J.R.R. TOLKIEN

Rudy Dżil i Jego Pies

(Farmer Giles of Ham)

Kowal z Podlesia Większego

(Smith of Wotton Mayor)

(Przełożyła Maria Skibniewska)

Rudy Dżil I Jego Pies

Aegidi i Ahenobarbi

Julii Agricole de Hammo

Domini de Domito

Aule Draconarie Comitis

Regni Minimi Regis et Basilei

mira facinora et mirabilis exortus

czyli w języku pospolitym

Wywyższenie i cudowne przygody

Rudobrodego Dżila,

gospodarza z Ham,

Pana oswojonego smoka,

Króla Małego Królestwa

Farmer Glles of Ham

PRZEDMOWA

O dziejach Małego Królestwa niewiele nam wiadomo, przypadkiem jednak

zachowała się historia jego powstania; ściślej mówiąc, nie tyle historia, ile legenda, bo

jest to opowieść niewątpliwie znacznie później sklecona, pełna dziwów

zaczerpniętych nie z suchych kronik, lecz z ludowych pieśni, na które też często się

powołuje. Dla jej autora wydarzenia, o których opowiada, są już zamierzchłą

przeszłością, wydaje się wszakże, iż zamieszkiwał na obszarze należącym niegdyś do

Małego Królestwa. Najoczywiściej dość słaby w geografii, zdradza pewną znajomość

tej okolicy, podczas gdy o krainach położonych nieco dalej na północ i zachód nie ma

po prostu pojęcia.

Wydało mi się warte trudu przetłumaczenie tej nie-zwykłej historii z nader

wyspiarskiej łaciny na język bardziej nowoczesny, ponieważ rzuca ona pewne światło

na ciemny okres dziejów Brytanii, nie mówiąc już o tym, że wyjaśnia nam

pochodzenie niektórych dziwacznych nazw geograficznych. Wielu czytelników

pewnie zgodzi się też ze mną, że charakter i przygody bohatera są rzeczywiście

interesujące.

Granice Małego Królestwa — zarówno w czasie, jak w przestrzeni — trudno

wyznaczyć na podstawie skąpych danych, jakie posiadamy. Od dnia gdy Brutus

wylądował na wybrzeżach Brytanii, powstało tutaj i upadło niejedno królestwo.

Podział kraju między Locrina, Cambera i Albanaka był tylko pierwszym z wielu

różnych i nietrwałych podziałów. Z jednej strony każdy zaścianek przywiązany był do

swojej niezależności, z drugiej — królowie żądni powiększenia swoich państw, toteż

wieki upływały na przemian wśród wojen i pokoju, radości i smutku, jak wiadomo

nam dzięki kronikarzom króla Artura. Były to czasy zmiennych granic, gdy ludzie

szybko wspinali się na szczyty i jeszcze szybciej z nich spadali, pieśniarzom zaś nie

brakowało ani tematów, ani chętnych słuchaczy. W tej właśnie epoce, zapewne

między panowaniem króla Coela a pojawieniem się króla Artura i powstaniem

Siedmiu Królestw, rozgrywały się opowiedziane w naszej historii wypadki.

Widownią ich była dolina Tamizy i ciągnąca się na północo-zachód od niej kraina

aż po góry Walii.

Stolica Małego Królestwa, podobnie jak dzisiejszej Anglii, znajdowała się w

południowo-wschodniej części kraju, lecz jego granic dokładnie nie znamy.

Prawdopodobnie nie sięgały zbyt daleko w górą Tamizy na zachodzie ani też dalej

niż do Otmoor na północy; o wschodniej granicy jeszcze mniej nam

wiadomo. Z pewnych wzmianek w legendzie o synu Dżila, Georgiuszu, oraz jego

giermku, Suovetauriliuszu, wolno domyślać się, że za ich czasów Małe Królestwo

utrzymywało wysuniętą placówkę w Farthingho. Nie należy to jednak do naszej

historii, którą przedstawimy wam bez, poprawek i bez komentarzy; pozwolimy sobie

tylko uprościć szumny tytuł łacińskiego oryginału na brzmiący skromniej:

RUDY DśIL I JEGO PIES

AEGIDIUS DE HAMMO mieszkał w samym sercu wyspy Brytanii. Pełne

jego nazwisko brzmiało: Aegidius Ahenobarbus Julius Agricola de Hammo. Nie

skąpiono bowiem ludziom imion i przydomków w owych dniach, bardzo od naszych

odległych, kiedy wyspa żyła jeszcze szczęśliwie, podzielona na wiele królestw. Czasu

było wtedy więcej, a ludzi mniej, toteż każdy prawie czymś się spośród innych

wyróżniał. Epoka ta jednak przeminęła bez śladu i dzisiaj stosowniej będzie

przedstawić bohatera naszej historii krótko i po prostu: nazywał się Dżil,

gospodarował w Ham i miał rudą brodę. Ham było skromną wioską, ale jak wszystkie

wioski w tamtych czasach — dumną i niezależną.

Dżil miał psa. Pies wabił się Garm. Psy musiały zadowalać się krótkimi

imionami w potocznej mowie, uczona łacina stanowiła wyłączny przywilej rodu

ludźkiego. Garm zresztą nie znał nawet psiej łaciny, chociaż pospolitym językiem

władał biegle (jak większości ówczesnych psów) i umiał lżyć, przechwalać się oraz

pochlebiać. Lżył mianowicie żebraków i włóczęgów przechwalał się wobec innych

psów, a schlebiał swojemu panu. Był z niego zarazem dumny i bał się go bardzo,

ponieważ Dżil i wymyślać, i chełpić się umiał jeszcze lepiej od psa.

Ani pośpiech, ani hałaśliwa krzątanina nie były w tamtych czasach w

zwyczaju. Co prawda pośpiech i hałas niewiele mają wspólnego z prawdziwą robotą.

Spokojnie więc i po cichu ludzie robili, co do nich należało, i nie mogli uskarżać się

ani na brak pracy, na brak pogawędek. Mieli o czym pogadać, bo działo się często

ciekawe i ważne rzeczy. Ale początek naszej opowieści przypada na taki moment, gdy

w Ham już od dawna nie zdarzyło się nic naprawdę ważnego. Dżilowi to jak

najbardziej dogadzało, był bowiem człowiekiem trochę ociężałym, nie lubił zmieniać

zwyczajów i pochłaniały go całkowicie sprawy osobiste. Miał jak powiadał — pełne

ręce roboty, żeby nie wpuścił biedy przez próg, innymi słowy, żeby jadać równe

tłusto i żyć tak dostatnio, jak przed nim żył jego ojciec Pies mu w tym dopomagał.

Ani pan, ani pies nie musieli wiele o Szerokim Świecie istniejącym poza

gospodarstwem Dżila, wioską Ham i najbliższym jarmaikiem.

Mimo to Szeroki Świat istniał. Niezbyt daleko od Ham rozpościerała się

puszcza, a za nią na zachód i na północ ciągnęły się Dzikie Wzgórza, podejrzane

trzęsawiska i góry. śyły tam różne dziwne stwory, między innymi olbrzymy,

grubiańskie i nieokrzesane plemię, z którym bywały niekiedy kłopoty. Jeden

olbrzym szczególnie wyróżniał się wśród swoich współbraci i wzrostem, i

głupotą. Nie znalazłem nigdzie w kronikach jego imienia, ale nie o imię przecież

chodzi. Był ogromny, za laskę służyło mu spore wyrwane drzewo, a chód miał

niezwykle ciężki. Las rozgarniał jak trawę, niszczył gościńce i pustoszył ogrody, bo

wielkimi stopami żłobił ślady głębokie niczym studnie. Jeżeli potknął się o jakiś

dom — nie zostawiał z niego kamienia na kamieniu. A potykał się dość często i

wyrządzał mnóstwo szkód, gdziekolwiek przechodził, bo głową sięgał ponad

dachy, nogi zaś stawiał na chybił trafił. Wzrok miał krótki i słuch przytępiony.

Szczęściem mieszkał daleko, w głębi dzikich krain, i rzadko odwiedzał okolice przez

ludzi zamieszkane, a w każdym razie bardzo rzadko umyślnie tam się wybierał. W

górach miał dom ogromny i na pół rozwalony, lecz przyjaciół niewielu, bo zrażał

wszystkich swoją głupotą i głuchotą, a zresztą olbrzymów było już wtedy mało na

ś

wiecie. Przechadzał się zazwyczaj samotnie po Dzikich Wzgórzach i po pustkowiach

ciągnących się u stóp gór.

Pewnego pięknego dnia latem olbrzym wybrał się na przechadzkę i wałęsał się

bez celu po lasach, łamiąc i niszcząc drzewa. Nagle spostrzegł, że słońce zachodzi, i

pomyślał, że pora wracać na kolację. Niestety stwierdził też, że zawędrował w

nieznane okolice i zabłądził na bezdroża. Na los szczęścia wybrał więc kierunek, jak

się okazało wcale niewłaściwy, i szedł przed siebie, póki nie zapadły ciemności.

Wtedy usiadł i czekał, aż księżyc wzejdzie. W jego blasku ruszył znów naprzód,

maszerując co sił w nogach, bo było mu bardzo już pilno do domu. Zostawił na piecu

swój najlepszy miedziany rondel i strach go zdjął, że się dno przepali. Szedł jednak

wciąż odwrócony plecami od gór i już był w kraju zamieszkanym przez ludzi, a

nawet zbliżył się do zagrody Aegidiusa Ahenobarbusa Juliusa Agricoli i do wsi,

którą powszechnie zwano Ham.

Noc była piękna. Krowy pasły się na łąkach, a pies Dżila wymknął się

samowolnie na przechadzkę. Bardzo lubił księżycowe noce i polowanie na króliki.

Oczywiście nie wiedział o tym, że tego samego wieczora również olbrzym wybrał się

na spacer. Gdyby o tym wiedział, miałby doskonałą wymówkę, żeby wybiec z domu

nie pytając o pozwolenie, lecz pewnie wolałby przywarować cicho w kuchni. Około

drugiej po północy olbrzym wtargnął na pola Aegidiusa, łamiąc płoty, tratując zboża i

depcząc trawę na kośnych łąkach. Król polując na lisa z całym dworem nie zrobiłby

przez pięć dni tyle szkody, ile jej wyrządził głupi olbrzym w ciągu paru minut. Garm

usłyszał dudnienie jakby ciężkich kroków, dolatujące znad rzeki, obiegł więc od

zachodu pagórek, na którym stał dom jego pana, żeby zbadać, co się święci.

Niespodzianie ujrzał olbrzyma, który właśnie jednym susem przesadził rzekę i

nadepnąwszy na Galateę, najulubieńszą krowę Dżila, zgniótł nieboraczkę na miazgę

tak łatwo, jak chłop gniecie w palcach karalucha.

Teraz już Garm wiedział dość, a nawet za wiele. Szczeknął z przerażenia i

skoczył z powrotem ku domowi. Nie myślał nawet o tym, że wyniknął się na pole

samowolnie, stanął pod oknem sypialni gospodarzy ujadając i skowycząc. Długą

chwilę we wnętrzu domu trwała cisza. Gospodarze mieli twardy sen.

— Ratuj, ratuj, ratuj! — wrzeszczał Garm.

Okno otwarło się znienacka i wyfrunęła z niego dobrze wycelowana butelka.

— Ouuuu! — jęknął pies, z wielką wprawą uskakując na bok. — Ratuj, ratuj,

ratuj! Dżil wreszcie wytknął z okna głowę.

— Do licha z tym psiskiem! Co ty tam wyrabiasz? — spytał.

— Nic — odparł pies.

— Ładne nic! Poczekaj do rana, a zobaczysz, jak ci za to nic skórę złoję! —

rzekł gospodarz zamykając okno z trzaskiem.

— Ratuj, ratuj, ratuj! — wrzasnął pies.

Głowa gospodarza znowu pokazała się w oknie.

— Jeżeli piśniesz choć raz jeszcze, zatłukę cię, słowo daję! — powiedział. —

Co ci się stało, durniu?

— Nic — odparł pies. — Mnie nic, ale tobie... bardzo wiele.

— Co to ma znaczyć? — spytał Dżil i ze zdumienia aż zapomniał o złości.

Nigdy jeszcze Garm nie odpowiedział mu tak zuchwale.

— Olbrzym chodzi po twoich polach, potworny olbrzym, i zmierza właśnie w

tą stronę — rzekł pies. — Ratuj, ratuj! Depcze twoje trzody, Galateę, biedaczką,

rozpłaszczył jak słomiankę. Ratuj, ratuj! Łamie twoje płoty, tratując zboże. Musisz,

panie, działać szybko i śmiało, bo inaczej cały twój dobytek przepadnie. Ratuj!

I Garm zawył żałośnie.

— Stulże pysk! — powiedział gospodarz zamykając l okno. — Na psa urok!

— mruknął do siebie i chociaż | noc była upalna, dreszcz nim wstrząsnął.

— Wracaj do łóżka, nie bądź głupi — odezwała się jego żona. — A rano utop

kundla. Rozsądny człowiek nigdy nie wierzy temu, co pies szczeka. Psy przyłapane na

włóczędze albo na kradzieży zawsze łżą jak najęte. — Może tak, a może nie —

odparł Dżil. — Coś niedobrego dzieje się na moich półach, Agato, bo Garm nie

królik, bez powodu tak by się nie przestraszył. Po cóż zresztą przychodziłby

sklamrzyć pod naszymi oknami po nocy? Mógł przecież poczekać do świtu i wśliznąć

się do domu kuchennymi drzwiami, jak będą wnosili mleko od rannego udoju.

— Nie stój więc jak kołek — rzekła Agata. — Skoro wierzysz psu, słuchaj

jego rady: działaj śmiało i szybko.

— Ba, łatwiej powiedzieć niż zrobić - odparł Dżil. Rzeczywiście trochę

wierzył Garmowi. Człowiek zbudzony ze snu przed świtem gotów jest nawet w

olbrzymy uwierzyć. Dobytek, bądź co bądź, ważna rzecz. Mało kto rozprawiał się z

nieproszonymi gośćmi na swoich polach tak ostro jak Dżil. Wciągnął więc spodnie,

zszedł na dół do kuchni i zdjął garłacz ze ściany. Nie wszyscy może wiedza, co to jest

garłacz. Zadano kiedyś to pytanie czterem uczonym z Oxenfordu, a ci po długim

namyśle odpowiedzieli tak: “Garłacz jest to krótka strzelba z rozszerzonym wylotem,

przez który sypie się naraz mnóstwo kuł albo innych pocisków. Strzał z garłacza bywa

zabójczy, lecz jedynie z bliska, i niezbyt jest celny. (W naszych czasach garłacz

wyszedł z użycia, zastąpiony w krajach cywilizowanych przez inne rodzaje broni

palnej)".

Garłacz Dżila miał wylot rozchylony na kształt trąby, lecz nie wypadały z

niego kule ani pociski, bo Dżil nabijał go wszystkim, co mu się nawinęło pod rękę.

Strzał też nie bywał zabójczy, bo po pierwsze Dżil rzadko swój garłacz nabijał, a po

drugie nigdy z niego nie strzelał. Zazwyczaj bowiem sam widok groźnego oręża

wystarczał. Kraj ów widocznie nie należał do cywilizowanych, bo nie zastąpiono tu

jeszcze garłaczy innymi rodzajami broni palnej, nie znano prawdziwych strzelb i

nawet garłacz stanowił wielką rzadkość. Ludzie na ogół woleli łuki i strzały, prochu

używali niemal wyłącznie do puszczania fajerwerków.

Jak więc mówiliśmy, Dżil zdjął ze ściany garłacz i podsypał go sporą garścią

prochu na wypadek, gdyby miało dojść do ostateczności. Przez szeroki otwór nabił

potem oręż starymi gwoźdźmi, kawałkami drutu, skorupami potłuczonych garnków,

kośćmi, kamieniami i wszelakim żelastwem. Włożył kurtą i buty z cholewa-mi i

wyszedł z zagrody przez warzywnik.

Księżyc stał nisko na niebie za plecami Dżila, który zrazu nie dostrzegł nic

prócz wydłużonych, czarnych cieni krzaków i drzew. Usłyszał jednak ciężkie kroki,

jakby ktoś wspinał się zboczem pagórka. Mimo rad :| żony wcale nie czuł zapału do

ś

miałego i szybkiego I działania, lecz o dobytek dbał bardziej niż o własną skórę.

Chociaż go trochę mdliło w dołku, ruszył energicznym krokiem na krawędź pagórka.

Nagle znad krawędzi wychynęła blada w księżycowej poświacie twarz

olbrzyma i błysnęły wielkie, okrągłe oczy. Stopy znajdowały się jeszcze daleko na

stoku, drążąc dziury w uprawnej roli. Księżyc tak olśnił olbrzyma, że w pierwszej

chwili nie spostrzegł Dżila. Dżil za to zobaczył go wyraźnie i ze strachu stracił

przytomność. Bezwiednie pociągnął za spust. Garłacz wypalił z okropnym

hukiem. Szczęśliwym trafem ' wycelowany był właśnie mniej więcej w

ogromną, szpetną twarz napastnika. Frunęły w powietrze żelazne rupiecie, kamienie,

kości, skorupy, druty i pół tuzina gwoździ. A że strzał padł z bliska i przypadkiem

celnie, wiele spośród tych pocisków trafiło olbrzyma. Skorupa glinianego garnka

podbiła mu oko, a spory gwóźdź utkwił w nosie.

— Diabli nadali — powiedział swoim grubiańskim stylem. — Cosik mnie

ugryzło.

Huk nie zrobił na nim wrażenia — olbrzym był przecież głuchy — ale gwóźdź

ukłuł go dotkliwie. Od dawna już nie spotkał owada, który by śmiał i umiał przebić

jego grubą skórę. Obiło mu się jednak o uszyj że na wschodnich moczarach żyją

wielkie gzy, które tną jakby rozpalonymi szczypcami. Pomyślał więc, że

natknął się właśnie na stworzenie tego gatunku.

— Paskudna, niezdrowa okolica — mruknął. — Niegłupim zapuszczać się

dziś dalej w tę stronę.

I zawrócił na pięcie. Zgarnął ze stoku parę owiec, żeby po powrocie z dalekiej

przechadzki nie iść na czczo spać, i cofnął się za rzekę, sadząc wielkimi krokami ku

północo-wschodowi. Teraz szedł we właściwym kierunku, więc trafił w końcu na

drogę do domu. Ale dno w miedzianym rondlu zdążyło się już przepalić.

Co działo się tymczasem z Dżilem? Kiedy garłacz huknął, Dżil padł jak długi

na wznak; leżał patrząc w niebo i czekając w niepewności, czy stopy olbrzyma

wyminą go w marszu, czy też rozdepczą. Ale czekał na próżno i wreszcie zorientował

się, że kroki napastnika oddalają się i cichną za rzeką. Wobec tego Dżil wstał, roztarł

bolące ramię i podniósł z ziemi garłacz. w tej samej chwili usłyszał nagle radosne

okrzyki.

Większość mieszkańców wioski wyglądała przez okna, niektórzy nawet ubrali

się i wybiegli z domów — oczywiście dopiero po odejściu olbrzyma — a kilku

pędziło teraz z krzykiem na pagórek. Gdy bowiem rozległ się przeraźliwy tupot

maszerującego potwora wszyscy prawie schowali się co prędzej pod kołdry a co

bojaźliwsi powłazili pod łóżka. Ale Garm, jak już wspominałem, był ze swego pana

dumny i lękał się go bardzo, ponieważ Dżil wydawał mu się straszny i wspaniały,

zwłaszcza w gniewie. Garm nie wątpił, że olbrzym będzie tego samego zdania. Toteż

widząc, że Dżil wychodzi z domu z garłaczem (pies wiedział z doświadczenia, że to

zazwyczaj jest dowodem wiekiego gniewu), Garm puścił się pędem do wsi szczekając

i nawołując:

— Chodźcie, chodźcie, chodźcie! Wstawać z łóżek Chodźcie, patrzcie na

mojego wspaniałego pana. Jest śmiały i szybki. Poszedł zabić olbrzyma, który

wtargnął na jego pola. Chodźcie!

Szczyt pagórka widać było niemal ze wszystkich domów. Kiedy ludzie i pies

ujrzeli wychylającą się na nim twarz olbrzyma, jęknęli z przerażenia. Wszyscy z

wyjątkiem psa — byli pewni, że Dżil nie poradź, sobie z tak groźnym

przeciwnikiem. Wtem huknął strzał, olbrzym zawrócił i uciekł, a widzowie zaczęli

klaskać i wiwatować. Garm szczekał tak zapalczywie że omal mu łeb nie pękł.

— Hura! — wrzeszczeli ludzie. — Dostał łotr nauczkę. Nasz Aegidius

pokazał mu, gdzie pieprz rośnie Powlókł się zbój do swego domu, gdzie pewnie

ducha wyzionie. Dobrze mu tak, ma za swoje.

I znów wiwatowali chórem. Wiwatując nie omieszkali zauważyć i zapamiętać,

ku własnej przestrodze że Dżilowi lepiej w drogę nie wchodzić, bo garłacz strzela nie

na żarty. Przedtem bowiem nieraz w miejscowej gospodzie spierano się przy piwie na

ten temat dopiero zdarzenie z olbrzymem rozwiało wszelkie wątpliwości. Od tego

dnia, a raczej od tej nocy, Dżil nie miał kłopotów z nieproszonymi gośćmi na swoich

polach.

Kiedy się upewniono, że niebezpieczeństwo minęło, co odważniejsi sąsiedzi

weszli aż na pagórek, by uścisnąć dłoń Dżila. Paru najbardziej szanownych —

proboszcz, kowal i młynarz — pozwolili sobie nawet klepnąć go po ramieniu. Dżil

nie był tym zachwycony, i ponieważ ramię jeszcze go po strzale mocno bolało, ' lecz

uznał, że wypada ich zaprosić na poczęstunek do domu. Siedli w kuchni za stołem i

popijając za zdrowie gospodarza, wychwalali go pod niebiosy. Dżil bez ceremonii

ziewał, nikt jednak na to nie zważał, póki dzban był pełny. Nim goście wypili

pierwszy i drugi kufel, gospodarz zdążył osuszyć trzeci i czwarty i poczuł się bardzo

pewny siebie; nim goście wypili trzeci i czwarty kufel — gospodarz osuszył piąty i

szósty i poczuł się tak odważny, jak był dotychczas jedynie w wyobraźni swojego psa.

Kompania rozstała się w najlepszej zgodzie, a na pożegnanie Dżil klepał wszystkich

po ramieniu. Ręce miał duże, czerwone i krzepkie, toteż odpłacił im z nawiązką.

Nazajutrz przekonał się, że jego przygoda, obiegłszy z ust do ust wioskę,

urosła do rozmiarów wielkiego czynu i że stał się wśród sąsiadów nie lada

osobistością. W ciągu kilku następnych dni wieść rozeszła się po wszystkich

wsiach w promieniu dziesięciu mil. Dżil był bohaterem całej okolicy. Bardzo

mu się to podobało. W najbliższy dzień targowy sąsiedzi zafundowali mu w

gospodzie całe morze piwa, to znaczy prawie tyle, ile jego dusza pragnęła. Wrócił do

domu śpiewając stare bohaterskie pieśni.

W końcu usłyszał o nim sam król. Stolica państwa —; podówczas Średniego

Królestwa Wyspy — znajdowała się o sześćdziesiąt mil od Ham i zazwyczaj dwór

niezbyt się interesował losem wieśniaków z tak odległych okolic. Teraz jednak

błyskawiczne zwycięstwo nać groźnym olbrzymem wydało się królowi godne

uwagi) i warte jakiegoś drobnego wynagrodzenia. Po odpowiedniej zwłoce, czyli po

trzech mniej więcej miesiącach, w dzień świętego Michała król wystosował uroczysty

list. Napisany czerwonym atramentem na białym pergaminie, wyrażał królewską

pochwałę dla “naszego wiernego poddanego, umiłowanego Aegidiusa Ahenobarbusa

Juliusa, rolnika z wioski Ham".

Zamiast podpisu figurował czerwony kleks, ale dworski skryba dodał: Ego

Augustus Bonifacius Ambrosius Aurelianus Antonius Pius et Magntficus, dux, rex,

tyrannus et basileus Mediterranearum Partium, subscribo — i opatrzył list wielką

czerwoną pieczęcią. Dokument był więc niewątpliwie autentyczny. Sprawił Dżilowi

ogromną przyjemność i budził powszechny zachwyt, zwłaszcza gdy ludzie odkryli, że

każdego, kto pragnie podziwiać królewski list, Dżil zaprasza i częstuje piwem przy

swoim kominku.

Jeszcze cenniejszy od listu był załączony do niego dar. Król przysłał Dżilowi

pas i miecz. Prawdę mówiąc sam król nigdy tego oręża nie używał. Odziedziczył | go

w spadku; od niepamiętnych czasów miecz ów wisiał w królewskiej zbrojowni.

Zbrojmistrz nie wie-dział, skąd się tam wziął ani też jaki by z niego mógł być

pożytek. Proste, ciężkie i długie miecze tego rodzaju od dawna wyszły na dworze z

mody, więc monarcha uznał, że będzie to dar w sam raz dla chłopa z zapadłej wioski.

Dżii jednak był zachwycony, a sława jego w okolicy tym bardziej wzrosła.

Cieszył się Dżil takim obrotem sprawy i nie mniej od pana cieszył się jego

pies. Nie dostał zapowiedzianego lania. Dżil na swój sposób był sprawiedliwy. W

głębi serca przyznawał Garmowi część zasługi w całej przygodzie, chociaż głośno

nigdy o tym nie mówił. Wprawdzie nadal sypały się na psa twarde słowa, a nawet

twarde przedmioty, jeśli pan był f w złym humorze, lecz wiele drobnych przewinień

uchodziło teraz Garmowi płazem. Pies przyzwyczaił się do dalekich wycieczek po

okolicy. Gospodarz zadzierał nosa, a szczęście mu sprzyjało. Roboty jesienne i

wczesne zimowe poszły jak po maśle. Wszystko układało się pomyślnie, dopóki nie

zjawił się smok.

Smoki były już w owych latach rzadkością na wyspie. Od wielu lat żaden się

nie pokazał w granicach śródziemnego państwa Augustusa Bonifaciusa. Istniały,

oczywiście, na zachodzie i północy podejrzane trzęsawiska i bezludne góry, lecz były

bardzo daleko. Niegdyś w tamtych dzikich krajach żyły smoki rozmaitych odmian i

zapuszczały się niekiedy na łupieskie wyprawy w odległe okolice. Wtedy jednak

rycerstwo Średniego Królestwa słynęło z odwagi, toteż gdy niemal wszystkie smoki,

które tu się zapędziły, zginęły lub wróciły do swoich siedzib z ciężkimi ranami, inne

zniechęciły się do wycieczek w te strony.

Przetrwał jednak zwyczaj, że podczas świąt Bożego Narodzenia podawano

przy królewskim stole wśród innych potraw Ogon Smoczy; co roku wyznaczano

rycerza, który miał w tym celu upolować smoka. Wyruszał niby na łowy w dzień

ś

więtego Mikołaja i musiał dostarczyć smoczy ogon najpóźniej w wigilię uczty. Ale

od wielu już lat kuchmistrz dworski, biegły w swojej sztuce, przyrządzał sztuczny

Ogon Smoczy z ciasta, masy migdałowej i twardego lukru, z którego wyrabiał

przemyślnie łuski pancerza. Wyznaczony rycerz wnosił to arcydzieło do sali w Wilię

Bożego Narodzenia przy muzyce skrzypiec i trąb. Nazajutrz po obiedzie zjadano

Smoczy Ogon na deser i wszyscy mówili — chcąc przypodobać się kuchmistrzowi

— że smakuje lepiej niż prawdziwy.

Tak sprawy stały, gdy nagle znowu pojawił się smok. Zawinił tu głównie

olbrzym. Od czasu swojej przygody zaczął włóczyć się po górach, odwiedzając

nielicznych zresztą znajomych o wiele częściej niż dawniej i niżby pragnęli.

Wszystkich pytał, czyby mu nie pożyczyli dużego miedzianego rondla. Ale czy się

ktoś na pożyczkę godził, czy też odmawiał, kończyło się zawsze na tym, że olbrzym

siadał i opowiadał, po swojemu rozwlekle i nieskładnie, o pięknym nizinnym kraju

leżącym daleko na wschód od gór i o rozmaitych cudach szerokiego świata. Uroił

sobie, że jest wielkim i odważnym podróżnikiem.

— Ładny kraj — mówił. — Płaski, grunt pod nogami miękki, a jedzenia... ile

dusza zapragnie. Wszędzie pasą się krowy i owce, nawet wcale nietrudno je

wypatrzyć, byle się dobrze rozglądać.

— A ludzie? — pytały inne olbrzymy.

— Ani jednego człowieka nie spotkałem — odpowiadał olbrzym. — Rycerzy

ani widu, ani słychu. Nic moi kochani, nie ma tam nic groźnego prócz kąśliwych

gzów nad rzeką.

— Dlaczego nigdy więcej tam nie poszedłeś? Dlaczego się tam nie osiedliłeś?

— pytali.

— Ano, wiecie, jak to mówią: wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej —

odpowiadał olbrzym. — Możliwe, że któregoś dnia znów się wybiorę, jak mi

przyjdzie ochota. W każdym razie ja tam byłem, czego żaden z was nie może o sobie

powiedzieć. Co do tego rondla...

— Opowiedz dokładnie, w której stronie leży ten piękny kraj, te łąki rojące się

od bezdomnego bydła? — dopytywały się ciekawe inne olbrzymy. — Czy to daleko?

— Ano — mówił — na wschód od gór i trochę jakby na południe. Ale daleko,

bardzo daleko...

I opisywał drogę, którą przebył, lasy, góry i równiny, z taką przesadą, że żaden

z olbrzymów nie odważył się nigdy pójść w jego ślady. śaden nie miał bowiem tak

długich nóg jak on. Opowieść jednak krążyła po dzikiej krainie.

Tymczasem po upalnym lecie nastała sroga zima. Mróz skuł góry, coraz

trudniej było o pożywienie. Tym głośniej opowiadano sobie o dalekim, bogatym

kraju. Olbrzymy najchętniej gawędziły o stadach owiec i krów na nizinnych

pastwiskach. Smoki nadstawiały uszu. Były głodne, a wieści brzmiały zachęcająco.

— A więc to, co nam mówiono o rycerzach, jest zwykłą bajdą — rzekł pewien

młody, niedoświadczony smok. — Zawsze podejrzewałem, że nas oszukują.

Możliwe, że rycerzy jest już teraz niewielu — myślały mądrzejsze starsze

smoki. — Niewielu, daleko i niegroźnych.

Jeden smok szczególnie przejął się tymi pogłoskami. Nazywano go

Chrysophylax Dives, bo pochodził ze starożytnego i królewskiego rodu i miał

olbrzymie bogactwa. Był chytry, wścibski, chciwy, dobrze uzbrojony, lecz nie zanadto

odważny. Nie potrzeba jednak wielkiej odwagi, żeby się nie bać gzów nad rzeką,

choćby i najbardziej kąśliwych. Na dobitkę smok był straszliwie głodny.

Tak się stało, że pewnego zimowego dnia, jakoś na tydzień przed Bożym

Narodzeniem, Chrysophylax rozpostarł skrzydła i pofrunął w świat. Wylądował

bezszelestnie ciemną nocą w samym sercu królestwa dostojnego monarchy Augustusa

Bonifaciusa. W ciągu kilku minut narobił mnóstwo szkody, burząc i paląc domy,

pożerając owce, krowy i konie.

Działo się to dość daleko od wioski Ham, lecz Garm najadł się strachu jak

jeszcze nigdy w życiu. Wybrał się właśnie w tym czasie na daleką wycieczkę i licząc

na pobłażliwość swego pana ośmielił się spędzić kilka nocy poza domem. Biegł

skrajem lasu z nosem przy ziemi, węsząc jakiś ponętny trop, gdy na zakręcie

znienacka uderzył mu w nozdrza inny, bardzo niepokojący zapach. Garm wpadł

prosto na koniec ogona Chrysophylaksa Diyesa, który dopiero co wylądował w tym

miejscu. Chyba nigdy jeszcze żaden pies nie zawrócił i nie pomknął w stronę domu

tak błyskawicznie jak Garm tamtej nocy. Smok usłyszał warknięcie, obejrzał się i

syknął, lecz Garm był już daleko. Pędził bez tchu przez całą noc, a rankiem, mniej

więcej w porze śniadania, znalazł się w zagrodzie swojego pana.

— Ratuj, ratuj, ratuj! — krzyknął pod kuchennymi drzwiami.

Dżil wzdrygnął się na ten psi wrzask. Przypomniał mu on, że różne

niespodzianki spadają na człowieka jak grom z jasnego nieba.

— Agato, wpuść psa — powiedział do żony. — A pogłaszcz go kijem.

Garm wskoczył do kuchni. Oczy miał wybałuszone, jęzor wywiesił z pyska.

— Ratuj! — wrzasnął.

— No, cóżeś tym razem przeskrobał? — spytał Dżil rzucając psu kawałek

kiełbasy.

— Nic — wysapał Garm tak przejęty, że nawet nie spojrzał na przysmak.

— Uspokój się, bo cię ze skóry obedrę — rzekł gospodarz.

— Nic nie przeskrobałem. Nie miałem złych zamiarów — odparł pies. —

Przypadkiem natknąłem się na smoka i okropnie się zląkłem.

Dżil zakrztusił się piwem.

— Na smoka? — powiedział. — Niech cię licho porwie, próżniaku, wścibski

kundlu. Kto ci kazał włóczyć się po świecie i spotykać smoki, na dobitkę o tej porze

roku, kiedy mam pełne ręce roboty? Gdzie to było?

— Och, daleko na północy, za wzgórzami, koło Sterczących Głazów.

— No, to rzeczywiście bardzo daleko — odetchnął z ulgą Dżil. — Owszem,

słyszałem, że w tamtych okolicach mieszkają dziwacy, wszystko może się wśród nich

przytrafić. Niech sobie radzą sami. Po co mnie tymi historiami niepokoisz? Jazda za

drzwi!

Garm wybiegł i rozniósł nowinę po całej wsi. Nie omieszkał też wspomnieć,

ż

e jego wspaniały pan wcale ale to wcale nie przestraszył się smoka.

— Dokończył śniadania jak gdyby nigdy nic! - mówił.

Ludzie powychodzili przed domy i wesoło gawędzi z sąsiadami o niezwykłym

zdarzeniu.

— Przypominają się dawne czasy — powiadali. I to właśnie teraz, przed

ś

więtami. W samą porę. Król się ucieszy. Będzie w tym roku miał znów prawdziwy

Smoczy Ogon na deser.

Nazajutrz jednak nadeszły nowe wieści. Smok, jak mówiono, był szczególnie

wielki i drapieżny. Wyrządzał okropne szkody.

•

Od czego właściwie król ma na dworze rycerzy? — zaczęli się dziwić

ludzie.

Coraz więcej osób zadawało to pytanie. Z wiosek najbardziej przez smoka

zagrożonych przybywali na królewski dwór wysłańcy i pytali najgłośniej i najbardziej

uporczywie:

— Królu, od czego mamy rycerzy?

Ale rycerze nie rwali się do czynu. Wiadomość o smoku nie doszła przecież

do nich drogą urzędową. Wreszcie król zawiadomił ich oficjalnie i wezwał uroczyście

do działania, zalecając, by się w miarę możności pospieszyli. Ku wielkiemu swemu

niezadowoleniu prze-konał się wkrótce, że rycerze w miarę możności odwlekają

wyprawę i wcale się na nią nie kwapią.

Mieli co prawda na swoje usprawiedliwienie dość po-ważne argumenty. Po

pierwsze kuchmistrz królewski, człowiek przezorny, lubił wszystko robić zawczasu i

już przygotował sztuczny Smoczy Ogon. Pewnie by się obraził, gdyby mu w ostatniej

chwili dostarczono ogon prawdziwy. A z zasłużonym dworzaninem trzeba się liczyć.

— Nie zależy nam na ogonie! — wołali wysłannicy z zagrożonych wiosek. —

Obetnijcie mu tylko łeb, niech nam przestanie szkodzić.

Tymczasem jednak nadeszły święta i tak się nieszczęśliwie składało, że w dniu

ś

więtego Jana miał odbyć się wielki turniej. Rycerze zaproszeni z różnych krajów

zjeżdżali do Średniego Królestwa, żeby współzawodniczyć z sobą o cenne nagrody.

Gdyby przed zakończeniem turnieju najdzielniejsi miejscowi rycerze wyruszyli na

wyprawę przeciw smokowi, drużyna królewska straciłaby szansę zwycięstwa.

Rozsądek nakazywał odwlec ich wyjazd.

Potem świętowano Nowy Rok.

A smok tymczasem co noc posuwał się dalej w głąb kraju i co noc przybliżał

się do Ham. W dzień Sylwestrowy mieszkańcy wioski już zobaczyli na widnokręgu

łunę. śywe płomienie buchały z lasu, na który opadł smok, o jakieś dziesięć mil od

Ham. Chrysophylax był bardzo ognistym smokiem, gdy mu humor dopisywał.

Od tego wieczora ludzie zaczęli znacząco zerkać na Dżiła i szeptać za jego

plecami. Mocno go to denerwowało, lecz udawał, że nic nie spostrzega. Następnej

nocy smok znowu się przybliżył o milę czy dwie. Teraz już Dżil także oburzał się

głośno na zachowanie królewskich rycerzy.

— Chciałbym wiedzieć, za co im właściwie płacą — mówił.

— My byśmy też chcieli to wiedzieć — odrzekli sąsiedzi. A młynarz dodał:

— Podobno niektórzy ludzie otrzymują godność rycerską za zasługi. Bądź co

bądź nasz Aegidius jest prawie rycerzem. Czyż król nie przysłał mu listu z czerwoną

pieczęcią i miecza?

— Miecz to jeszcze nie wszystko — odparł Dżil. — O ile mi wiadomo, na

rycerza trzeba być uroczyście pasowanym. Zresztą ja mam i bez tego pełne ręce

roboty.

— Król z pewnością chętnie by cię na rycerza pasował — rzekł młynarz —

gdyby go o to poprosić. Toteż poprosimy, i to zaraz, póki jeszcze nie za późno.

— Dziękuję — odparł Dżil. — Nie dla takich jak ja rycerskie ostrogi. Jestem

chłopem i tym się szczycę; prostym, uczciwym człowiekiem, a na dworze, jak

powiadają, uczciwym ludziom wcale się nie szczęści. Bardziej byś ty się nadał,

sąsiedzie młynarzu.

Proboszcz uśmiechnął się — ale nie z odpowiedzi Dżila, bo Dżil i młynarz

przy każdej sposobności przypinali sobie nawzajem łatki i byli, jak to mówiono w

Ham, “nieprzyjaciółmi od serca". Proboszcz uśmiechnął się, ponieważ ucieszyła go

pewna myśl, która, właśnie w tym momencie zaświtała mu nagle w głowie.! Na razie

jednak nic nie powiedział. Młynarz natomiast mniej był uradowany i skrzywił się

kwaśno.

— śe z ciebie człowiek prosty, to pewne, a że uczciwy... możliwe — rzekł. —

Ale czy koniecznie trzeba udawać się na dwór i przyjmować rycerskie ostrogi żeby

ubić smoka? Nie dawniej jak wczoraj słyszałem z własnych ust naszego zacnego

Aegidiusa, że wystarczy odwaga. A odwagi na pewno naszemu Aegidiusowi nie brak,

ma jej więcej niż niejeden pasowany rycerz.

Na to zaraz podniósł się ogólny krzyk:

— Pewnie że tak! Prawda! Niech żyje bohater z Ham!

Dżil wrócił do domu bardzo markotny. Przekonał się, że sława nakłada na

człowieka ciężkie obowiązki i naraża na wielkie kłopoty. Kopnął psa i schował miecz

do kredensu. Dotychczas oręż wisiał dumnie nad kominkiem.

Nazajutrz smok był już w sąsiedniej wsi, zwanej po łacinie Quercetum, co w

pospolitym języku znaczy Dąbrowa. Pożarł tam nie tylko kilka krów i owiec, lecz

również parę dziatek, a ponadto miejscowego proboszcza. Ksiądz bowiem

nieopatrznie usiłował go nawrócić ze złej drogi. Teraz już wszyscy mieszkańcy Ham z

proboszczem na czele gromadnie przybyli na pagórek i stanęli przed Dżilem.

— Wszystkie oczy na ciebie są zwrócone — powie-dzieli i otoczyli go w krąg,

wpatrując się w niego dopóty, dopóki mu twarz nie poczerwieniała jak burak nad rudą

broda.

— Kiedy wyruszasz? — pytali.

— Dzisiaj nie mogę, słowo daję — odparł. — Mam pilną robotę w oborze, a

pastuch leży chory. Zastanowię się jednak nad tą sprawą, przyrzekam wam.

Ludzie rozeszli się, lecz gdy wieczorem gruchnęła wiadomość, że smok

znowu posunął się bliżej, wrócili.

- Wszystkie oczy na ciebie są zwrócone, zacny Aegidiusie — powiedzieli.

— Doprawdy — rzekł Dżil — w tej chwili strasznie mi to nie na rękę. Kobyła

okulała, owce zaczęły się kocić. Zajmę się tą sprawą, jak tylko będę mógł.

Ludzie znowu się rozeszli, ale już trochę szemrząc! i mrucząc. Młynarz śmiał

się szyderczo. Proboszcz tylko został, nie dał się niczym zniechęcić. Sam wprosił się

na kolację i przy stole pozwalał sobie na wyraźne przytyki. Spytał nawet, gdzie

podział się miecz, i koniecznie chciał go obejrzeć.

Miecz leżał w kredensie na półce, a tak był długi, że ledwie się na niej mieścił.

Kiedy Dżil go wyjął, w okamgnieniu wyskoczył z pochwy, którą gospodarz jak

oparzony wypuścił z rąk. Proboszcz zerwał się z miejsca przewracając kufel

piwem. Ostrożnie chwycił miecz i usiłował go z powrotem wsunąć do pochwy,

miecz jednak stawiał opór, a kiedy ksiądz cofnął dłoń z rękojeści —

wyskoczył znowu.

— Patrzcie państwo co za cuda! — powiedział proboszcz i zaczął oglądaj

uważnie zarówno pochwę jak klingę. Ksiądz był uczonym człowiekiem, ale Dżil

ledwie sylabizował, i i tylko duże litery. Nawet własne nazwisko odczytywał z

trudem. Dlatego też nie zwrócił nigdy uwagi na dziwaczne znaki niewyraźnie rysujące

się na pochwie i ostrzu. Co do królewskiego zbrojmistrza, ten był tak oswojony z

różnymi napisami runicznymi, imionami i wszelkimi godłami czy zaklęciami na

mieczach i sztyletach, że nie łamał sobie nad nimi głowy. Uważał zresztą, że są to

sprawy przedawnione.

Proboszcz przyglądał się mieczowi długo i marszczył brew. Spodziewał się

znaleźć na pochwie lub ostrzu jakieś napisy, ta właśnie myśl tak go poprzedniego dnia

ucieszyła, teraz jednak był zaskoczony, bo wprawdzie widział litery, ale nic z nich nie

rozumiał.

— Na pochwie jest napis, a na ostrzu także dostrzegam jakieś... powiedzmy:

znaki — rzekł.

— Doprawdy? — zdziwił się Dżil. — A co też one mówią?

— Użyto starożytnego alfabetu i barbarzyńskiego języka — odparł ksiądz,

ż

eby zyskać na czasie. — Trzeba się temu dokładniej przyjrzeć.

Poprosił o użyczenie mu miecza na noc, a Dżil zgodził się z niekłamaną

przyjemnością.

Wróciwszy na plebanię proboszcz ściągnął z półek mnóstwo mądrych ksiąg i

ś

lęczał nad nimi do późnej nocy. Nazajutrz rozeszła się wiadomość, że smok znowu

przybliżył się do wioski. Mieszkańcy Ham ryglowali drzwi i zamykali okiennice, a

kto miał głęboką piwniczkę, krył się w niej dygocąc przy łojówce.

Proboszcz jednak wyszedł z plebanii i przemykając od domu do domu szeptał

przez dziurkę od klucza lut przez szparę w drzwiach słowa pociechy, dzieląc z

każdym, kto go chciał słuchać, swoim odkryciem.

— Nasz zacny Aegidius — mówił — jest z łaski króla właścicielem sławnego

miecza, który po łacinie zwie się Caudimordax, a w naszych pieśniach ludowych —

Gryzi-ogon.

Na dźwięk tego imienia wiele drzwi odemknęło z powrotem. Ludzie znali

sławę Gryzi-ogona, bo ten należał ongi do Bellomariusa, najznakomitszego

pogromcy smoków w dziejach Średniego Królestwa. Niektórzy historycy dowodzili

nawet, że jest on prapradziadem po kądzieli obecnego władcy. Krążyło o nim

mnóstwo legend i pieśni, zapomnianych wprawdzie na królewskim dworze, lecz

ż

ywych wśród ludu.

— Tego miecza — mówił proboszcz — nie sposób utrzymać w pochwie,

jeżeli w promieniu dziesięciu mil znajduje się smok. Caudimordax w ręku

dzielnego człowieka da radę najgroźniejszej nawet bestii. Nowa otucha wstąpiła w

serca. Ten i ów otwierał już okna, a niektórzy wytykali nawet głowy. W końcu

ksiądz namówił kilku sąsiadów, żeby z nim razem udać się na pagórek, do Dżila. Ale

naprawdę ochoczo szedł jedynie młynarz. Gotów był narazić się na każde

niebezpieczeństwo, byle zobaczyć, jak będzie się wił Dżil przyparty przez gromadę do

muru.

Wspięli się na pagórek, chociaż nie można zaprzeczyć że zerkali lękliwie ku

północnym brzegom rzeki. Smoka wszakże nie było nigdzie widać ani słychać. Może

spał nażarłszy się po gardłodziurki w okresie świąt.

Proboszcz — a zaraz po nim także młynarz — zapukał do drzwi Dżila. Nikt

się w domu nie odezwał, w zakołatali po raz wtóry głośniej. Wreszcie gospoda stanął

w progu. Twarz miał bardzo czerwoną. Dżil bowiem także czuwał do późna w noc,

pociągając przez cały czas mocne piwo, a rano, gdy się przebudził, znowu chwycił za

kufel.

Sąsiedzi otoczyli Dżila w krąg i przekrzykując jeden drugiego tytułowali go

Zacnym Aegidiusem, Mężnym Brodaczem, Juliusem Wielkim, Poczciwym

Rolnikiem, Dumą Wsi i Bohaterem Kraju. Wspomniawszy o Caudimordaksie, czyli

Gryzi-ogonie, mieczu, który nie chce bezczynnie rdzewieć w pochwie, powtarzali:

Ś

mierć lub Zwycięstwo, Chwała Ochotnikom, Podpora Ojczyzny, Dla Dobra Ogółu

— aż biednemu Dżilowi zakręciło się od tego gadania w głowie.

— Uspokójcie się wreszcie! Mówcie po kolei — rzekł, gdy w końcu zdołał

wtrącić słowo. — O co chodzi? Pamiętajcie, że mam od rana pełne ręce roboty.

Powierzono więc księdzu wyjaśnienie sprawy w imieniu gromady. Młynarz

doczekał się uciechy, której tak bardzo pragnął, bo Dżila dosłownie przypierano do

muru. Ale rzecz wzięła zgoła inny obrót, niż się młynarz spodziewał. Po pierwsze

Dżil wypił przedtem niemało mocnego piwa. Po drugie zaczęła go nagle rozpierać

niezwykła duma i męstwo, odkąd się dowiedział, że posiada nie byle miecz, ale

sławnego Gryzi-ogona. Za lat chłopięcych przepadał za pieśniami i legendami o

Bellomariusie i póki nie nabrał rozumu, marzył, żeby mieć własny czarodziejski i

bohaterski oręż. Teraz nagle zapałał ochotą, żeby z Gryzi-ogonem u boku ruszyć na

bój ze smokiem. Tak się jednak przyzwyczaił zawsze o wszystko targować, że i tym

razem spróbował przynajmniej uzyskać zwłokę

— Co takiego? — rzekł. — Mam ruszać na smoka? W tych starych portkach i

w kapocie? O ile mi wiadomo, do walki ze smokiem trzeba mieć jakąś zbroję. A

ż

adnej zbroi w moim domu nie ma, za to wam z

Wszyscy musieli przyznać, że to ważny kłopot. Posłali co prędzej po kowala.

Kowal przyszedł i pokręcił głową. Był to niemrawy, ponury człowiek, którego we wsi

przezywano kpiąco “Pociechą", naprawdę jednak zwał się Fabricius Cunctator. Nigdy

przy robocie nie pogwizdywał, chyba że zdarzyła się jakaś klęska, dajmy na to

przymrozek w maju, którą wyprorokował. . Ponieważ stale prorokował wszelkie

możliwe nieszczęścia, nie mogło się zdarzyć nic złego, czego by Pociecha z góry nie

przepowiedział i nie uznał potem za potwierdzenie swojej nieomylności. Nic też

innego nie cieszyło go w życiu. Oczywiście niechętnie przykładał ręki do

zażegnywania niebezpieczeństw i dlatego teraz też kręcił tylko głowa.

— Zbroi nie można zrobić z niczego — powiedział. — Zresztą nie należy to

do mojego fachu. Zwróćcie się lepiej do stolarza, żeby wystrugał Aegidiusowi tarczę z

drewna. Co prawda niewiele mu to pomoże, bo smok jest, jak widać, bardzo ognisty.

Wszystkim twarze się wydłużyły, lecz młynarz postanowił sobie, że albo

wyśle Dżila na bój ze smokiem, albo — jeżeli Dżil się oprze namowom — rozbije

jego sławę jak bańkę mydlaną. Nie dał się więc tak łatwo odwieść od swoich planów.

— A może by mu sporządzić kolczugę? — zaproponował. — Kolczuga

stanowiłaby dobrą ochronę, nie zależy też nam na tym, żeby była piękna. Chodzi

przecież o poważną walkę, nie o dworskie popisy. Z pewnością masz, kochany

Aegidiusie, jakiś stary skórzany kaftan. W kuźni są stosy ogniw i kółek żelaznych z

różnych łańcuchów. Sam mistrz Fabricius może nawet nie wie, ile tego dobra

nagromadziło się z czasem.

— Mówisz jak ślepy o kolorach — odparł kowal, odzyskując znowu humor.

— Jeżeli chcecie prawdziwej kolczugi, nie mogę się podjąć tej roboty. Trzeba

zręczności krasnoludów, żeby każde maleńkie kółeczko dopasować i doczepić do

czterech sąsiednich. Nawet gdybym umiał tego dokonać, zabrałoby mi to kilka

tygodni. A do tego czasu będziemy już wszyscy w grobach albo w brzuchu smoka.

Ludzie załamali ręce w rozpaczy, a kowal rozpromienił się z radości. Lecz

gromada zbyt była przerażona, żeby wyrzec się od razu planu podsuniętego przez

młynarza. Do niego więc zwrócono się o radę.

— Słyszałem — rzekł młynarz — że za dawnych czasów, jeśli kogoś nie stać

było na sprowadzenie pięknej zbroi z południowych krajów, naszywał po prostu

stalowe kółka na skórzany kaftan i zadowalał się takim pancerzem. Spróbujmy

sporządzić coś w tym rodzaju. Dżil wydobył stary kaftan skórzany, a kowal musiał co,

tchu wracać do kuźni. Ludzie przeszperali wszystkie kąty, przewrócili zwały żelastwa,

aż znaleźli pod nimi stos drobnych, zmatowiałych od rdzy kółeczek, zapewne

odprutych przed laty od takiego właśnie kaftana, o jakim młynarz wspominał. W

miarę jak świtała nadzieja, że przedsięwzięcie może się udać, kowal pochmurniał

coraz bardziej, musiał jednak wziąć się ostro do roboty, przebierać i czyścić żelazne

kółka. Kiedy z wielką satysfakcją oznajmił, że nie starczy ich na szerokie plecy i pierś

Dżila, gromada kazała mu porozkuwać stare łańcuchy i spłaszczyć młotem ogniwa na

jak najzgrabniejsze pierścionki.

Mniejsze kółka naszyli na przedzie kaftana, większe i grubsze — na plecach, a

ż

e popędzany przez wszystkich kowal dorzucał wciąż nowe, wzięli od Dżila parę

zniszczonych spodni i naszyli je również kółkami. Młynarz wypatrzył na górnej półce

w najciemniejszym zakamarku kuźni żelazny czerep starego hełmu, polecił więc

szewcowi obciągnąć go skórą jak najstaranniej. Zajęła im ta robota czas do wieczora,

a nazajutrz także, więc chociaż była to wigilia Trzech Króli, nikt nie myślał o

ś

więtowaniu. Dżil tylko uczcił uroczystość zwiększoną ilością piwa. Smok na

szczęście spał, zapominając na razie i o głodzie, i o mieczach.

W dzień Trzech Króli gromada ruszyła o świcie na pagórek, niosąc z sobą

przedziwne dzieło zbiorowego wysiłku. Dżil oczekiwał tych gości. Teraz już nie miał

ż

adnej wymówki. Włożył naszyty żelaznymi kółkami kaftan i spodnie. Młynarz

uśmiechnął się złośliwie. Z kolei Dżil wzuł buty z cholewami i przypiął do nich

ostrogi, a wreszcie nakrył głowę hełmem obciągniętym w skórę. W ostatniej chwili

namyślili się i wcisnął na hełm swój stary filcowy kapelusz, a na zbroję narzucił

obszerny płaszcz.

— Po co to robisz? — spytali sąsiedzi.

— Jakże! Czy wyobrażacie sobie, że smoka podchodzi się brzęcząc i

dzwoniąc na trzy mile jak dzwon z Canterbury? Na mój rozum lepiej nie ostrzegać go

z daleka; i tak z pewnością spostrzeże mnie za wcześnie. Hełm to przecież wyzwanie

do walki. Jeżeli smok zobaczy zza płotu tylko mój kapelusz, pewnie pozwoli mi

podejść blisko, zanim się zacznie awantura.

Kółka naszyte na kaftanie luźno i tak, że jedno zachodziło na drugie, brzęczały

rzeczywiście bardzo głośno. Płaszcz narzucony na wierzch tłumił nieco hałas, ale Dżil

wyglądał w tym dziwnym stroju dość śmiesznie. Nikt mu jednak tego nie powiedział.

Z pewnym trudem przyjaciele dopięli pas na jego brzuchu i zawiesili mu u boku

pochwę od miecza, samego Gryzi-ogona musiał Dżil dzierżyć w ręku, bo inaczej niż

przemocą nie dawał się w pochwie utrzymać.

Potem Dżil przywołał psa. Na swój sposób był sprawiedliwym panem.

— Garm, pójdziesz ze mną — rzekł. Pies zawył.

— Ratuj, ratuj! — krzyknął.

— Przestań szczekać — powiedział Dżil — bo ci wygarbuję skórę lepiej niż

smok. Znasz zapach tego gada i możesz się chociaż raz w życiu na coś przydać.

Przywołał też Dżil swoją siwą kobyłkę. Spojrzała na pana wymownie i

prychnęła na widok ostróg. Pozwoliła się jednak dosiąść i ruszyli, wszyscy troje dość

markotni. Kiedy kłusowali przez wieś, ludzie klaskali wiwatowali, lecz przeważnie

zza okien. kobyła starali się nadrabiać miną. Garm jednak, nie żywiąc przesadnych

ambicji, kulił ogon pod siebie i biegł chyłkiem.

Minąwszy wieś przeprawili się po moście za rzekę. Ledwie znaleźli się poza

zasięgiem ludzkich oczu, zwolnili kroku. Posuwali się teraz stępa, lecz i tak znacznie

szybciej, niż sobie życzyli, przekroczyli granice pól Dżila i innych gospodarzy z Ham

i dotarli w okolice nawiedzone przez smoka. Świadczyły o tym połamane drzewa,

wypalone żywopłoty, spopielała trawa i złowroga cisza.

Słońce przypiekało i Dżil miał wielką ochotę pozbyć się chociaż części

ciężkiego rynsztunku, lecz nie śmiał tego zrobić. Ogarnęły go też wątpliwości, czy nie

prze-brał miary wypijając tak dużo piwa na wyjezdnym. “Ładnie kończę święta —

myślał. — A co gorsza, jeśli nie będę miał wyjątkowego szczęścia, zakończę tym

sposobem nie tylko święta, lecz i marny żywot".

Otarł pot z czoła wielką chustką — zieloną, broń Boże nie czerwona, bo ktoś

mu powiedział, że czerwony kolor drażni smoki.

Smoka jednak nie spotkał. Na próżno kręcił się po wszystkich drogach i

ś

cieżkach, a nawet na przełaj po bezludnych cudzych polach. Garm oczywiście nie

zdał się na nic. Dreptał tuż za kobyłka i ani myślał węszyć tropów.

Wreszcie znaleźli się na krętej drodze, gdzie nie było widać śladów

zniszczenia i panował, jak się zdawało błogi spokój. Ujechali nią z pół mili i Dżil

dochodził do wniosku, że właściwie zrobił już wszystko, co do niego należało i czego

wymagała jego sława. Utwierdził się właśnie w przekonaniu, że dalej i dłużej nie

warto smoka szukać i można z czystym sumieniem zawrócić domu na obiad.

Przyjaciołom postanowił oznajmić, że bestia na sam jego widok uciekła w popłochu.

Tak rozmyślając wyjechał nagle zza ostrego zakrętu,..

Przed nim leżał smok. Gniotąc olbrzymim cielskiem żywopłot, wyciągnął

straszliwy łeb na środek drogi i spał smacznie.

— Ratuj! — wrzasnął Garm i umknął.

Siwa kobyłka przysiadła na zadzie, a Dżil fiknął kozła nad jej głową i padł na

wznak prosto w przydrożną kałużę. Kiedy otworzył oczy, stwierdził, że smok zbudził

się i patrzy na niego uważnie.

— Dzień dobry — rzekł smok. — Zdaje mi się, że jesteś zaskoczony.

— Dzień dobry — odparł Dżil. — Zgadłeś.

— Wybacz — rzekł smok. Ucho sterczało mu do góry, bo nadstawił je

nieufnie, gdy usłyszał brzęk zbroi padającego na ziemię Dżila. — Wybacz, że

zapytam,, czy przypadkiem nie mnie właśnie szukałeś.

— Co znowu! — zaprzeczył Dżil. — Któż mógł się ciebie spodziewać w tym

miejscu? Wybrałem się tak sobie, na przejażdżkę.

To mówiąc Dżil gramolił się pospiesznie z kałuży i wycofywał ku swojej

kobyłce, która już uspokojona skubała jak gdyby nigdy nic przydrożną trawę.

— A więc spotkaliśmy się szczęśliwym trafem — rzekł smok. — Cała

przyjemność po mojej stronie. Jak widzę, masz na sobie odświętne ubranie. Pewnie

taka teraz u was nowa moda, co?

Spadając z siwki Dżil zgubił kapelusz, a poły płaszcza rozchyliły się szeroko.

Lecz Dżil już się nie usiłował kryć.

— A tak — odparł. — Najnowsza! Pozwól, że pojadę za psem. Pogonił za

królikiem, jeśli się nie mylę.

— Mylisz się — rzekł Chrysophylax oblizując wargi, co robił zawsze, kiedy

go coś ubawiło. — Pies będzie w domu znacznie wcześniej niż ty. Bardzo jednak

proszę, jedź, gdzie masz ochotę, szanowny panie... panie... Przepraszam, nie znam

twego nazwiska.

— Ja także nie znam twojego — odparł Dżil — i nie jestem go ciekawy.

— Twoja wola — rzekł Chrysophylax i znów oblizał wargi, udając przy tym,

ż

e zamyka oczy. Miał złe serce — jak zwykle smoki — lecz nie bardzo odważne; to

także między smokami często się zdarza. Lubił jeść, ale wolał zdobywać obiad bez

walki. Jednakże po długiej drzemce wrócił mu apetyt. Proboszcz z Dąbrowy okazał

się dość łykowaty, Chrysophylax od bardzo dawna nie miał już w pysku smacznego,

tłustego człowieka.

Postanowił więc teraz skorzystać z okazji, czekał tylko na chwilę roztargnienia

tego głupiego grubasa.

Ale grubas wcale nie był taki głupi, jak się smokowi zdawało. Nie spuszczał

wzroku z przeciwnika nawet w chwili, gdy usiłował wdrapać się na siodło. Kobyłka

wszakże miała inne plany. Wierzgała i kopała, nie pozwalając się dosiąść. Smok

tracąc cierpliwość sprężył się już do skoku.

— Przepraszam — rzekł — czy mi się zdaje, czy coś ci upadło?

Stary, znany podstęp, ale w tym wypadku skuteczny. Dżil bowiem

rzeczywiście coś zgubił. Padając wypuścił z ręki Caudimordaksa — czyli mówiąc

prościej Gryzi-ogona — który leżał dotychczas przy drodze. Dżil schylił się, żeby go

podnieść, i w tym momencie smok skoczył. Lecz Gryzi-ogon był szybszy od niego.

Ledwie się znalazł w garści Dżila, wyrwał się naprzód i jak błyskawica śmignął tuż

przed oczyma smoka.

— Ejże! — powiedział smok stając w miejscu jak wryty. — Co ty tam masz?

— Drobiazg — odparł Dżil. — Po prostu Gryzi-ogona, którego dostałem od

króla w podarunku.

— Pomyliłem się — rzekł smok. — Bardzo cię przepraszam! — Przywarł

plackiem do ziemi, a w Dżila na ten widok nowy duch wstąpił. — Swoją drogą,

nieładnie ze mną postąpiłeś.

— Nieładnie? — spytał Dżil. — Dlaczego? I dlaczego miałem z tobą ładnie

postępować?

— Zataiłeś przede mną swoje szlachetne nazwisko i udałeś, że spotkaliśmy się

przypadkiem. A przecież jesteś niewątpliwie rycerzem, i to bardzo wysokiego rodu.

Dawniej, szanowny panie, istniał zwyczaj, że w podobnych okazjach rycerze

wymieniali najpierw wszystkie swoje tytuły i wyzywali przeciwnika uroczyście na

pojedynek.

— Może taki zwyczaj istniał, a może nawet dotychczas istnieje — odparł Dżil,

coraz bardziej z siebie zadowolony. Człowiek, przed którym ogromny, królewski

smok czołga się w prochu, ma prawo do pewnej dumy. — Ale znowu się mylisz, stary

gadzie. Nie jestem rycerzem. Nazywam się Aegidius i jestem gospodarzem z Ham.

Nie cierpię natrętów na swoich polach. Strzelałem już z mojego garłacza do

olbrzymów, chociaż mniej szkody wyrządzali niż ty, lecz ich także nie śniło mi się

wyzywać uroczyście na pojedynek.

Smok bardzo się stropił. “Diabli nadali tego olbrzyma — pomyślał. —

Okłamał mnie łajdak. Co teraz zrobić z tym zuchwałym chłopem, który w dodatku ma

taki błyszczący i napastliwy miecz w garści?"

Nic podobnego nigdy mu się jeszcze nie zdarzyło.

— Nazywam się Chrysophylax — przedstawił się. Chrysophylax Bogaty.

Czym mogę służyć, zacny panie? — spytał przymilnie, zerkając spod oka na miecz i

łamiąc sobie głowę, jak by tu uniknąć starcia.

— Usłużysz mi najlepiej, jeżeli wyniesiesz się stąd co prędzej, kostropaty

gadzie — odrzekł Dżil, również łamiąc sobie głowę, jak by tu uniknąć starcia. —

Jednego tylko chcę: żebyś mi zszedł z oczu. Precz, wracaj do swojej brudnej nory!

I Dżil postąpił krok naprzód, wymachując rękami, jakby straszył wrony. To

wystarczyło, żeby rozpętać Gryzi-ogona. Błysnął, zafurczał w powietrzu, spadł i

rąbnął smoka w nasadę prawego skrzydła, aż pancerz zadzwonił, a potwór osłupiał od

wstrząsu. Oczywiście gdyby Dżil miał pojęcie o właściwych sposobach walki ze

smokami, wymierzyłby w jakieś bardziej wrażliwe miejsce. Gryzi-ogon zrobił

wszakże co mógł w niedoświadczonych rękach. Cios był i tak dla smoka dotkliwy,

pozbawił go na wiele dni władzy w skrzydle. Poderwał się, chcąc ulecieć, lecz opadł

bezradnie. Dżil natomiast skoczył teraz na siodło bez trudu. Smok puścił się biegiem.

Siwa kobyłka za nim. Smok zmykał galopem przez pole, sapiąc i chrapiąc. Siwa

kobyłka za nim. Dżil ryczał i pokrzykiwał jak widz na wyścigach. I wciąż

wymachiwał mieczem. Smok im prędzej biegł, tym bardziej tracił głowę. A siwa

kobyłka gnała za nim co sił w nogach i deptała mu wciąż po piętach.

Tak mknęli po drogach, przesadzając żywopłoty, na przełaj polami, w bród

przez rzeki. Smok dymił, ryczał, biegł na oślep, byle przed siebie. Nagle ujrzeli most

prowadzący do wsi Kam, jak grzmot przemknęli po nim i ze straszliwym zgiełkiem

wpadli w główną ulicę wioski. Bezczelny Garm wybiegł z opłotków i przyłączył się

teraz do pogoni.

Wszyscy mieszkańcy wsi cisnęli się do okien, niektórzy nawet wdrapywali się

na dachy. Jedni śmiali się, inni wiwatowali, a jeszcze inni walili w blachy, w patelnie

i w kotły albo dęli w rogi, fujarki i gwizdki. Proboszcz kazał bić w dzwony.

Podobnego ruchu i zgiełku od stu lat w Ham nie widziano.

Wreszcie na placu przed kościołem smok skapitulował. Padł dysząc ciężko

pośrodku drogi. Garm zbliżył się i obwąchiwał mu ogon, lecz Chrosophylax wyzbył

się już resztek wstydu.

— Dobrzy ludzie, mężny wojowniku! — wysapał, gdy nadjechał Dżil, a

wszyscy mieszkańcy Ham zgromadzili się wkoło (jakkolwiek w bezpiecznej

odległości), uzbrojeni w widły, kije i pogrzebacze. — Dobrzy ludzie, nie zabijajcie

mnie! Jestem bardzo bogaty. Zapłacę za wszelkie szkody, które wyrządziłem. Poniosę

koszty pogrzebu ofiar, a w szczególności proboszcza z Dąbrowy; zafunduję mu

piękny pomnik, chociaż był doprawdy dość łykowaty. Każdy z was dostanie hojny

podarek, jeżeli pozwolicie mi pójść do mego domu, gdzie trzymam swoje skarby.

— Ile? — spytał Dżil.

— Zastanówmy się — odparł smok, szybko rachując w myślach. Tłum wydał

mu się trochę zbyt liczny. — Trzynaście szylingów i osiem pensów na osobę.

— śarty! — powiedział Dżil. — Kpiny! — powiedzieli ludzie. — Bzdura! —

szczeknął pies.

— Po dwie złote gwinee, dzieciom pół ceny — zaproponował smok.

— A psom? — spytał Garm.

— Mów dalej — rzekł Dżil. — Słuchamy.

— Dziesięć funtów i sakiewka srebra na osobę, złote obroże dla psów — rzekł

mocno już zaniepokojony Chrysophylax.

— Zabić go! — ryknął tłum, tracąc wreszcie cierpliwość.

— Worek złota dla każdego, a dla dam brylanty? — skwapliwie zaofiarował

Chrysophylax.

— Teraz już gadasz do rzeczy, ale to jeszcze za mało — powiedział Dżil.

— O psach znowu zapomniałeś — rzekł Garm.

— Jakiej wielkości będą worki? — pytali mężczyźni.

— Po ile brylantów? — chciały wiedzieć kobiety.

— Bójcie się Boga! — jęknął smok. — Zrujnujecie mnie do szczętu.

— Zasłużyłeś sobie na to — rzekł Dżil. — Wybieraj, co wolisz stracić:

majątek czy życie.

I machnął Gryzi-ogone: aż smok skulił się na ziemi;

— Prędzej! Namyśl się prędzej! — krzyczeli ludzie, nabierając odwagi i

podchodząc coraz bliżej.

Cłirysophylax przymknął oczy niby w skupieniu, lecz naprawdę trząsł się ze

ś

miechu, tak jednak skrycie, że nikt tego nie dostrzegł. Targ zaczynał go bawić.

Ludzie najwidoczniej spodziewali się wiele na nim skorzystać. Nie mieli pojęcia o

zwyczajach i podstępach wielkiego zepsutego świata; w całym królestwie nie było

człowieka, który by miał jakieś praktyczne doświadczenie w stosunkach ze smokami i

znał ich chytrość. Chrysophylax oddychał coraz swobodniej i myślał coraz jaśniej.

Oblizał wargi.

— Powiedzcie swoją cenę — rzekł.

Zagadali wszyscy naraz. Smok przysłuchiwał się z zainteresowaniem. Jeden

tylko głos mącił jego spokój: głos kowala.

— Nic dobrego z tego nie wyniknie, zapamiętajcie moje słowa — prawił

kowal. — Mówcie, co chcecie, a ja powiadam, że gad nie wróci. Zresztą tak czy owak

nie wyniknie z tej historii nic dobrego.

— Możesz się wyłączyć z ogólnej umowy, jeżeli ci się nie podoba — odparli

mu na to sąsiedzi i dalej spierali się między sobą, nie zwracając wiele uwagi na

smoka.

Chrysophylax podniósł łeb. Może namyślał się, czy zaatakować znienacka

tłum, czy też wymknąć się cichcem korzystając z zamieszania — w każdym razie

musiał się tych zamiarów co prędzej wyrzec. Dżil wprawdzie żuł w zadumie jakąś

trawkę, lecz Gryzi-ogona trzymał w garści i smoka ani na sekundę z oczu nie

spuszczał.

— Nie waż się ruszyć — powiedział — bo jak cię rąbnę, to ci nawet góra złota

nie pomoże.

Smok przywarował znowu. Wreszcie gromada wypchnęła naprzód

proboszcza, żeby przemówił w jej imieniu. Ksiądz stanął u boku Dżila.

— Nikczemny gadzie — rzekł. — śądamy, żebyś przyniósł tu, na to miejsce,

cały swój majątek nabyty z rozboju. Najpierw wynagrodzimy pokrzywdzonym

wszystkie straty, a potem resztę rozdzielimy sprawiedliwie między siebie. Wówczas

dopiero, jeśli przysięgniesz, że nigdy więcej nie napadniesz naszego kraju ani też

ż

adnego innego potwora do napaści nie podjudzisz, pozwolimy ci odejść do twego

domu z głową i ogonem. Teraz złożysz przysięgę, że wrócisz z okupem, a zaklniesz

się na takie potęgi, że nawet twoje smocze sumienie nie ośmieli się im

sprzeniewierzyć,

Chrysophylax, żeby tym lepiej oczy im zamydlić, udał, że się waha. Ronił z

ż

alu nad stratą majątku łzy tak gorące, że rozlewając się w kałuże na drodze kipiały i

parowały. Zaprzysiągł uroczyście, klnąc się na przedziwne i straszliwe potęgi, że

stawi się niezawodnie z całym swoim skarbem w dzień świętych Hilarego i Feliksa,

czyli za osiem dni: termin oczywiście za krótki na tak daleką podróż i nawet nie

uczeni geografii wieśniacy powinni byli to wiedzieć. Jednakże nikt nie zaprotestował,

pozwolono smokowi odejść, a mieszkańcy wsi odprowadzili go aż do mostu.

— Do zobaczenia! — zawołał już z drugiego brzegu. — Z pewnością

będziemy do siebie tęsknić.

— My do ciebie z pewnością! — odkrzyknęli ludzie.

Postąpili oczywiście bardzo niemądrze. Każda inna istota po złożeniu tak

uroczystej przysięgi miałaby skrupuły i lękałaby się, że łamiąc wiarę ściągnie na

siebie okropne nieszczęścia, ale smok w ogóle nie miał sumienia. Pewnie, prości

ludzie nie mogli o takie kalectwo podejrzewać stwora bądź co bądź wielkiego rodu,

dziwne jednak, że proboszcz, który tyle uczonych ksiąg w życiu przeczytał, również

się tego nie domyślił. Może się zresztą domyślił. Jako gramatyk niewątpliwie jaśniej

przewidywał przyszłość niż inni ludzie.

Kowal wracając do kuźni kręcił głową.

— Złowróżbne imiona — mruczał. — Hilary i Felix!

Aż w uchu wierci. — Bo Hilary w pospolitym języku znaczy: wesoły, a Feliks:

szczęśliwy.

Król oczywiście wkrótce dowiedział się o całym zdarzeniu. Wieść jak płomień

szerzyła się po kraju, a prze-chodząc z ust do ust nabierała po drodze tym żywszych

kolorów. Król bardzo się nią zainteresował z wielu powodów, wśród których niemałą

rolę odgrywały względy finansowe. Toteż postanowił udać się we własnej osobie do

wsi, w której działy się tak niezwykłe rzeczy.

W cztery dni po odejściu smoka wjechał przez most do Ham na białym

rumaku, otoczony świtą rycerzy, z trębaczami i ogromnym taborem. Mieszkańcy wsi

w odświętnych ubraniach ustawili się szpalerem wzdłuż głównej ulicy na powitanie

monarchy. Orszak zatrzymał się na placu przed kościołem. Dżil, gdy go

przedstawiano królowi, przykląkł, lecz władca kazał mu wstać i nawet poklepał go

łaskawie po ramieniu. Rycerze udawali, że nie widzą tej poufałości.

Potem król zwołał całą wieś na rozległe pastwisko Dżilowe nad rzeką, a gdy

się wszyscy zgromadzili — włącznie z Garmem, który uznał, że jego też ta sprawa

dotyczy — Augustus Bonifacius rex et basileus raczył łaskawie wygłosić

przemówienie.

Wytłumaczył dobitnie, że majątek poganina Chrysophylaksa w całości należy

do niego, jako do władcy kraju. Nie uzasadniał szerzej swoich praw do

zwierzchnictwa również nad krainą górską (były bowiem sporne), lecz stwierdził,

ż

e “w każdym razie nie ma wątpliwości, iż gad ów ukradł ongi naszym przodkom to

wszystko, co dziś posiada. Ale że jesteśmy, jak powszechnie wiadomo, sprawiedliwi i

wspaniałomyślni, nie pozostawimy naszego zacnego lennika Aegidiusa bez nagrody;

każdy też z naszych wiernych poddanych z tej wsi otrzyma jakiś dowód naszego

uznania, nikogo nie pominiemy, od proboszcza do najmniejszego dziecka. Wioska

Ham uradowała bowiem nasze królewskie serce.

Tu przynajmniej lud dzielny i nieprzekupny zachował starożytne cnoty

naszego plemienia".

Rycerze tymczasem rozmawiali między sobą o najnowszych fasonach

kapeluszy.

Król nie opuścił po tym przemówieniu wioski. Rozbił obóz na Dżilowym polu

i oczekując dnia czternastego stycznia zażywał wraz z dworem przyjemności, jakich

mogła dostarczyć skromna wieś, odległa o wiele mil od stolicy. Świta królewska w

ciągu trzech dni ogołocił; wieś doszczętnie z chleba, masła, jaj, słoniny i baranie go

mięsa, a także wysuszyła do dna wszystkie beczki z piwem. Po czym zaczęła szemrać

na skąpe wyżywi nie. Król jednak za wszystko płacił hojnie kwitami obiecując ich

wymianę w państwowej kasie na gotówkę; liczył bowiem, że jego skarbiec wkrótce

się napełni Mieszkańcy Ham, nic nie wiedząc o rzeczywistym stanie królewskiego

skarbca, przyjmowali kwity z wielkim zadowoleniem.

Nadszedł czternasty stycznia, dzień świętych Hilarego i Feliksa. Wszyscy od

ś

witu byli na nogach. Rycerze przywdziali zbroje. Dżil ubrał się w swoją kolczugę

domowej roboty, co wywołało drwiące uśmiechy w gronie rycerstwa, lecz król

poskromił je jednym zmarszczeniem brwi. Dżil przypasał też miecz. Gryzi-ogon

potulnie wsunął się do pochwy i wcale się z niej nie wyrywał. Proboszcz popatrzył na

niego uważnie i pokiwał głową, szepcząc coś sam do siebie. Kowal roześmiał się w

głos. Nadeszło południe. Ludziom z przejęcia nawet obiadu się odechciało.

Popołudnie wlokło się ospale. Gryzi-ogon w dalszym ciągu wcale nie zdradzał chęci

wyskoczenia z pochwy. Czatujący na wzgórzu wartownicy i mali chłopcy, którzy na

ochotnika wdrapali się na najwyższe drzewa, daremnie wytężali oczy: ani na ziemi,

ani na niebie żaden znak nie zwiastował zbliżania się smoka.

Kowal pogwizdywał wesoło, lecz innym ludziom dopiero z zapadnięciem

wieczoru, kiedy gwiazdy błysnęły na firmamencie, po raz pierwszy zaświtało

podejrzenie, że może smok od początku nie zamierzał dotrzymać obietnicy.

Wspominając jednak uroczystą przysięgę, nie tracili mimo wszystko nadziei.

Wreszcie gdy wybiła północ i wyznaczony dzień minął, ludzi ogarnęło zniechęcenie.

Tylko kowal był w siódmym niebie.

— A co, nie mówiłem! — tryumfował. Lecz nie przekonał gromady.

— Bądź co bądź gad był ciężko ranny — zauważył ktoś.

— I termin wyznaczyliśmy za krótki — stwierdził inny. — Do gór kawał

drogi, a on przecież dźwiga niemałe ciężary. Może musiał szukać pomocników.

Lecz minął następny dzień, potem drugi. Resztka nadziei rozwiała się

ostatecznie. Król wpadł w straszny gniew. Prowianty i napoje wyczerpały się we wsi,

królewska świta narzekała już głośno. Rycerze tęsknili do dworskich wygód i

przyjemności. Ale król bardzo potrzebował pieniędzy.

Pożegnał się z wiernymi poddanymi krótko i węzłowato. Połowę wydanych

poprzednio kwitów unieważnił. Dżila potraktował chłodno, ledwie mu kiwnął głową.

— Wkrótce otrzymacie nasze dalsze rozporządzenia — rzekł i odjechał wraz z

rycerzami i trębaczami.

Bardziej ufni i naiwni ludzie spodziewali się, że lada dzień król zaprosi

Aegidiusa do stolicy, żeby go pasować na rycerza. Rzeczywiście w tydzień później

nadeszło pismo, lecz zupełnie innej treści. Był to list w trzech kopiach: jedną

wysłaniec wręczył Dżilowi, drugą proboszczowi, a trzecią przybił na drzwiach

kościoła. Prawdę mówiąc wystarczyłby jeden list do proboszcza, bo nikt prócz

niego nie umiał rozszyfrować niewyraźnych zawijasów dworskiego skryby, dla

prostych ludzi równie niepojętych jak łacina uczonych. Proboszcz przełożył list

na pospolity język i odczytał z ambony. Tekst był zwięzły i rzeczowy — w

porównaniu z większością królewskich listów. Król bowiem bardzo się spieszył.

My, Augustus B.A.A.A.P.iM. rex et basileus et cetera, oznajmiamy, że dla

bezpieczeństwa naszego królestwa oraz honoru naszego imienia postanowiliśmy, iż

gada, który sam mieni się Chrysophylaksem Bogatym, należy ująć i surowo ukarać za

jego występki, matactwa i nikczemne przeniewierstwo. Wzywam tedy

niniejszym wszystkich rycerzy naszego domu pod broń i polecam im czekać w

pogotowiu na przybycie Aegidiusa A.J., rolnika ze wsi Ham. Ponieważ bowiem

rzeczony Aegidius dał dowody, że godzien jest naszego zaufania i zdatny do walki

z olbrzymami, smokami oraz wszelkimi nieprzyjaciółmi królewskiego pokoju,

rozkazujemy, aby niezwłocznie stawił się w stolicy i przyłączył do zastępu naszego

rycerstwa.

Sąsiedzi powiadali, że Aegidiusa spotkał niemały za-szczyt, który w gruncie

rzeczy znaczy tyleż co uroczyste pasowanie na rycerza. Młynarz nawet mu zazdrościł.

— Nasz Aegidius wysoko zajdzie — rzekł. — Miejmy nadzieją, że zechce nas

znać jeszcze, gdy wróci z tej wyprawy.

— Ba, czy w ogóle wróci? — powiedział kowal.

— Dość, przestańcie krakać! — krzyknął Aegidius, nie posiadając się już z

gniewu. — Gwiżdżę na zaszczyt. Bylebym wrócił cały, nawet młynarza powitam z

radością. Chociaż trzeba przyznać, że osładza mi tą pigułkę myśl, iż was dwóch

przynajmniej na czas jakiś z oczu stracą.

Z tymi słowami porzucił kompanią. Królowi nie sposób wymawiać się tak jak

sąsiadom. Trudno, nawet jeśli owce się kocą, orka czeka, krowy czas doić albo wodą

nosić — trzeba jechać. Dżil osiodłał więc siwą kobyłką i przygotował się do drogi. W

ostatniej chwili nadszedł proboszcz.

— Bierzesz chyba z sobą mocny powróz? — spytał.

— A to po co? — zdziwił sią Dżil. — śeby się powiesić?

— Dajże spokój! Głowa do góry, kochany Aegidijusie — odparł proboszcz. —

Mnie się zdaje, że możesz zaufać swojemu szczęściu. Weź jednak z sobą powróz, bo

jeżeli się nie mylę, bardzo ci się przyda. Jedź już i wracaj do nas zdrowy!

— A właśnie! Nawet jeżeli wrócę, ciekaw jestem, w jakim stanie zastaną dom

i gospodarkę! Diabli nadali smoka — rzekł Dżil. Wcisnął gruby zwój powroza do

juków i ruszył.

Nie wziął z sobą psa, który zresztą od rana starał mu się nie nawijać przed

oczy. Dopiero po wyjeździe pana Garm wśliznął się do domu i nie wytykając nosa z

kuchni wył przez całą noc żałośnie; nie uspokoił się nawet wówczas, gdy mu

gospodyni spuściła lanie.

— Ratuj, ratuj, ratuj! — jęczał. — Już nigdy nie ujrzę mojego kochanego

pana, mojego groźnego, wspaniałego pana! Czemuż, ach czemuż nie pobiegłem za

nim!

— Zamknij pysk! — fuknęła Agata. — Bo postaram się, żebyś naprawdę nie

doczekał powrotu pana. Kowal usłyszał wycie psa.

— Zły omen! — stwierdził z satysfakcją. Dni mijały bez wieści.

— Przygotujmy się na najgorsze — rzekł i zaczął wesoło wyśpiewywać.

Dżil zajechał na dwór zmęczony i zakurzony. Rycerze w lśniących zbrojach i

błyszczących hełmach stali na dziedzińcu, każdy przy swoim wierzchowcu. Nie w

smak im było królewskie wezwanie i burzyli się przeciw dołączeniu chłopa do

rycerskiego zastępu, więc na złość uparli się wykonać rozkaz dosłownie i ruszyć

natychmiast, nie dając biednemu Dżilowi wytchnienia. Nieborak ledwie zdążył

przegryźć kromkę chleba i przepłukać gardło łykiem wina. Siwa kobyłka prychała

gniewnie. Na szczęście nie powiedziała głośno tego, co o królu pomyślała, bo

dopuściłaby się obrazy majestatu.

Dzień już się chylił ku zachodowi. Nie pora wyruszać w drogę, tym bardziej

na smoka — rzekł sobie w duchu Dżil. Toteż nie zajechali tego dnia daleko.

Dworakom, skoro postawili na swoim, już się teraz wcale nie spieszyło. Rycerze,

giermkowie, służba, juczne kuce i tabory — wszyscy posuwali się leniwie, nie

pilnując bojowego szyku. Dżil na swojej zmęczonej kobyłce człapał ostatni.

Wieczorem zatrzymali się na popas i rozbili namioty. Dla Dżila nie pomyślano

o żadnym zaopatrzeniu, musiał więc najniezbędniejsze rzeczy pożyczać od innych.

Kobyłka oburzona winszowała sobie, że nie należy do królewskiej świty.

Nazajutrz ruszyli i dopiero trzeciego dnia pod wieczór ujrzeli na widnokręgu

zamglony, nieprzyjazny łań-cuch gór. Wkrótce potem znaleźli się w krainie, gdzie

władza Augustusa Bonifaciusa nie była powszechnie uznawana. Posuwali się teraz

ostrożniej i bardziej zwartym szykiem.

Czwartego dnia dotarli do Dzikich Wzgórz, na pogranicze krainy o złej sławie,

zaludnionej, jak powiadano, przez rozmaite legendarne istoty. Nagle któryś z

jeźdźców jadących na czele spostrzegł w piasku nad potokiem jakieś podejrzane

ś

lady. Przywołano Dżila.

— Co to za ślady, mości Aegidiusie? — spytali rycerze.

— Smocze — odparł Dżil.

— Odtąd ty będziesz prowadził — rzekli. Dalej więc jechali kierując się na

zachód, a Dżil na czele dzwonił i brzęczał pierścieniami naszytymi na skórzany

kaftan. Nie miało to już teraz znaczenia, bo rycerze głośno śmiali się i rozmawiali, a

towarzyszący im minstrel śpiewał pieśni. Od czasu do czasu wszyscy podejmowali

chórem melodię, nie żałując gardeł. Pieśń była piękna i dodawała ludziom ducha,

pochodziła bo-wiem z dawnych lat, kiedy więcej toczono prawdziwych bitew niż

dworskich turniejów. Mimo to śpiewając popełniali wielką nieostrożność.

Zawiadamiali tym sposobem wszystkie stwory zamieszkujące tę krainę o swoim

przybyciu; smoki ocknęły się w jamach i nadstawiły czujnie uszu. Wyprawa nie

mogła już Chrysophylaksa zaskoczyć znienacka we śnie.

Siwa kobyłka Dżila szczęśliwym trafem — a może i naumyślnie — nagle

okulała, gdy wjechali w cień posępnych gór. Musieli teraz wspinać się mozolnie

stromymi, kamienistymi ścieżkami i lęk ogarniał ich coraz silniej. Siwa kobyłka

pozwalała się wyprzedzać innym koniom, potykała się i kulała, i miała tak smutną

minę, że wreszcie Dżil zsiadł i szedł odtąd obok niej piechotą. Wkrótce znalazł się

wraz ze swoją wierzchówką na samym końcu pochodu, pośród jucznych kucyków,

lecz nikt na to nie zwrócił uwagi. Gdyby rycerze nie byli tak zajęci sporem o prawa

pierwszeństwa u dworu, musieliby spostrzec liczne i zupełnie już tutaj wyraźne ślady

smoczych łap. Dotarli bowiem do okolicy, po której Chrysophylax często się wałęsał i

gdzie lubił lądować po codziennych lotach. Niższe pagórki i stoki po obu stronach

ś

cieżki zdawały się stratowane i wypalone. Trawa rosła na nich skąpo, a zwichrzone

czarne kępy wrzosów i janowca sterczały pośród rozległych plam nagiej, spopielałej

ziemi. Obszar ten od wielu lat służył smokom za boisko. Przed rycerzami majaczyła

ciemna ściana gór.

Niedomaganie siwej kobyłki martwiło Dżila, lecz cieszył się, że ma dzięki

temu wymówkę, by nie paradować na najbardziej widocznym miejscu w drużynie.

Wcale nie było mu przyjemnie jechać na czele kawalkady przez tę ponurą i

niebezpieczną krainę. Wkrótce potem ucieszył się jeszcze bardziej i dziękował losowi

— oraz siwej kobyłce. Około południa bowiem — a był to siódmy dzień wędrówki i

przypadało święto Matki Boskiej Gromnicznej — Gryzi-ogon wyskoczył z pochwy, a

smok ze swej jamy. Bez ostrzeżenia i bez ceremonii wystąpił do boju. Leciał wprost

na królewską drużynę, z wielkim szumem i hukiem. Poprzednio, z dala od

własnej siedziby, okazał się niezbyt mężny, mimo że szczycił się pochodzeniem z

możnego rodu. Teraz jednak płonął straszliwym gniewem, ponieważ walczył niejako

w progu swego domu i bronił swoich skarbów. Jak burza wychynął znad górskiego

ramienia w poświście huraganu i lawinie czerwonych piorunów. Spór o

pierwszeństwo na dworze urwał się jak nożem uciął. Konie spłoszone odskoczyły tak

gwałtownie, że wielu rycerzy stoczyło się z siodeł. Kucyki z taboru umknęły

błyskawicznie, a pachołkowie z nimi razem. W tym bowiem towarzystwie nikt nie

miał wątpliwości co do praw pierwszeństwa.

Znienacka ogarnęła drużynę chmura dymu, zapierając dech we wszystkich

piersiach, a w jej osłonie smok runął na pierwsze szeregi królewskiego rycerstwa.

Wielu wojaków zginęło, nim zdążyli wyjąkać formalne wyzwanie do walki, niejeden

zwalił się na ziemię rażeni z koniem i całym rynsztunkiem. O losie pozostałych

rozstrzygnęły wierzchowce, które zawróciwszy w miejscu rzuciły się do ucieczki, nie

pytając jeźdźców, czy sobie tego życzą, czy nie. Przeważnie zresztą życzyli sobie tego

serdecznie.

Tylko siwa kobyłka stała niewzruszenie. Może bała się połamać nogi na

stromej, kamienistej ścieżce. Może czuła się zanadto zmęczona, żeby uciekać. Była

przeświadczona, że z dwojga złego lepiej jest mieć skrzydlatego potwora przed sobą

niż za swymi plecami i że ucieczką mogłaby się ocalić jedynie wtedy, gdyby umiała

galopować szybciej od najściglejszego wyścigowca. Zresztą spotkała się już raz z

Chrysophylaksem i pamiętała, jak gnała go przez pola i strumienie swojej rodzinnej

okolicy, dopóki nie padł ujarzmiony pośrodku wiejskiej drogi. W każdym razie

rozparła szeroko wszystkie cztery nogi i zarżała głośno. Dżil zbladł — o tyle, o ile

na to pozwalała jego rumiana cera — lecz został u boku swojej kobyłki, bo nie

widział innej rady.

Tak się więc stało, że smok, rozbiwszy cały rycerski zastęp i wciąż prąc dalej

naprzód, znalazł się nagle oko w oko ze swoim niedawnym pogromcą uzbrojonym w

Gryzi-ogona. Wcale się tego nie spodziewał. Skręcił w locie jak olbrzymi, niezgrabny

nietoperz i opadł tuż przy drodze na górski stok. Siwa kobyłka ruszyła ku niemu,

zapominając nawet o kulawej nodze. Dżil, nabierając nowej otuchy, szybko wdrapał

się na siodło.

— Przepraszam — rzekł — czy przypadkiem może mnie szukałeś?

— Doprawdy nie — odparł Chrysophylax. — Któż by się ciebie mógł właśnie

tutaj spodziewać? Tak sobie wyfrunąłem dla rozrywki.

— A więc spotkaliśmy się tylko szczęśliwym trafem — rzekł Dżil. — Cała

przyjemność po mojej stronie. Ja bowiem szukałem ciebie. Co więcej, mamy z sobą,

ż

e tak powiem, na pieńku.

Smok parsknął. Dżil wyciągnął ramię, żeby osłonić się od palącego smoczego

oddechu, i w tym samym momencie Gryzi-ogon błysnął i świsnął w powietrzu tuż

przed nosem bestii.

— Ejże! — krzyknął smok i cofnął się, a cały ogień w nim przygasł zmrożony

strachem. — Mam nadzieję, że nie przyszedłeś tu po to, żeby mnie uśmiercić, zacny

panie — jęknął.

— Co znowu! — odparł Dżil. — Nic przecież nie mówię o uśmiercaniu.

Siwa kobyłka kichnęła.

— Pozwól więc, że zapytam, co właściwie robisz wśród tych wszystkich

rycerzy — rzekł Chrysophylax. — Rycerze zazwyczaj zabijają smoki, chyba że

smokom uda się przedtem zabić rycerzy.

— Co wśród nich robię? Nic. Nic a nic mnie z nimi nie łączy — odparł Dżil.

— Zresztą rycerzy już nie ma. Polegli albo zwiali. Pomówmy lepiej o przyrzeczeniu,

które mi złożyłeś w dzień Trzech Króli.

— A cóż o tym można powiedzieć? — spytał smok zaniepokojony.

— Termin upłynął miesiąc temu — rzekł Dżil. — Zalegasz z wypłatą, więc

przyszedłem po nią aż tutaj. Powinieneś mnie przeprosić za fatygę, na jaką mnie

naraziłeś.

— Przepraszam — odparł smok. — Szczerze bym wolał, żebyś się nie

fatygował i nie przychodził.

— Dawaj zaraz cały swój skarb i nie próbuj żadnych sztuczek — rzekł Dżil —

bo cię usiekę i powieszę twoją skórę na dzwonnicy kościelnej ku przestrodze innym

smokom.

— Nie bądź dla mnie taki okrutny! — powiedział smok.

— Umowa jest umową — odparł Dżil.

— Czy nie pozwolisz mi zatrzymać chociaż kilku pierścieni i garstki złota?

Mógłbyś mi bodaj tyle opuścić, skoro płacę gotówką — rzekł smok.

— Ani guzika! — odparł Dżil.

Targowali się i spierali jeszcze czas pewien niczym na jarmarku. Skończyło

się wszakże tak, jak musiało się skończyć, bo chociaż Dżilowi można by zarzucić to i

owo, trzeba przyznać, że targować się umiał znakomicie i mało kto go przegadał przy

takiej okazji.

Smok musiał całą drogę do swojej jamy przejść piechotą, bo Dżil nie

odstępował go na krok i z bardzo bliska groził wciąż Gryzi-ogonem. Ścieżka wijąca

się za-kosami pod górę była tak wąska, że ledwie się na niej we dwóch mieścili. Siwa

kobyłka szła tuż za swoim panem.

Musieli tak wędrować pięć mil, i to stromo pod górę, toteż Dżil pocił się i

sapał, lecz ani na sekundę nie spuszczał smoka z oczu. Wreszcie znaleźli się na

zachodnim stoku, u wejścia do smoczej jamy. Groza ziała z ogromnej czarnej

czeluści, którą zamykały mosiężne wrota umocowane na dwóch wielkich żelaznych

słupach. Była to niewątpliwie za dawnych, niepamiętnych lat dumna i niezdobyta

siedziba. Smoki bowiem nie budują same twierdz ani nie drążą podziemnych tuneli,

lecz osiedlają się w grobowcach albo skarbcach pozostałych po władcach i

olbrzymach dawnych czasów. Brama tego podziemnego domu była na oścież otwarta

i Dżil zatrzymał się w jej cieniu. Chrysophylax aż do tej chwili nie miał okazji do

ucieczki, lecz znalazłszy się pod własną bramą sprężył się, żeby dać nura w głąb

jaskini. Dżil jednak uderzył go płazem miecza.

— Stój! — rzekł. — Nim wejdziesz do swego domu, posłuchaj, co ci mam do

powiedzenia. Jeżeli nie wrócisz szybko i z przyzwoitym ładunkiem, pójdę za tobą i na

zadatek dalszych kar obetną ci natychmiast ogon.

Kobyłka kichnęła. Nie mogła sobie wyobrazić, żeby Dżil odważył się zapuścić

samotnie w czeluście smoczej jamy, nawet po pieniądze. Lecz Chrysophylax gotów

był w tę pogróżkę uwierzyć, bo Gryzi-ogon świecił ogniście i zdawał się ostry jak

brzytwa. Kto wie, może tym razem smok miał rację, a siwa kobyłka mimo całej swej

mądrości myliła się, nie rozumiejąc zmiany, która dokonała się w duszy jej pana. Dżil

liczył na swoje szczęście, a po dwóch zwycięskich spotkaniach nabrał niemal

pewności, że żaden w świecie smok nie zdoła mu się oprzeć.

I rzeczywiście Chrysophylax wrócił po krótkiej chwili niosąc dwadzieścia

funtów — uczciwej wagi! — złota i srebra oraz skrzynię pełną pierścieni,

naszyjników i rozmaitych klejnotów.

— Masz! — powiedział.

— Co takiego? — krzyknął Dżil. — Dwa razy tyle jeszcze byłoby za mało.

Głowę dam, że to nie jest nawet połowa twojego majątku.

— Pewno że nie — odparł smok, stwierdzając z przykrością, że chłop

zmądrzał od poprzedniej rozmowy we wsi. — Pewno że nie. Ale nie mogę zabrać

wszystkiego na raz. — Ani na dwa razy, mógłbym się założyć — rzekł

Dżil. — Jazda znowu do nory, a wracaj migiem, jeżeli nie chcesz powąchać

Gryzi-ogona.

— Nie chcę! — zawołał smok, wsunął się szybko do jamy i w mig wrócił. —

Masz! — powiedział zrzucając na ziemię olbrzymi wór złota i dwie skrzynie

diamentów.

— Pofatyguj no się jeszcze raz — rzekł Dżil. — A nie żałuj grzbietu!

—. Jesteś okrutny — jęknął smok sunąc z powrotem do jamy.

Wówczas jednak siwa kobyłka poczuła się osobiście zagrożona. Kto będzie te

wszystkie ciężary dźwigał do domu? — pytała się w duchu. Spojrzała przy tym na

spiętrzone wory i skrzynie tak smutnym okiem, że Dżil odgadł jej myśli.

— Nie martw się, staruszko — rzekł. — Gad musi nam cały ten kram

dostarczyć na miejsce.

— Litości! — jęknął smok, który dosłyszał ostatnie zdanie wyłażąc po raz

trzeci z jamy i taszcząc jeszcze cięższy niż przedtem wór złota oraz mnóstwo

klejnotów iskrzących się jak zielone i czerwone płomienie. — Litości! Wątpię, czy z

takim ciężarem dojdę żywy, a jeśli każesz dołożyć choć jeden jeszcze worek, nie

udźwignę, lepiej już zabij mnie od razu.

— A więc masz coś jeszcze w swoim skarbcu? — rzekł Dżil.

— Owszem — odparł smok — tyle, żeby nadal żyć przyzwoicie.— Tym

razem wyjątkowo powiedział niemal prawdę, a jak się później okazało, mądrze zrobił

— Zostaw mi tę resztkę! — prosił chytrze. — Zyskasz we mnie przyjaciela na wieki.

Zaniosę te skarby do twojego szanownego domu zamiast na królewski dwór. A co

więcej, pomogę ci zatrzymać je dla siebie.

Dżil wyciągnął lewą ręką wykałaczkę i dłubiąc w zębie namyślał się przez

chwilę w wielkim skupieniu. Potem rzekł:

— Niech tak będzie.

Okazał chwalebną powściągliwość. Gdyby był rycerzem, pewnie by nie ustąpił

i zażądał całego skarbu razem z ciążącą na nim klątwą. Bardzo też prawdopodobne,

ż

e mimo strachu przed Gryzi-ogonem, doprowadzony do ostatecznej rozpaczy smok

rzuciłby się wówczas na niego. A wtedy Dżil albo by zginął, albo zabiłby smoka

tracąc w ten sposób swój jedyny środek transportu, i musiałby lwią część zdobyczy

zostawić w górach.

Na tym się więc skończyło. Dżil na wszelki przypadek napchał sobie kieszenie

klejnotami i dał do dźwigania kobyłce jeden niewielki, lecz cenny pakunek. Resztę

bogactw w skrzyniach i worach przytroczył na plecach Chrysophylaksa, który

wyglądał z tym wszystkim jak ruchomy skarbiec królewski. Z takim obciążeniem,

choćby chciał, nie mógłby się wzbić w powietrze, zresztą przezorny Dżil spętał mu

skrzydła.

— Powróz rzeczywiście bardzo się przydał — stwierdził, wspominając z

wdzięcznością radę proboszcza.

Ruszyli wreszcie w drogę: smok truchcikiem, pocąc się i sapiąc, siwa kobyłka

za nim, a Dżil ostatni, z błyszczącym groźnie Gryzi-ogonem w ręku. Toteż gad nie

ośmielił się próbować żadnych sztuczek.

Pomimo obciążenia i smoka, i kobyłki, droga powrotna trwała krócej niż

pochód rycerskiego zastępu w pierwszą stronę. Dżil bowiem pospieszał, między

innymi dlatego, że miał niewiele prowiantu w sakwach. Poza tym nie ufał

Chrysophylaksowi, który raz już złamał najuroczystszą przysięgę; maszerując głowił

się, jak urządzić nocny popas, żeby nie narazić się na śmierć albo na wielką stratę.

Zanim jednak noc zapadła, szczęśliwy przypadek pomógł mu rozwiązać to trudne

zadanie. Spotkał bowiem kilku pachołków z taboru, którzy na kucykach umknęli od

smoczej napaści i teraz błąkali się po dzikiej okolicy. Na widok smoka chcieli znów

pierzchnąć w popłochu i zdumieniu, lecz Dżil powstrzymał ich okrzykiem.

— Stójcie, chłopcy! — zawołał. — Chodźcie tutaj. Mam dla was robotę i będę

za nią płacił hojnie, póki tych worków starczy.

Zgodzili się więc do Dżila na służbę uradowani, że znaleźli przewodnika, i

zachęceni widokami na płacę regularniejszą niż u poprzednich pracodawców. Dalej

tedy jechali już w liczniejszej kompanii: siedmiu ludzi, sześć kucyków, jedna kobyła i

jeden smok.

Dżil poczuł się wielkim panem i dumnie wydymał pierś. Popasali możliwie

najkrócej. Na noc Dżil przywiązywał cztery łapy smoka do czterech palików wbitych

w ziemię i stawiał przy nim wartę, po trzech pachołków na zmianę. Lecz siwa

kobyłka i tak spała na jedno oko, drugim pilnując, żeby wartownikom nie zachciało

się figli na własny rachunek.

Po trzech dniach wędrówki znaleźli się w granicach własnego kraju, budząc

wszędzie we wsiach podziw i podniecenie, od wieków bowiem nie widziano nic

podobnego na całym obszarze między dwoma morzami. W pierwszej wsi, w której

zatrzymali się na odpoczynek, ofiarowano im za darmo jedzenie i trunki, a połowa

miejscowej młodzieży chciała przyłączyć się do orszaku. Dżil wybrał dwunastu

dzielnych zuchów. Obiecał im dobrą płacę i kupił dla tych nowych pachołków

wierzchowce, najlepsze, jakie w okolicy mógł dostać. Świtały mu już w głowie pewne

plany.

Po całodziennym odpoczynku ruszył dalej na czele powiększonej kompanii.

Pachołkowie śpiewali na jego cześć pieśni, proste i na poczekaniu ułożone, lecz miłe

dla uszu Dżila. Ludzie po drodze wiwatowali, a niejeden też wybuchał śmiechem, bo

orszak wyglądał równie zabawnie, jak imponująco.

Wkrótce skręcili na południe, ponieważ Dżil kierował pochód w stronę

własnego domu, omijając z daleka stolicę i nie wysyłając żadnych meldunków do

króla. Lecz nowina o powrocie zacnego Aegidiusa szerzyła się jak płomień po kraju,

wywołując wielki podziw i zamęt. Właśnie bowiem listy królewskie, ogłoszone po

miastach i wsiach, wezwały lud do przywdziania żałoby po mężnych rycerzach

poległych na wyprawie wśród gór. Gdziekolwiek zjawiał się Dżil, lud zrzucał żałobę

i przy tryumfalnym biciu w dzwony gromadził się wzdłuż drogi wiwatując, machając

chustkami, podrzucając w górę czapki. Smoka przy tej sposobności tak

poszturchiwano, że gorzko już żałował zawartej ugody. Ciężkie bowiem było takie

upokorzenie dla potomka starożytnego i możnego smoczego rodu. Gdy wkraczał do

Ham, wszystkie psy biegły za nim szczekając wściekle. Z wyjątkiem Garma. On

bowiem nie miał oczu, uszu ani nosa dla nikogo prócz swego pana. Oszalał wręcz ze

szczęścia i ustawicznie z nadmiaru radości fikał koziołki.

Rodzinna wieś powitała Dżila oczywiście wspaniale.

Najbardziej jednak ucieszyło go, że młynarz stracił wreszcie ochotę do kpin, a

kowal po prostu zbaraniał.

— Nie skończy się na tym, nie! Zapamiętajcie moje słowa — powiedział, lecz

nic bardziej ponurego nie mógł wymyślić i zwiesił markotnie głowę. Dżil z sześciu

pachołkami i sześciu młodymi zuchami, ze smokiem i całym bagażem wszedł na

pagórek i przystanął tu na chwilę w milczeniu. Do domu zaprosił ze sobą tylko

proboszcza.

Wkrótce nowina dotarła do stolicy i jej mieszkańcy, zapominając o dworskiej

ż

ałobie, a nawet o własnych sprawach, wylegli tłumnie na ulice. Powstał zgiełk i ruch.

Król tymczasem w swoim pałacu gryzł paznokcie i szarpał brodę. Zmartwiony

i gniewny, a w dodatku strapiony kłopotami pieniężnymi, wpadł w tak zły humor, że

nikt nie śmiał się do niego odezwać. W końcu jednak zgiełk uliczny doszedł do jego

uszu, a nie brzmiał wcale jak płacz i narzekanie.

— Co to za hałasy? — spytał król. — Każcie ludziom wracać do domów i

opłakiwać klęskę jakoś przyzwoiciej. Wrzeszczą jak gęsi na jarmarku.

— Smok wrócił, najjaśniejszy panie — odpowiedzieli dworzanie.

— Co takiego? — krzyknął król. — Zwołajcie rycerstwo czy przynajmniej

niedobitków.

— Nie trzeba, najjaśniejszy panie — odparli. —Smok pozwala się prowadzić

Aegidiusowi jak baranek. Tak ludzie mówią. Co prawda nowina dopiero co dotarła do

miasta i wiadomości są sprzeczne.

— Wielkie nieba! — rzekł król nagle rozchmurzony. — A myśmy na pojutrze

zamówili uroczyste egzekwie za duszę tego człowieka! Prędko odwołajcie

nabożeństwo. Czy Aegidius wiezie z sobą skarby?

— Wieści głoszą, że całe góry złota, najjaśniejszy panie.

— Kiedyż przybędą? — spytał żywo król. — Zacny chłop z tego Aegidiusa.

Przyjmę go natychmiast, jak tylko zjawi się w stolicy.

Dworzanie zawahali się nieco, zanim odpowiedzieli. W końcu któryś zdobył

się na odwagę i rzekł:

— Daruj, najjaśniejszy panie, lecz słyszeliśmy, Aegidius skręcił z gościńca do

własnego domu. Niewątpliwie pospieszy na dwór przy pierwszej sposobności i w

odpowiednim stroju.

— Niewątpliwie — powiedział król. — Do licha ze strojami. Nie powinien był

wstępować do domu przed złożeniem nam sprawozdania z wyprawy. Jesteśmy z

niego bardzo niezadowoleni.

Pierwsza sposobność nadarzyła się i minęła, podobnie jak wiele następnych.

Dżil od tygodnia już z górą bawił w domu, a dwór w dalszym ciągu nie otrzymał od

niego ani słowa.

Dziesiątego dnia król wybuchnął strasznym gniewem.

— Sprowadzić mi go tutaj! — rozkazał. Posłano gońca. śeby dostać się do

Ham, nawet najkrótszą drogą, jeździec potrzebował całego dnia.

— Nie chce przyjechać, najjaśniejszy panie — oznajmił w dwa dni później

drżący wysłannik.

— Do stu piorunów! — krzyknął król. — Powiedz mu, że ma się stawić przed

naszym obliczem w najbliższy wtorek, a jeżeli nie posłucha, to do śmierci nie wyjrzy

z więzienia.

— Wybacz, najjaśniejszy panie, lecz Aegidius znów odpowiedział, że nie

przyjedzie — oznajmił bardzo przerażony wysłannik, gdy powrócił we wtorek sam.

— Do stu piorunów! — krzyknął król. — Sprowadzić go do więzienia zamiast

na dwór. Posłać natychmiast kilku ludzi i niech przywloką gbura zakutego w kajdany!

— ryknął do dworzan.

— Ilu ludzi posłać? — wyjąkał któryś niepewnie. — Bo on przecież ma

smoka... i Gryzi-ogona... i...

— I miotłę, i fujarkę, i dudy! — krzyknął król. Kazał zaraz siodłać białego

konia, wezwał rycerzy, a raczej niedobitków, oraz kompanię zbrojnych żołnierzy,

poczym ruszył, płonąc srogim gniewem. Mieszkańcy stolicy wybiegłszy ze swych

domów patrzyli na ten odjazd zdumieni.

Dżil tymczasem był już nie tylko bohaterem, ale również ulubieńcem

całego ludu. Kiedy orszak królewski mijał miasta lub wsie, ludzie nie wiwatowali na

cześć rycerzy i wojska, chociaż przed królem jeszcze zdejmowali czapki. W miarę jak

król zbliżał się do Ham, witano go coraz mniej serdecznie. W niektórych osiedlach

mieszkańcy zamykali się w domach i nikt nawet nosa nie pokazał na drodze.

Wówczas płomienny gniew króla przeobraził się w zimną zawziętość. Z

posępną twarzą stanął wreszcie władca nad rzeką, za którą leżała wioska Ham i stał

dom Aegidiusa. Król postanowił puścić z dymem zagrodę krnąbrnego chłopa. Lecz na

moście czekał Dżil na swojej siwej kobyłce, z Gryzi-ogonem w ręku. Poza nim nie

było widać żywej duszy, tylko Garm wyciągnął się u nóg swego pana na ziemi.

— Dzień dobry, najjaśniejszy panie — odezwał się Dżil, nie czekając na

królewskie powitanie i z jak najweselszą miną.

Król zimno zmierzył go wzrokiem.

— Nie umiesz zachować się, jak przystało w naszej obecności — rzekł —

mimo to powinieneś był stawić., się, skoro cię wzywaliśmy.

— Wcale mi to do głowy nie przyszło, słowo daję, najjaśniejszy panie —

odparł Dżil. — Mam pełne ręce roboty w tym swoim gospodarstwie, a już i tak dużo

czasu straciłem na twoje, królu, posyłki.

— Do stu piorunów! — krzyknął król, znowu wpadając w płomienny gniew.

— Niech cię diabli wezmą razem z twoją bezczelnością. Skoro tak, nie spodziewaj się

od nas żadnej nagrody. Będziesz miał szczęście, jeśli cię szubienica ominie. Bo

wiedz, że każemy cię powiesić, jeżeli natychmiast nie przeprosisz nas i nie oddasz

naszego miecza.

— Ejże! — odparł Dżil. — Co do nagrody, to ją sobie sam już wziąłem. Co w

garści, to moje, jak tu u nas mówią. A co do miecza, to Gryzi-ogonowi lepiej u mnie

niż na królewskim dworze. Ale dlaczego zabrałeś z sobą, najjaśniejszy panie, tylu

rycerzy i wojsko? — spytał. — Jeżeli wybrałeś się do mnie w odwiedziny, wolałbym

cię gościć w mniejszej kompanii. A jeżeli chciałbyś mnie porwać siłą, będziesz

musiał przyprowadzić większą armię.

Królowi aż dech zaparło ze złości, a rycerze poczerwienieli i zadarli nosy.

Lecz kilku żołnierzy uśmiechnęło się za plecami króla.

— Oddaj mi miecz! — krzyknął monarcha odzyskująć głos, lecz zapominając

o liczbie mnogiej należnej majestatowi.

— Oddaj koronę! — odparł Dżil. Tak zuchwałe słowa nie padły jeszcze z

niczyich ust od zarania Średniego Królestwa.

— Do stu piorunów! Bierzcie go! Wiążcie! — krzyknął król, w zrozumiałym

gniewie tracąc do reszty panowanie nad sobą. — Na co czekacie? Brać go do niewoli

albo utłuc na miejscu!

ś

ołnierze zrobili krok naprzód.

— Ratuj, ratuj, ratuj! — krzyknął Garm.

I w tym momencie spod mostu wychynął smok. Leżał ukryty, zanurzony w

głębinie pod drugim brzegiem j rzeki. Buchała z niego para, bo opił się wody.

Natychmiast też otoczył go kłąb gęstej mgły, z której świeciły tylko czerwone ślepia.

— Precz stąd, głupcy! — ryknął. — Bo was na sztuki rozedrę. Dość już

rycerzy padło trupem na górskiej przełęczy, jeszcze chwila, a reszta rycerstwa

zginie, w tej rzece, z nią zaś razem królewskie konie i królewskie wojsko.

Skoczył i jeden pazur wbił w skórę białego królewskiego wierzchowca.

Rumak wspiął się, zawrócił i pomknął jak sto piorunów, które król tak pochopnie

przyzywał. Inne konie poszły natychmiast za jego przykładem: wiele spośród nich

zawarło przedtem w górach znajomość z Chrysophylaksem i nie zachowało o nim

wcale miłego wspomnienia. śołnierze rozbiegli się we wszystkie strony, byle dalej od

Ham.

Biały rumak był tylko lekko draśnięty i jeździec nie pozwolił mu uciec

daleko. Król po krótkiej chwili zmusił go do powrotu. Nad swoim wierzchowcem

bądź co bądź jeszcze panował; nikt też nie śmiałby o królu powiedzieć, że uląkł się

jakiegokolwiek człowieka lub smoka pod słońcem. Gdy stanął znów nad rzeką, mgła

już się rozwiała, ale zwiali również rycerze i wojsko. Inna też była teraz rozmowa:

król sam jeden stał przed tęgim chłopem, który miał u boku Gryzi-ogona i smoka.

Nie zdały się jednak na nic rokowania. Dżil był uparty. Ani ustąpić, ani bić się

nie chciał, chociaż go Augustus Bonifacius uroczyście wyzwał na pojedynek.

— Nie, najjaśniejszy panie — odparł ze śmiechem. — Wracaj do domu i

ochłoń trochę. Nie chciałbym ci krzywdy zrobić, ale życzliwie radzę, zabieraj się stąd

co prędzej, bo za smoka nie mogę odpowiadać. Do widzenia!

Tak skończyła się Bitwa na Moście w Ham. Król nie dostał grosza z całego

smoczego skarbu i nie słyszał ani słówka skruchy z ust Dżila, który był teraz bardzo

już dobrego o sobie mniemania. Co więcej, od tego dnia skończyła się władza

Ś

redniego Królestwa nad tą okolicą. Ludzie w promieniu dziesięciu mil wokół Ham

uważali Dżila za swojego władcę. Król mimo wszystkich swoich wspaniałych tytułów

nie mógł znaleźć człowieka, który zgodziłby się stanąć do walki z buntownikiem

Aegidiusem. Aegidius bowiem stał się ulubieńcem ludu i bohaterem legendy. Nie

udało się też w żaden sposób zagłuszyć pieśni sławiących jego czyny. Najbardziej

rozpowszechnił się poemat w stu heroikomicznych zwrotkach opiewający spotkanie

na moście.

Chrysophylax długo pozostał w Ham i bardzo był dla Dżila pożyteczny.

Człowiek bowiem, który posiada oswojonego smoka, cieszy się z natury

rzeczy powszechnym szacunkiem. Za pozwoleniem proboszcza gad mieszkał w

spichrzu, gdzie przedtem składano datki z dziesięciny. Pilnowało jeńca dwunastu

zuchów. Dało to początek pierwszemu tytułowi, jakim obdarzono Dżila: “Dominus de

Domito Serpente", co znaczy “Pan oswojonego smoka", a po angielsku brzmi:

“Lord of the Tame Worm"; dla krótkości mówiono zazwyczaj po prostu: “Lord

of Tame". Pod tym mianem Dżil zyskał szeroką sławę, lecz nadal płacił królowi

symboliczną daninę: sześć wolich ogonów i miarkę piwa. Dostarczał te dary na dwór

w dzień świętego Mateusza jako w rocznicę spotkania na moście. Po pewnym

czasie otrzymał tytuł earla i tak przytył, że coraz trudniej było na nim pas dopiąć.

W parę lat później został księciem, a jako książę Julius Aegidius nie płacił już

królowi daniny. Rozporządzając bajecznym majątkiem, zbudował sobie wspaniały

dwór i zgromadził potężne wojsko. Jego żołnierze byli dzielni i weseli, uzbrojeni w

najlepszy oręż, jaki podówczas można było kupić za drogie pieniądze Każdy z

dwunastu zuchów awansował na kapitana. Garm nosił złotą obrożę i miał prawo

włóczyć się do woli po całej okolicy, dumny i szczęśliwy, dość jednak nieznośny dla

swoich współbraci, ponieważ od wszystkich psów żądał dla siebie czci należnej jego

groźnemu wspaniałemu panu. Siwa kobyłka spędziła resztę życia spokoju i nigdy nie

zdradziła, co myśli o tej całej historii.

W końcu Dżil został królem, królem Małego Królestwa. Ukoronowano go w

Ham i przybrał imię Aegidius Oraconarius. Pospolicie jednak mówiono o nim Dżil

Worming, czyli tępiciel smoków. Na nowym dworze panował bowiem język ludowy;

nigdy też Dżil nie wygłaszał przemówień w uczonej łacinie. śona jego w roli

królowej wyglądała nader okazale i godnie, przestrzegała surowo porządku i

oszczędności w gospodarstwie. Nikt nie przechytrzył królowej Agaty ani jej nie śmiał

lekceważyć, bo też ważyła sporo.

Tak płynęły lata, aż Dżil postarzał się, siwa broda sięgała mu po kolana i pełen

był majestatu pośród dostojnego dworu, którego członków często i hojnie nagradzał

za prawdziwe zasługi. Stworzył zupełnie nowy zakon rycerski: Strażników Gada.

Zakon miał na sztandarze wyhaftowanego smoka, a najwyższe godności piastowało w

tym gronie dwunastu zuchów.

Trzeba przyznać, że Dżil zawdzięczał swoje wywyższenie w znacznej mierze

szczęściu, lecz dał dowody mądrości umiejąc szczęście dobrze wykorzystać. Zarówno

szczęście, jak rozum zachował do końca swoich dni, na czym bardzo dobrze wyszli

wszyscy jego przyjaciele i sąsiedzi. Proboszcza wynagrodził szczodrze, nawet

kowalowi i młynarzowi oberwało się coś niecoś. Stać było Dżila na

wspaniałomyślność. Jednakże gdy wstąpił na tron, wydał nowe prawo zakazujące

ponurych przepowiedni, a młyny przejął pod wyłączny królewski zarząd. Kowal

porzucając dawny zawód założył przedsiębiorstwo pogrzebowe, lecz młynarz znalazł

się pośród najbardziej uniżonych sług korony. Proboszcz został biskupem i za stolicę

swojej diecezji obrał wieś Ham, rozbudowując odpowiednio tutejszy kościół.

Kto po dziś dzień mieszka na obszarze Małego Królestwa, znajdzie w tej

historii wyjaśnienie zachowanych do naszych czasów nazw niektórych miast i wsi.

Biegli bowiem w tej dziedzinie uczeni powiadają, że Harm stolicę Małego Królestwa,

zaczęto z czasem nazywać Tame, na skutek zrozumiałego pomieszania tytułów: Lord

of Ham i Lord of Tame. Nazwa ta dotrwała do naszej epoki, choć piszemy ją Thame;

wstawienie “h" jest kaprysem niczym nie usprawiedliwionym. Ród Draconariusow

zbudował sobie ku pamięci smoka wspaniały dwór o cztery mile na północ od Tame,

w miejscu, gdzie Dżil po raz pierwszy spotkał Chrysophylaksa. Dwór ten zasłynął w

całym królestwie jako Aula Draconaria, czyli w języku ludowym Worminghall,

od przezwiska i godności króla.

Krajobraz zmienił się od tamtych czasów, wiele królestw upadło, wiele innych

powstało. Lasy wycięto, rzeki skręciły w inne łożyska, a górom, chociaż przetrwały,

wiatry i deszcze starły wierzchołki. Tylko nazwa została. Co prawda ludzie

wymawiają ją teraz: Wunnle — tak przynajmniej słyszałem — bo wsie utraciły dawną

dumę. Lecz za czasów, o których mówi nasze opowiadanie, miejscowość ta nazywała

się Worminghall i była królewską siedzibą, a sztandar ze smokiem powiewał nad

koronami drzew. śycie tam płynęło pomyślnie i wesoło, póki Gryzi-ogon czuwał nad

krajem.

POSŁOWIE

Chrysophylax często upominał się o wolność. Okazało się, że jego wyżywienie

coraz drożej kosztuje, ponieważ rósł nieustannie; smoki, tak jak drzewa, rosną przez

całe życie. Toteż po kilku latach, gdy Dżil czuł się już mocno utwierdzony na swoim

tronie, pozwolono biednemu gadowi wrócić do domu. Rozstali się z Dżilem wśród

wzajemnych zapewnień szacunku i zawarli obustronny pakt nieagresji. W głębi swego

przewrotnego serca smok żywił dla Dżila uczucia o tyle przyjazne, o ile smoki są w

ogóle do przyjaźni zdolne. Bądź co bądź istniał Gryzi-ogon. Dżil, gdyby chciał, mógł

Chrysophylaksa zabić albo pozbawić resztek skarbu. A tymczasem w podziemiach

smoczej jamy przechował się spory majątek — czego się Dżil trafnie od początku

domyślał.

Chrysophylax wrócił w góry powolnym, ciężkim lotem, bo skrzydła, przez

wiele lat nie używane, straciły sprawność, a wzrostu i wagi przybyło. Po przybyciu w

rodzinne strony musiał Chrysophylax najpierw wypędzić młodego smoka, który

ośmielił się zająć jego jamę korzystając z nieobecności prawowitego właściciela.

Zgiełk walki słychać było podobno w całej Venedotii. W końcu, pożarłszy z wielkim

apetytem zwyciężonego przeciwnika, Chrysophylax nabrał otuchy, rany doznanych

upokorzeń zasklepiły się w jego sercu i zasnął długim, pokrzepiającym snem. Kiedy

się wreszcie zbudził, ruszył zaraz na poszukiwanie największego i najgłupszego z

olbrzymów, który dawno, dawno temu w pewną letnią noc zapoczątkował całą

awanturą, i Chrysophylax powiedział mu parę słów prawdy, co nieboraka omal

dosłownie nie zmiażdżyło.

— A więc to był garłacz! — rzekł drapiąc się w głowę. — A ja myślałem, że

mnie giez ukłuł.

Finis

czyli w pospolitym języku:

KONIEC

KOWAL Z PODLESIA WIĘKSZEGO

Kiedyś — niezbyt dawno temu dla ludzi obdarzonych długą pamięcią i niezbyt

daleko dla tych, którzy mają długie nogi — była wieś, nie bardzo duża, lecz nazywana

Podlesie Większe, ponieważ w odległości kilku mil od niej kryło się w kępie drzew

Podlesie Mniejsze. Wieś była w swoim czasie zamożna i mieszkało tam sporo ludzi

dobrych, sporo złych i sporo średnich, jak wszędzie.

Wieś ta była na swój sposób niezwykła, słynęła bowiem w całej okolicy z

biegłych w zawodzie rzemieślników, a szczególnie ze znakomitej kuchni. Miała

ogromną Kuchnię, należącą do rady gromadzkiej, a urzędujący tam Kuchmistrz

cieszył się ogólnym poważaniem. Kuchnia oraz dom Kuchmistrza przytykały do

ś

wietlicy gromadzkiej, największego i najpiękniejszego budynku we wsi. Zbudowano

go z solidnego kamienia i solidnego dębu i utrzymywano starannie, chociaż już go nie

malowano i nie zdobiono złoceniami jak niegdyś; w świetlicy odbywały się zebrania,

narady, publiczne bankiety i rodzinne uroczystości. Kuchmistrz miał pełne ręce

roboty, bo przy każdej takiej okazji musiał przyrządzać odpowiednie dania. Uczty

wyprawiano często i w różnych porach roku, a za “odpowie-dnie" uważano dania

liczne, obfite i tłuste.

Ze szczególnym upragnieniem czekali wszakże wszyscy na pewien festyn,

jedyny w ciągu zimy, trwający przez cały tydzień i kończący się o zachodzie słońca

ostatniego dnia zabawą zwaną “Biesiadą grzecznych dzieci". Zapraszano na nią tylko

nielicznych gości. Niewątpliwie pomijano niektórych godnych tego za-szczytu, a

znowu innych, wcale na to nie zasługujących, zapraszano przez pomyłkę, tak to już

jest na świecie, nawet gdy organizatorzy bardzo się starają robić wszystko jak

najlepiej. Tak czy inaczej, o uczestnictwie w tej zabawie rozstrzygała głównie data

narodzin dziecka, bo biesiada taka odbywała się raz na dwadzieścia cztery lata i

zapraszano tylko dwudziestu czterech gości. Okazja ta wymagała od Kuchmistrza

specjalnego wysiłku i musiał prócz mnóstwa innych przysmaków podawać na deser

Wielki Tort. Od tego, czy tort udał się bardziej czy mniej wspaniale, zależała sława

Kuchmistrza, bo prawie żaden z nich nie pełnił swoich funkcji tak długo, by mieć

sposobność popisania się tym arcydziełem więcej niż raz w życiu.

Kiedyś jednak urzędujący Kuchmistrz zaskoczył wszystkich, zrobił

bowiem coś, co się jeszcze nigdy przedtem nie zdarzyło: oznajmił, że potrzebuje

urlopu i wyruszył w drogę nie wiadomo dokąd, a po kilku miesiącach wrócił bardzo

zmieniony. Zawsze był poczciwy i cieszył się, gdy inni się bawili, lecz sam miał

usposobienie poważne i mało mówił. Teraz poweselał często żartował lub rozśmieszał

ludzi figlami, a pod czas uczt śpiewał wraz z biesiadnikami wesołe piosenki, co wcale

nie należało do obowiązków Kuchmistrza Ku wielkiemu zdumieniu mieszkańców wsi

przyprowadził też z sobą terminatora.

Nikogo nie dziwiło, że chciał mieć ucznia. To było zgodne ze zwyczajami.

Każdy Kuchmistrz we właściwym czasie wybierał sobie terminatora i uczył go

wszystkiego, co sam umiał. W miarę jak im obu przy-bywało lat, uczeń przejmował

coraz bardziej odpowiedzialne zadania tak, że gdy mistrz odchodził na emeryturę lub

na tamten świat, mógł go zastąpić i odziedziczyć jego godność. Ale ten Kuchmistrz

nie okazywał ochoty, żeby przyjąć kogoś na naukę. “Nic pilnego" — mawiał. Albo:

“Oczy mam otwarte, rozglądam się, jak znajdę kogoś odpowiedniego, to go wezmę do

terminu". Teraz niespodziewanie przyprowadził z sobą obcego spoza wioski,

niemal dzieciaka jeszcze. Chłopiec był zwinniejszy i bystrzejszy niż większość jego

miejscowych rówieśników i bardzo grzeczny, a głos miał dźwięczny i

przyjemny, lecz wydawał się niedorzecznie młody, nie dorosły jeszcze do takiej

pracy: wyglądał na niewiele więcej niż dziesięć lat. Jednakże wybór terminatora

należał do Kuchmistrza, nikt nie miał prawa wtrącać się w jego sprawy,

chłopiec więc został we wsi i kwaterował w domu Kuchmistrza, dopóki nie dorósł do

wieku, gdy mógł sobie poszukać samodzielnego mieszkania. Ludzie przywykli do

jego obecności, a kilku rówieśników nawet się z nim zaprzyjaźniło. Przyjaciele i

Kucharz mówili mu po imieniu: Alf — inni nazywali go po prostu Terminatorem.

W trzy lata później Kuchmistrz zgotował gromadzie wioskowej nową

niespodziankę. Pewnego wiosennego ranka zdjął z głowy wysoką białą czapkę, złożył

porządnie śnieżny fartuch, powiesił na kołku białą bluzę, i odszedł zabierając tylko

tęgi jesionowy kij i mały worek. Pożegnał się z Terminatorem, lecz nikt poza tym nie

był świadkiem jego odejścia.

— Do widzenia, Alfie — powiedział. — Zostawiam ci Kuchnię, pracuj jak

potrafisz najlepiej, a wiem, że potrafisz doskonale. Mam nadzieję, że wszystko

pójdzie gładko. Jeśli się kiedyś spotkamy, opowiesz mi, co się tu działo po moim

odejściu. Zawiadom ludzi, że wybrałem się znów na urlop, ale tym razem nie

zamierzam wrócić.

Wielkie powstało we wsi poruszenie, gdy Terminator ogłosił tę nowinę

ludziom, którzy zebrali się w Kuchni.

— Kto słyszał tak postępować! — wykrzykiwali. — Ani nas nie uprzedził, ani

się nie pożegnał! Co teraz zrobimy? Nie zostawił następcy...

Wśród tych narzekań nikomu do głowy nie przyszło, żeby Terminatora

awansować na Kuchmistrza. Chłopak wprawdzie wyrósł, ale wciąż wyglądał bardzo

młodo, a zresztą praktykował zaledwie od trzech lat.

W końcu z braku lepszego kandydata mianowano Kuchmistrzem pewnego

człowieka ze wsi, który umiał jako tako gotować, przynajmniej skromne dania. Za

młodu nieraz pomagał w Wielkiej Kuchni, gdy był tam nawał roboty, lecz Mistrz go

nie lubił i nie chciał przyjąć do terminu. Był to solidny mężczyzna, miał żonę i dzieci

i dbał o pieniądze.

— Ten przynajmniej nie opuści nas bez uprzedzenia — mówiono — a

skromna kuchnia bądź co bądź lepsza niż żadna. Do uroczystości Wielkiego Tortu

mamy jeszcze siedem lat, przez ten czas Kuchmistrz nabierze wprawy i chyba sobie

poradzi.

Kołek — bo tak się ten człowiek nazywał — bardzo był rad z takiego obrotu

sprawy. Od dawna marzył o godności Kuchmistrza i nie wątpił, że sprosta swoim

nowym obowiązkom. Nieraz przedtem, gdy się znalazł sam w Kuchni, przymierzał

wysoką białą czapkę i przeglądając się w polerowanej patelni mruczał do siebie:

— Moje uszanowanie, Mistrzu! Do twarzy ci w tej czapce, a pasuje, jakby ją

specjalnie na twoją miarę zrobiono! Mam nadzieję, że powiedzie ci się świetnie.

Wszystko rzeczywiście szło niezgorzej, bo Kołek na początku bardzo się starał

i miał terminatora do po-mocy: podpatrując go ukradkiem wiele się od chłopca

nauczył, chociaż nigdy by się do tego nie przyznał. Czas płynął, zbliżała się data

Festynu Dwudziestu Czterech i Kuchmistrz musiał pomyśleć o swoim Wielkim

Torcie. W skrytości serca niepokoił się, bo wprawdzie po siedmiu latach praktyki

umiał już nieźle piec ciasto i ciastka na mniej ważne okazje, wiedział jednak, że

Wielki Tort to zupełnie inna sprawa: wszyscy z ciekawością tego dzieła oczekują i

będą je surowo oceniali. Trzeba było zadowolić nie tylko dzieci, bo wedle zwyczaju,

dorośli, którzy pomagali w przygotowaniach do uroczystości, dostawali drugi tort,

mniejszy, ale zrobiony z tych samych składników i w ten sam sposób. Liczono przy

tym, że Kuchmistrz nie po-wtórzy dzieła żadnego ze swoich poprzedników, lecz

wymyśli coś zupełnie nowego i niespodziewanego.

Kołek uważał, że Wielki Tort przede wszystkim powinien być bardzo słodki i

bogaty; postanowił też, że cały będzie oblany lukrem (co Terminator" umiał robić

nadzwyczaj zręcznie). “W ten sposób będzie wyglądał ładnie i czarodziejsko" —

myślał. Nie znał zbyt dobrze gustu dzieci, ale wiedział, że lubią słodycze i

czarodziejskie bajki. Sam od dawna wyrósł z upodobania do baśni, przepadał jednak

w dalszym ciągu za słodyczami.

— Tort ma wyglądać jak zaczarowany... — powie-dział. — To mi nasuwa

pewną myśl...

Przyszło mu do głowy, żeby na szczycie pośrodku tortu ustawić laleczkę w

białej sukni, dać jej do ręki miniaturową różdżkę zakończoną szychową gwiazdką i

otoczyć stopy napisem z różowego lukru: “Królowa wróżek".

Przygotowując ingrediencje do swego arcydzieła stwierdził, że ma bardzo

mętne wyobrażenie o tym, co powinno się dodawać do tortu. Zaczął więc szperać w

starych księgach z przepisami kulinarnymi, które zostawili dawni kuchmistrze; z

trudem zdołał odcyfrować ich pismo, a recepty oszołomiły go, wymieniano w nich

bowiem różne rzeczy, o których nigdy w życiu nie słyszał, inne zaś, o których nie

pamiętał i których nie mógł naprędce zdobyć. Zdecydował się użyć paru przypraw

korzennych, o których księgi wspominały. Skrobiąc się w głowę pomyślał o starej

czarnej szkatułce z mnóstwem przegródek: poprzedni Kuchmistrz w niej

przechowywał przyprawy i różne ozdoby przeznaczone do szczególnie

wykwintnych ciast. Kołek, odkąd objął swój urząd, nigdy do tej szkatułki nie

zaglądał, lecz teraz po dość długim poszukiwaniu odnalazł ją na najwyższej półce w

spiżarni. Zdjął ją z półki, zdmuchnął kurz z wieczka i otworzył; niestety były tam

tylko resztki przypraw korzennych, w dodatku zeschnięte i spleśniałe. W jednej

wszakże przegródce, w samym kąciku, leżała maleńka gwiazdka, nie większa niż

sześciopensowa moneta, prawdopodobnie ze srebra, lecz sczerniała ze

starości.

— A to zabawne! — rzekł podnosząc gwiazdkę ku światłu.

— Nie! — rozległ się za jego plecami głos tak nieoczekiwany, że Kołek aż się

wzdrygnął. Terminator nigdy jeszcze nie przemówił do Mistrza takim tonem; co

prawda w ogóle rzadko się do niego odzywał, chyba tylko wtedy, gdy go zwierzchnik

o coś pytał. Słusznie, bo tak przystało chłopcu, który wprawdzie był zręczny w

zdobieniu ciast lukrem, lecz w innych sprawach powinien — zdaniem Kołka —

milczeć i uczyć się od Mistrza.

— Co masz na myśli, młody człowieku? — spytał Kuchmistrz, mocno

niezadowolony. — Nie zabawna? Wiec jaka?

— Czarodziejska — odparł Terminator. — Pochodzi z Krainy Czarów.

Kuchmistrz wybuchnął śmiechem.

— Niech i tak będzie — powiedział. — Na jedno wychodzi, możesz ją

nazywać, jak ci się podoba. Kiedyś dorośniesz i zmądrzejesz. Na razie zabierz się do

drylowania rodzynków. Jeśli zauważysz w nich coś czarodziejskiego, nie omieszkaj

mnie zawiadomić.

— Co zamierzacie zrobić z tą gwiazdką, Mistrzu? — spytał Terminator.

— Wsadzę ją oczywiście do tortu — rzekł Kuchmistrz. — Nada się w sam raz,

tym bardziej jeżeli jest zaczarowana — dodał z drwiącym uśmiechem. — Bywałeś

pewnie, i to jeszcze niedawno, na dziecięcych zabawach i pamiętasz, ile jest uciechy,

kiedy malcy znajdują ukryte w cieście rozmaite cacka, drobne pieniążki i tym

podobne skarby. W naszej wsi często się to robi dla zabawienia dzieciaków.

— Ale to nie jest zwykłe cacko, Mistrzu, to czarodziejska gwiazda — odparł

Terminator.

— Już mi to mówiłeś — warknął Kuchmistrz. — Powiem o tym dzieciom,

będą się śmiały.

— Sądzę, że nie wyda im się to wcale śmieszne — rzekł Terminator. — Ale

owszem, to dobry pomysł, nie mam nic przeciw temu.

— Nie masz nic przeciw temu? Zapominasz, do kogo mówisz, chłystku! —

oburzył się Kołek.

Wielki tort został we właściwym czasie przygotowany, upieczony i

polukrowany, a prawie wszystko rękami Terminatora.

— Skoro tak lubisz czary, pozwolę ci zrobić figurkę Królowej Wróżek —

powiedział do niego Kołek.

— Dobrze, Mistrzu — odparł Alf. — Wyręczę was, skoro macie za dużo

roboty. Ale to wasz pomysł, nie mój.

Podczas festynu tort królował pośrodku długiego stołu, otoczony wieńcem

z dwudziestu czterech czerwonych świec. Na jego wierzchu wznosiła się niewielka

biała góra, a na zboczach góry rosły miniaturowe drzewka błyszczące jakby od

szronu, na szczycie zaś stała maleńka figurka z jedną nóżką wzniesiona niby tańcząca

Królewna Śnieżka; w ręku trzymała maleńką różdżkę z lukru roziskrzoną w blasku.

Dzieci otwierały szeroko oczy z podziwu, a kilkoro z nich zaczęło klaskać

wołając: “Jaka śliczna czarodziejska góra!" Kuchmistrz bardzo się z tego cieszył, lecz

Terminator zdawał się niezadowolony. Obaj byli obecni w sali, bo Kuchmistrz miał w

odpowiednim momencie pokroić tort, a Terminator trzymał wyostrzony] nóż, żeby go

podać w ostatniej chwili swemu zwierzchnikowi.

Wreszcie Kuchmistrz wziął nóż i podszedł do stołu.;

— Muszę wam powiedzieć, kochane dzieci — przemówił — że pod tą

prześliczną górą lukru jest tort zrobiony z mnóstwa pysznych rzeczy do jedzenia, ale

zmieszałem z nimi także mnóstwo ładnych drobiazgów, świecidełek, pieniążków i

innych cacek. Podobno znalezienie czegoś takiego w porcji tortu przynosi szczęście.

W torcie są dwadzieścia cztery cacka, powinno więc przypaść po jednym każdemu z

was, jeśli Królowa Wróżek okaże się sprawiedliwa. Niestety nie zawsze tak się dzieje,

bo wróżki są kapryśne i lubią płatać różne figle. Zapytajcie pana Terminatora, on je

zna! Terminator odwrócił głowę od Kuchmistrza i obserwował wyraz dziecinnych

twarzyczek.

— Aj, byłbym zapomniał! — podjął znów Kuchmistrz. — Dziś w torcie jest

dwadzieścia pięć niespodzianek, bo włożyłem także do ciasta małą srebrną gwiazdkę,

bardzo niezwykłą, zaczarowaną, jak twierdzi pan Termirator. Uważajcie, dzieci, żeby

ktoś na niej nie złamał przedniego zęba, bo wtedy nawet zaczarowana gwiazda nie

pomoże i ząb nie odrośnie. Mimo to jestem pewny, że przyniesie szczęście temu, kto

ją znajdzie.

Tort wszystkim smakował, nikt nie mógł mu zarzucić nic poza tym, że nie był

ani trochę większy niż trzeba. Każdy dostał spory kawałek, lecz nic nie zostało na

dokładki. Porcje szybko znikały, i co chwila ktoś znajdował na swoim talerzyku jakiś

drobiazg lub pieniążek. Niektórym dzieciom trafiło się tylko jedno cacko, niektórym

— dwa, a jeszcze innym nic, bo ze szczęściem zawsze tak bywa, niezależnie od tego,

czy przy jego rozdziale asystuje figurka z różdżką, czy nie. Wreszcie zjedzono cały

tort, lecz nikt nie znalazł za-czarowanej gwiazdki.

— Nie do wiary! — dziwił się Kołek — Widocznie wbrew pozorom nie była

ze srebra i stopniała. A może pan Terminator miał rację twierdząc, że jest

zaczarowana. Zniknęła, wróciła do Krainy Czarów. Nieładnie z jej strony, bardzo

nieładnie. — Zerknął z głupawym uśmiechem na Terminatora, który odpowiedział

bez uśmiechu poważnym spojrzeniem.

Srebrna gwiazdka była naprawdę zaczarowana, Terminator nie mógł się mylić

w takich sprawach. Pewien mały chłopiec uczestniczący w uczcie połknął ją nic nie

zauważywszy, chociaż nie przegapił tkwiącej w jego porcji tortu małej srebrnej

monety i oddał sąsiadce, dziewczynce imieniem Nell, która ogromnie się martwiła, że

w jej kawałku tortu nie było żadnej niespodzianki. Chłopiec czasem zadawał sobie

pytanie, gdzie się podziała gwiazdka; nie wiedział, że ją nosi w sobie, ukrytą w takim

miejscu, że jej wcale nie czuł; wszystko to stało się zgodnie z pewnym planem.

Gwiazdka miała czekać w ukryciu aż do wyznaczonego dnia.

Festyn odbył się w połowie zimy, teraz zaś nad-szedł czerwiec, noce były

krótkie i prawie białe. Chłopiec wstał przed świtem, nie chciało mu się spać: były to

jego dziesiąte urodziny. Wyjrzał przez okno. Świat zdawał się cichy, jakby na coś

ważnego wyczekiwał. Lekki, rześki i pachnący wietrzyk poruszał gałęziami

przebudzonych drzew. Potem brzask rozjaśnił niebo, a chłopiec usłyszał, jak gdzieś

bardzo daleko ptaki zaczęły swoją poranną pieśń, która przybliżała się, wzbierała, aż

w końcu przeleciała nad nim wypełniając całą okolicę i odpłynęła niby fala muzyki na

za-chód, kiedy słońce wstało nad krawędzią świata.

— To mi przypomina Krainę Czarów — powiedział głośno — ale tam ludzie

też śpiewają. — I zaczął śpiewać głosem wysokim i czystym dziwne słowa, które jak

gdyby nagle odnalazł w pamięci, a wówczas gwiazda wypadła mu z ust, lecz chwycił

ją na otwartą dłoń. Srebro, teraz już czyste, lśniło w słońcu, ale gwiazdka drżała i

nawet uniosła się trochę w powietrze jakby chciała odfrunąć. Chłopiec odruchowo

przycisnął dłoń do głowy i gwiazdka przylgnęła pośrodku czoła. Nosił ją odtąd na

czole przez wiele lat.

Nie była dla uważnych oczu niewidzialna, lecz mało kto spośród mieszkańców

wsi ją dostrzegał. Stała się częścią twarzy chłopca i zazwyczaj wcale nie świeciła.

Trochę jej blasku udzieliło się jego oczom, a trochę głosowi, który zresztą od dnia,

gdy połknął Gwiazdę, nabierał coraz ładniejszego brzmienia i piękniał z każdym

rokiem. Ludzie słuchali go z przyjemnością, na-wet gdy po prostu mówił komuś

“dzień dobry".

Nie tylko w rodzinnej wsi, lecz we wszystkich sąsiednich i w całej okolicy

znano go jako dobrego rzemieślnika. Był kowalem, tak samo jak jego ojciec, lecz

prześcignął go w zawodowych umiejętnościach. Dopóki żył ojciec, nazywano syna

Kowalczykiem, a potem po prostu Kowalem. Wtedy już tak się w swoim fachu

wydoskonalił, że lepszego kowala próżno by szukać od Wschodniego Skraja aż po

Zachodni Las. Wyrabiał w swojej kuźni rozmaite przedmioty z żelaza. Oczywiście

najwięcej zwykłych, użytecznych rzeczy potrzebnych w codziennym życiu: narzędzia

rolnicze, stolarskie i kuchenne, rondle i patelnie, sztaby, rygle i zawiasy, uchwyty do

gorących garnków i wilki do kominka, podkowy i tym podobne. Wszystkie te

przedmioty były mocne i trwałe, a w dodatku kształtne, na swój sposób ładne,

wygodne w użyciu i miłe dla oka.

Ale w wolnych chwilach robił dla przyjemności przedmioty innego rodzaju,

bardzo piękne, bo umiał formować żelazo tak kunsztownie, że wydawało się lekkie i

delikatne jak gałązka obsypana młodymi liść-mi i kwieciem, chociaż zachowywało

siłę właściwą swojemu tworzywu, a może nawet nabierało większej jeszcze. Prawie

każdy przechodząc przez bramę lub furtę jego roboty przystawał, aby je podziwiać,

ale nikt by nie zdołał takiej bramy otworzyć, jeśli była zamknięta. Pracując nad takimi

pięknymi przedmiotami kowal śpiewał, a kiedy kowal śpiewał, wszyscy ludzie, którzy

się znajdowali w pobliżu, porzucali swoje zajęcia i spieszyli do kuźni, żeby słuchać.

Tyle o nim wszyscy wiedzieli. Osiągnął dość na swoje potrzeby, a w każdym

razie znacznie więcej niż większość sąsiadów i sąsiadek ze wsi, nawet tych, którzy

mieli zręczne ręce i pracowali pilnie. Ale kowal miał pewien sekret: odwiedzał Krainę

Czarów i niektóre jej zakątki znał tak dobrze, jak to jest dla śmiertelnego człowieka

możliwe. Ponieważ wielu ludzi przypominało usposobieniem Kołka, kowal nikomu o

tym nie mówił, z wyjątkiem żony i dzieci. śoną jego była Nell — ta sama, której

kiedyś przy uczcie oddał srebrny pieniążek. Córka miała na imię Nań, a syn — Ned,

zwany we wsi Kowalczykiem. Choćby chciał, nie mógł przed najbliższymi zachować

tajemnicy, bo widywali czasem gwiazdę błyszczącą na jego czole, gdy wracał z

podróży albo z długiego spaceru, bo lubił wieczorami przechadzać się samotnie.

Od czasu do czasu wyruszał w drogę piechotą lub konno, a sąsiedzi

przypuszczali, że to interesy zmuszają go do podróży, i niekiedy mieli rację, ale nie

zawsze. W każdym razie nie wędrował w poszukiwaniu zamówień na swoje wyroby

ani też nie po sztaby żelaza, węgiel i inne potrzebne w kuźni materiały, chociaż o te

sprawy także dbał i nie gardził, jak się to mówi, uczciwie zarobionym groszem. Ale

miał swoje szczególne sprawy w Krainie Czarów i był tam mile widziany, bo

Gwiazda jasno świeciła na jego czole, był tam bezpieczny o tyle, o ile może być

bezpieczny1 czło-1 wiek śmiertelny w tym groźnym kraju. Mniejsze Złe 1 Duchy

unikały spotkania z Gwiazdą, a od większych broniły go przyjazne siły.

Był za to wdzięczny, bo wkrótce nabrał doświadczenia i zrozumiał, że do

cudów tej Krainy nie można się zbliżać bez narażenia życia, i że z wielu Złymi

Duchami nie wolno podejmować walki, jeśli nie włada się orężem bardzo potężnym,

za ciężkim, aby go zwykły śmiertelnik mógł udźwignąć. Pozostał głodnym wiedzy

wędrowcem i odkrywcą, nigdy nie był wojownikiem. Wprawdzie z czasem,

doskonaląc swoje rzemiosło, umiałby, gdyby chciał, wykuć broń, która w jego

własnym świecie wzbudziłaby wielki podziw i byłaby warta królewskiej zapłaty, ale

wiedział, że w Krainie Czarów nie miałaby większego znaczenia. Mnóstwo

rozmaitych przedmiotów wyszło z jego kuźni, nikt jednak nie słyszał, żeby

kiedykolwiek wykuł miecz lub włócznię czy też grot strzały.

Początkowo w Krainie Czarów przechadzał się tylko spokojnie wśród jej

najskromniejszych mieszkańców i najłagodniejszych stworzeń żyjących w lasach, na

łąkach uroczych dolin, nad czystymi wodami, w których zwierciadle nocą przeglądają

się dziwne gwiazdy, a o świcie — lśniące szczyty dalekich gór. Gdy przy-bywał na

krótko, poświęcał cały czas wpatrywaniu się w jedno tylko drzewo, w jeden kwiat.

Później, podejmując dłuższe wyprawy, widział rzeczy zachwycające pięknością i

inne, mrożące krew w żyłach, ale nie mógł ich ani dokładnie zapamiętać, ani opisać,

chociaż wiedział, że zostały głęboko wyryte w jego sercu.

Wiele jednak rzeczy cudownych i tajemniczych pamiętał i często wspominał.

Kiedy podejmował pierwsze dalekie wyprawy bez przewodnika, myślał, że

poprzez całą tę krainę dojdzie do jej odległej granicy, ale łańcuchy olbrzymich gór

zastąpiły mu drogę i próbując je obejść w koło, znalazł się w końcu na posępnym

wybrzeżu. Stał nad Morzem Bezwietrznych Burz. Błękitne fale podobne do

ośnieżonych grzbietów gór toczyły się cicho z Bezświata i niosły ku długiemu

wybrzeżu białe okręty powracające z bitew na Pograniczach Ciemności, o których

ludzie nic nie wiedzą. Widział, jak woda wyniosła daleko na brzeg wielki okręt,

a potem bezszelestnie opadła w rozbryzgach piany. Z pokładu zbiegli ogromni, groźni

ż

eglarze — elfy. Miecze ich lśniły, włócznie iskrzyły się, a z oczu biły przeszywające

promienie światła. Nagle zaintonowali pieśń zwycięstwa, Kowal zadrżał ze strachu i

padł na twarz, a wojownicy przeszli nad nim i zniknęli wśród rozdzwonionych echem

gór.

Nigdy więcej nie zapuszczał się na to wybrzeże, przekonany, że znajduje się

na wyspie osaczonej zewsząd przez morze, i myśli jego zwróciły się ku górom,

pragnął bowiem dotrzeć do serca Królestwa. Kiedyś podczas wędrówki ogarnęła go

szara mgła i błąkał się, nic wokół nie widząc, dopóki nie zniknęła; wtedy dopiero

stwierdził, że zaszedł na rozległą równinę. Przed nim w oddali wznosiła się góra

cienia, a ten cień był korzeniem Królewskiego Drzewa piętrzącego się aż pod niebo

jak kilka wież ustawionych jedna na drugiej; korona świeciła blaskiem olśniewającym

niby słońce w samo południe, a na każdej gałęzi rosły jednocześnie liście, kwiaty i

niezliczone owoce, każdy inny, tak że nie znalazłbyś dwóch jednakowych.

Nigdy już potem nie zobaczył Królewskiego Drzewa, chociaż go często

szukał. Pewnego razu wspinając się na Zewnętrzne Góry trafił do głębokiej doliny; na

jej dnie błyszczała tafla jeziora, spokojna, nie zmącona ani jedną zmarszczką, mimo

ż

e las dokoła szumiał od podmuchów łagodnego wiatru. Dolinę wypełniało czerwone

ś

wiatło jakby zachodzącego słońca, promieniowało jednak nie z nieba, lecz z jeziora.

Z przewieszonego nad wodą niskiego urwiska spojrzał w dół i wydało mu się, że

przenika wzrokiem w bezdenną głębinę.

Ujrzał w niej dziwne płomienne kształty powyginane, rozgałęzione i falujące

niby olbrzymie wodorosty w morskiej rozpadlinie; wśród nich uwijały się jakieś

ogniste stwory. Zafascynowany, zszedł na sam brzeg i chciał końcem stopy dotknąć

wody, okazało się jednak, że to nie woda, lecz tafla twardsza od skały i bar-dziej

ś

liska niż lód... Chciał na nią wejść, lecz natychmiast przewrócił się ciężko, aż łoskot

rozległ się nad jeziorem i odbił echem od gór.

Wietrzyk błyskawicznie przemienił się w huragan ryczący niby dzika bestia —

porwał Kowala, cisnął na brzeg, pchnął na stok obracając nim i rzucając jak zeschłym

liściem. Kowal objął ramionami pień młodej brzozy i przylgnął do niej, a wicher

mocował się z nimi obojgiem zawzięcie, próbując oderwać człowieka od drzewa.

Brzoza od podmuchu zgięła się jednak aż do ziemi i nakryła Kowala namiotem z

gałęzi. Kiedy wreszcie wicher ustąpił i Kowal mógł się podnieść, zobaczył, że drzewo

jest nagie, odarte aż do ostatniego listka, i płacze, a łzy jak deszcz płyną z jego gałęzi.

Położył dłoń na białej korze mówiąc:

— Uratowałaś mnie, brzózko. Co mam uczynić, żeby cię wynagrodzić i

okazać wdzięczność? Wyczuł ręką odpowiedź:

— Nic! Odejdź stąd. Wiatr cię ściga. Nie jesteś tutejszy. Idź i nie wracaj

nigdy.

Wspinając się na zbocza otaczające dolinę czuł łzy brzozy na swoim policzku i

miał w ustach ich gorzki smak. Z zasmuconym sercem przemierzał długą drogę do

wsi i przez wiele dni potem nie chodził do Krainy Czarów. Ale nie mógł się jej

wyrzec i w końcu wrócił, z gorętszym jeszcze niż przedtem pragnieniem, by do-trzeć

w głąb tego Królestwa.

Nareszcie odkrył drogę prowadzącą przez łańcuch Zewnętrznych Gór i po

długim marszu doszedł do łań-cucha Gór Wewnętrznych, bardzo wysokich, stromych

i niedostępnych. Po długim poszukiwaniu znalazł wszakże przełęcz, którą miał

pokonać, i tego pamiętnego dnia, gdy zdobył się na tak niezwykłą śmiałość, wy-szedł

przez wąską szczelinę na przeciwny stok i spojrzawszy w dół zobaczył Dolinę

Wiecznego Poranka — ale wtedy jeszcze nie wiedział, że tak się ona nazywa. Zieleń

w tej dolinie była o wiele piękniejsza niż na łąkach w zewnętrzej strefie Krainy

Czarów, chociaż z ich pięknością nie mogła się równać nawet wiosenna trawa naszej

ziemi. W niezwykle przezroczystym powietrzu oczy człowieka mogły dostrzec

czerwone języczki ptaków śpiewających na drzewach przeciwległego zbocza, mimo

ż

e dolina była szeroka, a ptaki nie większe od strzyżyków.

Góry po tej stronie opadały wydłużonymi stokami wśród plusku i szumu

wodospadów, ruszył więc w dół z wielką ochotą. Kiedy jego stopy dotknęły trawy

Do-liny, usłyszał śpiew elfów, a na usianej liliami łące nad rzeką zobaczył tańczące

dziewczęta. Oczarowany zwinnością, wdziękiem, ustawiczną zmiennością ich

ruchów, skierował ku nim swe kroki. Nagle taneczny korowód zatrzymał się i na

spotkanie Kowala wybiegła dziewczyna z rozpuszczonymi włosami w zakasanej

sukience.

Ze śmiechem powiedziała:

— Rozzuchwaliłeś się, Gwiezdniku! Czy nie obawiasz się, co powie królowa,

jeśli się dowie o tym? A może dostałeś od niej pozwolenie?

Kowal bardzo się zmieszał, bo uświadomił sobie własne myśli i zrozumiał, że

dziewczyna je odgaduje; sądził, że Gwiazda na czole jest przepustką, upoważniającą

go do wędrowania, gdzie zechce; teraz już wiedział, że to nieprawda. Ale dziewczyna

ciągnęła dalej z uśmiechem:

— Chodź, skoro już wtargnąłeś tutaj, musisz ze mną zatańczyć.

Wzięła go za rękę i wprowadziła w krąg tancerzy.

Tańczył więc z nią i doznał zupełnie nowego uczucia zwinności, siły i

szczęścia. Ale trwało to krótko. Już po chwili — jak mu się zdawało — korowód się

zatrzymał, a dziewczyna zerwała kwiat, który wyrósł u jej stóp, i wpięła go Kowalowi

we włosy.

— śegnaj! — powiedziała. — Może się jeszcze kiedyś spotkamy, jeśli taka

będzie wola Królowej.

Nie zapamiętał nic z drogi powrotnej, nie wiedział, jakim sposobem znalazł

się znów na gościńcu w rodzinnej okolicy... W wioskach, które mijał, ludzie

spoglądali na niego ze zdumieniem i odprowadzali go wzrokiem, dopóki nie zniknął z

pola ich widzenia. Kiedy się zbliżał do domu, córka wybiegła, żeby go powitać z

radością; wrócił wcześniej, niż się spodziewano, lecz i tak za późno dla tych, którzy

na niego czekali.

— Tatusiu! — wykrzyknęła Nań. — Gdzieżeś był? Twoja gwiazda świeci tak

jasno!

Kiedy przekroczył próg, gwiazda przygasła, lecz żona ujęła go za rękę,

poprowadziła do kominka i patrząc na niego rzekła:

— Mężu kochany! Gdzie byłeś, co widziałeś? Masz kwiat we włosach.

Delikatnie zdjęła z jego głowy kwiat i położyła na swej otwartej dłoni. Mieli

wrażenie, że widzą ten kwiat z bardzo daleka, chociaż leżał na dłoni Nell i

promieniował takim światłem, że postacie ich rzucały wielkie cienie na ścianę izby,

mrocznej już, bo wieczór zapadał. Cień mężczyzny górował nad innymi, jego duża

głowa pochylała się nad głową kobiety.

— Wyglądasz jak olbrzym, tatusiu — odezwał się milczący dotychczas syn.

Kwiat nie zwiądł i nie stracił blasku. Przechowywali go jak skarb i tajemnicę.

Kowal zrobił dla niego specjalną szkatułkę zamykaną na kluczyk. Kwiat

przekazywano z pokolenia na pokolenie w rodzie Kowala, a ci, co dziedziczyli klucz,

od czasu do czasu otwierali szkatułkę i wpatrywali się w śywy Kwiat do-póty, dopóki

wieczko nie spadło. A działo się to niezależnie od woli posiadacza skarbu.

Czas nie zatrzymał się dla mieszkańców wsi. Minęło wiele lat. Kowal był

niespełna dziesięcioletnim chłopcem, gdy na festynie Dwudziestu Czterech do-stał

gwiazdę. We właściwym terminie odbyła się następna uroczystość Dwudziestu

Czterech i Alf, który nareszcie został Kuchmistrzem, wybrał sobie nowego ucznia,

niejakiego Grajka. W dwanaście lat później Kowal wrócił do domu z kwiatem we

włosach, a teraz nadszedł rok, w którym zimą wypadało znów urządzić festyn dla

dzieci.

Pewnego dnia tego właśnie roku Kowal wracał przez las brzegiem Krainy

Czarów. Była jesień. Złote liście lśniły na gałęziach, purpurowe zaścielały ziemię.

Ktoś zszedł za nim, lecz Kowal nie zważał na to i nie obejrzał się za siebie, zatopiony

w myślach.

Tym razem otrzymał wezwanie i odbył bardzo daleką podróż, dłuższą, jak mu

się zdawało, niż wszystkie inne w życiu. Dostarczono mu przewodników i straży, lecz

nie pamiętał prawie dróg, którymi wędrował, bo często oślepiały go mgły lub

ciemności, aż w końcu znalazł się nocą na jakiejś wyżynie, pod niebem błyszczącym

od niezliczonych gwiazd. Zaprowadzono go przed oblicze samej Królowej. Nie miała

korony i nie siedziała na tronie. Stała w wielkim majestacie i w chwale, i otaczał ją

tłum wojowników w zbrojach lśniących i migoczących jak gwiazdy na niebie, lecz

była tak wysoka, że górowała nad ostrza-mi włóczni, a nad jej głową unosił się biały

płomień. Skinęła na Kowala, żeby się zbliżył, więc drżąc podszedł do niej. Rozległ się

wysoki, czysty sygnał trąby i nagle został sam na sam z Królową.

Stał przed nią i nie przyklęknął, jak nakazywał ceremoniał dworski, bo w

oszołomieniu pomyślał, że wobec niej żaden gest istoty tak znikomej jak on nie może

mieć znaczenia. Wreszcie ośmielił się podnieść wzrok i spojrzeć w jej twarz; królowa

poważnymi oczyma patrzała na niego z góry. Zmieszał się i za-dziwił, bo w tym

momencie poznał piękną dziewczynę z Zielonej Doliny, tancerkę, spod której stóp

kwiaty wyrastały na ziemi. Uśmiechnęła się z tych jego wspomnień i podeszła bliżej.

Rozmawiali długo, prawie bez słów, lecz dowiedział się wielu rzeczy przejmując jej

myśli; niektóre napełniały go radością, inne — ogromnym smutkiem. Potem zaczął

pamięcią wracać po tropach swojego życia w przeszłość aż do dnia, gdy została mu

dana gwiazda, i nagle stanęła mu przed oczyma tańcząca figurka z różdżką w ręku,

więc ze wstydem spuścił wzrok, olśniony pięknością królowej.

Roześmiała się zupełnie tak samo jak wtedy, w Do-linie Wiecznego Poranka.

— Nie martw się, Gwiezdniku — powiedziała. — Nie wstydź się za swoich

współplemieńców. Z dwojga złego mała laleczka jest lepsza niż całkowite

zapomnienie o Krainie Czarów. Dla niektórych ludzi to jedyny przebłysk, dla innych

— przebudzenie. Ty od tamtego dnia pragnąłeś mnie zobaczyć, więc spełniłam twoje

ż

yczenie. Ale nic więcej już ci dać nie mogę. Zanim się teraz pożegnamy, powierzę ci

jeszcze pewną ważną misję. Jeśli spotkasz króla, powtórz mu te słowa: Już czas.

Pozwól mu dokonać wyboru.

— Ależ... — wyjąkał. — Nie wiem, gdzie jest król. Pytałem o to wszystkich w

Krainie Czarów, lecz zawsze słyszałem to samo: “Nie powiedział tego".

— Skoro król ci tego nie powiedział, nie mogę zdradzić sekretu — odparła

Królowa. — Wiedz, że Król wiele podróżuje i można go spotkać w

nieprawdopodobnych miejscach. A teraz przyklęknij.

Ukląkł, a Królowa schyliła się i położyła rękę na jego głowie. Ogarnęła go

wielka cisza i wydawało mu się, że jest jednocześnie w zwykłym ludzkim świecie i w

Krainie Czarów, a także poza obu tymi dziedzinami i patrzy na nie z zewnątrz czując

zarazem smutek, radość i niezmącony spokój. Kiedy się po chwili ocknął, wstał i

podniósł głowę, brzask rozjaśnił niebo na wschodzie, gwiazdy pobladły, a Królowa

zniknęła. Gdzieś daleko w górach echo powtarzało sygnał trą-by. Kowal był sam na

pustej, cichej wyżynie i wie-dział, że czeka go już tylko droga do wyrzeczenia.

Miejsce, gdzie się spotkał z Królową, zostało daleko za nim i szedł teraz po

ś

ciółce jesiennych liści rozmyślając o wszystkim, co widział i czego się do-wiedział.

Szelest kroków na ścieżce przybliżał się z każdą chwilą. Wreszcie tuż

koło je-go uszu odezwał się głos:

— Czy idziesz w tę samą stronę co ja, Gwiezdniku?

Kowal, nagle wyrwany z zamyślenia, wzdrygnął się i teraz dopiero spojrzał na

idącego obok człowieka. Zobaczył wysokiego mężczyznę, stąpającego lekko i szybko,

ubranego w ciemnozielony płaszcz z kapturem, który częściowo zasłaniał

jego twarz. Kowal zdziwił się, bo nikt prócz mieszkańców Krainy Czarów nie

nazywał go “Gwiezdnikiem", a nie pamiętał, aby kiedykolwiek w swoich wędrówkach

spotkał tego mężczyznę; mimo to miał niejasne wrażenie, że go skadsiś zna.

— A dokąd ty idziesz? — spytał.

— Wracam do twojej wsi i mam nadzieję, że ty także — odparł tamten.

— Tak — przyznał Kowal. — Możemy więc iść razem. Tylko że właśnie coś

mi się przypomniało... Zanim wyruszyłem w powrotną drogę, pewna wielka pani dała

mi polecenie. Wkrótce przekroczymy granicę Krainy Czarów i myślę, że nigdy więcej

już jej nie odwiedzę. A ty?

— Ja na pewno wrócę. Możesz mi przekazać swoją misję.

— Kazała mi powtórzyć kilka słów Królowi. Czy wiesz, gdzie go można

spotkać?

— Wiem. A jakie to są słowa?

— Pani kazała mu powiedzieć tylko to: Już czas. Pozwól mu dokonać wyboru.

— Rozumiem. Nie kłopocz się tym więcej!

Szli ramię w ramię milcząc, słychać było jedynie szelest liści pod ich stopami.

Dopiero po przebyciu kilku mil, gdy zbliżali się już do granicy Krainy Czarów,

mężczyzna w zielonym płaszczu zatrzymał się i zwracając twarz do Kowala odrzucił

z głowy kaptur. Wtedy1 Kowal go poznał: to był Alf, Terminator, jak go Kowal

dotychczas w myślach nazywał, mając zawsze w pamięci dzień, gdy młody Alf stał

przy stole obok Kuchmistrza trzymając w ręku lśniący nóż do dzielenia tortu, a oczy

mu się iskrzyły w blasku świec. Musiał już teraz być bardzo stary, bo od wielu lat

piastował godność Kuchmistrza, lecz tutaj, w cieniu lasu na pograniczu Krainy

Czarów wyglądał tak młodo jak tamten dawny terminator, tyle że bardziej dostojnie.

Nie miał siwych włosów ani zmarszczek na twarzy, a oczy mu błyszczały, jakby

odbijało się w nich jakieś jasne światło.

— Chciałbym z tobą porozmawiać, Kowalu Kowalczyku, zanim się

znajdziemy znowu w twojej wsi — rzekł.

Kowala zaskoczyła ta propozycja, bo wiele razy miał ochotę pogadać z Alfem,

lecz nigdy mu się to nie udawało. Alf zawsze pozdrawiał go przyjaźnie i patrzał na

niego życzliwym wzrokiem, zdawał się jednak unikać rozmowy sam na sam z nim.

Teraz też patrzał przyjaźnie, lecz niespodziewanie podniósł rękę i dotknął Gwiazdy na

czole Kowala. Blask zniknął z jego oczu, a Kowal zrozumiał, że przedtem odbijały

one światło Gwiazdy, która bardzo jasno świeciła i w tej chwili nagle przygasła.

Zdumiony cofnął się z gniewem.

— Czy nie sadzasz, Mistrzu Kowalu, że czas, byś ją oddał? — spytał Alf.

— Co ci do tego, Kuchmistrzu? Dlaczego miałbym się wyrzec Gwiazdy? Jest

moja. Sama mi wpadła w ręce. Czy człowiek nie ma prawa zachować, choćby na

pamiątkę, tego, co w ten sposób dostał?

— Ma prawo zatrzymać niektóre rzeczy, jeśli ktoś mu je podarował na

pamiątkę. Ale nie wszystko do-stajemy w takiej intencji. Są rzeczy, które nie mogą na

zawsze pozostać własnością jednego człowieka ani też przechodzić w dziedzictwie z

ojca na syna. Są tylko użyczone na pewien czas. A nie przyszło ci nigdy do głowy, że

ktoś inny potrzebuje także tej Gwiazdy? Otóż wiedz, że tak właśnie jest. Już pora,

ż

ebyś ją oddał.

Kowal zmieszał się, był bowiem człowiekiem wspaniałomyślnym i z

wdzięcznością wspominał, ile szczęścia przyniosła mu gwiazda.

— Cóż więc powinienem zrobić? — spytał. — Czy mam ją zwrócić jednemu z

wielkich mieszkańców Krainy Czarów? Może samemu królowi? — A gdy to mówił,

serce zabiło mu żywiej, bo zrodziła się w nim nadzieja, że będzie trzeba w tej sprawie

raz jeszcze wrócić do Krainy Czarów.

— Mógłbyś ją oddać mnie — powiedział Alf — może jednak byłoby to dla

ciebie zbyt przykre. Pójdź razem ze mną do spiżarni i włóż gwiazdę z powrotem do

tej samej szkatułki, w której niegdyś ją schował twój dziadek.

— Mój dziadek? Nic o tym nie wiedziałem.

— Nikt nie wiedział oprócz mnie. Tylko ja byłem z nim wtedy.

— Może wiesz także, skąd miał Gwiazdą i dlaczego ją włożył do szkatułki.

— Przyniósł ją z Krainy Czarów, to wiesz bez pytania — odparł Alf. —

Zostawił ją w szkatułce z nadzieją, że przypadnie kiedyś tobie, jedynemu jego

wnukowi. Tak mi powiedział, bo myślał, że będę mógł się postarać o spełnienie jego

ż

yczenia. Był to ojciec twojej matki. Może ci o nim niewiele opowiadała, bo sama

mało wiedziała. Nazywano go Jeżdźcem, bo lubił podróżować, to też napatrzył się

różnych rzeczy i zdobył mnóstwo umiejętności, zanim osiadł jako Kuchmistrz w

waszej wsi. Opuścił ją, gdy miałeś dwa lata, i nie znaleziono na jego następcę

lepszego kandydata niż ten biedny Kołek. Jednakże z czasem ja zostałem

Kuchmistrzem, jak sobie planowaliśmy z twoim dziadkiem; w tym roku będę musiał

zrobić znów Wielki Tort. Za ludzkiej pamięci żadnemu Kuchmistrzowi jeszcze się to

nie zdarzyło dwa razy w życiu, ja jestem jedynym wyjątkiem. Chciałbym Gwiazdę

włożyć do tortu.

— Dobrze, dostaniesz ją — rzekł Kowal. Spojrzał na Alfa przenikliwie, jakby

próbował odgadnąć jego myśli. — Czy wiesz, kto ją znajdzie?

— Po co ci to wiedzieć, Mistrzu Kowalu?

— Proszę cię, powiedz mi, jeśli wiesz. Będzie mi łatwiej rozstać się z rzeczą,

bardzo drogą mojemu sercu. Syn mej córki jest jeszcze za mały. — Może ci będzie

łatwiej, a może nie. Zobaczymy.

Więcej już z sobą nie rozmawiali. Wkrótce potem przekroczyli granicę Krainy

Czarów i nareszcie wrócili do wsi. Skierowali się wprost do świetlicy gromadzkiej.

Nad ludzkim światem słońce właśnie za-chodziło i okna domów lśniły czerwienią.

Złocone rzeź-by na drzwiach świetlicy błyszczały, spod dachu wychylały się

różnokolorowe dziwaczne twarze gargulców. Świetlicę niedawno odnowiono i

odmalowano, a przedsięwzięcie to wy-wołało długie debaty w radzie gromadzkiej.

Niektórzy ludzie sprzeciwiali się tym, jak mówili, nowomodnym zbytkom, lecz inni,

lepiej znający historię wsi, pamiętali, że był to stary zwyczaj, i zgadza-li się, że warto

do nie-go wrócić. Miało to kosztować sporo grosza, a ponieważ Kuchmistrz ofiarował

się wszystko zapłacić z własnej kiesy, pozwolono mu zrobić to według własnej woli i

gustu. Kowal nigdy jeszcze nie widział odnowionej świetlicy w takim oświetleniu,

stanął więc przed nią olśniony, zapominając na chwilę, po co tu przyszedł.

Wreszcie Alf dotknął jego ramienia i poprowadził go wokół budynku do

małych bocznych drzwi, otworzył je z klucza i poszli ciemnym korytarzem do

spiżarni. Tam Kuchmistrz zapalił świecę, otworzył szafę i z górnej półki zdjął czarną

skrzynkę. Była teraz wypolerowana i ozdobiona srebrnymi ornamentami.

Podniósł wieczko i pokazał Kowalowi, co jest w środku. Jedna mała

przegródka pozostała pusta, we wszystkich innych znajdowały się korzenne

przyprawy o tak świeżym, ostrym zapachu, że oczy Kowalowi zwilgotniały. Sięgnął

ręką do czoła. Gwiazda odkleiła się zupełnie łatwo, lecz Kowal poczuł nagle

przeszywający ból i łzy pociekły mu po twarzy. Chociaż Gwiazda świeciła jasno na

jego dłoni, widział tylko zamazaną olśniewającą plamę, jak gdyby bardzo daleką.

— Nie widzę wyraźnie — powiedział. — Wyręcz mnie i sam ją włóż do

skrzynki. — Wyciągnął rękę do Alfa, który wzdął Gwiazdę ii umieścił w przegródce,

gdzie natychmiast zgasła.

Kowal bez słowa odwrócił się i po omacku ruszył ku wyjściu. Za progiem

stwierdził, że znów widzi dobrze. Był wieczór, na jasnym firmamencie w pobliżu

księżyca błyszczała Gwiazda wieczorna. Gdy stał podziwiając jej piękność, uczuł na

ramieniu dotknięcie czyjejś ręki. Obejrzał się i zobaczył Alfa.

— Oddałeś mi ją dobrowolnie — rzekł Alf. — Jeżeli wciąż jeszcze jesteś

ciekawy, kto ją dostanie, mogę ci to teraz powiedzieć.

— Proszę, powiedz.

— Chłopiec, którego sam wskażesz. Kowal zaskoczony nie od razu

przemówił.

— Zastanawiam się — zaczął wreszcie z wahaniem — czy ci się spodoba mój

wybór. Nazwisko Kołka z wielu powodów nie może ci być miłe, ale jego prawnuczek

Tim z Townsand, który ma uczestniczyć w biesiadzie Dwudziestu Czterech, nie jest

wcale do pradziadka podobny.

— Owszem, zauważyłem to — odparł Alf. — Ma rozumną matkę.

— Tak, siostrę mojej Nell. Niezależnie od powinowactwa bardzo lubię małego

Tima. Co prawda nie jest to kandydat, który by się wszystkim mógł wydawać

bezspornie najlepszy.

— Tak samo jak ty w swoim czasie — powiedział uśmiechając się Alf. — Ale

zgadzam się, ja także wybrałem Tima.

— Po co więc mnie pytałeś o zdanie?

— Królowa tak sobie życzyła. Gdybyś wskazał inne dziecko, nie upierałbym

się przy swoim.

Kowal długo przyglądał się Alfowi. Nagle ukłonił mu się nisko.

— Nareszcie zrozumiałem! — rzekł. — Bardzo nas zaszczyciłeś, najjaśniejszy

panie.

— Zostałem za to wynagrodzony — odparł Alf. — Wracaj teraz spokojny do

domu.

Zbliżając się do swojego domu na zachodnim skraju wsi zobaczył syna przed

kuźnią; Kowalczyk właśnie ją zamknął skończywszy robotę i spoglądał na białą

drogę, którą ojciec zazwyczaj wracał z wypraw. Usłyszał kroki i odwrócił się,

zdziwiony, że tym razem Kowal nadchodzi od strony wsi. Podbiegł na jego spotkanie,

objął ramionami i przywitał serdecznie.

— Od wczoraj już cię wypatruję, tatusiu! — powiedział. Potem spojrzawszy

uważnie w twarz ojca dodał z niepokojem.

— Wydajesz się bardzo zmęczony. Pewno idziesz z daleka?

— Z bardzo daleka, synu. Przeszedłem całą drogę od świtu do wieczora.

Razem weszli do domu, gdzie ciemną izbę rozjaśniało tylko migotanie ognia

na kominku. Syn zapalił świece i przez długą chwilę siedzieli milcząc, bo Kowala

przytłaczało ogromne zmęczenie i smutek wielkiej straty. W końcu podniósł głowę,

rozejrzał się w koło jak przebudzony ze snu i spytał.

— Nikogo prócz nas dwóch nie ma? Syn popatrzał na niego uważnie.

— Nie pamiętasz? Matka poszła do Podlesia Mniejszego, do Nań. Mały Tom

ś

więci dzisiaj swoje drugie urodziny. Spodziewali się, że weźmiesz w nich udział.

— Ach, tak. Powinienem wziąć udział i na pewno bym to zrobił, lecz

spóźniłem się, bo zatrzymały mnie ważne sprawy; tak miałem nimi zaprzątniętą

głowę, że chwilowo nie mogłem myśleć o niczym innym. Ale nie zapomniałem o

małym Tomciu i jego urodzinach. Przyniosłem dla niego prezent. Stary Kołek

nazwałby to zapewne cackiem, ale to cacko pochodzi z Krainy Czarów.

Wyjął z sakiewki mały srebrny przedmiot. Na łodydze miniaturowej lilii trzy

delikatne kwiaty zwisały niby dzwoneczki. Były to naprawdę dzwoneczki. Kowal

trącił leciutko łodygę i kwiatki zadźwięczały piękną, czystą melodyjką. Płomyki świec

od tej muzyki zatrzepotały i na mgnienie oka rozbłysły białym światłem.

Ź

renice Neda rozszerzyły się z podziwu.

— Czy mogę przyjrzeć się temu z bliska? — spytał. Ostrożnie wziął w palce

srebrną lilijkę i zajrzał w kielichy kwiatów. — Cudowna robota! A co najdziwniejsze,

te dzwonki pachną, ich zapach przypomina mi... przypomina... coś, o czym

zapomniałem...

— Tak. Ilekroć dzwonki zagrają, w chwilę potem wydobywa się z nich

zapach. Nie bój się, Ned, możesz tego drobiazgu śmiało dotykać. Przeznaczony jest

do zabawy dla dziecka: niełatwo go uszkodzić i nie zrobi też szkody maleństwu.

Włożył zabawkę z powrotem do sakiewki i schował do kieszeni.

— Jutro zaniosę ten prezent do Podlesia Mniejsze-go — oznajmił. — Mam

nadzieję, że Nań, Tom i Nell wybaczą mi spóźnienie. Zresztą Tom jeszcze nie umie

liczyć dni... ani tygodni, miesięcy czy lat.

— Racja, tatusiu. Chętnie bym poszedł z tobą, ale nieprędko będę mógł się

tam wybrać. Dzisiaj, nawet gdybym nie czekał na ciebie, w żaden sposób nie mogłem

towarzyszyć matce. Mam pełne ręce roboty, a wciąż napływają nowe zamówienia.

— Nie, nie, Kowalczyku, pozwól sobie na małe święto! Wprawdzie jestem już

dziadkiem, ale sił mi jeszcze nie brakuje. Poradzimy sobie z robotą. Odtąd będą w

kuźni dwie pary rąk do pracy i to przez sześć dni w tygodniu. Nie wybiorę się już

więcej w podróż. Ned, mam na myśli moje dalekie wędrówki, rozumiesz, synu?

— A więc wszystko się zmieniło, tatusiu? Od pierwszej chwili zadaję sobie

pytanie, gdzie się podziała twoja Gwiazda. To wielka strata. — Uścisnął rękę ojca. —

Martwię się ze względu na ciebie, ale rodzina pewnie na tej zmianie skorzysta. Czy

wiesz, Mistrzu, że chciałbym wiele się nauczyć od ciebie? I to nie tylko obróbki

ż

elaza!

Zjedli razem kolację i długo potem siedzieli jeszcze przy stole, bo Kowal

opowiadał synowi o swojej ostatniej podróży do Krainy Czarów i o wielu sprawach,

które go zaprzątały. Ale o wyborze następnego nosiciela Gwiazdy nie wspomniał ani

słowem.

Wreszcie syn patrząc w twarz ojca rzekł:

— Czy pamiętasz, ojcze, dzień, gdy wróciłeś z kwiatem we włosach?

Spojrzałem wówczas na twój cień i powiedziałem, że wyglądasz jak olbrzym. Cień

mówił prawdę. A więc tańczyłeś z Królową we własnej osobie! I mimo to wyrzekłeś

się Gwiazdy. Mam nadzieję, że dostanie się komuś, kto jest jej wart. Ten ktoś

powinien ci być wdzięczny.

— Chłopczyk nic o tym nie będzie wiedział — od-parł Kowal. — Tak to już

jest z darami tego rodzaju. No, stało się, oddałem Gwiazdę następcy, a sam wracam

do młota i kowadła.

Dziwna rzecz, ale stary Kołek, który wykpił terminatora, nigdy nie przestał

łamać sobie głowy nad zagadką zniknięcia srebrnej Gwiazdy z tortu, chociaż od tego

zdarzenia upłynęło wiele lat. Roztył się i rozleniwił; opuścił stanowisko Kuchmistrza

mając sześćdziesiąt lat, co we wsi nie uchodziło za wiek podeszły. Teraz zbliżał się

do dziewięćdziesiątki i był potwornie gruby, bo jadł bez umiaru i w dalszym ciągu

przepadał za słodyczami. Jeżeli nie siedział przy stole, spędzał dni w wielkim fotelu

przy oknie albo, gdy pogoda sprzyjała, przed domem. Lubił mówić, bo o wielu

sprawach był, jak sadził, lepiej od innych po-informowany, lecz ostatnio najczęściej

gadał o tym jedynym Wielkim Torcie, który — jak z czasem uwierzył — był jego

własnym arcydziełem i który wciąż mu się śnił. Terminator czasem przechodząc

zatrzymywał się, żeby zamienić ze staruszkiem kilka słów. Stary Kołek wciąż bowiem

nazywał Alfa Terminatorem, a siebie kazał nazywać Kuchmistrzem. Terminator nigdy

mu tego tytułu nie odmawiał, czym zjednywał sobie pewne względy staruszka, choć

nie należał na pewno do jego ulubieńców.

Któregoś dnia Kołek po obiedzie drzemał w fotelu przed drzwiami domu.

Ocknął się gwałtownie i zobaczył Terminatora stojącego obok i patrzącego na nie-go

z góry.

— O, to ty! — powiedział Kołek. — Cieszę się, że cię widzę, bo ten tort nie

daje mi spokoju. Właśnie o nim myślałem. Najlepszy z tortów, jaki w życiu zrobiłem,

a to coś znaczy! Ale ty go może już nie pamiętasz?

— Pamiętam doskonale, Mistrzu. To był dobry tort, wszyscy go jedli ze

smakiem i chwalili.

— Oczywiście! To było moje dzieło. Co do tego nie mam żadnych

wątpliwości. Ale nie mogę zrozumieć, co się stało z tym cackiem, wiesz, z tą

gwiazdką. Nie mogła przecież rozpłynąć się bez śladu. Powiedziałem tak wówczas

tylko po to, żeby się dzieci nie przelękły. Myślałem, że może któreś z nich ją

połknęło. Ale czy to prawdopodobne? Można łyknąć drobny pieniążek nic o tym nie

wiedząc, ale gwiazdę? Była maleńka, miała jednak ramiona ostro zakończone.

— Tak, Mistrzu. Ale nie wiesz właściwie, z czego była zrobiona, prawda?

Przestań sobie głowę suszyć tymi pytaniami. Zapewniam cię, że Gwiazdkę ktoś

połknął.

— Ale kto? Mam długą pamięć, a tamten dzień utkwił w niej bardzo mocno,

mogę wyliczyć imiona wszystkich dzieci, które brały udział w festynie. Za-raz, niech

się zastanowię... Tak, na pewno Molly młynarzówna! Była okropnie łapczywa i łykała

jedzenie nie przeżuwając. Teraz jest gruba jak wór mąki.

— Rzeczywiście niektóre osoby mają skłonność do tycia, Mistrzu. Molly

jednak nie jadła zbyt pośpiesznie tortu, znalazła przecież w swojej porcji aż dwie

niespodzianki.

— Czyżby? W takim razie musiał to być Harry, syn bednarza, chłopak gruby

jak beczka, usta miał szerokie niczym żaba.

— Ja go pamiętam, Mistrzu, jako miłego chłopczyka z szerokim, serdecznym

uśmiechem. Harry szukał w torcie niespodzianki tak gorliwie, że cała porcję

rozdrobnił na talerzu, lecz niczego nie znalazł.

— A więc ta mała, blada dziewczynka, Lii, córka sukiennika. W

niemowlęctwie połykała szpilki bez szkody dla zdrowia.

— Nie. Mistrzu, Liii zjadła tylko lukier i wierzchnią warstwę tortu, a resztę

oddała chłopcu siedzącemu obok niej.

— No więc rezygnuję ze zgadywania. Któż to mógł być? Ty, jak się zdaje,

pilnie wszystkich obserwowałeś. Czy nie zmyśliłeś tych szczegółów?

— Syn Kowala, Mistrzu. I przyniosło mu to wiele szczęścia.

— Gadaj zdrów! — zaśmiał się stary Kołek. — Powinienem bym się od razu

połapać, że próbujesz mnie nabrać. Co za bzdura! Kowal był wtedy spokojnym,

tępym chłopcem. Teraz jest bardziej hałaśliwy, podobno lubi śpiewać, ale zawsze się

wyróżniał ostrożnością. Ten by niczego nie zaryzykował. Każdy kęs dziesięć razy

obraca w ustach, zanim połknie, od maleńkości był taki. Czy się dość jasno wyrażam?

— Najzupełniej, Mistrzu. Jeśli nie wierzysz, że Gwiazdę połknął Kowal, nic

na to nie mogę poradzić. Zresztą dzisiaj cała historia nie ma już znaczenia. Może

przestaniesz się dręczyć, gdy ci powiem, że Gwiazdka jest już z powrotem na swoim

miejscu w szkatułce. Proszę, spójrz!

Terminator miał na sobie ciemnozielony płaszcz, w którym Kołek widział go

po raz pierwszy. Spomiędzy fałd tego płaszcza wyciągnął czarną skrzyneczkę i

otworzył ją tuż pod nosem staruszka.

— Przekonaj się, Mistrzu, Gwiazdka leży w kąciku, we własnej przegródce.

Stary zaniósł się kaszlem, potem kichnął kilka razy, lecz w końcu popatrzył na

szkatułkę.

— Rzeczywiście! — przyznał. — Chyba że to inna gwiazdka podobna jak

dwie krople wody do tamtej.

— Ta sama, Mistrzu. Wiem, bo ja przed kilku dniami własną ręką włożyłem

do szkatułki. Tej zimy podczas festynu znowu się znajdzie w Wielkim Torcie.

— Aha! — rzekł szyderczo Kołek i zatrząsł się cały jak galareta od złośliwego

ś

miechu. — Rozumiem, rozumiem! Dwadzieścia czworo dzieci, dwadzieścia cztery

cacka, a Gwiazdka miała być dwudziesta piąta na dokładkę. Ale tyś ją przed

wsadzeniem do pieca świsnął i zachował na następną okazję. Zawsze byłeś

przebiegły. I zręczny do różnych sztuczek. Przy tym skąpy, nie zmarnowałbyś ani

odrobinki masła. Ha, ha, ha! A więc tak się to stało. Mogłem był się wcześniej

domyślić. Zagadka nareszcie rozwiązana, mogę teraz spać spokojnie. — Kołek

rozparł się głębiej w fotelu. — Uważaj, żeby twój Terminator nie spłatał ci takiego

samego figla! Nawet chytrusa ktoś może przechytrzyć, jak powiadają. — I zamknął

oczy.

— Do widzenia, Mistrzu — rzekł Terminator zatrzaskując szkatułkę tak

hałaśliwie, że Kołek otworzył oczy. — Wszystko zawsze wiesz najlepiej, toteż tylko

dwa razy ośmieliłem się udzielić ci ważnych informacji. Powiedziałem ci kiedyś, że

Gwiazdka pochodzi z Krainy Czarów, a dzisiaj — że dostała się Kowalowi.

Wyśmiałeś mnie. Na pożegnanie powiem ci jednak coś jeszcze. Tym razem nie

będziesz się śmiał. Jesteś starym zarozumiałym nicponiem, spasionym, szczwanym

leniem. To ja za ciebie wykonywałem całą robotę. Nie podziękowałeś mi nigdy,

chociaż starałeś się nauczyć ode mnie wielu rzeczy, z wyjątkiem szacunku dla czarów

i zasad uprzejmości. Nie masz jej na tyle, żeby mi powiedzieć grzecznie “do

widzenia".

— Jeśli chodzi o grzeczność — odparł Kołek — to dziwię się, że pozwala ci

ona znieważać starsze i lepsze niż ty osoby. Zabierz swoje czary i bzdury gdzie

indziej. A jeżeli czekasz na słówko pożegnania, to, proszę bardzo, kłaniam się, ale

zjeżdżaj stad nareszcie. — Kpiąco pomachał mu na pożegnanie ręką. — Może masz

w swojej kuchni ukrytych przyjaciół z Krainy Czarów? Przyślij mi tu jednego z nich,

chętnie go obejrzę, a jeśli skinieniem różdżki przywróci mi smukłą figurę, nabiorę o

nim lepszego mniemania! — Zaśmiał się ironicznie.

— Czy zgodziłbyś się poświęcić chwilkę Królowi Krainy Czarów? — spytał

tamten. Ku zdumieniu Kołka, urósł wymawiając te słowa. Zrzucił płaszcz i ukazał się

w odświętnym stroju kuchmistrza, lecz biały fartuch, kurtka i czapka migotały i

błyszczały, a na czole jaśniał klejnot w kształcie promiennej Gwiazdy. Twarz miał

młodą, lecz surową.

— Stary człowieku — rzekł — na pewno nie jesteś ode mnie starszy. Nie

sądzę też, żebyś był lepszy. Nieraz szydziłeś ze mnie za moimi plecami. Czy dziś

otwarcie rzucasz mi wyzwanie? — Postąpił krok naprzód, a Kołek skulił się i zadrżał;

chciał krzyknąć, zawołać kogoś na ratunek, lecz nie mógł wydobyć głosu z gardła.

— Panie! — wycharczał z trudem. — Nie rób mi nic złego! Jestem biednym

starym człowiekiem! Twarz króla złagodniała.

— Niestety! Mówisz prawdę. Nie bój się, bądź spokojny. Wypada jednak,

ż

eby Król Krainy Czarów coś dla ciebie uczynił, zanim odejdzie, spełnię więc twoje

ż

yczenie. śegnaj! I zaśnij teraz.

Owinął się znów płaszczem i odszedł w kierunku świetlicy, lecz nim zniknął z

pola widzenia, stary kucharz zamknął wytrzeszczone ze zdumienia oczy i zachrapał.

Kiedy się zbudził, słońce już zachodziło. Przetarł oczy i lekki dreszcz

przebiegł mu po skórze, bo jesienny wieczór był chłodny.

— Uf! Co za sen — westchnął. — Zaszkodziła mi widać ta wieprzowina,

którą jadłem na obiad.

Od tego dnia stary Kołek ze strachu przed koszmarami sennymi przestał się

objadać i poprzestawał na skromnych i prostych potrawach. Wkrótce dzięki temu

schudł tak, że nie tylko odzież, ale też skóra zwisała na nim marszcząc się i fałdując.

Dzieci przezwały go “kościanym dziadkiem". Po jakimś czasie zauważył, że może

znów poruszać się swobodnie i chodzić po całej wsi bez innej pomocy niż laska w

ręku. Przeżył o wiele lat dłużej, niż gdyby pozostał grubasem. Podobno dociągnął do

setki i był to jedyny w jego historii sukces godny ludzkiej pamięci. Do ostatka

opowiadał każdemu, kto zechciał go słuchać, o swoim sennym przywidzeniu.

— Okropny sen, można by powiedzieć, ale, jeśli się zastanowić, po prostu

głupi. Król Krainy Czarów! A nie miał nawet różdżki w ręku! Każdy by schudł, gdyby

przestał dużo jeść. Zdarzenie zupełnie zwyczajne, całkiem logiczne. Nie ma w tym

ż

adnych czarów.

Nadszedł termin Festynu Dwudziestu Czterech. Kowal uczestniczył w nim

zabawiając gości śpiewem, a jego żona pomagała opiekować się dziećmi. Kowal

przyglądał im się, gdy śpiewały i tańczyły; stwierdził, że są piękniejsze i weselsze niż

dzieci z jego pokolenia i przemknęła mu przez głowę myśl, że warto by się

dowiedzieć, czym się zajmował Alf w wolnych od kucharzenia chwilach. Wszystkie

dzieci wydawały się godne Gwiazdy. Najdłużej jednak zatrzymał Kowal wzrok na

małym Timie; był to chłopczyk dość pulchny, do tańca niezbyt zgrabny, za to głos

jego brzmiał bardzo ładnie. Przy stole Tim siedział cichutko i uważnie przyglądał się

ostrzeniu noża i krajaniu Wielkiego Tortu. W pewnej chwili odezwał się

niespodziewanie:

— Panie Kuchmistrzu kochany, proszę dla mnie ukroić tylko mały plasterek,

bo okropnie dużo rzeczy zjadłem i nic więcej już mi się nie zmieści.

— Dobrze, Tim — powiedział Alf. — Ukroję dla ciebie specjalną porcyjkę.

Mam nadzieję, że ją przełkniesz gładko.

Kowal patrzał na Tima, gdy ten jadł tort powoli, lecz z widoczną

przyjemnością; chłopczyk zdawał się trochę zawiedziony, bo nie znalazł w torcie

pieniążka ani żadnej innej niespodzianki. Potem oczy mu rozbłysły, poweselał, zaczął

się śmiać i śpiewać z cicha sam do siebie. Wreszcie wstał i zatańczył z niezwykłym

wdziękiem, którego jeszcze przed kilku minuta-mi wcale w jego ruchach nie było.

Dzieci śmiały się i oklaskiwały tancerza.

Wszystko w porządku — pomyślał Kowal. — Jesteś więc moim dziedzicem,

Timie. Ciekawe, w ja-kie dziwne miejsce zaprowadzi cię Gwiazda. Biedny stary

Kołek! Pewno nigdy się nie dowie, jaki skandal wydarzył się w jego własnej rodzinie!

Kołek rzeczywiście nigdy się nie dowiedział. Jednakże podczas festynu stało

się coś, co go ogromnie ucieszyło. Przed zakończeniem zabawy Kuchmistrz pożegnał

się z dziećmi i z dorosłymi, którzy się tam zebrali.

— Chcę was dzisiaj pożegnać — oznajmił — bo jutro albo pojutrze opuszczę

waszą wieś. Mój uczeń Grajek umie już dość, żeby przejąć funkcje kucharskie. Zna

doskonale rzemiosło i pochodzi, jak wam wiadomo, z waszej wsi. Co do mnie,

wracam w swoje strony. Myślę, że nie odczujecie zbytnio mojej nie-obecności.

Dzieci żegnały go wesoło i dziękowały miłe za prze-pyszny tort. Tylko mały

Tim ujął go za rękę mówiąc z cicha:

— Bardzo żałuję...

Rzeczywiście kilka rodzin we wsi przez pewien czas żałowało, że Alfa nie ma

już wśród nich. Garstka jego przyjaciół, a w szczególności Kowal i Grajek, zasmuceni

rozstaniem postanowili uczcić pamięć Alfa, konserwując złocenia i malowidła w

ś

wietlicy. Ale większość mieszkańców wsi była zadowolona. Alf pełnił funkcje

Kuchmistrza bardzo długo, więc chętnie przyjęto zmianę. A stary Kołek stukając

laską o podłogę oświadczył bez ogródek:

— Wyniósł się nareszcie! Bardzo mnie to cieszy. Nigdy go nie lubiłem. Był

chytry. Można powiedzieć, zanadto zmyślny.