COLIN FORBES
SIOSTRY
PRZEŁOŻYŁA ANNA ZDZIEMBORSKA
Tytuł oryginału
The Sisterhood
Colin Forbes co roku pisze powieść.
Od dwudziestu czterech lat utrzymuje się wyłącznie z pracy
pisarza.
Odwiedza wszystkie miejsca, które ma zamiar umieścić w nowej
powieści.
Według Forbesa: "Obejrzenie miejsca, w którym umieszczam
akcję mojej książki ma pierwszorzędne znaczenie.
Jedynie w ten sposób jestem w stanie stworzyć szczególną
atmosferę wybranych miejsc akcji"..
Zwiedził większą część Europy, Wschodnie i Zachodnie
Wybrzeże Ameryki, odbył podróże do Afryki i Azji. Każda z jego
nowych książek trafia na wszystkie znaczące listy bestsellerów.
Ankiety wykazały, iż wśród jego czytelników jest tyle samo
mężczyzn co kobiet.
Mojej córce - JANET
Od Autora
Wszystkie postaci przedstawione w książce są wyłącznym
tworem wyobraźni autora i nie mają związku z żadnymi żyjącymi
osobami.
Ta zasada dotyczy wszystkich opisanych rezydencji, zarówno w
Wielkiej Brytanii, jak i w Europie. Również hotel "Chateau
d'Avignon" powstał w wyobraźni autora i w rzeczywistości nie
istnieje.
Ciemność była jej przyjacielem - i wrogiem.
Paula Grey znalazła się na Annagasse w Wiedniu po
zapadnięciu mroku.
Boczna uliczka była opustoszała. Po obu stronach, niczym
ściany kanionu, wznosiły się zabytkowe kamieniczki. Panowała
przejmująca cisza, a gumowe podeszwy jej butów nie czyniły
najmniejszego hałasu na bruku. Otworzyła małe drzwi, będące
częścią potężnej bramy. W dawnych czasach bramą wjeżdżały konne
powozy na obszerny dziedziniec.
Zamknąwszy bezszelestnie za sobą drzwi, przystanęła,
rozglądając się wokół i nasłuchując. Znów ta złowroga cisza.
Wykute w szarym kamieniu schody po trzech stronach dziedzińca
prowadziły do trzech różnych klatek schodowych.
Paula spojrzała w górę i dostrzegła światło przebijające się
przez zaciągnięte zasłony w mieszkaniu Norberta Engela. Tweed
wysłał ją, żeby ostrzegła jedynego męża stanu, zdolnego uchronić
Niemcy od totalnego chaosu, że jego życie znajduje się w
niebezpieczeństwie.
Wciąż ukryta w cieniu, sprawdziła godzinę na podświetlonej
tarczy zegarka. Jedenasta. Celowo zjawiła się wcześniej na
umówione przez telefon spotkanie.
Znów spojrzała w górę i dostrzegła, jak ktoś wysoko podnosi
zasłonę. W oknie pojawiły się ramiona i głowa Engela, który
spojrzał w dół i po chwili cofnął się, opuszczając zasłonę.
Zupełnie jakby Niemiec spodziewał się kogoś jeszcze przed
spotkaniem z nią. W tym momencie usłyszała, jak otwierają się
drzwi od ulicy. Wsunęła się do niszy w ścianie i patrzyła
zdumiona.
Pod latarnią przemknęła kobieta. Od stóp do głów ubrana była
w czarną arabską szatę, a twarz i głowę skrywała pod czarnym
welonem. Paula stała jak sparaliżowana, podczas gdy kobieta
weszła na schody prowadzące do mieszkania Engela na czwartym
piętrze, po czym zniknęła wewnątrz budynku.
Czyżby owdowiały Engel miał potajemną schadzkę z
przyjaciółką? Może była mężatką - to tłumaczyłoby jej niezwykły
strój. Paula nadal czekała, w nieprzyjemnej ciszy na podwórzu,
oddzielonym bramą od tętniącego życiem Wiednia.
W czerwcu miasto roiło się od turystów.
Pięć minut później zamaskowana kobieta pojawiła się znowu,
zatrzymała się na moment, zanim wyszła na podwórze, po czym
pośpiesznym krokiem dotarła do bramy i wyszła na ulicę. Paula
ponownie spojrzała w okna mieszkania Engela.
Zasłony wciąż były zaciągnięte, a światło nadal zapalone.
Czemu ogarnęło ją uczucie niepokoju? Zamaskowana kobieta mogła
odwiedzać kogoś w innym mieszkaniu - tylko że światła paliły się
jedynie u Engela.
Spojrzała na zegarek i podjęła decyzję: będzie wcześniej niż
się zapowiedziała.
Zdecydowanym krokiem przemierzyła podwórze i wspięła się po
tych samych stopniach, co zamaskowana kobieta. Schody były
zabytkowe, wytarte pośrodku, w miejscu, w którym od stuleci
ludzie najczęściej stawiali kroki.
Cisza w budynku działała jej na nerwy - zupełnie jakby
mieszkał w nim tylko Engel. Ale w końcu jest lato. Lokatorzy
mogli wyjechać, uciekając przed tłumami turystów zwiedzających
miasto.
Klatka schodowa była okrągła, wiła się w górę pod kamienną
ścianą. Paula zatrzymała się na półpiętrze i, po chwili
nasłuchiwania, podjęła wspinaczkę.
Klatkę oświetlały słabe żarówki kinkietów, dające niewiele
światła, a jedynie rzucające groźne cienie. Dotarła na czwarte
piętro.
Tego dnia rano Paula złożyła krótką wizytę w domu Engela,
sprawdzając jego położenie, ewentualne miejsca, gdzie mogłaby się
ukryć, gdyby okazało się, że jest śledzona. Zatrzymała się nagle,
wpatrując się w obite blachą drewniane drzwi prowadzące do
mieszkania. Były otwarte.
Szparka miała zaledwie kilka centymetrów, akurat tyle, by
wydostawał się przez nią strumień światła. Instynktownie wsunęła
dłoń do specjalnej kieszeni w torebce, która pozwalała jej z
łatwością wyjąć Browninga kalibru 0,32 cala.
Z pistoletem w dłoni podeszła bliżej do uchylonych drzwi.
Odniosła wrażenie, że ktoś wyniósł się stąd w pośpiechu. Jej
wzrok padł na niewielki kawałek materiału, który zaczepił się o
porowatą powierzchnię kamiennej futryny. Lewą ręką delikatnie
odczepiła materiał i schowała go do kieszeni.
Nasłuchiwała przez chwilę, czy z mieszkania nie dochodzą
odgłosy, świadczące o czyjejś obecności.
Grobowa cisza.
Lewą ręką pchnęła szerzej drzwi, delikatnie - na wypadek
gdyby zawiasy nie były naoliwione. Wciąż cisza. Pchała dalej, aż
poczuła, jak opierają się o ścianę. Zajrzała do środka. Za
drzwiami znajdował się salon połączony z jadalnią. Główne miejsce
zajmował jakobiński stół otoczony sześcioma drewnianymi
krzesłami. Za nim znajdował się wysoki i okrągły piec kaflowy,
źródło ciepła podczas zim w starych wiedeńskich mieszkaniach.
Kamienną posadzkę częściowo przykrywał perski dywan. Zwinnie
przemknęła po kamiennych płytkach, dotarła do dywanu i okrążyła
stół.
Po prawej stronie dostrzegła półotwarte drewniane drzwi.
Zatrzymała się, nasłuchując najmniejszych oznak życia. Bez
powodzenia. Trzymając przed sobą Browninga obiema rękami,
zbliżała się do drzwi, czekając na jakiś dźwięk. Nic.
Gdy dotarła do drzwi, rzuciła okiem przez ramię, upewniając,
że nikt się nie czai za plecami. Zajrzała przez otwarte drzwi i
zamarła.
Norbert Engel siedział za dużym zabytkowym biurkiem. Półki
wypełnione książkami pozwalały się domyślać, iż jest to jego
gabinet, gdy odwiedza Wiedeń. Zajrzała za drzwi, żeby się
upewnić, czy nikt się tam nie ukrywa. Pusto.
Wolno podeszła do biurka, rozglądając się wokół, lecz
sylwetka Niemca wciąż przyciągała jej wzrok.
Engel siedział na obrotowym skórzanym krześle. Jego tułów
leżał na biurku, a w potężnej dłoni ściskał pistolet Luger
kalibru 7,65 mm. Biurko pokrywała krew i roztrzaskane kości
czaszki.
Paula obeszła go i zobaczyła nogi bezwładnie leżące pod
biurkiem.
Miał na sobie ciemno-niebieski wyjściowy garnitur i białą
koszulę, powalaną krwią. Do lufy Lugera przykręcony był tłumik.
To tłumaczyło, czemu z podwórza nie słyszała strzału.
Szkoda czasu na sprawdzanie pulsu. Schowała Browninga do
skrytki w torbie i wyjęła mały aparat fotograficzny, którym
zrobiła cztery zdjęcia, każde z innej strony. Gdy schowała
aparat, wyjęła z torby parę rękawiczek chirurgicznych, które
zawsze nosiła przy sobie. Z szuflady po prawej stronie zwłok
wystawał ledwo widoczny kawałek papieru. Otworzyła szufladę i
wyjęła kartkę.
Widniał na niej nagłówek INSTITITT DE LA DEFENSE. Odczytała
listę nazwisk.
Siedem z nich wykreślono długopisem. Wszyscy zostali
zamordowani. Jedno nazwisko wprawiło ją w zdumienie. - Tweed, jej
szef w siedzibie brytyjskiego wywiadu SIS przy Park Crescent. Po
raz ostatni spojrzała na Engela i dotknęła jego lewej ręki dłonią
w rękawiczce. Stężenie pośmiertne jeszcze się nie zaczęło.
Bezgłośnie poruszyła ustami.
- Biedaku. Jesteś numerem ósmym. Kolejnym na liście
samobójców...
Zanim wyszła z mieszkania, złożyła kartkę na pół i schowała
do torby, po czym chusteczką wytarła z zewnątrz drzwi, usuwając
swoje odciski palców. Potem rozpoczęła stresującą wędrówkę
krętymi schodami w dół.
Odniosła wrażenie, że budynek zamyka się wokół niej, gdy
schodziła z jednego półpiętra na drugie. Wciąż ani śladu
czyjejkolwiek obecności w budynku. Niesamowita aura. Jak w
mauzoleum. Szła cały czas z Browningiem w dłoni, często
przystawała i nasłuchiwała, ale otaczała ją niezmiennie grobowa
cisza.
Po wyjściu na podwórze, zatrzymała się po raz ostatni. Potem
szybkim krokiem podeszła do małych drzwi, wychodzących na boczną
uliczkę. Zdjęła już rękawiczki i nie zadała sobie trudu, żeby
również z tych drzwi zetrzeć swoje odciski.
Zbytnio jej zależało, aby znaleźć się już na ulicy, wśród
ludzi.
Noc była gorąca i parna. Annagasse wyglądała na opustoszałą
Dlaczego zatem tak się denerwowała? W połowie drogi do
Karntnerstrasse, głównej ulicy handlowej, obejrzała się ukradkiem
- akurat w momencie, kiedy na podwórze, z którego właśnie wyszła,
wszedł jakiś mężczyzna. Coś poruszyło się w cieniu.
Przyśpieszyła kroku, ledwo się powstrzymując, żeby nie
zacząć biec. Przy wylocie do głównej ulicy, odwróciła się
nieznacznie i spojrzała za siebie.
Mężczyzna -niewysoki, potężnie zbudowany, ubrany w wiatrówkę
i beret, szedł pośpiesznie w jej stronę.
Wyszła na Karntnerstrasse i przedwcześnie odetchnęła z ulgą.
Jeśli od razu wróci do hotelu "Sacher", dowiedzą się, gdzie się
zatrzymała. Skręciła więc w prawo i zaczęła iść środkiem deptaka,
zamkniętego dla samochodów.
Panował na nim o wiele mniejszy ruch, niżby sobie tego
życzyła. Rozglądała się na prawo i lewo, udając, że ciekawią ją
podświetlone wystawy luksusowych, zamkniętych o tej porze,
sklepów. Po jej prawej stronie szedł krępy mężczyzna, który
zdążył zdjąć beret. Rozmawiał przez telefon komórkowy, trzymając
się blisko witryn sklepowych. Po lewej kroku dotrzymywał jej
wysoki, lekko przygarbiony mężczyzna z haczykowatym nosem.
Osaczyli ją. Co planowali? Czy podejmą próbę porwania na końcu
Karntnerstrasse, gdzie zaczynał się ruch samochodowy?
Uwagę Pauli przykuła kobieta idąca przed nią. Miała
kasztanowe gęste włosy, sięgające do ramion. Ubrana była w białą
bawełnianą bluzkę bez rękawów, granatową, prostą spódnicę, a w
dłoni trzymała reklamówkę Chanel. Mogła mieć około trzydziestu
lat. Gdy obejrzała się za siebie, Paula zauważyła że jest bardzo
piękna i porusza się z pełną gibkości elegancją. Dwukrotnie
widziała zawoalowaną kobietę, która przed nią odwiedziła
mieszkanie Engela. Czyżby była to ta sama kobieta?
Im dłużej się jej przyglądała, tym większej nabierała
pewności, że to ona, choć kobieta zaledwie raz obejrzała się za
siebie. Co się stało z jej czarną szatą i woalką? Paula zaczęła
się wahać, kiedy ponownie rzuciła wzrokiem na reklamówkę Chanel i
utwierdziła się w przekonaniu, że ma rację. Nagle zaczepił ją ten
krępy mężczyzna.
- Przepraszam, coś pani wypadło - powiedział z obcym
akcentem.
- Więc proszę to podnieść... - odpowiedziała Paula, nie
zwalniając kroku..
Odsunął się od niej i kontynuował marsz. Paula spojrzała
przed siebie. Kobieta o kasztanowych włosach zniknęła bez śladu.
Nigdzie jej nie było. !! Odwrócono jej uwagę, tak, by tajemnicza
postać mogła zniknąć.
Dotarła do końca Karntnerstrasse, gdy tuż przy niej
zatrzymała się długa czarna limuzyna.
Szofer przechylił się i otworzył tylne drzwi. Paula poczuła,
że na jej ustach zacisnęła się od tyłu czyjaś spocona dłoń i ktoś
usiłuje wepchnąć ją do samochodu.
Paula wiedziała, iż jedyna szansa ucieczki w trakcie
porwania istnieje w momencie, gdy zaczyna się atak. Wiła się jak
wąż, dopóki nie znalazła się twarzą w twarz z krępym
napastnikiem, Uniosła nogę, przycisnęła obcas pantofla do jego
łydki i kopnęła z całej siły do dołu. Napastnik zacharczał z
bólu.
Poderwała do góry prawe kolano i uderzyła go w krocze. Gdy
zgiął się wpół, jęcząc przeraźliwie, zauważyła, że chudy z
haczykowatym nosem szykuje się do ataku z linką w dłoniach.
Próbowała sięgnąć po Browninga, gdy po lewej pojawił się trzeci
mężczyzna, wielki gorylowaty typ. Ręka z siłą imadła zacisnęła
się na jej prawym łokciu. Zrozumiała, że to już koniec.
- Tego bym nie robił, stary. Tak nie traktuje się damy.
Znajomy arystokratyczny głos - spokojny, z lekko ironicznym
zabarwieniem.
Marler. Bliski współpracownik z SIS. Dłoń agenta uderzyła w
szyję gorylowatego typa i zmiażdżyła mu tchawicę - z
wybałuszonymi oczami osunął się na ziemię, uwalniając Paulę z
uścisku. Głos odezwał się znowu.
- Może byś się zajęła szoferem, Paulo? Pociągnij go za
język.
Paula skoczyła do okna od strony kierowcy z Browningiem w
dłoni.
Okno było otwarte. Wycelowała pistolet w szofera, mężczyzny
o lisiej twarzy.
- Zostało ci dziesięć sekund życia - powiedziała. - Wyłącz
silnik, Grzeczny chłopiec. Sześć sekund życia, potem nacisnę
spust. Kto jest twoim szefem?
- Assam - wykrztusił szofer.
Coraz wyraźniej słychać było wycie policyjnej syreny. Marler
kolbą swojego Walthera ogłuszył napastnika z haczykowatym nosem.
Wrzucił obydwa ciała na tylne siedzenie samochodu, zatrzasnął
drzwi, podbiegł do przodu, gdzie przerażony facet o lisiej twarzy
wciąż wpatrywał się w lufę pistoletu Pauli.
Otworzył drzwiczki, wyciągnął kluczyki ze stacyjki, a drugą
ręką uderzył mężczyznę w skroń i ten osunął się na kierownicę.
- Zmywamy się - zakomunikował Marler.
Przebiegli na drugą stronę ulicy, gdzie wznosiła się iglica
katedralnej wieży.
Marler wbiegł do budynku Do&Co, przykładu nowoczesnej
architektury, gmachu o niezwykłym frontonie z różnobarwnego
szkła. Zanim Paula zorientowała się, co się dzieje, byli już w
windzie. Marler nacisnął guzik i pojechali do restauracji na
ostatnim piętrze. Po chwili weszli do nowoczesnego lokalu.
Siedząc przy stolikach ustawionych przy oknach, można było
podziwiać widok na katedrę.
Ogromny, zabytkowy kościół wznosił się wysoko nad nimi.
Marler zamówił drinki. Uważnie wysłuchał relacji Pauli z jej
ostatniej przygody. Pokazała mu kawałek czarnego woalu, który
zdjęła z kamiennej ściany, a następnie zdjęcia, które jej aparat
automatycznie wywołał i wydrukował.
- Coś tu nie gra i to bardzo - doszedł do wniosku Marler. -
Jutro z samego rana zadzwonimy do Tweeda.
Rozdział 1
Tweed, zastępca dyrektora SIS, jadł właśnie angielskie
śniadanie w "Summer Lodge", pierwszorzędnym wiejskim hotelu w
Dorset, na skraju wsi o nazwie Evershot. W posiłku towarzyszył mu
Bob Newman, znany zagraniczny korespondent, który dawno temu
został agentem brytyjskiego wywiadu i pomagał Tweedowi w wielu
niebezpiecznych operacjach.
- Myślisz, że Willie miał coś wspólnego z tą serią morderstw
na kontynencie?
- spytał go Tweed przyciszonym głosem.
Tweed był mężczyzną średniego wzrostu, w nieokreślonym
wieku, zawsze gładko ogolony, z okularami w rogowych oprawkach na
nosie, czyli osobą, którą obojętnie mija się na ulicy - co
wielokrotnie mu się przydało.
Emanował z niego spokój i żelazna samokontrola, bez względu
na okoliczności, a bystrym oczom ukrytym za szkłami nie umknął
żaden szczegół.
- Masz na myśli kapitana Williama Wellesleya Carringtona? -
zapytał Newman.
- Sprawdziłem go. Jak wiesz, jest właścicielem posiadłości w
Shrimpton. Ponadto handluje bronią na międzynarodową skalę.
Wiemy, że był członkiem sił specjalnych SAS. Przedstawia się jako
kapitan, żeby zaimponować kontrahentom, choć w rzeczywistości był
podoficerem. Nie mogę jednak ustalić, skąd pochodzą jego
pieniądze.
Może z handlu bronią? Wiem na pewno, że ich nie
odziedziczył.
Newman miał niewiele ponad trzydziestkę, sto siedemdziesiąt
siedem centymetrów wzrostu, również gładko ogoloną twarz i gęstą
płową czuprynę. Wiele kobiet uważało go za atrakcyjnego
mężczyznę, choć on rzadko reagował na ich zainteresowanie. Miał
na całym świecie kontakty w najlepszych kręgach, z których Tweed
chętnie korzystał.
- Zatem przy Williem stawiamy znak zapytania - powiedział
zamyślonym głosem Tweed. - Otto Kuhlmann donosi z Niemiec, że
Willie odwiedził Stuttgart, gdzie tydzień później miało miejsce
jedno z morderstw. Nadinspektor Loriot powiedział mi, że Willie
był w Paryżu tuż przed zamordowaniem innego członka europejskiej
elity - właśnie w Paryżu. Od Arthura Becka, szefa szwajcarskiej
policji federalnej w Bernie, dowiedziałem się, że Willie był w
tym mieście na tydzień przed morderstwem, które miało tam
miejsce. Raz czy dwa to mógł być zbieg okoliczności. Trzy razy,
to o jeden raz za dużo. Jak wiesz, nie wierzę w istnienie
przypadku. A co z Tiną Langley, dziewczyną Williego?
Podobno jest tak piękna, że większość facetów oddałaby parę
lat życia, żeby ją poznać.
- Olśniewająca Tina znikła jak kamień w wodę. Nie odwiedza
swoich ulubionych pubów ani restauracji, w których przesiadywała
od tygodni.
- To mi brzydko pachnie. Mamy jeszcze Amosa Lodgea,
ekscentrycznego stratega, który doradza rządom na całym świecie.
Coś nowego o nim?
- Tak. Mieszka w małym domku w okolicy Shrimpton.
- Znowu Shrimpton. Chciałbym zwiedzić tę wioskę po
zapadnięciu zmroku.
- Tylko w moim towarzystwie - powiedział stanowczo Newman.
- Poranna gazeta, proszę pana - powiedziała kelnerka do
Tweeda. - Przepraszam, ale dostarczono ją dziś trochę później niż
zwykle.
- Dziękuję.
Rozłożył gazetę i jego wzrok przyciągnął nagłówek:
NORBERT ENGEL POPEŁNIŁ SAMOBÓJSTWO NIEMCY W STANIE SZOKU -
Spójrz na to. - Tweed wręczył Newmanowi gazetę. - Musimy zabierać
się do roboty.
- Samobójstwo? - Newman przybrał ponury wyraz twarzy. - Nie
wierzę w ani jedno słowo. Śmierć pozostałych siedmiu też
sklasyfikowano jako samobójstwa.
- Ale policja nieoficjalnie traktuje je jak morderstwa.
Tweed przerwał na moment, ponieważ ponownie pojawiła się
kelnerka.
- Przepraszam, ale jest telefon do pana. Pani przedstawiła
się jako Monika.
- Odbiorę w swoim pokoju. - Tweed podniósł się z krzesła.
Poczekał, aż kelnerka oddali się. - To pewnie nie jest miejsce, w
którym każdy w centrali podsłuchuje, ale na wszelki wypadek idź i
zagadaj telefonistkę, kiedy będę rozmawiał...
- Jasne.
Tweed pobiegł na górę, do swojej gustownie urządzonej
sypialni, z widokiem na hotelowy ogród i przyległe pola. Podniósł
słuchawkę, zakładając, że do tej pory Newman dotarł już do
centralki.
- Mówi Tweed.
- Miałam pilny telefon od twojego przyjaciela, Otto
Kuhlmanna.
Chce, żebyś oddzwonił do niego w ciągu godziny. Później
odlatuje do ojczyzny walców.
Marler czeka na drugiej linii. Sugerowałabym, żebyś najpierw
oddzwonił do Kuhlmanna.
- Dzięki.
Tweed wyczuł nutkę zdenerwowania w głosie Moniki, jego od
wielu lat kompetentnej i zaufanej asystentki w budynku przy Park
Crescent.
Odłożył słuchawkę i podniósł ją ponownie, z pamięci
wybierając prywatny numer Otto Kuhlmanna w Wiesbaden.
Szef niemieckiej policji kryminalnej odezwał się natychmiast
swoim zachrypniętym głosem, Po angielsku mówił perfekcyjnie.
- Kto mówi?
- Tweed. Monika przekazała mi twoją wiadomość.
- Słyszałeś nowiny?
- Właśnie przeczytałem w gazecie.
- Samobójstwo. Wolne żarty. Zaraz po tym telefonie lecę do
Wiednia. Znam tamtejszego szefa policji - w końcu ofiara jest
obywatelem niemieckim.
- Paula i Marler tam są.
- Jak mogę się z nimi kontaktować?
- Obydwoje mieszkają w hotelu "Sacher". Otto, nie aresztuj
nikogo. Jeśli zaczniesz kogoś podejrzewać, każ go śledzić.
- Dobrze. Muszę lecieć. Dosłownie...
Połączenie zostało przerwane. Tweed odłożył słuchawkę i
ponownie ją podniósł. Zadzwonił do Moniki.
- Marler wciąż czeka na drugiej linii - poinformowała go
niezwłocznie. -Przełączam cię.
Przy telefonie czekała Paula. Zwięźle opowiedziała mu, co
się jej przydarzyło od momentu, gdy weszła do budynku przy
Annagasse. Dodała jeszcze, że od szofera wycisnęła nazwisko
Assam. Tweed mocniej ścisnął słuchawkę, gdy opisywała mu próbę
porwania.
- Dzięki za oddelegowanie Marlera do pilnowania mojej osoby.
Nie miałam pojęcia, że jest w Austrii.
- I tak miało być. Inaczej nie byłabyś zadowolona.
- Racja. Dzięki Bogu, że wpadłeś na ten pomysł.
- Rozmawiałem z Otto. Właśnie do was leci. Powiedziałem mu,
że obydwoje zatrzymaliście się w hotelu "Sacher". Macie czekać,
aż się z wami skontaktuje.
To rozkaz.
- Rozumiem. Dotarło do ciebie, że kartka, którą ze sobą
zabrałam z mieszkania Engela, zawiera pełną listę członków
Institut de la Defense?
- Dotarło.
- Jakieś postępy u ciebie? A może nie powinnam pytać?
- Właśnie to zrobiłaś - zwrócił jej uwagę. - Coś mi tu nie
pasuje.
Jeszcze nie wiem, co. Muszę kończyć. Uważaj na siebie.
Trzymaj się Marlera.
- Obiecuję.
Na linii pojawiła się Monika, która przysłuchiwała się
rozmowie, co należało do jej obowiązków.
- Dalsze instrukcje?
- Tak. Zadzwoń do Loriota, a potem do Arthura. Przekaż im,
co tu słyszałaś oraz moje polecenie. Nie aresztować żadnych
podejrzanych - śledzić ich poczynania.
- Nie rozłączaj się, Tweed. Howard chce zamienić słowo z
Bobem Newmanem.
- Zostań na linii.
Tweed wyszedł z pokoju, zamknął drzwi na klucz i zbiegł na
dół. Howard był pompatycznym szefem SIS, przed którym Tweed
często maskował swoje poczynania. Jednak w kryzysowych sytuacjach
Howard wiedział, co się święci.
Tweed wszedł do pomieszczenia, w którym Newman oczarowywał
dziewczynę obsługującą centralę.
- Bob, mam Howarda na linii. Chce z tobą mówić. Tu masz
klucz do mojego pokoju.
Gdy Newman wyszedł, Tweed zaczął gawędzić z telefonistką,
pytając ją, gdzie spędziła wakacje. Tymczasem w jego pokoju
Newman podniósł słuchawkę.
- Bob... - W dźwięcznym głosie Howarda pobrzmiewała nutka
napięcia. -Mam do ciebie wielką prośbę. Czytałem dziś rano gazety
i uzyskałem informacje od jednego z moich osobistych
informatorów. Czy mógłbyś nie spuszczać Tweeda z oczu? Węszę
spisek. Bądź dobrym kumplem i zrób to dla mnie.
- Tweedowi to się nie spodoba.
- Wiem. Nie mów mu o tym. W razie konieczności bądź
szatańsko przebiegły.
Mogę na ciebie liczyć?
- Tego pytania nie powinieneś był zadawać. Dzięki za
ostrzeżenie.
- Będę spał spokojniej. Na razie.
Co jest, do diabła, grane? - zastanawiał się Newman, wolno
schodząc po schodach. Nigdy przedtem nie widział, żeby Howard był
tak przejęty.
Tweed porozmawiał z dziewczyną jeszcze przez kilka minut i
wyszedł z Newmanem.
- Bob, przejdźmy się trochę. - Gdy kierowali się do
rozległego ogrodu, zadał pytanie, którego spodziewał się Newman.
- Czego chciał Howard?
- Upewnić się, że nie przyjmę nagłego zlecenia od tygodnika
"Der Spiegel".
Uważa, że sytuacja jest na tyle poważna, że obydwaj
powinniśmy się nią zająć.
- Rozumiem - powiedział Tweed, który rozumiał, aż za dobrze.
- Mam ci wiele do powiedzenia...
Podał Newmanowi szczegóły rozmów telefonicznych. Dołączył do
tego informacje przekazane przez, Paulę.
Newman słuchał w milczeniu.
Spacerowali po wspaniałym, otoczonym murem ogrodzie "Summer
Lodge". Kręta, wykładana kamieniem ścieżka prowadziła do
odległego wyjścia, a w zasięgu wzroku nie było nikogo. Okolica
była przepiękna.
- Dlaczego poleciłeś Arthurowi Beckowi oraz Kuhlmannowi i
Loriotowi, żeby nie aresztowali podejrzanych, tylko ich śledzili?
- Ponieważ czuję, jak zaciska się wokół nas tajemnicza
pętla.
Przypomnij sobie próbę porwania Pauli, ludzi, którzy ją
śledzili na Karntnerstrasse, faceta z telefonem komórkowym, z
którego wezwał wóz do jej porwania. Teraz ja organizuję moją
własną siatkę, która ma ustalić, kto stoi za tymi wydarzeniami,
wiążącymi się niewątpliwie z ośmioma morderstwami.
- Co to jest Institut de la Defense?
- Rodzaj klubu zrzeszającego największe mózgi Europy -
ludzi, którzy nie tylko wiedzą, iż coś zagraża Europie, ale
również używają swoich wpływów do odbudowania systemu obronnego.
Zanim będzie za późno.
- Kim jest wróg?
- Nie wiemy. Nie Rosja - tyle udało nam się ustalić.
- Nam? Słyszałem o Instytucie, ale nie wiedziałem, że też do
niego należysz.
- Staramy się zachowywać dyskrecję. Prawdopodobnie dzięki
swoim międzynarodowym kontaktom jesteś jedną z niewielu osób,
która w ogóle o nas słyszała.
Oprócz mnie, należy do niego elita kontynentu. Żaden z
członków nie zajmuje oficjalnego stanowiska - jak wiesz, Norbert
Engel nigdy nie był członkiem niemieckiego rządu. Ale czynił
postępy w przekonywaniu Bonn, że Niemcy powinny rozbudować swoją
armię, zakupić najnowocześniejszą broń na świecie.
Uważam, że przydałoby się rozejrzeć się po tej wiosce
Shrimpton. Coś mi tam nie gra. I chciałbym zamienić słowo z
Williem i z Amosem Lodge.
- Zawiozę cię tam. Ciekawe, co słychać u Pauli i Marlera?
Nie mają praktycznie żadnego wsparcia.
Tego samego dnia po południu Otto Kuhlmann wkroczył do
słynnego na cały świat hotelu "Sacher" w Wiedniu. Niewysoki, z
potężną klatką piersiową, wyglądał jak aktor Edward G. Robinson.
Miał dużą głowę, szerokie usta, z których wystawał jego znak
firmowy: wielkie cygaro. Jego wygląd onieśmielał tych, którzy
dobrze go nie znali. Energicznym krokiem podszedł do recepcji,
wbił wzrok w pracownika hotelu i machnął mu przed oczami odznaką.
- Nadinspektor Kuhlmann z Kriminalpolizei - warknął. -
Proszę mi pokazać rejestr gości, którzy zameldowali się w ciągu
ostatnich siedmiu dni - powiedział.
- Pan nie jest z austriackiej policji - wyjąkał mężczyzna w
recepcji.
- Tu jest list od szefa policji wiedeńskiej. - Kuhlmann
rzucił na blat kopertę pokrytą oficjalnie wyglądającymi
pieczęciami. - Upoważnienie do działań na tym terenie. Niech pan
nie marnuje mojego czasu czytając to. Proszę dać mi rejestr.
A potem niech pan zmarnuje swój czas i przeczyta ten
cholerny list, skoro już pan musi.
Nie zadając dalszych pytań, recepcjonista pchnął rejestr
gości po ladzie. Kuhlmann znalazł numer pokoju Marlera, a
następnie Pauli. Odepchnąwszy książkę recepcjoniście zgromił go
wzrokiem.
- Mogę donieść o pańskiej niechęci do współpracy. Ani słowa
o tym co tu zaszło. Inaczej będzie pan miał poważne kłopoty...
Po czym skierował się do windy. W pokoju Marlera nikt nie
odpowiadał na jego pukanie. Poszedł do Pauli i zastukał do drzwi.
- Kto tam?
- Otto Kuhlmann.
Marler z Waltherem w prawej dłoni otworzył drzwi, wpuścił
Niemca do środka, zamknął je i przekręcił klucz w zamku. Kuhlmann
spojrzał na broń i zapytał z udanym rozbawieniem.
- Zamierzasz mnie zastrzelić?
- Jeszcze nie.
Kuhlmann zauważył Paulę, siedzącą na kanapie - szczupła, o
ciemnych włosach do ramion, pięknej twarzy i świetnych nogach.
Była ubrana w kremową bluzkę i ciemno-niebieską spódnicę, a
jedyną jej biżuterię stanowił wisiorek z zielonym kamieniem.
Kuhlmann uśmiechnął się szeroko, podszedł prosto do niej i
pocałował ją w policzek.
- Słyszałem, że byłaś w niezłych opałach. Wiedeń to
niebezpieczne miasto.
- Zaczynam tego doświadczać na własnej skórze. Skąd
wiedziałeś? Szybko tu się znalazłeś.
- Mam swoje sposoby. - Usiadł na kanapie obok niej i zgasił
cygaro. -Podobnie jak ty. Tweed opowiedział mi o twojej wizycie
na Annagasse i tę historię z porwaniem. Byłem na miejscu zbrodni
i w kostnicy, do której zabrali ciało Engela. Ktoś podający się
za niego, zadzwonił na posterunek miejscowej policji i poprosił o
ochronę przed podejrzanym osobnikiem, kręcącym się koło jego
domu.
- O której to mogło być? - spytała cicho Paula. - O
północy.
- Więc "podający się za" to odpowiednie określenie.
Znalazłam jego zwłoki około jedenastej. Po co ta mistyfikacja z
telefonem?
- Ach, to proste. - Kuhlmann machnął wielką dłonią - Oni -
kimkolwiek są - chcieli, aby ta sensacja ukazała się w
dzisiejszej prasie.
Słyszałem od Tweeda, że byłaś na tyle rozsądna, żeby zrobić
Engelowi parę zdjęć.
- Proszę. - Wyjęła je z torby. - Nie jestem pewna, czy
dobrze zrobiłam.
- Dobrze postąpiłaś. - Kuhlmann podniósł głos, po czym wstał
i włączył telewizor. - Jeśli w pokoju są pluskwy, tym zagłuszymy
naszą rozmowę.
- A czemu miałby tu być podsłuch? - zapytał Marler.
Kuhlmann przyjrzał się opartemu o ścianę mężczyźnie z długim
papierosem w ustach.
Był szczupły, około stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu.
Zawsze dobrze ubrany, gładko ogolony, o jasno-brązowych włosach;
opanowany facet, zaliczany do najlepszych strzelców w Europie.
Mówił lekko ironicznym tonem i nic go nigdy nie wytrącało z
równowagi. Miał na sobie kremową płócienną marynarkę i w tym
kolorze spodnie. Kuhlmann darzył go uczuciem przyjaźni z
domieszką podziwu.
- Od dwóch dni mieszkacie tu w osobnych pokojach. Przeciwnik
miał mnóstwo czasu, żeby wejść tu podczas waszej nieobecności.
- A któż to, jeśli wolno spytać, jest naszym przeciwnikiem?
- Mnie samego bardzo to interesuje. Nikt w policji nie ma
pojęcia, podobnie ludzie z wywiadu. Moim zdaniem szykuje się coś
poważnego - jak na razie zabito osiem czołowych umysłów świata.
Ktoś przygotowuje fundamenty pod katastrofę o globalnym zasięgu.
Przynajmniej ja tak uważam. Być może nie zostało nam wiele czasu,
żeby się dowiedzieć, kto za tym stoi.
- Dokładnie to samo mówił Tweed - zauważyła Paula.
- A zatem muszę mieć rację. - Kuhlmann wziął zdjęcia od
Pauli i rozłożył je na stoliku do kawy. - Zakładam, że je
oglądałeś? - spytał Marlera.
- Tak, - Więc obydwoje przyjrzyjcie się tym. - Z kieszeni
marynarki wyjął kilka fotografii i położył je obok tych
zrobionych przez Paulę. Pochyliła się i zmarszczyła brwi. Marler
zerkał jej przez ramię. Przedstawiały Engela, leżącego na biurku
- tylko że tym razem jego prawa ręka zwisała z biurka, a Luger
leżał na podłodze.
- Nie tak wyglądał, kiedy go widziałam - zauważyła Paula. -
Co potwierdzają moje zdjęcia. Niczego nie rozumiem.
- A ja tak - powiedział ponuro Niemiec. - Zabójca spartaczył
robotę. Jeśli Engel odstrzeliłby sobie tył głowy, Luger nie
leżałby tak ładnie na biurku. Ręka zwisałaby mu wzdłuż ciała i
wypuściłby broń. Założę się, że człowiek, którego widziałaś, jak
wchodził do budynku przy Annagasse po twoim wyjściu, sprawdzał
robotę. Zauważył błąd, zrzucił dłoń Engela z biurka i położył
Lugera na podłodze.
Tweed mówi, że byłaś tam około jedenastej w nocy.
- To prawda.
- Te zdjęcia zostały zrobione przez policyjnego fotografa,
gdy grupa dochodzeniowa dotarła na miejsce zdarzenia po telefonie
od faceta, który podawał się za Engela. Przyjechali tam około
północy. Samobójstwo? Daj spokój.
- Ja też podejrzewałam, że to morderstwo - powiedziała Paula
cichym głosem.
- Podobnie jak siedem poprzednich, które też upozorowano na
samobójstwa - ciągnął ponuro Kuhlmann. - Sprawdziłem w aktach.
Powszechne są przypadki samobójstw, kiedy ofiara wkładała lufę do
ust lub przykładała do skroni. Ale jak można być pewnym zabicia
się poprzez strzał w potylicę?
Spróbowałem tego na sobie z nie naładowanym Lugerem -
pozycja jest cholernie niewygodna. Nikt by jej nigdy nie
spróbował. No i mamy tę zawoalowaną kobietę, którą potem
widziałaś w normalnym ubraniu na Karntnerstrasse. Nie mogę dojść,
o co w tym wszystkim chodzi? Potrzebujemy punktu zaczepienia -
chociaż jednego. Co wy tu robicie? - spytał znienacka.
- Tweed kazał mi trzymać się blisko Marlera i zostać w
Wiedniu - odparła Paula.
- Podoba mi się pierwsza część, ale co do drugiej: nie
byłbym taki pewien - powiedział Kuhlmann. - Faceci, którzy
usiłowali cię porwać, uciekli z więzienia, po krwawej akcji. Nie
mówiłem ci o tym.
- No to może byś to zrobił? - zasugerował Marler.
- Wczoraj w nocy policja aresztowała trzech mężczyzn, którzy
próbowali porwać Paulę. Staraliśmy się coś z nich wyciągnąć.
Żaden nie pisnął ani słowa. Nie mogliśmy ustalić ich tożsamości.
Zatrzymaliśmy ich na noc.
W trzech sąsiadujących ze sobą celach. Nie był to
najmądrzejszy pomysł.
Nadszedł świt. Duży facet, który, według relacji szefa
aresztu, wyglądał jak King Kong...
- Gorylowaty - wtrąciła Paula.
- Pasuje do opisu, który otrzymałem. Nad ranem Gorylowaty
zaczyna drzeć się wniebogłosy, że jest chory. Był ranny, miał
kłopoty z chodzeniem.
Strażnicy wypuścili go. Dwie pozostałe cele otworzyły się od
wewnątrz - musieli majstrować przy zamkach. Mały, krępy facet
wyciągnął skądś pistolet maszynowy i zabił trzech strażników.
Gorylowaty nie mógł się ruszać z powodu zranionej nogi. Mały
facet zabił również jego. Wydostali się na wolność. Na zewnątrz
czekał samochód. Wskoczyli do środka i zniknęli.
- Ociupinkę bezwzględne - zauważył Marler. - Zabić jednego
ze swoich, tylko dlatego, że nie może biegać.
- Nie mam pojęcia, jak sobie z nimi poradziliście we dwójkę
podczas tego porwania - powiedział Kuhlmann. - Wiem, że oboje
jesteście dobrzy, ale mieliście przeciwko sobie pierwszorzędnych
fachowców.
- Nie byliśmy zbyt mili - przyznał Marler.
- Jak już mówiłem, potrzebuję choć jednego punktu
zaczepienia. Może właśnie go mamy. Mały facet próbował spuścić
coś w toalecie, ale to, co chciał zniszczyć, utknęło w syfonie.
Jeden ze strażników, którzy przeżyli, odnalazł to i dał do
dezynfekcji. Przekonałem mojego przyjaciela, szefa tutejszej
policji, aby mi to dał. Informator hotelowy. Oto on.
Wręczył Marlerowi pomarszczoną książeczkę. Ten spojrzał na
nią i przekazał ją Pauli.
- To może być nasz ślad. Hotel "Burgenlandia" w Eisenstadt.
Burgenlandia to najbardziej wysunięta na wschód prowincja
Austrii. Graniczy ze Słowacją, od północy, z Węgrami od południa
i wschodu. Dzikie, odludne tereny.
- Warto by się tam wybrać - powiedziała spokojnym tonem
Paula.
- Nie radziłbym - ostrzegł ją Kuhlmann. - Wciąż nie mogę
oswoić się z myślą, że Engel zginął z rąk kobiety.
- W dobie równouprawnienia, kobiety mogą być bardziej
bezwzględne od mężczyzn - powiedziała mu Paula.
Rozdział 2
Sfatygowane Volvo kombi z dużą prędkością przemierzało
rozległą równinę na wschód od Wiednia, gdzie rozciągała się
Burgenlandia.
Metalowa karoseria była pogięta, okna pomazane graffiti,
dzięki czemu nie widać było pasażerów. Na rozjeździe na pustkowiu
samochód skręcił na północ, kierując się w stronę wzgórza,
wznoszącego się na sto metrów ponad równiną Na szczycie
wzniesienia stał długi parterowy budynek.
Na siedzeniu za kierowcą o haczykowatym nosie siedziała
kobieta ubrana w długą czarną szatę. Czarny materiał zakrywał ją
od czubka głowy, a twarz zasłaniała woalka. Nerwowo ściskała
białe dłonie. Odwróciła się do krępego i zarośniętego mężczyzny,
który siedział obok niej.
- Dokąd jedziemy? - rzuciła pytanie.
- Zamknij się. Popełniłaś błąd - warknął.
Nie potrafiła odgadnąć po akcencie, z których stron
pochodzi.
- Co za uprzejmy chłopczyk - zauważyła.
- W każdej sytuacji - odpowiedział, mylnie odczytując jej
wypowiedź.
- Zalatujesz prochem. Zabiliśmy dzisiejszego ranka parę
osób, co?
- szydziła z niego.
Niezamierzona celność jej uwagi rozwścieczyła go. Zacisnął
owłosioną dłoń w pięść. Miał ogromną chęć uderzyć ją w twarz i na
zawsze oszpecić tę wyjątkową twarz. Musiał się jednak opanować.
Hassan by go zabił, gdyby ją choć tknął.
- Koniec gadania - rzucił przez zaciśnięte zęby.
- Dlaczego? Bardzo lubię rozmownych mężczyzn. Szczególnie
prawdziwych mężczyzn.
Rzuciła okiem na współpasażera, jej strażnika, i
rozkoszowała się jego zakłopotaniem. Wiedziała, że mały opryszek
dałby się jej wodzić za nos.
Wrodzona bezczelność przytłumiła strach. Samochód zwolnił,
gdy kierowca przemykał się przez nie strzeżone przejście
graniczne z Austrii do Słowacji, nie uczęszczaną boczną drogą.
Kobieta patrzyła przed siebie przez czystą przednią szybę,
ustalając, jaką jadą trasą. Droga pięła się spiralnie po
zachodniej stronie samotnego wzniesienia. Na szczycie zobaczyła
długi parterowy budynek, w którym przeszła szkolenie, i teraz
wiedziała już, kogo spotka.
Zdawała sobie sprawę, że nie popisała się w domu przy
Annagasse, ale miała wtedy wrażenie, że ktoś ją obserwuje.
Potwierdził to później Roka, krępy mężczyzna, siedzący obok niej.
Wypytał ją o wszystko w samochodzie, który zabrał ją z cichego
hoteliku w Wiedniu. Próbował ją zastraszyć, ale tylko ją
rozbawił.
- Co za kobieta śledziła cię na Karntnerstrasse?
- Nie wiedziałam, że ktoś mnie śledził.
- Obejrzałaś się za siebie...
- Oczywiście, żeby się upewnić, że mnie ochraniasz.
Zauważyłam znak mówiący; że mam się ulotnić z głównego deptaka.
Skoro zareagowałam natychmiast, to czego ględzisz, bucu?
- Ględzisz?
- Bucu? Obrażasz Rokę?
- Tak często, jak się da...
Rozmowa urwała się, kiedy samochód zatrzymał się przy
wejściu do dziwnego budynku z lekko spadzistym dachem. Dom był
otynkowany i pomalowany na wściekły zielony kolor. Miał tylko
kilka małych okien, a każde z nich zasłonięte było przez
sfatygowane okiennice. Gdy tylko Roka otworzył centralne zamki,
wyskoczyła z samochodu, podnosząc do góry czarną, szatę, żeby się
nie potknąć, i znalazła się w palącym słońcu.
Tylko nie okazuj strachu, mówiła sobie. Zresztą, wcale nie
bała się Hassana.
Po prostu, traktowała z ostrożnością jego dziecinne triki.
Podeszła do solidnych drewnianych drzwi, które ktoś przed nią
otworzył. Przez woalkę dostrzegła szczupłego mężczyznę o
jasno-brązowej skórze, którego jego podwładni bali się jak
diabła.
- Witaj - powiedział.
- Wcale nie chciałam tu przyjeżdżać - rzuciła. -
Przywieziono mnie pod eskortą, jak więźnia, i to mi się bardzo
nie podoba.
- Przyjmij moje najszczersze przeprosiny - powiedział
gładko, nisko się jej kłaniając. - Przez to, co się stało na
Annagasse, pomyślałem sobie, że potrzebujesz trochę pomocy, a
raczej szkolenia.
I prania mózgu, dodała w myślach. Opanowała się, żeby nie
powiedzieć tego głośno.
- Nie zdejmuj, proszę, szaty i woalki - dodał. - A teraz,
bądź tak dobra i chodź ze mną;
Wiedziała, dokąd idzie i co ją czeka. Jednak nie dała po
sobie poznać, jak mierzi ją to wszystko. Hassan wyjął klucz,
poprowadził ją szerokim korytarzem o kamiennej posadzce, otworzył
drzwi i wpuścił ją do niedużego pomieszczenia.
W jedną ze ścian wbudowano trzy potężne reflektory.
Umieszczono je na wysokości oczu i skierowano na wysoki skórzany
fotel, znajdujący się na środku pokoju.
Na ścianie za fotelem, do białego pulpitu przytwierdzono dwa
filmowe projektory. Do obydwu oparć fotela przyczepiono kajdanki.
Już przez to przechodziła. Zanim Hassan zdążył wydać jej
polecenie, sama usiadła w fotelu. Gdy tylko to zrobiła,
zrozumiała, że nie powinna okazywać takiej pewności siebie i
obojętności. Spojrzała ukradkiem na Hassana, który pochylił się,
aby zakuć jej dłonie w kajdanki. Na jego twarzy nie rysowało się
zdziwienie - założył, że w duchu kuli się ze strachu i dlatego
poddaje się wszystkiemu z pokorą. Nie jest zbyt bystry,
pomyślała.
- Wiesz, co się teraz stanie - szepnął jej do ucha.
- Tak... - wyszeptała z udawanym przerażeniem.
- A zatem, moja droga, zostawię cię na chwilę.
Usłyszała trzaśnięcie zamykanych drzwi i zgrzyt klucza w
zamku.
Teraz nie mogła już wstać z ciężkiego przyśrubowanego do
podłogi fotela. Z ukrytych głośników popłynęła psychodeliczna
muzyka - dzika i ogłuszająca.
Stroboskopowe światła zaczęły migać na niebiesko, czerwono i
zielono. Na ścianach pojawiły się dziwne obrazy, ludzkie postaci
poruszające się w rytm muzyki.
Jej nozdrza wypełnił zmysłowy zapach, intensywny, powodujący
zawroty głowy.
Pogryzła silnie miętowego dropsa, którego wsunęła do ust,
wysiadając z samochodu: zneutralizował oszałamiające zapachy.
Prymitywne pranie mózgu, pomyślała. Obliczone na całkowite
zdezorientowanie ofiary.
Z półprzymkniętymi powiekami, zaczęła sobie wyobrażać
ścieżkę prowadzącą na kamienistą plażę w Devon, którą często
spacerowała. Przywołała w pamięci każdy zakręt, fale morza bijące
o brzeg, frachtowiec, torujący sobie drogę do najbliższego
portu.. Zagłuszyła muzykę, wsłuchując się w uderzenia fal o
brzeg, zneutralizowała szalone obrazy, wirujące po ścianach,
koncentrując się na kolejnych etapach rejsu frachtowca.
Zignorowała migające stroboskopowe światła, wyobrażając sobie
spacer po plaży.
Nagle wszystko ustało. Nadal siedziała nieruchomo, kiedy
usłyszała otwieranie drzwi. Obok niej pojawił się Hassan.
Bez słowa odpiął kajdanki. Pozostawiła ręce bezwładnie
leżące na oparciu fotela. Uderzył ją lekko w policzki, żeby się
ocknęła. Dalej siedziała niczym woskowa lalka. Pochylił się i
szepnął jej do ucha:
- Możesz wstać.
Podniosła się powoli, jakby kosztowało ją to wiele wysiłku.
Silnymi palcami ścisnął ją za ramię, a ona z trudem ukryła
obrzydzenie. Poprowadził ją do następnych drzwi, otworzył je i
wciąż trzymając ją za łokieć, zaczął mówić tym swoim oślizgłym
głosem.
- Dobrze się czujesz, Moja droga?
Do diabła z tym twoim "moja droga".
- Jak najbardziej - odparła normalnym głosem.
- Nie zdejmuj szaty ani woalki. Weź to.
Wręczył jej Lugera. Zacisnęła palce na broni, z którą wiele
godzin spędziła na strzelnicy. Sprawdziła - była naładowana.
- Popełniłaś duży błąd na Annagasse - oznajmił jej ponuro. -
W tym pokoju znajdziesz manekin. Już tu byłaś. Pokaż mi, jak
powinnaś to była załatwić z Engelem.
Bezszelestnie weszła do pomieszczenia, na podłodze którego
zazwyczaj leżał dywan. Tym razem nie było go, tylko kamienna
posadzka. Położyła Lugera na najbliższej kanapie i włożyła gumowe
rękawiczki, które wyjęła z ukrytej kieszeni w czarnej sukni.
Nakładając je wpatrywała się w potylicę manekina - wyglądał
niemal jak żywy za antycznym biurkiem. Wiernie zrekonstruowali
gabinet Engela.
Wzięła do ręki Lugera i, uważnie stawiając kroki, ruszyła do
przodu, podobnie jak w domu przy Annagasse, sprawdzając, czy
podłoga nie zaskrzypi i nie zwróci uwagi jej celu. Przystanęła i
szybko spojrzała za siebie.
Sprawdziła, czy w pokoju nie ma nikogo.
Hassan stał plecami do drzwi, które ukradkiem zamknął.
Skrzyżował ramiona, a po jego twarzy błąkał się szatański
uśmieszek. Gestem dłoni kazał jej kontynuować.
Manekin przy biurku ani drgnął. Poczuła się nieswojo -
Engel, człowiek znany ze swojej zdolności koncentracji, też
siedział nieruchomo jak ten manekin, czytając jakiś dokument. W
pewnym momencie wrzucił czytaną kartkę do szuflady i z trzaskiem
ją zamknął. Przyśpieszyła, przestraszona, że ją usłyszał.
Teraz poruszała się dużo szybciej. Trzymając koniec lufy
centymetry od głowy ofiary, nacisnęła spust. Tłumik zagłuszył
odgłos wystrzału. Górna połowa głowy eksplodowała, rozbryzgując
po całym biurku i podłodze kawałki kości, włosy i krew. Ciało
zsunęło się na blat biurka z szeroko rozłożonymi ramionami,
Podobnie jak Engel.
Nieco zszokowana, zareagowała jednak odpowiednio, zdając
sobie sprawę, że Hassan wciąż ją obserwuje. Dłonią, w rękawiczce
podniosła jego prawą rękę za rękaw i opuściła, tak że wisiała
wzdłuż ciała. Pochyliła się i odcisnęła palce jego prawej dłoni
na pistolecie. Następnie położyła broń na podłodze, w niedużej
odległości od dłoni.
Gdy się podniosła, zmuszając dygoczące kolana do
posłuszeństwa, podszedł do niej Hassan. Objął ją ramieniem.
Spojrzała na niego i zobaczyła, że wciąż się uśmiecha.
- Bardzo dobrze, moja droga. Zarobiłaś swoje sto tysięcy
dolarów.
Podał jej grubą zaklejoną paczkę. Pochwyciła ją i, patrząc
przez woalkę, przekonała się, że w jego uśmiechu pojawił się cień
szatańskiej satysfakcji.
- Znów zabiłam prawdziwego człowieka - powiedziała stalowym
głosem. -To był test psychologiczny. Kim był?
- Nikim ważnym, moja droga. Nikt nie będzie za nim tęsknił.
Oczywiście, był pod działaniem narkotyków, dlatego się nie
ruszał.
- Znów zabiłam człowieka - powiedziała spokojnie.
A potem zrobiła coś, co zaszokowało nawet bezwzględnego
Hassana - zachichotała.
Rozdział 3
Tweed podjął decyzję. Omówił ją z Newmanem, gdy ponownie
wyszli na spacer do ogrodu "Summer Lodge".
- Odłożymy do jutrzejszego wieczoru naszą wizytę u Williego
i Amosa Lodgea.
- Rozumiem, że masz powód, żeby czekać do jutra? - zapytał
niecierpliwie Newman.
- Tak. Po pierwsze, ludzie są mniej skoncentrowani pod
koniec dnia, jest większa szansa, że coś im się wypsnie.
Szczególnie przy tak pięknej pogodzie, jaką. Się obecnie
cieszymy. Chciałbym dotrzeć tam, gdy miejscowi będą siedzieli w
pubach. Możemy się od nich dowiedzieć czegoś o ludziach, których
chcemy odwiedzić.
- Brzmi rozsądnie. Ale czuję, że istnieje jeszcze jakiś
powód.
- Rzeczywiście, czytasz w moich myślach. Chcę być tu
uchwytny przez resztę dnia.
- Coś cię martwi.
- Paula i Marler. Jak wiesz, Kuhlmann zadzwonił do mnie z
Wiednia. Doniósł mi, że tych dwoje chce pójść za tropem. A mogli
na coś wpaść, jest pewne miejsce o nazwie Eisenstadt w
Burgenlandii...
Przekazał Newmanowi, czego dowiedział się od Niemca na temat
informatora hotelowego, którego starał się pozbyć przed ucieczką
z aresztu jeden z opryszków biorących udział w próbie porwania.
- Wyglądają na twardzieli - zauważył Newman.
- Jeśli zamieszani są w tę sprawę ludzie tego pokroju, to
znaczy, że mamy do czynienia z profesjonalistami. Chcę
powstrzymać Paulę i Marlera przed zapuszczaniem się na własną
rękę na tak niebezpieczne tereny. Dzwoniłem do hotelu "Sacher",
ale żadnego z nich nie było. Zadzwonię jeszcze raz.
Newman poszedł do hotelu za nim, a następnie udał się do
baru, natomiast Tweed wszedł na górę do swojego pokoju. Newman
zamówił podwójną szkocką i usiadł na kanapie niedaleko baru.
Sącząc whisky analizował, to, czego dowiedział się do tej pory.
Brakowało jakiegoś ważnego elementu, lecz nie potrafił go
umiejscowić.
Tweed tymczasem zadzwonił z telefonu w swoim pokoju do
"Sachera", a następnie do Moniki. Miała spokojny głos, ale czuć w
nim było ulgę, że dzwoni.
- Nigdy nie zgadniesz, kto do mnie przed chwilą zadzwonił na
bezpiecznej linii...
- Nie lubię zgadywanek.
- Przepraszam. Philip Cardon! Mogę cię z nim połączyć w
każdej chwili.
- Daj go. Przez trzydzieści sekund nie będzie mnie w pokoju.
Tweed odłożył słuchawkę na stolik przy szafce, zbiegł na
dół, po czym zwolnił przed pokojem, w którym znajdowała się
centralka telefoniczna, i zajrzał do środka. Zobaczył, że
telefonistka, która pełniła też obowiązki recepcjonistki, zajęta
jest rozmową z potencjalnym gościem.
- Przykro mi, proszę pana. Nie mamy wolnych pokoi. Ale
biorąc pod uwagę, że jest pan naszym stałym gościem, spróbuję coś
znaleźć. To mi zajmie parę minut. Może pan poczekać? Świetnie.
Tweed pobiegł z powrotem na górę. Podniósł słuchawkę i
Monika poinformowała go, że Cardon jest na linii.
- Nie mam zbyt wiele czasu, Tweed. Dzwonię z Wiednia.
Kurierzy lecą tędy przez Zurych na Heathrow. Każdy ma ze sobą
pewną sumę pieniędzy. Gotówką.
Do przekazania tej informacji skłonił mnie ciekawy gość,
zresztą twój znajomy.
Mam na myśli Emilia Vitorelliego. Muszę kończyć.
- Dziękuję. Odnalazł Newmana siedzącego w barze ze szkocką.
Tweed odezwał się przyciszonym głosem.
- Nowe okoliczności. Jeszcze jeden spacerek po ogrodzie.
Zabierz ze sobą drinka...
Przekazał Newmanowi, czego się dowiedział z rozmowy
telefonicznej.
Podczas spaceru po ścieżkach pomiędzy schludnymi trawnikami
przybrał ponury, dobrze znany Newmanowi, wyraz twarzy.
- Coś cię trapi? - spytał Newman.
- Dwa razy dzwoniłem do "Sachera", żeby powstrzymać Paulę i
Marlera przed wycieczką do Burgenlandii. Za pierwszym razem ich
nie zastałem, jak już wiesz. Za drugim razem poinformowano mnie,
że oboje wymeldowali się. Co znaczy, że wprowadzają swój plan w
życie. Chciałbym być razem z nimi.
Podejmę wyjątkowe środki ostrożności. Butler i Nield lecą do
Burgenlandii jako wsparcie.
- Nie dostaną się tam w pięć minut. Będą musieli polecieć do
Zurychu, potem przesiąść się do samolotu austriackich linii i nim
dolecieć na lotnisko Schwechat pod Wiedniem. Byłem już w
Burgenlandii. Dziwne to dobre słowo na określenie tego miejsca.
Ma się tam uczucie niesamowitej obcości.
- Rzeczywiście coś złego wisi tam w powietrzu - przyznał
Tweed.
- Zadziwiające, że Philip Cardon znów wkroczył w nasze
życie. Minęły chyba ze dwa lata, od kiedy nas opuścił. Co mu
chodzi po głowie?
- Przypuszczałem, że powłóczy się po świecie. Myślę, że
znudziło mu się życie bez celu, kiedy już pomścił śmierć swojej
żony, więc kiedy trafił na coś, co przypadkiem miało związek ze
sprawą,nad którą teraz pracujemy, dał nam znać.
- O co chodzi z tymi kurierami, przywożącymi pieniądze do
Londynu - duże sumy w gotówce?
- O tym nic ci jeszcze nie mówiłem. Dlatego tu jesteśmy -
przynajmniej po części. Zanim powiedział mi o tym Philip,
wiedziałem, że ktoś przemyca pieniądze do tej części świata.
Słowacki kurier został przyłapany na Heathrow, po drodze z
Zurychu, z aktówką pełną banknotów. Na szczęście Jim Corcoran,
szef ochrony na Heathrow i mój bliski przyjaciel, postanowił
najpierw zadzwonić do mnie.
Poprosiłem go o wypuszczenie Słowaka z pewnym opóźnieniem.
Kurier miał dokumenty, sfałszowane rzecz jasna, dzięki którym
wyglądało to na zwykłą transakcję handlową. Butler śledził
Słowaka swoim samochodem do Dorchester. Potem jego zwierzyna
skręciła w drogę na Evershot. Niestety, Butler go zgubił. Nie
skręcił do Evershot, tylko przycisnął gaz do dechy. Nie znalazł
już Słowaka, gdy minął skręt do Shrimpton.
- A my dowiedzieliśmy się, że jedynymi bogaczami w tej
okolicy są Amos Lodge i William Wellesley Carrington - przy czym
obydwaj często podróżują na kontynent.
- Jak na razie masz rację, ale zaangażowałem w to Keitha
Kenta, geniusza w ustalaniu, skąd ludzie biorą pieniądze.
Pamiętasz, zwróciłeś mi uwagę, że droga powietrzna z Wiednia
prowadzi przez Zurych, gdzie zmienia się samolot.
Może to Wiedeń, ale mogą też zabierać je w Zurychu.
- Ale dlaczego ta sprawa jest tak ważna?
- Ponieważ zadzwonił do mnie Cord Dillon, zastępca dyrektora
CIA.
Amerykańskie satelity zarejestrowały potężne manewry
czołgowe w jednym z krajów muzułmańskich. Nie w Iraku. Jest tam
ogromna liczba czołgów; dostarczane są zarówno przez Chiny, jak i
Rosję.
- To brzmi groźnie - przyznał Newman.
- Szczególnie jeśli dodamy do tego fakt, iż ten właśnie kraj
zgromadził wielki zapas broni biologicznej. I nowoczesny gaz
paraliżująco - drgawkowy. Jeden wdech i oddziały wroga zostają
zniszczone.
- Zatem nasz następny ruch to wizyta w Shrimpton wczesnym
wieczorem.
Wygląda na to, że w sprawę zamieszany jest również Emilio
Vitorelli.
- Chciałbym go jeszcze spotkać. To tajemnicza postać.
Emilio Vitorelli wyszedł z hotelu "Hassler" i skierował się
w stronę Ogrodów Borgiów, położonych wysoko nad Rzymem. Podobnie
jak w Dorset, słońce mocno przygrzewało na bezchmurnym błękitnym
niebie. Jednak tutaj po południu zaczynał się prawdziwy skwar.
Piękne kobiety rzucały mu zalotne spojrzenia. Ignorował je.
Był czterdziesto-letnim wysokim mężczyzną, o gibkim chodzie.
Gęste czarne włosy, wysoko sklepione czoło, piękne brwi, męski
nos oraz pełne usta nad mocną szczęką, na których gościł zwykle
cyniczny uśmiech, wszystko to powodowało, że zwracał na siebie
uwagę. Dziś nie uśmiechał się i nie interesowały go kobiety, choć
swego czasu znany był z niezliczonych podbojów.
Miał na sobie elegancki, jasny garnitur od Armaniego i
poruszał się z gracją równą panterze. Prowadził wiele, często
podejrzanych interesów, miał kontakty w wyższych sferach
Mediolanu, Nowego Jorku, Londynu, Paryża i Wiednia.
Chodziły pogłoski, że swoją fortunę zdobył piorąc pieniądze
dla mafii.
Niczego nigdy mu nie udowodniono. Stworzył najlepszą agencję
towarzyską w Europie i mówiono, że zarabiał na szantażowaniu
elity. I tym razem jego wrogom nie udało się niczego udowodnić. W
jego agencji pracowały najelegantsze kobiety z arystokracji.
Spotkał się z Mario na Pincio, wysoko ponad placem o tej
samej nazwie.
- Śledziłeś nowego kuriera z pieniędzmi dla Anglika? -
spytał Vitorelli po włosku.
- Pieniądze przeszły bezpiecznie - odparł Mario. - W
Londynie na lotnisku zrobiło się gorąco, bo otworzyli jego
teczkę. Zaprowadzono go do szefa ochrony, ale po chwili został
wypuszczony i pojechał prosto do Shrimpton w Dorset.
Chyba tak się nazywa?
- Tak.
Vitorelli zmarszczył czoło. Założył słoneczne okulary od
Lagerfelda w najmodniejszym kształcie.
- Miejmy nadzieję, że jesteśmy na dobrym tropie.
- Jesteśmy. - Mario zawahał się, niepewny, czy podjąć temat,
potem zaryzykował, - Jesteś ostatnio bardzo przygnębiony, Emilio.
Nic nie wróci już Giny.
Kiedyś byłeś taki wesoły, pełen radości życia.
Vitorelli spojrzał na niego zza czarnych szkieł. Nikt oprócz
Mario, jego najbliższego przyjaciela i powiernika, nie ośmieliłby
się wracać do tej tragedii.
Wyczuł zmieszanie przyjaciela i położył mu dłoń na ramieniu.
- Masz rację, Mario. Ale potrzeba czasu, żeby się z tym
pogodzić.
Daj mi go jeszcze trochę.
- Oczywiście. Chciałem tylko, żebyś wiedział, że się martwię
o ciebie.
- Wiem o tym.
- Lepiej już pójdę. To zrozumiałe, że ostatnio wolisz swoje
własne towarzystwo.
- Nonsens. Wpadnij jutro do mojego apartamentu w
"Hasslerze".
Upijemy się. Po zachodzie słońca.
- Będę na to czekał z wielką niecierpliwością...
Mały, gruby mężczyzna, który Vitorellemu zawsze kojarzył się
z pluszowym misiem, poszedł sobie. Vitorelli oparł na
balustradzie szczupłe opalone dłonie i nieobecnym wzrokiem
spojrzał w dół na maleńkie figurki ludzi wolno spacerujących w
upale. Powróciły wspomnienia o tragedii, która wydarzyła się dwa
miesiące temu.
Jego małżeństwo z Giną, włoską pięknością, było niemal
przesądzone. Pod jej wpływem jego natura podrywacza zupełnie się
zmieniła. Wiedział z całą pewnością, że resztę życia mógłby
spędzić tylko z Giną. Wtedy pojawiła się ta znienawidzona
Angielka.
Arogancka, przyzwyczajona, że zawsze dostawała to, co
chciała, zażyczyła sobie Vitorellego. Potraktował ją uprzejmie,
wyjaśnił sytuację, ale nie chciała o niczym słyszeć. Nie dawała
mu spokoju, pewna, że dopnie swego. Opowiedział Ginie, jaki ma
problem, a ona poprosiła, żeby załatwił to taktownie. Pamięta jej
melodyjny głos:
- Jesteś atrakcyjnym mężczyzną Zakochała się w tobie.
Potraktuj ją delikatnie.
Poszedł za radą Giny i zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby
zniechęcić Angielkę. Na próżno. Nadszedł wreszcie moment, w
którym Angielka zrozumiała, że on nigdy nie odejdzie od Giny.
Odrzucenie, uczucie, którego dotąd nie znała, zmieniło miłość w
nienawiść.
Podczas pobytu Vitorelliego w Zurychu, zjawiła się w jego
willi.
Drzwi otworzyła Gina. Angielka wycelowała w jej twarz
specjalny pojemnik i nacisnęła guzik. Twarz Giny zalał kwas
siarkowy, na zawsze ją oszpecając.
Zrozpaczony Vitorelli zabrał ją do chirurga plastycznego.
Ten zapewnił Ginę, że wiele można będzie naprawić.
- Wiele? - jęknęła Gina. - To znaczy, że do końca życia będę
miała blizny?
- Nie, nie! - zaprotestował chirurg. - Mogę wiele dla pani
zrobić...
Gina zmusiła go do wyznania prawdy i wreszcie przyznał, że
blizny zostaną już na zawsze. Kwas wżarł się zbyt głęboko. Więcej
do niego nie poszła.
Nie zdejmowała bandaży z twarzy i patrząc w lustro wydawało
się jej, że widzi maskę, inną kobietę, której twarz została
zniszczona.
Którejś nocy, gdy Vitorelli spał głęboko, wstała ukradkiem z
łóżka i nałożyła przygotowane wcześniej ubranie. Spokojnym
krokiem udała się na wzgórze Pincio i, bez sekundy wahania,
wspięła się na balustradę i skoczyła w przepaść.
Vitorelli szalał z rozpaczy, czuł się winny. Poprzedniej
nocy wypił dużo, żeby szybko zasnąć, bo nie chciał pocieszać
Giny, co było prawdziwą udręką.
To, co wydarzyło się później, zmieniło jego smutek w furię.
Odebrał telefon i poinformowano go, że to rozmowa
międzynarodowa.
Zawierała niewiele informacji, wypowiedzianych zadowolonym z
siebie głosem.
Skończywszy, Angielka przerwała połączenie, zanim zdążył
zareagować.
- Ostrzegałam cię, Emilio. Jeśli ja cię nie mogę mieć, żadna
inna kobieta cię nie dostanie. Żegnam...
Wtedy poczuł chęć zemsty i, jak czasem mówią Anglicy, jego
dusza zamieniła się w żelazo. Do tej pory nie udało mu się
ustalić miejsca jej pobytu, ale wielu informatorów dostarczało mu
coraz to nowych faktów. Pewnego dnia sprawiedliwości stanie się
zadość. Działał bardzo ostrożnie, zdając sobie sprawę, że pływa
po niebezpiecznych wodach.
Rozdział 4
Mężczyzna, nazywający siebie Hassanem, przeszedł szybko w
kąt pokoju, który znajdował się w przedziwnym domu na Słowacji,
na skraju kamieniołomu, opadającego w dół prawie sto metrów. W
kącie pokoju stał masywny stalowy sejf. Wykręcił kombinację,
zamaszystym ruchem otworzył drzwiczki, wyjął teczkę i zamknął
sejf.
Zabrał teczkę z tajemniczymi hieroglificznymi znakami na
skórzanej okładce do swojego biurka. Usiadł i otworzył ją.
Znajdowało się w niej kilka stron maszynopisu. Zajął się tą, na
której zapisano nazwiska członków Institut de la Defense.
Podobnie jak zrobił to Engel, Hassan wykreślił nazwiska
siedmiu zamordowanych członków. Jednak na jego liście znajdowały
się nazwiska trzech kobiet.
Wszystkie były atrakcyjne, lecz o odmiennych charakterach.
Listę sporządził Anglik z Dorset i, jak na razie, jego
przewidywania co do tego, która z kobiet przypadnie do gustu
konkretnemu mężczyźnie z listy, okazały się trafne.
Hassan wykreślił Norberta Engela. Przy jego nazwisku
znajdowały się inicjały T. L., Kobiety niedawno poddanej
szokującej terapii w pokoju szkoleniowym.
Hassan miał zwyczaj mówienia do siebie na głos, gdy
pracował: - Następnym celem jest Pierre Dumont. Bardzo ważny
człowiek. Genialny strateg. Widzę, że nasz przyjaciel z Dorset
zaproponował Simone Carnot. Dumonta muszą pociągać wysokie
rudowłose kobiety. Mieszka na peryferiach Zurychu. Muszę
skontaktować się z Simone, dostarczyć jej informacje o
Dumoncie...
Był wczesny wieczór, kiedy Newman wiózł Tweeda wiejską drogą
w stronę Shrimpton. Lazurowe niebo nad drzewami, okalającymi
drogę z obu stron, było bezchmurne. Tweed nie odezwał się od
wyjazdu z "Summer Lodge".
Nagle się wyprostował.
- Zatrzymaj samochód, Bob.
Zareagował natychmiast. Od początku podróży nie widzieli ani
jednego samochodu. Tweed przechylił się do niego i przekręcił
kluczyk w stacyjce, wyłączając silnik, po czym nacisnął guzik,
otwierający okno po jego stronie Mercedesa.
- Posłuchaj - powiedział.
- Czego? Nic nie słyszę.
- Właśnie. W tej części Dorset panuje niesamowita cisza.
Zauważyłem to, gdy samotnie wyszedłem z naszego hotelu na spacer.
To dziwne, a nawet denerwujące.
- Uważasz, że to coś znaczy?
- W takim miejscu może się dziać dosłownie wszystko i nikt
by nie zauważył.
Od kiedy tu dojechaliśmy, nie widzieliśmy ani jednego
radiowozu policyjnego.
Ta część Anglii jest ukryta przed resztą świata. Może to
zabrzmi dziwacznie, ale szóstym zmysłem wyczuwam, że dobrze
trafiliśmy. Zatrzymaj samochód, kiedy dotrzemy na peryferie
Shrimpton.
Newman zatrzymał wóz, gdy tylko zobaczył pierwsze domy.
Wykręcił tak, żeby w razie niebezpieczeństwa mogli natychmiast
ruszyć. Tweed wysiadł i poczekał, aż Newman zamknie samochód.
Znów opadła go ta sama przytłaczająca cisza. Ruszyli główną ulicą
wsi o nazwie High Lane.
Tweed natychmiast poczuł, że coś jest z tą wsią nie w
porządku. Droga była wybrukowana, a po jej obu stronach w
ciasnych rzędach stały wiekowe piętrowe kamienne domy, połączone
werandami. Teraz wyglądały na opuszczone.
Okna zasłaniały poniszczone firanki, nie pozwalające zajrzeć
do środka. Drewniane drzwi wejściowe od lat nie były malowane.
Lecz Tweeda najbardziej niepokoił brak ludzi. Żadnych oznak
życia. Newman miał podobne odczucia.
- Wewnątrz tych domów musi być bardzo ciemno, a nie
widziałem, żeby w którymś z nich paliło się światło.
- Też to zauważyłem. Zupełnie jakbyśmy szli przez opuszczoną
wioskę.
Niesamowity nastrój. Nigdzie nie widać też anten
telewizyjnych.
Szli w ponurej ciszy, która stawała się coraz bardziej
uciążliwa.
Tweed zauważył, że ulica była oświetlona jedynie przez
dziwaczną wiekową lampę, zawieszoną na zardzewiałym uchwycie
przymocowanym do ściany jednego z domów. Prawie dotarli do końca
pustej ulicy, kiedy Newman gwizdnął cicho.
- Tam jest pub, nazywa się "Pod Psem i Gwizdkiem". Do tego
jest otwarty, a w środku jasno oświetlony.
- Wchodzimy - zdecydował Tweed. - Jeśli są tam miejscowi, ty
rozmawiasz, a ja obserwuję...
Tak jak przewidywał, wnętrze pubu miało niskie sklepienie
podtrzymywane grubymi dębowymi belkami. Pomiędzy nimi dostrzegł
brzeg drewnianego, wypolerowanego na połysk baru. Róg przy
ścianie po prawej zajmował kominek z cegły.
Doliczył się sześciu mężczyzn w lokalu - część opierała się
o bar, inni siedzieli przy małych stołach w rogu, każdy z kuflem
piwa w dłoni.
Newman poprowadził ich do baru, uśmiechnął się do
jowialnego, rumianego barmana, który przywitał go jak bywalca.
- Czym mogę służyć, panowie? Dobry wieczór.
- Poproszę kufel ciemnego piwa - powiedział Newman.
- Dla mnie to samo - rzucił Tweed. Nie cierpiał tego piwa,
ale musieli się wtopić w otoczenie. - Cichy dziś wieczór w
wiosce.
- Każdy wieczór jest tu cichy - odparł barman. - Cicho jak w
grobie. -Szybko się poprawił. - Pomyślą panowie, że przyjechali
na cmentarz.
To taki mój niewinny dowcip - dodał pośpiesznie, podając
piwo.
Tweed rozejrzał się po pubie. Klientami byli bez wątpienia
miejscowi - prawdopodobnie robotnicy rolni. Większość miała na
sobie koszule z podwiniętymi rękawami i sztruksowe spodnie
pobrudzone ziemią; twarze mieli ogorzałe, jak ludzie, którzy
większość życia spędzają na świeżym powietrzu. Newman odwrócił
się do mężczyzny, stojącego obok.
- Mam w okolicy paru znajomych: Nie widziałem ich od lat.
Jeden to kapitan Wellesley Carrington. Wciąż tu mieszka? Mam
nadzieję, że się nie wyniósł.
- Kapitan - podchwycił barman. - Nadziany gość. Proszę mnie
źle nie zrozumieć. Wpada tu od czasu do czasu na kufelek, jak my
wszyscy.
Kłopot polega na tym, że często jest za granicą. Spytajcie
Jeda, tego tam, a powie wam więcej niż powinien.
Newman odwrócił się do miejscowego o siwych włosach i
zgarbionych plecach.
- Dalej, Jed. - Newman uśmiechnął się szeroko. - Nie daj się
prosić.
- Taki trochę pies na kobiety. Widziałem, jak przyjeżdżały
do niego prawdziwe ślicznotki. Pierwsza klasa - przynajmniej tak
były ubrane. Jak z tych fotek z modelkami, co się je ogląda w
gazetach. Chętnie bym spędził z taką godzinkę lub dwie.
Porozumiewawczo mrugnął okiem, a barman, który nie
przepuścił żadnej rozmowie, wtrącił swoje trzy grosze.
- Spójrz prawdzie w oczy, Jed, te czasy już dawno minęły.
Jedyne, co ci zostało, to obrazki w tej twojej starej, zboczonej
głowie.
- Mógłbyś się zdziwić - odpowiedział oburzonym tonem Jed.
- Wciąż mieszka w tym samym miejscu? - spytał Newman
mimochodem.
- Gołębnik to wciąż gniazdko dla jego ptaszków - powiedział
Jed, wciąż gromiąc wzrokiem barmana.
- Dawno tu byłem i zapomniałem, jak się tam dostać - rzucił
Newman.
- Pan samochodem? To dobrze. Jak pan wyjdzie z pubu, trzeba
skręcić w prawo i jechać jakiś kilometr, aż do bramy po prawej.
Zupełne pustkowie.
- Umknęło mi pańskie nazwisko - powiedział barman,
wycierając szklankę do połysku.
- Dick Archer - odpowiedział szybko Newman. - Zajmuję się
komputerami.
- Założę się, że robi pan na nich fortunę.
- Da się wyżyć.
- Mam tu w okolicy starego znajomego - odezwał się Tweed. -
Amos Lodge.
Ten to dopiero ma łeb. A jako główny inspektor towarzystwa
ubezpieczeniowego spotkałem niejednego. Tylko że zgubiłem jego
adres.
Zadając zawoalowane pytanie, patrzył na Jeda. Ten połknął
haczyk, ignorując ostrzegawcze spojrzenie barmana.
- Wciąż mieszka w Minotaurze. Pracowałem kiedyś w jego
ogrodzie. Ma duży, kryty strzechą dom. Jak miniecie dom kapitana,
skręćcie w pierwszą ulicę na prawo. Country Lane - przejedzie
tamtędy tylko jeden samochód.
Dom stoi kilometr dalej przy tej drodze. Nie można go
przegapić. Nikt inny tam nie mieszka.
- Amos był tu ze dwa razy - wtrącił barman. - I ma pan
rację. Jest tak wykształcony, że nie rozumiem nic z tego, co
mówi.
Tweed pomyślał, że jego taktyka zadziałała. Zdradzając swój
zawód, wzbudził zaufanie barmana. Postanowił to wykorzystać i,
znów wpatrując się w Jeda, ukrył pytanie w wypowiedzi:
- Gdy szliśmy drogą, zauważyliśmy, że wszystkie domy
wyglądają na opuszczone. Żadnych oznak życia. -- To cicha wioska
- zaczął barman.
- To nic nie wyjaśni tym panom - wtrącił się Jed. - Cała
wieś należy do gościa, który się nazywa Shafto. Wynajmuje domki
ludziom, którzy dla niego pracują. Ja mieszkam w jednym z nich.
Rozumiem, czemu pan tak mówi. Dziwne sprawki dzieją się w
niektórych domkach.
- Jed... - ostrzegł go barman, przestając czyścić szkło.
Newman zdążył już postawić Jedowi kolejny kufel piwa, widząc, jak
szybko wychylił poprzedni. Wieśniak był już nieźle wstawiony, ale
wciąż co nieco kojarzył. Gdy mówił do Tweeda, jego oczy nabrały
przebiegłego wyrazu.
- Nie mogłem raz spać z gorąca. Wstałem, ubrałem się i
wyszedłem na drogę, żeby się przejść. Zobaczyłem, jak z domku
obok wychodzi Arabka.
Widziałem, jak idzie do końca wsi, mija pub "Pod Psem i
Gwizdkiem". A potem usłyszałem, jak ktoś zapuszcza silnik
samochodu. Pojechała...
- Miewa koszmary... - zaczął barman.
- Czemu pan sądzi, że to była Arabka? - dopytywał się Tweed.
- Bo tak była ubrana - ciągnął Jed. - Miała na sobie coś
czarnego, była cała zasłonięta. A na głowie miała czarny welon i
tę rzecz, którą noszą Arabki.
Widziałem to w gazetach. Co ona robi w takim miejscu?
- Tylko tę Arabkę pan tu widział? - spytał Tweed.
- Tylko ją. Ale była trzecia w nocy. Zazwyczaj kimam o
takiej porze.
- To mogła być ekstrawagancko ubrana kobieta - stwierdził
Tweed.
Z trudem przełknął resztkę piwa, potem spojrzał na zegarek.
Newman zrozumiał aluzję.
- Lepiej ruszajmy w drogę - powiedział. - Jeszcze jeden
kufelek dla Jeda.
Rzucił pieniądze na bar i wyszedł za Tweedem. Gdy szli do
samochodu, wymieniali uwagi. - Znajdujemy się we właściwym
miejscu - stwierdził Tweed.
- Na to wygląda. Który najpierw? - spytał Newman.
- Willie, znany również jako kapitan Wellesley Carrington.
Wpadniemy do niego po drodze. Chcę z nim pierwszym
rozmawiać. Miejmy nadzieję, że nie wyruszył w jeden ze swoich
zagranicznych wojaży.
Pomalowana na złoto brama z kutego żelaza była otwarta, a
kręty podjazd prowadził do Gołębnika, prawdziwej perły
gregoriańskiej architektury.
Na asfaltowym parkingu tuż obok wejścia do domu, stało
nowiutkie czerwone Porsche.
Newman wolniutko podjechał do samochodu i zatrzymał się.
- Facet nie ma co robić z pieniędzmi - zauważył. - Ta brama
musiała kosztować parę funtów. A Bóg jeden wie, co on ukrywa w
tym garażu na dwa samochody, z boku domu. Pewnie Rollsa.
Tweed nic nie odpowiedział, tylko minąwszy samochód wszedł
po kamiennych schodach na werandę i stanął przed świeżo
lakierowanymi drzwiami.
Nacisnął dzwonek i czekał. Po kilku minutach drzwi otworzyły
się i stanął w nich Wellesley Carrington. Rzucił okiem na Tweeda,
po czym jego twarz rozjaśnił radosny uśmiech.
- Co za miła niespodzianka. Dawno się nie widzieliśmy.
Zapraszam do środka wraz z przyjacielem. Czy to nie jest
przypadkiem Robert Newman, ten słynny korespondent zagraniczny?
- I owszem - odparł Newman bez specjalnego entuzjazmu.
Natychmiast poczuł antypatię, co nie zdarzało mu się często,
do człowieka stojącego w łukowatym wejściu. Miał ponad sto
osiemdziesiąt centymetrów wzrostu. Był dobrze zbudowany i
roztaczał wokół aurę bezczelnej pewności siebie graniczącej z
agresywnością. Sposób mówienia zdradzał edukację w dobrej
prywatnej szkole, natomiast sposób bycia pozwalał sądzić, iż
zdaje sobie sprawę z przynależności do elity.
Miał jasno-brązowe gęste włosy i takiego samego koloru
wąsik. Oczy były lodowato niebieskie, a na grubych zmysłowych
wargach nad kwadratową szczęką błąkał się obłudny uśmieszek.
Kobieciarz, powiedział sobie Newman. Ale twarda sztuka,
trzeba na niego uważać. Mężczyzna, przekonany, że potrafi
zapanować nad każdym w każdej sytuacji. Podał rękę Tweedowi, a
następnie Newmanowi. Miał mocny uścisk.
Pozornie sprawiał wrażenie towarzyskiego, zadowolonego z
wizyty znajomych.
Dlaczego więc Newman wyczuwał, że pojawili się w
nieodpowiednim dla niego momencie?
- Nie stójmy w progu - powiedział ożywionym głosem.
- Mam nadzieję, że nie sprawiliśmy ci kłopotu - zasugerował
Tweed, czym przekonał Newmana, że również wyczuł rezerwę w
zachowaniu gospodarza.
- Zawsze możemy wpaść kiedy indziej - ciągnął Tweed - tylko
że nie mogliśmy się do ciebie dodzwonić - skłamał gładko. -
Powiedz, jeżeli przeszkadzamy, Willie.
- Do diabła! Przecież was zaprosiłem. Wejdźcie do środka,
panowie.
Wypijemy drinka na dobry początek.
Tweed wszedł do średniej wielkości holu. W pokrytych
boazerią ścianach znajdowały się płytkie nisze, a w nich wazony z
kwiatami. Willie poprowadził ich do otwartych drzwi, za którymi
znajdował się salon, rozciągający się na całą szerokość domu.
Pomieszczenie było bogato i gustownie urządzone. Znajdowało
się w nim mnóstwo antyków oraz kanapa wielkości sporego
pojedynczego łóżka, kilka foteli, podświetlany barek z napojami,
różnego rodzaju orientalne objects d art na stolikach do kawy;
pewnie pamiątki z podróży, domyślił się Newman. Jego uwagę
zwróciła jednak spoczywająca na kanapie piękna brunetka z
podwiniętymi, bardzo zgrabnymi nogami, których nie starała się
ukryć. Willie dokonał prezentacji.
- Panowie, to jest Celia, moja dziewczyna. Celio, kochanie,
to pan Tweed i pan Newman.
- Masz ciekawych przyjaciół, Willie - zauważyła Celia,
wpatrując się w Newmana. - Jaka szkoda, że akurat muszę wyjść.
Jeszcze jedno cholerne przyjęcie, na które zgodziłam się pójść w
chwili słabości. Beznadziejna nuda, ale przyjęłam już
zaproszenie.
Wychyliła kieliszek o smukłej nóżce. Zdaniem Tweeda był w
nim szampan.
Wstała, poprawiając niebieską obcisłą sukienkę, która
okazała się trochę pognieciona. Pocałowała Williego w policzek i,
posławszy obu gościom zniewalający uśmiech, wyszła eleganckim
krokiem modelki. Po chwili usłyszeli pracę silnika Porsche i pisk
opon.
- Wyjątkowa dziewczyna - zauważył Willie.
- Założę się, że za każdym razem mówi pan to samo -
sprowokował go Newman.
Na twarzy Williego na ułamek sekundy pojawił się gniew, po
czym wrócił na nią szeroki uśmiech.
- Czego się napijecie?
- Poproszę podwójną szkocką. Bez lodu - powiedział Newman.
- Dla mnie kieliszek wina - odparł Tweed, który stronił od
mocniejszych alkoholi.
Zdjął okulary i przetarł je czystą chusteczką, następnie
zajął miejsce Celii na kanapie. Włożył okulary i rozejrzał się
wokół. Na końcu pokoju znajdowały się szeroko otwarte drzwi
prowadzące do dużego ogrodu.
Ogród porośnięty był schludnie przystrzyżonym trawnikiem, na
którym dostrzegł dziwny kamienny łuk, pokryty tajemniczymi
znakami. Miał wyraźnie arabski charakter. Willie, który wnosił na
tacy drinki, zauważył jego spojrzenie.
- Później zabiorę was do ogrodu. To kamienne cacko
przywieziono mi statkiem z Bejrutu. Mam zwyczaj przywozić
pamiątki z zamorskich wojaży.
Zdrowie.
- Zdrowie! - powiedział Newman, który siedział na jednym z
foteli.
- Podobała mi się ta Celia. Jak ma na nazwisko?
- Aha! - Willie przysiadł na oparciu kanapy, której
przeciwległy brzeg zajmował Tweed. - Od razu rozpoznam
podrywacza. Nie zdradzę jej nazwiska. To moja dziewczyna. Proszę
pić, zaraz doleję.
Tweed dobrze się bawił. Zdawał sobie sprawę, że Newman
zamierzał odnaleźć dziewczynę, aby wyciągnąć z niej informacje,
bez żadnych podtekstów erotycznych.
- Nie znosi pan rywalizacji - pokpiwał Newman z ich
gospodarza.
Rozpoznał już charakter Williego. Ten facet rozdeptywał
ludzi na swojej drodze, jeśli mu na to pozwalali. Szanował tylko
tych, którzy nie dawali się zastraszyć jego teatralnej agresji.
- Tak pan sądzi? - Willie sączył swojego Grand Mariner. -
Cóż, nie doszedłem do tego, co mam, nie rozgniatając po drodze
paru gości, w tym takich jak pan, rzecz jasna. Świat stał się
niebezpiecznym miejscem - powiedział otwarcie. - Wszystko
sprowadza się do walki o przetrwanie. O to w końcu chodzi - kto z
nas przetrwa.
Newman poczuł, że zaczyna lubić Williego, bo ten wyrasta
ponad przeciętność.
Szedł obraną przez siebie drogą, nie przejmując się opiniami
otoczenia. Miał ujmujący uśmiech i Newman rozumiał, czemu podoba
się kobietom.
Jego energia i nonszalancki sposób bycia przemawiały do płci
przeciwnej. Równie dobrze dogadywał się z mężczyznami, pod
warunkiem, że mieli silny charakter.
- Powiedz mi jeszcze raz, Willie - zaczął znienacka Tweed. -
Czym ty się właściwie zajmujesz?
- Dostarczam to, czego Zachód potrzebuje od Wschodu.
Dostarczam to, czego Wschód chce od Zachodu. Skrzynie szkockiej,
którą właśnie pije Newman, do krajów muzułmańskich. Sprzedaję ją
z dziesięciokrotnym zyskiem. Są też pewne rzeczy, których oni
pragną, a których nie dotknąłbym końcem długiego kija.
Dałem im to jasno do zrozumienia i oni to szanują. Naleję
jeszcze kolejkę i przejdziemy się po ogrodzie...
Newman poprosił o wodę mineralną, wyjaśniając, że prowadzi.
Tweed przykrył dłonią opróżniony w połowie kieliszek wina. Willie
wzruszył ramionami i napełniwszy ponownie swoją szklankę Grand
Mariner, poprowadził ich na zewnątrz.
Na dworze zrobiło się chłodniej.
Okazały ogród otaczały kępy rododendronów, osłaniając go
przed wścibskimi spojrzeniami. Poszli za Williem kamienną
ścieżką, i dotarli do niezwykłego łuku.
Tweed zatrzymał się pod nim i przyjrzał wyrytym napisom.
Były w języku arabskim.
- Co te napisy znaczą? - spytał.
- Nie mam pojęcia - powiedział szorstkim głosem gospodarz.
- Nie mówisz po arabsku, robiąc interesy na Bliskim
Wschodzie?
- Nauczyłem się mówić w tym języku - rzucił Willie od
niechcenia. - Na tyle, żeby móc się targować. Ale nie znam ich
pisma. Kontrakty są zawsze pisane po angielsku.
Chodźmy, jest tu wiele innych atrakcji.
Rzeczywiście. Krętą ścieżką dotarli do dużego stawu, na
środku znajdowała się wyspa, a na niej niezwykła rzeźba w
kamieniu. Głównymi postaciami byli mężczyzna i kobieta, opleceni
przez węża. Newmana uderzyła przesycona erotyką estetyka.
Ogarnęła ich, tak typowa dla tej części Dorset, martwa
cisza, gdy minęli zakręt i dotarli do następnego stawu. Na jego
środku też była wyspa.
Newman zatrzymał się i zapatrzył przed siebie. Na wyspie
stała starożytna ośmiokątna, podobna do świątyni budowla. Jego
jednak zaintrygowały duże okna, zamalowane na czarno.
- Co to jest, na Boga? - spytał Tweed.
- Nie mam pojęcia - odparł Willie. - Ale podobało mi się,
więc sprowadziłem to sobie statkiem. Chodźmy dalej - powiedział
pośpiesznie i poszedł przodem.
Newman zaintrygowany, czemu Willie próbował ich stąd szybko
zabrać, zwolnił kroku. Gdy się odwrócił, zobaczył, że jedna część
okna była otwarta, a wnętrze oświetlał perski lampion. Pod nim
stało duże podwójne łóżko przykryte ozdobną kapą. Willie obejrzał
się i zobaczył, czemu przygląda się Newman.
- Dostaję się tam łodzią - powiedział. - Idealne miejsce,
żeby uciąć sobie drzemkę, przemyśleć jakiś problem, nie będąc
odrywanym telefonami czy faksami.
Nazywam to moją samotnią. Czasami potrzebuję prywatności.
- Nie wątpię - powiedział ironicznie Newman.
Miał na myśli Celię. Lekkie zmieszanie Williego, gdy
przyjechali, i pośpieszne wyjście dziewczyny, To nie jest zwykła
świątynka dumania, pomyślał i poszedł za Tweedem.
Przeszli wąską alejką, otoczoną dwumetrowym żywopłotem. Gdy
znaleźli się w gęściej zarośniętej części ogrodu, Willie pokazał
im coś ręką.
- Jeszcze jeden staw. Lubię wodę.
Tweed stał nieruchomo i patrzył. Ten duży zbiornik wodny
miał kształt półksiężyca. I tym razem prawie na środku stawu
znajdowała się wyspa.
Również wyglądała jak półksiężyc, dopasowując się do
kształtu stawu. Połowę jej powierzchni zajmował osobliwie
wyglądający niski budynek. Zbudowany z kamieni o nieregularnych
kształtach skojarzył się Tweedowi z malowidłami z czasów
starożytnej cywilizacji asyryjskiej. Szczególnie interesująca
wydała mu się kamienna tablica przymocowana do jednej ze ścian.
Odwzorowano na niej współczesną turecką flagę.
- To taki żarcik - powiedział Willie.
- Zauważyłem, że przy każdym stawie w trzcinach ma pan
ukrytą przystań, gdzie jest przycumowana łódź - powiedział wolno
Tweed. - Pewnie w ten sposób dociera pan do każdej wyspy.
Sposób zachowania Williego zmienił się diametralnie.
- Czas wracać do środka. Zrobiło się chłodno - powiedział
obcesowym tonem.
Po tych słowach szybkim krokiem poszedł do domu tą samą
drogą, nie zwalniając, póki nie dotarli do salonu. Podszedł do
barku, napełnił swoją szklankę, odwrócił się w stronę gości.
- Po jednym na drogę?
- Nie dla mnie - powiedział Newman.
- Pasuję - odparł Tweed. - Willie, dziękujemy za gościnność.
Będziemy w kontakcie.
- Koniecznie - powiedział Willie bez entuzjazmu.
Tweed i Newman pożegnali się i poszli do samochodu. Nie
padło ani jedno słowo, kiedy jechali podjazdem. Gdy minęli bramę,
Tweed powiedział:
- Skręć w prawo. Wypatruj drogi do domu Amosa. - Otworzył
okno. -Potrzebuję świeżego powietrza.
- Gołębnik - powiedział Newman. - Nazwa rezydencji co
najmniej nietrafiona, jakby mnie kto pytał. Jedynie front domu
zrobił na mnie wrażenie.
Wewnątrz czuć w nim było atmosferę rzymskich orgii.
- Może zbyt mocno powiedziane - powiedział Tweed zamyślonym
głosem.
- Ale na pewno wie, jak zrobić wrażenie na gościach z
Bliskiego Wschodu.
Przekonasz się, że Amos Lodge bardzo się od niego różni.
Rozdział 5
Tego samego dnia Butler i Nield otrzymali przez Monikę
rozkaz od Tweeda, zgodnie z którym mieli lecieć do Wiednia, żeby
pomóc Pauli i Marlerowi. Z Heathrow odlecieli do Zurychu, gdzie
udało im się złapać samolot Austrian Airlines do Wiednia.
- Mam nadzieję, że zdążymy do nich dołączyć - powiedział
Butler.
- Zdążymy. Nie ma problemu - odpowiedział Nield, siadając
obok swojego partnera.
Obydwaj bardzo się różnili wyglądem i temperamentem. Harry
Butler był dobrze zbudowany, silny i zawsze czymś przejęty. Miał
około czterdziestki i nie za bardzo zwracał uwagę na wygląd.
Ubrany był w wiatrówkę i pogniecione szare spodnie. Plecak
wrzucił na półkę nad ich głowami. Podróżowali jako turyści.
Pete Nield był szczupły, z małym wąsikiem. Miał około
czterdziestki i był dumny ze swojego wyglądu i z tego, że
przyciągał uwagę wielu kobiet. Tym razem, żeby się dopasować do
kolegi, założył czarny dres Adidasa z białymi lampasami. Wciąż
jednak prezentował się o niebo lepiej od Butlera.
- Uważam, że powinniśmy wpaść do "Sachera", zanim wyruszymy
do tej Burgenlandii - zaproponował Butler, który zawsze planował
z wyprzedzeniem.
- Zgadzam się - powiedział Nield. - Liczę, że coś ich skłoni
do powrotu do "Sachera", zanim znikną bez śladu. Monika wynajęła
nam samochód, który zabierze nas z lotniska.
- Monika nigdy o niczym nie zapomina.
- Jest najlepsza.
Spojrzał na zegarek. Mimo iż z pozoru był opanowany, również
się martwił.
Próba porwania Pauli oraz krwawa ucieczka z więzienia trzech
zbirów, dowodziła, że mają do czynienia z bezwzględnymi ludźmi.
Postanowił się odprężyć. Gdy maszyna startowała, skrzyżował
palce na szczęście.
Rzeczywiście coś zatrzymało Paulę i Marlera w Wiedniu. Gdy
wymeldowali się z hotelu, Marler zdecydował, że musi mieć Paulę
na oku. Zamknęli swoje rzeczy w bagażniku BMW, który Marler
wynajął, i zaparkował w garażu blisko hotelu:
- Przejdziemy się Karntnerstrasse - powiedział. - Mamy tylko
dwa pistolety.
To nam nie wystarczy, ale znam niezłego dostawcę,
oczywiście, odpowiednio sobie policzy.
- Chcesz kupić Armalite?
- Jest na mojej liście.
Gdy doszli do katedry, Marler zaprowadził Paulę do
zatłoczonego sklepu, kazał jej czekać w dziale z bielizną damską
Nie mógł jej zabrać do handlarza bronią, gdyż ten nalegał na
dyskrecję.
Marler sprawdził, czy nikt go nie śledzi i wszedł do galerii
sztuki przy Garben
- uliczce zabudowanej starymi domami, biegnącej od katedry,
prostopadle do Karntnerstrasse. Zdawał sobie sprawę, że znajduje
się niedaleko miejsca, w którym trzech opryszków usiłowało porwać
Paulę, zanim nie wkroczył do akcji, więc był bardzo ostrożny.
Ukradkiem wszedł do galerii.
Właściciel, Alexander Ziegler, stał ze skrzyżowanymi
ramionami, przyglądając się kobiecie, która jego zdaniem nie
zamierzała kupić żadnego obrazu. Przywitał po angielsku Marlera.
- Witam pana. Nie widzieliśmy się szmat czasu.
Ziegler był potężnym mężczyzną, ubranym w elegancki, ciemny
garnitur.
- Przyszedłem obejrzeć tego Moneta, w sprawie którego pan do
mnie dzwonił.
- Czeka tu na pana. Anno! - zawołał. - Przypilnuj galerii
przez kilka minut.
Gdy otwierał drzwi, pojawiła się szczupła kobieta o ciemnych
włosach, związanych z powodu upału w koński ogon. Ziegler
wprowadził Marlera do pomieszczenia i zamknął drzwi na klucz. Na
sztalugach wisiało płótno wyglądające jak obraz Moneta, ale bez
wątpienia fałszywe.
- Śpieszy mi się - powiedział Marler.
Wręczył Zieglerowi listę zakupów oraz dużą płócienną torbę,
którą zdjął z ramienia. Transakcja nie trwała dłużej niż kilka
minut. Ziegler wrócił z piwnicy z torbą wypełnioną bronią i
amunicją.
Marler zapłacił gotówką Zaraz potem znalazł się z powrotem w
sklepie. Paula oglądała właśnie bieliznę.
- Bardzo seksowne - pochwalił ją Marler.
- Nie w moim stylu. Gdzie teraz?
- Z powrotem na Karntnerstrasse. Będę szedł kilka kroków za
tobą.
Kieruj się w stronę garażu.
Paula czuła się bezpiecznie mając świadomość, że Marler
idzie za nią W połowie deptaka wyczuła, że ktoś ją śledzi.
Rzuciła okiem na drugą stronę ulicy i zauważyła małego, krępego
zbira, jednego z tych, którzy usiłowali ją wepchnąć do limuzyny.
Zatrzymała się, przyglądając się jakiejś wystawie, nie zdając
sobie sprawy, że Marler zauważył już jej ogon.
Roka przyleciał ze Słowacji helikopterem z jasnymi rozkazami
od Hassana.
Przeraziła go zawziętość w jego głosie.
- Widziałeś kobietę, która śledziła nasze spotkanie z
Engelem. Wróć tam i odnajdź ją, jeśli ci życie miłe.
Roka zatrzymał się w hotelu "Sacher", ponieważ widział, jak
Paula wychodzi z niego w towarzystwie szczupłego mężczyzny w
lnianym garniturze.
Zaczął ich śledzić, trzymając się w pewnej odległości.
Doszedł do wniosku, że nadarza się świetna okazja, kiedy weszła
do sklepu, ale stwierdził, że sklep jest zbyt zatłoczony.
Potem szedł za nią Karntnerstrasse, zdecydowany zabić ją
nożem sprężynowym, jeśli nie uda mu się zmusić jej do pójścia do
samochodu. Hassan nie mógłby jej wtedy przesłuchać, ale
odetchnąłby z ulgą, że usunięto mu ją z drogi.
Roka cieszył się, że jej towarzysz gdzieś zniknął. Rozpoznał
w nim typa, który pokrzyżował plany porwania. Był tak skupiony na
obserwowaniu Pauli, że nie przyszło mu do głowy, żeby się martwić
o jej towarzysza.
Marler zwolnił kroku i przeszedł na tę samą stronę ulicy, po
której szedł Roka. On też rozpoznał niedoszłego porywacza.
Otworzył ciężką torbę, którą niósł na ramieniu, i wziął do ręki
Walthera, cały czas idąc za zbirem.
Paula zatrzymała się na chwilę, żeby spojrzeć w okno
wystawowe - zobaczyła w nim odbicie Roki, a za nim Marlera. Co,
na Boga, Marler zamierza zrobić w tej sytuacji? Ulica była
zatłoczona.
Marler w ciągu kilku sekund zrównał się z bandytą i
przyłożył lufę pistoletu ukrytego w torbie do boku Roki.
- Właź do środka - warknął. - Powoli. Jeden fałszywy ruch, a
wpakuję ci kulkę.
- To przecież kościół!
- Właź do środka, gnido.
Ton głosu Marlera skłonił Rokę do posłuszeństwa. Obaj
mężczyźni weszli do wnętrza maltańskiego kościoła. Poprzedniego
dnia Marler poszedł na rozpoznanie Karntnerstrasse i wszedł
właśnie tutaj, zdziwiony, że taki kościół istnieje w Wiedniu.
Wnętrze okazało się puste.
Tym razem było tak samo: pieczara, podobna do ciemnego
grobowca, której mrok słabo rozpraszało pojedyncze źródło
światła. Po obu stronach nawy, prowadzącej do odległego ołtarza,
stały rzędy drewnianych ławek. Odgłosy gwarnego Wiednia wydawały
się odległe o miliony kilometrów.
Gdy znaleźli się wewnątrz, Marler wsunął się za plecy Roki,
przyciskając mu lufę Walthera do kręgosłupa. Zbir szedł wolno
ciężkim krokiem aż do połowy nawy. Tam Marler złapał go za ramię
i wepchnął do jednej z ławek.
- Na kolana - syknął.
Marler kipiał z wściekłości, ale kontrolował się.
Przypomniał sobie, jak ten bandyta obszedł się z Paulą. Roka,
jeszcze bardziej przerażony, posłusznie uklęknął. Lufa Walthera
przewędrowała od jego pleców do głowy, tuż nad owłosionym
karkiem.
- Tak właśnie to robią, prawda? Trzymają lufę o centymetr od
potylicy i strzelają.
- Błagam pana...
- Błaganie nic nie pomoże takiej szumowinie jak ty.
Odpowiadaj na pytania i nie próbuj się zastanawiać. Gdzie
znajduje się siedziba twojej bandy?
- Jak pan powiedział?
- Zadałem ci pytanie. Odpowiadaj, do cholery. Gdzie macie
siedzibę? Odpowiadaj natychmiast albo zamilkniesz na zawsze.
- Nie wiem.
- Weź ostatni oddech.
- Proszę, proszę, nie...
- Już jesteś martwy.
- W Słowacji...
- Kto jest szefem?
- Kolano mnie boli.
Roka zachwiał się do przodu, jakby prawe kolano odmówiło mu
posłuszeństwa.
Był to przekonywający manewr, ale Roka nie docenił
przeciwnika.
Wykonał obrót, wyjmując jednocześnie z kurtki nóż
sprężynowy. Rozległo się szczęknięcie metalu, z rzeźbionej
rękojeści wyskoczyło spiczaste ostrze.
Wyprowadził pchnięcie w kierunku żołądka przeciwnika. Marler
zareagował tak szybko, że gdyby ktoś ich obserwował, nic by nie
zauważył. Z całej siły uderzył Rokę Waltherem w nasadę mięsistego
nosa.
Bandyta upadł, znikając do połowy pod ławką. Leżał zupełnie
nieruchomo.
Marler nie tracił czasu na sprawdzenie mu pulsu. To był
jeden z tych, którzy zamordowali strażników więziennych podczas
ucieczki z austriackiego aresztu.
Idąc do wyjścia, wsunął Walthera do torby i zapiął zamek. W
drzwiach przymrużył oczy przed ostrym słońcem. Paula wpatrywała
się w wystawy sklepowe, wykorzystując witrynę do obserwacji
maltańskiego kościoła po przeciwnej stronie ulicy.
Marler uśmiechał się przechodząc przez ulicę. Dostrzegł na
jej twarzy wyraz zaniepokojenia.
- Pójdziemy w górę tą ulicą do "Sachera" - powiedział. -
Mamy informacje dla Tweeda. To ważne, więc może znów wynajmiemy
te same pokoje.
- Czemu?
- Ponieważ muszę zadzwonić do Tweeda. A tam mogę zakodować
rozmowę telefoniczną Poza tym, nie jestem pewien, czy
Burgenlandia to nasz cel.
Powiedział jej, co wyciągnął z opryszka. Zastanawiała się
chwilę, zanim mu odpowiedziała.
- Czy nie powinniśmy wyjechać z Wiednia z uwagi na twoje
bezpieczeństwo?
Powiedz mi, co się zdarzyło.
- Pozbyłem się go.
- Policja może cię szukać.
- Nie. Nikt nie widział, jak wchodziliśmy do środka ani jak
wychodziłem.
Zbierajmy się stąd. Mam dla ciebie Browninga.
Udało im się wynająć te same pokoje. Za namową Pauli Marler
założył golf i mniej oficjalne, granatowe spodnie. Wszedł do
pokoju Pauli, a ona zawyrokowała, że rzeczywiście wygląda
inaczej. Rzucił za krzesło ciężką torbę.
- Prezenty - wyjaśnił. - Browning i amunicja.
Zaledwie skończył, rozległo się delikatne pukanie. Szybko
wyjął z torby Walthera i podszedł do drzwi.
- Kto tam?
- Harry Butler. Przyprowadziłem jakiegoś palanta, który
twierdzi, że nazywa się Pete Nield.
Marler wpuścił ich do środka i zamknął drzwi na klucz.
Przywitali się bez ceremonii. Wiele razy w przeszłości spotykali
się w podobnych okolicznościach.
Paula czuła ulgę, ściskając nowo przybyłych. Nie mogła
pozbyć się wrażenia, że Wiedeń to pułapka.
Minotaur wyglądał dokładnie tak, jak go Newmanowi opisał
Tweed.
Przez małą bramę prowadziła kamienna ścieżka do dużego
krytego strzechą domu.
W jego oknach odbijały się purpurowe promienie zachodzącego
słońca.
Po prawej kamienna ścieżka wiodła do małego garażu, gdzie
stał zaparkowany Jaguar.
- To dom Williego powinien nazywać się Minotaur - zauważył
Newman. Do tej chaty bardziej pasuje nazwa Gołębnik.
Tweed pociągnął za łańcuszek i wewnątrz rozległ się dzwonek.
Po chwili stare drewniane drzwi otworzyły się na oścież. Newman,
który widział Amosa Lodgea po raz pierwszy, osłupiał. Wyobrażał
go sobie jako starszego pana w typie profesora.
W drzwiach stał potężnie zbudowany mężczyzna o wzroście stu
osiemdziesięciu centymetrów, z lekkim uśmiechem na męskiej
twarzy. Lodge miał kanciastą czaszkę i krótki, mocny nos; zza
okularów w drucianej oprawie bystrymi oczyma obejrzał pobieżnie
Newmana. Miał ciemne, gęste włosy i gładko ogoloną twarz.
Newman zaklasyfikowałby go jako szefa wielkiej
międzynarodowej korporacji.
- Tweed, dobrze cię znów widzieć. Czy to nie Bob Newman? Tak
myślałem.
Witam i tak dalej. Wejdźcie do środka. Żadnych wylewnych
powitań w stylu Williego. Ten mężczyzna przechodził od razu do
rzeczy. Newmanowi zaimponowała energia emanująca z ich
gospodarza.
Weszli do skromnego, pełnego półek z książkami korytarza, a
stamtąd do kuchni, połączonej z jadalnią, z blatem wyłożonym
kafelkami, oddzielającym kuchnię od jadalni. Lodge poprowadził
ich przez większy hol, wyposażony w dębowy stół, do salonu, na
końcu którego znajdował się kominek.
Na środku salonu stał kwadratowy dębowy stół, a wokół niego
ustawiono cztery rzeźbione krzesła. Lodge gestem zaprosił ich,
żeby usiedli i zapytał, czego się napiją. Newman zdecydował się
na szkocką z dużą ilością wody. Tweed postanowił pozostać przy
winie. Newman wyczuł, że ta rozmowa nie będzie jałowa.
- Ile wie Newman? - spytał Lodge, sadowiąc się naprzeciwko
Tweeda.
- Wie o Institut de la Defence - odparł Tweed. - Być może
jednak ty podasz mu więcej szczegółów na ten temat niż ja.
- Wątpię. Ale mogę spróbować. W skrócie wygląda to tak, że
wyłączając mnie, klub zrzesza piętnastu ludzi wybitnie
utalentowanych w konkretnych dziedzinach. Ludzie ci martwią się,
podobnie jak ja, że w obecnych czasach Europa aż prosi się o atak
ze Wschodu. I nie chodzi tu o Rosję. Zbieramy się od czasu do
czasu w posiadłości niedaleko Ouchy nad Jeziorem Genewskim i
porównujemy nasze spostrzeżenia.
- Jakie spostrzeżenia? - spytał Newman.
- Zachód nie ma przywódcy. Eksponowane stanowiska zajmują
mięczaki: premier w Londynie, prezydent w Waszyngtonie, kanclerz
w Bonn, prezydent we Francji i tak dalej. Instytut zrzesza ludzi
o dużym autorytecie, którzy próbują wpłynąć na naszych
przywódców, żeby zdali sobie sprawę z niebezpieczeństwa i podjęli
odpowiednie kroki, budując czym prędzej najnowocześniejsze
systemy obronne. Tymczasem walimy głową w mur. W dodatku obawia
się nas jakaś organizacja. Zlikwidowali do tej pory ośmiu naszych
członków, pozorując samobójstwa. Ośmiu nie żyje, zostało siedmiu.
- Łącznie z tobą - zauważył Tweed.
- I twoją szanowną osobą. No i mamy jeszcze kwestię moralną.
- Nigdy przedtem nie słyszałem, żebyś o tym wspominał -
powiedział Tweed.
Gospodarz ponownie napełnił swoją szklankę czystą szkocką
Tweed odniósł wrażenie, że Lodge do ich przyjazdu zdążył już
kilka wychylić. To go zdziwiło.
Alkohol rozwiązał mu język, gdyż znów zaczął wyjaśniać
ponurym głosem.
- Cesarstwo Rzymskie upadło, gdyż zapanowała w nim
dekadencja. U jego schyłku ludzie oddawali się wszelkiego rodzaju
perwersjom. Tę samą sytuację dostrzegam na Zachodzie. Zgadzam się
z równouprawnieniem, ale kobiety stały się dominującą siłą na
Zachodzie. To one pociągają za sznurki.
Przejawia się to na wiele sposobów. W modzie widać trendy
dekadenckie, po tym jak gwiazdy filmowe i panie z towarzystwa
ubierają się, a raczej rozbierają na forum publicznym. "Bez
ograniczeń", oto ich motto. Mężczyźni czują się zepchnięci na
boczny tor. Jasne, że trochę generalizuję. Nie jestem wrogiem
kobiet, Tweed, sam o tym wiesz. Ale została naruszona podstawowa
tkanka zachodniej cywilizacji. W wielu małżeństwach brakuje
stabilizacji. Wielu ludzi zagubiło gdzieś kodeks moralny,
uczciwość. Nasi politycy - choć nie wszyscy - pozostają pod tym
samym dekadenckim wpływem. Chaos moralny odnosi się również do
Ameryki, Wielkiej Brytanii i innych liczących się państw
zachodnich.
Amos mówił z wielkim przejęciem. W oczach ukrytych za
szkłami odbijało się głębokie przekonanie. Tweed zadał mu
pytanie:
- Jakie widzisz rozwiązanie w tej sytuacji?
- Zapewnienie Zachodowi silnej władzy. Więcej dyscypliny,
odbudowanie silnych fundamentów. Obawiam się, że Kościół nic tu
nie pomoże. Niewiele osób znajduje w nim oparcie moralne.
Wystarczy spojrzeć, na co ludzie chodzą teraz do kina, co malują
nasi tak zwani artyści. To barbarzyństwo. Nie zawsze, powtarzam,
ale zbyt często, i ma to zbyt szeroki zasięg. Jak już mówiłem
wcześniej, motto brzmi: "Bez ograniczeń".
- Czy mógłby pan przejść do konkretów? - zasugerował Newman.
- Mamy próżnię moralną i militarną Szeroko otwieramy ramiona
na surowe kanony zachowania cywilizacji wschodnich. Mam na myśli
muzułmanów, a konkretnie ekstremistyczne grupy, które przejęły
kontrolę poza sceną polityczną.
Wiedzą, co robią - dlatego zabijają jednego po drugim
członków Institut de la Defense. Obawiają się, że nasze wpływy
mogą dotrzeć na sam szczyt, i że Zachód się uzbroi. Wschód jest
pewny, że ma kanon moralny, który może narzucić Zachodowi, gdy
tylko dostaniemy się pod ich wpływy.
- Mężczyźni przodem, kobiety parę kroków za nimi - rzucił
Newman.
- Dokładnie. Ich zdaniem to naturalny porządek rzeczy w
społeczeństwie.
Historia dowodzi, że można wprowadzić to w życie.
Przypomnijcie sobie proroka Mahometa. Jego wojska zaczęły od
zera, zajęły zachodnio-afrykańskie wybrzeże, przez Gibraltar,
który nazywali Jeb-el-Tarik, wdarli się do Hiszpanii i
przekroczyli granicę z Francją. Zatrzymał ich dopiero Karol Młot.
Byli już w połowie Francji! Następnym razem pójdzie im dużo
szybciej. Są w posiadaniu nowoczesnej broni: rakiet, czołgów,
całego wyposażenia potrzebnego do szybkiego zajęcia Europy,
która, co podkreślam, przy obecnym pseudokierownictwie jest
bezbronna.
- Z wojskowego punktu widzenia stawiasz na strategię -
zauważył Tweed.
- To twoja mocna strona.
- Zgadza się. - Amos przerwał. Jego twarz przybrała ponury
wyraz.
- Za kilka dni jadę do Zurychu, na konsultacje z Pierrem
Dumontem. To jeden z najbardziej błyskotliwych umysłów
współczesnego świata.
- To prawda. - Tweed wstał. - Jeśli wybaczysz, mam jeszcze
jedno spotkanie.
- Uśmiechnął się. - Bardzo miło z twojej strony, że
poświęciłeś nam czas.
Wiem, że bez przerwy pracujesz.
- To jeden z moich złych nawyków - odparł Amos
przyjacielskim tonem.
Również wstał, kiedy Tweed wyciągnął dłoń. - Jestem
wdzięczny za cierpliwość, z jaką wysłuchał pan mojego bełkotu,
panie Newman.
- Tak bym tego nie nazwał.
Newman też się uśmiechnął, ściskając jego dłoń i uważnie
przyjrzał się gospodarzowi. Oczy Amosa błyszczały z
intensywnością, odbijającą jego myśli.
Tweed zachował spokój i milczenie, gdy Newman wiózł ich z
powrotem do hotelu. Wydawał się obserwować drogę, rozświetloną po
zapadnięciu zmroku smugami światła z reflektorów samochodu.
Newman przyzwyczaił się już do humorów Tweeda, kiedy ten zmagał
się w myślach z jakimś ważnym problemem.
Nagle Tweed przerwał milczenie.
- Gdy wrócimy, czy możesz się szybko spakować? Ja zrobię to
samo. Zadzwonię też do Moniki. Natychmiast wracamy do Londynu.
Park Crescent to nasze centrum łączności i muszę się tam jak
najszybciej znaleźć.
- To się da bez problemu załatwić. Zapłacę tylko rachunek.
Newman zrozumiał, że od tego momentu znaleźli się w obliczu
stanu wyjątkowego, i że wypadki potoczą się coraz szybciej, aż do
nieuniknionego punktu kulminacyjnego, jakikolwiek miałby on być.
Hassan z uśmiechem satysfakcji odłożył słuchawkę. Właśnie
podał Simone Carnot niezbędne informacje na temat Pierrea
Dumonta. Hassan był człowiekiem wysoce zorganizowanym - dzięki
liście dostarczonej mu przez Anglika był w stanie umieścić
odpowiednią kobietę blisko jej ofiary.
Simone otrzymała fotografię Dumonta już przed tygodniem.
Hassan kazał jej zatrzymać się w hotelu w centrum Zurychu, przy
Bahnhofstrasse, i do tej pory znała już jego adres oraz rozkład
dnia. Dumont prowadził uregulowany tryb życia.
- Wychodzi ze swojego mieszkania na Tatstrasse każdego ranka
o dziesiątej - powiedział Hassan Simone. - Dziesięć minut później
już jest w "Sprungli", kawiarni przy Bahnhofstrasse. Chodzi jak
szwajcarski zegarek, pewnie dlatego, że jest Szwajcarem. Na
pierwszym piętrze kawiarni spędza dokładnie trzydzieści minut,
jedząc francuskie rogaliki i pijąc kawę. Potem...
Opisał jej dokładnie dzień Dumonta, aż do momentu kiedy ten
kładzie się do łóżka w swoim domu. Obserwatorzy Hassana byli
ekspertami, trudno zresztą się dziwić, biorąc pod uwagę, jak
dobrze im płacił. Reszta była zabawą w kotka i myszkę,
kontrolowaną przez wybraną kobietę, której celem było zapoznanie
się z ofiarą. A Simone Carnot nie zwykła tracić czasu, pomyślał
Hassan. Anglik wykazał się psychologicznym wyczuciem, dobierając
odpowiednie kobiety.
Rozdział 6
Simone Carnot przystanęła przy wejściu do hotelu "Baur au
Lac" w Zurychu. Paru mężczyzn przyglądało się jej otwarcie.
Simone miała ponad sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, rude
włosy, szczupłą sylwetkę.
Zignorowała ich spojrzenia i wpatrywała się w taras na lewo
od wjazdu, gdzie na świeżym powietrzu pary popijały drinki.
Rozpoznała Pierrea Dumonta, który zgodnie z codziennym
zwyczajem, siedział przy jednym ze stolików pod parasolem.
Czerwcowe słońce mocno przygrzewało, więc miała na sobie krótką
białą lnianą sukienkę na ramiączkach, podkreślającą jej kształty.
Na łabędziej szyi zawiesiła złoty łańcuszek.
Zauważyła pusty stolik obok stolika Dumonta, podeszła do
niego, usiadła pod żółtym parasolem i skrzyżowała długie, opalone
i zgrabne nogi.
Siedziała nieco bokiem do Dumonta. Ten starannym pismem
pisał coś w skórzanym notesie.
Nie czekała długo na pojawienie się kelnera. Lekko
zachrypniętym głosem złożyła zamówienie.
- Chyba mam ochotę na wytrawne martini.
Dumont, zaintrygowany niezwykłym głosem, podniósł wzrok i
odłożył papierosa. Simone zaliczyła to na plus. Też pali. Niby
niechcący złapała jego przeciągłe spojrzenie i, utkwiwszy w nim
na chwilę zielone oczy, odwróciła wzrok. Wiedziała, że Dumont
jest w separacji od ponad trzech miesięcy, z winy żony, która nie
zachowując specjalnej dyskrecji spotykała się z kochankiem.
Hassan dostarczył jej sporo informacji na temat zwierzyny.
Dumont nagle poczuł, że znudziło mu się pisanie. Zobaczył
bardzo atrakcyjną kobietę, która nie miała na palcu obrączki.
Zmusił się, żeby wrócić do przemówienia, jakie miał wygłosić w
Centrum Kongresowym za niecały tydzień, ale nie potrafił się
skoncentrować.
Simone poczekała, aż dostanie swojego drinka, a w pobliżu
nie będzie żadnego kelnera -- wszyscy skupili się pod żółtym
zadaszeniem nad barem.
Wyjęła paczkę papierosów, włożyła jednego do ust i zaczęła
udawać, że szuka w torebce zapalniczki.
Dumont zerwał się na równe nogi i, ze złotą zapalniczką w
wyciągniętej dłoni, pośpiesznie pokonał dystans dzielący ich
stoliki.
Spojrzała na niego, z cieniem uprzejmego uśmiechu na ustach.
- Merci, Monsieur.
Kolejny punkt dla niej. Wiedziała, że pochodzi z
francusko-języcznej części Szwajcarii. Podjął rozmowę po
francusku.
- Uważam, że wieczór to najprzyjemniejsze chwile o tej porze
roku.
Człowiek odnosi specyficzne wrażenie ciszy i spokoju.
- To prawda. Ma pan wyczucie nastroju. U niewielu mężczyzn
to się spotyka.
Przez cały dzień pracowałam przy komputerze w moim
gabinecie. Miło jest wyjść na zewnątrz i odprężyć się.
- Woli pani robić to w samotności?
- Właściwie nie.
Strzepnęła, raczej bez potrzeby, popiół z papierosa do
popielniczki. Dumont zauważył to i złożył na karb nieśmiałości.
- A zatem, skoro oboje jesteśmy sami, pozwoli pani, że się
przysiądę?
- Bardzo miło z pana strony, ale widziałam, że był pan
zajęty zapisywaniem czegoś w notesie.
Nie narzucaj się, mówiła sobie. Jeszcze o wiele za wcześnie
nawet na cień flirtu. Zapewnił ją, że ma dosyć pisania, przeniósł
drinka na jej stolik i usiadł obok niej. Wskazał dłonią za taras,
na ogrody hotelowe, rozciągające się aż do Jeziora Zuryskiego.
- Przez ostatnie lata ogród zmienił się bardzo na korzyść.
Pamiętam, jak był zupełnie zapuszczony. A teraz jest tu park i to
wyjątkowo piękny.
Przychodzę tu każdego wieczoru nie tylko na drinka, ale żeby
obserwować cienie pełzające po trawie...
Pierre Dumont był niskim, pulchnym mężczyzną po
pięćdziesiątce. Okrągłą twarz okalał brązowy meszek. Od kiedy
żona go opuściła, czuł się bardzo samotny, choć niczym się nie
zdradzał przed przyjaciółmi.
Ostatnie trzy samotne miesiące utopił w powodzi szalonej
pracy, siedząc przy biurku czasem nawet do trzeciej w nocy.
Dzięki temu zasypiał, gdy tylko przyłożył głowę do poduszki.
Teraz jednak odczuł potrzebę damskiego towarzystwa.
W "Summer Lodge" Tweed i Newman spakowali się w pośpiechu,
zapłacili rachunek i zaczęli nocną drogę powrotną do Londynu.
Ponownie Tweed zapadł w milczenie, a Newman starał się nie
przerywać jego toku myślenia.
Co jakiś czas Newman bez słowa spoglądał we wsteczne
lusterko.
Jednak to Tweed, który ukradkiem patrzył w boczne lusterko,
wypowiedział głośno ich podejrzenia.
- Od Evershot ktoś nas śledzi.
- Mam go zgubić? - spytał Newman.
- Oczywiście, że nie. Zaczynam nabierać rozeznania w
sytuacji.
Niech nas śledzi. To może pomóc w odnalezieniu człowieka,
który stoi za morderstwami.
- Myślisz, że to Willie albo Amos spuścili ze smyczy psy
gończe?
- Niewykluczone, ale kto to może wiedzieć.
Ty, jeśli chciałbyś się ze mną podzielić swoją wiedzą,
pomyślał Newman.
Ale znał metody Tweeda. Grał w pojedynkę, nie pokazując
kart, dopóki nie ustalił tożsamości przeciwnika. Byli już w
Londynie, właśnie zbliżali się do Crescent Park, gdy Tweed znów
się odezwał.
- Dzwoniłem do Moniki, zanim wyjechaliśmy z "Summer Lodge".
Będzie na nas czekać.
- Biedna Monika. Same nadgodziny.
- Za nic by z nich nie zrezygnowała. Zdaje sobie sprawę, że
nareszcie coś mamy.
- A mamy coś?
- Tak. Muszę powstrzymać Paulę, Marlera i ich wsparcie przed
popełnieniem błędu.
- Więc powinieneś się przespać. To był długi dzień.
- Zapomnij o spaniu. Noc będzie jeszcze dłuższa.
Newman pochylił się nad Moniką, gdy weszli do biura Tweeda
na pierwszym piętrze. Wpuścił ich potężny strażnik, o imieniu
George.
- Wszyscy oprócz ciebie i Moniki poszli już do domu -
powiedział Tweed, gdy wchodzili. -- Nie liczyłbym na to, proszę
pana. Howard jest w swoim gabinecie.
Tweed jęknął. Dyrektor był ostatnią osobą, z którą chciał
się widzieć tej nocy.
Wtedy przypomniał sobie, że Howard polecił Newmanowi go
pilnować, kiedy rozmawiał z Bobem po ich przyjeździe do "Summer
Lodge".
Newman pocałował Monikę w policzek. Spojrzała na niego ze
zdziwieniem, ale i z zadowoleniem, po czym zażartowała:
- Ani się obejrzę, a zaprosisz mnie na kolację.
- No to jesteśmy umówieni - rzucił również żartem.
Monika, od niepamiętnych czasów asystentka Tweeda, była
kobietą w nieokreślonym wieku.
- Połącz mnie z Marlerem w hotelu "Sacher" w Wiedniu -
poprosił ją Tweed, siadając za biurkiem.
- Wiem, gdzie to jest.
Mówiąc, wystukiwała numer, który, jak wiele innych, znała na
pamięć.
Prosząc o połączenie z pokojem Marlera ostrzegła hotelowego
telefonistę:
- Proszę pamiętać, że wyrywa go pan ze snu. Marler? Wiem, że
mój melodyjny głos rozpoznasz zawsze i wszędzie. Poczekaj, ktoś
chce z tobą porozmawiać.
- Marler? - odezwał się Tweed. - Jestem już w centrali. Mam
dla ciebie rozkaz. Odnosi się do was wszystkich, Dowodzisz nimi,
Macie zostać na miejscu, aż się z wami ponownie skontaktuję.
- Zrozumiałem.
Tweed odłożył słuchawkę i poprosił Monikę, żeby połączyła go
z Pierrem Dumontem. Potem zmienił zdanie i sam wykręcił numer.
- Tak? Kto mówi? - odezwał się kobiecy głos.
- Poproszę z Pierrem Dumontem.
- Przykro mi, ale nie może teraz podejść. Kto dzwoni?
W lekko zachrypniętym głosie pobrzmiewał francuski akcent,
choć rozmowa toczyła się po angielsku.
- Mleczarz - powiedział Tweed i rzucił słuchawkę.
Siedział, zastanawiając się przez kilka minut. Wiedział, że
Dumonta zostawiła żona. Szukanie pociechy w innych ramionach nie
było w jego stylu.
Ale był sam od trzech miesięcy. Nie mógł wiedzieć, że Dumont
bierze prysznic, a telefon odebrała Simone Carnot.
Newman obserwował Tweeda, który siedział wyprostowany na
swoim krześle obrotowym, patrząc w dal. Noc była księżycowa i
przez firanki widział w oddali drzewa Regents Park.
- Kłopoty? - spytał Newman.
- Mam nadzieję, że nie. Za niecałe dwa dni Pierre Dumont
wygłasza ważną mowę w Centrum Kongresowym w Zurychu. Dał do
zrozumienia, że to co powie, będzie zawierało dane o sensacyjnych
zmianach w sytuacji ogólnoświatowej. Idealny cel: mężczyzna
stojący przed dużą publicznością Spodziewają się ekipy
telewizyjnej C.N.N, światowej prasy i znanych osobistości. To mi
się nie podoba.
Moniko, połącz mnie z Arthurem Beckiem.
Monika wypełniła jego polecenie, ponownie wystukując z
pamięci prywatny numer szefa szwajcarskiej policji federalnej w
Bernie. Był starym przyjacielem Tweeda. Kilka minut później
Monika skinęła głową, sygnalizując Tweedowi, że ma go na linii.
- Tu Tweed...
- Ach, wielki człowiek we własnej osobie - odparł Beck
żartobliwie perfekcyjnym angielskim. - Masz jakiś kłopot? Jak
zawsze.
- Jestem w centrali w Londynie. Pierre Dumont za dwa dni
wygłasza ważną mowę w Centrum Kongresowym w Zurychu.
- Wiem. Wszędzie o tym piszą - Myślę, że będzie celem
kolejnego zamachu.
- Już jeden mieliśmy w Genewie. Tylko nie to, błagam.
- Uważam, że trzeba go strzec jak oka w głowie. Podczas
przemowy będzie idealnym celem.
- Martwi mnie to, co mówisz. Zbyt często trafiasz w
dziesiątkę. - Beck był dumny z mistrzowskiego opanowania języka
angielskiego. - Zadzwonię do szefa policji w Zurychu, żeby się
tym zajął. Domyślasz się, kto stoi za tymi morderstwami? I mam
dla ciebie nowiny. Jeden z moich bystrzejszych ludzi,
obserwujących lotnisko Kloten, zauważył przybycie Emilio
Vitorellego. Śledził go do "Baur au Lac". Tamten wynajął pokój w
hotelu na czas nieokreślony.
- Emilio zawsze tak robi, wtedy nikt nie wie, kiedy planuje
go opuścić.
- Jego przyjazd oznacza zawsze problemy.
- Każ go śledzić. A co do człowieka, który za tym wszystkim
stoi, to być może nazywa się Assam. Przeliteruję ci nazwisko...
- To kraina w Indiach. Choć nie sądzę, żeby facet miał z
Indiami cokolwiek wspólnego.
- Ani ja. Będziemy w kontakcie.
Tweed zaczął rysować coś w notesie i jednocześnie powtarzać
na głos -Assam? Assam? - Czy Paula mogła źle usłyszeć słowa
kierowcy, który prowadził wóz podczas próby jej porwania?
Potem powiedział Newmanowi o pojawieniu się w Zurychu Emilio
Vitorellego.
Newman się skrzywił.
- Od Mediolanu po Nowy Jork krążą plotki o jego brudnych
interesach.
Kiedy on się pojawia, coś się dzieje w państwie duńskim.
- Beck jest tego samego zdania.
Parę minut później Beck oddzwonił z Berna. Tweedowi
spodobała się operatywność szefa policji.
- Zaalarmowałem Zurych. Nikomu nie uda się podkraść do
Pierrea Dumonta i strzelić mu w tył głowy - nie przed tak dużą
publicznością.
Emilio zjadł obiad w "Baur au Lac" i poszedł prosto do
łóżka.
- Dzięki, że tak dokładnie mnie o wszystkim informujesz.
Uwaga Becka miała prześladować Tweeda w niedalekiej
przyszłości.
Mario Parcelli bez trudności przeszedł przez odprawę
paszportową na lotnisku Kloten w Zurychu. Szykowny, mały
człowieczek, ubrany w lekki, niebieski garnitur szyty na Saville
Row w Londynie, był prawą ręką Vitorellego.
Specjalnie wysiadł z samolotu dopiero w jakiś czas po swoim
szefie.
Jak zwykle ostrożny, nie wsiadł do pierwszej taksówki, ale
poczekał aż podjedzie trzecia. Teraz wiedział, że nie jest
śledzony. Torbę od Louisa Vuittona postawił obok siebie na
siedzeniu. Skrzyżował nogi w granatowych mokasynach od Ferragamo
i spojrzał przez tylną szybę. Nie mógł się powstrzymać, żeby nie
sprawdzić ponownie.
Odwracając się, rzucił okiem na swoje buty. Były częścią
nowego wizerunku.
Jego zadaniem w służbie Vitorellego było kontrolowanie
potężnej siatki informatorów, którzy pozwalali mu trzymać rękę na
pulsie. Wiele razy pomógł Vitorellemu ubić fantastyczny interes.
Tym razem miał trudniejsze zadanie i czuł, że trafił na żyłę
złota.
- Proszę mnie zawieźć do hotelu "Schweizerhof" na
Bahnhofplatz - polecił taksówkarzowi.
Gdy dotarli do hotelu, usytuowanego naprzeciw głównego
dworca kolejowego, zapłacił kierowcy i poczekał, aż ten odjedzie.
Wtedy minął róg hotelu, wyszedł na Bahnhofstrasse i kupił
bilet w automacie, po czym wsiadł do pierwszego tramwaju.
- Przesadzasz z tą ostrożnością - powiedział mu kiedyś od
niechcenia Vitorelli.
- Znam się na swojej robocie - odciął się Mario.
Wyskoczył z dużego niebieskiego tramwaju przed końcem
Bahnhofstrasse, zanim dojechał do jeziora, i wszedł do "Baur au
Lac", by wynająć pokój.
- Zatrzymał się u was Emilio Vitorelli. Mam dla niego pilną
wiadomość.
Potrzebny mi numer jego pokoju - poinformował recepcjonistę.
- Dostarczę wiadomość, jeśli ktoś o takim nazwisku się u nas
zatrzymał odparł dyskretnie zapytany. - Momencik.
Mario czekał, skręcając się z, niecierpliwości.
Vitorelli wiele razy zatrzymywał się w tym hotelu.
Recepcjonista szybko pojawił się znowu z uprzejmym uśmiechem na
twarzy i podał Mario numer pokoju. Zadzwonił do Vitorellego i
upewnił się, że może wpuścić gościa.
Mario pobiegł do windy, podczas gdy portier zabrał jego
walizkę do pokoju.
Wysiadł na odpowiednim piętrze i zobaczył Vitorellego w
drzwiach apartamentu.
Emilio powitał go gestem dłoni i wpuścił do pokoju, po czym
zamknął drzwi na klucz.
- Nie mogłem podejść w samolocie - zaczął Mario - choć
wydaje mi się, że odkryłem coś ciekawego.
- Przez jednego ze swoich informatorów?
- Tak.
- Nazwisko?
- Nie mogę wyjawić, nawet tobie. To część umowy. W cztery
oczy. Ktoś ze światka przestępczego. Krążą plotki, iż organizacja
odpowiedzialna za osiem zabójstw nazywa, się Przymierze Sióstr.
Rozdział 7
Tweed przez dwa dni nie opuszczał budynku SIS, a nawet
swojego gabinetu. Wyjął z szafy łóżko polowe, Monika je posłała i
udało mu się zdrzemnąć przez parę godzin.
- Zaczynasz dziś działać? - spytała Monika, kończąc słanie
łóżka.
- Jesteśmy w trudnej fazie oczekiwania na nieuniknione -
odpowiedział Tweed.
Nie tracił czasu. Skontaktował się z Keithem Kentem w City.
Kent potrafił zlokalizować transfery dużych sum pieniędzy
szybciej niż ktokolwiek inny. Instrukcje Tweeda były jasne.
- Keith, chcę, żebyś prześwietlił dwóch mężczyzn i
dowiedział się, skąd biorą pieniądze. Pierwszy to kapitan William
Wellesley Carrington i mieszka w Dorset.
Podał mu wszystkie dane, jakimi dysponował, i wspomniał o
drugim mężczyźnie.
- Drugi człowiek, znacznie mniej zamożny, mieszka w tej
samej okolicy.
Amos Lodge, znany ekspert od światowej strategii. I
wreszcie, czy ta wieś, Shrimpton, jest własnością jednego
człowieka, a jeśli tak, to czyją? Potrzebuję to na wczoraj.
- Jak zwykle - odparł ironicznie Kent swoją wytworną
angielszczyzną. - Czy któryś z nich podróżuje za granicą?
- Właśnie do tego zmierzałem, Willie - to znaczy Carrington
- często podróżuje na Bliski Wschód. Lodge też jeździ za granicę,
ale nie wiem dokąd i jak często. Od jednego z moich informatorów
dowiedziałem się, że kurierzy dostarczają komuś w tej okolicy
duże sumy w gotówce. Wiemy, że niedawno dostarczono w ten rejon
sporo pieniędzy - ale nie znam ani dokładnej lokalizacji w
Dorset, ani odbiorcy. Dla paru osób to może być sprawa życia i
śmierci.
Niestety, to wszystko co wiem.
- Zabieram się więc do pracy. To cię będzie sporo kosztować.
- Jak zwykle - odparł Tweed.
Newman przysłuchiwał się rozmowie. Znał Kenta. Gdy Tweed
odłożył słuchawkę zapytał go:
- Myślisz, że jeden z nich - Lodge albo Willie - są
zaplątani w te morderstwa?
- Nie mam pojęcia. Może jest ktoś trzeci w Dorset. Ktoś,
kogo przegapiliśmy.
- Czekałem, aż zapytasz Williego, co się stało z Tiną
Langley, jego ostatnią dziewczyną. Nie zrobiłeś tego.
- Celowo. Nie chciałem, żeby nabrał w stosunku do mnie
podejrzeń.
Zauważyłem, że na pianinie w salonie wciąż stoi jej zdjęcie;
drobna trzydziestolatka o kasztanowych włosach, trzymająca
Williego pod rękę.
- Też zauważyłem tę fotografię. Tina jest bardzo atrakcyjną
kobietą Ma świetną figurę, zachęcający uśmiech. Na pewno zwraca
uwagę wielu mężczyzn.
- Co powiedziałeś? - spytał Tweed, który błądził myślami
gdzie indziej.
Newman powtórzył swoją wypowiedź. Tweed, zamyślony, wyglądał
przez okno na słońce wschodzące nad Regents Park. Zanosiło się na
kolejny gorący dzień.
- Powiedziałem coś nie tak? - naciskał Newman.
- Powtórzyłeś to, co powiedziałeś wcześniej. Moniko, spróbuj
się połączyć z Kuhlmannem. Powinien już wrócić z Wiednia do
swojej bazy w Wiesbaden w Niemczech.
Ledwie to powiedział, zadzwonił telefon. Monika
poinformowała go, że ma Paulę na linii.
- O co chodzi, Paulo? - spytał Tweed.
- Jeśli to naprawdę konieczne, będziemy dalej siedzieć,
uziemieni w "Sacherze". Ale czy nie jest to skandaliczne
marnotrawstwo zasobów męskiej siły? Że o sobie już nie wspomnę. -
Tweed wyczuł, że jest w jednym ze swoich buntowniczych nastrojów.
Nie dlatego, że była niecierpliwa, a dlatego, że czuła zbliżający
się kryzys. Odnosił się z dużym szacunkiem do jej opinii i podjął
natychmiastową decyzję.
- Czy jesteście spakowani i gotowi do drogi?
- Oczywiście.
- Macie złapać samolot do Zurychu. Kiedy...
- Przepraszam, mógłbyś poczekać chwilkę? Chcę zamienić
słówko z Marlerem.
- Oczywiście.
Marler po krótkiej chwili pojawił się na linii. Jak zwykle,
mówił krótko i zwięźle.
- Nie powinniśmy lecieć samolotem. Sugerowałbym jazdę dwoma
wynajętymi samochodami do Szwajcarii. Mam swoje powody.
- Zgadzam się - powiedział Tweed. - Zajmijcie oddzielne
pokoje w hotelu "Baur au Lac" i "Gotthard". Rezerwacje będą już
na was czekać.
Marler przekazał rozkaz Tweeda pozostałym współtowarzyszom w
pokoju hotelowym w "Sacherze".
- Dlaczego samochodem? - zainteresowała się Paula.
- A co masz w ukrytej kieszeni swojej torby? Browninga.32.
Co dałem Harryemu i Peteowi? - powiedział, odwracając się do
dwóch mężczyzn.
- Każdy ma Walthera i sporo zapasowej amunicji. Ja mam
Walthera, a do tego karabin Armalite. Nie możemy z nimi lecieć.
- Wrzućmy je do Dunaju - powiedziała Paula.
- W Genewie mam zaufanego handlarza broni. - Marler pokręcił
głową. Ten w Zurychu może wykręcić numer. Nie wiemy, co na nas
czeka w Zurychu.
Jeśli weźmiemy dwa samochody, możemy przymocować do podwozia
naszą broń.
Ty pojedziesz z Harrym, a ja wezmę Petea. Znam miejsce na
granicy ze Szwajcarią, gdzie nie ma kontroli granicznej.
- Będziemy jechać przez Austrię całe wieki - zaprotestowała
Paula., - Tweed pobłogosławił mój pomysł. xxx
- Więc tak zrobimy - wtrącił Butler.
- Pewnie macie rację - zgodziła się z ociąganiem Paula. -
Ale przecież nie czeka tam na nas potężna mafia, czy coś w tym
stylu.
- Tego nie wiesz - ostrzegł ją Marler.
Newman był świadkiem rozmowy Tweeda z Paulą. Po rozmowie
wyjaśnił mu, co zaszło.
- Można zrozumieć, że dostali ataku klaustrofobii w
"Sacherze" - zauważył Newman.
- Musiałem natychmiast podjąć decyzję. Czuję, że Zurych to
kolejny punkt zapalny. Będziemy pewnie potrzebowali sporo ludzi w
tym mieście.
Wciąż martwi mnie to publiczne wystąpienie Pierrea Dumonta -
nadano mu bardzo duży rozgłos.
- Ostrzegłeś Becka i już się tym zajął. Ja wracam do domu,
muszę się trochę przespać. Zawsze możesz mnie wezwać, jeśli zajdą
nowe okoliczności.
Przez resztę dnia Tweed wraz z Moniką zajmowali się
papierkową robotą, której Tweed nie cierpiał, ale którą trzeba
było nadrobić. Właśnie miał zamiar zdrzemnąć się na swoim łóżku
polowym, kiedy wszedł Howard. Dyrektor miał w zwyczaju pojawiać
się w najmniej odpowiednich momentach. Monika skrzywiła się do
jego pleców, kiedy rozsiadł się w fotelu, z jedną nogą
przewieszoną przez oparcie.
Jak zwykle był nienagannie ubrany w garnitur Chestera Barrie
od Harrodsa, tym razem w niebieską jodełkę. Poprawił klubowy
krawat na śnieżnobiałej koszuli i spojrzał na Tweeda, po czym
odezwał się swoim akcentem z dobrej prywatnej szkoły.
- Jakieś nowiny z Dorset?
- Spotkaliśmy się z Williem Carringtonem i Amosem Lodge -
zaczął Tweed.
Postanowił zdradzić trochę nowin, żeby zaspokoić jego
ciekawość, wiedzą o, że Howard kazał go pilnować. - Nie
wyciągnęliśmy z nich nic ważnego.
- Więc wykreślamy ich z listy podejrzanych w związku z
pieniędzmi, które według ciebie kurier dostarczał do tego
regionu?
- Tego nie powiedziałem.
- Nie podoba mi się, jak likwiduje się jeden po drugim
wybitne światowe umysły. Znałem Norberta Engela. Sympatyczny
gość.
- Wszystkim nam się to nie podoba. Musimy poczekać, aż
trafimy na właściwy ślad.
- Widzę, że tu nocujesz. Powinieneś iść do domu. - Howard
podniósł się z fotela. - Ja zamierzam to zrobić. Informujcie mnie
o postępach...
Pięć minut później zadzwonił telefon. Odebrała Monika i
powiedziała Tweedowi, że na linii czeka Kent.
- Poszczęściło ci się, Keith?
- Poświęciłem mnóstwo czasu, sprawdzając Carringtona i
Lodgea.
Musiałem skorzystać ze środków do jakich uciekam się bardzo
rzadko. To dziwne, ale niczego się nie dowiedziałem.
- To do ciebie niepodobne, Keith.
- Dałbym głowę, że jest coś nie w porządku w sposobie, w
jaki ci dwaj zdobywają pieniądze. Nie wiem, skąd biorą środki na
tak wystawne życie. Pomyślałem sobie, że złożę ci mój pierwszy
raport. Będę kopał dalej. Nigdy nie daję za wygraną Odezwę się,
kiedy natrafię na coś konkretnego.
- Dzięki za telefon. Zdaję się na ciebie w tej sprawie.
Pożegnał się i spojrzał na Monikę, która nagrywała rozmowę.
- Co o tym sądzisz, Moniko?
- Jeden z nich lub obydwaj mają tajne źródła dochodów i
wyjątkowo dobrze zacierają za sobą ślady. Ludzie tego nie robią,
jeśli nie mają czegoś do ukrycia.
- Możliwe.
Monika znała to zamyślone spojrzenie Tweeda. Sformułowała
swoje pytanie dość ostrożnie.
- Gdzie teraz błądzisz myślami?
- Po Zurychu.
Hassan dzwonił do Anglika, który dowodził całą operacją
Jedynym człowiekiem, który dysponował większą władzą od niego,
był przywódca wschodniego państwa, który ostatnio często brał
udział w naradach grupy generałów, przygotowujących plany napaści
na Zachód.
- Mówi Hassan. Dowiedziałem się, że pewna osoba z listy, a
raczej jej świta, stała się bardzo aktywna. Już mieliśmy
nieszczęśliwy wypadek w Wiedniu.
- Więc to jego w następnej kolejności powinna odwiedzić
odpowiednia osoba.
Jeśli się jej nie powiedzie, przejdźcie do osoby następnej
na liście pod nim.
Zrozumiano?
- Całkowicie. Natychmiast podejmę odpowiednie kroki.
Mężczyzna, z którym rozmawiał, nie odpowiedział, tylko
odłożył słuchawkę.
Hassan zadygotał w swoim domu na szczycie słowackiego
wzgórza.
Zawsze się denerwował, gdy rozmawiał z tym człowiekiem. Miał
zimny, okrutny głos. Zaniepokoiły go też słowa: "Jeśli się nie
powiedzie..." Anglik nigdy wcześniej nie wspominał o takiej
możliwości. Lista, o której mówił, zawierała piętnaście nazwisk
członków Institut de la Defense.
Hassan był w stanie wyrecytować kolejno nazwiska z pamięci.
Następna osoba na liście po Dumoncie nazywała się Tweed.
Co jest wyjątkowego w tym Tweedzie, zastanawiał się Hassan?
Był pierwszym, wobec którego Anglik okazał szacunek, a nawet
strach.
Otworzył szufladę, żeby odświeżyć pamięć. Tak, pod Dumontem
widniało to nazwisko: Tweed. Obok niego inicjały: K. B. - Karin
Berg, piękna i bardzo inteligentna Szwedka o blond włosach.
Studiowała psychologię na uniwersytecie w Uppsali, na północ od
Sztokholmu.
Gdzie by ją ulokować? Swego czasu pracowała w szwedzkim
kontrwywiadzie.
Hassan podniósł słuchawkę i wybrał numer, który połączył go
z jej mieszkaniem w Sztokholmie. Raczej nie liczył na to, że ją
zastanie.
- Słucham? - spytał po angielsku chłodny głos.
- Wiesz, kto dzwoni - odparł.
- Wiem.
- Twoje następne zadanie to mężczyzna, który nazywa się
Tweed.
- Zlecasz mi wyjątkowo trudną robotę. Zmuszona jestem
podwoić stawkę.
Podwoić stawkę?! Dwieście tysięcy dolarów! Hassan prawie
stracił kontrolę nad sobą, ale przypomniał sobie jasny rozkaz
Anglika oraz fakt, że przywódca wschodniego kraju dysponuje
fortuną. Musiał jednak zaprotestować.
- To mnóstwo pieniędzy.
- Mówiłam ci już - powtórzyła aroganckim tonem - to
wyjątkowo trudny przypadek. Taka jest moja cena. Albo zapomnij o
wszystkim.
- Zgadzam się - powiedział pośpiesznie Hassan.
Mogła w każdej chwili się rozłączyć. A on musiał wypełnić
rozkazy Anglika.
- Dokąd mam się udać?
-. Jeszcze nie jestem pewien.
- Ale ja jestem. Do Zurychu. Dumont ma wygłosić mowę w
Centrum Kongresowym. Piszą o tym wszystkie gazety. Tweed też tam
będzie.
Najbliższy luksusowy hotel to "Baur au Lac". Zarezerwuj w
nim apartament na moje nazwisko. Dziś przylecę ze Sztokholmu do
Zurychu. Resztę zostaw mnie. Do widzenia.
Hassan odłożył słuchawkę czerwony ze złości i zaskoczony, że
ta kobieta śmie się odzywać do niego w ten sposób. Berg była
jedyną z trzech kobiet, która nie traktowała go z szacunkiem, na
jaki uważał, że w pełni zasługuje.
Wzruszył wątłymi ramionami i otarł pot z czoła.
Zadzwonił do "Baur au Lac" i przekonał kierownika recepcji,
żeby zarezerwował ostatni wolny apartament na nazwisko Berg.
Potem zadzwonił do handlarza broni w Zurychu, który miał
dostarczyć jej Lugera, zapakowanego w pudełko od Cartiera.
Nadal jednak męczyło go pytanie: Czemu ten Tweed jest
niebezpieczny?
W apartamencie w "Baur au Lac" Emilio Vitorelli przyglądał
się swemu zaufanemu pomocnikowi, Mario Parcelliemu, który właśnie
wrócił po kilkugodzinnej nieobecności. Wypił pół butelki wody
mineralnej.
- Co za upał - poskarżył się po włosku. - U nas nie ma
czegoś takiego.
- Owszem, jest. Czy dowiedziałeś się czegoś na temat miejsca
pobytu Tiny Langley?
- Właściwie niczego. Ponad cztery tygodnie. Temu zniknęła z
Dorset.
Odszukałem miejscowego taksówkarza, który wiózł ją z bagażem
na lotnisko Heathrow.
Tam ślad po niej zaginął.
- Sprawdziłeś, jakie samoloty odlatywały mniej więcej w tym
czasie?
- Oczywiście. Niedługo potem, jak Tina Langley dotarła na
lotnisko, odleciały samoloty do Nowego Jorku, Zurychu i Genewy.
- Interesujące. - Vitorelli, ubrany w kremową, rozpiętą pod
szyją koszulę i spodnie tego samego koloru, pomieszał słomką
kostki lodu w Campari. - Stamtąd można się dogodnie przesiąść na
samolot do Wiednia.
- Czy to ważne? - spytał Mario.
- Zaszło tam parę niepokojących zdarzeń. Norbertowi Engelowi
odstrzelono tył głowy. W maltańskim kościele w Wiedniu, jakby nie
było lepszego miejsca, znaleziono zwłoki pewnego bandyty. Szef
niemieckiej policji kryminalnej, Otto Kuhlmann przyznał, że jego
zdaniem zwłoki powiązane są w jakiś sposób z morderstwem Engela.
- Nie widzę związku - rzucił Mario.
- Ja też nie mam pewności. Ale powoli w głowie układa mi się
pewien obraz. Masz ludzi w Wiedniu. Każ im sprawdzić morderstwo
Engela - tak nazywa to Kuhlmann. Powinni się skupić na tym, czy
wplątana jest w to kobieta.
- Już się do tego zabieram.
Marler, Paula, Butler i Nield dwoma samochodami zbliżali się
w środku nocy do szwajcarskiej granicy. Marler obliczył, że do
Zurychu powinni dotrzeć nad ranem.
W pierwszym samochodzie, który prowadził Butler, Paula
siedziała na fotelu obok kierowcy. Przez kilka godzin drzemała,
ale teraz była całkowicie rozbudzona.
Poprosiła, żeby Butler zatrzymał na chwilę wóz i pobiegła do
drugiego pojazdu.
- Kiedy dotrzemy do Zurychu? - spytała.
Marler podał jej przewidywaną godzinę. Pokiwała głową i
zastanawiała się przez chwilę.
- To znaczy, że zdążymy na wystąpienie Dumonta w Centrum
Kongresowym.
Chciałabym go posłuchać.
- Pewnie będzie przeraźliwie nudne, ale jak chcesz. Wracaj
do samochodu i zjedz coś, póki jesteśmy w drodze. Dobrze, że
zabraliśmy zapasy.
Amos Lodge z Dorset pojechał samochodem na Heathrow i złapał
poranny lot linii Swissair. W samolocie podziękował za śniadanie
i zajął się studiowaniem dokumentów z opasłej teczki. Pił mocną
kawę i ani razu nie wyjrzał przez okno.
Z lotniska pojechał taksówką do "Baur au Lac". Wykonał z
pokoju kilka telefonów i zszedł na dół, żeby coś zjeść.
Potem wyszedł na szeroki podjazd, gdzie obok Daimlera stał
zaparkowany Rolls - Royce, i ruszył nad jezioro. Kilka kobiet
obejrzało się za postawnym mężczyzną w okularach o stalowych
oprawkach, lecz on nie zwracał na nie uwagi.
Zatrzymał się przy pokaźnym, nowoczesnym budynku przy
General Guisan Quai, w którym miało swoją siedzibę Centrum
Kongresowe. Wpatrywał się w plakat, zapowiadający wieczorne
przemówienie Dumonta.
Jak zwykle, nic w jego twarzy nie zdradzało, co naprawdę
myśli. Od strony jeziora rozległo się wycie syreny, ponieważ
jeden z tramwajów wodnych, kursujących po jeziorze, szykował się
do odpłynięcia.
- Jaki piękny dzień - powiedział do siebie Lodge, wznawiając
spacer wokół jeziora, w którym odbijało się słońce królujące na
bezchmurnym niebie.
- Piękny dzień na przemowę Pierrea Dumonta. - Stawiał długie
kroki. Amos Lodge wierzył w dobrodziejstwo codziennej porcji
ćwiczeń.
Hassan podniósł słuchawkę, gdy tylko telefon zaczął dzwonić.
To był Anglik.
Słuchając go, wyglądał przez okno. Na bocznej ścianie
długiego domu zwróconego w stronę kamieniołomu, okiennice nie
były potrzebne. Słońce zalewało blaskiem równinę, ciągnącą się aż
do Wiednia.
- Zastanawiałem się nad informacjami, które mi dostarczyłeś.
Powiedziałeś, że jeden z twoich ludzi zauważył u Engela
brunetkę. - Mówił o Pauli Grey. -Wraz z trzema mężczyznami,
wyjechała z Wiednia dwoma samochodami.
Twój człowiek ich śledził i stracił z oczu w Salzburgu. Mogą
kierować się do Zurychu.
Czy to możliwe?
- Jak najbardziej.
Hassan nie nadążał za rozumowaniem Anglika; ale zawsze
zgadzał się z jego zdaniem. Nie chciał zostać usunięty na dobre.
- Muszę podjąć odpowiednie środki ostrożności. Gang Monceau
jedzie do Zurychu przez Genewę. Dałem Monceau instrukcje.
Wypełniaj jego polecenia.
Telefon zamilkł. Gdy Anglik skończył wydawanie rozkazów, nie
widział powodu do przeciągania rozmowy. Mówił akcentem z dobrej
angielskiej prywatnej szkoły.
Hassan zaklął po arabsku. Gang Monceau. Na Allaha, to nie
było po jego myśli. Jules Monceau znany był z bezwzględności.
Jego gang obrabiał banki nie licząc się z ofiarami w ludziach.
Zajmował się też szantażowaniem znanych francuskich osobistości.
Robił wszystko, co przynosiło pieniądze.
Telefon w biurze Tweeda zadzwonił wczesnym rankiem. Z Berna
dzwonił Beck.
- Chyba jest zdenerwowany - poinformowała Monika szefa.
Zasłaniała mikrofon ręką. - Mam go połączyć?
Tweed skinął głową. Właśnie wziął prysznic i ogolił się. Był
już ubrany i zamierzał zjeść lekki posiłek przygotowany przez
Monikę.
- Arthur, tu Tweed.
- Ktoś odstrzelił Pierreowi Dumontowi tył głowy. W nocy w
jego mieszkaniu.
Miejscowa policja obstawiła wejścia do Centrum Kongresowego
uzbrojonymi tajniakami, ale nie pilnowała domu. Mam świadka.
Widział, jak z mieszkania wychodziła kobieta w czarnej szacie
arabskiej i welonie...
Rozdział 8
Nikomu nie uda się podkraść do Pierrea Dumonta i strzelić mu
w tył głowy..." Słowa Becka pojawiły się w głowie Tweeda z
przerażającą jasnością, gdy odkładał słuchawkę. Przez parę minut
siedział nieruchomo niczym Budda. Monika obserwowała go w
milczeniu. Dwa razy zacisnął dłoń w pięść i poznała, że znajduje
się w rzadkim stanie kontrolowanego ataku wściekłości. Był wtedy
bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem.
- Słyszałaś? - powiedział wreszcie.
- To okropne. Paula mówiła, że widziała, jak z mieszkania
Engela w Wiedniu wyszła zawoalowana kobieta w czarnej sukni,
zanim policja ustaliła, że został zamordowany.
- Mamy więc do czynienia z zawodową seryjną morderczynią,
pozostającą na wolności.
- Przerażająca myśl.
W tym momencie wszedł Newman. Wystarczyło, że spojrzał na
Tweeda i wiedział, że pojawiły się ważne okoliczności. Wysłuchał
nowin.
- Więc nie możemy tu dalej siedzieć - zasugerował Newman.
- Nie możemy. Moniko, zarezerwuj mnie i Bobowi bilety na
najbliższy lot Swissairu da Zurychu. Potem wynajmij nam pokoje w
"Baur au Lac".
Nawet w sezonie coś tam dla nas znajdą. Zapoznaj Howarda ze
szczegółami po naszym wyjeździe - podawał jej instrukcje w
ekspresowym tempie, w jakim pracował jego umysł. - Potem zadzwoń
do Becka, powiedz mu, że tam lecimy, podaj szczegóły dotyczące
lotu i gdzie się zatrzymamy. Założę się, że w tej chwili zmierza
do Szwajcarii. Jeśli tak jest, złapiesz go w siedzibie policji w
Zurychu.
Monika nie zrobiła żadnych notatek. Wszystko notowała w
pamięci.
Tweed spojrzał na Newmana.
- Bob, powinieneś chyba zabrać swoją spakowaną walizkę z
mieszkania.
- Mam ją przy sobie. Razem z twoją walizką spakowaną na
wypadek natychmiastowego wyjazdu. Wślizgnąłem się tutaj, kiedy
spałeś na łóżku polowym.
Wyczułem, że szykuje się jakaś większa akcja.
- To dobrze. - Tweed spojrzał na Monikę, która wciąż czekała
aż zgłosi się Heathrow. - Potem zadzwoń do Amosa Lodgea. Jeśli
się zgłosi, będziemy wiedzieli, że wciąż jest w Dorset. Zadzwoń
też do Williego Carringtona.
- Sądzisz, że któryś z nich ma z tym coś wspólnego? - spytał
Newman.
- Ktoś w Dorset, na pewno - i sądzę, że to ktoś z okolicy
Shrimpton.
Ta dziwna wioska nie daje mi spokoju.
Dziesięć minut później, gdy Monika skończyła rozmawiać przez
telefon, aparat znów się rozdzwonił. Słuchała przez chwilę,
poprosiła rozmówcę, żeby poczekał i spojrzała na Tweeda.
- To twój przyjaciel z Paryża. Loriot...
- Tweed - zaczął Loriot, gdy tylko Tweed pojawił się na
linii. - Mam nowiny, które być może wniosą coś do twojego
śledztwa. Gang Monceau, razem z Julesem Monceau, przekradł się
przez granicę do Szwajcarii. W okolicach Genewy.
- Daj o tym znać Beckowi.
- Tak zrobię. Znajdzie ich. Zawsze podróżują samochodami.
Poradzę mu, żeby na wszelki wypadek obserwował też lotnisko.
- Dziękuję.
Tweed usiadł na swoim krześle obrotowym i przekazał
Newmanowi nowiny od Loriota. Newman gwizdnął cicho.
- Musimy pamiętać, że to groźni bandyci. Jeśli wejdą nam w
drogę...
- Przestańcie tracić czas - wtrąciła się Monika. -
Zarezerwowałam wam bilety na poranny lot. Nie możecie się
spóźnić.
Gang Monceau wymknął się Beckowi. Zamiast swoimi
samochodami, przyjechali jeden po drugim taksówkami. Za kursy
zapłacili na Cornavin, dworcu kolejowym w Genewie.
Pojedynczo kupili bilety do Zurychu, wsiedli do pierwszego
wagonu i rozeszli się po różnych przedziałach. Pociąg zatrzymywał
się tylko w Lozannie i Bernie, po czym pędził prosto do Zurychu.
Zgodnie z instrukcjami Julesa Monceau, po wyjściu z pociągu na
Hauptbahnhof zachowali między sobą odpowiednie odstępy.
Każda para wiedziała, do którego małego hoteliku ma się udać
i zameldować posługując się fałszywymi paszportami..
Gdy tylko Jules znalazł się w swoim hotelu, zadzwonił pod
numer, który dał mu Anglik. Zdenerwowany Hassan przedstawił mu
szczegóły całej sprawy.
Tweed i Newman jednak zdążyli na samolot. Czekająca hostessa
pośpiesznie wprowadziła ich na pokład i wskazała miejsca w
pierwszej klasie. W ciągu kilku minut znaleźli się w powietrzu.
- Coś się szykuje - powiedział Newman, zajmując swoje
miejsce.
- Myślę, że w najbliższym czasie czeka nas kilka gorących
sytuacji - odparł Tweed. - Nie jestem pewien, czy Beck zdąży
zdjąć Monceau i jego bandę.
- A więc dobrze się stało, że Marler, Paula, Butler i Nield
dojeżdżają do Zurychu?
- Tak. Czasem udaje mi się trafić w dziesiątkę.
- Prawie zawsze trafiasz w dziesiątkę. W końcu.
- Koniec może znajdować się w dalekiej przyszłości. Musimy
ustalić miejsce pobytu i tożsamość tej kobiety - zamachowca,
zanim znów uderzy, dowiedzieć się, kto kieruje operacją na tak
wielką skalę i w końcu musimy też odnaleźć ich bazę, zanim będzie
za późno.
- Powiedziałbym, że masz duże wymagania - zauważył Newman.
- Zginęła już większość członków Institut de la Defense.
- A ty jesteś jednym z nich - powiedział ponuro Newman.
Pierwszą osobą, jaką Tweed i Newman spotkali po przyjeździe
do "Baur au Lac" była Paula. Tweed uściskał ją, ciesząc się, że
jest cała i zdrowa.
Miała na sobie lekką, białą sukienkę, ściągniętą w pasie
niebieskim skórzanym paskiem.
Zaskoczyło go, że tak świeżo wygląda.
- Przyjechaliśmy trzy godziny temu - wyjaśniła, gdy znaleźli
się w jej pokoju.
- Monika to anioł, zarezerwowała nam wszystkim pokoje,
pewnie posługując się twoim nazwiskiem. Byłam dość zmęczona, ale
wzięłam prysznic i spałam dwie godziny. Spałam też trochę w
czasie drogi, podczas gdy Marler prowadził, nadając mordercze
tempo. Ubrałam się, zjadłam lekkie śniadanie i mogę przenosić
góry.
- Marler jest w swoim pokoju?
- Tak, pewnie śpi. Droga przez Austrię była bardzo
wyczerpująca.
Butler i Nield mieszkają w "Gotthardzie". Monika znów się
dobrze spisała i pokoje już na nich czekały. - Zniżyła głos. -
Mamy broń. Ja mam Browninga w torebce, a Marler Smith & Wessona
dla Boba.
- Mieliście szczęście, że udało się wam przewieźć je przez
granicę.
- Marler zna miejsce, gdzie można się przedostać
niezauważonym.
Miał...
Przerwała na dźwięk telefonu. Odebrał Tweed. Dzwonił Beck -
czekał na dole. Tweed poprosił go na górę.
Arthur Beck miał już dobrze po czterdziestce. Był szczupły i
wysoki niczym brytyjski gwardzista. Miał siwiejące na skroniach
włosy, wydatny nos i wąsy nad ustami o nieco zaciętej linii.
Stalowe spojrzenie szarych oczu łagodziło poczucie humoru. Często
się uśmiechał.
Pochylił się nad Paulą, złapał za ramiona i pocałował w oba
policzki.
Tweed wiedział, że Beck, bez żadnych podtekstów erotycznych,
przepada za Paula Podziękował za drinka, usiadł na twardym
krześle, przodem do przepastnej kanapy, na której siedzieli Paula
i Tweed.
- Gazety drukują już dodatki nadzwyczajne, donosząc o
zamachu na Pierrea Dumonta. W tym momencie wiadomość dociera do
mediów. Dumont miał wysoko postawionych przyjaciół. Monika
powiedziała mi przez telefon, że tu was znajdę - zadzwoniłem do
recepcji, żeby natychmiast poinformowali mnie o waszym
przyjeździe. Spieprzyliśmy sprawę.
- Trudno to było przewidzieć - powiedział Tweed wyrozumiale.
- Ktoś działa bardzo szybko i jest wyjątkowo niebezpieczny.
Mówisz, że masz świadka?
- Czeka na dole, pilnowany przez dwóch tajniaków -
powiedział Beck. - To kasjer bankowy. - Spojrzał na Paulę. - Twój
opis zdaje się potwierdzać, że to ta sama kobieta, która zabiła
Norberta Engela.
- Można ufać temu świadkowi? - spytał Tweed.
- Tak. Pracował w banku do późna, potem zszedł do baru
nocnego, a kiedy wyszedł na Talstrasse, poczuł się tak zmęczony,
że przysiadł na jakichś osłoniętych schodkach, które znajdowały
się naprzeciwko mieszkania Dumonta. Wtedy zobaczył, jak wychodzi
z niego zawoalowana kobieta. Z opisu wyłoniła się kobieta, którą
Paula widziała wychodzącą z mieszkania Engela w Wiedniu.
- Mogę z nim porozmawiać? - spytała niespodziewanie Paula.
- Oczywiście. Każę go przyprowadzić. Jest trochę
zdenerwowany, ale to bystry facet. Przepraszam na chwilę...
Podszedł do telefonu, rozmawiał kilka minut i z powrotem
usiadł na krześle.
Spojrzał na Paulę.
- Masz jakiś pomysł?
- Nie. Chciałabym po prostu dowiedzieć się, co ten świadek
widział.
Jego spostrzeżenia powinny się pokrywać z tym, co ja
widziałam w Wiedniu.
Usłyszeli pukanie do drzwi. Beck zerwał się z krzesła,
otworzył drzwi i wpuścił do środka bladego mężczyznę po
trzydziestce, który, mimo odczuwalnego już upału, miał na sobie
ciemny wyjściowy garnitur. Za zamykanymi drzwiami Paula zauważyła
dwóch mężczyzn w garniturach, najpewniej policjantów po
cywilnemu.
Beck usadowił świadka na fotelu skierowanym przodem do
Tweeda i Pauli, na fotelu, na którym powinien poczuć się wygodnie
i odprężyć. Dokonał prezentacji.
- To pan Alfred Horn. Spędził rok w londyńskim banku, gdzie
poszerzał kwalifikacje. Dobrze mówi po angielsku. Alfredzie, ci
państwo chcieliby zadać ci kilka pytań na temat tego, co
widziałeś dziś rano na Talstrasse.
Możesz odpowiadać im tak swobodnie jak mnie. Wiemy, iż nie
miałeś nic wspólnego z tym zdarzeniem..
Paula pochyliła się w stronę Horna i z miłym uśmiechem
przyjrzała się mu zielono-niebieskimi oczami. Blada twarz
sugerowała długie godziny spędzone w zamkniętym pomieszczeniu, z
dala od promieni słonecznych. Ciemne włosy miał schludnie
uczesane. Patrzył jej w oczy, nerwowo zaciskając dłonie na
kolanach.
- Panie Horn - zaczęła cicho. - Chciałabym, żeby mi pan
opisał, co pan widział, siedząc na schodkach na Talstrasse.
- Już powiedziałem nadinspektorowi Beckowi wszystko, co
wiem.
- Panie Horn, widział pan, jak w środku nocy z mieszkania
wychodzi kobieta.
Ja też jestem kobietą i w pańskiej relacji mogę dostrzec
coś, co mężczyzna mógłby przegapić. Bardzo proszę, jestem
wdzięcznym słuchaczem.
Cały czas uśmiechała się i zauważyła, że przestał tak
kurczowo zaciskać dłonie. Horn nawet nie spojrzał na Tweeda,
który wcisnął się w drugi koniec kanapy, jakby go to zupełnie nie
dotyczyło.
- Nie słyszałem strzału, choć jeśli dobrze rozumiem, pan
Dumont zginął od kuli. Widziałem natomiast wychodzącą kobietę,
ubraną w czarny arabski strój.
Miała na głowie coś w rodzaju czarnego czepka i woalkę.
- To brzmi obiecująco, panie Horn. Jakiego była wzrostu,
pańskim zdaniem?
- Miała mniej więcej sto siedemdziesiąt pięć centymetrów.
Była dość wysoka i szczupła.
Paula nie dała po sobie poznać zdumienia. Nadal się
uśmiechała i zadawała pytania.
- Wiem, że jak każdy z nas od czasu do czasu, wypił pan
trochę. Czy to mogło wpłynąć negatywnie na pana percepcję?
- Nie. Do tego czasu zupełnie wytrzeźwiałem. Siedziałem
trochę dłużej na tych schodkach, żeby dać odpocząć nogom.
- Na ulicy musiało być ciemno - naciskała delikatnie Paula.
- Więc pewnie słabo ją pan widział.
- Księżyc był w pełni. Gdy przechodziła pod latarnią,
podmuch wiatru poderwał woalkę z jej twarzy. Szybko zasłoniła się
z powrotem, ale jestem pewien, że była ruda. - Horn mówił coraz
szybciej, jakby to, co widział, pojawiło mu się przed oczami. -
Miała bujne włosy, przypominały płomienie. Była bardzo
atrakcyjna.
- Należała do tych, z którymi chętnie wybrałby się pan na
kolację? - spytała Paula, uśmiechając się jeszcze szerzej.
- O tak, była bardzo atrakcyjna. Co dziwniejsze, jestem
pewien, że była Europejką z dobrej rodziny. Takie widywałem na
Old Bond Street, kiedy mieszkałem w Londynie.
- Myśli pan, że pana widziała?
- Jestem pewien, że nie. Siedziałem w głębokim cieniu. Zanim
odeszła, rozejrzała się wokoło. Nie zauważyła mnie, bo schodki
ukryte były w cieniu.
- Dziękuję panu, panie Horn. Czy mogłabym prosić, żeby nie
wspominał pan nikomu o tym, co pan widział, nawet bliskiej
rodzinie i przyjaciołom?
- Od pańskiego milczenia może zależeć pańskie życie -
wtrącił Beck, ku irytacji Pauli.
- Chodzi jedynie o dyskrecję - dodała Paula swoim
najsympatyczniejszym tonem. - Dziękuję panu za współpracę.
Jeszcze tylko jedno pytanie.
Czy rozpoznałby pan tę kobietę, gdyby ją pan ponownie
zobaczył?
- Wątpię. Wszystko stało się tak szybko.
- Jeszcze raz dziękuję - powiedziała Paula.
Poczekała, aż Beck wyprowadzi Horna i przekaże go czekającym
detektywom.
Dopiero wtedy na jej twarzy pojawił się nietypowy dla niej
poważny wyraz.
- To było świetne przesłuchanie - powiedział Beck po
powrocie. - Nam nie powiedział, że była ruda i że udało mu się
zobaczyć jej twarz. Coś nie gra?
- I to bardzo - odpowiedziała Paula. - Kobieta w czarnym
ubraniu i woalce na twarzy, którą widziałam na Karntnerstrasse
nie miała więcej niż sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu. A
włosy miała kasztanowe.
- Peruka? - zasugerował Beck.
- Nie. Kobieta nie może zmienić wzrostu o ponad dziesięć
centymetrów. To była inna morderczyni. - Spojrzała na Tweeda. -
Mamy do czynienia z więcej niż jedną kobietą, która morduje na
zlecenie.
Rozdział 9
Tweed, po długiej dyskusji w swoim pokoju, wydał instrukcje
Pauli oraz Marlerowi, którego telefonicznie wezwał do siebie.
Mówiąc, że potrzebuje świeżego powietrza, poszedł sam w stronę
drzwi. Za jego plecami rozległ się ostrzegawczy głos Newmana:
- Czytałem listę członków Institut de la Defense, którą
Paula znalazła w szufladzie u Norberta Engela. Pod Pierrem
Dumontem widnieje twoje nazwisko.
Teraz ty jesteś głównym celem.
- Mam zapasowego Walthera - zaproponował Marler.
- Wiesz, że prawie nigdy nie noszę broni - odparł Tweed i
wyszedł z pokoju.
Wysiadł z windy, wolnym krokiem udał się do głównego wyjścia
i wyjrzał na zewnątrz. Przywitał go portier. Tweed skinął mu
głową, wciąż rozglądając się uważnie. Zaczynał się kolejny gorący
dzień i na tarasie siedzieli już ludzie.
Nie zauważył niczego podejrzanego, lecz niebezpieczeństwo
zawsze podkrada się niezauważone.
Wrócił do obszernego holu, gdzie paru gości piło kawę i
rozmawiało, siedząc przy rzadko rozstawionych stolikach. W rogu
siedziała kobieta.
Rozpoznał w niej natychmiast Karin Berg.
Wysoka, bardzo atrakcyjna Szwedka, nieco po trzydziestce,
ubrana w lekki zielony kostium i białą bluzkę z okrągłym
dekoltem. Znała się na psychologii i wiedziała, że Tweedowi nie
spodobałoby się odsłanianie długich nóg ani wyzywający dekolt.
Podniosła dłoń, żeby zwrócić jego uwagę, nie zdając sobie sprawy,
że już ją zauważył.
Tweed nie ruszał się spod głównego wejścia, jakby nie był
pewien, gdzie usiąść. Myślał o czasach, kiedy pracował w
Skandynawii wraz z Berg, zatrudnioną przez szwedzki kontrwywiad.
Słyszał, że przestała pracować dla rządu, ale nikt nie wiedział,
gdzie się podziewała.
Udał, że dopiero ją zauważył i uścisnął jej wyciągniętą
dłoń, po czym usiadł naprzeciwko niej, pozostawiając między nimi
wolne krzesło.
- Minęło sporo czasu - powiedział Tweed z uśmiechem.
- Prawda? Zbyt wiele. Zawsze dobrze się dogadywaliśmy.
- Nie przeczę - zgodził się Tweed.
Berg miała jasne krótko obcięte włosy, regularne rysy
twarzy, pełne, czerwone usta, odcinające się od idealnie
gładkiej, bladej cery. Patrzyła mu prosto w oczy znad szklanki z
mrożoną kawą. Tweed złapał kelnera uwijającego się między
stolikami i zamówił to samo.
- Słyszałem, że odeszłaś z kontrwywiadu - zagaił. - Czemu?
Gdzie zniknęłaś?
Zauważył, że nie ma na palcach lewej ręki obrączki.
Odstawiła szklankę i uśmiechnęła się ciepło.
- Co to, przesłuchanie? Zawsze byłeś w tym dobry.
- Zwykłe pytania. Raczej naturalne, skoro kiedyś razem
pracowaliśmy.
- Cóż... - Zrobiła pauzę, patrząc na niego. - Odeszłam z
firmy, bo za słabo płacili. Poza tym dostałam intratną ofertę od
agencji ochroniarskiej, pracującej dla jednej z wielkich
korporacji.
- Dla której? - spytał.
- Znów zaczynasz. W myśl umowy nie wolno mi zdradzać dla
kogo pracuję. To potężna międzynarodowa firma. Lubię rzeczy,
które można dostać za pieniądze.
- Wiele kobiet by się z tobą zgodziło. - Poczekał, aż kelner
poda mu napój i się oddali. - Miałaś dwie przykre przygody.
Zniechęciło cię to do mężczyzn, prawda?
- To osobista sprawa.
- Opowiadałaś mi o tym, kiedy byłem w Sztokholmie.
Twierdziłaś, że jestem jedyną osobą, której zwierzyłaś się ze
swoich ciężkich przeżyć.
- Byłeś. Jesteś. Przerwała, kiedy pojawił się Newman i
położył rękę na oparciu wolnego krzesła. Uśmiechnął się szeroko,
spoglądając na oboje.
- Mogę się na chwilkę przysiąść? Jeśli przeszkadzam, zniknę
jak kamfora.
Tweed przedstawił ich sobie. Karin Berg dała do zrozumienia,
że jest zadowolona z jego propozycji. Posłała mu taksujące
spojrzenie spod półprzymkniętych powiek.
- Robert Newman? Ten dziennikarz? Tak myślałam. Niewiele pan
ostatnio pisuje. Czytywałam swego czasu pańskie przenikliwe
artykuły w "Spieglu".
I w innych czasopismach.
- Zaoszczędziłem trochę pieniędzy. Poza tym, ostatnio
niewiele się dzieje na świecie spraw wartych opisania -
powiedział beztrosko, stawiając swojego drinka na stoliku. - Być
może napiszę duży artykuł o ośmiu zabójstwach znanych
osobistości, które ostatnio miały miejsce. To znaczy - przerwał,
przyglądając się jej - kiedy odnajdę mordercę.
Zamarła. Tylko na ułamek sekundy, ale Newman zauważył jej
reakcję, zanim ponownie przybrała wyraz uprzejmego
zainteresowania.
- Morderstwa? Czytałam, że to była seria samobójstw.
- Niech pani nie wierzy we wszystko, co piszą w gazetach.
Newman uśmiechnął się szeroko. Podniósł szklankę i upił
trochę szkockiej.
- Rozpoznałam pana z fotografii, które pojawiały się swego
czasu w prasie.
Nic się pan nie zmienił. A nawet wygląda pan młodziej.
- Pochlebstwa daleko panią zaprowadzą - zapewnił ją Newman.
- Zawsze mówię to, co myślę - odpowiedziała ostro, po raz
pierwszy zdradzając swoją arogancję.
Tweed potarł prawą brew palcem. Dla Newmana był to znak, że
chce teraz zostać z Karin sam na sam.
- Zostawię was, żebyście sobie pogawędzili - powiedział
Newman, wstając.
- Miło mi było panią poznać - powiedział i oddalił się w
głąb holu.
- Można mnie teraz nazwać kobietą skazaną na sukces -
powiedziała Berg do Tweeda, podejmując przerwany wątek. - A co u
ciebie? Minęło już sporo czasu, od kiedy twoja żona uciekła z tym
greckim armatorem. A może się rozwiodłeś?
- Nie, nie rozwiodłem się. Nie utrzymujemy ze sobą kontaktu,
a przykre doświadczenia rozwodowe wydają mi się stratą czasu. -
Uśmiechnął się. - Tak czy inaczej, też jestem skazany na sukces,
jak sama dobrze wiesz.
- Powinieneś się trochę zrelaksować. Jeśli masz ochotę,
zaproszę cię kiedyś na kolację.
- Wspaniałomyślna propozycja. Ale mam lepszą. Wybierzemy się
do "Ermitażu". To bardzo dobra restauracja na brzegu jeziora, za
Zurychem, w dzielnicy Kiisnacht. Powiedzmy, jutro o dziewiątej
wieczorem? Zarezerwuję stolik. Przyjadę po ciebie o ósmej
trzydzieści.
- Zgadzam się z przyjemnością.
- Skoro tak, to teraz, jeśli pozwolisz, udam się na spacer.
Mam problem, który muszę rozwiązać.
- Pamiętam ten twój zwyczaj...
"A jeśli się nie powiedzie..." Ostrzeżenie Anglika
wypowiedziane do słuchawki, gdy rozkazał Hassanowi zlikwidować
Tweeda w następnej kolejności, wzbudziło w nim uczucie paniki.
Jeśli misja Karin Berg się nie powiedzie, wiedział, czyja
głowa pójdzie pod topór. Postanowił działać na własną rękę.
Gdy Jules Monceau zadzwonił do niego po raz drugi, Hassan
miał dla niego gotowe instrukcje. Ściskając słuchawkę, tak mocno
jakby od tego zależało jego życie, zaczął mówić:
- W Zurychu jest ktoś, kim macie się zająć...
- Po to tu jesteśmy - przerwał mu Monceau.
- Doskonale. Z wiarygodnego źródła dowiedziałem się, że wasz
cel zatrzymał się w "Baur au Lac". Musi być zlikwidowany. Nazywa
się Tweed.
- Tweed! - Monceau nie potrafił ukryć zdziwienia i radości w
głosie. -Naprawdę?
- Tak. Podam panu jego rysopis. Mamy go w aktach...
- Nie potrzebuję jego rysopisu. Natychmiastowa likwidacja?
- Tak. Dostaniecie dużą sumę gotówką.
- Nie potrzeba zapłaty.
Połączenie zostało przerwane. Hassan był zbity z tropu, nie
rozumiał reakcji Francuza. Zaczął obgryzać paznokcie. Czy dobrze
robił? Postępował wbrew wyraźnym rozkazom Anglika, ale jeśli gang
Monceau odniesie sukces, Anglik na pewno będzie zadowolony, bez
względu na to, kto wykonał zadanie.
Wczesnym rankiem Jules Monceau przeprowadził rozmowę z budki
telefonicznej w holu małego hotelu, w którym się zatrzymał.
Tweed! Nie wierzył we własne szczęście. Kilka lat wcześniej,
zanim upadł Mur Berliński, Monceau popełnił duży błąd wchodząc w
posiadanie francuskich tajemnic wojskowych i sprzedając je
Niemcom z NRD.
To Tweed, współpracując z francuskim kontrwywiadem namierzył
go. I Tweed przesłuchiwał go w celi przy Rue des Saussaies,
głównej siedzibie francuskiego kontrwywiadu. On też zmusił
Monceau do obciążających go zeznań.
Podczas lat spędzonych w więzieniu La Sante, Monceau
poprzysiągł sobie, że któregoś dnia zabije Tweeda. A teraz
możliwość zemsty podano mu na talerzu.
Poranek ustępował miejsca południu, kiedy usiadł na łóżku w
swoim małym pokoju.
Wiedział, że Tweed lubił poranne spacery, kiedy miał na nie
czas.
Po pół godzinie miał gotowy plan. Z telefonu na dole
zadzwonił do trzech swoich ludzi.
Dwóch mieszkało w podłym hoteliku, niecały kilometr od jego
kryjówki. Trzeci mógł się zjawić jeszcze szybciej, motocyklem,
który Monceau kazał mu kupić.
Jules Monceau był małym, nieco otyłym mężczyzną z włosami
zaczesanymi na żel do tyłu. Miał długi mięsisty nos i wilczy
uśmiech, od czego wzięło się jego przezwisko - Wilk.
Gdy wszyscy zgromadzili się już w jego pokoju, wstał i,
stojąc plecami do ściany, z cygarem w ustach, powiedział im,
jakie mają zadania: wśród nich znajdowało się kupno peruki i
dwóch innych rzeczy - to miał załatwić Bernard, już ubrany w
perukę.
- Kto zdetonuje ładunek wybuchowy? - zaniepokoił się
Bernard.
Był wysoki i chudy, o ziemistej cerze i cienkich brwiach.
Swego czasu był gimnastykiem i wciąż potrafił się poruszać
niezwykle sprawnie.
- Oczywiście, że Andre. Wiesz, że jest specjalistą od
materiałów wybuchowych. Zrobi to za pomocą fal radiowych, zdalnie
detonując bombę.
- Nie martw się, Bernard - zakpił z kolegi Andre. - Martw
się o dziecinkę, nie o siebie.
- Zamknijcie się - warknął Monceau. - Yves, pojedziesz
samochodem jako wsparcie. Jeszcze raz powtórzymy plan. Będę stał
na przystanku tramwajowym i podrapię się w brodę, o tak. Ta
będzie znak, że Tweed wyszedł na poranną przechadzkę. Będę ubrany
w ciemny elegancki garnitur, niczym bankier. Założę binokle i
zapalę papierosa. Tweed wie, że palę cygara. Zabijemy go dziś
rano, gdy tylko się pojawi.
Gdy trzej mężczyźni wyszli z pokoju, Monceau zapalił
następne cygaro. Rozkoszował się wizją ciała Tweeda rozrzuconego
w kawałkach po całej ulicy. A on będzie to obserwował z
bezpiecznej odległości.
Rozdział 10
Kilka godzin później Tweed wyszedł spacerkiem z, Baur au
Lac".
Dotarł do Talstrasse i rozejrzał się wokoło. Tu i ówdzie
przechadzali się turyści. Zobaczył też krępego mężczyznę z
papierosem, ubranego w ciemny wyjściowy garnitur, czytającego
gazetę. Pewnie sprawdza notowania giełdowe.
Bankier podrapał się w brodę. Najwyraźniej nowiny nie były
najlepsze.
Tweed poszedł dalej, w stronę jeziora. Czekał przez chwilę
na zielone światło i przeszedł po pasach na promenadę ciągnącą
się wzdłuż jeziora. Jezioro Zuryskie było spokojne, połyskliwie
niebieskie. Do przystani zbliżał się parowiec, gdy Tweed, nieco
szybszym krokiem zbliżał się do Centrum Kongresowego, po drugiej
stronie ulicy. Na General Guisan Quai w obie strony pędził sznur
samochodów.
Minęła go kobieta o ciemnych kręconych włosach, pchając
przed sobą wózek z dzieckiem zawiniętym w kocyk. Tweed podziwiał
prędkość, z jaką się poruszała, kiedy stopniowo znikała mu z
oczu.
Po drugiej stronie jeziora, gdzie jego brzeg się zaokrąglał,
Tweed zobaczył na tle bezchmurnego nieba zarys olbrzymich gór.
Rozpoznał jedną z nich -podobną do wulkanu Mythen.
Tylko częściowo poświęcał się temu, co się wokół działo,
ponieważ przede wszystkim skupiał się na rozwiązaniu śmiertelnie
poważnego problemu.
Mruczał do siebie dziwne imię, wypowiedziane przez kierowcę,
uczestniczącego w próbie porwania Pauli.
- Assam? To nie ma sensu. Muszę poprosić Paulę, żeby jeszcze
raz powtórzyła mi, co usłyszała - powiedział sam do siebie.
Minęło go szare Volvo, jadące wolniej niż reszta pojazdów.
Kierowca miał czapkę z daszkiem w amerykańskim stylu i duże
okulary słoneczne.
Tweed gotów był w każdej chwili rzucić się na ziemię.
Samochód go minął. Odprężył się i do głowy przyszedł mu ten gruby
bankier, którego widział w pobliżu "Baur au Lac". Ten mężczyzna
kogoś mu przypominał. Tweed wertował pamięć, powracając do
różnych zdarzeń, w których uczestniczył, ale nie potrafił go
nigdzie umiejscowić., Monceau trzymał się jakieś trzydzieści
metrów za Tweedem. Oddałby życie za cygaro, ale zmusił się do
kolejnego płytkiego zaciągnięcia się papierosem.
Tweed ponownie zerknął do tyłu, ale Monceau ukrył się za
innymi przechodniami.
Tweed popatrzył przed siebie. W oddali dostrzegł kobietę o
kręconych włosach, idącą w jego kierunku. Widocznie musiała
zakończyć już dzienną dawkę spaceru po promenadzie. Przypomniało
mu się, jak cicho poruszał się jej wózek. Koła musiały być
porządnie nasmarowane. Parowiec zbliżający się do przystani
włączył syrenę. Zurych to piękne miasto, doszedł do wniosku
Tweed. Miał nie jedno, ale dwa stare miasta, po obu stronach
rzeki Limmat, która wypływała z jeziora pod mostem.
Zauważył, że kobieta z wózkiem szła teraz o wiele wolniej.
Pewnie zmęczyło ją tempo spaceru, stwierdził. Spojrzał na drugą
stronę ulicy i zobaczył przygarbionego mężczyznę z torbą na kije
golfowe, wędrującego po chodniku.
Miał kraciastą czapkę z daszkiem, wiatrówkę i luźne spodnie.
Powłóczył nogami, jakby właśnie przed chwilą zaliczył osiemnaście
dołków. Oczy miał ukryte za słonecznymi okularami, a głowę
spuszczoną.
- Assam, Assam - powtarzał sobie Tweed.
Skoncentruj się na tym, co dzieje się dokoła, upomniał sam
siebie.
Newman byłby wściekły, gdyby dowiedział się, że wyszedł sam,
ale potrzebował samotności, żeby jego mózg poskładał w całość
kawałki układanki.
Przed sobą zobaczył kobietę z wózkiem, idącą noga za nogą.
Dziecko w wózku musiało spać, ponieważ nie wydało najmniejszego
dźwięku, kiedy się mijali.
Nagle kobieta zatrzymała się i z całej siły popchnęła wózek
w jego stronę. W tej samej chwili spostrzegł za kobietą
mężczyznę, trzymającego w dłoni małe pudełeczko, podobne do tych,
za pomocą których steruje się modelami samolotów.
Było już za późno, żeby uciec przed rozpędzonym wózkiem.
Nagle nie wiadomo skąd po jego stronie jezdni pojawiło się szare
Volvo, prowadzone przez mężczyznę w czapce z daszkiem. Za Volvo
na motocyklu pędził w jego stronę Newman.
Volvo wjechało na chodnik, uderzyło w wózek, spychając go na
schodki, prowadzące do małej przystani. Gdy wózek, z lalką ubraną
jak dziecko, zaczął zsuwać się w dół, Andre nacisnął guzik na
detonatorze. Wózek wybuchnął, rozrzucając szczątki po tafli
jeziora.
Volvo stało nadal w połowie chodnika, gdy z przeciwnej
strony zaczęło się do Tweeda zbliżać kremowe BMW, z pistoletem
maszynowym, wystającym z tylnego okna. Newman zdążył już
zastrzelić "kobietę", która osunęła się na ziemię, wypuszczając z
męskiej dłoni pistolet. Peruka spadła napastnikowi z głowy i
zsunęła się z krawędzi chodnika na jezdnię.
Po drugiej stronie ulicy mężczyzna z torbą golfową wyjął
karabin Armalite.
Marler zrzucił okulary, wycelował karabin w kierowcę BMW i
nacisnął spust.
Zamachowiec osunął się na kierownicę. Samochód wyjechał na
środek jezdni, tak że nadjeżdżający z przeciwka pojazd ledwo
zahamował. BMW uderzyło w ścianę, okalającą brzeg jeziora, i
stanęło w płomieniach. Newman wystrzelił po raz drugi, zabijając
Andre, który obsługiwał zdalny detonator.
Tweed schował się pod murem otaczającym jezioro przed
ognistą kulą, która jeszcze przed chwilą była BMW. Marler wrzucił
Armalite z powrotem do pokrowca na kije golfowe, przebiegł przed
stojącymi samochodami, wskoczył na motocykl i razem z Newmanem
popędzili w stronę mostu na rzece Limmat.
Tweed wstał i szybkim krokiem ruszył w stronę "Baur au Lac".
Daleko przed nim Monceau z gniewnie wykrzywioną twarzą z
powodu fiaska, zbiegł do przystani i kupił bilet na odpływający
właśnie parowiec. Wszedł na osłonięty gómy pokład i usiadł przy
rufie, z dala od pasażerów, wciąż dysząc z wściekłości.
Jeszcze jeden człowiek w Zurychu był zły jak diabli. Do
pokoju w "Baur au Lac", do którego wrócił Tweed, wpadł niczym
bomba Beck.
- Czemu, do ciężkiej cholery, wyszedłeś sam?
- Nie byłem sam - powiedział spokojnym głosem Tweed,
siedzący na kanapie.
- Wiesz już o tym.
- A ty wiedziałeś? - spytał szef policji.
- Nie - przyznał Tweed - ale jeśli mam zniszczyć przeciwnika
- kimkolwiek on jest - muszę analizować informacje w ciszy i
odosobnieniu.
- Przynajmniej wiemy, kim byli zamachowcy. Gang Monceau.
Zidentyfikowano trzech mężczyzn, mamy cały gang w kartotece.
- Monceau to nie wróg, którego szukamy - zaznaczył Tweed. -
Działali jako grupa pomocnicza. Musimy się skupić na człowieku,
który stoi za tymi ośmioma zabójstwami. A ty, jestem pewien,
cieszysz się, że pozbyłeś się tych trzech zbirów.
- Monceau dysponuje jeszcze siedmioma innymi - ostrzegł go
Beck.
- Znów może spróbować cię zabić.
- Och, na pewno. Nie można mnie nazwać jego najlepszym
przyjacielem.
Jak wiesz, wsadziłem go za kratki jakiś czas temu we
Francji. To jego osobista zemsta. Dowiedziałeś się, kto wykończył
tych trzech?
- Nie - powiedział ostrożnie Beck - ponieważ wszystko stało
się tak szybko, że żaden ze świadków nie potrafi podać ich opisu.
Ale mam pewne podejrzenia.
- To dobrze, Arthurze. Powiem ci, że zabójcy, których
szukamy, zwróć uwagę na liczbę mnogą, to kobiety.
Równouprawnienie dotarło też do światka przestępczego. Ta, która
zabiła Dumonta, była ruda - słyszałeś od Horna.
- W Zurychu nie ma aż tak dużo rudych kobiet - zauważył
ironicznie Beck.
- Czy dajesz mi do zrozumienia, że istnieje więcej niż jedna
kobieta - zabójca?
- Tak, ponieważ wiem, że Norberta Engela zabiła kobieta o
zupełnie innym wyglądzie. Wiem to na pewno.
- To bardzo niepokojące - zauważył Beck, który przycichł i
przestał spacerować po pokoju. Spojrzał na zegarek. - Muszę się
zbierać. Mam do napisania poufny raport na temat tej sterty zwłok
na promenadzie, które teraz znajdują się w kostnicy. Obiecaj, że
nie wyjdziesz z domu bez Marlera albo Newmana.
- Posłucham tej rady w miarę możliwości.
- Co oznacza, że i tak zrobisz, jak będziesz chciał.
Krótko po wyjściu szefa policji do pokoju weszli Paula,
Marler i Newman.
Zmartwiona Paula przyglądała się Tweedowi.
- Na pewno nic ci nie jest?
- Nigdy nie czułem się lepiej. Zaczynamy powoli dobierać się
przeciwnikowi do skóry, skoro zatrudnił do pomocy Monceau i jego
sympatycznych przyjaciół.
Marler, Bob, dzięki za uratowanie mi życia. Wyrazy uznania.
Znów działaliście na własną rękę.
- Och - powiedział beztrosko Newman - znamy cię. Dlatego
opracowaliśmy szczegółowy plan awaryjny na wypadek, gdybyś
znalazł się w niebezpieczeństwie. I tak też się stało. Dość
szatański umysł przebrał bombę za bobasa w wózku.
- To mi pachnie Monceau. Jestem pewien, że czaił się w
okolicy, czekając na mój koniec. Ale do rzeczy - ożywił się. -
Marler, opowiedz mi jeszcze raz o tym opryszku, którego zmusiłeś
w maltańskim kościele, żeby wyjawił ci lokalizację ich głównej
bazy.
- Kościół był pusty - zaczął Marler zwięźle. - Zmusiłem go,
żeby uklęknął w ławce. Wycelowałem do niego z Walthera i był
przekonany, że nacisnę spust, jeśli nie zacznie gadać.
- Więc musiałeś go nastraszyć.
- Tylko w ten sposób dało się go zmusić do mówienia.
- Odpowiedział ci jasno? - naciskał Tweed.
- Był nieco roztrzęsiony. Następnie rzucił się na mnie z
nożem.
- Roztrzęsiony - powtórzył z namysłem Tweed. - To znaczy, że
mogłeś niedokładnie usłyszeć, co mówi? Mógł pleść bez sensu?
Słowacja. To usłyszałeś?
- Coś w tym stylu.
- Interesujące.
- Można tak powiedzieć - odparł Marler.
- Mówiłem wam, że mamy do czynienia z przynajmniej dwoma
różnymi zabójcami. Obydwie to kobiety. Paula opisała tę, którą
widziała w Wiedniu. Świadek Becka, Horn, był w stanie podać nam
niewiele szczegółów dotyczących kobiety, która zamordowała
Pierrea Dumonta. W przeszłości kobiety były, oczywiście,
wykorzystywane przez KGB do uwodzenia mężczyzn, ale tu chodzi o
coś zupełnie innego. Musimy je odszukać i odnaleźć resztę gangu
Monceau.
Sądzę, że oba problemy są ze sobą powiązane. Trzeba
przeczesać miasto w poszukiwaniu ludzi Monceau. Beck twierdzi, że
zostało ich jeszcze co najmniej siedmiu. Wyśle nam ich zdjęcia.
Ledwie skończył, gdy ktoś zapukał do drzwi. Newman otworzył
je z klucza i lekko uchylił, po czym wziął od umundurowanego
policjanta dużą, zaklejoną kopertę, zaadresowaną do Tweeda.
Tweed otworzył ją i zobaczył siedem połyskliwych fotografii.
Rozłożył je na stole, tak, żeby reszta mogła się im przyjrzeć.
- Oto oni. Siedmiu dżentelmenów, o których wspominałem.
- Bardzo sympatycznie się prezentują - zauważyła Paula.
- Najbrzydszy gang, jaki w życiu widziałem - dołączył się
Newman. - Ten, to Jacques Lemont. Doświadczony nożownik. Zanim
Monceau go zwerbował, rzucał nożami w cyrku. Raz robiłem z nim
wywiad. W tym czasie Monceau próbował wszystkim wmówić, że
prowadzi swego rodzaju krucjatę - obrabowuje bogatych, żeby pomóc
biednym. Oczywista bzdura, ale Monceau był obecny w pokoju, z
maską zakrywającą górną część twarzy. Palił jedno cygaro za
drugim.
Taki mały, grubawy facet.
- Jasne - powiedział nagle Tweed. - Mały, grubawy gość w
garniturze bankiera. Stał niedaleko "Baur au Lac", gdy wyszedłem
na spacer.
Palił papierosa, a na nosie miał binokle. Wydawał mi się
znajomy, ale nie mogłem go z nikim skojarzyć.
- Chciał zobaczyć, jak powiększasz grono aniołków -
powiedział Marler.
- Wcześniej wspominałeś; że to zupełnie inna sprawa -
przypomniała mu Paula. - Czy mamy do czynienia. Z terrorystami?
- Dużo gorzej - powiedział Tweed.
Na Bliskim Wschodzie, daleko za rzeką Eufrat, nad pustynią
zawisła wielka, i czarna chmura, wytworzona przez wyziewy z
helikopterów, zawieszonych ponad pustynią Z podziemnych bunkrów
na pustynię wytoczyła się potężna kawalkada nowoczesnych czołgów.
Chmura wynalazek naukowców, którzy wyemigrowali z Rosji,
składała się z nieszkodliwych substancji chemicznych, dzięki
którym przelatujący nad tym obszarem amerykański satelita nie
mógł zarejestrować, co dzieje się na ziemi.
Kolumna czołgów, pod wodzą kilku generałów rozpoczęła
manewry. Każda z maszyn wyposażona była w armatę dalekiego
zasięgu oraz w pocisk zawierający śmiertelnie niebezpieczny
materiał biologiczny. Załogi czołgów były chronione przez
specjalny, nowoczesny typ masek przeciwgazowych,
zabezpieczających ich przed działaniem gazu.
W pewnym momencie czołgi zaczęły strzelać. Pociski
przeleciały znaczną odległość i upadły na pustynię. Kilka
wielbłądów znajdujących się w pobliżu, przystanęło nagle i po
chwili padło w śmiertelnych drgawkach.
Atak na Zachód znajdował się w zaawansowanym stadium.
Czekali jedynie na znak od Przywódcy, pod rozkazami którego
znajdował się też Hassan. Znak mówiący im, że Zachód pozbawiony
został kogokolwiek zdolnego przejąć kontrolę.
Newman, po rozstaniu z Tweedem, przeszedł do holu i
pośpiesznie rozejrzał się wokół. Był przekonany, że w pobliżu
czai się niebezpieczeństwo.
Simone Carnot przyjrzała mu się z rezerwą, poprawiając burzę
rudych włosów.
Gdy Dumont leżał już nieżywy na kanapie, z roztrzaskaną
połową czaszki, a "miejsce zdarzenia zostało zaaranżowane"
używając terminologii Hassana, która w praktyce oznaczała tyle,
że zaciśnięto palce jego bezwładnej ręki na Lugerze, oczywiście,
używając gumowych rękawiczek, Simone zamierzała złapać pierwszy
samolot i uciec z Zurychu. Hassan jednak znów postanowił
zadziałać na własną rękę, ponieważ udział w grze zaczął mu się
podobać.
Gdy Simone zadzwoniła do niego, żeby przekazać mu
zaszyfrowaną wiadomość o wykonaniu zadania, Hassanowi przyszedł
do głowy pewien pomysł.
Polecił jej zostać w Zurychu przez co najmniej tydzień.
Poinformował ją, że jej nowym celem jest mężczyzna, który nazywa
się Tweed, i podał jej dość mętny opis -jedyny, jakim dysponował.
Jeśli do końca tygodnia media nie ogłoszą jego zabójstwa, ma go
własnoręcznie wyeliminować.
- Dostaniesz zwykłą stawkę - powiedział jej. - Zadzwoń do
mnie, kiedy ustalisz jego miejsce pobytu...
Kolejne sto tysięcy dolarów. Simone dla takich pieniędzy
poniosłaby dużo większe ryzyko. Nie miała pojęcia, że wraz z
Hassanem łamie żelazną zasadę Anglika. Zaraz po dokonaniu
morderstwa, kobieta, która to zrobiła, powinna opuścić miasto.
W holu szybko spuściła oczy, gdy tylko nawiązała kontakt
wzrokowy z Newmanem. Rozpoznała go, ponieważ czytała dużo prasy i
magazynów. Był wyjątkowo przystojny, a ona czuła, że nie powinna
rzucać się w oczy. Nie miała pojęcia, komu zlecono zajęcie się
nowym celem.
Simone Carnot prowadziła agencję najlepszych modelek w
Paryżu, kiedy została zwerbowana ze względu na urodę i miłość do
pieniędzy. Ponadto, jak wiele nowoczesnych kobiet, miała tę
przewagę, iż uważała mężczyzn za gatunek, który należy
wykorzystywać, kiedy tylko się da.
Gdy zdała sobie sprawę, że Newman się do niej zbliża,
zmieniła zdanie. Jeśli kompletnie go zignoruje, wzbudzi jego
podejrzenia. Zawsze istnieje możliwość, że, przy jego rozległych
kontaktach, może znać również Tweeda, który musi być ważną,
osobistością, skoro stał się celem.
- Przepraszam - zaczął Newman, gdy tylko spojrzała na niego
- ale zawsze jestem bezpośredni. Nudzę się i mam ochotę z kimś
porozmawiać. Czego się pani napije?
- Veuve Clicquot - odparła bez namysłu.
Zamówił jej szampana, a dla siebie szkocką Była bardzo
atrakcyjna, z tymi połyskliwymi rudymi włosami.
Oczywiście, kłamał, przedstawiając jej swoje powody. Na
świecie było co prawda dużo innych rudzielców, ale jej wygląd
zgadzał się z rysopisem Horna, dotyczącym kobiety, która zabiła
Dumonta. Newman wyobrażał sobie, że kobieta - zabójczyni musi
mieć żelazne nerwy. Spodziewałby się, że czym prędzej umknie z
miasta pierwszym samolotem lub pociągiem. Ale sprytna morderczyni
mogła pomyśleć, że bezpieczniej będzie zostać parę dni na
miejscu.
- Jestem Bob Newman - przedstawił się, gdy się stuknęli
szklankami przyniesionymi przez kelnera.
- Simone Carnot. Czym się pan zajmuje, panie Newman, kiedy
nie zaczepia pan kobiet?
Agresywna, ocenił - co tylko potwierdzałoby jego wyobrażenie
o morderczyni, ale nie musiało oznaczać, że trafił na właściwą
kobietę.
- Przyglądam się z bliska różnym ludziom - powiedział
prowokująco.
- Mnie też? Ciekawa jestem dlaczego?
Pasowała jak ulał do portretu kobiety zimnej i opanowanej na
tyle, by móc strzelić człowiekowi w tył głowy. Zbyt daleko idące
wnioski - niemożliwe, że tak łatwo natrafił na zabójcę.
Skrzyżowała długie nogi, eksponując je dzięki rozcięciu w
spódnicy. Rzucił na nie okiem, wiedząc, że ona tego oczekuje.
- Odpowiedź brzmi: nie, na obydwa pytania. - Zrobił pauzę.
Przyszło mu do głowy, że kolejnym celem dla zabójczyni
będzie Tweed. A ona mieszkała w tym samym hotelu co on. -
Zatrzymała się pani tutaj?
- Zastanawiam się, co się kryje za tym pytaniem, panie
Newman?
- Po prostu, czy pani tu mieszka?
- Być może. Któż to może wiedzieć?
- Pani - odparował szybko.
- Bardzo pan bezpośredni. Zachowuje się pan jak Amerykanin.
Do ust miała przyklejony uśmiech, ale oczy, które w nim
utkwiła, były zimne jak lód. Uniósł brwi i napił się szkockiej.
- Nie wiem, czy to komplement, ale dziękuję.
- Jak to miło z pana strony. A jeśli nie ja pana interesuję,
to kto?
- Zabójca Pierrea Dumonta.
Wymówił te słowa z naciskiem, po czym napił się znów, nie
patrząc na nią W tym momencie do holu wszedł Tweed. Mijał ich,
kiedy Newman go przywołał.
- Przyłącz się do nas. Simone, czy mogę się tak do ciebie
zwracać? To jest Tweed. Tweed, poznaj Simone Carnot.
Rozdział 11
Nieco wcześniej, zanim Newman opuścił pokój, Tweed wezwał
Butlera i Nielda z hotelu "Gotthard", znajdującego się na drugim
końcu Bahnhofstrasse. Czekając, aż się pojawia, Paula i reszta
towarzystwa obserwowali Tweeda, który z nieobecnym wzrokiem i
wyrazem zdecydowania na twarzy, z rękami założonymi na plecach,
wolnym krokiem przechadzał się po apartamencie.
Nikt się nie odzywał. Nauczeni doświadczeniem wiedzieli, że
potrzebował ciszy, gdy podejmował ważną decyzję, dotyczącą ich
wszystkich. W pewnej chwili zatrzymał się i z dłońmi
skrzyżowanymi na piersi przysiadł na poręczy fotela, na którym
siedziała Paula.
- Za kierownica Volvo, które zepchnęło wózek do jeziora,
siedział Butler, prawda?
- Tak - odpowiedział Newman. - Pete Nield siedział z tyłu, z
pistoletem i granatem obezwładniającym. Nie wiedzieliśmy, co się
wydarzy, ale wzięliśmy pod uwagę kilka scenariuszy ataku na twoją
osobę...
Przerwało mu pukanie do drzwi. Wpuścił do pokoju Harryego
Butlera i Petea Nielda. Tweed przywitał ich z ponurym uśmiechem.
- Siadajcie, proszę. Czujcie się jak u siebie. Harry, muszę
ci podziękować za uratowanie mnie przed bombą.
- Taka praca - odparł Butler, który używał słów tak
oszczędnie, jakby trzeba było za nie płacić.
- Postanowiłem, że nie możemy już dłużej z nimi się cackać -
zaczął Tweed.
Wyjaśnił nowo przybyłym, że w Europie działają dwie kobiety
- zabójczynie. -Teraz ja jestem ich celem - ciągnął. - Ta wiedza,
to nasz as w rękawie, którym zamierzam się posłużyć. Przeciwnik
posługuje się bezwzględną, szatańsko sprytną, metodą.
- Co to za metoda? - spytał Nield, gładząc palcami elegancki
wąsik.
- Aby zbliżyć się do celu, te kobiety najpierw zapoznają się
z ofiarą. Ponieważ mają do czynienia z wyrafinowanymi osobnikami,
pierwszorzędnymi umysłami, muszą być bardzo atrakcyjne i
doświadczone w postępowaniu z mężczyznami.
Podejrzewam, że ktoś, kto dysponuje pełną listą członków
Institut de la Defense, przeanalizował ją dokładnie i przydzielił
każdemu z nich kobietę. Ten ktoś zna się dobrze na ludzkiej
psychice. A do Dorset docierają w tajemnicy duże sumy pieniędzy.
- To rzuca podejrzenia na Amosa Lodgea lub Williego
Carringtona - stwierdził Newman.
- Być może. Chyba że jest ktoś jeszcze na tym terenie, kto
się do tej pory nie ujawnił...
- Przepraszam - wtrąciła się Paula - ale czy któryś z tych
dwóch jest członkiem Instytutu?
- Amos Lodge.
- I wciąż żyje. Czy trzeba szukać dalej? i
- Trzeba. Na liście, którą przywiozłaś z Wiednia, jego
nazwisko figuruje pod I moim. Zanim zaczęła się seria zabójstw,
mieliśmy spotkanie w naszej głównej siedzibie nad Jeziorem
Genewskim, niedaleko Ouchy. Tematem był Bliski Wschód.
Zaprosiliśmy parę osób, które znają tę część świata, żeby nam ją
przybliżyły. Jedną z nich był Willie Carrington.
- Jego nazwiska nie ma na liście - obstawała przy swoim
Paula.
- Próbowaliśmy zapewnić sobie przykrywkę oznajmiając, że to
nasze ostatnie spotkanie, i że rozwiązujemy Instytut. Nie był to
mój pomysł, mało przekonywający muszę przyznać. Ktoś nie dał się
nabrać. Opracowałem więc nową strategię.
- Przed chwilą powiedział, że koniec z cackaniem się -
szepnął Newman do Pauli. - Czuję, że zbliża się burza z
piorunami.
- Teraz ja stałem się celem - powtórzył Tweed. - Skoro znamy
ich metodę, jakaś atrakcyjna kobieta spróbuje się do mnie zbliżyć
i przekonać mnie, żebyśmy spotkali się u niej lub w innym,
ustronnym miejscu. Wszystkie poprzednie ofiary miały domy lub
mieszkania, w których mogły działać zabójczynie.
Tymczasem ja mieszkam w hotelu. To może stanowić dla nich
problem. Chcę schwytać tę kobietę, nieważne, którą z nich. Wtedy
zmusimy. Ją, żeby wyjawiła nam, dla kogo pracuje.
- Zajmę się tym, kiedy przyjdzie odpowiednia pora -
powiedziała Paula, głosem w którym pobrzmiewała lodowata nutka
gniewu. - Mówiłam ci już: w dzisiejszym świecie, w którym panuje
równouprawnienie, niektóre kobiety mogą być bezwzględniejsze od
mężczyzn.
- Jak one mogą to robić? - spytał Pete Nield. - Zajść od
tyłu mężczyznę, którego poznały, a nawet uwiodły i odstrzelić mu
tył głowy?
- Kobiety w wielu sprawach zachowują się inaczej niż
mężczyźni - wyjaśniła Paula. - Potrafię przeniknąć do ich umysłów
lepiej niż którykolwiek mężczyzna.
Podam wam prosty przykład. Większość kobiet chętniej zwierza
się osobom tej samej płci. Mają więcej przyjaciółek niż
przyjaciół - częściowo dlatego, że mogą swobodnie porozmawiać na
tematy, których nigdy nie odważyłyby się poruszyć przy
mężczyźnie. Wiele kobiet ma się na baczności przy obcym
mężczyźnie -z oczywistych powodów.
- Podaj jeden oczywisty powód - naciskał ją Nield.
- Myślę, że ma to głębokie korzenie - trzeba się cofnąć do
czasów, kiedy mężczyźni dominowali. Aby przeżyć, kobiety musiały
się nauczyć, jak radzić sobie z mężczyznami, innymi słowy -
manipulować nimi. Teraz, gdy mają dużo większą swobodę, te metody
przestały być potrzebne. Lecz wciąż są obecne w naszej
przebiegłej naturze. Mamy więc nietypową sytuację, gdzie kilka
kobiet pociąga za wszystkie sznurki.
- Wciąż nie mogę pojąć, jak kobieta jest w stanie odstrzelić
mężczyźnie głowę - upierał się Nield.
- Podejrzewam, że pewien rodzaj kobiet - zdecydowana
mniejszość - jest w stanie i robi to z dużą przyjemnością - To
potworne - stwierdził Nield.
- Zgadzam się. Innym potężnym motywem są pieniądze. Muszą
mnóstwo zarabiać za wykonywanie tak brudnej roboty. Tweed przed
chwilą powiedział, że są bardzo atrakcyjne. Próżna kobieta wydaje
mnóstwo pieniędzy na pokonanie rywalek. Kosmetyki, ubrania,
fryzury, w późniejszym wieku operacje plastyczne i Bóg jeden wie,
na co jeszcze. To wymaga ogromnych środków. Są jak żerujące
bestie, zawsze chcą być przez mężczyzn pożądane.
- Przez ciebie zniechęciłem się do małżeństwa - powiedział
Nield.
- Nie to było moim celem - powiedziała Paula z naciskiem. -
Istnieje druga strona medalu: większość kobiet, które są uczciwe,
szczere, które wychodzą za mąż z miłości. Jeśli im się uda, a
udaje się miliony razy - cieszą się z posiadania dzieci, wsparcia
męża w każdej sytuacji, nawet jeśli żyją skromnie.
Taka jest większość kobiet na świecie. Nie wyciągaj błędnych
wniosków, Pete...
Niedługo po tej rozmowie Newman wyszedł, udał się do holu na
parterze, a potem przedstawił Tweeda Simone Carnot. Postępował
zgodnie ze strategią Tweeda: nieznana zabójczyni powinna jak
najszybciej poznać Tweeda.
Na dźwięk jego nazwiska Simone wyciągnęła rękę i uścisnęła
dłoń Tweeda, który się przysiadał. Robiąc to, przewróciła
kieliszek i Veuve Clicquot rozlało się po stole.
- Bardzo przepraszam - powiedziała szybko, gdy podszedł
kelner, żeby wytrzeć stół. - Jestem taka niezdarna.
- Mnie się to też zdarza - zapewnił ją Tweed. - Proszę się
tym nie przejmować.
Niczego po sobie nie pokazując, zarówno Tweed, jak i Newman
intensywnie analizowali zdarzenie. To nazwisko Tweeda wytrąciło
Simone na moment z równowagi. Nie wierzyła własnemu szczęściu -
cel siedział naprzeciwko niej. Pojawił się nie wiadomo skąd.
Potem skojarzyła, że zatrzymał się w "Baur au Lac", a mimo iż
udawała, że nie rozpoznaje Newmana, wiedziała, że był on
dziennikarzem i pasował do klasy ludzi, z jakimi zadawałby się
Tweed, który kimkolwiek był, musiał być kimś ważnym.
- Proszę o sok pomarańczowy - zamówił Tweed, gdy kelner
przyniósł Simone następny kieliszek. Spojrzał na Simone,
uśmiechając się rzucił okiem na jej długie nogi i uznał, że jest
bardzo atrakcyjna.
- Co pani robi w życiu, jeśli wolno spytać? Mogłaby pani z
powodzeniem pracować jako modelka.
Połechtało ją to. W stosunku do Tweeda przybrała tę samą
nieśmiałą pozę, co w stosunku do Newmana. Tę rybkę mogę złapać,
pomyślała.
- Dziękuję. To bardzo miły komplement. Rzeczywiście, swego
czasu prowadziłam agencję modelek w Paryżu. - Gdy tylko
wspomniała francuskie miasto, zrozumiała, że popełniła błąd. Co
jest w tym mężczyźnie, że tak dała mu się podejść? - Teraz
próbuję się otrząsnąć po nieudanym małżeństwie.
- Przykro mi to słyszeć. Nie wyobrażam sobie, że mężczyzna
może w ogóle brać pod uwagę odejście od pani.
Nie bawi się w subtelności, pomyślał Newman. Okazało się
jednak, że jej się to podoba. Gdy Tweed się postarał, potrafił
być czarujący dla kobiet, pozytywnie reagujących na jego
osobowość.
- Po prostu nie wyszło - wyjaśniła Simone. - Mogę spytać,
czy jest pan żonaty?
- Jestem - odparł Tweed, nie wdając się w szczegóły. - Już
od dawna -dodał.
Coraz lepiej, pomyślała cynicznie Simone. Niektórzy żonaci
mężczyźni w pewnym momencie dochodzą do wniosku, że potrzebują w
życiu małej odmiany.
To może być proste zadanie. Dlaczego więc jej bystry umysł
wysyłał ostrzegawczy sygnał?
- Cieszę się - powiedziała. - To pocieszające, że małżeństwo
może być udane. Pewnie pańskie takie jest. Żadna rozsądna kobieta
by pana nie zostawiła.
- Wygląda na to, że prześcigamy się w komplementach -
zauważył Tweed.
- To bardziej cywilizowana rozmowa niż te, jakie zdarzało mi
się prowadzić z innymi mężczyznami. Może wypijemy kiedyś razem
drinka?
Zatrzymałam się w tym hotelu.
- Z przyjemnością. A teraz proszę mi wybaczyć. Mam spotkanie
w sprawach zawodowych.
Zostawił ją z Newmanem, podszedł do obrotowych drzwi
prowadzących do podjazdu i wyszedł na zewnątrz. Po wyjściu z holu
zatrzymał się na widok ostatniego człowieka, którego spodziewałby
się ujrzeć na tarasie hotelowym: Amosa Lodgea.
Tweed wolno szedł w stronę tarasu obserwując ludzi,
siedzących przy stolikach. Butler, ubrany lepiej niż zazwyczaj,
popijał piwo. Dalej siedział Pete Nield i czytał gazetę. Tweed
był pewien, że gdzieś w pobliżu musi być też Marler, zaraz go też
dostrzegł niedaleko baru ze szklanką mrożonej kawy na stoliku.
Wolnym krokiem podszedł do stolika Marlera, udał, że się
potyka i wyciągniętą dłonią strącił szklankę. Wypadek z Veuve
Clicquot podsunął mu ten pomysł.
Przeprosił, jakby mówił do nieznajomego, po czym zniżył
głos.
- Jutro zabieram kobietę, którą kiedyś znałem jako Karin
Berg, na kolację do "Ermitażu" nad Jeziorem Zuryskim. Wyjedź stąd
o ósmej trzydzieści.
- Proszę się tym nie przejmować. Kelner zaraz to posprząta.
- powiedział głośno Marler.
Tweed zmienił kierunek i udał, że dopiero teraz dostrzegł
Amosa Lodgea.
Potężny mężczyzna w kwadratowych okularach, z panamskim
kapeluszem na głowie podniósł wzrok, kiedy Tweed dotarł do jego
stolika.
- Dobry Boże! Jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałem się
tutaj spotkać.
Siadaj. Kufelek zimnego piwa?
- Dziękuję, ale wolałbym kawę. To samo pomyślałem o tobie,
że jesteś ostatnią osobą i tak dalej. Co cię tu sprowadza, Amos?
- Przyjechałem posłuchać wykładu Dumonta w Centrum
Kongresowym. Fatalna sprawa, czytałem w gazetach, o tym, że
popełnił samobójstwo.
Nigdy bym się po nim tego nie spodziewał.
- To było morderstwo.
- Mój Boże! Dlaczego? Kto go zabił?
- Tego się właśnie zamierzam tutaj dowiedzieć, Amos. Z każdą
godziną jestem bliżej odnalezienia mordercy.
- Naprawdę? Pewnie miał wysoką polisę ubezpieczeniową -
Możliwe - odparł Tweed, unikając odpowiedzi. - Ale co zamierzasz
teraz zrobić?
- Jutro wieczorem wygłaszam mowę w Centrum Kongresowym.
Oficjalnie ku pamięci, w rzeczywistości zamierzam
przedstawić własne opinie, nie owijając w bawełnę. Agencja, która
reprezentowała Dumonta, podała to do wiadomości ludziom, którzy
mają bilety. Już rozlepiają plakaty. Będzie duża widownia.
- Czy to nie jest niebezpieczne? Należysz do Instytutu. Tak,
jak poprzedni rzekomi samobójcy.
- Myślisz, że to mnie powstrzyma? - W oczach utkwionych w
Tweedzie, ukrytych za szkłami, pojawiły się stalowe błyski. - Mam
nadzieję, że też tam się wybierasz? Oczywiście, możesz zabrać ze
sobą przyjaciół.
Przy tych słowach Amos wyjął grubą kopertę z kieszeni na
piersi letniego garnituru i położył na stoliku plik zaproszeń.
Tweed schował je do kieszeni.
- Dziękuję. Błyskawicznie je wydrukowałeś.
- Szwajcarska drukarnia. Szwajcarzy są bardzo sprawni i
szybko działają A oto i twoja kawa. Życz mi szczęścia podczas
wystąpienia.
- Życzę ci szczęścia i bezpieczeństwa.
- Bezpieczeństwa? Nie przejmuj się tym. Wygląda na to, że
połowa Dorset jest w Zurychu. Czekam na kogoś, kogo dobrze znasz.
Na Williego Carringtona.
- Willie tu jest?
- Zatrzymał się w hotelu "Dolder Grand", na wzgórzu za
miastem.
Wspomniałem mu przez telefon, że wybieram się na wykład
Dumonta.
Powiedział, że jest w Zurychu z tego samego powodu. A oto i
sam pożeracz niewieścich serc...
Willie miał na głowie białą chustę, zawiązaną tak, jak robią
to Arabowie.
Poza tym ubrany był w zwyczajny zachodni garnitur, oczy
zasłaniały mu duże okulary słoneczne.
- O wilku mowa, słyszałem twoje ostatnie słowa - przywitał
Tweeda, siadając.
- Nie spodziewałem się tu ciebie zastać. Słyszałeś o biednym
Dumoncie i samobójstwie? Nie mogę zrozumieć, co go do tego
popchnęło. Prawdziwy szok.
Niedawno spotkałem go w moim klubie, w Londynie.
Willie powiedział to tak, jakby wizyta w jego klubie
wykluczała możliwość popełnienia samobójstwa. - Straciliśmy
pierwszorzędny umysł. Poproszę podwójną wódkę - powiedział do
kelnera, po czym odwrócił się z powrotem do Tweeda.
- Muszę się po tym napić.
- Skąd to niecodzienne przebranie? - spytał Tweed, dolewając
sobie kawy z dzbanka. - Ludzie pomyślą, że jesteś jednym z tych
niesamowicie bogatych szejków.
- Ach, to. - Willie musnął wąsa i uśmiechnął szeroko. - Po
wysłuchaniu I jutrzejszego wystąpienia Amosa udaję się na Bliski
Wschód. Podoba im się, gdy ktoś ubiera się w ten sposób. Myślą,
że przez to okazuje im się szacunek.
- Kolejna podróż w interesach?
- Mam nadzieję. Dopóki się człowiek z nimi nie spotka, nic
nie jest pewne.
Lubią się bawić w kotka i myszkę. Mają nadzieję, że opuszczę
cenę. Nic z tego.
Jeśli będzie trzeba, powiem, że pierwszym samolotem wracam
do domu. To zazwyczaj przywołuje ich do porządku. - Wzniósł
toast. - Za Dumonta. Porządnego gościa. Do dna. Do tego właśnie
ubiłem przez telefon świetny interes na Bliskim Wschodzie.
Prawdziwa gratka. Mam zachować dyskrecję. - Mrugnął okiem. - Ale
jestem wśród przyjaciół.
Tweed zdał sobie sprawę, że Carrington jest już po kilku
whisky.
Rozpoznał to po sposobie mówienia Williego. Miał mocną głowę
i nawet, gdy wypił dużo, zachowywał żelazną samokontrolę. Oczy mu
świeciły, kiedy triumfalnie wpatrywał się w Tweeda. Czemu?
Amos też dostrzegł jego zachowanie. Tweed rzucił okiem na
potężnego faceta.
Intensywnie wpatrywał się w Williego, jakby czytał w jego
myślach.
Atmosfera stała się napięta.
- Nie dbasz o Dumonta - powiedział swoim ponurym tonem. -
Obchodzi cię jedynie zarobienie kolejnej kupy pieniędzy.
- Stary, to nie było miłe - zauważył Willie.
- W tym świecie prawda często nie bywa miła - odparował
Amos. - Do diabła z twoim interesem. Co to było? Broń dla Arabów?
Rakiety?
Tweed rozluźnił się na swoim krześle, wyłączając się z
rozmowy. Pił kawę i obserwował obu mężczyzn. Najbardziej
intrygowało go w Carringtonie, że w najmniejszym stopniu nie zbił
go z pantałyku atak Amosa. Wręcz przeciwnie, Willie nagle jakby
wytrzeźwiał i obserwował Amosa wyrachowanym wzrokiem. Tweed nie
zdawał sobie do tej pory sprawy, jak silną wolę ma Carrington i
jak doskonale potrafi radzić sobie w każdej sytuacji. Towarzyski,
sympatyczny facet zmienił się nagle w twardziela. To było
prawdziwe odkrycie.
- Daj spokój, Amos - powiedział chłodno Willie. - Dumont był
moim bliskim przyjacielem. Wiem, że ostatnią rzeczą, jakiej by
sobie życzył, byłaby kłótnia.
Zapomnijmy o tym.
- Skoro tak mówisz - odburknął Amos.
- Tak mówię. Zostawię was teraz, żebyście sobie
porozmawiali. Mam ochotę na spacer w słońcu, żeby przypomnieć
sobie stare czasy.
Po tych słowach oddalił się. Tweed patrzył, jak odchodzi -
pewnym, stanowczym krokiem.
- Nigdy za nim nie przepadałem - powiedział Amos.
- Dlaczego?
- Za bardzo lubi brawurę. Nigdy mu nie ufałem. A teraz jeśli
pozwolisz, pójdę już... Do zobaczenia.
Gdy tylko zniknął, do stolika Tweeda podszedł wysoki,
opalony mężczyzna w dresie - był to Emilio Vitarelli. Usiadł,
trzymając w dłoni drinka.
- Powinieneś o czymś wiedzieć...
- Dawno cię nie widziałem, Emilio - powiedział do Włocha
Tweed. - Co najmniej trzy piękne kobiety maja na ciebie oko.
- To nieistotne. Podejrzewam, że starasz się odnaleźć trzy
morderczynie, które zabiły ośmiu mężczyzn jak muchy na ścianie.
- Zgadujesz.
- Jak ty, jestem w tym dobry. - Vitorelli przygładził dłonia
gęste włosy. -Na jedną z nich sam poluję.
- Zawsze mówisz aluzjami i zagadkami. Bądź choć raz
konkretny.
- Pamiętasz, że pewna kobieta oblała kwasem twarz mojej
narzeczonej. To pchnęło biedaczkę do samobójstwa, skoczyła z
tarasu Ogrodów Borgiów w Rzymie prosto na plac Pincio. Ta okrutna
kobieta, której za wszelką cenę starałem się zejść z drogi,
nazywa się Tina Langley.
Vitorelli, mężczyzna o bardzo przystojnej, choć pozbawionej
teraz emocji twarzy, pociągnął spory łyk ze swojej szklanki.
- Bardzo ciekawe - powiedział Tweed.
- Zawsze kontrolowałeś swoje reakcje - powiedział Vitorelli
i zaprezentował swój ujmujący uśmiech.
- Czemu tak sądzisz?
- Ponieważ wiesz dobrze, że Tina Langley była dziewczyną
kapitana Williego Carringtona. A Willie przed chwilą odszedł od
twojego stolika.
- Czy o tym właśnie powinienem wiedzieć?
- Powinieneś wiedzieć, że Tina Langley należy do grupy
kobiet - zabójczyń -do Przymierza Sióstr.
Rozdział 12
Tweed rozejrzał się po tarasie, otrząsając się z szoku, jaki
wywołały słowa Vitorellego. Marler, Butler i Nield zniknęli, ale
Tweed wiedział, że nie został sam. Za nim, tyłem do ściany
siedziała Paula i piła kawę, patrząc ponad nim na ogród. Na
ramieniu miała torebkę, a w niej, wewnątrz specjalnej kieszeni
Browninga z pełnym magazynkiem.
- Przymierze Sióstr? - powtórzył. - Kim one są?
- To bardzo atrakcyjne kobiety, które uwodzą swoje ofiary i
zabierają je w miejsce, gdzie mogą strzelić im w głowę, a potem
upozorować samobójstwo - odparł ponuro Vitorelli.
- Kto dowodzi Przymierzem Sióstr? - spytał Tweed.
- Nie mam pojęcia. Pewnie ktoś z hrabstwa Dorset.
- Stąd twoja wiadomość o kurierze dostarczającym duże sumy
pieniędzy w ten rejon. " - Tylko tyle miałem wtedy informacji.
- Skąd dowiedziałeś się reszty?
- Nie powinienem ci tego mówić, Tweed. - Vitorelli opróżnił
szklankę i uśmiechnął się szeroko. - Ale spodziewam się, że masz
na całym świecie dyskretnych informatorów. Ja również posiadam
taką siatkę. Różnica, jak sądzę, polega na tym, że moi ludzie
działają na dużo niższym szczeblu niż twoi - w świecie
przestępczym. Pieniądze przechodzą z rąk do rąk, nic nie
pozostaje na piśmie, informacje wymienia się szeptem. Rozumiesz?
- Jak na razie. Ale nie powiedziałeś mi, skąd dowiedziałeś
się o istnieniu Przymierza Sióstr.
- Zwykły przypadek. Próbuję ustalić miejsce pobytu Tiny
Langley.
Ostatnio widziano ją Salzburgu. Czyżbym tracił odpowiednią
strunę?
Tweed nakazał sobie w duchu bardziej kontrolować reakcje.
Emilio Vitorelli był bardzo spostrzegawczym człowiekiem.
Włoch trącił właściwą strunę. Salzburg leżał niedaleko
Wiednia. Norbert Engel został w tym mieście zamordowany, a Paula
widziała jego zabójczynię.
- Nie - odparł pośpiesznie.
- Miałem właśnie jechać do Salzburga - kontynuował Vitorelli
- kiedy dowiedziałem się, że znów zniknęła. Dowiedziałem się też,
że należy do Przymierza Sióstr. Jako zabójca pasuje do swojej
roli. Kobieta zdolna polać twarz innej kobiety kwasem jest zdolna
do wszystkiego. Tina jest - do pewnego stopnia -sprytna. Ucieka z
jednego miejsca na drugie, hasa po całym świecie. Stąd jej
przydomek - Motyl.
- Co powiedziałeś? - spytał Tweed.
- Że hasa po świecie jak motylek.
- Niezły motylek.
- Jeśli ją znajdziesz, obiecaj, że dasz mi znać.
- Zrobię, co będę mógł - powiedział wymijająco Tweed.
- Czemu ja dostarczam ci informacje, a ty tak niewiele
oferujesz mi w zamian?.
- Taki jest charakter mojej pracy.
Główna siedziba SIS działała pod przykrywką Towarzystwa
Ubezpieczeniowego General & Cumbria, której tablica znajdowała
się na budynku przy Park Crescent. Tweed jako główny inspektor do
spraw roszczeń mógł, nie wzbudzając podejrzeń, wyjeżdżać często
za granicę i zachowywać dyskrecję. Rzekome towarzystwo
ubezpieczeniowe miało negocjować z porywaczami żądania okupu za
bogatych ludzi.
Wkrótce potem Tweed pożegnał się, a Paula, odczekawszy parę
chwil, ruszyła wolno za nim.
Hasa. Tego słowa użył Vitorelli. Tweed powtórzył je po
cichu.
Hasa... Assam Hassan. Mężczyzna kierujący Przymierzem Sióstr
nazywał się Hassan. To arabskie imię. Pasuje jak ulał.
- Hassan? - powiedziała Paula. - Dość pospolite imię.
Po opuszczeniu tarasu Tweed spotkał się z Paulą w jego
pokoju.
Tweed przeszedł wolno obok mebli, zanim jej odpowiedział.
- Ale przynajmniej imię - powiedział w końcu. - Coś, czego
przedtem nie mieliśmy.
- Jesteś bystry, wyłowiłeś to z przypadkowych słów
Vitorellego. Assam Hassan. Brzmi podobnie. Nic dziwnego, że źle
zrozumiałam to, co powiedział mi kierowca po próbie porwania.
- Z pistoletem przy głowie musiał się jąkać ze strachu.
- Marler wspomniał mi, że wybierasz się dzisiaj na kolację z
Karin Berg do "Ermitażu". Czy nie ryzykujesz niepotrzebnie? -
spytała go Paula.
- Znam Karin z czasów, kiedy była w szwedzkim
kontrwywiadzie.
- A czym się obecnie zajmuje? - drążyła Paula.
- Pracuje w jakiejś międzynarodowej organizacji
ochroniarskiej.
Jest stworzona do tego zawodu - zauważył Tweed.
- Co to za organizacja?
- Nie mogła tego zdradzić. Kontrakt zabrania jej ujawniać
dla jakiej firmy pracuje..
- Bardzo sprytnie - powiedziała porywczo Paula. - Przymierze
Sióstr jest grupą kobiet, które z zimną krwią zabijają dla
pieniędzy - bo nie ulega wątpliwości, że ktoś dobrze im płaci za
tę brudną robotę. Dlaczego Karin miałaby coś o nich wiedzieć?
Wypadła już z gry.
- Może coś wiedzieć, nie zdając sobie z tego sprawy.
Sprawdzam wszelkie możliwości - podkreślił Tweed.
- W dość ryzykowny sposób.
- Znasz lepszy? - w głosie Tweeda zabrzmiało
zniecierpliwienie. - Słucham.
Zabił jej klina. Rozpaczliwie szukała jakiejś alternatywy,
lecz za każdym razem znajdowała się w ślepej uliczce.
- Używasz siebie jako przynęty - powiedziała w końcu.
Ktoś zapukał do drzwi. Paula była tak spięta i zdenerwowana,
że podskoczyła, chwytając Browninga w prawą rękę. Podeszła do
zamkniętych drzwi.
- Kto tam? - zawołała.
- Wiadomość dla pana Tweeda.
- Proszę wsunąć ją pod drzwi.
- Polecono mi dostarczyć ją do rąk własnych.
- Wsuń ją pod te cholerne drzwi albo dzwonię na policję.
Nastąpiła chwila ciszy, po czym ktoś wsunął pod drzwi białą
kopertę.
Podniosła ją, rzeczywiście była zaadresowana do Tweeda z
dopiskiem "Poufne".
Podała przesyłkę szefowi. Otworzył ją, wyjął fotografię,
spojrzał na nią i włożył z powrotem do koperty.
- Uspokój się - powiedział. - Wszystko jest pod kontrolą.
- Ostatnim razem, kiedy to powiedziałeś, świat mało nie
rozleciał się nam przed oczami.
- Coś znów może się stać, jeśli nie unieszkodliwimy wroga.
Rozmawiałem z Beckiem przez telefon. Wysłał po mnie samochód z
uzbrojonymi policjantami.
Zbiegłem na dół i dwóch ludzi Becka, których rozpoznałem,
eskortowało mnie do nie oznakowanego samochodu. Zawieziono mnie z
maksymalną szybkością jednokierunkową ulicą pod prąd do głównej
siedziby policji nad rzeką Limmat.
Beck już na mnie czekał. Miał pilny telefon od Corda
Dillona, zastępcy dyrektora CIA - z prośbą, żeby oddzwonił do
niego na bezpiecznej linii.
Otrzymał alarmujące nowiny.
- Zaalarmuj mnie - powiedziała.
- Dillon doniósł mu o obecności wielkiej czarnej chmury nad
bliskowschodnim krajem. Skład chmury uniemożliwiał penetrowanie
tego obszaru supernowoczesnym kamerom, umieszczonym na
amerykańskim satelicie. Powierzchnię chmury oszacowali na
dwadzieścia pięć na trzydzieści kilometrów. Było bezwietrznie,
więc nie przemieszczała się. Na skraju chmury kamery
zarejestrowały dziesięć martwych wielbłądów leżących na piasku.
Waszyngton podejrzewa, że została użyta broń biologiczna.
- Niepokojące.
- Prezydent nie zezwolił na podjęcie żadnych działań, uważa,
że to blef.
- A ty jak sądzisz? - spytała Paula.
- Ogromna armia szykuje się do przemarszu przez Bliski
Wschód i podbicia Izraela. Jeśli zwyciężą, kilka państw arabskich
zawrze sojusz z agresorem -zostaną do tego zmuszone. Wtedy armia
ruszy na północ przez Turcję, gdzie fundamentaliści czyhają na
przejęcie władzy w Ankarze. Z Turcji będą się przesuwać na północ
przez Bałkany. Pierwszy główny cel - Wiedeń. Następny -Monachium.
Potem szybka przeprawa przez Ren. Ich pociski zrównają z ziemią
Londyn.
- Niezły z ciebie strateg - niczym Amos Lodge.
- Nie wątpię, że on sam też do tego doszedł - odparł Tweed.
- Zaalarmowałeś mnie.
- Czy teraz nadal uważasz, że nie powinienem dołożyć
wszelkich starań, żeby dowiedzieć się, co kryje się za preludium,
jakim są zabójstwa?
- Będę ci towarzyszyć dziś wieczorem.
- To by wszystko zepsuło. Odpowiedź brzmi: nie - powiedział
Tweed.
- Mam tak po prostu pójść spać?
- Jesteś ostatnią osobą, od której oczekiwałbym snu. Pokażę
ci teraz zdjęcie, jakie przysłał mi Vitorelli razem z krótką
notką Brzmi ona:
Zrobiłem kopię. To zdjęcie Tiny Langley.
Pozdrowienia, E.
Paula wpatrywała się w błyszczącą fotografię, dołączoną do
notatki.
Kolory były dobrze zachowane. Po chwili spojrzała na Tweeda.
- To kobieta, która zamordowała Norberta Engela.
- Jesteś pewna?
- Tylko raz obejrzała się za siebie na Karntnerstrasse, ale
dobrze się jej przyjrzałam. Jestem pewna. Mamy potwierdzoną
tożsamość jednej z członkiń Przymierza Sióstr.
Tina Langley zatrzymała się w hotelu "Des Bergues" w
Genewie.
Zameldowała się jako Lisa Vane i czekała na dalsze
instrukcje od Hassana.
Czuła się jak wagon odstawiony na boczny tor. Dzięki bujnym
kasztanowym włosom, nienagannej sylwetce i uwodzicielskiemu
uśmiechowi zdążyła już nawiązać niezobowiązującą znajomość ze
szwajcarskim bankierem. To była dla Tiny, piękności o
hipnotycznym spojrzeniu, łatwa zdobycz. Leniwie patrzące oczy
były jej główną bronią, a wraz z nimi kształtny nos i pełne
czerwone usta nad podbródkiem o zdecydowanym kształcie.
Wystarczyło, że spojrzała tymi oczami na mężczyznę, i już go
miała. Nosiła wysokie obcasy, żeby dodać do swoich stu
sześćdziesięciu jeszcze kilka centymetrów. Jej adorator mówił po
angielsku, kiedy przechadzali się promenadą nad Renem.
- Z której części Anglii pochodzisz, Liso?
- Z Kentu - skłamała na poczekaniu. - Mniej niż milion
kilometrów od Dover. W którym banku jesteś dyrektorem? - spytała
mimochodem.
Podał jej nazwę banku i uśmiechnęła się w duchu. Jeden z
większych. Może być zabawnie przekonać się, na ile uda się go
naciągnąć. Głównym motywem zawarcia znajomości było przekonanie,
ze atrakcyjna kobieta w towarzystwie mężczyzny mniej przyciąga
uwagę niż w pojedynkę. Nie sądziła jednak, by policja szukała jej
w Genewie, gdzie czekała na szczegółowe instrukcje od Hassana
dotyczące jej następnego "zadania". Wiedeń znajdował się daleko
stąd.
Poprowadziła bankiera boczną uliczką do jednego z
najlepszych sklepów jubilerskich. Uwielbiała diamenty i rzuciła
okiem na kolię połyskującą drogimi kamieniami. Anton, jej nowy
przyjaciel, kręcił się niespokojnie i poczuła, że jeszcze za
wcześnie, żeby poprosić go o tak drogą biżuterię.
- Ładne - powiedziała. - Ale zbyt drogie.
- Podoba ci się? - spytał Anton.
Natychmiast pożałował, że nie ugryzł się w język. Naszyjnik
kosztował małą fortunę. Spojrzała na niego uważnie kątem oka.
- Każda kobieta, która by go nosiła, musiałaby chodzić z
ochroną.
Prosiłaby się o kłopoty.
Przeszła dalej i zatrzymała się przed sznurem pereł na tej
samej wystawie.
Choć były bardzo drogie, kosztowały zaledwie niewielką część
tego co naszyjnik.
- Podobają ci się? - spytał.
- Taka biżuteria do mnie pasuje.
Anton, wysoki, przystojny mężczyzna około czterdziestki, nie
mógł się doczekać, kiedy Tina zaprosi go do siebie. Weszli do
sklepu i jubiler, który otworzył im drzwi, po czym zamknął je za
nimi, zdjął perły z wystawy i zapiął na smukłej szyi Tiny.
Przyglądała się sobie w lustrze akurat tyle, ile wypadało.
- Pasują idealnie - zawyrokowała.
Anton wyjął kartę kredytową. Gdy załatwiał formalności, Tina
wyjęła ze swojej torby od Gucciego chustkę i zawiązała ją na
głowie, zasłaniając kasztanowe włosy. Wiał ostry wiatr od Renu,
ale jej chodziło głównie o zmianę wyglądu.
- Wiatr targa mi włosy - wyjaśniła, dlaczego założyła
chustkę.
- Są wspaniałe.
Nie odpowiedziała. Była w Genewie po raz pierwszy i
stwierdziła, że miasto jest piękne. Po lewej przesuwały się
zielone wody Renu, wypływające z jeziora pod Pont du Rhoene.
Dalej rzeka rozdzielała się i ustępowała miejsca wyspom
połączonym z lądem za pomocą zawiłego systemu kładek. Po drugiej
stronie na kilka pięter wznosił się zarys starych budynków
urzędowych. Za nimi widniało masywne urwisko.
- Genewa to takie kosmopolityczne miasto - powiedział jej
Anton.
- Pełno tu bogatych obcokrajowców pracujących dla
międzynarodowych korporacji.
Nastawiła uszu. Wygląda na to, że mogłaby zapolować tu na
grubszą zwierzynę. Niepokoiło ją tylko to, że odstawiono ją na
boczny tor. Czy to miasto miało jakieś ukryte znaczenie?
Nieświadomie trafiła w sedno.
- Z tej góry musi być wspaniały widok.
- To prawda. Nazywa się Saleve. Nie leży w Szwajcarii, lecz
już we Francji.
Gdy w maleńkim pokoju Julesa Monceau zadzwonił telefon, nie
od razu podniósł słuchawkę. Nie dobrze jest dawać komuś do
zrozumienia, że czeka się na jego telefon.
- Tak? - odezwał się w końcu.
- Wiesz, kto mówi - usłyszał gładki głos Hassana.
- Oczywiście.
- Dziś wieczorem Tweed będzie jadł kolację w towarzystwie
kobiety w restauracji "Ermitaż" pod Zurychem. "Ermitaż" -
powtórzył. - Usiądą przy stoliku nad brzegiem jeziora. Pojawią
się tam około dziewiątej. Reszta należy do pana.
Na twarzy Monceau pojawił się szatański uśmiech, kiedy
odkładał słuchawkę.
Sięgnął po plan miasta, na którym było też Jezioro Zuryskie.
W książce telefonicznej znajdzie adres. Musiał przygotować
drobiazgowy plan. Tym razem Tweed zginie. Będzie zbyt zajęty
swoją towarzyszką, zbyt opity winem, żeby zdać sobie sprawę z
tego, co się dzieje. A wtedy będzie już za późno.
Rozdział 13
Nie bez powodu Tinę Langley nazywano Motylem. Miała zmienne
nastroje i notorycznie zmieniała miejsce pobytu. Mężczyzna z
charakterem, Willie Carrington, na pewno by się z tym zgodził.
Anton, jej przyjaciel, przeżywał podobne doświadczenie.
- Chcę jechać do Francji - oznajmiła niespodzianie.
- Jechać do Francji? - spytał Anton, zdziwiony. - Trochę na
to za późno.
- Ile czasu potrzeba, żeby dotrzeć na szczyt Saleve? -
spytała, wydymając wargi. - Twój samochód jest zaparkowany
niedaleko stąd.
Siedzieli w barze w hotelu "Des Bergues", mieszczącego się
przy bocznej uliczce odchodzącej od promenady. Piła jeden
kieliszek szampana za drugim, jakby to była woda. Anton miał
nadzieję, że niebawem zaprosi go na górę do swojego pokoju.
- Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł - powiedział
spokojnie.
- Jeśli sądzę, że to dobry pomysł, to jest to doskonały
pomysł! - krzyknęła na niego. - A jeśli nie jesteś
zainteresowany, powiedz od razu, a sobie pójdę.
Za kogo ty się uważasz? Jeśli mam na coś ochotę, robię to.
Natychmiast. Słyszysz? - zasyczała mu głośno do ucha.
To było szokujące. W barze siedzieli inni ludzie i wszyscy
na nich patrzyli, niektórzy rozbawieni, inni oburzeni takim
wybuchem. Anton był nie tylko zażenowany, ale też zafascynowany
tym niespodziewanym objawieniem się dzikiej strony jej natury.
- Jeśli wyjedziemy od razu - powiedział - zdążymy wrócić
przed zmrokiem.
Natychmiast zmienił się jej nastrój. Odwróciła się do niego
z olśniewającym uśmiechem i pocałowała go w policzek.
Willie świetnie się bawił w imponującym hotelu "Dolder
Grand" na szczycie wzgórza z widokiem na Zurych. Prowadził
niezobowiązującą rozmowę z kobietą ubraną w drogą, najmodniejszą
w tym sezonie suknię. Nic dziwnego, pomyślał sobie, w innym
wypadku nie stać by ją było na to, żeby się tu zatrzymać.
- Mógłbym zlecić ci niecodzienne zadanie, które przyniosłoby
ci masę pieniędzy - powiedział jowialnie.
- Doprawdy?
Hiszpańska piękność, która była w separacji z mężem, o
czarnych jak smoła, połyskliwych włosach, zastanawiała się przez
chwilę. To jakaś nowa sztuczka.
Ale dam się wciągnąć, do pewnego stopnia, zadecydowała. Była
znudzona, a tryskająca energią osobowość Williego fascynowała
wiele kobiet.
- Zróbmy tak - powiedział Willie, gładząc wąsy. - Zjedzmy
razem kolację w "Ermitażu". To podobno jedno z najmodniejszych
miejsc nad jeziorem. Recepcjonista w hotelu mi o nim wspominał.
Może być jutro wieczorem?
Obejrzę to miejsce i upewnię się, czy jest na odpowiednim
poziomie dla tak eleganckiej kobiety. Zrobię to dziś wieczorem.
- Jesteś bardzo przewidujący - zauważyła rozbawiona.
- W moim zawodzie to konieczne.
- A czym się zajmujesz? - spytała Carmen.
- Sprzedaję broń arabskim szejkom. Płacą krocie, ponieważ
jestem tam znany.
Jadam w pałacach i takie tam bzdury. Pewnie cię
zaszokowałem?
- Nie tak łatwo mnie zaszokować, Willie.
Jeśli mówił prawdę, zaimponował jej. Brzmiało to
romantycznie, kojarzyło się jej z hiszpańskimi galeonami,
walczącymi z angielskimi korsarzami.
Właśnie takie wrażenie romantycznego straceńca Willie
pragnął wywierać na kobietach. Doskonale wiedział, co imponuje
płci przeciwnej.
Nieważne, czy wierzyły w jego historyjki, ważne, że im się
podobały. W tym wypadku powiedział jej prawdę - co zdarzało mu
się nader rzadko.
- A zatem jutro wieczorem - powiedział. - Spotkamy się tutaj
o ósmej. Jeśli lokal okaże się tego wart, zostaniemy, jeśli nie,
znam inne miejsca w Zurychu.
- Wstał. - Wybacz Carmen, ale mam spotkanie. Liczę na ubicie
doskonałego interesu. Są, na to duże szanse.
Ubrany w niebieski dres - co normalnie spotkałoby się ze
sprzeciwem ze strony kierownictwa hotelu, ale on zostawiał w nim
zbyt dużo pieniędzy - zasalutował prężnie i oddalił się.
Amos Lodge siedział w swoim pokoju, dopracowując szczegóły
przemówienia, które miał wygłosić następnego dnia wieczorem w
Centrum Kongresowym.
Jego przemówienie było zwięzłe i kontrowersyjne. Jaka
uradzony orator spodziewał się zaskoczyć i zaszokować swoich
słuchaczy. Zdenerwował go dzwonek telefonu. To był Beck.
- Panie Lodge, dzwonię, żeby pana powiadomić, że jutro
wieczorem w centrum będzie pełno moich uzbrojonych ludzi.
- To zrobi bardzo złe wrażenie. Umundurowana policja w
budynku?
Proszę tego nie robić.
- Wszyscy moi ludzie będą w cywilnych ubraniach. Zmieszają
się z publicznością Kupiłem już odpowiednią liczbę biletów.
- Policjanci po cywilnemu to brzmi nieco lepiej. Ale uważam,
że marnuje pan energię swoich podwładnych.
- Jestem innego zdania. Może pan być celem zamachu. W hotelu
"Baur au Lac" też są teraz moi ludzie. Dyskretnie będą pana
eskortować do centrum. Nie ma sensu ze mną dyskutować, panie
Lodge.
- Skoro pan tak uważa - warknął Lodge i rzucił słuchawką
Anton przeżywał katusze, wiozą, c Tinę krętą drogą prowadzącą do
wschodniego ! podnóża góry Saleve. Minęli francuski znak
graniczny i Anton odczuł niejaką ulgę.
- Nie mógłbyś jechać szybciej? - spytała Tina nadąsanym
głosem. - Jestem pewna, że ja dojechałabym dwa razy szybciej.
- Nie wątpię.
Anton zamilkł. W barze hotelu popełnił błąd, dotrzymując w
piciu kroku kobiecie, którą znał jaką Lisę Vane. W głowie mu się
kręciło i nie zgodził się, żeby przyśpieszyć. Najwyraźniej Lisa
mogła wypić dużo szampana i nadal zachowywać trzeźwość.
- Wleczemy się jak ślimaki - dokuczała mu.
Kipiąc z wściekłości, utrzymał stałą prędkość przez czas
wspinaczki na szczyt i zjazdu w dół zboczem po drugiej stronie.
Zerkał na nią kilkakrotnie, ale ona patrzyła przed siebie,
manifestując niezadowolenie. Gdy podjechali pod "Chateau
d'Avignon" położony wśród lasów z dala od miasta, znów odmienił
się jej nastrój.
- Anton, jaki piękny zamek. Doceniam, że jechałeś tak
ostrożnie.
Zdał sobie sprawę, że nie był to sarkazm, lecz znów zmienił
jej się nastrój.
Zanim wysiadła z samochodu, położyła mu dłoń na ramieniu,
pochyliła się i lekko pocałowała go w policzek. Zupełnie
osłupiał, kiedy patrzyła na niego rozmarzonym wzrokiem, po czym
obdarzyła go wysoce zachęcającym uśmiechem i wyskoczyła z
samochodu.
"Chateau d'Avignon" był zabytkową, gruntownie odnowioną
budowlą, którą niedawno zamieniono w hotel. Weszli po schodach,
minęli przestronny hol i weszli do jadalni. Skrzydła dużych drzwi
były otwarte na oścież ukazując taras, a na nim nakryte stoły,
przy których siedziały pary i popijały drinki. Tina wciągnęła
powietrze, zachwycona widokiem.
Pod rozległym tarasem rozciągały się podobne do winnic
płaszczyzny na różnych poziomach. W dali rozciągała się rozległa
panorama Francji, urozmaicona tu i ówdzie małymi łańcuchami
wzgórz, o odcieniu brązowawym w wieczornym słońcu, rzucającym
połyskliwe światło na panoramiczny krajobraz. W doliny pomiędzy
wzgórzami wtuliły się małe wioski, z domkami wyglądającymi jak
zabawki. Po ich lewej w zachodzącym słońcu połyskiwało lazurowe
jezioro.
- Wygląda jak na obrazie - zauważył Anton.
Tina go nie słyszała. Wpatrywała się w przystojnego,
opalonego mężczyznę, siedzącego w towarzystwie kobiety przy
jednym ze stolików. Przyglądał się jej z podobnym
zainteresowaniem. Tina poczuła iskrę ożywienia - jej paliwem
życiowym był podziw ze strony przystojnych mężczyzn oraz
pieniądze.
- Widok jest naprawdę przepiękny - powiedział mężczyzna. -
Jestem Sam West.
- Miło spotkać rodaka - zamruczała, pławiąc się w jego
przeciągłym spojrzeniu.
Wtedy West zauważył Antona i zdał sobie sprawę, że nie jest
sama.
Kiwnął głową i odwrócił wzrok. Siedząca z nim kobieta
wyglądała na ubawioną - Dobrze się bawisz, Sam? - spytała niskim
głosem, który dotarł do Antona.
- To absolutnie cudowny wieczór - zapewnił ją z uśmiechem.
Obok Westa był pusty stolik. Anton szukał wolnego miejsca
gdzieś dalej.
Zmierzał tam, kiedy Tina odezwała się ostro.
- Anton, usiądziemy przy tym stoliku. Będziemy mieli
wspaniały widok.
- Jeśli tego pragniesz.
- Tak. - Usiadła blisko Westa. Zamachała w stronę kelnera,
żeby podszedł.
- Chcemy szampana. Mnóstwo szampana.
Anton jęknął w duchu. Poprosił kelnera, żeby przyniósł też
dużą butelkę gazowanej wody mineralnej. West taktownie odwrócił
się z krzesłem, tak, że nie patrzył na Tinę. Zniknęła jedna
butelka szampana i Tina zamówiła następną Pierwszą prawie całą
wypiła sama, ponieważ Anton sączył wodę mineralną.
Muszę dojechać z powrotem, pomyślał. Niebiosa, pomóżcie.
Tina zmieniła krzesło tak, żeby siedzieć twarzą do Westa.
Anton pochylił się do niej i odezwał się szeptem, starając się,
żeby nikt inny go nie usłyszał.
- On jest z dziewczyną.
- Nie jestem twoją własnością! - krzyknęła na cały głos.
Ludzie przy stolikach odwrócili się, większość była
Francuzami i nie podobało im się, że kobieta tak podniosła głos.
Anton znów poczuł zażenowanie. Tina zabierała się do kolejnego
pełnego kieliszka szampana, gdy odezwał się do Westa -
Przepraszam pana - powiedział w perfekcyjnym angielskim. - Nie
wie pan; kto jest właścicielem zamku?
- Przypadek zrządził, że wiem. Rozumiem po francusku i
byliśmy tu, kiedy księgowy rozmawiał z szefem. Z tego co
zrozumiałem, kupiła je jakaś firma z Wysp Normandzkich. Tam
przynajmniej jest zarejestrowana. Ale naprawdę kontroluje ją
pewien Anglik z Dorset.
Tina zakrztusiła się szampanem. Rozlała trochę napoju na
stolik.
Posłała Antonowi ciepły uśmiech.
- To przez bąbelki.
Rozdział 14
Tweed znalazł Emilio Vitorellego opalającego się na tarasie.
Poprosił Włocha, by ten poszedł z nim do jego pokoju. Tam
czekała na nich Paula.
- Znasz Emilia - powiedział do niej.
- Spotkaliśmy się jakiś czas temu w Rzymie. Dzień dobry,
panie Vitorelli.
- Proszę mi mówić Emilio.
Tweed wskazał mu miejsce na krześle przy lakierowanym stole.
Tweed usiadł naprzeciwko gościa, który przyglądał się Pauli. Ona
również patrzyła na niego r., bez żadnego wyrazu na twarzy, nawet
gdy uśmiechnął się do niej bardzo ciepło.
; do niej bardzo ciepło.
Zawsze lubił Paulę, choć spotkali się tylko kilka razy.
Paula nie mogła o nim powiedzieć tego samego. Uważała go za
typowego Włocha, jeśli chodzi o stosunek do kobiet - ale była na
tyle bystra, żeby docenić jego dynamiczną osobowość i
inteligencję.
- Poprosiłem cię tu, żeby coś pokazać - zaczął Tweed. - To
zdjęcie, które byłeś uprzejmy mi wysłać. Czy to Tina Langley?
Położył zdjęcie, które trzymał na kolanach, i popchnął je po
stole.
Vitorelli spojrzał na nie i Paula zauważyła zmianę na jego
twarzy.
- To kobieta, o która pytasz - odparł szeptem.
- Mogę ci powiedzieć, że zamordowała Norberta Engela w
Wiedniu.
Zakradła się od tyłu z Lugerem i strzeliła mu w potylicę.
Można powiedzieć, że jest pełnoprawnym członkiem Przymierza
Sióstr.
- Rozumiem.
Vitorelli odchylił się na krześle i zaplótł na brzuchu duże
dłonie.
Spojrzał na Paulę, którą kolejny raz studiowała listę
członków Institut de la Defense.
- Na moment udało ci się mnie zaskoczyć - przyznał Włoch. -
Ale gdy się nad tym zastanowić, wyobrażam sobie, że kobieta,
która chlusnęła kwasem w twarz innej kobiecie, mojej świętej
pamięci narzeczonej, nie cofnie się przed morderstwem, jeśli w
grę wchodzą duże pieniądze.
- Musiała być bardzo atrakcyjna, żeby skusić Norberta Engela
- kontynuował Tweed, nawiązując do tematu.
- Tina Langley jest wyjątkowo atrakcyjną kobietą. Prawie
udało jej się odwrócić moją uwagę od narzeczonej. Ale wziąłem się
w garść, ponieważ moja narzeczona miała do zaoferowania dużo
więcej niż tylko wygląd i pewność siebie: intelekt. Gdyby została
na tej ziemi - dodał posępnym głosem - bylibyśmy idealną parą.
Wyjątkowa kobieta padła ofiarą tej ohydnej morderczyni.
Paula była zaskoczona. Jego głos się zmienił. Ociekał jadem.
Zazwyczaj roześmiane oczy patrzyły lodowato. Tweed położył
dłoń na zdjęciu.
- Czy oprócz odbitki, którą zapewne zachowałeś dla siebie,
istnieją jeszcze inne?
- Czemu pytasz?
- Ponieważ jestem przekonany, że istnieje wiele odbitek.
Obydwaj szukamy tej samej kobiety.
- Dziwi mnie, że bierzesz pod uwagę współpracę z takim
opryszkiem jak ja - powiedział Vitorelli z szerokim uśmiechem.
- Sytuacja jest na tyle poważna, że poszedłbym na współpracę
z samym diabłem.
- Być może właśnie to robisz. Tak, istnieje wiele odbitek.
Są w rękach ludzi z mojej rozległej podziemnej siatki, która
szuka jej po Europie.
Nic dziwnego, że nazywają ją Motylem. Fruwa z miejsca na
miejsce, nigdzie długo nie zabawi.
Ma niespokojną naturę. Czasem wydaje mi się, że jest
zagubioną duszą, szukającą raju na ziemi, raju, którego nigdy nie
znajdzie.
- Malowniczo ją opisujesz - powiedział Tweed.
- Moja prawa ręka i zaufany przyjaciel przeszukuje większe
miasta w Szwajcarii ze zdjęciem, w nadziei, że na nią trafi.
- Czemu w Szwajcarii?
- Ponieważ wiem, jak działa jej szatański umysł. Ostatnio
widziano ją na krótko w Salzburgu. Musiała wyjechać do innego
kraju. Teraz dowiedziałem się od ciebie, że jest zaplątana w
morderstwo Norberta Engela w Wiedniu. Jestem przekonany, że
musiała wybrać tak neutralne miejsce jak Szwajcaria.
- Ponadto - wtrąciła Paula po raz pierwszy - moim zdaniem to
pasuje do obrazu Motyla: temperament nigdy nie pozwalający zostać
w jednym miejscu zbyt długo.
- To bardzo przekonywające - powiedział wolno Vitorelli,
patrząc na Paulę z szacunkiem. - Jest pani świetnym psychologiem.
- Jestem jedynie kobietą odgadującą, co tkwi w umyśle innej.
- Które miasta - spytał Tweed - do tej pory odwiedził twój
zastępca?
- Zurych, Bazyleę, Lozannę. Teraz jest w Genewie. Ze
szczątkowych informacji, jakie udało się zebrać moim ludziom, coś
dziwnego dzieje się w Genewie, coś ważnego.
- Przez to miasto przejeżdżał gang Monceau w drodze z
Francji - powiedział mu Tweed. - Może istnieje jakiś związek.
- Kto wie. Muszę już iść. - Włoch wstał. - Będziemy w
kontakcie?
- Myślę, że powinniśmy - zgodził się Tweed.
Marler pojawił się wkrótce po wyjściu Vitorelliego. Miał na
sobie dość przybrudzony letni garnitur. Spodnie bez kantów, a
całość wygniecioną.
Paula patrzyła na niego w zdumieniu.
- Co się stało? Zazwyczaj jesteś taki elegancki, a teraz,
wybacz, ale wyglądasz jak strach na wróble.
- Nie widać, jaki ze mnie elegant, co? - odparł Marler
ironicznie.
- Zupełnie.
- O to właśnie chodziło. Węszyłem tu i ówdzie. - Zdjął
okulary o szkłach o wiele większych, niż te które nosił
zazwyczaj. - Starałem się o posadę portiera w hotelu "Dolder
Grand". Nie przyjęli mnie. Zdumiewające!
- A co byś zrobił, gdyby cię przyjęli?
- Powiedziałbym, że nie odpowiada mi płaca. Potem wyjąłem
plik banknotów, który sprawił, że recepcjoniście oczy wyszły z
orbit. Powiedziałem, że idę do baru. Był tak zaskoczony, że nie
próbował mnie zatrzymać. Pewnie pomyślał, że jestem jednym z tych
stukniętych milionerów, którzy nie dbają o wygląd, i że to był
kawał.
- Dowiedziałeś się tam czegoś? - spytał Tweed.
- Dowiedziałem się, że kogoś tam nie ma. Kapitan Wellesley
Carrington który się tam zatrzymał, niespodzianie się
wyprowadził.
- Zniknął? - spytał Tweed.
- Wymeldował się. Następny punkt raportu. Amos Lodge cały
ranek spędził zamknięty w swoim pokoju, Śniadanie przyniesiono mu
na górę.
Dowiedziałeś się czegoś od tego przyjacielskiego łobuza,
Emilio Vitorelliego?
Tweed opowiedział mu wszystko, co przekazał mu Włoch. Marler
się zamyślił.
Oparł się o ścianę i zapalił długiego papierosa.
- Więc Genewa ma jakieś specjalne znaczenie?
- To możliwe - odparł wymijająco Tweed.
- Znikam stąd. Lepiej wskoczę w porządne tropikalne ubranko,
zanim wyrzucą mnie z "Baur au Lac". - Zatrzymał się przy
drzwiach. - A przy okazji, Butler i Nield również nie tracili
czasu. Nie będę was zanudzał szczegółami.
Carrington zatrzymał się w hotelu "Gotthard" na drugim końcu
Bahnhofstrasse.
- Jak się o tym dowiedziałeś? - zapytał Tweed.
- Dałem im rysopis Carringtona. Trudno go przegapić. Pete
Nield widział, jak wprowadza się z bagażami do hotelu, w którym
oni się zatrzymali. Na razie.
Gdy wyszedł, Paula wstała i zaczęła nerwowo chodzić po
przestronnym pokoju. Patrzyła przez okno na wyjście z hotelu,
kiedy dostrzegła, jak wybiega z niego Marler w eleganckim białym
lnianym garniturze i wsiada do wynajętego samochodu. Pojawił się
Butler i usiadł na fotelu obok. Marler odjechał. Powiedziała
Tweedowi, co zobaczyła.
- Marler jest samodzielny - powiedział Tweed. - Nad czymś
pracuje. Czemu zachowujesz się jak ja, chodzisz w kółko, jakbyś
nie mogła usiedzieć w miejscu?
Nie wiem, czy posłać cię do Genewy. Mogłabyś wziąć ze sobą
to zdjęcie - ja na pewno rozpoznam Tinę Langley, jeśli
kiedykolwiek na nią wpadnę.
- Marler kazał mi zostać tutaj.
- A myślałem, że to ja dowodzę tą grupą - zauważył z
uśmiechem Tweed.
- Właśnie pozwoliłeś Marlerowi działać na własną rękę.
Newman też zniknął.
Dlaczego, według ciebie, Willie przeniósł się z "Dolder
Grand" do "Gottharda"?
Zaczyna się bać?
- Nie pasuje to do Williego. Może mieć inne powody.
- Jakie?
- Z "Gottharda" jest bliżej do głównego dworca kolejowego
oraz na lotnisko.
To tylko domysły. Zastanawiam się jednak, co szykuje Jules
Monceau?
Mario Parcelli, powiernik Vitorellego, czuł, że stopy pieką
go żywym ogniem.
Słońce prażyło na czystym niebie nad Genewą i temperatura
cały czas rosła.
Przeszukał wszystkie większe hotele, lecz na próżno. Miał
szczegółowo opracowaną metodę. W każdym hotelu podchodził do
recepcjonisty.
- Próbuję skontaktować się z siostrą, Tiną Langley. Przed
przylotem tutaj wysłała mi faks, ale nazwa hotelu była nie do
odczytania. Chodzi mi o Tinę Langley. Zapewne chce pan rzucić
okiem na moją wizytówkę.
Wyjmował wydrukowane w Zurychu wizytówki i kładł jedną na
ladzie.
Rutland & Warwickshire Bank Mark Langley. Dyrektor Wiedział,
że w Szwajcarii dyrektorzy banków plasowali się wysoko na
drabinie społecznej. Wiedział również, iż szwajcarski
recepcjonista w życiu nie zdradziłby obcej osobie nazwiska gościa
zatrzymującego się w jego hotelu. Ale miał atutową kartę. Zanim
recepcjonista miał okazję zareagować, kładł przed nim zdjęcie
Tiny Langley.
- To moja siostra.
Nadal oczekiwał absolutnej dyskrecji ze strony
recepcjonisty.
Ale Mario był bardzo spostrzegawczy. Gdy recepcjonista
spoglądał na zdjęcie, Mario obserwował go niczym jastrząb,
wypatrując iskierki ożywienia w obojętnej twarzy. Do tej pory był
pewien, że Tina nie zatrzymała się w żadnym z odwiedzonych przez
niego hoteli.
Wyszedł właśnie z hotelu "Des Bergues". Miał pecha, ponieważ
recepcjonista, z którym rozmawiał, był nowy. Żadnej reakcji.
Zabrał wizytówkę oraz fotografię, po czym wyszedł w palące
słońce.
Zajrzał do restauracji "Pavillion", należącej do "Des
Bergues". Okna wychodziły na promenadę. Nigdzie ani śladu tej
kobiety. Ruszył promenadą, rzucił okiem w głąb małej uliczki,
biegnącej wzdłuż hotelu, i tam ją zobaczył.
Wpatrywała się w okno wystawowe, gdy wolno przechodził
przeciwległą stroną ulicy, aby się upewnić. Spojrzał na trzymane
w ręku zdjęcie i to był błąd.
Tina zauważyła mężczyznę, wyglądającego na bankiera, który
pochylił głowę - zgadła, że patrzy na zdjęcie. Zesztywniała, po
czym wolno ruszyła ulicą w dół.
Wróg jej szukał - pewnie ludzie, przed którymi Roka wybawił
ją w Wiedniu.
Szła przed siebie, pilnując się, żeby nie przyśpieszyć. Na
wprost zobaczyła duży dom towarowy. Weszła do środka, przyjmując
z ulgą fakt, że w środku było pełno ludzi. Miała okazję nabrać
sporo doświadczenia w sztuce znikania przed mężczyznami, których
wykorzystała. Obejrzała się i zobaczyła pulchnego mężczyznę,
stojącego przy wejściu. W myśli nazwała go Pluszowym Misiem.
najwyraźniej bał się, że ją zgubi, więc czekał przed wyjściem. W
dziale toreb kupiła tanią walizkę. Potem przeszła przez kilka
działów, kupując tanie ubrania na chybił trafił, żeby obciążyć
czymś walizkę.
Gdy skończyła zakupy, ruszyła z powrotem do wyjścia.
Pluszowy Miś stał po przeciwnej stronie ulicy. Zatrzymała się,
zobaczyła jadący wolno wóz policyjny. Idealny moment. Wyszła na
zewnątrz i zatrzymała jedną z wielu przejeżdżających taksówek.
- Proszę na dworzec kolejowy Cornavin - powiedziała głośno.
Gdy taksówka odjechała, Mario zatrzymał następną i podał
szoferowi ten sam adres. Tina uważała, żeby się nie oglądać, ale
we wstecznym lusterku widziała taksówkę Pluszowego Misia.
Uśmiechnęła się.
Na miejscu zapłaciła taksówkarzowi i poniosła swoją walizkę
na stację.
Przy kasie z biletami stała kolejka, ale wiedziała, że ją i
Pluszowego Misia dzieliła tylko jedna kobieta. Pewnie starał się
nie zbliżać do niej. Gdy dotarła do okienka, znów podniosła głos.
- Proszę jeden bilet do Zurychu. Dziękuję. Kiedy odjeżdża
ekspres?
- Za pięć minut. Proszę sprawdzić peron na monitorze.
Zbiegła po rampie i wspięła się schodami prowadzącymi na
peron, z którego odjeżdżał ekspres. Dowiedziała się od
zawiadowcy, gdzie zatrzyma się czoło pociągu i pośpiesznie
ruszyła we wskazanym kierunku. Postawiła walizkę i koronkową
chusteczką otarła pot z czoła.
Pluszowy Miś stał w pewnej odległości, blisko miejsca, w
którym miał się zatrzymać koniec składu pociągu. Podniosła
walizkę, gdy długi, błyszczący ekspres wjechał płynnie na stację.
Wsiadła do wagonu, położyła walizkę na półkę, wzięła do ręki
rozkład jazdy, podający dokładną godzinę przyjazdu i odjazdu na
stacjach, na których zatrzymywał się pociąg.
Jedną z zalet szwajcarskich pociągów była dokładność, z jaką
kursowały.
Wzięła walizkę i postawiła ją na korytarzu, blisko drzwi
wyjściowych.
Po czym zaczęła uważnie obserwować wskazówki na dużym
dworcowym zegarze.
Zaryzykowała i wychyliła się przez okno. Ani śladu
Pluszowego Misia w tłumie pasażerów. W ostatnich sekundach przed
automatycznym zamknięciem się drzwi wyskoczyła na peron z walizką
i schowała się za szeroką kolumną.
Po chwili drzwi się zamknęły i ekspres ruszył. Gdy zniknął,
po raz ostatni spojrzała na jego końcowy wagon. Zachichotała.
Mario rozpoczął żmudną pracę od ostatniego wagonu. Tuż przed
odjazdem pociągu wsiadło do niego wielu pasażerów i wolno mu szło
sprawdzanie każdego pasażera we wszystkich przedziałach i
wagonach.
Dotarł do połowy pociągu, gdy ten zatrzymał się w Lozannie.
Wystawił głowę przez okno, myśląc, że Tina może wysiąść. Nigdzie
jej nie było. Pociąg znów ruszył. Kolejna stacja, Berno,
znajdowała się daleko na północy.
Stopy strasznie mu dokuczały. Nosił bardzo eleganckie,
pasujące do wyglądu bankiera buty z wąskimi noskami, które go
piły w palce. Przeszedł przez cały pociąg, zanim dojechali do
Berna. Usiadł w pustym przedziale, kupił trzy kubki kawy i dwie
butelki wody mineralnej z ruchomego barku, który wreszcie do
niego dotarł.
Zupełnie wyczerpany wysiadł na stacji w Bernie. Ciężko
usiadł na ławeczce, czekając na ekspres jadący w przeciwnym
kierunku. Kiedy przypomniał sobie, że ma bilet tylko w jedną
stronę, zmusił się, żeby wstać i pokonać dystans do kasy, gdzie
kupił bilet do Genewy.
Upał na zewnątrz wielkiej hali dworcowej był nie do
zniesienia.
Usiadł na ławce. Koszula przykleiła mu się do pleców,
kołnierzyk miał pomięty i spocony, czuł, jak spod pach ciekną mu
strużki potu. Oddałby wszystko za możliwość zdjęcia butów, ale
wiedział, że wtedy już nie uda mu się włożyć ich z powrotem.
Mario Parcelli był upartym człowiekiem. Był pewien, że Tina
Langley wciąż przebywa w Genewie - i że ją znajdzie.
Pasażerowie w ekspresie źle znosili upał. Dobrze wychowani
ludzie rozpychali się łokciami, żeby znaleźć miejsce siedzące.
Mario poczuł, jak tłum go unosi i wpycha do środka. Mało
brakowało, a potknąłby się na schodkach prowadzących do wagonu.
Wolał zostać na korytarzu, niż tłoczyć się w przedziałach.
Pierwszą rzeczą, jaką zrobi po przyjeździe do Genewy, będzie
odnalezienie sklepu z butami. Następnie coś zje i podejmie dalsze
poszukiwania Tiny Langley.
Po wzięciu prysznica, który bardzo poprawił jej
samopoczucie, Tina założyła świeże ubranie. Wcześniej taksówką
przyjechała do hotelu "Des Bergues". Nie weszła do środka, lecz
spacerowała brzegiem rzeki. Upał zmusił większość ludzi do
pozostania wewnątrz budynku. Przy pierwszej okazji wrzuciła
walizkę do Renu.
Zrobiła makijaż i dokładnie przyjrzała się sobie w lustrze.
Zanim skontaktuje się z nią Hassan, postanowiła zadzwonić do
Antona, pod numer, jaki jej zostawił.
Przyjmie zaproszenie na obiad, ale w restauracji, a nie w
jego mieszkaniu. Przećwiczyła w głowie plan na wieczór, po tym,
jak wypiją odpowiednią ilość wina.
- Głupio mi o tym mówić, Anton, ale czeki podróżne, które
miały przyjść do mnie pocztą kurierską, nie dotarły. Zostałam bez
pieniędzy. Czy mógłbyś pożyczyć mi dwadzieścia tysięcy franków?
Gdy tylko dostanę czeki, natychmiast przyniosę ci pieniądze do
domu...
Obdarzyłaby go specjalnym uśmiechem. Szalał na jej punkcie.
Zadzwonił telefon. Wiedziała, że to musi być Anton.
Pozwoliła, by dzwonił dłuższą chwilę, zanim odebrała.
Po drugiej stronie odezwał się Hassan.
- Muszę zmienić hotel - zaczęła.
- Zostaniesz, gdzie jesteś. Nie wolno ci w żadnym wypadku
zmieniać miejsca pobytu...
- Nie lubię, kiedy mówi się do mnie tym tonem.
- Dość mam twojej impertynencji. Nie waż się mi przerywać.
Słuchaj.
Jesteś wysoko opłacanym pracownikiem firmy - zaczął,
starannie dobierając słowa. -Zawsze możemy znaleźć kogoś innego
na twoje miejsce - zakończył arogancko.
Wciągnęła powietrze. Ten Hassan różnił się od człowieka,
którego znała do tej pory. Miał stanowczy, nie znoszący sprzeciwu
głos. Gładki, oślizgły sposób bycia zniknął bez śladu. Jego
miejsce zajął bezwzględny i twardy ton.
- Masz kolejne zadanie do wypełnienia. Jutro dostaniesz
wszelkie potrzebne informacje od człowieka znajdującego się pod
tym adresem... Wie, jak wyglądasz.
To wszystko.
Informacje? Znała szczegóły dotyczące zdobycia Lugera i
amunicji.
Już miała odłożyć słuchawkę, gdy odezwał się ponownie.
- W przyszłości przez jakiś czas możesz mnie zastać pod tym
numerem...
Odłożyła słuchawkę. Zastanawiała się przez kilka minut, po
czym zadzwoniła do recepcji i spytała, które miasto ma numer
kierunkowy podany przez Hassana.
- Zurych, proszę pani - odpowiedział natychmiast
recepcjonista.
Tweed siedział w ciszy przez dziesięć minut w swoim pokoju w
"Baur au Lac". Nagle się odezwał. ! - Masz listę członków
Institut de la Defense. Jestem następny na liście, przed Amosem
Lodgeem. Kto jest po nim?
- Christopher Kane. Czemu pytasz? i - Założyliśmy, że
przeciwnik trzyma się listy. Przeoczyliśmy fakt, że może
przeskoczyć o dwa nazwiska. To odebrałoby ofierze szansę
zwrócenia się z prośbą o ochronę.
- Kim jest Christopher Kane?
- To najlepszy światowy ekspert od broni biologicznej - i
antidotum na wszystkie ich rodzaje. Przeniósł się z Londynu do
Genewy.
- Czemu?
- Nie jestem pewien. Zadałem mu to samo pytanie. Dał mi
interesującą odpowiedź. Stwierdził, że chce być bliżej pola
bitwy.
- Co przez to rozumiał?
- Nie wiem. Nie rozwinął tematu. W dziwny sposób, Genewa
coraz częściej pojawia się w rozmowach. Mario Parcelli jest w tym
mieście, szuka Tiny Langley. Gang Monceau właśnie w Genewie
wymknął się Beckowi. Czuję, że na szyi człowieka, który stoi za
tymi morderstwami, zaciska się pętla - a jestem przekonany, że są
one preludium do wielkiej katastrofy w Europie.
- Cały czas zastanawiam się, gdzie podziewa się Monceau i co
knuje.
- Ja też.
Hassan dokładał wszelkich starań, aby sprawić na
członkiniach Przymierza Sióstr wrażenie pośrednika, łącznika z
kimś o wiele wyżej postawionym i potężniejszym. W rzeczywistości
był synem Przywódcy państwa, w którym przeprowadzano manewry
wojskowe pod osłoną czarnej chmury. Anglik miał ogromny wpływ
na jego ojca, wpływ, jakiego Hassan mu zazdrościł. Jednak
bezskutecznie dyskutował o tym ze swoim ojcem.
- Anglik zna psychikę członków Institut de la Defense -
upierał się jego ojciec. - Trzeba ich wyeliminować, zanim
rozpoczniemy naszą wielką operację.
Nawet jeden z nich jest w stanie wpłynąć na rząd, żeby ten
podjął kroki w celu zorganizowania odpowiednich sił w krótkim
czasie. Rób, jak mówię.
Hassan stracił w końcu cierpliwość. Był przekonany, że sam
zdołałby dokonać tego co Anglik. Obecnie większość członków
Instytutu przebywała w Szwajcarii na stałe lub z wizytą Co było
logiczne, ponieważ stałą siedzibę mieli w Ouchy nad Jeziorem
Genewskim.
Postanowił opuścić tajemniczy dom na Słowacji, w związku z
czym zarezerwował apartament w hotelu "Zum Storchen" w Zurychu,
który znajdował się w zabytkowej dzielnicy nad rzeką Limmat.
Posłużył się nazwiskiem Ashley Wingfield.
Hassan zdobył wykształcenie w Anglii, wstąpił do Akademii
Wojskowej w Sandhurst, którą opuścił w stopniu porucznika. Bez
trudu mógł uchodzić za Anglika, tym bardziej, że miał fałszywy
paszport na nazwisko, które sam sobie wybrał.
Fakt, że jego skóra miała smagły odcień, zupełnie go nie
martwił.
Wiedział, że połowa ludzi w Zurychu jest mocno opalona z
powodu niespotykanych upałów.
Zjechał krętą drogą ze zbocza góry i po godzinie znalazł się
na lotnisku Schwechat, spory kawałek za Wiedniem. Ashley
Wingfield wszystko planował bardzo szczegółowo. Zdążył na czas,
żeby złapać samolot austriackich linii lotniczych do Zurychu. Po
niecałych dwóch godzinach znalazł się w apartamencie w "Zum
Storchen".
Miał na sobie garnitur z Saville Row i krawat znanego
brytyjskiego pułku.
Upał go nie męczył - we własnym kraju przyzwyczaił się do
znacznie wyższych temperatur. Zapalił hawańskie cygaro i
zapatrzył się na stare miasto, po drugiej stronie wolno płynącej
rzeki.
Teraz gdy tu przyjechał, w twierdzy upadającego Zachodu
zapłoną prawdziwe fajerwerki. Chciał jak najszybciej zlikwidować
pozostałych członków Instytutu.
Kto pierwszy zabije Tweeda, zastanawiał się? Karin Berg czy
ten śmieć Jules Monceau?
Rozdział 15
Ciekawa sprawa - powiedziała Paula, gdy Tweed usiadł na
krześle w swoim pokoju, wędrując gdzieś myślami. - Willie tak
niespodzianie przeniósł się z "Dolder Grand" do "Gottharda".
- Zastanawiam się, czy nie zamierza spotkać się z kimś w
tajemnicy.
W "Dolder Grand" byłoby to praktycznie niemożliwe.
- Jak sądzisz, z kim miałby się spotkać?
- Może z kimś, kto dopiero przyjechał do miasta i nie chce,
żeby go widziano.
- Ale kto to może być?
- Na przykład, tajemniczy Hassan.
Paula patrzyła na niego w zdumieniu. Wiedziała, że Tweed
miewa takie olśnienia. Wynikały z umiejętności niezwykłej
koncentracji nad wszystkimi aspektami problemu jednocześnie.
Wiele razy w przeszłości zdumiewały ją te skróty myślowe.
- Co by robił w Zurychu?
- Jeśli kieruje Przymierzem Sióstr, jak podejrzewam, mógł
się tu pojawić, żeby przyśpieszyć pozbywanie się członków
Instytutu. - Tweed zmarszczył czoło.
- Jeśli moja teoria się sprawdzi - a to tylko teoria -
Zachód jest w większym niebezpieczeństwie niż sądziłem.
- Nie powinno być kłopotów z wyśledzeniem Araba...
- Wolałbym określenie mieszkaniec Bliskiego Wschodu. Nie
zapominaj, że wielu z nich kształciło się na Zachodzie, zwłaszcza
w Wielkiej Brytanii. Więc będzie bezbłędnie znał angielski i może
podszywać się pod Anglika.
- Zdradzi go kolor skóry - oponowała Paula.
- Wyjrzyj za okno. Fala upałów trwa na tyle długo, że
większość mieszkańców zdążyła się mocno opalić.
- Moglibyśmy jednak poprosić Marlera, żeby sprawdził
najlepsze hotele - nie ustępowała. - Marler potrafi przekonać
recepcjonistę, żeby zdradził co nieco.
Zaczęłabym od "Dolder Grand".
- Dlaczego od tego hotelu?
- Ponieważ z niego tak niespodzianie wymeldował się Willie.
- Nie rozumiem.
- Ponieważ Willie zamierza spotkać się z kimś w tajemnicy,
logiczne, że zmieni miejsce pobytu, żeby spotkać się z tą osobą.
- Mało logiczny wniosek.
- Nazwij to kobiecą intuicją Wiem, że ona nie zawsze działa
- ale często tak...
Rozległo się pukanie do drzwi. Paula skoczyła na równe nogi
z Browningiem w dłoni i otworzyła drzwi. Jak na zawołanie pojawił
się Marler.
- Wszystko przygotowane - oświadczył. - Chyba zdrzemnę się u
siebie.
Wpadłem, żeby się dowiedzieć, czy jest coś nowego.
- Na nieszczęście dla ciebie - powiedział Tweed - Paula
wyskoczyła z czymś nowym. Wymyśliłaś to, Paulo, więc wyjaśnij mu
resztę.
Marler słuchał oparty o ścianę. Wyjął paczkę długich
papierosów i zapalił jednego, nie spuszczając jej z oczu.
- Mogę sprawdzić drogie hotele, ale nie liczyłbym na zbyt
wiele.
Czym właściwie dysponujemy, Tweed?
- Mamy serię morderstw dokonanych przez Przymierze Sióstr.
Jedynym znanym nam członkiem jest Tina Langley - co potwierdziła
Paula i zdjęcie, które dał mi Emilio Vitorelli. Wiemy, że w
okolicy czai się gang Monceau.
Beck twierdzi, że po nieudanym zamachu na moje życie,
zostało w nim siedmiu członków. Dalej Genewa - która może, ale
nie musi być kluczowym miastem. Według Vitorellego, a ja mu
wierzę, kurierzy dostarczają komuś w Dorset duże sumy pieniędzy.
Dwóch wyróżniających się obywateli Dorset:
Amos Lodge i Willie, przyjechało tutaj. Amerykanie donoszą,
iż pewne bliskowschodnie państwo szykuje się do ataku na Europę
Zachodnią. Mamy też Hassana, który kieruje Przymierzem Sióstr,
miejsce pobytu nieznane. To wszystko.
- Innymi słowy - podsumował Marler. - Mamy tyle co nic.
- Może nieco więcej - powiedziała Paula. - Poznaliśmy
metodę, którą posługują się morderczynie. Wiemy, że atrakcyjna
kobieta zbliża się do ofiary, zdobywa jej zaufanie i przy
pierwszej dogodnej okazji strzela jej w potylicę z Lugera, po
czym w amatorski sposób pozoruje samobójstwo.
- Dlaczego w amatorski? - zastanawiał się Marler.
- To jasne - wtrącił się Tweed. - Specjalnie załatwiają to
po amatorsku. Ci mili ludzie, dowodzeni przez Hassana, chcą nas
zastraszyć. Aby każdy kolejny członek Instytutu oglądał się przez
ramię i zmienił się w kłębek nerwów - wtedy stanie się
łatwiejszym celem dla Przymierza Sióstr, zapragnie damskiego
towarzystwa i zapomni o środkach ostrożności.
- To szatański plan - powiedziała Paula.
- Przeanalizowałem ich psychologię i metoda pasuje. Wszystko
komplikuje tylko pojawienie się gangu Monceau - mamy dwóch
przeciwników.
- Coś mi przyszło do głowy - powiedziała Paula. - Może byśmy
zajmowali się tylko jednym problemem na razie? Skupmy się na
zlikwidowaniu Monceau i jego opryszków. Potem będziemy mogli
poświęcić całą energię na zniszczenie Przymierza Sióstr.
- Co oznacza, że musimy użyć Tweeda jako przynęty -
powiedział przeciągle Marler.
- Boże! - Paula była przerażona. - Nie pomyślałam o tym.
- Ale ja tak - powiedział Tweed. - Myślę, że twój pomysł
jest rozsądny.
Monceau na pewno znów spróbuje mnie zabić. Wtedy go
złapiemy. A teraz -powiedział energicznym tonem - muszę ostrzec
Becka, że jest następny cel:
Christopher Kane, który przeniósł się do Genewy. Poproszę
Becka, żeby pilnował go dzień i noc. Jest światowej sławy
ekspertem od broni biologicznej, więc siłą rzeczy musi być celem
numer jeden. Od razu zadzwonię do Becka...
W jedynym apartamencie małego hoteliku Jules Monceau zwołał
swoich sześciu ludzi. Na łóżku rozłożył mapę, którą studiował
przez wiele godzin. Była bardzo szczegółowa i ukazywała dzielnicę
Kiisnacht i rozciągające się za nią jezioro. Większość uwag
kierował do Georgesa Lamonta, swojego eksperta od materiałów
wybuchowych.
- Byłeś w "Ermitażu"?
- Tak - odparł Lemont.
Lemont był drobnym mężczyzną, o długiej twarzy, kończącej
się spiczastą brodą Zawsze uśmiechał się, jakby życie wydawało mu
się zabawne.
- Na pewno znasz rozkład tego miejsca? - wypytywał go
Monceau.
- Tak - odparł Lemont, który nie należał do rozmownych.
- Poznałeś je dokładnie?
- Tak. i, Lemont rzucił na stół drobiazgowo wykonany szkic,
przedstawiający plan całego hotelu i restauracji. Jego plan
zawierał nawet pomost wysunięty w stronę Zurychu z bocznego
tarasu hotelowego.
- Przygotowałeś specjalną broń? - ciągnął Monceau.
- Tak..
- Jesteś pewien, że zadziała? Ta naprowadzana laserem
rakieta wystrzeliwana z łodzi na jeziorze?
- Tak.
- Masz broń wspomagającą na wypadek, gdyby rakieta nie
zadziałała?
- Tak.
- Tweed pojawi się tam z kobietą o dziewiątej dziś
wieczorem.
Zsynchronizowałeś czas?
- Tak.
Monceau pokiwał głową z satysfakcją. Georges Lemont wciąż
uśmiechał się, gdy on i pozostała piątka została odesłana z
pokoju. Zobaczysz dziś wieczorem, myślał sobie, jaki ze mnie
świetny organizator. Nie miał wątpliwości, że Monceau będzie z
bezpiecznej odległości obserwował zamach na Tweeda.
- To ty, Tweed? - spytał Beck. - Mam dla ciebie nowiny. Mowę
Amosa Lodgea w Centrum Kongresowym odłożono do jutrzejszego
wieczoru.
- Naprawdę? Dlaczego?
- Dostaliśmy anonimowy telefon, ostrzegający nas przed
bombą, która została podłożona w budynku. Sprawdzenie całego
kompleksu zajmie nam wiele godzin.
To może być blef, ale musimy sprawdzić.
- Jak Amos zareagował na tę wiadomość?
- Wściekł się, Poradziłem mu, żeby wydrukował sprostowanie,
które można nalepić na plakatach rozwieszonych w Zurychu. Na
koszt własny, rzecz jasna.
- Więc nie jest w skowronkach?
- Skrzyczał mnie przez telefon. Mam inne nowiny, z których
nie będziesz zadowolony. Prosiłeś mnie, żebym pilnował
Christophera Kanea, tego eksperta od broni biologicznej z Genewy.
Kane jasno dał mi do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnej
ochrony.
- To cały Christopher. Jest bardzo niezależny i ceni sobie
prywatność.
- Będzie jeszcze bardziej prywatny, kiedy ktoś mu odstrzeli
tył głowy. To by było na tyle. Podejrzewam, że i tak masz dość...
Paula siedziała cicho przez kilka minut, po tym jak Tweed
zdał jej relację z rozmowy. Zanim powiedziała, co myśli, długo
wpatrywała się w swoje buty.
- Czuję, że coś szatańskiego kryje się za tą rzekomą bombą -
Naprawdę? - Tweed był myślami zupełnie gdzie indziej. - W jakim
sensie wydaje ci się to szatańskie?
- Problem polega na tym, że nie wiem. Znów nazwałabym to
kobiecą intuicją Tylko się nie śmiej.
- Nie śmieję się. Jeśli pozwolisz, już prawie wieczór i
muszę się przebrać przed kolacją w "Ermitażu" z Karin Berg.
Na końcu Bahnhofstrasse Anglik wsiadł do tramwaju, który
zawiózł go na szczyt Zurichberg, wysokiego lesistego wzgórza za
miastem.
Tramwaj wspinał się po krętej drodze, aż minął przedmieścia
i dotarł do końcowego przystanku. Nawet w promieniach słońca
ciemny jodłowy las wyglądał złowrogo. Znalazł Hassana siedzącego
na ławce na skraju lasu.
W pobliżu nie było nikogo. Upał sprawił, że mieszkańcy
trzymali się blisko jeziora. Anglik usiadł obok Hassana, ale
patrzył daleko przed siebie. Zostawił między nimi dużo miejsca.
Każdy, kto przyjrzałby się im z boku, wziąłby ich za obcych sobie
ludzi.
- Tweed odejdzie dzisiaj. Na zawsze - powiedział Hassan,
ledwo ruszając ustami.
- Brzmi nieźle.
- Do zabójstwa dojdzie za Zurychem. Przydałoby się, by
policja zajęła czymś innym.
- Przypuszczam, że to będzie sprzyjająca okoliczność.
- Więc, kiedy wrócisz do Zurychu, zadzwoń na policję,
zmieniając głos.
Powiedz im, że w Centrum Kongresowym ktoś podłożył bombę.
- W czym mi to pomoże?
- Centrum chronią policjanci. Dziś po południu byłem tam.
Budynek jest ogromny. Wyobraź sobie, ilu będzie trzeba
funkcjonariuszy, żeby sprawdzić, czy nie ma bomby. Znajdą się
daleko od miejsca, w którym będzie dziś przebywać nasz cel.
Lepiej już wracaj, przyjacielu. Przyjechał tramwaj - niedługo
będzie wracał do Zurychu. Jak najszybciej zadzwoń na policję.
Dziś wieczorem Tweed zginie.
Elegancko ubrany Tweed pojawił się w holu "Baur au Lac"
dokładnie o ósmej trzydzieści. Karin Berg, cała na czarno, co
kontrastowało z jej włosami, już na niego czekała.
- Punktualność zawsze była jedną z twoich zalet - przywitał
ją - Pewnie jedyną - odpowiedziała z uśmiechem.
Przed hotelem czekała na nich limuzyna, którą zamówił Tweed.
Szofer otworzył tylne drzwi i zajęli miejsca. Wóz na szczęście
miał klimatyzację.
Fala upałów utrzymywała się już tak długo, że nawet noc nie
przynosiła ulgi.
Tweed wyjął srebrną papierośnicę, prezent od żony, w czasach
kiedy jeszcze palił. Poczęstował Karin, wiedząc, że Szwedka nie
rzuciła nałogu.
Widział, jak w holu zgasiła papierosa, kiedy się pojawił.
Samochód zjechał z podjazdu i ruszył w kierunku jeziora.
Tweed nie mógł zamknąć papierośnicy, wreszcie stuknął nią w
okno. Tak jak podejrzewał, szyby były kuloodporne. Kto, na litość
boską, o to zadbał?
Wcześniej Marler zadzwonił do Becka. Rozmowa była krótka i
zwięzła.
- Beck, Tweed je dziś wieczorem kolację ze starą
przyjaciółką w "Ermitażu".
Zamówił u recepcjonisty samochód. Możesz mu zapewnić
ochronę?
- Jasne - odpowiedział Beck. - Wyślę samochód z
kuloodpornymi szybami i wzmocnionym nadwoziem. Niestety, niewiele
więcej mogę zrobić.
Nawet nie mogę wysłać policjanta przebranego za szofera -
większość moich ludzi zajęta ! jest szukaniem bomby w Centrum
Kongresowym reszta pomaga przy karambolu na autostradzie pod
Zurychem. Możesz też spróbować wybić Tweedowi z głowy pomysł z
kolacją - Znasz Tweeda. Nie zgodzi się. Dzięki za samochód...
Wkrótce Tweed zauważył, że jadą po Seefeldstrasse. Długą,
ulicę okalały stare wille, które ciągnęły się bez końca. Kusnacht
było dalej niż sądził.
- Pozwolisz, że zapalę jeszcze jednego papierosa? - spytała
Karin.
- Oczywiście.
Odpaliła jednego papierosa od drugiego. Z dawnych czasów
pamiętał, że miała taki zwyczaj, kiedy się nad czymś mocno
zastanawiała albo była zdenerwowana.
- Coś nie tak? - spytał.
- Tak, ten upał. Pamiętaj, że pochodzę ze Szwecji. Zdarza
się, że i w Sztokholmie jest gorąco, ale bardzo rzadko. Nigdy nie
przeżyłam tak długiej fali upałów. Dzięki Bogu, że ten wóz ma
klimatyzację. Myślisz, że tam, gdzie jedziemy, będzie chłodniej?
- Miejmy nadzieję, że tak. "Ermitaż" jest nad jeziorem.
Jednak w duchu wątpił, czy znajdą tam ulgę. Upał utrzymywał
się już tak długo, że uczynił noce równie parnymi i męczącymi.
Może będzie wiał lekki wiatr od jeziora.
- Wygląda na to, że tobie nie jest za gorąco - zauważyła,
dyskretnie ocierając pot z czoła.
- Rzeczywiście radzę sobie z upałem, ale to nie znaczy, że
go lubię. j Chociaż Tweed był ubrany w ciemny wyjściowy garnitur,
potrafił znieść potworny żar, bez szkody dla trzeźwości umysłu.
Zazwyczaj towarzyskie rozmowy z Karin bywały bardzo
pasjonujące.
Poruszała ważne tematy, między innymi problemy
międzynarodowe. Teraz ograniczyła się do banałów. Czuł, że
prowadzi konwencjonalną rozmowę, żeby nie siedzieć obok niego w
milczeniu. Być może spowodował to upał, lecz był pewien, że
temperatura nie ma tu nic do rzeczy.
Minęli kilka imponujących willi i dotarli do "Ermitażu".
Samochód zjechał wreszcie z nie kończącej się drogi i zaparkował
na podjeździe, na którym tłoczyło się mnóstwo innych wozów. Na
spotkanie wyszedł im szef restauracji.
- Pan Tweed? Pański przyjaciel, pan Beck prosił mnie, żebym
zajął się państwem osobiście. Nakryliśmy dla państwa jeden z
najlepszych stolików nad brzegiem jeziora.
- Świetnie - odparł Tweed. - Właśnie o takim stoliku
myślałem, gdy robiłem rezerwację.
- Po telefonie pana Becka, dostanie pan jeszcze lepszy
stolik.
Tędy proszę.
"Ermitaż" był dużym budynkiem stojącym nad jeziorem. Przed
frontonem znajdował się przestronny taras, a na nim rozstawione
stoliki z widokiem na Jezioro Zuryskie. Stolik Tweeda stał prawie
na linii wody, jedynie niski kamienny murek oddzielał go od
jeziora.
- Co za urocze miejsce - stwierdziła Karin, rozglądając się
po oświetlonym rzęśiście tarasie. - Jak zawsze twój gust nie ma
sobie równych.
- Dziękuję.
Gdy usiedli, Tweed przyjrzał się innym stolikom. Za nimi
siedział samotny mężczyzna, wysoki i szczupły, z włosami tak
przylizanymi do czoła, że do złudzenia przypominał Hitlera. Miał
też małe ciemne wąsiki. Studiował menu.
Zawołał kelnera, gdy tylko Tweed i jego towarzyszka usiedli.
Pewnie znudziło go czekanie na swojego gościa.
Przy innym stoliku, bliżej zarośli, widniała sylwetka innego
mężczyzny. Też był sam i siedział nieruchomo jak posąg. Przy
pozostałych stolikach pary i grupki gości bawiły się
pierwszorzędnie. Było bardzo głośno: podniesione głosy, śmiech,
pobrzękiwanie szkła. Atmosfera na tarasie przypominała
jubileuszowe przyjęcie.
- Czego się napijesz? - spytał Tweed.
- Wytrawnego martini.
Wyjątkowo tego wieczoru Tweed zamówił aperitif. Pomyślał, że
Karin wciąż nie gardzi mocnym alkoholem. Na lewym nadgarstku, pod
czarnym rękawem luźnej sukienki nosiła wysadzany diamentami
zegarek. Sprawdziła godzinę, gdy usiedli. Teraz znów rzuciła
okiem na zegarek.
- Mamy mnóstwo czasu - zapewnił ją Tweed z uśmiechem.
- Gałe wieki. Zdrowie!
Stuknęli się kieliszkami. Karin wypiła swojego drinka do
połowy, podczas gdy Tweed swojego sączył. Kelner położył przed
nimi menu i listę win przed Tweedem. Tweed przyglądał się
zegarkowi Karin.
- Prezent od wielbiciela? Musisz mieć ich mnóstwo.
- Zegarków? - zażartowała.
- Nie, wielbicieli - odparł szarmancko.
- Szczerze mówiąc, to prezent od samej siebie. Nie spotykam
się ostatnio z mężczyznami.
- Dlaczego? Kiedyś tak robiłaś. I wciąż masz niewiele ponad
trzydziestkę.
- Praca zajmuje mi większość życia. Gdy znajdę trochę
wolnego czasu, to zazwyczaj odsypiam, szykując się do następnych
zadań. Ścisła ochrona, jak sam ! wiesz, zabiera całą energię. A
co u ciebie? Na pewno spotykasz się z kimś?
- Moja praca też zajmuje mi większość czasu - powtórzył jej
słowa. - Może przejrzymy menu, podobno mają tu świetną kuchnię...
Podniósł kartę i spojrzał na jezioro, i przeciwległy brzeg.
Noc była tak gorąca i parna, że powietrze jakby zgęstniało, choć
widoczność była bardzo dobra. Przeciwległy brzeg jeziora migotał
światłami, podobnymi do błysków kamieni w zegarku Karin, na który
Szwedka po raz kolejny ukradkiem zerknęła.
Po jeziorze przepłynął parowiec oświetlony jak
bożonarodzeniowa choinka. Przez gwar na tarasie przedarła się na
chwilę muzyka dobiegająca z jego pokładu.
Spodziewał się, że Karin będzie z nim subtelnie flirtować,
jak zawsze, ale ona siedziała ze wzrokiem utkwionym w menu.
Przyjrzał się jej. Była rzeczywiście wyjątkowo atrakcyjną
kobietą, z naturalnie jasnymi włosami, idealną cerą i
sympatycznym głosem, jeśli akurat była w dobrym humorze. Na
dodatek miała i błyskotliwy umysł.
Tweed odwrócił od niej wzrok i spojrzał na jezioro. Z
odległości jakichś dwustu metrów zbliżał się jacht motorowy.
Płynął wolno i miał wysoki pokład dziobowy z luksusowo
wyglądającą kabiną Wciąż dzielił go od brzegu spory dystans.
Za jachtem sunęła zakolami duża łódź motorowa. Tweedowi
przyszło do głowy, że właściciel na pokładzie może mieć
dziewczynę i specjalnie ustawił ster tak, żeby łódź pływała w
kółko.
- Zdecydowałaś już? - spytał Karin. - Czy chcesz jeszcze się
zastanowić?
Nie ma pośpiechu.
- Zdecydowałam się - powiedziała i obdarzyła go swoim
zagadkowym uśmiechem. - Miałeś rację. Rzeczywiście menu jest
doskonałe. Mają aż za duży wybór.
Pojawił się kelner i złożyli zamówienie. Tweed, po
konsultacji z Karin, wybrał butelkę wina Mouton Cadet. Było
bardzo drogie. Karin uniosła brwi, kiedy kelner się oddalił.
- Przesadziłeś z tym winem. Tak się składa, że to moje
ulubione, ale podejrzewam, że pamiętałeś. Masz niesamowitą
pamięć.
Tweed już chciał wspomnieć o pewnej romantycznej nocy, ale
się powstrzymał. Mimo otaczającego go radosnego nastroju, mózg
wysyłał mu ostrzegawcze sygnały. Nie mógł ustalić, dlaczego.
Wyjąwszy pas księżycowego światła, jezioro wyglądało jak
czarny lód.
Nigdzie ani zmarszczki. Jacht zatrzymał się, dzieliło go od
brzegu jakieś dwieście metrów. Łódź motorowa nadal pływała w
kółko.
Alkohol zaczął działać i na tarasie zrobiło się jeszcze
głośniej, a śmiech stał się bardziej donośny. Tweed spojrzał na
dwóch mężczyzn, siedzących w pojedynkę. "Hitler" jadł łakomie
swój posiłek, jakby rozgniewany, że nie pojawił się jego
towarzysz lub towarzyszka. Drugi, słabo widoczny mężczyzna, nadal
prawie się nie ruszał, trzymając szklankę przy ustach, ale nic z
niej nie pijąc.
Przeszli do głównego dania i Karin jadła z dużym apetytem.
Nagle stała się bardzo rozmowna.
- Tweed, powinieneś znaleźć sobie dziewczynę.
- Teraz mnie pouczasz - zbeształ ją po przyjacielsku.
- Mówię poważnie. Na pewno lepiej byś wykonywał swój zawód,
gdybyś miał okazję przebywać w damskim towarzystwie.
- Chcesz mi pomóc w lepszym wykonywaniu mojej pracy?
- To zależy od ciebie - prowokowała go.
- Jeśli - podkreślam - jeśli bym kogoś potrzebował,
prawdopodobnie byłby to ktoś taki jak ty. Chciałbym, żeby można
było z taką osobą o czymś porozmawiać.
- Czyżbyś uważał, że nie ma ze mną o czym porozmawiać?
Czy to wino? Pod maską wesołości wyczuł zdenerwowanie. Nigdy
nie posunęła się tak daleko. Chyba mówiła szczerze.
- Pozwól, że to przemyślę - powiedział wymijająco.
Wytarła usta chusteczką Jej kieliszek był pusty. Wypiła
większość z butelki, co do niej nie pasowało. Tweed zaproponował,
że zamówi następną, i zgodziła się.
- Wybierz coś na deser - powiedział po chwili.
- Z chęcią, ale pozwolisz, że odczekam parę minut i zapalę
papierosa?
- Noc jeszcze młoda, że posłużę się banalnym powiedzonkiem.
- Nie zmieniłeś się. Poświęcasz mi całą swoją uwagę - a
kobiety to lubią Skomplementowałeś moją sukienkę, wygląd, ale i
tak założyłabym się o duże pieniądze, że potrafiłbyś opisać
każdego gościa na tarasie.
- Przepraszam, jeśli nie poświęciłem ci całej mojej uwagi.
- Nie ma za co. Gdybyś nie potrafił podać ich opisu,
pomyślałabym, że schodzisz na psy. Jeżeli to w ogóle możliwe,
wyglądasz na jeszcze bardziej efektywnego niż zwykle.
- Komplementami możesz wiele zyskać, że posłużę się kolejnym
utartym powiedzeniem - dodał Tweed z uśmiechem.
- Na to liczę.
Aż pojaśniała, nie spuszczała z niego oczu. Jej jasne włosy
połyskiwały w świetle. Z jednej strony, Tweed od lat nie był tak
odprężony, z drugiej, czuł, że gdzieś w pobliżu czai się
niebezpieczeństwo.
Czy stałem się zbyt podejrzliwy? - zastanawiał się.
Pośpiesznie odegnał od siebie tę myśl. To najkrótsza droga do
schizofrenii. Wolno wypił szklankę wody, żeby zneutralizować
wpływ wina na umysł.
Przy kilku stołach panował coraz bardziej szampański
nastrój. Jakiś mężczyzna wstał, zachwiał się i musiał przytrzymać
się stołu, żeby nie upaść.
Wszystkim udzieliła się atmosfera hucznej zabawy. Mężczyzna
najwyraźniej zdecydował, że jego wizyta w toalecie może poczekać,
osunął się z powrotem na krzesło i sięgnął po kieliszek z winem.
Przy innym stole goście zaczęli śpiewać francuską piosenkę i
ludzie z sąsiedniego stolika przyłączyli się do zabawy.
Na werandzie zapanował istny karnawał. Wino wylewało się z
uniesionych do góry rozkołysanych kieliszków.
- Dobrze się bawią - powiedziała Karin, która odwróciła się,
żeby popatrzeć, co się dzieje.
- Miejmy nadzieję, że do domu wrócą taksówkami - powiedział
pobłażliwie Tweed.
Wtedy przypomniał sobie, że ostatnią rzeczą, o jaką muszą
się martwić, było zatrzymanie przez policję. Wszyscy ludzie Becka
wciąż szukają bomby w Centrum Kongresowym - chyba że już ją
znaleźli. Reszta musi być za miastem, zajmując się ofiarami
wielkiej kraksy samochodowej.
Dziwne, pomyślał, tu panuje nastrój radości i zabawy, a
gdzieś niedaleko miała miejsce tragedia. Świat stanowi niezwykłą
mieszankę.
- Nie jestem pewna, czy dam radę deserowi - stwierdziła
Karin. - To był bardzo obfity posiłek. Może najlepszym wyjściem
dla mnie będzie mocna kawa.
Ale ty zamów sobie deser, jeśli chcesz - dodała
niespodzianie.
Na jeziorze nic nie uległo zmianie. Nie pojawiło się więcej
rozświetlonych statków spacerowych z zespołami, przygrywającymi
do tańca. Jacht też nie zmienił miejsca. A łódź motorowa dalej
krążyła. Dwaj mężczyźni na tarasie wciąż pozostali samotni.
Karin znów ukradkiem zerknęła na zegarek, gdy do stolika
podszedł kelner.
Tweed zamówił dla obojga kawę, oznajmiając, że rezygnują z
deseru.
Gdy kelner poszedł zrealizować zamówienie, Karin odsunęła
krzesło i spojrzała na Tweeda.
- Przepraszam na moment. Pójdę przypudrować nos.
Tweed siedział spokojnie, maksymalnie skoncentrowany.
Wyczuł, że niebezpieczeństwo jest bardzo blisko. Ale z której
strony? Jacht ruszył wolno w stronę "Ermitażu". Łódź motorowa
przestała zataczać koła i skierowała dziób w stronę brzegu, a jej
silnik zaczął pracować na jałowych obrotach.
Tweed rzucił okiem na dwóch samotnych mężczyzn. Wciąż tam
byli. Cicho odsunął krzesło od stołu i obie dłonie położył na
jego krawędzi. Był to spory ciężar, ale wiedział, że da sobie z
nim radę.
Na pokładzie jachtu Georges Lemont ustawił naprowadzaną
laserem wyrzutnię rakietową na przednim pokładzie, pod mostkiem.
Jedno oko przytknął do celownika z gumowym okularem. Doskonale
widział Tweeda. Prawie się nie ruszał, ale delikatna fala na
jeziorze przesuwała nitki celownika wolno w górę i w dół.
Czekał na idealny moment.
Człowiek za sterami na mostku prowadził jacht prosto na
taras.
Czekał na znak od Lemonta, którego wyraźnie widział na dole,
ponieważ wzrok przyzwyczaił mu się już do ciemności. Lemont miał
podnieść lewą rękę i opuścić ją, prawą trzymając cały czas na
spuście.
Bulaj na lewej burcie był otwarty. Krył się za nim jeszcze
jeden człowiek z pistoletem maszynowym Heckler & Koch, Gdy
odpowiednio się przybliżą, poszatkuje cały taras gradem pocisków.
Monceau, siedzący w samochodzie zaparkowanym niedaleko
"Ermitażu", upierał się, że muszą być przygotowani na wszelkie
okoliczności.
Czwarty mężczyzna stał za mostkiem, trzymając w rękach
granatnik RPG -7.
Akcję miał rozpocząć Lemont. Po jego wystrzale, reszta
włączy się do działań.
Wiedzieli wyraźnie cel: mężczyznę, siedzącego w towarzystwie
blondynki w czarnej sukience i krótko obciętych włosach,
przylegających do głowy niczym kask. Odeszła od stolika w
dokładnie ustalonym czasie. O jedenastej. Jej wygląd i dokładna
godzina wyjścia do łazienki potwierdziły tożsamość osoby, którą
mieli zabić.
Po niecałych dwóch minutach będzie po wszystkim. Zginie
wiele innych osób - niewinnych gości, jedzących kolację. To
zupełnie nie martwiło Monceau. Podobną metodą posłużył się we
Francji podczas napadu na duży bank. Zginęło ośmiu interesantów,
a oni zdobyli małą fortunę.
Paula niecierpliwiła się za sterem nieruchomej łodzi
motorowej.
Zazwyczaj w podobnej sytuacji byłaby całkowicie spokojna,
ale świadomość, że Tweed jest celem dla zabójców, sprawiała, że
mocniej zaciskała dłonie na sterze.
Jako świetny kierowca, po mistrzowsku opanowała też
umiejętność sterowania łodzią motorową. Zgodnie ze wskazówkami
Marlera, pływała nią w kółko tak długo, aż uśpiła czujność ludzi
na jachcie.
- Długo jeszcze? - szepnęła do Marlera.
- Mogą zacząć w każdej chwili - odparł cicho, stojąc przy
burcie.
Przez ramię miał przerzucony załadowany karabin Armalite. Z
noktowizorem na oczach wpatrywał się w skupieniu w załogę jachtu.
Najbardziej koncentrował się na Lemoncie, który obsługiwał
wyrzutnię rakietową - Gdy powiem: "cała naprzód", uderz z
maksymalną prędkością w burtę jachtu.
Na pokładzie tuż nad mostkiem Pete Nield celował ze swojego
Armalite prosto w mężczyznę na pokładzie jachtu, trzymającego
pistolet maszynowy.
Paula jedną ręką trzymała ster, a drugą dźwignię gaźnika,
którą miała zmienić łódź motorową w pędzący pocisk. Marler,
dzięki swojej wiedzy technicznej, podrasował silnik.
- Jeszcze nie - ostrzegł ją Marler.
Okulary wisiały mu teraz na pasku, a w dłoniach trzymał
Armalite, wpatrując się przez celownik w Lemonta. Do pewnego
stopnia miał ten sam problem, co Lemont. Łódź kołysała się lekko
w górę i w dół. To mogła być kwestia kilku centymetrów, ale
Marler nie zamierzał ryzykować i celować w głowę.
Mierzył w szerokie plecy Lemonta.
- Zbyt długo zwlekasz - wyszeptała nerwowo Paula.
- Cierpliwość to cnota.
- Jeśli teraz ruszymy...
Paula zaczęła mówić, że powinni podpłynąć bliżej, kiedy
Marler wypowiedział magiczne słowa.
- Cała naprzód!
Po tych słowach, nacisnął spust, o ułamek sekundy wcześniej
niż Lemont wystrzelił rakietę w Tweeda. Pocisk trafił go pod lewą
łopatkę.
Zginął na miejscu.
Ale skurcz mięśni spowodował zaciśnięcie palca na spuście i
rakieta, wypełniona materiałem wybuchowym wystrzeliła w
powietrze, zaczęła opadać i uderzyła w opustoszałą willę stojącą
obok "Ermitażu". W tym samym momencie Nield, słysząc komendę
Marlera, strzelił do człowieka trzymającego pistolet maszynowy
Heckler & Koch. I tym razem, martwy już mężczyzna nacisnął
bezwiednie spust.
Paula pchnęła dźwignię i skierowała łódź w prawą burtę
jachtu.
Na tarasie rozpętało się piekło. Tweed zauważył rakietę
opadającą ku ziemi. i Pchnął stół i schował się za nim, używając
go jak tarczy. Pocisk trafił w pustą willę i wybuchł z hukiem
wyrzucając w powietrze gruz i odłamki.
Jeden z nich uderzył w stół i zrobił w nim dziurę,
przelatując nad ramieniem Tweeda.
- No to miałeś szczęście - powiedział do siebie.
Przez powstałą dziurę obserwował rozwój wypadków. Większość
gości ogarnęła panika. Kobiety piszczały, mężczyźni krzyczeli.
Wszyscy biegali w kółko, zderzając się ze sobą i przewracając. Po
ich kulturze nie zostało ani śladu. Mężczyźni brutalnie odpychali
kobiety, biegnąc do wyjścia.
Paula, trzymając dłonie w rękawiczkach mocno na sterze, żeby
nie wypaść za burtę, staranowała jacht.
Z chwilą gdy akcja zaczęła się, Paula odzyskała całkowity
spokój.
Szybko odpłynęła łodzią od staranowanego jachtu, zgodnie z
poleceniem powtarzanym jej bez końca przez Marlera. Podejrzewał,
że na pokładzie znajduje się sporo amunicji - i miał rację.
Na jachcie wybuchł pożar. Ogień dotarł do składu amunicji.
Paula odpłynęła już łodzią na bezpieczną odległość, gdy jacht
eksplodował. Rozległ się potworny huk, który dało się słyszeć w
samym Zurychu. W górę poszybowały szczątki i z sykiem upadły na
powierzchnię jeziora. Nagle zapadła ogłuszająca cisza.
Tweed błyskawicznie wydostał się spomiędzy nóg stołu.
Otrzepywał się z kurzu, kiedy spojrzał w prawo. Zbliżał się do
niego "Hitler", w dłoniach trzymając ulubioną broń Newmana, Smith
& Wessona.38, wycelowanego w niego.
Ten jeden raz Tweed pożałował, że nie ma przy sobie broni.
Mężczyzna sadystycznie rozkoszował się sytuacją. Zatrzymał
się i bez pośpiechu wycelował broń w pierś Tweeda. Jego cel stał
nieruchomo, wiedząc, że każdy ruch spowoduje, że tamten naciśnie
spust. Nie miał ani gdzie się schować, ani jak uciec na taras,
pokryty poprzewracanymi stołami i potłuczonym szkłem.
Tym dziwniejszy był fakt, że stolik za plecami "Hitlera" nie
przewrócił się.
Na dokładkę stała na nim nie odkorkowana butelka wina. Upał
nigdy nie wydawał się Tweedowi tak męczący jak w tej chwili.
Zastanawiał się, czy nie zacząć z zabójcą rozmowy, ale mógłby
sprawić, że tamten pociągnie za spust.
Stał nieruchomo i w milczeniu. Nagle zrobiło się bardzo
cicho. Nigdzie najmniejszego hałasu. Tweedowi przyszła na myśl
cisza z Dorset.
Rozległ się strzał. Tweed zesztywniał, oczekując na
uderzenie. Na twarzy strzelca odmalowało się niedowierzanie.
Upadł bokiem na stół. Krew z rany na plecach zmieszała się z
winem, które wypłynęło ze stłuczonej butelki. Z cienia wyszedł
Newman. Opuścił swojego Smith & Wessona i uśmiechnął się szeroko
do Tweeda.
- Lubisz ryzyko.
Pochylił się nad ciałem i sprawdził puls. Spojrzał w górę na
Tweeda.
- Zabiłem go.
Szef "Ermitażu" rozejrzał się po pobojowisku na tarasie
restauracji. Spojrzał na leżące zwłoki.
W tym momencie z budynku wyłoniła się Karin. Z osłupiałą
miną przedzierała się do Tweeda. Potknęła się o kawałek gruzu i
byłaby upadła, gdyby Tweed jej nie złapał. Newman zniknął.
- Co się stało? - wydusiła z siebie.
- Jacyś panowie, którzy nie darzą mnie sympatią,
przeprowadzili małą akcję.
Pójdziemy teraz do samochodu i wrócimy do "Baur au Lac".
- Co się stało? - spytał przerażony szef restauracji.
- Myślę, że to sprawa dla policji. Radzę zadzwonić do Becka
- zasugerował Tweed, prowadząc Karin do zaparkowanego samochodu.
Rozdział 16
Po północy Tweed zebrał drużynę u siebie w pokoju w "Baur au
Lac".
Podziękował Newmanowi za ocalenie życia, ale ten machnął
tylko ręką Następnie wyraził podziw dla sposobu, w jaki reszta
czuwała nad jego bezpieczeństwem.
- Taka praca - odparł Marler.
- Dzisiaj musiała być wyjątkowo ciężka - zauważył Tweed.
- Po obejrzeniu "Ermitażu", zacząłem zastanawiać się, jak
postąpi przeciwnik - powiedział Marler od niechcenia. - Kupiłem
szczegółową mapę i doszedłem do wniosku, że zaatakują cię z
jeziora. Newman miał za zadanie ochraniać cię z bliska. To było
bardzo proste.
- Nie będę się spierał. - Tweed umilkł. - To zdarzenie
zdemaskowało kolejnego członka Przymierza Sióstr. Karin Berg.
- Jak doszedłeś do takiego wniosku? - spytała Paula.
Tweed opowiedział im, że była zdenerwowana, często
spoglądała na zegarek, i że wyszła do toalety, tuż przed
rozpoczęciem ataku.
- W samochodzie w drodze powrotnej - kontynuował - zaprosiła
mnie na drinka do swojego mieszkania przy Pelikanstrasse.
Próbowała mnie uwieść, ale wykręciłem się zmęczeniem. Mam jej
dokładny adres na tym skrawku papieru.
- Pozwól mi złożyć jej wizytę - powiedziała złowieszczo
Paula. - Wyciągnę z niej prawdę.
- Będę cię potrzebował do innego zadania. Dzwoniłem do
Becka. Już wysłał swoich tajniaków, żeby obserwowali jej
mieszkanie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Zadzwoni do
mnie natychmiast, jeśli Berg spróbuje opuścić miasto -
prawdopodobnie samolotem.
- Powinien ją aresztować i przesłuchać - wtrąciła Paula.
- Nie. Zagramy sprytniej. Ona może nas doprowadzić do bazy
Przymierza Sióstr. Przydzielam to zadanie Harryemu Butlerowi i
Peteowi Nieldowi. Jutro, jak tylko otworzą sklepy, kupcie sobie
wakacyjną garderobę i inne potrzebne rzeczy, jak na przykład
plecaki. To już zostawiam wam. Macie pieniądze na takie
nieprzewidziane sytuacje.
- Pójdę do miasta i kupię co trzeba - zaoferował się Nield.
- Dzięki temu Harry będzie mógł w razie czego odebrać telefon od
Becka.
- Może powinienem ją narysować, byście mogli ją rozpoznać -
zaproponował Tweed.
- Nie trzeba - powiedział natychmiast Nield. - Widziałem
dokładnie blondynkę, z którą jadłeś kolację na tarasie, przez
lornetkę Marlera.
Zakładam, że to była Karin Berg.
- Tak. Zjedźcie za nią pół świata, jeśli będzie trzeba.
Bądźcie ze mną, w kontakcie.
- Zrobione - powiedział małomówny Butler.
- Czy to nie jest podejrzane? - zauważyła Paula. - Ona ma
pokój w tym hotelu - i mieszkanie w Zurychu.
- Też mnie to zdziwiło - zgodził się Tweed. - Poza tym,
dowiedziałem się od Becka, że w Centrum Kongresowym nie
znaleziono żadnej bomby.
To był podstęp, mający na celu trzymanie większej części
policji Zurychu z dala od "Ermitażu". Nie przekażemy tej
wiadomości Amosowi Lodgeowi. Mógłby się zdenerwować.
- Czy wybierasz się na jego wystąpienie dziś wieczorem? -
spytała Paula.
- Tak. Bardzo mnie ono interesuje. Jest pierwszorzędnym
mówcą i nie przebiera w słowach.
- Jeśli tak - zaczął stanowczym głosem Newman - Marler i ja
pójdziemy z tobą Nie próbuj się z nami spierać.
- Zawsze robię, co mi każą Dziękuję. Zdecydowanie musicie
pójść ze mną I jeszcze jedno, Beck wysłał ekipę dochodzeniową nad
jezioro w celu identyfikacji zwłok tych ludzi z jachtu. Miejmy
nadzieję, że znajdzie wszystkich siedmiu, łącznie z Julesem
Monceau. Ma zdjęcia wszystkich członków gangu.
- A co będzie, jeśli Karin Berg wymknie się nocą? - spytał
Newman.
- Beck da mi znać. Umieścił przed jej domem ludzi
przebranych za kanalizacyjną ekipę remontową To było sprytne
posunięcie.
- Niby czemu? - zainteresowała się Paula.
- Będą używali młotów pneumatycznych i nie dadzą jej zmrużyć
oka przez całą noc. Jeśli wtedy zdecyduje się na ucieczkę, będzie
tak zmęczona, ż e nie zauważy, jeśli ktoś ją zacznie śledzić.
- Powinno zadziałać - powiedział Butler.
- Zrobię jeszcze jedno, w ramach środków ostrożności -
podjął Tweed. -Zadzwonię do ocalałych członków Instytutu, by ich
ostrzec przed grożącym niebezpieczeństwem. Zacznę od Christophera
Kanea w Genewie.
- Obudzisz wszystkich - zauważył Newman. - Jestem pewien, że
o tej porze śpią - Lepiej niech się obudzą teraz, niżby mieli się
wcale nie obudzić - zauważyła Paula.
- A skoro o tym mowa. Chyba morzy mnie sen - poinformował
wszystkich Tweed. - Jutro będziemy mieli ciężki dzień.
- Co to jest sen? - zapytał Nield, zanim wyszedł z resztą
ekipy z pokoju.
Karin Berg była roztrzęsiona, co zdarzało się jej bardzo
rzadko. I chociaż od hałasu na ulicy dzieliły ją podwójne szyby,
dźwięk ten świdrował jej w mózgu.
Postanowiła zadzwonić do Hassana pod numer, który jej dał,
zanim opuścił Słowację.
- Czy mogę mówić z Ashleyem Wingfieldem? - poprosiła
recepcjonistę w hotelu "Zum Storchen".
- Tak? - odezwał się po chwili głos w słuchawce.
- Tu Karin. Klęska. Cel przeżył. Teraz jest w stosunku do
mnie bardzo podejrzliwy - musi być, biorąc pod uwagę
okoliczności. Nie jest głupcem. Nie sądzę, bym mogła się nim
zająć. Skończy się na tym, że to on mnie załatwi -wsadzi do pudła
na długie lata.
- Która z Sióstr twoim zdaniem podoła temu zadaniu?
- Żadna z nich. Ale mam dość odważny pomysł. On zatrudnia
asystentkę, której ufa bezgranicznie i którą. Ma zawsze przy
sobie.
- Są kochankami?
Dla Hassana to było równoznaczne. Nie wyobrażał sobie innego
rodzaju stosunków.
- Nie - odparła Karin zimno. - Ale gdybyś podwoił jej gażę,
myślę, że poszłaby na to. Załatwiła już niejednego faceta - w
ramach obowiązków służbowych. Świetnie włada bronią I...
- Uważaj, co mówisz - warknął Hassan, zdając sobie sprawę,
że siedzący w centrali hotelowej telefonista może ich
podsłuchiwać. - Nie wymieniaj nazwisk żadnego z naszych
przeciwników. Jak się nazywa kobieta, która może wypełnić to
zadanie?
- Paula Grey...
Tweed był rano bardzo zajęty i prosił, żeby mu nie
przeszkadzać.
Telefon od Becka zdenerwował go i pokrzyżował mu plany.
- Jeśli chrypię, Tweed, to dlatego, że całą noc nie
zmrużyłem oka, przeczesując jezioro wokół "Ermitażu".
- Czego się dowiedziałeś?
- Więcej niż się spodziewałem. Nie było to zajęcie dla
człowieka po obfitym posiłku. Wyciągaliśmy z jeziora gang Monceau
w kawałkach. Tu noga, tam stopa, kilka bezgłowych korpusów.
- Rozumiem, że nie będziesz w stanie wszystkich
zidentyfikować.
- Wręcz przeciwnie. Dwa ciała były praktycznie nie
naruszone.
Następnie, po długotrwałym sprawdzaniu dna i zarzucaniu
sieci, wyłowiliśmy pięć głów.
Ktoś, nie będę zgadywał kto, załatwił wszystkich członków
gangu Monceau. -Beck zrobił pauzę i Tweed zrozumiał, że on wie,
kto jest za to odpowiedzialny.
- Ale nie znaleźliśmy Julesa Monceau. Tak jak się
spodziewałem.
- Jak to?
- Zastanów się. Na pewno obserwował cię z bezpiecznej
odległości, nie mogąc się doczekać twojej śmierci.
- Więc uważasz, że wciąż żyje?
- Jestem tego pewien. Prawdopodobnie sam spróbuje cię
dopaść. Nie zapominaj, że umie zmieniać wygląd. Nie stosuje tak
prymitywnych środków jak peruka lub wąsy. Paryska policja nazywa
go Kameleon. Jest mistrzem wtapiania się w otoczenie i zmian
osobowości. Podobnie jak doktor Jekyll i pan Hyde.
Tyle że on zawsze jest panem Hydeem.
- Próbujesz mnie przestraszyć, Arthur? - zażartował Tweed.
- Posłuchaj, Tweed. - Beck miał dość żartów. - Mówię
poważnie. Nie doceniasz tego człowieka, na swoje nieszczęście.
Cała francuska policja ugania się za nim od lat.
- Doceniam twoją troskę.
- Więc, na litość boską, uważaj na siebie.
- Powinieneś się już był do tej pory nauczyć, że nigdy nie
należy lekceważyć wroga. Wiem, że motywy Monceau są czysto
osobiste. Dlatego zgodził się pomóc Siostrom:
- A propos, Karin Berg do tej pory nie wykonała żadnego
ruchu.
Wciąż koczuje w swoim mieszkaniu. Jeśli zarezerwuje miejsce
w samolocie, dowiem się o tym w przeciągu paru minut. Mam
przyjaciół na lotnisku.
- Zostawię w pogotowiu dwóch ludzi - powiedział Tweed.
- Chętnie zabrałbym ją na przesłuchanie.
- Nie rób. Tego - powiedział Tweed z naciskiem. -
Niewykluczone, że jest jedynym tropem, który może nas zaprowadzić
do siedziby tej podstępnej organizacji.
- Jak sobie życzysz - westchnął Beck. - Czasem zastanawiam
się, kto właściwie dowodzi tutejszą policją. Miej oczy otwarte.
Odwiesił słuchawkę, zanim Tweed zdążył mu odpowiedzieć.
Paula odebrała tajemniczy telefon późnym rankiem. Podniosła
słuchawkę pewna, że to Tweed.
- Panna Paula Grey? - spytał głos po angielsku z akcentem z
Cambridge.
- Tak. Kto mówi?
- Nazywam się Ashley Wingfield. Poleciła mi panią wspólna
znajoma, która pragnie pozostać anonimowa.
- Wspólna znajoma? Emily Bronte?
- Powiedziałem już, ze nie mogę ujawnić jej nazwiska.
W tym momencie Paula, zaczęła coś podejrzewać. Nie wymagała,
żeby każdy wykształcony angielski dżentelmen czytał powieści
Bronte - ale spodziewała się, że o niej słyszał. Podczas dalszej
rozmowy, uważniej wsłuchiwała się w akcent.
- Jaki jest cel tej rozmowy? - spytała obcesowo.
- Dwieście tysięcy dolarów. Dla pani.
- W jaki sposób, miałabym zarobić tę sumę?
Była na tyle bystra, żeby ukryć, iż zaimponowała jej
wysokość sumy. A angielska wymowa rozmówcy była odrobinę zbyt
staranna. Słyszała już jak z podobną precyzją rozmawiają
wykształceni Arabowie.
- Moja droga. - W duchu Paula skrzywiła się. - Nie mogę tego
wyjawić przez telefon. To zbyt poważny interes.
- A więc, gdzie i kiedy może mi pan to wyjaśnić? - spytała
rzeczowo.
- Proponuję spotkanie w południe na szczycie wzgórza
zuryskiego.
Pojedzie pani tramwajem...
- Wiem, jak się tam dostać, więc niech pan nie traci czasu.
- Będę czekał na ławce w połowie drogi pomiędzy przystankiem
tramwajowym a restauracją To ważne, żeby przyszła pani sama.
Jeśli nabiorę najmniejszych podejrzeń, że ktoś pani towarzyszy,
zniknę...
- Jak kamfora.
- Słucham?
- Nieważne. Skąd będę wiedziała, że to pan? Każdy może tam
siedzieć, to miejsce publiczne.
- Właśnie do tego zmierzałem, panno Grey. Będę miał na sobie
panamski kapelusz i ciemne okulary.
- I jakieś ubranie, mam nadzieję.
- Ależ oczywiście. Ta uwaga nie była potrzebna.
- Do widzenia.
Spojrzała na zegarek. Jedenasta rano. Miała mnóstwo czasu,
żeby się zastanowić, czy przyjąć niecodzienne zaproszenie. W
innym wypadku przedyskutowałaby to z Tweedem, ale wiedziała, że
jest bardzo zajęty, a jej w głowie powoli kiełkował pewien
pomysł. Stłumiła go jako niedorzeczny.
Po kilku minutach wahania, poszła do łazienki i zmieniła
ubranie oraz uczesanie. Związała włosy z tyłu i nieco staranniej
niż zwykle zrobiła makijaż.
Później nie bardzo potrafiła wyjaśnić swoje zachowanie.
Gdyby ktoś naciskał, powiedziałaby, że to szósty zmysł. Nałożyła
jasnoniebieski kostium.
Wzięła też parę okularów słonecznych o dużych szkłach, które
schowała do torby, a Browninga ukryła w specjalnej kieszeni
marynarki. Poszła zobaczyć się z Marlerem.
Otworzył drzwi i zaprosił ją do środka.
- Przywiozłeś niezły zapas broni z Wiednia - powiedziała. -
Ciekawa jestem, czy masz Berettę?
- I owszem. Ale ty zazwyczaj nie nosisz przy sobie
pistoletów.
- Nie noszę, prawda? - potwierdziła z uśmiechem.
- Nie mój interes - odpowiedział z uśmiechem. - Dam ci razem
z zapasowym magazynkiem. Tweed o tym wie?
- Jasne.
Nie lubiła kłamać, ale to było konieczne.
Marler otworzył szafkę, wyjął z niej jakieś ubrania i
schowaną za nimi torbę. Podał jej pistolet i zapasowy magazynek.
Podziękowała i wyszła pośpiesznie.
Hassan miał poważne wątpliwości co do pomysłu Berg, żeby
zaangażować Paulę Grey. Nawet wahał się, czy do niej zadzwonić.
Gdyby dalej miał wątpliwości po telefonie do niej, nie zbliżyłby
się po prostu do wzgórza.
Nie podobał się mu sposób, w jaki z nim rozmawiała, ale
podobne kłopoty miał z pozostałymi członkiniami Przymierza
Sióstr. Musiały być twarde do takiej roboty. A przede wszystkim
musiały pożądać pieniędzy.
We wszystkich przypadkach Paula zebrała dziesięć punktów na
dziesięć możliwych. Nie wydawała się nawet zaskoczona sumą dwustu
tysięcy dolarów. Choć od Berg dowiedział się, że Paula zarabia
marny ułamek tego, co jej proponował.
To przede wszystkim przekonało Hassana, że pomysł Berg może
być dobry. leszcze jeden powód przeważył szalę jego decyzji...
Jeśli się nie powiedzie... Ostrzeżenie Anglika wciąż
dźwięczało mu w głowie.
Był pewien, że to wyrażenie wyszło z ust jego ojca,
Przywódcy, którego się bał jak ognia. Jego ojciec natychmiast
rozprawiał się z przegranymi - i jego syn bał się, że spotka go
ten sam los. W końcu miał młodszych braci, z których każdy mógł
go zastąpić. A Berg poniosła klęskę. Co nie znaczy, że już więcej
się nią nie posłuży. Jej inicjały znajdowały się przy kilku
innych nazwiskach członków Instytutu.
Paula wsiadła do tramwaju wciąż z mieszanymi uczuciami.
Tweed wpadłby w pasję, gdyby dowiedział się, że działa w
pojedynkę. Upał w tramwaju był nie do zniesienia. Pasażerowie
zdejmowali marynarki, krawaty.
Jakaś kobieta. wycierała kark chusteczką Wysiadła na
ostatnim przystanku tramwajowym. Było trochę chłodniej z powodu
zmiany wysokości. Zrobiła kilka kroków i zatrzymała się. Jeśli
ktoś ją obserwował, widział wyraźnie, że jest sama.
Zobaczyła krętą drogę, pnącą się do góry na szczyt. Widok
był przepiękny: kopuły wież kościelnych Zurychu i skrawek
niebieskiej tafli jeziora. Gdy dotarła na szczyt, dostrzegła
mężczyznę siedzącego samotnie na ławce.
Miał na głowie panamski kapelusz i ciemne okulary, które
zasłaniały większą część jego twarzy. Był szczupłej budowy, w
kosztownym kremowym lnianym garniturze. Na nogach robione na
miarę buty. Miał brązową karnację, ale równie dobrze mogła to być
opalenizna. Usiadła w pewnej odległości na tej samej ławce.
- Jak na razie przestrzegałaś poleceń - powiedział.
- Kim jesteś? - spytała agresywnie.
- Wiesz, kim jestem.
- Chcę poznać nazwisko albo wsiadam do następnego tramwaju i
wracam prosto do Zurychu.
- Ashley Wingfield. Rozumiem, że mam przyjemność z panią
Paulą Grey.
Berg podała mu dokładny rysopis Pauli Grey. Nie zgadzał się
tylko jeden szczegół.
- Zmieniła pani uczesanie.
- Nie pański interes. Jest gorąco.
- Interesuje panią zarobienie dwustu tysięcy dolarów?
Gotówką. Wolne od podatku.
- Zależy co miałabym zrobić.
Usiadł bliżej, delikatnie zdjął torbę z jej ramienia.
Popatrzyła na niego wrogo.
Jej identyfikator SIS został w hotelu. Nic więcej w torbie
nie zdradzało, że należy do tej organizacji. Znalazł Berettę i
uniósł brwi. Wyjął magazynek i nucił go w trawę pod ławką, to
samo zrobił z pistoletem.
- Przyszła pani uzbrojona - powiedział.
- Oczywiście. Nie wiedziałam, kim pan jest ani czego pan
maże próbować.
- Umie pani posługiwać się bronią palną?
- Należę do klubu strzeleckiego w Anglii. Nie jestem tam
zbyt popularna wśród mężczyzn. Jestem najlepsza.
- Umie się pani posługiwać Lugerem?
Zesztywniała. Trafiła pod właściwy adres.
Wpatrywała się w oczy ukryte za ciemnymi okularami. Swoje
też założyła, gdy tylko wysiadła z tramwaju.
- Oczywiście. Na litość boską, niech pan przechodzi do
rzeczy.
- Czy za dwieście tysięcy dolarów zastrzeliłaby pani Tweeda?
Nie odpowiedziała od razu. Po pierwsze, dlatego że
popełniłaby błąd nie udając zastanowienia. Po drugie, pytanie,
którego się po części spodziewała, było wypowiedziane z taką
bezwzględnością, że ją to rozwścieczyło.
Zastanawiała się nad odpowiedzią. Wreszcie zdecydowała.
- To będzie trudne.
Serce zamarło Hassanowi w piersi. Prawie to samo powiedziała
Karin Berg, gdy po raz pierwszy wspomniał Tweeda. Czemu ten
człowiek był tak ważny?
- Dlaczego to będzie trudne? - spytał po pewnym czasie.
- Ponieważ jest bardzo dobrze strzeżony - odparła
natychmiast.
- Z tego co wiem, od dłuższego czasu jest pani jego osobistą
asystentką.
Muszą być chwile, kiedy jest z nim pani sam na sam.
Karin Berg, pomyślała Pauła. To ta suka podsunęła mu pomysł,
żeby mnie zatrudnić.
- Tak, ale ochrona jest zawsze w pobliżu - odparła bez
zastanowienia.
- Niech pani użyje swoich wdzięków, żeby ochrona znalazła
się trochę dalej.
- Może się uda.
- Istnieje jeden problem.
- Tak, istnieje jeden problem. Chcę zaliczkę w wysokości
pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Natychmiast.
- Czy nie wymaga pani zbyt wiele?
- Więc nie ma o czym mówić - powiedziała, wyrywając torebkę.
- Mogę dać pani część...
- Pięćdziesiąt tysięcy albo znikam i więcej mnie już pan nie
zobaczy.
- W tej kopercie mam dwadzieścia tysięcy.
Złapała grubą kopertę, zajrzała do środka, przesunęła
palcami po pliku studolarówek, po czym wrzuciła kopertę do
przegródki w torbie i zapięła ją. Sięgnęła pod ławkę i podniosła
Berettę i magazynek. Zastanawiała się właśnie, czy zmusić go, by
poszedł z nią do Tweeda, gdy się odezwał.
- A teraz będzie pani musiała polecieć do mojej siedziby na
mały trening.
Samolot odlatuje dziś po południu. Gdy dotrzemy na miejsce,
dostanie pani kolejne trzydzieści tysięcy. Proszę teraz zdjąć
okulary, chciałbym zobaczyć pani oczy.
- A ja chcę zobaczyć pańskie albo zrywamy umowę.
Jednak zmieniła zdanie. To była wyjątkowa okazja, żeby
zlokalizować miejsce, z którego kierują tą operacją.
- Niech pani zdejmie okulary - warknął.
- Pan też albo odchodzę. Chcę wiedzieć, z kim mam do
czynienia.
Z oporami, Hassan zdjął okulary równocześnie z Paulą.
Popatrzyli na siebie.
Miał blade oczy, bez śladu jakichkolwiek uczuć. Spojrzała
twardo na niego.
Nienawidziła tego człowieka..
- Ma pani twarde spojrzenie - powiedział, zakładając z
powrotem okulary.
- Myślę, że poradzi pani sobie z tym zadaniem. Zostaniemy
razem aż do odlotu.
Mam dwa bilety w pierwszej klasie.
Dobrze jesteś zorganizowany, pomyślała. Coś czyni cię o
wiele bardziej niebezpiecznego przeciwnika. Lepiej mieć się przed
tobą na baczności.
- Potrzebne mi ubrania i pewne rzeczy osobiste -
powiedziała. - Nie polecę w podróż bez nich.
- Pójdziemy razem na zakupy. I bez żadnych wycieczek do
łazienki. Na to będzie czas w samolocie.
Rozdział 17
Hassan był przewidujący. Wziął pod uwagę nikłą szansę, że
Paula przyjmie jego ofertę. W związku z tym wymeldował się z
hotelu "Zum Storchen", a walizkę oddał do przechowalni bagażu na
dworcu. Nie zdziwił się, gdy Paula w końcu przyjęła jego
propozycję - zdaniem Hassana wszystkie kobiety z Zachodu były
zainteresowane jedynie pieniędzmi.
Wcześniejszym samolotem wysłał Karin Berg do Wiednia. Wolał
nie ryzykować spotkania obu kobiet. Podczas zakupów Paula nie
wytrzymała.
- Niech mi pan nie zagląda przez ramię, kiedy kupuję rzeczy
osobiste -powiedziała stanowczym tonem.
Byli w dziale kosmetycznym dużego centrum handlowego i
Paula, wbrew zdrowemu rozsądkowi, liczyła na to, że spotka w nim,
na przykład, Newmana. Niestety.
- Odejdę na kilka kroków, ale będę miał panią na oku -
warknął Hassan.
- Spadaj.
I
Przeglądając różne artykuły łamała sobie głowę, jak
przekazać Tweedowi wiadomość. Okazało się to niemożliwe. Kupiła
drogą walizkę, żeby utwierdzić Hassana w przekonaniu, że już
zaczyna wydawać dwadzieścia tysięcy dolarów, które jej dał.
Na siłę wpychała do walizki eleganckie ubrania. Nie tak się
zazwyczaj pakowała, ale nie miała wyjścia. Cały czas rozglądała
się za telefonem, z którego mogłaby skorzystać, ale Hassan deptał
jej po piętach.
Następnie eskortował ją do Hauptbahnhof, skąd zabrał swoją
walizkę, po czym wezwał taksówkę. Dał Pauli bilet na samolot.
Spojrzała na niego.
Punkt docelowy:
Wiedeń. W torebce miała paszport, a w nim wpisany zawód
konsultantki handlowej.
- Na lotnisko - polecił Hassan taksówkarzowi.
Nieco wcześniej Tweed odebrał od Becka alarmujący telefon.
- Od ludzi z lotniska dowiedziałem się, że Karin Berg leci
następnym samolotem do Wiednia. Co mam teraz zrobić? Z trudem
powstrzymuję się, żeby jej nie aresztować. Wskazała cię w
"Ermitażu". W ten sposób będziemy mieli jednego członka
Przymierza Sióstr.
- Puść ją. Ostrzegę dwóch moich ludzi. Są gotowi w każdej
chwili jechać na lotnisko. Zarezerwowałem im miejsca na wszystkie
loty do Wiednia. Klasa biznes. Tak podróżuje Berg?
- Oczywiście. - Więc lepiej zwolnię linię. Ile mają czasu,
żeby dostać się na Kloten przed odlotem?
- Czterdzieści pięć minut.
- Zadzwonię później...
Tweed pobiegł do pokoju Butlera, w którym czekał też Pete
Nield.
Wyjechali natychmiast. Tweed kazał przez prawie cały ranek
trzymać taksówkę przed hotelem.
Po przyjeździe na lotnisko wmieszali się w tłum pasażerów w
hali odlotów.
Zauważyli Karin Berg. Obydwaj mężczyźni mieli plecaki. W ten
sposób mogli wnieść bagaż na pokład samolotu.
Oczywiście, nie dałoby się wnieść broni. Marler, po
konsultacji z Nieldem, podał mu nazwisko i adres handlarza bronią
w Wiedniu, który dostarczył mu broń, przemyconą później przez
granicę.
Dopilnowali, żeby wsiąść do samolotu austriackich linii
lotniczych dopiero, kiedy Berg zajęła miejsce w przedniej części
samolotu. Pokład był zapełniony w połowie, więc wybrali dwa
sąsiadujące fotele daleko za nią. Nikt nie siedział wokół nich.
Mogli bezpiecznie rozmawiać szeptem, gdy samolot wystartował.
- Chyba trzeba podać przez radio wiadomość, żeby czekał na
nas wynajęty samochód - zaproponował Nield. - Jeśli na lotnisku
Schwechat czeka na nią samochód, zgubimy ją, gdy będziemy bez
środka transportu.
- Dobry pomysł - zgodził się Butler.
Nield napisał wiadomość i wezwał stewardesę. Powiedział jej,
że sprawa jest poufna. Wzięła kartkę i zniknęła w kabinie
pilotów. Nield oparł się wygodnie, zadowolony, że podjął już
jakieś działania.
Do tej pory Berg ani razu nie obejrzała się za siebie.
Najwyraźniej nie podejrzewała, że może być śledzona.
Patrzyła przez okno, na rozciągające się widoki, na szachownicę
zielono-brązowych pól bez żadnych zabudowań.
Od czasu do czasu rzucała okiem na prawo, gdzie przez okna
mogła zobaczyć szczyty austriackich Alp.
Wsiadając do następnego samolotu austriackich linii
lotniczych do Wiednia Paula uparła się, że usiądzie na fotelu
przy przejściu. Hassan próbował zmusić ją, żeby usiadła przy
oknie, co dałoby mu kontrolę nad sytuacją Omal nie pokłócili się
przy wszystkich. Pojawiła się stewardesa, żeby sprawdzić,
dlaczego dwójka pasażerów blokuje przejście.
- Mój towarzysz jest tak miły, że oferuje mi miejsce przy
oknie - wyjaśniła Paula z uśmiechem. - A ja nie lubię latania i
nigdy nie siadam przy oknie.
- Samolot zaraz startuje - powiedziała stewardesa znaczącym
głosem, patrząc na Hassana.
Niechętnie zajął miejsce przy oknie. Paula odniosła małe
zwycięstwo na dwóch frontach. Po pierwsze, siedząc przy przejściu
miała większe pole manewru. Po drugie, dała do zrozumienia
Hassanowi, że potrafi go przechytrzyć i postawić na swoim.
W pierwszej klasie leciało niewielu pasażerów. Nikt nie
siedział koło nich, mogli więc swobodnie rozmawiać szeptem.
- Dlaczego ta podróż jest taka ważna? Potrafię posługiwać
się Lugerem.
- Powiedzmy, że to psychologiczny test, który musi pani
przejść.
- Dla mnie to nic więcej jak cholerna strata czasu.
- Nie podoba mi się ten ton - powiedział zirytowany.
- A to czemu? Nie jestem pańską służącą.
- Płacę pani dwieście tysięcy dolarów.
- Z których jak na razie widziałam tylko dwadzieścia.
- Nie powinniśmy dyskutować o tym w miejscu publicznym.
- Nie wiem, czy pan zauważył, ale wokół nas nie ma nikogo.
Nikt nie słyszy, o czym mówimy. Nie jest pan zbyt spostrzegawczy.
Chcę wiedzieć, co się stanie, kiedy dotrzemy do Wiednia - w innym
wypadku wsiadam w pierwszy samolot powrotny do Zurychu.
Hassan był w kropce. Nie chciał zdradzać jej zbyt dużo. Z
drugiej strony, jej agresywne nastawienie potwierdzało trafny
wybór Berg. Nabierał coraz większego przekonania, że Paula Grey
podoła zadaniu.
Jeśli się nie powiedzie...
Hassana ciągle prześladowały słowa Anglika. Tweed musiał
zostać zabity.
Hassan wiedział, że w nagłych wypadkach Anglik mógł się
kontaktować bezpośrednio z Przywódcą. Jego ojciec nie miał
cierpliwości do ludzi, którzy go zawiedli, nawet jeśli chodziło o
jego syna. W rządzonym przez niego kraju kary za porażkę z reguły
oznaczały ścięcie.
- Nie będziemy w Wiedniu - powiedział Hassan w końcu. -
Limuzyna zabierze nas na miejsce szkolenia.
- Gdzie to jest?
- Nie wiem - skłamał szybko Hassan, przewidując jej pytanie.
- Stale zmieniamy lokalizację - dla bezpieczeństwa. Tylko szofer
limuzyny wie, gdzie nas zabrać.
Paula postanowiła, że tymczasem da mu spokój. Nie wierzyła
mu, ale w jego głosie wyczuła strach. Kogo się boi?
Był wieczór, wciąż gorący i parny, gdy Beck zadzwonił do
pokoju Tweeda.
Tweed właśnie rozmawiał przez telefon z Newmanem, pytając
go, czy nie wie, gdzie jest Paula. Newman powiedział, że nie wie
i dodał, że idzie do niego.
Tweed wpuścił go w momencie, kiedy zadzwonił Beck.
- Nie spodoba ci się to, Tweed.
- Ostatnio nie podoba mi się prawie wszystko, co mówisz -
zażartował Tweed.
- Ja nie żartuję. Przygotuj się na szok. Jeden z moich ludzi
na Kloten poznał pasażera wsiadającego na pokład późniejszego
samolotu.
- Kogo?
Tweed zaczynał się denerwować. Sprawa była poważna, a Beck
ociągał się z przejściem do rzeczy.
- Paulę Grey. W towarzystwie innego pasażera, którego
zidentyfikowano jako Ashleya Wingfielda...
- Każ pilotowi, żeby natychmiast wracał do Zurychu -
powiedział pośpiesznie Tweed.
- Zrobiłbym to, ale jest już za późno. Samolot przed chwilą
wylądował.
Wszyscy pasażerowie wysiedli.
- Chcę przesłuchać człowieka, który widział, jak wsiadała do
samolotu.
- Już to zrobiłem.
- Czy wyglądało, że wsiada na pokład pod przymusem?
- Żadnego przymusu. Nie mogło być inaczej. Wingfield
musiałby mieć pistolet.
Wiesz, że pasażerowie przechodzą przez wykrywacz metalu. To
dziwne, ale chyba poleciała z własnej woli...
- Skontaktuj się z policją na Schwechat.
- To też już zrobiłem. Nie potrafili pomóc. Mimo iż z Paulą
nie leciało zbyt wiele osób, w tym samym czasie wylądował jeszcze
jeden samolot i zrobił się tłok. Zniknęła bez śladu.
- Dziękuję, Arthur. Oddzwonię później...
Tweed powiedział Newmanowi, co się stało. Po wysłuchaniu
Newman powiedział, że wszystkim się zajmie i zadzwoni do
"Sachera", hotelu, w którym zatrzymała się Paula razem z
Marlerem, Butlerem i Nieldem.
Tweed przemierzał pokój w tę i z powrotem. Nie potrafił
usiedzieć w miejscu, kiedy Newman dzwonił. Po kilku minutach
Newman odłożył słuchawkę.
- W "Sachene" nie ma rezerwacji na nazwisko Paula Grey.
- Rozumiem. - Tweed nadal chodził z rękami założonymi do
tyłu. - Połącz mnie z Beckiem.
Wydawało się, że minęły wieki, zanim Newman podał mu
słuchawkę.
- Arthur, czy masz rysopis tego Ashleya Wingfielda?
- Zadzwoniłem do człowieka, który widział, jak wsiadają do
samolotu.
Podał mi jego rysopis: mężczyzna wzrostu około metra
siedemdziesięciu, panamski kapelusz na głowie i ciemne okulary.
Cera śniada, gładko ogolona twarz i walizka. Paula też niosła
walizkę. Od Louisa Vuitton.
- Louis Vuitton? Nigdy nie kupuje takich drogich rzeczy.
Jesteś pewien?
- Człowiek, którego pytałem, jest godny zaufania. Do tego ma
sokoli wzrok.
- Dziękuję.
Tweed podał Newmanowi nowe informacje i znów zaczął chodzić
po pokoju.
Newman usiadł na kanapie i zapalił papierosa. Milczał,
wiedział, że Tweed myśli intensywnie. Nagle stanął.
- Zapomnieliśmy, że Nield i Butler lecą w tę samą stronę
śladami Berg.
Muszę dowiedzieć się od Becka...
Nie dokończył tego zdania, ponieważ zadzwonił telefon. Tweed
złapał słuchawkę, zanim zdążył to zrobić Newman.
- Tak?
- Tu Pete Nield. Właśnie wylądowaliśmy na Schwechat. Nasz
samolot musiał wrócić do Zurychu - problemy z silnikiem. Butler
obserwuje Berg, która prawdopodobnie czeka na jakiś środek
transportu.
Tweed pośpiesznie opowiedział mu o Pauli. Reakcja Nielda
była jak zwykle spokojna. - Harry i ja będziemy coś musieli z tym
zrobić. Możliwe, że Paula i Berg zmierzają w to samo miejsce.
Ciekawe, że Paula nie jest zameldowana w "Sacherze". To by
sugerowało, że wybiera się poza Wiedeń. Będziemy w kontakcie.
Paula to nasz priorytet...
- Mamy na tym terenie dwóch dobrych ludzi - skomentował
Newman. - Nie ma sensu, żebym tam jechał. Przynajmniej na razie.
Tweed podjął spacer po pokoju. Czuł, że nie potrafi
usiedzieć w miejscu. i Czy zrobił wszystko,.. żeby odszukać Paulę
i zapewnić jej ochronę?
- Czemu zrobiła coś takiego? - spytał na głos.
- Może natrafiła na ważny ślad i postanowiła za nim podążyć.
Mogła nie mieć czasu, żeby się z tobą skontaktować.
- Tym razem posunęła się za daleko.
- Mówisz tak, bo się martwisz. Przypomnij sobie, że w
zeszłym roku wysłałeś ją samą do Kalifornii - powiedział Newman.
- To prawda - przyznał Tweed. - Bob, zadzwoń do Howarda i
poproś go, żeby polecił ludziom od paszportów sprawdzić, czy
wydano paszport na nazwisko Ashley Wingfield...
Choć zżerały go nerwy, Tweed nie zapomniał i o innych
aspektach problemu.
Gdy Newman skończył swoją rozmowę, zadzwonił do Christophera
Kanea w Genewie. Z ulgą usłyszał głos ze szkockim akcentem.
- Co cię kłopocze, drogi chłopcze? Kiedy do mnie dzwonisz,
zawsze wiem, że masz problem.
- Mam nadzieję, że wziąłeś pod uwagę moje wcześniejsze
ostrzeżenie?
- Żeby uważać na zaczepki atrakcyjnych kobiet? - Kane
roześmiał się. -Chciałbym mieć takie szczęście. Metoda, którą mi
opisałeś, wydaje się dość pomysłowa. Daj odpocząć swojej
przepracowanej mózgownicy. I dzięki za telefon.
Kane, wciąż uśmiechając się szeroko, odłożył słuchawkę w
swoim mieszkaniu w Genewie. Wątpił, czy Tweed byłby równie
rozbawiony, gdyby mu opowiedział o swoim spotkaniu z piękną
kobietą o kasztanowych włosach - Lisą Vane.
Zauważył ją w barze "Richemond", gdzie zwykł codziennie
wpadać na drinka.
Teraz wybierali się na kolację do "Les Amures", dobrej
restauracji w centrum Starego Miasta na drugim brzegu Renu.
Powiedział jej, że ma w okolicy mieszkanie, ale wykręcił się od
podania adresu.
Christopher Kane miał metr osiemdziesiąt pięć centymetrów
wzrostu, szczupłą sylwetkę, czarne włosy i pociągłą twarz. Mówił
ze szkockim akcentem, tak że czasem było trudno go zrozumieć.
Jego nienaganne maniery i urok przyciągały kobiety bez względu na
wiek. Wciąż był kawalerem, chociaż przekroczył już czterdziestkę.
Ponieważ jego praca wymagała ciągłej koncentracji, robił sobie
przerwy, podczas których zajmował się wieloma rzeczami na raz.
W przeciwieństwie do wielu naukowców, nie miał ograniczonego
pola widzenia, przesłaniającego mu cały świat. W środowisku
naukowym uważano go za erudytę.
Zamówił taksówkę i specjalnie spóźnił się do "Les Armxtres".
Tina Langley, wciąż występując pod nazwiskiem Lisa Vane,
otrzymała od Hassana nowe instrukcje i jej bankier, Anton,
poszedł w odstawkę.
Gdy będzie potrzebowała pieniędzy na zakupy, znów się z nim
skontaktuje.
- Spóźniłeś się - rzuciła Christopherowi, gdy podszedł do
wskazanego mu stolika w pierwszej sali.
- Zdarza się - potwierdził, zdobywając punkt w pierwszej
rundzie ich rozgrywki.
- Poproszę dwa Veuve Clicquot - polecił kelnerowi.
- Chciałabym, żebyś zapytał mnie o zdanie - nadąsała się
Tina.
- Moja droga - powiedział spokojnie Christopher, pochylając
się w jej stronę i klepiąc ją po ręce. - Znam to miejsce. Podają
tu najlepsze Veuve Clicquot na świecie. Zostaw wszystko mnie.
- Byłoby miło, gdybyś pozwolił mi zamówić sobie posiłek -
powiedziała, zmieniając nastrój i obdarzając go olśniewającym
uśmiechem, który hipnotyzował większość mężczyzn.
- Nie. Jestem smakoszem. Jeśli ty będziesz zamawiać,
przegapisz najlepsze potrawy, jakie tu serwują Zrelaksuj się i
rozkoszuj najlepszą kolacją twojego życia. Powtarzam, zdaj się na
Christophera.
Tina była wytracona z równowagi. Zazwyczaj do tej pory
mężczyzna jadłby już jej z ręki, Czym wyróżniał się ten wysoki
Szkot? Po raz pierwszy w życiu czuła, że traci grunt pod nogami.
Z przyjemnością rozwalę łobuzowi łeb, myślała.
Znów się do niego uśmiechnęła i pochyliła w jego stronę,
żeby poczuł jej perfumy.
- To będzie cudowny wieczór. Tylko my dwoje - powiedziała.
- Ja już się świetnie bawię. Przy innych stolikach siedzi
mnóstwo interesujących ludzi, A przy tym stole, nie? - spytała w
duchu. Nie powiedział jej ani jednego komplementu. A mimo to
wciąż patrzył jej prosto w oczy i uśmiechał się miło.
Miała nieprzyjemne wrażenie, że czyta w jej myślach.
Sytuacja bardzo się różniła od tej z Norbertem Engelem w Wiedniu.
To była bułka z masłem.
Oczekiwała, że każdy mężczyzna będzie dla niej łatwą
zdobyczą Pozwoliła mu wybrać alkohol i zamówić posiłek. Może
próżność i przekonanie, że wszystko wie najlepiej, były jego
słabą stroną Może powinna to wykorzystać.
- Masz niesamowity umysł - powiedziała w połowie dania, -
Słyszałem to wiele razy. Mało oryginalne.
- Czym właściwie się zajmujesz? Chciałabym się dowiedzieć
czegoś więcej o tobie i twojej pracy.
- Jakiej pracy?
Znów ją zaskoczył. Zauważyła, że wypił sporo. Napełniła mu
kieliszek. Zamówił kolejną butelkę. Sama też zaczęła dużo pić -
wiedziała, że potrafi przetrzymać każdego mężczyznę. Alkohol może
być jej główną bronią.
- Widzę, że masz ze sobą dużą teczkę - zauważył Christopher.
- Dokumenty związane z pracą - odparła bez zastanowienia.
- Z jaką pracą?
- Jestem osobistą asystentką szwajcarskiego bankiera -
odparła, mając na myśli Antona. Wymyśliła to na poczekaniu.
- Więc musisz płynnie mówić po francusku.
- Mniej więcej. Zdrówko!
Uniosła kieliszek i wypiła połowę, żeby powstrzymać go od
dalszych niebezpiecznych pytań. Uśmiechnął się. Christopher
często się uśmiechał.
- Musisz płynnie mówić po francusku - powtórzył. - Peut -
etre?
Nie miała pojęcia, co to znaczy. Zmieniła natychmiast swój
nastrój, żeby wytrącić go z równowagi. Zniknął jej ciepły
uśmiech. Spiorunowała go wzrokiem.
- Na litość boską, cały dzień mówię w tym cholernym języku i
mam go serdecznie dość. Mów po angielsku albo więcej się do
ciebie nie odezwę -powiedziała podnosząc głos.
Do tej pory to zawsze przynosiło pożądany skutek. Mężczyzn
fascynowały nagłe zmiany w jej nastroju. Zazwyczaj starali się na
wszelkie sposoby ją udobruchać, bojąc się, że wieczór nie skończy
się tak, jakby sobie tego życzyli, - Na twoim miejscu krzyczałbym
głośniej - poradził jej Christopher.
- Nie słyszeli cię jeszcze na drugim brzegu Renu.
Znowu się napił, a ona, nie zwlekając, ponownie napełniła mu
kieliszek. Nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia. Była
skonsternowana. Jak rozszyfrować tego mężczyznę?
Zanim skończyli jeść, Christopher wypił mnóstwo doskonałego
szampana.
Przetarł dłonią czoło i zamrugał oczami. Przysunął krzesło
bliżej do stołu i oparł się o niego dla zachowania równowagi.
Uśmiechnęła się ukradkiem. Gdy podano kawę z likierem, posłała mu
znaczące spojrzenie.
- Może dokończymy nową butelkę w twoim mieszkaniu?
- Świetny... pomysł.
Najwyraźniej miał kłopoty z artykulacją. Płacąc rachunek nie
mógł sobie poradzić z banknotami w portfelu. Zostawił kelnerowi
tak duży napiwek, że zdaniem Tiny, nie zdawał sobie sprawy, jaki
banknot zawinął w rachunek.
W taksówce, która wiozła ich do jego mieszkania,
przytrzymała teczkę lewą ręką, a prawą położyła mu na kolanie. W
odpowiedzi, objął jej wąską talię i przysunął się bliżej.
Mieszkanie znajdowało się w starym budynku nad rzeką Tina
pozwoliła mu pójść przodem, obserwując, z jakim trudem pokonuje
kolejne stopnie, przytrzymując się drewnianej poręczy. Miał
problemy z trafieniem do dziurki od klucza, więc delikatnie
zabrała mu klucze i sama otworzyła drzwi. Położyła klucze na jego
wyciągniętej dłoni.
- Co za urocze mieszkanie - zachwyciła się. - Jakie piękne
meble.
To antyki, prawda? Wspaniałe biurko. Usiądź sobie w tym
wygodnym fotelu. Wyjmę mapę miasta z teczki. Czy mógłbyś mnie
zawieźć na tę górę po drugiej stronie rzeki?
- Jeśli... chcesz jechać do... Francji.
- Bardzo. Może kiedyś mnie tam zabierzesz.
- Świetny... pomysł.
- Gdzie jest łazienka?
- To... tamte drzwi.
- Możesz mi pokazać?
- A od czego masz mapę?
Rozkładała na biurku mapę Genewy i okolic, podczas gdy on
ciężko osunął się na fotel. Na przeciwległej ścianie wisiała
kolekcja obrazów. W jednej ramie, przysłonięte dwiema firankami,
wisiało lustro. Prawie nikt go nie zauważał podczas pierwszej
wizyty. Stojąca za jego plecami Tina, ponownie włożyła dłoń do
teczki, z której przed chwilą wyciągnęła mapę. Christopher
zauważył jej ruch w lustrze, w które cały czas patrzył. Zakręcił
się w krześle, zerwał na równe nogi i w mgnieniu oka znalazł się
przy niej. W dłoni trzymała Lugera. Złapał ją za nadgarstek i
wykręcił go z całej siły. Wrzasnęła, wypuściła pistolet i butem
kopnęła go w goleń. Gdy puścił ją, natychmiast rzuciła się do
drzwi, a następnie schodami w dół, wypuszczając teczkę.
Christopher, który nagle całkowicie wytrzeźwiał, zaczął zbiegać
za nią, potknął się o teczkę i poleciał do przodu.
Byłby sobie roztrzaskał głowę o kamienne schody, gdyby nie
przytrzymał się poręczy. Dotarł do drzwi wejściowych i otworzył
je akurat w momencie, kiedy Tina znikała w alei. Wyszedł na
ulicę, zamknął za sobą drzwi i pobiegł do swojego samochodu.
Znał Genewę jak własną kieszeń i pojechał na skróty do
ulicy, na którą wychodziła aleja. Dojechał do skrzyżowania akurat
w momencie, w którym Tina wsiadała do zaparkowanego Renaulta.
Nie przypuszczał, że wie, iż jest śledzona. I miał rację.
Tina starała się opanować uczucie paniki. Odjechała samochodem
wynajętym na nazwisko Lisa Vane, korzystając z fałszywych
dokumentów otrzymanych od Hassana.
Pojechała przez Pont du Rhoene, trasą, którą przedtem wiózł
ją Anton.
Dawno już. Zapadła noc, ale na ulicy wciąż było sporo
samochodów.
Dzięki temu Christopher mógł ją mieć na oku i pozostać w
bezpiecznej odległości.
Swego czasu był kierowcą wyścigowym i od razu nabrał
przekonania, że Lisa Vane też dobrze prowadzi. Minął punkt
kontrolny na granicy z Francją.
Po upływie mniej więcej pół godziny, gdy minęli szczyt
Saleve, Tina zaparkowała przed "Chateau d'Avignon". Weszła do
hotelu z walizką w dłoni, w tym momencie Christopher minął hotel
i nie zatrzymując się, zachodnim zboczem zaczął zjeżdżać z
powrotem do Genewy.
- Chyba powinienem zadzwonić do Tweeda - powiedział sam do
siebie. -Rozbawi go moja mała przygoda.
Rozdział 18
Wcześniej tego wieczora, Tweed wysłuchał przemówienia Amosa
Lodgea w Centrum Kongresowym. Sala była wypełniona po brzegi, gdy
Amos przemawiał z podwyższenia. Za Tweedem siedział Marler, a
Newman stał przy końcu rzędu krzeseł, obok jednego z tajniaków
Becka.
- Nasza zachodnia cywilizacja stała się dekadencka... -
grzmiał Amos. - Albo prowadzi się uczciwe życie, albo się pławi w
uciechach. Nie ma innej drogi.
I Stabilne niegdyś układy pomiędzy mężczyznami i kobietami
rozpadły się. Pewne kobiety przejęły amerykański styl życia.
Stały się dominujące, agresywne, a mężczyźni pozwalają sobą
pomiatać. Gdy mężczyźni stracą poczucie własnej wartości,
społeczeństwo popadnie w chaos! Rzymskie imperium upadło, gdy
nastała w nim dekadencja, gdy całą energię spożywało na orgie.
Społeczeństwo zachodnie osiągnęło ten sam etap. Plugawe
filmy, plugawa telewizja, plugawe książki, plugawe stosunki
pomiędzy płciami... Zajęty orgiami Rzym dostał się pod wpływy
wschodnie, pokonała go jego własna dekadencja... Zachód czeka ten
sam los! Obecnie istnieją bardziej zdyscyplinowane religie,
bardziej zdyscyplinowane społeczeństwa, a co za tym idzie
silniejsze mocarstwa na Wschodzie.
Zachód nie ma lidera, jego tak zwani przywódcy to żałosne
marionetki, które chcą się jedynie utrzymać przy władzy. Jesteśmy
świadkami powstawania bardzo ekstremistycznych ugrupowań
kobiecych. Jeśli sytuacja nie ulegnie zmianie, Zachód czeka
totalna katastrofa - zostaniemy pokonani przez Wschód.
Zdejmijcie ze stanowisk marionetkowych przywódców,
wybierzcie silniejszych ludzi z prawdziwym moralnym kręgosłupem!
- domagał się Amos.
- Mocne słowa - stwierdził Newman, gdy razem z Tweedem
wyszli z budynku. - Można się z nim nie zgadzać, ale facet jest
jednym z najlepszych mówców na świecie.
- Owacja trwała dziesięć minut - zauważył Tweed.
Dołączył do nich Willie. Popłynęli razem z tłumem.
Podekscytowani ludzie dyskutowali na temat tego, co usłyszeli.
Willie, bardziej czerwony na twarzy niż zwykle, poklepał Tweeda
po ramieniu.
- Amos porywa tłumy. Publiczność wpadła w histerię. A raczej
w uwielbienie.
- Skąd się tu wziąłeś? - spytał Tweed. - Wciąż miło spędzasz
czas w Zurychu?
- Przeniosłem się do "Gottharda" z "Dolder Grand". Musiałem
się spotkać z klientem w bardziej kameralnym miejscu. Załatwiłem
duży interes.
Znów przenoszę się do "Dolder Grand".
- Zostajesz w Zurychu? - spytał go Tweed.
- Nigdy nie wiadomo, jaki będzie mój następny ruch. Jestem
obieżyświatem.
Słuchajcie, może wpadnę jutro rano do "Baur au Lac" i
zaproszę was na drinka?
W "Pavillion"? Pasuje?
- Dziękuję, chętnie - powiedział Tweed.
- Ja również - zgodził się Newman.
- Do zobaczenia, panowie. Muszę zadzwonić. Ani chwili
spokoju.
W przeciwieństwie do reszty gości, Willie miał na sobie
zielony dres, który musiał sporo kosztować. Do tego zarzucił
jedwabny szal. A mimo to wyglądał elegancko i szykownie.
- Cóż, przynajmniej nikt nie próbował zabić Amosa - zauważył
Newman.
- Też o tym pomyślałem.
Dochodzili do zaparkowanego wynajętego samochodu Newmana,
gdy duża grupa mężczyzn przecisnęła się przez tłum. Na przedzie
szedł Beck, rozglądając się dokoła. Za nim kroczył Amos Lodge, z
wyrazem niesmaku na kanciastej twarzy, otoczony mężczyznami w
cywilu.
Beck podszedł bardzo szybko, złapał Tweeda za ramię i
powiedział stanowczym głosem:
- Zabieramy Amosa Lodgea do "Baur au Lac" specjalnym, nie
oznakowanym samochodem policyjnym. Pojedziesz z nim. Obydwaj
stanowicie cel.
- Mogę wrócić sam - powiedział Newman.
- Dziękuję - odpowiedział Tweed Beckowi. - Chętnie
skorzystam z propozycji.
Postanowił, że to będzie dobra okazja do rozmowy z Amosem.
Najbardziej ciekawiło Tweeda, dlaczego Willie został w
Zurychu. Wsiadł do dużej limuzyny razem z Amosem. Podejrzewał, że
ten sam wóz zabrał ich do "Ermitażu". Stuknął w szybę.
Kuloodporna.
Szofer w cywilnym ubraniu był od nich oddzielony szybą,
którą teraz zamknięto. Amos rozparł się na siedzeniu i
powiedział:
- Dużo hałasu o nic.
- Beck po prostu cię chroni. Przypomnij sobie, co się
przytrafiło Dumontowi.
A tak nawiasem mówiąc, Willie jest w Zurychu, zatrzymał się
w hotelu "Dolder Grand". Zawsze wybiera luksus.
- Jakbym nie wiedział - burknął Amos, gdy samochód ruszył. -
On ma fioła na punkcie Wschodu.
- Naturalnie, tam zarabia pieniądze.
- Nie o to mi chodzi - sprostował Amos. - Widziałeś ten jego
dziwny orientalny ogród za Shrimpton? Oprowadził mnie po nim.
Ciarki chodzą po plecach. Jakby przeniósł wschodnie państwo do
Dorset. Ciekawy facet. Ale jakoś się dogadujemy.
- Byłeś na Bliskim Wschodzie?
- Zwiedziłem wszystko co możliwe. Jestem dobrym słuchaczem.
Arabowie lubią mówić. Czasem aż za wiele.
- Chodzi ci o sprawy wojskowe? O strategię?
- Tak, mam na myśli strategię.
Amos zamilkł. Gdy dotarli do "Baur au Lac" pożegnał się i
poszedł do swojego pokoju. Tweed specjalnie nie nawiązał do
przemówienia Amosa. Wiedział, że tamten nie chciałby o nim
dyskutować.
Telefon od Christophera Kane i opowieść o jego przygodzie
bynajmniej nie rozbawiła Tweeda. Newman, obecny przy rozmowie,
zobaczył, jak Tweed poważnieje.
- Byłeś cholernym głupcem, podejmując takie ryzyko.
- Ale wszystko dobrze się skończyło, drogi chłopcze. Gdy
wracałem po schodach, podniosłem przez chusteczkę teczkę, którą
upuściła mordercza dama.
W środku wciąż jest Luger. Przyznaj, że zdobyłem ważny
dowód.
- Możliwe - zgodził się Tweed. - Poproszę Becka, szefa
szwajcarskiej policji federalnej, żeby przysłał po teczkę
kuriera.
- Znam Becka. Grywamy w brydża. Powiedz mu, żeby do mnie
zadzwonił. - Możesz opisać tę dziewczynę, Lisę Vane?
Christopher w zwięzłych słowach podał jej rysopis, sposób
mówienia i fakt, że nie znała francuskiego, chociaż twierdziła co
innego.
- Jesteś pierwszym celem, który uniknął śmierci z rąk
członka Przymierza Sióstr - powiadomił go Tweed.
I - Jestem pierwszy w wielu dziedzinach. Co to jest
Przymierze Sióstr?
Tweed podał mu szczegóły dotyczące organizacji. Przypomniał
śmierć Engela w Wiedniu i fakt, że pozostali członkowie Instytutu
są w niebezpieczeństwie.
- Łącznie z tobą - przypomniał mu przyjacielskim tonem
Christopher.
- Tak, wiem. Ale proszę cię, żebyś od tej pory był
ostrożniejszy.
- Więc nie spotkam więcej pięknych zabójczyń. Mam ochotę
wpaść do Zurychu i dowiedzieć się o co ten hałas.
- Odradzałbym.
- Nie przypominam sobie, żebym cię prosił o radę. Cześć.
Newman wysłuchał relacji Tweeda z rozmowy. Zapalił papierosa
i przez chwilę obserwował kółka dymu.
- Myślę, że byłeś nieco za ostry dla Christophera -
powiedział w końcu. -Potrafi o siebie zadbać. Świetnie grał w
rugby. Chodziłem z nim do szkoły.
- Co to ma do rzeczy?
- To że niewiele umyka jego uwadze i ma znakomity refleks.
Jak opisał Lisę Vane?
- Pasuje idealnie do rysopisu kobiety, którą Paula widziała
na Karntnerstrasse w Wiedniu, po tym jak zginął Norbert Engel.
- Więc Tina Langley dalej działa. Gdyby Christopher się tu
pojawił, dobrze byłoby mu pokazać jej zdjęcie, które dał nam
Vitorelli.
- Racja. Co ciekawsze, Tina ukryła się w "Chateau
d'Avignon".
Chodzi mi o to, że zamek jest na terenie Francji, niedaleko
Genewy. Znów to miasto.
- O czym rozmawialiście z Amosem, jadąc limuzyną, niczym
dwaj królowie, do hotelu?
Tweed przypomniał sobie rozmowę. Chociaż był bardzo
zmęczony, pamiętał każde wypowiedziane słowo.
Gdy Tweed skończył, Newman zmarszczył brwi.
- Wygląda na to, że Willie ma bzika na punkcie Wschodu.
- Też tak pomyślałem...
Przerwał w pół zdania, ponieważ zadzwonił telefon. To
Monika, która o tak późnej porze wciąż była w siedzibie SIS przy
Crescent Park.
- Pamiętasz ten skrawek materiału, który Paula znalazła przy
drzwiach wejściowych do mieszkania Norberta Engela - ten, który
wysłałeś mi przez kuriera do analizy?
- Tak. Nie spodziewam się, żeby wiele się dowiedzieli.
- Wręcz przeciwnie - faceci z laboratoriów znają człowieka,
który jest ekspertem od tkanin z całego świata. Zgadnij, co
powiedział o tym skrawku.
- Nie wiem.
- To prawie na pewno fragment z długich czarnych szat, jakie
noszą arabskie kobiety.
- Jesteś pewna?
- Ja nie jestem pewna - sprostowała. - Ekspert jest pewien.
Z tego co mi mówił, Siostry najwyraźniej używają jej jako
przebrania, które samo w sobie jest bardzo ciekawe.
- Przywodzi na myśl ekstremistyczne ugrupowanie - o wiele
bardziej skrajne w swym działaniu niż fundamentaliści. Dają nam
próbkę tego, jak będą ubrane i traktowane zachodnie kobiety, gdy
Zachód zostanie zdobyty.
- Myślisz, że te kobiety, które się tak przebierają, zdają
sobie z tego sprawę?
- Jestem pewien, że nie. Uważają pewnie, że to świetny
sposób maskowania się. Myślą jedynie o pieniądzach. Dziękuję,
Moniko. Będziemy w kontakcie...
- Więc to państwo arabskie? - spytał Newman.
- Niewykluczone. Wciąż ani słowa od Pauli. Ani słowa od
Nielda i Butlera.
Gdy wylądowali na lotnisku w Schwechat, Hassan wpadł we
wściekłość. Po wyjściu wraz z Paulą z samolotu stwierdził z
oburzeniem, że nie czeka na nich żaden samochód.
Hassan próbował się dodzwonić przez telefon komórkowy, ale
okazało się, że nie działa. Potrząsnął nim ze złością.
- To nic nie da - wyśmiała go Paula. - Musiała się zepsuć
wieża.
- Wieża? Jaka wieża, do diabła?
- Wygląda na to - powiedziała z uśmiechem - że niewiele wie
pan o systemie telefonii komórkowej. Sygnał radiowy jest
przekazywany przez najbliższą wieżę.
Jeśli nie można się dodzwonić, to znaczy, że wieża
odpowiedzialna za przekazywanie sygnałów jest zepsuta. Kaput!
- Nie mogę tu tkwić cały dzień! - wybuchnął Hassan.
- A ja tak, jeśli się dowiem, dokąd jadę.
- Mówiłem już, że nie wiem.
- Nie muszę panu wierzyć.
Wrócili do środka, żeby schronić się przed palącym słońcem.
Nawet Hassanowi zdawał się dokuczać upał i wilgoć. Zdjął okulary
i wytarł mokre czoło.
Znów spojrzała w blade, bezduszne oczy. Paskudny typ,
pomyślała.
- Na zewnątrz czeka mój samochód - powiedział.
- Więc czemu z niego nie skorzystamy?
- Ponieważ jedziemy w różnych kierunkach.
- Kto mnie zabierze na miejsce?
- Czy nigdy nie kończą się pani pytania? - warknął.
- Niezbyt często. - Wyczuła, że bierze nad nim górę. - A pan
dokąd jedzie?
- Na tajne spotkanie.
- Sporo tych tajemnic. Może pan pojechać samochodem, a mnie
zostawić tutaj.
- Myśli pani, że to zrobię?
- Czemu nie? Nie zamierzam uciekać przed dwustoma tysiącami
dolarów.
- Musimy trzymać się planu.
- Jakiego planu? ! - Kobieto, na litość boską, daj odpocząć
ustom...
Wylądował następny samolot z Zurychu.
Wysiedli z niego Butler i Nield z plecakami na plecach.
Mieli na sobie lniane I szorty i koszulki z krótkim rękawem,
upodabniające ich do reszty turystów.
Butler złapał Nielda za ramię, tuż przed wyjściem w palące
słońce. Coś mu pokazał.
Mężczyzna w panamskim kapeluszu i ciemnych okularach
prowadził Paulę do wielkiej limuzyny Volvo. Nield podbiegł do
wypożyczalni samochodów i szybko załatwił formalności, po których
obsługująca dziewczyna zaprowadziła ich do stojącego w pobliżu
Forda. Zdążyli jeszcze zobaczyć, jak Paula odjeżdża w Volvo, a
jej towarzysz w panamskim kapeluszu wsiada do Alfa Romeo 164.
- Niektórzy nie schodzą poniżej pewnego poziomu w kwestii
samochodów -zauważył Nield, a Butler zapalał silnik. - Nie zgub
tego Volvo.
Dzięki Bogu, że udało nam się ją złapać. Zastanawiam się,
dlaczego?
- Nieważne. Ważne, że się udało. Wciąż ją widzę. Ta okolica
jest płaska jak stół bilardowy.
- Nie jadą do Wiednia - zauważył Nield, gdy zjechali z drogi
do miasta. -Droga w nieznane.
Nie zdawał sobie sprawy, że trafił w sedno.
Hassan, gdy tylko Paula wsiadła do samochodu, zniknął bez
słowa, być może pragnąc uniknąć dalszych pytań. Kierowca zamknął
centralnie wszystkie drzwi i Paula została uwięziona na tylnym
siedzeniu.
W jakiś czas po opuszczeniu lotniska, minął ich pędzący jak
strzała Alfa Romeo. Paula nie rozpoznała w kierowcy Hassana,
ponieważ zdjął kapelusz i nałożył zmierzwioną siwą perukę. Po
chwili zniknął im z oczu.
Jej kierowcą był przysadzisty, muskularny mężczyzna o grubym
karku i pokiereszowanej bliznami twarzy boksera. Zabrał jej
walizkę i położył na siedzeniu obok siebie. Pewnie kolejny środek
ostrożności.
- Jak się nazywasz? - spytała po chwili.
- Ja, Valja.
- Jesteś pewnie z byłej Jugosławii.
- Ja, Valja.
- To twoje imię czy nazwisko? - naciskała delikatnie.
- Ja Valja. Ja musieć wieźć.
Co Paula zinterpretowała jako "zamknij się". Zrozumiała, że
jego nie podejdzie tak, jak Hassana. Przez chwilę przyglądała się
krajobrazowi. Szybko ją to znużyło.
Widok był niesamowicie monotonny. Nie kończąca się równina.
Po obu stronach drogi pola uprawne.
Po słońcu poznała, że jadą mniej więcej na południowy
wschód. Coraz bardziej oddalają się od Wiednia. Była prawie
pewna, że znajdują się w Burgenlandii, najbardziej wysuniętej na
wschód prowincji Austrii, graniczącej ze Słowacją i Węgrami.
Była to opustoszała okolica, tylko gdzieniegdzie urozmaicona
wioskami, które Valja mijał z dużą prędkością.
- Dokąd jedziemy, Valja? - spytała, w trakcie nie kończącej
się podróży.
- Ja, Valja.
Hassan zawczasu postarał się o samochód dla siebie. Chciał
dotrzeć do bazy w Słowacji przed Paulą Grey.
Po pierwsze, sprawdzi, jak się przedstawia sytuacja na
miejscu.
Po drugie, przygotuje pomieszczenie do szkolenia dla Pauli.
Wstrzyknie żywemu celowi narkotyk, żeby ten siedział nieruchomo w
trakcie egzekucji.
Dociskając pedał gazu przekroczył granicę austriacko -
słowacką w ustronnym, nie kontrolowanym przez straż graniczną
punkcie. Zobaczył przed sobą górę o spłaszczonym szczycie i długi
dom, zanim jeszcze wjechał na krętą drogę pnącą się po zachodnim
stoku. Przeżył szok, gdy po zostawieniu samochodu w stodole na
końcu budynku wrócił do głównego wejścia. Drzwi otworzył Ahmed,
drugi po Hassanie z ich licznego rodzeństwa.
- Co tu robisz, do diabła? - spytał Hassan.
- Przywódca przysłała mnie tutaj jako twojego asystenta.
Żaden z synów nie mówił o ich rodzicu - ojciec. Kazał im nazywać
się Przywódcą - Nie potrzebuję asystenta - warknął Hassan przez
ramię. I;
- Wszyscy mamy słuchać Przywódcy. Jestem tu, żeby ci pomóc.
- Żeby mnie szpiegować - mruknął do siebie Hassan.
Następna uwaga Ahmeda, wypowiedziana z okrutną satysfakcją,
potwierdziła jego najgorsze obawy.
- Anglik zadzwonił do Przywódcy. Wygląda na to, że zmieniłeś
plan i działałeś na własną rękę.
- Musiałem wykonać zadanie, i to szybko! - wrzasnął Hassan.
- Gdy zmienia się sytuacja, trzeba do niej dostosować plan.
- Przywódca zażąda od ciebie szczegółowych wyjaśnień po
wykonaniu misji.
Zakładając, że ją w ogóle zakończysz.
- Jeśli nie zejdziesz mi z drogi, moje niepowodzenie złożę
na karb twojego wtrącania się w sprawy, których nie rozumiesz.
Hassan poczuł się lepiej po tych słowach. To mogłaby być
wymówka, gdyby coś się nie udało. Problem polegał na tym, że
kilka spraw rzeczywiście poszło źle. Tweed wciąż żył. Tina
zadzwoniła do niego z Francji z informacją, że Kane nie został
zlikwidowany - trudno było uwierzyć w jej historyjkę.
Wszedł do pomieszczenia szkoleniowego, zatrzaskując Ahmedowi
drzwi przed nosem. Bogu ducha winny wieśniak, który miał stać się
ofiarą Pauli Grey, został przywiązany do krzesła przy biurku, z
którego wytarto krew poprzedniego nieszczęśnika. Hassan podszedł
do szafki, wyjął z niej strzykawkę z narkotykiem, który
sparaliżuje biedaka, lecz go nie zabije. Wieśniak został
uprowadzony z pola, na którym pracował samotnie. Pole znajdowało
się o wiele kilometrów od jego domu, na krawędzi opuszczonego
kamieniołomu.
Karin Berg denerwowała się. Przyleciała na pokładzie tego
samego samolotu, co Butler i Nield, na lotnisko Schwechat i
wysiadając wmieszała się w tłum pasażerów. Nield i Butler
śledzili ją, kiedy Pete zauważył Paulę.
Zapomnieli natychmiast o Berg - bezpieczeństwo Pauli było
dla nich najważniejsze.
Berg czekała niedaleko wyjścia i dopiero, kiedy reszta
pasażerów już wyszła, jakiś ogorzały mężczyzna podniósł do góry
kartonik z jej nazwiskiem.
Bez słowa zaprowadził ją do BMW i wpuścił ją do środka, sam
usiadł za kierownicą i centralnie zamknął wszystkie drzwi.
Gdy ruszyli, Berg przygładziła blond włosy i uśmiechnęła się
do kierowcy we wstecznym lusterku. Wszyscy mężczyźni odpowiadali
na jej uśmiech.
Kierowca jedynie rzucił jej wrogie spojrzenie i odwrócił
wzrok, kierując uwagę na drogę.
Przypominając sobie ostatnią podróż do domu szkoleniowego,
Berg szybko zorientowała się, że jadą objazdem, przez co nie
będzie w stanie później ustalić położenia domu. Wiedziała, że nic
nie wskóra u kierowcy, więc zapaliła papierosa i przymknęła oczy.
Zaraz po tym jak wyjechali z lotniska, usłyszała niewyraźny
odgłos startującego helikoptera. W kabinie pilotów Sikorskyego na
miejscu drugiego pilota siedział Emilio Vitorelli z lornetką. Od
czasu do czasu poprawiał ostrość, żeby nie zgubić samochodu,
który śledzili. W lornetce doskonale widział jasne włosy Karin
Berg.
- Nie zgub jej. Ale nie pozwól, żeby kierowca się domyślił,
że jest śledzony - polecił pilotowi.
- Innymi słowy - odpowiedział pilot po włosku - dokonaj
cudu.
- Za to ci płacę.
To Tweed poinformował Vitorellego o swoich podejrzeniach, iż
Berg należy do Przymierza Sióstr. Odpłacał mu się w ten sposób za
przysługę, jaką było podarowanie przez Włocha zdjęcia Tiny
Langley. Tweed nie miał pojęcia, jak Vitorelli wykorzysta tę
informację, a Włoch nie tracił czasu.
Po otrzymaniu rysopisu pięknej kobiety rozstawił swoich
ludzi na lotnisku, na stacji kolejowej i przy głównych drogach
wyjazdowych z Zurychu. Mała armia jego ludzi, którzy zazwyczaj
zajmowali się nie zawsze legalnymi interesami, została wezwana do
szwajcarskiego miasta.
Lot śmigłowcem na Schwechat był sprytnym, choć ryzykownym
zagraniem, na które się zdecydował, gdy Tweed powiedział mu o
zamordowaniu Norberta Engela i późniejszej próbie porwania Pauli.
Wszystko wskazywało na to, że baza Przymierza Sióstr może się
mieścić gdzieś pod Wiedniem.
Vitorelli zaczął poważnie podejrzewać, że kierowca
specjalnie jedzie okrężną drogą do celu, gdziekolwiek on był.
Włoch potrafił jednak zachować cierpliwość, jeśli już na coś się
zdecydował. Rozsiadł się wygodnie w fotelu lotniczym i czekał,
podczas gdy helikopter trzymał się w odpowiedniej odległości od
pojazdu, mknącego przez opustoszałe tereny.
- Masz przyjaciół? - spytał niespodziewanie Valja.
- O czym ty mówisz? - zdziwiła się Paula.
- Widzę daleko z tyłu Forda.
- O czym ty mówisz? - powtórzyła.
- Masz przyjaciół?
- Nie mam tu żadnych przyjaciół. Nawet nie wiem, gdzie
jesteśmy.
Gdzie właściwie jesteśmy?
- Ja, Valja.
Paula dała za wygraną. Starała się wypatrzyć jakiś
drogowskaz, lecz było ich bardzo niewiele. Ukradkiem wyjęła mapę
Austrii z torby. Rozłożyła ją na kolanach, tak, żeby Valja nie
zauważył.
Po jakimś czasie minęli drogowskaz z napisem Eisenstadt.
Przypomniała jej się hotelowa broszura z tego miasta, którą
wiedeński policjant wyciągnął z muszli klozetowej po ucieczce
niedoszłych porywaczy z więzienia. Jak się nazywał ten hotel?
"Burgenlandia". Tak samo, jak prowincja na wschodnich krańcach
Austrii.
Paula przestała wypatrywać drogowskazów i skupiła się na
tym, co widniało za przednią szybą. Na pokładzie samolotu
wydobyła z Hassana określenie: dom szkoleniowy. Co za tortury tam
dla niej szykował? Te rozmyślania przerwał Valja, kiedy sięgnął
po telefon komórkowy i zaczął rozmowę w nie znanym jej języku.
Brzmiało to tak, jakby wydawał rozkazy.
Ukradkiem lewą ręką wyjęła coś z kosmetyczki. Bez względu na
okoliczności, musi zlokalizować bazę Przymierza Sióstr.
Rozdział 19
Butler prowadził Forda, podczas gdy Nield studiował mapę
Burgenlandii, którą zabrał ze stojaka na lotnisku. Mimo iż
jechali w dużej odległości od Volvo Pauli, mały ruch na szosie
umożliwiał im świetne pole widzenia.
- Kierowca Volvo zwolnił na kilka minut - poinformował go
Butler.
- Ciekawe czemu, skoro jedzie na otwartej przestrzeni i nie
musi uważać na inne pojazdy?
- Może dzwoni przez komórkę? - zgadywał Nield.
- Myślisz, że nas zauważył?
- Zdziwiłbym się, gdyby było inaczej. Od dłuższego czasu
tylko dwa samochody jadą w tym samym kierunku - ich i nasz.
- To może oznaczać kłopoty - zauważył spokojnie Butler.
- Wyjąłeś mi to z ust. Miej oczy i uszy otwarte.
Dojechali do rozwidlenia i Butler skręcił w lewo. Nield
patrzył na południe.
W oddali leciał za nimi helikopter, kursem równoległym do
drogi, którą właśnie opuścili.
- To może być ten helikopter - stwierdził Butler.
- Nie sądzę. Podleciałby bliżej, żeby się nam lepiej
przyjrzeć. A od kiedy Charlie skorzystał z komórki, helikopter
nie zmienił kursu.
- Charlie?
- Kierowca wiozący Paulę. Muszę go jakoś nazywać.
- Charlie przyśpieszył, jeszcze tak szybko nie jechał.
- To może oznaczać niebezpieczeństwo. Charlie nie chce być w
pobliżu, kiedy się coś wydarzy. Nam.
Paula wyczuła, że coś się dzieje. Nie mogła uwierzyć własnym
oczom. Równina przechodziła w podłużne wzniesienie. Na jego
szczycie stał długi parterowy dom. Dach, drewniany podobnie jak
ściany, opadał pod stromym kątem. Był to duży budynek, niepodobny
do żadnego, jaki kiedykolwiek widziała.
Wjechali na drogę, z której nie było widać domu. Po jej
lewej stronie droga pięła się po zboczu wzgórza. Valja zauważył
jej spojrzenie we wstecznym lusterku i wyszczerzył zęby w
uśmiechu.
- Tam jedziemy.
Zdjął rękę z kierownicy, żeby wskazać dom. Jego szatański
uśmiech dowodził, iż wie, co ją tam czeka. Wyjęła z kosmetyczki
metalowy pilnik do paznokci i pochyliła się do kierowcy, który
prowadził wolno teraz, po czym przyłożyła mu ostry koniec pilnika
do karku.
- Valja. Zatrzymaj samochód albo przebiję cię tym nożem na
wylot.
Wyraz twarzy odbijającej się w lusterku zmienił się
raptownie.
Zniknął uśmiech, a pojawił się strach, gdy napotkał twardy
wzrok swojej pasażerki.
Wcisnęła pilnik głębiej w jego kark.
- Proszę, nie...
- Dość mam już tych cholernych głupot - powiedziała przez
zaciśnięte zęby.
- Zawróć.
Widziała, że nie rozumie, ponieważ jest śmiertelnie
przerażony.
Pokazała mu prawą ręką, że ma zawrócić. Teraz zrozumiał
polecenie. Kręcąc wolno kierownicą, zawrócił Volvo po suchej,
spalonej trawie i zatrzymał samochód przodem do drogi, którą
przyjechali.
- Valja! - krzyknęła wściekła. - Lotnisko. Wracaj na
lotnisko.
Ruszaj, sukinsynu!
Opadł na oparcie, przez co pilnik jeszcze głębiej wbił mu
się w mięsistą szyję. Ruszył drogą, którą przyjechali. Paula bała
się, że ktoś w domu zauważy, że sprawy nie idą zgodnie z planem.
Nie ulega wątpliwości, że wyślą za nią samochody.
- Valja! Szybciej! Dodaj gazu albo cię zabiję!
Zrozumiał wystarczająco dużo, żeby nacisnąć pedał gazu.
Niebawem pędzili już pustą drogą Wciąż przyciskała mu pilnik do
szyi. Po kilku minutach odwróciła się i zauważyła jadący za nimi
w pewnej odległości samochód. Ktoś szybko zareagował.
- Szybciej! - krzyknęła.
Valja spełnił jej żądanie. Gdy odwróciła się ponownie,
zobaczyła, że czamy samochód zmniejsza odległość między nimi.
Butler przyśpieszył, widząc jak Volvo Pauli znika za
zakrętem, a potem pojawia się znów. Nield pierwszy zauważył przed
nimi ogromną żółtą koparkę, pracującą przy drodze. Przyjrzał się
jej przez małą lornetkę polową, którą wyjął z plecaka.
Operator olbrzymiej maszyny podnosił groźnie wyglądającą
łyżkę o wielkich metalowych zębach. Łyżka obniżyła się, zerwała
spory kawał nawierzchni i rzuciła go na obrzeże pola. Butler
wzruszył ramionami.
- Nawet tu jest tak samo jak u nas. Kopią dziury w jezdni, a
potem je wypełniają. Chyba po to, by zapewnić pracę bezrobotnym.
- Nie jestem pewien - odpowiedział Nield. - Zwolnij.
Maksymalnie.
- Okej. Ale dlaczego?
- Ponieważ operator tej koparki przesuwa ramię podtrzymujące
łyżkę nad drogą, którą my mamy przejechać.
- Myślisz, że zamierza...
- Założę się, że ma telefon komórkowy. Uważaj, Harry.
- Uważam. Aż mi się ręce ślizgają po tej cholernej
kierownicy. Gorąco tu jak w Hadesie.
- I bardzo pusto. Mogliby pogrzebać nas na którymś z tych
pól za pomocą tej łyżki i nikt by nas nigdy nie znalazł.
- Oprócz archeologów. Problem w tym, że nie mamy broni.
- Przypomnij sobie szkolenie w posiadłości w Surrey.
Instruktor uczył, że zawsze jest jakaś broń, którą można się
posłużyć.
- Surrey wydaje się cholernie daleko stąd...
Zdenerwowanie Nielda objawiło się jedynie tym, że zapalił
papierosa, co zdarzało mu się bardzo rzadko. Paczkę papierosów i
zapalniczkę wyjął z jednej z kieszeni. Palił nie zaciągając się,
kiedy wolniutko podjeżdżali do koparki, Przyglądał się poboczu
drogi. Pola porastała dość wysoka zbrązowiała od suszy trawa.
Butler skupił uwagę na koparce - wyjątkowo ogromnej maszynie
na gąsienicach.
- Mogę wyskoczyć w każdej chwili - ostrzegł go Nield. - Ty
ratuj samochód.
- Jesteś dziwnie pewien, że trzeba go będzie ratować.
- Jestem śmiertelnie pewien. Z naciskiem na "śmiertelnie".
- Czas na żart.
- Może szuka złota. To jedyny dowcip, jaki przychodzi mi do
głowy w tym momencie.
- Cha, cha! - Butler udał, że się śmieje.
- Uwaga...
Butler wolno jechał przed siebie prawą stroną drogi. Z
przyzwyczajenia sprawdził możliwości samochodu w różnych
sytuacjach zaraz po wyjeździe z lotniska.
Wiedział, że sobie poradzi.
- Zostawiam cię - oznajmił Nield.
Otworzył drzwi po swojej stronie i wyskoczył, zatrzaskując
je za sobą Zszedł na pole zaraz przy drodze, rwąc pełne garście
długich traw.
Operator koparki zauważył, że Nield wysiada, ale całą uwagę
skupił na zbliżającym się do niego Fordzie. Żeby ominąć maszynę,
zaparkowaną po prawej stronie drogi, Butler musiał zjechać na
lewo. Nie miało to jakiegoś specjalnego znaczenia, w sytuacji,
gdzie nie było innych samochodów w zasięgu wzroku. Gdy to zrobił,
operator w oszklonej kabinie uniósł masywne ramię z łyżką wysoko
w powietrze.
Trzymał je tak przez chwilę nad dziurą wykopaną w jezdni.
Butler jechał dalej, bacznie obserwując mężczyznę w kabinie.
Już miał mijać maszynę, gdy spostrzegł, że operator gwałtownie
zaczyna manipulować przy dźwigniach. Ramię podtrzymujące łyżkę
przekręciło się nad drogą i zaczęło opadać z dużą prędkością.
Butler natychmiast zawrócił z piskiem opon, odjeżdżając na
bezpieczną, odległość. W miejscu, gdzie przed chwilą znajdował
się Ford, upadła teraz łyżka z tak wielką siłą, że jej zęby wbiły
się głęboko w asfalt.
W czasie tego zabójczego ataku Nield przygotował kilka
wiechci trawy. Podbiegł do kabiny operatora, który na jego widok
otworzył drzwiczki od strony pobocza.
Operator chciał sięgnąć po pistolet maszynowy, lecz Nield
zdążył zapalniczką podpalić pierwszy wiecheć i wrzucił go do
kabiny. To samo zrobił z drugim.
Płomienie objęły ciało operatora. Pistolet maszynowy upadł
na drogę.
Nield rzucił się i złapał broń, po czym zamachał do Butlera,
żeby ten jeszcze się cofnął.
Ford odjechał, tymczasem Nield podpalił trzecią wiązkę trawy
i wrzucił ją na tył koparki, tam gdzie znajdował się bak z
paliwem. Następnie pognał jak szalony drogą w stronę Butlera.
Ogień z trzeciego wiechcia zdetonował bak z paliwem. Rozległ
się ogłuszający huk, jakby wybuchła bomba. Nield rzucił się na
ziemię za Fordem.
Koparka stanęła w płomieniach. W górę wystrzeliły metalowe
odłamki z maszyny i upadły na pola. Jeden kawałek, wielkości
wystarczającej, żeby zabić, upadł obok Forda, po przeciwnej
stronie niż klęczał Nield, z pistoletem maszynowym w ręku.
Nastała absolutna cisza.
Nield wskoczył do Forda na siedzenie obok kierowcy i
otrzepał ubranie. Butler wpatrywał się w miejsce, na którym przed
chwilą stała koparka.
- Widzę samochód - pędzi niczym jeździec Apokalipsy. A za
nim następny...
Nield porwał swoją lornetkę, nastawił ostrość i odłożył ją
na siedzenie.
- Pierwszy to szare Volvo z Paulą z tyłu i kierowcą -
powiedział ponuro.
- W czarnym Mercedesie, który ją goni, siedzi czterech
facetów.
Paula wciąż przyciskała pilnik do szyi kierowcy. Nie musiała
już oglądać się za siebie. We wstecznym lusterku widziała
czarnego Mercedesa.
- Zabiją mnie - wydusił z siebie Valja.
- Ja cię zabiję. Nie zatrzymuj się.
Usłyszała donośny wybuch i widziała słup ognia, lecz nie
miała pojęcia, co się stało. W sytuacjach podbramkowych
zachowywała całkowity spokój.
Rzuciła pytanie kierowcy, wykorzystując jego przerażenie.
- Po której stronie granicy jest ten dom, który widziałam na
górze?
- Po słowackiej - wychrypiał.
Przejeżdżali właśnie obok resztek tego, co zostało z
koparki.
Poznała człowieka stojącego z tyłu Forda. Harry Butler. Omal
nie krzyknęła ze szczęścia. Jednak zachowała spokój.
- Zatrzymaj się za tym samochodem! - wrzasnęła do kierowcy.
Zahamował gwałtownie, o mało nie zjeżdżając w pole. Stanął
za Fordem.
Z pilnikiem przyciśniętym do jego karku wydała następny
rozkaz:
- Wysiadaj! Kładź się na ziemię za Fordem!
Valja wyskoczył i schował się za samochodem. Paula chciała
pójść w jego ślady, ale poczuła, jak ktoś chwyta ją za ramię. Był
to Butler, który przyciągnął ją do swojej kryjówki za Fordem.
Czarny Mercedes wolno zbliżał się w ich stronę. Wszystkie okna
były opuszczone i wystawały z nich lufy pistoletów.
Zanim któryś z nich zdążył wystrzelić, w stronę otwartych
okien Nield wystrzelił serię z pistoletu maszynowego. Jedynie
kierowca Mercedesa zdążył ukryć się na czas, otworzył drzwi i,
trzymając w dłoni pistolet maszynowy, uciekł na pola po
przeciwnej stronie drogi.
Nield, schowany za Fordem, wycelował broń. Strzelił kierowcy
w plecy, a ten upadł w trawę. Valja, który nie ruszył się zza
Forda, leżał na ziemi, zabity strzałem jednego z bandytów z
Mercedesa.
Rozdział 20
Tweed i Newman siedzieli w ogródku restauracji "Pavillon",
kiedy dosiadł się do nich Willie.
- Witam kolegów. Kolejny świetny dzień. Mam nadzieję, że ten
upał nigdy się nie skończy. Ja stawiam.
- Ja już mam - powiedział Tweed, wskazując na swój sok
pomarańczowy.
- A ja napiję się szkockiej - odparł Newman.
- Podwójnej. Kelner! Tutaj, mój dobry człowieku.
Willie miał na sobie elegancką białą marynarkę i spodnie z
kantami ostrymi jak brzytwa. Kilka atrakcyjnych kobiet obrzuciło
go uważnym spojrzeniem, kiedy sprężystym krokiem zmierzał do
stolika Tweeda. Miał twarz czerwoną jak burak.
- Mam nadzieję, że ta fala upałów jutro się załamie -
westchnął Tweed.
- Nie jesteś tak przyzwyczajony do upałów jak ja, staruszku.
Spędzam tyle czasu na Bliskim Wschodzie, że je pokochałem.
Gdy trwają wystarczająco długo, można się do nich przyzwyczaić.
- Wolałbym tego uniknąć - stwierdził Tweed. Przerwał, gdy
kelner przyniósł drinki zamówione przez Williego. - Wczoraj
wieczorem rozmawiałem z Amosem.
Odniosłem wrażenie, że podziwia twój orientalny ogród w
Gołębniku.
- I tak powinno być. To on dostarczył mi większość posągów i
innych ozdób ze Wschodu. Dostał ode mnie klucze, więc dogląda
tego miejsca, kiedy jestem za granicą. Zdrówko!
- Zdrówko!
Tweed w milczeniu przyjął wypowiedź Williego. Obydwaj
mężczyŹni podali dwie różne wersje dotyczące dziwacznych rzeźb.
- Musiało sporo kosztować sprowadzenie tak dużego transportu
z Bliskiego Wschodu - zauważył.
- Musiało - zgodził się Willie. - Więcej niż byłem skłonny
zapłacić.
Wydaję moje nielegalne zarobki na dostarczanie rozrywki
szejkom. - Uśmiechnął się szeroko. - Nie wspominając o zabawianiu
stadka atrakcyjnych pań.
Mrugnął okiem i przygładził brązowy wąsik. Na twarzy odbiły
mu się wspomnienia interesujących doświadczeń z niektórymi z jego
przyjaciółek.
Lubi siebie, pomyślał Newman.
- Nie przypuszczam, żeby Amos spotykał twoje atrakcyjne
przyjaciółki? -spytał Tweed.
- I owszem. Gdy czyham na jakąś dzierlatkę, dzwonię do niego
i zapraszam na drinka. On potrafi zająć się kobietą. Czasem
zabiera je do siebie, żeby im pokazać dom. Tak przynajmniej
twierdzi. - Znów mrugnął. - Nie zdziwiłbym się, gdyby się
okazało, że zostają tam na noc.
- Tego pan nie wie - powiedział delikatnie Newman. - Zgaduje
pan, prawda?
- Chłopcy zawsze będą chłopcami. Co w tym złego? Amos jest
kawalerem.
- Nic w tym złego - wtrącił Tweed. - A przy okazji, nie
wiesz, czy Tina Langley poznała Amosa?
- Tak. Dobrze im się rozmawiało, kiedy się poznali w moim
domu.
- Czy później poszła do Minotaura, tak się chyba nazywa dom
Amosa?
- Być może. Nie jestem pewien. Wyszli razem. Nie pamiętam.
- Tina Langley zaginęła.
- Pewnie opala się na jachcie jakiegoś magnata na Morzu
Śródziemnym.
Luksusowa kobieta. Jednak za drogo mnie kosztowała. Istnieją
pewne granice.
- Dlaczego miałaby być na jachcie jakiegoś magnata?
- Jest przyzwyczajona do takiego stylu życia. Czas, żebyśmy
zamówili nowe drinki. Mówiłem wam już, że ubiłem doskonały
interes.
- Ja dziękuję, Willie. Obawiam się, że musimy już iść. Mam
pilne spotkanie.
Tweed pośpiesznie udał się z Newmanem do windy. Obydwaj
weszli do pokoju Tweeda. Newman siadł na kanapie i z ulgą przyjął
fakt, że Tweed zajął miejsce obok niego, zamiast chodzić jak
tygrys w klatce.
- Jakie spotkanie? - spytał.
- Z Beckiem. Zaraz tu będzie. Mam dla niego parę zadań i
liczę, że się nimi zajmie. My się nie wyrabiamy. Dziwna była ta
rozmowa z Williem, w kontekście tego, co powiedział mi Amos
wczoraj wieczorem w limuzynie.
- To się układa w całość.
- Jak najbardziej. Po pierwsze, Amos daje mi do zrozumienia,
że te wszystkie dziwne przedmioty w wielkim ogrodzie Williego,
ten przywiózł sobie z Bliskiego Wschodu. Teraz Willie twierdzi,
że to Amos je sprowadził i dał mu.
Wspomina też, że Amos ma klucz do Gołębnika.
- Jeden z nich kłamie.
- Tak, ale który? I czemu?
- Ponieważ - zasugerował Newman - ten, który je przywiózł,
ma mnóstwo pieniędzy - tyle żeby je sprowadzić aż z Bliskiego
Wschodu. A taki transport musiał kosztować małą fortunę...
Ktoś zapukał do drzwi. Newman poderwał się i otworzył je
ostrożnie.
Na korytarzu stał Beck, ubrany w szary garnitur. Newman
zaprosił go do środka, a Tweed posadził w wygodnym krześle.
- Zaraz poprosisz mnie o niemożliwą do wykonania przysługę -
powiedział z uśmiechem Szwajcar.
- Jeśli pozwolisz.
- Najpierw najgorsze.
- Brakuje mi ludzi. Chcę, żeby przez całą dobę ktoś
obserwował Amosa Lodgea i Williego Carringtona. Amos jest tutaj,
a Willie w "Dolder Grand".
Muszę wiedzieć o każdej ich rozmowie telefonicznej z budki,
i znać czas, kiedy to było, jak długo rozmawiali i dokąd później
poszli.
- To zwiąże ręce, Bóg wie ilu policjantom po cywilnemu,
jeśli robota ma być wykonana solidnie. Oczywiście, chodzi ci o
obserwację dwadzieścia cztery godziny na dobę - powiedział
ironicznie Beck.
- Tak. Interesuje mnie też, z kim się spotykają, na jak
długo i jak tamci wyglądają.
- Jesteś ty, Newman i Marler. Nie wspominając o tych dwóch,
którzy polecieli do Wiednia - Butler i Nield...
- Szukają Pauli - powiedział ponuro Tweed. - Wiesz, że
zaginęła.
- Martwię się o nią tak samo jak ty. - Beck wstał. -
Zorganizuję obserwację tych dwóch w ciągu godziny. A ty jakie
masz plany?
- Lecę do Wiednia...
Tweed pakował walizkę, a tymczasem Newman zarezerwował
miejsca dla trzech osób na pokładzie najbliższego samolotu
austriackich linii lotniczych do Wiednia. W tym momencie
zadzwonił telefon.
- Tu Pete Nield. Paula jest bezpieczna. Dzwonię z "Sachera".
Zatrzymaliśmy się tu we trójkę. Usiłowałem się dodzwonić
wczoraj wieczorem, ale cię nie było.
Postanowiłem nie zostawiać wiadomości. Nie wiemy, kto jest w
porządku w Zurychu, a kto nie.
- Dziękuję, Pete - powiedział Tweed. - Czy mógłbym zamienić
słówko z Paulą?
- Wciąż śpi jak zabita. Musi odzyskać siły. Wszystko z nią w
porządku, ale przeżyła niezłą przygodę. Opis nie nadaje się na
pocztówkę z wakacji.
Paula zlokalizowała bazę, jeśli wiesz, o czym mówię.
- Wiem.
- Nie podam ci namiarów. Ten telefon może być na podsłuchu.
- Masz rację. Pogratuluj Pauli ode mnie. Pierwszym samolotem
wracajcie do Zurychu.
- Paula uważa, że powinniśmy zostać tutaj.
- Przekaż jej, że to rozkaz.
- A my?
- Dowieźcie ją tutaj. To też jest rozkaz. Zadzwoń i podaj mi
szczegóły dotyczące waszego lotu, kiedy to ustalicie. Ktoś po was
wyjdzie na Kloten.
- Ty jesteś tu szefem.
- Przypomnij o tym Pauli...
Tweed odłożył słuchawkę i osunął się na kanapę obok Newmana,
dzieląc się z nim nowinami. Na jego twarzy pojawił się wyraz
wielkiej ulgi.
- Paula jest bezpieczna - powtórzył. - Dzięki Bogu.
- Powinieneś się napić - stwierdził Newman.
- Podwójną brandy. Bez wody.
- Jesteś pewien?
- Powiedz, żeby podali mi ją natychmiast.
Gdy przyniesiono drinka, Tweed wypił go wolno, na dwa razy.
Newman oczekiwał po nim oznak upojenia, ponieważ rzadko pił
alkohol. Ten jednak usiadł prosto, gotów do działania,
intensywnie się nad czymś zastanawiając.
- Musimy rozważnie rozdzielić nasze siły - powiedział.
- Po co sprowadzać tu grupę, skoro już są w Wiedniu?
- Muszę przygotować się na każdą ewentualność.
Hassan w swojej słowackiej bazie szalał z wściekłości.
Wszyscy ochroniarze, odpowiedzialni za jego bezpieczeństwo,
schodzili mu z drogi.
Powód? Dzień wcześniej, gdy wreszcie przyjechała Berg, nad
domem kilkakrotnie przeleciał helikopter Sikorsky.
Hassan nie mógł wiedzieć, że to Vitorelli znajdował się na
pokładzie.
Za pomocą potężnego niemieckiego aparatu z teleobiektywem
sfotografował dom z każdej strony. Wcześniej przez lornetkę
zobaczył, jak Berg wysiada z samochodu i znika we frontowym
wejściu.
- Trafiliśmy na żyłę złota - poinformował pilota, Mario
Parcelliego.
- Złota? - spytał Mario, okrążając dom.
- To musi być baza Przymierza Sióstr. Przyjrzyj się jej
uważnie, przyjacielu.
- Wygląda bardzo dziwacznie - odpowiedział Mario. - Ktoś
wybiegł z budynku i obserwuje nas przez lornetkę polową - Cóż,
nie zobaczy zbyt wiele, prawda?
Plexiglasowa kabina miała szyby z przyciemnianego szkła.
Vitorelli wystawił aparat przez małą szczelinę w otwartym po
jego stronie oknie.
To Hassan wybiegł na dwór z lornetką. Pragnąc za wszelką
cenę zidentyfikować intruza, zapisał numer boczny śmigłowca.
Wtedy przyszło mu do głowy, że może być fotografowany, więc
wbiegł z powrotem do środka i zatrzasnął za sobą drzwi.
Hassan musiał poczekać do następnego dnia, żeby zadzwonić do
przyjaciela, informatora z dziedziny lotnictwa, który oczekiwał
za swoją pomoc pokaźnej zapłaty. Rozmowa z Hassanem nie poszła
zbyt dobrze.
- Nie jestem w stanie zidentyfikować tego helikoptera -
powiedział Hassanowi przez telefon.
- Dlaczego nie?! - wrzasnął Hassan. - Podałem ci
oznakowanie.
- Nic ci nie pomoże, jak będziesz się na mnie wydzierał -
odparł informator.
- Sprawdziłem je w rejestrze. Skontaktowali się ze
wszystkimi krajami europejskimi. Nikt nie zna tych numerów.
- Nie płacę ci za brak informacji! - krzyknął Hassan.
- Mogę ci powiedzieć, że ten sam helikopter wylądował na
Schwechat, uzupełnił paliwo i odleciał.
- Przekup kogoś w wieży kontrolnej. Muszą wiedzieć, dokąd
leciał.
- Nie mam kontaktów w wieży kontrolnej. Jakakolwiek próba
przekupienia jej obsługi skończy się dla mnie aresztowaniem.
- Myślisz tylko o własnej skórze.
- Ktoś musi o niej myśleć - odciął się informator.
- Jesteś bezużyteczny. Zupełnie do niczego.
- Oplata wynosi tysiąc funtów. Szterlingów.
- Wyślij mi rachunek!
Hassan rzucił słuchawką Kto mógł być na pokładzie śmigłowca?
Nie wiedział, że kiedy po uzupełnieniu paliwa helikopter
wylądował na Kloten, pilot poprosił o wskazanie miejsca w
odległym końcu lotniska. Tam Vitorelli pomógł Mario zdjąć
fałszywe numery, odsłaniając prawdziwe oznakowanie helikoptera.
Mario, którego Vitorelli wezwał do niezwłocznego powrotu z
Genewy, zabrał film do apartamentu wynajętego przez jego szefa w
Zurychu pod innym nazwiskiem. Gdy znalazł się już bezpiecznie w
ukryciu, wywołał film i zrobił zdjęcia wykonane przez Vitorellego
w Słowacji. Pracował przez całą noc i dostarczył je szefowi z
samego rana.
Podczas gdy Tweed pił swoje brandy i rozmawiał z Newmanem,
Vitorelli w swoim pokoju przeglądał zdjęcia pod szkłem
powiększającym. Mruknął zadowolony i włożył je z powrotem do
koperty. Spojrzał na swojego pomocnika.
- Dobra robota, Mario. Zamów drinki, uczcimy to. Naszym
następnym zadaniem jest odnalezienie Tiny Langley.
Tweed podjął identyczną decyzję. Wyjął zdjęcie Tiny,
dostarczone przez Vitorellego, i ponownie pokazał Newmanowi.
- Zdjęcia są zwodnicze. Co możesz powiedzieć o kobiecie, na
podstawie jednego zdjęcia? - spytał.
- Po pierwsze, uważam, że jest bardzo dobre i zdradza jej
charakter - lub raczej jego brak. Powiedziałbym, że ta kobieta
utrzymuje się z urody.
- Czekam na przyjazd Pauli. Chcę, żeby jeszcze raz się
przyjrzała temu zdjęciu. Potem poproszę Becka, żeby zrobił
mnóstwo odbitek.
- W jakim celu?
- Dowiesz się, kiedy spojrzy na nie Paula...
- Słyszę pracę silnika.
- Silnika?
- Twojego, Tweed. Jesteś tak zadowolony z faktu, iż Paula
jest bezpieczna, że znów kipisz z energią. Czuję, że niebawem
nabierzemy prawdziwego tempa.
- Zegar tyka. Czuję, że mamy niewiele czasu.
Wkrótce po tym, jak Hassan dowiedział się przez telefon, że
helikoptera nie da się zidentyfikować, zadzwonił Anglik. Hassan z
trudem zachował spokój.
Wyprowadzenie Anglika z równowagi mogłoby okazać się bardzo
niebezpieczne.
- To ja - powiedział, zaciskając dłoń na słuchawce.
- Nie wypełniłeś żadnych z ostatnich instrukcji.
- Mieliśmy pecha.
- Wykazałeś brak profesjonalizmu. Tweed i Kane wciąż żyją -
Żaden nie dał się uwieść kobietom, które im przydzieliłeś.
- Słyszałem, że jest z tobą Karin Berg. Dlaczego?
Hassan osłupiał słysząc, że Anglik dysponuje tą informacją.
- Wycofaliśmy ją, ponieważ spanikowała.
- To ty ją wycofałeś, ponieważ to ty spanikowałeś. Wyślij ją
pierwszym samolotem do Zurychu. Zatrzyma się w "Dolder Grand".
Jej celem jest Christopher Kane.
- Kane jest w Genewie.
- Kane przyleciał do Zurychu. Jest w "Baur au Lac". Tina
Langley ma lecieć z powrotem z Genewy do Zurychu. Jej celem jest
Tweed, również w "Baur au Lac".
- Konieczne będą przygotowania.
- Daję ci trzy dni. Mam jeszcze jeden telefon do wykonania.
Gdy połączenie zostało przerwane, spocony ze strachu Hassan,
zastanawiał się, ile mu jeszcze dni zostało do śmierci.
Najbardziej dotknęła go ostatnia uwaga Anglika. Czy miał zamiar
dzwonić do Przywódcy? Skąd tyle wie?
Wtedy Hassan przypomniał sobie, że gdy wrócił do domu, w
drzwiach przywitał go Ahmed, znienawidzony brat i główny rywal.
Hassan wolno podniósł się zza biurka, podszedł do drzwi i zamknął
je na klucz.
Tylko trzy osoby znały kombinację do masywnego sejfu w kącie
pokoju:
Przywódca, on i Ahmed. W sejfie leżał notes, w którym Hassan
zapisywał najdrobniejsze nawet szczegóły dotyczące głównego
planu, potrzebne mu do sporządzania raportów dla Przywódcy,
człowieka wymagającego prowadzenia drobiazgowej dokumentacji. W
notesie znajdowały się informacje o dokonaniach i działaniach
Przymierza Sióstr.
Hassan schylił się i obejrzał dokładnie pokrętło zamka. Nie
znajdowało się w tej samej pozycji, w jakiej je zostawił. A zatem
Ahmed czytał dane. To on przekazał Anglikowi wiadomości o jego
niepowodzeniach.
Prawie całą wyłożoną terakotą podłogę zasłaniał perski
dywan, ale wokół biegł wąski pas odsłaniający egzotyczne płytki.
Hassan wziął do ręki drogocenną wschodnią wazę i roztrzaskał ją
na drobne kawałki o twardą podłogę. Od razu poczuł się lepiej.
Teraz mógł zająć się Ahmedem.
Brata znalazł w jednym z wielu salonów tego dziwnego domu.
Trzymał w dłoni butelkę whisky i nalewał sobie kolejnego drinka.
Ręka mu się trzęsła i uderzał butelką o brzeg szklanki. Nie
słyszał bezszelestnego wejścia Hassana.
Przywódca zabraniał picia alkoholu. Ahmed lubił wizyty w tym
domu, bowiem mógł zaspokoić pragnienie picia. Z kolei pobyty w
Wiedniu umożliwiały spotkania z pewnym rodzajem kobiet.
- Dostałem od Przywódcy ważną wiadomość - powiedział gładko
Hassan. -Jest tajna, więc lepiej wyjdźmy na taras.
Mówiąc to, otworzył drzwi prowadzące na taras, wąski,
betonowy pas wokół domu. Poniżej znajdował się obszar brązowej,
wypalonej trawy z wystającymi gdzieniegdzie skałami.
Hassan wyszedł pierwszy. Ahmed, wciąż z butelką w dłoni,
ruszył za nim, omal się nie przewracając przy wychodzeniu. Hassan
uratował go od upadku, łapiąc za ramię. Poprowadził go na skraj
tarasu. Ahmed, mały, przysadzisty mężczyzna o twarzy zdradzającej
bliskie spotkania z butelka, wybełkotał:
- O co chodzi?
- Przekazałeś już swoje odkrycia Przywódcy?
- Jeszcze nie. Wpadłeś po uszy, bracie.
- Jestem pewien, że mi pomożesz.
- Podaj mi jeden powód, dla którego miałbym to zrobić,
bracie?
Ostatnie słowo wypowiedział szyderczo. Ahmed uniósł butelkę,
napił się z niej, oblewając garnitur. Znów się zatoczył i Hassan
ponownie złapał go za ramię.
- Obserwują nas - wyszeptał Hassan. - Na dnie kamieniołomu
ukryli się ludzie ze sprzętem do podsłuchu. Dokładnie pod nami.
Sam zobacz...
Hassan puścił jego ramię. Stał teraz kilka kroków za
Ahmedem. Ten potrząsnął głową, jakby chciał wytrzeźwieć. Nie do
końca rozumiał, co mówi jego brat.
- Chcesz powiedzieć... szpiedzy? Trzeba ich zabić...
Hassan zacisnął pięści i uderzył Ahmeda w plecy, popychając
go kilka kroków do przodu. Ahmed spadł w przepaść, upuszczając
butelkę. Wrzeszcząc z przerażenia, poszybował w dół kamieniołomu.
Jego krzyk zdusił upadek na ziemię sto metrów niżej.
Hassan poczuł, jak ziemia ucieka mu spod nóg. Ledwie zdążył
odskoczyć z ogromnego głazu, który wraz z kaskadą mniejszych
kamieni oderwał się od ściany kamieniołomu. Spocony jak mysz
wyjrzał za krawędź tarasu.
Głazy pogrzebały Ahmeda, tylko unosił się słup pyłu. Hassan
pobiegł do domu, że by obudzić służbę, która odbywała sjestę w
chłodniejszych pomieszczeniach w przedniej części budynku.
Rozdział 21
Zabrakło im pięciu minut. Anglik, który zadzwonił do Hassana
z Zurychu, wyszedł z budki telefonicznej i wrócił do swojego
hotelu, zanim dwóch ludzi Becka w cywilnych ubraniach dotarło na
miejsce. Dwóch innych ludzi zajęło pozycje, z których obserwowali
hotel drugiego Anglika.
- Obydwaj twoi podejrzani znajdują się pod
dwudziestoczterogodzinną obserwacją i w odpowiednim czasie moi
ludzie będą się zluzowywać - poinformował Beck Tweeda przez
telefon.
- Wykonali do tej pory jakieś posunięcia? - spytał Tweed.
- Absolutnie żadnych. Ten z twojego hotelu nie wychodzi z
pokoju. Pewnie zmorzył go sen w taki upał.
- Amos pracuje.
- Drugi rozmawia w hotelowym holu z jakąś atrakcyjną kobietą
- Jak bardzo atrakcyjną? - zainteresował się Tweed.
- Sądzę, że bombowa będzie odpowiednim określeniem -
powiedział Beck, który szczycił się znajomością potocznej
angielszczyzny.
- Dziękuję, Arthurze.
Tweed zrelacjonował Newmanowi słowa Becka. Newman uśmiechnął
się szeroko, odstawiając szklankę z wodą mineralną Upał wydawał
się jeszcze nasilać.
- Nie wiem, jak Willie to robi. Jest energiczny jak diabli -
zauważył Newman.
- Może jest diabłem. Albo jesteś zwyczajnie zazdrosny.
- Muszę jechać na lotnisko. Niedługo ląduje samolot Pauli.
- Pojadę z tobą. Myślę, że ucieszy się z komitetu
powitalnego. Weźmy twój samochód. Będziemy mogli porozmawiać bez
świadków w drodze powrotnej. -Otworzył z klucza szufladę i wyjął
zdjęcie Tiny Langley. - Chcę w drodze z lotniska wpaść do Becka.
Chodźmy.
Najpierw na lotnisku pojawiła się Paula, dopiero za nią
Butler i Nield. Wpadła w ramiona Tweeda, który serdecznie ją
uściskał.
- Cieszysz się, że wróciłaś? - spytał Tweed, prowadząc ją do
samochodu.
- Można tak powiedzieć - zgodziła się, siadając z tyłu
pomiędzy Tweedem i Nieldem. Butler, z plecakiem na kolanach,
usadowił się z przodu obok Newmana i samochód ruszył.
- Słowacja - zaczęła Paula. - Tam Przymierze Sióstr ma bazę.
Zaznaczyłam dokładne położenie na mapie.
- Aż tak daleko na wschodzie - zastanawiał się Tweed. - To
by pasowało do reszty układanki, którą buduję w myślach. Teraz
zamieniam się w słuch.
Chyba że nie masz ochoty mówić.
- Będę gadać jak najęta...
Zwięźle podała mu relację zdarzeń, które miały miejsce od
chwili jej wejścia na pokład samolotu z Ashleyem Wingfieldem.
Tweed z ulgą zauważył, że była gotowa do działania. Potem Nield
krótko opisał ich dramatyczne spotkanie z koparką. Wreszcie
dojechali do siedziby policji.
Beck przywitał Paulę w swoim biurze gorącym uściskiem.
Zawsze miał do niej słabość. Tweed położył na biurku zdjęcie Tiny
Langley.
- Czy mógłbyś zrobić co najmniej pięćdziesiąt odbitek tego
zdjęcia w tempie ekspresowym?
- Oczywiście - odparł Beck. - Czemu?
- Chcę, żeby dostarczono je policji w większych
szwajcarskich miastach -ze szczególnym naciskiem na Genewę.
Chcemy ich uczulić na tę damę - jeśli to odpowiednie słowo -
zanim załatwi kogoś tak jak Norberta Engela. Próbowała strzelić w
potylicę Christopherowi Kaneowi w Genewie, ale okazał się
sprytniejszy od niej.
- Christopherowi Kaneowi? Temu specjaliście od broni
biologicznej?
- Tak.
- Muszę zawiadomić wojsko, mają nowoczesny sprzęt do ochrony
oddziałów przed atakiem tego rodzaju.
- Na twoim miejscu zrobiłbym to samo. Możesz się domyślać,
która wschodnia potęga za tym stoi. Podejrzewam też Chiny, które
dostarczają im nowoczesny sprzęt i zamierzają posłużyć się nimi
do własnych celów.
- Skąd takie wnioski?
- Chiny robią zbyt wiele hałasu na temat zdobycia Ameryki.
Myślę, że to zasłona dymna, kryjąca ich prawdziwy cel: Europę.
- Żyjemy w ponurych czasach - powiedział Beck, odprowadzając
ich do drzwi.
- A do tego niewielu ludzi na Zachodzie zdaje sobie sprawę z
grozy sytuacji.
Lecz tak samo było z Rzymem, o czym przypomniał Amos w swoim
wystąpieniu. Starożytni Rzymianie nie mieli pojęcia o tym, że
barbarzyńcy zbliżają się do nich ze wschodu.
- Zdjęcia Tiny Langley zaleją Szwajcarię - obiecał Beck.
Wracając do samochodu Paula nic nie mówiła. Jest zmęczona,
pomyślał Tweed.
Mylił się.
- Wiesz, co bym zrobiła, gdybym stała na czele Przymierza
Sióstr?
- odezwała się do niego niespodziewanie.
- Co byś zrobiła? - spytał Tweed.
- Sprowadziłabym je wszystkie z powrotem do Zurychu.
Wszystkie cele są tutaj.
- Kane mówił, że wybiera się do Zurychu.
- Sam widzisz.
- Miałem cię spytać, czy jesteś pewna, że Tina Langley to
kobieta, którą widziałaś na Karntnerstrasse po morderstwie
Norberta Engela.
- Jestem pewna.
Pierwszą osobą, którą spotkali po wejściu do "Baur au Lac",
był Christopher Kane. Ubrany w elegancki lekki szary garnitur i
różową koszulę, wyraźnie ucieszył się na widok Pauli.
- Obecność tej uroczej damy zawsze sprawia mi wielką radość.
Jest piękna i inteligentna. Rzadkie połączenie.
- Zawsze przesadzasz - przekomarzała się z nim.
Pocałował ją w oba policzki, przytrzymując za ramiona
silnymi dłońmi.
Spotkali się wzrokiem i wydawał się szczerze zadowolony z
ich spotkania. Ofiarował jej bukiet kwiatów.
- Bardzo dziękuję, Chris.
- Jedynie mały dowód uznania dla dzielnej i zaradnej
kobiety.
- Podejrzewam - wtrącił Tweed - że ta dzielna i zaradna
kobieta chciałaby pójść na górę, do swojego pokoju, żeby się
nieco odświeżyć. Na pewno jeszcze ją zobaczysz.
- Będę się modlił w tej intencji - powiedział z uśmiechem
Chris.
Newman odprowadził ją do pokoju i poczekał, aż zamknie drzwi
na klucz. Na dole Tweed zwrócił się do Nielda i Butlera: - Teraz
będziecie tutaj mieszkać.
Wymeldowałem was z "Gottharda". Koncentrujemy nasze siły.
Marler też tutaj jest.
- Wpadnę się najpierw z nim zobaczyć - zdecydował Nield.
Po otrzymaniu kluczy obydwaj udali się do windy. Tweed
uśmiechnął się do siebie. Zgadywał, że mają nadzieję otrzymać
nową broń od Marlera. To cud, że bez broni poradzili sobie z
operatorem koparki.
- Chodźmy na drinka - zaproponował Tweed. - Chyba że
najpierw chcesz pójść do swojego pokoju.
- Brałem prysznic przed wyjściem. Spałem w pociągu. Drink
stanowczo się przyda. Kelner, chcemy złożyć zamówienie. Czego się
napijesz, Tweed?
- Wody mineralnej. Niegazowanej.
- Dla mnie wytrawne martini - polecił Chris, gdy usiedli w
rogu opustoszałego holu.
- Czemu tu przyjechałeś? - zapytał Tweed, gdy już zostali
sami.
- Lubię trzymać rękę na pulsie pod koniec gry. W rugby nie
stoisz w miejscu, czekając aż dopadnie cię inny gość - sam go
atakujesz. To samo tyczy się przeciwnika, który jest kobietą.
Lisa Vane próbowała mnie zabić. Tu jest chyba centrum wydarzeń i
dlatego tu jestem.
- Stanowisz główny cel - ostrzegł go ściszonym głosem Tweed.
- I są tu co najmniej dwie zabójczynie: Lisa Vane i Karin Berg.
Domyślamy się, kto zabił Dumonta, lecz nie mamy na to dowodów.
Berg jest szczupła, wysoka, ma krótkie blond włosy, przylegające
do głowy. To na wypadek, gdybyś się na nią natknął.
Przerwał, czując, że ktoś za nim stanął i delikatnie położył
mu dłoń na ramieniu. Spojrzał w górę. Była to Simone Carnot,
rudowłosa piękność, którą widział w tym samym holu, rozmawiającą
z Newmanem.
- Witam, panie Tweed - powiedziała Simone, uśmiechając się
zniewalająco, co Christopher natychmiast docenił. - Nie będę
przeszkadzać, chciałam tylko, żeby pan wiedział, że wciąż tu
jestem.
- Proszę się do nas przyłączyć na drinka - natychmiast
zareagował Tweed.
- Jest pan pewien?
- Obaj jesteśmy pewni - powiedział jowialnie Christopher. -
To wolne krzesło właśnie na panią czekało.
- Jak miło otrzymać zaproszenie od dwóch dżentelmenów -
odparła Simone z zagadkowym uśmiechem. - Myślę, że napiję się
Veuve Clicquot - zdecydowała, spojrzawszy na drinka Christophera.
- To Simone Carnot - przedstawił ją Tweed. - Panno Carnot...
- Proszę mi mówić Simone.
- Simone, to Christopher Kane.
- To prawdziwa przyjemność poznać tak piękną kobietę -
powiedział z galanterią Christopher. - Jestem Christopher.
Przyjaciele mówią do mnie Chris.
- Miło mi cię poznać, Chris. Mam wrażenie, że rozmowa z tobą
będzie interesująca. - Gdy kelner podawał jej szampana, myślała:
Chwała niebiosom, że tu zostałam. Rozmawiam z obydwoma celami.
Patrzę na parę potencjalnych nieboszczyków, dzięki którym zarobię
dwieście tysięcy dolarów.
Hassan przekazał jej jasne instrukcje. Kazał zlikwidować obu
mężczyzn przy pierwszej okazji, nie zawracać sobie głowy
pozorowaniem samobójstwa, i podał nazwisko oraz adres człowieka w
Zurychu, który dostarczy jej Lugera. Hassanowi się śpieszyło.
- Mieszkasz w Zurychu, Chris? - spytała Simone.
- Nie, w Genewie. - Przyglądał się jej uważnie. - To nie
jest najlepsze Veuve Clicquot pod słońcem, choć całkiem niezłe.
Najlepsze serwują, w "Les Armures" w Genewie. Pewnie znasz to
miejsce.
- Obawiam się, że nie.
- Nigdy nie byłaś w Genewie? - spytał przyjacielskim tonem.
- Jeszcze nie miałam okazji.
Obydwaj mężczyźni odnotowali pauzę, jaką zrobiła, zanim
odpowiedziała na pytanie.
Simone miała na sobie obcisłą zieloną sukienkę, odsłaniającą
jedno kształtne ramię. Simone wyznawała zasadę: pokaż im trochę
ciała, a zechcą zobaczyć więcej.
- Pochodzisz z francuskojęzycznej części Szwajcarii?
- Nie. Pochodzę z Francji.
- Najlepiej po francusku - ciągnął Chris - mówią w Genewie.
- Paryżanie by się z tobą nie zgodzili.
- A zatem jesteś z Paryża?
- Tego nie powiedziałam. Dobrze ci idzie, Chris. Można
odnieść wrażenie, że jesteś detektywem, przesłuchującym świadka.
- Po prostu mnie interesujesz.
- Podobnie jak ty mnie. Czym się zajmujesz?
- Jestem ekspertem od broni biologicznej.
Christopher nigdy nie krył się ze swoją profesją, pomyślał
Tweed, który celowo się nie odzywał, tylko obserwował Simone.
- Co za okropnie zajęcie - stwierdziła Simone.
- Prędzej czy później ta broń zostanie użyta - zauważył
optymistycznie Christopher. - Należy być gotowym na ten moment.
Każdy, kto współpracuje z tym wschodnim państwem, powinien być
zastrzelony. Załatwiony na amen.
Obydwaj mężczyźni zauważyli, że zamrugała. Natychmiast
jednak odzyskała kontrolę i napiwszy się Veuve Clicquot odstawiła
kieliszek i spojrzała na swojego Rolexa.
- Miło mi się z panami rozmawiało. Może kiedyś dokończymy
przy kolacji.
Ja zapraszam.
- Będzie pani moim gościem - sprzeciwił się Tweed. -
Zorganizujemy coś w najbliższym czasie. Zatrzymała się pani w tym
hotelu?
- Tak, wynajęłam tu pokój. Czasem wyjeżdżam na parę dni.
- Prędzej czy później panią złapię - powiedział dwuznacznie
Tweed.
- Co ty na to, Christopher? - spytał, gdy odeszła.
- Biorąc pod uwagę metodę, którą mi opisałeś przez telefon,
mogliśmy rozmawiać z trzecią członkinią Przymierza Sióstr.
- Zgadzam się z tobą. Są zdesperowane, a raczej zdesperowany
jest ich przywódca.
- Nie mówię tego z pełnym przekonaniem - zastrzegł
Christopher. - W Szkocji ława przysięgłych często orzeka: "nie
udowodnione". To byłby mój wyrok na grzeszną Simone Carnot.
- Cóż, zaprosiłem ją pierwszy.
- Zgadza się, stary wyjadaczu. Właśnie miałem zaproponować
jej to samo.
Coś się dzieje?
- Wróg wpadł w panikę. Kończy im się czas. Nam też.
Do holu wszedł mężczyzna w cywilnym ubraniu, dostrzegł
Tweeda i wręczył mu kopertę. - Od nadinspektora Becka -
wyszeptał.
- Dziękuję.
- Kto to był? - spytał Christopher.
- Znajomy policjant po cywilnemu. Beck zwraca zdjęcie, które
mu dałem.
Poznajesz tę panią?
- To Lisa Vane - odpowiedział Christopher.
- Znana też jako Tina Langley. Kobieta, która zamordowała
Norberta Engela w Wiedniu - i omal nie zabiła ciebie w Genewie.
- Pozbyłem się jej.
- Na to bym nie liczył. Myślę, że wszystkie tu jadą Sądzę,
że Anglik z Dorset kontroluje akcję mającą na celu pozbycie się
wszystkich członków Instytutu. Mam na myśli Amosa Lodgea albo
Williego.
- To zupełna fantazja, nawet jak na ciebie, Tweed. Kiedy
doszedłeś do tak zaskakujących wniosków?
- Przed chwilą Likwidowali członków instytutu zgodnie z
listą Tylko ktoś, kto jest w jej posiadaniu, mógł na to wpaść.
- Willie nie jest członkiem - zaprotestował Christopher.
- Przypomnij sobie sesję w siedzibie Instytutu w Ouchy, w
której uczestniczył. Wygłosił wtedy pouczający wykład na temat
sytuacji na Bliskim Wschodzie.
Wtedy Dumont pokazał mu nierozsądnie listę członków.
- Myślisz, że zapamiętałby ich w tej samej kolejności?
- Niewykluczone. Tak się składa, iż wiem, że Willie ma
fotograficzną pamięć.
Kiedyś żartowałem sobie z tego, ale sprawdziłem go. Dałem mu
stronę powieści Somerseta Maughama. Przeczytał ją tylko jeden raz
i wyrecytował mi słowo w słowo.
- Więc to może być każdy z nich - powiedział Christopher.
- Właśnie. I obydwaj przebywają w Zurychu.
W tym momencie w holu pojawił się Newman i Tweed dał mu
znak, żeby się przyłączył. Poinformował Newmana, o czym
dyskutowali z Christopherem.
- Brzmi sensownie - zgodził się Newman. - I obydwu mamy na
wyciągnięcie dłoni. Więc który to?
- Nie mam pojęcia - przyznał Tweed. - Ale jestem pewien, że
ten, który za tym stoi, wybrał Zurych na miejsce zbrodni. Adrian
Manders, specjalista od między-kontynentalnych pocisków
balistycznych, jest następny na liście. Przy, jechał tu na urlop
i żeby posłuchać wykładu Dumonta. Gdy Amos przemawiał, Manders
był wśród publiczności., - Gdzie się zatrzymał? - spytał Newman.
- W "Dolder Grand". Zarówno Amos, jak i Willie musieli go
widzieć. Mandets siedział z przodu i pierwszy wyszedł w czasie
owacji.
- W Zurychu robi się coraz niebezpieczniej - zauważył
Newman.
- Dlatego podejmiemy zdecydowane działania i przejdziemy do
kontrataku.
Jeszcze dziś.
Rozdział 22
Opowiedz najpierw o tym zamku, do którego jechałeś za Tiną
Langley -poprosił Tweed Christophera.
- Czy to nie jest zbyt ruchliwe miejsce na taką rozmowę? -
wtrącił Newman.
- Nie - powiedział Tweed. X Wybrałem je celowo.. Jesteśmy tu
jedynymi gośćmi. Reszta poszła się opalać nad basenem obok
"Pavillion". Poza tym w moim pokoju może być podsłuch, a nie mamy
sprzętu, żeby to sprawdzić.
- Zwrócił się do Christophera. - Więc jak było z tym
zamkiem?
- Opowiem ci jeszcze raz, chociaż słyszałeś to już ode mnie
przez telefon, żeby Bob uzupełnił wiadomości. Miejsce nazywa się
"Chateau d'Avignon". Kilka kilometrów dalej znajduje się bardzo
piękny hotel "Chateau des Avenieres", który jest w stu procentach
autentykiem. Prowadzi je i jednocześnie remontuje sympatyczne
małżeństwo. Starają się je zareklamować - wręczając broszurkę.
- Nazwałeś je autentykiem - powiedział Tweed. - Czy to
znaczy, że coś jest nie tak z "Chateau d'Avignon"?
- I to bardzo. Nikt nie wie, kto jest jego właścicielem. Raz
wybrałem się tam na drinka. Kelnerzy wyglądali raczej na
strażników. Najgorzej było, gdy zaczęli obsługiwać - jakby
zupełnie nie byli przygotowani do pełnienia tej roli.
Cały czas obserwowali mnie jak jastrzębie. Jednego z nich
przyłapałem na tym, jak zapisywał numer rejestracyjny mojego
samochodu. Tajemnicze miejsce.
- I tam weszła Tina Langley z walizką?
- Tak.
- Monceau razem ze swoim gangiem pochodzą z Francji, a teraz
ty mówisz, że ten zamek jest na terytorium Francji.
- To prawda. Na szczycie góry Saleve - potwierdził
Christopher.
- Tego ogromnego urwiska z widokiem na Genewę, o którym
większość ludzi myśli, że jest jeszcze w Szwajcarii?
- Właśnie. Ma tysiąc sto metrów wysokości.
- Nie wolno nam zapominać o Monceau - podkreślił Newman.
- Zdaję sobie sprawę, że on o mnie nie zapomni - zgodził się
Tweed.
- Do tego potrafi się doskonale ucharakteryzować. Ostrzegłem
o tym, kogo mogłem.
Wszyscy wyjeżdżamy z Zurychu - powiedział od niechcenia.
- Dokąd? - chciał wiedzieć Newman.
- W grę wchodzi Wiedeń lub Genewa. Zurych to śmiertelna
pułapka z uwagi na jego wielkość i zagmatwaną infrastrukturę.
- To samo się tyczy Wiednia - ostrzegł go Newman. -
Przypomnij, co się przydarzyło Pauli.
- Myślałem o tym.
- Genewa też się niczym od nich nie różni - zauważył
Christopher. - Mówię o moim spotkaniu z Tiną Langley.
- Dlatego odrzuciłem wszystkie trzy miasta.
- Więc gdzie, u licha, jedziemy? - spytał Newman.
- Do miejsca, które wytrąci naszego wroga z równowagi. Udamy
się tam jawnie. Za godzinę. Christopher, chcę, żebyś pojechał z
nami.
Ostrzegę Mandersa, żeby natychmiast leciał z powrotem do
Wielkiej Brytanii.
Kto wie?
Może towarzyszyć nam będą trzy atrakcyjne panie? Trzy
członkinie Przymierza Sióstr.
- Gdzie jedziemy? - nie dawał za wygraną Newman.
- Do "Chateau des Avenieres" na górze Saleve. Bob,
zarezerwuj nam telefonicznie pokoje. Dla wszystkich oprócz
Butlera i Nielda. Oni zatrzymają się w tym tajemniczym "Chateau
d'Avignon". Potrafią o siebie zadbać.
Jego decyzja zdumiała Newmana, choć zdążył się już
przyzwyczaić do nagłych postanowień Tweeda.
W parku naprzeciw drogi prowadzącej prosto do podjazdu do
"Baur au Lac" czekał mężczyzna w mundurze szwajcarskiego
szeregowego. Czapkę z daszkiem nacisnął głęboko na oczy. Tuż
obok, w gęstych zaroślach stał jego motocykl.
Był tak zajęty obserwacją wyjścia z hotelu, że nie zauważył
dwóch innych obserwatorów. Jeden, szwajcarski złodziejaszek,
siedział w swoim samochodzie, kilka metrów w górę Talstrasse,
udając, że patrzy w mapę samochodową Mario Parcelli, bardziej
doświadczony w śledzeniu, otworzył maskę samochodu i udawał, że
naprawia silnik.
Vitorelli posłał tam Maria, kiedy zdał sobie sprawę, że
Tweed go unika.
Zastanawiał się czemu. Czy Tweed zamierza zmienić miejsce
pobytu?
Niewykluczone, że trafił na ślad Tiny Langley. Vitorelli
doceniał Tweeda i jego naturę psa gończego.
Pod "Baur au Lac" podjechało jedna za drugą kilka taksówek.
Do pierwszej wsiadł Tweed i Paula z nowym Browningiem.32,
dostarczonym jej przez Marlera. Na tylne siedzenie następnej
taksówki wsiadł Newman z Smith & Wessonem 38, również od Marlera.
Marler usiadł obok Tweeda. Zgodnie z poleceniem Tweeda poczekali,
aż Butler i Nield zajmą miejsca w trzeciej.
Dopiero wtedy samochody ruszyły.
Cała kawalkada, począwszy od wyjazdu z "Baur au Lac", celowo
miała się rzucać w oczy. Plan Tweeda polegał na tym, żeby
pozwolić zauważyć się przeciwnikowi. Gdy jechali
Hauptbahnhofstrasse Tweed zauważył szarego Fiata Mario, jadącego
za nimi. Uśmiechnął się pod nosem - plan działał.
Nie zauważył natomiast żołnierza na motocyklu, który jechał
za Fiatem. Przez parę minut nie zauważył też kieszonkowca,
jadącego za nimi białym Renaultem.
- Coś się dzieje? - spytała szeptem Paula.
- Śledzi nas szary Fiat oraz białe Renault, jeśli mnie wzrok
nie myli.
- Zdaje się, że jesteśmy popularni - odparła. - Spodziewałeś
się, że będzie ich dwóch?
- Nie, nie spodziewałem się. Jeden z nich musi należeć do
Przymierza Sióstr.
Do kogo drugi - można jedynie zgadywać. Niestety, nie widzę
kierowców żadnego z tych pojazdów. Światło odbija się od
przednich szyb. Przymierze Sióstr może się posługiwać dwoma
samochodami - na wypadek, gdyby jeden nas zgubił.
Spokojnie.
- Nigdy nie byłam spokojniejsza - odparła ironicznie.
Trzy taksówki zatrzymały się przed dworcem kolejowym. Tweed
ledwie zdążył zapłacić, a Newman i Marler już stali przy
samochodzie.
- Jesteśmy śledzeni - oznajmił Tweed.
- Wiemy - odparł Marler. - Szary Fiat i białe Renault.
- Wejdźcie na dworzec. Ja kupię bilety.
Zajął miejsce w kolejce, która ustawiła się już przed
okienkiem.
Schowany za kobietą, stojącą, obok Newmana, Mario słuchał
uważnie. Żołnierz zostawił swój motocykl przy krawężniku,
dołączył do kolejki i był na tyle blisko, że słyszał Tweeda,
który celowo mówił głośniej niż to było konieczne.
- Proszę sześć biletów powrotnych pierwszej klasy do Genewy.
Pobiegli na peron, na którym czekał ekspres. Mario wsiadł z
powrotem do Fiata i pojechał do najbliższej budki telefonicznej,
która, jak wiedział, znajdowała się na Talstrasse. Żołnierz kupił
bilet pierwszej klasy do Genewy.
Gdy wszyscy zajęli już miejsca w wagonie pierwszej klasy,
Tweed wyjął książkę, Paula siedziała obok niego. Marler usadowił
się w rogu, po przekątnej względem Tweeda. Newman siedział
naprzeciw Marlera, który zamknął oczy i oparł głowę na zagłówku.
Butler i Nield usiedli w obydwu końcach wagonu, blisko
wyjścia.
Wszyscy położyli bagaże na półkę, żeby mieć pole manewru.
- Obudź mnie, kiedy będziemy dojeżdżać do Genewy - poprosił
Tweed Paulę.
- Dobrze. Ja jestem w pełni sił.
Wyglądając przez okno na dwie minuty przed odjazdem pociągu,
zauważyła biegnącego szwajcarskiego żołnierza. Najwyraźniej bał
się, że nie zdąży, pomyślała. Spojrzała na Marlera i zobaczyła,
że otwiera oczy. Nie spał i wiedziała, że nie zaśnie, dopóki nie
dojadą do Genewy.
Gdy pociąg wyjeżdżał z ciemnego dworca w oślepiające słońce,
zastanawiała się, czemu czuje niepokój. Pewnie przez te dwa
samochody, które za nami jechały, pomyślała. Ciekawe, kto w nich
był?
- Tu Mario - powiedział Włoch do słuchawki w budce
telefonicznej.
- O co chodzi? - spytał Vitorelli w pokoju hotelowym.
- Tweed wraz z całą swoją drużyną wsiedli właśnie do pociągu
ekspresowego jadącego do Genewy. Pewnie przed chwilą odjechał...
- Jedź na lotnisko. Przygotuj helikopter do natychmiastowego
startu. Już jadę na lotnisko. Może zdążymy przed pociągiem.
- WątPię.
- Jedź na to cholerne lotnisko.
Vitorelli odłożył słuchawkę. Poinformował recepcję, że
wyjeżdża na kilka dni I chce, żeby trzymano pokój do jego
powrotu. Pięć minut później jechał już przez Zurych na Kloten.
Jakie znaczenie ma Genewa? - zadawał sobie pytanie. Dlaczego
Tweed zabrał tam wszystkich swoich ludzi? Musiało się wydarzyć
coś ważnego, skoro wykonał taki ruch. Coś, co, jak podejrzewał,
wiązało się z Przymierzem Sióstr.
Anglik, który otrzymał informacje od szwajcarskiego
kieszonkowca, którego wynajął do szpiegowania, zadzwonił do
Hassana, gdy tylko dowiedział się, co się dzieje. Hassan właśnie
poinformował Przywódcę o śmiertelnym wypadku Ahmeda.
- Słucham - rzucił do słuchawki.
- Wiesz, kto mówi. Tweed właśnie wyjechał z Zurychu do
Genewy. Tina wciąż jest w "Chateau d'Avignon"? To dobrze. Powiedz
jej, żeby tam została i że jej głównym celem wciąż jest Tweed.
Każ Karin Berg i Simone Carnot natychmiast jechać do Genewy.
Jedna z nich musi odnaleźć Tweeda.
Zabić go natychmiast. Potem zabić Christophera Kanea. Do
roboty, człowieku...
Hassan wciąż trzymał słuchawkę, kiedy połączenie zostało
przerwane.
Zaklął, a potem zaczął stukać w klawiaturę telefonu.
Tweed wciąż spał, kiedy pociąg zatrzymał się w Bernie. Jego
towarzysze czuwali. Nic się nie działo, a ekspres był prawie
pusty. Byli jedynymi pasażerami w wagonie pierwszej klasy.
W Bernie wsiadło niewielu pasażerów. Marler otworzył okno i
wyjrzał na zewnątrz. Nie zauważył nic podejrzanego. Paula
patrzyła na niego, kiedy zamykał okno. Wciąż była zdenerwowana i
bezskutecznie próbowała rozszyfrować, co ją męczy. Pociąg na
szczęście był klimatyzowany, więc nie dokuczał im upał.
Obserwowała Marlera, gdy ten rozmawiał przez telefon
komórkowy.
Pewnie informował Becka o ich nowym miejscu pobytu.
Zastanawiała się, czy stres dokucza również Tweedowi?
Jedynym powodem, dla którego Tweed spał, był fakt, iż prawie
całą noc nie zmrużył oka, chodząc w tę i z powrotem po swoim
pokoju. Analizował wszystkie zdarzenia. Wizyta w Dorset, gdzie
oglądali ogród Williego z tymi dziwacznymi posągami umieszczonymi
na wyspach na stawach. Sprzeczne wersje Amosa i Williego, które
usłyszał od nich w Zurychu na temat kupna tych posągów.
Fakt, iż w pewnym okresie Willie znał Tinę Langley.
Tajemniczy dom na Słowacji, w drodze na wschód.
Christopher Kane uprzejmie odrzucił propozycję Tweeda, żeby
pojechał razem z wszystkimi pociągiem do Genewy. Do Zurychu
pojechał swoim Porsche. Spakował się i zapłacił rachunek w pięć
minut, po czym wyjechał z Zurychu.
Christopher, były kierowca rajdowy, nie wątpił, że
prześcignie ekspres - który miał w drodze do Cornavin, głównego
genewskiego dworca kolejowego, kilka przystanków. Pędząc
autostradą, zastanawiał się, jak się dowiedzieć, kto jest
właścicielem "Chateau d'Avignon".
Nie ma sensu zwracać się do któregoś ze znajomych bankierów,
mieli usta zamknięte na kłódki. Potrzebował kogoś, kto się zna na
nieruchomościach. Wtedy przypomniał sobie, że ma znajomego, który
winien mu jest przysługę, a który przypadkiem jest jednym z
lepszych agentów handlu nieruchomościami. On może dostarczyć
klucz do rozwiązania tej zagadki.
Co chwila zerkał we wsteczne lusterko. Nie spodziewał się,
że będzie śledzony, ale zaraził się od Tweeda przekonaniem o
długich mackach Przymierza Sióstr.
Zaczął rozmawiać sam ze sobą - Jedna jest blondynką, to
Szwedka, Karin Berg. Druga jest ruda, to Simone Carnot. Trzecia
to laleczka o kasztanowych włosach - która przedstawia się jako
Lisa Vane, ale naprawdę nazywa się Tina Langley. Poznam cię
dziecinko, jeśli się znów spotkamy. Zresztą Simone Carnot też
poznam. Wygląda na to, że mordercze Przymierze Sióstr wychodzi na
światło dzienne.
Wtedy zobaczył blondynkę, doganiającą go w Ferrari. Problem
polegał na tym, że miała długie, rozwiane włosy. Gdy go
wyprzedzała, machnęła mu ręką, co oznaczało: "No dalej,
chłoptasiu, spróbuj mnie dogonić". Jednak nie podjął wyzwania.
Zależało mu tylko na tym, żeby wyprzedzić ekspres, zanim ten
dotrze do Cornavin.
- Obudź się, dojeżdżamy do Genewy - powiedziała Paula, lekko
potrząsając Tweedem.
- Nie śpię. Obudziłem się pół godziny temu.
- Więc świetnie oszukujesz. Czuję się bezpiecznie, od kiedy
wyjechaliśmy z Zurychu.
- Nigdzie nie jest bezpiecznie. Nie zapominaj o dwóch
samochodach, które jechały za nami do stacji. Nie wiadomo, kto
może jechać tym pociągiem.
- Próbujesz mnie nastraszyć - powiedziała.
- Staram się upewnić, że będziesz tak samo czujna jak w
Zurychu lub w Wiedniu, skoro już o tym mowa. Nie możemy się
nigdzie odprężyć, dopóki nie zniszczymy Przymierza Sióstr.
Ekspres wjechał na stację Cornavin, otworzyły się
automatyczne drzwi. Pasażerowie zaczęli wysiadać. Jako jeden z
pierwszych z wagonu wyłonił się żołnierz w mundurze. Zarzucił
plecak na ramię i przeszedł na przeciwległy peron, jakby czekał
na następny pociąg.
Marler sprawdził długi peron, lecz zobaczył jedynie kilku
oddalających się pasażerów oraz szwajcarskiego żołnierza na
sąsiednim peronie. Paula zeskoczyła z wysokiego stopnia,
trzymając walizkę w lewej dłoni. Prawą miała wolną na wypadek,
gdyby musiała użyć Browninga.
Dołączył do nich Tweed, po krótkiej przerwie Newman, Butler
i Nield. Gdy Tweed szedł w kierunku wyjścia, jego ludzie
obstawili go ze wszystkich stron.
Chrząknął i stwierdził:
- Przestańcie mnie osłaniać. Nie jestem syjamskim królem.
- Chociaż raz zostaw to nam - upomniała go Paula. - Nigdy
nie wiesz, kiedy znajdziesz się w niebezpieczeństwie, nawet na
tym peronie.
- Dzwoniłeś z hotelu, żeby wynająć samochody? - spytał
Newmana Tweed.
- Będą na nas czekać. Marler zajmie się dokumentami -
dlatego idzie pierwszy.
Marler szedł energicznym krokiem, po drodze spojrzał na
żołnierza stojącego na peronie. Na dworcu kręciło się pełno
żołnierzy wracających z manewrów lub jadących na nie.
Wynajęli dwa samochody, odpowiednie papiery miał w kieszeni.
- To musi być najdłuższy peron świata - stwierdził Tweed.
Dochodzili do miejsca, w którym stał żołnierz, więc Butler
zwolnił kilka kroków za Tweedem, również niosąc walizkę w lewej
dłoni. Wszyscy byli praworęczni. Gdy tylko zeszli z peronu,
żołnierz ruszył. Szedł za nimi w dyskretnej odległości i
zatrzymał się, kiedy zobaczył ich przy wypożyczalni samochodów.
Gdy poszli dalej, wbiegł do biura, pokazał swoje dokumenty i
poprosił o Citroena, którego wynajął telefonicznie. Przed
wyjazdem z Zurychu dzwonił też do innego biura i wynajął
samochód, który miał na niego czekać na lotnisku, ponieważ nie
wiedział, jaką formę podróżowania wybiorą śledzeni.
Siedział za kierownicą Citroena, z zapuszczonym silnikiem,
kiedy dwa samochody Tweeda opuszczały dworzec.
Zanim Tweed zajął miejsce obok kierowcy w jednym z
samochodów, ze zdumieniem dostrzegł Christophera Kanea, stojącego
obok czerwonego Porsche. Podszedł do niego z szerokim uśmiechem.
- Nawet szwajcarskie pociągi się wloką Przyjechałem tu
samochodem z Zurychu, podczas gdy wy popijaliście whisky w
wagonie restauracyjnym.
- Ani jeden drink nie trafił do naszych żołądków -
poinformował go Tweed.
- Chcę się szybko wydostać z Genewy. Jedziemy do "Chateau
des Avenieres".
Może uda ci się za nami nadążyć...
Paula prowadziła kremowe Renault, Tweed zajął miejsce obok
niej. Z tyłu siedzieli Newman i Marler. W niebieskim Fordzie,
jadącym za nimi, za kierownicą ulokował się Butler, z Nieldem
przy boku. Porsche Christophera ruszyło za Butlerem.
Wcześniej, jeszcze w Zurychu, Paula przyjrzała się dokładnie
mapie terenu, a Christopher zaznaczył na niej lokalizację zamku,
w którym mieścił się hotel.
Minęła punkt kontroli celnej i paszportowej na granicy z
Francją i wkrótce potem wspinała się już podnóżem Saleve.
W dole zaczęła się ukazywać panorama Genewy i mieli okazję
rzucić okiem na słynną trzydziestometrową fontannę na jeziorze,
która jest chlubą tego miasta.
Pięła się wciąż do góry, stale zwiększając prędkość. W
pewnym momencie wyprzedziło ją czerwone Porsche. Christopher
zamachał jej ręką, co pewnie znaczyło:
"No dalej, mała, spróbuj mnie złapać".
- Chris naprawdę potrafi przycisnąć gaz do dechy - zauważył
Tweed.
- Nie da się ukryć, że ma Porsche. a
- Więc co z tego? Nie możemy jechać szybciej? Wleczemy się
jak ślimaki.
Paula posłała mu zdumione spojrzenie. Nigdy nie słyszała,
żeby Tweed powiedział coś podobnego. Spojrzał na nią
szaroniebieskimi oczami.
Wyglądało na to, że czuje potężny przypływ energii, i
zrozumiała, o co chodzi.
Dodała gazu z szerokim uśmiechem na ustach.
Na drodze nie było żadnego ruchu, a upał, który znów poczuli
na dworcu, teraz zostawili za sobą, wjeżdżając w wyższe rejony.
Dość szybko zobaczyła przed sobą Porsche Christophera. Jednym
manewrem wyprzedziła go i zamachała ręką - Wielkie nieba! -
zamruczał Christopher. - Ta dziewczyna pędzi jak rakieta.
Nie próbował jej wyprzedzać, zadowalając się trzymaniem się
blisko niej na krętej drodze. Jadący w bezpiecznej odległości za
Christopherem Butler w Fordzie jedynie uniósł brwi.
- Nie podejrzewam, żebyśmy mieli towarzystwo - myślał głośno
Nield. -W Genewie dołączył do nas niebieski Citroen, ale wciąż
jest zbyt daleko za nami, żeby dostrzec kierowcę.
- Zobaczymy, czy wciąż będzie za nami, gdy dotrzemy do
"Chateau d'Avignon" - postanowił Butler. - Reszta jedzie do
"Chateau des Avenieres". Christopher da nam znać, gdy się
będziemy zbliżać do zamku.
Rozdział 23
Tina była oburzona, gdy Hassan przez telefon kazał jej
zostać w "Chateau d'Avignon". Nigdy nie lubiła przebywać zbyt
długo w jednym miejscu - częściowo z powodu jej żywiołowego
temperamentu, a częściowo, ponieważ uważała, że niebezpiecznie
jest za długo siedzieć w jednym miejscu.
- Chcę wracać do Szwajcarii - zaprotestowała.
- To czego chcesz, nie ma znaczenie - rzucił ostro Hassan. -
Liczy się tylko, żeby Christopher Kane i Tweed opuścili ziemski
padół. Zrób to, jak chcesz. Żadnego przygotowywania terenu -
zabij ich na ulicy, jeśli ci się uda. Luger już jest w drodze.
Zapakowany jak prezent od Cartiera.
- Nie podoba mi się w tym hotelu.
- Ale spodoba ci się sto tysięcy dolarów gotówką, które
zarobisz. Może dwieście, jeśli dasz radę załatwić obydwu.
- Obydwaj mnie znają. A przynajmniej Kane...
- Dlaczego Tweed miałby cię znać?
- W Genewie obserwował mnie jakiś człowiek, w ręku trzymał
zdjęcie, i próbował mnie śledzić. - Podniosła głos, w którym
pojawiła się pewna siebie nuta.
- Ale go zgubiłam - zwabiłam go do pociągu do Zurychu i
wyskoczyłam na peron, kiedy pociąg ruszył.
- Więc zrobiłaś to, co ci kazałem.
Połączenie zostało przerwane, zanim zdążyła odłożyć
słuchawkę. Usłyszała cichy stuk i zamarła. Ktoś podsłuchiwał jej
rozmowę. Nie podobało się jej w "Chateau d'Avignon" - obsługa
była podejrzana, atmosfera w hotelu też dziwna. Nie potrafiła
jednak ustalić, co ją, niepokoiło.
Gdy się martwiła, zawsze siadała przed toaletką Teraz tak
zrobiła.
Na toaletce stały wszystkie możliwe kosmetyki, które są w
stanie uczynić kobietę piękną.
Zaczęła nakładać szminkę na wargi.
- Masz złapać pierwszy samolot ze Schwechat do Zurychu -
powiedział Hassan do Karin Berg w swoim gabinecie w długim domu.
- Kupiłem ci bilet w klasie biznes.
- Nie chcę wracać do Zurychu.
- W Zurychu przesiądziesz się na samolot do Genewy.
Wynająłem ci tam pokój w hotelu "Des Bergues". Masz dwa cele:
Christopher Kane i Tweed.
- Chyba zwariowałeś. Tweed dobrze mnie zna.
- Zamknij się. Możesz przy tym zarobić dwieście tysięcy
dolarów. W gotówce.
Zawsze ci dobrze płaciłem - wściekał się Hassan. - Nie
chcesz pieniędzy? Fakt, że znasz Tweeda to duża zaleta.
- Tweed mnie podejrzewa.
- Dlaczego cię podejrzewa?
- Ponieważ zabrałam go do "Ermitażu". Monceau powiedział mi,
kiedy nastąpi atak. Poszłam tuż przed tym do toalety. Tweed nie
jest głupcem.
- Ma na to jakieś dowody?
- Raczej nie...
- Czy jest pewien, że możesz być w to zamieszana?
- Nie sądzę...
Berg biła się z myślami. Pieniądze były dla niej
najważniejsze. Nie, nie mają podstaw, żeby zarzucić mi
współdziałanie z Monceau, zdecydowała.
Hassanowi najwyraźniej bardzo zależało na zlikwidowaniu obu
mężczyzn.
- Moje wynagrodzenie wyniesie trzysta tysięcy dolarów.
- Trzysta tysięcy! To absurd.
- Więc nie mamy o czym mówić. - Wstała. - Lecę z powrotem do
Szwecji.
Jeśli cokolwiek mi się stanie, mój prawnik w Sztokholmie
wyśle odpowiedni dokument na policję i do gazet. - Uśmiechnęła
się zagadkowo. - Możesz to nazwać moją polisą ubezpieczeniową -
Za obu mężczyzn? - spytał Hassan po dłuższej pauzie.
- Tak. - Dwieście tysięcy, jeśli uda mi się załatwić tylko
jednego.
Gdzie oni są?
- Dziś pojechali pociągiem do Genewy. Mój człowiek na
motocyklu obserwował dworzec Cornavin w Genewie. Jechał za nimi
aż do granicy z Francją, ale zatrzymały go francuskie służby
celne. Jego zdaniem kierowali się na górę Saleve.
- Wielka mi pomoc. Kiedy wyjeżdżam?
- Natychmiast. Mówiłem ci, żebyś się nie rozpakowywała.
- I tak zrobiłam, myśląc, że wracam do Szwecji.
- Będziesz bogatą kobietą W tej kopercie są bilety. I
rezerwacja pokoju hotelowego.
Gdy odjechała na lotnisko, Hassan zadzwonił do mieszkania
Simone Carnot.
Jej złożył tę samą ofertę. Ku jego zdziwieniu nie
dyskutowała z nim, ale miała jedno zastrzeżenie.
- Pod warunkiem, że Tweed lub policja nie powiązali mnie z
historią z Dumontem - oznajmiła.
- Czy ktoś cię o to pytał?
- Nie.
- Więc twoje instrukcje są następujące. Polecisz do
Genewy...
Hassan odłożył telefon z uczuciem zmęczenia i niepokoju.
Zaangażował do tego zadania całe Przymierze Sióstr. Nie został mu
nikt, kto by się zajął pozostałymi członkami Instytutu.
Ledwie Hassan wypił kieliszek brandy, gdy zadzwonił telefon.
Podniósł słuchawkę. Był bardzo śpiący. Dzwonił Anglik.
- Wypełniłeś moje polecenia?
- Tak. Wszystkie trzy kobiety są w drodze do Genewy. Nie
wiem, jak wytropią swoje ofiary.
- Osobiście je wybrałem, ponieważ są pomysłowe.
- Ale przez to nie zostaje nikt, kto zajmie się kolejnymi
członkami Instytutu.
- To nie ma znaczenia. Jeśli ci dwaj znajdą się pod ziemią,
będzie to znaczyło, że załatwiliśmy najniebezpieczniejszych.
- Czy kontaktowałeś się z...
- Tak. Zgadza się ze mną.
Ponownie Anglik rzucił słuchawką. Hassan poczuł ulgę. Chciał
spytać, czy kontaktował się z Przywódcą. Najwyraźniej tak, dzięki
czemu Hassan czuł, że jest kryty. W końcu jakie znaczenie miało
paręset tysięcy dolarów?
Przywódca dysponował miliardami.
Gdy znów zadzwonił telefon, Hassan, wyciągnięty na kanapie,
miał ochotę wyrzucić go za okno, do kamieniołomu. Westchnął,
podniósł się i odebrał telefon.
- Tu Monceau. Postanowiłem, że jeśli zabicie Tweeda jest coś
warte, to...
Hassan natychmiast wymienił dużą sumę. Francuz bez wahania
przyjął ofertę.
Potrzebował pieniędzy, żeby zwerbować nowych ludzi do
swojego gangu we Francji.
- Jesteś pewien, że dasz sobie radę? Wiesz, gdzie jest? A
gdzie ty jesteś? - W Zurychu - skłamał Monceau.
- Tweed jest w Genewie. Ostatnio widziano go, jak jechał na
górę Saleve.
- Naprawdę? Mogę się tam znaleźć bardzo szybko.
- Zaczekaj minutę.
- Nie mam minuty.
Hassanowi przyszło coś do głowy. Jeśli któraś z członkiń
Przymierza Sióstr zostałaby aresztowana, na pewno poszłaby na
współpracę z policją w zamian za łagodniejszy wyrok. To go
niepokoiło, kiedy Anglik wydał mu takie polecenie, ale z nim nie
można było dyskutować.
- Monceau, chodzi mi o trzy kobiety. Mam z nimi problem, ale
tylko w przypadku, kiedy któraś z nich zostanie aresztowana.
Byłoby najlepiej, gdyby wtedy została zlikwidowana. Nie wiem, czy
byłbyś w stanie to zrobić, gdy znalazłaby się w rękach policji.
- Wystarczy duża bomba, pozostawiona na parkingu przed
komisariatem policji, w którym je trzymają.
- Podam ci nazwiska, rysopisy i miejsca pobytu.
- Mam dwie minuty. Podaj mi szczegóły. Dzwonię z komórki.
Gdy zbliżali się do szczytu, Porsche Christophera
wyprzedziło Renaulta Pauli.
Pomachał, żeby pozostałe samochody podążały za nim, i
zaparkował obok kilku innych pojazdów na miejscu widokowym.
Wysiadł z samochodu i podszedł do zaparkowanego wozu Tweeda.
- Widok z tego miejsca jest naprawdę wyjątkowy. Genewa, jak
widzicie, rozpościera się tysiąc metrów pod nami.
- Tweed nie wysiądzie z samochodu - powiedział ostrzegawczo
Newman.
- Wcale nie musi. Przez okno też może podziwiać.
- Już to widzieliśmy - niecierpliwił się Newman.
- Posłuchaj Christophera - powiedział Tweed. - Być może
podał nam właśnie bezcenną informację dotyczącą "Chateau
d'Avignon".
- Jak to?
- Jak sam widziałeś, znajduje się bardzo blisko granicy ze
Szwajcarią Każdy, kto chce uciec - lub uniknąć ludzi Becka, może
znaleźć się w państwie, gdzie nie sięga jego jurysdykcja. A
wszystko w ciągu kilku minut.
Marler wysiadł z samochodu natychmiast, gdy się zatrzymali.
Kurtkę miał rozpiętą, dzięki czemu mógł w każdej chwili sięgnąć
po Walthera. Zaczął się przechadzać po płaskowyżu i obserwować
każdego, kto zatrzymał się, żeby podziwiać widok.
Na krawędzi płaskowyżu Genewa wydawała się bardzo odległa.
Mimo to Marler odróżniał pojedyncze ulice miasta, które dobrze
znał, a na wschodzie dostrzegł słynną fontannę, która wyrzucała w
bezchmurne niebo ogromny strumień wody. W jasnym świetle
malownicze miasto rozciągało się jak mapa.
Nield wysiadł z samochodu i podszedł drogą w miejscu, gdzie
samochody wjeżdżały na płaskowyż. Spojrzał w dół. Droga, którą
przyjechali, szybko znikała za ostrym zakrętem. Wrócił do
samochodu.
- Nie możesz usiedzieć w miejscu? - spytał go Butler.
- Po prostu sprawdzałem. Ani śladu niebieskiego Citroena -
tylko że niewiele mogłem zobaczyć, bo tam jest ostry zakręt.
- Pewnie skręcił gdzieś niżej. Wygląda na to, że ruszamy.
Pierwszy jechał Christopher, Paula za nim. Korowód zamykał
Butler.
Gdy jechali szczytem Saleve, zmienił się zupełnie charakter
otoczenia.
Wcześniej wznosząca się droga pozwalała im ujrzeć od czasu
do czasu jezioro i odległe góry, teraz jednak po obu stronach
otaczał ich gęsty las iglasty. Tweed wyglądał przez okno w
skupieniu.
- Coś zwróciło twoją uwagę? - zainteresowała się Paula.
- Intryguje mnie "Chateau d'Avignon". Czuję, że coś tam się
święci.
- Gdzieś nad nami słyszę śmigłowiec - powiedziała. -
Słyszałam go już, kiedy wyjeżdżaliśmy z Cornavin. Myślałam, że to
helikopter miejscowej drogówki. Teraz nie jestem już taka pewna.
- Świat pełen jest helikopterów - powiedział filozoficznie
Tweed, zajęty obserwowaniem lasu.
Mario siedział za sterami, a z sąsiedniego fotela Vitorelli
śledził przez lornetkę konwój pojazdów przecinających las
porastający Saleve.
Zanim wystartowali z Kloten, Mario zadzwonił na dworzec,
żeby się dowiedzieć, o której przyjeżdża ekspres do Genewy. Lecąc
najkrótszą z możliwych tras, zdążyli jeszcze uzupełnić paliwo na
lotnisku Cointrin w Genewie.
Następnie tak wyliczyli czas, żeby znaleźć się nad dworcem w
momencie przyjazdu ekspresu do Genewy.
Przez lornetkę Vitorelli zobaczył, jak Tweed i reszta
wsiadają do samochodów.
Starał się zachować bezpieczny dystans, ale nie chciał
stracić z pola widzenia samochodów i dlatego Paula zauważyła jego
obecność.
- To dziwne - zauważył Vitorelli - ale ten żołnierz w
niebieskim Citroenie cały czas jedzie za nimi. Ciekawe, kto to
taki?
- Pewnie tylna straż Tweeda w przebraniu.
- Może masz rację - zgodził się Vitorelli.
- Francja to piękny kraj - stwierdził Tweed. - Nawiasem
mówiąc, zadzwoniłem do Loriota w Paryżu. Bardzo się
zainteresował, gdy wymieniłem nazwisko Monceau. Być może przyleci
się z nami zobaczyć. Zapewniłby nam potężne zaplecze.
- Czemu właściwie jedziemy do tego opuszczonego zakątka
świata? - spytał.
Newman.
- Przekonasz się, że szeroko rozreklamowałem nasz wyjazd.
Zrezygnowałem jedynie z wykupienia reklamy w telewizji. Chcę
odciągnąć wroga od tak niebezpiecznych miejsc jak duże miasta, o
czym już wspominałem, o ile mnie pamięć nie myli. Tu na pewno ich
zauważymy. To o wiele bardziej niebezpieczne pole bitwy - ale dla
przeciwnika. Musimy go zniszczyć najszybciej jak się da.
Czuję, że zostało nam niewiele czasu.
- Ten śmigłowiec wciąż leci nad nami - powiedziała Paula.
- To dobrze. To może znaczyć...
Nie dokończył, gdyż Christopher zwolnił i zamachał do nich
ręką przez otwarte okno. Paula dała ten sam znak Butlerowi i
Nieldowi.
- Chyba dojeżdżamy do "Chateau d'Avignon" - oznajmiła.
Minutę później przejechali wolno obok wjazdu do zamku o
niesamowitej liczbie wieżyczek. Budynek był brzydki, wyglądał na
stary i zniszczony, a większość kamiennych ścian porastały
pnącza, które skojarzyły się Pauli z mackami zielonej i
ośmiornicy. Przy otwartej bramie zobaczyła strażnika w mundurze.
W tylnym lusterku zauważyła, że samochód Butlera i Nielda
skręca i hamuje. i. Ciekawe, jakie tu ich spotka przyjęcie,
pomyślała. Co za osobliwe miejsce.
Rozdział 24
Kilka kilometrów dalej Christopher znów machnął ręką przez
okno.
Paula zwolniła i, idąc w ślady Porsche, zjechała z drogi na
lewo.
Hotel "Chateau des Avenieres" nie był ogrodzony i stał w
niewielkiej odległości od drogi.
Paula gwizdnęła, parkując samochód.
- Co za uderzająca różnica. Jaki piękny. Tak właśnie
wyobrażałam sobie najprawdziwszy francuski pałac.
Tweed wysiadł z walizką, Christopher zamykał Porsche. Nie
zauważyli umundurowanych strażników. Natomiast gdy Tweed wszedł
po schodach, w drzwiach przywitała go atrakcyjna kobieta.
- Pan Tweed? - spytała perfekcyjnym angielskim. - Witam w
"Chateau des Avenieres". Zawsze z przyjemnością widzimy nowych
gości. Portier weźmie pańska walizkę.
Równie ciepło przywitała pozostałych i zaprosiła ich do
środka. Tweed natychmiast poczuł się jak w domu. Zaczął się
rozglądać po imponującym wystroju wnętrza. Było bogate, ale w
dobrym guście. Portierzy zabrali ich walizki, natomiast kobieta
zaproponowała:
- Wiem, że droga z Zurychu była długa i męcząca. Zapraszam
na kieliszek szampana na tarasie.
- Świetny pomysł! - krzyknął Christopher, który właśnie
wszedł.
Minęli duże pomieszczenie o stonowanym luksusowym wystroju.
Za drzwiami znajdował się obszerny taras, gdzie goście pili
drinki przy stolikach. Tweed wybrał osobny stolik na brzegu
tarasu. Przysunął krzesło dla Pauli, usiadł i zaczął podziwiać
krajobraz.
- Nigdy niczego takiego nie widziałem - powiedział.
Poniżej był jeszcze większy taras z owalnym basenem. Pod nim
rozciągały się pofalowane pola. Ale jego zafascynował odległy
widok. Połyskliwe światło wieczoru wydobywało z mroku łańcuchy
górskie. Daleko po prawej w zachodzącym słońcu błyszczała
błękitna tafla. Christopher pokazał ręką w tamtym kierunku.
- To jezioro Annecy. Możecie zobaczyć kawałek starego
miasta.
- To prawdziwy raj - powiedział Tweed. - Mógłbym tu spędzić
urlop.
Paula wbiła w niego wzrok, sącząc swojego szampana. Nigdy
wcześniej nie słyszała, żeby Tweed pragnął wakacji. To miejsce
miało magiczną atmosferę.
Jakby z obrazu Turnera.
Przyjazd do "Chateau d'Avignon" okazał się zupełnie nowym
doświadczeniem.
Butler ubrany, za namową Tweeda, w dobrze skrojony lniany
garnitur został zatrzymany przez strażnika w mundurze.
- Nie może pan wejść tutaj, jeśli nie ma pan rezerwacji.
Strażnik miał metr dziewięćdziesiąt wzrostu i potężną budowę
oraz angielski akcent, który skojarzył się Butlerowi z nieco
mniej reprezentacyjnymi ulicami londyńskiego East Endu. Miał
skórzany pas, a przy nim kaburę, z której wystawała rękojeść
rewolweru.
- Naprawdę? - Butler zatrzymał się, patrząc na strażnika. -
To tak cię nauczyli witać gości, którzy mają rezerwacje?
- Nazwiska?
- Chciałeś, oczywiście, powiedzieć - wtrącił Nield - "Czy
mógłbym spytać o nazwiska panów?" - Jeśli macie rezerwacje, to
wszystko w porządku.
- Co to ma być? - ciągnął Nield. - Hotel czy więzienie San
Quentin?
Po co ci ten rewolwer?
- To odludzie - poinformował go strażnik.
- Zauważyłem - powiedział Butler. - Nield i Butler. Pokoje
zarezerwowano z Zurychu. Tylko na jednej nodze. Biegnij i
sprawdź. Wejdziemy z tobą.
- A ty poniesiesz nam bagaże - nucił Nield.
Z ociąganiem strażnik wziął w swoje bokserskie ręce ich
walizki.
Podeszli do recepcji. Za ladą, podejrzliwie spojrzał na nich
mężczyzna o lisiej twarzy.
- Nield i Butler - oznajmił strażnik, którego w myślach
nazwali Big Benem, ze względu na posturę przypominającą słynną
londyńską wieżę. - Mówią, że mają rezerwacje. Z Zurychu.
- Zgadza się. - Lis stał się uniżony i cały rozpływał się w
uśmiechach, podając im księgę hotelową, żeby się wpisali. -
Witamy w najlepszym hotelu we Francji - powiedział.
- Niech niebiosa mają Francję w opiece - mruknął Butler.
Nabazgrał nieczytelnie swoje imię i wpisał resztę
potrzebnych informacji. Nield zrobił to samo, po czym pchnął
książkę z powrotem po ladzie.
Lis mówił dobrze po angielsku, ale z francuskim akcentem.
Zdjął klucze z tablicy za plecami i znów się uśmiechnął.
Dostali pokoje z widokiem na drogę, którą przyjechali. Nie
przyszło im do głowy poprosić o pokoje z widokiem rozciągającym
się po drugiej stronie.
Po kąpieli spotkali się w mrocznym korytarzu i zeszli na dół
w poszukiwaniu jedzenia.
W restauracji było niewielu gości. Kierownik sali spojrzał
na nich lekceważąco, po czym wprowadził ich do środka i wskazał
stolik za kolumną.
- Usiądziemy tam.
- Obawiam się, że tamten stolik jest zarezerwowany.
- Oczywiście. Dla nas.
Butler, a za nim Nield pomaszerowali do stolika ustawionego
przy oknie i usiedli. Kelner pobiegł za nimi. Najwyraźniej, nie
był zadowolony.
- Ludzie, którzy zarezerwowali ten stolik, będą protestować.
- Jesteś z Birmingham, co? - powiedział Butler. - Przynieś
nam listę win i dwie butelki wody mineralnej. Gazowanej - liczymy
na sprawną obsługę.
- Nasza obsługa zawsze jest sprawna.
- Udowodnij to.
Po odejściu kelnera Butler rozejrzał się po niemal pustej
restauracji. Większość gości wyglądała na Francuzów. Przy stoliku
w rogu siedziała bardzo atrakcyjna kobieta o kasztanowych
włosach. Spotkali się spojrzeniami, po czym odwróciła się. Wolno
piła kawę. Przyszło jej do głowy, że ten dobrze zbudowany
mężczyzna może być bogatym przemysłowcem.
- Nie patrz teraz - szepnął Butler do Nielda. - Laleczka
przy stoliku w rogu, po przeciwległej stronie restauracji - to
Tina Langley.
- Wiem - odpowiedział Nield. - Przyjrzałem się jej
fotografii.
Chyba trafiliśmy pod właściwy adres.
Kierowca niebieskiego Citroena przybliżył się do "konwoju"
Tweeda, akurat w momencie, kiedy Butler i Nield zaparkowali przed
"Chateau d'Avignon". Pojechał dalej i zobaczył, że samochód
Tweeda skręca do "Chateau des Avenieres".
Przejechał obok w momencie, gdy Tweeda witała na schodach
gospodyni zamku.
Po jakimś czasie zawrócił. Sprawdził we wstecznym lusterku,
czy ktoś za nim jedzie. Droga była pusta. Skręcił w prawo i
wjechał w gęsty las.
Zaparkował samochód na opustoszałej polanie i wysiadł.
Nasłuchiwał przez parę minut, ale nie słychać było nic, nawet
śpiewu ptaków. W ciągu paru minut rozstawił namiot. Wyjął rację
żywnościową armii szwajcarskiej i zaczął jeść.
Po obiedzie, który zaskoczył ich wysokim kunsztem
kulinarnym, Butler zaproponował, żeby Nield zaszedł do niego na
chwilę. Ich pokoje na pierwszym piętrze były niedaleko od siebie.
- Chcę ci coś pokazać. Swego czasu obrabowywałeś domy,
zakradając się przez okna, prawda?
- Nic takiego nie robiłem i dobrze o tym wiesz.
- Zawsze jest pierwszy raz.
Butler otworzył drzwi, rozejrzał się po pustym korytarzu,
włożył klucz do zamka od wewnątrz i wszedł, nie zapalając
światła. Zaciekawiony Nield ruszył w jego ślady. Butler zamknął
drzwi na klucz i zasuwkę.
- Doskonale - wyszeptał Butler. - Światło księżyca
wystarczy. Chodź za mną Po drodze nie ma żadnych mebli. Mam
nadzieję, że wziąłeś ze sobą pistolet?
- Oczywiście.
Butler odciągnął zasłonę i pokój zalała księżycowa poświata.
Gdy ich oczy przyzwyczaiły się do ciemności, Nield przekonał się,
że pokój jest bardzo duży i ma ogromne łoże. Był większy niż jego
pokój.
- W tym budynku dzieje się coś dziwnego - wyszeptał Butler.
- Też odniosłem podobne wrażenie.
Gdy podeszli do okna, Butler bezszelestnie otworzył jedną
część i wyjrzał na zewnątrz. Ani śladu strażnika. Brama była
zamknięta. Butler pociągnął Nielda za ramię, by i on wyjrzał.
Butler schylił się i wyjął dwie pary mocnych rękawiczek spod
zasłonki, opadającej aż na podłogę, gdzie je ukrył. Jedną parę
podał Nieldowi, ten je założył, wciąż nie wiedząc, co zamierza
jego partner.
- Wyglądałem stąd w ciągu dnia - wyszeptał Butler. - A
wiesz, że niewiele uchodzi mojej uwadze.
- W większości przypadków.
- Ten pokój znajduje się pod jedną z wieżyczek od frontu.
Zobacz, co jest pod spodem.
Butler wychylił się i dłonią w rękawiczce odsunął pnącze ze
ściany. Po swojej stronie Nield zobaczył gruby kabel idący w górę
w stronę wieżyczki.
Znał się na tyle na łączności, że rozpoznał, iż jest to
kabel światłowodowy.
- Co oni tam mają nad nami? - wyszeptał Butler.
- To może być nowoczesne centrum łączności. Po co hotelowi
takie centrum?
- Chcę się tam wspiąć i rzucić na to okiem. Wypróbowałem
pnącza. Są grube i mocne jak liny. Będziemy musieli zdjąć buty.
Mogę ci dać zapasową parę skarpetek.
Okazało się, że mimo iż Nield miał mniejsze stopy, dodatkowa
para skarpetek dobrze się trzymała. Sprawdził, czy jego Walther
bezpiecznie siedzi w kaburze na biodrze i usiadł okrakiem na
parapecie.
Butler już wspinał się po pnączach, szybko i pewnie. Przed
każdym kolejnym posunięciem w górę sprawdzał wytrzymałość pnącza.
Nield spojrzał w dół, upewnił się, że nie ma tam nikogo i też
zaczął się wspinać.
Podczas szkolenia w Surrey trenowali wspinaczkę po ścianach
z użyciem lin.
To wyglądało podobnie - tyle że gdyby Big Ben wyszedł na
dwór i spojrzał w górę, niewątpliwie potraktowałby ich jako
tarcze strzelnicze.
Temu wielkiemu facetowi z pewnością sprawiłoby to wielką
przyjemność.
Gdy Butler dotarł do drugiego piętra, ominął zaciemnione
okno i kontynuował wspinaczkę. Dzięki skarpetkom stopy dobrze
trzymały się ściany. Na drugim piętrze Butler znów musiał obejść
ciemne okno. Na trzecim piętrze wykonał podobny manewr. Potem,
blisko wieżyczki, w oknie której paliło się słabe światło,
poczuł, jak Nield delikatnie ciągnie go za kostkę.
Spojrzał w dół i zamarł.
Zobaczył Big Bena, który rozglądał się po podjeździe.
Butler przylgnął mocniej do ściany i nie ruszał się. Nield
nie miał odwagi sięgnąć po swojego Walthera. Najlżejszy ruch
mógłby przyciągnąć uwagę strażnika. Obserwując, jak chwiejnym
krokiem kieruje się w stronę bramy, Nield zorientował się, że
musi być pijany. Jego przypuszczenia potwierdziły się, gdy Big
Ben zatrzymał się i pociągnął łyk wina z butelki, którą trzymał w
dłoni.
Gdy dotarł do bramy, sprawdził, czy jest zamknięta.
Niebezpiecznie zrobi się, gdy będzie wracał, wtedy może spojrzeć
do góry. Fakt, iż jest pijany, niewiele ułatwia, pomyślał Nield.
Zaraz zawołałby pozostałych strażników.
Potykając się, potężny mężczyzna odszedł od bramy i powlókł
się z powrotem do wejścia. Nield usłyszał odgłos zamykanych drzwi
i odetchnął z ulgą.
Spojrzał na Butlera, który uniósł kciuk do góry. Butler
wznowił wspinaczkę.
Poczekał na Nielda przy otwartym oknie wieżyczki. Jego
partner zajął miejsce po przeciwnej stronie. Nield zakładał, że
okna są otwarte z powodu upału, który dokuczał nawet na tej
wysokości. Ziemia oddawała ciepło, które nagromadziła w ciągu
dnia. Zajrzał przez okno do środka.
Kabel światłowodowy znikał w jasno oświetlonym wnętrzu
pokoju o sześciokątnym kształcie. Usłyszał cichy warkot, spojrzał
do góry i zobaczył automatycznie rozkładającą się antenę. Antena
wyglądała na bardzo skomplikowane urządzenie, pokryte pajęczyną
kabli. Wyłoniła się ze szczytu wieżyczki.
W pokoju tyłem do okna siedział Lis przed dużym nadajnikiem.
Na uszach miał słuchawki i mówił do mikrofonu po angielsku.
- Dwóch potencjalnych intruzów. Harry Butler i Pete Nield.
Rezerwację otrzymaliśmy z hotelu "Baur au Lac" w Zurychu.
Proszę o potwierdzenie, czy mamy podejmować jakiekolwiek
działania. Tak, możemy ich się pozbyć bez problemu.
Dostanę potwierdzenie po sprawdzeniu tożsamości? Czekam na
potwierdzenie...
Nield dał znak Butlerowi, żeby zaczął schodzić. W powrotnej
drodze zachowywali się jeszcze ostrożniej, obawiali się, żeby Lis
nie poczuł potrzeby zaczerpnięcia świeżego powietrza i nie
wyjrzał przez okno. Obaj mężczyźni musieli walczyć z chęcią jak
najszybszego powrotu do bezpiecznego pokoju Butlera. Już
znajdowali się w pobliżu otwartego okna, kiedy kawałek pnącza,
którego trzymał się Butler, oderwał się od ściany.
Nield patrzył z biciem serca, jak Butler z niezmąconym
spokojem wypuścił z ręki urwane pnącze i złapał inne. Potem
zaczepił urwane pnącze za inne rośliny, żeby nikt nie zauważył,
iż ktoś wspinał się do wieżyczki.
Gdy spojrzał w górę tuż przed wejściem do pokoju, wieżyczka
skojarzyła mu się ze złą czarownicą w spiczastym kapeluszu. Za
nim wszedł Nield, czując ulgę, gdy dotknął stopami podłogi.
Butler zamknął okno, zaciągnął zasłony i zapalił światło. Żaden z
mężczyzn nie odezwał się, dopóki nie zmyli potu z rąk, twarzy i
karków. Po wyjściu z łazienki Butler otworzył butelkę szampana.
- To było coś - zauważył.
- Czego się nie robi dla Anglii - odparł Nield. - "Chateau
d'Avignon" to coś więcej niż hotel. Musimy jak najszybciej
powiadomić Tweeda o tym pomieszczeniu łącznościowym.
- Dziś wieczorem nie możemy. Brama jest zamknięta. Jeśli
poprosimy o jej otwarcie, wzbudzimy podejrzenia, A zatem napijmy
się. Na zdrowie!
Nield nie przestawał się martwić. Butler przeciwnie,
pogodził się z faktem, że muszą czekać.
Setki kilometrów dalej na wschód, z dachu tajemniczego domu
w Słowacji podniosła się identyczna antena. To Hassan odebrał
informację nadawaną przez Lisa. Łączność przysparzała mu
zmartwień. "Chateau d'Avignon" stanowił jeden z trzech kluczowych
punktów przekazu informacji przez Europę, a potem jeszcze dalej
na wschód do Przywódcy. Hassan siedział w swoim biurze, z
zasłoniętymi oknami - na dworze panowały ciemności, gdyż księżyca
zupełnie nie było widać zza ciężkich chmur.
Wciąż zastanawiał się nad otrzymaną wiadomością, kiedy
zadzwonił telefon.
- Kto mówi? - warknął do słuchawki.
- Wiesz, kto mówi - odezwał się Anglik.
- Dobrze, że dzwonisz. Ludzie z "Chateau d'Avignon"
poinformowali mnie o intruzach, - Jak brzmiała wiadomość?
- Dwóch potencjalnych intruzów.
- Potencjalnych! Wydają się absurdalnie przewrażliwieni.
Mają przecież przyjmować tam gości, jak w zwykłym hotelu.
- To prawda...
- Sam wydajesz się bezpodstawnie zdenerwowany. Czy są jakieś
nowiny na temat wyeliminowania Tweeda albo Kanea? A najlepiej
obydwu.
- Na razie nie.
- Obudź się, na litość boską To nasz priorytet. Przymierze
Sióstr powinno było do tej pory odnaleźć cele. Czas ucieka!
W słuchawce zaległa cisza: Anglik znów trzasnął słuchawką.
Hassan zaklął i ze złości.
Tina Langley czuła się sfrustrowana. Dobrze zbudowany
mężczyzna, z którym wymieniła spojrzenia, wyszedł z restauracji
ze swoim towarzyszem.
Wiedziała, że zwróciła na siebie jego uwagę, ale Butler
zareagował tak szybko, że pozwolił jej się domyślić, iż została
rozpoznana. Kosztowny garnitur i wystawny posiłek jaki zamówił,
mówiły jej ponad wszelką wątpliwość, że jest bogaty. W tej
kwestii intuicja rzadko ją zawodziła.
Postanowiła, że wypije kawę w barze hotelowym. W drzwiach
rozejrzała się.
Ani śladu tego mężczyzny. Francuska para spojrzała na nią
zapraszająco. Modnie ubrana kobieta odezwała się do niej po
angielsku.
- Przepraszam, czy pani jest sama?
- Już nie. - Mąż z uśmiechem poklepał ją po ręku. - Byłoby
nam miło, gdyby się pani przyłączyła. Lubimy Anglię. Sam
spędziłem dwa lata w Londynie.
- To miło z państwa strony. Czuję się nieco samotna.
Usiadła na krześle, które przysunął jej Francuz. Głównym
powodem przyjęcia zaproszenia była wielkość brylantu w
zaręczynowym pierścionku na palcu kobiety. Francuz był
przystojny, po trzydziestce, ubrany w garnitur od Armaniego.
Tu zdecydowanie czuło się pieniądze.
Nie przejmowała się zupełnie faktem, że mogłaby uwieść
żonatego mężczyznę.
Mężczyźni lubią odmianę. Może nawet udałoby się go
zaszantażować, gdyby go uwiodła. Gdy podano kawę, zaczęli
rozmawiać.
- Nazywam się Louis Marin - przedstawił się mężczyzna. - A
to moja żona, Yvette.
- Jestem Lisa Vane. Miło mi. Często zatrzymują się państwo w
tym hotelu?
- A pani? - Marin zniżył głos. - To nasz pierwszy pobyt.
- Mój też - odparła z uwodzicielskim uśmiechem.
- Zna pani właścicieli? - spytała Yvette.
- Nie. Nikogo tu nie znam.
- Źle zrobiliśmy - wyjaśniła Yvette. - Obsługa tego hotelu
nie spełnia standardów pięciogwiazdkowego hotelu. Przepraszam, że
tak mówię, ale niektórzy z tych Anglików to bardzo nieciekawe
typki. Mamy porównanie, bo nieraz zatrzymywaliśmy się w bardzo
przyjemnych hotelach w Wielkiej Brytanii.
- Co to znaczy, że źle państwo zrobili? - spytała Tina.
- Źle wybraliśmy miejsce. Po przyjeździe zadzwoniliśmy do
przyjaciół w Paryżu i od nich dowiedzieliśmy się, że powinniśmy
byli zatrzymać się w hotelu "Chateau des Avenieres".
,
- To trzy kilometry dalej tą samą drogą - wtrącił jej mąż,
nie mogąc oderwać oczu od nóg Tiny. Poklepała go w kolano. Zaczął
pośpiesznie pić kawę.
- Gdy wyjedzie pani z tego hotelu - ciągnęła Yvette - musi
pani skręcić w lewo. Nasi przyjaciele mówili, że z "Chateau des
Avenieres" są lepsze widoki, mają tam lepsze jedzenie i wspaniałą
obsługę. Prowadzi je jakieś miłe małżeństwo, najwyraźniej robią
to profesjonalnie.
- Zamierzacie się tam przenieść?
Tina próbowała złapać wzrok Marina, ale on na wszelki
wypadek wpatrywał się w drugi koniec sali. Śmiertelnie boi się
żony, pomyślała Tina pogardliwie.
Gdyby znaleźli się gdzieś sam na sam, była pewna, że
zachowywałby się swobodniej. Szczególnie w sypialni.
Gawędziła z nimi jeszcze jakiś czas, potem udała, że jest
śpiąca.
Spojrzała na zegarek.
- Miło mi się z państwem rozmawiało. - Wysiliła się na
uśmiech pod adresem Yvette. - Proszę mi wybaczyć, ale to był
długi dzień...
W swoim pokoju od razu zabrała się do pracy. Członkinie
Przymierza Sióstr zazwyczaj otrzymywały szczegółowe dane na temat
celu. Wyszkolono je również tak, by w razie potrzeby, same ten
cel mogły zlokalizować. Tina kupiła przewodnik po Genewie, w
którym opisane były także najlepsze hotele w mieście.
Zaczęła dzwonić po kolei do każdego z nich. Metoda, jaką się
posługiwała, za każdym razem była taka sama.
- W Londynie zaszły nieprzewidziane okoliczności. Pan Tweed
na pewno chciałby się o nich jak najszybciej dowiedzieć. To
bardzo ważne...
W każdym przypadku informowano ją, że nikt o takim nazwisku
u nich się nie zatrzymał.
Siedziała przy toaletce i czesała kasztanowe włosy.
Poprzednio w takiej sytuacji naszło ją olśnienie. Nagle
przypomniała sobie rozmowę z francuskim małżeństwem.
Sięgnęła po książkę telefoniczną z numerami we Francji i
zadzwoniła do "Chateau des Avenieres". I tym razem podała tę samą
wersję. Zacisnęła usta, gdy nocny portier odpowiedział:
- Myślę, że wciąż jest w barze. Zaraz go zawołam... Halo!
Halo!
Połączenie zostało przerwane. Tina uśmiechnęła się
nieprzyjemnie. To była jedna szansa na milion. Tweed, jej główny
cel znajdował się zaledwie kilka kilometrów od niej. Hassan podał
jej jego dokładny rysopis.
Rozdział 25
Po zjedzeniu posiłku przed namiotem szwajcarski żołnierz
zaczął ćwiczyć ze swoim karabinem Armalite. Celował z broni
wyposażonej w celownik optyczny w ptaka, siedzącego nieruchomo
wysoko na drzewie. W krzyżu celownika ptak był tak blisko, że
widział jego oczy. Broń nie była naładowana, więc kiedy nacisnął
spust, słychać było jedynie ciche szczęknięcie metalu.
Ptak odleciał spłoszony. Żołnierz uśmiechał się i dalej
ćwiczył z innymi celami: z liściem na czubku wysokiego drzewa, z
uschniętą szyszką na sośnie, małą skałką, którą widział w oddali
w blasku księżyca.
Gdy skończył, zadowolony, że nie wyszedł z wprawy, wrócił tą
samą ścieżką, skręcił w lewo i ruszył opustoszałą drogą. Ponieważ
trudno byłoby zamaskować Armalite, ukrył go pod kupą liści i
gałęzi.
Znalazł się blisko wejścia do "Chateau des Avenieres", gdy
usłyszał nadjeżdżający z przeciwka samochód. Zanim zdążył
zareagować, przednie światła wyłoniły się zza zakrętu i
oświetliły go. Zaprzestał szybkiego marszu i zmienił krok na
spacerowy, jakby odbywał wieczorną przechadzkę.
Gdy reszta drużyny rozeszła się po pokojach w "Chateau des
Avenieres", Marler, któremu wystarczyły cztery godziny snu,
postanowił, że wróci do "Chateau d'Avignon" i spróbuje nawiązać
kontakt z Butlerem i Nieldem.
Jechał z rozsądną prędkością i kiedy wyjechał zza zakrętu,
nagle jego światła przednie wyłoniły z mroku żołnierza, który
szedł w jego kierunku po przeciwnej stronie drogi. Wolno
przejechał koło niego, starając się sobie przypomnieć, gdzie go
już widział.
Wtedy sobie przypomniał. Gdy szli długim peronem po
przyjeździe do Genewy, na sąsiednim peronie czekał żołnierz z
plecakiem. Może to przypadek, ale Marler przypomniał sobie, że
Tweed nie wierzył w istnienie przypadku.
Jechał wolno, kiedy spontanicznie podjął decyzję. We
wstecznym lusterku zobaczył, jak cień żołnierza znika za rogiem.
Marler wyciągnął Walthera z kabury na biodrze, położył go na
siedzeniu obok i płynnie zawrócił. Wolno zaczął jechać z
powrotem.
- Chyba sobie pogadamy, stary - powiedział do siebie.
Kwestia językowa nie martwiła Marlera. Mówił po francusku na
tyle płynnie, że mógł się podawać za Francuza. Prowadził jedną
ręką, podczas gdy drugą trzymał przy boku Walthera. Za zakrętem
zaczynał się szeroki odcinek drogi.
Marler włączył wszystkie światła. Droga była pusta. Ani
śladu samotnego żołnierza. Dziwne.
Przypomniała mu się technika, jaką posługiwała się brytyjska
armia, testując umiejętność żołnierza do przeżycia w pojedynkę.
Porzucało się go na jakimś pustkowiu, żeby sprawdzić, czy
odnajdzie drogę do ustalonego wcześniej celu.
Być może armia szwajcarska posługiwała się podobną metodą -
tym razem pozostawiając go samemu sobie we Francji.
Marler zauważył kilka ścieżek prowadzących w leśną gęstwinę.
Żołnierz posłużył się pewnie którąś z nich, żeby przeciąć drogę
na skróty. Znów zawrócił i ruszył do "Chateau d'Avignon".
Jechał dość wolno, z przygaszonymi światłami. Wysoka
drewniana brama była zamknięta, broniąc wstępu. Dziwne, pomyślał.
Ponieważ nie miał jak skontaktować się z Nieldem i Butlerem,
wrócił tą samą drogą, którą przyjechał, i wjechał przez otwartą
bramę do "Chateau des Avenieres".
Tuż za zakrętem żołnierz skręcił w jedną ze ścieżek
prowadzących w głąb lasu. Schował się za grubym pniem drzewa i
czekał. Niebawem usłyszał i zobaczył samochód wracający tą samą
drogą, którą tu przyjechał.
Nie wiedział, co o tym myśleć. Czy ludzie z samochodu go
szukali?
Raczej nie. Czekał dalej. Gdy samochód znów zawrócił,
pomyślał, że zna odpowiedź.
Oślepiony blaskiem reflektorów nie był w stanie zobaczyć,
kto znajduje się w środku.
Gdy zobaczył światła, domyślił się, że dotarł do "Chateau
des Avenieres", gdzie Tweed nocował w towarzystwie swoich
ochroniarzy. Uważnie obejrzał drzewa rosnące przed wejściem do
hotelu. Przy brzegu drogi znalazł pokaźną jodłę.
Zaczął się wspinać po gałęziach.
Nie musiał wchodzić wysoko, żeby znaleźć odpowiednie
miejsce. Usiadł okrakiem na grubej gałęzi, opierając się plecami
o pień. Doskonale widział z tej pozycji wejście do hotelu.
Podniósł dłonie, jakby trzymał Armalite.
Stąd zabije Tweeda, gdy ten wyjedzie swoim samochodem z
podjazdu.
Pod spodem rosły gęste zarośla, dżungla paproci i krzewów,
które zapewnią mu doskonałą drogę ucieczki. Gdyby ktoś za nim
pobiegł, bez trudu zwabi go w zasadzkę. Szybko i zręcznie zszedł
z drzewa i rozpoczął wędrówkę powrotną do namiotu. Gdy dotarł na
miejsce, załadował Armalite i poszedł spać.
Vitorelli z pokładu helikoptera widział, jak przed zachodem
słońca konwój Tweeda wjechał do zamku. Uśmiechnął się. Wydał
Mario nowe polecenia, obserwując przez lornetkę, jak Tweed
wchodzi do hotelu.
- Skoro już wiemy, gdzie jest, możemy wrócić na lotnisko
genewskie.
Rano wynajmiemy samochód i wjedziemy na górę Saleve, żebym
mógł zamienić słówko z moim przyjacielem.
- Dlaczego tak robimy?
- Znając Tweeda, podejrzewam go o jakieś szatańskie
posunięcie.
Jego wyjazd z Zurychu był tak ostentacyjny. Podejrzewam, że
wie, gdzie ukrywa się Tina Langley. Założę się, że planuje
wywabić Przymierze Sióstr z kryjówki.
- Powiedział ci, że jest ich kilka.
- Jesteśmy jeden krok przed Tweedem - powiedział Vitorelli z
ponurym uśmiechem. - Wiemy, że mają bazę w tym dziwnym długim
domu na Słowacji.
- Skąd wiesz, że Tina Langley nie ukrywa się tam?
- Ponieważ sam widziałeś ją w Genewie. Potem oszukała cię,
że wsiada do pociągu. Co oznacza, że nie chce opuszczać Genewy.
Dlaczego?
Ponieważ stąd jest zaledwie pół godziny drogi do tego hotelu
- zamku we Francji.
I być może istnieje jeszcze jeden powód.
- Jaki? - spytał Mario, pilotując helikopter nad szczytem
Saleve i kierując się na lotnisko w Genewie.
- Tweed to jej następny cel.
W holu "Chateau des Avenieres" Tweed wraz z Paulą i Newmanem
popijali kawę.
- Co się dzieje z Marlerem? Wymknął się bez słowa - zapytała
z nutką niepokoju Paula.
- Nie martwiłbym się o niego. Potrafi o siebie zadbać.
Sprawdza otoczenie na wypadek, gdyby miało tu dojść do
strzelaniny.
- Więc znów zachowujesz się jak przynęta - zdenerwowała się
Paula.
- Powiedzmy, że jestem magnesem, który przyciągnie opiłki
żelaza, czyli naszego wroga, w odosobnione miejsce, gdzie
unikniemy niepotrzebnych ofiar.
W holu oprócz nich nie było nikogo, więc rozmawiali
swobodnie.
Tweed przerwał, gdy podszedł do nich portier i odezwał się
przyciszonym głosem:
- Przepraszam, panie Tweed, ale odebrałem właśnie dziwny
telefon.
Jakaś pani twierdziła, że w Londynie zaszły nagłe wypadki, a
potem się rozłączyła i więcej już nie zadzwoniła. Pytała
konkretnie o pana.
- Kiedy to miało miejsce?
- Parę minut temu. Czekałem, czy nie zadzwoni ponownie,
zanim przekazałem panu tę wiadomość.
- W jakim języku mówiła?
- Po angielsku.
- Czy wyczuł pan chociaż lekki obcy akcent?
- Nie, proszę pana.
- Dziękuję.
Tweed poczekał, aż portier się oddali. - Oczywiście, to była
Tina Langley.
- Skąd o tym wiesz? - spytał Newman.
- Ponieważ - zaczął ponuro Tweed - u Karin Berg zawsze da
się wychwycić lekki akcent. Tym bardziej u Simone Carnot.
- Jesteś kaczką, która czeka na myśliwego - gorączkowała się
Paula.
- Mój plan się powiódł - odparł z uśmiechem Tweed. -
Przymierze Sióstr wychodzi z podziemia. Prosto w zastawioną
przeze mnie pułapkę.
Możemy wykorzystać ich własne metody przeciwko nim, Paulo.
Czy mogłabyś zdobyć telefony najlepszych hoteli w Genewie?
- Oczywiście.
- Więc zadzwoń do recepcji każdego z nich. Powiedz im, że
natychmiast musisz rozmawiać z Karin Berg lub Simone Carnot,
ponieważ w Sztokholmie wydarzyło się coś niespodziewanego, sprawa
życia i śmierci. Przy odrobinie szczęścia, recepcjonista zdradzi,
że któraś z nich zatrzymała się w hotelu. Wtedy się rozłącz.
- Dobrze. Chciałam poruszyć jeszcze jedną sprawę. Gdy
jechaliśmy przez Saleve słyszałam nad nami helikopter. Myślę, że
nas śledził.
- A na pokładzie znajdował się bez wątpienia mój stary
znajomy od ciemnych sprawek, Emilio Vitorelli. Liczy, że
doprowadzę go do Tiny Langley. Jest zdecydowany zabić ją za
wszelką cenę.
- Tak, ale kiedy wieziono mnie do bazy Przymierza Sióstr na
Słowacji, zapomniałam powiedzieć, że też na horyzoncie pojawił
się helikopter.
Może to zbieg okoliczności...
- Wiesz, że nie wierzę w zbiegi okoliczności. - Tweed
zastanawiał się przez chwilę. - Zastanawiam się, jak odnaleźli to
miejsce? Czy możesz wykonać te telefony przed pójściem do łóżka?
- Zaraz pójdę do pokoju i zajmę się tym.
- Poczekamy i zobaczymy, czy ci się poszczęści...
Po pierwszorzędnym obiedzie z Tweedem i resztą towarzystwa,
Christopher podziękował za kawę.
- Muszę uciąć sobie małą drzemkę dla urody - powiedział
Pauli. - Inaczej wszystkie piękne kobiety przestaną zwracać na
mnie uwagę.
- Szczerze w to wątpię - powiedziała rozbawiona Paula.
- Christopher nie wyglądał na zmęczonego - zauważyła, gdy
usiedli już w holu.
- Bo nie jest - odparł Tweed. - Poszedł popracować. Podobnie
jak mnie, jemu też najlepiej pracuje się w ciągu dnia. Będzie
udoskonalał którąś ze swoich teorii przeciwdziałania broni
biologicznej.
Christopher, gdy tylko wszedł do swojego pokoju, zamknął
drzwi na klucz i zrzucił marynarkę. Usiadł na łóżku i wykręcił
numer do odległego miasta.
Osoba, z którą miał nadzieję się skontaktować, odebrała od
razu.
- Tu Christopher. Potrzebne mi informacje, którymi tylko ty
dysponujesz.
Usiądź wygodnie, bo to trochę potrwa...
Rozmowa trwała piętnaście minut. On zadawał pytania.
Sugerował, instruował i podkreślał pilność sprawy. Z ulgą przyjął
fakt, iż jego rozmówca się z nim zgadza. Podziękował i jeszcze
raz podkreślił powagę sytuacji.
Odłożył słuchawkę i odkorkował szampana, którego wziął z
baru w drodze do pokoju. Potem wyjął notes i zaczął robić w nim
jakieś wyliczenia.
W trakcie wypowiedział na głos swoje myśli, prawie
bezgłośnie poruszając ustami.
- Tweed oddałby wszystko za udział w tej rozmowie, ale
myślę, że zrozumie.
Wie, że jestem samotnym strzelcem. A od tej rozmowy może
zależeć los zachodniego świata...
Kiedy Paula poszła obdzwonić genewskie hotele, Tweed wstał z
fotela.
- Ja też zadzwonię w parę miejsc.
- O tej porze? Do kogo?
- Najpierw do Amosa Lodgea. Poproszę go, żeby pierwszym
rannym samolotem przyleciał do Genewy. Jeśli się zgodzi, wyślemy
po niego samochód na lotnisko.
- Mówiłeś, że zadzwonisz w parę miejsc. Gdzie jeszcze?
- Do Williego w "Dolder Grand". Poproszę go o to samo.
- Nie zapominasz o Dorset, co?
- To byłby duży błąd. Przypomnij sobie, jak Vitorelli mówił
mi o kurierze, który dostarcza duże sumy pieniędzy komuś w
Dorset.
- Więc jesteś pewien, że pieniądze są przeznaczone dla
Lodgea lub Williego?
- Jeszcze niczego nie jestem pewien. Jeśli chcesz, możesz tu
poczekać, aż skończę dzwonić. Potem wrócę i powiem ci, jak
obydwaj zareagowali...
Newman zapalił papierosa i zamówił kolejną kawę, gdy do holu
wszedł Marler.
Usiadł obok Newmana i opowiedział mu o spotkaniu ze
szwajcarskim żołnierzem i o zamkniętej na noc bramie do "Chateau
d'Avignon".
- Nie podoba mi się ten szwajcarski żołnierz - powiedział
Newman. - Jeden taki stał na sąsiednim peronie, kiedy wysiedliśmy
z pociągu z Zurychu.
- Może trwają ćwiczenia szwajcarskiej armii - odpowiedział
Marler i wyłożył swoją teorię.
- We Francji? To chyba niemożliwe. Francuski patrol
policyjny zaraz by go zatrzymał.
- O to chodzi. To dodatkowo utrudniłoby mu zadanie. Stałby
się o wiele bardziej czujny. Mówiłem ci: rozpłynął się w
powietrzu, gdy zawróciłem, żeby go poszukać.
- Może masz rację. Nie podoba mi się jednak to "Chateau
d'Avignon". Butler i Nield mogą być uwięzieni.
- Słyszałeś kiedyś, żeby komukolwiek udało się uwięzić
Butlera i Nielda?
Przypomnij sobie, jak załatwili tę koparkę w Austrii przy
słowackiej granicy.
A żaden z nich nie miał nawet broni.
- Pewnie masz rację. Ale jeśli się nie pojawią tu z rana,
zamierzam odwiedzić ten hotel.
- Pojadę z tobą. Czy Tweed poszedł spać? Tak wcześnie? To
znaczy, jak na niego.
Newman wyjaśnił Marlerowi, do kogo dzwoni Tweed z
zaproszeniem do "Chateau des Avenieres". Marler zmarszczył brwi.
- Co on knuje? Zachowuje się jak pająk, który zwabia w
pajęczynę muchy.
- Bo jest pająkiem.
Ledwie skończył, gdy do holu weszła energicznym krokiem
Paula.
Ledwie zdążyła usiąść, kiedy przyszedł Tweed. Także usiadł,
a Newman nalał mu świeżej kawy z dzbanka, który dopiero co
przyniósł dla nich kelner.
- Panie mają pierwszeństwo - powiedział Tweed.
- Po wielu telefonach zadziałało. Mamy Karin Berg i Simone
Carnot tuż - tuż, że się tak wyrażę. Berg zatrzymała się w hotelu
"Des Bergues" z widokiem na Ren. Simone Carnot mieszka w
"Richemond".
- A teraz moje nowiny. Gdy ty już poszłaś, Paulo,
postanowiłem zadzwonić do Amosa Lodgea i Williego i poprosić ich
o przybycie do naszego hotelu.
- Nie zapominasz o Dorset, co?
- To samo powiedział Bob. Nie, nie zapominam. Amos
powiedział, że jest bardzo zajęty, ale złapie przedpołudniowy
samolot do Genewy.
Willie bardzo przepraszał, ale nie może przyjechać, ponieważ
ma widoki na ubicie doskonałego interesu, który może mu przynieść
fortunę.
- Dwie zupełnie różne reakcje - zauważyła Paula.
- To bardzo znaczące.
Nie wyjaśnił, co uważa za tak znaczące.
Rozdział 26
Tina Langley siedziała przy toaletce w swoim pokoju w
"Chateau d'Avignon", przyglądając się sobie w lustrach i robiąc
makijaż. Potem zaczęła szczotkować gęste kasztanowe włosy,
pieczołowicie układając je w loki. Blada cera kontrastowała z
karminową szminką Uśmiechnęła się kusząco, czym oczarowywała
wszystkich mężczyzn. Uwielbiali też zanurzać dłonie w jej
włosach.
Była szczupła, ale zaokrąglona w odpowiednich miejscach.
Buty na wysokich obcasach wepchnęła pod toaletkę. Dodawały jej
wzrostu, ponieważ była niewysoka.
Bawiła się myślą o Antonie, bankierze. Już zdążyła wydać
dwadzieścia tysięcy "pożyczonych" od niego franków.
Jej próżność była mile połechtana świadomością, iż dwóch
mężczyzn połknęło jej przynętę. Była pewna, że Louis Marin,
którego poznała wraz z żoną, był bardziej niż zainteresowany.
Gdyby tam wróciła, Marin na pewno znalazłby jakąś wymówkę, żeby
zostać w holu, po tym jak jego żona poszłaby do łóżka. Zawsze
potrzebowała pieniędzy. Miała kosztowne upodobania. Nosiła
ubrania wyłącznie od projektantów. Kiedy zadzwonił telefon,
skrzywiła się I! I niechętnie.
- Wiesz, kto dzwoni - usłyszała znajomy głos Hassana. i,, -
Zdążyłam się już przyzwyczaić.
- Najważniejszą sprawą jest zawarcie znajomości z Tweedem i
Kaneem. Za obydwu dostaniesz trzysta tysięcy dolarów. Oczywiście,
gotówką Czy odnalazłaś już któregoś z nich?
;,,
- Pracuję nad tym.
- Pracuj intensywniej. Otrzymałaś mój prezent?
- Tak. Przyniesiono go, gdy byłam na kolacji.
- To na co czekasz?
Połączenie zostało przerwane. Zaklęła. Hassan był świnią bez
obycia.
Jednak zgrabnie ujął to, co chciał przekazać. "Zawrzyj
znajomość" znaczyło tyle, co "zabij". Otworzyła z klucza szafkę i
wyjęła pudełko od Cartiera, które dostarczył jej goniec. Hassan
szybko zareagował po ich rozmowie telefonicznej, w czasie której
podała swój nowy adres. W pudełku były kwiaty. Pod spodem,
zawinięty w chustkę, spoczywał załadowany Luger.
Otworzyła walizkę i wyjęła z niej czamy arabski strój z
woalką. Nie lubiła f zakładać tego ubrania, ale zdawała sobie
sprawę, że dobrze maskował jej wygląd na wypadek, gdyby ktoś
zauważył ją wychodzącą z mieszkania po wykonaniu zadania.
Zastanawiała się, w jaki sposób zabić Tweeda i Kanea.
Hassan powiedział jej podczas poprzedniej rozmowy, że ma
konkurencję - zarówno Karin Berg, jak i Simone Carnot otrzymały
to samo zadanie. Wściekła się, choć nie dała tego po sobie
poznać. Hassan urządził wyścig, żeby przyśpieszyć załatwienie
sprawy.
Zejdę na dół i zobaczę, czy uda mi się uwieść Marina,
zadecydowała. A jutro złożę wizytę w "Chateau des Avenieres".
Przecież Tweed nie wie jak wyglądam.
- Pani pokój jest gotowy - poinformował Karin Berg
recepcjonista hotelu "Des Belgues".
- Pójdę tam od razu - poinformowała go. - Miałam bardzo
męczący dzień.
- Przyszła do pani przesyłka od Cartiera. Portier może ją
zanieść.
- Wezmę sama. Dziękuję. Niech portier zajmie się moim
bagażem...
Gdy Karin znalazła się w pokoju, rozpakowała pudełko.
Wewnątrz jak zwykle znalazła dziewięcio-milimetrowego Lugera.
Schowała pistolet pod dodatkową poduszką. Na jej podwójnym łóżku.
Po kąpieli przyjrzała się sobie w dużym lustrze. Wciąż miała
piękne ciało, na punkcie którego szaleli mężczyźni, ale nie
łudziła się.
- To nie będzie trwało wiecznie i bez względu na silikon i
inne bzdurne zabiegi, mężczyźni i tak zainteresują się kimś
młodszym. Myślę, że zachowałam się rozsądnie.
Ojciec Karin był Szwedem, matka Serbką Urodę odziedziczyła
jednak po bardzo przystojnym ojcu. To jego rozliczne romanse po
ślubie wpłynęły na jej opinię o mężczyznach. Pogardzała nimi,
zachwycona łatwością, z jaką dawali sobą manipulować.
Jej poważna, prawie surowa strona charakteru sprawiła, że
miała diametralnie różne podejście do pieniędzy niż Tina. Karin
miała pokaźną garderobę dobrych gatunkowo rzeczy, ale dobierała
je z namysłem. Większość pieniędzy zarobionych u Hassana
przeznaczyła na bezpieczne lokaty.
Do tej pory zabiła już trzech mężczyzn - członków Instytutu
- i zdecydowała, że to będzie jej ostatnie zadanie. Po jego
wykonaniu zniknie, przyjmując nowa tożsamość - co potrafiła
doskonale dzięki doświadczeniom wyniesionym z pracy w szwedzkim
kontrwywiadzie. Osiądzie w Rzymie - mówiła płynnie po włosku.
Zresztą, w Szwecji są za wysokie podatki.
Jej jedyne wątpliwości dotyczyły zabicia Tweeda. Wiedziała o
jego nieudanym małżeństwie, o odejściu żony z jakimś greckim
armatorem. Tweed nigdy nie zajmował się kobietami. Jego jedyną
pasją była praca.
- Muszę być twarda - powiedziała głośno, zakładając
szlafrok. - Trzysta tysięcy dolarów to mnóstwo pieniędzy. Ale czy
będę w stanie pociągnąć za spust, gdy spojrzy mi w oczy?
Simone Carnot, która przyleciała z Zurychu, dotarła do
miasta wiele godzin przed Karin Berg. Prowadziła nocne życie,
dlatego sporo spała w ciągu dnia.
Teraz wróciła do swojego pokoju w hotelu "Richemond" po
spacerze i obiedzie w dobrej restauracji.
Przyjrzała się w ściennym lustrze swojej głównej broni,
czyli rudym jak płomień włosom. Podczas spaceru brzegiem Renu
przyciągnęła pełne nadziei spojrzenia kilku mężczyzn, ale nie
zwróciła na nich uwagi. Była praktyczną kobietą - z powodzeniem
prowadziła agencję modelek w Paryżu - dlatego jej myśli
zaprzątała nowa misja. Jak odnaleźć Tweeda i Christophera Kanea?
Jej życie uległo zmianie, kiedy próbowała powiększyć swoje
dochody z agencji modelek, nie płacąc podatków. Groziło jej już
śledztwo, kiedy agencję odwiedził Anglik, poszukujący atrakcyjnej
kobiety, chętnej zarobić sto tysięcy dolarów i poprosił ją, żeby
towarzyszyła mu do Dorset w Anglii.
Dzięki niemu miała szansę uciec z Francji. Po pewnym czasie
wysłano ją samolotem na Słowację. Gdy dowiedziała się, co ma
robić za te pieniądze, natychmiast zgodziła się na nietypową
propozycję. Potrzebowała pieniędzy - i to dużo.
Rok wcześniej związała się z żonatym mężczyzną. Jego stan
cywilny nie miał dla niej znaczenia.
- Zresztą - zwierzyła się przyjaciółce - jest bogaty, z
gestem. Znasz mężczyzn - lubią odmianę.
Sprawa się skomplikowała, kiedy po kilku miesiącach
znajomości kochanek powiedział jej, że między nimi wszystko
skończone, i że wraca do żony. Simone była wściekła. Gdyby to ona
go rzuciła, to co innego. Ten wieczór spędziła w barze, pijąc na
umór.
Później przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Włożyła ciemną
perukę i poszła do podejrzanej speluny. Chodziły słuchy, że od
barmana można kupić każdy rodzaj broni.
Wciąż trzeźwo myśląca, mimo sporej ilości wypitego wina,
poczekała, aż lokal opustoszeje i zagadnęła barmana od
niechcenia:
- Brakuje mi poczucia bezpieczeństwa. Może mi pan sprzedać
pistolet i amunicję? - W kształtnej dłoni trzymała plik
banknotów. Barman dalej wycierał szkło do połysku, przyglądając
się jej uważnie. Patrzyła mu prosto w oczy i nic nie mówiła.
- Potrzebna pani Beretta - zawyrokował wreszcie. - Niech
pani położy pieniądze pod ladą.
Opuściła bar z naładowaną Berettą. Barman pokazał jej, jak
się nią posługiwać.
Wybrał dla niej Berettę kalibru 6,35 milimetra, ponieważ
była to idealna broń dla kobiety. Broń ważyła mniej niż pół
kilograma i miała piętnaście centymetrów długości, dzięki czemu z
łatwością mieściła się w torebce.
Zapadła już noc, gdy czekała pod schodami do piwnicy
niedaleko jego mieszkania.
Były kochanek pożyczył też od niej pokaźną sumę pieniędzy,
której nie oddał. Gdy się wreszcie pojawił, przekonała się, że
towarzyszyła mu inna kobieta, ale to nie była żona. Do tego
momentu wahała się, czy wprowadzić swój plan w życie.
Wątpliwości zniknęły, gdy para zatrzymała się na schodach
nad jej głową.
Ich uścisk na dobranoc był zdecydowanie niedwuznaczny. Paul
wezwał taksówkę, i odprowadził do niej kobietę. Simone zaczekała,
aż taksówka odjedzie, i wbiegła cicho po schodach, prowadzących
do jego mieszkania.
Gdy wkładał klucz do zamka, przyłożyła mu lufę Beretty do
potylicy i pociągnęła za spust. Nie przestawała strzelać, aż w
pistolecie zabrakło nabojów, potem wybiegła na ulicę.
W pobliżu nie było nikogo. Wepchnęła broń z powrotem do
torebki. Po powrocie do mieszkania nalała sobie drinka, potem
następnego.
Najdziwniejsze było to, że poszło jej tak łatwo. Czuła
jedynie satysfakcję.
Nie groziło jej też, że zostanie rozpoznana, ponieważ Paul
umawiał się z nią w kawiarniach w innej dzielnicy, gdzie nikt ich
nie znał. W czasie romantycznych wypadów na łono natury
korzystali z jego samochodu. Nie mogła wzbudzić niczyich
podejrzeń.
W pomieszczeniu szkoleniowym w słowackim domu szło jej
równie łatwo.
Zdawała sobie sprawę z tego, że kukła, siedząca tyłem do
niej na krześle, była żywym człowiekiem. Zgodnie z poleceniem
podeszła od tyłu, wycelowała Lugera w potylicę i pociągnęła za
spust. Dzięki temu zarobiła dwadzieścia tysięcy dolarów.
Przed zamordowaniem Dumonta w Zurychu, zabiła tylko jednego
członka Instytutu. W żadnym przypadku nie przeżyła szoku. Obaj
byli żonaci, więc założyła, że są szumowinami zasługującymi na
śmierć.
Zdziwiło ją, że po przyjeździe do hotelu czekał już na nią
Luger przyniesiony w pudełku od Cartiera. Domyśliła się, że
Hassanowi bardzo się śpieszy, skoro tego samego dnia rano dał jej
nazwisko i adres genewskiego handlarza bronią.
Ze swojego pokoju obdzwoniła najlepsze genewskie hotele.
Stosowała metodę podobną do tej, którą posługiwała się Tina
Langley, tylko użyła innych słów.
- Muszę rozmawiać z panem Tweedem. Jego żona w Anglii jest
ciężko chora.
Jeśli go nie ma, wiadomość mógłby przyjąć Christopher Kane,
jego przyjaciel...
Nie trafiła na żadnego z nich. Wyjęła więc mapę Genewy i
okolic, i obrysowała dookoła. Wtedy zauważyła, że zalicza się do
nich też kawałek Francji, bardzo blisko granicy. Zeszła na dół,
żeby coś przekąsić, i spostrzegła, że nocny recepcjonista nie
pojawił się jeszcze w pracy. Chciała porozmawiać z nim, ponieważ
był zazwyczaj znudzony tym, że nic się nie dzieje.
Była już późna noc, kiedy wyszła z restauracji "Pavillion".
Uśmiechnęła się, podchodząc do recepcji.
- Zarezerwowałam pokój na dwie noce. Mój bliski przyjaciel
zatrzymał się w hotelu we Francji, ale zapomniałam nazwy. Mówił,
że jest zaraz przy granicy.
To pięciogwiazdkowy hotel. Domyśla się pan, gdzie się mógł
zatrzymać?
- Madame, pozwoli pani, że coś pokażę. Proszę ze mną do
drzwi frontowych.
Widzi pani tę górę w świetle księżyca? Nazywa się Saleve.
Słyszałem dobre opinie o "Chateau des Avenieres". Można się tam
dostać samochodem.
Wtedy znajdzie się pani już we Francji. Ma pani samochód?
- Tak - odpowiedziała Simone.
- Pokażę pani na mapie, jak się tam dostać. Proszę pamiętać,
że szuka pani "Chateau des Avenieres". Po drodze minie pani inny
hotel, "Chateau d'Avignon".
Ale ten ma dużo niższy standard.
Bez wielkich nadziei Simone wróciła do pokoju z numerem
hotelu, który dostała od recepcjonisty. Przygotowała sobie
historyjkę i zadzwoniła do "Chateau des Avenieres". Odebrał
recepcjonista.
- Muszę natychmiast rozmawiać z panem Tweedem. Jego żona w
Londynie ciężko zachorowała.
- Czy to pani dzwoniła wcześniej?
- Tak - odpowiedziała Simone w odruchu jasnowidzenia.
- Ma pani inny głos.
- Przeziębiłam się. Proszę mnie połączyć z panem Tweedem.
Jest bardzo potrzebny.
- Chwilkę. Zaraz go poinformuję...
Simone odłożyła słuchawkę, nie wierzą, c własnemu szczęściu.
Potem nalała sobie drinka, usiadła na krześle i zaczęła
intensywnie myśleć.
Zarówno Tweed, jak i Christopher Kane, jeśli mu towarzyszy,
rozpoznają ją.
Czy to ma znaczenie? Gdyby policja w Zurychu powiązała ją z
zabójstwem Pierre Dumonta, zostałaby aresztowana. Nikt jej jednak
nie niepokoił.
Wynajęła samochód od razu po przyjeździe do Genewy.
Zmartwiło ją, kiedy recepcjonista wziął ją za inną kobietę.
Prawdopodobnie inna członkini Przymierza Sióstr znalazła miejsce
pobytu Tweeda. Simone podejmowała decyzje bardzo szybko. Pojedzie
do "Chateau des Avenieres" nocą - w nadziei, że znajdzie się dla
niej pokój.
Rozdział 27
Kapitan Wellesley Carrington należał do mężczyzn, którzy
lubią pracować w nocy. Właśnie obliczał szacunkowe dane na temat
zakupu partii pistoletów maszynowych w swoim pokoju w "Dolder
Grand", gdy zadzwonił telefon.
- Tak? Kto mówi?
- Powinieneś mnie już do tej pory umieć rozpoznać -
powiedział Hassan.
- Żadnych nazwisk.
- Mam dla ciebie kokosowy interes. Pod warunkiem, że cena
będzie do przyjęcia i że zapewnisz szybką dostawę.
- Ja zdecyduję, czy cena jest odpowiednia, a gdy już ubijemy
interes, dostarczę towar jak zawsze.
- Musisz tu przylecieć. Mój ojciec pożyczył mi odrzutowiec
Gulfstream. Zabierze cię z Kloten o dziewiątej rano.
- Nie, nie odbierze - warknął Willie. - Czekam na ciebie o
dziesiątej w "Dolder Grand".
- Nie waż się mówić do mnie tym tonem - wściekł się Hassan.
- Jestem zbyt zajęty, żeby opuścić Zurych. Jaki charakter ma
ten tak zwany kokosowy interes?
- Zarobisz miliony.
- Nie mogę się doczekać. Ale się zmuszę i poczekam na ciebie
tutaj.
Chyba że zdecydujesz, iż nie warto zawracać sobie głowy. I
potrzebuję trochę konkretów.
Być może przez resztę nocy będę obdzwaniał kontakty.
- Nie mogę tego zdradzić przez telefon. Zamówienie jest
ogromne. I trzeba je będzie natychmiast dostarczyć na stały adres
na Bliskim Wschodzie.
- Konkrety albo zapomnij o interesie.
Nastąpiła długa pauza. Willie prawie słyszał wewnętrzną
walkę Hassana.
Chciał go złamać, więc milczał i wrócił do obliczeń, które
miał przed sobą.
Usłyszał, jak Hassan bierze głęboki oddech.
- Jesteś tam? - wyszeptał.
- Jak najbardziej.
- Bakterie - wyszeptał Hassan.
- W ogromnych ilościach, mówisz?
- Tak.
- Bądź jutro punktualnie o dziesiątej - powiedział Willie i
odłożył słuchawkę.
Bakterie? Broń biologiczna. Willie siedział, obracając
długopis w palcach.
Zarobił na Bliskim Wschodzie mnóstwo pieniędzy, załatwiając
dla Hassana różne interesy. Zarobisz miliony. Dolarów czy funtów?
- zastanawiał się Willie.
Tweed zamówił kolejna kawę w holu "Chateau des Avenieres".
Wydawał się wypoczęty jak nigdy. Newman ziewnął ukradkiem,
natomiast Marler i Paula byli rozbudzeni.
Właśnie od stolika odszedł kelner, który przyniósł im nowy
dzbanek kawy, gdy pojawił się recepcjonista. Podszedł do Tweeda i
zniżył głos.
- Znów odebrałem dziwny telefon do pana - też od kobiety.
Powiedziała, że pańska żona w Londynie ciężko zachorowała.
- Co takiego?
Przez kilka sekund Tweed był w szoku, dopiero po chwili jego
mózg zadziałał.
Wiedział, że to niemożliwe - żona odeszła od niego lata
temu. Nigdy więcej się z nim nie kontaktowała. Gdyby nawet
zachorowała, był ostatnią osobą, którą by o tym poinformowała.
Poza tym nie miałaby pojęcia, jak go znaleźć - Tweed nie podał
Monice w kwaterze głównej SIS ich najnowszych posunięć.
- Czy była to ta sama kobieta, która przedtem przerwała
połączenie?
- spytał.
- Nie. Spytałem ją, czy dzwoniła wcześniej. Potwierdziła, a
ja powiedziałem, że jej głos brzmi inaczej. Powiedziała, że się
przeziębiła. Ale jestem pewien, że to była inna kobieta.
- Wygląda na to, że jestem rozrywany - zażartował Tweed. -
Nie mam żony. Czy mówiła coś jeszcze?
- Prosiła, żeby ją połączyć z panem, a ja, że zaraz dam panu
znać. Wtedy się rozłączyła.
- Proszę mnie powiadomić, jeśli znowu zadzwoni - powiedział
Tweed.
- Co jest grane? - spytała Paula po odejściu recepcjonisty.
- Druga członkini Przymierza Sióstr jakimś sposobem
odnalazła mój hotel. -Uśmiechnął się. - Mój plan sprawdza się
lepiej, niż się spodziewałem.
- Tylko trzy osoby wiedzą, że tu jesteś - podkreśliła Paula.
- Christopher, Amos i Willie. Jeden z nich jest powiązany z
Przymierzem Sióstr.
- Nie Christopher, na litość boską - zaprotestował Newman.
- Ja nikomu nie ufam - powiedziała Paula, wstając. - Idę
spytać recepcjonisty, kiedy odbyła się ta druga rozmowa.
- Zaczyna mieć paranoję - zauważył Newman, gdy Paula
opuściła hol. -Nikomu nie ufa.
- W takiej sytuacji paranoja może być przydatna - odparł
Tweed. - Sam powinienem był zadać recepcjoniście to pytanie.
- To ciekawe - powiedziała Paula po powrocie. - Kobieta
dzwoniła ponad godzinę temu.
- To rzeczywiście zaczyna się robić ciekawe - powiedział
Tweed, wyciągając nogi. - Szykuje się nam jedna z długich nocy.
- Więc będę potrzebował więcej kawy - zadecydował Newman.
- Ja i tak śpię tylko cztery godziny - oznajmił Marler.
- A mnie nagle odechciało się spać - zauważyła Paula.
Tweed zaczął analizować całą sytuację. Gdy podniósł wzrok
zobaczył, jak do holu wchodzi kobieta. Miała na sobie obcisłą
białą sukienkę odsłaniającą jedno ramię.
- Mamy towarzystwo - oznajmił Tweed z szerokim uśmiechem. -
Co za miła niespodzianka spotkać panią w tej części świata.
Jestem pewien, że wszyscy znacie Simone Carnot.
Parę minut wcześniej Simone zaparkowała samochód przed
hotelem i z walizką w dłoni weszła do recepcji. Poprosiła
recepcjonistę o apartament i w towarzystwie boya niosącego
walizkę poszła na górę.
Gdy została sama, otworzyła walizkę i wyjęła z niej pudełko
od Cartiera z Lugerem. Położyła go wraz z reklamówką, w której
znajdował się czarny strój i woalka, na podłodze w garderobie.
Szybko rozpakowała swoje rzeczy i powiesiła je, zasłaniając
reklamówkę i pudełko. Następnie zamknęła garderobę i wrzuciła
klucz do torebki.
Po kilku minutach w łazience założyła białą sukienkę. Zeszła
na dół, gdzie słyszała głos Tweeda.
- Niech się pani przyłączy do naszej szczęśliwej gromadki -
zaprosił ją Tweed.
Simone zajęła miejsce na końcu kanapy, na której drugim
końcu Paula przyglądała się jej badawczo. Zmieniła nieznacznie
pozycję, żeby móc w każdej chwili sięgnąć prawą ręką po
Browninga.
- Czego się pani napije? - spytał Tweed. - To świetny hotel,
nawet w środku nocy obsługa jest na najwyższym poziomie.
- Gdyby był tu Christopher, zamówiłabym Veuve Clicquot -
powiedziała Simone, gdy Tweed dokonał prezentacji.
- Veuve Clicquot dla naszego gościa - poprosił Tweed
kelnera.
- Ja też poproszę o to samo - zdecydował Marler.
Obydwaj z Tweedem celowo zerkali na odsłonięte ramię Simone,
wiedząc, że tego od nich oczekuje. Simone wolno przenosiła wzrok
z jednego mężczyzny na drugiego. Była pewna, że mieliby ogromną
ochotę dotknąć jej nagiego ramienia, gdyby nikt nie patrzył.
Paula czytała w jej myślach. Z trudem ukrywała nienawiść do
tej kreatury.
Tweed grał w jakąś grę, więc się przyłączyła do niej. Z
uśmiechem odwróciła się do nowego gościa.
- Podoba mi się twoja sukienka. Jest nie tylko modna, ale
też pasuje do ciebie.
- Dziękuję, Paulo - odparła Simone. - Miałam ciężką podróż,
więc pomyślałam, że założę coś nietypowego. To dobrze wpływa na
moje morale.
- Powiedziałaś moralność? - spytała grzecznie Paula.
- Nie. Morale.
Przez sekundę na jej twarzy pojawił się jadowity wyraz, ale
szybko odwróciła wzrok od Pauli i z kuszącym uśmiechem spojrzała
na Newmana i Marlera.
- Zdrowie! - powiedziała, wznosząc Veuve Clicquot, które
kelner już zdążył jej podać. - Pan nie pije, panie Newman?
- Owszem. Jestem o tej godzinie uzależniony od kawy. Miała
pani długą podróż, tak? Skąd więc pani przybywa?
- Do Genewy przyleciałam z Zurychu późnym popołudniem. Do
tego hotelu, który poradził mi przyjaciel, przyjechałam
samochodem. Zurych zaczął działać mi na nerwy po tym strasznym
morderstwie Dumonta.
Naprawdę rasowa z ciebie dziwka, pomyślała Paula. Rozumiem,
czemu należysz do Przymierza Sióstr. O ile należysz. W końcu, nie
możemy mieć całkowitej pewności.
Simone zmieniła pozycję tak, że rozcięcie w sukience
rozsunęło się, prezentując wysmukłe nogi.
- Dziwi mnie, że nie skusiły pani uroki Genewy - naciskał
Newman.
- Uważam, że Genewa jest przepełniona spleenem. - Spojrzała
na Paulę. -Czy to odpowiednie angielskie określenie?
- Strzał w dziesiątkę - zapewniła ją Paula.
- To wcale nie jest szwajcarskie miasto - ciągnęła Simone. -
Tyle tam międzynarodowych przedsiębiorstw, że w mieście roi się
od obcokrajowców. -Wydęła wargi. - W moich ustach musi to dziwnie
brzmieć. Jestem paryżanką Sprytna, pomyślał Tweed. Cały czas
trzyma się tej samej historyjki o swoim pochodzeniu. Celowo się
nie odzywał i zauważył, że rozmowę kierowała na różne tematy,
jego starannie omijając. Tak, pomyślał, jest bardzo przebiegła.
Trzeba na nią uważać.
- Świat staje się coraz bardziej zwariowany - ciągnęła
Simone. - Ludzie giną od kul każdego dnia.
- Najczęściej z Lugera - stwierdził mimochodem Marler.
- Co to jest Luger? - spytała niewinnie Simone.
- To niemiecki pistolet. Kaliber dziewięć milimetrów. W
magazynku ma osiem nabojów.
- Brzmi okropnie. Dużo pan o tym wie, panie Marler.
- Ja? Nie trafiłbym w drzwi od stodoły z trzech metrów.
Paula uśmiechnęła się pod nosem. Simone nie miała pojęcia,
że rozmawia z jednym z najlepszych strzelców w Europie. W pewnym
sensie Simone fascynowała Paulę. Spotkała już niejedną zuchwałą i
pewną siebie kobietę, ale Simone była klasą samą w sobie.
- Jak długo planuje pani tu zostać? - spytał Marler.
- Dopóki to miejsce mnie nie znudzi. Może wypilibyśmy jutro
drinka w barze?
- Chciała pani powiedzieć, dzisiaj - poprawił ją Marler z
szerokim uśmiechem.
- Im szybciej tym lepiej.
Paula zesztywniała. Ta kobieta nie ma umiaru w pogoni za
mężczyznami. Ciekawe, czy Amos zwerbował ją w Dorset? A może
bardziej pasowałby Willie?
Nie mogła się zdecydować pomiędzy nimi, zakładając, że to
któryś z nich nakłonił Simone do wstąpienia do Przymierza Sióstr.
I że była członkinią tej odrażającej grupy.
- Cudownie się z państwem gawędziło - powiedziała Simone -
Proszę wybaczyć, ale muszę uciąć drzemkę dla poprawienia urody. Z
panem nie miałam nawet okazji zamienić słówka, panie Tweed.
- Wystarczyło mi, że patrzę na panią. Naprawdę nie musi się
pani martwić o sen, nie wspominając o poprawianiu urody.
- Cóż za dżentelmen. - Simone wstała i podała wszystkim po
kolei szczupła dłoń. Paula zauważyła, że ma mocny uścisk.
Pomachała im i odeszła płynnym krokiem. Marler odprowadził ją do
wyjścia i czekał, aż wejdzie po schodach, Na ostatnim stopniu
odwróciła się i posłała mu całusa. Wrócił do stolika, usiadł i
powiedział ściszonym głosem:
- Wiecie, co? Mam plan. Jest nieco skomplikowany. Rano wam
go wyjawię.
Będę potrzebował Petea Nielda i Harryego Butlera. Przede
wszystkim Nielda.
- Nic nam nie zdradzisz? - szepnęła Paula.
- Martwi nie opowiadają historii...
Tweed poszedł do swojego pokoju, ale nie położył się spać.
Jego umysł pracował na zbyt wysokich obrotach. Postanowił, że
czas powiadomić Monikę o jego miejscu pobytu na wypadek
pojawienia się nowych okoliczności. Gdy odebrała słuchawkę, w jej
głosie czuć było ulgę, ale i napięcie.
- Dzięki Bogu, że dzwonisz. Howard koniecznie chce z tobą
rozmawiać.
Biegał po budynku jak tygrys uwięziony w klatce, czekając na
okazję, żeby zamienić z tobą parę słów. O, już jest.
Howard zazwyczaj oficjalnie rozmawiał przez telefon. Teraz
zapomniał o tej pozie, więc musiało się dziać coś ważnego.
- Tweed, zidentyfikowałeś naszych przyjaciół?
Najwyraźniej Monika ostrzegła go, że rozmawia na linii
hotelowej, która może nie być bezpieczna. - "Nasi przyjaciele"
znaczyło "nasz wróg".
- Jeszcze nie, ale już jestem blisko. Na razie nie mogę nic
powiedzieć.
Dlaczego jesteś taki przejęty?
- Mamy kryzys. W pobliżu największych angielskich elektrowni
wybuchły samochody pułapki. Elektrownie w Londynie i okolicy
zapewniały energię zakładom elektronicznym, spełniającym rolę
amerykańskiej Krzemowej Doliny.
- IRA?
- Na pewno nie. Jedna bomba nie wybuchła i mamy już raport,
po tym jak ekipa saperów ją rozbroiła. Mechanizm jest o wiele
nowocześniejszy od tych, którymi posługuje się IRA. Niesłychanie
zaawansowana technika.
- Powiedziałeś: w pobliżu największych elektrowni. Czy
któreś przestały działać?
- Nie, to jest właśnie najdziwniejsze, a. Dla mnie wręcz
alarmujące. Postawili samochody poza terenem chronionym, dlatego
nie znaleziono sprawców. To się nie trzyma kupy i dlatego mnie
niepokoi. W kraju wrze, jesteśmy na granicy paniki. Wszystko
wydarzyło się wieczorem. Była to bardzo dobrze zorganizowana
operacja - bomby wybuchły równocześnie: dokładnie o dziesiątej
wczoraj wieczorem.
- Czy ktoś się przyznał?
- Nie.
- Są ofiary?
- Zginęło pięćdziesiąt osób. Rząd zaczyna panikować, choć
próbuje to ukryć.
- Z tego, co powiedziałeś wcześniej, wynika, że doskonale to
zorganizowali.
- Zgadza się. Ludzie, którzy to przygotowali, są
profesjonalistami. Ale jaki jest cel tych działań? Żaden samochód
nie był na tyle blisko elektrowni, żeby spowodować jakieś szkody.
Czy to może mieć związek ze sprawą, nad którą pracujesz, Tweed?
- Nie bezpośredni.
- Co to znaczy? Na litość boską, nie mów do mnie szyfrem.
- Wiem równie mało co ty. Będę w kontakcie.
Tweed poprosił obsługę o dwie duże butelki wody mineralnej.
Gdy je dostarczono, wziął prysznic, założył pidżamę i zaczął
wolno spacerować po pokoju. Była czwarta nad ranem, gdy jeszcze
raz, analizując całą serię zdarzeń, które miały miejsce, od kiedy
opuścił Dorset, przypomniał sobie pewien szczegół i wreszcie
zrozumiał.
Godzina zero była bliżej, niż się tego obawiał.
Rozdział 28
Tweed szykował się właśnie do pójścia do łóżka, kiedy
usłyszał delikatne pukanie do drzwi, po którym rozpoznał Paulę.
Zanim otworzył, wziął do ręki szklaneczkę brandy. Paula
wślizgnęła się do pokoju i usiadła na krześle, podczas gdy Tweed
zamykał drzwi na klucz.
- Picie brandy nie pasuje mi do ciebie - zauważyła.
- Nie piję. Ale gdybyś się okazała osobą niepożądaną,
chluśnięcie brandy po oczach skutecznie by cię unieszkodliwiło.
- Uważam, że powinieneś lepiej się zabezpieczać. Dlatego tu
jestem.
Z Simone w tym samym hotelu, a Tiną Langley w zamku
oddalonym zaledwie o trzy kilometry, znalazłeś się w wielkim
niebezpieczeństwie.
- Chyba przesadzasz.
- Każda z tych kobiet mogłaby się tu zakraść za pomocą
wytrychu.
Marler albo Newman powinni spać na drugim łóżku.
- Przeszkadzaliby mi w myśleniu. Najbardziej martwi mnie
kwestia, której nie poruszaliśmy. Bez wątpienia mamy do czynienia
z profesjonalną i świetnie zorganizowaną. Grupą, Potrzebne im
jest więcej niż jedno centrum łączności, Słowacja znajduje się za
daleko na wschód. A ich ludzie działają już w Wielkiej Brytanii.
Powtórzył jej rozmowę z Howardem. Podkreślił, że większość
samochodów pułapek stała za daleko, żeby zniszczyć, a nawet
uszkodzić chociażby jedną ważną elektrownię. Paula zmarszczyła
czoło.
- Dlaczego łączysz te wypadki z Przymierzem Sióstr?
- To zasłona dymna, mająca na celu odwrócenie uwagi sił
bezpieczeństwa od rzeczywistego celu. Od tej chwili wszystkie
główne elektrownie brytyjskie będą pod ścisłą strażą naszych sił
specjalnych. Już raz to zrobili.
- Kiedy?
- Gdy zwabili większość sił Becka do Centrum Kongresowego w
wieczór spodziewanego wystąpienia Dumonta. Celem było utrzymanie
ich z dala od "Ermitażu", gdzie jadłem kolację z Karin Berg.
- Ale to gang Monceau cię zaatakował.
- Nie zapomniałem o tym. Jednak błyskotliwość tego planu
przypomina mi metodę działania Anglika, który niewątpliwie jest
mózgiem Przymierza Sióstr.
- Czyli wracamy do Amosa i Williego.
- Cały czas mam ich na uwadze. Przypomnij sobie kuriera, o
którym mówił nam Vitorelli, dostarczającego ukradkiem duże sumy
pieniędzy komuś w Dorset.
- A Amos dzisiaj przyjeżdża.
- Chętnie się z nim zobaczę. Jednak musimy przede wszystkim
zlokalizować ich główne centrum łączności.
Butler i Nield zjedli w "Chateau d'Avignon" szybkie
śniadanie.
Nield, który lubił porządne angielskie śniadania, musiał się
zadowolić sześcioma rogalikami z masłem i dżemem. Kiedy szli do
samochodu, pojawił się Big Ben, niemal zasłaniając swoim potężnym
cielskiem słońce.
- Zostaniecie jeszcze kilka dni? - spytał bez ogródek.
- Tak - odparł Nield przyjacielskim tonem. - Macie w tym
hotelu jedzenie i obsługę najlepszej jakości. Pracowaliśmy jak
szaleni w naszej firmie kurierskiej, więc potrzebny nam
odpoczynek. A u was spotkało nas takie serdeczne przyjęcie.
- Trochę przegiąłeś, nie uważasz? - stwierdził Butler, gdy
wsiedli do samochodu.
- On jest takim uroczym chłopcem, nie sądzisz?
- Nie, nie sądzę - warknął Butler, gdy wyjeżdżali przez
otwartą już bramę, kierując się do "Chateau des Avenieres".
Nawet w świetle dziennym drogę zaciemniały ogromne jodły,
rosnące po obu stronach. Gdy opuszczali podjazd, Nield zerknął w
prawo.
- Drzewo po przeciwnej stronie drogi na wysokości podjazdu
hotelowego jest wyjątkowo potężne.
- Wygląda jak daglezja zielona, ale wątpię, żeby one tu
rosły. Żołnierz w mundurze szwajcarskiej armii wstał bardzo
wcześnie. Po zjedzeniu racji żywnościowej i wypiciu kubka kawy
przemaszerował trzy kilometry pustą drogą z rozmontowanym
karabinem Armalite, ukrytym pod ubraniem.
Wspiął się na wielkie drzewo, usiadł na uprzednio wybranej
gałęzi, złożył i załadował Armalite. Gdy usłyszał nadjeżdżający
samochód Butlera, przylgnął do masywnego pnia po przeciwnej
stronie. Nie sądził, żeby przed jego przybyciem ktoś z hotelu
zszedł na śniadanie.
Zanim pojawili się Butler i Nield, znów ćwiczył z bronią. Na
przecięciu nitek celownika złapał kierowcę dużego wozu
dostawczego, gdy ten wolno wyjeżdżał z podjazdu. Twarz kierowcy
była tak blisko, że żołnierzowi zdawało się, że może jej dotknąć
wyciągniętą dłonią. Cały czas trzymał krzyż celownika na czole
mężczyzny, gdy ten wykręcał. Mógł go zastrzelić ze trzy razy.
Uśmiechnął się nieprzyjemnie, opuszczając broń.
- No dalej Tweed. Mam nadzieję, że zjadłeś porządne
śniadanie. Bo to było twoje ostatnie - wyszeptał złowieszczo.
- Znów dzwoniłem do Paryża - oznajmił Tweed swojej drużynie,
w drodze na taras. - Chciałem porozmawiać z Loriotem, szefem
Direction de la Surveillance du Territoire.
- Czy sprawa, nad którą pracujemy, dotyczy twoim zdaniem
francuskiego kontrwywiadu? - spytała Paula.
- Jestem tego pewien. Jeśli nie mylę się w moich
przewidywaniach inwazji na Europę Zachodnią, kluczowymi punktami
będą Francja, Niemcy i Wielka Brytania. Moim najważniejszym
zadaniem jest odszukanie głównego centrum łącznościowego wroga.
Jestem przekonany, że takowe istnieje.
- To "Chateau d'Avignon" - powiedział rzeczowo Butler.
Nield, bardziej rozmowny od swojego partnera, opowiedział,
jak wdrapali się po pnączach winorośli i co zobaczyli wewnątrz
wieżyczki. Tweed słuchał, ale to Newman odezwał się jako
pierwszy.
- Moglibyśmy je zniszczyć jeszcze dzisiaj. Mamy dość ludzi.
- Nie zrobimy tego, jeszcze nie - odparł Tweed. - Wykrycie
jego lokalizacji daje nam znaczną przewagę nad przeciwnikiem.
Muszę to przemyśleć.
- Tina Langley też jest w "Chateau d'Avignon" - poinformował
go Nield.
- Dwie Siostry stoją na naszym progu - powiedziała ponuro
Paula.
- Dwie?
Paula opisała przybycie Simone Carnot poprzedniego wieczoru.
Butler zareagował w typowy dla siebie sposób: - Dorwijmy je
obie.
- Jeszcze nie - sprzeciwił się Tweed. - Musimy mieć się na
baczności chodzi nam o wygranie wojny, a nie bitwy. Prędzej czy
później doprowadzą nas do głównej kwatery swojej organizacji.
- Chyba że jedna z Sióstr wcześniej cię zabije - rzuciła
Paula.
- Powiedziałem, że musimy się mieć na baczności - odparł
Tweed. - Dostajemy w ręce coraz nowe kawałki gigantycznej
układanki.
Poczekajmy jeszcze trochę. Jednak mam ochotę na spotkanie i
krótką pogawędkę z Tiną Langley.
Część z nas mogłaby się wybrać do "Chateau d'Avignon". Byle
nie za wielu.
- Spodoba ci się obsługa - powiedział mu Nield.
Opisał dziwaczne zachowanie ludzi prowadzących "Chateau
d'Avignon". Tweeda najbardziej zainteresowały grubiańskie
angielskie typki, stanowiące większość obsługi. Nie zapomniał też
o nieprzyjemnym powitaniu. Obrazowo opisał niegościnną atmosferę,
którą czuć było na każdym kroku.
- Paula, pamiętasz, co ci mówiłem o tych samochodach -
pułapkach, zdetonowanych wczoraj wieczorem w Wielkiej Brytanii?
- Tak, widzisz jakiś związek?
Najpierw Tweed opisał Nieldowi, Butlerowi i reszcie masakrę
poprzedniego wieczoru. Znów zwrócił uwagę na podobieństwo z
sytuacją w Zurychu, kiedy większość ludzi Becka odciągnięto od
"Ermitażu" groźbą bomby podłożonej w Centrum Kongresowym.
Podczas rozmowy spacerowali po tarasie. Marler nie mógł
sobie znaleźć miejsca, trzymał się z daleka od Tweeda, Pauli i
Newmana, którzy szli z Butlerem i Nieldem. Ranek zapowiadał
piękny letni dzień. Oślepiające słońce jaśniało na bezchmurnym
niebie i wszyscy oprócz Tweeda i Pauli włożyli ciemne okulary.
Paula co jakiś czas rzucała spojrzenie w kierunku
fantastycznej panoramy rozciągającej się w kierunku jeziora
Annecy, które z tej odległości przypominało lustro. Jaki piękny,
spokojny poranek, pomyślała, z dala od zgiełku Zurychu.
Zauważyła, że Marler czujnie rozgląda się dookoła.
- Paula spytała, czy istnieje jakiś związek - przypomniał
Newman, gdy Tweed umilkł.
- Jestem pewien, że bomby podłożyli ludzie Anglika. A teraz
Nield i Butler donoszą o niebezpiecznie wyglądających typach w
"Chateau d'Avignon" - którzy też są Anglikami. Już wam mówiłem,
że moim zdaniem mózgiem Przymierza Sióstr musi być Anglik.
- A Amos Lodge przyjeżdża dziś po południu - przypomniała
Paula.
- Właśnie. I tu pojawia się zagadka. Willie ma rzecz jasna
osobowość, która przyciąga piękne kobiety, dowiedzieliśmy się
jednak, że część z nich opuszczała potem dom Williego z Amosem.
- A zatem może to być każdy z nich.
- Na to wygląda.
- Dlaczego sądzisz, że samochody - pułapki zostały
przygotowane przez brytyjskich zabójców? Czy to nie za daleko
idące wnioski? - naciskał Newman.
- Przywódca Przymierza Sióstr jest perfekcjonistą - zaczął
wyjaśniać Tweed.
- Zwróćcie uwagę, które do tej pory odniósł sukcesy. Wie,
jakie kobiety będą w stanie uwieść odpowiednich członków
Instytutu. Także nie popełnił błędu i nie posłużył się
cudzoziemcami, żeby rozmieścić samochody - pułapki.
Obcokrajowiec mógłby wzbudzić podejrzenia policji.
- Więc mamy do czynienia ze sprytnym przeciwnikiem -
podsumował Newman.
- To prawda. - Tweed po raz ostatni rzucił okiem na
krajobraz. - Chciałbym teraz, żeby ktoś mnie podwiózł do "Chateau
d'Avignon". Myślę, że krótka pogawędka z Tiną, zakładając, że
wciąż tam mieszka, może okazać się fascynująca.
- Wszyscy jedziemy - powiedział Marler, który słyszał każde
słowo.
- Wtedy wzbudzimy podejrzenia. Nield mnie zawiezie - zawsze
będzie mógł powiedzieć, że chce pokazać hotel znajomym. Butler,
ty możesz usiąść z Marlerem na tylnym siedzeniu.
- Ja też jadę, drugim samochodem - powiedziała stanowczo
Paula. - Nie próbuj mnie powstrzymywać.
- Nie zamierzam, bo wiem, że to próżne wysiłki.
Weszli po schodach do hotelu, a stamtąd na podjazd, gdzie
stały zaparkowane samochody. Tweed usiadł z przodu, a Nield zajął
miejsce za kierownicą.
W "Dolder Grand" Willie spojrzał na zegarek. Właśnie
skończył rozmowę telefoniczną, z której dowiedział się, że
przyjechał Ashley Wingfield. Zastanawiał się, co tym razem zleci
mu Hassan.
- Czy możemy porozmawiać w ogrodzie? - zaproponował Hassan,
gdy Willie wyszedł po niego do holu. - Mam do omówienia bardzo
poufną sprawę.
- Jak zwykle, stary. W porządku, możemy powałęsać się po
ogrodzie.
- Powałęsać?
- Nieważne. Wyglądasz bardzo szykownie w tym panamskim
kapeluszu.
- Trzy kobiety i to wyjątkowo atrakcyjne zawiesiły na mnie
oko.
- Lepiej gdyby zawiesiły oba.
- Słucham?
Hassan zawsze miał nieprzyjemne uczucie, że Willie nie darzy
go należnym szacunkiem. Nigdy nie zorientował się, że to była
celowa taktyka, która pomagała Williemu w targach.
- Nieważne. Usiądźmy tutaj. W pobliżu nie ma nikogo. Mam już
parę innych interesów na oku, więc czemu ten ma być wyjątkowy?
- Z powodu rodzaju substancji, sposobu pakowania i wielkości
zamówienia.
Spójrz.
Hassan wyjął plik materiałów ze skórzanej teczki. Pomimo
upału wręczył je w białych rękawiczkach, nie zostawiając odcisków
palców na papierze.
Willie przeczytał je pośpiesznie. Nie dał po sobie poznać
zdumienia, jakie wywołało w nim zamówienie.
- Dostawa od dzisiaj za tydzień. Na ten sam adres co zwykle
- rzucił Hassan.
- Gdy cała partia towaru dotrze do adresata, na twoje konto
na Kajmanach zostanie przelane dwadzieścia milionów dolarów.
- Taka ilość broni biologicznej mogłaby wyludnić pół Europy
Zachodniej.
Muszę wiedzieć, jak będzie rozprowadzana.
- Dlaczego?
- Żeby ustalić rodzaj pojemników, użytych do pakowania.
- Nie jestem pewien, czy mogę ci to powiedzieć.
- Więc zabieraj z powrotem te papiery.
- Pozwól mi pomyśleć - poprosił Hassan.
- Byle szybko..
- Powiedziałem dwadzieścia milionów dolarów.
- Słyszałem cię za pierwszym razem.
- Mam innych dostawców...
- To idź i rozmawiaj z nimi. Marnujesz mój czas.
Hassan zdjął panamski kapelusz i otarł czoło jedwabną
chusteczką..
Pocił się obficie. Pieczołowicie umieścił kapelusz z
powrotem na głowie.
- Bakterie zostaną umieszczone we wszystkich większych
ujęciach wody pitnej w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech. W
dokładnie tym samym czasie. Od miesięcy przeprowadzaliśmy
rozpoznanie każdego kluczowego ujęcia, ze szczególnym
uwzględnieniem instalacji militarnych w tych trzech państwach.
Nie ruszy żaden silnik czołgu, żaden samolot bojowy nie
wystartuje - bo zabraknie ludzi do ich obsługi.
- Wtedy wasze armie przetoczą się przez Zachodnią Europę.
- W tej kwestii nie mogę się wypowiadać. Jednak, z chwilą,
kiedy wykonasz zamówienie, radziłbym ci pierwszym samolotem
odlecieć na Kajmany.
- Powiedziałeś, że dostawa ma być za tydzień. Potrzebne wam
są pojemniki, które się natychmiast rozpuszczą po zetknięciu z
wodą Coś takiego istnieje.
Oczywiście, prześlecie telegraficznie pięć milionów dolarów
na Kajmany jako zaliczkę.
- Więc musimy ci zaufać.
- Od jak dawna prowadzimy wspólne interesy? Ta uwaga mnie
obraża.
- Cofam ją Potrafisz to zrobić?
- Tak, jeśli natychmiast wyniesiesz się z Zurychu. Nie
zapomnij o pięciu milionach zaliczki.
- Mogę je przesłać, zanim opuszczę Zurych.
- Więc co tu jeszcze robisz?
Tweed nie mógł się doczekać spotkania z Tiną Langley. Chciał
zobaczyć, jak wygląda kobieta, która z zimną krwią zastrzeliła w
Wiedniu Norberta Engela.
Samochód zaczął się oddalać od "Chateau des Avenieres" w
stronę drogi prowadzącej do drugiego zamku.
Paula, z kluczem do drugiego samochodu, który dał jej
Butler, szła szybkim krokiem do pojazdu. Gorące słońce
przypiekało jej kark. Przeczuwała, że to będzie najgorętszy z
dotychczasowych dni. Może nawet tak gorący jak wtedy, gdy jechała
z Valją w stronę Słowacji.
- Ostatnio pojawił się ciekawy typ kobiet - zauważył Tweed.
- Kojarzą mi się z pewnymi ustępami przemowy Amosa. Żołnierz
siedzący na drzewie po przeciwnej stronie drogi wycelował z
Armalite. W przecięciu nitek celownika pojawiła się wyraźnie
twarz Tweeda za przednią szybą. Samochód opuszczał podjazd. Nield
spojrzał na prawo i lewo - droga była wolna w obu kierunkach. Ale
tak właśnie dochodziło do wypadków -zakładałeś, że droga wolna, a
zza zakrętu wyjeżdżał pirat drogowy, również zakładając, że ma
wolną drogę.
W przecięciu nitek twarz Tweeda była tak blisko, że żołnierz
widział jego oczy za szkłami okularów w rogowych oprawkach.
Samochód jechał wolno, szykując się do skrętu. Palec żołnierza
zaczął naciskać na spust. Nie wolno mu było chybić.
Paula dotarła do samochodu, spojrzała w górę i dostrzegła
promień słońca odbijający się najprawdopodobniej w szkle. Na
drzewie? Wypuściła klucze z lewej ręki, w prawej trzymając już
Browninga, którego wyjęła z torebki.
Złapała broń obiema rękami. Reakcje dyktowane instynktem
były szybkie jak błyskawica.
Wystrzeliła. Raz, dwa, trzy razy. Oddała strzały tak szybko,
że Marler pomyślał, że oddano tylko dwa strzały. Ciało wolno
zsunęło się z gałęzi, a następnie spadło na ziemię obok Armalite.
Pierwszy wysiadł Tweed i pobiegł w kierunku drzewa. Żołnierz
wciąż miał na głowie czapkę. Tweed pochylił się i zdjął mu
okrycie głowy.
Sprawdził puls. Żołnierz nie żył. W czole widniały trzy
dziury od pocisków.
- Jules Monceau - wyszeptał.
Parę minut później przyjechały cztery samochody. Z
pierwszego wyskoczył mały, gładko ogolony mężczyzna, około
pięćdziesiątki, z ciemnymi włosami zaczesanymi do tyłu nad
wysokim czołem. Miał na sobie ciemno-niebieski garnitur.
Podbiegł, do Tweeda.
- Szybko się zjawiłeś, Loriot - przywitał Tweed starego
przyjaciela.
- Masz niesamowite wyczucie czasu. Tam pod drzewem leży
Jules Monceau.
Chciał mnie zabić. Paula, znasz ją, ocaliła mi życie.
- Brawo, moja droga - powiedział Loriot bezbłędnym
angielskim.
Uściskał ją i wycałował w oba policzki. Uśmiechnęła się z
radością na jego widok. Większość szefów policji w Europie dany
ją sympatią, uświadomił sobie Tweed.
Loriot zabrał się do oględzin zwłok, a Tweed zaprowadził
Paulę na taras, trzymając pod rękę. Osunęła się na fotel.
- Mało brakowało, jak powiedział książę Wellington po
Waterloo. Czy coś w tym stylu. Zauważyłam odbicie promienia
słońca od celownika optycznego i zareagowałam instynktownie.
- Dziękuję, choć to za mało powiedziane - odparł Tweed,
siadając obok niej.
- Czego się napijesz? Brandy czy kawy?
- Kawy czarnej jak diabeł.
- Skoro już o nim mowa - podjął Tweed, po złożeniu
zamówienia. - Zamierzam odłożyć moją wizytę w "Chateau d'Avignon"
do popołudnia. Loriot będzie chciał, żebym dopełnił jakichś
formalności. Usiłował dorwać Monceau od czasu jego ucieczki z
więzienia La Sante. Nikt nie jest do końca pewien, ilu ludzi
zabił przez te dwa lata. O co chodzi? - spytał recepcjonistę,
który podszedł do stolika.
- Telefon do pana.
- Odbiorę w moim pokoju.
Tweeda nie było przez dłuższą chwilę i Paula już zaczynała
się niepokoić, kiedy wrócił znienacka. Machnął ręką.
- Willie to gaduła. Chciał mi powiedzieć, że wyjeżdża
załatwić jakieś pilne sprawy. Trafił mu się nowy interes.
Zastanawiam się, czym tym razem handluje i z kim.
- Nie dał ci żadnej wskazówki? - spytała Paula.
- Zawsze trzyma karty przy sobie. Christopher wyjechał z
hotelu.
Recepcjonista dał mi kartkę od niego. Powinnaś rzucić na nią
okiem, jeśli będziesz w stanie odczytać jego okropne pismo.
Wypadło mi coś pilnego.
Wyjeżdżam na dwa dni.
Do zobaczenia po powrocie.
Christopher - Dość zagadkowe, prawda? - zauważyła Paula,
oddając mu kartkę.
- Christopher chadza własnymi ścieżkami. Zawsze taki był.
Znika, Bóg wie gdzie, potem pojawia się, kiedy najmniej się tego
spodziewasz.
- Wraca Loriot - ostrzegła go.
- Ani słowa o centrum łączności w "Chateau d'Avignon" i o
Tinie Langley.
- Nie tylko Christopher jest zagadkowy - zauważyła.
- Mam swoje powody.
Rozdział 29
W pokoju hotelowym Tweed z Loriotem dopełnili formalności.
Zrekonstruowali przebieg wypadków, prowadzących do zastrzelenia
Julesa Monceau. Gdy dokument był gotowy, Tweed poprosił Paulę do
pokoju, żeby złożyła na nim podpis pod jego własnym.
- Oddałaś Francji wielką przysługę - zauważył. Uśmiechnął
się do Pauli. -Teraz skorzystam z systemu łączności, jaki Loriot
ma w samochodzie. Dzięki temu mogłem się z nim skontaktować
wcześniej, gdy już był w drodze z Paryża.
Loriot sprowadził ich na dół do swojego dużego samochodu,
stojącego w pewnej odległości od dwóch pozostałych. Czujna Paula
odprowadziła Tweeda aż do drzwi wyjściowych. Nie zapomniała, że
Simone Carnot wciąż jest w hotelu.
Rozejrzała się wokół, podczas gdy obaj mężczyźni pośpiesznie
udali się do samochodu. W pewnej odległości, z której nie dało
się słyszeć o czym mówią, stało kilku ludzi w cywilu i paru
umundurowanych francuskich policjantów. Ci ostatni byli uzbrojeni
w pistolety maszynowe. Z zadowoleniem stwierdziła, że Tweed jest
dobrze chroniony.
Loriot posadził Tweeda na przednim fotelu dla pasażera i
wskazał mu czarne pudełko zamontowane na tablicy rozdzielczej.
Widniało na nim parę przycisków i włączników. Francuz sięgnął
przez Tweeda i nacisnął jeden z guzików. W tylnej części
samochodu rozłożyła się antena.
- To - wyjaśnił - jest jeden z najnowocześniejszych systemów
łączności na świecie. Nie można namierzyć ani podsłuchać żadnej
rozmowy.
- Czy nagrywa te rozmowy?
Loriot przycisnął kolejny guzik. - Już nie. Właśnie
odłączyłem magnetofon.
Masz zapewnioną całkowitą dyskrecję.
- Być może będę musiał przeprowadzić kilka rozmów, co
zabierze sporo czasu.
- Proszę bardzo.
Paula siedziała sama na tarasie, podziwiając widoki. Musiała
pomyśleć. Ponadto zaczynała odczuwać skutki dramatycznego
zajścia. Nie czuła żalu.
Szok wynikał ze świadomości, jak mało brakowało, by Tweed
został zastrzelony.
Zaważył ułamek sekundy. Równie dobrze mogła przeoczyć błysk
słońca odbitego od celownika Armalite.
Tweeda nie było przez pół godziny. Gdy wracał do jej
stolika, zauważyła, że szedł bardzo energicznym krokiem. Usiadł,
a wtedy pojawił się kelner.
- Mam ochotę na Veuve Clicquot - powiedział.
- A dla mnie jeszcze jedną mocną kawę - dodała Paula. -
Rozpijesz się -upomniała go.
- To tymczasowe. Muszę coś uczcić. Nareszcie mamy szansę na
reakcję ze strony ludzi, którzy się liczą. Jeśli, oczywiście,
podejmą działania na czas.
- Mogę spytać, którzy ludzi się liczą?
- Odbyłem długą rozmowę z premierem. Tym razem mnie słuchał.
Obiecał porozmawiać z prezydentem Francji i kanclerzem Niemiec.
- Musiałeś być bardzo przekonywający.
- Jeśli niezwłocznie podejmie działania, zakładając, że
jeszcze nie jest za późno, możemy mieć wpływ na końcowy wynik.
Mój plan jest bardzo ryzykowny.
- Nawet nie spytam jaki.
- I tak bym ci nie powiedział. Dziś po południu rozejrzymy
się po "Chateau d'Avignon". Również dzisiaj odwiedzi nas Amos.
- Amos już tu jest - odezwał się poważny głos.
- O wilku mowa... - zażartował Tweed.
Vitorelli świetnie się bawił za kierownicą Alfa Romeo,
którym wspinał się na górę Saleve. Mario siedzący obok niego,
kurczowo trzymał się fotela i jeszcze zamknąłby oczy, ale nie
śmiał tego zrobić. Vitorelli był swego czasu kierowcą rajdowym i
kochał szybką jazdę.
- Dlaczego kupiłeś ten samochód? - spytał Mario.
- Znasz mnie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że wiele rzeczy
robię pod wpływem zachcianki. Chyba nie jesteś zdenerwowany?
- Oczywiście że nie. Bardzo mi się podoba.
Wiedział, że gdyby zdradził, że się boi, Vitorelli jeszcze
by docisnął pedał gazu. Nie z okrucieństwa, ale dlatego, że Włoch
uwielbiał dostarczać ludziom mocnych wrażeń, i uważał, że jest w
tym dobry. Zanim poznał swoją narzeczoną, niejednokrotnie odnosił
sukcesy u pięknych kobiet, po zabraniu ich na przejażdżkę drogim
samochodem. Po czymś takim stawały się jak glina w jego rękach.
- Nie jestem pewien, po co jedziemy się spotkać z Tweedem -
odezwał się Mario.
- Ponieważ znam tego starego lisa. Założę się, że zaczął
polowanie. A ja chcę przy tym. Być.
- Myślisz o Tinie Langley?
- Nigdy nie myślę o nikim innym - odparł Vitorelli.
Wziął następny zakręt, a Mario mocniej wbił palce w oparcie
fotela.
Dotarli do szczytu. Mario miał wielką ochotę na przerwę po
tej szalonej jeździe.
- Mówią, że piękny stąd widok. Może zatrzymamy się na
chwilę.
- Nie zatrzymamy się. Znasz mnie. Gdy coś mi wpadnie do
głowy, nie tracę czasu. Chcę poznać zamiary Tweeda.
- Nic ci nie powie - zauważył trzeźwo myślący Mario.
Tweed przywitał się z Amosem i zaprosił go, żeby się do nich
przyłączył.
- Przyjechałeś wcześniej, żeby mnie na czymś przyłapać? -
zapytał.
- To byłby wyjątkowy dzień - zauważył Amos.
Amos miał na sobie lniany garnitur w kremowym kolorze, taką
samą koszulę i krawat w wielkie kwiaty. Wydawało się, że
kanciastą głowę ma jeszcze większą niż zwykle, gdy przyglądał się
Pauli zza kwadratowych okularów, jakby próbował odgadnąć jej
myśli. Potem uśmiechnął się, a ją zafascynowała jego energia.
Potęga umysłu, odbijająca się w oczach miała hipnotyczną
siłę.
- Czego się napijesz? - spytał Tweed, gdy pojawił się
kelner.
- Dwie szkockie. Widziałem w holu Newmana i podejrzewam, że
pójdzie w moje ślady, kiedy się do nas przyłączy. Zdajesz sobie
sprawę Tweed, że znajdujemy się na krawędzi przepaści? Chodzi mi
o Europę Zachodnią - Zepsułeś mi dzień - powiedziała Paula, która
lubiła filmy z Clintem Eastwoodem.
- Nic nam nie da chowanie głowy w piasek. Nie jesteśmy
strusiami.
- Zawsze potrafisz rozbawić towarzystwo w tak piękny dzień -
skomentował Newman, który bezszelestnie pojawił się przy stoliku.
- Spójrz, jakie tu widoki.
- Widoki?
Paula zdała sobie sprawę, że Amos nie zwrócił najmniejszej
uwagi na wspaniałą panoramę, rozciągającą się przed oczami.
Oprócz Tweeda nie znała drugiego człowieka, który tak całkowicie
koncentrowałby się na zagadnieniach strategii, od chwili gdy się
budził. Pewnie sny miał też na ten temat.
- Czy ty kiedykolwiek oddajesz się przyjemnościom? - spytała
Paula.
- Cały czas. Kiedy pracuję. - Znów się do niej uśmiechnął. -
Może kiedyś dasz się zaprosić na obiad. Chyba że Tweed ma coś
przeciwko.
- Tweed nie ma nic przeciwko - odpowiedział Tweed. - Niby na
jakiej podstawie?
- Doszliście do czegoś? - spytał Amos Tweeda. - Chodzi mi o
to, kto stoi za zabójstwami. Nie zapominaj, że ja też jestem na
celowniku.
- Więc nie zadawaj się z bardzo atrakcyjnymi kobietami.
- Przecież właśnie zaprosiłem jedną z nich na obiad.
- Racja.
- Amos - wtrącił się Newman, który zajął czwarte krzesło. -
Pozwól ze mną na chwilę, na litość boską.
Amos przeprosił Paulę i z drinkiem w dłoni przeszedł z
Newmanem w drugi koniec tarasu. Newman pokazywał mu rozliczne
uroki krajobrazu.
- Nie wspominaj przy Amosie o Tinie Langley ani o żadnych
sprawach związanych z "Chateau d'Avignon" - szepnął Tweed. - To
samo tyczy się Williego, jeśli się tu pojawi.
- Myślisz, że Willie pojawi się tu? Powiedział przecież, że
jest zbyt zajęty, żeby przyjechać.
- Willie mówi różne rzeczy.
- Czy Loriot wie coś na ten temat?
- Nie. W przeciwnym wypadku przeczesałby zamek i zlikwidował
centrum łączności, a ja chcę, żeby na razie działało. I
aresztowałby Tinę Langley, jeśliby ją tam zastał. Wolałbym
poczekać na rozwój wypadków.
- Igrasz z ogniem.
- Według Amosa igramy z piekłem, a Amos z reguły ma rację.
Przerwał, gdy Newman wrócił ze swoim towarzyszem. Amos
perorował zawzięcie i nie przestał, gdy zajął z powrotem miejsce
za stołem.
- Nie jestem w stanie przekonać europejskich potęg, że w
momencie upadku zasad moralnych na Zachodzie, jesteśmy narażeni
na ataki ze strony pewnej wschodniej potęgi. Instytucja rodziny
na Zachodzie ulega rozpadowi. Jedynie stabilne, zdyscyplinowane
społeczeństwo ma szanse przetrwać. Mało kto zdaje się pamiętać,
że to odpowiedzialność jest kluczem do silnej, zdolnej się
obronić cywilizacji.
Siedzący twarzą, do wyjścia z tarasu, Newman zobaczył, jak u
szczytu schodów pojawiła się Simone Carnot. Była ubrana w
bladozieloną sukienkę przed kolana, z długim rękawem. Kolor
kreacji podkreślała czerwień zachodzącego słońca, odbijającego
się w jej starannie ułożonych włosach.
Wolno zeszła ze schodów i usiadła przy stoliku jak najdalej
od Tweeda.
Założyła nogę na nogę i pomachała do Newmana.
- Czemu nie - mruknął pod nosem. - Dowiem się, co knuje.
Nie był pewien, czy to jego główny motyw. Wyglądała jeszcze
atrakcyjniej z ciepłym uśmiechem, którym go obdarzyła, kiedy
usiadł naprzeciw niej.
- Wiem, że zapytasz mnie, czego się napiję - rozpoczęła. -
Pójdę na całość.
Poproszę Veuve Clicquot. Pomyślisz, że jestem uzależniona od
szampana, zamawiając go o tej porze. Cóż, jestem.
- Wszystko, żeby zadowolić piękną kobietę - powiedział z
uśmiechem i zamówił u kelnera butelkę.
- Dziękuję panu, dobroczyńco - powiedziała. - Kim jest ten
duży mężczyzna w kwadratowych okularach?
- Nie wiem. Pewnie przyjaciel Tweeda.
- Wszędzie się kręci. Widziałam go w "Baur au Lac".
- Wszyscy się tam kręcimy.
- Pracownik hotelu powiedział mi, że była tu policja,
ponieważ kogoś zastrzelono. Okropność. Ten znajomy Tweeda znów na
mnie zerknął.
- Ma na co. Zdrowie! - podniósł jeden z kieliszków, które
kelner właśnie postawił na stole. - Pijesz szampana przez cały
dzień?
- Wielkie nieba, nie! To wyjątek.
- Czy masz plany na kolację? Moglibyśmy zrobić drugi
wyjątek.
Zjedlibyśmy kolację tutaj. Jedzenie i obsługa są nie z tej
ziemi. A może wolałabyś gdzieś w Genewie?
- Nie, tutaj będzie doskonale. Czy ósma trzydzieści ci
pasuje?
Starczy mi czasu, żeby się przygotować.
- No to jesteśmy umówieni.
Newman odczuwał w głowie zamęt. Simone patrzyła na niego
hipnotycznym wzrokiem. Jedna część mózgu bawiła się myślą o tym,
jak cudownie byłoby mieć taką dziewczynę. Z drugiej strony,
wiedział, że Simone może rzucić na niego urok. Była najbardziej
diabelską, wyrachowaną i przebiegłą kobieta, jaką w życiu
spotkał. Nie miał złudzeń, iż jej głównym celem było
wykorzystanie go, żeby zbliżyć się do Tweeda.
Uśmiechał się szeroko, żeby ukryć swoje myśli. Wstała po
wypiciu drinka i obdarzyła go zmysłowym uśmiechem, mówiąc:
- Było miło, Bob. Czekam z niecierpliwością na dokończenie,
tego co zaczęliśmy dziś wieczorem. Przepraszam, ale mam do
napisania parę listów.
Pochyliła się i delikatnie pocałowała go w policzek, musnęła
jego dłoń i już zmierzała wolnym krokiem do wyjścia.
Rozdział 30
Do "Chateau d'Avignon" pojechali wczesnym popołudniem. Za
namową Tweeda, Butler i Nield wrócili wcześniej na lunch.
Dołożyli wszelkich starań, żeby nikt ich nie skojarzył z drużyną
Tweeda.
Tweed prowadził, obok niego siedziała Paula. Z tyłu jechał
Marler i Newman.
Nie licząc Tweeda, wszyscy byli uzbrojeni. Tweed postanowił,
że odwiedzą zamek w czwórkę, skoro nie wiedział, jakiego
powitania mogą się spodziewać.
Jechał pustą drogą obrośniętą drzewami, kiedy odezwał się
Newman:
- Jem dziś wieczór kolację z Simone Camot w "Chateau des
Avenieres".
- Bądź ostrożny, ta kobieta jest wyjątkowo przebiegła.
Zauważyłem, jak cię uwodziła dziś rano na tarasie.
- Myślałem, że zauważył to jedynie Amos. O to mi chodziło.
- A jak spędza dzisiejsze popołudnie wszechmocny Amos? -
spytał Marler.
- W swoim pokoju, oczywiście. Pracując nad teoriami
strategicznymi.
On nigdy nie odpoczywa.
- Marler, zanim Nield wyjechał, podał ci dokładną
lokalizację ich centrum łącznościowego w wieżyczce "Chateau
d'Avignon". Gdyby trzeba było je zniszczyć, czy jedna osoba, a
konkretnie Butler, byłby w stanie tego dokonać?
- Z opisu wnioskuję, że to twardy orzech do zgryzienia, ale
Butler to łebski facet. Mam w torbie materiały wybuchowe i
mechanizmy zegarowe.
Jestem w stanie skonstruować dla niego bombę, która wysadzi
wieżę w powietrze, jeśli dziś będę miał okazję rzucić na nią
okiem.
- Więc dobrze się jej przyjrzyj z tarasu, kiedy tam
będziemy.
- Jeśli nas wpuszczą - zauważył Newman.
- Mnie na pewno.
Tweed zwolnił, gdy zbliżali się do zamku. Wjechał na
dziedziniec przez otwarte potężne wrota. Gdy parkował, z hotelu
wyłonił się potężny facet i zaczął biec w ich stronę.
- To musi być ten ich Big Ben - powiedział przeciągając
głoski, Marler.
- Chyba nie mamy dla was miejsca - poinformował ich
bezceremonialnie strażnik.
- Jesteśmy tu tylko przejazdem - powiadomił go uprzejmie
Tweed, wyskakując z samochodu. Spojrzał na olbrzyma. -
Nadinspektor Loriot wybiera się na urlop.
Słyszał, że to idealne miejsce na odpoczynek.
- Pan z policji?
- Ja? Nie. Stoję na czele organizacji zajmującej się
bezpieczeństwem w Anglii.
Jeśli to pana interesuje, mogę sprawdzić bezpieczeństwo
zamku.
- Nawet mysz się nie przeciśnie przez moją ochronę.
- To pan się boi myszy?
- Słucham?
Big Ben najwyraźniej nie posiadał krzty poczucia humoru.
Zagapił się na nogi Pauli, która wysiadała z samochodu.
Uśmiechnęła się do niego.
Zaczął oblizywać się i momentalnie przestał, gdy uświadomił
sobie, co robi.
- Przynajmniej napijemy się drinka w barze - nie ustępował
Tweed. - Albo na uroczym tarasie, który podobno tu macie.
- Chyba nic złego się nie stanie.
- Ten zamek figuruje w przewodnikach jako hotel. Kto jest
jego właścicielem?
- Pokażę drogę do baru.
Gdy mijali recepcję, Tweed rozpoznał mężczyznę, którego
Nield nazwał Lisem.
Lis zza półokrągłych okularów przyjrzał się wyłupiastymi
oczami nowym przybyszom. Następnie obdarzył ich przymilnym
uśmiechem, słysząc wyjaśnienia strażnika.
- Ten facet, to znajomy nadinspektora policji.
- Naprawdę, to bardzo interesujące. - Znacząco zaakcentował
wypowiedź. -Powiedziałbym: fascynujące.
- Jak się nazywa...
- Loriot - powtórzył Tweed. - Ma zamiar tu przyjechać za
jakieś dwa miesiące zażyć ciszy i spokoju.
- Będziemy zaszczyceni, goszcząc taką osobistość. Nazywam
się Frederick Brown. Może będzie pan tak miły i wspomni mu o
mnie?
- Chcielibyśmy napić się czegoś na tarasie.
W otwartych drzwiach zauważył Butlera i Nielda, siedzących
przy stoliku na tarasie. Tweed zszedł z innymi na taras i od razu
zauważył cel swojej wyprawy: przy jednym ze stolików siedziała
Tina Langley.
Tweed poprowadził ich do stolika niedaleko kobiety, której
zdjęcie rozprowadzono po całej Szwajcarii. Uznał, że fotografia
jest bardzo wierna. Usiedli daleko od Butlera i Nielda.
- Nie będzie pani przeszkadzało, jeśli tu usiądziemy? -
spytał. - Stąd jest najlepszy widok.
- Przyda mi się towarzystwo. Najlepiej angielskie. Tamci
dwaj też są Anglikami, ale straszne z nich sztywniaki.
- Nazywam się Tweed.
Obserwował ją uważnie. Zamrugała niebieskimi oczami i
mocniej zacisnęła dłoń na szklance z Campari. Szybko jednak
odzyskała równowagę. Lewą ręką przygładziła grube, błyszczące,
kasztanowe włosy. Jej żywa twarz nabrała kolorów, a oczy zaczęły
wędrować od Newmana do Marlera i z powrotem.
Paulę zignorowała. Którego z dwóch mężczyzn będzie łatwiej
uwieść?
Tweed dokonał prezentacji, po której Paula wybrała krzesło
naprzeciw Tiny.
Tweed pomyślał sobie, że jest bardzo atrakcyjna. Ktoś, to
rekrutował ją do Przymierza Sióstr, był wyjątkowo sprytny. Zdając
sobie sprawę, że mężczyźni mają wielorakie upodobania, wybrał
trzy różne, lecz wybitnie pociągające kobiety.
- Nazywam się Lisa Vane - powiedziała cichym, kuszącym
tonem.
- Jest pani tu sama? - spytał Newman z ujmującym uśmiechem.
- Do waszego przybycia, tak. - Patrzyła prosto na Marlera. -
Mój stały związek rozpadł się. Można powiedzieć, że przyjechałam
tu utopić smutki.
- Skończyła pani drinka - powiedział Newman. - Proszę napić
się czegoś jeszcze.
- Czegoś mocniejszego.
W odróżnieniu od obsługi w "Chateau des Avenieres", tutaj
Newman musiał sam odszukać kelnera, który był mocno
niezadowolony, gdy przerwano mu lekturę magazynu dla panów.
- Zaraz przyniosę.
- Teraz, a nie zaraz. Będę patrzył na zegarek.
- Nie wiedziałem, że przyjechała jego lordowska mość.
- Właśnie tak. Nie chcę składać zażalenia u szefa.
- Fred nie lubi zażaleń.
- Albert, proszę obsłużyć tego dżentelmena. - To był Brown,
który podsłuchał ich rozmowę. - Na jednej nodze, prostaku.
- Od dawna pani tu jest? - spytał Tweed Tinę.
- Nigdzie nie zatrzymuję się na długo. To nudne. Podobały mi
się zakupy w Genewie i moja praca. - Zachichotała.
- A co pani robi? - zainteresował się Tweed.
- Jestem modelką. Gram w reklamach telewizyjnych.
- Mam nadzieję, że dobrze pani płacą?
- Bardzo dobrze. Inaczej nie pracowałabym dla nich.
Tweed przeżył lekki szok. Nagle zdał sobie sprawę, że, w
odróżnieniu od Karin i Simone, Tina nie była mądra. Podejrzewał,
że jest kobietą, która ma w życiu jeden cel: zdobywanie pieniędzy
na wszelkie możliwe sposoby i wydawanie ich na luksusy.
Ciemno-niebieski kostium, jaki miała na sobie, musiał kosztować
fortunę. Obok jej krzesła stała torba od Gucciego.
Dokładała wszelkich starań, aby skupić na sobie uwagę trzech
mężczyzn przy jej stoliku. Od czasu do czasu obdarzała Tweeda
znaczącym spojrzeniem. Wielu mężczyzn, tego był pewien, traciło
dla niej głowę.
Paula zdawała sobie sprawę, że Tina musi spędzać długie
godziny przy toaletce.
Mężczyźni podejrzewali, że można z nią bardzo przyjemnie
spędzić czas i nie rozczarowywali się - dopóki wydawali na nią
mnóstwo pieniędzy. Tego rodzaju kobiet Paula nie znosiła. I nie
miała wątpliwości, że to właśnie ją widziała na Karntnerstrasse w
Wiedniu; kobietę, która zastrzeliła Norberta Engela.
- Skąd pani pochodzi? - spytała Paula.
- Z Hampshire - powiedziała Tina po chwili wahania.
- Znam je dobrze. Z jakiejś interesującej starej wsi?
- Nie cierpię starych wsi. Są takie nudne.
- Lubi pani podróżować? - wtrącił się Marler.
- Uwielbiam. Nigdzie nie zabawiam zbyt długo - powtórzyła
Tina swoją wcześniejszą wypowiedź.
Motyl, pomyślał Tweed. Ten pseudonim doskonale do niej
pasuje.
Szybko się nudzi. Tina zamówiła kolejnego drinka. Trzeciego
w ciągu pięciu minut. Alkohol zdawał się nie mieć na nią żadnego
wpływu. Nowego drinka wypiła do połowy jednym haustem.
- Jaki ma pani cel w życiu? - spytał Tweed.
- Cel?
- Co by pani chciała osiągnąć? Jakie ma pani ambicje?
- Dobrze się bawić. - Opróżniła szklankę. - Nic nie trwa
wiecznie.
- Nawet ludzkie życie - wtrącił Tweed mimochodem.
- A pan czym się zajmuje?
- Jestem korespondentem zagranicznym.
- Naprawdę? Musi pan zwiedzać interesujące miejsca?
- Do pewnego stopnia.
Tweed zdał sobie sprawę, te nigdy nie słyszała o Newmanie,
nie czytywała poważnych gazet, w których pojawiały się często
jego artykuły.
Wcześniej zauważył, jak zabrała z krzesła magazyn
specjalizujący się w skandalach.
Wstał.
- Przepraszam, ale mam mnóstwo pracy. Niedługo wyjeżdżamy do
Wiednia.
Bardzo miło było mi panią poznać.
- Do Wiednia? - Poderwała się z krzesła i ruszyła za nim.
Złapała go za ramię i spytała:
- Miałam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi. Kiedy wybiera
się pan do Wiednia? Słyszałam, że to fascynujące miasto.
Jej determinacja, aby ją zabrał ze sobą, była oczywista.
Przeciął taras, pilnując się, żeby nie spojrzeć w kierunku
wieżyczki. Ze szczytu schodów obserwował ich zwalisty strażnik.
- Nie jestem pewien. Najpierw muszę polecieć do Ouchy w
Szwajcarii. Mam tam spotkanie z pewnymi specjalistami, a raczej z
niedobitkami.
Pewnie pojadę tam za parę dni. A teraz wracam do hotelu,
który znajduje się parę kilometrów stąd.
- Do jakiego hotelu? Myślałam, że to jedyny hotel w okolicy.
- Do "Chateau des Avenieres". Jest o wiele bardziej
luksusowy od tego.
- Jestem przyzwyczajona do luksusu. Może się przeniosę. Czy
mógłby mi pan zarezerwować tam jakiś miły pokój? A może lepiej,
apartament?
Mogłabym się przeprowadzić jeszcze dzisiaj.
- Jestem pewien, że mają miejsca. Powiem właścicielce, że
pani przyjeżdża...
- Musiałeś kompletnie postradać zmysły - wybuchła Paula,
kiedy jechali z powrotem do ich hotelu. - Żeby tyle zdradzić tej
dziwce.
- Wnioskuję z tego, że nie przypadła ci do gustu. Musisz
przyznać, że jest dość wykształcona.
- Co czyni jej styl życia jeszcze gorszym. To mordercza
bestia.
A jej wykształcenie poszło na marne, biorąc pod uwagę poziom
inteligencji, wyjąwszy talent do zdobywania mężczyzn i ogałacania
ich z pieniędzy.
- Miałem powód, żeby podać jej te informacje. Zresztą wiesz,
że niedługo przenosimy się do Ouchy, do siedziby Instytutu.
- Czasem nie mogę za tobą nadążyć.
- A zatem innym też się to nie uda, co napawa mnie otuchą.
Marler, zdążyłeś powiedzieć Butlerowi i Nieldowi, żeby
przyjechali na kolację do "Chateau des Avenieres"?
- Tak. I jestem w stanie w krótkim czasie skonstruować dla
Butlera bombę, która rozwiąże problem tego centrum łączności w
wieżyczce. Czy Nield będzie mógł mu pomóc?
- Obawiam się, że nie - powiedział Tweed. - Potrzebujemy jak
największego zespołu. Butler skręci na niby nogę w kostce, dzięki
czemu będzie miał wymówkę, żeby tam zostać.
- Miałem okazję uciąć sobie krótką pogawędkę z Butlerem w
toalecie - ciągnął Marler. - Podałem mu szczegóły. Poprosił mnie,
żebym go zawiózł dziś po południu do Genewy, by mógł sobie kupić
motocykl potrzebny do ucieczki po wykonaniu zadania.
- Biedny Harry, nie zazdroszczę mu - powiedziała Paula. -
Będzie miał szczęście, jeśli wyjdzie z tego cało.
- Podobnie jak my wszyscy - uświadomił jej Tweed. - Ale
zadanie trzeba wykonać. Nawet jeśli wszyscy zginiemy.
Rozdział 31
Decyzja, którą oznajmił Tweed, wioząc Paulę, Marlera i
Newmana z powrotem do "Chateau des Avenieres", wprawiła ich w
zdumienie.
Przekazał ją spokojnym tonem, w którym jednak wyczuli
stalową nutkę, pojawiającą się u niego w sytuacjach kryzysowych.
- Wyjeżdżamy z "Chateau des Avenieres" dziś wieczorem.
Butler i Nield przejdą pieszo tą samą drogą nieco później.
Marler, przygotujesz Butlerowi bombę; tak szybko jak się da, do
tego zapalnik czasowy i tak dalej.
Podam mu przez telefon hasło, kiedy nadejdzie odpowiednia
chwila. Zawieź Harryego do Genewy, żeby kupił motocykl, potem
wyjeżdżamy.
- Dokąd? - spytała Paula.
- Wybierzemy się do Ouchy nad Jeziorem Genewskim, do
siedziby głównej Instytutu. Powiedziałem Tinie, że tam właśnie
wpadniemy w drodze do Wiednia.
Bez wątpienia poinformuje Anglika o celu naszej podróży.
- Dlaczego to zrobiłeś, na litość boską? - zapytał Newman.
- Ponieważ tego wymaga następna faza mojego planu. Powiem
tylko, że zauważyłem wśród pracowników "Chateau d'Avignon" sporo
paskudnych angielskich typków. To mi przypomina czasy, kiedy
pracowałem w sekcji zabójstw Scotland Yardu.
- Najmłodszy inspektor w historii - przypomniała Paula.
- To zamierzchłe czasy - zbagatelizował Tweed. - Wtedy
spotkałem paru nieciekawych facetów. Ale byli aniołkami w
porównaniu z tymi tutaj. Więc lepiej się pakujcie...
W samochodzie zapanowała cisza. Dopiero gdy podjechali pod
zamek, spojrzał na Newmana i powiedział:
- Zjedz kolację z Simone. Poinformuj ja mimochodem, że
wyjeżdżamy do Ouchy, a potem do Wiednia.
Po tych słowach zatrzasnął drzwi i zostawił wszystkich w
samochodzie w zupełnym osłupieniu.
- Lepiej dam wam buziaka i spadam - powiedział Marler. - Mam
robotę.
Spotkamy się na kolacji, jeśli zdążymy wrócić z Genewy.
Newman i Paula wiedzieli, czemu się tak śpieszy. Musiał
przygotować bombę, zanim przyjedzie Butler i Nield.
- Tweed nieraz mnie już zadziwił w przeszłości - powiedział
Newman. -Ale tym razem pobił rekord. Co on planuje?
- Sama się nad tym głowię - odparła Paula. - Przecież nie
będzie chciał zebrać ocalałych członków Instytutu w Ouchy?
Zrobiłby z nich największa tarczę strzelniczą, z jaką do tej pory
miały do czynienia Siostry.
- Nigdy nie był aż tak zdecydowany i stanowczy.
- Musi mieć plan, zauważ, w jaki sposób podał informacje
dwóm Siostrom.
Podejmuje cholernie duże ryzyko.
- Myślę, że zdaje sobie sprawę, że zbliża się godzina zero.
- Miejmy nadzieję, że słowo zero nie ma ukrytych znaczeń -
dodała Paula.
- Powiedział, że musimy wykonać zadanie nawet, gdybyśmy
mieli przy tym zginąć. Odniosłem wrażenie, że jego zdaniem mamy
małe szanse.
- W takich sytuacjach jest najskuteczniejszy i najbardziej
niebezpieczny dla przeciwnika. Nie zapominaj o tym. Patrz, Amos
wyjeżdża.
W drzwiach wejściowych pojawił się strateg, zbiegł ze
schodów, rzucił torbę na tylne siedzenie samochodu i ruszył obok
nich, nawet nie spojrzawszy. We wstecznym lusterku Paula
obserwowała, jak wyjeżdża na drogę i znika z pola widzenia.
- Wraca do Genewy - powiedziała do Newmana. - I najwyraźniej
bardzo mu się śpieszy., - Być może Tweed zamienił z nim słówko.
- Jakiś samochód podjeżdża do nas od tyłu.
Zanim skończyła mówić, Newman miał już w ręku Smith &
Wessona.38. Ścisnął lewą ręką jej ramię, dając jej znak, że ma
się położyć na podłodze.
- W porządku - uspokoiła go. - Harry i Pete nie przyszli na
piechotę, jak radził im Tweed. Przyjechali samochodem, którym
dostali się do "Chateau d'Avignon".
- Pogadam z nimi - powiedział Newman i wysiadł.
Wciąż było jasno, ale Harry miał włączone przednie światła.
Newman ruszył w ich kierunku, podczas gdy oni wysiadali. Harry
miał torbę na ramieniu, a Nield trzymał walizkę.
- Tweed do nas dzwonił, rozmawialiśmy szyfrem - wyjaśnił
Nield. - Powiedział mi, co robić. Poinformowałem uroczego Freda w
recepcji, że chcę zatrzymać mój pokój i zapłaciłem z góry.
Dodałem, że muszę dopilnować jakichś interesów w Genewie, ale
wrócę.
- Numer pokoju Marlera? - spytał Harry w typowy dla siebie
zwięzły sposób.
Newman podał mu go i Harry zniknął w hotelu. Nield popatrzył
na Paulę.
- Co się dzieje? - zapytał.
- Dziś wieczorem jedziemy do Ouchy - poinformowała go Paula.
- Więc lepiej przyłącz się do nas po kolacji. Będziemy ściśnięci
jak śledzie w tym i samochodzie.
- Nie będziemy - zapewnił ją Nield. - Harry wraca pieszo do
"Chateau d'Avignon". Marler wyrzuci go w pobliżu hotelu w drodze
powrotnej z Genewy.
- A co z motocyklem?
- Harry uparł się, że schowa się w lesie w drodze powrotnej.
Jestem pewien, że wie, co robi. Nie rozumiem o co chodzi z naszym
wyjazdem do Ouchy.
- A ja właśnie to zrozumiałam - powiedziała Paula. - Tam
rozegra się bitwa.
W recepcji Newman zatrzymał się, żeby zapytać o Amosa
Lodgea.
Dobrze ubrana młoda Francuzka wydawała się cieszyć z jego
widoku.
- Chciałbym zamienić z panem Lodgeem słowo - wyjaśnił jej
Newman. -Ale wydaje mi się, że właśnie wyjechał.
- Zgadza się, proszę pana. Rozmawiał przez telefon, po czym
natychmiast zadzwonił na dół, żeby zapłacić za hotel, ponieważ
już się wyprowadza.
Jakaś pilna sprawa zmusiła go do raptownego wyjazdu.
- Dziękuję. A pan Tweed?
- Cały czas dzwoni, od kiedy wrócił do hotelu. Chyba właśnie
skończył.
- Mówi pani doskonale po angielsku.
- Dziękuję. - Zarumieniła się. - Dwa lata pracowałam w dużym
londyńskim hotelu. Jeśli idzie się pan z nim zobaczyć, to może mu
pan powie, że przyjechał pan Emilio Vitorelli. Pytał o pana
Tweeda. Teraz pije drinka na tarasie z mężczyzną, który
przyjechał razem z nim.
- Powiem mu.
Paula udała się do siebie, żeby wziąć prysznic, a jeśli
wystarczy czasu przed kolacją, to nawet kąpiel. Newman zostawił
Nielda w barze i poszedł do pokoju Tweeda, który właśnie
przebierał się w ciemny garnitur do kolacji. - Recepcjonistka
powiedziała mi, że gdzieś dzwoniłeś - rzucił Newman, gdy Tweed
otrzepywał marynarkę.
- To prawda. Rozmawiałem z Moniką. Nie dowiedziałem się
niczego nowego poza tym, że Howard rozpracowuje te bomby
umieszczone w pobliżu największych elektrowni. Nie znaleźli
żadnych podejrzanych. Poradziłem im, żeby się skoncentrowali na
londyńskim East Endzie.
- Dlaczego?
- Z powodu obsługi "Chateau d'Avignon". Ich akcent dowodzi,
że wszyscy stamtąd pochodzą. Wychodząc zauważyłem małego,
szczupłego mężczyznę, którego ten wielki strażnik nazwał Stanem.
Zawsze ma pogardliwy uśmieszek na gładkiej twarzy. Kiedyś
aresztowałem kogoś takiego jak on. Poszedł siedzieć na piętnaście
lat za zabójstwo. Myślę, że Anglik ukrywa w tym zamku całą armię
podobnych oprychów.
- Skoro mowa o Angliku, to według słów recepcjonistki ktoś
zadzwonił do Amosa Lodgea. Natychmiast wymeldował się z hotelu.
Pojechał w stronę Genewy.
- Pewnie pojechał spotkać się z jednym ze swoich tajnych
kontaktów.
- A ty jesz kolację z Motylem. Recepcjonistka powiedziała mi
też, że przyjechał Emilio Vitorelli. Jest na tarasie. Co się
stanie, jeśli zobaczy Tinę?
- Zejdę na dół, żeby z nim porozmawiać. Nie potrzebujemy
dodatkowych kłopotów...
Tweed znalazł Vitorellego razem z Mario. Gdy tylko Mario
zobaczył zbliżającego się Tweeda, wstał i opuścił taras,
skinąwszy po drodze Tweedowi głową.
- Co cię sprowadza do tej głuszy? - spytał Tweed, siadając
przodem do hotelu.
- Ty, stary psie gończy.
- Potraktuję to jako komplement. Co nie wyjaśnia, dlaczego
tu jesteś, skoro ja wieczorem wyjeżdżam.
- Byłbym głupi... - Vitorelli urwał na moment i uśmiechnął
się ujmująco gdybym spytał, dokąd jedziesz tym razem?
- Gdybym powiedział, że do Londynu, nie uwierzyłbyś mi.
- Kto wie? - Vitorelli znów się uśmiechnął i przejechał
dłonią po gęstych włosach. - Jesteś mistrzem podwójnego blefu.
- Nie będę się spierał.
Ze swojego miejsca Tweed widział okna sypialni wychodzące na
taras. Zobaczył Tinę Langley spoglądającą na nich z okna.
Zasłoniła okno, kiedy ją zauważył. Teraz już wie, że Vitorelli
jest w pobliżu. Tweed wątpił, czy teraz zje z nim kolację.
- Przejeżdżałem wcześniej koło tego hotelu - powiedział
Włoch, dopijając drinka. - Spytałem o ciebie, ale powiedziano mi,
że cię nie ma.
- Bo tak było.
- Jeśli stąd wyjeżdżasz, nie znalazłeś tu tego czego
szukasz.
- Jeśli chcesz wiedzieć, ten ktoś opuścił hotel.
- Czyżby Amos Lodge albo Willie? Obydwaj są z Dorset. Dałem
ci dobrą. wskazówkę, chodzi mi o kuriera, który podróżował do
Dorset z walizką pełną pieniędzy. Winien mi jesteś przysługę.
- Będę o tym pamiętał.
- Wygląda na to, że naprawdę zamierzasz opuścić hotel. A ja
wciąż szukam Tiny Langley.
- Od dawna.
- Do zobaczenia, Tweed. Nie rób niczego, czego ja bym nie
zrobił.
- Jest wiele rzeczy, które ty robisz, a ja bym się nie
odważył.
- Robi się chłodno, I nie sądzę, że z powodu wieczornego
powietrza.
Powiedziawszy to, Vitorelli zasalutował i wyszedł. Po drodze
zatrzymał się przy recepcji. Uśmiechnął się szeroko do
dziewczyny.
- Miałem nadzieję, te spotkam tu starego przyjaciela, Amosa
Lodgea.
- Pan Lodge niespodziewanie opuścił hotel. Chce pan zostawić
wiadomość i na wypadek, gdyby wrócił?
- Nie wróci.
Zadowolony, że Tweed powiedział mu prawdę, Vitorelli
wyszedł. Gdyby nie udało mu się z Amosem, spytałby o kapitana
Wellesleya Carringtona.
Mario siedział w drugim samochodzie, który wcześniej
pożyczyli od jednego ze swoich ludzi.
- Mario - powiedział cicho Vitorelli. - Tweed niebawem
opuszcza hotel -a przynajmniej tak mówi. Wracam do helikoptera na
lotnisko w Genewie. Poczekaj tu w jakimś ukryciu. Jedź za
Tweedem.
- W ukryciu? - spytał z niepokojem Mario.
- Znajdziesz coś.
Vitorelli usiadł za kierownicą Alfa Romeo, które zaparkował
za dużą ciężarówką. Z piskiem opon zjechał z podjazdu na drogę.
Nie zauważył, że Tweed obserwuje go zza drzwi prowadzących
na taras.
Domyślając się, że Włoch go sprawdzał, poczuł ulgę. Emilio
Vitorelli był ostatnią osobą, którą chciał mieć w pobliżu przez
następne dwadzieścia cztery godziny.
W drodze z Genewy, Marler zatrzymał samochód kilkaset metrów
przed "Chateau d'Avignon". Pomógł Butlerowi zdjąć motocykl'z
bagażnika na dachu. Butler poprowadził maszynę wąską drogą w las.
Ukrył ją pod grubą warstwą liści przy wysokiej jodle.
Wrócił do samochodu i usiadł obok Marlera. Marler niezbyt
szybko przejechał obok "Chateau d'Avignon". Butler z ulgą
zauważył, że brama wciąż była otwarta.
Marler zatrzymał się za zakrętem i Butler wyszedł na drogę.
- Nie ryzykuj niepotrzebnie. Pamiętaj, że jak już uzbroisz
bombę, zostanie ci pięć minut do wybuchu - przypomniał Marler.
- Więc lepiej rzucę okiem na zegarek - odpowiedział Butler.
- Na razie.
Poczekał, aż silnik samochodu ucichnie, żeby nikt w hotelu
go z nim nie skojarzył. Potem założył na ramię torbę z bombą i
powędrował do wejścia.
Przy schodach natknął się na Big Bena.
- Cholernie długo pana nie było.
- Lubię dużo spacerować.
- Zajęcie dla frajerów. Właśnie podają obiad.
- Pewnie się nie przyłączysz, co? - zapytał Butler i, nie
czekając na odpowiedź potężnego opryszka, poszedł na górę. Klucz
do pokoju nosił w kieszeni. Gdy znalazł się wewnątrz, zamknął
drzwi i podszedł do swojej walizki.
Pochylił się, żeby sprawdzić, czy włos, który wsunął w zamek
walizki, dalej tam jest. Zniknął.
Jego własny klucz nie obracał się tak lekko jak przedtem.
Więc w okolicy jest specjalista od wytrychów.
Podszedł do wysokiej, solidnej i starej szafy, w której
trzymał ubrania, i przejechał palcem po krawędzi. Była zakurzona.
Nikt nie pomyśli o tym, żeby sprawdzić na szafie.
Wyjął z torby okrągłą bombę, wielkości małego talerza.
Zapakowana była w gruby niebieski papier. Zapalnik czasowy i inne
małe urządzenia pieczołowicie owinięto w chusteczki. Wyrwał z
głowy dwa włosy i włożył po jednym do każdego zawiniątka, po czym
wepchnął je głęboko na szafę.
- Chyba ich tam nie znajdziesz, cwaniaczku - powiedział do
siebie.
Szykując się do obiadu, zastanawiał się nad swoim zadaniem.
Miał zostać sam w hotelu pełnym wrogo nastawionych zbirów. Aż
Tweed zadzwoni i poda mu hasło.
Samotność zupełnie go nie martwiła. Smucił go jedynie fakt,
iż ominą go fajerwerki, jakie Tweed szykował w Ouchy. Znając go
dobrze, Butler wyczuł, że zbliżał się czas działania. Ouchy
będzie miejscem prawdziwego pokazu sztucznych ogni.
Rozdział 32
W "Chateau des Avenieres" Tina Langley która pojawiła się tu
z całym bagażem i zamieszkała w pokoju z widokiem na taras,
zdążyła już zadzwonić na Słowację. Hassan odebrał natychmiast.
- Mam dla ciebie ważne nowiny - powiedziała.
- Sam zdecyduję, czy są ważne. O co chodzi?
- Tweed i reszta jego ludzi dziś wieczorem stąd wyjeżdżają
Ma wziąć udział w spotkaniu ocalałych członków Instytutu w Ouchy
nad Jeziorem Genewskim.
To chyba jest warte sowitej zapłaty.
- Jesteś pewna, że wyjeżdża dziś wieczorem?
- Chcę wiedzieć, ile za to dostanę - zażądała.
- Wiesz co spotyka ludzi, którzy próbują mnie zastraszyć?
- Sadzę, że informacja jest coś warta - powiedziała
pojednawczym tonem.
- Odpowiedz na moje pytanie, do diabła.
- Tak - powiedziała szybko. - Jestem pewna.
- Dziesięć tysięcy dolarów.
Hassan rzucił słuchawką; Zastanawiał się przez kilka minut.
Która grupa znajduje się najbliżej Ouchy? Trzeba szybko działać.
Wtedy zdał sobie sprawę, że rozwiązanie jest bardzo proste.
Zadzwonił do "Chateau d'Avignon".
Odezwał się Fred Brown.
- Frederick - zaczął Hassan swoim najbardziej despotycznym
tonem.
- Mam dla ciebie bardzo pilne instrukcje, Gdy rozmowa
dobiegła końca, Fred skontaktował się z kilkoma osobami z
obsługi. Wziął na bok każdego z opryszków po kolei i przekazał
odpowiednie instrukcje z dala od nielicznych gości, mieszkających
w hotelu.
Siedzący z drinkiem na tarasie Butler zarejestrował tę
wzmożoną aktywność.
Zaciekawiony, przespacerował się do baru, zamówił dla
niepoznaki kolejnego drinka i poszedł z nim do głównego holu.
Zdążył zauważyć jak zza bocznej ściany zamku wyłaniają się
samochody, zaparkowane tam pewnie przed niepowołanymi oczami.
Sączył drinka i przyglądał się Big Benowi, siedzącemu za
kierownicą pierwszego samochodu. Wolniutko wyjechały otwartą
bramą i ruszyły w kierunku Genewy. Butler poczuł, że ktoś za nim
stoi i odwrócił się. To był Stan.
- Nie, może pan usiedzieć na miejscu, panie Butler? - spytał
z nutka szyderstwa.
- Wyszedłem zaczerpnąć świeżego powietrza.
- Na tarasie serwują obiad. Nie chcemy chodzić na głodniaka,
co?
Część obsługi ma przyjęcie gdzie indziej. Dowód uznania od
pana Browna za ich pracę.
- Pan się tłumaczy przede mną?
Uśmieszek wyższości zniknął bez śladu. Opryszek zastąpił go
wyrazem pogardy i oddalił się. Butler odprowadził go wzrokiem.
Stan miał nietypowy chód, przypominający pełzanie krokodyla. Nie
poszedłby z takim facetem na piwo.
Ignorując aluzję, żeby natychmiast wracał na taras, Butler
poszedł na górę.
Ze swojego pokoju zadzwonił do "Chateau des Avenieres" i
podał recepcjonistce zakodowaną wiadomość.
- Mój przyjaciel Pete Nield przyjedzie do was na drinka,
proszę mu powiedzieć, że dzwonił Harry Butler. Zrobiło się tu
bardzo nudno, więc przydałoby mi się jego towarzystwo. Dziękuję.
Odłożył telefon, zanim recepcjonistka zdążyła się odezwać.
Tweed właśnie dołączył do Pauli, Newmana i Marlera, kiedy
recepcjonistka przekazała im wiadomość od Harryego. Nield miał
zdziwioną minę, natomiast Tweed się uśmiechał. Zauważył, że Harry
był nie tylko godzien zaufania, ale też bardzo sprytny w
przekazywaniu zakodowanych wiadomości.
- Nie rozumiem - powiedziała Paula.
- To znaczy, że recepcjonistka też nie zrozumiała. Harry
jest niezły.
- Myślałam, że jesz kolację z Tiną Langley - zauważyła Paula
ściszonym głosem.
- Przysłała mi wiadomość, że nie będzie mogła dotrzymać mi
towarzystwa.
Boli ją głowa. Myślę, że wystraszyła się na widok
Vitorellego.
- To ona przyprawia mnie o ból głowy - rzuciła Paula.
- Mnie też wystawiono do wiatru - powiedział Newman z
szyderczą miną - Simone zadzwoniła do mnie z wiadomością, że jest
wykończona.
- Tak wykończona - powiedział im Tweed - że widziałem jak
opuszcza hotel z bagażem. Wspomniałem o tym recepcjonistce, a ta
powiedziała, że do Simone był telefon, po którym zadzwoniła na
dół, żeby się wymeldować.
- Może jakoś przeżyję jej stratę - westchnął Newman.
- Szybciej przeżyjesz jej stratę niż obecność - powiedziała
Paula. - Pamiętasz, co zrobiła biednemu Pierreowi Dumontowi?
- Tweed, dlaczego zmieniłeś polecenie i zabroniłeś mi
wspominać o Ouchy lub Wiedniu przy Simone?
- Jedna wystarczy.
Jedli obiad w milczeniu, gdyż Tweed najwyraźniej się
śpieszył. Paula dostrzegła jego nieobecny wzrok, jakby już się
zajmował ich kolejnymi posunięciami.
Pod koniec posiłku spojrzała na Marlera.
- Musimy przekroczyć granicę, żeby wrócić do Szwajcarii. Czy
wcześniej pozbędziesz się swojej broni?
- Absolutnie nie. Wszystko przymocujemy do podwozia mojego
samochodu.
Materiał wybuchowy bez zapalników jest oczywiście niegroźny.
Co przywodzi mi na myśl inną ważną sprawę. Moim zdaniem będzie
bezpieczniej, jeśli Tweed, Nield, Paula i Newman pojadą jednym
samochodem. Ja pojadę za wami - na wypadek, gdyby mnie złapali z
bronią.
- Zgoda - powiedział Tweed.
- Jeśli was zgubię w Genewie, proponuję, żebyśmy się
spotkali przed głównym dworcem kolejowym - ciągnął Marler.
- Zgoda.
Było już ciemno na tarasie, kiedy kończyli kolację.
Oświetlony lampionami roztaczał wokół atmosferę spokoju. Paula
próbowała zapomnieć o zamachu na życie Tweeda, kiedy ten wstał i
wziął ją za rękę.
- Spójrzmy po raz ostatni.
Gdy reszta rozeszła się po pokojach, żeby zabrać bagaże,
Tweed i Paula podeszli do krawędzi tarasu. Księżyc ukrywał się za
pojedynczą chmurką, a przed nimi roztaczała się panorama Francji.
Pomiędzy tonącymi w mroku sylwetkami wzgórz widniały
gdzieniegdzie maleńkie wyspy świateł niczym kupki diamentów -
wioski otoczone górskimi grzbietami. Księżyc wypłynął zza chmury
i zalał krajobraz delikatnym blaskiem.
- Krajobraz jak ze snu - powiedziała cicho Paula.
- Jeśli będzie taka możliwość, dam ci trochę czasu, żebyś tu
wróciła - zaproponował Tweed.
- Może wybierzesz się ze mną.
- To byłyby moje pierwsze wakacje od dwudziestu lat.
Hassana opadły wątpliwości po telefonie do Freda Browna w
"Chateau d'Avignon". Napił się wody, gdyż nawet po zmroku
dokuczało na Słowacji parne powietrze. Woda. Decydująca broń w
ostatnim starciu. Ponownie zadzwonił do Tiny Langley.
- Chcę, żebyś dziś wieczorem pojechała do Ouchy. Wynajmę ci
pokój w "Beau Rivage". - Również nad brzegiem jeziora, niedaleko
głównej siedziby Instytutu. Nie sądzę, żeby Tweed i jego ludzie
przeżyli jutrzejszy wieczór.
- A co z moją zapłatą? - spytała niespokojnie Tina.
- Dostaniesz swoją zapłatę - warknął i rozłączył się.
Tina trzasnęła słuchawką z wściekłości. Ale potem pomyślała
o tym, co powiedział jej Hassan. Przy odrobinie szczęścia, Tweed
przeżyje, a ona zarobi małą fortunę, którą jej wcześniej
proponował.
Hassan zadzwonił do Simone Carnot i przekazał jej podobne
instrukcje. W odróżnieniu od Tiny, nowinę przyjęła spokojnie. Tak
czy inaczej, zdążyła już zaoszczędzić fortunę, która starczy jej
na długie lata. Nie żyła ekstrawagancko i, podobnie jak Karin
Berg, odkładała pieniądze.
Odjechali z "Chateau des Avenieres" w konwoju. Za kierownicą
pierwszego samochodu siedziała Paula, Marler jechał za nią. Gdy
zbliżyli się do "Chateau d'Avignon" Marler zwolnił. Tweed
powiedział, że nie będzie ryzykował, na wypadek, gdyby obserwował
ich ktoś stojący na podjeździe.
- Biedny Harry - powiedziała Paula, mijając wjazd. - Bramę
już zamknięto - musi się czuć jak w więzieniu.
- Harry zawsze chętnie działa w pojedynkę - odparł Tweed,
siedzący obok niej.
- Na pewno poszedł spać - odezwał się Nield z tylnego
siedzenia. - Wcześniej podstawiając krzesło pod klamkę drzwi.
- Sądzę, że puste głowy tych bandytów zaprzątnięte są teraz
czym innym -zauważył Tweed.
- A mianowicie? - spytała Paula.
- Lubię jeździć w nocy - powiedział wymijająco. - To
odpręża. Jakoś nie widzę samochodu Marlera.
Jestem pewna, że zaraz nas dogoni. O, już jest...
Marler miał problem. We wstecznym lusterku dostrzegł
jakiegoś Peugeota i choć ten nie podjechał za blisko, wydawał się
utrzymywać takie samo tempo jak on. Później zdecyduje, co należy
zrobić. Marler nigdy nie martwił się problemami, które mogły być
wytworem jego wyobraźni.
Paula niezbyt szybko minęła szczyt Saleve. Mimo późnej pory
wciąż kilka samochodów zaparkowało w miejscu widokowym. Widok na
rozświetloną Genewę był zniewalający. Zaczęła zjeżdżać krętą
drogą prowadzącą do miasta.
Marler, który został daleko w tyle, nabrał już pewności, że
problem jest poważny. Peugeot podjechał bliżej i, podobnie jak
on, zaczął zjeżdżać w dół.
Podejrzewał, że to ktoś z "Chateau d'Avignon", śledzący
Tweeda i jego. Zwolnił, jakby zapraszał drugi samochód do
wyprzedzenia. Peugeot też zwolnił. To nie była naturalna reakcja.
Gdy Marler brał niezliczoną ilość zakrętów, kierowca Peugeota
cały czas miał go w polu widzenia.
Jadący Peugeotem Mario był z siebie bardzo zadowolony.
Vitorelli ucieszy się, gdy mu powie, dokąd pojechał Tweed. Marler
zachowywał się tak naturalnie, że Mario zupełnie nie domyślał
się, iż został zdemaskowany. Bardzo się starał nie stracić z oczu
obydwu samochodów, gdy wjechali w labirynt szwajcarskiego miasta.
Denerwował się, dojeżdżając do punktu kontrolnego na
granicy. A co jeśli przepuszczą samochód jadący przed nim, a jego
zatrzymają?
- Marler dziwnie się zachowuje - stwierdziła Paula, kiedy
zjechali z wzniesienia i w oddali zobaczyła punkt kontrolny.
- Marler zawsze wie, co robi - przypomniał jej Tweed.
Zwolniła, szykując się do zatrzymania samochodu, gdy byli
już blisko punktu kontrolnego. Oficer paszportowy dał jej znak
ręką, że może jechać dalej. Marler odetchnął z ulgą, kiedy oficer
przepuścił też jego. We wstecznym lusterku zauważył, że również
Peugeot bez problemów przekroczył granicę. Marler zaczął
intensywnie myśleć. Świetnie zapamiętał trasę, którą pojedzie
Paula. Przejedzie przez most Pont du Rhoene i znajdzie się w
głównej, najbardziej pogmatwanej części Genewy.
Z mostu do dworca kolejowego, gdzie mieli się spotkać, było
bardzo blisko.
- Muszę ci trochę namieszać w głowie, kolego - powiedział na
głos, mając na myśli kierowcę Peugeota.
Celowo jechał dość wolno. Inne samochody, wyjeżdżające z
różnych dróg, wyprzedzały go. Jeden z kierowców zatrąbił na
niego. Marler pilnował się, żeby na niego nie spojrzeć. Nie
potrzeba mu było awantury na drodze dziś wieczorem.
Przy wjeździe na most były światła. Jechał bardzo wolno.
Dojechał, tak jak chciał, na czerwone. Kierowca, jadący z
tyłu zatrąbił na niego ze złością. Teraz Peugeot był o jeden
samochód za nim. Mario nie zrobił tego umyślnie, po prostu jakiś
niecierpliwy kierowca wjechał przed niego. Paula przejechała już
połowę mostu.
Marler włączał i wyłączał silnik, wiedząc z doświadczenia,
że czerwone światło utrzyma się jeszcze przez jakiś czas.
Otworzył maskę, wysiadł i udawał, że sprawdza silnik. Kierowca
następnego samochodu również wysiadł i odezwał się do niego po
francusku.
- Jeśli się panu zepsuł samochód, pomogę go zepchnąć na
pobocze. Nie mogę tu sterczeć całą noc.
- Nie mówić po francuski - skłamał Marler.
Kierowca zaklął i wrócił do samochodu. Zrobiło się zielone
światło.
Marler za kierownicą znów zapalał i gasił silnik. Szybko
sprawdził, czy wokół nie ma wozów patrolowych. Po jego prawej, na
wjazd na most czekała wielka ciężarówka.
Marler obserwował zielone światło, ignorując wściekłe
trąbienie innych samochodów. Spowodował poważny korek. Światła
zmieniły się na czerwone.
Nacisnął pedał gazu i wystrzelił do przodu. Kierowca
ciężarówki zatrąbił klaksonem, który zabrzmiał jak syrena
wielkiego statku. Ale Marler pędził już przez most. Gdy dotarł na
drugi koniec, wjechał w małą uliczkę i rozpoczął szaleńczy wyścig
na dworzec kolejowy.
Sfrustrowany Mario nacisnął pięścią klakson. Rozwścieczony
francuski kierowca zawrócił samochód i podczas tego manewru
wjechał w przód Peugeota.
To była pechowa noc. Ale nie dla Marlera.
Gdy dotarł na dworzec, zobaczył zaparkowany samochód Pauli.
Wyskoczył z samochodu i podbiegł do okna, które otworzył
Tweed.
- Przepraszam. Miałem drobny problem z ogonem. Zgubiłem go.
- A zatem do Ouchy. Do "Beau Rivage" - powiedział Tweed.
Kilka minut później Paula rozkoszowała się jazdą pustą
autostradą, biegnącą wzdłuż Jeziora Genewskiego. Był bardzo
niewielki ruch, więc jechała tak szybko, jak pozwalały na to
przepisy.
- To odpręża - powiedziała.
- Marler jest za nami - powiadomił ich Newman.
- Więc wszystko w porządku - ucieszyła się Paula.
- Obawiam się, że nic nie jest w porządku - odparł Tweed.
Rozdział 33
Godzinę wcześniej kawalkada trzech czarnych samochodów
jechała tą samą autostradą Pierwszy samochód prowadził zwalisty
strażnik hotelu "Chateau d'Avignon". Jechał szybko, ale też nie
przekraczał dozwolonej prędkości. Obok niego siedział Jeff,
którego ciało składało się z samych mięśni.
Przed wielu laty Jeff wyrobił sobie godną pozazdroszczenia
reputację w londyńskim East Endzie jako Komornik. Jego metody
perswazji wobec opornych sklepikarzy i właścicieli klubów, aby
płacili haracz były równie legendarne, co potworne. Wiele jego
ofiar zostało kalekami na resztę życia.
Oskarżony o morderstwo, uciekł z posterunku policji,
poważnie raniąc trzech policjantów.
Dwaj mężczyźni na tylnym siedzeniu i po czterech w każdym
samochodzie, również uciekło z Wielkiej Brytanii przed
wieloletnimi wyrokami.
Kilku z nich dokonało w ostatnim czasie ataku na niemiecką
mafię. Mafia wciąż lizała rany po napadzie, ponieważ co najmniej
dziesięć zmasakrowanych ciał utopiono w Renie.
Tweed określał takich ludzi jako "śmietankę" tych, którzy
nie powinni się byli urodzić. Byli żywym potwierdzeniem innej
maksymy Tweeda, a mianowicie, że istnieje coś takiego, jak
wcielone zło.
- No, przemyciliśmy bombę pod nosem pieprzonych glin -
przypomniał Jeff podczas jazdy.
- Więc jak się czujesz, siedząc na niej - jeśli wiesz, że
mogłaby wprowadzić na orbitę pałac Buckingham? - spytał Big Ben i
wybuchnął śmiechem.
- Wygodnie - odpowiedział Jeff - Cholernie wygodnie.
Samochód, którym jechali, został dostosowany do zadania we
francuskim warsztacie, mieszczącym się w stodole w małej wiosce.
Wszechstronnie uzdolniony mechanik, który samodzielnie wykonał
całą pracę miał dostać milion franków, jeśli mu się uda. Udało mu
się. Wydrążył część podwozia i uzyskał odpowiednią przestrzeń,
gdzie, jak sądził, zostanie ukryta wielka partia narkotyków.
Zamiast nich, przewieziono w skrytce bombę z urządzeniem
sterowanym za pomocą fal radiowych, które zdetonuje ją z
bezpiecznej odległości.
Francuski mechanik nigdy nie ujrzał swojego miliona franków.
Leżał teraz pogrzebany w głębokim dole pod swoją własną stodołą.
Fred Brown, wykonując rozkazy otrzymane od Anglika, kazał
strażnikowi "pozbyć się ciała, kiedy robota będzie skończona".
Pierwotnym celem Hassana był francuski prezydent. Bomba
miała wjechać w zdalnie sterowanym samochodzie bez kierowcy na
dziedziniec Elysee, w momencie kiedy otwierano by bramę wjazdową
dla prezydenckiego samochodu, opuszczającego jego oficjalną
siedzibę.
Hassan w ostatniej chwili zmienił zamiar. Zdał sobie sprawę,
że dysponuje środkami do zniszczenia ocalałych członków
Instytutu, kiedy zbiorą się w głównej siedzibie w Ouchy. Fred
Brown otrzymał od niego ścisłe instrukcje, które następnie
przekazał Big Benowi.
- Mam ochotę na fajkę - powiedział Jeff, sięgając po paczkę
schowaną w kieszeni.
- Zapal, a rozkwaszę ci gębę - powiedział Big Ben tonem
konwersacji.
Nienawidził palenia. Kiedy był mały, ojciec zmusił go do
wypalenia wielkiego hawańskiego cygara, aż po sam koniuszek.
Chorował po tym przez wiele dni.
- Nie kumam tej sprawy z łodzią na tym chrzanionym jeziorze
- powiedział Jeff, cofając niechętnie rękę od kieszeni.
- Porywamy jacht z przystani w Ouchy. Jeden facet, który
dobrze pływa, zabiera go naprzeciwko miejsca, gdzie te świrusy
mają spotkanie i tam dryfuje.
Z tego, co mamy w samochodach, zrobimy kukły, które ustawimy
na pokładzie.
I to wszystko.
- Nie kumam.
- Nic nowego w twoim przypadku. Masz robić, co ci mówię i
nie zadawać pytań. Załapałeś?
- Załapałem.
Big Ben nigdy nie przepuścił okazji, by podkreślić kto tu
jest szefem. Dlatego został przywódcą w jednej z kluczowych grup
zabójców u Hassana.
Prowadząc samochód, kilkakrotnie powtarzał sobie plan.
Hassan, mimo manii wyższości, odznaczał się bystrym umysłem
i był pierwszorzędnym organizatorem. Nigdy by tego otwarcie nie
przyznał, ale parę pomysłów wziął od Anglika: zakładał, że tamten
wpadł na te najlepsze podczas wizyt na Bliskim Wschodzie.
Nie zapomniał o Karin Berg, którą umieścił w hotelu "Des
Bergues".
Postanowił, że przyda mu się dodatkowe zabezpieczenie. Fakt,
że Tweed wciąż żył, spędzał mu sen z powiek. Zadzwonił do Berg.
- Karin, zaszły pewne zmiany.
- Jakie?
- Przestań zadawać pytania. Spakuj rzeczy i wyleć jutro rano
z Genewy.
- Dokąd, do diabła, znów lecę?
- Uważaj, jak do mnie mówisz!
- Ty też! Więc dokąd lecę?
- Wsiądziesz do samolotu do Zurychu. Ale nie opuszczaj
lotniska.
Stamtąd złap samolot do Wiednia - na lotnisko Schwechat.
Samochód będzie już na ciebie czekał.
- Żeby mnie zabrać do tej nudnej bazy?
- Chcesz dostać na początek premię wysokości dziesięciu
tysięcy dolarów?
- Powiedzmy trzydziestu.
- Myślisz, że śpię na forsie?
- Wiem, że twój ojciec na niej śpi. Dostanę je czy nie?
- Tak...
Hassan zaklął. Znów rzuciła słuchawką. Usiadł na krześle i
wyobraził sobie, jak powolutku ją dusi.
Trzy czarne samochody, z Big Benem wciąż na początku
konwoju, wjechały do Ouchy i minęły basen jachtowy. Lekka bryza
zakołysała lasem masztów.
Zgodnie z instrukcjami, jakie otrzymali przed wyjazdem z
"Chateau d'Avignon", pierwszy samochód zaparkował, a wtedy wóz
jadący za strażnikiem wyprzedził go, minął przystań i zaparkował
paręset metrów dalej nad brzegiem jeziora.
Podobnie jak wszyscy jego ludzie, Big Ben miał na sobie
dresy. W czerwcu wszędzie było pełno ludzi uprawiających jogging
o każdej porze.
Zanim wysiadł z samochodu, zagapił się na "Cafe Beau
Rivage", gdzie elegancko ubrane kobiety jadły obiad w
towarzystwie swoich przyjaciół, zarówno wewnątrz, jak i w
ogródku.
Oblizał usta przyglądając się niektórym kobietom. Były
pierwsza klasa, nie jak te, z którymi zazwyczaj się zadawał. Gdy
zakończy tę akcję, dostanie dużo forsy i będzie wiedział na co ją
wydać.
- Czy nie powinienem obejrzeć portu? - spytał ostrożnie
Jeff.
- Sprawdzimy go razem. Wy dwaj z tyłu rozglądajcie się, czy
nie ma gdzieś wozów patrolowych. Naciśnijcie klakson jeden raz,
jeśli pojawią się miejscowi gliniarze. Zignorujcie, jeśli pojadą
dalej. Jeśli was zaczepią, powiecie, że czekacie na przyjaciół,
żeby razem pobiegać.
Wysiadł razem z Jeffem i poszli wolnym krokiem w stronę
małego portu w kształcie ostrygi, w którym cumowało pełno
żaglówek i jachtów.
Nikogo nie było w pobliżu, a sam port nie znajdował się zbyt
blisko hotelu.
Doszli prawie do końca rzędu łodzi, gdy strażnik złapał
Jeffa za ramię i stanął w miejscu. Na pokładzie jachtu motorowego
stał łysy mężczyzna, malując drzwi do kabiny. Nawet jego robocze
ubranie wyglądało na kosztowne. Na motorówce nie widać było
nikogo więcej.
- Tego właśnie nam trzeba - szepnął Big Ben. - Facet jest
chyba właścicielem, Masz sprzęt?
Jeff zabrał ze sobą płócienną torbę. Wewnątrz znajdowało się
kilka puszek z farbą i parę pędzli oraz narzędzie do zdrapywania
farby. Anglik przekazał Hassanowi bardzo ścisłe instrukcje, które
ten z kolei podał Big Benowi.
- W pobliżu nie ma nikogo - szepnął w odpowiedzi Jeff.
- No to bierz się do roboty...
Jeff podszedł bliżej do motorówki. Na pokładzie zauważył
parę sprzętów -rożek szkutniczy, część łańcucha i kupkę szmat do
czyszczenia. Jakby właściciel wiedział, co będzie im potrzebne.
Jeff, w butach na gumowej podeszwie, bezgłośnie zszedł z chodnika
na pokład. Jego ciężar sprawił, że jacht zakołysał się lekko i
łysy mężczyzna przerwał malowanie. Gdy się odwrócił, Jeff zdążył
już podnieść rożek i schować go za plecami oraz podejść bardzo
blisko.
- Zgubiłem drogę - powiedział Jeff. - Szukam Vevey.
- Naprawdę? - Łysemu mężczyźnie nie podobało się, że na
pokład jego jachtu wchodzi intruz. - Cóż, wystarczy...
Nie dokończył zdania. Jeff błyskawicznym ruchem uderzył go w
głowę.
Czaszka pękła i mężczyzna osunął się na pokład. Jeff upuścił
broń i złapał martwego mężczyznę pod pachy, po czym zaciągnął go
po pokładzie na dziób, pod mały mostek. Gdy ukrył ciało,
rozejrzał się wokół. Stojący na chodniku Big Ben pokazał mu
kciuki uniesione do góry.
Jeff wszedł do sterówki. Miał spore doświadczenie w
kradzieżach drogich łodzi z Hamble w Hampshire w Anglii. Jedyny
problem polegał na tym, że uruchomienie silnika mogło zwrócić
uwagę ludzi na brzegu.
Tymczasem Big Ben machał w stronę samochodu, zaparkowanego
przed kawiarnią "Beau Rivage". Jeden z mężczyzn czekał już za
kierownicą Włączył silnik i przejechał wolno obok ludzi
siedzących w kawiarni, zjechał do portu i, zbliżywszy się do Big
Bena, który stał już na rufie motorówki, zawrócił. Dzięki temu
bagażnik samochodu zniknął z pola widzenia ludzi z kawiarni.
Big Ben pomógł obydwu mężczyznom zdjąć ciężkie worki z
bagażnika. Przenieśli je na pokład przy rufie. Właśnie skończyli,
kiedy do Jeffa uśmiechnął się los.
Naprzeciwko hotelu zatrzymała się grupa motocyklistów. Na
złość gościom nie wyłączyli ryczących silników. Jeff uruchomił
motorówkę korzystając z zamieszania. Big Ben zdjął cumy z
pachołków na nabrzeżu. Jeff wolno wyprowadził jacht na jezioro i
po chwili zniknął w mroku.
- Najgorsze za nami - powiedział Big Ben, siadając za
kierownicą samochodu.
- Les - odezwał się do mężczyzny, który siedział obok - czy
któryś z tych, co siedzą w samochodzie zaparkowanym niedaleko
przystani, jest w pobliżu?
- Dałem im znak, żeby podjechali, kiedy podprowadzałem wóz.
Les był wysokim, żylastym mężczyzną, ze złamanym nosem. Jego
specjalnością było rzucanie nożem. Nauczył się tego pracując w
cyrku, do czasu aż poderżnął gardło dziewczynie, która nie
przystała na jego propozycję. Uciekł, zanim przyjechała policja,
a Big Ben znalazł go w melinie na East Endzie.
Gdy jechali wolno szeroką drogą, mając po prawej jezioro
schowane za murem, z tyłu za nimi pojawił się trzeci czamy
samochód. Big Ben wyszczerzył zęby w uśmiechu. Pozwolił uwierzyć
swojemu gangowi, że sam wymyślił ten plan.
Trzeba wykorzystywać każdą okazję do umacniania własnego
autorytetu.
Jadąc bardzo wolno spojrzał na jezioro. Jacht zniknął.
Po odpłynięciu od brzegu na odpowiednią odległość, Jeff
zgasił silnik i pozwolił jachtowi swobodnie dryfować, podczas gdy
sam zabrał się do roboty.
Najpierw rozebrał właściciela do naga. Siekierą, którą
znalazł wśród narzędzi na motorówce, odciął mu obie dłonie przy
nadgarstkach. Żadnych odcisków palców, umożliwiających szybką
identyfikację. Następnie w gumowych rękawiczkach, włożył każdą
dłoń do oddzielnej torebki, obciążonej ołowiem, które wyjął ze
swojej płóciennej torby z farbami i pędzlami. Tego, co zrobił z
twarzą, żeby uniemożliwić jej rozpoznanie, lepiej nie opisywać.
Po okręceniu zwłok łańcuchem i liną, którą, znalazł na
pokładzie, wepchnął ciało do dużego worka i związał go dokładnie
przy szyi. Zakrwawione rękawiczki włożył do małej torebki.
Umył ręce w kambuzie i wrócił do sterówki, skąd uważnie
rozejrzał się wokół, po czym uruchomił silnik i skierował łódź na
środek jeziora. Śpieszył się, żeby skończyć te czynności przed
wschodem księżyca. Zatrzymywał motorówkę na krótko na środku
jeziora. Zrobił to trzykrotnie.
Za pierwszym razem wyrzucił za burtę worek z ciałem. Później
pozbył się woreczka z jedną dłonią. Gdy zwolnił po raz ostatni,
wyrzucił woreczek z drugą dłonią Pozwolił sobie na westchnienie
ulgi, ponownie włączając silnik.
Jakiś czas potem zatrzymał się jeszcze raz. Przyświecając
sobie latarką, namalował zielony pas w połowie wysokości komina.
Wschodził już księżyc, gdy zasłaniał nazwę łodzi warstwami
specjalnego papieru, który wyjął z torby i rozwinął. Na burcie
pojawiła się nowa nazwa jachtu "Starcrest V".
Następne zadanie było łatwe - usunął szwajcarską flagę,
powiewającą na rufie i zamienił ją na francuską Nie była to
idealna robota, ale motorówka miała przetrwać w tym przebraniu
tylko wypłynięcie z Vevey następnego dnia, zanim odegra kluczową
rolę w pozbyciu się ocalałych członków Instytutu.
Po dotarciu do Ouchy, Tweed podprowadził samochód pod główne
wejście do hotelu "Beau Rivage", z którego nie widać było
jeziora. Podał kluczyki portierowi i wszedł do recepcji iście
królewskiego hotelu. Paula szła obok, a Newman i Nield z tyłu.
Kilka minut później przed budynkiem zatrzymał się Marler,
udając, że przyjechał oddzielnie. Z polecenia Tweeda,
zarezerwował sobie pokój telefonicznie, zanim wyjechał z "Chateau
des Avenieres".
- Witamy ponownie, panie Tweed - przywitała go elegancko
ubrana recepcjonistka. - Przygotowaliśmy d! a pana ten sam pokój
z widokiem na jezioro.
- Dziękuję. Jestem pewien, że moi przyjaciele chętnie wypiją
drinka w barze...
Po dokonaniu formalności poprowadził ich do baru. Paula
wpatrywała się w bardzo wysoko sklepiony, pięknie zdobiony sufit.
Podobała się jej atmosfera tego miejsca.
Zamiast okropnej komputerowej plastikowej karty, wręczono im
tradycyjne klucze.
Bar okazał się dużym pomieszczeniem z wygodnymi krzesłami i
mnóstwem wolnej przestrzeni. Na fortepianie grała jakaś kobieta,
śpiewając romantyczne piosenki, podczas, gdy reszta gości w barze
siedziała zasłuchana.
- To nazywam cywilizacją - powiedziała Paula, zapadając się
na miękkie krzesło.
- Czego się napijecie? - spytał Tweed. - Spodziewałem się,
Paulo, że najpierw pójdziesz na górę, do swojego pokoju, ale
doszedłem do wniosku, że drink po podróży nie zaszkodzi.
- Poproszę kieliszek wina. Na pewno nie zaszkodzi.
Przynajmniej się tu odprężymy.
- Nigdzie nie wolno się nam odprężyć - powiedział ostro
Tweed. - Dopóki nie zniszczymy przeciwnika.
Uśmiechnął się po zamówieniu drinków, żeby rozproszyć ponury
nastrój, jaki wywołały jego słowa. Paula pomyślała, że nigdy nie
widziała u niego tak żelaznego zdecydowania. Tweed dla siebie
poprosił o sok pomarańczowy.
- Paulo, Bob, przejdźmy się brzegiem jeziora i obejrzyjmy
budynek Instytutu.
Potem się rozpakujecie.
- My też pójdziemy - powiedział Marler, który do nich
dołączył.
Spojrzał na Nielda, a ten kiwnął głową potakująco.
- Niech będzie, ale trzymajcie się od nas w dużej
odległości, jakbyśmy się nie znali.
Tweed znał skrót do jeziora. Zjechali windą na parter,
przeszli korytarzem i wyszli na zewnątrz, gdzie przy stolikach
wciąż siedzieli ludzie.
Tweed wolnym krokiem skierował się do bocznej uliczki,
biegnącej równolegle do bramy, za którą zaczynały się rozległe
ogrody hotelowe. Przeciął drogę i wszedł na chodnik przy jeziorze
prowadzący do Vevey. Księżyc już pojawił się na niebie i Paula
spojrzała na drugą stronę połyskliwego jeziora, gdzie wznosiły
się potężne francuskie góry Haute - Savoie. Widok zaparł jej
dech.
Po kilkuminutowym spacerze Tweed wskazał palcem dużą
posiadłość po ich lewej, stojącą na wzniesieniu przy drodze. W
zabytkowej budowli, która wznosiła się przed nimi, było coś
złowieszczego. Od drogi dzielił ją szeroki zaniedbany trawnik,
który porastał zbocze, aż do drogi. Podwójne żelazne wrota były
zamknięte, broniąc dostępu do krętego wjazdu. Nieco dalej na
ścianie budynku wisiała podświetlona tablica, a na niej kartka.
Paula przeczytała zawiadomienie, napisane po angielsku i
francusku.
Spotkanie członków odbędzie się jutro o godzinie 22.00.
- Zakładam, że powiadomiono ocalałych członków -
powiedziała.
- Tu jest boczne wejście - powiedział Tweed.
Podeszli jeszcze kilka metrów i zatrzymali się przed małą
żelazną furtką, za którą wznosiły się kamienne schodki. Sprawdził
kłódkę, była zamknięta.
Nic nie wskazywało na to, żeby ostatnio ktoś ją otwierał.
- W domu jest ciemno - zauważyła Paula.
- Nic dziwnego - powiedział Tweed. - Chyba powinniśmy
wrócić, zanim zamkną "Beau Rivage". Pewnie jesteście głodni.
- Burczy mi w brzuchu - przyznała Paula.
Przeszli na drugą stronę opustoszałej drogi, żeby rzucić
okiem na siedzibę główną Instytutu. Marler i Nield czekali po
drugiej stronie, oparci o ścianę, pozornie wpatrując się w
jezioro i odległy widok po przeciwnej stronie. W rzeczywistości
dokładnie przyjrzeli się posiadłości.
Gdy zbliżali się do budynku, nikt nie zauważył czarnego
samochodu, znikającego za rogiem w stronę Vevey. Anglik, który
podczas wizyty w tym miejscu dokładnie przestudiował plan
budynku, podał Hassanowi szczegółowe instrukcje.
Ten z kolei poinstruował Big Bena. Wielka bomba została
ulokowana w odpowiednim miejscu.
Rozdział 34
Zjedli doskonały posiłek w "Beau Rivage". Paula zdecydowała,
że jedzenie jest ważniejsze niż pójście do pokoju, żeby się
przebrać. Marler nie przyłączył się do nich, żeby zachować
pozory, że się nie znają. Usiadł przy stoliku na zewnątrz,
rozkoszując się widokiem pięknych kobiet.
- Myślisz, że te trzy Siostry są siebie warte? - spytała
Paula Tweeda przy kawie. - Wiem, że wszystkie są gotowe zabić dla
pieniędzy, ale czy wszystkie są równie złe?
- Najgorsza, moim zdaniem, jest Tina Langley.
- Dlaczego?
- Z informacji, które zdobyła Monika, wnioskuję, że Tina
uznaje tylko jednego boga. Pieniądze. Nic dla niej nie znaczą,
ludzkie uczucia. Nigdy nie czuła potrzeby zarabiania na swoje
utrzymanie. Od najmłodszych lat zajmowała się wykorzystywaniem
mężczyzn i pozbywaniem się ich, kiedy nie mieli jej już do
zaoferowania pieniędzy.
- A Simone? - spytał Newman.
- Simone przynajmniej próbowała zarabiać na życie, kierując
agencją modelek w Paryżu. Przedtem była osobistą asystentką
dyrektora naczelnego w dużej firmie - i była w tym dobra. A co do
Karin Berg, wszyscy wiecie, że przez lata pracowała dla
szwedzkiego kontrwywiadu. Sam wiem, jak świetnie się sprawdzała.
Dopiero w późniejszych latach coś się w nich zmieniło i
zapragnęły pieniędzy.
- Zaczynam być śpiąca - zmieniła temat Paula.
- Ja się nie położę - powiedział Tweed. - Muszę spotkać się
z kimś w innej części hotelu.
- Idę z tobą - powiedział natychmiast Newman.
- Nikt ze mną nie idzie.
- Może ci się przydać ochrona - przekonywał go Newman.
- Zapewniam was, że nie potrzebna mi ochrona.
Gdy odeszli od stołu, Tweed wyraził ochotę zaczerpnięcia
świeżego powietrza.
Poprowadził ich na zewnątrz, a następnie skręcił w boczną
uliczkę. Od strony jeziora powiewała chłodna bryza. Przy końcu
uliczki zatrzymał się, słuchając prognozy pogody, dobiegającej po
francusku z czyjegoś otwartego okna.
- Słyszałeś? - spytała go Paula. - Spodziewają się jutro
gwałtownych burz z piorunami.
- Dzisiaj - powiedział Tweed. - Jest już po dwunastej.
Skręcił w prawo, gdy doszli do końca uliczki i poprowadził
ich do głównego wejścia do hotelu. Czekali na windę, gdy Paula
spojrzała w górę. Hol miał wyjątkowo wysoki sufit, dzięki czemu
można było z każdego piętra wychylając się przez poręcz spojrzeć
w dół, do holu. Trąciła Tweeda w ramię, żeby spojrzał w górę.
Zza poręczy na piętne spoglądała na nich Tina Langley.
Trzy czarne samochody wolno wjechały do Vevey, następnego po
Ouchy ważnego miasta nad jeziorem. Big Ben bardzo dobrze znał to
miasto.
Pracował tu kiedyś w fabryce farmaceutycznej jako pakowacz.
Jednak zarabiał głównie na ! sprzedaży narkotyków, które stamtąd
kradł. Sam nigdy nie zażywał narkotyków, ani nie palił
papierosów. Jego głównymi namiętnościami był alkohol i
prostytutki.
Ponieważ miał bardzo mocną głowę, obie przyjemności potrafił
doskonale łączyć.
- Daj im znak, że to ich hotel - powiedział do Lesa, który
siedział obok niego.
Nożownik zamachał ręką przez otwarte okno. Samochód, jadący
za nimi, zaparkował przed hotelem. To samo powtórzyło się po
kilku minutach i trzeci samochód zaparkował przed małym
hotelikiem. Big Ben z zadowoleniem pokiwał głową - Dobrze nam
idzie - powiedział.
- O co właściwie chodzi? - spytał Les.
Wysoki mężczyzna ze złamanym nosem wyciągnął długie nogi, w
których zaczynał dostawać skurczów. Zawsze zadawał mnóstwo pytań
i Big Ben chętnie by się go pozbył, ale był zbyt dobry w swoim
fachu, żeby go stracić.
Postanowił spełnić zachciankę niewygodnego współpracownika.
- Jest nas dwunastu. Rusz mózgownicą. Wprawdzie to sezon
turystyczny, ale jak byśmy się wszyscy zwalili do jednego hotelu,
ludzie zaczęliby coś podejrzewać. Jeśli zatrzymamy się w różnych
hotelach, nikt na nas nie zwróci uwagi.
Wszystkie pokoje wynajęliśmy na trzy noce.
- A wszyscy spotkamy się po zapadnięciu zmroku pod Vevey w
umówionym miejscu - dokończył Les. - My mamy broń i damy ją
pozostałym, jak się spotkamy. Wtedy po ciemku wszyscy pojedziemy
do tego domu w Ouchy. Każdy facet, który przeżyje wybuch,
dostanie od nas kulkę.
- Les, jak tak dalej pójdzie zostaniesz Einsteinem.
- A kto to? Facet z branży?
- Raczej nie.
- A co z Jeffem? Na tym jeziorze musi być zimno, jak
cholera.
- Jeff jest czarodziejem od zegarków. Pilnuje czasu. Poczeka
na jachcie poza portem. Jak się zrobi ciemno, ustawi zegar. W
odpowiednim momencie ustawi jacht naprzeciw tego dużego domu w
Ouchy. To należy do planu, kolego. O, jest nasz hotel...
Pół godziny później Tweed wziął kąpiel w swoim pokoju i
ubrał się ponownie, tym razem w mniej oficjalny strój: golf i
spodnie. Pokój był przestronny i funkcjonalny. Właśnie usiadł za
biurkiem i wyciągnął dłoń w kierunku telefonu, kiedy usłyszał
pukanie do drzwi.
Podszedł do nich i stanął przy ścianie za drzwiami. Gdy je
otworzył, zobaczył Paulę. Zmieniła ubranie i teraz miała na sobie
elegancki niebieski kostium. Kiwnęła głową z aprobatą, kiedy
zobaczyła, że Tweed trzyma w ręku pojemnik z lakierem do włosów.
- Nie mogłam zasnąć. Mogę posiedzieć u ciebie przez chwilę?
- Zauważył, że na ramieniu ma torbę. Wpuścił ją do środka i
ponownie zamknął drzwi na klucz.
- Mianowałaś siebie na mojego osobistego strażnika.
- Przez całą kąpiel zamartwiałam się o ciebie, kiedy
przypomniałam sobie Tinę, spoglądającą na nas zza balustrady.
- Obsługa właśnie przyniosła mi dzbanek świeżej kawy.
Musieli założyć, że nie będę sam, bo dodali dwie filiżanki.
- Naleję nam. Nie przeszkadzam, prawda?
- Absolutnie. Będziesz mi towarzyszyć do białego rana. Muszę
zadzwonić w parę miejsc. Nie ma sprawy, możesz słuchać, co mówię.
Tamta kanapa jest bardzo wygodna. Najpierw przekręcę do "Baur au
Lac".
Wrócił do biurka, usiadł i wybrał odpowiedni numer.
- "Baur au Lac". Czy mogę mówić z recepcją? Tu Tweed.
Rozmawiam z recepcjonistą? Chciałbym rozmawiać z panem Amosem
Lodge.
- Nie ma go w hotelu, proszę pana - poinformował go
recepcjonista. -Wyjechał wcześniej. Kazał zatrzymać dla niego
pokój. Powiedział, że zamierza wrócić za parę dni.
- Czy zostawił numer, pod którym można go złapać?
- Nie, proszę pana...
- Amos zniknął - oznajmił Tweed, odkładając słuchawkę.
- Spodziewałeś się tego?
- Raczej tak.
Ledwie to powiedział, rozległo się pukanie do drzwi. Zanim
Tweed się ruszył, Paula już była na nogach. Wyjęła z torebki
Browninga i trzymała go przy boku.
Otworzyła drzwi i zobaczyła Tinę Langley.
Tina miała na sobie nocną koszulę z dużym dekoltem,
podkreślającym biust.
W ręku trzymała płócienną torbę, z której wystawała butelka
wina. Obie kobiety spojrzały na siebie zimno.
- Mam pewne informacje dla pana Tweeda - powiedziała
oficjalnie Tina. -Nie wiedziałam, że ma towarzystwo. Pewnie tak
będzie przez całą noc.
- To znaczy jak? - rzuciła obcesowo Paula.
- Czy to, co trzymasz w ręku, to pistolet?
- Powinnaś się już do tej pory nauczyć rozpoznawać broń.
- Okropna rzecz. Nie chciałam przeszkodzić panu Tweedowi w
tete - a - tete -powiedziała ze znaczącym uśmiechem.
- Zawsze przeszkadzasz, kiedy się tylko pojawiasz na
horyzoncie.
Paula zamknęła Tinie drzwi przed nosem z zaciśniętymi
ustami. Gdy się odwróciła, Tweed nadal siedział przy biurku.
Wyglądał na bardzo rozbawionego.
- Chętnie posłałabym jej kulkę - powiedziała zapalczywie
Paula. - Przyjrzałeś się jej dobrze. Dałbyś się skusić?
- Głupie pytanie. To śmieć. Dzięki, że ją odprawiłaś. Napij
się kawy, to ci ukoi nerwy. Zadzwonię do "Dolder Grand", żeby
zamienić słówko z Williem.
Po krótkiej wymianie zdań odłożył słuchawkę.
- Willie też zniknął. Wczoraj wymeldował się z "Dolder
Grand". Nie zostawił adresu. Nie powiedział, czy wróci.
Dowiedziałem się niezmiernie ciekawych rzeczy z dwóch rozmów
telefonicznych.
Paula wiedziała, że nie ma sensu pytać o szczegóły. Jeśli by
chciał jej powiedzieć, sam by to zrobił. Sprawdził godzinę na
zegarku i odwrócił się do telefonu.
- Teraz muszę zadzwonić do kogoś w tym hotelu. - Wybrał
numer i czekał przez krótką chwilkę. - Wiesz, kto mówi - zaczął.
- Wszyscy oprócz Butlera jesteśmy tutaj. On został we Francji,
żeby załatwić w odpowiednim czasie pewną sprawę. Co słychać? Za
wcześnie o tym mówić? Mają bardzo trudne zadanie.
Mogę teraz do ciebie wpaść? Świetnie.
Po odłożeniu słuchawki, Tweed wypił kolejną porcję kawy, z
filiżanki napełnionej ponownie przez Paulę. Wstał i spojrzał na
dużą mapę, rozłożoną na łóżku.
- Jak ci już mówiłem, muszę odwiedzić kogoś w tym hotelu.
Obawiam się, że to wymaga całkowitej dyskrecji.
- Nie będziesz się tu przechadzał w pojedynkę. Tym bardziej,
że w pobliżu jest ta kobieta - powiedziała stanowczo Paula. -
Pójdę z tobą i zostawię cię, gdy dotrzesz na miejsce. Żadnych
protestów.
- Nawet nie będę próbował. Może być poszła do łóżka i
przespała się trochę?
- Nie. Wrócę tu, jeśli pożyczysz mi klucz. Może przesadzam,
ale jestem pewna, że Tina ma obiecaną sporą sumkę za wpakowanie
ci kulki w potylicę.
Wspominałeś, że w przypadku żadnego zabójstwa nikt nie
słyszał wystrzału.
- To prawda. Musieli używać tłumików. Więc przespacerujemy
się tam razem...
Tweed wolałby pójść sam, pewien, że poradzi sobie w każdej
sytuacji.
Ale nie chciał zrażać Pauli - rzadko miał do czynienia z tak
lojalnym pracownikiem.
Ruszyli szerokim korytarzem. Po drodze nie spotkali nikogo.
Nigdzie nie jest tak cicho, jak w wielkim starym hotelu w
środku nocy.
- Nie zapomnij do mnie zadzwonić, kiedy skończysz -
powiedziała Paula, gdy zatrzymali się przed jakimiś drzwiami. -
Poczekaj, aż zapukam naszym szyfrem, zanim wyjdziesz.
Poczekała, aż Tweed zapuka do drzwi. Przy ustach trzymał
palec, kiedy ktoś otworzył drzwi i wpuścił go do środka. Paula
poszła z powrotem. Gdy już pokonała spory kawałek drogi, natknęła
się na Tinę, idąc z przeciwnej strony.
Nie miała już na sobie nocnej koszuli, a bladoniebieską
sukienkę.
Nie ulegało wątpliwości, że sporo czasu spędziła na
poprawianiu makijażu i dopasowywaniu go do stroju. Paula
uśmiechnęła się, kiedy się mijały.
- Ale się wyperfumowałaś - rzuciła. - Ruszamy na łowy, co?
Tina posłała jej jadowite spojrzenie i minęła ją bez słowa.
Była tym bardziej wściekła, że Paula trafiła w dziesiątkę. Tina
miała nadzieję natknąć się na pewnego mężczyznę, który samotnie
wrócił do hotelu. Krótka przygoda mogłaby jej przynieść wymierne
zyski.
Tweeda nie było przez godzinę. Paula zachodziła w głowę, co
go mogło zatrzymać tak długo. Gdzie się podział Amos Lodge? A
Willie? Co oni knują?
Pytania bez odpowiedzi. Poczuła wielką ulgę, kiedy Tweed
zadzwonił i poinformował ją, że może już wracać.
- Znów muszę zadzwonić - oznajmił Pauli, kiedy ta zamknęła
drzwi do jego pokoju. - Zdziwisz się, jak ci powiem do kogo. Do
nadinspektora Roya Buchanana z CID w kraju.
- O tej porze?
- Mam nadzieję, że się nie nudziłaś, kiedy mnie nie było. Tu
jest mnóstwo magazynów, które mogłaś przejrzeć.
- Nie jestem Tiną. Czytam dobre powieści.
Tweed nie słyszał jej słów. Był zbyt zajęty dzwonieniem do
swojego starego sparingowego partnera. Zdziwił się, jak szybko
Buchanan odebrał telefon o takiej porze.
- Kto znowu?
- Roy, mówi Tweed. Dzwonię ze Szwajcarii. Przepraszam, jeśli
cię obudziłem.
- Jasne, że mnie obudziłeś. Zawsze jestem w łóżku o tej
porze. Mam nadzieję, że to coś ważnego. Przyślę ci tabletki
nasenne.
- W Dorset jest wioska o nazwie Shrimpton. Na północny
zachód od Dorchester. Osobliwe miejsce. Podobno większość starych
domów ktoś wynajmuje.
Nie wiadomo, kto jest właścicielem. Mogą ukrywać tam
niebezpiecznych kryminalistów. Czy mógłbyś się tam przejechać i
dowiedzieć, kto w niej mieszka i kto jest właścicielem? Na końcu
wsi jest pub. Może wioskowe plotki coś ci podpowiedzą Sprawa jest
bardzo pilna. Dotyczy międzynarodowego spisku, który w
najbliższej przyszłości może zagrozić Wielkiej Brytanii.
- Brzmi to poważnie, ale jestem w kropce. Komisarz chce
jutro zasięgnąć u mnie porady.
- Właśnie coś mi przyszło do głowy. Wyślij tam sierżanta
Wardena.
Lepiej się wtopi w miejscowy krajobraz niż ty.
- Czemu, jeśli wolno spytać?
- Ujmę to tak: ty zawsze wyglądasz jak elegancik. Miejscowi
mogą zamknąć buzie na kłódki. Warden ma bardziej przystępną
osobowość. Z nim będą chcieli pogadać.
- Powtórzę to Wardenowi.
- Przedstaw to bardziej dyplomatycznie. Coś bardzo dziwnego
dzieje się w Shrimpton.
- Zadzwonię do Wardena rano...
- Wolałbym, żebyś to zrobił teraz. Wtedy mógłby pojechać tam
samochodem i przenocować w hotelu w Dorchester. Miałby czas, żeby
rozejrzeć się po Shrimpton w ciągu dnia. Proponuję, żeby się
podał za pośrednika w handlu nieruchomościami.
- Dobry pomysł. Musisz mnie jeszcze przekonać, że to na tyle
ważne, żeby się wymigać od wizyty u komisarza.
- Nie chcę zabrzmieć pompatycznie, Roy, ale w grę wchodzi
byt Zjednoczonego Królestwa. Mówię o największym zagrożeniu od
czasu Adolfa Hitlera.
- Masz cholerny dar przekonywania, Tweed. Być może pojadę z
Wardenem.
- Jeśli tam będziesz, dowiedz się dyskretnie, czy
przypadkiem dwóch miejscowych właścicieli ziemskich nie wróciło
niespodziewanie do domów.
Obydwaj mieszkają na obrzeżach wsi. Jeden to Amos Lodge, a
drugi kapitan Wellesley Carrington.
- Jak wysoka to sięga?
- Do premiera. To musi zostać między nami.
- W porządku, Tweed. Zrobię, co w mojej mocy. Jak mogę cię
łapać?
- Jestem w hotelu "Beau Rivage" w Ouchy. Zapisz mój numer...
Jeśli się przeniosę, zostawię swoje namiary twojej
asystentce w Yardzie.
- Jedno pytanie - czy ty w ogóle sypiasz?
- Tylko kiedy to możliwe. Stokrotne dzięki, Roy.
.
- Złam nogę...
- Jeszcze kawy? - zaproponowała Paula, gdy Tweed odłożył
słuchawkę.
- Na razie dziękuję. Zaczyna mi dokuczać głowa.
- Tym razem naprawdę rozwijasz wielką sieć. - Paula podeszła
do mapy rozłożonej na podwójnym łóżku. - Od Dorset aż do samej
Słowacji.
"Chateau d'Avignon" zaznaczyłeś krzyżykiem. Tak samo ten
dziwny dom daleko na wschodzie w Słowacji. Czyli, że są to
najważniejsze centra łączności.
- To prawda.
- Czy ta sprawa sięga aż do samego premiera?
- Bez komentarza.
Zadzwonił telefon, a Tweed rozciągnął golf pod szyją, gdyż
czuł, że go dusi.
Odezwał się znajomy, arystokratyczny głos.
- To ty, Tweed? Tu Keith Kent. Musiałem się cholernie
namęczyć, żeby Monika podała mi ten numer. Chciałeś wiedzieć, kto
jest właścicielem wioski Shrimpton i przyległych terenów. To nie
było łatwe zadanie i dlatego trwało tak długo.
- Chcesz powiedzieć, że go znalazłeś? - spytał opanowanym
głosem Tweed.
- Tak. Facet nazywa się Conway.
- Conway?
- Dziwisz się? To zrozumiałe. Ma firmę na Wyspach
Normandzkich.
Ale tu zaczynają się komplikacje.
- Tak też myślałem.
- Firma na Wyspach Normandzkich, o której trudno się
czegokolwiek dowiedzieć, ma powiązania z Kaimanami. Podejrzewam,
że pieniądze, duże sumy, są przesyłane na Wyspy Normandzkie, a
następnie przekazywane na Kajmany. Prześwietlenie konta na
Kajmanach jest praktycznie niemożliwe.
- Już nieraz dokonywałeś niemożliwych rzeczy.
- Myślę, że jestem w stanie to zrobić. Mam tam bardzo dobry
kontakt - ale potrzeba mi czasu.
- Nie mam czasu - powiedział Tweed.
- Wiedziałem, że to powiesz.
- Keith, potrzebna mi kopia wyciągu bankowego z Kajmanów, bo
tam jest jego prawdziwe nazwisko. Na jutro. Nie, na dzisiaj.
- Wymagający z ciebie gość. Rzucę wszystko, żeby dostarczyć
ci tego, czego potrzebujesz.
- Doceniam to, Keith.
- Nie docenisz wynagrodzenia, jakiego sobie zażyczę.
Tweed podał mu tę samą informację, co Buchananowi. Zostawi w
"Beau Rivage" swój numer, pod którym będzie uchwytny, jeśli
opuści Ouchy.
- Jestem pewien, że nie zagrzejesz miejsca w Ouchy...
- Kto to jest Conway? - spytała Paula, gdy Tweed podniósł
się zza biurka.
- Zapomniałam, że poprosiłeś Kenta, żeby się dowiedział, kto
jest właścicielem Shrimpton. To było jakiś czas temu -
powiedziała.
- Jeden z tych dwóch z Dorset: Amos albo Willie, wspomniał
kiedyś, że był na Kajmanach. Problem polega na tym, że nie mogę
sobie przypomnieć, który.
To było dawno temu. Gdy się dowiemy, kim jest Conway,
dowiemy się też, kto jest mózgiem tej operacji.
Rozdział 35
Wydarzenia, które miały miejsce tej czerwcowej nocy,
przeszły do historii SIS jako Bitwa pod Ouchy.
Dzień zaczął się z pozoru spokojnie. Mimo nieprzespanej nocy
Tweed pojawił się na śniadaniu świeży i elegancki. Biła od niego
energia, gdy z całą swoją ekipą zasiedli do śniadania w kawiarni
"Beau Rivage". Poprosił o stolik w rogu sali, gdzie nikt nie
podsłucha ich rozmów. Zresztą, jedynymi gośćmi, podczas gdy
przygotowywano stoły do posiłku, byli amatorzy porannego drinka
przy barze na drugim końcu sali.
- Wyglądasz optymistycznie - zauważył Newman, zanim skupił
się na jajecznicy z bekonem.
- Chcę, żeby było dla wszystkich jasne - powiedział Tweed -
iż samozadowolenie jest naszym głównym wrogiem. Przeciwnik jest
potężny, dobrze uzbrojony, sprytny i bezlitosny.
- Więc będziemy musieli zagrać nieczysto - zauważył z
niezmąconym spokojem Nield.
- Posłużymy się wszelkimi środkami - zgodził się z nim
Tweed. - Zauważyliście, że nie ma z nami Marlera. Zjadł śniadanie
wczesnym rankiem i wrócił do swojego pokoju. Czyści swój sprzęt,
że się tak wyrażę. Później rozprowadzi część tego sprzętu między
was.
- Chyba wiem, gdzie rozegra się bitwa - powiedziała Paula. -
W tej dużej posiadłości nad jeziorem, którą wczoraj
odwiedziliśmy.
- Zgadza się. Proponuję - ciągnął Tweed - żeby po śniadaniu
wszyscy się rozdzielili. Każdy z nas po kolei będzie spacerował
brzegiem jeziora po promenadzie. Dzięki temu w świetle dnia
będziemy mogli obserwować główną siedzibę Instytutu i tereny
przyległe.
- Nie zapomnij o jeziorze - ostrzegła go Paula. - Wiesz, co
się wydarzyło w "Ermitażu", kiedy zaatakował gang Monceau.
W czasie rozmowy następowały przerwy, kiedy kelnerka
przynosiła kolejne filiżanki z kawą. Paula czekała na okazję,
żeby oznajmić:
- To chodzenie samotnie nad jeziorem nie dotyczy Tweeda. Ja
będę mu towarzyszyć. Nie tak dawno widziałam, jak Tina Langley
piła w barze jednego drinka za drugim. Na stoliku miała butelkę,
więc wczoraj wieczorem musiała zamówić sporą ilość do pokoju.
- Tweed niechętnie się zgadza - powiedział Tweed. - Gdyż
wie, że Paula i tak by siedziała mu na ogonie czy by się zgodził,
czy nie.
- Cóż, to ci zaoszczędziło sprzeczki, którą byś i tak
przegrał - poinformowała, go Paula.
Tweed opowiedział wszystkim przy stole o telefonach do
Williego i Amosa.
Nie wspomniał o nocnej wizycie u tajemniczego gościa w tym
samym hotelu.
Nie powiedział im też o Conwayu. Zawsze chowa coś w rękawie,
pomyślała Paula. Ciekawe, czego mi nie powiedział?
- Poćwiczcie dziś rano - ciągnął Tweed - a resztę popołudnia
odpocznijcie w hotelu. Zbierajcie siły na wieczór. O dziewiątej
zbierzcie się w moim pokoju, wtedy wszystko wam wyjawię. Rozdam
wam czerwone berety. Mogą wam uratować życie. To dotyczy również
ciebie, Paulo.
- Zawsze było mi do twarzy w czerwonym berecie -
zażartowała. - Czyż nie piękny dziś dzień?
Otwarto wysokie szklane drzwi prowadzące do ogródka i
zobaczyli mały park, prowadzący do portu. Po jeziorze, w którym
odbijało się lazurowe niebo, w kierunku Francji wolno sunęły małe
białe trójkąciki. Były to jachty, które entuzjaści porannego
żeglowania wyprowadzili już z przystani. To przypomina raj,
pomyślała Paula. Kilka kilometrów za jeziorem potężne francuskie
góry piętrzyły się ku niebu. Nie było śniegu na ich szczytach.
Długa fala gorąca rozpuściła resztki, przylegające do dzikich
turni.
- Pamiętny dzień - zauważył Tweed.
- Z przyjemnością pójdę z tobą na spacer brzegiem jeziora.
- Przewiduję, że noc będzie równie warta zapamiętania -
odparł Tweed.
Vitorelli podniósł słuchawkę telefonu w swoim pokoju w "Baur
au Lac". Był w paskudnym humorze.
- Kto mówi?
- Mario. Mówiłeś mi, że wracasz do Zurychu. Przyleciałeś
helikopterem?
- Oczywiście. Stoi na Kloten. Skąd, u diabła, dzwonisz?
- Z Genewy. - Mario wziął głęboki oddech. - Gdy dzwoniłem do
ciebie na komórkę, jechałem za nimi w dół po zboczu Saleve...
- Tylko mi nie mów, że ich zgubiłeś. Przez całą noc czekałem
na twój telefon.
- To przez ruch w Genewie. Okropny. Przez całą noc szukałem,
gdzie zaparkowali samochody.
- Mogłeś sobie oszczędzić kłopotów, gdybyś przeczytał
gazetę.
- Jak to?
- Szwajcarskie gazety poumieszczały to na pierwszych
stronach.
Przeczytam ci jedną z nich: MĘŻCZYŹNI, KTÓRZY PRZEŻYLI SERIĘ
ZABÓJSTW RYZYKUJĄ PONOWNIE. SPOTKANIE DZIŚ W OUCHY.
Vitorelli przeczytał mu szczegóły. Podali nawet czas
spotkania w głównej siedzibie w Ouchy nad jeziorem - dziesiąta
wieczór. Mario słuchał, siedząc przy stoliku w kawiarni, a jego
wzrok powędrował w stronę "Journal de Geneve", którą czytał
mężczyzna przy sąsiednim stoliku. Zauważył podobne nagłówki.
- Nie czytałem żadnych gazet - skłamał Mario, gdy Vitorelli
skończył mu czytać.
- Myślałem, że jesteś dorosły! - wrzasnął Vitorelli przez
telefon. - Pakuj się do samochodu. Jeśli nie jadłeś śniadania,
pojedziesz o pustym żołądku.
Może ci to wyostrzy umysł. Jedź do Ouchy, zamelduj się w
jakimś małym hotelu i dziś wieczorem zdaj mi raport z tego, co
się wydarzyło o dziesiątej w Ouchy. Mam ci to powtórzyć wolniej?
- spytał, jakby miał do czynienia z dziesięciolatkiem.
- Nie. Dobrze słyszałem. Już wyjeżdżam.
Mario nie jadł śniadania. Miał właśnie zamówić solidny
posiłek w kawiarni.
Zrezygnował z niego i popędził do swojego samochodu.
Dlaczego, zastanawiał się, jego szef wrócił do Zurychu, a
helikopter zostawił na lotnisku?
Hassan podniósł słuchawkę. Dzwonił Anglik. Nie była to
serdeczna rozmowa.
- Słyszałeś o spotkaniu w Ouchy? - spytał głos z wojskową
precyzją - Tak. Kontakt - to znaczy Tina Langley - zadzwoniła do
mnie wczoraj z "Chateau des Avenieres". Miałem czas na podjęcie
odpowiednich działań. Nikt nie wyjdzie z tego żywy.
- Nawet Tweed?
Tweed, pomyślał Hassan. Zawsze ten Tweed. Musiał być w
czepku urodzony.
Do tego wszędzie go pełno. Trudno było za nim nadążyć.
Zawsze w centrum lub blisko miejsc, w których coś się działo.
Zaczynał nienawidzić tego dziwnego człowieka, który zdawał się
być niepokonany.
- Tak, nawet Tweed - odparł. - Tina powiedziała, że on też
będzie na spotkaniu.
- Masz więc czas, żeby tam polecieć.
- Nie można polecieć do Ouchy...
- Niebiosa, dajcie mi cierpliwość. Ruszaj natychmiast. Złap
samolot do Zurychu, a potem do Genewy. Poślę na lotnisko w
Genewie samochód z kierowca Zadzwoń do mnie pod ten numer i podaj
czas lądowania w Genewie.
Zgrzytliwy głos Anglika przypominał sierżanta, besztającego
wyjątkowo tępego rekruta.
- Rozumiem...
- Na pewno? Cudownie! Potrzebuję świadka na to, że Tweed nie
żyje.
Ty jesteś tym cholernym świadkiem. Jak będzie po wszystkim,
samochód odwiezie cię do Genewy, skąd pierwszym samolotem
polecisz do Zurychu, a potem, jeśli ci się uda, na lotnisko
Schwechat.
Tego wieczoru Paula obserwowała jaskrawoczerwony zachód
słońca, które zniknęło na zachodzie niczym krwawa moneta.
Fatalistycznie zastanawiała się, ilu członków ich zespołu dożyje
rana.
Zgodnie z instrukcją, ubrała się w kostium ze spodniami,
żeby mieć swobodę ruchów. Browninga wsunęła za elastyczny pasek
od spodni. Mogła sięgnąć po broń w każdej chwili, a torebka tylko
by jej przeszkadzała. Usiadła i czytała do dziewiątej wieczorem.
Wszyscy zjedli lekki posiłek w pokojach.
Marlera nie było przez cały dzień i ciekawiło ją, gdzie się
podziewał.
Punktualnie o dziewiątej zapukała do drzwi pokoju Tweeda.
Gdy ją wpuścił zobaczyła, że reszta już jest. Nield, Newman i
Marler siedzieli na krzesłach.
Zauważyła, że Marler przyniósł ze sobą kilka płóciennych
toreb, opartych teraz o nogę jego krzesła.
Tweed siedział za biurkiem, twarzą do wszystkich. W pokoju
znajdował się piąty mężczyzna, co ją bardzo zaskoczyło. Na
szerokiej kanapie siedział szef szwajcarskiej policji federalnej,
Arthur Beck. Wstał na widok Pauli i uściskał ją - Witam na
naradzie wojennej.
- To ciebie Tweed odwiedził wczoraj wieczorem - wyszeptała.
- Zgadza się - powiedział Tweed, który usłyszał jej uwagę.
- Usiądź przy mnie - poprosił Paulę przystojny, lekko
siwiejący szef policji.
Każdy mężczyzna w pomieszczeniu trzymał w ręku kartkę
papieru z wyrysowanym planem siedziby Instytutu. Ona też taka
dostała od Tweeda. Usiadła obok Becka na kanapie i szybko go
przestudiowała.
- Marler opracował większość naszych posunięć - obwieścił
Tweed zza biurka.
- W porozumieniu ze mną i przy pełnej aprobacie Arthura
Becka, który zaproponował pewne zmiany.
- Tweed podejrzewał, że w budynku umieszczono duży ładunek
wybuchowy - zaczął Beck, wstając. - Miał rację. Sprowadziłem tu
saperów. Paru moich ludzi przez całą noc przeszukiwało dom.
Znaleźli wielką bombę, ukrytą w pomieszczeniu gospodarczym pod
budynkiem. Miała zostać zdetonowana przez nadajnik radiowy.
Rozbroiliśmy ją, ale nie odważyliśmy się wynieść jej z budynku,
zakładając, że może być obserwowany.
- Czy może wybuchnąć? - spytała Paula.
- Nasz specjalista, który dowodzi oddziałem saperów, dałby
wam odpowiedź inną niż ja. Powiedziałby, że z materiałami
wybuchowymi nigdy nie można być do końca pewnym. Osobiście
uważam, że nie wybuchnie, i że w obecnym stanie jest
nieszkodliwa. Przy pierwszej okazji umieścimy ją w specjalnym
pojemniku ze stali, zabierzemy na środek jeziora, spuścimy na dno
i tam zdetonujemy. Mój spec nie chce ryzykować przewożenia bomby
tej wielkości ulicami. A teraz, najważniejsze. Tweed poda wam
szczegóły...
Tweed wyczyścił szkła okularów chusteczką i dopiero wtedy
zaczął mówić.
Krótka przerwa miała na celu umożliwienie jego słuchaczom
maksymalnego skupienia.
- Nadinspektor Beck zaoferował nam swoją pomoc. Tuż przed
naszym wyjazdem z "Chateau des Avenieres" Nield otrzymał drugą
krótką informację telefoniczną od Butlera z drugiego zamku.
Butler powiedział, cytuję:
"Gotów jestem się z tobą założyć o tego konia wyścigowego.
Płacą dwanaście do jednego".
- Co to znaczy? - spytał Newman.
- To była zakodowana wiadomość dla Nielda, która mówiła, że
dwunastu rzekomych członków obsługi hotelowej jest w drodze do
jakiegoś celu. Założyliśmy, że jadą tutaj. Jeden z ludzi Becka,
przebrany za turystę, naliczył dwunastu mężczyzn jadących drogą
wzdłuż jeziora w trzech czarnych samochodach.
Dwunastu najniebezpieczniejszych ludzi na świecie.
- Czy do podłożenia bomby trzeba aż dwunastu ludzi? -
zauważył sceptycznie Marler.
- Nie, oni są grupą wspomagającą. Podejrzewam, że częściowo
na wypadek, gdyby bomba nie wybuchła, a częściowo, żeby
zastrzelić tych członków Instytutu, którym udałoby się uciec z
budynku. Jeśli bomba nie wybuchnie, ruszą do ataku.
- Jaki jest twój główny cel? - spytała Paula.
- Paula dobrze mnie zna - powiedział Tweed z nikłym
uśmiechem. - To musi być jedna z ważniejszych grup w głównej
operacji. Nawet Waszyngton podejrzewa, że taka operacja
rozpocznie się na Wschodzie.
- Skąd to wiesz? - naciskała Paula.
- Ponieważ byłem w kontakcie z Cordem Dillonem, zastępcą
dyrektora CIA.
- Czyli, że Zachód nareszcie się ocknął?
- Powiedzmy, że nie śpi już tak smacznie. Nie mogę podać wam
więcej szczegółów. Marler, rozdaj te czerwone berety od Becka.
- No to mamy bal przebierańców - powiedział Nield, znany z
dowcipkowania w trudnych sytuacjach.
- One mogą wam ocalić życie - rzucił krótko Beck. - Wielu
moich ludzi zajęło już pozycje, niektórzy po cywilnemu, reszta w
mundurach. Gdy zacznie się strzelanina, będą wiedzieli, że
człowiek w czerwonym berecie to przyjaciel.
- Jeśli wywiąże się strzelanina, przypadkowi ludzie mogą się
znaleźć w niebezpieczeństwie - ostrzegł Marler.
- I tak będzie - powiedział ponuro Beck. - Dlatego
zamknęliśmy drogę nad jeziorem w obu kierunkach. Na szczęście o
godzinie zero ruch znacznie się zmniejszy. Jeśli pojawią się trzy
czarne samochody...
- O ile się pojawią - wtrącił Tweed.
- Łatwe do usunięcia barierki znikną, żeby je przepuścić -
kontynuował Beck.
- Z tego co mi powiedział o tych bandytach Tweed, moim
zdaniem najlepiej byłoby ich wszystkich zlikwidować. Mówię
nieoficjalnie.
- Czy zaryzykujecie przyjazd członków Instytutu? - spytała
Paula.
- Nie! - Beck pokręcił głową - Moi ludzie w cywilu będą grać
ich role.
Jesteśmy pewni, że będą obserwowani - prawdopodobnie od
strony jeziora. Stamtąd też mogą przypuścić najsilniejszy atak.
- Nie zgadzam się - wtrącił Tweed. - W tej kwestii mamy
rozbieżne opinie.
Reck zabrał głos i szczegółowo opisał plan, jaki obaj
mężczyźni opracowali wspólnie w godzinach porannych. Zakładał
ścisłą współpracę pomiędzy drużyną Tweeda a siłami policyjnymi
Becka. Beck wręczył im zezwolenia na użycie broni palnej.
Wcześniej Marler zaopatrzył Newmana, Paulę i Nielda w broń.
Oprócz swojego Browninga Paula uzbroiła się w granaty
obezwładniające i odłamkowe oraz niewielką lornetkę o silnym
powiększeniu. Ledwo zmieściły się w jej torebce, mimo iż wyjęła z
niej wszystkie przedmioty osobiste.
- Znacie swoje zadania - zakończył Beck. - Zbliża się
godzina zero.
Rozdział 36
Trzy czarne samochody wolno jechały drogą nad jeziorem w
kierunku Vevey. Zachowywały odpowiednie odstępy. W bagażniku
ostatniego samochodu znajdował się motocykl, w związku z czym
trzeba było zostawić drzwi od bagażnika nie domknięte. Big Ben
siedział w trzecim samochodzie obok kierowcy, Lesa.
Jak zwykle czujny, Big Ben zauważył błysk zdejmowanej z
drogi barierki.
Cienkie wargi rozciągnął w uśmiechu, podczas gdy Les starał
się utrzymać odległość od jadącego przed nim samochodu.
- Mieli tu blokadę. To miło z ich strony, że ją przed nami
usunęli.
- To znaczy, że się nas spodziewają. Niedobrze - odparł Les.
- Jeśli zastaniemy barierkę w drodze powrotnej, rozwalimy ją
w drobny mak i załatwimy każdego, kto nam wejdzie w drogę.
- Dla kogo ten motocykl?
- Dla mnie - uśmiechnął się szeroko Big Ben. - Pojadę
przodem, kiedy będziemy wracać, żeby sprawdzić, co się dzieje.
Na kolanach Big Ben trzymał ciemne pudełko, z którego za
dotknięciem guzika wysuwała się antena. Był też drugi przycisk,
służący do zdetonowania bomby. Jego plan był prosty. Ludzie w
samochodach przed nim rozpoczną strzelaninę, jeśli napotkają
jakiś opór. Każdy z nich miał pistolet maszynowy. Będą w stanie
położyć trupem cały pluton wojska.
Widzę na jeziorze jacht Jeffa - zauważył Les. - Na czym
polega jego zadanie?
- Sam zobaczysz. Już niedługo wysadzimy tę rezydencje w
powietrze.
Wystarczy nam sygnał z pierwszego samochodu, że jajogłowi z
Instytutu przyjechali na miejsce. Wtedy - bum!
Tweed i Paula przyczaili się pod murem, biegnącym w stronę
przystani. Podobnie jak reszta, mieli przy sobie specjalnie
zaprojektowane kodujące telefony komórkowe. Nikt inny nie będzie
w stanie odebrać ich przekazów.
Obok nich, z takim właśnie telefonem, siedział Beck.
- Do wejścia rezydencji zbliża się jakiś człowiek - podała
Paula.
Teraz pojawił się następny - też zbliża się do podjazdu.
Poprawiła beret, żeby nie zasłaniał jej pola widzenia. Dwa
duże skrzydła żelaznej bramy otwarto zawczasu. Coraz więcej
samochodów pojawiało się na podjeździe. Beck słuchał kogoś przez
telefon, po czym odpowiedział:
- Bon.
- Trzy czarne samochody minęły blokadę - powiedział. - Jadą
w dużych odstępach od strony Vevey. Spójrzcie też na jezioro. Ten
jacht płynie w naszym kierunku.
- Nie zwracajcie na niego uwagi - powiedział Tweed.
- Nie mogę. Moje patrolowe łodzie motorowe podpływają od
strony Francji.
Zaczął szybko mówić po francusku przez komórkę. Paula
zdołała zrozumieć jego rozkazy. Ostrzegał kogoś, że główny atak
może nadejść od strony jeziora, i że trzy czarne samochody to
może być zmyłka.
- Zignoruj ten cholerny jacht - nucił Tweed, który też
zrozumiał jego rozkazy.
- To on jest zmyłką. Jestem pewien, że Anglik opracował ten
plan z wojskową precyzją Chce, żeby to wyglądało jak powtórka
napaści na "Ermitaż" nad Jeziorem Zuryskim. Dlatego patrzysz w
złą stronę.
- A dobra strona to, twoim zdaniem, która?
- Te trzy czarne samochody zbliżające się od strony Vevey.
Arthur, ryzykuję moją reputacją - uwierz, że mówię prawdę.
- Nigdy wcześniej nie słyszałem od ciebie czegoś podobnego.
- Beck zawahał się, a następnie zaczął nadawać przez telefon nowe
instrukcje: odwołał poprzednie polecenia i nakazał swoim ludziom
skoncentrować się na trzech czarnych samochodach, nadjeżdżających
drogą, biegnącą nad jeziorem. Wtedy usłyszeli pierwsze uderzenie
pioruna.
Pogoda zmieniła się gwałtownie: temperatura spadła, a silny
wiatr zakołysał drzewami przy promenadzie. Pierwszy piorun był
zaledwie przygrywką.
Po nim rozpoczęła się prawdziwa kanonada. Rozgałęziona
błyskawica przecięła niebo nad górami i sięgnęła aż nad jezioro.
- Dobrze, że ubraliśmy się stosownie do okazji - odezwała
się do Tweeda.
- Mam nadzieję. To nam jednak trochę skomplikuje sprawy.
Podobnie jak policja, drużyna Tweeda miała na sobie
nieprzemakalne wiatrówki. Paula zapięła się pod szyję, gdy z
nieba zaczęły spadać duże krople. Po chwili zaczęło się istne
oberwanie chmury. Podobny do Niagary wodospad uderzył o ziemię.
Wzmogły się uderzenia piorunów. Rozwidlone błyskawice były tak
jasne, że oświetlały wnętrze rezydencji niczym reflektory
sceniczne, przyćmiewając kandelabry w budynku.
- To będzie piekielna noc - powiedział Tweed.
Tuż przed burzą Les zobaczył jak kierowca pierwszego wozu,
który już widział rezydencję, macha ręką dwa razy w górę i w dół.
Musiał zauważyć siedmiu mężczyzn w garniturach, wchodzących do
rezydencji i zatrzymał samochód.
- Gotowe - powiedział Big Ben.
Nacisnął guzik i wysunęła się antena. Następnie wdusił
główny przycisk i czekał na odgłos potężnej eksplozji. Nic.
Żadnego wybuchu. Zupełna cisza. Gorączkowo przycisnął guzik kilka
razy. Nic. Zaklął paskudnie.
- Daj znak do ataku! - wrzasnął. - Ja wsiadam na motocykl.
Stamtąd będę lepiej widział, co się dzieje. Jak tylko go
zdejmę z bagażnika, dołączę do was.
Wysiadł z samochodu, otworzył bagażnik i wyciągnął motocykl.
Big Ben słuchał prognozy pogody i ubrany był w płaszcz
nieprzemakalny.
Nad Ouchy szalała burza. Gdy napastnicy wyskoczyli z
samochodów, przed każdym z pojazdów wybuchł granat
obezwładniający i roztrzaskał reflektory. Wokół zaroiło się od
obcych. Mężczyźni w pierwszym samochodzie zaczęli strzelać z
pistoletów maszynowych. Atak został natychmiast odparty i
samochody zalał deszcz kul. Wpadli w zasadzkę.
Big Ben zawrócił motocykl i pognał chodnikiem. Obiema rękami
prowadził motocykl, ale w jednej trzymał odbezpieczony granat.
Zobaczył przed sobą barierkę, która znów pojawiła się na drodze,
ale chodnik pozostawał wolny. Pędząc motocyklem na chwilę zdjął
rękę z kierownicy i rzucił granat w stronę umundurowanych
policjantów. W ulewnym deszczu dostrzegł, jak powalił na ziemię
kilku ludzi. Wtedy minął blokadę i z maksymalną prędkością
odjechał w stronę Vevey.
Spora część ludzi Becka kryła się za ścianą przy bocznym
wejściu do rezydencji. Rozpoczęli intensywny ostrzał z broni
maszynowej w stronę sylwetek, które wysiadły z samochodów i
strzelały na oślep. Marler, który zawsze działał na własną rękę,
wdrapał się zawczasu na drzewo przy chodniku ze swoim Armalite w
dłoni.
- Jacht zbliża się w naszym kierunku! - krzyknął Beck. - Na
pokładzie jest wielu uzbrojonych ludzi!
- To manekiny! - odkrzyknęła Paula. Widziała, jak jacht
zbliża się z dużą szybkością. Przez lornetkę zalaną wodą
zauważyła, że żaden "człowiek" na pokładzie się nie rusza, i że
wszyscy trzymają broń w jednej pozycji, niczym figury woskowe.
- Uwaga! - zagrzmiał Tweed.
Jeden z bandytów przeczołgał się na brzuchu na druga stronę
ściany.
Zobaczył grupę na schodach nad przystanią. Dotarł do przerwy
w murze i przyklęknął, celując w nich z pistoletu maszynowego.
Paula odwróciła się i z całej siły rzuciła lornetkę. Trafiła nią
bandytę w nasadę nosa. Zachwiał się i potrząsnął głową, po czym
znów uniósł pistolet maszynowy. Paula strzeliła do niego
dwukrotnie z Browninga. Przewrócił się na plecy i upadł do
rynsztoka, zmienionego w strumień przez ulewę.
Nieustające grzmoty zagłuszały huk wystrzałów, w wyniku
czemu cała sytuacja skojarzyła się Pauli z dzikim, chaotycznym
baletem biegających, składających się do strzału i upadających
ludzi Becka, którzy ze schodów przy bocznym wejściu ruszyli do
ataku.
Wysoko na drzewie Marler obserwował bandytę, który przesuwał
się pod murem, oddzielającym go od ludzi Becka. Zobaczył, jak
dociera do końca, wciąż wysoko nad ukrytymi za murem
policjantami. Wstał, wziął do ręki pistolet maszynowy i wycelował
w mężczyzn, zupełnie nieświadomych jego obecności. Marler od paru
sekund miał go w celowniku Armalite; siatka nitek przecinała się
na piersi bandyty. Nacisnął spust. Bandyta szarpnął się do tyłu.
Pistolet maszynowy podskoczył w niebo, po czym morderca
spadł bezwładnie po swojej stronie ściany.
Pierwszy czarny samochód stanął w płomieniach. W blasku
płomieni Paula zauważyła, że ustał wszelki ruch. Deszcz padał na
ciała, leżące na jezdni. Ludzie Becka ruszyli z bocznego wejścia
na drogę, żeby sprawdzić, czy wszyscy napastnicy żyją. Bitwa pod
Ouchy dobiegła końca.
Zmęczonym krokiem, trzymając Tweeda pod ramię, Paula
powlokła się z powrotem do hotelu. Gdy mijali latarnię, luksusowa
limuzyna z szoferem i siedzącym obok mężczyzną w eleganckim
garniturze wolno ruszyła w stronę Genewy. Hassan zobaczył Tweeda
i Paulę - żywych. Zamknął oczy.
Limuzyna jechała wolno do blokady przy basenie jachtowym.
Pozwolono jej jechać dalej, gdy szofer potrząsnął głową,
manifestując swoje przerażenie. Paula ścisnęła Tweeda za ramię,
widząc odjeżdżający samochód.
- Jakiś ważniak zdecydował, że już mu się nie podoba w
Ouchy...
Inny samochód, Peugeot, odjechał chyłkiem boczną uliczką w
kierunku "Beau Rivage". Mario, wsłuchujący się w uderzenia kropel
deszczu bębniących w dach, również dostrzegł w świetle latarni
Paulę i Tweeda. Ogłuszyły go grzmoty piorunów i przeraziła liczba
ciał, leżących na brzegu jeziora. Minął punkt kontrolny przy
basenie jachtowym, tłumacząc, że ma rezerwację w "Beau Rivage".
Policjanci sprawdzili to, dzwoniąc do recepcji hotelowej. Z
Genewy zarezerwował. pokój w tym hotelu, podobnie jak Ashley
Wingfield znany też jako Hassan.
- Przemokłam do suchej nitki - powiedziała Paula. - Marzę o
gorącym prysznicu. Na pewno dziś już nie zasnę.
Ponad godzinę później wyszła spod prysznica, założyła
dzienne ubranie, wcześniej zamawiając kawę do pokoju. Wyjrzała
przez okno i zobaczyła barkę ze stalowym pojemnikiem płynącą na
środek jeziora. Przypomniała sobie, że Beck mówił, jak pozbędą
się bomby. Usłyszała znajome pukanie do drzwi. To był Tweed,
również ubrany w dzienny strój, po długim gorącym prysznicu.
Nalała mu kawy.
- Chodź i wyjrzyj przez okno - powiedziała. - Zgaszę
światło, żeby było lepiej widać.
Stali chwilę przy oknie, nic nie mówiąc, choć oboje byli
zaskakująco pełni sil.
Barka z niebezpiecznym ładunkiem odpłynęła jeszcze dalej, aż
na środek jeziora. a
Przez lornetkę Tweeda obserwowali sytuację. Paula nalała im
jeszcze kawy, którą wypili w milczeniu. " - Co się dzieje? -
zapytała Paula.
- Podejrzewam, że ekspert Becka od materiałów wybuchowych
zainstalował swoje własne urządzenie radiowe do zdetonowania
bomby. Widziałaś, jak spuszczali ją na dno?
- Nie. Musiałam w tym czasie dolewać kawy.
Ledwie wypowiedziała te słowa, kiedy na jeziorze rozległ się
potężny wybuch.
Tafla jeziora uniosła się do góry, pionowo w nocne niebo,
niczym ogromna, kłębiasta fontanna, która zdaniem Tweeda musiała
przekroczyć słynne trzydzieści metrów fontanny przy wjeździe do
Genewy. Wznosiła się wyżej i wyżej, wypychając niewiarygodnie
wysoko tony wody. Następnie zaczęła opadać w dół. Stojąc bez
ruchu, patrzyli jak gigantyczne fale podpłynęły majestatycznie do
brzegu i uderzyły o ścianę nad jeziorem, wylewając kolejną porcję
wody na drogę.
- To była cholernie wielka bomba - powiedział Tweed.
Rozdział 37
Tina Langley jest w hotelu.
Beck przyniósł Tweedowi tę nowinę, gdy po krwawej rzezi
zapukał wreszcie do jego pokoju.
- Skąd o tym wiesz? - spytał od niechcenia Tweed.
- Moi ludzie widzieli, jak biegła do swojego pokoju. Pewnie
ciekawość zwyciężyła nad ostrożnością, bo wyglądało na to, że
wróciła z długiego spaceru wzdłuż jeziora. Proponuję ją
aresztować i przesłuchiwać, aż się złamie.
- Nie rób tego, Arthurze - powiedział Tweed stanowczym
głosem. - Jeśli wyjdzie z hotelu, każ ją śledzić swoim najlepszym
ludziom.
- Przepraszam, Paulo. - Beck przypomniał sobie o dobrych
manierach i odwrócił się do niej. - Mam nadzieję, że już
ochłonęłaś po ostatniej nocy.
- Ostatnim poranku. W głowie ciągle mi wiruje, ale dziękuję
za troskę.
- Nie podoba mi się to - rzucił Beck, obracając się na
pięcie w stronę Tweeda. - To morderczyni.
- Oraz kluczowa postać w międzynarodowym dramacie, który się
właśnie rozgrywa. Być może zaprowadzi mnie do samego jądra
spisku, który zagraża Zachodowi. Zostaw więc Tinę Langley w
spokoju, ale nie spuszczaj jej z oka, kiedy się stąd ruszy, a
wiem, że tak będzie. Nie bez powodu nazywają ją Motylem.
- Choć niechętnie, ale się zgadzam. A teraz, gotowi na złe
nowiny?
- Mów - powiedział spokojnie Tweed.
- Pete Nield podał mi dokładny rysopis Big Bena.
Powiedziałeś mi, że właśnie on może kierować akcją - Co z nim?
- Zbadaliśmy wszystkie ciała - są teraz w kostnicy - ale
żaden nawet z grubsza nie przypomina tego gościa. Big Ben jakimś
cudem nie uczestniczył w wydarzeniach ostatniej nocy.
- Najgorszy z całej bandy. Cóż, przypuszczam, że prędzej czy
później znów natkniemy się na tego dżentelmena.
- Myślałem o Tinie Langley - zaczął wolno Beck. - Zazwyczaj
podejmujesz słuszne decyzje. Poślę za nią najlepszych ludzi.
Jeśli zmieni miejsce pobytu zadzwonię do ciebie. Potrzebujemy dla
niej jakiegoś pseudonimu.
Proponuję Jungfrau, co po niemiecku znaczy młoda dama.
- Wiem, co to znaczy.
- Dość ironiczne, przyznaję - powiedział Beck z wymuszonym
uśmiechem.
- Muszę wracać do pracy...
- Przynajmniej ujawnił poczucie humoru - skomentowała Paula,
gdy wyszedł.
- Jungfrau, dobre sobie.
Marler spędził połowę nocy z torbą na ramieniu. Wciąż w
czerwonym berecie, niepostrzeżenie zmieszał się z policją,
zabierającą ciała. Gdy nikt nie zwracał na niego uwagi, chował do
torby broń, rozrzuconą po całym terenie, szczególnie maszynową
Fakt, iż na większości pistoletów można było odnaleźć odciski
palców, zazwyczaj traktowane jako dowód rzeczowy, nie martwił go
zupełnie.
Komu potrzebne będą takie dowody, skoro gang Big Bena
składała się obecnie z samych zwłok w drodze do kostnicy?
Miał ułatwione zadanie, ponieważ wielu policjantów zdawało
sobie sprawę, iż uratował im życie, kiedy zastrzelił członka
gangu, który wspiął się na ścianę osłaniającą boczne wyjście.
Ostatni raz przeszedł tą samą trasą, jaką pokonał bandyta w
drodze na mur. Ciało już zabrano, a w pobliżu nie było policji,
gdy małą latarką omiatał teren. Za kamieniem znalazł kilka
magazynków, które upuścił bandyta, żeby załadować broń. Marler
zabrał je i dołączył do kolekcji w torbie.
Wrócił do hotelu z papierosem w ustach. Gdy znalazł się w
swoim pokoju, rozpakował zdobyczną broń. Potem zrzucił
przemoczone ubranie i wziął długi gorący prysznic.
Paula usiadła na ławeczce, przeczesała włosy dłonią i
stłumiła ziewnięcie.
Drzemała z książką na kolanach, gdy delikatna dłoń ścisnęła
ją za ramię.
Wiedziała, że to Tweed, zanim otworzyła oczy. Usiadł obok
niej.
- Zakładam, że masz spakowaną torbę na wypadek nagłego
wyjazdu?
Kazałem wszystkim, żeby byli gotowi ruszać w każdej chwili.
- Mam spakowaną walizkę. Nie sądzę, że coś jeszcze się
dzisiaj wydarzy.
- Obawiam się, że już się wydarzyło. Bardzo jesteś śpiąca?
- Byłam, ale zdrzemnęłam się w słońcu i czuję się dużo
lepiej. Co się stało?
- Beck do mnie dzwonił. Powiedział, że Jungfrau opuściła
hotel. Gdy jadła śniadanie w głównej jadalni, Beck wysłał do jej
pokoju człowieka, żeby założył podsłuch w telefonie.
Przypuszczał, że kierownictwu hotelu nie spodobałoby się
podsłuchiwanie rozmów gości.
- Więc dzwoniła do kogoś?
- Zamówiła limuzynę, która ma ją zawieźć na lotnisko
Cointrin w Genewie.
Zarezerwowała bilet na samolot do Zurychu. Mężczyzna, który
się nie przedstawił, kazał jej jak najszybciej udać się do tego
miasta. Z tamtejszego lotniska ma do niego znów zadzwonić. Jego
angielski był nieco sztuczny. Wyraźnie próbował go zmienić.
- Więc ruszamy?
- Tak. Pojedziemy do Zurychu wynajętymi samochodami. Marler
po bitwie zebrał chyba tyle broni, że sam mógłby rozpętać małą
wojnę. Pojedzie osobnym samochodem. Ja zawiozę was, czyli ciebie,
Boba i Nielda. Jesteś pewna, że dobrze się czujesz?
- Mówiłam ci, że się trochę zdrzemnęłam. Wiesz, że po takiej
drzemce mogę być na chodzie przez wiele godzin. Przestań się o
mnie martwić - powiedziała z nutką irytacji.
- Wyjdziemy głównym wyjściem za trzydzieści minut.
Próbowałem skontaktować się telefonicznie z Amosem i Williem, bo
myślałem, że być może Willie wrócił do "Dolder Grand". Nie wydaje
mi się, żeby któryś z nich był w Zurychu.
- Cały czas myślę o Christopherze Kane.
- Ja też. On również nie podnosił słuchawki.
- Dziwne, że trzech mężczyzn zniknęło bez śladu w tym samym
czasie.
- Bardzo dziwne...
Był kolejny piękny dzień, gdy Tweed wiózł swoich towarzyszy
do Zurychu.
Niewiele mówili, zdając sobie sprawę, że jest zatopiony
głęboko w myślach, choć prowadził samochód bez zarzutu. Paula
znów zamknęła oczy, ale już nie zasnęła. Podziwiała wytrwałość
Tweeda; nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio spał.
- Dziś rano dzwonił do mnie Harry - szepnął Nield do
Newmana. - Znów podał krótką, zakodowaną wiadomość. Głównie
chodziło o to, że reszta obsługi "Chateau d'Avignon" wyjechała
wcześnie rano. Z tego co zrozumiałem zostało ich tylko tylu, żeby
jako tako obsługiwać hotel.
- Big Ben zbiera drugi skład swojego gangu - powiedział
Tweed, który wyłowił każde ich słowo. - Bardzo chciałbym
wiedzieć, gdzie on się podziewa.
- Pewnie chyłkiem wraca do Wielkiej Brytanii - zasugerował
Nield.
- Nie sądzę - odparł Tweed.
- Przypuszczam, że znów zatrzymamy się w "Baur au Lac"? -
zapytał Newman.
- Źle przypuszczasz. Chcę się przyczaić, tym razem gdzieś na
uboczu.
Zatrzymamy się w "Zum Storchen".
Potem zamilkł i nikt się więcej nie odezwał. Paula
posłuchała nowin i zastanawiała się, co Tweed teraz zamierza.
Oparła głowę na zagłówku i niespodziewanie zapadła w głęboki sen.
W "Chateau d'Avignon" Harry Butler znów okazywał anielską
cierpliwość.
Nie miał z kim porozmawiać - reszta gości mówiła po
francusku. Harry rozumiał ten język, ale nie posługiwał się nim
na tyle dobrze, żeby prowadzić konwersację.
Większość czasu spędzał w swoim pokoju na czytaniu
kryminałów. Przy śniadaniu zauważył, jak niewielu członków
obsługi zostało, ale tę nowinę zdążył już przekazać w krótkiej
rozmowie telefonicznej z Petem Nieldem poprzedniego wieczoru.
Po lunchu wybrał się na szybki spacer. Gdy mijał recepcję,
ukłonił mu się Fred Brown. Jak zwykle służalczo uśmiechnął się do
Butlera.
- Dbamy o kondycję, prawda?
- Muszę rozprostować nogi. Miałem niedawno wypadek i próbuję
odzyskać formę - skłamał Butler.
To wyjaśni, dlaczego zostałem w hotelu, podczas, gdy inni
wyjechali, pomyślał. Sprawdził godzinę i pomaszerował opustoszałą
drogą w stronę Genewy. W tunelu z drzew było chłodniej. Gdy
dotarł do celu - drogi prowadzącej w las, gdzie ukrył motocykl -
minął go bez zatrzymywania, jedynie sprawdził godzinę.
Pięć minut od "Chateau d'Avignon". Biegiem nie będzie więcej
niż dwie minuty, obliczył.
Przed hotelem zwolnił i dopiero wtedy minął bramę wejściową
Z powrotem też biegł i mierzył czas. Spojrzał na zegarek, kiedy
usiadł sam na tarasie. Trochę ponad dwie minuty.
Bardzo się pilnował, żeby nie spoglądać na wieżyczkę, w
której mieściło się centrum łączności.
Tina Langley wysiadła z samolotu, który zabrał ją z Genewy
na lotnisko w Zurychu. Musiała teraz znaleźć telefon, żeby
zadzwonić do Hassana w "Dolder Grand". Nie wiedziała, że Hassan
przyleciał do Zurychu poprzednim samolotem.
Ubrana w sukienkę od Versace, postawiła na ziemi walizkę od
Vuittona, wyjęła z torebki lusterko i zaczęła malować usta.
Jednocześnie uważnie rozglądała się po holu. Dostrzegła dobrze
ubranego mężczyznę, który na nią patrzył. Miał w dłoni coś, co
wyglądało na fotografię.
Helmut Keller był jednym ze starszych detektywów Becka,
który miał za zadanie obserwować pasażerów wysiadających z
samolotu. Popełnił błąd, zerkając na zdjęcie, ale Tina miała na
głowie modny kapelusz z rondem zawiniętym do dołu, musiał się
upewnić, że to właściwa osoba.
Tina bezczelnie podeszła do niego z walizką w ręku. Minęła
go w takiej odległości, żeby poczuł jej perfumy. Fotografię
trzymał w dłoni za plecami.
Wyrwała mu zdjęcie i zaczęła się w nie wpatrywać.
Zaskoczony, zakręcił się na pięcie. Tina uśmiechnęła się
uwodzicielsko.
- Widział pan tę kobietę? - spytała. - To moja siostra
bliźniaczka.
Dzwoniła do mnie, żeby mi powiedzieć, że ma problemy.
- Bliźniaczka?
Keller był zbity z pantałyku. Tego się zupełnie nie
spodziewał. Czy mogła zajść jakaś okropna pomyłka?
- Siostra bliźniaczka - ciągnęła Tina, wykorzystując jego
zmieszanie. - Rosemary.
- Rosemary?
- Jest Angielką. Skąd pan ma jej fotografię? Przez pana
zaczynam się naprawdę niepokoić.
- Chcielibyśmy zadać jej kilka pytań.
- "My" to znaczy kto?
- Prywatna agencja detektywistyczna - powiedział Keller,
odzyskując zdrowy rozsądek.
- Dobry Boże. Chyba nie wypisała kolejnego czeku bez
pokrycia?
- Bez pokrycia?
- Może dlatego uciekła przede mną z hotelu "Des Bergues" w
Genewie. Wiedziałam, że coś knuje. Biedna Rosemary. Czasem używa
imienia Tina.
Naprawdę zaczynam się martwić. I mam spotkanie z dyrektorem
Zuricher Kredit Bank.
- Czy pani siostra jest wciąż w Genewie?
- Bez wątpienia. Na dokładkę ma romans ze szwajcarskim
bankierem.
Niech pan zatrzyma fotografię. Muszę lecieć.
Kellerowi kręciło się w głowie. Ta kobieta zrobiła na nim
takie wrażenie, że zastanawiał się, czy nie zaprosić jej na
kolację. Wreszcie poczucie obowiązku przeważyło. Postanowił, że
najlepiej będzie zadzwonić do Becka, który przyjechał do Zurychu
samochodem.
Gdy Keller jej już nie widział, Tina wsiadła do taksówki i
kazała kierowcy jechać do "Eden au Lac", jedynego dobrego hotelu,
który w tym momencie przyszedł jej do głowy. Za wszelką cenę musi
wystrzegać się "Baur au Lac".
Tina była nieco rozczarowana. Keller był przystojnym
mężczyzną, a jego ubranie wyglądało na drogie. Czytała w jego
myślach i zgadywała, że zastanawiał się, czy nie zaprosić jej na
kolację. Cholerny Hassan mógł poczekać, gdyby się okazało, że
złowiła grubą rybę. Ale teraz wiedziała już, że szukają jej w
całej Szwajcarii. Nie zapomniała o tym ogonie w Genewie, którego
się pozbyła, zwabiając go do pociągu ekspresowego.
- Mario, skoro się już wyspałeś, może opowiesz mi jeszcze
raz ze szczegółami o tym zamachu w Ouchy.
Vitorelli popijał drinka w swoim pokoju w "Baur au Lac".
Jego podwładny również sięgnął po butelkę, ale Vitorelli
potrząsnął głową.
- Żadnego alkoholu, dopóki nie opowiesz mi całej historii. W
popołudniowej gazecie było obszerne sprawozdanie. Ale ty wszystko
widziałeś na własne oczy.
Opowiedz mi o bombie.
- O bombie? Nic nie wiem o bombie. Gdy skończyła się
strzelanina, natychmiast pojechałem do mojego pokoju w "Beau
Rivage"...
- Twoje okna wychodziły na jezioro.
- Nie, były od frontu, od strony wejścia do hotelu.
- Szkoda. Bardzo mnie zainteresowała ta bomba.
- Hotel opuściłem wczesnym rankiem, kiedy do mnie
zadzwoniłeś i kazałeś mi wracać.
- W takim razie mów, co widziałeś.
Mario opisał bardziej szczegółowo, wszystko, co widział. Gdy
wreszcie doszedł do momentu, w którym zobaczył Tweeda, mijającego
latarnię w towarzystwie atrakcyjnej kobiety, Vitorelli krzyknął:
- Stop! Jesteś pewien, że to był Tweed?
- Tak, pokazałeś mi go, kiedy ostatnio byłem w tym hotelu.
- Tweed. Teraz wszystko rozumiem. W gazecie napisano, że
potężny ładunek, podłożony pod rezydencję, zastał rozbrojony. Po
walce policjanci przetransportowali bombę na środek jeziora. Tam
ją opuścili na dużą głębokość i zdetonowali.
Policyjny fotograf dał dziennikarzom zdjęcie eksplozji.
Podał Mario gazetę. Pod ponurymi nagłówkami znajdowało się
zdjęcie wielkiej fontanny wody, powstałej po zdetonowaniu bomby.
Mario uniósł brwi.
- To musiał być potężny ładunek.
- Potrafiłbyś taką skonstruować?
- Gdybym miał odpowiednie materiały...
- A kilka bomb termitowych?
- Łatwiej byłoby z fosforowymi.
- Tweed - powiedział Vitorelli, zmieniając temat. - Tweed -
powtórzył. -Teraz rozumiem. Współpracował z policją Na pewno z
jednym z najlepszych, Beckiem. Każ swoim ludziom odnaleźć Tweeda.
Potem przygotuj bomby.
- Chyba nie chcesz powiedzieć, że ją zgubiłeś?
Beck stalowym głosem rozmawiał przez telefon z biura w
siedzibie głównej policji w Zurychu. Nie mógł uwierzyć w to, co
Helmut Keller przekazywał mu z lotniska.
- Mówiła o swojej siostrze bliźniaczce. Myślałem...
- Nie, nie myślałeś! Tina Langley tak cię zauroczyła, że nie
byłeś w stanie dopełnić swoich obowiązków. Siostrę bliźniaczkę,
dobre sobie. Jak była ubrana?
Beck przybrał ponury wyraz twarzy, gdy Keller opisał mu
szczegółowo wspaniały strój, jaki Tina miała na sobie. Nie
dziwiło go, że tak łatwo udało się jej uwieść Norberta Engela. To
była prawdziwa modliszka.
- Dobra, Keller. Wysyłam dwóch ludzi na twoje miejsce.
Natychmiast. Będą tam za jakiś kwadrans.
Beck wstał, podszedł do okna i spojrzał w dół na rzekę
Limmat i uniwersytet na przeciwległym brzegu. Nie był pewien, co
dalej robić. Gdy zadzwonił telefon, z ulgą rozpoznał głos Tweeda.
- Wróciliśmy do Zurychu. Tym razem zatrzymaliśmy się w "Zum
Storchen".
Jeszcze raz dziękuję za twoją pomoc w Ouchy.
- Nie ma o czym mówić. Tina Langley znów krąży po ZuryChu.
Miałem telefon z lotniska. - Zrelacjonował Tweedowi rozmowę z
Kellerem.
Gdy podał już wszystkie okoliczności zdarzenia, nie
wytrzymał.
- Co takiego siedzi w tej kobiecie? Hipnotyzuje mężczyzn,
czy co?
- Bardzo często tak właśnie jest. Jestem pewien, że na tym
polu ma spore doświadczenie. Miałeś dobry pomysł, żeby na
lotnisko wysłać dwóch ludzi.
Jeśli się stąd wyniesie, jestem pewien, że wybierze samolot.
Pewnie poleci dalej na wschód. Proponuję, żeby jeden z twoich
ludzi obserwował pasażerów szykujących się do odlotu, a inny
czekał w ukryciu, gotów wsiąść z nią do samolotu.
- Założę się, że wciąż jesteś głównym celem - ostrzegł go
Beck.
- Zaczynam się zachowywać jak mnich: unikam wszelkich
atrakcyjnych kobiet.
Po przybyciu do "Eden au Lac", Motyl wynajął apartament na
nazwisko Lisa Vane. Gdy znalazła się w środku, zadzwoniła do
Hassana do "Dolder Grand".
Odebrał natychmiast.
- Jestem w Zurychu - powiedziała pośpiesznie. - Mieszkam w
"Eden au Lac". Myślę, że mnie szukają na lotnisku. Widziałam
mężczyznę w garniturze, spoglądającego na zdjęcie. Na szczęście
byłam ubrana inaczej i miałam duży kapelusz, który zasłaniał mi
włosy.
- Jesteś pewna, że cię nie rozpoznali?
- Oczywiście. Myślę, że powinnam stąd uciekać.
- Najpierw się przebierz. Powiedz recepcjoniście, że miałaś
pilny telefon z Londynu. Przeniesiesz się do "Dolder Grand". Weź
taksówkę do Parade - Platz w centrum. Poczekaj, aż odjedzie.
Wtedy wsiądź w następną, która dowiezie cię tutaj. Jeśli
zobaczysz mnie w miejscu publicznym, udawaj, że mnie nie znasz.
Zamelduj się jako Lisa Vane. Jeśli będziesz chciała coś
zjeść...
- Chcę się czegoś napić.
- To się upij, ale w swoim pokoju. No, rusz się!
Hassan, w swoim apartamencie w "Dolder Grand", ostatnie
słowa wykrzyczał do słuchawki. Trzasnął nią z taką siłą, że mało
nie pękła. Skoczył na równie nogi i zaczął miotać się po pokoju,
żałując, że nie może niczego zniszczyć.
Twarz wykrzywił mu grymas wściekłości.
W jego rodzinnym domu wszyscy znali i bali się tych jego
nagłych wybuchów. Raz zatłukł na śmierć pułkownika, który
bezczelnie mu odpowiedział. Jego ojciec, Przywódca, był zmuszony
zatuszować to morderstwo. Kazał wywieźć ciało pułkownika na
pustynię w czołgu. Tam położono je na piasku i czołg jeździł po
nim gąsienicami w tę i z powrotem. Pułkownik był popularny w
wojsku, więc jego śmierć złożono na karb nieszczęśliwego wypadku
podczas manewrów.
Tę straszną wściekłość wzbudziła w Hassanie totalna klęska
pod Ouchy.
Na własne oczy widział, jak Tweed wraca do hotelu. Tweed. To
zawsze Tweed krzyżował pieczołowicie ułożone plany, które Anglik
przekazywał Hassanowi.
- Niech się smaży w piekle! - krzyczał, rzucając się po
apartamencie.
Kazał Tinie przyjechać do "Dolder Grand", w nadziei, że uda
jej się odnaleźć Tweeda i rozprysnąć jego mózg po ścianie.
Zaczepił łokciem o dużą wazę stojącą na stole. Z wściekłym
wrzaskiem złapał ją i rzucił o ścianę, rozbijając na tysiąc
kawałków.
Wyobraził sobie, że wielka bomba unosi rezydencję w
powietrze, roznosząc w pył pozostałych członków Instytutu.
Łącznie z Tweedem. Czytał już gazety i wiedział, że członkowie
Instytutu nie zbliżyli się nawet do Ouchy.
Podejrzewał - i miał rację - że Tweed zadzwonił da każdego z
nich i kazał im natychmiast opuścić Szwajcarię.
W "Zum Storchen" Tweed siedział na balkonie z widokiem na
płynący dołem Limmat. Przy tym samym stole siedziała Paula. W to
skwarne popołudnie tylko jedna osoba siedziała przy stoliku w
drugim końcu - jak zawsze czujny Marler.
- Rozumiem, że trzymamy się jakiegoś planu - powiedziała
Paula.
- Tak. Posługuję się bronią psychologiczną. Moim celem jest
zdemoralizowanie wroga. Chcę go wytrącić z równowagi, odebrać mu
spokój, wymierzając jeden cios za drugim. Wtedy straci zdolność
oceny i samokontroli.
- I odnosimy zwycięstwa.
- Tak. Na początku dobrze mu szło. Kluczowi członkowie
Instytutu byli mordowani przez Przymierze Sióstr. Zabito ośmiu z
nich. Nagle zmienił się układ sił. Przymierze Sióstr przeszło do
defensywy, na co liczyłem.
Następnie posłano do Ouchy najgorszych oprychów. Wyjąwszy
Big Bena, wszyscy nie żyją.
A jego próba wykończenia pozostałych członków Instytutu
spełzła na niczym.
- Jaki jest nasz następny ruch?
- Sukcesywnie spychamy ocalałych członków Przymierza Sióstr
coraz dalej na wschód. Nie zdziwiłbym się, gdyby Karin Berg i
Simone Carnof były teraz w Wiedniu. Trudniejszym zadaniem będzie
wyprowadzenie z równowagi Anglika - bez wątpienia kluczowej
postaci we wszystkich działaniach.
- Czyli Amosa lub Williego. Ewentualnie Christophera.
- Lub kogoś, o kim nic nie wiemy, a kto mieszka w Dorset.
- Więc nie Christopher.
- Christopher wynajmuje małą chatkę na północ od Dorchester.
Słyszałem o tym od Moniki, kiedy dzwoniłem do niej z Francji.
- Domyślasz się, kto to jest? - dopytywała się.
- Istnieje wiele możliwości.
- Więc co teraz robimy? Oprócz tego, że świetnie się bawimy
w tym wspaniałym hotelu?
- Jego dużą zaletą jest lokalizacją w głębi Altstadt. Stare
miasto to labirynt uliczek.
- A mnie się wydaje, że ty czekasz, aż coś się wydarzy.
- Czekam, aż Motylek znów wyfrunie.
Rozdział 38
W swoim apartamencie w "Eden au Lac" Tina przebrała się w
nieco mniej wyzywającą kreację. Wyjątkowo tym razem nie chciała
rzucać się w oczy. Przeglądając się w lustrze w łazience, wypiła
miniaturkę koniaku prosto z butelki. Zabrała ją z barku w pokoju
hotelowym "Des Bergues" w Genewie.
Powiedziała w recepcji, że nie korzystała z barku. Zawsze
gotowa wydać fortunę na stroje od kreatorów mody, była skąpa,
jeśli chodziło o płacenie za coś, co mogła mieć za darmo.
- Przykro mi, ale otrzymałam pilną wiadomość, żeby wracać do
Londynu -powiedziała recepcjoniście przez telefon.
- Rozumiemy. Nic pani nie zapłaci.
- To miło z państwa strony. Czy możecie mi wezwać taksówkę?
Wychodząc, nie zauważyła małego, pulchnego mężczyzny,
czytającego gazetę.
Detektyw Windlin poszedł za nią niedbałym krokiem i widział
jak wsiadała do czekającej taksówki. Przy krawężniku zahamował
nieoznakowany wóz policyjny.
Windlin wskoczył na siedzenie obok kierowcy.
- Nie zgub tej taksówki. Beck by się nie ucieszył...
Beck działał niezwykle szybko, po tym, jak usłyszał o
przyjeździe Tiny Langley. Mając przed sobą jej fotografię
obdzwonił szybko "Baur au Lac", "Baur en Villie", "Dolder Grand"
i "Eden au Lac". W każdym przypadku podawał recepcjoniście
pobieżny rysopis Tiny, podkreślając, że przybędzie za około
godzinę, jeśli się ma tam zatrzymać. Szczęście uśmiechnęło się do
niego w "Eden au Lac".
- Tak, proszę pana - powiedział recepcjonista głosem - ta
pani właśnie przyjechała. Poszła do swojego apartamentu.
Beck natychmiast wysłał tam detektywa Windlina. Jak wielu
pulchnych ludzi, Windlin był zaskakująco żwawy. Gdy śledzona
przez nich taksówka dotarła do Parade - Platz i Tina wysiadła,
błyskawicznie wyskoczył z samochodu.
Stał na przystanku tramwajowym, obserwując Tinę, która
kupiła magazyn z ulicznego stoiska i czekała, aż jej taksówka
zniknie z pola widzenia. Wtedy wezwała następną i gdy do niej
wsiadała, Windlin już siedział obok swojego kierowcy.
- To spryciara - zauważył Windlin. - Wiesz, kogo śledzimy?
- Nie mam pojęcia.
- Tinę Langley. Mam w kieszeni jej zdjęcie. Szuka jej połowa
szwajcarskiej policji.
- Aresztujemy ją?
- Nie. Śledzimy ją i składamy Beckowi raporty przez radio.
l.
Tweed w swoim pokoju w "Zum Storchen" pośpiesznie odebrał
telefon. Podobał mu się ten hotel - miał wyjątkową atmosferę,
odległą od zatłoczonego centrum Zurychu.
- Tak?
- Tu Beck. Motyl właśnie przeniósł się z "Eden au Lac" do
"Dolder Grand".
- Myślę, że mam ochotę na wycieczkę do tego wyjątkowego
hotelu.
Wszyscy bankierzy tam jadają - Rozumiem, że nie ma sensu ci
tego odradzać.
- Delikatnie mówiąc, żadnego. Pojadę tam jak najszybciej. I
dziękuję za informacje.
- W ogóle nie powinienem był ci tego mówić...
Tweed miał właśnie wyjść z pokoju, kiedy przyszła Paula. Gdy
jej otworzył drzwi, obrzuciła go uważnym spojrzeniem. Weszła do
środka, skrzyżowała ramiona i zaczęła prosto z mostu:
- Znam ten wyraz twarzy. Szykujesz coś.
- Beck właśnie do mnie dzwonił z wiadomością, że Tina
Langley przeniosła się do "Dolder Grand". Jadę tam, żeby uciąć
sobie z nią pogawędkę. Chcę ją trochę spłoszyć.
- Nie myślisz chyba, że wybierzesz się tam sam? Obiecaj, że
poczekasz, aż wrócę - muszę na chwilkę wpaść do mojego pokoju.
- Naprawdę mnie terroryzujesz.
- Tylko w ten sposób można ci przemówić do rozsądku.
Po chwili wróciła, ale już w towarzystwie Newmana i Marlera.
Tweed zmarszczył czoło i uniósł ręce w geście protestu.
- Nie potrzebuję delegacji.
- Ale dostaniesz taką - oznajmiła mu Paula. - Marler będzie
szoferem. Dość siedziałeś za kółkiem w drodze do Ouchy. Bob nigdy
nie był w "Dolder Grand", więc jedzie dla towarzystwa.
- Musiałbym być wyjątkowo naiwny, żeby w to uwierzyć.
Gdy wyjechali z hotelu, Paula rozejrzała się po starym
mieście, podziwiając jego charakter. Wąskie, kręte uliczki
pokrywał starty bruk. Po prawej płynął Limmat. Wokół panowała
atmosfera zamożności. Poniżej hotelu biegł nad brzegiem rzeki
chodnik.
Marler wiózł ich wąskimi uliczkami, a ona nabrała
przekonania, że niebawem wydarzy się coś wyjątkowego. Nie miała
pojęcia co, ale to uczucie nie opuszczało jej, gdy przecięli
Limmat i zaczęli się wspinać zboczem Zurichberg, wysokim
wzgórzem, wznoszącym się nad Zurychem. Niebawem domy odsunęły się
od siebie i zmieniły w rezydencje, ogrodzone żelaznymi parkanami.
Następnie wjechali do jodłowego lasu, w którym, od czasu do
czasu, ich oczom ukazywała się pokaźna willa na wzniesieniu, w
pewnej odległości od drogi.
Poniżej zaczęła dostrzegać stare budynki i wieże kościołów
Zurychu, stłoczone blisko siebie. Na chwilkę pojawiały się przed
jej oczami błyski niebieskiego jeziora, rozświetlonego piekącym
słońcem. Tweed trącił ją lekko.
- Dojeżdżamy do trasy kolejki liniowej. Można się tędy
dostać do "Dolder Grand".
Wjechali wyżej i przed ich oczami ukazał się pałac z białego
piaskowca -"Dolder Grand". Patrząc na jego dziwne, spiczaste
wieżyczki Paula poczuła, że wrażenie nadciągającego
niebezpieczeństwa jeszcze się pogłębia.
Tweed poprowadził ich ogromnym holem, umeblowanym antykami i
puszystymi dywanami. Na krzesełkach siedziało kilkoro nobliwie
wyglądających gości.
Rozmawiali ściszonymi głosami.
W tym samym momencie do holu wszedł jakiś mężczyzna w
garniturze od Armaniego. Średniego wzrostu, o gładko ogolonej
smagłej twarzy.
Natychmiast zauważył Tweeda. Stanął jak wryty i wbił w
Tweeda niedowierzające spojrzenie z przeciwległego krańca
pomieszczenia. Tweed odezwał się zniżonym głosem do starszego
kelnera.
- Wydaje mi się, że znam tamtego dżentelmena. Mam jego
nazwisko na końcu języka.
- To pan Ashley Wingfield. Czasem się u nas zatrzymuje.
Bardzo uprzejmy człowiek.
Tweed również stał nieruchomo, z rękami w kieszeniach. Nie
odrywał wzroku od osobliwych, bladych oczu, wpatrzonych w niego.
Wyraz niedowierzania ustąpił miejsca nienawiści, a wreszcie
obojętności. Ashley Wingfield miał pulchną twarz, ale odcinały
się od niej wystające kości policzkowe, które skojarzyły się
Tweedowi z Bliskim Wschodem. Wiele lat wcześniej w Scotland
Yardzie Tweed był znany ze swoich nagłych olśnień. Właśnie doznał
czegoś takiego. To był przywódca Przymierza Sióstr. Tweed ruszył
przed siebie.
Paula była tak zaskoczona, że usunęła mu się z drogi, prawą
ręką chwytając rękojeść Browninga, ukrytego w torebce. Newman
zajął pozycję po drugiej stronie, w efekcie więc okrążyli
mężczyznę. Marler oparł się o ścianę z nie zapalonym, długim
papierosem w ustach.
- Pan Ashley Wingfield, nieprawdaż? - spytał Tweed. -
Nazywam się Tweed.
Hassan, wciąż roztrzęsiony po ataku w swoim pokoju, kiedy to
rozbił o ścianę duży wazon, ledwo mógł się wysłowić.
- Miło mi pana poznać - powiedział wreszcie zduszonym
głosem. - Wydaje mi się pan kimś ważnym, ale z przykrością
przyznaję, że dotąd o panu nie słyszałem.
- Ani o tym, czym się zajmuję?
- Niech mi pan powie.
To niemożliwe, myślała Paula. Wyglądał tak szykownie w
eleganckim garniturze. Zauważyła, że wepchnął ciemno-brązowe
dłonie do kieszeni marynarki.
A Tweed wydaje się być taki opanowany i spokojny, oceniła.
Wingfield wyglądał, jakby niedawno przeszedł jakiś atak.
Ręce, które ukrył w kieszeniach musiały mu się trząść. Skąd mi to
przyszło do głowy?
- Nie lubię dramatyzować - ciągnął Tweed. - Ale można by
mnie nazwać Nemezis. To właśnie robię: niszczę złych ludzi.
- Że... jak?
Hassan mrugał oczami, jakby dostał tiku nerwowego. Z trudem
opanowywał rozsadzającą go wściekłość. Coś w osobie Tweeda
sprawiało, że czuł, iż znalazł się na przegranej pozycji.
Nietypowe uczucie dla człowieka przyzwyczajonego do bezwzględnego
posłuszeństwa i pokory ze strony wszystkich wokół.
Pragnął ze wszystkich sił podporządkować sobie tego
człowieka, ale czuł, że nie jest do tego zdolny. Zapanował nad
mruganiem, ale coraz bardziej denerwował go wyraz oczy
wpatrzonych w niego.
- Długo pan zamierza zostać w Zurychu? - udało mu się
wydusić.
- Dalej i dalej na wschód - powiedział delikatnym głosem
Tweed.
- Słucham?
- Będziecie się wycofywać coraz dalej na wschód. Wielkie
siły na Zachodzie ocknęły się. Spóźniliście się.
- Nie rozumiem.
- Myślę, że pan rozumie.
Tweed odwrócił się na pięcie i wolno poszedł w kierunku
wyjścia z holu.
Hassan, niczym posąg, wciąż stał bez ruchu.
Goście w holu przerwali rozmowy. Podobnie jak Hassan,
zamarli.
Nie usłyszeli ani słowa z konwersacji, ale w przestronnym
pomieszczeniu zapanowało elektryzujące napięcie, które wszyscy
wyczuli. To był moment podobny do tego, w którym ludzie widzą
bombę wypadającą z samolotu i zastygają w bezruchu.
Hassan nagle ożył. Wypadł z holu drzwiami, którymi przedtem
wszedł.
Newman kiwnął głową do Pauli, dając jej znak, żeby poszła za
Tweedem. Sam wolno podążył jej śladem, podczas gdy Marler zapalał
papierosa. Gdy to zrobił, skinął gościom na pożegnanie i poszedł
do samochodu.
Rozdział 39
Po wyjściu z holu Hassan pobiegł do pokoju Tiny Langley.
Ledwie się powstrzymał, żeby nie zabębnić pięściami w jej drzwi.
Musiał się opanować. Wziął głęboki oddech i zapukał delikatnie.
- Ach, to ty...
Odepchnął ją bezceremonialnie i zatrzasnął drzwi za sobą.
Wziął następny głęboki oddech i zaczął się miotać po pokoju. Na
twarzy miał wyraz wściekłości.
- Cały się trzęsiesz - powiedziała Tina. - Co się stało?
- Gdzie masz Lugera, którego ci dałem? Tweed jest na dole.
Właśnie wychodzi z hotelu. Gdzie ten cholerny Luger?
- W szufladzie, o którą się opierasz. Pod bielizną.
Umilkła. Hassan z rozmachem otworzył szufladę. Zaczął
wyrzucać na podłogę jej bieliznę. Otworzyła usta, żeby
zaprotestować, ale doszła do wniosku, że lepiej się nie odzywać.
Hassan znalazł Lugera, szybko sprawdził, czy jest naładowany.
Zanim wziął do ręki pistolet, owinął dłoń jedwabną nocną
koszulką Podbiegł i wyciągnął do niej dłoń z pistoletem.
- Bierz go! Tweed wsiada teraz do samochodu. Musiał
przyjechać samochodem. Idź na dół i zastrzel go. Co się z tobą
dzieje?
Tina cofała się przed nim. Oparła się o drzwi łazienki. Była
bliska histerii.
Na twarzy malował się jej wyraz strachu zmieszanego z
gniewem.
- Zwariowałeś! W hotelu jest pełno obsługi i gości. Jak, do
diabła, udałoby mi się uciec, nawet gdybym go zastrzeliła?
Policja przesłuchałaby każdego w hotelu. Spójrz na moją rękę.
Drży. Nie potrafiłabym nawet wycelować, nie mówiąc już o
pociągnięciu za spust. A ty też zawsze dbasz o to, żeby nie
znaleźć się w pobliżu miejsca zabójstwa.
Hassan uspokoił się nagle. Widywała już to wcześniej. W
jednej chwili był jak wściekły zwierz, a w następnej spokojny i
opanowany. Uśmiechnęła się do niego, a on odpowiedział jej
szerokim uśmiechem, który długo pozostał na jego twarzy.
- Pomyślmy rozsądnie. Musisz wyjąć magazynek z Lugera i
pozbyć się pistoletu i amunicji.
- Mam je wyrzucić do kosza? - spytała z udawaną naiwnością,
czując, że ma nad nim przewagę.
- Wokół hotelu jest las. Wybierz się na spacer i wyrzuć w
jakieś krzaki.
- Wielkie dzięki. Zrobię co w mojej mocy.
- Tweed tu był - powiedział poważnie. - W Zurychu nie jest
już bezpiecznie.
Czas, żebyś stąd zniknęła.
- Nie mogę się doczekać, kiedy opuszczę to miejsce.
Zniszczyłeś moją najlepszą bieliznę. Kosztowała mnie mnóstwo
pieniędzy.
Zaczęła zbierać z podłogi części garderoby, które Hassan
rozrzucił po pokoju.
Składała je pieczołowicie i chowała z powrotem do szuflady.
Patrząc na nią, poczuł, że pot spływa mu po oczach. Wyjął z
kieszeni dużą, haftowaną, jedwabną chusteczkę i wytarł czoło i
twarz.
- Powiedziałeś, że już czas, żebym wyjechała z Zurychu -
przypomniała mu.
- Powinnaś to zrobić jak najszybciej. Najlepiej dziś.
Zarezerwuję ci miejsce na najbliższy samolot.
- Dokąd?
- Do Wiednia, Na Schwechat będzie na ciebie czekał samochód
z kierowcą.
Zarezerwuję ci pokój w "Sacherze".
- Wiedeń? - powtórzyła nerwowo. - Tam zginął Norbert
Engel...
- Tam go zabiłaś - powiedział bezlitośnie Hassan. - Nie
zabawisz w Wiedniu zbyt długo. Przeniosę cię w bezpieczniejsze
miejsce. A teraz spakuj się. Niedługo znów się do ciebie odezwę.
- To było jedno z najbardziej fascynujących doświadczeń
mojego życia powiedziała Paula, kiedy Marler ruszył samochodem z
powrotem do Zurychu. -Sposób, w jaki spojrzałeś na tego
człowieka. Był przerażony.
- Ten człowiek - powiedział wolno Tweed - jest naszym
wrogiem.
Rozpoznałem go na podstawie fotografii, które widziałem w
naszych aktach. Nazywa się Hassan, jest najstarszym synem
przywódcy jednej z najbardziej niebezpiecznych światowych potęg.
- Słyszałem, jak powiedziałeś do niego "coraz dalej na
wschód" - wtrącił Newman. - Powtórzyłeś to dwa razy. Co
planujesz?
- Podwójną pułapkę. Sądzę, że wystraszyłem go na tyle, że
ucieknie z Zurychu i poleci na wschód. Dokładnie tak, jak tego
chcę. Wie, że podążę za nim, więc kiedy to przemyśli, dojdzie do
wniosku, że uda mu się zwabić mnie w pułapkę.
Na Wschodzie jest na własnym terenie, gdzie ma do dyspozycji
Bóg wie ilu ludzi, którzy są gotowi zabić na jego rozkaz. Ponadto
sądzę, że zdenerwowała go obecność Tiny Langley w tym samym
hotelu. Podejrzewam, że wyśle ją do Wiednia. Poproszę Becka, żeby
jego ludzie sprawdzili wszystkie telefoniczne rezerwacje na loty
z "Dolder Grand". I muszą wypatrywać Tiny Langley. Podam też
Beckowi rysopis Ashleya Wingfielda, znanego jako Hassan.
- Dlaczego go nie aresztujesz i nie przesłuchasz? -
zaciekawiło Paulę.
- Ponieważ nie mamy żadnych dowodów. Ponadto takie
aresztowanie stałoby się incydentem dyplomatycznym. Przede
wszystkim jednak, chcę się dowiedzieć co zrobi, pozostawiony na
wolności.
- Ta scenka w holu "Dolder Grand" była bardzo dramatyczna -
zauważyła Paula. - Goście nie mogli słyszeć rozmowy, ale udzielił
się im nastrój. Wszyscy umilkli.
- Mam nadzieję, że Hassan odniósł podobne wrażenie...
Big Ben zmusił się do wykonania telefonu do Anglika, pod
numer pokoju, który od niego otrzymał, żeby zdać raport o
sukcesie w Ouchy.
- Tak - odezwał się Anglik w słuchawce. - Poznaję twój głos.
Gdzie jesteś?
- Wynająłem pokój w "Bellevue Palace" w Bernie. Przyjechałem
tu nocą na motocyklu. Nie poszło nam za dobrze...
- Czytałem gazety. Kto przeżył?
- No, ja. I Les, ten od rzucania nożami. Jest w drugim
pokoju.
- Wygląda na to, że nie straciłeś zimnej krwi. Co z Lesem?
- W porządku.
- Za jakiś czas przejmiesz dowództwo nad następną grupą. Kup
sobie jakieś porządne ubranie i walizkę. Masz dużo pieniędzy?
- Obrabowałem sejf w "Chateau d'Avignon" przed wyjazdem
do...
- Przestań mleć ozorem. Gdy obaj kupicie sobie ubrania,
wsiądziecie do ekspresu na stacji w Bernie, który dowiezie was
bezpośrednio do Zurychu.
Wysiądźcie na dworcu, przejdźcie na drugą stronę ulicy i
wynajmijcie pokoje w hotelu "Schweizerhof". Tam się z wami
skontaktuję.
- Tu wszystko zaczyna się na Switzer...
- "Schweitzerhof" idioto. Przeliteruję ci to.
Big Ben odłożył słuchawkę i napił się piwa z butelki, którą
wyjął z minibarku.
Miał pokój z widokiem na rzekę Aare. W oddali rozciągała się
panorama widoczna tylko przy dobrej pogodzie. Sięgała z zachodu
na wschód - majestatyczne szczyty Bernese Oberland, jeden z
najpiękniejszych widoków w Europie.
Big Ben nawet go nie zauważył. Nie interesowały go piękne
widoki, chyba że były to damskie nogi. Miał talent do jednej
rzeczy - dowodzenia gangiem zabójców.
Simone Carnot postąpiła wbrew rozkazowi, który Hassan
przekazał jej telefonicznie do "Chateau des Avenieres". Gdy kazał
jej przenieść się do "Beau Rivage" w Ouchy, naszły ją poważne
wątpliwości.
W przeciwieństwie do Motyla, nie lubiła wciąż przenosić się
z miejsca na miejsce. Pragnęła jedynie wydostać się z Francji.
Nigdy nie zapominała, że we Francji zostawiła nierozwiązane
morderstwo jej żonatego kochanka.
Nie informując o niczym Hassana, pojechała wynajętym
samochodem na lotnisko w Genewie.
Tam zwróciła samochód i poleciała do Zurychu.
Zadzwoniła z lotniska do "Baur au Lac" i kiedy przyjechała
do hotelu, pokój już na nią czekał. Gdy czesała rude włosy, które
zawsze robiły wrażenie na mężczyznach, postanowiła zaryzykować i
skontaktować się z Hassanem. W końcu nie była jego własnością. Po
prostu wykonywała dla niego zadania, zabijając dwóch członków
Instytutu. Zapłacił jej obiecane, pokaźne sumy, dzięki którym
uzyskała poczucie niezależności. Nie licząc na wiele, zadzwoniła
do "Dolder Grand".
Poprosiła o połączenie z Ashleyem Wingfieldem i właśnie
przeglądała się w lustrze nad toaletką, kiedy na linii, ku jej
zaskoczeniu, pojawił się Hassan.
- Simone, gdzie byłaś? - spytał ze złością.
Nie wiedziała, że zaledwie godzinę wcześniej miał
konfrontację z Tweedem, a po niej kłótnię z Tiną. Wciąż targał
nim gniew i zwątpienie.
- Jestem w "Baur au Lac"...
- Co?
- Jeśli jesteś w złym humorze, zadzwonię później -
powiedziała spokojnym głosem.
- Nie rozłączaj się! - Hassan z trudem zachował spokój. -
Całą noc nie spałem. Powiedz mi, co się stało.
- Jestem tu od niedawna. Po przeczytaniu gazet doszłam do
wniosku, że dobrze zrobiłam nie jadąc do Ouchy. Musiało tam być
okropnie.
- Nie będziemy o tym rozmawiać - powiedział z naciskiem. -
Dobrze, że do mnie zadzwoniłaś. Martwiłem się o ciebie. Daj mi
chwilkę, muszę się zastanowić.
Przez umęczoną głowę Hassana przeleciało tysiąc myśli, zanim
zaczął rozumować logicznie. Wiadomość, że kolejna członkini
Przymierza Sióstr była w Zurychu w tym samym czasie co Tweed,
brzmiała groźnie. Odzyskał już jasność umysłu i podjął decyzję.
- Simone, będziesz bezpieczniejsza, jeśli nie zostaniesz
zbyt długo w Zurychu.
Mam swoje powody, żeby tak sadzić. Chcę, żebyś poleciała do
Wiednia.
Przez kuriera przyślę ci bilet. Na miejscu będzie czekał na
ciebie samochód. Zarezerwuję ci pokój w "Sacherze".
- Masz dla mnie następne zadanie? - spytała.
- Być może, ale sama zdecydujesz, czy się go podjąć. Tak czy
inaczej, otrzymasz sowitą zapłatę.
Musiał poczekać na jej odpowiedź. Simone raz już była w
Wiedniu w interesach. Miasto sprawiło na niej wrażenie idealnej
kryjówki przed światem. A Hassan pozwolił jej zdecydować, czy
przyjmie zlecenie czy nie.
Malując usta, zastanawiała się, czy wyjazd z Zurychu będzie
rozsądny. Po drugiej stronie Hassan z trudem powstrzymywał wybuch
niecierpliwości. Instynktownie czuł, że nie należy jej
denerwować.
- Polecę do Wiednia - powiedziała w końcu. - Więc wyślij mi
bilet.
Hassan w "Dolder Grand" otarł czoło, kończąc rozmowę.
Ostatnio wybitnie się pocił, być może zdążył się odzwyczaić od
nieporównanie wyższych temperatur w swojej ojczyźnie.
Wyszedł z apartamentu i spotkał Tinę, która wchodziła po
schodach ze swoją dużą drogą torbą podróżną Nie wyglądała na
zadowoloną. Ignorując go, poszła do swojego pokoju. Podążył jej
śladem. Gdy byli już w środku, nadal nie zwracała uwagi na
Hassana, siedzącego na kanapie. Rzuciła torbę na ziemię.
- O co chodzi? - spytał cierpliwym głosem.
- Pozbyłam się tego cholernego Lugera. A jeśli chcesz
wiedzieć nie było to łatwe. W ogrodzie przechadzało się mnóstwo
gości hotelowych i musiałam znaleźć ścieżkę, na której nikogo nie
było. Dopiero wtedy udało mi się wyrzucić broń. Nigdy nie
odwalasz swojej brudnej roboty.
Szykowała się do większej awantury. Stanęła nad nim z rękami
na biodrach i wbiła w niego wściekły wzrok. Miał ochotę ją
uderzyć, ale wiedział, że byłby to duży błąd. Pogratulował jej,
ale wyglądało na to, że jeszcze bardziej ją tym rozwścieczył.
Wzięła do ręki kopertę i machnęła mu ją przed nosem.
- Dostałam bilet lotniczy. Zawsze latam pierwszą klasą, a
jeśli nie mają takiej w samolocie, to biznes. To bilet na klasę
turystyczną. Nie lubię podróżować z prostakami, którzy latają
turystyczną - Lecimy tym samym samolotem - powiedział cicho. -
Byłoby nierozsądnie pokazywać się razem.
- Ach, rozumiem.
- Tweed pojawił się na horyzoncie. Niedawno był w tym
hotelu.
Zabrał ze sobą swoich ludzi. Gdybyś została, mógłby cię
aresztować. Muszę dbać o moje bezpieczeństwo.
- Rozumiem. - Nagle ochłonęła. - Będę musiała znieść to
upokorzenie.
- W "Sacherze" dostaniesz apartament.
- No, ja myślę.
Hassan wstał i wyszedł z pokoju. Usłyszał, jak Tina trzaska
za nim drzwiami i zamyka je na klucz, Pośpiesznie wracając do
swojego apartamentu, gdzie czekały już na niego spakowane bagaże,
nie zdawał sobie nawet sprawy, że robi dokładnie to, na co liczył
Tweed. Wycofuje się na wschód.
Willie znajdował się w fabrycznym laboratorium w Midlands w
Wielkiej Brytanii. Fabryka była ukryta w dużym podziemnym
kompleksie. Wejść do środka można było jedynie przez stalowe
drzwi, wyposażone w zamki szyfrowe, których nie powstydziłby się
najlepszy sejf.
- Te pojemniki roztopią się natychmiast po zetknięciu z
zimną wodą?
- spytał Willie.
- Tak - odparł Joseph Harbin, karzełkowaty kierownik
laboratorium. - Bakterie są bezpiecznie zamknięte w takim
pojemniku. Musi pan dodać kilka kropel substancji z tej
buteleczki, zrobionej z kuloodpornego szkła.
Zauważy pan, że końcówka, przy pomocy której zamyka się
wszystkie pojemniki jest podzielona na części. Gdy substancja z
butelki połączy się z płynem, w części pojemnika, znajdującej się
najbliżej wody, bakterie wydostaną się na zewnątrz.
Kolejne przesunięcie plastikowej zakrętki zaktywizuje wodę.
- Ile czasu minie od wlania substancji z buteleczki i
przekręcenia końcówki pojemnika, do momentu aż woda wewnątrz
zostanie skażona bakteriami?
- Dziesięć sekund.
- Może pan udowodnić, że to działa?
- Spodziewałem się, że zada pan to pytanie. Proszę ze mną do
tego zbiornika z wodą.
Willie starał się odgadnąć wiek chemika, lecz w końcu się
poddał.
Karzeł miał pociągłą pomarszczoną twarz. Mógł mieć równie
dobrze czterdzieści jak i osiemdziesiąt lat. Powłócząc nogami
poprowadził go do zbiornika, niosąc w rękach jeden z
elipsoidalnych pojemników, wykonanych ze specjalnego tworzywa.
W wielkim laboratorium, z kolebkowo sklepionym sufitem,
wszędzie stały stoły o polakierowanych blatach, a na każdym z
nich imponująca kolekcja osobliwych chemicznych urządzeń. Zdaniem
Williego wyglądało to jak scena z horroru o Frankensteinie,
pracującym nad stworzeniem swojego potwora.
- A teraz niech pan patrzy uważnie - polecił mu Tweed. - To
butelka niebieskiego atramentu. Wpuszczę kilka kropli tego wysoce
skoncentrowanego atramentu do końcówki pojemnika.
W podziemnym laboratorium panowała cisza, ponieważ było
głęboko ukryte pod fikcyjną fabryką. Harbin wlał kilka kropli do
pojemnika, następnie zdjął zegarek, pokazał na niego i trzy razy
przekręcił końcówkę. Atrament dostał się do najniższego poziomu i
Harbin przekręcił końcówkę jeszcze raz. W pojemniku wypełnionym
wodą wodociągową płyn zabarwił się intensywnie na niebiesko.
Harbin wręczył Williemu pojemnik.
- Niech pan to zrobi. Proszę go wrzucić do zbiornika.
Trzymając pojemnik obiema rękami, Willie ostrożnie wrzucił
go do dużego zbiornika wypełnionego wodą z wodociągu. Cała
zawartość zbiornika natychmiast zabarwiła się intensywnie na
niebiesko - w przeciągu kilku sekund pojemnik rozpuścił się w
wodzie i zniknął bez śladu. \Harbin zatarł dłonie z zadowoleniem.
Potem wzruszył ramionami i, powłócząc nogami, wrócił do
swojego biurka w drugim końcu pomieszczenia, a Willie poszedł za
nim.
- Zauważyłem, że pojemnik miał w środku kleistą substancję -
powiedział Willie. - Czy we wszystkich pojemnikach umieściliście
dostarczoną przeze mnie substancję?
- Proszę się rozejrzeć wokół. Leżą na wszystkich półkach. W
każdym znajduje się ta substancja. Nie wiem, co to jest i do
czego służy.
- Wyprodukował ją inny chemik. Ta substancja wzmacnia
pojemniki, do czasu, aż zostaną zanurzone w wodzie. Sam pan
widział, jak szybko pojemnik się rozpuścił, uwalniając swoją
zawartość. Na dokumencie, który pan ode mnie dostał, znajdzie pan
adresy, pod które, kiedy podam panu hasło przez telefon, należy
dostarczyć określoną liczbę pojemników i butelek. Czy instrukcje
są jasne?
- Jestem człowiekiem drobiazgowym, jak pan.
Harbin zachichotał, a jego osobliwa twarz upodobniła się do
diabelskiej maski.
Kiedyś musiał mu się przytrafić okropny wypadek. Rozłożył na
dużym biurku dokument i wziął do ręki długopis.
- Potrzebny mi tu pański podpis, jako zabezpieczenie.
Willie szybko przeczytał każde słowo. Głównie chodziło o to,
że Harbin działał z polecenia kapitana Williama Wellsleya
Carringtona, i że nie ponosi za te działania żadnej
odpowiedzialności. Willie wyjął własny długopis i złożył podpis.
Spojrzał groźnie na Harbina.
- To strata czasu. Wszyscy będą już martwi.
- Ostrożność nie zawadzi., - Jedyny środek ostrożności, jaki
powinien pan podjąć to wyjazd z kraju, po tym jak porozsyła pan
partie towaru. Ktoś zasugerował Kajmany. I niech pan nie pije
wody przed wyjazdem. Zakładam, że dostarczy pan towar na pokład
samolotów, lecących za granicę.
"Zagranica" oznaczała dla Williego pewne małe lotniska na
terenie Francji i Niemiec. W każdym punkcie dostarczenia towaru
będzie już czekała grupa wyszkolonych ludzi, którzy dostarczą
pojemniki do ujęć wody.
Pojemniki zostaną jednocześnie umieszczone w ujęciach wody
tych trzech krajów.
- Zakładam, że przyniósł pan mój czek - powiedział Harbin i
znów zachichotał.
- Oto poświadczony czek, który może pan przedłożyć w banku w
pańskim mieście. Proszę go wręczyć mężczyźnie o imieniu Amold. W
ciągu minut prześle na pańskie konto pieniądze przekazem
telegraficznym.
- Dziękuję. - Harbin zmarszczył brwi. - Ma dzisiejszą, datę,
ale w nawiasach.
- Ponieważ uzyska ważność dopiero wtedy, gdy dowiem się od
pana, że dostarczył pan towar na miejsce.
- Spodziewałem się więcej.
- Nie umie pan liczyć? Kiedy policzy pan zera, będzie pan
szczęśliwy. A teraz niech mi pan da pojemnik z bakteriami.
- Musi pan bardzo uważać. Bardzo. Ma specjalne ochronne
opakowanie. Módlmy się, żeby samolot się nie rozbił.
- Zadbałem o to.
Willie rzeczywiście o to zadbał. Rozumiał powód, dla którego
Hassan zażyczył sobie dostarczenia do ojczystego kraju, próbki do
zbadania.
Rozdział 40
Big Ben działał bardzo szybko. Gdy tylko zapłacił rachunek w
"Bellevue Palace" w Bernie, wraz z Lesem złapali taksówkę na
stację. Mieli na tyle szczęścia, że akurat zdążyli na ekspres do
Zurychu. Po przyjeździe na dworzec główny szybko znaleźli się w
pokojach w hotelu "Schweizerhof" naprzeciwko dworca. Big Ben
natychmiast zadzwonił do Hassana.
- Jesteśmy na miejscu - poinformował szefa.
- Macie sprzęt?
- Zawsze nosimy broń przy sobie.
- Uważaj, co mówisz. Waszym celem jest Tweed. Jest w
mieście.
Czuję, że niedługo może wyjechać do Wiednia. Jedźcie obaj na
lotnisko.
- Musimy kupić jeszcze jakieś ubrania.
- No to się pośpieszcie. Wynajmij samochód. Niech Les
prowadzi. On zostanie w samochodzie, a ty sprawdzisz lotnisko.
- Załatwione.
Big Ben wiedział, że rzuca się w oczy. Jego ulubionym
kolorem był czarny - takie nosił garnitury, dresy do biegania i
golfy na zimną pogodę. Zabrał Lesa ze sobą i, omijając drogie
sklepy przy Bahnhofstrasse, znalazł to, co mu było potrzebne w
dużym domu towarowym o nazwie Globus. Przebrał się zamykanej
kabinie w toalecie. Gdy wyszedł, miał na sobie szary garnitur i
czarny kapelusz z szerokim rondem. Z drugiej kabiny wyszedł Les w
eleganckim garniturze. Wbił wzrok w Big Bena, zmienionego nie do
poznania.
Big Ben kupił koloratkę, a w lewej ręce trzymał książeczkę
modlitewną, którą też kupił w Globusie. Wyglądał teraz jak
ksiądz.
- Nigdy bym cię nie poznał - wyszeptał Les.
- Zbierajmy się stąd na lotnisko!
Jedyne, co pozostało im do załatwienia, to wynajęcie
samochodu. Nie tracąc czasu, znaleźli firmę przy Bahnhofstrasse.
Les posłużył się kartą kredytową Master Card na fałszywe
nazwisko. Posiadał też inne potrzebne dokumenty na to samo
nazwisko. Pięć minut później mieli już do swojej dyspozycji
Citroena.
- Pokażę ci drogę na lotnisko - powiedział Big Ben do Lesa,
gdy ruszyli.
- Już kiedyś rozpracowywałem to miasto. Pełno tu nadzianych
gości.
Jedź przez most, a potem skręć w lewo. Za dwadzieścia minut
będziemy na lotnisku. Nie jedź za szybko, szwajcarskie gliny są
marudne jak cioty.
Tweed siedział w samochodzie przed główną siedzibą policji,
gdzie przez piętnaście minut rozmawiał z Beckiem w jego biurze w
cztery oczy.
Marler siedział za kierownicą, cierpliwie czekając na
instrukcje, podczas gdy Newman na siedzeniu obok dyskretnie
sprawdzał swojego Smith & Wessona 38.
- ZamierzaSZ używać tego ŻelaStwa? - zainteresował się
Marler.
- w każdej chwili, biorąc pod uwagę obecną sytuację. Zurych
to bomba zegarowa. Mamy tu Hassana i Tinę Langley.
- Sądzę, że co najmniej jedno z nich zamierza wyjechać do
Wiednia - niespodziewanie odezwał się Tweed z tylnego siedzenia.
- Skąd ta pewność? - spytała siedząca obok niego Paula.
- Po pierwsze, z powodu tej konfrontacji w "Dolder Grand".
No i nie zapominaj, że w "Chateau des Avenieres" wspomniałem
mimochodem przy Tinie, że przenosimy się z Ouchy do Wiednia.
- Posuwając się na wschód, wkraczamy na coraz bardziej
wrogie terytorium - ostrzegł ich Newman. - Przypomnijcie sobie,
co się przydarzyło Pauli, kiedy poleciała do Austrii i ten facet
Roka zawiózł ją na Słowację? A potem Butler i Nield musieli
wyeliminować tego operatora koparki. To teren Hassana.
- Na nim będziemy musieli się z nim zmierzyć - poinformował
go Tweed.
- Hassan czuje się tam jak u siebie - zauważył Newman. - Ma
wszystkie atuty. Nawet w Wiedniu może być niebezpiecznie. W końcu
Paulę usiłowali porwać tam w biały dzień.
- Potrafię o siebie zadbać - powiedziała Paula rozdrażnionym
głosem.
- Gdybyście się na chwilę przymknęli, może udałoby mi się
pomyśleć -poprosił ich Tweed. - Znaleźliśmy się na rozstaju dróg.
Już podjąłem decyzję.
Marler, zawieź nas na lotnisko. Chcę się przekonać, czy Tina
poleci do Wiednia. Beck powiedział mi, że jego detektyw, nazywa
się Windlin, jeśli dobrze pamiętam, poinformował go, że widział
Tinę opuszczającą "Dolder Grand". Do torebki wkładała bilet
lotniczy. Marler, zawieź nas tam tak szybko, jak się da.
Willie przyjechał samochodem do Folkestone, w momencie,
kiedy samochody wjeżdżały na pokład promu, ktbry miał ich zabrać
na drugą stronę Kanału do Calais.
Zaparkował wóz na terenie dla oczekujących, dokładnie go
zamknął i poszedł szukać telefonu. Nie wiedział na pewno gdzie
obecnie może znajdować się Hassan, ale najpierw zadzwonił do
"Dolder Grand". Jego przewidywania okazały się trafne, ale szybko
się przekonał, że Hassan jest w podłym nastroju.
- Gdzie teraz jesteś? - spytał tonem nie znoszącym
sprzeciwu? - Czemu tracisz czas na telefony do mnie?
- Nie będę sobie zawracał głowy, jeśli dalej zamierzasz
używać takiego tonu. Wrócę do Londynu. Tam mogę mieć kilka innych
interesów do załatwienia.
- Do Londynu? - Hassan wydawał się zaskoczony. - Myślałem,
że będziesz na kontynencie z próbką towaru. Powiedz mi więc,
łaskawie, co jest grane?
- Czekam w Folkestone.
- Mogę spytać, dlaczego czekasz? - odezwał się grzecznym
głosem Hassan.
/
- Ponieważ jest korek. - Willie zaczął uważnie dobierać
słowa. - Mają duże opóźnienie we wpuszczaniu pojazdów na prom.
Słyszałem, że celnicy szukają dużego ładunku narkotyków.
- Rozumiem. Mam nadzieję, że to nie opóźni twojego przyjazdu
z próbką do Wiednia?
- Jeśli nawet, to w niewielkim stopniu.
- Informuj mnie o wszelkich postępach. Czas jest bardzo
ważny.
Jeśli nie zastaniesz mnie pod tym numerem; spróbuj w hotelu
"Sacher" w Wiedniu.
- Tak zrobię. Postanowiłem jechać przez Szwajcarię.
- Przyjedziesz tu przez Niemcy. Tak będzie o wiele szybciej.
- Przecież ci powiedziałem. Przez Szwajcarię. Pomyśl przez
chwilę.
Doszły mnie pewne plotki od moich informatorów na
kontynencie. Nie będę ich powtarzał przez telefon. Do widzenia.
Willie odłożył słuchawkę w budce telefonicznej, zanim Hassan
zdążył zapytać, co to za plotki. Następnie wrócił do swojego
samochodu i usiadł w nim, spokojnie przyglądając się jak
samochody jeden po drugim wjeżdżają w ślimaczym tempie na prom.
Marler wjechał na parking przed lotniskiem. Tweed wyskoczył
z samochodu i pobiegł w stronę holu, a za nim Paula i Newman.
Było tam więcej pasażerów, czekających na samolot, niż się
spodziewali. Po okazaniu biletów pasażerowie okupowali kawiarenki
i stoiska z książkami.
Paula stała blisko Tweeda, który przeczesywał wzrokiem tłum.
Nagle znieruchomiał, więc podążyła za jego wzrokiem. Przy stoliku
siedziała Tina, popijając kawę, z kartą pokładową w ręce.
Rozmawiała z dobrze ubranym mężczyzną po trzydziestce. Z jego
wyrazu twarzy można było wyczytać, że Tina zdążyła go już
oczarować. Nawet tutaj poluje na pomniejszy, łakomy kąsek.
Paula nie przejmowała się tym, że Tina może ją rozpoznać. W
czasie krótkiej podróży na lotnisko związała swoje błyszczące
włosy i włożyła parę okularów w rogowych oprawkach, które zawsze
nosiła przy sobie. Te dwa zabiegi przemieniły ją w klasyczną
nauczycielkę.
Nagle przy boku Tweeda pojawił się Beck. Wyglądał na kogoś,
kto odbiera znajomego z lotniska.
- Tina Langley wsiada do najbliższego samolotu do Wiednia.
Poczekałem, aż odejdzie od okienka, odprawiającego pasażerów
i przepytałem hostessę. Na pewno leci do Wiednia.
- Gdzie możemy ją zgubić - zauważył Tweed.
- Nic takiego się nie zdarzy. Jeden z moich ludzi leci tym
samolotem.
Już rozmawiałem z szefem policji w Wiedniu. Dwóch jego ludzi
nawiąże na miejscu kontakt z moim człowiekiem. Dostaną wyraźne
polecenie, żeby ją dyskretnie śledzić.
Paula wędrowała wzrokiem po holu. Tuż przy wyjściu, zaledwie
kilka metrów od nich stał bardzo wysoki duchowny. Czytał coś z
książki, którą trzymał w dłoni, pewnie z książeczki do
nabożeństwa, zgadywała Paula.
- Musimy tu zaczekać, aż zobaczymy, że Tina wchodzi do
rękawa - powiedział Tweed. - Jest spryciarą i, w ostatnim
momencie, mogłaby nie wejść do samolotu. / Motyl zna różne
sposoby, żeby wyfrunąć.
- Nie wygląda na to, żeby Hassan leciał z nią do Wiednia -
powiedziała.
- To drugi powód, dla którego powinniśmy tu zaczekać. Może
się pojawić tuż przed odlotem.
Paula cały czas przeczesywała wzrokiem hol. Przedtem
wmieszali się w tłum, teraz jednak stali jako oddzielna grupka.
Tweed sprawdzał każdą osobę, która koło niego przechodziła.
Uważał, że Hassan nie będzie przebrany - był na to zbyt
arogancki, ale Tweed nie chciał ryzykować.
Paula rzuciła okiem na duchownego. Chował modlitewnik do
kieszeni. Może pasażer, po którego przyszedł, nie pojawił się, a
nie spodziewano się na razie nowych przylotów. Właśnie miała
odwrócić wzrok, kiedy zobaczyła, jak wyjmuje rękę z kieszeni a w
niej pistolet Colt., Ujął go w obie ręce i wycelował w Tweeda.
Nie miała czas czasu, żeby wyjąć Browninga. Lewą ręką z całej
siły pchnęła Tweeda. Colt był wycelowany w jego plecy. Tweed
zachwiał się i postąpił kilka kroków w bok. Kula przeszła tuż nad
jego ramieniem. Po holu rozniósł się huk wystrzału. Pocisk
przebił szklaną ścianę, na wszystkie strony rozprysnęły się
kawałki szkła. Kilka kobiet zaczęło krzyczeć.
Pchnięcie było tak silne, że Tweed omal nie upadł, ale udało
mu się zachować równowagę. Wyprostował się i odwrócił. Newman
trzymał już w dłoni Smith & Wessona, ale duchowny uciekał do
wyjścia. Znów znikąd pojawił się Beck, krzycząc do swoich ludzi,
którzy, podobnie jak ich szef, nagle się zmaterializowali.
- Zatrzymajcie tego człowieka! Zastrzelcie go, jeśli będzie
trzeba!
Newman biegł do wyjścia, za nim Tweed i Paula. Beck pierwszy
dotarł do wyjścia. Na zewnątrz Big Ben wskoczył do czekającego
samochodu. Les otworzył mu drzwi. Odjechali z piskiem opon,
kierując się w stronę Zurychu.
Beck machnął w stronę radiowozu, każąc mu ścigać uciekający
pojazd.
Les, którego wybrano do tej roboty, gdyż był pierwszorzędnym
kierowcą, wyprzedzał jeden samochód za drugim, dwukrotnie
przekraczając dozwoloną prędkość. Po kilku minutach wjechał do
tunelu prowadzącego do miasta.
Nacisnął klakson, torując sobie drogę wśród innych
samochodów. Tunel zdawał się ciągnąć bez końca. Samochód
patrolowy musiał gwałtownie zahamować, żeby uniknąć kolizji. Les
zostawił go daleko z tyłu. Big Ben, który siedział obok niego, co
chwila oglądał się za siebie, żeby sprawdzić, jaka odległość
dzieli ich od radiowozu. Zanim wyjechali z tunelu, wydał Lesowi
polecenie:
- Zwolnij. Zaraz po wyjeździe z tunelu miniemy hotel
"Europa".
Tam skręć.
Wyjazd z ciemnego tunelu w oślepiające słońce była istnym
szokiem.
Les jechał teraz z taką samą szybkością jak reszta pojazdów.
Big Ben pokazał mu hotel "Europa". Les zwolnił jeszcze trochę i
jechał z umiarkowaną prędkością Nikt jadący przed nim i za nim
nie miał pojęcia, że coś jest nie w porządku.
Spokojnie skręcili i wjechali w wolne miejsce do parkowania.
Siedzieli w zupełnej ciszy.
Słyszeli zbliżającą się syrenę wozu patrolowego. Samochody
ustępowały mu drogi. Wóz przejechał obok nich i popędził w stronę
Zurychu.
Beck trzymał przy uchu swój telefon komórkowy, stojąc na
chodniku przed lotniskiem. Paula widziała, jak wydyma usta i
zaczyna gwałtownie mówić. Wzruszył ramionami, chowając telefon.
- Zgubili go. Jest gdzieś na drodze w mieście. O tej porze
ledwo można się ruszyć, tylu jest turystów. Wszystko w porządku,
Tweed? Powinienem spytać wcześniej.
- Jestem zdrów i cały, dzięki Pauli.
- Powinienem go był rozpoznać - powiedział Newman.
- I ja - zgodził się Marler.
- To było sprytne przebranie - zauważyła Paula. - Wyglądał
dokładnie jak ksiądz.
- To nauczka, że przeciwnik jest bardzo groźny - odrzekł
Tweed. - Znajdź go, Arthurze.
- Nie wiem, czy potrafię - odparł ten ponuro. - Zrobimy, co
w naszej mocy.
Gdzie się teraz wybierasz?
- Do "Zum Storchen". Chcę do kogoś zadzwonić. Cóż,
przynajmniej przechwycisz Tinę na lotnisku w Wiedniu.
- O to możesz się nie martwić. Muszę już wracać do biura.
Zadzwoń, jak będziesz mnie potrzebował...
Gdy siedzieli już w samochodzie, Paula, siedząca obok
Tweeda, zacisnęła dłonie na udach. Kula przeszła tak blisko
Tweeda. Targało nią uczucie ulgi zmieszane z przerażeniem, jakie
budziła w niej nadchodząca przyszłość. Tweed wyczuł jej obawy i
ścisnął ją za ramię. Uśmiechnęła się blado.
- Problem polega na tym, że nie rozpoznamy go następnym
razem, ponieważ nie będzie przebrany za księdza.
- Był przygarbiony i utykał na prawą nogę - powiedział
Marler.
- To element maskowania - stwierdził Newman. - Miał co
najmniej sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, szczupłą
budowę, a kuśtykanie z pewnością udawał.
- Do kogo zadzwonisz? - spytała Paula. - A może to
tajemnica?
Chyba za dużo mówię.
- Nie mówisz za dużo. Spróbuję się skontaktować z Amosem.
Być może wrócił już do "Baur au Lac".
Po powrocie do pokoju Tweed nie od razu mógł przystąpić do
rzeczy, ponieważ telefon właśnie dzwonił. Pośpiesznie podniósł
słuchawkę.
- Tu Tweed.
- Mówi Monika. Od godziny próbuję się do ciebie dodzwonić.
Byłeś zajęty?
- Można tak powiedzieć. O co chodzi?
- Dostałam nowinki od naszych zagranicznych informatorów.
Coś się szykuje.
Pierwszy odezwał się nasz człowiek z Singapuru. Chodzą
plotki, że Piąta Flota USA wpłynęła na wody Oceanu Indyjskiego.
To samo donoszą z Delhi. W gazetach nie ma o tym ani słowa.
Według informatorów są to ściśle tajne dane.
Mam to sprawdzić u Corda Dillona w Langley?
- Nie, nic nie rób. Po prostu informuj mnie o wszystkim.
Podam ci moje aktualne namiary.
- To by mi wielce pomogło. Miotasz się po całym kontynencie.
- Jak Motyl.
- Słucham?
- Nic, taki głupi żarcik. Myślę, że byłoby dobrze, gdybyś
zaczęła nocować w biurze.
- Nocować w biurze? - Monika była wyraźnie oburzona. - A co,
twoim zdaniem, robię od tygodnia? Przyniosłam własną, pościel i
koce i śpię na twoim łóżku polowym.
- Przepraszam. Znam cię na tyle, że powinienem się domyślić.
Doceniam twoje poświęcenie.
- Wybaczam.
Paula siedziała na krześle w jego pokoju. Gdy skończył
rozmawiać, spojrzała na niego z uśmiechem.
- Mam nadzieję, że nie zdenerwowałeś Moniki, jak to masz w
zwyczaju?
- Niestety, tak. Muszę podnieść jej pensję, kiedy wrócimy -
jeśli wrócimy.
A teraz spróbuję skontaktować się z Amosem.
Gdy zadzwonił do "Baur au Lac", niemal natychmiast
przełączono go do pokoju Amosa, który miał głos jeszcze bardziej
niż zazwyczaj podobny do żwiru zsypywanego w dół metalową rynną.
- Kto mówi, jeśli wolno spytać?
- Wolno. Tweed. Słyszałeś jakieś pogłoski?
- Nie. Jakiego rodzaju?
- O Amerykańskiej Piątej Flocie w drodze na Ocean Indyjski.
Co najmniej jeden lotniskowiec, może więcej. Będą uzbrojeni w
broń nuklearną Mówię ci to, ponieważ jesteś globalnym strategiem.
- To całkowicie zmienia postać rzeczy. Będę musiał
przeanalizować moje prognozy. Dzięki za informacje.
- Dla kogo opracowujesz te prognozy? A może nie powinienem
pytać?
- Przysługa za przysługę - powiedział Amos przyjaźniejszym
tonem. - Waszyngton, Londyn, Paryż i Bonn. Dobrze płacą, w
szczególności Waszyngton.
Zresztą mniejsza z tym. Potrzebuję pieniędzy. Szwajcaria to
drogi kraj.
- Bądźmy w kontakcie.
- Gdzie jesteś?
- Właśnie się wynoszę. Zadzwonię do ciebie z nowej siedziby.
- Amos jest niezły, co? - spytała Paula, kiedy Tweed odłożył
słuchawkę.
- Pierwsza klasa. Jeden z najlepszych strategów na świecie.
Przejdźmy się brzegiem rzeki.
- Nie sądzisz, że powinniśmy zostać wewnątrz, szczególnie po
tym, co się wydarzyło na lotnisku?
- Nikt nie zamknie mnie w czterech ścianach, jak zbiega.
- Tylko się odświeżę. Wracam za pięć minut. Możesz mierzyć
mi czas.
Gdy Tweed został sam w pokoju, podszedł do okna z widokiem
na Limmat.
Na przeciwległym końcu wybetonowanej ścieżki zobaczył
mężczyznę, schodzącego po stopniach na chodnik. Tweed widział,
jak mężczyzna zatrzymuje się i spogląda w górę na okna hotelu, a
potem odchodzi chodnikiem.
Tweed zmarszczył brwi. Był pewien, że Hassan dowodzi
rozległą siatką współpracowników. Być może rozesłał ludzi, żeby
sprawdzili hotele. Podniósł słuchawkę i powiedział
recepcjoniście, że gdyby ktoś pytał, czy się tutaj zatrzymał, ma
odpowiedzieć, że nikt o takim nazwisku nie mieszka w hotelu.
;
Paula wróciła dokładnie po pięciu minutach, tak jak
obiecała, gotowa na spacer. Gdy zadzwonił telefon, uniosła brwi.
- Keith Kent jest na linii - powiedział jej.
- Rozmawiałem z Beckiem - powiedział Kent. - Podobno
powiedziałeś mu, żeby mi dał twój numer, jak zadzwonię.
- Tak. Dokopałeś się do czegoś jeszcze?
- Jakieś pięć minut temu. Mój kontakt na Wyspach
Normandzkich powiedział mi, że Conway, kimkolwiek jest,
poinstruował swój tutejszy bank, żeby wszystkie jego pieniądze
przesłać elektronicznie na Kajmany. Zanim mnie spytasz,
odpowiadam, że nie jestem bliższy ustalenia tożsamości Conwaya.
Przynajmniej na razie...
Tweed opowiedział Pauli, czego dowiedział się od Keitha
Kenta.
Spojrzała na niego zaciekawiona.
- Czy to ważne?
- Tak.
Znów zadzwonił telefon i Tweed podniósł słuchawkę. Paula
usiadła, przekonana, że nici ze spaceru.
- Tweed? Tu Beck. Ashley Wingfield właśnie zadzwonił na
lotnisko i zamówił bilet do Wiednia w klasie biznes na najbliższy
samolot. Musisz się pośpieszyć, jeśli chcesz go złapać. Mam
zarezerwować dla was bilety?
- Pięć. W turystycznej. Dla mnie, Pauli, Newmana, Marlera i
Nielda.
- Załatwione.
- Lecimy do Wiednia - oznajmił Pauli Tweed. - Mam nadzieję,
że wszyscy są spakowani, jak prosiłem.
- Zgadza się. - Paula już była na nogach. - Czy nie
powinieneś dać znać Monice?
- Zrobię to, a ty poinformuj pozostałych.
- Co się dzieje? - spytała w drzwiach.
- Front przesunął się na wschód.
Rozdział 41
Tina wściekała się na swoim siedzeniu, podróżując klasą
turystyczną do Wiednia. Samolot był w połowie drogi pomiędzy
Zurychem a Wiedniem. Gdy tylko wystartowali, wstała z fotela i
poszła zajrzeć do przedziału klasy biznes.
Podróżowało nią niewielu pasażerów, choć w klasie
turystycznej był komplet.
Zauważyła, że Hassana nie ma wśród pasażerów. Zaklęła
paskudnie w duchu i wróciła na swoje miejsce, przeciskając się
obok mężczyzny, który koło niej siedział. Miała ochotę zabić
Hassana.
Biła się z myślami, czy nie zawołać stewardesy i nie
poprosić jej o zmianę klasy. Po długim wahaniu zdecydowała się
tego nie robić. Zwróciłaby na siebie uwagę. Hassan zapłaci za ta,
wściekała się w duchu, zapłaci gotówką. Do tego irytował ją
mężczyzna siedzący obok, który próbował nawiązać rozmowę. Jeden
rzut oka na jego garnitur wystarczył jej, żeby się przekonać, że
nie ma pieniędzy.
No i podróżuje klasą turystyczną - W taki dzień jak dziś,
jest piękny widok na austriackie góry - powiedział.
- Nie interesuje mnie to. Nie mam ochoty na rozmowę. Mam
migrenę.
- Mogę dać pani tabletkę przeciwbólową - Obejdzie się.
Odwróciła się w drugą stronę i utkwiła wzrok w oknie. Kiedy
samolot skręcił, rozpoczynając długie podejście do lądowania, z
prawej strony wyłoniły się góry.
Siedzący dwa rzędy za nią detektyw Windlin uśmiechnął się
pod nosem, obserwując, jak Tina zagląda do klasy biznes. Fama o
jej manii na punkcie bogatych mężczyzn dotarła nawet do
szwajcarskich policjantów..
Kiedy lot dobiegł końca, przepchała się przez innych
pasażerów do wyjścia.
W Genewie kupiła małą torbę podróżną, którą mogła zabrać na
pokład samolotu i włożyć na półkę nad głową. To oszczędziło jej
czekania przy taśmie bagażowej. Idący za nią detektyw Windlin
dostrzegł Austriaka w cywilnym ubraniu, z którym już nieraz
współpracował. Windlin kiwnął głową w stronę Tiny.
Austriak podszedł szybkim krokiem do mężczyzny ubranego w
strój motocyklisty z kaskiem w ręku. Austriak rozmawiał przez
chwilę ze swoim kolegą, który po chwili ruszył w stronę Tiny,
zakładając kask. Tina go nie zauważyła, zajęta przyglądaniem się
czekającym kierowcom. Jeden z nich trzymał tabliczkę z napisem L.
VANE.
- Muszę się szybko dostać do "Sachera" - powiedziała z
uśmiechem.
- Zaraz tam będziemy.
Tina z zadowoleniem przyjęła fakt, iż podróżuje limuzyną, a
szofer otwiera przed nią, drzwi. Wyjechali z lotniska i
przemierzali równinę, z polami uprawnymi po obu stronach, które
wydawały jej się śmiertelnie nudne.
Pomyślała jednak, że szofer jest przystojny i dobrze się
komponuje z limuzyną - Jak się nazywasz? - spytała. - Pracujesz w
"Sacherze"? Mogę potrzebować limuzyny na czas pobytu w Wiedniu.
- Gdy przyjedziemy do hotelu, kończę pracę - powiedział
szybko.
Po jakimś czasie, obok ruch zaczął jechać motocyklista.
Wpatrywał się w nią zza swoich okularów. Machnął do niej ręką i
uczynił gest, jakby przechylał kieliszek. Odwróciła głowę.
- Bezczelny typ - powiedziała sama do siebie. -
Motocyklista, też coś.
Mężczyzna w kasku wyprzedził ich i zniknął z pola widzenia.
Za zakrętem podniósł jedną rękę. Sygnał odebrało dwóch mężczyzn w
cywilnych ubraniach, którzy czekali w Volvo, stojącym na poboczu.
Ruszyli za limuzyną, gdy ta wjechała na przedmieścia Wiednia.
Tweed i jego ludzie na lotnisku w Zurychu wydawali się być w
rozsypce.
W rzeczywistości Paula i czterech pozostałych mężczyzn
przyjęło pozycje taktyczne, ustalone przez Marlera. Kryli Tweeda
ze wszystkich stron.
Beck stał obok niego.
- Hassan czeka w ostatniej hali odlotów - powiedział Beck.
- Czy mógłbyś to tak zorganizować, żebyśmy weszli na pokład
w ostatniej chwili? Zazwyczaj najpierw wpuszczają klasę
turystyczną, a dopiero potem biznes.
- Już to załatwiłem. Nie ma obawy, nie zobaczy was.
- Marler z nami nie leci. Musi dla mnie wykonać pewne
zadanie w Zurychu.
- Rozumiem.
Beck nie mógł wiedzieć, że Marler zdecydował się pojechać do
Wiednia samochodem, żeby móc przewieźć swój arsenał przez odległy
punkt graniczny do Austrii, tak jak to zrobił ostatnio, gdy
wracał z Wiednia, po przykrej przygodzie Pauli na Słowacji.
Ponadto Marler dał Newmanowi list do wiedeńskiego handlarza, u
którego kupił broń podczas ostatniej wizyty. Beck, jakby czytając
w jego myślach, spytał nagle:
- Mam nadzieję, że twoi ludzie nie mają ze sobą broni?
- Wrzuciliśmy ją do Limmat - uspokoił go Tweed.
W ostatniej chwili zajęli miejsca w pierwszych rzędach
foteli w klasie turystycznej. Jeden z pasażerów, siedzących z
tyłu, przeżył szok na widok Tweeda.
Big Ben wbił się w siedzenie, udając, że ma średni wzrost.
Ubrany był w wygnieciony garnitur, a twarz przysłonił dużymi
binoklami, nasadzonymi na czubek nosa. Na kolanach trzymał
naukowe czasopismo, z którego nie rozumiał ani słowa. Tym razem
upodobnił się do profesora akademickiego, a takich jest w Austrii
bez liku.
Spojrzał przelotnie na Lesa, siedzącego po drugiej stronie.
Po jego minie poznał, że tamten też zauważył przybycie Tweeda.
Big Ben żałował, że nie ma swojego dużego Colta. Na lotnisku w
Wiedniu na pewno będzie duże zamieszanie. Tam mógłby załatwić
Tweeda. Ale wrzucił swojego Colta do kosza na śmieci.
Paula, siedząca obok Tweeda, który zajął miejsce przy oknie,
przyjrzała się innym pasażerom. Mężczyzna, wyglądający na
profesora, który udawał, że czyta jakiś magazyn podczas startu, z
nikim się jej nie skojarzył.
- Spójrz na te góry - powiedział do niej Tweed jakiś czas
później. - Powinnaś była usiąść przy oknie.
- Zawsze mi je odstępujesz. Zresztą i tak widzę -
odpowiedziała, pochylając się przez niego.
W jaskrawym słońcu ostre szczyty wydawały się być bardzo
blisko kadłuba.
Spojrzała na dół, zafascynowana imponującym widokiem.
- Nie chciałabym się wspinać na którąś z tych gór -
zauważyła.
- Alpiniści to robią - muszą mieć inny charakter niż my.
Newman i Nield, w fotelach tuż za nimi, również podziwiali
niesamowitą scenerię pod spodem. Dlatego nie widzieli zasłony w
wejściu do klasy biznes.
Hassan przyjrzał się pasażerom, nerwowo sprawdzając, kto
jeszcze leci tym samym samolotem. Nagle spotkał się wzrokiem z
Tweedem, który zauważył ruch zasłony. Przez kilka sekund patrzyli
na siebie, po czym zasłonka znów opadła.
Po powrocie na miejsce, Hassan zaczął się gorączkowo
zastanawiać.
Tego nie przewidział. Spojrzał na zegarek. Za mniej niż pół
godziny zaczną podchodzić do lądowania. Obgryzając paznokcie, nie
zwracał uwagi na panoramę Alp. Wreszcie wyjął kartkę papieru i
napisał wiadomość dla mężczyzny, który nazywał się Vogel. Zawołał
stewardesę i podał jej kartkę wyrwaną z notesu.
Przygotuj komitet powitalny, żeby mnie odebrać z lotniska
Schwechat.
Weź najlepszych przyjaciół. Ashley.
Tak był zaabsorbowany, tym co napisać, że nie zauważył, jak
wcześniej stewardesa zaniosła do kabiny pilota wiadomość z klasy
turystycznej. Tę też miała pilnie przekazać przez radio. Podczas
gdy wiadomość od Hassana powędrowała do wioski leżącej w połowie
drogi pomiędzy lotniskiem, a Wiedniem, notka Tweeda została
wysłana do Zurychu.
Spodziewam się komitetu powitalnego na lotnisku w Wiedniu.
Czy mógłbyś przysłać własną delegację? Tweed, Ashley Wingfield,
pasażer dobrze znany Austrian Airlines jako pierwszy opuścił
pokład. Nie miał przy sobie bagażu i pośpiesznie przeszedł
kontrolę i odprawę paszportową. Vogel, łysy mężczyzna po
trzydziestce, średniego wzrostu, zbudowany jak bokser, mrużył
podpuchnięte oczy, wypatrując Hassana.
Pobiegł go przywitać na zatłoczonym lotnisku.
Nieopodal stała duża grupa Chorwatów, wymachując flagami i
śpiewając hymn narodowy. Niektórzy tańczyli, reszta rodaków
klaskała. Wyglądało to na jakąś uroczystość. Vogel schylił głowę
i wyszeptał: - Są tam. To ci Chorwaci, którzy śpiewają i tańczą.
Każdy mężczyzna ma ukryty nóż. Ilu trzeba zabić? To będzie
wyglądało tak, jakby ofiary zemdlały z gorąca. Noże nie robią
huku.
- Wskażę ci ich, a potem pobiegnę do samochodu. Czeka na
zewnątrz?
- Tak. Pańska limuzyna z kierowcą.
Hassan odwrócił się i postąpił kilka kroków do przodu, żeby
mieć lepszy widok na wysiadających pasażerów. Wydawało mu się, że
cały proces wlecze się niemożliwie, a pasażerowie bardzo wolno
schodzą z pokładu, niosąc bagaże.
Ani śladu Tweeda i jego przyjaciół. Hassan zaczął się
niepokoić.
Przecież muszą wysiąść z samolotu.
Wtedy zobaczył Tweeda z tą dziewczyną. Szli wolno,
rozmawiając. Za nimi spacerkiem dreptali Newman i Nield. Szli tak
wolno, że wszyscy pasażerowie wyprzedzili ich w drodze do
wyjścia. Hassan zaczął obgryzać paznokcie z niecierpliwości.
Usłyszał za plecami głos Vogla:
- Na Chorwatów już czekają samochody, którymi uciekną, po
wykonaniu roboty.
- Mam nadzieję.
Pojawili się jut pasażerowie z następnego lotu. Wyprzedzili
Tweeda i jego ludzi, a Chorwaci wciąż tańczyli i śpiewali,
czekając na sygnał od Vogla. Hassan zaniepokoił się jeszcze
bardziej. Wreszcie ostatni pasażerowie minęli Tweeda i znów
został sam z trójką przyjaciół.
Detektyw Windlin rozmawiał właśnie ze swoim kolegą z
Wiednia. Opisał mu Tweeda. Przyglądał się ostatniemu pasażerowi,
który opuścił samolot.
Był to mały, pulchny mężczyzna z niedużą walizką. Mario
rozejrzał się po holu.
Oprócz chorwackich tancerzy i śpiewaków, tu i ówdzie stały
grupki ludzi i rozmawiały.
- Myślę, że już czas - powiedział Hassan.
Vogel odwrócił się, żeby dać sygnał do ataku i wskazać
ofiary. Nagle podbiegł do niego jakiś mężczyzna i zaczął szybko
mówić po niemiecku. Vogel zdrętwiał i dotknął ramienia Hassana.
- O co chodzi?
- Złe nowiny. W holu aż roi się od austriackich policjantów
w cywilnych ubraniach. Atakować teraz byłoby czystym szaleństwem.
- Niech to wszyscy diabli.
Hassan zacisnął obie dłonie i po raz ostatni spojrzał na
Tweeda, po czym wypadł jak burza z holu prosto do swojej
limuzyny. Vogel już zdążyć wysłać do Chorwatów posłańca z
wiadomością, że mają natychmiast opuścić lotnisko.
Gdy to robił, Nield zdążył zauważyć, jak kilku Chorwatów
zerka w ich stronę.
Wyjął mały aparat i zrobił im szybko trzy zdjęcia. Zdjęciom
nie towarzyszył błysk flesza. Aparat opracowali naukowcy w
podziemiach kwatery SIS przy Park Crescent. Nawet w ciemności
robił doskonałe zdjęcia bez lampy błyskowej.
Chorwaci nagle przestali śpiewać i tańczyć. Kilku detektywów
w grupkach zacisnęło dłonie, ukryte w kieszeniach na pistoletach.
Z satysfakcją przyglądali się, jak Chorwaci chyłkiem pobiegli do
wyjścia. W holu zapadła cisza.
- Co się dzieje? - spytał Tweed Windlina, który podbiegł do
niego.
- Kim pan jest?
- Detektyw Windlin z Zurychu. Nadinspektor Beck kazał mi tu
przylecieć.
- Wyjął teczkę. - To moje dokumenty.
- W holu jest pełno policji w cywilnych ubraniach. Ci
Chorwaci mieli pana zabić. Beck najwyraźniej skontaktował się z
szefem policji w Wiedniu.
- Uważam go za jednego z najlepszych policjantów w Europie.
Proszę mu przekazać moje podziękowanie. Czy czekają na nas
samochody?
- Tak. Dwa. Zaprowadzę państwa.
Z odpowiedniej odległości Mario patrzył jak rozmawiają ze
sobą. Stał przy kiosku spożywczym i popijał sok pomarańczowy.
Zgodnie z instrukcjami Vitorellego, długo czekał na lotnisku w
Zurychu. Dodatkowo zarezerwował bilety na wszystkie loty do
Wiednia.
- Dlaczego do Wiednia? - spytał Vitorellego kilka godzin
wcześniej w apartamentach Włocha w "Baur au Lac".
- Ponieważ Tweed szóstym zmysłem wyczuwa, gdzie Przymierze
Sióstr ulokuje swoje centrum dowodzenia. Pamiętasz, jak
lecieliśmy w stronę Słowacji?
- Tak, zrobiłeś mnóstwo zdjęć temu dziwnemu domowi na
wzgórzu, a właściwie na górze. Widzę, że masz je tu na stole.
- W pewnej chwili - ciągnął Vitorelli - zobaczyłem samochód,
jadący drogą w stronę tego domu. Wiesz, jak dobrze powiększa
lornetka polowa.
Skierowałem ją na ten pojazd. Z przodu siedział kierowca o
bałkańskich rysach, z tyłu asystentka i powiernica Tweeda, Paula
Grey. Więc Tweed wie o tym domu. Myślę, że Tina, prędzej czy
później, też tam zawita.
- Dlaczego?
- Z gazet dowiedziałem się, że Przymierze Sióstr przypuściło
atak na pozostałych przy życiu członków Instytutu przy użyciu
ogromnej bomby.
Przymierze Sióstr nie dokonuje już pojedynczych zabójstw.
Jestem pewien, że Tina zostanie odesłana do domu na Słowacji -
zawyrokował Vitorelli.
- Lepiej pojadę na lotnisko - powiedział Mario.
- Zanim pojedziesz - powiedz mi, czy sprzęt jest już na
pokładzie mojego helikoptera na lotnisku?
- Tak - odparł Mario i zatarł ręce. - To była dopiero
robota.
Spędziłem długie godziny w piwnicy tego mieszkania, które
wynająłeś przy Rennweg... Przypomniał sobie tę rozmowę, kiedy
dyskretnie podążał za Tweedem i jego ludźmi. Zapisał numery
rejestracyjne obu samochodów, które dla nich podstawiła
austriacka policja. Następnie usiadł i czekał z dwoma litrami
wody mineralnej w pogotowiu. Helikopter Vitorellego dopiero za
jakiś czas dotrze na Schwechat, ponieważ wystartował tuż przed
odlotem Tweeda. Mario zadzwonił z komórki, aby donieść szefowi,
że Tweed zamierza przenieść się do Wiednia.
Rozdział 42
W "Chateau d'Avignon", Butler, który wybrał się na spacer,
pokuśtykał z powrotem, z bólem na twarzy ciągnąc za sobą prawą
nogę. Fred Brown, który wypił kilka drinków, wyjrzał z recepcji.
- Co się dzieje z pana nogą?
- Przecież spadłem ze schodów.
- O jeden kieliszek za dużo - powiedział Brown, nie okazując
cienia współczucia.
- Będę musiał zostać tu jeszcze trochę dłużej. Nie wiem, ile
czasu zajmie rekonwalescencja.
- Dla nas to kolejne pieniążki - powiedział Brown
optymistycznie.
- Czy nigdy nie myśli pan o niczym innym?
- Nie, jeszcze o kobietach. Co zresztą idzie w parze.
Kobiety i pieniądze.
Jeszcze pan tego nie pojął?
- Będę już wiedział do kogo pójść, kiedy się poczuję
zdołowany.
- Połamania nóg - powiedział Brown i zachichotał.
Gdy Butler wchodził wolno po schodach do swojego pokoju,
przytrzymując się poręczy, Brown wyjął spod lady butelkę,
koniaku, odkręcił ją i pociągnął kolejny duży łyk.
W pokoju Butler natychmiast zdjął z prawej nogi pokaźny
opatrunek, dzięki któremu jego utykanie wyglądało bardziej
przekonywająco. Potrzebował dobrej wymówki, żeby zostać w hotelu
tyle czasu i nie wzbudzać podejrzeń.!
Właśnie miał wziąć prysznic, kiedy zadzwonił telefon.
Ostrożnie podniósł słuchawkę.
- Tak? Tu Harry.
- Tweed - usłyszał głos w słuchawce. - Jeszcze nie. Hasło,
jakiego potrzebujesz to... - Podał mu numer do "Sachera" z kodem
z kierunkowym do Austrii, dodając numer swojego pokoju. Wszystkie
numery podał od końca. - Zdaje się, że wszystko idzie tyłem na
przód - ciągnął, informując Butlera, co zrobił. -Poproś Petea,
jeśli mnie nie zastaniesz. U ciebie wszystko w porządku?
- Wszystko na swoim miejscu. Zrozumiałem.
Siedzący w opustoszałym holu Brown podsłuchiwał ich rozmowę.
Mimo ze wciąż był zamroczony, zdołał zanotować ciąg numerów i
nazwisko. Z trudem odnalazł kartkę papieru z numerami do hoteli,
w których miał szukać Hassan, gdyby ktokolwiek zadzwonił do
Butlera. Podał imię i nazwisko Ashleya Wingfielda, które znał,
ponieważ pod tym nazwiskiem Hassan do niego dzwonił i wysyłał
przez kuriera duże sumy w gotówce. Hassan przywiązywał wielką
wagę do centrum łączności w wieżyczce.
Brown zadzwonił pod numer do "Zum Storchen". Recepcjonista
nie poświęcił mu dużo czasu.
- Pana Wingfielda nie ma w naszym hotelu. Nie znamy nikogo o
takim nazwisku.
Z przekleństwem na ustach, Brown zadzwonił pod drugi numer,
czyli do "Sachera". Ciągle zamroczony od wypitego koniaku, nie
zauważył podobieństwa numeru hotelowego i tego, który podał
Tweed, tyle, że ten ostatni należało przeczytać od końca...
- Pan Wingfield? Tu Brown z "Chateau d'Avignon". Jeden z
naszych gości odebrał właśnie telefon od niejakiego pana
Tweeda...
- Tweeda? Powiedziałeś Tweeda?
- Tak to przynajmniej brzmiało. Mówił, że wszystkie sprawy
idą tyłem do przodu.
- Chodzi ci o to, że wszystko idzie nie tak?
- Pewnie a to mu chodziło. Że sprawy idą źle. Tak to
brzmiało.
- Doskonale. Jak się nazywa ten gość?
- Facet nazywa się Butler.
Nazwisko nic Hassanowi nie mówiło. Ale mimo iż cieszył się,
że Tweed najwyraźniej miał kłopoty, nie podobało mu się, że zna
kogoś w "Chateau d'Avignon". Zażądał szczegółów.
- Na twoim miejscu miałbym oko na tego Butlera.
- Nie jest groźny. Kuleje na jedną nogę. Dlatego dłużej
został.
Pomyślałem, że powinien pan o tym wiedzieć.
- Dziękuję, Brown. Nie spuszczaj go ż oka.
Nie spuszczać go z oka? Po jaką cholerę, pomyślał Brawn.
Jest bezbronny jak kurczak bez jednej nogi. Nie zamierzam tracić
na niego czasu.
Hassan, siedzący na kanapie w swoim luksusowym apartamencie,
miał na ten temat inne zdanie. Im dłużej o tym myślał, tym
bardziej niepokoił go ten telefon.
A resztka obsługi hotelowej, która została w "Chateau
d'Avignon" da niczego się nie nadawała. Natomiast sześciu zbirów,
którym kazał jak najszybciej dostać się do Zurychu, to co innego.
To byli prawdziwi zabójcy. Rudge, przywódca grupy, lata temu
opuścił londyński East End po uduszeniu dziewczyny. Hassan
zostawił w "Zum Storchen" wiadomość, że gdyby zadzwonił Rudge,
należy mu podać numer Hassana w "Sacherze". Oczywiście, Big Ben
przejmie dowództwo nad tą grupą Gdy samolot z Zurychu wylądował
na Schwechat, Big Ben i Les opuścili pokład przed Tweedem. Po
wejściu do hali przylotów odebrali samochód, który Big Ben
wynajął, zanim opuścili Zurych. Następnie Big Ben usiadł za
kierownicą Czekali.
Po drodze minęli śpiewających Chorwatów. Ben obrzucił ich
przelotnym, pogardliwym spojrzeniem. Żadnej dyscypliny. Motłoch.
Podzielił się swoją opinią z Lesem, nożownikiem, kiedy czekali aż
pojawi się Tweed.
- Co za banda brudasów.
Cóż, z ciebie też nie jest raczej Winston Churchill,
pomyślał Les.
Ale wolał zachować ten komentarz dla siebie. Już mu zaczął
dokuczać upał.
Spojrzał kątem oka na Bena.
- Będzie ci przeszkadzało, jeśli zapalę?
- Nie, jeśli wysiądziesz z samochodu..
- Na zewnątrz jest gorąco jak w piekle.
- Przynajmniej się opalisz. Rozglądaj się za Tweedem.
Les wyszedł w skwarne powietrze. Zdjął marynarkę i wrzucił
ją do samochodu. Noże miał schowane w pasku, który wyglądał jak
pas na pieniądze.
Właśnie zapalał papierosa, kiedy Big Ben spojrzał we
wsteczne lusterko.
- Wsiadaj. Idą.
- Dopiero co zapaliłem.
- Powiedziałem, wsiadaj - warknął Ben.
Skulił się na swoim siedzeniu. Razem z samochodem Tweeda,
który skierował się do Wiednia, ruszyło kilka innych pojazdów,
głównie taksówek z pasażerami.
Zostawili drugi samochód w rezerwie dla Marlera, który miał
pojawić się później.
Ben mógł śledzić Tweeda niezauważony - zasłaniały go inne
samochody.
Jechał za nim aż do "Sachera" i poczekał, aż Tweed i jego
towarzysze wysiądą z samochodu i znikną wewnątrz hotelu. Dopiero
wtedy podjechał do małego hoteliku nieopodal, gdzie Hassan
wynajął dla nich dwa pokoje.
Pierwszą rzeczą, jaką zrobił po przybyciu na miejsce był
telefon do Hassana z wiadomością, że dotarli do celu. Hassan po
odłożeniu słuchawki zatarł z satysfakcją spocone dłonie. Tweed
popełnił błąd, pojawiając się na jego terenie.
Mając do dyspozycji Chorwatów, Bena, Lesa i sześciu ludzi
pod wodzą Rudgea, był w stanie zneutralizować wszelkie siły,
jakie zgromadzi wokół siebie Tweed. Przed chwilą dzwonił do niego
Rudge z Zurychu..
- Szefie, jesteśmy na lotnisku. Pomyśleliśmy, że będzie nas
pan chciał wysłać stąd gdzie indziej. - Pierwszym samolotem
przylećcie do Wiednia. Samochody, które będą na was czekały na
lotnisku, zabiorą was do małego hoteliku niedaleko "Sachera".
Na miejscu idź się zameldować do Big Bena. On dowodzi.
- W porządku...
Rudge miał wielkie wąsy, brązowe jak jego potargana, bujna
czupryna. Zawsze uśmiechnięty, był lubiany przez kobiety,
ponieważ ciągle żartował. Z pozoru wydawał się przyjacielskim
człowiekiem, który ceni uroki życia.
Jedynie ktoś taki jak Newman potrafił dostrzec w jego oczach
niebezpieczne błyski.
Jego pięciu kolegów było nieco gorzej ubranych, dlatego
Rudge kupił bilety w klasie turystycznej. Osobiście wolałby
podróżować w klasie biznes.
Tam można spotkać pasażerów na wyższym poziomie.
- Radzisz sobie jakoś? - spytał Tweed Paulę, gdy wpuściła go
do swojego pokoju w "Sacher". - Po drodze prawie się nie
odzywałaś.
- Z dwóch powodów. Po pierwsze, poczułeś tę falę gorąca,
która nas uderzyła po wyjściu z holu? Muszę się do niej
przyzwyczaić. Po drugie, dziwnie się czułam, ponownie lądując na
Schwechat. Przypominałam sobie, co się stało, kiedy Valja, ten
kierowca, zabrał mnie tak blisko do Słowacji i jak musiałam
przyłożyć mu do szyi pilnik do paznokci, żeby zawrócił.
- Dopilnujemy, żeby taka sytuacja się już nie powtórzyła.
- Kiedy byłam w twoim pokoju, zdziwiłam się, te zadzwoniłeś
do Harryego i podałeś swoje nazwisko. Ktoś mógł podsłuchiwać tę
rozmowę.
- Na pewno tak było. Zameldują o tym Hassanowi przy
najbliższej okazji.
To go wytrąci z równowagi. Jeśli chodzi o Hassana, na tym mi
właśnie zależy.
Ludzie wytrąceni z równowagi popełniają błędy.
- Jaki jest nasz następny ruch?
- Poczekamy, aż przyjedzie Marler ze swoim arsenałem. Nie
chcę, żeby Bob spotykał się z tutejszym handlarzem broni,
ponieważ może on też prowadzić interesy z Hassanem. Szacuję, że
daje nam to dwadzieścia cztery godziny na odpoczynek.
- Zostajemy w tym hotelu?
- Zdecydowanie. Wydałem już takie instrukcje Newmanowi i
Nieldowi.
Hassan będzie gromadził siły, żeby nas zaatakować. Pewnie
zbierze większe oddziały niż my, więc musimy użyć podstępu.
Dzwonił do mnie Marler -jest już w drodze. Powinien dotrzeć nad
ranem. Dopiero wtedy udamy, że wpadliśmy w pułapkę, którą
przygotował dla nas Hassan i użyjemy jej przeciwko niemu.
- Zejdźmy na dół, napiłabym się czegoś. - To były dla Pauli
dość nietypowe słowa.
Paula szła pierwsza, a za nią Tweed. Gdy wychodziła z windy
na parterze, wpadła na olśniewającą kobietę o kasztanowych
włosach. Tina odwróciła się, stanęła jak wryta i wbiła w Paulę
wzrok.
- Nie lubię, kiedy się za mną chodzi - rzuciła.
- No, chyba że to mężczyzna - odparła Paula.
- Powinnaś nauczyć się dobrych manier.
- Więc nie będę brała przykładu z ciebie - odpowiedziała
Paula tym samym miłym głosem.
Okrucieństwo w spojrzeniu Tiny zaskoczyło nawet Tweeda.
Poszła do baru, całym ciałem manifestując wściekłość.
- Idziemy za nią do baru - szepnął Tweed.
Gdy weszli do dużego, świetnie urządzonego baru, zauważyli
że Tina siedzi przy stoliku w rogu. Paula poprowadziła ich do
sąsiedniego stolika i usiadła przodem do Tiny. Tweed dołączył do
niej. Stoliki stały blisko siebie, więc pomachał Tinie ręką
Właśnie zamówiła duże martini i skupiła swoją uwagę na Tweedzie.
- Przynajmniej pana miło znów widzieć. Długo pan tu
zostanie?
Jestem sama.
- Nie możemy na to pozwolić - powiedział Tweed z uśmiechem.
- Może przyłączy się pani do nas na kolacji?
- Do was obojga?
- Nie mogę zostawić Pauli na lodzie. Na pewno by pani tego
nie chciała.
- W takim razie, chyba wolę własne towarzystwo przy kolacji.
Proszę nie brać tego do siebie. Czuję, jakbym przeleciała
Europę wszerz i wzdłuż.
- Może tak było - powiedział Tweed z uśmiechem.
Tina zagapiła się na niego, zmieszana. Skończyła drinka i
zamówiła następne duże martini. Wewnątrz aż się gotowała. Tweed
siedział odprężony na swoim krześle, ze szklanką soku
pomarańczowego i wolno rozglądał się po lokalu.
Doszedł do wniosku, że w pomieszczeniu znajduje się co
najmniej osiem różnych narodowości, w tym również mieszkańcy
Bałkanów.
Paula, popijając wino, wciąż zerkała na Tinę, która po
wypiciu połowy nowego drinka miała wielką ochotę wyjąć lusterko i
sprawdzić jak wygląda.
Powstrzymała się i wezwała kelnera.
- Proszę mi zarezerwować stolik w "Rote Bar".
Podała mu numer swojego pokoju. Tweed na pewno słyszał ten
szczegół, ale była w takim nastroju, że nic jej to nie
obchodziło. Usiadła, opierając się wygodnie na krześle, jakby
cały świat miała w nosie. Potem jej cierpliwość się wyczerpała.
Podpisując rachunek, zapomniała dać kelnerowi napiwek, tak się
śpieszyła, żeby uciec przed Paulą. Gdy tylko poszła, Tweed
zawołał tego samego kelnera.
- Też poprosimy o stolik w "Rote Bar". Proszę nas posadzić
obok naszej przyjaciółki. Pani, która zajmowała stolik obok.
- Zaczynasz działać jej na nerwy - szepnęła Paula.
- I, jak się zapewne domyślasz, o to właśnie chodzi.
Wstali i przeszli korytarzem do restauracji "Rote Bar".
Kierownik sali zaprowadził ich do stolika przy oknie,
niedaleko siedzącej samotnie Tiny. Paula wybrała krzesło
naprzeciw niej. Siadając, uśmiechnęła się do Tiny.
- To cudowny hotel, nieprawdaż? Taki luksusowy.
- Czy można żyć w inny sposób? - odparła Tina zduszonym
głosem.
- Niektórzy ludzie muszą ciężko pracować, żeby przeżyć -
powiedziała Paula.
- To już ich problem.
- Twój problem polega tylko na tym, skąd wziąć następne
dwadzieścia tysięcy funtów. Może powinnaś poćwiczyć polowanie na
grubego zwierza.
Przez chwilę Tweed obawiał się, że Tina weźmie coś ze stołu
i rzuci w Paulę.
Paula zaś siedziała zupełnie nieruchomo i wpatrywała się w
Tinę z obojętnym wyrazem twarzy.
Po zjedzeniu zaledwie połowy pierwszego dania, Tina wstała i
rozejrzała się po sali, żeby sprawdzić, czy ktoś przy innym
stoliku słyszał ich rozmowę, ale obie kobiety rozmawiały
ściszonymi głosami. Zanim wyszła, uśmiechnęła się zachęcająco do
Tweeda, pochyliła się, lekko pocałowała go w policzek i wyszła
rozkołysanym krokiem modelki. Kilku mężczyzn odprowadziło ją
tęsknym wzrokiem.
- Niezła kocica, co? - zauważyła Paula.
- Świetnie to rozegrałaś. Mało brakowało, a wpadłaby w
furię. Teraz pewnie pójdzie do Hassana. Nield dowiedział się, że
zatrzymał się w tym hotelu jako Ashley Wingfield. Presja. Tego mi
potrzeba - coraz większa presja na przeciwnika. Zamierzam
wytrącić z równowagi pana Hassana.
- Nie zostanę w tym hotelu ani chwili dłużej! - krzyknęła
Tina.
- Nie podnoś głosu - warknął Hassan. - Słychać cię aż w
Salzburgu.
Minutę wcześniej Tina zabębniła do jego drzwi. Gdy tylko
otworzył jej drzwi, zorientował się, że to chodząca bomba
zegarowa w damskim wydaniu.
- Nic mnie to nie obchodzi. Chcę się stąd wynieść.
- Mogę spytać, co spowodowało ten wybuch złości?
- Tweed i Paula Grey. Najpierw w barze, a potem przy kolacji
w "Rote Bar" usiedli blisko mnie.
- Cóż - odparł dobrotliwie. - Rote to po niemiecku czerwony.
W twoich ustach brzmi to tak, jakby polała się krew.
- Chętnie strzeliłabym Pauli Grey w potylicę.
- Wolałbym, żebyś to zrobiła z Tweedem. Uspokój się.
- Nie chcę się uspokoić. Chcę stąd wyjechać jeszcze dziś
wieczorem.
- Usiądź. Napij się. - Hassan nalał jej pełny kieliszek
wina. - Musimy zostać tu na noc. Rano samochodem wyjedziesz z
Wiednia.
- Dzięki Bogu.
Tina usiadła. Podniosła kieliszek do ust i, nie roniąc ani
kropli, pociągnęła długi łyk. Hassan rozsądnie nie odzywał się
przez chwilę. Tina napiła się ponownie i odstawiła kieliszek.
Znów go napełnił.
- Potrzebuję pieniędzy - powiedziała agresywnym tonem.
- Chwilowo nic nie mam. Dam ci trochę jutro do samochodu.
Zamów, co chcesz do pokoju i zapisz to na mój rachunek.
- Co za wspaniałomyślność.
- Rano będę hojniejszy.
- Wracam do swojego pokoju. Mam dosyć ludzi na dzisiaj.
- Bądź spakowana i gotowa do wyjazdu jutro wczesnym rankiem.
- Im szybciej, tym lepiej...
Gdy wyszła, Hassan zastanawiał się przez dłuższą chwilę.
Potem podniósł słuchawkę i zadzwonił do innego pokoju w tym samym
hotelu. Mówił szorstkim głosem.
- Carl, znasz numer pokoju Tiny Langley. Miej na nią oko.
Nie pozwól, żeby dzisiaj wyjechała. Odpowiadasz za to głową.
Był bardzo zaniepokojony. Jeśli Tina przesadzi, może w takim
nastroju skontaktować się z policją. Przynajmniej do rana Carl
będzie jej pilnował.
Potrzebował czasu, żeby skontaktować się z Big Benem,
uświadomić mu, jak wielkimi siłami będzie dowodził, podać
szczegóły zasadzki, którą szykował na Tweeda.
Hassan zaklął na głos. Tweed. Za każdym razem to Tweed
mieszał mu szyki.
Zaczynał stawać się jego obsesją, odbierał mu zdolność
trzeźwej oceny.
Znów podniósł słuchawkę, tym razem, żeby zadzwonić do Big
Bena w hoteliku nieopodal.
Nie tylko Hassan miał kłopoty z Tiną W "Rote Bar" stoliki
wokół Pauli i Tweeda opustoszały, więc mogli swobodnie rozmawiać.
Paula wypiła właśnie pierwszy kieliszek wina i odezwała się:
- Myślę, że Tina może się dziś wieczór wynieść z "Sachera".
- Jeśli tak, ktoś ją będzie śledził. Nield czeka na zewnątrz
w samochodzie.
Ma jej zdjęcie. Razem z Newmanem trzymają wartę przez całą
noc.
- Niepotrzebnie się martwię.
- Błąd. Jutro wszystko się może zdarzyć i prawdopodobnie się
zdarzy.
Musimy być gotowi do wyjazdu o świcie..
Rozdział 43
Kilka godzin wcześniej Vitorelli wylądował helikopterem w
odległej części wiedeńskiego lotniska. Mario dał spory napiwek
kierowcy wózka przewozowego, żeby go zawiózł do helikoptera.
Pomimo długiej podróży, Vitorelli był świeży i w dobrym humorze.
- Podaj mi nowiny, przyjacielu - powiedział, po tym, jak
Mario poprosił kierowcę wózka, żeby poczekał na niego w
bezpiecznej odległości.
- Wszyscy są w hotelu "Sacher". Dlaczego oni tak często
wybierają "Sachera"?
- Bo jest najlepszy w mieście. A do tego umiejscowiony w
centrum Wiednia.
A teraz, nowiny.
- Zadzwoniłem do mojego informatora. Tina Langley również
zatrzymała się w tym hotelu. Podobnie Tweed ze swoją asystentka,
Paulą Grey. Na lotnisku zaszło peWne zdarzenie...
Opisał chorwackich tancerzy, pośpiech z jakim się wynieśli,
fakt, że w holu lotniskowym aż się roiło od policjantów po
cywilnemu. Vitorelli słuchał go, stojąc przy helikopterze z
kaskiem w dłoni. Uśmiechnął się złowieszczo, gdy Mario podał mu
szczegóły dotyczące pojawienia się Tiny i jej odjazdu samochodem.
- Masz jakiś środek transportu, Mario?
- Tak. Wypożyczyłem samochód. Sprzęt dotarł bezpiecznie na
pokładzie helikoptera?
- Tak, dzięki tobie. Tam go zostawimy. A teraz zawieź nas do
"Sachera".
Na miejscu wejdziesz do środka jako pierwszy. Upewnisz się,
że w pobliżu nie ma Tiny, wtedy ja wejdę z tobą. Zjadłbym coś, ty
pewnie też. Chodźmy...
Zdążyli usiąść w restauracji, kiedy do środka zajrzał Tweed.
Vitorelli go zobaczył i zaprosił do stolika. Paula poszła
śladem Tweeda, a Vitorelli powitał ją uprzejmie, jeśli nie
entuzjastycznie.
- Odczuwam potrzebę towarzystwa inteligentnej kobiety.
Rozmowa z panią to zawsze przyjemność.
- Dziękuję. Co pan porabia w Wiedniu? - spytała Paula.
- Jestem tu w interesach. Znacie Maria. Zapraszam do nas.
- Znam Maria - powiedział Tweed. - Widziałem, że leciał tym
samym samolotem, co my. Jeśli pozwolicie, mamy za sobą długi
dzień.
- A jutro może być jeszcze dłuższy - rzucił Vitorelli z
zagadkowym uśmiechem.
- Skoro tak mówisz - zgodził się Tweed. - Dobranoc.
- Co on chciał przez to powiedzieć? - spytała Paula, gdy
jechali windą.
,
- Jutro się dowiemy. A teraz idź do siebie i wyśpij się
porządnie.
Tweeda obudziło ó świcie delikatne pukanie: Założył szlafrok
i ostrożnie podszedł do drzwi. Stanął przy ścianie, zanim się
odezwał.
- Kto tam?
- Tu pański ulubiony adiutant. Życzy pan sobie kawy, sir? -
odpowiedział znajomy głos.
- Marler! - przywitał go Tweed otwierając drzwi. - Jak udało
ci się tutaj tak szybko dostać?
- Wykorzystałem do maksimum autostradę z Monachium do
Salzburga.
Prędkość bez ograniczeń. Lepiej wszystkich obudzę i rozdam
prezenty - powiedział, z charakterystycznym południowym akcentem.
- Zostaniesz ich ulubieńcem, choć zgadzam się, że to dobre
posunięcie. Czuję, że będziemy musieli wcześnie wyjechać. Pewnie
jesteś śpiący?
- Strata czasu. Widziałem się z Newmanem - śpi w
samochodzie. Podał mi nowiny. Kiedy poszedł zluzować Nielda,
dowiedział się od niego, że Big Bena wyszedł z pobliskiego
hoteliku na spotkanie z Hassanem. Poszli na spacer w środku nocy.
Nield powiedział Bobowi, że Big Ben to potężnie zbudowany
bandzior, którego ostatnio widział w "Chateau d'Avignon".
Wyglądało na to, że Hassan przekazywał Benowi instrukcje. Zdaje
się, że zdążyłem akurat na małą kulminację.
- Zamówię dla ciebie kawę.
- Wolałbym herbatę. W międzyczasie zabawię się w budzik.
Podaj mi numery pokojów reszty towarzystwa.
Tweed usiadł przy biurku, napisał na kartce imiona i numery
pokojów. Podał ją Marlerowi. Marler wszedł do niego z wypchaną
torbą, która teraz stała oparta o ścianę. Tweed skinął w jej
stronę głową.
- Co tam masz?
- Pistolety maszynowe, granaty obezwładniające, granaty
dymne, pistolety i amunicję. Będziemy dobrze wyposażeni do walki
z Big Benem i bandą jego rzezimieszków.
- Wygląda na to, że szykuje się powtórka z wojny w Zatoce.
- Przynajmniej będziemy odpowiednio przygotowani. Nawiasem
mówiąc, Newman podzielił się ze mną bardzo interesującymi
wiadomościami. W środku nocy zobaczył jak pod hotel przyjechały,
niezależnie od siebie, dwie taksówki. Powiedział, że widok był
niezły. Najpierw pojawiła się apetyczna blondynka, niejaka Karin
Berg. Następnie oszałamiająca rudowłosa piękność,. Simone Carnot.
Zdaniem Boba, Hassan jest nienasycony.
- To rzeczywiście ciekawe. Faktycznie, zbliża się punkt
kulminacyjny..
- Wrócę na filiżankę herbaty.
Tweed był już całkowicie obudzony i po prysznicu. Gdy
wpuścił ponownie Marlera do pokoju, był jUż ubrany. Jego gość
uśmiechał się szeroko, a na podłogę rzucił pustą torbę. Tweed
poradził mu, żeby napił się herbaty, zanim się odezwie.
- Teraz to co innego - powiedział Marler po drugiej
filiżance. - Zaskarbiłem tobie powszechną sympatię, budząc ich
nad ranem. Wyjąwszy Paulę, która, świeża niczym stokrotka, była
już na nogach. Próbowałem ją przekonać, żeby wzięła pistolet
maszynowy, ale chciała tylko Browninga.
- To jej ulubiona broń. A Newman i Nield?
- To prawdziwi wojownicy. Kiedy przyjechałem, wynająłem
pokój. Nie będę korzystał z łóżka, ale musiałem gdzieś schować
sprzęt. Zostało jeszcze trochę herbaty?
- Zamówiłem duży dzbanek. Nalej sobie.
Marler sięgał po niego, kiedy ktoś zapukał do drzwi. W ciągu
kilku sekund, z Waltherem w dłoni, znalazł się przy drzwiach.
- Kto tam?
- Paula.
Gdy weszła, Marler zamknął za nią drzwi i nalał jej herbaty.
Nie widać było po niej najmniejszych oznak zmęczenia. Miała
torebkę i spakowaną walizkę.
Podziękowała Marlerowi i zwróciła się do Tweeda:
- Jakieś nowiny?
- Tak.
Powiedział jej o przyjeździe Karin Berg i Simone Carnot.
Siedząc na kanapie popijała herbatę z zamyśloną miną. Nie
odezwała się, dopóki nie wypiła całej filiżanki, którą Marler
napełnił ponownie.
- To dziwne. Tina jest w hotelu. A teraz pojawiły się
pozostałe.
Czyli mamy Przymierze Sióstr w komplecie pod jednym dachem.
Ciekawe czemu?
- Sądzę, że Hassan nie chce ryzykować, że któraś z nich
wpadnie w ręce Becka i załamie się w czasie przesłuchania. Ten
fakt daje mi pewność, że zbliża się punkt kulminacyjny -
zawyrokował Tweed.
- Na co czekamy?
- Na wiadomość od Petea Nielda, że Hassan wyjeżdża.
Tweed miał rację, co do przyjazdu Karin Berg i Simone
Carnot. Dzień wcześniej Hassan zawiadomił je telefonicznie, że
grozi im aresztowanie.
Kazał lecieć ostatnim samolotem - innej możliwości już nie
było - z Zurychu do Wiednia.
Poradził Karin, żeby poleciała klasą turystyczną, a Simone -
biznesową. Dzięki temu nie spotkały się. Simone zgodziła się bez
problemu. Karin zareagowała zupełnie inaczej.
- Nie jestem pewna, czy chcę lecieć do Wiednia - powiedziała
stanowczym głosem. - Wolałabym jakieś inne miejsce - dodała,
myśląc o Rzymie.
- Beck zaciska pętlę - ostrzegł ją Hassan. - Dla własnego
bezpieczeństwa musisz się przyczaić na kilka dni. Wykonałaś kawał
dobrej roboty - przypochlebiał się jej. - Jesteś niezależna, więc
proponuję ci trzydzieści tysięcy funtów.
Powiedziałem funtów, a nie dolarów.
Berg zabiła trzech członków Instytutu. Była pewna, że
wyprzedziła na tym polu pozostałe członkinie Przymierza Sióstr.
Jeszcze trzydzieści tysięcy funtów i nie będzie musiała się
martwić o pieniądze przez resztę życia, biorąc pod uwagę jej
wrodzoną oszczędność. Zgodziła się więc przylecieć do Wiednia.
Hassan, który przyjął tę wiadomość z ulgą, kazał swoim
kierowcom odebrać obie kobiety że Schwechat. Opisał ich dokładnie
i kazał im posłużyć się nazwiskiem Ashleya Wingfielda.
Tej nocy nie spał za wiele. Gdy się spotkał z Big Benem,
zabrał go do opustoszałego całonocnego lokalu i przedstawił mu
swój plan. Na mapie Burgenlandii narysował trasę i zaznaczył
pewną wieś.
- Niedługo wyruszysz wraz ze swoimi ludźmi - poinformował
go. - Rudge będzie twoim zastępcą, na wypadek; gdybyś został
ranny. - Pewna kobieta -ciągnął, mając na myśli Tinę - będzie
przynętą, która zwabi ich w zasadzki.
Muszą być niedaleko Słowacji, tak żeby nie wzbudzić
podejrzeń Tweeda.
Niedaleko mojej siedziby widziałem niedawno przez lornetkę
niejaką Paulę, co oznacza, że Tweed nas namierzył. Spotkasz się
tu z Chorwatami. Sami będą w stanie zabić Tweeda i jego ludzi. A
teraz, powtórzmy ten plan jeszcze raz.
Wreszcie wrócił do "Sachera". Po drodze zauważył ten sam
samochód, a w środku mężczyznę, drzemiącego za kierownicą.
Uśmiechnął się do siebie.
Gdy wrócił do pokoju, zastał dzwoniący telefon. Ostrożnie
podniósł słuchawkę.
- Tak?
- Pan Ashley Wingfield, zgadza się? - spytał wykształcony,
angielski głos.
- Willie? Gdzie teraz jesteś? Zostało nam niewiele czasu.
- Daleko na wschód od Paryża, kolego. Pomyślałem, że
chciałbyś wiedzieć, na jakim jestem etapie.
- Dopiero? - wychrypiał Hassan. - Dlaczego nie jesteś dużo
bliżej?
- Problemy, tym razem w uroczym Calais. Znów chłopaki z
kontroli celnej.
Szukali dużej partii narkotyków. Przez to mieliśmy spore
opóźnienie.
- A próbka?
Y
- Nienaruszona, rzecz jasna. Teraz mogę docisnąć gaz do
dechy.
- Lepiej się nie spóźnij.
- Nigdy się nie spóźniam. Wydaje mi się, że przydałaby ci
się drzemka. Na razie.
Hassan znów zaczął się martwić. Postanowił nie kontaktować
się z Przywódcą, dopóki nie znajdzie się w Słowacji. Wtedy, miał
nadzieję, Willie będzie już niedaleko jego kwatery głównej na
górze. Spojrzał tęsknym wzrokiem na łóżko, a następnie na zegarek
i odrzucił myśl o drzemce. Zamówił do pokoju kolejną porcję kawy.
Gdy Simone Carnot znalazła się w swoim pokoju, była zbyt
zmęczona, żeby jeść. Wzięła szybki prysznic, przebrała się w
nocną koszulę i opadła na łóżko.
Nie zawracała sobie głowy telefonem do Hassana. To może
poczekać do tana.
Zgasiła lampkę przy łóżku i natychmiast zapadła w głęboki
sen.
Karin Berg była bardziej wytrzymała. Po prysznicu zadzwoniła
na dół i zamówiła do pokoju śniadanie. Usiadła na kanapie i
zaczęła analizować swoją obecną sytuację.
Potrzebowała jak najszybciej tych trzydziestu tysięcy funtów
od Hassana.
W odróżnieniu od pozostałych kobiet, Karin w czasie
"szkolenia" w domu na Słowacji chodziła na spacery. Zaczynała od
drzwi wyjściowych, przy których oznajmiała strażnikowi, żeby
poszedł do diabła i wypuszczała się aż na wschodnie zbocze. Gdy
znikała z pola widzenia strażnika, kierowała kroki na zarośniętą
ścieżkę, biegnącą w dół do Austrii.
- Nie będę tu siedziała przez dwa tygodnie - powiedziała na
głos. - Wyciągnę forsę od Hassana i jeśli nie znajdę innego
wyjścia, ucieknę na piechotę. Gdy dotrę do Austrii, znajdę
transport do Wiednia. A stamtąd polecę do Rzymu.
Z tą myślą ochoczo zabrała się do solidnego śniadania.
Poczuła się dużo lepiej. Włączyła swój biologiczny budzik, weszła
do łóżka, zamknęła oczy i zasnęła głęboko.
Siedząc w hotelowym holu po obfitym obiedzie, Vitorelli
sączył drinka i wydawał Mario polecenia.
- Zostawię ci samochód. Masz komórkę, więc w razie czego
powiadomisz mnie o wszystkim, o czym powinienem wiedzieć. Wiem,
że w ciągu kilku godzin coś się wydarzy.
- Gdzie się wybierasz? - spytał Mario.
- Wracam taksówką na lotnisko. Trochę się prześpię w
helikopterze.
Lepiej, żeby ktoś miał oko na ładunek, który znajduje się na
pokładzie.
- Co mam robić, kiedy ci już złożę raport?
- Najważniejsze to,. żebyś mnie powiadomił, jeśli Tweed się
stąd wyprowadzi, a raczej kiedy się stąd wyprowadzi. Jeśli się
nie mylę, cała operacja rozpocznie się nad ranem. Ponieważ jest
tu z Paulą, podejrzewam, że zaczyna się główna rozgrywka.
- Masz jakiś plan, Emilio?
- W ogólnym zarysie.
- Wyjex teraz? yyy
- Za chwilkę. Niech pomyślę. - Vitorelli zanurzył muskularną
dłoń w kręconych włosach, opadających na kark. - Nie możemy
popełnić błędu.
Tweed zaparkował samochód niedaleko wyjścia z hotelu. Po
powrocie z toalety kręciłem się przed budynkiem. Widziałem
Newmana w samochodzie - udawał, że śpi.
Jeśli ten samochód zacznie śledzić inny, zadzwoń do mnie z
telefonu komórkowego i czekaj. Jestem pewien, że dziś rano Tina
wyjedzie stąd samochodem.
Jedź za nią, sprawdź gdzie się wybiera, zadzwoń do mnie i,
jak najszybciej, wracaj na lotnisko. Poczekam na ciebie w
helikopterze.
Dużo później w nocy, a właściwie już nad ranem, Tweed
również zmienił decyzję.
Miał szczegółową, mapę Burgenlandii, którą zabrał ze stojaka
na Schwechat Teraz rozłożył ją na dużym stole i studiował w
towarzystwie Pauli. Gdy wrócił Marler, który na chwilę wyszedł z
pokoju, Tweed zaczął mówić do niego pośpiesznie.
- Marler, Paula dokładnie opisała mi Burgenlandię. Tam jest
płasko, zupełnie płasko. To jak gigantyczna szachownica, więc
musimy rozstawić nasze figury bardzo precyzyjnie.
- Problem polega na tym - zauważył Marler - że nie będziemy
mieli się gdzie schować.
- Racja, ale ten medal ma dwie strony. Wróg też nie znajdzie
tam kryjówki.
Mamy trzy samochody. Newman zabierze mnie i Paulę. Drugi
poprowadzi Nield, a ty trzeci.
- Konwój. To doskonała okazja dla przeciwnika, żeby nas
zniszczyć za jednym zamachem.
- Nie pojedziemy w konwoju. Rozdzielimy się. Przede
wszystkim Nield pojedzie przodem. Zdecydujesz, kiedy będzie
najlepszy moment, żebyś wyprzedził Nielda. On z kolei zostanie za
mną. Dzięki temu znajdę się pomiędzy dobrze rozdzielonymi
pojazdami.
Tweed używał drewnianej laski, którą ktoś zostawił w pokoju.
Paula pomyślała, że przypomina generała przygotowującego kampanię
wojenną Jego skupienie zelektryzowało atmosferę w pomieszczeniu.
- Widzę, że położyłeś na biurku kilka telefonów komórkowych
- zauważył Tweed.
- Wiem, że ich nie lubisz, bo łatwo podsłuchać, co się,
przez nie mówi.
Jednak na tej wyprawie mogą, się nam przydać.
- Zgoda. Hassana będziemy nazywać Argusem.
- To dobrze - powiedział Marler z ulgą - Wszyscy będziemy
mieli. komórki.
- Po drodze szykują na nas zasadzkę - ostrzegł ich Tweed. -
Czekają, aż zbliżymy się do bazy Hassana, do tego dziwnego domu
na słowackim wzniesieniu, a raczej górze.
- Może być więcej niż jedna zasadzka.
- Jak w każdej bitwie, będziemy dostosowywać nasze działania
do biegu wypadków. Naszym głównym celem jest dostanie się do tego
dziwnego domu.
Czy Nield ciągle czeka na zewnątrz w samochodzie?
- Tak.
- Poproś Newmana, żeby go zmienił na kilka minut i przyślij
tu Petea. Potem niech się zmienią i niech Bob przyjdzie do mnie.
Tweed przedstawił Nieldowi strategię, a potem powtórzył ją,
Newmanowi.
Nield wrócił na swój punkt obserwacyjny do samochodu. Newman
miał jedna, uwagę.
- Zgadzam się, ale problem polega na tym, że jest nas tylko
pięcioro. Butler bardzo by się przydał.
- Z Butlerem skontaktuję się w odpowiedniej chwili. Już to z
nim ustaliłem - wyjaśnił Tweed. - Detektyw Windlin też zatrzymał
się w tym hotelu.
Podałem mu numer do "Chateau d'Avignon" i zakodowaną
wiadomość dla Butlera, którą, mu przekaże w odpowiedniej chwili.
Do Windlina zadzwonię z telefonu komórkowego - z Harrym w
Burgenlandii nie mógłbym się w ten sposób skontaktować.
- Wygląda na to, że pomyślałeś o wszystkim - zauważyła
Paula.
- Martwi mnie, że coś mogłem jednak przegapić...
Kilka minut później zajęli pozycje. Nield czekał przed
hotelem w samochodzie, obserwując wyjście. Newman, Paula i Marler
z pękatą torbą, zebrali się w pokoju Tweeda. Newman zapłacił za
ich pokoje, dzięki czemu mogli wyjść w każdej chwili. Tweed
doszedł do wniosku, że czas zadzwonić do Moniki.
- Właśnie miałam do ciebie dzwonić - powiedziała. - Nowe
wiadomości od zagranicznych informatorów. Grupa bojowa Piątej
Floty USA przesuwa się na północ po Oceanie Indyjskim. Dołączył
do niej drugi lotniskowiec z jednostkami wspomagającymi. My też
tam jesteśmy. Na tym samym akwenie wyłonił się brytyjski podwodny
okręt atomowy. Wystrzelił ćwiczebny pocisk daleko na południe, w
stronę Antarktydy. Samoloty wroga patrolują ten teren, więc
musiały to zarejestrować.
- Piszą coś o tym w gazetach?
- Tak. Krótka wzmianka, oni wręcz nazywają to pogłoskami, w
"International Herald Tribune". Ten sam artykuł donosi o jeszcze
jednej niepotwierdzonej informacji - widziano, jak brytyjski
samolot startował z bazy Akotiri na Cyprze, kierując się na
wschód. Myślę, że lada chwila rozdmuchają tę historię we
wszystkich gazetach.
- To bardzo interesujące. Jak zwykle w ostatnim momencie
Zachód zaczyna się budzić. Być może przez najbliższe kilka godzin
trudno mnie będzie złapać.
Zadzwonię jak najszybciej.
- Co się dzieje? - spytała Paula, kiedy powtórzył nowiny.
- Nad Przywódcą zaczynają gromadzić się chmury.
- Nie sądzę, żeby to coś znaczyło - stwierdził Newman - ale
widziałem, jak Vitorelli wychodził z hotelu. Maria najwyraźniej
zostawił na miejscu.
- Pewnie nie wiesz, dokąd mógł pojechać? - spytał Tweed.
- Poszedłem za nim do wyjścia. Wskoczył do taksówki i
natychmiast ruszyli.
- Vitorelli ma nieustępliwy charakter. Jestem pewien, że coś
szykuje. Może w odpowiednim czasie dowiemy się co.
Złapał słuchawkę po dwóch dzwonkach telefonu. Na linii był
Nield.
- Tina i Argus właśnie wychodzą. Duża limuzyna jedzie za nią
samochód eslooxrEy. yyy
Chwileczkę, podjechała druga limuzyna. Szofer otwiera drzwi
dwóm kobietom: blondynka siada z przodu, ruda z tyłu. Odjeżdżają
za Argusem. Ruszam za nimi.
- Zaczęło się - oznajmił Tweed.
Rozdział 44
Wczesnym świtem Wiedeń jest najbardziej imponujący, ale i
przygnębiający zarazem. Newman, po otrzymaniu przez telefon
komórkowy wiadomości o ich trasie, widział przed sobą Nielda. Za
nim jechał Marler. Paula, na tylnym siedzeniu razem z Tweedem,
wyglądała przez przednią szybę.
Po obu stronach piętrzyły się ogromne wiedeńskie pałace,
relikty wspaniałych czasów Cesarstwa Austro-Węgierskiego sprzed
pierwszej wojny światowej..
- Budowa tego miasta musiała kosztować fortunę - zauważyła.
- Fortunę odebraną byłym prowincjom, składającym się na
dawne imperium - wyjaśnił Tweed. - Szczególnie Czesi nie mogą
przeboleć pieniędzy, które odebrano im na budowę tego miasta. No
i Węgrzy.
Jechali przez puste ulice. Pauli zdawało się, że Wiedeń
nigdy się nie skończy.
Ogromny pomnik czegoś, co nie istnieje od ponad
osiemdziesięciu lat. Zauważyła, te na siedzeniu obok Newmana leżą
dwa pistolety maszynowe. Przed samym wyjściem z hotelu Marler
przekonał ją, że powinna wziąć kilka granatów.
- Te są obezwładniające, to odłamkowe, tu masz dymne.
Newman jedną ręką prowadził, w drugiej trzymał telefon
komórkowy, pozostając w stałym kontakcie z Nieldem i Marlerem. I
imponujące budowle znikały im powoli z oczu, kiedy Newman znów
się odezwał.
- Pete minął właśnie znak z napisem BURGENLANDIA.
- Tak też myślałem - powiedział Tweed. - Na razie wszystko w
porządku.
Jakiś czas później Wiedeń był zaledwie wspomnieniem. Teraz
jechali po rozległej równinie, która rozciągała się przed nimi w
porannym świetle.
Pauła zapoznała się z tym obszarem podczas podróży z Valją -
Pete donosi, że limuzyny zostawiły go sporo w tyle -
zakomunikował Newman.
- Muszą mieć silniki z turbodoładowaniem. Ale cały czas
widzi ich światła.
- Powiedz mu, żeby nie tracił ich z oczu tak długo, jak to
tylko będzie możliwe - polecił mu Tweed.
- Mam Marlera - zdawał relację NeVman. - Mówi, że Mario
wyjechał z "Sachera" samochodem. Jechał za nim w pewnej
odległości, a potem skręcił na drogę oznakowaną FLUGHAFEN.
Lotnisko.
- To logiczne - skomentował Tweed.
- Jak to? - spytała Paula.
- Nie wykluczam ponownego spotkania z Vitorellim. W
powietrzu.
- Musi mnie lubić - powiedziała Paula żartem.
- Bo tak też jest. Światło poranka stawało się coraz
jaśniejsze, ukazując ogrom równiny, ciągnącej się na wschód.
Droga miała dobrą nawierzchnię, ale nic nie oddzielało jej od,
sięgających po horyzont z obu stron, pól uprawnych. Rosły na nich
równymi rzędami podwiązane do palików rośliny.
- Winnice - powiedział Tweed. - Wyobraźcie sobie, jak słońce
musi palić je w ciągu dnia.
- Zabrałam wodę mineralną - powiedziała Paula - pamiętając
moją ostatnią podróż tą trasą. Minęliśmy drogowskaz z napisem
BRUCK.
- Jedziemy w dobrym kierunku - potwierdził Tweed.
- Spójrzcie, wieś. Tak samo dziwaczna, jak pozostałe. Jest
ich mało, rozrzuconych daleko do siebie.
Jechali wzdłuż ulicy z parterowymi, stłoczonymi blisko
siebie budynkami.
Nigdzie żywego ducha. Wciąż był wczesny ranek. Tweed
wyobrażał sobie, że mieszkańcy szykują się do kolejnego ciężkiego
dnia na polu. Bez ostrzeżenia Marler wyprzedził ich i wystrzelił
do przodu. Po chwili pojawił się samochód Petea, jadący z niezbyt
dużą prędkością. Newman go wyprzedził.
Nagle wzeszło słońce, ukazując ogrom równiny. Byli na środku
pustkowia, na szachownicy Tweeda. Dokładnie widzieli teraz
samochód Marlera.
Na poboczu pojawił się drogowskaz. WISEBACH. Tweed pochylił
się do przodu na widok wioski przed nimi. Był wyraźnie spięty.
Wieś była dużo większa, choć równie wyludniona, jak
pozostałe wioski, mijane po drodze. I tutaj, po obu stronach
ulicy, stały dwa rzędy, przytulonych do siebie, parterowych
domów. Miały płaskie dachy, otynkowane ściany, które w każdym
kolejnym domu były pomalowane na inny pastelowy kolor. Jedne były
zielone, inne różowe, żółte lub niebieskie. Paulą domyśliła się,
że ten zabieg miał na celu ożywienie szarego otoczenia.
- Zwolnij! - rozkazał Tweed. - I zatrzymaj się w centrum tej
wsi.
Zadzwoń natychmiast do Marlera. Powiedz Nieldowi, żeby jak
najszybciej dołą, czył do nas.
- Co na litość...? - Zaczęła Paula.
Spostrzegawczy Tweed zauważył promień słońca, odbijający się
od kupy śmieci na drodze przed nimi. Śmieci składały się z ostro
zakończonych kawałków żelaza i szkła. Rozerwałyby im opony na
strzępy. Jednym ruchem otworzył drzwi.
Potem wysiadł, rozejrzał się wokół i nasłuchiwał.
Opadła go niesamowita cisza. Nigdzie żywej duszy.
Przypomniała mu się osobliwa wioska w Dorset, tam tak samo
uderzyła go głucha cisza i brak mieszkańców. Jakby wszyscy z niej
pouciekali. W tej ciszy czaiło się zło.
Nagle zakłócił ją odgłos samochodu Marlera, który do nich
wracał. Z drugiej strony podjechał Nield. Stojąc blisko swojego
samochodu, Tweed kreślił koła obiema rękami - znak
"niebezpieczeństwo".
- Co jest nie tak? - spytała Paula, stojąc przy otwartych
drzwiach, jak jej kazał.
- To zasadzka! - krzyknął Tweed do Marlera i Nielda.
Ledwie zdążył wypowiedzieć te słowa, kiedy w alejkach między
domami zjawił się tłum Chorwatów. Biegli przed siebie, krzycząc
przeraźliwie i wymachiwali długimi nożami.
- To ci Chorwaci z lotniska! - krzyknął Nield.
Jeden z napastników o wydatnych kościach policzkowych zaczął
biec w stronę Tweeda z wysoko uniesionym nożem, szykując się do
zadania śmiertelnego ciosu.
Paula, stojąca teraz z tyłu samochodu, strzeliła mu w pierś.
Zabełkotał coś niezrozumiale, przewrócił się na plecy,
spowity w dziwną sukmanę.
Reszta bandy zbliżała się z większą ostrożnością.
- Schowaj się za samochód, do cholery!
Tweed wskoczył do samochodu, zamykając za sobą drzwi i
wyszedł z drugiej strony, tam gdzie kryła się Paula. Chorwaci,
wyjący jak derwisze, ruszyli tłumnie na samochód. W tym momencie
odezwał się morderczy terkot pistoletów maszynowych. Chorwaci
dostali się pod ostrzał z trzech stron.
Marler strzelał z przedniej części samochodu, Newman znad
maski, schowany za pojazdem, a Nield z tyłu. Na Chorwatów spadł
deszcz kul. Wiele ciał osunęło się na ziemię, ponieważ druga fala
Chorwatów nie zdążyła uciec.
I w wiosce Wisebach znów zapanowała niesamowita cisza.
Marler krzyknął do Newmana, żeby został na miejscu, podczas gdy
on sprawdzi domy.
Dołączył do niego Nield. Dwóch mężczyzn zniknęło na krótka
chwilę, która Pauli wydawała się wiecznością. Kiedy Marler wrócił
wraz z Nieldem, pomyślała, że nigdy nie widziała go z tak
poważną, twarzą,.
- Zabili wszystkich mieszkańców, żeby wykorzystać ich domy
jako zasadzkę.
- O mój Boże! To straszne - powiedziała Paula zduszonym
głosem.
Newman wyciągnął już z bagażnika duży kawał płótna i tą,
prowizoryczną, miotłą usunął z drogi na pobocze kawałki szkła i
żelastwa. Wytrząsnął z płachty resztki szkła, po czym wrzucił ją
z powrotem do bagaż, nika.
- Lepiej się zbierajmy. Mamy zadanie do wykonania -
powiedział.
- Racja - zgodził się Tweed. - Później powiadomimy policję.
Nie można tego tak zostawić. Nie mówiąc już o biedakach w tych
domach. Co za barbarzyństwo.
Gdy ruszali, Paula odwróciła głowę od sterty ciał leżących
przy drodze. Tweed objął ramieniem i przytulił. Nic nie
powiedział, zdając sobie sprawę, że dziewczyna jest w szoku.
Jedno wiedział już na pewno: Hassan nie powstrzyma się przed
niczym.
Zostawili wioskę parę kilometrów z tyłu i znów znaleźli się
na ogromnym stole bilardowym, który zdawał się nie mieć końca. Na
rozkaz Tweeda, utrzymali ten sam szyk. Marler jechał nieco przed
nimi, a Nield z tyłu. Newman zadzwonił najpierw do Nielda, a
potem do Marlera. Wyprostował się, słysząc drugi przekaz.
- Marler mówi, że widzi wzgórze, a na nim ten dziwny dom -
powtórzył Tweedowi. - Powinniśmy go zobaczyć za minutę.
Tweed pochylił się do przodu, ściskając dłońmi oparcie
siedzenia.
Mimo wczesnej godziny słońce prażyło niemiłosiernie.
Temperatura w samochodach rosła.
Otworzyli okna, ale do środka wpadło gorące jak ogień
powietrze, więc zamknęli je ponownie. Wtedy Tweed go zobaczył.
Na równinie w pewnej odległości pojawiło się podłużne,
niezbyt wysokie wzgórze. Na jego szczycie stał dom, w którym
Hassan miał swoją bazę.
Wyraźnie odbijał się na tle lazurowego nieba.
- To tam - powiedziała Paula.
W pierwszej limuzynie, siedząca samotnie na tylnym siedzeniu
Tina spojrzała z nienawiścią na dom, który pojawił się w jej polu
widzenia.
Jej niezadowolenie wzrosło, kiedy limuzyna zaczęła się
wspinać stromą, krętą drogą, prowadzącą na szczyt góry. Gdy tam
dotarli, kierowca skręcił w prawo i podjechał pod wejście. Hassan
wyskoczył z przedniego siedzenia i otworzył jej drzwi. Przez całą
drogę nie zamienili ani słowa.
- Witam w domu - powiedział ironicznie.
- Nie cierpię tego miejsca - warknęła. - Tu jest jak w
kostnicy.
- Wejdź do środka. Napij się czegoś.
- W podróży też powinny być drinki. Co to za limuzyna?
- Kosztowała fortunę.
Zaprowadził ją do środka, a za nimi wszedł szofer, niosąc
jej walizkę. Usłyszała dźwięk zamykania drzwi na klucz, co nie
poprawiło jej nastroju.
- Wypiję drinka na tarasie - powiedziała.
- Najpierw pokażę ci twój apartament.
Poprowadził ją korytarzem, który pokrywał puszysty dywan, do
apartamentu z widokiem na Austrię. Był luksusowo umeblowany we
wschodnim stylu, którego Tina nie znosiła. Szofer postawił torbę
na toaletce i na znak Hassana wycofał się tyłem.
- Są zamknięte - poskarżyła się, próbując otworzyć drzwi
balkonowe, prowadzące na taras. - Kiedy byłam tu ostatnim razem,
mogłam je otworzyć.
- Teraz mamy tu klimatyzację - powiedział gładko Hassan.
- Jak długo mam zostać w tym idiotycznym domu? - spytała.
- Drinki są już gotowe.
- Zadałam ci pytanie. Kiedy kobieta zadaje pytanie, oczekuje
na nie odpowiedzi.
- Dołożymy wszelkich starań, żebyś się tu czuła komfortowo.
- Tu jest. Jak na Syberii. Odpowiedz mi albo natychmiast
wyjeżdżam.
Hassan zamknął drzwi z drugiej strony i Tina usłyszała, jak
przekręca w nich klucz. Zaklęła. Przyjrzała się kolekcji butelek
i nalała sobie kieliszek wina, po czym znów zaklęła.
Odzyskanie równowagi zabrało Hassanowi trochę czasu. Tina
zaczęła tracić nad sobą kontrolę. Wiedział, że niebawem nadjedzie
druga limuzyna.
Gdy otworzył drzwi, właśnie parkowała. Podbiegł do samochodu
i otworzył przednie drzwi, gdzie obok kierowcy siedziała Karin
Berg. Zerknął na kobietę na tylnym siedzeniu.
- Zaraz po ciebie wrócę. Jedną minutkę. - Skierował swoją
uwagę na Szwedkę, otworzył jej drzwi i ukłonił się. - Miło nam
znów cię gościć.
Przygotowaliśmy dla ciebie jeden z naszych najlepszych
apartamentów - Gdzie moje trzydzieści tysięcy? - rzuciła Berg
przez ramię, wchodząc do stołu. - Zapłata przy odbiorze. Już mnie
odebrałeś.
- Pozwól, że pokażę ci drogę. Pieniądze to taki paskudny
temat tuż po przyjeździe.
- Stałam się paskudna wiele lat temu.
Mówiła stanowczym, energicznym tonem. Hassan poprowadził ją
korytarzem i otworzył jej drzwi do apartamentu. Weszła do środka,
a szofer wniósł jej walizkę. Pokój był przestronny i bogato
urządzony, ale miał bardzo małe okienka.
Karin była na tyle wysoka, że udało się wyjrzeć przez jedno
z nich bez wspinania się na palce. Przed oczami ukazał się jej
dziki krajobraz Słowacji.
- Urocza panorama - powiedziała. - Ale wolę drugą stronę
domu, z widokiem na Austrię.
Usłyszała szczęk zamka i odwróciła się. Hassan wyszedł,
zamykając drzwi na klucz. Poczuła lekki dreszcz. I tak nie da mu
spokoju, dopóki jej nie zapłaci.
Jeszcze raz wyjrzała przez okno, gdzie po prawej stronie
wznosiło się kamieniste wzgórze. Za tymi skałami kryła się
ścieżka, prowadząca na dół, do Austrii.
Hassan pośpieszył z powrotem do limuzyny. Otworzył tylne
drzwi i znów się ukłonił. Simone spojrzała na niego z rezygnacją.
Właśnie doszła do wniosku, że nie powinna była tu przyjeżdżać.
Powinna była podjąć ryzyko i pójść na policję. Potem jednak
przypomniała sobie, jak ktoś opisywał jej swego czasu
szwajcarskie więzienie. Żadnej brutalności, ale też żadnych
wygód. Być może to więzienie okaże się lepsze -. Przynajmniej na
krótką metę.
- Przygotowałem dla ciebie najlepszy apartament w mojej
siedzibie - powiedział Hassan.
Gdy zamknął Simone w pokoju, poszedł szybko do swojego biura
i usiadł przy dużym biurku. Poczuł ulgę. Teraz miał Przymierze
Sióstr pod osobistą kontrolą Uczucie ulgi ustąpiło jednak miejsca
zdenerwowaniu, kiedy uprzytomnił sobie, że Willie nie przekazał
mu kolejnego raportu.
Znając Williego pomyślał jednak, że ten na pewno pędzi przez
Europę z pojemnikiem z bakteriami. Nie traciłby czasu na
telefony. Jego humor pogorszył dodatkowo rzut oka na egzemplarz
"International Herald Tribune", który wręczył mu recepcjonista,
gdy wychodził pośpiesznie z "Sachera".
W jego bladych oczach pojawiło się przerażenie, gdy
przeczytał doniesienia o amerykańskiej Piątej Flocie wpływającej
na wody Oceanu Indyjskiego. Hassan pociągnął za dźwignię,
umocowaną pod biurkiem. Nad dachem zaczął się rozkładać system
anten, kluczowa część najnowocześniejszego i niezwykle
skomplikowanego urządzenia komunikacyjnego. Musiał zadzwonić do
Przywódcy.
Tweed pochylił się do przodu i wbił wzrok w anteny i
talerze, które się nagle ukazały ich oczom. Wiedział jaką pełnią
funkcję.
- Bob, daj mi telefon - powiedział ostro.
Zadzwonił do "Sachera" i poprosił, żeby go szybko połączono
z detektywem Windlinem. Ten pojawił się na linii niemal
natychmiast. Tweed polecił mu zadzwonić do "Chateau d'Avignon" i
przekazać Butlerowi zakodowaną wiadomość.
W "Chateau d'Avignon" Butler, który zdążył już wziąć
prysznic i włożyć ubranie, odpowiedział jednym słowem. -
Zrozumiałem.
Pokuśtykał w dół po schodach. Fred Brown obserwował go w
recepcji rozbawionym wzrokiem. Cieszyły go nieszczęścia innych.
Zawołał za Butlerem, który kuśtykał w stronę wyjścia.
- Mamy odcisk, co? Mam nadzieję, że nie boli. Za bardzo.
Butler miał ochotę wybić mu zęby. Jednak zmusił się do
uśmiechu i, prawie już wychodząc, nucił.
- Muszę odetchnąć świeżym powietrzem.
Gdy zniknął im ż oczu, ruszył biegiem. Nie zawracał sobie
głowy zakładaniem bandaża - tylko by mu przeszkadzał.
Poprzedniego dnia wziął torbę z bombą, zapalnik czasowy i ubrania
z szafy i ukrył w krzakach przed zamkiem.
Zarzucił ją na ramię i zaczął się wspinać po pnączach,
porastających budynek poniżej wieżyczki. Tym razem wspinał się
znacznie szybciej, dłońmi w rękawiczkach przytrzymując się
pnączy. Głęboko ukryte okno zostawiono częściowo uchylone,
prawdopodobnie po to, aby obniżyć nieco temperaturę w nagrzanym
wnętrzu. Sześciokątny pokój był pusty. Przed sprzętem
łącznościowym, który wyglądał jak tablica kontrolna Jumbo Jeta,
stało krzesło obrotowe. Wszedł do środka przez okno.
W ciągu dwóch minut wyjął z torby podobną do placka bombę,
która z jednej strony miała przymocowane metalowe zaciski.
Ustawił zapalnik czasowy na pięć minut i podłączył go do bomby.
Potem bez wahania przycisnął guzik.
Teraz, gdyby ktoś wszedł i próbował go odłączyć, ładunek
wybuchłby przed czasem.
Podszedł do okna, wyjrzał i wstrzymał oddech.
Na dole na dziedzińcu, Stan, hotelowy portier, zdecydował,
że przyda mu się łyk świeżego powietrza. Wychodząc z hotelu
Butler zauważył wybrzuszenie pod marynarką bandyty. W kaburze pod
pachą miał jakąś broń. Butler spojrzał na zegarek.
Cztery minuty do wybuchu.
Stan palił papierosa i przez otwartą bramę wyglądał na
drogę.
Trzy minuty do wybuchu.
Pojawił się Fred Brown i podszedł spacerkiem do Stana.
Rozpoczęli pogawędkę. Butlerowi pociły się dłonie w rękawiczkach.
Podbiegł do drzwi i szarpnął za klamkę. Zamknięte. Podbiegł do
okna. Stan gasił papierosa butem.
Dalej gawędził z Fredem.
W recepcji zadzwonił telefon. Obydwaj mężczyźni weszli do
środka.
Butler wyszedł na zewnątrz i ześlizgnął się do połowy po
starej ścianie, bo pnącze które trzymał w lewej dłoni, urwało
się. Złapał się prawą, zjeżdżając coraz niżej.
Z torbą na ramieniu pobiegł do wyjścia, nie zwracając uwagi
na to, że robi hałas na kamiennym podjeździe.
- Hej, ty! Stój! Powiedziałem, stój!
Butler rozpoznał głos Stana, wybiegając przez otwartą bramę
na drogę.
Bum!
Usłyszał eksplozję. Była o wiele głośniejsza niż się
spodziewał. Cała wieżyczka rozpadła się na tysiące kawałków,
wyrzucając w górę części muru. Niektóre z nich spadły na drogę za
Butlerem. Zaryzykował szybkie spojrzenie za siebie. Przez szparę
między drzewami zobaczył poszarpane jak kły resztki ścian wieży.
Zbliżał się do punktu, w którym droga skręcała w las, kiedy
o ziemię uderzyły pierwsze pociski. Pokonał zakręt i wypadł na
drogę prowadzącą w las.
Słyszał coraz bliższe odgłosy bębnienia stóp o ziemię. Biegł
i myślał. Nie zdąży wyciągnąć motocykla, wcześniej go dogonią
Dysząc ciężko, schował się za gruby pień drzewa i wyjął z torby
granat, po czym go odbezpieczył.
Usłyszał zbliżające się kroki przy połamanej paproci na
ścieżce.
Czekał, dokładnie mierząc czas. Gdy wyjrzał wreszcie zza
drzewa, zobaczył Stana bardzo blisko z pistoletem w dłoni. Zaraz
za nim przybiegł Fred, niezdarnie trzymając pistolet maszynowy.
Stan stanął jak wryty na widok głowy Butlera i Fred wpadł na
niego.
Butler wyrzucił granat łukiem w ich kierunku. Wycelował
bezbłędnie.
Granat wylądował na stopie Stana i wybuchł. Butler patrzył
jak zahipnotyzowany. Stan wyleciał w powietrze, rozkładając
ramiona. Butler nigdy czegoś takiego nie widział. Opryszek upadł
twarzą na ścieżkę. Fred stał z tyłu z wiszącą bezwładnie,
zakrwawioną ręką; Zatoczył się i pobiegł chwiejnie ścieżką z
powrotem do zamku.
Butler w rękawiczkach wyciągnął motocykl spod kłującego
podszycia. Wyprowadził maszynę na drogę, i zatrzymał się przy
pistolecie maszynowym, który upuścił Fred. Siedząc na siodełku, z
włączonym silnikiem, Butler cieszył się, że podczas wybuchu nie
został ranny żaden gość, ponieważ on był jedynym gościem.
Podstawowe źródło komunikacji pomiędzy Słowacją, a
pozostałymi centrami łączności we Francji, Niemczech i Wielkiej
Brytanii zostało zniszczone. Butler odjechał pośpiesznie krętą
drogą, prowadzącą zboczem Saleve do Genewy.
Zgodnie z instrukcjami Tweeda, jechał na lotnisko.
Rozdział 45
Aczkolwiek niechętnie, Hassan przystał wreszcie na to, by
trzy panie wypuszczono z pokojów na drinka na tarasie z widokiem
na Austrię.
Podjął tę decyzję, nie mogąc już znieść napięcia. Awanturę
zainicjowała Tina.
Wzięła do ręki małą kamienną figurkę i zaczęła uderzać w
zamknięte drzwi, robiąc hałas w całym korytarzu i pozostałych
apartamentach.
- Wypuść mnie z tego cholernego więzienia albo porozbijam
wszystkie okna!
- krzyczała na cały głos.
Gdy Hassan otworzył drzwi, rzuciła w niego figurką Złapał
ją, dzięki czemu go nie uderzyła i nie rozbiła się o drewnianą
podłogę, na której, w przeciwieństwie do holu przy wejściu, nie
było dywanu. Patrzył na nią oburzony.
- Wiesz, ile kosztuje ta figurka? Wykopano ją na pustyni. Ma
tysiące lat.
- Mam to w nosie. Wychodzę na taras! - krzyknęła. - Nie
cierpię tej cholernej dziupli, którą nazywasz domem. Zejdź mi z
drogi.
Z butelką wina w dłoni, którą wcześniej postawiła przy
ścianie, odepchnęła go i wyszła. Gdy przechodzili obok innych
apartamentów, obrzucała go wyzwiskami. Słysząc to Karin Berg
zaczęła uderzać pięściami w swoje drzwi.
Hassan westchnął ciężko, postawił statuetkę na ziemi i
otworzył drzwi.
- Gdybyś chwilkę poczekała, ciebie też bym wypuścił -
powiedział, kiedy wyszła.
- Już to zrobiłeś, więc wszyscy są szczęśliwi - powiedziała
spokojnie. -Chcę iść na spacer, więc musisz mnie wypuścić z domu.
- Możesz się przyłączyć do pozostałych gości na tarasie.
Stamtąd też jest widok, na którym, jak sądzę, ci zależy. Josip
przyniesie drinki, których sobie zażyczycie.
- Wciąż tu jest? Ostatnim razem nie rozumiał ani słowa w
żadnym europejskim języku. Skąd on jest? Z Uzbekistanu?
Nie czekając na odpowiedź, poszła za Tiną na taras. Pod
pewnym względem Hassan dobrze znał swoich "gości". Ponieważ
zamierzał je później wypuścić na taras, kazał postawić na nim
trzy stoliki daleko od siebie. Tina z butelką w dłoni, porwała
kieliszek z tacy, którą przyniósł Josip i poszła dalej.
Wybrała ostatni stolik na lewo, usiadła i nalała sobie
drinka. Nie zwracała najmniejszej uwagi na panoramę.
Karin, wręcz przeciwnie, natychmiast zeszła po schodkach
poziom niżej. Spojrzała w stronę Austrii, osłaniając dłonią oczy
przed jaskrawym słońcem, następnie spuściła wzrok. Stała na
krawędzi bardzo starego kamieniołomu, którego ściana spadała sto
metrów pionowo w dół. Nie odczuwała lęku wysokości, więc z
ciekawością przyglądała się ogromnym głazom na jego dnie.
To prawdziwa pustynia, pomyślała. Jak przekonać Hassana,
żeby mnie stąd wypuścił? Pal diabli te trzydzieści tysięcy
funtów.
Znów zasłoniła oczy i spojrzała w niebo. Usłyszała
charakterystyczny łopot wirnika helikoptera. Nie mogąc go
zlokalizować, usiadła przy stoliku, jak najdalej od Tiny.
Hassan pomyślał, że równie dobrze może uwolnić Simone
Carnot. Nie odezwała się ani słowem, kiedy ją wypuścił i zaprosił
do przejścia na taras. Gdy zobaczyła, że pozostałe kobiety siedzą
już na zewnątrz, wyjęła z torebki lusterko i poprawiła płomiennie
rude włosy. Nie miała innego wyjścia, jak usiąść przy środkowym
stoliku, dziękując w duchu, że ulokowano ją daleko od pozostałych
dwóch.
Hassan wrócił do biura. Czuł, że niezwłocznie należy
powiadomić Przywódcę o doniesieniach z gazety. Usiadł przy
konsoli urządzenia łącznościowego i nałożył słuchawki. Rozmowa
nie poprawiła mu nastroju.
- Przywódca jest na naradzie ze swoimi generałami. Zabronił,
by ktokolwiek mu przeszkadzał.
- To ja, Hassan. Mam pilne wiadomości. Połącz mnie
natychmiast z ojcem.
- Przywódca zabronił, żeby ktokolwiek mu przeszkadzał...
- Przyniosą mi twoją głowę na tacy!
Hassan przerwał połączenie. Rozpoznał po głosie człowieka,
który nazywał siebie Sekretarzem. Przy każdej okazji nadskakiwał
Przywódcy, licząc na większą władzę. W desperacji Hassan zaczął
wywoływać centrum łączności w "Chateau d'Avignon". Nie było
odpowiedzi. Linia musiała być zerwana.
Sfrustrowany do granic możliwości Hassan wrócił do biurka i
uderzył pięściami o jego blat.
- Myślę, że Tweed jest w którymś z tych samochodów -
powiedział Vitorelli, patrząc przez lornetkę polową - Znaleźliśmy
się w odpowiednim miejscu i czasie. " Mario zajmował się
urządzeniami sterującymi, podczas gdy jego szef na fotelu obok
przeczesywał lornetką ponure tereny Burgenlandii. Gdy podlecieli
bliżej, skierował lornetkę na taras domu na górze. Mario
usłyszał, jak Vitorelli wstrzymuje oddech.
- Co jest, szefie?
- Widzę...
Vitorelli urwał, nie znajdując słów. Mario zerknął na niego
i zobaczył, że siedzi nieruchomo jak posąg.
- Coś nie tak? - nie dawał za wygraną - Na tym tarasie
wyraźnie widzę Tinę i dwie inne kobiety. Sądzę, że marny tam
Przymierze Sióstr w komplecie. I nareszcie odnalazłem Tinę -
dodał zimno.
Wciąż siedział nieruchomo. Mario pomyślał, że nigdy jeszcze
nie widział, żeby Emilio - zawsze pełen życia i niespokojny -
siedział tak długo w jednej pozycji.
- Wprowadzamy plan w życie - powiedział wreszcie Vitorelli
tak cicho, że Mario musiał go poprosić o powtórzenie. Mario
zmienił kurs i zauważył coś ciekawego na drodze pomiędzy trzema
samochodami Tweeda a słowacką granicą.
- Coś dzieje się na tym polu z winnicami. Powiedziałbym, że
to mężczyźni, leżący w rowach pomiędzy roślinami przy drodze.
Vitorelli ustawił ostrość na wskazany punkt i przyjrzał mu
się uważnie. Potem obniżył lornetkę i znów wstrzymał powietrze.
- Leżą płasko na ziemi. Mają karabiny. Tweed zaprowadził
mnie do celu, nie zdając sobie z tego sprawy. Przysługa za
przysługę...
Wydał Mario nowe instrukcje i helikopter ponownie zmienił
kurs.
Trzy samochody jechały obecnie w sporych odstępach.
Prowadził Marler.
W samochodzie Tweeda Paula wpatrywała się w zbliżający się
do nich helikopter.
- Powtarza się to, co przeżyłam podczas pierwszej wizyty,
kiedy jechałam tędy z Valją - powiedziała. - Mówiłam wam już, że
wtedy też leciał nad nami helikopter, tylko trzymał się nieco
dalej na południe.
- To Vitorelli - odparł Tweed. - Spodziewałem się jego
obecności.
- Ale co on robi? Spójrz na jego maszynę.
W pewnej odległości przed samochodem Marlera, helikopter
zawisł nad polem.
Potem zaczął wykonywać bardzo dziwne manewry. Wznosił się na
jakieś trzydzieści metrów, a potem znów opadał, wciąż nad tym
samym polem.
Powtórzył ten. Manewr trzykrotnie. Potem wzniósł się dużo
wyżej i odleciał w stronę Słowacji.
- Co to miało być, na Boga? - wykrzyknęła Paula.
Marler w lot zrozumiał, co chciał mu przekazać pilot
helikoptera.
Zerkając na prawo, z całej siły nacisnął na pedał gazu i z
maksymalną prędkością minął pole, które tamten mu wskazał. Kilka
niewysokich krzaków winorośli zadrżało, choć nie było
najmniejszego powiewu. Marler zwolnił i zameldował do telefonu
komórkowego.
- Zasadzka nieprzyjaciela. Wracam. Laager! Laager! Laager!
Ćwiczyli już ten manewr i posługiwali się nim podczas innych
akcji.
Opierał się na taktyce z wojen burskich, podczas których
Anglicy formowali swoje pojazdy w okrąg, tworząc w ten sposób
małą, ale trudną do zdobycia fortecę.
- Słyszałeś, Pete - powiedział naglącym głosem Newman do
telefonu komórkowego.
Marler szybko zawrócił i jechał w ich stronę z dużą
prędkością.
Trzydzieści metrów przed nimi zahamował, stawiając wóz pod
lekkim kątem. Newman podjechał do niego i zahamował dosłownie
kilkadziesiąt centymetrów od wozu Marlera. Obracając się,
sformował drugą ścianę laageru. Nield dołączył ostatni i ustawił
samochód przy dwóch pozostałych.
Wszyscy wysiedli i ukucnęli w trójkącie, osłanianym z trzech
stron przez samochody. W odległości mniej więcej dwudziestu
metrów z pola zaczęli się podnosić mężczyźni z pistoletami
maszynowymi w dłoniach. Marler wydał komendę.
- Użyjcie granatów dymnych! Teraz!
Gdy zaczął mówić, Paula wyciągnęła granat z torebki i podała
ją Tweedowi.
Drugą wyjmowała dla siebie, kiedy Tweed podniósł się z ręką
powyżej ramienia, jak w krykiecie, w którym zresztą kiedyś
grywał. Jego granat wylądował dokładnie przed Big Benem i
wybuchł. We wszystkie strony rozszedł się gryzący, duszący, czamy
dym. Ben nic nie widział i nie mógł oddychać. Paula rzuciła swój
granat. Inni też dołączyli się do ataku. Celowali w różne strony,
obrzucając całą grupę zbliżających się napastników.
- Załatwimy ich kiedy wynurzą się z dymu! - krzyknął Newman.
Już wyszedł z laageru z kastetem na lewej dłoni i Smith &
Wessonem w prawej. Za nim z zadziwiającą szybkością po polu
pomknął Tweed, kierując się na drugi koniec czarnej chmury. Paula
i Nield rozdzielili się, zaś Marler okrążył najdalszy kraniec
dymnej zasłony.
Z dymu niedaleko Newmana wyłoniła się wysoka sylwetka. Był
to Big Ben z pistoletem maszynowym pod pachą. Zobaczył Newmana i
zdążył wychrypieć:
- Rudge! Są... tutaj...
Newman uderzył go w nasadę nosa kastetem. Ben osunął się na
ziemię, z twarzą zalaną krwią Paula zobaczyła jak Newman pochyla
się nad ciałem i po sprawdzeniu pulsu na szyi stwierdza, że Ben
nie żyje. Paula podbiegła do Newmana z Browningiem w dłoni.
Zobaczyła, jak spod chmury dymu wyczołguje się Rudge z chusteczką
higieniczną przyciśniętą do nosa. Mrugając oczami, podniósł się
za plecami Newmana i wycelował w niego pistolet maszynowy. Paula
uderzyła lufą swojego pistoletu w potylicę Rudgea z taką siłą, że
aż mu odskoczyła głowa. Mężczyzna zachwiał się i upadł na twarz.
Paula sprawdziła jego puls - nie żył.
O kilka metrów od Tweeda z dymu wyłonił się kolejny bandyta.
Z załzawionymi oczami bezmyślnie wymachiwał bronią, chwiejąc się
na wszystkie strony.
Tweed kopnął go w krocze. Zbir zgiął się wpół, z trudem
łapiąc oddech.
Tweed złożonymi dłońmi uderzył go w kark. Bandyta upadł.
Na drugim końcu chmury pojawiło się dwóch kolejnych
bandytów, pozbawionych już dowództwa. Jeden wycelował swój
pistolet maszynowy w Marlera.
Marler schylił się i użył kolby Armalite jak pałki,
uderzając swojego przeciwnika w kolana. Drugi mężczyzna zatoczył
się jak pijany. Marler uderzył go kolbą w głowę. Bandyta upadł na
ziemię, zwijając się w kłębek i znieruchomiał.
Marler wykonał obrót i zobaczył, że pierwszy bandyta, leżący
na ziemi celował w niego ze swojej broni. Marler skoczył na jego
dłoń. Bandyta zawył z bólu, wypuszczając broń z ręki, a
jednocześnie wdychając więcej dymu. Wywrócił oczami, ukazując
białka, zamknął je i legł nieruchomo. Ostatni przeciwnik wyszedł
z chustką zasłaniającą twarz i pistoletem w ręku. Spojrzał na
lewo. Czyli w złą stronę. Gdyby spojrzał w prawo, dostrzegłby
Nielda. Nield usztywnioną dłonią uderzył go mocno w szyję.
Bandyta upadł z groteskowo wykręconą szyją.
Drużyna Tweeda wyszła z obłoku i czekała. Stopniowo dym się
rozwiał, ustępując miejsca przezroczystej mgiełce. Nie ulegało
wątpliwości, że poradzili sobie z całym gangiem. Tweed ruchem
ręki kazał swoim ludziom wracać do samochodów. Odezwał się
dopiero, gdy się przy nich znaleźli. Paula, która mu
towarzyszyła, stanęła u jego boku.
- Ani wystrzału. Bardzo dobrze.
To była jedna z podstawowych maksym Tweeda, którą jego
drużyna słyszała już nieraz. "Nie strzelajcie, jeśli nie
musicie".
Tweed stał na drodze z Paulą Poczekał, aż Marler wycofa i
ruszy przodem.
Paula wskazała dłonią w niebo i odezwała się przejętym
głosem.
- O Boże. Spójrzcie na helikopter. Pali się.
Lecący w stronę Słowacji helikopter ciągnął za sobą smugę
dymu z wirnika ogonowego. Zachybotał się i zniknął za górą, na
której stał dziwny budynek, wyglądający jak dom dla lalek. Tweed
pokręcił głową i wsiadł do samochodu.
- Nie rozbije się. Wciąż mamy jeszcze daleką drogę do celu.
Ruszajmy. -Kiwnął głową w stronę pola, które opuszczali. -
Konieczny będzie kolejny anonimowy telefon na policję.
Rozdział 46
Co się dzieje, u licha? - piekliła się Tina. - Czy na tym
polu się pali? Nie żeby mnie to obchodziło - to w końcu tylko
kilka starych, zapleśniałych winnic.
Hassana to natomiast bardzo obchodziło. Stał na krawędzi
niższego poziomu tarasu. Od paru minut patrzył w tamtym kierunku
przez lornetkę.
Z niedowierzaniem patrzył jak rozwiewa się chmura dymu.
Największy szok przeżył na widok Tweeda, stojącego z Paulą na
poboczu. Odjął lornetkę od oczu, ledwo powstrzymując dłonie od
drżenia. Teraz Tweed był już blisko jego bazy.
- Och, spójrzcie - zatrajkotała Tina. - Ten helikopter się
pali.
Leci w naszą stronę.
- Ominie nas - powiedział Hassan zduszonym głosem.
- To może być ekscytujące, patrzeć jak rozbije się na polu.
- Zamknij się.
- Nikomu nie wolno się tak do mnie odzywać.
- Powiedziałem ci, żebyś się zamknęła.
- Wyjeżdżam stąd.
- Siadaj albo zepchnę cię do kamieniołomu.
Tina osłupiała. Nigdy nie słyszała, żeby Hassan mówił takim
tonem.
Usiadła i obserwował helikopter, wciąż dość wysoko nad nimi.
Wydobywało się z niego coraz więcej dymu i coraz mocniej nim
huśtało. Wszyscy w milczeniu obserwowali, jak maszyna przelatuje
nad domem, traci wysokość i znika za szczytem wzgórza, spadając
na terytorium Słowacji.
- Chcę jeszcze jednego drinka - powiedziała Tina, czekając
aż Hassan napełni jej kieliszek.
- Butelka stoi na stole - powiedział cicho Hassan.
Wrócił do domu i wezwał szefa ośmioosobowej grupy
strażników, którzy czekali w ukryciu. Hassan zbudował ten dom z
przeznaczeniem na swoją bazę.
Nakazał, żeby budynek wyglądał jak zwykły słowacki dom, żeby
nie przyciągać niczyjej uwagi.
- Każ swoim ludziom czekać w pogotowiu - rozkazał. - Jeśli
ktoś spróbuje się tutaj dostać, mają strzelać bez ostrzeżenia.
Nie bierzcie jeńców.
Tweed miał rację mówiąc, że helikopter się nie rozbije. Gdy
tylko zniknął wszystkim z oczu w domu za wzgórzem, Mario zgasił
świecę dymną i wylądował w ukryciu. Kiedy ostatnim razem leciał
nad tym obszarem, obserwując jak Valja wiezie tędy Paulę,
Vitorelli zrobił zdjęcie lądowiska.
Założyli plecaki i wyszli z helikoptera. Vitorelli
poprowadził ich na górę, zarośniętą ścieżką dochodzącą do
wschodniej części domu. Właśnie tę drogę odkryła Karin Berg
podczas szkolenia.
Upał był bardzo dokuczliwy, a ścieżkę zalewało słońce, lecz
pokonali ją bardzo szybko. Po dojściu na szczyt Vitorelli ukrył
się za głazem. Dzięki zdjęciom, które zrobił pod wszelkimi
możliwymi kątami, poznał dokładnie konstrukcję bazy.
Ponieważ na szczycie wzgórze cofało się nieco,
konstruktorzy, którzy budowali dom, podtrzymali front budynku na
krótkich przysadzistych palach. Z tego powodu, pod wschodnią
częścią budynku powstały szczeliny. Vitorelli przyjrzał się im
dokładnie przez lornetkę.
- Podczołgamy się tam - powiedział do Maria. - Musimy się
czołgać.
- Już mi to mówiłeś - burknął szeptem Mario.
- Powiem ci ponownie. Będziemy mieli tylko jedną szansę. Z
powrotem też się będziemy czołgać.
- Znów się powtarzasz.
- Bo to ważne.
- Przecież wiem!
- Nie podnoś głosu.
Ostatnia uwaga, wskazywała na to, że Vitorelli był w dużym
stresie.
Rozmawiali szeptem. Ciągnąc plecaki przy sobie - gdyby mieli
je na plecach bardziej byłoby ich widać - pełznęli jak węże po
wyschniętej ziemi. Tu i ówdzie natrafiali na głazy. Z Mario za
plecami, Vitorelli czołgał się od jednego głazu do drugiego,
uważając, żeby się nie śpieszyć na otwartej przestrzeni.
Słońce paliło ich żywym ogniem. Choć obaj przywykli do
upałów we Włoszech, żaden z nich nigdy nie doświadczył takich
temperatur. Ciała mieli zlane potem. Gdy byli w połowie drogi do
domu, coś się zdarzyło.
Usłyszeli otwieranie ciężkich, stalowych drzwi. Vitorelli
znieruchomiał za głazem. Miał nadzieję, że Mario zdążył się
skryć, ale bał się sprawdzić. Był pewien, że to strażnicy wyszli
na patrol.
Rzeczywiście, było to dwóch strażników z pistoletami
maszynowymi.
Otworzyli drzwi i stanęli w nich, spoglądając na wyschniętą
pustynię.
Oblała ich fala gorąca. Jeden ze strażników skrzywił twarz.
Wbrew rozkazom Hassana, zamierzał sprawdzić front domu. Odezwał
się do partnera:
- Za gorąco, żeby wychodzić. Nikogo tu nie ma.
Zza kamienia Vitorelli wyraźnie słyszał ich głosy, ale nie
rozumiał ani słowa.
Strażnik odezwał się w dziwnym języku. Leżał absolutnie
nieruchomo, mimo iż w lewej nodze złapał go skurcz. Ból był
okropny, ale zmusił się do pozostania w całkowitym bezruchu. Po
chwili usłyszał zamykanie drzwi i szczęk kilku zamków. Czekał na
zgrzyt stóp po kamienistej nawierzchni, ale po chwili zdał sobie
sprawę, że strażnicy wrócili do środka. Wyprostował lewą nogę i
rozmasował łydkę. Skurcz ustąpił.
Mario obserwował całą scenkę w szparze pomiędzy dwoma
głazami. Zaczął się czołgać, kiedy zobaczył, że Vitorelli rusza.
Musieli poruszać się bardzo wolno.
Była to mozolna wędrówka, szczególnie, że słońce paliło jak
płomień.
Vitorelli uważał, żeby nie przyśpieszyć, kiedy wyłonił się
zza ostatniego głazu.
Musiał pokonać otwartą przestrzeń pomiędzy kamieniem a
domem. Nie mógł uwierzyć, że im się udało, kiedy wślizgnął się w
szczelinę pomiędzy palami, podtrzymującymi tę krawędź domu. Mario
dołączył do niego szybciej niż się go spodziewał.
Przez chwilę leżeli nieruchomo, odzyskując siły. Pod domem
było równie gorąco, ale im wydawało się, że jest chłodno, teraz
kiedy schowali się przed słońcem.
- Rozmieścimy ładunki daleko jeden od drugiego - wyszeptał
Vitorelli, ręką pokazując dwa punkty.
Wszystkie ładunki, zarówno burzące, jak i termitowe łączył
cienki kabel.
Pierwszym zadaniem Vitorellego było podłączenie jednego ze
swoich ładunków z ładunkiem wybuchowym Maria. To nie było łatwe,
więc najpierw chusteczką wytarł spocone dłonie. Pod domem było
ciemno, ale stopniowo ich oczy przywykły do półmroku.
Vitorelli częściowo pracował na wyczucie. Połączenie
wszystkich ładunków zajęło więcej czasu, niż przewidywał, ale w
końcu mu się to udało.
Odetchnął, po raz pierwszy ukazując jakiekolwiek emocje.
Potem zamarł. Nad ich głowami rozległy się czyjeś kroki. Wewnątrz
domu chodzili ludzie, pewnie strażnicy Hassana..
- Musimy być bardzo cicho. Jeśli my słyszymy ich kroki, oni
mogą usłyszeć, jak poruszamy te kamienie pod stopami.
Obydwaj mężczyźni, uważając na kabel, poumieszczali ładunki
w różnych częściach domu. Ponieważ Vitorelli był szczuplejszy, on
przenosił ładunki do najdalszych części domu. Spadek, który
zmusił projektantów do zbudowania wschodniej części na palach,
kończył się tuż przy drzwiach frontowych. Tam było mniej pola do
manewru, bo tuż nad plecami zaczynała się podłoga domu.
Kiedy położył ostatni ładunek, zdał sobie sprawę, że nie ma
jak wrócić.
Podłoga naciskała mu na łopatki. Zamachał ręką w nadziei, że
Mario zorientuje się, że się zaklinował.
Zanim się spostrzegł, poczuł jak silne dłonie Mario
zaciskają się na jego kostkach i delikatnie ciągną go do siebie.
Vitorelli spodziewał się, że nie obędzie się bez otarć na
łopatkach, ale Mario pracował wolno i uważnie.
Została do wykonania jedna, najważniejsza rzecz: podłączenie
nadajnika połączonego z detonatorami. Z kwadratowym pudełkiem w
dłoni wyjrzał na zewnątrz, upewnił się, że nikogo nie ma i
umieścił go we wschodnim rogu z wysuniętą antenką.
Teraz musieli wrócić tą samą drogą, którą się tu dostali.
Gdy Vitorelli, który poszedł przodem, wyjrzał na zewnątrz, fala
gorąca uderzyła go z jeszcze większą siłą, gdyż zdążyli się już
przyzwyczaić do chłodu pod domem. Zaciskając zęby, ruszył do
pierwszego głazu.
Wydawało się. Im, że droga powrotna trwała dwa razy dłużej.
Vitorelli ze wszystkich sił starał się nie śpieszyć. Ziemia była
tak gorąca, że ledwie mogli jej dotykać. Powoli kończył im się
zapas sił. Vitorelli, z Mariem wciąż za plecami zmusił się do
dalszej wędrówki. Mokre ubranie oblepił piach, do tego pękała mu
głowa.
Niespodzianie znalazł się na krawędzi zarośniętej ścieżki.
Stoczył się na nią i leżał nieruchomo przez kilka minut,
odzyskując siły i czekając na Maria. Przez chwilę nie odzywali
się do siebie. Nagle Vitorelli roześmiał się i powiedział:
- Wracamy do helikoptera.
Bez pośpiechu poszli ścieżką na sam dół, do miejsca, gdzie
zostawili helikopter.
Vitorelli otworzył drzwi do kabiny pilota, wdrapał się do
środka i usiadł na fotelu drugiego pilota. Spod siedzenia wyjął
czarne pudełko zdalnego detonatora i wyciągnął z niego antenę.
- Wznieś się wysoko - polecił Mariowi, który siedział już
przy przyrządach.
Wirnik nośny drgnął, zaczął kręcić się coraz szybciej i
szybciej.
Sikorsky zaczął się wznosić do góry.
Rozdział 47
Trzy samochody nieprzerwanie jechały drogą, coraz bardziej
zbliżając się do granicy ze Słowacją W środkowym samochodzie za
kierownicą siedziała teraz Paula, a przy niej Tweed. Na tylnym
siedzeniu podróżował Newman ze Smith & Wessonem w dłoni i raz po
raz zerkał na pola po obu stronach, wyglądając kolejnego ataku.
- Nie spodziewam się, żeby się jeszcze coś zdarzyło, Bob -
powiedział Tweed, czytając w myślach Newmana. - Hassan wyczerpał
swój potencjał.
- Bądź gotowy na wszystko. Oto motto skauta - odciął się
Newman. - Nie należy niczego brać za pewnik w kwestiach
bezpieczeństwa.
- Masz rację - zgodził się z nim Tweed.
Paula, patrząc na samochód Marlera w oddali, mrużyła oczy.
Opuściła osłonę przeciwsłoneczną, żeby uchronić oczy przed
oślepiającym blaskiem.
- Myślę, że jest jeszcze bardziej upalnie niż podczas mojej
ostatniej wizyty - powiedziała. - A ta równina jest
niewiarygodnie rozległa.
- To jedno z terytoriów Dżyngis Chana i jego hord na tych
małych, kudłatych konikach, na których przyjechali do Europy -
zauważył Tweed. - Jeden z jego wodzów dotarł aż do Legnicy w
Polsce. Na szczęście dowiedział się po bitwie, że Dżyngis Chan
umarł i wrócił czym prędzej, by walczyć o schedę po wodzu.
To, co się wtedy zdarzyło, może się powtórzyć - i Azjaci nie
zatrzymają się w Polsce.
- Przez ciebie po plecach chodzą mi ciarki - powiedziała
Paula. - Zastanawiam się, co teraz robi Hassan?
Gdy to mówiła, Hassan był w swoim biurze, za wszelką, cenę
usiłując przekazać nowiny Przywódcy. Ponownie przeszkodził mu w
tym Sekretarz.
- Przywódcy nie wolno przeszkadzać. Jest na naradzie ze
swoimi generałami.
Hassan zaklął i rozłączył się. Zwiadowczy samolot,
patrolujący przestrzeń powietrzną nad Oceanem Indyjskim,
dostrzegł potężną, amerykańską grupę lotniskowcową, która z
maksymalną prędkością płynęła na północ. Widział jak wynurzył się
brytyjski podwodny okręt o napędzie nuklearnym i wystrzelił
pocisk bez głowicy bojowej w kierunku południowym. Zameldowali o
tych przerażających postępach własną bazę. Dlatego właśnie
Przywódca prowadził nerwowe konsultacje ze swoimi generałami.
Wściekły i sfrustrowany Hassan wypadł z biura. Aby się
uspokoić, wolno poszedł korytarzem na taras. Trzy członkinie
Przymierza Sióstr wciąż siedziały przy oddzielnych stolikach, nie
odzywając się do siebie.
- W naszą stronę jadą trzy samochody - powiedziała Tina.
Hassan złapał drinka, którego przed chwilą sobie nalała i
wychylił do dna.
Potem porwał lornetkę z jej stołu. - Jeśli chcesz wiedzieć -
zaprotestowała - to był mój drink i właśnie zamierzałam
skorzystać z lornetki. Hassan nie zwracał na nią uwagi.
Przycisnął lornetkę do oczu i zaczął obserwować kolejno trzy
samochody. Były już na tyle blisko, że dało się dostrzec
pasażerów. Rzucił lornetkę na stół Tiny. Przez chwilę nie
potrafił wydusić z siebie słowa.
- W środkowym samochodzie jedzie Tweed. Chce zaatakować dom.
Muszę go załatwić.
- Mogę się przyglądać? - spytała Tina.
- Nie zachowuj się jak potwór, moja droga - odezwała się po
raz pierwszy Karin.
- Mówiłam do Hassana, nie do ciebie - odcięła się Tina.
- To nasza wina - powiedziała cichym głosem Simone.
- Mów za siebie - odparła ostro Tina.
- Mówię za nas wszystkich - powiedziała Simone, tym samym,
spokojnym głosem.
- Lepiej byś zrobiła trzymając gębę na kłódkę - rzuciła
Tina.
Wstała i zeszła na niższy poziom, żeby się oddalić od
pozostałych kobiet.
Hassan poszedł za nią, następnie ją wyprzedził i stanął
blisko krawędzi z lornetką przy oczach. Nie mógł zrozumieć, jakim
cudem Tweed wciąż żyje.
Co się stało z Chorwatami w Wisebach? A z Big Benem i jego
zabójcami?
Z tarasu dostrzegł chmurę dymu, ale znajdowała się tak
daleko, że nie można się było domyślić, co się dzieje. Gdy tak
stał z lornetką, nagle poczuł ruch pod stopami. Odskoczył na
czas, gdy spod nóg oderwał się kawałek urwiska. Wystraszył się i
wrócił na taras, gdzie pobiegła też Tina, widząc co się dzieje.
- Co to za hałas? - spytała. Odwróciła się na wschód i
zachichotała. -Spójrzcie, ten helikopter się nie rozbił. Wraca.
- To pewnie turyści - powiedział Hassan znudzonym tonem. -
Od czasu do czasu pojawia się tu kilku. Agencja turystyczna z
Wiednia kasuje od nich fortunę za taką wycieczkę.
- Kiedy mi oddasz lornetkę? - spytała rozgniewana Tina.
Wcisnął jej lornetkę. Był zły, nie wiedział co robić, nie
umiał podjąć żadnej decyzji. Dopilnuje, żeby Sekretarzowi
przytrafił się nieszczęśliwy wypadek, gdy tylko wróci do domu.
Przybycie Tweeda, choć znajdował się jeszcze w sporej odległości,
było złym omenem. Martwiła go też skała, która oderwała się od
urwiska.
Gdy budował swoją bazę, sprowadził budowniczych ze swojego
kraju.
Pracowali o wiele szybciej niż Europejczycy. Jednak
sprowadził też geodetów, którzy mieli sprawdzić teren i właśnie
nabrał podejrzeń, że nie do końca znali się na swojej robocie.
Tina wciąż stała na krawędzi tarasu, blisko niższego
poziomu. Coś się działo z trzema oddalonymi od siebie
samochodami. Przyglądała się im, zaciekawiona, żałując, że nie
zabrała lornetki ze stołu. Spojrzała przez ramię i zobaczyła
Hassana, stojącego blisko niej. Nie miała zamiaru prosić go o
lornetkę. Nie chciała nawet być blisko niego.
Tweed, podróżujący w środkowym samochodzie wpatrywał się w
niebo. Miał właśnie poprosić o podanie telefonu komórkowego, gdy
Paula odezwała się pełnym niedowierzania głosem.
- Ten helikopter znów się pojawił. Więc wszystko musiało być
z nim w porządku.
- Podaj mi, proszę, telefon komórkowy - powiedział Tweed.
Najpierw zadzwonił do Marlera. - Czekamy tutaj. Wracaj jak
najszybciej. - Potem do Nielda.
- Podjedź jak najbliżej. Natychmiast! - Wreszcie wydał
polecenie Pauli. - Za trzymaj tutaj samochód.
Gdy tylko zahamowała, wysiadł z samochodu. Stał na drodze z
lornetką zawieszoną na szyi i czekał, aż Marler wróci i wyjdzie z
samochodu.
Po chwili dołączył do nich Nield. Paula przybiegła z
samochodu i stanęła obok.
- Coś nie tak? - spytała.
- Za chwilę wydarzy się coś okropnego.
- Jak to?
Nic nie mówiąc, skierował soczewki na szczyt góry. Newman,
który też miał lornetkę, poszedł za jego przykładem.
- Czy ktoś mógłby mi powiedzieć, co się dzieje? -
zdenerwowała się Paula.
- Zaraz zobaczysz - odpowiedział jej Tweed beznamiętnym
głosem.
Spojrzała na dom. Potem przeniosła wzrok na helikopter,
który zaczął się oddalać. Na pokładzie Vitorelli wpatrywał się w
dom. Nie patrząc na czarne pudełko nacisnął guzik, który
przekazał sygnał radiowy. Skutek był natychmiastowy. Wszystkie
ładunki termitowe i burzące wybuchły jednocześnie.
Po równinie przetoczył się ogłuszający grzmot. Cały budynek,
niczym scena teatralna, przechylił się w stronę tarasu.
Nieutwardzony grunt został naruszony przez eksplozję i zaczął się
osuwać. Ogromny głaz przesunął taras aż na krawędź kamieniołomu.
Przez lornetkę Tweed dostrzegł trzy członkinie Przymierza i
Hassana walczących z przechylającym się w błyskawicznym tempie
tarasem.
Wybiegło na niego kilku mężczyzn z bronią Strażnicy,
domyślił się Tweed. W następnej chwili członkinie Przymierza
Sióstr i Hassan zniknęli w płomieniach i osuwającej się ziemi.
Część góry, szeroka na sto metrów, podtrzymująca dom i
taras, osunęła się do przodu jak ruchoma platforma. Runęła sto
metrów w dół i uderzyła z hukiem o dno kamieniołomu. Pod niebo
wzbił się tuman pyłu, odłamki skał wystrzeliły w różnych
kierunkach. Po raz trzeci Paula poprosiła, żeby Tweed oddał jej
lornetkę.
- Nie!
Wydawało mu się, że zobaczył jak jedna z kobiet w płonącym
ubraniu, wymachując rękami, spadła niczym manekin wraz z resztą
budynku w dół.
Nie chciał, żeby Paula patrzyła na coś tak okropnego.
Newman, podobnie jak Tweed, przyciskał lornetkę do oczu.
Wszyscy stali nieruchomo, obserwując dom. Minęło sporo
czasu, zanim opadła chmura pyłu. Na dnie kamieniołomu uformowała
się olbrzymia sterta kamieni i gruzu. Tweed był pewien, że
pogrzebała wszystkie zwłoki. Zmienił się kształt kamieniołomu: Na
gładkiej do tej pory ścianie pojawiła się wielka wyrwa. Po domu
nie zostało ani śladu, zniknął też taras. Zupełnie jakby na
szczycie góry nigdy nie stał osobliwy budynek.
- Nie do wiary - powiedziała Paula. - Wszystko zniknęło.
- Musimy ruszać - powiedział do wszystkich Tweed. Zerknął na
południe i zobaczył, że helikopter oddalił się już o kilka
kilometrów. - Wracajcie do samochodów.
- Dokąd jedziemy? - spytała Paula.
- Zanim wyjechaliśmy z "Sachera", zadzwoniła do mnie Monika.
Lecimy do Londynu, a stamtąd jedziemy prosto do Dorset.
- Dorset?
- Niedaleko Shrimpton mieszka dwóch panów, którym chciałbym
zadać kilka pytań.
Rozdział 48
Było już późne popołudnie, kiedy Newman wiózł Tweeda i Paulę
do Dorset. Gdy wrócili ze Słowacji, ominęli Wiedeń i pojechali
prosto na lotnisko Schwechat. Tam złapali samolot do Zurychu, a
następnie wsiedli do samolotu lecącego na Heathrow.
Tweed porozmawiał chwilę z dyrektorem SIS Howardem i
wyruszyli do Dorset. Po zniszczeniu wieżyczki z centrum łączności
w "Chateau d'Avignon", Butler pojawił się w budynku przy Park
Crescent, zgodnie z instrukcjami Tweeda. Marler i Newman, którzy
przylecieli z Tweedem, pojechali do domu, żeby się przespać.
- Skąd wiesz, że Willie i Amos wrócili do Dorset? - spytała
Paula.
- Ponieważ z Park Crescent zadzwoniłem do nadinspektora
Buchanana. Pamiętasz, że kazałem Royowi jechać z jego pomocnikiem
sierżantem Wardenem do tej dziwnej wsi niedaleko Shrimpton.
- Pamiętam. To było chyba wieki temu. Znaleźli coś?
- Tak. Ściągnęli wozy patrolowe z całego hrabstwa. Buchanan
odkrył, że te ciche domy we wsi był wykorzystywane jako kryjówki
dla sabotażystów - zbirów z Londynu i północnej części kraju.
Czekali na przerzut do pewnego miasta w Midlands, gdzie mieli
odebrać specjalne pojemniki z koloniami zabójczych bakterii,
które mieli następnie rozprowadzić do wszystkich ujęć wody w
Wielkiej Brytanii.
- Bakterie! - wykrzyknęła Paula. - To straszne.
- Roy Buchanan otoczył ich w Shrimpton i zabrał stamtąd na
przesłuchania.
Niektórzy się złamali i wyjawili, że dowodził nimi człowiek
o nazwisku Conway.
- Kim jest Conway?
- Jedziemy do Dorset, żeby się tego dowiedzieć. Zarówno
Willie jak i Amos są już z powrotem w domu. Roy to ustalił.
- Czy Conway jest aż tak ważny?
- Myślę - powiedział Tweed - że jest mózgiem całej wielkiej
operacji, którą planowano na Bliskim Wschodzie.
- Nie potrafię sobie wyobrazić Amosa albo Williego w roli
Conwaya - powiedziała Paula.
- Być może jest ktoś trzeci - powiedział Tweed. - Nie chcę
się jednak nad tym dłużej zastanawiać.
Było bardzo ciepło, jak na Wielką Brytanię, ale ta pogoda
nie równała się z upałem, jaki musieli znosić na równinie w
drodze na Słowację.
- Jesteście oboje uzbrojeni? - spytał nieoczekiwanie Tweed.
- Mam Smith & Wessona - zapewnił go Newman.
- A ja wzięłam z Park Crescent Browninga - powiedziała
Paula.
- To dobrze.
Paula, siedząca z tyłu obok Tweeda, była równie zdziwiona
jak Newman.
Tweed bardzo rzadko zadawał takie pytania, kiedy, ich
zdaniem, wybierali się z pokojową wizytą - Może się zrobić
niebezpiecznie - ostrzegł Tweed.
- Cóż, za granicą nieraz znajdowaliśmy się w niebezpiecznych
sytuacjach -podkreśliła Paula.
- A zatem - powiedział Tweed - łatwo na własnym terenie
stracić czujność.
- Cieszę się, że wreszcie jestem na własnym terenie. Dorset
to piękne hrabstwo. Co za ulga znaleźć się wreszcie wśród
falistych wzgórz, ozdobionych gdzieniegdzie kępami drzew. Już
czuję się mniej spięta.
Tweed chrząknął i spojrzał na nią znacząco. Był wczesny
wieczór, gdy dotarli na przedmieścia Dorchester. Newman skręcił
na północ na drogę do Yeovil. Po chwili zaczął wypatrywać skrętu
w lewo. Minął drogę do Evershot i drogowskaz z napisem Shrimpton.
W wozie, jadącym po trzypasmowej drodze, panowała nerwowa
cisza. W pobliżu nie było innych samochodów i Paula miała
wrażenie, jakby wkraczali do tajemniczego świata. W oddali widać
już było pierwsze domy przy High Lane, głównej ulicy, którą Tweed
i Newman przeszli podczas ich pierwszej wizyty przed podróżą na
kontynent. Tweed pochylił się do przodu.
- Bob, możesz się zatrzymać w polu, tak jak poprzednio?
Chciałbym ponownie przejść się tą ulicą Możemy zajść do tego
pubu, "Pod Psem i Gwizdkiem".
Newman zatrzymał Mercedesa i wszyscy wysiedli. Brukowana
ulica była tak wąska, że nie padało już na nią słońce. Nadchodził
zmierzch. Paulę, idąca obok Tweeda, uderzyła panująca wokół
ciężka atmosfera. Zerknął na nią, jakby czytał w jej myślach.
- Tak tu cicho, jak w Wisebach, zanim zaatakowali nas
Chorwaci.
- Nikogo tu nie ma. Niesamowite. I spójrz na te domki.
Wyglądają na nie zamieszkane.
- Teraz są puste. Buchanan zgarnął z nich sabotażystów.
Wszystko wygląda tak samo, jak podczas naszej ostatniej wizyty.
Pamiętasz, Bob?
- Jasne, że pamiętam. I pomyśleć, że roiło się tu od
bandytów. Musieli siedzieć bardzo cicho.
- Spójrzcie na te postrzępione zasłonki - powiedziała cicho
Paula.
W takim miejscu człowiek instynktownie zniżał głos do
szeptu. - Powiedziałabym, że od lat nikt tu nie mieszka.
- Chodziło o stworzenie takiego właśnie wrażenia -
powiedział Tweed.
- Pan Conway pomyślał o wszystkim. A oto pub.
Weszli do środka, gdzie, jak poprzednio, przy stolikach
siedzieli i rozmawiali półgłosem farmerzy. Za barem stał ten sam
barman.
- Witam ponownie - powiedział sympatycznym głosem. - Nigdy
nie zapominam twarzy. yyy
spojrzy na piazza.
- Poproszę piwo - powiedział Tweed. - A wy dwoje?
Paula zamówiła sok pomarańczowy, a Newman zdecydował się na
szkocką Tweed został przy barze, żeby zapłacić, gawędząc z
barmanem i popijając piwo.
- Podobno wrócili moi przyjaciele. Na przykład Wellesley
Carrington.
- Kapitan. Tak, znów jest w Gołębniku. Dziwne, że jeszcze
się tu nie pojawił.
Zazwyczaj wpada od razu, kiedy wróci z zagranicy.
- Pamiętam, że nazwał go pan kobieciarzem - przypomniał mu
Newman. -Pewnie zabawia jedną ze swoich przyjaciółek.
- Chyba nie - powiedział barman, polerując szklanki. - Po
pracy przyszedł tu listonosz. Zaniósł mu jakiś list polecony,
bardzo gruby.
Powiedział, ze kapitan był sam. I podobno w fatalnym
humorze.
- A mój znajomy, Amos Lodge? - spytał Tweed.
- On też wrócił. Po kapitanie. Chyba też z zagranicy.
Opalony na brąz. Nie pojawił się tu od czasu jak wrócił do
Minotaura.
- Uderzyło mnie, że powinno się zamienić nazwy - powiedział
mimochodem Tweed. - Minotaur to lepsza nazwa dla Gołębnika z
wszystkimi tymi posągami i jeziorami, które Carrington ma w
ogrodzie.
- Dziwne, że pan o tym wspomniał. - Barman przechylił się
przez bar i zniżył głos. - Pamięta pan Jeda, był tu podczas
pańskiej ostatniej wizyty.
Swego czasu zajmował się ogrodem Amosa. Próbował dostać
pracę u kapitana, chciał strzyc trawę w tym dziwacznym ogrodzie.
Kapitan nie chciał go przyjąć, bo woli sam dbać o to miejsce.
Lubi prywatność.
- Cóż, chyba musimy się zbierać - powiedział Tweed, patrząc
na zegarek.
- Przepraszam, że zostawiam piwo, ale już jedno wypiłem w
innym pubie, a prowadzę.
- Mądra decyzja. Nie widzieliśmy tu policji od lat. Aż tu
nagle, w środku nocy najechali na te domki. Nie mam pojęcia
czemu.
- Ach, jeszcze jedno - dodał Tweed. - Ostatnim razem
powiedział pan, że wioska należy do człowieka o nazwisku Shafto.
Słyszał pan kiedyś nazwisko Conway?
- Nie. Szerokiej drogi.
Tweed wyszedł razem z Paulą i pośpieszyli High Lane. Paula
wpatrzona w bruk myślała, że ulica nigdy się nie skończy.
Słyszeli jedynie dźwięk własnych kroków.
- Przyśpieszasz - zauważył Newman.
- Nie podoba mi się to miejsce - powiedziała Paula.
- Duchy przeszłości? - zasugerował Tweed.
- Wolałabym nie słyszeć więcej takich uwag - odcięła się. -
Czuję, ze dawno temu zaszło tu coś strasznego.
- Shafto, Conway - zastanawiał się na głos Newman. - Po co
mu tyle nazwisk?
- Bo pan Conway jest przebiegłym i skrytym człowiekiem -
powiedział Tweed.
- Chcesz prowadzić, Paulo?
- Wolałabym, żeby Bob usiadł znów za kierownicą.
- Najpierw odwiedzimy Williego. Póki tu jest - powiedział
Tweed, siadając z tyłu obok Pauli.
Newman minął wieś i pub z umiarkowaną szybkością. Pamiętał
drogę do Gołębnika i niebawem dotarli do rezydencji, zostawiając
wioskę z tyłu. I tym razem pozłacane wrota stały otworem, a kręty
wjazd za nimi prowadził do gregoriańskiego domu.
Cały front domu tonął w świetle reflektorów. Tweed nie
pamiętał ich z ostatniej wizyty u Williego, więc musiały być
nowe. Zastanawiał się, czemu je zamontował. Na asfaltowym
parkingu blisko wejścia znów stało nowiutkie czerwone Porsche. W
domu paliły się światła.
- Zatoczyliśmy pełne koło - zauważył Newman, parkując obok
Porsche. -Tu się wszystko zaczęło.
- Nie, nie tutaj - zaprzeczyła Paula. - Wszystko zaczęło
się, kiedy byłam w Wiedniu na dziedzińcu przy Annagasse,
obserwując jak kobieta w arabskim czarnym stroju wchodzi do
mieszkania Norberta Engela.
Rozdział 49
Historia lubi się powtarzać, pomyślał Tweed. Zadzwonił do
drzwi i po I chwili ukazał się w nich Willie, ubrany w granatowe
dresy.
Uśmiechnął się ciepło i zaprosił ich do środka.
- Witajcie w moich skromnych progach.
- Chyba nie muszę nikogo przedstawiać - powiedział Tweed.
- Oczywiście, że nie. Mam jeszcze jednego gościa, ale cieszę
się z waszej wizyty.
Więc jest u niego przyjaciółka, pomyślał Newman. Mylił się.
Willie zamknął drzwi do wyłożonego boazerią korytarza i
poprowadził Paulę przez otwarte drzwi do przestronnego salonu.
Gdy weszła, z kanapy podniósł się Amos Lodge i zaczął poprawiać
poduszkę, leżącą w jednym rogu.
- Z Zurychu jest kawał drogi - powiedział Amos. - Pewnie,
tak jak ja, cieszycie się z powrotu do Anglii.
- Kiedy przyleciałeś? - spytał Tweed, siadając na rzeźbionym
krześle.
- Wczoraj. - Amos zwrócił się do Pauli: - Proszę usiąść obok
mnie.
Naprawdę piękna z pani kobieta.
- Dziękuję.
Paula doszła do wniosku, że wygodniej będzie usiąść w drugim
rogu kanapy.
Podobnie jak Amos, wygodnie oparła się na poduszce. Newman
usiadł na drugim rzeźbionym krześle blisko Tweeda. Ze swojego
miejsca widział tyły rozległego ogrodu przez drzwi balkonowe, aż
po osobliwy kamienny łuk pokryty tajemniczymi znakami. Wieczór
był ciepły, a przez otwarte drzwi wpadało do wnętrza orzeźwiające
powietrze.
- Drinki dla wszystkich - zarządził energicznie Willie. -
Paulo?
- Dobrze by mi zrobił kieliszek wytrawnego wina. I Tweed
poprosił o sok pomarańczowy, a Newman, który spodziewał się, że
znów usiądzie za kierownicą, również zdecydował się na sok
pomarańczowy.
Paula przyjrzała się sąsiadowi z kanapy i zawyrokowała, że
jeszcze nigdy nie wyglądał tak nobliwie. Muskularne ciało trzymał
prosto, a oczy ukryte za kwadratowymi okularami błyszczały
intensywnie.
- Cóż, ocalałeś - powiedział Willie jowialnie, stawiając
drinka Tweeda na stoliku do kawy.
- Tak, mimo wysiłków pewnej osoby - odparł Tweed.
Zapadła niezręczna cisza, gdy Willie przygotowywał resztę
drinków, a potem usiadł w szerokim fotelu i skrzyżował nogi w
kostkach. Podniósł do góry szklankę.
- Wypijmy za przetrwanie.
- Dobrych, a nie złych - dodał Tweed.
I,,,.
- To dziwna uwaga, stary przyjacielu. Nie bardzo rozumiem.
- Ktoś inny na pewno rozumie - powiedział Tweed, wpatrując
się w Amosa.
- Skończył się międzynarodowy kryzys - poinformował go
Tweed. - Media chyba się jeszcze w tym nie połapały, ale
słyszałem na Park Crescent, że Przywódca został odsunięty od
władzy. Jego generałowie tak się przejęli pojawieniem się Piątej
Floty na Oceanie Indyjskim, że zorganizowali zamach stanu.
- Tego nie wziąłem pod uwagę w moich strategicznych
analizach. Ale to właśnie nieprzewidziane czynniki odwracają bieg
wydarzeń. Rozumiem, czemu Amerykanie zareagowali tak szybko.
Ciekawe, kto przekonał Brytyjczyków, żeby wysłali okręt podwodny?
- Ja.
Ktoś zadzwonił do drzwi i Willie przeprosił ich na moment.
Gdy wrócił przyprowadził ze sobą Christophera Kanea. Na twarzy
Pauli pojawił się wyraz zdumienia. Christopher zauważył to,
podszedł do niej, nachylił się i pocałował ją w rękę. Wyprostował
się, rozejrzał po pokoju i usiadł na fotelu w takiej samej
pozycji jak Willie. Wyciągnął nogi i skrzyżował je w kostkach.
Willie nalał Christopherowi kieliszek czerwonego wina,
znając preferencje nowego gościa. Usiadł wyprostowany na
rzeźbionym krześle i wpatrywał się w Tweeda, sączącego swój sok.
- Kiedy byłem w "Chateau des Avenieres" we Francji spędziłem
mnóstwo czasu przy telefonie - zaczął Tweed. - Najpierw
zadzwoniłem do Christophera i poprosiłem go, żeby przyleciał
pierwszym samolotem do Londynu.
Potem zadzwoniłem do premiera i podałem nowiny o
najświeższych wydarzeniach. Musiałem go postraszyć, że
skontaktuję się z C.N.N i prasą, i powiem im, że on wie. Trzeba
mu oddać sprawiedliwość, ponieważ zgodził się najpierw zadzwonić
do prezydenta USA, następnie do prezydenta Francji i kanclerza
Niemiec. Na szczęście okazało się, że Piąta Flota USA znajduje
się na odpowiedniej pozycji, żeby natychmiast wziąć kurs na Ocean
Indyjski. Premier wysłał okręt podwodny o napędzie atomowym jako
wsparcie. Wystrzelił próbny pocisk na tym akwenie.
Ponadto zaczęły chodzić słuchy o pewnej zbrodniczej akcji,
mającej na celu zatrucie ujęć wody w Europie.
- Zatrucie? - spytał wyraźnie zainteresowany Willie.
- Bakteriami.
- Co, na litość boską, mają z tym wspólnego jakieś bakterie?
- spytał Amos.
- Przeciwnik zamierzał umieścić je w wodzie pitnej. U nas,
we Francji i w Niemczech. Agenci, którzy mieli zatruć nasze
ujęcia wody bakteriami, stacjonowali w Shrimpton. Pieczę nad tym
przedsięwzięciem sprawował człowiek o nazwisku Conway.
- Conway? - zdziwił się Willie. - Nigdy o nim nie słyszałem.
- Ani barman w "Pod Psem i Gwizdkiem". To bardzo dziwne.
Barmani zazwyczaj wiedzą o wszystkim, co dzieje się w
okolicy. A on nie zna żadnego Conwaya.
- Nic dziwnego - powiedział Willie - inaczej ja też bym o
nim słyszał.
- Czyżby? - spytał Tweed z uśmiechem.
- Oczywiście. Często wpadam do tego pubu na drinka.
- Ale nie zabierasz tam żadnej ze swoich pięknych
przyjaciółek?
- Jasne, że nie. Takich rzeczy się nie robi, stary.
- Utrzymywałeś znajomości z Tiną Langley, Karin Berg i
Simone Carnot?
- Przez pewien czas.
- A z kim spotykały się te trzy kobiety, kiedy opuszczały
twój dom?
- Z Amosem. On też lubi damskie towarzystwo.
- Nonsens - warknął Amos. - Nigdy nie słyszałem o żadnej z
nich.
- Oczywiście, że słyszałeś - zaprotestował gniewnie Willie.
- Każdą z nich zapraszałeś potem na drinka do Minotaura. Co z
tobą?
- Kilka minut temu popełniłeś błąd, Amos - wtrącił Tweed. -
Wspomniałem o siłach morskich na Oceanie Indyjskim. Amerykański
udział był ogólnie znany, ale ty spytałeś: "kto przekonał
Brytyjczyków, żeby wysłali okręt podwodny?" Skąd mogłeś o tym
wiedzieć? Nawiasem mówiąc, Hassan został zatrzymany i teraz
próbuje ratować skórę, mówiąc wszystko, co wie. Powiedział, że
siedzi pan w tym po uszy, panie Conway.
Prawa ręka Amosa zniknęła pod poduszką. Był tak szybki, że
nikt nie zauważył, jak wyciągnął stamtąd Mauzera i wycelował go
prosto w Paulę.
Wstał.
- Nie chciałbym zastrzelić kobiety...
- Więc nie rób tego - rozkazał mu Newman.
Trzymał w dłoniach Smith & Wessona skierowanego lufą w pierś
Amosa.
Nie podniósł się z krzesła. Paula nie spuszczała oczu z
Amosa, a on z niej.
Amos wolno przesunął się w stronę drzwi balkonowych. Zaczął
przemawiać podobnie jak w Centrum Kongresowym w Zurychu.
- Zachód jest dekadencki, osłabiony. Upadnie jak Imperium
Rzymskie, które pogrążyło się w orgiach...
- Pociągnij za spust, a jesteś martwy - ostrzegł go Newman.
Jak na tak dużego człowieka, Amos wyjątkowo zręcznie wybiegł
do ogrodu przez drzwi balkonowe. Newman wycelował, ale potem
opuścił broń.
Amos jak cień zniknął w głębi ogrodu i przebiegł pod dziwnym
łukiem. Newman ruszył za nim, w towarzystwie Pauli i Tweeda.
Tweed zerknął za siebie i zobaczył, jak Willie łapie grubą laskę.
- To na nic! - krzyknął.
Pobiegł za innymi. Willie, który został w salonie, otworzył
płytę w ścianie i nacisnął kilka guzików. Na zewnątrz, w podobnym
do labiryntu ogrodzie zapaliły się światła, zalewając blaskiem
ogrodowe wysepki. Willie ruszył śladem Tweeda z laska w dłoni.
- Przebiegł pod łukiem! - krzyknęła Paula do Tweeda.
Wbiegła pod łuk i zobaczyła plecy biegnącego Newmana. Ani
śladu Amosa.
Usłyszała, jak ktoś zapuszcza silnik. Jedna z łodzi ruszyła
w stronę wysepki, na której stał dziwny posąg kobiety i
mężczyzny, owiniętych wężem.
- Nie ma go na łódce! - krzyknęła Paula. - Chce nas nabrać!
Newman znów zaczął biec. Gdy dotarł do drugiego stawu, gdzie
na wysepce stała ośmiokątna świątynia o zamalowanych na czarno
oknach, skrył się w cieniu i słuchał. Paula usłyszała, jak ktoś
biegnie za nią To był Willie z laską w dłoni.
- Amos był tutaj, kiedy wróciłem ze Szwajcarii! - krzyknął.
- Myślę, że ukrył tu broń.
Pauli wszystko wydawało się bardzo dziwne: posągi, świątynia
oświetlona reflektorami. Nocny koszmar. Newman przed Williem
dotarł do trzeciego stawu, biegnąc alejką otoczoną przystrzyżonym
płotem. Na końcu alejki znów się zatrzymał, ściskając pistolet w
dłoni. Rozejrzał się, spodziewając się ataku Amosa z ukrycia.
Nigdzie ani śladu Lodgea. Pobiegł dalej, nie zważając na
ostrzegawczy krzyk Williego.
- Tam są mokradła!
Newman zwolnił. Po prawej miał staw i następną wysepkę. Na
niej stał przysadzisty asyryjski budynek i kamienna tablica z
wyrzeźbioną turecką flagą Staw otaczały drzewa o grubych pniach.
Bagnisty brzeg porastały gęste trzciny, widoczne dzięki
reflektorom świecącym z wyspy.
Gdy mijał jedno z drzew, wyłonił się zza niego Amos z
pistoletem maszynowym w dłoniach. Wycelował w plecy Newmana.
Paula otworzyła usta, żeby go ostrzec, ale było za późno. Nagle
za plecami Amosa pojawił się Willie i uderzył go laską w rękę.
Amos upuścił broń. Willie uderzył go w głowę.
Potężny mężczyzna zatoczył się do tyłu i wpadł do jeziora,
prosto w trzciny.
Paula widziała jak wplątuje się w trzciny, rozpaczliwie
machając rękami. Po chwili ramiona zniknęły pod wodą Newman
zaczął zdejmować marynarkę, żeby wskoczyć za Amosem. Willie w
ostatniej chwili złapał go za ramię.
- To nic nie da. Też byś się utopił. Mokradła cię wciągną.
Miałem niemieckiego owczarka. Wskoczył za łabędziem. Poszedł jak
kamień w wodę. Nie znaleźliśmy go nigdy. Amos też już nie
wypłynie.
- Nic już nie możemy zrobić? - spytał Tweed, który właśnie
do nich dołączył.
- Nic - odpowiedział Willie. - Przeszukamy jezioro. To może
nam zająć tygodnie - jeśli go w ogóle wyłowimy. Psa nigdy nie
znaleźliśmy.
Za namową Tweeda pojechali do miejscowego zajazdu, "Summer
Lodge" w Evershot, żeby przenocować. Christopher został, ponieważ
nie był śpiący i chciał porozmawiać z Williem. Paula była
skonana, ale w głowie wciąż kłębiły się jej myśli.
- Od początku podejrzewałeś Amosa? - spytała Tweeda.
- Tak i nie. Oczywiście blefowałem, mówiąc, że Hassan go
sypnął. Nie mieliśmy przeciwko Amosowi żadnych dowodów, więc
musiałem go nakłonić, żeby sam się zdradził.
- Zacząłeś go podejrzewać, kiedy przyjechaliśmy do Williego?
- Tak wielka operacja, zakładająca zabicie członków
Instytutu - którzy mogli zaalarmować swoje rządy - musiała być
dziełem pierwszorzędnego stratega. Amos był w tej dziedzinie
geniuszem, I jego nastawienie względem Zachodu, szczególnie ta
wspaniała przemowa w Centrum Kongresowym w Zurychu - nasunęła mi
podejrzenia, że to on może być mózgiem operacji. Zwróćcie uwagę,
że wielu ludzi podziela jego poglądy.
- Wykazałeś się dużą spostrzegawczością,.
- To nie moja zasługa. Willie jest handlarzem broni, ale
również patriotą.
Gdy odkrył, że chcą użyć broni biologicznej, dał znać
Christopherowi, a ten z kolei mnie. Christopher opracował
antidotum na te bakterie.
Wszystkie pojemniki wykonane przez Harbina pokryto na
polecenie Christophera tym antidotum.
Harbin nie miał pojęcia, że ta substancja niszczy bakterie,
ukryte w pojemnikach.
Zgodnie z moimi instrukcjami telefonicznymi, Willie udawał,.
że jedzie na Słowację z "próbka". Dzwonił do Hassana, mówiąc mu
gdzie się znajduje. W rzeczywistości wszystkie rozmowy
przeprowadził z Folkestone - na wypadek gdyby Hassan go śledził.
Celnicy urządzili fikcyjne poszukiwania narkotyków, żeby
historyjka Williego była wiarygodna. Harbin został aresztowany
przez Wydział Specjalny. Zamknęli jego fabrykę chemiczną.
- Więc musimy podziękować tobie, Christopherowi i Williemu.
- Nie zapominajcie o Emilio Vitorelli. Zabił Hassana - a
przy okazji zniszczył Przymierze Sióstr.
- Żal mi Vitorellego. Myślę, że jest bardzo nieszczęśliwym
człowiekiem.
- I pewnie do końca jego życia takim już zostanie.
W Rzymie było już ciemno. Mario obserwował jak Vitorelli
idzie wolno obrzeżami ogrodów Borgiów, Szedł jak we śnie. Kilka
atrakcyjnych kobiet obejrzało się za nim, ale nie zwracał na nie
uwagi. Szedł dalej wolnym krokiem.
Dotarł do balkonu z widokiem na Pincio i zatrzymał się w
miejscu, gdzie widział jak jego narzeczona, Gina, z bandażem
zakrywającym ohydne blizny, wspina się na barierkę. Był zbyt
daleko, kiedy do niej krzyczał.
Nie odwróciła głowy, szykując się do skoku. Rzuciła się w
dół i zginęła na kamieniach piazza. Położył dłonie na krawędzi
balkonu i spojrzał w dół.
Patrzył dokładnie na miejsce, gdzie wiele metrów niżej
rozbiła się o bruk.
W jego oczach pojawiły się łzy.
Musiał zidentyfikować ciało, zanim je zabrano. Tego momentu
nigdy nie zapomni.
Na Słowacji zrobił to co do niego należało: zabił kobietę,
która oszpeciła Ginę. Najlepszy chirurg powiedział jej, że żadna
operacja plastyczna nic tu nie pomoże.
Westchnął głęboko. Potem zaczął wolnym krokiem wracać do
czekającego z niepokojem Mario. Po raz ostatni w życiu znalazł
się w tym miejscu. Już nigdy nie spojrzy na piazza.
KONIEC
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
COLIN FORBES Siostry
Colin Forbes Syndykat zbrodni
Colin Forbes Rok zlotej malpy
Colin Forbes Śmierć w banku Main Chance
Colin Forbes Tweed 20 Komórka
Colin Forbes Burza krwi
Colin Forbes Podwójne Ryzyko
Colin Forbes Podwójne ryzyko
Colin Forbes Rok złotej małpy
Colin Forbes Podwójne ryzyko
Colin Forbes Tweed 13 Przepaść(1)
Colin Forbes Podwojne ryzyko
Colin Forbes Na szczytach Zervos
COLIN FORBES Syndykat zbrodni
Colin Forbes Kamuflaz
COLIN FORBES Kociol
!Colin Forbes Śmierć w banku Main Chance
Forbes Colin Tweet 19 Śmiertelne ostrze
więcej podobnych podstron