatuś z największą rozkoszą spłacają co miesiąc, ale

rzeczywiście muszą pracować, żeby opłacić podręczniki i czesne, więc często biorą

zmianę od czwartej po południu do północy przy kontuarze recepcji w sobotni

wieczór. I wcale nie muszę ich o to błagać.

- Och, Heather - szepcze Magda. Tylko że ona wymawia to jak: „Hajder”.

Szepcze, bo nie chce, żeby dzieciaki zorientowały się, co się tu naprawdę dzieje.

Cokolwiek tu się dzieje. - Jedna z moich małych gwiazdeczek!

- Studentka?

Widzę, że ludzie z tłumu przyglądają się Magdzie z zaciekawieniem. Nie

dlatego, że dziwnie wygląda. No dobrze, może rzeczywiście trochę dziwnie wygląda,

zwłaszcza z tym makijażem - Christina Aquilera wyglądałaby przy niej jak

zwolenniczka naturalnego wyglądu - i z tymi naprawdę długimi paznokciami i tak

dalej.

Ale to jest w końcu Village, gdzie wygląd Magdy można by nawet uznać za

całkiem konserwatywny.

To tych „gwiazdeczek” ludzie nie rozumieją. Za każdym razem, kiedy jakiś

student (albo studentka) wchodzi do stołówki w Fisher Hall, Magda bierze od niego

(albo od niej) karnet na posiłki, wsuwa go w czytnik i podśpiewuje:

- Patrzcie na te wszystkie przepięęękne gwiazdeczki, które przychodzą tu jeść.

Mamy takie szczęście, że w Fisher Hall jest tyle przepięęęknych gwiazdeczek!

W pierwszej chwili sądziłam, że Magda po prostu usiłuje schlebiać studentom

sztuk dramatycznych - a jest ich tu, na Uniwersytecie Nowojorskim, zatrzęsienie, o

wiele więcej niż słuchaczy wstępnej szkoły medycznej czy finansów i bankowości.

Potem, któregoś dnia w stołówce, Magda oświeciła mnie, że Fisher Hall jest w

gruncie rzeczy całkiem znanym miejscem. I wcale nie z powodów, których możecie

się domyślać - nie dlatego, że położony jest przy historycznym Washington Square,

gdzie kiedyś mieszkał Henry James, i nie dlatego że po przeciwnej stronie ulicy stoi

sławne Drzewo Wisielców, gdzie w XVIII wieku odbywały się publiczne egzekucje. I

nawet nie dlatego, że park był kiedyś cmentarzem dla ubogich, więc teraz te

wszystkie ławki i budki z hot dogami...? No cóż, owszem, stoją na ludzkich grobach.

Nie. Według Magdy, Fisher Hall jest sławny, bo nakręcono tu jedną ze scen

do filmu Wojownicze żółwie Ninja. Donatello czy Raphael, czy jakiś inny żółw -

nigdy nie umiem ich spamiętać ani odróżnić - skakał na linie z apartamentu na

ostatnim piętrze Fisher Hall na dach sąsiedniego budynku, a wszystkie dzieciaki z

akademika zagrały jako statyści, patrząc w górę i ze zdumieniem pokazując sobie

palcami jego akrobatyczne wyczyny.

Poważnie. Fisher Hall ma naprawdę całkiem frapującą historię.

Tyle że dzieciaki, które zagrały w tamtym filmie jako statyści, już dawno

pokończyły studia i wyprowadziły się z Fisher Hall.

Więc to chyba trochę dziwne, że Magda wciąż wraca do tego tematu, jeszcze

po tylu latach.

Ale w zasadzie można zrozumieć, czemu ktoś taki jak Magda uważa Amerykę

za wspaniały kraj, skoro scenę z bardzo znanego filmu nakręcono w jej miejscu

pracy.

Co oczywiście nie zmienia faktu, że jeśli się nie zna tej historii, to wszystkie

„moje gwiazdeczki” Magdy mogą się wydawać nieco... no cóż, nienormalne.

Pewnie dlatego tyle osób z zaciekawieniem spoglądało w naszą stronę,

podsłuchawszy jej stłumiony okrzyk.

Nie chcąc, żeby dzieciaki połapały się, że coś jest poważnie nie w porządku,

biorę Magdę za ramię i prowadzę ją na bok, w kierunku jednego z tych iglaków w

donicach, które ustawione są przed budynkiem - a które, niestety, studenci często

traktują jak prywatne popielniczki.

- Co się stało? - pytam ją, przyciszając głos. - Rachel zostawiła mi wiadomość,

że w budynku ktoś zginął, ale nie powiedziała nic więcej. Wiesz kto? I co to za

wypadek?

- Nie wiem - szepcze Magda, kręcąc głowa. - Siedzę sobie przy swojej kasie, a

tu nagle słyszę wrzaski i ktoś mówi, że jakaś dziewczyna leży na dnie szybu windy i

że nie żyje.

- O mój Boże! - Jestem zaszokowana. Spodziewałam się usłyszeć o zgonie z

przedawkowania narkotyków albo o brutalnym napadzie; w budynku dwadzieścia

cztery godziny na dobę dyżuruje ochrona, ale to nie znaczy, że czasem jakiemuś

podejrzanemu typowi nie uda się wśliznąć do środka. W końcu to jest Nowy Jork.

Ale śmierć w windzie?

Magda ma oczy wilgotne od łez, ale mężnie stara się nie rozpłakać - bo wtedy

studenci, którzy i tak mają skłonność do dramatyzowania, połapaliby się, że coś jest

naprawdę nie w porządku (nie zrobiłoby to też za dobrze licznym warstwom tuszu na

rzęsach Magdy) i dodaje:

- Mówią, że ona... Jak wy to określacie? Jeździła na dachu windy?

- Że surfowała? - Jestem teraz jeszcze bardziej wstrząśnięta. - Że to był

surfing na windach?

- Tak. - Magda delikatnie dotyka kącika oka czubkiem ozdobionego paznokcia

i strzepuje łzę. - To dlatego nie wpuszczają nikogo do środka. Bez wind małe

gwiazdeczki nie mogą się dostać do swoich garderób, ale najpierw trzeba usunąć...

Magda przerywa ze szlochem. Obejmuję ją ramieniem i szybko obracam do

siebie, w tym samym stopniu, żeby ją pocieszyć, co żeby stłumić odgłosy płaczu.

Studenci ciągle zerkają w naszą stronę. Nie chcę, żeby zauważyli, że dzieje się coś

bardzo złego. I tak wystarczająco szybko się dowiedzą.

Tylko że pewnie będzie im w to łatwiej uwierzyć niż mnie.

W sumie nie powinnam aż tak się dziwić. Surfing na Windach to problem

wszystkich kampusów - nie tylko na Uniwersytecie Nowojorskim, ale na uczelniach

w całym kraju. Niektóre dzieciaki nie mają nic lepszego do roboty niż naćpać się, a

potem nawzajem podpuszczać do skakania ż dachu jednej kabiny Windy na drugą,

kiedy te się mijają w ciemnych szybach. Co rusz pojawiają się doniesienia o kolejnym

amatorze mocnych wrażeń, któremu ucięło głowę w trakcie takich popisów.

Chyba wcześniej czy później musiało się to zdarzyć i w Fisher Hall. Tylko

że...

Tylko że Magda ciągle mówiła: „ona”. Że to jakaś dziewczyna zginęła. A to

dziwne, bo ja nigdy, ani razu, nie słyszałam o tym, żeby dziewczyna uprawiała

surfing na windach. A przynajmniej nie w Fisher Hall. A potem Magda podnosi

głowę znad mojego ramienia i mówi:

- Oho!

Obracam się, żeby zobaczyć, o co jej chodzi, i ze świstem wciągam powietrze

w płuca. Bo w naszą stronę zmierza pani Allington, żona Phillipa Allingtona - który

ostatniej wiosny rozpoczął kadencję szesnastego rektora tej uczelni - idzie w naszą

stronę chodnikiem.

Wiem mnóstwo o Allingtonach, ponieważ kolejną rzeczą, jaką znalazłam w

papierach Justine - zanim je wszystkie wyrzuciłam - był artykuł wycięty z „New York

Timesa”, rozwodzący się szczegółowo nad tym, że nowo mianowany rektor

zdecydował się zamieszkać w domu akademickim, a nie w jednej z luksusowych

posiadłości, które również stanowią własność uczelni.

Phillip Allington - głosił artykuł - nie chce tracić kontaktu ze studencką

społecznością uczelni. Kiedy wraca ze swojego biura do domu, jedzie tą samą windą

co studenci pierwszych roczników, dla których stanowi najwyższą władzę.

„Times” ani słowem nie wspominał, że rektor i jego rodzina mieszkają w

luksusowym apartamencie, który zajmuje całe ostatnie, dwudzieste piętro Fisher Hall,

i że tyle razy skarżyli się na windy przystające na każdym piętrze, bo na każdym ktoś

wsiada lub wysiada, że ostatecznie Justine wyrobiła im klucze do ręcznego

sterowania.

Poza skargami na windy żona rektora Allingtona, Eleanor, nie ma chyba zbyt

wiele do roboty. Ile razy ją widzę, właśnie wraca z zakupów albo wybiera się na

zakupy do Saksa na Piątej Alei. Poświęca się zakupom z takim zapamiętaniem, z

jakim zawodniczka olimpijska w lekkiej atletyce oddaje się treningom na bieżni.

Tyle że wybrana przez panią Allington dziedzina sportu zdaje się obejmować -

poza zakupami - konsumowanie potężnych ilości wódki. Kiedy ona i doktor Allington

wracają późnym wieczorem z kolacji z członkami zarządu uczelni, pani Allington

nieodmiennie wywołuje zamieszanie w holu, zazwyczaj na temat swoich ukochanych

kakadu - a przynajmniej tak mi mówił Pete, mój ulubiony uniwersytecki ochroniarz.

- Te ptaki - wycedziła kiedyś do niego - te ptaki nienawidzą cię do szpiku

kości, grubasie.

Co jest, mówiąc szczerze, dość niegodziwe. I nieprecyzyjne, bo Pete wcale nie

jest gruby. Jest, no wiecie. Przeciętny.

Pijackie ataki werbalne pani Allington nieraz bywają źródłem sporego ubawu

w holu, przy kontuarze recepcji, która dwadzieścia cztery godziny na dobę

obsługiwana jest przez studentów-praktykantów - tych, których powinnam

nadzorować. Późnym wieczorem, jeśli rektora Allingtona nie ma w domu, pani

Allington dzwoni czasem do recepcji, zgłaszając przedziwne problemy - że na jej

tarasie są kojoty albo że maleńkie niewidzialne krasnoludki walą młotami w

zagłówek jej łóżka.

Według Pete'a początkowo te informacje wprawiały studentów w konster-

nację, więc przywoływali biperem mieszkających w akademiku asystentów -

studentów ostatnich roczników, którzy w zamian za darmowe zakwaterowanie i

wyżywienie mają sprawować funkcję kogoś w rodzaju opiekunów - po jednym na

piętro. Asystenci z kolei zawiadamiali kierowniczkę administracyjną budynku, która

jechała na dwudzieste piętro sprawdzić, co się dzieje.

Ale kiedy pani Allington otwierała drzwi, z zapuchniętymi oczami, owinięta

welurowym szlafrokiem - Ja wiem! Welur! Niemal tak samo świetny jak welwet ze

streczem! - mówiła tylko: „Nie mam pojęcia, o co ci chodzi, tłuściochu”.

Podczas gdy za jej plecami (według wielu asystentów, którzy opowiadali takie

historie) szaleńczo darły się kakadu.

Historie z dreszczykiem.

Ale najwyraźniej dla pani Allington pozbawione tego dreszczyku, który mają

dla reszty z nas, bo następnego ranka ona robi takie wrażenie, jakby niczego nie

pamiętała, i wyrusza do Saksa niczym królowa - królowa Fisher Hall.

Zupełnie jak teraz. Obładowana torbami zakupów pani Allington spogląda

chłodno na policjanta, który blokuje wejście do Fisher Hall.

- Wybaczy pan, ja tu mieszkam.

- Przykro mi, proszę pani - odpowiada policjant. - Tylko służby ratunkowe.

Mieszkańców jeszcze do budynku nie wpuszczamy.

- Nie jestem jakąś tam mieszkanką. - Pani Allington zdaje się nadymać na

wzór swoich wypchanych toreb. - Jestem... Jestem... - Jakoś nie bardzo może się

zdecydować, kim jest. Ale policjanta to zupełnie nie obchodzi.

- Przykro mi, proszę pani - powtarza. - Może pójdzie sobie pani trochę

popatrzeć na uliczny festyn, co? Albo tam, po drugiej stronie, w parku, są całkiem

przyjemne ławki. Może sobie pani odsapnie, dopóki nie dostaniemy potwierdzenia, że

znów możemy wpuszczać ludzi do środka, dobrze?

Pani Allington jakoś marnie wygląda - porzucam więc Magdę, bo pani

Allington ma taką minę, jakby potrzebowała mnie bardziej. Stoi tam bezradnie,

ubrana w parę przyciasnych designerskich dżinsów, jedwabną bluzkę i tony złotej

biżuterii, a torby z zakupami ciążą jej w rękach. Bezgłośnie otwiera i zamyka usta,

skonsternowana. Wyraźnie pobladła.

- Czy pani mnie słyszała? - pyta policjant. - Nikomu nie wolno wchodzić do

środka. Widzi pani tych studentów? Oni też czekają. Więc albo czeka pani z nimi,

albo proszę nie robić zbiegowiska.

Ale wydaje się, że pani Allington straciła czucie w nogach. Moim zdaniem

ona się zwyczajnie chwieje. Podchodzę i biorę ją pod ramię. Nie daje żadnego znaku,

że mnie rozpoznała. Wątpię, żeby w ogóle wiedziała, kim jestem. Chociaż kiwa mi

głową w każdy powszedni dzień, kiedy wychodzi z windy i mija drzwi mojego biura,

idąc w tango - to znaczy wybierając się na zakupy - i mówi: „Dzień dobry, Justine”

(chociaż często ją poprawiam), podejrzewam, że mój widok w weekend i poza

budynkiem akademika zbił ją z tropu.

- Jej mąż jest rektorem uniwersytetu, panie władzo - mówię, skinieniem głowy

wskazując panią Allington, która z osłupieniem gapi się na jakiegoś studenta o

fioletowych włosach i z kolczykiem w łuku brwiowym. - Phillip Allington. Mieszkają

w apartamencie na ostatnim piętrze. Moim zdaniem, ona nie za dobrze się czuje.

Czyja... czy mogłabym po prostu pomóc jej dostać się do środka?

Policjant przygląda mi się uważnie.

- Czyja skądś panią znam? - pyta. To nie żaden podryw. No cóż, w moim

przypadku to nigdy nie bywa podryw.

- Pewnie z sąsiedztwa - odpowiadam z udawaną swobodą. - Pracuję w tym

budynku. - Pokazuję mu służbowy identyfikator, ten ze zdjęciem, na którym

wyglądam, jakbym była pijana, chociaż wcale nie byłam. Przynajmniej aż do chwili,

kiedy obejrzałam zdjęcie. - Widzi pan? Jestem zastępczynią kierownika

administracyjnego.

Policjantowi chyba nie zaimponowałam stanowiskiem, ale odpowiada mi,

wzruszając ramionami:

- Niech będzie. Proszę ją wprowadzić do środka, jeśli pani chce. Ale nie

wiem, jak ją pani zabierze na górę. Windy są nieczynne.

Ja też nie wiem, jak zdołam odtransportować panią Allington na górę, biorąc

pod uwagę, że z takim trudem utrzymuje się na nogach. Będę ją chyba musiała nieść.

Magda, która zauważa moje. kłopotliwe położenie, przewraca oczami, ale gasi

papierosa i dzielnie rusza w naszą stronę, gotowa nieść wszelką pomoc.

Ale zanim udaje jej się do nas podejść, dwie młode kobiety w standardowym

umundurowaniu studentek Uniwersytetu Nowojorskiego - dżinsy biodrówki i

kolczyki w pępkach - wypadają przed budynek, z trudem łapiąc oddech.

- O mój Boże, Jeff! - woła jedna z nich do nałogowego konsumenta bhangu. -

Co się dzieje z tymi windami? Musiałyśmy schodzić schodami z siedemnastego na

sam dół.

- Chyba umrę - oświadcza druga.

- Poważnie. - Pierwsza dziewczyna głośno sapie. - Za te pieniądze można by

oczekiwać, że rektor zdoła zainwestować w windy, które nie będą się wiecznie psuły.

Nie umyka mojej uwadze nienawistne spojrzenie pani Allington, która

popełniła kiedyś błąd i pozwoliła opublikować swoje zdjęcie w studenckiej gazecie,

stając się w akademiku (to znaczy w domu studenckim) łatwym celem różnych uwag.

- Chodźmy, pani Allington - mówię szybko, ciągnąc ją za ramię. -Wejdźmy do

środka.

- Nareszcie—mówi pani Allington, nieco się potykając, kiedy Magda chwyta

ją z drugiej strony pod ramię. Obie przeprowadzamy ją przez drzwi, a towarzyszą

nam ze strony studentów okrzyki w rodzaju: „Hej! Dlaczego one wchodzą do środka,

a nam nie wolno? My też tu mieszkamy!” oraz „To niesprawiedliwe!” albo:

„Faszyści!”

Z ostrożności, z jaką stawia jeden cieniutki obcas przed drugim, widzę

wyraźnie, że pani Allington już jest nieco podchmielona, chociaż jeszcze nie minęło

południe. Moje podejrzenia się potwierdzają, kiedy we trzy wchodzimy do środka i

pani Allington nagle pochyla się i zwraca śniadanie do jednej z donic z roślinami

ustawionych w holu.

Zdecydowanie wygląda na to, że pani Allington oprócz jajek spożyła dziś rano

jeszcze kilka krwawych mary.

- Santa Maria - wzdycha przerażona Magda. I trudno mieć do niej pretensje.

Nie wiem jak inni, ale kiedy mnie się zdarzy, że zwymiotuję (a z przykrością

muszę przyznać, że jest to coś, co mi się zdarza regularnie w każdego sylwestra),

miło mi, jeśli ktoś okaże nieco współczucia, nawet jeśli to wszystko wyłącznie moja

wina.

Więc poklepuję panią Allington po wypchanym poduszką ramieniu i mówię:

- No już. Czuje się pani teraz nieco lepiej?

Pani Allington mruży oczy i patrzy na mnie tak, jakby po raz pierwszy w

życiu mnie widziała.

- A kim ty, do diabła, jesteś? - pyta.

Hm... - mówię. - Jestem zastępczynią kierowniczki administracyjnej. Heather

Wells. Pamięta mnie pani? Poznałyśmy się dwa miesiące temu. Pani Allington ma

niewyraźną minę.

- A co się stało z Justine?

- Justine znalazła inną pracę - wyjaśniam, niezgodnie z prawdą, bo Justine z

pracy wyrzucono. Ale, prawdę mówiąc, nie znam tej historii od strony Justine. Kto

wie, może ona rzeczywiście potrzebowała tych pieniędzy. Może ma krewnych w

Bośni albo w jakimś innym naprawdę zimnym miejscu, gdzie nie ma żadnego

ogrzewania i te grzejniki olejowe pomogły im przetrwać całą zimę. Nigdy nic nie

wiadomo.

Pani Allington tylko mocniej mruży oczy.

- Heather Wells? - Mruga powiekami jeszcze kilka razy. - Anie jesteś

czasem... Nie jesteś czasem tą dziewczyną? Tą, która kiedyś śpiewała w tych

wszystkich centrach handlowych?

To wtedy zdaję sobie sprawę, że pani Allington wreszcie mnie rozpoznała...

.. .ale nie jako zastępczynią kierowniczki budynku, w którym mieszka.

Nigdy nie sądziłam, że pani Allington jest fanką nastoletniego popu. Wygląda

bardziej na fankę Barry'ego Manilowa- o wiele starszej odmiany nastoletniego popu.

- Kiedyś owszem - mówię do niej łagodnie, bo nadal mi jej żal, przez to całe

rzyganie i tak dalej. - Ale już nie występuję.

- Dlaczego? - chce wiedzieć pani Allington.

Magda i ja wymieniamy spojrzenia. Wydaje się, że Magdzie wraca poczucie

humoru, bo kąciki jej umalowanych ust wyraźnie się unoszą.

- Hm... - odpowiadam. - To dość długa historia. W zasadzie dlatego, że

straciłam kontrakt na nagrania...

- Bo tak utyłaś? - pyta pani Allington.

I muszę przyznać, że wtedy przestałam jej współczuć.

3

Na szczęście oszczędzono nam konieczności odpowiadania pani Allington na

tę uwagę o mojej tuszy, a to dzięki temu, że moja szefowa, Rachel Walcott, podbiega

do nas teraz pośpiesznie, a jej klapki z lakierowanej skóry stukają o marmurową

posadzkę holu.

- Heather - mówi Rachel, kiedy mnie dostrzega. - Bardzo ci jestem wdzięczna,

że przyszłaś.

Rzeczywiście ma taką minę, jakby ulżyło jej na mój widok, co poprawia mi

samopoczucie. Wiecie, jestem naprawdę potrzebna, chociaż warta zaledwie

dwadzieścia trzy tysiące pięćset dolarów rocznie.

- Nie ma sprawy - odpowiadam. - Tak mi przykro. Czy to był... To znaczy...

czy to jest... ktoś znajomy?

Ale Rachel rzuca mi tylko ostrzegawcze spojrzenie - jakby chciała przestrzec:

„Nie omawiamy rodzinnych spraw przy obcych” (tymi obcymi są pani Allington i

Magda, bo pracowników stołówki nie uważa się za członków personelu

administracyjnego akademika, a żon rektorów tym bardziej) -i odwraca się w stronę

pani Allington.

- Dzień dobry, pani Allington! - Rachel prawie krzyczy, zupełnie jakby

zwracała się do osoby w podeszłym wieku, chociaż pani Allington nie może mieć

wiele więcej niż sześćdziesiąt lat. - Bardzo mi przykro ze względu na to zamieszanie.

Dobrze się pani czuje?

Pani Allington daleka jest od dobrego samopoczucia, ale - nawet przygnę-

biona tą jej uwagą o tuszy - nie mam ochoty wyrywać się na głos z informacją

dlaczego. Jest przecież, mimo wszystko, żoną rektora.

Więc mówię tylko:

- Pani Allington nie czuje się najlepiej.

Stwierdzenie to wspieram znaczącym spojrzeniem w kierunku donicy, do

której pani Allington przed chwilą zwymiotowała, z nadzieją, że Rachel się połapie.

Rachel i ja pracujemy ze sobą od niedawna. Została zatrudniona zaledwie tydzień czy

dwa przede mną, na miejsce kierowniczki administracyjnej, która odeszła z pracy

zaraz po zwolnieniu Justine - ale nie ze względu na solidarność z Justine czy coś

takiego. Kierowniczka odeszła, bo jej mąż dostał pracę jako strażnik leśny w

Oregonie.

Ja wiem. Strażnik leśny w charakterze męża. Hm. Sama też bym rzuciła pracę,

żeby z nim wyjechać.

Ale chociaż Rachel dopiero od niedawna piastuje funkcję kierowniczki Fisher

Hall, nie można odmówić jej obycia w dziedzinie administracji szkolnictwa wyższego

(bo tak to się nazywa, kiedy jesteś personelem pomocniczym, a nie dydaktycznym, a

przynajmniej tak przeczytałam w jednej z teczek z aktami Justine). Przedtem Rachel,

absolwentka Yale, zarządzała akademikiem -to znaczy domem studenckim - na

Uniwersytecie Richmond w Indianie.

Rachel powiedziała mi, że przyjazd do Nowego Jorku z takiego miejsca jak

Richmond, gdzie nikt nawet nie zamyka na noc domu na klucz, stanowił dla niej coś

w rodzaju szoku kulturowego. Ale o ile mi wiadomo, Rachel naprawdę nie doznała

żadnego uszczerbku podczas pobytu wśród tych prostych, twardych ludzi. Ma

garderobę, jakiej nie powstydziłaby się żadna nowojorska pracująca dziewczyna,

pełną ciuchów od Armaniego i butów od Manolo, co - biorąc pod uwagę jej

wynagrodzenie (niewiele wyższe niż moje, bo przecież kierownik akademika w

pakiecie socjalnym dostaje pełne zakwaterowanie w zarządzanym budynku) -jest

sporym osiągnięciem. Cotygodniowe wizyty na wyprzedażach próbek designerskich

kolekcji pomagają Rachel utrzymać dłoń na pulsie mody. A wierność diecie Zone i

codziennym dwugodzinnym treningom sprawia, że cały czas nosi rozmiar XS, może

się zmieścić w odrzuty po tych wszystkich modelkach.

Rachel twierdzi, że jeśli przestanę jeść tyle węglowodanów i codziennie

poćwiczę przez pół godziny na stairmasterze, bez trudu zacznę się swobodnie mieścić

w M. I że powinno mi to przyjść z łatwością, bo w ramach pakietu socjalnego dostaję

darmową wejściówkę na uczelnianą siłownię.

Tyle że ja już byłam na uczelnianej siłowni i ona mnie przeraża. Pełno tam

tych naprawdę chudych dziewczyn, które wymachują patykowatymi ramionami na

zajęciach aerobiku albo jogi, czy coś. Poważnie, któregoś dnia jedna z nich

przypadkiem wydłubie komuś oko.

W każdym razie Rachel mówi, że jeśli zrzucę parę kilo, to na pewno uda mi

się znaleźć świetnego chłopaka, tak jak ona sama to planuje, jak tylko uda jej się w

Village trafić na faceta, który nie jest gejem, ma na głowie wszystkie włosy i zarabia

przynajmniej sto tysięcy rocznie.

Ale jakim cudem człowiek miałby się wyrzec klusek z sezamem na zimno?

Nawet dla faceta, który zarabia sto tysięcy dolarów rocznie?

Poza tym, hm, często przypominani Rachel, że rozmiar XL nie oznacza, że

jesteś gruba. Taki rozmiar nosi przeciętna Amerykanka. A poza tym chciałabym

zaznaczyć, że jest nas, XL-ek, które mają chłopaków, całkiem sporo.

Niekoniecznie mówię o sobie. Ale o wielu dziewczynach noszących mój

rozmiar, a nawet większe.

Chociaż Rachel i ja mamy odmienne priorytety - ona chce chłopaka, ja się

zadowolę na razie zwykłym licencjatem - i wydaje się, że nie możemy dojść do

porozumienia, co dokładnie oznacza słowo „posiłek” - dla niej sałata bez sosu, dla

mnie falafel z podwójnym tahini, pitta z hummusem na przystawkę, a na deser może

jakiś lodowy sandwich - jakoś się jednak, mimo wszystko, dogadujemy. W każdym

razie Rachel zrozumiała spojrzenie, jakie jej rzuciłam w związku z panią Allington.

- Pani Allington - mówi teraz - zabierzemy panią do domu, dobrze? Wezmę

panią na górę. Zgadza się pani, pani Allington?

Pani Allington kiwa słabo głową, zapominając o swoim zainteresowaniu

zwrotem w mojej karierze. Rachel bierze żonę rektora pod ramię, a Pete, który kręcił

się w pobliżu, odsuwa na bok grupę strażaków, żeby zrobić Rachel i pani A. przejście

do windy, którą uruchomili specjalnie dla niej. Kiedy drzwi się otwierają, nie mogę

się powstrzymać przed obrzuceniem wnętrza windy nerwowym spojrzeniem. A jeśli

w środku jest krew? Wiem, słyszałam, że dziewczynę znaleziono na dnie szybu, ale

jeśli jakieś jej szczątki zostały jeszcze w windzie?

Jednak nie widzę ani śladu krwi. Winda wygląda tak samo jak zawsze,

imitacja mahoniu z mosiężnymi okuciami, na której setki studentów pierwszych

roczników wyskrobały swoje inicjały albo rozmaite przekleństwa krawędziami kluczy

do pokojów.

Rachel wprowadza do środka panią Allington, która mówi bardzo cicho:

- Ptaki.

Patrzymy, jak drzwi windy zamykają się za nimi.

- Boże - odzywa się Magda - mam nadzieję, że nie zwymiotuje znów tam w

środku.

- Oby nie - zgadzam się z nią. To by zdecydowanie uprzykrzyło przejażdżkę

obu pań na dwudzieste piętro.

Magda otrząsa się, jakby pomyślała o czymś nieprzyjemnym - pewnie o wy-

miotach pani Allington - i rozgląda się wkoło.

- Tak tu cicho - mówi, obejmując się ramionami. - Nie było tu tak cicho ani

razu, odkąd się wprowadziły wszystkie moje małe gwiazdeczki.

Ma rację. Jak na budynek, w którym mieszka tak wielu młodych ludzi -

siedmiuset studentów, których większość jeszcze nie ma dwudziestu lat-w holu

panuje teraz dziwna cisza. Nikt nie narzeka, ile to trzeba czekać, żeby praktykanci

posortowali pocztą (Około siedmiu godzin. Słyszałam, że Justine potrafiła ich zmusić,

żeby zrobili to w czasie poniżej dwóch godzin. Czasami się zastanawiam, czy Justine

przypadkiem nie zawarła tajnego paktu z diabłem), nikt się nie skarży na zepsute

maszyny do rozmieniania pieniędzy w sali gier, nikt nie jeździ na rolkach po

marmurowej posadzce, nikt nie wykłóca się z Pete'em o zasady wprowadzania gości

do akademika.

Nie dlatego, że nikogo tu niema. W holu aż się roi. Policja, straż pożarna,

uczelniani urzędnicy, strażnicy ochrony w jasnobłękitnych uniformach i garstka

studentów - nasi praktykanci administracyjni - kręcą się po marmurowo-mahoniowym

holu z ponurymi minami...

...ale w ciszy. W całkowitej ciszy.

- Pete - odzywam się, podchodząc do strażnika przy stanowisku ochrony. -

Czy ty wiesz, kto to był?

Strażnicy ochrony wiedzą o wszystkim, co się dzieje w budynku. Nie mogą

tego uniknąć. Wszystko mają przed oczami, na ekranach monitorów, począwszy od

studentów, którzy palą na klatkach schodowych, przez dziekanów dłubiących w nosie

w windach, po bibliotekarki uprawiające seks w boksach w czytelni...

Smaczne kąski.

- Oczywiście. - Pete, jak zwykle, jednym okiem zerka na hol, a drugim na

liczne monitory, z których każdy pokazuje inny fragment akademika (to znaczy domu

studenckiego), począwszy od wejścia, przez apartament Allingtonów na ostatnim

piętrze, aż do pralni w suterenie.

- No i? - Magda ma zatroskaną minę. - Kto to był?

Pete ostrożnie zerka na stanowisko recepcji po przeciwnej stronie holu, żeby

się upewnić, że praktykanci-studenci nie podsłuchują, a potem mówi:

- Kellog. Elizabeth. Z pierwszego roku.

Czuję przypływ ulgi. Nigdy o niej nie słyszałam.

A potem sama siebie gromię za taką reakcję. To przecież nadal martwa

osiemnastolatka, nieważne, czy należała do moich współpracowników, czy nie!

- Jak to się stało? - pytam. Pete spogląda na mnie ironicznie.

- A jak sądzisz?

- Ale... - odzywam się. Nic na to nie poradzę. Coś w tym wszystkim naprawdę

nie daje mi spokoju. - Dziewczyny tego nie robią. Nie surfują na windach.

- Ta surfowała. - Pete wzrusza ramionami.

- Dlaczego miałaby robić coś takiego? - chce wiedzieć Magda. - Coś tak

głupiego? Czy ona ćpała?

- Skąd mam wiedzieć? - Pete wydaje się rozdrażniony gradem naszych pytań,

ale ja wiem, że to tylko dlatego, że jest zaniepokojony w tym samym stopniu co my.

Dziwne, bo można by pomyśleć, że on już wszystko widział: pracuje na uczelni od

dwudziestu lat. Przedtem był funkcjonariuszem Nowojorskiego Departamentu Policji,

ale uraz kolana zmusił go do zmiany zajęcia na lżejsze. Jak ja, przyjął tę pracę ze

względu na pakiet socjalny (jest wdowcem i wychowuje czworo dzieci, które mają tu

zapewnione świetne, i darmowe, studia. Jego najstarsza córka, Nancy, chce zostać

pediatrą).

Pete, mimo wieku i doświadczenia, oblewa się buraczkowym rumieńcem za

każdym razem, kiedy jakiś student, oburzony zakazem wnoszenia do budynku

supernowoczesnych lamp halogenowych (zagrożenie pożarowe), określa go jako

„gruboszyjcę”. A to nie fair, bo Pete jest naprawdę, naprawdę świetny w swojej

robocie. Jeżeli facetom z pizzerii udaje się dostać do Fisher Hall, żeby powtykać

ulotki pod wszystkie drzwi, to tylko wtedy, kiedy Pete'a nie ma na dyżurze.

A przy tym ma wielkie serce. Kiedy dzieciaki przynoszą ze swoich pokojów

pułapki klejowe ze złapanymi w nie żywymi myszami, dzierżąc je z niesmakiem w

wyciągniętych rękach, Pete nieraz zabiera te pułapki do parku i zwilża olejem, żeby

odkleić małe łapki i powypuszczać myszy na wolność.

- Koroner na pewno przeprowadzi testy na obecność alkoholu i narkotyków -

stara się mówić nonszalanckim tonem i wcale mu się to nie udaje. -Kiedy wreszcie

raczy się tu zjawić.

Jestem przerażona.

- To znaczy, że ona... Jeszcze tam leży? To znaczy jej... ciało? Pete kiwa

głową.

- Na dole. Na dnie szybu windy. To tam ją znaleźli.

- Kto ją tam znalazł? - pytam.

- Strażacy - odpowiada Pete. - Kiedy ktoś zgłosił, że ją tam zobaczył.

- Widział, jak spadała?

- Nie. Zobaczył, że tam leży. Ktoś spojrzał w szczelinę, no wiesz, między

podłogą holu a wagonikiem windy, i ją zobaczył.

Jestem wstrząśnięta.

- Chcesz powiedzieć, że to nie zostało zgłoszone zaraz po? Przez ludzi, którzy

z nią tam byli?

- Jakich ludzi? - dziwi się Pete.

- Ludzi, z którymi uprawiała surfing na windach - wyjaśniam. - Musiała być z

kimś. Nikt nie uprawia tej głupiej zabawy w pojedynkę. Nie zeszli na dół, żeby to

zgłosić?

- Nikt mi o niczym takim nie powiedział - mówi Pete - aż do dzisiejszego

ranka, kiedy jakiś dzieciak zobaczył ją przez tę szczelinę.

Jestem zbulwersowana.

- Chcesz powiedzieć, że ona mogła tam leżeć całymi godzinami? - pytam, a

głos mi się nieco załamuje.

- Nie leżała tam żywa - mówi Pete, od razu chwytając, o co mi chodzi. -Spadła

na głowę.

- Santa Maria - mówi Magda i kreśli znak krzyża. Jestem tylko nieco mniej

zbulwersowana.

- Więc... Skąd oni wiedzą, kim jest?

- Miała w kieszeni legitymację studencką- wyjaśnia Pete.

- No cóż, przynajmniej myślała perspektywicznie - mówi Magda.

- Magda! - Oburzam się, ale ona tylko wzrusza ramionami.

- To prawda. Kiedy masz zamiar brać udział w takiej durnej zabawie, przy-

najmniej miej przy sobie jakiś dokument, żeby w razie czego można było

zidentyfikować zwłoki, nie?

Ale zanim Pete lub ja możemy odpowiedzieć, Gerald, kierownik stołówki,

wypada do holu, szukając swojej zbłąkanej kasjerki.

- Magda - mówi, kiedy wreszcie ją zauważa - co ty tutaj robisz? Gliny mówią,

że lada moment znów nam pozwolą otworzyć, a ja nie mam nikogo za kasą.

- Och, zaraz tam przyjdą, kochaniutki! - woła do niego Magda. A potem,

kiedy facet jest już poza zasiągiem słuchu, dodaje: - Palant. - Jeszcze później, z

przepraszającym machnięciem paznokciami w naszym kierunku, Magda wraca na

swoje miejsce za kasą studenckiej stołówki.

- Heather.

Oglądam się i widzę, że rozpaczliwym gestem przywołuje mnie od kontuaru

recepcji któryś ze studentów-praktykantów. Recepcja stanowi centrum tego budynku.

To tu sortuje się pocztę mieszkańców, to stąd odwiedzający mogą dzwonić do

pokojów swoich przyjaciół i to tam powinno się zgłaszać wszystkie zaistniałe w

akademiku sytuacje awaryjne. Jednym z moich pierwszych zadań w nowej pracy było

wypisanie długiej listy numerów telefonicznych, z których korzystają pracownicy

recepcji w razie jakiegokolwiek nagłego wypadku (najwyraźniej Justine była zbyt

zajęta przepuszczaniem funduszy uczelni na grzejniki olejowe dla wszystkich swoich

przyjaciół, żeby zabrać się do jej spisania).

Pożar? Numer do straży pożarnej był na liście.

Gwałt? Numer do uczelnianej gorącej linii w kwestiach gwałtów był na liście.

Kradzież? Numer do Szóstego Komisariatu.

Ludzie spadający z dachu windy? Takiego numeru na liście nie mamy.

- Heather... - Tina, praktykantka, ma dzisiaj taki płaczliwy głos jak tego dnia,

kiedy spotkałam ją po raz pierwszy i powiedziałam jej, że nie może przełączać

dzwoniących na „oczekiwanie”, żeby dokończyć rundkę tetrisa na swoim game boyu

(Justine nigdy nie robiła z tego problemu, jak mi powiedziano). - Kiedy oni się

pozbędą ciała tej dziewczyny? Ja sfiksuję, wiedząc, że ona nadal jest tam. No, na

dole.

- Gadaliśmy z jej współlokatorką. - Brad (facet, który miał tego pecha i jest

dyżurnym studentem-praktykantem w ten weekend, co oznacza, że ani na chwilę nie

wolno mu się ruszać z budynku, bo a nuż okaże się potrzebny. .. Na przykład w razie

śmierci któregoś ze studentów) zniża głos konspiracyjnie i pochyla się w moją stronę

nad kontuarem. - Mówi, że nawet nie zdawała sobie sprawy, że Beth, ta dziewczyna,

która zginęła, wiedziała o surfowaniu. Powiedziała, że nie miała pojęcia, że Beth

zadawała się z takimi typkami. Powiedziała, że Beth była trochę taką panienką z

dobrego domu.

- No cóż... - odzywam się bez sensu. Widzę wyraźnie, że studenci oczekują

choć paru słów, którymi mogłabym ich pocieszyć. Ale co ja wiem o pocieszaniu

dzieciaków, którym zginęła koleżanka z roku? Jestem tak samo ogłupiała jak oni. -

To chyba po prostu dowodzi, że nigdy nie zna się kogoś tak dobrze, jak się wydaje,

prawda?

- Tak, ale przejażdżka na dachu windy? - Tina kręci głową. - Ona chyba

oszalała.

- Kandydatka do prozacu - zgadza się z powagą Brad, wykazując chociaż

odrobinę wrażliwości, o którą departament administracji z takim uporem apelował na

szkoleniach dla pracowników administracyjnych.

- Heather?

Obracam się i widzę asystentkę Rachel, studentkę ostatniego roku Sarah, która

zbliża się w moją stronę z grubą teczką w rękach. Jak zawsze ubrana w

najszykowniejszy strój studentki Uniwersytetu Nowojorskiego - ogrodniczki i uggsy

na futerku - łapie mnie za ramię i ściska mocno.

- O mój Boże! - mówi Sarah, nie starając się ani na jotę zniżyć głosu, więc

słychać ją doskonale na całym parterze. - W głowie się nie mieści! W biurze telefony

się urywają, trzeba je zdejmować z widełek. Rodzice wydzwaniają jak szaleni, żeby

sprawdzić, czy to nie ich dziecko. Ale Rachel mówi, że nie możemy potwierdzić

tożsamości zmarłej przed przyjazdem koronera. Mimo że wiemy, kto to jest. Rachel

kazała mi wziąć jej teczkę i mam ją przekazać doktorowi Flynnowi. Sama rzuć na to

okiem.

Sarah wymachuje grubą, wypchaną szarą teczką. Skoro Elizabeth Kellog

miała teczkę z aktami w biurze kierowniczki administracyjnej, to znaczy, że albo

narobiła sobie jakichś kłopotów, albo w jakimś momencie roku akademickiego

chorowała...

...a to dziwne, bo Elizabeth była studentką pierwszego roku, a rok akademicki

dopiero się zaczął.

- Popatrzcie tylko... - Sarah ma wielką ochotę podzielić się całą swoją wiedzą

ze mną, Bradem i Tiną. Tamci dwoje wysłuchują jej rewelacji, szeroko otwierając

oczy. Pete przy swoim biurku ochrony zachowuje się, jakby z uwagą śledził obraz na

monitorach. Ale wiem, że on też słucha. - Jej matka zadzwoniła kiedyś do Rachel,

strasznie wytrącona z równowagi, bo pozwalamy mieszkańcom przyjmować

wszystkich gości, a ona nie chciała, żeby Elizabeth mogła sprowadzać do swojego

pokoju chłopaków. Najwyraźniej mamusia oczekiwała, że jej córcia zostanie

dziewicą aż do ślubu. Zażądała, żeby Rachel tak to załatwiła, żeby Elizabeth mogła

przyjmować u siebie tylko dziewczyny. Dziewczyna musiała mieć w domu jakieś

problemy, ale i tak.

Stanowisko asystenta kierownika - sprawowane przez studentów ostatniego

roku - polega na pomaganiu kierownikowi administracyjnemu w zarządzaniu

codziennym funkcjonowaniem domu studenckiego. Asystent otrzymuje

zakwaterowanie za darmo i zdobywa praktyczne doświadczenie w dziedzinie

administracji, co z reguły zgadza się z jego specjalizacją na studiach.

Sarah zdobywa tu w Fisher Hall znacznie więcej praktycznego doświadczenia

w zarządzaniu instytucją szkolnictwa wyższego, niż się mogła spodziewać. No

wiecie, biorąc pod uwagę tę martwą dziewczynę i tak dalej...

- Najwyraźniej mamy tu intensywną rywalizację na linii między matką a

córką- informuje nas Sarah. - Widać przecież, że pani Kellog jest zazdrosna, bo jej

uroda już przemija, a tymczasem jej córka...

Sarah zrobiła licencjat z socjologii. Sarah uważa, że doskwiera mi niskie

poczucie własnej wartości. Powiedziała mi to tego samego dnia, kiedy się

poznałyśmy, na mającej miejsce dwa tygodnie temu odprawie, kiedy to podeszła do

mnie uścisnąć mi rękę, a potem zawołała: „O mój Boże, to ty jesteś ta Heather

Wells?!”

A kiedy przyznałam, że owszem, a potem powiedziałam jej - bo zapytała

dlaczego, u licha, pracuję w domu studenckim (w przeciwieństwie do mnie Sarah

nigdy się nie myli i nie nazywa go akademikiem) - że mam nadzieję zrobić w

przyszłości licencjat, stwierdziła: „Tobie niepotrzebne są studia. Tobie potrzebne jest

przepracowanie poczucia odrzucenia i niższości, z jakimi musisz się borykać po tym,

jak zrezygnowała z ciebie własna wytwórnia i obrabowała cię własna matka”.

Co jest w sumie nieco zabawne, bo ja czuję, że przede wszystkim powinnam

popracować nad swoim uczuciem niechęci do Sarah.

Na szczęście doktor Flynn, psycholog zatrudniany przez administrację aka-

demika, podbiega do nas pędem dokładnie w tej samej chwili, a aktówka aż mu pęka

od nadmiaru papierów.

- Czy to akta zmarłej? - pyta ostro zamiast powitania. - Chciałbym je

przejrzeć, zanim porozmawiam z jej współlokatorką i zadzwonię do rodziców.

Sarah przekazuje mu teczkę. Kiedy doktor Flynn przegląda jej zawartość,

nagle marszczy nos, a potem pyta:

- Co to za zapach...?

- Hm... - odpowiadam. - Pani Allington, tego. No cóż, ona...

- Puściła pawia - mówi Brad. - Do tej doniczki za panem.

- Znów to samo - wzdycha doktor Flynn. Jego komórka dzwoni, więc sięgając

do kieszeni, dodaje:-Przepraszam.

W tej samej chwili rozdzwania się telefon na kontuarze recepcji. Wszyscy na

niego spoglądają. Kiedy nikt się nie kwapi, żeby odebrać, sięgam po słuchawkę.

- Fisher Hall - mówię.

Nie rozpoznają głosu, który odzywa się po drugiej stronie.

- Tak... Czy to akademik przy Washington Square West?

- Owszem, to dom studencki - odpowiadam, przypominając sobie, chociaż raz,

moje własne przeszkolenie.

- Chciałbym z kimś porozmawiać na temat tragedii, która zdarzyła się dzisiaj

rano w akademiku - mówi nieznajomy głos.

Tragedii? Natychmiast nabieram podejrzeń.

- Czy jest pan reporterem? - pytam. Na tym etapie mojego życia jestem w

stanie wywęszyć ich z odległości kilometra.

- No cóż, owszem, piszę dla „Post”...

- W takim razie będzie się pan musiał skontaktować z działem prasowym.

Tutaj nikt nie ma żadnych komentarzy. Żegnam pana. - Z trzaskiem odkładam

słuchawkę.

Brad i Tina gapią się na mnie.

- No, no - mówi Brad. - Ostra jesteś.

Sarah podsuwa okulary na nosie, bo zaczęły jej zjeżdżać.

- Nic w tym dziwnego - mówi. - Biorąc pod uwagę, przez co musiała przejść...

Paparazzi raczej nie byli zbyt mili, prawda Heather? Zwłaszcza wtedy, kiedy wróciłaś

do domu i zastałaś Jordana Cartwrighta, któremu robiła fellatio ta... jak jej tam? Aha,

Tania Tracę.

- No proszę - mówię, spoglądając na Sarah z niekłamanym podziwem. -Sarah,

ty faktycznie masz fotograficzną pamięć, prawda?

Sarah uśmiecha się skromnie, a Tinie opada szczęka.

- Heather, ty chodziłaś z Jordanem Cartwrightem?! - woła.

- Przyłapałaś go, jak Tania Tracę robiła mu laskę? - Brad ma minę tak

uszczęśliwioną, jakby właśnie spadł mu na kolana studolarowy banknot.

- Hm... - mówię. W sumie nie mam większego wyboru. I tak mogą to sobie

sprawdzić w Google. - Tak. To było dawno temu.

A potem przepraszam ich i idę poszukać jakiegoś napoju gazowanego, mając

nadzieję, że połączone działanie kofeiny i sztucznych substancji słodzących sprawi,

że przestanę mieć ochotę powiększyć statystyką zgonów w populacji akademika.

4

Nic nie mów

Błagam cię

To sekret i jeśli go

Nie zdradzisz

Wynagrodzę ci

Milczeniem

Nic nie mów

Nikt nie wie że zajrzałeś

W moją duszę

Milczeniem...

Milczenie

Wykonanie: Heather Wells

Słowa/muzyka: Valdez/Caputo

Z albumu: Słodki miód

Cartwright Records

Najbliższy automat z colą stoi w kąciku telewizyjnym, gdzie zebrali się

wszyscy ludzie z uczelni odpowiedzialni za zarządzanie w sytuacjach kryzysowych.

Nie chcę ryzykować i prosić Magdy o darmowy napój w stołówce, skoro już i tak

naraziła się swojemu szefowi.

Rozpoznaję tylko niektórych pracowników administracji siedzących w kąciku

telewizyjnym, a ich też znam tylko z krótkiej rozmowy, jaką ze mną przeprowadzali,

kiedy ubiegałam się o tę pracę. Jeden z nich, doktor Jessup, dyrektor nadzorujący

kierownictwo naszego obiektu, zauważa mnie i podchodzi. Wygląda zupełnie inaczej

w weekendowym stroju, czyli koszuli firmy Izod i dockersach, niż w swoim zwykłym

grafitowoszarym garniturze.

- Heather - mówi głębokim głosem, dość szorstko. - Jak leci?

- Nieźle - odpowiadam. Już Wrzuciłam dolara do automatu, więc za późno,

żeby uciec (chociaż chciałabym, bo wszyscy w tym kąciku gapią się na mnie, jakby

chcieli powiedzieć: „A co to za dziewczyna? Czy ja jej skądś nie znam? I co ona tutaj

robi?”)

Zamiast uciec, czekam na napój. Odgłos puszki uderzającej o metalowy wylot

na dole automatu rozlega się głośnym echem w kąciku telewizyjnym, gdzie rozmowy

toczą się przyciszonym tonem z szacunku dla zmarłej i jej pogrążonej w żałobie

rodziny i gdzie telewizor, w normalnych warunkach przez dwadzieścia cztery

godziny na dobę nastawiony na cały regulator na MTV2, teraz został wyłączony.

Wyjmuję puszkę z automatu i trzymam ją w dłoniach; boję się otworzyć, żeby

nie zwrócić na siebie większej uwagi kolejnym hałasem.

- I jak twoim zdaniem radzą sobie te nasze dzieciaki? - pyta doktor Jessup. -

Tak ogólnie?

- Dopiero przyszłam - odpowiadam. - Ale wszyscy są chyba mocno wytrąceni

z równowagi. Co, wie pan, jest raczej zrozumiałe, skoro na dnie szybu windy leży

martwa dziewczyna.

Doktor Jessup szerzej otwiera oczy i pokazuje mi gestem, żebym ściszyła

głos, chociaż mówiłam prawie szeptem. Rozglądam się wkoło i dociera do mnie, że w

kąciku telewizyjnym siedzi sporo grubych ryb z naszej uczelni. Doktorowi Jessupowi

niezwykle Zależy na tym, żeby podległy mu departament postrzegano jako

opiekuńczy i nastawiony na studenta. Doktor Jessup chlubi się tym, że potrafi

nawiązać kontakt z młodszym pokoleniem. Zrozumiałam to już w czasie naszej

pierwszej rozmowy, kiedy zmrużył te swoje szare oczy i zadał nieuniknione pytanie -

to, które sprawia, że mam ochotę rzucać różnymi rzeczami, ale którego chyba nijak

nie mogę uniknąć: „Czy my się skądś nie znamy?”

Wszystkim się wydaje, że gdzieś mnie już kiedyś widzieli. Tylko nie bardzo

umieją przypomnieć sobie gdzie. Często mnie pytają: „Czy ty czasem nie byłaś

partnerką mojego brata na balu maturalnym?” Albo: „Czy my nie chodziłyśmy na te

same zajęcia na studiach?”

Co jest tym dziwniejsze, że nigdy w życiu nie byłam na żadnym balu matu-

ralnym, o wyższych studiach nawet nie wspominając.

- Kiedyś byłam piosenkarką - odpowiedziałam doktorowi Jessupowi w czasie

tamtej rozmowy o pracę. - Piosenkarką, hm. Popową. Kiedy byłam, no wie pan,

nastolatką.

- Ach, tak - odparł doktor Jessup. - Słodki miód. Tak myślałem, ale nie byłem

pewien. Mogę zadać pani pewne pytanie?

Zakręciłam się nerwowo na krześle, wiedząc, co zaraz nastąpi.

- Jasne.

- Dlaczego stara się pani o pracę w domu studenckim? Odchrząknęłam.

Chciałabym, żeby VH1 zrobiło o mnie program w ramach cyklu Behind the

Musie. Bo wtedy nie musiałabym wyjaśniać tego ludziom.

Ale niestety nie jestem materiałem do Behind the Musie. Na to nigdy nie

byłam wystarczająco sławna. Nigdy nie mogłam się równać z taką Britney czy

Christiną. Można by mnie porównać najwyżej do Avril. Byłam po prostu nastolatką

obdarzoną zdrowymi płucami, która znalazła się we właściwym miejscu we

właściwym czasie.

Wydawało się, że doktor Jessup to zrozumiał. A przynajmniej taktownie

zmienił temat, kiedy wspomniałam o tym, jak moja mama zwiała z kraju razem z

moim menedżerem (och, tak, i moimi wszystkimi oszczędnościami), moja wytwórnia

mnie rzuciła, a potem porzucił mnie też mój chłopak, w tej właśnie kolejności. Kiedy

zaoferowano mi stanowisko zastępczyni kierowniczki administracyjnej Fisher Hall, z

roczną pensją początkową równającą się temu, co kiedyś zwykle zarabiałam w

tydzień w czasie trasy koncertowej, przyjęłam ją bez wahania. Nie widziałam siebie

w roli kelnerki (dla dziewczyny, która nawet głowy nie lubi myć na stojąco, mogłoby

to być prawdziwą męczarnią), a zdobycie uniwersyteckiego wykształcenia uznałam

za niezły pomysł. Muszę zaczekać, aż skończy się mój sześciomiesięczny okres

próbny - zostały jeszcze tylko trzy miesiące - ale potem będę się mogła zapisać na

dowolną liczbę kursów.

Na początek zapiszę się na wstęp do psychologii, żeby się przekonać, czy

naprawdę jestem tak bardzo zaburzona i neurotyczna, jak najwyraźniej sądzą Rachel i

Sarah.

Teraz doktor Jessup dopytuje się o zdrowie psychiczne Rachel.

- Jak ona się trzyma? - chce wiedzieć.

- Chyba dobrze - odpowiadam.

- Powinnaś kupić jej kwiaty - mówi doktor Jessup. - Żeby jej jakoś poprawić

nastrój. Albo może czekoladki.

- Och, to dobry pomysł - mówię, chociaż nie mam bladego pojęcia, co ten

facet wygaduje. Dlaczego miałabym kupować Rachel kwiaty albo czekoladki? Czy

śmierć Elizabeth Kellog wstrząsnęła nią w większym stopniu niż takim Juliem,

szefem działu technicznego, który jest pewnie właśnie tą osobą, która później

powyciera krew Elizabeth z posadzki szybu windy? Czy ktokolwiek kupi czekoladki

Juliowi?

Może powinnam po prostu kupić kwiaty im obojgu.

- Rachel jeszcze nie przywykła do tego miasta - mówi doktor Jessup, pewnie

w ramach wyjaśnienia. - Na pewno to nią trochę wstrząśnie. Nie jest jeszcze

zblazowanym nowojorczykiem, w przeciwieństwie do niektórych z nas. Prawda,

Wells? - Mruga okiem.

- Prawda - mówię, chociaż nadal nie mam pojęcia, o co mu chodzi. Czy

bombonierka Whitman wystarczy, czy też powinnam pójść aż do Dean & Deluca i

kupić cały stos tych ich ptifurków? Co by mi nawet odpowiadało, bo wtedy

mogłabym kupić dla siebie trochę skórek pomarańczowych w czekoladzie.

Tyle że... Rachel nie je słodyczy. Nie wchodzą w skład diety Zone. Może

powinnam kupić jej jakieś orzechy?

Ale nasza rozmowa kończy się raptownie, kiedy wielkimi krokami do kącika

wchodzi rektor Allington.

Powiem wam prawdę. Nigdy nie udaje mi się od razu poznać rektora

Allingtona, chociaż od lipca, kiedy zaczęłam pracować w Fisher Hall, we wszystkie

powszednie dni widzę go, kiedy wysiada z windy.

A nigdy nie udaje mi się poznać rektora Allingtona, dlatego że rektor Al-

lington nie ma zwyczaju ubierać się jak rektor uniwersytetu. Najchętniej wkłada białe

spodnie (które nosi jeszcze długo po święcie pracy wypadającym w pierwszy

poniedziałek września, wbrew zaleceniom Miss Dobre Maniery), złoty T-shirt

Uniwersytetu Nowojorskiego (a w naprawdę duszne dni podkoszulek bez rękawów),

adidasy i w razie niepogody złoto-białą kurtkę reprezentacji uczelni. Według innego

artykułu, który znalazłam w papierach Justine, rektor ma nadzieję, że ubierając się jak

student, wyda się młodzieży bardziej przystępny.

Ale ja nigdy nie widziałam studenta Uniwersytetu Nowojorskiego ubranego w

uczelniane barwy. Oni wszyscy noszą się na czarno, żeby się wtopić w tłum reszty

nowojorczyków.

Dzisiaj rektor Allington zdecydował się na T-shirt, a nie na koszulkę bez

rękawów, mimo że temperatura na zewnątrz przekracza dwadzieścia stopni. No cóż,

może musiał wziąć udział w posiedzeniu Rady Zarządu i chciał się wystroić, żeby

zrobić na nich dobre wrażenie.

Wszyscy pozostali członkowie dyrekcji natychmiast się do niego rzucają, żeby

sprawdzić, czy rektor wie, jak kluczową rolę każdy z nich odgrywa w rozwiązaniu

kryzysu, który poniedziałkowa gazeta studencka określi niewątpliwie jako tragedią, i

dopiero wtedy mówię sobie coś w rodzaju: „Aha. To nasz rektor”.

Ignorując wszystkich pozostałych, rektor Allington patrzy prosto na doktora

Jessupa i mówi:

- Powinieneś coś z tym zrobić, Stan. Niedobrze jest. Bardzo niedobrze. Doktor

Jessup wygląda, jakby żałował, że to nie on leży tam, w szybie windy. I w sumie

wcale mu się nie dziwię.

- Phil... - odzywa się do rektora. - Tak już bywa. W podobnie dużej spo-

łeczności muszą się zdarzać jakieś wypadki. W samym zeszłym roku mieliśmy trzy, a

w poprzednim zdarzyły się dwa.

- Nie w moim budynku - mówi rektor Allington. Nie mogę powstrzymać

myśli, że mówi prawie jak Harrison Ford w Air Force One („Wynoś się z mojego

samolotu”).

Ale brzmi o wiele bardziej jak Pauly Shpre w Eko-Jajach.

Wydaje mi się, że to odpowiednia chwila, żeby wrócić do mojego biura.

Zastaję tam Sarah, którą siedzi przy moim biurku i rozmawia przez telefon. Nikogo

innego w pobliżu nie ma, ale i tak w gabinecie wyczuwa się pełne dezaprobaty

napięcie. Wydaje się, że emanuje ono od Sarah, która z trzaskiem ciska słuchawkę

telefonu na widełki i obrzuca mnie gniewnym spojrzeniem.

- Rachel mówi, że mamy odwołać dyskotekę, która miała się odbyć dziś

wieczorem.

Patrzy na mnie spode łba.

- I co? - Mnie się wydaje, że to rozsądne zarządzenie. - Odwołaj ją.

- Ty nie rozumiesz. Zorganizowaliśmy prawdziwą kapelę. Stracimy na tym co

najmniej tysiąc pięćset dolarów.

Spoglądam na nią ze zdziwieniem.

- Sarah - mówię - tamta dziewczyna zginęła. Nie żyje.

- I odwołując imprezę ze względu na jej samolubny wyczyn - mówi Sarah -

doprowadzimy tylko do tego, że jej śmierć zostanie wyidealizowana przez naszych

studentów. - A potem na chwilę przestaje się popisywać swoją wiedzą słuchacza

studiów magisterskich i dodaje: - Chyba uda nam się odrobić stracone zyski na

sprzedaży T-shirtów. Ale i tak nie rozumiem, mamy odwoływać dyskotekę tylko

dlatego, że jakaś wariatka zeskoczyła z dachu windy?

A ludzie mówią, że show-biznes jest brutalny. Najwyraźniej nigdy nie pra-

cowali w akademiku.

Przepraszam. Chciałam powiedzieć, w domu studenckim.

5

Ponieważ to Nowy Jork, w którym codziennie zdarza się tyle zgonów z nie-

naturalnych przyczyn, biuro koronera przysyła kogoś do oględzin zwłok Elizabeth

dopiero po czterech godzinach.

Koroner przyjeżdża o wpół do czwartej i za dwadzieścia pięć czwarta stwier-

dza zgon Elizabeth Kellog. Za przyczynę śmierci, która będzie jeszcze weryfikowana

w trakcie śledztwa i sekcji zwłok, uznano ciężkie obrażenia: złamanie kręgosłupa

szyjnego, lędźwiowego miednicy oraz liczne złamania kości czaszki i kończyn.

Możecie mnie nazwać marzycielką, ale nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek z

naszych studentów zdołał wyidealizować tę śmierć, kiedy się o tym dowie.

Go gorsza, koroner mówi, że jego zdaniem Elizabeth nie żyje już od ponad

dwunastu godzin. Co oznaczą że leży na dnie tego szybu windy od wczorajszej nocy.

No dobra, on twierdzi, że zginęła w momencie uderzenia o betonową po-

sadzkę, więc śmierć nastąpiła natychmiast. To nie tak, że ona tam leżała żywa przez

całą noc.

Ale mimo wszystko.

Nie da się ukryć ani furgonetki koronera, ani ciała, które na koniec zostaje

wyniesione z budynku. O czwartej wszyscy studenci mieszkający w Fisher Hall już

wiedzą, że ktoś zginął. A kiedy windy znów zostają włączone, a im nareszcie pozwala

się z nich skorzystać i wrócić do pokojów, dowiadują się też, jak zginęła ta

dziewczyna. W końcu to studenci uniwersytetu, oni nie są głupi. Potrafią dodać dwa

do dwóch i stwierdzić, że razem wychodzi cztery.

Ale nie jestem w stanie przejmować się nadmiernie tym, jak siedmiuset

mieszkańców Fisher Hall poradzi sobie z wiadomością o śmierci Elizabeth. Bo za

bardzo jestem zajęta zastanawianiem się, jak rodzice Elizabeth zareagują na

wiadomość o jej śmierci.

A to dlatego, że doktor Jessup podjął decyzję - decyzję popartą przez doktora

Flynna - że ze względu na wcześniejsze kontakty Rachel z panią Kellog w sprawie

zasad przyjmowania gości w akademiku, to ona powinna być osobą, która zadzwoni

do rodziców zmarłej dziewczyny.

- Szok będzie mniejszy - zapewnia wszystkich doktor Flynn - kiedy Kellogom

przekaże tę informację jakiś znajomy głos.

Kiedy decyzja raz już zapada, Sarah zostaje bez ceremonii wyproszona z

gabinetu, ale mnie doktor Jessup prosi, żebym została.

- To pomoże Rachel - mówi.

Najwyraźniej nie widział Rachel w akcji. Ja widziałam. Parę dni temu sklęła

pracowników stołówki za to, że przypadkowo umieścili w dyspenserze pełnotłusty

dressing farmerski zamiast odtłuszczonego. Rachel raczej nie jest osobą, która

potrzebuje oparcia.

Ale kim ja jestem, żeby zabierać głos w tej sprawie?

Cała scena jest niesłychanie smutna i kiedy Rachel wreszcie odkłada słu-

chawkę, mam już objawy nadchodzącej migreny i dolegliwości żołądkowych.

Oczywiście, winne może być tych jedenaście jolly ranchers i torebka fritos,

które zjadłam zamiast lunchu. Ale nigdy nic nie wiadomo.

Te symptomy jeszcze mi pogłębia doktor Jessup. Rozgoryczony uwagami

rektora Allingtona, zapomniał o rozsądku i nowojorskich przepisach ochrony zdrowia

i energicznie pali, przysiadłszy na skraju biurka Rachel. Nikt nie zaproponował, że

otworzy okno. To dlatego, że nasze biuro mieści się na parterze i za każdym razem,

kiedy otwieramy okna, jakiś dowcipniś podchodzi do nich i wrzeszczy w głąb

naszego biura: „Mogę powiększyć zestaw o frytki?”

I to dokładnie wtedy przychodzi mi do głowy, że skoro Rachel skończyła już

rozmawiać przez telefon, to moje wsparcie nie jest jej już chyba potrzebne. W niczym

więcej tu nie pomogę.

Więc podnoszę się i mówię:

- Idę teraz do domu.

Wszyscy na mnie spoglądają. Na szczęście rektor Allington już dawno

wyszedł, bo on i jego żona mają letni dom w Hamptons i wymykają się tam przy

każdej możliwej okazji.

Tyle że dzisiaj pani Allington nie chciała wychodzić od frontu - żeby nie

mijać zaparkowanej tam furgonetki koronera stojącej za wozem straży pożarnej.

Musiałam wyłączyć alarm, żeby mogła skorzystać z wyjścia awaryjnego na tyłach

stołówki, tego samego, przez które ochrona wpuszcza co ważniejszych gości

Allingtonów - na przykład Schwarzeneggerów - kiedy rektor urządza przyjęcie.

Niektórych gości lepiej nie narażać na zaczepki studentów.

Jedyny syn Allingtonów, Christopher - bardzo przystojny facet pod trzy-

dziestkę, nosi garnitury od Brook Brothers, mieszka w akademiku dla słuchaczy

studiów podyplomowych i uczęszcza na wydział prawa naszej uczelni - siedział za

kierownicą ich ciemnozielonego mercedesa, kiedy wreszcie wyszli z budynku. Rektor

Allington troskliwie usadził żonę na tylnym siedzeniu, włożył torby podróżne do

bagażnika, a potem wskoczył na przednie siedzenie obok syna.

Christopher Allington odjechał tak szybko, że ludzie bawiący się na ulicznym

festynie (Ach, tak. Festyn uliczny trwał nadal, niezależnie od wozu straży pożarnej i

furgonetki koronera) w popłochu uskakiwali na chodnik.

Powiem wam coś: gdyby Allingtonowie byli moimi rodzicami, też bym

rozjeżdżała ludzi na ulicy.

Doktor Flynn jako pierwszy otrząsnął się po mojej uwadze, że wychodzę.

Mówi:

- Oczywiście, Heather. Wracaj do domu. Nie potrzebujemy już Heather,

prawda, Stan?

Doktor Jessup wydycha obłok sinoszarego dymu.

- Idź do domu - mówi do mnie. - Zrób sobie drinka. Mocnego.

- Och, Heather! - woła Rachel. Zrywa się ze swojego obrotowego krzesła i, ku

mojemu zdziwieniu, pada mi w ramiona. Nigdy przedtem nie przejawiała w stosunku

do mnie takiej czułości. - Bardzo ci dziękuję, że przyszłaś. Nie wiem, co byśmy bez

ciebie zrobili. Ty zawsze zachowujesz taki spokój w obliczu kryzysu.

Nie mam pojęcia, o czym ona mówi. Ja absolutnie nic nie zrobiłam. A już

zwłaszcza nie kupiłam jej tych kwiatów, które zalecał doktor Jessup. No, może

uspokoiłam trochę praktykantów i wyperswadowałam Sarah tę dyskotekę, ale to

wszystko, naprawdę. Przecież nikomu nie uratowałam życia.

Patrzę wszędzie, byle nie na twarz Rachel. Ściskanie Rachel bardzo przy-

pomina ściskanie... no cóż, patyka. To dlatego że ona jest taka chuda. Trochę mi jej

żal. Bo kto miałby ochotę tulić patyk? Wiem, że wszyscy ci faceci, którzy się

uganiają za modelkami, lubią to. Ale czy normalna osoba będzie chciała przytulać

worek spiczastych kości? I byłoby inaczej, gdyby ona z natury była taka kanciasta.

Ale Rachel specjalnie się głodzi, żeby tak wyglądać.

To jest po prostu bez sensu.

Ku mojej uldze, Rachel puszcza mnie niemal od razu i wtedy natychmiast, już

bez słowa, wychodzę z biura, bo boję się, że jeśli się odezwę, zacznę płakać. Nie ze

względu na jej chudość, ale dlatego że to wszystko wydaje mi się takim strasznym

bezsensem. Dziewczyna nie żyje, jej rodzice są zrozpaczeni. I po co to wszystko? Dla

chwili dreszczyku podczas jazdy na dachu windy?

To jest po prostu jakiś kompletny absurd.

Ponieważ alarm przy wyjściu pożarowym nadal jest wyłączony, ja też wy-

chodzę z budynku tamtędy, zadowolona, że nie muszę mijać kontuaru recepcji. Bo

serio, mam wrażenie, że rozkleję się, jeśli ktokolwiek odezwie się do mnie chociaż

jednym słowem. Muszę przejść na piechotę całą drogę Szóstą Aleją, obchodząc

kwartał ulic, żeby nie wpaść na nikogo znajomego - ale warto. Nie jestem w nastroju

do towarzyskich pogawędek.

Niestety, kiedy docieram do wejściowych drzwi domu, okazuje się, że jednak

towarzyskie pogawędki to coś, czego nijak nie uda mi się uniknąć. Bo na schodach

rozsiadł się mój były narzeczony, Jordan Cartwright.

A ja naprawdę byłam przekonana, że mój dzień nie może się jeszcze bardziej

skiepścić.

Jordan podnosi się, kiedy mnie zauważa, i chowa komórkę, do której przed

chwilą dziamgał. Późnopopołudniowe słońce wydobywa złote refleksy w jego

jasnych włosach i nie mogę nie zauważyć, że mimo upału tej wczesnej jesieni

krawędzie zaprasowane na jego białej koszuli i (tak, mówię to z przykrością)

dobranych do kompletu białych spodniach wyglądają idealnie świeżo.

W tym białym stroju i ze złotym łańcuchem na szyi wygląda, jakby zdezer-

terował z naprawdę kiepskiego boys bandu.

Co najsmutniejsze, ten opis odpowiada faktom.

Nie widzę wyrazu jego jasnoniebieskich oczu, bo schowane są za szkłami

słonecznych okularów od Armaniego. Ale przypuszczam, że jak zwykle przepełnione

są czułą troską o moją osobę. Jordan świetnie potrafi wmawiać ludziom, że naprawdę

się o nich troszczy. To jeden z powodów, dla których jego pierwszy solowy utwór,

Baby, bądź moja zdobył podwójną platynową płytę, A teledysk całymi tygodniami

był numerem jeden na Total Request Live.

- Tu jesteś - mówi. - Próbowałem się z tobą skontaktować. Coopa chyba nie

ma w domu. Wszystko w porządku? Przyjechałem, jak tylko się dowiedziałem.

Gapię się na niego bez słowa. Co on tu robi? Zerwaliśmy ze sobą. Zapomniał

już?

A może nie. Widać, że ćwiczył na siłowni. I to intensywnie. Jego bicepsy

rysują się bardzo wyraźnie.

Może hantle mu spadły na głowę czy coś.

- Ona mieszkała w tym twoim akademiku, prawda? - ciągnie. - Ta dziew-

czyna, o której mówili w radiu? Ta, która zginęła?

To jest totalnie nie fair, że ktoś, kto wygląda tak seksownie, może być też...

No cóż, kompletnie pozbawiony normalnych ludzkich odruchów. Wyławiam klucze z

przedniej kieszeni dżinsów.

- Nie powinieneś tu przychodzić, Jordan - mówię. Ludzie się gapią, ale

głównie tylko dilerzy narkotyków. Jest ich w sąsiedztwie całkiem sporo, bo

uniwersytet, chcąc z nich oczyścić okolicę Washington Square Park ze względu na

swoich studentów (i, co ważniejsze, ich rodziców), wywiera spory nacisk na

miejscowy komisariat policji. Policja przepędza więc z parku wszystkich dilerów i

bezdomnych, a ci przenoszą się na sąsiednie ulice... Na przykład tę, przy której

mieszkam.

Oczywiście, kiedy przyjęłam propozycję brata Jordana, który zaproponował,

żebym z nim zamieszkała, nie miałam pojęcia, że okolica okaże się taka nieciekawa.

No bo, dajcie spokój, to jest w końcu Greenwich Village, która już dawno przestała

być mekką głodujących artystów, po tym jak wprowadzili się tu yuppies i podnieśli

prestiż okolicy, a czynsze skoczyły do nieba. Wydawało mi się, że są porównywalne

z Park Avenue, przy której mieszkałam z Jordanem i gdzie „tego typu ludzie”, jak ich

określa Jordan, po prostu sienie kręcą.

I ma chłopak szczęście, bo „tego typu ludzie” najwyraźniej nie mogą teraz

oderwać od niego wzroku - i to nie tylko ze względu na jego wyraźnie wy-

eksponowany złoty łańcuch.

- Hej! - woła jeden z nich. - To ty? Ty jesteś ten facet, hej?

Jordan, który przywykł do napastowania przez paparazzich, nawet nie mru-

gnie okiem.

- Heather... - mówi swoim najbardziej kojącym tonem, tym, którego używał w

swoim duecie z Jessicą Simpson w czasie trasy koncertowej Get Funky minionego

lata. - Daj spokój. Bądź rozsądna. Sercowe sprawy nam się nie ułożyły, ale to jeszcze

nie powód, żebyśmy nie mogli się przyjaźnić. Tyle razem przeszliśmy. Przecież w

sumie razem dorastaliśmy.

W zasadzie to nawet prawda. Poznałam Jordana w czasach, kiedy po raz

pierwszy podpisałam kontrakt z wytwórnią jego ojca, Cartwright Records.

Skończyłam wtedy piętnaście lat i łatwo poddawałam się wpływom, a Jordan miał

raptem osiemnaście. Zwyczajnie mu wierzyłam, kiedy twierdził, że tak samo jak ja

nie cierpi piosenek, które mu wciska wytwórnia. Wierzyłam mu, kiedy mówił, że on

też, jak ja, przestanie je śpiewać i zacznie wykonywać własne utwory. Wierzyłam mu

do momentu, kiedy powiedziałam wytwórni, że albo moje piosenki, albo żadne

piosenki, a wytwórnia ze mnie zrezygnowała... Tymczasem Jordan, zamiast

powiedzieć wytwórni (znanej również jako jego tata) to samo co ja, powiedział do

mnie: „Heather, chyba musimy poważnie porozmawiać”.

Rozglądam się, żeby sprawdzić, czy nie odstawia teraz tego przedstawienia

dla ukrytej kamery. Totalnie nie zdziwiłabym się, gdyby wziął udział w jakimś reality

show. To tego typu człowiek, który nie miałby nic przeciwko oglądaniu własnego

życia transmitowanego w ogólnokrajowej sieci telewizyjnej.

I to wtedy zauważam srebrny kabriolet bmw zaparkowany przy hydrancie

przed naszym domem z elewacją z piaskowca.

- A to coś nowego - mówię. - Od taty? Nagroda za Tanie Tracę?

- Przestań, Heather - mówi Jordan. - Tłumaczyłem ci. Ta sprawa z Tanią. .. To

nie tak jak myślisz.

- Jasne - odpowiadam z uśmiechem. - Przypuszczam, że się po prostu potknęła

i dlatego wylądowała z głową w twoim kroczu.

Wtedy Jordan robi coś, co mnie zaskakuje. Ściąga okulary i patrzy na mnie

bardzo intensywnym wzrokiem. Przypomina mi się, jak go spotkałam po raz pierwszy

- w Mail of America. Wytwórnia - to znaczy tata Jordana - zorganizowała nam, jego

boys bandowi Easy Street i mnie, wspólną trasę koncertową, starając się przyciągnąć

maksymalną liczbę jedenasto- i dwunastolatków (oraz ich rodziców, oraz portfeli ich

rodziców).

Jordan rzucił mi wtedy takie samo intensywne spojrzenie. Jego: „Kotku, masz

najbardziej niebieskie oczy na świecie” zupełnie nie zabrzmiało wtedy jak typowa

podrywka.

Ale co ja mogłam wiedzieć? Wyciągnięto mnie ze szkoły średniej, kiedy

byłam jeszcze w pierwszej klasie, i od tamtej pory stale byłam w trasie, pod ciągłą

opieką dorosłych, a kontakt z facetami w moim wieku miałam tylko wtedy, kiedy

podchodzili do mnie poprosić o autograf. Skąd miałam wiedzieć, że „Kotku, masz

najbardziej niebieskie oczy na świecie” to zwykła podrywka?

Zdałam sobie z tego sprawą dopiero wiele lat później, kiedy „Kotku, masz

najbardziej niebieskie oczy na świecie” pojawiło się jako fragment piosenki z

pierwszego solowego albumu Jordana. Okazuje się, że miał sporo praktyki w

posługiwaniu się tym tekstem. I robił to z przekonującą szczerością.

Na mnie z pewnością podziałało.

- Heather... - mówi teraz Jordan, a promienie słońca, przefiltrowane przez

korony drzew i apartamentowce po zachodniej stronie ulicy, igrają na gładkich

płaszczyznach jego przystojnej, nadal nieco chłopięcej twarzy. - Coś nas łączyło,

ciebie i mnie. Jesteś pewna, że chcesz o tym wszystkim zapomnieć? Och, ja wiem, że

nie jestem tutaj zupełnie bez winy. Ta sprawa z Tanią... No cóż, wiem, jak to musiało

dla ciebie wyglądać.

Patrzą na niego z niedowierzaniem.

- Chodzi ci o to, że robiła ci laską? Bo tak to wyglądało dla mnie. Jordan się

krzywi, jakbym go uderzyła.

- Widzisz? - Zaplata ramiona na piersi. - Widzisz, dokładnie o tym mówią.

Kiedy się poznaliśmy, Heather, nigdy nie rzucałaś takich chamskich tekstów.

Zmieniłaś się. Nie widzisz tego? To część problemu. Nie jesteś tą samą dziewczyną,

którą kiedyś poznałem...

Stwierdzam, że jeśli opuści wzrok na linię mojej talii, gdzie najbardziej

zmieniłam się od czasów sprzed dziesięciu lat, walnę go z byka. Ale nie zrobił tego.

- Stałaś się taka... Sam nie wiem, Heather. Twarda to chyba dobre słowo -

ciągnie. -I po tym przez co przeszłaś w związku ze swoją mamą i swoim

menedżerem, kto mógłby cię winić? Ale, Heather, nie wszyscy na tym świecie chcą

cię ograbić ze wszystkich pieniędzy i zwiać z nimi do Argentyny, jak oni. Musisz mi

uwierzyć, kiedy mówię, że nigdy nie chciałem cię zranić. Po prostu, nasze drogi się

rozeszły, moja i twoja. Pragniemy innych rzeczy. Ty chcesz śpiewać własne piosenki

i najwyraźniej nie obchodzi cię, że to może przy okazji zniszczyć twoją karierą: to, co

z niej jeszcze zostało. A ja... No cóż, ja chcę...

- Hej! - wrzeszczy diler narkotyków. - Ty jesteś Jordan Cartwright! W głowie

mi się nie mieści to wszystko. Najpierw Elizabeth, a teraz to.

I w ogóle, czego ten Jordan ode mnie chce? Tego właśnie zupełnie nie mogę

pojąć. Facet ma trzydzieści jeden lat, metr osiemdziesiąt pięć wzrostu i mnóstwo

pieniędzy - o wiele więcej niż sto tysięcy dolarów rocznie, których oczekiwałaby

Rachel od idealnego partnera. Oczywiście ja wiem, że jego rodzice nie byli

zachwyceni, kiedy ze sobą zamieszkaliśmy. To nie wyglądało dobrze, że dwójka ich

najpopularniejszych wykonawców dla nastolatków mieszka razem...

Ale czy nasz cały związek był z jego strony tylko próbą odegrania się na

rodzicach? Bo widzicie, swego czasu państwo Cartwright ulegli błaganiom

najmłodszego syna - miał wtedy dziewięć lat - i pozwolili, by wziął udział w

przesłuchaniu do Klubu Myszki Miki. Jordan nigdy nie przestał się tego wstydzić. Bo

przecież poważni muzycy rokowi nie miewają swoich zdjęć z uszami Myszki Miki,

publikowanych co drugi tydzień w „Teen People”...

- Jordan... - mówię, przerywając mu wymienianie rzeczy, których pragnie, z

czego większość ma coś wspólnego z niesieniem szarym ludziom odrobiny radości

życia i czy w tym jest coś złego? Tyle że ja przecież nigdy nie twierdziłam, że jest. -

Czy mógłbyś po prostu już sobie pójść?

Omijam go, z kluczami w dłoni. Chyba zamierzałam otworzyć drzwi i dostać

się do środka, zanim on zdoła mnie zatrzymać. Ale konieczność otwarcia trzech

zamków nieco utrudnia sprawę.

- Wiem, czemu nie traktujesz mnie jak poważnego artystę, Heather - mówi

dalej Jordan. I mówi. I mówi. - Ale nie myśl sobie, że jestem mniej twórczy niż ty

tylko dlatego, że śpiewam piosenki, których sam nie napisałem. Teraz praktycznie

cała choreografia jest moja. Ten krok, który wykonałem w teledysku do Tylko ty i ja.

Wiesz, no ten? - Robi szybki krok z poślizgiem, któremu towarzyszy wyrzut bioder.

Na frontowych schodach domu z elewacją z piaskowca. - To wszystko moje pomysły.

Wiem, możesz uznać, że to niewiele, ale nie uważasz, że już pora, żebyś sama

przyjrzała się własnemu życiu? Czy ty ostatnio zrobiłaś coś dającego artystyczną

satysfakcję? Ta głupia praca w akademiku.

Dwa zamki otwarte. Został jeszcze jeden.

- .. .i mieszkanie tu, z ćpunami koczującymi niemal na twoich schodach... i z

Cooperem! Akurat z Cooperem! Ty wiesz, co w mojej rodzinie sądzi się o Cooperze,

Heather.

Wiem, co się w jego rodzinie sądzi o Cooperze. To samo co o dziadku

Coopera, który w wieku sześćdziesięciu pięciu lat ujawnił się ze swoją orientacją

seksualną, kupił w Village dom wyłożony różowym piaskowcem, a potem zapisał go

w testamencie swojemu wnukowi, czarnej owcy, a ten wnuk wprowadził się do

apartamentu na parterze, pierwsze piętro przerobił na agencję detektywistyczną, a

ostatnie piętro zaproponował mnie, nie żądając czynszu (w zamian prowadzę mu

rachunkowość), kiedy dowiedział się, że zostawiłam Jordana z Tanią.

- Ja wiem, że między wami nic nie ma - mówi teraz Jordan. - To nie to mnie

martwi. Nie jesteś w typie Coopera.

Nie musi mi tego mówić. Niestety.

- Ale zastanawiam się, czy masz świadomość, że Cooper ma za sobą

kryminalną przeszłość? Wandalizm. I owszem, był nieletni, ale i tak, na litość boską,

Heather, on nie ma żadnego szacunku dla własności publicznej. Wiesz, zniszczył

billboard Easy Street. Zdaję sobie sprawę, że zawsze zazdrościł mi talentu, ale to nie

moja wina, że się urodziłem z takim darem...

Trzeci zamek otwarty. Jestem wolna!

- Do widzenia, Jordan - mówię i wślizguję się do środka, ostrożnie zamykając

za sobą drzwi. Bo wiecie, nie chcę go przy tym jakoś uszkodzić. Nie dlatego że on mi

jeszcze nie jest obojętny, ale dlatego że to byłoby niegrzeczne.

Poza tym jego tata mógłby mnie pozwać do sądu. Nigdy nic nie wiadomo.

6

Jordan dobija się do drzwi, ale ja go ignoruję. We wnętrzu domu jest chłodno i

lekko pachnie tonerem z fotokopiarki w biurze Coopera. Ruszam po schodach do

swojego mieszkania, sądząc, że Lucy (Czy ja już o niej wspominałam? Lucy to mój

pies) będzie chciała wyjść na spacer, ale rzucam okiem na koniec korytarza i widzę,

że drzwi balkonowe prowadzące na taras na tyłach domu są otwarte.

Zamiast pójść na górę, ruszam korytarzem - dziadek Coopera wytapetował go

w czarno-białe paski, które najwyraźniej były szczytem szyku w gejowskim

środowisku lat siedemdziesiątych - i znajduję pana domu, który siedzi na ogrodowym

fotelu na tarasie, z butelką piwa w dłoni, moim psem u stóp i czerwoną lodówką

turystyczną u boku.

Słucha radia -jak zwykle, kiedy jest w domu - stacji nadającej jazz. Cooper

jest jedynym członkiem tej rodziny, który wyrzeka się skrzeków Easy Street i Tani

Tracę dla bardziej melodyjnych tonów duetu Coleman-Hawkins i Sarah Vaughn.

- Poszedł już? - pyta Cooper, kiedy zauważa, że stoję w drzwiach.

- Niedługo pójdzie - mówię. I wtedy mnie oświeca. - Ty się tu przed nim

ukrywasz?

- Nie mylisz się - mówi Cooper. Otwiera lodówkę i wyjmuje z niej piwo. -

Proszę - mówi, podając mi je. - Stwierdziłem, że przyda ci się jedno.

Z wdzięcznością biorę od niego zimną butelkę i opadam na zieloną pikowaną

poduszkę fotela z kutego żelaza, który stoi obok. Lucy natychmiast rzuca się do mnie

i wciska łeb między moje uda, radośnie mnie obwąchując. Drapię ją za uszami.

To jest właśnie miłe, kiedy ma się psa. On zawsze tak się cieszy na twój

widok. Poza tym, wiecie, to ma korzystne działanie zdrowotne. Ludziom obniża się

ciśnienie krwi, kiedy głaszczą psa. Albo chociaż kota. To udokumentowany fakt.

Czytałam o tym w tygodniku „People”.

Oczywiście nie tylko zwierzęta domowe mogą człowiekowi obniżyć ciśnienie.

Siedzenie w jakimś naprawdę spokojnym miejscu też tak działa. Na przykład na

tarasie dziadka Coopera, z ogrodem rozpościerającym się poniżej. Ten taras i ogród to

jedne z najlepiej skrywanych sekretów Manhattanu. Pełen zieleni, otoczony

wysokimi, obrośniętymi dzikim winem murami, ten zakątek stanowi maleńką oazę,

stworzoną na miejscu dawnego osiemnastowiecznego stajennego podwórza. W

ogrodzie jest nawet maleńka fontanna, którą Cooper, jak widzę, włączył. Gulgocze

sobie uspokajająco. Jakie ciche późne popołudnie. Kiedy drapię Lucy za uszami,

czuję, że serce mi się powoli uspokaja.

Może kiedy skończę sześciomiesięczny okres próbny i wreszcie będę mogła

się zapisać na zajęcia, pójdę na kursy przygotowawcze na medycynę. Tak, trudno

byłoby pogodzić to z pracą na cały etat - nie wspominając już o rachunkowości dla

Coopera. Ale znajdę jakiś sposób.

A potem może dostanę stypendium, czy coś, i pójdę na studia medyczne. A

kiedy skończę medycynę, będę mogła zabierać ze sobą Lucy na obchody i ona będzie

uspokajać wszystkich moich pacjentów. Totalnie zlikwiduję choroby serca w ten

prosty sposób, że każę pacjentom głaskać mojego psa. Będę sławna! Jak Maria Curie!

Tyle że nie będę nosiła na szyi uranu i nie umrę na chorobę popromienną, co,

jak przeczytałam, przytrafiło się Marii.

Nie wspominam o moim nowym planie Cooperowi. Jakoś mi się nie wydaje,

żeby on umiał docenić jego wszystkie zalety. Chociaż w sumie jest facetem o całkiem

otwartej głowie. Arthur Cartwright, dziadek Coopera, rozzłoszczony sposobem, w

jaki reszta rodziny potraktowała go, kiedy wyjawił, że jest gejem, większość swojej

ogromnej fortuny przeznaczył na badania nad AIDS, całość swojej światowej klasy

kolekcji dzieł sztuki oddał na aukcje w Sotheby's, z zastrzeżeniem, że zyski ze

sprzedaży mają zostać przekazane na akcją charytatywną God's Love We Deliver, a

niemal wszystkie posiadane przez siebie nieruchomości zapisał swojej Alma Mater,

Uniwersytetowi Nowojorskiemu...

.. .wszystko, poza swoim ukochanym domem z elewacją z różowego pia-

skowca w Village, który zapisał Cooperowi - razem z okrągłą sumką miliona dolców

- bo Cooper był jedynym członkiem rodziny Cartwrightów, który na wiadomość o

tym, że dziadek ma nowego chłopaka, Jorge'a, stwierdził: „A jak tam sobie lubisz,

dziadziu”.

Jordan i cała reszta Cartwrightów zbytnio się nie zmartwili wydziedziczeniem

przez Arthura. W sejfie bankowym klanu Cartwrightów i tak zostało jeszcze dość

kasy, żeby starczyło dla wszystkich.

Niemniej jednak Cooper został właściwie wykluczony z klanu Cartwrightów -

choć i przedtem był czarną owcą. Rodzina nigdy nie mogła mu darować, że

wyrzucano go z licznych szkół średnich, a potem wolał wybrać studia niż

członkostwo w Easy Street - nie wspominając już o jego skłonności do umawiania się

z bardzo atrakcyjnymi specjalistkami od chirurgii serca czy właścicielkami galerii

dzieł sztuki o imionach takich jak Saundra czy Yokiko.

Co mu chyba, prawdę mówiąc, niespecjalnie przeszkadza. Nigdy jeszcze nie

spotkałam nikogo równie zadowolonego z własnego towarzystwa jak Cooper

Cartwright.

On nawet z wyglądu nie przypomina reszty swojej rodziny. Ciemnowłosy,

podczas kiedy oni wszyscy są blondynami, Cooper jednak odziedziczył typową dla

Cartwrightów urodę i błękitne oczy.

I na wyglądzie kończy się jakiekolwiek podobieństwo do jego brata, Jordana.

Obaj są wysocy, szczupłej, ale atletycznej budowy.

Mięśnie Jordana zostały doprowadzone do perfekcji pod okiem osobistego

trenera dzięki kilku godzinom dziennie spędzanym w prywatnej domowej siłowni,

gdy tymczasem mięśnie Coopera wyrobiły się od grania w agresywnego kosza w

składzie jeden na jednego na publicznych boiskach do koszykówki na rogu Szóstej i

Trzeciej Zachodniej i od - chociaż do tego nie chce się przyznawać - pogoni na

piechotą przez Grand Central w sprawach kolejnych, aktualnie go zatrudniających

klientów. Znam prawdą, bo będąc osobą, która wystawia rachunki dla jego klientów,

czytam te wszystkie paragony. Nie ma sposobu, żeby ktoś zdążył od taksówki - trasa

za sześć dolarów kończąca się o piątej jeden - do kasy biletowej Metro North - bilet

powrotny do Stamford, odjazd piąta siedem - inaczej niż biegiem.

Ze względu na to wszystko - na jego miłe usposobienie, na te oczy i grę w

kosza w weekendy... nie wspominając już o jazzie-zakochałam się w Cooperze do

szaleństwa.

Ale ja wiem, że to całkiem daremne. On mnie traktuje z tego rodzaju przy-

jaznym lekceważeniem, jakie zwykle rezerwuje się dla dziewczyny młodszego brata,

bo tym właśnie najwyraźniej los każe mi pozostać w jego oczach, ponieważ, w

porównaniu z kobietami, z którymi się umawia, a które są wszystkie wychudzone,

olśniewające i wykładają literaturą renesansową albo specjalizują się w mikrofizyce,

ja wypadam jak budyń waniliowy czy coś.

A kto spojrzy na budyń waniliowy, kiedy może zjeść creme briilee?

Zakocham się w kimś innym, kiedy tylko będę mogła. Przysięgam. Ale na

razie, czy to coś złego, że lubię jego towarzystwo?

Pociągając długi łyk piwa, Cooper przygląda się dachom budynków dokoła

nas... Z których jeden, tak się składa, należy do Fisher Hall. Z ogrodu na tyłach domu

Arthura Cartwrighta można zobaczyć piętra od dwunastego do dwudziestego,

włącznie z apartamentem rektora na samej górze.

Można też zobaczyć odpowietrzniki szybów wind.

- No i... - odzywa się Cooper. - Było źle?

Nie ma na myśli mojego spotkania z Jordanem. To oczywiste, bo głową

wskazuje w stroną akademika.

Nie jestem zdziwiona, że wie o zmarłej dziewczynie. Na pewno słyszał

wszystkie te syreny i widział tłum. Całkiem możliwe, że ma tu gdzieś ukryty

policyjny skaner.

- Nie wyglądało to zbyt ślicznie - odpowiadam, biorąc łyk swojego piwa, a

wolną ręką masując szpiczaste uszy Lucy. Lucy jest kundlem, którego wzięłam ze

schroniska ASPCA wkrótce po ucieczce mojej matki. Jestem pewna, że Sarah

powiedziałaby, że adoptowałam Lucy jako coś w rodzaju zastępczej rodziny, skoro

zostałam porzucona przez moją własną.

Ale ponieważ kiedyś stale bywałam w trasie, nigdy nie mogłam mieć włas-

nego zwierzęcia, a ja po prostu czułam, że już czas je sobie sprawić. Częściowo

spokrewniona z collie, a częściowo najwyraźniej z lisem, Lucy ma roześmiany pysk,

któremu nie mogłam się oprzeć - chociaż Jordan wolał mieć rasowego psa,

najchętniej cocker-spaniela. Nie był zbyt szczęśliwy; kiedy zamiast Lady, w domu

pojawił się Tramp.

Ale to nie ma żadnego znaczenia, bo Lucy i tak od początku nie lubiła

Jordana, i swoją dezaprobatę okazała mu z miejsca, zjadając parę jego zamszowych

spodni.

Ciekawe, że nigdy nie miała podobnych obiekcji wobec Coopera, co tłumaczę

tym, że Cooper nigdy w nią nie ciskał egzemplarzem „US Weekly” za to, że obgryza

jego kompakty Dave Matthew's Band. Cooper nawet nie ma żadnych kompaktów

Dave Matthew's Band. Jest fanem Wyntona Marsalisa.

- Czy wiadomo, jak to się stało? - pyta Cooper.

- Nie - odpowiadam. - A jeśli ktoś wie, trudno powiedzieć, żeby palił się do

udzielania informacji.

- No cóż... - Popija piwo. - To tylko dzieciaki. Pewnie się boją nieprzy-

jemności.

- Wiem - mówię. - Ale po prostu... Jak oni mogli ją tak zostawić? Przecież ona

tam przeleżała ładnych kilka godzin. A oni ją tam tak zostawili.

- Kto ją zostawił?

- Ci ludzie, z którymi tam była.

- A skąd wiesz, że w ogóle tam z kimś była?

- Nikt nie uprawia surfingu na windach w pojedynkę. Cała zabawa polega na

tym, że kilkoro dzieciaków wdrapuje się na dach windy przez klapę w suficie, a

potem nawzajem podpuszczają się do skoku z dachu na dach sąsiedniego wagonika,

kiedy przejeżdża obok. Jeśli nie ma cię kto do tego podpuszczać, zabawa jest bez

sensu.

Łatwo mi wyjaśniać różne rzeczy Cooperowi, bo on jest bardzo dobrym

słuchaczem. Nigdy nie przerywa i zawsze wydaje się szczerze zainteresowany tym,

co masz do powiedzenia. To kolejna cecha charakteru, która go odróżnia od reszty

rodziny.

To także cecha, która moim zdaniem pomaga mu w wybranym zawodzie.

Można się wiele dowiedzieć, pozwalając ludziom swobodnie mówić i tylko słuchając

tego, co mają do powiedzenia.

A przynajmniej tak napisano w magazynie, który kiedyś czytałam.

- Cała rzecz w tym, że dzieciaki podpuszczają się do robienia coraz większych

i odważniej szych skoków - wyjaśniam. - Nigdy nie surfuje się na windach samemu.

Więc musiała być tam z kimś. Chyba że...

Cooper mi się przygląda.

- Chyba że co?

- No cóż, chyba że wcale nie bawiła się w surfing na windach - mówię,

wreszcie wyrażając na głos coś, co mnie męczyło przez cały dzień. - Bo wiesz,

dziewczyny na ogół tego nie robią. Nie surfują na windach. A przynajmniej ja nigdy o

żadnej nie słyszałam, nie na Uniwersytecie Nowojorskim. To zabawa dla pijanych

facetów.

- Ach tak. - Cooper pochyla się naprzód na swoim ogrodowym fotelu. -Jeśli

nie surfowała na windach, to jakim sposobem spadła na dno szybu? Myślisz, że drzwi

windy się otworzyły, ale nie było za nimi wagonika, a ona dała krok do przodu, bo

nie spojrzała?

- Nie wiem. To się po prostu nie zdarza, prawda? Drzwi się nie otworzą, jeśli

nie ma za nimi wagonika. A nawet gdyby się otworzyły, kto byłby na tyle niemądry,

żeby najpierw nie spojrzeć?

I to wtedy Cooper mówi:

- Może ktoś ją popchnął.

Patrzę na niego i mrugam powiekami. Tak tu cicho na tyłach domu - nie

słychać ruchu ulicznego z Szóstej Alei ani grzechotania butelkami z Waverly Place,

gdzie bezdomni przeszukują śmietniki. Ale i tak dochodzę do wniosku, że mogłam go

źle usłyszeć.

- Popchnął ją? - powtarzam.

- Tak przecież uważasz, prawda? - Niebieskie oczy Coopera nie wyrażają

żadnych emocji. To właśnie sprawia, że jest takim świetnym detektywem. I to dlatego

wierzę, że może mimo wszystko jeszcze jest jakaś szansa dla niego i dla mnie, z

romantycznego punktu widzenia, bo nigdy w jego oczach nie widziałam nic, co

kazałoby mi sądzić inaczej. - Może się nie pośliznęła i nie spadła przypadkiem. Może

ją ktoś popchnął.

Rzecz w tym, że ja dokładnie coś takiego myślałam.

Ale myślałam też, że to wszystko brzmi... No cóż, zbyt idiotycznie, żeby o

tym w ogóle wspominać.

- Nie próbuj zaprzeczać - mówi Cooper. - Wiem, że właśnie tak myślisz. Masz

to po prostu wypisane na twarzy.

To niemal ulga wybuchnąć i powiedzieć:

- Dziewczyny nie surfują na windach, Coop. Po prostu tego nie robią. To

znaczy, może w innych miastach, ale nie tu, nie na Uniwersytecie Nowojorskim. A ta

dziewczyna, Elizabeth, to była panienka z dobrego domu!

Teraz z kolei to Cooper gapi się na mnie i mruga powiekami.

- Proszę?

- Panienka z dobrego domu - mówię. - No wiesz. Porządna taka. Panienki z

dobrych domów nie surfują na windach. Ale załóżmy nawet, że to robią.

Więc jeśli nawet... Rozumiesz, oni ją tam po prostu zostawili. Kto tak traktuje

przyjaciela?

- Dzieciaki - mówi Cooper, wzruszając ramionami.

- To nie są żadne dzieciaki - upieram się. - Mają po osiemnaście lat. Cooper

wzrusza ramionami.

- W moim przekonaniu to nadal dzieciaki - mówi. - Ale załóżmy, że masz

rację i ona była za bardzo taką, hm, panienką z dobrego domu, żeby uprawiać surfing

na windach. Czy przychodzi ci na myśl ktokolwiek, kto mógłby mieć powód, żeby ją

zepchnąć do szybu... i w dodatku wiedział, jak to zrobić?

- Jedyna rzecz w jej papierach - mówię - to informacja, że dzwoniła jej matka i

prosiła, żeby ograniczyć córce możliwość przyjmowania gości wyłącznie do

dziewczyn.

- Dlaczego? - chce wiedzieć Cooper. - Miała jakiegoś niewłaściwego chłopaka

i mama chciała, żeby dostał PNG-a?

PNG, znany także jako formularz persona non grata, wystawia ochrona wtedy,

kiedy mieszkaniec akademika - albo jego rodzice czy ktoś z administracji - życzy

sobie, żeby jakaś konkretna osoba otrzymała zakaz wstępu do budynku. Ponieważ

przed wejściem na górę trzeba okazać legitymację studencką albo pracowniczą,

prawo jazdy albo paszport, strażnicy mogą bez problemu nie wpuścić do środka

kogoś, kto jest na liście PNG. Jakiś czas temu, w moim pierwszym tygodniu pracy,

studenci wyrobili dla mnie sfałszowane PNG. Mówili, że to taki dowcip.

Założę się, że nigdy nie zrobili go Justine.

Trudno mi uwierzyć, że Cooper aż tak uważnie słuchał mojej paplaniny o

zwariowanej pracy w Fisher Hall, że w ogóle pamięta, co to jest PNG.

- Nie - mówię, lekko się rumieniąc. - Nie ma tam wzmianki o żadnym

chłopaku.

- To nie znaczy, że go nie miała. Dzieciaki muszą wpisywać swoich gości,

tak? - pyta Cooper. - Czy ktoś sprawdził, czy Elizabeth miała chłopaka, może takiego,

o którym mama nic nie wiedziała, który u niej wczoraj nocował?

Potrząsam głową, nie odrywając wzroku od tylnej ściany Fisher Hall, która

zabarwia się czerwienią w zachodzącym słońcu.

- Miała współlokatorkę - wyjaśniam. - Nie mogła przenocować u siebie

jakiegoś faceta, skoro w łóżku po drugiej stronie pokoju spała koleżanka.

- Panienki z dobrego domu nie robią takich rzeczy? Kręcę się na fotelu, nieco

skrępowana.

No cóż... Nie robią.

Cooper wzrusza ramionami.

- Współlokatorka mogła nocować gdzie indziej. Tego nie wzięłam pod uwagę.

- Sprawdzę książkę odwiedzin - mówię. - To nie zaszkodzi.

- Chcesz powiedzieć - poprawia mnie Cooper - że zasugerujesz policji, żeby

sprawdziła książkę odwiedzin.

- Policji? - Jestem zaskoczona. - Uważasz, że zajmie się tym policja?

- Prawdopodobnie - brzmi łagodna odpowiedź Coopera. - Jeśli podzielają

twoją opinię na temat „panienek z dobrych domów, które na windach nie surfują”.

Robię do niego minę, a w tej samej chwili rozbrzmiewa dzwonek do drzwi i

słyszymy wrzask Jordana:

- Heather! Daj spokój, Heather! Otwórz! Cooper nawet nie odwraca głowy.

- Jego przywiązanie do ciebie jest wzruszające - stwierdza.

- To nie ma nic wspólnego ze mną - wyjaśniam. - On po prostu chce cię

rozzłościć. No wiesz, żebyś mnie wyrzucił z domu. Nie spocznie, póki nie

zamieszkam w kartonowym pudle na pasie rozdzielającym jezdnie Houston Street.

- Brzmi to tak, jakby między wami rzeczywiście wszystko się skończyło -

mówi cierpko Cooper.

- To nie o to chodzi. On wcale mnie już nie lubi. On tylko chce mnie ukarać za

to, że od niego odeszłam.

- Albo - mówi Cooper - za to, że miałaś dość ikry, żeby zacząć robić coś po

swojemu. Bo on tego nigdy nie będzie umiał.

- Trafna uwaga.

Cooper niewiele mówi, ale kiedy coś powie, trafia w samo sedno. Kiedy

usłyszał, że wyszłam z domu jak stałam, zostawiając Jordana z Tanią, zadzwonił do

mnie na komórkę i powiedział, że jeśli szukam nowego mieszkania, to ostatnie piętro

jego domu - na którym mieszkał kiedyś chłopak dziadka -jest do wzięcia. Kiedy mu

wyjaśniłam, że jestem spłukana, dzięki mamie, Cooper powiedział, że mogę odrobić

czynsz, wystawiając rachunki dla jego klientów i wprowadzając dane do programu

Quicken, żeby nie musiał za to płacić swojemu księgowemu sto siedemdziesiąt pięć

dolarów za godzinę.

I jakby nigdy nic wyprowadziłam się z apartamentu na ostatnim piętrze domu

przy Park Avenue, który dzieliłam z, Jordanem, i przeprowadziłam się do Coopera. I

już po pierwszej spędzonej tam nocy było tak, jakbyśmy z Lucy nigdy nigdzie indziej

nie mieszkały.

Oczywiście, praca wcale nie jest taka łatwa. Coop powiedział, że jego zda-

niem zajmie mi to maksymalnie dziesięć godzin tygodniowo, ale wychodzi raczej

bliżej dwudziestu. Zwykle całą niedzielę i kilka wieczorów w tygodniu poświęcam na

próby zrozumienia, o co chodzi w stosach świstków papieru, notatek nabazgranych na

pudełkach zapałek i pogniecionych paragonów zgromadzonych w jego gabinecie.

Ale jeśli chodzi o czynsz, te dwadzieścia godzin na tydzień to i tak pestka.

Mówimy przecież o całym piętrze w West Village, które na wolnym rynku bez trudu

można by wynająć za trzy tysiące miesięcznie.

I owszem, wiem, dlaczego to zrobił. I nie chodzi o to, że w głębi ducha

skrywa upodobanie do noszących XL byłych gwiazdek nastoletniego popu. W sumie

-jak to walenie Jordana do drzwi dokładnie w tej samej chwili - nie ma to nic

wspólnego ze mną. Otóż Cooper pozwolił mi wprowadzić się do siebie, dlatego że w

ten sposób może naprawdę doprowadzić do szału swoją rodzinę - a zwłaszcza

młodszego brata. Coop uwielbia wkurzać Jordana, a Jordan nie cierpi Coopera.

Podobno dlatego, że Coop jest nieodpowiedzialny i niedojrzały.

Ale moim zdaniem Jordan jest zwyczajnie zazdrosny o to, że Cooper, kiedy

ich rodzice usiłowali wywierać na niego presję, żeby dołączył do Easy Street i odcięli

mu finansowanie, w najmniejszym stopniu nie przejął się brakiem kasy. W gruncie

rzeczy poradził sobie w życiu sam, bez żadnej pomocy ze strony Cartwright Records.

Zawsze podejrzewałam, że Jordan - nawet jeśli uwielbia występować - żałuje, że nie

powiedział rodzicom, dokąd mogą sobie pójść, tak jak zrobił to Cooper, a potem

również i ja.

Cooper najwyraźniej podejrzewa go o to samo.

- No cóż - mówi, a w tle słyszymy, jak Jordan wrzeszczy: „Daj spokój, wiem,

że tam jesteś!” - Bardzo mi przyjemnie siedzieć sobie tutaj i słuchać, jak Jordan

emocjonuje się na moich frontowych schodach, ale mam robotę do zrobienia.

Nie mogę się powstrzymać i gapię się na Coopera, kiedy odstawia swoją

butelkę po piwie i wstaje. Cooper to naprawdę udany egzemplarz. W blednącym

świetle dnia wydaje się jeszcze bardziej opalony. A to nie jest, ja wiem, opalenizna z

puszki, jak u jego brata. Opalenizna Coopa bierze się z siedzenia godzinami w

krzakach z teleobiektywem wycelowanym w drzwi jakiegoś pokoju motelowego...

Choć prawdę mówiąc, Cooper mi nigdy nie powiedział, czym konkretnie

zajmuje się całymi dniami.

- Pracujesz? - pytam, patrząc na niego przez zmrużone powieki. - W sobotę

wieczorem?

On chichocze. To taka nasza mała gierka. Ja usiłuję podstępem sprawić, żeby

wygadał się, nad czym właśnie pracuje, a on nie daje się podpuścić. Cooper bardzo

poważnie traktuje prawo swoich klientów do zachowania prywatności.

Poza tym uważa też, że sprawy, jakimi Się zajmuje, są o wiele za bardzo

perwersyjne, żeby o nich opowiadać byłej dziewczynie swojego młodszego brata. Dla

Coopera zawsze chyba będę tą piętnastolatką w bluzce z amerykańskim dekoltem i z

włosami spiętymi w kucyk, wyśpiewującą na niedużej scenie, że miód jest słodki.

- Sprytne zagranie - mówi Cooper. - A co ty będziesz robiła? Zastanawiam się

nad odpowiedzią. Magda odwala podwójną zmianę przy kasie i po południu będzie

chciała pójść prosto do domu zmyć z włosów zapach stołówkowego jedzenia.

Mogłabym zadzwonić do swojej przyjaciółki Patty - kiedyś jako jedna z tancerek

jeździła ze mną w trasy, a teraz jest jedną z niewielu przyjaciółek, które mi pozostały

z czasów, kiedy się jeszcze liczyłam w muzycznym biznesie.

Ale Patty ma już męża i małe dziecko, i nie ma już tyle czasu dla swoich

niezamężnych koleżanek.

Zdaję sobie sprawę, że spędzę ten wieczór tak, jak spędzam wszystkie inne

wieczory - albo będę wprowadzała dane dla Coopera, albo pobrzdąkam na gitarze, z

ołówkiem i papierem nutowym, usiłując skomponować piosenkę, która w

przeciwieństwie do Słodkiego miodu nie sprawi, że będzie mi się zbierało na

wymioty, ile razy ją usłyszę.

- Och - mówię od niechcenia. - Nic specjalnego.

- No to nie zasiedź się do późnej nocy, nie robiąc nic specjalnego - mówi

Cooper. - Jeśli Jordan jeszcze tam będzie, kiedy wyjdę, zadzwonię po policję i każę

odholować tę jego beemwicę.

Uśmiecham się do niego, mile ujęta. Kiedy już rzeczywiście zrobię dyplom z

medycyny, zaproszę Coopera na jakiś obiad. On się chyba nie potrafi oprzeć świetnie

wykształconym kobietom, więc kto wie? Może się nawet zgodzi.

- Dzięki - mówię.

- Nie ma za co.

Cooper wraca do środka i zabiera ze sobą radio, zostawiając nas z Lucy w

powoli zapadającym zmroku. Siedzę tam jeszcze chwilę, dopijam piwo i spoglądam

w górę na Fisher Hall. Budynek wygląda tak bezpretensjonalnie, tak spokojnie.

Trudno uwierzyć, że dzisiaj stał się sceną tak smutnych wydarzeń.

Dopiero kiedy robi się naprawdę ciemno i w oknach Fisher Hall zaczynają się

zapalać światła, wreszcie wchodzę do domu.

A kiedy wchodzę, coś mnie uderza... Uwaga Coopera, kiedy mu powie-

działam, że nie będę dziś wieczorem robiła nic specjalnego, zabrzmiała nieco

ironicznie. Czy to możliwe, że on wie, że ja nie mówiłam tego serio? Czy to możliwe,

że on wie, co robię co wieczór... i że to wcale nie „nic specjalnego”? Czy on słyszy

moją gitarę aż tam u siebie, na dole? Niemożliwe.

Ale dlaczego takim tonem powiedział „nic specjalnego”? Tak... sama nie

wiem. Znacząco? Nie mogę tego rozgryźć.

Ale z drugiej strony, powiedzmy sobie uczciwie, faceci zawsze stanowili dla

mnie coś w rodzaju zagadki.

Niemniej jednak, kiedy dziś wieczorem wyciągam gitarę, gram na niej wy-

jątkowo cicho, w razie gdyby Cooper miał niespodziewanie wrócić do domu. Nie

mam zamiaru pozwolić nikomu - nawet Cooperowi - słuchać moich ostatnich

kawałków. Wystarczy mi w zupełności, że wyśmiał mnie jego tata.

Badziewie w stylu zbuntowanej rockowej groupie, tak Cartwright nazwał

moje utwory. Lepiej zostaw pisanie piosenek profesjonalistom, powiedział, i trzymaj

się tego, co robisz najlepiej, to znaczy wyśpiewuj hity, chwytliwe ballady. A przy

okazji, czy ty czasem nie przytyłaś?

Któregoś dnia pokażę Grantowi Cartwrightowi, jak naprawdę wygląda

zbuntowana rockowa groupie.

Potem, kiedy przed położeniem się spać myję twarz, wyglądam przez okno i

widzę Fisher Hall, cały rozświetlony na tle nocnego nieba. Widzę maleńkie figurki

studentów, którzy poruszają się po swoich pokojach, i słyszę ciche odgłosy muzyki

dobiegającej z kilku z tych pokojów.

To prawda, że ktoś w tym budynku dzisiaj zginął. Ale to też prawda, że dla

wszystkich pozostałych życie toczy się dalej.

I toczy się również teraz, kiedy dziewczyny szykują się przed lustrami w ła-

zienkach do wyjścia, a chłopcy piją duszkiem rolling rocks, czekając na dziewczyny.

Tymczasem przez otwory wentylacyjne szybów widzę błyski świateł, kiedy

windy cicho jeżdżą w górę i w dół.

I nie mogę przestać zastanawiać się nad tym, co się właściwie stało. Co ją do

tego zmusiło? Albo... Kto?

7

W poniedziałek Sarah i ja otwieramy drzwi do pokoju Elizabeth, żeby

spakować wszystkie jej rzeczy.

Jej rodzice są zbyt zrozpaczeni, żeby sami mogli się tym zająć, i proszą biuro

kierownika administracyjnego domu akademickiego, żeby ktoś zrobił to za nich.

I ja to totalnie potrafię zrozumieć. No bo ostatnia rzecz, jakiej się spodzie-

wasz, kiedy wysyłasz swoje dziecko na studia, to telefon trzy tygodnie później z

informacją, że twoja córka nie żyje i że masz przyjechać do miasta po jej rzeczy.

Zwłaszcza kiedy twoje dziecko jest takie przykładne jak Elizabeth... Sądząc

przynajmniej z jej rzeczy, które zinwentaryzowała Sarah (żeby później, jeśli

Kellogowie uznają, że czegoś brakuje, nie mogli nas oskarżyć o kradzież - według

doktora Jessupa niestety zdarzyło się to wcześniej w przypadku śmierci jakiegoś

studenta), a ja spakowałam. I wiem, że ta dziewczyna miała siedem koszulek polo

firmy Izod. Siedem! Za to nie miała ani jednego czarnego stanika. A wszystkie majtki

Hanes Her Way z białej bawełny.

Przykro mi, ale dziewczyny, które noszą Hanes Her Way, nie surfują na

windach.

Tyle że z tym swoim przekonaniem zaliczam się do mniejszości. Sarah,

zapisując każdą sztukę odzieży, którą wyjmuję z bieliźniarki Elizabeth, peroruje na

temat co subtelniej szych aspektów schizofrenii, choroby, o której ostatnio uczy się na

psychologii. Symptomy schizofrenii zazwyczaj ujawniają się dopiero w tym wieku, w

jakim była Elizabeth w momencie śmierci, informuje mnie Sarah. A potem dodaje, że

właśnie schizofrenia wywołała u Elizabeth przypływ nietypowej dla niej odwagi. To

znaczy te głosy, które słyszała w swojej głowie.

Sarah może tu mieć nawet trochę racji. Z całą pewnością nie zrobił tego

domniemany chłopak Elizabeth, jak to sugerował Cooper. Wiem, bo pierwsza rzecz w

poniedziałek rano - zanim jeszcze w stołówce złapałam kawę i bajgla - sprawdziłam

wpisy z piątkowego wieczoru w książce odwiedzin.

I nic tam nie ma. Elizabeth nie wpisywała żadnych gości.

Podczas gdy Sarah i ja cały dzień spędzamy, pakując rzeczy Elizabeth -ani

razu nie natykając się na jej współlokatorkę, która najwyraźniej każdą chwilę w ciągu

dnia spędza na zajęciach - Rachel zajmuje się zorganizowaniem nabożeństwa

żałobnego za zmarłą oraz załatwia w biurze kwestora zwrot czesnego Elizabeth i

opłat za zakwaterowanie za cały rok.

Nie można powiedzieć, żeby Kellogowie jakoś doceniali te wysiłki. W czasie

nabożeństwa żałobnego, które odbywa się jeszcze w tym samym tygodniu (nie idę

tam, bo Rachel mówi, że chciałaby, żeby w biurze został ktoś dorosły na wypadek,

gdyby któryś ze studentów potrzebował pomocy czy coś - personel domu

studenckiego bardzo się przejmuje wpływem śmierci Elizabeth na resztę

mieszkańców, chociaż jak na razie nie wykazują oni żadnych oznak psychicznych

urazów), pani Kellog zapewnia wszystkich obecnych, głosem podszytym złością, że

uniwersytetowi nie ujdzie na sucho spowodowanie śmierci jej córki i że ona sama nie

spocznie, dopóki nie zostaną ukarani wszyscy za nią odpowiedzialni (a przynajmniej

tak mówił Pete, który wyciągnął krótką słomkę i musiał wtedy pełnić straż przy

drzwiach kaplicy).

Pani Kellog nie wierzy, że przyczyną śmierci Elizabeth było jej brawurowe

zachowanie i twierdzi, że kiedy poznamy wyniki badania krwi, przekonamy się, że

miała rację - Elizabeth nigdy nie piła, a już z całą pewnością nigdy nie zażywała

narkotyków, więc nie wałęsała się z żadną bandą naćpanych windowych surferów tej

nocy, kiedy zginęła.

Nie, według pani Kellog, Elizabeth została zepchnięta do szybu windy -i

żadna siła nie jest w stanie przekonać jej, że było inaczej.

Jednakże państwo Kellog to nie jedyne osoby, którym trudno uporać się z tą

śmiercią. Obserwując, przez co w ciągu ostatniego tygodnia musiała przejść Rachel,

zaczynam rozumieć radę doktora Jessupa. To znaczy z tymi kwiatami. Rachel totalnie

zasłużyła sobie na bukiet.

Ale tak naprawdę należałaby się jej podwyżka.

Znając jednak ogólne skąpstwo uniwersytetu - stan etatów i płace zamrożono

jeszcze w latach dziewięćdziesiątych — wątpię, żeby taką podwyżkę dostała.

Tak więc we czwartek, następnego dnia po nabożeństwie żałobnym, wy-

skakuję do delikatesów za rogiem, i zamiast kupić sobie kawę z mlekiem, którą się

wzmacniam po południu, i bilet na loterię, jak mam to codziennie w zwyczaju,

wybieram u nich najpiękniejszy bukiet róż, który potem stawiam w wazonie na biurku

Rachel.

To aż przerażające, jak ona się cieszy, kiedy wraca z jakiegoś spotkania i je

zauważa.

- To dla mnie? - pyta, a łzy, wcale nie żartuję, prawie tryskają jej z oczu.

- No cóż - mówię - tak. Współczułam ci z powodu tego, przez co ostatnio

przechodzisz...

Po tych słowach jej łzy wysychają bardzo prędko.

- Och, to od ciebie - mówi już innym tonem.

- Hm - odpowiadam. - Owszem.

Być może Rachel myślała, że te kwiaty są od jakiegoś faceta. Może poznała

kogoś ostatnio na siłowni. Chociaż gdyby tak się stało, to jestem pewna, że Sarah i ja

już byśmy wiedziały. Rachel podchodzi do sprawy bardzo serio - to znaczy do

znalezienia faceta, z którym się potem ustatkuje. Skrupulatnie pilnuje terminów

swoich cotygodniowych wizyt u manikiurzystki i pedikiurzystki i dwa razy w

miesiącu farbuje sobie odrosty (jest brunetką i twierdzi, że naprawdę widać u niej

siwiznę). No i oczywiście trenuje jak szalona albo w uczelnianej siłowni, albo

biegając dokoła Washington Square Park. Chyba takie cztery okrążenia parku to

pełny kilometr, czy jakoś tak. Rachel obiega park jakieś dwanaście razy wciągu pół

godziny.

Wytknęłam jej, że takie same efekty zdrowotne może uzyskać, spacerując

dokoła parku, co obiegając go, a przy okazji mogłaby uniknąć w późniejszym życiu

kłopotów z kolanami. Ale za każdym razem, kiedy o tym mówią, ona na mnie tylko

spogląda bez słowa.

- Wszystkim nam było niełatwo, Heather - mówi teraz Rachel, obejmując

mnie ramieniem. - Dla ciebie to też nie było takie proste. Nie zaprzeczaj.

Ma racją, ale nie z tego powodu, co myśli. Ona uważa, że nie było mi łatwo,

bo musiałam odwalić mnóstwo niewdzięcznej roboty; no, wiecie, wybłagać od

sprzątaczek pudła, zapakować w nie rzeczy Elizabeth, potem je zatargać do działu

pocztowego, żeby je wysłali, nie wspominając już o zaplanowaniu kalendarza

wszystkich przesłuchań sądowych Rachel czy o uporaniu się z rozmarudzonymi

studentami-praktykantami (którzy twierdzą, że należy im się zwolnienie z pracy przy

sortowaniu poczty z powodu żałoby, chociaż nikt z nich nawet nie znał zmarłej -

Justine na pewno dałaby im wolne dni, dowodzą).

Ale, mówiąc prawdę, nic z tego nie było tak trudne, jak przyjęcie do wia-

domości faktu, że Fisher Hall, który dotąd uważałam za jedno z najbezpieczniejszych

miejsc na świecie, w sumie... nie jest bezpieczny.

Och, nie mam oczywiście dowodu, że Elizabeth została popchnięta, tak jak

sądzi pani Kellog. Ale fakt, że w ogóle doszło do jej śmierci... To mi totalnie nie daje

spokoju. Studenci Uniwersytetu Nowojorskiego są w dużej części rozpuszczeni. Te

dzieciaki nie mają nawet pojęcia, jak im dobrze w życiu... Kochający rodzice, stałe

źródło dochodów, nie trzeba się martwić niczym poza zdaniem egzaminów i

załatwieniem sobie, żeby ich ktoś podrzucił do domu na ferie z okazji Święta

Dziękczynienia.

Ja sama nie byłam taka beztroska jak oni od... no cóż, od pierwszej licealnej.

I to, że jedno z nich zrobiło coś tak niewiarygodnie głupiego jak skok na dach

jadącej windy i próba przejechania się na niej - czy gorzej, skok z jednego jadącego

wagonika na drugi - i że ktoś inny, ktoś z tego budynku, był przy tym przez cały czas

i był tego świadkiem: zobaczył jak Elizabeth potyka się i spada na niechybną śmierć,

a potem nic nikomu nie powiedział...

Właśnie to naprawdę mnie wkurzało.

Oczywiście, Cooper ma prawdopodobnie rację. Jeśli ktokolwiek tam był z

Elizabeth w chwili jej śmierci, nie chciał się ujawnić, bo bał się, że sobie narobi

kłopotów.

Możliwe nawet, że rację ma Sarah, że Elizabeth istotnie cierpiała na jakieś

wczesne stadium schizofrenii czy depresji wywołanej zaburzeniami hormonalnymi,

czy coś, i właśnie to ją do tego skłoniło.

Ale nigdy nie dowiemy się prawdy. W tym właśnie rzecz. Nigdy się nie

dowiemy.

I to jest po prostu nie w porządku.

Ale zdaje się, że to nikomu nie przeszkadza poza panią Kellog.

I poza mną.

W ten piątek - prawie tydzień po śmierci Elizabeth - Sarah i ja siedzimy w

biurze kierownika administracji akademika, zamawiając różne rzeczy z Office

Supply. Nie grzejniki olejowe dla naszych przyjaciół, ale rzeczy, których faktycznie

potrzebujemy, na przykład pisaki, papier do kopiarki i inne takie.

No cóż, dobra, ja robię zamówienie. Sarah robi mi wykład o tym, że moje

przybieranie na wadze prawdopodobnie reprezentuje podświadome pragnienie utraty

atrakcyjności dla płci przeciwnej, żeby nikt z nich nie mógł mnie już zranić w taki

sposób jak Jordan.

Powstrzymuję się przed wytknięciem Sarah, że nie jestem, w gruncie rzeczy,

gruba. Już jej kilka razy mówiłam, że XL to rozmiar, jaki nosi przeciętna

Amerykanka, zresztą Sarah powinna to dobrze wiedzieć, jako że sama też go nosi.

Ale teraz rozumiem już jasno, że Sarah po prostu lubi mówić, żeby słyszeć

dźwięk własnego głosu, więc pozwalam jej gadać, skoro nie ma nikogo innego, kto

mógłby jej słuchać, bo Rachel jest w stołówce, gdzie bierze udział w porannym

przyjęciu na cześć drużyny koszykówki Uniwersytetu Nowojorskiego, Stokrotek.

Tak, drużyna naprawdę tak się nazywa. Stokrotki. Kiedyś nosiła nazwę

Kuguary czy jakoś tak, ale mniej więcej dwadzieścia lat temu kilku zawodników

złapano na dopingu i NCAA zdegradowało ich z I Ligi do III Ligi, i kazało zmienić

nazwę.

Jakby sama nazwa Stokrotki nie była wystarczającym upokorzeniem, rektor

Allington do tego stopnia napalił się na wygranie mistrzostw III Ligi w tym roku, że

zwerbował najwyższych graczy, jakich udało mu się znaleźć. Ale ponieważ wszyscy

dobrzy zawodnicy poszli do I albo II Ligi, zostały mu tylko odrzuty, na przykład

chłopcy z najgorszymi wynikami w nauce w całym kraju. Poważnie. Czasami

zawodnicy piszą do mnie skargi, swoim ledwie odczytywalnym charakterem pisma, z

mnóstwem błędów ortograficznych. Oto przykład:

Droga Heather. Coś szfankuje z mojom toaletom. Nie chce się spószczaó i

wydaje takie dziwne chałasy. Prosze o pomoc.

Albo:

Do administracji - moje tuszko jest za krutkie. Czy mogie dostać nowe tuszko.

Dzienkuje.

Przysięgam, że wcale tego sobie nie wymyśliłam.

Sarah i ja nie słyszymy wrzasku dziewczyny, chociaż potem dowiadujemy się,

że spadając, krzyczała przez cały czas.

Słyszymy za to tupot na korytarzu, a potem jedna z praktykantek, Jessica

Brandtlinger, wpada do gabinetu.

- Heather! - woła Jessica. Jej zwykle i tak blada twarz teraz pobielała jak

papier, dziewczyna oddycha z trudem. - To się znów stało. W szybie windy.

Słyszeliśmy krzyk. Widać jej nogi w szparze między podłogą a...

• Zrywam się z krzesła, zanim jeszcze doszła do połowy tego zdania.

- Dzwoń na policję! - wrzeszczę do Sarah i rzucam się do drzwi. - A potem

znajdź Rachel!

Biegnę śladem Jessiki korytarzem w stronę biurka ochrony i dalej, do scho-

dów do sutereny. Pete'a, jak widzę, nie ma na stanowisku. Znajdujemy go już w

suterenie, gdzie stoi przy szybie wind i wrzeszczy do swojego walkie-talkie. Carl,

jeden z woźnych, próbuje wielkim łomem otworzyć drzwi windy.

- Tak, jeszcze jedna! - wrzeszczy Pete do walkie-talkie. - Nie, ja wcale nie

żartuję. Dajcie tu karetkę, i to szybko! - Widząc nas, opuszcza walkie-talkie,

wskazuje palcem Jessicę i wrzeszczy: - Ty! Wracaj na górę, ściągnij wagonik tej

windy - wali dłonią w drzwi po lewej - na parter i tam go zatrzymaj. Nie wpuszczaj

do niej nikogo i cokolwiek będziesz musiała zrobić, nie pozwól drzwiom się

zamknąć, dopóki nie przyjedzie straż pożarna i nie wyłączy wind. Heather, poszukaj

klucza!

Przeklinam się za to, że nie złapałam klucza, zbiegając na dół. Trzymamy

komplet kluczy do wind za kontuarem recepcji: klucz do ręcznego sterowania windą,

jak te, które wydano Allingtonom, kiedy się tu wprowadzili, żeby nie musieli

zatrzymywać się na każdym piętrze w drodze do swojego apartamentu, i klucz, który

otwiera drzwi wind z zewnątrz.

- Jasne! - wrzeszczę i rzucam się z powrotem na górę po schodach, depcząc po

piętach Jessice, która biegnie ściągnąć windę na parter i tam ją zatrzymać.

Kiedy dopadam kontuaru recepcji, szarpię za klapę i rzucam się prosto do

szafki na klucze, która powinna być zamknięta w każdych okolicznościach -tylko

pracownik recepcji mający danego dnia dyżur może mieć do niej dostęp.

Ale skoro pracownicy techniczni i praktykanci wiecznie pożyczają sobie

klucze, żeby móc wykonywać naprawy, sprzątać albo wypuszczać studentów, którzy

zatrzasnęli się w swoich pokojach, szafka rzadko, jeśli w ogóle kiedykolwiek, bywa

zamknięta tak, jak powinna. Przekonuję się, że jej drzwiczki są otwarte na oścież.

- Co się dzieje? - pyta nerwowo Tina, która dzisiaj pełni dyżur w recepcji. -

Czy to prawda, że mamy następną? Na dnie szybu?

Ignoruję ją. To dlatego że usiłuję się skoncentrować. A koncentruję się, bo

znalazłam klucz do sterowania ręcznego i klucz do maszynowni.

Ale nie ma klucza otwierającego windy z zewnątrz.

A kiedy rzucam okiem na rozpiskę kluczy wiszącą na drzwiach szafki od

wewnątrz, nie znajduję na niej podpisu osoby, która wzięła klucz, ani żadnej

informacji, że ktoś w ogóle go wziął.

- Gdzie jest klucz? - pytam ostro, obracając się na pięcie do Tiny. - Kto ma

klucz do drzwi wind?

- Ja n-nie wiem -jąka się Tina. - Nie było go tu, kiedy zaczęłam dyżur. Możesz

sprawdzić moją kartę!

Kolejną zmianą sposobu pracy wprowadzoną przeze mnie zaraz po zatrud-

nieniu - poza rozpiską kluczy - było zmuszenie dyżurujących w recepcji

pracowników do zapisywania tego, co się dzieje w czasie ich dyżuru. Jeśli ktoś

pożyczał klucz - nawet jeśli się podpisał - pracownik recepcji i tak miał obowiązek

zanotować ten fakt na swojej karcie dyżuru. A pierwszą rzeczą, jaką dyżurujący miał

zrobić po przejęciu zmiany w recepcji, było zanotowanie, które klucze są na miejscu,

a których brak.

- No to kto go ma?! - wołam, chwytając za rejestr dyżurów i przeglądając

kartę dyżuru poprzedniej zmiany.

Ale chociaż są tam wpisy dotyczące wszystkich innych kluczy pobieranych w

tym czasie, nie ma ani słowa o kluczu otwierającym windy z zewnątrz.

- Nie wiem! - Głos Tiny wznosi się niepokojąco wysoko. - Przysięgam, że

nikomu go nie dawałam!

Wierzę jej. Ale to w niczym nie zmienia obecnej sytuacji.

Obracam się na pięcie, żeby biegiem wrócić na dół po schodach i powiedzieć

Carlowi, że ma rozwalić te drzwi, jeśli będzie trzeba. Ale drogę blokuje mi rektor

Allington, który razem z jakimiś innymi typkami z zarządu wyszedł ze stołówki

sprawdzić, co to za zamieszanie.

- Wiesz, my tu usiłujemy odbyć ważne spotkanie - burczy na mój widok.

- Tak? - słyszę, jak mu odburkuję w odpowiedzi. - No cóż, a my tu usiłujemy

ocalić komuś życie, wie pan?

Nie zatrzymuję się, żeby wysłuchać, co mina to odpowie. Łapię z biurka

zestaw pierwszej pomocy i zbiegam pędem po schodach na dół... Ale natykam się na

Pete'a, który noga za nogą, blady, wraca na górę.

- Nie mogłam znaleźć klucza - mówię. - Ktoś go wziął. Carl będzie musiał

wyważyć drzwi siłą...

Ale Pete kręci głową.

- Już to zrobił - mówi i bierze mnie za ramię. - Wracamy na górę.

- Ale ja mam zestaw pierwszej pomocy - mówię, wymachując czerwonym

plastikowym pudełkiem.-Czy...

- Już po niej - mówi Pete i stanowczo ciągnie mnie za sobą. - Chodź. I nie

patrz. Nie chcesz tego oglądać.

Wierzę mu.

Pozwalam zaprowadzić się na górę. Kiedy wchodzimy do holu, widzę, że

rektor nadal tam stoi, w otoczeniu graczy w kosza i członków zarządu w szarych

garniturach. Obok nich przystanęła Magda, która wyszła zza swojej kasy zobaczyć,

co się dzieje. W różowym fartuchu i fioletowych szortach tworzy jaskrawą plamę

koloru.

Magda rzuca jedno spojrzenie na moją twarz i się krzywi.

- O nie! Tylko nie kolejna z moich gwiazdeczek!

Pete ją ignoruje, podchodzi do telefonu przy biurku ochrony i trzymając

breloczek z kluczem, do którego dołączona jest legitymacja studencka - i mała

gumowa figurka Ziggy'ego- zaczyna odczytywać informacje z legitymacji swoim

zwierzchnikom w biurze ochrony.

- Roberta Pace - mówi bezbarwnym tonem. - Mieszkanka Fisher Hall.

Pierwszy rok. Numer legitymacji pięć pięć siedem, trzy dziewięć...

Stoję nieco z boku i czuję, że zaczynam dygotać. Nie znam tego nazwiska. Nie

proszę, żeby mi pokazali zdjęcie z tej legitymacji. Nie chcę wiedzieć, czy znałam tę

twarz.

I dokładnie wtedy Rachel wyłania się zza rogu, z damskiej toalety.

- Co się stało? - pyta, przenosząc wzrok z mojej twarzy na Pete'a, a potem na

rektora Allingtona.

To Tina, zza kontuaru recepcji, odzywa się pierwsza.

- Kolejna dziewczyna spadła do szybu windy - mówi drżącym głosem. -Nie

żyje.

Mimo starannie nałożonego podkładu Rachel robi się blada jak ściana. Ale

kiedy kilka sekund później odzywa się, w jej głosie nie ma śladu drżenia.

- Zakładam, że Zawiadomiono odpowiednie służby? Dobrze. Czy mamy

legitymację studencką? Och, dziękują ci, Pete. Tina, pingnij dział techniczny i każ im

wyłączyć wszystkie windy. Heather, czy możesz zadzwonić do sekretariatu doktora

Jessupa i dać im znać, co się dzieje? Rektorze Allington, bardzo mi przykro ze

względu na to wszystko, Proszę wracać do śniadania...

Świadoma, że się trzęsę i że serce mi bije w rytmie miliona uderzeń na minutę,

wślizguję się z powrotem do swojego gabinetu, żeby chwycić za telefon.

Ale tym razem, zamiast najpierw zadzwonić do biura doktora Jessupa, dzwo-

nią do Coopera.

- Biuro detektywistyczne Cartwrighta mówi, bo zadzwoniłam na jego

służbową linię, licząc na to, że tam go prędzej zastanę.

- To ja - mówię. Ściszam głos, bo Sarah jest w gabinecie Rachel tuż obok i

dzwoni na komórki wszystkich praktykantów, mówiąc im, co się stało, a potem

prosząc, żeby jak najszybciej wrócili na swoje piętra. - Jest kolejna.

- Kolejne co? - pyta Cooper. - I dlaczego mówisz szeptem?

- Kolejna śmierć w windzie - szepczę.

- Mówisz poważnie?

- Tak - odpowiadam.

- Zginęła na miejscu? Myślę o wyrazie twarzy Pete'a.

- Tak - mówię.

- Jezus, Heather. Tak mi przykro.

- Tak - mówię po raz trzeci i ostatni. - Słuchaj... możesz tu przyjść?

- Przyjść? A po co?

Strażacy z Remizy numer 9 dokładnie w tej chwili przechodzą szybkim

krokiem koło drzwi naszego biura w swoich hełmach i kurtkach. Jeden z nich niesie

w ręku czekan. Najwyraźniej nikt nie poinformował Najdzielniejszych

Nowojorczyków, z jakiej natury zagrożeniem będą mieć do czynienia.

- Na dole - mówię do nich, wskazując na schody do sutereny. - Kolejny, hm.

Wypadek w windzie.

Dowódca robi zdziwioną minę, ale kiwa głową i kieruje swoją nagle bardzo

ponurą procesję obok kontuaru recepcji i na dół po schodach. Do Coopera szepczę:

- Chcę rozgryźć do końca to, co się tutaj dzieje, i przydałaby mi się pomoc

profesjonalisty, Cooper.

- Hej, hej! - mówi Cooper. - Zwolnij nieco, torpedo. Jest tam policja? Czy oni

nie są profesjonalistami?

- Policja powie o tym wypadku to samo, co o poprzednim - mówię. - Że

dziewczyna surfowała na windach i spadła.

- Bo pewnie właśnie to się stało, Heather.

- Nie mówię. - Nie tym razem. Zdecydowanie tym razem nie.

- Czemu? Czy ta ostatnia to też panienka z dobrego domu?

- Nie wiem - odpowiadam. - Ale to nie jest śmieszne.

- Nie zamierzałem żartować. Ja tylko...

- Ona lubiła Ziggy'ego, Coop. - Głos mi się nieco załamuje, ale jest mi

wszystko jedno.

- Co lubiła?

- Ziggy'ego. To taka postać z kreskówki.

- Pierwsze słyszę.

- Bo to jest taka najmniej luzacka postać z kreskówki na świecie. Nikt, kto

lubi Ziggy'ego, nie uprawia surfingu na windach, Coop. Nikt.

- Heather...

- I to nie wszystko - szepczę, a z gabinetu Rachel dobiegają mnie zarozumiałe

i monotonne tony Sarah: „Musisz wracać do budynku jak najszybciej. Doszło do

kolejnego śmiertelnego wypadku. Nie mogę ci w tej chwili zdradzać szczegółów, ale

to konieczne, żebyś...”

- Ktoś zabrał klucz - mówię Cooperowi.

- Jaki klucz? - pyta.

- Klucz do otwierania wind z zewnątrz. - Powoli tracę panowanie nad sobą.

Prawie płaczę. Ale nadal usiłuję powstrzymać drżenie głosu. - Nikt tego nie zapisał,

Coop. Powinno się zapisać. Ale nikt tego nie zrobił. A to znaczy, że ktokolwiek

zabrał klucz, nie chce, żeby ktoś się o tym dowiedział. A to znaczy, że ten ktoś, kto

go teraz ma, może w każdej chwili otworzyć sobie drzwi windy... Nawet jeśli nie ma

za nimi wagonika.

- Heather - mówi Cooper tonem, który przy całym swoim wzburzeniu

odczuwam jako niezwykle uspokajający. I bardzo seksowny. - To jest coś, o czym

musisz powiedzieć policji. Natychmiast.

- Okay - odpowiadam słabym głosem. W gabinecie Rachel Sarah grzmi: -Nic

mnie nie obchodzi, że to są urodziny twojej babci, Alex. W budynku doszło do

śmiertelnego wypadku. Co jest dla ciebie ważniejsze, urodziny babci czy twoja

praca?

- Idź i powiedz policji to samo, co powiedziałaś mnie - mówi mi do ucha

uspokajający, seksowny głos Coopera. - A potem idź i weź sobie duży kubek kawy z

mnóstwem mleka i cukru, i wypij ją, póki jeszcze będzie gorąca.

To ostatnie mnie zaskakuje.

- Dlaczego? - pytam.

- Bo w swoim zawodzie przekonałem się, że słodkie mleczne napoje dobrze

robią na szok, jeśli pod ręką nie ma się whisky. Okay?

- Okay. Cześć.

Odkładam słuchawkę, a potem dzwonię do doktora Jessupa i wyjaśniam jego

asystentce - bo doktor Jessup jest na jakimś spotkaniu - co się stało. Jill odpowiada

odpowiednio spanikowanym głosem:

- O mój Boże. Zaraz mu dam znać.

Dziękują jej i kończą rozmową. A potem patrzą na telefon.

Cooper ma rację. Muszę powiedzieć policji o tym kluczu.

Uprzedzam Sarah, że za chwilę wrócę, i wychodzę z biura. Wchodzę do holu i

trafiam w sam środek wielkiego zamieszania. Koszykarze plączą się między

strażakami. Ludzie z administracji wiszą na każdym z dostępnych telefonów,

włącznie z aparatem Pete'a i tym na kontuarze recepcji, i usiłują zapanować nad

sytuacją. Dowódca straży pożarnej mówi coś do Rachel, a ona kiwa głową.

Zerkam w stronę frontowych drzwi budynku. Stoi w nich ten sam funkcjo-

nariusz policji co tego dnia, kiedy zginęła Elizabeth. Nie wpuszcza do środka żadnych

dzieciaków.

- Wejdziecie, kiedy powiem, że możecie wejść - warczy do skinheada z

kolczykiem w wardze.

- Ale ja się muszę dostać do mojego pokoju po projekt! - jęczy chłopak. - Jeśli

go nie dostarczę do południa, nie dostanę zaliczenia!

- Przepraszam - mówię do policjanta. - Czy może mi pan powiedzieć, kto tu

dowodzi?

Policjant obrzuca mnie uważnym spojrzeniem, a potem ruchem kciuka

wskazuje w stronę Rachel.

- O ile wiem, chyba ona.

- Nie - odpowiadam. - Chodzi mi o to, czy jest tu jakiś oficer śledczy albo ktoś

taki...

- Ach, owszem. - Gliniarz ruchem głowy wskazuje wysokiego siwego

mężczyznę w brązowej sztruksowej marynarce i kraciastym krawacie, który stoi przy

ścianie, i chociaż pewnie o tym nie wie, całe plecy obsmarowuje sobie brokatem, bo

opiera się o plakat zapraszający studentów na przesłuchania do Pippina, grubo

oblepiony brokatem Elmer's. Poza żuciem niezapalonego cygara, które trzyma w

kąciku ust, zdaje się nic nie robić.

- Detektyw Canavan - mówi policjant.

- Dzięki - odpowiadam, a policjant zaczyna tłumaczyć kolejnemu studentowi:

- Nic mnie nie obchodzi, że ci krwawią oczodoły. Nie wejdziesz do tego budynku,

dopóki ci nie pozwolą.

Podchodzę do detektywa, a serce mam w gardle. Nigdy jeszcze nie rozma-

wiałam z policyjnym detektywem. No cóż, poza tym jednym razem, kiedy zgłaszałam

doniesienie o kradzieży popełnionej przez mamę.

- Detektyw Canavan? - pytam.

Zdaję sobie sprawą z tego, że moje pierwsze wrażenie - że on nic nie robi -

było niesłuszne. To nieprawda, że detektyw Canavan nic nie robi. Przecież nie

odrywa ani na moment wzroku od nóg mojej szefowej, które wyglądają całkiem

zgrabnie pod jej wąską spódnicą.

Teraz jednak odrywa spojrzenie od nóg Rachel i spogląda na mnie. Ma

nastroszone siwe wąsy, które w sumie całkiem mu pasują. Z owłosieniem na twarzy

rzadko jest komuś do twarzy.

- Tak? - mówi głosem chropawym od palenia.

- Dzień dobry - mówię. - Nazywam się Heather Wells. Jestem tu w Fisher Hall

zastępczynią kierowniczki administracyjnej. I... hm... chciałam tylko komuś

powiedzieć, że nie ma klucza do wind. To być może nic nie znaczy, klucze tu

wiecznie giną. Ale pomyślałam sobie, że ktoś powinien o tym wiedzieć. Bo mnie się

wydaje bardzo dziwne, że te dziewczyny giną, surfując na windach. Wie pan,

dziewczyny tego po prostu nie robią. To znaczy nie surfują na windach. Wiem z

doświadczenia.

Detektyw Canavan, który wysłuchał uważnie całej mojej mówki, czeka, aż

głos mi zamiera, i dopiero potem wyjmuje cygaro z ust, i celuje nim we mnie.

- Słodki miód, tak? - pyta.

Jestem tak zdziwiona, że szczęka mi zwyczajnie opada. Wreszcie udaje mi się

wykrztusić:

- Hm, owszem.

- Tak myślałem. - Cygaro wraca na swoje miejsce między zęby. - Moja córka

miała pani plakat na drzwiach, więc oglądałem panią w tej cholernej minispódniczce,

ile razy szedłem do jej pokoju kazać jej przyciszyć tę cholerną muzykę.

Ponieważ nie jestem w stanie sformułować absolutnie żadnej ludzkiej od-

powiedzi na tę uwagę, milczę.

- Jak to się, u diabła, stało - pyta detektyw Canavan - że pracuje pani tutaj?

- To długa historia - odpowiadam, mając szczerą nadzieję, że nie każe mi jej

relacjonować.

Nie każe.

- Jak powiedziałaby moja córka - mówi detektyw Canavan - w czasach kiedy

była pani największą fanką... Nieważne. Więc o co chodzi z tym brakującym

kluczem?

Wyjaśniam mu jeszcze raz. Napomykam mimochodem, że Elizabeth to

panienka z dobrego domu, a Roberta lubiła Ziggy'ego, i że oba te fakty czynią z nich

niezwykle mało prawdopodobne kandydatki do surfowania po windach. Ale głównie

rozwodzę się na temat brakującego klucza.

- Niech ja to sobie uporządkuję - mówi detektyw Canavan, kiedy już skoń-

czyłam. - Uważa pani, że te dziewczyny... a obie, jak zrozumiałem, były na

pierwszym roku, nie znały miasta i mogły być zbyt pełne tego, co moja córka,

specjalizująca się we francuskim, nazywa joie de vivre, żeby w ogóle bawić się w coś

takiego jak przejażdżki na dachach wind. Uważa pani, że ktoś tu się kręci i otwiera

drzwi wind, kiedy nie ma za nimi wagonika, i spycha te dziewczyny do szybu na

pewną śmierć. Czy dobrze zrozumiałem?

Słysząc to ujęte w taki sposób, zdaję sobie sprawę, jak głupio brzmi moja

teoria. A nawet bardziej niż głupio. Idiotycznie.

Ale... Ale Ziggy!

- Załóżmy na moment, że ma pani rację - mówi detektyw Canavan. - Jak ten

ktoś, kto to robi, w ogóle wszedł w posiadanie klucza do wind? Powiedziała pani, że

trzymacie je w zamykanej szafce za tym czymś? Za tym tam biurkiem?

- Tak - mówię.

- I kto ma do niego dostęp? Wszyscy?

- Nie - odpowiadam. - Tylko studenci-praktykanci i personel administracji

budynku.

- Więc uważa pani, że ktoś, kto dla was pracuje, grasuje po akademiku i zabija

dziewczyny? Któryś facet, tak? - Wskazuje ręką Pete'a, który stoi za biurkiem

ochrony i rozmawia z jednym ze strażaków. - Ten tam? A może tamten gość? -

Pokazuje Carla, który nadal jest wyraźnie blady, ale i tak opisuje jednemu z

policjantów, co zobaczył na dnie szybu.

- Okay - mówię. Mam ochotę zapaść się pod ziemię. Bo zdaję sobie sprawą z

tego, jak głupia byłam. W ciągu mniej więcej pięciu sekund ten facet zrobił tyle dziur

w mojej teorii, że zaczęła wyglądać jak spory kawał szwajcarskiego sera.

No, ale mimo wszystko.

- Okay, no więc może ma pan rację. Niemniej jednak...

- Może lepiej pokaże mi pani, gdzie trzymany jest ten brakujący klucz -mówi

detektyw Canavan i się prostuje. Jestem zachwycona, idąc za nim do kontuaru

recepcji, bo słusznie przewidywałam: całe ramiona ma w różowym brokacie, jakby go

obsypała jakaś dobra wróżka.

Kiedy podchodzimy do kontuaru recepcji, zauważam, że Tina zniknęła.

Rzucam pytające spojrzenie Pete'owi.

- Paczki. - Pete przerywa rozmowę ze strażakiem, żeby to do mnie

powiedzieć, mając na myśli, że Tina odprowadza kuriera do pokoju na końcu holu,

gdzie deponujemy przychodzące przesyłki, dopóki nie uda się zawiadomić studentów,

że mają po nie zejść do recepcji.

Kiwam głową. Deszcz czy pogoda, grad czy śnieg, poczta musi dojść na

miejsce... Nawet jeśli na dnie szybu windy leży martwa dziewczyna.

Wślizguję się za kontuar, ignorując urywający się telefon, i sięgam prosto do

szafki z kluczami.

- To tu trzymamy klucze - wyjaśniam detektywowi Canavanowi, który wszedł

za mną za klapę kontuaru recepcji, a teraz stoi tuż obok. Szafka na klucze jest spora,

metalowa, umocowana na ścianie. W środku rzędami wiszą klucze. Jest ich trzysta,

po jednym zapasowym kluczu do każdego pokoju w budynku, a poza tym różne

klucze, których może używać wyłącznie personel. Wszystkie wyglądają w zasadzie

tak samo, poza tym do drzwi wind, który przypomina klucz do wkrętów z gniazdkiem

sześciokątnym i w ogóle nie kojarzy się z typowym kluczem.

- Więc żeby wziąć jeden z kluczy, trzeba wejść tutaj - mówi detektyw

Canavan. Mojej uwagi nie uszedł fakt, że jego siwe brwi podjechały do góry na

widok wszystkich tych worków z pocztą, bezładnie porozrzucanych na posadzce pod

naszymi stopami. Recepcję trudno byłoby nazwać najlepiej strzeżonym miejscem w

budynku. - A żeby tu wejść, trzeba ominąć biurko ochrony, przy którym dwadzieścia

cztery godziny na dobę ktoś jest.

- Racja - odpowiadam. - Strażnicy z ochrony wiedzą, kto może wejść za

kontuar recepcji, a kto nie. Nie pozwolą tu wejść nikomu, kto nie pracuje w ad-

ministracji. Zazwyczaj i tak jest tu na dyżurze ktoś, kto nie dopuściłby do kluczy

osoby spoza personelu. A i tak każemy podpisywać, kiedy je biorą. To znaczy klucze.

Ale nikt nie wypisał klucza do wind. Po prostu... zniknął.

- Tak - mówi detektyw Canavan. - Mówiła pani. Proszę posłuchać, mam parę

poważnych przestępstw, włącznie z potrójnym zabójstwem ostrym narzędziem w

mieszkaniu nad delikatesami na Broadwayu, którymi muszę się zająć. Ale proszę mi

pokazać, gdzie zwykle wisi ten nieuchwytny klucz, który może dowieść, że młoda

dama, o której tutaj mowa, nie zginęła w wypadku.

Przeglądam rzędy kołeczków, myśląc, że chyba jednak zabiję Coopera. W

głowie mi się nie mieści, że mnie do tego namówił. Ten facet mi nie wierzy. Już i tak

źle, że widział mój plakat ze Słodkiego miodu. Jeśli istnieje cokolwiek, co może

podkopać wiarygodność kobiety, to jest to jej naturalnych rozmiarów zdjęcie, na

którym ubrana w pastelową minispódniczkę w tygrysie prążki drze się do mikrofonu

w Mail of America.

I dobrze, moje przekonanie, że dziewczyny nie bawią się w surfing na win-

dach - a zwłaszcza takie kochające Ziggy'ego panienki z dobrych domów -raczej

trudno byłoby nazwać niepodważalnym dowodem. Ale klucz, który zaginął? Gdzie

on się podział?

Tyle że kiedy dochodzę do rzędu, w którym zwykle wisiał klucz do wind,

zauważam coś, co sprawia, że krew w żyłach zamienia mi się w lód.

Bo tam, dokładnie tam, gdzie powinien - dokładnie tam, gdzie parę chwil temu

go nie było - wisi klucz do wind.

8

Mówi, że będzie za pięć minut, ale zjawia się w holu po niecałych trzech.

Nigdy przedtem nie był w tym budynku i wygląda tu dziwnie nie na miejscu... Może

dlatego, że nie jest wytatuowany i nie ma kolczyków, w przeciwieństwie do

wszystkich innych osób mijających recepcję.

A może to tylko dlatego, że jest o wiele bardziej przystojny niż wszyscy

obecni w holu, kiedy stoi tam z włosami potarganymi, jakby dopiero co wstał z łóżka

(chociaż ja wiem, że wstał już kilka godzin temu - on codziennie rano biega), w tych

swoich dżinsach i znoszonej skórzanej kurtce.

- Cześć - mówi na mój widok.

- Cześć. - Usiłuję się uśmiechnąć, ale nie jestem w stanie, więc zamiast tego

dodaję: - Dzięki, że przyszedłeś.

- Nie ma sprawy - mówi i spogląda w stronę kącika telewizyjnego, tuż przed

stołówką, gdzie do Rachel dołączył właśnie poszarzały na twarzy doktor Jessup

razem z kilkoma spanikowanymi pracownikami administracji.

- A gdzie gliniarze? - pyta.

- Wyszli już - odpowiadam, z trudem powstrzymując gorycz. - W apar-

tamencie nad delikatesami na Broadwayu było potrójne zabójstwo zużyciem ostrego

narzędzia. Zostawili tylko tego funkcjonariusza, który pilnuje szybu wind, dopóki nie

przyjedzie tu koroner, żeby zabrać jej zwłoki. Ponieważ uznali, że jej śmierć była

skutkiem wypadku, chyba stwierdzili, że nie ma sensu tu sterczeć.

Uważam, że to bardzo dyplomatyczna odpowiedź, biorąc pod uwagę to, co

chciałabym powiedzieć na temat detektywa Canavana i jego ludzi.

- Ale ty uważasz, że się mylą - mówi Cooper. To stwierdzenie, nie pytanie.

- Ktoś zabrał ten klucz, Coop - mówię. - I odłożył go na miejsce, kiedy nikt

nie patrzył. Ja sobie tego nie wymyślam. Nie jestem szalona.

Chociaż słysząc, jak niebezpiecznie uniosłam głos, wymawiając słowo „sza-

lona”, można nabrać wątpliwości. Ale Cooper nie zamierza tego roztrząsać.

- Wiem - mówi łagodnie. - Wierzą ci. Jestem tu przecież, prawda?

- Tak - mówię, żałując swojego wybuchu. -I dzięki. No cóż. No to chodźmy.

Cooper wygląda, jakby się wahał.

- Zaraz. Dokąd mamy iść?

- Do pokoju Roberty - odpowiadam. Trzymam w ręku zapasowy klucz, który

wyjęłam ze skrzynki. - Moim zdaniem powinniśmy najpierw sprawdzić jej pokój.

Szukając czego?

- Nie wiem. Ale musimy od czegoś zacząć. Cooper spogląda na klucz, a potem

znowu na mnie.

- Chcę, żebyś wiedziała - mówi - że moim zdaniem to nie jest dobry pomysł.

- Wiem - odpowiadam. Bo wiem.

- Więc czemu to robimy?

Mniej więcej pięć sekund dzieli mnie od ataku płaczu. Czuję się tak od chwili,

kiedy Jessica wpadła do mojego pokoju z informacją o kolejnym wypadku, a

upokorzenie w obecności detektywa Canavana wcale mi nie pomogło.

Ale staram się opanować nadciągającą histerią.

- Bo to się dzieje w moim budynku. To się zdarza moim dziewczynom. A ja

chcę się upewnić, że dzieje się to, co policja twierdzi, że się dzieje, i że to nie jest...

No wiesz. To, co sami myślą.

- Heather, pamiętasz, kiedy wyszedł Słodki miód i do Cartwright Records

zaczęła spływać cała ta poczta od fanów, a ty się upierałaś, że całą ją przeczytasz i na

każdy list osobiście odpowiesz?

Najeżam się. Nic na to nie poradzą.

- No i co z tego? - pytam zaczepnie. - Miałam piętnaście lat.

- To nie ma znaczenia - mówi Cooper. - Bo przez piętnaście lat wcale się nie

zmieniłaś. Nadal uważasz, że jesteś osobiście odpowiedzialna za wszystkich ludzi, z

którymi masz do czynienia, nawet tych, których nigdy nie spotkałaś. Jakbyś pojawiła

się na Ziemi po to, żeby opiekować się wszystkim jej mieszkańcami.

- To nieprawda. I minęło tylko trzynaście lat.

- Heather - ciągnie, ignorując mnie. - Czasami dzieciaki robią głupoty. A inne

dzieciaki, dlatego właśnie, że są tylko dzieciakami, biorą z nich przykład. I giną. To

się zdarza. I to nie znaczy, że zostało popełnione morderstwo.

- Tak? - Jeżę się jeszcze bardziej. - A co z kluczem? No co? Nadal nie

wygląda na przekonanego.

- Chcę, żebyś wiedziała - mówi - że ja to robię wyłącznie po to, żeby

powstrzymać cię przed narobieniem jeszcze większego bałaganu niż ten, który już tu

masz, coś, zresztą, tak przy okazji, w czym się chyba specjalizujesz.

- Wiesz, Coop? - mówię. - Doceniam ten twój dowód zaufania. Naprawdę

doceniam.

- Ja tylko nie chcę, żebyś straciła stałą pracę - tłumaczy. - Nie stać mnie na to,

żeby ci zaoferować ubezpieczenie zdrowotne na dodatek do dachu nad głową i

wyżywienia.

- Dzięki - odpowiadam jadowicie. - Dzięki wielkie. Ale to nie ma znaczenia.

Bo on i tak ze mną idzie.

Do pokoju Roberty Pace na szesnastym piętrze mamy długi spacer. Oczy-

wiście, nie możemy jechać windą, bo wszystkie zostały unieruchomione. Jedyny

odgłos, jaki słyszę, kiedy wreszcie wychodzimy na długi, pusty korytarz, to nasze

oddechy. Mój jest szczególnie ciężki.

Poza tym jest tu cicho. Śmiertelnie cicho. No tak, ale to przedpołudnie.

Większość mieszkańców - ci, których nie wyrwały ze snu syreny karetki i wozu

strażackiego - nadal jeszcze odsypia wczorajsze wieczorne piwo.

Wskazuję drogę swoim pękiem kluczy i ruszam w stronę numeru 1622.

Cooper idzie za mną, spoglądając na plakaty porozwieszane na ścianach.

Przestrzegają studentów przed chorobami przenoszonymi drogą płciową albo

informują o darmowych wejściówkach na film wyświetlany w studenckim ośrodku

kultury.

Opiekun tego piętra ma bzika na punkcie Snoopy'ego. Gdziekolwiek spojrzeć,

wiszą powycinane rysunki ze Snoopym. Jest tu nawet wycięta z kartonu makieta:

Snoopy, trzymający małą tekturową tackę, na którą wskazuje strzałka z napisem:

DARMOWE KONDOMY UFUNDOWANE PRZEZ OŚRODEK ZDROWIA

UNIWERSYTETU NOWOJORSKIEGO. HEJ, ZA CZTERDZIEŚCI TYSIĘCY

DOLARÓW ROCZNIE STUDENT POWINIEN DOSTAĆ coś ZA DARMO!

Taca jest, oczywiście, pusta.

Na drzwiach z numerem 1622 wisi żółta tabliczka, taka, na której można pisać

zmywalnym markerem. Nie ma na niej żadnych notatek. Jest za to naklejka z Ziggym.

Ale ktoś dorysował Ziggy'emu kolczyk w nosie, a nad głową balonik z na-

pisem: GDZIE JA PODZIAŁEM GACIE?

Stukam kluczami w drzwi.

- Biuro kierownika administracyjnego! - wołam. - Jest tam kto?

Nikt nie odpowiada. Wołam jeszcze raz, a potem wkładam klucz w zamek i

otwieram drzwi.

Wewnątrz głośno buczy elektryczny wiatrak ustawiony na komodzie z szuf-

ladami, mimo że w pokoju, jak we wszystkich pokojach w Fisher Hall, jest

klimatyzacja. Ani śladu współlokatorki Roberty, którą czeka spory szok, kiedy już

wróci, gdziekolwiek ją teraz poniosło, i przekona się, że do końca roku

akademickiego będzie miała pokój wyłącznie dla siebie.

Jest tu tylko jedno okno, długie prawie na dwa metry i wysokie na półtora, z

dwoma bliźniaczymi drążkami do uchylania jego skrzydeł. W oddali, za ogrodami na

dachach domów i wieżami ciśnień, widzę rzekę Hudson, spokojnie płynącą w swoją

stronę; promienie słońca załamują się na jej lustrzanej powierzchni.

Cooper zmrużonymi oczami przygląda się jakimś rodzinnym fotografiom

ustawionym na jednej z szafek przy łóżku. Pyta:

- Ta dziewczyna, która zginęła. Jak miała na imię?

- Roberta.

- Więc to jest jej łóżko. - Dała wypisać swoje imię tęczowymi literami

jakiemuś ulicznemu artyście na zwoju papieru. Wisi nad bardziej zabałaganionym

łóżkiem, tym przy oknie. Widać, że w obu łóżkach ktoś spał, ale żadna z dziewczyn

nie przejmowała się zanadto utrzymywaniem porządku. Pościel jest zmięta, a narzuty

- niedobrane do siebie, jak to się często zdarza narzutom współlokatorek - leżą

krzywo. W części pokoju należącej do Roberty przeważają motywy dekoracyjne z

Ziggym. Wszędzie walają się karteczki Postit z Ziggym, na ścianie wisi kalendarz z

Ziggym, a na jednym Z biurek leży papeteria z Ziggym.

Obie dziewczyny, zauważam, są fankami Jordana Cartwrighta. Mają komplet

kompaktów Easy Street plus Baby, bądź moja.

Żadna z nich nie ma ani jednego albumu niżej podpisanej. Co chyba nie jest

takie dziwne. Zawsze byłam najbardziej popularna wśród uczniów podstawówki.

Cooper klęka na kolanach i zaczyna zaglądać pod łóżko nieżyjącej dziew-

czyny. Bardzo mnie to rozprasza. Usiłuję się skoncentrować na węszeniu po kątach,

ale tyłek Coopera niezwykle przyjemnie się ogląda. Widząc, jak ładnie się na nim

opinają znoszone levisy, nie mogę się skupić na niczym innym, chociaż przecież

wiem, że mam tu do czynienia z bardzo poważną sprawą.

- Popatrz na to - mówi, a jego głowa i ramiona znów się wynurzają spod łóżka

Roberty. Ciemne włosy ma potargane. Szybko odwracam wzrok, żeby nie mógł się

zorientować, gdzie przed chwilą spoglądałam. Mam nadzieję, że nie zauważył.

- Na co? - pytam inteligentnie.

- Spójrz.

Na końcu ołówka z Ziggym, który Cooper wyjął przedtem z kubka na pisaki

na biurku Roberty, dynda coś bladego i miękkiego. Przyjrzawszy się bliżej, orientuję

się, co to jest.

Zużyta prezerwatywa.

- Hm - mówię. - Uh.

- Całkiem świeża - mówi Cooper. - Powiedziałbym, że Roberta miała wczoraj

gorącą noc.

Wolną ręką zdejmuje kopertę ze stosika papeterii z Ziggym leżącej na biurku

Roberty, a potem wrzuca prezerwatywę do środka.

- Co ty robisz? - pytam z przestrachem. - Czy to nie jest fałszowanie do-

wodów?

- Dowodów czego? - Cooper kilka razy składa kopertę, a potem wsadza ją do

kieszeni swojej kurtki. - Policja już stwierdziła, że nie popełniono tu żadnego

przestępstwa.

- No to po co ją zabierasz?

Cooper wzrusza ramionami i odkłada ołówek.

- W swojej pracy nauczyłem się jednego: nigdy nic nie wiadomo. Rozgląda się

po pokoju Roberty i kręci głową.

- To naprawdę dziwne. Ktoś uprawia seks, a potem idzie surfować na win-

dach? Mógłbym zrozumieć, gdyby było odwrotnie... No wiesz, cała ta adrenalina

sprawia, że jesteś napalona. Ale przedtem? Chyba że chodzi o jakiś zboczony seks.

Szerzej otwieram oczy.

- Chodzi ci o to, że może facet lubi najpierw uprawiać seks z dziewczyną, a

potem ją zepchnąć do szybu windy?

- Coś w tym rodzaju. - Cooper ma zakłopotaną minę. Nie chce rozmawiać ze

mną o chorych praktykach seksualnych i zmienia temat. - A co z tą drugą

dziewczyną? To znaczy z tą pierwszą. Powiedziałaś, że sprawdziłaś i że nie

meldowała żadnego gościa tego wieczoru, kiedy zginęła?

- Tak - mówię. - Ale tuż przed twoim przyjściem sprawdziłam, że Roberta też

wczoraj wieczorem nie wpisywała żadnych gości. - A potem coś mi wpada do głowy.

- Jeśli... jeśli coś takiego byłoby też w pokoju Elizabeth, to znaczy jakiś kondom czy

coś, to policja by to znalazła, tak?

- Nie, jeśli nie szukali. A jeśli już z góry byli przekonani, że jej śmierć była

przypadkowa, to nawet nie próbowali szukać.

Zagryzam dolną wargę.

- Nikt się nie wprowadził do pokoju Elizabeth. Jej współlokatorka mieszka

teraz sama. Moglibyśmy zerknąć.

Cooper robi powątpiewającą minę.

- Przyznam, że to dziwne, że ta mała zginęła w taki sposób, Heather - mówi. -

Zwłaszcza w obliczu tego kondoma i sprawy z kluczem. Ale ty sugerujesz, że...

- Sam zasugerowałeś to pierwszy - przypominam mu. - Poza tym możemy

popatrzeć, prawda? Komu to niby zaszkodzi?

- Nawet jeśli zajrzymy, już tydzień minął od jej śmierci - zauważa. - Wątpię,

żeby udało nam się coś znaleźć.

- Nie dowiemy się, jeśli nie spróbujemy - mówię, ruszając do drzwi. -Chodź.

Cooper tylko na mnie patrzy.

- Czemu to dla ciebie takie ważne dowieść, że te dziewczyny nie są winne

własnej śmierci? - pyta ostro.

Gapię się na niego. Co?

- Słyszałaś. Czemu tak się uparłaś dowieść, że śmierć tych dziewczyn nie była

przypadkowa?

Tego oczywiście nie mogę mu wyjaśnić. Bo nie chcę zabrzmieć jak

psychopatka, którą na pewno nazwałaby mnie Sarah, gdyby to usłyszała. Bo wiem, że

naprawdę zabrzmiałabym jak psychopatka, gdybym mu powiedziała, co czuję. A

mianowicie, że jestem to winna temu budynkowi - samemu Fisher Hall - i muszę

stwierdzić, co się tu właściwie dzieje. Bo Fisher Hall -tak jak Cooper - w pewnym

sensie uratował mi życie.

No cóż, okay, uratowali mnie tylko przed dożywotnią pracą kelnerki w Senor

Swanky's.

Ale czy to mało? Ja wiem, że to wszystko kupy się nie trzyma - że Sarah

oskarżyłaby mnie o przenoszenie swoich uczuć do własnych rodziców czy chłopaka

na stertę cegieł wzniesioną w 1850 roku. Ale ja naprawdę czuję, że spoczywa na mnie

obowiązek dowiedzenia, że to wszystko nie jest winą Fisher Hall - ani personelu,

który nie zauważył, że dziewczyny w szybkim tempie się staczały, ani dziewczyn,

które wydają się o wiele za rozsądne, żeby robić aż tak głupie rzeczy, ani też budynku

jako takiego, że nie jest dostatecznie domowo-przytulny czy coś. Uczelniana gazeta

już opublikowała jeden artykuł dogłębnie analizujący modę na surfowanie po

windach. Kto wie co wydrukuje jutro?

Widzicie? Mówiłam, że to głupie.

Ale dokładnie tak to odczuwam.

Niemniej nie jestem w stanie tego wyjaśnić Cooperowi. Wiem, że nawet nie

ma sensu próbować.

- Bo dziewczyny nie uprawiają surfingu na windach. - Tylko na tyle umiem

się zdobyć.

Najpierw mam wrażenie, że on wyjdzie, zupełnie jak detektyw Canavan, bez

słowa, wściekły, że przeze mnie marnuje czas. Ale Cooper tylko wzdycha i mówi:

- Dobrze. Chyba mamy jeszcze jeden pokój do sprawdzenia.

9

Zakręć nią

Zakręć nią

Kręć nią, mała

Całą noc

Zakręć nią

Wykonanie: Hearther Wells

Słowa/muzyka: O'Brien/Henke

Z albumu: Lizak

Cartwright Records

Współlokatorka Elizabeth Kellog otwiera drzwi do pokoju numer 1412 od

razu. Ma na sobie luźny biały T-shirt i czarne legginsy, w jednej ręce trzyma

bezprzewodowy telefon, a w drugiej zapalonego papierosa. Z przyklejonym do

twarzy uśmiechem odzywam się:

- Cześć, jestem Heather. A to jest...

- Cześć - dziewczyna przerywa mi i otwiera oczy szerzej, kiedy po raz

pierwszy zauważa Coopera.

No cóż i czemu nie? Jest w końcu zdrową pełnokrwistą amerykańską dziew-

czyną. A Cooper jest bardziej niż tylko trochę podobny do jednego z najpo-

pularniejszych obiektów kobiecych westchnień w tym kraju.

- Cooper Cartwright - przedstawia się Cooper, rzucając jej taki uśmiech, że

gdybym go lepiej nie znała, uznałabym, że go wyćwiczył przed lustrem i

zarezerwował na takie właśnie podbramkowe sytuacje.

Ale Cooper to nie jest taki typ faceta, który ćwiczy uśmiechy przed lustrem.

- Marnie Villa Delgado - mówi ona. Mamie jest sporą dziewczyną, jak ja, tyle

że ma obfitszy biust i szczuplejszy zadek, i masę ciemnych, bardzo kręconych

włosów. Widzę, że szacuje mnie wzrokiem, tak jak to robią niektóre kobiety

zastanawiające się, czy jestem ż Cooperem, czy też może obiekt jest wolny.

- Zastanawialiśmy się, Marnie, czy nie moglibyśmy zamienić z tobą paru słów

na temat twojej byłej współlokatorki, Elizabeth - mówi Cooper, ukazując w szerokim

uśmiechu tyle zębów, że omal mnie nie oślepił.

Ale nie Marnie, która najwyraźniej stwierdziła, że Coopera i mnie nic nie

łączy! (Swoją drogą, skąd ona to wie? Jak te dziewczyny, na przykład Marnie, Rachel

i Sarah, potrafią stwierdzić coś takiego, a ja zupełnie nie umiem?) Rzuca do telefonu:

- Oddzwonię - i kończy połączenie.

A potem hipnotyzuje Coopera spojrzeniem i mówi:

- Wejdźcie do środka.

Mijam ją w drzwiach, za mną wchodzi Cooper. Marnie, jak widzę, bardzo

szybko przemeblowała pokój po śmierci Elizabeth. Łóżka zestawiła razem, tworząc

jedno ogromne łoże, przykryte wielką narzutą w tygrysie prążki. Dwie komody z

szufladami stoją jedna na drugiej, więc Marnie ma teraz do swojej dyspozycji osiem

szuflad zamiast czterech, a biurko Elizabeth służy obecnie jako stolik pod sprzęt

grający, na którym stoją telewizor, odtwarzacz DVD i wieża, wszystko pod ręką, tuż

obok łóżka.

- Już rozmawiałam o niej z policją. - Marnie strzepuje popiół na chodnik w

tygrysie prążki pod swoimi gołymi stopami i na moment przenosi wzrok z Coopera na

mnie. - To znaczy o Beth. Hej. Zaraz. Czy my się nie znamy? Czy ty jesteś może

aktorką?

- Ja? Nie - odpowiadam zgodnie z prawdą.

- Ale pracujesz w przemyśle rozrywkowym - mówi z głębokim przekonaniem.

- Hej, kręcicie film o życiu Beth?

Zanim Cooper zdążył w ogóle zareagować, odpowiadam:

- Czemu? Uważasz, że życie Beth miało w sobie jakieś zadatki na materiał

filmowy?

Marnie usiłuje nie tracić zimnej krwi, ale słyszę, że pokasłuje, zaciągając się

papierosem. Ewidentnie pali tylko dla dramatycznego efektu.

- Och, tak. To znaczy, wiem, pod jakim kątem moglibyście na to spojrzeć.

Dziewczyna z małego miasteczka przyjeżdża 4o metropolii, nie daje sobie rady,

pozwala się podpuścić i ginie w wypadku. Czy ja mogłabym w tym zagrać? Totalnie

dysponuję doświadczeniem...

Ale Cooper demaskuje nas, mówiąc:

- Nie jesteśmy z branży filmowej. Heather to zastępczyni kierowniczki

administracyjnej tego budynku, a ja jestem jej znajomym.

- Ale ja myślałam... - Marnie przygląda mi się teraz badawczo, starając się

przypomnieć sobie, gdzie mnie już kiedyś widziała. - Myślałam, że jesteś aktorką.

Gdzieś cię już kiedyś widziałam...

- Na pewno kiedy się wprowadzałaś - mówię pośpiesznie.

- Twoja współlokatorka - odzywa się Cooper, odrywając wzrok od małego

aneksu kuchennego, w którym Marnie ustawiła mikrofalówkę, jednopalnikową

kuchenkę elektryczną, blender, ekspres do kawy i wagę, jakiej używają ludzie na

diecie, żeby ważyć te swoje piersi kurczaka. - Skąd pochodziła?

- No cóż - mówi Marnie - z Mystic. Wiecie, w Connecticut.

Cooper otwiera teraz szafki, ale Marnie jest tak skołowana, że nawet nie

protestuje.

- Hej, już wiem. Grałaś w Saved by the Bell, prawda? - pyta mnie.

- Nie - odpowiadam. - A więc Eliza... to znaczy Beth... nie lubiła Nowego

Jorku?

- No cóż, nie, niezupełnie - mówi Marnie. - Beth po prostu nie mogła się

przystosować, rozumiesz? Bo ona chciała zostać pielęgniarką.

Cooper spogląda na nią. Widzę, że nie ma za wiele do czynienia ze studentami

z Uniwersytetu Nowojorskiego, bo pyta:

- A czemu nie miałaby zostać pielęgniarką?

- Wstępować na Uniwersytet Nowojorski, żeby uczyć się pielęgniarstwa? -W

głosie Marnie pobrzmiewa pogarda. - Po co płacić takie pieniądze za studia, jeśli

można uczyć się pielęgniarstwa gdzie indziej i znacznie taniej?

- A w czym ty się specjalizujesz? - pyta Cooper.

- Ja? - Marnie wygląda, jakby miała ochotę rzucić: „No jak to?!”, ale nie chce

być niegrzeczna. Wobec Coopera. Gasi papierosa w popielniczce w kształcie ludzkiej

dłoni i mówi: - Aktorstwo. - A potem siada na swoim wielkim nowym łożu i wpatruje

się we mnie. - Wiem, że gdzieś już cię widziałam.

Podnoszę popielniczkę w kształcie dłoni, żeby odwrócić jej uwagę - i ode

mnie, i od Coopera, który węszy wkoło bez opamiętania.

- Czy to twoje, czy Elizabeth? - pytam ją, chociaż z góry znam odpowiedź.

- Moje - mówi Marnie. - Oczywiście. Wszystkie rzeczy Beth już zabrali. Poza

tym Beth nie paliła. Beth nigdy nic nie robiła.

- Jak to rozumiesz, nigdy nic nie robiła?

- Tak jak powiedziałam. Ona nic nie robiła. Nie wychodziła wieczorami. Nie

zapraszała przyjaciół. Jej matka nie pozwalała jej chodzić na randki. Słyszeliście, co

zrobiła w czasie nabożeństwa żałobnego? Ta matka?

Cooper poszedł na zwiad do łazienki. Jego głos, kiedy się stamtąd odzywa,

jest przytłumiony:

- A co zrobiła? - pyta.

Marnie zaczyna grzebać w czarnym skórzanym plecaku, który leży na łóżku.

- Przez cały czas powtarzała, że poda do sądu Uniwersytet Nowojorski za to,

że nie zabezpieczają wind przed surferami. Ale co ty robisz w mojej łazience?

- Jak rozumiem, matka Elizabeth chciała, żeby wolno jej było przyjmować

tutaj tylko dziewczyny - mówią, ignorując jej pytanie do Coopera.

- Beth nigdy mi nic o tym nie wspomniała. - Marnie znajduje paczkę pa-

pierosów. Na szczęście pustą. Rzucają na podłogę z rozzłoszczoną miną. -Ale wcale

bym się nie zdziwiła. Ta dziewczyna była jak żywcem przeniesiona z poprzedniego

stulecia. Moim zdaniem Beth nawet nigdy nie pocałowała żadnego faceta, dopiero

jakoś tak na tydzień, dwa przed śmiercią.

Cooper staje w drzwiach łazienki. Wygląda, jakby był o wiele za wielki, żeby

się w nich zmieścić, ale jakoś się przeciska.

- Kogo? - pytam szybko. - Jakiego faceta?

- Nie wiem. - Marnie wzrusza ramionami; bez papierosów nie wie, co ma

zrobić z rękami. Służyły jako bardzo poręczny rekwizyt podczas odgrywania tej roli

pogrążonej w żałobie współlokatorki.

- Był taki facet, o którym ciągle gadała tuż przed... No wiecie. - Marnie

wydaje przeciągły gwizd i wskazuje na podłogę. - W każdym razie dopiero co się

poznali. Ale kiedy o nim opowiadała, miała taki głos, że... No, sama nie wiem, jak to

wyjaśnić.

- Czy ty kiedykolwiek widziałaś tego faceta? - pytam. - Znasz jego nazwisko?

Czy on był na nabożeństwie żałobnym? Czy to on namówił Elizabeth na surfing na

windach?

Marnie staje okoniem.

- Jezu, zadajesz bardzo dużo pytań! Cooper rusza z odsieczą. Jak zwykle.

- Marnie, to naprawdę bardzo ważne. Czy ty masz jakieś pojęcie, kim jest ten

facet?

Wobec mnie staje okoniem. Cooperowi je z ręki.

- Pomyślmy... - Marnie krzywi twarz. Nie jest ładna, ale interesująca. Całkiem

niezła do ról charakterystycznych. Takiej pucołowatej najlepszej przyjaciółki.

Dlaczego najlepsze przyjaciółki są zawsze pucołowate? Dlaczego główna

bohaterka nigdy nie jest pucołowata? Zresztą może nawet nie pucołowata, ale żeby

chociaż nosiła XL? Albo nawet XXL? Dlaczego główna bohaterka zawsze nosi S?

- Tak, powiedziała, że na imię ma Mark czy jakoś podobnie - mówi Marnie,

przerywając mi rozmyślania o dyskryminacji ze wzglądu na rozmiar. -Ale ja go nigdy

nie widziałam. Oni zaczęli się spotykać jakiś tydzień czy dwa przed jej śmiercią.

Zabrał ją do kina. Na jakiś zagraniczny film, europejski. To dlatego myślałam, że to

takie dziwne...

- Co? - Kręcą głową. - Że co było takie dziwne?

- No cóż, że facet, który lubi europejskie filmy, bawi się w surfowanie na

windach. To takie... infantylne. No, wiecie, w sam raz dla chłopaczków, którzy noszą

za szerokie spodnie i wyglądają, jakby mieli po dwanaście lat. Ale ten facet był

starszy. Wyrafinowany. Według Beth. No więc co mu odbiło, że ją zachęcał, żeby

wskoczyła na dach jadącej windy?

Siadam obok Marnie na jej wielkim łóżku.

- Powiedziała ci to? - pytam. - Czy ona ci powiedziała, że on chciał, żeby z

nim surfowała po windach?

- Nie - odpowiada Marnie. - Ale przecież musiał, prawda? Nigdy nie wpad-

łaby na to sama. Wątpią, żeby w ogóle wiedziała, o co w tym chodzi.

- Może poszła z jakimiś facetami z pierwszego roku, tymi infantylnymi -

podsuwa Cooper.

Marnie się krzywi.

- Niemożliwe - mówi. - Ci faceci nigdy by jej nie zabrali ze sobą. Są za bardzo

szpanerscy, a przynajmniej tak im się wydaje, żeby interesować się kimś takim jak

ona. Poza tym, gdyby była z nimi, nie spadłaby. Oni by jej nie pozwolili. Mają w tym

za dużą wprawę.

- Nie było cię tu tej nocy, kiedy zginęła? - pytam.

- Mnie? Nie, wieczorem miałam przesłuchanie. Wiecie, nie wolno nam brać

udziału w przesłuchaniach na pierwszym roku - robi przebiegłą minę -ale doszłam do

wniosku, że mam spore szanse. No bo dajcie spokój. To w końcu Broadway. Gdybym

dostała się na Broadway, spadam stąd w czasie równym nowojorskiej minucie.

- A więc Elizabeth miała tego wieczoru pokój do własnej dyspozycji? -pytam.

- Tak. Zaprosiła go tutaj. Tego faceta. Bardzo była przejęta. Wiecie, gotowała

romantyczną kolację dla dwojga. -Marnie ma podejrzliwą minę. -Hej, ale wy nic nie

powiecie, prawda? Że mamy kuchenkę elektryczną? Ja wiem, że to zagrożenie

pożarowe i tak dalej...

- Ten facet, Mark - przerywam jej. - Czy jak on tam miał na imię. Przyszedł

tu? Tamtego wieczoru?

- Tak - mówi Marnie. - A przynajmniej zakładam, że tak. Kiedy wróciłam, już

ich tu nie zastałam, ale zostawili w zlewie talerze po kolacji. Musiałam je pozmywać,

żeby nie wabić robactwa. Chociaż można by się spodziewać, że przy tych cenach

zakwaterowania w akademiku przynajmniej będziecie regularnie przeprowadzać

dezynsekcje...

- Czy ktokolwiek inny go widział? - przerywa Cooper. - Tego całego Marka?

Ktoś z waszych wspólnych znajomych?

- Beth i ja nie miałyśmy wspólnych znajomych - mówi Marnie nieco ura-

żonym tonem. - Mówiłam wam, ona była nieudacznicą. I chociaż mieszkałyśmy w

jednym pokoju, to mówię wam, nie chciałabym z nią nigdzie chodzić. Nawet o tym,

że zginęła, dowiedziałam się dopiero dzień po fakcie. Tamtego wieczoru w ogóle nie

wróciła do pokoju. Pomyślałam po prostu, no, wiecie, że została u tego faceta.

- Powiedziałaś o tym policji? - pyta Cooper. - O tym, że Elizabeth zaprosiła do

siebie jakiegoś faceta tego wieczora, kiedy zginęła?

- Tak - mówi Marnie i wzrusza ramionami. - Chyba się tym nie przejęli. Bo

przecież nikt jej nie zamordował. Zginęła przez własną głupotę. Niezależnie ile tego

wina razem wypili, nie wskakuje się na dach windy...

Wciągam powietrze w płuca.

- Oni pili? Mark i twoja współlokatorka?

- Tak - mówi Marnie. - Znalazłam butelki w koszu ze śmieciami. Dwie. I to

dość drogie wino. Mark musiał je kupić. Chyba po dwadzieścia dolców jedno. Jak na

kogoś, kto mieszka w tej zakazanej melinie, facet nie żałuje grosza.

Wstrzymuję oddech.

- Czekaj... On mieszka w Fisher Hall?

- Tak. To chyba jasne, nie? Skoro nigdy nie musiała wpisywać go do książki

odwiedzin.

O rany boskie! Na to bym nie wpadła! Że Beth rzeczywiście mogła przyj-

mować chłopaka w swoim pokoju, ale nie będzie po tym śladu w rejestrach, bo nie

musiała go wcale wpisywać do książki odwiedzin. On mieszka w tym budynku! Też

jest z Fisher Hall!

Podnoszę wzrok na Coopera. Nie jestem pewna, do czego to wszystko

prowadzi, ale jestem całkiem przekonana, że do czegoś doprowadzi... Do czegoś

istotnego. Ale nie wiem, czy on też tak myśli.

- Marnie- mówię- czy jest coś, cokolwiek, co mogłabyś nam jeszcze

powiedzieć o tym facecie, z którym widywała się twoja koleżanka?

- Mogę powiedzieć wam tylko to - odzywa się Marnie poirytowanym tonem -

co już wam opowiedziałam. Że na imię ma Mark czy jakoś tak, że lubi europejskie

kino, że ma wyszukany gust, jeśli chodzi o wino, i że jestem całkiem pewna, że

mieszka w akademiku. Och, i Beth powtarzała, jaki jest przystojny. Ale czy

rzeczywiście? Niby dlaczego jakiś przystojny facet miał się interesować Beth? Ona

była taka beznadziejna.

W poniedziałek po jej śmierci studencka gazeta, „Washington Square Re-

porter”, wydrukowała zdjęcie Elizabeth, fotkę z albumu studentów pierwszego roku, i

Marnie, mówię to z przykrością, wcale nie przesadzała. Elizabeth nie była ładną

dziewczyną. Żadnego makijażu, okulary o grubych szkłach, niemodna fryzura w stylu

Farrah Fawcett i uśmiech, który składał się głównie z obnażonych dziąseł.

Alę zdjęcia robione przez uczelnianych fotografów nigdy nie bywają po-

chlebne i zakładałam, że Elizabeth była w rzeczywistości ładniejsza niż na fotografii.

Ale może to błędne założenie.

A może... Może Marnie jest zwyczajnie zazdrosna, bo jej współlokatorka

miała chłopaka, a ona sama nie ma.

Hej, to się zdarza. Nie trzeba robić dyplomu z socjologii - ani mieć licencji

prywatnego detektywa - żeby wiedzieć takie rzeczy.

Cooper i ja dziękujemy Marnie i wychodzimy - chociaż zanim udaje nam się

uciec, Marnie rozpoczyna znajomą litanię kolejnych „Ale ja cię chyba już gdzieś

widziałam”. Kiedy wreszcie wychodzimy na korytarz, w duchu przeklinam, jak mi się

to zdarza niemal codziennie, swoją decyzję - czy raczej powinnam może powiedzieć,

decyzję mojej mamy - o rezygnacji z nauki w liceum na rzecz kariery piosenkarskiej.

W milczeniu drepcząc z powrotem na dół po schodach, zastanawiam się, czy

Cooper ma rację. Czy ja jestem szalona? Czy ja naprawdę wierzę, że jakiś psychol

podrywa dziewczyny z Fisher Hall i kiedy już je uwiedzie, namawia je na surfing na

windach, a potem spycha w dół szybu na pewną śmierć?

Kiedy schodzimy na dziesiąte piętro, mówię, tak na próbę:

- Kiedyś czytałam taki artykuł w prasie o zabójcach, którzy mordują dla

samego dreszczyku. No wiesz, faceci zabijają dla czystej przyjemności.

- Jasne - odpowiada Cooper sucho. - W kinie. W prawdziwym życiu to się nie

zdarza zbyt często. Większość przestępstw popełniana jest w afekcie. Ludzie

naprawdę nie są wcale tacy chorzy, jak to sobie lubimy wyobrażać.

Spoglądam na niego kątem oka. On nie ma nawet pojęcia, jaką mam chorą

wyobraźnię. Na przykład w tej właśnie chwili wyobrażam sobie, że go obalam na

posadzkę i zębami zdzieram z niego całe ubranie.

No, nieprawda. Czy raczej niezupełnie. Ale wyobrażam sobie, że mogłabym

to zrobić.

- Ktoś chyba powinien porozmawiać ze współlokatorką tej drugiej dziew-

czyny - sugeruję, dzielnie opierając się fantazji z udziałem ciuchów Coopera i moich

zębów. - No Wiesz, tej, która zginęła dzisiaj. Zapytać ją o tę prezerwatywę. Może

wie, do kogo należała.

Cooper patrzy na mnie z góry, a te jego intensywnie niebieskie oczy prze-

wiercają mnie na wskroś.

- Niech zgadnę - mówi. - Myślisz, że mogła należeć do faceta imieniem Mark,

który lubi europejskie filmy i dobre wino?

- Nie zaszkodzi zapytać.

- Macie jakiegoś faceta z personelu, który odpowiada temu opisowi? -chce

wiedzieć Cooper.

- Hm... - mruczę i się zastanawiam. - Nie. Chyba nie.

- No to w jaki sposób mógł zdobyć ten klucz zza kontuaru recepcji? Marszczę

brwi.

- Tego jeszcze sobie nie obmyśliłaś, prawda? - pyta Cooper, zanim zdążyłam

odpowiedzieć. - Posłuchaj, Heather. Detektywistyczna robota to coś więcej niż

myszkowanie po cudzych pokojach i zadawanie pytań. Trzeba jeszcze umieć wyczuć,

kiedy rzeczywiście warto w jakiejś sprawie powęszyć. I bardzo mi przykro, ale ja tu

nic takiego nie widzę.

Z sykiem wciągam powietrze w płuca.

- Ale... ta prezerwatywa! Ten tajemniczy mężczyzna! Cooper kręci głową.

- To bardzo smutna sprawa, śmierć tych dziewczyn. Naprawdę. Ale pomyśl,

jaka sama byłaś, kiedy miałaś osiemnaście lat, Heather. Też robiłaś różne szalone

rzeczy. Może nie tak szalone jak wdrapywanie się na dach windy, ale...

- One tego nie robiły - mówię zapalczywie. - Powtarzam ci, te dziewczyny

tego nie robiły.

- No cóż, ale w jakiś sposób skończyły na dnie szybu - mówi Cooper. -Pewnie

wolałabyś myśleć, że to jakiś zły człowiek je tam zepchnął... W tym akademiku

mieszka prawie tysiąc dzieciaków,, Heather. Nie sądzisz, że ktoś zauważyłby, że jakiś

facet spycha swoją dziewczynę do szybu windy? I nie uważasz, że ten ktoś

powiedziałby, co widział?

Kilkakrotnie mrugam powiekami.

- Ale... ale...

Ale nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłabym odpowiedzieć. Wtedy on

zerka na zegarek.

- Posłuchaj, spóźnię się na spotkanie. Czy możemy pobawić się w Murder,

She Wrote trochę później? Bo teraz muszę już iść.

- Tak - odpowiadam słabo. - Chyba tak.

- Okay. To na razie - mówi. I zbiega w dół po schodach tak szybko, że nijak

go nie zdołam dogonić.

Ale na półpiętrze przystaje, obraca się i spogląda na mnie. Jego oczy są tak

niesamowicie niebieskie.

- I wiesz co? - mówi.

- Słucham? - Przechylam się niecierpliwie przez poręcz. Spodziewam się (no

cóż, mam nadzieję), że powie: „Jestem tak bardzo przeciwny twojemu angażowaniu

się w tę sprawę, bo nie mógłbym znieść myśli, że narażasz się na niebezpieczeństwo.

Widzisz, Heather, ja cię kocham. Zawsze cię kochałem”.

- Mleko nam się skończyło - słyszę zamiast tego. - Kup karton, wracając do

domu, jeśli nie zapomnisz, dobra?

- Dobra - odpowiadam słabym głosem. I tyle go widzieli.

10

Kto to był? - pyta Sarah. - Ten facet, który przed chwilą wyszedł? - On? -

Wślizguję się za swoje biurko. - To był Cooper.

- Twój współlokator? - Chyba Sarah podsłuchała kiedyś, jak z nim roz-

mawiam przez telefon.

- Niezupełnie - mówię. - No cóż, raczej mój gospodarz. Mieszkam na górnym

piętrze jego domu.

- A więc jest i przystojny, i bogaty? - Sarah prawie się zaśliniła. - Dlaczego

jeszcze się na niego nie rzuciłaś?

- Jesteśmy tylko przyjaciółmi - mówię, a każde słowo jest jak kopniak w

brzuch. Jesteśmy. Kop. Tylko. Kop. Przyjaciółmi. Kop. - Poza tym nie jestem chyba

w jego typie.

Sarah ma zaszokowaną minę.

- Jest gejem? Ale mój gejdar wcale nie zabrzęczał...

- Nie, nie jest gejem! - wołam. - On po prostu... Po prostu lubi, kiedy kobieta

ma jakieś osiągnięcia.

- Ty masz osiągnięcia - mówi potępiającym tonem Sarah. - Twój pierwszy

album zdobył platynową płytę, kiedy miałaś zaledwie piętnaście lat.

- Miałam na myśli wykształcenie. - Zaczynam żałować, że nie rozmawiamy o

czymś innym. O czymkolwiek. - Lubi kobiety, które mają, no, wiesz, wiele

fakultetów. Których uroda zapiera dech w piersiach. I które są chude.

- Och - mówi Sarah, tracąc zainteresowanie. - To znaczy jak Rachel.

- Tak - mówię i z jakiegoś powodu serce mi zamiera. - Jak Rachel. Czy to

rzeczywiście prawda? Że Cooper lubi takie kobiety jak Rachel - kobiety, które

dobierają torebki do butów? Kobiety, które wiedzą, co to jest PowerPoint, i które

wiedzą, jak tego używać? Kobiety, które jedzą sałatkę bez sosu i potrafią zrobić setkę

brzuszków, nie dostając zadyszki? Kobiety, które chodziły do Yale? Kobiety, które

biorą prysznic, zamiast siedzieć w wannie, jak ja, bo jestem zbyt leniwa, żeby tak

długo stać?

Zanim zdążyłam naprawdę się nad tym zastanowić, Rachel wpada do gabinetu

biegiem, a jej ciemne włosy są potargane, chociaż nadal wyglądają seksownie, i

mówi:

- O, tu jesteś, Heather. Gdzie byłaś?

- Poszłam na górę z jednym z detektywów - mówię. To w sumie nawet

prawda. W pewnym sensie. - Potrzebował dostać się do pokoju tej zmarłej

dziewczyny...

- Och - mówi Rachel, tracąc zainteresowanie. - No cóż, skoro już jesteś z

powrotem, czy możesz zadzwonić do poradni psychologicznej i spytać, czy mogą

kogoś zaraz przyjąć? Współlokatorka Roberty jest roztrzęsiona...

Od razu się ożywiam.

- Jasne. - Sięgam po telefon i natychmiast zapominam o obietnicy danej

Cooperowi (że przestanę się bawić w Murder, She Wrote). - Nie ma sprawy. Chcesz,

żeby ktoś ją do nich odprowadził?

- Och, tak. - Rachel może i boryka się tu z ludzką tragedią, ale nikt by się tego

w życiu nie domyślił, patrząc na nią. Portfelowa sukienka od Dianę von Furstenberg

opina jej gibką figurę we wszystkich właściwych miejscach, a nie w tych

niewłaściwych (jak to robią portfelowe sukienki na mnie), a na policzkach ma jasne

rumieńce. - Myślisz, że uda ci się kogoś znaleźć?

- Sama chętnie się tym zajmę - mówię.

Oczywiście, czuję lekkie ukłucie poczucia winy przy tych słowach, bo moja

gorliwość ma więcej wspólnego z chęcią przepytania współlokatorki zmarłej

dziewczyny niż niesienia jej rzeczywistej pomocy.

Ale nie dość silne ukłucie, żeby mnie powstrzymać.

Dzwonie, do poradni psychologicznej. Oczywiście, już słyszeli o „kolejnej

tragedii”, więc mówią mi, żebym od razu przyprowadziła do nich tę współlokatorkę,

Lakeishę Green. Jednym z moich obowiązków w pracy jest zapewnianie eskorty

studentom, którym wyznaczono wizytę w poradni psychologicznej, bo raz kiedyś

studentka, która została tam wysłana samopas, zgubiła się po drodze i wędrowała po

Washington Heights ze stanikiem na głowie, twierdząc, że jest Kleopatrą.

Poważnie. Takich rzeczy nie da się samemu wymyślić.

Lakeisha siedzi w kącie stołówki pod plakatem z kociętami, który Magda

powiesiła tam, żeby trochę rozweselić wnętrze, bo, jak twierdzi, te okna z wi-

trażowymi szybkami i boazerie z mahoniu są zwyczajnie „brzydkie dla oka”. Magda

też tu jest i usiłuje skusić Lakeishę do zjedzenia paru gumisiów.

- Chociaż kilka? - mówi Magda, potrząsając torebką z Zelkami tuż przed

twarzą Lakeishy. - Proszę... Możesz je wziąć za darmo. Wiem, że je lubisz, wczoraj

wieczorem z przyjaciółmi kupowałaś dużą paczkę.

Lakeisha - wyłącznie z grzeczności, to widać - bierze torebkę.

- Dziękuję - mruczy.

Magda promienieje, a potem, kiedy mnie zauważa, szepcze:

- Moja biedna mała gwiazdeczka. Nie chce nic jeść. A potem, jeszcze ciszej,

pyta:

- Kim był ten mężczyzna, z którym cię widzieliśmy, ja i Pete? Ten przy-

stojniak?

- To był Cooper - mówię, bo opowiedziałam Magdzie wszystko o Cooperze...

Tak jak się zawsze opowiada o seksownych facetach przy kanapkach z wołowiną w

przerwie na lunch.

- To był Cooper? - Magda ma zdumioną minę. - Och, kotku, no to ja się wcale

nie dziwię...

- Nie dziwisz się czemu?

- Och, nieważne. - Magda poklepuje mnie po ramieniu gestem, który byłby

uspokajający, gdybym nie bała się, że mi wykłuje oczy tymi szponami. -Wszystko

będzie dobrze. Może.

- Hm, dzięki. - Nie jestem pewna, o czym ona mówi... Ani czy chcę się tego

dowiadywać. Koncentruję uwagę na współlokatorce Roberty Pace.

Lakeisha ma naprawdę bardzo smutną minę. Włosy ma zaplecione w liczne

warkoczyki, a na końcu każdego z nich połyskuje kolorowy koralik. Koraliki

grzechoczą, kiedy Lakeisha potrząsa głową.

- Lakeisha... - odzywam się łagodnie. - Jak rozumiem, jesteś umówiona na

rozmowę z psychologiem. Ja cię tam zaprowadzę. Możemy iść?

Lakeisha kiwa głową, ale nie wstaje. Spoglądam na Magdą.

- Może chciałaby odpocząć - mówi Magda. - Czy moja mała gwiazdeczka

chce odpocząć?

Lakeisha waha się przez moment. A potem mówi:

- Nie, wszystko w porządku. Możemy iść.

- Jesteś pewna, że nie masz ochoty na dove bar? - pyta Magda. Bo w sumie

dove bar jest rozwiązaniem chyba wszystkich problemów istniejących we

wszechświecie.

Ale Lakeisha tylko potrząsa głową, od czego jej koraliki melodyjnie po-

brzękują.

I to na pewno dlatego jest taka chudziutka. Skoro odmawia Dove Bar, kiedy

ktoś jej proponuje! Osobiście nie przypominam sobie, czy kiedykolwiek udało mi się

podziękować za darmowe lody. A zwłaszcza Dove Bar.

Nasz spacer poza akademik jest powolny i upływa w powadze. Studentów

wpuszczają z powrotem do budynku po kilku naraz, uprzedzając, że do swoich

pokojów będą się musieli dostać schodami. Jak można się było spodziewać, w tak

małej społeczności informacja o kolejnym śmiertelnym wypadku rozchodzi się

szybko, a kiedy studenci zauważają Lakeishę i mnie, rozlega się wiele szeptów („To

ta współlokatorka”, słyszę, a ktoś inny dopowiada: „Och, biedactwo”). Lakeisha albo

tego nie słyszy, albo decyduje się zignorować uwagi. Idzie z głową uniesioną

wysoko, ale wzrok wbija w ziemię.

Stoimy na rogu ulicy, czekając, aż zmieni się światło na przejściu dla pie-

szych, kiedy wreszcie zbieram się na odwagę, żeby poruszyć temat, który mnie

interesuje.

- Lakeisha - zagaj am. - Nie wiesz przypadkiem, czy Roberta miała wczoraj

wieczorem jakąś randkę?

Lakeisha spogląda na mnie, jakby mnie po raz pierwszy widziała na oczy. Jest

naprawdę bardzo drobniutka, składa się z samych kości policzkowych i spiczastych

kolan. Wydaje się, że mała paczuszka gumisiów, którą wmusiła jej Magda i którą

dziewczyna nadal ściska w ręku, ciąży jej nadmiernie.

Mówi cichym głosem:

- Słucham?

- Twoja współlokatorka. Czy ona miała wczoraj wieczorem jakąś randkę?

- Chyba tak. W sumie nie wiem - odpowiada Lakeisha przepraszającym

szeptem, ledwie ją słychać w tym całym ulicznym hałasie. - Wyszłam wczoraj

wieczorem. Miałam próbę tańca o ósmej. Kiedy wróciłam, Bobby już spała. Było

naprawdę późno, po północy. A kiedy schodziłam na śniadanie dziś rano, jeszcze

spała.

Bobby. Czy one były zaprzyjaźnione, Lakeisha i jej kochająca Ziggy'ego

koleżanka? Musiało tak być, skoro nazywają Bobby. Co ja tu robię, przepytując w

taki sposób tę biedną dziewczynę w stanie szoku?

Czy Jordan miał rację w tych swoich oskarżeniach sprzed paru dni? Że stałam

się bezwzględna?

Chyba tak, bo zanim się zdążyłam powstrzymać, znów to robię.

- Lakeisha, pytam cię dlatego, że... - Czuję się jak totalna i kompletna świnia.

Może to i dobrze, że czuję się jak świnia. Rozumiecie, o co mi chodzi? Czytałam, że

szaleńcy (przepraszam, miałam na myśli ludzi niezrównoważonych psychicznie)

nigdy nie uważają, że są niezrównoważeni psychicznie. Więc może prawdziwi

szaleńcy nigdy nie uznają samych siebie za szaleńców. Więc skoro ja się czuję jak

świnia, to znaczy, że nie mogę być świnią.

Będę musiała zapytać o to Sarah.

- Pytam cię dlatego, że policja... - Nieco naciągam prawdę, ale cóż zrobić. -

Policja znalazła zużytą prezerwatywę pod łóżkiem Roberty dziś rano. Była, hm,

całkiem świeża.

Wydaje się, że Lakeisha po tej uwadze nieco przytomnieje. Spogląda na mnie

i tym razem mam wrażenie, że mnie faktycznie widzi.

- Słucham? - pyta głosem już trochę mocniejszym.

- Prezerwatywę. Pod łóżkiem Roberty. Musiała tam zostać po wczorajszej

nocy.

- Wykluczone - odpowiada Lakeisha stanowczo. - Nie ma takiej możliwości.

Nie Bobby. Ona nigdy... - Przerywa i wpatruje się we własne adidasy. - Nie -

powtarza znowu i potrząsa głową z taką energią, że koraliki na końcu jej

warkoczyków stukają jak kastaniety.

- No cóż, ktoś musiał zostawić tego kondoma - mówię. - Jeśli nie Roberta, to

kto...?

- O mój Boże! - nagle przerywa mi Lakeisha, a w jej głosie pojawia się

autentyczne ożywienie. - To musiał być Todd!

- Jaki Todd?

- Todd to facet. Facet Bobby. Jej nowy facet. Bobby nigdy przedtem nie miała

faceta.

- Och -mówię, trochę zbita z tropu nową informacją. - Ona była... hm...

- Dziewicą, tak - mówi z roztargnieniem Lakeisha. Nadal usiłuje przetrawić to,

co jej przekazałam. - Oni musieli... Musieli to zrobić już po moim wyjściu. Musiał do

niej przyjść! Och, na pewno była bardzo przejęta.

I wtedy ożywienie Lakeishy znika, a ona znów potrząsa głową. Jesteśmy w

odległości dwóch przecznic od poradni.

- Więc surfing na windach nie był regularną rozrywką twojej przyjaciółki? -

pytam, chociaż z góry znam odpowiedź.

- Bobby? - Głos Lakeishy się załamuje. - Surfing na windach? Skąd! Nigdy.

Dlaczego miałaby robić coś tak głupiego? To bystra dziewczyna... To była bystra

dziewczyna - poprawia się. - O wiele na to za bystra. Poza tym -dodaje - Bobby miała

lęk wysokości. Nigdy nawet nie chciała wyglądać przez okno, uważała, że

zdecydowanie za wysoko mieszkamy.

Wiedziałam. Wiedziałam. Ktoś ją zepchnął. To jedyne wyjaśnienie.

- A więc ten facet, Todd... - Próbuję nie okazywać emocji, choć serce zaczyna

mi walić w piersiach jak młotem. - Kiedy Roberta go poznała?

- Och, w zeszłym tygodniu, na dyskotece.

- Na dyskotece?

- Na dyskotece w naszej stołówce.

Skończyło się tym, że nie odwołaliśmy dyskoteki zaplanowanej na wieczór w

dniu śmierci Elizabeth. Sarah nie była jedyną osobą, która wpadła w szał na samą

sugestię - samorząd studencki też się zbuntował, a Rachel się poddała. W końcu na

tym, że na dyskotekę przyszło mnóstwo ludzi i zdarzył się tylko jeden nieprzyjemny

incydent, to znaczy wtedy, kiedy fani Jordana Cartwrighta wściekli się z powodu

doboru muzyki i niemal wdali się w bójkę z tymi mieszkańcami akademika, którzy

wolą Justina Timberlake'a.

~ Todd tam był - mówi Lakeisha. - Po tym wieczorze on i Bobby zaczęli się

spotykać.

- Ten cały Todd - mówię. - Czy ty znasz jego nazwisko?

- Nie. - Lakeisha na moment się zasępia. Ale potem jej twarz się rozjaśnia. -

Ale on mieszka w akademiku.

- Naprawdę? Skąd wiesz?

- Bo Bobby nigdy nie musiała go wpisywać do książki odwiedzin.

- A ten cały Todd... - Prawie wstrzymuję oddech. - Ty go poznałaś?

- Nie. Bobby pokazała mi go na dyskotece. Ale stał trochę za daleko.

- I jak wyglądał?

- Był wysoki.

Kiedy Lakeisha nie dodaje nic więcej, zachęcam ją do mówienia:

- To wszystko? Był wysoki? Lakeisha wzrusza ramionami.

- To biały - mówi przepraszającym tonem. - Biali faceci... oni wszyscy. Sama

rozumiesz.

Jasne. Każdy wie, ze wszyscy biali faceci wyglądają tak samo.

- A czy twoim zdaniem ten cały Todd - teraz Lakeisha też mówi na niego „ten

cały Todd” - miał coś wspólnego z...

- Nie wiem- odpowiadam. I kiedy to mówię, zauważam, że stoimy już pod

budynkiem, w którym mieści się uniwersytecka poradnia psychologiczna. Tak

szybko! Jestem rozczarowana. - Och, no cóż. Lakeisha, jesteśmy na miejscu.

Lakeisha podnosi oczy na podwójne drzwi i wydaje się, że ich wcale nie

zauważa. A potem mówi do mnie:

- Ale ty nie uważasz, że... że ten cały Todd... Że on ją zepchnął, czy coś

takiego, prawda?

Serce mi zwalnia, a potem wydaje mi się, że się całkiem zatrzymało.

- Nie wiem - odpowiadam ostrożnie. - A czemu? Ty tak uważasz? Czy

Roberta wspominała, że bywał... agresywny?

- Nie. - Lakeisha kręci głową, Paciorki grzechoczą i brzęczą. - W tym rzecz.

Ona była taka szczęśliwa. Dlaczego miałaby zrobić coś tak głupiego? - Oczy

Lakeishy wypełniają się łzami. - Dlaczego miałaby robić coś takiego, skoro właśnie

znalazła swojego wymarzonego faceta?

Całkowicie podzielam tę opinię.

11

O, la la la

O, la la la la

Zaśpiewałam

O, la la la

O, la la la la

To właśnie śpiewam

Ile razy

On spojrzy na mnie

Śpiewam wtedy

Mam wielka ochotę na...

O, la la la la la la

O, la la la

Wykonanie: Hearther Wells

Słowa/muzyka: Valdez/Caputo

Z albumu: Lizak

Cartwright Records

W czasie przerwy na lunch zdaję relację Magdzie i Pete'owi. Mówię im, co się

wydarzyło, włącznie z tym fragmentem o Cooperze... Ale nie o tym, że kocham się w

nim do szaleństwa. Co oczywiście skraca całą historię i pozbawia ją większości

interesujących fragmentów.

Za całą odpowiedź Pete nabiera na widelec porcję chili i przygląda jej się

podejrzliwie.

- Czy w tym jest marchew? Wiecie, że nie cierpię marchwi.

- Pete, czy ty mnie w ogóle słuchałeś? Powiedziałam, że moim zdaniem...

- Słyszałem - przerywa mi Pete.

- Och. No cóż. Inie sądzisz, że...

- Nie.

- Ale naprawdę nie uważasz, że...

- Heather... - mówi Pete, uważnie odkładając kawałek niepasującej mu

marchwi na brzeg talerza. - Moim zdaniem za dużo się naoglądałaś Prawa i porządku.

Ofiary niezwykłych zbrodni i takie tam.

- Kocham cię, kotku. - Magdą ma na ten temat tylko tyle do powiedzenia. -

Ale spójrzmy prawdzie w oczy. Wszyscy wiemy, że jesteś taka nieco... - Palcem kręci

kółko na skroni. - Zakręcona. Wiesz, o czym mówię?

W głowie mi się nie mieści, że kobieta, która potrafi spędzić pięć godzin,

dając sobie malować statuę wolności na paznokciach metodą natryskową, mówi, że ja

jestem zakręcona.

- Dajcie spokój. - Piorunuję ich oburzonym wzrokiem. - W ciągu dwóch

tygodni giną dwie dziewczyny, które nigdy nie wykazywały zainteresowania

surfingiem na windach. Giną, surfując na windach?

- To się zdarza. - Pete wzrusza ramionami. - Będziesz jadła te pikle?

- Słuchajcie, ja mówię poważnie. Naprawdę uważam, że ktoś zepchnął te

dziewczyny do szybu. Bo tu się wyłania pewien schemat. Obie dziewczyny były

takimi późno zakwitającymi roślinkami. Nigdy przedtem nie miały chłopaków. A

potem, nagle, na tydzień przed śmiercią, każda z nich znajduje chłopaka...

- A może - podpowiada Magda - zabiły się, bo się przez wszystkie te lata

oszczędzały dla właściwego mężczyzny, a potem się przekonały, że seks wcale nie

jest taki świetny?

I wtedy rozmowa zamiera, bo Pete krztusi się swoim snapplem.

Całą resztę dnia pamiętam jak przez mgłę. Bo skoro dwa śmiertelne wypadki

przytrafiły się jeden tak szybko po drugim, na samym początku semestru, dobija się

do nas prasa - głównie „Post” i „News”, ale reporter z „Timesa” także się pojawia.

Poza tym jest jeszcze ta notatka, którą Rachel chce rozesłać do wszystkich

mieszkańców akademika, informująca, że w czasie najbliższego weekendu psycholog

będzie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę do ich dyspozycji, żeby pomóc im

wszystkim uporać się z tą bolesną stratą. A to oznacza, że musimy zrobić na kopiarce

siedemset kopii, a potem namówić praktykanta, żeby włożył je do trzystu skrzynek na

listy, po dwie na każdy dwuosobowy pokój i po trzy na każdy tańszy, trzyosobowy.

W pierwszej chwili Tina kategorycznie odmawia. Justine, jak się okazuje,

zawsze robiła po prostu jedną kopię dla każdego piętra, a potem je wywieszała obok

wind.

Ale Rachel chce, żeby każdy mieszkaniec dostał informację. Muszę po-

wiedzieć Tinie, że nie obchodzi mnie, jak Justine rozwiązywała te sprawy, bo ja chcę

je załatwić po swojemu. Na co Tina ni stąd, ni zowąd woła dramatycznym tonem:

- Nikogo nie obchodzi, co się stało z Justine! Ona była najlepszą szefową na

świecie, a wyrzucono ją zupełnie nie wiadomo za co! Widziałam, jak płakała tego

dnia, kiedy się dowiedziała! Ja wiem! Uniwersytet Nowojorski nie zna

sprawiedliwości!

Chciałabym zauważyć, że Justine prawdopodobnie roniła łzy radości, że za to,

co zrobiła, tylko ją wyrzucają z pracy i nikt jej nie podaje do sądu.

Ale nie powinnam wspominać przy studentach o tym, że Justine została

zwolniona za kradzież - mniej więcej z tego samego powodu, dla którego nie

powinniśmy nazywać swojego miejsca pracy akademikiem. Bo to nie sprzyja

poczuciu bezpieczeństwa.

Zamiast tego obiecuję Tinie, że zapłacę jej za nadgodziny, jeśli się zgodzi

rozprowadzić te ulotki. Z miejsca odzyskuje humor.

Kiedy docieram do domu - z mlekiem - prawie dochodzi szósta. Coopera ani

śladu - prawdopodobnie jest na obserwacji czy czym tam całymi dniami zajmują się

prywatni detektywi. Mnie to nie przeszkadza, bo mam mnóstwo własnych zajęć.

Przeszmuglowałam do domu rejestr mieszkańców naszego budynku i przeglądam go,

zakreślając wszystkich osobników o imieniu Mark albo Todd. Mam zamiar do

każdego z nich zadzwonić, korzystając z książki telefonicznej akademika. I zapytać,

bzy znali Elizabeth lub Robertę.

Ale nie jestem wcale pewna, co powiem, jeśli któryś się przyzna. Chyba nie

mogę tak się wyrwać i zapytać z głupia frant: „A więc... Czy to ty zepchnąłeś ją do

szybu windy?” Dochodzę jednak do wniosku, że będę się nad tym zastanawiać, kiedy

nadejdzie właściwa pora.

Właśnie zasiadam przed rejestrem z kieliszkiem wina i paroma biszkoptami,

które znalazłam w szafce w kuchni, kiedy dzwoni dzwonek u drzwi.

A ja sobie przypominam, prawie podskakując, że obiecałam popilnować dziś

wieczorem dziecka Party.

Patty rzuca na mnie jedno spojrzenie, kiedy jej otwieram drzwi, i już wie.

- Co się stało? - pyta.

- Nic - zapewniam, wyjmując jej Indy'ego z ramion. - No cóż, coś się stało, ale

nic nie stało się mnie osobiście. Dzisiaj zginęła kolejna dziewczyna. To wszystko.

- Jeszcze jedna? - Frank, mąż Patty, ma zachwyconą minę. W gwałtownej

śmierci jest coś takiego, co niektórych ludzi szalenie podnieca. Frank najwyraźniej się

do nich zalicza. - Jak to zrobiła? Przedawkowała narkotyki?

- Spadła do szybu windy mówię, a Patty daje Frankowi kuksańca na tyle

mocnego, że wyrywa mu się głośne „auć!” - A przynajmniej na razie nie mamy

innego wyjaśnienia. I nie ma sprawy. Naprawdę. Nic mi nie dolega.

- Bądź dla niej miły - mówi Patty do męża. - Miała ciężki dzień. Patty ma

skłonność do przesadnego troszczenia się o wszystko, kiedy gdzieś wychodzi

wieczorem. Nie czuje się zbyt komfortowo w wieczorowych ubraniach - być może

dlatego, że jeszcze nie schudła do końca po porodzie. Przez jakiś czas Patty i ja

usiłowałyśmy uprawiać razem chodziarstwo wieczorami w SoHo, w ramach tych

zalecanych sześćdziesięciu minut ćwiczeń fizycznych dziennie.

Ale Patty w żaden sposób nie potrafiła przejść obok okna wystawowego, nie

przystając i nie pytając: „Czy nie uważasz, że dobrze by mi było w tych butach?”, a

potem wchodziła do sklepu i je kupowała.

A ja nie umiałam ominąć żadnej piekarni, nie zaglądając do środka i nie

wychodząc z bagietką.

No więc musiałyśmy przestać chodzić, bo szafy Patty już i tak pękają w

szwach, a mnie nie potrzeba aż tyle pieczywa.

Zresztą Patty nie ma gdzie obnosić tych wszystkich nowych ciuchów. W głębi

serca jest zdeklarowaną domatorką, wątpliwa zaleta u żony muzyka rockowego.

A Frank Robillard to gwiazda rocka przez duże G. Przy nim Jordan wygląda

jak Yanni. Patty poznała go, kiedy oboje znaleźli się u Lettermana - on śpiewał, a ona

była jedną z tych dziewczyn, które kręcą się w pobliżu z tacami zimnych przekąsek - i

była to miłość od pierwszego wejrzenia. No wiecie, coś takiego, o czym czasem

gdzieś czytasz, ale co nigdy tobie się nie trafia. Taka miłość.

- Przestań, Frank - mówi Patty do swojego jedynego. - Spóźnimy się. Ale

Frank nadal chodzi po gabinecie, oglądając rzeczy Coopera.

- Czy on już kogoś zastrzelił? - pyta, mając na myśli Coopera.

- Gdyby tak było, nie powiedziałby mi o tym - mówię.

Odkąd wprowadziłam się do Coopera, moje akcje u Franka znacznie zyskały

na wartości. Jordana nigdy nie lubił, ale Cooper to jego idol. Nawet kupił sobie taką

samą skórzaną kurtkę, jaką nosi Cooper - używaną, żeby już wyglądała na znoszoną.

Frank nie rozumie, że w prawdziwym życiu działalność prywatnego detektywa

wygląda inaczej niż w telewizji. Bo wiecie, Cooper nawet nie ma broni. Wszystko, co

jest potrzebne do wykonywania jego zawodu, to aparat fotograficzny i umiejętność

wtapiania się w otoczenie.

Jak się okazuje, Cooper zaskakująco dobrze Umie się wtapiać w otoczenie.

- No i co, już ze sobą chodzicie? - pyta nagłe Frank. - Ty i Cooper?

- Frank! - wrzeszczy Patty.

- Nie, Frank - odpowiadam po raz chyba trzechsetny tylko w obecnym

miesiącu.

- Frank - mówi Patty. - Cooper i Heather są współlokatorami. Nie można się

umawiać ze swoim współlokatorem. Wiesz, jak to bywa. Cały romantyzm szlag

trafia, kiedy widujesz kogoś w szlafroku. Prawda, Heather?

Gapię się na nią i mrugam powiekami. Nigdy o tym nie pomyślałam. A jeśli

Patty ma rację? Cooper nigdy mnie nie uzna za osobę wartą grzechu -nawet jeśli

zdobędę Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny. Bo zbyt wiele razy oglądał mnie w

dresie! Bez makijażu!

Patty i Frank żegnają się, a potem Indy i ja stoimy i machamy im na do wi-

dzenia, kiedy schodzą z frontowych schodów i wsiadają do czekającej na nich

limuzyny. Dilerzy narkotyków z mojej ulicy gapią się, zachowując pełen szacunku

dystans. Uwielbiają kapelę Franka. Jestem przekonana, że to dlatego dom Coopera

nigdy nie został wymazany graffiti ani obrabowany. Bo oni wszyscy wiedzą, że

przyjaźnimy się z głosem ludu, Frankiem Robillardem.

A może to ze względu na alarm i kraty we wszystkich oknach na parterze i

pierwszym piętrze. Kto wie?

Indy i ja spędzamy bardzo przyjemny wieczór, oglądając Akta zbrodni i No-

wych detektywów w telewizji w mojej sypialni, gdzie mogę jednocześnie nie

spuszczać z oka dziecka mojej najlepszej przyjaciółki i tylnej ściany Fisher Hall.

Spoglądając na wysoki ceglany budynek, jarzący się licznymi światłami, nie mogę

nie wspominać słów Magdy - tego żartu o Elizabeth i Robercie, które skończyły ze

sobą, odkrywszy, że seks jest mocno przereklamowany. Bobby była przedtem

dziewicą... A przynajmniej według swojej współlokatorki. I wydaje się

prawdopodobne, że Elizabeth Kellog też.

Czy to jest to? Ogniwo łączące obie dziewczyny? Czy ktoś morduje dziewice

z Fisher Hall?

A może obejrzałam za dużo odcinków CSI?

Patty i Frank pojawiają się tuż po północy, żeby odebrać swoją progeniturę.

Przekazuję im dziecko przy drzwiach frontowych. Zasnął w czasie emisji Jordan.

- Jak się zachowywał? - pyta Patty.

- Idealnie, jak zwykle - odpowiadam.

- Może przy tobie - mówi z cichym parsknięciem, poprawiając śpiące dziecko

w ramionach. Frank czeka w limuzynie na dole. - Tak świetnie dajesz sobie z nim

radę. Powinnaś któregoś dnia sprawić sobie własne.

- Może jeszcze pokręć tym nożem w ranie - mówię.

- Przepraszam - odpowiada Patty. - Uwielbiam, kiedy opiekujesz się naszym

małym, ale czy ty sobie zdajesz sprawę z tego, że nigdy nam nie odmawiasz? Bo

nigdy nie masz innych planów na wieczór. Heather, musisz trochę bywać w świecie. I

nie chodzi mi tylko o twoją muzykę. Musisz spróbować kogoś poznać.

- Spotykam mnóstwo ludzi - bronię się.

- Chodzi mi o kogoś, kto nie jest studentem pierwszego roku Uniwersytetu

Nowojorskiego.

- Tak. No cóż, łatwo ci krytykować. Masz idealnego męża. Nie wiesz, jak

wygląda prawdziwy świat. Myślisz, że Jordan należał do chorych wyjątków? Patty, to

jest norma.

- To nieprawda - mówi Patty. - Znajdziesz kogoś. Tylko nie możesz bać się

ryzykować.

O czym ona mówi? Nic innego nie robię, tylko ryzykuję. Usiłuję powstrzymać

psychopatę przed ponownym morderstwem. Czy to nie wystarczy? Czy muszę też

mieć na palcu obrączkę?

Niektórych ludzi nic nigdy nie zadowoli.

12

Jestem tajnym agentem

I obserwuje twoje serce

Mój noktowizor widzi

Z twoich sekretów szydzi

Och, dobrze radzę

Lepiej uciekaj

Bo kiedy skończę

Skradnę ci serce

Jeśli będziesz zwlekał

Skradnę ci serce

Wykonanie: Heather Wells

Słowa/muzyka:. O'Brien/Henke

Z albumu: Zabiorę ci serce

Cartwright Records

Żebym nie wiem jak usiłowała się otrząsnąć, ta myśl nie opuszcza mnie przez

cały weekend. Dziewice z Fisher Hall.

Wiem, że to brzmi idiotycznie. Ale i tak wciąż o tym myślę.

Może Patty miała rację i dzieciaki z akademika - to znaczy z domu stu-

denckiego - zajmują w moim sercu miejsce, które powinna zajmować miłość do

moich własnych dzieci. To znaczy gdybym je miała. Bo nie umiem przestać się

martwić.

Nie, żeby w tym budynku zostało jeszcze wiele dziewic - tak się składa, że z

racji swojego stanowiska wiem, co mówię. Odkąd zastąpiłam całuski Hersheya w

słoju na słodycze na moim biurku pakowanymi indywidualnie trojanami, zdarza się,

że dzieciaki wpadają do mojego gabinetu o dziewiątej rano, jeszcze w piżamach -jeśli

wydaje się wam, że dziewiąta rano według uniwersyteckich standardów to za

wczesna pora na seks, to nigdy nie byliście na studiach - i bez słowa wyjaśnienia

wybierają je ze słoja.

Żadnego zażenowania. Żadnego tłumaczenia się. Za to kiedy kończą się

trojany i przez dzień czy dwa słój stoi pusty, zanim nie pobiorę zapasu prezerwatyw z

ośrodka zdrowia, pozwólcie, że wam to powiem - nieźle się nasłucham. Dzieciaki z

miejsca na mnie napadają:

- Hej! Gdzie są kondomy?! Skończyły się kondomy?! I co ja mam teraz

zrobić?

W każdym razie jestem całkiem dobrze poinformowana i wiem, kto w tym

budynku nieźle sobie używa.

I pozwólcie, że wam to powiem, mnóstwo ludzi sobie używa. W Fisher Hall

wcale nie zostało aż tak wiele dziewic.

Ale pewnemu facetowi udało się w jakiś sposób znaleźć dwie z nich i je zabić.

Nie mogłam pozwolić, żeby jeszcze jakieś kolejne dziewczyny zginęły. Ale

jak ja miałam powstrzymać powtórkę z tych wydarzeń, skoro w ogóle nie

wiedziałam, kim ten facet jest? W budynku mieszkało trzech Marków i ani jednego

Todda, chociaż znalazł się jakiś Tad. Jeden z tych trzech Marków był czarny

(mieszkał na piętrze Jessiki - zadzwoniłam i ją o niego spytałam), a drugi to

Koreańczyk, co obu skreślało z listy, skoro Lakeisha twierdziła stanowczo, że facet

jest biały. Tad był w tak oczywisty sposób gejem, że wyjąkałam tylko jakieś

przeprosiny i powiedziałam, że to pomyłka, kiedy odebrał mój telefon.

Trzeci Mark pojechał do domu na weekend, tak powiedział jego współlokator.

Jednak według opiekuna tego piętra Mark miał zaledwie metr sześćdziesiąt siedem

wzrostu, trudno go było zatem uznać za wysokiego.

Chyba można powiedzieć, że śledztwo - jakiekolwiek by było - utknęło w

martwym punkcie.

A ponieważ Coopera przez cały weekend nie widziałam, raczej nie mogłam

zasięgnąć w tej sprawie jego profesjonalnej opinii. Nie jestem pewna, czy się przede

mną ukrywał, czy zajęty był pracą, czy zajęty, no cóż, czymś innym. Odkąd się

wprowadziłam, u Coopera ani razu nikt nie nocował - co dla niego, przynajmniej o ile

można wierzyć Jordanowi, stanowiłoby rekordowy okres abstynencji. Biorąc jednak

pod uwagę, jak często znikał z domu na całe dnie, mogłam tylko założyć, że koczuje

u swojej aktualnej flamy -kimkolwiek była.

To nawet bardzo do niego podobne. No, wiecie, że nie kłuje mnie w oczy tym,

że nieźle sobie używa, skoro ja tak ewidentnie seksu nie uprawiam.

Mimo to coraz trudniej było mi doceniać tę jego uprzejmość, w miarę jak

weekend upływał, a ja nadal ani na krok nie zbliżałam się do odkrycia, kto zabija

dziewice z Fisher Hall. O ile, hm, ktoś rzeczywiście to robi.

I może dlatego, kiedy poniedziałkowy poranek wreszcie się zbliża, jestem w

biurze pierwsza (już trawiąc kawę z mlekiem i rogalika) i głęboko pogrążona w

lekturze papierów Roberty Pace.

Teczka Roberty jest zadziwiająco podobna do teczki Elizabeth, chociaż obie

dziewczyny pochodziły z przeciwległych krańców kraju - Roberta była z Seattle. Ale

obie miały nadopiekuńcze matki. Matka Roberty dzwoniła do Rachel z sugestią, że

Roberta powinna mieć inną współlokatorkę.

Go mnie dziwi. Jak ktoś mógłby nie lubić Lakeishy?

Ale zgodnie z „raportem z rozmowy” - jaki zawsze musimy wypełniać -kiedy

Rachel poruszyła tę kwestię z Robertą, okazało się, że to pani Pace, a nie jej córka,

miała problem z Lakeisha. „Nie o to chodzi, że ja mam coś przeciwko czarnym

osobom”, powiedziała pani Pace do Rachel, zgodnie z raportem, „Ja po prostu nie

chcę, żeby moja córka musiała zjedna z nich mieszkać”.

Odkryłam, że właśnie z tego typu problemami mają na co dzień do czynienia

pracownicy administracji szkolnictwa wyższego. Na szczęście zwykle problem

stwarzają rodzice studentów, a nie sami studenci.

A na nieszczęście takie osoby jak pani Pace, no cóż, wciąż się zdarzają.

Zmuszam się do dalszej lektury. Zgodnie z raportem, Rachel zadzwoniła i

zaprosiła Robertę do siebie, do biura, i zapytała, czy chce zmienić pokój, tak jak to

sugerowała jej matka. Roberta powiedziała, że nie, bo lubi Lakeishę. Rachel notuje

potem, że pozwoliła Robercie wracać do siebie i oddzwoniła do jej matki, udzielając

standardowej w takich przypadkach odpowiedzi - „Spora część uniwersyteckiej

edukacji ma miejsce poza salą wykładową, gdzie nasi studenci wchodzą w odmienne

środowiska kulturowe i zapoznają się z odmiennymi stylami życia. Tu, na

Uniwersytecie Nowojorskim, robimy wszystko, co w naszej mocy, żeby promować

świadomość społeczno-kulturowej różnorodności. Czy nie chce pani, aby pani

syn/córka miał/a okazję nauczyć się współistnieć z osobami ze wszelkich środowisk,

z jakimi może w późniejszym czasie mieć kontakt w pracy zawodowej?”

A potem Rachel powiedziała pani Pace, że Roberta nie zmieni pokoju.

I to wszystko. To była jedyna informacja w teczce Roberty. Jedyny znak, że

miała jakiekolwiek problemy z dostosowaniem się do akademickiego życia.

Poza tym, oczywiście, że potem zginęła.

Słyszę dzwonek windy, a po chwili na marmurowej posadzce za drzwiami

naszego biura słyszę klikanie obcasów Rachel. Sekundę później staje w drzwiach, z

parującym kubkiem kawy, który sobie zniosła na dół ze swojego mieszkania. W

drugiej ręce trzyma poranne wydanie „Timesa”. Wydaje się zaskoczona, widząc mnie

przy biurku tak wcześnie rano. Chociaż idę do pracy dwie minuty, zawsze się

spóźniam przynajmniej pięć.

- O rany boskie! - mówi Rachel z taką miną, jakby mój widok ją ucieszył. -

Ależ dzisiaj jesteś rannym ptaszkiem! Miałaś miły weekend?

- Tak - odpowiadam, zamykając teczkę Roberty i tak jakoś ukradkiem

chowając ją między papierami na swoim biurku.

Nie, żebym nie miała pełnego prawa czytać tych akt. Tylko czuję jakiś opór

przed podzieleniem się z Rachel swoimi podejrzeniami - co do spychania dziewczyn

do szybu i tak dalej. Bo ściśle rzecz biorąc, chyba powinnam była coś wspomnieć o

tym kluczu, a przynajmniej o prezerwatywie, i o tym, że obie dziewczyny niedawno

poznały jakiegoś faceta...

No tak, ale z drugiej strony, jeśli Cooper ma rację? Jeśli Elizabeth i Roberta

naprawdę zginęły w wypadkach, a ja robię z tego jakiś wielki smród, twierdząc, że

zostały zamordowane? Czy Rachel nie zaznaczy potem w mojej ocenie pracowniczej,

że cierpię na paranoiczne urojenia? Czy coś takiego mogłoby źle wpłynąć na ocenę

po moim sześciomiesięcznym okresie próbnym? Czy mogliby mnie za to zwolnić z

pracy, tak jak Justine - chociaż naprawdę trzymałam ręce z daleka od wszelkich

grzejników olejowych?

Nie mam zamiaru brać na siebie takiego ryzyka. Decyduję się zachować swoje

podejrzenia w tajemnicy.

- W sumie tak - odpowiadam na pytanie Rachel o mój weekend. Bo poza

wydzwanianiem w poszukiwaniu Marków i Toddów, nie robiłam nic, tylko

chodziłam na spacery z Lucy, oglądałam telewizję i bawiłam się swoją gitarą.

Zupełnie nie ma się czym chwalić. - A ty?

- Okropny- odpowiada Rachel, potrząsając głową. Chociaż jak na kogoś, kto

miał taki okropny weekend, wygląda naprawdę świetnie. Ma na sobie nową garsonkę,

bardzo dobrze skrojoną. Czerń podkreśla śnieżnobiały odcień jej cery i jeszcze

pogłębia kasztanowy kolor włosów. - Przyjechali rodzice Roberty - ciągnie Rachel -

żeby odebrać jej rzeczy. To był po prostu koszmar. Ci biedni ludzie. Tak mi ich żal.

- Tak - mówię. - To musiało być straszne. Zaczyna dzwonić telefon na biurku

Rachel.

- Och, cześć, Stan - mówi, odebrawszy. - Och, bardzo ci dziękuję, ale

naprawdę nic mi nie jest. Tak, to rzeczywiście było okropne...

Stan! A więc Rachel i doktor Jessup są już na ty. No cóż, chyba kiedy parę

dzieciaków z twojego akademika - o, przepraszam, domu studenckiego-umiera,

automatycznie zbliżasz się z szefem swojego działu.

Zaczynam przeglądać notatki, które zostawili mi na biurku praktykanci po

weekendzie. W sumie jestem w stanie uporać się z listą płac, budżetem, wszelkimi

zawiadomieniami, jakie należy wypisać i wydrukować, i planem dyżurów w recepcji

do jedenastej rano. Potem resztę dnia mam dla siebie i mogę do woli grzebać w sieci,

plotkować z Magdą albo z Patty lub usiłować odkryć, kto morduje dziewczyny w

moim miejscu pracy, i tak się składa, że już postanowiłam właśnie w ten sposób

spędzić ten poniedziałek.

Tylko jeszcze nie do końca wymyśliłam, jak to odkryć.

Właśnie kończą listę płac, kiedy w polu mojego widzenia pojawia się para

adidasów Nike. Podnoszę głowę, spodziewając się zobaczyć któregoś z koszykarzy -

mam nadzieję, że tym razem skarga będzie choć w połowie odczytywania.

Kogo jednak widzę? Coopera.

- Cześć - mówi.

Czy to moja wina, że serce wykonuje mi salto w klatce piersiowej? Przecież

nie widziałam Coopera już jakiś czas. Prawie siedemdziesiąt dwie godziny. Poza tym,

rozumiecie, jestem totalnie spragniona mężczyzny. To na pewno dlatego nie potrafię

oderwać oczu od dżinsów, które ma na sobie, białych wszędzie tam, gdzie dżins się

przetarł, na przykład na kolanach i w różnych innych interesujących miejscach.

Ma też pod znoszoną skórzaną kurtką niebieską koszulę - dokładnie w tym

samym odcieniu co jego otoczone drobnymi zmarszczkami oczy.

- C-c... - To jedyny dźwięk, który się wydostał z mojego gardła, a wszystko

przez te dżinsy... I przez to, że jestem kompletną nieudacznicą, totalnie w nim

zakochaną.

Patrzę, jak spod ramienia wyciąga gazetę, rozkładają i umieszcza przede mną.

- C-c...? - mówię znowu. A przynajmniej tak to brzmi w moich uszach.

- Chciałem sprawdzić, czy już wiesz - mówi Cooper. - Rozumiesz, zanim

zacznie do ciebie dzwonić „US Weekly”, żebyś nie była zaskoczona.

Opuszczam wzrok na gazetę. To „New York Post”. Na pierwszej stronie jest

wielka fotografia mojego byłego narzeczonego i Tani Tracę, którzy jedzą kolację w

jakiejś knajpce na świeżym powietrzu w SoHo. Pod zdjęciem są słowa wydrukowane

czcionką wielkości co najmniej osiemnastu punktów:

ZARĘCZYNY!

13

No cóż. Długo mu to nie zajęło. Biorąc pod uwagę, że nie jesteśmy razem

zaledwie od ilu? Czterech miesięcy? Może pięciu?

- C-c... - Wydaje się, że nie jestem w stanie wydobyć z siebie innego dźwięku.

- Tak - mówi Cooper. - Myślałem, że właśnie to powiesz.

Siedzę tam i gapię się na zdjęcie pierścionka Tani. Wygląda zupełnie jak mój

pierścionek. Ten, który zerwałam z palca i rzuciłam w nich, złapanych na gorącym

uczynku w naszej sypialni.

Ale to nie może być ten sam pierścionek. Jordan jest podły, ale nie aż tak

podły.

Otwieram gazetę i zaglądam na stronę, na której jest artykuł.

Proszę bardzo. Nie tylko się zaręczyli. Poza tym jadą razem w trasę.

- W porządku? - pyta Cooper.

- Tak - odpowiadam zadowolona, że wróciła mi zdolność wypowiadania

czegoś więcej niż tylko „G-c”.

- Jeśli to dla ciebie jakaś pociecha - mówi - to jej nowy singiel spadł z listy

TRL.

Wolę nie pytać Coopera, od kiedy to ogląda Total Request Live. Zamiast tego

mówię:

- Zdejmują teledyski, które były już na liście za długo. To znaczy, że piosenka

jest naprawdę ciągle bardzo popularna.

- Och.

Cooper rozgląda się, najwyraźniej szukając innego tematu do rozmowy. Moje

biuro stanowi coś w rodzaju poczekalni przed gabinetem Rachel, który oddzielony

jest taką wielce uroczą metalową kratą. Od chwili zatrudnienia staram się namówić

dział techniczny, żeby ją zastąpił czymś innym. Na razie udekorowałam swoją część

biura reprodukcjami Moneta i chociaż Rachel chciała zastąpić nenufary plakatami na

temat gwałtów na randkach i wspierania rozwoju społeczności lokalnych, nie

ustąpiłam.

Kiedyś przeczytałam w jakimś piśmie, że Monet działa kojąco. To dlatego tyle

jego prac widuje się w poczekalniach u lekarza.

- Ładnie tu - mówi Cooper. A potem jego wzrok pada na słój z prezerwa-

tywami na moim biurku.

Czuję, że oblewam się szkarłatem.

Rachel wybiera właśnie ten moment, żeby odłożyć słuchawkę i wychylając się

ze swojego gabinetu, spytać:

- Czy mogę w czymś pomóc?

A kiedy widzi, że nasz biurowy gość jest męskiego rodzaju, ma ponad metr

osiemdziesiąt i nie przekroczył czterdziestki - nie wspominając już o tym, że jest

totalnie seksowny - dodaje zupełnie innym tonem:

- Och, witam.

- Dzień dobry - odpowiada grzecznie Cooper. Cooper jest zawsze grzeczny dla

wszystkich, pomijając członków własnej najbliższej rodziny. - Pani to pewnie Rachel.

Ja jestem Cooper Cartwright.

- Miło mi pana poznać - mówi Rachel. Potrząsa ręką Coopera i uśmiecha się

anielsko. - Cooper... Cooper... Ach, tak! Cooper! Przyjaciel Heather. Wiele mi o panu

opowiadała.

Cooper zerka w moją stronę, a jego niebieskie oczy skrzą się bardziej niż

zwykle.

- Doprawdy?

Chciałabym, żeby podłoga się pode mną rozstąpiła i pochłonęła mnie. Usiłuję

sobie przypomnieć, czyja kiedykolwiek opowiadałam coś Rachel o Cooperze. To

znaczy poza tym, że wynajmuję u niego mieszkanie. Bo jeśli powiedziałam, że

Cooper to mój idealny kandydat na faceta i że czasami fantazjuję o zdarciu z niego

wszystkich ubrań zębami? Czasem mówię takie rzeczy, kiedy zjem za wiele pączków

Krispy Kreme i wypiję za dużo kofeiny.

Ale Rachel mówi tylko, że „przypuszcza, że słyszał o naszych kłopotach”.

Cooper kiwa głową.

- Owszem.

Rachel znów się uśmiecha, tym razem nieco mniej anielsko. Widzę, że w

myślach z pewnością oblicza, ile jest wart zegarek Coopera - on nosi jeden z tych

grubych, plastikowych zegarków z mnóstwem gadżetów - i stwierdza, że ten facet nie

może być wart sto tysięcy rocznie.

Gdyby tylko wiedziała.

Potem telefon na jej biurku znów dzwoni, a ona idzie go odebrać.

- Dzień dobry, Fisher Hall. Mówi Rachel. W czym mogę pomóc? Cooper,

patrząc na mnie, unosi brwi, a ja przypominam sobie nagle, co mówiła Magda, że

Rachel jest w jego typie.

Nie! To niesprawiedliwe! Rachel jest w typie wszystkich! No tak, bo jest

atrakcyjna i wysportowana, i odnosi sukcesy, i chodziła do Yale, i udziela się

społecznie. A co ze mną? Co z takimi dziewczynami jak ja, które są po prostu tylko...

no cóż, miłe? Co z miłymi dziewczynami? Jak my mamy konkurować z tymi

wszystkimi kompetentnymi, wysportowanymi, kąpiącymi się pod prysznicem

dziewczynami, z tymi ich dyplomami i palm pilotami, i ich maleńkimi, chudymi

tyłkami?

Zanim jednak zdążyłam powiedzieć w myśli cokolwiek na obronę własnej

figury, jeden z pracowników technicznych wpada do środka.

- Hajdar! - woła Julio, wymachując rękoma. To mały facecik w brązowym

kombinezonie, który bez żadnego proszenia codziennie czyści szczoteczką do zębów

brązową statuę Pana stojącą w holu.

- Hajdar, ten chłopak znów to robi! Patrzę na niego.

- Chodzi ci o Gavina?

- Si.

Zerkam na Rachel. Słodko grucha do telefonu:

- Ależ, panie rektorze, proszę się o mnie nie martwić. To studentom należy się

teraz troska...

Wzdycham z rezygnacją, odsuwam krzesło i wstaję. Będę po prostu musiała

zmierzyć się z tą prostą prawdą, że kiedy chodzi o Coopera, zawsze wypadam jak

największa idiotka na świecie.

I nic na to nie mogę poradzić.

- Zajmę się tym - mówię.

Julio zerka na Coopera i nadal wymachując rękoma, pyta nerwowo:

- Chcesz, żebym z tobą poszedł, Hajdar?

- O co chodzi? - pyta podejrzliwie Cooper. - Co się dzieje?

- Nic - odpowiadam. - Dzięki, że tu zajrzałeś. Muszę już iść.

- Dokąd? - chce wiedzieć Cooper.

- Muszę się po prostu jedną rzeczą zająć. Do zobaczenia później.

A potem wybiegam z gabinetu i kieruję się w stronę windy technicznej, która

zarezerwowana jest wyłącznie dla personelu i ma za drzwiami taką metalową kratę

uniemożliwiającą dostęp studentom...

Tylko ja wiem, którą dźwignię nacisnąć, żeby odsunąć kratę. Teraz ją naci-

skam, a potem odwracam się i mówię do Julia:

- No to pomykamy.

Ale okazuje się, że nie Julio poszedł za mną, tylko Cooper.

- Heather - mówi, a minę ma rozzłoszczoną. - O co tu w ogóle chodzi?

- Gdzie Julio? - stękam.

- Nie wiem - mówi Cooper. - Chyba tam, w biurze. Dokąd jedziesz?

Z wnętrza szybu windy dobiegają wrzaski. Dlaczego ja? Boże, dlaczego ja?

Ale nic nie mogę na to poradzić. W końcu to moja praca. I potem będzie dla

mnie oznaczała dyplom z medycyny za darmo, jeśli tylko uda mi się tu wytrwać.

- Umiesz obsługiwać windę techniczną? - pytam Coopera. Patrzy na mnie,

jeszcze bardziej rozzłoszczony.

- Chyba jakoś sobie poradzę.

Kolejna seria wrzasków z wnętrza szybu.

- Okay - mówię. -»Jedziemy.

Cooper, z miną teraz tyleż zaciekawioną, co zirytowaną, wchodzi za mną do

środka, schylając głowę, żeby nie uderzyć Się o niską ościeżnicę, a ja zamykam kratę

i szarpię za dźwignię napędu. Kiedy winda ze zgrzytaniem rusza w górę, opieram

stopę na bocznej barierce i podciągam się, chwytając za krawędzie szerokiego otworu

w dachu windy, gdzie usunięto płyty sufitowe. Przez ten otwór widać kable i nagie

cegły szybu, a wysoko nad nami plamy jasnego światła, tam gdzie słońce prześwituje

przez świetliki przeciwpożarowe.

Ciekawość Coopera szybko znika i zostaje wyłącznie irytacja.

- Co ty, do diabła, robisz? - mówi.

- Nie martw się - odpowiadam. - Już mam wprawę.

Ramiona przełożyłam przez otwór W dachu i teraz kolejnym podciągnięciem

udaje mi się przesunąć przez otwór także biodra.

A potem muszę chwilę odpocząć. BO jak dla takiej dziewczyny jak ja, to jest

mnóstwo podciągania.

- To tym się zajmujesz całymi dniami? --pyta ostro Cooper stojący pode mną.

- A gdzie w twoim spisie obowiązków służbowych stoi, że jesteś odpowiedzialna za

uganianie się za surferami windowymi?

- Nigdzie tego nie ma - odpowiadam, spoglądając na niego między moimi

kolanami. Ciemne mury szybu wind migają wokół mnie jak wóda, kiedy się pniemy

w górę. - Ktoś to musi robić. - A jeśli ja tego nie zrobię, to jak w ogóle uda mi się

zaliczyć ten sześciomiesięczny okres próbny? - Na którym piętrze jesteśmy?

Cooper zerka przez kratę na numery wymalowane od wewnętrznej strony

drzwi.

- Na dziewiątym - odpowiada. - Wiesz, poślizgniesz się i możesz skończyć jak

te dziewczyny, Heather.

- Wiem - mówię. - Właśnie dlatego muszę ich powstrzymać. Ktoś może sobie

zrobić krzywdę.

Cooper mówi pod nosem coś, co brzmi jak przekleństwo... Dziwne, bo on

rzadko przeklina.

Jeszcze jedno piętro i boczne ściany kończą się, odsłaniając widok na szyby

pozostałych wind akademika. Jedna z wind czeka na dziesiątym, a wyciągając szyję

w górę, dostrzegam drugą, mniej więcej pięć pięter wyżej.

Wrzaski robią się głośniejsze.

Dokładnie wtedy winda numer 2 zaczyna zjeżdżać w dół i widzę na jej dachu,

wśród kabli i pustych butelek po piwie Colt.45, Gavina McGorena, studenta drugiego

roku filmoznawstwa, zagorzałego fana Matriksa i notorycznego surfera windowego.

- Gavin! - wrzeszczę, kiedy winda nas mija. W przeciwieństwie do mnie on

stoi prosto i szykuje się do skoku na dach jadącej w górę windy numer 1. -Złaź

stamtąd natychmiast!

Gavin rzuca mi zaskoczone spojrzenie, a potem jęczy, kiedy rozpoznaje mnie

wśród tych wszystkich kabli. Widzę kilka par rąk i nóg, kiedy kumple, z którymi

surfuje, wskakują do kabiny przez otwór w dachu, żebym nie mogła ich

zidentyfikować.

- O cholera - mówi Gavin, bo nie był dość szybki i nie udało mu się uciec. -

Nalot!

- Po tym nalocie będziesz spał dzisiaj w nocy w parku - odgrażam się, chociaż

nikt jeszcze nigdy nie został wywalony z naszego akademika za surfowanie na

windach... A przynajmniej do tej pory. Kto wie, w świetle ostatnich wydarzeń, może

zarząd zdobędzie się na stanowczość? Trzeba zrobić coś naprawdę złego, na przykład

rzucić tasakiem do mięsa w opiekuna piętra, jak to zrobił w zeszłym roku pewien

student, żeby zostać poproszonym o opuszczenie budynku.

A nawet wtedy chłopakowi pozwolono wrócić na początku kolejnego roku

akademickiego, kiedy dostarczył zaświadczenie, że przez całe wakacje chodził na

terapię.

- Cholera jasna! - wrzeszczy Gavin w głąb szybu, ale ja się tym nie przejmuję.

Bo to tylko Gavin.

- Uważasz, że to zabawne? - pytam go. - Wiesz, że dwie dziewczyny zginęły

w ciągu ostatnich dwóch tygodni. A ty tak jakoś po prostu obudziłeś się dziś rano i

uznałeś, że i tak sobie jednak pojeździsz?

- To były amatorki - mówi Gavin. - Wiesz, że ja mam już wyrobioną renomę,

Heather.

- Wiem, że jesteś palantem - odpowiadam. -I przestań mi tu ględzić, jakbyś

urodził się w Bed- Sty na Brooklynie, bo wszyscy wiedzą, że jesteś z Nantucket. A

teraz złaź. I jeśli nie zastanę cię w biurze Rachel, kiedy zjadę na dół, zmienię zamki w

twoich drzwiach i skonfiskuję ci wszystkie rzeczy!

- Cholera! - Gavin znika w otworze w dachu windy i zamyka go za sobą płytą

sufitową.

Winda numer 2 rozpoczyna długi zjazd na parter, a ja siedzę jeszcze przez

jakąś minutę, rozkoszując się ciemnością i ciszą. Naprawdę lubię te szyby wind. To

najspokojniejsze miejsce w całym akademiku - to znaczy domu studenckim.

A przynajmniej kiedy nie zabijają się w nich ludzie.

Kiedy złażę na dół - a żaden sędzia nie dałby mi dziesiątki za ten występ -

Cooper stoi w kącie kabiny z ramionami zaplecionymi na szerokiej piersi i krzywi się

z dezaprobatą.

- Co to było? - pyta, kiedy sięgam po dźwignię i sprowadzam nas znów na

parter.

- To tylko Gavin - wyjaśniam. - Ciągle to robi.

- Chyba nie mówisz poważnie. - Cooper złości się nie na żarty. - Zrobiłaś to

specjalnie. Żeby mi pokazać, jak naprawdę wygląda surfer windowy i jak bardzo te

dwie zmarłe dziewczyny nie pasują do tego wizerunku.

Piorunuję go wzrokiem.

- Okay, jasne - mówię. - Uważasz, że cały ten numer z Gavinem sobie

zaplanowałam? Uważasz, że wiedziałam z góry, że przyjdziesz, żeby podetkać mi

pod nos informację o zaręczynach mojego byłego, więc zadzwoniłam do Gavina i

powiedziałam mu: „Słuchaj stary, może byś się przejechał na dwójce, a ja pojawię się

i cię przyskrzynię, żeby pokazać mojemu kumplowi Cooperowi, na czym polega

prawdziwy surfing windowy?”

Cooper jest chyba nieco zaskoczony... Ale nie z tego powodu, co mi się

wydaje.

- Ja nie przyszedłem, żeby podetkać ci to pod nos - mówi. - Chciałem się

upewnić, że zobaczysz artykuł, zanim jakiś reportarzyna ze „Star” cię zaskoczy.

Zdając sobie sprawę, że może byłam nieco za ostra, odpowiadam:

- Och, tak. Mówiłeś.

- Tak - mówi Cooper. - Mówiłem. A więc? Często to robisz? Często włazisz

na dach windy?

- Nie włażę, tylko sobie siadam - mówię. - I robię to tylko wtedy, kiedy ktoś

zawiadomi o jakichś odgłosach z szybu. I to kolejny powód, dla którego śmierć

Elizabeth i Roberty jest taka dziwna. Bo nikt nie zawiadamiał, że coś słychać. No cóż,

póki Roberta nie spadła...

- I to ty musisz się za nimi uganiać? - pyta Cooper. - Jeśli ktoś coś usłyszy?

- No cóż, nie możemy o to prosić żadnego z praktykantów. To studenci. A

personel techniczny nie ma tego w układzie zbiorowym pracy.

- A w twojej umowie o pracę jest taki obowiązek?

- Ja nie należę do żadnego związku zawodowego - przypominam mu. Cały

czas zastanawiam się, do czego on zmierza. Czy faktycznie się o mnie martwi? A jeśli

tak, to czy martwi się wyłącznie jako przyjaciel? Czy może jest w tym coś więcej?

Czy on teraz zaciągnie hamulec windy i porwie mnie w ramiona, i szepnie mi

chropawym głosem, że mnie kocha i że krew mu krzepnie w żyłach na samą myśl, że

może mi się stać coś złego?

- Heather, możesz się poważnie zranić albo wręcz zginąć - mówi, dając mi

wyraźnie do zrozumienia, że porywanie mnie w ramiona nie nastąpi. -Jak mogłaś... -

A potem jego niebieskie oczy zwężają się w szparki i przygląda mi się przez te

szparki. - Zaczekaj. Ty to lubisz.

Gapię się na niego.

- Co?

Tak, jasne, to ja. Panna Gotowa do Powrotu na Scenę.

- Podoba ci się to. - Kręci głową z oszołomionym wyrazem twarzy. - Przed

chwilą naprawdę dobrze się bawiłaś, prawda?

Wzruszam ramionami, bo nie jestem pewna, o co mu chodzi.

- To mniej nudne niż robienie listy płac - mówię.

- Podoba ci się to - ciągnie, jakbym w ogóle się nie odzywała - bo brakuje ci

tego dreszczyku, kiedy stajesz przed tysiącami dzieciaków na scenie i wyśpiewujesz

na całe gardło.

Gapię się na niego jeszcze przez sekundę czy dwie. A potem wybucham

śmiechem.

- O mój Boże -udaje mi się wykrztusić między jednym parsknięciem a drugim.

- Ty to na poważnie?

Ale widzę z jego miny, że on faktycznie mówi serio.

- Śmiej się, ile chcesz - mówi. - Nie cierpiałaś śpiewać tego badziewia, które

ci wciskała wytwórnia, ale lubisz występować. Nie próbuj zaprzeczać. To ci daje

wielką frajdę. - Jego zmrużone oczy śmieją się do mnie. - To o to w tym wszystkim

chodzi, prawda? Siedzenie morderców i uganianie się za surferami windowymi. Brak

ci tego dreszczyku.

Przestaję się śmiać i znów czuję, że robi mi się gorąco. Nie wiem, o czym on

mówi.

No cóż, owszem, może jednak wiem. To prawda, że nie jestem jedną z tych

osób, które paraliżuje trema na samą myśl o publicznym występie przed tłumem.

Poproście mnie, żebym porozmawiała z trzydziestoma różnymi osobami w czasie

koktajl party, a równie dobrze możecie mnie poprosić o przeprowadzenie twierdzenia

Pitagorasa. Ale dajcie mi piosenkę i postawcie przed mikrofonem? Nie ma problemu.

W sumie nawet...

No cóż, w pewnym sensie to lubię. Nawet bardzo.

A czy za tym tęsknią? Może trochę. Ale nie na tyle, żeby do tego wracać. Och,

nie. Nie wrócę.

Chyba że na moich własnych warunkach.

- To nie dlatego poszłam po Gavina - tłumaczę. Bo naprawdę nie widzę

związku. Uganianie się za surferami windowymi w niczym nie przypomina

występowania przed trzema tysiącami wrzeszczących dzieciaków w wieku dziesięciu,

dwunastu lat. W niczym. Poza tym, czy nie Wystarczy mi codzienna psychoanaliza ze

strony Sarah? Czy ja naprawdę potrzebuję jej jeszcze i od Coopera? - On mógł się

tam na górze zabić...

- Ty mogłaś się tam na górze zabić.

- Nieprawda - sprzeciwiam się swoim najbardziej rozsądnym głosem. -Jestem

bardzo ostrożna. A jeśli chodzi o... jak to nazwałeś? Siedzenie morderców? Mówiłam

ci. Nie wierzę, że te dziewczyny były.

- Heather... - Kręci głową. - Dlaczego po prostu nie zadzwonisz do swojego

agenta i nie poprosisz, żeby ci gdzieś załatwił jakiś występ?

Szczęka mi opada.

- Co? O czym ty mówisz?

- To oczywiste, że znów chcesz występować. Szanuję to, że chcesz zdobyć

dyplom, ale studia nie są dla wszystkich, wiesz.

- Ale... - W głowie mi się nie mieści to, co słyszę. Mój oddział szpitalny! Moja

Nagroda Nobla! Moja randka z Cooperem! Nasza wspólna agencja detektywistyczna i

trójka dzieci: Jack, Emily i mała Charlotta!

- Ja... Ja nie mogę! - wołam. A pętem czepiam się swojej dyżurnej wymówki:

- Nie mam tylu piosenek, żeby starczyło na występ.

- Prawie bym ci uwierzył... - mówi Cooper, nie odrywając wzroku od

numerów pięter przelatujących w szaleńczym tempie: 14, 12, 11...

- O co... o co ci chodzi? -jąkam się i nagle robi mi się zimno. A więc to

prawda. On faktycznie słyszy, kiedy gram. On to słyszy!

Ale tym razem to Cooper ma spłoszoną minę. Chyba żałuje, że się w ogóle

odezwał.

- Nieważne - mówi. - Zapomnij, co powiedziałem.

- Nie. Coś miałeś na myśli. - Dlaczego on się do tego po prostu nie przyzna?

Nie przyzna, że mnie słuchał?

Wiem dlaczego. Wiem dlaczego i odechciewa mi się żyć.

Bo ich nie cierpi. Moich piosenek. Słyszał je i uważa, że są beznadziejne.

- Powiedz mi, co miałeś na myśli.

- Nieważne - mówi Cooper. - Masz rację. Nie starczy ci piosenek na cały

występ. Zapomnij, że coś mówiłem. Okay?

Wagonik zatrzymuje się na parterze. Cooper szarpnięciem otwiera kratę i

przytrzymuje, żebym mogła wyjść, a minę ma nie tyle uprzejmą, ile morderczą.

Świetnie. Teraz na dodatek jest na mnie wściekły.

Stoimy w holu, a ponieważ jest jeszcze dość wcześnie rano - jak dla

osiemnastolatków przynajmniej -jesteśmy tu jedynymi osobami, pomijając Pete'a i

dyżurnego. Ten pierwszy pogrążony jest w lekturze „Daily News”, a drugi z

zachwytem wsłuchuje się w płytę Marylin Mansona.

Powinnam go po prostu zapytać. Po prostu odważnie go zapytać. Przecież nie

powie, że są beznadziejne. On nie jest taki jak jego ojciec. Nie jest taki jak Jordan.

Ale nie mogę. Umiem przyjąć krytykę ojca Coopera. Umiem ją przyjąć od

jego brata. Ale od Coopera?

Nie. Dlatego, że jeśli on ich nie lubi...

O Boże, przestań się tak mazgaić i zrób to. Po prostu go zapytaj.

- Heather - mówi Cooper, przegarniając dłonią swoje ciemne włosy. -

Posłuchaj. Ja po prostu nie...

Ale zanim zdążyłam dowiedzieć się, co Cooperowi chodzi po głowie, zza rogu

wychodzi Rachel.

- Och, tu jesteście-mówi, kiedy nas zauważa. -Gavin jest w pokoju kon-

ferencyjnym. Mam zamiar za minutę zamienić z nim parę słów. Dzięki, że kazałaś mu

zejść. A przy okazji, Heather, zastanawiałam się, czy mogłabyś poprosić kogoś z

praktykantów, żeby poszedł i porozlepiał te ulotki?

Rachel wręcza mi stos papierów. Spoglądam na nie i widzę, że to zawiado-

mienie o konkursie śpiewania z playbacku, który samorząd studencki postanowił

zorganizować w Fisher Hall po kolacji.

- Początkowo nie zamierzałam im pozwolić. - Rachel czuje potrzebę tłu-

maczenia się przed nami. - Wiecie, coś tak głupiego jak konkurs śpiewania z

playbacku, w świetle dwóch tak tragicznych wypadków... Ale Stan uważa, że

dzieciakom przyda się coś, co odwróci ich uwagę. Musiałam się z nim zgodzić.

Znowu Stan. No, ho! Rachel naprawdę zaczyna się kumplować z szefem.

- Nie ma sprawy - mówię.

- Właśnie szłam do stołówki po dolewkę, zanim zabiorę się do Gavina. -

Rachel podnosi swój kubek Amerykańskiego Stowarzyszenia na Rzecz Psychoterapii

i Promowania Rozwoju Osobistego. - Ktoś chce do mnie dołączyć?

Mówi to do nas obojga, ale patrzy na Coopera.

O mój Boże. Rachel właśnie zaprosiła na kawę Coopera. Mojego Coopera.

Oczywiście, ona nie wie, że to mój Cooper. Bo on nie jest moim Cooperem. A

sprawy tak się układają, że pewnie nigdy nim nie będzie...

Powiedz: nie. Usiłuję mu wysłać ten komunikat telepatycznie, zupełnie jak w

Star Treku. Powiedz, nie. Powiedz: nie. Powiedz: nie. Powiedz...

- Dzięki, ale nie mogę - mówi Cooper. - Mam sporo pracy. Udało się!

Rachel uśmiecha się i mówi:

- No to może innym razem.

- Jasne - odpowiada Cooper.

A Rachel odchodzi, stukając obcasami.

Kiedy znika nam z oczu, odzywam się, w żaden sposób nie okazując, że przed

sekundą wypróbowałam na nim metodę Vulcana:

- Posłuchaj, muszę wziąć się do pracy.

Mam nadzieję, że nie wróci do tego, o czym rozmawialiśmy w windzie. Chyba

nie mogłabym tego znieść, jeszcze po tej informacji o zaręczynach Jordana.

Dziewczyna może w ciągu jednego dnia przyjąć tylko pewną liczbę ciosów, prawda?

Może Cooper jakoś to wyczuwa. A może fakt, że unikam patrzenia mu w

oczy, jest jakąś wskazówką.

W każdym razie mówi tylko:

- Dobra. To do zobaczenia później. I, Heather...

Serce zamiera mi na moment. Nie. Proszę, nie teraz. Tak blisko. Tak blisko

byłam ucieczki...

- Pierścionek - mówi. Zaraz. Co?

- Pierścionek?

- Tani.

Och! Pierścionek zaręczynowy Tani! Ten, który wygląda dokładnie tak samo

jak pierścionek, który rzuciłam Jordanowi prosto w twarz!

- Tak?

- To nie ten sam - mówi Cooper. A potem wychodzi.

14

To w sumie nic dziwnego, że samorząd studencki zdecydował się zorga-

nizować konkurs śpiewania z playbacku w Fisher Hall. Bo spójrzmy prawdzie w

oczy, Uniwersytet Nowojorski jest pełen dzieciaków, które, tak jak ja, uwielbiają

występować.

I to pewnie dlatego proszą mnie, żebym została jednym z jurorów. Zaszczytna

propozycja, i chętnie ją przyjmuję. Ale nie dlatego, że potrzebuję-jak sugerował

Cooper - znów poczuć dreszczyk emocji, nie. Po prostu stwierdziłam, że jeśli mam

kiedykolwiek znaleźć tego tajemniczego Marka/Todda (o ile on w ogóle istnieje), to

najlepiej w czasie jakiejś imprezy w Fisher Hall. Ponieważ ten facet najwyraźniej

mieszkał w naszym budynku.

I prawdopodobnie też tu pracuje, jak podsunął mi - kpiąco, ja wiem - detektyw

Canavan.

Wydaje mi się zupełnie niemożliwe, żeby ktoś z ludzi, z którymi pracuję, był

zabójcą. Ale jak inaczej wyjaśnić ten ewidentny dostęp do szafki z kluczami? Nie

wspominając już o tym, że obie zmarłe dziewczyny miały swoje teczki w biurze

kierowniczki obiektu. Niekoniecznie miało to coś wspólnego z faktem, że zginęły.

Ale, jak by powiedziała Sarah - i Elizabeth, i Roberta miały pewne problemy.

I te problemy odzwierciedlają się w ich papierach.

Rzecz w tym, że wszystkich piętnastu asystentów-opiekunów pięter, podobnie

jak personel techniczny, ma klucze do biura, które dzielimy z Rachel. Więc jeśli

faktycznie jakiś facet przegląda akta, szukając potencjalnych ofiar -wrażliwych,

niedoświadczonych dziewczyn, które może łatwo uwieść - to musi to być ktoś, kogo

znam.

Ale kto? Kto z ludzi, których znam, mógłby być zdolny do tak okropnego

czynu? Jeden z praktykantów? Z tej piętnastki siedmiu to chłopcy, a żadnego z nich

nie uważam za jakiegoś specjalnego playboya, a co dopiero psychopatycznego

mordercę. W gruncie rzeczy, zgodnie z tradycją asystentów, wszyscy są trochę

geniuszkowaci - tacy, co to rzeczywiście wierzą na słowo, kiedy studenci z ich piętra

twierdzą, że palą papierosy, a nie trawę. Poważnie, oni nie potrafią wyczuć różnicy.

Poza tym wszyscy w budynku znają opiekunów pięter. Bo to oni odbębniają

pogadanki na temat bezpiecznego seksu i tak dalej. Gdyby ten Mark albo Todd był

asystentem administracyjnym, Lakeisha znałaby go z widzenia.

Jeśli chodzi o pracowników technicznych, można ich spokojnie wykluczyć.

Wszyscy są latynoskiego pochodzenia i mają po pięćdziesiątce, i tylko Julio mówi po

angielsku dość płynnie, żeby mógł go zrozumieć ktoś, kto nie zna hiszpańskiego. I

wszyscy pracują w Fisher Hall od lat. Czemu akurat teraz mieliby nagle zacząć

zabijać?

Wykluczywszy asystentów i pracowników technicznych, zastanawiam się nad

zatrudnionymi w akademiku kobietami. Powinnam, w ramach świadomości

genderowej, dołączyć je do swojej listy podejrzanych.

Ale żadna z nich nie zostawiłaby tej prezerwatywy w pokoju Roberty...

Niestety, jestem chyba jedyną osobą, która uważa, że to dziwne: dwie dziew-

czyny - obie miały teczki w biurze kierownika i obie znalazły chłopaka w odstępie

zaledwie tygodnia - nagle zdecydowały się posurfować na windach, a potem runęły

na spotkanie śmierci, a mniej więcej w tym samym czasie zginął klucz do wind, żeby

znaleźć się wkrótce po znalezieniu ciał. No, przynajmniej jednego z ciał.

I to właśnie dlatego o siódmej wieczorem tego dnia wychodzę po cichu z

domu - Coopera nie widziałam na oczy od czasu incydentu z windą dzisiaj rano, co

mi wcale nie przeszkadza, bo szczerze mówiąc, nie wiem, co mam mu powiedzieć,

kiedy faktycznie go znów spotkam.

I pewnie także dlatego bezmyślnie wpadam prosto na Jordana Cartwrighta,

który właśnie wchodzi po frontowych schodach.

- Heather! - woła. Ma na sobie jedną z tych bufiastych koszul. Wiecie, z tych,

z których kpił sobie Seinfeld. I skórzane spodnie.

Tak. Mówię to z przykrością. Skórzane spodnie. A co gorsza, wygląda w nich

naprawdę dobrze.

- Właśnie szedłem zobaczyć, jak się masz - mówi głosem, który ocieka troską

o moje zdrowie psychiczne.

- Mam się dobrze - odpowiadam, zamykając drzwi i przekręcając klucze w

zamkach. Nie pytajcie mnie, czemu mamy tyle zamków, skoro dysponujemy też

alarmem przeciwwłamaniowym i psem, i naszym własnym, rastafariańskim

programem ochrony własności sąsiedzkiej. Ale nieważne.

- Miłego wieczoru - składa nam życzenia jeden z dilerów.

- Dziękuję- odpowiadam mu. A do Jordana mówię: - Przykro mi, naprawdę

nie mam czasu na pogawędkę. Muszę gdzieś iść.

Jordan truchta po schodach moim śladem.

- Tylko wiesz - mówi -ja nie wiem, czy już słyszałaś. O Tani i o mnie. Miałem

ci powiedzieć wtedy, ale byłaś tak wrogo nastawiona; nie chciałem, żebyś

dowiadywała się w taki sposób, Heather - ciągnie Jordan, dotrzymując mi kroku,

kiedy zamaszyście ruszam chodnikiem. - Przysięgam. Chciałem, żebyś dowiedziała

się ode mnie.

- Nie przejmuj się tym, Jordan - mówię. Czemu on sobie wreszcie nie pójdzie?

- Naprawdę.

- Hej! - Jeden z dilerów narkotyków blokuje nam przejście. - Czy ty nie jesteś

czasem tym gościem?

- Nie - odpowiada Jordan dilerowi. A do mnie: - Heather, zwolnij. Musimy

porozmawiać.

- Nie ma o czym rozmawiać - zapewniam go swoim najbardziej pogodnym

głosem. - Nic mi nie jest. Wszystko w porządku.

- Nic nie jest w porządku! - wybucha Jordan. - Nie mogę spokojnie patrzeć na

to, że tak cierpisz! Serce mi się kraje...

- Och, hej - mówię do dilera, który wciąż na nas patrzy. - To jest Jordan

Cartwright. No wiesz, z Easy Street.

- Koleś z Easy Street! - woła diler, wskazując na Jordana. - Wiedziałem! Hej,

chłopaki! - Zwołuje swoich kumpli. - To ten koleś z Easy Street!

- Heather! - Jordana pochłania tłumna fala amatorów autografów. - Heather!

A ja idę dalej przed siebie.

No cóż, a co innego miałabym zrobić? On się zaręczył, prawda? Zaręczył. I to

nie ze mną.

Co tu jest jeszcze do dodania? I przecież to nie tak, że mam w obecnej chwili

większe troski na głowie.

Rachel wydaje się nieco zdziwiona, kiedy widzi mnie wchodzącą przez

frontowe drzwi Fisher Hall. Stoi w holu, a oczy robią jej się jakieś takie duże.

- Heather! - woła. - A co ty tu robisz?

- Poprosili mnie, żebym sędziowała - mówię.

Z jakiegoś powodu ma taką minę, jakby jej ulżyło. Dlaczego, zaczynam

rozumieć sekundę później.

- Och, świetnie! Jeszcze jedna jurorka na konkursie! Miałam nadzieję, że

Sarah i ja nie będziemy musiały oceniać same. Bo jeśli się nie zgodzimy?

- Heather! - Przez drzwi frontowe do holu wpada Jordan.

Wszędzie dokoła nas ludzie wstrzymują oddech na jego widok. A potem

rozlegają się szepty:

- Czy to nie...? Nie, to niemożliwe. Ależ tak! Popatrz na niego!

- Heather - mówi Jordan, podchodząc. Złote naszyjniki unoszą się i opadają

pod bufiastą koszulą, kiedy sapie. - Proszę. Musimy porozmawiać.

Obracam się do Rachel, która patrzy na Jordana oczami jeszcze większymi niż

wtedy, kiedy to ja weszłam do holu.

- Masz tu kolejnego sędziego - mówię do niej.

I w ten sposób Jordan i ja zasiadamy w pierwszym rzędzie, wśród mniej

więcej trzystu stołówkowych krzeseł, przed sobą mamy wyłączony grill i bar

sałatkowy, a na kolanach podkładki do pisania. Możecie sobie wyobrazić, jak trudno

jest Jordanowi porozmawiać ze mną o naszych sprawach, czego chyba rozpaczliwie

pragnie.

Ale mnie to bynajmniej nie przeszkadza. Prawdę mówiąc, jestem tu tylko po

to, żeby poszukać tego tajemniczego Marka i/lub Todda, a rola sędziego trochę mi to

komplikuje.

Cieszę się, że nie muszę wysłuchiwać tłumaczeń Jordana (nie rozumiem, co

go obchodzi moja opinia o nim, skoro tak jednoznacznie okazał, że nie chce mieć już

ze mną do czynienia... Może Sarah potrafiłaby to wyjaśnić).

Studenci są bardzo podekscytowani obecnością Jordana. Nie wiedzieli, że w

jury znajdzie się prawdziwa sława (ja się oczywiście nie liczę. Dzisiaj wszystko kręci

się wokół Jordana... Chociaż obawiam się, że niektórzy żartują sobie z niego, z racji

tej bufiastej koszuli, Easy Street i tak dalej). Mimo wszystko jednak osoba Jordana

zdaje się podnosić prestiż konkursu.

Uczestnicy są jakby bardziej zdenerwowani.

Przy barze sałatkowym ustawiono skomplikowany system nagłośnienia i

oświetlenia i kręcą się przy nim liczni studenci, gadając, opijając się darmowymi

napojami i napychając darmowymi chipsami. Szukam par, usiłuję wyławiać z tłumu

chłopaków i dziewczyny pogrążonych w intymnych rozmowach. Jeśli ten Mark czy

Todd znów zechce uderzyć, to ma tu do wyboru całe stado studentek pierwszego

roku.

Ale widzę tylko grupki dzieciaków, chłopaków i dziewczyny, białych,

Afroamerykanów, Azjatów, pełen wybór, w luźnych dżinsach i T-shirtach, którzy

wrzeszczą do siebie radośnie i obrzucają się doritos.

Mniam. Doritos.

Sarah, siedząca koło Jordana, nie może oderwać od niego oczu. Cały czas

zadaje mu wnikliwe pytania na temat przemysłu muzycznego, te same, którymi

zasypywała mnie, kiedy się poznałyśmy. Na przykład, czy nie czuł się

sprzedawczykiem, kiedy zrobił tę reklamę dla Pepsi? I czy nie miał wrażenia, że

występ na koncercie w czasie przerwy meczu Super Pucharu przyniósł ujmę jego

muzycznemu powołaniu? I w ogóle co z tym powołaniem? Czy jemu to nie

przeszkadza, że umie śpiewać, ale nie potrafi grać na jakimkolwiek instrumencie? I

czy to, w jakimś sensie, nie znaczy, że w ogóle nie jest muzykiem, a tylko tubą, w

którą dmie Cartwright Records? Czy nie jest to równoznaczne z popieraniem

chciwych żądnych zysku korporacji?

Do czasu kiedy światła gasną, a dyrektor naczelny domu studenckiego, Greg,

wstaje, żeby wszystkich powitać, zaczynam powoli współczuć Jordanowi.

Jako pierwsze występują trzy dziewczyny, śpiewają z playbacku najnowszą

piosenkę Christiny, z choreografią i wszystkim. W przygaszonym świetle mogę się

przyglądać widowni, nie zwracając na siebie zbytniej uwagi.

Jest tu mnóstwo studentów. Prawie wszystkie krzesła są zajęte, a w stołówce

mieści się czterysta osób. Poza tym trochę ludzi stoi pod ścianami z tyłu sali,

pokrzykując i klaszcząc, i generalnie zachowując się tak jak osiemnastolatki, które po

raz pierwszy wyrwały się z domu. Siedzący obok mnie Jordan wpatruje się w

naśladowniczki Christiny, kurczowo ściskając podkładkę do pisania. Jak na kogoś,

kto został wzięty do tej roboty z łapanki, zdaje się traktować ją szalenie poważnie.

A może tylko udaje zainteresowanie, żeby powstrzymać Sarah od zadawania

mu dalszych pytań.

Pierwszy występ dziewczyny kończą ostrym wyrzutem bioder i w światło

reflektorów wskakuje kwartet chłopaków. Dudniące basy zaczynają wstrząsać

ścianami stołówki, odtwarzające Bye Bye 'N Sync, a mnie zaczyna się robić żal

sąsiadów Fisher Hall, z których jednym jest kościół episkopalny.

Chłopcy wykonują swój numer z poświęceniem. Choreografię opanowali po

mistrzowsku - o mało nie moczę majtek, zaśmiewając się z tej parodii.

Zauważam, że Jordan wcale się nie śmieje. Chyba nie rozumie, że chłopcy

kpią sobie z boys bandów. Całkiem na serio wystawia im oceny za oryginalność

aranżacji i znajomość tekstu utworu. Poważnie.

Zerkając znad podkładki, kiedy oceniam występ chłopaków - daję im średnie

noty, bo nie przygotowali kostiumów - zauważam wysokiego faceta, który wchodzi

do stołówki, z dłońmi wciśniętymi głęboko w kieszenie bojówek.

W pierwszej chwili wydaje mi się, że to rektor Allington. Ale rektor nigdy nie

nosi bojówek, preferując, jak już chyba wcześniej wspominałam, białe sportowe

spodnie Dockers. Nowo przybyły jest zdecydowanie zbyt dobrze ubrany jak na

naszego rektora.

Kiedy wchodzi w smugę światła padającego z automatu z colą, zdaję sobie

jednak sprawę, że to Christopher Allington, syn rektora. Więc moja pomyłka jest

zrozumiała.

Nie ma w tym nic niezwykłego, że Christopher wpada do akademika. Jego

rodzice mieszkają na górze. Pewnie zszedł do stołówki zobaczyć, skąd ten cały hałas.

Ale kiedy podchodzi do studentów opierających się o ścianę i zaczyna z nimi

swobodnie gawędzić, zaczynam się zastanawiać, co właściwie Christopher tu robi?

Przecież jest podyplomowym studentem prawa, nie studiów licencjackich.

Pete mówił mi kiedyś, że kiedy Allingtonowie przyjechali z jakiegoś uniwerku

gdzieś w Indianie, gdzie przedtem pracował rektor Allington, starannie unikało się

wspominania o tym, że Christopher nie zdobył wystarczającej liczby punktów na

egzaminie LSAT, żeby się dostać na Uniwersytet Nowojorski. Najwyraźniej jednak

ojciec pociągnął za kilka sznurków i jakoś przepchnął syna.

Ale z drugiej strony, jak się ma matkę alkoholiczkę i ojca, który nosi koszulkę

bez rękawów... Biedny chłopak pewnie nie odziedziczył zbyt wielu cennych darów

razem z tą pulą genetyczną Allingtonów, więc potrzebował dodatkowej pomocy.

'N Sync z łomotem kończy występ, a potem próbuje swoich sił naśladowca

Elvisa. W czasie jego interpretacji Viva Las Vegas z braku lepszego zajęcia obserwuję

Christophera Allingtona. Przechodzi przez tłum, aż wreszcie przysiada na krześle za

rzędem, w którym siedzą same dziewczyny. Wszystkie są z pierwszego roku - widać

to po ich rozchichotanym skrępowaniu. Jeszcze się nie otarły w środowisku, na co

wskazują brak kolczyków, niefarbowane włosy i ciuchy z Gap. Jedna z nich, nieco

bardziej otrzaskana, obraca się na krześle i zaczyna rozmawiać z Christopherem,

który pochyla się naprzód, żeby ją lepiej słyszeć. Dziewczyna siedząca obok niej

zdecydowanie odmawia włączenia się do rozmowy i patrzy na scenę.

Ale widać, że podsłuchuje jak najęta.

Elvis kończy występ i dostaje całkiem przyzwoite oklaski, a potem na scenę

wchodzi Marnie Villa Delgado - tak, współlokatorka Elizabeth Kellog. Publiczność

witają gromkimi oklaskami. Usiłuję nie myśleć o tym, że gratulują jej załatwienia

sobie pojedynczego pokoju na całą resztę semestru.

Marnie, w długiej blond peruce i dżinsach biodrówkach, kłania się grzecznie.

A potem zaczyna śpiewać piosenkę, która brzmi dziwnie znajomo. W pierwszej

chwili nie kojarzę. Wiem tylko, że ta piosenka wcale mi się nie podoba...

A potem do mnie dociera. Słodki miód. Piosenka, która przyniosła mi sławę. ..

Dziesięć lat temu. A i to tylko w rodzinach, które miały córki w wieku dziesięciu,

dwunastu lat. Marnie daje z siebie wszystko.

Jordan, siedząc obok mnie, rechocze ze śmiechu. Niektórzy ze studentów,

znający moją przeszłość, śmieją się razem z nim. Marnie też spogląda na mnie

figlarnie, wyśpiewując: Nie strasz mnie dietą/Wypróbuj sam/Słodkiego miodu smak.

Uśmiecham się i usiłuję nie okazywać, jak niezręcznie się czuję. Zamiast na

scenę wolę patrzeć na Christophera. Nadal zagaduje dziewczyny z rzędu przed sobą.

Wreszcie udało mu się przyciągnąć uwagę tej cichutkiej, która nie jest specjalnie

ładna, ale ma ciekawszą twarz niż jej bardziej przebojowa koleżanka. Odwróciła się i

nieśmiało uśmiecha się do Christophera, podciągając kolana pod brodę i zakładając za

ucho kosmyk rudawych włosów.

Na scenie Marnie potrząsa blond peruką i kręci biodrami. Publiczność bawi

się świetnie, niektórzy śmieją się do rozpuku, a ja mogę tylko mieć nadzieję, że nie

jest to parodia mojej osoby.

I to wtedy coś mnie uderza -jak grom z jasnego nieba. Uderza mnie myśl, że

Christopher Allington może być Markiem.

Albo Toddem.

15

Jesteś jak tornado

Tratujesz mi serce

Jesteś jak tornado

Zawsze chciałbyś więcej

Niszczysz wszystko

Na swojej drodze

Myślisz, że będziesz

Świat się ostatni

Niczym tornado

Wszystko zmiatasz

I mnie też zniszczysz

W swojej matni

Tornado

Wykonanie: Heather Wells

Słowa/muzyka: Dietz/Ryder

Z albumu: Skradnę ci serce

Cartwrihgt Records

Chyba można powiedzieć, że krew zastygła mi w żyłach. Okay, no

niezupełnie. Ale czuję się tak, jakby ktoś wylał mi na plecy trochę naprawdę zimnej

dietetycznej coli czy coś takiego.

Nagle dłonie mi się tak pocą, że prawie nie mogę utrzymać podkładki. Serce

zaczyna mi niespokojnie walić, zupełnie jak wtedy, kiedy śpiewałam tacie Jordana

skomponowane przez siebie piosenki. No tak, a on mnie wyśmiał.

Christopher Allington? Christopher Allington? Niemożliwe!

Ale...

Ale Christopher Allington mieszka w Fisher Hall. Nie musi wpisywać się do

książki odwiedzin i ma prawo wstępu do biura dyrekcji. Może tam wchodzić, kiedy

tylko zechce. Wiem, bo raz praktykanci skarżyli się, że w poniedziałek rano nigdy nie

ma papieru w kopiarce. Rachel wtedy powiedziała, że to dlatego, że Christopher

Allington zawsze każe któremuś z pracowników technicznych otwierać nasze biuro w

niedzielą wieczorem, gdzie sobie kopiuje notatki kolegów z wykładów.

Więc mógł do woli studiować akta, poszukując ewentualnych ofiar, czyli

dziewczyn, które łatwo mogły poddać się jego wpływowi, dziewczyn bez większego

doświadczenia, takich, które mógł bez trudu uwieść.

Gdy już upatrzył sobie ofiarę, starał się o niby przypadkowe spotkanie,

wszczynał niewinną rozmowę i przedstawiał się fałszywym nazwiskiem... Wszystko

po to, żeby zaciągnąć dziewczynę do łóżka. To tak, jakby miał prywatny harem

studentek pierwszego roku, w którym mógł przebierać do woli!

Mój Boże. To okropne. To przebiegłe. To...

Totalnie naciągane. Cooper nie zostawiłby na tej teorii suchej nitki.

Ale Coopera tu nie ma...

A Christopher Allington jest niesamowicie czarujący. Ma ponad metr osiem-

dziesiąt, nieco przydługie jasne włosy, które zaczesuje do tyłu, taki chłopięco

przystojny wygląd... No cóż, zupełnie jak chłopak z boys bandu. Każdej • studentce

pierwszego roku pochlebiłoby jego zainteresowanie. I to do tego stopnia, że bez

wahania zgodziłaby się na seks, nawet po bardzo krótkiej znajomości. Mój Boże, jest

atrakcyjny, starszy, wyrafinowany... Każda osiemnastolatka dostałaby na jego

punkcie kota. Każda dwudziestopięciolatka dostałaby na jego punkcie kota. Facet jest

naprawdę niezły.

Ale dlaczego on je zabija? Zaliczanie panienek to jedna rzecz, ale zabijanie

ich później? Czy to w jakiś sposób nie kłóci się z celem numer jeden? Jeśli nie żyją,

już się ich dłużej nie da zaliczać.

I co jeszcze ważniejsze, jak one je zabija? To znaczy ja właściwie wiem jak,

ale mimo wszystko... Przecież nie tak łatwo zepchnąć dorosłą kobietą do szybu, bo

zakładam, że stawiałaby opór, Narkotyki? Czy biuro koronera nie znalazłoby jednak

jakichś śladów?

Twarz mi płonie. Wachluję się podkładką do pisania, znów zwracając uwagę

na Marnie. Właśnie zbliża się do wielkiego finiszu, który obejmuje kręcenie

biodrami, jakiego nie widziałam od czasu ostatniego występu Shakiry podczas

wręczania MTV Musie Video Awards. Zdecydowanie nie naśladuje mnie. Zawsze

byłam beznadziejną tancerką, utrapieniem każdego choreografa, z jakim miałam do

czynienia. Lubili mi wytykać, że mam trudności z oddzieleniem umysłu od ciała i

poddaniem się rytmowi.

Marnie wykonuje jakiś wymach rękoma w tył w stylu Carly Petterson, który

kończy się serią wykroków, i podrywa na nogi całą klaszczącą stołówkę. Ja też

podnoszę się z miejsca... A potem ruszam w jej stronę. Lakeisha może pojechała do

domu, ale Marnie tu przecież jest i mogłaby potwierdzić, czy jej współlokatorka

spotykała się kiedyś z Christopherem Allingtonem. Nagle Jordan łapie mnie za ramię.

- Dokąd idziesz? - pyta z niepokojem. - Chyba nie chcesz się stąd wymknąć?

Nie zdążyliśmy jeszcze porozmawiać, Heather.

Jordan pachnie Drakkar Noir, co mnie rozprasza. Kiedy był ze mną, używał

Caroliny Herrera, więc widać wyraźnie, że Drakkar Noir to wpływ Tani.

- Wracam za minutę - odpowiadam, uspokajająco kładąc dłoń na jego

ramieniu; na jego mocno umięśnionym ramieniu. Ćwiczył przed swoją nową trasą

koncertową i to widać. W pozytywny sposób. - Obiecuję.

- Heather... - zaczyna, ale nie pozwalam mu skończyć.

- Obiecuję - powtarzam. - Kiedy ta impreza się skończy, odbędziemy długą,

przyjemną pogawędkę.

Jordan wygląda na udobruchanego.

- No dobrze - mówi. - W porządku.

Widzę, że Marnie przechodzi na tę stronę stołówki, gdzie gromadzą się

uczestnicy konkursu, żeby czekać na decyzję sędziów, i podczas gdy następni

zawodnicy szykują się do występu, szybko do niej podchodzę.

Marnie ściągnęła jasną perukę i ociera pot z twarzy. Uśmiecha się pa mój

widok.

- Niezły występ, Marnie - mówię.

- Och, dzięki - mizdrzy się. - Obawiałam się, że się wściekniesz. Wreszcie

odkryłam, kim jesteś, jak widzisz.

- Tak - mówię. - Słuchaj, chciałam cię o coś zapytać. Czy ten facet, z którym

Elizabeth spotykała się przed śmiercią... Czy on mógł mieć na imię Chris?

Marnie, najwyraźniej rozczarowana, że podeszłam tylko po to, by poroz-

mawiać na temat jej współlokatorki, lekceważąco wzrusza ramionami.

- Nie wiem. Coś w tym stylu. Chris albo Mark.

- Dzięki - mówię. Odwraca się do trzech naśladowniczek Christiny, żeby

rzucić jakąś złośliwą uwagę, więc muszę ją szarpnąć za rękaw. - Marnie?

Spogląda na mnie.

- Tak?

- Widzisz tę dziewczynę, tam, w piątym rzędzie, mniej więcej dziesiąte

krzesło od brzegu, która gada z takim blondynem?

Marnie spogląda. Unosi brwi.

- Ten facet jest słodki. Kto to jest?

- Więc go nie znasz?

- Jeszcze nie - mówi, jasno dając do zrozumienia, że zamierza natychmiast

naprawić to niedopatrzenie.

Usiłuję ukryć rozczarowanie. Może jeśli uda mi się zdobyć zdjęcie

Christophera Allingtona, zdołam wywołać Lakeishę z jakich zajęć i spytać, czy go

rozpoznaje...

A potem wpadam na pewną myśl.

- Znasz tę dziewczynę? - pytam Marnie. Zaciska usta.

- W pewnym sensie. Ona mieszka na dwunastym piętrze. Na imię ma chyba

Amber czy jakoś tak.

Amber. Idealnie. Mam teraz imię i do kompletu numer piętra.

Wracam na swoje miejsce w tej samej chwili, kiedy dwóch facetów prze-

branych za kobiety zaczyna śpiewać Dude Looks Like a Lady. Jordan nachyla się i

szepcze mi do ucha:

- Po co tam poszłaś?

Uśmiecham się tylko i wzruszam ramionami. Nie mam zamiaru wrzeszczeć

(ten system nagłaśniający jest naprawdę niezły), a poza tym Sarah przygląda mi się

krytycznym okiem znad swojej podkładki. Nie sądzę, żeby pochwalała moje

poufalenie się z uczestnikami konkursu, ponieważ mogłabym potem oceniać ich nieco

mniej obiektywnie.

Ta więc siedzę tu bezradna, podczas gdy Christopher Allington prawdopo-

dobnie flirtuje ze swoją nową ofiarą. Amber, o ile dobrze widzę - a mogę zerkać na

nią tylko kątem oka, nie chcę się otwarcie gapić - wydaje się rozkwitać pod wpływem

Christophera. Bawi się włosami i wierci na krześle, bez przerwy szeroko

uśmiechnięta, i w ogóle zachowuje się jak dziewczynka, na którą nigdy w życiu nie

zwrócił uwagi żaden przystojny chłopiec. Patrzę z niepokojem, zagryzając dolną

wargę, i zastanawiam się, czy jutro nie znajdziemy Amber na dnie szybu.

Chociaż naprawdę nie mogę sobie wyobrazić Christophera w roli mordercy.

Jako defloratora, owszem. Ale jako mordercę?

No, ale z drugiej strony, mąż Evity Peron też się okazał strasznym rozpust-

nikiem i czytałam gdzieś, że zabił w Argentynie sporo ludzi, i to dlatego Madonna

śpiewa, żeby Argentyna za nią nie płakała.

Wreszcie konkurs się kończy. Greg, dyrektor naczelny akademika, wchodzi na

scenę i oświadcza, że jurorzy powinni się naradzić. Wszyscy pozostali wstają i kierują

się w stronę doritos (szczęściarze). Rachel obraca swoje krzesło tak, że siada twarzą

do mnie, Jordana i Sarah.

- No cóż - mówi, uśmiechając się do mnie, - I co o tym myślicie? Mam ochotę

powiedzieć: „Myślę, że mamy tu poważny problem”. Naprawdę poważny problem.

Który nie ma nic wspólnego z konkursem.

Ale zamiast tego mówię:

- Podobała mi się Marnie. Jordan wtrąca się:

- Jeszcze czego! Nie, o wiele lepsi byli ci faceci, którzy udawali 'N Sync.

Naprawdę opanowali choreografię. Dałem im same dziesiątki.

Sarah mówi:

- Ich pastisz boys bandów rzeczywiście był zabawny.

- Hm - mówię - a mnie podobała się Marnie.

- I ona tak wiele ostatnio przeszła - zgadza się Rachel zupełnie szczerze. -

Przynajmniej tyle możemy zrobić, prawda?

Chcąc już po prostu mieć to wszystko jak najszybciej z głowy, żeby wreszcie

dorwać tego Chrisa, mówię:

- Och, okay. No więc dajmy Marnie pierwsze miejsce, 'N Sync drugie, a trio

Christin trzecie.

Jordan wygląda na nieco rozzłoszczonego tym, że praktycznie

zignorowałyśmy jego opinię, ale się nie kłóci.

Rachel idzie przedstawić Gregowi nasz werdykt, a ja obracam się na krześle,

żeby znów zerknąć na Christophera....

... w samą porę. Właśnie wychodzi, jednym ramieniem od niechcenia obej-

mując Amber.

Podrywam się z krzesła i pędzę jak wystrzelona z procy, bez słowa wyja-

śnienia. Słyszę, że Jordan za mną woła, ale nie mogę tracić czasu. Christopher i

Amber są już w połowie drogi przez kącik telewizyjny. Jeśli nie zadziałam

natychmiast, ta dziewczyna może skończyć jako mokra plama na betonie maszynowni

pod windami.

Ale wtedy, ku mojemu zaskoczeniu, zamiast skręcić w stronę wind, Amber i

Christopher ni stąd, ni zowąd kierują się do drzwi wyjściowych.

Idę, mijając szybko grupki dzieciaków zgromadzone w holu. Wieczorami hol

naprawdę ożywa. Jacyś studenci - nigdy ich wcześniej nie widziałam-opierają się o

kontuar recepcji, od niechcenia gawędząc z dyżurnym praktykantem. Strażnik - ale

nie Pete, który pracuje na dzienną zmianę - czepia się kilku gości, którzy twierdzą, że

znają kogoś z piątego piętra, tylko zapomnieli imienia.

Mijam ich wszystkich, otwieram drzwi i wypadam na zewnątrz, na ciepłe,

wieczorne powietrze..

Washington Square Park nocą roi się od policji - od policji, turystów i dilerów

narkotyków, i szachistów, którzy siedzą na ławkach wokół placu do gry w szachy,

grając przy świetle ulicznych latarni, dopóki park jest otwarty. Czyli do północy.

Licealiści z Westchester rozbijają się samochodami rodziców, nastawiają radia na

maksa i od czasu do czasu obrywają mandaty za zakłócanie ciszy nocnej. To

zwariowany widok i jeden z powodów, dla których studenci domagają się, żeby im

dawać pokoje wychodzące na plac... Bo kiedy nic nie ma w telewizji, zawsze sobie

mogą pooglądać park.

I dokładnie to robią w tej chwili Christopher i Amber. Opierają się o jedną z

ustawionych przed Fisher Hall donic z iglakami, palą papierosy i patrzą, jak policja

patroluje ulicę. Christopher zaplótł ramiona na piersi i dymi mniej więcej niczym

Johnny Depp, a Amber pyka jak mały ptaszek, trzymając papierosa jak ktoś, kto nie

przywykł do trzymania w ręku czegoś takiego.

Nie ma chwili do stracenia. Usiłuję zachowywać się naturalnie. Wyobrażam

sobie, że tak właśnie podszedłby do tego zadania Cooper.

- Cześć - mówię miło do Christophera. - Możesz mnie poczęstować pa-

pierosem?

- Jasne - odpowiada Christopher. Wyciąga paczkę cameli light z kieszeni

koszuli i podaje mi jednego.

- Dzięki - mówię. Wkładam papierosa między wargi, a potem pozwalam

Christopherowi zapalić go zapalniczką Zippo, którą się bawi.

Nigdy nie paliłam. Po pierwsze, jeśli śpiewasz, palenie niszczy struny gło-

sowe. Po drugie, ja po prostu nie rozumiem, jakim cudem papieros miałby być lepszy

niż butterflnger, więc jeśli masz ochotę sobie dogadzać, czemu nie wybrać pysznego

chrupiącego batonika z masłem orzechowym?

Ale Stoję tam i udaję, że się zaciągam, zastanawiając się, co powinnam zrobić

teraz. Co na moim miejscu zrobiłaby Nancy Drew? Albo Jessica Fletcher? Albo

tamta, jak ona się nazywała? Jordan? Boże, jestem totalnie do niczego jako detektyw.

Co to będzie, kiedy Cooper i ja już się zejdziemy -no, wiecie, kiedy już zrobię

dyplom i tak dalej? Jak my możemy stworzyć parę w stylu Nicka i Nory Charles,

skoro Nora nie radzi sobie ze swoją częścią detektywistycznej roboty? To bardzo

niepokojąca myśl. Usiłuję ją wypchnąć ze świadomości.

Po drugiej stronie ulicy gliniarze dopadają pijaczka, który wymyślił sobie, że

będzie zabawnie, jeśli się obnaży przed ludźmi siedzącymi w kręgu szachowym. Nie

wiem, czemu niektórzy mężczyźni czują ten przymus demonstrowania genitaliów. A

poza tym zawsze robi to jakiś facet z najmniej interesującym wyposażeniem.

Mówię coś na ten temat Christopherowi i Amber. No, wiecie, żeby nawiązać

rozmowę. Ona wydaje się zaskoczona, ale Christopher się śmieje.

- Tak - mówi. - Powinno być takie prawo. Że tylko pijacy z przynajmniej

piętnastoma centymetrami mogą zrzucać spodnie.

Spoglądam na niego, unosząc brwi. Nawet zabawny ten Christopher

Allington. Czy Ted Bundy miał poczucie humoru? Miał je w tym filmie, który

oglądałam parę dni temu na Lifetime, w którym grał go Mark Harmon...

Po drugiej stronie ulicy pijak obrzuca przekleństwami gliniarzy. Już go zakuli

w kajdanki. Kilku szachistów odpowiada mu jakimiś okrzykami. Szachiści wcale nie

mają takich łagodnych manier, jak to się przedstawia w mediach, wiecie?

- O rany - mówi Amber, kiedy dobiega nas jakiś szczególnie soczysty epitet. -

W domu tak się policji nie pyskuje.

- A gdzie jest dom? - pytam ją, nonszalancko strzepując popiół na chodnik. A

przynajmniej mam nadzieję, że wygląda to nonszalancko.

- W Boise, Idaho - mówi Amber, jakby było więcej miejscowości o nazwie

Boise.

- Boise - powtarzam. - Nigdy tam nie byłam.

Totalne kłamstwo. Występowałam w Boise Civic Centrę przed pięcioma

tysiącami rozwrzeszczanych dzieciaków w czasie trasy koncertowej Słodkiego miodu.

- A ty? - pytam Christophera.

- Nie - mówi. - Nigdy nie byłem w Boise. Hej, czyja cię skądś nie znam?

- Mnie? - usiłuję zrobić zdziwioną minę. - Nie sądzę.

- Tak - mówi. - Na pewno. Jesteś na prawie?

- Nie - odpowiadam, znów strzepując popiół. Może dostaje się od tego raka i

tak dalej, ale papierosy naprawdę są świetnym rekwizytem, jeśli chcesz wyglądać,

jakbyś się czuła swobodnie. Na przykład wtedy, kiedy łapiesz domniemanego

mordercę.

- Naprawdę? - Christopher wydmuchuje błękitny dym nosem. To nie fair! On

wie, jak robić te sztuczki z dymem! - Bo mógłbym przysiąc, że gdzieś cię już

wcześniej widziałem.

- Pewnie gdzieś w okolicy. Ja widuję cię często. Jesteś Christopher, syn

rektora Allingtona, prawda?

Można by pomyśleć, że trzepnęłam go w twarz torbą pełną gumisiów, ma tak

zdumioną minę. Przez chwilę wydaje misie, że połknie tego swojego papierosa.

Ale nie, już się pozbierał.

- Hm, tak - mówi. Oczy ma szare i w tym momencie nadal jeszcze przyjazne. -

Skąd wiesz?

- Ktoś mi ciebie pokazał - mówię. - Mieszkasz tu? Z rodzicami? To musiało

zaboleć. Odpowiada szybko:

- Och, nie. No cóż, to znaczy mam swoje mieszkanie, ale w śródmieściu, a

ponieważ i tak tu jeżdżę na wykłady...

- To ty nie jesteś na studiach licencjackich? - pyta Amber. Najwyraźniej

niezbyt szybko chwyta. - Studiujesz prawo?

- Tak - odpowiada Christopher. Widać jednak, że stracił trochę luzu. Biedny

facet. Jeszcze nie wie, że mam w rękawie więcej asów.

- Nie mówiłeś, że jesteś synem rektora Allingtona - mówi Amber z lekkim

wyrzutem w tym swoim głosiku Myszki Miki.

- No cóż, nie bardzo lubię się tym chwalić - mruczy Christopher.

- I wydawało mi się, że się przedstawiałeś jako Dave.

- Naprawdę? - Christopher kończy papierosa, upuszcza niedopałek na chodnik

i gasi go butem. - Pewnie źle mnie usłyszałaś. Trochę tam było głośno. Przecież

mówiłem, że mam na imię Chris.

Po drugiej stronie ulicy gliniarze wpakowali już pijaczka do wozu patrolo-

wego. Sami stoją obok, wypełniając jakieś formularze, i popijają kawę, którą ktoś im

przyniósł z delikatesów za rogiem. Pijak wali pięściami w okno samochodu, bo też

chce kawy.

Wszyscy go ignorują.

Okay, to beznadzieja. Wychodzę na najgorszego detektywa pod słońcem.

Koniecznie będę musiała pochodzić na wykłady z prawa. No, wiecie, kiedy już

skończy się mój sześciomiesięczny okres próbny i będę mogła za darmo chodzić na

zajęcia.

- To takie smutne, prawda? - mówię głosem, który nawet mnie wydaje się o

wiele za piskliwy, trochę jak głos Wiewiórki poznanej parę dni temu w sklepie z

dżinsami. - Ci wszyscy nieudacznicy w tym mieście. Na przykład ten pijak

ekshibicjonista. Albo... albo te głupie dziewczyny z akademika. Te, które zginęły, o

co tam chodziło? Ach, tak. Surfing na windach. Uwierzylibyście, że ktoś może zrobić

coś równie durnego?

Zerkam na Chrisa, żeby sprawdzić, jak przyjmuje tę bezpośrednią uwagę na

temat swoich ofiar. Ale wydaje się zupełnie niewzruszony...

.. .chyba że poruszenie manifestuje się wyciągnięciem i zapaleniem kolejnego

papierosa.

Co, hm, może oznaczać poruszenie. Ale nie takie, o jakie mi chodziło.

- Och - wzdycha Amber, mężnie usiłując podtrzymywać rozmowę. - Ja wiem!

To było takie smutne. Znałam tę drugą z nich, w pewnym sensie. Któregoś dnia

razem utkwiłyśmy w windzie. Potrwało to tylko z jakąś minutę, ale ona dostawała

szału, bo miała okropny lęk wysokości. Kiedy usłyszałam, jak zginęła, powiedziałam:

„Co?” Bo dlaczego ktoś, kto miał lęk wysokości, miałby robić coś tak

niebezpiecznego?

- Mówisz o Robercie Pace? - Spoglądam na Chrisa, żeby zobaczyć, jak

zareaguje na to nazwisko.

Ale on zajął się zerkaniem na zegarek - na swojego roleksa. I to prawdziwego,

a nie tanią podróbę, jaką możesz kupić od ulicznego sprzedawcy za czterdzieści

dolców.

- Tak, tak się nazywała. Boże, czy to nie okropne? Ona była taka miła.

- Wiem. - Kiwam głową. - Lęk wysokości i surfing na windach. Dziwne,

prawda? A co jeszcze dziwniejsze, słyszałam, że tuż przed śmiercią poznała jakiegoś

faceta...

Ale nie udaje mi się dokończyć zdania. Bo dokładnie wtedy na moim ramieniu

zaciskają się żelazne palce i ktoś szarpie mnie mocno w tył.

16

Potykam się, wyciągam rękę, żeby złapać równowagę, i czuję pod palcami

charakterystyczne wypukłości twardych jak skała - i wyrobionych na siłowni - mięśni

brzucha. Czy Jordan Cartwright ma jakieś części ciała, które mu nie zesztywniały?

Nie wyłączając, jak mi się zdaje, mózgu? Odciąga mnie o parę kroków od Chrisa i

Amber.

- Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? - pyta ostro, wyrywając mi papierosa z

dłoni i rozdeptując go podeszwą buta. - Teraz jeszcze palisz? Kilka miesięcy

mieszkania z tym degeneratem, Cooperem, i palisz? Czy ty masz pojęcie, co to

świństwo robi ze strunami głosowymi?

- Jordan... - Nie mogę uwierzyć, że to się naprawdę dzieje. I to na oczach

mojego głównego podejrzanego.

- Nie zaciągałam się - tłumaczę szeptem, żeby Chris nie usłyszał. -I nie

mieszkam z Cooperem, dobra? To znaczy mieszkam, ale zajmuję osobne piętro. - A

potem przestaję szeptać, bo nagle ogarnia mnie wściekłość. Za kogo on się niby

uważa? -I w ogóle to nie twoja sprawa! Czyja ci muszę przypominać, że jesteś

zaręczony? Nie ze mną?

- Mogę być zaręczony z kim innym, Heather - mówi Jordan - ale to nie

znaczy, że nadal się nie troszczę, i to bardzo, o ciebie. Wiesz, tata mówił, że pójdziesz

na samo dno, ale ja nie miałem pojęcia... Że z tego typu facetem. Heather? Ty tak

serio? Przecież on ma mniej więcej takie samo wyczucie stylu jak... - Rzuca

spojrzenie na bojówki Chrisa i się wzdryga. - Cooper!

- To nie tak, Jordan. - Oglądam się przez ramię. Chris i Amber nadal tam

stoją, na szczęście wystarczająco daleko; żeby nie słyszeć naszych podniesionych

głosów. Chris wydaje się zupełnie spokojny, ale zauważam, że od czasu do czasu jego

szarookie spojrzenie błądzi w naszą stronę. Czy się czegoś obawia? Boi się, że

wszystko się wydało?

Czy tylko się zastanawia, gdzie Jordan kupił tę bufiastą koszulę?

- Nie patrz tam - mówię cicho do Jordana - ale ten facet, z którym roz-

mawiałam. ., Uważam, że może być mordercą.

Jordan natychmiast się ogląda.

- Kto? Ten pacan?

- Mówiłam, nie patrz!

Jordan odrywa oczy od Chrisa i patrzy na mnie. A potem wyciąga ręce i

przyciska mnie w niedźwiedzim uścisku do swojej piersi.

- Och, ty biedna, słodka dziewczynko! - mówi. - Co ten Cooper z tobą zrobił?!

Usiłuję wyrwać się z jego miażdżących objęć, żeby przynajmniej włosy, które

mu rosną na klatce piersiowej, nie właziły mi do ust, kiedy mówię.

- To nie ma nic wspólnego z Cooperem. - Zdaję sobie sprawę, że praktykant

za kontuarem recepcji usiłuje ukryć złośliwy uśmiech, obserwując nas przez okno. -

Dziewczyny z tego budynku giną, a ja uważam, że...

- A więc to tu zniknęliście obydwoje!

Obracamy się i gapimy, szeroko otwartymi oczami, na Rachel, która nie-

postrzeżenie dla nas wykradła się na zewnątrz.

- Ominęła was ceremonia wręczania nagród - karci nas teraz żartobliwie. -

Marnie tak się ucieszyła z wygranej, że aż się rozpłakała.

- Coś podobnego! - mówię bez najlżejszego śladu entuzjazmu. - Niezłe.

- Wyszłam was poszukać - mówi Rachel - bo stwierdziłam, że może będziecie

chcieli wpaść na drinka do mojego mieszkania.

Jordan i ja wymieniamy spojrzenia. W jego oczach pojawia się błysk de-

speracji. Nie wiem, co on widzi w moich. Pewnie zmieszanie. Rachel zaprosiła mnie

do siebie na górę tylko raz, na kieliszek wina po pierwszej turze meldowania

studentów, i czułam się tam totalnie niezręcznie, nie tylko dlatego że, no cóż, jest

moją szefową, a ja byłam totalnie zdecydowana zrobić wszystko co w mojej mocy,

żeby zaliczyć ten sześciomiesięczny okres próbny, ale dlatego że...

No cóż, w mieszkaniu Rachel jest przerażająco czysto. Nie, żebym ja była

flejtuchem, ale...

Okay, może jestem trochę bałaganiarska. Przyznam, że w moich szafach i pod

łóżkiem wiele rzeczy wala się bez ładu i składu i, no cóż, po całej reszcie mieszkania

też.

A u Rachel wszystko jest schludnie pochowane. Nie było tam żadnych

egzemplarzy „US Weekly” porozrzucanych koło sedesu, jak u mnie w domu, ani

staników zwisających z klamek u drzwi, ani zwiniętych w kulkę opakowań po

wafelkach na szafce przy łóżku. To wyglądało tak, jakby spodziewała się gości.

Albo zawsze ma taki porządek.

Ale nie. Przecież to chyba niemożliwe. To by było zwyczajnie nieludzkie.

Poza tym, zauważyłam, że tych kilka kompaktów, które miała - porządnie

ułożonych w kolejności alfabetycznej - to były albumy takich artystów jak Phil

Collins i Faith Hill.

Phil Collins i Faith Hill.

Ja oczywiście nie mam nic przeciwko nim. To szalenie utalentowani wy-

konawcy. Totalnie uwielbiałam tę piosenkę Circle of Life za pierwszym razem, kiedy

ją słyszałam...

- Wiesz, Rachel - mówię ostrożnie -jestem trochę zmęczona.

- Ja też - wtrąca szybko Jordan. - To był naprawdę długi dzień.

- Och - mówi Rachel z wyraźnie rozczarowaną miną. - No to może kiedy

indziej.

- Jasne - odpowiadam, nie patrząc na Jordana. Dobrze wiem, że Rachel nie

zaprosiłaby mnie do siebie na drinka, gdyby nie Jordan. Udawała, że go nie

rozpoznaje, ale ja podsłuchałam, jak jeden z praktykantów uświadomił ją, kto to jest.

Jutro pewnie zasypie mnie pytaniami, czy jest wolny.

Bo on jest wart o wiele więcej niż sto patyków rocznie.

- No cóż - mówię. - To do zobaczenia rano.

- Tak. Dobranoc! - Rachel się uśmiecha. A do Jordana mówi: - Miło było cię

poznać, Jordan!

- Mnie też - odpowiada Jordan takim tonem, jakby mówił szczerze.

A potem, biorąc Jordana pod ramię, prowadzę go z powrotem w stronę

Waverly Place, zanim ta rozmowa zrobi się jeszcze bardziej niezręczna i zanim on

mnie wprawi w jeszcze większe zażenowanie w obecności moich współpracowników.

- O mój Boże - mówię do niego, kiedy ruszamy. - Co ja, twoim zdaniem,

powinnam zrobić? To znaczy w sprawie Amber? Jeśli ona będzie kolejną ofiarą...

Nigdy bym sobie nie wybaczyła... Chociaż totalnie zepsułam mu szyki z tym całym

„Dave'em”. Nie sądzisz, że popsułam mu szyki? Nie sądzisz, że teraz ona będzie

trochę na niego uważać? O Boże. A może ja powinnam iść z tym na policję? Ale nie

mam żadnego dowodu, że to on. Poza tym... Poza tym, że Cooper prawdopodobnie

nadal ma tę prezerwatywę! Mogłabym ją wykorzystać jako argument. Na przykład

powiedzieć: „Przyznaj się albo dam to glinom!” Czy coś w tym stylu.

- Prezerwatywa? Heather, o czym ty... - w głosie Jordana słychać przerażenie.

- Mówiłam ci - odpowiadam, tupiąc nogą. - Usiłuję złapać zabójcę. A

przynajmniej wydaje mi się, że to zabójca. Nie jestem pewna. Twój brat uważa, że

mam zbyt bujną wyobraźnię. Ale ty też uważasz, że to dziwne, prawda, Jordan? W

ciągu dwóch tygodni giną dwie dziewczyny, żadna z nich nie surfowała nigdy na

windach, i obie dopiero co znalazły swojego pierwszego chłopaka? Czy dla ciebie nie

brzmi to podejrzanie?

Skręcamy za róg w Waverly Place i jeden z rastafarian podbiega do nas w

podskokach. Chyba ostatecznie zmienię zdanie i skorzystam z jego zaproszenia:

- Trawki? Trawki?

Zamiast zignorować dilera i odpowiedzieć na moje pytanie, Jordan warczy:

- Spadaj!

A przecież ten biedak wcale nie stanowi wielkiego zagrożenia. Nawet ja

jestem od niego o wiele wyższa i z dziesięć kilo cięższa. Nic dziwnego, że facet ma

taką zdziwioną minę.

I to wtedy zdaję sobie sprawę, kim właściwie jest dla mnie Jordan. Nie

przyjacielem. Nawet nie znajomym. Jest moim byłym chłopakiem.

- Och, nieważne - mówię i puszczam jego ramię, kierując się w stronę domu.

Jordan idzie za mną.

- Co ja zrobiłem? - pyta. - Heather, powiedz mi, proszę. Tak mi przykro. Ja nie

mam pojęcia, czego ty ode mnie oczekujesz. Zmarłe dziewczyny, prezerwatywy,

dilerzy narkotyków! I w dodatku ty palisz! Heather, co się. dzieje? Co to za życie?

Ruszam po schodach domu Coopera i szukam kluczy przy świetle latami.

- Posłuchaj - mówię. Otwieram zamki najszybciej, jak umiem. Jordan wszedł

za mną po schodach i zasłania mi światło tej latarni swoją bufiastą koszulą, - To moje

życie, dobra? Wybacz, że takie jest nieuporządkowane. Ale wiesz, Jordan, też do tego

w pewien sposób przyłożyłeś rękę...

- Wiem! - woła. - Ale to ty nie chciałaś iść ze mną na terapię, pamiętasz?

Błagałem cię o to!

Jego ciężkie dłonie lądują na moich ramionach, tym razem jednak nie potrząsa

mną, ale obraca mnie twarzą do siebie. Patrzę na niego i mrugam, nie mogąc nic

wyczytać z jego rysów, bo światło latarni tworzy aureolę wokół jego głowy, wszystko

inne pogrążając w głębokim mroku.

- Heather - mówi Jordan, patrząc na mnie z góry. Nie widzę jego oczu, ale

czuję, że ich spojrzenie mnie pali. A tak w ogóle, czemu on na mnie patrzy w taki

sposób? Jakby... jakby chciał...

- O nie! - Pośpiesznie cofam się o krok, trafiając prosto na drzwi. Klamka

wbija mi się w plecy. - Jordan... Co ty tu w ogóle robisz? To znaczy co ty tu tak

naprawdę robisz?

- Rodzice organizują dziś moje przyjęcie zaręczynowe - mówi dziwnie

ochrypłym głosem. - Moje i Tani. W domu. W naszym apartamencie. Właśnie teraz.

Państwo Cartwright nie wydali przyjęcia, kiedy my się zaręczyliśmy. Zamiast

tego pani Cartwright spytała, czy jestem w ciąży.

Chyba nie umiała wyobrazić sobie żadnego innego powodu, dla którego jej

syn miałby zawracać sobie głowę zaręczynami z dziewczyną, której kariera bladła, a

talia tyła.

- No cóż, nie powinieneś tam teraz być? - pytam go.

- Powinienem- odpowiada Jordan. I nagle zdaję sobie sprawę, że jego głos jest

nie tylko ochrypły. Jest też zasmucony. - Wiem, że powinienem. Tylko że... Tylko że

ja przez cały dzień... przez cały dzień chodziłaś mi po głowie.

Z trudem przełykam ślinę i usiłuję myśleć racjonalnie. Mimo wszystko jestem

dziewczyną detektywem. A to właśnie robią dziewczyny detektywi. Myślą

racjonalnie.

Jest jednak w bezpośredniej bliskości Jordana coś takiego - nie wspominając

już o jego przygnębieniu... i nieukrywanej potrzebie...- w jego głosie -co mi to

ogromnie utrudnia.

I nacisk jego dłoni na moich ramionach jest bardzo przyjemny. I nagle zapach

Drakkar Noir nie przeszkadza mi już nawet za bardzo.

Po ciemku, oczywiście, nie widzą ani złotych łańcuchów, ani bransoletki z

identyfikatorem, którą stale nosi.

Tak, wiem! Bransoletka z identyfikatorem!

- Też o tobie myślałam - mamroczą, usiłując odpędzić falę histerii, która lada

moment całkowicie mnie pochłonie - i uważam, że to całe zamieszanie związane z

ogłoszeniem zaręczyn i reporterami daje ci się we znaki. Może jeśli pójdziesz do

domu i zażyjesz advil.

- Niepotrzebny mi advil - mruczy Jordan, przyciągając mnie do siebie. -Chcę

tylko ciebie.

- Nie - odpowiadam, czując panikę, kiedy bufiasta koszula dotyka mojego

policzka. - Nie, wybij to sobie z głowy. Pamiętasz? Wciąż mi powtarzasz, że się

zmieniłam. No cóż, ja się rzeczywiście zmieniłam, Jordan. Oboje się zmieniliśmy.

Musimy iść naprzód i zacząć żyć własnym życiem: osobnym życiem. Ty-właśnie

zaczynasz teraz z Tanią, a ja też zaczynam z... z... - Z kim? Ja przecież nikogo nie

mam! To niesprawiedliwe, że on kogoś ma, a ja nie. - No cóż, z Lucy - kończę

zdanie, moim zdaniem całkiem brawurowo.

- Czy tego właśnie chcesz? - pyta Jordan, a jego usta nagle znajdują się

niepokojąco blisko moich. - Żebym był z Tanią?

Nie mogę uwierzyć własnym uszom.

- Teraz mnie o to pytasz?

Ale zanim się zorientowałam, on już mnie całuje.

Zazwyczaj w takich sytuacjach nie tracę głowy. To znaczy zazwyczaj, kiedy

jakiś facet zaczyna mnie całować - nie zdarza się to aż tak często - starcza mi

przytomności umysłu, żeby albo kazać mu przestać, jeśli mi się to nie podoba, albo

oddać pocałunek, jeśli mam na to ochotę.

Ale w tym konkretnym przypadku jestem tak zaskoczona, że tylko, tak jakby,

zamieram w bezruchu. Nadal jestem świadoma tej klamki, która mi się wbija w plecy,

i faktu, że wszystkie światła w domu są zgaszone, a to znaczy, że Cooper jeszcze do

domu nie wrócił - dzięki Bogu!

Ale poza tym, i poza lekkim zażenowaniem, bo dilerzy narkotyków z naszej

ulicy pokrzykują zachęcająco: „Dalej, kochani!”, nie czuję... nic.

To znaczy nic poza tym, że jest przyjemnie.

Wiem równie dobrze jak ci dilerzy, że od dawna sobie nie używałam.

Jordan przez jakiś czas też sobie chyba nie używał (albo to, albo Tania nie-

specjalnie wysila się w łóżku... Co mnie nie dziwi, bo wiem, że to chuchro waży

najwyżej pięćdziesiąt pięć kilo), bo ja tylko objęłam go za szyję - siłą

przyzwyczajenia, przysięgam - i zanim się zorientowałam, znów mnie przydusił

plecami do drzwi, a te jego skórzane spodnie przyciskają się do mnie tak mocno, że

wyczuwam poszczególne ząbki zamka w jego rozporku...

...nie wspominając już, hm, o zgrubieniu pod tymi ząbkami.

A potem jego język w moich ustach i te dłonie w moich włosach...

A ja zdołałam pomyśleć wyłącznie: o, nie.

Bo przecież on jest zaręczony. I to nie ze mną. A ja - no cóż, ja naprawdę nie

jestem taką dziewczyną. Nie jestem.

Ale ten cichy głos w mojej głowie nadal szepcze: „Może tak właśnie miało

być” oraz „Hm, pamiętam to odczucie” i „No cóż, jemu najwyraźniej nie

przeszkadzają te dodatkowe kilogramy”, co mi bardzo utrudnia podjęcie jedynej

właściwej decyzji.

W gruncie rzeczy, no cóż... Ten cichy głos nie tyle utrudnia, ile wręcz

uniemożliwia mi odepchnięcie go.

Chyba ci wszyscy choreografowie się mylili. No, wiecie, że mam rzekomo

problemy z odłączeniem mózgu i pozwoleniem ciału, żeby działało bez jego kontroli.

Bo moje ciało porusza się bardzo swobodnie, bez żadnej pomocy ze strony mózgu...

Zaczyna wyglądać na to, że wypadałoby schować się do środka, biorąc pod

uwagę te zagrzewające okrzyki ze strony dilerów, więc obracam się i wreszcie

otwieram drzwi, i tak jakoś wpadamy do ciemnego holu...

.. .gdzie opieram dłonie na jego piersi i w ostatnim przebłysku przytomności

mówię:

- Wiesz, Jordan, naprawdę uważam, że nie powinniśmy tego robić...

Ale jest za późno. On już wyciągnął mi koszulę zza paska dżinsów. I zanim

się orientuję, co się dzieje, obejmuje dłońmi moje piersi przez koronkowy stanik i

całuje w usta. Głęboko. W sumie nawet tak, jakby mu zależało.

I dobra, owszem, myślę przez moment - ulotny moment - żeby mu przy-

pomnieć, że zaledwie tego ranka czytałam ze szczegółami o jego zaręczynach - z kim

innym - w prasie.

Ale wiecie, czasami ciało człowieka faktycznie przejmuje kontrolę nad

umysłem.

A moje ciało zdaje się działać na autopilocie, pamiętając, ile razy było mu

bardzo dobrze w kontakcie z tym drugim ciałem, które właśnie się do niego mocno

przyciska.

I w sumie można powiedzieć, że błaga o więcej.

A potem przez jakiś czas w ogóle nie jestem w stanie myśleć. Poza tym, że...

No cóż, pod koniec dopada mnie taka jedna myśl. I naprawdę wolałabym tej

myśli nie mieć.

Bo myślę, że to nie ten brat.

Tylko tyle. Tylko to, że bezwstydnie, bezczelnie, tarzam się po podłodze holu

z niewłaściwym bratem.

I nie jestem z tego jakoś szczególnie dumna.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie jest mi wcale tak znów świetnie.

Chyba najlepsze, co mogę powiedzieć, to że kończymy szybko - dzięki Bogu, bo

mam pod plecami chodnik, a to nie jest najbardziej miękki z dywanów w tym domu. I

że robimy to z zabezpieczeniem - Jordan przyszedł przygotowany, jak każdy

grzeczny chłopiec z Easy Street.

Poza tym nie różni się ten seks niczym od seksu, jaki uprawialiśmy w każdy

poniedziałek, środę i sobotę.

.. .z tą oczywistą różnicą, że tym razem to ja jestem tą drugą kobietą.

Zastanawiam się, czy Tania kiedykolwiek czuła się winna, tak jak ja teraz.

Jakoś wątpię. Tania raczej nie wydaje mi się osobą, która w ogóle kiedykolwiek

miewa poczucie winy. Raz widziałam, jak rzuciła opakowanie po cukierkach na

ziemię w Central Parku. Ona się nawet nie czuje winna, kiedy zaśmieca ulicę.

Kolejna znacząca różnica polega na tym, że Jordan podnosi się niemal

natychmiast i zaczyna się ubierać. W czasach, kiedy byliśmy parą, po prostu

przewracał się na bok i zasypiał.

Kiedy siadam i patrzę na niego, mówi:

- Przepraszam, ale muszę już iść. - Jak ktoś, kto właśnie sobie przypomniał o

naprawdę ważnej wizycie u dentysty.

To jest ta rzeczywiście żenująca chwila; robi mi się nieco smutno. Jakbym tak

trochę spodziewała się, że on wstanie i powie, że ma zamiar zadzwonić do Tani i z

miejsca z nią zerwać, bo chce być ze mną na zawsze.

Wiecie - to nie tak, żebym miała do niego wrócić, gdyby to zrobił. Pewnie

bym nie wróciła.

Okay, na pewno bym nie wróciła.

Ale człowiek czuje się... No cóż, samotny, kiedy nie ma nikogo. Ja oczywiście

nie chcę wyjść na taką Rachel. Nie mówię, że gdybym miała chłopaka - nawet

Coopera, mężczyznę moich marzeń - to nie miałabym już żadnych problemów.

I nie mam zamiaru zacząć jeść sałaty bez sosy, jeśli to właśnie trzeba robić,

żeby chłopaka zdobyć - nie jestem jeszcze aż tak zdesperowana.

Ale... byłoby miło mieć kogoś, komu na tobie zależy.

Nie mówię tego Jordanowi. Przecież mam trochę dumy. Więc kiedy mnie

informuje, że wychodzi, odpowiadam po prostu:

- Okay.

- To znaczy zostałbym - dodaje, wciągając koszulę przez głowę - ale mam

jutro bankiet prasowy naprawdę z samego rana. Wiesz, nowy album.

- Okay.

- Ale zadzwonię do ciebie jutro - ciągnie, zapinając rozporek. - Może

moglibyśmy pójść na jakąś kolację czy coś.

- Okay.

- No to do usłyszenia - mówi Jordan w drzwiach.

- Jasne - odpowiadam. Chyba oboje wiemy, że kłamie.

Potem wychodzi, a ja zamykam za nim drzwi i wchodzę po schodach do

swojego mieszkania, gdzie na spotkanie rzuca mi się niezwykle rozentuzjazmowana

Lucy, gotowa na swój wieczorny spacer. Kiedy szukam jej smyczy, zerkam przez

okno mojej kuchni i widzę górne piętra Fisher Hall.

Zastanawiam się, czy Christopherowi Allingtonowi udało się zbajerować

Amber i namówić do zdjęcia majtek równie łatwo, jak Jordanowi mnie.

A potem przypominam sobie, że rzeczone majtki leżą nadal na dole i zbiegam

po schodach, żeby zdążyć, zanim Cooper wróci do domu i znajdzie dowód mojej

głębokiej głupoty na chodniku w holu.

17

Co do jednej rzeczy się nie mylę: Rachel jest totalnie zainteresowana

Jordanem i charakterem łączących nas stosunków.

Następnego ranka wchodzę do biura - wilgotne włosy, w ręku kubek parującej

kawy ze stołówki, a Rachel mówi z miejsca:

- Wczoraj wieczorem odniosłam wrażenie, że ty i twój były chłopak jesteście

ze sobą dość blisko.

Ona nie ma zielonego pojęcia, jak bardzo trafna jest ta uwaga.

- No cóż...

Nie mówię nic więcej, siadam i szukam numeru telefonu do pokoju Amber.

Rachel totalnie nie chwyta.

- Widziałam was przed budynkiem - ciągnie. - Kiedy rozmawialiście z synem

rektora Allingtona.

- Z Chrisem - mówię. - Tak.

Podnoszę słuchawkę i wykręcam numer pokoju Amber.

- Jest bardzo miły - dodaje Rachel. - Ten syn rektora.

- Chyba tak - odpowiadam. Jak na mordercą. Telefon u Amber dzwoni. I

dzwoni.

- I przystojniak z niego - dorzuca Rachel. - Słyszałam, że jest całkiem

zamożny. Fundusz powierniczy po dziadkach.

To ostatnie jest dla mnie nowiną. O mój Boże, a może Christopher Allington

to taki Bruce Wayne! Poważnie. Tylko charakter ma podły. Na przykład może

wykopał pod Fisher Hall cały system lochów i sprowadza tam niewinne dziewczyny,

uwodzi je, a potem faszeruje narkotykami i zabiera z powrotem na górą, żeby

zepchnąć do szybu windy...

Ale ja już tyle czasu spędziłam we wszystkich zakamarkach Fisher Hall z

ekipami od dezynsekcji, że wiem, że pod budynkiem nie ma nic, tylko myszy i sterty

starych materaców.

Ktoś podnosi słuchawkę w pokoju Amber. Jakaś dziewczyna odzywa się

zaspanym głosem:

- Halo?

- Halo - mówię. - Czy to Amber?

- Yhm. Tu Amber. Kto mówi?

- Nikt - odpowiadam. Chciałam tylko sprawdzić, czy jeszcze żyjesz. -Śpij

dalej.

- Dobrze - odpowiada Amber półprzytomnie i odkłada słuchawkę. No cóż,

Amber przynajmniej jeszcze żyje. Na razie.

- No więc jak, ty i Jordan zejdziecie się ze sobą? - pyta Rachel. Wcale się nie

dziwi, że dzwonię i budzę studentów beż żadnego powodu. Co w sumie wiele mówi o

tym, w jakim dziwnym miejscu pracujemy i jak dziwna jest nasza praca. - Tworzycie

naprawdę ładną parę.

Na szczęście nie muszę jej odpowiadać; bo moja komórka rozdzwania się

dokładnie w tej samej chwili. Odbieram, zastanawiając się, czy w telefonie Amber nie

wyświetlił się czasem mój numer i czy nie dzwoni teraz spytać, co ja sobie, do diabła,

wyobrażam, zrywając ją ze snu o dziewiątej rano w powszedni dzień.

Ale to nie Amber. To Patty, która mówi:

- Dobra, to teraz zeznawaj.

- Ale co?

W sumie nie czuję się zbyt dobrze. Kiedy się obudziłam dziś rano, miałam

ochotę naciągnąć kołdrę z powrotem ha głowę i zostać w łóżku już na zawsze.

Jordan. Przespałam się z Jordanem. Dlaczego, na Boga, dlaczego?

- Jak to „ale co”? - mówi Patty. - Zdjęcie, jak się całujecie, jest na pierwszej

stronie. No cóż, nie widać zbyt dobrze, że ta kobieta to ty, ale to na pewno nie jest

Tania Tracę. I zdecydowanie to jest wejście do domu Coopera...

Wypowiadam słowo, po którym Rachel przybiega ze swojego gabinetu,

pytając, czy wszystko w porządku.

- Wszystko gra - odpowiadam, zakrywając drżącą dłonią słuchawkę. -To nic

ważnego.

A tymczasem Patty zawzięcie paple mi do ucha:

- Nagłówek mówi Ciemna strona Easy Street. Chyba chodzi im o to, że Jordan

zdradza swoją narzeczoną. Ale nie martw się, mówią tam o „niezidentyfikowanej

kobiecie”. Boże, można by pomyśleć, że sobie powiążą jedno z .drugim. Ale to

najwyraźniej amatorskie zdjęcie, a twoja głowa ginie w mroku. Ale i tak, kiedy Tania

to zobaczy...

- Naprawdę wolałabym nie rozmawiać o tym w tej chwili - przerywam,

czując, że robi mi się niedobrze.

- Nie chcesz? - Patty jest zdziwiona. - Czy nie możesz?

- Hm. To drugie?

- Rozumiem. Lunch?

- Okay.

- Jesteś taka popaprana - mówi Patty, ale jednocześnie chichocze. - Zajrzę po

ciebie w południe. Dawno nie widziałam Magdy. Nie mogę się doczekać, aż usłyszę,

co ona będzie miała na ten temat do powiedzenia.

Ja też.

Odkładam słuchawkę. Do gabinetu wchodzi Sarah, z mnóstwem niecier-

pliwych pytań o... No, o kogóż by innego? O Jordana. A ja chcę tylko zwinąć się w

kłębek w jakimś kątku i popłakać. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego byłam taka słaba?

Ale skoro nie można sobie popłakać w pracy, żeby siedemdziesiąt osób nie

przyleciało i nie zaczęło zagadywać: „Co się stało? Nie płacz. Wszystko będzie

dobrze”, wyciągam kilka formularzy wniosku o refundację drobnych zjedzonych

przez automat z napojami i zaczynam je wypełniać, pochylając się nad kalkulatorem i

usiłując robić wrażenie osoby bardzo zajętej i superkompetentnej.

I przecież Rachel też ma sporo własnej roboty. Na początku tygodnia do-

wiedziała się, że nominowano ją do Stokrotki. Stokrotki to takie medale w kształcie

kwiatka, które uniwersytet wręcza członkom personelu i administracji każdego

semestru, jeśli zrobią coś wykraczającego poza ich zakres obowiązków służbowych.

Na przykład Pete dostał Stokrotkę za wyłamanie drzwi do pokoju dziewczyny, która

zabarykadowała się, a potem odkręciła gaz. Naprawdę ocalił jej życie.

Magda też dostała Stokrotkę, bo - chociaż dziwaczy z tym nazywaniem

studentek gwiazdeczkami - dzieciaki, w większości, po prostują uwielbiają. Sprawia,

że czują się jak w domu, zwłaszcza przed świętami, kiedy lekceważąc zarządzenia

uczelniane, dekoruje swoją kasę Świętym Mikołajem, miniaturowym żłóbkiem,

menorą i świecami.

Osobiście uważam, że to miłe, że Rachel dostała nominację. Sporo zrobiła,

odkąd zaczęła pracę w Fisher Hall, włącznie z uporaniem się z dwoma śmiertelnymi

wypadkami w dwa tygodnie. Musiała zawiadomić dwie rodziny, że ich dzieci nie

żyją, spakować dwa komplety rzeczy osobistych (no cóż, dobra, w obu przypadkach

to ja je spakowałam) i zorganizować dwa nabożeństwa żałobne. Tej kobiecie należy

się medal w kształcie stokrotki.

Ze względu na tę swoją nominację do Stokrotki Rachel automatycznie zostaje

zaproszona na Bal Stokrotek, galową imprezę, która corocznie odbywa się na parterze

uczelnianej biblioteki, i cały czas upiera się, że nie ma co na siebie włożyć. Twierdzi,

że będzie musiała skoczyć w przerwie na lunch do Bloomingdale's i zobaczyć, czy nie

znajdzie tam czegoś stosownego.

Oczywiście wiem, co to znaczy. Wróci z najpiękniejszą sukienką, jaką któ-

rakolwiek z nas kiedykolwiek widziała. Kiedy nosisz rozmiar S, możesz po prostu

zajrzeć do dowolnego sklepu i znajdziesz setki totalnie zapierających dech w

piersiach kreacji.

Kiedy kończę z wnioskami o refundację drobnych, oświadczam, że zajrzę do

działu finansowego, żeby mi wydali gotówkę, a Rachel macha ręką na do widzenia,

na szczęście nie wytykając mi, że przecież nie cierpię stać w kolejce do kasy (która

była ulubionym miejscem Justine) i zwykle wysyłam tam jakiegoś studenta.

Po drodze zaglądam do stołówki zobaczyć się z Magdą. Rzuca jedno spojrze-

nie na moją minę i informuje szefa, Geralda, że robi sobie dziesięć minut przerwy,

chociaż Gerald protestuje: „Ale przecież miałaś przerwę pół godziny temu!”

Magda i ja wychodzimy do parku, siadamy na ławce i wywalam z siebie całą

tę głupią historię z Jordanem.

Kiedy już się ze mnie naśmiała do woli, ociera oczy i mówi:

- Och, moje biedactwo. Ale czego się spodziewałaś? Że będzie cię błagał,

żebyś mu pozwoliła wrócić?

- No cóż - mówię. - Owszem.

- A zgodziłabyś się na to?

- No cóż... nie. Ale byłoby miło, gdyby poprosił.

- Posłuchaj, kotku, ty wiesz i ja wiem, że jesteś najlepszym, co go w życiu

spotkało. Ale on? On tylko chce dziewczyny, która będzie tańczyła jak jej zagra. A to

do ciebie nie pasuje. Więc pozwól mu zostać z tą panną Chudy Tyłek. A ty sobie

zaczekaj na jakiegoś naprawdę miłego faceta. Nigdy nic nie wiadomo. Może być

bliżej, niż ci się wydaje.

Wiem, że myśli o Cooperze.

- Mówiłam ci - odpowiadam żałośnie. - Nie jestem w jego typie. Będę musiała

zrobić chyba ze cztery fakultety, zanim w ogóle będę mogła konkurować z jego

ostatnią dziewczyną. Odkryła karłowate słońce czy coś podobnego, co potem

nazwano jej imieniem.

Magda tylko wzrusza ramionami.

- A w takim razie co z tym Christopherem, o którym mi wspominałaś?

- Christopherem Allingtonem? Magda, ja nie mogę się z nim spotykać! To

przypuszczalny morderca!

Kiedy dzielę się swoimi podejrzeniami, Magda bardzo się ożywia.

- A nikt go nawet nie podejrzewa - woła - bo on jest synem rektora! To

zupełnie jak w kinie. Super!

- Średnio super - mówię. - Bo czemu on miałby mordować niewinne

dziewczyny? Jaki ma motyw?

Magda zastanawia się nad tym przez moment i wysnuwa kilka teorii opartych

na obejrzanych filmach, na przykład taką, że Chris musi mordować ludzi w ramach

jakiegoś rytuału inicjacyjnego przed dopuszczeniem do tajnego bractwa studenckiego

na wydziale prawa albo że ma podwójną osobowość, albo że ma szalonego brata

bliźniaka. Potem stwierdza, że Chris Allington na pewno pokaże się na Balu

Stokrotek, a więc jeśli naprawdę chcę się bawić w detektywa, to powinnam zdobyć

zaproszenie i poobserwować go w jego naturalnym środowisku.

- Te zaproszenia kosztują jakieś dwieście dolarów- informuję ją. - Nie mogę

sobie na to pozwolić.

- Nawet żeby złapać mordercę? - pyta Magda.

- To tylko podejrzany o morderstwo.

- Założę się, że Cooper mógłby załatwić dwa zaproszenia. - Wypadło mi z

głowy, że dziadek Coopera zaliczał się do głównych dobroczyńców Uniwersytetu

Nowojorskiego, ale Magda nie zapomniała. Magda nigdy niczego nie zapomina. -

Może byś poszła z nim?

Niewiele miałam ostatnio powodów do śmiechu, ale sama myśl o Cooperze,

który wbija się w smoking, nieźle mnie rozśmieszyła. Wątpią, żeby w ogóle miał

smoking.

A potem przestaję się śmiać z pomysłu poproszenia go, żeby poszedł ze mną

na Bal Stokrotek. Bo on by się na to nigdy nie zgodził. Dopytywałby się, dlaczego tak

bardzo chcę pójść, a potem zrobiłby mi wykład o tym, że wtykam nos w nie swoje

sprawy.

Magda wzdycha, kiedy o tym słyszy.

- Okay - mówi z żalem. - Ale to by było zupełnie jak w kinie.

W finansowym przez cały czas starannie unikam myślenia o wczorajszym

wieczorze - który zdecydowanie w niczym nie przypominał filmu. Gdyby było jak w

filmie, Jordan pojawiłby się dzisiaj rano z bukietem róż i dwoma biletami do Vegas.

Nie, żebym, no, wiecie, rwała się do wyjazdu. Ale jak już mówiłam, miło

byłoby, gdyby mnie poprosił.

Wracam przez park w stronę Fisher Hall, w myślach ćwicząc tekst: „Bardzo

mi przykro, ale nie mogę wyjść za ciebie za mąż”, który decyduję się wygłosić

Jordanowi w razie, gdyby jednak rzeczywiście pojawił się z kwiatami i biletami do

Vegas, a tu nagle podnoszę oczy i widzę go przed sobą.

Nie, poważnie. Prawie wpadam na niego na chodniku przed akademikiem.

- Och - mówię, ochronnym gestem przyciskając do piersi kopertę wypełnioną

jednodolarówkami, jakbym mogła go w ten sposób od siebie odgonić. - Cześć.

- Heather - mówi Jordan. Stoi obok długiej, czarnej limuzyny zaparkowanej,

niezupełnie dyskretnie, przed wejściem do akademika. Najwyraźniej właśnie wraca

ze swojego bankietu prasowego. Nie dźwiga wielkiego bukietu róż, ale na szyi nosi

liczne platynowe łańcuszki i ma minę zbitego psa.

I tak go wcale nie żałuję. Mimo wszystko to ja jestem osobą, która ma

podrapany tyłek. No, wiecie, o ten chodnik w holu.

- Czekałem tu na ciebie - mówi Jordan. - Twoja szefowa powiedziała, że

wrócisz w ciągu godziny, ale...

Ups. Jest wpół do dwunastej, a ja wyszłam z biura o dziesiątej. Rachel pewnie

nie przewidziała, że po drodze skręcę do parku na pogawędkę z Magdą.

- No cóż - mówię. - Wróciłam. - Oglądam go dokładnie, ale nadal nie widzę

żadnych kwiatów. Co nie ma większego znaczenia, bo i tak zapomniałam swojej

przećwiczonej mówki. - Co jest?

Nie pogodzisz-się z nim, mówię sama do siebie stanowczo. Nie pogodzisz się

z nim. Nawet gdyby miał się wić i czołgać... No cóż, jeśli się zacznie wić i czołgać, to

ewentualnie... Nie! Nawet wtedy nie! To nie ten brat, pamiętasz? To nie ten brat!

Jordan rozgląda się wkoło, zmieszany.

- Słuchaj... Czy możemy iść gdzieś, porozmawiać?

- Możemy rozmawiać tutaj - mówię. Bo wiem, że jeśli gdzieś z nim pójdę,

mogę zrobić coś, czego potem będę żałowała.

Mogę zrobić? Ja już to zrobiłam.

- Czułbym się lepiej - nalega - gdybyśmy porozmawiali w limuzynie.

- A ja bym się czuła lepiej - odpowiadam (trzymaj się, trzymaj się) - gdybyś

po prostu powiedział mi wreszcie to, co masz mi do powiedzenia.

Jordana dziwi stanowczość mojego tonu. Mnie też ona dziwi. To wtedy

dociera do mnie, że on pewnie sobie wyobraża, że ja sobie wyobrażam, że my się

schodzimy. Ekhem? I zanim zdążę się obejrzeć, on wywala wszystko, co mu leży na

wątrobie.

- Tylko wiesz... ja... Ja naprawdę czuję się teraz zagubiony, Heather-mówi. -

Bo ty jesteś taka... No cóż, jesteś po prostu świetna. Ale Tania... Przedyskutowałem

to z tatą i ja w tej chwili po prostu nie mogę zerwać z Tanią. Nie teraz, kiedy

wychodzi nowy album. Tata mówi...

- Co? - Nie mogę uwierzyć własnym uszom. To znaczy wierzę własnym

uszom. Mnie się tylko w głowie nie mieści, że on to naprawdę mówi.

- Poważnie, Heather. Naprawdę wkurzyło go to zdjęcie w „Post”...

- Ty chyba nie myślisz, że ja...

- Nie, nie, oczywiście, że nie. Ale to naprawdę kiepsko wyszło, Heather. Tania

w tej chwili ma w naszej wytwórni bestsellerowy album i mój tata mówi, że gdybym

miał od niej odejść, to naprawdę zaszkodziłoby to mojej nowej płycie...

- Okay - odpowiadam. Chyba już dłużej nie zniosę wysłuchiwania takich

rzeczy. To jednak w niczym nie przypomina tekstów, które spodziewałam się

usłyszeć. No, tych, na które odpowiedź ćwiczyłam. - Nie ma sprawy. Naprawdę,

Jordan. Spoko.

A co najdziwniejsze, w tej chwili rzeczywiście nie ma sprawy. Całe to jego

tłumaczenie się, że nie może do mnie wrócić, bo jego tacie to się nie spodoba,

kompletnie dławi wszelkie romantyczne uczucia, jakie jeszcze mogłam do niego

żywić.

Nie mówię, żebym tego typu uczucia miała. Już nie.

Jordanowi tak jakoś szczęka opada ze zdziwienia. Najwyraźniej oczekiwał łez.

I w pewnym sensie, owszem, chce mi się płakać. Ale nie przez Jordana.

Niestety, nie będę mu niczego tłumaczyć, to bez sensu. Facet ma i tak dość

swoich problemów. Sarah pewnie zacierałaby ręce z radości, mogąc zdiagnozować

wszystkie jego głęboko zakorzenione neurotyczne lęki...

Jordan odpowiada na mój uśmiech uśmiechem pełnym niemal dziecinnej ulgi,

i mówi:

- Och. Okay. Jesteś bardzo... Bardzo miła, Heather.

A co najdziwniejsze, w tym momencie jestem w stanie myśleć wyłącznie o

Cooperze. O tym, jakie to smutne, że ja uważam go za takiego seksownego faceta, a

on ledwie dostrzega moje istnienie.;. Pomijając, rozumiecie, fakt, że sterta paragonów

na jego biurku powoli, ale stale się zmniejsza.

Zaczynam się również modlić, żeby Cooper, gdziekolwiek jest, nie sięgnął

dziś rano przypadkiem po „Post”. Bo ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę, to żeby

dowiedział się, że ja się obściskiwałam - i dzięki Bogu, że to była cała dokumentacja

fotograficzna, jaką zdobyła prasa - z jego bratem na frontowych schodach przed jego

domem.

Nie jestem pewna, ale może dlatego że pracowałam w Fisher Hall tak długo,

przy okazji wyrobiłam sobie jakiś szósty zmysł. Bo dokładnie w tej chwili zaczynam

coś przeczuwać. A potem nagły szum powietrza, cień dostrzeżony kącikiem oka,

błyskawicznie puszczam dłoń Jordana i nie bardzo rozumiejąc, co się dzieje,

wrzeszczę:

- Uważaj!

A potem, kiedy wciąż jeszcze nie chwytam, co się dzieje, rozlega się to

okropne głuche uderzenie i głośny trzask. A jeszcze potem w powietrzu lata ziemia i

jakieś ostre odłamki.

Kiedy opuszczam ramiona, którymi objęłam się za głowę, z przerażeniem

zauważam Jordana, rozciągniętego na chodniku obok limuzyny. Z wielkiego

rozcięcia na skroni wypływa krew, silnym, pulsującym strumieniem, tworząc zupę z

warstw ziemi, fragmentów pelargonii i kawałków betonu.

Na sekundę czy dwie paraliżuje mnie szok.

A potem klękam u boku Jordana.

- O mój Boże! - Jakaś dziewczyna, która parę metrów dalej czekała na

taksówkę, podbiega do nas. - O mój Boże, ja to wszystko widziałam! To była roślina!

Doniczkowa roślina! Zleciała z samej góry, z tego apartamentu na górze!

- Wejdź do środka - mówię do niej spokojnym głosem, który w ogóle nie

przypomina mojego zwykłego głosu - i powiedz pracownikowi ochrony, żeby

zadzwonił po karetkę i policję, A potem poproś dyżurnego z recepcji o zestaw

pierwszej pomocy.

Dziewczyna robi, co jej poleciłam, chwiejnie drobiąc na wysokich obcasach.

Jest wystrojona jak na rozmowę o pracę i chyba nie zdaje sobie sprawy, że bardzo, ale

to bardzo się na nią spóźni.

Co ten instruktor mówił o resuscytacji krążeniowo-oddechowej? (Przed

objęciem stanowiska w akademiku miałam szkolenie BHP).

Aha, tak. Skup się. Popatrz. I posłuchaj.

Skupiam się i z ulgą zauważam, że klatka piersiowa Jordana unosi się i opada.

A więc on nadal oddycha. Na szyi wyczuwam tętno, wyraźne i mocne. Jest

nieprzytomny, ale nie umiera - przynajmniej na razie. Donica ześliznęła się bokiem,

po skroni, za ucho, a potem huknęła go mocno w ramię. Ma kompletnie podartą

koszulę.

A z otwartej rany na głowie nadal płynie krew. Rozważam zdarcie z siebie

własnego T-shirta i wykorzystania go jako bandaża - to by mi chyba nie przysporzyło

szczególnej popularności wśród facetów z kółka szachowego - kiedy z limuzyny

wysiada kierowca, a w tej samej chwili przez frontowe drzwi domu studenckiego

wypada Pete.

- Trzymaj, Heather. - Wciska mi w ręce zestaw pierwszej pomocy zabrany zza

kontuaru recepcji. - Zadzwoniłem już po karetkę.

- On nie żyje? - pyta nerwowo kierowca limuzyny, trzymając komórkę przy

uchu. Niewątpliwie rozmawia z tatą Jordana.

Przekazuję Pete'owi swoją kopertę z finansowego, a potem grzebię w zestawie

pierwszej pomocy i znajduję zrolowany bandaż. Przyciskam go do rany. Niemal

natychmiast przesiąka ciemną czerwienią.

- Znajdź mi jakiś ręcznik czy coś - mówię do Pete'a, nadal tym dziwnym,

spokojnym głosem, który zupełnie nie brzmi jak mój. Może to mój przyszły głos.

Wiecie, ten, którym będę mówiła podczas praktyki medycznej, kiedy już zrobię

dyplom. - W składziku leżą ręczniki po letniej konferencji na temat kwaterowania

studentów.

Pete puszcza się biegiem. Zaczynają się gromadzić ludzie, mieszkańcy Fisher

Hall i faceci z kółka szachowego z parku. Wszyscy ochoczo udzielają porad

lekarskich.

- Podnieś mu głowę - poucza mnie jeden z dilerów narkotyków.

- Nie, unieś mu nogi - mówi ktoś inny. - Jeśli twarz jest czerwona, to unieś

głowę. Jeśli jest blada, to unieś nogi.

- On ma czerwoną gębę, facet.

- To tylko od tej całej krwi.

- Hej, czy to nie jest Jordan Cartwright?

Pete wraca z kilkoma czystymi, białymi ręcznikami. Pierwszy robi się czer-

wony mniej więcej po minucie. Drugi chyba podziałał. Krew przestaje tryskać w

takim alarmującym tempie.

- Jak to się stało? - pytają wszyscy.

Jakiś człowiek z kółka szachowego służy informacją:

- Ja widziałem. Miała pani dużo szczęścia. Ta donica leciała prosto na panią.

Gdyby pani nie odskoczyła na bok...

Policjanci pojawiają się jeszcze przed karetką, jednym okiem zerkają, co

robię, i najwyraźniej pochwalają moje działania, bo zaczynają rozganiać tłum,

mówiąc gapiom, że pokaz już się skończył.

Wołam gorączkowo:

- Weźcie zeznania od świadków! Ta donica nie spadła ot tak! Ktoś ją musiał

zepchnąć!

Wszyscy gromadzą się wokół policjantów, każdy chce opowiedzieć swoją

historię. Mniej więcej właśnie wtedy z budynku wypada Rachel, stukając wysokimi

obcasami.

- Och, Heather! - woła, omijając kawałki betonu, grudy ziemi i łodygi

pelargonii. - Och, Heather! Właśnie się dowiedziałam. Czy on... Czy on zaraz...?

- Na razie oddycha - mówię. Wciąż przyciskam ręcznik do rany, która na

szczęście już nie krwawi. - Gdzie ta karetka?

Karetka podjeżdża właśnie w tym momencie, ekipa wyskakuje ze środka i,

szczęśliwie, przejmuje dowodzenie. Z niewymowną ulgą ustępuję im miejsca. Rachel

obejmuje mnie ramieniem, kiedy patrzymy, jak sanitariusze sprawdzają, czy Jordan

daje oznaki życia. Tymczasem jeden z policjantów wchodzi do budynku, a drugi

podnosi z ziemi co większe kawały betonu i spogląda na mnie.

- Kto tu dowodzi? - pyta. Rachel odpowiada:

- Chyba ja.

- Ma pani pojęcie, skąd to mogło spaść? - pyta policjant, podnosząc odłamek

donicy.

- No cóż, wygląda na jedną z takich betonowych donic z tarasu Allingtonów -

mówi Rachel. Obraca się i wskazuje w górę. Mruży oczy i spogląda na mnie. - Nie

mam pojęcia, jak to się mogło stać. Może wiatr?

Wprawdzie trzęsę się z zimna, ale nie z powodu wiatru. Dzień jest bardzo

ciepły jak na jesień.

Magda, która do nas dołączyła, zgadza się chyba ze mną.

- Dzisiaj nie ma wiatru - mówi. - W New York One powiedzieli, że cały dzień

będzie ładna pogoda.

- Żadnej z tych donic nigdy wcześniej nie zwiało — zauważa Pete. - A pracuję

tu od dwudziestu lat.

- No cóż, chyba nie sugerujesz, że ktoś ją zepchnął - mówi Rachel z prze-

rażoną miną. - Studenci nie mają dostępu do tarasu...

- Studenci. - Policjant patrzy na nas i mruży oczy. - To jakiś akademik?

- Dom studencki - Rachel i ja poprawiamy automatycznie, jednym głosem.

Sanitariusze układają Jordana na noszach, a potem wsuwają je do karetki.

Kiedy zamykają drzwi, spoglądam na Rachel.

- Powinnam z nim pojechać - mówię.

- Oczywiście, że powinnaś - mówi łagodnie i lekko mnie popycha. - Jedź. Ja

się zajmę tutaj wszystkim. Zadzwoń do mnie i daj mi znać, co z nim.

Obiecuję, że tak, i biegnę za sanitariuszami, pytając, czy mogę się z nimi

zabrać do szpitala. Zachowują się wobec mnie bardzo fajnie i pozwalają mi usiąść z

przodu.

Mogę jednak zajrzeć przez to wewnętrzne okienko i zobaczyć, co sanitariusz

robi z Jordanem. Właśnie go pyta, jaki mamy dzień tygodnia. Najwyraźniej Jordan

odzyskuje przytomność. Nie wie jednak, jaki mamy dzień tygodnia, i tylko jęczy w

odpowiedzi, jak ktoś, kto chciałby wracać do snu.

Chcę podpowiedzieć, żeby go spytali, z kim jest zaręczony, ale zmieniam

zdanie, bo to by było za bardzo wredne.

Kiedy odjeżdżamy spod akademika, zauważam, że Rachel, Sarah, Pete i

Magda stoją razem na chodniku i patrzą za nami z troską.

To wtedy dociera do mnie, z czymś w rodzaju ukłucia, że okay, tak, może nie

mam chłopaka.

Ale za to mam rodzinę.

Może nieco dziwaczną.

Ale ją mam.

18

W ciągu prawie czterech miesięcy, które przepracowałam na Uniwersytecie

Nowojorskim, odwiedziłam chyba wszystkie ostre dyżury na Manhattanie z

rozmaitymi chorymi albo zranionymi studentami. St. Vincent's raczej nie należy do

moich ulubionych szpitali. W poczekalni jest telewizor, owszem, ale zawsze

przełączają go na telenowele, a w automacie ze słodyczami regularnie brakuje

batonów Butterflnger.

Poza tym mnóstwo ćpunów przychodzi tu wmawiać dyżurnym pielęgniarkom,

że naprawdę potrzebują morfiny na swoje tajemnicze bóle w stopach. Przez parę

chwil obserwowanie ich może bawić, ale kiedy pojawiają się symptomy odstawienia,

narkomani robią się agresywni, a wtedy strażnik ochrony musi ich wyrzucać, a oni

walą w okna i generalnie bardzo utrudniają człowiekowi skoncentrowanie się na

magazynie „Jane” czy co tam akurat mam pod ręką do czytania.

Chociaż poczekalnia w St. Vincent's jest beznadziejna, personel medyczny

mają świetny. Zadają mi na temat Jordana przeróżne pytania, na które nawet nie

umiem odpowiedzieć. Ale kiedy tylko podaję jego pełne nazwisko, błyskawicznie

odwożą go na salę zabiegową, omijając całą kolejkę pacjentów, no bo wiecie, nawet

lekarze słyszeli kiedyś o Easy Street.

Odwiedzających wpuszcza się na oddział pozabiegowy tylko na pierwszych

pięć minut każdej godziny zegarowej, więc wyrzucają mnie do poczekalni. Ale

wypełniam sobie czas rozsądnie, dzwoniąc do taty Jordana, żeby mu przekazać

szczegóły wypadku.

Pan Cartwright jest zrozumiale wytrącony z równowagi informacją, że jego

ulubiony wykonawca solowy - och i przy okazji syn - został znokautowany donicą z

pelargonią, więc nie biorę tego osobiście, kiedy rozmawia ze mną przez telefon

bardzo szorstko. Nasza ostatnia rozmowa też nie potoczyła się zupełnie gładko - ta, w

której mi powiedział, że każe Jordanowi rzucić Tanie i „w try miga mi go przyśle”,

jeśli tylko przestanę żądać, żeby na następnym albumie znalazły się moje własne

utwory.

Pan Cartwright to jednak drań. Być może dlatego Cooper nie rozmawiał z nim

prawie od roku.

Kiedy kończę rozmowę z ojcem Jordana i Coopera, nie wiem, do kogo jeszcze

mogłabym zadzwonić. Chyba powinnam zawiadomić Coopera, że jego brat został

ranny.

Ale Cooper na pewno mnie zapyta, co tak w ogóle robił Jordan pod Fisher

Hall. I prawdę mówiąc, ja nie jestem najlepszym kłamcą na świecie. Mam po prostu

wrażenie, że Cooper z miejsca przejrzy moje próby mydlenia mu oczu. Więc siadam

na plastikowym krześle w kącie poczekalni i zamiast jeszcze gdzieś dzwonić,

zabawiam się obserwowaniem pacjentów. To zupełnie jak Szok na ostrym dyżurze na

Learning Channel, tylko na żywo. Widzę jowialnego pijaczka z zakrwawioną ręką,

zatroskaną matkę z niemowlakiem, którego oblała cappuccino, dzieciaka w szkolnym

mundurku z wielką szramą na brodzie, którego przyprowadza zakonnica, robotnika

budowlanego ze złamaną nogą i kilka kobiet latynoskiego pochodzenia, które nie

mają żadnych ewidentnych objawów chorobowych, ale za to rozmawiają bardzo

głośno, póki nie nakrzyczy na nie dyżurna pielęgniarka.

Siedzę przez jakieś dwadzieścia minut, a potem strażnik ochrony informuje, że

wszyscy oczekujący mają teraz pięć minut na odwiedzenie swoich bliskich na

oddziale pozabiegowym. Drepczę więc potulnie za zakonnicą, zatroskaną mamą i

latynoskimi damami przez podwójne drzwi, a potem szukam Jordana.

Znów jest nieprzytomny, a przynajmniej ma zamknięte oczy. Białe bandaże na

jego głowie kontrastują wyjątkowo ostro z ciemną opalenizną (jego rodzice mają

naprawdę przyjemną letnią willę w Hamptons. W basenie jest nawet wodospad i

wszystko). Jego łóżko na kółkach ustawiono w dość zacisznym, odległym kącie

oddziału, a kiedy pytam, pielęgniarka mówi mi, że szykują dla niego miejsce na

oddziale na górze. Na razie czekają jeszcze na wywołanie rentgena, ale

prawdopodobnie doznał wstrząsu mózgu.

Chyba muszę mieć bardzo zmartwioną minę, bo pielęgniarka uśmiecha się,

kładzie dłoń na moim ramieniu i mówi:

- Proszę się nie przejmować. Jestem pewna, że w mig znów będzie skakał po

scenie.

Mimo zapewnień pielęgniarki nie mogę się przemóc i zostawić go tam

swojemu losowi. W głowie mi się nie mieści, że nikt z jego rodziny jeszcze się nie

pojawił! Więc kiedy moje pięć minut stania i gapienia się na Jordana dobiega końca,

wracam na krzesło w poczekalni. Decyduję, że zostanę tam, póki go nie przeniosą na

górę albo dopóki nie przyjdzie tu ktoś z krewnych. Po prostu pokręcę się tu, zanim

nie przyjadą. A wtedy...

A wtedy sama nie wiem, co zrobię. Jestem przekonana - na sto procent

przekonana, bardziej pewna, niż kiedykolwiek byłam pewna czegoś, co w sumie nie

znaczy wiele, ale nieważne - że ktoś dopiero co usiłował mnie zabić.

Prawda? No, co powiedział tamten facet z kółka szachowego? „Dobrze, że się

pani odsunęła, bo to leciało prosto na panią”.

A tym kimś, kto zepchnął donicę z kwiatkiem, mógł być wyłącznie Chri-

stopher Allington. Kto inny miałby dostęp do tarasu jego rodziców? Kto inny miał

powód, żeby zrzucać mi na głowę doniczki z pelargoniami? To nie było planowane

morderstwo - niemożliwe. Skąd miałby wiedzieć, że akurat wtedy będę wracała z

powrotem do budynku?

Nie, musiał po prostu spojrzeć na dół, stwierdzić, że przeznaczenie działa na

jego korzyść, i strącić donicę. Gdybym się nie odsunęła, uderzyłaby we mnie, a nie w

Jordana. I pewnie by mnie zabiła. W przeciwieństwie do mojego byłego

narzeczonego nie mam takiej znów twardej głowy.

Dlaczego jednak Chris chce zabić właśnie mnie? Tylko dlatego że podej-

rzewam go o morderstwo? Podejrzewanie kogoś o morderstwo, a posiadanie

dowodów na to, że ktoś mordercą jest, to dwie zupełnie różne sprawy. Jaki niby

dowód mogłabym posiadać, zdaniem Chrisa? Oczywiście, poza prezerwatywą, która

dowodzi tylko, że bywa napalony, ale nie, że jest mordercą. Nie mam na niego nic.

Nie mam nawet dowodu na to, że faktycznie popełniono jakieś zbrodnie.

No więc czemu usiłuje mnie zlikwidować? Czy nie naraża się na jeszcze

większe ryzyko, usiłując mnie zabić, zamiast się na jakiś czas przyczaić? Zwłaszcza

że w sprawie Elizabeth i Roberty nikt nie podejrzewa morderstwa...

W każdym razie nikt poza mną.

Głęboki znajomy głos przerywa moje medytacje. Odrywam wzrok od chra-

piącego ćpuna, na którego się bezwiednie gapiłam, i podnoszę oczy na spokojną,

uśmiechniętą twarz Coopera.

...i nagle robi mi się słabo.

- Heather - mówi z przyjazną nonszalancją, siadając na plastikowym krześle

obok mnie.

- Hm. - Tylko tyle przychodzi mi na myśl. Bystre, co? Po głębokiej we-

wnętrznej walce dodaję do tego jeszcze: - Cześć.

Cooper obrzuca łagodnie zaciekawionym spojrzeniem chrapiącego ćpuna. W

swoich wytartych, dopasowanych dżinsach i czarnej skórzanej kurtce wygląda tak, że

miałoby się ochotę go zjeść. Nawet apetyczniej niż roladki Ho Hos. To znaczy

Cooper. Nie ćpun.

- A więc? - mówi tym samym tonem lekkiej pogawędki. - Co tam u ciebie

słychać?

Najpierw robi mi się zupełnie zimno, a potem bardzo gorąco. To totalnie nie

fair, żeby ten facet miał na mnie taki wpływ. A przecież nawet nigdy nie zaprosił

mnie na randkę! Okay, zaproponował, żebym się do niego wprowadziła, ale hej!

Zrobił to z litości. I mieszkam na zupełnie osobnym piętrze. Z zupełnie osobnymi

zamkami w drzwiach. Których nigdy w sumie nie zamykam, ale czy on sobie

kiedykolwiek zadał trud, żeby to sprawdzić? Nie!

- Nic specjalnego - mówię i mam nadzieję, że nie zauważy, jak mocno mi bije

serce pod T-shirtem. - Czy dzwonił do ciebie... Hm... tata?

- Nie - mówi Cooper. - Twoja przyjaciółka Patty. Kiedy przyszła do ciebie do

biura, zabrać cię na lunch, Magda powiedziała jej, co się stało. Patty była z

dzieckiem, gdyby nie to, sama by tu przyjechała.

- Och - mówię. Na śmierć zapomniałam, że byłam umówiona z Patty. Zerkając

na zegar wiszący w poczekalni, widzę, że jest już po drugiej. -No cóż.

- Ale nie była w stanie wyjaśnić mi - mówi Cooper - co się tak właściwie

stało.

I to wtedy wszystko się ze mnie wylewa.

Wcale tego nie chcę. Wcale nie tak miało być. Ale po prostu... No cóż, chyba

dlatego właśnie Cooper jest takim dobrym detektywem. W jego głębokim głosie kryje

się coś takiego, że człowiek z miejsca ujawnia wszystko, co wie...

No cóż, może nie wszystko. Udało mi się nie wygadać ani słowa na temat tego

wszystkiego, co robiliśmy z Jordanem na chodniku w holu domu Coopera. Nikt nie

wydrze ze mnie tej informacji.

Ach, no i tego, że chciałabym, no, wiecie, zerwać z Coopera ubranie zębami.

Ale cała reszta wylewa się ze mnie obfitą falą, zupełnie jak gorąca czekolada

w stołówce akademika, kiedy czasem Magda wsypuje do pojemnika miks, ale nikt go

jeszcze dobrze nie zamieszał...

Opowiadam mu, zaczynając od konkursu śpiewania z playbacku poprzedniego

wieczoru, kiedy po raz pierwszy zaczęłam podejrzewać, że to Christopher Allington

był zabójcą Elizabeth i Roberty, a kończąc na pelargonii, która spadła na Jordana.

Pomijam ten fragment, w którym jego brat i ja utworzyliśmy bestię o dwóch głowach

na podłodze holu jego domu.

Kiedyś udało mi się podsłuchać Coopera w akcji, kiedy rozmawiał ze swoimi

klientami. Pralko-suszarka stoi na tym samym piętrze co jego gabinet, tuż przy

kuchni, a ja prałam tam właśnie swoją obciskającą bieliznę (której używam wyłącznie

na specjalne okazje, na przykład seminaria dla pracowników albo warsztaty

podnoszenia świadomości wielokulturowej), kiedy spotkał się z ludźmi, którzy go

zatrudnili. Mówi do nich tym totalnie spokojnym, opanowanym tonem...

.. .kompletnie innym głosem, jak się okazuje, niż ten, którym posługuje się

wobec niepłacącej klienteli.

- Heather, czyś ty oszalała? - Ma naprawdę wściekłą minę. Mówi, jakby był

naprawdę wściekły. - Poszłaś porozmawiać z tym facetem?

Miło byłoby myśleć, że jest taki zły, bo wiedząc, że otarłam się o śmierć,

nareszcie sobie uświadomił, jak się przedstawiają jego prawdziwe uczucia względem

mojej osoby.

Ale chyba osiągnęłam tylko to, że jeszcze umocnił się w podejrzeniach, że

jestem kompletną i totalną wariatką.

- Dlaczego się na mnie drzesz? - pytam ostro. - To ja tu padłam ofiarą!

- Nie, nieprawda. To Jordan padł ofiarą. A gdybyś mnie tylko posłuchała...

- Ale gdybym cię słuchała, nie dowiedziałabym się, że to Chris Allington jest

niebezpiecznym psychopatą, którego szukaliśmy!

- Teoria, na którą nadal nie masz żadnego dowodu. - Cooper kręci głową. Ma

takie ciemne, gęste Włosy, które za rzadko obcina i które nadają mu wygląd

zdecydowanego nonkonformisty. - Tę donicę mógł strącić każdy. Skąd wiesz, że

ogrodnik Allingtonów nie podlewał roślin i jej przypadkiem nie zrzucił?

- Dokładnie na mnie? Czy to nie jest dziwny zbieg okoliczności? Biorąc pod

uwagę, że zaledwie poprzedniego wieczoru zadawałam sporo pytań Chrisowi

Allingtonowi?

Przysięgam, że widzę, jak w tym momencie Cooperowi drgnęły kąciki warg.

- Nie gniewaj się, Heather, ale wątpię, żeby twoje umiejętności śledcze miały

wprowadzić Chrisa Allingtona w morderczy szał.

Okay, może i nie jestem żadną panną Marple. Ale nie musi tego aż tak

podkreślać.

- Mówię ci, on mnie usiłował zabić. Czemu nie chcesz mi uwierzyć? -prawie

krzyczę. - Czy ty nie widzisz, że ja już nie jestem głupia, małą, nastoletnią

piosenkareczką i że mogę faktycznie wiedzieć, co mówię?

Jeszcze nie skończyłam, a już żałuję, że to powiedziałam. Co ja wyrabiam? Co

ja wyrabiam? To jest facet, który, nawet przeze mnie nieproszony, zaoferował mi

dach nad głową, kiedy nie miałam gdzie się podziać... No cóż, pomijając gościnny

pokój na strychu Patty i Franka.

Czy mogłabym być jeszcze bardziej niewdzięczna?

- Przepraszam - mówię, czując, jak zasycha mi w ustach z przerażenia. -Nie

chciałam tego powiedzieć. Nie wiem, skąd mi się to wzięło. Ja po prostu... Jestem

chyba trochę zdenerwowana. No, wiesz. To ten stres.

Cooper spogląda na mnie z kompletnie nieodgadniona miną.

- Wcale cię nie uważam za głupią, małą, nastoletnią piosenkareczkę. -Tylko

tyle mówi, a w jego głosie pobrzmiewa lekkie zdziwienie.

- Wiem - mówię szybko. O Boże, czemu ja nigdy nie umiem trzymać języka

za zębami? No czemu?

- Ja po prostu czasem martwię się o ciebie - ciągnie Cooper, zanim zdążyłam

jeszcze coś dodać. - Wplątujesz się w różne historie... Ten cały numer z moim

bratem...

Jaki cały numer? Czy on chce powiedzieć... mój związek z jego bratem? Czy

chodzi mu może o wczorajszy wieczór? Och, proszę, niech się okaże, że nie czytał

„Post”...

- I przecież nie masz nikogo bliskiego. - Znów kręci głową. - Ani rodziny, ani

nikogo, kto by się tobą zajął...

- Ty też nie masz - przypominam mu.

- To co innego - mówi.

- A to niby czemu? - mówię. - Bo jestem od ciebie młodsza? - Ale co to jest

siedem lat, tak na dobrą sprawę? Książę Karol był starszy od lady Diany o dwanaście

lat... No cóż, im w sumie nie wyszło, ale kto powiedział, że musimy powtarzać ich

błędy? To znaczy gdybyśmy mieli kiedyś z Cooperem zostać parą. Żadne z nas nie

przepada przecież za grą w polo.

- Poza tym - mówię, przypominając sobie, co widziałam przez szybę karetki -

ja mam rodzinę. W pewnym sensie. Jest przecież Rachel i Magda, i Pete, i Patty, i

ty...

Tego ostatniego nie chciałam powiedzieć. Ale wyrwało mi się i zawisło w

powietrzu między nami. Ty. Ty jesteś częścią mojej rodziny, Cooperze. Mojej

zastępczej rodziny, teraz, kiedy wszyscy moi prawdziwi krewni siedzą w więzieniu

albo zwiali z kraju. Gratulacje!

Cooper tylko patrzy na mnie jak na wariatkę (co za niespodzianka). Więc

dodaję głupkowato:

- I Lucy też.

Cooper powoli wypuszcza powietrze z płuc.

- Jeśli naprawdę poważnie sądzisz, że to się nie stało przypadkowo - mówi na

koniec, ostentacyjnie ignorując moją mówkę na temat: „Jesteśmy jedną wielką

rodziną” (nie myślcie, że nie zwróciłam na to uwagi) - i naprawdę uważasz, że ktoś

cię usiłuje zabić, to moim zdaniem powinnaś zawiadomić policję.

- Próbowałam - przypominam mu. - Zapomniałeś?

- Nie. Ale tym razem ja pójdę z tobą i mam zamiar się upewnić, że... Jego głos

cichnie, kiedy do poczekalni wpada drobna atrakcyjna brunetka i pędzi w stronę

recepcji, bardzo zdyszana i ubrana w skórzaną minispódniczkę, z lewą dłonią mocno

obciążoną zaręczynowym pierścionkiem z brylantem.

Dobra, i co z tego, że nie widzę pierścionka z mojego miejsca? I tak wiem,

kim ona jest. Widziałam, jak trzymała w ustach same wiecie co mojego byłego

narzeczonego. Jej obraz wyrył się raz na zawsze na siatkówce moich oczu.

- Przepraszam - mówi cicho do recepcjonistki o kamiennej twarzy. - Ale jak

rozumiem, jest tu mój narzeczony. Jordan Cartwright. Kiedy mogę go zobaczyć?

Tania Tracę, kobieta, która zajęła moje miejsce w sercu i mieszkaniu Jordana -

nie wspominając już o mojej pozycji na listach przebojów.

- Zabawne - zauważa Cooper. - Wygląda, jakby całkiem nieźle znosiła ten

wstrząs.

Zerkam na niego z zaciekawieniem, a potem przypominam sobie, że on

nawiązuje do czegoś, co mu powiedziałam jakiś czas temu, zaraz po tym, jak się do

niego wprowadziłam.

- Och, jasne - mówię. - Bo jest naćpana lekami przeciwbólowymi. Ale

rozumiesz, Cooper, nie możesz zaliczyć tylu operacji plastycznych i spodziewać się,

że będziesz wiódł życie pozbawione bólu. Przecież oni ją praktycznie poskładali od

podstaw. W rzeczywistości nosi 3XL.

- Jasne - mówi Cooper. - Wygląda na to, że mój brat znalazł się wreszcie w

dobrych rękach. To co, idziemy?

Idziemy.

I najwyższa pora, moim zdaniem.

19

Pierwszą osobą na Szóstym Komisariacie, której relacjonują swoją historią,

jest ładna kobieta o nieco zmęczonej twarzy, siedząca przy biurku recepcji. Ma długie

czarne włosy upięte w kok, który jak rozumiem, stanowi regulaminową fryzurą

policjantek.

Notują sobie w myślach, że mam nie studiować kryminalistyki.

Kobieta kieruje nas do takiego pyzatego facecika siedzącego za biurkiem.

Powtarzam mu swoją historię. Jak recepcjonistka, minę ma znudzoną... dopóki nie

dochodzę do fragmentu o Jordanie. Wszyscy się ożywiają na wzmiankę o Easy Street.

Pyzaty facecik każe nam poczekać parę minut, a potem zostajemy wpro-

wadzeni do czyjegoś bardzo czystego gabinetu. Siedzimy przed bardzo schludnym

biurkiem przez jakąś minutę czy dwie, zanim do środka wchodzi właściciel gabinetu,

a ja widzę, że to nie kto inny, tylko żujący cygara detektyw Canavan.

- To pan! - Prawie krzyczę na jego widok.

- To pani! - On prawie krzyczy w odpowiedzi. Trzyma styropianowy kubek z

kawą i, jakżeby inaczej, pączka. Na pierwszy rzut oka krispy kreme z lukrem.

Szczęściarz jeden.

- Czemu tym razem zawdzięczam tę przyjemność, panno Wells? - pyta. -

Zaraz, proszę nic nie mówić. Nie chodzi przypadkiem o to, że ktoś chciał ukatrupić

członka Backstreet Boys, co?

- Członka Easy Street - poprawiam go. - I owszem, właśnie o to chodzi.

Detektyw Canavan siada za swoim biurkiem, wyjmuje z ust niezapalone cygaro,

odrywa kawałeczek pączka i macza go w kawie. Potem wkłada nasiąknięty kawą kęs

pączka do ust, żuje go, połyka i mówi:

- Ależ proszę mnie oświecić, nalegam.

Zerkam na Coopera, który trwał milcząco u mojego boku już dwa razy, kiedy

recytowałam swoją opowieść. Widzę, że i teraz nie będzie z niego żadnej pociechy,

zaczynam więc opowiadać po raz trzeci, zastanawiając się, czemu Cooper w ogóle

wydaje mi się taki atrakcyjny, skoro czasami potrafi być tak kompletnie

niekomunikatywny.

Detektyw Canavan, słuchając mnie, zaplata dłonie za głową i ryzykownie

przechyla się w tył na krześle. Albo zapomniał użyć antyperspirantu, albo po prostu

bardzo mocno się poci, bo ma wielkie mokre plamy pod pachami. Nie wygląda, żeby

go to w jakiś sposób krępowało.

- A zatem - mówi detektyw Canavan w kierunku zacieków na suficie, kiedy

już skończyłam - teraz uważa pani, że to syn rektora Uniwersytetu Nowojorskiego

jest zabójcą?

- No cóż - odpowiadam z wahaniem. Bo kiedy on to tak ujmuje, wszystko

zaczyna brzmieć jakoś... głupio. - Tak, chyba tak.

- Ale nie ma pani żadnego dowodu. Jasne, nasz obecny tu kolega ma tę

prezerwatywę. Prezerwatywę, która może należeć do syna rektora, a my możemy tego

dowieść. Tylko że ten dowód nie zostałby uznany przez żaden sąd. I nie ma pani

żadnego dowodu, że w ogóle popełniono morderstwo, pomijając tę doniczkę, która

mogła spaść przypadkowo...

- Ależ te donice stały tam od lat - przerywam. - I żadna z nich nigdy nie

spadła, aż do dzisiaj...

- Raport koronera w sprawie obu dziewczyn stwierdza, że przyczyną zgonu

był wypadek. - Detektyw Canavan przestaje gapić się na sufit i patrzy na mnie. -

Proszę posłuchać, panno... Nadal panno?

Zaczynam się bezsensownie rumienić. Może gdyby nie Tania Tracę, już nie

byłabym panną. Chociaż wątpię, żeby ta zmiana stanu cywilnego potrwała długo.

- Proszę się do mnie zwracać per „pani” - odpowiadam stanowczo. Detektyw

Canavan kiwa głową.

- Zupełnie jak moja żona. No cóż, pani Wells, proszę posłuchać. Dzieciaki w

tym wieku są bezmyślne. Wypadki są główną przyczyną zgonów wśród osób między

siedemnastym a dwudziestym piątym rokiem życia. Młodzież chce się sprawdzić,

podejmuje niepotrzebne ryzyko...

- Nie te dziewczyny - odpowiadam twardo.

- Może i nie. Rzecz w tym, panno Wells, że nie ma pani na tego faceta

absolutnie nic. Nawet nie ma pani konkretnego morderstwa. Jeśli ten Backstreet Boy

umrze, może wtedy coś będziemy mieli. Ale niewykluczone, że koroner uznałby to za

wypadek.

- No cóż... - mówię. Muszę przyznać, że czuję się bardzo zawiedziona. Tym

razem detektyw Canavan nie wyśmiał mnie prosto w oczy, przyznaję, ale nie zrobił

też żadnej notatki. Podnoszę swój plecak.

- Przepraszam, że marnowałam pana czas. Po raz kolejny. - Wstaję, a de-

tektyw Canavan patrzy na mnie jak na kretynkę.

- A dokąd się pani wybiera? - pyta ostro. - Proszę siadać. Jeszcze z panią nie

skończyłem.

Siadam z powrotem, skonsternowana.

- Ale po co? - pytam detektywa Canavana, być może bardziej szorstko, niż

zamierzałam. - Przecież widzę, że pan mnie uważa za osobę pomyloną. Więc

dlaczego mam tu jeszcze siedzieć? Mogę iść, dać się z siebie pośmiać moim własnym

znajomym. - Uparcie odwracam spojrzenie od twarzy Coopera. - Nie potrzebuję do

tego oficerów policji.

Detektyw Canavan kończy pączka, a potem podnosi cygaro. Spogląda na

Coopera.

- Ma temperamencik - zauważa, skinieniem głowy wskazując na mnie.

- O, nie da się ukryć - z powagą zgadza się Cooper.

- Zaraz. - Spoglądam to na jednego z nich, to na drugiego, i zaczynam coś

podejrzewać. - Wy się znacie, panowie?

Cooper wzrusza ramionami.

- Widywałem go w okolicy - mówi, mając na myśli detektywa Canavana.

- W tej dzielnicy nie da się pomachać zdechłym kotem, żeby ten osobnik się o

tym nie dowiedział. Wiecznie przesiaduje z kamerą w krzakach albo czai się za

samochodem, śledząc niewierne żony biednych frajerów - mówi detektyw Canavan,

mając na myśli Coopera.

- Świetnie - mówię, czując, że sytuacja przerasta mnie jeszcze bardziej niż

zwykle. - Po prostu świetnie. Mam nadzieję, że ubawił panów ten mały żarcik moim

kosztem...

- Czy ja wyglądam, jakbym się śmiał? - pyta ostro detektyw Canavan. -Czy

pani widzi na mojej twarzy chociaż ślad rozbawienia? Ten pani chłopak, też wcale nie

widzę, żeby on się śmiał.

- Nie widzę w tej sytuacji absolutnie nic śmiesznego - mówi Cooper. Patrzę na

niego. Nie uśmiecha się. I nie zaprotestował, zauważyłam, kiedy został nazwany

moim chłopakiem. Przenoszę wzrok na detektywa Canavana.

- To nie jest mój chłopak - oświadczam głośno. Po co, nie mam zielonego

pojęcia. Ale jestem pewna, że policzki mam już szkarłatne.

Detektyw Canavan kiwa do mnie głową, jakbym powiedziała coś w rodzaju:

„A niebo jest niebieskie”.

- Proszę posłuchać, pani Wells - mówi. - Mamy naprawdę spory odsetek

pomyleńców, jak to pani określa, którzy przychodzą do nas meldować o rozmaitych

przestępstwach, które mogły mieć miejsce, ale równie dobrze mogły miejsca nie

mieć. Niektórzy z tych pomyleńców to uczciwi obywatele, którzy szczerze chcą

pomóc policji. Ja bym panią umieścił w tej właśnie kategorii. Spełniła pani

obywatelski obowiązek, dzieląc się podejrzeniami w tej sprawie, a ja, w swoim

czasie, zajmę się nimi.

- Naprawdę? - Z miejsca się ożywiam. - Naprawdę pan się zajmie? Przesłucha

pan Chrisa?

- Zrobię to. - Detektyw Canavan z powrotem wkłada cygaro w zęby. -

Dyskretnie. To moja praca. Ale to nie jest, proszę pamiętać, pani praca. Poważnie

panią ostrzegam, pani Wells, proszę się więcej do tej sprawy nie mieszać.

- Bo uważa pan, że Christopher Allington mógłby spróbować i mnie zabić? -

pytam bez tchu.

- Bo uważam, że Christopher Allington może panią podać do sądu za

zniesławienie i w dodatku wygrałby tę sprawę z łatwością. - Detektyw Canavan

ignoruje rozczarowanie na mojej twarzy. - Pani Wells, sugeruje pani nie tylko, że

Christopher Allington jest seryjnym zabójcą, ale także zabójcą dość inteligentnym,

żeby nie zostawiać za sobą żadnych śladów, pomijając być może prezerwatywę. Nie

ma nawet żadnych śladów, że w ogóle popełniono tu jakieś przestępstwa. Muszę

panią rozczarować, ale z mojego doświadczenia wiem, że mordercy wcale nie są tacy

bystrzy. Najczęściej to niesłychanie głupi ludzie. Właśnie dlatego zabijają: są tak

ograniczeni intelektualnie, że nie widzą innego wyjścia.

Detektyw Canavan marszczy w zamyśleniu gęste siwe brwi i ciągnie:

- I chociaż wiele się wokół tego robi szumu w mediach, sam jeszcze nie

spotkałem żadnego seryjnego mordercy, a prowadziłem śledztwa w sprawie ponad

siedmiuset zabójstw. Więc sugeruję, żeby pani zachowywała się dyskretnie, kiedy

chodzi o tego Christophera Allingtona. Byłoby mi bardzo przykro, gdyby straciła pani

pracę.

Jestem tak rozczarowana, że chyba w żaden sposób nie zdołam tego ukryć.

Zgarbiona, z głową schowaną między ramionami, mruczę:

- Dziękuję panu.

Detektyw Canavan podsuwa mi swoją wizytówkę, mówi, że mam do niego

zadzwonić, jeśli wpadnie mi na myśl cokolwiek, co mu pomoże w śledztwie. Potem

zadaje Cooperowi parę pytań na temat jakiejś sprawy, bo widział go węszącego w

sąsiedztwie. Wreszcie wychodzimy.

Cooper zatrzymuje dla nas taksówkę i przez całą drogę do domu zachowuje

pozory niewzruszonej powagi. Wydaje się, że wziął sobie do serca moje oskarżenie -

że widzi we mnie tylko byłą gwiazdkę - i stara się ze wszystkich sił udowodnić, że

wcale tak nie jest. Mówi mi nawet w taksówce, że detektyw Canavan to taki porządny

człowiek i zdolny oficer śledczy, i jeśli w Fisher Hall jest jakaś tajemnica do

zgłębienia, to zgłębi ją właśnie Canavan.

Co sprawia, że czuję się lepiej. Odrobinę.

Kiedy już znajdujemy się w domu - wiem, że właściwie powinnam wracać do

biura, ale skoro już i tak tu jestem, postanawiam zabrać Lucy na krótki spacer -

zatrzymuję się na moment przed zabytkowym lustrem w złoconych ramach w

głównym holu, żeby poprawić szminkę, a Cooper wraca do swojego gabinetu

odsłuchać wiadomości. Już się rozejrzałam i sprawdziłam, że wokół nie ma żadnych

śladów po wczorajszej miłosnej szamotaninie na chodniku.

Ale i tak omal nie dostaję ataku serca, kiedy Cooper wychodzi z gabinetu

sekundę później i pyta:

- A tak właściwie, co się dzieje między tobą a Jordanem? ..- O c-co ci chodzi?-

jąkam Się.

- No cóż, co on w ogóle robił dzisiaj przed Fisher Hall?

- Och - wzdycham z ulgą. - Nic. Po prostu rozmawialiśmy.

- Aha. - Cooper opiera się o framugę drzwi, a jego błękitne oczy są jaśniejsze

niż zwykle. - Więc nie wiesz przypadkiem, co to za blondynka, z którą się całował na

moich schodach? Widziałem zdjęcie w „Post”?

O mało nie udławiłam się własnym językiem.

Że też on musiał to zobaczyć! Czy sprawy kiedykolwiek raczą się w życiu

toczyć po mojej myśli? Czy ja już wyczerpałam zasoby przysługującego mi fartu?

No, wiecie, te dziesięć lat pomyślności, które jak czytałam, przytrafiają się każdemu -

jedna magiczna dekada, kiedy nic złego się nie dzieje... A przynajmniej nic poważnie

złego.

Czy moja dekada fartu już minęła? A jeśli tak, to czy mogłabym ją przerobić

jeszcze raz od początku? Bo nikt mnie nie spytał: „Hej, Heather, czy życzysz sobie,

żeby twoja dekada fartu wypadła między czternastym a dwudziestym czwartym

rokiem życia, czy może wolisz od dwudziestu czterech do trzydziestu czterech?”

Wybrałabym to drugie. Naprawdę.

Kto by chciał, żeby najlepsze lata jego życia wypadły w szkole średniej?

Chyba ta skrajna konsternacja musiała się jakoś odbić na mojej twarzy, bo

sekundę później Cooper wyprostował się i mówi głosem, który brzmi, prawie, jakby

faktycznie się o mnie troszczył:

- Co się dzieje?

Na co ja mam ochotę wybuchnąć głośnym płaczem, tu i teraz.

- Nic - mówię. - Naprawdę.

Ale to nie jest nic. Bo, po pierwsze, nawet jeśli nikt mi nie wierzy, ja wiem -ja

wiem - że ktoś usiłuje mnie zabić. Po drugie, uprawiałam seks ze swoim byłym, który

jest zaręczony z kimś, kto robi o wiele ciekawszą karierę - i ma o wiele mniejszy

tyłek - niż ja. A co najgorsze, Cooper widział fotograficzne dowody mojej

nierozwagi... A przynajmniej samych jej początków.

- Coś nie gra - mówi Cooper, podchodząc i stając obok mnie przed lustrem. -

Nie zaprzeczaj. Pamiętaj, że jestem wyszkolonym obserwatorem. Kiedy się martwisz,

pojawia ci się między brwiami ta mała pionowa kreska... - Pokazuje na moje odbicie.

- Popatrz sama.

Boże. On ma rację. Mam małą zmarszczkę zatroskania między brwiami. Mój

Boże, jeśli dalej tak pójdzie, do trzydziestki będę cała w zmarszczkach. Z pewnym

wysiłkiem udaje mi się rozluźnić mięśnie twarzy.

- Nic się nie dzieje - odpowiadam szybko, odwracając wzrok od swojego

odbicia w lustrze. -Naprawdę. Ta sprawa z Jordanem wczoraj wieczorem... To był

taki pocałunek na pożegnanie.

Cooper patrzy na mnie. Sceptycznie.

- Pocałunek na pożegnanie - powtarza.

- Tak. Bo wiesz, między nami to już naprawdę koniec. Między Jordanem a

mną. - Odchrząkuję. - No wiesz. Naprawdę, naprawdę koniec.

Cooper kiwa głową, chociaż nadal wygląda, jakby miał wątpliwości.

- Jasne - mówi. - No cóż, skoro twierdzisz...

- Oboje powinniśmy pójść w swoją stronę - przerywam mu, ciągnąc z coraz

większym zapałem. - Nareszcie. Tylko wiesz, trzeba nadać temu jakieś zakończenie,

bo tak jak się sprawy potoczyły... Kiedy ja wypadłam z domu, jak stałam, i tak dalej...

No cóż, to nie było zdrowe. Teraz możemy się już porozumieć. Oboje wiemy, że to

już naprawdę... koniec.

- A więc jeśli to naprawdę, naprawdę koniec między wami - mówi Cooper -to

co Jordan robił dziś rano przed Fisher Hall, kiedy spadła na niego ta donica?

Choroba! Wyleciało mi z głowy!

Ale nie ma sprawy. Kontroluję sytuację.

- Ach, to? - mówię i śmieję się perliście. Tak! Udaje mi się nawet perliście

zaśmiać. Może w przyszłości jeszcze zrobię karierę aktorską, jak Britney i Mandy.

Może powinnam zrobić specjalizację z teatrologii? Któregoś dnia będę mogła na

półce obok Nagrody Nobla postawić Oscara. Zaraz. Czy Nagroda Nobla to statuetka

czy medal? Nie pamiętam.

- Tak - mówię śmiało. - On mi tylko, hm, oddawał płytę, która została jeszcze

w naszym mieszkaniu.

- Płytę - mówi Cooper.

- Yhm - mówię. - Mój, hm, kompakt ze ścieżką dźwiękową do Tank Girl. Już

nie da się tego kupić. Jest bardzo rzadki.

- Rozumiem - mówi Cooper. Usiłuję nie zauważać, że teraz, kiedy zdjął

skórzaną kurtkę, jego bicepsy, nieco widoczne spod krótkich rękawów zwykłego,

szarego T-shirta, są tak samo wyraźnie zarysowane jak u jego brata...

Tyle że od prawdziwej pracy, a nie od ćwiczeń na siłowni, wiem. Kiedy

człowiek jest prywatnym detektywem, nie ogranicza się do biegania z aparatem

fotograficznym. Wyobrażam sobie, że Cooper musi... czyja wiem? Dźwigać różne

rzeczy na przykład. I tak dalej. Zastanawiam się, czy się czasem przy tym nie poci i

czy nie musi zdejmować koszulki, kiedy mu się robi gorąco...

Och. Naprawdę powinnam wracać do pracy.

Ale te wszystkie kwestie detektywistyczne o czymś mi przypomniały.

- Tak - mówię. Teraz, kiedy niebezpieczeństwo ataku płaczu zostało za-

żegnane, czuję się nieco odważniejsza. - A ponieważ Jordan i ja już wszystko sobie

wyjaśniliśmy, mam ochotę, wiesz, na małe świętowanie.

- Świętowanie - powtarza Cooper.

- Tak. Rozumiesz, nigdzie już nie bywam. Więc pomyślałam sobie: hej, a

czemu się nie wybrać dziś wieczorem na Bal Stokrotek.

- Bal Stokrotek? - Cooper nie odrywa wzroku od mojej twarzy. Mam nadzieję,

że nie sprawdza, czy nie kłamię. Ja naprawdę chcę iść na Bal Stokrotek. Tyle że nie z

tych powodów, które mu podałam.

- Tak - mówię. - To taki bal na cześć zarządu uniwersytetu i ludzi, którym

przyznano Stokrotki. No wiesz, za zasługi dla uczelni. Rachel dostanie taki medal.

To wcale nie jest moja wyobraźnia. W chwili, w której pada imię mojej

szefowej, Cooper nagle traci zainteresowanie rozmową. Podchodzi nawet do poczty,

którą właśnie wrzucono przez szczeliną drzwi wejściowych - ku wielkiemu

zainteresowaniu Lucy - i wyrwawszy ją psu, zaczyna przerzucać koperty.

- Rachel, tak? - mówi.

- Tak - odpowiadam. - Ale zaproszenia są po jakieś dwieście dolców.

Zaproszenia na bal. I Bóg świadkiem, że mnie na to nie stać. Ale tak się

zastanawiałam, że przecież twój dziadek był absolwentem tego uniwerku, tak? Więc

założę się, że masz dostęp do darmowych zaproszeń.

- Możliwe - mówi Cooper, dając Lucy, która żałośnie popiskuje, katalog J.

Crew do żucia.

- To czyja mogłabym może wziąć jedno? - pytam. Subtelnie. To ja. Miss

Subtelności.

- Żebyś mogła śledzić Christophera Allingtona? - Cooper nawet nie podnosi

oczu znad poczty. - Nie ma mowy.

Szczęka mi opada.

- Ale...

- Heather, czy do ciebie dotarło chociaż słowo z tego, co mówił ten policjant?

On się tym zajmie. Dyskretnie. A ty się trzymaj z daleka. Jedyna rzecz, która cię

spotka w nagrodę za twoje wysiłki, to w najlepszym razie pozew do sądu.

- Przysięgam, że nie będę z nim rozmawiać. - Podnoszę prawą dłoń i układam

trzy palce w znak honorowej skautki. Tyle że ja nigdy nie byłam skautką, więc to się

nie liczy. - Nie będę się do niego zbliżać.

- Popraw mnie, jeśli się mylę - mówi Cooper - ale czy ty czasem nie jesteś

przekonana, że on cię dzisiaj usiłował zabić?

- No cóż, to właśnie chciałabym sprawdzić - mówię. - Daj spokój, Cooper, co

się niby może zdarzyć na Balu Stokrotek, na litość boską? Przecież nie spróbuje mi

tam zrobić krzywdy przy wszystkich...

- Nie, nie spróbuje - mówi Cooper. - Bo nie mam zamiaru spuścić cię z oka.

Mrugam z niedowierzaniem. Zaraz. Co on powiedział?

- Chcesz... Chcesz iść ze mną?

- Tylko dlatego, że jeśli nie będę cię pilnował, i to kto wie, co ci zleci na

głowę następnym razem. - Cooper odkłada pocztę. Jego błękitne oczy przewiercają

mnie jak światła reflektorów. - Zresztą widzę po twoich oczach, że zdołasz

zorganizować sobie zaproszenie, nawet jeśli będziesz musiała w tym celu uwieść

jakiegoś Bogu ducha winnego asystenta katedry geologii.

Jestem oszołomiona. Cooper zabiera mnie na Bal Stokrotek! Cooper

Cartwright zabiera mnie wieczorem na bal! To zupełnie jak...

No cóż, randka.

- Och, Cooper! -wzdycham. - Tak bardzo ci jestem wdzięczna! Nie masz

pojęcia, ile to dla mnie znaczy.

Cooper już idzie do swojego gabinetu, kręcąc głową. Zachowuje swoje myśli

dla siebie, ale jestem całkiem pewna, że nie usiłuje, tak jak ja, gorączkowo

zdecydować, co ma na siebie włożyć.

Faceci to mają dobrze.

20

Nie mogę się doczekać końca dnia pracy. Wszyscy dopytują się o zdrowie

Jordana i wpędzają mnie w poczucie winy, bo ja nawet nie wiem, jak on się czuje,

ponieważ od chwili opuszczenia szpitala moją uwagę nieco rozpraszało spotkanie z

detektywem i zaproszenie na randkę (no, prawie) przez mężczyznę moich marzeń, a

także konieczność zdecydowania, co mam na siebie włożyć na Bal Stokrotek, i tak

dalej.

Więc dzwonię do St. Vincent's. Przełączają mnie chyba z sześć razy (aż tyle

trwa ta cała procedura ochrony prywatności, bo Jordan to wielka gwiazda) i wreszcie

rozmawiam z kimś, kto mi mówi (kiedy już zapewniłam, że nie jestem z prasy i nawet

odśpiewałam kilka pierwszych taktów Słodkiego miodu, żeby udowodnić, że

naprawdę jestem osobą, za którą się podaję), że stan Jordana określa się jako dobry, a

lekarze oczekują całkowitego wyleczenia.

Kiedy przekazuję Rachel te nowiny, mówi:

- Och, to dobrze! Tak się martwiłam. To naprawdę szczęście, Heather, że ta

donica walnęła w niego, a nie w ciebie. Niewiele brakowało, a też byłabyś ranna.

Magda nieco mniej się cieszy z widoków na wyleczenie Jordana.

- Szkoda - mówi otwarcie. - Miałam nadzieję, że nie przeżyje.

- Magda! - wołam przerażona.

- Popatrzcie tylko na moje przepięęękne gwiazdeczki - mówi Magda na widok

studentów, którzy przyszli na wczesny obiad i wymachują karnetami. Zbierając od

nich karnety i przesuwając je przez czytnik, Magda dodaje: -No cóż, za to, jak cię

potraktował, huknięcie w głowę to jeszcze za mało.

Szczęśliwa kobieta z tej Magdy. Dla niej wszystko jest czarne albo białe.

Ameryka jest wspaniała, a członkowie boys bandów, którzy zdradzają swoje

dziewczyny? No cóż, zasługują, żeby im donice spadały na głowę. Żadnych

wątpliwości.

Potem dzwonię do Patty. Słyszę ulgę w jej głosie. Kiedy zobaczyła całą tę

krew na chodniku przed Fisher Hall, naprawdę się przestraszyła. Była przekonana, że

coś mi się stało. Musiała usiąść w stołówce i siedzieć z głową między kolanami przez

dwadzieścia minut - i zjeść dwie porcje lodów Dove Bar, które wmusiła w nią Magda

- zanim wreszcie poczuła się na tyle dobrze, żeby zamówić taksówkę i wrócić do

domu.

- Naprawdę chcesz zdobyć dyplom uniwersytecki, Heather? - pyta mnie teraz,

zmartwiona. - Bo jestem pewna, że Frank mógłby cię umówić z ludźmi ze swojej

wytwórni...

- Byłoby miło - mówię. - Tylko nie wiem, jakie wrażenie zrobi na wytwórni

Franka informacja, że większość moich występów miała miejsce w centrach

handlowych...

- To dla nich nie ma znaczenia! - woła Patty. Co jest naprawdę słodkie z jej

strony, ale ja się już przekonałam, że wytwórnie fonograficzne właśnie na takie

rzeczy zwracają uwagę.

- Może dałoby się załatwić ci rolę w takim jednym musicalu, wiesz, na

Broadwayu. Robi go Debbie Gibson. Mnóstwo gwiazd...

- Kluczowym słowem jest tu gwiazda - zaznaczam. - A ja gwiazdą nie jestem.

- Ja po prostu uważam, że nie powinnaś dłużej pracować w tym akademiku,

Heather - mówi Patty z troską. - To zbyt niebezpieczne. Dziewczyny giną. Doniczki

spadają ludziom na głowy...

- Och, Patty - wzdycham, szczerze wzruszona. - Nic mi nie będzie.

- Mówią poważnie, Heather. Cooper i ja przedyskutowaliśmy tę sprawą i

oboje uważamy, że...

- Ty i Cooper dyskutowaliście na mój temat? - Mam nadzieją, że w moim

glosie nie słychać zbytniego entuzjazmu. O czym rozmawiali? Ciekawe. Czy Cooper

wyjawił Patty, że żywi do mnie głęboką i nieustającą miłość, której nie śmie okazać,

bo jestem byłą dziewczyną jego brata i kimś w rodzaju jego własnej podwładnej?

Ale gdyby tak było, czy nie powiedziałaby mi o tym od razu?

- Cooper i ja po prostu uważamy, a Frank się z nami zgadza, że, no cóż, jeśli

się okaże, że te morderstwa to prawda, to narażasz się na poważne nie-

bezpieczeństwo...

Zupełnie to nie brzmi, jakby Cooper w ogóle coś wspomniał o głębokiej i

nieustającej miłości do mnie. Nic dziwnego, że Patty nie oddzwoniła do razu, żeby się

ze mną podzielić nowinami.

- Patty... - mówię. - Nic mi nie będzie. Serio. Naprawdę. Mam najlepszego

ochroniarza pod słońcem. - A potem mówię jej o Balu Stokrotek i tym, że Cooper

mnie tam zabiera.

Patty jednak nie reaguje z takim entuzjazmem, jakiego po niej oczekiwałam.

Och, owszem, mówi, że pożyczy mi sukienkę - czerwoną, od Armaniego, którą miała

na rozdaniu nagród Grammy, kiedy była w siódmym miesiącu ciąży, a która z tego

powodu, mam nadzieję, powinna dobrze pasować na mnie - ale jakoś nie słyszę, żeby

piszczała radośnie: „Och, zaprosił cię na randkę!”

Bo w sumie chyba nie zaprosił. Może to nie jest prawdziwa randka, jeśli facet

idzie z tobą tylko po to, żeby nikt cię nie ukatrupił.

Boże. Kiedy Patty zdążyła się zrobić taka poważna?

- Heather, po prostu obiecaj mi, że będziesz uważać, dobrze? Cooper mówi, że

jego zdaniem te morderstwa to rzecz raczej mało... prawdopodobna. Ale ja nie jestem

taka pewna. I nie chciałabym, żebyś była następna.

Usilnie zapewniam Patty, że naprawdę nic nie zagraża mojemu bezpie-

czeństwu- chociaż oczywiście jestem pewna, że coś mi grozi. Ktoś w Fisher Hall chce

mnie zabić.

Co oznacza, że jestem na dobrym tropie, podejrzewając, że Elizabeth Kellog i

Roberta Pace zostały zamordowane.

Dopiero kiedy skończyłam rozmowę z Patty, czuję na sobie czyjś wzrok.

Podnoszę oczy i widzę Sarah, która siedzi przy swoim biurku i wkłada batoniki

Tootsie Rolls do małych plastikowych torebeczek jako niespodziankę dla opiekunów

pięter, którzy jej zdaniem zasługują na jakiś pokrzepiający drobiazg po nieco

kryzysowym rozpoczęciu semestru, wypadkach z dziewczynami i tak dalej.

Ale nie mogę nie zauważyć, że Sarah przestała napełniać torebeczki i teraz

gapi się na mnie jak sowa przez te swoje grube okulary - nosi szkła kontaktowe tylko

na specjalne okazje, takie jak kwaterowanie studentów (możliwość poznania słodkich

samotnych tatusiów) albo recytacje poezji w St. Marks Church (możliwość poznania

słodkich poetów bez grosza przy duszy).

- Nie chciałam podsłuchiwać twojej rozmowy - zaczyna - ale czyja dobrze

usłyszałam? Mówiłaś, że ktoś cię usiłuje zabić?

- Hm - mruczę. Jak mam to ująć w słowa, żeby nie wprawiać jej niepotrzebnie

w panikę? Mimo wszystko ja mogę wracać do domu codziennie wieczorem, ale Sarah

musi tu mieszkać. Jak się będzie czuła, wiedząc, że po piętrach Fisher Hall krąży

niebezpieczny psychopata?

Och, z drugiej strony, Sarah straciła dziewictwo w czasie wakacji po pierw-

szym roku studiów, w jakimś izraelskim kibucu - a przynajmniej tak mi mówiła -

więc trudno przypuszczać, że łatwo ulega panice.

Wzruszam więc ramionami i mówię:

- Owszem.

A potem - ponieważ Rachel jest na górze w swoim mieszkaniu i szykuje się na

bal (udało jej się wymknąć do Bloomingdale's, skąd wróciła z jakimś ciuchem, ale nie

chciała nam pokazać, żeby „nie zepsuć niespodzianki”)-przedstawiam jej swoją teorię

na temat Chrisa Allingtona i śmierci Elizabeth Kellog i Roberty Pace.

- Wspominałaś o tym Rachel? - pyta Sarah, kiedy kończę.

- Nie. Rachel ma już dość zmartwień, nie uważasz?

Poza tym (chociaż tego nie mówię głośno), jeśli się mylę, nie wyglądałoby to

za dobrze na mojej półrocznej ocenie pracowniczej... No, wiecie, że podejrzewałam

syna rektora uczelni o popełnienie podwójnego morderstwa.

- I bardzo dobrze. Nic jej nie mów. Bo czy nie przyszło ci do głowy, że te

twoje podejrzenia mogą być manifestacją twojego własnego braku poczucia

bezpieczeństwa? Rozumiesz, w sytuacji kiedy zostałaś porzucona i zdradzona przez

matkę?

Gapię się na nią jak oniemiała.

- Co?

- No cóż... - Sarah poprawia okulary. - Twoja matka ukradła ci wszystkie

pieniądze i uciekła z kraju z twoim menedżerem. To musiało być najbardziej

traumatyczne przeżycie całego twojego życia. Straciłaś wszystko: całe oszczędności i

wszystkich ludzi, którym ufałaś. Właściwie straciłaś całą rodzinę, bo przecież ojciec i

tak był nieobecny przez większość twojego życia. Siedział za fałszowanie czeków,

prawda? A jednak ile razy ktoś wraca do tego tematu, zbywasz go, jakby to był jakiś

drobiazg.

- Nie, nieprawda- mówię. Bo nie zbywam. A przynajmniej tak mi się wydaje.

- Owszem, prawda - upiera się Sarah. - Nawet dalej rozmawiasz ze swoją

matką. Słyszałam któregoś dnia, jak z nią gadałaś przez telefon. Gawędziłaś o tym, co

kupić ojcu na urodziny. Które spędza w więzieniu. Rozmawiałaś z kobietą, która

ukradła wszystkie twoje pieniądze i zwiała do Argentyny!

- No cóż - mówię obronnym tonem. - W końcu to nadal moja matka, mimo

wszystko.

Nigdy nie jestem pewna, jak mam wyjaśniać sprawę mamy. Owszem, kiedy

zrobiło się ciężko: kiedy poinformowałam Cartwright Records, że jestem

zainteresowana nagrywaniem wyłącznie utworów własnego autorstwa, a tata Jordana,

w odpowiedzi, bez ceremonii mnie skreślił - nie, żeby sprzedaż moich płyt akurat

jakoś świetnie wtedy szła - mama dała w długą.

Ale ona taka już po prostu jest. Oczywiście, przez jakiś czas byłam na nią

wściekła.

Ale wściekanie się na moją mamę trochę przypomina wściekanie się na deszcz

za to, że pada. Ona już taka jest i nic na to nie poradzi, tak samo jak deszczowa

chmura.

Podejrzewam jednak, że Sarah powiedziałaby tylko, że wypieram rzeczy-

wistość. Albo coś gorszego.

- Czy nie zachodzi taka możliwość, że przenosisz wrogość do matki na

biednego Chrisa Allingtona? - chce wiedzieć Sarah.

- Wybacz - mówię. Trochę mnie męczy powtarzanie tego samego..- Ale ta

donica nie spadła z nieba. No cóż, okay, spadła z nieba, ale nie z własnej inicjatywy.

- A może ty po prostu tęsknisz za popularnością? Przez parę lat byłaś w

centrum uwagi i teraz wykorzystasz każdy pretekst, żeby poczuć się ważna i

wymyślasz sobie tę wielką tajemnicę, którą osobiście rozwiążesz? Chociaż żadnej

tajemnicy nie ma?

Z ukłuciem w sercu przypominam sobie, co Cooper powiedział mi przed

windami. Czy to Czasem nie brzmiało jakoś podobnie? O tym, że chcę znów

przeżywać emocje tych wspaniałych chwil w Mail of America?

Ale chęć odkrycia, kto odpowiada za mordowanie ludzi w twoim miejscu

pracy, totalnie się różni od śpiewania przed tysiącami osób zawzięcie robiących

zakupy.

Prawda?

- Hm - mruczę w odpowiedzi na oskarżenia Sarah. - Może. Nie wiem. Ale

myślę sobie, że Sarah miała fart, że spotkała wtedy tego swojego Yaela.

To znaczy tego faceta z kibucu. W przeciwnym razie byłaby dziewczyną w

sam raz dla Chrisa.

No cóż, ale skoro ona ma ten zwyczaj zamęczania ludzi ciągłą psychoana-

lizą... Rozumiem, że to może każdego rozdrażnić.

Od wieków nie byłam na imprezie, gdzie trzeba się ubrać wieczorowo, więc

kiedy wreszcie późnym popołudniem wychodzę z pracy, czeka mnie mnóstwo

przygotowań. Najpierw muszę podskoczyć do Patty po sukienkę -która pasuje, dzięki

Bogu, ale ledwo ledwo.

Potem muszę zrobić sobie pedikiur i manikiur, bo nie mam czasu na wizytę u

kosmetyczki. Potem muszę umyć włosy i nałożyć odżywkę, ogolić nogi (i pachy też,

bo suknia Patty jest bez ramiączek), a potem, na wszelki wypadek, wygalam się

również do bikini, bo chociaż to bardzo mało prawdopodobne, żeby mi się

poszczęściło dwa razy w ciągu dwóch dni, nigdy nic nie wiadomo. Potem jeszcze

muszę nałożyć maseczkę na twarz i cała się natrzeć balsamem. Potem muszę

wydepilować brwi, wysuszyć i ułożyć włosy, zrobić sobie makijaż i skropić się

perfumami.

Potem, zauważając, że wysokie obcasy moich czerwonych czółenek naj-

wyraźniej spotkał jakiś niemiły wypadek w kontakcie z kratką wentylacyjną tunelu

metra, muszę je zamazać czerwonym markerem.

No i oczywiście co chwila muszę przerywać te działania i przekąszać oreos z

podwójnym nadzieniem, żeby nie zrobiło mi się słabo z głodu. Nic nie miałam w

ustach, odkąd po południu Magda przeszmuglowała dla mnie ze stołówki tę kanapkę

z wołowiną.

Kiedy Cooper puka do drzwi mojego mieszkania, właśnie usiłuję dopiąć

zamek sukienki Patty i zachodzę w głowę, czemu dwie godziny temu u niej na

strychu pasowała, a teraz jest za ciasna...

- Momencik! - wrzeszczę, zastanawiając się, co u diabła włożę, jeśli ta

sukienka nie da się zasunąć...

Wreszcie jednak zamek się dopina, a ja chwytam narzutkę i torebkę i zbiegam

po schodach, klikając obcasami. Żałuję, że nie ma nikogo, kto mógłby otworzyć

drzwi i zapowiedzieć: „Pani zejdzie za minutę”, żebym mogła wsunąć się tam z

wdziękiem jak Rory Gilmore czy coś. W obecnych warunkach muszę kolanem

zepchnąć Lucy z drogi, żeby dostać się do drzwi.

Z przykrością wyznam, że nie zarejestrowałam reakcji Coopera na mój wy-

gląd -jeśli w ogóle zareagował, w co wątpię - taka jestem zaskoczona jego strojem- A

więc okazuje się, że Cooper jednak ma smoking... I to bardzo ładny.

I wygląda w nim bardziej niż tylko trochę seksownie.

Co jest z tymi facetami w smokingach? Dlaczego oni zawsze wyglądają w

nich tak świetnie? Może to dlatego, że smoking podkreśla szerokość ramion i klatki

piersiowej. A może to ten olśniewający kontrast świeżej białej koszuli i eleganckich

czarnych wyłogów marynarki.

Cokolwiek by to było, nie widziałam jeszcze chyba faceta, który nie wy-

glądałby dobrze w smokingu. Ale Cooper jest wyjątkiem. On nie wygląda dobrze.

On w nim wygląda fantastycznie.

Jestem tak pochłonięta podziwianiem go, że prawie zapominam, po co

wybieram się na tę imprezę. Przez sekundę - tylko sekundę - naprawdę łudzę się

myślą, że Cooper i ja idziemy na randkę. Zwłaszcza kiedy mówi:

- Świetnie wyglądasz.

Ale rzeczywistość powraca, kiedy zerka na zegarek i dodaje z roztargnieniem:

- Chodźmy już, dobrze? Później muszę się jeszcze z kimś spotkać, więc jeśli

mamy tam iść, lepiej się już zbierajmy.

Czuję ukłucie rozczarowania. Spotkać się z kimś? Z klientem? Z informa-

torem?

Czy z dziewczyną?

- Heather? - Cooper unosi brwi. - Wszystko w porządku?

- Tak - odpowiadam słabo.

- Dobrze. - Cooper bierze mnie pod ramię. - Idziemy.

Schodzę za nim po schodach i wychodzimy przed dom, a ja powtarzam sobie,

że okazałam się idiotką. Znów. I co z tego, że on ma się później z kimś spotkać? Co

mnie to obchodzi? To nie jest żadna randka. Nie jest. A przynajmniej nie z nim. Jeśli

w ogóle mam zaplanowaną na dziś wieczór jakąś randkę, to raczej z zabójcą

Elizabeth Kellog i Roberty Pace.

Powtarzam to sobie, kiedy idziemy przez park, mijamy pomnik na Wa-

shington Square i jeszcze kiedy przechodzimy przez ulicę, zmierzając do biblioteki,

którą na tę okazję przekształcono w salę balową, rozkładając czerwone dywany i

zawieszając kolorowe lampy i wstęgi.

Musimy ominąć kilka długich limuzyn i paru strażników uniwersyteckiej

ochrony w uniformach (proszono Pete'a, żeby wziął udział w imprezie, ale on

odmówił, bo jego córka ma tego wieczoru kiermasz naukowy), wszystkich w białych

rękawiczkach i z gwizdkami w zębach. Są też aksamitne sznury, które mają

zatrzymywać pospólstwo... Tyle że żadne pospólstwo nie zamierza wdzierać się bez

zaproszenia, stoi tam tylko paru studentów ostatnich roczników. Z poirytowanymi

minami ściskają plecaki, bo przez bal nie mogą korzystać z czytelni.

Cooper pokazuje nasze zaproszenia facetowi przy drzwiach, a potem zo-

stajemy wpuszczeni do środka i natychmiast atakują nas kelnerzy, którzy nam

wciskają drinki i kapelusze pieczarek nadziewane pastą z krabów. Nawet całkiem

smaczne. Niestety, te oreos jakoś nie układają się zbyt dobrze pod moją obciskającą

bielizną.

Cooper chwyta dla nas dwa kieliszki - ale nie z szampanem, tylko z gazowaną

wodą.

- Nigdy nie pij w pracy - doradza mi.

Myślę o Norze Charles i pięciu martini, które wychyliła w Pościgu za cieniem,

usiłując dotrzymać kroku Nickowi. Wyobrażam już sobie, ile morderstw on zdołałby

wykryć, gdyby poszedł za radą Coopera i pozostał trzeźwy!

- No to za zabójstwa! - mówi Cooper, stukając się ze mną kieliszkiem.

Spojrzenie jego błękitnych oczu jest tak intensywne, że prawie zapiera mi dech.

- Zdrówko - odpowiadam i popijam wodę, szukając w tej wielkiej sali

znajomych twarzy.

Orkiestra usadowiona w pobliżu katalogu gra podkręconą wersję Moon River.

Stoły bankietowe ustawiono przy windach, a wielkie krewetki znikają z nich w

zastraszającym tempie. Ludzie krążą wkoło i rozmawiają z przesadnym ożywieniem.

Widzę doktora Flynna - gorączkowo dyskutuje z prorektorem do spraw studenckich

młodszych roczników; jakąś kobietą, która ma oczy zaszklone nudą albo alkoholem -

trudno powiedzieć.

Zauważam też pracowników administracji, zgromadzonych pod złotym

sztandarem Uniwersytetu Nowojorskiego, niczym rodzina imigrantów na Ellis Island,

kuląca się w cieniu Statuy Wolności. Zauważyłam, że administracja uczelni nie

cieszy się szczególnym szacunkiem ani studentów, ani pracowników dydaktycznych.

Prawdę mówiąc, kierownictwo akademików Uniwersytetu Nowojorskiego traktowane

jest z niewiele większym respektem niż doradcy do spraw studenckich, podobnie jak

doktor Jessup i jego grupa koordynatorów i zastępców dyrektorów. Co jest

niesprawiedliwe, bo oni- no dobra, bo my - pracujemy niezwykle ciężko - o wiele

ciężej niż ci wszyscy wykładowcy, którzy wpadają beztrosko na godzinny wykład raz

w tygodniu, a resztę czasu poświęcają kopaniu dołków pod swoimi kolegami, czyli

pisaniu kąśliwych recenzji ich prac naukowych.

Cooper wdaje się w rozmowę z jednym z członków zarządu - starym przy-

jacielem rodziny Cartwrightów - a ja przyglądam się moim zwierzchnikom ponad

brzegiem kieliszka. Doktor Jessup niezręcznie się czuje w smokingu. Obok niego stoi

posągowa kobieta, którą biorę za jego małżonkę, bo właśnie wymienia uprzejmości z

panią, która zapewne jest lepszą połową doktora Flynna. Obie kobiety wyglądają

szczupło i uroczo w połyskujących sukniach -tubach.

Ale żadna z nich nie wygląda tak dobrze jak Rachel. Rachel stoi obok doktora

Jessupa, a jej oczy skrzą tak żywo jak szampan, który bąbelkuje w jej kieliszku.

Wygląda wspaniale w dopasowanej jedwabnej sukni. Głęboki granat świetnie

kontrastuje z jej porcelanową cerą, która z kolei wydaje się emanować własnym

światłem na tle ciemnych włosów, upiętych w kok na czubku głowy brylantowymi

spinkami.

Jak na kogoś, kto podobno w ostatniej chwili pobiegł do Bloomingdale's,

twierdząc, że „absolutnie nie ma co na siebie włożyć”, Rachel naprawdę nieźle sobie

poradziła.

No cóż, tak dobrze, że czuję coś w rodzaju zażenowania. Ponieważ mam

wrażenie, że ja sama tak jakby wylewam się z sukni Patty. I to wcale nie w

pozytywnym sensie.

Zajmuje mi to dobrą chwilę, zanim udaje mi się przyuważyć szlachetnego

przywódcę uczelni, ale wreszcie dostrzegam go przy biurkach bibliotekarek. Rektor

Allington raz w życiu darował sobie koszulkę bez rękawów i być może dlatego tak

długo nie umiałam go wypatrzyć. Ma na sobie nawet smoking i wygląda w nim

zadziwiająco wyrafinowanie.

Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego o biednej pani Allington i jej

garniturze z szerokimi spodniami z czarnego weluru. Szerokie rękawy opadają aż do

łokcia, ile razy żona rektora podnosi ramię z kieliszkiem do ust... Co, muszę

powiedzieć, robi z zastraszającą regularnością.

Ale gdzie się podziała latorośl Allingtonów, czarujący Chris/Todd/Mark? Nie

widzę go nigdzie, chociaż byłam przekonana, że się pokaże. Jak taki przystojniak

przez trzydziestką mógłby się oprzeć pokusie? No bo dajcie spokój, darmowe piwo i

tak dalej...

Cooper rozmawia o tak zwanych damskich kamerach z jakimś starszym

człowiekiem, który zwrócił się do mnie per „panienko” i powiedział, że podoba mu

się moja suknia (tonem tak szczerym, że zerknęłam w dół sprawdzić, czy rozporek ma

nadal zapięty), kiedy nagle podchodzi jakaś bardzo szczupła, bardzo atrakcyjna

kobieta, cała w czernic i z niedowierzaniem wykrzykuje imię Coopera.

- Cooper? - Ta kobieta, której udaje się wyglądać zarazem porywająco i pro-

fesjonalnie, bierze go pod ramię takim gestem, jakby go brała w posiadanie; jakby

kiedyś, w przeszłości, dotykała go w znacznie intymniej szych miejscach i miała teraz

pełne prawo chwytać go, za co chce; i dodaje: - A co ty tutaj robisz? Chyba już od

miesięcy się nie odzywałeś. Gdzieś ty się podziewał?

Nie mogę powiedzieć, żeby Cooper miał strasznie spanikowaną minę.

Ale wygląda trochę jak facet, który bardzo żałuje, że nie może w tej chwili

znajdować się zupełnie gdzie indziej.

- Marion - mówi, kładąc dłoń na jej plecach i pochylając się, żeby ją po-

całować. W policzek. - Miło cię widzieć.

A potem ją przedstawia. Najpierw starszemu panu, a potem mnie.

- Heather, to profesor Marion Braithwaite. Marion wykłada historię sztuki.

Marion, to jest Heather Wells. Heather też pracuje na Uniwersytecie Nowojorskim.

Marion wyciąga dłoń i ściskamy sobie ręce. Jej palce drżą niczym maleńki

ptaszek uwięziony w okowach mojej wielkiej łapy. Mimo to założę się, że regularnie

ćwiczy w uczelnianej siłowni. A także, że kąpie się pod prysznicem, nie w wannie. Po

prostu takie sprawia wrażenie.

- Naprawdę? - Marion uśmiecha się idealnym uśmiechem Isabelli Rossellini. -

A czego uczysz?

- Hm... - Marzę o tym, żeby ktoś mi zrzucił na głowę doniczkę z pelargonią i

oszczędził konieczności udzielania odpowiedzi. Niestety, nikt mi nie robi tej

przysługi. - Właściwie niczego. Jestem zastępczynią kierowniczki akademika dla

studentów pierwszych lat. To znaczy domu studenckiego.

- Ach. - Idealny uśmiech Marion nie blednie ani na moment, ale ze sposobu, w

jaki zerka ciągle na Coopera, widzę, że miałaby ochotę odciągnąć go gdzieś na bok i

zedrzeć z niego całe ubranie, najchętniej zębami, a nie stać tu i gawędzić z

zastępczynią kierowniczki jakiegoś domu studenckiego. Zresztą, no cóż, ja ją

rozumiem. - Jak miło. Cooper, wyjeżdżałeś z miasta? Nie odpowiedziałeś na żaden z

moich telefonów...

Nie udaje mi się dosłyszeć, co jeszcze Marion ma do powiedzenia, bo teraz to

mnie ktoś chwyta za ramię. Ale kiedy się obracam zobaczyć kto to, zamiast jakiegoś

byłego faceta - co, oczywiście, jest niemożliwe, skoro mój jedyny były leży w

szpitalu - widzę Rachel.

- Cześć, Heather! - woła. Na policzkach ma dwie plamy nienaturalnie

jaskrawych rumieńców i zdaję sobie sprawę, że łyknęła sobie szampana. I to zdrowo.

- Nie wiedziałam, że się tu dzisiaj wybierasz. Jak się masz? I co u Jordana? Tak się o

niego martwiłam. Jak się czuje?

Z poczuciem winy zdaję sobie sprawę, że przez cały wieczór w ogóle nie

pomyślałam o Jordanie. Ani razu od chwili, kiedy otworzyłam drzwi i mój wzrok padł

na Coopera. Wyjąkuję:

- Hm, czuje się dobrze. Jest w niezłym stanie. Powinien bez trudu wrócić do

zdrowia.

- Ależ nam się semestr zaczął, co? - Rachel daje mi kuksańca. - Po tym, przez

co przeszłyśmy, i tobie, i mnie zdecydowanie należałoby się parę tygodni urlopu. W

głowie mi się nie mieści. Dwa zgony w dwa tygodnie! - Rozgląda się wkoło,

przestraszona, że ktoś ją mógł usłyszeć, i zniża głos. - W głowie mi się to nie mieści.

Uśmiecham się do niej szeroko. Rachel jest ewidentnie pijana. Najpraw-

dopodobniej nic nie zjadła i szampan uderzył jej do głowy. Większość przekąsek,

które tu roznoszą - nadziewane pieczarki i krewetki w cieście francuskim - nie

wygląda specjalnie ubogowęglowodanowo, więc pewnie z nich zrezygnowała.

Ale i tak miło jest widzieć Rachel, na odmianę, w dobrym humorze - chociaż

to zadziwiające, że impreza, która mnie wydaje się sztywna i nudna, ją zamienia w

duszę towarzystwa. No, ale ja nie chodziłam do Yale, więc pewnie dlatego nie

rozumiem.

- Mnie też - zgadzam się z nią. - A przy okazji, naprawdę ładnie wyglądasz.

Ta suknia ci pasuje.

- Dziękuję ci bardzo! - Rachel się rozpromienia. - I musiałam zapłacić za nią

pełną cenę, ale chyba było warto. - A potem jej spojrzenie pada na Coopera i jej oczy

rozbłyskują jeszcze bardziej. - Heather... - szepcze do mnie z ożywieniem. - Przyszłaś

tu z Cooperem? Czy ty i on...

Oglądam się przez ramię na mojego „partnera”, który najwyraźniej usiłuje

wytłumaczyć profesorce, gdzie się podziewał przez ostatnich kilka miesięcy (To

znaczy, o ile wiem, w domu na Waverly Place. Zastanawiam się trochę, czy Cooper

czasem nie próbuje jakoś łagodnie odstawić na boczny tor tej całej Marion. Bo czemu

do niej nie oddzwaniał? Chociaż dlaczego jakikolwiek facet miałby odrzucić taki

kąsek, nie mam pojęcia. Odnosi sukcesy, jest inteligentna, piękna, szczupła, kąpie się

pod prysznicem... Jezu, sama bym się z nią chętnie umawiała).

- Hm... -Czuję, że policzki lekko mnie pieką na myśl o Cooperze i o mnie, no,

wiecie. Razem. - Nie. Po prostu miał jedno zaproszenie na zbyciu, więc zabrałam się

razem z nim. Jesteśmy przyjaciółmi.

I przeznaczenie chce, żebyśmy nie stali się niczym więcej. Najwyraźniej.

- Jak ty i Jordan - mówi Rachel.

- Tak - mówię i udaje mi się uśmiechnąć, chociaż nie wiem, jakim cudem. -

Jak ja i Jordan.

To nie jej wina. Niby skąd ma wiedzieć, że właśnie naciera ranę solą.

- No cóż, lepiej już pójdę - mówi; - Obiecałam Stanowi, że przyniosę mu

jeden z tych placuszków z krabem.

- Och - mówię. - Jasne. To pa!

Rachel odpływa, cała w siódmym niebie. Zastanawiam się, czy ta plotka

zasłyszana przez Pete'a - że Rachel ma dostać ładny awans - nie była czasem

prawdziwa. Nikt inny na całej uczelni nie musiał szukać pulsu u dwóch zmarłych w

ciągu ostatnich dwóch tygodni. A cóż mogłaby zrobić uczelnia, żeby jej okazać

uznanie? Dać jej awans oczywiście. Nagroda Stokrotki to za mało. Magda przecież

mówiła, że Justine została kiedyś nominowana do Stokrotki za to, że pożyczyła

jakiemuś studentowi swoją książkę telefoniczną.

- Hej, Blondi!

Ignoruję rozlegający się za mną głos i patrzę na Coopera. Nadal rozmawia z

Marion Braithwaite, która wpatruje się w niego z uwielbieniem i śmieje się co chwila.

Jak oni się poznali? Może Marion go zatrudniła. Może podejrzewała, że jej mąż,

profesor, ją zdradza i wynajęła Coopera, a on dowiódł, że nie, niepotrzebnie się

martwiła, i to dlatego ona się teraz tak cieszy, że go widzi, i dlatego co chwila

wyciąga rękę, żeby go dotknąć...

- Blondi!

Ktoś klepie mnie w ramię i obracam się, zaskoczona, spodziewając się, że

zobaczę któregoś z doradców rektora, który zażąda, bym pokazała zaproszenie na

bal...

...i okazuje się, że patrzę w szare, roześmiane oczy jego syna.

21

Hej - mówi z uśmiechem Chris. - Pamiętasz mnie? Gapię się na niego, tak

przerażona, że nie jestem w stanie wykrztusić słowa.

Christopher Allington. Christopher Allington mnie odszukał. Chris Allington

trzyma mnie za ramię i uśmiecha się do mnie, jakbyśmy byli starymi znajomymi,

którzy wpadli na siebie na kręgielni. Wyciąga nawet w moją stronę kieliszek

szampana!

No cóż, niegrzecznie byłoby odmówić.

Bez słowa biorę od niego smukły kieliszek, w uszach czując szum własnej

krwi. Christopher Allington. Christopher Allington. O mój Boże. Jak możesz stać tu i

rozmawiać ze mną jakby nigdy nic? Przecież Wczoraj usiłowałeś mnie zabić.

Pamiętasz?

- Spotkaliśmy się po tym konkursie śpiewania - podpowiada mi Chris,

wychodząc z założenia, że go nie poznaj ę_. Jakbym była w stanie zapomnieć! -To

byłaś ty, prawda?

Udają, że nagle odzyskałam pamięć.

- Och - mówią niejednoznacznie, chociaż nie ma nic niejednoznacznego w

łaskotliwym dreszczu, który przepływa mi przez ramię, za które Chris nadal mnie

trzyma. - Jasne. Jak się masz?

Puszcza mnie. Ten dotyk nie był nieprzyjemny. Wcale a wcale. Ale czy to nie

dziwne? No bo, czy nie powinien był być nieprzyjemny? Skoro on jest mordercą i tak

dalej. Dziwne.

- Świetnie - odpowiada.

Wygląda świetnie. O wiele lepiej niż rektor. Smoking leży na nim idealnie.

Ale zamiast muszki Chris nosi zwykły krawat. I trzeba przyznać, ten zestaw

doskonale mu pasuje.

- W sumie mam się o wiele lepiej teraz, kiedy zauważyłem ciebie - ciągnie. -

Naprawdę nie cierpię takich imprez. A ty?

- Och - mówię i wzruszam ramionami. - Sama nie wiem. Nie jest aż tak źle.

Przynajmniej dają alkohol.

Wypijam szampana jednym długim łykiem, mimo ostrzeżeń Coopera. Po

szoku, jaki przeżyłam, kiedy Chris złapał mnie tak znienacka, czuję, że w pewien

sposób mi się to należy.

Chris, który mnie obserwuje, wybucha śmiechem.

- I jak, z kim tutaj przyszłaś? - pyta. - Te zaproszenia nie są tanie. Jesteś z

samorządu studenckiego?

Znów wzruszam ramionami. Detektyw Canavan powiedział przecież, że w

jego przekonaniu mordercy są wyjątkowo głupi, i zaczynam myśleć, że w przypadku

Chrisa to może być akurat prawda. Fakt, że jestem o jakieś dziesięć lat starsza niż

przeciętny przedstawiciel samorządu studenckiego, zdaje się do niego nie docierać...

...Co mi w sumie nie przeszkadza. Skoro usiłuję być bardzo przebiegła i

zmusić go znienacka, żeby się przyznał, i tak dalej. Choć oczywiście nie mam

pojęcia, jak to zrobić.

Chris, w przeciwieństwie do wielu innych ludzi, chyba docenia mój wygląd w

tej pożyczonej sukni. Kilka razy widzę, jak jego spojrzenie błądzi w okolicach

mojego dekoltu. I to nie dlatego, że suwak mi się z tyłu rozpiął, a z przodu wszystko

się zsunęło. Wiem, bo chwilami sprawdzam.

Orkiestra zaczyna grać jakiś wolny kawałek. Ku mojemu zdziwieniu, jakieś

pary faktycznie wychodzą na środek bibliotecznej sali i zaczynają tańczyć... Mama i

tata Chrisa wśród nich. Widzę, że rektor Allington prowadzi żonę na parkiet, gdzie

składa jej niski ukłon, na widok którego członkowie zarządu zaczynają się śmiać i

klaskać.

To nawet całkiem miłe.

A przynajmniej do momentu, kiedy pani Allington potyka się o nogawkę

własnych dzwonów i o mało nie pada na parkiet jak długa. Na szczęście rektor

Allington wykonuje efektowny obrót, dzięki któremu to wszystko wygląda jak

skomplikowana figura taneczna.

Co jest jeszcze milsze. Może Chris wcale nie ma aż takiego pecha, jak

początkowo myślałam. To znaczy jeśli chodzi o rodziców.

- Hej - mówi Chris, znów mnie zaskakując, bo wyjmuje mi kieliszek po

szampanie z dłoni i odstawia go na tacę mijającego nas kelnera. - Chcesz zatańczyć?

Obracam głowę tak gwałtownym ruchem, że pasmo włosów uderza mnie po

wargach i przylepia się do błyszczyku.

- Co? - pytam, desperacko usiłując je odkleić. To znaczy włosy. Od ust.

- Chcesz zatańczyć? -pyta Chris. Uśmiecha się trochę kpiąco jakby chciał mi

pokazać, że tak samo jak ja wie, że tańce na Balu Stokrotek Uniwersytetu

Nowojorskiego to trochę... No cóż, obciach. Ale i tak daje mi do zrozumienia, że jest

gotów się poświęcić...

Ma taki ujmujący uśmiech. To uśmiech kapitana drużyny futbolowej z liceum,

najprzystojniejszego chłopaka w szkole, tak pewnego siebie i swojego uroku, że

nawet mu do głowy nie przyjdzie, że jakaś dziewczyna mogłaby powiedzieć: „Nie ma

mowy, twardogłowy” w odpowiedzi na jego zaproszenie. Pewnie dlatego, że żadna

nigdy tak mu nie odpowiedziała.

A ja nie zamierzam być tą pierwszą.

I nie tylko dlatego, że chcę się dowiedzieć, czy to Chris zabił Elizabeth i

Robertę.

Więc uśmiecham się i odpowiadam:

- Jasne.

A potem idę za Chrisem na parkiet.

Nie jestem najlepszą tancerką na świecie, ale to nie ma znaczenia, bo Chris

jest niezły. Pewnie był w jednej z tych prywatnych szkół, gdzie wszystkich facetów

uczą fokstrota czy czegoś. Jest tak dobry, że umie nawet rozmawiać, tańcząc. Ja

muszę w duchu liczyć. Raz-dwa-trzy. Raz-dwa-trzy. Krok, obrót. .. Och,

przepraszam, to jakiś inny taniec.

- A więc - zagaja Chris, przyciskając mnie do siebie i z wprawą obracając, i

nawet się nie krzywiąc, kiedy przypadkiem nadeptuję mu na palce. -W czym się

specjalizujesz?

Usiłuję się rozglądać - nieznacznie - za Cooperem. Przecież miał nie spusz-

czać mnie z oka przez cały wieczór, prawda?

Ale nigdzie go nie widzę. Nie widzę też Marion, skoro już o tym mowa. Czy

zostałam porzucona dla jakiejś byłej dziewczyny? Najpierw tak się mną przejmuje, że

niby narażam własne życie w pogoni za mordercą z Fisher Hall, a teraz zostawia mnie

na lodzie?

No ładnie! Dobrze wiedzieć!

Chociaż, biorąc pod uwagę, że pozwala mi mieszkać u siebie w domu i nie

żąda Czynszu - no cóż, prawie - chyba nie mam prawa do narzekań. Bo w końcu ilu

ludzi na Manhattanie ma tak ułatwiony dostęp do pralko-suszarki?

W odpowiedzi na pytanie Chrisa na temat mojej specjalizacji, mówię:

- Hm... Jeszcze sienie zdecydowałam. No cóż, to właściwie prawda.

- Och, tak? - Chris ma szczerze zainteresowaną minę. - To dobrze. Nie

zamykać sobie drogi wyboru. Moim zdaniem, zbyt wielu ludzi idzie na uniwerek, z

góry wiedząc, jaką karierę chcą robić po skończeniu studiów. Trzymają się zestawu

kursów związanych z podstawową specjalizacją i nie dają sobie szansy popróbowania

rzeczy nowych. Nawet nie chcą sprawdzić, przekonać się, w czym są naprawdę

dobrzy. A to mogłoby być coś, czego nigdy wcześniej nie próbowali. Na przykład

projektowanie biżuterii.

O! Nie wiedziałam, że można studiować na wyższej uczelni projektowanie

biżuterii. Można by wtedy nosić własną pracę dyplomową. Jakie to praktyczne!

- A w jakim kierunku się skłaniasz? - pyta Chris.

Mam zamiar odpowiedzieć, ze medycyny, ale zmieniam zdanie w ostatniej

chwili.

- Prawo kryminalne - kłamię, żeby zobaczyć jego reakcję.

Ale on wcale się nie odwraca, nie kuli ze strachu ani nic. Zamiast tego mówi

lekkim tonem:

- Tak, to fascynująca dziedzina, prawo kryminalne. Sam się zastanawiam, czy

się tym nie zająć.

Założę się. A na głos pytam, żartobliwym tonem:

- Dlaczego taki ważny student szkoły prawniczej kręci się po akademiku dla

młodszych roczników?

Chris ma na tyle przyzwoitości, że robi mu się głupio.

- No cóż - mówi - moi rodzice tam mieszkają.

- I mnóstwo ładnych studentek - przypominam mu. Pamiętasz? Zabiłeś dwie z

nich.

Nad ramieniem Chrisa zauważam Coopera. Wygląda na to, że gawędzi sobie z

panią profesor Braithwaite. Naprawdę. Pogrążeni są w wyraźnie ożywionej dyskusji

przy stole z sałatkami. Widzę, że Cooper rzuca ukradkowe spojrzenie w moją stronę.

A więc nie zapomniał. Nadal mnie pilnuje.

A przy okazji kłóci się ze swoją byłą, na to wygląda.

Ale i tak mnie pilnuje.

Ponieważ zdaję sobie sprawę z tego, że on nie ma pojęcia, jak wygląda Chris,

może nawet nie wiedzieć, że tańczę ze swoim głównym podejrzanym. Więc wskazuję

plecy Chrisa i bezgłośnie mówię: To jest Chris.

Ale to nie działa tak, jak oczekiwałam. Och, to znaczy tak, Cooper jak

najbardziej chwyta przekaz.

Ale łapie go też Marion; zauważa, że on nie poświęca jej już wyłącznej uwagi,

idzie za wzrokiem Coopera i dostrzega mnie.

Nie wiedząc, co innego mogłabym zrobić, głupawo macham dłonią. Marion z

chłodną miną odwraca ode mnie wzrok.

Ups. Bardzo mi przykro.

- Dziewczyny na prawie...

Obracam głowę i widzę, że Chris coś mówi. Do mnie.

- No cóż, powiedzmy po prostu, że ich ulubioną formą spędzania Czasu jest

przesiadywanie w czytelni prawniczej do północy - mówi i mruga do mnie.

O czym on plecie?

A potem sobie przypominam. O studentkach, w tej chwili o studentkach

podyplomowego prawa. A, prawda. Śledztwo w sprawie morderstwa.

- Aha. - Kiwam głową ze zrozumieniem. - Studentki prawa. Zupełnie coś

innego niż te nowicjuszki z Fisher Hall, świeżutkie, prosto z krzaka, prawda?

Śmieje się głośno.

- Jesteś całkiem zabawna - mówi. - Na którym roku studiujesz? Wzruszam

tylko ramionami i usiłuję wyglądać, jakby od czasu mojego pierwszego legalnego

drinka nie minęło, zaraz, policzmy, mniej więcej siedem lat.

- Przynajmniej powiedz mi, jak masz na imię - nalega swoim niskim głosem.

Jestem pewna, że usłyszał od jakiejś dziewczyny, że taki niski głos brzmi seksownie.

- Możesz po prostu nadal mówić do mnie Blondi - mruczę jak kotka. -W ten

sposób będziesz mógł mnie łatwo odróżnić od wszystkich innych swoich dziewczyn.

Chris unosi brwi i uśmiecha się szeroko.

- Jakich wszystkich innych dziewczyn?

- Och, ty! - wołam, dając mu lekkiego klapsa w ramię. - Wszystko o tobie

słyszałam. Przyjaźniłam się z Robertą, wiesz?

Patrzy na mnie, jakbym postradała zmysły. Marszczy brwi.

- Z kim?

Boże, jest znakomity. W jego szarosrebrnych oczach nie ma śladu poczucia

winy.

-•Z Robertą- powtarzam. Muszę przyznać, że serce mi wali od tej śmiałości.

Robię to. Jestem detektywem! Naprawdę to robię! - Z Robertą Pace.

- Nie mam pojęcia, o kim mówisz. Poważnie, ten facet jest niewiarygodny!

- Bobby? - próbuję.

On się nagle zaczyna śmiać.

- Z Bobby? Ty przyjaźnisz się z Bobby?

Nie umyka mojej uwagi ani dziwny nacisk na słowo ty, ani użycie czasu

teraźniejszego. Jestem przecież wykwalifikowanym śledczym. No cóż, a przy-

najmniej jednemu takiemu wprowadzam dane rachunkowe.

- Przyjaźniłam się z Robertą- prostuję i nie uśmiecham się już ani nie udaję, że

jeszcze nie mam dwudziestu jeden lat. Bo w głowie mi się nie mieści, że ten facet jest

taki zimny. Nawet jak na mordercę. - Aż do momentu, kiedy w zeszłym tygodniu

spadła w głąb szybu windy.

Chris przerywa taniec.

- Zaraz - mówi. - Co?

- Słyszałeś mnie - mówię. - Bobby Pace i Beth Kellog. Obie nie żyją, rzekomo

dlatego że surfowały na windach. A ty spałeś z nimi tuż przed tymi wypadkami.

Nie zamierzałam pozwolić, żeby mi się to tak wyrwało. Jestem całkiem

pewna, że Cooper zrobiłby to subtelniej. ale ja tylko... No cóż, chyba się trochę

wściekłam. Że on sobie z tego tak żartuje. To znaczy ze śmierci Roberty i Elizabeth.

Prawdziwy detektyw tak się nie wścieka. Prawdziwy detektyw zachowuje

zimną krew.

Chyba jednak nie jest mi przeznaczone partnerstwo z Cooperem w tym jego

interesie.

Chris stoi jak sparaliżowany, z jedną stopą na białym, a drugą na czarnym

kaflu posadzki.

Ale jego chwyt wokół mojej talii nie zelżał. Raczej jeszcze się wzmocnił, aż

wreszcie przyciąga mnie do siebie blisko.

- Co? — pyta, a jego oczy są teraz tak szeroko otwarte, że szaroniebieskie

tęczówki wyglądają jak szklane kulki pływające w bliźniaczych spodeczkach mleka. -

Co? - Powtarza. Nawet z jego warg zniknął wszelki kolor.

Moja twarz jest tylko o parę centymetrów od jego twarzy. Widzę w jego

oczach niedowierzanie, któremu towarzyszy - a nawet ja, mierny detektyw, mogę to

zauważyć - powoli rosnące przerażenie.

I wtedy to do mnie dociera.

On nie ma pojęcia. Naprawdę. Chris nie ma zielonego pojęcia; nie miał go do

chwili, kiedy mu powiedziałam; że te dwie dziewczyny, które zginęły w Fisher Hall,

to właśnie te dwie, z którymi tuż przedtem się, hm, zabawiał.

Czy jest naprawdę aż takim sukinsynem, że znał tylko imiona, a właściwie

zdrobnienia imion, dziewczyn, które uwiódł?

Wygląda na to, że tak.

Efekt, jaki moje oświadczenie wywarło na Chrisie, jest naprawdę dość

imponujący. Bezwiednie wbija palce w moją talię i zaczyna trząść głową na boki, jak

Lucy po porządnej kąpieli.

- Nie - mówi. - To nieprawda. To niemożliwe.

A ja nagle wiem, że popełniłam okropną pomyłkę.

Nie pytajcie mnie, skąd to wiem. Ja przecież nie mam w takich sprawach

żadnego doświadczenia.

Ale i tak wiem. Wiem to z całą pewnością, tak jak wiem, ile tłuszczu zawiera

batonik Milky Way.

Christopher Allington nie zabił tych dziewczyn.

Och, spał z nimi, owszem. Ale ich nie zabił. Zrobił to ktoś inny. Ktoś o wiele,

wiele bardziej niebezpieczny...

- Okay - odzywa się za mną głęboki głos. Ciężka dłoń opada na moje nagie

ramię.

- Przepraszam, Heather - mówi Cooper. - Ale musimy już iść. Skąd on się tu

wziął? Ja nie mogę iść. Nie teraz.

- Hm- odzywam się. - Tak. Momencik jeszcze. Dobrze?

Ale Cooper nie wygląda, jakby miał zamiar poczekać. W sumie minę ma taką,

jakby był gotów zaraz wiać gdzie pieprz rośnie.

- Musimy iść - powtarza. - Już. Ściska mnie za ramię i ciągnie.

- Cooper... - Usiłuję mu się wyrwać. Widzę, że Chris nie otrząsnął się z szoku.

Jestem totalnie przekonana, że jeśli zostanę tu jeszcze przez chwilę, uda mi się z

niego coś wyciągnąć. Czy Cooper nie widzi, że ja tu przeprowadzam szalenie istotny

wywiad?

- Może pójdziesz po coś do jedzenia? - sugeruję Cooperowi. - Za minutę

spotkamy się przy bufecie...

- Nie - mówi Cooper. - Idziemy. Natychmiast.

Rozumiem, czemu Cooper tak się spieszy do wyjścia. Naprawdę to rozumiem.

Przecież nie każdy radzi sobie ze swoim byłym, no, wiecie, przesypiając się z nim na

podłodze w holu.

Jednak czuję, że jeszcze nie mogę wyjść. Nie po tym przełomie, do którego

przed chwilą doprowadziłam. Chris jest naprawdę wstrząśnięty - tak zmartwiony, że

nawet nie widzi, że jego partnerki do tańca pilnuje jakiś prywatny detektyw. Odwrócił

się od nas i lekko się potykając, schodzi z parkietu, zmierzając gdzieś w stronę wind.

Dokąd on się wybiera? Na dwudzieste piętro, do gabinetu ojca, napić się

czegoś mocniejszego - czy tylko skorzystać z telefonu? Albo na dach, z którego

potem skoczy? Czuję, że muszę iść za nim, żeby się chociaż upewnić, że nie zrobi

czegoś głupiego.

Ale kiedy za nim ruszam, Cooper mnie przytrzymuje.

- Cooper, ja nie mogę jeszcze iść. - Próbuję wywinąć się z jego uścisku. -

Muszę z niego wydusić, że je znał! Robertę i Elizabeth! I wiesz co? Moim zdaniem

on ich nie zabił. Chyba w ogóle nie wiedział, że zginęły!

- To miło - mówi Cooper. - A teraz idziemy. Mówiłem ci, że mam spotkanie.

No cóż, już i tak jestem spóźniony.

- Spotkanie? Spotkanie?! - Prawie nie mogę uwierzyć w to, co słyszę. -

Cooper, czy ty nie rozumiesz? Chris powiedział...

- Słyszałem - mówi Cooper. - Gratuluję. A teraz chodźmy. Powiedziałem, że

cię tu przyprowadzę. Nie mówiłem, że możemy zostać do końca wieczoru. Mam

płatnych klientów, zdajesz sobie sprawę?

Zdaję sobie sprawę, że to bez sensu. Nawet gdyby Cooper zmienił zdanie i

mnie puścił, nie mam pojęcia, gdzie tymczasem zniknął Chris. I w sumie, czy to

byłoby mądre z mojej strony, gdybym za nim poszła? Biorąc pod uwagę, co spotkało

ostatnie dwie dziewczyny, z którymi... Zaraz, jak ja to ujęłam? Ach, tak, zabawiał się.

Hej, zaraz, a może ja powinnam zrobić dyplom na anglistyce? No właśnie.

Powieściopisarka oraz lekarka, oraz detektyw. Oraz projektantka biżuterii...

Cooper i ja wymykamy się na zewnątrz. Nawet nie zdążyłam z nikim się

pożegnać ani pogratulować Rachel tej Stokrotki. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby

facet aż tak bardzo chciał skądś wyjść.

- Zwolnij - mówię, kiedy Cooper wlecze mnie po chodniku. - Mam wysokie

obcasy, wiesz?

- Przepraszam. - Puszcza moje ramię. A potem podnosi dwa palce do ust i

gwiżdże na taksówkę krążącą wzdłuż Czwartej Zachodniej.

- Dokąd jedziemy? - pytam z zaciekawieniem, kiedy taksówka przystaje przy

krawężniku z piskiem hamulców.

- Ty jedziesz do domu - mówi Cooper. Otwiera tylne drzwi pasażera i gestem

każe mi wsiąść do środka, a potem podaje kierowcy adres domu swojego dziadka.

- Hej - mówię, wychylając się z wnętrza taksówki. - To tylko kawałeczek

drogi stąd. Mogłabym się przejść...

- Sama? Wykluczone! A ja muszę iść w przeciwnym kierunku.

- Dlaczego? -Nie umyka mojej uwagi, że Marion, historyczka sztuki, przed

chwilą wyszła z biblioteki za nami.

Ale zamiast podejść i dołączyć do Coopera na chodniku, obrzuca go wrogim

spojrzeniem, a potem na piechotę rusza w stronę Broadwayu.

Cooper, który stoi plecami do biblioteki, nie zauważa profesorki ani jej

wrednej miny.

- Muszę się zobaczyć z pewnym człowiekiem - mówi do mnie. - W sprawie

psa. Masz. - Wciska mi w dłoń pięciodolarowy banknot. - Nie czekaj na mnie.

- Jakiego psa? - Taksówka rusza. - Cooper, jakiego psa? Kupujesz innego psa?

A co z Lucy? Go ci nie pasuje w Lucy?!

Ale już włączamy się do ruchu. Cooper zawrócił i poszedł w stronę Trzeciej

Zachodniej. Wkrótce zupełnie znika mi z oczu.

O co w tym wszystkim chodziło? Zgoda, ja wiem, że klienci Coopera są dla

niego ważni i tak dalej. I wiem, że on uważa, że ta cała sprawa morderstw w moim

budynku to coś w rodzaju wytworu mojej wyobraźni.

No, ale mimo wszystko. Przynajmniej mógł mnie wysłuchać.

I to wtedy taksówkarz, który chyba jest Hindusem, odzywa się przyjaźnie:

- Wie pani, jest takie powiedzenie.

Patrzę na jego odbicie we wstecznym lusterku.

- Jakie?

- Poznasz człowieka po jego psie. To amerykańskie powiedzenie. Takie jak:

toczący się kamień nie porasta mchem. Zna je pani?

Garbię się na siedzeniu. Nie, nie znałam. Niewiele wiem, jak się okazuje.

No cóż, jedno chyba jednak wiedziałam. Czy nie po to zatrudniłam się na

Uniwersytecie Nowojorskim? Żeby zdobyć wykształcenie?

A więc zdobywam je, nie da się ukryć. A przecież jeszcze nawet nie zaczęłam

zajęć.

22

Po tym jak Cooper i ja - oraz Chris Allington - wyszliśmy z Balu Stokrotek,

Rachel Walcott wręczono Stokrotkę za przykładną pracę na rzecz uczelni.

Pokazuje mi małą broszkę w kształcie kwiatka następnego ranka, a w jej

ładnych brązowych oczach połyskuje duma. Nosi ją w klapie swojego czarnego

lnianego kostiumu jak jakiś medal za waleczność.

I pewnie to dla niej jest coś w rodzaju takiego medalu. W czasie jednego

semestru musiała uporać się z większą liczbą tragedii niż większość administratorów

w czasie całej swojej kariery.

Mnie nigdy w życiu niczego takiego nie przyznano. No dobra, dostałam

kontrakt na nagrania, ale to wszystko. Wiem, że na ogół nie przyznają nagród

Grammy za piosenki w rodzaju Słodkiego miodu. Ale, halo? Ja nawet nigdy nie

dostałam żadnej nagrody publiczności. I to nawet w konkursie Teen People.

A przecież byłam totalną Królową Nastolatek. To znaczy dopóki nie prze-

stałam być nastolatką.

Próbują nie okazać Rachel, że jej zazdroszczą tej nagrody. Bo właściwie

nawet tak bardzo nie zazdroszczę. Tylko że, wiecie...

To ja jestem tą osobą, która przytargała te wszystkie pudła z sutereny. Pudła,

w które spakowałyśmy wszystkie rzeczy Roberty i Elizabeth. I to ja je spakowałam. I

to ja je zatargałam do ekspedycji i dopilnowałam wysyłki. Uważam, że coś za to

powinnam dostać. Może nie zaraz stokrotką, ale przynajmniej jakiegoś mlecza.

Och, nieważne. Kiedy uda mi się dowieść, że te dziewczyny poniosły śmierć

w wyniku morderstwa, a nie wypadku, i kiedy już znajdą ich zabójcą, może wtedy

przyznają mi coś w rodzaju kluczy do miasta. Naprawdę! I wtedy wręczy mi je sam

burmistrz, i pokażą transmisją w New York One, a Cooper ją obejrzy i zrozumie, że

chociaż nie wykładam historii sztuki ani nie noszą rozmiaru XXS, to i tak jestem

bystra i ładna, i zaprosi mnie na randką, i się pobierzemy, i sprawimy sobie Jacka,

Emily i Charlotte Wells-Cartwright...

Wolno sobie pomarzyć, prawda?

A ja naprawdę cieszę się z nagrody Rachel. Gratuluję jej i popijam małymi

łykami kawę, kiedy opowiada, jakie to przeżycie, otrzymać prestiżowe wyróżnienie w

obecności wszystkich swoich kolegów. Doktor Jessup ją uściskał, a rektor Allington

osobiście jej podziękował za obowiązkowość wykraczającą poza zwykłe normy.

Paple z ożywieniem o tym, że jest pierwszą administratorką w historii Uniwersytetu

Nowojorskiego, która otrzymała siedem niezależnych od siebie nominacji do tej

nagrody, więcej niż kiedykolwiek zebrał jakiś inny kandydat - i zebrała je w ciągu

zaledwie czterech pierwszych miesięcy pracy! Mówi, że jest bardzo zadowolona, że

zajęła się administracją szkolnictwa wyższego, a nie bankowością czy prawem, jak

wielu jej kolegów z Yale.

- Czy to nie jest przyjemność - pyta mnie - wiedzieć, że pracuje się na rzecz

społeczeństwa, Heather?

- Hm - mówię - jasne.

Chociaż jestem całkiem pewna, że ludzie, na rzecz których najbardziej się

społecznie udzielam, to znaczy studenci-praktykanci, życzą sobie tylko tego, żeby

Justine wróciła do pracy.

Kiedy Rachel powoli przechodzi ekscytacja wywołana nagrodą Stokrotki, ja

chwytam za telefon i załatwiam parę spraw, które chyba trochę zdążyłam zaniedbać.

Najpierw dzwonią do Amber, do jej pokoju. Kiedy jej zaspany głos chrypi:

„Taa?”, łagodnie odkładam słuchawką na widełki. Dobra. Zatem Amber nadal żyje.

Odkreślam sprawą ż listy.

Potem dzwonią do St. Vincent's, żeby się dowiedzieć, jak się czuje Jordan.

Dowiaduję się, że jest mu lepiej, ale chcą go zatrzymać na obserwacji jeszcze na

jedną noc. Nie bardzo mam na to ochotą, ale stwierdzam, że powinnam z nim

porozmawiać, w końcu to przeze mnie w ogóle został ranny.

Ale kiedy operatorka przełącza moją rozmową do jego pokoju, telefon odbiera

kobieta. Tania. Nie mogą z samego rana użerać się z jego narzeczonymi, więc

przerywam połączenie. Ale czuję się z tego powodu winna, więc zamawiam pół

tuzina balonów z życzeniami powrotu do zdrowia z lokalnej kwiaciarni i każę je

dostarczyć do St. Vincent's z wysoce Osobistą karteczką: Jordan, zdrowiej jak

najszybciej. Od Heather. Prawdopodobnie zginą przytłoczone masą innych

prezentów, którymi bez wątpienia zasypują go fani -podobno na parkingu dla karetek

pod St. Vincent's przez całą noc trwało czuwanie przy świecach - ale przynajmniej

będę sobie mogła powiedzieć, że się wysiliłam.

Myśląc o Jordanie i jego rozwalonej czaszce, przypominam sobie o

Christopherze Allingtonie. Prawdziwy detektyw, oczywiście, kontynuowałby roz-

mowę odbytą wczoraj wieczorem.

Dlatego decyduję się jeszcze raz go dopaść. Mówię Rachel, że wychodzę do

łazienki. A tak naprawdę wsiadam do windy i jadę na dwudzieste piętro.

Nikt nie powinien wjeżdżać na dwudzieste piętro, nikt poza Allingtonami i ich

gośćmi, i to dlatego dywan w holu przed ich apartamentem jest jednym wielkim

detektorem ruchu, który się włącza za każdym razem, kiedy ktoś na ten dywan

wdepnie, włącznie z Allingtonami. Czujnik powoduje włączenie się kamery, która

potem przekazuje obraz intruza na jeden z monitorów przy biurku ochrony w holu.

Ale skoro strażnikiem na dyżurze jest tego dnia Pete, nie przejmuję się za-

nadto, że mnie tam przydybie. Na dwudziestym piętrze przyłapaliśmy już niezliczoną

liczbę studentów pierwszego roku, których większość została nasłana przez

złośliwych kolegów ze starszych lat w misji poszukiwania „basenu Fisher Hall”.

Nieuchwytny basen w Fisher Hall kiedyś rzeczywiście istniał, ale w suterenie, a nie

na ostatnim piętrze, i ulubionym żartem starszych studentów jest wysyłanie tam

niczego niepodejrzewających pierwszoroczniaków. Dostają potem naganę za kręcenie

się pod apartamentem rektora.

Odważnie wkraczam na niewinnie wyglądający dywan i podnoszą palec, żeby

nacisnąć dzwonek. Słyszę za drzwiami dziwne pogwizdywania i zdaję sobie sprawę,

że to muszą być ptaki pani Allington, te kakadu, o które tak nieustająco się martwi,

kiedy za dużo Wypije. Kiedy naciskam dzwonek, pogwizdywanie zmienia się w

szalone wrzaski i na chwilę wpadam w panikę. Naprawdę. Zapominam zupełnie, że

jestem detektywem, powieściopisarką, lekarzem i projektantką biżuterii w jednym, i

chcę biec z powrotem do windy....

Ale drzwi już się otwierają i gapi się na mnie pani Allington o półprzytom-

nych oczach, owinięta zielonym welurowym kaftanem.

- Tak? - pyta ostrym głosem, wyjątkowo nieprzyjaznym, jeśli wziąć pod

uwagę, że zaledwie dwa tygodnie temu trzymałam ją za ręką, kiedy rzygała do donicy

z kwiatami w holu. Za nią miga mi wysoka na dwa metry wiklinowa klatka, z której

wrzeszczą dwa wielkie, białe ptaszyska.

- Hm, witam - mówię rześko. - Czy zastałam Christophera? Zapuchnięte

powieki pani Allington otwierają się odrobinę szerzej, a potem znów się mrużą.

- Co?

- Chris - powtarzam. - Pani syn, Chris. Jest tutaj?

Pani Allington ma naprawdę wściekłą minę. W pierwszej chwili myślę, że

chodzi o to, że ją obudziłam, ale potem okazuje się, że nie tylko.

Nie, okazuje się, że naprawdę rozwścieczył panią Allington mój brak poczucia

przyzwoitości.

Ja wiem! Kto mógł przypuszczać, że ona je posiada? Ale okazuje się, że tak.

Odpowiada, wymawiając słowa tak wyraźnie, jakby zwracała się do cu-

dzoziemki:

- Nie, Chrisa tu nie ma, Justine. A gdybyś została odpowiednio wychowana,

wiedziałabyś, że uważa się za rzecz wysoce nieodpowiednią, żeby młode kobiety

uganiały się za jakimś mężczyzną w tak bezwstydny sposób.

Potem bardzo mocno zatrzaskuje drzwi, a zaskoczone ptaki zaczynają się

drzeć jeszcze głośniej.

Stoją i gapię się na zamknięte drzwi przez dobrą chwilę. Muszę przyznać, że

trochę uraziła moje uczucia. Bo już sądziłam, że pani Allington i ja zbliżyłyśmy się

nieco.

A tymczasem ona nadal zwraca się do mnie „Justine”.

Pewnie powinnam była po prostu odejść. Ale musiałam się dowiedzieć, gdzie

znajdę Chrisa.

Więc sięgam jeszcze raz i znów naciskam dzwonek. Wrzask ptaków wznosi

się na histeryczny poziom, a kiedy pani Allington tym razem otwiera mi drzwi, minę

ma nie tyle wściekłą, ile wręcz morderczą.

- Co?! - rzuca.

- Przepraszam - zagajam jak najgrzeczniej. - Naprawdę nie chcę pani zawracać

głowy, ale czy mogłaby mi pani tylko powiedzieć, gdzie będę mogła znaleźć Chrisa?

Pani Allington ma na twarzy sporo luźnej skóry. Lifting pewnie by się z tym

uporał, ale ona nie należy do zwolenniczek operacji plastycznych. Bardziej

przypomina ten typ arystokracji z Nowej Anglii: stare pieniądze i sztywna wymowa.

Trochę jak pani Cartwright, tylko jeszcze bardziej przerażająca.

Trochę tej luźnej skóry pod brodą trzęsie się, kiedy pani Allington obrzuca

mnie oburzonym spojrzeniem.

Wreszcie mówi:

- Dlaczego nie możecie dać mu spokoju? Wiecznie się za nim uganiacie, ma

przez was kłopoty. Nie możesz sobie znaleźć jakiegoś innego chłopaka? Nie ma ich

tu wystarczająco wielu w tym akademiku?

- W domu studenckim - poprawiam ją.

- Co?

- To dom studencki - przypominam jej. - Powiedziała pani: akademik. Ale

poprawnie mówi się.

- A idź do diabła - mówi pani Allington i znów mi zatrzaskuje drzwi przed

nosem.

I mówić tu o wrogości. Zamiast psychoanalizowania mnie jak dzień długi,

Sarah powinna może poświęcić nieco uwagi państwu Allingtonom. Oni mają o wiele

więcej problemów.

Wzdychając, obracam się na pięcie i przyciskam guzik windy. Nie mogę mieć

pewności, ale wydaje mi się, że pani Allington już zdążyła zajrzeć do butelki... Anie

ma jeszcze nawet dziesiątej rano! Zastanawiam się, czy zawsze zaczyna pić tak

wcześnie, czy to jakaś specjalna okazja. Na przykład oblewanie Nagrody Stokrotki

dla Rachel.

Kiedy jestem znów na dole, prawie wpadam na chudą dziewczynę, która

zmierza do gabinetu Rachel, więc zaczynam pytać ją, w czym mogę pomóc, ale kiedy

się obraca, widzę, że to Amber.

Tak właśnie.

Amber Chrisa Allingtona, ta z Idaho. Ta, którą przed chwilą obudziłam.

- Och - mówi, poznając mnie. - Cześć. - To „cześć” jest zdecydowanie

pozbawione entuzjazmu. To dlatego, że nadal na wpół śpi. Jest nawet jeszcze w

piżamie. - Ty nie jesteś... Nie jesteś kierowniczką akademika, prawda?

- Nie - mówię. - Jestem jej zastępczynią. A dlaczego pytasz?

- Bo przed chwilą dostałam telefon, że mam zejść zaraz na spotkanie z Rachel

Walcott...

W tej samej chwili Rachel, stukając obcasami, wychodzi ze swojego gabinetu.

Ściskając przy piersi jakiś segregator.

- O, Heather, tu jesteś - mówi pogodnie. - Przyszedł Cooper.

Chyba musiał mi się wyrwać jakiś niedowierzający dźwięk, bo Rachel zerka

na mnie z zaciekawieniem i mówi:

- Tak, jest tu.

A potem zwraca uwagę na stojącą obok mnie dziewczynę.

- Amber? - pyta.

- Tak, proszę pani - odpowiada Amber przygaszonym głosem. No cóż, a która

osiemnastolatka z pierwszego roku, zmuszona do wstania o dziesiątej rano, żeby

spotkać się z kierowniczką swojego domu studenckiego, nie byłaby przygaszona?

- Proszę tędy, Amber - mówi Rachel, biorąc ją pod ramię. - Heather, czy

mogłabyś przez kilka minut nie przełączać do mnie żadnych rozmów...?

- Jasne - odpowiadam i wracam do naszego gabinetu. Gdzie, faktycznie,

spotykam Coopera, który kręci głową, oglądając słój z prezerwatywami stojący na

moim biurku.

- Cześć, Cooper- mówię ostrożnie. Co jest, moim zdaniem, zrozumiałe, bo

wiecie, ostatnim razem, kiedy pojawił się u mnie w biurze, przyszedł, żeby mnie

poinformować, że mój były chłopak zaręczył się z kimś innym. Co się zdarzy tym

razem?

A potem czuję ukłucie paniki na wspomnienie Marion Braithwaite. O Boże.

Ona i Cooper się pogodzili. Pogodzili się i postanowili pobrać, a Cooper przyszedł tu,

żeby mi powiedzieć,, że muszę się wyprowadzić ze swojego mieszkania, bo

przeznaczają je dla opiekunki do dzieci...

- Cześć, Heather - mówi Cooper; w dżinsach i skórzanej kurtce wygląda

bardziej swojsko niż w tym swoim smokingu. - Masz sekundę?

Cześć, Heather, masz sekundę? Cześć, Heather, masz sekundę? A co to ma

być za sposób rozpoczynania rozmowy? Czy można by znaleźć w całej

angielszczyźnie dwa słowa, które wzbudzają w sercu większy lęk niż „masz

sekundę”? Nie. Nie, nie mam sekundy! Nie, jeśli zamierzasz mi powiedzieć to, co

myślę. Czemu ona? Dlaczego? Tylko dlatego, że jest bystra i wykształcona, i ładna, i

chuda...

- Jasne. - Chciałam to powiedzieć spokojnym, pewnym głosem, ale jestem

całkiem pewna, że wypada bardziej jak beczenie owcy. Pokazuję Cooperowi gestem,

żeby usiadł, i kulę się na moim krześle, żałując, że nie mam pod ręką takiej butelki, z

jakiej przez cały ranek pociąga sobie pani Allington.

- Posłuchaj, Heather.., - mówi Cooper. - Co do wczorajszego wieczoru... Nie

chcę! Bo jeśli są cztery gorsze słowa w angielskim niż „masz sekundę”, to może

chodzić wyłącznie o „co do wczorajszego wieczoru”...

I teraz mam w głowie tych wszystkich sześć słów, jedno ułożone zgrabnie na

drugim. To nie fair!

I co się niby stało wczoraj wieczorem? Nic! Wysiadłam z taksówki, do której

wsadził mnie Cooper, i poszłam prosto do łóżka.

Okay, no może jeszcze posiedziałam z godzinę i popracowałam nad nową

piosenką.

I może ta piosenka mówiła o nim.

Ale nie mógł jej słyszeć. Grałam wyjątkowo cicho. I wcale nie słyszałam, jak

wracał do domu.

Och, czemu ja? Dlaczego ja???

- Chyba jestem ci winien pewne wyjaśnienie. - To następne niespodziewane

zdanie, które pada z jego ust.

Ale zaraz. Jestem ci winien wyjaśnienie? To nie brzmi jak wstęp do prośby,

żebym się wyprowadziła. Brzmi to prawie jak przeprosiny. Ale dlaczego, u licha,

Cooper miałby mnie przepraszać?

- Spotkałem się z osobą z biura koronera wczoraj wieczorem, kiedy wyszliśmy

z balu - zaczyna. - I ona mi powiedziała.

Zaraz. Ona powiedziała? Cooper mnie zostawił dla innej dziewczyny?

- To dlatego poszedłeś? - wyrywa mi się, zanim zdążyłam się powstrzymać. -

Żeby się spotkać z dziewczyną?

Q... mój... Boże. Co się ze mną dzieje? Dlaczego nie mogę być tak spokojna i

pewna siebie jak... No cóż, na przykład jak Rachel? Dlaczego muszę wiecznie robić z

siebie taką straszną idiotkę?

Na szczęście Cooper, kompletnie nieświadom moich związanych z nim

planów (no, wiecie, że on się ze mną ożeni i będzie ojcem trojga moich dzieci, i

inspiracją w mojej nagrodzonej Noblem medycznej karierze), nie połapał się, że

jestem zazdrosna. Jego zdaniem jestem chyba po prostu zła, bo mnie zmusił do

wcześniejszego wyjścia z imprezy.

- Nie chciałem nic ci wcześniej wspominać - mówi. - Wiesz, w razie gdyby

nie miała mi nic do przekazania. Ale okazuje się, że było coś dziwnego w zwłokach

tych dziewczyn.

Gapię się na niego bez słowa. Nie wierzę własnym uszom. Nie chodzi o to, że

„osoba” z biura koronera znalazła coś dziwnego w zwłokach Elizabeth i Roberty.

Chodzi o to, że Cooper w ogóle zadawał sobie trud, żeby się z nią konsultować.

- A-ale -jąkam się. — Ale ja myślałam... Ty uważałeś... Że ja to sobie po

prostu wszystko wymyśliłam. Dlatego że mi brakuje dreszczyku związanego z

występami...

- Tak uważam. - Cooper wzrusza ramionami. -To znaczy uważałem. Ale

stwierdziłem, że nie zaszkodzi sprawdzić.

- I? - Pochylam się naprzód. - Co to było? Narkotyki? Ktoś im dał narkotyki?

Bo mnie się wydawało, że detektyw Canavan mówił, że nie znaleziono w ich

zwłokach śladów narkotyków.

- Nie znaleziono - mówi Cooper. - Nie było narkotyków. Mówię o opa-

rzeniach.

Gapię się na niego.

- Oparzeniach? Jakich oparzeniach? Jak... po przypalaniu papierosem?

- Nie - mówi Cooper. - Angie nie jest pewna.

Angie? Cooper zna osobę z biura koronera i mówi do niej Angie? I w ogóle

jak on poznał tę Angie? Angie nie brzmi jak typowe imię patologa sądowego.

Egzotyczna tancerka, już prędzej. Ale nie lekarka.

- I musisz wziąć pod uwagę, że te zwłoki... - ciągnie Cooper. - NO cóż, te

zwłoki były mocno pokiereszowane. Ale Angie mówi, że na plecach obu dziewczyn

znaleźli ślady, ślady, których nie potrafią wyjaśnić. Nie wystarczą, żeby zmienić

orzeczenie koronera, że te zgony były spowodowane wypadkiem. Ale to jest...

dziwne.

- Dziwne - powtarzam.

- Tak - mówi Cooper. - Dziwne.

- A zatem... - Nie mogę mu spojrzeć w oczy. Bo nie wierzę, że on mnie

rzeczywiście traktuje poważnie. Mnie, Heather Wells, znaną ze Słodkiego miodu!

I wystarczyły do tego zaledwie dwa morderstwa.

- Więc może jednak nie wymyślam sobie tego w ramach przeniesienia agresji

skierowanej do własnej matki? - pytam.

Cooper ma zdumioną minę.

- Nigdy nic takiego nie mówiłem. A, racja. To mówiła Sarah.

- Ale teraz mi wierzysz? - sonduję nadal. - Nie jestem już tylko szaloną byłą

dziewczyną twojego młodszego brata? Ale może całkiem racjonalnie myślącą

jednostką ludzką?

- Nigdy o tobie inaczej nie myślałem-mówi Cooper, a w jego oczach pojawia

się cień rozdrażnienia. Potem, widząc wyraz mojej twarzy, mówi: -No cóż, szalona,

może. Ale nigdy nie uważałem, że nie myślisz racjonalnie.

Poważnie, Heather, nie mam pojęcia, skąd ty bierzesz takie pomysły. Przecież

zawsze cię uważałem za jedną z najbardziej...

Najbardziej uroczych, porywających istot, jakie kiedykolwiek poznał?

Najbardziej inteligentnych, najbardziej zapierających dech kobiet, jakie kiedykolwiek

napotkał na swojej drodze?

Niestety, zanim mam szansę dowiedzieć się, co zawsze o mnie myślał, albo

zobaczyć, jak klęka na jedno kolano i prosi, żebym została jego żoną (Ja wiem. Ale i

tak wolno sobie chyba pomarzyć?), dzwoni telefon.

- Zapamiętaj, co chciałeś powiedzieć - mówię do Coopera i podnoszę słu-

chawkę. - Fisher Hall, mówi Heather.

- Heather? - To Tina, dyżurna z recepcji. - Zaczekaj, Julio chce z tobą mówić.

Przełącza go do mnie.

- Och, Hajder, przepraszam cię - zaczyna Julio. ~ Ale on to znów robi.

- Kto i co znów robi? - pytam.

- Ten chłopak, Gavin. Pani Walcott mówiła...

- Dobra, Julio. - Nie chcę, żeby Cooper zorientował się w sytuacji, bo

pamiętam, co było ostatnio. - Spotkamy się tam gdzie zawsze. - A potem odkładam

słuchawkę.

Mówić tu, że coś wypada nie w porę! Dokładnie wtedy, kiedy Cooper za-

czynał wyjawiać mi, co naprawdę o mnie myśli!

Chociaż jak się nad tym zastanowić, nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć. Bo

pewnie chciał powiedzieć coś w rodzaju:, jedną z najbardziej sprawnych specjalistek

od wprowadzania danych rachunkowych, jaką znam”.

- Nie ruszaj się stąd - nakazuję Cooperowi.

- Stało się coś złego? - pyta Cooper z troską.

- Nic, z czym sobie nie poradzę migusiem - zapewniam. O mój Boże, czyja

właśnie powiedziałam: „migusiem”? No cóż, nieważne. - Zaraz wracam.

Zanim zdążył powiedzieć chociaż słowo, wypadam z biura i biegnę w stronę

windy technicznej, gdzie mówię Juliowi, którego tam spotykam, żeby zajął się

dźwignią napędu i jedziemy, już, już, już!

Bo im szybciej wrócę, tym szybciej dowiem się, czy jest jakaś szansa dla

mnie, jeśli chodzi o Coopera, czy też powinnam sobie po prostu w ogóle odpuścić

mężczyzn. Może Uniwersytet Nowojorski oferuje jakieś kursy dla kandydatek do

zakonu. Na przykład: jak zupełnie zrezygnować z facetów i zrozumieć celibat. Bo

zaczynam poważnie podejrzewać, że to może być droga dla mnie.

Kiedy Julio wiezie mnie na dziesiąte piętro, wspinam się po wewnętrznej

ścianie windy i wyłażę przez otwór na dach. W szybie jest ciepło i spokojnie, jak

zwykle.

Ale w sumie nie słyszę śmiechu Gavina, a to nie jest normalne. Może wreszcie

odciął mu głowę jakiś luźny kabel, przed czym tak często przestrzegała go Rachel. A

może spadł. O Boże, proszę, niech się nie okaże, że on leży tam na dole...

Zastanawiam się, co zrobię, jeśli na dachu windy numer 1 leżą pozbawione

głowy zwłoki Gavina, kiedy winda techniczna zbliża się do pozostałych dwóch

wagoników. Oba stoją nieruchomo na dziesiątym piętrze.

Kiedy je mijamy, nie widzę ani śladu Gavina - nawet jego pozbawionych

głowy zwłok. Żadnych pustych butelek po piwie, żadnych wybuchów śmiechu, nic.

Zupełnie tak, jakby Gavina wcale tu nie było...

Niespodziewanie szybem wind wstrząsa coś w rodzaju uderzenia pioruna,

rycząc mi w uszach niczym fale oceanu, tylko że tysiąc razy głośniej.

Podniosłam się przed chwilą na nogi, nieco niepewnie, żeby dokładniej się

przyjrzeć windom pod nami i kiedy czuję pod stopami wstrząs, instynktownie, ale po

omacku, szukam czegoś - czegokolwiek - czego mogłabym się przytrzymać.

Dłonie przecina mi jakby tysiąc brzytew i zdaję sobie sprawę, że trzymam się

stalowej liny, która szaleńczo wibruje pod wpływem siły wybuchu. Ale i tak ściskam

kurczowo tę szarpiącą się linę, bo to jedyna rzecz, która mnie chroni przed nicością

mrocznego szybu ziejącego pode mną. Bo pod stopami już nic nie mam. W jednej

chwili stałam na dachu windy technicznej, a w następnej ten dach umyka mi spod

stóp, marszcząc się jak zgniecione pudełko po chipsach.

Hm. Pringles.

To zabawne, o czym człowiek zaczyna myśleć na moment przed śmiercią.

Czysty fart chroni mnie przed uderzeniem masy jakiegoś żelastwa, które spada

z góry. Lina, której się trzymam, nadal dziko się szarpie, ale trzymam się jej obiema

rękami i nogami, zaplatając stopy.

Coś lecącego w dół wali mnie w ramię na tyle mocno, że nieco rozluźniam

chwyt na linie i tracę oddech.

To wtedy patrzę w dół, szeroko otwartymi oczami, i widzę, że winda tech-

niczna zniknęła.

Cóż, niezupełnie zniknęła. Widzę, że spada, niczym puszka, którą ktoś wrzucił

do zsypu, a luźne liny - poza tą, której się trzymam - ciągną się jak wstążki na

welonie panny młodej.

Udaje mi się pomyśleć tylko: „Przecież to niemożliwe, żeby spadła”. Raz

kiedyś spytałam paru doświadczonych specjalistów od napraw wind, czy to, co się

stało w filmie Speed, mogłoby się zdarzyć w prawdziwym życiu. A oni mi

powiedzieli, że nie. Bo nawet jeśli liny podtrzymujące windę pękną wszystkie naraz

(co, zapewniali stanowczo, nie ma prawa się zdarzyć, ale jak widać...), w ścianę

szybu wmontowana jest jeszcze przeciwwaga, która nie pozwoli wagonikowi

roztrzaskać się na dole.

Czuję ogłuszający wstrząs, kiedy ta przeciwwaga opada, nie pozwalając

windzie zderzyć się z betonowym dnem szybu.

Ale kiedy poszarpane liny uderzają o dach, hałas jest niewiarygodny. Szybem

raz za razem coś wstrząsa. Usiłuję nie rozluźnić chwytu na linie, myśląc tylko, że

przy tym całym hałasie w ogóle nie słyszałam Julia. Żadnego dźwięku z jego strony.

Wiem, że nadal jest w tym wagoniku. Chociaż przeciwwaga uratowała go przez

roztrzaskaniem się o cementową posadzkę pod windami, te liny dosłownie

spłaszczyły dach windy. A on tkwi pod tą masą stali...

I Bóg raczy wiedzieć, czy jeszcze żyje.

Cisza, która zapada w szybie po upadku windy, jest jeszcze bardziej prze-

rażająca niż nagłe uderzenie przerwanych lin. Zawsze lubiłam szyby wind, bo są

jedynymi miejscami w akademiku - to znaczy w domu studenckim -w których panuje

całkowity spokój. Teraz ta cisza rozciąga się jak niewidzialne sklepienie dzielące

mnie od ziemi. Im ciszej się robi, tym wyżej podnosi mi się w gardle bąbelek histerii.

Przedtem nie miałam czasu się bać.

Ale teraz, wisząc ponad dziesięć pięter nad ziemią, pod stopami mając nicość,

zaczynam tracić głowę z przerażenia.

To wtedy bąbelek zamienia się w istną fontannę, a ja zaczynani wrzeszczeć.

23

Chociaż mam wrażenie, że trwa to godzinami, wrzeszczą tak chyba tylko

przez jakąś minutą, a potem słyszę odległy męski głos, który nawołuje moje imię

gdzieś z dołu.

- Tutaj! - drę się. - Tu jestem, na górze! Dziesiąte piętro!

Głos coś odpowiada, a potem pod sobą, gdzieś po lewej, widzę, że dwa

pozostałe wagoniki wind ruszają na dół.

Gdybym miała choć trochę przytomności umysłu, skoczyłabym w stronę

dachu bliższej windy.

Ale odległość przekracza półtora metra - ta sama odległość, którą musiałyby

pokonać Elizabeth i Roberta, gdyby naprawdę zginęły w czasie surfowania na

windach - i prawie całkowicie paraliżuje mnie strach.

Ale zdaję sobie sprawę, że nie zdołam długo trzymać się tej liny. Po uderzeniu

ramię zdrętwiało mi z bólu, a dłonie mam poranione od ściskania stalowego kabla, nie

wspominając już o tym, że są śliskie od krwi.

Jak przez mgłę przypominam sobie lekcje z wuefu z czasów podstawówki.

Nigdy nie wyróżniałam się we wspinaniu po linie - ani, właściwie, w żadnych

ćwiczeniach - ale pamiętam, że cały sekret polega na owinięciu jednej stopy tak, żeby

na dole powstała pętla.

Owinięcie stalowego kabla na stopie okazuje się trudniejsze niż ćwiczenia na

sznurowej linie w piątej klasie, ale wreszcie udaje mi się znaleźć coś w rodzaju

podparcia. Niestety, i tak wiem, że wytrzymam najwyżej parę minut. Ramię i dłonie

potwornie mnie bolą- a ja zawsze miałam niski próg wrażliwości bólowej, bo

przecież jestem takim strasznym mazgajem - i wiem, że prędzej puszczę linę i runę na

spotkanie śmierci, niż zdołam to dłużej znosić.

I to przecież nie tak, że do tej pory nie miałam udanego życia. Okay, może

czasami bywało trochę trudne, ale hej! Miałam fajne dzieciństwo, a przynajmniej

rodzice zadbali o to, żebym nigdy nie chodziła spać głodna.

I nigdy mnie nie bito ani nie wykorzystywano seksualnie... Miałam też udaną

karierę - no dobrze, szczyty osiągnęłam w wieku jakichś osiemnastu lat, a potem...

Ale i tak zdarzało mi się jadać w mnóstwie naprawdę świetnych restauracji.

I wiem, że Lucy znajdzie się pod dobrą opieką. Cooper się nią zajmie, jeśli coś

mi się stanie złego.

Ale myślenie o Cooperze przypomina mi, że tak naprawdę wcale nie chcę

umierać, nie teraz, kiedy sprawy zaczynają się interesująco rysować. Nigdy się nie

dowiem, co on naprawdę o mnie myśli! Miał mi powiedzieć, a teraz ja zginę i nic z

tego!

Chyba że, oczywiście, kiedy umierasz, zyskujesz pełną wiedzę o wszech-

świecie.

A jeśli nie? Jeśli tylko umierasz?

No cóż, wtedy to chyba przestanie mieć znaczenie.

Zaraz, zaraz, chwileczkę. Ci faceci od naprawy wind zapewniali mnie, że

kable nie mogą ot tak sobie pęknąć. Dobra, może jeden, ale nie wszystkie naraz. Te

kable nie pękły przypadkiem. Ktoś podłożył bombę. Sądząc po kuli ognia, która mi

eksplodowała pod stopami, to musiała być jakaś bomba.

Tak właśnie. Bomba.

Ktoś mnie usiłuje zabić.

Znowu.

Zastanawianie się nad tym, kto mógłby chcieć mnie zabić, odrywa moje myśli

od piekącego ramienia i zbolałych dłoni - na jakąś minutą czy dwie. No cóż,

oczywiście pozostaje Christopher Allington, który może zrzucił (a może nie) tą

donicę z pelargonią, bo zrozumiał, że go podejrzewam o morderstwo. Lepiej, żeby

teraz miał naprawdę dobre alibi.

Ale skąd Christopher Allington miałby wiedzieć, że znajdę się w tej windzie?

Rzadko korzystam z windy technicznej. Właściwie tylko wtedy, kiedy uganiam się za

windowymi surferami.

Czy Gavin McGoren może być zamieszany w śmierć Beth Kellog i Bobby

Pace? Wydaje mi się to trochę naciągane, ale czy jest jakieś inne wyjaśnienie?

Niemożliwe, żeby mordercą był Julio. Z tego co wiem, najprawdopodobniej leży tam

na dole martwy. Dlaczego miałby chcieć próbować zabić mnie i siebie?

Nagle bliższa winda rusza w górę i tym razem na jej dachu ktoś stoi. Ale to

nie Gavin McGoren. Mrugam oczami - szyb jest wypełniony dymem - i przez mgłę

widzę zaciętą twarz Coopera, który ruszył mi na ratunek.

To musi znaczyć, że on mnie lubi. Przynajmniej troszkę. Bo skoro jest

skłonny ryzykować życie, żeby mnie ratować...

- Heather... - Głos ma tak samo spokojny i władczy jak zawsze. - Nie ruszaj

się, dobrze?

- Jakbym się gdziekolwiek wybierała - odpowiadam. No, przynajmniej usiłuję

to powiedzieć. Słyszę jednak tylko serię histerycznych beków. Och, to absolutnie

niemożliwe, żeby dochodziły z moich ust.

- Posłuchaj mnie, Heather - mówi Cooper. Wspiął się na dach windy numer 1 i

trzyma się jednego z kabli. Jego twarz, widzę przez ten dym, pobladła pod

opalenizną. A to czemu? Tak się zastanawiam... - Chcę, żebyś coś dla mnie zrobiła.

- Okay - mówię. A przynajmniej próbuję powiedzieć.

- Chcę, żebyś się w tę stronę rozhuśtała. Nie bój się, ja cię złapię.

- Hm - mówię. I popełniam ten błąd, że zerkam w dół. - Nie. No cóż, tym

razem powiedziałam coś wystarczająco wyraźnie.

- Nie patrz w dół - mówi Cooper. - Dalej, Heather. Poradzisz sobie. To tylko

trochę ponad metr.

- Facet, kompletnie cię pogięło. - Kręcę głową. Mój głos dziwnie brzmi. Jest

jakiś taki piskliwy. - Nic dziwnego, że rodzina cię wydziedziczyła co do centa...

- Heather, posłuchaj. Woźny mi powiedział, że ten kabel, którego się trzy-

masz, może nie wytrzymać. Może się w każdej chwili urwać, jak tamte...

- Och! - No cóż, to zmienia postać rzeczy.

- Rób teraz to, co powiem. - Cooper wychyla się możliwie najdalej w moją

stronę. - Odepchnij się od ściany stopami i zakołysz. Ja cię złapię, spokojnie.

Z góry szybu windy technicznej dobiega jakiś zgrzyt. Jestem prawie pewna, że

to nie ja tak zgrzytam. Już prędzej lina, na której wiszę.

Fantastycznie.

Zamykam oczy i napieram na kabel, usiłując go rozkołysać w stronę ściany

szybu. Odplątuję stopę, która się podpierałam, i odpycham z całej siły od odrapanych

cegieł. I już lecę w kierunku wyciągniętych ramion Coopera...

...ale nie dość blisko.

Mimo to on krzyczy:

- Puść się, Heather! Puszczaj!

I już po wszystkim, myślę. Przepadłam. Może teraz zrobią o mnie epizod w

Behind the Musie.

Puszczam.

I przez sekundę wiem, co musiały czuć Elizabeth i Roberta - wszechogar-

niające przerażenie, bo na dole nie ma żadnej siatki ani wody, która złagodzi

upadek...

Ale zamiast runąć na pewną śmierć, jak one, czuję silne palce zaciskające się

na moich nadgarstkach. Prawie mi wyrywa ramiona ze stawów, kiedy całym ciałem

uderzam o bok wagonika windy. Oczy mam mocno zamknięte, ale czuję, że ktoś mnie

dźwiga w górę, powoli...

Nie przestaję stopami szukać punktu podparcia, dopóki nie czuję, że sie-

dzeniem spoczęłam na czymś solidnym.

Dopiero wtedy otwieram oczy i widzę, że Cooperowi udało się mnie ura-

tować. Oboje ciężko dyszymy z wysiłku przemieszanego ze strachem. No cóż,

przynajmniej u mnie on się miesza ze strachem.

Ale żyjemy. Ja żyję.

Znad naszych głów znów dobiega ten zgrzytliwy dźwięk. Zanim się zo-

rientowałam, co się dzieje, kabel, którego się trzymałam - razem z blokiem, na

którym wisiał - odrywa się z zaczepów i leci w dół szybu, gdzie rozbija się na dachu

windy.

Kiedy jestem już w stanie oderwać oczy od wraku w dole, widzę, że kurczowo

trzymam się koszuli Coopera i że jego ramiona obejmują mnie opiekuńczo. Jego

twarz przybrała odcień otaczającego nas dymu. Całą koszulę ma wymazaną rdzą i

krwią, w każdym razie w tych miejscach, gdzie chwyciłam go pociętymi dłońmi.

- Och! - Wypuszczam z dłoni pomiętą i zaplamioną bawełnę. - Przepraszam.

Cooper natychmiast zwalnia uścisk.

- Nie ma sprawy - mówi.

Jego głos, tak jak mój, brzmi dość pewnie. Ale w jego błękitnych oczach jest

coś, czego nigdy w nich wcześniej, nie widziałam.

Zanim jednak zdążyłam przemyśleć, co to właściwie może być, ze środka

windy, na której siedzimy, dobiega znajomy głos:

- Masz ją?

Zerkam przez otwarty panel w dachu kabiny i widzę twarz Pete'a. A na niej

wyraźną ulgę.

- Heather, my tu przez ciebie naprawdę sramy w gacie - mówi. I rzeczywiście,

jego szorstki, brooklyński akcent zabarwia się drżącą nutką. - Nic ci nie jest?

- Nic - odpowiadam i dowodzę swoich słów, ostrożnie zsuwając się do

wnętrza kabiny, prawie bez żadnej pomocy. W pewnym momencie ramię odzywa się

boleśnie, ale Pete podtrzymuje mnie za łokieć, a Cooper mocno trzyma za pasek, więc

nie tracę równowagi. Kiedy już bezpiecznie ląduję w środku, przekonuję się, że

trudno mi ustać na nogach. Kolana strasznie mi drżą.

Ale jakoś sobie radzę, opierając się o ścianę.

- Co z Juliem? - pytam.

Cooper i Pete wymieniają spojrzenia.

- Żyje - mówi Cooper, ale tak dziwnie zaciska szczękę.

- A przynajmniej minutę temu jeszcze żył. - Pete przekręca klucz, który tkwi

w panelu sterowniczym. - Ale czy nadal będzie żył, kiedy go stamtąd wyciągną...

Kręci mi się w głowie.

- Wyciągną?

- Będą musieli użyć nożyc do metalu.

Patrzę na Coopera, oczekując szczegółowego wyjaśnienia, ale nie wyrywa się

z nim. Nagle przestaję mieć pewność, że w ogóle chcę to wiedzieć.

Po raz drugi w ciągu dwóch dni trafiam na ostry dyżur do St. Vincent's.

Tylko że tym razem to ja jestem pacjentką.

Leżę na noszach, czekając, aż mi prześwietlą ramię. Cooper poszedł szukać

dla mnie kanapki z tuńczykiem, bo z tego strachu zrobiłam się strasznie głodna.

Kiedy czekam, obserwuję smutno swoje obtarte palce i dłonie, poowijane gazą

i piekące od licznych skaleczeń. To potrwa parę tygodni, informuje mnie irytująco

młody dyżurny lekarz, zanim wygoją się na tyle, że będę ich normalnie używać.

Zapomnijcie o grze na gitarze. Ledwie mogę utrzymać ołówek.

Ponuro zastanawiam się, jak ja zdołam przyzwoicie wywiązywać się z pracy,

skoro prawie nie mogę używać rąk - niewątpliwie Justine znalazłaby jakiś sposób -

kiedy pojawia się detektyw Canavan, jak zwykle gryząc w zębach niezapalone

cygaro. Nie jestem pewna, czy to wciąż to samo cygaro, ale wygląda tak, że

niewykluczone.

- No, witam, pani Wells - mówi tak swobodnie, jakbyśmy właśnie na siebie

wpadli w Macy's. - Słyszałem, że miała pani dość urozmaicony poranek.

- Och - mówię. - Chodzi panu o to, że ktoś mnie usiłował zabić? Po raz

kolejny?

- Mniej więcej. - Detektyw Canavan wyjmuje cygaro. - Złości się pani na

mnie?

Owszem, trochę. Ale z drugiej strony, to w sumie nie jego wina. Ta donica

mogła spaść przypadkiem. A Elizabeth i Roberta naprawdę mogły zginąć, surfując na

windach.

Tyle że ona nie spadła sama. A one nie zginęły w wypadku.

- Trudno, żebym miał do pani żal - mówi detektyw Canavan, zanim zdążyłam

się odezwać. - Teraz mamy Backstreet Boya z rozwalonym łbem i woźnego na

intensywnej terapii.

- I dwie nieżywe dziewczyny - przypominam mu. - Niech pan nie zapomina o

dwóch nieżywych dziewczynach.

Detektyw Canavan siada na pomarańczowym plastikowym krześle usta-

wionym pod ścianą pracowni rentgenowskiej.

- Owszem - mówi. -I dwie nieżywe dziewczyny. Nie wspominając o pewnej

zastępczyni kierowniczki administracyjnej, która według wszelkich reguł też już

powinna nie żyć. - Znów wsadza cygaro w zęby. - Naszym zdaniem to była bomba

rurowa.

- Co?! - krzyczę.

- Bomba rurowa. Dość prosta, ale skuteczna. W zamkniętej przestrzeni, na

przykład w szybie windy, potrafi wyrządzić duże szkody. - Detektyw Canavan żuje

cygaro. - Kotku, ktoś ma wielką ochotę panią ukatrupić.

Gapię się na niego i znów robi mi się zimno. Cooper narzucił mi na ramiona

swoją skórzaną kurtkę, jak tylko zjechaliśmy do holu, bo z jakiegoś powodu cała się

roztrzęsłam. A potem, kiedy przyjechała karetka, dodali mi jeszcze koc.

Mimo to dygoczę z zimna, odkąd zobaczyłam wrak, który kiedyś był windą

techniczną, zgnieciony na parterze. Strażacy próbowali otworzyć drzwi za pomocą

potężnych cęgów - szczęki życia, jak je nazywają - ale pogięty metal tylko skrzypiał.

W środku tej ruiny leżał Julio, który jak się potem dowiedziałam, doznał licznych

złamań, ale uznano, że się z tego wyliże. Zaczęłam się trząść od samego patrzenia na

potrzaskany wagonik i od tej pory ręce mam zimne jak lód.

- Ale bomba rurowa? - mówię. - Jak...?

- Przymocowana na dachu windy. Proste, gdy się dysponuje wiedzą. Po-

trzebna jest tylko metalowa rura, pusta w środku, żeby można ją było napełnić. Z

boku wywierca się kilka otworów, wsadza się do rury parę fajerwerków, wyciągając

lonty przez otwory, a potem zasypuje środek prochem strzelniczym i całość zakleja.

Łatwizna.

Łatwizna? Dla mnie to brzmi gorzej niż egzaminy SAT! Zauważając moje

uniesione brwi, detektyw Canavan znów wyciąga z ust cygaro i mówi:

- Przepraszam. Łatwizna, kiedy człowiek wie, jak to zrobić. W każdym razie

ktoś odpalił lonty na parę minut przed tym, zanim pani i ten... jak on się nazywa? -

Zagląda do notatek. - Och, tak. Pan Guzman. Zanim ruszyliście na górę. A teraz, jeśli

się pani nie pogniewa, co do diabła robiła pani na dachu tego cholerstwa?

Oszołomiona, zaczynam sobie przypominać. Bomba rurowa? Nie mam

pojęcia, jak coś takiego mogłoby wyglądać, ale z całą pewnością niczego podobnego

nie zauważyłam, kiedy stałam na dachu windy.

No, ale z drugiej strony, wśród tych wszystkich hamulców i innej maszynerii,

małą bombę łatwo byłoby schować.

Niemniej... bomba rurowa? Bomba rurowa w Fisher Hall?

Cooper wpada przez wahadłowe drzwi z naręczem papierowych toreb. Ładna

pielęgniarka ściga go ze wściekłą miną.

- Proszę pana, nie wolno panu tu wchodzić - upiera się. - Bo będę musiała

zawołać ochronę...

- Wszystko w porządku, siostro. - Detektyw Canavan otwiera swój portfel i

pokazuje odznakę. - Ten pan jest ze mną.

- Dla mnie może być członkiem Królewskiego Instytutu Medycznego -ucina

pielęgniarka. - Nie wolno mu tak tu się wdzierać.

- Proszę się poczęstować roladką. - Cooper wyciąga jedną z którejś torby.

Pielęgniarka patrzy na niego jak na wariata.

- No serio - mówi Cooper. - Bardzo proszę. Ja stawiam. Zdegustowana

pielęgniarka bierze roladkę, odgryza spory kęs, a potem odchodzi, żując. Cooper

wzrusza ramionami, a później patrzy na Canavana z nieukrywaną wrogością.

- No proszę, i nowojorska policja znów wychodzi na bandę popieprzonych

debili - mówi.

- Cooper! - Jestem zdumiona. - Detektyw Canavan właśnie mi mówił...

- Co. Że wszystko to ci się ubrdało? - Cooper śmieje się gorzko, a potem

palcem celuje w pierś osłupiałego detektywa. - No cóż, Canavan, to teraz mnie

posłuchaj. Nie ma takiej możliwości, żeby wszystkie sześć kabli windy pękło naraz,

chyba że ktoś specjalnie...

- Cooper! - wołam, ale detektyw Canavan tylko chichocze.

- Wyluzuj, Romeo - mówi, wymachując cygarem. - Już ustaliliśmy, że

dokonano drugiej próby zamachu na życie tu obecnej twojej dziewczyny. Nikt nie

twierdzi, że z tą windą to był wypadek. Nie drzyj szat. Jestem po twojej stronie.

Cooper mruga kilka razy, a potem patrzy na mnie. Spodziewam się, że powie

coś w rodzaju: To nie jest moja dziewczyna. Ale on niczego takiego nie mówi. Mówi

tylko:

- Kanapki z tuńczykiem nie wyglądały świeżo. Wziąłem ci zamiast tego z

salami.

Wyciąga kanapkę, chyba półmetrowej długości. Nie powiem, żebym miała coś

przeciwko jej rozmiarom. Detektyw Canavan zerka na liczne torby, które Cooper

sieje wkoło siebie.

- A jakieś chipsy tu masz? - pyta.

- Niestety. - Cooper rozwija moją kanapkę i zaczyna ją rwać na małe kawałki,

bo nie mogę niczego utrzymać w dłoniach. - Oliwkę?

Detektyw Canavan wygląda na rozczarowanego.

- Nie, dziękuję. A zatem - mówi, jakby wcale sobie nie przerywał - kto pani

kazał wsiąść do tej windy?

Odpowiadam z pełnymi ustami, bo jestem zbyt głodna, żeby czekać.

- Wiem tylko, że dostałam telefon z recepcji, że Gavin, to jeden student, który

mieszka u nas w akademiku, znów chce surfować na windach, więc poszłam z Juliem,

żeby go złapać.

- Tak? A kiedy była już pani na górze, to co?

Opisuję eksplozję, która nastąpiła prawie w tej samej chwili, w której się

zorientowałam, że Gavina wcale nie było w szybie.

- A więc - mówi detektyw Canavan - kto kazał tej studentce z recepcji

zadzwonić po panią?

- Wszyscy wiemy, kto - mówi Cooper. W jego głosie znów słychać ledwie

powstrzymywaną furię. — Czemu sterczysz tutaj, Canavan, zamiast zająć się

aresztowaniem tego człowieka?

- Aresztowaniem kogo? - chce wiedzieć Canavan.

- Allingtona. To on jest mordercą. To oczywiste, Heather śmiertelnie go

wystraszyła.

Canavan kręci głową.

- Ale ten chłopak wczoraj wieczorem wyjechał z miasta. Zaszył się w willi

rodziców w Hamptons. W żaden sposób nie mógł umieścić i odpalić tej bomby. To

trzy godziny jazdy między stanową autostradą. Owszem, ktoś usiłuje zabić twoją

dziewczynę. Ale to nie jest Chris Allington.

24

Prześwietlenie jest bardzo bolesne, bo technik musi mnie ułożyć w kilku

niezbyt naturalnych pozycjach, żeby znaleźć dobry kąt do zdjęcia. A tymczasem poza

advilem nie dostałam żadnych środków przeciwbólowych.

Halo? Advil to się kupuje w aptece bez recepty. Zapomnieli już o vicodinie?

Zapomnieli o dolarganie? I w ogóle co jest z tymi szpitalami?

Kiedy mnie już prześwietlili, wiozą mnie na wózku do poczekalni, gdzie cała

masa innych pacjentów też leży na noszach. Większość z nich, na pierwszy rzut oka,

jest w znacznie gorszym stanie niż ja. I wszyscy chyba dostali o wiele skuteczniejsze

środki przeciwbólowe.

Na szczęście nie odebrano mi kanapki. To moje jedyne źródło pociechy. No

cóż, ona i paczka fritos, którą zdobyłam w automacie ze słodyczami na końcu

oddziału. To nie żarty wsuwać dwudziestopięciocentówki do tych szczelin, kiedy ma

się zabandażowane dłonie, wierzcie mi.

Ale nawet fritos nie poprawiają mi humoru. To cud, że żyję. Naprawdę

powinna była mnie ukatrupić ta bomba. Ale przeżyłam.

W przeciwieństwie do Elizabeth Kellog i Roberty Pace. O czym myślały na

krawędzi życia, mając pod sobą szesnaście czy czternaście pięter? Czy stawiały opór,

zanim je zepchnięto? Nie było żadnych śladów walki, tylko te dziwaczne oparzenia.

I jakiego typu były te oparzenia?

I dlaczego ja przeżyłam, skoro one zginęły? Czy jest jakiś powód? Czy teraz

powinnam coś zrobić? Może odnaleźć ich mordercę?

A może ocalałam z innego, ważniejszego powodu? Na przykład po to, żebym

poszła drogą kariery medycznej i zadbała, żeby w przyszłości ofiary wybuchów bomb

otrzymywały lepsze leki przeciwbólowe.

Chrupię ostatnie fritos, kiedy wreszcie pojawia się jakiś lekarz, na pewno nie

starszy ode mnie. Uśmiecha się, niosąc zdjęcie mojego ramienia. Przestaje się

uśmiechać, kiedy przygląda mi się uważniej.

- Czyja pani...? - przerywa. Minę ma spanikowaną. Jestem zbyt zmęczona na

te gierki.

- Tak-mówię. - Nazywam się Heather Wells. Tak, śpiewałam Słodki miód.

- Och - mówi z rozczarowaniem. - Myślałem, że to Jessica Simpson.

Jessica Simpson! Jestem tak oburzona, że nie mogę wydusić z siebie słowa,

nawet wtedy, kiedy mnie radośnie informuje, że z moim ramieniem właściwie

wszystko w porządku, jest tylko mocno stłuczone. Potrzeba mi wypoczynku, leżenia

w łóżku i nie, nie może mi przepisać nic przeciwbólowego.

Przysięgam, że słyszę, jak sobie podśpiewuje refren z With You, kiedy od-

chodzi.

Jessica Simpson? Ja w niczym nie przypominam Jessiki Simpson! No dobra,

obie mamy długie jasne włosy. Ale na tym podobieństwo się kończy.

Czy rzeczywiście?

Znajduję łazienkę i wchodzę do środka. Patrząc w swoje odbicie w lustrze nad

umywalką, z ulgą stwierdzam, że w najmniejszym stopniu nie przypominam Jessiki

Simpson.

Chociaż istoty ludzkiej to ja też nie przypominam. Dżinsy mam podarte i

pokryte smarem i własną krwią. Ściskam skórzaną kurtkę Coopera i

jaskrawopomarańczowy koc, którym mi owinięto ramiona. Całą twarz mam upapraną

brudem i krwią, a włosy mi zwisają w tłustych strąkach. Nigdzie w okolicy warg nie

został mi nawet ślad szminki.

Krótko mówiąc, wyglądam jak potwór.

Usiłują jakoś zaradzić tej sytuacji. Ale i tak rezultatami nie ma się co chwalić.

Niemniej dobrze, że zdecydowałam się nieco odświeżyć, bo kiedy znów

wracam do poczekalni, z rachunkiem za szpital (całe tysiąc siedemset dolarów, które

będzie musiał wybulić Uniwersytet Nowojorski) w tylnej kieszeni dżinsów, prawie

mnie oślepiają błyski licznych fleszy. Kilkanaście zupełnie mi nieznanych osób woła

do mnie:

- Panno Wells? Panno Wells, tutaj! Tylko jedno pytanie, panno Wells... A

strażnik szpitalny desperacko usiłuje powstrzymać kolejnych reporterów

wdzierających się do poczekalni z ulicy.

- Heather! - woła znajomy głos ze środka tego zamieszania, ale przedtem jakaś

kobieta z grubą warstwą podkładu i bardzo puchatą fryzurą podtyka mi pod nos

mikrofon i pyta ostro:

- Panno Wells, czy to prawda, że pani i jej były narzeczony, członek Easy

Street, Jordan Cartwright, znów jesteście razem?

Zanim zdążyłam otworzyć usta, żeby odpowiedzieć, kolejny reporter mówi:

- Panno Wells, czy to prawda, że to już drugi zamach na pani życie w ciągu

dwóch dni i że ktoś panią usiłuje zabić?

- Panno Wells-pyta trzeci-czy jest choć trochę prawdy w plotce, jakoby ta

bomba była częścią spisku, który ma na celu zlikwidowanie wszystkich byłych

ulubienic amerykańskich nastolatków?

- Heather!

Ponad mikrofonami i kamerami dostrzegam Coopera. Wskazuje na boczne

drzwi z napisem: TYLKO DLA PERSONELU SZPITALNEGO.

Ale zanim udaje mi się zanurkować w ich stronę, ktoś łapie mnie za obolałe

ramię i wrzeszczy:

- Heather, czy to prawda, że wrócisz do śpiewania, reklamując nowe perfumy

Calvina Kleina podczas promocji jego jesiennej kolekcji mody?!

Na szczęście pojawia się jakiś gliniarz i przeciska przez mur reporterów,

łapiąc mnie za zdrowe ramię. Siłą mnie przeprowadza przez sam środek ścisku, pałką

torując nam drogę.

- Spokojnie, spokojnie - powtarza co rusz swoim beznamiętnym brooklyńskim

akcentem, który od przeprowadzki do Nowego Jorku nauczyłam się rozpoznawać i

traktować z ufnością. - Pozwólcie pani przejść. Ludzie, okażcie nieco współczucia

poszkodowanej, rozstąpcie się.

Anonimowy stróż prawa wyprowadza mnie za drzwi z napisem TYLKO DLA

PERSONELU, a potem staje przed nimi jak jakiś superbohater z komiksu.

Trafiam, jak się okazuje, do tego samego holu, w którym zostawiłam Coopera

i detektywa Canavana, kiedy poszłam na prześwietlenie. Widzę, że dołączyło do nich

parę osób: Patty, Frank, Magda, Pete, i z sobie tylko znanego powodu, doktor Jessup.

Na mój widok i Patty, i Magda wydają okrzyk przerażenia. Nie wiem dla-

czego. Myślałam, że całkiem przyzwoicie się obmyłam.

Tak czy inaczej, Patty podrywa się z plastikowego krzesła i zamyka mnie w

uścisku, który na pewno ma być serdeczny, ale w sumie sprawia mi dość ostry ból.

Płacze i mówi mniej więcej tak: „Mówiłam ci, żebyś sobie poszukała innej pracy! Ta

się dla ciebie nie nadaje! Jest niebezpieczna!”

Magda tymczasem wpatruje się w moje dłonie i jakoś tak dziwnie rusza

szczęką. Nigdy jeszcze nie widziałam u niej tak szeroko otwartych oczu.

- O mój Boże - powtarza, rzucając oskarżające spojrzenia w stronę Pete'a. -

Mówiłeś, że jest źle, ale nie mówiłeś, jak źle.

- Nic mi nie jest - mówię, usiłując się wyplątać z uścisku niesamowicie

długich rąk Patty. - Naprawdę, Patty, nic mi nie jest.

- Jezus, Pats, to ją boli. - Frank usiłuje oderwać ode mnie swoją żonę.

Spogląda na mnie z niepokojem, odplątując ręce Patty z mojej szyi. - Naprawdę nic ci

nie jest, mała? Wyglądasz okropnie.

- Nic mi nie dolega - kłamię. Nadal jestem wstrząśnięta, nie tyle swoimi

przeżyciami w szybie windy, ile przejściami w rękach tych wszystkich reporterów.

Skąd oni się tam wzięli? I jak zdołali tak szybko dowiedzieć się o bombie?

Uniwersytet Nowojorski rzadko pojawia się w prasie, a jeśli w ogóle, to w

pozytywnym świetle. W jaki sposób to teraz wpłynie na mój półroczny okres próbny?

Czy będą mieli o to do mnie pretensje?

Wtedy doktor Jessup pokasłuje i wszyscy obracają oczy na niego. W ra-

mionach ma wielki bukiet słoneczników. Dla mnie. Doktor Jessup przyniósł mi

kwiaty!

- Wells - mówi swoim śmiertelnie poważnym głosem. - Zawsze musisz się

znaleźć na środku sceny, prawda?

Uśmiecham się, poruszona tak, że brak mi słów. Przecież doktor Jessup jest

bardzo zajętym człowiekiem, jako prorektor i tak dalej. Aż trudno uwierzyć, że

znalazł czas, żeby przyjechać do szpitala z kwiatami.

Ale doktor Jessup jeszcze nie skończył. Pochyla się i całuje mnie w policzek

ze słowami:

- Cieszę się, że jesteś w jednym kawałku, Wells. To od naszego departamentu.

- Usiłuje wręczyć mi bukiet, a kiedy bezradnym gestem unoszę zabandażowane

dłonie, wkracza Magda, odbierając za mnie kwiaty z jego rąk.

Doktor Jessup chyba nie zauważył jej gniewnej miny, a nawet jeśli, to posta-

nowił ją zignorować. Nie słyszy też, jak Magda mruczy:

- Daje jej tylko kwiaty, kiedy powinien jej dać ładną, okrągłą podwyżką...

- Rachel kazała powiedzieć, żeby ci przekazać, ale bardzo jej przykro, że nie

mogła przyjechać osobiście, bo ktoś musi pilnować podwórka. - Doktor Jessup

uśmiecha się, pokazując wszystkie zęby. - Oczywiście nie wiedziała o tych

wszystkich paparazzich. Będzie jej bardzo przykro, że ją to ominęło, założę się. I co,

sprzedasz teraz swoją historię do „Entertainment Tonight” czy do „Access

Hollywood”?

- „Post” da ci najlepszą cenę - informuje mnie Magda, nieświadoma, że doktor

Jessup żartuje. - Albo może „Enquirer”.

- Nie martwcie się - odpowiadam z uśmiechem. - Nie polecę z tym do prasy.

Doktor Jessup nie wydaje się przekonany. Wyraz przyjaznej troski na jego

twarzy ustąpił zmartwieniu. I nagle do mnie dociera. On się pokazał w tym szpitalu

tylko po to, żeby sprawdzić, czy nie ujawnię publicznie ostatnich wydarzeń.

Chyba powinnam się była od razu domyślić, że doktor Jessup nie pojawił się

ze szczerej troski o mnie. Doktor Jessup przyjechał tu tylko z jednego powodu, a ten

powód to: ograniczyć szkody do minimum.

Chyba podejrzewał, że będzie kiepsko - bo inaczej nie przedzierałby się w

korkach do szpitala - ale chyba nie brał pod uwagę, że może być aż tak źle. Wybuch

bomby w akademiku Uniwersytetu Nowojorskiego - to znaczy w domu studenckim -

to naprawdę bombowy temat. Coś podobnego przydarzyło się w Yale i trafiło do

CNN, a oni trąbili o tym we wszystkich lokalnych stacjach, chociaż się okazało, że to

wcale nie był akt terroryzmu.

Fakt, że jedną z poszkodowanych jest gwiazda popu, tylko nadaje tej historii

smaczku. Moje zniknięcie z muzycznego świata nie przeszło niezauważone, a jego

przyczyny i konsekwencje - włącznie z nowym ranczem i hodowlą bydła mojej matki

w Argentynie - omawiano w mediach ze szczegółami. Już sobie wyobrażam ten

nagłówek w „Post”:

BLOND BOMBA

Była gwiazda pop Heather Wells omal nie zginęła w zamachu bombowym na

Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie zarabia na skromne życie jako pracownica

administracji. Piosenkarce nie wiedzie się ostatnio najlepiej. Porzucił ją narzeczony,

jeden z członków grupy Easy Street, Jordan Cartwright, a jej muzyczna kariera chyba

dobiegła kresu.

Mimo wszystko rozumiem troską doktora Jessupa. Bo dajcie spokój, bomba w

akademiku - to znaczy w domu studenckim? I co gorsza, w tym obiekcie, w którym

mieszka rektor uczelni? Co on powie zarządowi? Biedny facet, chyba rozumie, że

będzie się musiał pożegnać z posadą.

Nie winię go za to, że bardziej się martwi o własną skórą niż o moją. Ma

przecież dzieci. A ja mam tylko psa.

- Heather... - Doktor Jessup znów się odzywa. - Jestem pewien, że rozumiesz.

To zdarzenie to cios dla naszego publicznego wizerunku. Nie możemy pozwolić, żeby

społeczeństwo uznało, że nie panujemy nad sytuacją w akademikach...

Ku mojemu zdziwieniu wtrąca się detektyw Canavan. Rozgłośnie

odchrząkuje, a potem rozgląda się bezskutecznie w poszukiwaniu spluwaczki. Potem

wzdycha i przełyka.

I wreszcie mówi:

- Hej. Przykro mi państwu przerywać, ale im dłużej pani Wells tu zostanie,

tym trudniej będzie moim chłopcom zapanować nad sytuacją tam na zewnątrz.

Czuję czyjąś rękę na plecach. Podnosząc wzrok, ze zdziwieniem zauważam,

że to ramię Coopera. Ale nie patrzy na mnie. Spogląda w stronę drzwi.

- Chodź, Heather - mówi. - Frank i Patty przyjechali swoim wozem. Za-

parkowali na dole, w garażu. Podrzucą nas do domu.

- Och, tak, jedźmy - ponagla Patty. Jej piękna twarz wyraża bezbrzeżne

obrzydzenie. - Nie cierpią szpitali, a reporterów jeszcze bardziej.

Ciemne oczy w kształcie migdałów prześlizgują się po doktorze Jessupie i

wygląda, jakby chciała dodać: „A już najbardziej nie cierpię sztywniaków i

biurokratów”, ale powstrzymuje się, jestem pewna, że wyłącznie ze względu na moje

dobro, bo akurat w tej chwili zdecydowałam się dość mocno nastąpić jej na nogę,

wskutek czego wydaje cichy okrzyk bólu.

Żegnali się z Pete'em i Magdą - którzy obiecują pokręcić się po szpitalu i

spróbować zajrzeć do Julia - i szpitalna administratorka z ulgą wskazuje nam drogę

do podziemnego garażu, jakby zdolna była do wszelkich poświęceń, byle tylko

pozbyć się ze szpitala nas wszystkich - reporterów także.

A ja przez całą drogę do samochodu jestem w stanie myśleć tylko o jednym. O

mój Boże, no to już wyleciałam z pracy. No, chyba że akurat myślę: O Boże, o co

chodzi z tym ramieniem? To znaczy z ramieniem Coopera.

Ale kiedy siadamy bezpiecznie w samochodzie, Cooper zabiera ramię. Więc

mogę się martwić już tylko jedną sprawą.

- O Boże. - Nie udało mi się powstrzymać żałosnego jęku przez zaciśnięte

gardło. - Doktor Jessup chyba mnie zwolni z pracy.

- Nikt cię nie zwolni, Heather - uspokaja mnie Cooper. - Facet po prostu dba o

własne interesy.

- Kotku, jeśli ten facet chociaż spojrzy na ciebie krzywym okiem, będzie miał

ze mną do czynienia - warczy Patty zza kierownicy. Patty jest asertywnym, niektórzy

powiedzieliby nawet, że agresywnym, kierowcą, i to dlatego ona, a nie Frank zawsze

siada za kierownicą. Naciska klakson, bo drogę zajeżdża jej żółta taksówka. - Nikt nie

zadziera z moimi przyjaciółkami.

Frank zerka na mnie z przedniego siedzenia i mówi:

- Cooper dał ci swoją kurtkę?

Spoglądam na kurtkę, która nadal otula moje ramiona. Pachnie Cooperem,

zapachem skóry i mydła. Nie chcę jej zdjąć, już nigdy. Ale wiem, że będę musiała,

kiedy dojedziemy do domu.

- Nie - mówię. - Tylko pożyczył.

- Och - mówi Frank. - Bo wiesz, cała jest zakrwawiona.

- Frank - mówi Patty. - Odwal się.

- Nic się nie stało - mówi Cooper, obserwując przez szybę licznych dziwaków,

którzy urozmaicają uliczne życie West Village.

Nic się nie stało! Serce mi rośnie. Cooper mówi, że nic się nie stało, mimo że

całą kurtkę wymazałam mu krwią! To pewnie dlatego, że teraz będziemy się już

umawiać ze sobą na randki, a on po prostu i tak mi tę kurtkę podaruje. A ja ją

zatrzymam na zawsze - i Coopera też - żeby już zawsze było mi ciepło.

Ale wtedy Cooper dodaje:

- Znam bardzo dobrą pralnię chemiczną, gdzie świetnie usuwają plamy z krwi.

Tak, wiem. To nie jest mój najlepszy dzień.

25

Halo?

Czy to dobry numer?

Halo?

Tak, szukam ukochanego

Halo?

Czy możecie mi go dać

Do telefonu?

Halo?

Wiem, że tu mieszkał

Halo?

Wiem, że o mnie dbał

Halo?

Proszą dajcie mi do telefonu

Mojego miłego

Halo?

Wykonanie: Heather Wells

Słowa/muzyka: Jones/Ryder

Z albumu: Magia

Cartwrihgt Records

Patty podrzuca nas do domu, chociaż Frank twierdzi, że teraz nie jest tam

bezpiecznie, skoro ktoś usiłuje mnie zabić i tak dalej.

Ja chcę już tylko wziąć kąpiel, wśliznąć się do mojego łóżka i spać przez

tysiąc lat. Nie zamierzam wdawać się w dyskusję, czy ten ktoś, kto chce mnie zabić,

wie, gdzie mieszkam. A Frank nalega, żebym zatrzymała się u niego i u Patty.

Do momentu kiedy Cooper zauważa, że to mogłoby narazić Indy'ego na

niebezpieczeństwo.

W pierwszej chwili jestem nieco zaszokowana, że Cooper mógł powiedzieć

coś tak okropnego. Ale kiedy słyszę, jak szybko Frank zmienia zdanie i mówi, że

może jednak byłoby mi lepiej pod opieką Coopera, skoro on jest tak doświadczonym

stróżem praworządności, zaczynam rozumieć, o co Cooperowi chodziło. Otóż on wie,

że ja chcę wrócić do siebie do domu. Wie, że nie chcę mieszkać w pokoju gościnnym

Franka i Patty.

Och, Cooper przecież zawsze robi dla mnie różne miłe rzeczy - daje mi za

darmo dach nad głową, kiedy nie mam dokąd pójść i nie mam pieniędzy na czynsz,

zabiera mnie na bal, na który wcale nie ma ochoty się wybierać, bo mógłby tam

wpaść na swoją byłą flamę, z którą sprawy nie skończyły się najlepiej, ryzykuje

własne życie, żeby uratować moje, tego typu rzeczy. Więc i tym razem postarał się

zapewnić mi to, czego pragnę.

Poza tą jedną rzeczą, której pragnę najbardziej na świecie.

Ale najwyraźniej tego jednego, z powodów, które na zawsze pozostaną dla

mnie tajemnicą- i jestem pewna, że wolałabym ich nie poznać - nie jest gotów mi dać.

I totalnie nie ma sprawy. Ja rozumiem. Po prostu otworzę własny gabinet

lekarski/agencję detektywistyczną/sklep z biżuterią, bez jego pomocy.

Oczywiście trudniej będzie samej sobie sprawić dzieci, ale jestem pewna, że

jakoś mi się to uda.

Na szczęście mój numer telefonu jest zastrzeżony, więc przed drzwiami nie

kręcą się reporterzy. Tylko ci sami dilerzy co zwykle.

Lucy szaleje z radości na mój widok - chociaż muszę poprosić Coopera, żeby

ją przez jakiś czas wyprowadzał, bo nie ma mowy, żebym tymi pokaleczonymi

dłońmi utrzymała smycz. Kiedy wychodzą na spacer, wślizguję się na górę do

swojego mieszkania, gdzie ściągam brudne ciuchy i pakuję się, nareszcie, do wanny.

Chociaż okazuje się, że kąpiel to wcale nie fraszka, kiedy masz pokaleczone

dłonie. Muszę wyjść z wanny, iść do kuchni, wziąć gumowe rękawice i włożyć je,

kiedy zabieram się do mycia głowy, bo lekarz mnie ostrzegał, że jeśli będę moczyć

skaleczenia, ręce mi odpadną czy coś takiego.

Kiedy już zmyłam z siebie całą krew i brud, leżę sobie w wannie i zastana-

wiam się, co dalej.

Sprawy nie wyglądają za różowo. Ktoś usiłuje mnie zabić... Pewnie ta sama

osoba, która już przynajmniej dwa razy zabiła. Jedynym wspólnym mianownikiem w

tych zbrodniach wydaje się syn rektora uniwersytetu.

Według policji jednak to mało prawdopodobne, żeby Chris Allington usiłował

wysadzić mnie w powietrze, bo w tym czasie nie było go w mieście.

Co oznacza, że ktoś jeszcze, poza Chrisem, dybie na moje życie. I może

właśnie ten ktoś, a nie Chris, zabił też te dwie dziewczyny.

Ale kto? I dlaczego? Dlaczego ktoś miałby zabijać Elizabeth Kellog i Robertę

Pace? Co one mogły takiego zrobić, że zasłużyły sobie na śmierć? To znaczy poza

tym, że się wprowadziły do Fisher Hall. Och, i poza tym, że się spotykały - chociaż

krótko - z Chrisem Allingtonem?

Czy to o to chodzi? Czy to spowodowało ich śmierć? To, że się spotykały z

Chrisem? Czy Magda miała rację? Nie z tym pomysłem, że dziewczyny zabiły się

same, z rozczarowania, bo po tak długim oczekiwaniu na seks odkryły, że to wcale

nie takie znów fantastyczne przeżycie. Ale może faktycznie te dziewczyny zginęły

przez seks - nie z własnej ręki, tylko z ręki kogoś, kto nie pochwalał ich

postępowania.

Może kogoś takiego jak pani Allington? Co ona do mnie powiedziała tuż

przed wypadkiem z windą? Coś w rodzaju: „Wy, dziewczyny”?

„Wy, dziewczyny, nigdy mu nie dajecie spokoju”. Czy coś w ten deseń.

Wy, dziewczyny. W zachowaniu pani Allington było coś bardzo wrogiego,

jakaś emocja o wiele silniejsza niż prosta irytacja, że ją obudziłam. Czy pani

Allington jest jedną z tych zazdrosnych matek, które uważają, że żadna kobieta nie

jest wystarczająco dobra dla ich ukochanego syna? Czy to pani Allington zabiła

Elizabeth i Robertę? A potem usiłowała zabić mnie, kiedy za bardzo zbliżyłam się do

rozwiązania zagadki?

O mój Boże! Tak! To pani Allington zamordowała! Pani Allington! Jestem

genialna! Jestem być może najgenialniejszym detektywem od czasów Sherlocka

Holmesa! Zaraz. Czy to w ogóle była rzeczywista postać? Czy tylko fikcyjna?

Fikcyjna, prawda?

No cóż, okay. Jestem najbystrzejszym umysłem detektywistycznym od cza-

su... od czasu... Eliota Nessa! To rzeczywista postać, prawda?

- Heather?

Wzdrygam się, rozchlapując gorącą wodę i pianę przez krawędź wanny. Ale

to tylko Cooper.

- Sprawdzam, czy wszystko w porządku - mówi przez zamknięte drzwi. -

Potrzebujesz czegoś?

Hm, owszem. Ciebie. Tu, w tej wannie, ze mną, nagiego. Natychmiast.

- Nie, dziękuję! - wołam. Czy powinnam mu zaraz powiedzieć, kto to moim

zdaniem zrobił? Czy zaczekać, aż wyjdę z wanny?

- Ale kiedy skończysz, pomyślałem, że zamówię coś do jedzenia. Hinduska

kuchnia może być?

Hm. Wegetariańskie samosy.

- Świetnie! - wołam.

- Okay, dobra, to wychodź niedługo. Jest coś, o czym muszę z tobą pomówić.

Coś, o czym on musi ze mną pomówić? Na przykład co? Na przykład jego

prawdziwe uczucia do mnie? Zawsze cię uważałem za jedną z najbardziej... Nie

dokończył. Wciąż nie wiem, za najbardziej jaką mnie uważał.

Czy powie mi to teraz? Czy jestem pewna, że chce. to usłyszeć?

Dwie minuty później siadam na moim zwykłym miejscu przy kuchennym

stole, otulona puchatym szlafrokiem, z ręcznikiem na wilgotnych włosach. Och, chcę

się dowiedzieć. Bardzo chcę to usłyszeć.

Siedzący po przeciwnej stronie stołu Cooper mówi:

- Szybko się uwinęłaś. A potem włącza laptopa.

Zaraz, chwileczkę. Laptop? Jaki facet informuje dziewczynę o swoich do niej

uczuciach przy użyciu sprzętu elektronicznego?

- Co wiesz - pyta Cooper - o Christopherze Allingtonie?

- O Christopherze Allingtonie? - skrzeczę. Może to dlatego, że zachrypłam po

tych wszystkich krzykach w szybie windy. A może dlatego, że jestem w szoku, że

Cooper chce omawiać ze mną nie swoje prawdziwe uczucia względem mojej osoby,

ale swoje podejrzenia co do Chrisa. Halo? Można się wkurzyć.

- Ale to nie mógł być Chris - mówię, żeby oderwać Coopera od tematu Chrisa

i naprowadzić, no, wiecie, na mnie. - Detektyw Canavari powiedział, że on...

- Kiedy zajmuję się jakąś sprawą- przerywa mi spokojnie - przyglądam jej się

pod różnymi kątami. W tej akurat chwili Christopher wydaje się ogniwem łączącym

wszystkie ofiary. Ja pytam teraz, co ty o nim wiesz?

- No cóż - odpowiadam. Może znów spróbuję telepatii metodą Vulcana? Może

teraz też podziała? Co zawsze o mnie myślałeś? - Niewiele.

- Czy wiesz, gdzie kończył studia licencjackie?

- Nie - odpowiadam. Co zawsze o mnie myślałeś? A potem, zerkając na jego

twarz, pytam: - A bo co? Czy ty wiesz, gdzie Chris robił licencjat?

- Tak - mówi Cooper. - W Earlcrest.

- W Earl co? - pytam. Metoda Vulcana chyba nie działa! Zamiast mi po-

wiedzieć, co zawsze o mnie myślał, ględzi o Christopherze Allingtonie. A kogo

obchodzi Chris? Co czujesz do mnie?

- Uniwersytet Earlcrest - powtarza Cooper. - Chris zrobił tam licencjat.

- O czym ty w ogóle mówisz, Cooper? - Chciałabym, żeby to hinduskie

jedzenie pośpieszyło się i już przyjechało. W brzuchu mi burczy. - I skąd w ogóle

wiesz, gdzie studiował?

Cooper wzrusza szerokimi ramionami.

- S.I.S. - mówi.

- S.O.S.? - powtarzam skołowana.

- Nie, S.I.S. System Informacji Studenckiej. - Kiedy nadal patrzę na niego

bezrozumnie, wzdycha. - Ach, tak. Zapomniałem. Nie umiesz obsługiwać komputera.

- To nieprawda! Bez przerwy grzebię w Internecie! Robię całą twoją ra-

chunkowość...

- Ale twoje biuro wciąż jest wyposażone jak w średniowieczu. S.I.S. nie

wprowadzono jeszcze do biur kierowników administracyjnych akademików.

- Domów studenckich - poprawiam go automatycznie.

- Domów studenckich - mówi. Cooper zaczyna teraz błyskawicznie działać.

Klepie w klawisze laptopa sprawniej, niż ja wybieram akordy na gitarze. - Tu,

popatrz. Dostaję się teraz do bazy S.I.S., żeby ci pokazać, o co mi chodziło z

Christopherem Allingtonem. Dobra. - Cooper obraca ekran w moją stronę. -

Allington, Christopher Phillip. Popatrz sobie.

Spoglądam na niewielki ekranik. Widnieje tam cała historia akademickiej

kariery Christophera Allingtona, razem z różnymi danymi osobistymi, na przykład

wynikami egzaminów LSAT i spisem zajęć ze studiów. Chris, jak się okazuje, był w

wielu szkołach średnich. Z jednej, w Szwajcarii, wywalono go za ściąganie, i z

jeszcze jednej, w Connecticut, ale powodu nie podano. I tak udało mu się dostać na

Uniwersytet Chicago, który jest dość wybredny, jak słyszałam, w doborze studentów.

Zastanawiam się, za jakie sznurki musiał pociągnąć jego tata.

Ale Chris nie zabawił tam długo w Wietrznym Mieście. Odpadł zaledwie po

jednym semestrze. Potem chyba zrobił sobie trochę wolnego... W sumie cztery lata z

okładem...

A potem nagle zmaterializował się na Uniwersytecie Earlcrest, który skończył

w zeszłym roku. I zrobił ten licencjat.

- Uniwersytet Earlcrest - mówię. - To tam jego tata był rektorem. Zanim go

przenieśli na Uniwersytet Nowojorski.

- Ach, ten nepotyzm. - Cooper uśmiecha się szeroko. - W akademickich

kręgach żyje i ma się świetnie.

- Okay - mówię, nadal zagubiona. - No więc z paru miejsc wyleciał jako

młody chłopak i mógł się dostać tylko na ten uniwerek, gdzie rektorem był jego

ojciec. I czego to dowodzi? Przecież nie tego, że jest psychopatycznym mordercą. -

W głowie mi się nie mieści, że to ja jestem teraz tą osobą, która broni niewinności

Chrisa. Czyjego matka naprawdę dużo bardziej pasuje do obrazu mordercy? -I jak ty

w ogóle zdobyłeś dostęp do tej bazy? Czy to nie powinny być chronione dane?

- Mam swoje sposoby - mówi Cooper, znów zwracając ekran w swoją stronę.

- O mój Boże. - Czy fantastycznym cechom tego faceta nie będzie końca? -

Włamałeś się do bazy danych!

- Zawsze byłaś ciekawa, co ja robię całymi dniami. No to już wiesz. Przy-

najmniej częściowo.

- Coś niesamowitego! - mówię. - Jesteś informatycznym geniuszem! To

zmienia wszystko. Teraz będziemy musieli otworzyć gabinet lekarski/agencję

detektywistyczną/sklep z biżuterią/punkt usług hakerskich. Och, zaraz. A co z moimi

piosenkami? Cooper mnie ignoruje.

- Moim zdaniem tu musi coś być - mówi, stukając w klawisze. - Coś, co nam

umyka. Jedynym ogniwem łączącym te dziewczyny wydaje się Allington. Jest

jedynym, o którym wiemy, ale biorąc pod uwagę, co tu widzimy, musi być też coś

innego. To znaczy coś poza faktem, że obie dziewczyny były dziewicami i że miały w

aktach jakieś notatki, zanim jeszcze poznały Chrisa.

Pani Allington. Mam to na końcu języka i chcę powiedzieć: A co z panią

Allington? Bo przecież ona miała motyw. Najwyraźniej cierpi na - zaraz, jak Sarah to

nazwała? Kompleks Elektry? Tylko w drugą stronę, bo odczuwa to do syna, nie do

ojca...

No cóż, dobra, może pani Allington ma to zaburzenie, przy którym kobieta

szaleje za własnym synem i nienawidzi dziewczyn, które się za nim uganiają. Ale czy

aż do tego stopnia, że je zabija? I czy pani Allington naprawdę umiałaby

skonstruować bombę? Tę bombę rurową? Cóż, gdyby można było po prostu iść i

kupić bombę u Saksa, to totalnie myślę, że pani Allington by to zrobiła.

Ale to niemożliwe. Bombę trzeba sobie zrobić. A żeby zrobić bombę, trzeba

być trzeźwym. Tego przynajmniej jestem całkiem pewna.

A pani Allington nie była trzeźwa ani razu - a przynajmniej ja jej trzeźwej nie

widziałam - odkąd wprowadziła się do Fisher Hall.

Wzdycham i wyglądam przez okno. Widzę światła w apartamencie rektora.

Co Allingtonowie tam robią, zastanawiam się. Jest prawie siódma wieczorem. Może

oglądają wiadomości.

A może planują morderstwa kolejnych niewinnych dziewic?

Podskakuję na dźwięk dzwonka przy frontowych drzwiach.

- To obiad - mówi Cooper. - Zaraz wracam.

Schodzi na dół po hinduskie jedzenie. Ja nadal wyglądam przez okno, cze-

kając na jego powrót. Poniżej apartamentu na ostatnim piętrze światła zapałają się w

wielu oknach, na różnych piętrach Fisher Hall, w miarę jak jego mieszkańcy wracają

z zajęć, z obiadu czy ze swoich treningów albo prób. Zastanawiam się, czy któraś z

maleńkich postaci, które dostrzegam w tych oknach, to Amber, mała ruda dziewuszka

z Idaho. Czy siedzi w swoim pokoju, czekając na Chrisa? Czy wie, że on zwiał do

Hamptons? Biedna mała Amber. Ciekawe, co narozrabiała, że dziś rano naraziła się

Rachel.

I wtedy coś mnie uderza.

Otwieram usta, ale przez chwilę nie mogę z nich wydobyć żadnego dźwięku.

Amber. Kompletnie zapomniałam o Amber i jej spotkaniu z Rachel dziś rano. Czemu

Rachel chciała się z nią spotkać? Amber sama nie wiedziała, dlaczego wyznaczono

jej spotkanie z kierowniczką akademika. Co Amber zrobiła?

Amber nic nie zrobiła. Nic, poza tym, że rozmawiała z Chrisem Allingtonem.

Tylko tyle.

A Rachel ich przecież widziała wtedy przed budynkiem.

Zupełnie tak, jak widziała Robertę i Chrisa na dyskotece. A Elizabeth i Chrisa

- gdzie? Gdzie ona ich razem widziała? Może na kursie wprowadzającym? Może

wieczorem w kinie?

Ale to już nieważne. To już nieważne, bo to Rachel kazała Juliowi mnie

wezwać, twierdząc, że Gavin znów surfuje na windach.

To już nieważne, bo kiedy ta druga dziewczyna zginęła, Rachel nie było na

spotkaniu w stołówce, gdzie powinna była być. Nie, natknęłam się na nią, kiedy

wychodziła z łazienki... Zza rogu, gdzie są schody, którymi zbiegła na dół, kiedy już

zepchnęła Robertę Pace w objęcia śmierci.

A dlaczego klucza do wind nie było, a potem tak szybko pojawił się z po-

wrotem? Rachel go miała. Rachel, jedyna osoba w Fisher Hall, której żaden dyżurny

z recepcji nie poprosiłby o wypisanie klucza ani w ogóle nie kwestionowałby jej

obecności za kontuarem recepcji. Bo przecież to kierowniczka akademika.

A te dziewczyny, które zginęły - one nie zginęły dlatego, że miały akta w

biurze Rachel.

One miały akta w jej biurze, bo Rachel postanowiła je zabić.

- Mam nadzieję, że jesteś głodna - mówi Cooper, wracając do mojego miesz-

kania ze sporą plastikową torbą z napisem I V NY. Naprawdę im się pokręciło i dali

nam i dansak z kurczaka, i dansak z krewetek... - Jego głoś cichnie. -Heather? - Patrzy

na mnie dziwnie, zatroskanymi oczami. - Co ci jest?

- Earlcrest - udaje mi się wykrztusić.

Cooper stawia torbę na kuchennym stole i patrzy na mnie.

- Tak - mówi.-Ale o co chodzi?

- Gdzie to jest?

Cooper pochyla się, żeby zerknąć na ekran komputera.

- Hm, nie jestem... Aha. W Richmond, w Indianie.

Potrząsam głową tak gwałtownie, że ręcznik mi z niej spada, a wilgotne włosy

rozsypują się na ramionach. Nie. Tylko nie to.

- O mój Boże - wzdycham. - O mój Boże.

Cooper gapi się na mnie, jakbym postradała zmysły. I wiecie co? Wydaje mi

się, że ja rzeczywiście postradałam zmysły. Bo jakim cudem mogłam wcześniej tego

nie zauważyć, skoro miałam to tuż przed nosem...

- Rachel tam pracowała - udaje mi się wykrztusić. - Rachel pracowała w

akademiku w Richmond, w Indianie, zanim tu się przeprowadziła.

Cooper, który wyjmował białe kartonowe pudełka z torby z napisem I V NY,

przystaje.

- O czym ty mówisz?

- Richmond w stanie Indiana - powtarzam. Serce mi wali tak mocno, że prawie

widzę, jak klapy szlafroka podskakują z każdym jego uderzeniem. -Ostatnim

miejscem pracy Rachel było Richmond w Indianie...

Na twarzy Coopera pojawia się zrozumienie.

- Rachel pracowała w Earlcrest? Myślisz, że... Myślisz, że to Rachel po-

zabijała te dziewczyny? - Kręci głową. - Dlaczego? Myślisz, że była aż tak

spragniona tej Nagrody Stokrotki?

Nie. Niemożliwe, żeby Rachel spychała ludzi do szybów wind w Fisher Hall,

żeby zasłużyć sobie na Stokrotkę czy nawet na awans.

Bo to nie awansu Rachel pożąda.

Ona chce mieć mężczyznę.

Heteroseksualnego mężczyznę, który zarabia ponad sto tysięcy dolarów

rocznie, jeśli policzyć ten fundusz powierniczy po dziadkach.

Christopher Allington. Tym mężczyzną jest Christopher Allington.

- Heather? - mówi Cooper. - Heather? Posłuchaj. Tak mi przykro. Ale Rachel

Walcott w żaden sposób nie może być naszym zabójcą.

Ze świstem wciągam oddech.

- Skąd wiesz? - pytam. Bo niby dlaczego ona nie, a ktoś inny tak? Bo jest

kobietą? Bo jest taka ładna?

- To szaleństwo - mówi Cooper. - Dajże spokój, to był długi dzień. Może

powinnaś trochę odpocząć.

- Nie jestem zmęczona - odpowiadam. - Pomyśl o tym, Cooper. To znaczy

naprawdę się nad tym zastanów; Elizabeth i Roberta spotykają się z Rachel przed

śmiercią; założę się, że te rzeczy w ich papierach, te uwagi o wydzwaniających

matkach, to wszystko nieprawda. Założę się, że te matki nigdy tu nie dzwoniły. A

teraz Amber...

- W Fisher Hall mieszka siedmiuset studentów - zauważa Cooper. - Czy

wszyscy, którzy mieli spotkania z Rachel Walcott, nie żyją?

- Nie, tylko te dziewczyny, które miały również związek z Christopherem

Allingtonem.

Cooper kręci głową.

- Heather, spróbuj na to popatrzeć logicznie. Skąd Rachel Walcott miałaby

tyle siły, żeby dorosłą, opierającą się młodą kobietę zepchnąć do szybu windy?

Rachel sama nie waży więcej niż pięćdziesiąt pięć kilo. To po prostu niemożliwe,

Heather.

- Nie wiem, jak ona to robiła, Cooper. Ale wiem, że to trochę podejrzany

zbieg okoliczności, że i Rachel, i Chris byli w Earlcrest w zeszłym roku, a teraz oboje

są tu, na Uniwersytecie Nowojorskim. Postawię spore pieniądze na to, że Rachel

przyjechała tu za Christopherem Allingtonem i jego rodzicami.

Kiedy nadal spogląda z powątpiewaniem, wstają, odsuwam krzesło i mówię:

- Możemy się o tym przekonać tylko w jeden sposób.

26

Co ja zrobiłam

Że się tak gniewasz?

Co powiedziałam

Że tak ci przykro?

Nie chciałam przecież

Przysięgam, że nie

Tylko ty jeden

Liczysz się dla mnie

Och, nie odchodź zły

Przyjdź tu, pozwól mi

Poprawić ci humor

Piosenka na przeprosiny

Wykonanie: Heather Wells

Słowa/muzyka: Caputo/Valdez

Z albumu: Lato

Cartwrihgt Records

Ja się w sumie nie dziwię, że Cooper nie ma ochoty jechać aż do Hamptons o

siódmej wieczorem w powszedni dzień tylko po to, żeby zamienić parę słów z

człowiekiem, do którego nawet policji nie chce się pofatygować.

Kiedy mu przypominam, że Chris prędzej powie coś nam niż komuś z policji,

Cooper nadal nie jest przekonany. Upiera się, ze po kontuzjach, jakich doznałam dziś

rano, powinnam porządnie przespać całą noc, a nie przez sześć godzin tkwić w

samochodzie w drodze do East Hamptons i z powrotem.

Kiedy mu przypominam, że naszym obowiązkiem jako praworządnych

obywateli jest dopilnować, by ta kobieta trafiła za kratki, zanim znów kogoś zabije,

Cooper zapewnia mnie, że z samego rana zadzwoni do detektywa Canavana i

przedstawi mu moją teorię.

- Ale do rana Amber może już nie żyć! - wołam. Wiem, że jeszcze żyje, bo

właśnie zadzwoniłam do jej pokoju i dowiedziałam się od jej współlokatorki, że

właśnie ogląda jakiś film w pokoju którejś z koleżanek.

- Jeśli kierowniczka administracyjna zażyczy sobie Spotkania z nią - mówię

na wpół histerycznym tonem do współlokatorki Amber - to powiedz Amber, że nie

wolno jej iść na to spotkanie. Rozumiesz?

- Hm - odpowiada dziewczyna. - Okay.

- Mówię serio! - wołam, nie pozwalając, by Cooper wyrwał mi telefon z ręki. -

Powiedz Amber, że zastępczyni kierowniczki administracyjnej akademika mówi, że

jeśli kierowniczka administracyjna akademika będzie chciała znów się z nią spotkać,

nie wolno jej iść. Ani nawet otwierać jej drzwi. Rozumiesz mnie? Rozumiesz, że

narobisz sobie poważnych kłopotów u zastępczyni kierowniczki administracyjnej

Fisher Hall, jeśli nie przekażesz tej wiadomości?

- Uh - mówi współlokatorka. ~ Tak. Przekażę jej.

Co pewnie nie jest najsubtelniejszym sposobem komunikowania swojego

punktu widzenia, ale przynajmniej wiem, że Amber będzie bezpieczna. Na razie.

- Musimy jechać, Cooper! -ponaglam go, kiedy tylko odkładam słuchawkę. -

Muszę się dowiedzieć, już!

- Heather! - Cooper ma sfrustrowaną minę. - Przysięgam na Boga, ze

wszystkich ludzi, których kiedykolwiek poznałem, jesteś chyba najbardziej...

Wciągam oddech ze świstem. Powie to! To, co miał mi powiedzieć w moim

gabinecie! Powie mi to teraz!

Ale wtedy - to znaczy w moim gabinecie - to brzmiało tak, jakby on chciał mi

powiedzieć jakiś komplement. A sądząc z tego, jak w tej chwili zaciska szczękę, nie

wydaje mi się, żeby miał zamiar powiedzieć mi coś miłego. W sumie jestem całkiem

pewna, że nie chcę usłyszeć dalszego ciągu.

Bo, szczerze mówiąc, ta sprawa z Rachel jest o wiele ważniejsza.

Dlatego mówię tylko:

- Nieważne. Wiesz, do Hamptons jeżdżą pociągi. Zerknę sobie tylko w sieci

na rozkład jazdy i...

Nie wiem, czy poddał się, bo zdał sobie sprawę, że to jedyny sposób, żebym

przestała mu wiercić dziurę w brzuchu, czy rzeczywiście obawiał się, że zrobię sobie

jakąś krzywdę w pociągu. Może po prostu starał się udobruchać kontuzjowaną i

szaloną dziewczynę.

W każdym razie kiedy ja się ubierałam, Cooper przyprowadził z garażu swój

samochód - BMW 2002 '74, na widok którego dilerzy z naszej ulicy pohukują kpiąco,

bo ich zdaniem jedyna porządna beemwica to nowa beemwica. Cooper nie wygląda

na uszczęśliwionego. W sumie jestem pewna, że w duchu przeklina ten odruch, który

mu kazał zaproponować mi mieszkanie.

Naprawdę, bardzo mi przykro. Naprawdę.

Ale nie aż tak, żebym mu miała powiedzieć, że to już nieważne. Ponieważ

stawką jest życie pewnej dziewczyny.

Dom letniskowy Allingtonów łatwo znaleźć. Są umieszczeni w książce

telefonicznej East Hamptons. Jeśli nie chcieliby, żeby ludzie do nich tam wpadali, to

przecież zastrzegliby swoje dane, nieprawdaż?

No i dobra, podjazd zamyka wielka brama z kutego żelaza, z wbudowanym

interkomem i tak dalej, co może u przeciętnej osoby wywołać wrażenie, że

odwiedzający są tu niemile widziani.

Aleja na przykład nie daję się na to nabrać. Wyskakuję z samochodu i idę

nacisnąć guzik interkomu. A kiedy nikt nie odpowiada, nie tracę ducha. No cóż, nie

za bardzo w każdym razie.

- Heather - mówi Cooper zza szyby po stronie kierowcy swojego samochodu,

bo opuścił okno. - Chyba nikt nam nie.

Ale wtedy interkom skrzeczy, a głos, który niewątpliwie należy do Chrisa,

odzywa się:

- Co?

Mogę zrozumieć, czemu jest taki poirytowany. Bo ja naciskałam stale

brzęczyk wiedząc, że ten ktoś w środku wreszcie oszaleje i będzie musiał zare-

agować. To taka sztuczka, której się nauczyłam od reporterów, kiedy nachodzili

Jordana i mnie w naszym wspólnym mieszkaniu.

- Hm, cześć, Chris - mówię do interkomu. - To ja. Jaka ja? - pyta ostro Chris,

nadal rozzłoszczony.

- No, wiesz... - mówię głosem, któremu nadaję dziewczęco-flirtujące tony. -

Wpuść mnie.

A potem dodaję dwa słowa, którym według notatek Justine żaden student -a

Chris jest przecież studentem - nie potrafi się oprzeć:

- Przyniosłam pizzę.

Chwila ciszy, a potem brama powoli się otwiera.

Pędem wracam do samochodu, gdzie siedzi Cooper i minę ma taką - nawet

jeśli ja sama to mówię -jakbym mu nieco zaimponowała.

- Pizza - powtarza. -Będę sobie musiał zapamiętać.

- Działa niezawodnie - mówię. Nie wspominam, skąd wiem. Mówiąc prawdę,

mam powyżej uszu tej całej Justine.

Podjeżdżamy na łuk podjazdu, a przed nami wyłania się Villa d'Allington, w

całej okazałości białych tynków.

Oczywiście, bywałam już w Hamptons. Cartwrightowie mają tam dom, tuż

przy oceanie, z trzech stron otoczony ścisłym rezerwatem ptactwa, więc nikt nie może

się w okolicy pobudować i zepsuć widoku.

Bywałam tu też w domach innych ludzi - w domach, które uważało się za

arcydzieła architektury, a raz nawet kiedyś w zamku, który został, kamień po

kamieniu, przetransportowany z południowej Francji. Poważnie.

Ale nigdy nie widziałam czegoś podobnego do domu Allingtonów. A przy-

najmniej nie w Hamptons. Surowo biały i masywny, pełen przestronnych sklepionych

przejść rodem znad Morza Śródziemnego i otoczony jasnymi, kwitnącymi roślinami,

oświetlony jest niczym Rockefeller Center.

Ale zamiast tego wielkiego złotego faceta, pochylającego się nad taflą lodu,

stoi tu wielki dom, pochylający się nad basenem.

- A co ty na to - zagaja Cooper, kiedy wysiadamy z samochodu - żebym teraz

na odmianą to ja mówił?

Patrzą na niego zmrużonymi oczami.

- Ale nie będziesz go bił, prawda?

- Dlaczego miałbym to robić? - dziwi się Cooper.

- Nie bijesz ludzi? W ramach obowiązków zawodowych?

- Nie przypominam sobie, kiedy mi się to zdarzyło po raz ostatni - odpowiada

łagodnie.

Nieco rozczarowana, odpowiadam:

- No cóż, moim zdaniem Christopher Allington to taki facet, któremu mógłbyś

chcieć przyłożyć. O ile bijesz ludzi.

- Owszem. - Cooper lekko się uśmiecha. - Ale go nie uderzę. A przynajmniej

nie na wejście.

Szybko zaczynamy ich słyszeć, a widzimy ich, kiedy tylko rozsuwamy

powoje, które wiszą jak zasłona w jednym ze sklepionych przejść. Schylając się pod

Słodko pachnącymi kwiatami, trafiamy na tylny dziedziniec. Po lewej stronie

połyskującego basenu stoi jacuzzi, parające w chłodnym nocnym powietrzu.

W jacuzzi siedzą dwie osoby, a ja z ulgą zauważam, że żadna z nich nie jest

rektorem Allingtonem ani jego żoną. Chybabym umarła na widok rektora Allingtona

w kąpielówkach Speedo.

Nie widzą nas tak od razu, pewnie ze wzglądu na tę całą parą wodną i mocne

reflektory, które oświetlają taras wokół basenu, okolice jacuzzi pozostawiając w

mroku. Tu i tam na szerokich drewnianych deskach tarasu porozstawiane są wygodne

fotele z jasnymi, różowymi poduszkami. Po jednej stronie basenu jest bar, prawdziwy

bar z kontuarem, przy którym stoją wysokie stołki, i podświetlonymi regałami

pełnymi butelek.

Podchodzę do jacuzzi i głośno odchrząkuję.

Chris odrywa się od dziewczyny, w której biust wciskał nos, i patrzy na nas,

mrugając nieprzytomnie. Jest ewidentnie pijany.

Dziewczyna najwyraźniej też. Mówi:

- Hej, ona nie przyniosła żadnej pizzy.

Głos ma rozczarowany, chociaż założę się, że ta dwójka świetnie sobie radziła

w kwestii przekąsek.

- Cześć Chris - mówię i siadam na skraju jednego z foteli. Poduszka pode mną

jest wilgotna. W Hamptons niedawno padało.

Wydaje się, że Chris rozpoznaje mnie dopiero po paru sekundach. A kiedy

mnie poznaje, nie jest za szczęśliwy.

- Blondi? - Odsuwa kosmyk mokrych włosów opadających mu na oczy. -To

ty? A co ty tu robisz?

- Wpadliśmy zadać ci kilka pytań - mówię. Lucy też z nami przyjechała; nie

mogłam jej zostawić zamkniętej samej w domu na całą noc, a teraz trąca mi kolana

łbem i siada, sapiąc radośnie. - Jak się masz?

- Chyba dobrze - odpowiada Chris. Podnosi oczy na Coopera. - A ten to kto?

- Znajomy - mówi Cooper. A potem dodaje: - Jej znajomy. - Chyba po to,

żeby nie było żadnych wątpliwości.

- Hm - mówi Chris. A potem, w ewidentnej próbie zrobienia dobrej miny do

złej gry, odzywa się: - Chcecie drinka?

- Nie, dziękuję - odpowiada Cooper. - Chcielibyśmy natomiast porozmawiać o

Elizabeth Kellog i Robercie Pace.

Chris nie wygląda, jakby go to przerażało. W sumie nawet się nie dziwi.

Zamiast tego mówi uprzejmie:

- Och, jasne. Jasne. Ale, zaraz, jak ja się zachowuję? Faith, kotku, idź do

środka i zrób nam coś do jedzenia, dobrze? I złap jeszcze jedną butelkę wina, kiedy

już tam będziesz, bardzo cię proszę.

Dziewczyna z jacuzzi się dąsa.

- Ale, Chris...

- No już, kochanie.

- Ale ja mam na imię Hope, nie Faith.

- Nieważne. - Chris daje jej klapsa w zadek, kiedy dziewczyna wychodzi z

jacuzzi, ociekając wodą niczym nimfa. Ma na sobie bikini; jego góra jest tak skąpa, a

jej biust tak obfity, że maleńkie trojkąciki z lycry wydają się raczej sugestią stroju.

Cooper z miejsca zauważa to bikini. Widzę to po jego uniesionych brwiach.

Naprawdę warto być doświadczonym detektywem-obserwatorem.

Tył okazuje się równie imponujący jak front. Ani grama cellulitu. Zastana-

wiam się, czy, jak Rachel, w całości go zniszczyła na stairmasterze.

- A więc, Chris - mówi Cooper, gdy tylko dziewczyna znika. - Co cię łączy z

Rachel Walcott?

Chris krztusi się chardonnay, które właśnie pociągał.

- C-co?-jąka się, kiedy znów może się odezwać.

Ale Cooper tylko spogląda na niego w taki sposób, w jaki mógłby patrzeć na

szalenie interesującego, niemniej obrzydliwego robala, którego znalazł w swojej

sałatce.

- Rachel Walcott - mówi. - Była kierowniczką akademika, to znaczy domu

studenckiego, w którym mieszkałeś na ostatnim roku w Earlcrest. Teraz administruje

Fisher Hall, gdzie mieszkają twoi rodzice i gdzie pracuje Heather.

Chris szuka paczki papierosów i zapalniczki, które zostawił przy jacuzzi, a

potem wyciąga jednego trzęsącymi się palcami i go zapala. Zaciąga się, a w półmroku

czubek jego papierosa rozżarza się czerwienią.

- Cholera. - Tylko tyle mówi.

Nie jestem może profesjonalnym detektywem, ale moim zdaniem ta odpo-

wiedź jest nieco... podejrzana.

- No więc, co się dzieje między wami? - pyta Cooper. - Między tobą i Rachel.

Może tego nie zauważyłeś, ale ludzie giną...

- Zauważyłem - mówi ostro Chris. - Okay? Zauważyłem. A co ty sobie,

kurwa, wyobrażasz?

Cooper najwyraźniej nie uważa, że ten ostatni fragment był konieczny.

Wiecie, te przekleństwa. Bo mówi do Chrisa o wiele ostrzej niż przed chwilą:

- Wiedziałeś? Od jak dawna?

Chris gapi się na niego przez parę unoszącą się znad bąbelków wody.

- Co? - pyta, jak ktoś, kto nie jest pewien, czy dobrze usłyszał.

- Jak długo? - powtarza Cooper takim głosem, że cieszę się, że zwraca się w

tej chwili do Chrisa, a nie do mnie. Ten ton każe mi także wątpić w jego historyjkę.

No, wiecie, o tym, że nie bije ludzi w ramach obowiązków zawodowych. - Od jak

dawna wiesz, że to Rachel zabija te dziewczyny?

Widzę, że Chris pobladł niczym światła podświetlające wodę w basenie, i to

wcale nie z powodu dymu tytoniowego.

Nie dziwię mu się. Mnie też Cooper nieco teraz przeraża.

- Nie wiem - mówi Chris zdławionym głosem, zupełnie odmiennym od tego

pewnego siebie, którym posługiwał się poprzednio. - Poskładałem to sobie w całość

dopiero wczoraj wieczorem, kiedy ty... - Patrzy na mnie. -Kiedy tańczyłem z tobą, a

ty mi powiedziałaś, że to Beth i Bobby... Że to one...

- Och, daj spokój, Chris - przerywa mu Cooper. - Nie uwierzymy, że przy

całym rozgłosie wokół tych wypadków...

- Ja nie wiedziałem! - Chris uderza dłonią o powierzchnię wody dla pod-

kreślenia swoich słów i opryskuje łapy Lucy. Suka spogląda na nie zaskoczona, a

potem zaczyna pracowicie je wylizywać. — Przysięgam na Boga, nie miałem pojęcia.

W sumie nie miałem za dużo wolnego czasu, a kiedy już go miałem, nie marnowałem

go na czytanie „New York College Reporter”. Oczywiście słyszałem, że dwie

dziewczyny z Fisher Hall zginęły, ale nie miałem pojęcia, że to moje dwie

dziewczyny.

- A nie zauważyłeś, że żadna z tych dwóch dziewczyn nie odpowiada na twoje

telefony?

Chris spuszcza głowę. Ze wstydem, jak mi się wydaje.

- Bo nigdy już do nich potem nie dzwoniłeś. - Głos Coopera jest lodowato

zimny.

Chris przechodzi na pozycje obronne.

- A ty? - pyta ostro. - Zawsze dzwonisz następnego dnia rano?

- Jeśli chcę, żeby coś się powtórzyło - odpowiada Cooper bez chwili wahania.

- No właśnie. - Chris mówi z wyraźnym naciskiem. W pierwszej chwili nie

chwytam, o co mu chodzi.

A potem już chwytam.

Och.

Cooper kręci głową, chyba równie zniesmaczony jak ja. No cóż, prawie.

- Więc nie miałeś pojęcia, że te dziewczyny nie żyją, dopóki tamtego wieczoru

nie powiedziała ci o tym Heather? Myślisz, że w to uwierzę?

- Tak właśnie było. - Chris wrzuca swojego papierosa między rododendrony i

wychodzi z jacuzzi. Ma na sobie luźne szorty. Jest szczupły, ale umięśniony, a skórę

ma opaloną na delikatne złoto. Nie ma na ciele ani odrobiny owłosienia, chyba że

liczy się to, co mu wystaje spod pach.

- A kiedy się o tym dowiedziałem, pierwsza rzecz to przyjechałem tutaj. -

Chris owija się szerokim, jasnoróżowym ręcznikiem. - Musiałem się stamtąd wyrwać,

musiałem pomyśleć, musiałem...

- Musiałeś uciec przed pytaniami policji kończy Cooper za niego.

- To też. No dobra, spałem z nimi...

Nie mogę już tego dłużej znieść- Robi mi się niedobrze - i to wcale nie tylko

przez to całe hinduskie jedzenie, które zjadłam w samochodzie w drodze do

Hamptons.

Nie, to nie jest tylko niestrawność. To obrzydzenie.

- Coś ci powiem, Chris - zaczynam. - Spałeś z tymi dziewczynami, a potem

nawet do nich nie dzwoniłeś. Nawet im nie podawałeś swojego prawdziwego

nazwiska, żeby nie wiedziały, kim jest twój ojciec. I nie zachowuj się tak, jakby to nie

miało znaczenia. Bo to ma znaczenie. Czy raczej miało, dla nich. Wykorzystywałeś

je. Wykorzystałeś je, bo wiesz, że masz... Wiesz, że masz... No cóż, kiepskie

wyposażenie.

- Co? - Chris robi zaszokowaną minę. - Nieprawda!

- Oczywiście, że prawda - mówię. - Bo z jakiego innego powodu wyszu-

kiwałbyś dziewczyny, które nie miały żadnego seksualnego doświadczenia, pomijając

obecną tu Hope, jeśli nie po to, żeby nie miały cię z kim porównywać?

Chris osłupiał tak, jakbym go uderzyła. I może, w pewnym sensie, zrobiłam

to. Cooper ciągnie mnie za rękaw i szepcze:

- Cśś, tygrysico. Uspokój się. Bo role nam się pomylą. To ja jestem złym

gliną. Ty jesteś tym dobrym.

A potem, klepiąc mnie lekko po plecach - w taki sposób, w jaki ja poklepuję

Indy'ego, kiedy chcę, żeby się uspokoił - Cooper mówi do poczerwieniałego na

twarzy Chrisa:

- Słuchaj, nikt cię nie oskarża o żadne morderstwo. Chcemy się tylko do-

wiedzieć, na czym polegał twój związek z Rachel Walcott.

- Dlaczego? - Chris już przestał się bać i zaczął znów się nadymać. Moja

uwaga o jego niedostatkach mocno go uraziła. Niewątpliwie dlatego, że dotknęłam

prawdy.

Chris omija Coopera i idzie w stronę basenu.

- I co w kwestii tego związku?

- Był jakiś? - chce wiedzieć Cooper.

- Związek? - Upuszczając ręcznik, Chris wspina się na trampolinę. Sekundę

później skacze do basenu, prawie nie rozpryskując Wody, kiedy jego ciało łukiem

przecina gładką taflę. Dopływa do krawędzi basenu, przy której stoimy, i wydaje się,

że pod wodą zmienił zdanie.

- Dobra mówi. - Powiem wam wszystko, co wiem.

27

No dobra - mówi Chris, szczękając zębami. - Okay. No więc sypiałem z nią

przez kilka miesięcy. Wcale jej nie prosiłem o rękę, nic z tych rzeczy. Ale ona dostała

pieprzonego kota na moim punkcie, jasne? Myślałem, że mi jaja urwie.

Biorę ręcznik Chrisa i okrywam mu dygoczące ramiona. Chyba tego nie

zauważa. Jest na fali. Wyszedł z jacuzzi i zaczyna iść w stronę domu, a Cooper, Lucy

i ja suniemy za nim jak świta towarzysząca.

...no cóż, sławnej gwieździe rocka.

- Byłem wtedy na drugim roku studiów - mówi Chris. Teraz, kiedy zaczął

mówić, jakby nie mógł przerwać. Ani nawet zwolnić. Trzeba docenić technikę

Coopera. Nie bijąc faceta, osiągnął efekt. - Z kilkoma chłopakami wpadliśmy w

tarapaty. Przyłapano nas na paleniu trawy w akademiku i mieliśmy się spotkać z

kierowniczką, Rachel, żeby dostać karę. Wszyscy baliśmy się, że nas wywalą z

uczelni. Kilku z nich mówiło do mnie: „Weź ją jakoś spróbuj zmiękczyć”, bo, nie

wiem, no, byłem trochę od nich starszy i miałem to powodzenie u dziewczyn,

rozumiecie?

Wyobrażam sobie Rachel - w butach od Manolo Blahnika i dobrze skrojonym

Armanim - którą uwodzi ten czarujący, złotowłosy adonis. Może to i nie jest ten

bystry przedsiębiorca, którego chciała zauroczyć zgrabnymi udami i uczesanymi na

szczotkę włosami.

Ale musiał być najbliższy ideału ze wszystkiego, co miała pod rękaw Rich-

mond w Indianie.

- W każdym razie odpuściła nam. Powiedziała, że to będzie nasz mały sekret. -

W głosie Chrisa pojawia się śmiech. Ale to nie jest przyjemny śmiech. - Najpierw

myślałem, że ze względu na stanowisko mojego ojca. Ale potem zacząłem na nią

wpadać w stołówce i tak dalej. Bardziej jakby!.. Ona wpadała tam na mnie,

rozumiecie? A faceci mówili: „Co sobie będziesz żałował, stary. Zaczniesz się

umawiać z kierowniczką akademika i wszystko nam ujdzie na sucho”. A ja nie

miałem akurat nic innego na tapecie, więc pomyślałem sobie: „A co mi szkodzi?” I w

końcu jakoś tak, no cóż, chyba zostaliśmy parą.

Schyla się pod jakimś sklepionym przejściem, a my idziemy zanim, przez

otwarte przeszklone drzwi do słabo oświetlonego salonu z obniżoną podłogą, gdzie

głównym akcentem dekoracyjnym jest czarna skóra. Na kanapach jest czarna skóra.

Fotele pokrywa czarna skóra. Nawet półka nad kominkiem jest chyba obciągnięta

czarną skórą.

Nie, to niemożliwe. Mogłaby się chyba zająć ogniem, nie?

- Okazało się, że byłem jej pierwszym facetem- wyjaśnia Chris, podchodząc

do kominka i przełączając jakąś dźwigienkę. Nagle salon zalewa nierzeczywiste

różowe światło. Gdybym nie wiedziała, gdzie jestem, byłabym przekonana, że

weszłam do burdelu. Albo do jednego z tych barów tlenowych w SoHo. - Nie była

zawsze taka... pozbierana jak teraz. Ona była w sumie całkiem... No cóż, kiedy ją

poznałem tam, w Richmond, była dosyć gruba.

Gapię się na niego jak oniemiała.

- Co?!

Cooper rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie. Chris jest na fali i Cooper nie chce,

żebym mu przerywała.

- No tak. - Chris wzrusza ramionami. - Była gruba. No cóż, może nie tyle

gruba, w gruncie rzeczy, ile... przy kości. I ciągle chodziła w jakimś dresie. Nie wiem,

co się z nią stało, rozumiecie, od tamtej pory, ale schudła, i to bardzo, i ja nie wiem,

tak jakby załatwiła sobie zmianę wizerunku, czy coś. Bo wtedy... no, sam nie wiem.

- Czekaj. - Trudno mi to wszystko objąć rozumem. - Rachel była gruba?

- Tak. - Znowu wzrusza ramionami. - Może masz rację. Może człowiek nie ma

takiej... presji, kiedy jest z kimś, kto nie może go z nikim innym porównywać. Było

coś zdecydowanie, sam nie wiem, podniecającego w myśli, że jestem z tą starszą od

siebie babką, która w pewnych sytuacjach bywała taka bystra, a w innych tak głupia...

- Ona była gruba? - Jestem poważnie oszołomiona. - Przecież ona przebiega

ze sześć kilometrów dziennie! Ona nic nie je poza sałatą. I to bez sosu.

- No cóż - mówi Chris i znów wzrusza ramionami. - Może teraz. Ale nie

wtedy. Mówiła mi, że przez całe życie była taka tęgawa i że to dlatego nigdy

przedtem... No, wiecie. Nie miała faceta.

Boże! Rachel była nadal dziewicą, nawet po studiach magisterskich? Czy ona

nie poznała w liceum nikogo? I na studiach też nie? Najwyraźniej nie.

- I jak długo to trwało? Ten romans? - pyta Cooper, usiłując mnie po-

wstrzymać przed zapytaniem po raz kolejny, czy Rachel była gruba.

Chris osuwa się na jedną z czarnych skórzanych kanap, chyba sienie przej-

mując, że moczy poduszki. Pewnie kiedy jest się tak bogatym jak on, takie rzeczy nie

mają znaczenia.

- Aż do połowy mojego ostatniego roku. To wtedy zdałem sobie sprawę, że

muszę się zacząć serio uczyć, żeby dostać w miarę dobre oceny na egzaminach

LSAT. Rodzice pozwolili mi szaleć, póki nie zacząłem powoli dobiegać trzydziestki,

ale wtedy postanowili mi przykręcić śrubę, bo chcieli, żebym się dostał do szkoły

prawniczej. Powiedziałem jej, Rachel, że będę musiał nieco zwolnić tempo.

Wydawało się, ze to dobry moment, żeby skończyć całą sprawę. Przecież to do

niczego nie prowadziło. Po studiach nie miałem zamiaru zostawać w Richmond.

- Powiedziałeś jej to? - pyta Cooper.

- Czy co jej powiedziałem?

Widzę, że jakiś mięsień w szczęce Coopera drga.

- Czy powiedziałeś Rachel, że to do niczego nie prowadzi? - wyjaśnia z

wymuszoną cierpliwością.

- Och. - Chris unika naszego wzroku. - Taa.

- I co?

- I ona mi się rzuciła do gardła, człowieku. No, naprawdę, odbiło jej. Zaczęła

wrzeszczeć, drzeć ubranie. Złapała mój monitor i walnęła nim przez pokój, nie

żartuję. Byłem tak przestraszony, że na resztę roku przeprowadziłem się do kumpli,

którzy mieszkali poza kampusem.

- I nigdy już jej więcej nie widziałeś? - Nie jestem w stanie uwierzyć w

opowiadanie Chrisa. Z drugiej strony, wierzę w nie co do słowa. Chociaż trudno sobie

wyobrazić Rachel ciskającą monitorem przez pokój.

A już zupełnie nie mogę sobie wyobrazić, że zabija te dwie dziewczyny -ani

że prawie zabija potem jeszcze trzy kolejne osoby.

- Nie - mówi Chris. - Dopiero parę tygodni temu, kiedy wróciłem z Richmond.

Spędziłem tam lato, trochę pracowałem społecznie w ramach mojej umowy z tatą co

do szkoły prawniczej. Potem wchodzę do Fisher Hall i widzę Rachel przy stanowisku

recepcji. Akurat ochrzaniała jakiegoś dzieciaka. Tylko, wiecie, jakaś taka,., chuda. O

mało nie zemdlałem, tyle wam powiem. Ale ona się tylko uśmiechnęła, spokojna jak

nie wiem co, i zapytała, co u mnie słychać. Żadnych pretensji, nic.

- A ty się na to nabrałeś. - Głos Coopera jest pozbawiony intonacji.

- Tak - wzdycha Chris. - Wydawało się, że ma to już za sobą. Pomyślałem. ..

wiecie, schudła, nowa fryzura, ciuchy... Pomyślałem, że to dobry znak. Że nie stoi w

miejscu.

- A to, że specjalnie poszukała sobie pracy w administracji budynku, w którym

zamieszkali twoi rodzice - mówi Cooper. - Nie Włączył ci się brzęczyk alarmowy? Że

może wcale się z tym nie uporała tak, jak sobie wyobrażałeś?

- Zupełnie nie - mówi Chris. - Aż do... No cóż, do wczorajszego wieczoru.

Dziewczęcy głos woła:

- Ach, tu jesteście! A ja was szukam na zewnątrz! Nie wiedziałam, że

weszliście do środka.

Hope schodzi po schodach, niosąc tacę pasztecików ze szpinakiem, tak to w

każdym razie wygląda i pachnie. Drugą ręką podtrzymuje połę długiego do ziemi

szlafroka w lamparcie prążki.

- Jedzenie gotowe - mówi. - Zjecie tu czy przy basenie?

- Przy basenie, kochanie, dobrze? - Chris uśmiecha się do niej słabo. -

Dołączymy tam do ciebie za minutę.

Hope uśmiecha się pogodnie i zawraca w stronę przeszklonych drzwi.

- Nie siedźcie za długo - ostrzega. ~ Bo ostygną. Kiedy tylko znika, Chris

mówi:

- Wciąż się nad tym zastanawiam, to znaczy od tamtej naszej rozmowy, i

próbuję stwierdzić, czy to możliwe, że Rachel to zrobiła. Czy zabiła tamte

dziewczyny. Bo w końcu, jestem niezły... Ale na pewno nie wart tego, żeby dla mnie

zabijać.

Uśmiecha się słabo ze swojego małego żartu. Cooper nie odpowiada uśmie-

chem. Chyba nadal się bawimy w złego i dobrego glinę. A ponieważ jestem dobrym

gliną, uśmiecham się do niego. Nawet nie sprawia mi to kłopotu. Cóż, mimo

wszystko w pewien sposób lubię Chrisa. Nic na to nie poradzę. On jest po prostu...

sobą.

- Kiedy zerwaliśmy ze sobą... - ciągnie Chris - mówiłem wam, że za-

chowywała się... agresywnie. Rzuciła moim komputerem przez pokój. To było chyba

z pięćdziesiąt metrów. Ona jest bardzo silna. Taka dziewczyna... Taka drobna

dziewczyna jak Beth czy Bobby... No cóż, nie dałaby rady Rachel. To znaczy gdyby

Rachel dość się wściekła.

- I wierzysz, że to właśnie spotkało te dziewczyny? - Cooper się tak jakby

upewnia. - Że nie zginęły przypadkiem, tylko Rachel je zabiła?

Chris garbi się coraz bardziej na skórzanej kanapie rodziców. Widać, że

totalnie chciałby zapaść się pod ziemię.

- Tak - mówi cicho. - To znaczy... To jest jedyne wyjaśnienie, prawda? Bo to

całe surfowanie na windach... Dziewczyny tego nie robią.

Rzucam Cooperowi spojrzenie pod tytułem: „A nie mówiłam!” Ale on go nie

zauważa. Za bardzo koncentruje się na Chrisie.

W milczeniu, które potem zapada, słyszę głośne granie konika polnego na

zewnątrz. Muszę przyznać, że jestem nieco... No cóż, poruszona wyznaniami Chrisa.

Och, nadal uważam, że bydlę z niego i tak dalej. Ale przynajmniej szczerze się do

tego przyznaje. A to już coś.

Ale Cooper wcale nie jest pod wrażeniem.

- Chris, teraz wracasz z nami do miasta, a jutro rano idziemy na policję. To nie

jest prośba. To polecenie.

Chris się krzywi.

- Dlaczego? Co to da? Oni mnie aresztują. Nigdy nie uwierzą, że to Rachel.

Nigdy.

- Chyba że masz alibi na czas tych morderstw - mówi Cooper.

- Mam. - Chris nagle się rozpromienia. - Kiedy zginęła ta druga dziewczyna,

Bobby, byłem na zajęciach. Wiem, bo wszyscy usłyszeliśmy syrenę i wyjrzeliśmy

przez okno. Fisher Hall jest po drugiej stronie ulicy.

A potem Chris kręci głową. Włosy mu wysychają niczym złoty hełm.

- Ale oni nie uwierzą na serio, że Rachel Walcott zabija dziewczyny, z któ-

rymi sypiam. Nie, dajcie spokój. Rachel dopiero co dostała pieprzoną Nagrodę

Stokrotki za bycie dobrą samarytanką, czy coś w tym stylu.

Cooper tylko gapi się na niego.

- Czy są jakieś dziewczyny, z którymi spałeś w tym roku, a które żyją?

- No... nie, ale... - Chris jąka się zmieszany.

Oglądam się przez ramię na przejście, które prowadzi do basenu.

- A Hope?

- Co Hope?

- Co z nią?

- Chcesz, żeby ona też skończyła martwa?

- Nie! - Chris robi przerażoną minę. - Ale... To znaczy, ona jest opiekunką do

dzieci z sąsiedztwa. Skąd Rachel ma się.

- Chris - mówi Cooper. - Czy ty kiedykolwiek brałeś pod uwagę możliwość

czasowej rezygnacji z randek?

Chris milczy przez chwilę.

- Mówiąc prawdę - wykrztusza - zaczynam myśleć, że to wcale nić jest taki

zły pomysł.

28

Zastanów się nad tym - mówię do Party. - Rachel spotyka tego faceta,

naprawdę przystojnego faceta, który zachowuje się, jakby szczerze ją polubił, i może

nawet częściowo faktycznie ją lubi...

- Tak. Tą częścią, którą trzyma w gaciach - ironizuje Patty.

- Nieważne. To pierwszy facet, który się nią w ogóle zainteresował, a na

dodatek spełnia wszystkie warunki, jakie stawiałaby swojemu chłopakowi. Jest

seksowny, jest zamożny, jest hetero. No dobra, jest może takim trochę motylkiem... -

Podnoszę szklankę soku pomarańczowego, która stoi przy moim łóżku i popijam. -

Który żyje ze swojego funduszu powierniczego. Ale poza tym...

- Zaraz - wtrąca Patty. - Odłóż to - mówi do syna. Po chwili wraca do

rozmowy. - Dobra - mówi. - Na czym skończyłyśmy?

- Na Rachel - odpowiadam.

- A, racja. No więc ten cały Christopher. Czy on jest rzeczywiście taki

seksowny?

- Jest seksowny. I jest studentem - tłumaczę jej. - Nie powinno się sypiać ze

studentami, więc na dodatek robi się z tego taki trochę zakazany owoc. Ona zaczyna

budować sobie te wszystkie zamki na lodzie - Bo dlaczego nie? Stuknęła jej

trzydziestka. A jest nowoczesną dziewczyną, żyjącą w XXI wieku, więc chce mieć

wszystko: karierę, małżeństwo, dzieci...

- I licencję na zabijanie.

- Co tylko chcesz. A potem, właśnie kiedy szykuje się do ostatecznego ataku,

nasz poczciwy kowboj Chris odjeżdża nagle w stronę zachodzącego słońca. Sam.

- Zaraz, Heather - mówi Patty. A do syna: - Indy! Mówiłam, nie! Indy... Patty

wrzeszczy na swojego dzieciaka. To w pewien sposób miłe, leżeć sobie wygodnie w

łóżku i gadać przez telefon, nawet nie myśląc o tych morderstwach, kiedy wszyscy

inni latają jak kot z pęcherzem i usiłują je jakoś rozwikłać. Chciałam iść z Chrisem i

Cooperem na spotkanie z detektywem Canavanem. Naprawdę. Mówiłam mu wczoraj

w nocy, kiedy wlokłam się do swojego mieszkania, do łóżka, żeby mnie obudził,

zanim wyjdzie rano.

Ale chyba szok po wstrząsających wydarzeniach poprzedniego dnia - eks-

plozja, wizyta w szpitalu, podróż na Long Island i z powrotem - wreszcie dał mi się

we znaki, bo kiedy Cooper zapukał rano do drzwi mojej sypialni, wrzasnęłam, żeby

sobie poszedł.

Nie bardzo pamiętam, że to zrobiłam. To znaczy ja bym nigdy, przenigdy, nie

zachowała się tak grubiańsko, gdybym była przytomna. Cooper zostawił mi

karteczkę, na której wyjaśnił sytuację, z dopiskiem: Nie idź dzisiaj do pracy. Zostań w

domu i odpoczywaj. Zadzwonię.

No dobra, nie podpisał jej: całuję, Cooper, tylko samo: Cooper.

Ale to też coś. Przynajmniej teraz musi mieć nieco więcej szacunku do mnie.

Teraz, kiedy się okazało, że ją sobie wcale tego wszystkiego nie wymyślam, że ktoś

mnie usiłuje zabić i tak dalej. Och, teraz Cooper na pewno myśli, że byłabym

świetnym partnerem w detektywistycznej robocie.

I kto wie, do czego to wszystko może doprowadzić? Czy w ramach następ-

nego logicznego posunięcia nie powinien się we mnie do szaleństwa zakochać?

A więc tak, jestem w świetnym humorze. Za oknem leje jak z cebra, aleja się

nie przejmuję. Ciepło mi w łóżku, oglądam sobie poranne kreskówki z Lucy przy

boku. Może to tylko dlatego, że naprawdę bardzo blisko otarłam się o śmierć, ale

życie wydaje mi się naprawdę bardzo, bardzo przyjemne.

I z ożywieniem opowiadam o tym Patty. Wydaje się, że moja teoria zrobiła na

niej duże wrażenie - ta, która sprawi, że kiedy detektyw Canavan wysłucha dzisiaj

tego, co ma do powiedzenia Chris, natychmiast powinien polecieć do Fisher Hall z

nakazem aresztowania.

- Już jestem - mówi Patty. - Na czym skończyłyśmy?

- Na Rachel - przypominam. - Która nagle przekonuje się, że powozi swoim

traperskim wozem zupełnie sama. No i co robi taka nowoczesna, żyjąca w XXI

stuleciu dziewczyna?

- Och, zaczekaj, coś wymyślę. Formuje, jak to się nazywa... Aha. Oddział

pościgowy?

- Pozbywa się konkurencji - poprawiam ją. - Bo myśli, że jeśli zabije

wszystkie dziewczyny Chrisa, to wróci z nim do sytuacji wyjściowej. Rozumiesz,

kiedy nie będzie już żadnych innych dziewczyn, on będzie musiał wrócić do niej.

- No, no! - mówi Patty z uznaniem. - I jak to robi?

- Jak to: jak to robi? Spycha je do szybu windy.

- Tak, ale w jaki sposób, Heather? W jaki sposób taka chuda suka jak Rachel

spycha dorosłe kobiety, które z całą pewnością nie mają ochoty umierać, do szybu

windy? Bo wiesz, ja przecież nie jestem w stanie nawet chihuahuy mojej siostry

wepchnąć do koszyka, a to maleńka psina. Czy masz pojęcie, jak ciężko musi być

zepchnąć do szybu kogoś, kto nie chce umierać? Najpierw trzeba otworzyć drzwi. Co

te dziewczyny robią, kiedy ona je otwiera? Dlaczego nie stawiają oporu? Dlaczego

Rachel nie ma zadrapań na twarzy ani na rękach? Kiedy usiłują psa wcisnąć do

koszyka podróżnego, drapie mnie jak wariat.

Wracam pamięcią do okresu, kiedy moja młoda osobowość kształtowała się

pod wpływem oglądania telewizji.

- Chloroform - odpowiadam krótko. - Musi używać chloroformu.

- Ale czy koroner nie znalazłby jego śladów?

Hm. Patty jest niezła. Zwłaszcza jak na kogoś, kto twierdzi, że nie ma czasu

oglądać CSI.

- Okay, okay - mówię. - Może je wali w głowę kijem baseballowym i wrzuca

do szybu, kiedy są jeszcze nieprzytomne.

- I koroner by nie zauważył śladu po uderzeniu?

- Właśnie spadły z szesnastego piętra - mówię. - Jeden guz mniej, jeden

więcej...

Bip.

Odzywa się sygnał połączenia oczekującego.

- Och, to na pewno Cooper, Pat. Oddzwonię później. Chcesz iść jutro na

późne śniadanie dla uczczenia okazji? Jak już wsadzą tę moją szefową?

- Jasne. Przyjadę z największą przyjemnością. - Patty się rozłącza. Naciskam

klawisz na słuchawce i mówię:

- Halo?

Ale to nie głos Coopera. To kobiecy głos.

I wygląda na to, że ktokolwiek to jest, właśnie płacze.

- Heather?

Dopiero po chwili coś mi świta.

- Sarah? - pytam. - To ty?

- T-tak - pociąga nosem Sarah.

- Nic ci nie jest? - Siadam na łóżku. - Sarah, co się stało?

- To... to Rachel - mówi Sarah.

Hm... A więc już ją zdążyli aresztować? Wiem, że dla personelu akademika to

będzie cios, skoro najpierw Justine okazała się złodziejką grzejników olejowych, a

teraz Rachel okazuje się wariatką-morderczynią.

Ale jakoś sobie z tym poradzą. Może jutro zaniosę do pracy pączki dla

wszystkich.

- Tak? - mówię. Bo nie chcę się przyznawać, że miałam cokolwiek wspólnego

z tym aresztowaniem. Przynajmniej na razie. - Co z Rachel?

- Ona... ona nie żyje.

O mało nie upuszczam telefonu.

- Co?! - wołam. - Rachel? Nie żyje? Jak to...?

W głowie mi się nie mieści. To niemożliwe. Rachel? Nie żyje? Jak, na Boga...

- Ona się chyba zabiła - szlocha Sarah. - Heather, ja właśnie weszłam do biura,

a ona... Ona tu wisi. Na tej kracie między waszymi gabinetami.

O mój Boże.

Rachel się powiesiła. Rachel zdała sobie sprawę, że wszystko się wydało, ale

zamiast po cichu zbiec, zabiła się. O mój Boże!

Muszę zachować spokój. Ze względu na dobro akademika. Muszę teraz

przejąć dowodzenie. Kierowniczki już nie ma. Teraz na posterunku stanę ja, jej

zastępczyni. Będę musiała zachować siłę i spokój. Muszę dla wszystkich stanowić

oparcie w tych trudnych chwilach, które nas czekają.

I nie ma sprawy, bo czuję się totalnie na siłach. Nie będzie wcale tak bardzo

inaczej, niż gdyby Rachel została odstawiona w kajdankach do aresztu. Po prostu

trafiła teraz gdzie indziej. Ale tak czy inaczej, nie ma jej.

- Nie wiem, co robić - mówi Sarah histerycznie piskliwym głosem. - Jeśli ktoś

tu wejdzie i to zobaczy...

- Nie wpuszczaj nikogo! - wołam. O Boże, Nasi asystenci. To ostatnia rzecz,

jakiej potrzebują. - Sarah, nie wpuszczaj tam nikogo. I niczego nie dotykaj. - Czy nie

mam racji? Czy nie tak zawsze mówią w Law and Or deft - Wezwij karetkę. Zadzwoń

na policję. Natychmiast. Nie wpuszczaj do biura nikogo, poza policją. Rozumiesz,

Sarah?

- Okay - mówi Sarah i znów pociąga nosem. - Ale... Heather?

- Tak?

- Możesz tu przyjść? Ja... ja się tak strasznie boję. Już wyskoczyłam z łóżka i

szukam dżinsów.

- Zaraz tam będę - mówię do niej. - Trzymaj się, Sarah. Zaraz tam będę.

29

To moja wina.

To znaczy śmierć Rachel.

Powinnam była wiedzieć. Powinnam była to przewidzieć. Przecież ona była

wyraźnie niezrównoważona psychicznie. Nic dziwnego, że tak łatwo się załamała.

Nie mam pojęcia, jak się domyśliła, że ją podejrzewam, ale się domyśliła.

I poradziła sobie z tym w jedyny sposób, w jaki potrafiła.

No cóż, nic już teraz się nie da zrobić. To znaczy, że mogę zająć się ludźmi,

na których śmierć Rachel wpłynie najbardziej - pracownikami akademika.

Dzwonię do Coopera na jego komórkę. Nie odbiera, więc zostawiam mu

wiadomość, przekazując to, co powiedziała mi Sarah. Proszę go, żeby dał znać

detektywowi Canavanowi. Ina koniec proszę, żeby przyjechał do Fisher Hall, kiedy

tylko odsłucha pocztę głosową.

Oczywiście nie mogę znaleźć parasolki. Nigdy nie mogę znaleźć parasolki,

kiedy jej naprawdę potrzebuję. Schylając głowę pod uporczywą mżawką, idę żwawo

na Washington Square West, rozmyślając o tym, jak szybko ci dilerzy znikają w

czasie podłej pogody. Zastanawiam się, gdzie oni wszyscy się wtedy podziewają. W

Washington Square Diner? Któregoś dnia będę musiała sprawdzić. Pewnie jedzą tam

wtedy wielkie porcje smażonego kurczaka.

Zbliżam się do Fisher Hall i wpadam do środka, otrząsając wodę z włosów i

uśmiechając się nieco niespokojnie do Pete'a, który dorabia weekendami za biurkiem

ochrony. Czy on już wie? Czy coś słyszał?

- Heather! - woła. - A co ty tu robisz? Po tym, co przeszłaś wczoraj, myślałem,

że dadzą ci z miesiąc zwolnienia. Chyba nie przyszłaś tu do pracy?

- Nie - mówię. On nie wie. O mój Boże, on nie wie.

A ja nie mogę mu powiedzieć. Bo tuż obok, w recepcji, siedzi dyżurny i

przygląda się nam.

- Och - mówi Pete. - I jeszcze coś, przy okazji. Julio wraca do zdrowia.

Wypuszczą go ze szpitala za kilka dni.

- Świetnie - mówię z całym entuzjazmem, na jaki mnie w tej chwili stać. -No

to do zobaczenia później.

- Na razie.

Idę szybko w stronę biura administracji akademika. Ku mojemu zdziwieniu,

drzwi są lekko uchylone, chociaż wyraźnie powiedziałam Sarah, że ma nikogo nie

wpuszczać. Każdy może sobie wejść do środka i zobaczyć, że Rachel tam wisi...

Chyba że się powiesiła po swojej stronie kraty. Tak, to w sumie nawet bardziej

logiczne. Biurko ma podsunięte do kraty, więc łatwiej byłoby jej wejść na nie i

zeskoczyć...

- Sarah? - pytam. Pcham drzwi do środka. Ani śladu Rachel. Biuro jest

zupełnie puste. Sarah, i zwłoki, muszą być w gabinecie Rachel. - Sarah? Jesteś tu?

- Tutaj - słyszę cichy głos Sarah.

Spoglądam na kratę. Nic na niej nie ma. Sarah musiała ją odciąć. Straszne, że

musiała tak ją znaleźć, ale i tak nie powinna była ruszać zwłok. To jest zacieranie

śladów. Czy jakoś tak.

- Sarah... - mówię, wpadając do gabinetu Rachel. - Mówiłam ci, że masz nie...

Głos mi zamiera. To dlatego, że nie wita mnie widok rozszlochanej Sarah

tulącej nieruchome ciało Rachel. Zamiast tego wita mnie widok jak najbardziej żywej

Rachel - ubranej w nowy, bardzo ładny kaszmirowy bliźniak i grafitowoszare spodnie

- która stoi przy swoim biurku, jedną stopę w wysokim kozaczku opierając o biurowe

krzesło...

...do którego przywiązała Sarah kablem telefonicznym i paroma kablami od

komputerów.

- Och, cześć, Heather - mówi Rachel pogodnie. — Szybko się tu zjawiłaś.

- Heather... - Sarah szlocha teraz tak mocno, że okulary zupełnie jej za-

parowały. - Tak mi przykro. Ona mi kazała zadzwonić...

- Zamknij się. - Rozzłoszczona Rachel mocno uderza Sarah w twarz. Pod-

skakuję na odgłos tego policzka.

I przytomnieję.

Pułapka. Wpadłam w pułapkę. Odruchowo odwracam się w stronę drzwi...

- Stój albo ją zabiję. - Głos Rachel jest przeraźliwie chłodny. Nawet nenufary

Moneta nie są w stanie go złagodzić.

Zastygam bez ruchu. Rachel omija mnie i idzie do zewnętrznych drzwi biura.

Zamyka je dokładnie.

- No, już! - Przekręca klucz w zamku. - Teraz lepiej. Wreszcie mamy tu nieco

prywatności.

Gapię się na nią, zaciskając dłonie na pasku mojego plecaka, mimo skaleczeń.

Może uda mi się ją uderzyć, myślę. To znaczy tym plecakiem. Chociaż nie mam w

nim nic ciężkiego. Tylko szczotkę, portfel i jakąś szminkę. Ach, i batonik KitKat, w

razie gdybym zgłodniała.

Skąd ona wiedziała? Skąd wiedziała, że depczemy jej po piętach?

- Rachel... - Mój głos dziwnie brzmi. To dlatego że zaschło mi w gardle,

orientuję się nagle. Nie czuję się zbyt dobrze. Palce mi zlodowaciały, a skaleczenia na

dłoniach bolą.

I wtedy sobie przypominam.

W plecaku mam puszkę spreju z pieprzem. Ma kilka lat i wylot jej się chyba

zatkał piaskiem z plaży. Czy zadziała?

Zachowaj spokój, mówię sobie. Co by zrobił Cooper, gdyby stanął twarzą w

twarz z mordercą? Zachowałby spokój.

- Hej! - mówię z nadzieją, że mój głos zabrzmi równie spokojnie jak głos

Coopera. - O co ci chodzi, Rachel? Czy to jakiś rodzaj gry na zaufanie, coś takiego?

Bo jeśli się nie pogniewasz za to, co powiem, to Sarah chyba nie bawi się za dobrze.

- Daruj sobie te pierdoły, Heather - mówi Rachel twardym głosem, którego

jeszcze u niej nie słyszałam, nawet w czasie rozmów z koszykarzami. Jego brzmienie

sprawia, że robi mi się jeszcze zimniej. I nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby

używała brzydkich słów. - Wiesz, udawać słodką głupią blondynkę możesz wobec

innych, aleja się na to nigdy nie nabierałam. Doskonale wiem, kim jesteś, i wierz mi,

gdybym miała cię opisać jednym słowem, nie byłoby to słowo: „głupia”. -

Prześlizguje się po mnie lekceważącym spojrzeniem. -A przynajmniej do niedawna.

No i ma rację. W głowie mi się nie mieści, że dałam się nabrać na ten trik z

telefonem. A jednak łzy Sarah nie były udawane... Tylko z innego powodu niż

mówiła.

- Równie dobrze możesz się dowiedzieć - mówi Rachel spokojnie - że wiem

wszystko o wczorajszej nocy.

Usiłuję udawać, że nie mam pojęcia, o co jej chodzi.

- O wczorajszej nocy? Rachel, ja...

- O wczorajszej nocy - powtarza miłym głosem. - G twojej małej wycieczce

do Hamptons. Nie próbuj zaprzeczać. Byłam tam. Widziałam was.

- Ty... Ty tam byłaś?

Teraz to już zupełnie nie wiem, co robić. Wszystkie nerwy w całym ciele

wrzeszczą do mnie: „Odwróć się i zwiewaj!”

Ale jestem jak przykuta do podłogi, palce zaciskam na pasku plecaka. Cały

czas myślę o Sarah. Co będzie, jeśli rzucę się do ucieczki? Co Rachel zrobi tej

biednej dziewczynie?

- Oczywiście, że tam byłam - mówi Rachel głosem ociekającym pogardą. -

Myślisz, że nie pilnują swojej własności? Jak sądzisz, po co zatrzymałam tę jettę? W

tym mieście nikt nie potrzebuje samochodu... Chyba że musi jeździć czyimś śladem

do Hamptons.

Boże. Na śmierć zapomniałam o tym jej głupim samochodzie, który parkuje w

garażu na West Side Highway.

Odzywam się cicho, żeby Rachel nie usłyszała, jak bardzo drży mi głos.

- No dobrze. Dobrze, byłam tam. Więc wiem o tobie i Chrisie. Co z tego?

Rachel, jestem po twojej stronie. Totalnie rozumiem, o co ci chodzi. Mnie też kiedyś

rzucił facet. Może porozmawiamy o...

Rachel kręci głową. Minę ma niedowierzającą, jakbym to ja, a nie ona

zaczynała wariować.

- Nie będziemy o tym rozmawiać - mówi i parska śmiechem. - Czas na

gadanie się skończył. I wyjaśnijmy tu sobie jedną rzecz, Heather. - Rachel rozplata

ramiona, prawą dłonią sięgając do wybrzuszenia pod swetrem. Wcześniej go nie

zauważyłam.

- Ja tu jestem kierowniczką - ciągnie. - To ja decyduję. Ja decyduję, czy

będziemy o czymś rozmawiać, czy nie, bo to ja wyznaczam wszelkie spotkania. Tak

jak wyznaczyłam spotkania Elizabeth i Robercie. Tak jak później wyznaczę jeszcze

jedno spotkanie, dla Amber. To ja tu dowodzę. A chcesz wiedzieć, co mnie do tego

kwalifikuje, Heather?

Milcząco kiwam głową, nie spuszczając oczu z wybrzuszenia pod jej swetrem.

To chyba rewolwer. Rewolwer definitywnie kwalifikuje Rachel do dowodzenia w tej

sytuacji.

Ale to wcale nie jest rewolwer. Kiedy Rachel go wyciąga, widzę tylko

plastikowy przedmiot, który wygodnie mieści jej się w dłoni. Sterczą z niego jakieś

dwie paskudnie wyglądające metalowe wypustki, przez co przypomina nieco głowę

karalucha. Nie mam pojęcia, co to jest, dopóki Rachel go nie włącza kciukiem, a

wtedy między metalowymi wypustkami przebiega z sykiem niebieski łuk elektryczny.

Wtedy już wiem, zanim jeszcze zdążyła coś powiedzieć.

- Heather, poznaj Pana Paralizatora - odzywa się z dumą Rachel, zupełnie jak

niektórzy rodzice, kiedy w dniu meldowania studentów przedstawiali mi swoje dzieci.

- Sekunda kontaktu ze stu dwudziestoma tysiącami woltów wytwarzanymi przez

głowicę Pana Paralizatora powoduje oszołomienie, słabość, dezorientację, utratę

równowagi i kontroli mięśniowej na kilka minut. A co najwspanialsze, jeśli

zastosowany jest przez ubranie, Pan Paralizator zostawia tylko bardzo mały ślad po

oparzeniu na skórze. To cudownie skuteczna broń odstraszająca, możesz ją zamówić

tu, w Stanach Zjednoczonych, w wielu katalogach wysyłkowych. Proszę bardzo, mój

kosztował zaledwie czterdzieści dziewięć dziewięćdziesiąt pięć, nie licząc

pięciowoltowej baterii. Oczywiście posiadanie czegoś takiego nie jest w Nowym

Jorku legalne. Ale kto by się przejmował drobiazgami?

Patrzę na trzaskający błękitny pasek.

A więc tak to robiła. Żadnego chloroformu, żadnego walenia po głowie kijem

bejsbolowym. Po prostu stanęła u drzwi Beth, a potem u Bobby, oszołomiła je i

wrzuciła ich bezwładne ciała do szybu windy. Cóż prostszego?

A detektyw Canavan mówił, że mordercy są głupi. Rachel wcale nie jest

głupia. Czy głupek miałby dość ikry, żeby zaplanować takie zabójstwo? Tylu

młodych ludzi zabija się, robiąc różne głupie rzeczy, na przykład surfując na

windach, że nikt by nie wpadł na to, że te dziewczyny zostały zamordowane.

Nikt, poza takim dziwakiem jak ja.

Nie, Rachel nie jest głupia.

I wcale nie jest też szalona. Wymyśliła sobie idealny sposób na pozbycie się

rywalek. Nikt by nawet niczego nie podejrzewał, gdyby nie ja i moja gadatliwość.

Gdyby nie ja i moja gadatliwość, Sarah i ja nie czekałybyśmy teraz, żeby się

stać trzecią i czwartą ofiarą Rachel.

- Ale to nie jest jedyne, co mnie kwalifikuje do tego, żeby tu dowodzić, wiesz?

- zapewnia mnie Rachel, od niechcenia wymachując paralizatorem. -Mam licencjat z

inżynierii chemicznej. Wiedziałaś o tym, Heather?

Kręcę głową. Może jeden z asystentów zajrzy do biura, żeby odebrać pocztę.

Tak. A może Cooper odbierze tę wiadomość, którą mu zostawiłam na komórce...

- To zadziwiające, ile można zdziałać, jeśli się ma licencjat z inżynierii

chemicznej. Na przykład można się nauczyć własnoręcznie budować małe bomby

rurowe: takie proste, a takie skuteczne. Wiesz, co to jest bomba rurowa, Heather? Nie,

nie sądzę, żebyś wiedziała. Przecież byłaś zbyt zajęta kręceniem tyłkiem w lokalnym

centrum handlowym, żeby skończyć szkołę średnią, prawda? No to zobaczmy, jak

sobie poradzisz z taką zagadką. Dlaczego blondynkom nie powinny przysługiwać

przerwy na kawę w pracy?

Patrzę na Sarah. Nadal szlocha, ale usiłuje robić to po cichu, żeby Rachel

znów jej nie uderzyła. Kręcę głową. Rachel śmieje się ponuro i mówi:

- Bo trzeba je po każdej takiej przerwie ponownie przyuczać do zawodu,

Heather!

- Och, niezłe, Rachel. - Jednak zmieniam zdanie. Ona jest zdecydowanie

pomylona. Wręcz szalona. - To naprawdę zabawne. Ale wiesz co? Ja już muszę iść.

Cooper czeka przy biurku ochrony. Jeśli zaraz tam nie wrócę, na pewno tu zajrzy,

żeby mnie poszukać.

- Może sobie szukać, ile chce. - Rachel wzrusza ramionami. - Nie ma klucza.

A my go tu nie wpuścimy. Przecież pracujemy, Heather. Mamy mnóstwo ważnych

spraw do załatwienia.

- Tak, ale wiesz co, Rachel? - mówię. - Jeśli nie otworzymy drzwi, Cooper po

prostu każe się tu wpuścić Pete'owi albo któremuś z asystentów...

- Ale asystenci już nie mają kluczy do tego biura. Wczoraj kazałam zmienić

zamki. -Na policzkach Rachel wykwitają teraz jasne rumieńce, a jej oczy błyszczą tak

samo jasno jak te iskry z paralizatora.

- Tak, właśnie - oświadcza radośnie. - Wczoraj kazałam zmienić zamki, kiedy

byłaś w szpitalu, i jestem jedyną osobą, która ma klucz. - Potem wlepia we mnie te

zbyt jasne oczy i mówi: - Rozumiesz, prawda, Heather? Dla ciebie to nie jest żadna

kariera. To tylko zwyczajna praca. Zastępczyni kierowniczki Fisher Hall. To tylko

odpoczynek między kolejnymi występami, nieprawdaż? Stała pensja, dopóki nie

zbierzesz sił, żeby znów ruszyć w trasę po tej małej sprzeczce ze swoją wytwórnią.

Dla ciebie to stanowisko tylko tyle znaczy. Ale dla mnie nie. Administracja

akademicka to moje życie. To moje życie, Heather. A przynajmniej tak było. Aż...

Nagle przerywa, a jej spojrzenie, które traciło ostrość, znów się na mnie

skupia jak wzrok żmii.

- Aż pojawił się on - kończy po prostu.

Mam ochotę usiąść. Kolana mi się trzęsą, kiedy patrzę na broń w dłoni Rachel.

Ale nie śmiem. Siedząc, będę stanowiła jeszcze łatwiejszy cel. Nie, muszę

koniecznie odwrócić jej uwagę. Domyślam się, co zamierza zrobić Sarah i mnie,

całkiem nieźle się domyślam.

- Hm, Rachel? - Staram się, żeby to zabrzmiało przyjaźnie, jakbyśmy po

prostu gawędziły nad kubkami z kawą w stołówce, co nam się w sumie raz czy drugi

zdarzyło, zanim zaczęła się ta fala zabójstw. - Mówisz o Christopherze, prawda?

Śmieje się z goryczą i ten śmiech przeraża mnie bardziej niż cokolwiek

przedtem, nie wyłączając paralizatora.

- Christopher... - Obracało imię na języku jak kawałek czekolady, której

zawsze sobie odmawiała. Za dużo kalorii. - Tak, Chris. Nie zrozumiesz tego, Heather.

Widzisz, ja go kocham. Ty nigdy nikogo nie kochałaś, Heather, poza sobą, więc nie

możesz wiedzieć, jak to jest. Nie, nie możesz wiedzieć, jak to jest, kiedy całe twoje

szczęście w życiu zależy od jednego człowieka, a potem. .. Potem przekonać się, że

ten człowiek odwraca się do ciebie plecami i cię odtrąca...

Spojrzenie, jakie mi rzuca, mogłoby zamrozić gorący, posmarowany masłem

rogalik. Chciałabym wspomnieć o tym, że ja dokładnie wiem, o czym ona mówi... Że

tak się czułam wobec Jordana, który w tej chwili prawdopodobnie bawi się w Mad

Libs z Tanią Tracę na swoim łóżku szpitalnym.

Ale jakoś mi się wydaje, że ona nie będzie słuchać.

- Nie, ty tego nie zrozumiesz - mówi Rachel. - Ty zawsze dostawałaś

wszystko, czego chciałaś, prawda Heather? Podane pod nos na srebrnym talerzu. Ale

wiesz, niektórzy z nas muszą wszystko osiągać ciężką pracą. Na przykład popatrz na

mnie. Myślisz, że zawsze tak dobrze wyglądałam? -Rachel przesuwa dłońmi po

swoich szczupłych, twardych, wykonujących tysiąc brzuszków dziennie mięśniach. -

Do diabła, nie. Kiedyś byłam gruba. Prawdziwa tłusta dupa. W sumie mniej więcej

tak jak ty teraz. Rozmiar XL. -Śmieje się. - Topiłam smutki w batonikach, nigdy nie

ćwiczyłam, jak ty.

Wiesz, że nikt mnie nie zapraszał na randki, nigdy ani razu, dopóki nie do-

biegłam trzydziestki? Kiedy ty produkowałaś się jak jakaś mała dziwka dla

Cartwright Records, ja siedziałam z nosem w książkach, ucząc się pilnie, bo

wiedziałam, że nikt nie zstąpi z nieba i nie zaoferuje mi kontraktu na nagrania.

Wiedziałam, że jeśli się chcę wyrwać ze swojego podłego życia, to będę musiała

ruszać głową.

Zerkam na Sarah. Wygląda za okno z desperacką nadzieją, że ktoś przejdzie

obok i zauważy, co tu się dzieje w środku.

Ale pada tak mocno, że na ulicy prawie nikogo nie ma. Nawet jeśli ktoś się

przemyka, to skulony pod parasolem.

- Z nim było tak samo - mówi Rachel. - Chciałam go, więc zrobiłam wszystko,

co musiałam, żeby go zdobyć. Wiem, że nie byłam w jego typie. Stwierdziłam to

wtedy, kiedy... mnie zostawił. I to wtedy zrozumiałam. Zrozumiałam, że muszę

przerobić samą siebie tak, żeby pasować do jego typu. Nie zrozumiesz tego,

oczywiście. Ty i Sarah, obie jesteście przekonane, że mężczyzna powinien was chcieć

ze względu na waszą osobowość, prawda? Ale mężczyzn wasza osobowość nie

obchodzi. Wierzcie mi. Gdybyś się tak nie zapuściła, Heather, nadal miałabyś tego

swojego Jordana Cartwrighta, wiesz? Całe to gadanie o tym, że chcesz śpiewać swoje

własne utwory! Mój Boże, ty myślałaś, że jego to obchodzi? Mężczyznom nie zależy

na rozumie. Mimo wszystko, jaka jest różnica między blondynką a komarem?

Kręcę głową.

- Przysięgam, Rachel, nie mam...

- Komar przestaje ciągnąć, jak mu się da klapsa. - Rachel odrzuca głowę w tył

i śmieje się na cały głos.

Och tak. Już nie żyję. Nie ma co do tego wątpliwości.

30

Ona oszalała. W przeciwnym razie nie stałaby tam, opowiadając mi idiotyczne

dowcipy o blondynkach i jednocześnie grożąc paralizatorem. Miewałam już do

czynienia z szaleńcami. Przecież tyle lat pracowałam w przemyśle muzycznym.

Dziewięciu na dziesięciu ludzi, z którymi miałam wtedy do czynienia, cierpiało na

kliniczne zaburzenia psychiczne, nie wyłączając mojej własnej matki. Czy uda mi się

przekonać Rachel, żeby mnie jednak nie zabijała? No cóż, zawsze można spróbować.

- Mnie Się wydaje - zaczynam ostrożnie - że osoba, na którą powinnaś być zła,

to Christopher Allington. To on źle cię potraktował, Rachel. Jak to się stało, że nigdy

nie próbowałaś mu tego powiedzieć?

- Bo to mój przyszły mąż, Heather. - Rachel patrzy na mnie z oburzeniem. -

Boże, nie możesz tego pojąć? Wiem, uważasz, że mężczyźni są wymienni.

Skoro nie ułożyło ci się z Jordanem, po prostu zajęłaś się jego bratem. Ale ja,

w przeciwieństwie do ciebie, wierzę w prawdziwą miłość. I właśnie ona łączy

Christophera i mnie. Muszę się tylko pozbyć kilku przeszkód, a wtedy on się

opamięta.

- Rachel - apeluję do wszelkich normalnych uczuć, jakie jeszcze mogły

pozostać w tej kobiecie - te przeszkody... To są istoty ludzkie.

- No cóż, to nie moja wina, że te biedactwa były aż tak załamane, kiedy Chris

je rzucił, że popełniały rozmaite głupstwa, jak próby surfowania na windach.

Robiłam, co mogłam, żeby im jakoś doradzać. Tobie też, Heather. Chociaż nikt się

nie zdziwi tak bardzo, że zdecydowałaś się odebrać sobie życie. W sumie nie bardzo

masz po co żyć.

Jej procesy myślowe są tak pokrętne, że nie bardzo za nimi nadążam. Ale

teraz, kiedy jasno powiedziała, że jestem jej następną ofiarą, pozwólcie, że was

zapewnię, zaczynam mówić naprawdę dużo i szybko.

- Rachel, to się nigdy nie uda. Ja już poszłam na policję...

- I oni ci uwierzyli? - pyta spokojnie. - Kiedy znajdą twoje połamane,

zakrwawione zwłoki, zrozumieją, że robiłaś to wszystko po to, żeby zwrócić na siebie

uwagę: umieściłaś tę bombę, a potem zabiłaś się, kiedy się przekonałaś, że zostałaś

przejrzana. I nawet nietrudno to będzie zrozumieć, skoro twoje życie ostatnio tak się

staczało po równi pochyłej. Jordan się zaręcza z tamtą drugą dziewczyną. Jego brat,

no cóż, jego brat po prostu nie wydaje się zainteresowany, prawda, Heather? A obie

wiemy, jak bardzo jesteś w nim zakochana. Masz to wypisane na twarzy, ile razy on

wchodzi do pokoju.

Czy to prawda? Czy wszyscy wiedzą, że się kocham w Cooperze? Czy Cooper

wie, że się w nim kocham? Boże, jakie to upokarzające. Zaraz. Czemu ja w ogóle

słucham tej wariatki?

- Świetnie, Rachel - mówię, dostosowując się do jej reguł, bo wydaje się, że to

jedyne wyjście. - Świetnie. Zabij mnie. A co z Sarah?? No bo czy coś ci kiedykolwiek

zrobiła biedna Sarah? Może ją jednak wypuścisz.

- Sarah? - Rachel spogląda na swoją asystentkę, jakby dopiero sobie przy-

pomniała, że ona też jest obecna w pokoju. - A, racja. Sarah. No cóż, Sarah po prostu

chyba... zniknie.

Biednej Sarah wyrywa się jakaś przerażona czkawka, ale kamienne spojrzenie

Rachel ją ucisza.

- Tak - mówi Rachel. - Myślę, że Sarah pojedzie do domu na parę tygodni,

żeby dojść do siebie po twojej przerażającej śmierci, Heather. Tylko że nie dojedzie.

Zaginie gdzieś po drodze. Hej. Takie rzeczy się zdarzają.

- Och nie, Rachel, proszę - krztusi się Sarah. - Proszę, nie sprawiaj, żebym

zaginęła. Proszę...

- Zamknij się! - drze się Rachel. Unosi dłoń, żeby znów uderzyć, ale zamiera

bez ruchu, kiedy telefon na moim biurku zaczyna dzwonić, brzęcząc tak głośno, że

Rachel aż podskakuje, a błękitny paseczek błyskawicy przelatującej między

widełkami paralizatora znajduje się niebezpiecznie blisko mojego ciała. Odskakuję w

tył, potykając się, wpadam na drzwi i obracam się, chwytając za klamkę.

W mgnieniu oka Rachel mnie dopada, jednym chudym ramieniem ściskając

mnie za szyję, dusząc mnie. Jest zadziwiająco silna jak na taką drobną kobietkę. Ale

mimo to udałoby mi się jej wywinąć...

...Udałoby mi się, gdyby nie syczący paralizator, który mi podsuwa pod nos,

cedząc przez zęby:

- Nawet nie próbuj. Nawet o tym nie myśl. Porażę cię, Heather, przysięgam. A

potem zabiję was obie.

Zastygam, ciężko oddychając. Rachel przykleiła mi się do pleców jak jakiś

płaszcz. Telefon nadal dzwoni. Po rodzaju dzwonka poznaję, że to wewnętrzny z

terenu akademika. Szepczę, głosem chrapliwym z przerażenia:

- Rachel, to prawdopodobnie telefon z recepcji. Wiesz, że kazałam Cooperowi

czekać tam na mnie. Jest przy strażnikach.

- W takim razie - mówi Rachel, rozluźniając chwyt na mojej szyi, ale nadal

trzymając paralizator o centymetry od mojego gardła - idziemy. Z tobą się policzę -

rzuca ostrzegawcze spojrzenie w stronę Sarah - później.

A potem otwiera drzwi biura i zerkając przezornie w prawo i w lewo, popycha

mnie mocno w stronę pustego holu.

.. .ale nie tak mocno, żebym nie była nadal w zasięgu paralizatora. Kieruje

mnie do wind po przeciwnej stronie holu - wind, które, na moje nieszczęście, nie

zostały uszkodzone we wczorajszej eksplozji - i naciska guzik. Modlę się, żeby drzwi

się otworzyły, a z nich wyłoniła cała drużyna koszykarska i załatwiła Rachel w moim

imieniu.

Ale nie miałam szczęścia. Kabina stała pusta na pierwszym piętrze i kiedy

drzwi się otwierają, w środku nie ma nikogo.

- Właź - rozkazuje Rachel, patrząc na mnie. - Radziłam sobie z takimi

dziewczynami jak ty przez całe życie. Wy, ślicznotki, wszystkie jesteście takie same.

Idziecie przez życie, wyobrażając sobie, że wszyscy są wam coś winni. Dostajecie

kontrakty na nagrania, awanse w pracy i świetnych facetów, a ludzie tacy jak ja? To

my odwalamy czarną robotę. Czy wiesz, że ta Stokrotka to pierwsza nagroda, jaką

otrzymałam za swoją działalność?

Piorunuję ją wzrokiem. Ta kobieta ma zamiar mnie zabić. Nie widzę żadnego

powodu, żeby nadal traktować ją grzecznie.

- Tak - mówię. -I dostałaś ją za zrobienie porządku po popełnionych przez

samą siebie morderstwach. Te rzeczy w aktach dziewczyn: o mamie Elizabeth, która

chciała, żeby ograniczyć córce prawo do przyjmowania gości, i o pani Pace, która nie

lubiła Lakeishy, to wszystko nigdy nie miało miejsca, prawda? Te kobiety nigdy tu

nie dzwoniły. Ty to sobie wszystko wymyśliłaś, żeby móc usprawiedliwić swoje

spotkania z tymi dziewczynami. I w ogóle o czym z nimi rozmawiałaś w czasie tych

spotkań? Jakimi chorymi, pogiętymi historiami je terroryzowałaś?

- Heather. - Rachel spogląda na mnie krytycznie. - Ty nigdy nic nie zro-

zumiesz, prawda? Ciężko pracowałam przez całe życie na to, co mam. Nigdy nic mi

nie przyszło bez trudu, nie tak jak tobie. Nic: mężczyzna, praca, przyjaciele. To, co

zdobywam, zatrzymuję. Na przykład Christophera. I tę pracę. Czy ty masz pojęcie,

jak trudno mi było zdobyć stanowisko na tej uczelni, w tym samym budynku co on?

Więc rozumiesz chyba, czemu musisz umrzeć. Zagrażasz zbyt wielu moim interesom.

Gdybyś nie zaczęła węszyć, pozwoliłabym ci żyć. Zawsze uważałam, że tworzymy,

ty i ja, niezły zespół. Zwłaszcza że, kiedy stoję obok ciebie, wyglądam szczególnie

szczupło. To twoja dodatkowa zaleta.

Winda dzwoni i drzwi się rozsuwają. Jesteśmy na dwudziestym piętrze. W ho-

lu przed apartamentem rektora. Wiem, że w tej samej chwili, w której wejdziemy na

szary dywan, detektor ruchu zadziała i wyśle sygnał do stanowiska ochrony. Czy Pete

zerknie w monitor i zobaczy Rachel i jej paralizator?

Proszę, Pete, popatrz. Usiłuję zastosować na nim metodę Vulcana, chociaż

Pete jest dwadzieścia pięter pod nami. Popatrz, Pete, popatrz. Popatrz, Pete, popatrz...

Rachel pcha mnie przez korytarz.

- Chodź T mówi, wyjmując uniwersalny klucz do budynku. - Założę się, że

zawsze chciałaś zobaczyć, jak mieszka rektor. No to teraz masz szansę. Szkoda, że

nie pożyjesz na tyle długo, żeby się nią nacieszyć.

Rachel otwiera drzwi do apartamentu Allingtonów i wprowadza mnie do holu.

Wyłożony jest białymi i czarnymi kallami, to tu pani Allington oskarżała mnie, że

uganiam się za jej synem jak jakaś dziwka. Hol otwiera się na salon, z dwóch stron

obramowany wysokimi oknami balkonowymi, które prowadzą na taras apartamentu.

Niczym w Villa d'Allington, dominującym motywem dekoracyjnym jest czarna skóra,

i to w dużych ilościach. Pani Allington to najwyraźniej nie jest żadna Martha Stewart.

No cóż, w sumie nie jestem zaskoczona.

- Ładnie, prawda? - mówi Rachel tonem lekkiej towarzyskiej rozmowy. -

Pomijając te obrzydliwe ptaszyska.

W kącie holu, w tej wysokiej na dwa metry wiklinowej klatce, kakadu

gwiżdżą i tańczą, przyglądając się nam podejrzliwie. Rachel wymierza w nie

paralizator i śmieje się, kiedy zaczynają skrzeczeć na widok błękitnych iskier.

- Idiotyczne ptaki — mówi; A potem łapie mnie za ramię i zaczyna ciągnąć w

stroną drzwi balkonowych. - Chodź - dodaje. - Czas na twój wielki finał. Pewnie taka

gwiazda jak ty chciałaby zejść ze sceny z wielkim hukiem. Tak więc nie wybierzesz

się na surfing na windach. Rzucisz się z dachu Fisher Hall... Trochę tak jak ten żółw

w filmie, o którym wiecznie opowiada ta twoja psychotyczna przyjaciółka ze

stołówki. Tylko że, niestety, nie uratuje cię lina rozwijająca się spod twojej skorupy.

Zanim zdążyłam zareagować, zamaszyście otwierają się drzwi w odległym

krańcu salonu i staje w nich pani Allington w różowym dresie.

- Co jest, do diabła? - pyta ostro. - Co wy tutaj robicie? Rachel uśmiecha się

przyjemnie.

- Eleanor, nie zwracaj na nas uwagi! - woła śpiewnie. - Za momencik

znikniemy ci z oczu.

- Jak się tu dostałyście? - Pani Allington rusza w naszą stronę, a minę ma

wściekłą. - Wynocha stąd, ale już, zanim zadzwonię po policję.

- Bardzo bym chciała, Eleanor - mówi Rachel do kobiety, która w innym

świecie mogłaby być jej teściową. - Ale jesteśmy tu w służbowych sprawach domu

studenckiego.

- Nic mnie to nie obchodzi. - Pani Allington sięga do telefonu wiszącego na

ścianie. Podnosi słuchawkę. - Czy wy nie wiecie, kim jest mój mąż?

- Pani Allington, ostrożnie! - krzyczę.

Ale za późno. Jak kobra rzucająca się do ukąszenia, Rachel skacze naprzód z

paralizatorem.

Pani Allington sztywnieje, szeroko otwiera oczy, jak ktoś, kto właśnie otrzy-

mał szczególnie niedobre wiadomości... Może na przykład o wynikach egzaminów

LSAT swojego syna?

A potem tak jakoś osuwa się po oparciu ze skórzanej kanapy i pada w drgaw-

kach, a potem zastyga na podłodze skulona, nadal z szeroko otwartymi Oczami i

rozchylonymi ustami, z których sączy się lśniąca ślina.

- O mój Boże! - wołam. Bo to bez wątpienia najbardziej wstrząsający widok,

jaki kiedykolwiek oglądałam... Nawet gorszy niż to, co Tania Tracę robiła z moim

narzeczonym. - Rachel, ty ją zabiłaś!

- Ona żyje - mówi Rachel z wyraźną pogardą w głosie. - Kiedy się ocknie, nie

będzie miała pojęcia, co ją uderzyło. Nie będzie pamiętała własnego nazwiska, a co

dopiero moje. Ale dla niej to nic nowego, Chodź - powtarza i znów łapie mnie za

ramię.

Teraz, kiedy przekonałam się na własne oczy, co potrafi ten paralizator, wcale

mi się nie śpieszy, żeby to poczuć na własnej skórze. Zdaję sobie sprawę, że byłam

głupia, nie próbując wyrwać się Rachel na dole. Jasne, pewnie by mnie poraziła i

zatargała do windy, ale stanowiłabym spory ciężar i to by jej sprawiło niemało

kłopotu. Teraz jest jej za łatwo, a ja mam znacznie trudniej. Jedyne miejsce, dokąd

mogę uciekać, to na dół.

Ta myśl wystarcza, żebym rzuciła się do ucieczki. Wyrywam rękę z uścisku

Rachel i rzucam się biegiem. Nie wiem dlaczego, ale biegnę w stronę tych samych

drzwi, którymi weszła pani Allington. Nie mogę biec za szybko, taka jestem

zesztywniała po wczorajszych wyczynach w szybie windy i tak dalej. Ale Rachel

wydaje wściekły wrzask. Cieszę się, bo to znaczy, że nie ma już nade mną przewagi.

Pokoje, przez które biegnę, tylko migają mi przed oczyma. Jakaś jadalnia,

która wygląda jakby od dawna nie podawano w niej żadnych posiłków, długi

mahoniowy, mocno wypolerowany stół dla dwunastu osób, a pod ścianą bufet, na

którym stoją owoce. Sztuczne! Potem kuchnia, idealnie czysta, biało-niebieskie

kafelki na podłodze. Potem jakiś gabinet, też z wysokimi oknami i wielkim ekranem

telewizyjnym, i z kanapami obciągniętymi skórą w odcieniu oliwkowej zieleni. Na

ekranie leci jakiś film z Debbie Reynolds. Chyba Tammy and the Bachelor. Na

kanapie leżą koszyk z kłębkami wełny i butelka wódki. Pani Allington się nie

oszczędza.

Wypadam przez jedyne drzwi gabinetu, które nie prowadzana taras, i znajduję

się w sypialni, w mrocznej sypialni, gdzie wszystkie wysokie okna zostały zasłonięte

kotarami. Łóżko jest olbrzymie i nieposłane, szarejedwabne prześcieradła są zwinięte

w kłębek po jego jednej stronie. Kolejny wielki telewizor, tym razem nastawiony na

jakiś talk-show, z wyłączonym dźwiękiem. Na podłodze wala się para czarnych

slipów. Pokój Chrisa? Ale Chris przecież mieszka w akademiku szkoły prawniczej. A

to może znaczyć tylko tyle, że Allingtonowie mają osobne sypialnie. Skandal!

Nie ma już więcej drzwi poza tymi do łazienki rektora Allingtona. Znalazłam

się w pułapce.

Słyszę, że Rachel się zbliża; trzaska drzwiami i wrzeszczy jak potępieniec.

Rozglądam się gorączkowo po pokoju, szukając jakiejś broni. Nic nie znajduję. Przez

te małe halogenowe światełka w wyłożonym lustrami suficie-pomyślę nad tym

później - nie ma tu nawet lampy, którą mogłabym wyrwać z kontaktu i rzucić w

głowę Rachel. Zastanawiam się, czy nie wśliznąć się pod łóżko, ale wiem, że mnie

tam znajdzie. Czy uda mi się jakoś wykręcić z tego wszystkiego gadaniem? Udawało

mi się wydobyć w ten sposób ze znacznie gorszych tarapatów. Nie przypominam

sobie w tej chwili żadnych konkretnych przykładów, ale prawie na pewno takie były.

Rachel wpada z impetem do pokoju, potykając się na progu i mrugając, kiedy

oczy przyzwyczajają jej się do nagłej ciemności. Stoję w przeciwległym kącie, obok

masywnego łóżka, usiłując nie rozpraszać się własnym odbiciem w lustrze na suficie.

- Posłuchaj Rachel - odzywam się cicho i szybko. - Nie musisz mnie zabijać.

Ani Sarah. Przysięgam, nic nikomu o tym nie powiem. To, będzie taki nasz mały

sekret, jak to między dziewczynami. Totalnie rozumiem twój punkt widzenia. Mnie

też faceci źle potraktowali. Chris zdecydowanie nie jest wart, żeby przez niego

lądować w więzieniu...

- Ja nie pójdę do więzienia, Heather - mówi Rachel. - Będę zajęta organi-

zowaniem nabożeństwa żałobnego w twojej intencji. I swoim ślubem. Zadbam o to,

żeby przy obu okazjach grano twoje największe przeboje. Jeśli w ogóle znajdzie się

więcej niż jeden. Czy nie byłaś czasem taką idolką jednego przeboju? Co za szkoda.

Ciekawe, czy ktoś przyjdzie na twój pogrzeb. Przecież już byłaś zapomniana w

wieku... A ile ty masz właściwie lat? Dwadzieścia pięć? Dwadzieścia sześć? Ot, była

gwiazdka popu, która się bardzo zapuściła.

- Dwadzieścia osiem - mówię. - Świetnie. Zabij mnie. Ale nie Sarah. Daj

spokój Sarah. To jeszcze dzieciak.

- Uuu. - Rachel uśmiecha się i kręci głową. - Czy to nie słodkie? Że tak

błagasz o darowanie życia Sarah. Tymczasem wiem, jak bardzo ona ci działa na

nerwy. Widzisz, to jest właśnie problem z takimi dziewczynami jak ty, Heather.

Jesteś zbyt miła. Nie masz instynktu zabójcy. Kiedy sprawy się komplikują, chowasz

głowę w piasek. Urodziłaś się ze wszelkimi atutami, a teraz po prostu je odrzucasz.

Nie dbasz o własne ciało, pozwalasz, żeby mężczyzna ci się wymknął z rąk,

spuszczasz w toalecie własną karierę. Jezus, pozwalasz, żeby twoja własna matka cię

obrabowała. A ty nadal jesteś taka... miła. Popatrz sama: ty i Jordan? Nadal się

przyjaźnicie. Sarah? Nie znosisz jej, ale błagasz mnie, żebym jej nie zabijała. Założę

się, że nadal wysyłasz mamie kartki na Dzień Matki, co Heather?

Z trudem przełykam ślinę. I kiwam głową. A co mam zrobić?

- Widzisz? - mówi Rachel. - A teraz jest ci tylko smutno. Bo miłe dziewczyny

nigdy do niczego nie dochodzą. Ja w sumie wyrządzę światu przysługę, zabijając cię.

To w gruncie rzeczy naturalna selekcja. Ludzie nie będą musieli patrzeć na kolejną

blondynkę nieudacznicę.

Z tymi słowami Rachel rzuca się do mnie, skacząc przez łóżko. Przed sobą

trzyma paralizator.

Obracam się na pięcie i szarpię za kotary. Otwieram pierwsze z brzegu

balkonowe drzwi i wypadam na taras.

31

Nadal pada - nawet chyba intensywniej. Niebo wszędzie dokoła mnie ma

kolor ołowianej szarości.

Nigdy wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale Fisher Hall to naj-

wyższy budynek po zachodniej stronie parku, a. taras apartamentu na ostatnim piętrze

oferuje wspaniałe widoki na Manhattan z wszystkich czterech stron, od Empire State

Building na północy, ledwie widoczny we mgle, po zamgloną wolną przestrzeń na

południu, gdzie kiedyś stały wieżę World Trade Center, oraz na East i West Village.

Wspaniałe miejsce, żeby nakręcić jakąś scenę do filmu. Na przykład Zmu-

towane żółwie Ninja.

Tyle że to nie jest żaden film. To prawdziwe życie. Moje życie. Niezależnie

od tego, jak długo ono jeszcze potrwa.

Wiatr jest tu, na dwudziestym piętrze, silny, a deszcz zalewa mi twarz; Trudno

mi się zorientować, gdzie właściwie jestem, bo wszędzie dokoła widzę tylko te donice

z pelargoniami, niepewnie stojące na niskiej kamiennej balustradzie. Mogę sobie bez

trudu wyobrazić, jak moje bezwładne ciało spada za tę balustradę.

Nie wiedząc, co innego mi pozostaje, chowam głowę w ramiona i zaczynam

biec dokoła apartamentu Allingtonów, w kierunku przeciwległego krańca tarasu. Nie

widzę, żeby Rachel mnie goniła, więc przystaję na moment, otwieram plecak i

grzebię w środku, szukając spreju z pieprzem. Mogłabym przysiąc, że on tam gdzieś

jeszcze jest. Nie mam pojęcia, czy ten sprej będzie jeszcze działał, ale warto

spróbować.

Znajduję go. Zwalniam bezpiecznik, kiedy tuż za mną rozlega się ogłuszający

huk i wśród drewnianych drzazg i odłamków szkła Rachel wyskakuje na taras -

niczym Cujo, zmutowany nastoletni żółw ninja. Nawet nie zawracała sobie głowy

otwieraniem drzwi. Uderza we mnie całym impetem i obie lądujemy na mokrych

kamiennych płytach tarasu.

Padając, uderzam się mocno w kontuzjowane ramię, co praktycznie pozbawia

mnie oddechu. Ale usiłuję przeturlać się przez te drzazgi i odłamki szkła, byle się

znaleźć dalej od niej.

Zerwała się na nogi pierwsza i rzuca się na mnie z impetem. I przez cały czas

udało jej się nie wypuścić z ręki tego paralizatora.

Ale ja ściskam sprej, który schowałam w dłoni. Kiedy pochyla się nade mną,

jej ciemne włosy już zaczynają się lepić do twarzy przez ten cały deszcz, wargi zaś

ma rozciągnięte w grymasie, który całkiem przypomina Lucy, kiedy się wkurzy na

piłeczkę tenisową albo na katalog Victoria's Secret.

- Jesteś taka beznadziejna... - Rachel śmieje się ze mnie szyderczo i wy-

machuje mi przed nosem paralizatorem. - Wiesz, co powstanie, jeśli się skrzyżuje

blondynkę z gorylem?

Usiłuję przybrać taką pozycję, w której będę mogła potraktować ją tym spre-

jem prosto w twarz. Nie chcę, żeby wiatr zwiał to świństwo w moją stronę.

- Nie mam pojęcia, o co ci chodzi - dyszę, nadal nie mogąc odzyskać tchu po

upadku. Boże. W głowie mi się nie mieści, że ja kiedyś kupiłam tej kobiecie kwiaty.

Dobra, to był tylko bukiet z delikatesów. Ale zawsze.

- Wiesz, co powstanie, jeśli się skrzyżuje blondynką z gorylem? - Rachel

uśmiecha się szeroko, z twarzą zaledwie parę, centymetrów od mojej. - Nikt nie wie.

Są pewne granice tego, do czego można zmusić goryla!

Kiedy robi zamach, żeby potraktować tysiącami voltów moje prawe biodro,

podnoszę rękę i pryskam jej sprejem pieprzowym prosto w twarz. Rachel wrzeszczy i

cofa się, ramieniem zasłaniając oczy...

Ale przycisk nie chce się wcisnąć do końca. I zamiast spiknąć jej w oczy, płyn

wylewa się z pojemnika i spływa po bokach jakąś pianą, która przesiąka do moich

skaleczeń i piecze mnie tak mocno, że głośno krzyczę:

- Au!

Rachel zdaje sobie sprawę, że w nią nie trafiłam, i zaczyna się śmiać.

- O Boże! Heather, bardziej komiczna to już nie możesz być, wiesz? Ale tym

razem, kiedy się na mnie rzuca, udaje mi się poderwać na nogi i czekam na nią,

gotowa.

- Wiesz - mówię, kiedy się zbliża. - Jest coś, co chciałam ci powiedzieć już od

dawna. Rozmiar XL - mocno ściskając sprej w dłoni, z całej siły uderzam Rachel w

twarz - to jeszcze nie tragedia.

Kostki dłoni eksplodują bólem. Rachel wrzeszczy i potyka się w tył, obie

dłonie podnosząc do nosa, z którego zaskakująco obficie tryska krew.

- Mój nos! - wrzeszczy. - Złamałaś mi nos! Ty pieprzona suko! Ledwie się

trzymam na nogach, boli mnie ramię, a dłonie aż płoną od tego pieprzowego spreju.

W plecach utkwiły mi odłamki szkła, kostek prawej dłoni nie czuję i leci mi krew z

jakiegoś rozcięcia gdzieś na czole, bo muszę mrugać, żeby nie oślepiały mnie krople

deszczu i moja własna krew. Chcę tylko jednego - wejść do środka, położyć się na

chwilę i może pooglądać sobie Food Network czy coś w tym stylu.

Ale nie mogę. Bo muszę się najpierw rozprawić z moją psychopatyczną

szefową.

Stoi tam i trzyma się za nos jedną ręką, a w drugiej ściska paralizator. Rzucam

się na nią i obalam na ziemię te pięćdziesiąt pięć kilo na szpilkach od Manolo

Blahnika. Pada, wykręcając się z mojego uścisku, kiedy ja desperacko usiłuję odebrać

jej paralizator.

A przez cały czas szlocha. Nie ze strachu, chociaż powinna - bo zapewniam

was, mam zamiar ją zabić - ale z gniewu, a jej ciemne oczy błyszczą tak wielką

nienawiścią do mnie, że zastanawiam się, jakim cudem ona mi się wcześniej nie

rzuciła w oczy.

- Miłe dziewczyny do niczego nie dochodzą, tak? - Kopię ją z całej siły w

kolano. - No to jak będzie? Czy to jest dla ciebie wystarczająco miłe?

Tyle że to tak, jakbym kopała kukłę do testowania samochodów w wypad-

kach. Rachel wydaje się niewrażliwa na ból... Chyba że chodzi o twarz. Na przykład

ojej cenny nos.

I jest silna - o wiele silniejsza ode mnie, mimo mojej morderczej wściekłości i

przewagi wzrostu i masy. Nie mogę jej wyrwać tego paralizatora. Czytałam kiedyś, że

ludzie w chwili desperacji wykazują niewiarygodną siłę-matki podnoszą samochody,

żeby uratować potrącone dziecko, konni policjanci wyciągają swoje ukochane

wierzchowce z lotnych piasków, tego typu rzeczy. Rachel ma siłę mężczyzny...

Mężczyzny, któremu życie rozpada się na kawałki na jego oczach.

A nie ma zamiaru się poddać, póki jeszcze kogoś nie zabije.

I zaczynam mieć bardzo nieprzyjemne wrażenie, że tym kimś będę ja.

Nic więcej nie mogę zrobić, poza tym, że zaciskam ręce na jej dłoniach, w

których dzierży paralizator. Palce mam śliskie od deszczu i krwi i obolałe od

skaleczeń i spreju pieprzowego: Trudno mi jej nie puścić, Rachel udało się wstać,

mimo że kopniakami próbowałam jej to uniemożliwić, a teraz obie siłujemy się w

ulewnym deszczu o panowanie nad bronią. Impet naszej szarpaniny niebezpiecznie

nas przybliża do krawędzi tarasu.

W jakiś sposób Rachel udało się tak przekręcić, że to moje plecy są

przyciśnięte do donicy z pelargonią, całkiem podobnej do tej; która o mały włos nie

zabiła Jordana. Z twarzą zwróconą do nieba nie widzę nic przez deszcz, który zalewa

mi oczy. Zamykam je i koncentruję się na niemal niewykonalnym zadaniu utrzymania

rąk Rachel wysoko nad moją głową, żeby te brzęczące widełki nie mogły mnie

porazić. Czuję, że donica się chwieje, a potem usuwa spode mnie, i chociaż nie

otwieram oczu, dobiega mnie paskudny huk, parę sekund później.

Ale najbardziej przeraża mnie czas, jaki upłynął między ześlizgnięciem się

donicy z tarasu a odgłosem uderzenia o ziemię. Doliczyłam prawie do dziesięciu.

Dziesięć sekund swobodnego lotu. Dziesięć sekund na myślenie o śmierci.

Ramiona mi słabną. Wiem, że płaczę, bo łzy pieką mnie w zadrapania na

policzkach.

A Rachel śmieje się, wyczuwając, że tracę siły.

- Widzisz? - mówi. - Mówiłam ci, Heather. Jesteś zbyt miła, żeby zwyciężyć.

Za słaba. Nie masz formy. Bo rozmiar XL to jest tragedia. Och, ja wiem, co mi na to

powiesz. Że taki rozmiar nosi przeciętna Amerykanka. Ale wiesz co? Przeciętna

Amerykanka jest gruba, Heather.

- O mój Boże! - Pluję deszczówką i krwią. - Rachel, ty jesteś chora. Naprawdę

coś ci dolega! Pozwól, że ci pomogę...

- I po co ty w ogóle żyjesz? - Rachel jakby mnie nie słyszała. Bo pewnie nie

słyszała. - Twoja kariera muzyczna poszła w diabły. Chłopak cię rzucił.

Twoja własna matka wbiła ci nóż w plecy. Powinnaś była zginąć wczoraj, w

windzie. I powinnaś była zginąć jeszcze poprzedniego dnia, ale źle wycelowałam.

Poddaj się, Heather. Miłe dziewczyny nigdy nie wygrywają...

Przy słowie „wygrywają”, Rachel zaczyna powoli zginać moje ramiona. Nie

jestem wstanie już dłużej stawiać oporu. Teraz płaczę już otwarcie, szarpiąc się i

próbując nie słuchać jej śpiewnego głosu.

- Pomyśl o tym. Twoja śmierć trafi do MWNews. Może nie do „Timesa”, ale

na pewno do „Post”. Kto wie? Może nawet powiedzą o tym w E! w odcinku

Prawdziwych hollywoodzkich historii. O tobie... O idolce jednego przeboju, która nie

dożyła trzydziestki...

Otwieram oczy i gapię się na nią, niezdolna wykrztusić słowa, bo resztkami sił

koncentruję się na tym, żeby nie zdołała mnie sparaliżować.

I właśnie wtedy, kiedy czuję, że mięśnie ramion mi drżą, zmęczone wysił-

kiem, słyszę jej triumfalny śmiech i ostatnie szyderstwo:

- Heather! - woła radośnie, a jej głos dobiega jak z oddali. - Ile blondynek

potrzeba do wkręcenia żarówki?

I wtedy, nagle, jej głowa tuż nade mną eksploduje.

Serio, W jednej chwili jest tam, śmieje mi się w twarz, a w następnej znika,

odrzucona w tył potężnym uderzeniem. Krew Rachel opryskuje mnie i oślepia.

Paralizator w jej dłoniach zamiera, a jej ciało zsuwa się ze mnie, lądując na mokrych

płytach tarasu z odgłosem, od którego robi mi się niedobrze.

Trzymam się balustrady, ocierając twarz grzbietami dłoni -jedynymi

nieporanionymi częściami ciała - i szlocham. Słyszę wyłącznie szum deszczu i czyjś

urywany oddech.

Trwa to dobrą chwilę, zanim zdaję sobie sprawę, że to nie mój oddech. Kiedy

wreszcie otwieram załzawione oczy, widzę Rachel leżącą u moich stóp. Z wgłębienia

na jej skroni sączy się krew, zabarwiając na różowo kałuże deszczówki dokoła.

A przede mną stoi, z okrwawioną butelką absolutu w dłoni, pani Allington w

przemoczonym różowym dresie. Pierś jej faluje ciężko, a Oczy ma przepełnione

pogardą, kiedy spogląda w dół na nieruchome ciało Rachel.

Pani Allington kręci głową.

- Ja też noszę XL - mówi.

32

Kończy się tym, że w szpitalu spędzam wyłącznie jedną noc - żeby mi się te

wszystkie skaleczenia nie pootwierały, i przez te liczne stłuczenia, i kawałki szkła,

które mnie pocięły.

A to i tak o jedną noc za dużo, jeśli chcecie znać moje zdanie. Wiecie, co w

szpitalach uważa się za deser? Galaretkę. Z owocami. Nawet żadnego marnego

herbatnika. Przecież każdy wie, że galaretka to przekąską, a nie deser.

Poza rym w szpitalu nawet nie mają wanien. Jeśli chcesz się umyć, masz do

wyboru prysznic albo obmywanie gąbką.

Nieważne. Próbuję sensownie wykorzystać czas. To znaczy mój pobyt w szpi-

talu. Wymykam się ze swojego piętra, żeby odwiedzić Julia, i z radością widzę, że

dochodzi do siebie po kontuzjach, jakich doznał w wybuchu. Ma wrócić do pracy w

przyszłym miesiącu i powinien odzyskać dawną formę.

Zaglądam do sali Jordana, skoro już tu jestem. To znaczy w szpitalu.

Jest mocno zażenowany moim widokiem, a jego narzeczona, Tania? Do

szpiku kości wroga. Gdybym nie wiedziała lepiej, pomyślałabym, że czuje się przeze

mnie zagrożona!

Ale nie wiem, czemu miałaby się tak czuć. Jej ostatni singiel, Dziwka, parę dni

temu wspiął się na dziesiątą pozycję Total Reauest Live.

W każdym razie, życzę im obojgu wszystkiego dobrego. Mówię im, że tworzą

idealną parę.

I wcale nie kłamię.

Muszę spędzić w szpitalu tylko jedną noc, ale dostaję dwa tygodnie zwol-

nienia z pracy - płatnego. Chyba tak cię nagradzają na Uniwersytecie Nowojorskim,

jeśli zdarzy się, że udowodnisz, iż twoja zwierzchniczka popełniła podwójne

morderstwo. Nawet jeśli nie należało ci się aż tyle dni zwolnienia lekarskiego.

Do czasu, kiedy wracam za swoje biurko, zaczyna się robić chłodna jesień.

Liście na drzewach w Washington Square Park zmieniają barwy, oblewając się

czerwienią i złotem, które bledną wobec kolorów, na jakie studenci pierwszego roku

pofarbowali sobie włosy z okazji odwiedzin rodziców.

Poważnie. Zupełnie jakbym pracowała na uczelni dla klownów.

Odkąd poszłam na zwolnienie, jeszcze inne rzeczy też się zmieniły w Fisher

Hall. Po pierwsze, skoro Rachel w więzieniu oczekuje na proces, będę miała nowego

szefa. Nie wiem jeszcze, kto to będzie. Nadal odbywają rozmowy z kandydatami.

Ale doktor Jessup powiedział mi, że mam prawo pierwszego wyboru.

Myślę, że miło byłoby na odmianę popracować dla mężczyzny. Nie zrozumcie

mnie źle, szefowie-kobiety są świetne, zgoda, ale dobrze zrobi mi chyba odpoczynek

od całego tego estrogenu w biurze.

Sarah się ze mną zgadza. Ona i wszyscy praktykanci są dla mnie o wiele milsi

teraz, kiedy przekonali się, że ryzykowałam życie, żeby złapać mordercę niewinnych

studentek. Już prawie wcale nie wspominają Justine. Tylko raz, któregoś dnia, Tina

zwróciła się do mnie ze słowami:

- Wiesz, Justine nigdy nie przychodziła do pracy w dżinsach, w przeci-

wieństwie do ciebie. Powiedziała mi kiedyś, że to dlatego że nie może nigdzie

znaleźć wystarczająco małego rozmiaru. Jakoś nigdy jej już potem nie mogłam

polubić.

Nawet Gavin wreszcie mnie posłuchał i kompletnie zrezygnował z surfingu na

windach. Zajął się dla odmiany eksploracją miejskich ścieków.

Ale z tego też chyba niedługo będzie musiał zrezygnować, bo zapach raczej

nie czyni go ulubieńcem studentów z jego piętra.

Och, a Allingtonowie się wyprowadzili. Tylko do sąsiedniego budynku -tego,

z którego Donatello czy ten jakiś inny zmutowany nastoletni żółw ninja skakał w

tamtym filmie. Pani Allington uznała, że ona i jej ptaki będą mieć tam znacznie

więcej spokoju... Zwłaszcza że teraz nie muszą mieszkać w obiekcie, który dzielą z

siedmiuset studentami i personelem administracyjnym akademika.

Studentom wcale nie było smutno, że Allingtonowie się wyprowadzają, ale ich

syna chyba im nieco brakuje. Chris też stał się trochę jakby sławny i wykorzystał

rozgłos, jaki zyskał dzięki obsesji Rachel - opisanej we wszystkich gazetach - żeby

przeforsować swój własny plan i otworzyć klub w SoHo. Szkoła prawnicza była

najwyraźniej tylko marzeniem jego ojca, ale teraz, kiedy propozycje kupienia jego

historii zaczęły się sypać ze strony Lifetime Channel i „Playboya”, Chris wyzwolił się

z okowów synowskiego posłuszeństwa i zaczął się usamodzielniać.

Założę się, że przez tę samodzielność niedługo trafi za kratki.

Mieszkańcy Fisher Hall, samorząd studencki i personel administracyjny

wpadli na pomysł złożenia Elizabeth Kellog i Robercie Pace godnego hołdu -

zasadziliśmy dwa drzewka - bliźniacze derenie - w pięknej części parku, a pod nimi

umieściliśmy tabliczkę z napisem: Ku PAMIĘCI - ELIZABETH I ROBERTY, z ich

nazwiskami, datami urodzenia i śmierci, i ze słowami: BĘDZIEMY ZA WAM

TĘSKNIĆ. Miliony ludzi je obejrzy - tabliczkę i derenie, które powinny na wiosnę

zakwitnąć, jak mnie zapewniali faceci z katedry ogrodnictwa -a setki studentów

odniesie korzyść ze stypendium ufundowanego przez uczelnię i także noszącego

imiona Beth i Bobby.

Już się nie mogę doczekać, aż zobaczę te drzewa w pełnym rozkwicie. To

jedyna rzecz, której ostatnio nie mogę się doczekać, bo już się dowiedziałam

nareszcie - co tak naprawdę myśli o mnie Cooper.

Nie, żeby on wiedział, że ja wiem. Pewnie nie ma pojęcia, że to pamiętam. To

się zdarzyło wtedy, kiedy wpadł pędem do apartamentu na ostatnim piętrze, zaledwie

parę sekund po tym, jak pani Allington znokautowała Rachel swoją butelką absolutu.

Odsłuchał wiadomość, którą mu zostawiłam na komórce, i pognał natychmiast do

akademika z detektywem Canavanem, gdzie dowiedzieli się od Pete'a - który na

swoim monitorze widział, że Rachel wchodzi razem ze mną do apartamentu

Allingtonów - nie tylko, że Rachel żyje, ale jeszcze że we dwie najwyraźniej

wybrałyśmy się w odwiedziny do pani Allington (jakość obrazu na monitorze

ochrony nie jest dość dobra i Pete nie zauważył, że Rachel przystawiła mi wtedy

paralizator do gardła).

Kiedy detektyw Canavan zajął się nieprzytomną Rachel i chwiejącą się na

nogach panią Allington, Cooper przyklęknął obok mnie na deszczu, pytając, czynie

mi nie jest.

Pamiętam, że gapiłam się na niego, myśląc, czy czasem nie jest to jakaś

dziwna halucynacja, tak samo jak to, że Rachel dostała po głowie. W tamtej chwili

byłam całkowicie przekonana, że umieram, przez ten sprej z pieprzem piekący mnie

w skaleczone dłonie i przez okruchy szkła wbite w plecy, przez obolałe ramię i tak

dalej.

I to może dlatego powtarzałam raz za razem:

- Obiecaj mi, że zaopiekujesz się Lucy. Obiecaj, że kiedy umrę, zaopiekujesz

się Lucy.

Cooper zdjął swoją skórzaną kurtkę - tę całą pokrytą plamami mojej krwi -i

owinął mnie nią. Nadal była rozgrzana ciepłem jego ciała. Pamiętam to. I to, że

pachniała jak on.

- Oczywiście, że się zaopiekuję - powiedział do mnie Cooper. - Ale ty nie

umrzesz. Słuchaj, wiem, że cię boli. Ale karetka jest już w drodze. Nic ci nie będzie,

obiecuję.

- Owszem, umrę - odpowiedziałam. Bo naprawdę byłam przekonana, że

umieram. Potem sanitariusze powiedzieli mi, że byłam w szoku, przez ten ból i

zimno, i deszcz, i wszystko.

Ale skąd ja miałam wtedy o tym wiedzieć?

- Umrę w wieku dwudziestu ośmiu lat - poinformowałam Coopera, którego

brałam za halucynację. - Idolka jednego przeboju. Tylko tyle znaczę. Zadbaj o to,

żeby na moim nagrobku napisali: „Tu leży idolka jednego przeboju”.

- Heather... - powiedział Cooper. Uśmiechał się. Jestem tego pewna. Tego, że

się uśmiechał. - Nie umrzesz. I nie jesteś idolka jednego przeboju.

- Tak, jasne. - Zaczęłam się śmiać. A potem zaczęłam płakać. I już nie

mogłam przestać.

Okazuje się, że to też dość typowy objaw szoku. Ale wtedy nie miałam o tym

pojęcia.

- Rachel miała rację! - Pamiętam, że to powtarzałam z goryczą. - Miała rację!

Miałam wszystko i wszystko schrzaniłam. Jestem największą nieudacznicą na

świecie.

To wtedy Cooper posadził mnie siłą, wziął mnie w ramiona i stwierdził,

bardzo stanowczo:

- Heather, nie jesteś żadną nieudacznicą. Jesteś jedną z najodważniejszych

osób, jakie spotkałem w życiu. Każdy człowiek, gdyby przeszedł przez to, co

spotkało ciebie, z twoją matką, z moim bratem, z twoją karierą i wszystkim innym, po

prostu by się załamał. Ale ty parłaś naprzód. Zaczęłaś wszystko od nowa. Zawsze cię

podziwiałem, bo niezależnie od tego, co się zdarzy, ty po prostu robisz swoje.

Przykro mi się przyznawać, ale w tym momencie wtrąciłam:

- Jak ten mały różowy króliczek z bębenkiem? Chciałabym uznać, że to też

można zwalić na szok. Cooper zachował powagę.

- Dokładnie tak jak ten mały różowy króliczek z bębenkiem. Heather, nie

jesteś nieudacznicą. I nie umrzesz. Jesteś przemiłą dziewczyną i nic ci nie będzie.

- Ale... - W swoim zaćmionym szokiem umyśle odebrałam to stwierdzenie z

niepokojem, po tej mojej rozmowie z kobietą, która wcześniej usiłowała mnie zabić. -

Miłe dziewczyny do niczego nie dochodzą.

- Tak się składa, że lubię miłe dziewczyny - powiedział Cooper. I wtedy mnie

pocałował.

Tylko raz. I w czoło. W taki sposób, no wiesz, jak pocałowałby cię starszy

brat twojego byłego chłopaka, gdybyś, powiedzmy, została zaatakowana przez

wariata mordercę, i gdybyś cierpiała z powodu szoku, a on by uznał, że i tak nie

będziesz tego potem pamiętać.

Ale ja zapamiętałam. I nadal pamiętam.

On uważa, że jestem odważna. Nie, zaraz, on uważa, że jestem jedną z naj-

odważniejszych osób, jakie kiedykolwiek spotkał.

I mnie lubi. Bo tak się składa, że on lubi miłe dziewczyny.

Słuchajcie, wiem, że to niewiele. Ale wiecie co?

To wystarczy. Na razie.

Ach, i jeszcze jedna, ostatnia rzecz.

Nigdy nie wróciłam do tego sklepu i nie kupiłam tych dżinsów w schlebia-

jącym klientowi rozmiarze M. To żadna tragedia, że się nosi XL, to po pierwsze. A

po drugie, byłam za bardzo zajęta. Zaliczyłam swój półroczny okres próbny.

Zaczęłam studia na pierwszym roku Uniwersytetu Nowojorskiego. Moje pierwsze

zajęcia?

Wstęp do prawa kryminalnego.

No cóż, od czegoś trzeba zacząć, prawda?