Higgins Jack Nocne przejście

Tytuł oryginału:

PASSAGE BY NIGHT

Ilustracja na okładce:

ED SALTER

Opracowanie graficzne:

DARIUSZ CHOJNACKI

Redaktor

EWA MARKOWSKA

Redaktor techniczny:

JANUSZ FESTUR

Published in the arrangement with Prava i Prevodi,

International Licensing Agency, Belgrade.

For the Polish edition

' Warszawa 1991

ISBN 83-85079-28-9

Dedykuję tę książkę

wujowi Bobowi

ROZDZIAŁ I

„Grace Abounding"

Manning obudził się niespodziewanie z głębokiego snu

pozbawionego marzeń. Wrócił do rzeczywistości w tym
samym momencie, w którym otworzył oczy. Patrzył przez
chwilę w sufit kabiny. Na całym ciele czuł kropelki potu.

Miał na sobie tylko dżinsy mocno sfatygowane przez

słońce i słoną wodę. Spojrzał na zegarek, opuścił nogi na
podłogę, siadł i wbił wzrok w bose stopy, myśląc o dokucz
liwym bólu, który usadowił się gdzieś za prawym okiem. Po

chwili usłyszał w zejściówce czyjeś kroki.

Człowiek, który wszedł, był Murzynem w nieokreślo

nym wieku. Jego bystre, inteligentne oczy tkwiły w pozna

czonej bliznami i pomarszczonej przez lata pracy na morzu
twarzy. Miał na sobie purpurową kurtkę, sponiewieraną
czapkę z daszkiem i jasnoniebieskie drelichy.

Manning spojrzał w górę i spytał grobowym głosem: -

Seth, kim ja, do diabła, jestem?

Marynarz uśmiechnął się. - Jeden z tych twoich dni,

co! Lepiej zajmij się przez chwilę szklaneczką rumu, a ja
zaparzę nieco świeżej herbaty.

- Niezły pomysł. A gdzie podział się nasz klient?

- Pan Morrison popłynął do rafy na ryby. Powiedział,

że będę mu tylko przeszkadzał. Mam nadzieję, że będzie dziś

miał więcej szczęścia niż wtedy z tym tuńczykiem. Z pewnoś

cią nie jest rybakiem.

Za sto pięćdziesiąt dolarów dziennie może robić, co

zechce, jeśli o nas idzie, i lepiej, żebyś o tym nie zapominał -

powiedział Manning.

Podążając za Sethem wspiął się po trapie zejściówki.

Przystanął na górze i oparłszy nogę o reling spoglądał na

zatokę. Był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną o po

tężnych ramionach. Miał brązowe włosy rozjaśnione przez

słońce, twarz pokrywał mu dwudniowy zarost. Spalona

słońcem skóra obciągała ciasno kości, uwydatniając spo

kojne, pozbawione emocji oczy.

Jakąś milę dalej z zatoki wychodził dwumasztowy jacht,

kierując się północno-wschodnim szlakiem do Nassau. Tuż

obok niego płynął na północ niewielki wodolot, promienie

słońca załamywały się na jego srebrzystoniebieskim kad

łubie.

Jimmy Walker wozi turystów na Eleutherę -

stwierdził Seth, podając Manningowi herbatę. - Nieźle

zarabia w tym sezonie.

- I sporo wydaje - odparł Manning. - Co wieczór

większość zastawia w „Caravel".

- Tak... Myślę, że to nie rum go tam przyciąga...

- Czasem wydaje mi się, że lubisz kłopoty, Seth. -

Manning wylał za burtę resztę zawartości szklanki. - Czas,

bym poszukał Morrisona. Nie możemy pozwolić, żeby się

zgubił. Moja reputacja nie zniosłaby tego.

- Gdybyś ją tylko miał - stwierdził poważnie Seth

i pomógł Manningowi założyć akwalung, mocując sprzączki

i dociągając paski.

- Gdzie jest kusza? - spytał Manning.

Seth wzruszył ramionami. - Jedną zniszczyłeś w ze

szłym tygodniu, a drugą wziął pan Morrison.

Pewnie upoluje własną prawą stopę.

Manning naciągnął maskę na twarz i skoczył do czystej

wody. Przez chwilę nie poruszał się, sprawdzając działanie

zaworu powietrza, po czym ruszył w dół szerokim łukiem.

Nurkowanie miało dlań od niepamiętnych czasów nie

zastąpiony urok. Światło słoneczne, załamywane przez fale,

lśniło między barwnymi pasmami trawy morskiej, pokrywa

jącej dno grubym kobiercem, migotało odbite od muszli

i rozgwiazd, układając się na białym piasku.

Rafę tworzył las koralowców powyginany w fanta

styczne kształty - złe i niebezpieczne. Czarne skały wysta

wały nad powierzchnię wody niczym kolumny zrujnowanej

świątyni. Kilka wielkich srebrzyście pręgowanych okoni

walczyło ze sobą między krzewami koralowymi. Manning

znieruchomiał na chwilę, żeby na nie popatrzeć, potem

mocno zamachnął się płetwiastą stopą i popłynął dalej. Ryby

uciekły w popłochu.

Minął koralowce i po chwili stracił z oczu dno. Gdzieś

dalej, w głębinie, ławice tęczowych ryb wypełniały błękitną

przestrzeń lśniącymi obłokami zmieniającymi barwę przy

każdym ruchu.

Właśnie rozproszyły się w srebrny deszcz, przestraszone

gwałtownym pędem kilku makreli uciekających przed reki

nem. Manning usunął się nieco, a mimo to poczuł jeszcze

jakby muśnięcie niewidzialnej ręki, kiedy rekin przepływał

tuż obok niego. Poczekał chwilę, uczepiony postrzępionego

końca szczeliny, z twarzą przy ścianie. Parę sekund później

spostrzegł wynurzającego się z zielonej mgiełki Morrisona.

Amerykanin trzymał w jednym ręku pistolet harpu

nowy, w drugim kuszę, na której tkwił srebrny okoń.

Manning podążył za nim w górę. Morrison spostrzegł go,

zawisł na chwilę nieruchomo i uśmiechając się, potrząsnął

upolowaną rybą. Z jego prawego ramienia sączyła się

brązowa strużka krwi, zostawiając w zielonej wodzie długie,

ciemne pasma. Manning zbliżył się i stwierdził, że górna

część ramienia jego klienta jest nieprzyjemnie poszarpana

przez korale.

Amerykanin uśmiechnął się szeroko i wzruszył ramio

nami, jakby chciał powiedzieć, że to nic takiego. W tej samej

chwili jego oczy rozszerzyły się alarmująco. Gdy Manning
zaczął się obracać, coś uderzyło go w plecy z tak oszałamia

jącą siłą, że zatrzymał się dopiero na skalnej ścianie, którą

przed chwilą opuścił. W podświadomości zarejestrował tylko
srebrzystoniebieski błysk. Okręcił się i dostrzegł barakudę
wielkości co najmniej ośmiu stóp znikającą w ciemności.

Morrison odbezpieczył pistolet harpunowy i ruszył

w dół, w zieloną głębię, ciągnąc za sobą kuszę na linie.

Manning wyciągnął nóż i podążył za nim. Złapał kuszę

i załadował ją. Spostrzegł, że Morrison próbuje wcisnąć się
w wąską szczelinę między skałami.

W tym momencie wróciła barakuda. Błysnęła w wodnej

mgle i zawisła może dwadzieścia stóp od Amerykanina.

W chwilę później dołączyła do niej druga.

Brązowe pasemko krwi było coraz gęściejsze i Manning

nie miał wątpliwości, że w ciągu kilku sekund ściągnie tu
znacznie więcej śmiertelnie niebezpiecznych ryb. Skierował
się w górę, celując w białe podbrzusze najbliższej barakudy.
Strzelił, a ryba rzuciła się w agonii, wyrywając mu kuszę
z rąk. Przewróciła się na grzbiet, bijąc ogonem tak mocno, że

woda wokół zawrzała jak w kotle. Morze zabarwiło się

krwią.

Manning podpłynął do Morrisona i pomógł mu wydo

stać się ze szczeliny. Kiedy się odwrócił, druga barakuda

zbliżała się właśnie do swojej towarzyszki. Opuszczona dolna
szczęka odsłaniała zachodzące na siebie mordercze zęby.
Woda zawirowała i po chwili barakuda ukazała się ich
oczom ponownie. Z pyska wystawały jej poszarpane kawałki
skóry i kości. Gdy z mroku zaczęły wynurzać się kolejne
smukłe, srebrne kształty. Manning chwycił Morrisona za

ramię i pchnął w górę, ku powierzchni.

Płynęli przez płycizny, ponad błyszczącymi zielonymi

i czerwonymi koralowcami, aż ukazało się nad nimi dno
Grace Abounding.

Wówczas wynurzyli się na powierzchnię.

Morrison pierwszy wspiął się po trapie, Seth pomógł mu

pokonać reling. Kiedy Manning wdrapał się na łódź, zoba
czył, że Amerykanin leży bez sił na pokładzie z szeroko
rozrzuconymi ramionami.

Manning odsunął maskę i zdjął akwalung. Seth spojrzał

na niego pytająco. - Mieliście kłopoty?

- Pan Morrison zadrasnął się w ramię i para barakud

zwietrzyła w tym swój interes.

Morrison siadł, a Seth zbadał go i potrząsnął głową. - -

Mówiłem panu, że trzeba uważać na te cholery, panie
Morrison. Nie wolno sobie pozwolić na upływ krwi, kiedy

poluje się na ryby. Większość tych wodnych koleżków
zostawi pana w spokoju, ale nie wtedy, gdy poczują krew.

- Spróbuję o tym pamiętać - obiecał Morrison.

Manning pomógł mu wstać. - Chodźmy na dół. Zajmę

się pańskim ramieniem. Seth musi wracać do swojej ro
boty.

Morrison usiadł na jednej z koi z ręcznikiem przerzu

conym przez ramiona. Drżał lekko. Manning wydostał
z szafki butelkę rumu, napełnił szklaneczkę i podał ją
gościowi. Amerykanin przełknął i uśmiechnął się z podzięko
waniem. - Miałem nadzieję, że te wszystkie historie o re
kinach i barakudach atakujących nurków to bzdury wyssane
z palca.

Dotąd dopóki ryby nie poczują krwi odparł

Manning, delikatnie przemywając głębokie rozcięcie.
I jeszcze jedno. Niech pan zawsze załaduje kuszę zaraz po
strzale. Nigdy nie wiadomo, kiedy może być potrzebna.

Nic sądzę, bym jeszcze kiedyś o tym zapomniał.

Morrison skrzywił się.

W drzwiach pojawił się Seth. Kapitanie, zbliża się

Bonaventura.

- Zostań tutaj zdecydował Manning i dodał, zwra

cając się do Morrisona. - To mój stary przyjaciel. Muszę

zamienić z nim kilka słów.

Otworzył szufladę, wyjął z niej niewielką, płaską paczu

szkę i wyszedł na pokład.

Bonaventura

była starą dalekomorską łodzią rybacką.

Niegdyś ozdabiało ją malowidło wyobrażające drużynę

piłkarską w biało-zielonych strojach, teraz to arcydzieło

schodziło z drewna jak zwiędła skóra, odsłaniając nagie

burty. Pomost sternika unosił się dobre dziesięć stóp nad

pokładem i kiedy łódź zawracała, kołysał się niebezpiecznie

z boku na bok, jak gdyby nie mógł się zdecydować, gdzie

wypada jego środek ciężkości.

Na pokładzie było dwóch ludzi. Młody chłopiec w płó

ciennych spodniach, opalony na ciemny brąz, i szczupły,

łysiejący mężczyzna w średnim wieku. Obaj trzymali w rę

kach bosaki. W chwili gdy odbijacze obu łodzi uderzyły

o siebie, Manning znalazł się na łodzi swego przyjaciela.

W zagłębieniu pokładu leżało kilka dużych ryb, trzy czy

cztery tuńczyki i para wahoo. Nad martwymi pyskami

unosiła się brzęcząca chmara much. Ze sterówki wychylił się

Sanchez, uśmiechając się szeroko. - Chodź na górę, amigo.

Miał około sześćdziesiątki, ale jego ciało wysuszone na

wiór przez słońce i morze było ciągle silne i muskularne.

Kiedy Manning wspiął się po trapie, Sanchez właśnie

kończył rozlewać gin do dwóch szklanek nie pierwszej

czystości. Odwrócił się i podał mu jedną.

- Twoje zdrowie - wzniósł toast po hiszpańsku,

z uroczystą powagą.

- I twoje -- odparł Manning płynnie w tym samym

języku. -- Co tam w Hawanie?

-- To co zawsze. Stary odwrócił się i splunął przez

okno. - Przedtem jeszcze mieliśmy nadzieję, ale teraz, kiedy

Ameryka przyrzekła się nie wtrącać...

Manning przełknął swój gin. - Co powiesz na mały

zakład? Stawiam sto dolarów amerykańskich, że za rok od
dzisiaj Castro nie będzie już rządził na Kubie.

Stary zaśmiał się, splunął w dłoń i przybił zakład. - Nie

mogę odmówić. - Wzniósł szklankę. - Za Castro. Niech się
ugotuje w piekle.

Wyjął z szuflady pudełko smukłych cygar i poczęstował

Manninga. - Co z Marią? Ciągle śpiewa w tym klubie...

„Caravel"?

Manning przytaknął. Wyjął z kieszeni kurtki niewielką

paczuszkę i rzucił ją na stół do map.

To list od niej. Jak się czuje jej matka?

Sanchez westchnął. Nie najlepiej, amigo. Nic mów

o tym Marii. Ma dosyć własnych zmartwień. Z kieszeni

kurtki wydobył poplamioną kopertę i przesunął ją po stole

w stronę Manninga. - List od starej kobiety. Napisała,
oczywiście, że wszystko w porządku. Chce, żeby Maria tak
myślała.

- Ciągle nie ma szans, żeby ją stamtąd wyciągnąć?

Sanchez potrząsnął głową. - Niemożliwe. Jej stan na

to nie pozwala.

Klepnął Manninga po ramieniu. - W przyszłym roku

będzie lepiej. Wrócicie oboje, ty do tego skradzionego
interesu, Maria do domu... Wszystko będzie jak dawniej.

Manning pokiwał głową. - Wszystko się zmienia.

Sanchez. Przeszłość nie wraca. Nigdy.

- Może i masz rację. - Sanchez westchnął i podał

Manningowi rękę. Wracaj z Bogiem, amigo, i powiedz
Marii, żeby na siebie uważała. W zeszłym tygodniu zabito
w Hondurasie dwóch naszych ludzi. Zastrzelili ich na ulicy.

Fidel ma długie ręce.

Nie martw się. Na Kubie może być Bogiem, ale tutaj

nic nie znaczy. - Manning wszedł na trap. - Spotkamy się
za miesiąc.

W chwili gdy Manning przeskoczył na Grace Aboun

ding,

na pokładzie ukazał się Morrison, a tuż za nim Seth.

Amerykanin przystanął i zapalił papierosa. Kiedy podniósł

głowę, Bonawentura odwróciła się już w stronę morza,

ukazując swoją nazwę, a także nazwę macierzystego portu

wypisane na rufie.

- Hawana? - Morrison zdziwił się. - Nie wie

działem, że kubańskie łodzie wypływają tak daleko na

północ.

- Gdy łowią tuńczyka albo wahoo, muszą - odparł

Manning. - Od wybuchu rewolucji zdani są całkowicie na

własne siły. Żadna inna łódź nie podpłynie do nich bliżej niż

na milę. Mają brzydki zwyczaj konfiskowania w imię

rewolucji wszystkiego, co im wpadnie w ręce.

- Mam wrażenie, że słyszałem gorycz w pana głosie?

- Jasne. Miałem w Hawanie małą firmę ratowniczą.

Fidelistas

skonfiskowali ją, jak zresztą - wszystkie inne w

mieście. Zdążyłem ocalić tylko Grace Abounding.

- Nie przepada pan za naszym przyjacielem Castro?

Manning wzruszył ramionami. - Jest dość inteligent

ny. Potrafił przeprowadzić rewolucję przy pomocy osiem

dziesięciu dwu ludzi, ale już zaczyna się to rozpadać. Taki

stan jak teraz nie może trwać wiecznie.

- Ma pan na myśli interwencję Rosjan.

- Mam na myśli coś znacznie ważniejszego, przynaj

mniej z jego punktu widzenia. Zwykłych, brudnych chło

pów - guagiros. Obiecano im, że po rewolucji dostaną

ziemię, a tak się jakoś złożyło, że większość tego, co im

przydzielono, to dziewicza dżungla albo skały. Można

powiedzieć, że ludzie zaczynają tracić cierpliwość.

- Może dzięki temu odzyska pan swoją firmę szybciej,

niż się pan tego spodziewa?

- Nadzieję należy mieć zawsze. - Manning spojrzał

na zegarek. Jeżeli ruszymy teraz, w Johnstown znajdziemy

się przed zmrokiem. Postawi mi pan tego obiecanego drinka,

bo choć nie złapaliśmy tuńczyka, dzisiejsze popołudnie było

pełne emocji.

- Z największą przyjemnością - zgodził się Morri

son, schodząc pod pokład.

Seth wybrał kotwicę, a Manning wszedł do sterówki

i uruchomił silniki. W chwilę później płynęli w stronę zatoki

pełną parą.

ROZDZIAŁ II

Spanish Cay

Do Spanish Cay dotarli późnym wieczorem. Plaża

tworzyła białą linię obrzeżoną palmami ostro odcinającymi

się od oślepiająco pomarańczowych skał.

Gdy Grace Abounding wpływała do przystani w Johns

town, jej pasażerowie mogli podziwiać dalekomorski krążo

wnik zbliżający się do kanału. Po wodzie niósł się w za

padającym zmierzchu czyjś beztroski śmiech, wesoły i dźwię

czny, przeplatając się z warkotem silnika.

Manning zredukował szybkość i skierował łódź w stro

nę falochronu z tłuczonego kamienia, który stanowił wscho

dnią ścianę przystani. Na murze siedział wysoki, przystojny

Murzyn w mundurze policji kolonialnej i palił papierosa.

Podniósł się i złapał cumę rzuconą przez Setha.

Manning wyłączył silniki, narzucił na siebie starą mary

narską kurtkę i wyszedł na pokład. Morrison już na niego

czekał. Kiedy wspięli się na falochron po zardzewiałym,

żelaznym trapie, młody policjant siedział znów w tym samym

miejscu, jakby się nigdy stamtąd nie ruszał.

Uśmiechnął się szeroko, ukazując komplet mocnych

białych zębów. - Udało się coś złapać, panie Manning?

Manning potrząsnął głową. - Ani sztuki, Joe.

Odwrócił się do Morrisona. - Miał już pan okazję spotkać

sierżanta Howarda? Pełni służbę w imieniu imperium bry-

tyjskiego albo tego, co z niego tutaj zostało. Trzyma nas

wszystkich w ryzach.

Morrison skinął głową. - Widzieliśmy się przez chwilę

wczoraj, zaraz po przylocie. Może przyłączy się pan do nas,

sierżancie, i pokrzepi drinkiem?

- Jeśli idzie o mnie, to trochę za wcześnie. Pewnie

znajdę was później.

Zapraszamy powiedział Morrison i ruszył wzdłuż

falochronu, zostawiając sierżanta pogrążonego w rozmowie

z Sethem.

Szli wzdłuż brzegu w milczeniu, wsłuchani w dziwny,

pulsujący rytm goombay, miejscowej wersji calypso. Zbliżyli

się do „Caravel" - budynku stojącego tuż za przystanią,

którego tarasy przyjemnie ocienione migdałowcami zachę

cały do wypoczynku.

Ten niedrogi nadmorski hotel, własność marynarza,

przyciągał wielu ludzi, których źródła utrzymania były co

najmniej wątpliwe. W sezonie „Caravel" odwiedzali też

turyści, poszukujący tutaj niepowtarzalnej atmosfery. Ceny

wzrastały proporcjonalnie do liczby turystów, ale stali goście

ciągle zaglądali w to miejsce.

Poza urządzeniem małego kasyna niewiele zmieniono

w oryginalnym wystroju lokalu. Pod sufitem wciąż się

obracały staromodne wentylatory usiłujące zastąpić klima

tyzację, a w ścianach tkwiły długie podświetlone akwaria,

w których mieniły się tropikalne ryby.

Nieduży parkiet otaczały gęsto ustawione stoliki, w wię

kszości już zajęte, jako że na wyspie panował zwyczaj

wczesnego jadania wieczornego posiłku. W rogu pomie

szczenia kilku mężczyzn grało calypso na niewielkim po

dium, tuż obok znajdowało się sklepione przejście przesło

nięte kotarą z koralików i muszelek. Kilka par poruszało się

w rytm muzyki.

Manning i Morrison przepchnęli się przez tłum i Ame-

2 Nocne.

rykanin zamówił dwie porcje ginu. Przy końcu baru sie

dział Jimmy Walker, widniała przed nim opróżniona w po
lowie szklaneczka. Miał na sobie starą kurtkę Królew
skich Sił Powietrznych bez naszywek. Beret od munduru
zsunął mu się do przodu ocieniając młodą twarz i beztroskie
oczy.

Na widok Manninga wyszczerzył zęby w uśmiechu. -

Widziałem was, jak kotwiczyliście. Dobrze poszło?

Manning pokręcił przecząco głową. - A jak twoje

interesy?

Nie mogę narzekać. Płynąłem dziś z Nassau z kom

pletem pasażerów.

Nigdy nic zrozumiem, jak ty to robisz, że stary

Walrus

jeszcze utrzymuje się na wodzie stwierdził Man

ning. - Chcesz jeszcze coś wypić?

Walker opróżnił szklaneczkę i potrząsnął głową.

Muszę jeszcze zatankować na nabrzeżu. Zabieram kilka

osób z powrotem do Nassau, chcą złapać o północy lot do
Miami. Powiedz Marii, że przykro mi tracić jej występ.

- Powiem -- przyrzekł poważnie Manning.

- Jestem pewien. - Walker uśmiechnął się zuchwale,

odwrócił i zniknął między gośćmi.

Manning poczęstował Morrisona papierosem.

Wątpię, czy chciałbym go lepiej poznać - stwierdził

Amerykanin. - Jest chyba zbyt zadziorny.

Jest jeszcze młody, i tyle odparł Manning. -

Wydaje mu się, że się zakochał.

- A nie?

- Kto go tam wie? Znalazł się w tym wieku, kiedy

człowiek kocha się w każdej napotkanej kobiecie.

- Jestem szczęśliwy mogąc powiedzieć, że jest to faza,

z której nigdy nie wyrosłem. Morrison opróżnił swoją
szklaneczkę. Pójdę wziąć teraz prysznic. Jeżeli ma pan
ochotę, możemy później razem coś zjeść.

Manning pokręcił głową przecząco. - W każdym razie

dziękuję.

- Może innym razem. - Morrison wyjął portfel

i położył na ladzie kilka banknotów. - Mała zaliczka na
początek.

Manning przeliczył pieniądze i zmarszczył brwi. -

Umawialiśmy się na sto pięćdziesiąt dziennie. Jest o sto za

dużo.

- Mam wrażenie, że jestem panu winien co najmniej-

nową kuszę. - Morrison uśmiechnął się. - O której
spotkamy się rano? Wciąż mam zamiar złapać tuńczyka.

- Nie ma sensu płynąć zbyt wcześnie. Niech pan

będzie przy falochronie o ósmej.

- Będę czekał.
Amerykanin ruszył przez tłum, a Manning wetknął

pieniądze do tylnej kieszeni i zamówił dużą porcję rumu.
Kiedy przypalał nowego papierosa, niespodziewanie za
brzmiał werbel. Parkiet opustoszał w jednej chwili, światła
przygasły, a z przejścia za muzykantami wychynął jakiś cień.

Przez salę przeleciał cichy szmer, jakby wszyscy obecni

wstrzymali oddech. Maria Salas miała na sobie czarne,
wąskie spodnie ze skóry, białą jedwabną koszulę zebraną na
piersiach w węzeł, a na głowie czarny kapelusz z szerokim

rondem podgiętym nieco ku górze, ocieniającym jej twarz.

Przez chwilę stała bez ruchu, jak gdyby na coś czekając,

i tylko jej palce poruszały się delikatnie po strunach gitary.
Potem zaczęła śpiewać.

Nie miała prawdziwie pięknego głosu, ale było w nim

coś jak dotyk zmierzchu, jak umierająca fala, coś. co
wzruszało i chwytało za gardło. Prawdopodobnie nie więcej

niż pół tuzina osób spośród siedzących na sali rozumiało,
o czym dziewczyna śpiewa, lecz nikt się tym nie przejmował.

Manning przypomniał sobie pierwsze wspólne spotka

nie w gorące czerwcowe popołudnie. Statek rybacki wypeł-

niony od dziobu po rufę uciekinierami z Kuby dryfował
bezwładnie po zatoce. Ogromna cierpliwość i spokój dziew

czyny, które w takiej sytuacji były czymś aż przerażającym,
przyciągnęły jego uwagę.

Nie była piękna. Opalona skóra miała oliwkowy odcień,

a czarne, niemal granatowe włosy przytrzymywała szkar
łatna tasiemka. Jednak teraz, w estradowym kostiumie,
wyglądała tak, że żadna inna kobieta na sali nie mogła się
z nią równać.

Kiedy piosenka ucichła, przez chwilę w powietrzu

zawisła rozedrgana cisza, potem nagle zerwała się burza
oklasków. Dziewczyna przyjmowała aplauz jak torero na
placu w stolicy Meksyku, stojąc mocno na prostych nogach
ze złączonymi stopami i trzymając kapelusz w wyciągniętej
prawej ręce.

Manning zamówił drugą szklaneczkę rumu.
Maria śpiewała teraz flamenco tańcząc i wybijając rytm

wysokimi obcasami hiszpańskich butów. Zakończyła pieśń
ostrym, szorstkim akcentem, który dotarł aż do dna duszy
każdego ze słuchających.

Tym razem aplauz trwał znacznie dłużej. Dziewczyna

zniknęła za koralikową zasłoną i po chwili ukazała się
ponownie. Stanęła wyprostowana, ze złączonymi stopami.
Obracała się powoli, wędrując wzrokiem po wszystkich
obecnych. Wreszcie napotkała wejrzenie Manninga.

Podniósł szklaneczkę w jej stronę, a ona skinęła lekko

głową. Zaśpiewała jeszcze raz, pod koniec utworu tańczyła,
zbliżając się coraz bardziej do zasłony. Wreszcie zniknęła za
nią, ciągle śpiewając, jej głos zginął w oddali.

Muzycy zaintonowali kolejne goombay, a Manning

opuścił swoje miejsce przy barze i przepchnął się do kasyna.

Było jeszcze dosyć wcześnie i pomieszczenie świeciło pus
tkami. Dwie czy trzy osoby stały przy ruletce, ale krupier
stawiał sobie pasjansa dla zabicia czasu.

Właściciel „Caravel", Kurt Viner, siedział za biurkiem

w głębi sali, licząc wpływy z poprzedniego wieczora. Kie

rownik sali kręcił się w pobliżu. Kurt Viner był szczupłym,

siwiejącym Niemcem koło pięćdziesiątki. Miał na sobie białą

wieczorową marynarkę, a potrafił nosić ją tak, że roztaczał

dookoła siebie wrażenie dyskretnej, arystokratycznej ele

gancji.

Zauważył wchodzącego Manninga i pozdrowił go ge

stem ręki. - Jak leci, Harry?

Manning wyjął dwieście pięćdziesiąt dolarów, które dał

mu Morrison, i rzucił je na biurko. - Mała zaliczka. Zdaje

się, że miałem tu ostatnio jakieś niewielkie zaległości?

Viner wstał i skinął na kierownika sali.

- Zapisz to na konto pana Manninga. Gdybyś mnie

potrzebował, będę w biurze. - Odwrócił się do Mannin

ga. - Zapraszam cię na drinka, Harry. Z dala od tego

hałasu. - Minął obite na zielono drzwi w rogu sali,

a Manning podążył za nim.

Pokój, do którego weszli, był urządzony z dużym

smakiem we współczesnym stylu szwedzkim. Ściany ze

świeżych bel drewnianych zdobiły ręcznie malowane tapety,

pod oknem mieścił się niewielki narożny barek. Manning

usiadł na jednym ze stołków, a Viner wsunął się za kontuar.

- Morrison musi być niezłym klientem. Kim on jest?

- Prawdziwym estetą czy kimś w tym rodzaju -

odparł Manning. - Co za różnica? Wszyscy są tacy sami.

Brzuchaci biznesmeni w średnim wieku z kupą pieniędzy,

szukający rozrywki. Zaraz po przyjeździe rozpakowują

bagaże, ubierają się niczym bohaterowie Hemingwaya i idą

na nabrzeże, spodziewając się, że znajdą tam tuńczyka na

srebrnym talerzu.

- Za którego przyzwoicie zapłacą, pamiętaj o tym -

dokończył Viner. - I to w dolarach. To bardzo praktyczna

waluta w dzisiejszych czasach.

To fakt, który biorę pod uwagę.
Zdaje się, że nie przepadasz za Morrisonem.

- Straciłem przez niego kuszę. Co prawda zapłacił mi

za nią. choć wie, że jestem ubezpieczony. Może jest trochę
lepszy niż inni.

- Z pewnością. Dwieście pięćdziesiąt dolarów dzien

nie to bardzo dobra zapłata, jakkolwiek by liczyć. - Viner
zawahał się, a potem dodał wolno: - Wiesz, Harry, zawsze
możesz u mnie korzystać z kredytu, ale zdaje się, że ostatnio
masz kłopoty z zarobieniem na życie.

- A masz jakiś pomysł?

Niemiec powtórnie napełnił swoją szklaneczkę. - Pły

wasz czasami do Miami, prawda?

Manning pokiwał głową. - No i co?

- Grace Abounding nie jest taka mała. Mógłbyś zabie

rać pasażerów.

Manning zmarszczył brwi. Masz na myśli kubań

skich uciekinierów? Nielegalnych imigrantów? Czy ty masz
pojęcie, czym to grozi?

- Zapłata może być wysoka.

- Jasne. Pięć lat w pierdlu. To wybrzeże aż się roi od

małych stateczków, szczególnie od czasu kryzysu kubań
skiego. Swoją drogą czemu się tym interesujesz? Przecież nie
potrzebujesz pieniędzy.

Możesz przyjąć, że czuję się z nimi w jakiś sposób

związany. Kilka lat po wojnie sam byłem uciekinierem. -

Viner uśmiechnął się. Przemyśl to, Harry. Moja oferta jest

aktualna.

Manning opróżnił szklaneczkę i wstał. - Myślę, że dam

sobie radę w jakiś inny sposób. W każdym razie dziękuję ci.
No, na razie.

Wyszedł z biura i przez kasyno ruszył w kierunku baru.

Na moment zawahał się, a potem zawrócił, wszedł do hallu,

minął recepcję i wspiął się po schodach na pierwsze piętro.

Zupełnie niespodziewanie zdał sobie sprawę z pa

nującego tu spokoju. Idąc szerokim korytarzem wyłożonym

grubym dywanem słyszał kobiecy śmiech, dziwnie odległy

i nierealny. Muzyka dobiegająca z parteru mogłaby równie

dobrze pochodzić z innego świata.

Otworzył drzwi na końcu korytarza i wszedł do pokoju.

Pomieszczenie, pogrążone w cieniu, rozjaśniała jedna tylko

nocna lampka umieszczona na niewielkim stoliku. Okna na

taras były szeroko otwarte, a zasłony lekko falowały poru

szane podmuchami wiatru.

Na tarasie w plecionym trzcinowym foteliku siedziała

dziewczyna szczelnie zawinięta w kosmaty szlafrok dla

ochrony przed wieczornym chłodem.

- Hallo, Harry - powiedziała miękko.

Manning wyciągnął papierosy i zapalił zapałkę, trzy

mając ją w zagłębieniu dłoni. Dziewczyna nachyliła się nieco,

a jej rysy wyostrzone przez blask ognia sprawiły, że wyglą

dała jak płaskorzeźba. Oczy przypominały ciemne sadzawki.

Jak minął dzień? -- zapytała.

- Nie gorzej niż zazwyczaj. To wspaniałe życie, dopó

ki ma się na nie siły i ochotę. - Nie zdołał usunąć goryczy ze

swojego głosu i dziewczyna potrząsnęła głową ze smutkiem.

-- Nie możesz tak dalej żyć, Harry. Nic możesz ciągle

myśleć tylko o przeszłości. Miałeś kiedyś w Hawanie nie

wielki interes, ale go straciłeś. Dlaczego nie możesz tego

zaakceptować, zamiast wciąż żyć z dnia na dzień, mając

nadzieję, że jakiś cud przywróci ci to, co straciłeś.

Nikt nie musi się mną przejmować - odparł.

Jakoś żyję.

- Tylkojakoś. - W jej głosie pojawił się ślad złości. - -

Co to za życie dla człowieka takiego jak ty? W Hawanie

zaczynałeś od zera. Dlaczego nic możesz zacząć jeszcze raz?

- Może jestem zmęczony - odparł. - Pamiętaj, to

było piętnaście lat temu. - Zamilkli na chwilę. - Właśnie

rozmawiałem z Vinerem. Chce, żebym szmuglował ucie

kinierów na Florydę. Szybki nocny przerzut i żadnych

pytań.

Przestraszona wychyliła się do przodu. - Nie zgodziłeś

się?!

- Nie przejmuj się - odrzekł spokojnie. - Ciągle

jeszcze mam trochę oleju w głowie. - Z kieszeni kurtki

wyciągnął kopertę i rzucił jej na kolana. - List od twojej

matki.

Maria zerwała się na równe nogi i pobiegła do sypialni.

Patrzył przez moment, jak gorączkowo otwiera kopertę

w świetle lampy, potem odwrócił się i oparł o balustradę.

Po chwili dziewczyna wróciła. Stanęła tuż koło niego

i spytała: - A Sanchez? Jak on się ma?

- Wyglądał zupełnie nieźle.

- Mówił coś?

Manning spojrzał w dół, próbując wyczytać coś z jej

oczu, ale twarz dziewczyny okrywał cień.

- Powiedział tylko, że dwóch waszych ludzi zamordo

wano w Hondurasie w zeszłym tygodniu. Kazał mi przeka

zać, żebyś była ostrożna. Ten Castro ma długie ręce.

- Więc powinien uważać - odparła - bo może je

łatwo stracić.

Manning zachmurzył się. - Czy ty jesteś w coś

zamieszana, Mario? W coś, o czym powinienem wiedzieć?

- W nic, czym mógłbyś się martwić, Harry. - Uśmie

chnęła się. - Naprawdę.

Manning odwrócił się i oparł ponownie o balustra

dę. Stała przy nim tak blisko, że ich ramiona stykały się

leciutko za każdym razem, kiedy się poruszyła. Od morza

nadchodził świeży powiew, znad przystani podnosiła się

leciutka mgła.

Manning czuł spokój, ale i zniecierpliwienie, zdawał się

szczęśliwy i niezadowolony jednocześnie. To był paskudny

dzień, a przeszłość zbyt łatwo opanowywała jego myśli.

Westchnął i wyprostował się.

Maria spojrzała na niego. Jej twarz tworzyła w ciemno

ści białą, rozmazaną plamę.

- O czym myślisz?

- O życiu - powiedział. - Niczego nie można być

pewnym. Niczego.

Przysunęła się do niego bliżej i zacisnęła dłonie na

klapach kurtki. Objął ją i przytulił. Gdzieś na horyzoncie

morze wykwitało białymi obłoczkami piany.

- Będzie sztorm, jeszcze przed świtem.

Dziewczyna spojrzała na morze i zadrżała z zimna. -

Chodźmy do środka, Harry. Następny występ mam dopiero

o jedenastej. Za trzy godziny.

Delikatnie wyswobodziła się z jego ramion i wróciła do

pokoju. Stał jeszcze przez chwilę, patrząc na morze, gdy

wtem podmuch wiatru obudził gdzieś na szczycie dachu

dźwięki podobne do niesamowitego lamentu, napełniając go

uczuciem irracjonalnego niepokoju. Odwrócił się szybko

i poszedł za nią.

Leżał uwięziony w mrocznym śnie, budząc się co jakiś

czas i podświadomie czując, iż wiatr staje się coraz potę

żniejszy, a gdzieś daleko, na pełnym morzu, uderzył poje

dynczy grom zwielokrotniony głuchym pogłosem.

W pewnej chwili wyciągnął rękę i zdał sobie sprawę, że

jest sam. Odrzucił pościel i sięgnął po zegarek. Minęła

jedenasta. Jakiś czas siedział marszcząc brwi, aż przypomniał

sobie, że to piątek i Maria ma jeden występ więcej. Widocznie

zdecydowała się go nie budzić.

Podniósł się energicznie, wszedł do łazienki i odkręcił

prysznic. Lodowate igiełki wody masowały mu skórę. Kiedy

się ubierał, czuł się rześki i wypoczęty.

O jedenastej trzydzieści zszedł na dół. Wiatr stukał

okiennicami wzdłuż całego tarasu. W kasynie było jeszcze
kilka osób, ale bar świecił pustkami.

Na wysokim stołku siedział tylko Morrison. Sączył gin

i przeglądał jakieś stare czasopismo żeglarskie. Zerknął
w górę i uśmiechnął się. - Witam. Co pan powie na drinka?

Manning ogarnął spojrzeniem opustoszały parkiet. -

Co tu się dzieje? Kiedy skończył się występ?

Dzisiaj nie było nocnego występu - powiedział

Morrison. Gwałtowny podmuch wiatru uderzył o frontową

ścianę budynku. - Wygląda na to, że chciałby tu wejść.

Manning obrócił się w stronę drzwi i poczuł, że znów się

w nim obudził nieuchwytny, irracjonalny niepokój. Z drzwi
prowadzących do kasyna wynurzył się Viner, niosąc pod
pachą kasetkę z pieniędzmi. Kiedy przechodził koło baru.
Manning przytrzymał go za ramię.

Co się, do diabła, tutaj dzieje? Maria powiedziała

mi, że ma występ o jedenastej. Gdzie ona jest?

Viner postawił kasetkę na barze i westchnął ciężko. -

Może lepiej się napij, Harry.

Zanim Manning zdążył powiedzieć cokolwiek, na ze

wnątrz dał się słyszeć krzyk, a w chwilę później frontowe
drzwi rozwarły się szeroko, rzucone podmuchem wiatru aż

na ścianę.

Człowiek, który zataczając się wpadł do środka, dyszał

ciężko, jak po długim biegu. Jego płaszcz ociekał wodą.
Dotarł do baru i wsparł się o niego, z trudnością łapiąc
świszczący oddech.

Był to Saunders, marynarz, który w czasie sezonu

pływał niedużym statkiem czarterowym.

Viner wszedł za bar, nalał rumu do szklaneczki i prze

sunął ją po blacie w stronę przybyłego. Wypij to i opanuj
się. Co się stało?

Jimmy Walker wypłynął na tej swojej kupie złomu

na morze. - Saunders pociągnął łyk rumu i zakrztusił się. -

Byłem jakieś dwie mile dalej, przy Blackstone Reef. Tam jest

taki prąd, że morze rwie jak rzeka! I jeszcze ten wiatr!

- Dobra, nieważne - przerwał Manning. - Co się

stało?

- Żebym tak był zdrów, jeśli wiem. Piekielny łoskot.

Kiedy spojrzałem, szedł w wodę jak kamień.

- I nie ruszył pan na pomoc? - zapytał Morrison.

- Moją balią? Proszę pana, zrobiłem, co mogłem, żeby

się tu dostać w całości. Pomyślałem sobie, że najlepsze, co

mogę zrobić, to sprowadzić pomoc. Prawdziwą pomoc.

Rozległ się nagły brzęk tłuczonego szkła. To Viner

upuścił butelkę rumu, którą dotąd trzymał w ręku. Zachwiał

się lekko i oparł o bar. Jego twarz była zupełnie biała.

- Na miłość Boską, opanuj się - powiedział Ma

nning. - Bierz płaszcz i zmywamy się stąd.

- Nic nie rozumiesz, Harry. Maria była na tej łodzi.

Manning zamarł w pół kroku, gapiąc się na niego. Czuł

ogarniający go powoli lodowaty chłód. W tej samej chwili

niebo otworzyło się z łoskotem piorunu i na „Caravel"

spadły strugi ulewnego deszczu.

ROZDZIAŁ III

Ciemne wody

Kiedy Grace Abounding opuszczała przystań, deszcz

przybrał jeszcze na sile. Manning zwiększył szybkość maksy

malnie i statek wspinał się na fale przypływu z taką siłą

i zręcznością, aż Joe Howard został daleko w tyle na swej

starej policyjnej łodzi motorowej. Manning był dziwnie

spokojny. Nie dopuszczał do siebie myśli, że mogliby

przybyć za późno. Chciało mu się palić, ale nie mógł znaleźć

żadnego papierosa. Morrison podał mu swojego i przypalił.

- Jakie mają szanse?

- Dość duże - odparł Manning. - Dam głowę, że

stary Walrus i Jimmy płynęli z kompletem pontonów i innych

takich rzeczy na wypadek jakichś kłopotów. Jimmy zawsze

o to dbał. Zdaje się, że to nawyk ze służby wojskowej.

- A co z rafami, przy których łódź poszła na dno?

- Tego się obawiam.

Saunders wyjął z ust fajkę i przytaknął: - Morze robi

różne niespodzianki w czasie takiej pogody.

Grace Abounding

wspięła się na kolejną falę i nagle,

pchnięta niespodziewanie silnym bocznym podmuchem,

zsunęła się w przepaść między falami.

Morrisona i Saundersa gwałtownie rzuciło na bok,

tylko Manning, który zdążył uchwycić koło sterowe, zdołał

utrzymać się na nogach. Szybko ustawił łódź w poprzednim

położeniu, przygotowując ją na przyjęcie uderzenia nastę
pnej góry wodnej.

W świetle kompasu Morrison wyglądał na chorego

i przerażonego. - Czy to się często zdarza?

- Zazwyczaj nie częściej niż raz - odparł sucho

Manning.

Drzwi od salonu otworzyły się, wypuszczając trochę

światła. Po chwili w zejściówce pojawił się Seth, niosąc

termos z herbatą i kubek.

Ludzie, co za pogoda! Dawno już nie było tak źle.
Nie musi pan nas o tym przekonywać - stwierdził

Morrison. - Jak się czuje Viner?

Ma kłopoty z żołądkiem, jak zwykle. Równie do

brze mogliśmy go zostawić na suchym lądzie.

Manning przełknął łyk parzącej herbaty i podał kubek

Saundersowi. Nad pokładem świeciły czerwone i zielone
lampki sygnalizacyjne, a poza nimi były już tylko noc
i morze.

Kilka minut później przestało padać i na niebie pokazał

się księżyc, przeświecając między szybko sunącymi chmu
rami. Wiatr zamarł i sztorm skończył się tak samo nagle, jak
zaczai.

Grace Abounding

płynęła gładko przed siebie, połykając

morze rozciągające się aż po horyzont. Za rufą zostawiła
smugę falującej wody osrebrzonej promieniami księżyca.

Niespodziewanie nad dźwięk silnika wzbił się głuchy

łoskot i tuż za rufą wykwitła pięćdziesięciostopowa fontanna
wody.

-- Co to było? - przestraszył się Morrison.

Bąbel powietrza wyjaśnił Saunders. - Zawsze się

tak robi w czasie takiej pogody. Pod nami jest rafa. A w rafie
pełno dziur.

W miarę jak zbliżali się do celu, rozmowa zamierała.

Fale rozpryskiwały się o wielki, postrzępiony wał wyniesiony

co najmniej trzydzieści stóp nad powierzchnię wody i spy
chały łódź w tym kierunku. Manning obrócił powoli koło
sterowe, szukając drogi między skałami. Fale uderzały teraz
o stępkę, wydając puste, klaszczące dźwięki. Woda pieniła się
wzbijana wysoko w powietrze, a pomiędzy fontannami piany
widniały czarne, postrzępione fragmenty rafy.

Gdy zwolnili, sterowanie stało się trudniejsze, łódź

dryfowała w stronę dużej, zielonej płyty skalnej. Manning
i Seth, siłując się z kołem sterowym, zdołali ominąć jej
południowy kraniec i schronić się od zawietrznej kamien
nego bloku.

Ciemna woda oblewała skały i podwodne rafy koralowe

doskonale widoczne w jasnym świetle księżyca. Po Walrusie
nie było ani śladu. Seth otworzył przednią szybę, a Manning
zapalił reflektor punktowy, powoli obracając łódź. Strumień
światła ciął ukośnie wodę, docierając aż do skał.

Nagle Saunders krzyknął nerwowo i zamilkł.

W świetle reflektora błysnął kawałek srebrnego kadłu

ba. Seth pobiegł na rufę i spuścił kotwicę, a Manning

wyłączył silniki. Morrison i Saunders wyskoczyli na pokład,
Manning podążył tuż za nimi. Amerykanin pierwszy dotarł
do relingu i krzyknął przerażony.

Manning wrócił do sterówki, obrócił reflektor i poczuł,

że robi mu się niedobrze. W ostrym, jasnym świetle widać

było wyraźnie kipiel morską utworzoną przez kilkadziesiąt
rekinów kłębiących się na niewielkiej przestrzeni jak psy,
które poczuły kawał świeżego mięsa. Wielka, groźna głowa
najeżona ostrymi zębami wynurzyła się nad powierzchnię
i zanim zniknęła z powrotem, uciekając przed współtowarzy
szami, można było dostrzec, że z jej zatrzaśniętych szczęk
wystawało poszarpane ludzkie ramię.

Manning zeskoczył na pokład, pobiegł na dól do kabiny

i po chwili wrócił, niosąc automatyczny karabin Garanda.

Narastało w nim uczucie przejmującej, gorzkiej, bezsilnej

złości. Stanął przy relingu i zaczął strzelać. Słał serię za serią
w słoną wodę, w kłębowisko śliskich rekinich ciał.

Morze zagotowało się, kiedy dotychczasowi mordercy

stali się ofiarami. Krew tworzyła czerwone fontanny, grudy
rekiniego mięsa i ludzkiego ciała dryfowały po powierzchni

wody, ryby wiły się i rzucały, wszystko to nasuwało na myśl

scenę z przerażającego nocnego koszmaru. Nawet morze
zdawało się krzyczeć w agonii.

Kiedy ostatni pocisk przepadł w głębinie, Manning

rzucił na pokład bezużyteczny karabin potykając się o niego.

Przez krótką chwilę wszyscy stali spoglądając na siebie

bezradnie. Wreszcie Seth wszedł do sterówki i wyłączył
reflektor.

Manning znikł w salonie, siadł przy stole i zapalił

papierosa. Przed nim stała pusta szklaneczka. Sięgnął po
butelkę. W tym momencie wszedł Viner. Szybko zatrzasnął
za sobą drzwi, przez chwilę stał opierając się o nie plecami,
potem podszedł do Manninga i osunął się na sąsiednie
krzesło. Włosy miał jeszcze mokre od deszczu i był bardzo
blady.

- Co tam się dzieje na zewnątrz spytał spokojnie

Manning. - Skończyło się już?

Viner potrząsnął głową i schował twarz w dłoniach.

Manning wlał do szklaneczki nieco rumu i podsunął Niem

cowi. - Wypij trochę. To ci dobrze zrobi.

Viner znowu potrząsnął głową. - Wolałbym raczej

papierosa.

Manning wetknął mu jednego w rękę. Niemiec przypalił

go, zaciągając się głęboko. W salonie panowała cisza
i całkowity spokój. Tylko pył wodny rozpryskujący się
o szyby dzwonił o nie leciutko.

Manning pierwszy przerwał ciszę: - Dokąd płynęła?

Do Miami?

Viner skinął głową. - Dostała list od kubańskich

uciekinierów. Prosili ją, by ruszyła w trasę po całych Stanach

i zebrała nieco pieniędzy dla ich organizacji.

- Ale dlaczego nic mi nie powiedziała?

- Myślała, że tak będzie lepiej. Wiesz, szybkie zer

wanie...

Manning poruszył głową. - Nie rozumiem. Nic nie

rozumiem. Musiał być jakiś inny powód. Coś prawdziwego.

Coś z sensem.

- W porządku, Harry - ustąpił Viner - powiem ci

wprost. Kiedy zjawiłeś się na Spanish Cay, tonąłeś w czarnej

rozpaczy z litości nad samym sobą. Mogłoby się wydawać, że

jesteś jedynym, który w jakiś sposób ucierpiał z powodu tej

kubańskiej afery. Potem pojawiła się Maria. Osiągnęła tyle,

że przestałeś zalewać się w trupa, ale w zamian stała się

jedyną podporą twojego życia. Zdecydowała, iż nadszedł już

czas, abyś znowu stanął na własnych nogach i nauczył się żyć

na swój własny rachunek i na swoją własną odpowiedzial

ność.

Manning przyglądał się Vinerowi, lekko zmarszczywszy

brwi. Potem opróżnił szklaneczkę, wstał i wyszedł. Saunders,

Morrison i Seth siedzieli w sterówce, rozmawiając przyci

szonymi głosami. Minął ich i zatrzymał się przy relingu.

Myślał o niej, o tej gdzieś tam, w ciemnej wodzie. I wiedział,

że wszystko, co mówił Viner, było prawdą.

Powoli nadchodził dzień. Stopniowo pojawił się nie

śmiały, perłowy blask, można już było odróżnić szarość mgły

podnoszącej się znad wody od ciemnych, srebrnych kropli

deszczu.

Skończył się nocny koszmar. Morze unosiło się nie

wielkimi wypukłościami, pieniąc się u podstawy rafy. Wiatr

ucichł. Rekiny odpłynęły.

Łódź policyjna kotwiczyła zaledwie dwadzieścia, trzy

dzieści jardów dalej. Joe Howard wynurzył się ze sterówki

i podniósł rękę, dając tym samym znak, że się do nich

wybiera. Zrzucił ponton za rufę, wskoczył do niego i mocno .

odepchnął.

Kiedy wspinał się po trapie na Grace Abounding, jego

pogodna zazwyczaj twarz była wyjątkowo poważna.

- Zawiadomiłem Nassau. Wysyłają nam łódź rato

wniczą i kilka innych z różnym sprzętem. Powinni tu być

koło południa.

Manning potrząsnął głową. - Niepotrzebnie. Sam

zejdę na dół.

- Nie bądź idiotą, Harry - sprzeciwił się ostro Viner,

wychodząc ze sterówki. Za nim szli pozostali.

- To moja sprawa.

Seth pokręcił głową bez przekonania. - Nic po tobie

tam na dole, Harry. Może jest tam jakiś rekin albo dwa,

kręcą się, bo mają nadzieję, że coś znajdą, i tyle.

- Sam sprawdzę. - Manning zwrócił się do Howar

da. - Przepraszam, Joe, ale tak musi być.

Młody policjant westchnął i rzekł do Setha: - Przynieś

zapasowy akwalung. Pójdę z nim. - A potem skrzywił się

zmęczony w uśmiechu i powiedział do Manninga: - To ja tu

jestem na służbie, racz o tym pamiętać.

- Obaj zwariowaliście czy co? - zdenerwował się

Morrison.

Manning zignorował go. Zajął się zdejmowaniem wierz

chniej odzieży, a kiedy Joe Howard poszedł za jego przy

kładem, uśmiechnął się do Amerykanina uspokajająco. -

Niech pan się nie martwi, panie Morrison. Robiliśmy to już

wcześniej.

Zostawili na sobie koszule i kalesony dla częściowej

chociażby ochrony przed zimną wodą.

Seth przyniósł skafandry oraz resztę sprzętu do nurko

wania i razem z Saundersem pomógł im się ubrać.

Nikt nie usiłował podtrzymywać rozmowy. Manning

desperacko nie wierzył w to, co się zdarzyło. Uznał wszystko

3 Nocne...

za zły sen. Sen, z którego mógł się obudzić w każdej chwili,

wyciągnąć rękę w ciemności i tuż obok siebie znaleźć Marię.

Woda była tak zimna, że zetknięcie z nią bolało prawie

jak uderzenie, co wróciło Manninga do rzeczywistości.

Najpierw zanurzył się tuż pod powierzchnię i sprawdził

działanie zaworu powietrza. Potem, nie czekając na Ho

warda, popłynął w dół przez mętną, szarą przestrzeń.

Zarys wodolotu wynurzył się z cienia niemal od razu.

Walrus

osiadł na połaci trawy morskiej, ciągnącej się aż do

nasady skał podwodnych. Manning płynąc w stronę wraku

czuł, jak cofające się fale szarpią jego ciałem, pchając go

prosto na skały i widoczne u ich podstawy jaskinie.

Główna część szkieletu Walrusa pozostała nienaru

szona, ale rufa razem z komorą bagażową całkowicie

zniknęły, w miejscu tym ziała ciemnością nieregularna

dziura. Poskręcany i sczerniały metal wyglądał tak, jakby

rozerwała go potężna eksplozja. Kiedy Manning oglądał

postrzępione krawędzie, nadpłynął Joe Howard. Jego lekko

zmarszczone brwi zdradzały niepokój. Manning poklepał

młodego człowieka uspokajająco po ramieniu i wpłynęli do

środka wraku. Wszystkie siedzenia tkwiły na swoich miej

scach, drzwi do kabiny pilota dały się odsunąć bez wysiłku,

ale nigdzie nie widać było ciał. Pasażerowie i załoga zniknęli

bez śladu.

Howard wsunął się do kabiny. Manning wypłynął na

zewnątrz i czekał na sierżanta przytrzymując się kadłuba.

Właśnie wschodziło słońce. Pierwsze blade promienie prze

bijały się przez szarą wodę, ale tu na dnie panowała jeszcze

nienaturalna martwota.

Seth miał rację. Nie było czego szukać. Maria Salas

zniknęła razem z innymi podróżnymi tak dokładnie, jak

gdyby nigdy nie istniała. Manning miał już zamiar wypłynąć

na powierzchnię, kiedy Joe pojawił się za nim i stuknął go

w ramię.

Wskazał dłonią jasne liście paproci rosnących u pod

nóża skały, które teraz odchylił prąd odpływu. Manning

natychmiast pojął znaczenie tego gestu. Morze, nacierając na

skałę od wielu wieków, wyżłobiło u podstawy klifu ogromną

jaskinię. Możliwe, że prąd wessał tam jedno czy nawet kilka

ciał, zanim znalazły je rekiny.

Manning odepchnął się od wodolotu i skierował ku

skale. Wejście do jaskini stanowiło ciemną szramę w skalnym

bloku, mającą nie więcej niż trzy stopy wysokości. Manning

wpłynął do środka i czekał na Joego Howarda.

Jaskinia, pełna małych tęczowych rybek, wznosiła się

nad głową nurka niczym katedra. Poranne słońce wślizgi

wało się przez otwór w skale i wędrowało przez wodę

migoczącymi promieniami.

Wszystko wydawało się dziwnie spokojne i w pewien

szczególny sposób odcięte od zewnętrznego świata. U we

jścia do jaskini pojawił się Joe Howard. Przestraszona tym

wtargnięciem ławica tęczowych rybek rozprysnęła się na

boki, odsłaniając niespodziewanie ciało zawieszone w wo

dzie tuż pod samym sklepieniem jaskini.

Był to Jimmy Walker. Choć miał na sobie kamizelkę

ratunkową, wypełnioną powietrzem, unosił się w wodzie

z twarzą skierowaną do dołu. Jego oczy były zamknięte,

a mięśnie rozluźnione, wydawało się, że odpoczywa. Nie

znać było żadnych śladów skaleczeń. Manning i Howard

ruszyli w jego kierunku, wzbudzając popłoch wśród kolo

rowych rybek. Każdy chwycił ciało za jedno ramię i skiero

wali się do wyjścia.

Na głębokości dwudziestu stóp zatrzymali się na kilka

minut, by wyrównać ciśnienie, a potem wynurzyli się po

woli tuż za rufą Grace Abounding. Pierwszy spostrzegł ich

Saunders. Krzyknął do pozostałych, ale gdy zdał sobie

sprawę z tego, co oznacza obciążenie, głos uwiązł mu

w krtani.

Seth umocował na burcie trap, potem zszedł niżej

i chwycił Walkera za kamizelkę. Morrison pomógł mu

wyciągnąć ciało. Kiedy Manning wdrapał się na pokład,

Jimmy leżał już na wznak tuż obok sterówki.

- Nawet nie draśnięty. - W głosie Saundersa poja

wiła się nutka lęku. - Czemu go nie ruszyły?

Manning podniósł maskę i wyjął z zębów gumową

końcówkę ustnika. - Znaleźliśmy go pod skałą. Musiał być

jeszcze przytomny, kiedy wodolot osiadł na dnie. Wygląda

na to, że tej nocy była bardzo silna fala. Wepchnęła go pod

skałę, gdy tylko wydostał się z kabiny.

- A jakim cudem w kamizelce jest powietrze?

- Pewnie otworzył ją odruchowo. Zdał sobie sprawę,

gdzie jest, i miał nadzieję, że uda mu się wypłynąć na

powierzchnię przez skalny komin. - Ciarki przeszły Man-

ningowi po plecach na myśl o tym, co musiał czuć Jimmy

Walker tam na dole, samotny w ciemnościach, nie mogąc

liczyć na żadną pomoc.

- Co z resztą? - spytał Morrison.

- Nie znaleźliśmy nikogo więcej - odparł Joe Ho

ward. - Wygląda na to, że doszło do eksplozji.

Amerykanin zmarszczył brwi. - Któryś z silników?

Joe Howard potrząsnął przecząco głową. - Cokolwiek

to było, znajdowało się w luku bagażowym. Rufę zmiotło bez

śladu. Statek musiał pójść na dno jak kamień.

Zapadła cisza. Saunders głęboko wciągnął powietrze.

Po chwili Seth zapytał wolno: - Chodzi ci o to, Joe, że to nie

był wypadek?

Manning rzucił akwalung na pokład, wziął w rękę

ręcznik i przykrył nim twarz Jimmy'ego Walkera. Kiedy się

wyprostował, był niewiarygodnie spokojny. - Dokładnie

o to mu chodzi.

ROZDZIAŁ IV

Człowiek zwany Garcia

Kiedy Manning wszedł do pokoju, od razu zwrócił

uwagę na łóżko. Stało nie zasłane, z rozrzuconą pościelą, tak

jak je zostawił opuszczając pokój zeszłej nocy. Podszedł

bliżej i dotknął delikatnie wgłębienia w poduszce. Tam gdzie

leżała głowa Marii.

Potem przeszukał pokój. Zaczął od szafy, kolejno

przejrzał wszystkie szuflady, następnie przetrząsnął każdą

półkę, zajrzał w każdy kąt. Znalazł wiele swoich rzeczy,

przedmiotów codziennego użytku, ale nic, co by należało do

Marii. Nawet chusteczki do nosa. Tak jakby nigdy jej tu nie

było.

Przez chwilę stał na środku pomieszczenia, wsłuchując

się w ciszę, w końcu zdjął bluzę, wszedł do łazienki, odkręcił

prysznic i zmył sól z twarzy i ciała. Gdy przekładał przez

głowę świeżą koszulę, otworzyły się drzwi i wszedł Joe

Howard. Usiadł w nogach łóżka, z kieszeni na piersiach

wyjął kawałek papieru. - Mam tu listę pasażerów. Tylko

czworo: Maria, jakiś amerykański biznesmen Fallon, pani

Norah Hamilton, angielska turystka, i człowiek nazwiskiem

Perez.

Manning odwrócił się powoli. Lekko zmarszczył brwi. -

Kubańczyk?

- Mieszkał w „Old Ship Tavern". Przebywał tu około

dwóch tygodni. Niewysoki mężczyzna w średnim wieku,

chodził z laską.

Manning przytaknął. - Pamiętam go. Mocno utykał

na prawą nogę.

- Nic dziwnego - stwierdził Howard. - Mógł się

uważać za szczęśliwca, że w ogóle ma nogi. Kilka miesięcy

temu w Vera Cruz agent Castra podłożył mu bombę.

Naprawdę nazywał się Miguel de Rodriguez. Jeden z lepiej

znanych emigrantów kubańskich. Zbyt dobrze szło mu

organizowanie opozycji przeciw reżimowi Castra w stanach

Ameryki Środkowej.

- A co robił tutaj?

- Najwyraźniej wracał do zdrowia, to by tłumaczyło

przybranie fałszywego nazwiska. Nassau poinformowało

mnie o jego przybyciu, ale nie wiedziałem, że miał zamiar

wyjechać tej nocy. Ktoś jednak o tym wiedział.

- I podłożył bombę w luku bagażowym.

- To było dosyć łatwe. Walrus cumował z dala od

innych łodzi przez kilka godzin, i to już po zapadnięciu

zmroku. Oczywiście zamachowiec nie miał wątpliwości, że

zginą pozostali pasażerowie, ale odnoszę wrażenie, że ludzie

tego pokroju zupełnie się tym nie przejmują.

Manning uświadomił sobie, że drżą mu ręce. Zapalił

papierosa i stanął w oknie. - Co teraz?

- Komisarz chce, żebym natychmiast popłynął do

Nassau. Przy odrobinie szczęścia powinienem wieczorem

być z powrotem. Dam ci znać, jeżeli się czegoś dowiem. -

Joe podszedł do drzwi i przystanął z wahaniem. - Maria

była bardzo miłą dziewczyną, Harry. Przykro mi. Cholernie

przykro.

Drzwi zamknęły się cicho. Manning przez chwilę stał

nieruchomo, patrząc na przystań i myśląc o wszystkim,

co się ostatnio zdarzyło. Potem sięgnął po czapkę i zszedł

na dół.

Bar był pusty. Zajrzał na taras i znalazł tam Vinera

jedzącego spóźnione śniadanie. Przysiadł się, a Niemiec

przywołał pstryknięciem palców kelnera. - Zjesz coś,

Harry?

Manning potrząsnął głową. - Wystarczy kawa.

Kelner przyniósł drugi kubek, napełnił go i zaraz się

oddalił. Viner nieco zakłopotany zajął się jedzeniem. Man

ning zapalił papierosa i siedział zapatrzony w ciemny masyw

wyspy Andros iskrzący się w mglistym upale.

Viner skończył jeść i ostrożnie obsadził papierosa

w eleganckiej, srebrnej cygarniczce. - Kawa ci wystygnie.

Manning opróżnił kubek i napełnił go powtórnie. -

Gdzie jest Morrison? Zdaje się, że rano miałem zabrać go na

morze.

- Doszedł do wniosku, że ze względu na zaistniałe

okoliczności nie będziesz tym zainteresowany. Zdecydował

się popłynąć do Nassau. Joe wziął go ze sobą.

- Mówił ci o Rodriguezie?

Niemiec skinął głową. - To się nie trzyma kupy, Harry.

Zabić człowieka, którego ma się za swojego wroga, to nic

trudnego, ale takie postępowanie to już coś całkiem innego.

Mogliby tylko sobie zaszkodzić.

- Może chcą trochę nas wszystkich nastraszyć -

zastanawiał się Manning. - Pokazać, że pilnują swoich

spraw. Myślę, że Joe nie miał racji, gdy rozważał sposób

umieszczenia bomby na Walrusie.

Viner wyglądał na zdziwionego. - Wydaje mi się, że

jego teoria ma solidne podstawy.

- Z początku również tak sądziłem, ale przemyślałem

wszystko. Od kiedy jeden z jego pomocników usiłował

przemycić nieco heroiny do Vera Cruz, i Jimmy ledwo z tego

wyszedł, zawsze sam nadzorował załadunek. I zawsze spraw

dzał luk bagażowy. Na pewno zauważyłby, gdyby ktoś się

tam włamał.

- A więc bombę wniesiono na pokład w bagażu.

Prawdopodobnie sam Rodriguez.

Manning pokiwał głową. - Ktokolwiek to był, nic

o tym nie wiedział. Bombę umieszczono w bagażu już

w hotelu. Wiele osób miało możliwość podłożenia ładunku.

Kelnerzy, pokojówki i tak dalej. Mimo wszystko trudno mi

uwierzyć, żeby Rodriguez dał się tak zaskoczyć. Taki

człowiek jak on żyje tylko dlatego, że jest bardzo ostrożny.

- Najwyraźniej tym razem był niewystarczająco ostro

żny - stwierdził Viner. - Ale nawet gdyby bomba znajdo

wała się w bagażu kogoś innego, nie powinno być trudności

ze znalezieniem winnego. Należałoby zacząć od sprawdzenia

ludzi zatrudnionych w hotelach w ciągu ostatnich dwóch

tygodni.

- Dobra myśl - zgodził się Manning. - Czy któryś

z pasażerów mieszkał tutaj?

Viner potrząsnął głową. - Wiemy, że Rodriguez miał

pokój w „Old Ship Tavern". Możemy zacząć od zadania

kilku pytań tam właśnie. Znasz właściciela równie dobrze

jak ja. Bill Lumley zrobi dla nas wszystko, co będzie mógł.

Manning przełknął resztę kawy i wstał. - Mam lepszy

pomysł. Ty pójdziesz do Billa i pogadasz z nim, a ja zajrzę do

biura portowego i poproszę o jeszcze jeden odpis listy

pasażerów. W ten sposób dowiemy się, gdzie mieszkało

dwoje pozostałych.

Viner kiwnął głową. - Spotkamy się w „Old Ship

Tavern". A co na to policja?

Manning wzruszył ramionami. - Joe wróci dopiero

późnym wieczorem, jeśli będzie miał odrobinę szczęścia. Do

tej pory nasz ptaszek może już wyfrunąć z klatki. Wolałbym,

żeby mu się to nie udało.

- Ja również - zgodził się Viner.

Manning zostawił Niemca, pokonał kilka stopni i ruszył

wzdłuż brzegu do biura. Na falochronie siedział Seth

i rozmawiał z dwoma żeglarzami. Na widok Manninga

zeskoczył z muru i przeciął zakurzoną drogę. - Wypływamy

dzisiaj, Harry?

Manning potrząsnął przecząco głową. - Nie sądzę.

Czuł się tak, jakby tkwił gdzieś głęboko pod wodą.

Wszystko wydawało się dziać w zwolnionym tempie. Skądś

z bardzo daleka docierały doń stłumione dźwięki. Nawet

własny głos brzmiał obco, i znów odniósł osobliwe wrażenie,

że to wszystko to tylko sen, z którego powinien się za wszelką

cenę obudzić, a wtedy wszystko stanie się inne.

Biuro było ciemne i chłodne. Czarny urzędnik popija

jący wodę z lodem odstawił pośpiesznie szklankę na widok

Manninga i zwrócił się do niego uprzejmie: - Czym mogę

służyć, panie Manning?

- Chciałbym rzucić okiem na listę pasażerów -

powiedział Manning. - Tę, którą pokazał pan sierżantowi

Howardowi.

Gdy urzędnik przerzucał stertę papierów zaścielającą

biurko, tylne drzwi otworzyły się i do pomieszczenia wszedł

młody Murzyn. Zdjął kurtkę. Tymczasem pierwszy męż

czyzna znalazł to, czego szukał.

- Oto ona, panie Manning. Ta, której kopię wziął

sierżant Howard. Oczywiście nie ja sporządzałem oryginał.

To Bill, on był na nocnej zmianie.

Bill wysunął się do przodu, spojrzał na listę i przyta

knął: - To ta, panie Manning. Ostateczna wersja, którą

sporządziłem po wyjściu pana Walkera.

- Ostateczna wersja? Co to znaczy?

- Cóż, czasami ludzie nie zgłaszają się przed odpły

nięciem - wyjaśnił urzędnik. - W takich przypadkach

pomijamy ich w ostatecznej wersji.

Manning poczuł, że robi mu się zimno. Nagle wszystko

stało się jasne. Pochylił się nad kontuarem i zapytał powo

li: - Czy tej nocy ktoś się nie zgłosił?

Urzędnik przytaknął: - Pan Garcia. Zarezerwował

miejsce około południa, ale nie stawił się na czas.

- A co z jego bagażem?

- Był już w wodolocie. Mówiłem mu, że musi tu być

o siódmej. Pan Walker lubił mieć wszystko przygotowane

zawczasu.

- Mówił pan o tym sierżantowi Howardowi?

Młody urzędnik zaprzeczył: - Nie widziałem go.

Spałem. O wypadku dowiedziałem się pół godziny temu.

Dlatego przyszedłem.

Manning odwrócił się powoli i stanął twarzą w twarz

z Sethem. - Wiesz, co to znaczy?

Seth skinął głową z wolna. - Pewno właśnie opuszcza

wyspę. Musiał wszystko zaplanować znacznie wcześniej.

Manning potrząsnął głową. - Nieważne. Zejdź szybko

na przystań. Spróbuj dowiedzieć się, jaki jeszcze statek

wypływał wczoraj w nocy, prawdopodobnie do Nassau. To

nie powinno być zbyt trudne. Ja złapię Vinera. Spotkamy się

na łodzi.

Seth puścił się biegiem w stronę nabrzeża, a Manning

wrócił tą samą drogą, którą przyszedł. Budynek „Old Ship

Tavern" stał kilkaset jardów dalej. Kiedy Manning zbliżył się

do niego, ujrzał Vinera stojącego przed głównym wejściem.

Niemiec rozłożył ręce w geście wyrażającym bezrad

ność. - Nie mamy szczęścia, Harry. Bill Lumley nie

przyjmował żadnych nowych pracowników od zeszłego

sezonu. Cała obecna obsługa to tutejsi wyspiarze. Pracują

z nim od lat.

- Ja miałem trochę więcej szczęścia - stwierdził

Manning. - Na liście pasażerów brakowało jednego czło

wieka. Nazywa się Garcia. Nie zgłosił się na czas przed

odpłynięciem i został na lądzie, ale jego bagaż był już

w wodolocie.

- Myślisz, że on tu jeszcze jest?

- Z pewnością nie. Posłałem Setha, żeby się czegoś

dowiedział w porcie.

W tej samej chwili usłyszeli głośny okrzyk. Obrócili się

obaj i zobaczyli Setha ciężko biegnącego w ich stronę. Wielki

Murzyn dyszał, a po jego twarzy spływał pot.

- Miałeś rację, Harry. Zeszłej nocy Manny Johnson

wiózł kogoś do Nassau, i wygląda na to, że to był nasz

człowiek. Ten gość przyszedł do baru Flo wczoraj koło

siódmej wieczorem i Manny już tam czekał. Flo powiedział,

że mieli umówiony kurs. Trasę ustalili już dwa dni wcześniej,

ale Manny chciał odwołać wycieczkę przez tę pogodę. Flo

mówi, iż wypłynęli tylko dlatego, że Garcia przyrzekł

podwoić stawkę.

Manning poklepał Setha po ramieniu. - Dobra robota,

stary. Idź, zbierz cumy. Ruszamy stąd. I to szybko.

Seth pobiegł wzdłuż falochronu. Manning zwrócił się do

Vinera. - Możesz sprawdzić pozostałe dwa hotele na

wypadek, gdybyśmy się mylili. Ale nie sądzę, żeby to było

potrzebne. - I niemalże w tej samej chwili skierował się do

przystani.

- Bądź ostrożny, Harry. Ci ludzie ostro grają -

powiedział ochryple Niemiec.

Manning odwrócił się. Na jego ustach pojawił się

z wolna drapieżny uśmiech. - Mam nadzieję.

Pobiegł do łodzi, zeskoczył na pokład i wszedł do

sterówki. Seth wciągnął cumy. Manning włączył silniki na

pełną moc i kiedy Grace Abounding odbiła od brzegu,

skierował ją ku wyjściu z zatoki.

ROZDZIAŁ V

Rzucanie uroków

Wczesnym popołudniem dotarli do Nassau. Gdy Grace

Abounding

wpływała na zielone płycizny Athol Island, z por

tu wychodził właśnie biały transatlantyk oblepiony tury

stami, którzy chcieli rzucić ostatnie spojrzenie na New

Prowidence.

Nabrzeże roiło się od niewielkich łodzi wypełnionych

wszelkim dobrem, od warzyw i ryb począwszy, na drobiu

i pasażerach skończywszy. Płycizna przypominała raczej

plac targowy niż cokolwiek innego. Tubylcy tworzyli pstro

katy, hałaśliwy tłum, trajkoczący bez przerwy i przekrzyku

jący się nawzajem. Tu i tam wybuchały krótkotrwałe sprze

czki przy dobijaniu targu.

Przycumowali do starego falochronu z drugiej strony

przystani i ruszyli w stronę Bay Street, szukając łodzi

Manny'ego Johnsona. Znaleźli ją po półgodzinie. Manning

zeskoczył na pokład i zajrzał do kabiny, ale nikogo nie

znalazł. Kiedy wynurzył się z powrotem, Seth rozmawiał

z siedzącymi na murze dwoma rybakami zajętymi oporzą

dzaniem wędek.

- Wygląda na to, że Manny zrobił niezłą trasę dziś

w nocy. Rozrzucał forsę na prawo i na lewo.

- A teraz leży pewnie jak kłoda i odsypia pijaństwo

w jakiejś zapchlonej norze.

- Nigdy nie umiał zatrzymać przy sobie pieniędzy, jeśli

tylko mógł się urżnąć. A może już się wyspał i zaczął od

nowa?

- Możliwe. Zacznij od tamtego końca Bay Street, ja

od tego. Pytaj wszędzie, gdzie się da. Ktoś musi wiedzieć,

gdzie on jest. - Manning spojrzał na zegarek. - Spotkamy

się tutaj za dwie godziny.

Seth zniknął w tłumie w jednej chwili, a Manning wybrał

trasę wzdłuż nabrzeża, zaglądając do wszystkich napotka

nych barów. Wszystko wskazywało na to, że traci czas.

Manny Johnson najwyraźniej odwiedził zeszłej nocy wszy

stkie możliwe bary, ale nikt nie miał najmniejszego pojęcia,

gdzie mógłby znajdować się teraz.

Kiedy Manning wrócił do łodzi, minęła już czwarta. Był

zmęczony i spocony, a gdzieś w tylnej części czaszki czuł

uporczywy, tępy ból. Zapalił papierosa, rozciągnął się na

leżaku i obserwował przystań, zastanawiając się, czy Seth

miał więcej szczęścia w poszukiwaniach. Po chwili obrócił

się, żeby spojrzeć na nabrzeże, i niespodziewanie dostrzegł

Morrisona idącego ulicą w jego kierunku.

Na twarzy Amerykanina pojawił się szeroki uśmiech. -

Nie wiedziałem, że pan tu dzisiaj będzie.

- Ja również - odparł Manning. - Tak wyszło.

- Przepraszam, że nie zjawiłem się na spotkanie, ale

uważałem, że w wyniku zaistniałych okoliczności nie będzie

pan już zainteresowany przedłużeniem umowy. Kiedy Joe

Howard powiedział, że płynie do Nassau, pomyślałem, że

mógłbym sobie zrobić małą wycieczkę. Właściwie nie miałem

dotąd okazji, by zwiedzić to miejsce.

- Nassau to prawdziwe miasto - rzekł Manning. -

Mamy tu dobrze rozwinięte życie nocne i kasyno pierwszej

klasy.

- Brzmi interesująco. - Morrison wytarł chusteczką

twarz z potu. - Tylko trochę tu za gorąco, żeby było

naprawdę komfortowo. Co pan powie na drinka?

Kątem oka Manning dojrzał Setha, przepychającego się

przez tłum, i zawahał się. - Nie, dziękuję. Mam parę spraw

do załatwienia. Może innym razem.

Zostawił Amerykanina i zwrócił się do Setha: - Jak

poszło?

Olbrzym pokiwał głową. - Kosztowało to coś niecoś

zachodu, ale udało się. Ma pokój w hotelu niedaleko stąd.

A czego chciał Morrison?

- Proponował mi drinka. Miałem zamiar skoczyć

z nim na jednego, ale chyba w niczym nam to nie pomoże.

W ciągu pięciu minut dotarli do celu. Był to podni

szczony budynek mieszkalny zamieniony przez marynarzy

na hotel. Nie był to ten rodzaj przedsiębiorstwa, w którym

pracowałby recepcjonista. Weszli do ciemnego, ponurego

holu i wspięli się po drewnianych schodach. Seth otworzył

drzwi na końcu korytarza i zajrzał do środka.

Wewnątrz unosił się przerażający smród. Manning

podszedł do okna i uniósł żaluzję. Przez kilka chwil stał tam,

oddychając chłodnym powietrzem znad przystani, potem

odwrócił się i spojrzał w dół na Manny'ego Johnsona, który

leżał na plecach z otwartymi ustami, wykręcony na bok.

Zmięte, poplamione prześcieradła okrywające go do połowy

zwisały aż na podłogę. Manning przysiadł na krawędzi

łóżka, wyprostował śpiącego i poklepał go delikatnie po

twarzy.

Stary otworzył oczy i przez chwilę gapił się na Manninga

demonstrując szczególny rodzaj wytrzeszczu. Potem coś

zaskoczyło w jego głowie i na twarz wypełzł uśmiech. -

Harry Manning! Co ty tu robisz, do diabła?

- Nie mam teraz czasu na tłumaczenie, Manny. Po

trzebuję informacji, i to szybko. - Manning podał mu

papierosa i ogień. - Ostatniej nocy wiozłeś kogoś ze Spanish

Cay. Człowieka zwanego Garcia.

Stary potarł kciukiem nabiegłe krwią oczy i przyta-

knął. - Zgadza się. A co chcesz od niego? Jest ci winien

pieniądze?

Manning zignorował pytanie. - Wiesz, dokąd się udał?

- A skąd mam wiedzieć? Wybulił jak wielki pan

i zniknął.

- Wziął taksówkę?

Manny potrząsnął głową. - Nie. Kazał nieść swoje

bagaże jednemu z tych dzieciaków, które się włóczą po

nabrzeżu.

- Co to za dzieciak?

- Trudno go przegapić. Ciągle tam gdzieś krąży.

Odziany w jedną z tych amerykańskich futbolowych koszu

lek. Pewnie od jakiegoś turysty. Żółta, a na plecach duża

liczba dwadzieścia dwa. Sięga mu do kolan.

Manning spojrzał pytająco na Setha, a ten skinął gło

wą. - Znam tego chłopaka.

Manning wstał. - Dzięki, Manny. Trochę nam po

mogłeś.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł sta

ry człowiek. - A teraz, gdybyś był tak uprzejmy wynieść

się stąd do diabła, może mógłbym się jeszcze trochę prze

spać.

Chłopiec siedział na nabrzeżu kilka jardów od łodzi

Manny'ego. Mógł mieć najwyżej dwanaście lat. W ręku

trzymał prowizoryczną wędkę, a obok niego leżał zwinięty

w kłębek mały, czarny pies. Żółta futbolowa koszulka, którą

miał na sobie, żywo kontrastowała z hebanową skórą.

Seth uśmiechnął się do niego szeroko. - Dobrze idzie?

Chłopiec potrząsnął przecząco głową. - Żerują gdzie

indziej. Nie mam dzisiaj szczęścia.

- Może mógłbyś mieć. - Manning wyczarował skądś

banknot jednofuntowy i złożył go między palcami.

Oczy chłopca stały się bardzo, bardzo okrągłe. - Czego

pan sobie życzy?

- Znasz pana Johnsona ze Spanish Cay?

Chłopiec przytaknął: - To jego łódź tam cumuje.

- Ostatniej nocy przewoził pasażera - powiedział

Manning - który wynajął cię do niesienia bagażu. Chcę

wiedzieć, dokąd poszedł.

- Za jednego funta?

Manning pokiwał głową, a chłopak uśmiechnął się

uradowany. - To bardzo proste, proszę pana.

Zwinął linkę, wędkę wetknął w rękę siedzącemu tuż

obok chłopakowi. Potem podniósł się, szturchnął nogą psa

i ruszył wzdłuż Bay Street.

Manning i Seth z trudnością nadążali, przeciskając się

zatłoczonym pasażem, za biegnącym truchtem chłopcem.

Mały skręcił w wąską alejkę, a oni podążyli za nim przez

labirynt bocznych uliczek. W końcu zatrzymali się na rogu

niewielkiego skwerku otoczonego zewsząd zniszczonymi

drewnianymi domami.

Chłopiec wskazał jeden z nich w drugim końcu placu.

- To ten, proszę pana. Tutaj przyszedł. Zapłacił mi na

tylnym podwórzu. Myślę, że to był Kubańczyk, bo ta pani,

która mu otworzyła drzwi, mówiła do niego Juan.

Manning dał chłopcu funta. Mały przyklepał go i uś

miechnął się szeroko.

- Jeżeli kiedykolwiek jeszcze będzie pan chciał coś

załatwić, wystarczy mnie zawołać. Jestem zawsze na dole, na

nabrzeżu. - Gwizdnął na psa i pobiegł z powrotem tą samą

drogą, którą tu przyszli.

Manning zwrócił się do Setha. - Chcę, żebyś został

tutaj. Daj mi dziesięć minut, a potem spróbuj się rozejrzeć.

Seth zmarszczył brwi. - Może nadszedł czas, by

zawiadomić policję, Harry? Pozwólmy im się tym zająć.

Manning zignorował go i ruszył przez skwer. Ponieważ

frontowe drzwi domu zabito deskami, poszedł wąskim

chodnikiem, który zaprowadził go na tylne podwórko,

zarzucone pustymi puszkami i odpadkami wszelkiego ro

dzaju.

Wszedł po czterech kamiennych stopniach prowadzą

cych do drzwi i zapukał.

W głębi rozległy się kroki i po chwili drzwi uchyliły się

na kilka cali.

- Kto tam? - rozległ się kobiecy głos.

- Szukam Juana - rzekł Manning. - Juana Garcię.

Jestem jego starym przyjacielem.

Dobiegł go brzęk łańcucha i drzwi otworzyły się.

- Lepiej niech pan wejdzie - powiedziała kobieta,

cofając się w głąb korytarza.

Manning zamknął drzwi i podążył za nią marszcząc nos,

bo w pomieszczeniu królował stężały smród kuchennych

wyziewów i moczu. Kobieta otworzyła inne drzwi, zapaliła

światło i wprowadziła go do pokoju. Miejsce to było

niespodziewanie czyste, na podłodze leżał dywan, a pod

przeciwległą ścianą stało podwójne łóżko.

Przewodniczka Manninga była wysoką, dobrze zbudo

waną kobietą, zbliżającą się do niebezpiecznej granicy wieku.

Jej skóra miała kawowy odcień, a grube wargi zdradzały

mieszane pochodzenie. W pewien prosty, surowy sposób

ciągle jeszcze była przystojna. Na jej twarzy pojawił się nagle

uśmiech. - Jestem dziewczyną Juana. Hannah. Mogę coś

dla ciebie zrobić?

W jej głosie brzmiało jawne zaproszenie. Manning

wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie, dziękuję.

- Czy to interesy?

- Możesz to tak nazwać.

- To miło.

Usiadła na łóżku i uśmiechnęła się. - Daj papierosa

i powiedz mi coś o tym.

4 Nocne...

Wskazała dłonią miejsce obok siebie i Manning usiadł

posłusznie. Założyła nogę na nogę i wówczas jaskrawy

szlafrok, który miała na sobie, rozchylił się ukazując czarne

pończochy i wypukłe ciało nad nimi.

- Byłam pewna, że znam większość przyjaciół Juana.

Jak to się stało, że nigdy dotąd się nie widzieliśmy?

- Dużo podróżuję - odparł Manning. - Nigdy nie

siedzę długo w jednym miejscu. Mówiłaś, że kiedy wróci?

Kobieta wypuściła w stronę sufitu obłok dymu i opadła

na wznak w poprzek poduszek.

- Nic takiego nie mówiłam. Jeśli chcesz wiedzieć, nie

było go w mieście kilka tygodni. Wrócił dopiero zeszłej nocy.

- O której wyszedł dziś rano?

- Koło dziesiątej. - Wzruszyła ramionami. - Musia

łam iść po zakupy, i kiedy przyszłam, już go nie było.

Zostawił wiadomość, że wróci wieczorem.

Manning pokręcił głową. - Nie sądzę.

Zmarszczyła brwi. - Co usiłujesz przez to powiedzieć,

kochanie?

- Że uciekł od ciebie - odparł Manning.

Kobieta usiadła energicznie i rzuciła mu wściekłe spo

jrzenie. - Człowieku, nie wiesz, co mówisz!

- Dokąd poszedł?

- Nie powiedział.

- Ale się domyślasz?

Przeciągnęła się z widoczną przyjemnością, rozkładając

ramiona na boki. Mógł podziwiać wypukłość piersi, odzna

czających się wyraźnie pod cienkim szlafrokiem. Wstała. -

Chcesz drinka?

Skinął głową. Kobieta podeszła do kredensu, wyjęła

butelkę ginu, dwie szklanki i napełniła je. Wróciła i podała

mu jedną.

- Przeszło od miesiąca zachowuje się dziwnie. Ciągle

napomyka, że ma na oku jakiś duży interes, który uwolni nas

od kłopotów do końca życia. Ale nigdy nie chciał mi

powiedzieć, o co chodzi.

- Dowiedziałaś się czegoś?

Wypiła trochę ginu i potrząsnęła głową. - Nie, ale

śledziłam go kilka razy. Zawsze szedł w to samo miejsce.

- Gdzie?

- Dlaczego miałabym ci to powiedzieć?

Wyjął portfel i przesunął jej przed oczami pięciofuntowy

banknot. Złapała go szybko i wepchnęła głęboko w wąską

szczelinę między piersiami. Jej twarz zmarszczyła się w uś

miechu. - Chodził do wróżki znanej jako mama Diamond.

Mieszka w domu przy Grant Street, na dole, koło przystani.

- I nigdy nie dowiedziałaś się, po co tam chodził?

Potrząsnęła głową. - Nie mogłam mu powiedzieć, że

go śledziłam. Obciąłby mi uszy.

Manning skończył swój gin i wstał. - Dzięki za drinka,

ale muszę już iść.

Położyła się znowu w poprzek łóżka, nie odrywając od

niego oczu. - Po co ten pośpiech? Juan nie wróci wcześniej

niż za kilka godzin.

- Gdybym ja był na twoim miejscu, nie liczyłbym na

to - powiedział Manning i delikatnie zamknął za sobą

drzwi. Kobieta została w pokoju sama z otwartymi ze

zdumienia ustami.

Kiedy wracał przez dziedziniec, zapadał już zmierzch.

Skręcił w boczną uliczkę i odnalazł Setha.

- Jak poszło, Harry?

Manning pokiwał głową. - Myślę, że nieźle. Słyszałeś

kiedyś o wróżce zwanej mama Diamond?

Seth spojrzał na niego z niepokojem. - Oczywiście,

każdy ją zna. Czy jest w coś zamieszana?

- Nie jestem pewien, ale tak to wygląda. Wiesz, gdzie

można ją znaleźć?

- Tak, mieszka na dole, niedaleko przystani. - Seth

zawahał się i dodał: - Ta kobieta oznacza kłopoty, Harry.

Nie opłaca się mieszać w jej sprawy. Wielu ludzi już się o tym

przekonało.

Manning zapalił papierosa i uśmiechnął się beztrosko.

- Boisz się, że mogłaby rzucić na mnie urok?

Na twarzy Murzyna pojawiły się kropelki potu, a jego

oczy w jednej chwili stały się zupełnie białe.

- Ludzie mówią, że potrafi zadawać uroki, Harry. Że

potrafi przywołać diabła. Mówią też, że może wyprowadzić

z morza topielca.

Manning zdał sobie sprawę z nagłego irracjonalnego

chłodu, który przeniknął jego duszę, jak gdyby gdzieś tam

ktoś spacerował po jego grobie, ale zdołał się uśmiechnąć.

- Chodź, dowiemy się, czy to prawda.

Kiedy dotarli na Grant Street, było już niemal ciemno.

Dom otoczony był białym drewnianym płotem wysokim na

sześć stóp. Manning otworzył furtkę i poszli ceglaną ścieżką.

Zatrzymali się w głębi, u stóp rozchwianych drewnianych

schodów.

Manning odwrócił się do Setha. - Zostań tutaj, lecz

postaraj się nie rzucać w oczy. Jeżeli posłyszysz jakiś hałas,

kopnij w drzwi.

Seth rozpłynął się w ciemności bez słowa, a Manning

wspiął się na schody i zapukał do drzwi. Po kilku chwilach

w korytarzu zaszurały czyjeś kroki, a w mlecznym szkle

rozbitej szyby pojawił się zarys postaci. Drzwi otworzyły się

z cichym skrzypieniem i w Manninga wbiły się oczy starej

kobiety.

Miała ona na głowie czerwoną chustę zawiązaną na

kształt turbanu. Jej pomarszczona skóra przypominała

barwą stary papier, po obu stronach twarzy zwisały z uszu

długie, błyszczące kolczyki. Jednak najdziwniejsze były jej

oczy: doskonale czarne, z nieodgadnionym blaskiem gdzieś

na samym dnie.

- Mama Diamond?

- Czego pan sobie życzy? - głos kobiety był dziwnie

martwy.

- Chciałbym, aby poświęciła mi pani kilka minut.

- Czy chodzi panu o poradę gwiazd?

- Tak, właśnie tak. Powiedziano mi, że pani może mi

pomóc.

W końcu skinęła głową. - Proszę wejść.

Hol był mroczny i przesycony zapachem kadzidła, który

nieprzyjemnie drażnił gardło. Kobieta odsunęła ciężką aksa

mitną zasłonę i otworzyła znajdujące się za nią drzwi.

Pokój był skąpo umeblowany, a jedyne światło po

chodziło od lampy stojącej na niewielkim stoliku. Man

ning usiadł, a kobieta zajęła miejsce naprzeciw niego. Na

blacie, tuż koło niej, leżało kilka książek i blok czystego

papieru.

- Proszę podać mi datę swoich urodzin, miejsce

i dokładny czas. Czas jest najważniejszy.

Podał informacje, których żądała, i patrzył ponad jej

ramieniem, jak cienie wypełzające z kątów usiłują stłumić

światło lampy. Zastanawiał się, jaki powinien być jego

następny ruch, a w końcu zdecydował, że poczeka jeszcze

i wysłucha wróżby.

Kobieta zajrzała do kilku książek robiąc notatki na

leżącym przed nią papierze. Wreszcie skinęła głową. - Czy

wierzy pan w siły nadprzyrodzone?

- Inaczej nie byłoby mnie tutaj.

- Jest pan oburęczny.

Przez chwilę Manning czuł się kompletnie wytrącony

z równowagi.

- Skąd pani to wie, do diabła?

- Wiele osób urodzonych pod znakiem Skorpiona

dysponuje tą umiejętnością. - Zajrzała do notatek. - Życie

stanowi dla pana często pole walki.

- Nie musi mnie pani o tym przekonywać.

Skinęła poważnie głową. - Mars, Słońce i Neptun,

oddziałując na siebie wzajemnie, spowodują zasadnicze

zmiany w pana losie. Nierzadko jest pan też swoim naj

większym wrogiem.

Wbrew sobie Manning zaśmiał się szorstko. - Myślę,

że to cholernie cudowne.

Stara kobieta spojrzała na niego poważnie. Jej oczy

błysnęły w świetle lampy. - Czy śmieszy pana to, co mówię?

- Coś w tym rodzaju.

Ostrożnie ułożyła książki jedna na drugiej. - Prze

praszam, czy mógłby pan powtórzyć, kto pana tu skierował?

- Nie wspominałem o tym - odparł Manning. - Ale

jeśli pani pyta... To był Juan Garcia.

Jej oczy wpatrywały się w niego bez zmrużenia. - Nie

znam nikogo o tym nazwisku.

- A gdyby tak rzuciła pani okiem w swą magiczną

kulę, może znalazłaby go pani, czyhającego gdzieś w jakimś

ciemnym kącie?

- Myślę, że lepiej będzie, jeśli pan już stąd sobie

pójdzie - powiedziała spokojnie kobieta.

- A ja myślę, że robi pani duży błąd.

Łagodny powiew chłodniejszego powietrza przesunął

się po jego karku i w tej samej chwili trzasnęły drzwi. Ktoś się

odezwał: - To pan robi duży błąd, panie Manning.

Człowiek, który wszedł w krąg lampy, miał na sobie

płócienny garnitur, a twarz ocieniał mu panamski kapelusz.

Spojrzenie jego było twarde, zimne i tak samo groźne, jak

rewolwer kaliber 38, który trzymał w prawym ręku.

- Co za niespodzianka - rzekł miękko Manning. -

Juan Garcia, jak się domyślam?

Mężczyzna potrząsnął głową i w tym krótkim mo-

mencie jego zęby błysły olśniewającą bielą. - Obawiam się,

że nie, senór. Nazywam się Pelota. Biedny Juan w tej chwili

właśnie odbywa przejażdżkę na Kubę i głęboko wierzy, że

zostanie tam wynagrodzony za swój drobny występ na

Spanish Cay. - Westchnął ciężko. - Macie takie porze

kadło: Każdego czeka nagroda w niebie.

- I tam właśnie uda się Garcia, żeby ją otrzymać? -

spytał Manning.

Pelota potrząsnął głową. - Nie musi podróżować aż

tak daleko, przyjacielu. Mamy swój mały raj tutaj, na ziemi.

Zwie się Isle of Tears.

Mama Diamond przerwała im ostrym głosem. - Dosyć

tych nonsensów. Ten człowiek jest niebezpieczny. Nie chcę,

żeby przebywał w moim domu. Tego nie było w umowie.

Pelota cisnął w jej stronę wściekłe spojrzenie, a Manning

wykorzystał tę chwilę, żeby zrzucić ze stołu lampę. Pokój

pogrążył się w ciemnościach. Manning jednym, długim

skokiem schronił się za sofą z końskiego włosia. Pelota

strzelił dwa razy. Dwa pomarańczowe ogniki rozświetliły na

chwilę pomieszczenie.

Manning przyklęknął na jedno kolano, a Pelota krzy

knął: - Lepiej wyjdź, Manning, nie masz szans.

W tej samej chwili drzwi odskoczyły odrzucone siłą

kopnięcia i strumień jasnego światła wdarł się z korytarza,

wyłaniając z ciemności postać Peloty. Mężczyzna odwrócił

się błyskawicznie, ale gdy podnosił broń, pojedynczy pocisk

ugodził go w środek czoła. Siła wybuchu rzuciła go na plecy

obok starej kobiety.

Kiedy Manning wyprostował się, górne światło było już

zapalone. W drzwiach stał Morrison z rewolwerem w ręku,

a tuż za nim Viner i Joe Howard.

ROZDZIAŁ VI

Człowiek z CIA

Kiedy Manning wyszedł z biura komisarza, natknął się

na Setha i Vinera siedzących na ławce w poczekalni. Murzyn

miał z jednej strony głowy opatrunek i wyglądał na zmęczo

nego i chorego.

Zmusił się do uśmiechu. - Wszystko w porządku,

Harry?

Manning skinął głową. - Jak się masz?

- Nie najlepiej. Nawet nie widziałem, kto mi przy

łożył. Myślisz, że coś z niego wyciągną?

- Z Peloty? - Manning potrząsnął głową. - Kilka

minut temu dzwonili ze szpitala. Nie żyje. Komisarz i Mor

rison właśnie zastanawiają się, co dalej.

- No tak. Ciągle nie mogę dopasować Morrisona do

tego wszystkiego - stwierdził Viner. - Kim on w końcu

jest?

- Pracuje w CIA - powiedział Manning. - Najwy

raźniej spodziewali się od pewnego czasu kłopotów w tych

okolicach i wysłali go, żeby spróbował coś przewąchać.

- Podejrzewałem to od momentu, kiedy spotkałem go

w kwaterze policyjnej razem z Joem Howardem - stwierdził

poważnie Viner. - Wybacz, Harry, ale wpychanie się w sam

środek kłopotów razem z tobą nie wydawało mi się naj

lepszym wyjściem z sytuacji. Wynająłem łódź motorową

i popłynąłem za tobą.

- Dobrze zrobiłeś - odparł Manning. - To tłumaczy

moje spotkanie z Mornsonem na nabrzeżu. Zdaje się, że nas

śledziliście?

Viner przytaknął: - Cały czas. Właśnie kiedy weszli

śmy do ogrodu mamy Diamond, zaczęła się strzelanina.

Dlatego się włamaliśmy.

- Niezły ptaszek z tej czarownicy - powiedział Man

ning. - Kiedy sprowadzali ją ze schodów, rzuciła na mnie

urok.

- Wyciągnęli z niej coś?

- Nic nie wiedziała. Jej dom stanowił tylko punkt

kontaktowy. Robiła to dla pieniędzy, to wszystko.

W tym momencie otworzyły się drzwi biura komisarza

i stanął w nich Morrison. Uśmiechnął się szeroko. - Nie

wiem jak wy, chłopaki, ale ja mam ochotę na drinka.

- Niezły pomysł - zgodził się Manning.

Wyszli w chłodną noc i ruszyli w stronę nabrzeża. Kiedy

dotarli do rogu Bay Street, Seth pociągnął Manninga za

rękaw. - Jeżeli nie masz nic przeciwko, pójdę na łódź,

Harry. Nie czuję się najlepiej.

- W porządku - zgodził się Manning. - Prześpij się

trochę. Będę nieco później.

Patrzyli za nim przez chwilę, jak oddalał się ruchliwą

ulicą, potem minęli kawałek pasażu i wstąpili do pierwszego

napotkanego baru. Według zwyczajów obowiązujących w

Nassau było jeszcze dość wcześnie i dlatego lokal świecił

pustkami. Kiedy Morrison zamówił drinki, usiedli przy

stoliku w zacisznej loggi w rogu sali.

- Co teraz? - spytał Manning.

Morrison wzruszył ramionami. - Wygląda na to, że

znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia. Pelota nie żyje, a nasz

jedyny ewentualny informator podąża właśnie z bożą pomo

cą na Isle of Tears.

- Co to za miejsce? - spytał Manning.

- Mała wyspa na terytorium Kuby, jakieś sto trzy

dzieści mil na południe od Andros. Główny port zwie się San

Juan. Niegdyś było to ulubione miejsce rybaków daleko

morskich. Po rewolucji zabroniono im tam przypływać. Jak

słyszałem, miasto chyli się ku ruinie.

- Pelota uważał, iż jest tam coś zupełnie specjalnego.

- Bo jest - odparł Morrison. - Stara forteca prze

kształcona w zakład karny dla więźniów politycznych. To

ostatnie miejsce pobytu tych wszystkich, których trzeba się

pozbyć. Jak dotąd, nikt nie przeżył tam tyle, by doczekać

zwolnienia.

- Więc to miał na myśli Pelota, kiedy powiedział, że

Garcia otrzyma swoją nagrodę tu, na ziemi.

Morrison skinął głową. - Trudno przewidzieć, co się

przytrafi temu cwaniaczkowi. Jeżeli będzie miał szczęście,

dostanie kulkę.

Przez chwilę panowała cisza, a potem Viner spytał,

ostrożnie dobierając słowa: - Proszę mi wybaczyć, panie

Morrison, ale mam wrażenie, że sprawa jest znacznie

poważniejsza, niż to się wydaje na pierwszy rzut oka. Czy

mam rację?

Morrison zyskał na czasie zapalając papierosa. Kiedy

podniósł wzrok, jego twarz przybrała ponury wyraz.

- Stany Zjednoczone w porozumieniu z Wielką Bry

tanią założyły na Wyspach Bahama kilka baz militarnych.

- Ma pan na myśli te, które powstały w związku

z projektem Canaveral?

Morrison przytaknął. - Na wyspach Grand Bahama,

San Salvador i kilku innych są stacje, które w swoim

wyposażeniu mają między innymi mózgi elektroniczne. Ich

zadaniem jest przeprowadzanie badań nad zachowaniem się

w czasie lotu rakietowych pocisków samonaprowadzających

i sondażowych.

- To żadna tajemnica. Wszyscy o tym wiedzą.

- Trzy tygodnie temu jedna z nich stała się celem

sabotażu.

- Utrzymywaliście piekielną ciszę wokół całej spra

wy - stwierdził Manning.

- Musieliśmy. Możecie sobie chyba wyobrazić roz

miary afery światowej, gdyby to się wydało.

- Sądzi pan, że byli to ci sami ludzie, którzy spowodo

wali ostatnie wydarzenia? - zapytał Viner.

Morrison pokiwał głową. - Jesteśmy przekonani, że

mają swoją bazę na Wyspach Bahama.

Manning gwizdnął przeciągle. - Siedemset wysp i dwa

tysiące raf koralowych. Jest gdzie szukać.

- W dodatku cała operacja musi być przeprowadzona

w ścisłej tajemnicy. Nie możemy sobie pozwolić na naj

mniejsze potknięcie. Za kilka tygodni nasz prezydent spotka

się z waszym premierem i wtedy oczy całego świata będą

zwrócone na tę okolicę.

- To pewnie Rosjanie, jak zwykle - zasugerował

Viner.

- Nie sądzę. Od czasu kubańskiego kryzysu ekono

micznego muszą pilnować, by nie doszło tam do wrzenia.

Najprawdopodobniej jest to efekt działania jakiejś grupy

kubańskich fanatyków. To jedyni ludzie, którym między

narodowa afera przyniosłaby czysty zysk. Ich stosunki

z Moskwą nie układały się ostatnio najlepiej. Może próbują

pokazać swoją siłę?

- A Garcia to jedyny ślad, jaki macie? - spytał

Viner.

- I właśnie w tej chwili ląduje w San Juan.

Manning poszedł do baru i zamówił sobie dużą porcję

rumu. Wrócił i zaczął ze zmarszczonymi brwiami: - Wia

domo, że macie swoich agentów na Kubie. Dlaczego któryś

z nich nie mógłby pojechać do San Juan i sprawdzić, co da się

wyciągnąć z Garcii? Z tego, co wiemy, wynika, że równie

dobrze może on siedzieć w tej chwili w najlepszym hotelu

i cieszyć się urodą życia.

- Nie sądzę. - Morrison potrząsnął głową.

- W każdym razie warto to sprawdzić.

- Od czasu kryzysu trzymamy się od nich z daleka.

Teraz, tak jak Rosjanie, nie możemy sobie pozwolić na żadną

awanturę. Jankes na Kubie w dzisiejszych czasach działa jak

czerwona płachta na byka.

- A Anglik?

Morrison zmarszczył brwi. - Musi być pan szalony.

- Nie rozumiem, dlaczego pan tak uważa. Stosunki

między Wielką Brytanią a Kubą nie są doskonałe, ale

znacznie lepsze niż ze Stanami.

- Zamierza pan osobiście ukręcić sobie pętlę na szyję.

Manning wzruszył ramionami. - Wszystko, czego

potrzebuję, to wiarygodny pretekst.

- Nie możemy panu pomóc. Nie możemy panu pomóc

w żaden sposób. Może pan polegać tylko na sobie.

- Kto powiedział, że proszę o jakąkolwiek pomoc?

Jeżeli się tam wybiorę, to tylko z pobudek osobistych. Mam

tak samo dobry powód jak pan, żeby rozprawić się z tymi

ludźmi.

Morrison potrząsnął głową. - To atrakcyjna oferta,

Manning, nie mogę zaprzeczyć, ale nic z tego nie będzie. Po

pierwsze, nie może pan tak zwyczajnie popłynąć sobie do San

Juan. W chwilę po zejściu na ląd trafi pan do celi.

- Wiem, że nie zawsze tak jest - wtrącił Viner. -

Znam mieszkańców wysp, obywateli brytyjskich, którzy

dość często pływają do San Juan i jak dotąd zawsze wracali.

Morrison zwrócił się w jego stronę i zmarszczył brwi.

- Czy jest pan pewien tego, co mówi?

Viner wyjął papierosa i umieścił go w cygarniczce.

- Moje interesy obejmują dosyć zróżnicowane dzie

dziny, panie Morrison. Niekiedy prowadzą mnie w zupełnie

niespodziewane miejsca. - Zapalił papierosa i wydmuchnął

obłok .dymu. - Na południowym krańcu Andros leży

niewielki port rybacki Harmon Springs. Ludzie, którzy tam

żyją, to Grecy utrzymujący się z rybołówstwa. Napłynęli oni

w te okolice znad Morza Egejskiego czterdzieści lat temu.

Teraz zamienili się w rybaków dalekomorskich. Niektórzy

z nich ciągle jeszcze pływają do San Juan z tuńczykami

i wahoo. Kubańczycy chętnie widzą ich u siebie, ponieważ

dostawy dużych ryb zostały w dzisiejszych czasach ograni

czone. Grecy otrzymują za nie dobrą cenę.

Morrison zwrócił się do Manninga. - Czy pan o tym

wiedział?

Manning skinął głową i rzekł: - Nigdy nie byłem

w Harmon Springs. Mieszkańcy tamtego rejonu nie są

specjalnie gościnni. Do tej pory rozmawiają między sobą po

grecku i przestrzegają starych obyczajów. Ale to nie są źli

ludzie. Poza tym nie wiem, co mogłoby wyprowadzić

z równowagi Greka na morzu. Są najlepszymi marynarzami

pod słońcem.

- Skąd pan tyle o nich wie?

- W czasie wojny trzy lata pełniłem służbę na Morzu

Egejskim.

Kiedy Morrison zwrócił się do Vinera, jego twarz

wyrażała odrobinę nadziei. - Czy ma pan tam jakieś

kontakty?

Viner potrząsnął głową. - Niestety, nie. Większość

z tego, co panu powiedziałem, znam ze słyszenia, mogę

jednak gwarantować, że te informacje są prawdziwe. Ale to

wszystko.

- Jeśli o mnie chodzi, wystarczy - stwierdził gładko

Manning.

Morrison przez kilka chwil siedział nieruchomo, utkwi

wszy wzrok we własnej szklaneczce. Kiedy podniósł oczy, był

zupełnie spokojny.

- Mogę dać panu pieniądze. Ile tylko będzie pan

potrzebował. Ale tylko tyle. Jeżeli zdecyduje się pan tam

wybrać, zrobi to pan wyłącznie na własną odpowiedzialność.

My nic o panu nie wiemy.

Manning wstał i podszedł do okna. O szybę rozpryski

wały się drobne kropelki deszczu, a przelotny wietrzyk znad

morza kojarzył mu się z zawodzeniem wiatru w takielunku

kutrów rybackich zacumowanych u nabrzeża. Niespodzie

wanie nerwowy dreszcz wstrząsnął jego ciałem. Uśmiechnął

się do siebie i powrócił do stołu.

- Jeżeli mam się wybrać do Harmon Springs, muszę

znaleźć niezły pretekst... Napijmy się jeszcze po jednym

i zobaczmy, co nam się uda wymyślić.

ROZDZIAŁ VII

Strzeżcie się Greków

Następnego dnia tuż przed południem Grace Abounding

wpływała do Harmon Springs. Przy sterze stał Seth, pomagał

mu Saunders, a Manning odziany w lekki garnitur z tro

pikalnego samodziału i panamski kapelusz uplasował się

przy relingu.

Kiedy okrążali zakrzywiony cypel zatłoczony białymi

domami, jednomasztowa łódź z żaglem wydętym przez

bryzę, wypływająca na morze, minęła ich tak blisko, iż

Manning widział wyraźnie wielkie oczy wymalowane na jej

dziobie dla ochrony przed złymi mocami. Podniósł rękę w

geście pozdrowienia, ale człowiek przy rumplu zignorował

go zupełnie.

Saunders splunął za burtę. - Pieprzone bękarty, Harry.

Połowa z nich buduje łodzie na własną rękę, bo tylko takie

uważają za wystarczająco dobre.

Silniki zaczęły się krztusić, kiedy zwolnili przed wej

ściem do przystani. Kilka łodzi dalekomorskich cumowało

przy falochronie, a na białym, piaszczystym półwyspie leżały

jaskrawo wymalowane caiques. Rybacy siedzący wokół nich

zszywali pozrywane oka sieci, a w pobliżu, na płyciznach,

bawiły się nagie dzieci.

Wszystko to zdawało się nie z tego świata i Manning za

sprawą przedziwnego wybryku wyobraźni miał przez chwilę

wrażenie, że cofnął się o kilka lat, do czasów wojny, kiedy to

służył na Morzu Egejskim.

Po chwili Manning wszedł do kabiny. Na stole leżały

dwa aparaty fotograficzne w skórzanych pokrowcach. Prze

wiesił je przez ramię. Osłonił oczy ciemnymi okularami, wziął

w rękę płócienny worek i wydostał się na pokład.

Zbliżali się właśnie do falochronu. Nieco później silniki

zgasły i wszystko znieruchomiało w upale. Dwóch młodych

ludzi stało nie opodal, opierając się o barierkę i paląc

papierosy, a nieco dalej trzej podstarzali mężczyźni drzemali

w słońcu. Żaden z nich nie uczynił najmniejszego wysiłku, by

złapać cumę rzuconą przez Saundersa. Stary zaklął, przelazł

przez reling, podniósł linę i owinął ją wokół pachołka

cumowniczego.

- Zawszone bękarty - wymamrotał.

Manning dołączył do niego, a ze sterówki wyszedł Seth.

- Rozejrzymy się tutaj z godzinkę lub dwie, Harry.

Sprawdzimy tylko, co tu się dzieje.

Manning potrząsnął głową. - Będę ostrożny, Seth, nie

przejmuj się.

Stał przez chwilę wyczekująco, aż Seth westchnął

i schronił się do sterówki. W chwilę później silniki wróciły do

życia. Saunders odwiązał cumę i skoczył na łódź.

Manning poczekał, aż Grace Abounding opuści przy

stań, potem podniósł worek. Trzej mężczyźni siedzieli

w dalszym ciągu naprzeciwko, przyglądając mu się z cieka

wością, dwaj młodzi przerwali rozmowę. Minął ich, a jego

kroki rozbrzmiały głuchym echem na drewnianych deskach

pomostu, i wydostał się na brzeg.

Niewielkie miasteczko wydawało się dziwnie zastygłe,

jak gdyby czekało, aż coś się wydarzy. Niespodziewanie

gdzieś w pobliżu rozległ się śpiew. Manning ruszył za

dźwiękiem głosu i trafił do baru na rogu jednej z bocznych

ulic. W wejściu siedział na krześle młody chłopak, opierając

nogi o futrynę. Śpiewał niskim głosem, delikatnie trącając

palcami struny bouzouki.

Nie zamierzał ustąpić miejsca. Manning zmierzył go

wzrokiem spoza ciemnych okularów, następnie przedostał

się ostrożnie nad jego wyciągniętymi nogami do środka.

Pomieszczenie było ciemne i chłodne. Królował w nim

wysoki, marmurowy bar. Przy niewielkim stoliku siedziało

nad szklaneczkami trzech mężczyzn.

Barman był w średnim wieku; twarz koloru mahoniu

pomarszczył już czas, ale błękitne oczy wciąż jeszcze jaśniały

życiem, a zmarszczki wokół ust zdradzały pogodne usposo

bienie.

Kiedy Manning skierował się w jego stronę, w pomie

szczeniu zapadła cisza. Manning rzucił worek na ziemię,

aparaty umieścił na marmurowym blacie.

- Wypiłbym drinka. Byle dużego i zimnego.

Mężczyzna za barem uśmiechnął się, postawił na blacie

wysoką szklankę i wrzucił do niej kilka kostek lodu.

- Dziennikarz?

Manning przytaknął. - Chciałbym zatrzymać się tu

taj dzień lub dwa. Szukam pokoju. Czy może mi pan po

móc?

- Oczywiście. Mam wolny pokój. Nic specjalnego, ale

jedzenie jest dobre.

Chłopak siedzący w przejściu szarpnął struny bouzouki

wydobywając z nich ostry, nieprzyjemny akord. Mężczyźni

tkwiący przy stole roześmieli się. Jeden z nich zawołał po

grecku: - Hej, Dimitri, chyba nie podoba ci się ten facet?

Zdaje się, że stracisz wszystkie względy u dziewcząt. Koniec

z migdaleniem się na plaży po zmierzchu!

- Dlaczego się nie zamkniesz? - odparł rozeźlony

chłopak.

Byli to typowi, surowi ludzie morza, tacy, jakich można

znaleźć wszędzie. Pracowali bardzo ciężko i niełatwo akcep-

5 Nocne.

towali obcych. Manning odwrócił się, zdjął okulary i przy

jrzał się im spokojnie. Uśmiechy na ich twarzach nieco

przybladły. Pochylili się ku sobie i mruczeli coś przyciszo

nymi głosami.

Kiedy Manning sięgnął po drinka, jeden z mężczyzn

odezwał się głośno po grecku: - Tak... Dimitri potrafi tylko

kłapać" zębami. Ale kiedy trzeba działać, okazuje się

że to

gaduła w ślicznych ciuszkach.

Młodzieniec zerwał się na równe nogi. Przez chwilę

wydawał się wahać, a potem ruszył wzdłuż baru, rozmyślnie

trącając Manninga w łokieć w chwili, gdy ten podniósł do ust

szklankę. Rum chlusnął na bar szeroką strugą. Manning

odstawił naczynie i odwrócił się do chłopaka.

- Teraz postawisz mi drugiego.

- Postaw sobie sam.

Manning wymierzył mu policzek zewnętrzną stroną

otwartej dłoni, tak że chłopak zatoczywszy się oparł o ścianę.

- Nie będę cię prosił po raz drugi.

Chłopak wsunął rękę do tylnej kieszeni. Kiedy skoczył

do przodu, w prawej dłoni ściskał nóż o sześciocalowym

ostrzu. Manning błyskawicznie usunął się na bok. Chwy

cił napastnika za nadgarstek i wykręcił mu rękę na plecy,

aż nóż wypadł z bezwładnej dłoni. Niemal tym samym

ruchem popchnął chłopaka na stolik, a ten przewracając się

roztrącił na boki siedzących przy nim mężczyzn i ich

szklaneczki.

- Nigdy nie wysyła się chłopca, by wypełnił zadanie

mężczyzny - powiedział Manning po grecku.

Przez moment zaległa grobowa cisza. Kiedy mężczyźni

zaczęli się podnosić, zza kontuaru wysunął się barman

trzymając w ręku drewnianą pałkę.

- Pierwszemu, który go dotknie, rozwalę czaszkę.

Chcieliście się zabawić, lecz nic z tego nie wyszło. Niech to się

tak skończy.

Mężczyźni z ociąganiem zajęli swoje miejsca, a chłopak

odwrócił się i wyszedł. Barman uśmiechnął się do Manninga

i wyciągnął do niego dłoń.

- Nikoli Aleko. Jak na Anglika mówi pan nieźle po

grecku.

- W czasie wojny spędziłem trzy lata na Morzu

Egejskim, ale to było już dawno. Nazywam się Manning.

Harry Manning.

- Napije się pan jeszcze, panie Manning? Na koszt

firmy.

- Na mój - sprzeciwił się Manning. - Kolejka dla

wszystkich.

Przystawił do stolika czwarte krzesło i usiadł. Trzej

mężczyźni uśmiechnęli się do niego.

- Ktoś, kto mówi po grecku tak dobrze jak pan, musi

być w porządku - stwierdził jeden z nich. - Zapali pan?

Aleko podał drinki i wszyscy wznieśli je do góry

z uroczystą powagą w niemym toaście. Kiedy Manning

odstawił szklankę, jeden z mężczyzn zapytał: - Przyjechał

pan na ryby?

- Niezupełnie. Jestem reporterem. Właśnie dostałem

zlecenie z dużego amerykańskiego magazynu na zrobienie

paru zdjęć.

- W Harmon Springs?

Manning zaprzeczył. - Na Kubie. Chcą, bym popłynął

do miejsca zwanego San Juan. Mam tam zrobić kilka zdjęć,

zobaczyć, co się zmieniło od czasu rewolucji.

Wyspiarze popatrzyli po sobie zdziwieni, potem jeden

z nich wzniósł szklaneczkę.

- Życzę panu szczęścia, przyjacielu. Będzie go pan

potrzebował.

- Są jakieś specjalne powody?

- W dzisiejszych czasach nikt nie pływa do San Juan.

To miejsce zapomniane przez Boga.

- W Nassau mówiono coś innego. Słyszałem, że

tutejsze łodzie pływają tam dosyć często.

- Tak było w zeszłym roku. Od tego czasu wiele się

zmieniło.

Manning wyjął portfel. - Mam dość dużą pulę na

wydatki. Dobrze zapłacę.

Mężczyzna, który reprezentował podczas rozmowy całą

trójkę, zaśmiał się sucho. - Mamy takie powiedzenie,

przyjacielu: Jeśli potrzebny ci ktoś, kto zechce narazić życie

za pieniądze, szukaj biedaka.

Pozostali dwaj roześmieli się hałaśliwie i jeden z nich

dorzucił: - Mógłby spróbować z Papą Melosem. Znalazł się

w takiej sytuacji, że zrobi wszystko.

Manning wstał i zbliżył się do baru. - Słyszałeś

wszystko?

Aleko skinął głową. - Mówią prawdę. Przed kryzysem

wiele naszych łodzi zawijało do San Juan, żeby sprzedać

tuńczyki. Kubańczykom nie wolno było wypływać na pół

noc, więc braliśmy za ryby dobrą cenę. Od czasu kryzysu

wszystko się zmieniło.

- Chcesz powiedzieć, że Kubańczycy zabronili wam

przypływać?

- Niezupełnie -- zaprzeczył Aleko. - Ale nikt nie

chce ryzykować. Nigdy nie wiadomo, co nowego wymyślą.

Żaden z nas nie chce stracić łodzi.

- A kto to jest Papa Melos?

Aleko uśmiechnął się. - Wspaniały stary człowiek. Ma

kuter motorowy, Cretan Lover. Jego jedyny chłopak, Yanni,

utonął w zeszłym roku. Została mu tylko córka, Anna.

Ładna dziewczyna. Wysłał ją do szkoły do Stanów. Do

Vassar. Zna pan to miejsce?

Manning uśmiechnął się. - Słyszałem o nim. To miła

miejscowość.

- Wydawał na jej naukę wszystkie pieniądze, a od

czasu, kiedy zginął chłopak, kłopoty robiły się coraz większe.

Dziewczyna przyjechała trzy miesiące temu, dowiedziała się

o wszystkim i nie chciała już wracać. Od tego czasu stanowi

załogę Cretan Lover.

- A co łowią? Tuńczyki?
Aleko potrząsnął głową. - Teraz już nie. Jakieś dziesięć

mil na zachód od Blair Cayjest rafa koralowa. Stary znalazł

tam macicę perłową. Ostatnio tam nurkuje.

- W jego wieku? - rzekł Manning z niedowierza

niem. - Jak głęboko?

- Piętnaście, może dwadzieścia sążni, w dodatku

skafander, którego używa, ma co najmniej czterdzieści lat.

- To jakiś szaleniec.

- Nie chce stracić swojej łodzi, i tyle. Poza nią i Anną

nic mu już na tym świecie nie zostało.

- Sądzi pan, że zainteresuje się moją propozycją

i popłynie do San Juan?

Aleko wzruszył ramionami. - Zdesperowany człowiek

jest zdolny do wszystkiego.

- Ma pan świętą rację. - Manning podniósł worek

i wziął aparaty. - Chciałbym rzucić okiem na ten pokój, jeśli

nie ma pan nic przeciwko temu.

Kiedy Manning podążał za Aleko wzdłuż białego

korytarza, zupełnie niespodziewanie uświadomił sobie z ab

solutną pewnością, że znalazł rozwiązanie dręczącego go

problemu.

Aleko miał niewielką, dwunastostopową łódź, którą był

skłonny wynająć. Dwie godziny później, po zmianie ubrania

i zjedzeniu jednego z najlepszych posiłków w ostatnim czasie,

Manning wypłynął z zatoki i skierował łódź na zachód

wzdłuż południowego krańca wyspy.

Gładkie jak szkło morze i bezchmurne niebo zlewały się

w jedno na horyzoncie. Manning zapalił papierosa, siadł na

obrotowym krześle i z jedną ręką opartą na kole sterowym,

rozmyślał nad dziejami Papy Melosa. Co sprawia, że czło

wiek walczy nawet wtedy, gdy wszystkie okoliczności obra

cają się przeciwko niemu? Na tak postawione pytanie nie

było odpowiedzi. Jedni walczą do ostatniego tchu. Inni idą

na dno od razu.

W ciągu czterdziestu minut Manning okrążył Blair Cay

i zobaczył łódź zakotwiczoną w zatoce około ćwierci mili od

brzegu. Zwolnił, by do niej podpłynąć, mając od jakiegoś

czasu w uszach przytłumiony, rytmiczny warkot pompy

mechanicznej tłoczącej powietrze w dół, przez błękitną wodę,

do człowieka, który go potrzebował.

Trudno było uwierzyć, by ktokolwiek mógł jeszcze

używać staromodnego, brezentowego skafandra razem z

tym całym osprzętem do dostarczania powietrza, linami

bezpieczeństwa, w erze płetwonurków i kompresorów po

wietrza. Najprostszy akwalung był lepszy pod każdym

względem, choćby dlatego, że nurek miał całkowitą swobodę

ruchów.

Kiedy Manning podpłynął bliżej, zobaczył dziewczy

nę. Była raczej niewielkiego wzrostu, miała na sobie jask-

rawoczerwoną koszulę i płócienne spodnie, długie włosy

związała na plecach. Obracała ramię uchwytu liny bez

pieczeństwa, wyciągając ojca na powierzchnię, a była tym

zajęciem tak zaabsorbowana, iż nie spostrzegła podpływa

jącej łodzi.

W pewnej chwili ramię dźwigu przestało się obracać.

Dziewczyna szarpnęła uchwyt z całej siły, a potem podeszła

do relingu i wyjrzała. Zawróciła błyskawicznie do dźwigu

i zawisła na nim całym ciężarem. Nic to jednak nie dało. Bez

chwili namysłu odwróciła się i skoczyła do wody.

Manning wyłączył silniki i siłą bezwładu dopłynął do

Cretan Lover.

W pośpiechu zawiązał cumę, podbiegł do

dźwigu i z całej siły pociągnął za uchwyt. Urządzenie nawet

nie drgnęło. Podszedł do relingu i zobaczył, że dziewczyna

wynurzyła się tuż koło drewnianego trapu, ciężko łapiąc

oddech. Rozpuszczone włosy tworzyły w wodzie wokół niej

czarnogranatową aureolę. Wyciągnął rękę i pomógł jej

wdrapać się na pokład.

- Co tam się stało na dole?

Dziewczyna była przerażona. - Nie mogę się do niego

dostać! Nie mogę go dosięgnąć!

- Jak głęboko zszedł?

- Pięćdziesiąt stóp, może więcej. Muszę jeszcze spró

bować.

Z trudnością podniosła się na nogi i odwróciła w stro

nę relingu. W tej chwili powierzchnię morza rozerwał

ogromny pęcherz powietrza. Manning usiadł, zdjął buty

i kurtkę.

- Zostaniesz tutaj, przy dźwigu. Lina musiała się

zaczepić gdzieś o skały. Jak dam sygnał, zaczniesz ją

wciągać.

Wdrapał się na dach sterówki, przez kilka sekund stał na

jej skraju, zmuszając się do wciągnięcia w płuca jak najwię

kszej ilości powietrza, potem skoczył.

Kiedyś, na Caymans, schodził bez akwalungu nawet

do stu stóp głębokości, ale to było dziesięć lat temu. Dziesięć

lat ciężkiego życia. Dziesięć lat staczania się po równi

pochyłej.

Im głębiej, tym mniej jest promieni czerwonych i po

marańczowych, jako że woda filtruje światło słoneczne. Na

głębokości pięćdziesięciu stóp, na poziomie urwiska, Man

ning odniósł wrażenie, iż znalazł się w swoistej strefie

neutralnej. Widoczność była ciągle doskonała, ale kolory

stały się przygaszone, miały jesienne odcienie.

Jakieś sześćdziesiąt stóp pod wodą lina okręciła się

dookoła guzowatego szpicu koralowego, wciskając się je-

dnocześnie w szczelinę. Manning uwolnił ją pośpiesznie

i popłynął dalej.

Znalazł starego człowieka na szerokim występie tuż

przy urwisku. Skafander, który nurek miał na sobie, rozcię

ty był przez ostre jak brzytwa skały koralowe, gdyż męż

czyzna usiłował najwyraźniej sam się oswobodzić. Woda

wypełniła już niemal całą przestrzeń wewnątrz kombine

zonu, tylko ciśnienie powietrza tłoczonego z pokładu łodzi

do spiżowego hełmu zatrzymywało ją na poziomie klatki

piersiowej.

Manning miał już kłopoty ze wzrokiem. Rzucił prze

lotne spojrzenie na twarz za szybą, upewniając się, że

mężczyzna żyje, i pociągnął za linę bezpieczeństwa, dając

znać dziewczynie, że może już uruchomić dźwig. A potem

popłynął w górę, ciągnąc za sobą starego człowieka.

Ciśnienie w uszach stało się nie do zniesienia, tak że tuż

obok głowy Manninga zdawały się bić melodyjnie ogromne

dzwony. Ciężkie fale dźwięku obijały się o niego, powodując

ból fizyczny.

Daleko nad sobą Manning dojrzał zarys kadłuba Cre

tan Lover.

Niespodziewanie uświadomił sobie, że działa już

lina bezpieczeństwa, więc zostawił nurka i po chwili wydostał

się na powierzchnię w chmurze maleńkich, szampańskich

bąbelków.

Udało mu się wynurzyć tuż koło trapu. Zawisł na nim

przez chwilę, ciężko chwytając oddech. Z trudem przebrnął

przez reling. Dziewczyna bez przerwy obracała uchwyt

dźwigu, nawijając na bęben linę bezpieczeństwa. Jej twarz

pokrywał pot.

- Wypływa!- krzyknęła. - Wypływa!

Manning czuł w płucach niewyobrażalny ból, miał

wrażenie, że wielka dłoń ugniata mu klatkę piersiową.

Walcząc z ogarniającymi go ciemnościami ze wszystkich sił

ciągnął linę.

Stary mężczyzna wynurzył się tuż obok trapu. Manning

wyciągnął go wspólnie z dziewczyną, a potem zatoczył się

i upadł na pokład.

Widział jeszcze, jak dziewczyna odkręca spiżowe nakrę

tki z hełmu ojca, ale jej obraz zamazywał się coraz bardziej,

a jej głos docierał do niego jak gdyby z przeciwnego końca

długiego tunelu. Przez chwilę zdawało mu się, że nurkuje

w bardzo ciemnej wodzie. Potem stracił przytomność.

ROZDZIAŁ VIII

„Cretan Lover"

Manning opróżnił kubek, a Anna Melos natychmiast

napełniła go ponownie. Kawa była tak gorąca, że aż parzyła

usta. Manning czuł, jak przepływa przez przełyk i dociera do

żołądka, a wraz z nią wraca w niego życie.

Dziewczyna wróciła do kuchni. Obserwował ją ponad

krawędzią kubka. Miała szczupłą, chłopięcą sylwetkę, bez

odrobiny sexu, ale ładnie wykrojone, pełne usta sugerowały

zmysłowość.

Odwracając się przyłapała jego spojrzenie i posłała mu

uśmiech. - Już lepiej?

Skinął głową. - Nie było czasu na dekompresję. Stąd te

wszystkie kłopoty. Jeśli nie robi się tego zbyt często, nie ma

żadnych ujemnych skutków.

- Niezbyt często - podkreśliła. - Kiedy miałam

dwanaście lat, mój wuj, Alexias, zmarł na chorobę keso

nową. Nie był to specjalnie miły widok.

W zejściówce dały się słyszeć kroki i po chwili dołączył

do nich ojciec dziewczyny. Miał około siedemdziesiątki.

Posiwiałe włosy i białe wąsy odcinały się wyraźnie od śniadej

skóry.

Siadł i zaczął napełniać tytoniem starą fajkę wyrzeź

bioną w korzeniu wrzośca.

- Jak pan się czuje? - zapytał Manninga.

- Myślę, że przeżyję.

- To było naprawdę coś. Zdaje się, że znalazłem się co

najmniej siedemdziesiąt stóp pod wodą. Niewielu ludzi

potrafi nurkować bez akwalungu aż tak głęboko.

- Och, spotkałem paru takich - odparł Manning. -

Na Caymans nurkuje się nawet do stu pięćdziesięciu stóp, ale

wtedy pływacy przyczepiają sobie ołowiane ciężarki, żeby

szybciej schodzić w dół.

- Dużo pan nurkował? Mam na myśli prawdziwe

nurkowanie.

- Owszem, sporo, ale zawsze z akwalungiem. Nigdy

w życiu nie wsadziłby mnie pan w to cudo, które miał pan na

sobie. - Manning uśmiechnął się. - Jedyny pożytek

z dzisiejszego wydarzenia to to, że pański skafander do

niczego się już nie nadaje.

- Skafander? - Papa Melos wzruszył ramionami. -

Zawsze mogę go załatać.

Anna, która przygotowywała w kuchni kanapki, wybie

gła do nich. - Nie, Papa. Nigdy więcej.

- A chcesz, żeby Mikali zabrał łódź? - Zamknął w

swoich rękach jej dłonie. - Musimy z czegoś żyć, Anno. Co

mogę innego robić?

Dziewczyna odwróciła się szybko i zagadnęła Ma-

nninga rozmyślnie zmieniając temat. - Dobrze, że zjawił się

pan akurat na czas.

- To nie był przypadek - odparł Manning. -

Szukam kogoś, kto mógłby podrzucić mnie do San Juan.

Nikoli Aleko powiedział, że moglibyście być tym zaintereso

wani.

- San Juan na Isle of Tears? - Stary człowiek

zmarszczył brwi. - Po co chce pan tam płynąć?

- Jestem fotografem. Robię reportaż o Kubie dla

amerykańskiego magazynu. Poinformowano mnie, że łodzie

z Harmon Springs czasami pływają do San Juan z tuńczy-

kami. Służyłem na Morzu Egejskim w czasie wojny i mówię

trochę po grecku. Sądziłem, że mógłbym tam popłynąć jako

członek załogi.

- Tak... Oczywiście... Kiedyś tam pływałem. Wszyscy

tam pływaliśmy. Dobrze nam płacono za tuńczyki. Ale od

czasu kryzysu wiele się zmieniło. Teraz trudno jest przewi

dzieć, z której strony padnie cios. Mogą nawet skonfiskować

łódź. - Papa Melos potrząsnął głową. - Chciałbym panu

pomóc, panie Manning, ale... nie tym razem.

Manning sięgnął po kurtkę i wyciągnął z niej portfel.

Otworzył go i wyjął zwitek banknotów.

- Pięćset dolarów? Tysiąc? Niech pan wymieni cenę.

Dziewczyna z sykiem wciągnęła powietrze między zę

bami. - Papa, dzięki tym pieniądzom mógłbyś zwrócić

Mikali wszystko, co mu jesteś winien, i skończyłyby się nasze

kłopoty.

Stary człowiek patrzył na pieniądze jak zahipnotyzo

wany. Po chwili jednak wolno pokręcił głową.

Jeżeli popłynę do San Juan, prawdopodobnie i tak

stracę łódź. A na to, by zapłacić Mikali, mam jeszcze czas do

końca miesiąca.

Manning ułożył twarz w uprzejmy uśmiech. - Niech

pan się nie przejmuje. Na pewno znajdę w Harmon Springs

kogoś, kto zechce trochę zarobić.

Wyszedł na pokład, stanął przy relingu i patrzył

w kierunku wyspy, zastanawiając się, co, u diabła, ma teraz

zrobić. Chwilę później dołączyła do niego dziewczyna.

- Bardzo mi przykro - powiedziała. - Czuję, że

jesteśmy panu winni bardzo wiele, ale ta łódź to całe życie

mojego ojca. Nie może znieść myśli, że mógłby ją stracić.

Czy sądzi pani, iż naprawdę zdoła tyle zarobić, żeby

zapłacić temu... Mikali? spytał Manning.

Dziewczyna potrząsnęła głową i odwróciła się w stronę

morza, a jej szczupłe ramiona opadły w wyrazie bezradności.

Przez krótki moment Manning poczuł w sobie zupełnie

irracjonalne uczucie tkliwości. Tak jak gdyby dziewczyna

była małym dzieckiem postawionym przed czymś, z czym

zupełnie nie mogła sobie poradzić i w czym on musiał jej

pomóc za wszelką cenę.

. W ciszę morza wtargnął odgłos silnika motorówki i po

chwili zza Blair Cay ukazała się łódź płynąca w ich kierunku.

Dziewczyna uniosła głowę, patrzyła przed siebie jakiś czas,

a potem pospiesznie zeszła na dół.

Wróciła na pokład z ojcem. Stary człowiek oparł się

o reling, na jego twarzy pojawił się grymas.

- Wygląda na łódź Mikali. Ciekaw jestem, czego chce.

Motorówkę prowadził Dimitri, ten sam młody chłopak,

którego Manning tak brutalnie potraktował w barze. Mikali

był mocno zbudowanym, krępym osobnikiem. W swoim

czasie musiał być silnym mężczyzną, ale z upływem lat obrósł

w tłuszcz. Pod pachami lnianej marynarki widniały wielkie

plamy potu. Wgramolił się po trapie na pokład, zostawiając

Dimitri przy sterze.

- Czego chcesz, do diabła? - spytał Papa Melos po

grecku.

Mikali osuszył chusteczką do nosa łysiejącą czaszkę.

- Nie odzywaj się do mnie takim tonem, stary szakalu.

Usiłuję cię złapać od trzech dni. Za każdym razem mi

uciekałeś.

- Nie mam ci nic do powiedzenia. Nic aż do końca

tego miesiąca.

- I jesteś w błędzie - stwierdził Mikali. - Prze

dłużenie, którego ci udzieliłem, zależało wyłącznie od mojej

dobrej woli. - Popatrzył znacząco na Annę. - Miałem

nadzieję, że możliwe jest jakieś sensowne porozumienie, ale

teraz widzę, że nie ma takiej możliwości.

Stary człowiek żachnął się gwałtownie. - Mów, co

masz do powiedzenia, i zejdź z mojej łodzi.

- Chciałeś powiedzieć, z mojej łodzi. - Mikali wydo

był z kieszeni jakiś papier i trzymając go w wyciągniętej ręce

mówił dalej: - To jest nakaz zajęcia mienia. Do południa

w najbliższy piątek masz mi zwrócić moje pieniądze. Tysiąc

dwieście dolarów.

Stary człowiek krzyknął gniewnie, wyrwał dokument

z ręki Mikali i zamierzył się na niego prawą pięścią. Jednak

różnica wieku działała na jego niekorzyść. Mikali z łatwością

zablokował uderzenie, złapał starego za koszulę i uderzył na

odlew w twarz.

Dziewczyna krzyknęła przeraźliwie i ruszyła naprzód

z rozcapierzonymi palcami. Mikali odrzucił ją z taką siłą, że

zatoczyła się i upadła na pokład. Kiedy podniósł rękę, by

uderzyć starca jeszcze raz, Manning złapał go za ramię

i wykręcił tak, aż stanęli twarzą w twarz.

- A może byś tak spróbował ze mną? - zapropono

wał. - Jestem, zdaje się, mniej więcej tej samej wagi.

Mikali otworzył usta, żeby coś odpowiedzieć, ale nie

zdążył, bo w tej samej chwili Manning wpakował mu w nie

zaciśniętą pięść. Kiedy tłuścioch zatoczył się do tyłu, Man

ning uderzył go ponownie, tak że siła ciosu przeniosła Greka

przez reling. Uderzył w wodę z głośnym plaśnięciem

i zniknął pod powierzchnią. Po chwili wypłynął kilka stóp od

motorówki. Dimitri złapał go za kołnierz i próbował wcią

gnąć przez rufę.

Manning zsunął się po trapie, przeskoczył do moto

rówki i pomógł chłopakowi. Mikali opadł na tylne siedzenie.

Ubranie przylepiło mu się do tłustego ciała, z rozciętych ust

sączyła się krew. Manning wyjął portfel i odliczył dwanaście

studolarowych banknotów. Wepchnął je do kieszeni na

piersi Greka.

- Uważaj wszystkie długi za spłacone, Mikali. Jeżeli

jeszcze kiedykolwiek będziesz niepokoił tego człowieka,

złamię ci nos. - Odwrócił się do chłopaka. - A ty jesteś

świadkiem. Mikali dostał swoje pieniądze. Nie zapomnij

o tym.

Wrócił na trap. Dimitri uruchomił silnik i ruszył

szerokim łukiem. Manning patrzył za nimi, aż zniknęli,

a potem odwrócił się.

Stary człowiek siedział na ławce w sterówce i napełniał

fajkę. Kiedy uznał, że jest w niej już wystarczająca ilość

tytoniu, zapalił, wypuścił obłok dymu i wzruszył ramionami.

- A więc płyniemy do San Juan?

- Jest pan tego pewien? - spytał Manning.

Papa Melos skinął głową. - Nic innego mi nie pozo

stało. Uratował pan moje życie, moją łódź... Widać tak chce

przeznaczenie.

- A co z panią? - Manning zwrócił się do dziewczyny.

Stała przy relingu po przeciwnej stronie pokładu, od

wrócona plecami. Obróciła się i popatrzyła na niego poważ

nie.

- Nie wydaje mi się, żebyśmy mogli wybierać. Jeste

śmy dumnymi ludźmi, panie Manning. Mamy zwyczaj

spłacać swoje długi.

Przez chwilę Manning miał szaloną ochotę powiedzieć

im prawdę. Uprzedzić ich, że jeżeli zgodzą się z nim

popłynąć, narażą się na znacznie więcej niż utratę łodzi.

Zaraz jednak uświadomił sobie wszystkie powody, dla

których się tu znalazł. Wzruszył ramionami.

- Nie mam nic przeciwko temu. Jeżeli jesteście gotowi,

możemy ruszać.

ROZDZIAŁ IX

Na południe od Andros

Manning nie wiedział nawet, kiedy zasnął. Z tego, że

spał, zdał sobie sprawę dopiero wtedy, kiedy się obudził.

Spojrzał na zegarek i zaskoczony stwierdził, że była już

trzecia rano. Zrzucił kurtkę i wyszedł z kabiny.

Nad wodą unosiła się lekka mgiełka, a Cretan Lover

płynęła naprzód bez żadnych przeszkód. Księżyc schował się

gdzieś za chmury, ale granatowe niebo usiane było klejno

tami gwiazd, które odbijały się w morzu tworząc przedziwną

poświatę.

Manning ruszył wzdłuż pokładu ładunkowego, mijając

trzy pokaźne tuńczyki złapane poprzedniego popołudnia,

i wszedł do sterówki.

Papa Melos stał przy kole sterowym. Wyglądał dziwacz

nie w świetle kompasu. Jego głowa zdawała się oddzielona

od reszty ciała.

- Wszystko w porządku? - spytał Manning.

- Nie może być lepiej. - Usunął się na bok, pozwa

lając Manningowi podejść do steru, a sam oparł się o drzwi

napełniając fajkę.

- O której dotrzemy do San Juan?

Stary wzruszył ramionami. - Jeżeli pogoda się utrzy

ma, jutro przed południem.

- Czy są jakieś ograniczenia długości pobytu tam, na

miejscu?

- Nigdy przedtem nie było, ale jak już mówiłem,

mogło wiele się zmienić.

- Będziemy mieli jakieś kłopoty ze znalezieniem kupca

na ryby?

- Nie sądzę. Nie na tuńczyki tak piękne jak te, które

mamy. - Papa Melos przytknął zapałkę do główki fajki. -

Dobrze pan sobie radzi ze sterem. Znacznie lepiej, niż można

by się tego spodziewać. To zastanawiające. Jak na reportera

jest pan zupełnie niezłym marynarzem.

- Przez całe życie pływałem na małych łodziach,

a podstawy wyniosłem z marynarki.

- Ale to było dawno - stwierdził Papa Melos. -

Jeszcze przed tymi wszystkimi zmianami.

W jego głosie brzmiało pytanie. Nie wypowiedziane, ale

wyraźne. Manning zignorował je.

- Pewnych rzeczy się nie zapomina.

- Ma pan rację. - Stary ziewnął. - Chyba pójdę się

przespać. Wrócę tu o siódmej.

Ruszył wzdłuż pokładu mrucząc coś do siebie. Manning

zapalił papierosa, wyciągnął składane krzesło, ustawił je pod

ścianą i rozsiadł się wygodnie, trzymając ster w pewnych

rękach.

Jedno tylko niepokoiło go, kiedy myślał o tym, co ma do

zrobienia po przybyciu do San Juan. Wiedział, że będzie

musiał dostosować się bardzo szybko do nie znanych

warunków. Lekki, ironiczny uśmiech podniósł w górę kąciki

jego ust. I pomyśleć, że czuł się tak, jakby przez całe życie nie

robił nic innego.

Z wolna wracał myślą przez splątane ścieżki pamięci do

ludzi i zdarzeń, które dawno odeszły w zapomnienie, zado

wolony, że jest w tej chwili samotny na morzu. Że jest z nim

tylko noc i łódź. Zdawało mu się, że świat przestał istnieć.

Drzwi otworzyły się niemal niedosłyszalnie, jakby

w opozycji do odgłosu uderzeń deszczu o szybę. Manning

6 Nocne..-

poczuł zapach kawy rozchodzący się w porannym powietrzu,

a oprócz tego jakąś inną, bardziej subtelną woń.

- Jak to się dzieje, że nie może pani wytrzymać w łóżku

o tak wczesnej godzinie? - zapytał.

- To najwspanialsza pora dnia - odparła, rozstawia

jąc drugie krzesło. Podała mu kubek z kawą i kanapkę. Jedli

w milczeniu, ale cisza im nie przeszkadzała. Ich kolana

stykały się leciutko. Kiedy skończyli, poczęstował ją papiero

sem i dalej siedzieli bez słowa, wsłuchując się w krople

deszczu dźwięczące o szybę niczym maleńkie młoteczki.

- Pan lubi morze, prawda? - zapytała niespodzie

wanie.

- Tak, sądzę, że tak - odparł ostrożnie. - Morze jest

jak kobieta - kapryśne i niepewne, co nie znaczy, że mniej

kochane.

Dziewczyna uśmiechnęła się. - Jest pan najdziwniej

szym reporterem, jakiego kiedykolwiek spotkałam.

Tak jak podczas rozmowy z ojcem, Manning wyczuł

w głosie dziewczyny nie wypowiedziane pytanie. I to sprawi

ło, że nagle zdał sobie sprawę, iż znalazł się na niebezpie

cznym gruncie.

- Miałem w Hawanie niewielką firmę ratowniczą,

która w ramach działalności ubocznej zajmowała się również

zdjęciami podwodnymi. Kiedy nadeszła rewolucja, musia

łem zostawić wszystko i w ostatniej chwili udało mi się uciec,

tak jak większości tych cholernych ludzi, którzy nie wiedzieli

jeszcze, co tam tak naprawdę w trawie piszczy. Udało mi się

uratować tylko to, co miałem na sobie. Poza tym straciłem

wszystko.

Manning mówił z goryczą w głosie, ale nie potrafił

wyrazić tego inaczej. Dziewczyna pochyliła się impulsywnie

w jego stronę i położyła mu dłoń na ramieniu. Kiedy się

odezwała, jej głos był pełen ciepła, sympatii i współczucia.

- Bardzo mi przykro.

- Niepotrzebnie. I tak miałem więcej szczęścia niż

większość tych biedaków, którzy czekając, aż coś złego

przydarzy się Castrowi, zaczepili się w okolicach Miami.

Znałem odpowiednich ludzi, a to zawsze pomaga. Udało mi

się zupełnie nieźle ułożyć sobie życie w roli wolnego strzelca.

- A ta przejażdżka do San Juan dużo dla pana znaczy?

- Więcej niż cokolwiek innego w świecie - odpo

wiedział poważnie.

- Cieszę się, że zgodziliśmy się tam popłynąć.

Nagle zrobiło mu się wstyd tych wszystkich kłamstw

i oszustw. Uświadomił sobie, że wciąga tę dziewczynę i jej

ojca wprost w wielkie niebezpieczeństwo, miesza w sprawy,

z którymi nie mieli nic wspólnego. Przez moment ogarnęła go

przemożna chęć, żeby powiedzieć wszystko, całą prawdę, ale

dziewczyna ubiegła go: - Nie ma nic wspanialszego niż rejs

małą łodzią po morzu w taką noc jak dzisiaj, prawda?

Wszystkie kłopoty stają się wtedy zupełnie nieważne.

Twarz jej stanowiła niewyraźną plamę, którą z ciemno

ści nocy wyłoniło słabe światło kompasu, a co na swój sposób

dodawało jej dziwnej tajemniczości i sprawiało, że wyglądała

nadspodziewanie ładnie.

- Jest pani miłą dziewczyną - powiedział. - Nikoli

Aleko mówił mi, że była pani w Vassar.

Dziewczyna skinęła głową. - Wróciłam dopiero kilka

miesięcy temu. Ten wyjazd to pomysł mojego ojca. Dostał

niewielki spadek, a ponieważ jak większość Greków uważał,

że nie ma na świecie nic ważniejszego niż nauka, zdecydował,

iż powinnam się kształcić w Stanach. Twierdził, że tylko

najlepsi są wystarczająco dobrzy.

- Co zamierzała pani robić?

W tym roku miałam rozpocząć studia w Oksfordzie.

Chciałam zostać prawnikiem.

- A teraz...

- W zeszłym roku utopił się mój brat, Yanni. Tata

napisał do mnie o tym. Zapewniał, że nie ma powodu, abym

wracała do domu. Że wszystko jest już załatwione i nic tu po

mnie.

- I została pani.

- Sądząc z jego listów było to najrozsądniejsze wyj

ście.

A kiedy w końcu przyjechała pani do domu, okazało

się, że jest zupełnie inaczej.

- Coś w tym rodzaju. - Dziewczyna pochyliła się do

przodu i przycisnęła twarz do szyby usiłując przebić wzro

kiem noc. - Pewnie nie zrozumie pan tego, ale nie znalazłam

już swojego ojca. Znalazłam starego, zniszczonego życiem

człowieka, szybko staczającego się coraz niżej. A przecież nie

pamiętam, by kiedykolwiek staro wyglądał. - Westchnę

ła. - Musiał pożyczyć pieniądze pod zastaw łodzi, żeby

utrzymać mnie w college'u. Najwyraźniej pieniądze ze spad

ku musiały się skończyć, jeszcze zanim zginął Yanni.

- Pani ojciec sądził, że uda mu się związać - koniec

z końcem, zarabiając na życie nurkowaniem?

- Zdesperowany człowiek podejmuje tylko desperac

kie działania - odparła niemal tymi samymi słowami,

których użył Aleko. - Oczywiście jest jeszcze wyjście, które

zaproponował nam Mikali.

-- Mogłaby pani rozmawiać ze mną poważnie.

Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Tworzymy zam

kniętą społeczność i żyjemy zgodnie z dawnymi obyczajami.

Małżeństwa zawierane ze względów finansowych są ciągle

wśród nas dość częste. To mój ojciec nie wyraził na nie zgody.

- Mogłem się tego, cholera, domyślić. - Manning

uniósł się niespodziewanie gniewem. - Musi istnieć jakieś

lepsze wyjście niż zamążpójście.

- Ależ jest... - zgodziła się dziewczyna. - I pan je

nam zaoferował.

Nie mógł wymyślić żadnej sensownej odpowiedzi, więc

siedzieli w milczeniu, a na zewnątrz stopniowo zamierał

deszcz, przez szyby sączyły się do kabiny pierwsze promienie

światła. Nadchodził dzień, a wraz z nim poranna mgła

i zimny wiatr, ale Manning nie zwracał na to uwagi.

Anna opadła na oparcie w półśnie. Nieświadomość

starła z jej twarzy wszystkie kłopoty, ból i zmęczenie.

Manning siedział cicho, przyglądając się jej przez chwilę,

i niespodziewanie z pewnym rodzajem zdziwienia stwierdził,

że dziewczyna jest piękna. Doszedł do wniosku, iż nigdy nie

przyjrzał się jej uważnie.

Otworzyła oczy, popatrzyła na niego, a na jej twarzy

pojawił się uśmiech. - Dzień dobry, Harry - powiedziała.

Oddał jej uśmiech, absurdalnie zadowolony, że zwróciła

się doń po imieniu. - To była długa noc.

- Lepiej pójdę przygotować śniadanie. - Wzięła

w rękę tacę, podeszła do drzwi i przystanęła z wahaniem. -

Możliwe, że to jedyna okazja, kiedy mogę porozmawiać

z tobą sam na sam.

Czekał na jej dalsze słowa czując, jak serce zamienia się

w nim w kamień.

- Cokolwiek się stanie w San Juan, dałeś nam nadzie

ję. I za to będę ci zawsze wdzięczna.

Potem odeszła, a on został w sterówce, patrząc na drzwi

bujające się tam i z powrotem, wsłuchując się w jej kroki

oddalające się po pokładzie. Kiedy otwierał okno, żeby

wpuścić chłodne, poranne powietrze, drżały mu ręce.

ROZDZIAŁ X

Isle of Tears

San Juan drzemało w popołudniowym upale. Minęli

betonowy bunkier usytuowany na końcu cypla i wpłynęli w

wąski kanał. Po bokach rozciągały się skaliste urwiska

wyniesione sto stóp ponad powierzchnię wody. Na szczycie

jednego z nich widniała stara hiszpańska forteca.

Papa Melos wychylił się z okna sterówki i machnął ręką

w jej kierunku. - To więzienie dla skazańców politycznych.

Słyszałem kilka przerażających historii o tym, co się tam

dzieje.

- Jestem gotów w nie uwierzyć.

Manning przyjrzał się budowli. Miała co najmniej

czterysta lat, a jej wygląd zewnętrzny sugerował, że niewiele

zmieniło się od czasu, kiedy ją zbudowano. Od inkwizycji do

Castra. Westchnął i potrząsnął w zamyśleniu głową. - Czas

to zamknięty krąg. Nie ma początku ani końca.

San Juan było typowym, niewielkim kubańskim portem

rybackim, ale w przystani cumowało tylko kilka łodzi

i zewsząd wyzierały oznaki upadku i rozkładu. Nawet

kubańska flaga nad ratuszem wyglądała w upale jak zmięta

szmata.

Papa Melos wyłączył silniki i dał znak Manningowi,

żeby - opuścił kotwicę. Przez chwilę jeszcze Cretan Lover

posuwała się naprzód siłą bezwładu, potem z ledwie odczu

walnym szarpnięciem zatrzymała się jakieś pięćdziesiąt,

sześćdziesiąt jardów od falochronu z kruszonego kamienia,

który tworzył południową ścianę przystani.

Stary człowiek wyłonił się ze sterówki i podszedł do

Manninga stojącego przy relingu.

- Musimy tu zaczekać na kapitana portu.

Z kabiny wyszła Anna. Na głowie miała jedwabną

szarfę zawiązaną w taki sposób, jak czyniły to miejscowe

kobiety, oczy przesłaniały ciemne okulary. Zatrzymała się

obok nich, dotykając ramieniem Manninga.

- Co o tym myślisz, Harry? - spytała z niepokojem.

- Nie ma się czego obawiać. Wszystko będzie w po

rządku. - Starał się, by jego głos brzmiał pewnie.

Chcąc przekonać samego siebie, dotknął delikatnie

rękojeści rewolweru kaliber 38 zatkniętego za pasek pod

koszulą.

Kiedy tak stali przy relingu, czekając na kapitana,

spomiędzy dwóch zacumowanych nie opodal kutrów wyło

niła się niewielka łódź wiosłowa. Siedziało w niej dwóch

ludzi: wioślarz i pośpieszający go gruby, brodaty urzędnik

w wymiętym mundurze khaki.

Papa Melos wydał z siebie cichy okrzyk ulgi. - Dzięki

Bogu, ciągle jeszcze ten sam człowiek jest kapitanem portu.

Nazywa się Luis Raphael. Jest tak samo genialny jak gruby.

- To może być ważne - zgodził się Manning.

Kiedy łódź przybiła do trapu, spocona twarz Raphaela

rozjaśniła się w uśmiechu. Zwrócił się do nich po angielsku,

wymawiając słowa z amerykańskim akcentem: - Wielkie

nieba! Papa Melos! Rozpoznałem łódź, ale nie mogłem

uwierzyć własnym oczom! Ile to już czasu...

Papa Melos wychylił się za reling i podał mu rękę.

- Luis, przyjacielu, cieszę się, że cię widzę. - Odwrócił

się wskazując Annę. - To moja córka. To o niej zawsze ci

opowiadałem.

Raphael promieniał. - Cała przyjemność po mojej

stronie, seniorita. - Zwrócił się ponownie do starego czło

wieka. - A jak się ma Yanni?

- Utonął sześć miesięcy temu w czasie wielkiego

sztormu u wybrzeży Andros - odparł spokojnie stary

i skinął w stronę Manninga. - Dlatego wziąłem ze sobą

Alexiasa.

Raphael był prawdziwie strapiony. Przeżegnał się szy

bko. - Niech spoczywa w pokoju.

Wchodzisz na pokład?

Kubańczyk potrząsnął głową. - Zacumuj łódź koło

falochronu, tam się spotkamy. Myślę, że powinniśmy uczcić

to spotkanie małym drinkiem.

- Czy Bayo prowadzi jeszcze hotel?

Raphael przytaknął. - Interes już nie ten sam, co

niegdyś, ale jakoś daje sobie radę. Nastały ciężkie czasy.

- Dla wszystkich - zgodził się Papa Melos. -

Zobaczymy się na nabrzeżu.

Raphael wydał krótki rozkaz wioślarzowi, który na

tychmiast zawrócił łódź. Papa Melos odwrócił się do Man

ninga i uśmiechnął.

- Myślę, że wszystko będzie dobrze.

- Rzeczywiście wszystko na to wskazuje - przytaknął

Manning. - A kto to jest Bayo? Można mu zaufać?

Stary człowiek z przekonaniem pokiwał głową. -

Miejscowi ludzie są zbyt gorliwymi katolikami, by mogli stać

się komunistami. Tutaj Castro się przeliczył. Na wyspie jest

wielu takich jak Raphael i Bayo. Zwykli ludzie, którzy godzą

się z tym, co się stało, bo muszą jakoś żyć. Mają żony

i rodziny. Ale to wcale nie znaczy, że im się to podoba.

I pewnego pięknego dnia Castro dowie się o tym i zapłaci za

wszystko.

Papa Melos wrócił do sterówki, włączył silniki, a Man

ning wybrał kotwicę i ruszył na dziób, by przygotować cumy.

Kiedy przybijali, Raphael stał już na nabrzeżu,

rozmawiając z kilkoma mężczyznami o nieokreślonym wy

glądzie. Manning rzucił cumę, którą owinęli wokół pa

chołka. Papa Melos wyłączył silniki.

Kamienne nabrzeże znajdowało się zaledwie kilka stóp

od burty, więc Manning skoczył na nie i pomógł Annie

wydostać się na ląd. Raphael zdjął czapkę i pocałował

dziewczynę w dłoń.

- Miło mi panią poznać. Pani ojciec jest moim przyja

cielem od wielu lat. - Zerknął na pokład, dostrzegł tuńczyki

i westchnął głęboko. - I chyba równie długo nie widzieliśmy

tutaj tak pięknego połowu. Nie będziecie mieli żadnych

kłopotów ze sprzedażą.

- Na to właśnie liczyłem - powiedział Papa Melos.

Poszli razem wzdłuż nabrzeża.

- Dlaczego tak długo się nie pokazywałeś? - spytał

Raphael. - Już chyba od pół roku nie przybijają tu łodzie

z Harmon Springs.

- Prawdę mówiąc, nie byliśmy pewni, czy jesteśmy

tu mile widziani - odparł Papa Melos. - Spójrzmy

prawdzie w oczy. Od czasu kryzysu bardzo wiele się u was

zmieniło.

- Ale my nie zmieniamy naszych przyjaciół - stwier

dził Raphael. - Jest wielka różnica między Grekami z Har

mon Springs a jankeskimi szpiegami z Miami. Możesz mi

wierzyć.

- Miło to słyszeć. Myślę, że kiedy opowiemy in

nym, jak zostaliśmy przyjęci, zaczną tu znów przypły

wać.

- O niczym innym nie marzymy.

Napis umieszczony nad wejściem do budynku głosił

„HOTEL" i był tak samo rozchwiany i zniszczony jak cały

front budowli. W środku znajdowało się kilka drewnianych

stołów, ale nie było jeszcze żadnego klienta. Manning

domyślił się, że sala ożywa pod wieczór.

Pomieszczenie było chłodne, mroczne i uderzająco

czyste. Ściany pomalowano na biało, a na podłodze leżały

plecione maty. W rogu sali, koło baru, nad którym na

drewnianych półkach widniały równe rzędy butelek, stało

więcej stołów i krzeseł.

Niewielki żylasty mężczyzna rozparł się na blacie baru

i pogrążył w lekturze miejscowej gazety. Prawą stronę jego

twarzy zniekształcała nieregularna blizna, jedno oko skry

wała czarna przepaska.

- Hej, Bayo! Popatrz, kogo tu mamy! - zawołał

Raphael.

Bayo zerknął zdziwiony. Kiedy spostrzegł Papę Melosa,

na jego twarz wypłynął uśmiech zachwytu. Rzucił gazetę

i zamaszystym krokiem wymaszerował zza baru.

- Papa Melos! - wykrzyknął po angielsku, potrzą

sając energicznie ręką starego człowieka. - Serce mi rośnie

na twój widok.

Papa Melos położył dłoń na ramieniu niewielkiego

Kubańczyka i zmarszczył brwi. - Bayo, co się stało z twoją

twarzą?

Bayo wzruszył ramionami, uśmiech na jego twarzy

nieco przygasł.

- Nic takiego, przyjacielu. Trzy miesiące temu miałem

wypadek. Przywiozłeś jakieś ryby?

Stary człowiek przytaknął: - Trzy tuńczyki.

- Potrzebował jakiegoś pretekstu, żeby zobaczyć, jak

nam się żyje - wtrącił Raphael.

Wszyscy się uśmiechnęli. Papa Melos przedstawił Annę

i Manninga.

- Moja córka i Alexias Stavrou. Pracuje teraz na mojej

łodzi.

- A Yanni? Co z Yannim?

- Utopił się sześć miesięcy temu - odparł spokojnie

Papa Melos.

Przez twarz małego Kubańczyka przebiegł bolesny

skurcz. Instynktownie chwycił starego za rękaw. - To był

dobry chłopiec.

- Jak nikt inny - zgodził się Papa Melos. - Niech się

dzieje wola boża.

Niezręczną ciszę, jaka zapadła po tych słowach, przer

wał Raphael. Rzucił kapelusz na stół i podsunął hałaśliwie

krzesło Annie.

- Przyszedł czas na wino. Koniec ze smętnymi roz

mowami. Prosimy o najlepszą z twoich butelek, Bayo.

Bayo przytaknął energicznie: - Mam kilka butelek

Chablis rocznik '57. Trzymam je w lodzie specjalnie dla

pułkownika Rojasa, ale on zjawi się tu dopiero wieczo

rem. - Mały Kubańczyk zniknął na zapleczu.

Manning zwrócił się do Raphaela. - Kto to jest ten

pułkownik Rojas?

Raphael zaniepokoił się wyraźnie. - Jest komendan

tem fortecy, którą zamieniono na więzienie dla przestępców

politycznych. Od czasu afery w Zatoce Świń przebywa tam

wielu ludzi.

- Kim on jest? Policjantem? Żołnierzem?

Zanim Kubańczyk nachylił się do ucha Manninga,

odruchowo rozejrzał się dookoła. - Powiadają, że z DIER,

senior. Tajna policja wojskowa. W obecnej dobie może ona

na Kubie pozwolić sobie na więcej niż ktokolwiek inny.

- A co się przydarzyło Bayo? - spytał Papa Melos,

który skończył właśnie ubijać tytoń w fajce. - Jego twarz

wygląda jak siekany kotlet.

- Trzy miesiące temu przywieziono nową grupę wię

źniów do fortecy. Strażnicy byli wyjątkowo brutalni. Praw

dziwi barbudos. Z tych, co będą smażyć się w piekle.

Upili się i zaczęli demolować hotel. Kiedy Bayo usiłował

ich powstrzymać, jeden z nich ciął go przez twarz. Bayo

stracił oko.

- Milusińscy - podsumował Manning.

Raphael wzruszył ramionami. - W dzisiejszych cza

sach najmądrzej jest nie mieszać się do niczego, senior.

Dobrze pan zrobi pamiętając o tym.

- Pewnie ma pan rację. - Manning poczęstował go

papierosem. - Czy to jest jedyny hotel w mieście?

- Był jeszcze jeden, ale zamknęli go w zeszłym mie

siącu. Nie ma już turystów przyjeżdżających na ryby.

- A w tym hotelu są jacyś goście?

Raphael uśmiechnął się. - Nie sądzę, żeby Bayo miał

jakichkolwiek gości od trzech miesięcy co najmniej. Jeżeli

obawia się pan, że może mieć trudności z wynajęciem

pokoju, to naprawdę pan przesadza. Będzie ich pan miał

wiele do wyboru.

Bayo wrócił z zaplecza. Przez lewe ramię przerzu

cił czystą, białą serwetę. Niósł tacę, na której stała butelka

wina i pięć szklaneczek. Ustawił tacę na stole i podniósł

butelkę.

- To napój godny bogów. Zobaczcie, jak wspaniale

schłodzone.

- Doskonale, mój drogi Bayo. Doskonale. Musiałeś

wiedzieć, że właśnie się do ciebie wybierałem.

Człowiek, który wypowiedział te słowa doskonałą an

gielszczyzną, dokładnie wypełniał sobą drzwi. Twarz ocie

niał mu panamski kapelusz, a groteskową postać na wpół

skrywała zwisająca z potężnych barków poplamiona potem

marynarka z białego lnu.

Gdy ruszył przez salę, wymachując trzcinową laseczką,

na twarzy Bayo pojawił się wyraz absolutnego przerażenia.

Z osłabłej nagle dłoni małego Kubańczyka wyślizgnęła się

butelka wina. Manning złapał ją zręcznie i postawił na stole.

Dziękuję panu bardzo - odezwał się potężny

mężczyzna. - Szkoda byłoby stracić tak dobre wino. Ale,

ale... cóż ja widzę? Jest tylko pięć szklaneczek... Bayo!

Bayo oddalił się w pośpiechu, a Raphael z pobladłą

twarzą wstał i wskazał przybyłemu krzesło. - Miejsce dla

pana, pułkowniku.

- Dziękuję ci, przyjacielu.

Opadł na nie ze sieknięciem.

- Anglicy powiadają, że oprócz nich tylko wściekłe

psy wychodzą na południowe słońce. Przyznaję im całkowitą

rację. A czy pan się ze mną zgadza? - zwrócił się wprost do

Manninga.

- Oto wymarzone lekarstwo. - Manning nalał nieco

wina do jednej ze szklaneczek i posunął ją w kierunku nowo

przybyłego.

- Dziękuję panu bardzo, seńor, ale picie w samotności

nie należy do dobrych manier. Raphael, przedstaw mnie

swoim przyjaciołom.

- Oczywiście, pułkowniku Rojas.

A więc to był Rojas. Raphael wybełkotał imiona swoich

gości. Bayo wrócił z zaplecza i Manning rozlał wino do

sześciu szklaneczek.

Pot przesiąkał przez marynarkę pułkownika wielkimi

plamami. Ściekał wzdłuż zmarszczek po twarzy. Mężczyzna

wyjął z kieszeni chusteczkę, otarł czoło i zdjął kapelusz. Był

zupełnie łysy. Te włosy, które pozostawiła mu natura,

zostały dokładnie wygolone. Ale najbardziej przyciągającym

uwagę szczegółem w tej postaci były oczy: zimne, twarde,

w ciągłym ruchu i całkowicie pozbawione litości.

- Biedny Bayo, przestraszyłem cię, co? Aż podskoczy

łeś! - Twarz Bayo skurczyła się, a Rojas zaczął się śmiać

chrapliwie. Jego ciało trzęsło się przy tym jak galareta. -

Och, to już nie ten sam człowiek od czasu tego małego

wypadku latem.

Anna pochyliła się do przodu, w jej oczach mignął zły

błysk. Manning położył jedną rękę na jej ramieniu, a drugą

sięgnął po butelkę. - Jeszcze trochę wina, pułkowniku?

Rojas podniósł szklaneczkę do ust i z widoczną przy

jemnością wciągnął w nozdrza wydobywający się z niej

aromat.

- Znakomite! Cóż za wspaniały bukiet! - Odstawił

naczynie i z kieszeni na piersiach wydobył długie hawańskie

cygaro. - Dotarły do mnie słuchy, że macie tuńczyki,

kapitanie.

Papa Melos skinął głową. - Właśnie dlatego tu jeste

śmy. Przed kryzysem często zaglądaliśmy tu z towarem,

pomyślałem sobie, że rozejrzę się i sprawdzę, czy jesteśmy

jeszcze potrzebni.

Na twarzy Rojasa malowało się prawdziwe rozbawie

nie. - Ależ przyjacielu! Czyż są jakieś niesnaski między

naszymi narodami? Mamy na pieńku tylko z Amerykanami

i tymi, którzy im pomagają.

Przez chwilę zalegała niezręczna cisza.

- No, to teraz wszystko jest już na szczęście jasne -

ucieszył się Manning.

Rojas przytknął zapałkę do cygara i wydmuchnął

w powietrze obłok niebieskiego dymu. - A więc tuńczyki są

jedynym powodem waszego przybycia?

Stary człowiek zwilżył językiem wyschnięte wargi. -

Ależ... tak, oczywiście - odparł wykrzywiając twarz w uś

miechu.

- Dziwne... - powiedział wolno Rojas. - A ja

sądziłem, że obecny tu seńor Manning miał zamiar zrobić

kilka zdjęć.

Z gardła starego człowieka wydobyło się coś na kształt

suchego szlochu, Manning odruchowo wsunął rękę pod

koszulę, sięgając po broń.

Rojas wolno potrząsnął głową. - Nie sądzę, żeby to

było najlepsze wyjście.

Jakiś twardy i zimny przedmiot trącił Manninga w bok

głowy, a gdy skierował wzrok w tamtą stronę, tuż przed

oczami znalazł wylot lufy ręcznego karabinu maszynowego.

Człowiek, który trzymał tę zabawkę, wyglądał na kompe

tentnego. Miał na sobie dopasowany mundur khaki, czarny

beret i brodę stosowną do wyglądu.

Manning położył ręce na stole. Żołnierz obmacał go

i wyciągnął spod koszuli rewolwer. Rojas nalał sobie kolejną

szklaneczkę wina i wolno popijał trunek małymi łyczkami.

- Tak, to naprawdę wspaniałe. Najlepszy rocznik od

czasu wojny. Bayo chłodzi dla mnie codziennie kilka butelek.

- Nie sądziłem, że jest pan w stanie spostrzec różni

cę - zauważył Manning.

W oczach potężnego mężczyzny pojawił się na chwilę zły

błysk, a całe ciało zesztywniało w napięciu. Zaraz jednak

wybuchnął śmiechem. Odrzucił do tyłu głowę i drgał

w spazmach śmiechu. Kiedy wreszcie się uspokoił, w oczach

miał łzy.

- Mój drogi senior Manning - odezwał się ocierając

jednocześnie oczy jedwabną chusteczką. - Wie pan, myślę,

że dzięki panu naprawdę będę mógł się zabawić.

ROZDZIAŁ XI

Człowiek w kazamatach

Kiedy jeep wydostał się z wąwozu, Manning mógł po

raz pierwszy podziwiać fortecę w całej jej okazałości. Trwała

zawieszona efektownie na skalnym balkonie, wystającym

z górskiego zbocza niczym półka. Pod nią było już tylko

stustopowe urwisko ginące w morzu.

Manning siedział na tylnym siedzeniu w asyście uzbro

jonego strażnika. Rojas zajął miejsce obok kierowcy.

Ściany starodawnej fortecy podziurawione były kulami

armatnimi. Brama stała otworem. Przy wartowni zatrzymali

się na chwilę, a gdy żołnierz podniósł drewniany szlaban,

ruszyli dalej.

- To bardzo efektowny widok, prawda, senior Man

ning? - Rojas uśmiechnął się z zadowoleniem.

Manning przesunął wzrokiem po wspaniale sklepio

nych łukach i groźnych wieżach nad nimi. - Wyglądałoby

lepiej, gdyby w okolicach bramy zatknąć kilka głów na

włóczniach.

- To zapewne stary angielski zwyczaj. Żeby ośmielać

innych. Czy chciałby pan tu rzeczywiście widzieć czyjąś

głowę?

- Na początek Kurta Vinera.

Rojas zachichotał. - To jest właśnie to, co mi się

w panu podoba. Dąży pan prosto do celu. Mówi to, co myśli,

bez owijania w bawełnę, i w dodatku trafia pan w sedno.

- Nie musiałem się specjalnie wysilać - stwierdził

Manning, kiedy jeep ruszył znowu. - Nie mógł to być nikt

inny.

- Logicznie wydedukowane. To ogromna przyjem

ność zmierzyć się z człowiekiem inteligentnym.

Jeep zatoczył półkole i zahamował ostro tuż przed

łukowato wykończonymi drzwiami. Wszyscy pasażerowie

wysiedli. Rojas zwrócił się do kierowcy.

- Kiedy zjawi się porucznik Motilina z tym starym

człowiekiem i dziewczyną, powiedz mu, żeby zabrał ich

prosto do mojego biura. Ja przyjdę później.

Rojas ruszył w górę po schodach, a za nim podążał

Manning w eskorcie dwóch żołnierzy. Szerokie stopnie

ginęły gdzieś w mroku. Po lewej stronie pojawiły się drzwi,

które z pewnością prowadziły do pokoju wartowników.

Pułkownik otworzył je i wszedł do środka.

Dwóch żołnierzy grało przy stole w karty, a młody

sierżant leżał na wąskiej pryczy z gazetą w ręku. Jeden

z grających zaklął i rzucił karty. Drugi zaśmiał się i zgarnął ze

środka stołu stos monet. Wtem spostrzegli Rojasa.

Zerwali się na równe nogi, któryś przewrócił krzesło.

Sierżant pośpiesznie podniósł się z pryczy i podszedł bliżej

dopinając nerwowo guziki munduru.

Strzelił obcasami i zasalutował. - Co pan rozkaże,

pułkowniku?

- Weź klucze i zaprowadź nas na dół. Chcę zobaczyć

człowieka w kazamatach.

Młody sierżant zdjął z deski pęk kluczy i ruszył przo

dem. Włączył światło i otworzył solidne, pancerne drzwi,

które fala jasności wyłoniła z cienia.

Za drzwiami ginęły w mroku, opadając w dół, szerokie

kamienne schody. Sierżant przekręcił kolejny przełącznik

i ruszył przodem. Manning zdał sobie nagle sprawę z pa

nującego chłodu. Wstrząsnął nim dreszcz. Po ścianach

7 Nocne...

sączyła się woda, z kamiennego stropu krople spadały

monotonnie sprawiając, że płyty schodów stały się zdradli

wie oślizłe i niebezpieczne.

Rojas szedł zadziwiająco pewnie. Gdy dotarli do końca

schodów, zatrzymał się na chwilę i zapalił cygaro. - To

najstarsza część fortecy. Rok 1523. Jak się panu podoba?

- Może by pan wreszcie skończył te grzecznościowe

rozmówki i przeszedł do rzeczy - zaproponował Manning.

- Właśnie do tego zmierzam - oznajmił Rojas. -

Niech mi pan powie, jakiego użył pan pretekstu, by zachęcić

Papę Melosa do przypłynięcia do San Juan? Przypuszczam,

że powiedział mu pan, iż chce pan tu zrobić trochę zdjęć.

Mam rację?

- Jest pan cholernie dobrze poinformowany.

Rojas zachichotał. Śmiech odbił się pełnym grozy echem

od kamiennych ścian. - Tak, oczywiście. Ależ ze mnie

głupiec.

Sierżant zatrzymał się przed kolejnymi drzwiami obi

tymi żelazną blachą i pośpiesznie otworzył zamki. Wyjął

z kieszeni latarkę, podał ją Rojasowi i ustąpił na bok.

- Pan przodem, przyjacielu - powiedział Rojas,

wskazując gestem drogę.

Manning zanurzył się ostrożnie w wilgotną ciemność.

Pod stopami czuł nieprzyjemne zimno rozpryskującej się

wody. Kiedy Rojas zapalił latarkę, wielki szczur wystraszony

niespodziewanym blaskiem pierzchnął spod ściany i znikł

w jakiejś dziurze.

Gdzieś z rogu pomieszczenia dobiegł ich cichy jęk.

Światło latarki przesunęło się po ścianie i zatrzymało na

człowieku leżącym na wąskiej pryczy i okrytym kompletnie

zniszczonymi łachmanami. Tonął on we własnych odcho

dach, a był tak słaby, że z trudnością mógł unieść głowę.

- To jest człowiek, którego pan szukał, senior Man

ning - wyjaśnił Rojas. - Juan Garcia.

Manning spojrzał na Garcię i poczuł, że robi mu się

niedobrze. Skóra leżącego mężczyzny była sucha i pomar

szczona jak na trupie. Jedynie oczy zdradzały, że kołacze się

w nim jeszcze życie. Zaschnięta krew pokrywała niemal całą

twarz, a usta obrzmiały tak bardzo, że stały się niemal

niewidoczne.

- Juan, słyszysz mnie? - odezwał się Rojas po

hiszpańsku. - Senior Manning chciałby ci zadać kilka pytań.

Chory rozwarł usta i oczom patrzących ukazała się

gnijąca rana, ropiejące mięso pozbawione skóry. Gdzieś

z głębi tej rozkładającej się czeluści wydobył się jęk zwierzę

cego bólu.

Rojas odwrócił się do Manninga i westchnął z ubole

waniem. - Przykro mi, senior Manning. Zdaje się, że stracił

język.

Potem zaczął śmiać się tak głośno, aż zadrżało jego

tłuste ciało. Dźwięk rozchodził się między wysokimi ścia

nami, odbijał echem wzdłuż korytarza i ginął w ciemno

ściach. Nawet strażnik wydawał się czuć nieswojo, niespo

kojnie przebierając palcami po kolbie ręcznego karabinu

maszynowego. Manning zawrócił. Rojas skinął na sierżanta,

ten zamknął drzwi i wszyscy trzej podążyli z powrotem.

Kiedy znów się znaleźli w pokoju wartowników, poru

cznik Motilina stał właśnie przy oknie, na przemian popi

jając kawę i paląc papierosa. Rojas opadł na krzesło za

stołem, usadowił się twarzą do drzwi i zdjął kapelusz. -

Ładnie pachnie ta kawa.

Motilina pstryknął palcami i na ten znak jeden z żoł

nierzy pośpiesznie napełnił gorącym płynem drugi kubek.

- Dziewczyna i starzec są na górze?

- W poczekalni przed pana biurem.

- Nie zabiorą mi dużo czasu - powiedział Rojas. -

Ale najpierw chciałbym zamienić kilka słów z panem Man-

ningiem.

- Jeszcze coś, pułkowniku?

Roj as skinął głową. - Ten człowiek w podziemiach,

Juan Garcia. Nie będzie nam już potrzebny. Zabierz go

na zewnątrz i zastrzel. Ach, i zostaw tu ze mną dwóch

ludzi.

Twarz Motiliny nie wyrażała żadnych emocji. Stuknął

służbiście obcasami, zasalutował i wydał niezbędne rozkazy.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Rojas wskazał Mannin-

gowi krzesło naprzeciw siebie. Wyjął kolejne czarne cygaro

i zapalił je uważnie.

- Zanim zaczniemy rozmawiać - odezwał się Man

ning - wyjaśnijmy sobie jedną kwestię. Stary i dziewczyna

nie mieli pojęcia, po co naprawdę się tu zjawiłem. Sprzeda

łem im bajeczkę o reporterze szukającym ciekawego tematu

dla amerykańskiego magazynu, i kupili ją.

- Popełnili poważne wykroczenie przeciwko prawu.

Są wrogami naszego państwa. - Rojas wrzucił zapałkę do

kubka porucznika. Zgasła z sykiem. - Swoją drogą, nie są

specjalnie ważni. A pan jest. Chciałbym panu zadać kilka

pytań.

- Traci pan czas.

- Nie sądzę. Jestem dość dobrze poinformowany,

sporo wiem o 'panu i pana przyjaciołach. Jest jednak kilka

faktów, które mógłby mi pan wyjaśnić. Ten człowiek z CIA,

Morrison. Wysyłając pana z tego rodzaju misją musiał podać

panu jakieś kontakty. Adresy osób, do których mógłby się

pan zwrócić o pomoc w razie potrzeby.

- Niech pan zapyta Kurta Vinera - odparł Man

ning. - Może on będzie umiał panu pomóc. Ja nie.

- Z pewnych przyczyn technicznych, które są, jak

sądzę, jasne dla nas obu, jego meldunek był dość krótki.

Mam nadzieję, że pan wypełni luki...

Manning wzruszył ramionami. - Jak już mówiłem,

traci pan czas.

100

Manning zdał sobie sprawę niespodziewanie, że czarne

oczy przeciwnika wpatrują się w niego bez zmrużenia. To

spojrzenie było bardzo zimne, twarde i stanowcze. Rojas

uniósł dłoń i pstryknął palcami.

W jednej chwili dwaj żołnierze ruszyli spod ściany,

zbliżyli się do Manninga i wykręcili mu ręce za oparciem.

- Sądzę, że nadszedł już czas, aby pan zrozumiał, iż

jestem człowiekiem, który zna się na rzeczy - powiedział

Rojas.

Zaciągnął się głęboko, pochylił do przodu i przytknął

rozżarzony koniec cygara do prawego policzka Manninga.

Manning skręcił się z bólu. Próbował odwrócić twarz na bok,

przesunąć choć kawałek, ale żołnierze przyciskali krzesło do

stołu z całej siły. Wreszcie zaczerpnął jak najwięcej powietrza

w płuca i zacisnął kurczowo pięści. Rojas przestał się

uśmiechać. Manning utkwił w nim nieruchome spojrzenie.

Twarz pokryły mu kropelki potu, pobladłe wargi lekko

drżały.

W końcu ból stał się nie do zniesienia. Manning

krzyknął rozpaczliwie i z całych sił odepchnął się od stołu.

Jeden z żołnierzy, zaskoczony tym ruchem, puścił go i opadł

na kolano. Krzesło odsunęło się do tyłu. Manning zerwał się

na równe nogi, z całej siły wpakował pięść w klęczącego

żołnierza i rzucił się w kierunku drzwi. W chwili kiedy już

dotykał klamki, drugi żołnierz obrócił się płynnym ruchem

i trafił go lufą karabinu w krzyż.

Manning zwalił się pod ścianę. Jego ciałem wstrząsały

fale bólu, nie mógł złapać oddechu. Niewyraźnie, poprzez

szumiący w uszach ból, zdał sobie sprawę, że w pokoju

rozbrzmiewa głośny śmiech Rojasa.

- Uparty naród ci Anglicy - powiedział po hiszpań

sku - ale jeszcze zmądrzeje. Zabierzcie go na górę.

Manning padając uderzył głową o ścianę i rozciął sobie

skórę. Krew spływała mu z czoła przesłaniając oczy. Otarł ją

101

wierzchem dłoni. Żołnierze poderwali go brutalnie na nogi

i wszyscy razem podążyli za Rojasem.

Pokonali kilka kamiennych stopni i poszli wzdłuż

korytarza wyłożonego wielkimi kamiennymi płytami. Przed

drzwiami w odległym końcu korytarza stał wartownik.

Kiedy zbliżyli się, otworzył je szybko.

Anna i jej ojciec siedzieli na drewnianej ławie pod

ścianą. Rojas minął ich, otworzył następne drzwi, wszedł

i zamknął je za sobą. Jeden z żołnierzy popchnął Manninga

naprzód. Wartownicy zostali przy drzwiach.

Manning usiłował myśleć, ale jego mózg ciągle jeszcze

nie funkcjonował jak należy. Zatoczył się na ścianę, omal nie

stracił równowagi, ale w końcu udało mu się stanąć,

opierając o otynkowany kamień.

- Jak się czujesz, Harry? - spytała z niepokojem

Anna.

- Byle jak. Ci tutaj nie nadają się na niańki.

Z rozcięcia na czole znów popłynęła krew, żywa

plama czerwieni zakwitła na białym tynku kamiennej ścia

ny. Manning osunął się na ławę i zmusił usta do uśmie

chu.

Papa Melos był wściekły. - Lepiej, żeby pamiętali, że

jesteśmy brytyjskimi obywatelami. Nie mogą nas tu trzymać

bez końca. Nic złego nie zrobiliśmy.

- Ten rodzaj argumentacji był dobry w średniowie

czu - stwierdził Manning. - Rząd brytyjski nie będzie

chciał się w to mieszać.

- Jeszcze zobaczymy.

Anna zmięła chusteczkę do nosa i przyłożyła ją do

zakrwawionego czoła Manninga. Uśmiechnął się do niej

i zapytał: - Boisz się?

- Nie tak bardzo, jak powinnam.

Wziął w ręce jej dłoń i powiedział z zakłopotaniem: -

Tak mi przykro, Anno. Wciągnąłem was w ten cały bałagan

102

i w dodatku nie mam zielonego pojęcia, jak się z tego

wydostać.

- To nie twoja wina, synu - wtrącił się Papa Me-

los. - Wiedzieliśmy, co robimy.

Zanim Manning zdołał cokolwiek odpowiedzieć, drzwi

od gabinetu pułkownika otworzyły się i stanął w nich mały

urzędniczyna o zniszczonym wyglądzie w wymiętym gabar

dynowym garniturze.

Skinął na nich głową. - Do środka. Wszyscy. - Wstali

i poszli za nim, wartownicy deptali im po piętach.

Pokój wyłożony boazerią był skromnie umeblowany.

Na środku znajdowało się potężne biurko, podłogę od ściany

do ściany zakrywał dywan. Rojas stał przy oknie. Kiedy

weszli, odwrócił się, z kamienną twarzą podszedł do biurka

i siadł za nim. Przerzucił kilka kartek, potem spojrzał na

Manninga. - Jakiś czas temu zadałem panu pytanie.

Wówczas nie wydawał się pan skłonny do współpracy.

- Od tamtego czasu nic się nie zmieniło - stwierdził

spokojnie Manning.

Rojas podniósł pióro, napisał coś na leżącym przed nim

bloku papieru i odłożył pióro na biurko.

- Rozważyłem wasze wyjaśnienia - zwrócił się do

Papy Melosa - bardzo uważnie i jestem gotów uwierzyć, że

byliście tylko nieświadomym narzędziem w ręku tego

człowieka. Wziąłem pod uwagę wszystkie zaistniałe oko

liczności i postanowiłem, że tym razem będę wyrozumiały.

Ty i twoja córka będziecie puszczeni wolno. Poprzestaniemy

na konfiskacie łodzi.

Stary człowiek drgnął, a potem stał, kiwając głową to

w prawo, to w lewo, jak gdyby nie mógł zrozumieć, co

powiedział Rojas.

Anna szybko przesunęła się do przodu i wściekła

pochyliła nad biurkiem. - To nieprawdopodobne! Przecież

nic nie zrobiliśmy! Nic!

103

Rojas uniósł brwi w wyrazie zdumienia. - Umożliwi

liście amerykańskiemu agentowi przedostanie się na teren

naszego kraju. Agentowi nieprzyjacielskiego narodu! I to ma

być nic?

Dziewczyna cofnęła się, jakby popchnięta fizyczną siłą.

Odwróciła się powoli i spojrzała na Manninga. - Harry?

Nie wiedział, co odpowiedzieć. Rojas zaczął się śmiać

ochryple.

- A więc uwierzyła pani w tę jego historyjkę, moja

droga? Co za nieszczęśliwy zbieg okoliczności!

Anna złapała Manninga za koszulę i krzyczała, usiłując

nim potrząsnąć.

- To nieprawda, Harry! To niemożliwe! Nie mamy nic

poza tą łodzią! Nic więcej na świecie! Powiedz mu, że to

nieprawda!

- Przykro mi, Anno.

Z całej siły uderzyła go otwartą dłonią w twarz. Potem

z drugiej strony. Nawet nie próbował się bronić. Rojas

warknął coś w kierunku wartowników, którzy na ten znak

odciągnęli dziewczynę. Jeden z nich wypchnął ją za drzwi,

drugi popchnął za nią Papę Melosa. Stary szedł jak automat,

wlokąc nogi po podłodze. Rojas roześmiał się. - Zadziwia

jące. Jak niewiele potrzeba, żeby złamać człowieka.

- Na litość boską, niech pan odda im łódź i pozwoli

odejść - odezwał się Manning.

- Żeby uspokoić pańskie sumienie? - Rojas potrzą

snął głową. - Człowiek musi płacić za swoje błędy.

- Ale co z nimi będzie? Jak dotrą do domu?

- To już ich problem. - Rojas uśmiechnął się leciu

tko. - Dziewczyna jest dosyć atrakcyjna. Na pewno zdoła

coś wymyślić. - Telefon stojący na biurku rozdzwonił się

hałaśliwie. Rojas podniósł słuchawkę i skinął na dwóch

żołnierzy, którzy właśnie wrócili. - Wyprowadzić go. Zajmę

się nim później.

104

Mały urzędniczyna siedział w kącie przy biurku i mo

notonnie skrzypiąc piórem zapełniał kartki papieru. Man

ning spoczął na ławie pod ścianą i czekał. Bolało go właś

ciwie wszystko, jednak najbardziej dokuczał mu krzyż.

Dotknął delikatnie opuchniętego miejsca i skrzywił się

z bólu.

Zastanawiał się, jak poradzą sobie Anna i jej ojciec,

żałował, że nie może im pomóc. Na razie nie mógł pomóc

nawet sobie. Dwóch wartowników tkwiło po obu stronach

drzwi niewzruszenie. Urzędniczyna ciągle coś pisał. Słońce

opadało coraz niżej i wydłużało cienie.

Jeden z żołnierzy zapalił światło. Wkrótce otworzyły się

drzwi biura i stanął w nich Rojas. Trzymał w ręku laseczkę

i panamski kapelusz.

Popatrzył na Manninga i uśmiechnął się. - Tak właśnie

przypuszczałem. Wiedziałem, że coś się za tym kryje. Za

bierzcie seniora Manninga do Sekcji Specjalnej. Niech Cie-

naga zamknie go w Jamie. Jutro zajmę się tym więźniem

osobiście.

- Ale, panie pułkowniku, w Jamie jest już jeden

więzień - zauważył mały urzędnik.

Rojas zmarszczył brwi. - Kto?

Człowieczek rzucił na Manninga ukradkowe spojrzenie

i wyszeptał kilka słów prosto do ucha swojego szefa. Rojas

wybuchnął ochrypłym śmiechem, nałożył kapelusz i zsunął

rondo na oczy.

- No proszę! Wsadzić ich razem. Stworzymy w ten

sposób sytuację nieco groteskową, ale za to pełną najróżniej

szych możliwości. - Otworzył drzwi i odwrócił się jeszcze na

chwilę. - Do jutra, Manning. Rozważ to, o czym mówiłem.

Strażnicy postawili Manninga na nogi i wywlekli

z pokoju. Poprowadzili go do końca korytarza, a potem

w górę, ciosanymi w kamieniu schodami. Na ich szczycie

drogę przegradzała potężna żelazna krata. Znajdujący się po

105

drugiej stronie strażnik zmierzył ich uważnym spojrzeniem,

potem otworzył zamek. Ruszyli wzdłuż szerokiej sieni, minęli

kilkoro drzwi, za którymi najwyraźniej znajdowały się cele

więzienne, i zatrzymali przed następną żelazną bramą.

I znów uzbrojony strażnik obejrzał ich dokładnie, zanim

otworzył drzwi.

Szli przez chwilę zaciemnionym korytarzem, aż wydo

stali się na krużganek. Pomiędzy filarami, od sklepienia do

posadzki, rozpięto drucianą siatkę, a daleko w dole można

było dojrzeć główny hall fortecy.

Łukowaty strop podparty był ogromnymi dębowymi

belkami, poczerniałymi ze starości, wyrastającymi z wąskich

kamiennych występów znajdujących się po obu węższych

stronach wielkiego hallu. Naprzeciwko widniał bliźniaczy

krużganek, tyle że bez siatki.

Doszli do końca krużganku i zatrzymali się przed

kolejną żelazną bramą. Żołnierz, który ją otworzył, spojrzał

z zaciekawieniem na Manninga, a potem wskazał drzwi po

lewej i zawołał: - Cienaga! Przyprowadzili ci jeszcze jed

nego.

Człowiek, który wynurzył się z pokoju, był niski

i przysadzisty. Miał bardzo szerokie ramiona i tak długie

ręce, że palcami dotykał niemal kolan. Jego twarz wydała się

Manningowi jedną z najbardziej brutalnych, jakie kiedy

kolwiek widział, długie tłuste włosy zwieszały się po obu jej

stronach sięgając ramion. Nos tego człowieka zmiażdżono

niegdyś tak dokładnie, że stał się niemal płaski. Mikrosko

pijne oczka rzucały wrogie błyski.

Zbliżając się mocował przy pasku od spodni pęk klu

czy. - Co my tu mamy?

- Anglik - odparł jeden ze strażników. - Pułkownik

Rojas chce, żebyś umieścił go w Jamie razem z tym drugim.

Powiedział, że będzie z nim rozmawiał jutro.

- Anglik, co? - Cienaga wciągnął powietrze w płuca

106

i niespodziewanie strzyknął śliną w twarz Manninga. -

Świnia.

Manning poczuł na policzku chłodną strużkę i coś

w nim pękło. Cała zgromadzona w nim bezsilna wściekłość

eksplodowała w jednym ciosie, którym trafił Kubańczyka

prosto w szczękę.

Sekundę później zareagowali obaj żołnierze. Lufa jed

nego karabinu spadła na tył głowy Manninga, druga ześliz

gnęła się po skroni. Przez chwilę czuł palący ból, potem

pogrążył się w ciemnościach nieświadomości.

ROZDZIAŁ XII

Proszę wejść,

towarzyszu Orłow

Manning wychynął z czarnej czeluści i znalazł się

w krainie cieni. Leżał na żelaznej pryczy, z której usunięto

materac. Sprężyny wbijały mu się boleśnie w plecy.

Na zewnątrz było niemal zupełnie ciemno, lecz słabe

promyki szarego światła przedostawały się przez wąską

szczelinę w kamiennej ścianie, nadając pomieszczeniu kon

kretne kształty. Panował tu przenikliwy chłód. Manning

uniósł się z wysiłkiem i spuścił nogi na podłogę. Przeszył go

nagły ostry ból. Pomacał delikatnie głowę i znalazł na skroni

zaschniętą krew.

- Jest tu ktoś? - zapytał ochryple.

- Ach, Anglik... - odezwał się czyjś głos z leciutkim

obcym akcentem, którego Manning nie mógł rozpoznać. -

Interesujące.

- Taak... Na pewno - wymamrotał Manning. -

A kim pan jest, do diabła?

Mężczyzna zbliżył się i usiadł obok. - Siergiej Orłow,

major 31 Regimentu Wojsk Inżynieryjnych.

- Rosjanin? - zdumiał się Manning.

- Gruzin - poprawił Orłow. - A to subtelna różnica.

- Tak, wiem. - Manning wyciągnął rękę. - Nazy

wam się Harry Manning. Mamy odmienne przekonania

polityczne, ale wygląda na te, że w tej chwili tkwimy w tym

samym kotle. A tak w ogóle to gdzie jesteśmy?

108

- W celi zwanej Jama - poinformował Orłow. - Jest

dość nieprzyjemna. Umiejscowiona pomiędzy najgrubszymi

ścianami fortecy. Jeżeli wydaje się panu, że teraz jest tu

zimno, to niech pan zaczeka do świtu. Poza tym nie dają tu

jedzenia, nie ma światła ani materacy.

- Jednym słowem, rodzaj wstępnego zmiękczenia?

Rosjanin pokiwał głową. - Obawiam się, że tak.

Szkoda, że nie może pan zobaczyć, jakie tu wszystko

eleganckie. Musi pan na tę przyjemność poczekać do świtu.

Manning sięgnął odruchowo do kieszeni na piersiach

i wyjął zapalniczkę. - Dziwne, że mi tego nie zabrali -

stwierdził i pstryknął.

Z mroku wyłoniła się trójkątna twarz o skórze lekko

naciągniętej na wysokich kościach policzkowych. Czarne

oczy rozsiewały bursztynowe błyski i zdawały się nieustannie

zmieniać kolor w migającym świetle. Ruchliwe, pełne usta

ocienione brodą emanowały nadzwyczajną żywotnością.

- Pewnie zapomnieli pana przeszukać w ferworze

bicia - domyślił się Orłow. - Czy sądzi pan, że to możliwe,

żeby razem z zapalniczką zostawili panu jakiegoś papierosa?

Manning wsadził rękę do kieszeni w spodniach i wycią

gnął z niej skórzaną papierośnicę. Było w niej sześć papiero

sów. Jednego włożył sobie w usta, drugiego podsunął

Rosjaninowi. Potem stanął na środku celi, pstryknął zapalni

czką i wzniósł ją nad głową najwyżej, jak tylko mógł.

Pomieszczenie miało około piętnastu stóp kwadrato

wych, chropowate, grube ściany i podłogę wyłożoną kamien

nymi płytami. Długa, wąska szczelina w ścianie, która pełniła

rolę okna, mierzyła nie więcej niż dziewięć cali szerokości.

Dwie żelazne prycze stanowiły jedyne umeblowanie. Drew

niane drzwi obito stalą. Jedynym urozmaiceniem na ich

powierzchni było niewielkie, okratowane okienko. Manning

rzucił okiem na korytarz.

- Cichutko tutaj. Spokojnie...

109

- Tak, do chwili, kiedy ktoś znowu oszaleje i zacznie

krzyczeć.

- A wtedy, jak się domyślam, nasz przyjaciel Cienaga

wkracza do akcji i tak długo wypróbowuje swoje ciosy, aż

pośle takiego delikwenta do piekła.

Orłow potrząsnął głową. - On nigdy nie wchodzi

do celi bez uzbrojonego strażnika, a na nocnej zmianie jest

sam.

- A więc biedaczysko wrzeszczy do ostatniego tchu,

do utraty przytomności.

- Owszem. A Cienaga bardzo to lubi. Często stoi pod

celą, przyglądając się takiemu przez kratki.

Manning odwrócił się od drzwi i jeszcze raz poświecił

wysoko nad głową zapalniczką. Wówczas dopiero spo

strzegł, że na wysokości około dziesięciu stóp nad posadzką

biegły od ściany do ściany solidne dębowe belki. W każdą

z nich wbito w równych odstępach stalowe haki.

- Ciekaw jestem, do czego to ma służyć.

- Można się domyślić - stwierdził Orłow. - Ale

wolałbym być daleko stąd w tym momencie, w którym

pułkownik Rojas zechciałby nam to zademonstrować.

Manning wsunął zapalniczkę do kieszeni i usiadł. -

A swoją drogą, co pan tu, do diabła, robi?

- Jakieś trzy miesiące temu jechałem na konferencję

sztabową wzdłuż wybrzeża w prowincji Camaguey, gdy

raptem samochód ześliznął się ze skał do morza. Dziwne, że

w ogóle przeżyłem. Usiłowałem dopłynąć do brzegu, ale była

zbyt silna fala. Ciągle znosiła mnie na otwarte morze.

- I co dalej?

- Uratował mnie kuter rybacki i przywiózł tutaj.

Kiedy Rojas skontaktował się z Hawaną i poinformował ich,

że jeszcze żyję, kazali mu trzymając język za zębami położyć

na mnie łapę.

- Nic nie rozumiem.

110

- Jestem inżynierem wojsk rakietowych. No, wie

pan... naukowiec w mundurze. Specjalista od pocisków.

Dlatego od razu wysłano mnie na Kubę.

- Ach, rozumiem - połapał się Manning. - Nie mają

pocisków, ale mają przynajmniej człowieka, który jest

ekspertem od konstruowania tych zabawek?

- Dokładnie tak - zgodził się Orłow. - Obawiam się

tylko, że pułkownik Rojas i ja zupełnie odmiennie zapatru

jemy się na tę sprawę.

- Przyszło mi na myśl, że Moskwa nie będzie specjal

nie zadowolona z takiego obrotu rzeczy - powiedział

Manning.

- No cóż, małe niedomówienie. - Orłow westchnął

i potrząsnął głową. - Nigdy nie zrozumiem, dlaczego

musieliśmy związać się z tymi nieszczęśnikami. Jeden

z najgłupszych błędów Nikity.

- I mnie się tak wydaje.

- A pan? - zapytał Orłow. - Jak pan się tu znalazł?

Ze względu na okoliczności Manning nie uważał za

stosowne utrzymywanie prawdy w tajemnicy, więc opowie

dział całą historię.

Kiedy skończył, Orłow pokręcił głową. - Rojas jest

zdecydowany wykorzystać nas w sobie tylko wiadomy

sposób, a daję głowę, że jego metody pozostawiają wiele do

życzenia.

Manning podniósł się, podszedł do drzwi i wyjrzał na

korytarz. W zasięgu wzroku miał tylko bramę z żelaznych

prętów, prowadzącą na krużganek, i światło padające spod

drzwi pokoju Cienagi.

- Po co ta siatka między kolumnami?

- Kilka miesięcy temu jeden z więźniów prowadzo

nych na przesłuchanie skoczył z balustrady. Rojas nie był

zadowolony. Kazał wychłostać strażników, którzy go pil

nowali.

111

- Zauważyłem, że po drugiej stronie hallu jest taki sam

krużganek. Ale bez siatki.

- Z tamtej strony są kwatery oficerskie. Z początku

trzymali mnie tam w jednym z pokoi. Traktowali mnie

zupełnie nieźle, dopóki nie stałem się niewygodny.

- Zmiana warunków ma panu rozjaśnić w głowie?

- Tak by to można ująć, tyle że Rojas tym razem źle

trafił. Moi rodzice zginęli w czasie wojny, a ja w piętnastym

roku życia walczyłem już w partyzantce. Pułkownik Rojas

może sobie na mnie połamać zęby.

- Myślał pan kiedykolwiek, jak stąd zwiać?

Orłow zaśmiał się miękko. - Owszem, często, ale to

niemożliwe. Nawet jeżeli udałoby się komuś wydostać z celi,

miałby jeszcze do pokonania co najmniej cztery bramy,

a każda z nich jest zamknięta i dobrze strzeżona.

- A jeżeli temu komuś udałoby się ominąć te bramy?

- Nie rozumiem.

Manning podszedł do łóżka i usiadł na nim. - Główny

strop jest podtrzymywany przez potężne belki, które opiera

ją się o kamienny występ, a występ ten biegnie przez całą

szerokość hallu.

- Więc?

- Sprawny mężczyzna mógłby przedostać się po tym

występie do kwater oficerskich.

- Chciał pan powiedzieć, zdesperowany mężczyzna.

Ten występ ma może dziewięć cali szerokości i znajduje się

jakieś osiemdziesiąt stóp nad posadzką.

- Byłby pan skłonny spróbować?

- Oczywiście, ale zapomniał pan jeszcze o jednym.

Przede wszystkim musielibyśmy wydostać się z celi i dotrzeć

na krużganek. Jak zamierza pan tego dokonać?

- Trzeba tu ściągnąć Cienagę i uwolnić go od ciężaru

kluczy.

- Już panu mówiłem - przypomniał spokojnie Or-

112

łow. - Cienaga nigdy nie wchodzi do celi bez eskorty,

a nocami jest sam. Nawet gdybyśmy zainscenizowali jakieś

zamieszanie czy bijatykę, żeby go tu przyciągnąć, będzie stał

przy okienku i przyglądał się nam z największym zaintereso

waniem.

- A jak pan sądzi, co by się z nim stało, gdyby jeden

z jego więźniów popełnił samobójstwo? Jeden z najważniej

szych więźniów?

- Rojas zdarłby z niego skórę.

- No właśnie. - Manning wstał, pstryknął zapalni

czką i uniósł ją do góry. - A więc, co zrobi Cienaga, kiedy

zajrzy przez okienko i zobaczy, że jeden z nas wisi na haku

tam w górze?

- Wpadnie do środka - odparł automatycznie Ro

sjanin.

Po chwili, gdy znaczenie wypowiedzianych przez niego

słów dotarło do jego świadomości, zerwał się podekscyto

wany na równe nogi. - Na Boga, to jest to, Manning! Tak

długo, jak długo będzie istniała najmniejsza szansa ratunku,

będzie musiał działać, będzie musiał tu wejść! Będzie myślał

wyłącznie o tym, co mu zrobi Rojas, jeżeli więzień zginie.

I o niczym innym!

- Tak właśnie sądziłem - przyznał skromnie Man

ning. - Obawiam się tylko jednego. Hałasu. Na pewno

będzie się bronił.

- Nikt nie zwróci na to najmniejszej uwagi. Mówiłem

już panu, że każdej nocy zdarzają się tu awantury.

- No to w porządku. Teraz jeszcze musimy wymyślić,

jak tego dokonać bez uszczerbku dla zdrowia.

- To nie powinno być zbyt trudne. Jestem mniejszy niż

pan, więc zajmę honorowe miejsce pod sufitem. Pan będzie

histerycznie krzyczał pod drzwiami. Proszę dać mi swój

pasek.

Manning podał Rosjaninowi żądany przedmiot, potem

8 Nocne...

113

zapalił gazowy płomyk, żeby ten mógł w jego świetle

poczynić niezbędne przygotowania.

Orłow obwiązał się własnym paskiem wokół klatki

piersiowej tuż pod pachami i zakrył go koszulą. Później

dopiął do pierwszego paska pasek Manninga i na drugim

jego końcu uformował pętlę. W końcu wyszczerzył zęby w

szerokim uśmiechu. - W Bogu nadzieja, że nie jestem zbyt

ciężki.

Manning odwzajemnił uśmiech. Mimo że znali się tak

krótko, zawiązała się między nimi prawdziwa przyjaźń.

Orłow był energicznym i odważnym człowiekiem. Do tego

jeszcze sprawnym fizycznie i wiecznie w dobrym nastroju,

który zdawał się nigdy go nie opuszczać. Po prostu nie

można było go nie lubić.

- Teraz plecy, proszę - zarządził.

Manning schylił się i naprężył. Orłow wspiął się szybko

na jego plecy, a potem, bardzo ostrożnie balansując, prze

sunął aż na ramiona. Manning trzymał zapalniczkę w wy

ciągniętej ręce jak mógł najwyżej. Po chwili ciężar na jego

ramionach zelżał. Odwrócił się i spojrzał w górę.

Orłow trzymał się jedną ręką belki, podczas gdy drugą

usiłował zarzucić na hak skórzaną pętlę. Musiał być nieprze

ciętnie silny. Wreszcie wsunął pętlę na miejsce, wziął głęboki

oddech i powoli rozluźniając uścisk opuścił się niżej. Jego

ciało kołysało się w takt niesamowitego, pełnego gro

zy skrzypienia drewnianej belki. Kiedy Rosjanin zwiesił

bezwładnie głowę na bok, obraz stał się zadziwiająco reali

styczny.

- Jak wyglądam?

- Cholernie dobrze - ocenił Manning. - Tak trzy

mać.

Wrzucił zapalniczkę do kieszeni, odwrócił się i z całej

siły zaczął walić w drzwi zaciśniętymi pięściami. Kiedy

dźwięk odbił się echem wzdłuż korytarza, Manning przywarł

114

twarzą do okratowanego okienka i krzyknął rozpaczliwie po

hiszpańsku: - Cienaga, na miłość boską, pomocy! On się

wiesza!

Chwilę później drzwi na końcu korytarza otworzyły się

gwałtownie. Strumień żółtego światła rozdarł ciemności.

Kiedy w przejściu stanął Cienaga z latarką w ręku, Manning

zdwoił wysiłki. - Na litość boską, pośpiesz się! On się zabije!

Cienaga roześmiał się szorstko. - Zabije się, co? No,

no... To coś nowego.

Spłaszczona twarz zamajaczyła w okienku. Manning

odsunął się nieco na bok. Sekundę później snop jasnego

światła przeciął mrok i znieruchomiał na postaci Rosjanina,

jego ciało kołysało się rytmicznie tam i z powrotem, oczy

były puste, bez wyrazu, spomiędzy zębów wysunął się

bezwładny język.

Cienaga krzyknął przerażony. Strumień światła zniknął

na chwilę za drzwiami, moment później dał się słyszeć zgrzyt

klucza w zamku i drzwi otwarły się na oścież. Cienaga wpadł

do celi. W tej samej sekundzie Orłow uniósł ręce, przytrzymał

się belki i z całej siły kopnął nadbiegającego w twarz

złączonymi nogami.

Kubańczyk zatoczył się na ścianę. Latarka wypadła mu

z ręki i potoczyła po podłodze. Potrząsając głową zaczął

zbierać się do kupy, gdy Manning, chcąc mu zadać osta

teczny cios, ruszył do walki. Zamierzył się kolanem w

zmasakrowaną, zakrwawioną twarz, lecz nie zdążył zrobić

nic więcej. Długie, małpie ramiona owinęły się wokół niego

i zaczęły go dusić.

Rozpaczliwie usiłował się uwolnić, zanim przeciwnik

zdołałby zeń wydusić resztkę powietrza, ale nie miał wielkich

szans. Na szczęście na scenę wkroczył Orłow. Skierował

światło latarki prosto w twarz Cienagi i wymierzył jeden

jedyny cios, tuż za prawym uchem. Strażnik przewrócił

oczami, tak że widoczne pozostały tylko białka, i rozluźnił

115

uścisk. W chwilę potem stracił przytomność. Orłow trącił go

w skroń czubkiem buta.

Klucz tkwił ciągle w zamku, a wraz z nim wszystkie

pozostałe. Manning i Orłow zamknęli szybko drzwi do celi,

potem chwilę lub dwie stali nasłuchując uważnie, ale nic się

nie działo. Krużganek tonął w nikłym blasku zakurzonych

żarówek, forteca zdawała się pogrążona w sennym spokoju.

Manning sprawdzał kolejne klucze, aż wreszcie trafił na

właściwy i otworzył bramę. Obaj mężczyźni pośpiesznie ją

minęli i zamknęli za sobą starannie.

Jedna tylko żarówka zawieszona w połowie wysokości

oświetlała hall. Strop ginął w ciemnościach. Druciana siatka

nie stanowiła żadnego problemu. Naparłszy nań wspólnie,

zdołali odciągnąć ją od ściany na tyle, iż bez większych

trudności przecisnęli się przez powstałą w ten sposób szparę.

Pierwsza belka wyrastała z występu jakieś trzy stopy na

lewo od nich. Manning wziął głęboki oddech i ostrożnie

pokonał przeszkodę. Było to zadziwiająco proste zadanie.

Zaczekał, aż Orłow dołączy do niego, a potem odwrócił

twarz do ściany, rozłożył ramiona i cal za calem zaczął

posuwać się naprzód.

Upływ czasu zdawał się nie mieć żadnego znaczenia.

Poruszali się jak automaty przesuwając nogę za nogą.

W pewnym momencie Manning ze zdziwieniem stwierdził, że

dotyka palcami następnej belki. Odpoczywał kilka sekund,

czekając na Orłowa. Po chwili Rosjanin zjawił się koło niego.

Twarz miał mokrą od potu, ale zdobył się na uśmiech. -

Ruszajmy. Nie będziemy tu przecież sterczeć całą noc.

Minęli jeszcze trzy belki. Manning czuł w uszach własne

tętno, oddychał coraz głośniej. Nagle usłyszał, jak na dole,

w hallu, otwierają się jakieś drzwi. Przywarł nieruchomo do

ściany i spojrzał w dół z niepokojem. W ciszy rozległy się

pojedyncze kroki. W mdłym świetle żarówki ukazał się jakiś

żołnierz. Przystanął, zapalił papierosa i zniknął za którymiś

116

drzwiami. Manning znów rozpoczął żmudne przesuwanie

stóp cal po calu. Po kilku minutach dobrnął do balustrady

i osunął się po drugiej stronie.

Kiedy Orłow dołączył do niego, odpoczywali przez

chwilę ukryci w cieniu, uważnie nasłuchując. Gdzieś w oddali

otwarto jakieś drzwi, przez kilka sekund, dopóki nie zam

knięto drzwi na powrót, słychać było czyjś śmiech.

- Pamiętam, jak mnie tędy prowadzili - powiedział

Orłow. - Na końcu tego korytarza jest winda towarowa,

która zjeżdża aż na sam dół, do kwater szeregowców. Chyba

najlepiej będzie spróbować tamtędy. Przez zaplecze.

Manning zaaprobował plan skinieniem głowy i puścił

Rosjanina przodem. Drzwi windy, nowe i błyszczące, wyda

wały się dziwnie nie na miejscu. Manning wdusił przycisk

i w tym samym momencie uświadomił sobie z pewnym

rozbawieniem, że na wysokości jego nosa znajduje się

tabliczka z marką producenta, na której wyraźnie napisano

„Made in Detroit". Był pewien, że to czegoś dowodzi, tylko

nie mógł sobie uprzytomnić czego.

Kiedy wreszcie pojawiła się winda, weszli szybko do

kabiny i zjechali w dół. Gdy dźwig zaczął hamować,

Manning uczuł w żołądka dziwną pustkę, spowodowaną

strachem. Nic się jednak nie zdarzyło. Drzwi rozchyliły się

bezszelestnie, ukazując przestronną piwnicę, w której nie

było żywego ducha. Manning i Orłow ruszyli do wyjścia,

a potem skręcili w długi, jasno oświetlony korytarz. Drzwi

pokoju znajdującego się po ich lewej stronie były lekko

uchylone. Dochodziły zza nich przytłumione głosy. Manning

kątem oka zarejestrował, że przy stole siedzi jedząc kilku

żołnierzy, i podążył pośpiesznie za Orłowem.

Przy którychś z dalszych drzwi Rosjanin przystanął na

chwilę, nasłuchując uważnie. Kiedy Manning dołączył do

niego, pchnął je i znaleźli się wewnątrz. Pomieszczenie

wyglądało na kwaterę sześciu ludzi. Na ustawionych wzdłuż

117

ścian łóżkach leżała złożona w kostkę pościel. W kącie na

stojaku stały ręczne karabiny maszynowe, a w szafkach przy

łóżkach znajdowała się cała kolekcja mundurów różnych

rozmiarów i innych przedmiotów należących do wojsko

wego wyposażenia.

- Jak radzisz sobie z hiszpańskim? - zainteresował się

Orłow.

- Mówię dość płynnie.

- No to mamy przed sobą prostą drogę na zewnątrz.

Narzucili na siebie wojskowe opończe i mundurowe

czapki z daszkami. Każdy z nich zaopatrzył się w ręczny

karabin maszynowy. Wrócili na korytarz i ruszyli szybko

przed siebie. Wspięli się po kilku kamiennych stopniach

i znaleźli w wąskim przejściu prowadzącym do niewielkiej

sieni.

Tuż przy wyjściu znajdowała się niewielka oszklo

na wartownia. Znudzony strażnik przeglądał gazetę pa

ląc leniwie papierosa. Manning i Orłow skierowali się

w jego stronę swobodnym krokiem, broń przerzuciwszy

przez ramię. Kiedy mijali biuro, Manning uniósł dłoń

w geście pozdrowienia. Strażnik niedbale machnął ręką

w odpowiedzi.

Na dworze padał deszcz. Zeszli po kilku schodach na

szeroki dziedziniec i z wolna zanurzyli się w ciemność.

- Wszystkie drogi zbiegają się tutaj - zauważył

Orłow. - A my mamy jeszcze przed sobą główną bramę. To

jedyne stąd wyjście.

Manning dotknął ramienia Rosjanina i wskazał przed

siebie. Kilka jardów dalej, przed oświetlonymi drzwiami, stał

jeep.

- Kasyno oficerskie - wyszeptał Orlow.

- Nie mogło wypaść lepiej - ocenił Manning. -

Większa szansa, że nikt nas o nic nie zapyta.

Szybko pokonali resztę dziedzińca. Manning zajął miej-

118

see za kierownicą i włączył stacyjkę. Rosjanin siadł obok

niego i ruszyli.

Spodziewali się, że zaraz wybuchnie rwetes, rozlegnie

sygnał alarmowy, ale nic takiego nie nastąpiło. Manning

skierował się do bramy. Wszystko okazało się śmiesznie

łatwe. Kiedy znaleźli się w odległości dwudziestu jardów od

wyjazdu, wartownik podniósł szlaban. Kilka chwil później

gnali przez noc na złamanie karku w dół, do San Juan.

ROZDZIAŁ XIII

Ze szponów tyrana

Kiedy skręcili w stronę wybrzeża, znad przystani pod

niosła się leciutka mgła rozwiewana przez wiatr. Mimo że

w wielu oknach paliły się światła, ulice były opustoszałe.

Manning, zahamowawszy kilka jardów od domu Bayo,

uświadomił sobie, że miasto jest nienaturalnie spokojne.

- Jest pan pewien, że pańscy przyjaciele są tutaj? -

spytał Orłow.

- Mam nadzieję. Nie wiedziałbym, gdzie ich szukać,

gdyby tak nie było - odparł Manning. - Niech pan tutaj

zostanie. A ja zorientuję się, jak stoją sprawy.

Zbliżył się ostrożnie do hotelu i zajrzał do wnętrza przez

okno. Bayo stał za barem i czytał gazetę. Trzech starszych

mężczyzn grało w karty przy stole w rogu sali. Poza tym

pomieszczenie było puste.

Manning wrócił do Orłowa czekającego przy jeepie. -

Ani widu, ani słychu. Miejmy nadzieję, że jednak gdzieś

tu są.

Ruszyli wąską alejką biegnącą z boku budynku i skręcili

w brukowane podwórze. Tylne drzwi nie były zamknięte na

klucz. Weszli do środka i znaleźli się w dużej, biało otynko

wanej kuchni. Niewielki czarno-biały szczeniak śpiący dotąd

w koszyku w jednym z rogów pomieszczenia rzucił się na nich

znienacka, wściekle ujadając. Manning schylił się, żeby go

pogłaskać, i w tej samej chwili pojawił się Bayo.

120

- Hej, wy tam, czego tu chcecie? - zapytał ze złością

i w tym samym momencie rozpoznał Manninga. Zamknął za

sobą drzwi, oparł się o nie i przeżegnał szybko. - Matko

Najświętsza, miej mnie w swojej opiece!

- Nie masz się czego obawiać - powiedział Manning

po angielsku. - Chcę tylko wiedzieć, co się stało z Papą

Melosem i Anną.

Bayo był prawdziwie przerażony. - Gdy tylko Rojas

dowie się, że wam pomogłem, natychmiast mnie zabije.

- Jeśli będziesz mądry, nie dowie się o niczym.

Kubańczyk uczynił widoczny wysiłek, aby się poz

bierać, potem przeciął kuchnię na ukos i otworzył jakieś

drzwi.

- Tutaj.

Papa Melos leżał na łóżku pod ścianą z zamkniętymi

oczami i lekko rozchylonymi ustami. Na pościeli obok niego

sterczała pusta butelka po rumie, druga, opróżniona do

połowy, walała się po podłodze w wielkiej kałuży, tak że całe

pomieszczenie cuchnęło alkoholem.

Orłow pochylił się nad leżącym, podniósł mu powieki

i zbadał puls. Odwrócił się i potrząsnął głową. - Żyje, ale

będzie w tym stanie przez ładne parę godzin.

Manning kopnął pod ścianę plączącą się pod nogami

butelkę i odwrócił się do Bayo.

- Jak długo to trwa?

- Już kilka godzin. Usiłował zobaczyć się jeszcze raz

z pułkownikiem Rojasem w sprawie łodzi, ale nie wpuszczo

no go za bramę. Potem stwierdził, że łódź zabrano do

przystani i postawiono na niej wartowników. Wtedy wrócił

tu i zaczął pić.

- A co z dziewczyną?

- Robiła, co mogła, żeby go uspokoić, ale nie chciał jej

słuchać.

- Gdzie jest teraz?

121

- Poszła do pułkownika Rojasa błagać go, żeby

zwrócił ojcu łódź.

- Ten człowiek nie zna litości. Nie odciąłby własnej

matki ze stryczka - powiedział Manning.

- Kto go tam wie, senior. - Bayo wzruszył ramio

nami. - Anna jest bardzo ładna, a nikt nie wątpi, że

pułkownik ma słabość do młodych dziewcząt.

Manning poczuł, jak coś ścisnęło mu gardło. Zwilżył

językiem wargi i najspokojniej, jak mógł, zapytał: - Gdzie

on mieszka? W fortecy?

Bayo pokręcił głową przecząco. - Ma hacjendę jakieś

ćwierć mili za miastem. Bardzo ładną, senior. W pięknym

ogrodzie.

- Są tam wartownicy?

- Tak, jeden stoi przy bramie, a trzech jest zawsze w

środku. I jeszcze prawa ręka pułkownika, porucznik Moti

lina. On też mieszka w tym domu. Jest osobiście odpowie

dzialny za jego bezpieczeństwo.

Manning zamyślił się na chwilę.

- Chce pan tam złożyć wizytę? - domyślił się Orłow.

Manning skinął głową powoli. - Wezmę jeepa. Jeżeli

nie wrócę w ciągu godziny, radzę panu ukraść jakąś łódź

i zjeżdżać stąd, gdzie pieprz rośnie.

- Jeżeli mamy uciec, to uciekniemy razem. Nawiasem

mówiąc, stęskniłem się trochę za Rojasem. Chętnie bym go

jeszcze zobaczył.

Manning uśmiechnął się. - A więc lepiej zabierzmy

starego ze sobą. Od tej chwili musimy działać szybko, a nie

chciałbym zostawić go na tej wyspie. - Zwrócił się do

Bayo. - Jesteśmy tu jeepem.

- Pomogę go nieść, senior - podchwycił właściciel

hotelu.

Bayo przerzucił sobie starego przez ramię i wszyscy

ruszyli przez podwórze, a potem wąskim przejściem obok

122

domu do jeepa stojącego przed frontowymi drzwiami. Bayo

złożył starego człowieka na podłodze za przednim siedze

niem, a Orłow i Manning szybko zajęli swoje miejsca.

Manning zapalił silnik i wyciągnął rękę na pożegnanie.

- Wielkie dzięki, Bayo.

- Mamy takie porzekadło, senior. Bądź cierpliwy,

a ujrzysz orszak żałobny swego wroga. Niech was Bóg

prowadzi.

Kubańczyk odwrócił się i zniknął w przejściu. Manning

ruszył ostro przed siebie.

Brama z kutego żelaza strzegąca hacjendy stała otwo

rem. Lampa zwieszająca się nad nią z kamiennego łuku

kołysała się na wietrze, tak że co chwila białe światło

rozpraszało mrok w innej części parku.

Z drewnianej budki wyszedł wartownik i rozkazującym

gestem podniósł dłoń. Manning zwolnił, ale nie zatrzymał

samochodu. - Ważna wiadomość dla pułkownika Roja-

sa! - wykrzyknął, a wartownik machnął ręką przyzwalająco

i schował się do swej budki.

Ogród tonął w orgii zapachów. Drzewa palmowe

unosiły swoje rozczochrane głowy ponad dachem hacjendy,

łagodnie chwiejąc się w powiewach chłodnej bryzy. Czarne

kontury liści rysowały się wyraźnie na tle nocnego nieba.

Podjazd niespodziewanie skręcał. Manning nacisnął

hamulce i zatrzymał jeepa na wprost frontowych drzwi.

Manning i Orłow wspięli się po kilku schodkach

i znaleźli w rozległym, przyjemnie chłodnym hallu. Wszędzie

panował spokój. Zza drzwi po lewej stronie dobiegł ich czyjś

głos nucący popularną piosenkę - guaracha.

Przybył Fidel,
Przybył Fidel,

123

Uwolnił nas, Kubańczyków,

Ze szponów tyrana.

Orłow otworzył drzwi i zobaczył dwóch mężczyzn

w rozpiętych mundurach grających w szachy przy stole na

środku pokoju. Trzeci siedział w nogach łóżka i trącał

palcami struny gitary.

- Wstawać! - rozkazał Manning po hiszpańsku.

Wszyscy trzej podnieśli się z wolna, zakładając ręce na

kark. Dwóch spośród nich było jeszcze młodymi chłopcami,

tylko ten z gitarą miał nieco więcej lat życia za sobą

i obserwował napastników z wyrazem chłodnego spokoju na

twarzy.

- Gdzie Motilina? - spytał Manning.

Żaden nie odpowiedział. Manning skoczył do przodu

i wbił lufę karabinu w żołądek chłopaka stojącego najbliżej.

- Gdzie on jest? - powtórzył.

- Nic nie mów - odezwał się ten od gitary. - Nie

zajdą daleko.

Orłow przerzucił karabin do lewej ręki, zrobił krok

naprzód i uderzył mężczyznę w twarz. Ten zatoczył się do

tyłu, z nosa pociekła mu krew.

- W kuchni - wyrzucił z siebie chłopak. - To na

drugim końcu korytarza, koło schodów.

- Służba?

Chłopak potrząsnął głową. - Mają wychodne.

- Jakiś czas temu przyszła tu młoda dziewczyna. Co

się z nią dzieje?

- Jest z pułkownikiem. Zastrzegł sobie, żeby mu nie

przeszkadzać.

- Zrozumiał pan wszystko? - Manning zwrócił się do

Orłowa.

Rosjanin potwierdził. - Większość. Niech pan idzie po

dziewczynę. Ja zajmę się tymi trzema.

124

Manning ruszył szybko przez hall. Przy schodach

prowadzących na piętro skręcił w boczne przejście i na jego

drugim końcu dostrzegł smugę światła wydobywającą się

spod drzwi. Stał przez chwilę nasłuchując, potem ostrożnie

nacisnął klamkę. Motilina, zwrócony plecami do drzwi,

smażył jajka. Sięgając po kromkę chleba, obrócił się i do

strzegł Manninga.

- Kim jesteś? - Zmarszczył brwi z dezaprobatą. -

Czego tu chcesz?

W tym samym momencie Manning ruszył do przodu,

zamachnął się i trafił Kubańczyka kolbą karabinu w szyję.

Motilina wydał z siebie charkot, opadł na stół, a potem

zsunął się na podłogę i zastygł w bezruchu.

Manning otarł pot z twarzy i wyszedł z kuchni. Gdzieś

w pobliżu słyszał szmer głosów. Ruszył wzdłuż korytarza,

skręcił za róg i przystanął przed jakimiś drzwiami. Przez

chwilę panowała za nimi cisza, potem rozległ się okrzyk bólu

i rechot Rojasa. Manning otworzył drzwi i wszedł do środka.

Pokój był urządzony z dużym smakiem. Podłogę pokry

wały miękkie indyjskie kobierce. W stojących otworem

francuskich oknach wraz z podmuchami leciutkiej bryzy

poruszały się firanki.

Na otomanie przy kominku leżała Anna, a Rojas,

zwaliwszy się na nią, obmacywał jej młode ciało. Dziewczyna

jęknęła i Rojas zachichotał znowu. Manning przesunął się

cicho po mięsistym dywanie, zbliżył do otomany i stuknął

Rojasa w ramię. Kiedy ten odwrócił się zdziwiony, Manning

jednym szarpnięciem ściągnął go z dziewczyny i z całej siły

władował pięść w tłustą gębę.

Rojas opadł na powrót na otomanę. Anna wygramoliła

się spod przygniatającego ją cielska i podeszła do Manninga.

Miała rozerwaną przy szyi sukienkę i plamki krwi na ustach,

ale poza tym wydawała się cała i zdrowa.

- Żadnych pytań - rozkazał Manning. - Wyjdź.

125

Dziewczyna ruszyła w kierunku drzwi. Manning posu

wał się wolno tyłem, cały czas trzymając na muszce Rojasa.

Kubańczyk pozostał na swoim miejscu z ręką na rozciętej

wardze. Manning zrobił jeszcze krok do tyłu i znalazł się na

korytarzu, gdzie opierając się o ścianę czekała już na niego

Anna.

- W porządku? - zapytał. Skinęła głową.

- Wiedziałam, co robię.

- Na tylnym siedzeniu jeepa zaparkowanego przy

schodach naprzeciwko drzwi wejściowych jest twój ojciec.

Dziewczyna odwróciła się i pośpieszyła wzdłuż kory

tarza. Manning wrócił do pokoju. Rojas zdołał się już

pozbierać, stał dość pewnie na własnych nogach i właśnie

sięgał po telefon znajdujący się na małym stoliczku do kawy

umieszczonym tuż przy otomanie.

- Nie radziłbym.

Rojas wyprostował się powoli. Na jego twarzy nie znać

było śladu emocji. - Nie zdołasz wydostać się z tej wyspy,

Manning.

Manning otworzył ogień. Kule z plaśnięciem grzęzły

w ciele Kubańczyka. Gdy obrócił się on wokół własnej osi,

długa seria rzuciła go na otomanę tak, że rękaw marynarki

stanął w płomieniach.

Biegnąc wzdłuż korytarza Manning słyszał strzelaninę.

Orłow wycofywał się tyłem z pokoju wartowników waląc

z biodra. Razem zbiegli po schodach i wskoczyli do jeepa.

Anna była już z tyłu, skuliwszy się obok ojca. Manning

zapalił silnik i ruszył z piskiem opon.

Kiedy minęli zakręt podjazdu, ujrzeli wartownika nad

biegającego od bramy. Manning przyśpieszył i skręcił gwał

townie kierownicę. Przerażony wartownik odskoczył na bok

i wylądował w gęstych krzakach.

Kiedy minęli bramę, Manning zwrócił się do Orło

wa: - Co tam się stało?

126

Rosjanin wzruszył ramionami. - Ten od gitary chciał

zostać bohaterem i usiłował ściągnąć broń ze stojaka. A co

z Roj asem?

- Spotkał go przykry wypadek.

Anna pochyliła się do przodu i położyła rękę na

ramieniu Manninga.

- Nic z tego nie rozumiem, Harry. Co się właściwie

wydarzyło?

- Nie ma teraz czasu na wyjaśnienia. Porozmawiamy

sobie, jak już będziemy na środku morza na pokładzie

Cretan Lover.

- Możemy zabrać łódź?

- No, w każdym razie będziemy się o to bardzo starać.

A przy okazji, to jest Siergiej Orłow. We dwóch opuściliśmy

fortecę.

Rosjanin obdarzył dziewczynę czarującym uśmiechem

i wyciągnął do niej rękę. - Jak się czuje pani ojciec?

Zanim Anna zdążyła zebrać myśli, Manning z rykiem

silnika minął wybrzeże, zmienił biegi i skręcił na falochron.

Zahamował na końcu i wyskoczył z pojazdu.

Mgła była już nieco rzadsza. Pełzła po powierzchni

wody mlecznymi smugami. Cretan Lover kotwiczyła w głębi

przystani, jakieś pięćdziesiąt jardów od nich. Manning zaczął

szybko rozpinać guziki wojskowej opończy.

- Zamierza pan płynąć? - spytał Orłow.

Manning skinął głową. - Nie ma czasu na szukanie

łódki. Poza tym na pokładzie są wartownicy, a ja nie

chciałbym się specjalnie reklamować.

Manning zanurzył się w zimnej wodzie i popłynął

w kierunku łodzi, rozcinając powierzchnię morza silnymi,

spokojnymi ruchami. Gdy znalazł się zaledwie kilka stóp od

Cretan Lover,

spoza murów fortecy wydobył się przedziwny,

nieziemski ryk zwielokrotniony przez zamierające echo. Było

oczywiste, że to syreny ogłaszają alarm.

127

Żołnierz pilnujący łodzi wybiegł ze sterówki i wychylił

się za reling.

Manning nabrał powietrza głęboko w płuca i przepłynął

pod łodzią. Zdarł sobie nieco skórę na plecach, ocierając się

o kil, ale wynurzył się po drugiej stronie tuż przy trapie.

Wdrapał się nań szybko, cicho przebył pokład i popchnął

strażnika, tak że ten nie dotknąwszy nawet relingu znalazł się

w wodzie. Potem ruszył na rufę i najszybciej jak tylko mógł

zaczął wybierać własnymi rękami kotwicę.

Na wybrzeżu akcja pościgowa rozwinęła się w całej

pełni. Na drodze prowadzącej z fortecy zabłysły światła

samochodowe. Niespodziewanie nad powierzchnią wody

pojawiła się wreszcie kotwica. Manning rzucił ją na pokład

i pobiegł do sterówki.

W pierwszym momencie, kiedy włączył starter, silnik nie

zaskoczył. Spróbował jeszcze raz, desperacko wduszając

przycisk. Nagle silnik kaszlnął i ożył.

Kiedy Manning płynął wzdłuż falochronu, dwa jeepy

skręcały już na przystań. Burta zatrzeszczała ostrzegawczo,

protestując przeciwko energicznemu zetknięciu z kamien

nym nabrzeżem. Anna zeskoczyła na pokład i natychmiast

odwróciła się, by złapać ojca, którego Orłow ostrożnie

opuszczał na dół. Po chwili Rosjanin dołączył do nich

i Manning skierował łódź na morze, zostawiając za rufą

pienisty szlak.

Byli już w kanale, kiedy Orłow dotarł do sterówki. -

Myśli pan, że popłyną za nami?

Manning zaprzeczył: - Nie mają tu nic wystarczająco

szybkiego. Jedno, co mnie naprawdę martwi, to ten bunkier

przy wyjściu z kanału. Jeżeli ktokolwiek tam jest, możemy

mieć kłopoty.

- Sprowadzę tamtych dwoje do kabiny - zaofiarował

się Orłow - a potem wrócę tutaj. Może parę kulek

w odpowiedzi ostudzi trochę bojowe zapały tych wojaków.

128

Manning wbił wzrok w mgłę. Minęli już fortecę, zosta

wiając ją po lewej stronie. Niemalże naprzeciwko pojawił się

ciemny zarys cypla wybiegającego w otwarte morze, gdy

nagle, z prawej strony, przeszył powietrze kolorowy strumień

pocisków smugowych.

- Ciężkie karabiny maszynowe! - krzyknął Orłow

i ruszył do kabiny. - Płyń dalej! Zajmę się nimi!

Łódź zadygotała, gdy strumień pocisków dosięgnął jej

kadłuba. Orłow wychylił się przez iluminator i odpowiedział

ogniem z ręcznego karabinu maszynowego. Jeszcze przez

moment Kubańczycy ostrzeliwali ich, potem, zupełnie nie

spodziewanie, wszystko ucichło.

Kilka chwil później Cretan Lover wyszła na pełne

morze.

9 Nocne...

ROZDZIAŁ XIV

Exuma Sound

Po wodzie mknęły grzywiaste fale, wywołane przez silny

wschodni wiatr, który dął równomiernie od morza, niosąc ze

sobą kłębki mgły. Widoczność poprawiała się z minuty na

minutę i wkrótce zza chmur ukazał się księżyc.

Manning zerknął na mapę i zmienił kurs o kilka

rumbów, gdy do sterówki wrócił Orłow.

- Co tam na dole?

- Stary jest ciągle nieprzytomny. Zajęła się nim teraz

dziewczyna.

- Nic im się nie stało?

- Na szczęście nie. Kule wszystko podziurawiły, ale

Anna miała tyle rozumu, żeby położyć się na podłodze.

- To mądra dziewczyna.

Rosjanin zgodził się i spojrzał na mapę. - Dokąd teraz

płyniemy?

- Na Spanish Cay. Myślę, że Morrison chciałby jak

najszybciej wiedzieć wszystko o działalności Kurta Vinera.

- Mamy dosyć paliwa?

- Przed opuszczeniem Harmon Springs zatankowa

liśmy do pełna. To pozwoli zrobić nam ponad siedemset

mil.

- W porządku - rzekł Orłow. - Teraz oddałbym

majątek za kąpiel i piętnaście godzin porządnego snu.

130

Manning przyjrzał mu się spod oka. - Niczego się pan

nie obawia?

- A czego miałbym się obawiać? Władze w Nassau

mogą mnie tylko odesłać do naszej ambasady, kiedy już

wysłuchają mojej historii.

- A jeśli nie zechcą tego uczynić?

Rosjanin wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Niech pan

nie sądzi, że o tym nie myślałem. A poza tym ludzie z moimi

umiejętnościami są wszędzie potrzebni. Mógłbym prawdo

podobnie nauczyć gentlemanów z Canaveral kilku uży

tecznych trików.

- Na Kremlu nie spodobałoby się pańskie podejście

do tej sprawy.

Orłow roześmiał się ponownie. - Ale nie jesteśmy

w Moskwie, prawda? Jeśli ma pan ochotę, mogę pana

zmienić przy kole sterowym.

- A da pan radę?

- Mam trochę doświadczenia.

- W porządku. Niech się pan teraz trochę prześpi

i wróci tu za jakieś trzy godziny. Będziemy się zmieniać

w nocy.

Kiedy Rosjanin wyszedł, Manning, nagle zupełnie wy

czerpany, wyciągnął ze ściany siedzenie i opadł na nie bez sił.

Sterówka wydawała mu się nieznośnie duszna, więc po chwili

podniósł się ciężko, otworzył okno i wychylił na zewnątrz

wciągając głęboko w płuca świeże powietrze.

Skrzypnęły drzwi. Manning nie musiał się odwracać,

żeby wiedzieć, kto wszedł.

- Przyniosłam kawę, Harry.

Wziął kubek i pochłaniał jego zawartość z przyjem

nością czując, jak wraca w niego życie.

- Co z ojcem?

- Wszystko będzie dobrze. Zdarzało mu się to już

wcześniej.

131

- Jeden raz za dużo może go zabić.

- Mnóstwo rzeczy może zabić człowieka - odparła

spokojnie. - Papierosa? Znalazłam w kabinie paczkę.

Manning z przyjemnością poczęstował się jednym.

Ogieniek, który zadrżał pomiędzy złożonymi dłońmi dziew

czyny, oświetlił jej twarz migotliwym blaskiem, kiedy się ku

niemu pochyliła. Nigdy dotąd nie wyglądała tak ślicznie.

Manning instynktownie wyciągnął rękę i dotknął jej poli

czka.

Niemal w tym samym momencie Anna znalazła się

w jego ramionach. Uniosła twarz do góry. - Dlaczego,

Harry? Dlaczego?

Przytulił ją do siebie, drugą rękę położył na kole,

opowiedział wszystko. O Marii Salas i o tym, jak zginęła,

o tropie do Nassau i śmierci Peloty.

Kiedy skończył, dziewczyna zamilkła na chwilę. -

Musiałeś ją bardzo kochać.

- Teraz nie jestem nawet pewny, co te słowa ozna

czają - odparł. - Wiem tylko, że staczałem się coraz niżej,

a ona pomogła mi stanąć na nogi. Coś jestem jej za to

winien.

Znowu nastała chwila ciszy, a potem Anna zapyta

ła: - Co teraz będzie?

- Płyniemy na Spanish Cay. Muszę jak najszybciej

opowiedzieć Morrisonowi o Vinerze.

- A potem, kiedy to wszystko się już skończy?

- Kto to może wiedzieć? Zdążę się zastanowić.

Przez jakiś czas jeszcze pozostała w jego ramionach,

potem wyswobodziła się delikatnie. - Pójdę zobaczyć, jak

się czuje Papa.

- Anno, to nie tak - powiedział cicho. - Mam

o dwadzieścia lat za dużo.

- Nie byłabym tego taka pewna - odparła i drzwi

zamknęły się za nią miękko.

132

Manning wyciągnął następnego papierosa z paczki,

którą dziewczyna zostawiła na stole z mapami, zapalił go

i westchnął ciężko. Życie przypomina koła nachodzące na

siebie ustawicznie na jeziorze w czasie deszczu. Człowiek nie

zdoła wygrzebać się z kłopotów wcześniej, dopóki nie

wpadnie w inne po uszy. Spoczął znowu na krześle, zmie

nił kurs o jeden rumb na wschód i skupił się na swym za

jęciu.

O pierwszej w nocy zmienił go Orłow. Manning mógł

wreszcie zejść na dół. Papa Melos w dalszym ciągu nie dawał

żadnych oznak świadomości. Anna pogrążyła się w spokoj

nym śnie, wsparłszy głowę na ramieniu. Manning opadł na

wolną koję i wpatrywał się w gródź pozwalając błądzić

myślom. Ogarniały go ciężkie fale znużenia. W ciągu kilku

minut zasnął głęboko.

Manning obudził się, bo ktoś potrząsał go energicznie

za ramię, a gdy otworzył oczy, ujrzał nad sobą zaniepoko

joną twarz Anny. Usiadł szybko i wsparł mocno stopy

o podłogę.

- Co jest?

- Z łodzią dzieje się coś złego. Zachowuje się nie tak,

jak powinna. Siergiej chce, żebyś wyszedł na pokład.

W tej chwili Manning spostrzegł, że ojciec dziewczyny

ciężko rozparł się przy stole, trzymając w rękach kubek

z kawą.

- Jak się pan czuje?

Twarz starego człowieka była zszarzała i pomarszczona,

oczy przypominały czarne dziury, ale zdobył się na słaby

grymas imitujący uśmiech.

- Trzeba iść na górę i sprawdzić, co się stało.

Łódź posuwała się naprzód ociężale, tak że gdy Man

ning znalazł się w zejściówce, zrozumiał, iż prędkość została

133

mocno zredukowana. Kiedy wyszedł na pokład, silny wscho

dni wiatr rzucił mu w twarz drobne kropelki. Niebo było

wciąż czyste, widoczność bardzo dobra i wydawało się, że

księżyc wędrujący w stronę horyzontu jest o cal.

Rosjanin odwrócił się od koła sterowego, na jego twarzy

pojawiła się wyraźna ulga. - Nie wiem, co się dzieje, ale coś

jest nie w porządku.

Manning przejął ster. Łódź reagowała na rozkazy

powoli i ospale, choć silnik pracował na pełnych obrotach.

Po chwili Manning zwrócił się do Orłowa. - Niech pan stara

się płynąć prosto. Sprawdzę silnik.

Kiedy ruszył na pokład, w zejściówce pokazała się

Anna. - Lepiej zajrzyj na dół, Harry.

Manning zszedł za nią do kabiny i zatrzymał się

w drzwiach. Woda zalała wewnętrzny pokład co najmniej na

cal, a Papa Melos pochylał się nad otwartym lukiem.

Stary odwrócił się zafrasowany i pokręcił głową. -

Nabieramy wody, Harry. I to szybko. Gdzieś musi być

dziura.

- To te cholerne karabiny przy wyjściu z San Juan -

stwierdził Manning. - Gdzie pompa?

- Na rufie - odparła Anna. - Pokażę ci. Niestety, to

ręczna pompa.

Manning stęknął i rzekł: - Dobre i to.

Gdy znaleźli się na rufie, Manning przysiadł i obejrzał

uważnie pompę w świetle trzymanej przez Annę latarki.

Potem przystąpił do pracy, poruszając rytmicznie dźwignią.

Bezbarwna, spieniona woda tryskała na pokład i spływała za

burtę.

Manning często zmieniał ręce. Po półgodzinie nastą

piła zauważalna zmiana w sposobie poruszania się łodzi.

Manning poprosił Annę, żeby go zastąpiła, i poszedł do

sterówki.

- Niech pan trzyma kurs przy pełnej szybkości -

zwrócił się do Orłowa. - Wygląda na to, że podczas

wychodzenia z San Juan uszkodzono nam kadłub poniżej

linii wodnej. Pójdę sprawdzić.

W kabinie Papa Melos pochyliwszy się nad otwartą

klapą luku wpatrywał się z uwagą w odpływniki. Słysząc

wchodzącego Manninga, odwrócił się ku niemu. - Tutaj

ciągle pełno, ale nie jest tak źle, jak było.

- Zejdę i sprawdzę.

Pomieszczenie miało nie więcej niż trzy stopy szero

kości, a woda zalała dno dobre osiemnaście cali ponad

wręgami. Początkowo Manning posuwał się normalnie,

trzymając w zębach latarkę, a fetor, jaki zwykle wydziela

zęza, drażnił mu nozdrza. Po chwili zmuszony był opuścić się

na kolana.

W miarę jak łódź pokonywała fale, poziom wody albo

się podnosił, albo opadał, woda zalewała Manningowi

twarz, przemaczając go do suchej nitki, a w pewnym

momencie przykryła go całkowicie.

Pociski wyszarpały w dziobie kilka dziur, przez któ

re bez przerwy wlewała się woda. Manning rzucił na

nie okiem, zawrócił i pokonawszy luk znalazł się w ka

binie.

- Jest bardzo źle? - spytał stary człowiek.

- Mogło być gorzej. A poza tym minęło niemal siedem

godzin, odkąd wyszliśmy z San Juan, tak więc było dość

czasu, by stało się to, co się stało. Jeszcze trzy godziny

i znajdziemy się na Spanish Cay. Tam naprawimy łódź. Nie

ma się czym przejmować.

Stary ciągle jeszcze nie czuł się najlepiej. Usiadł i sięgnął

po dzbanek z kawą, a Manning wyszedł na pokład. Wiatr stał

się wyraźnie chłodniejszy, chmury raz po raz przesłaniały

księżyc. Gdy Manning wchodził do sterówki, pierwsze

krople deszczu zastukały w szyby.

- No, co tam? - zapytał Orłow. - Bardzo źle?

135

- Teraz nabiera wody dosyć wolno. Dlatego tyle czasu

zabrało mi znalezienie dziur.

- Ile jeszcze mamy do Spanish Cay?

- Trzy godziny.
- W takim razie nie ma się czym przejmować.

- Nie byłbym taki pewny. Proszę pamiętać, że bok

kabiny wygląda jak sito. Jeżeli trafimy na złą pogodę, nie

upłyniemy daleko.

Orłow zerknął niespokojnie przez okno. - Co pan ma

na myśli?

- Umówmy się, że sytuacja jest poważna - odparł

Manning. - Lepiej będzie, jeśli tutaj zostanę. Niech pan

pójdzie do Anny i zastąpi ją przy pompie.

W ciągu następnych trzydziestu minut pogoda raptow

nie się pogorszyła. Widoczność spadła do zera. Cretan Lover

chybotała się na fali, pył wodny rozpryskiwał się wzdłuż

całego jej pokładu, gdy wtem poczęła nabierać wody.

Papa Melos pojawił się w sterówce, zatrzaskując za

sobą drzwi. W świetle kompasu wyglądał starzej niż zazwy

czaj.

- Jak łódź?

- Nie najlepiej - odparł Manning. - Myślę, że

znowu bierze wodę.

- Zajmę się sterem. Idź i sprawdź.

Manning wyszedł i ruszył wzdłuż pokładu. W nikłym

blasku zielonych i czerwonych światełek nawigacyjnych

mógł dojrzeć, jak Orłow zgarbiwszy się nad pompą pracuje

rytmicznie w kabinie.

Gdy zszedł na dół, zobaczył na jednej z koi Annę, która

desperacko usiłowała zapchać dziury po kulach strzępami

jakichś starych szmat. Za każdym razem, kiedy fala uderzała

w burtę, grube na palec strumienie z sykiem wpadały do

kabiny. Podłogę zalegała już co najmniej sześciocalowa

warstwa wody.

136

- Rób, co możesz - polecił Manning. - Wrócę za

chwilę.

Podszedł jeszcze do Orłowa i pochylił się nad nim. Wiatr

przybrał na sile do tego stopnia, że musiał krzyczeć wprost

do ucha Rosjanina. - Daje pan sobie radę?

- Zupełnie nieźle. Szybko płyniemy?

- Nie bardzo. Pójdę sprawdzić, gdzie jesteśmy.

Gdy szedł wzdłuż pokładu, wielka fala przewaliła się

przez reling i spadła nań z taką siłą, że ześlizgnął się aż do

luku komory silnika, mocno tłukąc ramię. Pozbierał się

z wysiłkiem i ruszył chwiejnym krokiem do sterówki, kur

czowo przytrzymując się relingu.

Kiedy wszedł, stary człowiek odwrócił się ku niemu ze

zrezygnowaną twarzą.

- Zużywa całą swą moc, by przeciwstawić się tym

falom.

- Woda leje się zewsząd na dole - powiedział Man

ning. - Anna robi, co może, żeby ją zatamować. Niech pan

idzie i pomoże jej. Przejmę ster na chwilę.

Stary zgodził się i wypuścił ster z rąk. Gdy wyszedł,

Manning osunął się na krzesło i oparł czoło o szybę. Był

nieludzko zmęczony i bardzo zmarznięty. Zaczynał się bać.

Wokół nie było nic poza światełkami nawigacyjnymi. Wiatr

zawodził złowieszczo w ciemności napełniając go przeczu

ciem ostatecznej przegranej.

Był zmęczony. Zbyt zmęczony, by jasno myśleć, choć to

była konieczność. Włączył światło nad stołem z mapami

i przytrzymując ster jedną ręką, drugą usiłował określić

pozycję łodzi.

Z całą pewnością znajdowali się w tej chwili na obszarze

Exuma Sound, na północ od Eleuthery, ale jak daleko na

północ?

Manning pogrążył się w obliczeniach, próbując ustalić

w przybliżeniu szybkość i milaż. Rezultat pomiarów zdawał

137

się wskazywać konieczność zmiany kursu na północno-za

chodni, ażeby dotrzeć do Spanish Cay, jednak północne

rejony Exumy najeżone były setkami skał i raf koralowych.

Przy takiej pogodzie nie mieli wiele szans.

Manning zdecydował się na wyjście pośrednie i popra

wił kurs o pół rumbu. Na zewnątrz pojawiły się, pierwsze

nieśmiałe przebłyski perłowego światła. Można już było

odróżnić srebrzyste strużki deszczu od ciemności nocy. Pół

godziny później wstał świt. Manning otworzył okno, żeby

przyjrzeć się ciężkim ołowianym chmurom pędzącym po

niebie.

Wiatr stracił już nieco na sile, fale były niższe i spo

kojniejsze, ale Cretan Lover posuwała się naprzód z prędko

ścią nie większą niż kilka węzłów. Za każdym razem, kiedy

zapadała między dwie fale, Manning miał wrażenie, że już

nigdy się nie podniesie.

Drzwi otworzyły się i do sterówki wszedł Papa Melos.

Był przemoczony do suchej nitki i wyglądał na całkowicie

załamanego.

- Nie jest dobrze, Harry. Nie dopłyniemy.

- Jeżeli nie pomyliłem się w obliczeniach, to powin

niśmy być niedaleko od jednej z wysp na północy Exumy -

powiedział Manning. - Proszę przejąć ster. Cały czas ten

sam kurs.

Orłow nadal pochylał się nad pompą, jego ramiona

poruszały się jednostajnie, ale wyglądało na to, że nie

wytrzyma w ten sposób długo. Manning zszedł na dół po

trapie i znalazł się w wodzie, sięgającej mu już po uda.

Anna ześlizgnęła się z koi i słaniając się ze zmęczenia,

dobrnęła do niego.

- Jest źle, Harry. Łódź tonie.

Miała wymizerowaną twarz i była lodowato zimna.

Z haka za drzwiami Manning zdjął swoją kurtkę i okrył

ramiona dziewczyny. Razem wyszli na pokład.

- Idź do sterówki, ogrzejesz się tam trochę - pole

cił. - Ja pójdę pomóc Orłowowi.

Wiatr zamarł już niemal zupełnie, a niebo przecierało się

szybko, jednak morze wciąż jeszcze było wzburzone. Man
ning pochylił się obok Rosjanina i przejął dźwignię pompy
nie gubiąc rytmu.

Orłow rozprostował zdrętwiałe dłonie i pokręcił głową

z powątpiewaniem.

- Traci pan czas. Woda wlewa się trzy razy szybciej.

To już nie potrwa długo.

W tej samej chwili stanęły silniki. Dał się słyszeć nagły

syk, jakby gdzieś ulatniał się gaz, i przez wywietrzniki luku
komory silnika wydostała się chmura pary wodnej.

Cretan Lover

przechylała się ciężko na boki w rytm

nadchodzących fal.

Papa Melos i Anna wyszli ze sterówki. Stary człowiek

był bardzo zmęczony i przygnębiony. Dziewczyna pod
trzymywała go za ramię.

- Przykro mi - powiedział Manning. - Bardziej, niż

moglibyście sobie wyobrazić.

- Zrobiłeś wszystko, co można było zrobić, chłopcze.

Jesteś dobrym żeglarzem.

Odczepili łódź ratunkową i zepchnęli ją na wodę. Anna

z ojcem zajęli miejsce na rufie, a Orłow i Manning usiedli do
wioseł.

Morze sięgało już pokładu. Kiedy zaczęli wiosłować,

woda przykryła deski zieloną kurtyną. Zatrzymali się na
moment, obserwując ostatnie chwile Cretan Lover.

Rufa łodzi pogrążyła się już w falach, tylko dziób

wystawał jeszcze nad powierzchnię wody. Trwał tak chwilę,

oskarżycielsko wycelowany w niebo, potem gładko wsunął
się w fale.

Nie było nic do powiedzenia, więc Manning zaczął

wiosłować, utkwiwszy wzrok w jakimś punkcie na horyzon-

139

cie leżącym pomiędzy dziewczyną a jej ojcem, próbując przy

tym nie patrzeć na żadne z nich.

Niebo stopniowo błękitniało, na północnym wschodzie

pojawiła się nisko, tuż nad linią horyzontu, złota kula słońca.

Niemalże w tej samej chwili zobaczyli ląd. Dwie godziny

później zabrał ich na pokład stary Saunders, który wypłynął

tego ranka ze Spanish Cay ze swoim czarnoskórym pomoc

nikiem na połów tuńczyków.

ROZDZIAŁ XV

W „Caravel"

Płynęli wzdłuż falochronu w kierunku Grace Aboun

ding.

Manning widział z daleka, jak Seth zwija linę na rufie.

Murzyn zaczepił ją na haku na ścianie sterówki, pomachał

w stronę nadpływającej łodzi i zszedł pod pokład.

Manning w dalszym ciągu był nieludzko zmęczony, tyle

że teraz, dla odmiany, było mu gorąco. Zbyt gorąco, żeby

czekać na pozostałych. Rzucił przelotne spojrzenie przez

ramię, żeby się upewnić, czy inni podążają za nim, i zeskoczył

na pokład. Przez chwilę stał rozglądając się dookoła

i rozkoszując tym, że jest znowu u siebie, potem zszedł niżej

do chłodnej, klimatyzowanej kabiny. Seth gospodarował

w małej kuchence, rozchodził się stamtąd zapach kawy.

- Naszykuj jeszcze cztery filiżanki - powiedział Man

ning. - Będziesz miał gości. - I opadł na wyłożoną

poduszkami drewnianą ławę.

Seth wyszedł z kuchni, podszedł do Manninga i popa

trzył na niego z dezaprobatą. - Człowieku, wyglądasz,

jakbyś zwiał z piekła!

- Nic w tym dziwnego - odparł Manning. - Właśnie

stamtąd wróciłem. W dzisiejszych czasach nosi ono nazwę

Kuba.

Oczy Setha osiągnęły rozmiar spodeczków. - Byłeś

w San Juan?! Znalazłeś Garcię?

141

- Taaak. A raczej to, co z niego zostało. Wyobraź

sobie, że czekali na mnie z honorami.

Seth był zdezorientowany. - Ależ to niemożliwe,

Harry. Tylko nas trzech wiedziało, że chcesz tam dotrzeć. Ja

z pewnością nie jestem kubańskim szpiegiem. Morrison też

nim nie może być. Zostaje tylko pan Viner.

- Właśnie on.

Zanim Seth zdążył cokolwiek odpowiedzieć, w zejściów-

ce rozległy się kroki i w chwilę potem ukazał się Orłow,

a zaraz za nim Anna i jej ojciec.

- To kilkoro przyjaciół, których poznałem w dro

dze. - Manning dokonał prezentacji. - Myślę, że z przy

jemnością spróbują twojej kawy.

Seth pośpieszył do kuchenki, a Anna wraz z ojcem

zagłębiła się w poduszkach na drugiej ławie. Oboje wyglądali

na kompletnie wyczerpanych.

Manning poczęstował Orłowa papierosem i pchnął

paczkę przez stół w stronę Anny. - Jak się czujesz? -

zapytał.

Na białej twarzy dziewczyny rysowały się ciemne pół

księżyce podkreślające oczy, ale zdobyła się na uśmiech. -

Potrzebne mi tylko jedno lekarstwo. Kilka godzin snu.

- Na rufie jest prysznic i dwie kabiny. Seth cię

zaprowadzi. W jednej z nich Maria zostawiła kilka sukienek

i parę innych drobiazgów. Wybierz sobie to, co ci potrzebne.

Ojciec dziewczyny, pogrążywszy się w całkowitej apatii,

siedział w kącie skurczony, z ciężko pochyloną głową.

Dziewczyna przemówiła do niego cichym, miękkim głosem,

a potem odwróciła się zaniepokojona i spytała Manninga: -

Czy możemy go zabrać do kabiny już teraz? Myślę, że

powinien się położyć.

Manning zaczął się podnosić, ale Orłow uprzedził

go. - Wyręczę cię. - Postawił starego na nogi i zabrał na

rufę.

142

Manning siedział z głową wspartą na dłoniach, a ogro

mne fale zmęczenia przelewały się przez jego ciało. Kawa

była tak gorąca, że parzyła usta, ale dzięki niej wstąpiło weń

życie i umysł mógł sprawnie działać jeszcze przez jakiś czas.

Kiedy Orłow i Anna wrócili, Seth nalał im świeżej kawy.

- Widziałeś ostatnio Morrisona? - spytał Manning

swego pomocnika.

Seth skinął głową. - Wczoraj wypływaliśmy razem na

Cat Island, a dzisiaj po południu mam go zabrać do Nassau.

Cały czas mieszka w „Caravel". W tym samym pokoju.

- Joe Howard jest w mieście?

Tym razem Seth potrząsnął głową przecząco. - Dzisiaj

rano popłynął na Crab Cay z dwoma konstablami. W nocy

znaleziono tam jakiegoś gościa z nożem w plecach.

Manning przełknął resztkę kawy i podniósł się. -

Chyba muszę odwiedzić Morrisona.

Otworzył szufladę z mapami, poszperał chwilę między

nimi i wyciągnął automatycznego lugera oraz rewol

wer smith and wesson, kaliber 38, ze skróconą lufą. Przez

chwilę ważył broń w dłoniach. Ostatecznie zdecydował

się na lugera, smitha and wessona wrzucił z powrotem do

szuflady.

- Spodziewa się pan kłopotów? - spytał Orłow.

Manning wepchnął lugera za pasek od spodni, osła

niając go koszulą. - Nigdy nic nie wiadomo.

- Pójdę więc z panem.

Anna siedziała przyglądając się im uważnie. Do tej pory

nie spróbowała nawet kawy.

- A co z nami, Harry?

- Na razie zostaniecie tutaj. Ja mam pokój w „Cara

vel" i Orłow może mieszkać ze mną. Porozmawiam z Mor-

risonem i wrócę tu po rzeczy. Potem możecie odpłynąć, kiedy

tylko zechcecie. Jeżeli nie dacie sobie rady sami, Seth pomoże

wam aż do Harmon Springs.

143

Na czole dziewczyny pojawiła się pionowa zmarszcz

ka. - Nie rozumiem.

- Daję wam łódź - powiedział Manning. - Zwracam

co najmniej tyle, ile jestem wam winien.

Gdy Anna krztusząc się własnym oddechem złapała się

kurczowo brzegu stołu, Manning pchnął lekko Orłowa

w stronę wyjścia i powiedział: - Idziemy.

Rosjanin ruszył przodem, a Manning tuż za nim. Gdy

wspinali się na falochron, Anna potykając się wydostała się

na pokład.

- Nie, Harry! Nie!

- Żadnych sprzeciwów, Anno - powiedział spokoj

nie. - Tak właśnie będzie.

Dziewczyna oparła się o sterówkę, przytuliła twarz do

ściany i rozpłakała się bezradnie.

Manning odwrócił się i spostrzegł, że Orłow przygląda

mu się z uwagą. - Myślę, że jesteś wielkim głupcem,

przyjacielu - powiedział.

- Niech już tak będzie - odrzekł Manning. - Raz na

wozie, raz pod wozem.

Wszystko, każda najmniejsza cząstka jego jestestwa

zmuszała go do powrotu, do powiedzenia jej, że naprawdę

tego chce, ale zabrnął już za daleko. Wiele złego wyrządził

Annie Melos i jej ojcu. Teraz to naprawił. I niech tak to się

skończy.

Taras „Caravel" był zatłoczony. Grupki turystów je

dzących popołudniowy posiłek schroniły się w cieniu migda

łowców. Na trawniku przed tarasem niezmordowany zespół

muzykantów grał i śpiewał calypso.

Recepcjonista spostrzegłszy zbliżającego się Manninga

uśmiechnął się na powitanie. - Miło mi pana widzieć, panie

Manning.

144

Manning poczęstował się papierosem z pudełka leżące

go na ladzie. - Pan Viner mówił, że zatrzyma dla mnie

dawny pokój seniority Marii Salas...

- Oczywiście, proszę pana. - Urzędnik zdjął klucz

z tablicy. - Pójdzie pan teraz na górę?

Manning przytaknął i zapytał: - Jest tu gdzieś pan

Viner?

- Wydaje mi się, że jest w swoim biurze. Jeśli pan sobie

życzy, mogę zadzwonić i sprawdzić.

Manning potrząsnął głową. - Zobaczę się z nim

później. Teraz najważniejszą rzeczą na świecie jest dla mnie

prysznic.

- Szybko wspiął się na piętro, a Orłow deptał mu po

piętach, i ruszył wzdłuż wyłożonego dywanem korytarza do

pokoju, w którym kiedyś mieszkała Maria Salas. Pomie

szczenie ocieniały okiennice. Łóżko było świeżo pościelone.

Wszędzie panował miły chłód. Manning stał tam wsłuchując

się w ciszę, świadomy nierzeczywistości przeżycia, tak że

w końcu musiał uczynić widoczny wysiłek, by wrócić do

rzeczywistości.

- Łazienka z prysznicem jest tam - poinformował

Orłowa. - Czyste ubrania w szafie. Niech pan korzysta ze

wszystkiego.

- Pójdzie pan teraz do Morrisona?

- Nie ma sensu tracić czasu.

Pokój Morrisona znajdował się na następnym piętrze.

Manning pośpiesznie pokonał schody i zatrzymał się przed

drzwiami. Zapukał delikatnie, otworzył drzwi i wszedł.

- Postaw to na stole, synu. Zaraz się tym zajmę -

krzyknął Morrison z tarasu.

Manning czekał przez chwilę. W kącikach jego ust

zagościł uśmiech. W drzwiach prowadzących na taras stanął

Amerykanin. Miał na sobie tylko duży ręcznik owinięty

wokół bioder. W jednym ręku trzymał książkę, w drugim

10 Nocne...

145

okulary przeciwsłoneczne. Gdy spostrzegł Manninga, na

jego twarzy pojawił się wyraz absolutnego zdziwienia.

- Ooo... Niech skonam. Myślałem, że to obsługa.

Rozległo się ponowne stukanie i Manning ukrył się

szybko w łazience. Słyszał, jak otwierano drzwi, szmer

głosów, i jak zamknięto je powtórnie. Kiedy wrócił do

pokoju, Morrison właśnie stawiał na stole tacę, na której

znajdowała się wypełniona do połowy butelka whisky

i dzbanek z zimną wodą.

- Powinien tam gdzieś być kubek do płukania zę

bów.

Manning znalazł go, umył i wrócił do sypialni. Morri

son stał przy oknie spoglądając na morze. Odwrócił się

i skinął w stronę tacy.

- Proszę, niech się pan obsłuży.

Manning nalał pół szklaneczki whisky, dopełnił ją

lodowatą wodą i przełknął całość dwoma łykami. Potrząs

nął głową, usadowił się na krześle i znowu sięgnął po bu

telkę. .

- Pański wygląd wskazuje, że dużo pan przeszedł -

zauważył Morrison. - Udało się panu zdobyć łódź w Har

mon Springs?

- A jakże! I nawet dotarłem do San Juan. - Manning

przełknął jeszcze trochę whisky. - Strata czasu. Człowiek,

którego powinienem był szukać od początku, został na

Spanish Cay.

Morrison zmarszczył brwi. - Co pan próbuje mi

powiedzieć?

- To, że Kurt Viner tkwi w tym wszystkim po same

uszy.

Morrison podszedł do szafy, wyjął z niej garnitur

i czystą koszulę i rzucił wszystko na łóżko.

- Ja będę się ubierał, proszę przez ten czas opowiadać.

Wszystko, rozumie pan. Nie wolno opuścić panu żadnego

146

szczegółu. Najmniejszy drobiazg może mieć o wiele większe

znaczenie, niż się pan tego spodziewa.

Manning przyrządził sobie kolejnego drinka i zaczął

mówić. Nie trwało to długo, a kiedy skończył, Morrison stał

przed lustrem i wiązał krawat.

Sięgnął po płaszcz. - A ten facet... Orłow, jest piętro

niżej?

Manning przytaknął i dodał: - Niech pan o nim

zapomni, to nieważne. Co z Vinerem? Co pan o nim sądzi?

Morrison pokiwał w zamyśleniu głową. - Trudno

powiedzieć. Pewnie to płotka. Reszta, ci naprawdę ważni,

siedzi gdzieś tutaj dobrze ukryta i czeka.

- Na co czekają? A poza tym, skąd pan wie, że tu

jeszcze są?

- W dniu, w którym pan odpłynął, dopuścili się

sabotażu w następnej bazie. Szkody przekroczyły milion

dolarów, i żadnego śladu.

- A więc rozwiązanie nasuwa się samo. Niech pan

wzywa piechotę morską, marynarkę czy tam kogo jeszcze.

Przecież musi pan ich znaleźć.

Morrison potrząsnął głową z powątpiewaniem. - Sam

pan powiedział: siedemset wysp, dwa tysiące raf i skał. To

zabrałoby tygodnie, a my nie mamy tyle czasu. Szczyt

zaczyna się dopiero w przyszłym tygodniu, ale sekretarz

stanu i minister spraw zagranicznych rozpoczynają wstępne

rozmowy już jutro w klubie na Lyford Cay, czyli około

piętnastu mil od Nassau. Przez następne kilka dni te wyspy

znajdą się w centrum uwagi całego świata.

- A pan sądzi, że nasi przyjaciele spróbują dokonać

następnego wyczynu w najbardziej nieodpowiednim mo-

mencie?

- Coś w tym rodzaju.

Manning poczuł się lepiej. Uważnie odmierzył jeszcze

jedną porcję whisky, przełknął ją i wykrzywił twar:z

14'

w uśmiechu. - Jest tylko jeden sposób, żeby się czegoś

dowiedzieć.

- Jaki?

- Trzeba zapytać Vinera.

- Czy pan zdaje sobie sprawę z tego, co pan zamierza?

Manning skinął głową. - Po drodze przedstawię panu

Orłowa, ale niech pan nie próbuje ciągnąć go za język.

Otwiera usta tylko wtedy, kiedy sam ma na to ochotę.

Kiedy weszli do pokoju piętro niżej, po Orłowie nie było

ani śladu, ale z łazienki dobiegały odgłosy kąpieli. Manning

otworzył drzwi i gęste obłoki pary wodnej wydostały się na

zewnątrz. Potem ukazał się Orłow stojący pod gorącym

strumieniem wody z błogim wyrazem twarzy.

- Szczęściarz z pana - zauważył Manning.

Orłow wyszczerzył w uśmiechu wszystkie zęby. -

Niewiele mi potrzeba. Czy są tu pokojówki?

- Nie o tej porze. Klimat nieodpowiedni. Na razie

musi panu wystarczyć towarzystwo Morrisona. Być może

wspólnie osiągniecie więcej, niż którykolwiek z was zdołał

dotąd osiągnąć.

Zostawił ich i zszedł na dół. Miał dziwnie lekką głowę

i ze zdumieniem uświadomił sobie, że nie jadł od ponad

trzydziestu sześciu godzin. Nic dziwnego, że whisky tak

szybko uderzyła mu do głowy.

Wypoczęci i syci mają nieuzasadnione poczucie bezpie

czeństwa, dlatego wieczorami kasyno zawsze było zatło

czone. Manning, przepychając się przez tłum przypadko

wych hazardzistów w kierunku zielonych drzwi, spostrzegł,

że niewielki wzrostem kierownik sali zmierza w jego stronę.

W końcu zbliżył się i uśmiechnął fałszywie. - Szuka

pan kogoś, panie Manning?

- A ty cholernie dobrze wiesz kogo.

- Obawiam się, że pan Viner jest teraz bardzo zajęty.

Życzył sobie, żeby mu nikt nie przeszkadzał.

148

- Dobra, będę się streszczał. - Manning odepchnął

małego człowieczka na bok, otworzył drzwi i wszedł.

Viner stał za barem szykując drinki dla dwóch osób.

Jego gość, siedzący na wysokim stołku, miał koło sześciu

stóp wzrostu. Pod zmierzwioną czupryną jasnych włosów

skrywała się nieprzenikniona twarz zeszpecona blizną pod

okiem. Płowa marynarka skrywała szerokie ramiona.

Kiedy Manning kopnięciem zatrzasnął za sobą drzwi,

nastąpiła chwila ciężkiej ciszy.

- Co jest, Harry? - spytał Viner napiętym głosem. -

Sprawiłeś nam niespodziankę.

- Jasne, że tak, ty sukinsynu - odparł Manning

ruszając w jego stronę.

Na twarzy Vinera pojawił się strach. - Nie rozumiem,

o czym mówisz, ale byłoby lepiej, gdybyś wyszedł i wrócił

trzeźwy.

Manning kopnął mały stolik do kawy w drugi kąt

pokoju.

- Lubię znajdować się w tym stanie.

- Wyrzuć go, Hans - rozkazał Viner.

- Z przyjemnością, Herr Colonel - odparł Hans

i podniósł się.

Manning był zupełnie spokojny. Czuł się tak, jakby

obserwował z daleka to wszystko, co się tu działo. Zaintry

gował go Hans. Mógł być z SS albo z Gestapo. Jedno i drugie

prowadziło do interesujących wniosków na temat przeszłości

Vinera.

Niemiec wydawał się bardzo pewny siebie. Kiedy zbliżył

się na odległość około trzech stóp, Manning wyprowadził

prosty cios, wkładając weń wszystkie siły. Hans zachwiał się

jak trzcina poruszona podmuchem wiatru. Manning pod

skoczył bliżej i kopnął go złośliwie w goleń. Gdy blondyn

złożył się wpół, Manning ulokował swe prawe kolano w jego

nie osłoniętej twarzy.

149

Drągal leżał na plecach, pojękując cicho, krew spływała

mu z rozciętej wargi i rozbitego nosa.

- Wstawaj, Hans! Wstawaj! - rozkazał Viner.

- Nie sądzę, aby był tak głupi. - Manning wyciągnął

lugera, siadł na wysokim stołku i przytknął zimny wylot lufy

do czoła Vinera. - Nie sądzę też, byś mógł kiedykolwiek

jeszcze porozumieć się z Rojasem drogą radiową. Zostawi

łem go w nie najlepszym stanie.

- Nie wiem, o czym mówisz. - Viner próbował

mówić spokojnie.

- Upewniłeś się, że będą na mnie czekali, kiedy dotrę

do San Juan - ciągnął Manning. - Przyczyniłeś się do

śmierci Marii... Powinienem od razu wpakować ci kulkę

w brzuch, Viner.

- Harry, proszę... - zaczął Viner. - Jestem tylko

narzędziem. Muszę robić, co mi każą. Ci ludzie mają na mnie

haczyk.

- Jaki haczyk?

- W czasie drugiej wojny światowej byłem pułkowni

kiem SS. W Centrali Krajowych Zarządów Sprawiedliwości

w Ludwigsburgu mają dowód mojego udziału w pewnym...

incydencie. Nie ma w tym oczywiście ani cienia prawdy, ale

sam wiesz, jacy oni są, kiedy już zaczną polowanie na

czarownice.

Manning potrząsnął głową.

- Wiesz, jestem już zmęczony tym, że każdy robi

mnie w konia, Viner. Mam tego dość. Ci pieprzeni Kubań

czycy zabrali mi wszystko, co miałem w Hawanie. No, do

rzeczy. W pokoju na górze przebywa ktoś, za kogo zapłacą

mi więcej, niż był wart cały tamten zasrany interes. Mam

rację?

Viner zawahał się, najwyraźniej chcąc zaprzeczyć, że ma

jakiekolwiek pojęcie o tym, o czym mówił Manning, ale

w końcu zdecydował się:

150

- Tak, niech cię diabli.

- Spodziewałem się, że wiesz o wszystkim - stwierdził

Manning. - A teraz słuchaj, co zamierzam. Orłow nie

jest zadowolony z pobytu tutaj, bo wie, że władze będą

usiłowały go naciskać. A ja przyrzekłem, że mu pomogę. I on

mi zaufał.

- No, teraz rozumiem - odezwał się Viner. - Byłbyś

skłonny zawrzeć umowę?

- I wszystko mi jedno z kim. Z wami, z Rosjanami.

- Ile chcesz?

- Sto tysięcy dolarów. To nie jest wygórowana cena,

nieprawdaż?

- Muszę mieć czas na skontaktowanie się ze zwierz

chnikami.

Manning pokręcił przecząco głową. - Nic z tego.

Albo sam spotkam się z twoim szefem, albo nici z naszej

umowy.

- Jak chcesz. Musimy wypłynąć zaraz po zmierzchu.

- Jak daleko?

- Nie dalej niż dwie godziny stąd.

- Na jedną z wysp Exumy?

Viner uśmiechnął się. - Mój drogi Harry, czy masz

mnie za głupka?

- Niezupełnie.

- No to wspaniale. Popłyniemy twoją łodzią. Spot

kamy się na nabrzeżu koło ósmej.

- Pięknie - zgodził się Manning. - Ale Orłow

zostaje tutaj. Seth też. Będą mnie ubezpieczać, gdyby miało

mi się coś przydarzyć po drodze.

- A co z załogą? - zapytał Viner.

Hans począł zbierać się z podłogi, trzymając za obolałą

głowę i pojękując cicho.

Manning trącił go stopą. - Ten wesoły chłopczyk

będzie w sam raz.

151

Kiedy Manning ruszył do drzwi, Viner zapytał: - A co

z Morrisonem? Wciąż jeszcze jest tutaj?

- Owszem. Przed chwilą się z nim widziałem. Powie

działem mu, że Garcia nie żyje. Że miałem dużo szczęścia

ocalawszy.

- Nie wspominałeś mu o mnie?

- Nie, ale mógłbym. Pamiętaj o tym.

Manning zamknął za sobą drzwi, przecisnął się przez

tłum i wrócił na piętro. Orłow siedział w szlafroku na skraju

łóżka, a Morrison stał przy oknie.

Obaj spojrzeli na niego wyczekująco.

- No! Co się stało? - zapytał Rosjanin.

- Nic specjalnego - odparł Manning. - Zgodziłem

się pana sprzedać. To wszystko.

- Zgodził się pan... co? - zdumiał się Morrison.

- Zamierzam zawrzeć umowę z przyjaciółmi Vinera.

Umówiłem się z nim na nabrzeżu o ósmej. Płyniemy do ich

kwatery moją łodzią.

- A gdzie to jest?

Manning wzruszył ramionami i ściągnął koszulę. -

Dwie godziny drogi stąd. To wskazuje na którąś z wysp na

północy Exumy, a w odwrotnym kierunku Cat Island.

Trudno przewidzieć.

- A skąd ma pan pewność, że nie poderżną pa

nu gardła niezwłocznie, gdy tylko znajdzie się pan w ich

rękach?

- Orłow zostaje tutaj. Seth też. Viner zatroszczy się

o załogę. Nie ma się czym przejmować. Odegrałem dość

przekonującą scenkę. Zażądałem stu tysięcy zielonych, a on

nawet nie mrugnął.

Morrison ruszył w kierunku drzwi. - Muszę jeszcze

załatwić parę spraw, jeżeli mamy zdążyć na czas.

Manning zatrzymał się przy wejściu do łazienki. -

Wyjaśnijmy sobie jedno, Morrison. Wszystko jest zapięte na

152

ostatni guzik. Ale gdy ściągnie pan tu marynarkę albo tajną

policję, zwęszą smród na kilometr i znikną bez śladu.

- Muszę zawiadomić Nassau, żebyśmy mogli natych

miast przystąpić do akcji, gdy tylko dowiemy się, gdzie

oni są.

- Mam nadzieję, że to wszystko, co pan zamie

rza - podkreślił Manning. Wszedł do łazienki i odkręcił

prysznic.

ROZDZIAŁ XVI

Grecki ogień

Łagodna bryza morska obudziła Manninga z wolna,

tak że jeszcze przez chwilę leżał na tarasie na płóciennym

leżaku wpółprzytomny, nie zdając sobie zupełnie sprawy

z tego, gdzie się znajduje.

Miał na sobie tylko szorstki ręcznik kąpielowy owinięty

wokół bioder. Lekko zsunął nogi na ziemię. Upał dzienny już

zelżał, słońce chowało się za horyzontem.

Przystanął na chwilę przy oknie, wsłuchując się w rów

nomierny oddech Rosjanina, potem przemierzył cicho pokój

wyłożony dywanem i wyjął z szafy czyste ubranie. Właś

nie wiązał krawat, gdy ciszę przerwał ostry dźwięk tele

fonu.

- Manning, słucham - powiedział cicho.

- Recepcja, panie Manning. Pewna młoda dama chce

się z panem widzieć. Panna Melos.

- Proszę jej powiedzieć, że już schodzę.

Orłow w dalszym ciągu leżał spokojnie, pogrążony

w głębokim śnie. Manning nałożył lnianą kurtkę i opuścił

pokój, cicho zamykając za sobą drzwi.

Anna siedziała na kozetce przy drzwiach wejściowych

kartkując jakiś magazyn. Miała na sobie obcisłą letnią

sukienkę bez rękawów, która znakomicie podkreślała jej

sylwetkę, a długie czarne włosy zebrała razem i przerzuciła

nad jednym ramieniem.

154

- Witam, Anno.

Wstała i uśmiechnęła się nieśmiało, najwyraźniej brako

wało jej słów.

- Cześć, Harry.

Orkiestra zaczęła właśnie grać w sali jadalnej. Manning

uśmiechnął się.

- Jadłaś już?
Zaprzeczyła. - Nie mogłabym. Spałam kilka godzin,

a kiedy się obudziłam, byłam pewna tylko jednej rzeczy.

Wiedziałam, że muszę się z tobą zobaczyć.

- Jedzenie jest tu doskonałe. A to, co zamierzasz mi

powiedzieć, może zaczekać, póki czegoś nie skosztujesz.

Mimo że było dosyć wcześnie, kilka par spożywało już

wieczorny posiłek.

Kelner zbliżył się do nich z uśmiechem. - Życzy pan

sobie stolik w kabinie czy przy parkiecie, panie Manning?

- Chyba weźmiemy kabinę - zdecydował Manning

i ruszył za kelnerem między stolikami.

Gdy już usiedli, Manning odsunął menu z pewną siebie

miną. - Nie muszę w to zaglądać. Weźmiemy zupę żółwio

wą, soloną wieprzowinę w ziołach i pieczone banany

w polewie z brandy. A na początek dwie mrożone wódki.

Anna pokręciła głową ze zdziwieniem i uśmiechnęła

się. - Zawsze wiesz, czego chcesz, prawda?

- Kuchnia okolic Nassau jest znakomita. To wszy

stko. Jak się czuje twój ojciec?

- O wiele lepiej. Chciał tu przyjść osobiście, ale mu nie

pozwoliłam.

- Jeżeli masz zamiar rozmawiać ze mną o łodzi, to

tracisz czas. Załatwię wszystkie formalności w pierwszej

wolnej chwili.

Dziewczyna potrząsnęła głową. - Nie możemy jej

przyjąć, Harry. Po pierwsze, jest ona pięć razy więcej warta,

niż kiedykolwiek była Cretan Lover. A po drugie, rozmawia-

155

łam z Sethem i wiele się od niego dowiedziałam. Grace
Abounding

to wszystko, co masz.

- A to stawia mnie w takiej samej sytuacji, w jakiej

znalazł się twój ojciec. Z jednym ważnym wyjątkiem. On jest

już starym człowiekiem, a ja mam przed sobą jeszcze ładne

parę lat.

Anna znowu potrząsnęła głową. - Znam mojego ojca.

Jest dumny. Nie będzie chciał wziąć łodzi. Zbyt cię lubi.

- Wy, przeklęci Grecy, wcale się nie zmieniacie. Po

czynając od Odyseusza. Ta łódź znajdzie się w Harmon

Springs bez względu na to, czy to się spodoba twojemu ojcu,

czy nie. Jutrzejszej nocy stanie się jego własnością i skończmy

już ten temat.

- Jutrzejszej nocy? - Dziewczyna zmarszczyła brwi. -

Co masz na myśli?

- Wybieram się na małą wycieczkę z Vinerem. Kilka

godzin w jedną i kilka godzin w drugą stronę. Nic wielkiego.

Pochyliła się ku niemu z pobladłą twarzą. - Znowu

szukasz kłopotów.

Uśmiechnął się krzywo. - A co mam do stracenia?

W tym momencie podano zupę i Manning wykorzystał

ten fakt, by zmienić temat. Anna jadła z wielką przyjemno

ścią, a Manning złapał się na tym, że przygląda się dziew

czynie ukradkiem przy każdej sposobności.

Zamówił jeszcze kawę, przeprosił Annę na chwilę

i poszedł do pokoju Morrisona. Drzwi były zamknięte na

klucz. Zapukał delikatnie, ale nie otrzymał żadnej odpo

wiedzi. Zszedł na dół, zatrzymał się przy recepcji i zapalając

papierosa zerknął na drewnianą tablicę. Klucz od pokoju

Morrisona wisiał na swoim miejscu. Manning wrócił do

restauracji.

Orkiestra znów zaczęła grać. Manning podszedł do

stolika, wyciągnął rękę zachęcająco i uśmiechnął się. - Co ty

na to?

156

Anna podniosła się i weszli na niewielki parkiet. Objęła

go za szyję, opierając jednocześnie głowę na jego ramieniu.

Tańczyli przytuleni, tak że czuł jej ciało na sobie od piersi aż

po uda.

Kiedy muzyka ucichła, znieruchomieli na krótki mo

ment, potem dziewczyna odsunęła się łagodnie.

- Gorąco tutaj - powiedziała.

- Na dworze jest chłodniej - odparł.

Ogrodowa ścieżka na tyłach hotelu zaprowadziła ich do

gaju palmowego, który ktoś zaplanował i zasadził wiele lat

ternu. Stanęli na skraju klifu opadającego aż na białe pasmo

plaży.

Morze było czarne na głębinach, purpurowoszare przy

brzegu, a słońce, znikające już w oddali, zamieniło się

w płonącą pomarańczową kulę. Niepowtarzalne piękno tego

widoku było ponad siły ludzkie, tak że Manning poczuł

smutek, jak gdyby ktoś wyzbył go z uczuć. Dziewczyna

odwróciła się i spojrzała na niego dziwnie, jakby z oddalenia.

Wziął ją za rękę i ruszyli w kierunku plaży szeroką ścieżką.

Manning zatrzymał się, by zapalić papierosa, a kiedy

podniósł wzrok, dziewczyna obróciła się z wolna i zajrzała

mu w twarz szeroko rozwartymi, pełnymi miłości oczyma.

Dziwne światło igrało na jej obliczu. Wyszeptała jego imię

i potknąwszy się wsparła o niego, i tak jakoś naturalnie,

łatwo zeszli razem nad brzeg morza. Przyciągnęła jego głowę

ku sobie, a kiedy jej usta szukały jego ust, wziął ją na ręce

i zaniósł na plażę. Gdy układał ją w zagłębieniu między

skałami, jej twarz była wilgotna od łez.

Trzymając się za ręce wracali do miasta przez palmowe

ogrody. Dziewczyna przystanęła, by się obejrzeć w świetle

padającym z jakiegoś okna. Jej sukienka była bardzo

wygnieciona i poplamiona słoną wodą.

157

- Będę musiała się przebrać, jak tylko wrócimy. Nie

chcę niepokoić ojca.

Uśmiechnęła się promiennie, a Manning poczuł, jak

niespodziewanie wzbiera w nim tkliwość. - Żałujesz?

Dziewczyna potrząsnęła zdecydowanie głową. - A ty?

Uśmiechnął się i pogładził ją po policzku. - A jak ci się

wydaje?

Przeszli skrótami przez ogród na tyłach jakiegoś hotelu.

Z fontanny ukrytej pomiędzy krzewami dobiegł ich szum

wody. Powietrze nabrzmiało nocnymi woniami tak mocno,

że Manning wdychając je, czuł bolesną tęsknotę za czymś, co

zawsze czekało na niego gdzieś tam w mroku, lecz nigdy nie

znalazło się tak blisko, by mógł tego dosięgnąć.

Manning przystanął na chwilę, przypalił papierosa

i w świetle zapałki, przez kilka sekund zaledwie, widział

spojrzenie dziewczyny. Patrzyła na niego bez zmrużenia,

a blask ognia odbijał się w jej źrenicach tak, że nie sposób

było odgadnąć, co czai się w ich głębi. Kiedy się odezwała,

zdał sobie sprawę, że jakimś siódmym zmysłem wyczuła jego

nastrój.

Położyła mu dłoń na ramieniu. - To, co się stało tam...

nie ma żadnego znaczenia. Jeśli o mnie chodzi, jesteś tak

samo wolny jak zawsze.

- Wiem, Anno. Wiem.

Miał wrażenie, że czekała na coś jeszcze, ale nie mógł nic

wymyślić. Nic, co mogłoby ją upewnić... Szli dalej w mil

czeniu.

Hotel, w którym Manning mieszkał, tonął w blasku

świateł, dźwięki rozmów i beztroskiego śmiechu mieszały się

w nocnej ciszy z tanecznym, pulsującym rytmem goombay.

Zatrzymali się przy schodach prowadzących do wejścia.
- Wrócę za chwilę - powiedział Manning. - Muszę

tylko zamienić dwa słowa z Morrisonem.

W migotliwym świetle chińskich latarenek rozwieszo-

158

nych na gałęziach migdałowców nie sposób było odczytać

wyrazu jej twarzy, ale w jakiś niewytłumaczalny sposób

Manning był pewien, że dziewczyna poczuła do niego coś

w rodzaju niechęci.

- Wrócę sama - zdecydowała. - Nie mamy zbyt

wiele czasu.

Doskonale wiedział, że powinien coś powiedzieć, ale nic

nie przychodziło mu do głowy. Do czego mógł się przydać tej

ślicznej, ciemnowłosej dziewczynie? Wszystko, co się zda

rzyło, zdarzyło się w innym miejscu i w innym czasie. Lepiej

było to tak zostawić.

- Zobaczymy się więc na przystani - powiedział.

Dziewczyna odwróciła się i zniknęła w ciemnościach.

Manning przystanął na chwilę przy kontuarze recepcjo

nisty, żeby kupić papierosy. Przy okazji spostrzegł, że klucz

Morrisona w dalszym ciągu wisiał na tablicy. Zmarszczył

brwi niezadowolony i poszedł na górę, zastanawiając się,

jakie to jeszcze, do diabła, atrakcje mógł przygotować na

dzisiejszy wieczór Amerykanin.

Kiedy wszedł do swojego pokoju i zapalił światło,

poczuł coś w rodzaju niepokoju. Po Orłowie nie zostało ani

śladu. Łóżko było porządnie zaścielone, okna stały otwo

rem.

Wrócił na dół i ponownie zatrzymał się przy kontuarze

recepcjonisty.

- Widziałeś dziś wieczór tego mężczyznę, który zajmo

wał mój pokój?

- Wyszedł jakieś pół godziny temu, proszę pana.

Manning zmarszczył brwi, gdzieś wewnątrz mózgu

zapłonęło czerwone światełko. - Był sam?

- Nie, proszę pana - zaprzeczył urzędnik. - Był

z panem Morrisonem. Tym amerykańskim gentlemanem

spod sto piątego.

Manning odetchnął z ulgą i ruszył do baru. Zapalił

159

papierosa i zamówił barcardi. Właśnie barman podał mu

żądany napój, gdy z tłumu wychynął Viner.

- Na koszt firmy, George. I to samo dla mnie. -

Odwrócił się do Manninga z uśmiechem, jak zwykle niena

gannie elegancki w białej wieczorowej marynarce. - Gotów

jesteś, Harry?

- Kiedy tylko zechcesz.

- Mam tu jeszcze kilka spraw do załatwienia. Spotka

my się na nabrzeżu, tak jak się umawialiśmy, za jakąś

godzinkę. - Podniósł szklaneczkę, a w kącikach jego ust

wykwitł lekki uśmiech. - Miejmy nadzieję, że w końcu

otrzymasz to, czego szukasz.

- O mnie się nie martw - odparł Manning. - Dam

sobie radę.

Skończył drinka, odstawił szklaneczkę i poprzez tłum

wydostał się na zewnątrz. Kiedy schodził w chłodną noc, na

jego czole pojawiła się pionowa zmarszczka, albowiem

z jakichś niewytłumaczalnych powodów był pewien, że Viner

naśmiewał się z niego, a on nie wiedział dlaczego.

Na jednej czy dwóch łodziach paliły się światła, ale

nabrzeże było puste. Kiedy Manning zbliżył się do Grace
Abounding,

usłyszał radio. Była to audycja płytowa nada

wana najprawdopodobniej w którejś z rozgłośni w Stanach.

Rozbrzmiewał właśnie „Valse triste".

Manning przeszedł przez pokład i zatrzymał się w cieniu

zejściówki, ponownie poddając uczuciu dziwnego smutku.

Gdy skończyła się płyta, westchnął i zrobił krok naprzód.

Ktoś kopnął go w plecy, tak że stoczył się po trapie aż na dół.

Drzwi otworzyły się z impetem i Manning wpadłszy do

kabiny opadł na kolana. Gdy zamierzał wstać, usłyszał czyjś

głos: - Ostrożnie, Manning. Ostrożnie.

W drzwiach stał Hans, trzymając w rękach ręczny

160

karabin maszynowy. Anna, jej ojciec i Seth siedzieli po jednej

stronie kabiny, Morrison i Orłow po drugiej. Gruby wys

piarz w biało-czerwonym prążkowanym swetrze rozparł się

z uśmiechem w drzwiach prowadzących do kuchenki.

Uzbrojony był w ręczny pistolet maszynowy.

Manning wstał z podniesionymi rękami, Hans przeszu

kał go z wprawą i znalazł lugera, którego schował do

kieszeni. Potem odsunął się. Manning mógł się odwrócić.

W wejściu stał Kurt Viner.

- A teraz możemy już chyba ruszać - powiedział.

11 Nocne.

ROZDZIAŁ XVII

Zielone światło

Gdy Grace Abounding opuszczała przystań, kierując się

w stronę zatoki, Manning zerknął przez ramię i zobaczył

światła Spanish Cay migoczące w ciemności. Chwilowo nie

można było nic zrobić. Ogromny czarnuch rozwalił się

w kącie sterówki, oparłszy lufę ręcznego karabinu maszyno

wego na przedramieniu, inny mężczyzna usadowił się na

rufie, trzymając w ręku karabin.

Po chwili drzwi otworzyły się i wszedł Viner. - Możesz

zaczekać na zewnątrz, Charlie. Nie sądzę, żeby pan Manning

zrobił coś nierozsądnego.

- Nie byłbym tego taki pewny - odparł Manning,

kiedy tamten wyszedł.

- Och, ale ja jestem. Hans ma rozkaz otworzyć ogień,

gdyby tylko zaczęły się kłopoty na pokładzie. Jestem pewien,

że zdajesz sobie sprawę z tego, ile szkód może narobić choćby

najkrótsza seria z ręcznego karabinu maszynowego w takiej

kabinie.

- A więc chwilowo jesteś górą - zgodził się Man

ning. - Gdzie płyniemy?

Viner oparł się na stole do map. - Na Jackson Cay.

Około dziesięciu mil od południowego krańca Cat Island.

Znasz to miejsce?

- Byłem kilka razy w pobliżu, i to wszystko. Sły-

162

szałem, że jest to własność jakiegoś amerykańskiego milio

nera.

- I tak było rok czy dwa lata temu. Papierosa?

Manning nie mógł znaleźć powodu, dla którego miałby

odmówić, więc pochylił się do przodu w kierunku płomienia

zapalniczki. Północno-zachodni podmuch idący znad zatoki

wniósł przez otwarte okno resztki dziennego ciepła. Nie było

księżyca, ale niebo, migoczące iskierkami gwiazd, żyło

własnym życiem.

Viner odetchnął głęboko, wciągając w płuca orzeźwia

jące powietrze i śledząc wzrokiem ławicę latających ryb,

które wynurzywszy się z morza zaraz w nie zapadały,

wzbijając tumany fosforyzującej wody.

- Wiesz, Harry, w taką noc jak ta człowiek czuje, że

dobrze jest żyć. - Powiedział to tak, jakby naprawdę tak

sądził.

Manning potrząsnął głową w zamyśleniu. - Zdarzają

się chwile, kiedy jestem niemal skłonny uważać cię za

człowieka.

- Mój drogi kolego. W tym, co tutaj się dzieje, nie ma

nic osobistego. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę.

Byłeś wystarczająco głupi, żeby mieszać się w nie swoje

sprawy, i nie najlepiej na tym wyszedłeś. To wszystko.

- Czyżbyś nie pamiętał Marii i Jimmy'ego Walkera?

Viner westchnął i wzruszył bezradnie ramionami. - To

była przykra konieczność. Zupełnie ode mnie niezależna.

- Tak. Jasne. A skąd wytrzasnąłeś te wszystkie aktu

alne informacje?

Viner błysnął zębami w ciemności. - Miałem podsłuch

w pokoju Morrisona od momentu, kiedy się tu pojawił.

Siedziałem w swoim biurze i słyszałem każde słowo, które

wypowiadaliście. Jeżeli masz nadzieję na pomoc z Nassau, to

możesz o tym zapomnieć. Obawiam się, że pan Morrison po

opuszczeniu hotelu nie zdążył już nikogo zawiadomić.

163

- A Orłow?

- Nic prostszego. Telefon z recepcji, że chcesz się z nim

- spotkać na łodzi jak najszybciej.

Miał rację. To było takie proste. Diabelnie proste.

Manning stłumił narastającą w nim złość i zmusił się do

skupienia nad mapą.

- A więc jesteś pewien, że zapiąłeś wszystko na ostatni

guzik?

- Tak sądzę. Czyżbym o czymś zapomniał?

- Czym się ta podróż zakończy?

Viner uśmiechnął się. - Obawiam się, że na odpowiedź

na to pytanie będziesz musiał poczekać. - Otworzył drzwi

i zwrócił się do Charliego. - Zawołaj tu Paco.

Tubylec machnął do mężczyzny na rufie, a ten natych

miast zbliżył się do nich.

- Co chcesz zrobić? - spytał Manning.

- Do Jackson Cay prosta droga. Paco może przez

chwilę potrzymać ster. Wrócisz do swoich przyjaciół. Zawo

łam cię, kiedy będziesz mi potrzebny. Idź z nim, Charlie.

Manning ruszył wzdłuż pokładu i zszedł na dół. Seth

i Anna przygotowywali kawę, Hans siedział pod ścianą przy

wejściu do kuchenki. Jego palce wybijały uparty rytm na

kolbie ręcznego karabinu maszynowego.

Manning zignorował go i pochylił się nad Papą

Melosem. - Wszystko w porządku, Papa?

Stary człowiek wyglądał znacznie lepiej niż po opusz

czeniu San Juan. - Nie musisz się o mnie martwić, chłopcze.

Daję sobie radę.

Manning poklepał Setha po ramieniu, a potem skie

rował się w stronę Orłowa i Morrisona. - Ma któryś

papierosa?

Morrison wyłuskał z kieszeni paczkę i podał mu ją na

otwartej dłoni. - Trochę zmaltretowane, ale jeszcze nadają

się do palenia.

164

Amerykanin był bardzo blady, a z boku jego szyi

widniał siny ślad po uderzeniu.

- Wygląda na to, że był pan nieostrożny? - powie

dział Manning.

- Przytrafiło się - potwierdził Morrison.

Manning odwrócił się do Orłowa. - A co z panem?

Viner coś mówił?

- To co zwykle w takich chwilach. Jeżeli będę grze

cznym chłopcem i zrobię, co mi każą, wtedy oni ułatwią mi to

i owo.

- Wspaniałomyślna oferta w tych okolicznościach.

- Tak, wiem. - Orłow westchnął ciężko. - Sęk

w tym, że nigdy nie zmieniam zdania.

Z kuchenki wynurzył się Seth z gorącą kawą, za nim

podążała Anna niosąc tacę pełną kanapek. Kiedy nachyliła

się, by postawić ją na środku stołu, Hans przesunął ręką po

jej udzie. Dziewczyna odwróciła się i zamachnęła z impetem,

ale Niemiec zdążył złapać ją za nadgarstek i wykręcić tak, że

zmusił Annę do opadnięcia na kolana.

Zanim Manning zdążył się ruszyć, Orłow zerwał się na

równe nogi. - Zabieraj łapy, ty świnio! - krzyknął i ruszył

do przodu. Hans odepchnął dziewczynę i uniósł broń. -

Jeszcze jeden krok i wypruję ci bebechy.

- No, już! - Orłow zaśmiał się sucho i rozłożył

ramiona. - Vinerowi się to spodoba. Martwy będę bardzo

użyteczny.

Czoło Niemca zwilżyło się potem, przesunął językiem

między suchymi wargami. - Siadaj i zamknij się.

- Lepiej zrób pan to, co panu każą. - W zejściówce

rozległ się głos Charliego. - Zawsze mogę przyłożyć w skroń

panu tym, co mam w ręku.

Orłow zignorował go. Wyciągnął rękę do Anny i po

sadził ją przy stole, uśmiechając się. - To się już nie

powtórzy, przyrzekam pani.

165

Dziewczyna oddała Rosjaninowi ciepły uśmiech,

a Manning, patrząc na nich, zdał sobie sprawę, że jest o nią

zazdrosny. Mimo że nie miał do tego żadnego prawa.

Żadnego. Podszedł do stołu, nalał sobie kawy i wrócił na

miejsce.

Orłow siedział przez chwilę przy dziewczynie, rozma

wiając z nią po cichu, potem wstał, ziewnął, podszedł do ławy

i zamykając oczy wyciągnął się na plecach obok Setha

i starego.

Poza uderzeniami wody w poszycie kadłuba do kabiny

nie docierały żadne inne dźwięki. Manning założył ręce na

piersi, spuścił głowę i pogrążył się w fatalistycznych rozważa

niach. Kurs był już wyznaczony, nie było drogi powrotu.

Nieuchronny koniec zbliżał się i nikt nie mógł nic zrobić,

żeby go uniknąć.

Anna siedziała przy stole z głową opartą na ramionach.

Przez długi czas Manning myślał, że śpi, gdy wtem odwróciła

głowę w jego stronę i otworzyła oczy. Patrzyła na niego

bacznie. Jedna ręka spoczywała wciąż na stole, osłaniając ją

przed wzrokiem Hansa. Drugą, bardzo delikatnie, otworzyła

szufladę z mapami.

W tej samej chwili Manning zrozumiał. Smith and

wesson. Dostrzegł krótki błysk światła na rewolwerze, gdy

dziewczyna wyjęła go z szuflady i położyła na kolanach.

Potem powoli rozpięła sukienkę, schowała broń i zapięła ją

z powrotem.

Przez cały ten czas patrzyła na niego spokojnie, a Man

ning czuł, jak lodowaty strach ściska mu gardło. Ledwo

dostrzegalnie pokręcił głową. W tej sytuacji broń była

bezużyteczna. Gdyby tak Hans albo Charlie nacisnął na

spust, kabina zamieniłaby się w krwawą jatkę w ciągu kilku

sekund.

W zejściówce rozległ się czyjś głos, po czym Charlie

podniósł się i skinął na Manninga. - Pan Viner prosi.

166

Pokład zawilgł od fal rozpryskujących się o burty. Viner

stał przy relingu, patrząc w stronę ciemnego masywu Cat

Island. Słysząc zbliżającego się Manninga odwrócił się. - To

już niedaleko, Harry. Chciałbym, żebyś znowu przejął ster.

Umiejętności Paco są ograniczone. W odpowiednim czasie

powiem ci, jak płynąć.

Manning zajął miejsce Kubańczyka. Mimo iż księżyc

skrył się za chmurami, widoczność była zadziwiająco dobra,

tak że Manning mógł wskazać dokładnie każdą rafę i każdą

wyspę, jak gdyby przesuwał palcem po mapie.

Przepłynęli między dwoma wysepkami, zza których

wynurzyło się cielsko Jackson Cay. Viner wszedł do ste

rówki. - Za chwilę ujrzysz migoczące zielone światło. Płyń

na nie, ale wolno. Ten kanał jest wąski.

Manning zredukował szybkość i płynął wzdłuż skał

w kierunku rafy. Na szczycie klifu dostrzegł samotny dom,

a tuż pod nim mrugające w ciemnościach zielone światło.

- Jesteśmy bardzo blisko skały - stwierdził.

- Kanał kończy się jaskinią - odparł Viner. - Nie

masz się czym przejmować. Po prostu płyń na światło.

Skały piętrzyły się wysoko z obu stron, nagle morze

wzburzyło się i łódź wpłynęła w łukowatą ciemność. Zielone

światło zainstalowane na końcu kamiennego falochronu

było z pewnością kierowane przez mechanizm zegarowy. Na

niewielkiej przystani cumowała jedna tylko łódź, czter-

dziestostopowy diesel kremowej barwy z czerwonym pasem

biegnącym wzdłuż linii wodnej. Gdy Grace Abounding

podpłynęła bliżej, Paco złapał cumę i zeskoczył na ląd.

Manning wyłączył silniki, wyszedł na pokład i niespo

dziewanie poczuł ostry chłód wilgotnego powietrza.

- Proszę przodem - rzekł Viner i szerokim gestem

wyciągnął rękę ponad relingiem.

Gdy Manning znalazł się na falochronie, pozostali

członkowie wyprawy wyszli z kabiny i dołączyli do niego.

167

Ciąg kamiennych schodów ginących w mroku nad ich

głowami prowadził na ląd. Manning ruszył znużony pod

górę, depcząc po piętach Vinerowi.

Na szczycie schodów Niemiec otworzył drzwi prowa

dzące do wyłożonego kamiennymi płytami przejścia. Ruszył

przed siebie, otworzył kolejne drzwi i pokonawszy kilka

stopni wszedł do obszernego hallu.

Pomieszczenie było urządzone z dużym smakiem, pod

łogę wyłożono dywanami, na ścianach pyszniła się dębowa

boazeria. Viner otworzył kolejne drzwi i wszedł do pokoju,

w którym było dwóch ludzi, bez wątpienia Kubańczyków.

Jeden z nich siedział przy radiostacji ze słuchawkami na

uszach, drugi pisał coś za biurkiem. Spostrzegłszy przyby

łych wstał i uśmiechnął się. - A więc udało się zgarnąć

wszystkich? - powiedział po hiszpańsku. - Mieliście jakieś

problemy?

- To było naprawdę całkiem proste, drogi Vargasie -

odparł Viner w tym samym języku. - Wzięliśmy Ameryka

nina, zanim zdążył skontaktować się z British Intelligence

w Nassau. Czy pułkownik chce ich zobaczyć?

Vargas potrząsnął głową. - Tylko senior Manning

proszony jest dalej. Pozostałych trzeba na razie odstawić na

dół. Zechce się pan tym zająć?

Gdy Viner odwrócił się, by wydać Hansowi i Charliemu

stosowne rozkazy, Vargas przemierzył pokój, otworzył ko

lejne drzwi i zamknął je za sobą. Kilka chwil później wrócił.

- Tędy, senior Manning.

Kiedy Manning poszedł we wskazanym kierunku, Viner

ruszył jego śladem, ale Vargas zatrzymał go. - Nie teraz,

Viner. Pułkownik życzy sobie widzieć seniora Manninga na

osobności.

Viner wzruszył ramionami, zawrócił i Manning sam

wszedł do pokoju. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, jego

oczom ukazał się duży, komfortowo urządzony pokój.

168

Ściany pokrywały regały z książkami, a na ogromnym

kamiennym kominku pogodnie trzaskał ogień.

Niemal w tym samym momencie Manningowi wydało

się, że ściany falują i lada chwila zwalą mu się na głowę.

Starał się oddychać głęboko, walcząc z ogarniającymi go

ciemnościami, usiłując zachować resztki zdrowego rozsąd

ku. Gdy odzyskał ostrość widzenia, musiał uznać, że oczy go

nie myliły.

Po przeciwnej stronie pokoju za szerokim biurkiem

siedziała Maria Salas.

ROZDZIAŁ XVIII

Celem terroryzmu

jest terror

Za nią widniała wygięta w łuk szklana tafla, przez którą

widać było najdrobniejsze rzeczy. Słychać było też szum fal

rozbijających się o przybrzeżne skały i czuć woń ogrodowych

krzewów.

- Lepiej się czegoś napij, Harry. Nie wyglądasz do

brze.

Na niewielkim stoliku stało kilka szklaneczek i butelek

z różnoraką zawartością. Manning zdecydował się na dużą

porcję rumu. Opróżnił szklaneczkę jednym haustem, napeł

nił ją ponownie i obrócił się w stronę Marii.

Ubrana była w stylu wojskowym. Miała na sobie

piaskową koszulę, rozchyloną pod szyją, i wąskie spodnie

khaki. Włosy związała z tyłu czerwoną tasiemką, która

stanowiła jedyny kobiecy akcent w całej jej postaci. Gdy

obrzuciła go poważnym spojrzeniem, jej twarz była spokoj

na, niczym nie zmącona.

- Muszę przyznać, że wyglądasz nadspodziewanie

dobrze - powiedział Manning opadając na krzesło po

przeciwnej stronie biurka.

- Czego nie mogę powiedzieć o tobie - odparła.

W tej sytuacji nic dziwnego. Sporo się wydarzyło od czasu,

kiedy ostatnio byliśmy razem.

- W łóżku, o ile sobie dobrze przypominam -

170

stwierdził sucho. - Viner, zanim mnie tu przyprowadził, bez

przerwy mówił o jakimś pułkowniku. Czyżby to ty?

- Jestem podpułkownikiem wywiadu Armii Kubań

skiej - odparła spokojnie. - Dowódcą grupy na Wyspach

Bahama.

- Od samego początku? Od tego dnia, kiedy cię

poderwałem w zatoce na łodzi pełnej uciekinierów?

- Tak.

- A Viner?

- Kiedy już poznałam jego przeszłość, nietrudno było

go złapać w naszą sieć.

- A co ze mną? Kiedy ja się w to wplątałem?

- Ty też byłeś przydatny, Harry.

Przez chwilę siedział ze zmarszczonymi w zamyśleniu

brwiami, potem pojął znaczenie jej słów.

- Ach, oczywiście. Stary dobry Sanchez i listy do

twojej matki, które przez niego przesyłałem.

- Nie wszystko da się przekazać przez radio. Nawet

szyfrem.

Manning podniósł się, podszedł do stolika i wziął

butelkę z rumem.

- A tak dla wyjaśnienia... Co naprawdę stało się tej

nocy, kiedy wyjechałaś?

Maria wyciągnęła papierosa ze srebrnego pudełka stoją

cego na biurku, zapaliła go i odchyliła się na oparcie krzesła.

- Kilka różnych rzeczy. Likwidacja Miguela de Rod-

rigueza była planowana od kilku dni. Ale ja nie mogłam być

z tym w żaden sposób powiązana.

- Więc użyłaś do tego Garcię?

- Przydał się wreszcie do czegoś. To zdrajca własnego

kraju. Myślał, że w ten sposób zdoła okupić swój powrót.

- A dlaczego wszystko wskazywało na to, że byłaś na

łodzi?

Maria wzruszyła ramionami. - Robiło się gorąco.

171

Wiedzieliśmy, że Morrison jest człowiekiem CIA. Kiedy

przybył na Spanish Cay, nie byłam pewna, czy nie wpadł na

mój trop. Gdyby tak, moja śmierć powinna była go przeko

nać o mojej niewinności. Zresztą, tak czy inaczej, nadszedł

już czas, bym odeszła.

Manning począł widzieć rzeczy jasno. - Przekonałaś

Jimmy'ego Walkera, żeby ci pomógł?

Maria skinęła głową. - Powiedziałam, że zbyt poważ

nie potraktowałbyś moje odejście. Że gdybyś wiedział

o moim wyjeździe do Miami, szukałbyś mnie tam.

- Więc nawet nie weszłaś na łódź?

Maria potrząsnęła głową. - Biedny Jimmy. Myślał, że

będę na niego czekała w jego letnim domu na plaży.

Następnego dnia miał mnie zawieźć do Vera Cruz.

Przed oczami Manninga ponownie stanęła na chwilę

biała twarz okolona włosami łagodnie falującymi w zielonej

wodzie. Poczęła dławić go złość.

- On cię kochał, Mario. Czy to dla ciebie nic nie

znaczyło?

- Miguel de Rodriguez musiał umrzeć. Był wrogiem

stanu. Zdrajcą. Według każdego wolnego Kubańczyka.

- Na łodzi było jeszcze troje ludzi. Oni też musieli

umrzeć?

- Pożałowania godna konieczność. Musimy pokazać

naszym wrogom, że znamy się na rzeczy.

- I dlatego zamordowałaś niewinnych.

- Celem terroryzmu jest terror. To jedyny sposób,

w jaki mały kraj może próbować pokonać imperium. Są to

słowa Lenina.

- Ostatni frazes zabrzmiał najlepiej - odparł Man

ning. - Słuchaj, Mario, puścimy to w niepamięć. - Nagle

wypełniło go uczucie rozgoryczenia. - Rany boskie! Musieli

nad tobą nieźle popracować!

- Nie musieli - odparła z tym samym nienaturalnym

172

spokojem. - Pracuję dla narodu. Dla osiągnięcia ostatecz
nego celu żadna ofiara nie jest zbyt wielka.

Działanie rumu, świadomość zamknięcia pozbawiły

Manninga zwykłej odporności, wydało mu się, że wszystko
drga, zmienia kształty, jak gdyby nie było rzeczywiste. Czuł
się tak, jakby stał gdzieś z boku i tylko przyglądał się temu

wszystkiemu niczym jakimś bezsensownym wydarzeniom
z nocnego koszmaru, nie mającym ani początku, ani końca.

- Mój ojciec był dobrym człowiekiem - zaczęła. -

Prawnikiem. Pomagał biednym i bronił więźniów politycz
nych, kiedy nie można było już znaleźć dla nich żadnego
obrońcy. Gdy miałam trzynaście lat, tajna policja Batisty
zabrała go pewnej nocy. Nie dotarł nawet do posterunku.
Powiedzieli, że został zastrzelony podczas próby ucieczki.

- Nie zamierzam bronić reżimu Batisty - stwierdził

Manning. - Nie zrobi tego nikt z odrobiną oleju w głowie od
prezydenta Stanów Zjednoczonych począwszy.

- Później, jeszcze tej samej nocy, wrócili do naszego

domu, żeby przejrzeć dokumenty ojca ciągnęła. - Sześciu
z nich zabrało moją matkę do ogrodu. A ten, który został,
żeby mnie pilnować, włamał się do barku i kiedy się upił,
zgwałcił mnie.

Mówiła dalej, ale Manning już nie słuchał. Zamknął

oczy walcząc z obezwładniającym go śmiertelnym znuże
niem. W gardle czuł narastającą gulę, która przeszkadzała
mu oddychać. Nachylił się nad stolikiem, nalał do szklanki
zimnej wody i przełknął ją szybko.

Kiedy podniósł wzrok na Marię, na jej twarzy pojawiło

się coś w rodzaju litości. To wydarzenie nie miało żadnych
następstw, Harry. Zdarzyło się tyle lat temu.

Manning potrząsnął głową. - Ale mogło wydarzyć się

tej nocy. Czy myślisz, że DI ER posługuje się innymi
metodami niż tajna policja Batisty? Castro wykorzystał całą
zgniliznę starego reżimu i jeszcze dodał trochę od siebie.

173

Maria poderwała się na równe nogi uniesiona gnie

wem. - Zabraniam ci tak mówić! Zabraniam! Byłam

w górach z Fidelem. Wiem, że to wielki człowiek.

- Pani pułkownik zabrania i wszystko jest już

w porządku - powiedział miękko.

Maria wyszła na taras i oparła się o barierkę. Po chwili

dołączył do niej Manning. Gdy zajął koło niej miejsce,

odniósł wrażenie, iż unoszą się w powietrzu. Ciemności

emanowały wonią kwiatów, a wielka czara nieba stykała się

z morzem. Gwiazdy spoglądały w nieskończoność.

- Co teraz będzie? - zapytał.

- Wrócicie do San Juan. Wszyscy.

- I staniemy przed sądem za zdradę stanu?

Potrząsnęła głową. - To niemożliwe.

- Ależ możliwe - sprzeciwił się. - Trzeba rozważyć

sprawę Orłowa. Jaka szkoda, że nie możesz urządzić jednej

z tych prawdziwie demokratycznych rozpraw, które są tak

cenione w obecnych czasach w Hawanie. Zbiera się sąd,

najlepiej w parku, tak żeby każdy mógł widzieć, iż sprawie

dliwości stało się zadość.

- Doczekasz się swojej sprawy. Na Kubie sprawie

dliwość jest dzisiaj dla wszystkich.

Szczery fanatyzm był czymś nie do zniesienia dla

Manninga. Westchnął głęboko i potrząsnął głową zrezygno

wany.

- Przekonałaś mnie, Mario. Kiedy ruszamy?

- Jutro wieczorem. Wyruszymy wszyscy razem. Zada

nie bojowe zostanie wykonane.

- Nie śpieszycie się. Z tego, co mówił mi Morrison,

ostatnio trochę przesadziliście. Zdaje się, że może wam się

zrobić gorąco.

- Zanim do tego dojdzie, będzie już za późno. O wiele

za późno.

Pomimo wielkiego spokoju, z jakim to mówiła, w głosie

174

jej pojawił się dziwny sygnał ostrzegawczy, którego ukrytego

znaczenia Manning nie mógł zignorować.

- Powiada się, że nie należy kusić losu zbyt często.

- Chodzi ci o bazy? - Potrząsnęła głową. - Tym

razem gra idzie o większą stawkę.

- A cóż to takiego?

Uśmiechnęła się po raz pierwszy tego wieczora. - Dean

Rusk i lord Home.

Zdawało się, że cały świat wstrzymał oddech. Manning

spojrzał na jej spokojną, zdecydowaną twarz i niemal

instynktownie chwycił ją za gardło.

Nie zrobiła żadnego ruchu, żeby się obronić, gdy wtem

ostro trzasnęła odbezpieczana broń i z cienia wynurzył się

wysoki, śniady Kubańczyk w marynarskiej kurtce z ręcznym

pistoletem maszynowym w rękach.

Manning rozluźnił uścisk.

Dziewczyna potrząsnęła głową. - Sądziłeś, że jestem

szalona?

Nie czekając na odpowiedź odwróciła się i weszła

z powrotem do pokoju. Manning stał tam jeszcze przez

chwilę, wpatrując się w ciemności i rozważając potworność

tego, czego chciała dokonać. Kiedy wreszcie wszedł do

środka, Maria znowu siedziała za biurkiem.

Manning okrążył biurko i stanął przed nią twarzą

w twarz. - Nie uda ci się, Mario. Nikt nie przedostanie się

przez te zabezpieczenia, które ci dwaj będą mieli wokół

siebie.

- Wszystko jest możliwe, tylko trzeba to dobrze

zaplanować. - Otworzyła szufladę, wyciągnęła z niej mapę

i rozprostowała ją na blacie. - Tu jest Nassau. Piętnaście mil

dalej leży Lyford Cay, gdzie spotkają się Rusk i Home. Jutro,

koło drugiej po południu, wybiorą się na małą wycieczkę

jachtem z silnikiem Diesla. O trzeciej rzucą kotwicę przy

czerwonej boi specjalnie umieszczonej w tym miejscu kanału,

175

by obejrzeć pokaz jazdy na nartach wodnych. Jak widzisz,

znamy ich każdy ruch.

- I sądzisz, że pozwolą wam zbliżyć się na tyle, byście

mogli coś przedsięwziąć?

- Nie musimy nawet tam być - wyjaśniała cierpli

wie. - Jutro o świcie będę nurkowała przy Lyford Cay.

- O świcie? -- Zmarszczył brwi. - Nie rozumiem.

- Jeszcze zrozumiesz, Harry. Zapewniam cię. Będą

o tym pisały wszystkie gazety. - Przycisnęła brzęczyk na

biurku. W tej samej chwili otworzyły się drzwi i wszedł

Vargas. - Seńor Manning nie będzie mi już potrzebny.

Możesz go umieścić z innymi.

Manning zrobił krok w jej stronę. - Mario, na litość

boską, posłuchaj mnie... - Ale tracił czas na próżno.

Mężczyzna z tarasu wszedł do środka, a Maria przysunęła do

siebie kartkę papieru i odkręciła pióro. Manning popchnięty

raptownie obrócił się i ruszył za Vargasem do drugiego

pokoju.

Na krawędzi biurka siedział Viner paląc papierosa.

Uśmiechnął się ledwo dostrzegalnie. - Życie jest pełne

niespodzianek, prawda, Harry?

Manning zignorował tę zaczepkę i poczęstował się

papierosem z paczki leżącej na blacie. - Ona jest szalona.

Wszyscy macie nie po kolei, jeśli wam się wydaje, iż zdołacie

czegoś dokonać.

Viner podał mu ogień. - Myślę, że możesz być

zaskoczony, Harry. To naprawdę niezły plan.

- Musiałby być genialny.

Człowiek z ręcznym pistoletem maszynowym sztur

chnął Manninga lufą i ten ramię w ramię z Vinerem ruszył do

drzwi. Minęli hall i zeszli po schodach na tyłach domu.

Na dole znajdowała się obszerna, biało otynkowa

na piwnica, która służyła kiedyś jako skład wina, jasno

oświetlona gołą żarówką. Dwaj ludzie Vinera, Paco i Char-

176

lie, siedzieli na podłodze grając w karty, oparłszy broń

o ścianę.

Paco zerwał się na równe nogi wyciągając z kieszeni pęk

kluczy. - Gdzie mam go wsadzić?

- Razem z jego przyjaciółmi, a jakże! - odparł Vi-

ner. - Znajdziesz tam wszystkich, Harry. Wszystkich poza

twoją przyjaciółką. Ma do dyspozycji osobną celę. Maria jest

zadziwiająco purytańska, jeżeli chodzi o te rzeczy.

Minęli kilkoro drzwi solidnie obitych żelazną blachą.

W każdych znajdowało się niewielkie zakratowane okienko.

W jednym z nich mignęła biała twarz Anny. Zatrzymali się

przy następnych drzwiach. Kiedy je otwarto, Manning

zdążył dostrzec tylko zarys kilku twarzy, albowiem wep

chnięto go do środka od razu. Drzwi zatrzasnęły się za nim

z hukiem...

Manning zignorował lawinę pytań, by przyjrzeć się

przez okienko odchodzącemu Vinerowi. Nagle odwrócił się

i zaśmiał ochryple.

- Na litość boską, Harry, co się tu dzieje? - zapytał

Morrison.

- Cóż... Ironia losu - odparł M anning. - Właśnie do

mnie dotarło, że dwóch wielkich polityków musi umrzeć,

ponieważ jakiś pijany wieśniak siedemnaście lat temu zgwał

cił małą dziewczynkę.

ROZDZIAŁ XIX

Podmorski pościg

Panował przejmujący chłód. Manning siedział pod

ścianą i palił papierosa Morrisona. Seth i Papa Melos

zdawali się drzemać, Orłow stał przy okienku i wyglądał na

zewnątrz, a Morrison chodził bez wytchnienia tam i z po

wrotem.

Po chwili przysiadł obok Manninga. - Synu, jeśli stąd

nie wyjdę, zwariuję.

- Takie gadanie nic nam nie pomoże. Która godzina?

Morrison spojrzał na świecące wskazówki zegarka. -

Druga w nocy.

- Niedługo będą wypływać - stwierdził Manning. -

Jeśli chcą być przy Lyford Cay o świcie. Mają trzy godziny

drogi.

- Chciałbym tylko wiedzieć, co zamierzają zrobić,

kiedy już tam dotrą.

- Może chcą umieścić minę w kanale. To by pasowało

do stwierdzenia, że nie będzie ich tam, kiedy coś się stanie.

- Ale tym kanałem pływa wiele jednostek - sprze

ciwił się Morrison. - Jeszcze nigdy nie słyszałem o minie,

która mogłaby wybierać sobie ofiarę. - Zerwał się na równe

nogi. - Boże! Zimno mi się robi na samą myśl o tym. Czy ci

szaleńcy nie wiedzą, co robią? Przecież to najprostsza droga

do rozpętania wojny światowej. Nikt im nie uwierzy, że

zrobili to na własną rękę.

178

- Może właśnie o to im chodzi. Podejrzenie automa

tycznie pada na Rosjan.

- A my siedzimy w tej klatce... Co ja bym dał za to,

żeby mieć teraz broń... - powiedział Amerykanin.

- Anna ma - poinformował go Manning. - Widzia

łem, jak na łodzi wyjęła z szuflady mojego smitha and

wessona.

- To dlaczego go nie użyła, do cholery?

- Ciesz się, że była na tyle rozsądna i nie próbowała.

Nie osiągnęłaby wiele przeciwko ręcznym karabinom maszy

nowym. A może pan miałby ochotę spróbować?

- W tym wypadku naprawdę mógłbym.

Manning odwrócił się do Orłowa, który ciągle pełnił

wartę przy drzwiach. - Co się tam dzieje?

- Nic specjalnego. Mają butelkę whisky. Wypili już

chyba połowę. Tubylec znosi to lepiej niż Paco.

- Mówi coś ciekawego?

Orłow wzruszył ramionami. - To co zwykle w takich

okolicznościach. Doświadczenia z kobietami i tak dalej.

Wygląda na to, że Paco miał zamiar zabawić się z Anną, ale

Charlie właśnie skończył mu wyjaśniać, jak niemiłe będą

konsekwencje, kiedy pułkownik dowie się, że jej dotknął.

- Dzięki Bogu chociaż za to - westchnął Manning.

W tej chwili na schodach dały się słyszeć kroki.

Manning podszedł do okienka i ujrzał, jak Viner, który

właśnie pojawił się w polu jego widzenia, mówi coś do

Charliego. Ten pośpiesznie złapał swój karabin maszynowy

i wspiął się po schodach na górę. Niemiec zbliżył się do drzwi

ich celi.

- Sądzę, że mogę cię poinformować, iż właśnie wypły

wamy, Harry. Ale nie martw się. Wrócimy przed południem.

- Na twoim miejscu nie liczyłbym na to - powiedział

Manning. Niemiec zachichotał i odszedł.

Kilka minut później Manning usłyszał głuchy dźwięk

179

zapuszczanych silników dieslowskich, a kiedy przytłumiony

warkot oddalił się, nastał nienaturalny spokój. Paco wy

ciągnął skądś butelkę whisky, którą schował pośpiesznie

przed Vinerem, i podniósł ją do ust.

Manning odwrócił się i usiadł obok Morrisona. - Na

miłość boską, niech pan mi da papierosa.

Siedzieli w ciemnościach i czuli, jak z każdą chwilą siły

opuszczają ich zmęczone ciała. Nie mogli nic zrobić. Zupeł

nie nic. I wtedy Paco zaczął śpiewać.

Zgromadzili się przy okienku, by go obserwować. Był

bardzo pijany. Złapał butelkę za szyjkę i przytknął do ust.

Alkohol chlusnął mu na twarz zalewając nawet koszulę.

Paco wybuchnął pijackim śmiechem.

Butelka była już pusta. Rzucił nią o ścianę, a potem

zataczając się dotarł do drzwi celi Anny. Stał przed nimi

kołysząc się niepewnie na nogach.

Querida, moja malutka. Bądź dobra dla Paco.

Chodź tutaj.

Manning zacisnął kurczowo ręce na prętach, usiłując

pohamować wściekłość. Po twarzy Paco, tłustej i obrzy

dliwej, spływał pot zmieszany z whisky. Nagle strażnik

zaśmiał się, poszperał w kieszeni i wyciągnął z niej pęk

kluczy.

- No, oczywiście. Co za idiota ze mnie.

Z celi Anny nie dobiegał żaden dźwięk. Paco otworzył

zamek, pchnął drzwi z takim impetem, aż żelazne obicie

zadzwoniło o kamienną ścianę, i wszedł do środka.

Anna wydała jakiś nieartykułowany okrzyk, a zaraz

potem dał się słyszeć wściekły wrzask Paco. W chwilę później

dziewczyna potykając się wypadła z celi. Sukienkę miała

rozerwaną od ramienia po talię, ale w prawym ręku trzymała

smitha and wessona. Kiedy Paco wytoczył się za nią z celi,

poderwała ramię do góry i strzeliła mu prosto w głowę.

Musiał umrzeć natychmiast. Dziewczyna przestąpiła

180

nad jego ciałem nie patrząc na nie i wyciągnęła z zamka pęk

kluczy. Za czwartym razem trafiła na właściwy i drżącymi

z pośpiechu palcami obróciła go w zamku ich celi. Przez

krótką chwilę popatrzyła w górę na zakratowane okienko

i napotkała wzrok Manninga. Trwało to tylko sekundę.

Manning wypadł na zewnątrz i pobiegł przez piwnicę.

Złapał po drodze ręczny karabin maszynowy, odbezpie

czył go i ruszył schodami w górę. W połowie drogi natknął się

na smagłego Kubańczyka, który kilka godzin temu stał na

tarasie pokoju Marii, biegnącego z gotową do strzału bronią.

Manning skoczył do tyłu, wystawił zza ściany tylko lufę

i strzelił. Usłyszał krzyk, potem Kubańczyk ześliznął się ze

schodów głową do dołu, w końcu wywinął koziołka i znie

ruchomiał w piwnicy.

Morrison podniósł jego pistolet. - Co teraz?

- W pokoju na górze jest radionadajnik. Może spró

bujemy z niego skorzystać?

- Ta propozycja brzmi sensownie.

Manning pokonał biegiem schody i wyjrzał ostrożnie

zza rogu, upewnił się, że hall jest pusty, i skinął na

pozostałych. Kiedy dołączyli do niego, przebiegł przez hall

zatrzymując się pod drzwiami odpowiedniego pokoju. To

warzyszył mu Morrison. Manning przekręcił ostrożnie klam

kę i otworzył drzwi z rozmachem.

Radiooperator był sam. Odwrócił się akurat w chwili,

gdy Morrison wbiegł na środek. - Rób, co ci każę, to nic ci

nie będzie.

Kubańczyk działał bez namysłu. Jego ręka automa

tycznie sięgnęła po broń opartą o biurko, nie zostawiając

Manningowi wyboru. Puścił serię, która obróciła mężczyznę

wokół własnej osi i zostawiła w nadajniku co najmniej tuzin

dziur.

W tej samej chwili z drugiego końca korytarza dobiegły

ich gęste strzały. Zanim Manning zdążył się odwrócić, kule

181

zagrzechotały o ścianę. Papa Melos krzyknął z bólu i przy

cisnął kurczowo zranioną rękę.

- Zabierz ich pan stąd! - ryknął Manning do Orło

wa. - Spróbujcie się dostać na łódź. Będę was osłaniał.

Kiedy na końcu korytarza ukazała się jakaś głowa,

Manning wystrzelił w jej kierunku długą serię. Za nim Orłow

i Seth ciągnęli starego człowieka w bezpieczniejsze miejsce,

przed nimi biegła Anna.

Kilka chwil później Rosjanin krzyknął do nich z otwar

tego przejścia. Manning i Morrison strzelali razem, wyco

fując się powoli, potem odwrócili się i biegiem wydostali

poza zasięg ognia.

Zaryglowali drzwi od wewnątrz i pobiegli przez piwnice

w kierunku schodów prowadzących do przystani. W dole

zielone światło dalej migotało monotonnie, a Grace Aboun
ding

kołysała się leciutko na wodzie w rytm fal napływa

jących przez wejście do jaskini.

Kiedy znaleźli się już na dole, usłyszeli ciężki łomot

dobiegający od zaryglowanych drzwi. Orłow i Seth deli

katnie opuścili starego na pokład, Manning rzucił swój

karabin Rosjaninowi i pobiegł do sterówki.

Silniki z kaszlnięciem wróciły do życia. W tym samym

momencie rozległy się krzyki i na górnych stopniach poja

wiło się kilku mężczyzn. Gdy zaczęli strzelać, Manning cofał

łódź na pełnych obrotach. Kule strzaskały jedną z szyb

w oknach sterówki pokrywając ją odpryskami. Orłow

i Morrison otworzyli ogień w odpowiedzi. W chwilę później

byli już na morzu.

Wiał dość silny wiatr, z którym przez stłuczoną szybę

wpadały krople morskiej wody, mocząc Manningowi głowę

i ramiona. Chłód i słony smak w ustach przywróciły go do

życia. Stopniowo zwiększył moc silników do maksimum.

182

Drzwi otworzyły się z trzaskiem i pojawił się w nich

Seth. - Obejrzałem łódź pobieżnie, Harry. Nie znalazłem

żadnych uszkodzeń kadłuba. Sterówka dostała chyba naj

bardziej.

- Co ze starym?

- Mogło być gorzej. Kula przeszła na wylot przez

przedramię. Zajmują się nim córka i pan Orłow.

- A co z Morrisonem?

- Próbuje złapać Nassau przez radio. Ostatnio, kiedy

go widziałem, nie osiągnął zbyt wiele.

Manning włączył światło i pochylił się nad mapą.

Niespodziewanie spadło na nią kilka kropel jasnej krwi. Na

twarzy Setha pojawił się wyraz przerażenia.

Manning przesunął ręką po twarzy, dopiero teraz

zdając sobie sprawę z bólu. Najwyraźniej odłamek rozbitej

szyby rozciął mu policzek.

- Przyniosę ci plaster z apteczki - powiedział Seth

i wyszedł na pokład.

Manning ponownie pochylił się nad mapą. Szybko

określił aktualną pozycję i naszkicował kurs. Właśnie skoń

czył obliczenia, gdy wszedł Morrison.

- Jak tam z radiem? Udało się?

Amerykanin pokręcił głową. - Wystarczyło zajrzeć do

środka. Brakuje kilku lamp. Ktoś zadbał o to, żeby nie

można już było z niego korzystać. Co teraz?

- To zależy od pana. Wyznaczyłem kurs na Lyford

Cay przechodzący około piętnastu mil na wschód od Johns

town Harbour. Jeżeli jeszcze trochę go przesunę, może pan

stamtąd zawiadomić Nassau.

- A tamtym zostawić całkowitą swobodę? - Morri

son potrząsnął głową. - Nie jestem specjalnie szczęśliwy

z takiego obrotu rzeczy, ale nie możemy tracić czasu na zmia

nę kursu. Mam niejasne przeczucie, że mogą rzeczywiście

osiągnąć swój cel. Lepiej będzie, gdy popłyniemy za nimi.

183

- W porządku - zgodził się Manning. - Jeżeli

pogoda się utrzyma, mamy duże szanse złapać ich przed

świtem. Musimy do nich dotrzeć, zanim skończą to, co chcą

zrobić, cokolwiek by to było.

- Jest pan pewien, że możemy ich dogonić? Mają nad

nami prawie godzinę przewagi, niech pan o tym nie zapo

mina.

Manning dotknął z czułością jednej ze ścian sterówki. -

Miałem do czynienia z łodziami od dzieciństwa, Morrison.

Pływałem na nich od zawsze. Grace Abounding jest najlep

szym stateczkiem, jaki kiedykolwiek widziałem. Dowiezie

nas na miejsce o czasie.

W tym momencie wszedł Seth i przerwał im rozmo

wę. - Niech pan przejmie ster na chwilę, panie Morrison. Ja

się zajmę rozciętym policzkiem.

Manning usiadł i zwrócił twarz do światła. Seth przemył

rozcięcie gazą zwilżoną środkiem antyseptycznym i zakleił je

plastrem.

- Wyglądasz jak nowo narodzony.

Manning-znowu zajął się kołem sterowym, Morrison

zapalił papierosa. - A co będzie, jeśli przybędziemy za

późno? Jeśli będą już pod wodą? Mówiła, że będą nurkować.

Przypomina pan sobie?

- Popłyniemy za nimi. - Manning odwrócił się do

Setha. - Wyciągnij cały sprzęt do nurkowania i sprawdź go.

Przede wszystkim akwalungi!

- Mamy trzy, ale nie wiem, co z zapasowymi but

lami. Pan Morrison korzystał z jednej przez jakąś go

dzinę.

- Sprawdź to wszystko i powiedz mi, na czym stoimy.

Seth skinął głową i wyszedł. Morrison pochylił się nad

mapą i przesunął palcem po naznaczonym kursie. Był

zdenerwowany. Podniósł zaniepokojoną twarz i zatrzymał

spojrzenie na Manningu.

184

- Jeżeli naprawdę przyjdzie nam zejść za nimi w dół,

może być niełatwo.

Manning wzruszył ramionami. - Widzi pan jakieś inne

wyjście? Szczerze mówiąc, będzie to największa na świecie

afera od czasu kryzysu kubańskiego.

Morrison skinął potakująco głową. - Ma pan rację. To

jedyna możliwość.

- Oczywiście, że mam. - Manning wyszczerzył

w uśmiechu wszystkie zęby. - Niech pan pomoże Sethowi

z tym sprzętem i przestanie się martwić o wszystko.

Wiatr znowu wniósł do sterówki drobne kropelki wody,

Manning otarł wilgoć z oczu, a potem siadł przy kole

sterowym trzymając go w mocno zaciśniętych dłoniach.

Księżyc już zaszedł i choć widoczność była doskonała,

Manning natężał wzrok. Raptem drzwi otworzyły się

i wszedł Orłow.

- Jak się czuje Papa Melos? - zapytał Manning.

- On jest niezniszczalny. Teraz śpi.

- Dzięki Bogu. Już wystarczająco się nacierpiał w tej

całej awanturze.

- A więc zaczynamy podmorską pogoń?

Manning spojrzał na niego zaskoczony. - Rozmawiał

pan z Morrisonem?

Rosjanin przytaknął. - Chciałbym zejść z wami pod

wodę. Mógłbym się do czegoś przydać. Umiem sobie radzić

z akwalungiem.

- W jakim stopniu?

Orłow wzruszył ramionami. - Moje szkolenie obejmo

wało między innymi ćwiczenia na morzu. Coś około pięciu

lat temu. W większości na Morzu Czarnym, ale kiedy już

znalazłem się na Kubie, również sporo czasu spędzałem w

wodzie.

Manning uśmiechnął się szeroko. - Właśnie został pan

awansowany.

185

Orłow odwzajemnił mu się uśmiechem. - Cieszę się, że

pan się zgodził. Nalegałbym aż do skutku. Teraz, jeśli nie ma

pan nic przeciwko temu, przejmę ster na jakąś godzinę. Anna

przygotowała kawę na dole.

Manning nawet nie próbował protestować. Oczy powoli

zaczynały mu odmawiać posłuszeństwa, a dokuczliwy ból

w policzku nie bardzo pozwalał skupić myśli na czym

kolwiek. Ruszył wzdłuż pokładu i zanim zszedł na dół,

zatrzymał się na chwilę przy relingu.

Seth i Morrison sprawdzali sprzęt do nurkowania,

rozłożywszy go na stole i na podłodze salonu. Znajdowały się

tam również dwa nowiuteńkie pistolety harpunowe. Man

ning podniósł jeden z nich i zmarszczył czoło w niemym

zdziwieniu.

- A to skąd się tu wzięło?

- Pan Morrison kupił je, gdy ciebie nie było.

- Co z butlami?

Seth pokręcił głową. - Nie najlepiej. Starczy na jakieś

czterdzieści minut dla każdego akwalungu. Nie dłużej.

- Będziemy musieli się spieszyć. - Manning zwrócił

się do Morrisona. - Przy okazji, jeżeli będziemy nurkować,

Orłow zejdzie z nami. Wygląda na to, że jest czymś w rodzaju

eksperta.

- Wspominał mi o tym - odparł Morrison. - Niezły

facet z tego Rosjanina.

- Skromnie powiedziane - stwierdził Manning.

Manning wszedł do kuchenki akurat w tym momencie,

w którym Anna wychodziła z przedniej kabiny. Miała bladą

twarz i ciemne półkola pod oczami.

- Strasznie wyglądasz - powiedział Manning. -

Powinnaś się trochę przespać.

Nalała nieco kawy do filiżanki i podała mu. - Słysza

łam rozmowę Morrisona i Siergieja. Wiem, co zamierzacie.

Nie powinniście tego robić.

186

Manning zmarszczył brwi. - Nie rozumiem.

- Wszyscy powariowaliście. Nawet nie zauważyłeś,

kiedy przyjąłeś wyzwanie. Ta kobieta cię całkowicie ogłupiła.

I teraz znowu będziesz ryzykował życie, ponieważ zraniła

twoją próżność.

Anna była bliska łez. Manning pokręcił głową w za

dumie.

- Ona już nic dla mnie nie znaczy. Gdyby mnie ktoś

pytał, Maria Salas zginęła przy Blackstone Reef pięć dni

temu.

Dziewczyna odwróciła się raptownie i uciekła do kabi

ny, zatrzaskując za sobą drzwi. Manning skończył kawę

i wrócił do salonu. Rozciągnął się na jednej z ław.

Pięć dni temu. Czyżby tylko tyle? Co znaczy czas, gdy

wydarzenia następują po sobie ustawicznie, zbliżając każde

go do kresu jego dni, ustanowionego już na początku

wszechświata. Manning zamknął oczy i pogrążył się w głę

bokim śnie.

ROZDZIAŁ XX

W błękitnym półmroku

Ranek wstawał szary i chłodny. Mgła pędzona wiatrem

długimi szarymi pasmami muskała morze unoszące się

ciężko. Przy sterze tkwił Seth, a Manning stojąc tuż obok

popijał gorącą kawę.

Pod wierzchnim ubraniem, złożonym z drelichów i cie

płego swetra, miał skafander nurka. Za pasek zatknął nóż

z korkową rękojeścią, a na nadgarstku umieścił manometr

i kompas. Odstawił kubek, podniósł lornetkę i przyłożył ją

do oczu. - Nic nie widać, do diabła. Trzeba się było z tym

liczyć.

Na pokładzie pojawił się Morrison zawinięty w stary

wełniany płaszcz i mimo to szary z zimna. - Myślałem, że

Wyspy Bahama są słoneczne...

- I takie są, tylko we właściwym czasie. Widział pan

kiedyś turystów o tej porze?

Amerykanin zerknął na zegarek. - Piąta rano. Nie

zdawałem sobie sprawy, że to tak wcześnie. - Rozejrzał się

niespokojnie, usiłując przebić wzrokiem szarą mgłę. --

Dziesięć godzin do godziny zero.

Manning odwrócił się do mapy, obliczał przez chwilę

pozycję, potem rzucił ołówek. - Powiedziałbym, że jesteśmy

nie dalej jak kilka mil na południowy południo-zachód od

Lyford Cay. Seth, wyłącz silniki.

188

Manning wyszedł na pokład, kiedy Orłow i Anna

wynurzyli się z zejściówki. Dziewczyna ubrała się w jeden

z grubych swetrów Manninga zawinąwszy rękawy. Rosjanin

miał na sobie spodenki kąpielowe i wiatrówkę.

- Dlaczego się zatrzymaliśmy? - spytała Anna. -

Jesteśmy na miejscu?

Manning skinął głową. - Niech wszyscy będą cicho.

Może coś usłyszymy.

Łódź uniosła się na grzbiecie fali i opadła w wodną

dolinę. Manning stał przy relingu nasłuchując uważnie. Fale

zalewały pokład wodą, która po chwili ściekała z niego

z sykiem. Gdzieś daleko rozległ się huk, przypominający

odgłos pioruna.

- Co to za hałas? - zapytał Orłow.

- To fale morskie załamują się na skałach przy wys

pie - odparł Manning.

Morrison, stojący kilka stóp dalej z lornetką przy

oczach, wydał cichy okrzyk i podekscytowany wskazał jakiś

punkt przed sobą. - Chyba coś widziałem. Jakieś pół mili

dalej.

Manning wziął od niego szkła i wspiął się na dach

sterówki. Miejscami wiatr przerzedził już mgłę i można było

się spodziewać, że w ciągu godziny nie pozostanie po niej

żadnego śladu.

Manningowi zdawało się przez chwilę, że dostrzegł

maszt wystający spośród fal. Grace Abounding zapadła się

w głęboką dziurę, a potem wydźwignęła na wysoki grzbiet

fali. Manning poprawił ostrość i nagle poprzez strzępki mgły

zupełnie wyraźnie zobaczył tuż nad wodą czerwoną linię

żywo kontrastującą z kremowym kadłubem. Za pomocą

ręcznego kompasu określił przybliżony kierunek i zeskoczył

na pokład.

- Dobra, jest tam. - Zajrzał do sterówki i podał

Sethowi nowy kurs. - Połowa obrotów, dopóki nie dam ci

189

znać. Potem gaz do dechy, a jak znajdziemy się koło ich rufy,

wyłączysz silniki. - Odwrócił się do Orłowa i Morrisona. -

Lepiej się przygotujmy.

Zeszli na dół. Papa Melos siedział przy stole popijając

kawę. Prawe ramię miał na temblaku. Manning otworzył

szufladę z mapami, wyciągnął pudełko naboi kaliber 38

i rzucił Morrisonowi. - Niech pan weźmie smitha and

wessona i zostanie w sterówce z Sethem na wypadek jakichś

kłopotów. - Spojrzał na Orłowa. - Co z resztą broni?

- W każdej zostało wszystkiego po parę kul.

- Więc musimy je dobrze wykorzystać. Kiedy zaczną

strzelać, pan będzie mnie osłaniał. Ja spróbuję dostać się na

rufę.

Odbezpieczył ręczny karabin maszynowy. Kiedy się

odwrócił, Anna położyła rękę na jego ramieniu. - A co

z Papą i ze mną?

- Zostaniecie tu na dole - stwierdził. - I niech się

żadne stąd nie rusza. Będziemy mieli wystarczająco dużo

innych zmartwień.

Dziewczyna czekała przez chwilę na jeszcze jakieś

słowo, na znak, ale bez skutku. Palce zaciśnięte na ramieniu

mężczyzny rozluźniły uchwyt i Anna odwróciła się.

- Nie martw się o nas, synu - powiedział Papa Me

los. - Nic nam nie będzie.

Manning wbiegł szybko po trapie na pokład i ruszył do

sterówki. Posuwali się wytrwale naprzód. Silniki pracowały

z cichym warkotem.

Manning poprawił kurs o pół rumbu i stał tuż za

plecami Setha, usiłując przebić wzrokiem gęstą mgłę. Łódź

przechyliła się lekko. Przez wybite okno wpadł ostry pod

much wiatru i w tej samej chwili zniknął sprzed ich oczu

skrawek szarej wilgotnej zasłony, porwany podmuchem.

Kubańska łódź znajdowała się jakieś dwieście jardów

od nich, z prawej burty. Żywe kolory odbijały się wyraźnie

190

od szarości poranka. Za nią morze ciężko uderzało o skały

tworząc białe grzebienie ginące we mgle. Manning klepnął

Setha po ramieniu.

Łódź zadrżała i zakołysała się gwałtownie, kiedy Seth

ruszył naprzód na pełnych obrotach. Dźwięk silników

przeszedł w głęboki warkot. Manning pobiegł na rufę

z odbezpieczonym karabinem maszynowym w ręku.

Marynarz w czerwonej kurtce stojący na śródokręciu

kubańskiego statku zwijał spokojnie linę. Kiedy niespodzie

wanie wychynęli z mgły, spojrzał przez ramię i krzyknął

alarmująco. Przebiegł przez pokład i zaczął się wspinać po

niewielkim trapie do sterówki.

Manning widział jeszcze, jak Orłow przyklęka przy

relingu z ręcznym pistoletem maszynowym gotowym do

strzału, a potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Seth

wyłączył silniki i tak ustawił ster, że Grace Abounding skręciła

ostro na prawą burtę zawadzając o rufę kubańskiego

stateczku.

Manning przeskoczył reling, pośliznął się na wilgotnym

pokładzie i przyklęknął. W tej samej chwili w zejściówce

ukazał się Charlie, strzelający z biodra z ręcznego pistoletu

maszynowego. Manning posłał w jego stronę długą serię,

która odrzuciła Kubańczyka z powrotem do kabiny.

Silniki kaszlnęły, gdyż mężczyzna w sterówce usiłował je

uruchomić rozpaczliwie. Orłow puścił w okna pomieszczenia

dwie krótkie serie. Rozległ się przeraźliwy krzyk i marynarz

runął w przejściu z jedną ręką zwieszającą się na pokład.

Manning zbliżył się do zejściówki i zawołał po hiszpań

sku: - Lepiej wyłaźcie!

Orłow stanął z drugiej strony wejścia.

- Ostatnie ostrzeżenie! - krzyknął Manning.

Strumień kul rozłupał krawędź wejścia. Manning od

skoczył do tyłu unikając linii strzału. Orłow odwrócił się

i skoczył przez reling na pokład Grace Abounding. Padł na

191

brzuch, poczekał, aż łódź uniosła się do góry na grzbiecie

większej fali i opróżnił cały magazynek, wstrzeliwując się

przez jeden z iluminatorów do kabiny kubańskiego statku.

Rozległ się ostry krzyk i strzały raptownie umilkły.

Orłow wrócił z powrotem na kubańską łódź i odnalazł

Manninga.

- Coś mi się wydaje, że to już wszyscy.

- A to znaczy, żeśmy się spóźnili - stwierdził Man

ning. - Oni już robią swoje. - Podał karabin maszynowy

Rosjaninowi. - Niech pan mnie ubezpiecza. Schodzę na dół.

Charlie leżał z rozrzuconymi ramionami na ostatnich

sześciu stopniach trapu, palce rąk zagięły mu się niczym

szpony. Wszystko było czerwone od krwi. Manning prze

szedł nad nim i wsunął się do salonu.

Viner leżał twarzą w dół. Jego osmalona marynarka

wciąż dymiła, krew przesiąkała właściwie zewsząd. Musiał

dostać w plecy ostatnią serię Orłowa.

Kiedy Manning odwrócił go na wznak, Niemiec spoj

rzał na niego szeroko otwartymi oczami, jak gdyby miał

kłopoty ze wzrokiem, z trudem zwilżył wargi językiem

i uśmiechnął się słabo. - A mówiłem jej, że powinna

was zabić, zanim wypłyniemy. - Pokręcił głową, a na

jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia. - Nie mogę

w to uwierzyć. Począwszy od zakończenia wojny utrzy

manie się przy życiu stało się dla mnie czymś w rodzaju

wyzwania.

- Dopóki Maria się w to nie wmieszała - dokończył

poważnie Manning.

- Jeszcze nie przegrałem. - Niemiec na chwilę przym

knął oczy, chowając ból pod powiekami, potem otworzył je

znowu. - Maria popłynęła pod rafę z Hansem i trzema

Kubańczykami. Po drugiej stronie, w kanale, znajduje się

czerwona boja, przy której dziś po południu zakotwiczą

jachty. Zamierzają przymocować do niej ładunek.

192

- Do boi? A jak go zdetonują? Mówiła przecież, że ich

tu nie będzie, kiedy to się stanie.

- Falą radiową wyemitowaną z nadajnika umieszczo

nego na łodzi. W ten sposób można zdetonować ładunek

z odległości pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu mil. - Viner

potrząsnął głową, a na jego twarzy pojawił się tym razem

wyraz zakłopotania. - Nie chciałbym tak umierać po tych

wszystkich łatach. Czy to ma jakiś sens, Harry?

- Zapal sobie - zaproponował Manning. Przypalił

szybko papierosa, a gdy wyjął go z ust, oczy Niemca

zamknęły się i życie uciekło z niego razem z ostatnim

tchnieniem.

Kiedy Manning podniósł się, w wejściu stali Orłow

i Morrison. - Słyszeliście wszystko?

Morrison skinął głową. - Jedno mnie dziwi. Powie

dział, że popłynęli pod rafę. Co on miał na myśli?

Zawrócili i wyszli na pokład. - Znam dobrze to miej

sce - odparł Manning. - Nazywane jest Katedrą. Ciągnie

się kilka mil na południe. W środku woda wymyła ogromne

przejście długości około trzystu jardów, sklepione jak

w kościele. Po drugiej stronie, w kanale, skały obniżają się

trochę, a potem schodzą tak nisko, jak jeszcze nigdy nie

nurkowałem.

Wrócili na pokład Grace Abounding i zaczęli się rozbie

rać.

- Jak pan sądzi, ile zajęłoby nam dotarcie łodzią na

drugą stronę rafy? - spytał Morrison.

- Przynajmniej pół godziny - odparł Manning. - To

bardzo trudny teren. Szybciej będzie, jeśli podążymy za nimi

pod skałą. Seth poprowadzi łódź naokoło i zabierze nas przy

boi.

Seth przyniósł akwalungi i od razu zaczęli je zakładać.

Jeden z pasków uciekł Manningowi na plecy. Usiłował go

dosięgnąć, ale nie mógł. Podeszła do niego Anna.

13 Nocne...

193

Gdy Manning zaciskał pas na piersi, dziewczyna zapięła

mu wszystkie inne po bokach. Podniosła maskę i trzymała ją

w ręku. Miała zupełnie spokojną twarz i jasne oczy. Raz

tylko jej palce dotknęły go i zostały tak przez chwilę, potem

dziewczyna odwróciła się i przyłączyła do ojca, który właśnie

wyszedł na pokład i stał z Sethem przy sterówce.

Manning i Morrison uzbroili się w pistolety harpunowe,

a Orłow umocował zapasowy harpun do sześciostopowego

bosaka, tworząc w ten sposób prymitywną, lecz groźną

broń.

Gdy wszyscy byli już gotowi, Manning skinął na Setha:

- Jest mgła, więc to potrwa dłużej, ale powinieneś dotrzeć

do boi w ciągu godziny. Tam się spotkamy.

Było coś komfortowego w tak zdecydowanym stwier

dzeniu. Manning szybko pokonał reling i zanurzył się

w zimnej wodzie.

W mdłym świetle poranka morze było gamą szarozielo

nych cieni. Manning zaczekał na pozostałych, by razem

ruszyć w mleczną, fosforyzującą przestrzeń. Prąd wyniósł ich

prosto na skałę. Jednym silnym machnięciem płetwy Man

ning ześlizgnął się gładko w dół pod ogromną, łukowato

sklepioną skałę zwaną Nawą.

Rafa ciągnęła się w nieskończoność. Światło przebijało

się ukośnie przez koralowiec, mieniąc się najróżniejszymi

barwami, tak że zaczęło się im roić, iż płyną przez wspaniałą

podmorską katedrę.

Na razie nie dostrzegli żadnego z przeciwników. Jakiś

czas później woda zaczęła zmieniać kolor, a po kilku

minutach poczuli uderzenia przeciwnych prądów i znaleźli

się w kanale.

Kiedy Manning wynurzył się na powierzchnię, od razu

dostrzegł boję, czerwoną kropkę na morzu, jakieś trzysta

194

jardów dalej. Automatycznie sprawdził kierunek na kompa

sie i zanurzył się z powrotem. Morrison i Rosjanin czekali na

niego, a on skinął na nich i poprowadził.

Morze zmieniało się zaskakująco szybko. Szarość wy

płowiała i widoczność przejrzyście zielonej wody była do

skonała. Rafa została pod nimi z lewej strony. Płynęli

naprzód w tym przedziwnym świecie ciszy płosząc kolorowe

ławice ryb.

Manning spostrzegł przeciwników jak gdyby przez

niewłaściwy koniec teleskopu, lecz bardzo wyraźnie. Wi

dział łańcuch boi opadający pionowo ku skośnej ścianie

rafy i pięć postaci zebranych razem tuż pod powierzchnią

wody.

Płynął dalej, niezmiennie spokojny, z odbezpieczonym

pistoletem harpunowym w ręku, mając Orłowa z jednej,

a Morrisona z drugiej strony. W chwilę później zauważono

ich. Natychmiast trzy figurki oderwały się od grupy i ruszyły

w ich kierunku.

Manning skupił uwagę na środkowym napastniku.

Musiał ze sobą walczyć, by nie strzelić zbyt wcześnie

i zaczekać na przeciwnika. Mężczyzna zawisł na chwilę

w miejscu, być może wyprowadzony z równowagi ich

nieugiętą postawą, a potem odbezpieczył pistolet i wystrzelił

w chmurze srebrnych bąbelków. Manning zgiął się wpół

unikając zranienia, a przepływając pod napastnikiem zwolnił

swój harpun.

Ostrze przeszyło mężczyznę na wylot, a jego ciało

rzucało się w agonii tak gwałtownie, aż wyrwało pistolet

z zaciśniętych dłoni Manninga. Z lewej strony Morrison

walczył wręcz ze swoim przeciwnikiem, z prawej Orłow

pchnął wroga długim ostrzem. Zawahał się przez moment,

by ruszyć prosto do boi.

Maria i Hans przymocowywali do niej spory pakunek.

Długie włosy unosiły się wokół dziewczyny niczym czarna

195

chmura, a kiedy obejrzała się i dostrzegła ponad ramieniem

zbliżającego się Manninga, zafalowały gwałtownie.

Hans wyciągnął nóż z pochwy przy pasku i ruszył do

ataku trzymając go w prawej dłoni. Manning czekał z ot

wartym ostrzem w lewym ręku. Przez chwilę wydawało się, że

zewrą się w uścisku, ale nagle Manning skręcił, o włos

unikając cięcia.

Wynurzył się na powierzchnię, a potem ostro zanurko

wał. Niemiec płynął sześć stóp niżej, nerwowo rozglądając się

na wszystkie strony. Manning spadł na niego z góry. Prawym

ramieniem ścisnął go za szyję i wepchnął nóż pod żebra,

docierając do serca.

Niemiec rzucił się w konwulsji, ręce młóciły wodę jak

w jakimś koszmarnym nocnym horrorze. Gdy Manning

rozluźnił uścisk, ciało opadło w dół, aż do stóp rafy,

okręcając się wokół własnej osi.

Manning począł się obracać, ponieważ zdał sobie

sprawę, iż woda zawibrowała niebezpiecznie, gdy wtem cios

w prawe ramię szybko go okręcił. Kiedy tą samą ręką sięgnął

po harpun, by go wyciągnąć, ból przeszył go na wskroś tak,

że gwałtownie zaczerpnął powietrza, przezwyciężając własną

bezsilność.

Kilka stóp dalej zawisła w wodzie Maria. W ręku

trzymała pistolet harpunowy, którego ostrze kołysało się na

linie. Manning wiedział, że go rozpoznała. Machnął płet

wami z całej siły i ruszył ku niej.

Dziewczyna puściła broń, odwróciła się i rzuciła do

ucieczki. W tej chwili Manning uświadomił sobie, że ciągle

jeszcze trzyma nóż w kurczowo zaciśniętej lewej dłoni.

Odrzucił go i podążył za nią.

Czas, świat, wszystko, co się wydarzyło, przestało dla

niego istnieć. Prawie nie zdawał sobie sprawy z dokuczliwego

196

bólu, jaki ogarnął całe jego ciało, i z tego, że krew unosi się

wokół niego brunatnym obłokiem.

Dziewczyna wyprzedzała go o jakieś dwadzieścia czy

trzydzieści jardów, kiedy mijała kraniec rafy. Popłynął za nią

bez wahania, schodząc pionowo w dół, twarzą do klifu, nie

tracąc z oczu szczupłej sylwetki w białym kostiumie z falą

czarnych włosów, pozostającą nieco w tyle.

W pewnej chwili spojrzał na manometr i stwierdził, że

znajduje się prawie sto pięćdziesiąt stóp pod powierzchnią

wody. Wtedy właśnie zaczął tracić panowanie nad sobą.

Doskonale czuł, jak słabnie z każdym ruchem, jak daje mu

się we znaki olbrzymi wysiłek, który musiał znieść w ciągu

kilku ostatnich dni.

Kiedy wpłynęli pod ogromne sklepienie, wszystkie

kolory wyblakły. Był za głęboko. Wiedział o tym, a jednak

jakiś nieprzezwyciężony przymus pchał go dalej. Tak jakby

dziewczyna miała go zabrać ze sobą, a on nie miał siły się

oprzeć.

Ponownie zerknął na manometr na głębokości dwustu

stóp, a potem wyciągnął rękę w niemym zawołaniu, ale była

to tylko strata czasu. Gdy ogarnęły go ciemności, szczupła,

biała postać zniknęła w błękitnym półmroku.

ROZDZIAŁ XXI

Uspokojenie

Było cicho, kiedy Manning obudził się, znajdując siebie

w nowym otoczeniu. Leżał na wąskim szpitalnym łóżku

w niewielkim pomieszczeniu, którego ściany i meble lśniły

nieskazitelną bielą.

Spróbował usiąść i natychmiast tego pożałował. W le

wym ramieniu pulsował tępy ból. Ściany zafalowały i coś

zaszeptało w wiecznej ciszy. Wziął głęboki oddech i spróbo

wał jeszcze raz. Wtedy otworzyły się drzwi i weszła pielę

gniarka.

Była osobą mocno zbudowaną i emanowała matczy

nym ciepłem. Miała duże, opiekuńcze dłonie. Podeszła

szybko do Manninga i ułożyła go z powrotem na poduszce.

- Nie wolno panu tego robić. Nie powinien się pan

nawet ruszać.

- Gdzie jestem? - wychrypiał jakiś obcy głos, który

nie miał z nim nic wspólnego.

- W szpitalu. W Nassau. Jest pan tutaj już od trzech

dni. Niech pan leży spokojnie. Zaraz zawołam doktora.

Pielęgniarka wyszła z pokoju, a on leżał, próbując

ułożyć fragmenty wspomnień w jakąś logiczną całość, ale

niestety bez skutku. Bolało go całe ciało, a uporczywe

brzęczenie w uszach przeszkadzało się skupić.

Kilka minut później drzwi otworzyły się ponownie

i ktoś zbliżył się do łóżka. Manning otworzył oczy i ujrzał

198

brązową, sympatyczną twarz okoloną stalowoszarymi wło

sami.

- Nazywam się Flynn. Zajmowałem się panem. Jak się

pan czuje?

- Beznadziejnie.

Mężczyzna wyciągnął oftalmoskop i obejrzał uważnie

gałki Manninga. Po chwili chrząknął i schował przyrząd do

kieszeni.

- Nie sądzę, żeby nastąpiły jakieś trwałe zmiany.

- A co się stało?

- Zatrucie azotem. Kurcze ciśnieniowe. Kiedy przy

wieziono tu pana trzy dni temu, nie dawałem panu wiele

szans. Stracił pan morze krwi. A jakby tego było mało, zszedł

pan o wiele za głęboko.

Fragmenty układanki wskoczyły na swoje miejsce

i przez chwilę Manning znów znalazł się tam, bezskutecznie

sięgając w stronę szczupłej postaci, schodzącej coraz głębiej

w mroczną wodę.

- Przypomina pan sobie?

- Mniej więcej. Mam wrażenie, że to się przydarzyło

komuś innemu.

Flynn pokiwał głową. - Narkoza azotowa. Tak zwane

pijaństwo głębokościowe. Skutki zależą od indywidualnej

odporności. W pana stanie miał pan mało szans, żeby jakoś

z tego wyleźć. Całe szczęście, że był w pobliżu pana

przyjaciel, pan Smith.

- Smith? - powtórzył Manning bezmyślnie.

- Mężczyzna, który pana wyciągnął. Musieliśmy

umieścić go w komorze dekompresyjnej, ale nie na długo.

Pan przebywał w niej aż dziesięć godzin.

Orłow. To było jedyne możliwe wyjaśnienie. Prawdo

podobnie Morrison zdecydował, że lepiej będzie dla Rosja

nina, jeżeli jego prawdziwa tożsamość pozostanie na razie nie

ujawniona.

199

- Kiedy stąd wychodzę?

- Dobry Boże! Człowieku, nie wcześniej niż za dwa

tygodnie. - Flynn roześmiał się. - Niech pan się za szybko

nie wybiera na zewnątrz. Zadzwonię po pana przyjaciela,

pana Morrisona. Jak tylko skończę obchód. Przesiadywał tu

prawie bez przerwy w ciągu tych kilku dni.

Po wyjściu lekarza Manning leżał wpatrując się w sufit

i myśląc o Marii Salas. Z całą rozwagą wybrała sposób

odejścia, ucieczki z życia, ponieważ nie przeprowadziła

swego ponurego zamierzenia. W ciszy pokoju Manningowi

wydawało się, że słyszy jej głos, wysoki, pełen brawury,

powtarzający końcówkę flamenco, gdy znikała w głębinie.

Ale po chwili nic nie czuł. Zawładnęły nim tylko pustka

i chłód, które trudno było zrozumieć.

Raptem otworzyły się drzwi i wszedł Papa Melos. Miał

na sobie piżamę, a na nią zarzucony błękitny szlafrok. Prawe

ramię podtrzymywał mu temblak. Przysiadł na brzegu łóżka

i uśmiechnął się radośnie.

- Nie mogłem wytrzymać, chłopcze. Kiedy doktor

powiedział mi, że wreszcie oprzytomniałeś, poczekałem

tylko, aż pielęgniarka spuści mnie z oczu, i uciekłem. Anna

obiecała, że przekaże wiadomość Sethowi, gdy wróci na łódź.

On też pewnie będzie chciał tu przyjść.

- Anna? - zdumiał się Manning. - Była tu dzisiaj?

Stary wyglądał na zdezorientowanego i trochę zmiesza

nego. - Przychodziła tutaj codziennie, Harry. Właśnie mnie

odwiedziła, kiedy nadszedł doktor i powiedział, że odzy

skałeś przytomność. - Zdawał się szukać odpowiednich

słów. - Słuchaj, synu, to nie mój interes, ale wygląda na to,

że się posprzeczaliście czy coś takiego. Anna ma wiele dumy.

I nie będzie się pchała tam, gdzie jej nie chcą.

Zapadła niezręczna cisza, więc Manning spróbował

zmienić temat. - Jak tam ramię?

- W porządku, Harry, w porządku. - Stary człowiek

200

uśmiechnął się szeroko. - Właściwie wszystko jest w po

rządku. Zamierzają dać mi nową łódź. Najlepszą, jaką

można kupić. Pan Morrison powiedział, że sekretarz stanu

nalegał, by tak było.

Manning uniósł się i serdecznie uścisnął staremu

dłoń. - Cieszę się, Papa. Bardzo się z tego cieszę.

Drzwi otworzyły się z trzaskiem i do pokoju wkroczyła

ogromna pielęgniarka w średnim wieku. Papa Melos popa

trzył na nią z miną winowajcy i wstał.

- Mogłam to przewidzieć - powiedziała.

Papa Melos uśmiechnął się do Manninga. - Przypo

mina mi moją matkę. Gdyby żyła, Panie świeć nad jej duszą,

byłaby mniej więcej w tym samym wieku.

Dał nurka pod jej ramieniem i znalazł się na korytarzu,

a ona podążyła za nim, zamykając za sobą drzwi.

Wróciła jakiś czas później, przynosząc Manningowi

posiłek. Kiedy stawiała mu tacę na kolanach, zauważył

w wazonie przy oknie świeże kwiaty i zapytał, skąd się tu

wzięły.

Pielęgniarka uśmiechnęła się. - Zostawiła je panna

Melos. Każdego dnia przynosi świeże.

Kiedy kobieta zabrała tacę, Manning leżał, wpatrując

się w poranne słońce i myśląc o Annie. Zmysły miał

niezwykle wyostrzone, bardziej wyczulone niż kiedykolwiek.

Czuł zapach kwiatów i napełniało go to bolesną tęsknotą za

dziewczyną.

Drzwi skrzypnęły, cicho uchylone. Manning odwrócił

się niespokojnie i ujrzał w nich Siergieja Orłowa. Przybysz

miał na sobie świetnie skrojony ciemnobrązowy garnitur

z tropikalnego samodziału i okulary przeciwsłoneczne.

- Pan Smith, jak się domyślam? - zapytał Manning.

Rosjanin wyszczerzył zęby w uśmiechu, zdjął okulary

201

i usiadł w nogach łóżka. - Morrison przyjdzie za kilka

minut. Rozmawia z doktorem. Jak się pan czuje?

- Czuję, że nie powinienem się tutaj znajdować -

odparł Manning. - Powiedziano mi, że zszedł pan za mną

w dół. Właściwie, co się stało?

- Wykończyłem tego, z którym się biłem, i popły

nąłem za panem. Nie podobało mi się to, że bardzo pan

krwawił.

- Płynął pan za mną cały czas?

Rosjanin przytaknął. - Bywałem już niżej i nigdy nie

odniosłem żadnych poważniejszych obrażeń. Tym razem

musieliśmy po prostu wynurzyć się trochę za szybko. Stąd te

wszystkie kłopoty.

- A Maria?

- Wybrała własną drogę. Kiedy dotarłem do pana,

ona ciągle płynęła w dół.

Manning zmusił się, żeby przestać o tym myśleć,

i poprosił o papierosa. Rosjanin podał mu jednego i przez

jakiś czas siedzieli paląc w milczeniu.

- Co będzie teraz? - spytał Manning po chwili.

- Co ze mną? - Orłow uśmiechnął się. - Wytworzyła

się bardzo interesująca sytuacja. Oficjalnie jestem martwy.

A to otwiera przede mną całą gamę fascynujących możli

wości.

- Takich jak pozostanie po naszej stronie muru?

Rosjanin uśmiechnął się szerzej. - No cóż, nie mam

przed panem nic do ukrycia. Prawdę mówiąc, lecę dziś

z Morrisonem do Waszyngtonu. Czekaliśmy tylko, żeby się

z panem zobaczyć. Mam wrażenie, że Morrison jest pewien,

iż znajdzie mi coś do roboty.

- Ja też jestem tego pewien - stwierdził poważnie

Manning.

Drzwi otworzyły się po raz kolejny i wszedł Morrison.

Usiadł na skraju łóżka z drugiej strony i uśmiechnął się. -

202

Co pan, do diabła, usiłował zrobić? Wystraszyć nas wszy

stkich? - Uścisnęli sobie ręce.

- Papa Melos był tu przed chwilą i opowiedział mi

o tej sprawie z łodzią - rzekł Manning. - Chciałbym panu

za to podziękować.

- Zasłużył na to.

- Słyszałem też, że ma pan towarzystwo w drodze

powrotnej.

- Chodzi panu o pana Smitha? - Morrison roześmiał

się. - Nareszcie zmądrzał. - Zawahał się na moment

i ciągnął dalej: - Cóż, jestem tutaj po to, żeby złożyć panu

coś w rodzaju oficjalnego podziękowania.

- Niepotrzebnie - odparł Manning. - Wmieszałem

się w to wszystko z własnej woli. Z przyczyn osobistych. I pan

o tym wie.

- Oczywiście, całe przedsięwzięcie pozostaje tajem

nicą. Muszę przyznać, że władze zrobiły w tym kierunku

wszystko, co tylko było możliwe. Mój rząd pragnie wy

razić panu szczere ubolewanie, że ze względu na okoli

czności nie może panu podziękować publicznie za to,

czego pan dokonał. No, ale są inne sposoby. Popro

szono mnie, bym zawiadomił pana, że zamierzamy zre

kompensować panu całkowicie utratę firmy ratunkowej

w Hawanie.

Manning poczuł pustkę w głowie. Morrison skinął na

Orłowa i wstał.

- Wyglądasz na zmęczonego, Harry. Spróbuj zasnąć.

Wpadniemy jeszcze przed samym wyjazdem.

Po wyjściu gości Manning leżał patrząc w okno. A więc

mógł zacząć wszystko od początku. Mógł mieć nie tylko

łódź, ale wystarczająco dużo pieniędzy, żeby znowu roz

kręcić interes ratowniczy. Te myśli poruszyły go. Odrzucił

203

pościel i spuścił nogi na podłogę. Idąc do szafy czuł się tak,

jakby płynął.

Na wieszaku wisiał jego najlepszy, brązowy garni

tur gabardynowy, na półce leżała czysta bielizna, a na sa

mym dole stała para butów. Wszystko to przyniosła

zapewne Anna albo Seth w przewidywaniu dnia, kiedy

opuści szpital.

Bluza od piżamy, którą miał na sobie, była jasno-

błękitna i mogła uchodzić za koszulę. Trochę czasu zajęło mu

założenie garnituru, a to z powodu urażonego ramienia.

Marynarkę Manning zapiął po prostu na środkowy guzik,

pozwalając pustemu rękawowi swobodnie dyndać.

Na korytarzu nie było nikogo. Manning zszedł na dół

schodami, które znajdowały się na samym środku korytarza.

Na parterze kręciło się sporo osób, niektóre w kitlach

lekarskich, ale było też wśród nich wielu pacjentów. Man

ning ruszył przestronnym, wyłożonym terakotą przedsion

kiem. Naprzeciw widział szerokie szklane drzwi.

Portier w uniformie stojący przy wyjściu przyjrzał mu

się ciekawie. - Życzy pan sobie taksówkę?

Manning miał na końcu języka „tak", ale w ostatniej

chwili przypomniał sobie, że nie ma pieniędzy. Potrząsnął

przecząco głową. - Pierwszy dzień na zewnątrz. Muszę

trochę poćwiczyć.

Nie uszedł jeszcze pięćdziesięciu jardów, kiedy zrozu

miał, że popełnił duży błąd, jednak parł ku przystani,

trzymając się bocznych uliczek i odpoczywając w cieniu tak

często, jak to było możliwe.

Kiedy w końcu wyszedł zza rogu i znalazł się na

nabrzeżu, pot strumieniem spływał mu po twarzy i wsiąkał

w bluzę od piżamy, a w ramieniu odezwał się rwący ból.

Nabrzeże zatłoczone było ruchliwymi ludźmi. Manning

zagłębił się w tłum, osłaniając zranione ramię. Ktoś zawadził

o jego rękę koszykiem i Manning z trudnością stłumił okrzyk

204

bólu. Przepchnął się do kamiennego murku przy końcu

przystani.

Widział już Grace Abounding zakotwiczoną jakieś sto

jardów dalej, tam gdzie nabrzeże wyginało się łukowato. Na

rufie stała Anna, nabierając wody do wiadra zamocowanego

na linie. Wyciągnęła je na pokład i zaczęła go myć.

Ktoś pociągnął go za pusty rękaw. Manning zerknął

w dół prosto w twarz małego czarnego chłopca w amerykań

skiej futbolowej koszulce z numerem dwadzieścia dwa, który

całą wieczność temu pokazał mu, gdzie mieszka Garcia.

- Hej, proszę pana, pamięta mnie pan?

- Nigdy cię nie zapomnę. - Manning wskazał na

Grace Abounding.

- Idź i powiedz tej pani, która myje

pokład, że ją przepraszam, ale dalej już nie dojdę o własnych

siłach.

Chłopak był kompletnie zaskoczony. - Czy to wszy

stko, proszę pana?

- Powiem ci, co dalej - ciągnął Manning. - Jak już

jej powiesz wszystko, poczekaj na mnie na łodzi. Założę się

z tobą o dziesięć szylingów, że będzie warto.

Chłopak skoczył do przodu i zniknął w tłumie. Manning

stracił go z oczu natychmiast, więc przysiadł na murku.

Panował ogromny upał. Manning zamknął oczy walcząc

z ogarniającą go bezwładnością. Kiedy je otworzył, kilka

stóp przed nim stała Anna.

Na jej twarzy walczyły ze sobą niedowierzanie, strach

i gniew. Pochyliła się nad nim, wyciągnęła z jego kieszeni

chusteczkę do nosa i otarła mu pot ze skroni i czoła.

- Ty głupcze! - zagrzmiała. -- Ty cholerny głupcze!

Co ty zamierzasz zrobić? Popełnić samobójstwo?

Potrząsnął głową przecząco. - Próbuję przekonać

jedną upartą Greczynkę, że ją kocham, to wszystko.

Przysunęła się do niego na chwilę, opierając głowę na

zdrowym ramieniu, a on pogładził ją po włosach.

205

- Czy mamy jakąś szansę, Anno? Jak myślisz? Tylko,

proszę, odpowiedz szczerze.

Kiedy spojrzała na niego, na jej ożywionej twarzy znać

było poruszenie.

- Wiem jedno, Harry Manningu. Jeżeli nie spróbu

jemy, będziemy tego żałowali do końca życia.

Oplotła go ramieniem w pasie i ruszyli razem przez tłum

w stronę Grace Abounding.

Spis treści

Rozdział I - „Grace Abounding" 7
Rozdział II - Spanish Cay 16
Rozdział III - Ciemne wody 28
Rozdział IV Człowiek zwany Garcia 37
Rozdział V - Rzucanie uroków 44
Rozdział VI - Człowiek z CIA 56
Rozdział VII - Strzeżcie się Greków 63
Rozdział VIII - „Cretan Lover" 74
Rozdział XI - Na południe od Andros 80
Rozdział X - Isle of Tears 86
Rozdział XI - Człowiek w kazamatach 96
Rozdział XII - Proszę wejść, towarzyszu Orłow . . . . 108
Rozdział XIII - Ze szponów tyrana 120
Rozdział XIV - Exuma Sound 130
Rozdział XV - W „Caravel" 141
Rozdział XVI - Grecki ogień 154
Rozdział XVII - Zielone światło 162
Rozdział XVIII - Celem terroryzmu jest terror 170
Rozdział XIX Podmorski pościg 178
Rozdział XX - W błękitnym półmroku 188
Rozdział XXI - Uspokojenie 198

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Higgins Jack Nocne przejscie POPRAWIONY(1)
Higgins Jack Sean Dillon 10 Smierc jest zwiastunem nocy
Higgins Jack Saba
Higgins Jack Przerwany urlop
Higgins Jack Odpłać diabłu
Higgins Jack Czas w piekle
Higgins Jack Saba (rtf)
Higgins Jack Feniks we krwi
Higgins Jack Odpłać diabłu
Higgins Jack Bez przebaczenia POPRAWIONY(1)
Higgins Jack Przerwany urlop
Higgins Jack Cichy wiatr od morza
Higgins Jack Cena odwagi
Higgins Jack Feniks we krwi
Higgins Jack Sean Dillon 10 Smierc jest zwiastunem nocy
Higgins Jack Niedokonczony lot
Higgins Jack Mroczna strona wyspy

więcej podobnych podstron