COLIN

FORBES

Śmierć w banku Main Chance

Od autora

W

szystkie postaci przedstawione w tej książce są tworem wyobraźni autora i

nie odpowiadają żadnym rzeczywistym osobom. Ta sama zasada czystej

wyobraźni odnosi się do posiadłości, wsi, miast, dzielnic, mieszkań i ich

lokatorów oraz instytucji, organizacji, a także gór w Wielkiej Brytanii i za

granicą.

Prolog

Ż

adne znaki na niebie i ziemi nie ostrzegły Tweeda, zastępcy dyrektora

SIS* i dawnego detektywistycznego asa Scotland Yardu, że podejmuje się

najdziwniejszego w swojej karierze zadania. We wspaniały marcowy dzień

wyjechał z Londynu, kierując się na południe, a siedząca obok niego

asystentka Paula Grey studiowała mapę, aby wybrać najlepszą trasę.

Zgodnie z jej wskazówkami zjechali z autostrady i posuwali się na

południowy zachód szeroką lokalną szosą, z obu stron obrzeżoną

nasypami porośniętymi na szczycie żywopłotami, których gałęzie

zaczynały właśnie wypuszczać pierwsze listki. Słońce świeciło na bez-

chmurnym niebie. Od czasu do czasu mijali samotne domy z ogrodami od

frontu, gdzie można już było zauważyć krokusy i pierwsze kępy narcyzów.

- Wspaniała przejażdżka - powiedziała Paula, spoglądając

przez okno.

Była atrakcyjna, szczupła, nieco po trzydziestce. Czarne włosy opadały

jej na twarz lśniącą falą.

•

Masz pojęcie, dokąd jedziemy? - spytał Tweed.

•

Pewnie, że tak. Hengistbury Manor znajduje się w głębi dość rozległego

leśnego obszaru. Dziwaczne miejsce na umieszczenie głównej siedziby

Main Chance Bank.

•

Jak powiedział Buchanan, najbogatszego prywatnego banku na świecie.

Wszystko zaczęło się wczesnym rankiem, tuż po przyjeździe Tweeda do

siedziby głównej SIS na Park Crescent w Londynie.

* Secret Intelligence Service - wywiad brytyjski (wszystkie przypisy od

tłumacza).

7

Najważniejsi pracownicy zebrali się w jego przestronnym gabinecie na

pierwszym piętrze. Były reporter Bob Newman wyciągnął swoje długie

ciało w fotelu, Harry Butler, jak przystało na cock-neya*, rozłożył się na

podłodze, a Paula usiadła za swoim biurkiem w kącie pod oknem. Marler,

doskonały strzelec wyborowy, stanął obok Pete'a Nielda.

Ledwo Tweed zasiadł za antycznym biurkiem, otrzymanym w prezencie

od współpracowników, zadzwonił telefon. Uniósł brwi. Była dopiero ósma

rano. Kto mógł dzwonić o tej porze?

Monica, jego wieloletnia sekretarka, kobieta w średnim wieku, z

włosami upiętymi w kok z tyłu głowy, zakryła mikrofon dłonią i

powiedziała:

•

Szef Yardu Buchanan pilnie prosi cię do telefonu.

•

Nieco za wcześnie, Roy... - zaczął Tweed, dając sygnał Pauli, by

słuchała na równoległej linii.

•

To coś wyjątkowo pilnego - odparł Buchanan zdecydowanym głosem.

- Chcę cię prosić o wyjątkową przysługę. Słyszałeś o Main Chance

Bank, najbogatszym w kraju banku prywatnym? Jest całkiem

niezależny. Żadnych akcji na giełdzie. Zarządza nim Bella Main. Ma

osiemdziesiąt cztery lata i wciąż świetnie się trzyma. Poznała cię na

jakimś przyjęciu przed rokiem, zrobiłeś na niej duże wrażenie. Możesz

dzisiaj tam pojechać?

•

Dokąd?

•

Do Hengistbury Manor.

•

Gdzie to, u diabła, jest?

Paula podsunęła mu otwartą mapę, wskazując miejsce. Tweed skinął

głową i zwrócił się do Buchanana.

•

Zapomnij o pytaniu, Paula już znalazła. A po jakiego czorta Bella Main

chce mnie widzieć?

•

Nie wiem. Nie powiedziała...

•

Więc dlaczego, na Boga, Roy - Tweed się nachmurzył - tak się tym

przejmujesz?

•

Rząd uważa, że z tym bankiem coś jest nie tak.

•

Coś nie tak? W jakim sensie? - spytał Tweed.

•

Nie wiem - odparł zirytowany Buchanan. - Myślę, że kilku bogatych

ministrów trzyma tam pieniądze. Ale to tylko moje zgadywanie, a w tej

chwili jestem zawalony bieżącą robotą i związanymi z nią problemami.

Wiesz, że mianowano mnie dowódcą brygady antyterrorystycznej?

Proszę, zajmij się tym. To może być ważne...

* Cockney - człowiek pochodzący ze wschodniej, robotniczej części

Londynu.

8

•

Z jakiego powodu?

•

Nie mam pojęcia.

•

Jesteś naprawdę bogatym źródłem informacji. Kiedy mamy się

spotkać?

•

Dziś rano. Około jedenastej, możliwie punktualnie, jeśli ci się uda.

Umówiłem się z nią w twoim imieniu.

•

Nie pytając mnie o zdanie? Wielkie dzięki!

•

Przepraszam, ale naprawdę jestem w tarapatach. Powiedziałem jej, że

zapewne przyjedziesz do niej z Paulą. Naprawdę przepraszam.

•

Wracaj do ścigania swoich terrorystów. Pojedziemy. Jesteś mi sporo

winien. - Rzucił słuchawkę, nim Buchanan zdołał cokolwiek

odpowiedzieć, i spojrzał na Paulę. - Łatwo tam trafić? - spytał.

•

Nie, ale znajdę drogę. - Odwróciła się do Harry'ego, który zaglądał jej

przez ramię. - Dlaczego cię to tak interesuje? - spytała.

•

Ot tak, po prostu ciekawi mnie, dokąd jedziecie - powiedział, stukając

grubym palcem w mapę. -To tu?

- Tak.

Paula wstała.

- Lepiej coś na siebie włożę. Tam może być chłodno. A Tweed

już przestępuje z nogi na nogę.

Jej szef, w narzuconym płaszczu z wielbłądziej wełny, czekał przy

drzwiach gotowy do drogi. Po kilku sekundach miała na sobie krótki

kożuszek. Usiadła na krześle i sprawdziła automatyczną berettę 6,35 mm

umieszczoną wygodnie w kaburze na prawej łydce. Przedtem sprawdziła

walthera 7,65 mm w kaburze na biodrze. Wstała.

•

No to jestem gotowa!

•

Ruszajmy - powiedział Tweed.

Zadzwonił telefon. Gdy Monica podnosiła słuchawkę, Tweed potrząsnął

głową i uprzedził:

•

Nie ma mnie.

•

Tym razem jesteś - odparła Monica. -To Philip Cardon. Spodziewam

się, że jak zwykle z zagranicy.

Tweed przysiadł na skraju biurka, dając sygnał Pauli, by podbiegła do

swojego aparatu. Podnieśli słuchawki w tej samej chwili.

Zniecierpliwienie Tweeda znikło i w jego głosie zabrzmiało rzeczywiste

zadowolenie.

- Philip, stary łajdaku. Od wieków nie mam od ciebie żadnej

wieści. Co tam słychać w świecie?

9

•

Czy to bezpieczna linia? - Głos Philipa zabrzmiał niespodziewanie

ostro.

•

Gdyby nie była, to już dawno nas by w tym biznesie nie było.

•

Tylko parę słów. Od głęboko ukrytego agenta wiem, że Ca-louste

Doubenkian jest w drodze do Brytanii. Mógł tam już dotrzeć. Wiesz, o

kim mówię?

•

Mniej więcej. Nigdy nie zawarliśmy znajomości.

•

I nie pal się do tego. Jest bardzo niebezpieczny i ma duże możliwości.

Z moich informacji wynika, że jedzie do Anglii w związku z jakąś

sprawą dotyczącą ciebie.

•

Pod jakim względem, Philipie? Nie wiem, o co chodzi.

•

Tak samo, jak ja. Ale pilnuj się. Zadzwonię, jeśli dokopię się do jakichś

informacji.

Philip zakończył nagle rozmowę i Tweed usłyszał dźwięk szybko

odłożonej słuchawki. Odłożył swoją, a Paula i Monica zrobiły to samo.

Wzruszył ramionami, wyszedł z gabinetu i zbiegł po schodach, Paula za

nim. Po otwarciu drzwi frontowych spojrzał za siebie. Harry, który w

milczeniu sunął za Paulą, teraz szybko ruszył w stronę garaży.

•

Ciekawe, dokąd Harry'emu tak się śpieszy? - zdziwiła się, zapinając

pas.

•

Robi swoją robotę. Wiesz, że dałem im wolną rękę w wykonywaniu

zadań. Philip wydawał się bardzo spięty - zauważył Tweed,

wyjeżdżając z Park Crescent i kierując się w stronę autostrady

prowadzącej na południe.

•

Czy nie powinniśmy się zastanowić, jakie kłopoty może nam sprawić

ten Doubenkian? - spytała.

•

Nie sądzę - odparł lekceważąco.

•

Chyba jednak powinniśmy o tym pomyśleć - nalegała Paula. - Philip

zawsze wie, co mówi. Zawsze.

•

Zapnij pas - rzucił Tweed wesoło. - W tę piękną wiosenną pogodę

czeka nas spokojny dzień na wsi. Zrelaksuj się.

•

Mówił, że on jest niebezpieczny - ciągnęła.

Tweed spojrzał na nią z uśmiechem i pozostawił tę uwagę bez

komentarza, ciesząc się na myśl o czekającej go wycieczce.

1

Z

ostawili autostradę daleko za sobą i coraz bardziej zagłębiali się w

wiejską okolicę. Słońce wciąż świeciło, a niebo pozostawało czyste i

niebieskie z lekkim odcieniem morskiej zieleni. Na długich odcinkach nie

spotykali żadnego pojazdu. Znikły również samotne domy z pełnymi

wiosennych kwiatów ogrodami od frontu. Zabrzęczała komórka Pauli.

Odebrała i rozmawiała przez chwilę.

•

To Monica - powiedziała, chowając telefon do kieszeni.

•

Tak? - spytał Tweed, błądząc myślami daleko.

•

Próbowała sprawdzić, skąd dzwonił Philip. Gdzieś z Belgii. Nie wie

dokładnie skąd. Potrafili jej podać jedynie kraj. Nie sądzę, aby to był

jeden z jego szczęśliwych terenów łowieckich.

•

Tak, to nienormalne. Ale przecież włóczy się po całym kontynencie.

•

Czy zauważyłeś lekki samolot lecący równolegle do drogi?

•

Tak. Widziałem.

•

Może to Marler nas pilnuje.

•

Nie, to nie jego maszyna.

•

Błyska światłami, włącza je i wyłącza. Co on robi?

•

Nie mam pojęcia.

•

Przestał. Teraz odlatuje na północ.

•

Ach tak.

Spojrzała na Tweeda. Odpowiadał automatycznie, błądząc my

ślami gdzie indziej. Zwolnił i do wysokiego wzgórza zbliżyli się

w tempie niemal ślimaczym.

Z góry mieli doskonały widok na okolicę przed sobą i drogę spływającą

w dół długą prostą linią. Nie więcej niż osiemset metrów przed nimi

ogromny traktor-koparka tkwił na szczycie niewielkiego pagórka. Pole za

nim było zaorane. Daleko jak wzrok

sięgał leżały odwalone wielkie skiby. Tweed zatrzymał auto i wyłączył

silnik. W nagłej ciszy słychać było jedynie miarowy, dość wysoki dźwięk.

Traktor stał, ale kierowca, majaczący niewyraźnie za kierownicą, nie

zgasił motoru. Tweed zaczął powoli zjeżdżać ze zbocza. Paula oczekiwała,

że przyspieszy, ale zerknąwszy na szybkościomierz zobaczyła, że pełzną z

prędkością niespełna czterdziestu kilometrów na godzinę.

Ze zdumieniem spojrzała na swojego szefa. Nigdy nie wyglądał na

bardziej rozluźnionego, a ją aż ponosiło, aby docisnąć nogą pedał gazu.

•

Mógłbyś na tej prostej jechać szybciej - zaproponowała. -Widać

dobrze na kilka kilometrów przed nami. Nic nie nadjeżdża z

przeciwka.

•

Masz rację - zgodził się ze spokojem.

Gdy zbliżali się do podnóża pagórka, przyspieszył do sześćdziesiątki.

Zadowolona Paula wtuliła się w fotel. Opuściła szybę i świeże powietrze

wypełniło jej nozdrza.

Zjeżdżając ze wzgórza, Tweed znowu zwolnił. Spojrzała na niego. Był

w jakimś dziwnym nastroju, ale zapewne rozważał wszystkie aspekty

wizyty w kwaterze głównej Belli Main.

•

Ciekawi mnie, jak wygląda Hengistbury Manor... - zaczęła.

•

Czy dobrze zapięłaś pas? - spytał z rozdrażnieniem.

•

Oczywiście. Jeszcze zanim wyjechaliśmy z Park Crescent.

•

To siedź cicho. Nie mam ochoty na pogawędki. Muszę się

skoncentrować.

- Dobrze - odparła zirytowana. - Nie odezwę się już ani słowem.

-1 bardzo dobrze.

Jechali teraz sześćdziesiąt kilometrów na godzinę. W pewnej chwili

Tweed znów zwolnił do czterdziestu, potem do trzydziestu pięciu. Nagle

zahamował. Paula zobaczyła gigantyczną koparkę tuż przed sobą i niemal

nad ich samochodem. Przerażające gąsienice przebiły się przez żywopłot i

maszyna z potwornym hukiem runęła w dół na drogę.

Przez chwilę olbrzymia lewa gąsienica, obracająca się niczym diabelski

młyn, wypełniła całą przednią szybę, po czym spadła na szosę przed nimi,

omijając przedni zderzak zaledwie o centymetry. Paula zamarła z

przerażenia. Tweed pozostał spokojny i niewzruszony.

Rozpędzona maszyna, nad którą stracił kontrolę kierowca, przeleciała

przez drogę i po drugiej stronie trafiła na przerwę w żywopłocie. Paula

przez moment widziała traktorzystę w robo-

12

czym ubraniu i cyklistówce. Przerażony, chwiał się w kabinie na

wszystkie strony, rozpaczliwie starając się chwycić ręką dźwignię

hamulca. Za luką w żywopłocie widać było po prawej stronie łagodnie

wznoszące się zbocze, wystarczająco szerokie, aby traktor mógł tam

bezpiecznie się zatrzymać.

Lecz na lewo teren opadał stromo do kamienistego wąwozu, a ogarnięty

paniką traktorzysta nie panował nad pojazdem. Maszyna, wspinając się na

zbocze, lewą gąsienicą ześlizgnęła się z krawędzi, potem przewróciła na

bok i z dużą prędkością wpadła do wąwozu. Paula zobaczyła przerażający

obraz kabiny z kierowcą do góry nogami i usłyszała przeraźliwy odgłos

zgniatanego metalu.

Nieszczęśnik, starając się wyskoczyć, zdołał wysunąć głowę i ramiona.

Olbrzymia masa żelastwa uderzyła w jego czaszkę, miażdżąc ją jak

skorupkę od jajka. Paula wstrzymała oddech. Tweed ledwo zerknął na

jatkę i ruszył dalej.

•

Nie powinniśmy się nim zająć? - szepnęła Paula.

•

W żadnym razie. Jest martwy jak głaz. Prawdopodobnie to myśmy

mieli tak skończyć.

•

Może powinniśmy zawiadomić policję? - spytała.

•

Nie, nie powinniśmy. Mieliśmy skończyć tu w samochodzie,

spłaszczeni jak naleśniki. Wciąganie w to policji spowoduje kil-

kugodzinną zwłokę i konieczność udzielania wyjaśnień, a tego należy

uniknąć.

•

Dlaczego? - spytała silniejszym głosem.

•

Jest oczywiste, że ktoś chciał, abyśmy nie dotarli do Hengist-bury

Manor. Zaplanował to jakiś niezły organizator.

Paula wyczuła, że Tweed nie chce, aby ciągnęła ten wątek. Taktownie

zmieniła temat.

•

Hengistbury to dość dziwna nazwa.

•

Pochodzi sprzed stuleci. Jutowie z Jutlandii wylądowali na wyspie

Thanet pod wodzą Hengista i Horsa. Zniszczyli Piktów, którzy

rozprzestrzeniając się na południe, zagrażali lokalnym władcom.

Wyruszyli z Thanet i objęli w posiadanie rozległy obszar żyznej ziemi.

Taki był początek utrwalenia angielskiej władzy. Ktokolwiek stworzył

tę posiadłość ziemską, miał wyczucie historii.

Dotarli na szczyt następnego wzgórza. Tweed zamilkł. Krajobraz

poniżej zmienił się całkowicie. Zamiast otwartych pól, jak okiem sięgnąć

widzieli poniżej przed sobą nieskończoną gęstwę ciemnozielonych drzew.

Wysokie, gęsto stłoczone jodły z często przeplatającymi się gałęziami

tworzyły jakby olbrzymią poduchę. Paula wstrzymała oddech.

13

•

To musi być ten las zaznaczony na mojej mapie. Wydaje się

odwieczny.

•

I gdzieś tu jest ta posiadłość.

•

Tak, odszukam drogę.

Gdy dotarli do podnóża pagórka, wskazała na stary drogowskaz

kierujący tam, dokąd zmierzali, do Hengistbury. Ruszyli ciemnym

tunelem, stworzonym przez grubopienne jodły. Słońce znikło i czasem

tylko zauważali jego czerwone błyski. Tweed zapalił światła drogowe.

Wkrótce po lewej stronie ujrzeli długi kamienny mur wysokości około

trzech metrów. Na szczycie widać było zwoje drutu kolczastego.

•

Czyżbyśmy dotarli do posiadłości Belli Main? - spytała Paula.

•

Na to wygląda. Musi być spora...

Gdy to mówił, reflektory oświetliły przerwę w niebotycznym murze -

zamkniętą bramę z kutego żelaza. Tweed spojrzał we wsteczne lusterko,

zwolnił i stanął. Paula obejrzała się i zmarszczyła brwi.

•

Od niedawna jedzie za nami jakiś samochód. Zauważyłam go już

przedtem.

•

To Harry. Ciągnął się za nami i właśnie jest.

Już wcześniej podczas takich wyjazdów, wspólnych lub oddzielnych,

Tweeda i Pauli pilnowali zaufani członkowie ich zespołu. Wypadek z

koparką nie był pierwszą próbą zabicia Tweeda. Gdy cockney podszedł,

jego szef opuścił okno.

- Na autostradzie na chwilę was zgubiłem - poinformował Harry. -

Wpakowałem się w korek. Odnalazłem was, jak zjechaliście na drogę na

południowy zachód. Ja...

- Harry - polecił Tweed - masz być niewidoczny. Podpełznij

do bramy i zobacz, czy jest tam podjazd prowadzący wprost do

rezydencji. Sprawdź także drogę na prawo wzdłuż muru. Zapar

kuj gdzieś tak, żeby nie było cię widać, ale jeżeli to możliwe, tak

abyś ty widział posiadłość.

Harry pomknął wzdłuż muru, ale zaraz rzucił się na kolana, przepełzł

kilka metrów i wyjrzał. Popatrzył jeszcze w prawo, na drogę, i powrócił

do samochodów.

•

I na czym teraz stoimy? - zastanowiła się Paula.

•

Poczekaj. - Tweed odwrócił się do stojącego za oknem Har-ry'ego.

Cockney wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Bułka z masłem. Droga prowadzi wprost do Buckingham

14

Palące. Objadę jakoś dookoła i zostawię samochód gdzieś tu w krzakach.

Jak to rozgrywamy?

•

Mam nadzieję, że będę wystarczająco blisko okna, by dać ci sygnał

płomieniem zapalniczki, jeżeli ktoś - kiedy będziemy w środku -

będzie chciał opuścić posiadłość. Jeżeli tak się zdarzy, śledź go

dyskretnie.

•

Zawsze jestem dyskretny. Przyjemnej zabawy... A na najbliższym

filarze jest domofon. Miejmy nadzieję, że uznają was za osoby godne

wpuszczenia.

Gdy Tweed uruchamiał silnik, Harry zniknął w gęstwie leśnego

poszycia. Pod jodłowym sklepieniem było chłodno i Paula się wzdrygnęła.

Tweed podjechał do bramy i zatrzymał samochód na wprost niej.

- Och! - wykrzyknęła Paula. -Teraz wiem, dlaczego on mówił

o Buckingham Palące.

Szeroki podjazd z otoczaków prowadził wprost do rezydencji. Główna

siedziba Main Chance Bank była starodawną, olbrzymią budowlą bez

wątpienia z czasów elżbietanskich. Spiralne kominy wystawały z całego

dachu. Na końcu każdego skrzydła znajdowały się małe wykusze z

własnymi pochyłymi daszkami, na których wznosiły się kolejne rzędy

korkociągowych kominów. Z wielu ulatywały w bezwietrzne niebo kręgi

dymu.

Tweed otworzył drzwi i wysiadł, by podejść do domofonu, lecz

uprzedził go płynący stamtąd ostry jak brzytwa męski głos.

- Panie Tweed i panno Grey, witamy w Hengistbury.

Brama już się otwierała do środka. Tweed ruszył wolno. We

wstecznym lusterku zobaczył zamykające się wrota.

•

Musi to być najdoskonalszy przykład architektury elżbie-tańskiej w

Anglii - skomentował.

•

Bajeczny. - Paula niemal westchnęła z zachwytu. - Do tego ten park.

Po obu stronach podjazdu rozciągały się zielone, strzyżone trawniki. Na

lewo wysoka fontanna strzelała strumieniami wody, tworzącymi literę

„H". Za węższym trawnikiem po prawej stronie widać było gigantyczne

jodły pobliskiego lasu, jakby gotowego do wchłonięcia parku. Ich widok

wydał się Pauli złowróżbny.

•

Nie widzę nic niepokojącego - zauważył Tweed.

•

Nie bądź taki pewny - odparła spokojnie.

2

T

weed zaparkował u podnóża szerokich marmurowych schodów,

prowadzących na biegnący wzdłuż całej rezydencji rozległy taras. W

pobliżu były inne samochody, a wśród nich wielka, przepastna limuzyna.

Stojący obok szofer w liberii spojrzał pogardliwie, ignorując przybyłych.

Tweed, wchodząc z Paulą na taras, zlustrował wzrokiem wszystkie

okna; nieduże z oprawnymi w ołów szybami. Na szczycie schodów widać

było parę wielkich i ciężkich mahoniowych drzwi. Ich lewa część

otworzyła się i elegancki mężczyzna po trzydziestce wyszedł raźno na

powitanie przybyłych. Miał na sobie czarne szykowne ubranie, złożone ze

spodni z ostro wyprasowanymi kantami i długiej, niemal sięgającej kolan

marynarki ze sztywno sterczącym kołnierzem. Był to strój służącego.

- Panie Tweed i panno Grey, jesteście najbardziej pożądany

mi gośćmi. Wskażę drogę. Jeżeli państwo pozwolą, ośmielę się

poinformować, że jestem tu kamerdynerem.

Był to ten sam głos z ostrą jak kant kryształu nutą, który poprzednio

usłyszeli przez domofon.

•

Czyżby nie był pewien swej pozycji? - szepnęła Paula, patrząc z

humorem na wyprostowaną postać we wnętrzu.

•

Sza - upomniał ją Tweed, gdy wchodzili do wielkiego holu

wyłożonego kosztownym parkietem.

Ujrzeli trzy ściany z trojgiem zamkniętych mahoniowych drzwi.

Kamerdyner powiódł ich do tych po prawej stronie i zatrzymał się na

chwilę z ręką na klamce.

- Jestem Snape, proszę państwa. Są państwo bardzo punktu

alni. Pani Bella Main prosi o usprawiedliwienie. Zejdzie wkrótce,

ale jeden z jej ważnych klientów zjawił się bez zapowiedzi. -

16

W jego tonie wyczuwało się dezaprobatę. - Pani prezes pozbędzie się go

szybko. Proszę do biblioteki.

Weszli do wielkiego pomieszczenia, którego ściany szczelnie

przesłaniały szafy biblioteczne z półkami pełnymi starannie ułożonych

tomów, oprawnych w skórę. W łukowatym otworze kominka widać było

płonące kłody i Paula odczuła promieniujące stamtąd ciepło. Rezydencja

sprawiła na niej klaustrofobiczne wrażenie. Ogień w palenisku stanowił

jedyne oświetlenie, a przez małe okna dostawała się do wnętrza zaledwie

odrobina światła.

Na ich spotkanie wyszedł spiesznie wysoki mężczyzna, praw-

dopodobnie po sześćdziesiątce. Miał na sobie kosztowny prążkowany

garnitur; od nieskazitelnie białej koszuli odcinał się krawat Chanel, a z

rękawów wystawały białe mankiety ze złotymi spinkami. Uśmiechał się,

ale zarys jego wystającej szczęki sprawiał nieokreślone wrażenie

stanowczości.

•

Nazywam się Marshal Main i pełnię funkcję dyrektora zarządzającego.

Jesteście państwo najbardziej interesującymi gośćmi, jacy od dawna tu

zawitali.

•

Dlaczego? - spytał Tweed, gdy wymieniali z Mainem uściski dłoni.

•

Co państwo życzą sobie do picia? Myślę, że możemy spełnić każde

życzenie.

•

Z przyjemnością wypiję kawę - odparł Tweed.

•

Ja także - dodała Paula.

•

W jakiej postaci? - spytał Snape, stojący obok w wyprostowanej

postawie wartownika.

•

Dla mnie czarną jak smoła piekielna i taką samą dla Pauli.

•

Dobrze. - Main parsknął śmiechem. - Państwa życzenie pasuje do

miejsca, bo pełno tu dookoła grzechów. Proszę usiąść.

Ujął Paulę za ramię i patrząc na nią, uścisnął. Nie lubiła takiego

zachowania.

Snape wyszedł, cicho zamykając drzwi za sobą, Main zaś poprowadził

ich do otoczonego czterema fotelami stołu w pobliżu kominka. Paula

przyglądała się kobiecie, która stała za krzesłem w dalszej części

biblioteki, i spokojnie przysłuchiwała się rozmowie.

Mogła mieć po trzydziestce i była niezwykle atrakcyjna. Smukła, z

pięknie uczesanymi, długimi, sięgającymi ramion, ciemnymi włosami,

miała grube brwi i perfekcyjnie rzeźbione rysy twarzy. Poniżej wielkich

oczu i nosa idealnej długości widniały stanowcze usta i wyraźnie

zarysowany podbródek. Uśmiechnęła się, a Paula odwzajemniła ten

uśmiech.

17

Main, którego uwagi nic nie umykało, podniósł się prędko. Jego ruchy

były zwinne i szybkie.

- Och, mój Boże. Zapominam o dobrych manierach. Lavinio,

proszę, podejdź do nas.

Wsunął dodatkowy fotel między Tweeda i Paulę.

- To moja córka Lavinia. Jest pożądaniem mego serca.

Tweedowi te słowa wydały się dziwne. Lavinia usiadła obok

nich i uśmiechnęła się do ojca.

•

Dotychczas nie próbowałeś posuwać się tak daleko - powiedziała.

•

Dlaczego? -Tweed ponownie spytał Maina.

•

Co dlaczego? - spytał tamten zdumiony.

•

Pytanie pana Tweeda dotyczy twojej uwagi, że są najbardziej

interesującymi gośćmi, jacy nas odwiedzili od długiego czasu.

Prawdopodobnie obawia się, że powtarzasz to każdemu, kto się tu

zjawi - ujmująco droczyła się z ojcem.

•

Bzdura i nonsens - warknął krótko, zirytowany, ale gdy odwrócił się do

Tweeda, znów był profesjonalnie przyjacielski. - Ponieważ jest pan

zastępcą dyrektora SIS i przyjechał pan z damą, której najbardziej ufa.

A także, jak mogę stwierdzić, dlatego że oboje państwo odznaczacie

się wyjątkowym intelektem i potęgą umysłu.

•

Bella zawsze porządnie odrabia pracę domową, zanim zgodzi się

spotkać tu z kimkolwiek - wtrąciła Lavinia.

•

Ona zawsze próbuje mi się sprzeciwiać - rzekł zirytowany Main.

•

Po prostu lubię dokładność - odparła Lavinia.

- To dlatego - stwierdził Main - jesteś główną księgową.

Snape pojawił się z kawą na srebrnej tacy. Najpierw rozłożył

przed Paulą i Tweedem niewielkie maty, po czym z wielkiego srebrnego

dzbanka nalał kawy do filiżanek z porcelany Royal Doulton. Następnie

spojrzał na Lavinię.

- Dla mnie nic - poinformowała.

Zaraz po cichym wyjściu Snape'a pokojem niemal targnął wybuch.

Drzwi otworzyły się szeroko, uderzając w wyłożoną boazerią ścianę. Do

biblioteki wbiegła dziewczyna, jak oceniła Paula, zapewne

dwudziestokilkuletnia. Miała długie rude włosy, piękną twarz ze

zmysłowymi wargami i bystre zielone oczy. Lavinia pochyliła się w stronę

Pauli.

-

Przepraszam za jej zachowanie, lecz niestety jest nieco dzika.

Paula odwróciła się w stronę przybyłej. Płomiennowłosa nie

znajoma miała dobrą figurę i dobrze dopasowane dżinsy. Nosiła

18

głęboko wyciętą bluzkę na ramiączkach. Paula złapała się na po-

równywaniu strojów jej i Lavinii, ubranej w brązową, sięgającą kolan

spódnicę i ciemny żakiet z zasuniętym do połowy zamkiem

błyskawicznym. Biała bluzka pod spodem była zapięta pod szyję.

Diabelny kontrast ze strojem kobiety, która właśnie wtargnęła do pokoju.

Rudowłosa rzuciła się wprost przed siebie i śmiejąc się głośno, położyła

obie ręce na ramionach Tweeda. Odezwała się szorstkim głosem, choć

niewątpliwie należącym do osoby wykształconej.

- Ponieważ dobre maniery nie skłoniły żadnego z was do za

proszenia mnie na party, a teraz nikt nie kwapi się mnie przed

stawić, zrobię to sama. Jestem Crystal.

Jej głos, z początku agresywny, złagodniał.

•

Jestem córką dyrektora zarządzającego, ale nie tego - powiedziała,

patrząc na Marshala Maina. - Moim ojcem jest Warner Chance. Myślę,

że będzie tu za chwilę.

•

Weź sobie krzesło, Crystal - zaproponowała Lavinia - i przyłącz się do

nas.

•

Zamierzam pokazać panu Tweedowi Pike's Peak. To coś szczególnego

- zapewniła, pochylając się i niemal dotykając ustami jego ucha. -

Proszę tylko spojrzeć z mojego okna. To krótka wycieczka.

Tweed wstał. Z chęcią obejrzałby sobie rezydencję i przypuszczał, że

przyjęcie zaproszenia Crystal może być po temu jedyną okazją.

- Proszę wybaczyć. Zapewne to naprawdę rzadki widok.

Wyszedł za młodą kobietą z biblioteki i ruszyli przez hol. Crystal z

rozmachem otworzyła podwójne drzwi i cofnęła się, by przepuścić go

przodem.

- Naprawdę robią wrażenie - powiedziała spokojnym głosem.

Musiał przyznać jej rację. W odległości około sześciu metrów

wznosiły się wspaniałe, szerokie schody z poręczami w stylu

elżbietańskim. Wysoko na półpiętrze rozchodziły się w prawo i w lewo.

Gdy tam dotarli, Crystal poprowadziła Tweeda w górę i na prawo, a potem

z rozległego podestu weszli w korytarz z widocznym na końcu oknem.

Zatrzymała się, wyjęła klucz i otworzyła drzwi.

Tweed wszedł pierwszy i stanął. Był w sypialni z wielkim łożem pod

baldachimem. Usłyszał za sobą szczęk zamykanego na klucz zamka.

Odwróciwszy się, ujrzał tuż za sobą szeroko uśmiechniętą Crystal.

19

•

A więc gdzie jest Pike's Peak? - zapytał ją spokojnie.

•

Później przyjdzie na to czas.

Zrobiła jednocześnie dwie rzeczy. Zsunęła w dół ramiączka i

wyswobodziła z nich ręce. Wsunęła stopę między stopy Tweeda i naparła

nogą na jego kolana. Stracił równowagę i upadł na łóżko, a Crystal

znalazła się na nim, trajkocząc jak karabin maszynowy.

- Lubię dojrzałych mężczyzn. Szczeniakom brak finezji!

Jej pełne piersi były na wpół odkryte. Zaczęła szarpać jego ubranie,

jednak nie zdołała go skusić. Była wprawdzie silna, lecz on okazał się

silniejszy. Ścisnął dłońmi jej nagie ramiona, potrząsnął nią gwałtownie i

usiadł, po czym zepchnął ją z łóżka i wstał. Na moment na twarzy

dziewczyny pojawił się wyraz niedowierzania. Gdy ruszyła w jego stronę,

spoliczkował ją dość mocno. Zamrugała.

•

Lubię to - powiedziała.

•

Ubierz się. I to szybko.

Podszedł do lustra przy toaletce i uporządkował ubranie. Za jego

plecami Crystal podciągała ramiączka i poprawiała włosy. Odwrócił się.

- Bluzkę miałaś podciągniętą wyżej. Podnieś ją tak samo.

Ruszył do drzwi, a Crystal posłusznie pospieszyła za nim; gdy

przekręcił klucz, podbiegła i lekko dotknęła dłonią ramienia Tweeda.

Potrząsnęła głową i powiedziała spokojnym głosem:

•

Poczekaj, muszę wyjrzeć na korytarz. Sprawdzę, czy szpicel tu nie

węszy.

•

Szpicel?

•

Snape. Źle go nazwali. Szpieguje. Gdy wychodzę, zamykam drzwi na

klucz i zabieram go ze sobą. Poczekaj chwilę.

Otworzyła powoli drzwi i wysunęła się z pokoju. Spojrzała w obie

strony i wróciła.

•

Droga wolna - powiedziała i zamykając drzwi, dodała: - nie sądzę abyś

mi uwierzył, ale nie kłopoczę się o własną reputację, tylko o twoją.

•

Wierzę - zapewnił, nie chcąc jej prowokować do kontynuowania tego

wątku.

•

Lepiej, żebyś szybko obejrzał ten widok. Będziesz miał o czym mówić,

gdy wrócimy do biblioteki.

Popatrzył na nią, gdy razem podeszli do okna. Była teraz zupełnie

spokojna, całkiem różna od kobiety, jaką widział w sypialni.

Stali przy jednym z wykuszów, które zauważył, podjeżdżając do

rezydencji. Za potężnym lasem rozciągającym się daleko, wy-

20

rastał stożkowy, stromy, kamienny szczyt. Przypominał Tweedowi

miniaturę Matterhornu. Patrzył niemal zahipnotyzowany tym widokiem,

dopóki Crystal nie pociągnęła go za ramię.

•

Chyba powinniśmy już zejść na dół. Jeżeli zostaniemy tu dłużej,

Marshal zacznie się niepokoić. Zważywszy na jego styl życia.

•

Masz rację.

Gdy wracali w stronę klatki schodowej, Crystal zaczęła mówić tym

samym spokojnym tonem:

•

Ileś tam lat temu człowiek o nazwisku Pikę był właścicielem terenu, na

którym znajduje się ten szczyt, więc zaczęto nazywać skałę Pike's

Peak*. Tak też się nazywa najlepszy hotel w Glad-worth.

•

Gladworth?

Usiadła na pokrytym dywanem przejściu, a Tweed przy niej. Sięgnął jej

za plecy i wsunął bluzkę do dżinsów.

•

Dzięki - powiedziała. - Źle by to wyglądało. A co do Gladworth,

pojedź naszą drogą. Za bramą skręć w lewo. Dojedziesz do Gladworth,

to bardzo piękna miejscowość.

•

Myślę, że lepiej, abyśmy teraz wrócili do biblioteki - powiedział

Tweed, wstając.

Zastali tam wszystkich, wciąż zebranych wokół antycznego stołu. Przed

Marshalem stała butelka whisky. W dłoni trzymał na wpół wypełnioną

szklankę, którą opróżnił, gdy usiedli. Paula uśmiechnęła się do Crystal, a

ta odwzajemniła uśmiech. Tweed powiedział:

•

To naprawdę niezwykły widok. Wspaniała, zdumiewająca skała

wznosząca się nad drzewami.

•

Opowiedziałam panu Tweedowi jej historię. O tym, jak człowiek

zwany Pikę...

•

Ona wciąż o czymś paple.

To obraźliwe stwierdzenie wypowiedział dobrze zbudowany

młodzieniec przed trzydziestką, który właśnie wszedł do biblioteki. Miał

gęste jasne włosy, pociągłą twarz i wykrzywione szyderczo usta. Był

niechlujnie ubrany w biały sweter niedbale wsunięty w workowate dżinsy.

Zachowywał się jak pewny siebie nieokrzesany byczek. Tweed spojrzał na

Lavinię i gdy uniosła grube brwi, po raz pierwszy uświadomił sobie, że

głęboki błękit jej wielkich oczu przypomina barwę Morza Śródziemnego

w lecie.

- Crystal, daj mi krzesło - polecił chłopak.

Ta stanęła z rękami na biodrach i spojrzała nań ponuro.

* Szczyt Pike'a - ang.

21

- Wszyscy - powiedziała swym ostrym głosem - mogą teraz

powitać mojego brata Lea. Jest wprawdzie trochę starszy ode

mnie, ale dopiero wyrasta z pieluch. Sam sobie weź krzesło!

- fuknęła, podchodząc do niego.

Podniósł wielkie łapsko, aby ją uderzyć, lecz inna para rąk opadła od

tyłu na jego ramiona. Należały do mężczyzny w średnim wieku, ale

zbudowanego potężniej od Marshala. Człowiek ów miał jasne włosy i

silnie zarysowaną szczękę. Wydawało się, że doskonale panuje nad sobą.

Od pierwszego wejrzenia sprawił na Tweedzie dobre wrażenie. Obrócił

chłopaka twarzą do siebie i powiedział spokojnym, acz pewnym siebie

głosem:

- Idź na górę i włóż jakieś porządne ubranie. Porozmawiamy

później.

Leo posłusznie ruszył do drzwi, ale gdy uznał, że ojciec już go nie

widzi, odwrócił się i pokazał Crystal język.

- A zanim wyjdziesz, przeproś siostrę - powiedział dobrze

zbudowany mężczyzna, podchodząc do stołu.

- Przepraszam, Crystal. Chyba mam dziś zły dzień.

Wyszedł, ona zaś zaprosiła ojca, by usiadł na jej krześle. Sama

przyciągnęła sobie inne, a kiedy usiadła, przybyły uśmiechnął się do

Tweeda.

- To zaszczyt spotkać pana. Jestem Warner Chance, dyrektor

zarządzający.

Tweed natychmiast zauważył różnicę między obydwoma mężczyznami.

Marshal obwieścił, że pełni tu funkcję dyrektora zarządzającego, a Warner

zadowolił się prostym podaniem informacji

- już to potwierdzało odmienność ich charakterów. Warner miał na

sobie świetnie dobraną skórzaną marynarkę, krawat i eleganckie

niebieskie spodnie. Marshal zaproponował Tweedowi szklaneczkę

szkockiej, a gdy ten odmówił, ponownie napełnił własną szklankę.

•

Na cześć pana Tweeda, który wstąpił pod nasz dach.

•

Byłoby świetnie, gdyby tak się stało - powiedziała Crystal, pochylając

się nad ojcowskim ramieniem. - Mielibyśmy kogoś, kto by nas chronił.

Tweed nic nie odpowiedział, gdyż w tym momencie pojawił się,

wyprostowany jak żołnierz, Snape. Zatrzymał się na chwilę.

•

Jeżeli mogę przeszkodzić...

•

Gadaj, człowieku - burknął Marshal.

•

Panie Tweed i panno Grey - oznajmił uprzejmie służący

- pani Bella przeprasza za opóźnienie i jeżeli nie sprawi to pań

stwu kłopotu, jest gotowa przyjąć państwa.

3

T

weed z Paulą po jednej stronie i Lavinią po drugiej ruszył za Snape'em

przez mroczny hol w stronę wyłożonej boazerią ściany. Kamerdyner

dotknął ukrytego przycisku i odwrócił głowę, by coś powiedzieć.

Boazeria rozsunęła się, odsłaniając wielką kwadratową windę, z

podłogą wyłożoną beżowym włochatym dywanem.

•

Gabinet pani Belli mieści się na pierwszym piętrze, proszę pana -

poinformował Snape.

•

Więc dlaczego nie pójdziemy schodami?

•

Pani Bella woli, aby goście korzystali z windy.

Gdy weszli do kabiny, Tweed spojrzał na dywan. Zobaczył na nim

głęboko odciśnięte jakby koleiny. Zauważył także, że starano się zniszczyć

te ślady zapewne przy użyciu odkurzacza. Snape nacisnął guzik na tablicy

sterowania. Poniżej znajdował się inny przycisk, brązowy. Gdy wznosili

się powoli i łagodnie, Tweed spytał:

•

Do czego służy ten brązowy przycisk?

•

To alarm - odparł Snape z wyraźnym zniecierpliwieniem.

Winda stanęła i drzwi się otworzyły. Skręcili w szeroki korytarz z lewej

strony, kończący się solidną boazerią. Podłogę, jak w windzie, wyściełał

gruby beżowy dywan. Tweed także tu zaobserwował wyraźne koleiny,

które próbowano usunąć odkurzaczem. Snape poprowadził ich w prawo,

otworzył drzwi i zaprosił gości do wielkiego pokoju, którego ściany po

obu stronach pokrywały półki biblioteczne z szeregami oprawnych w

skórę tomów. Na trzeciej ścianie wisiały dwa stare obrazy, portrety dwóch

mężczyzn ubranych w starodawne stroje.

- To Ezra Main i Pitt Chance, założyciele dynastii - wyjaśnił

Snape, gdy zauważył, że Tweed przygląda się portretom.

23

•

Panie Tweed - szepnęła Lavinia - nie powinnam posuwać się za

daleko. Jeżeli zamierza pan rozmawiać o czymkolwiek poufnym,

wrócę na dół.

•

Proszę pozostać - odparł Tweed, dotykając jej ramienia.

•

Bella czasami chce, abym robiła notatki - szepnęła, ściskając trzymany

pod ramieniem notes.

•

Pani Bello - zaanonsował Snape - oto pani goście, pan Tweed i panna

Paula Grey.

Skłonił się i wyszedł, zamykając drzwi za sobą. Gabinet był długi i

wąski, ze ścianami wyłożonymi boazerią i witrażowymi oknami, których

oprawne w ołów szyby, jak spostrzegł Tweed, wychodziły wprost na drogę

dojazdową. Gdy podszedł bliżej, jego uwagę przykuła przede wszystkim

osoba znajdująca się na końcu pokoju.

Osiemdziesięcioczteroletnia Bella Main siedziała za biurkiem z czasów

regencji na wysokim krześle z twardym, rzeźbionym oparciem, ponad

którym wystawała jej imponująca głowa z szyją bez zmarszczek. Ta

kobieta musiała mieć z metr osiemdziesiąt wzrostu.

Jej rzymska twarz wszędzie przyciągnęłaby uwagę; gęste, siwe włosy

były starannie wyszczotkowane, szare oczy patrzyły bystro, nos miała

zakrzywiony niczym dziób, usta stanowcze, a podbródek wyraźnie

zarysowany. Gdy wstała na powitanie, Paula zauważyła jej strój -

elegancki skórzany żakiet, białą bluzkę i szare spodnie. Siwe włosy miała

obcięte na krótko, a jedyną biżuterię, na jaką sobie pozwoliła, stanowiły

perły w uszach i przypięta do żakietu brosza z ułożonymi z niewielkich

brylantów literami MC. Szybkim krokiem podeszła do Tweeda i witając

się, objęła go na moment.

- Dziękuję, że był pan tak dobry i zechciał przybyć tu do

mnie. Przepraszam, że musiał pan czekać. Pewien klient miał

kłopot, z którym nie potrafił sobie poradzić, i wymusił na mnie

niespodziewane spotkanie. Pomogłam mu i pożegnałam szczęśli

wego człowieka.

Bella Main bezsprzecznie dominowała w pokoju, ale nie było w tym

cienia arogancji. Ujęła dłoń Pauli w wyjątkowo mocny uścisk i

potrząsnęła nią. Kiwnięciem ręki wskazała Lavinii miejsce obok siebie

przy biurku.

- Dzięki temu mieliśmy czas na poznanie większości, a być

może całej rodziny - powiedział kurtuazyjnie Tweed.

- To tylko część problemu - odrzekła Bella, siadając za biur

kiem obok Lavinii. - Teraz muszę sobie poradzić z tym łajdakiem

24

Calouste'em Doubenkianem. Wiem, że zwykle zmierza pan wprost do

celu, i ja czynię to samo.

Choć nic nie mogło bardziej zdumieć Tweeda, jego twarz pozostała

niewzruszona. Paula, by ukryć zaskoczenie, silnie zacisnęła obie dłonie na

kolanach, co pomogło jej zachować obojętny wyraz twarzy. Bella

zmarszczyła czoło.

•

Ale mówię nie po kolei. Więc po pierwsze, Main Chance Bank jest

bankiem prywatnym i zawsze nim był. Trzymamy się z dala od

pomysłu wprowadzenia akcji na giełdę, która jednak daje się nam we

znaki, zapewne dlatego że jesteśmy najbogatszym bankiem w Europie,

a być może także na świecie. Założyli go w roku tysiąc dziewięćset

dwunastym moi kolejni teściowie, Ezra Main i Pitt Chance...

•

Proszę wybaczyć - wtrącił Tweed - ale czy to ich portrety wiszą w

bibliotece przed tym gabinetem?

•

Tak, to ci dwaj zbóje. Ezra to ten po lewej.

•

Zbóje? - powtórzył Tweed. - Lektury historyczne nauczyły mnie, że w

tamtych czasach mężczyźni byli twardsi. Dwie wojny światowe ich

zmiękczyły. Teraz w biznesie stosują sztuczki i oszukują.

•

Ma pan słuszność. - Przeciągnęła ręką, by wygładzić włosy z jednej

strony. - Ezra i Pitt uważali, że wielu bogatych ludzi w Europie

zapragnie umieścić znaczne sumy pieniędzy w bezpiecznym raju.

Stworzony przez nich Main Chance Bank zapewnił im taki raj i czyni

to nadal. Dzisiaj, aby założyć konto w naszym banku, trzeba mieć

przynajmniej milion w dolarach, frankach szwajcarskich lub funtach

szterlingach. Choć jako wstępną opłatę pobieramy dziesięć procent

wartości depozytu, nasi klienci są szczęśliwi, gdyż wiedzą, że ich

pieniądze są bezpieczne.

•

Czy bierzecie każdego, kto przychodzi z taką sumą?

•

Skądże! Mój wywiad sprawdza ich wcześniej. Obserwujemy praczy

brudnych pieniędzy, fundusze organizacji terrorystycznych i

hochsztaplerów uprawiających różne rabunkowe procedery. Wszyscy

oni mogą sobie skakać na zewnątrz wokół fontanny. Jest więcej do

powiedzenia o tym systemie, ale najpierw muszę wiedzieć, czy jest

pan gotów przyłączyć się do nas na stałe jako główny administrator z

pełnią uprawnień. Płaca początkowa wyniosłaby trzysta tysięcy.

Potem, gdy się pan zainstaluje, mogłaby wzrosnąć.

•

Nigdy nie przypuszczałem, że może pani wystąpić z taką propozycją. -

Tweed zamilkł na chwilę. - To dla mnie wielki zaszczyt, ale jestem

bardzo oddany swojej obecnej pracy.

25

Rozległo się pukanie do drzwi i wszedł Snape, niosąc srebrną tacę z

kawą w filiżankach i szklankami na wodę. Obok Tweeda postawił wielką

szklaną karafkę. Gdy inni patrzyli na Snape'a, Tweed przyglądał się

podłodze obok biurka. Tu również zobaczył koleiny, jakby ślady

niewielkich kół; dwie linie oddalone od siebie o niespełna pół metra.

Światło słoneczne padało na dywan, odbijając się od mniejszych i

większych drobin świecących jak złoto.

Po wyjściu Snape'a Bella pstryknęła palcami i spojrzała na zegarek.

Przyłożyła rękę do czoła i odwróciła się do Lavinii.

- Pewnego dnia jednak się zestarzeję. Pomóż mi wyjąć z tej

niewygodnej szuflady kopertę.

Obie się pochyliły, usiłując otworzyć opierającą się szufladę. Wówczas

Tweed, zauważony jedynie przez Paulę, wyjął z górnej kieszeni

chusteczkę i zanurzył ją w karafce z wodą. Następnie pochylił się,

rozłożył biały kawałek płótna na złotych drobinach, przycisnął, a potem

zgniótł i schował do kieszeni. Co on u diabła robi? - zaciekawiła się Paula.

Bella i Lavinia wciąż walczyły z szufladą. Wreszcie ją otworzyły.

•

Powinnaś naprawdę coś z tym zrobić - uznała Lavinia.

•

I wtedy nie będę wiedziała, jeżeli jakiś ciekawski będzie w niej

szperał.

Bella trzymała w ręce długą, sztywną, brązową kopertę, w rodzaju tych,

jakich używają prawnicy. Podniosła ją tak, aby Tweed nie mógł zobaczyć

adresu. Po drugiej, widocznej stronie widniała czerwona woskowa

pieczęć.

•

Lavinio - powiedziała nienaturalnie powolnym głosem - ty już znasz

dokładnie sprawę Doubenkiana, z którą zamierzam teraz zapoznać

naszych gości. Czy mogłabym prosić cię o dostarczenie tej koperty do

moich prawników Hamble'a, Goodworthy'ego i Richtera na

Threadneedle Street w City? Weź od nich pokwitowanie.

•

Zaraz to zrobię. - Lavinia wstała, obeszła wokół biurko i wyciągnęła

rękę do Tweeda. - Do widzenia, panie Tweed. Bardzo mi odpowiada

pański sposób bycia.

Odwróciła się do Pauli i silnie uścisnęła jej rękę.

- Polubiłam panią, Paulo. Zazdroszczę pani pracy u tak wybit

nego człowieka.

Tweed zauważył, że ściskała sztywną, brązową kopertę pod ramieniem

tak, by mógł widzieć jedynie stronę z pieczęcią, bez adresu. Odczekał

chwilę przed wykonaniem kolejnego ruchu.

26

Lavinia energicznym krokiem opuściła gabinet, a Bella zdawała się

spokojnie układać w myślach to, co zamierzała powiedzieć. Tweed wstał.

•

Czy nie miałaby pani nic przeciwko temu, abym zapalił papierosa?

•

Skądże znowu. Ja chyba także zapalę.

Sięgnęła do srebrnej szkatułki na biurku, uniosła wieczko i wyciągnęła

papierosa. Zapaliła go za pomocą srebrnej kuli, na której nacisnęła jakiś

włącznik. Tweed stanął w ciemnej wnęce przy oknie, przez które wpadało

nieco światła słonecznego. Ujrzał Lavinię wsiadającą do saaba. Patrzył

wprost na drogę wiodącą od rezydencji do bramy wjazdowej i udawał, że

ma kłopoty z zapalniczką. Gdy pojawił się wysoki płomień, zgasił go,

machając ręką. Powtórzył to czterokrotnie, nim wreszcie zapalił papierosa.

Był pewien, że Harry w samochodzie zaparkowanym naprzeciw bramy

zauważył sygnał. Zobaczył, jak po otwarciu się wrót Lavinia skręciła w

lewo, na drogę wiodącą do Gladworth, a nie w prawo, którędy powinna

udać się na Threadneedle Street w Londynie, zgodnie z adresem podanym

głośno przez Bellę. Powrócił na miejsce.

•

Czas, abym przeszła do rzeczy - zaczęła pani Main. - Calouste

Doubenkian jest miliarderem, ale to skończony łajdak. Ma wielkie

kontrakty naftowe na wschodzie, olbrzymie stalownie i kilka banków

na Bałkanach. Wszystko uzyskane podejrzanymi, by nie powiedzieć

przestępczymi, metodami. Aby zdobyć pewien bank, porwał żonę jego

właściciela, a to tylko jedna z jego pomniejszych zbrodni. Teraz chce

kupić Main Chance. Zaoferował olbrzymią sumę, stanowiącą jednak

około połowy naszej wartości.

•

To normalne postępowanie ludzi tego rodzaju - zauważył Tweed. -

Oferują niską cenę startową, by potem targować się jak Arabowie na

bazarze Mouski w Kairze.

•

Jego nazwisko brzmi chyba z armeńska - zauważyła Bella.

•

Tak, ale wątpię, aby było prawdziwe. Ten człowiek może pochodzić

skądkolwiek, z Bułgarii, Gruzji, Dagestanu, Tadżykistanu lub jakiegoś

bogatego kraju arabskiego.

•

A więc wie pan coś o nim?

•

Nie. Słyszałem jego nazwisko i wiem, że jest niebezpieczny. To

wszystko. Nasze drogi nigdy się nie przecięły.

•

Śledztwo w jego sprawie powierzyłam Medfords Security...

•

Są bardzo dobrzy - zapewniła Paula. - Byłam przez nich szkolona, nim

wstąpiłam do SIS. Kto zajął się sprawą?

27

•

Dyrektor Matteson. Sprawił na mnie wrażenie bystrego.

•

Nie było go w moich czasach - powiedziała Paula z uśmiechem.

•

I czego się dowiedział? - przerwał Tweed.

•

No cóż... - Bella westchnęła. - Zatrudnił najlepszego człowieka w

Europie, jakiegoś Louisa z Paryża. Biedny Louis skończył w swoim

mieszkaniu z poderżniętym gardłem. Mam go na sumieniu.

•

Wróćmy na pani terytorium. Sporo członków rodziny pracuje dla pani.

Spotkałem ich na dole.

•

To wątpliwa tradycja sięgająca daleko wstecz. Wszyscy chcą dla mnie

pracować. Wszyscy są inteligentni. Jest coś w genach, co trwa przez

wieki. Wiedzą, że nikt im nie zapłaci lepiej ode mnie. Tylko kilkoro

poszło własną drogą.

•

Jaki jest podział zadań?

•

Marshal Main i Warner Chance są współdyrektorami o równych

uprawnieniach. Byłam kiedyś żoną ojca Marshala. Charles zmarł.

Potem wyszłam za mąż za Ruperta Chance'a, ale zginął w wypadku

drogowym. Tak więc Marshal i Warner są przyrodnimi braćmi.

•

Czy to oni wybierają klientów?

•

Oczywiście, że nie! Sama to robię. Jeżeli uznam, że można ich

zaakceptować, decyduję, kto najlepiej się nimi zajmie. Marshal jest

czarujący i niesforny, bardzo ekstrawertyczny. Warner zaś

spokojniejszy i rozważniejszy.

•

W jaki sposób wybrała pani Snape'a?

•

Dobre pytanie. Był oficerem Berkshire Blues, a potem wojsk

inżynieryjnych. Potrafi między innymi poradzić sobie z windą, gdy się

popsuje, i ma właściwą prezencję do witania gości.

•

A co z bezpieczeństwem? Gdy przyjechaliśmy, brama została otwarta,

zanim przedstawiłem się przez domofon.

•

Wiedzieliśmy, że pan przyjeżdża. - Uśmiechnęła się. - Coś wam

umknęło. Snape namierzył was, gdy opuszczaliście Park Crescent,

zrobił zdjęcie i wrócił tu na motocyklu.

•

Sfotografował nas - spytał Tweed zaniepokojony - i pozostał

niezauważony?

•

Jest sprytny - zachichotała. - Niewidzialny. Gdy podjeżdżaliście,

przyjrzał się wam przez lornetkę.

•

Czy to on odpowiada za bezpieczeństwo?

•

Nie. Nie on, lecz nasza główna księgowa, Lavinia. Jest biegłą

księgową sądową. Tak samo Crystal, jej asystentka. A teraz, pa-

28

nie Tweed, ma pan już ogólny obraz, więc mogę jeszcze raz zapytać: czy

jest pan gotów zamieszkać tu jako główny administrator ze wszystkimi

uprawnieniami? Paula byłaby jak najmilej widziana jako pańska

asystentka.

•

Powtarzam, że doceniam ten zaszczyt - zamilkł na chwilę - ale bardzo

mi odpowiada moja obecna pozycja. Przykro mi.

•

Mnie również.

Bella powstała zza biurka, aby ich odprowadzić do drzwi. Wskazała na

portrety dwóch założycieli banku.

•

Nie zniosłabym, gdyby na mnie spoglądali w gabinecie. Nie przemyśli

pan ponownie mojej oferty? Pani Grandy przygotowała dwa wielkie

apartamenty, które łączą się...

•

Pani Grandy?

•

Tyran prowadzący nasze gospodarstwo. Weredyczka, ale godna

zaufania. Naprawdę pana potrzebuję, panie Tweed, do ochrony

naszego skarbu.

Uścisnęła mu rękę, po czym odwróciła się w stronę Pauli i uczyniła to

samo. Pojawił się Snape, by zaprowadzić ich do windy. Tweed szybko

podszedł do niego, a Paula podążyła tuż za szefem. Na dole boazeryjne

drzwi windy rozsunęły się na wprost otwartych drzwi biblioteki i

zobaczyli w środku Lea, krzyczącego: „Zabiję cię".

Cała rodzina była przy tym obecna. Crystal ze spokojem odwróciła się

do brata, a gdy ruszył w jej stronę, wymachując nożem, kopnęła go silnie

w nogę. Zawył z bólu i upadł. Kiedy próbował wstać, gramoląc się

powoli, Warner zacisnął dłonie na jego ramionach. Spokojnie nakazał mu

pójść do swojego pokoju. Leo pokuśtykał w stronę windy.

Tweed i Paula wymienili ze wszystkimi uściski dłoni. Podchodząc do

Snape'a, Tweed uśmiechnął się i powiedział:

•

Obawiam się, że nie przyjdziemy strzec waszego skarbu, jak to

określiła pani Bella.

•

Powiedziała wam o tym! - wykrzyknął Snape.

•

Wyjeżdżamy - oznajmił Tweed, ignorując jego dziwny wybuch.

4

T

weed ruszył podjazdem wprost do bramy. Gdy się otworzyła, skręcił w

jodłowy tunel w lewo. Znów było chłodno. Tu zawsze było chłodno. Paula

spojrzała na niego. Wyglądał ponuro.

Zobaczyła obok siebie człowieka w nieokreślonym wieku, dobrze

zbudowanego, średniego wzrostu, w eleganckim granatowym garniturze.

Miał stanowczy podbródek, a na wydatnym nosie tkwiły okulary w

rogowej oprawie. Zmienił się ostatnio; wydawał się teraz młodszy i bardzo

sprawny fizycznie.

•

Pojechałeś w złą stronę - zaryzykowała. - Do Londynu powinniśmy

zaraz za bramą skręcić w ten jodłowy tunel na prawo.

•

Przestałaś myśleć analitycznie.

•

To znaczy?

•

Bella i Lavinia zrobiły przedstawienie z ukrywaniem adresu na

kopercie, w jakiej zwykle przechowuje się testamenty.

•

Nadal nie rozumiem - stwierdziła.

•

Hamble, Goodworthy i Richter to dobrze znani prawnicy, mają biuro

przy Threadneedle Street w Londynie. Bella podniosła głos, abyśmy na

pewno usłyszeli adres. Obserwując z okna odjeżdżającego saaba

Lavinii, zobaczyłem, że za bramą skręciła w lewo. No, chyba

rzeczywiście nie nadążasz... - dodał.

•

To droga do Gladworth...

•

Właśnie - ciągnął tym samym surowym tonem. - Dałem Harry'emu

sygnał zapalniczką. Będzie śledził Lavinię. Kiedy go odnajdziemy,

powie nam, dokąd naprawdę pojechała.

•

Teraz rozumiem.

•

Przede wszystkim nie lubię ludzi planujących zabicie mnie, zwłaszcza

wtedy, gdy mam ciebie w samochodzie. Zamach na na-

30

sze życie został zręcznie zaplanowany. Myśl analitycznie, a sama do tego

dojdziesz.

•

Zgubiłam się - przyznała.

•

Pomyśl! - rzucił ostrym tonem. - O wszystkim, co się stało od naszego

wyjazdu z Park Crescent.

Paula spojrzała na niego zdumiona. Rzadko się na nią złościł, a teraz

czuła, że stara się opanować gniew.

- To musi być Gladworth - powiedziała, gdy z jodłowego tune

lu wyjechali na ulicę brukowaną płaskimi kamieniami. - Musimy

znaleźć Harry'ego i dowiedzieć się, czy to tu przyjechała Lavinia.

Przywarła twarzą do szyby, szukając wzrokiem starego forda z

podrasowanym silnikiem. Znak ograniczał prędkość do trzydziestu

kilometrów na godzinę, ale Tweed zwolnił prawie do zera. Po obu

stronach ulic stały domy z tarasami. Wyglądały na drogie, od pierwszego

piętra na zewnętrznych parapetach widać było kamienne skrzynki, teraz

wypełnione wiosennymi kwiatami, krokusami i narcyzami, a

gdzieniegdzie również niewielkimi krzewami. Partery zajmowały bardzo

eleganckie sklepy, jakich w tak małej miejscowości nie oczekiwała.

Zauważyła takie marki jak Escada, gdzie suknia kosztowała małą fortunę,

Aąuascutum i wiele innych z tego samego przedziału cenowego.

•

Są tu dookoła wielkie pieniądze - stwierdziła.

•

Zapewne w wielkich domach ukrytych w lesie - niejasno skomentował

Tweed - ale naszym celem jest teraz odszukanie Harry'ego.

•

Tam na końcu ulicy widzę znak parkingu.

•

Dobrze, sprawdzimy. Nie widać samochodów parkujących na

chodnikach.

Gdy skręcili w wąską uliczkę otoczoną domami z szarego kamienia,

Paula opuściła okno. Parking wypełniały drogie, starannie ustawione

samochody. Zobaczyła lamborghini i przyjrzała się staroświeckiej

lagondzie. Tweed znalazł wolne miejsce, ostrożnie w nie wjechał i

wyłączył silnik. Zauważył saaba Lavinii. Numer rejestracyjny zapamiętał,

patrząc, jak wyjeżdżała z Hengistbury Manor.

•

No, gdzież ten Harry? - wykrzyknęła Paula.

•

Stary kumpel jest tutaj. - Usłyszała najpierw głos Harry'ego, a potem

on sam stanął obok jej okna. -1 jeżeli ten srebrny saab -dodał,

zwracając się do Tweeda - to furka, którą miałem śledzić, to jesteście

we właściwym miejscu. Pięknotka, która nią przyjechała, naprawdę

mnie kręci. Gdybym tak się przyzwoicie ubrał i wyedukował...

31

•

Zapewne byłaby tobą zafascynowana - dopowiedziała Paula ze

śmiechem. - Zwłaszcza gdybyś zaczął jej opowiadać dowcipy z East

Endu.

•

Co robiła po przyjeździe? - spytał Tweed. -1 gdzie jest teraz?

•

Po pierwsze - Harry odliczał na swych grubych palcach -zaparkowała

tutaj. Po drugie, wyszła na główną ulicę i wpadła do prawników

Lowell, French i Browne. Taka niewielka wystawa z dużym oknem

przy głównej ulicy. Siedzi tam za biurkiem wysoki chudzielec z pince-

nez. Dała mu długą brązową kopertę, którą przyniosła. Pince-nez coś

nabazgrał w małej książeczce, wyrwał kartkę i dał ślicznotce.

•

Pokwitowanie - powiedział Tweed.

•

Potem Pince-nez krótko gdzieś zadzwonił.

•

Powiedzieć Belli, że przesyłka dotarła bezpiecznie. I co Lavi-nia

zrobiła potem?

•

Poszła do Pike's Peak, pewnie na lunch i siedzi tam dalej.

Przynajmniej tak mi się wydaje. Ale nie w sali restauracyjnej i nie w

barze.

•

Czy to ten elegancki lokal z białymi ścianami i portierem? - spytała

Paula.

•

Dobrze gadasz. Jak mi się zdaje, to najlepsze miejsce w tej dziurze.

Tweed wyłączył silnik, a Paula zamknęła okno. Wysiedli. Spojrzał na

Harry'ego.

•

Poprowadź nas dyskretnie. Chciałbym zerknąć na tego Lo-wella,

Frencha i Browne'a, ale tak, by nas nie widzieli. - Jego głos stał się

ostry i zdecydowany, jak u kogoś, kto nie ma czasu do stracenia.

•

Chodźcie za mną. Powoli. W Gladworth nikt się nie śpieszy. Nikt z

wyjątkiem tej pięknotki w saabie. Przejdziemy na drugą stronę.

Ruszyli za Harrym pustawą ulicą. Wśród niewielu przechodniów było

kilka eleganckich kobiet przyglądających się wystawom sklepowym. To

lepsze niż Piccadilly przy Bond Street, pomyślała Paula. Harry zatrzymał

się i odwrócił.

- Po drugiej stronie ulicy. To wielkie okno.

Tweed spojrzał na szklaną taflę i zobaczył wypisaną staromodnymi

literami nazwę: Lowell, French & Browne. Doradcy prawni. Przy wielkim

biurku, ustawionym prostopadle do High Street, nie spostrzegł nikogo. W

całym biurze nie było śladu żywego ducha. Zmarszczył brwi.

32

- Nie wstępujmy na lunch do Pike's Peak - ostrzegł Harry. -

Nasz obiekt zainteresowania może tam być.

Tweed wybrał herbaciarnię, w której podawano lunch. Zaprosili

Harry'ego do towarzystwa, ale wolał wziąć swój zapakowany lunch do

samochodu. Paula zamówiła jajka na szynce, a Tweed poszedł w jej ślady.

Był zamyślony, więc zachowywała się cichutko.

- Przepraszam, że nic nie mówię - usprawiedliwił się - ale

mam sporo do przemyślenia.

Gdy za wyprzedzającym ich o niespełna pół kilometra Har-rym wracali

do Londynu przez ciemne jodłowe tunele, spytał:

•

Już sobie wszystko poukładałaś w głowie?

•

Tak. Chyba miałam zaćmienie. Ta próba pozbycia się nas za pomocą

traktora-koparki była znakomicie zorganizowana. Ktoś musiał

obserwować, jak wyjeżdżamy z Park Crescent. Przez komórkę

zawiadomił pilota, czekającego gdzieś na prywatnym lotnisku, i opisał

nasz samochód, a może również nas samych. Pilot wystartował i

sprawdzał drogę do Hengistbury Manor. Widząc nas, dał sygnał

świetlny czekającemu kierowcy maszyny.

•

Bardzo dobrze, ale skąd wiedzieli, że tego ranka pojedziemy na

spotkanie z Bella?

•

Nie mam pojęcia.

•

Pomyśl! - powiedział z uśmiechem. -W rodzinie Main Chance jest

zdrajca. Wszyscy wiedzieli, że przyjeżdżamy. Bella powiedziała im o

tym zapewne przed kilkoma dniami i ów zdrajca poinformował o tym

naszego doskonałego organizatora zamachu.

•

O, Boże, masz rację! - Pochyliła się do przodu. - Widać policyjną

barierę w poprzek dogi. Bardzo blisko miejsca, gdzie rozbiła się

koparka.

•

Ja z nimi pogadam - zaproponował Tweed i stanął, nie gasząc silnika.

Umundurowany policjant, który podszedł do opuszczonego okna,

wprost emanował dostojeństwem władzy. Gdy zerknął do środka, Paula

odwzajemniła jego spojrzenie. Zwrócił się do Tweeda:

•

Czy jedzie pan z Londynu?

•

Jadę z Gladworth do Londynu. Jaki problem?

•

Jestem inspektor Tetford z Leaminster. Zdarzył się okropny wypadek.

Śmiertelny. Kierowca ogromnego traktora-koparki nie zauważył

niewielkiego wąwozu i wpadł do niego. Ciężar maszyny go zabił.

•

Naprawdę? - rzucił Tweed.

33

•

Skoro jedzie pan z Gladworth, zapewne zna pan Jeda Hig-ginsa?

•

Nie, nie znam.

•

Dziwne zdarzenie. Traktor został skradziony z jego stodoły. Wcześniej

ktoś do Jeda zadzwonił z wiadomością, że jego żona została ranna w

wypadku samochodowym na autostradzie w pobliżu Londynu.

Pojechał tam szybko, ale okazało się, że żadnego wypadku nie było.

Gdy wrócił na farmę, zobaczył, że ktoś ukradł mu maszynę, a żona

cała i zdrowa wróciła z zakupów w Gladworth.

•

Tak, rzeczywiście, to dziwna sprawa.

•

A do tego, proszę pana, nikt z miejscowych tutaj nigdy dotychczas nic

nie słyszał o Higginsie. Nie będę pana dłużej zatrzymywać. - Cofnął

się, zasalutował i machnął ręką, aby podniesiono zaporę. Tweed

przejechał, nawet nie rzucając okiem na pole, gdzie nad maszyną

ustawiono namiot.

•

Co o tym myślisz?- spytała Paula.

•

Nie podoba mi się to. Całość została zaplanowana przez świetnego

organizatora.

- Zostaliśmy w to wciągnięci przez Main Chance Bank.

-Nie!

•

Wspomniałeś o zdrajcy. Niepokoi mnie Snape. Fotografował nas, jak

rano wyjeżdżaliśmy z Park Crescent.

•

Czas się nie zgadza. Oni, kimkolwiek są, musieli mieć wcześniej

odpowiednie dane, aby przygotować tak skomplikowaną pułapkę.

•

Tak, masz rację. Myślisz, że więcej nie będziemy mieć do czynienia z

mieszkańcami Hengistbury?

•

Na pewno nie. Wytłumaczę ci dlaczego, jeżeli dzisiaj wrócisz ze mną

do domu na Bexford Street.

•

Oczywiście pojadę, ale wciąż się zastanawiam, czy naprawdę ostatni

raz byliśmy w Hengistbury.

5

Wash, hrabstwo Norfolk

T

rzydzieści sześć godzin przed wyjazdem Tweeda i Pauli do Hengistbury na

zewnętrznym stoku grobli, chroniącej rozległe trawiaste połacie Wash

przed rozmyciem przez fale Morza Północnego, stał w ciemnościach

samotny mężczyzna. Nazywał się Max. Oczekiwał, aż czarterowy

parowiec pozostający poza zasięgiem pasa wód granicznych odpowie na

jego sygnał.

W wielkiej dłoni trzymał potężną latarkę. Wysłał jeden błysk krótki,

dwa długie i jeden krótki. Było mu zimno. Arktyczny wiatr przemroził go

do szpiku kości pomimo podbitego bobrowym futrem płaszcza, czapki na

głowie i sportowych rękawic samochodowych. Na szczęście morze było

spokojne. VIP, który miał się zjawić na wybrzeżu, nie lubił wzburzonych

fal.

Bryza zamarła i w tym samym momencie ze statku odpowiedziano na

jego sygnał. Jeden błysk krótki, dwa długie i jeden krótki. Wcześniejszymi

błyskami Max poinformował statek, że ta część Wash jest opustoszała i nie

ma żadnego zagrożenia.

Kurde, pomyślał, całe Wash jest opustoszałe.

Jedynymi budynkami były tu nieużywane, stare kościoły, rozproszone

wśród trawiastych pustkowi, wzniesione przed setkami lat przez kupców

wełnianych, w czasach gdy handel tym towarem dawał znaczne dochody.

Potem warunki ekonomiczne się zmieniły i ceny wełny poleciały w dół na

łeb, na szyję. Wełniani baronowie i ich pracownicy zniknęli, a porzucone

przez nich wsie przez długie lata niszczały, popadając w ruinę. Max,

widząc nadpływający duży gumowy ponton, zaświecił latarką. Nędzny

pomost z poręczami schodzącymi do wody był jedynym miejscem, gdzie

35

mógł wylądować przybywający właśnie pasażer. Ponownym sygnałem

Max wskazał prymitywną przystań nadpływającym. Ponton poruszał się

szybko, a wytłumiony silnik dawał ledwie słyszalny pomruk.

Max miał dobrze ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, a ręce i nogi

krzepkie i zwinne. Był kiedyś pracowitym drwalem w Kanadzie, ale

pewnego dnia zabił jednego z kolegów, gdy ten odmówił zwrotu

pieniędzy, które był winien. Po zabraniu noża przygniótł ciało marnej

jakości drzewem, ściętym specjalnie piłą łańcuchową. Wiedział, że nikt z

grupy pracującej w oddali nie zainteresuje się zwalonym pniem.

Natychmiast wyjechał do Vancouveru i złapał samolot do Londynu.

Spędził jakiś czas na East Endzie, ucząc się mówić jak cockney. Jego

następnym posunięciem było kupienie za zarobione wcześniej pieniądze

najlepszego ubrania.

Potem odwiedzał najlepsze hotele, wsłuchując się w sposób mówienia

ich gości. Uczył się wtapiać w każde środowisko. Był bystry i wkrótce

znalazł się na pokładzie samolotu lecącego do Paryża.

Znalazł pracę ochroniarza w wysokiej klasy klubie nocnym przy

Champs-Elysees. Jego grube, ale regularne rysy i jasne włosy pociągały

kobiety. Lubił kobiety, jednak pełniąc funkcję bramkarza, wystrzegał się

ich. Mówił już płynnie po francusku.

Późną nocą po zamknięciu klubu poszedł do eleganckiego baru, jak mu

się wydawało pustego, i zamówił u barmana drinka. Zwykle był ostrożny i

nie nosił w kieszeni więcej niż kilka euro. Tym razem popełnił błąd.

Wyciągnął wypchany portfel, za który niespodzianie chwycił jakiś

wyrosły znikąd grubas.

Max, wciąż trzymając portfel, lewą ręką rzucił zgiętego wpół złodzieja

na bar. Tamten potknął się i upadł, po czym z wyrazem wściekłości na

tmstej twarzy skoczył na nogi, z kabury na biodrze wyciągnął pistolet

automatyczny i wycelował w Maxa. Ten podniósł ręce do góry i

powiedział po francusku:

- Za tobą!

Gdy tłuścioch zerknął do tyłu, Max prawą ręką sięgnął do kieszeni po

nóż. Długie ostrze świsnęło w powietrzu i przecięło gardło grubasa. Upadł

w przód wprost na rękojeść, a ostrze przeszyło jego mięsistą szyję na

wylot. Leżał bez ruchu na podłodze.

Max odwrócił się, ponownie uniósł szklankę i chusteczką starł z niej

odciski palców. W tej chwili pojawiło się wokół niego czterech typów o

wyglądzie bandziorów. Rozważał, jak ma sobie z ni-

36

mi poradzić, gdy stojący z przodu podniósł obie dłonie w geście pokoju.

- Zrobiłeś wrażenie na szefie. Chce z tobą pogadać. W tamtej

alkowie...

W ten sposób Max spotkał, a potem stał się prawą ręką człowieka teraz

ostrożnie schodzącego na ląd z pokładu pontonu mocno

przytrzymywanego przez dwóch wioślarzy.

Calouste Doubenkian zeskoczył jak kot na twardy grunt i wolnym

krokiem podszedł do Maxa. Trudno byłoby określić jego wygląd. Był

niski, ale nosił długi karakułowy płaszcz sięgający za kolana. Futrzana

czapka w rosyjskim stylu zakrywała jego wysokie czoło, a wielkie ciemne

okulary zasłaniały oczy. Długie futrzane rękawice skrywały ręce. Gdy

zbliżał się do swojego ochroniarza, buty na miękkich podeszwach nie

wydawały żadnego dźwięku. Jego głos był spokojnym mruczeniem,

Calouste mówił po angielsku niezwykle miękko, co zawsze wprawiało

Maxa w zakłopotanie.

•

Czy jest bezpiecznie? - spytał.

•

Było, gdy ostatni raz sprawdzałem...

•

To może lepiej sprawdź jeszcze raz?

•

Proszę poczekać tutaj, panie Doubenkian - odparł Max nerwowo.

•

Czy nie mówiłem ci przedtem, abyś nigdy nie wymawiał mojego

nazwiska?

•

Przepraszam pana. Bardzo przepraszam.

•

Pójdę z tobą, gdy sprawdzisz.

•

Gdyby pan mógł iść dokładnie po moich śladach. Tuż obok kamieni na

ścieżce są głębokie bagna.

•

Wygodne do ukrycia zwłok, mój drogi Maksie.

•

A więc poprowadzę pana.

Księżyc, który wyjrzawszy zza chmury, pozwolił Maxowi ujrzeć

zbliżający się wielki ponton, teraz oblewał upiornym światłem porośnięte

trawą pustkowie za groblą. W otaczającej ich ciszy słychać było jedynie

lekki szum motoru popychającego ponton z powrotem ku oczekującemu

statkowi. Ciszę przerwał Calouste, ostrożnie stąpający z jednej kamiennej

bezpiecznej wysepki na drugą. Jego silne nerwy zostały wystawione na

próbę sięgającą granic wytrzymałości, gdy spoglądał na sinozieloną trawę

po obu stronach ścieżki, utrzymującą się na powierzchni śmiertelnie nie-

bezpiecznego, niezgłębionego grzęzawiska.

- Czy przygotowaliście wszystko do wyeliminowania Tweeda,

zanim dotrze do Hengistbury? - spytał miękko.

37

- W ciągu trzydziestu sześciu godzin będzie martwy jak zimna

baranina - zapewnił go Max pogodnie. - Mam teraz sieć w Brytanii.

Tweed jest już trupem.

W tym momencie zamilkł nagle. Przed nimi na ścieżce stała ruda

dziewczyna ubrana w wiatrówkę i dżinsy. To oczywiste, że ich dostrzegła.

Carol Lynton wracała z wiejskiego domku swojego chłopaka i zgubiła

drogę. Gdy Max zatrzymał się, myśląc gorączkowo, czy usłyszała, o czym

przed chwilą mówili, Calouste podszedł do niego.

•

Pozbądź się jej - szepnął. - Głos w ciszy rozchodzi się daleko.

•

Chyba nie chce pan.... - zaczął Max szeptem.

•

Słuchaj, co mówię. Wyeliminuj ją.

Max przełknął ślinę i zacisnął zęby. Dziewczyna była ładna i nie miała

więcej niż osiemnaście lat. Podeszła do nich z uśmiechem.

Starał się także do niej uśmiechnąć, ale nie potrafił. Calouste dźgnął go

w plecy. Max nabrał zimnego powietrza w płuca.

Gdy podeszła blisko, schwycił ją mocno w pasie. Była drobna.

Otworzyła usta, by krzyknąć, lecz podniósł ją, odwrócił do góry nogami i

zanurzył głową w bagnie. Wydawało mu się, że słyszy bulgotanie. Jej nogi

miotały się chwilę rozpaczliwie, zanim zniknęła w głębi. Tylko kilka

bąbelków pokazało się na powierzchni. To wszystko.

- Wiejskie dziewczyny plotkują - zauważył mimochodem Ca

louste.

Max patrzył na północ. W widmowym świetle księżyca Wash wyglądało

na posępną i odludną pustynię. Nie mógł się doczekać, kiedy się stąd

wydostaną.

•

Przepraszam, że musieliśmy urządzić pańskie lądowanie w miejscu

takim jak to - powiedział - ale to jeden z najodlud-niejszych zakątków

Brytanii.

•

Nie szkodzi - warknął Calouste, który dorastał na dzikich pustkowiach

Azji. - Gdzie jest samochód?

•

Nieco dalej, przy drodze. Pomyślałem, że lepiej nie parkować zbyt

blisko ścieżki.

Przeszli kawałek w ciszy. Calouste spojrzał przed siebie. Na poboczu

połyskiwała czernią rozłożysta limuzyna. Za nią stał kupiony z drugiej

ręki ford Maxa. Widząc ich obu, szofer w liberii otworzył drzwi i stanął,

czekając na polecenia.

- Ta elegancka gablota oczywiście dla pana - wyjaśnił Max.

- Kierowca to jeden z moich najlepszych ludzi. Udusił przynaj

mniej jednego faceta. Nazywa się Grogan...

38

•

Ty idioto! - wściekł się Calouste. - Mówiłem ci wcześniej, że nie chcę

zwracać na siebie uwagi. Czy ta gablota jest wynajęta?

•

Tak. - Max wyraźnie się zdenerwował.

•

Przynajmniej jedną rzecz zrób dobrze. Pozbądź się tego Gro-gana. -

Calouste niemal zazgrzytał zębami. - Każ mu natychmiast zwrócić

samochód do firmy. Jeżeli policja go zatrzyma, niech mówi, że miał

zabrać w Spalding bankiera Morana, ale nie mógł znaleźć adresu. Czy

ja sam muszę pilnować wszystkich cholernych szczegółów? Pojadę z

tobą twoim samochodem. Daj mi kluczyki. Wsiądę do środka, a ty jak

najszybciej pozbądź się stąd tego cholernego pudła ze wszystkimi

dodatkami. Rusz się!

Max sięgnął do kieszeni po kluczyki. W pośpiechu upuścił je, schylił się

i podniósł. Na niepewnych nogach pobiegł do limuzyny. Śmiertelnie bał

się Calouste'a, gdy widział go w takim nastroju.

•

Do hotelu Green Dark w West Higham. Czy tak, proszę pana? - spytał

po chwili, ruszając.

•

Zgadza się.

Max odetchnął, widząc szefa w nieco lepszym humorze. Nie miał

pojęcia, że Calouste udawał gniew. To był dobry sposób, aby od czasu do

czasu przypomnieć podwładnym, kto tu rządzi.

•

Pojechałem wcześniej do hotelu Green Dark - rzucił Max od

niechcenia. - Ot tak, aby poznać drogę. Objechałem go dookoła.

Wydawało mi się, że tam nikogo nie ma. Czy pan zamówił sobie

apartament?

•

Jestem właścicielem tej cholernej budy. Kupiłem ją za pośrednictwem

kilku małych firm, w których mam swoich ludzi. Będę jedynym

gościem. Jadąc, omiń King's Lynn. Jest tam posterunek policji. Wątpię,

aby ktoś już zgłosił zaginięcie tej wiejskiej dziewczyny, którą musiałeś

załatwić, ale po co ryzykować.

•

Bardzo rozsądnie, jeżeli wolno mi tak powiedzieć. Pan myśli o

wszystkim.

•

Nikt tego za mnie nie zrobi. Zatrzymaj się gdzieś w spokojnym

miejscu, zanim dojedziemy do hotelu. Chcę zmienić wygląd.

Nie padło więcej ani jedno słowo, a ruch na drodze był znikomy.

Nikomu nie chciało się wychodzić z domu w taką diabelnie zimną noc.

Gdy zatrzymali się na odludziu, Calouste wysiadł z walizką, którą

dotychczas trzymał na kolanach. Max dyskretnie odwrócił się tyłem. Gdy

spojrzał ponownie, niemal doznał szoku.

Ledwie rozpoznał Calouste'a, który miał teraz na sobie twee-dowy

płaszcz, wełniany szal na szyi, eleganckie skórzane ręka-

39

wiczki i naciągnięty głęboko na twarz filcowy kapelusz z szerokim

rondem. Podobne, choć inne od tych, w których wyszedł na ląd, były

jedynie wielkie okulary w złotych oprawkach. Poprzednie przebranie

zostało zgrabnie zapakowane do walizki. Calouste wręczył Maxowi kartę;

swoją własną trzymał w ręce.

•

Kiedy w hotelu podejdziemy do recepcji, nie mów nic, tylko podaj

recepcjoniście swoją kartę. Ja mam apartament trzeci na pierwszym

piętrze, a ty czwarty. Oba są połączone wewnętrznymi drzwiami. W

razie kłopotów użyj pięści lub swego ukochanego noża. Nie strzelaj.

Jakiś przypadkowy przechodzień mógłby usłyszeć strzały.

•

Spodziewa się pan kłopotów? - spytał Max, gdy wrócili do

samochodu.

•

Absolutnie nie, drogi chłopcze - odparł Calouste, mówiąc tym razem z

doskonałym akcentem absolwenta Eton. - Ale kiedyś czytałem, że

maksymą skautów jest „bądź gotów". Ot i jesteśmy na miejscu.

Później odprowadź samochód do garażu z tyłu, aby nie był na widoku.

Dziwacznie nazwany Green Dark Hotel był wielkim kwadratowym

budynkiem z tynkowanymi ścianami pomalowanymi na jasnozielony

kolor. Z przodu znajdował się rozległy park ze żwirowym dojazdem.

Wewnątrz Calouste pomaszerował do recepcji i położył swoją kartę na

ladzie obok karty Maxa.

- Parsons, zauważyłem, że nie wypełniłeś instrukcji. Musisz

zrobić dokładnie to, co każę. Proszę, abyś o tym pamiętał. Chcę,

aby na zewnątrz natychmiast pojawiła się tabliczka „Wolnych miejsc nie

ma". Czekam na posiłek w apartamencie za godzinę. Czy znajdę tam

menu? Doskonale. Zadzwonię z zamówieniem. Pan Rogers oddzielnie

zamówi posiłek do swojego pokoju.

•

Oczywiście, panie Pennington - zapewnił swojego gościa elegancko

ubrany recepcjonista. - Natychmiast biorę się do roboty.

•

Najpierw informacja na zewnątrz. Natychmiast.

•

Odprowadzę pana do apartamentu.

•

To nie jest konieczne - odparł Calouste w ten sam pański sposób.

•

A więc nazywa się pan Pennington - szepnął Max. - A ja Rogers...

•

Bądź uprzejmy nie zapomnieć naszych nazwisk. Twój apartament jest

następny. Nie chcę, aby mi przeszkadzano. Mam trochę papierów do

przejrzenia.

40

W apartamencie Caloiiste włożył walizkę do szafy. Rozsiadł się w fotelu

i obok na stole położył skomplikowany telefon komórkowy. Z

wewnętrznej kieszeni wyciągnął kilka dużych arkuszy papieru. Rozwinął

je. Były to plany architektoniczne pokazujące skomplikowany rozkład

wnętrz Hengistbury Manor. Brakowało jedynie labiryntu piwnic

znajdujących się pod budynkiem. Ca-louste nie wiedział o ich istnieniu.

Kopie planu zostały przesłane listem poleconym na adres w Brukseli.

Nawet jego sprawny umysł musiał pracować na pełnych obrotach, aby

zapamiętać korytarze i liczne apartamenty, każdy z salonem, jadalnią,

dwiema łazienkami, dwiema sypialniami, przestronną kuchnią i małą

biblioteką.

Nazwiska mieszkańców dopisano czarnym długopisem drukowanymi

literami, jak podejrzewał, w celu ukrycia charakteru pisma. Hengistbury

Manor był znacznie większy i miał układ wnętrz znacznie bardziej

skomplikowany, niż przypuszczał Calouste. Zdjął okulary do czytania i

spojrzał na telefon komórkowy. Co najmniej przed czterdziestoma

ośmioma godzinami powinien otrzymać meldunek, że pierwsza faza planu

została zrealizowana.

W dwa dni później o ósmej wieczorem zabrzęczała komórka. Calouste

podniósł ją do ucha.

•

Tak, kto mówi?

•

Tu Orion. Wieści nie są dobre. A nawet całkiem złe... Dźwięk był

mechaniczny. Dzwoniący użył jakiegoś urządzenia

całkowicie zniekształcającego głos. Nie można było nawet stwierdzić, czy

mówi mężczyzna, czy kobieta.

- Co to, u diabła, ma znaczyć? - spytał ostro Calouste.

•

Plan nie wypalił. Tweed i Paula Grey żyją, pewnie są już z powrotem

w Londynie. Cali i zdrowi...

•

Już to słyszałem. Nie powtarzaj się - warknął Calouste.

Z trzaskiem wyłączył i odłożył komórkę. Przyjdzie mu wszystko

zaczynać od początku. Zaczął kląć w najplugawszej francusz-czyźnie.

6

P

o powrocie z Hengistbury Tweed i Paula spotkali się z grupą

najważniejszych współpracowników. Tweed rozejrzał się wokół. Marler,

wysoki i chudy, pod czterdziestkę, zajął swoje ulubione miejsce. Stał

pochylony, opierając się o ścianę naprzeciw Pauli, która siedziała za

biurkiem w odległym końcu przy oknie. Palił papierosa w długiej czarnej

cygarniczce.

Był jak zwykle elegancko ubrany, a ciemne włosy miał starannie

przystrzyżone. Nosił dziś dobrze skrojony beżowy garnitur,

ciemnoniebieską koszulę i krawat Chanel. Ze swoim karabinem Armalite

miał opinię najlepszego strzelca wyborowego w Europie. Na ulicach

Londynu jego przystojna, gładko wygolona twarz przyciągała pełne

podziwu spojrzenia eleganckich kobiet.

- Jeżeli myślicie, że wylegiwaliśmy się tu bezproduktywnie

•

zaczął głosem świadczącym o przynależności do klasy wyższej

•

to informuję, że wszyscy byliśmy zajęci w terenie. Ja chodziłem po East

Endzie, gdzie agenci niejakiego Calouste'a Doubenkiana rekrutują

najgorsze szumowiny. Wybierają brutalnych zbirów i zabójców, których

nigdy nie udało się schwytać, by odpowiedzieli za swoje zbrodnie.

Pomyślcie o tym, mając na uwadze telefon Philipa Cardona, o którym

wspomniała mi Monica.

•

Co takiego? - przełknęła ślinę Paula.

•

Czy mówię niewyraźnie? - spytał Marler ironicznie.

•

Słyszysz? - krzyknęła Paula do Tweeda.

•

Harry - powiedział ten, jakby nie słysząc poprzednio wypowiedzianych

słów. - Nie, przepraszam, myślałem o Pecie - poprawił się, zwracając

się do Pete'a Nielda, mającego około metra siedemdziesięciu wzrostu,

również świetnie ubranego, ale bez szyku Marlera. - Znasz jakiegoś

faceta pracującego u jednego

42

z trzech kupców handlujących złotem w sztabkach? Mam coś dla ciebie.

Paula podskoczyła do Pete'a, który gładząc palcami wytworny wąsik,

podszedł do biurka Tweeda. Jego partner, Harry Butler, siedział po turecku

na podłodze. Trudno było sobie wyobrazić dwóch mężczyzn bardziej

różniących się od siebie. Harry miał na sobie starą, lichą wiatrówkę i

spodnie, których lepsze dni stały się już tylko wspomnieniem. Był

oburzony.

- Ja mam w podziemiu dwa razy więcej kontaktów od Pete'a

- zrzędził.

Tweed zignorował jego protest. Rozłożywszy na biurku kawałek białego

papieru, ostrożnie wyjął z górnej kieszeni chusteczkę i wysypał jej

zawartość na kartkę. Pete zapalił lampę na biurku. Błyszczące drobiny i

jeden większy okruszek jasno błysnęły w świetle.

•

Pete - spytał Tweed - czy to złoto?

•

Ach - odezwała się Paula - to po to moczyłeś chusteczkę wodą z

karafki i dociskałeś ją do dywanu, kiedy Bella i Lavinia walczyły z tą

szufladą.

•

Jak myślisz, Pete? - spytał Tweed, ignorując innych.

Pete wyciągnął z kieszeni potężne szkło powiększające. Przez kilka

minut przyglądał się wszystkim drobinom po kolei, najdokładniej badając

największą.

- Muszę to zanieść do mojego faceta. To on jest ekspertem

- powiedział w końcu - ale według mnie to złoto.

•

Muszę wiedzieć, jak dawno zostało wydobyte, a także, jeżeli to

możliwe, gdzie.

•

Powinienem wrócić w ciągu dwóch godzin - powiedział Pete, patrząc

na zegarek. - Mój kontakt pracuje popołudniami i wieczorami. Z rana

śpi.

Mówiąc to, zwinął papier i zręcznie przesypał zawartość z powrotem na

chusteczkę Tweeda. Zakręcił ją delikatnie i zawinął we własną czystą,

dając w ten sposób złotym okruchom dodatkową ochronę.

•

Będę za dwie godziny - obiecał, wychodząc.

•

I nic mi nie powiedziałeś! - fuknęła Paula.

•

Poczekaj, aż się dowiemy, czy mam rację - odrzekł jej szef.

•

Nie warto naciskać na Tweeda - odezwał się Harry z podłogi. - Mówi

tylko wtedy, kiedy jest gotów. Powinnaś już to wiedzieć.

•

Mój ty kochany - odparła z uśmiechem.

43

Zadzwonił telefon. Odebrała Monica i machnęła na Tweeda, by

podniósł słuchawkę. Gdy to zrobił i rozpoznał głos, dał znać Pauli, aby

słuchała ze swego aparatu.

•

Tak - powiedział. - Więcej informacji o...

•

Mam wiarygodne informacje, że Calouste Doubenkian jest już w

Anglii. Przyjechał kilka dni temu...

•

Gdzie jest?

•

Nie mam pojęcia.

•

Jaką drogą dotarł?

- Nie mam pojęcia. Skontaktuję się, kiedy będę mógł.

Telefon zamilkł. Philip Cardon szybko przerwał połączenie.

Tweed, unosząc brwi, spojrzał na Paulę. Zastanawiał się przez chwilę, po

czym poprosił Monice o połączenie z komendantem Buchananem.

Rozmowę ze swoim przyjacielem Royem rozpoczął od zwięzłego raportu

o wizycie z Paulą w Hengistbury, lecz nie wspomniał o drobinach złota.

•

Bardzo mi przykro - skomentował Buchanan. - Nie miałem pojęcia, że

będzie chciała, abyś został jej ochroniarzem, a jak widzę, o to

chodziło. Oczywiście musiałeś odmówić. Nie podoba mi się ta oferta

wykupienia jej banku. Wygląda bardzo niebezpiecznie.

•

Przypuszczam, że nie wiesz nic o charakterze tej oferty?

•

Tylko pogłoski, z których wnoszę, że stoi za tym Doubenkian.

•

Jakie pogłoski?

•

Między innymi to, że chciał kupić prywatny bank w Wiedniu.

Właściciel odmówił. Zaraz potem jego jedyny osiemnastoletni syn

został porwany. Ceną za jego uwolnienie była sprzedaż banku.

Właściciel sprzedał, chłopak wrócił zdrowy. Potem, tak jak w Wiedniu,

tajemniczy kupiec wyznaczył cenę za pewien bank w Grenoble.

Właściciel odmówił i jego żona została porwana. Potem właściciel,

który zapewne za swą połowicą nie przepadał, dostał ją pocztą w

kawałkach, najpierw nogę, potem ramię, a następnie resztę podzieloną

na części.

•

No to ten Doubenkian wygląda na najgorszego zimnokrwistego

łajdaka, o jakim słyszałem...

•

Poczekaj. To tylko pogłoski. Na razie żadne nici nie prowadzą do

niego.

•

Należało śledzić kupca, aby się dowiedzieć, gdzie ostatecznie

wylądowały pieniądze ze sprzedaży - naciskał Tweed.

•

Próbował tego wydział kryminalny w Wiedniu. Pieniądze przeszły

przez kilka prywatnych firm. Na koniec znalazły się

44

w Vaduz w Lichtensteinie. Wiesz, że w tym małym państewku

sprawdzenie rachunków nie jest możliwe.

•

Pani Bella Main twierdzi, że Doubenkian sam do niej dzwonił.

•

To żaden dowód. Mamy tylko jej słowo. Przekonanie pani Main nie

wystarczy, by uznać, że to był rzeczywiście on.

•

Czy nikt nie ma pojęcia, gdzie się znajduje jego kwatera? -Nie.

•

A co z Interpolem? - naciskał Tweed. - Nie interesują się tym?

•

To, co powiem, wcale nie jest dowcipem. Wiesz, że Interpol ze swojej

wygodnej kwatery głównej w Lyonie we Francji rozsyła czarne

zawiadomienia, aby rozpowszechniać listy najgroźniejszych

poszukiwanych kryminalistów z ich fotografiami i wszystkimi danymi,

jakie tam mają*? Trzymają te kartki u siebie porozwieszane na

ścianach. Raz chciałem się od nich dowiedzieć, co mają na temat

Calouste'a Doubenkiana. Tylko jego nazwisko ze znakiem zapytania.

Nic więcej, czysta karta. Żadnego zdjęcia. Jakiś dowcipniś dopisał

jedno słowo: „Widmo". Prawdopodobnie ma z pół tuzina doskonale

zrobionych fałszywych paszportów. Każdy na inne nazwisko.

•

A skąd ten znak zapytania przy jego nazwisku?

•

Ponieważ prawdziwe może być inne. Słuchaj - Buchanan podkreślił to

mocno - wszystko, co ci powiedziałem to tylko pogłoski.

•

Dobrze, ale teraz już wiesz, że nie zatrudnię się w Hengistbury.

- Jak mógłbyś coś takiego zrobić? Z twoją obecną pozycją...

Tweed przerwał rozmowę i spojrzał na Paulę, która słyszała

każde słowo. Śmiejąc się, rozłożył ręce, jakby pokazując, że o sprawie

należy zapomnieć.

•

Co o tym myślisz?- spytał.

•

Wydaje mi się to bardzo intrygujące.

•

Z jakiego powodu?

•

Nie mamy jeszcze pojęcia, jak wygląda Calouste, ale jego charakter

zaczyna się powoli objawiać.

•

W jaki sposób, na Boga?

•

Na swój nieczuły sposób jest on bardzo inteligentny i potrafi

doskonale pociągać za sznurki z ukrycia. Założę się, że nigdy nie

pozostaje długo w jednym miejscu i zawsze występuje pod fałszywym

nazwiskiem.

* W rzeczywistości czarne zawiadomienia (kartki) Interpolu dotyczą

niezidentyfikowanych zwłok. Zapewne chodzi tu o zawiadomienia czerwone

(listy gończe z nakazem aresztowania) lub zielone (informacje o osobach,

które mogą stanowić zagrożenie).

45

- To nas zbytnio nie posuwa do przodu. Tak czy inaczej nie

nasz problem. - Tweed wskazał ręką na plik papierów na biurku.

- Do mnie należy przedarcie się przez ten stos raportów od infor

matorów z zagranicy. Prawdopodobnie większość przysłała śmie

cie bez znaczenia, byle udowodnić swoją aktywność. Nie chcę,

aby mi przeszkadzano, gdy będę nad tym pracował.

Robert Newman, główny agent Tweeda, rozsiadł się wygodnie w fotelu

obok biurka. Dokładnie sprawdzony już dawno temu, był kiedyś w

Europie i Ameryce bardzo poważanym międzynarodowym dziennikarzem

informacyjnym. Jego z rzadka pisane artykuły przedrukowywały

„Washington Post" w USA, „Der Spie-gel" w Niemczech oraz wiele

innych wpływowych pism, łącznie z londyńskim „Daily Clarion".

Wysoki, metr osiemdziesiąt wzrostu, dobrze zbudowany, nieco po

czterdziestce, z przystojną twarzą, często na ulicy przyciągał wzrok

kobiet. Słysząc odpowiedź Tweeda, zmarszczył czoło.

•

Tweed - zaczął stanowczo - myślę, że Paula jest bystra i to, co

powiedziała, wydaje się bardzo rozsądne. Określenie charakteru to

połowa drogi do zidentyfikowania człowieka. Zaufaj jej.

•

Prosiłem, aby mi już nie przeszkadzać - odparł Tweed spokojnie. -

Doubenkian nie jest teraz w centrum naszej uwagi. Ale ponieważ

wszystkim wam siedzi w głowach, możecie iść, zarzucić własne sieci i

przewietrzyć kontakty. Nie chodźcie tylko na południe od rzeki.

Kryminaliści i szpiedzy unikają tego rejonu z obawy, że mogą się tam

rzucać w oczy.

•

Idę do toalety - powiedziała Paula i wyszła z pokoju.

Trzeciego ranka po otrzymaniu niepokojącej informacji, że Tweed i

Paula Grey pozostali przy życiu i prawdopodobnie znów są na Park

Crescent, Calouste postanowił działać. Gdziekolwiek by był, nigdy długo

nie zagrzewał miejsca.

Całą noc spędził bezsennie w hotelowym pokoju, siedząc w fotelu, pijąc

jedną filiżankę kawy za drugą i rozmyślając. Jego bystry umysł pracował

nad planem głównego zadania - wyeliminowaniem Tweeda. Wiedział, że

ten człowiek potrafi być niebezpieczny. Teraz wziął do ręki walizkę,

zawsze spakowaną i przygotowaną do szybkiego wyjazdu, odsunął

blokadę, otworzył drzwi między apartamentami i spokojnie zwrócił się do

Maxa, stojącego opodal okna.

•

Wyjeżdżamy. Kiedy będziesz gotów?

•

Zaraz, proszę pana. Natychmiast.

46

Usiadł obok Maxa w jego kupionym z drugiej ręki fordzie i gdy tylko

znaleźli się na otwartej przestrzeni, zaczął mówić. Nisko świecące słońce

pobłyskiwało na przedniej szybie. Chwilę po Maksie również on opuścił

osłonę przeciwsłoneczną.

- Jedziemy - poinformował swojego podwładnego - do jedne

go z moich domów, koło wsi Leaminster na pograniczu Sussex

i Hampshire. To piętnaście kilometrów od Hengistbury Manor.

Wyciągnął mapę, aby podać ją Maxowi, ale ten potrząsnął głową.

- Proszę mi go po prostu pokazać. Niektórzy, kupując drugie

domy w tej okolicy, założyli, że nie będzie tu żadnego ruchu, i te

raz jeżdżą środkiem drogi. Tacy młodzi macho.

Spojrzał na mapę trzymaną przez Doubenkiana. Mały palec szefa

wskazał Leaminster i Max skinął głową.

•

Pojadę spokojnym objazdem. Będziemy tam w porze lunchu.

•

Rozwiązałem problem Tweeda - powiedział Calouste, starając się

ponownie złożyć mapę. - Każdy człowiek ma swój słaby punkt. Nawet

ktoś tak znakomity jak Tweed. Wykorzystamy to samo, co przyniosło

nam sukces w Wiedniu. Wywabisz Paulę Grey z kwatery SIS, porwiesz

ją, a potem zadzwonisz do Tweeda. Poinformujesz go, że masz

dziewczynę i że będziesz ją torturować przez trzy godziny, a potem

zabijesz, jeżeli nie zjawi się sam, aby jej bronić. Zaczniesz, zanim do

niego zadzwonisz i podsuniesz jej telefon, aby Tweed usłyszał, jak ona

wyje.

Tłumacząc swój plan, Calouste wciąż usiłował złożyć mapę. Dlatego

umknął mu ponury cień, przemykający po twarzy Maxa.

7

G

dy zadzwonił telefon, w biurze na Park Crescent byli jedynie

Monica,Tweed i Paula. Monica kiwnęła ręką na Paulę.

•

To do ciebie. Pan Evelyn-Ashton. Wytworny głos...

•

Słucham - powiedziała Paula.

•

Czy panna Paula Grey?

•

Tak. Kto mówi?

•

Evelyn-Ashton, Nie zna mnie pani, ale mam dla pani informacje o

pewnym dżentelmenie armeńskiego pochodzenia.

Był to głos starego absolwenta Eton, uprzejmy i dystyngowany, ale bez

zabarwienia protekcjonalnego. Paula spojrzała na zatopionego w papierach

Tweeda.

•

Więc słucham pana - odparła.

•

Nie przez telefon. To zbyt niebezpieczne. Czy możemy się spotkać?

•

Gdzie i kiedy?

•

Zaraz, w hotelu Duke's Head, w Mayfair, w bok od Tiverton Street.

Jestem wysoki, dobrze zbudowany, mam na sobie garnitur i sztuczną

szarą różę w butonierce. Gęste brązowe włosy, gładko wygolony.

Przyjdzie pani?

•

Będę mniej więcej za piętnaście minut.

•

Będę popijał szampana. Umiarkowanie...

Paula mówiła ściszonym głosem, wiedząc, że szefowi nie spodobałoby

się takie spotkanie. Wstała, włożyła skórzaną kurtkę i sprawdziła walthera

w kieszeni na biodrze. Pochyliła się, by wciągnąć sięgające za kostki buty,

i poprawiła berettę w przypiętej na łydce kaburze.

•

Kto to był? - spytał Tweed, nie podnosząc wzroku.

•

Firma krawiecka przerabiająca mi ubranie.

48

W drodze do Mayfair różne myśli chodziły jej po głowie. Czy to

możliwe, aby ów nieznajomy, z którym miała się teraz spotkać, mógł

rzeczywiście mieć jakieś informacje o Doubenkianie? Ale przecież w

poprzednich sprawach w sytuacjach najmniej oczekiwanych zdarzały się

niespodziewane, przełomowe zwroty.

W hotelu Duke's Head, w dobrze wyposażonym barze, czekał już na nią

Max. Na wszystkie spotkania zawsze przychodził wcześniej. Dawało mu

to możliwość rozejrzenia się wokół. Bar był przestronny i wydłużony, z

węższą częścią od frontu.

O tej porze był jedynym gościem i wybrał miejsce w pobliżu drzwi. Na

stoliku stały dwa kieliszki i butelka szampana w kubełku z lodem. W

wielkiej dłoni ukrył przeznaczoną dla Pauli kapsułkę bez smaku. Ten

środek powinien ją szybko uśpić.

Był w rozterce. Podczas nocy spędzonej w hotelu Green Dark nie

zmrużył oka. Wciąż przychodziła mu na myśl dziewczyna, którą utopił w

Wash. Wyobrażał sobie jej przerażenie, gdy próbowała otworzyć usta i

krzyknąć. Musiała nałykać się tego przeklętego mułu, zanim ją wreszcie

zadusił. Rozłożyło go to zupełnie i nadal nie potrafił się pozbierać.

Wszystko stało się tak nagle. Przyzwyczajony do słuchania rozkazów

Doubenkiana, działał bez zastanowienia. Schwycił ofiarę, przewrócił do

góry nogami i wepchnął w bagno. A jego chlebodawca mimochodem

powiedział o niej „wieśniaczka". Max mógł zabić każdego mężczyznę i

bez problemu zasiąść do posiłku, ale to, co Doubenkian szykował dla

Pauli, napełniało go odrazą.

Paula postawiła samochód na wolnym miejscu nieco dalej od baru.

Zbliżając się do Duke's Head, zobaczyła zaparkowanego tuż przed

hotelem sfatygowanego brązowego forda. Zauważyła także, że kierowca

obserwujący ją we wstecznym lusterku, nagle odwrócił wzrok i pochylił

się nad kierownicą. Emigrant z północnej Afryki przebrany po londyńsku,

pomyślała. Zauważyła jeszcze dwie rzeczy. Na tylnym siedzeniu leżała

wielka płachta, a silnik samochodu cały czas pracował. Parkometr

wskazywał, że samochód stał tu już od dziesięciu minut.

Gdy weszła do baru, biało ubrany mężczyzna za ladą uśmiechnął się do

niej, mówiąc: „dzień dobry".

Drugi, siedzący w pobliżu wejścia, wstał z krzesła i podszedł, aby ją

poprowadzić do stolika. Był wysoki, dobrze zbudowany, miał na sobie

elegancki szary garnitur, białą koszulę i stary szkolny krawat. Uśmiechał

się serdecznie, ale wyczuła w tym uśmiechu cień napięcia.

49

•

Jestem Evelyn-Ashton - powiedział. -To bardzo miło, że znalazła pani

czas, aby się ze mną spotkać.

•

Czasu nie mam zbyt wiele - zastrzegła od razu, odsuwając krzesło.

•

Nic nie szkodzi - zapewnił i z niezwykłą zwinnością zasiadł na miejscu

naprzeciw. - Jest mało prawdopodobne, aby to, co mam do

powiedzenia, mogło zająć tydzień. Może nieco szampana dla

rozluźnienia? Gdy byłem chłopcem, mieliśmy zwyczaj przemycać od

czasu do czasu butelkę szampana do sypialni w szkolnym internacie.

Naprawdę tak się zdarzało.

•

Dziękuję, wolę kawę.

Barman, aby zapewnić im prywatność, dyskretnie odsunął się na

przeciwny koniec baru. Max zwrócił się do niego z zamówieniem.

- Proszę dla mojego gościa kawę ze wszystkimi dodatkami.

Paula wiedziała już, że coś jest nie w porządku. Dawno temu

miała krótko chłopaka, absolwenta Eton, którego wkrótce całkowicie

znielubiła i przed którego zachłannymi pazurami w końcu uciekła. Ten

niby Evelyn-Ashton nie mówił jak absolwent Eton. Prawie, prawie, ale

niezupełnie. Gdy odwrócił się do barmana, upuściła chusteczkę i

pochylając się po nią, wyciągnęła z kabury berettę. Ścisnęła ją w dłoni

ukrytej pod serwetą przykrywającą stół i skierowała lufę w nogi swego

gospodarza.

Max był zaszokowany. Siedziała przed nim przepiękna kobieta, jak

przypuszczał, około trzydziestki, i uśmiechała się do niego czarująco. Już

wcześniej, zanim przyszła, był niemal pewien, że nie zdoła wykonać tego

zadania. Torturować? Ohyda. Nie ma mowy.

Kiedy podano kawę, Max się zdecydował. Musi ją ostrzec. Zwłaszcza

po tym, co się zdarzyło na bagnach Wash. Paula wyczuła coś dziwnego w

jego zachowaniu i pochyliła się do przodu.

- Czy coś nie w porządku? Coś pana niepokoi?

Otworzył usta, przełknął ślinę i wyrzucił z siebie, zapominając o

wymowie absolwenta Eton:

- Panno Grey, już nigdy nie podejmę się takiego zadania. Za

szokuję panią, ale zostałem wynajęty, aby panią porwać. Zamie

rzałem wsypać narkotyk do szampana, udać, że pani źle się po

czuła, a potem wynieść panią do forda czekającego na zewnątrz

i tam ukryć na tylnym siedzeniu pod wielką płachtą. - Wciągnął

głęboko powietrze. - Potem miałem panią torturować i dać posłu

chać Tweedowi pani jęków, aby go zwabić w pułapkę. Nie mogę

tego zrobić. Proszę teraz uciekać. Barman zna tylne wyjście.

Niech pani nie wychodzi od frontu.

50

•

Tak - powiedziała Paula chłodno - a co z Ormianinem?

•

Nie znam żadnego Ormianina - oświadczył z naciskiem i odwrócił się

do barmana. Paula skorzystała z tego, aby wsunąć be-rettę z powrotem

do kabury.

Max wyjaśniał sytuację barmanowi. Mówił ściszonym głosem, ale tak,

że słyszała każde słowo.

- Jedzie tu mąż tej pięknej damy. Czy może pan szybko poka

zać jej tylne wyjście, o którym pan poprzednio wspominał.

Wstając, aby podążyć za barmanem, Paula położyła rękę na biodrze.

- Może powinien pan szybko wyjechać z kraju i zacząć nowe

życie - powiedziała do Maxa.

Gdy barman prowadził ją do ukrytych drzwi na tyłach, zachowała

czujność, obawiając się bardziej wyszukanej pułapki.

•

Dokąd prowadzi to wyjście? - spytała. - Mógłby pan sprawdzić, czy

nie ma tam jakiegoś samochodu lub ludzi?

•

Pusto - odpowiedział po powrocie. - Na samochód nie ma tu miejsca.

Nie ma też nikogo. Proszę skręcić w lewo i pójść prosto uliczką,

dopóki nie dojdzie pani do jeszcze mniejszej uliczki. Tamta

doprowadzi panią do Tiverton Street, dość daleko od Duke's Head.

•

Bardzo dziękuję.

•

Powodzenia.

Dla niego była to zwykła praca. Paula nie była pierwszą kobietą, której

pomagał uciec na czas przed zazdrosnym mężem.

Idąc ostrożnie po kocich łbach alejki, trzymała w dłoni wal-thera,

ukrytego pod przewieszoną przez ramię torbą. W myślach dziękowała

Bogu za wygodne buty. Przynajmniej nie skręci kostki. Znalazła węższy

zaułek i wyszła na Tiverton Street w pobliżu zaparkowanego porsche.

Spojrzała z daleka na miejsce, gdzie przedtem stał brązowy ford.

Samochód znikł. Nagle usłyszała znajomy dźwięk, coś pośredniego

między nuceniem a gwizdem. Odwróciła się i zobaczyła Marlera.

•

Byłem na polowaniu - powiedział z uśmiechem. - Jesteś nieco spięta.

•

Wybrałam się porsche na zakupy.

•

Pomóc ci?

•

Tak, proszę. Lodówka jest pusta.

Po wyjściu z Duke's Head Max miał problem do rozwiązania. Taz,

Marokańczyk siedzący za kierownicą forda, zrobił Pauli Grey

51

zdjęcie, gdy wchodziła do baru, więc było niemal pewne, że ją rozpoznał.

Jeżeli Doubenkian zacznie go przepytywać, życie Ma-xa nie będzie warte

złamanego grosza. Taz był nowym nabytkiem, członkiem armii

budowanej przez Calouste'a w różnych krajach Europy, a teraz w Brytanii.

Max uważał go za miernego rekruta, zdatnego tylko do wykonywania

prostych zadań.

Otworzywszy drzwi pasażera, jak na dłoni zobaczył rozwiązanie

swojego problemu. Siedzący obok za kierownicą oszołomiony Taz obiema

rękami przytrzymywał starannie zwiniętą w lejek białą kartkę. Przyłożył

do nozdrza czubek stożka i wdychał biały proszek. Potem przesunął lejek

do drugiego nozdrza i znów zaciągnął się głęboko.

Tak był tym zaabsorbowany, że nie zauważył siadającego obok Maxa,

który zanurzył wilgotny palec w resztce proszku, jaka pozostała w

papierowej trąbce, i spróbował. Tak jak myślał. Kokaina.

•

Potrzebowałem... dla zabicia czasu - wyjaśnił Taz z głupim

uśmiechem. Mówił niewyraźnie, rozciągając poszczególne słowa.

•

Ja poprowadzę - powiedział Max stanowczo. - Wysiądź i przejdź przed

samochodem na moje miejsce.

Taz był już porządnie naćpany, miał kłopoty z otwarciem drzwi. Gdy się

z nimi mocował, Max wyjął mu z rąk papierowy lejek, zagiął go mocno,

aby uchronić w środku resztkę kokainy, i wepchnął ją do schowka w

drzwiach.

Patrzył z pogardą, jak Marokańczyk, podpierając się obiema rękami,

wygramolił się na zewnątrz i z mozołem poczłapał wokół samochodu na

miejsce pasażera. Gdy opadł na siedzenie, Max stracił cierpliwość.

- Zapnij się - warknął.

Musiał sam przełożyć mu pas. Gdy ruszył, miał już w głowie plan

opracowany ze wszystkimi szczegółami. Wybrał okrężną trasę w stronę

Cambridge Circus i skręcił w Shaftesbury Avenue. Mimo godzin szczytu

ruch na jezdni był niewielki. Zbliżając się do Piccadilly Circus, Max

zrozumiał przyczynę. Roboty drogowe. Piętrowe autobusy miały

pierwszeństwo. Dwa toczyły się w jego stronę. Wślizgnął się w puste

miejsce, akurat opróżnione, po prawej stronie.

- Mam jeszcze coś do zrobienia - powiedział do Taza. -Wysia

daj. Przejdź kilka kroków chodnikiem, a potem przez ulicę i tra

fisz na stację metra - skłamał. - Złap pociąg i jedź do miejsca za

kwaterowania w New Maiden. Pokoje są opłacone za następne

dwa dni. Ruszaj się...

52

Odpiął przytrzymujący Taza pas bezpieczeństwa i otworzył drzwi po

jego stronie. Chłopak wyszedł na chodnik i zatrzasnął drzwi za sobą. Max

zapalił papierosa i obserwował potykającego się Marokańczyka. Dwa

pierwsze autobusy minęły forda, lecz nadjeżdżał następny.

Taz bez oglądania się zszedł z chodnika na jezdnię. Autobus, mając

przed sobą pusty pas jezdni, jechał koło pięćdziesięciu kilometrów na

godzinę, aby zgodnie z rozkładem zdążyć na następny przystanek.

Kierowca w ostatniej chwili starał się wyhamować, lecz było za późno.

Autobus grzmotnął Taza, przewrócił go i jednym kołem przejechał po

leżącym na brzuchu ciele. Potem cofnął się z oponą zabrudzoną krwią.

Max przez cały czas nie gasił silnika. Zobaczył człowieka, który rzucił

się, by sprawdzić tętno na szyi leżącego, po czym wstał, potrząsając

głową. Max włączył kierunkowskaz, powoli przejechał obok

wstrząśniętych gapiów i ruszył w stronę Piccadilly.

Przed godziną siedział naprzeciw Pauli Grey i na myśl o tym, co ma

zrobić, trząsł się cały w środku. Teraz był zimny jak lód i bardzo głodny.

- Chyba pójdę do Cafe Royal i zjem dobry obiad - mruknął do siebie. -

Jestem przynajmniej w stroju odpowiednim do takiego miejsca.

8

N

iezły samochód - powiedział Marler, gdy Paula ruszyła w stronę sklepów. -

Też myślę o kupieniu porsche.

•

Chyba rozumiesz, że trochę kosztuje - odpowiedziała. - Jak wiesz,

mam niezłą pensję, ale aby uzbierać, ile trzeba, musiałam odkładać

przez wiele miesięcy.

•

Gdybyś powiedziała, moglibyśmy zapłacić pół na pół - zażartował. -

Problem powstałby wtedy, gdybyśmy musieli wziąć pasażera. Jedno z

nas trzeba by było upchać w bagażniku. Myślę, że ty byś lepiej

pasowała.

Roześmiała się i poczuła znacznie lepiej. Gdy się spotkali, Marler

zauważył jej napięcie i zaczął mówić więcej niż zwykle. Żartował,

doskonale naśladując głosy innych członków zespołu z Park Crescent.

Paula roześmiała się i wreszcie, już w dobrym humorze, zaczęła

protestować.

•

Jeżeli nie przestaniesz, stracę kontrolę nad kierownicą.

•

Świetnie. Wtedy ja poprowadzę.

Wcisnęli się w wolne miejsce przed wielkim sklepem spożywczym i

Marler wyskoczył, by nakarmić parkometr, zanim Paula zdąży to zrobić.

Potem złapał wózek i machnął na nią ręką.

•

Na Dalekim Wschodzie kogoś do pomocy nazywają chłopcem.

•

Dobrze, chłopcze. Ruszaj się więc chyżo, bo ja robię szybkie zakupy, a

do tego jestem z dziesięć lat młodsza od ciebie.

Zdejmowała metodycznie żywność z półek i wyciągała z chłodziarek.

Wkrótce wielki wózek był wypełniony z czubem. Z gapiącym się

Marlerem podeszła do kasy. Ubrany na biało pracownik brał kolejno

zakupy, skanował numery i pakował wszystko do

54

mocnych toreb z brązowego papieru. Potem zapytał, gdzie stoi ich

samochód, zawiózł górę paczek do porsche i ułożył je starannie w

bagażniku. Marler sięgnął do kieszeni po szczodry napiwek. Pomocnik

potrząsnął głową.

•

Dziękuję panu, ale nie wolno nam przyjmować pieniędzy. Dobrze nam

płacą, jeżeli szybko pracujemy. Przepraszam, widzę przy kasie

następnego klienta.

•

Ostatni raz coś takiego widziałem w Kalifornii - skomentował Marler,

siadając na miejscu pasażera.

•

To nowy amerykański market spożywczy. Stąd amerykańskie metody

pracy.

Paula wyjechała z parkingu z prędkością nieco tylko mniejszą od

dozwolonej i błyskawicznie wskoczyła w przerwę w ciągu pojazdów.

Kierowca innego samochodu wrzasnął na nią, lecz go zignorowała.

•

Wracasz do Kalifornii? - spytała.

•

Chyba nie. Pełno tam blondynek z niewiarygodnie długimi nogami i

bez odrobiny oleju w głowie.

Gdy w końcu dotarli do Park Crescent, zaparkowała porsche na

dziedzińcu z tyłu budynku. Zmierzchało już. Za nimi wchodził po

schodach Pete Nield, trzymając kurczowo w ręce niewielką torbę z

czarnego atłasu.

Cały zespół był już na miejscu. Harry siedział po turecku na swoim

zwykłym miejscu na podłodze. Rozbierał walthera, układając jego części

na plastikowej tacy. Tweed machnął ręką znad uprzątniętego już biurka.

•

Uporałem się ze wszystkimi raportami. Przygotowałem odpowiedzi i

Monica zabrała je do biura komunikacji. A oto i pan Pete Nield. Jak

widzę, tamta sprawa zajęła ci trochę czasu, ale to nie ma znaczenia,

jeżeli tylko przyniosłeś odpowiedzi na moje pytania dotyczące złota.

•

Będziesz zachwycony. Musiałem czekać, bo mój zdumiony kontakt

zabrał materiał do innego eksperta.

Z powodu słowa „złoto" wszyscy zebrali się wokół biurka Twee-da.

Pete wyciągnął wielki kawał czarnego atłasu i opróżnił zawartość

woreczka. Drobiny złota i jeden większy okruszek błysnęły w świetle

lamp.

•

Pochodzi z Rand w Afryce Południowej. - Pete na moment zawiesił

głos. - Wydobyte ponad sto lat temu. Nie ma co do tego wątpliwości.

•

Właśnie to mnie ciekawiło - powiedział jego szef powoli.

55

W domu Tweeda przy Bexford Street, nim Paula mogła zabrać się do

obiadu, musieli przenieść zakupy z bagażnika porsche na pierwsze piętro.

Tweed był zdumiony.

•

Po co nam to wszystko?

•

Aby wypełnić twoje dwie wielkie i puste amerykańskie lodówki.

Uzupełnianie zapasów to podstawa.

•

Moglibyśmy otworzyć własny supermarket - droczył się.

•

Ja gotuję. Wymyślna zupa grzybowa, jagnięce kotlety, ziemniaki plus

mieszanka warzywna, a potem tarta cytrynowa, którą upiekłam na

Fulham Road.

•

Ślina mi cieknie...

Gdy przygotowania do posiłku były już zaawansowane, Paula weszła do

jadalni, aby nakryć do stołu. Wszystko było jednak na-szykowane.

Czekały nawet dwa kieliszki wina. Z ukontentowaniem popiła z jednego i

zerknęła Tweedowi przez ramię na książkę, którą czytał. Było to

opracowanie dotyczące sztabek złota.

Jedli w milczeniu, jak mieli w zwyczaju. Dopiero gdy zasiedli na

wygodnej kanapie, Paula zwięźle opowiedziała o dziwacznym spotkaniu z

Evelyn-Ashtonem. Tweed był zaniepokojony, więc zmieniła temat.

•

Co myślisz o Hengistbury Manor i jego mieszkańcach?

•

Wygląda na najbardziej luksusowe więzienie na świecie. Wszyscy

mieszkają pod jednym dachem. Wyczułem wśród nich nienawiść, a

może i obecność szatana, którego trzyma w zamknięciu niesamowita

Bella.

•

A co z Marshalem Mainem?

•

Czaruś. Nigdy takich nie lubiłem, może dlatego że brakuje mi...

•

Widziałam, jak kobiety w różnym wieku przyglądały ci się z

zainteresowaniem. Jeszcze coś o Marshalu?

•

Czaruje kobiety i nie ma oporów, gdy któraś mu się znudzi. Pod

pozorami łatwego spoufalania się widzę bezwzględność.

•

A Crystal? - spytała z obojętnym wyrazem twarzy.

•

Zaprowadziła mnie do swojej sypialni, mówiąc, że stamtąd jest lepszy

widok, i starała się mnie uwieść. Jest uparta, ale się od niej uwolniłem.

•

Wpadła w furię, dziką wściekłość?

•

Trochę dziwne, ale nie. Była spokojna, doskonale opanowana.

Pokazała mi Pike's Peak. To naprawdę niezwykły szczyt - a może

raczej wysoka skała. Ma kształt stożka, zbocza są strome. Nic tam nie

rośnie. Na pewno nie chciałbym się tam wspinać, nawet za tysiąc

funtów.

56

•

Lavinia?

•

No cóż... - zamilkł na chwilę. -W tym towarzystwie z pewnością, poza

Bella, najinteligentniejsza i najlepiej panująca nad sobą osoba. Muszę

przyznać, że mam kłopoty z jej rozszyfrowaniem. Patrzyłem w jej

niezwykle błyszczące, niebieskie oczy i nie mogłem zobaczyć, co się

za nimi kryje. Ma silną wolę.

•

I jest bardzo atrakcyjna - zasugerowała Paula. - Bystra? Jest biegłą

księgową sądową. To bardzo wysoko.

•

Tak samo Crystal, choć młodsza - zauważył.

•

A co powiesz o tym drugim dyrektorze, Warnerze Chance, ojcu Lea i

Crystal? Jest bardzo zrównoważony.

•

I znów, wyłączając Bellę, zapewne najsilniejsza i najbardziej

przedsiębiorcza postać w tym towarzystwie. Podejrzewam, że po cichu

pogardza Marshalem.

•

Dwie rzeczy utkwiły mi w pamięci - zastanowiła się Paula. - Nie

zdziwiło cię określenie Belli „do ochrony naszego skarbu"?

•

Tak, zwróciłem na to uwagę.

•

A gdy na dole powtórzyłeś te słowa Snape'owi, był zaskoczony.

Niemal histerycznie wykrzyknął „Powiedziała wam o tym!". Myślę, że

to bardzo dziwne.

•

Też tak sądzę.

•

Co to wszystko znaczy? - zastanowiła się Paula.

•

Brakuje nam klucza. To miejsce jest jak bomba zegarowa, która może

wybuchnąć w każdej chwili.

•

Tak, i lepiej, aby nas tam nie było, gdy to nastąpi. A co powiesz o

Snapie?

•

Coś jest z nim nie tak. Kiedy ciebie nie było, zadzwoniłem do

przyjaciela z Ministerstwa Obrony. Snape służył w Bośni i był

oskarżony o zastrzelenie z tyłu dwóch bezbronnych Muzułmanów.

Jedyny świadek został zdyskredytowany i Snape'a uniewinniono.

Niedługo potem na własne życzenie przeszedł do oddziałów inży-

nieryjnych. Możemy być pewni, że ma coś na sumieniu. Na pewno wie

więcej niż ktokolwiek inny o tym, co się tam dzieje.

•

A ta dziwaczna sprawa ze złotem? - drążyła dalej Paula.

•

Będę wiedział więcej po konsultacji z Bobem Newmanem. Tak czy

inaczej jest przecież reporterem, a przynajmniej był nim, dopóki nie

przystał do nas.

Stłumił ziewnięcie i Paula uświadomiła sobie, że wypytywała go zbyt

długo. Wstała, by posprzątać ze stołu, a Tweed chciał jej koniecznie

pomóc. Zaraz po powrocie do domu zdjął marynarkę i krawat, by czuć się

swobodniej.

57

•

Pora do łóżka - powiedziała, gdy skończyli sprzątanie.

•

Chyba tak - zgodził się, tłumiąc kolejne ziewnięcie. - Chciałbym, abyś,

kiedy będziesz mogła, narysowała portret pamięciowy tego Evelyn-

Ashtona, z którym spotkałaś się w Duke's Head. Spędziłaś kiedyś

trochę czasu w szkole artystycznej.

•

Zrobię to zaraz z rana, póki jego obraz nie zatrze mi się w pamięci.

Tweed zmusił się do rozebrania i wsunął do łóżka. Zapadł w sen, gdy

tylko dotknął głową poduszki.

Paula nie mogła usnąć. Wciąż przypominała sobie szarpiący nerwy

epizod z Evelyn-Ashtonem. Widziała dokładnie jego twarz i dziwaczną

zmianę zachowania tuż przed szokującym wyznaniem. Przeszła do salonu.

Z szuflady wyciągnęła blok rysunkowy i kilka kawałków węgla. Usiadła

przed biurkiem i zaczęła rysować. Pracowała pewnie, bez zastanawiania

się i w ciągu pół godziny szkic był gotowy. Wstała i obejrzała go w

świetle osłoniętej lampy.

- No, udało mi się ciebie uchwycić, panie Evelyn-Ashtonie

- mruknęła do siebie. - Udało się już za pierwszym razem.

W tym momencie usłyszała samochód jadący z wolna ulicą. Ostrożnie

rozsunęła zasłony. Brązowy ford zatrzymał się i zobaczyła wyskakującego

kierowcę. Prawą ręką zamachnął się łukiem jak gracz w krykieta rzucający

piłką. W świetle ulicznej lampy ujrzała wyraźnie jego twarz. Był to

Evelyn-Ashton. Usłyszała dźwięk tłuczonego szkła, gdy rzucony

przedmiot trafił w okno Tweeda.

Pobiegła do drzwi. Tweed, który budził się szybko, zdążył już

wyskoczyć z łóżka i automatycznie zapalił lampkę nocną. W jej świetle

ujrzał na dywanie obiekt przypominający masywną szyszkę sosnową.

Granat.

- Wracaj, do cholery, do salonu!

Zamarła, zesztywniała ze strachu o jego życie. Tweed rzucił się przed

siebie, pochylił, schwycił leżący granat i wyrzucił go przez okno.

Oczekiwali detonacji. Ciszę przerwał jedynie warkot silnika forda

odjeżdżającego z maksymalną szybkością ulicą.

•

Dzwonię do Harry'ego. Jest ekspertem od materiałów wybuchowych.

•

Co się właściwie stało? - zastanawiała się Paula.

•

Harry nam powie. Po czymś takim ubieram się. Nie usnę już tej nocy.

•

Ani ja.

58

Kiedy telefonował, wyciągnęła śmietniczkę i szczotkę. Starannie

zmiotła rozbite szkło łącznie z najdrobniejszymi odłamkami.

Potem weszła do kuchni, aby je wyrzucić. Tweed, w pełni ubrany,

gotował jajka i szykował grzanki, sok pomarańczowy oraz kawę na

śniadanie.

Gdy jedli, podjechała kanciasta, opancerzona ciężarówka Harry'ego.

Paula wstała i pospieszyła do okna. Tweed miarowym krokiem podążył za

nią. Zobaczyli, jak Harry zaparkował i wysiadł z ciężarówki z metalowym

pudłem w jednej ręce i potężną latarką w drugiej. Podszedł do przedmiotu

leżącego na jezdni.

Zapalił latarkę, podniósł to coś, najpierw przyłożył do ucha, a potem

umieścił w metalowym pudle. Paulę zawsze zdumiewało nonszalanckie

zachowanie Harry'ego w takich sytuacjach. Podnosząc wzrok, ujrzał ich w

oknie i podszedł do drzwi, które pobiegła otworzyć. Tweed podążył za nią

zwykłym niespiesznym krokiem.

•

Witam z rana - pozdrowił ich Harry. - Granat? To była atrapa. Żadnej

dziury do zawleczki. Na postrach. Do zobaczenia później...

•

Wiedzieli, w które okno celować - skomentował Tweed. -Wiedzą zbyt

wiele - stwierdził, gdy wrócili na piętro.

•

Widziałam, kto to rzucił - oświadczyła Paula, pokazując mu zrobiony

węglem szkic. - Widziałam go. To Evelyn-Ashton. To on.

•

Gdy będziemy na Park Crescent, zrób fotokopie dla wszystkich

członków zespołu. Niech wiedzą, kogo szukamy.

Przepowiedziana przez Tweeda bomba zegarowa wybuchła w

Hengistbury w kilka minut po ich przyjeździe na Park Crescent.

9

P

aula miała akurat czas na sporządzenie fotokopii swojego szkicu Evelyn-

Ashtona i rozdanie go wszystkim członkom zespołu. Tweed zwięźle

wytłumaczył im, kim jest ów osobnik.

- Bardzo wątpliwe, aby to było jego rzeczywiste nazwisko...

- dodał.

- Komendant Roy Buchanan pilnie chce się z tobą widzieć

- przerwała mu gwałtownie Monica, odebrawszy telefon.

•

Mówisz o telefonie?

•

Nie. Przyjechał i czeka na dole.

•

Poproś, aby wszedł.

Paula wstała od swego biurka w rogu. Marler, oparty w pobliżu o

ścianę, wyjrzał razem z nią przez okno. Poniżej stał nieozna-kowany

samochód policyjny, a za nim widać było połyskującego rolls-royce'a.

- Rolls należy do profesora Saafelda, wybitnego patologa - szep

nęła. - Nie podoba mi się to.

Komendant Buchanan wszedł do biura. Wysoki, chudy jak szczapa, pod

pięćdziesiątkę, był starym przyjacielem Tweeda. Paula spodziewała się

zobaczyć go w mundurze dowódcy brygady antyterrorystycznej, jednak

dziś nosił oficjalny szary garnitur. Zwykle miał przyjazną minę, lecz teraz

wyraz jego twarzy był ponury.

Ominął fotel i wybrał krzesło z twardym oparciem.

•

Przynoszę złe wieści - ogłosił, stawiając teczkę obok krzesła.

•

Więc mów - odrzekł Tweed.

•

Pani Bella Main została zamordowana w swoim gabinecie w

Hengistbury Manor. W dziwny i straszny sposób.

W pokoju zapanowała przytłaczająca cisza. Wszyscy patrzyli na

Tweeda. W przeszłości często był informowany o wielu szoku-

60

jących zdarzeniach, a jego twarz zawsze pozostawała obojętna. Nie teraz

jednak.

Siedział bardzo spokojnie, niemal jak rzeźba. Na jego twarzy odbijały

się błyski emocji: jakby niedowierzanie, gniew, wściekłość. Przed oczami

przewinęło mu się ostatnie spotkanie z Bella, kobietą, którą lubił i

szanował. Cenił jej charakter i bystrość umysłu. Miała osiemdziesiąt

cztery lata. Przypuszczał, że mogłaby dożyć setki.

•

Miała królewski sposób bycia, bardzo wytworny - powiedziała Paula

spokojnie.

•

Królewski! To trafne określenie - zgodził się Tweed, nagle znów

pobudzony i czujny. - Jej morderca musi zostać odnaleziony,

niezależnie od tego, ile czasu to zajmie i jakie pociągnie za sobą

ryzyko.

•

Przyjechałem właśnie zapytać cię - zaczął Buchanan - czy przejmiesz

sprawę jako główny śledczy.

•

Tak - odparł krótko Tweed.

•

Zabrałem ze sobą profesora Saafelda. Czeka na dole w pokoju dla

gości.

•

A po co, u diabła, on się w to pakuje?

•

To jego pomysł, nie mój - powiedział szybko Buchanan.

•

Uważał, że najpierw ja powinienem cię poinformować o zdarzeniu. Znał

Bellę. Dzwoniła do niego po twoim wyjściu i rozmawiali na twój temat.

Lubiła cię, to znaczy, zaczynała cię lubić. A tutaj

•

szybko otworzył teczkę i pokazał papiery - masz pełne uprawnienia, a

nawet upoważnienia wraz z nakazem rewizji całego Hengistbury Manor,

a także lasu, którego znaczna część należy do posiadłości.

Tweed obejrzał papiery, które Buchanan położył na biurku. Na dole obu

dokumentów widniał podpis trzeciego z najwyższych rangą oficerów

policji.

•

Masz także - dodał Buchanan - pełne poparcie ministra spraw

wewnętrznych.

•

Który może być jednym z deponentów Belli - powiedział Tweed z

uśmiechem, co oznaczało powrót do jego zwykłego stanu ironii i

całkowitej samokontroli.

•

Trudno powiedzieć.

•

W udzieleniu tak szerokich pełnomocnictw czuję powiązania

polityczne.

•

Masz rację... - Buchanan się zawahał. - Niektórzy ministrowie

obawiają się, że Main Chance Bank może teraz zostać wyku-

61

piony przez pewnego bezwzględnego dżentelmena, któremu prawo

własności tej potężnej instytucji otworzy drogę do sukcesu w przetargu na

jeden z naszych czterech wielkich banków, co praktycznie dałoby mu

finansową kontrolę nad krajem.

•

Jest Brytyjczykiem? -Nie!

•

Pochodzi ze Wschodu?

•

Tak - odparł Buchanan ponuro.

•

Jak się nazywa?

- Nie jestem upoważniony do ujawnienia tego. - Nastrój Bu

chanana nieco się poprawił. - Za asystenta będziesz miał starsze

go inspektora Hammera.

- Zawsze najlepszy kawałek zostawiasz na koniec, prawda?

Paula jęknęła i odwróciła się do Newmana, który przedtem

pocieszał ją zaraz po otrzymaniu wieści o śmierci Belli.

•

Stary twardogłowy Hammer - rzuciła nieco głośniej niż szeptem.

•

Bardzo nam brakuje starszych oficerów śledczych - powiedział

Buchanan, przyjaźnie grożąc jej palcem. - Poza tym jest jasne, że ty

kierujesz, a on jest twoim asystentem - ciągnął, odwracając się w

stronę Tweeda.

•

Kiedy on się pojawi w Hengistbury? - spytał Tweed.

•

Pojechał tam przed tobą z trzema fotografami, dwoma specami od

odcisków i innymi technikami.

•

Więc lepiej i my jedźmy tam od razu. Pete, na razie tu zostaniesz.

Dyrektor Howard wraca jutro z urlopu. Wytłumacz mu wszystko

szczegółowo i powiedz, że zadzwonię do niego, jak będę mógł.

•

Tak jest - odparł Nield zwięźle.

- Obejmujesz czasowo dowództwo - dodał Tweed.

Podszedł do Pauli czekającej już z dwiema walizkami. Wziął

swoją i wraz z Royem Buchananem i resztą ekipy pospieszył do pokoju

dla gości. Otwierając drzwi, znalazł profesora Saafelda wyciągniętego w

fotelu wygodnie z nogą na nodze i czytającego książkę.

•

To okropne - zaczął Tweed - że zostawili tu pana samego, gdy

komendant Buchanan przekazywał mi informacje...

•

Z przyjemnością poczytałem sobie ostatni wielki bestseller Roberta

Newmana - powiedział profesor, wstając. - Ale czy to nie pan

Newman, tu za panem? Cóż, panie Newman, pisząc takie książki, musi

pan być bogaty. Zasługuje pan na to. To trzeci pań-

62

ski majstersztyk, jaki czytam. Z pewnością jest pan przynajmniej

milionerem.

•

Rzeczywiście odłożyłem co nieco - przyznał Newman z uśmiechem,

podając mu rękę.

•

Potem będziecie mogli porozmawiać - przerwał im sucho Tweed. -

Przypuszczam, że nie zna pan skomplikowanej drogi do Hengistbury? -

spytał profesora. - Wobec tego poprowadzimy pana czerwonym

porsche Pauli. Pojedzie pan rollsem za nami. Bob, zabierz resztę grupy

do mercedesa i trzymaj się za rollsem. Ruszamy.

Gdy wyjechali z Park Crescent z rollsem za plecami, Tweed powiedział.

•

Paulo, Saafeld prowadzi rollsa z przepisową prędkością, tak jak

powinien. Dostosuj się do niego.

•

Sama już o tym pomyślałam - mruknęła z naganą w głosie. - Jeżeli

chcesz, możesz usiąść za kierownicą tej rakiety. Teraz zastanawiam się,

co za okropieństwo zobaczymy w Hengistbury.

10

P

rzed naszym wyjazdem zadzwoniłam do Snape'a - powiedziała Paula.

Zatrzymała porsche przed właśnie otwierającymi się do wewnątrz

wysokimi wrotami z kutego żelaza. Ruszyła wolno podjazdem, a za nią

wspaniały rolls Saafelda i mercedes Newmana z resztą ekipy.

- Mam przedziwne wrażenie, że śnię - oznajmiła. - Zapewne

dlatego, że byliśmy tu tak niedawno.

Po zaparkowaniu w pobliżu schodów prowadzących na taras wy-

skoczyła z samochodu tuż obok Saafelda, wysiadającego z torbą w ręce z

rollsa. Profesor liczył sobie około pięćdziesięciu pięciu lat, był średniego

wzrostu, gładko ogolony i zaskakiwał zupełnie białą czupryną. Miał

wysokie czoło i grube, siwe brwi, ale uwagę zwracały przede wszystkim

przenikliwe szaroniebieskie oczy. Długi nos, silnie zarysowane, szerokie

usta i stanowczy podbródek nadawały mu wojowniczy wygląd, choć w

rzeczywistości w najmniejszym stopniu nie przejawiał agresji, chyba że

miał do czynienia z głupcami.

Weszli całą grupą po schodach. Snape już ich oczekiwał, uśmiechając

się wymuszenie. Marshal Main z oślizgłym uśmiechem na ustach, w

czarnym garniturze i czarnym krawacie, wyciągnął rękę na powitanie.

Tweed odnotował w myślach, że żaden z mężczyzn nie wyglądał na

zmartwionego.

Przedstawił tamtym dwóm swoich współpracowników. Nagle znikąd

pojawił się starszy inspektor Hammer, jeszcze masywniej-szy, niż go

zapamiętała Paula, jeszcze bardziej napastliwy i apodyktyczny.

- Zaprowadzę pana do niej, panie profesorze - powiedział

uniżenie.

64

•

Czy ktoś jej dotykał? - spytał Saafeld.

•

Oczywiście, że nie - zaprzeczył Hammer z oburzeniem.

•

Czy jest pan tego zupełnie pewien? - rzucił Saafeld.

•

To moja praca... - odparł tamten, urażony. - Tędy.

•

Wolę, aby na górę zaprowadził mnie pan Tweed. Po schodach, na

pierwsze piętro?

Było oczywiste, że Saafeld natychmiast znielubił starszego inspektora.

Tweed uznał to za niezwykłe, gdyż profesor rzadko dawał po sobie

poznać, co myśli o kimś, kogo właśnie poznał. Poprowadził go przez hol.

Z boku schodów siedziała na krześle Lavinia.

Miała na sobie czarną sukienkę, a pod nią białą bluzkę z marszczonym

kołnierzem. Doskonale, pomyślał Tweed, nie przesadza z żałobą.

Uśmiechnął się do niej i na tym poprzestał.

Saafeld szedł szybko za Tweedem, a Paula za nimi. Po wejściu do

sąsiadującej z gabinetem biblioteki zobaczyli czterech sanitariuszy w

białych fartuchach. Saafeld skinął na nich ręką.

- Ściągnąłem ich z leżącego w pobliżu Leaminster - wyjaśnił

Tweedowi. - Znają drogę do mojego biura w Holland Park, ale

poprowadzę ich rollsem.

W pomieszczeniu było też czterech mężczyzn w mundurach poli-

cyjnych. Dwóch miało zawieszone na szyi wielkie aparaty fotograficzne, a

trzeci niósł walizeczkę. To specjalista od odcisków palców, pomyślała

Paula. W tym momencie drzwi gabinetu otworzyły się od środka i pojawił

się w nich sierżant Warden, osobisty asystent Buchanana. Zaskoczyło to

Paulę, gdyż od dawna go nie widziała. Buchanan bardzo się pośpieszył z

przysłaniem na miejsce ekipy technicznej.Tak samo Saafeld, wzywając

sanitariuszy z Leaminster.

Warden, w prostym ciemnym garniturze, stał sztywno, jak zwykle z

twarzą bez wyrazu. Zwrócił się do Tweeda.

•

Od czasu mego przybycia nikt poza mną nie wszedł do gabinetu. Czy

mogę pana wprowadzić?

•

Jeżeli mogę doradzić - wtrącił uprzejmie Saafeld, spoglądając na Paulę

- byłoby najlepiej, gdybym najpierw wszedł tam tylko z panem

Tweedem.

•

Wyjdę po ciebie za minutę - powiedział szybko Tweed do Pauli.

Paula, pozostawiona sama wśród tak wielu obcych mężczyzn, poczuła się

niepewnie. Miała wrażenie, że powinna coś powiedzieć. Jeden z

fotografów przyglądał jej się lubieżnie.

- Nieczęsto nam się trafia przyjemność być tak blisko tak po

ciągającej kobiety - powiedział pożądliwie.

65

- George - odezwał się drugi fotograf - wyszoruj sobie brudną

gębę jakimś silnym środkiem dezynfekującym.

Paula spojrzała na niego z uznaniem, omijając wzrokiem obleśnego

typa. Drzwi do gabinetu otworzyły się i stanął w nich Tweed. Odwrócił

się w jej stronę.

•

Bardzo dziękuję - powiedziała do fotografa, który utempe-rował

kolegę.

•

Sama zdecyduj, czy chcesz wejść - zwrócił się do niej Tweed

ściszonym głosem.

•

Wejdę - oświadczyła twardo.

Zamknął za nią drzwi. Sierżant Warden stał pod ścianą pokrytą boazerią,

Saafeld za fotelem Belli. Paula spojrzała, wstrzymując oddech. Pani Main

siedziała nadal na swoim miejscu. Jej wspaniała głowa opadła do przodu.

Ubranie było przesiąknięte krwią, a na szyi tkwił kołnierz z drutu

kolczastego z okropnymi * szpicami. Wyzierała spod niego głęboka,

krwawa rana. Był to jeden z najstraszliwszych widoków, jakie

kiedykolwiek oglądała Paula.

Wchodząc do gabinetu, trzymała ręce w kieszeniach kurtki; teraz

mocno zacisnęła obie dłonie. Miała spokojny wyraz twarzy, a Saafeld,

nim się odezwał, bacznie jej się przyjrzał.

- Aby zobaczyć, jak to zostało zrobione, musi pani stanąć za

fotelem.

Podeszła spokojnie z Tweedem za plecami. Stając obok Sa-afelda,

zobaczyła drewniane uchwyty przymocowane do obu końców

szatańskiego drutu kolczastego. Posłużyły do skręcenia i zaciśnięcia

okrutnego kołnierza.

•

Sądzę, że już wiem, jak to zrobiono - powiedziała, zauważając z ulgą,

że jej głos brzmiał normalnie.

•

Morderca stanął za fotelem i z góry zarzucił jej ten naszyjnik przez

głowę, a potem ściągnął uchwyty i zacisnął drut, skręcając jego końce

- tłumaczył Saafeld.

Mówił, jakby wyjaśniał na wykładzie studentom kwestię anatomiczną.

Paula skinęła głową, przyglądając się krwi kapiącej z tyłu szyi. Saafeld,

wbrew swemu zwyczajowi, skomentował.

•

To jedna z najokropniejszych zbrodni, jakie widziałem.

•

Nie rozumiem, w jaki sposób morderca wniósł do gabinetu ten, jak

pan powiedział, naszyjnik bez zwrócenia uwagi Belli. Ktokolwiek to

był, musiała go znać i mu wierzyć.

Nagle wpadła jej do głowy pewna myśl.

- Oczywiście mógł to w czymś ukryć, na przykład w aktówce.

66

Zerknęła na milczącego Tweeda. Spojrzał na nią z uznaniem i

potakująco skinął głową.

- A potem - ciągnęła - morderca musiał stanąć za fotelem

i przerzucić ten naszyjnik przez jej głowę.

Zauważyła, że siwe włosy Belli nie były potargane, co pozostawiło

zmarłej przynajmniej resztkę dostojeństwa.

•

Krótka fryzura ułatwiła mordercy zadanie; narzędzie zbrodni dało się

gładko zsunąć w dół na szyję. Jak pan myśli, czy to długo trwało?

•

Jeżeli morderca miał silne i zręczne ręce, poszło bardzo szybko.

Wątpię, aby wiedziała, co się dzieje, gdyż arterie szyjne są zerwane.

Paula uświadomiła sobie, że przestała zaciskać dłonie. Wyjęła je z

kieszeni i idąc w stronę Tweeda, z wolna okrążyła biurko, wpatrując się w

dywan.

•

Znikły przypominające tor odciski kół, które widzieliśmy poprzednio -

powiedziała.

•

Też to zauważyłem - potwierdził jej szef. - Ktoś użył odkurzacza.

Dowiem się kto i kiedy.

•

Jeżeli obejrzeliście już wszystko, co trzeba - wtrącił sucho Saafeld - to

czas, by policyjny fotograf zrobił zdjęcia. Sanitariusze mogą już wejść.

Trzeba znaleźć jakąś płachtę do jej przykrycia. Chcę tak szybko, jak

tylko będzie to możliwe, zabrać ją wraz z fotelem. Nie będzie łatwo

zejść z nim po schodach.

•

Jest winda - powiedziała Paula. - Rusza z dolnego holu i zatrzymuje

się dokładnie na wprost wejścia do biblioteki.

•

To bardzo ułatwi zadanie.

Tweed i Paula podążyli za Saafeldem do biblioteki, gdzie profesor

wydał sanitariuszom dokładne instrukcje. Kiedy przeszli na podest

schodów, Paula przechyliła się przez poręcz i zobaczyła Lavinię

rozmawiająca z Newmanem.

•

Lavinio, czy mogłabyś poprosić Snape'a, by wjechał windą na górę? -

zawołała do niej. - Niech stoi w otwartych drzwiach i czeka, aż

przyniosą twoją babkę.

•

Załatwione! - odkrzyknęła Lavinia rzeczowym tonem.

•

Co teraz? - spytała Paula, gdy schodzili na parter.

•

Zamierzam zaraz rozpocząć przesłuchania. Jak Lavinia? - spytał

Newmana, widząc ją ze Snape'em na drugim końcu holu.

•

Naturalnie jest zgaszona. Żeby zmusić ją do myślenia o czymś innym,

wypytywałem ją o wyjazdy do Londynu. Myślę, że całkiem dobrze mi

poszło.

•

Rozmawiaj z nią nadal. Niech przestanie myśleć...

67

Wraz z Paulą przeszedł do salonu na dole. Zastali tam jedynie Marshala

Maina maszerującego żwawo tam i z powrotem. Do połowy opróżniony

kieliszek szampana stał na okrągłym, podręcznym stoliku. Butelka czekała

obok w kubełku z lodem. Osobliwy napój, raczej nieodpowiedni w tych

okolicznościach, pomyślał Tweed. Przesłuchanie rozpoczął od

formalności.

•

Panie Main, kto znalazł ciało?

•

Proszę, nie traćmy czasu - powiedział Marshal z uśmiechem,

wskazując krzesła wokół stolika, a sam z kieliszkiem szampana w ręce

zapadł w głąb fotela, wyciągając przy tym nogi do przodu i krzyżując

je w kostkach.

•

Coś dla odświeżenia? - zagadnął. - Szampan może wyglądać

niestosownie, ale Bella by go zaakceptowała. Była jak najdalsza od

robienia szumu i zamieszania w sytuacjach wyjątkowych. Może kawę?

•

•

Tak, proszę. Jak przypuszczam, dla Pauli też.

•

Przyniosę dzbanek - usłyszeli głos od wejścia.

Tweed odwrócił się i przy otwartych drzwiach zobaczył poważną

Lavinię; właśnie zamykała je za sobą.

•

Czarną jak smoła piekielna, jeżeli dobrze zapamiętałam z ostatniego

spotkania. Cóż, największy grzech został już popełniony - powiedział

beztrosko Marshal, podnosząc kieliszek i przepijając do Pauli.

•

Kto znalazł ciało? - spytał Tweed surowszym tonem.

•

No cóż, w rzeczy samej ja. Około ósmej wieczorem Bella poprosiła

mnie przez interkom, abym na dziesiątą przyniósł jej kilka sprawozdań

finansowych.

•

Jak pan te sprawozdania dostarczył? - wypytywał Tweed.

•

Jak? W niebieskiej teczce, która leży na biurku. Nadal tam są.

•

Co pan zobaczył po wejściu do jej gabinetu?

•

Odwróciłem się, przyznaję. Padało na nią światło lampy na biurku.

Szybko zorientowałem się, że stało się coś strasznego. Zobaczyłem to

diabelstwo wokół jej szyi i kapiącą krew...

•

Jest pan pewien, że krew jeszcze kapała? - Tweed pochylił się przez

stół w jego stronę. - To ważne, gdyż pomoże ustalić godzinę

morderstwa. Oznacza, że od czasu jego popełnienia do chwili

pańskiego przybycia nie mogło upłynąć wiele czasu. O której godzinie

wszedł pan do gabinetu?

•

Już panu mówiłem. O dziesiątej. Bella lubiła punktualność. Nim

zapukałem do drzwi, sprawdziłem czas na zegarku. Była dokładnie

dziesiąta.

68

W tym momencie weszła Lavinia, niosąc srebrną tacę z trzema

filiżankami i starannie ułożoną resztę utensyliów. Tweed spojrzał wprost

na nią i spytał:

•

Kto znalazł ciało?

•

Mój ojciec, Marshal.

Spojrzała na ojca, jakby zdumiona, że jeszcze o tym nie powiedział.

Tweed pomyślał, że taki sposób mówienia o ojcu, z użyciem jego imienia,

jest nieco dziwaczny. Uśmiechnął się i podziękował za kawę. Lavinia

wyszła, zamykając drzwi za sobą.

•

Sprawdza mnie pan, tak? - spytał Marshal ze złością.

•

To nieprzyjemna strona mojej pracy. Będę po kolei rozmawiał z całą

rodziną i muszę wiedzieć, czy każdy mówi prawdę.

Nagle zmienił temat i Paula uśmiechnęła się do siebie, rozpoznając

technikę, którą stosował w celu wyprowadzania podejrzanych z

równowagi.

- Bella była prezesem Main Chance Bank, więc kto nim teraz

zarządza?

Marshal wyprostował się z godnością.

•

Ja jestem dyrektorem zarządzającym.

•

Dyrektorem współzarządzającym - poprawił Tweed. - Jest przecież

także Warner Chance. Muszę wiedzieć - dodał z emfazą - kto zgodnie z

wolą zmarłej przejmie władzę.

•

Tak... - Marshal przeciągnął ręką po gęstej czuprynie. - Zaraz po

telefonie do Yardu, gdy w końcu udało mi się połączyć z komendantem

Buchananem i opowiedzieć mu o tym, co się zdarzyło, natychmiast

zadzwoniłem do prawników Belli: Hamble'a, Goodworthy'ego i

Richtera na Threadneedle Street z prośbą o przesłanie jej testamentu.

Dostarczą go przez kuriera do jutra rana. Wtedy dowiemy się, co

zarządziła na wypadek śmierci. Czy to panu wystarcza?

•

Muszę przeczytać ten testament, zanim ktokolwiek go zobaczy.

•

Czyżby?! - Twarz Marshala poczerwieniała. - Będzie tam moje

nazwisko.

•

A także prawdopodobnie Warnera Chance'a. Być może powinienem

przypomnieć panu, że prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa.

•

A więc? - warknął Marshal oburzony.

•

Testament może mnie naprowadzić na trop mordercy Belli Main.

•

To niewystarczający powód! - wykrzyknął. - Mam prawo przeczytać

to, co jest do mnie adresowane. Coś, o co sam poprosiłem.

69

•

Nie tracił pan czasu, prawda? - zauważył Tweed spokojnie.

•

Co to znaczy, do cholery?

•

To znaczy, że gdy tylko dowiedział się pan o okrutnej śmierci pańskiej

matki, był pan przede wszystkim zainteresowany sprawdzeniem, kto

dziedziczy majątek. To mnie zastanawia - dodał ponuro.

•

Nie ma pan uprawnień! - wrzasnął Marshal.

Tweed wyciągnął i podał mu dokument otrzymany od Buchanana.

Paula, wpatrując się w Maina, gdy czytał, spostrzegła, jak drżały mu ręce.

W końcu zwrócił papier Tweedowi.

•

No to jest pan szychą.

•

Więc gdy przybędzie kurier, wręczy mi pan nietkniętą kopertę.

•

Jestem zmęczony - powiedział Marshal, wstając. - Chyba zjem u

siebie.

•

Czy jest pan żonaty? - spytał Tweed znienacka.

Paula znów się uśmiechnęła. Szef ponownie wyprowadził przeciwnika z

równowagi. Marshal zatrzymał się w pół kroku, odwrócił i opadł na

krzesło.

•

Oczywiście, byłem. Jak pan wie, Lavinia jest moją córką.

•

To czas przeszły - Tweed drążył bezlitośnie. - Więc co się stało z

pańską żoną? Muszę wiedzieć o panu wszystko.

•

Nie sądzi pan, że ta wiedza nie jest warta złamanego grosza? Ale skoro

pan nalega. Moja żona umarła, gdy Lavinia miała osiemnaście lat. To

znaczy ponad szesnaście lat temu. Lavinia bardzo to przeżyła.

•

Przypuszczam, że pan również.

•

Cóż, takie rzeczy się zdarzają - odpowiedział sucho Marshal. - Trzeba

sobie z tym radzić.

Drzwi się otworzyły i stanęła w nich Lavinia w fartuchu nałożonym na

czarną suknię. Odczekała chwilę, aby się upewnić, że nikt nic nie mówi.

- Lunch zostanie podany w jadalni za dziesięć minut. Przepra

szam, że nie skonsultowaliśmy tego z wami. To zapewne z powodu

tego, co się stało. Już poinformowałam pana Newmana.

Marshal poderwał się ochoczo, rad z możliwości uwolnienia się od

Tweeda. Pospieszył w stronę Lavinii.

•

Ja zjem u siebie.

•

Panie Main - spytał Tweed odchodzącego. - Czy słyszał pan

kiedykolwiek o armeńskim miliarderze Doubenkianie?

•

Wygląda mi to na nazwisko jednego z tych cudzoziemców, których

sprawdzamy w Dover. Nie, nigdy nie słyszałem o kimś takim.

70

•

Jak myślisz? - spytała Paula, ściszając głos, choć zostali sami, a drzwi

były zamknięte. - Czy często osoba, która znajduje ciało, okazuje się

mordercą?

•

To mit. Gdy byłem w Yardzie, poprosiłem kogoś o sporządzenie

statystyki morderców, którzy nie znaleźli ciała. Daleko przewyższali

liczbą tych, o których wspomniałaś. Czy to tylko moja wyobraźnia, czy

Marshal wydawał się zaskoczony, gdy spytałem go o Doubenkiana?

11

Z

abrzęczał telefon komórkowy Doubenkiana. Zerknął na Maxa i powiedział

ostrożnie:

- Dunfield, dyrektor do spraw sprzedaży...

Głos w słuchawce znów był straszliwie zniekształcony. Użyto jakiegoś

urządzenia, które nie pozwalało rozpoznać, czy to mówi mężczyzna, czy

kobieta.

•

Bella Main zmarła nagle.

•

Dobrze. Jak to się stało?

•

Tweed przyjechał do Hengistbury z Paulą Grey. Zabrał ze sobą Roberta

Newmana, Harry'ego Butlera i faceta o nazwisku Marler.

•

Newmana, tak? - spytał Doubenkian.

Zaklął. Jego informator przerwał połączenie. Zaniepokojony Calouste

rozejrzał się wokół. Max, wiedząc, czego szuka szef, podał mu młotek.

Zawsze w takich sytuacjach miał go pod ręką.

Już po raz drugi tego dnia zmienili miejsce pobytu w Norfolk. Ukryli się

teraz w kolejnym odizolowanym wiejskim domu, oddalonym znacznie od

Leaminster i położonym na skraju lasu. Tak samo jak poprzednio, od

Hengistbury Manor dzieliło ich nie więcej niż dwadzieścia osiem

kilometrów. Max spodziewał się, że wkrótce przeniosą się gdzie indziej.

Patrzył, jak szef, odwrócony do niego plecami, zmienił ciemne okulary

na ochronne, po czym na wielkim drewnianym stole roztrzaskał w drobny

mak telefon komórkowy. Po włożeniu na powrót ciemnych okularów

odwrócił się do Maxa.

- Czy to nie zbytnia ostrożność? - zapytał ten. - Czy nie wy

starczyłoby, gdyby pan zniszczył kartę SIM i zastąpił ją inną ze

swojej kolekcji?

72

•

Wiadomości z Hengistbury są i dobre, i złe. Wiesz, że Bella Main

kontrolowała Main Chance Bank. Nie sprzedając mi go, popełniła

błąd. Nie żyje.

•

Zamordowana? - spytał Max.

•

Tego mój anonimowy informator nie powiedział. Teraz musimy

poczekać i zobaczyć, kto będzie dziedziczył.

•

Kto to może być?

•

Albo Marshal Main, albo Warner Chance.

- A jeżeli, którykolwiek by to był, też nie zechce sprzedać banku?

Doubenkian uśmiechnął się strasznym, sadystycznym uśmie

chem.

•

Wówczas zastosujemy metodę wiedeńską. Pamiętasz właściciela

banku, który odmówił jego sprzedaży? Porwałem mu syna i

natychmiast się zgodził, bez żadnego powiadamiania policji.

•

Nadal nie wiem, w jaki sposób zamierza pan dać sobie radę w obecnej

sytuacji.

•

Bardzo prosto, drogi Maksie. Jeżeli to będzie Marshal, porwiemy jego

córkę Lavinię. Jeżeli to będzie Warner Chance, porwiemy albo jego syna

Lea, albo córkę Crystal. Tak czy inaczej powiadomimy któregoś tatę,

że otrzyma przesyłkę kurierską z prawą ręką potomka, odciętą w

nadgarstku. Oczywiście starannie opakowaną. Musimy postępować w

sposób cywilizowany. -Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

•

Nie mogę tego zrobić - powiedział Max stanowczo.

•

Masz naprawdę miękkie serce. Czasami mnie to niepokoi. Więc wezwę

z Paryża francuskiego rzeźnika Jacques'a. Dla niego to obojętne, czy

mięso, które kroi, jest żywe, czy martwe.

Zniesmaczony Max zmienił temat.

•

Wciąż nie rozumiem, dlaczego po jednorazowym użyciu niszczy pan

telefon i bierze następny.

•

Ponieważ z powodu zagrożenia terrorystycznego brytyjska Centrala

Łączności* losowo monitoruje rozmowy. Jedna zarejestrowana nie

ściąga niczyich podejrzeń. Więcej niż jedna może wzbudzić czujność.

Dlatego za każdym razem korzystam z innego aparatu. Mój informator

ma listę kolejnych numerów**. Dla-

* Government Communications Headąuarters (Centrala Łączności

Rządowej) -brytyjska agencja wywiadowcza, zajmująca się zbieraniem i

oceną informacji pochodzących z nasłuchu i podsłuchu.

** Z podanego wyjaśnienia nie wynika konieczność niszczenia aparatów.

Calouste niszczył komórki, aby uniknąć namierzenia numeru IMEI

(International Mobile Equip-ment Identificater), indywidualnego numeru

identyfikacyjnego telefonu komórkowego, który można wyświetlić w

każdym telefonie po wybraniu sekwencji *#06#.

73

tego nie muszę się obawiać przypiekania na rożnie w Scotland Yardzie.

Max wziął szczotkę i śmietniczkę i zaczął zmiatać resztki rozbitego

telefonu. Powstrzymał go kolejny rozkaz Doubenkiana.

•

Twoja następna robota to zabicie Roberta Newmana, który siedzi teraz

wraz z Tweedem w Hengistbury.

•

Dlaczego Newmana? To tylko reporter. Nie widzę powodu! -

zaprotestował Max.

•

Właśnie dlatego ja zostałem tym, kim jestem, a ty tkwisz tam, gdzie

jesteś - odparł szyderczo Calouste. - Newman jest teraz jednym z

najcenniejszych członków grupy Tweeda i nadal pisze doskonałe

artykuły. Drukują je na całym świecie. Gdy dowie się, że jestem

zamieszany w tę sprawę, napisze sensacyjną historię, a wtedy cały mój

plan przejęcia kontroli nad Wielką Brytanią za pośrednictwem jej

głównych centrów finansowych legnie w gruzach. Dlatego chcę jego

śmierci. Najlepiej niech to wygląda na wypadek, ale zrób, jak ci

wygodniej. Jest teraz w Hengistbury.

•

Pojadę tam z rana.

12

C

hyba nie myślisz o wspinaczce, Bob? - spytała Paula. Było to następnego

ranka po śniadaniu. Newman stał w końcu korytarza tuż przed drzwiami

przydzielonego mu apartamentu na drugim piętrze. Po jednej stronie miał

Paulę, po drugiej ze skrzyżowanymi ramionami stała Lavinia.

•

Bob dla wyrobienia muskułów wspiął się na Eiger w Szwajcarii -

wyjaśniła Paula. - Możesz w to uwierzyć?

•

Pike's Peak to może nie Eiger - skomentowała Lavinia - ale już trzy

osoby zginęły, usiłując wejść na niego. Jak słyszałam, tylko z jednej

strony można bezpiecznie dostać się na szczyt. Stąd stożek wygląda na

wyjątkowo gładki, nic na nim nie rośnie. Skała jest bardzo krucha i nie

można wbić kotwy do przeciągnięcia liny asekurującej. Przez pierwsze

trzydzieści metrów idzie się nawet nieźle, ale wyżej to śmiertelna

pułapka.

•

Brzmi jak wyzwanie - odparł Newman, szczerząc zęby w uśmiechu.

•

Takie nastawienie zabiło już wielu - ostrzegła go Lavinia.

•

Dla kogoś z dobrą lornetką ta skała to doskonały punkt, żeby

obserwować, czy ktoś jest w lesie.

- I co tu z takim począć? - zauważyła z westchnieniem Lavinia.

Obrzuciła Newmana badawczym spojrzeniem. Sądziła, że jest

nieco po czterdziestce. Spodobały jej się jego jasne włosy, przystojna

twarz, szare oczy o kpiącym i zagadkowym spojrzeniu, a także szerokie

ramiona i silna sylwetka. Wszystko w nim sugerowało siłę i determinację.

Raczej się jej podobał.

- Chcesz popatrzeć na Pike's Peak z Gladworth? - spytała

Paula, mając nadzieję na odmowną odpowiedź. - Wybieram się

z Bobem do miasta, aby coś załatwić dla Tweeda.

75

•

Stamtąd najlepiej go widać - potwierdziła Lavinia. - Pójdźcie wzdłuż

Pegworth Lane, naprzeciw hotelu Pike's Peak, gdzie można zjeść

dobry lunch. Zobaczycie szczyt skały wznoszący się stromo nad wami.

Wspinałam się nieco we włoskich Alpach, ale nie namówicie mnie na

wdrapywanie się na Pike's Peak.

•

Przepraszam - powiedziała Paula - ale chcę o coś spytać Tweeda...

Newman, pozostawiony sam na sam z Layinią, wykorzystał okazję do

pogawędki. Jej urok go hipnotyzował. Gdy patrzył na nią, jej tajemnicze,

wielkie niebieskie oczy zdawały się go obejmować i pochłaniać.

•

Czy nie czujesz się czasem znudzona zamknięciem w tej posiadłości? -

spytał z uśmiechem.

•

Czasami - odparła kuszącym głosem.

•

Więc może wybierzemy się do mnie na South Ken*? Moglibyśmy

zaszaleć. Lub przynajmniej zjeść obiad, powiedzmy w Sa-voyu?

•

Byłam tam kiedyś - odparła, wciąż się w niego wpatrując.

•

A co byś powiedziała na Ivy? - spytał z szerokim uśmiechem.

•

Wolę Savoy - stwierdziła.

•

W jakimkolwiek miejscu w Londynie, gdziekolwiek masz ochotę. To

moja wizytówka. Jeżeli mnie nie ma, to nie na długo. Możesz się

nagrać na sekretarkę - namawiał.

•

Więc mam zostawić wiadomość: „To ja. Jestem w Savoyu" -droczyła

się z nim.

•

To moja wizytówka...

•

Ręce mi się lepią po czyszczeniu kuchenki - uśmiechnęła się

szelmowsko. - Wsuń mi do górnej kieszonki bluzki.

Bez wahania wsunął jej wizytówkę do kieszeni. Zalotne zachowanie

Lavinii uległo gwałtownej przemianie, gdy tylko dał się słyszeć dźwięk

kroków wracającej do pokoju Pauli.

- Wszystko w porządku - powiedziała do Newmana - ale za

wsze lepiej sprawdzić. Lavinia jest w stroju raczej kuchennym,

więc chyba ruszymy bez niej.

Zdawkowo uśmiechnęła się do kobiety, której twarz pozostała bez

wyrazu.

- Pojedziemy moim mercem - oświadczył stanowczo Newman,

gdy schodzili z tarasu po schodach. - To lepsze od fruwania tym

macho-porsche.

* Potoczna nazwa South Kensington, bogatej dzielnicy Londynu.

76

•

Tak się składa, że jestem absolwentką Wyższej Szkoły Sportu

Motorowego - rzuciła w odpowiedzi Paula. - Wyczuwam, że zaczynasz

czuć do naszej olśniewającej Lavinii coś więcej niż braterskie uczucie.

Myślałam, że twoja dziewczyna została w mieście.

•

Roma zaczyna to wszystko traktować serio, więc rozpoczynam szybki

odwrót. Nie zauważyłem ambulansu, który zabrał biedną Bellę.

•

Praktyczna Lavinia kazała im zaparkować z tyłu za domem. Tak samo

samochodom policyjnym ze służbą techniczną z Londynu. Jak

twierdziła, zdumiało ją, skąd okoliczni mieszkańcy dowiedzieli się o

nieszczęściu i zebrali się jak złe duchy przed bramą.

Gdy Newman włączył silnik, ktoś nagle otworzył tylne drzwi. Crystal

wskoczyła do środka i zatrzasnęła je za sobą. Było za późno na pozbycie

się jej, gdyż brama, obsługiwana prawdopodobnie przez Snape'a, już się

otwierała.

- Wspaniale! - krzyknęła, pochylając się do przodu w ich stro

nę. - Ucieczka z Belmarsh*! - dodała już normalnym tonem.

Paula odwróciła się do niej. Gęste płomienne włosy Crystal były

starannie wy szczotkowane. Miała na sobie kurtkę do jazdy konnej z

suwakiem zapiętym aż pod szyję i bryczesy wsunięte w jeździeckie buty.

Jej pełne, szkarłatne i rozchylone wargi ukazywały rząd drobnych, ostrych

zębów. Zwróciła twarz ku Pauli.

- Wygląda na to, że chyba jedziemy do Gladworth? Tak? Świet

nie, muszę zrobić masę zakupów. Po co tam jedziecie? - spytała

obcesowo, cofając się w głąb siedzenia.

Ta dziewczyna nie potrafi ani minuty posiedzieć spokojnie, pomyślała

Paula.

•

Też wybieramy się na zakupy do Gladworth - odpowiedziała.

•

Zamierzam się przespać, zanim tam dojedziemy - poinformowała ich

Crystal.

Newman zamknął szybę oddzielającą ich od niechcianej pasażerki.

Szklana przegroda była dźwiękoszczelna.

Chwilę potem pojawił się za nimi posłaniec na motocyklu. Dogonił

mercedesa i przejeżdżając obok nich, zwolnił. Newman stanął.

•

Przepraszam, że niepokoję - zaczął kurier - ale szukam Hengistbury

Manor. Czy może pan mi pomóc?

•

Właśnie pan minął posiadłość - odparł Newman. - Niech pan zawróci,

cofnie się około ośmiu kilometrów i wypatruje po

* Świetnie strzeżone więzienie w południowo-wschodniej części

Londynu.

77

prawej stronie wysokiej bramy z kutego żelaza. Będzie pan musiał użyć

domofonu.

•

Wielkie dzięki!

•

Pewnie wiezie testament - szepnęła Paula, gdy ruszyli.

•

Ominą nas fajerwerki. Zgadujesz, kto odziedziczy?

•

Nie mam pojęcia. Bella była przebiegła.

•

Sądzę, że na jego przybycie na tarasie oczekuje kolejka za-

interesowanych - zauważył Newman w zamyśleniu.

•

Lavinia się tym zajmie. Dopilnuje, aby testament dotarł najpierw do

Tweeda. Mówił jej o tym.

•

Całe te pieniądze i żądza ich posiadania... - ponownie zastanowił się

Newman.

•

Taki jest porządek świata.

•

A przecież, jestem tego pewny, otrzymują sowite wynagrodzenie -

zauważył.

•

Ludzie zawsze chcą więcej i więcej.

•

Ja nie - zaprotestował. - Ta książka zapewniła mi to, czego potrzebuję.

•

Powinni cię umieścić w muzeum z napisem „Człowiek, który nie chce

mieć więcej". To dlatego jesteś tak zadowolony. Zauważyłam to.

•

A czy zauważyłaś, że Warner Chance prawie się do nas nie odzywał?

Usłyszeliśmy od niego ledwie kilka słów.

•

Następny zadowolony człowiek. Chwileczkę. Mogłam się bardzo

pomylić.

•

W czym? - spytał Newman.

Nigdy nie usłyszał odpowiedzi. Wynurzyli się nagle z ciemnego tunelu,

którego ściany stanowiły pnie potężnych jodeł, a strop gęstwa ich gałęzi.

W pełnym blasku słońca wjechali do Gladworth, gdzie na chodnikach

snuli się robiący zakupy przechodnie.

W ich stronę jechał powoli brązowy ford. Kierowca miał czapkę

myśliwską nasuniętą na twarz i wiejski ubiór, co ułatwiało mu wtopienie

się w atmosferę miasteczka. Max zjechał na skraj jezdni i przyglądając się

mercedesowi, czekał.

Cierpliwie obserwował, jak Newman zaparkował przed sklepem z

wyposażeniem turystycznym i napisem na witrynie: „Sprzęt

wspinaczkowy na wakacje w Szwajcarii". Zobaczył go wchodzącego do

środka i rozpoznał z łatwością, gdyż widział w Paryżu fotografię

reportera, gdy „Le Monde" opublikował jego artykuł. Ponadto kilka dni

temu, gdy Bob opuszczał Park Cre-scent, Max zrobił mu zdjęcie z ukrycia.

78

Był zaskoczony widokiem Pauli Grey u jego boku. Przypomniał sobie

spotkanie z nią w ekskluzywnym pubie w Mayfair. Nie miał pojęcia, kim

mogła być trzecia pasażerka, zniewalająco atrakcyjna dziewczyna z

długimi rudymi włosami. Ale to nie ona, lecz Newman pozostawał w

centrum jego uwagi. To on miał być ofiarą.

Newman kupił brezentową torbę z pasem do przerzucenia przez ramię.

Potem wybrał kotwy, dwa małe mocne młotki i parę butów

wspinaczkowych.

•

Po co ci cały ten majdan? - spytała Paula. - Chyba nie zamierzasz

rzeczywiście wspinać się na Pike's Peak?

•

Rzuciłem na niego okiem, gdy mijaliśmy Pegworth Lane. Czuję, że

muszę tam wejść.

•

Nie bądź głupi - fuknęła.

Zdenerwowana przeszła przez dział drogeryjny sklepu i kupiła

buteleczkę wody toaletowej. Crystal zajrzała jej przez ramię, by zobaczyć,

co wybrała. Do nozdrzy Pauli dotarł lekki zapach perfum Chanel. Potem

dziewczyna umknęła gdzieś w bok, a Paula, zostawszy sama z

Newmanem, sięgnęła do kieszeni kurtki, skąd zamiast portmonetki

wyciągnęła złożony arkusz papieru ze szkicem mężczyzny, który zwabił ją

do Mayfair. Pokazała go Newmanowi.

•

Rozpoznamy go, jeżeli kiedykolwiek spotkamy ponownie -

powiedziała.

•

Ja tak. Przyjrzałem się już fotokopii, którą mi dałaś...

Z oporami podążyła za Newmanem przechodzącym na drugą stronę

High Street. Usłyszeli za sobą spieszne kroki. Crystal biegła w ich stronę.

Na ulicy nie było teraz widać żywej duszy. Szli Pegworth Lane, wąską,

brukowaną alejką ze starymi domami po obu stronach. Nikogo wokół.

Paula poczuła, że ta cisza działa jej na nerwy.

Z tyłu za Pegworth Lane biegła jeszcze węższa uliczka, raczej przesmyk

obrzeżony drzewami i krzewami. Przed nimi piętrzyło się strome zbocze

Pike's Peak. Paula ruszyła do przodu i odwracając się, zawołała:

- To podejście nie wygląda na bezpieczne, lepiej nie ryzy

kować.

Crystal ruszyła w jej stronę. Odchyliła klapę torby trzymanej przez

Newmana na ramieniu i wyciągnęła młotek i kilka kotew.

- We Włoszech wspinałam się na gorsze! - krzyknęła.

Zwinnie wdrapała się jakieś dwa metry w górę, przyłożyła ko

twę i uderzyła młotkiem. Newman postąpił naprzód i stanął poni-

79

żej. Crystal nadal tłukła młotkiem. Kamień, w który starała się wbić

kotwę, pękł i kotwa spadła na ziemię.

- Marnie! - krzyknęła w dół dziewczyna. - Odłamki jak szkło...

Wtem straciła uchwyt i zsunęła się ze skały. Newman stanął

mocniej na nogach i rozłożył ręce. Schwycił Crystal mocno w pasie i

opuścił na ziemię.

- Marnie - powtórzyła bez tchu. -Ale przynajmniej próbowałam.

- Wracamy do Gladworth - zarządziła Paula, ściskając ją za

ramię.

Newman, pozostawiony sam sobie, zaczął od łagodniejszej strony.

Zatrzymał się, widząc przed sobą potężnie zbudowanego mężczyznę,

który lewą ręką przesunął czapkę myśliwską na tył głowy. W prawej

trzymał wycelowanego w niego zabójczego, ośmiostrzałowego lugera

7.65. Newman zrobił unik i ukrył się za stromą ścianą, a kula odłupała

kawałek kamienia. Odruchowo chciał sięgnąć po swego smith & wessona,

ale uświadomił sobie, że w pośpiechu zostawił go wraz z kaburą w

apartamencie w zamkniętej na klucz szafie.

- Szykuj się do nieba, żołnierzyku - rzucił z ironią Max.

- Ty nigdy tam nie trafisz, łajdaku! - odkrzyknął Newman.

Mając w pamięci szkic sporządzony przez Paulę, natychmiast

rozpoznał napastnika. Malująca się na twarzy przestępcy brawura mogła

stać się cennym sprzymierzeńcem Newmana. Słyszał, jak tamten

wdrapuje się w górę po łagodniejszej stronie stożka. Wziął głęboki

oddech, przesunął torbę z ramienia na plecy i zaczął się wspinać inną

drogą, poszukując uchwytów dla rąk i oparcia dla nóg.

Wiedział, że zwykle potrafi wyczuć i ominąć kruchą skałę. Starannie

wybierał mocniejsze, dobrze osadzone kamienie. Musiał dotrzeć na szczyt

przed zabójcą, któremu łatwiej było się poruszać. Ale Newman zdobył

Eiger, co nauczyło go ostrożności i dało wiarę we własne siły.

- Nie patrz w dół - mówił sam do siebie.

Wspinał się na szczyt zygzakiem, nie patrząc także w górę. Poczuł

chłód, co znaczyło, że osiągnął już znaczną wysokość. Przed kolejnym

ruchem systematycznie sprawdzał każdy kamień, którego musiał się

przytrzymać, i każde oparcie dla stopy. Wiedział, że wszedł już tak

wysoko, że upadek oznaczałby śmierć. Denerwowało go, że nie widzi, jak

daleko wdrapał się jego przeciwnik.

- Bob, już prawie tam jesteś... - głos Pauli niósł się echem z da

leka, ale znaczenie słów było jasne.

80

Był wyżej, bliżej szczytu niż tamten. Paula usłyszała dźwięk

pojedynczego strzału, który dotarł na dół. Pobiegła dookoła skały, by

sprawdzić, gdzie jest zabójca, po czym wróciła na miejsce, z którego

zaczął wspinaczkę Newman.

Uświadomienie sobie, gdzie jest, dodało Newmanowi sił. Ruszył

naprzód, nadal sprawdzając oparcie dla rąk i stóp. Posuwał się teraz dużo

szybciej. Gdy spojrzał w górę, był zaskoczony; niemal dotarł na szczyt.

Obiema rękami chwycił się krawędzi postrzępionej skały i spojrzał nad

nią. Wierzchołek był płaski, miał średnicę mniej więcej dwudziestu

metrów. Newman podciągnął się na górę. Powinien teraz położyć się i

chwilę odpocząć, by złapać oddech.

Zamiast tego musiał podpełznąć do krawędzi, by nasłuchiwać. Dobiegł

doń zdyszany oddech śmiertelnie zmęczonego zabójcy. Bob oparł się

pokusie wyjrzenia poza krawędź skały. Nie wziął ze sobą żadnej broni, a

przecież tamten miał lugera. Newman rozejrzał się dookoła. Żadnych

luźnych kamieni.

Wtem zauważył, że szczyt jest pokryty kamiennym pyłem. Pośpiesznie

nabrał sporą garść w obie dłonie. Zobaczył tuż obok siebie ręce

chwytające za krawędź. Lewa natychmiast znikła, zabójca utrzymywał się

na prawej i zapewne miał dobre oparcie dla stóp. Jego lewa dłoń pojawiła

się znowu. Ściskał w niej lugera, którego lufa chwiała się niebezpiecznie

na wszystkie strony. Teraz starał się prawą ręką wykonać jednocześnie

dwie czynności; przełożyć do niej lugera, przytrzymując się nadal krawę-

dzi skały. Nagłym podrzutem ciała mężczyzna uniósł się i ukazał spoconą

twarz, dokładnie taką jak na szkicu Pauli. Wtedy Newman przysunął się

bliżej i sypnął kamiennym pyłem w oczy mordercy. Chmura pyłu

przesłoniła twarz Maxa. W panice starał się prawą ręką przetrzeć oczy,

gdy wtem stracił oparcie i odpadł od skały. Wyglądając zza krawędzi,

Newman obserwował, jak ciało tamtego toczy się, koziołkuje, uderza w

ziemię i nieruchomieje.

Paula również widziała spadającego ze szczytu mordercę i odskoczyła,

aby nie zleciał na nią. Potem podbiegła do leżącego bez ruchu mężczyzny.

Pochyliła się nad nim i zobaczyła krew wypływającą z wielu ran. Wyczuła

jednak puls. Max wciąż żył.

Otworzył jedno oko i spojrzał na nią z niedowierzaniem. Otworzył usta,

lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Spróbował ponownie.

81

•

To ty... - udało mu się wykrztusić. Pochyliła się, by usłyszeć, co chciał

powiedzieć. - Pięk... ny widok... dla kogoś... kto patrzy ostatni raz.

•

Nic nie mów - uciszyła go. -Wyjdziesz z tego.

•

Nie... tym razem. Muszę ostrzec... ciebie. Calouste...

•

Co Calouste? - spytała łagodnie.

•

Znajdź sukinsyna... Heather Cottage... dwa... dwadzieścia ki-

lometrów... stąd... w... Leaminster... planuje zabić... was wszystkich.

Oczy mu się zamknęły, a ciało jakby zapadło w sobie. Paula ponownie

sprawdziła puls. Nic nie wyczuła.

Usłyszała dźwięk cichych kroków Newmana schodzącego po

łagodniejszym stoku. Nie patrzyła, jak się zbliża, nie mogła. Zbyt świeżo

miała w pamięci widok staczającego się ciała mordercy. Stała, nie ruszając

się z miejsca i mając nadzieję, że boska Cry-stal nie wróci teraz z

zakupów. Była tak oszołomiona, że nie zauważyła, kiedy Bob do niej

podszedł. Podskoczyła, gdy objął ją ramieniem.

•

Nie przejmuj się - powiedział spokojnie. - Już po wszystkim.

•

Jeszcze nie - odparła, zwracając się ku niemu. Krótko powtórzyła to,

co usłyszała przed chwilą od Maxa.

•

W tej sytuacji lepiej wracajmy, by powiedzieć o wszystkim Tweedowi.

Uważaj, nie cofnij się.

Spojrzała za siebie. O kilka kroków od nich była szczelina o szerokości

mniej więcej metra, wyglądająca na bezdenną. Paula jej nie zauważyła,

gdyż ziemia wokół miała ten sam kolor. Przeniosła wzrok na ciało Maxa.

•

Będzie z tym spory problem.

•

Na pewno byłby, gdyby gdzieś w pobliżu znalazł się inspektor

Tetworth czy jak mu tam; ten policjant, który zatrzymał ciebie i

Tweeda, gdy kierowca koparki chciał was zabić. Wracaj do miasteczka,

znajdź Crystal i czekajcie na mnie w samochodzie. Muszę zabrać

kotwę i młotek, które zostawiła pod skałą.

•

Dobrze. Im szybciej Tweed się dowie, że Calouste jest w okolicy i...

•

Więc na co czekasz? Idź i znajdź Crystal.

Poczekał, aż znikła z zasięgu wzroku, a wtedy włożył rękawiczki,

pochylił się i ostrożnie, aby nie pobrudzić się krwią, przetoczył ciało do

szczeliny. Przepchnął je nad krawędzią i czekał, aż usłyszy odgłos

uderzenia o skałę. Nic nie usłyszał. Luger zabójcy leżał kilka kroków

dalej. Newman kopnięciem wrzucił go do

82

szczeliny i słuchał. Gdzieś po minucie dobiegł go odległy stukot metalu

uderzającego o kamień. Szczelina była przerażająco głęboka.

Newman podniósł kotwę i młotek Crystal i włożył je do torby

przerzuconej przez ramię. Uważnie rozejrzał się dokoła. Nie dostrzegł

żadnego śladu ich bytności tutaj. Pośpieszył do samochodu, przy którym

stała Paula.

•

Crystal będzie za chwilę. Wykupiła pół sklepu z kieckami...

•

Zanim nadejdzie... Nikt nie wchodził na Pike's Peak, rozumiesz? Nie

spodobał mi się i już.

•

Rozumiem. Oto i Crystal z pełnymi torbami. - Ściszyła głos. - Ciekawi

mnie, co jest w testamencie.

13

W

rócili do Hengistbury Manor, brama otworzyła się i podjechali wyłożoną

otoczakami aleją do schodów. Tweed, z wyrazem zamyślenia na twarzy,

przechadzał się powoli po osłonecz-nionym tarasie.

Gdy tylko samochód stanął, Paula wyskoczyła z niego i wbiegła na

stopnie. Crystal szła za nią, taszcząc zakupy, gdyż odrzuciła ofertę

Newmana, który chciał jej pomóc. Gdy ściskając kurczowo torby, mijała

Tweeda, ten zauważył:

•

Jak widzę, wykupiłaś chyba połowę Gladworth...

•

To moje pieniądze - rzuciła ze złością w odpowiedzi i zniknęła w

domu.

•

Czy mogę spytać, co było w testamencie? - spytała Paula, gdy dołączył

do nich Newman.

•

Możesz. Odczytałem go, tak jak zapowiedziałem. Tylko kilka osób z

rodziny było obecnych: Marshal, Warner, Lavinia - musiałem poprosić

ją, by przyszła - oraz syn Warnera, Leo. To był prosty i krótki

testament. Władza nad bankiem została podzielona po połowie między

Marshala i Warnera. Był także zapis w kwocie stu tysięcy funtów dla

prowadzącej dom pani Grandy.

•

Jak na to zareagowali?

•

Marshal wpadł w furię, najpierw wrzeszczał, że to na pewno się nie

uda, a potem wybiegł. Warner przyjął wiadomość spokojnie i uznał, że

to może się udać i jest typowe dla zdroworozsądkowego podejścia

Belli. Leo był wściekły i krzyczał: „Dlaczego u diabła ta stara kwoka

dostała tyle pieniędzy?". Warner kazał mu przeprosić gospodynię, ale

chłopak ze złością wypadł z pokoju zaraz za Marshalem. Gdy osobiście

poinformowałem panią

84

Grandy, wyglądała na zdumioną i uznała dar za wyjątkowo szczodry.

Teraz wiecie już wszystko.

- Bella była bardzo rozsądna i przebiegła. Mamy dla ciebie

pilną informację.

Paula szybko opowiedziała mu, co się wydarzyło na Pike's Peak i co jej

powiedział Max przed śmiercią.

•

Wciąż mnie zdumiewa - ciągnęła - że człowiek, który miał mnie

porwać z Mayfair, a potem torturować i zapewne zabić, tuż przed

śmiercią ostrzegł mnie po raz drugi. I powiedział, gdzie możemy

znaleźć Calouste'a.

•

Jeszcze jeden przykład złożoności ludzkiej natury - zauważył

refleksyjnie Tweed. - Spotkałem wielu ludzi, w których dobro było

pomieszane ze złem. - Zmienił temat i zajął się bieżącymi sprawami.

•

Teraz zadania na dzisiaj, jak zwykł mawiać Winston Churchill.

Musimy natychmiast spróbować schwytać Calouste'a. Będziemy

potrzebować sporych sił. Porządnie uzbrojonych. Oczywiście

pojedziesz ty, Bob. Harry Butler pomaga teraz policji w

przeszukiwaniu rezydencji, a Marler jest w lesie. Musimy być

porządnie uzbrojeni - powtórzył.

Poprowadził ich do drzwi, a Newman przyznał się, że zostawił swojego

smith & wessona trzydziestkęósemkę wraz z amunicją w zamkniętym

pokoju. Przed wejściem do holu Tweed zatrzymał ich podniesieniem ręki.

•

Mówimy, że dostaliśmy cynk o mordercy Belli, który podobno ma się

ukrywać w Gladworth - polecił i pospieszył na piętro, gdzie się

znajdował apartament Crystal. Akurat wtedy pojawił się tam starszy

inspektor Hammer z wielce zawiedzioną miną.

•

Tygodnia trzeba na przeszukanie tej lisiej nory - narzekał, idąc

korytarzem, po czym zniknął w jednym z apartamentów.

Tweed spostrzegł idącego po schodach sierżanta Wardena. Kiwnął na

niego i spytał cicho:

•

Czy możesz dyskretnie wyświadczyć mi pewną przysługę?

•

Przecież po to mnie tu przysłano, proszę pana.

•

Zorientuj się, które pomieszczenia przeszukał starszy inspektor, i

obejrzyj je jeszcze raz. Niezły z niego policjant, ale czasem za bardzo

się spieszy.

•

Powiem mu, że komendant Buchanan polecił mi sprawdzić wszystko

dwa razy. Dobrze, że mamy ten nakaz. Pan Marshal Ma-in niemal

szaleje z wściekłości i nazywa to inwazją.

85

Grupa Tweeda zebrała się na tarasie. Marler, ubrany w strój maskujący,

trzymał zapiętą na suwak torbę golfową. Paula zerknęła na nią, a on

pochwycił jej spojrzenie.

- W środku to co zwykle. Mój ulubiony armalite z lunetą i za

pasową amunicją, w tym z kilkoma nabojami eksplodującymi.

Harry Butler uginał się pod ciężarem wypchanego skórzanego plecaka.

Paula rzuciła na niego okiem i spytała, do czego tak się szykuje.

•

Właśnie rozmawiałem z Tweedem. Z tego, co gadał, wygląda, że

wybieramy się na oblężenie Heather Cottage. On nie przypuszcza, że

Calouste łatwo się podda, i jest przekonany, że ten drań ma w okolicy

małą armię na swoje rozkazy. Więc jak myślisz, co mogę tu taszczyć?

Granaty wybuchowe i dymne. Do tego granatnik, który mogę złożyć w

pół minuty i jeszcze broń automatyczną, wystrzelającą sześćset

pocisków na minutę. No to chyba jestem wyekwipowany.

•

Wyekwipowany na niewielką wojnę.

Newman wyglądał na rozluźnionego, a humor poprawiał mu tkwiący w

kaburze smith & wesson. Harry zszedł wcześniej na tyły rezydencji i

przyprowadził swojego starego forda, którego ustawił za mercedesem

Newmana, po czym wrócił, by podjechać czarnym audi.

•

Za dużo samochodów - uznał Tweed. - Możemy wziąć mojego...

•

Mogli go namierzyć - stwierdził Harry. - Ty jedziesz pierwszy audi, za

tobą Newman mercedesem, a na końcu ja fordem. Wasz wóz

zostawimy na widoku przed domem. Jeśli postawili gdzieś tutaj

jakiegoś szpicla, niech mu się wydaje, że wciąż tu jesteś. Do tego audi

jest opancerzone i ma kuloodporne szyby.

•

Dobrze pomyślane - zgodził się Tweed. - Jeżeli uda nam się namierzyć

Heather Cottage, machnę przez okno czerwoną chusteczką. Wtedy

Newman i Harry urwą się z tyłu i zaparkują tam, gdzie będą. Konwój

mógłby wzbudzić podejrzenia Calouste'a. Machnę chusteczką drugi

raz, gdy będziemy gotowi do uderzenia. A teraz ktoś musi nam

otworzyć bramę.

•

Lavinia to zrobi - odparł Marler, cedząc słowa. - Snape gdzieś zniknął.

Zgodnie z sugestią Tweeda, Paula usiadła obok prowadzącego audi

Marlera. Tweed postanowił usiąść za nim. Chciał się zastanowić nad

wszystkimi aspektami tej dziwnej sprawy.

Brama otworzyła się, zanim do niej dotarli. Tweed kazał Mar-lerowi

skręcić w lewo i skierować się do Gladworth.

86

•

Myślisz, że tam się kryje Calouste? - spytała Paula.

•

Nie sądzę. Ale Heather Cottage jest jakieś piętnaście, może

dwadzieścia kilometrów od Hengistbury. Wystarczająco daleko, by być

niewidocznym i wystarczająco blisko, by móc szybko reagować na to,

co się dzieje w rezydencji.

•

Jak już powiedziałem, Snape zaginął - zaczął Marler. - Starałem się

znaleźć jego chatę, ale mi się nie udało. Wracając, chyba widziałem go

na skraju lasu, jak przyglądał się drodze dojazdowej. Wyglądało na to,

że rozmawiał przez komórkę. Podszedłem do miejsca, gdzie go

zauważyłem, ale nikogo nie znalazłem. Czy to mogło być złudzenie?

•

Jadąc przez Gladworth - wydał kolejne instrukcje Tweed - szukaj

mniejszej szosy lub drogi odchodzącej w prawo.

•

Dlaczego nie w lewo? - zastanowiła się Paula.

•

Dlatego że według mapy, którą mi dałaś, za Gladworth na lewo jest las.

Żadnej drogi ucieczki. Po prawej stronie teren jest otwarty.

•

Marler - spytała Paula niezobowiązująco - co robisz w wolnym czasie?

•

Latam swoim samolotem i doglądam go. Lub ćwiczę strzelanie, aby

utrzymać formę.

•

Żadnych przyjaciółek? - naciskała.

•

Cóż, lubię kobiety. Nie za często, ale czasem, gdy robię sobie wolne,

jakaś atrakcyjna dama uśmiechnie się do mnie. Taka nieco młodsza ode

mnie. Ale wydaje mi się, że między mną a nimi jest jakaś bariera. One

lubią być zabawiane. Nigdy nie wiem, co mógłbym powiedzieć.

Głupio wychodzi.

Paula była zszokowana. Znała Marlera tak długo, a dopiero teraz

uświadomiła sobie, że w sprawach dotyczących kobiet był nieśmiały.

•

Skupcie się na szukaniu skrętu w prawo - napomniał Tweed z tylnego

siedzenia.

•

Na litość boską, nie bądź takim zrzędą - odpaliła Paula. -Przecież

Marler cały czas wypatruje wszystkiego z prawej strony.

Tweed wiedział, że czasem lepiej jest przemilczeć niż odpowiedzieć.

Chwilę później Marler zwolnił i skręcił w prawo w drogę obrzeżoną

żywopłotami, przez które przezierały zielone pagórki. Żadnych jodeł.

Żadnych domostw.

Oślepiające słońce świeciło przez przednią szybę i Marler opuścił

osłonę. Po kilkuminutowym slalomie pełną zakrętów drogą poinformował

Tweeda, że przejechali już dwadzieścia kilometrów.

87

•

Jedź dalej - polecił Tweed.

•

Na skraju drogi widać biały dom! - zawołała Paula. Marler zwolnił.

Tweed sięgnął po chustkę do nosa, aby ostrzec

jadące z tyłu samochody. Paula pochyliła się do przodu i gdy powoli

przejeżdżali obok posesji, potrząsnęła głową i powiedziała, by jechać

dalej.

•

Nie mamy szczęścia - stwierdziła. - Widziałam tablicę. To miejsce

nazywa się Dogwood.

•

Jest też za blisko drogi - dodał Tweed. - Jestem pewien, że Calouste

wybrałby dom leżący bardziej na uboczu.

Przejechali następny kilometr, nie trafiając na żadną siedzibę. Nagle

Paula wychyliła się do przodu, spoglądając w lewo. Ponownie poprosiła

Marlera, by zwolnił. Tweed sięgnął po chusteczkę i opuścił okno.

•

Heather Cottage! - wykrzyknęła triumfalnie Paula. - Zobaczyłam

napis...

•

Miejsce trudne do ataku - stwierdził Tweed po przyjrzeniu się przez

lornetkę. - Otwarty teren aż do samego domu.

Zatrzymali audi kilka metrów dalej, za zakrętem. Newman zareagował

na sygnał Tweeda i zaparkował mercedesa tak, aby go nie było widać.

Harry postawił swojego forda tuż za nim. Paula sięgnęła po lornetkę

Tweeda. Heather Cottage był obszernym piętrowym, krytym strzechą

wiejskim domem z pomalowanymi na biało ścianami i oknami po obu

stronach wejścia.

Marler sięgnął po leżącą na podłodze u jego stóp torbę. Rozsunął zamek

błyskawiczny, wyciągnął karabin armalite i starannie przymocował

celownik optyczny. Po wyjściu z samochodu wycelował w kamień na

poboczu, delikatnie pokręcił śrubami regulacyjnymi i ponownie sprawdził.

•

Zajdę ich od drugiego końca żywopłotu na skraju posesji. To może być

droga ucieczki od tyłu.

•

Pójdę z tobą - powiedziała Paula, trzymając w prawej dłoni walthera.

Do tego czasu Harry, z ciężkim plecakiem na grzbiecie i z Newmanem

za plecami, podpełzł do żywopłotu od frontu. Wyciągnął z tornistra dwa

wielkie granaty i trzymając po jednym w każdej ręce, wyszczerzył zęby w

uśmiechu.

•

Granaty z gazem łzawiącym. Jeden przez otwarte okno na parter, a

drugi z tej samej strony przez okno na piętrze. Wskakuję przez okno po

prawej.

•

Idę z tobą - stwierdził Newman.

88

- Będę obserwował frontowe drzwi - zdecydował Tweed. - Mo

gą tędy uciekać.

Granaty zostały wystrzelone i eksplodowały wewnątrz budynku. Harry

rzucił się do przodu i wskoczył do środka przez prawe okno. Szczupły

facet o ostrych rysach, ubrany w niepasujące na niego dżinsy i kurtkę,

wytoczył się z holu z pistoletem maszynowym w ręce. Starał się celować.

- Za tobą! - krzyknął Harry.

Chudzielec obejrzał się instynktownie. Nie było za nim nikogo. Zniknął

w wąskim holu i wycofał się tylnymi drzwiami, widać gaz łzawiący

przestawał już działać. Przestępca zobaczył przed sobą stojącą pod

żywopłotem Paulę. Skierował w jej stronę pistolet maszynowy, by skosić

ją serią. Jej walther wystrzelił dwukrotnie. Pierwsza kula trafiła

mężczyznę w czoło, druga przebiła pierś. Upadł na ścianę domu, osunął

się i legł bezwładnie na ziemi.

- Dobra robota - powiedział Marler. - Mój armalite wraca na

ramię. Nie muszę go ściskać w garści.

Paula podbiegła do leżącego i dotknęła jego szyi. Potrząsnęła głową i

wyprostowała się. Zza rogu domu nadchodził Tweed.

- Nie żyje - powiedziała Paula. - Sądząc po wyglądzie, to chy

ba Francuz. - Włożyła rękawiczkę, sprawdziła kieszenie jego

spodni i wyciągnęła niemal pustą paczkę papierosów. -Cauloise

- stwierdziła. - Tak, to Francuz.

Z okna na piętrze wynurzyła się głowa Newmana.

•

Czy wszystko u was w porządku? Wydaje mi się, że tak. Sprawdzam z

Harrym dół i piętro. Nie ma nikogo. A co to za motocykl oparty o

ścianę?

•

Miał służyć do ucieczki, ale nie będzie już potrzebny - odpowiedział

Marler, wskazując na ciało.

- W kuchni jest prawdziwy bałagan - raportował Newman.

Tweed wpadł do środka przez tylne drzwi, a Paula pospieszyła za

nim. Gdy wbiegli do kuchni, nagły przeciąg wyrzucił na zewnątrz po-

plamione serwetki. Stół nakryto dla trzech osób. Były na nim talerze i

resztki jedzenia, jajka na bekonie i jakaś podejrzanie wyglądająca

kiełbasa; kubki do połowy napełnione kawą. Paula podniosła przez

lateksową rękawiczkę spory kawałek papieru z opakowania i obejrzała.

Zauważyła nazwę sklepu rzeźniczego w Paryżu.

•

Znowu po francusku - powiedziała. - Co tu się właściwie zdarzyło?

•

Calouste został ostrzeżony przez swego informatora, że jesteśmy w

drodze - powiedział Tweed ponuro. - Zostawił jedne-

89

go faceta do wyczyszczenia miejsca. Tego martwego na zewnątrz.

•

Wydaje mi się, że trudno będzie go złapać - zamyśliła się Paula.

•

Lub zabić - dodał Tweed. - Z tego, co mi opowiedział Buchanan o jego

niektórych akcjach we Francji i w Austrii, byłoby to chyba najlepsze

rozwiązanie. Jest najbardziej bezlitosnym, działającym z zimną krwią

łajdakiem, o jakim kiedykolwiek słyszałem. Tymczasem przeszukajmy

dokładnie to miejsce od podłogi po czubek dachu. Widać, że drań

uciekał w wielkim pośpiechu, a to oznacza, że mógł coś zostawić.

Newman i Tweed zniknęli, aby przeszukać piętro, Butler i Marler zaś

sprawdzali na dole. Paula pozostała w kuchni. Wyrzuciła jedzenie z

talerzy do kubła za tylnymi drzwiami, po czym zamknęła okno i

przystąpiła do systematycznych poszukiwań.

Pod kuchenką znalazła zwinięty kawałek papieru. Nadal w lateksowych

rękawiczkach, oczyściła część stołu i ostrożnie wyprostowała papier. Miał

perforację wzdłuż jednego brzegu, więc zapewne został wyrwany z

notatnika. Zobaczyła na nim tylko jedno słowo, napisane czarnym

długopisem.

Seacove.

Pewnie jakaś wioska nad morzem, pomyślała. Wyszła przed dom, aby

pozbierać serwetki, które wiatr wywiał przez otwarte okno. W gałęziach

żywopłotu zobaczyła wielki kolorowy arkusz. Zabrała go i rozłożyła na

stole. Wyglądał na pojedynczą kartę wyrwaną z atlasu Ordnance Survey*.

Była to mapa West Country z czarnym okręgiem zakreślonym wokół

hrabstwa Kor n-walii. W tym momencie wrócili Tweed z Newmanem,

Marler i Butler.

- Tak jak się spodziewałem, w całym domu nic nie znaleźli

śmy - powiedział Tweed.

- Mylisz się - zaoponowała Paula. - Spójrz na te dwa kawałki.

Zebrali się wokół stołu, przyglądając się jej znaleziskom.

Tweed podniósł kartkę z notatnika dłonią w lateksowej rękawiczce.

•

Seacove? To chyba nic nie oznacza. Okrąg wokół Kornwalii może być

znaczący. Diabelnie duży teren do przeszukania, ale nie teraz.

•

A co teraz? - chciała się dowiedzieć Paula.

* Oficjalna instytucja publikująca dokładne mapy Wielkiej Brytanii i

Irlandii Północnej.

90

•

No to klapa - powiedział Harry, który właśnie do nich dołączył. - Skąd,

u diabła, Calouste mógł wiedzieć, że jedziemy?

•

Dobre pytanie - zgodził się Tweed. - To potwierdza, że ma w

Hengistbury szpiega, który komunikuje się z nim przez telefon

komórkowy. To jedyna odpowiedź.

•

Kto to może być?

•

Nie mam pojęcia.

•

Mówiłem wam, że Snape chował się na skraju lasu i obserwował wasz

wyjazd. Ale nie możemy być pewni, że to on.

•

Jeżeli on polował na nas w lesie, to kto mógł podsłuchać, dokąd

jedziemy? - spytał Tweed.

•

On nie - przyznał Marlen - Zamierzam pomóc Newmanowi w

wyczyszczeniu bałaganu na zewnątrz. On zabrał ciało tego Francuza,

więc ja wytrę krew ze ściany.

•

Niepokoi mnie to - skomentował Tweed. - Wracamy wszyscy do

Hengistbury.

Newman i Marler wrócili po dziesięciu minutach. Newman wyjaśnił, że

ukrył ciało pod bocznym żywopłotem, a Marler zapewnił, że ściana domu

wygląda teraz jak nowa, to znaczy, jak przed naszym przyjazdem,

wyjaśnił.

Tweed usiadł w audi na siedzeniu pasażera obok prowadzącego Marlera

i spoglądając na Heather Cottage, powiedział:

- Ciekawi mnie, co tu się wydarzyło, zanim przyjechaliśmy...

Mniej więcej dwie godziny wcześniej Calouste siedział za kierownicą

samochodu na tyłach Heather Cottage. Czekał, mając przed sobą otwarty

widok na drogę z Gladworth. Spodziewał się przybycia swoich dwóch

francuskich podwładnych. Gdyby pojawił się ktoś niepożądany, mógł na

czas odjechać. Tym razem nie miał ciemnych okularów.

Z renault, które zajechało od frontu przed dom, wysiadł mężczyzna.

Calouste wyłączył silnik, który dotychczas trzymał włączony na wypadek

konieczności nagłej ucieczki. Wrócił do domu. Jego stopy w czarnych

butach na miękkiej podeszwie poruszały się szybko, gdy szedł dziwnie

kołyszącym się krokiem. Niski wzrost podkreślały szerokie potężne

ramiona i długie ręce. Miał na sobie drogi ciemny garnitur i ciemny

filcowy kapelusz. Gdyby zobaczył go ktoś z miejscowych, bez wątpienia

uznałby go za londyńskiego biznesmena.

Specjalnie zapowiedział swoim ludziom, że może przyjechać później,

aby sprawdzić ich punktualność. Podszedł po trawie do dwóch mężczyzn

otwierających kluczem drzwi.

91

Choć zbliżał się po cichu, Jacques odwrócił się, trzymając w ręce

groźnie wyglądający nóż o szerokim ostrzu.

- Jacques - spytał Calouste po angielsku - czy Pierre zabrał

motocykl? - Dobrze. Niech go postawi z tyłu za domem, a potem

szybko przygotuje dla nas śniadanie. Dla mnie i dla ciebie jajka

na bekonie. Sam, jak sądzę, będzie wolał kiełbasę z tej tłustej

paczki, którą ściska. We francuskim opakowaniu, jak widzę, co

świadczy o jego głupocie. Musi je zniszczyć, zanim stąd wyjedzie

my. Nie zabawimy tu długo.

Chudy Pierre z wydłużoną twarzą rozumiał po angielsku, lecz

zwyczajem Calouste'a było utrzymywanie ludzi na właściwym stopniu

hierarchii przez wydawanie im poleceń za pośrednictwem innych.

- Bardzo dobrze, proszę pana - odpowiedział Jacques.

Po francusku powtórzył Pierre'owi polecenia, dodając od siebie:

- Rusz się, ty leniwy chamie. Najpierw motocykl na tył domu,

a potem przygotuj przyzwoite śniadanie.

Gdy wchodzili do domu, idący przodem Calouste uświadomił sobie, że

Jacques jest dla niego cenną zdobyczą. Był rzeźnikiem z zawodu i miał

sklep w Paryżu.

Calouste uważał, że na Pierze szczególnie można polegać. Jego sklep

zaopatrywał wiele osób ze śmietanki towarzyskiej Paryża. Zwykle to

służące kupowały potrzebny towar, lecz nierzadko zjawiały się osobiście

same panie domu. Niektóre damy przychodziły, by wybierając mięso,

poflirtować z właścicielem sklepu. Potrafił być zabawny i przyjacielski, a

jego ostrą twarz rozświetlał ciepły uśmiech.

Jacques, zwykle elegancko ubrany, często odwiedzał bary i restauracje,

w których mógł posłuchać, jak mówią klasy wyższe. Wkrótce nauczył się

mówić w taki sam sposób.

Pewnego razu, będąc na przyjęciu, świetnie zabawiał wszystkich gości,

opowiadając różne historyjki. Alkohol rozwiązał mu

język-

- Nic nie sprawia mi takiej radości jak krojenie mięsa - oświad

czył, szczerząc zęby w uśmiechu. - Nieważne, czy jest ono zwierzęce

czy ludzkie.

Mężczyźni wybuchnęli śmiechem. Kobiety uśmiechnęły się z dowcipu

nieco wymuszenie.

Calouste, który już o nim słyszał, siedział w podejrzanym barze w

częściowo zasłoniętej alkowie, gdy doszło do brzemiennego w skutki

incydentu. Jacques dał się wciągnąć w kłótnię z mężczy-

92

zną dwukrotnie przewyższającym go tuszą i wzrostem. Przeciwnik

najpierw obrzucił go wyzwiskami, a potem podszedł doń z pistoletem

automatycznym w dłoni. Uderzył go mocno lufą w twarz. Jacques

błyskawicznie wyciągnął nóż z szerokim ostrzem i wbił go w pierś osiłka.

Śmiertelnie ranny mężczyzna zatoczył się do tyłu i upadł. Wszyscy obecni

natychmiast uciekli z restauracji. Ca-louste dogonił Jacques'a.

- Jeżeli będziesz pracować dla mnie, zapłacę ci pięćdziesiąt ty

sięcy dolarów rocznie. Jeżeli zgodzisz się zlikwidować każdego, kto

stanie na mojej drodze, zapłacę po dwadzieścia tysięcy za głowę...

Tak to się zaczęło i Calouste pamiętał o tym, pochłaniając śniadanie.

Instynkt podpowiadał mu, że mądrzej będzie działać szybko. Nie było

żadnych informacji od Maxa, choć tamten miał składać regularne raporty.

Musiało się coś zdarzyć. W tym momencie zadzwonił telefon komórkowy.

•

Tak - rzucił Calouste.

•

Tu Orion. Mniej więcej pół godziny temu Tweed ze sporą ekipą

wyjechał w kierunku Gladworth.

•

Dlaczego nie było wcześniejszego ostrzeżenia? - wściekł się Calouste.

•

Dopiero teraz mogę zadzwonić. - Głos zaczynał zanikać.

- Marshal Main ma drugi dom w Seacove.

•

Gdzie? - Calouste nagryzmolił tę nazwę w notatniku.

•

W Seacove. Dlaczego nie słuchasz? - głos na chwilę znów stał się

wyraźny. - Nad morzem, w Kornwalii...

Telefon zamilkł. Calouste darował sobie nazwę miejscowości

- Seacove. Wydarł kartkę z notatnika, zwinął ją i rzucił na stół.

W pośpiechu nie zwrócił uwagi, że wiatr zwiał ją na podłogę.

Wchodzący Pierre nieświadomie wepchnął papier kopnięciem

buta pod kuchenkę.

Calouste wziął do ręki atlas, odszukał Kornwalię, zaznaczył długopisem

miejsce i wydarł kartę. Jak na razie był to pierwszy objaw paniki, na jaki

sobie pozwolił. Ruszył do pokoju od frontu, by zabrać rzeczy. Nagły

podmuch wiatru uniósł wyrwaną kartę i porwał za okno.

•

Pierre niemal stracił śniadanie, bo kazałem mu zostać i posprzątać -

raportował Jacques.

•

Wszyscy zjedliśmy tylko połowę śniadania.

- Co mam mu powiedzieć, na wypadek gdyby Tweed ze swo

imi ludźmi przybył tu, zanim skończy? - naciskał Jacques.

93

- Powiedz, niech ucieka przez pola. Ty i ja już wyjeżdżamy.

Calouste śpieszył się tak bardzo, że chwytając atlas Ordnance

Survey, zapomniał o wyrwanej karcie z mapą Kornwalii.

Pobiegł przez ogród, śpiesząc do drogi, gdzie zostawił samochód. Gdy

ruszał, Jacques był już tuż za nim. Dotarli do rozjazdu z pięcioma

możliwymi trasami.

- Gdzie teraz? - mruknął do siebie Calouste. Wtem zobaczył

drogowskaz ze strzałką „West Country". Kornwalia była właśnie

gdzieś tam. Skierował samochód w tym kierunku.

14

G

dy samochód stanął przed Hengistbury Manor, Tweed wysiadł i ruszył do

głównego wejścia. Ujrzał tam starszego inspektora Hammera, który ze

skrzyżowanymi ramionami i wyrazem triumfu na twarzy powitał go na

szczycie schodów. Wyraźnie nie mógł się doczekać, aż Tweed wraz z

Paulą, Marlerem i Newmanem wejdą na taras.

•

Możecie już wszyscy wracać do domu - oświadczył z satysfakcją. -

Rozwiązałem sprawę. Morderczynią jest Crystal Chance. Złapałem ją

na gorącym uczynku.

•

Może konkretniej - zaproponował Tweed.

•

Proszę za mną - nakazał Hammer.

Prowadził ich po szerokich schodach, pusząc się. Dotarli do

apartamentu Crystal. Drzwi były zamknięte. Stał przed nimi sierżant

Warden.

- W środku zostawiłem z nią drugiego młodszego policjanta

- oznajmił Hammer.

Młodszego policjanta? Tweed spojrzał na Wardena, który uniósł brwi.

Warden był uważany za bardzo doświadczonego funkcjonariusza.

Tryskający dumą Hammer otworzył drzwi i wkroczył do apartamentu.

Znaleźli się w sypialni. Crystal siedziała na łóżku, szczotkując włosy, a w

jej zielonych oczach błyskała furia. Przed nią, twarzą do łóżka, siedział na

krześle umundurowany policjant. Hammer zwrócił się do niego.

- Dobrze, Parrish, czy ruszyła się z łóżka od czasu, gdy stąd

wyszedłem? Na przykład do toalety, czyli kibelka, jak mówią

w tych wytwornych kręgach?

95

- W dzisiejszych czasach większość ludzi nazywa to kiblem

- rzuciła Crystal w jego stronę.

•

Nie mówię do ciebie - osadził ją Hammer. -Więc jak, Parrish?

•

Od czasu pańskiego wyjścia cały czas siedziała tam, gdzie teraz -

oświadczył po chwili jego podwładny.

•

No to spływaj. Dołącz do innych przeszukujących. Choć po tym, co

odkryłem, to już tylko marnowanie ludzkiego wysiłku.

- Więc co pan odkrył? - spytał Tweed po wyjściu Parrisha.

Pełen dumy Hammer otworzył podwójne drzwi garderoby wy

posażone w staromodne kuliste klamki.

•

Stop! - powstrzymał go Tweed. - Czy miał pan na rękach rękawiczki,

gdy po raz pierwszy otwierał pan te drzwi? Nie jest pan pewien? To

znaczy, że ich pan nie miał. A więc sprawdzanie odcisków palców nic

nie da. Zatarł pan oryginalne.

•

Przez cały czas, jak tu był, nie włożył rękawiczek - zjadliwie

oświadczyła Crystal.

•

Nikt ciebie nie pyta - zaczął Hammer, patrząc na nią z gniewem.

•

Proszę się skoncentrować - polecił Tweed. - Co pan zrobił zaraz po

otwarciu tych drzwi?

•

Pochyliłem się, odrzuciłem na lewo ten stos, który tam widać. O,

szybko! Spójrzcie na to.

Tweed przykucnął. Zobaczył dwa kołnierze z drutu z wystającymi

ostrymi kolcami. Wyglądały na dokładne repliki tego, który rozdarł gardło

Belli. Końce każdego były zaopatrzone w drewniane uchwyty służące do

zaciśnięcia drutu. Spojrzał na lewo, na stertę bluzek, które zapewne miały

owe kołnierze zasłonić. Bluzka na wierzchu była rozdarta, a jej strzępy

pozostały na kolcach jednego z kołnierzy.

•

Panie starszy inspektorze, bardzo się pan śpieszył, przeszukując tę

garderobę.

•

Pewnie, że tak! - wrzasnęła Crystal. -Te bluzki to czysty jedwab.

Kupiłam je na wyprzedaży w Harvey Nick's, ale nadal są warte sporą

sumę. Pozwę tego policjanta!

•

Z policyjnego aresztu? - szydził Hammer, powstając wraz z Tweedem.

- Starszy inspektorze - powiedział Tweed stanowczym tonem.

- Myślę, że już pora, aby dołączył pan do innych i pomógł w prze

szukiwaniu domu. I to zaraz... Proszę.

Po wyjściu Hammera Crystal się uspokoiła.

- Czy to nie oczywiste, że ktoś uknuł to wszystko przeciwko

mnie? Hammer nakazał, aby nie zamykać na klucz drzwi naszych

96

apartamentów. Pracowałam nad księgami rachunkowymi na górze w

bibliotece, gdy wezwał mnie tutaj. Każdy mógł to tu podrzucić -

oświadczyła z przekonaniem.

•

To możliwe - zgodził się Tweed.

•

Chciałabym ci coś powiedzieć - dodała, zniżając głos.

•

Chcesz, abym wyszła? - spytała Paula.

•

Nie, chcę, abyś ty też słyszała. To o mojej stryjecznej siostrze Lavinii.

Nienawidzę jej, ale nie dlatego chcę wam opowiedzieć o skandalu, o

którym nikt inny wam nie powie.

•

Siostry często żyją w niezgodzie - zauważyła Paula. - Zapewne to

stwierdzenie pasuje do ciebie i Lavinii.

•

Lavinia jest główną księgową, a ja tylko jej asystentką. Obie jesteśmy

biegłymi księgowymi sądowymi i potrafię załatwiać najważniejsze

sprawy nie gorzej od niej.

Odgarnęła z twarzy pasmo rudych włosów i Paula mogła lepiej się jej

przyjrzeć. Wyglądała na całkowicie spokojną, niemal zrównoważoną.

Paula lepiej od Tweeda rozumiała wściekłość Crystal, gdy Hammer

rozerwał i zniszczył jej nową jedwabną bluzkę.

- Lepiej spotkajmy się na dole w bibliotece i wtedy opowiem

wam, co wiem - zaproponowała Crystal. - Czuję, że policja może

powrócić, by przeszukać wszystko ponownie.

Tweed wiedział, że sierżant Warden zacznie wkrótce sprawdzać

dokładność działań Hammera. Otworzył drzwi. Na końcu korytarza

Marler i Newman spoglądali na Pike's Peak, teraz ukryty w chmurach.

Podszedł do nich.

•

Bob - zwrócił się do Newmana - sporo pracy przed tobą. Myślę, że te

diabelskie kołnierze - dwa następne zostały znalezione w pokoju

Crystal - mogły zostać zrobione z drutu wyciętego ze szczytu muru

otaczającego posiadłość. Snape zapewne ma drabinę teleskopową

odpowiedniej wysokości. Czy mógłbyś sprawdzić całe ogrodzenie?

•

Przyjdę do ciebie - powiedział Marler. - Snape ma w lesie dom.

Znalazłem drogę do niego...

Tweed i Paula weszli do biblioteki i znaleźli tam jedynie Lavi-nię.

Przywitała ich serdecznie i zaczęła żartować z Newmana.

- Wspiąłeś się na Pike's Peak? Wyobrażam sobie, że trudno

było ci się oprzeć takiej pokusie.

Newman się roześmiał.

- Raz popatrzyłem na tę skałę i zdecydowałem, że chcę jesz

cze trochę pożyć.

97

- Więc powinieneś odwiedzić kryjówkę Marshala w Seacove

w Kornwalii.

Seacove? Otóż to, zamruczał Tweed do siebie. Dziwaczna nazwa, którą

Calouste nagryzmolił na kawałku papieru znalezionym pod kuchenką w

Heather Cottage. To samo wskazywała karta z atlasu z zakreślonym

okręgiem wokół hrabstwa Kornwalii.

•

Co jest w Seacove? - spytał Newman.

•

Nic! - Lavinia roześmiała się ponownie. - To malutka, dzika zatoka.

Marshal ma tam najbardziej zdumiewający, niewielki luksusowy jacht.

Zaprojektowany przez Marca Shepherda, niekonwencjonalnego

projektanta statków.

W tym momencie w drzwiach ukazał się Marler. Kiwnął na Newmana,

który westchnął.

•

Musimy iść. Robota czeka. Rozmawialiście o wspinaczce na Pike's

Peak?

•

Musicie mi też wybaczyć - powiedziała Lavinia z błyskiem uśmiechu.

- Mam do sprawdzenia masę rachunków, które nie mogą czekać.

Gdy tamci troje wyszli, Tweed i Paula usiedli przy stole. Po kilku

minutach Crystal wślizgnęła się do biblioteki, ściskając w ręku notatnik.

Wzniosła oczy ku niebu.

•

W środku dnia jest tu zwykle pusto, ale dziś był ruch jak na Piccadilly

Circus. Ukryłam się na szczycie schodów i czekałam, aż sobie pójdą.

To sekret. To o mojej kuzynce...

•

Co masz na myśli? - wypytywał zdumiony Tweed.

•

Nie przerywaj, bo stracę wątek. Zanim przyszła na świat La-vinia,

Marshal z żoną natrudzili się bardzo, aby mieć dziecko. Powiedziała

mi o tym na łożu śmierci moja tak zwana ciotka. Na długo przedtem

Marshal zgłupiał na punkcie bardzo atrakcyjnej kobiety, która całkiem

go otumaniła. Ten romans trwał miesiącami, aż ona zaszła w ciążę.

Marshal powiedział o tym żonie, która za wszelką cenę chciała mieć

dziecko. Resztę możecie zgadnąć, ale wolałabym, abyście usłyszeli to

od niej. Myślę, że Marshal płaci jej za milczenie ogromne sumy.

•

Szantaż - mruknął Tweed.

•

Oczywiście. Znalazłam sekretną książeczkę czekową. Od dawna płaci

prawdziwej matce Lavinii po dwadzieścia tysięcy funtów miesięcznie.

•

Dobry Boże! - westchnął Tweed. - To niemal ćwierć miliona rocznie.

98

•

Tak - przyznała Cryśtal. - Ale jest tak samo bogaty jak mój ojciec. Ta

kobieta nazywa się Mandy Carlyle. Mieszka w Baron^ Walk w Dodd's

End, po tej stronie Tunbridge Wells. Pojedziecie zobaczyć się z nią?

•

Najlepiej od razu. Paulo, jedź ze mną.

Zabrał kartkę z adresem wyrwaną przez Crystal z notesu.

•

Czy Lavinia wie, że ta kobieta jest jej prawdziwą matką? - spytała

Paula.

•

Chyba nie. Wszystko zostało załatwione po cichu.

•

Ruszamy do Dodd's End - zdecydował Tweed, wstając. - Jeżeli ktoś

będzie pytać, to pojechaliśmy z krótką wizytą do Londynu.

15

M

ieli już wsiąść do audi, kiedy Tweed zmienił zamiar. Wrócił do rezydencji,

a Paula za nim. Gdy wchodzili po schodach, wyjaśnił:

- Uświadomiłem sobie, że rozmawiałem z większością rodziny,

chociaż ostrzejsze przesłuchania odłożyłem na później. Jedyną

osobą, jaką przeoczyłem, jest syn Warnera, Leo.

Będąc na szczycie schodów, zobaczył sierżanta Wardena, który właśnie

zamykał drzwi czyjegoś apartamentu.

•

Czy wiesz, gdzie jest apartament Lea Chance'a? - spytał.

•

To ten. - Warden wskazał przeszukany przed chwilą apartament. - Nic

obciążającego. Ten Leo to dziwny facet.

Tweed zapukał i wszedł, a Paula za nim. Leo, schludnie ubrany w

dżinsy i t-shirt i starannie uczesany, siedział w wiklinowym fotelu, mając

przed sobą stos zadrukowanych arkuszy na desce kreślarskiej. Uśmiechnął

się szeroko w stronę wchodzących.

•

Już ktoś od was tu był. Teraz pora na artylerię większego kalibru.

Proszę siadać. Spojrzał uprzejmie na Paulę. - Może colę dla zwilżenia

gardła? Dla obojga? Nie? No to tylko dla mnie.

•

Leo - zaczął Tweed spokojnie, gdy usiedli w fotelach - czy mógłbyś

nam powiedzieć, gdzie byłeś, gdy popełniono morderstwo?

•

Tego pamiętnego wieczoru byłem tu, gdzie jestem teraz. Sprawdzałem

bilans. Uprzedzę pytanie, byłem sam. Więc nie mam alibi.

•

Między siódmą a dziesiątą wieczorem?

•

Ta sama odpowiedź. - Leo założył ręce za głowę, a Paula zauważyła,

że był muskularny. - Znów bez alibi.

Nie potrafił ani przez chwilę usiedzieć spokojnie. Wyciągnął swoje

długie nogi, sięgnął po leżącą na łóżku gitarę i zaczął

100

brzdąkać popularne melodie sprzed kilku lat, które Paula potrafiła

rozpoznać.

Potem wstał i nadal brzdąkając na gitarze, zaczął tańczyć, szarpiąc

instrumentem w dół i w górę. Wyglądał na zaabsorbowanego tym, co robi.

•

Byłbym wielce zobowiązany - powiedział Tweed - gdybyś odłożył

gitarę i wrócił do grania dopiero po naszym wyjściu.

•

Jestem ekscentrykiem. Wszyscy w Hengistbury tak myślą, ale co mnie

to obchodzi? Raz już mnie złapali i umieścili w klinice.

Mówiąc to, przestał tańczyć, odrzucił gitarę na łóżko i usiadł z

powrotem w wiklinowym fotelu. Założył nogę na nogę i kiwał stopą. Nie

może przez chwilę zachowywać się spokojnie, pomyślała Paula. W końcu

usiadł ze złożonymi rękami i splecionymi palcami.

•

Dlaczego zamknęli cię w klinice? - spytał Tweed.

•

Myśleli, że jestem stuknięty. Przynajmniej Marshal tak uważał.

Zawiózł mnie do jakiegoś domu po drugiej stronie Glad-worth, a tam

czekało dwóch fałszywych cyklistów, jak ich nazywał Churchill.

Według was psychiatrów. Jeden Kahn, Murzyn. Drugi Weatherby,

biały. Gadałem wiele głupot, aby wprawić ich w zdziwienie.

•

Ojciec tam cię zawiózł?

•

Nie ojciec, tylko stryj. Ojciec był w interesach w Ameryce. Kiedy

wrócił i dowiedział się, co się stało, wściekł się podobno na Marshala i

walnął go pięścią. Nigdy przedtem nie słyszałem, aby tata kogoś

uderzył. Wsiadł w samochód, pojechał do kliniki, powiedział tym

dwóm facetom, że są oszustami, i przywiózł mnie do domu. Niedługo

potem klinika została zamknięta, a Weatherby i Kahn odpłynęli w siną

dal gdzieś za granicę. Był jakiś krzyk, że złapano ich na przekrętach

podatkowych. Czy przesłuchiwaliście już innych? - spytał nagle.

•

Niektórych - odparł Tweed ostrożnie.

•

Więc wszystko, co usłyszeliście, to stek kłamstw. Oni wszyscy kłamią.

Założę się, że nikt nie powiedział wam o pozostawieniu tylnych drzwi

otwartych tej nocy, gdy została zamordowana Bella.

•

Więc, proszę, ty powiedz.

•

Sprawdzanie tego należy do obowiązków pani Grandy, naszej drogiej

kucharki i zarządzającej domem. Tej nocy nie mogłem spać. Chciało

mi się pić, więc zszedłem na dół, żeby zaparzyć sobie herbatę. Kiedy

zapaliłem światło w kuchni, zobaczyłem, że

101

tylne drzwi są na wpół otwarte. O drugiej w nocy. Zamknąłem je na klucz,

zrobiłem sobie herbatę i wróciłem na górę.

•

Był tam ktoś jeszcze? - spytała Paula.

•

Nie, kochanie, żadnej żywej duszy. Chociaż wydawało mi się, że

usłyszałem trzask zamykanych drzwi do biblioteki na górze.

Zaskrzypiały, ale pomyślałem, że tak mi się tylko wydawało.

•

Bardzo nam pomogłeś - powiedział Tweed, wstając.

Na twarzy Lea pojawił się na chwilę wymuszony uśmiech, który szybko

zniknął.

•

Teraz kuchnia i pani Grandy - powiedział ponuro Tweed, gdy schodzili

ze schodów. - Następna, którą pominąłem.

•

Co myślisz o tym facecie? - zastanowiła się Paula. - Uważam, że na

pewno nie jest stuknięty. To, co mówił, brzmiało rozsądnie.

•

Nie podobał mi się ten jego uśmieszek na końcu. Jakby mówił: „No to

się z tego wykpiłem".

Na szczycie schodów spotkali Lavinię. Była jak zawsze elegancko

ubrana. Dziś miała na sobie plisowaną niebieską spódnicę, golf i starannie

wyczyszczone buty. Jej długie włosy wyglądały tak, jakby dopiero co

wyszła od fryzjera w Mayfair.

•

Właśnie usłyszeliśmy niepokojące wieści - powiedział Tweed. - Jak

możemy się dostać do kuchni?

•

Pokażę wam.

W holu pojawił się Snape i Lavinia nie powiedziała nic więcej.

Odczekała, aż ruszyli ciasnym korytarzem, kierując się do wąskich

schodów używanych przez służbę. Przechodziła właśnie tamtędy młoda

pokojówka. Lavinia zatrzymała ją, poprawiła jej czepeczek, uśmiechnęła

się i poszła dalej korytarzem.

Pchnęła ciężkie drzwi i wprowadziła ich do kuchni, rozległego,

podłużnego pomieszczenia. Kamienne ściany i podłoga lśniły czystością.

Wyposażenie było nowoczesne, w tym lodówki wielkie jak mamuty i

schludne blaty bez plamki czy skazy.

Na przeciwległym końcu przy drewnianym stole dobrze zbudowana

kobieta po pięćdziesiątce siekała mięso. Zignorowała wchodzących.

- Przepraszam, że przeszkadzamy w pracy, pani Grandy, ale ci

państwo są z policji. Zastępca dyrektora SIS i jego asystentka

Paula Grey - odezwała się nieco protekcjonalnym tonem Lavinia.

Pani Grandy odwróciła się. Była to siwa kobieta o twardych rysach i

nieustępliwym wyrazie twarzy, z zaciśniętymi ustami, haczykowatym

nosem i ciemnymi, wrogo patrzącymi oczami. Spoj-

102

rżała na Lavinię, uniosła tasak i Paula pomyślała, że zamierza dalej siekać

mięso. Zamiast tego z zamachem i łomotem wbiła go w stół. Inne ślady

obok wskazywały miejsca, gdzie robiła to samo poprzednio.

Wziąwszy się pod boki, spojrzała z pogardą na Paulę, potem przeniosła

wzrok na Tweeda i na końcu na Lavinię.

•

Jak wy sobie wyobrażacie, że zrobię swoją robotę na czas, kiedy wciąż

przeszkadzacie? Właśnie przegnałam stąd tasakiem jakiegoś

chamskiego inspektora.

•

Mogła pani zostać aresztowana - powiedziała Paula.

•

Mówi pani „aresztowana"? Uciekał stąd jak zając.

•

Pani Grandy - odezwał się Tweed stanowczym tonem - jestem tu po to,

aby się dowiedzieć, kto zamordował panią Bellę Main. Odpowie pani

na kilka pytań, które zadamy. Na przykład, gdzie pani była tamtego

wieczoru między godziną siódmą a dziesiątą?

•

Oskarża mnie pan o morderstwo? - warknęła. - Naślę na pana mojego

prawnika. Właśnie tak zrobię.

•

Proszę tylko o odpowiedź na pytanie. Chyba że z jakichś powodów

czuje pani, że potrzebuje prawnika.

•

Pani Grandy - wtrąciła spokojnie Lavinia - wszyscy w tym domu

musieli odpowiedzieć na te pytania, łącznie z panem Mar-shalem i

panem Warnerem.

Warner jeszcze nie, pomyślał Tweed, ale ciągnijmy dalej spokojnie.

•

Między siódmą a dziesiątą wieczorem, proszę? - powtórzył.

•

Dobrze. - Pani Grandy wyprostowała się z godnością. - O szóstej po

południu podałam obiad w bibliotece. Wolą jeść tam niż w stołowym,

Bóg wie dlaczego. Przez resztę wieczoru byłam tutaj, zjadłam własny

posiłek i przygotowywałam jedzenie na następny dzień.

•

Czy w czasie tych przygotowań ktoś tu wchodził?

•

Wszyscy wiedzą, że lepiej tu nie wchodzić, kiedy pracuję.

•

Więc na pewno nikt nie wchodził tu tego wieczoru? - dopytywał się

Tweed.

•

Przecież już to panu powiedziałam. Nie!

•

Pani Grandy, dowiedziałem się, że jednym z pani obowiązków jest

sprawdzanie, czy tylne drzwi w kuchni są bezpiecznie zamknięte na

noc. Czy sprawdziła je pani tego wieczoru, gdy pani Bella Main

została zamordowana?

- Oczywiście, że tak.

103

•

Prawdę mówiąc, zwykle ja też sprawdzam - powiedziała La-vinia. -

Tego wieczoru pani Grandy miała kłopoty z sufletem, więc

pozostawiłam jej sprawdzenie drzwi.

•

Z sufletem? - zmarszczyła brwi Paula. - Przecież trzeba go

przygotować niedługo przed podaniem?

•

Oho. Odezwała się doskonała kucharka! - zadrwiła pani Grandy. - Jem

to samo, co moi pracodawcy, Warner tego pilnuje. Byłam głodna i

miałam ochotę na suflet. Pierwszy się zapadł, więc zaczęłam od

początku. Dopiero o wpół do dwunastej zjadłam drugi i poczułam się

lepiej. Byłam już wtedy trochę zmęczona.

•

Ktoś z tego domu powiedział mi, że gdy zszedł do kuchni o drugiej w

nocy, drzwi na zewnątrz były otwarte.

Choć Tweed tego oczekiwał, żadna z nich nie zapytała, o którego z

domowników chodziło. Razem z Paulą podszedł do wpół-otwartych drzwi.

Miały zwykły zamek i były wykonane ze zwykłego drewna. Znalazł dziurę

w systemie bezpieczeństwa Hengistbury.

Otworzył drzwi na oścież i wyszedł przed dom, a za nim podążyły Paula

i Lavinia. Przez trawnik w stronę groźnej ściany lasu biegła wąska

ścieżka. Spytał, dokąd ona prowadzi.

•

Do domu Snape'a - odpowiedziała Lavinia. - Ale lepiej pójdę z wami.

Łatwo zgubić drogę.

•

Dziękuję, ale nie teraz. Musimy uspokoić policję w Glad-worth. Więc

nie miałaś okazji sprawdzić, czy w noc morderstwa te drzwi zostały

zamknięte na klucz?

•

Nie. Przedzierałam się przez masę rachunków i byłam bardzo

zmęczona. Gdy usłyszałam, że pani Grandy wciąż jest w kuchni,

wolałam uniknąć kłótni. To mój błąd.

•

Nie możesz odpowiadać za wszystko - odparł Tweed z uśmiechem. -

No, a teraz naprawdę musimy pojechać do Gladworth, zanim inspektor

tu się zjawi...

U stóp schodów Tweed z Paulą spotkali sierżanta Wardena, który

poprosił gestem, aby weszli za nim na taras.

•

Pomyślałem, że powinienem panu o tym powiedzieć. Zaraz potem, jak

weszliście do pokoju młodego Chance'a, zobaczyłem, że ktoś

podsłuchuje pod drzwiami. Wyglądało na to, że mógł tam być od

pewnego czasu.

•

Kobieta czy mężczyzna? - spytał Tweed.

•

Trudno powiedzieć. Myślę, że mężczyzna. Widziałem tylko cień.

Wtedy starszy inspektor zawołał mnie do pomocy przy prze-

szukiwaniu. Wychyliłem się przez barierkę piętro wyżej. To niezbyt

dobry punkt obserwacyjny.

104

•

Jak myślisz, kto to mógł być? - spytała Paula, gdy Warden odszedł i

znikł w bibliotece.

•

Nie mam pojęcia. Kręci się tutaj wielu ludzi.

Przy wyjściu niemal zderzyli się ze Snape'em wchodzącym do domu.

Gdy przepraszał, wyglądał na zdenerwowanego.

- Bardzo przepraszam. Tyle roboty i wciąż nie mogę zdążyć na

czas. Nie lubię mieć pana Marshala na karku - rzucił przez ra

mię, śpiesząc na schody.

Zeszli szybko z tarasu i wskoczyli do zaparkowanego na podjeździe

mercedesa Newmana. Audi stało prawdopodobnie na tyłach domu. Tweed

włożył do stacyjki kluczyk, który dał mu Bob, zanim poszli z Marlerem

sprawdzać mur otaczający posiadłość. Zacisnął palce na kluczyku,

zamierzając go przekręcić.

16

C

alouste po przejechaniu zaledwie kilku kilometrów w stronę West Country

skręcił na parking na poboczu. Jacques spojrzał na niego.

•

Coś nie tak?

•

Myślę jak przeciwnik.

•

Nie rozumiem.

•

Nic dziwnego. - Spojrzał na niego szyderczo.

Właśnie tego Jacques nie cierpiał i zawsze go to denerwowało. Dwa

wielkie, ciemne szkła okularów zasłaniały zwrócone na niego oczy.

•

Zmieniłem zdanie.

•

Więc co teraz robimy? - spytał zdezorientowany Jacques.

•

Jeżeli Tweedowi, który jak mnie poinformowano, wyjechał ze swoją

drużyną w stronę Gladworth, uda się odnaleźć Heather Cottage, to

nikogo tam nie znajdzie. Jego logiczną decyzją będzie powrót do

Hengistbury.

-1 co wtedy?

•

Masz ładunki wybuchowe. Co włożyłeś do bagażnika samochodu?

•

Torbę z żywnością i piersiówkę z kawą. Bomba jest w skórzanej torbie

na narzędzia, leży na podłodze za nami.

•

Co? - wrzasnął Calouste. - Jedziemy z bombą za plecami? Zupełnie

zwariowałeś!

•

Niech się pan uspokoi - odparł Jacques. - Bomba jest nieaktywna.

Mógłby pan przejechać przez wielki wybój i nic by się nie stało. Więc

niech pan schowa ten nóż i przestanie się denerwować.

Calouste w furii wyciągnął sztylet z ostrzem jak igła. Schował go teraz,

odzyskując dobry humor. Poklepał Jacques'a po kolanie.

106

•

Czy to taka bomba jak do wysadzenia samochodu?

•

Właśnie taka.

•

Wracam na rondo, z którego odchodzi wiele dróg. Weźmiesz bombę ze

sobą. Tweed lubi podróżować mercedesem. Pójdziesz z ronda do

Heather Cottage. Sprawdzisz, czy są jakieś ślady, że Tweed tam był.

Pierre, o ile go znam, gdzieś się schował. Spójrz tu na mapę. Popatrz

na okolicę naprzeciw domu. Heather Cottage jest wystarczająco

wysoko i jeżeli weźmiesz motocykl Pierre'a, to zjedziesz przez pola do

Hengistbury. Myślę, że bez trudu znajdziesz mercedesa

zaparkowanego przed rezydencją. Podłóż w nim bombę. Możesz mieć

kłopoty z przebyciem otwartego terenu.

•

To nie problem. Wezmę białe ubranie. O tej porze dnia ludzie rzadko

wyglądają przez okna. Jeżeli ktoś to zrobi, zobaczy mężczyznę w

stroju mechanika. Zobaczy mechanika.

Gdy dotarli do ronda, wysiadł. Calouste krzyknął za nim:

•

Jak zamierzasz przedostać się przez ten wysoki mur...

•

Pan robi swoją robotę, a ja swoją pieprzoną. Zbyt wiele pan gada.

Jacques, jedyny z wielkiego zespołu podwładnych Calouste'a,

zostawszy sprowokowanym, potrafił posłać swego szefa do diabła.

Teraz ostrożnie zbliżał się do Heather Cottage. Szedł tą samą ścieżką za

bocznym żywopłotem, którą wcześniej wybrał Marler. Na drodze nie było

żadnych samochodów. Znalazł ukryte pod gałęziami ciało Pierre'a. Nie

zmartwił się tym. Jego zdaniem Pierre był do niczego. Odetchnął, gdy

zobaczył jego motocykl nadal oparty o ścianę. Nie tracił czasu. W bocznej

sakwie umieścił skórzaną torbę narzędziową z bombą, kilkoma drutami,

które miał później przymocować, i długim kawałem liny z hakiem na

końcu. Na wierzch wsunął starannie złożony biały strój mechanika. Uru-

chomił silnik i przez otwór w żywopłocie wyjechał z posesji.

Teren był doskonały do jazdy, łagodne pagórki pokryte świeżą trawą. Z

wierzchołka wyjątkowo wysokiego wzgórza ujrzał szczyty elzbietanskich

kominów, które jak palisada wznosiły się nad lasem. Ruszył w ich stronę.

Ukrył motocykl w gęstym poszyciu i ruszył drogą, jaką wcześniej

wybrał Butler, gdy czekał na sygnał Tweeda dany zapalniczką. Wynurzył

się z lasu z torbą narzędziową przerzuconą przez ramię i przez podręczną

lornetkę przyjrzał się oknom rezydencji. Nie było śladu nikogo.

Przeszedł szybko między krzewy, by las otaczający rezydencję ukrył go

przed oczami mieszkańców. Włożył biały strój i przerzu-

107

cił linę przez mur. Hak natychmiast zakotwiczył na szczycie. Wspiąwszy

się po linie, Jacques wyciągnął nożyce i wyciął dziurę w drucie

kolczastym.

Dostał się na mur, wciągnął linę za sobą, przełożył hak i zrzucił linę po

drugiej stronie, by móc potem wyjść tą samą drogą. Spuścił się po linie i

pewnym krokiem przeszedł przez otwartą przestrzeń do stóp tarasu, gdzie

z zadowoleniem zauważył zaparkowanego mercedesa. Wokół nie

dostrzegł nikogo.

Asfalt ułatwiłby zadanie, jednak po przeciwnej do tarasu stronie

samochodu nawierzchnia była pokryta żwirem. Wsuwając się pod

samochód, Jacques szeroko rozłożył nogi. Kable zostały szybko

przytwierdzone, usłyszał stuknięcie magnesów przywierających do blachy.

Przekręcił włącznik i bomba została uaktywniona. Po uruchomieniu

zapłonu samochód i jego pasażerowie zostaną rozerwani na strzępy.

Z trudnością wypełzł spod samochodu, rozrzucając przy tym kamyki na

znacznej powierzchni. Wrócił drogą, którą przyszedł, ukrył się w poszyciu

i czekał. Chciał obejrzeć rezultat tak starannie wykonanej pracy.

Tweed i Paula zeszli szybko z tarasu i wsiedli do zaparkowanego

mercedesa.

- Stop! Na Boga, nie uruchamiaj silnika! Wyskakujcie z tej

pieprzonej maszyny! - Przez otwarte okno dotarł do nich głośny

krzyk Butlera.

Paula spojrzała na Tweeda.

•

Rób dokładnie to, co mówi Harry - rozkazał.

•

Czy powinniśmy wyjąć kluczyk ze stacyjki?

- Nie! Niczego nie dotykajcie i wynoście się stąd do diabła.

Zobaczyli Harry'ego, który zbiegał ze schodów ze swą torbą

narzędziową. Zdezorientowana Paula spytała:

•

Dlaczego? Coś nie w porządku?

•

Tak, nie w porządku.

Wskazał na wyraźnie rozrzucone kamyki po przeciwnej do tarasu

stronie samochodu. Ze sposobu ich przesunięcia Paula mogła sobie nawet

wyobrazić sylwetkę mężczyzny.

•

Ktoś był pod mercedesem - wyjaśnił Harry. - Zobaczyłem te poruszone

kamyki z okna na pierwszym piętrze, a potem was, jak szliście do

samochodu, więc złapałem torbę i zbiegłem po schodach... - Zabrakło

mu tchu i zamilkł na chwilę.

•

Co teraz? - pytał Tweed.

108

•

Idźcie do domu na tył holu. Zatrzymajcie każdego, kto by chciał wyjść

na taras, a ja sprawdzę samochód. Nie wychodźcie, póki nie wrócę.

Coś mi tu strasznie śmierdzi. No, idźcie już do środka i czekajcie.

•

Uważaj, Harry - powiedziała Paula, ruszając na schody.

•

Ostrożność to moje drugie imię - zapewnił ją, uśmiechając się szeroko.

Przed wejściem do domu obejrzeli się jeszcze i zobaczyli Har-ry'ego,

jak z latarką w jednej ręce i cęgami w drugiej wsuwał swoje korpulentne

ciało pod samochód.

Gdy czekali w holu, pojawiła się Lavinia z plikiem papierów pod pachą.

Podniosła oczy ku sufitowi.

- Marshal zawsze chce wszystko na wczoraj. Idę do stołowego,

aby mieć chwilę spokoju.

Zniknęła w wąskim korytarzu prowadzącym do kuchni. Zdenerwowany

Tweed spoglądał na zegarek. Niepokoił się, że Har-ry'emu zajmuje to tyle

czasu, i martwił, czy nic mu nie grozi.

Po piętnastu minutach Harry ukazał się w drzwiach. Niósł metalową

skrzynkę, którą przedtem musiał mieć w torbie narzędziowej. Pokiwał na

nich ręką.

•

Już jest OK - powiedział radośnie. - Możecie jechać do Singapuru,

jeżeli macie na to ochotę.

•

Znalazłeś tam coś? - spytał Tweed.

•

Tylko to - odpowiedział, spojrzawszy na pusty teraz taras.

Tweed i Paula zajrzeli do metalowej skrzynki. W środku leżało wąskie

czarne pudełko z pękiem drutów. Paula odgadła natychmiast.

•

To bomba.

•

Dziewczynka ma rację! Bardzo wyszukana robota. Włączasz zapłon

lub wyciągasz kluczyk i merc eksploduje, zamienia się w kupę złomu.

Teraz już wszystko wyłączyłem. Rozmontuję ją.

•

Jak, u diabła, komuś udało się to zamontować? - zastanowiła się Paula.

•

Bezczelność i mocne nerwy - odparł Harry. - To wystarczy na

pokonanie zabezpieczeń w Hengistbury. Przyjemnej podróży - dodał

pogodnie na pożegnanie.

17

J

acąues, skulony w jeżynach obok drogi, był zdezorientowany. Czekał, by

zobaczyć wybuch i rozerwanego na strzępy mercedesa; być może najpierw

auto uniesie się w powietrze, a potem przemieni wraz z pasażerami w

ognistą kulę.

Zamiast tego zauważył niewyraźnie jakiś ruch. Coś się działo. Sięgnął

do kieszeni po lornetkę, ale upuścił ją i nie mógł jej odnaleźć w gęstwinie

jeżyn. Zaklął. Co tam się mogło dziać?

Cierpliwie czekał, choć czas dłużył mu się okrutnie. Wtem, ku swemu

zdumieniu, zobaczył otwierającą się bramę i mercedesa skręcającego w

lewo w stronę Londynu.

Był wstrząśnięty. Czyżby bomba miała defekt? Nie, to niemożliwe. Był

ekspertem od materiałów wybuchowych. Powoli zaczął wycofywać się

ścieżką w stronę motocykla. Ruszył z dużą prędkością, podskakując na

grzbietach pagórków.

Zamierzał powiedzieć swojemu szefowi prawdę. Tak było bezpieczniej.

Wiedział, że Max zwykł kłamać, by ukryć niepowodzenia. Był pewien, że

wytrzymały, ale za bardzo ludzki Max już nie żyje. Dojeżdżając do ronda,

zobaczył Calouste'a czekającego w samochodzie. Schował motocykl do

bagażnika i usiadł z przodu na siedzeniu pasażera. Calouste ponownie

zawrócił w stronę West Country.

- Tweed jest trupem - syknął.

Było to stwierdzenie i oczekiwanie.

•

Nie, nie jest - odparł Jacques szczerze. - Z jakiegoś powodu bomba,

którą umieściłem pod samochodem, nie wybuchła. Na pewno nie była

uszkodzona...

•

Co? - wrzasnął Calouste. - Musi być trupem! Chcę jego śmierci.

Nawaliłeś!

110

•

Myślę, że nie. Zerknąłem na niego, gdy odjeżdżał do Londynu. Ja...

•

Tak nie może być - krzyczał Calouste, zjeżdżając na przydrożny

parking, na którym zatrzymali się poprzednio.

Otworzył drzwi i ze sztyletem w dłoni wyskoczył z samochodu. Jacques

ścisnął swój nóż z szerokim ostrzem. Calouste zaczął okrążać samochód

kołyszącym się krokiem.

•

Tweed musi zginąć - skrzeczał. - To on powiedział Belli, żeby nie

sprzedała mi banku.

•

Myślałem, że Bella została zamordowana, zanim Tweed przyjechał do

Hengistbury - odpowiedział nierozważnie Jacques przez wpółotwarte

okno.

- Tweed też ma słaby punkt! - wykrzykiwał Calouste.

Dźgał swym sztyletem w powietrzu wyimaginowaną postać

Tweeda.

•

Ta dziwka, która zawsze z nim jest, ta, która nie przyszła na spotkanie

z Maxem. - Zamilkł na chwilę. - Przynajmniej tak powiedział Max. -

Zaczął znów dreptać w koło, przeszywając sztyletem pustą przestrzeń.

- Więc - krzyczał dalej - porwiemy ją...

•

Ale co teraz robimy? - mruknął Jacques, wiedząc, że do świadomości

szefa nie docierają jego słowa.

•

Zrobimy odciski jej palców na dziesięciu oddzielnych kartach! -

wykrzykiwał Calouste z pola żółtego rzepaku, na które wskoczył i

gdzie ścinał teraz kwiaty ostrym jak brzytwa sztyletem.

Jacques zamarł na siedzeniu. Nigdy przedtem nie widział swego

pracodawcy w takim stanie. Jego zielone oczy błyszczały nienawiścią. Nie

wiedział, że przebiegły Calouste używał zabarwionych na zielono szkieł

kontaktowych.

•

Gdy będziemy mieli jej odciski palców, poślemy mu zdjęcie z

przekreślonym prawym palcem wskazującym.

•

Po co? - spytał Jacques, choć spodziewał się, jaka będzie odpowiedź.

•

Jesteś rzeźnikiem. Odetniesz ten palec i poślemy go Twee-dowi. Aby

powstrzymać dalsze jej okaleczanie,Tweed zrezygnuje ze śledztwa i

funkcji zastępcy szefa SIS - krzyczał Calouste.

•

A jeżeli odmówi? - odkrzyknął Jacques.

Niekończący się szalony taniec Calouste'a ścinającego bez opamiętania

kwiaty rzepaku zaczynał drażnić zazwyczaj zimnego jak lód Jacques'a.

Miał już tego dość.

- A co jeżeli Tweed odrzuci wszystkie pańskie żądania? - za

pytał głośno przez okno.

111

- Będziemy ciąć dziewczynę kawałek po kawałku. Zawsze

przesyłając najpierw jej zdjęcie z przekreśloną odpowiednią czę

ścią ciała.

Jacques'a zdenerwowała zmieniona twarz szefa. Szczęka Ca-louste'a

była teraz wykrzywiona w jedną stronę, co dało iście diabelski grymas ust,

jakiego Jacques nigdy przedtem nie widział.

Zdecydował się działać. Udał, że patrzy w lusterko wsteczne, i krzyknął

możliwie najgłośniej:

- Chyba od tyłu zbliża się do ronda jakiś samochód! Słychać

syrenę.

Calouste biegiem powrócił na miejsce za kierownicą. Nastąpiła

najbardziej niespodziewana transformacja. Jego twarz, przed chwilą

ukazująca oblicze szatana, była teraz całkowicie spokojna. Spojrzał w

lusterko wsteczne i nie zobaczył śladu żadnego samochodu. Sztylet znikł.

Calouste sięgnął do kieszeni kurtki, wyciągnął długą, wypchaną kopertę i

podał Jacques'owi.

- Bardzo doceniam twoją pomoc, a to mały prezent. Wewnątrz

znajdziesz dwadzieścia tysięcy funtów we frankach szwajcar

skich. A teraz jedźmy. Do Seacove.

18

G

dy odjeżdżali z Hengistbury krętą drogą pod złowieszczym, ciemnym,

jodłowym sklepieniem, przydarzyło im się coś dziwnego. Za zakrętem

Tweed ujrzał przed sobą wolno jadącego rolls--royce'a. Za kierownicą

siedział Marshal. Widząc ich, skręcił na pobocze, nacisnął klakson i

machnął ręką, by stanęli. Tweed zatrzymał auto i tak samo jak Marshal

opuścił okno. Marshal trzymał telefon komórkowy.

- Panie Tweed - powiedział pogodnie - mam wspaniały po

mysł. Jedźcie za mną. Zabiorę was do Seacove, do mojej kryjówki

w Kornwalii. To dość daleko. Z przyjemnością pokażę wam mój

piękny jacht. To był naprawdę wyrafinowany projekt - mówił cha

otycznie. - Stworzony przez Shepherda, najbardziej niekonwen

cjonalnego projektanta łodzi na świecie. Niech pan zjedzie na po

bocze i stanie za mną w tej przerwie w żywopłocie.

Zanim Tweed zdążył odpowiedzieć, Marshal wybrał numer na swojej

komórce.

- Może być zabawnie - szepnęła Paula. - I myślę, że powinni

śmy zobaczyć to miejsce. Moglibyśmy jutro jechać do Dodd's End

i odwiedzić panią Carlyle.

Gdy Tweed się wahał, Marshal rozmawiał głośno przez komórkę. Mogli

nawet usłyszeć odpowiedzi z drugiej strony.

•

Czy to ty, Lavinio? Dobrze. Zamierzam zabrać teraz Tweeda i Paulę do

Seacove. Nie słyszysz dokąd? Do Seacove.

•

Czy powiedziałeś, że zabierasz Tweeda i Paulę do Seacove? - spytała.

•

Marny pomysł - zadudnił głos Warnera, który musiał stać obok, blisko

Lavinii. - Będzie dziś chłodno - ciągnął.

113

Tweed potrząsnął głową, ale Marshal był tak zajęty rozmową, że

niczego nie zauważył.

- Pani Grandy - rozległ się głos Lavinii - na lunchu będzie

o dwie osoby mniej. Marshal zabiera Tweeda i Paulę do Konwa

lii. Tak, do Seacove.

Tweed pomachał ręką i wreszcie udało mu się ściągnąć na siebie uwagę

Marshala.

- Bardzo chcielibyśmy jechać, ale chyba innego dnia. Nie mo

żemy opuścić umówionego spotkania w Londynie - wyjaśnił, wy

chylając się przez otwarte okno.

Marshal odrzucił komórkę na siedzenie obok. Na jego twarzy widać

było niezadowolenie, które pokrył uśmiechem.

•

Tak to jest z terminami. Mam nadzieję, że wasza wycieczka będzie

owocna.

•

Przykro mi, jeżeli jesteś rozczarowana - powiedział do Pauli Tweed,

ruszając - ale sądzę, że musimy najpierw porozmawiać z panią Carlyle.

To, co powiedziała Crystal, może mieć znaczenie dla sprawy.

•

Nie mam pojęcia, gdzie jest to Dodd's End - odezwał się Tweed po

pewnym czasie - więc będzie dobrze, jeżeli poszukasz tego miejsca na

mapie. Gdy wjeżdża się do Kentu, trudno znaleźć właściwą drogę.

•

Nie bój się - uspokoiła go Paula. Minutę później zobaczyli starożytny

drewniany drogowskaz z możliwą do odczytania nazwą: „Dodd's End".

Tweed zerknął na domostwa, widoczne przed nimi na zboczu

niewielkiego wzgórza.

•

To tutaj?

•

To mała osada. Wygląda, jakby ten, kto ją budował około trzydziestu

lat temu, lubił styl z epoki Tudorów.

Zobaczyli dziewięć domów znacznie oddalonych od siebie. Wszystkie

miały po dwa trójkątne dachy nad mansardowymi oknami, drewniane

belkowania nad biało tynkowanymi ścianami i rozległe ogrody od frontu,

które starano się dobrze utrzymać. Dokoła nie zauważyli nikogo. Całe to

miejsce wydało się wymarłe jak po przejściu zarazy. Na dalekim końcu, na

szczycie wzgórza, widać było większy dom zwrócony frontem do drogi.

- Wszystkie mają numery, nie nazwy, więc który z nich to Ba

ron^ Walk? - narzekał Tweed.

114

- Zauważyłam kobietę zerkającą na nas zza zasłony - powie

działa Paula. - W tym domu po lewej stronie, który omal minęli

śmy. Zapytajmy ją.

Frontowe drzwi domu miały starannie wypolerowaną kołatkę, której

Tweed musiał użyć kilkakrotnie, nim się otworzyły. Pojawiła się w nich

koścista kobieta o nieprzyjemnym wyglądzie.

•

Tak? - powiedziała ostrym tonem, krzyżując ramiona.

•

Szukamy Baron's Walk i pani Carlyle - powiedział Tweed.

•

Tam się wybierasz? - zadrwiła kobieta. - Ale po co z dziewczyną?

•

Przepraszam, nie rozumiem.

•

No cóż, elegancka pani Mandy Carlyle zwykle przyjmuje jedynie

wizyty mężczyzn bez towarzystwa. Nigdy z nami nie rozmawia, a my

nie rozmawiamy z nią. - Spojrzała na Paulę. - Może postanowiła

pozwolić innym na oglądanie przedstawień - powiedziała jadowicie i

dodała: - To ten wielki dom na wzgórzu przy drodze. Jesteście

obrzydliwi.

Po tym ostatnim stwierdzeniu zatrzasnęła drzwi. Tweed wzruszył

ramionami.

•

Przepraszam cię - powiedział, gdy wrócili do samochodu.

•

Nie szkodzi. Ona zapewne jest największą podglądaczką w Kent.

Dojechawszy do wielkiego domu, zobaczyli, że wybetonowany podjazd

prowadzi wprost do garażu. Paula, słysząc trzask zamykanych

automatycznie drzwi, zacisnęła dłoń na kolbie walthera.

Zapłonęły światła i otworzyły się boczne drzwi. Stała w nich wysoka

kobieta, dobrze po pięćdziesiątce, z długimi tlenionymi włosami. Obcisły

sweter z głębokim dekoltem podkreślał zgrabną sylwetkę. Twarz miała

pociągającą, ale z oznakami zmęczenia.

- Kim jesteście? - spytała na powitanie.

Tweed i Paula wysiedli z auta i pokazali odznaki identyfikacyjne.

Wcześniejsza bezpośredniość kobiety natychmiast znikła.

•

No cóż... - Odchrząknęła.

•

Prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa pani Belli Ma-in -

oznajmił Tweed surowo. - Sądzimy, że jest pani zaprzyjaźniona z

jednym z członków jej rodziny.

- Myślę, że będzie lepiej, jeżeli przejdziemy do salonu.

Poprowadziła ich na górę po schodach wysłanych dywanem,

żółtym w fioletowe pasy, drogim, ale w złym guście. Weszli do ob-

szernego salonu od frontu. Ciężkie zasłony były na wpół zaciąg-

115

nięte. Główne umeblowanie stanowiły dwie długie sofy ze stosami

również fioletowych poduszek.

- Proszę siadać - zaproponowała. - Zamierzałam napić się

brandy. To mój ulubiony trunek. Czy państwo też sobie życzą?

Oboje odmówili i usiedli w fotelach blisko siebie, w czasie gdy

gospodyni szczodrze napełniła swój kieliszek. Chciała ulokować się na

jednej z sof, lecz Tweed wskazał jej fotel.

•

To jest przesłuchanie. Bardzo proszę, aby była pani uprzejma usiąść

tutaj. Dziękuję. Zacznijmy od pani związku z Marshalem Ma-inem.

Jak się dowiedziałem, była pani z nim w ciąży. Czy to prawda?

•

Ten cholerny Marshal wszystko wygadał. Strasznie dużo na tym

zyska...

•

A więc to prawda? Sprawa dotyczy morderstwa.

•

Tak, to prawda. Powiem, jak było. Potem zadzwonię do Lavi-nii,

sprowadzę ją tutaj i opowiem całą historię.

•

Postąpi pani okrutnie, a ja oskarżę panią o szantaż. Sędziowie bardzo

nie lubią tego przestępstwa i wyroki są surowe. Marshal płaci pani

dwadzieścia tysięcy funtów miesięcznie. To daje niemal ćwierć

miliona rocznie. Bez podatków. Więc przez lata uzbierało się Bóg

jeden wie ile.

Tweed wiedział, że tańczy na linie. Miał nadzieję, że Crystal

rzeczywiście widziała wypłaty z sekretnej książeczki czekowej Marshala i

mówiła prawdę.

Pani Carlyle, siedząca dotąd prosto w fotelu, nagle opuściła ramiona,

skurczyła się jakby i rozlała brandy. Szybko, drżącą ręką postawiła

kieliszek na stole. Tweed odetchnął. Na pierwszy rzut oka wydawała mu

się twardym orzechem do zgryzienia.

•

Opowiem - odezwała się pani Carlyle łamiącym się głosem - jeżeli

obieca pan, że zapomni o oskarżeniu za szantaż.

•

Niczego nie obiecam - odparł Tweed bezlitośnie. - Proszę po prostu

wszystko opowiedzieć. Całą prawdę.

•

Kiedyś, wiele lat temu, lekarz powiedział zmarłej już żonie Marshala,

że nie może mieć dzieci, a ona za wszelką cenę starała się urodzić. Nie

chcieli adopcji. Pani Main bała się, na co mogą trafić. Gdy Marshal

opowiedział jej o swojej przygodzie ze mną i okazało się, że jestem w

ciąży, zgodziła się po cichu przyjąć dziecko. Nie chciałam tego

cholernego pomiotu. Zajmowałyśmy sąsiadujące pokoje w takiej

niezbyt uczciwej klinice, której już nie ma. Gdy dziecko się urodziło,

oddano je pani Main. Pokochała je. Kosztowało Marshala fortunę, ale

stać go było. Akt urodzenia jakoś sfałszowano. Pani Main powróciła do

Hengistbury

116

i wszyscy byli szczęśliwi. Ale muszę się przyznać, że kiedy dowiedziałam

się o jej śmierci, poczułam ulgę.

•

Teraz wiem, jak sympatyczną jest pani osobą - powiedział Tweed. -

Dlaczego pani ulżyło?

•

Oczywiście wciąż o tym myślałam. Obawiałam się, że gdy dziewczyna

dorośnie, żona Marshala może jej wszystko wygadać. A skąd

dowiedzieliście się o mnie?

•

Proszę nie zapominać, że popełniono morderstwo. Rezydencja została

przeszukana od piwnic aż po dach. Znalazłem ukrytą szufladę z

sekretnymi książeczkami czekowymi Marshala i pamiętnik z pani

adresem - łgał Tweed.

•

I powie pan o tym Marshalowi? - spytała nerwowo.

•

Nie, to by niczemu nie służyło. Ale jest jeden warunek.

•

Jaki? - spytała.

•

Usiądzie pani i napisze list do Marshala. Poinformuje go pani, że

spotkała bogatego mężczyznę i nie chce więcej żadnych prezentów.

Obieca pani, że nigdy nie wyjawi, co się zdarzyło przed laty. Będę

wiedział, czy pani ten list wysłała. Sprawdzam całą korespondencję,

zanim dotrze do adresatów.

•

Zrobię to zaraz, jak tylko wyjdziecie - zapewniła go pośpiesznie pani

Carlyle.

•

I proszę nie zapominać o karze za szantaż - powiedział Tweed surowo,

powstając. - Jeden błędny ruch i będę bardziej bezwzględny niż pani, o

ile to tylko możliwe...

•

Ktoś ukradkiem wygląda zza zasłony - zauważyła Paula, gdy mijali

dom, gdzie pytali o drogę do Baron's Walk.

Odetchnęła, gdy opuścili Dodd's End i oddalali się od wioski, mając

otwarty krajobraz po obu stronach drogi. Paula otworzyła okno i

rozkoszowała się świeżym powietrzem.

•

Jedna rzecz mnie zdumiewa w morderstwie biednej Belli -

zastanawiała się głośno. - W jaki sposób ktoś mógł stanąć za krzesłem,

przerzucić jej przez głowę ten okropny kołnierz i zacisnąć go na szyi?

To bardzo blisko boazerii na ścianie.

•

Mnie też to zdumiewa.

•

I musimy dalej przepytywać wszystkich - ciągnęła, gdy w pobliżu

rezydencji zamknął się nad nimi strop tunelu z ciemnych jodłowych

gałęzi - gdzie dokładnie byli tego fatalnego wieczoru między siódmą a

dziesiątą. Wiemy, że Bella zadzwoniła na dół do Marshala o ósmej

wieczorem i wezwała go na dziesiątą. Oczywiście jeżeli to prawda.

117

•

Prawda. Poszedłem do jej gabinetu i zabawiłem się jej aparatem

telefonicznym z sekretarką. To bardzo skomplikowane urządzenie.

Można odtworzyć, co powiedziała pani Main i jaką otrzymała

odpowiedź. Co więcej, zapisuje dokładny czas. Zadzwoniła o ósmej.

Mówiłem, że o siódmej, aby się dowiedzieć, co wszyscy robili

wcześniej tego wieczoru.

•

Nigdy nie rezygnujesz z takich sztuczek?

•

Jestem pewien, że straciłem kilka okazji. Już dojeżdżamy, brama się

otwiera.

Nieco wcześniej, gdy Tweed i Paula zbliżali się do Dodd's End,

Calouste i Jacques jechali na zachód. Przed nimi pokazały się wzniesienia

Dorset. Jacques wypatrywał morza. Zadzwonił telefon komórkowy.

Calouste go odebrał.

-Tak?

•

Tu Orion. Teraz lepiej słychać.

•

Mów, z czym dzwonisz.

•

Tweed i Paula wybierali się mercedesem do Seacove.

•

Czy aby na pewno? Dzisiaj? Teraz?

•

Może pozwolisz mi skończyć. Zamierzali jechać z Marsha-lem

Mainem...

•

Marshal razem z nimi mercedesem?

•

Zaraz muszę kończyć, więc zamknij się! Marshal pojechał swoim

rollsem. Okazało się, że Tweed zmienił zamiar i jedzie do Londynu. Na

pewno wieczorem będzie z powrotem w Hengistbu-ry. Może

wcześniej.

Telefon zamilkł. Calouste nie cierpiał sposobu, w jaki jego informator

nagle kończył rozmowę. Był to ten sam zniekształcony głos. Nawet, do

cholery, nie wiedział, czy to kobieta czy mężczyzna.

Dojechali do ronda, okrążyli je i wrócili na drogę, którą przybyli.

Jacques prowadził auto bez słowa. Wciąż był wstrząśnięty niezwykłym

zachowaniem szefa miotającego się jak szatan na polu rzepaku.

- Tweed będzie wieczorem w Hengistbury - powiedział Ca

louste z wściekłością. - Masz swoją strzelbę w bagażniku?

-Tak.

•

Nie będzie się spodziewał drugiego ataku w tak krótkim czasie.

Zastrzelisz go. Mam domek w pobliżu rezydencji. To będzie nasza

baza. Jesteś najlepszym strzelcem wyborowym w Europie.

•

Nie całkiem - sprostował Jacques. - Najlepszy jest w zespole Tweeda.

Nazywa się Marler.

19

T

weed wjechał w otwartą bramę, a za nim wpadł rozpędzony motocykl.

Przemknął obok mercedesa, rozrzucając dookoła kamyki. Paula spojrzała

przed siebie.

•

Jakiś młody idiota. Moment, przecież to Leo.

•

W zupełnie nowej wiatrówce i wełnianej czapeczce.

•

Czy mógł jechać za nami? Słyszałam motocykl, gdy po raz pierwszy

zobaczyliśmy Dodd's End. I jestem pewna, że usłyszałam ten sam

dźwięk dwukrotnie w drodze powrotnej.

•

Na świecie tego pełno - odparł beztrosko Tweed.

Leo zwolnił w pobliżu tarasu, odwrócił się i pomachał w ich stronę, a

potem zniknął na swojej maszynie za domem. Pierwszą osobą, na którą

trafili po wejściu do holu, była Lavinia, ubrana w zgrabną tunikę i

bryczesy wsunięte w błyszczące buty do konnej jazdy.

•

Otworzyłaś nam bramę - powiedziała Paula. - Dziękujemy.

•

Nie ma sprawy. Jedliście lunch? Myślę, że nie. Powiedziałam pani

Grandy, aby zatrzymała dla was coś ciepłego. Przypuszczałam, że

niedługo wrócicie. Ten merc nieźle goni, zwłaszcza po autostradach.

•

Na szczęście - powiedział Tweed - facet, z którym mieliśmy się

spotkać, mieszka na obrzeżach Londynu, więc uniknęliśmy korków.

•

Jest coś, co powinniście wiedzieć, a o czym zapomniałam was

wcześniej poinformować. Mówię o gabinecie Belli. Jest tam ukryte

wejście. Po lunchu wam pokażę.

•

Posiłek będzie dopiero za jakieś pół godziny - rozległ się zgrzytliwy

głos pani Grandy, która pojawiła się niespodziewanie. - Jeżeli myślicie,

że ciepłe jedzenie może leżeć i czekać, to znaczy, że o kuchni wiecie

tyle, co ja myślę.

119

- Możemy zatem przejść teraz do gabinetu - zapropono

wała Lavinia spokojnie. Widząc Snape'a, odezwała się doń roz

kazującym tonem: - Mógłbyś zabrać te ubrania i powiesić na

miejsce.

Poprowadziła ich schodami na górę, a potem - minąwszy wejście do

biblioteki - wąskim korytarzem o ścianach wyłożonych drewnem.

Wydawało się, że koniec korytarza prowadzi donikąd. Zamykała go

solidna boazeria. Widać było na niej nazwę banku wypisaną metalowymi

literami: „Main Chance Bank".

•

Litery służą do ustawiania kodu. Chcesz spróbować szczęścia? -

spytała Paulę.

•

Paula przeszła kurs łamania szyfrów - wyjaśnił Tweed - gdy przed

przyjściem do mnie pracowała w Medfords Security.

•

To nie będzie trudne - powiedziała Paula.

Nacisnęła najpierw „M", a potem „a" w słowie Main. Zatrzymała się na

chwilę, potem w Chance wybrała „n" i „e". Nic się nie wydarzyło.

- Dobrze próbowałaś - pochwaliła ją Lavinia - teraz patrz.

Nacisnęła „M" w słowie Main. Przeszła do drugiego wyrazu

i nacisnęła „a" a potem „n" i ostatnie „e". Użyła tego samego słowa

„MANE", ale z literami w innym układzie. Solidna drewniana płyta

odsunęła się na bok i ujrzeli część gabinetu za wysokim krzesłem Belli.

•

Użyłaś właściwego słowa kodu - powiedziała Lavinia z uśmiechem.

•

A więc tak to zrobiono - odezwał się Tweed z głębokim wes-

tchnieniem. Postąpił krok naprzód i stanął za krzesłem. Paula i Lavinia

ruszyły za nim i weszły głębiej do gabinetu.

•

Po tym, co się tu zdarzyło, przechodzą mnie ciarki - oświadczyła

Lavinia.

•

Mnie też - przyznała się Paula.

Tweed stał nieruchomo, próbując uświadomić sobie przebieg

morderstwa w miejscu, gdzie się zdarzyło. Odwrócił się, słysząc powrót

panelu na miejsce. Te same litery widniały po drugiej stronie.

- Identyczny kod służy do otwierania od tej strony - powie

działa Lavinia. - Gdy Bella wzywała kogoś na dyskretną rozmo

wę, każdy wiedział, że ma użyć tego przejścia.

Tweed wyszedł zza krzesła, przemaszerował na drugą stronę gabinetu i

usiadł obok Lavinii.

- Kto jeszcze zna kod otwierający ukryte drzwi?

120

•

Marshal - wyliczała na swych szczupłych palcach - potem oczywiście

Warner. Plus Crystal i jestem pewna, że również Leo. Pewnego razu,

śpiesząc się, użyłam kodu, nie sprawdziwszy przeciwnego końca

korytarza. Potem spojrzałam za siebie i zobaczyłam, że Leo wyciąga

szyję zza rogu. Ma wyjątkowy wzrok. I oczywiście Snape.

•

Całkiem spora liczba podejrzanych.

•

Czy możemy przejść do biblioteki? - zaproponowała Layinia, wstając.

-Teraz nie lubię tego pokoju.

Usiedli w fotelach ustawionych tak, by widzieli się twarzą w twarz.

Layinia ulokowała się naprzeciw Tweeda i rozpraszała jego uwagę,

wpatrując się weń swymi wielkimi oczyma, niebieskimi jak odbicie nieba

w jeziorze.

•

Czy zawsze chciałaś pracować tutaj jako księgowa? - spytał.

•

Skądże - odrzekła z przyjemnym, pociągającym śmiechem. - Po zdaniu

egzaminów, gdy wiedziałam, że mogę tu pracować, jeżeli zechcę,

postanowiłam poznać kawałek prawdziwego świata. A teraz nie

śmiejcie się - ciągnęła nadal z olśniewającym uśmiechem - zostałam

aktorką i grałam w niewielkich teatrach na północy. Warunki były

okropne, pokoiki malutkie jak cele, a jedzenie straszne.

•

Co grałaś?

•

Szekspira. Kolejno wszystkie trzy córki Króla Lira. Naprawdę -

zapewniła ich, chichocząc.

•

Która była twoją ulubioną? Jedna z tych dwóch diablic, Go-neryla czy

Regana?

•

Na pewno nie, choć grałam te role. Ale moją faworytką była Kordelia,

tak okrutnie wykorzystywana. Potem, nie wiem czemu, pojechaliśmy

na tournee po Europie. W Danii widzowie syczeli, gdy grałam

Gonerylę lub Reganę i bili brawo Kordelii.

•

A potem wróciłaś tutaj? - spytał Tweed.

•

Jeszcze nie. Poszłam do Medfords Security. - Spojrzała na Paulę. -Ty

też tam byłaś, prawda. Nauczono mnie otwierać skomplikowane zamki

i śledzić podejrzanych, nie ujawniając się, a także zmieniać ubrania

podczas przerw w marszu.

•

Robiłam to samo - przyznała Paula. -To było najtrudniejsze z całego

kursu.

•

Dla mnie też - przyznała Lavinia. - Nie wydaje mi się, abym była w

tym dobra.

•

Aktorstwo ci w tym nie pomogło? - spytał Tweed.

- Interesująca była ta zagraniczna podróż. Tyle różnych kra

jów. Ale nie lubiłam niektórych kolegów aktorów. Powiedzmy, że

121

byli dość dziwaczni. - Przysunęła się do Tweeda. -1 po spędzeniu pewnego

czasu w Medfords wróciłam tutaj. Tu jest tak spokojnie po tym diabelskim

ruchu ulicznym w Londynie z tłumem pieszych wciąż trajkoczących przez

komórki i wpadających na ciebie. - Położyła rękę na jego kolanie. - A więc

teraz już znacie biografię Lavinii.

•

Dzięki - powiedział ze śmiechem Tweed. - Rzeczywiście fascynująca.

•

Fascynująca? Ja czy moja biografia? - spytała z przymilnym

uśmiechem, cofając rękę z jego kolana.

- Oczywiście obie - odparł z galanterią.

Lavinia spojrzała na zegarek i wstała.

•

Jeżeli teraz zejdziemy na parter, powinniśmy trafić na panią Grandy i

jej syrenę alarmową - powiedziała.

•

Syrenę? - spytała, gdy wyszli z biblioteki i zbliżali się do im-

ponujących głównych schodów.

•

Tak nazywam jej wrzask, gdy posiłek jest gotowy.

Gdy weszli do głównej biblioteki, pani Grandy pojawiła się tam z

ponurą miną. Za nimi wszedł śpieszący się Marshal z Mar-lerem i

Newmanem za plecami. Pani Grandy stanęła w drzwiach ze

skrzyżowanymi ramionami.

- Przyjemnie, gdy ludzie zjawiają się na czas. Właśnie tak.

Mężczyźni jak zwykle się spóźniają. I nie podoba mi się, kiedy za

późno mi mówicie, że będzie dwóch dodatkowych. - Wskazała

palcem na Marlera i Newmana.

Marshal odwrócił się w jej stronę.

- Zamiast ryczeć jak małpa, a zawsze mi ją przypominasz, gdy

tylko na ciebie spojrzę, rób swoją robotę, za którą ci i tak za du

żo płacimy, i podaj posiłek, mam nadzieję, że jadalny.

Marler usiadł przy zastawionym stole między Paulą i Lavinią. Gdy

Lavinia zaczęła z nim rozmawiać, Newman pochylił się i szepnął do Pauli:

- Odkryliśmy coś. Później...

20

P

ospaceruję po trawniku przed domem, dopóki słońce świeci - oznajmił pod

koniec posiłku Tweed, odwracając się przez ramię.

Zapowiedział to już przed jedzeniem i teraz powtórzył. Posiłek

przeciągnął się znacznie, gdyż niemal każdy wtrącał coś do pogawędki i

żartował, histerycznie odreagowując niedawną śmierć Belli. Tweed

zauważył wzrost zażyłości Marlera i Lavinii, słysząc krótkie wybuchy

wesołości dobiegające z ich strony.

Jedynym wyjątkiem była Paula, pilnie obserwująca Warnera. Nie

powiedział ani słowa, a jego jakby wykuta w kamieniu twarz zdawała się

skupiona wyłącznie na jedzeniu. Coś jej przypominał i nagle uświadomiła

sobie co.

Podczas pracy w Medfords w czasie letnich wakacji poleciała do

Ameryki. Z Nowego Jorku wybrała się do Rapid City w południowej

Dakocie. Obejrzała tam niezwykły pomnik: widoczne z daleka

gigantyczne, wykute w skale głowy czterech prezydentów: George'a

Washingtona, Jeffersona, Teodora Roosevelta i jeszcze jednego, którego

nazwiska nie pamiętała. Warner przypominał jej te ponure kamienne

twarze. Coś mu siedzi w głowie albo na coś czeka, pomyślała.

- Przepraszam wszystkich - powiedział Tweed, wstając - ale

idę na spacer.

Gdy wychodził do holu, uświadomił sobie, że ktoś za nim biegnie. Był

to Marler ze swoją torbą.

- Idę z tobą - powiedział, przeciągając słowa. - Bez gadania.

Zeszli ze schodów, Tweed kilka kroków przed swoją eskortą.

Słońce znów jasno świeciło; teraz zza rezydencji, padając wprost na las za

zamkniętą bramą. Świeże powietrze i trawa pod stopa-

123

mi sprawiały Tweedowi wielką przyjemność. Przystanął, by napawać się

spokojem.

Po drugiej stronie drogi, za krzewami jeżyn, Jacques mierzył doń z

karabinu z celownikiem optycznym. Wyczekiwał godzinami, mając

nadzieję na ukazanie się celu. Teraz widział Tweeda w tle krzyżujących się

linii celownika. Przeszkadzało mu jedynie słońce świecące wprost w oczy.

Tweed stał nieruchomo z rękami w kieszeniach kurtki w stylu country.

Jacques przed naciśnięciem spustu odetchnął głęboko.

- To naprawdę wspaniały dzień - zachwycał się Tweed. - Nie

mal zapominam, po co tu jesteśmy...

Stojący na prawo od niego Marler jak zwykle rozglądał się wokół.

Nagle kątem oka spostrzegł odblask słońca na czymś za bramą. Lewym

ramieniem chwycił swojego szefa w pasie i gwałtownie pchnął go na

trawę twarzą do ziemi, a sam rozciągnął się na nim.

Kula przeleciała nad leżącym na brzuchu Tweedem, ryjąc wyraźną,

głęboką bruzdę.

- Nie ruszaj się - rzucił Marler. - Leż.

W kilka sekund wyciągnął armalite'a z zamontowanym celownikiem

optycznym. Widział, skąd padł strzał. Zauważył nie tylko odblask słońca

w lunecie, lecz również błysk z lufy.

Wycelował szybko między pionowymi prętami bramy w krzaki

rosnących za nią jeżyn. Odczekał kilka sekund i wystrzelił ponownie w to

samo miejsce. Poderwał się i z chyżością antylopy skoczył do przodu,

krzycząc przez ramię do Tweeda:

- Biegnij zygzakiem do domu... otwórz bramę!

Jacques był w szoku. Pierwsza kula minęła jego głowę o centymetry.

Druga przypaliła mu włosy. Z fotografii zrobionej grupie SIS

opuszczającej Park Crescent, rozpoznał strzelca. O Boże! To Marler.

- Muszę spieprzać - wymamrotał.

Przedzierał się przez jeżyny, nie zwracając uwagi, że drapią mu twarz.

Dotarłszy na otwartą przestrzeń, wskoczył na motocykl. Wystartował od

pierwszego razu i skierował się na gładki stok. Ruszył szybko w górę.

Zerkając wstecz, zobaczył z przerażeniem otwierającą się bramę. Zaklął,

dodając gazu.

Przeskoczywszy przez drogę, Marler jak mógł najszybciej przedostał się

przez leśne poszycie na otwarty teren i widząc tam pędzącego

motocyklistę, podniósł broń do ramienia. Zdążył już przeładować.

Naprowadził krzyż celownika na uciekającego mor-

124

derce. Trzymał palec na spuście, gdy cel zniknął. Motocyklista zjechał ze

zbocza po drugiej stronie szczytu.

Marler oparł się o pień wielkiego drzewa i roześmiał.

- Następny raz będzie dla ciebie ostatni - powiedział.

Krótko przedtem Tweed z Paulą wbiegli po stopniach do holu,

gdzie zobaczyli Lavinię.

- Otwieraj szybko bramę! - krzyknął Tweed.

Lavinia nie traciła czasu na zadawanie pytań. Palcem wskazującym

nacisnęła włącznik ukryty w boazerii. Tweed odwrócił się. W pobliżu

otwierającej się w dali bramy spostrzegł Marlera.

- Co to za zabawa? - spytała Lavinia z lekko kpiącym uśmiechem.

•

Ćwiczenia - odpowiedział Tweed. - Trzeba ciągle ćwiczyć. Teraz

muszę natychmiast znaleźć Newmana.

•

Poszedł do leśnego domu Snape'a. Lepiej cię tam zaprowadzę, bo

łatwo zgubić drogę.

Przeszli korytarzem i weszli do kuchni. Pani Grandy właśnie wyłączała

kuchenkę. Spojrzała na nich.

•

Tylne drzwi znowu są otwarte - powiedziała Lavinia. - Muszą być

zamknięte na klucz...

•

Naprawdę? - Pani Grandy złożyła ręce. - Często wynoszę śmieci na

zewnątrz do pojemnika. Myślicie, że ja...

•

Zamknięte przez cały czas, gdy jest pani w kuchni.

Wyszli przed dom, zanim kucharka zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

Na lewo od rezydencji znajdował się utwardzony kort tenisowy. Marshal,

w widocznie złym humorze, właśnie skończył mecz z Crystal, która

kręciła się w kółko, trzymając rakietę na czubku swej rudej fryzury.

•

Wygrałam! - krzyknęła.

•

Nieprawda - warknął Marshal. - Oszukujesz.

•

Wiesz, że nigdy nie oszukuję. To ty nie potrafisz przegrywać. Gra czy

debata, zawsze twoje musi być na wierzchu.

•

Pójdę z wami - powiedział Marshal do Pauli i Lavinii. - Gdziekolwiek,

byle z dala od tej wiedźmy.

Paula była zadowolona, że Lavinia ich prowadzi. Kręte ścieżki zostały

wycięte w gęstym ciemnym lesie. Na ziemi leżały sięgające kostek

dywany jodłowego igliwia. Paula uświadomiła sobie, że nie słyszy

żadnych kroków. Nawet Marshal, stąpający ciężko w butach do tenisa nie

robił żadnego hałasu.

Wychodząc zza zakrętu, Paula zobaczyła drewniany domek Snape'a,

piętrową chatę z ciężkich drewnianych bali. W drzwiach stał Newman.

Paula poczuła, że ktoś jest za nią. Był to Marler.

125

•

Skąd się tu wziąłeś? - spytała.

•

Jestem zjawą polującą w lesie, zwłaszcza w ciemnościach.

•

Nie gadaj - warknęła. - Ten las wydaje się straszny.

•

To właśnie ja straszę - ciągnął Marler. - Włóczę się wokół w ciemności

i poluję jak wilk.

•

Przestań gadać! - Uderzyła go lekko dłonią po twarzy. -Wywołujesz

obrazy, które i tak widzę bez twojej pomocy.

•

Naprawdę przepraszam - odpowiedział szybko, ściskając ją za ramię. -

To był tylko żart i to w bardzo złym guście. - Już dobrze?

•

Oczywiście. - Pocałowała go szybko tam, gdzie przedtem uderzyła. -

To moja wina. Z jakiegoś powodu jestem spięta, jakby coś miało się

wydarzyć.

•

Czy przeszkadzam w schadzce kochanków? - spytał Mar-shal, który

nagle wychynął z gąszczu. Przypatrywał im się bezczelnie. - Byłoby

najlepiej, gdybyście poszli dalej tą ścieżką. Prowadzi w głąb lasu.

•

Jeśli myślisz pan, że to zabawne, to się pan cholernie mylisz - odparł

Marler ostro, oddzielając sobą Paulę od Marshala. - Dlaczego nie

pójdziesz pan do wsi i nie zamówisz sobie wyparzenia gęby?

•

Hej! - zawołał Newman od drzwi. - Chodźcie do środka. Ty, Marler,

też.

Paula ruszyła szybko do niego. Newman z uśmiechem wprowadził ją do

środka. Spodziewała się surowego lub prymitywnego wnętrza. Zamiast

tego zobaczyła pokój z szarym dywanem od ściany do ściany, komfortowo

umeblowany, z kilkoma nieskazitelnie czystymi fotelami i

wypolerowanym stołem. Przy jednej ze ścian stała szafa z dwojgiem drzwi

o niewielkich szybkach, przez które było widać kolekcję strzelb i broni

krótkiej.

Snape, w sztruksowych spodniach i czyściutkim swetrze w niebieskie

pasy, stał pod ścianą z pełnym samozadowolenia uśmiechem.

- Nieźle, Paulo, jak na kamerdynera, nie sądzisz?

Nie miała czasu odpowiedzieć, gdyż Marler, rzuciwszy okiem na pokój,

ruszył wprost do szafy z bronią.

- Przepraszam - powiedział, przekręcając klucz.

Otworzył drzwi i przez chwilę przyglądał się broni, zabezpieczonej

specjalnymi kleszczowymi uchwytami. Wskazał jedną sztukę, usunął

trzymające ją kleszcze, wyjął wybraną strzelbę i ostrożnie obrócił,

kierując lufę w sufit.

- Winchester ze stali nierdzewnej - powiedział.

126

•

Dubeltówka - odparł Snape.

•

Znam tę dubeltówkę - oznajmił Marler zimno. - Jest naładowana?

•

Powinna być - odpowiedział Snape zirytowany. - Tak, myślę, że jest.

-1 niezabezpieczona. Stąd się biorą wypadki. Zakładam, że masz

zezwolenie na nią i resztę tego arsenału? Tak? To by ci jednak nie

pomogło przy inspekcji sposobu przechowywania prywatnie trzymanej

broni. Tak to działa - powiedział rozładowując dubeltówkę i wrzucając

naboje do głębokiej popielniczki.

Stojący obok Newmana Marshal był całkowicie spokojny. Przyglądał

się, jak Marler zabezpiecza broń.

- Najpierw - zaczął Marler - trzeba odbezpieczyć, potem

przeładować, co trwa mniej niż sekundę. I już można otworzyć

ogień. Naciskasz spust, przeładowujesz ponownie i znów możesz

strzelać i tak raz za razem.

W chacie wyczuwało się napięcie. Paula postanowiła załagodzić

sytuację. Spojrzała na Snape'a.

•

Do czego tego używasz?

•

Och! -W jego uśmiechu błysnęło okrucieństwo. - Gdy widzę dzikie

króliki zjadające trawę na wzgórzu, celuję i otwieram ogień. Naciskam

spust, jeden błysk z lufy i wymiatam całą zgraję. Nawet nie trzeba

sprzątać tego śmiecia. Lisy przychodzą wieczorami i wszystko

wyżerają.

•

Masakra - powiedział Marler tym samym chłodnym tonem.

•

Jesteśmy na wsi - zaprotestował Snape.

•

No to ja wybieram na stałe miasto - rzuciła Paula, nie patrząc na

kamerdynera.

Odwróciła się i zobaczyła Tweeda stojącego tuż za nią. Nie mogła nic

wyczytać z jego wyrazu twarzy. Za nim stała Lavinia. Miała ponurą twarz

i zaciśnięte usta.

Paula, odwracając się, ujrzała, jak Marler włożył rękawiczki i starannie

wytarł z broni odciski palców. Ostrożnie włożył dubeltówkę w uchwyty,

otworzył niewielką szufladę i wrzucił do niej naboje, tuż obok innych już

tam leżących. Zamknął szafę na klucz i rzucił go Snape'owi, lecz tamten

nie zdołał go złapać. Pochylił się, by podnieść klucz, i spojrzał jadowicie

na Marlera.

•

Tweed, Paula i Marler! - zawołał od drzwi Newman. - Chodźmy na

spacer...

•

Wracam do domu - powiedziała Lavinia. - Bóg raczy wiedzieć, co tam

się dzieje.

127

•

Potrzeba mi nieco hazardu - stwierdził Marshal i ruszył w drogę

powrotną.

•

Hazardu? - spytała Paula Lavinię, która jeszcze nie odeszła.

•

Zamierzam z tym skończyć - szepnęła ta. Zmieniła temat. - Druga

ekipa techniczna przyjechała dziś wczesnym rankiem z Londynu.

Sierżant Warden przepraszał za to przeciąganie sprawy. Przywieźli

fotografa, który zrobił masę zdjęć tych okropnych kołnierzy,

znalezionych w pokoju Crystal. Potem starannie je zapakowali i zabrali

razem z jej podartymi bluzkami. Jestem pewna, że ktoś to zaplanował

przeciw niej, ale kto?

•

Idziesz z nami czy nie? - usłyszała głos Newmana dobiegający z

zakrętu ścieżki. - Na pewno cię to zaciekawi.

Z Marlerem na czele Tweed, Newman i Paula ruszyli okrężną drogą

przez las. Paula zorientowała się, że idą w stronę głównej drogi i muru.

Miała rację. Las skończył się gwałtownie. Przed nimi był otwarty teren, a

dalej mur. Oparta o niego stała drabina teleskopowa rozłożona na pełną

wysokość. Newman ruszył w tę stronę i spojrzał na Paulę.

- Drap się na górę.

Szybko wspięła się po drabinie. Drut kolczasty na szczycie muru był w

tym miejscu wycięty, końce zwisały luźno. Po drugiej stronie drogi las

tworzył ciemną zaporę. Paula szybko zeszła na ziemię.

•

Ktoś wyciął drut na te okropne kołnierze - powiedziała.

•

Zgadłaś za pierwszym razem.

Pochylił się, podniósł długie, ciemnoszare pudełko i otworzył wieko.

Pudełko było puste, ale wewnątrz było widać zadrapania. Newman

wskazał na nie ręką.

•

Znaleźliśmy to w małej komórce opodal chaty Snape'a. Pożyczyliśmy

sobie, nie pytając o pozwolenie. Nie było go tam wtedy.

•

Więc - zastanowiła się Paula - morderca miał metalowe cęgi. Przede

wszystkim, aby zdobyć materiał, a potem żeby zrobić z niego te

okropne kołnierze. Ale skąd wziął drewniane uchwyty?

•

Być może nigdy się nie dowiemy - odpowiedział Marler.

Po powrocie do rezydencji usłyszeli podniecone głosy dobiegające z

głównej biblioteki. Tweed i Paula, prowadzeni przez Newmana, weszli

przez kuchenne drzwi, ignorując złowrogą minę pani Grandy.

W bibliotece zobaczyli długi prostokątny stół pokryty zielonym

suknem. Z jednej strony ujrzeli koło ruletki, nad nim Lavi-nię w roli

krupierki, a naprzeciw troje graczy.

128

Byli to Crystal, Marshal i Warner. Crystal miała kilka żetonów

pozwalających na kontynuowanie gry. Marshal zebrał ich spory stos, ale

największa sterta piętrzyła się przed Warnerem.

Stojący obok Marlera i Pauli Tweed nie interesował się stanem gry. Już

dawno temu przekonał się, że obserwowanie twarzy graczy to klucz do

poznania ich charakterów.

Gra trwała nadal i przez chwilę nikt wiele nie ryzykował. Potem

atmosfera zmieniła się, napięcie wzrosło. Crystal postawiła na czarne

wszystko, co miała. Kulka zatrzymała się na czerwonym.

•

Głupia gra! - wybuchnęła.

•

Oczywiście, że głupia - potwierdziła Lavinia. - Najgorzej, że pasjonują

się nią bankierzy. To powinno być zakazane.

•

Nie zaczynaj od nowa! - krzyknął Marshal.

•

Będę powtarzać w kółko, dopóki na dobre nie przestaniesz. To nic

dobrego.

•

Nie mów mi, że to naganne. Ty we wszystkim jesteś dyle-tantką! -

wrzasnął Marshal. Pchnął przed siebie cały stos żetonów. - Wszystkie

na czerwone.

Zanim Lavinia puściła koło w ruch, Warner posunął naprzód swoją

ogromną stertę żetonów.

- Wszystkie na czarne - powiedział spokojnie.

Koło zawirowało; wydawało się, że zwalnia przez wieki i niemal

stanęło. Kulka potoczyła się na czerwone, a potem prześlizgnęła dalej i

pozostała na czarnym. Lavinia grabkami przesunęła żetony na stos

Warnera.

- Brakuje tu świeżego powietrza! - zawył Marshal.

Lavinia podeszła szybko do okna i otworzyła je szeroko. Za

nią podążył Marshal, z kołem ruletki, które porwał ze stołu i z rozmachem

wyrzucił przez okno. Wszyscy usłyszeli, jak roztrzaskało się o taras.

- Gra dla smarkaczy! - wrzasnął i wybiegł gwałtownie z pokoju.

Warner nie ruszył się z miejsca. Na jego twarzy nie drgnął żaden

muskuł, w ogóle nie okazywał emocji podczas gry i nie pozwolił sobie na

wypowiedzenie ani jednego słowa. Nagle odwrócił się i spostrzegł, że

Paula na niego patrzy. Ich oczy się spotkały. Warner spoglądał na nią z

dziwnym uśmiechem na twarzy. Od czasu przybycia tu Paula po raz

pierwszy zobaczyła jego uśmiech. Osobliwy ten uśmiech, pomyślała, gdy

Chance ochrypłym głosem oznajmił:

- Zwycięzca bierze wszystko.

21

J

edziemy dzisiaj do Seacove w Kornwalii. Tweed czekał w korytarzu, aż

Paula wyjdzie ze swojego apartamentu. Z wyrazu twarzy poznał, że ją

zaskoczył.

- Co mamy tam robić? Przypuszczam, że to dlatego powiedzia

łeś mi wczoraj wieczorem, żebym była gotowa na śniadanie

o wpół do ósmej. Ale po co się tam wybieramy?

Wyjaśnił, że poprzedniego dnia, późno wieczorem, Marshal zaprosił go

do mniejszej biblioteki obok gabinetu Belli.

Odzyskał już spokój i był w swym zwykłym pogodnym nastroju.

Namawiał, by wraz z Paulą wybrali się z nim na przejażdżkę do Seacove.

Tweed przystał na to od razu.

•

Dlaczego? - spytała.

•

Dlatego że muszę zobaczyć, jaki jest Marshal z dala od tej rezydencji.

Tutejsza atmosfera staje się coraz bardziej klaustro-fobiczna.

•

Na tę wycieczkę muszę chyba zabrać ze sobą coś ciepłego? - spytała,

patrząc na ciężki, długi do kolan płaszcz, który jej szef niósł

przerzucony przez ramię.

•

Myślę, że tak. Schodzę teraz na dół. Do zobaczenia przy śniadaniu.

Po posiłku zeszli razem do stojącego na tyłach audi. Paula lekko

ścisnęła Tweeda za ramię.

•

Zgodzisz się, że ja poprowadzę?

•

Zamierzałem ci to zaproponować...

Objechawszy taras, zobaczyli rollsa z Marshalem za kierownicą i

Snape'a trzymającego otwarte drzwi pasażera.

Gdy Paula zatrzymała się z tyłu, Marshal otworzył okno, spojrzał w jej

stronę i krzyknął:

130

•

Jak myślicie, po

COJ

u diabła, Snape trzyma otwarte tylne drzwi?

•

Nie mam pojęcia - odpowiedziała ze śmiechem.

•

Ponieważ - zachrypiał - proponowałem, abyście pojechali ze mną. Czy

roUs to dla was zbyt nędzny wóz? A co się stało z tym poobijanym

mercem? Nawalił wreszcie?

•

To samochód Newmana i będzie mu dzisiaj potrzebny - odpowiedziała,

wciąż się uśmiechając. -A ja wolę niezależny transport. Tak samo

Tweed.

•

Jeżeli nie będziecie się trzymali blisko mnie, to nigdy tam nie

dotrzecie...

- Dobrze to załatwiłaś - spokojnie stwierdził Tweed, gdy ruszali.

Wrota otworzyły się przed wyjeżdżającym rollsem. Tweed

obejrzał się i w drzwiach zobaczył Lavinię. Otworzyła bramę i teraz

machała im na pożegnanie. On również jej pomachał.

Na wąskiej drodze przed Gladworth Paula trzymała się w pewnej

odległości za Marshalem, sunącym z rykiem silnika, zapalonymi

światłami drogowymi i wyjącym klaksonem.

•

Nie zgubię go - obiecała Tweedowi - ale muszę mieć miejsce na

wyhamowanie, jeżeli w coś uderzy.

•

Bardzo rozsądnie.

RoUs przeleciał przez High Street w Gladworth, zmuszając jakąś

kobietę do odskoczenia na bok. Marshal coś do niej krzyknął i wkrótce

mieli miasteczko za sobą.

•

Lavinia mówiła mi - odezwała się Paula - że grupa techniczna

sfotografowała garderobę Crystal i zabrała te diabelskie kołnierze. Czy

ją aresztują?

•

Nie ma szans. Za mało dowodów. Nie było jej odcisków palców ani na

kołnierzach ani na klamkach u drzwi.

•

I do czego my zmierzamy w całej tej sprawie? Znaleźliśmy już jakichś

naprawdę podejrzanych?

•

Właściwie nie. Jeszcze nie. Czy masz coś przeciw temu, abym się

zdrzemnął?

•

Będę cichutko jak myszka.

Tweed oparł się na fotelu, ułożył wygodnie i zamknął oczy. Paula

wiedziała, że w rzeczywistości nie śpi, lecz korzysta z okazji, by

przeanalizować w myślach wszystkie dotychczas uzyskane informacje,

przypomnieć sobie odbyte w Hengistbury rozmowy i wychwycić coś

dziwnego, niepasującego do reszty.

Sporo już przejechali. Rolls gonił do przodu; Paula przestrzegała

ograniczeń prędkości, ale nigdy nie traciła Marshala z oczu.

131

Sprawiało jej radość mijanie jednego hrabstwa za drugim. Krajobraz

zmieniał się: łagodne pagórki, długie płaskie pola, potem zagajniki na

wzgórzach. Słońce wciąż paliło z góry.

Mieli już za sobą szmat drogi, gdy pogoda gwałtownie się zmieniła.

Znikło słońce, powiał gwałtowny wiatr i groźne niskie chmury wypełniły

niebo. Tweed otworzył oczy. Na szerokim odcinku drogi Marshal dał

sygnał, by stanąć. Paula opuściła szybę, poprzednio podniesioną dla

ochrony przed wiatrem. Zatrzymała audi obok rollsa, a Marshal opuścił

szybę po stronie pasażera.

•

Czy to nie wspaniałe? - krzyknął.

•

Co takiego? - spytała Paula.

•

Sztormowa pogoda! Akurat takiej potrzeba, aby pokazać co „Star

Sprite" potrafi na wzburzonym morzu.

•

Cieszę się, że komuś sprawia to przyjemność - odpowiedziała.

•

Wejdziecie razem ze mną na pokład. Będziecie zachwyceni.

•

Na pewno nie - odparł Tweed stanowczo. - Nie cierpię morza i Paula

pozostanie ze mną na tetra firma.

•

Mięczaki! - krzyknął Marshal.

Przez cały czas trzymał silnik włączony i teraz bez ostrzeżenia skoczył

do przodu. Paula spojrzała na Tweeda i ruszyła za oddalającym się

rollsem. Potem jechali wąskimi drogami z miejscem tylko na jeden

samochód i stromymi zboczami wznoszącymi się wysoko nad nimi.

Devon, pomyślała. Przeklęty kraj dla zmotoryzowanych. Na szczęście

wkrótce mieli to już za sobą i roztoczył się przed nimi całkiem inny

krajobraz. Tweed usiadł prosto, by lepiej widzieć.

- Kornwalia - powiedział.

Wielkie postrzępione kamienne grzbiety rozciągały się daleko na

zachód. Nic tam nie rosło. Była to wyludniona i zapomniana kraina. Nagle

na północy zobaczyli morze, spienione gigantyczne fale, sunące coraz

bliżej i piętrzące się wyżej i wyżej aż do rozbicia o wybrzeże serią

grzmiących eksplozji.

W dół w stronę morza biegła wyboista droga. Tuż przed nią rolls skręcił

na niewielki cypel i zatrzymał się. Marshal wysiadł i rozłożył ręce

teatralnym gestem.

•

Raj! - wykrzyknął naprzeciw wyjącemu wiatrowi, gdy Paula

zatrzymała audi i wysiadła wraz z Tweedem, który mocował się z

płaszczem.

•

Jedno pytanie - odezwała się. - Co to jest?

132

Wskazała długi, płaski pas wewnątrz szerokiej niszy i dalej coś, jakby

szopę. Obok, niemal równolegle do ziemi, powiewał rękaw wiatrowskazu.

- Cholerne prywatne lotnisko. Dzięki Bogu rzadko używane.

Chciałem, aby je zamknęli, ale ci mędrkowie z lokalnej rady od

mówili. Chodźcie za mną tą drogą, tylko patrzcie uważnie pod

nogi.

Dotarli do punktu wznoszącego się kilka metrów nad kamienistą plażą i

Paula rozejrzała się dookoła. Na trzech różnych poziomach, niemal jedne

nad drugimi, wznosiły się rzędy wiejskich domków z białego kamienia.

Poniżej przetaczała się właśnie wielka fala.

•

Oto Seacove - oznajmił Marshal.

•

Czy to wszystko? - spytał Tweed bez ogródek.

•

Moja samotnia jest na najwyższym poziomie, przebudowałem

wnętrze, zupełnie nie licząc się z kosztami.

Między domem Marshala i następnym była spora przerwa, ciągnąca się

w dół obok stojących niżej domostw, a dalej stromo opadająca ku plaży.

•

Do czego służy ta niby pochylnia? - spytał Tweed.

•

Zobaczycie - powiedział Marshal z podnieceniem.

Kiedy prowadził ich do ciężkich drzwi z tyłu domu, Pauli wydało się, że

słyszy słaby dźwięk samolotu, gdy nagle potężna fala rozbiła się o brzeg,

pokrywając wilgotną mgłą jej twarz. Tymczasem Marshal uporał się z

zamkiem. Po przekroczeniu progu Paula wstrzymała oddech; wnętrze było

luksusowo umeblowane, na ścianach w gustownym niebieskim kolorze, w

pewnym oddaleniu od siebie, wisiały oprawne w złocone ramy obrazy.

Pokój stołowy (jak przypuszczała) był umeblowany antykami, z

rzeźbionymi krzesłami i sekreterą. Fotele sugerowały, że służy również

jako salon. Tweed przyjrzał się dwóm portretom dziwnie ubranych

mężczyzn. Spojrzał na Marshala.

•

To pański dziadek i jego wspólnik? Pit i Ezra?

•

Zgadł pan za pierwszym razem.

Paula podskoczyła, gdy coś ciężkiego uderzyło w okno od strony

morza. Morska woda spływała po szybie.

•

Czy szybom nic nie grozi? - spytała.

•

Nie, moja droga. To szkło pancerne.

•

Wnętrze jest urządzone znakomicie. Należy się panu uznanie.

•

Nie mnie. - Uśmiechnął się szeroko. - Lavinia się tym zajęła.

133

Wniósł do środka ciężkie, jak się wydawało, emaliowane pudło zabrane

z bagażnika rollsa. Gdy rozglądał się, szukając miejsca, gdzie je postawić,

Tweed chwycił za uchwyt, aby mu pomóc. Pudło było naprawdę bardzo

ciężkie. Pomyślał, że Marshal jest silniejszy, niż na to wygląda. Teraz bez

pomocy wepchnął ciężar na półkę.

- To lodówka. Lunch na potem, przygotowany przez Lavinię.

Lepiej nie dowierzać temu, co pani Grandy mogłaby tam upchać.

Popatrzmy jeszcze na widoki, a potem pokażę wam „Star Sprite".

Tweed i Paula wyjrzeli przez okno i dreszcz przebiegł im po plecach.

Wprost pod nimi piętrzyły się dwa rzędy krytych łupkiem stromych

dachów. Niżej rozciągała się kamienista plaża, na wpół przesłonięta pianą

pozostawioną przez ostatnią falę.

Dalej zobaczyli małą zatokę. Odległe, wąskie wyjście na ocean było

częściowo zamknięte przylądkiem, który zdawał się bardzo ograniczać

szerokość przesmyku. Nagle stanął między nimi Marshal w okrągłej

czapce z daszkiem na głowie. Wskazał w lewo. Wielka granitowa skarpa z

postrzępionymi skałami wystawała z lądu, jakby strzegąc zatoki.

•

To Pindle Rock - wyjaśnił Marshal. - Kiedyś na końcu sterczał szpic,

trójkątny jak kawałek tortu*, ale zwalił się w morze podczas

wyjątkowo silnego sztormu. Wszystko dobrze, póki trzymamy się z

dala, ale jest jeszcze jedno niebezpieczeństwo. Można je

zaobserwować, wypływając lub powracając. Mówię o podwodnym

prądzie biegnącym w poprzek w połowie zatoki.

•

Wiem, że to Seacove - odezwał się Tweed - ale w jakim miejscu

wybrzeża się znajdujemy?

•

To jest - Marshal wskazał rękami zatoczkę - Oyster Bay*, gdyż

kształtem rzeczywiście przypomina ostrygę. Kiedyś mieszkali tu

rybacy, ale ryby zniknęły, a ja wykupiłem domy za grosze. Potem

utrapieniem byli surferzy, dopóki trzech nie zginęło jednego dnia.

•

Mogę w to uwierzyć - powiedziała Paula.

Była zafascynowana grozą oceanu. Sztorm narastał. Fale jak ruchome

góry sunęły w stronę Oyster Bay, rosnąc w oczach i siejąc spustoszenie.

- Łódź jest tutaj. - Marshal poprowadził ich do drzwi na pra

wo od domu.

* Pindle to trójkątny koniec kawałka ciasta lub tortu. **

Zatoka Ostrygowa.

134

Znaleźli się w wielkiej szopie o metalowych ścianach. Na konstrukcji

przypominającej platformę kolejową znajdowało się coś na kształt

miniaturowego statku wycieczkowego. Mar-shal podał im żółte kurtki

ochronne z kapturami. Musiał również nacisnąć jakiś guzik, bo olbrzymie

szklane drzwi od strony morza uniosły się powoli. Wiatr nieco przycichł,

stał się mniej złowieszczy.

•

Musicie je włożyć albo przemokniecie - upierał się Marshal, wciąż

trzymając nieprzemakalne stroje. - Wiatr ponownie przybiera na sile.

•

Nie zamierzamy wypływać na pańskim jachcie! - krzyknął Tweed. -

Nie i już!

•

Szczury lądowe - rzucił Marshal szyderczo.

Pauli zdawało się, że słyszy słaby dźwięk odlatującego samolotu, lecz

uznała, że to tylko pomruk włączonego silnika jachtu. Marshal z dumą

objaśniał działanie swego cudu.

•

Spójrzcie tu, na koniec kadłuba. Widzicie tę dużą dźwignię pod kątem

prostym do pokładu? Naciskam i machina rusza. Dziobowe kadłuby

sterburty i bakburty zbliżają się do siebie aż do opuszczenia hangaru, a

potem, gdy będziemy na pochylni, rozsuną się automatycznie.

•

Gdy pan tam będzie - poprawił go Tweed.

•

To rewelacyjna łódź. Dwie w jednej. Jeżeli zderzy się z innym

statkiem, „Sprite" momentalnie się podzieli. Część przednia ma własny

silnik i może sama pływać po oceanie. To dlatego mostek jest tak

bardzo wysunięty do przodu.

•

Niezły pomysł - zauważył Tweed.

•

Potrzeba naprawdę wielkiej fali idącej od plaży, by zdołała unieść

„Sprite'a" z pochylni. Myślę, że taka nadchodzi...

Z obrzydzeniem rzucił na beton przyniesione kurtki, włożył swoją i nie

naciągając kaptura, poprawił na głowie niebieską czapkę z daszkiem.

Paula spojrzała w stronę morza i zobaczyła zbliżającą się wielką falę.

Marshal wspiął się na pokład, a potem pochylił, by wcisnąć dźwignię, i

zawołał:

- Gdy wyjadę, drzwi zamkną się automatycznie. Najlepszy

widok będziecie mieli z okna salonu. Sami weźcie sobie jedze

nie.

Dotarli do okna w salonie na czas, by zobaczyć jacht wyłaniający się z

hangaru. Sunął powoli po poziomym torze, po czym rozpędził się na

pochylni, dążąc na spotkanie wielkiej fali. Na jej grzbiecie spłynął na

Oyster Bay.

135

Paula uniosła wieko emaliowanego pudła, jednym okiem zerkając za

okno. Jak można się było spodziewać po Lavinii, wszystko w środku było

starannie poukładane.

•

Kurczak czy kanapka z szynką? - zwróciła się do Tweeda.

•

I jedno, i drugie.

Wyjęła również dwa papierowe kubki ozdobione wzorem Wedgewood i

piersiówkę z kawą. Spojrzawszy za okno, doznała szoku. Mostek, na

którym stał ich gospodarz, miał tylną szybę i mogła zobaczyć, jak Marshal

pochyla się nad kołem sterowym. Jej szok był spowodowany tym, że

„Sprite" zdążał wprost na Pindle Rock.

•

On zamierza uderzyć w skałę - powiedziała w napięciu.

•

Na pewno nie - odrzekł Tweed z pełnymi ustami. - Steruje na zachód,

aby ominąć podwodny prąd.

Tak było. Jacht zmienił kurs i ruszył przez Oyster Bay w stronę wyjścia

na ocean. Zatoka była pełna wielkich fal, goniących jedna za drugą.

„Sprite" zgrabnie unosił się na grzbiecie jednej i znikał na chwilę, by zaraz

potem zostać uniesionym przez następną.

•

Ma facet jaja - skomentował Tweed. - I odwagę, by coś zrobić - dodał

w zamyśleniu.

•

Jest szalony! - wykrzyknęła Paula - i głupi jak but. Zobacz, co go

czeka, jeżeli uda mu się wypłynąć z zatoki.

Tweed musiał w duchu przyznać, że perspektywa była przerażająca. Z

zachodu nagle napłynęły sztormowe chmury. Otwarte morze natychmiast

gwałtownie się wzburzyło. Wielkie jak góry fale burzyły wodę, tworząc

kipiel i wiry. Czy Marshal na pewno będzie mógł powrócić? Tweed

wyciągnął z kieszeni płaszcza lornetkę. Wewnątrz domu było chłodno,

więc w ślad za Paulą włożył płaszcz.

- Ten idiota zamierza uderzyć w cypel po prawej - powiedzia

ła Paula.

Tweed zobaczył przez lornetkę, że Marshal zmienia kurs. „Sprite"

przeszedł przez przesmyk, mając dużo wolnego miejsca po obu stronach.

Potem zanurzył się w kipieli. Paula nie mogła dłużej na to patrzeć.

Po raz trzeci wróciła do emaliowanego pudła, wzięła dwa dodatkowe

talerze i dwa kawałki ciasta Dundee owinięte w nie-przetłuszczający się

papier, ponownie napełniła kubki kawą i podeszła z tym do Tweeda.

Podziękował, nie odrywając oczu od oceanu. Paula czuła się zmuszona

również spojrzeć.

136

„Sprite" podskakiwał jak łupina, ale sunął, unoszony na grzbietach

kolejnych fal. Wtem zawrócił w stronę brzegu i wpłynął do Oyster Bay,

po czym niesiony przez falę ominął z dala Pindle Rock. Paula usłyszała

odgłos podnoszących się drzwi hangaru.

•

Jak on to zrobił? - zdumiała się.

•

Zapewne ma potężny sterownik radiowy, takiego pilota, jakiego używa

się do otwierania z zewnątrz drzwi garażu. Dajmy mu czas na zdjęcie

mokrego ubrania.

Przyglądali się, jak fala uniosła „Sprite'a" i pozwoliła skierować go na

pochylnię, prowadzącą do hangaru. Drzwi zamknęły się z hurgotem. Paula

zdjęła ze stołu jakieś plany.

•

Jest mniejszy, niż wygląda, ale od frontu są dwa apartamenty, każdy z

sypialnią, salonem i łazienką. To samo w części za mostkiem. Czy

sądzisz, że naprawdę rozdzieliłby się na dwa jachty w przypadku

zderzenia?

•

Chyba tak. Gdy zjeżdżał po pochylni, zauważyłem na tylnym

pokładzie za mostkiem szeroką i grubą taśmę biegnącą od bak-do

sterburty. Więc chyba rzeczywiście mógłby się rozdzielić. Tuż za

mostkiem widać też było szczyt drugiego steru...

Zamilkł, gdy Marshal wszedł głośno, trzaskając drzwiami. Twarz miał

zaczerwienioną, a jego oczy płonęły radością.

•

Nieco burzliwie na oceanie, ale „Sprite" dał sobie radę, jak zawsze.

Lavinia będzie zła, że jej tu nie było.

•

Wypływa z panem na morze? - spytał Tweed zdumiony.

•

Potrafi kierować tym pudłem lepiej ode mnie. Doskonale steruje.

Przypuszczam, że ma do tego większy talent niż ja - wyznał Marshal

markotnym głosem.

•

Dostałem pilny komunikat wzywający mnie do pracy - oznajmił nagle

Tweed. - Mam nadzieję, że nie przeszkadza panu samotny powrót.

Widzieliśmy wspaniały pokaz i bardzo dziękujemy.

•

To znaczy, że mam wracać sam?

•

Zostawiliśmy panu dużo jedzenia - wtrąciła Paula, widząc, że Marshal

patrzy spode łba. - Dziękujemy za przeżycie, które pozostanie nam

długo w pamięci.

•

Już lepiej spływajcie stąd - warknął. - Inni goście zawsze przyjeżdżają

i odjeżdżają razem ze mną.

•

Jaki komunikat? - spytała Paula, gdy już Seacove zostało za nimi.

Teraz prowadził Tweed.

- Skłamałem. Nie mogłem znieść myśli o powrocie za rollsem

Marshala. Ale co za przemyślna konstrukcja ten „Sprite".

137

•

Nie chciałabym tym pływać, nawet gdyby ktoś nie wiadomo ile mi

płacił - odpowiedziała. - Wciąż masz mój telefon komórkowy.

Dlaczego nie wziąłeś jednego ze swoich?

•

Bo ich nie lubię, a teraz potrzebuję.

•

Pamiętasz, jak Marshal rozmawiał przez komórkę i słyszeliśmy nie

tylko jego, ale i jego rozmówcę? Jak to możliwe?

•

Miał włączony głośnik. Ale dlaczego? Aby pokazać, jaki jest ważny?

Myślę, że pamiętam drogę powrotną.

•

Nie wydaje mi się i dlatego patrzę na mapę. Będę cię pilotować...

Nadeszła burza, deszcz lał tak gwałtownie, że Tweed z trudnością

widział drogę, choć wycieraczki pracowały pełną mocą. Deszcz bębnił w

dach, lecz raptem ustał tak nagle, jak się rozpoczął. Zaczynało się

ściemniać.

Gdy dotarli do jodłowego tunelu w lesie, była już noc, i Tweed musiał

włączyć długie światła. Paula nie lubiła tunelu, nawet oświetlonego

reflektorami samochodu, i odetchnęła z ulgą, gdy po krótkim oczekiwaniu

otworzyła się przed nimi brama Hen-gistbury.

- I znowu spokój - szepnęła.

Już wkrótce pożałowała tej uwagi.

22

W

chodząc po schodach na taras, zauważyli zapalone światła we wszystkich

frontowych oknach rezydencji. W otwartej lewej połowie drzwi stał Leo.

Jego płowa czupryna była zmierzwiona; jak zwykle miał na sobie dżinsy i

T-shirt. Na twarzy plątał mu się głupawy uśmiech.

•

Otworzyłem wam - powiedział podniecony, gdy wchodzili za nim do

holu.

•

Nie jesteś do tego uprawniony - zwrócił mu uwagę Snape, stojący u

stóp schodów. - Tylko ja i Lavinia możemy otwierać bramę, nie ty...

•

A ty jesteś tylko cholernym kamerdynerem i niczym więcej

- wrzasnął Leo. - I do tego takim, który znika na wiele godzin,

więc spływaj.

Gdy Snape z furią wbiegł po schodach, Tweed uświadomił sobie, że

pani Grandy stoi przy wejściu do korytarza prowadzącego do kuchni.

•

Przyjechaliście za późno na obiad - powiedziała ze wzgardliwym

uśmiechem. - Jest podawany o szóstej. To mój wolny wieczór na

wizytę u siostry w Gladworth. Najlepsze, co mogę wam teraz dać, to

placek ziemniaczany z mięsem i warzywami i coś z owocowych

pomysłów Lavinii. Za pół godziny w stołowym.

•

Zapowiada się apetycznie - odparł Tweed z uśmiechem.

- A co z Marshalem?

- Próbowałam go złapać na komórce. Nie odpowiada. Sam bę

dzie musiał wziąć sobie jedzenie.

Gdy zniknęła, Leo pociągnął Tweeda za ramię i poprowadził do

biblioteki.

139

•

Mam panu coś do powiedzenia. O kimś, kogo zechce pan szybko

zobaczyć.

•

A co z zamknięciem bramy? - przypomniała Paula, gdy weszli do

środka i Leo zatrzasnął drzwi do holu.

•

Zamknąłem ją, gdy wjechaliście.

Po wejściu do biblioteki Tweed i Paula usiedli w fotelach przy stole.

Leo, wyraźnie podniecony, zakrzątnął się w pośpiechu i po odebraniu od

nich płaszczy, starannie sprawdził, czy drzwi są zamknięte.

- Jeśli nie macie nic przeciw temu, to może usiądziemy na

drugim końcu? - spytał. - Wtedy jeżeli Snape będzie podsłuchi

wał pod drzwiami, to nic nie usłyszy.

Tweed i Paula podeszli do przeciwległego końca kwadratowego stołu i

usiedli na dwóch rzeźbionych krzesłach z bogatymi obiciami i

poduszkami. Leo opadł na trzecie krzesło. Bez przerwy poruszał długimi

nogami, zaciskał dłonie, rozprostowywał je i zaciskał ponownie. Czy on

nawet przez chwilę nie potrafi usiedzieć spokojnie? - zastanowiła się

Paula.

•

Gdzie wszyscy? - spytał Tweed.

•

Szybko zjedli obiad, a potem poszli do swoich apartamentów. Lavinia

miała stos papierów i powiedziała, że nie chce, aby jej przerywano

pracę. Warner trzymał dużą teczkę i uprzedził, aby pod żadnym

pozorem nikt mu nie przeszkadzał.

•

Więc co chcesz nam powiedzieć? - spytał zniecierpliwiony Tweed.

- Czy kiedykolwiek słyszeliście o pani Mandy Carlyle?

Oboje byli zszokowani. Tweed starał się nie dać tego po sobie

poznać, Paula zacisnęła zęby.

- Kim ona jest? - spytał Tweed.

- Lepiej jedźcie z nią porozmawiać, to sami się dowiecie. To

jej adres.

Wyciągnął z tylnej kieszeni złożoną kartkę, rozprostował ją i położył na

stole tak, aby oboje mogli przeczytać. Zobaczyli adres napisany

wyrobionym charakterem pisma: „Baron's Walk, Dodd's End".

•

Byłeś tam? - zasugerował Tweed.

•

Ja nie. To gdzieś w bok od Tunbridge Wells.

•

A kto ci o niej powiedział?

•

Nie mogę tego ujawnić. To tajemnica.

•

Tak myślisz? - Tweed po raz pierwszy rąbnął w stół. Leo aż

podskoczył, po czym znów opadł na krzesło. - Prowadzę śledztwo

140

w sprawie brutalnego morderstwa twojej rodzonej babki. Więc może mi to

powiesz. .

•

No więc - Leo rozłożył bezradnie ręce, wykonując przy okazji

mnóstwo innych ruchów - tylko obiecajcie, że nikomu nie powiecie...

•

Do diabła z tym. Poślę cię do Scotland Yardu.

•

O Boże, tylko nie to. To Crystal.

•

Od kogo twoja siostra dostała tę informację?

•

Nie wiem. Jeżeli mi nie wierzycie, to poślijcie mnie do tego

pieprzonego Scotland Yardu.

•

W porządku. - Tweed się rozluźnił. - Teraz poprosimy tu Crystal na

pogawędkę.

•

Nie ma jej. Wyjechała po obiedzie do chłopaka w Gladworth lub

gdzieś w pobliżu. I mówię, zanim zapytacie: Nie wiem, jak się

nazywa! I nie wiem, gdzie mieszka! - Uspokoił się i dodał: - Ona nigdy

nic nie mówi na temat swego prywatnego życia.

•

Chyba rozumiesz, Leo, że cała ta rozmowa jest ściśle poufna? Ani

słowa Crystal.

•

Zabiłaby mnie, gdyby się dowiedziała. Myślę, że wam pomogłem,

mówiąc o tym.

•

Rzeczywiście. Ale ani słowa Crystal...

•

Już panu mówiłem. Zabiłaby mnie. Nigdy jej nie widzieliście, jak jest

naprawdę wściekła. Chciałbym pójść na górę do pokoju i położyć się.

Jestem padnięty.

•

Dobry pomysł. Prześpij się.

Gdy wyszedł, Tweed spojrzał na Paulę, a ona na niego.

- Pani Carlyle lub pani Mandy Carlyle, jak powiedział. Co

o tym myślisz?

•

To rzuca nowe światło na całą sytuację. Tweed spojrzał na

zegarek.

•

Dobry Boże, już wpół do dziewiątej. Jak ten czas leci.

•

Jechaliśmy ostrożnie z Seacove, a to daleka droga. I jest wpół do

dziesiątej. Twój zegarek stanął. A posiłku ani śladu. Pani Grandy

wyszła, nie martwiąc się o nakarmienie nas. Tak czy inaczej ja nie

jestem głodna.

•

Ale gdzie jest Marshal? Powinien wrócić co najmniej przed godziną.

Dziwne.

Zadzwonił telefon komórkowy. Tweed odebrał. Słuchał, wtrącając

krótkie uwagi i kilkakrotnie spoglądając na Paulę.

- Prawdę mówiąc, przesłuchiwaliśmy ją - powiedział w pew

nej chwili. - Tak, przesłuchiwaliśmy ją ostatnio. Powiem ci póź

niej. Teraz chcę już jechać.

141

Zakończył rozmowę i jeszcze raz spojrzał na Paulę.

•

To był Roy Buchanan. Wytrzymasz kolejną jazdę samochodem?

Niezbyt daleko.

•

Coś się stało?

•

Można tak powiedzieć. Pani Mandy Carlyle została zamordowana. W

taki sam sposób jak Bella. Profesor Saafeld jest w drodze do Dodd's

End.

•

To dziwne - powiedziała Paula, wstając. - Po tym, co nam powiedział

Leo. Zaraz potem.

•

Też mnie to uderzyło.

23

G

dy Tweed zatrzymał audi kilka metrów przed wjazdem do Dodd's End, ich

oczom ukazał się dramatyczny widok. Front Baron's Walk był rozjaśniony

mnóstwem świateł: przed wejściem do ogrodu migały niebieskie

obracające się światła alarmowe trzech samochodów policyjnych, dalej

umundurowani policjanci z silnymi latarkami przeszukiwali ogród, a we

wszystkich oknach przez zaciągnięte zasłony pobłyskiwały lampy.

•

Jak w cyrku - skomentowała Paula.

•

To starszy inspektor Hammer - powiedział Tweed. - Odebrał telefon w

Hengistbury Manor jeszcze przed naszym powrotem. Buchanan z nim

rozmawiał. Hammer przyjechał tu i zaczął rewolucję.

•

On jest naprawdę głupi jak but z lewej nogi - stwierdziła Paula.

•

Bądźmy uczciwi; w przypadkach prostych jak drut daje sobie radę, na

przykład mąż ofiary uciekł, a na broni, którą zabito żonę, są odciski

jego palców. Ale gorzej mu idzie, gdy trzeba określić cechy

osobowości i charakteru sprawcy.

•

A w przypadku Hengistbury wszystko opiera się na osobowościach i

charakterach.

•

Chyba wysiądziemy z samochodu i pójdziemy lewym chodnikiem,

gdzie pali się jedna latarnia uliczna. Po drugiej stronie jest ciemna.

Minęli dom kobiety, którą pytali o drogę i która ich obserwowała zza

firanek, gdy pierwszy raz tu przyjechali. Pod numerem trzecim. Teraz

plotkarka stała w otwartych drzwiach i rozmawiała z sąsiadką ubraną w

szlafrok. Również w innych domach sąsiedzi w różnych stadiach negliżu

rozmawiali ze sobą, często zerkając w stronę Baron's Walk.

143

•

Gule* - mruknęła Paula.

•

Nie dopuszczono ich w pobliże ciała, więc mają niewielką rozrywkę.

•

Nazywasz to rozrywką? - rzuciła Paula ostrym tonem.

•

W pewnym makabrycznym sensie...

Pokazali dokumenty stojącemu na straży policjantowi, a ten uniósł

nieco taśmę i ich przepuścił. Pochylili się i przeszli pod spodem, a potem

ruszyli szerokim podjazdem do otwartego garażu, czyli tak samo jak

podczas pierwszej wizyty. Gdy się tam zbliżali, w otwartych frontowych

drzwiach pojawiła się masywna postać Hammera.

•

Ja tu kieruję! - ryknął, zwracając się w ich stronę. - To nie jest wejście.

•

Nie pan, tylko ja - odparł Tweed łagodnie - i znam drogę przez ten

garaż.

•

Jestem odpowiedzialny za tę sprawę! - ryczał Hammer tak, aby słyszeli

go policjanci w pobliżu. - Nie ma tu nic do roboty w...

•

Zamknij się! - warknął Tweed, zwracając się w jego stronę. - I pod

żadnym pozorem ani słowa o Hengistbury - rozkazał cichym głosem. -

Bez wątpienia te morderstwa łączą się ze sobą.

•

Dobrze, chodźcie na tył, możecie ją obejrzeć.

•

To jej samochód? - spytał Tweed, wskazując na pomalowane ostrą

żółcią stojące w garażu bmw.

-Tak.

Tweed był już w połowie schodów, gdy Hammer starał się wepchnąć

przed Paulę. Zareagowała, wyciągając rękę i powstrzymując go z

uśmiechem.

- Na parterze skręćcie w prawo w korytarz! - krzyknął Ham

mer. - Ostatnie drzwi po lewej stronie. Leży w salonie...

Tweed wszedł do pokoju i zatrzymał się. Jeżeli to możliwe, widok był

gorszy niż w gabinecie Belli. Mandy z rozłożonymi nogami leżała

wyciągnięta w fotelu. Jej fioletowe majtki walały się na podłodze. Wokół

szyi widać było kolczasty druciany kołnierz. To znaczy wokół czegoś, co

pozostało z szyi, która stała się teraz jedną wielką raną. Bluzka kobiety

przesiąkła krwią. Zamordowana miała głowę odrzuconą na oparcie fotela,

a włosy zmierzwione. Pochylony nad nią profesor Saafeld wyprostował

się, słysząc Tweeda.

* W muzułmańskich baśniach ludowych duchy żerujące na zwłokach.

144

- Zgwałcił ją - oznajmił ponurym głosem Hammer. - Dogodził

sobie - dodał lubieżnym tonem.

Paula odwróciła się z wściekłością. Hammer stał zaledwie o krok za nią,

gdy walnęła go na oślep.

•

To najbardziej nieprzyzwoity komentarz, jaki mogłeś zrobić, bydlaku.

Marsz do łazienki i wyszoruj swoją brudną gębę dome-stosem.

•

Ty... - Hammer cofnął się o krok. - Ty...

Zabrakło mu słów, więc wytoczył się z pokoju na swych krótkich

nogach i zniknął.

•

Wątpię, aby została zgwałcona - powiedział profesor Sa-afeld. - W

całej tej scenerii jest coś dziwnego. Kołnierz prawdopodobnie

zarzucono jej od tyłu. To replika tego, którym zamordowano Bellę.

Przypuszczam, że pani Carlyle była w tym czasie przynajmniej na

wpół pijana. Wszystko to sprawdzę dokładnie w kostnicy. Kiedy

przyjadą sanitariusze, chcę ją zabrać do Holland Park wraz z fotelem.

Będzie im ciężko, ale to konieczne.

•

Wiem, że nie chciałby pan się teraz wypowiadać - zaczął Tweed - ale

czy można by orientacyjnie podać czas popełnienia zbrodni.

Saafeld zacisnął wargi. Paula pamiętała z poprzednich spraw, że najlepsi

patolodzy brytyjscy nigdy nie ujawniają swych reakcji. W drzwiach

pojawiła się grupa mężczyzn. Jeden trzymał aparat fotograficzny. Przybyła

ekipa techniczna.

•

Proszę zrobić dużo zdjęć - polecił Saafeld, kierując słowa do młodego

technika z aparatem. - Z góry, z dołu, więcej niż zazwyczaj, zwłaszcza

od frontu, ale także parę ujęć fotela pod różnymi kątami. Wracam już -

powiedział do Tweeda, zdejmując lateksowe rękawiczki.

•

Przyjeżdżając, nie widziałem pańskiego rollsa - zauważył Tweed.

•

Zaparkowałem od tyłu, policjant go pilnuje. Chuligani są nie tylko w

Londynie. W takiej okolicy jak ta jeszcze ich więcej.

•

Wciąż nie rozumiem, jak pani wytrzymuje, pracując dla Tweeda -

powiedział przyjaźnie, przy wyjściu całując Paulę w policzek.

Wrócił niemal równie szybko, jak wyszedł, i gestem poprosił Tweeda i

Paulę, by mu towarzyszyli. Na zewnątrz w pewnej odległości od nich

zmęczeni policjanci nadal przeszukiwali ogród, świecąc sobie latarkami.

- Nie powiedziałem wam, kiedy zostało popełnione morder

stwo. Mniej więcej między ósmą a dziesiątą wieczorem.

145

Z torbą w ręce pośpieszył za dom, gdzie zostawił zaparkowany

samochód. Zaraz po jego odejściu pojawił się Hammer.

•

Nie zadałem panu jednego istotnego pytania - powiedział Tweed

uprzejmie. - Kto zgłosił morderstwo?

•

Pani Denise Sealle. Numer trzy, w dół na prawo od drogi. Morderca

zostawił światło w salonie. Zaciągnął zasłony, ale pozostała szpara,

naprzeciw której leżała ofiara. Gdy zrobimy wszystko, co możliwe,

przyjadę do Hengistbury. - Zwracał się tylko do Tweeda, nawet nie

patrząc na Paulę.

Poszli chodnikiem po prawej stronie ulicy, ale przed domem numer 3

nie zastali nikogo. Tweed nacisnął i przytrzymał guzik dzwonka. Drzwi się

otworzyły i stanęła w nich kobieta, którą poprzednim razem pytali o drogę

do Baron's Walk.

Miała na sobie długą suknię z czarnego welwetu. Pulchną kibić owinęła

złotym paskiem.

•

To znowu wy - warknęła. - Zamierzam wezwać policję.

•

Jest na pani progu, pani Sealle - powiedział Tweed, pokazując

legitymację. - Prosimy o dziesięć minut rozmowy.

•

Powinniście mnie uprzedzić. Przypuszczam, że będzie lepiej, jeżeli

wejdziecie. Nie mam nic do przekąszenia.

Weszli do marnie umeblowanego salonu. Stały tu dwa krzesła z

twardymi oparciami i dwie kanapy przykryte kwiecistymi narzutami.

Gruba kłoda trzaskała w kominku na wprost drogi. Pani Sealle zapaliła

papierosa i czekała.

•

W jaki sposób dowiedziała się pani, że pani Carlyle została

zamordowana? - spytał Tweed.

•

Bo ją zobaczyłam. Zapalone światła w salonie... Wielka szpara między

zasłonami.

•

Było ciemno - naciskał - a pani dom jest oddalony od tamtego.

•

Zobaczyłam ją z piętra, a potem zeszłam, aby spojrzeć przez to okno.

Tweed i Paula powstali i podeszli do okna. Tweed spojrzał surowo na

panią Sealle, zmyślającą tak głupio.

•

Widzę tylko zamazaną plamę.

•

Proszę spojrzeć przez to.

Spod poduszki na sofie wyciągnęła lornetkę. Paula uśmiechnęła się

nieznacznie. Pani Sealle prawdopodobnie wiedziała wszystko o

wszystkim, co się działo w okolicy. Tweed wyregulował ostrość. Zobaczył

panią Carlyle, nadal w fotelu, z rozłożonymi nogami, poharataną szyją i w

zakrwawionej bluzce.

146

•

Dziękuję - powiedział, zwracając lornetkę i siadając na kanapie obok

Pauli. - Czy widziała pani jakichś obcych zmierzających do Baron's

Walk, powiedzmy między siódmą a dziesiątą wieczorem?

•

Tak. Pierwszy przyjechał na motocyklu. Słyszałam silnik, ale musiał

zostawić motocykl trochę dalej. Potem szedł szybko chodnikiem po

drugiej stronie drogi i zniknął, gdy dotarł do Baron^ Walk.

•

Proszę go opisać.

•

Miał okrągłą czapkę z daszkiem, taką, jaką wszyscy noszą, i dżinsy.

•

Czy widziała pani twarz?

•

Diabelska, ostry nos i szczęka. Myślę, że było około siódmej. Znacznie

później przyjechał ten drugi.

•

Jest pani bardzo spostrzegawcza. Jak by pani opisała tego drugiego?

•

Elegancik. Wysoki i chyba szczupły. W długim czarnym płaszczu i

kapeluszu filcowym naciągniętym na oczy.

•

Która mogła być wtedy godzina?

•

Chyba około ósmej.

•

Jest pani pewna, że tak wyglądali? - naciskał Tweed.

•

Tak, przypuszczam, że ten o ósmej mógł być średniej tuszy i raczej

przysadzisty.

•

Pani Sealle... - Tweed powstał. - Ta lampa po drugiej stronie drogi nie

paliła się przez cały wieczór. Więc w jaki sposób mogła pani zobaczyć,

jak wyglądali ci dwaj? Ciemno tam, choć oko wykol.

•

Rozumiem. Uważa pan, że kłamię, tak?

Tweed nic nie odpowiedział, lecz z Paulą skierował się do drzwi. Pani

Sealle już je otworzyła. Gdy szli chodnikiem, krzyknęła za nimi:

- Niech tu żaden sukinsyn więcej nie wraca!

W drodze powrotnej do Hengistbury w audi panowało milczenie. Tweed

skupił się na prowadzeniu auta po niebezpiecznej drodze, a Paula zatopiła

się w myślach.

•

Pani Sealle byłaby do niczego jako świadek - powiedziała w końcu. -

Ma odpowiednie nazwisko: Sea-all*. Problem w tym, że nie wszystko

widziała.

•

Jedyne dane, na których możemy polegać - skomentował Tweed - to

informacja, że pierwszy gość miał okrągłą czapkę

* Taka sama wymowa jak see-att - „widzieć wszystko".

147

z daszkiem, a drugi filcowy kapelusz. Sądzę, że tego nie pomyliła.

Filcowy kapelusz przyjechał później.

•

Co nas do niczego nie prowadzi.

•

Może...

Zdawało się, że minęły wieki, zanim Tweed przejechał powoli przez

jodłowy tunel w lesie. Brama otworzyła się w ciągu kilku sekund. Rolls

Marshala stał przy schodach na taras. Tweed zaparkował za nim, ciekaw,

czy Marshal wybiera się jeszcze gdzieś z późną wizytą.

Lavinia czekała na nich w otwartych drzwiach i Tweed uświadomił

sobie, że to ona otworzyła bramę. Była ubrana w niebieską spódnicę i

biały obcisły golf, podkreślający figurę.

•

Dziękujemy - powiedział Tweed z uśmiechem. - Gdzie reszta?

•

Zjedliśmy wczesny obiad o szóstej, aby pani Grandy mogła odwiedzić

siostrę w Gladworth. Potem, o ile wiem, każdy poszedł do siebie, tak

jak ja, i siedzą w pokojach do tej pory. Zeszłam na dół, by wziąć tę

teczkę z dokumentami, i usłyszałam, jak nadjeżdżacie. - Uśmiechnęła

się ciepło. - Potrafię rozpoznać dźwięk waszego samochodu. Lepiej

wrócę do pracy...

Gdy odebrała od nich płaszcze, weszli do biblioteki, spodziewając się,

że będzie pusta. Marshal wstał z fotela. Teraz miał na sobie elegancki

garnitur. Pozdrowił ich przyjaźnie.

•

Byliście w mieście? Wróciłem już dwie godziny temu...

•

Nieprawda! - odezwała się z końca biblioteki Crystal. Siedziała ukryta

za oparciem głębokiego fotela.

Z buntowniczą miną ruszyła do przodu tanecznym krokiem.

•

Marshal wrócił nie wcześniej niż przed dziesięcioma minutami albo i

to nie.

•

Jeżeli nie możesz nie kłamać - krzyknął Marshal - to zamknij swą

głupią gębę, durna smarkulo!

Crystal stała obok niego. Podniósł dłoń i obrócił się, aby wymierzyć

Crystal siarczysty policzek. Gdyby cios trafił, poleciałaby przez cały

pokój. Tweed pochwycił jego wzniesione ramię i mocno ścisnął.

- Marshal, po pierwsze, ona już nie jest dzieckiem, tylko mło

dą kobietą. Po drugie, musisz się odzwyczaić od bicia kobiet, nie

zależnie od ich wieku.

Marshal, z twarzą wykrzywioną wściekłością, dźgnął go łokciem w

żebra. Właściwie miał tylko taki zamiar, gdyż Tweed usunął się i

zaciśniętą pięścią uderzył przeciwnika w szczękę

148

z umiarkowaną siłą. Gdyby użył całej siły, złamałby mu szczękę. Marshal

runął do tyłu na boazerię i osunął na podłogę. Chustką starł krew

rozmazaną na ustach. Wstając, uśmiechnął się ujmująco do Tweeda i

Pauli.

•

Wszystkim nam się zdarzają sprzeczki, ale mijają szybko. Wychodzę

zaparkować rollsa na tyłach, a potem idę do siebie. Mam nadzieję, że

dobrze będzie się wam spało.

•

Czy widziałeś wyraz jego twarzy na moment przed twoim

uderzeniem? - szepnęła Paula. - Jak doktor Jekyll i pan Hyde.

•

Dziękuję - powiedziała Crystal, podchodząc do Tweeda i całując go. -

Mój ty obrońco.

Wyraz jej twarzy zmienił się nagle.

- A wrócił niecałe dziesięć minut temu. No to dobranoc i śpij

cie dobrze.

Po tych słowach znikła, zamykając cicho drzwi za sobą. Paula opadła na

fotel, a Tweed usiadł naprzeciw niej.

•

Cóż - zastanowiła się - coś w tym jest.

•

Crystal powiedziała prawdę - stwierdził Tweed. - Gdy wróciliśmy,

dotknąłem maski rollsa i była bardzo ciepła. Marshal naprawdę

przyjechał bardzo niedawno.

•

Przez wiele godzin wracał z Seacove - powiedziała Paula w

zamyśleniu. - Potem jeszcze gdzieś wyskoczył, mniej więcej tak

daleko, jak do Dodd's End.

Tweed już zamierzał zaproponować, by poszli spać, gdy zadzwonił jego

telefon komórkowy. Kiedy słuchał, prawie się nie odzywając, do pokoju

wszedł Bob Newman. Pochylił się, uścisnął Paulę i usiadł w fotelu obok.

Po skończeniu rozmowy Tweed spojrzał ponuro. Chwilę rozważał

otrzymaną wiadomość, po czym powiedział:

•

To był Buchanan. Otrzymali pewne dane na temat metod działania

Calouste'a. Jego strategii, jeśli wolicie.

•

Więc mów - niecierpliwie odezwała się Paula.

•

Jeżeli wszystko idzie zgodnie z jego planem, a myślę, że w tym

wypadku on za tym stoi, sam pozostaje za kulisami. Ale gdy nie osiąga

sukcesu, staje się agresywny.

•

Co to znaczy? - spytał Newman.

•

Jest prawdopodobne, że pojawi się na scenie osobiście i jak

przypuszczam, sam będzie nadzorował działania.

- Co z tego dla nas wynika? - dopytywała się Paula, odrzu

cając pasmo czarnych włosów z twarzy. -To znaczy w tym wypadku.

149

•

Wiemy, że tu jest - ciągnął Tweed. - Jestem pewien, że niemal go

złapaliśmy w Heather Cottage. Mylnie wtedy założyłem, że wyjedzie

gdzieś daleko od Hengistbury...

•

Przekonamy się - wtrącił Newman. - Co powiesz o nim teraz?

•

Jest sfrustrowany. Stąd ta kula wystrzelona do mnie przez bramę.

•

Streszczaj się - przynagliła go Paula.

•

To przerażające. Jego zwykła strategia to znaleźć się coraz bliżej celu.

Coraz bliżej mnie. Prawdopodobnie, gdy to mówię, jest gdzieś

niedaleko Hengistbury.

•

O Boże! - krzyknęła Paula.

•

W takim razie - powiedział Newman pogodnie - skoro tu jest, być

może całkiem blisko, musimy pomyśleć, czym go zająć.

•

Może być tu wszędzie - zaoponował Tweed.

•

To prawda - przyznał Newman ponuro. - Być może tylko ja

zauważyłem...

Przerwał, gdyż do pokoju wszedł Marler, wymachując trzymanym w

ręce hełmem. Paula przesłała mu ręką całusa i spytała:

•

Gdzie byłeś przez cały dzień?

•

Och - odparł Newman - zabawiał się. Latał nad wschodnią Anglią, a

potem nad Fens.

•

Pogoda była niezła - przyznał Marler - a teraz przyszedłem powiedzieć

wam dobranoc. Idę się zdrzemnąć.

•

A gdzie jest Harry? - spytała Paula, gdy wyszedł.

•

Harry - odpowiedział Newman - przez cały dzień grasował po lesie.

Zabrał ze sobą kanapki. Jest przekonany, że niebezpieczeństwo

nadejdzie właśnie stamtąd.

•

A teraz - przerwał zirytowany Tweed - może Bob wreszcie dokończy i

powie, z czym przyszedł.

•

Wziąłem dzisiaj samochód Harry'ego i powolutku pojechałem do

Gladworth po papierosy. W pewnej odległości stąd wysoki mur

Hengistbury oddala się od drogi. Za lasem powraca. Niedaleko stamtąd

jest dróżka do małego starego domu zwanego Shooter's Lodge.

Rzeczywiście wygląda na domek myśliwski.

•

Pamiętam, że go zauważyłam - potwierdziła Paula. - Wygląda na

zrujnowany.

•

I - ciągnął Newman - pomyślałem o nim, słysząc, co Tweed mówił o

taktyce Calouste'a, by samemu zbliżyć się do celu, gdy plan zawodzi.

150

•

Brzmi nieprawdopodobnie - skomentowała Paula, wstając razem z

Tweedem. - Czas spać - powiedziała.

•

Ja się nie kładę - oznajmił Newman. - Czuję się jeszcze dość rześko.

Tweed ruszył schodami za Paulą, która potem w korytarzu wyprzedzała

go nadal o kilka metrów. Gdy zakasłał lekko, aby przeczyścić gardło,

drzwi, obok których przechodził, otworzyły się i stanęła w nich Lavinia.

Wciąż miała na sobie biały golf i krótką spódnicę. Stała ze

skrzyżowanymi ramionami, bez butów.

•

Rozpoznałam ten kaszel - powiedziała z zapraszającym uśmiechem. -

Wejdź na chwilę. Chcę z tobą porozmawiać.

•

Już raczej późno...

Cofnęła się o krok, by skłonić go do wejścia. Czuł się podekscytowany

jej widokiem, zwłaszcza widokiem jej wielkich niebieskich oczu. Nabrał

ochoty, by do niej wejść.

•

Lubię cię - powiedziała miękko. -1 myślę, że ty też mnie lubisz.

•

Wzbudzasz moje zainteresowanie - przyznał.

•

Więc może się czegoś napijemy. Kawy czy czegoś mocniejszego?

Trzymał obie ręce w kieszeniach i nagle uświadomił sobie, że obie

zacisnął. Patrząc na korytarz, zobaczył Paulę stojącą z kluczem w dłoni

przed drzwiami swojego apartamentu. Lavinia pochwyciła jego

spojrzenie. Wysunęła się zza drzwi.

- Cześć, Paula. Miałaś ciężki dzień? Tweed chyba też. Ledwie

mu się udaje nie zasnąć - powiedziała z uśmiechem. - Śpijcie

dobrze. Dobranoc.

Jeszcze raz uśmiechnęła się szeroko do niego i zamknęła drzwi.

Tweed ruszył korytarzem i podszedł do Pauli w chwili, gdy uporała się z

zamkiem. Wszedł za nią do środka. Z szerokim uśmiechem zapadła się w

fotel. Wyciągnęła z barku butelkę wina i dwa kieliszki. Napełniła je i

postawiła na stole. Gdy Tweed sięgnął po jeden, usiadła na bocznym

oparciu jego fotela. Stuknęli się kieliszkami i wypili.

•

Co cię tak bawi? - spytał. - Wyglądasz jak kot z „Alicji w krainie

czarów".

•

Leci na ciebie. Podobasz się jej. Słyszałam, jak to powiedziała.

Rozumiem ją. Jest po trzydziestce i woli starszych mężczyzn. Jest

także bardzo inteligentna i traktuje młodszych jak szczeniaki.

- Absolutnie nic się nie zdarzyło.

151

- Podoba ci się - naciskała.

Usiadł prosto i z poważną miną położył ręce na stole.

•

Jest wraz z wieloma innymi podejrzana o dwa okropne morderstwa.

Jeżeli okaże się winna, bez oporów będę zeznawał przeciwko niej.

Zrobię tak, wiedząc, że sędzia pośle ją do więzienia na całe życie bez

możliwości ułaskawienia. To moja praca. Wciąż jestem w sercu

policjantem.

•

Wiem o tym - powiedziała, kładąc dłoń na jego ramieniu. -1 to jeden z

kilkunastu powodów, dla których cię lubię.

24

I

dę do łóżka, proszę pana - powiedział Snape, wchodząc do biblioteki.

•

Nie, nie idziesz. Chcę, żebyś poczekał, aż wrócę. Otworzysz mi bramę,

jak będę wychodził, i potem, gdy wrócę.

•

Na spacer? O tej porze w nocy?

•

Właśnie to powiedziałem. Więc zbieraj się i otwórz mi...

Newman ruszył przez trawnik do bramy. Idąc po żwirze, mógłby zostać

przez kogoś usłyszany. Dotarłszy do drogi, skierował się w stronę

Gladworth. Spacer pod baldachimem jodłowych gałęzi był niesamowitym

przeżyciem. Wokół przeklęty spokój i żadnego ruchu. Ani śladu wiatru.

Nic, tylko złowróżbna cisza.

Dotarłszy do miejsca, gdzie mur wokół Hengistbury skręcał, oddalając

się od szosy, Newman zwolnił. Posuwał się bardzo ostrożnie, aż doszedł

do leśnej drogi prowadzącej w stronę Shoo-ter's Lodge. Była ona pokryta

jodłowym igliwiem, sięgającym mu po kostki. Nasłuchiwał. Z chaty nie

dobiegał żaden dźwięk, w oknach nie zobaczył świateł. Panował zbyt

wielki spokój.

Jak dotąd jego noktowizor działał doskonale. Chata leżała na prawo od

drogi i była od niej oddalona mniej więcej o dziesięć metrów. Tak jak

mówiła Paula, była bardzo stara, zbudowana z szarego kamienia, miała

stromy dach z szerokimi, kwadratowymi kominami sterczącymi z tyłu.

Przy wejściu był długi zadaszony ganek. Za wielki spokój, powtórzył

Newman do siebie. Wszystko wskazywało, że chata jest niezamieszkana.

Z pistoletem w dłoni zaczął posuwać się drogą, a jego buty na miękkich

podeszwach nie wywoływały żadnego szmeru na grubym dywanie

sosnowych igieł. Wydawało mu się, że widzi jakiś

153

ruch za największym kominem. Stanął, poczekał i przyjrzał się. Niczego

nie zauważył.

Potem spostrzegł skomplikowaną sieć drutów, jakby radiowych,

przymocowanych do komina. Był to pierwszy znak, że skromne

domostwo nie jest takie, za jakie miało uchodzić.

Gdy Newman, krocząc ostrożnie po sosnowym igliwiu, nacisnął

wymyślnie ukryty przycisk, wewnątrz Shooter's Lodge zaczęło błyskać

czerwono światełko alarmowe. Dwaj mężczyźni w kuchni na tyłach

spojrzeli na siebie bez słowa.

Jeden był ubrany w welwetową marynarkę i spodnie. Miał żydowską

myckę na głowie i binokle w złotej oprawie na długim, wydatnym nosie.

Wyglądał na profesora.

Towarzyszący mu Jacques był jego przeciwieństwem: wyższy i potężnie

zbudowany, z wielkimi rękami. Z pochwy na łydce wyciągnął groźnie

wyglądający nóż z szerokim ostrzem. Wskazując na zewnątrz, zrobił gest

oznaczający podrzynanie gardła.

Profesor nachmurzył się, potrząsnął głową i wskazując w górę na

komin, zrobił gest naśladujący robienie fotografii. Jacques skinął głową i

ostrożnie przesunął szarą metalową płytę u dołu komina. Pochylił głowę,

wszedł do otworu i ruszył po drabinie w górę na dach.

Profesor przykucnął, odsunął gruby chodnik, zagłębił palce w szczelinę,

dźwignął i uniósł klapę, po czym po kilku stopniach zszedł do obszernej

piwnicy. Jacques miał pójść za nim tą samą drogą. Z dołu uniosła się fala

ciepła.

Piwnica była luksusowo urządzona. Dywan pokrywał podłogę od ściany

do ściany. Od kłód płonących w kominie biło ciepło, lecz profesor szybko

wygasił ogień. Potem spokojnie usiadł na sofie i zaczął studiować starą

księgę pod tytułem „Broń w wiekach średnich".

Jacques za pomocą bezbłyskowego aparatu sfotografował intruza

zmierzającego w stronę ganku, po czym cofnął się na drabinę wewnątrz

komina i zasunął za sobą przemyślną klapę. Gdy wrócił do kuchni,

starannie wstawił na miejsce metalową płytę, pomalowaną na kolor

kamienia.

Po zejściu paru stopni do piwnicy z trudem zamknął klapę w podłodze.

Ciężki kuchenny chodnik miał od spodu warstwę samoprzylepną,

utrudniającą to zadanie. Gdy się z tym wreszcie uporał, zszedł do piwnicy.

Z wielkimi rękami mokrymi od potu usiadł na sofie obok profesora, który

spokojnie czytał dalej książkę. Nie spojrzawszy na Jacques'a, wyciągnął i

wręczył mu

154

wielką niebieską chustkę do nosa. Jacques wytarł nią ręce, po czym

sięgnął do kieszeni po mały aparat fotograficzny i wydrukował zdjęcie

zrobione zza komina. Profesor płacił zawsze za najwyższą jakość - aparat

bez lampy błyskowej robił w ciemności wyraźne fotografie. Wręczył

odbitkę profesorowi, który przyjrzał jej się sponad binokli. Jego twarz nie

ujawniła żadnych odczuć.

Sięgnął po leżący obok notatnik i starannie coś w nim napisał. Potem

podał Jacques'owi i przyglądał mu się z uwagą, gdy ten czytał.

Robert Newman. Najważniejszy członek zespołu Tweeda.

Jacques szarpnął się do przodu z szerokim nożem w dłoni. Profesor

wyciągnął rękę i z zaskakującą siłą pchnął Francuza w pierś, odrzucając

go z powrotem na fotel. Potem przyłożył do ust dwa palce tej samej ręki.

Ani słowa! - nakazał gestem i powrócił do książki.

Piętro wyżej Newman sprawdzał każdy pokój. W drugiej sypialni

sytuacja była taka sama. Łóżko było pościelone, ale na prześcieradłach

pojawił się grzyb. Wszędzie natykał się na pajęczyny zwisające z sufitu.

Było tu nawet chłodniej niż na zewnątrz.

Wszedł, by sprawdzić ostatnie pomieszczenie - kuchnię. Jeszcze więcej

pajęczyn i wszystkie powierzchnie pokryte kurzem. Żadnego zapachu

posiłków, których tu chyba nie przygotowywano od lat. Nagle zatrzymał

się i zmarszczył brwi. Czy mu się tylko wydawało, czy naprawdę poczuł

lekkie ciepło?

Zdjął rękawiczkę i zbliżył gołą dłoń do kuchenki. Nic. Więc dlaczego

przez chwilę wyczuł ciepło? Powiódł dokoła promieniem kieszonkowej

latarki. Inaczej niż w pozostałych pomieszczeniach podłoga była pokryta

plastikowymi płytami, a nie kamieniami.

Logiczne, pomyślał, przecież to kuchnia. Skierował światło latarki na

gruby chodnik na środku pomieszczenia. Pochylił się i wyczuł, że jeden

róg jest nieco uniesiony. Zastanowiło go to. Był lepki, jakby pokryty

substancją samoprzylepną.

Powoli odwinął chodnik, odsłaniając ukrytą pod nim podłogę. Z jednej

strony plastikowa płyta nie była dokładnie dopasowana. Zobaczył

głęboką, wąską szczelinę. Ostrożnie wsunął w nią dłoń, znalazł uchwyt,

ale oparł się chęci zajrzenia tam. Bardzo ostrożnie ułożył z powrotem

chodnik, przykrywając całą płytę.

Wstał z ponurą miną. Pod spodem była piwnica. Jeżeli ją niedawno

otwierano i zamykano, wyjaśniało to, dlaczego wyczuł ciepło tylko w

kuchni. Gdy on sprawdzał niezamieszkaną chatę, ktoś

155

ukrywał się w dole. Może więcej niż jedna osoba. Poczuł się nieswojo.

Spokojnie wrócił do drzwi frontowych. Były zamykane na key-lock,

najbardziej skomplikowany z dostępnych na rynku. Wchodząc, otworzył

zamek bez trudności za pomocą precyzyjnego wytrycha, otrzymanego od

Harry'ego.

Teraz, stojąc na długim arkadowym ganku, zbliżył się do drzwi i

zobaczył, że zawiasy są dobrze naoliwione. Wytrychem Harry'ego po

cichu zamknął zamek. Zszedł powoli ze stopni i nasłuchiwał z pistoletem

u boku.

Wracał ostrożnie do szosy tą samą trasą, którą tu dotarł. Szedł jak

poprzednio środkiem starej dróżki, a jego stopy znów zapadały się w

gruby dywan z igliwia. Już na jej końcu wyczuł prawą stopą coś twardego.

Obejrzał się szybko w stronę chaty i pochylił. Ręką w rękawiczce odsunął

stertę sosnowych igieł i wyczuł...

Szeroka metalowa taśma nie znalazła się sama na ścieżce. W jej

zagłębieniu pośrodku biegł gruby kabel. Ktokolwiek był w chacie, został

ostrzeżony o pojawieniu się obcego, gdy Newman ciężarem stopy nacisnął

kabel sygnałowy. Prawdopodobnie gdzieś w domku zapaliło się czerwone

ostrzegawcze światło.

Ostrożnie przykrył ponownie igliwiem swoje odkrycie. Potem rozpoczął

mozolny, powrotny marsz do rezydencji. Przycisnął włącznik domofonu i

Snape natychmiast otworzył bramę.

Newman podziękował mu za tak długie oczekiwanie, dał szczodry

napiwek i wszedł z wysiłkiem na schody, które tym razem wydały mu się

wyższe niż zazwyczaj. Zatrzymał się pod drzwiami Tweeda i uniósł dłoń,

aby zapukać, ale ostatecznie zdecydował się mu nie przeszkadzać.

Poszedł do swojego apartamentu, zmusił się do wzięcia prysznicu,

włożył piżamę i wsunął się do pościeli. Gdy tylko jego głowa dotknęła

poduszki, zapadł w głęboki sen. Nocna lampka obok pozostała zapalona

przez całą noc.

25

N

astępnego ranka po śniadaniu Newman opowiedział Tweedo-wi o wizycie

w Shooter's Lodge. Obecni byli również pozostali członkowie zespołu.

Gdy skończył, zaskoczyła go reakcja szefa.

•

Po pierwsze, zrobiłeś świetną robotę, Bob, i to w doskonały sposób.

Teraz nie możemy się zbliżać do tego miejsca. Jeżeli będziemy

przejeżdżać obok, niech nikt nawet nie spogląda w tę stronę.

•

Nie rozumiem - zaprotestował Newman. - Być może mamy Calouste'a

na wyciągnięcie ręki.

•

Mam nadzieję, że tak. Ale przecież nie chcemy, żeby nam się wymknął

jak w Heather Cottage. Na pewno ma opracowaną jakąś drogę

ucieczki. Zaczynam rozumieć sposób jego rozumowania. Po dwóch

nieudanych próbach zamordowania mnie przysunął się bliżej.

•

Myślę, że masz rację - powiedziała Paula.

Zebrali się w wielkiej bibliotece na dole. Tweed, zanim pozwolił

Newmanowi zdać raport, sprawdził każdy najodleglejszy nawet fotel, aby

się upewnić, że na żadnym nie siedzi Leo lub Crystal.

Niektórzy już się podnieśli, by wyjść, gdy zadzwonił telefon

komórkowy Tweeda. Ten odebrał i poprosił gestem, by zostali. Dzwoniła

Monica z Park Crescent. Tweed wysłuchał i ledwie co odpowiedział,

dziękując za wiadomość. Nic na jego twarzy nie wskazywało, czy była to

ważna rozmowa.

- Podejdźcie tutaj - polecił. - Będę mówił bardzo spokojnie,

choć wieści są niepokojące. Do Moniki zadzwonił z kontynentu

Philip Cardon. Mówił krótko. Powtarzam jego słowa: „Nasz przy

jaciel nakazał swoim najlepszym francuskim podwładnym przy

być natychmiast. Prawdopodobnie już są w Anglii". To wszystko.

157

•

Nie łapię - powiedział Harry.

•

Philip ostrzega nas, że Calouste ściągnął tu elitę francuskich zabójców.

Jestem trochę nie na bieżąco, ale będzie ich sześciu lub siedmiu, on

nigdy nie działa na pół gwizdka.

•

Przyjdą tu przez las i zaatakują - ostrzegł Marler. -To oczywista droga.

I w przeciwieństwie do nas użyją swej ulubionej broni - noży. Więc

proponuję, aby cały nasz zespół poszedł teraz do lasu w rozproszeniu.

•

Służę radą - zaproponował Harry. - Prawdopodobnie lepiej niż

ktokolwiek znam ten teren.

•

Poczekaj chwilę - przerwał Tweed. - Jest problem. Ciała. Urzędasy z

Home Office* i Foreign Office** planują rozgrywkę dyplomatyczną z

Paryżem. Francuzi tylko czekają, by znaleźć jakiś pretekst i nas

oskarżyć. Nawet jeżeli będzie to tylko kupa zbirów, płatnych

morderców, Paryż podniesie krzyk z powodu masakry obywateli

francuskich.

•

Ja mam rozwiązanie - wyskoczył z propozycją Harry. - Daleko na

końcu lasu znalazłem stary, głęboki kamieniołom, nieczynny od lat.

Ciała. Mam jeszcze coś dodać?

•

Nie - odrzekł Tweed. A gdy jego grupa była już przy drzwiach, dodał: -

Bądźcie ostrożni, będziecie mieli do czynienia z profesjonalistami.

•

Myślałem, że my jesteśmy profesjonalistami - odpalił Harry i wyszedł,

zamykając drzwi.

•

Wszędzie dokoła zaczyna być gorąco - powiedział Tweed do Pauli, gdy

zostali sami. - Tempo rośnie. Ale już kiedyś tego doświadczyliśmy.

•

Dreszcz mnie przechodzi na myśl, że nasza grupa może zginąć w lesie.

•

Prowadzi ich Harry, więc nie zginą - oświadczył z przekonaniem

Tweed.

Parę minut później drzwi otworzyły się powoli i do środka wsunęła się

głowa Lea. Za nim pokazała się Crystal.

- Czy jest tu jeszcze ktoś? - spytał szeptem Leo. - Nie? To do

brze. Mamy dla was ważną wiadomość. To tajemnica.

Jakby jednej było mało, pomyślała Paula. Ta o pani Carlyle okazała się

fatalna, ale - trzeba przyznać - była ważna.

* Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. **

Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

158

Oboje usiedli wraz z Paulą i Tweedem przy stole. Crystal wyglądała na

podnieconą.i ręką odgarniała włosy z twarzy. Leo miał zdecydowany

wyraz twarzy.

•

Słyszeliśmy, że nasza matka zginęła w wypadku samochodowym -

zaczął Leo. - Ja miałem wtedy jedenaście, a Crystal osiem lat. Matka

wracała do domu drogą, którą dobrze znała. Wracając z Midhurst,

musiała wjechać na wysokie wzgórze, gdzie jest niebezpieczny zakręt,

Hook Corner. Zbocze po jednej stronie opada tam stromo około

trzydziestu metrów w dół, o czym ostrzega tablica. Droga skręca ostro

o sto osiemdziesiąt stopni, więc nasza mama na pewno jechała bardzo

wolno, jak zawsze. Rozumiecie?

•

Tak - odparł Tweed, podpierając ręką podbródek i czekając na

wtrącenie się Crystal, ale ta milczała.

•

Przy Hook Corner - ciągnął Leo - szosa ostro opada w dół i trzeba

hamować. Samochód mamy przeleciał nad krawędzią i spadł

trzydzieści metrów w dół, zamieniając się w bezkształtną masę. Policja

z inspektorem Traffordem...

•

Chyba Tetfordem? - upewnił się Tweed. - Ten facet wciąż pracuje w

Leaminster.

•

Tak, to on. Tetford. Jest tu od zawsze. A co do owego rzekomego

wypadku mamy, właśnie inspektor Tetford oznajmił, że to jeszcze jedna

tragedia na niebezpiecznym zakręcie. To nieprawda. Przedtem ktoś

manipulował przy okładzinach hamulcowych. Gdy matka nacisnęła na

pedał, hamulce nie działały. To było morderstwo.

•

Moja matka została zamordowana - powiedziała Crystal. -Tetford

wszystko spaprał.

•

Skąd wiesz, że ktoś manipulował przy okładzinach hamulcowych? -

spytał Tweed, pochylając się do przodu.

•

Leo jest mechanikiem - odparła Crystal. - Pracował nawet kiedyś w

warsztacie i był tak dobry, że chciano go zatrudnić. Może rozebrać na

części dowolny samochód i idealnie złożyć go z powrotem. Może to

zademonstrować na waszym audi.

•

Nie, dziękuję - odparł Tweed stanowczo. - Kiedy sprawdzałeś rozbity

samochód?

•

W dzień po tym, jak facet z policji dokonał pobieżnego przeglądu.

•

A czy poinformowałeś Tetforda o swoim odkryciu?

•

Tak. - Leo się zaczerwienił. - Powiedział mi, że mam tylko dwanaście

lat - nawet tego dokładnie nie wiedział - i ostrzegł, abym nie gadał

takich bzdur, jeżeli nie chcę wpaść w poważne kłopoty.

159

•

A czy jeszcze komuś o tym mówiłeś?

•

Tylko Crystal, a ona milczała.

•

Na pewno nie wspomniałeś o niczym swojemu ojcu, Warnerowi?

•

Wiedziałem, że nie chce z nikim na ten temat rozmawiać. Do tej pory

ani razu o tym nie wspominał. Tylko wam to mówię, abyście wiedzieli

o wszystkim, co może się łączyć z tym śledztwem.

- Rób tak dalej. Doceniam, że mi to powiedziałeś.

Obydwoje wstali i wyszli z biblioteki. Tweed spojrzał na Pau

lę, która siedziała z poważną miną.

•

Co o tym myślisz?

•

To może dać całej sprawie nowy wymiar. Wierzę mu. Widziałam, jak

rozbierał na części swój motocykl, a potem zabrał się do jego

składania.

Zamilkła, gdyż drzwi się otworzyły i do biblioteki wpadł Mar-shal, jak

zwykle w beztroskim nastroju. Miał na sobie jaskrawo-żółtą kurtkę i

bryczesy, włożone w błyszczące buty do jazdy konnej. Trzymaną w

prawej ręce szpicrutą uderzał po butach.

- Witam parę detektywów. Czas, byście rozwiązali tę sprawę.

Tweed nie czuł się rozbawiony i nim się odezwał, spojrzał

twardo na Marshala.

•

Nie ma nic zabawnego w tym, że pańska matka została zamordowana.

Zapewniam, że jesteśmy bliżej rozwiązania niż wtedy, gdy tu

przyjechaliśmy. Dokąd pan zamierza jechać?

•

Przymierzałem się do małej przejażdżki po lasach. Lavinia często

jeździ trasą za kortami tenisowymi, gdzie jest wiele rowów.

Przeskakuje nad nimi. Nie mogę na to patrzeć. Tym razem chcę wziąć

mojego drugiego konia, Whiskersa. To powolny guz-drała i można na

nim całkiem bezpiecznie jeździć po lasach.

•

Tym razem, panie Main, proponuję panu zrezygnować z jazdy i tego

ranka nie ruszać się z własnego apartamentu.

•

Co to u diabła znaczy? Nie może mi pan rozkazywać!

•

Kilku ludzi z mojego zespołu poluje w lesie na króliki, aby pomóc

Snape'wi oczyścić z nich okolicę. Istnieje niebezpieczeństwo, że

nadmiernie rozmnożona populacja naszych futrzastych przyjaciół

opanuje ten teren.

•

Nigdy nie widziałem tu na żadnym trawniku żadnego cholernego

królika.

•

I zapewne nie chce pan zobaczyć ich inwazji i wykopanych przez nie

labiryntów nor. A ja - ciągnął Tweed dobrotliwie - nie chcę, aby ktoś z

moich podejrzanych został zastrzelony.

160

•

Ja jestem podejrzany? - Twarz Marshala poczerwieniała w furii.

•

Każdy w rezydencji jest podejrzany, dopóki nie zbiorę wszystkich

dowodów, które znajduję niemal co godzinę.

•

Ach tak... - Marshal zatrzymał się niezdecydowany. - Rzeczywiście

mam u siebie cały stos rachunków do sprawdzenia. Gdyby pan

powiedział mi wcześniej, nie wkładałbym tego stroju.

Z takim pożegnaniem wyszedł z biblioteki, trzaskając drzwiami.

Wkrótce potem zjawił się Snape z aparatem telefonicznym, który

podłączył do gniazdka w ścianie.

•

Profesor Heathstone na linii. Prosił o poufną rozmowę. Mówi, że to

pilne.

•

Halo. Tu Tweed.

•

Dzień dobry, panie Tweed, lubię mówić krótko. Zajmuję się handlem

starymi książkami.

•

Ja się tym nie zajmuję.

Głos był drżący, gardłowy, jak gdyby należący do starego człowieka,

który wymawiał z wolna każde słowo. Tak jakby ów ktoś starał się

spamiętać wszystko, co ma do powiedzenia.

•

Och - ciągnął - impulsywny z pana człowiek Nie tego się

spodziewałem. Mam dla pana ważną wiadomość. Mieszkam w hotelu

Pike's Peak w Gladworth. Czy mógłby pan tu przyjechać, powiedzmy

w ciągu piętnastu minut?

•

Nie, nie mogę. Nim zjawię się gdziekolwiek w pobliżu pana, muszę

wcześniej dowiedzieć się więcej o tej rzekomo ważnej informacji.

•

Dobrze. Niedawno byłem w antykwariacie w Paryżu i spod jakiegoś

śmiecia wygrzebałem pierwsze wydanie „Ulissesa" tego irlandzkiego

dżentelmena. Czy orientuje się pan, jaka może być jego wartość na

aukcji w Londynie?

•

Nie. I jeżeli nie przejdzie pan szybko do rzeczy, odłożę słuchawkę.

•

Cierpliwości, panie Tweed. Jeszcze tylko chwila. Wewnątrz była kartka

z napisanymi na maszynie nazwiskami, nowa kartka. Były to nazwiska

członków czegoś, co zostało nazwane Czerwonym Kręgiem.

Przewodniczącym jest ktoś nazywający się Ca-louste lub jakoś tak.

Zapadła cisza. Tweedowi wydawało się, że słyszy ciężki oddech po

drugiej stronie.

161

•

Będę w pańskim hotelu za pół godziny - powiedział w chwili, gdy

Harry wchodził do pokoju.

•

Wystawię za to rachunek, panie Tweed. Jestem biznesmenem.

•

Zawsze jest jakiś rachunek.

•

Co takiego, Harry? - spytał Tweed, odkładając słuchawkę. W tym

momencie również Marler wsunął się do biblioteki.

•

Chyba możemy powiedzieć, że jesteśmy gotowi do wejścia tylnymi

drzwiami.

•

Przyszliście w odpowiednim momencie. Zmieniamy plan.

Newman wszedł w chwili, gdy Tweed zaczął opowiadać o tajemniczym

telefonie, przytaczając z pamięci rozmowę słowo po słowie. Na końcu

oznajmił, że zamierza spotkać się z profesorem Heathstone'em w hotelu

Pike's Peak. Paula oświadczyła, że chce mu towarzyszyć.

Marler natychmiast zgłosił szczegółowy plan, przypominając Tweedowi

ostrzeżenia Philipa Cardona o przybyciu sześciu lub siedmiu francuskich

morderców. Uważał jednak, że Philip jak zwykle przesadził z liczbą, aby

wzbudzić pełną czujność szefa. Wyjaśnił Harry'emu i Newmanowi, jak

powinni to rozegrać.

•

Parking hotelowy leży w niebezpiecznym miejscu, więc musimy tam

być pierwsi.

•

Myślę, że masz rację - zwróciła się Paula do Marlera - to może być dla

Tweeda bardzo niebezpieczne.

•

Czyż ja nie mam zawsze racji? - odparł ten z uśmiechem i w sposób

dodający otuchy objął ją w pasie.

•

Czekaj, niech pomyślę - drażniła się z nim.

•

Byłeś zdążyła, nim wyjdziemy - ciągnął Marler - bo zniecierpliwiony

Tweed już czeka przy drzwiach.

•

I co teraz? - spytał Tweed gwałtownie.

•

Chciałbym, aby każdy oddał swoje kajdanki Harry'emu. Będzie ich

wiele potrzebować.

26

T

o spotkanie w hotelu to pułapka - powiedziała Paula, siedząc obok

Tweeda, który prowadził audi przez jodłowy tunel w drodze do Gladworth.

- Strasznie mi się to nie podoba.

•

Oczywiście, że pułapka - odparł Tweed.

•

Pułapka zastawiona na ciebie - naciskała - więc po co w nią leziesz?

•

Ponieważ każdą pułapkę można wykorzystać, by złapać tych, którzy ją

zastawili.

•

Skoro tak twierdzisz.

Zmiana pogody pogłębiała jej zły nastrój. Słońce się schowało i miała

wrażenie, że nawet z zapalonymi światłami zapadają się w otchłań

ciemności, a może nieszczęścia.

Tuż za nimi jechał mercedesem Newman. Za pasażerów na tylnym

siedzeniu miał Marlera i Harry'ego. Harry wyciągnął ze swej torby na

narzędzia rewolwer z długą, cienką lufą. Wręczył go Marlerowi razem z

kilkoma nabojami i krótką, gęsto podziurkowaną tuleją o nieco większej

średnicy.

•

Amerykański colt - powiedział Marler. - Niezbyt ich wiele, nawet w

Stanach.

•

Kiedy kumpel był w Nowym Jorku, postraszono go tym w barze.

Zabrał tę spluwę jankesowi. Facet nie wiedział, że nie należy straszyć

cockneya. Ten krótszy kawałek z gwintem w środku to...

•

Tłumik - przerwał mu Marler. - Problem w tym, że czasem przytyka

rewolwer.

•

Zgoda. Ale możesz wypalić ze dwa, trzy razy, zanim zaczną się

kłopoty.

•

Myślisz, że w razie potrzeby mogę tego użyć...

163

•

Aby utłuc jakiegoś zbira.

•

Może się przydać. Dzięki.

Marler skrzętnie ukrywał niepokój, ale obawiał się, że mogą przybyć na

parking przed hotelem później niż francuskie zbiry. To dałoby wrogom

ogromną przewagę.

Nie wiedział, że to samo trapiło Paulę. Calouste miał opinię

doskonałego organizatora, a przecież nadal nie wiedzieli, czy człowiek,

który dzwonił do Tweeda, był prawdziwym profesorem Heathstone'em.

Gdy dojechali do jak zwykle sennego Gladworth, pilnie wypatrywała

zaparkowanych samochodów. Nie było ani jednego.

•

Stań po tej stronie, kilka metrów przed wjazdem na parking przy

hotelu - rozkazała Tweedowi.

•

Dlaczego? - spytał.

•

Rób, jak mówię.

Podjechał tam, gdzie chciała. Ku swemu przerażeniu zobaczyła, że z

kabury na kostce wysunął jej się browning i upadł na jezdnię. Wybrała tę

broń, gdyż łatwiej ją było ukryć i trzymać blisko przy sobie.

Ruszyła powoli z niezapalonym papierosem w ustach jak miejscowa

dziewczyna szukająca swojego chłopaka. Weszła na parking i rozejrzała

się; był opustoszały. Wróciła do wjazdu i machnęła na Tweeda, siedzącego

nadal za kierownicą. Wskazała na miejsce pod murem hotelu, robiąc obrót

ręką, wskazujący, by zawrócił i podjechał tyłem, co mogło ułatwić

późniejszą ucieczkę.

Newman zatrzymał mercedesa przed wjazdem na parking. Obserwował

Paulę i wiedział, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Jeszcze.

Tweed z Paulą weszli do hotelowego holu. Minęli rachityczną palmę w

donicy i podeszli do recepcji. Dziewczyna za ladą przywitała ich

zapraszającym uśmiechem.

•

Jeżeli wnioskować z parkingu, chyba nie macie wielu gości - zauważył

Tweed.

•

Tylko jednego. Taka pora roku. W czerwcu będziemy pękać w szwach.

Przyjedzie cała masa tych szalonych górołazów, chętnych do

wspinaczki na Pike's Peak. - Zakryła ręką usta. - Och, chyba

powiedziałam coś niestosownego.

•

Skądże znowu. Jedyne góry, na jakie mam ochotę się wspinać, to

londyńskie wieżowce w Canary Wharf. Do tego windą. Jesteśmy tutaj

umówieni na spotkanie z profesorem Heathsto-ne'em.

164

•

Mieszka w naszym najlepszym apartamencie, pierwsze piętro, pokój

numer czternaście - westchnęła. - Biedny człowiek, jeździ na wózku

inwalidzkim.

•

Nie spotkaliśmy się nigdy przedtem. Na wózku?

•

Nasz kierownik i portier mieli okropną robotę z wciągnięciem go na

tym wózku po schodach na górę. Czy mam zadzwonić i poinformować

go o państwa przybyciu?

•

Nie, dziękujemy! Wie, że mamy przyjechać, ale teraz chcielibyśmy

zrobić mu niespodziankę. Uwielbia to.

Pokój znajdował się w połowie korytarza. W drzwiach był wizjer, od

którego Tweed, naciskając dzwonek, trzymał się z daleka.

Przez kilka minut nic się nie działo, po czym drzwi się uchyliły. Ujrzeli

twarz starca, który skinął głową i zdjął blokujący łańcuch. Profesor

Heathstone uśmiechnął się, pomanipulował dźwigniami i z dużą

szybkością cofnął się za wielkie biurko. Gestem zaprosił Tweeda i Paulę,

by usiedli naprzeciw niego na dwóch wygodnych krzesłach z twardymi

oparciami. Tweed dokonał prezentacji.

- Jest pan niezwykle punktualny - odparł Heathstone. - Bar

dzo to doceniam. I rozjaśnił mi pan ten dzień, przyprowadzając

swoją pełną wdzięku asystentkę, pannę Grey. - Lekko skłonił się

w jej stronę. - Mają tu na dole dobrze zaopatrzony bar. Co mogę

zaoferować dla odświeżenia?

Oboje podziękowali i odrzucili propozycję. Paula była zdenerwowana i

bardzo czujna. Pochyliła się, by poprawić dżinsy na prawej kostce i

sprawdzić, czy browning jest łatwo dostępny.

Profesor Heathstone był inny, niż oczekiwali. Przede wszystkim siedział

na wózku inwalidzkim. Twarz miał pomarszczoną jak u krokodyla, a

brązowe oczy spoglądały na nich zza oprawnych w złoto binokli. Tweed

zauważył, że głos miał teraz silniejszy, z akcentem wyniesionym z

brytyjskich szkół publicznych sprzed lat. Być może sprawiało mu kłopot

mówienie przez telefon.

- A teraz, szanowny panie - kontynuował Heathstone - je

stem biznesmenem, a pańskie szybkie przybycie przekonuje

mnie, że dokument jest dla pana cenny. Wierzę, że nie będzie

pan miał nic przeciw wypłaceniu mi pewnej kwoty. Oczywiście

w gotówce. Powiedzmy dwustu funtów.

•

To masa pieniędzy - zauważył Tweed.

•

Zapewniam pana, że zapłaciłem daleko więcej za pierwsze wydanie

„Ulissesa", w którym znalazłem ten dokument. Oczywiście mogę

sprzedać je za trzykrotnie więcej. Księgarz w Paryżu nie miał pojęcia o

jego rzeczywistej wartości - zachichotał.

165

•

Zapłacę panu należność, jeżeli wcześniej sprawdzę ten dokument. -

Zamilkł na chwilę. - A co to za organizacja ten Czerwony Krąg?

•

Doprawdy nie mam pojęcia. Ani też się tym zbytnio nie interesuję.

Tweed skinął głową. W ostatniej rozmowie Buchanan poinformował go,

że francuska policja ostatnio odkryła, że była to nazwa obejmującej

kontynent organizacji Calouste'a.

- Sądzę, że pański czas jest bardzo cenny - powiedział Heath-

stone, kładąc obie ręce na dźwigniach wózka. Okno za jego pleca

mi wychodziło na parking, lecz Tweed i Paula nie mogli przez nie

wyjrzeć, gdyż było od nich zbytnio oddalone. Usłyszeli warkot

podjeżdżającego samochodu. Niemal natychmiast podjechał też

drugi wóz.

Heathstone sprawnie odwrócił swój fotel i przesunął się tak, by wyjrzeć

na zewnątrz. Zachichotał, odwrócił fotel z powrotem i ponownie

zachichotał.

•

Przyjęcie weselne. To będzie najlepszy dzień w ich życiu. A teraz

biznes. Czy opłata jest dla pana do zaakceptowania?

•

Po zobaczeniu dokumentu.

Manipulując wózkiem z wielką zręcznością, Heathstone przejechał

szybko od okna do drzwi łączących ten pokój z innym. Odsuwając

zasuwę, zawołał przez ramię:

•

Czy na pewno ma pan przy sobie gotówkę?

•

Oczywiście, że mam.

Drzwi się zamknęły. Paula zmarszczyła brwi i podniosła wzrok na

Tweeda.

- Pewnie w tamtym pokoju ukrył swoje cenne wydanie „Ulis

sesa".

Nieco wcześniej przy wjeździe do Gladworth Harry zerknął nagle przez

tylną szybę.

- Zbliża się do nas duży citroen pełen ludzi - ostrzegł New

mana. - Wjeżdżaj na środek parkingu, daleko od ściany. Szyb

ko...

Robert skierował mercedesa na opustoszały parking, na którym stało

jedynie audi Tweeda. Citroen wjechał pędem i zatrzymał się o kilka

metrów na prawo od mercedesa. Następne wydarzenia potoczyły się tak

szybko, że trudno było zdać sobie sprawę z ich przebiegu.

- Stój! - krzyknął Harry.

166

Ledwie Newman zdążył wyhamować, tamten już biegł z wal-therem w

dłoni przez parking jak sprinter. Doskoczył do citroena, w momencie gdy

jeden ż francuskich zbirów z nożem w dłoni pchnął przednie drzwi

pasażera, by wyskoczyć z auta. Harry trzasnął drzwiami, w chwili gdy łotr

jedną nogą był już na zewnątrz. Drzwi trafiły w kostkę. Zbir zawył z bólu

z nogą uwięzioną między drzwiami i progiem samochodu.

Do tego czasu Marler dotarł do drzwi kierowcy z gotowym do strzału

waltherem. Szyba od strony kierowcy była opuszczona i bandzior właśnie

zamierzał wyskoczyć z citroena ze straszliwym nożem w prawej ręce.

Marler uśmiechnął się złowieszczo i wycelował w niego z walthera.

Kierowca podniósł obie ręce do góry.

Dwaj bandyci z tyłu właśnie zamierzali włączyć się do walki, gdy

usłyszeli głośne stuknięcie w tylne okno. Odwróciwszy się, zobaczyli

Newmana przesuwającego lufę smith & wessona szybko od jednego do

drugiego. Zamarli w bezruchu jak skamieniali.

Kilka chwil wcześniej profesor Heathstone wyjrzał przez okno, robiąc

uwagę o przyjęciu weselnym.

Harry wyciągnął draba ze zranioną nogą z samochodu, pchnął twarzą na

twardy bruk i sięgnąwszy po pierwszą parę kajdanek, zacisnął mu je

ciasno na przegubach dłoni. Następnie podbiegł do otwartych przez

Marlera drzwi kierowcy i przycisnął lufę walthera do oka drugiego zbira.

W tej walce nie było czasu na stosowanie półśrodków.

Marler mówił biegle po francusku. Klnąc ordynarnie, aby łotr

zrozumiał, kazał mu położyć się na jezdni na brzuchu. Tamten jednak nie

chciał wyjść i nadal zaciskał dłoń na rękojeści noża. Harry połamał mu

palce, waląc po nich lufą pistoletu. Bandzior wrzasnął i upuścił nóż. Harry

wyciągnął zbira zza kierownicy, rzucił go na beton i drugą parą kajdanków

skuł mu ręce na plecach, ignorując jęki więźnia.

Nie tracąc czasu, pośpieszył na tył, gdzie jeden z bandziorów trzymany

na muszce przez Newmana wysiadł potulnie i ułożył się brzuchem do

jezdni. Wstrząsnął nim widok pierwszego z pojmanych przez Harry'ego,

leżącego bez ruchu, z nogą skręconą pod nienormalnym kątem. Ostatni

łotr był twardszy.

Choć Newman celował w niego ze smith & wessona, rzucił się z nożem

na Harry'ego.

Gdy Newman uderzył go lufą w mostek nosa, co często bywa

śmiertelne, upadł do tyłu głową na siedzenie samochodu.

167

- Dzięki - powiedział Harry. -To koniec. Prawdopodobnie nie

żyje. Czort z nim.

Dotknął tętnicy szyjnej przeciwnika i po twarzy przebiegł mu cień żalu.

- Bydlak jednak żyje. Tak pięknie zdzielony!

Wyciągnął go całkowicie na zewnątrz, odwrócił, skuł kolejną parą

kajdanków i wstał.

- Niezła poranna robota - skomentował Marler. - Teraz chyba

wciągniemy ich wszystkich na tył merca i zawieziemy Buchana

nowi w prezencie. Pewnie wszyscy są tu nielegalnie, więc odeśle

ich Francuzom wraz z naszymi wyrazami uszanowania.

Na pierwszym piętrze, w pokoju profesora Heathstone'a, Paula

niepokoiła się coraz bardziej. Spojrzała na zegarek, a potem na Tweeda.

•

Minęło już pięć minut. Wydaje mi się to podejrzane.

•

Mnie również - zgodził się Tweed. - Zajrzyjmy tam.

Gdy Tweed otwierał drzwi łączące pomieszczenia, Paula ścisnęła

browninga w dłoni. Profesor Heathstone zniknął. Weszli do drugiego

pokoju. Nie było nikogo. Na stole leżał stary egzemplarz „Ulissesa".

Tweed otworzył go na wstępnych stronach z informacjami wydawniczymi

i roześmiał się.

- Wydanie nie pierwsze, lecz trzynaste. Bez wartości. Żadnego

dokumentu w środku. Co za niespodzianka!

Paula podskoczyła do bocznych drzwi z tabliczką: „Wyjście awaryjne".

Ruszyła w dół po stopniach, a Tweed za nią, krzycząc, by była ostrożna.

Na parterze, po odsunięciu zasuwy i otwarciu drzwi znaleźli się w wąskim

przesmyku między budynkami. Drzwi naprzeciwko prowadziły do garażu.

Usłyszeli dźwięk uruchamianego silnika, lecz nim dotarli do środka,

samochód odjechał, kierując się w stronę Hengistbury.

Tweed poprowadził ją przesmykiem do głównej ulicy. Skręcili na

parking. Mercedes z Newmanem za kierownicą oraz Marlerem i Harrym

ściśniętymi na siedzeniu pasażera między nimi właśnie miał ruszać. Na

tylnym siedzeniu leżeli rzuceni jeden na drugiego, zakuci w kajdanki

przestępcy.

Marler opuścił szybę i odwrócił się w stronę Pauli i Tweeda.

- O to właśnie chodziło. Ci dżentelmeni z tyłu mieli was zabić.

Zabieramy tę zgraję. Jestem pewny, że wszyscy są tu nielegalnie.

Dostarczymy ich w prezencie Buchananowi.

168

•

To byłaby daleka jazda - powiedział Tweed. - Zadzwonię do niego,

niech wyśle wąm na spotkanie samochód policyjny, który zabierze ten

podarunek. Potem wracajcie wprost do Hengistbury.

•

Jak wam poszło z profesorem Heathstone'em? - spytał Marler, gdy

Newman uruchamiał silnik.

•

Rozmowa była raczej krótka, potem wyślizgnął się do drugiego pokoju

i uciekł wyjściem awaryjnym.

•

A więc Calouste prysnął po raz wtóry - powiedział Marler ściszonym

głosem.

•

To uparty szczur. Wróci. Poczekam na niego.

27

C

zeka na ciebie zapieczętowana koperta od Buchanana - oznajmiła Lavinia,

witając ich w otwartych drzwiach holu. - Telefonował i powiedział, że

przysyła coś przez kuriera. Gdy wyjaśniłam mu, że wyjechałeś z Paulą,

porozmawiał ze mną.

•

Czy powiedziałaś mu, że reszta mojej grupy jest również w terenie? -

spytał Tweed, kiedy weszli do domu i Lavinia zamknęła za nimi drzwi.

•

Nie - odparła z uśmiechem. - To facet, który mówi niewiele. Tak samo

jak ja. Nie przekazuję innym informacji, jeżeli nie muszę.

•

Bardzo dobrze, dziękuję - odpowiedział Tweed, sięgając po kopertę. -

Czy jest tu jakieś miejsce, gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał?

•

Proponuję bibliotekę na górze, obok gabinetu Belli. Teraz nikt nie lubi

tam zaglądać.

Tweed ponownie podziękował. Miała na sobie dłuższą niebieską

spódnicę sięgającą poniżej kolan i była przepasana fartuchem. Wskazała

na niego ręką.

- Proszę wybaczyć ten strój. Piekę w kuchni placki cytryno

we. Dajcie swoje okrycia, a potem możecie iść na górę.

Tweed usiadł z Paulą przy stole w bibliotece na piętrze i sprawdził

pieczęcie na kopercie; były nieuszkodzone. Powoli otworzył przesyłkę.

Zabrzęczał telefon komórkowy. Dzwonił Buchanan.

- Tweed? Dobrze. Chcę tylko spytać o kopertę. Dotarła? Do

brze. Zawiera pięć portretów mężczyzny. Jak twierdzi francuskie

biuro do walki z przestępczością zorganizowaną, to Calouste. Je

żeli tak, to punkt zwrotny. Naszkicował go student w barze przy

170

bocznej paryskiej ulicy. Razem z podejrzanym był tam Francuz, może to

jego zastępca. Ponurym potwierdzeniem informacji jest to, że ciało

studenta znaleziono pływające bez głowy w Sekwanie. Zdarzyło się to po

spotkaniu u komisarza Loriota w kwaterze głównej policji, kiedy chłopak

powiedział, że słyszał, jak Francuz zwracał się do tego jegomościa per

„Calouste".

•

Dlaczego ten drań usunął studenta?

•

Ponieważ Calouste stara się być jak najmniej widoczny. Na skutek

mojej sugestii w „Le Monde" ukazał się artykuł pod zwracającym

uwagę tytułem „Calouste Doubenkian: poszukiwany w celu

przesłuchania". Reporter, który to napisał, jest teraz w bezpiecznym

miejscu pilnowany przez policję. Są jakieś postępy w sprawie, którą

ten reporter Drew Franklin nazwał „Naszyjnikowymi morderstwami"?

Nie sądzisz, że powinieneś już mieć dla mnie jakieś wieści? Teraz

muszę się rozłączyć.

Tweed powtórzył Pauli najważniejsze informacje przekazane przez

Buchanana. Niecierpliwie skinęła głową.

•

Czy mam czekać cały dzień na otwarcie tej koperty?

•

Jak mówi przysłowie, ciekawość zabiła kota - drażnił się z nią Tweed.

•

Tak, kobiety są ciekawe jak koty, jeżeli tylko, oprócz czaszki, mają coś

tutaj - powiedziała, stukając się w czoło.

Wyciągnął z koperty pięć fotokopii tego samego rysunku. Był to

wykonany węglem szkic, jaki sama mogłaby narysować. Wstrzymała

oddech. Z biednego, zamordowanego francuskiego studenta mógł

wyrosnąć utalentowany artysta. Ale te szkice ją zdumiały.

•

Zupełnie nie przypomina profesora Heathstone'a.

•

Tak, całkiem niepodobny.

Heathstone był wyraźnie po siedemdziesiątce, może nawet koło

osiemdziesiątki. Szkic pokazywał kogoś mniej więcej po czterdziestce, o

złowieszczym wyglądzie, z szeroką szczęką, gładką skórą, zakrzywionym

nosem i w zakrywających oczy ciemnych okularach. Coś w tym portrecie

przyprawiło Paulę o dreszcz.

•

Może Heathstone to jego zastępca - powiedziała zamyślona.

•

Ciekawiło mnie, czy uważasz, że ten Heathstone był mocno

ucharakteryzowany. Ja sądzę, że różnice w wyglądzie były na to za

duże.

•

Chyba tak. Gdy uciekał, słyszałam jego samochód zmierzający chyba

w stronę Hengistbury.

•

A może do Shooter's Lodge.

171

Rozległo się pukanie do drzwi. Tweed wsunął szkice z powrotem do

koperty, po czym zawołał:

- Proszę wejść.

Ukazała się Lavinia, już bez fartucha, niosąca na srebrnej tacy

rosenthalowską porcelanę: wielki czajnik, dzbanuszek z mlekiem i

talerzyki. Duży talerz wypełniały różne rodzaje ciast. Rozstawiła wszystko

na stole.

•

Pomyślałam, że dla nabrania sił zechcecie napić się kawy.

•

Bardzo chętnie. To miło z twojej strony - powiedział Tweed. - A teraz,

skoro już tu jesteś, czy nie miałabyś nic przeciwko temu, abym ci zadał

kilka pytań?

•

Oczywiście, że nie.

Przysunęła sobie krzesło i usiadła obok nich.

•

Nie mogę jedynie obiecać odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące

operacji bankowych - oznajmiła z uśmiechem.

•

Nie będę pytał o bankowe sekrety - odrzekł Tweed, obracając krzesło

tak, że kolanami niemal dotknął jej kolan - ale Bella nie przekazała mi

żadnych informacji. Musicie przechowywać zapisy operacji.

•

Oczywiście, że tak. W sposób, który uznasz za staromodny. Nie mamy

tu żadnych komputerów ani połączenia z Internetem. Bella twierdziła*

że skoro hakerzy, do tego całkiem młodzi chłopcy, potrafili się włamać

do Pentagonu, to na pewno spenetrowaliby nasze komputerowe dane,

gdybyśmy je mieli.

Paula uśmiechnęła się do siebie. Z tego samego powodu Tweed zabronił

używania nowoczesnych urządzeń w swoim biurze. Jakkolwiek by na to

patrzeć, stawką było życie zagranicznych agentów.

•

Tak więc dane dotyczące rachunków naszych deponentów są

zapisywane na maszynie na kartach kartotekowych - ciągnęła Lavinia z

uśmiechem. - Zatrudniamy do tego dwie bystre dziewczyny z

Gladworth. Pracują kilka dni w tygodniu i wchodzą tylnymi drzwiami

we wschodnim skrzydle. Jak dotąd udało mi się utrzymać inspektora

Hammera z dala od tej części budynku.

•

Nie ma powodu do zaglądania tam - zgodził się Tweed. - Po-

rozmawiam o tym z Hammerem. Ale wracając do waszego systemu, na

pewno obdarzacie wielkim zaufaniem te dwie dziewczyny z

Gladworth, biorąc pod uwagę sprawy, które muszą znać.

•

Nie polegamy na zaufaniu. - Lavinia uśmiechnęła się ponownie. -

Pracują na danych, które im dostarczam. Nazwisko każdego deponenta

jest zakodowane, jak również deponowana suma. Książkę tych kodów

mam zawsze ze sobą.

172

Popatrzyła na Tweeda figlarnie, a jej niebieskie oczy wydawały się

jeszcze większe.-

- Nawet gdy śpię, trzymam ją w poduszce. Ktoś leżący ze mną

w łóżku mógłby ją wyciągnąć, tylko gdy głęboko usnę.

Tweed za wszelką cenę starał się nie patrzeć w jej stronę. Próbował

wymyślić, co by tu jeszcze powiedzieć, ale nic nie przychodziło mu do

głowy.

- A teraz - powiedziała Lavinia, wstając - jeżeli to już wszyst

ko, chyba powinnam wyjść i zostawić was w spokoju. Nikt tu nie

przyjdzie. Życzę owocnych rozmyślań.

Zamknęła drzwi i szybko ponownie je otworzyła.

•

Jeżeli któreś z was szukałoby lektury do poduszki, niech zejdzie do

większej biblioteki na dole. Pełno tam najnowszych i klasycznych

powieści. Tutaj Bella trzymała przez wszystkich zapomniane

dziwaczne dzieła.

•

Dziękujemy - powiedział Tweed. - Od czasu jak tu przyjechaliśmy, nie

przeczytaliśmy nawet jednej gazety.

•

Bella ich nie lubiła. Snape zabiera wszystkie i trzyma w swojej chacie

w lesie. No to na razie.

•

Ta kawa ma akurat odpowiednią temperaturę, więc proszę

-powiedziała Paula, nalewając dwie filiżanki po wyjściu Lavinii.

Tweed wypił trochę i ruszył w stronę oszklonych szaf bibliotecznych

wypełniających część jednej ściany. Przebiegał je wzrokiem, odczytując

wszystkie tytuły. Zatrzymał się, wciągnął lateksowe rękawiczki, otworzył

drzwi i sięgnął po wielki, oprawny w skórę tom wepchnięty nieco głębiej

niż sąsiednie. Zdjął go z półki i położył na stole, delikatnie unosząc

okładkę. Księga otworzyła się na środkowej stronie.

Paula wstała i zbliżyła się do niego. Zamknął książkę i wskazał tytuł na

porządnie wytartym grzbiecie.

•

„Hiszpańska inkwizycja: Metody tortur" - przetłumaczył. Potem

pozwolił, by książka otworzyła się na dwóch środkowych stronach.

Nadal miał na rękach lateksowe rękawiczki.

•

O Boże! - krzyknęła Paula.

Na prawej stronie widać było szereg ilustracji, z których każda

pokazywała pod innym kątem kolczasty kołnierz, niemal identyczny z

tymi, które widzieli wokół szyi Belli, a potem pani Carlyle. Na jednym

rysunku widać było tył kołnierza z drewnianymi uchwytami służącymi do

jego zaciskania. Obok był tekst po hiszpańsku.

- Więc teraz wiemy, skąd zabójca wziął pomysł szatańskiego

narzędzia zbrodni.

173

•

Co zawęża krąg podejrzanych do osób z rezydencji.

•

Gdybym potrafiła czytać po hiszpańsku! - westchnęła Paula.

•

Rysunki są wystarczająco jasne.

Tweed poprosił ją o dużą przezroczystą kopertę przeznaczoną do

zbierania dowodów. Paula wyjęła jedną z torebki i mu podała. Wsunął do

niej książkę, zapieczętował i wepchnął do pustej przegrody swojej teczki.

•

Odciski palców? - spytała.

•

Tak. Daj to Harry'emu. Zawsze ma ze sobą sprzęt. Ale nie spodziewam

się, że cokolwiek znajdę. Ten zabójca już nam pokazał swoją

sumienność.

•

Co za niesamowita książka w bibliotece Belli - skomentowała Paula.

•

Spodziewam się, że kupiła ją wraz z innymi, aby zapełnić półki. To

część umiejętnego robienia wrażenia na klientach milionerach. Kiedy

Harry sprawdzi odciski palców, przynieś książkę z powrotem i wstaw

na miejsce. Stała tu, gdzie teraz jest luka, była wepchnięta o kilka

centymetrów głębiej niż inne. Jak to inteligentnie powiedziałaś, to

zawęża krąg podejrzanych do osób stąd. Na razie mam już dość

przebywania między nimi.

Schodząc po imponujących schodach, spotkali Lavinię idącą na górę.

Tweed zatrzymał się.

•

Lavinio, czy mam rację, zakładając, że brama główna to jedyne

wejście na teren posiadłości?

•

Teraz tak - przystanęła, mając ręce zajęte papierami - ale przed

wiekami było niewielkie wejście dla pieszych w odległym końcu muru,

w miejscu, gdzie oddala się od drogi. Zostało zamurowane, Bóg raczy

wiedzieć jak dawno. Taka mała sklepiona furta. Czy mieliście spokój w

bibliotece? - spytała, zmieniając temat.

- Tak, odpoczywaliśmy i rozmawialiśmy. To niezła odmiana.

Nie wiadomo skąd u stóp schodów pojawił się Marler. Spoj

rzał w górę, by upewnić się, że Lavinia odeszła, i powiedział:

•

Nie pomoże ci to, co mówiła Lavinia. Jestem pewien, że mówiła w

dobrej wierze - zamilkł na chwilę - ale to nieprawda.

•

Co masz na myśli? - spytał Tweed ostro.

•

Szwendałem się po lesie wzdłuż muru i poznałem niemal każde

drzewo. W końcu dziś rano trafiłem na to drugie wejście, które ona

nazwała małą sklepioną furtą. Zamurowane! Lepiej chodź, sam zobacz.

Przygotuj się na szok.

28

M

arler przeprowadził Tweeda i Paulę przez kuchnię, ignorując protesty pani

Grandy. Objawiła swe uczucia, unosząc wysoko tasak i wbijając go mocno

w wolne miejsce na blacie roboczego stołu.

•

Będzie miała kłopoty z wyciągnięciem go - stwierdził Marler.

•

Poczekajcie chwilę - szepnął Tweed do idących przed nim Marlera i

Pauli.

Zatrzymał się na chwilę pod drzwiami i zobaczył, z jaką łatwością pani

Grandy chwyciła za rękojeść i wyjęła tasak. Zmarszczył brwi,

uświadomiwszy sobie, że kucharka jest bardzo silną kobietą. Potem skinął

głową na swoich towarzyszy i ruszyli dalej.

Po długim, mozolnym marszu przez las Marler zatrzymał Tweeda i

Paulę, unosząc rękę. Przystanęli, a on wyjaśnił:

- Zostawiłem tu Harry'ego, aby miał oko na to drugie wejście.

Ma walthera i kilka granatów. Nie chcę go zaskakiwać.

Składając ręce wokół ust, krzyknął:

- Harry, nadchodzimy we trójkę. Zabrałem Tweeda i Paulę.

Jego wyraźny głos niósł się po okolicy. Przecięli niewielką przesiekę

przed murem skręcającym tu i oddalającym się od drogi. Tweed spojrzał

na otwór pod jakby rzemieślniczo wykonanym łukiem. Od strony

rezydencji widać było starannie ułożony stos starych nieuszkodzonych

cegieł, które niegdyś zamykały przejście.

- Cóż - powiedziała Paula ponuro - właśnie wzięła w łeb moja

teoria, że mordercą był ktoś z rezydencji.

Ledwie skończyła mówić, Harry gwałtownie pchnął ją na Tweeda.

Oboje zachowali równowagę, lecz wylądowali w głębi starej furty.

Sekundę później kula wycelowana z zewnątrz przeleciała w miejscu, gdzie

przed chwilą stał Tweed. Harry zareagował na-

175

tychmiast. Z głębokiej kieszeni kurtki wyciągnął prawą rękę z już

odbezpieczonym granatem.

- Dobrze, chłopcze - powiedział szybko. - Chcesz się pobawić?

Rzucił granat w kępę krzewów po drugiej stronie wejścia. Nastąpił

błysk i stłumiony huk. Potem usłyszeli odgłos uruchamiania, a następnie

ryk silnika niewidocznego motocykla pędzącego na pełnym gazie po

otwartej przestrzeni za plątaniną krzewów. Powoli warkot ucichł.

•

Nie trafiłem - stwierdził Harry filozoficznie. - Przepraszam za

pchnięcie, ale usłyszałem ruch tam w krzakach.

•

To znaczy, że szef nadal jest głównym celem - powiedział Marler.

•

Calouste - odezwał się Tweed - musi uważać, że w jakiś sposób

przeszkadzam mu w wykonaniu kolejnego posunięcia.

•

Lub - dodała Paula - jego informator w rezydencji uznał, że zanadto

zbliżasz się do celu.

•

Jedno lub drugie. - Tweed wzruszył ramionami. - Harry, czy widziałeś

te dwa tak zwane naszyjniki znalezione w garderobie Crystal?

•

Tak, wszedłem i obejrzałem je sobie dokładnie. Ten stary zakuty łeb

bardzo niegrzecznie kazał mi się wynosić. Zanim wyszedłem, mój

łokieć jakoś przypadkiem dźgnął go między żebra.

•

Ale jak można było przenieść coś takiego z pokoju do pokoju

rezydencji bez obawy, że ktoś to zobaczy?

•

Bardzo łatwo. W dużej teczce ze ściankami po obu stronach

wyłożonymi blachą i skórą, aby nic nie zadźwięczało podczas

przenoszenia.

•

Dziękuję ci. Paulo, wróćmy teraz do rezydencji. Chcę dokładnie

przesłuchać Warnera Chance'a.

Schodząc po stopniach do luksusowo urządzonej piwnicy pod podłogą

Shooter's Lodge, Jacques głęboko zaczerpnął powietrza. Musiał

zdecydować, czy ma się przyznać do kolejnej porażki.

Poprzedniej nocy, pracując jak murarz, starannie usunął stare cegły z

wnętrza sklepionej furty w murze. Po skończeniu tej żmudnej pracy ukrył

się w poszyciu naprzeciw nowo otwartego przejścia.

Strzelbę z celownikiem optycznym położył obok, tak aby mógł jej

szybko użyć. Sięgnął po paczkę z jedzeniem, połknął wszystko i dla

poprawy humoru pociągnął spory łyk koniaku z piersiówki. Potem

zapadła ciemność i usnął.

176

Noc była zimna, lecz przygotował się na to. Pod wiatrówką miał trzy

warstwy wełnianej bielizny. Obudził go świt. Sprawdził strzelbę i przez

celownik optyczny wymierzył w otwór w furcie. Informator Calouste'a

mówił, że jeden z członków grupy Tweeda wciąż przeszukuje las.

- Gdy poinformuje szefa o dziurze w furcie - przewidywał Ca-

louste -Tweed na pewno przyjdzie ją obejrzeć. Wtedy go zabijesz.

Jacques czekał wiele godzin, często zmieniając pozycję, gdy łapały go

kurcze. Najpierw pojawił się przysadzisty, barczysty mężczyzna.

Jacques'owi nie spodobał się jego wygląd. Profesjonalista - powiedział do

siebie.

Później ten pierwszy powrócił z drugim, wysokim i szczupłym, którego

wygląd również wywołał obawy Jacques'a. Potem niemal natychmiast w

łuku furty pojawił się Tweed ze swoją ślicznotką, doskonale ustawiony.

Gdy krzyżyk celownika znalazł się na piersi Tweeda, skurcz zmusił

Jacques'a do zmiany pozycji. Nacisnął spust i spojrzał, nie wierząc

własnym oczom. Jego cel i dziewczyna zniknęli! Zobaczył, jak grubas

wyciągnął coś z kieszeni, i odgadł, że obok upadł rzucony przez tamtego

granat. Odłamek odciął Jacques'owi kawałek wiatrówki, ale go nie zranił.

Zabójca zdołał dobiec do motocykla.

Dojechał okrężną drogą do Shooter's Lodge, wsunął motocykl do

głębokiej jamy ze ścianami krytymi brezentem, od góry przykrył stertą

sosnowych gałęzi i poszedł do kuchni.

Calouste czekał na niego w podziemnym apartamencie, siedząc w

fotelu. Miał na nosie czarne jak węgiel okulary. Jedną podobną do

szponów ręką podpierał kanciasty podbródek, a w drugiej trzymał

kieliszek koniaku. Widok tych ciemnych szkieł zbijał Jacques'a z

pantałyku.

•

Tweed nadal żyje - oznajmił Calouste.

•

Skąd pan wie? - spytał Jacques.

•

Z wyrazu twojej twarzy.

•

Niemal trafiłem go w pierś.

•

Niemal - szydził Calouste.

•

Jeden z jego ludzi odepchnął go na bok.

•

Ponieważ jak idiota narobiłeś hałasu.

•

To możliwe.

Jacques'a zawsze denerwował sposób, w jaki jego szef potrafił

zrekonstruować bieg wydarzeń tak, jakby sam był na miejscu.

- Zaczynam dochodzić do wniosku, że muszę zabić Tweeda

osobiście. Tym.

177

Calouste miał na sobie obszerny, czarny płaszcz z bardzo długimi

rękawami. Prawą dłoń włożył do lewego rękawa i wyjął wąski i ostry jak

brzytwa sztylet. Pochylił się naprzód z sadystycznym uśmiechem na

swojej niesamowitej twarzy. Czubkiem ostrza dotknął leżącej na stole ręki

Jacques'a. Ten skamieniał.

•

Nie przejmuj się, mój drogi - powiedział Calouste miękkim,

jedwabistym głosem. - Tweed wróci, by sprawdzić to drugie wejście, a

ślad krwi zaprowadzi go do kredowego kamieniołomu.

•

Krwi? - wykrztusił Jacques.

Calouste delikatnie przeciągał czubkiem sztyletu po wierzchu wielkiej

łapy Jacques'a, którą ten położył płasko na stole. Ściskał mordercze

narzędzie w dłoni tak pewnie i z taką uwagą, że na skórze zabójcy nie

pojawiła się ani jedna kropla krwi. Szybkim ruchem Calouste ukrył sztylet

w rękawie.

•

Rozumiesz? - spytał. - Króliki.

•

Króliki? - powtórzył Jacques głucho.

•

Tak. Pójdziesz i zastrzelisz trzy króliki. Nie teraz, idioto - powiedział

miękko, widząc, że Jacques zamierza wstać i zapewne od razu spełnić

polecenie. - Tweed nie zjawi się wcześniej niż jutro.

•

Teraz rozumiem.

•

Więc co ostatecznie zrozumiałeś?

•

Jutro, wcześnie z rana wezmę strzelbę i upoluję trzy króliki.

- Ale będzie ci potrzebne coś więcej niż strzelba, tak czy nie?

Calouste wyciągnął z kieszeni wielką torbę z przezroczystego

materiału i rozwinął, pokazując otwór na końcu. Przyglądał się

Jacques'owi, który rozpaczliwie starał się znaleźć właściwą odpowiedź.

•

Po zastrzeleniu królika włożę go tutaj. Wycisnę z niego każdą kroplę

krwi. Potem ukryję zwierzaka tak, aby nikt go nie znalazł.

•

Doskonale. Następnie weźmiesz tę torbę i co parę kroków poznaczysz

krwią drogę do kamieniołomów, aby doprowadzić tam Tweeda. Uzna,

że granat rzucony przez jego człowieka cię zranił. Będę tam na niego

czekał w ukryciu.

•

Gdzie jest teraz pan Warner Chance? - spytał Tweed Sna-pe'a,

wchodząc do holu.

•

W swoim apartamencie, proszę pana. Ma pracować i nie życzył sobie,

aby ktoś mu przeszkadzał.

•

Dopóki nie rozwiążę tej sprawy, będę wam wszystkim więcej, niż

przeszkadzał.

178

Zamilkł na chwilę. Z twarzy Snape'a odpłynęła krew.

•

Jak mi powiedziano, jesteś tu jedyną osobą, która czytuje codzienną

prasę.

•

Tak, proszę pana.

-1 trzymasz ją w swoim domku w lesie. Proszę, przynieś wszystkie

gazety z ostatniego tygodnia i zostaw dla mnie tu w bibliotece.

•

Zrobię to, jak tylko będę mógł.

•

Natychmiast będzie wystarczająco szybko. Dziękuję.

•

Wydaje mi się to dziwaczne - skomentowała Paula, gdy wchodzili po

schodach. - Żyją tu odcięci od zewnętrznego świata.

•

Podejrzewam, że to pomysł Belli. Prawdopodobnie nie wierzyła w nic,

co jest w gazetach. Nie ma tu także żadnego radia ani telewizora.

Myślę, że polegała na informacjach telefonicznych uzyskiwanych od

swoich kontaktów. Już jesteśmy na miejscu.

Tweed zapukał do drzwi apartamentu Warnera. Silny głos warknął ze

środka:

- Wejdź, kimkolwiek jesteś, i wynoś się zaraz.

Warner siedział twarzą do drzwi za wielkim biurkiem zawalonym

stosami papierów. Wyraz jego kamiennej twarzy nie był przyjazny.

•

Jestem teraz bardzo zajęty.

•

Sprawa morderstwa nie może czekać - powiedział ostro Tweed.

- Mam kilka pytań.

- Ma pan na to pięć minut. - Warner skrzyżował ramiona.

Był ubrany w skórzaną kurtkę, rozpiętą pod szyją, oraz sztruksowe

spodnie wciśnięte w sięgające do kolan buty, co Tweed spostrzegł pod

biurkiem.

•

Pięć minut? - powtórzył. - Zajmiemy panu tyle czasu, ile nam będzie

potrzeba.

•

Już mnie pan przesłuchiwał - odparł Warner agresywnie.

- Więc po co pan przychodzi ponownie.

- Za pierwszym razem zadałem panu kilka pytań wstępnych.

- Tweed zawiesił głos. - Teraz wyszło na światło dzienne więcej

dowodów.

- Jakie to mogą być dowody? - spytał tamten sarkastycznie.

- Sprzeciwiam się również obecności panny Grey.

•

To normalna procedura. Znał pan panią Mandy Carlyle?

•

Nigdy o niej nie słyszałem. Użył pan czasu przeszłego.

•

Tak. - Jest bardzo bystry, pomyślał Tweed. - Tak, ponieważ została

zamordowana. W taki sam sposób, jak pańska matka. Wi-

179

dział pan te okropne kołnierze w garderobie Crystal? Identyczne.

•

Oczywiście ktoś je podrzucił.

•

O ile to nie jest podwójny blef - wtrąciła Paula. - Niepokoi mnie, czy

ich tam nie położono specjalnie, aby wszyscy myśleli, że zostały

podrzucone. Jeżeli ona ma coś z tym wspólnego...

Drzwi prowadzące do dalszej części apartamentu otwarły się z hukiem i

do pokoju wpadła Crystal. Jej rude włosy były starannie uczesane; miała

na sobie obcisły jasnoczerwony sweter i spódnicę tego samego koloru. Ale

ta czerwień była niczym w porównaniu z rumieńcami na jej policzkach.

Była wściekła.

•

Oskarżasz mnie, że sama ukryłam tam te okropne kołnierze? -

krzyczała niemal w ucho Pauli.

•

Znów podsłuchiwałaś? - spytał Tweed łagodnie.

•

To moje cholerne prawo. Co ona sobie wyobraża, że kim jest, do

cholery? Jest na tyle ostrożna, że nie powiedziała mi tego wprost.

•

Mogę to powtórzyć, jeżeli chcesz - odrzekła Paula spokojnie. - W

przypadku morderstwa trzeba rozważyć wszystkie możliwości. Wraz z

innymi jesteście państwo podejrzani.

•

Co to za pokój, z którego wyszłaś? - spytał Tweed, chcąc złagodzić

atak Crystal na Paulę.

•

To sypialnia. Sypialnia Warnera.

Wyraz twarzy Crystal był obrzydliwie wyzywający. Zmroziło to Paulę.

O takim aspekcie życia w rezydencji nawet nie śniła. Tweed wyczuł jej

reakcję i postanowił zmienić temat.

•

O ile wiem, jeździ pan zielonym fordem - powiedział, zwracając się do

Warnera. Świadek w Dodd's End - ciągnął, blefując - widział taki

samochód zaparkowany w pobliżu domu pani Car-lyle, mniej więcej w

tym czasie, gdy została ona zamordowana. A na ten wieczór ani pan,

ani Crystal nie macie alibi. Siedzieliście prawdopodobnie razem w tym

apartamencie, czego nikt nie może potwierdzić.

•

Byłam na niewielkim przyjęciu w Gladworth - warknęła Crystal. - Już

to mówiłam.

•

To niezbyt mocne alibi, jeżeli w ogóle prawdziwe - przerwała Paula. -

Jedna lub dwie przyjaciółki, jeżeli je poprosisz, mogą potwierdzić to,

co mówisz, aby ukryć, że byłaś w mieszkaniu swojego chłopaka.

Po raz pierwszy Crystal zamilkła. Stała, patrząc ponuro w ścianę.

- Musiałam trafić w sedno - mruknęła Paula sama do siebie.

180

Ręce Warnera zacisnęły się na krawędzi biurka, jakby zamierzał

wyskoczyć z foteła. Gdy mówił, patrząc na Tweeda, jego oczy nie

ujawniały żadnych uczuć.

•

Kim jest owa pani Carlyle? - zagrzmiał.

•

Była kobietą lekkich obyczajów. - Tweed zamilkł na chwilę, uważając,

by nie wspomnieć o Marshalu. - Istnieje bezpośredni związek ze

śmiercią pana matki, ponieważ pani Carlyle została zamordowana przy

użyciu takiego samego kołnierza. Czy zna pan w tym domu kogoś o

wyjątkowych zdolnościach mechanicznych, jeżeli chodzi o

formowanie metalu?

•

Nie całkiem pana rozumiem - odparł Warner spokojnie.

•

Kogoś z umiejętnościami i opanowaniem wystarczającym do

obrobienia drutu kolczastego, kogoś mającego odpowiednie narzędzia:

rękawice ochronne i mocne nożyce; kogoś, kto potrafiłby zwinąć drut

w odpowiedni kształt z rzeźbiarską dokładnością.

•

Snape - bez namysłu odpowiedział Warner.

•

Co ty robisz? - spytała Paula, gdy schodzili główną klatką schodową.

•

Chcę przyspieszyć śledztwo. Najlepszą drogą jest poruszenie ich

wszystkich. Więc to robię.

•

Ryzykujesz. W pewnej chwili myślałam, że dojdzie do walki między

tobą i Warnerem, a Crystal skoczy na mnie z pazurami.

•

Właśnie to miałem na myśli, mówiąc o poruszeniu wszystkich.

•

O mało nie doszło tam do wybuchu - upierała się Paula.

•

Innymi słowy poruszyłem ich. Ale kiedy poczułem, że atmosfera staje

się za gorąca, zmieniłem temat.

•

Zauważyłam to. O, jest Lavinia.

Stała u stóp schodów, jak zawsze uśmiechnięta. Wskazała na bibliotekę.

•

Sama przyniosłam gazety z chaty Snape'a. Są na okrągłym stole.

•

Jestem bardzo wdzięczny - odparł Tweed. - Czytasz je?

•

Codziennie. Pozwalają mi utrzymać kontakt ze światem zewnętrznym.

- Ponownie się uśmiechnęła. - Przypominają mi, że taki świat istnieje.

Zostawię was teraz w spokoju.

•

Jeżeli możesz poświęcić mi kilka minut - poprosił Tweed - będę ci

wdzięczny za chwilę spokojnej rozmowy. W bibliotece, jeżeli ci to

odpowiada.

Lavinia roześmiała się i dygnęła z gracją.

181

- Moja kolej na przypiekanie na różnie, łaskawy panie. Cze

mu zawdzięczam szczególny honor ostatniego miejsca w kolej

ce? Z tego, co słyszałam, już wszyscy zostali prześwietleni twym

sokolim wzrokiem.

Weszli we trojkę do biblioteki. Lavinia usiadła przy stole, a Paula

taktownie zabrała plik gazet i wyszła do holu.

- Jestem pewna, że Tweed będzie wolał przesłuchać cię bez

świadków - powiedziała z szelmowskim uśmiechem. - Zabiorę to

do siebie i zobaczę, co się wydarzyło na świecie.

29

T

weed usiadł w fotelu naprzeciw Lavinii. Dotąd nie uświadamiał sobie, że

ten stół jest tak wąski. Usiadłszy, poczuł, że ich kolana się dotykają. Nieco

odsunął fotel.

•

Proszę wybaczyć.

•

Nie zrobiłeś nigdy nic, co by mnie w najmniejszym stopniu uraziło.

Wciąż miała na sobie biały golf. Obciągnęła go w dół, by ściślej

przylegając, podkreślał jej figurę. Jej długie, szczupłe palce złączone

razem leżały spokojnie na stole, a wielkie pełne blasku oczy spoglądały

wprost w jego źrenice. Zmusił się do wytrzymania tego hipnotycznego

spojrzenia.

•

A więc przede wszystkim... - odchrząknął - nie jesteś ostatnia w

kolejce do dokładnego przepytania. Pozostał mi jeszcze Snape.

•

Nasz doskonały kamerdyner - wtrąciła ironicznie.

•

Z twojego tonu wnoszę, że mu nie dowierzasz.

•

Wszyscy mamy wady. - Jej głos stał się bardziej szorstki. Choć nie

przestawała patrzeć mu w oczy, Tweed wciąż nie potrafił odczytać ich

wyrazu. - Mogę na nim polegać, że zawsze znajdzie się w holu, gdy

ktoś przyjeżdża.

•

A co z porą na lunch?

•

Zawsze informuje mnie na czas. Sam sobie gotuje we własnej chacie i

tam jada.

•

Nie ma przyjaciół?

•

Nikogo, o kim bym wiedziała.

•

A co z innymi? Na pewno spośród dwóch mieszkających tu rodzin ktoś

ma jakiegoś przyjaciela?

•

Nie sądzę.

183

Uniosła rękę i odsunęła z twarzy pasmo ciemnych włosów.

- Dziwne, prawda? - Uśmiechała się ponętnie.

Do diabła! - powiedział Tweed w duchu. Bawi się mną. Nigdy przedtem

nie doświadczył czegoś takiego w trakcie przesłuchania. W czasie

wszystkich innych, jakie w swojej karierze przeprowadził, zawsze potrafił

się trzymać w ryzach. Nagle wpadł na pomysł, jak zmącić jej doskonałą

samokontrolę. Lavinia przysunęła się bliżej do niego, jakby zdając sobie

sprawę, że w końcu na czymś skupił myśli.

•

Czy znałaś nieżyjącą żonę Warnera?

•

Moira mieszkała tu, zanim wróciłam z Medfords. Więc nigdy jej nie

widziałam.

•

Jak mi powiedziano, zginęła w wypadku samochodowym na Hook

Corner. Powiedziano mi także, że ktoś manipulował przy hamulcach

jej auta, i być może dlatego spadła w przepaść. Warner raczej szybko

pogodził się z tą tragedią.

•

A któż to ci naopowiadał takich rzeczy? - spytała z uśmiechem.

•

To ja zadaję pytania.

- Odniosłam wrażenie, że to przyjemna pogawędka.

Tweed niemal zaniemówił. Zmusił się do spojrzenia jej

w oczy, chcąc dostrzec błysk zaniepokojenia. Nic. Wyglądało tak, jakby to

ona prowadziła przesłuchanie. Usiadł sztywno i spytał ostrzejszym tonem:

•

A co z twoim ojcem? Musisz wiedzieć, że zabawia się z każdą

atrakcyjną kobietą, jaką mu się uda oczarować, a potem porzuca ją dla

następnej. To taki rodzaj zmieniającego się haremu.

•

Podoba mi się to ostatnie określenie - roześmiała się. - Oczywiście

wiem o jego upodobaniach. To tajemnica poliszynela. Mężczyźni już

tacy są. Przynajmniej niektórzy. Ale oczywiście nie wszyscy.

•

Przynajmniej nie jesteś cyniczna.

- Nie chciałam, abyś potraktował to jako osobisty przytyk.

Myśli Tweeda zawirowały. Udało jej się zbić go z pantałyku.

Zmusił się do wypowiedzenia następnego zdania.

•

Zdarzyło się drugie morderstwo. W niewielkiej wiosce zwanej Dodd's

End zginęła pani Carlyle. Niepokoi mnie Marshal. Mamy bezpośredni

związek - zamordowano ją w taki sam sposób, jak twoją babkę.

•

Wiem.

W końcu ją złapał. Uświadomił sobie, że jej złożone ręce zacisnęły się.

Odetchnął i pochylił się w jej stronę.

184

•

Skąd o tym wiesz? ± spytał.

•

Piszą o tym w gazecie. Dzisiejszej. Paula może ci pokazać. Westchnął.

Przebiła jego asa. Szybko wyliczył pozostałych

mieszkańców rezydencji. Czekając, Lavinia odchyliła się do tyłu i

założyła ręce na kark. To normalna reakcja, powiedział szybko do siebie.

Poprzednio pozostawała cały czas w jednej pozycji, więc było to zwykłe

rozprostowanie mięśni. Potem zwróciła się ku niemu, z lekko splecionymi

rękami.

•

Odniosłem wrażenie, że występuje tu silna rywalizacja, czasem na

skraju fizycznej agresji. Myślę o Crystal i Leo. Jak się układają ich

wzajemne stosunki? - spytał.

•

Jak brata z siostrą - uśmiechnęła się, ale nie miał wrażenia, że sobie z

niego kpi. - Problem w tym, że Crystal jest młodsza. Zawsze uważa, że

ojciec więcej uwagi poświęca jej bratu. Nie podoba jej się to.

•

Dlaczego?

•

Dlatego... że chciałaby skupiać na sobie uwagę wszystkich mężczyzn.

•

Czasami wydaje się nieokiełznana.

•

To tylko jej impulsywność.

•

Pani Grandy - rzucił Tweed nagle. - Przyznaję, że ją przeoczyłem.

Prawdopodobnie Bella sprawdziła ją przed zatrudnieniem. Skąd

pochodzi?

•

Nikt nie wie. Pojawiła się w Gladworth pięć lat temu. Jest wspaniałą

kucharką, zawsze punktualną. Prowadzi też dom. O piątej rano

przychodzi tu grupka dziewcząt z Gladworth. Sprzątają cały dom i

wychodzą o wpół do siódmej. Pewnie dlatego nigdy ich jeszcze nie

widziałeś. Jesteśmy tutaj dobrze zorganizowani.

•

Jeszcze jedno, ostatnie pytanie, Lavinio -Tweed zrobił pauzę, aby

zaobserwować jej reakcję.

Czekał. Ona też czekała. Jej niebieskie oczy zdawały się go pochłaniać.

Poczuł mrowienie w całym ciele. Dzięki Bogu nie dzieje się to publicznie.

- Jeszcze jedno, ostatnie pytanie. - powtórzył. - Znasz ludzi

mieszkających w tej rezydencji o wiele lepiej, niż ja kiedykol

wiek będę w stanie ich poznać. - Zamilkł na chwilę. -Więc jak ci

się wydaje, kto najprawdopodobniej popełnił to morderstwo?

Zaraz pożałował, że zadał to pytanie. Było co najmniej niestosowne.

Przecież ona jest jedną z podejrzanych, jak wszyscy tutaj. Dlaczego to

zrobił? Jakieś niewidzialne więzy zdawały się przyciągać ich do siebie.

185

- Myślałam o tym i myślałam - odpowiedziała powoli. - Ale

pomimo maksymalnego wysiłku, jaki w to włożyłam, nie potrafię

wskazać nikogo. Przykro mi. - Wstała i wygładziła spódnicę.

- Myślę, że będzie lepiej, jeżeli poproszę Paulę, aby zeszła

i przejrzała z tobą prasę.

Tweed wstał, by jej podziękować. Błyskawicznie obeszła stół i znalazła

się tuż przy nim. Byli mniej więcej tego samego wzrostu.

- Dziękuję za twoją cierpliwość i delikatność - powiedziała

Lavinia i szybko pocałowała go w usta. - Naprawdę cię lubię - do

dała i ruszyła do drzwi.

30

T

weed czuł się wyczerpany. Podszedł do barku i wyjął butelkę koniaku i

kieliszek. Nalał sobie niewielką porcję. Marnie spał w nocy. W myślach

pojawiały mu się twarze mieszkańców rezydencji. Kto z nich?

Drzwi otworzyły się cicho i weszła Paula z gazetami pod pachą. Tweed,

odwrócony, sączył alkohol. Zachichotała.

•

Utarła ci nosa, prawda?

•

To najbardziej nieudane przesłuchanie, jakie kiedykolwiek

przeprowadziłem. Tak, ucierała mi nosa za każdym razem - przyznał,

siadając za stołem.

•

Przypuszczałam, że tak może być - odrzekła Paula, siadając obok

niego. - To najinteligentniejsza osoba tutaj. Czy poczekać z

pokazaniem ci gazet?

•

Nie. Już mi wróciła jasność myśli. Pokaż od razu.

•

Lavinia, co dla niej typowe, uporządkowała prasę według dat,

najnowsze na końcu...

Tweed odebrał od Pauli gazety i zaczął przebiegać wzrokiem pierwsze

strony. Biły w oczy wielkie nagłówki:

NAJBOGATSZY BANKIER ŚWIATA BESTIALSKO ZAMOR-

DOWANY!

BELLA MAIN Z MAIN CHANCE ZNALEZIONA Z PODE-

RŻNIĘTYM GARDŁEM!

KRÓLOWA NOCY ZAMORDOWANA W TAKI SAM SPOSÓB JAK

BELLA MAIN.

- O Boże - mruknął Tweed - teraz mamy na karku Drew Fran

klina. Skąd ten diabeł tak szybko dowiedział się o Mandy Car-

lyle? W trzy dni uchylił rąbka tajemnicy. Możemy spodziewać się

kłopotów z Londynu.

187

Zadzwonił telefon. Tweed spojrzał na Paulę i podniósł słuchawkę. To

była Lavinia, spokojna jak zawsze pomimo wiadomości, którymi chciała

się podzielić.

•

Komendant Buchanan na linii. Zdaje się, że nieco rozdrażniony.

Połączę go i odłożę słuchawkę.

•

Tak? - powiedział Tweed.

•

Co, u diabła, tam się u ciebie dzieje? - krzyczał Buchanan. - Widziałeś

tytuły w gazetach? Jakby ktoś spuścił ze smyczy całą sforę diabłów.

Dzwonił do mnie członek Rady Ministrów - prawdopodobnie po cichu

złożył depozyt w Main Chance. Naciskał, aby cię odsunąć i przekazać

dochodzenie inspektorowi Hammerowi. Odmówiłem, tłumacząc, że ty

wiesz o tej zbrodni więcej niż ktokolwiek. Czy masz już jakiegoś

podejrzanego? Możesz rozwiązać sprawę w ciągu następnych

dwudziestu czterech godzin? City się denerwuje. Skądś dotarła do nich

plotka, że bajecznie bogaty cudzoziemiec zamierza zaoferować fortunę

za ten bank. Niezależnie, kim jest, pozwoliłoby mu to posłużyć się

Main Chance do wykupienia jednego z wielkich banków brytyjskich.

Sprawa zyskuje aspekt polityczny. Halo, jesteś tam jeszcze?

•

Tak - odparł Tweed spokojnie. - Już się wyżołądkowałeś? Dziś z rana

przesłałem raport do dyrektora Howarda. Wiesz, że nigdy wcześnie się

nie kładzie i ma wprawę w ugłaskiwaniu polityków, więc proponuję,

aby pogadał z tym ministrem. Nie mam nic więcej do przekazania.

Dzięki za rozmowę.

•

W tym tekście jest wiele szczegółów - powiedziała Paula do Tweeda. -

Bob Newman to świetny reporter i przyjaciel Franklina. Może namówi

go, żeby odpuścił.

•

Niemożliwe - odezwał się Newman, który wchodząc, usłyszał jej

sugestię. - Drew jest moim przyjacielem, ale przede wszystkim

dziennikarzem. Mając taki temat, nie zdejmie nogi z gazu. To

prawdziwy zawodowiec.

•

A więc mamy niezłe zamieszanie - skomentowała Paula.

•

Nie, nie mamy - odparł stanowczo Tweed. - Problem pozostaje wciąż

ten sam. To jasne, że Drew ma tutaj informatora, tylko kto to jest?

Ktoś, komu Drew zaoferował odpowiednią sumę pieniędzy, gdy dostał

cynk o tym, co tu się stało, i zorientował się, że to hit.

•

Więc co teraz robimy?

•

W sprawie przecieku na razie nic. Ale zamierzam podnieść im

wszystkim napięcie do wrzenia. Musi nastąpić jakiś przełom...

188

Zamilkł na chwilę, gdyż do biblioteki wbiegł Harry i zwracając się

bezpośrednio do niego, oznajmił spokojnym tonem.

•

Coś się stało. Pamiętasz to wejście, które ktoś odblokował? Na

zewnątrz widać ślady zaschniętej krwi, prowadzą wzdłuż drogi do

kredowego kamieniołomu.

•

Zaalarmuj wszystkich.

•

Już to zrobiłem. Idą tam.

•

Więc chodźmy i my.

Gdy doszli do furty, zastali tam Newmana i Marlera trzymającego

armalite'a. Harry minął ich i z waltherem w dłoni wyjrzał przez otwór.

Skinął głową, że droga wolna.

•

Ścieżka prowadzi prosto do dużego kredowego kamieniołomu. Jak mi

się wydaje, nieczynnego od dawna.

•

Chodźmy - polecił Tweed.

•

To może być kolejna pułapka - ostrzegł go Harry.

- Dobrze. Pora spotkać się z wrogiem twarzą w twarz.

Prowadził Harry, pochylony nad tropem. Za nim szedł Tweed

i reszta grupy. Pogoda zmieniła się gwałtownie. Słońce znikło i mgła

spowiła las. Rozpływały się w niej sylwetki drzew. Tweed zatrzymał się i

pochylił. Przesunął palcami po jednym większym rozprysku zaschniętej

krwi. Powąchał je i szybko wytarł ręce chusteczką.

- Dziwna krew - powiedział do Pauli i Marlera, którzy właśnie

do niego podeszli. - Nie wygląda na ludzką.

Ruszył biegiem, by dogonić Harry'ego. Paula pośpieszyła za nim,

zdumiona jego szybkością. Nie tak dawno uczestniczyli w poprawiających

kondycję treningu w tajnym ośrodku szkoleniowym w Surrey; wspinali się

po linach, czołgali się wewnątrz wielkich, suchych rur ściekowych. Ich

stały trener, którego nazywali Mięśniakiem, tym razem był na urlopie. Na

jego miejsce przyszedł inny, uwielbiający sztuki walki. Tweed ich nie

lubił, uważając je za stratę czasu. Gdy nowy Mięśniak odbywał przed nim

poprzedzający atak taniec wstępny, wychylił się do przodu i zaciśniętą

pięścią z całej siły rąbnął tamtego w szczękę. Trener upadł i zabrano go ze

złamaną szczęką do szpitala. To był koniec zajęć.

Paula przypomniała sobie o tym, patrząc, jak Tweed doganiał teraz

szybko poruszającego się Harry'ego. Nie odpowiadały jej warunki

dzisiejszej wyprawy. Mgła utrudniała odróżnienie człowieka od drzewa.

189

Przeszli już znaczną odległość, gdy Harry zatrzymał ich, unosząc rękę.

- Jesteśmy już bardzo blisko kamieniołomu.

Las urwał się nagle i mieli przed sobą otwarty teren dochodzący wprost

do stromej krawędzi.

- Nie jest taki ogromny - odezwał się Marler. - Obejrzałem

go. Przypomina amfiteatr. Po prawej stronie jest niewielkie

wzgórze. Doskonały punkt obserwacyjny. Proponuję, abyśmy naj

pierw tam weszli.

Harry ruszył na prawo, a inni za nim. Tweed zlekceważył radę,

zatrzymał się i rozejrzał dokoła. Trochę dalej na lewo zobaczył gi-

gantyczne jodły, sięgające do krawędzi i rzucające wielkie czarne cienie.

Jeden wyjątkowo ciemny kształt uznał za wielki głaz. Z waltherem w

dłoni zaczął schodzić po stoku.

Amfiteatr? Marler miał rację. Kamieniołom był rozległy i głęboki. Po

jednej stronie widniały resztki pordzewiałego dźwigu. Przed laty na

pewno służył do podnoszenia kredowych bloków i ładowania ich na

czekające platformy.

Wokoło panowała złowieszcza cisza. Tweed schodził dalej. Chciał

sprawdzić teren na dole. Mogli zaczaić się tam na niego bandyci. Szurając

butami po kredzie, dotarł do krawędzi i wyjrzał. O Boże, spadek wynosił

ponad trzydzieści metrów. Na dole po obu stronach widać było olbrzymie

góry pyłu kredowego. Na prawo rozległ się jakiś dźwięk.

Na szczycie wzgórza Marler powstrzymał Paulę przed krzyknięciem.

Bez ceregieli położył jej dłoń na ustach.

•

Nie rozpraszaj jego uwagi - ostrzegł.

•

Ale przecież Harry mówił, że te skały są niestabilne - mruknęła

wściekła.

Na krawędzi Tweed dostrzegł nagle zbliżający się cień, który przedtem

wziął za głaz. Coś wielkiego w czarnym płaszczu rzuciło się na niego z

boku. Zobaczył przed sobą mężczyznę o pomarszczonej twarzy,

szykującego się do zadania ciosu nożem o szerokim ostrzu. Calouste we

własnej osobie. Potem wydarzenia potoczyły się bardzo szybko.

Tweed odrzucił walthera, którego nie mógł użyć, gdyż napastnik był za

blisko. Prawą ręką schwycił trzymającą nóż rękę przeciwnika,

błyskawicznie przesunął dłoń nieco wyżej do przedramienia mężczyzny i

ucisnął mu nerw. Walczyli na skraju przepaści, chwiejąc się w przód i w

tył. Okropny nóż wciąż pozostawał w ręku zabójcy. Tweed był zaskoczony

wielką siłą bandyty.

190

Wysunął lewą rękę do przodu, celując dwoma palcami w oczy wroga.

Prawą zwiększył nacisk na nerw. Przeciwnik jęknął z bólu i gwałtownie

odrzucił głowę w tył, by uniknąć palców Tweeda.

Tweed dalej starał się sięgnąć do jego oczu. Walczyli wychyleni nad

stromym stokiem. Wtem Tweed cofnął się i pociągnął przeciwnika za

sobą. Prawą ręką ucisnął mu silniej nerw w przedramieniu. Z dłoni

mordercy wypadł nóż i poleciał w dół. Utrata broni jak gdyby pozbawiła

łotra siły.

Paula rzuciła się biegiem w dół zbocza w desperackiej próbie ocalenia

Tweeda. Nikt nie próbował strzelać, gdyż walczący byli zbyt blisko siebie.

Marler ruszył i wyciągając swe długie nogi, dogonił Paulę; skoczył na

nią i przycisnął ją do ziemi.

•

Bydlaku - wrzasnęła do niego.

•

Rozproszysz jego uwagę, bo będzie musiał myśleć, jak cię ratować -

powiedział.

Tweed uniósł nogę i nacisnął butem na goleń mordercy. Rozległ się jęk.

Zwiększył nacisk, wkładając w to całą siłę, starając się zmiażdżyć kość.

Rozległo się rozdzierające, bolesne wycie. Morderca zwolnił chwyt i

puścił Tweeda, a ten pod lewą ręką, zaciśniętą na twarzy przeciwnika,

wyczuł coś miękkiego. Imitująca skórę maska zsunęła się, ukazując twarz

znacznie młodszego mężczyzny.

Morderca był teraz odwrócony plecami w stronę przepaści. Tweed

obiema rękami pchnął go w pierś. Przeciwnik przeleciał nad krawędzią, a

jego nogi wirowały, gdy spadał i spadał. Tweed przyglądał się, aż tamten

dosięgną! dna, uderzył w skałę i znieruchomiał. Dopiero teraz usłyszał

głos Harry'ego, który wrzeszczał z rękami złożonymi wokół ust.

- Cofnij się natychmiast! Ta skała jest niepewna!

Odwrócił się i wykonał potężny skok. Na drżących nogach wylądował

na twardym gruncie. Za sobą usłyszał huk. Obejrzał się. Zniknęło co

najmniej pół metra skały, na której stał poprzednio. Tony kredowych

bloków z głuchym łomotem uderzyły o dno kamieniołomu, pochłaniając

ciało zabójcy na wieki.

Marler puścił Paulę. Chciał pomóc jej wstać, ale odepchnęła jego ręce.

Sama strzepnęła z ubrania resztki pyłu.

•

Kto to był, u diabła? - spytał Tweed, wciąż trzymając w ręce miękką

maskę. - Myślałem, że to profesor Heathstone, którego widzieliśmy w

hotelu Pike's Peak.

•

Popatrz tam - powiedział Harry.

191

Nad krawędzią kamieniołomu unosił się biały obłok kredowego pyłu

wzniesiony przez padające olbrzymie bloki. Tweed, już odprężony, raźno

skinął głową.

- Naszym następnym zadaniem będzie zabicie prawdziwego Calouste'a.

Jestem pewien, że nadal czai się w Shooter's Lodge, czekając na dobre

wieści o mojej śmierci.

31

W

rócili do rezydencji głównym wejściem. Tweed zdecydował, by nie mówić

nikomu o bocznej furcie. Chciał ukryć przed mieszkańcami fakt, że

wyszedł tamtędy i wybrał się do kamieniołomu.

- Zmieniłem zdanie - powiedział, gdy byli przy schodach.

- Niech Calouste pogotuje się przez parę godzin. Harry wybiera

się do Shooter's Lodge, aby mieć oko na to, co się tam dzieje.

Właśnie usłyszeli, jak Harry uruchamia motocykl na tyłach rezydencji.

Po chwili pojawił się, pędząc przez podjazd. Tweed spojrzał przez ramię i

zobaczył, że brama się otwiera. Nie zaskoczyło go to, gdyż w otwartych

drzwiach pojawiła się Lavinia. Jej spostrzegawczość robiła wrażenie.

Przedtem Lavinia otworzyła im bramę, zanim użyli domofonu. Gdy weszli

do środka, brama zamknęła się automatycznie. Teraz Lavinia otworzyła ją

ponownie przed wyjeżdżającym Harrym.

•

Harry pojechał do Gladworth po parę rzeczy - powiedział do niej.

•

Witam z powrotem - powitała go z uśmiechem. - Słońce ponownie

wyjrzało. Pewnie specjalnie dla ciebie.

•

Dwukrotnie sama otworzyłaś bramę - zauważył. - Gdzie jest Snape?

•

Ten idiota, gdy zobaczył, że nadchodzisz, powiedział, że zostawił coś

na ogniu u siebie w kuchni i pobiegł tam.

•

Lavinio, wybacz, ale muszę teraz coś sprawdzić - powiedział Tweed.

Przeskoczył przez hol i pognał korytarzem. Paula i Marler, zdziwieni,

ruszyli za nim. Przebiegł przez kuchnię pod okiem patrzącej wilkiem pani

Grandy.

193

•

Jeżeli chcecie dostać spóźniony lunch, powinniście grzecznie poprosić.

•

Tak, proszę - rzucił Tweed przez ramię. - Jesteśmy bardzo głodni.

Runął w otwarte drzwi i pośpieszył ścieżką prowadzącą do chaty

kamerdynera. Paula i Marler z trudnością za nim nadążali. Zwolnił kroku i

uniósł rękę, by ich ostrzec, po czym podkradł się do otwartych drzwi.

Paula zajrzała nad jego ramieniem. Snape stał obok stołu, tyłem do nich.

Przy uchu trzymał telefon komórkowy. Mogli usłyszeć każde słowo.

•

Capricorn raportuje. Tweed żyje.

•

Tak, słyszy pan dobrze. Właśnie go widziałem...

•

Obiecuję panu. Nie, proszę pana. Widziałem go ledwie kilka minut

temu. Ostatnio mówił pan, że dziś rano będzie już po nim...

•

Nie, proszę pana. Nie został ranny. Szedł energicznie. Nawet się

śpieszył. Halo? Halo? Jest pan tam jeszcze? Do cholery, zawsze tak

robi.

Wsunął komórkę do bocznej kieszeni i odwrócił się. Wyraz zaskoczenia

i przerażenia, jaki pojawił się na jego twarzy na widok Tweeda, naprawdę

wart był obejrzenia.

•

Spokojnie. Słyszeliśmy każde twoje słowo. Jak się miewa Calouste?

•

Kto?... O kim pan mówi? - wyjąkał kamerdyner.

•

Skuj go - powiedział Tweed do Marlera.

Naparł na Snape'a, Marler zaś wykręcił mu ręce do tyłu i założył

kajdanki.

•

Jesteś aresztowany - powiedział Tweed ponuro - za utrudnianie

śledztwa w sprawie zabójstwa. Cokolwiek powiesz, może być...

•

Zanotuję każde jego słowo - oświadczyła Paula, wyciągając notatnik.

- Dobrze - zadrwił kamerdyner - twoja kochanka także...

Zanim zdążył powiedzieć coś sprośnego, Tweed wymierzył mu

policzek. Spojrzał na Snape'a z nienawiścią.

- Mamy trzech świadków twojej zdrady. Wątpię, czy jakiś ad

wokat z chęcią podejmie się twojej obrony. Przypuszczam, że sąd

pośle cię na dziesięć lat do więzienia bez możliwości warunkowe

go zwolnienia.

194

Odwrócił się.

- Paulo, czy możesz przeszukać jego chatę, dopóki tu jeste

śmy. Może znajdziesz jeszcze jakieś dowody.

Marler przeszukiwał Snape'a. W jednej z kieszeni znalazł pęk kluczy i

podał go Pauli. Obejrzała je dokładnie, a potem spróbowała otworzyć

jednym zamek szafy z bronią. Pasował.

•

Niezbyt bezpiecznie tak trzymać tyle broni - zauważyła.

•

A ta dubeltówka jest strasznie niebezpieczna - dodał Marler.

Paula przesuwała się szybko po pomieszczeniu, ignorując byle jakie

zamki. Podczas ćwiczeń w Medfords wiele się o nich dowiedziała.

Stanęła, rozejrzała dokoła, po czym włożyła lateksowe rękawiczki i

sięgnęła pod stół.

- Oho - powiedziała do siebie, pochylając się.

Była tam ukryta przed wzrokiem niewtajemniczonych szuflada,

oddalona od krawędzi blatu o kilkanaście centymetrów. Paula włożyła do

zamka klucz banhamowski, otworzyła i wyciągnęła długą, grubą kopertę.

Położyła ją na stole i wyjęła gruby plik banknotów, franków

szwajcarskich o wysokich nominałach. Spojrzała na Snape'a, który uciekł

wzrokiem w bok.

•

Zapłata za zdradę - skomentował Tweed. - Na długo trafi za kratki.

Paulo, kiedy wrócimy do rezydencji, zadzwoń, proszę, do Buchanana,

powiedz mu, co znaleźliśmy, i poproś o szybkie przysłanie samochodu

z dwoma policjantami, aby zabrali tego łajdaka. Marler, proponuję,

żebyś wziął go do kuchni i powiedział pani Grandy, że to zdrajca i nie

należy mu dawać nic do jedzenia. Tylko tyle wody, ile zechce.

•

Teraz pora na właściwe przesłuchanie Warnera Chance'a - powiedział

Tweed do Pauli i Marlera po powrocie do rezydencji. - Nie był zbyt

skłonny do zwierzeń, gdy ostatnio z nim rozmawiałem.

Paula poszła do dużej biblioteki na dole, aby zadzwonić do Buchanana,

Tweed zaś wbiegł na schody i zmierzał do małej biblioteki na piętrze. Na

podeście spotkał Lavinię.

•

Czy nie miałabyś nic przeciwko temu, aby mi podać pomocną dłoń? -

spytał.

•

Kiedy tylko zechcesz, w dzień lub w nocy - odpowiedziała z

uśmiechem Mony Lizy.

•

Chodzi mi o to zagadkowe urządzenie, którego Bella używała do

wzywania ludzi - wyjaśnił Tweed, gdy stanęli obok biurka

195

zamordowanej. - Jest o wiele bardziej skomplikowane, niż sądziłem.

Zabrałem się do niego i zobaczyłem, że aparat rejestrował wszystkie

rozmowy, które prowadziła, i odpowiedzi wszystkich, z którymi się

kontaktowała w rezydencji. Dodatkowo był zapisywany czas każdej

rozmowy. - Nacisnął niewielką dźwignię.

Zabrzmiał głos Belli wzywającej Marshala na dziesiątą wieczorem.

Spojrzał na Lavinię, która podniosła rękę do ust.

•

Rzadko ujawniam emocje - usprawiedliwiła się.

•

Przepraszam, to moja wina. Powinienem cię uprzedzić. Zamilkł, gdy

rozległ się głos Marshala, obiecującego przyjść

na dziesiątą. Tweed wskazał na zegar urządzenia, rejestrujący czas obu

wypowiedzi. Marshal potwierdził przyjście o ósmej.

•

A więc to, co się wydarzyło, nastąpiło między ósmą a dziesiątą

wieczorem - skomentował Tweed. - Teraz chciałbym porozmawiać z

Warnerem Chance'em. Którym z tych ponumerowanych przycisków

można go tu wezwać?

•

Drugim.

•

Dziękuję.

•

Zostawię was samych, abyście mogli swobodnie porozmawiać -

powiedziała Lavinia i cicho zamknęła za sobą drzwi.

Tweed ustawił dwa fotele na wprost siebie w niewielkiej odległości,

żeby mogli rozmawiać twarzą w twarz. Siadając w jednym, zastanawiał

się, którymi drzwiami Warner wejdzie do gabinetu. Płyta z boazerii

odsunęła się i Warner wszedł ukrytym przejściem za krzesłem Belli. Miał

na sobie sztruksową marynarkę i takież spodnie. Wyglądał elegancko, lecz

nieprzyjemnie. Usiadł sztywno w fotelu naprzeciw Tweeda.

•

I co teraz? - nachmurzył się. - Słyszałem, że Snape został aresztowany.

Złapał pan mordercę?

•

Jeszcze nie, ale zbliżam się do celu. Snape to chciwy szpicel.

•

Zawsze tak o nim myślałem.

•

Pani Bella Main została zamordowana między ósmą a dziesiątą

wieczorem. Wiemy to ostatecznie. Mówił pan, że był w tym czasie u

siebie. Na pewno ktoś musiał wejść i powiedzieć panu dobranoc lub

może telefonował pan do kogoś.

•

Czy nie ma pan nic przeciwko temu, że zapalę cygaro? Dziękuję.

Z oprawnego w safian etui wyjął cygaro i obcinacz. Stosowny czas

poświęcił na obcięcie końca cygara i nieco więcej na jego zapalenie

zapałką. Zyskał na czasie, by zdecydować, co odpowie-

196

dzieć, pomyślał Tweed, ale zauważył, że szare obojętne oczy Warnera ani

na chwilę nie.uciekły przed jego wzrokiem.

- Nikt do mnie nie przychodził i nikt nie dzwonił, więc nie mam

alibi. Ale zgaduję, że inni członkowie rodziny też go nie mają.

W tonie, jakim została wypowiedziana ostatnia uwaga, Tweed wyczuł

nutę defensywną.

•

Bella, umierając, pozostawiła testament, w którym uczyniła pana i

pańskiego brata współdyrektorami bajecznie bogatego banku. Gdyby

jednak jakiś śmiertelny wypadek zdarzył się pańskiemu bratu, cały

majątek przeszedłby w pańskie ręce.

•

Słuchaj pan, Tweed!

Z jego oddechem dotarł do nozdrzy Tweeda zapach brandy. Wypity

alkohol wzmógł złość dającą się słyszeć w głosie Warnera.

- Zrobił pan błędne założenie, że na podstawie innego testa

mentu mógłbym otrzymać cały majątek. Ale jest jeszcze Lavinia,

bardzo uzdolniona dziewczyna, którą Bella bardzo podziwiała

i która odpowiada za aktywa jako główna księgowa.

Teraz nowy manewr, pomyślał Tweed, rzucenie podejrzeń na kogoś

innego.

- Pan ma jednak najsilniejszy motyw - naciskał.

Warner z wściekłością puszczał obłoki dymu z cygara. Wstał.

- Pozwę pana za oskarżanie mnie o morderstwo bez jakichkol

wiek dowodów. Mam już pana dość. Jeszcze trochę, a złożę skargę

do komendanta Buchanana za nękanie mnie. Dobranoc panu.

- Trzęsąc się z furii, wypadł z gabinetu, tym razem przez główne

drzwi.

To typowe dla niego, pomyślał Tweed; próba zastraszenia w celu

uniknięcia dalszych pytań. Czyżby wyczuł zagrożenie?

Przechodząc do biblioteki, zobaczył idącego z pośpiechem Harry'ego.

Miał mokrą twarz i ciężko oddychał. Dopiero po chwili wyrzucił z siebie

nowinę.

•

Uciekł.

•

Uspokój się, Harry. Kto uciekł?

•

Ta świnia, Calouste. Schrzaniłem to.

•

Wątpię, Harry. Chcesz piwa? Wiele tu różnych napitków.

•

Nie, dziękuję. Dojechałem do Shooter's Lodge. Chwilę zajęło mi

ukrycie motocykla w jeżynach. Potem podszedłem bliżej i znalazłem

dobrze osłonięte miejsce, skąd mógłbym obserwować chatę. Nie było

śladu żywego ducha. Żadnych świateł. Zaraz potem to się zdarzyło.

•

Co się zdarzyło, Harry?

197

- Gdzieś z tyłu nadjechał czarny samochód z przyciemniony

mi szybami. Wyjechał wprost na drogę i skierował się w stronę

Londynu. Z szoferem w liberii i jednym pasażerem z tyłu. Nie

mogłem zobaczyć kto to.

Calouste znów mi umknął, pomyślał Tweed. To dzięki telefonowi od

Snape'a. Uspokajająco położył rękę na ramieniu Har-ry'ego.

- Chodźmy na obiad. Jutro będzie następny dzień.

Mówiąc to, nie przypuszczał, że następnego ranka rzeczywi

ście bomba wybuchnie.

32

G

dy tylko Tweed zasiadł do posiłku w pokoju śniadaniowym naprzeciwko

głównej jadalni, dał się słyszeć sygnał jego telefonu komórkowego.

Dzwoniła Monica z Park Crescent.

•

Mam Philipa Cardona na linii. Bardzo pilne.

•

Poproś, niech poczeka z pół minuty, aż znajdę jakieś spokojne miejsce.

Wpadł do pustej teraz jadalni, zamknął drzwi i usiadł na krześle.

-Philip, tu Tweed...

•

Sprawa najwyższej wagi, jeżeli chcecie wyeliminować Ca-louste'a

Doubenkiana. Zarezerwowałem dla was bilety na ostatni eurostar do

Brukseli. Ten łotr siedzi w swojej kwaterze głównej w górach.

•

Przyjedziemy - zdecydował Tweed bez zastanowienia.

•

Wobec tego posłuchaj uważnie...

Zaraz po zakończeniu rozmowy, którą Philip gwałtownie przerwał,

Tweed zanotował jego wskazówki. Zadzwonił krótko na Park Crescent i

wrócił, by spokojnie skończyć śniadanie z Paulą. Na kartce z notesu

nagryzmolił krótkie instrukcje. Podał je Mar-lerowi, który po ich

przeczytaniu natychmiast wyszedł.

•

Kłopoty? - szepnęła Paula, gdy pani Grandy wnosiła kolejne talerze z

jajkami na bekonie.

•

Pani Grandy - zwrócił się Tweed z uśmiechem do kucharki - czy może

pani być tak uprzejma i podać śniadania pozostałym w głównej

jadalni?

•

Skoro pan tak mówi - odparła zrzędliwym tonem. - To znaczy muszę

nakryć stół i ułożyć zastawę.

•

W pewnym sensie tak - szepnął do Pauli, odpowiadając

199

na jej wcześniejsze pytanie. Wytłumaczę, gdy zbierze się cała grupa.

Tymczasem proponuję cieszyć się relaksem przy śniadaniu.

Po posiłku przeszedł z Paulą do głównej jadalni. Marler szybko się

uwinął. Siedział teraz przy stole, kończąc śniadanie z Newmanem i

Harrym.

Tweed zaczął od zamknięcia ciężkich dębowych dźwięko-szczelnych

drzwi i podstawienia pod nie wielkiego krzesła. Potem usiadł u szczytu

stołu z Paulą po prawej ręce.

- Najpierw przekażę wam, co powiedział Philip, potem podam

dokładne instrukcje...

Gdy skończył, Harry spytał:

•

A co z Pete'em Nieldem, którego zostawiliśmy na posterunku w Park

Crescent?

•

Już mu mówiłem, że ma do nas dołączyć.

•

To mi się podoba - stwierdził Harry. - On chroni moje plecy, a ja jego.

•

Podczas mojej nieobecności odpowiedzialnym tutaj czynię starszego

inspektora Hammera. Uprzedziłem Buchanana, aby go powstrzymał

przed aresztowaniem Crystal, gdyż dowody są niewystarczające.

Jeszcze.

•

Czy Snape się przyznał? - zaciekawiła się Paula.

•

Buchanan go przesłuchiwał i nie udało mu się wyciągnąć ani słowa,

więc Snape siedzi w celi.

•

Dobrze, że przynajmniej pozbyliśmy się szpiega, który informował

Calouste'a - zauważyła Paula.

•

Jednego ze szpiegów - poprawił ją Tweed. - Jestem przekonany, że w

rezydencji kryje się jeszcze ktoś, główny donosiciel.

•

Domyślasz się, kto to?

•

Brak mi klucza - odparł Tweed. - Mimochodem wspomnę Marshalowi,

Warnerowi i Lavinii, że musimy pójść za pewnym tropem w Londynie

i wymienię trzy różne lokalizacje. Wspomnę także, że nie wrócimy na

noc. Jeszcze jedno, Philip ostrzegał, że w Belgii jest teraz bardzo

zimno, więc ubierzcie się ciepło.

Stłoczyli się w holu, zmierzając do wyjścia, gdy pojawił się Leo.

Schwycił Tweeda za rękaw.

•

Czy możemy porozmawiać w cztery oczy? Natknąłem się na coś

bardzo ważnego.

•

Powiesz mi, jak wrócimy. Już jestem spóźniony.

200

•

Ciekawa jestem, co chciał ci powiedzieć? - odezwała się Paula, gdy

schodzili spiesznie po schodach.

•

Sądzę, że jeszcze jedną ze swoich fantazji.

•

Chyba nic poważnego nie może się tu wydarzyć pod naszą

nieobecność.

Była to uwaga, której miała potem gorzko żałować.

33

O

statni eurostar odjeżdża kwadrans po siódmej wieczorem - przypomniał

Tweed swej grupie, zebranej na Park Crescent w pełnym składzie. -

Przyjedziecie oddzielnymi taksówkami w różnym czasie. Monica rozdała

wam już bilety powrotne, prawda? Teraz chyba powinniście się przespać.

Podejrzewam, że tam na miejscu będzie to walka psów zagryzających się

nawzajem.

•

Czy nie mógłbym zabrać swojej torby z narzędziami? - spytał z prośbą

w głosie Harry.

•

Nie! - podkreślił stanowczo Tweed. - Znacie wskazówki Phi-lipa. Już

wam tłumaczyłem, Calouste ma pod kontrolą pewną szczególnie

skorumpowaną część policji belgijskiej, kierowaną przez komisarza

Baloustera Benliera. Postrzelimy jakiegoś policjanta, złapią nas i na

sześć miesięcy wylądujemy w belgijskim więzieniu. Tak, najlepiej

prześpijmy się teraz. Podczas całej podróży musicie być maksymalnie

czujni.

•

Zabierzesz tylko swoje zabójcze łapska, stary - drażnił się Pete Nield

ze swym partnerem.

•

Mnie nie jest potrzebna drzemka - oświadczyła Paula. -Wytrzymuję

bez problemu po trzydzieści sześć godzin.

Wszyscy poza nią poszli do domów. Pete Nield wrócił natychmiast.

•

Sprawdziłem raporty zamorskich agentów, wysłałem odpowiedzi po

pokazaniu ich Howardowi i zaaprobowaniu przez niego. Był kłopot z

naszym głównym w Marsylii, którego namierzyli.

•

Już widziałem, kazałeś mu zatrudnić się jako kelner na statku

wycieczkowym i zejść na ląd w Gibraltarze - powiedział Tweed.

•

Tak zrobił. Nie możemy sobie pozwolić na utracenie Rogera. Musimy

dbać o jego bezpieczeństwo. Jest jednym z naszych najlepszych

agentów.

202

•

Gratuluję szybkiego działania.

•

Może byśmy poszli z tymi raportami na górę do Howarda? -

zaproponował Nield.

•

Chodźmy od razu. - Tweed spojrzał na zegarek. - Czas ucieka. W

pociągu dostaniemy coś do zjedzenia. Ta wyprawa zaczyna być

interesująca.

•

Interesująca? - spytała z powątpiewaniem Paula.

•

Calouste wciąż sprawia kłopoty. Zabiera mi czas potrzebny na

śledztwo w sprawie dwóch morderstw.

•

Sprawia kłopoty? - wykrzyknęła oburzona. - Cztery razy próbował cię

zamordować!

•

To właśnie miałem na myśli, mówiąc o kłopotach - odpowiedział

Tweed, wstając. - Proponuję, abyś pojechała do domu i wzięła coś

ciepłego. Jeżeli Philip mówi „zimno", to prawdopodobnie oznacza

warunki jak na Syberii. W drodze powrotnej proponuję, abyś wpadła

do mnie na Bexford Street i zabrała coś dla mnie.

•

To, czego potrzebuję, jest już na Bexford Street, więc wystarczy, jeżeli

tylko tam pojadę. Chyba nie zauważyłeś tego stosu papierów na moim

biurku, z którymi powinnam się uporać przed wyjazdem.

•

Zrób, jak chcesz. Pete, widzę, że masz mnóstwo raportów. Czas pójść

do Howarda i dodać mu otuchy. A Monica niech się wybierze do

delikatesów po coś gorącego dla nas trojga do zjedzenia potem.

Napoleon twierdził, że armia maszeruje na brzuchu. Myślę, że to

najbardziej pozbawiony godności sposób wybierania się na wojnę.

Było już ciemno, gdy o siódmej wieczorem taksówka z Paulą i

Tweedem zatrzymała się przy schodach wiodących na dworzec Waterloo.

- Idź najpierw sama - szepnął do Pauli, gdy stanęli na chod

niku.

Wbiegła po schodach i skierowała się do pasażu prowadzącego na peron

linii Eurostar. Tweed przez kilka minut rozmyślnie wybierał drobne, nim

w końcu zapłacił za kurs, dając kierowcy hojny napiwek. Wiedział, że

reszta jego grupy powinna przybyć wcześniej, każdy oddzielnie i o

różnym czasie, zgodnie z dokładnymi instrukcjami Philipa. Wszyscy znali

numery miejsc i wagonu, gdyż były wydrukowane na biletach.

Tweed miał na sobie podbity futrem płaszcz z karakułowym

kołnierzem, który Paula przywiozła z Bexford Street. Zjechał schodami na

peron, poszedł w stronę połyskującego pociągu i po

203

przejściu przez kontrolę bezpieczeństwa odszukał właściwy wagon. Druga

klasa była zajęta jedynie przez ludzi z jego grupy.

Paula siedziała z tyłu przy przejściu. Naprzeciw miała Newmana, który

czytał książkę o radiotechnologii. Marler siedział dwa miejsca przed nimi,

Nield w połowie wagonu, Harry zaś pilnował z przodu drzwi.

•

Żadnych kłopotów z kontrolą bezpieczeństwa? - spytała Paula Tweeda

zajmującego miejsce obok okna. - Co masz w tej wypchanej teczce?

•

Powiedziałem po prostu „biznes" i otworzyłem teczkę. Jest wypchana

mnóstwem bezużytecznych papierów, które mi wydrukowała Monica,

plus piżama, przybory do golenia i świeży garnitur. Rzeczy, które

biznesmen zabiera w zagraniczną podróż. A jak z tobą?

•

Powiedziałam temu ponuremu funkcjonariuszowi, że jadę na spotkanie

ze swoim francuskim chłopakiem. Miał na palcu obrączkę i wyglądał

na zadręczonego na śmierć przez zrzędliwą małżonkę. Pewnie dlatego

patrzył na mnie wilkiem.

Gdy pociąg ruszył, Newman wstał i pozdrowił wszystkich jak uprzejmy

podróżny witający nieznanych współpasażerów.

•

Tweed, przepraszam, ale zapomniałem ci o czymś powiedzieć.

Pamiętasz, że kiedy robiłem rozpoznanie Shooter's Lodge, znalazłem

skomplikowany system drutów sterczących obok komina. Nie

powiedziałem ci, że wspiąłem się tam wtedy i wyciąłem dwa główne

przewody, co powinno zniszczyć ten system.

•

Nie przejmuj się - odparł Tweed z uśmiechem, gdy Bob skierował się

w stronę toalety. - Już rozumiem - szepnął Tweed do Pauli - dlaczego

jedziemy do Belgii. Zastanawiałem się nad systemem łączności

Calouste'a. Przecież musiał go mieć, by móc sprawnie kierować

swoimi bankami na kontynencie. Teraz pośpieszył do głównej kwatery,

aby rozwiązać problem komunikowania się z dyrektorami.

•

A więc sporo się wydarzyło - zauważyła Paula, zakrywając ręką usta

przy ziewnięciu.

Zamknęła oczy i oparła głowę na jego ramieniu. Niemal natychmiast

zasnęła. Pociąg stanął na krótko w Ashford i z dużą prędkością ruszył

przez Kent. Wzeszedł księżyc i Tweed przyglądał się mijanym sadom,

nagim sylwetkom drzew, zaczynających powoli objawiać pierwsze oznaki

życia. Podróżował wiele, ale najbardziej lubił Anglię.

Innym przeżyciem był przejazd przez tunel. Tweed nie cierpiał morza.

Przeklętą cechą każdej łodzi było kołysanie, zawsze

204

chorował, dopóki Paula nie zmusiła go do łykania tabletek dra-maminy.

Myślał o wznoszących się falach w Kanale. Przestał się nimi przejmować,

gdy pociąg wjechał do Francji.

Paula obudziła się, gdy pociąg zbliżał się do dworca Brussels Midi.

Poszła do toalety, by opłukać twarz wodą, i po rozciągnięciu nóg i ramion

wróciła w pełni rozbudzona.

- Nie zapomnij - przypomniał jej Tweed - że Philip będzie

miał czerwoną czapkę z daszkiem i sztuczny goździk w butonier

ce. Innymi słowy, od tego zaczną się kłopoty. Jesteśmy teraz na

cudzej ziemi.

Zaledwie zdążyli wysiąść, gdy pojawił się Philip, energiczny i szybki w

ruchach.

- Tu jest wyjście. Na zewnątrz wsiadajcie do pierwszego

z trzech landrowerów. Ruszajcie się...

Zniknął natychmiast. Tweed odetchnął z ulgą. Dojazd do Brukseli nie

był lepszy niż do innych wielkich miast. Otaczały ich niekończące się

wysokie bloki z tanimi mieszkaniami. Było bardzo zimno i od kilku minut

marzli. Jechał z Paulą w pierwszym landrowerze z niebieskim światłem z

tyłu. Newman z Marlerem u boku usiadł za kierownicą drugiego.

Trzeciego prowadził Harry, mając Pete'a za pasażera.

Paula spojrzała przez szybę na niemal oślepiający rój świateł. Wewnątrz

jasnych restauracji ludzie jedli wieczorny posiłek, śmiali się i wznosili

toasty. Kluby nocne jarzyły się oślepiającymi światłami. Na zewnątrz

widać było olbrzymie fotografie półnagich dziewcząt. Szykownie ubrane

pary czekały na stolik. Całe miasto zdawało się płonąć jak jeden wielki

neon.

•

Jesteśmy na słynnym bulwarze Waterloo - wyjaśnił Philip, prowadzący

wóz. - Zarezerwowałem pokój, a raczej pokoje dla każdego z was w

tym monstrum, do którego się zbliżamy.

•

Nie zatrzymujemy się tu - odparł Tweed stanowczo.

•

Zarezerwowałem też dla was wszystkich wielki stół na obiad w Grand

Place, najlepszej restauracji w mieście.

•

Nie będziemy tam jeść - odparł Tweed. - Tak czy inaczej jedziemy

teraz na wschód, a restauracja, o której wspomniałeś, pozostała za

nami.

- Masz rację w obu wypadkach - zgodził się Philip. - Komisarz

Benlier kieruje najbardziej skorumpowaną jednostką policji bel

gijskiej i ma wszędzie kontakty. Jedziemy wprost do kwatery

głównej Calouste'a, która jest również jego centrum porozumie-

205

wania się. To, co mówiłem wcześniej o hotelu i obiedzie, to tylko zasłona

dymna dla Benliera.

- Dobrze to wymyśliłeś - skomentowała Paula.

Spojrzała na Philipa, najlepszego agenta Tweeda na kontynencie.

Dobiegający czterdziestki, silnej budowy, gładko ogolony szatyn z

wymuskaną fryzurą wyglądał na młodszego niż w rzeczywistości. Zawsze

go lubiła. Zdjął z kierownicy jedną rękę i lekko uścisnął jej ramię.

•

Nie ma powodów do niepokoju.

•

Wcale się nie niepokoję - zełgała.

Wyjął z kieszeni dwie niewielkie skórzane torebki i podał jej jedną.

Wyciągnęła ze środka niewielki kolec sterczący pewnie ku górze dzięki

specjalnie zakrzywionej gumowej podstawie. W torebce było ich wiele.

•

Co to takiego? - spytała.

•

Robi je dla mnie kumpel, inżynier z Rotterdamu - powiedział z

uśmiechem Philip.

Paula przypomniała sobie, że Cardon się zawsze śmieje.

- To taki zmyślny szpikulec. Jeżeli za nami pokaże się samo

chód policyjny, wyrzucisz kilka przez okno. Wszystko jedno, jak

upadną, dzięki odpowiednio zakrzywionej gumowej podstawie

szybko stają na sztorc z kolcem do góry. Niezbyt przyjemnie dzia

łają na opony. Dałem Marlerowi pełną torbę.

Droga prowadziła w dół do podziemnego tunelu. Po jego przejechaniu

po drugiej stronie oślepiło ich mnóstwo świateł samochodów jadących z

przeciwka. Paula opuściła osłonę przeciwsłoneczną nad przednią szybą.

Philip włożył przyciemnione okulary.

•

Droga szeroka jak autostrada - zauważyła.

•

Główny wjazd i wyjazd z miasta.

•

Nie lubię Brukseli - oświadczyła. - Jest nudna.

•

Tak - zgodził się Philip. - O wiele bardziej wolę Gandawę i obszar

flamandzki. Flamandowie są znacznie bardziej przyjaźni i gościnni.

Tamta część powinna należeć do Holandii. Tutaj mówi się po

francusku. Mam jeszcze coś dodać?

Przez chwilę panowała cisza. Pozostawili miasto za sobą. Po obu

stronach księżyc oświetlał otwarty teren. Zmniejszył się ruch w stronę

Brukseli i Paula odetchnęła z ulgą.

- Dobrze, że robi się nieco spokojniej. Jestem szczęśliwa, że...

Nie było jej dane skończyć tego zdania. Za nimi rozległo się

narastające wycie syreny policyjnej. Potem następne. I jeszcze jedno. Na

dachach rozbłyskiwały światła.

206

•

Nasz bystry Benlier nie dał się wyprowadzić w pole, więc pora na

kolce - oświadczył PhUip.

•

Trzy samochody policyjne mijają Harry'ego i Boba Newmana -

powiedziała Paula, patrząc we wsteczne lusterko. -To my jesteśmy ich

celem.

•

Otwórz okno i zaraz je zamknij, kiedy się z nami zrównają - polecił

Philip.

Gdy to zrobiła, zobaczyła umundurowanego policjanta, który także

opuścił szybę w jadącym równolegle samochodzie. Szczerzył zęby w

uśmiechu, w ręce trzymał coś, jakby szykując się do rzutu. Paula szybko

zamknęła okno i w tej samej chwili uderzył w nie jakiś przedmiot, a

wokoło rozsypała się chmura białego proszku.

•

Pył łzawiący - powiedział Philip.

•

Przyjemni ludzie - stwierdziła Paula.

Podał jej niewielki przyrząd przypominający miniaturową gaśnicę z

cienką długą dyszą. Roześmiał się, wciskając pedał gazu i znacznie

wyprzedził samochód policyjny.

•

Widzisz ten guzik na tym czymś? W środku jest olej. Wysuniesz ten

koniec przez szparę w oknie, naciśniesz przycisk i olej zostanie

rozpylony na szosie. Zrobisz to, kiedy drugi raz powiem „teraz". Przy

pierwszym „teraz" wysypiesz kolce. Widzisz tę wielką limuzynę

nadjeżdżającą z przeciwka? Jedzie z prawa na lewo całą szerokością

pasa. Kierowca jest pijany. Zaraz zrobimy zamieszanie - powiedział

ucieszony.

•

Paulo, daj mi ten rozpylacz - odezwał się Tweed z tylnego siedzenia. -

Masz zbyt wiele działań do zgrania w czasie.

•

Dobry pomysł - ucieszył się Philip. - Tylko patrzcie na tę limuzynę.

Skręca gwałtownie z lewej strony drogi na prawą, a potem z powrotem

jedzie na skos pasów. Z jakiegoś powodu kierowca ma zapalone

wewnątrz światło.

Kątem oka zobaczyła w środku grubego mężczyznę ubranego w strój

wieczorowy.

- Teraz! - wrzasnął Philip.

Pierwszy samochód policyjny niemal zrównał się z nimi, ponownie

zbliżając się od strony środka jezdni z piekielnym wyciem syreny. Paula

opuściła okno i sypnęła na zewnątrz dwie pełne garście kolców.

- Teraz! - ponownie krzyknął Philip.

Tweed miał już uchylone okno i wysunął dyszę rozpylacza przez szparę.

Zdumiewająca ilość oleju trysnęła na szosę, tworząc w świetle księżyca

czarne jezioro.

207

Usłyszeli parę głośnych trzasków, gdy kolce zniszczyły dwie opony

pierwszego radiowozu, który skręcił gwałtownie i uderzył w tył limuzyny,

obracając ją wkoło. Następny samochód policyjny poślizgnął się na oleju i

rąbnął w bok pierwszego. Trzeci zbyt późno starał się ratować i rozorał

bok drugiego. Nietknięty grubas chwiejnie wytoczył się z limuzyny.

Krzyczał coś i wygrażał pięścią.

- Niezłe mamy zamieszanie - powiedział Philip.

Spoglądając w lusterko wsteczne, Paula ujrzała tylko masę

pogiętego metalu jak na złomowisku po pracy maszyny zgniatającej.

Newman, a za nim Harry objechali wraki szerokim łukiem.

•

Dobrze zgrane - odezwał się Philip. - Wszystko zależało od oceny

pozycji limuzyny.

•

No, to już mamy za sobą - oznajmiła Paula i szybko zamknęła okno.

Do środka naleciało zimnego powietrza, więc Philip włączył ogrzewanie

na maksimum i wkrótce wszyscy znów poczuli się komfortowo.

•

Wygraliśmy z Benlierem - zauważyła z ulgą.

•

O, to dopiero strzały rozpoczynające bitwę - odparł Philip.

•

Co masz na myśli? - spytał Tweed.

•

Nazywam to preludium. Przed nami Ardeny, gdzie mamy zniszczyć

Calouste'a w jego kwaterze głównej w Chateau łes Rochers. Nie

oczekujcie powitalnego przyjęcia.

34

Z

a minutę zjeżdżam z autostrady. Pojedziemy na skos przez Ardeny -

powiedział Philip. -To jedna z najbardziej ponurych krain, jakie widziałem

w Europie. Oddalona. Turyści tu nie zaglądają.

Paula opuściła niewielką, silną lornetkę. Patrzyła przez nią, gdy jechali

autostradą.

•

Chyba powinniście wiedzieć, że widziałam masę migających świateł

zbliżających się od strony Liege.

•

To dobra wiadomość - powiedział ironicznie Philip, zjeżdżając z

głównej drogi w prawo. - Część skorumpowanej jednostki Benliera

stacjonuje czasowo w Liege.

•

Dokąd prowadzi ta szosa? - spytał Tweed.

•

Do Namur i Marche, ale ominę oba miasta polnymi drogami. Potrzęsie

nas trochę.

•

Potrzęsie? - powtórzyła Paula. - Więc jak nazwiesz naszą obecną

jazdę?

•

Kwatera główna Calouste'a leży wysoko w Ardenach. Cha-teau les

Rochers to starodawny zamek na granicy Belgii i mini-państewka,

Luksemburga. Więc może być rezydentem jednego lub drugiego kraju,

zależnie od tego, jak mu w danej chwili wygodniej.

•

Teren, przez który teraz jedziemy, przypomina płaską pustynię -

zauważyła Paula. -Wygląda jak kamienna kraina księżycowa.

•

Jak widzę, nie zauważyliście, że zjechałem z głównej drogi. Może w

ten sposób zdołaliśmy umknąć tym radiowozom.

Kraina księżycowa? Rozglądając się, Tweed uznał, że Paula doskonale

to określiła. Landrower zaczął się kołysać na boki. Do-

209

okoła nich rozciągała się pusta przestrzeń, zasłana niewielkimi

kamieniami, gliną łupkowatą i żwirem.

- Cały ten teren jest niestabilny - zauważył Philip.

Paula spojrzała na niego. Miał ponury wyraz twarzy. Nie pamiętała, by

kiedykolwiek wyglądał tak poważnie. Wyraźnie denerwował się, jak ich z

tego wyciągnąć. Wzięła się w garść, odwróciła na siedzeniu i przycisnęła

do oczu lornetkę, kierując ją na trzy samochody policyjne. Usłyszała

dalekie wycie syren. W tym całkowitym pustkowiu ci debile mieli wciąż

włączone sygnały. Na dachach nadal rozbłyskiwały niebieskie światła.

Idioci. Paula nastawiła ostrość na pierwszy samochód. Stał w nim poli-

cjant z głową i ramionami wysuniętymi przez otwarty dach.

•

Szczupły mężczyzna - powiedziała - w mundurze ze złotym sza-

merunkiem i szerokimi epoletami. Ma otwarte usta, jakby krzyczał.

•

To będzie Benlier we własnej osobie, wołający „naprzód" - odrzekł

Philip.

•

Myśli, że jest Napoleonem pod Austerlitz - sucho skomentował Tweed.

Nagle zmieniło się nachylenie drogi. Wspinali się teraz po stromym

zboczu. Paula nastawiła ostrość na szczyt wzniesienia przed nimi.

•

Mamy przed sobą grań - raportowała. - Na jej krawędzi widać dwa

głazy, jeden ogromny, drugi nieco mniejszy.

•

Nie było ich tam, gdy trzy dni temu robiłem rekonesans. Ziemia się

osunęła.

•

Celuj w przerwę między nimi - przynagliła go Paula - tuż na lewo od

tego wielkiego. Samochód łatwo tamtędy przejedzie.

•

Tak sądzisz? - spytał Philip sceptycznie.

•

Rób tak, jak mówi Paula - polecił Tweed. - Ona dość często ma rację.

•

Niech będzie - zgodził się z uśmiechem.

•

Newman i Harry są zaraz za nami.

•

Tak samo jak samochody policyjne - zauważył Philip.

•

Teraz lepiej - powiedziała Paula po opuszczeniu okna i zaczerpnięciu

paru łyków mroźnego powietrza. Jej mózg znów pracował na pełnych

obrotach.

•

Lepiej niż kiedy? - droczył się Tweed.

•

Niż w zamknięciu. Nawet w lesie było znacznie lepiej. Hen-gistbury

przyprawiało mnie o dreszcze. Klaustrofobiczna atmosfera.

•

Co może stanowić element sprzyjający morderstwu - zauważył Tweed.

210

•

Dobrze celuj w lukę! - krzyknęła Paula do Philipa, który właśnie

skręcał w przesmyk,.prowadząc za sobą samochody Newmana i

Harry'ego.

•

Teraz lepiej - dodała Paula. - Przejdziesz na styk.

•

Prześlizgnę się - powiedział Philip, znów się uśmiechając. - Chyba

zaczynam pojmować twoją strategię...

•

Lepiej późno niż wcale.

Mniej więcej ćwierć metra wolnej przestrzeni pozostało między

landroverem a kamienną zaporą. Paula spoglądała na zdradzieckie podłoże

ze śliskich łupków.

•

Zaparkuj przodem do wzgórza - poleciła. - Będziemy musieli szybko

uciekać, jeżeli wszystko zacznie się zapadać.

•

Pomyślałem o tym - odparł Philip zgodnie. - To jak ruchome piaski.

Dwa pozostałe samochody przejechały przez otwór między skałami i za

przykładem Philipa stanęły przodem w stronę szczytu, aby móc szybko

uciekać. Słychać było strzały, choć goniące ich wozy policyjne były

jeszcze około czterystu metrów za nimi.

- Przygotujcie się na przyjęcie wroga, jak mawiano przed stu

leciami - polecił Tweed.

35

W

sposób naturalny podzielili się na pary. Tweed i Paula sprawdzali

ostrożnie stabilność ogromnego głazu. Tweed lekko na niego naparł i

kamień nieco się poruszył; gdy jednak Paula podjęła próbę z drugiej

strony - ani drgnął. Jej wysiłek spełzł na niczym.

- Jak przyjdzie pora, będziemy musieli pchnąć go razem! - za

wołał Tweed. - Stąd mogę między skałami dostrzec, kiedy się zja

wią. Gdy krzyknę „teraz", pchaj z całej siły.

Ukryci za drugim z głazów tworzących przesmyk, z wyglądu równie

groźnym jak pierwszy, choć mniejszym, Newman z Marle-rem sprawdzali

dwa inne, leżące blisko siebie kamienie.

Dalej Harry z Nieldem stanęli za dwoma kolejnymi blokami niemal

stykającymi się ze sobą. Paula zrozumiała, co zatrzymało je wszystkie w

tym właśnie miejscu. Za kamiennym wałem rozciągał się całkiem pokaźny

kawałek równego terenu i dopiero dalej grunt zaczynał ostro się wznosić

aż do kolejnego odległego progu skalnego. Równy teren zmniejszył

szybkość opadania kamiennych bloków niemal do zera i niewielki próg,

który znalazł się na ich drodze, wystarczył, aby się zatrzymały. Do czasu.

Wokoło panował spokój. Benlier musiał nakazać swym ludziom

wyłączyć syreny, aby mogli słyszeć rozkazy. Trzy samochody policyjne

przystanęły na moment i jedynym dobiegającym dźwiękiem był odległy

pomruk ich silników. Zamilkły trzaski daremnych strzałów i nad

Ardenami zapadła cisza. Cały teren rozjaśniało światło księżyca.

- Cisza przed burzą - powiedziała Paula do siebie.

Tak samo jak koledzy włożyła grube motocyklowe rękawice.

Popychanie gołymi rękami skał z tak ostrymi krawędziami mog-

212

łoby się skończyć pokaleczeniem dłoni i obfitym krwawieniem. Aby

poprawić krążenie, tupaja nogami w twardą skałę. Podeszła do Tweeda,

który rozglądał się wokół zza wielkiego głazu.

•

Wracaj na miejsce - powiedział spokojnie. - Kiedy nadjadą, krzyknę:

„teraz!". Wtedy pchaj z całej siły, ale uważaj, abyś nie poleciała razem

z tym kamieniem.

•

Rozumiem.

Ich trzy landrowery stały zaparkowane przodem do wznoszącego się

stoku. Szum ich silników ginął w wyciu pracujących na wysokich

obrotach motorów wspinających się samochodów policyjnych.

- Niedługo będą - ostrzegł Tweed.

- Im szybciej, tym lepiej - odpowiedziała Paula.

Obawiała się, że jej ciężar wraz z wagą Tweeda mogą okazać

się niewystarczające do ruszenia ogromnego bloku. Miała ochotę zrobić

kilka głębokich oddechów, ale uświadomiła sobie, że nie jest to dobry

pomysł. Na tej wysokości powietrze było lodowate.

Patrząc spoza głazu, Tweed zobaczył stojącego w bezruchu Benliera.

Śmiesznie wyglądały jego białe rękawiczki. Rozmyślnie zwlekał, aby

spotęgować napięcie. By ich złamać.

Wtem machnął w przód uniesionymi rękami. Wykrzyknął jakąś

komendę, której Tweed nie zdołał usłyszeć. Wozy policyjne ruszyły w

górę; ten z Benlierem pierwszy i dwa inne za nim.

- Teraz! - krzyknął Tweed.

Paula naparła na głaz, naprężając mięśnie do granic wytrzymałości. Ani

drgnął. Nagle jednak runął do przodu i w dół. O mało nie pociągnął jej za

sobą. Pamiętając słowa Tweeda, zaparła się piętami w ziemię i odzyskując

równowagę, spojrzała na widowisko przed sobą. Lawina kamieni sunęła

coraz szybciej w dół zbocza wprost na dobrze widocznych teraz

policjantów.

Benlier patrzył na to ze zgrozą, do połowy wysunięty przez otwarty

dach auta.

- Skręcaj! - wrzasnął na kierowcę, który nie posłuchał rozkazu.

Strach sparaliżował Benliera. Zniknął świat. Zniknął księżyc.

Wszystko przesłoniły zbliżające się głazy. Starał się cofnąć w głąb

radiowozu, lecz sekundy ciągnęły się niczym lata. Olbrzymi kamień

przetoczył się po samochodzie, zgniatając go. Zmiażdżone ciało Benliera

pozostało gdzieś w środku pogiętego metalu. Ledwo zauważalnie

zwolniwszy, głaz potoczył się w dół z rosnącą szybkością i wkrótce wydał

się Tweedowi i Pauli nie większy od kamyka.

213

Marler i Newman ruszyli z miejsca swoje kamienie. Jeden samochód

policyjny gwałtownie skręcił, unikając o włos trafienia pierwszym głazem

tylko po to, by zostać zgniecionym przez drugi.

Nieco wyżej Harry i Pete zepchnęli następne kamienie. Paula zobaczyła,

że ogarnięty paniką kierowca zjechał w bok, starając się przed nimi

umknąć. Gdy skręcał, oba głazy trafiły w bok samochodu, przewracając

go i miażdżąc.

Nad Ardenami zapadła nagła, zaskakująca cisza. Tweed wyregulował

ostrość noktowizora i poinformował spokojnym głosem:

•

Żadnego śladu życia. Wszyscy martwi.

•

Broń! - krzyknął Philip.

Rzucił się w dół po zboczu w stronę wraków. Paula ruszyła w jego

ślady, zanim Tweed zdołał ją powstrzymać. Gdy dogoniła Philipa, ten

zatrzymał się i powiedział:

•

To będzie straszne.

•

Nie gorsze od tego, co widziałam w laboratorium profesora Saafelda -

rzuciła w odpowiedzi.

Najpierw dotarli do resztek samochodu Benliera. Z otwartych drzwi na

wpół wystawały zwłoki komisarza, który daremnie próbował uciec.

Zdjąwszy rękawicę, Paula pochyliła się nad nim i odpięła teleskopową

pałkę policyjną. Starła z niej krew brzegiem jego munduru. Philip

wyciągnął drugą pałkę, Bóg raczy wiedzieć skąd. Mruknął z

ukontentowaniem. Od pasa nieboszczyka odpiął automat

trzydziestkędwójkę. Sprawdził. Broń była w pełni sprawna i nieubrudzona

krwią.

- Paulo - powiedział, prostując się z uśmiechem - to prezent

dla ciebie.

Wręczył jej pistolet. Schwyciła z przyjemnością, dwukrotnie sprawdziła

mechanizm i zobaczyła, że magazynek jest pełny. Potem wsunęła broń do

lewego wysokiego botka, który posłużył jej za nożną kaburę.

Philip pobiegł do samochodu policyjnego, który stanął bokiem i został

starty na proch przez głazy spuszczone przez Pete^ i Harry'ego. Z trudem

mógł uwierzyć w to, co zobaczył; na ziemi leżały rozrzucone cztery

dodatkowe pałki teleskopowe.

Wiedział, że policja belgijska wozi zapasowe pałki na półce z tyłu.

Gwałtowne uderzenie musiało wyrzucić je przez okno. Z wielką

satysfakcją zebrał ten łup. Newman z Marlerem i Pete z Harrym podeszli,

by zobaczyć, co się zdarzyło. Każdemu z nich Philip wręczył pałkę.

214

•

Czy mogę dowiedzieć się, o co chodzi? - ostrym głosem spytał Tweed,

zbiegając w.dół stoku.

•

Broń - powiedział Philip i wręczył trzymaną pałkę szefowi.

•

I po co nam ona teraz, gdy rozprawiliśmy się z oddziałem policji?

•

Ponieważ w Chateau les Rochers są poczwórne straże.

•

Nie wiem, jak to działa - powiedziała Paula.

Tweed chwycił pałkę i szybko machnął nią w bok. Czubek wystrzelił do

przodu i teraz pałka była dłuższa przynajmniej o połowę. Wręczył ją

Philipowi, który złożył ją z powrotem.

•

Ty będziesz się nią posługiwał sprawniej ode mnie. Więc jaki jest nasz

następny ruch, Philipie?

•

Śpieszmy teraz na szczyt Ardenów. Potem uderzymy na Chateau.

Paula spodziewała się, że Chateau les Rochers będzie wyglądał

bajkowo. Kiedy jednak dotarli do ostatniego zakrętu, zobaczyła, jak

bardzo się myliła. Była to raczej średniowieczna forteca z malutkimi

wieżyczkami w rogach. Na środku płaskiego dachu sterczała wysoka i

szeroka wieżyczka oplatana girlandą przewodów i anten. Gdy Philip

zatrzymał landrowera w bezpiecznej odległości, Tweed mruknął:

- Jego anteny komunikacyjne są wyższe od drzew za budyn

kiem. A więc to stąd zarządza swoim bankowym imperium. Mam

nadzieję, że jest w domu.

Calouste był w domu.

Z uporem maniaka chciał jednak pozostać niewidzialny. W swoich

centrach dowodzenia stworzył wiele podziemnych pomieszczeń, takich

jak w Shooter's Lodge. Nie inaczej było w Chateau. Pracował tu w

wielkiej, luksusowo urządzonej piwnicy pod zamkiem.

Miał tam dwa wejścia. Jedno - wielka, otwarta klapa z korytarza na

parterze, od której pół tuzina stopni biegło w dół do gabinetu. Drugie

wejście znajdowało się tuż nad biurkiem, przy którym siedział. Kilka

stopni wiodło tam na podest z ciężkimi żelaznymi drzwiami. Obok nich

widać było wbudowany w ścianę panel sterowania z przyciskami

numerowanymi od jednego do dwudziestu czterech. Oddzielnie

umieszczono brązowy przycisk blokujący zamek słabiej zabezpieczonej

klapy.

Calouste był ubrany w welwetową kurtkę, takież spodnie i buty do

tenisa. Pokój pozostawał w półmroku, rozjaśnianym jedynie

215

przez potężną lampę nad biurkiem, przy którym pracował. Na nosie miał

okulary w złotej oprawie i z przyciemnionymi szkłami, pozwalającymi

widzieć dokładnie. Gdy wydawał polecenia bankom, poruszał szybko

kanciastą jak łopata szczęką. Używał telefonu połączonego ze

skomplikowanym systemem anten na szczycie zamku.

Nie wiedział nic o zamieszaniu na niższych stokach Ardenów. Orion,

jego informator w Hengistbury, doniósł mu, że Tweed ze swymi ludźmi

opuścił rezydencję. Intuicja mówiła Calouste'owi, że jego wróg udał się do

Belgii. Ale to nie stanowiło problemu, gdyż komisarz Benlier ze swą

jednostką specjalną był w stanie wybić wszystkich przybyłych. Ze

szczególnym podnieceniem Calouste oczekiwał na informację o śmierci

Tweeda.

Kolorowy służący pojawił się na podeście, niosąc na tacy kieliszek i

butelkę najwyborniejszego koniaku. Calouste napełnił kieliszek i ustawił

butelkę obok pistoletu Glock. Zawsze był gotów do wsparcia swojej

przybocznej straży własną bronią. Dzięki temu czuł się bezpieczny. Wypił

za śmierć Tweeda, który stanowił główną przeszkodę w urzeczywistnieniu

planów dotyczących Main Chance Bank.

36

T

weed i Paula, siedząc obok siebie na tylnym siedzeniu landrowe-ra

prowadzonego przez Philipa, okrążyli z dala ponure zamczysko z

wieżyczką komunikacyjną na dachu. Philip zaparkował wysoko na grani,

wskazując pozostałym, aby do niego dołączyli.

Blisko tylnego muru fortecy znajdowało się wielkie jezioro z dużym

jazem przy brzegu. Na wale otaczającym jezioro dostrzegli pokaźnych

rozmiarów skrzynię z grubym zwiniętym wężem na wierzchu.

•

Jaki jest plan? - spytał szeptem Tweed, gdy ostrożnie ześlizgnęli się

pod mur.

•

Harry i ja opuścimy jaz. Wtedy masy wody z naturalnych źródeł na

tamtym wzgórzu wleją się do jeziora. Przedtem przymocuję ten wąż do

wlotu powietrza systemu klimatyzacyjnego zamku, a drugi koniec

wrzucę do jeziora. W czasie ostatniego rekonesansu zajrzałem do wielu

okien zamku. Wszystkie pokoje mają w ścianach wielkie otwory

klimatyzacyjne z kratami.

•

Czy to podziała? - zaniepokoiła się Paula.

•

Zapominasz, że Philip, zanim się do nas przyłączył, był najwyższej

klasy inżynierem.

•

A ściany wyglądają mi na dość liche - zauważył Harry.

•

A Harry pracował w budownictwie - dodał Tweed.

Harry wydobył z głębokiej kieszeni kurtki dłuto, co rozbawiło Paulę.

Jak widać, nie ruszał się nigdzie bez zestawu narzędzi, teraz ukrytego

zmyślnie w przepastnych kieszeniach. Zbliżył się do zamkowego muru i

lekkim uderzeniem odłupał kawałek zaprawy. Sformowane na kształt

cegieł kamienie zaczęły się wykruszać i zsuwać.

- Cała ta ruina zaraz się zapadnie. Na pewno nie wytrzyma

- powiedział, odwracając się.

217

Philip przywołał Harry'ego machnięciem ręki i pospieszył do wielkiej

aluminiowej komory ze sterownią klimatyzacji. Odkręcił okrągłą płytę i

wepchnął gumowy wąż w odsłonięty otwór. Jego drugi koniec był

wrzucony do jeziora.

•

Myślę, że odkręcił pokrywę zabezpieczenia na wypadek zapalenia się

sytemu klimatyzacyjnego - powiedział Tweed. - W takiej sytuacji cały

zamek mógłby stanąć w płomieniach, chyba że zostałby szybko zalany

dużą ilością wody.

•

Skoro tak twierdzisz - odparła Paula z powątpiewaniem.

Philip i Harry zajęli teraz miejsca przy wielkich kołach umieszczonych

po obu stronach jazu i zaczęli nimi obracać. Paula patrzyła

zafascynowana, jak szczyt przegrody pokrytej zielonym osadem zaczął

gwałtownie opadać. W miarę obracania kół fala wody, spiętrzonej po

drugiej stronie śluzy, zaczęła się wlewać do jeziora.

- Wystarczy - powiedział Philip i ruszył z Harrym z powrotem.

Tweed wyczuł w kieszeni płaszcza coś, o istnieniu czego zapomniał.

Była to maska ściągnięta zbirowi, który rzucił się na niego w

kamieniołomie w pobliżu rezydencji. Podał ją Philipowi.

•

To coś szczególnego...

•

Zrobiona w Paryżu - odparł Philip - przez eksperta, najlepszego w tej

dziedzinie specjalistę na świecie. Kosztuje fortunę. Jest wspaniała.

Chyba ją włożę. Może nas gładko przeprowadzić przez główne

wejście.

Podszedł do furty i uderzył w nią mocno ciężką żelazną kołatką. W

odsłoniętym okienku zobaczyli zdumioną twarz mężczyzny.

- Och, pan Calouste. Myślałem, że jest pan u siebie w gabinecie.

Harry z pałką policyjną w dłoni stał opodal drzwi, ukryty

przed wzrokiem zbirów. Usłyszeli, jak otworzyły się trzy zamki i zdjęto

kilka łańcuchów. Philip wszedł do środka i silnym uderzeniem pałki

zdzielił strażnika w głowę. Tamten upadł, lecz zaraz pojawił się drugi i

uniesionym sztyletem zagroził Philipowi. Pałka policyjna Harry'ego trafiła

go w łokieć. Z bólu na chwilę stracił oddech i upuścił sztylet, a Harry

następnym ciosem pałki złamał mu ramię. Otrzymawszy kolejne silne

uderzenie w czoło, strażnik zwalił się na swego nieprzytomnego kolegę.

- Korytarz przed nami jest prosty i równy - szepnął Philip.

- Ten po prawej opada w dół. Calouste to kret. Znajdziemy go

gdzieś w podziemiach...

Paula wysunęła się przed niego, zajrzała za róg i nagle się zatrzymała.

Wskazała palcem niewyraźne światło padające na uniesioną pionowo

klapę. Mając resztę grupy za sobą, przeszła przez podest

218

i pokonała sześć stopni w dół. Wielki piwniczny pokój tonął w półmroku

rozświetlonym jedynie przez lampę stojącą w odległym końcu na biurku,

nad którym pochylał się ktoś odwrócony tyłem.

Harry zatrzymał się i niewielką latarką oświetlił krawędzie klapy.

Całość była sterowana elektrycznie. Wyciągnął z kieszeni niewielką tubkę

i wycisnął między dwie elektrody trochę kleistej mazi, która natychmiast

stwardniała.

Dzięki butom na grubych gumowych podeszwach wszyscy zeszli za

Paulą bez najmniejszego dźwięku.

Nagle zapłonęły mocne światła. Calouste wyskoczył zza biurka. Cała

grupa zmrużyła oczy, oślepiona. Calouste mierzył z pistoletu wprost w

Paulę. Tweed, stojący nieco dalej w piwnicy, patrzył teraz z niepokojem

na Paulę, która przywarła plecami do ściany. Calouste odezwał się z

akcentem charakterystycznym dla absolwentów brytyjskich szkół

publicznych.

- No, wszystko w najlepszym porządku. Jeżeli ktoś się ruszy,

przestrzelę pannie Grey klatkę piersiową...

Cała grupa stała jak skamieniała.

Paula popatrzyła na ściany. Z kraty klimatyzacyjnej w pobliżu podestu,

na którym stał Calouste, skapywała woda. On zaś mówił dalej z teatralną

manierą.

- Nikt z was nie wyjdzie z tego zamku żywy. - W jego głosie

brzmiało okrucieństwo. - Wasze ciała rozdziobią kruki, które są

w tej okolicy bardzo żarłoczne. I nie są wegetarianami.

Zachichotał. Jego oczy były równie martwe jak dusza. Paula zauważyła,

że od miejsca, w którym stoją, podłoga opada. Osunęła się po ścianie, jak

gdyby mdlała. Ucieszyło to Calouste'a.

- Jest śmiertelnie przerażona. Bardzo słusznie. Bo śmierć już

nadchodzi...

W tym momencie krata klimatyzacyjna obok niego, wypchnięta

ciśnieniem spiętrzonej wody, wypadła z otworu i z trzaskiem przeleciała

przez pokój. Po chwili ustąpiła druga i wielka fala wlała się do

pomieszczenia. To na moment rozproszyło uwagę Calouste^. Wtedy Paula

wystrzeliła, mierząc z browninga w jego lewe kolano. Krzycząc z bólu,

upuścił glocka i zacisnął obie ręce na ranie. Stracił równowagę i spadł z

podestu do wody.

Zdawało się, że całe jezioro wlewa się do gabinetu. Woda podążyła

gwałtownie do miejsca, gdzie stał Tweed. Było jej już przynajmniej około

metra. Tweed wskoczył na stopnie, zarządzając ewakuację. Gdy dotarli do

klapy, woda poniżej sięgała już prawie dwóch metrów. Calouste starał się

desperacko dopłynąć do schod-

219

ków, dziwacznie przebierając rękami. Dotarł do stopni i wdrapał się na

pierwszy, zalewany już przez wodę. Wyciągnął w górę szpo-niastą rękę, a

na jego twarzy malowało się przerażenie.

- Proszę, ratujcie - skrzeczał. - Uratujcie mnie. Dam wam mi

liony.

Harry spojrzał na niego z góry, a potem pchnął ręką ciężką klapę, która

zatrzasnęła się z łoskotem. Paula była pewna, że usłyszała chrzęst

pękającej czaszki. Pośpieszyli korytarzem, bo Harry pokazał im wodę

przesączającą się przez ściany i wypłukującą zaprawę.

- Spieprzajmy stąd, wszystko wali się w diabły.

Z wierzchołka wzgórza, gdzie zaparkowali samochody, przyglądali się

teraz dramatycznej scenie poniżej. Zamek się rozpadał. Wysoka

wieżyczka z bajecznie kosztownym systemem łączności przechyliła się,

uderzyła w ścianę zwróconą w stronę stoku, rozpadła się na kilka części i

wybiła w murze wielką dziurę.

•

Pora ruszać - powiedział Philip.

•

Mamy teraz wracać do Brukseli? - jęknęła Paula.

•

Nie. Ruszamy w drugą stronę, do Luksemburga. Jedziemy na lotnisko.

Pierwszy poranny samolot odlatuje na Heathrow. Macie

zarezerwowane miejsca, tu są bilety. Musimy się śpieszyć.

Landrower Philipa ruszył na południe. Tweed usiadł obok, na przednim

siedzeniu. Paula ulokowała się z tyłu. Szybko zjeżdżali wąskimi szosami

biegnącymi w wąwozach; z obu stron piętrzyły się masywne wapienne

skały z wyrastającymi gdzieniegdzie kępami drzew. Paula z uczuciem ulgi

przyjęła zmianę krajobrazu.

Gdy podjeżdżali do spokojnego lotniska, na wschodzie pobłys-kiwał

złoty świt. Na asfaltowym pasie startowym czekał samolot. Zanim bez

kłopotu przeszli przez odprawę, Tweed z komórki Pauli zadzwonił do

Moniki i polecił, żeby zawiadomiła personel z łączności. Potem zadzwonił

do Jima Corcorana, szefa ochrony Heathrow, i poprosił o podstawienie

mikrobusu na płytę. W końcu odwrócił się do Philipa, potrząsnął jego

dłonią i gorąco mu podziękował.

•

Philip nie leci z nami? - spytała Paula.

•

Nie tym razem - odparł Philip z uśmiechem. - Moja praca jest tutaj, w

Europie. Pojadę daleko na wschód...

Nastał już dzień, gdy samolot wystartował. Paula spojrzała na Tweeda i

spytała, o czym myśli.

- Kto zabił Bellę, a potem panią Carlyle.

37

J

im Corcoran, szef ochrony lotniska Heathrow i bliski przyjaciel Tweeda,

wyjechał im na spotkanie niewielkim busem zaraz po wylądowaniu

samolotu.

- Ominiemy wszystkie kontrole bezpieczeństwa - powiedział

do Tweeda, gdy wsiedli. - Wytłumaczyłem, że jesteście z SIS

w trakcie pościgu za terrorystami. Zadzwonili do twojego dyrek

tora Howarda, który to potwierdził. Wasz transport czeka na par

kingu.

Wkrótce Tweed siedział już za kierownicą audi z Paulą u boku. Reszta

grupy wsiadła do dwóch czekających landrowerów. Gdy wyjechali z

lotniska, wyjaśnił:

- Rozmawiałem z Newmanem. Jako doskonały dziennikarz

wie, gdzie szukać. Muszę szybko przejrzeć wydania „Clarion"

z listopada i grudnia tysiąc dziewięćset dwunastego roku. We

dług Newmana może nam pomóc tylko Pete Drewniana Noga. To

ekscentryk. Skupuje za grosze egzemplarze różnych staroci, a po

tem słono sobie liczy za pokazywanie mikrofilmów w przeglądar

ce. Bob dzwonił do niego, aby przygotował odpowiednie egzem

plarze.

Na Heathrow wylądowali w środku dnia w pełnym słońcu. Paula

pilotowała Tweeda od lotniska i w końcu dotarli do Water-send Lane na

East Endzie. Na spokojnej, pokrytej kocimi łbami uliczce zobaczyli

brudne okno wystawowe z wypisanym wyblakłymi złotymi literami

szyldem „Pete Drewniana Noga".

Prowadzeni przez Newmana weszli do środka, a reszta grupy pozostała

na zewnątrz na straży. Wyszedł im naprzeciw niski, krzepki osobnik,

stukający drewnianą nogą i podpierający się laską.

221

•

Dwie setki funciaków - warknął na powitanie i patrząc na Tweeda,

wyciągnął rękę. - Dwie setki funtów dla twojego wykształconego

przyjaciela, zanim usiądziesz do maszyny. Egzemplarze „Clarion",

które chcesz zobaczyć, są już przygotowane.

•

Nie śpiesz się, Drewniana Nogo - powiedział Newman szorstko.

-Wracaj do swojego kantorka, a mój przyjaciel sprawdzi, czy znajdzie

to, czego szuka.

Ujął tamtego lekko za ramię, poprowadził do pokoiku na zapleczu i

zatrzasnął drzwi. Tweed usiadł na krześle przed małym czytnikiem

mikrofilmów. Przesunął dźwignię, przeskanował stronę, ponownie

poruszył dźwignią, a potem jeszcze raz.

•

Mam - powiedział i wskazał akapit z nagłówkiem: MORDERSTWO I

RABUNEK W BANKU!

•

Proszę, zrób pięć kopii całego akapitu.

Poczekał, aż Paula wykona zdjęcie bezbłyskowym aparatem. Wskazał

jej palcem datę: środa, 7 listopada 1912 roku.

Gdy Paula sfotografowała całą stronę, znów poruszył dźwignią. Nie

znalazł niczego aż do wydania grudniowego, gdzie wskazał kolejny akapit

z wielkim nagłówkiem. Gdy zrobiła kolejne zdjęcia, automatycznie

wyrzucane z aparatu, zrozumiała, czego szukał. Sfotografowała całą

kolumnę wydania z czwartku, 12 grudnia 1912 roku.

•

To więcej niż dwieście funciaków! - wrzasnął Drewniana Noga,

wyłaniając się ponownie ze swego biura i stukając o podłogę protezą.

Newman wyjął kopertę z dwoma banknotami stufun-towymi i wsunął

ją do górnej kieszeni znoszonej wełnianej marynarki Pete'a.

•

Na tyle się zgodziłeś, stary złodzieju, więc się zamknij. Nas już nie ma.

•

Nie rozumiem - powiedziała Paula, gdy wyjechali z Londynu i w trzy

samochody ruszyli na południe.

•

Zrozumiesz - zapewnił ją Tweed. - Teraz pełnym gazem do

Hengistbury i rozwiązania tajemnicy dwóch strasznych morderstw.

•

Mam nadzieję, że z niczym więcej nie będziesz już się musiał zmierzyć

- odezwała się Paula, której intuicja często okazywała się prorocza.

38

W

tunelu pod gałęziami mrocznych jodeł Paulę ogarnęło to samo

przerażające uczucie, jakiego doznała, kiedy przyjechali tu po raz

pierwszy. Ustąpiło, gdy dotarli do bramy, której wysokie skrzydła z kutego

żelaza otworzyły się po chwili oczekiwania.

- Jaki piękny dzień - zauważyła, gdy Tweed podjeżdżał do

stopni tarasu.

W niespełna dziesięć minut miała gorzko pożałować tej uwagi. Jadące

za nimi dwa pozostałe samochody skręciły na parking na zapleczu.

Kiedy wbiegli po stopniach na górę, lewa połowa drzwi otworzyła się,

lecz zamiast Lavinii powitała ich Crystal. Podobnie jak stryjeczna siostra,

miała na sobie biały golf i plisowaną spódnicę. Stała bardzo spokojnie z

rękami założonymi na piersiach.

•

Witam z powrotem - pozdrowiła ich z mrocznym uśmiechem. - Mam

ponure wieści, ale staram się opanować swoją wybuchową naturę. -

Zamilkła na chwilę. - Leo został zamordowany.

•

Wejdźmy do biblioteki, abyś mogła usiąść - powiedział Tweed,

delikatnie ujmując ją pod ramię.

•

To nie jest konieczne. Ale dziękuję.

Nie pokazał po sobie, że ta wiadomość była dla niego szokiem. Paula,

bacznie obserwująca Crystal, nie zauważyła u niej śladów załamania, a

więc dziewczyna miała silniejszy charakter, niż się wcześniej wydawało.

W głównym holu wyszedł im naprzeciw starszy inspektor Hammer, który

zwrócił się do Crystal tonem wyjątkowo uprzejmym:

- Dotrzymałem słowa, pozwoliłem pani powiedzieć Tweedowi,

co się stało. A teraz będzie pani łaskawa odpocząć w bibliotece,

a ja zamienię z nim prywatnie kilka słów.

223

Crystal podążyła powoli do biblioteki, jednak pozostawiła drzwi

otwarte. Paula uświadomiła sobie, że dziewczyna postanowiła słuchać,

czy Hammer powie prawdę.

•

Ze wszystkimi szczegółami, proszę - zażądał Tweed.

•

Zamordowany w taki sam sposób jak poprzednie ofiary. Zarzucono mu

przez głowę od tyłu jeden z tych nieprzyjemnych, chciałem

powiedzieć, okropnych kołnierzy. Siedział na krześle. Gardło rozorane.

Zadzwoniłem do Buchanana, który wezwał Sa-afelda. Profesor zjawił

się natychmiast, przyjechał w środku nocy z ekipą medyków. Przed

autopsją ocenił, że morderstwo nastąpiło między północą a drugą nad

ranem. Powiedział to oczywiście z takimi zastrzeżeniami jak zwykle.

Przesłuchałem wszystkich i według tego, co mówią, każdy spał w

swoim apartamencie. Znów nikt nie ma alibi.

•

Gdzie jest Lavinia? - spytał Tweed. - Zwykle to ona otwiera bramę.

Crystal spokojnym krokiem wyszła z biblioteki. Paulę zdumiało jej

opanowanie.

•

Niepokoję się o Lavinię - powiedziała pewnym głosem.

•

Dlaczego? - spytał Tweed. - Gdzie ona jest?

•

Zaraz po śniadaniu Marshal oznajmił, że wybiera się do Seacove.

Naciskał na Lavinię, żeby z nim pojechała.

•

Naciskał? - wypytywał Tweed.

•

Chyba jej ten pomysł niezbyt się podobał. Poszła z Marsha-lem do

samochodu owinięta w płaszcz, ponieważ wtedy było jeszcze chłodno.

Wychylił się z miejsca kierowcy i schwycił ją za ramię; zgodziła się,

gdy powiedział, że potrzebuje jej towarzystwa. Wsiadła i odjechali.

•

Dawno to było? - spytał Tweed z niepokojem.

•

Mniej więcej godzinę temu. Och, zdarzyło się jeszcze coś dziwnego.

Poszłam do chaty Snape'a i zobaczyłam, że ktoś włamał się do jego

szafy z bronią. Ukradziono dubeltówkę, winchestera.

•

Hammer - powiedział nagle Tweed w pośpiechu - wyjeżdżam i

zostawiam panu dowodzenie. Musimy jechać natychmiast.

•

Dokąd? - spytała Paula, gdy schodzili po schodach.

•

Do Seacove - odparł Tweed, wskakując za kierownicę.

•

Dlaczego? - spytała, siadając obok niego.

•

Mam nadzieję, że zdążymy na czas, aby zapobiec czwartemu

morderstwu.

Paula miała na zawsze zapamiętać tę długą jazdę do odległego Seacove.

Tweed brał ostre zakręty jak kierowca na torze Le

224

Mans, zawsze na granicy dopuszczalnej prędkości. Zrezygnował z

autostrady przechodzącej często w pobliżu nad nimi i wybrał starą lokalną

drogę.

•

Za duży ruch - odpowiedział, gdy Paula wspomniała o autostradzie. -

Wielkie ciężarówki z ładunkiem. Rolls jest godzinę drogi przed nami.

•

Co cię tak zaniepokoiło? - spytała.

•

Zniknięcie winchestera.

•

Chcesz dojechać na miejsce tak szybko, jak to tylko możliwe?

•

Taki mam zamiar.

•

To zajedź na pierwszą z brzegu stację benzynową.

•

Nie możemy tracić czasu.

•

Więc jak zamierzasz dojechać na pustym baku? Spójrz na wskaźnik

paliwa.

Tweed zerknął w dół. Strzałka niemal dotykała zera. De jeszcze

pozostało do zupełnego zamilknięcia silnika? Spojrzał na Paulę.

•

Dobrze, gdy przynajmniej jedna osoba w samochodzie ma rozum.

•

Nie denerwuj się - powiedziała, dotykając jego ramienia. - Musimy

znaleźć jakąś stację benzynową.

Ciekawe gdzie?, pomyślał. Droga była opustoszała. Przez wiele

kilometrów nie spotkali żadnego samochodu jadącego z przeciwka.

Możemy na wieki utknąć na tym pustkowiu, zaniepokoił się, ale zachował

dla siebie ponure przepowiednie.

Słońce rozjaśniało okolicę. Kępy fioletowych i złotych krokusów

połyskiwały w zielonej trawie. Po obu stronach rozciągały się

pofałdowane wzgórza. Wiosna wreszcie rozkwitła. Tweed starał się nie

patrzeć na wskaźnik poziomu paliwa. Byli w Dorset i Paula napawała się

pięknem okolicy.

Za zakrętem, kilkaset metrów przed sobą, zobaczyli parę dystrybutorów

ustawionych przed małą stacją benzynową. Paula stuknęła Tweeda

łokciem.

- Widzisz? - krzyknęła. -Wyjdę zatankować.

Wydawało mu się, że trwa to wieki. Parę następnych stuleci zdawało się

trwać uiszczenie opłaty. Uświadomił sobie, że jego palce miarowo bębnią

w kierownicę. Opanował się. Usłyszał stukanie palcem w szybę pasażera.

To była Paula. Wskazała na poziom paliwa. Pełny zbiornik. Uśmiechnął

się do niej szeroko. Wskoczyła na miejsce pasażera.

- Audi Express może jechać dalej. Czy Leo wpuściłby kogoś

do swojego apartamentu tak wcześnie z rana?

225

•

Przecież to jego rodzina, ludzie, z którymi mieszkał. Czy mógł to być

ktoś z nich? Miejmy nadzieję, że pogoda się nie popsuje.

•

A czy zastanawiałeś się, dlaczego został zamordowany?

•

Tylko zgaduję, że mógł podsłuchać, jak nieznany szpieg dzwonił do

Calouste'a, aby go poinformować, że wyjechaliśmy z rezydencji. A

teraz, proszę, siedź cicho. Nie lubię rozmawiać, gdy jestem

skoncentrowany na prowadzeniu.

Zamilkła. Wiedziała, że Tweed zastanawia się nad kolejnym brutalnym

morderstwem w rezydencji. W myśli sporządziła listę osób, które były tej

nocy w domu. Marshal, Lavinia, Warner, Cry-stal i pani Grandy, chociaż

ta odgrywała dotąd raczej niewielką rolę w wydarzeniach w Hengistbury.

Nagle Paula pochyliła się do przodu. Przekraczali granicę Korn-walii.

Po lewej stronie drogi miejsce zielonych falistych wzgórz zajęły ponure

wapienne skały wybiegające z lądu w morze.

Co gorsza, słońce się schowało, a niebo wypełniły płynące szybko na

zachód czarne groźne chmury sztormowe; gęste i niskie przypominały

ruchome pasma górskie. Tweed włączył reflektory. Ciężkie, mgliste opary

ześlizgiwały się z kamiennych grzbietów, zacierając ich kształty.

Wzmagający się wiatr rozmazywał mgłę na przedniej szybie. Tweed

uruchomił wycieraczki. Powietrze było obrzydliwie lepkie.

- Miejmy nadzieję, że w tych warunkach nie wypłynęli na

tym, jak go Marshal kiedyś nazwał, cudownym jachcie - powie

dział Tweed do siebie.

Przecięli łańcuch wzgórz i ujrzeli przed sobą Seacove i opadającą

stromo po zboczu drogę do wioski. W pewnej odległości widać było

zgrupowanie białych wiejskich domków, rozcięte opadającą w dół aż do

kamienistej plaży pochylnią, przeznaczoną dla „Sea Sprite'a". Ani śladu

kogokolwiek. Paula wstrzymała oddech.

•

Co się stało? - spytał Tweed.

•

Spójrz tam, na południe. Ten idiota Marshal prowadzi jacht na skos

przez zatokę i celuje wprost w lukę między cyplami. Płynie na ocean.

Fale wyglądają na sztormowe.

•

Być może przybyliśmy za późno - powiedział Tweed spokoj-

nie.

39

P

odjechali do plaży i zaparkowali. Paula ruszyła w stronę otwartych drzwi

domu Marshala. Wpadła tam tylko na chwilę, po czym podbiegła do

Tweeda, stojącego kilka metrów od pochylni.

•

Lavinii tam nie ma - powiedziała, z trudem łapiąc oddech. -Ten

szalony Marshal zabrał ją na jacht.

•

Nie całkiem szalony - zapewnił ją Tweed. - Wraca. Nie spodobało mu

się to, co zobaczył.

Nic dziwnego, pomyślała Paula, patrząc na skrawek oceanu widoczny z

Oyster Bay. Sztorm burzył morze i wznosił fale wielkie jak góry, które

zderzając się, wyrzucały w powietrze obłoki rozpylonej wody.

Jacht, popychany falami wlewającymi się do zatoki, śpieszył do brzegu.

Paula patrzyła, jak sunął, i modliła się, by zdołał dotrzeć do pochylni.

- Rzeczywiście przypomina miniaturowy statek turystyczny

- zauważyła.

Jej głos zmienił się nagle. Zacisnęła dłoń na ramieniu Tweeda.

- O Boże! - krzyknęła. - Schodzi z kursu, musiał go pochwycić

prąd!

Na kilka minut zapanowała cisza. Wtem Pauli wydało się, że słyszy głos

jakby innego silnika i uświadomiła sobie, że Marshal otworzył

przepustnicę, podejmując desperacką próbę zmiany kursu. Nie udało mu

się, i jacht zmierzał szybko w stronę Pindle Rock. Stali obok siebie w

milczeniu, patrząc, jak przednia część kadłuba rozbija się o skałę. Głośny

trzask dobiegł wyraźnie aż tutaj. Przednia część jakby wzniosła się nad

poszarpane kamienie, po czym z wolna opadła. W zdumienie wprawiło ich

to, co stało się potem.

227

Część tylna oderwała się od rozbitego przodu, a otwarte specjalne klapy

utworzyły nowy dziób. Teraz był to samodzielny stateczek z oszkloną,

zapasową sterówką nad pokładem i wystającym nad rufą sterem.

•

Mój Boże! - wykrzyknęła Paula. -To działa!

•

Nigdy nie przypuszczałem, że to możliwe - przyznał Tweed. Ustawił

ostrość lornetki na sterówkę. Za kołem zobaczył Mar-

shala w jego ekstrawaganckiej niebieskiej czapce z daszkiem. Widział, jak

tamten narzucił na siebie nieprzemakalną kurtkę i naciągnął kaptur, po

czym, aby lepiej widzieć, opuścił szybę z przodu. Natychmiast zmoczyły

go rozbryzgi szalejących fal.

•

Może nie trafić na pochylnię! - krzyknęła Paula w narastającym

wietrze.

•

Może się tak zdarzyć.

•

Trzeba mieć nadzieję!

•

Z tyłu nadchodzi wielka fala.

•

Może mu pomóc w dotarciu do brzegu. Bądź dobrej myśli - zbeształa

go.

•

Na Pindle Rock widać było krew - odrzekł Tweed.

•

Pewnie jest ranny. Musiało tam być piekło w czasie uderzenia o skałę.

•

Być może.

•

Czy musisz być takim czarnowidzem?

•

Muszę być realistą - odburknął.

•

Nie widzę żadnej krwi - krzyknęła, oglądając skałę przez własną

lornetkę.

•

Teraz nie. Fale właśnie ją zmyły.

•

Wydawało ci się - uznała.

•

Jesteś za bardzo przejęta - powiedział. - Odetchnij głęboko i uspokój

się.

•

Nie jestem - odburknęła.

•

Masz zaraz nabrać głęboko powietrza. To rozkaz.

Niemal wsparta na nim, wzięła głęboki wdech, zatrzymała na chwilę i

wypuściła. Słone powietrze wypełniło jej płuca. Napięcie znikło. Tweed

miał rację.

- Nadpływa - stwierdził pogodnie.

Dziwny kadłub zręcznie sterowany i popychany przez wielką falę dotarł

do pochylni. Silnik został wyłączony, by zmniejszyć prędkość. Jacht

wpłynął do środka i zatrzymał się tuż przed nimi. Paula odetchnęła z ulgą.

228

Sternik zszedł na pokład, zrobił parę kroków na zesztywniałych nogach i

stanął po drugiej stronie kadłuba, około dwóch metrów od Tweeda i Pauli.

Szybkim ruchem zrzucił z siebie nieprzemakalny kaptur i okrycie. Długie,

ciemne włosy opadły na kołnierz kurtki. Błysnęła wymierzona wprost w

nich lufa winchestera.

- Stójcie spokojnie. Malutki ruch i jednym strzałem poślę was razem do

piekła - powiedziała Lavinia.

40

L

avinio! Co ty robisz? W głosie Pauli słychać było zaskoczenie i

niedowierzanie. Spojrzała na mocno zarysowany podbródek i bladą twarz

oraz na dubeltówkę pewnie trzymaną przez Lavinię w silnych dłoniach.

•

Po zamordowaniu Belli, pani Carlyle i Lea teraz zamierza zamordować

nas - powiedział Tweed spokojnym głosem, jak zwykle w sytuacjach

kryzysowych. - Ale, Lavinio, jeżeli mogę spytać, jak zamierzasz

pozbyć się naszych ciał?

•

Dobre pytanie, panie Tweed. Wciągnę je na pokład, a potem poślę

jacht przez zatokę prosto na Atlantyk. Czy to wam odpowiada? -

spytała z szyderczym uśmiechem.

Paula była zszokowana absolutną bezdusznością tej kobiety. Myśli jej

zawirowały, a następne słowa Lavinii nie pomogły wrócić do równowagi.

•

Pogubił się pan w rachunkach, panie Tweed. Niech pan spojrzy na

drugą stronę pokładu. Rozpoznaje pan to ciało?

•

Marshal - odpowiedział ponuro. - Z rozdartym gardłem, jak tamci

troje. Zabiłaś własnego ojca, co jest uważane za zbrodnię najbardziej

godną pogardy.

•

Ojca? - odparła jadowitym tonem. - Nienawidziłam go, tego niby ojca.

Zostałam poczęta, gdy zabawiał się z Mandy Carlyle, dziwką, która

brała zbyt wiele za noc. To była moja niby matka, niech się smaży w

piekle! Moja prawdziwa matka nie mogła mieć dzieci, choć straszliwie

chciała. Gdy Mandy Carlyle zaszła w ciążę, Marshal wpadł na pomysł,

by powiedzieć swojej żonie, co się stało. Moja prawdziwa matka

udawała, że spodziewa się dziecka. Gdy się urodziłam, zabrała mnie do

Hengistbury jako własną córkę. Klinika, gdzie się urodziłam,

sfałszowała papiery, nadając mi

230

inne nazwisko. - Jej głos stwardniał. - Teraz możesz sobie wyobrazić,

dlaczego znienawidziłam mojego łże-ojca?

•

Tak, mogę - odparł Tweed spokojnie. - Jak się o tym dowiedziałaś?

•

Wiesz jak.

Wiedział, że dopóki można, musi przedłużać rozmowę. Zauważył, że

dubeltówka jest odbezpieczona, Lavinia musiała jedynie nacisnąć spust,

aby zabić ich oboje.

•

Wolę, abyś sama mi o tym opowiedziała.

•

Znalazłam sekretną książeczkę czekową Marshala. Płacił wielkie sumy

tej suce Carlyle. Szantaż. Odgadłam, z jakiego powodu.

•

Dlaczego zamordowałaś Bellę?

•

To oczywiste. Stała na drodze do mojego ostatecznego celu, przejęcia

banku. - Usta Lavinii wykrzywił ten sam szyderczy uśmiech. - Miała

osiemdziesiąt cztery lata. Nadszedł jej czas.

Paulę ponownie przeraziła jej całkowita bezduszność.

•

Logiczne - zgodził się Tweed, nie okazując żadnych uczuć. - A czemu

zabiłaś panią Carlyle?

•

To też oczywiste. Nienawidziłam jej i mogła stać się niebezpieczna,

biorąc pod uwagę szantażowanie Marshala.

•

Co się stało, gdy przyjechałaś do Dodd's End?

•

Wyjawiłam jej, kim jestem. Powiedziała drwiąco, że miło jej popatrzeć

na jedyną córkę. Była tak pijana, że ledwie mogła wstać z fotela.

•

Co się dalej stało?

•

Ta uwaga mną wstrząsnęła. W torbie miałam kołnierz. Powiedziałam,

że muszę się napić, i podeszłam do stojącego za nią barku. Wszystko

łatwo poszło. Przerzuciłam kołnierz nad jej plugawą głową.

Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Nigdy nie użyłam większej siły niż

przy zaciskaniu tego kołnierza. Niemal oderwałam jej głowę od

tułowia.

•

To rozumiem - powiedział Tweed, zmuszając się do przeciągania

rozgrywki. - Ale skąd miałaś jej adres?

•

Ten idiota Marshal nabazgrał go na końcu jednej z sekretnych

książeczek czekowych.

•

A dlaczego pozbyłaś się Lea?

- Och, Leo. - Uśmiechnęła się zimno. - Podsłuchał moją roz

mowę z Calouste'em, kiedy ostrzegłam go, że wyjeżdżacie z Hen-

gistbury. Wiedziałam, że mógłby się wygadać, więc musiałam go

uciszyć.

231

- To też logiczne - ponownie zgodził się Tweed spokojnie.

- A Marshal?

•

To też oczywiste. Dziedziczył bank. Bella sporządziła testament, w

którym uczyniła mnie jedyną spadkobierczynią po śmierci Marshala i

Warnera.

•

Dowiedziałaś się o tym z testamentu, który Bella wręczyła ci w

zapieczętowanej kopercie, gdy odwiedziliśmy ją po raz pierwszy.

•

Czyżby? - Potrząsnęła głową. - Prawnikom nie wolno ujawniać takich

dokumentów, więc jak się o tym dowiedziałeś? - spytała z wyraźną

ciekawością.

•

Starałaś się, żebyśmy uwierzyli, że jadłaś długi lunch w hotelu Pike's

Peak w Gladworth. W rzeczywistości zajęłaś się uwodzeniem

prawnika, który pokazał ci testament, a potem włożył go z powrotem

do koperty i ponownie zapieczętował. Skąd o tym wiem? Zadzwoniłem

do właściciela hotelu i spytałem go, czy tego dnia jadłaś tam lunch.

Odpowiedział mi, że tego dnia nikt nie jadł lunchu. Zacząłem się

zastanawiać, co naprawdę mogłaś robić.

•

Bystryś pan, panie Tweed.

•

A Calouste Doubenkian nie żyje. Utonął wraz z całym swoim

zamkiem.

•

Naprawdę? - Uniosła brwi. - No to mogę sprzedać bank sułtanowi. Na

Dalekim Wschodzie kochają złoto.

•

Złoto? - Spojrzał w jej wielkie niebieskie oczy. Potrafił już odczytać jej

naturę i zobaczył w głębi pobłysk diabelskich ogników.

•

Mógłby pan zostać detektywem pierwszej wody, panie Tweed

- zauważyła, unosząc lufę dubeltówki.

Głośna eksplozja odbiła się echem w panującej ciszy.

41

M

arler wylądował wcześniej. Zaryzykował zmniejszenie pułapu we mgle i

posadził samolot na małym prywatnym lotnisku na tyłach wiejskich

domów.

Przez pewien czas leżał rozciągnięty na pochyłym dachu domu

Marshala od strony lądu. Zrozumiał, że sytuacja jest krytyczna, i czekał w

swojej kryjówce, trzymając w pogotowiu karabin.

Słyszał każde słowo. Przez cały czas krzyżyk celownika miał

wymierzony w skroń Lavinii. Zrozumiał, że Tweed starał się wyciągnąć z

niej jak najwięcej informacji i zręcznie nakłaniał ją do mówienia.

Gdy usłyszał jej ostatnią uwagę i zobaczył, że celuje, nacisnął spust.

Użył pocisku wybuchającego.

42

K

ula zmiotła połowę głowy zabój czyni. Z rany trysnęła krew. La-vinia stała

tak blisko kadłuba, że upadła na pokład, przyciskając swoim ciałem

dźwignię startową. Padając, przesunęła dźwignię w dół na maksymalną

prędkość i silnik ryknął pełną mocą. Marler podszedł doTweeda i Pauli.

Objęła go mocno.

- Zawsze pojawiasz się we właściwym momencie - powiedział

Tweed. - Dziękuję.

Patrzył, jak jacht z dwoma ciałami na pokładzie przesuwał się po

pochylni. Mknął szybko w dół i trafił akurat na wierzchołek monstrualnej

fali, która niczym potwór morski poniosła go przez Oyster Bay.

- Wygląda na to, że trafi w wyjście z zatoki - zauważył Marler.

Paula spojrzała na morze za przesmykiem. Trwał gwałtowny

sztorm. Ogromne fale zderzały się ze sobą, wznosząc tony wody. Nic nie

mogło przetrwać w tej burzy.

Statek wciąż był widoczny na szczycie fali biegnącej z niezwykłą

prędkością dokładnie między skałami, wprost na Atlantyk. Tweed sięgnął

po lornetkę.

- Oba ciała są nadal na pokładzie. Chyba się zaplątały w ol

brzymi zwój liny.

Jacht podążał wprost na wzburzone morze. Tweed obserwował przez

lornetkę, jak rzucany przez fale wciąż trzymał się zdumiewająco prosto,

nie gubiąc ciał zamotanych w liny. Potem z coraz większą prędkością

zaczął się zanurzać, głębiej i głębiej, aż zniknął na dobre w kipieli.

- Ciała pozostały na pokładzie - powiedział Marler, patrzący

przez własną lornetkę. - Straż przybrzeżna nigdy niczego nie

znajdzie.

234

•

A resztki części rozbitej na Pindle - dodał Tweed - zostały już zmyte

do Atlantyku.

•

Już po wszystkim - powiedziała Paula, która nagle uświadomiła sobie,

że nadal trzyma zaciśnięte pięści w kieszeniach.

•

Nie! - ostrzegł Tweed. - Jeszcze nie całkiem po wszystkim. Wracamy

do Hengistbury.

Marler odleciał na prywatne lotnisko, które znalazł w pobliżu

Leaminsteru. Już po raz drugi pilnował przyjaciół podczas ich wizyty w

Seacove.

Umysł Pauli, pełen traumatycznych przeżyć, nie odnotował niczego z

drogi powrotnej. Crystal otworzyła bramę i czekała na nich w holu. Stała

wyprostowana, z powitalnym uśmiechem na twarzy.

•

Muszę natychmiast zobaczyć się z twoim ojcem - zwrócił się do niej

Tweed.

•

Pracuje w swoim apartamencie.

Warner Chance siedział za biurkiem, na którym piętrzył się stos

zestawień finansowych. Tweed szybko opowiedział mu ocenzurowaną

wersję wydarzeń, o tym, jak Marshal wypłynął z Lavi-nią jachtem na

ocean, gdzie złapał ich sztorm o niespotykanej sile i zatopił. Żadne nie

przeżyło. Wchodząc do apartamentu, Tweed zauważył na biurku zmiętą

chusteczkę do nosa. Potem udało mu się zrozumieć prawdę.

•

Teraz, panie Chance... - zaczął Tweed.

•

Proszę, mów do mnie Warner.

•

A teraz, Warnerze, złoto.

•

Złoto?

•

Paulo - ciągnął Tweed - pokaż Warnerowi te wycinki z gazet, które

wyszukał dla nas Pete Drewniana Noga.

Ułożyła je w kolejności na biurku Warnera.

MORDERSTWO I RABUNEK W BANKU!

Ostatniej nocy trzech ludzi zostało zamordowanych, gdy

bandyci zaatakowali bank Klempnera, filię wiedeńskiego

Kreditanstalt. Dyrektor i dwaj jego sekretarze, pozostający w

budynku o północy, zostali zastrzeleni przez dwóch zamas-

kowanych mężczyzn. Złote sztaby o wartości 800 000 funtów

zostały następnie załadowane na ciężarówki i zniknęły wraz z

rabusiami. Policja nie znalazła dotąd klucza, pozwalającego na

zidentyfikowanie morderców.

235

Paula pokazała następnie zdjęcie całej strony gazety, z której pochodziła

informacja.

- Zwróć uwagę na datę - powiedział Tweed. - Szósty listopada

tysiąc dziewięćset dwunastego roku.

Paula podała mu kolejny wycinek z „Clarion".

DZISIAJ ZOSTAŁ ZAŁOŻONY MAIN CHANCE BANK

Ezra Main i Pitt Chance założyli dziś nowy, potężny i ważny

Main Chance Bank. Nadzór Bankowy potwierdził powstanie tej

instytucji i zapewnił, że posiada ona odpowiednie rezerwy

finansowe do prowadzenia działalności międzynarodowej.

•

A teraz spójrz na datę - polecił Tweed. - Dwunasty grudnia tysiąc

dziewięćset dwunastego roku. Mniej więcej miesiąc po rabunku

złotych sztab. „Odpowiednich rezerw finansowych".

•

Nie wiedziałem o tym. - Warner objął głowę rękami. - Jestem pewien,

że Bella również nie wiedziała.

•

Poza tym - ciągnął Tweed - na moje polecenie Paula wydobyła z

hipoteki w Gladworth kopię planów Hengistbury, różnych od tych,

które nam pokazano, gdy przeszukiwaliśmy rezydencję. Plany, które

otrzymała, pokazują istnienie labiryntu piwnic pod budynkiem. Czy

możemy je teraz obejrzeć? Przypuszczam, że trzeba nacisnąć brązowy

przycisk w windzie, tak zwany awaryjny.

Weszli we trójkę do kabiny i Warner nacisnął brązowy przycisk.

Zjechali na dół. Gdy drzwi otworzyły się ponownie, weszli do kompleksu

piwnic o ścianach z kamienia. Warner zatrzymał się przed potężnymi

stalowymi drzwiami i zajrzał do małego czarnego notesu, który znalazł w

sekretnej szufladzie biurka Belli. Ustawił kombinację i cofnął się. Drzwi

się otworzyły.

Weszli do wielkiej stalowej komory z mocnymi półkami i poczuli się

jak w grocie AUadyna. Wszędzie wokół, aż pod sufit, piętrzyły się sztaby

złota. W głębi stał mocny wózek na solidnych kołach.

•

Co, u diabła, mam z tym wszystkim zrobić? - spytał Warner znużonym

głosem. - Nie chcę tego. Bank jest niewiarygodnie wy-płacalny dzięki

samym tylko złożonym w nim depozytom.

•

Bank Klempnera był filią wiedeńskiego Kreditanstalt - powiedział

Tweed jakby do siebie. - Gdy Kreditanstalt upadł, niewielu ludzi

wiedziało, że to bankructwo wywołało Czarny Ponie-

236

działek na Wall Street i gwałtowne spadki na giełdzie. Więc to złoto już do

nikogo nie należy. Oczywiście można je sprzedawać po kilka sztabek

kolekcjonerom. Ale to nie jest rada. Jeżeli będzie konieczne, zaprzeczę, że

kiedykolwiek coś takiego powiedziałem. Jestem pewien, że bank

rozkwitnie w twoich rękach.

•

Teraz, kiedy nie ma już Lavinii - powiedział Warner - zatrudnię Crystal

jako główną księgową. Być może śmierć Lea była dla niej szokiem, ale

gwałtownie wydoroślała.

•

Będzie twoim wielkim sprzymierzeńcem - powiedziała Paula.

•

Musimy już jechać - oznajmił Tweed.

\

Epilog

C

ały zespół, który zebrał się wcześniej na Park Crescent, pośpieszył teraz do

domów, aby się przebrać w stroje wieczorowe. Z wyjątkiem Pauli.

Tweed poinformował wszystkich, że zabiera ich na obiad do Mungano's,

najdroższej restauracji w mieście. Paula otworzyła szafę.

•

Mam tutaj nową kreację w ochronnym pokrowcu. Wszyscy docenią

twój gest.

•

Zasłużyli na to.

•

Siedzisz tu jak przykuty i rozmyślasz. O czym?

•

Niepokoi mnie, czy udało mi się właściwie rozwiązać tę sprawę.

•

Co takiego? Nie rozumiem.

•

Wciąż powraca mi w myślach wypowiedziane kiedyś przez kogoś

zdanie.

•

Jakie zdanie? - spytała, siadając na jego biurku.

•

Czy pamiętasz, jak grali w ruletkę w bibliotece? Marshal wściekł się

wtedy, porwał koło ze stołu i wyrzucił przez okno na taras.

-Tak.

•

A czy przypominasz sobie, co wtedy powiedział Warner Chance?

•

Nie, a co to było?

•

„Zwycięzca bierze wszystko.