Rozdział III

Chcecie wiedzie

ć

zapewne, co takiego si

ę

stało, i

ż

odmieniło moje dotychczasowe

ż

ycie? Jest to do

ść

długa i smutna opowie

ść

. Ta historia zacz

ę

ła si

ę

15 lat temu, gdy

moi rodzice byli ze sob

ą

bardzo szcz

ęś

liwi. Nikt nie przypuszczał,

ż

e jedno słowo...

trudna sytuacja, jak równie

ż

odmienno

ść

charakterów mo

ż

e odmieni

ć

nie tylko moje

ż

ycie, ale równie

ż

moich rodziców. Pewnego dnia usłyszałam skrawek rozmowy

mamy z tat

ą

, nie byłam jednak w stanie zrozumie

ć

o co si

ę

tak wykłócaj

ą

. Mówili o

jakim

ś

m

ęż

czy

ź

nie z przeszło

ś

ci mamy. Usłyszałam t

ą

rozmow

ę

kiedy wróciłam

pewnego dnia ze szkoły.
- Masz zamiar jej o tym kiedykolwiek powiedzie

ć

?

- Ale o co ci chodzi ?
- Nie mów,

ż

e nie wiesz o czym!!

- Ciszej, nie chc

ę

aby Bella co

ś

usłyszała!

- Nie my

ś

lisz,

ż

e ona ma prawo wiedzie

ć

i

ż

ma dwoje starszych braci, którzy zostali z

twoim pierwszym m

ęż

em?

- Mo

ż

e ma prawo, ale na razie niech zostanie tak jak było do tej pory. Kiedy

ś

na

pewno spróbuj

ę

jej o wszystkim powiedzie

ć

, ale na razie dla mnie jest to za wcze

ś

nie

i jeszcze bardzo boli, chocia

ż

min

ę

ło tyle lat.

Byłam w szoku po tym co przed chwil

ą

usłyszałam. Phil nie jest moim tat

ą

?? To tak

wła

ś

ciwie kim jest dla mnie? Ojczymem? Obcym m

ęż

czyzn

ą

, który jest z moj

ą

mam

ą

.

Pewnego dnia podeszłam do mamy, która była zaj

ę

ta układaniem kwiatków w

wazonach. Postanowiłam wyja

ś

ni

ć

t

ą

zasłyszan

ą

rozmow

ę

.

- Hej Mamo!! Jeste

ś

mocno zaj

ę

ta? Bo chciałam Ci

ę

o co

ś

zapyta

ć

.

- Hej skarbie. Jestem zaj

ę

ta, ale to mo

ż

e poczeka

ć

. O co chcesz zapyta

ć

?

- Bo usłyszałam ostatnio twoj

ą

rozmow

ę

z tat

ą

i chc

ę

wiedzie

ć

czy to co on

powiedział jest prawd

ą

?

Wygl

ą

dała na zszokowan

ą

moim pytaniem. Nie wiedziała jak ma si

ę

zachowa

ć

b

ę

d

ą

c w takiej sytuacji.

-Oczywi

ś

cie

ż

e nie.

Bo co innego mogła powiedzie

ć

w takiej chwili. Ja jednak czułam,

ż

e mama nie mówi

mi całej prawdy, stara si

ę

ukry

ć

co

ś

wa

ż

nego dla mnie, jak przypuszczam.

- Mamo jak co

ś

b

ę

dzie nie tak to mi powiesz prawda?

- Tak. Zauwa

ż

yłam wahanie na jej twarzy gdy to mówiła, cho

ć

mo

ż

e mi si

ę

tylko

wydawało.
- To dobrze. Kocham ci

ę

Mamo!!

☺

- Ja te

ż

ci

ę

kocham córciu.

Po tej rozmowie z ni

ą

troch

ę

si

ę

uspokoiłam, ale gdzie

ś

tam w

ś

rodku czułam,

ż

e jest

co

ś

nie tak. Próbowałam sam

ą

siebie oszuka

ć

, na nic to si

ę

jednak zdało.

Od tej rozmowy min

ą

ł tydzie

ń

. Mama jakby si

ę

uspokoiła, ale była cicha i

małomówna. Nie mo

ż

na było wyczu

ć

od niej tej rado

ś

ci co zawsze, a u

ś

miech miała

taki nieswój. Nie odzywała si

ę

prawie wcale.

Nast

ę

pnego dnia udałam si

ę

do szkoły. Lekcje zleciały mi bardzo szybko, nawet nie

zauwa

ż

yłam kiedy. Spotkałam si

ę

z paczk

ą

przyjaciół. Umówili

ś

my si

ę

,

ż

e pójdziemy

na pla

żę

w taki gor

ą

cy dzie

ń

. Wróciłam do domu, a widz

ą

c mam

ę

przywitałam si

ę

:

- Cze

ść

, ju

ż

wróciłam. Id

ę

na gór

ę

, zostawi

ę

plecak i wezm

ę

jakie

ś

rzeczy, bo

wybieram si

ę

ze wszystkimi na pla

żę

.

- Cze

ść

, to dobrze kochanie. Id

ź

i baw si

ę

ś

wietnie. Nie marnuj dnia, gdy jest tak

ciepło.

- To lec

ę

, pa!

☺

- Pa pa.
Doszli

ś

my na pla

żę

, rozło

ż

yli

ś

my swoje rzeczy, po czym rzucili

ś

my si

ę

do wody. Było

strasznie duszno, a sło

ń

ce strasznie paliło. Pływali

ś

my, ganiali

ś

my si

ę

, grali

ś

my w

piłk

ę

w wodzie. Woda przyniosła ukojenie dla spoconych i mokrych ciał.

Po tak udanym wypadzie wróciłam do domu. Padni

ę

ta nie miałam siły na to aby

zacz

ąć

odrabia

ć

lekcje. Postanowiłam uda

ć

si

ę

do łazienki i wzi

ąć

szybki prysznic.

Pomógł on ochłodzi

ć

ciało i zmył stres z całego dzisiejszego dnia. Wróciwszy do

pokoju przebrałam si

ę

w wygodne ciuchy, wzi

ę

łam ulubion

ą

ksi

ąż

k

ę

i zacz

ę

łam

czyta

ć

. Nie zauwa

ż

yłam kiedy zasn

ę

łam z ksi

ąż

k

ą

w r

ę

ku. Przy

ś

niło mi si

ę

,

ż

e

mieszkam od jakiego

ś

czasu w deszczowym miasteczku o nazwie Forks i wła

ś

nie

tam zobaczyłam jak to naprawd

ę

mo

ż

na by

ć

szalon

ą

, szcz

ęś

liw

ą

i zwariowan

ą

dziewczyn

ą

. To tam poznałam swoj

ą

bratni

ą

dusz

ę

oraz przyjaciółk

ę

na zawsze,

której mog

ę

ze wszystkiego si

ę

zwierzy

ć

. Czułam,

ż

e wła

ś

nie tam przytrafi mi si

ę

co

ś

wyj

ą

tkowego i wspaniałego. Nie przepuszczałam,

ż

e spotkam miło

ść

swego

ż

ycia.

Jak my

ś

licie kto to jest? Na razie nic na ten temat nie powiem. Obudziłam si

ę

zdziwiłam si

ę

,

ż

e tyle mogłam spa

ć

. Wstałam i zacz

ę

łam powoli odrabia

ć

lekcje.

Chciałam przygotowa

ć

ubrania, ale pomy

ś

lałam,

ż

e zadzwoni

ę

do

Sarahy rano.

Położyłam się dalej spać, nie przyśnił mi się ostatni sen. Wielka szkoda, bo
chciałabym poczuć się bezpiecznie w ramionach ukochanego. Czułam się wtedy
szczęśliwa, kochana i kochająca. Gdy byłam przy nim mój świat stawał się jaśniejszy.
On sprawiał, że gdy był obok, uśmiech nie schodził mi z buzi. Obudziłam się już

drugi raz. Miałam wrażenie, że dzisiejszy dzień odmieni całe moje dotychczasowe
życie. Poleżałam jeszcze trochę i wstałam. Udałam się do łazienki aby wziąć
orzeźwiający prysznic, który mnie pobudzi do dalszego działania. Zeszłam na dół, by

zadzwonić do Sarahy, aby przyszła do mnie.
- Hej Saraha!!! ☺
- Hej Bella, ☺ no co tam?

- Mogłabyś przyjść do mnie, bo potrzebuję pomocy?
- Pewnie, że mogę, ale co się stało ?
- Nic, musisz mi pomóc wybrać ubrania do szkoły.
- Oj Bells… Poczekaj zaraz u ciebie będę i coś na to poradzimy.

- Ok. To czekam, do zobaczenia. Papa
- Papa.
W międzyczasie przygotowałam sobie śniadanie, które składało się z płatków. Kiedy

zaczęłam je jeść ktoś zapukał do drzwi. Przypuszczałam że to Saraha i miałam rację.
- Hej.
- Hej.

- Poczekaj tylko skończę jeść. Jak chcesz to idź do mnie do pokoju i wybierz dla mnie
jakieś ubrania.
- Dobra idę, a ty się pospiesz.
Zjadłam, umyłam miskę i udałam się do łazienki. Weszłam do pokoju, a na łóżku

leżały przygotowane ubrania. Były to jasne rybaczki oraz bluzka z jakimś nadrukiem i
beżowe sandałki.
-Dziękuję za znalezienie ubrania.

- Nie ma za co, jestem do usług. Chętnie zawsze Ci pomogę gdy będę mogła. Może
wybierzemy się z dziewczynami na zakupy do centrum handlowego. Co o tym
sądzisz?

- Możemy się wybrać, nie mam nic przeciwko.

- Świetnie, umówimy się jeszcze gdy spotkamy dziewczyny w szkole.
- Ok. Chodź będziemy się już zbierać, bo możemy się spóźnić.
- Nie martw się, nie spóźnimy się. - Wsiadaj i jedziemy.
Gdy dojechaliśmy do szkoły parking był prawie zapełniony. Przy BMW Matthiasa stała

cała nasza paczka.
- Cześć Wam!!!
- Hejka dziewczyny.

- Dziewczyny co wy na to aby wybrać się po lekcjach na zakupy?
- Dobrze, że o tym pomyślałaś, miałam was o to samo spytać. Zgadzacie się?
- Pewnie. Do zobaczenia po lekcjach.

Po skończonych zajęciach udałyśmy się z dziewczynami do centrum. Po udanych
zakupach poszłyśmy do naszej ulubionej kawiarni, która znajdowała się naprzeciwko
sklepów. Złożyłyśmy zamówienie i czekałyśmy aż kelner nam je przyniesie. W czasie
czekania zaczęłyśmy plotkować o wszystkim i o niczym. W międzyczasie kelner

przyniósł nam nasze zamówienie i zaczęłyśmy jeść. Każda z nas była milcząc myślała
o czymś innym. Ja myślałam o swoim śnie. Żałowałam, że teraz nie ma przy mnie
jego silnych ramion.

Wróciłam do domu bardzo zmęczona i wyczerpana. Poszłam na górę zostawić
zakupy w pokoju. Spytałam mamy czy nie chciałaby zobaczyć ubrań. Chętnie
przyszła, oglądała je z dużym zainteresowaniem, ze szczęściem w oczach. Nagle ktoś

zadzwonił do drzwi. Zeszłam na dół aby je odtworzyć. Ujrzałam za nimi nieznanego
mi mężczyznę.
- Dzień dobry
- Witam. W czym mogę pomóc?

- Czy zastałem Renee Dwyer?
- Tak. Już wołam mamę. Mamo, ktoś do ciebie!
- Już schodzę!

- Proszę wejść, zapraszam do salonu.
Gdy zeszła mama i zobaczyła tego mężczyznę stanęła jakby ją wmurowało. Jej twarz
wyglądała na zszokowaną, nie mogła uwierzyć kogo zobaczyła.
- Witaj Charlie...

- Witaj Renee... Możemy chwilę porozmawiać na osobności?
- Tak. Bello, mogłabyś zostawić nas samych?
- Tak, już mnie nie ma.

- Charlie, po co przyjechałeś tutaj po tylu latach.
- Chciałbym poznać córkę, której nie widziałem od jej urodzenia.
- Dobrze, ale musimy jej powiedzieć kim jesteś, ponieważ ona nic nie wie. Myśli że

Phil jest jej ojcem.
- Dobrze.
Gdy zobaczyłam tego mężczyznę miałam takie przeczucie, jakbym go gdzieś już
widziała i był mi bliski. Zdziwiła mnie reakcja mamy na tego człowieka. Zupełnie

jakby już go wiedziała. Usłyszałam, że mama mnie woła. Zeszłam na dół i weszłam
do salonu.
- Tak mamo wolałaś mnie?

- Tak usiądź skarbie, muszę coś ważnego powiedzieć. To co usłyszysz może być dla
ciebie bardzo trudno i przykre, ale nie miej do mnie żalu.
- Postaram się, ale powiedz mi w końcu o co ci teraz chodzi, bo jak na razie nic z

tego nie rozumiem.

- Może ja się przedstawię nazywam się Charlie Swan i pochodzę z malej
miejscowości o nazwie Forks. Jestem tam lekarzem, pracuję w klinice chirurgicznej.
- Cooooo??? Może pan powtórzyć skąd pan jest.
- Oczywiście, z Forks.

- Aha, przepraszam za moje zachowanie, ale już gdzieś słyszałam tą nazwę.
- Pewnie słyszałaś ją od moich synów, którzy chodzą tutaj do szkoły.
- Możliwe.

- Mamo powiesz mi w końcu o co tu chodzi!!
- A tak. Otóż Charlie jest… twoim biologicznym ojcem, a Phil jest moim drugim
mężem. Bello nie osądzaj mnie po tym, że przez tyle lat nic ci nie powiedziałam o

tym. Byłam wtedy bardzo młoda i niedojrzała, wierzyłam że Charlie jest tym jedynym
mężczyzną w moim życiu. Jak się okazało nie był on tym jedynym, ale byłam z nim
bardzo szczęśliwa. Masz dwójkę starszych braci Emmetta i Jaspera Swanów.

Pewnie zastanawiacie się jaka mogła być reakcja Belli na wyznanie matki?
Dowiecie się tego w następnym rozdziale.