1

Heather Graham

BARWY NOCY

2

PROLOG

Noc nie miała przed nim tajemnic.

Kiedy stąpał po wilgotnej ziemi, przemykając niczym cień pośród starannie przystrzyżonych

krzewów, jego kroki były lekkie i bezszelestne jak podmuch wiatru.

Tę bezcenną umiejętność przekazali mu w genach przodkowie. To dzięki nim poruszał się z

wdziękiem leśnego zwierzęcia, polował z zaciekłością i sprytem pantery i dążył do celu wytrwale

jak dumny orzeł.

Wspomniane dziedzictwo nie miało jednak nic wspólnego z nocnymi manewrami, w które

bawił się dziś - ubrany w czarne dżinsy i czarny golf. Nawet czarne adidasy.

Barwy nocy, by łatwiej stać się niewidzialnym. Przygarbiony i czujny, przez pól godziny

cierpliwie obserwował dom. Potem zaczął go powoli okrążać, kryjąc się między palmami i

krzewami hibiskusa. Budynek tonął w ciemności i ciszy. Nawet nisko wiszące gałęzie sosen nie

wydawały najmniejszego szmeru.

Zrobił sobie krótki odpoczynek, by zaraz zacząć kolejne okrążenie. Po pewnym czasie

zatrzymał się na tyłach domu. Nadal nic nie mąciło ciszy, ale wyczul nieznaczny ruch powietrza.

Dopiero po chwili wyłapał jakiś dźwięk. Kroki. Lekkie, ostrożne, stawiane z rozmysłem.

W bladym świetle księżyca zamajaczyła sylwetka. Podobnie jak on, w czerni od stóp do głów.

Czarne dżinsy. Luźny sweter. I czarna kominiarka. Intruz postarał się, by nikt nie rozpoznał jego

twarzy ani płci.

I najwyraźniej postawił sobie jeden cel: dostać się do środka.

Nie spuszczał oka ze smukłej postaci, która zastygła w bezruchu niczym młoda łania, gdy

zwietrzy niebezpieczeństwo. Widocznie uznała, że nic jej nie grozi, gdyż poruszyła się i

porzuciwszy bezpieczne schronienie w gęstym cieniu pod koronami drzew, szybko podbiegła do

dwuskrzydłowego okna.

Czekał w napięciu, obserwując, jak przez kilka sekund zmaga się, by je otworzyć. Naraz

tarcza księżyca skryła się za chmurami. Gdy zabrakło bladej poświaty, w ciemności czarnej jak

atrament utonęły nawet cienie.

Tajemnicza postać nadal zmagała się z oknem. Gdy wreszcie się poddało, zwinnie wskoczyła

na parapet, by po chwili zniknąć w mrocznym wnętrzu domu. Dopiero wtedy ruszył z miejsca.

Bezszelestnie jak nocna zjawa. Pod jego stopami nie trzasnęła nawet jedna gałązka. Chyłkiem

podkradł się do okna i ostrożnie zajrzał do środka. Wąski strumień światła z malej latarki skakał

nerwowo po ciemnym pokoju, odbił się od białej framugi i zniknął za drzwiami.

Sprężyście wskoczył na parapet i po chwili był już po drugiej stronie. Ruszył w ślad za

ś

wiatłem, które zaprowadziło go do salonu. Kryjąc się w gęstym mroku, obserwował chaotyczny

taniec wiązki światła. Najpierw z ciemności wyłoniła się kanapa zarzucona kolorowymi afganami;

3

następnie fortepian stojący na niewysokim podeście. Wreszcie półki z książkami i obrazy, a obok

nich strzelby, luki, kołczany pełne strzał oraz dzidy.

Po lewej stronie, na niewysokim podwyższeniu oddzielonym od reszty salonu ozdobną kutą

balustradą, stało masywne tekowe biurko. I właśnie ono zainteresowało intruza.

Snop światła zatrzymał się na blacie wyłożonym skórą. Nerwowe dłonie zaczęły pośpiesznie

wyciągać szuflady i przetrząsać ich zawartość.

Zmrużył oczy i przez chwilę przyglądał się poczynaniom włamywacza. Potem zaczął skradać

się w jego stronę. Jego ruchy miały w sobie sprężystość i gibkość drapieżnego kota.

Trzasnęła zbyt mocno pchnięta szuflada. Zamaskowany osobnik zamarł, a potem zaczął

ś

wiecić latarką we wszystkie strony.

Przyczaił się za kanapą i odczekał, aż znów zaszeleszczą papiery. Teraz... Przemknął przez

pokój jak wiatr. Po drodze wprawnym ruchem wyciągnął strzałę z kołczanu i trzymając ją w

zębach, przeskoczył przez balustradę i zacisnął palce na gardle przeciwnika.

- Coś ty za jeden, do jasnej cholery? - warknął, dźgnąwszy go w żebra stalowym grotem. - I

czego tu chcesz?

Wyczuł lodowaty dreszcz przerażenia, który odebrał intruzowi zdolność ruchu.

- Ja... - Drżący szept uwiąż! w gardle zdławionym żelaznym uściskiem. Przeciwnik był bez

szans, rozluźnił więc chwyt i cofnął rękę, w której trzymał strzałę.

- Rzućmy nieco światła na sytuację - wycedził. Puścił go i pewnie podszedł do biurka.

Tu jednak popełnił błąd, zbyt pochopnie lekceważąc przeciwnika. Ten bowiem wykorzystał

okazję. Obrócił się jak fryga, zwinnie przeskoczył balustradę i rzucił się do ucieczki.

- Niech cię jasny szlag! - Jednym susem przesadził kratę i ruszył w pościg. Kiedy minąwszy

hol wpadł do pokoju, uciekinier stał już na parapecie.

- Stój! - wrzasnął. Tym razem nie zamierzał pozwolić mu się wymknąć. Z całych sił naprężył

mięśnie i rzucił się do przodu, włamywacz zaś, zamiast czmychnąć do ogrodu, skoczył wprost na

niego. Niewiele brakowało, by znów udało mu się uciec.

Dosłownie w ostatniej chwili uchwycił wełniany sweter. Zacisnął palce z taką silą, że miękka

dzianina nie wytrzymała i został z kawałkiem przędzy w dłoni. Osobnik jakimś cudem zdołał się

wywinąć. Zorientował się, że nie umknie przez okno, więc rzucił się do drzwi.

Znów go gonił. Miał tę przewagę, że był na swoim gruncie. Tylko on wiedział, że w domu nie

ma drugiego wyjścia.

W szaleńczej gonitwie pobiegli na piętro. Włamywacz zaczynał tracić zimną krew;

zdesperowany, biegł na oślep, łudząc się, że jakoś zdoła umknąć. Ich prędkie kroki zadudniły na

deskach drewnianej antresoli ponad pokojem. Zbieg kierował się ku drzwiom na końcu korytarza.

Dopadł ich, lecz zamiast ukryć się w pokoju, obejrzał się za siebie. Prześladowca był tuż-tuż...

4

Dopiero wtedy wpadł do pokoju i próbował zatrzasnąć drzwi. Ale było już za późno. Ten,

który go gonił, z całej sil naparł ramieniem na masywne drewno. Rozległ się łomot i po chwili

siedział intruzowi na karku.

Impet, z jakim się na niego rzucił, wepchnął ich obu do środka, wprost na wielkie, centralnie

ustawione łoże. Zaczęła się bezładna szamotanina. Intruz bronił się, wierzgając i tłukąc na oślep

pięściami, wijąc się jak piskorz. Mimo to był bez szans. Atakujący miał nad nim olbrzymią

przewagę. W milczeniu siłował się z nim, próbując go obezwładnić. W pewnej chwili trafił dłonią

na jakąś krągłość. Jędrną, ale przyjemnie miękką. Pełną i ponętną. Zupełnie jak kobieca pierś.

Tego się nie spodziewał.

- Nie! Proszę! - Głos intruza z pewnością należał do kobiety. Przestraszonej. Nie, raczej

ś

miertelnie przerażonej. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, z trudem łapała oddech. Mimo to

nie przestawała walczyć...Usiadł na niej i unieruchomił jej ręce.

- Dobra - wysapał. - Gadaj, coś ty za jedna i po diabla tu przyszłaś?

Księżyc wyszedł nagle zza chmur i przez okno wlało się srebrzyste światło, zalewając

sypialnię bladą poświatą.

Spojrzał na zamaskowaną kobietę, którą teraz widział całkiem wyraźnie. Szybkim ruchem

ś

ciągnął jej kominiarkę. Najpierw zobaczył bujne, błyszczące włosy, których gęste pasma lśniły w

ś

wietle księżyca jak wypolerowana miedziana moneta. Potem przyjrzał się jej twarzy...

Szeroko otwarte, zielone kocie oczy w oprawie gęstych rzęs przeszywały go czujnym

spojrzeniem. Kobieta miała delikatne, ale wyraźnie zaznaczone kości policzkowe. Rude brwi.

Prosty nos. Mocno zarysowane usta z pełną dolną wargą, zdradzającą zmysłowość.

Nie ruszała się, ale odgadł, że się boi. Zradzało ją gwałtowne falowanie piersi. Uniósł się, lecz

na wszelki wypadek trzymał ją zakleszczoną pomiędzy swoimi udami. Skrzyżował ręce na piersi i

spojrzał na nią złowrogo. Na jego ustach pojawił się cyniczny uśmiech. Znal te błyszczące zielone

oczy. I lśniące rude włosy. Teraz już wiedział, dlaczego bez trudu przeskoczyła balustradę i

poruszała się zwinnie jak tancerka. Bo nią była...

Miał okazję poznać to miękkie i gibkie ciało, które teraz drżało jak w febrze. Wiele razy

trzymał ją w ramionach, gdy oboje brali udział w tworzeniu pewnej iluzji. Wnosił ją na rękach po

wspaniałych, biegnących łukiem schodach. Wtedy ten wymuszony kontakt nie sprawiał jej

przyjemności. Czuł to, bo sztywniała, ilekroć jej dotykał. Czasem rzucała mu wrogie spojrzenie.

Znał ją. Widział, jak zachowuje się, stojąc przed i za obiektywem. I jak tańczy.

- Ach, panna Keller. Jak miło, że pani przyszła, choć przyznam, że ta wizyta mnie

zaskoczyła! Nie dała się pani zaprosić na kieliszek wina, a jednak się spotykamy w moim łóżku.

Powinno mi to pochlebiać, prawda? Niestety, nie pochlebia. - Pochylił się nad nią, wsparty na

rękach, między którymi uwięził jej głowę. Jego twarz miała zacięty wyraz, w oczach płonął gniew.

5

- Gadaj, Bryn! Po co się tu włamałaś? Czego szukasz? Nie znalazłaś tego wczoraj...

- Wczoraj? - powtórzyła nerwowym szeptem.

- Przestań się zgrywać! - warknął. - Tak, wczoraj. Uwierz mi, złotko, potrafię rozpoznać,

kiedy ktoś plądrował w moich rzeczach.

- Ale to nie ja...

- Ciii!

Uniósł się. Znieruchomiał. Po chwili ona też to usłyszała. Ktoś chodzi po salonie, skrada się...

Sekundę później na dole skrzypnęły schody.

Już miał wstać, ale zastygł przyczajony. Nagle skrzyżował ręce i chwyciwszy za brzegi golfa,

szybko ściągnął go przez głowę. Blade światło księżyca przylgnęło do smagłej skóry na jego torsie i

muskularnym brzuchu.

- Ściągaj sweter! - syknął, zrywając narzutę po swojej stronie łóżka.

- Nie!- Tak, i to zaraz! - rzucił. Brutalnie zepchnął ją na bok, wyszarpnął spod niej pościel i

przykrył ją i siebie. - Do cholery! - cedził ledwie słyszalnym szeptem. -Nikt nie uwierzy, że

odsypiamy ostry seks, jeśli położysz się w ubraniu! To ty mnie wciągnęłaś w tę idiotyczną kabałę,

nie ja ciebie, więc dostosujesz się do moich reguł!

Wahała się, ale on nie zamierzał tracić czasu. Silnymi dłońmi zaczął ściągać z niej podarty

sweter.

- Przestań! - szepnęła i rozebrała się sama.

Z bijącym sercem opadła na poduszkę i nakryła się po szyję.

- Stanik też! - polecił szorstko. - Co z tobą? Nigdy się z nikim nie kochałaś?

Trzęsła się z wściekłości i upokorzenia, lecz czuła, że on wie, co robi. Chciała rozpiąć

biustonosz, ale ręce drżały jej tak bardzo, że nie mogła poradzić sobie z zapięciem. Wyręczył ją.

Wystarczyło, że musnął dłonią jej plecy, a natychmiast przeszły ją ciarki, najpierw zimne, po chwili

palące skórę żywym ogniem. Koronkowy biustonosz zsunął się z jej ramion. Złapała go i

przycisnęła do siebie. Wolała nie ryzykować, że jej go zabierze.

Jednak najgorsze miało dopiero nadejść. Niemal krzyknęła, gdy bez uprzedzenia położył rękę

na jej brzuchu, tuż pod biustem, i przyciągnął ją do siebie. Zmusił ją, by przytuliła się do niego, i

uwięził jej nogi między swoimi. Jego gorący oddech łaskotał ją w kark...

Dla kogoś, kto patrzył z boku, wyglądali jak kochankowie zmęczeni miłością. Dla nich, a

zwłaszcza dla niego, sen był w tej chwili abstrakcją. Mężczyzna, który ją przytulał, emanował

energią i siłą witalną. Domyślała się, że w skupieniu nadsłuchuje, rejestrując najmniejszy szmer; że

jest czujny i w każdej chwili gotowy do skoku. Jak polujący drapieżnik. Nie ruszał się, ale z

napięcia drżały mu mięśnie. A ona każdą komórką ciała odbierała bijącą od niego pierwotną męską

siłę...

6

Dławił ją lęk. Przerażało ją zagrożenie, które na niego sprowadziła; przerażał odgłos

zbliżających się kroków, wolnych i ostrożnych, wspinających się na piętro.

Prócz lęku dręczyło ją coś, co sięgało samego dna duszy. Była to świadomość, że on jest tuż

obok. Ze przypadkowo dotyka jej piersi. Ogrzewa ją ciepłem swojego ciała. Czuła się przy nim

bezbronna, ale bezpieczna. Gdyby pozwoliła mu pokonać pewną granicę, musiałaby uznać, że

pozwala mu sobą zawładnąć. Mężczyzna taki jak on bierze kobietę całą, z duszą i ciałem. Gdyby

mu uległa, należałaby wyłącznie do niego. W zamian dałby jej coś, co jest wieczne jak czas i trwałe

jak skała. Swoją siłę, która byłaby jej tarczą i mieczem w walce ze światem. Pod warunkiem, że by

jej zapragnął...

Obawiała się go. Od samego początku. Przeczuwała, że jeśli pozwoli sobie na chwilę

słabości...

Kroki. Wyraźnie się przybliżały. Jej domniemany kochanek przygarnął ją do siebie jeszcze

mocniej. Zmysłowy dreszcz zmieszał się z narastającą falą strachu.

- Zamknij oczy!

Jak odgadł, że bezradnie wpatruje się w mrok? On też patrzył, była tego pewna. Tyle że spod

przymkniętych powiek, tak by nie można było dostrzec mrocznego blasku jego oczu. Ktoś stanął w

drzwiach. Wstrzymała oddech, sparaliżowana świadomością, że jest obserwowana. Coś

skrzypnęło... To stara deska podłogowa zdradziła intencje nieproszonego gościa. Ten zaś,

najwyraźniej usatysfakcjonowany tym, co zobaczył, odwrócił się i zaczął schodzić na dół.

Mężczyzna leżący obok był niewiarygodnie szybki. W mgnieniu oka wyskoczył z łóżka i

znalazł się przy drzwiach. Chciał wykorzystać fakt, że włamywacz nie spodziewa się ataku.

- Co, do jasnej cholery, robisz w moim domu? - krzyknął, goniąc go po schodach.

Odpowiedział mu huk wystrzału, który w ciemności wyglądał jak nagła eksplozja krwawej

purpury i intensywnej żółci. Zdążył się uchylić. Pocisk świsnął mu koło ucha i utkwił w futrynie.

Włamywacz rzucił się do ucieczki.

Biegł za nim, kryjąc się za balustradą, gdy padały kolejne strzały. Bandyta miał jednak parę

sekund przewagi. Pierwszy dopadł drzwi i, przestrzeliwszy zamki, zniknął w ciemnościach.

Zawarczał silnik; spod buksujących kół strzelił żwir. Samochód z wyłączonymi światłami odjechał

na pełnym gazie.

Wrócił do domu i szybko wbiegł na górę. Siedziała na łóżku, skromnie okryta kołdrą.

Splątane włosy otaczały jej pobladłą twarz i spływały na ramiona. Jej oczy, których kolor i wyraz

tak bardzo go oczarowały, były szeroko otwarte. I wciąż pełne lęku.

Uśmiechnął się ponuro i zamknął za sobą drzwi. Drgnęła, słysząc, jak stuknęły. Dobrze, że się

go boi. Niech czuje respekt. Powinna. W końcu włamała się do jego domu, szperała w jego

rzeczach i, co gorsza, ściągnęła tu jakiegoś bandytę, który poszatkował mu ściany kulami.

7

- No dalej, Bryn, mów. Co jest grane? Nerwowo zwilżyła usta i spojrzała na podłogę gdzie

powinien leżeć zniszczony sweter. Owinęła się szczelniej kołdrą i schyliła, by go poszukać, lecz

powstrzymał ją szybki ruch. Usiadł obok niej. Uśmiech nie schodził z jego ust, gdy stopą mocno

przydepnął jej ubranie.

- Koniec uników, Bryn. Znam tylko jeden sposób, żeby do ciebie trafić. Musisz poczuć się

bezbronna. Nawet jeśli to oznacza półnaga, cóż...

Wykonał rękami teatralny gest wyrażający rezygnację. Opadła na poduszkę. Co za straszny

pech, że na własne życzenie zrobiła sobie z niego wroga.

Chciał, by poczuła się bezbronna.

- Bryn! - Jej imię zabrzmiało w jego ustach jak groźba.

- Ja... nie mogę ci nic powiedzieć!

- Radzę spróbować. Albo dzwonię na policję.

- Nie! Lee, błagam! Nie rób tego...

- Więc słucham! Mów, kto włamuje się do mojego domu. I dlaczego jakiś kretyn do mnie

strzela.

- Dobrze, już dobrze! Ale musisz przyrzec, że nie zawiadomisz policji! - Zielone oczy,

których spojrzenie bywało promienne i niewinne, kuszące i uwodzicielskie, dumne i czasem

krnąbrne, ale nigdy przygaszone, pokorne czy błagalne, napełniły się łzami. Powstrzymała je

wysiłkiem woli, nie umiała jednak zapanować nad drżeniem warg. - Posłuchaj, Lee, wiem, że nie

byłam wobec ciebie w porządku, ale zaręczam, że miałam powody. Zdaję sobie sprawę, że nie mam

prawa prosić cię o pomoc, a jednak jestem zmuszona to zrobić. Proszę cię, Lee! Obiecaj, że nie

będziesz włączał w to policji! Ci, którzy to zrobili... mają Adama! Zaskoczony uniósł brwi.

- Niech ci będzie - zgodził się po chwili. - Nie zawiadomię policji, w każdym razie nie teraz.

Obiecuję.

- Chodzi o zdjęcia - oznajmiła.

- Zdjęcia? - powtórzył, nic z tego nie rozumiejąc. - Te, które zrobiłaś w czwartek?

- Tak.

Włączył nocną lampkę, a potem podszedł do szafy i zaczął czegoś szukać. W końcu

wyciągnął koszulę w prążki.

- Wkładaj - nakazał. - Twój sweter zakończył już swój żywot. Idę na dół zaparzyć kawę. Bądź

w kuchni za pięć minut. Chcę usłyszeć od ciebie całą historię, bez skrótów i pomijania

niewygodnych wątków.

Wyszedł, a ona mocno zacisnęła powieki. Czemu mnie to spotyka? - myślała zdesperowana.

Gdybym tamtego dnia skierowała obiektyw w inną stronę...

Adam byłby dziś w domu. A ona nie musiałaby błagać o pomoc człowieka, którego od

8

początku traktowała jak wroga. I którego błędnie oceniła i zlekceważyła.

Mężczyznę, który budził w niej lęk nawet wtedy, gdy ją do siebie tulił. Który potrafił

rozbudzić jej zmysły, szepcząc coś do ucha, a przelotnym dotykiem przyprawiał ją o dreszcz

rozkoszy. I który mógł ją wykorzystać, a potem porzucić jak wysmagany wiatrem kawałek drewna

na piaszczystym brzegu wśród kompletnej pustki.

Teraz leży w jego łóżku. Kilka minut temu on był obok, dotykał jej tak, jak mógłby dotykać

kochanek...

Odrzuciła przykrycie i usiadła. Drżącymi rękoma włożyła jego koszulę i szybko zapięła

guziki.

Zdążyła poznać go na tyle, by wiedzieć, że nie rzuca słów na wiatr. Jeśli czegoś żąda, z

pewnością to wyegzekwuje. Mogła się domyślić, że jeśli za pięć minut nie stawi się na dole, on

sprowadzi ją siłą. Nie chciała z nim rozmawiać, ale wolała nie kusić losu. Zbyt wiele miała do

stracenia.

Westchnęła z rezygnacją. W pewnym sensie czuła ulgę, że wreszcie to z siebie wyrzuci. I że

powie to właśnie jemu. Gdyby od razu do niego z tym przyszła, być może sprawy nie zaszłyby tak

daleko.

Ten przerażający człowiek, który ją śledził, może być bardzo niebezpieczny, ale... Nawet

jeśli, to był najbardziej pechowym bandytą, o jakim słyszał świat.

Zamknęła oczy i wzięła kilka głębokich oddechów. Za moment zejdzie na dół i stanie twarzą

w twarz z Lee.

Opowie mu wszystko, od początku. Od początku.

Czy ktoś mógł to przewidzieć?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Auaaa!

Słysząc głośny i przenikliwy krzyk, Bryn skoczyła na równe nogi. Rzuciła książkę, nad którą

próbowała się skupić, i pobiegła do ogródka na tyłach domu.

Minęło półtora roku od chwili, gdy los wyznaczył jej rolę opiekunki, a ona nadal nie potrafiła

rozpoznać, które wrzaski oznaczają ból, a które dobrą zabawę.

Tym razem była to zabawa. Mrożący krew w żyłach ryk wyrwał się z gardła siedmioletniego

Briana, najstarszego z jej bratanków, który na widok jej przerażonej miny stwierdził ze spokojem:

- Ciociu, my się tylko bawimy. Jestem Gringold! Bóg wody i światła! Walczę z armią

Mrocznego Psa - wyjaśnił, prężąc pierś i wymachując plastikowym mieczem.- A ja jestem Tor

Wspaniały! - krzyknął Keith, sześciolatek grający drugie skrzypce pośród trojki braci.

9

- O? - Bryn uniosła brwi. Tłumiąc uśmiech, pomyślała, że nawet nie musi pytać, komu

przypadł w udziale wątpliwy zaszczyt bycia Mrocznym Psem. Jej spojrzenie powędrowało w stronę

czteroletniego Adama. Jako najmłodszy zawsze dostawał rolę czarnego charakteru. Ponieważ nie

starczyło dla niego plastikowych mieczy ani pokryw od kosza na śmieci udających tarcze, jego

bronią był mały kij bejsbolowy, a tarczą kawałek kartonu.

Jeszcze przed chwilą miała ochotę wytargać ich za uszy za to, że tak ją nastraszyli, ale

chłopczyk rozbroił ją swoją słodką minką. Toteż roześmiała się i zabrała mu kij.

- Tor Wspaniały, tak? - huknęła, patrząc srogo na Keitha. - A ja jestem Biała Wiedźma -

oznajmiła groźnie. - Zaraz zapłacicie mi za to, że przez was przedwcześnie osiwiałam!

Chłopcy z piskiem rozbiegli się po małym ogródku, a ona goniła ich, bijąc lekko kijem po

pupach. Wreszcie niedawni wrogowie zrozumieli, że w jedności siła. Na trzy cztery wskoczyli jej

na plecy i przewrócili ją na trawę.

- Błagaj o litość, Biała Wiedźmo! - nakazał Brian.

- Nigdy! - zawołała, udając przerażenie.

W tej samej chwili w kuchni zadzwonił telefon.

- Błagaj o litość! - Keith jak zawsze naśladował starszego brata.

- Złaźcie ze mnie, dzikusy! Obiecuję, że później będę błagała o litość. Teraz muszę odebrać

telefon.

- Nieee, ciociu Bryn!

Chłopcy byli bardzo rozczarowani, ale pozwolili jej wstać. Posłała im buziaka i pobiegła do

telefonu.

- Bryn?

- Barbara?

- We własnej osobie. Co ty robisz? Jesteś strasznie zasapana. Mam nadzieję, że nie

przeszkadzam? Choć przyznam, że wreszcie chciałabym ci przeszkodzić... wiesz, w czym.

Bryn skrzywiła się. Barbara nie mogła pojąć, skąd u niej tyle niechęci do męskiego

towarzystwa. Nie trafiało do niej tłumaczenie, że to skutek uboczny nieudanego związku.

- Spokojnie, w niczym mi nie przeszkodziłaś - uspokoiła przyjaciółkę. - Oczywiście nie licząc

ś

miertelnej walki dobra ze złem. Z czym dzwonisz?

- Mam coś dla ciebie.

- Jakieś zlecenie? Wspaniale! Niedługo uporam się ze zdjęciami przyrody do folderu. W rewii

też mi się kończy zastępstwo, więc zaczynam się martwić o pieniądze. Co masz, chałturę czy sesję

zdjęciową?

Barbara roześmiała się.

- Oj, Bryn, z ciebie to jest niezły numer. Masz szczęście, że trafiłaś na taką agentkę jak ja.

10

Sama powiedz, kto inny potrafiłby cię sprzedać jednocześnie jako fotografa i jako tancerkę?

- Pewnie nikt - przyznała rzeczowo. - Już widzę te olbrzymie billboardy: „Bryn Keller:

kobieta pracująca - mistrzyni w łapaniu dziesięciu srok za ogon”.

- No, jesteś dla siebie niesprawiedliwa. Przecież wiesz, że w obu zawodach jesteś świetna -

zapewniła Barbara.

Bryn milczała. Była dobrą tancerką i dobrym fotografem, ale przekonała się, że bycie „dobrą”

nie gwarantuje sukcesu. Oznacza tylko, że jeśli dopisze ci szczęście, będziesz miała pracę. Po

chwili roześmiała się.

- Cóż, może gdybym parę lat temu zdecydowała, czy chcę tańczyć, czy fotografować,

byłabym dziś kobietą sukcesu.

- Możliwe, dziecino, ale wtedy nie dostałabyś zlecenia, które mam dla ciebie - wtrąciła

trzeźwo Barbara. - A mam ofertę nie do odrzucenia. Dwa w jednym: dziś tańczysz, jutro robisz

zdjęcia. Co ty na to?

- Super! Kogo fotografuję i dla kogo tańczę?

- Dla jednej i tej samej osoby.

- Poważnie? - zdziwiła się. - A któż to taki?

- Lee Condor.

- Ten Indianin, co to jest gwiazdą rocka?

- Pół-Indianin. I nie żaden gwiazdor, tylko poważny muzyk - sprostowała Barbara. - Nie

zapominaj o tym, kwiatuszku.

- O czym? Że pół-Indianin czy że muzyk?

- Jedno i drugie - zaśmiała się Barbara. - Lee nie wypiera się indiańskich korzeni, ale też nie

robi z tego wielkiej sprawy. Zaliczył dwa lata w sławnej szkole muzycznej Julliard, gdzie uczyła

jego matka, i dwa lata w Królewskim Konserwatorium. Ma prawo nazywać się muzykiem.

- Sama nie wiem, Barb. Jakoś nie przepadam za facetami, którzy farbują włosy na czerwono i

miotają się po scenie, jakby uprawiali miłosne zapasy. Nie będę się czuła komfortowo, pracując dla

kogoś takiego.

- Laleczko, on wcale nie ma czerwonych włosów, tylko czarne jak skrzydło kruka! I wcale nie

zachowuje się jak seksualny zapaśnik. Przez pięć lat był żonaty i nawet taki brukowiec jak

„National Enquirer” nie miał czego się przyczepić. Teraz jest wdowcem. Zresztą o czym my

mówimy? Przecież nie będzie twoim partnerem, tylko pracodawcą - zniecierpliwiła się. - Co cię

nagle ugryzło? Pracowałaś z dziesiątkami przeróżnych facetów. Każdy, który próbował cię

poderwać, kończył jak Titanic. Czemu ni z tego, ni z owego boisz się Condora? Przecież nawet go

nie znasz?

- Nie boję się! - zaprotestowała, ale musiała uczciwie przyznać, że to niezupełnie prawda.

11

Gdy padło jego nazwisko, poczuła przypływ adrenaliny. Znała go, jak zna się Beatlesów, Rolling

Stonesów czy Duran Duran, i nie miała powodu, by obawiać się go albo z góry zakładać, że jest

ś

wirem. A jednak się bała...

Chyba zgłupiałam, prychnęła. Lęk był irracjonalny, ale nie mogła go zignorować. I musiała

uczciwie przyznać, że dobrze wie, gdzie szukać jego źródła.

Wszystko zaczęło się od teledysku. Chłopcy oglądali kiedyś film w telewizji. Po jego

zakończeniu stacja puściła wideoklip grupy Lee Condora.

O dziwo, na klipie w ogóle nie było typowych rockowych scen. Żadnych dymiących gitar ani

długowłosych rockmanów pastwiących się nad instrumentami. Nie było nawet przebitek na

Condora grającego na perkusji. Ilustracją do piosenki o miłości była historia utrzymana w gatunku

fantasy. Teledysk został zrealizowany tak profesjonalnie, że zdjęcia wyglądały jak fragmenty fabu-

larnego filmu: rycerze na rumakach pędzący we mgle w stronę zamku; wielka bitwa; bohaterka, dla

której ratunek nadszedł zbyt późno i teraz umiera w ramionach ukochanego.

Przez całe cztery minuty Bryn wpatrywała się w ekran jak urzeczona. W końcowej scenie

kamera pokazała zbliżenie twarzy rycerza w zbroi. Przez niewielkie otwory w opuszczonej

przyłbicy patrzyły groźne oczy. Miały niezwykły kolor ciemnego bursztynu. Nadal je pamiętała - aż

zbyt dobrze. I nadal budziły w niej niepokój.

- Nie boję się, Barbaro - powtórzyła. - Po prostu nie rozumiem, po co Lee Condor miałby

kręcić teledysk w Tahoe? Źle mu w Hollywood?

- Co ty, niedzisiejsza jesteś? Przecież on wcale nie mieszka w Hollywood. Ma dwa domy.

Jeden w Fort Lauderdale, a drugi tutaj.

- Poważnie?

- Tak, kupił go już dawno. Mało kto o tym wie, bo Lee strzeże prywatności. W ogóle niewiele

o nim wiadomo.

- Tak? A ja mam wrażenie, że ty wiesz całkiem sporo - rzuciła uszczypliwie.

- Mhm. Chętnie dowiedziałabym się więcej.

- Lubisz takich hardrockowców, prawda? - zapytała Bryn.

Ku jej zaskoczeniu Barbara zawahała się.

- Lee to dziwny człowiek - stwierdziła po chwili.- Serdeczny i spokojny. Ale kiedy mu się

dobrze przypatrzysz, masz wrażenie, że posiada jakiś szósty zmysł. Jest wyjątkowo przenikliwy i

spostrzegawczy. A jaki jest przystojny! Ma niesamowite oczy... Wprawdzie wygląda na chudego i

ż

ylastego, ale jak się człowiek dokładniej przyjrzy i zobaczy te szerokie bary... - Barbara wes-

tchnęła. - Ja w każdym razie dostaję na jego widok gęsiej skórki. Nie znam bardziej męskiego

faceta.

Bryn sama słyszała, że jej śmiech zabrzmiał sztucznie. Raz już miała okazję poznać taki

12

chodzący okaz męskości. I to poznać aż za dobrze. Czy właśnie z powodu tego podobieństwa Lee

Condor od razu wzbudził w niej niechęć? Czy możliwe, że wystarczyło jej raz spojrzeć w jego

ogniste oczy, by w głowie natychmiast włączył się sygnał alarmowy? Instynkt samozachowawczy

ostrzegł ją, by trzymała się z dala od tego mężczyzny. Podejrzewała, że dla niego zaspokajanie żądz

i zachcianek jest równie naturalne jak oddychanie. Jej były narzeczony, Joe, był taki sam.

Dla kogoś, kto umie odczytać znaki ostrzegawcze, były one aż nadto widoczne. Jak jaskrawy

neon, który krzyczy: Kobieto, miej się na baczności! Ten facet najpierw pokaże ci niebo, by za

chwilę urządzić na ziemi piekło.

Na szczęście mądra kobieta wpada w sidła tylko raz w życiu, nigdy dwa.

- Rozumiem, że nasz idol szuka tancerzy do nowego teledysku - powiedziała, otrząsając się ze

wspomnień.

- A jak to się ma do robienia zdjęć?

- Lee widział zdjęcia promocyjne, które robiłaś dla moich klientów. Najpierw długo się

przyglądał, a potem zapytał, czy znam ich autora. No to mu o tobie powiedziałam.

- Dzięki.

- Od tego są agenci. - Barbara nie kryła samozadowolenia. - Słuchaj, muszę jeszcze

zorganizować dwudziestu tancerzy, więc nie mam czasu gadać. Chryste, jak ja kocham tego faceta!

Tylko pomyśl o moim honorarium! Chyba sama zacznę tańczyć z radości. Ale mi się poszczęściło!

Tym razem Bryn roześmiała się całkiem szczerze. Ona i Barbara miały wiele wspólnego.

Barbara za dnia była agentką, a wieczorami tańczyła w modnym nocnym klubie. Uwielbiała

załatwiać kontrakty, no i tańczyć. Bryn mogłaby pracować razem z nią, ale uznała, że to zbyt

ryzykowne zajęcie dla kobiety, która wychowuje małe dzieci. Poza tym czuła, że nie odnalazłaby

się w takim miejscu.

- Rzeczywiście, Barb, dopisało ci szczęście. Cieszę się, że trafił ci się taki kontrakt.

- Złotko, ty się lepiej ciesz na własne konto. Zarobisz taką kasę, że wreszcie kupisz sobie

dom.

Bryn zagryzła wargi. Rzeczywiście, pieniądze są teraz sprawą kluczową. Niby nie dają

szczęścia, ale nie sposób bez nich funkcjonować. Dopóki żył jej brat, Jeff, wystarczało jej na w

miarę wygodne życie: Mogła pozwolić sobie na luksus przebierania w zleceniach.

Gdyby Jeff żył! Wcale nie chodziło o to, że ma dość opieki nad jego synami - wręcz

przeciwnie, kochała ich bezgranicznie i była gotowa poruszyć niebo i ziemię, by nadal byli razem.

Tęskniła za bratem, bo bardzo go kochała. Dopóki go miała, życie było normalne, proste i

bezproblemowe. Było, minęło. Nie wolno jej użalać się nad sobą. Musi stawić czoła twardej

rzeczywistości. Pogodzić się z tym, że Jeffa nie ma.

Niestety, jej brat nie pomyślał o dobrej polisie ubezpieczeniowej, a chłopcy rośli. Trzeba było

13

ich ubrać i wyżywić, zapłacić za lekarza, dentystę i opiekunkę, która zostawała z nimi, kiedy Bryn

pracowała. Keith i Brian chodzili do szkoły, ale za przedszkole Adama musiała płacić.

Kiedy zamieszkali we czwórkę, sprzedała swoje auto i kupiła małego vana. Jej niewielki

domek w zabudowie szeregowej zrobił się za ciasny. Chłopcy zamieszkali w pokoju, który do tej

pory służył za ciemnię, ciemnia zaś została przeniesiona do pomieszczenia gospodarczego na tyłach

domu. Z kolei rzeczy z tego pomieszczenia... zostały upchnięte w szafach, szafkach i gdzie się tylko

dało.

Skoro nie odpowiada jej praca w nocnym klubie, nie może być wybredna. Nie może sobie

pozwolić na odrzucenie dobrego zlecenia tylko dlatego, że zdenerwowały ją oczy jakiegoś faceta.

Na dodatek widzianego tylko w telewizji.

- Bryn, jesteś tam?

- Tak, Barb.

- Przyjedź we wtorek, punktualnie o dziesiątej, do starego domu Fultona. Tylko się nie

spóźnij.

- Do domu Fultona? - Wspomniany budynek znajdował się przy jednej z dróg wiodących na

pustynię; zbudowany w połowie dziewiętnastego wieku, od dawna stał opuszczony. Miejscowe

dzieciaki lubiły zakładać się o to, kto odważy się wejść do środka, bo podobno w nim straszyło.

- Zdziwisz się, gdy zobaczysz, jakie zmiany tam zaszły - uprzedziła Barbara. - Pamiętaj,

punkt dziesiąta. Weź wszystko, co będzie ci potrzebne do całodziennych ćwiczeń.

- Nie spóźnię się - obiecała. - Powiedz mi, jak długo to potrwa? I kiedy ma się odbyć sesja

fotograficzna?

- Kręcenie teledysku zajmie trzy do czterech tygodni. W tym czasie będzie dzień albo dwa

przerwy, i właśnie wtedy będziesz mogła zrobić zdjęcia.

- Serdecznie dzięki!

- Auuua! - Z ogródka znów dobiegł rozdzierający krzyk.

- Muszę kończyć. Te dzikusy za chwilę rozniosą dom!

- Ucałuj ich ode mnie.

- Jasne.

Rzuciła słuchawkę i pełna najgorszych przeczuć wybiegła z domu. Adam płakał wniebogłosy.

Kiedy ją zobaczył, podbiegł do niej i mocno się przytulił.

- Co się stało? - zapytała surowo jego braci.

- Jakiś robak go ugryzł. - Przestraszony Brian podszedł do braciszka i pogłaskał go po jasnej

czuprynie. - Adam...

Chłopiec znów zaniósł się płaczem, więc Bryn wzięła go na ręce i powiedziała łagodnie:- No

już, malutki. Pokaż cioci, co się stało. Podniósł do góry czerwony, spuchnięty paluszek.

14

- Robak! - wykrztusił. - Wstrętny robak! Boli... Zabrała go do kuchni, posadziła na blacie,

wrzuciła do miseczki parę kostek lodu i załata zimną wodą.

- Włóż tu palec. Zobaczysz, zaraz przestanie boleć. Adam przestał płakać i zrobił to, o co

prosiła. Bryn zerknęła na jego braci; przybiegli wystraszeni, a teraz stali z boku i wpatrywali się w

nią jak w obraz. Uśmiechnęła się, by dodać im otuchy.

- Spokojnie, chłopcy, nic strasznego się nie stało. Pewnie użądliła go pszczoła.

Brian zacisnął usta i spuścił wzrok.

- O co chodzi? - zapytała, przyglądając mu się uważnie.

- On... On...

- Co takiego?

Brian stanął tak, by Adam go nie widział, i poruszył bezgłośnie wargami:

- On od tego nie umrze, prawda?

- Oczywiście, że nie! - Skonsternowana, zaczęła udawać, że szuka czegoś w lodówce.

Nie spodziewała się takiego pytania. Wydawało jej się, że przez półtora roku chłopcy

pogodzili się z nową sytuacją i zaakceptowali swoją opiekunkę. Cieszyła się, że okazują ją zaufanie

i miłość.

Właściwie mieli prawo bać się śmierci. Ich mama, Sue, zmarła na ostre zapalenie płuc, gdy

Adam miał zaledwie rok. Nie minęły dwa lata i w bezsensownej katastrofie lotniczej zginął Jeff.

Nic dziwnego, że chłopcy martwili się o brata. I że czasem trzymali się jej kurczowo, jakby bali się,

ż

e ona też odejdzie...

- Hej, co to za smutasy?! - zawołała, patrząc na ich miny. - Adam, miałeś trzymać palec w

wodzie - przypomniała.

- Ale jest okropnie zimna!

- Dobrze, możesz na chwilę wyjąć, ale zaraz włóż z powrotem. Keith, Brian, do wanny. Po

kąpieli zjemy kolację i włączę wam kasetę z Muppetami. A potem wszyscy grzecznie powędrują do

łóżek, bo jutro trzeba iść do szkoły. -A ja, ciągnęła w myślach, zrobię wreszcie stykówki, a potem

wyskoczę do sklepu po nowe trykoty, bo te, które mam, są tak dziurawe, że wstyd się w nich

pokazać.

Trzy godziny później po hot dogach zostało tylko wspomnienie, a chłopcy kończyli oglądać

film. Bryn siedziała między dwoma starszymi, trzymając Adama na kolanach. Nagle z pamięci

wypłynęły wspomnienia, do których nie lubiła wracać. Zagryzła usta. Nie chciała, by chłopcy

widzieli, że ma szkliste oczy.

Kochała ich jak własne dzieci. Była im bezgranicznie oddana. Po części dlatego, że według

niej byli bardzo fajnymi smykami, a po części dlatego, że byli synami Jeffa. Dawno już

zdecydowała, że bez względu na to, co się wydarzy, nigdy, przenigdy ich nie zawiedzie.

15

Tak jak Jeff nigdy nie zawiódł jej. Miała zaledwie szesnaście lat, gdy rodzice zginęli w

wypadku narciarskim. Była młodziutka, zagubiona i odrętwiała z żalu. W tych ciężkich dniach

obecność brata dodawała jej sił. Jeff był jej opoką i przewodnikiem. Walczył o nią jak lew, mając

przeciwko sobie krewnych i sądy.

Dzięki niemu z czasem pogodziła się ze stratą rodziców. Podziwiała go za to, że nie przerwał

nauki i stworzył dla nich obojga prawdziwy dom. Opiekował się nią, zawsze stawiał ją na

pierwszym miejscu, nigdy żadna praca, dziewczyna czy impreza nie były ważniejsze od niej. Nie

zaniedbywał jej nawet wtedy, gdy ożenił się z Sue. Kiedy rodzili się chłopcy, zawsze czekała w

szpitalu, a potem pomagała bratowej w domu.

Między innymi przez pamięć dla niego przysięgła sobie, że nikt i nic nie zmusi jej, by

przestała kochać chłopców i przekazała opiekę nad nimi komuś innemu. Nikt, nawet mężczyzna

taki jak Joe. Nigdy nie była szarą myszką i dobrze znała swoją wartość, lecz kiedy go poznała,

kompletnie straciła głowę. Joe grał zawodowo w futbol amerykański. Do Tahoe przyjechał na

wakacje po zakończeniu sezonu rozgrywek. Odkąd się poznali, nie dawał jej spokoju.

Początkowo była zaskoczona jego nagłym zainteresowaniem. Później podchodziła do niego z

rezerwą. Nigdy nie uważała się za piękność, ale zdawała sobie sprawę, że ze swoją zgrabną figurą i

lekko skośnymi „kocimi” oczami podoba się mężczyznom. Nie była pewna, czyją to cieszy.

Przeszkadzało jej, że faceci, którzy się na nią gapią, mają gdzieś jej duszę, bo obchodzi ich tylko to,

czy jest dobra w łóżku. Dość długo śmiała się z zalotów Joego, ten jednak był nieustępliwy.

Zasypywał ją komplementami i na wszelkie sposoby przekonywał, by zaczęła się z nim spotykać.

W którymś momencie zaczęła traktować go poważnie. Tłumaczyła sobie, że nawet bohaterowie

stadionów mają prawo do miłości. Pragną kochać i być kochani. A Joe zachowywał się tak, jakby

ś

wiata poza nią nie widział.

W ich związku coś zaczęło się psuć po śmierci Sue. Joe nie był zachwycony, że Bryn

poświęca sporo czasu owdowiałemu bratu, ale początkowo tolerował tę sytuację. Rozpoczął się

kolejny sezon rozgrywek, więc spakował się i wrócił do siebie. Zadzwonił w grudniu.

- Mam tylko jeden wolny dzień. Chcesz, to przyjadę - oznajmił i podał datę.

- Fatalnie. Obiecałam Jeffowi, że zostanę z chłopcami - przyznała. Jeff był pilotem i często

wyjeżdżał. Joe wpadł we wściekłość.

- Przecież możemy spotkać się u mojego brata - przekonywała.

- Nie po to lecę taki kawał drogi, żeby niańczyć czyjeś bachory - odparował. - Chcę być z

tobą sam.

- Ja wiem, ale spróbuj mnie zrozumieć... Rzucił słuchawkę. Jednak po tygodniu znów

zadzwonił i rozmawiał z nią tak, jak gdyby nigdy nic.

Znów zaczęła jeździć z nim na rozgrywki. Podczas jednego z wyjazdów dostała telegram z

16

Tahoe. Jeff zginął. Szybowiec, który pilotował, roztrzaskał się podczas ryzykownego manewru.

- Współczuję - powiedział Joe, ale w jego ustach zabrzmiało to jak frazes. Nie pojechał z nią

do Tahoe, by pomóc w przygotowaniu pogrzebu, ani nie przejął się zbytnio losem trzech małych

chłopców, którzy nagle zostali zupełnie sami na świecie i nie wiedzieli, co z nimi dalej będzie.

Bryn nie było stać na spłacanie kredytu za duży dom, w którym mieszkali z ojcem, więc

zabrała ich do siebie.

Podczas pierwszej wizyty Joego wszystko potoczyło się gładko. Wynajęła opiekunkę i została

z nim w hotelu do drugiej w nocy, a potem szybko wróciła do domu, by być przy chłopcach, gdyby

obudzili się dręczeni przez złe sny.

Pokłóciła się z nim na dobre dopiero wtedy, gdy powiedziała, że nie może już jeździć na

mecze. Był okropnie zły, ale po kilku dniach zadzwonił i znów zachowywał się tak, jakby wszystko

było w porządku.

A jednak nie było. Bryn oglądała kiedyś jego mecz w telewizji. Na koniec pokazano

zwycięskich graczy napawających się sukcesem. Wśród nich dostrzegła Joego - nie był sam.

Towarzyszyła mu bardzo młoda, bardzo ładna i bardzo efektowna rudowłosa dziewczyna.

Podczas kolejnej rozmowy telefonicznej Joe wyczuł, że jest obrażona, ale przyjechał do

Tahoe. Rozmawiali w obecności chłopców, mimo to nalegał, by powiedziała, o co chodzi.

- Dowiem się wreszcie, co cię ugryzło?

- Zdradzasz mnie!

Joe wpadł w szał.

- Jestem normalnym, zdrowym mężczyzną! Wiesz, jak to jest z chłopakami, którzy grają w

futbol. Zawsze kręcą się przy nich jakieś dziewczyny.

Rozejrzała się nerwowo po kuchni, a widząc, że chłopcy oglądają telewizję, powiedziała,

zniżając głos:

- Będziesz mi wmawiał, że z nią nie spałeś?

- A nawet jeśli, to co wielkiego się stało? Ona nic dla mnie nie znaczy. Po prostu była na

miejscu i miała ochotę. Odwrotnie niż ty. Ty wolałaś bawić się w domowe przedszkole. Ostrzegam

cię, Bryn, na dłuższą metę żaden facet tego nie zdzierży. Nikt nie będzie czekał w nieskończoność

na kurę domową, skoro może przespać się z księżniczką.

Cudem powstrzymała się, by nie oblać go wrzątkiem. Spokojnie przełożyła zawartość garnka

na półmisek i postawiła na stole.

- Kolacja gotowa, Joe. - Do dziś pamiętała swój lodowaty ton. - Możesz mnie nazywać kurą

domową, skoro sprawia ci to przyjemność, ale nie życzę sobie takich rozmów w obecności

chłopców. Dotarło?

Skinął głową i usiadł przy stole, a ona zawołała chłopców. Brian musiał usłyszeć ich kłótnię,

17

bo kiedy Joe próbował go zagadnąć, odpowiadał wrogim milczeniem. A gdy ten ze złości zaklął

pod nosem, nabrał na widelec groszek i strzelił mu w twarz.

- Mam tego powyżej uszu! - oznajmił Joe, gdy zostali sami. - Rozumiem, że musisz zająć się

tymi smarkaczami, ale dobrze ci radzę, znajdź jakąś opiekunkę. Jak zaczniesz znowu jeździć ze

mną na mecze, nie będę musiał rozglądać się za panienkami.

W ten oto sposób przyznał się do niewierności. Świadomość, że był z inną kobietą, najpierw

sprawiła jej ogromny ból, a potem wprawiła ją w otępienie. Wiele ją kosztowało, by po chwili

milczenia powiedzieć:

- Zapomnij o tym, Joe. Zapomnij o nas.

- Co takiego?!

- To, co słyszysz. Nie wyjdę za ciebie. Nasz związek to byłaby porażka.

- Ty chyba zgłupiałaś! Wiesz chociaż, co tracisz?

- Owszem, niedojrzałego faceta, który uważa, że ma prawo zdradzać swoją kobietę, jeśli nie

jest gotowa wskakiwać mu do łóżka na każde skinienie.

Były jeszcze inne powody. Całe mnóstwo powodów. Ostatecznie nie miało znaczenia, który z

nich przeważył. Ważne, że zaręczyny zostały nieodwołalnie zerwane. A dokładnie, że ona je

zerwała.

- Ciociu, w telewizji jest jakaś duma sieczka.

Rozżalony glos Briana wyrwał ją z zamyślenia.

- I bardzo dobrze. Ty też będziesz miał jutro w głowie sieczkę, jeśli zaraz nie położysz się

spać. Chłopcy, marsz do łóżka!

Buntowali się i jęczeli, ale ostatecznie jej posłuchali. Gdy wreszcie zasnęli, włożyła stary

trykot, legginsy i getry i zbiegła na dół, by zrobić krótką rozgrzewkę i przy okazji obejrzeć

wieczorne wiadomości. Z ekranu uśmiechała się budząca zaufanie twarz prezentera pogody, a

potem jego miejsce zajął prowadzący wiadomości, który zaczął mówić o młodym miejscowym

polityku, Dirku Hammarfieldzie, który właśnie rozpoczął, kampanię przed wyborami do senatu.

Słuchała jednym uchem, zerkając na ekran pomiędzy kolejnymi powtórzeniami ćwiczeń

rozciągających mięśnie nóg. Kandydat na senatora miał ujmujący uśmiech młodego Kennedy’ego,

jasne włosy i niebieskie oczy.

Na pewno zdobędzie mnóstwo głosów, zawyrokowała. Może nawet mój. Nagle zamarła w

pozycji na brzuchu z mocno naprężonymi i uniesionymi nogami. W wiadomościach zmienił się

temat. Tym razem mówiła ładna prezenterka; ponad jej głową w lewym górnym rogu pojawiło się

zdjęcie mężczyzny. Lee Condor.

Do Bryn nie docierał sens tego, o czym była mowa. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w

zdjęcie. A zwłaszcza oczy, które przykuwały uwagę nawet wtedy, gdy patrzyły z fotosu. Pewnie

18

dlatego, że mają taki niespotykany kolor, pomyślała. Albo dlatego że zdobią interesującą twarz. Z

uwagą analizowała jej rysy. Wysokie czoło. Czarne, mocno zarysowane łuki brwi. Idealnie prosty

nos. Wydatne kości policzkowe. Zdecydowana linia szczęki. Ładne usta. Lee Condor wyglądał na

kogoś, kto łatwo się śmieje, a w chwili gniewu zaciska wargi w surową linię.

Włosy miał kruczoczarne, półdługie, ale mimo takiej fryzury i tak wyglądał bardziej na

biznesmena niż gwiazdę rocka. Barbara miała rację, mówiąc, że jest wręcz obezwładniająco męski.

Pewnie o tym wiedział, ale chyba nie przywiązywał do tego wagi. Przez co wydawał się jeszcze

bardziej pociągający...

Wiadomości dobiegły końca, a w ich miejsce pojawiła się reklama torebek śniadaniowych.

Bryn raptownie rozluźniła mięśnie i z ulgą opuściła nogi. Chyba oszalałam. Przecież nawet go nie

znam, tłumaczyła sobie.

Mimo to nie potrafiła o nim zapomnieć. Myślała o nim nawet wtedy, gdy po skończeniu

ć

wiczeń i kąpieli kładła się do łóżka. Zastanawiała się, jaki jest w bezpośrednim kontakcie. Jak

będzie na niego reagowała, gdy go pozna. Miała nadzieję, że zapanuje nad irytującymi dreszczami,

które biegały jej po plecach za każdym razem, gdy spojrzała w ciemnobursztynowe oczy.

I po co ja to tak przeżywam, zniecierpliwiła się. Na planie teledysku będzie tyle ludzi, że Lee

Condor nawet mnie nie zauważy w tłumie...

Pokrzepiona tą myślą, zasnęła.

O tym, jak płonne były to nadzieje, przekonała się we wtorkowy ranek, mniej więcej

kwadrans po swoim przyjeździe do domu Fultona. Właśnie robiły z Barbarą rozgrzewkę, gdy

podszedł do nich główny choreograf.

- Barbaro, można cię prosić na słowo? - zapytał. Odeszli na bok i chwilę rozmawiali, po czym

oboje wrócili do Bryn.

- Stwierdził, że jesteś idealna - oznajmiła Barbara zagadkowo.

- Co rzecz jasna oznacza wyższe honorarium - wszedł jej w słowo choreograf.

- I wcale nie tak dużo dodatkowej pracy.

- Zresztą najlepiej, żeby sam ci wszystko wyjaśnił. I nim się zorientowała, o co chodzi,

stanęła z nim twarzą w twarz. Nawet nie wiedziała, że jest już na planie.

- Bryn, poznaj Lee Condora. Lee, to moja przyjaciółka, Bryn Keller. - Barbara była

wyjątkowo entuzjastyczna.

Lee uśmiechnął się półgębkiem. Sprawiał wrażenie, jakby w ogóle jej nie słuchał. Za to

otwarcie wpatrywał się w Bryn. Bez skrępowania oglądał ją od stóp do głów, analizował każdy

szczegół. W końcu spojrzał jej prosto w oczy.

- Bryn Keller? Więc jest pani też fotografem. Miło mi poznać.

Podał jej rękę. Szorstką - z mnóstwem odcisków - i gorącą...

19

Bryn pomyślała, że płonie w nim wewnętrzny ogień i wyzwala potężną energię, która

upodabnia go do wulkanu. Uśpionego, emanującego złudnym spokojem. I potęgą. Jak zaśnieżony

górski szczyt na tle błękitnego nieba...

Poczuła na plecach gorący dreszcz. Cofnęła dłoń - właściwie wyszarpnęła ją - i odsunęła się

od niego.

- Chciałabym najpierw usłyszeć, czego pan ode mnie oczekuje. Dopiero wtedy powiem, czy

się do tego nadaję.

Lód... Tylko z tym dało się porównać jej ton. Nie chciała być aż tak nieprzystępna, ale... była.

Do granic nieuprzejmości. Lekko zmrużył oczy.

- Och, bez obawy, panno Keller. Jestem pewny, że się pani nadaje. - Mówił z akcentem

typowym dla południowych stanów. - Tony wprowadzi panią w szczegóły - oznajmił, po czym

odwrócił się i odszedł.

ROZDZIAŁ DRUGI

Dziewczyna od razu go zaintrygowała.

Kiedy przyjechał, drzwi do domu Fultona były szeroko otwarte, a wewnątrz trwała

gorączkowa krzątanina. Wszyscy byli tak zajęci, że nikt nie zwrócił na niego najmniejszej uwagi;

tancerze - poubierani w kolorowe stroje do ćwiczeń - rozgrzewali się i ćwiczyli układy

choreograficzne. Siwowłosy stolarz majstrował przy biegnących lukiem schodach, na których stał

Tony Asp, główny choreograf, i kłócił się o coś z szefem produkcji, Garym Wrightem.

Lee rozejrzał się po eleganckim holu i olbrzymiej sali balowej. Nigdzie nie zauważył

Perry’ego ani Andrew, ani nawet Micka. Pewnie jeszcze nie przyjechali; w końcu do dziesiątej

brakowało paru minut. Wiedział, że jego koledzy spędzili noc w kasynie. Tak ich rozrzewnił

powrót do Tahoe, że do bladego świtu topili melancholię w alkoholu.

Na pewno się nie spóźnią. Dawno temu zrozumieli, że muszą liczyć się z pozostałymi

członkami grupy. I szanować ich czas, czyli nie nawalać i przychodzić na próby.

Przyjrzał się pobieżnie tancerzom. Dziesięciu mężczyzn, dziesięć kobiet. W większość bardzo

młodych. Pewnie dzieciaki z miejscowej szkoły średniej, może college’u, które myślą, że na planie

rozerwą się i odpoczną sobie od codzienności. Cóż, jeśli ktoś tu liczy na odpoczynek, gorzko się

rozczaruje. Wolny czas to towar deficytowy.

I właśnie gdy tak stał i lustrował tancerzy, zobaczył ją - co prawda nie całą, ale i to

20

wystarczyło. Jako pierwsze rzuciły mu się w oczy niesamowicie długie nogi.

Dziewczyna właśnie wykonywała głęboki skłon; najpierw pochyliła tułów prostopadle do

podłogi, by po chwili niemal dotknąć do niej czubkiem głowy. Miała na sobie różowe legginsy,

czarny trykot i getry. Lee nie widział jej twarzy, jedynie nogi, szczupłe, ale bardzo zgrabne i ładnie

umięśnione. Przy okazji obejrzał sobie też kształtną pupę, którą nieświadomie wypięła prosto na

niego...

Wyprostowała się. Podniosła do góry ręce, jakby chciała sięgnąć gwiazd, po czym z gracją

zrobiła pełny szpagat. W jej ruchach było coś, co go urzekło. Przyszło mu do głowy, że zaraz z

wrażenia otworzy usta. Zaczął się z siebie śmiać. Ciekawe, jak by zareagowała, gdyby wiedziała, że

najchętniej rozpędziłby wszystkich na cztery wiatry i rzucił się na nią jak wariat. Pewnie nie byłaby

zachwycona.

Ucieszył się, że wciąż budzą się w nim takie pragnienia. Po Victorii miał różne kobiety, ale

nie przypominał sobie, by któraś w takim stopniu podziałała mu na wyobraźnię. Po śmierci Victorii

bardzo się zmienił. Niestety, na gorsze.

Ś

mieszne. Gdyby przyznał się Victorii, że od samego patrzenia na nią robi mu się gorąco,

pewnie powiedziałaby, że oszalał. Nie, raczej nazwałaby go dzikusem. To było jej ulubione

określenie...

Odsunął na bok wspomnienia. Nawet jeśli popełnił jakiś błąd, to już i tak przeszłość.

Skończyło się. Nie powinien zadręczać się wspomnieniami, bo nie wychodzi mu to na dobre. Było,

minęło. Życie toczy się dalej.

- Lee! Już jesteś?! Nie widziałem, jak wszedłeś.

Odwrócił się. Tony Asp uśmiechał się szeroko.

- Cześć, Tony. - Wymienili uścisk dłoni. - Jestem tu od kilku minut. - Zamaszystym gestem

wskazał hol, schody i salę balową. - Nieźle wyszło, prawda?

- Nawet nie ma porównania. Niebo a ziemia. - Tony lekko się skrzywił. - Powiem szczerze, że

jak mi powiedziałeś, że chcesz kupić i wyremontować ten dom, pomyślałem, że masz nierówno pod

sufitem. Teraz widzę, że miałeś rację. Wynajem kosztowałby więcej, a tak masz wystrzałową

rezydencję. Będziesz tu mieszkał?

Pokręcił głową.

- Lubię mój stary dom. Albo nowy, zależy jak na to spojrzeć.- W każdym razie to wymarzony

plan zdjęciowy. Wątpię, żeby w samym sercu Georgii udało się znaleźć drugi budynek, który byłby

kwintesencją stylu z czasów wojny secesyjnej.

- Też tak myślę... - Urwał, gdyż nagle ktoś mocno klepnął go w ramię. Tuż za nim stał Gary

Wright, chudy jak szczapa, kłębek nerwowej energii i genialny dyrektor kreatywny.

- Cześć, Lee! Jak trasa koncertowa? Cieszę się, że znów będziemy razem pracować.

21

- Ja też się cieszę, Gary. A trasa? Nieźle, ale powiem ci, że chyba to była już ostatnia.

Lee poznał Tony’ego i Gary’ego przed rokiem, podczas wspólnej realizacji teledysku. Od

tego czasu byli w stałym zawodowym kontakcie, choć początki współpracy nie były łatwe.

Zarówno Tony, uznany twórca choreografii do baletów klasycznych, jak i Gary, jeden w

najlepszych dyrektorów telewizji publicznej, podchodzili do jego pomysłów sceptycznie. Lee

wielokrotnie się przekonał, że ludzie uprzedzają się do niego z dwóch powodów: po pierwsze, bo

jest potomkiem Czarnych Stóp, po drugie, bo gra rocka.

On jednak nauczył się być twardy, wzruszać ramionami i spokojnie robić swoje. Tony i Gary

zaakceptowali go takim, jaki jest. Ale Victoria już nie...

To się już skończyło, powtórzył. Skończyło się...

- Tylko w jednym się z tobą nie zgadzam. - Gary od paru chwil mówił do niego, ale on go nie

słyszał. - Podoba mi się pomysł na klip i aranżacja piosenki. Jednak uważam, że powinniśmy dać

parę ujęć, na których widać, jak gracie na instrumentach. Wiem, zaraz mi powiesz, że to ballada o

wojnie secesyjnej. Zgoda, ale spróbuj spojrzeć na to od strony...

- Przepraszam - wtrącił Tony - ale chciałbym już zaczynać z tancerzami.

- Jasne, Tony. Nie przeszkadzaj sobie - odparł Gary. - A wracając do tych ujęć, Lee, to mam

na myśli sekwencje nie dłuższe niż sekunda, góra dwie...

- Przepraszam cię... - Tym razem to Lee wszedł mu w słowo. Śledził wzrokiem Tony’ego,

który zmierzał w stronę grupy ubranych tancerzy. - Zaraz wrócę.

- Ale Lee, posłuchaj... - zirytował się Gary.

- Skoro tak ci na tym zależy, daj te ujęcia. Rób, co chcesz - rzucił na odczepnego.

Gary triumfował, ale on nawet tego nie zauważył. Chciał jak najszybciej porozmawiać z

Tonym.

- Tony!

Choreograf zatrzymał się.

- Widzisz tę wysoką rudą dziewczynę? - zapytał Lee.

- Rudą? Tu nie ma żadnej rudej.

- Dobrze, niech ci będzie, że ma kasztanowe włosy. Jakieś metr siedemdziesiąt wzrostu,

czarny trykot i różowe legginsy. Tony, co z tobą? Ślepy jesteś czy co?

- Dobrze, już wiem, o którą ci chodzi! Rany, rzeczywiście jest na co popatrzeć.

- Przestań się gapić. Powinieneś być uodporniony na takie rzeczy. Codziennie widzisz

dziesiątki pięknych ciał.

- Widzę, ale przecież nie jestem z kamienia...

- Tony, pogadaliśmy sobie jak esteta z estetą, tak? A teraz skupmy się na sprawach

zawodowych. Co ty na to, żeby ta dziewczyna została naszą Loreną?

22

Tony natychmiast uruchomił swój „estetyczny” zmysł.

- Ty wiesz, że to jest myśl! Ta mała jest idealna! Piękne długie włosy, wysoka, szczupła -

będzie dobrze wyglądała w kostiumie. Ładne pełne piersi - te to się dopiero zaprezentują! Jest

naprawdę świetna.

- Tylko żeby umiała tańczyć...

- Na pewno umie. Barbara Vinton nie zatrudnia amatorów. Zapytam ją o tę dziewczynę. Jeśli

Barbara powie, że jest dobra, przyprowadzę ją do ciebie.

- Dobrze. Widzę, że przyszli Perry i Andrew. Pójdę z nimi pogadać, a potem obejrzę schody.

Tony skinął głową i pobiegł do tancerzy, a Lee poszedł przywitać się z kolegami, Andrew

McCabe’em, Perrym Littonem i Mickiem Skyhawkiem.

- Jasna cholera, Lee, to miejsce wygląda odlotowo! - stwierdził Andrew.

- Super! - zgodził się Mick.

- Fajnie, że wam się podoba - roześmiał się Lee.

- O ile można ufać waszej ocenie. Coś mi się zdaje, że jeszcze widzicie podwójnie. Zwłaszcza

ty, przyjacielu. Nawet jak na czerwonoskórego masz strasznie czerwone oczy.

Mick, czystej krwi Indianin z plemienia Czarnych Stóp, wyraźnie się speszył, czym bardzo

rozbawił kolegów.

- Bardzo zabawne! - Wzruszył ramionami. - Przecież ciągle od was słyszę, że powinienem się

ustatkować. Chyba jasne, że aby to zrobić, muszę raz na jakiś czas spędzić noc z przedstawicielką

płci odmiennej?

- Problem w tym, że spędziłeś tych nocy całe mnóstwo, tyle że każdą z inną dziewczyną -

westchnął Andrew, udając zniechęcenie. - Nie myślałeś o tym, żeby spędzać je z jedną?

Z twarzy Lee w jednej chwili znikł beztroski uśmiech. Lepiej uważaj, Mick, ostrzegł kolegę w

myślach. Czasem lepiej nie znać kobiety, obok której się budzisz. Najbezpieczniej być z taką, która,

podobnie jak ty, przychodzi i odchodzi w noc. Bo może ci się zdawać, że poznałeś ją na wylot, ale

nic bardziej mylnego. Nie masz pojęcia o mrocznych sekretach, które nosi w sercu...

- Pójdę obejrzeć schody - mruknął. - Mick, kazałem ustawić twoje klawisze na końcu sali

balowej. Sprawdź, czy dobrze to zrobili.

- Jasne.

Rozdzielili się i każdy zajął się swoimi sprawami. Lee podszedł do schodów i przez chwilę

podziwiał ich zgrabny łuk. Uśmiechnął się, czując dumę i zadowolenie, że remont domu się udał.

Kiedy był tu pierwszy raz, stare marmurowe podłogi pokrywała gruba warstwa brudu, schody były

zarwane w kilku miejscach, a żyrandole zasnuła tak gęsta pajęczyna, że prawie nie było ich widać.

Gdy oznajmił, że zamierza kupić i wyremontować dom, by nakręcić w nim teledysk do ballady

„Lorena”, koledzy popukali się w czoło. Zrozumieli go dopiero teraz, gdy odświeżony dom ukazał

23

cale swe piękno.

- Dzień dobry, Lee. Chcę ci przedstawić Bryn Keller. Bryn, to jest Lee Condor. - Na dźwięk

głosu Barbary natychmiast się odwrócił. Keller... skądś znał to nazwisko.

Uśmiechnął się do kobiety, którą wybrał do roli Loreny. Podał jej rękę, mrucząc pod nosem

banalne: „Bardzo mi miło”. Przez cały czas bacznie jej się przyglądał.

Jeszcze zanim otworzyła usta, wyczuł falę niechęci. Tak silnej, że niemal widział, jak między

nim a tą kobietą wyrasta niewidzialna lodowa tafla. Lód... i ogień.

Dziewczyna z bliska wydała mu się jeszcze piękniejsza. Jej włosy miały niespotykany odcień

- ani mahoń, ani typowy rudy - o wiele głębszy niż każdy z tych dwóch. Podobny do koloru

płomieni szalejących w samym sercu pożogi. Z zachwytem przyglądał się kilku pasemkom, które

wymknęły się z ciasnego węzła. I niesamowitym oczom, przejrzyście zielonym i lekko skośnym,

jak u lśniącego, tajemniczego kota. Te oczy pełne wewnętrznego ognia, zdradzającego

temperament, oraz rude włosy kontrastowały z chłodnym zachowaniem dziewczyny. Wprawdzie jej

głos miał ciepłą barwę i był miły dla ucha, ale mówiąc zachowywała się tak, że Lee miał ochotę nią

potrząsnąć.

Uśmiechnął się. Powiedział coś cicho i spokojnie. Sam nie bardzo wiedział co. Ona

odpowiedziała, ale nie dotarł do niego sens jej słów. Zresztą to nieważne. Dla niego ta dziewczyna

była idealną Lorena. Może go lubić lub nie. Nie miał na to wpływu. Istotne było tylko to, by jej

antypatia nie wpływała negatywnie na ich współpracę.

Zostawił ją z Barbarą i odszedł. Musiał jednak przyznać, że poczuł się dotknięty jej

zachowaniem. Ciekawe, czym ją sprowokował? Może nie lubi muzyków rockowych? Albo ludzi o

indiańskich korzeniach? Co, do cholery, czyżby jej przodkowie zamykali czerwonoskórych w

rezerwatach? Ostatecznie uznał, że to jej problem. Po prostu zostawi ją w spokoju. Był w połowie

schodów, gdy nagle uśmiechnął się szeroko. Za plecami słyszał Tony’ego, który streszczał

dziewczynie koncepcję wideoklipu. Było jasne, że przyjmie ich propozycję - oczywiście wyłącznie

dla pieniędzy. Uśmiech przerodził się w złośliwy grymas.

Tak bardzo zależy jej na forsie? W porządku. Już on da jej zarobić.

W drodze powrotnej utknęła w gigantycznym korku. Za każdym razem, gdy sznur

samochodów ślamazarnie przesuwał się metr do przodu, klęła nieznośny perfekcjonizm Lee

Condora, który kazał im powtarzać wszystko setki razy.

Tony Asp streścił jej scenariusz wideoklipu. - „Lorena” to nastrojowa ballada, która była nie-

zwykle popularna w czasach wojny secesyjnej - mówił.

- Nakręciliśmy już sceny plenerowe, natomiast tu, w domu Fultona, powstaną sekwencje balu.

Z grubsza ma to wyglądać tak: Trwają tańce. Żołnierz wraca z frontu do domu i odkrywa, że jego

ukochana, Lorena, poślubiła innego.

24

W następnej scenie żołnierz błąka się po pustym polu spowitym mgłą i wyobraża sobie, że

porywa Lorenę i silą zmusza, żeby dochowała przysięgi. W rzeczywistości jednak o nią nie walczy.

Odchodzi, gdyż zdaje sobie sprawę, że wojna wszystko zmieniła i zabiła ich miłość.

Najważniejsza scena z pani udziałem rozegra się na schodach- tłumaczył Tony. - Początkowo

Lorena będzie próbowała wyrwać się byłemu kochankowi, on jednak jej nie puści. Przyciągnie ją

do siebie, weźmie na ręce i oboje znikną we mgle. Ujęcie potrwa maksymalnie półtorej minuty, ale

każdy szczegół musi być dopracowany. Jeśli chodzi o choreografię, wiele będzie zależało od pani,

gdyż Lee, jakkolwiek bardzo sprawny fizycznie, nie jest jednak zawodowym tancerzem. Za chwilę

zaczynamy próby tańca, więc proszę dołączyć do grupy, natomiast indywidualnie popracujemy w

czasie przerwy.

Próby trwały bite cztery godziny.

- Wygląda pani na zmęczoną - zauważył Tony, gdy skończyli. - Niech pani zrobi sobie pięć

minut przerwy.

Pięć minut znaczyło pięć minut - ani sekundy dłużej. Po przerwie zgodnie z umową ćwiczyła

z Tonym układ na schodach. Cztery stopnie, obrót, i hop, wpada w jego ramiona. Nie tak, proszę

wybić się mocniej. Bez obaw, Lee na pewno panią złapie...

A potem znów powrót do grupy na kolejne trzy godziny mordęgi... Wycisnęła z siebie siódme

poty. Padała ze zmęczenia. Jednak najgorsze w tym wszystkim było to, że on cały czas tam był.

Obserwował ją. Szeptał Tony’emu do ucha swe uwagi. Stał ź boku, z rękami wciśniętymi w

kieszenie albo skrzyżowanymi na piersiach, ubrany w sprane dżinsy i błękitną koszulę. Brakuje mu

tylko przepaski na czole, pomyślała zgryźliwie. Nawet bez tego potrafiła wyobrazić sobie, jak z

dzikim okrzykiem na ustach galopuje na zadziornym łaciatym koniu i wpada do miasta, by za

chwilę puścić je z dymem...

Przez korek spóźniła się do szkoły po Briana i Keitha. Na szczęście szkolny autobus podwiózł

ich do przedszkola Adama, więc miała ich wszystkich w jednym miejscu. Pech chciał, że akurat

tego dnia byli wyjątkowo nieznośni.

- A Keith to specjalnie nadepnął mi na nogę - poskarżył się Adam.

- Bo on mnie uderzył - bronił się winowajca.

- Nieprawda. To było niechcący.

- A właśnie że chcący.

- Keith ma rację - wtrącił się Brian. - Wszystko widziałem. Zrobiłeś to specjalnie.

- Przestańcie! - krzyknęła. - Spokój! Wsiadać do samochodu. I to już!

Normalnie reprymenda na tym by się skończyła, ale upal, zmęczenie oraz niewytłumaczalna

irytacja sprawiły, że była wyjątkowo podminowana i w samochodzie znów zbeształa Keitha.

- Do jasnej cholery, czy ty w końcu usiądziesz na miejscu? I zapnij wreszcie ten pas!

25

Chłopiec posłusznie usiadł, ale jego spojrzenie mówiło, że poczuł się urażony. Jej

bratankowie toczyli między sobą bezustanną wojnę, lecz gdy na horyzoncie pojawiał się wspólny

wróg, natychmiast zwierali szyki. Tym razem ich słuszny gniew obrócił się przeciw niej. Trzy pary

zielonych oczu przeszyły ją gniewnym spojrzeniem; troje małych ust zacisnęło się we wrogim

milczeniu. Miała zamiar ich zignorować, lecz gdy siadała za kierownicą, odezwało się sumienie.

Przekręciła kluczyk w stacyjce, ale zamiast ruszyć, odwróciła się do Keitha.

- Przepraszam, miałam ciężki dzień. - To kiepskie usprawiedliwienie, przyznała

samokrytycznie. Zwłaszcza za: „Do jasnej cholery”. Wiadomo, że jeśli będzie używała takich słów,

chłopcy zaraz je podchwycą.

Keith uśmiechnął się półgębkiem.

- Adam, jak dziś było na basenie?

- Nie podobało mi się! - Chłopczyk z niesmakiem zmarszczył nos. - Pan Beacon próbował

mnie utopić!

- Nie utopić, tylko nauczyć pływać - sprostowała. - Keith, co dostałeś z dyktanda?

Zaczął opowiadać, ale po chwili przestała go słuchać. Nagle coś ją zaniepokoiło: w

samochodzie zapadła martwa cisza. Na następnym czerwonym świetle spojrzała na bratanków.

Znów byli nadąsani.

- Ciociu, co się z tobą dzieje? - Brian zawsze występował w roli rzecznika.

- Nic, nic... - odparła szybko. Ktoś zaczął trąbić; nie zauważyła, że zmieniło się światło. - Do

cholery! - zaklęła, ale tym razem uważała, by chłopcy nie usłyszeli.

- Ciociu... - Brian nie zamierzał dać się łatwo zbyć.

- Naprawdę nic się nie stało. Nic. Trochę mnie wkurzył taki jeden dumy czerwonoskóry tam-

tamiarz.

- Czerwonoskóry tam-tamiarz?

- Chryste Panie! - jęknęła. Co ja wygaduję, w dodatku przy dzieciach. - Nieważne. Umówmy

się, że nic takiego nie mówiłam. - Wlepiali w nią oczy; czuła to przez skórę. - Słuchajcie,

zapomnijcie o tam-tamiarzu. Okropnie się zachowałam, naprawdę nie chciałam tak powiedzieć.

Jestem trochę zła i sfrustrowana, więc palnęłam coś, żeby odreagować. Rozumiecie?

- Jasne - odparł Brian z powagą. - Tata zawsze powtarzał: jak nie masz nic miłego do

powiedzenia, to już lepiej siedź cicho. O to chodzi?

- W pewnym sensie - mruknęła zażenowana - ale to trochę bardziej skomplikowane.

Zapamiętajcie sobie, że nie wolno... - Zawiesiła głos, żałując, że nie pomyślała dwa razy, zanim

otworzyła usta. - Nie wolno nikogo obrażać tylko dlatego, że nas zdenerwował.

- Rozumiem - przytaknął Brian. - Nie powinnaś mówić o tym facecie, że jest durnym

czerwonoskórym tam-tamiarzem tylko dlatego, że cię wkurzył.

26

- Właśnie - przyznała.

- A co to jest czerwonoskóry tam-tamiarz? - zainteresował się Keith.

- Osadnicy mówili na Indian „czerwonoskórzy” - pouczył go brat. - Co ty, westernów w

telewizji na oglądasz?

Bryn miała ochotę zapaść się pod ziemię. Co by pomyślał o niej, lub o sposobie, w jaki

wychowuje jego dzieci, Jeff - który był tak bardzo wyczulony na wszelkie przejawy dyskryminacji i

nietolerancji?

- Brian! - Skarciła go wzrokiem. Wprawdzie sama miała swoje grzechy na sumieniu, ale

uznała, że krótkie kazanie nie zaszkodzi. - Za dużo czasu spędzasz przed telewizorem. Keith...

- A to źle, jak ktoś jest czerwonoskórym tam-tamiarzem? - zapytał Keith niewinnie.- Nie! -

zawołała. - Proszę was, zmieńmy temat. Trzymajmy się zasady, której nauczył was tata: „Jeśli nie

możesz powiedzieć nic miłego, siedź cicho”. Już wam mówiłam, że palnęłam to bez zastanowienia.

Nie wolno tak mówić - ratowała się rozpaczliwie. - Biorę udział w nagraniu teledysku i...

- No nie! Takiego jak w MTV? - upewnił się Keith.

- Tak, takiego jak w MT...

- No nie! - Brian wychylił się do przodu.

- A czyj to teledysk, ciociu?

- Lee Condora.

- No nie! - Tym razem to Adam dał wyraz entuzjazmowi.

- Pani Lowe kazała nam obejrzeć jego ostatni teledysk, bo możemy się z niego dowiedzieć,

jak było w średniowieczu. Podobno świetnie odtworzyli realia, czy coś takiego - powiedział Brian.

- Realia - powtórzył Adam, który naśladował brata.

- No to super - mruknęła. - Wszystko jest super! Dojechali do domu o siódmej; o dziewiątej

najedzeni i umyci chłopcy leżeli w łóżkach. A ona miała w perspektywie co najmniej godzinę

siedzenia w ciemni.

Robiła zdjęcia okolic Tahoe do folderu promującego miasto. Zleceniodawcy po długim

namyśle wybrali pięć odbitek, by w ostatniej chwili dojść do wniosku, że jednak wolą inne. Dla niej

oznaczało to dodatkową robotę, ale praca nad folderem mogła zaowocować następnymi zleceniami,

dlatego nie chciała zadzierać z neurotycznym dyrektorem kreatywnym z agencji reklamowej.

Jedyny plus ślęczenia nad nowymi stykówkami był taki, że kiedy wreszcie położyła się do łóżka,

była zbyt zmęczona, żeby myśleć. Dzięki temu nie prześladowało jej ani jedno wspomnienie

bursztynowych oczu. Zasnęła, ledwie przyłożyła głowę do poduszki.

Ś

roda była dużo gorsza od wtorku. Bryn stawiła się na planie punktualnie o dziewiątej rano,

tak jak prosił Tony Asp. Dom, który wydał jej się dziwnie pusty, robił niesamowite wrażenie.

Zupełnie jakby nagle cofnął się czas. Olbrzymie żyrandole w sali balowej oświetlały marmurową

27

podłogę i misternie rzeźbione panele i gzymsy, które kontrastowały z subtelnym wzorem tapety.

Imponujące schody wnosiły się ku górze i tonęły w zamglonym mroku. Gdy na nie patrzyła, przez

moment zdawało jej się, że wehikuł czasu przeniósł ją do innej epoki.

Nagle ciszę rozdarła eksplozja głośnej muzyki.

Bryn, przerażona i bliska palpitacji serca, niemal podskoczyła do sufitu. Ochłonęła, gdy

dotarło do niej, że ktoś po prostu włączył taśmę. Z nagraniem „Loreny”.

Utwór zaczynał się dźwiękami werbli, które nasuwały nieodparte skojarzenie z żołnierzami

maszerującymi na wojnę. Następnie do werbli dołączały skrzypce, a potem bardzo łagodnie

wchodził keyboard.

I wreszcie wokal Lee Condora.

Jego glos miał niepowtarzalną barwę. Śpiewał tenorem, nieco ochryple, ale tak przejmująco,

ż

e trafiał prosto do serca. Bryn nigdy w życiu nie czuła się bardziej spięta. Zupełnie jakby ten głos,

podobnie jak oczy Lee, potrafiło odkryć jej najskrytsze tajemnice. Zupełnie jakby był narzędziem,

za pomocą którego można człowieka obnażyć, odsłonić jego serce i duszę, by porzucić go nagim i

bezbronnym.

Ballada była piękna. Gdy w refrenie do głosu Lee dołączał chórek, zapiekły ją łzy. W tej

muzyce było wszystko: miłość odnaleziona i miłość stracona, mądrość i smutek rezygnacji.

- Bryn, już jesteś! Doskonale!

Z góry zbiegał po schodach Tony Asp, niosąc magnetofon.

- Wyobrażasz sobie, jak będzie wyglądał ten dom, gdy zostanie urządzony? - zapytał

pogodnie. - Będzie cudowny!

Bryn odpowiedziała nikłym uśmiechem.

- Masz rację - odparła.

- Połóż gdzieś torbę z rzeczami i zrób sobie króciutką rozgrzewkę. Będę czekał przy

schodach.

- Powtórzmy wszystko od początku, powolutku i spokojnie - rzekł, gdy podeszła. - Dziś

będziesz pracowała z Lee.

- Z Lee? - Nie potrafiła ukryć konsternacji.

- Tak, panno Keller. Ze mną.

Nie widziała go wcześniej; nie miała pojęcia, że jest gdzieś w pobliżu. Teraz schodził na dół.

Poruszał się bezszelestnie, nic zatem dziwnego, że Wcześniej go nie słyszała. Miała ochotę na

niego krzyczeć.

Domyśliła się, że stał na schodach od dawna. Obserwował ją. I to wcale nie ukradkiem, lecz

otwarcie. A ona o tym nie wiedziała...Nie wyczuła jego obecności, która teraz ją przytłoczyła.

Wpatrywała się w niego w osłupieniu, a on spokojnie pokonywał kolejne stopnie.

28

Miał na sobie koszulkę polo z drogiego sklepu.

Kanarkowy kolor podkreślał bursztynowy blask jego oczu, krótki rękaw zaś odsłania!

muskularne ramiona. Dopasowana koszulka efektownie podkreślała mocny tors, płaski brzuch i

szerokie barki. Barbara miała rację: Lee widziany z daleka sprawiał wrażenie szczupłego, lecz gdy

się zbliżył, nie było wątpliwości, że jest mocny i dobrze zbudowany.

Zszedł na sam dół, a ona i tak musiała zadzierać głowę. Był od niej dużo wyższy.

Kiedy stanął naprzeciw, owionął ją jego zapach.

Ulotny aromat wody kolońskiej, który kojarzył się z chłodną wilgocią lasu. Zapach był

przyjemny, wręcz uwodzicielski. A jednak nawet on budził w niej lęk. Obawiała się potężnej

zmysłowej energii, którą instynktownie wyczuwała w Lee.

- Dzień dobry, panno Keller.

Miała wrażenie, że dźwięk jego głosu przenika wprost do jej krwiobiegu i pobudza krążenie.

- Dzień dobry.

- Tony pokazał mi układ, więc możemy zacząć próbę. Chcę się zorientować, nad którymi

fragmentami będziemy musieli popracować. Wolałbym, żeby skoczyła pani z pięciu stopni zamiast

czterech, oczywiście jeśli da pani radę. Zapewniam, że panią złapię.

- W porządku - odparła sucho.

- Tony?

- Jestem gotowy. Przećwiczcie to najpierw na „sucho”, a potem spróbujemy z muzyką.

Poprzedniego dnia podczas prób z Tonym wszystko było bajecznie proste. A dziś

wystarczyło, by Lee wziął ją za ramię, i już nie miała szans na koncentrację. Zamiast skupić się na

układzie, myślała tylko o tym, by natychmiast wyrwać się i uciec.

Speszyła się, kiedy jej dotknął. Zerknęła ukradkiem na jego smukłe śniade dłonie i mimo woli

pomyślała, że właśnie tak powinny wyglądać ręce prawdziwego mężczyzny...

- Proszę powiedzieć, kiedy będzie pani gotowa... Spojrzała mu w oczy. Bawi się jej kosztem.

Przecież widziała jego lekko ironiczny uśmiech.

Obrót! Dzięki temu uwolnisz się od niego... Zrobiła piruet, zatrzymała się, rozejrzała w obie

strony, po czym zaczęła wbiegać na schody. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć...

Chwycił ją za ramię, przytrzymał, a potem pociągnął ku sobie, zmuszając do obrotu. Bez

zastanowienia wybiła się do góry. Lecąc, modliła się, by zdążył ją złapać...

Zdążył. Prawym ramieniem objął ją w talii i pociągnął do góry z taką lekkością, że kiedy

niósł ją po schodach, zdawało jej się, że frunie. Frunie i patrzy mu w oczy. Czuje, jak przenika ją

ich żar. Czuje jego ciepło...

- Doskonale! - pochwalił Tony. - Trochę niedopracowane, ale ogólnie zupełnie nieźle. Bryn,

musisz wybić się wyżej. Lee, twoja mimika musi pokazywać, że jesteś wzburzony. Spróbuj się

29

rozluźnić. Nie ma obawy, na pewno nie upuścisz Bryn. Dobrze, spróbujmy teraz z muzyką.

Jeśli za pierwszym razem wypadło „doskonale”, to za drugim razem była kompletna klapa.

Podobnie jak za trzecim i czwartym. Bryn bez przerwy potykała się na drugim stopniu. Wszystko

przez niego, zżymała się upokorzona. Przez ten jego kpiący uśmieszek, który pojawiał się po

każdym jej błędzie...

- O co chodzi, panno Keller? - zapytał ją uprzejmie, ale i tak wiedziała, że z niej drwi. - Piła

pani już kawę? Tony, dlaczego nie dopilnowałeś, żeby młoda dama napiła się przed pracą kawy?

Chciała się sprzeciwić, powiedzieć mu, że w tej chwili pragnie jedynie tego, by ta próba jak

najszybciej dobiegła końca. Jednak zanim zdążyła otworzyć usta, Lee wziął ją za rękę i zaprowadził

do sali balowej.

Zostali sami. Stanęła z boku i bez słowa patrzyła, jak nalewa kawę.

- Z cukrem?

- Bez, poproszę czarną.

Podał jej kubek, po czym nalał drugi dla siebie. Pijąc, ostentacyjnie jej się przyglądał, co

krępowało ją do tego stopnia, że miała ochotę schować się w mysią dziurę.

- Czy my się już kiedyś spotkaliśmy, panno Keller?

- Nie.

- Tak też myślałem. Na pewno bym panią zapamiętał. Skoro więc się nie widzieliśmy, to

naprawdę nie rozumiem, czym mogłem się pani narazić. Dlaczego pani mnie nie lubi?- Ależ nie...

- Ależ tak. Dlaczego?

Bezwiednie zwilżyła usta. Wykręty nie miały sensu. Przecież nie pytał, czy, tylko dlaczego go

nie lubi. Nagle, w tym pustym salonie, wydal jej się groźny. Był zwinny, sprawny i silny. Umiał

poruszać się jak drapieżny kot. Jeszcze raz przyjrzała się jego wyrazistej twarzy. Czarnym prostym

włosom, krótszym i postrzępionym nad czołem, nieco dłuższym z tyłu. Znowu wyobraziła go sobie

z przepaską na czole. Nagiego do pasa, tylko w irchowych spodniach. Skradającego się w

ciemnościach, atakującego z przeraźliwym okrzykiem, od którego ścina się w żyłach krew...

Indiański strój wcale nie był potrzebny, bo dżinsy i koszulka polo wystarczająco podkreślały

walory jego wysportowanej sylwetki. Kiedy na niego patrzyła, a zwłaszcza gdy podchwyciła

drwiący uśmiech, utwierdziła się w przekonaniu, że ma do czynienia z człowiekiem

ponadprzeciętnie jurnym i namiętnym. Niebezpiecznym? Tak, bardzo. Odnosił się do niej z

sympatią, ale domyślała się, że ją sprawdza. Być może daje jej szansę.

Gdy tak mierzył ją twardym wzrokiem, pomyślała, że lubi narzucać swoje zdanie. Ci, którzy

dla niego pracują, z pewnością nie wiedzą, co to demokracja. Wyglądał na kogoś, kto nie znosi

sprzeciwu. Co dla niej oznaczało, że albo będzie tańczyła, jak on jej zagra - albo wcale.

- Będę z panem szczera. Sama nie wiem, dlaczego pana nie lubię. Zapewniam jednak, że moje

30

prywatne sympatie czy antypatie nie wpłyną na jakość mojej pracy. Ani teraz, ani podczas sesji

zdjęciowej.

Rozbawiła go tym oświadczeniem. Szczery śmiech złagodził surowość jego rysów.

- W porządku, panno Keller, będę ufał w pani profesjonalizm. I w swój też.

- Co to ma znaczyć?

- To, że znam panią lepiej niż pani siebie samą. Jestem pewny, że za każdym razem, gdy na

panią patrzę, czuje się pani tak, jakbym rozbierał panią wzrokiem.

- Być może - odparła chłodno, modląc się, by na jej policzki nie wypełzł zdradziecki

rumieniec.

- Mhm. Być może martwi się pani, że wybrałem panią tylko dlatego, że wpadła mi pani w

oko. I że będę próbował zaciągnąć panią do łóżka.

- Nie sądzę...

- Niech pani sądzi, co pani chce. Wybrałem panią do roli Loreny, bo jest pani zdolna i

idealnie odpowiada pani mojemu wyobrażeniu o tej postaci. A co do innych powodów... Niestety,

ma pani rację. Rzeczywiście, wpadła mi pani w oko i chętnie zaciągnąłbym panią do łóżka. Ale

proszę się nie martwić. Zapewniam, że moje prywatne fascynacje nie wpłyną na jakość mojej

pracy. Ani teraz, ani podczas sesji zdjęciowej.

Miała ochotę dać mu w twarz. Czuła, że powinna ostro zareagować. Niestety, nie była w

stanie. W osłupieniu patrzyła, jak odstawia kubek i wychodzi z salonu. Bezszelestnie. Sprężystym

krokiem pantery, niebezpiecznym i zwodniczym. I zupełnie nie pasującym do wizerunku

człowieka, za jakiego chciał uchodzić.

Zaprezentował się jako kompetentny profesjonalista - lecz dla niej nie miało to znaczenia. Dla

niej problemem było już samo to, że on w ogóle jest. Odczucie było bezsensowne i mogła

próbować z tym walczyć, ale nie zmieniało to faktu, że bała się Lee Condora jak diabeł święconej

wody.

ROZDZIAŁ TRZECI

Chińska restauracja to był błąd. Przekonała się o tym, ledwie usadowili się w wygodnym

boksie. Chłopcy byli głodni, więc rzucili się na jedzenie tak łapczywie, że porozrzucali makaron po

całym stole i przewrócili szklankę z wodą. Na dodatek Adam ześliznął się z ceratowego siedzenia,

uderzył głową o blat i zaczął płakać.

Dlaczego nie poszłam z nimi do McDonalda? - jęczała w duchu, strofując półgłosem

starszych chłopców i jednocześnie uspokajając Adama. Tak, to był błąd.

Gdy po wyczerpującym i nerwowym tygodniu nadszedł wreszcie upragniony piątkowy

wieczór, była w siódmym niebie. Obiecała sobie, że zapomni o kłopotach, wróci do domu, uspokoi

31

się i odpocznie, i będzie wyjątkowo wyrozumiała i kochana dla chłopców. Przez pierwsze pół

godziny nawet jej się udawało. Niestety, tak bardzo wczuła się w rolę kury domowej, że trochę

przedobrzyła. Właśnie pomagała Brianowi w lekturze „Tarzana”, gdy Adam uniósł głowę znad

książeczki do kolorowania.

- Coś śmierdzi! - oznajmił, marszcząc nos.

- Mhm - poparł go Keith. - I chyba coś się pali.

- O ku... - Nie mów tego! Nie mów! - O kurka wodna! - wrzasnęła, zrywając się z dolnej

pryczy piętrowego łóżka. Przy okazji uderzyła się w głowę, ale zignorowała ból i pognała do

kuchni. Tu jednak nic już nie dało się zrobić. Klopsy spaliły się na węgiel, a szpinak wyglądał jak

zbrązowiały krowi placek.

Chłopcy uwielbiali chińskie jedzenie; do tego stopnia, że zjadali nawet warzywa. A w

restauracji Wanga nie dość, że dobrze karmili, to jeszcze nie dostawali nerwowej wysypki na widok

dzieci. Hamburgery, frytki i pizza nie wchodziły w grę. Chłopcy mają zjeść pożywny, zdrowy

posiłek. Tak więc siedziała z nimi u Wanga, żałując, że nie zabrała ich gdzie indziej.

- Chcę kurczaka w sosie słodko-kwaśnym - zaczął Keith.

- Zamówmy kurczaka z nerkowcami, dobrze? Zawsze musimy jeść to, co wybierze Keith -

sprzeciwił się Brian.

- Blee! Nie lubię kurczaka z orzechami!

- Przestańcie! - syknęła, zniżając głos, jednak tylko na tyle, by wciąż brzmiał groźnie.

Pocałowała Adama w czoło, starła rozlaną wodę i zaczęła zbierać makaron. Potem spojrzała na

chłopców tak srogo, że posłusznie spuścili swoje rude głowy, Keith jasną, a Brian nieco

ciemniejszą. - Jesteśmy w restauracji, więc zachowujcie się przyzwoicie, bo jak nie... - Zawiesiła

ostrzegawczo głos, a potem usiadła wygodniej i oparła głowę o ściankę boksu.

Nie powinna się na nich wściekać. Nie ich wina, że zrobiło się późno i że są głodni. I że miała

koszmarny tydzień. Jeśli ktoś tu w ogóle zawinił, to tylko ona.

I Lee Condor. Od rozmowy w przerwie na kawę prawie się do niej nie odzywał. Podczas prób

był skupiony i rzeczowy aż do bólu. A w stosunku do niej uprzedzająco grzeczny. Zachowywał się

tak, jakby zaproponował jej randkę, a ona dała mu kosza. Chwilami odnosiła wrażenie, że on na coś

czeka, przygląda się jej, obserwuje... Jakby domyślał się, że ona od pewnego czasu wyczuwa jego

obecność nawet wtedy, gdy go nie widzi. Wystarczyło, że wszedł, a ona już wiedziała, że jest

gdzieś blisko. Zdradzał go subtelny, roślinny zapach wody kolońskiej, który natychmiast

wychwytywała. Lee zapewne wiedział, jak działa na nią jego dotyk.

Kiedy wnosił ją po schodach, zawsze patrzył jej prosto w oczy. A ona czuła, jak pod

wpływem tego spojrzenia coś się w niej budzi. Natychmiast odwracała wzrok, a Lee zaczynał się

wtedy śmiać...

32

Mimo woli często o nim myślała. Zauważyła, że przybyło mu fanów; ludzie pracujący na

planie teledysku przepadali za nim, bo znał się i na pracy, i na żartach. Wiedział, kiedy wymagać

dyscypliny, a kiedy odpuścić. W jego oczach była głęboka mądrość. Taka, która przychodzi wraz z

ż

yciowym doświadczeniem albo... cierpieniem? Jakoś trudno jej było uwierzyć, że Lee ma za sobą

bolesne przeżycia. Choć z drugiej strony Barbara wspominała, że jest wdowcem. Czy możliwe, by

tak atrakcyjny mężczyzna kochał tylko jedną kobietę? I to tak mocno, że po jej śmierci nie potrafił

uwolnić się od bólu?

- Ciociu? - odezwał się cicho Brian. - Możemy zamówić kurczaka z orzechami?

Zwykle zamawiała dla nich jedno danie, gdyż w restauracji nie podawano dziecięcych porcji,

a szkoda jej było płacić za coś, czego nie zjedzą. Jednak dziś...

Zrezygnowana machnęła ręką.

- Zamów sobie, co chcesz - westchnęła i znów przymknęła oczy. Gdy je otworzyła, obok

stolika stała kelnerka i cierpliwie czekała na zamówienie. - Na początek poproszę duży kieliszek

wina. A potem będzie kurczak z nerkowcami i kurczak w sosie słodko-kwaśnym. Adam, co ci

zamówić?

- Hot doga.

- Tu nie ma hot dogów.

- No to... kurczaka.

Bryn spojrzała na dziewczynę i wzruszyła ramionami.

- Wezmę dla niego jakąś przystawkę, mogą być sajgonki i żeberka, i jeszcze poproszę

smażony ryż z krewetkami.

Kelnerka była miła. Szybko przyniosła wino i napoje gazowane ze słomkami ozdobionymi

malutkimi kolorowymi parasolkami. Dzięki, będę miała ze dwie minuty spokoju, pomyślała z

wdzięcznością.

Na szczęście jedzenie pojawiło się na stole, zanim chłopców zdążyło znudzić rozkładanie i

składanie parasolek. Miała więc czas, by spokojnie podzielić ich porcje i rozebrać na czynniki

pierwsze sajgonkę Adama, który już na wstępie zaznaczył, że nie zje „tego zielonego”, bo nie lubi.

Jedząc swój ryż, myślała o tym, że Barbara obiecała zostać z chłopcami, więc któregoś wieczoru

pójdzie na drinka z kolegami z planu. Będzie cudownie. Będzie miała cały wieczór dla siebie.

Odpręży się, zapomni o kłopotach...

- Ciociu... - Brian szeptał, ale wyczuła, że jest przejęty. - Jakiś pan tu idzie. Chyba do ciebie.

Natychmiast otworzyła oczy i nerwowo rozejrzała, się po sali. Rzeczywiście, do ich boksu

zmierzał jakiś pan.

Co on tu robi, pomyślała spłoszona, widząc Lee Condora. Restauracja cieszyła się uznaniem,

ale z pewnością nie była snobistycznym miejscem, w którym należy bywać. Taki idol jak on

33

powinien spędzać piątkowy wieczór w jakimś modnym klubie, gdzie po wykwintnej kolacji mógłby

potańczyć i pozbyć się nadmiaru gotówki przy stoliku do gry w kości.

- Dobry wieczór, panno Keller. - Obrzucił szybkim spojrzeniem stolik i siedzących przy nim

chłopców.

Brian i Keith przyglądali mu się z otwartymi buziami. Za to Adam od razu się nastroszył i

wygiął usta w gniewną podkówkę.

- Dobry wieczór - mruknęła niewyraźnie.

Była zdumiona, że odważył się do niej podejść, mimo że była z dziećmi. Większość

mężczyzn w tej sytuacji ominęłaby ją wielkim łukiem. Tymczasem on sprawiał wrażenie

zaciekawionego i jednocześnie rozbawionego tym, co widzi.

- To pani chłopcy? Głupie pytanie, od razu widać, że tak. Są do pani bardzo podobni.

- To nie jest nasza mama - sprostował natychmiast Brian. - To ciocia.

- Tak? - zdziwił się. - Naprawdę nie są pani?

- Nie moi, ale... Tak, moi.

- Mama i tata nie... Oni mieszkają teraz z Panem Jezusem. A my z ciocią Bryn - wyjaśnił

Keith, któremu z emocji drżał głos.

- Cóż, to chyba nie najgorszy układ - odparł Lee. - A ty się nazywasz...

- Keith Keller. A to mój brat, Adam.

- Słuchaj, Keith, czy mógłbyś się trochę posunąć? Jeśli można, chciałbym się do was na

chwilę przysiąść.

Keith bez słowa zrobił mu miejsce i ku przerażeniu Bryn, Lee usiadł obok i uśmiechnął się

przyjaźnie.

Próbowała odwzajemnić uśmiech, ale skutek był raczej mizerny. Przynajmniej przejdzie mu

ochota, by ciągnąć mnie do łóżka, pomyślała, przypomniawszy sobie, jak wygląda. Wprawdzie

przed wyjściem z domu wzięła prysznic, ale na tym zakończyła zabiegi upiększające. Nie zawracała

sobie głowy robieniem makijażu czy suszeniem włosów. Strój też miała mało wyszukany: włożyła

spłowiałą kretonową spódnicę i stary obcisły top bez ramiączek. A makaron poprzyklejany do

ubrania był raczej wątpliwą ozdobą. Sięgnęła po wino i wypiwszy od razu trzy czwarte kieliszka,

jeszcze raz spróbowała się uśmiechnąć.

- Co pan tu robi? - zagadnęła obojętnie.

- Przyszedłem coś zjeść.

- Jakaś randka? - zapytała i natychmiast pożałowała swojej ciekawości.

Roześmiał się.

- Nie, chyba że uzna pani za randkę kolację z Mickiem i Perrym. Siedzą tam. - Wskazał

miejsce z tyłu sali.

34

Podczas prób Bryn zdążyła poznać obu muzyków i była mile zaskoczona ich skromnością.

Obaj byli sympatyczni i bezpośredni, a ona spodziewała się po nich czegoś zgoła innego.

Płowowłosy Perry uśmiechnął się i pomachał jej na powitanie, a Mick uniósł rękę w przyjaznym

geście. Ona również im pomachała, lecz jej oczy, jakby kierując się własną wolą, natychmiast

zwróciły się w stronę Lee.

- Może poczęstuje się pan kurczakiem z orzechami albo sajgonką...

- Nie, dziękuję, już się najadłem.

Ja też, pomyślała smętnie, zerkając na swój talerz. Wiedziała, że przy nim nie przełknie ani

kęsa.

- Nie spodziewałam się spotkać pana w takim miejscu.

- Dziesięć lat temu kupiłem dom w Tahoe. Przez ten czas zorientowałem się, gdzie dobrze

karmią i są mili.

- U Wanga jedzenie jest rzeczywiście wspaniałe. I co ważniejsze, lubią tu dzieci...

- Ciocia chce powiedzieć, że nie wstydzi się tu z nami przychodzić - wyjaśnił usłużnie Brian.

- Brian!

- Wiesz co, ja nie sądzę, żeby ciocia wstydziła się chodzić z wami do restauracji - odparł Lee.

- Po prostu ludzie, którzy w nich pracują, są nastawieni na obsługę dorosłych i nie wiedzą, jak sobie

radzić z małymi klientami. I wiesz, co ci jeszcze powiem? Ci, co lubią dzieci, są z reguły dobrymi

ludźmi. A skoro ciocia mówi, że tu was lubią, to ja też ich lubię, jeszcze bardziej niż dotąd.

- Ma pan dzieci?

Bryn nie była pewna, czy to tylko złudzenie, czy w oczach Lee naprawdę pojawił się smutek?

- Niestety, nie mam. Ale chciałbym.

- Syna?

- I córeczkę.

- A pan naprawdę jest czerwonoskórym tam-tamiarzem?

- Jezu! - Bryn zesztywniała z przerażenia.

Była pewna, że za chwilę rozpęta się piekło. Nic takiego się nie stało. Zamiast się gniewać,

Lee spojrzał na nią rozbawiony.

- Czerwonoskórym tam-tamiarzem? - powtórzył.

- Tak. To jest pan tym tam-tamiarzem, czy nie?

- Brian! - syknęła. - Przysięgam, że za chwilę obedrę cię ze skóry...

- Czerwonoskóry tam-tamiarz... - powtórzył Lee. - Chyba można mnie tak nazywać.

- Pan się nazywa Lee Condor, prawda? - zapytał Keith z przejęciem.

- Tak. - Lee spojrzał na Bryn i pokręcił głową, udając dezaprobatę. - Wasza ciocia trochę się

zapomniała, ale to się czasem zdarza nawet najlepszym.

35

- Pan jest prawdziwym Indianinem? - dociekał Brian.

- Najprawdziwszym. - Roześmiał się. - Ale tylko w połowie.

Brian wyglądał na zbitego z tropu.

- To znaczy, w której połowie? - zapytał ostrożnie.

Bryn miała ochotę schować się pod stolik, za to Lee doskonale się bawił. Roześmiany, skinął

na kelnerkę.

- Zamówię waszej cioci jeszcze jeden kieliszek wina, a potem wszystko wam wyjaśnię.

Chablis, tak?

Nie była w stanie zdobyć się na nic więcej poza słabym kiwnięciem głową. Gdyby ktoś

postawił teraz przed nią pełną butelkę, bez zastanowienia wypiłaby ją do dna.

Kiedy kelnerka przyniosła drinki, Lee sięgnął po swoją szkocką i pijąc ją małymi łykami,

wrócił do pytania Briana.

- Mój ojciec jest czystej krwi Indianinem, z plemienia Czarnych Stóp. A moja mama jest

Niemką. Więc ja jestem pół Niemcem, pół Indianinem. I stuprocentowym Amerykaninem.

- Ojej! - zachwycił się Keith. - Czy pana tata mieszka w tipi? Ma konie, łuki, starzały i

wszystkie te odlotowe rzeczy?

- Niestety, muszę cię rozczarować. Mój ojciec mieszka w normalnym mieszkaniu w Nowym

Jorku. Jest prawnikiem. Moi rodzice przeprowadzili się do miasta, bo moja mama jest nauczycielką

muzyki.- Aha... - Keith był wyraźnie rozczarowany.

- Ale - ciągnął Lee - mój dziadek mieszka latem w tipi. Nosi ubranie z koźlej skóry, poluje na

jelenie i żyje tak, jak w dawnych czasach żyli prawdziwi Indianie.

- Chciałbym go kiedyś poznać - westchnął Keith z zazdrością.

- Niestety, dziadek miesza w Dakocie, w górach Black Hills. To bardzo daleko stąd. Aleja

mam w domu dużą kolekcję łuków i strzał, i wiele innych ciekawych przedmiotów. Poproście

ciocię, żeby przyszła z wami któregoś dnia, to wam je pokażę.

- Super! Ciociu, pójdziemy...?

- No... Yyy...

- Aha, byłbym zapomniał. Mam też autentyczne tam-tamy.

Bryn zdążyła już wypić ponad połowę drugiego kieliszka, ale i tak była strasznie spięta.

Podejrzewała, że jest czerwona jak homar, którego właśnie przyniesiono do sąsiedniego stolika. Co

gorsza, nie przychodziła jej do głowy żadna sensowna wymówka. Nagle okazało się, że wcale nie

musi jej szukać, bo pojawił się dużo gorszy problem. Adam, na którego nikt nie zwracał uwagi, a

który żywił wrodzoną niechęć do każdego mężczyzny, któremu ciocia poświęciła bodaj pięć minut

uwagi, postanowił zaatakować. Ponad stolikiem przeleciała duża porcja smażonego ryżu z mięsem.

- Adam! Co ty wyprawiasz! - zawołała zdruzgotana.

36

Nie była w stanie porządnie na niego nakrzyczeć; oniemiała z przerażenia patrzyła, jak Lee

strząsa z siebie ziarenka ryżu. Ciekawe, czy mam jeszcze czego szukać na planie teledysku,

pomyślała ze zgrozą.

- Lee, przepraszam. Naprawdę! Strasznie mi przykro!

Poderwała się z miejsca i zaczęła nerwowo czyścić rękaw jego granatowej koszuli. Lnianej!

Cholernie drogiej i takiej, co to nie wiadomo, jak ją prać. Mimo woli pomyślała o ostatnim razie,

gdy ponad stołem fruwało jedzenie; tamto niefortunne zdarzenie było przysłowiowym gwoździem

do trumny jej nieudanego związku. Tym razem sytuacja była inna, ale...

Nagle zebrało jej się na płacz. Nie radzę sobie, stwierdziła rozżalona. Nie potrafię utrzymać

chłopców w ryzach ani dać im tego, czego potrzebują. Przepełniona goryczą, machinalnie tarmosiła

rękaw, który od dawna był już czysty.

- Adam to nie jest zły dzieciak. Naprawdę! - mówiła nerwowo. - Ma tylko cztery lata, a tyle

już przeszedł...

- Bryn. - Lee wymówił jej imię cicho i łagodnie, ale kategorycznym tonem. Jego ręce

zacisnęły się wokół jej dłoni, wstrzymując ich bezsensowne ruchy. W jego oczach malowało się

współczucie. - Nic się nie stało - rzekł półgłosem. - Usiądź, dobrze?

Posłuchała go. Zagryzła nerwowo usta i spojrzała mu w oczy. Uśmiechnął się i skinął głową,

jakby dawał jej znak, by mówiła dalej. Tyle że ona miała pojęcia, o czym. Potem zwrócił się do

małego winowajcy.

- Posłuchaj, Adamie. Przepraszam, że nie zwracaliśmy na ciebie uwagi. To bardzo nieładnie z

naszej strony. Ale rzucanie jedzeniem to też nic miłego. Nie wolno ci tego robić. Jeśli to się

powtórzy, twoja ciocia i ja wyprowadzimy cię z restauracji i damy ci taką burę, że aż ci uszy

zwiędną. Jasne?

Chłopczyk przytulił się do Bryn. Nic nie powiedział, ale już nie próbował strzelać ryżem.

Przemknęło jej przez myśl, że chyba powinna poczuć się urażona. W końcu Lee bez pytania wziął

się za wychowywanie jej bratanków. Jednak nie czuła do niego urazy; za to czuła, że za chwilę

rozboli ją głowa.

- Chłopcy - odezwała się słabo - dokończcie swoje porcje. Wracamy do domu.

Weź się w garść, Bryn, nakazała sobie. Miło było zobaczyć współczucie w oczach Lee

Condora, ale od współczucia niedaleka droga do litości. A ona nie chciała, by się nad nią litowano.

Umiała panować nad sytuacją i naprawdę rzadko dawała się ponieść frustracji.

- Napijesz się kawy? - zapytał Lee.

Spuściła oczy. Pewnie domyślił się, że dwa duszkiem wypite kieliszki wina to dla niej za

dużo. Potrzebowała kawy. Stojąca na stoliku jaśminowa herbata raczej nie byłaby w stanie

orzeźwić jej na tyle, by mogła usiąść za kierownicą.

37

- Tak, kawa dobrze mi zrobi - mruknęła.

Po chwili kelnerka postawiła na stoliku dzbanek i filiżanki.

- Skąd wiedziała, że chcesz zamówić kawę? - Bryn zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem

Indianie i Chińczycy nie porozumiewają się za pomocą systemu tajemnych znaków.

- Bezgłośnie wypowiedziałem słowo „kawa”.

- Cześć, Bryn. - Do ich boksu podeszli Perry i Mick.

- Cześć - odparta cicho. Speszyła się, choć z reguły nie brakowało jej pewności siebie. Nie

rozumiała, dlaczego nagle przejmuje się tym, co ci dwaj o niej pomyślą.

Bo to koledzy Lee, podpowiedział wewnętrzny głos. Jego najbliżsi przyjaciele.

- Fajna rodzinka - pochwalił Mick.

- Dzięki - odparła. - Chłopcy, to są panowie Skyhawk i Litton, którzy pracują z panem

Condorem.

- Rany, Bryn, tak nas przestawiłaś, jakbyśmy byli z mafii - roześmiał się Perry. - Chłopaki -

zwrócił się bezpośrednio do jej bratanków - ja jestem Perry, a to mój kumpel Mick. A wy jak się

nazywacie?

Przedstawiła im chłopców i dopiero wtedy zorientowała się, że zmęczony Adam zasnął z

kciukiem w buzi. Drugą rączką trzymał się kurczowo jej spódnicy. Jeszcze zanim Keith i Brian

otworzyli usta, przeczuła, że szykują się nowe kłopoty. Katastrofa wisiała na włosku, a ona nie

potrafiła jej zapobiec. Chyba że w desperacji zerwałaby ze stołu obrus i zarzuciła chłopcom na

głowy.

- Pan też jest Indianinem! - zawołali odkrywczo.

- Ja? - Perry zrobił zdziwioną minę. - Nic podobnego. Jestem prawdziwą amerykańską

mieszanką wybuchową. Mam trochę krwi szkockiej, trochę irlandzkiej, parę kropel angielskiej i

francuskiej. A, byłbym zapomniał, litewskiej też.

- Stary, przecież oni nie mówią o tobie, tylko o mnie - włączył się Mick. - Teraz dzieciaki są

strasznie mądre, nie dadzą się nabić w butelkę. Na kilometr rozpoznają prawdziwego Indianina.

Brian i Keith najpierw spojrzeli po sobie, wyraźnie zdezorientowani, a potem zaczęli

chichotać. Bryn sama nie wiedziała, czy ma ochotę ich ucałować, czy schować się ze wstydu pod

stół.

- Zabawni ci Indianie! - stwierdził Keith z powagą.

- A zielonookie tancerki ślicznie się czerwienią, prawda? - rzucił Lee, zerkając

porozumiewawczo na kolegów.

- Rzeczywiście. - Mick uśmiechnął się do Bryn.

- Słuchaj, Lee, będziemy się już zbierać. Jak chcesz, zaczekamy na ciebie na zewnątrz.

- Jeśli panna Keller będzie miała ochotę na moje towarzystwo, pomogę jej zagnać stadko do

38

domu - powiedział, patrząc na nią pytająco.

- Nie, poradzę sobie. Nie chcę was zatrzymywać.

- Nie pomagaj mi, dodała w myślach. Łatwo jest przyjąć pomoc i oprzeć się na silnym

ramieniu. I równie łatwo zostać potem na lodzie, gdy pomocnik się ulotni...

- Lećcie, chłopaki - rzekł do nich Lee. - Mieliśmy popracować dzisiaj nad nowym materiałem,

ale Andrew poszedł na randkę i pewnie nie wróci przed północą - dodał. - Wezmę na ręce Adama,

ż

ebyś nie musiała go budzić. Odprowadzę cię, a potem zadzwonię do chłopaków, żeby któryś po

mnie przyjechał.

- Naprawdę nie trzeba...

- Już to mówiłaś - przypomniał jej Mick. - Dla nas to żaden problem. Tylko przypilnuj Lee,

ż

eby podał nam dobry adres - powiedział, i zanim zdążyła zaprotestować, obaj z Perrym pożegnali

się i wyszli.

- Możemy iść? - zapytał Lee.

- Muszę zapłacić.

- Już to zrobiłem.

- Co takiego? Kiedy? - oburzyła się.

- Ależ ty się od razu unosisz! Kiedy zauważyłem, że jesteś w restauracji, poprosiłem, żeby

dopisali twoje zamówienie do mojego rachunku.

- Nie miałeś prawa...

- Bryn, daj spokój. Chyba nie będziemy się kłócili o taki drobiazg...

- Panie Condor, zarabiam na siebie i sama płacę swoje rachunki.

- Aha, za karę znów zostałem „panem Condorem”. Wolę, żebyś zwracała się do mnie po

imieniu. Dobrze, wyjaśnijmy sobie parę spraw. Zarabiasz na siebie. Szanuję to. Po prostu miałem

ochotę postawić ci kolację. To wszystko. Nie chcę nic w zamian. W nagrodę pogadałem sobie z

twoimi chłopakami. Miałem z tego przyjemność, bo lubię dzieci. A teraz sama zdecyduj, czy chcesz

stąd wyjść, zanim Adam obudzi się i zrobi dziką awanturę na środku restauracji?

- Dobrze, już dobrze - burknęła. - Chodźmy. Sama zaniosę go do samochodu - wysapała,

biorąc malca na ręce.

Z nadmiaru wrażeń zapomniała o Keicie i Brianie. Na szczęście zajął się nimi Lee. Kątem oka

widziała, że idą za nim potulnie jak jagnięta.

W drodze powrotnej prawie się nie odzywała. Mogła sobie na to pozwolić, gdyż Lee cały czas

rozmawiał z chłopcami. Musiała przyznać, że błyskawicznie nawiązał z nimi kontakt, choć wcale

nie traktował ich jak dorosłych. On traktował ich jak ludzi. Miał tę rzadką umiejętność, na której

zbywa większości dorosłych. Nie przysłuchiwała się, o czym z nimi rozmawia, ale w pewnej chwili

doleciały do niej entuzjastyczne słowa Briana:

39

- Moja pani od historii mówi, że pana wideo, to, którego akcja toczy się w średniowieczu, jest

bardzo dobre.

- Podziękuj jej ode mnie. Kiedyś sam chciałem zostać nauczycielem historii.

- I dlaczego pan nie został?

- Doszedłem do wniosku, że wolę grać na perkusji.

- Ja myślałem, że pan gra na tam-tamach.

- To prawie to samo. Te dwa instrumenty są bardzo podobne.

Chwilę później zatrzymali się przed jej domem. Bryn od razu pożałowała, że nie sprzątnęła

prania. I że w ciągu minionego miesiąca nie znalazła czasu, by odkurzyć dom.

- Zanieś go na górę - poprosiła, gdy weszli do środka.

Siliła się na spokój, ale ze zdenerwowania drżał jej głos.

- Chłopcy, nie przepychajcie się, bo przewrócicie pana Condora - zawołała, idąc za nimi na

piętro.

- Adam śpi na dole - szepnął Brian - ja na górze, a Keith na oddzielnym łóżku.

- Dobrze! - odszepnął Lee, kładąc ostrożnie Adama na dolnym łóżku.

- A ciocia śpi sama w swoim pokoju.

Bryn zacisnęła zęby i posłała Brianowi mordercze spojrzenie. Gdybym zrobiła ci to, na co

mam ochotę, poszłabym do paki za znęcanie się nad dzieckiem.

- Idźcie się myć i kładźcie spać - syknęła.- Pewnie chcesz rozebrać Adama. - Lee uśmiechnął

się do niej. - Mogę zaczekać na dole?

- Tak.

Wyszedł, a ona zajęła się Adamem. Rozbierając go, z rozczuleniem patrzyła na jego buzię.

Wygląda tak słodko, kiedy śpi, pomyślała wzruszona.

- Musisz przestać rzucać jedzeniem, mały łotrze! - szepnęła, całując go w czoło. - Szargasz mi

opinię. Przez ciebie wyglądam na kogoś, kto sobie nie radzi.

Otuliła go kołdrą i wyszła na palcach z pokoju. Z dołu dobiegały głosy Keitha i Briana.

Chłopcy umyli się w ekspresowym tempie i teraz rozmawiali z Lee, który rozsiadł się wygodnie na

kanapie.

- Brian, Keith, marsz do łóżek!

- Uuuuu...

- Nie chcę słyszeć żadnego „uuuuu”. Proszę iść na górę.

Dzięki Bogu, że choć ten jeden raz jej posłuchali!

Pocałowali ją na dobranoc i ruszyli w stronę schodów.

- Czy czasem nie zapomnieliście pożegnać się z panem Condorem i podziękować mu za

kolację?

40

- Dobranoc. Bardzo dziękujemy - zawołali i pobiegli do pokoju.

Ledwie znikli jej z oczu, Bryn pożałowała, że nie pozwoliła im posiedzieć dłużej.

Przynajmniej nie zostałaby sam na sam z Lee.

- Napijesz się czegoś? - zapytała, rozglądając się dyskretnie po salonie. Na szczęście panował

tu względny porządek, oczywiście nie licząc śladów dziecięcych rąk na szklanym blacie stolika.

- Nie, dziękuję - odparł. - Dlaczego nie usiądziesz? - zapytał, wskazując wzrokiem miejsce

obok siebie.

- Dlatego, że ci nie ufam - odparła szczerze.

Roześmiał się. A ona po raz kolejny przekonała się, że uśmiech łagodzi jego surowe rysy.

- Czym sobie na to zasłużyłem? Przecież powiedziałem ci prawdę. Niczego nie udawałem.

- Fakt.

- Nadal mnie nie lubisz?

- Nie. Tak. Nie! Lee, tu nie chodzi o to, czy cię lubię, czy nie. Przyznałeś, że masz ochotę się

ze mną przespać, a ja po prostu nie chcę być wykorzystywana w taki sposób. Doceniam, że byłeś

miły dla moich chłopców, i w ogóle cieszę się, że dla ciebie pracuję. Ale...

- Chwileczkę! - Wstał gwałtownie. Złapał ją za ramiona i spojrzał prosto w oczy. Z jego

twarzy znikł wyraz rozbawienia. W twardym spojrzeniu pojawiło się napięcie. - Niepotrzebnie

mieszasz ze sobą dwie sprawy. Nie po to byłem miły dla chłopców, żeby wkupić się w twoje łaski.

Nie kłamałem, mówiąc, że lubię dzieci. A rachunek za waszą kolację to naprawdę drobiazg. Nie

zaprzeczam, chcę pójść z tobą do łóżka. To normalne, kiedy facet spotyka piękną kobietę. Ale to

wcale nie znaczy, że chcę cię wykorzystać. W każdym razie nie bardziej, niż ty wykorzystałabyś

mnie. Interesuje mnie wyłącznie taki układ, który sprawiłby jednakową przyjemność obu stronom.

Dlaczego tak się denerwuję, pomyślała, zwilżając usta. Czy aby nie dlatego, że on mówi

prawdę? Zafascynował ją, zanim go poznała. A teraz... Teraz było coraz gorzej. Kiedy czulą ciepło

jego silnych rąk, myślała tylko o tym dotyku. Mocnym i zdecydowanym, ale nie sprawiającym

bólu. Odchyliła głowę, by spojrzeć mu w oczy. Pieszczotliwie pogładził kciukiem jej brodę.

- Lee, możesz mieć tabuny kobiet...

Syknął zniecierpliwiony.

- Ulegasz stereotypom. Naprawdę myślisz, że mężczyźnie potrzeba do szczęścia tylko ładnej

twarzy i zgrabnego ciała? Nie kolekcjonuję kobiet. Ty po prostu masz w sobie coś, co mnie urzekło,

ledwie na ciebie spojrzałem.

- Niezły tekst.

- Tekst?! Do jasnej cholery...

- Tak, tekst, do jasnej cholery! A co, ślubujesz mi dozgonną miłość?

- Tego pragniesz, dozgonnej miłość? Jakoś nie chce mi się wierzyć. Krótko się znamy. Staram

41

się poznać cię lepiej, ale mi tego nie ułatwiasz. Kto wie, może to jest dozgonna miłość. Tylko jak

mamy się dowiedzieć, dokąd zaprowadzi nas ścieżka, jeśli nie zrobimy pierwszego kroku?

- Nie chcę się z nikim wiązać! Nie chcę...

Znowu cierpieć. To właśnie chciała powiedzieć, ale nie odważyła się. Słowa wciąż ją raniły.

- Nie chcę się wiązać - powtórzyła. Czuła, że zaczyna panikować. Im dłużej Lee był przy niej,

tym goręcej pragnęła wtulić się w jego ramiona. Jaka to musi być rozkosz i radość leżeć obok tego

mężczyzny, czuć jego siłę, budzić się przy nim...

- Bryn...

Objął ją mocno i przytulił. Ujął jej twarz w dłonie i zaczął ją całować. Poczuła się tak, jakby

spłynął na nią gorący słoneczny blask. Miała wrażenie, że ziemia usuwa jej się spod nóg.

Pocałunek, początkowo czuły i delikatny, stawał się coraz bardziej namiętny, coraz słodszy... Jego

ciało mówiło, jak mocno jej pragnie...

- Nie!

Nie próbował jej zatrzymać.

- Proszę cię! - jęknęła, widząc wyraz zawodu w jego oczach.

Znów zaczęła się bać. Znał ją. Na wylot. I właśnie to było przerażające. Dobrze wiedział, że

wcale nie czuje do niego antypatii. Wręcz przeciwnie, wściekle go pragnie. Instynkt podpowiadał

jej, że zanim ulegnie i popełni błąd, musi powiedzieć coś, co go skutecznie zniechęci.

- Niech cię wszyscy diabli! - syknęła. - Naprawdę nie mieści ci się w głowie, że ktoś może nie

mieć ochoty na twoje... awanse? Posłuchaj! Nie... chcę... się... wiązać! - cedziła. - Nie znoszę idoli i

w ogóle wszelkiej maści gwiazdorów. Nie jesteś w moim typie. Zrozum! Denerwujesz mnie. Chcę,

ż

ebyś natychmiast wyszedł z mojego domu.

Spodziewała się wybuchu gniewu, spodziewała się wszystkiego, z wyjątkiem spojrzenia

pełnego pogardy.

- Proszę się uspokoić, panno Keller. Nie wiem, jaki ze mnie „typ” mężczyzny, ale

zapewniam, że nie gwałcę kobiet ani nie stosuję wobec nich siły. Szkoda, że jesteś taka zakłamana.

I że wolisz chować się pod kloszem. Dobranoc.

Z całych sił zagryzła wargi, walcząc ze łzami. Co ja wyprawiam? - przeraziła się. Lee na

pewno wyrzuci ją z pracy, a z dwojga złego chyba już by wołała, żeby ją uderzył. Boże, co ja

najlepszego zrobiłam?!

Patrząc na jego dumnie uniesioną głowę i wyprostowane plecy, poczuła piekący wstyd. Miał

w sobie tyle wrodzonej godności...

- Lee! - zawołała. - Miałeś zadzwonić po chłopaków...

- Nieważne. Zrobię to po drodze. Mam ochotę się przejść.

- Lee, ty nic nie rozumiesz. Ja...

42

Zatrzymał się w drzwiach i, odwróciwszy się, uśmiechnął się smutno.

- Powiem ci, Bryn, że bycie „tam-tamiarzem” ma mnóstwo zalet. Na przykład tę, że waląc w

bębny, można się wyżyć. Instrument pomaga rozładować napięcie i frustrację. Nie rób takiej

przerażonej miny. Nie wyrzucę cię z pracy. Wręcz przeciwnie. Barbara skontaktuje się z tobą w

czasie weekendu, żeby ustalić szczegóły sesji zdjęciowej, którą zrobimy w poniedziałek. Weź ze

sobą sprzęt, bo po próbie pojedziemy do Timberlane.

Paliła się ze wstydu. Słowa! Potęga słów! Nieopatrznie powiedziała przy chłopcach o parę

słów za dużo i wciąż musi za to płacić.

Przepraszam...

Proste zdanie uwięzło jej w gardle; chciała mu wytłumaczyć, że nie zamierzała być okrutna,

wyjaśnić, że łatwo ją zranić, więc nie chce angażować się uczuciowo.

I boi się zaufać mężczyźnie.

Pięć minut temu dałaby wszystko, by się go natychmiast pozbyć. Teraz pragnęła, aby został i

jej wysłuchał. Pokpiła sprawę. Niepotrzebnie uniosła się i powiedziała słowa, które ranią. Na

tłumaczenia było już za późno. Słowa - tak bardzo w tej chwili potrzebne - nie przychodziły do

głowy.

Drzwi otworzyły się cicho. I równie cicho się zamknęły.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Już dawno nic mu się nie śniło. Chwilami się budził i balansując na granicy jawy i snu,

pocieszał się, że jego wizje nie są niczym niezwykłym. Przecież w snach wszystko jest możliwe;

nawet to, że Victoria mówi do niego słowami Bryn Keller. I że znów dławi go uczucie niemocy i

bezradności.

Czasem, gdy zamykał oczy, senne marzenia zabierały go w podróż do przeszłości. W Dakocie

Południowej wszystko było bajecznie proste. W żyłach połowy mieszkańców jego miasteczkach

płynęła indiańska krew. W tamtych dniach cieszył się, że jest potomkiem Czarnych Stóp. Uwielbiał

spędzać czas z dziadkiem. Pod jego okiem uczył się tropić jelenie, obserwować lot jastrzębia i

swobodnie poruszać się w ciemności. To były wspaniale, spokojne dni.

A potem przyszła przeprowadzka do Nowego Jorku. Drwiny dzieciaków z sąsiedztwa.

Pierwsze bójki. I łagodny głos matki.

- Naucz się śmiać z zaczepek, synku. Oni cię testują. Czasem o odwadze nie świadczy

brutalna odpowiedź na obelgę, lecz godność, z jaką ją znosisz. Nie wolno nikogo obrażać. Jesteś

jeszcze młody, Lee, pamiętaj jednak o swoim dziedzictwie. I o tym, że nie ma wspanialszych ludzi

niż twój ojciec i dziadek...

43

Właśnie wtedy zaczął grać na perkusji. I chodzić do siłowni. Dzięki tym zajęciom jego

niespokojna dusza znalazła ukojenie, a on odzyskał wewnętrzną równowagę.

Kiedy założył zespół, był atakowany z wielu stron. Profesorowie ze szkoły muzycznej, którzy

nie rozumieli „nowej” muzyki, denerwowali się, że marnuje talent na bzdury. Potem było wojsko i

wojna na Bliskim Wschodzie. Musiał zapomnieć o graniu. Za to gdy wrócił, znów stanął przed

wyborem. Ojciec pomógł mu podjąć ostateczną decyzję.

- Każdy kroczy własną ścieżką - powiedział. - Nazywaj to przeznaczeniem, jeśli chcesz. I

każdy sam odpowiada za swój wybór. Tylko ty wiesz, do czego rwie się twoje serce; daj mu

skrzydła.

Założył zespół. Jego członkowie z każdym rokiem byli bardziej zżyci. Pisali coraz dojrzalsze

teksty. Wolno, ale konsekwentnie wspinali się na szczyt i zdobywali sławę. I właśnie wtedy w jego

ż

yciu pojawiła się Victoria... Błękitnooka, złotowłosa. Piękna i wrażliwa. Poznał ją podczas

koncertów w Bostonie i zakochał się bez pamięci.

- Jest bardzo delikatna, jak najcieńszy kryształ - ostrzegał go ojciec.

Zignorował ostrzeżenie. Był zakochany do szaleństwa. Victoria tak się od niego różniła. Była

tym wszystkim, czym on nie był. Delikatna, eteryczna, jasna...

Zbyt delikatna; zbyt eteryczna. Pierwsze wspólne lata były szczęśliwe, w każdym razie takimi

chciał je zapamiętać. Aż kiedyś zabrał ją do Black Hills i w środku nocy musiał wieźć do szpitala,

bo wpadła w histerię na widok niedźwiedzia.

Czy właśnie wtedy zaczęła się od niego oddalać?

A może stało się to po włamaniu do ich domu w Fort Lauderdale? Rzucił się na włamywacza

i powalił go na ziemię. Victoria strasznie krzyczała. Nie mogła się uspokoić. Co miałem zrobić? -

pytał ją zdesperowany. Pozwolić, żeby nas okradł i może jeszcze pozabijał we śnie? Nie chciała go

słuchać, nazwała go „dzikusem”. Starał się mówić do niej łagodnie, był czuły, a ona i tak zarzucała

mu, że jest ordynarny i nieokrzesany.

W końcu zostawił ją w spokoju; usunął się na bok, skonsternowany i dotknięty do żywego.

Woził ją od jednego lekarza do drugiego, szukając dla niej ratunku.

Bo nigdy nie przestał jej kochać.

Potem przyszedł największy szok. Dowiedział się, że Victoria jest w ciąży, choć nie sypiali ze

sobą od miesięcy. O dziwo, nie czuł gniewu. Po prostu był jeszcze bardziej zagubiony. I okrutnie

zraniony. Mimo to zaczął z nią rozmawiać, zapewniał, że wszystko będzie dobrze, że razem

wychowają dziecko, odbudują wzajemne zaufanie...

W którym momencie popełnił błąd?

Przez sen ukrył głowę w ramionach i zaczął się kołysać, próbując ukoić ból, który wciąż

rozdzierał mu duszę. Nie był w stanie zapomnieć chwili, gdy zadzwonili do niego ze szpitala.

44

Victoria umarła. Próbowała na własną rękę usunąć ciążę...

Do dziś nie pojmował, jakim cudem media o niczym się nie dowiedziały. Po tym wszystkim

wrócił do Black Hills i zaczął leczyć rany. Pomagała mu mądrość życiowa dziadka.

- Każdy z nas napotyka na swej drodze demony - tłumaczył mu. - Musimy stawić im czoło i

walczyć z nimi, choćby były tak ulotne jak nocne mgły. Twoja żona nie potrafiła zwyciężyć swoich

demonów, a ty nie mogłeś tego zrobić za nią, bo każdy nosi je we własnym sercu. Za to teraz, synu,

musisz pokonać te złe moce, które szarpią twoją duszę.

Raptownie usiadł na łóżku, od razu całkiem przytomny, jakby w ogóle nie spal. Był zlany

potem, choć noc była chłodna. Wstał i nagi wyszedł na taras. Rześkie powietrze przyjemnie

chłodziło wilgotną skórę i pomagało otrząsnąć się z oparów snu.

Wschodził księżyc w pełni. Żeglujące po niebie ciężkie chmury co chwila przysłaniały jego

tarczę. Będzie deszcz, pomyślał. W górach nawet śnieg.

Cholerna Bryn. Próbował odgonić myśl o niej. Bez skutku. A niech ją wszyscy diabli! Tak nie

można, westchnął. Przecież to nie jej wina, że jego uczucia wykroczyły poza zwykłą fascynację.

Ilekroć na nią patrzył, dostrzegał coś nowego. Odnajdywał piękno w każdym jej ruchu, w dumnej

linii wyprostowanych pleców, w wyrazie oczu, gdy usprawiedliwiała Adama, mówiąc, że nie jest

złym dzieckiem, tylko zagubionym, samotnym i na oślep szukającym miłości...

- Każdy z nas jest takim poszukującym dzieckiem, Bryn - powiedział cicho w chłodną noc. -

Gdybyś mimo wszystko pozwoliła się dotknąć... Zaciekle bronisz swojej dumy i niezależności. Nie

chcę ci ich odbierać. Chcę tylko być przy tobie, żeby cię podtrzymać, gdy się potkniesz.

Spojrzał w rozgwieżdżone niebo i roześmiał się głośno.

- Rozmawiasz z nocą, Condor? Stoisz goły na tarasie i gadasz do księżyca. Nawet twoi

pobratymcy z Czarnych Stóp powiedzieliby, że ci odbiło.

Wrócił do sypialni, lecz drzwi zostawił uchylone. Bardzo lubił nocne powietrze. I nocne

odgłosy. Noc potrafi objąć mężczyznę czulej niż kobieta; choć między tymi dwiema istnieją pewne

podobieństwa. Pokochać kobietę to jak pokochać noc. Trzeba zdawać sobie sprawę z

niebezpieczeństw i liczyć się z nimi; trzeba uzmysłowić sobie głęboko skrywane lęki oraz słabości i

chronić je; trzeba poznać pragnienia, by móc je zaspokoić.

Raz już poniósł porażkę. Przysiągł sobie, że nigdy więcej nie pokocha. Jednak ta kobieta...

Bryn była na swój sposób silna. Wiedział, że dzięki niemu mogłaby stać się jeszcze silniejsza.

Spochmurniał. Dzikus, przemknęło mu przez myśl. Miał zamiar położyć się do łóżka i spróbować

zasnąć, ale odruchowo zerknął na zegarek. Szósta. Zaczyna się poniedziałkowy ranek. Uznał, że

może wstać.

Gdy dojechał do domu Fultona, budził się brzask. Wchodząc po schodach, cieszył się, że za

chwilę dotknie swojej perkusji, którą rozstawiono na górnym podeście. Gdy zbliżał się do niej, w

45

całym ciele czul już pulsujący rytm.

W chwili, gdy na niebie zajaśniały pierwsze promienie słońca, chwycił pałeczki i wściekłym

bębnieniem obwieścił narodziny dnia. Kiedy dwie godziny później Bryn przyszła na plan, wciąż

znęcał się nad instrumentem.

Usłyszała głośne bębnienie, jeszcze zanim weszła do środka. W czasie weekendu wszystko

dokładnie przemyślała i poczuła się silniejsza. Doszła do wniosku, że dobrze zrobiła, mówiąc Lee,

co jej leży na sercu. Wprawdzie niełatwo było odrzucić to, co chciał jej ofiarować, lecz gdyby dała

się skusić, byłoby jeszcze gorzej. Łatwiej bowiem znosić samotność, gdy jest się do niej przy-

zwyczajonym. A ona, odkąd po rozstaniu z Joem o mało nie wypłakała oczu, zdecydowała się na

samotność.

Szła na próbę odważniejsza i bardziej pewna siebie. Ledwie jednak usłyszała obłąkańcze

bębnienie, wiedziała, że będzie miała ciężki dzień. Cicho zamknęła za sobą drzwi, lecz gdyby

nawet nimi trzasnęła, i tak nikt by nie usłyszał.

Mick, Perry i Andrew już byli na miejscu i rozmawiali o czymś, stojąc przy keyboardzie.

Podobnie Tony Asp, który w sali balowej omawiał coś z Garym Wrightem. Pomachała do nich, lecz

jej oczy natychmiast powędrowały w stronę podestu, skąd dobiegał łomot perkusji.

Lee zrzucił koszulę i z całych sił młócił pałeczkami. Pot lśnił na jego smagłej skórze, twarz

miał skupioną, jakby nieobecną. I półprzymknięte oczy. Wyglądał tak, jakby poza nim i jego

perkusją nie istniał świat. Jakby liczył się tylko rytm. Ten widok zrobił na niej niesamowite

wrażenie. Było w nim pierwotne piękno, na które składał się obraz nieposkromionej męskiej siły i

dziki, gwałtowny rytm trafiający prosto do serca.

- Napijesz się kawy?

Tak się zapatrzyła, iż niewiele brakowało, by cofając się, klapnęła Mickowi na kolana.

- Tak, chętnie - mruknęła zmieszana.

- Będziemy mieli ciężki dzień - westchnął Perry.

- Bardzo ciężki - wtrącił Mick, gdy rozległa się istna kanonada dźwięków.

- Oj, będzie się działo - pokiwał głową Andrew.

Bębnienie osiągnęło wstrząsające crescendo, po czym zapadła obezwładniająca cisza. Chwilę

później Lee zbiegł szybko ze schodów, wycierając twarz ręcznikiem.

- A, dzień dobry, panno Keller! - zawołał, zarzucając sobie na ramiona ręcznik, którym przed

chwilą wytarł twarz. - Zabierajmy się od razu do pracy, dobrze?

- Tak. - W pośpiechu dopiła kawę i podawszy mu rękę, potulnie poszła za nim.

Na początku drugiej godziny prób zaczęła podejrzewać, że ma do czynienia z groźnym

sadystą. Albo że dzikie bębnienie na perkusji było rytualnym hołdem złożonym szatanowi, który w

zamian obdarzył swego wyznawcę nadludzką wytrzymałością i niewyczerpaną energią.

46

Przez godzinę powtarzali układ na schodach. Gdy na plan dotarli pozostali tancerze, ćwiczyli

z nimi przez kolejną godzinę. W tym czasie Bryn miała niecałe dziesięć minut na złapanie oddechu.

A i to wyłącznie dlatego, że Lee musiał włożyć mundur żołnierza piechoty, w którym grał na

perkusji, siedząc w oparach mgły unoszącej się z wielkich bloków suchego lodu.

W pewnym momencie Tony Asp odciągnął ją na bok, bo właśnie przyszło mu do głowy, że

dla większego efektu zamiast na piątym, powinni rozegrać główną scenę na szóstym stopniu.

W pierwszej chwili pomyślała, że Tony przesadził. Uznała, że to zbyt wiele oczekiwać od

niej, iż zaufa Lee na tyle, by rzucić się na oślep w jego ramiona. Sześć stopni to jednak wysoko.

Zbyt wysoko, stwierdziła, patrząc na schody i próbując opanować strach. Czemu nagle dopadł ją

lęk wysokości? Przecież nie może skompromitować się w oczach Lee. Po prostu nie może i już!

- Za wysoko? Zaręczam, że cię złapię, ale jeśli nie chcesz tego robić, powiedz.

- Nie... - skłamała.

- Bryn... - Położył dłonie na jej ramionach i spojrzał jej w oczy z sympatią. - Mnóstwo ludzi

cierpi na lęk wysokości. Zostaniemy przy pięciu stopniach.

Urzekło ją to jego bursztynowe spojrzenie. Do tego stopnia, że zrobiło jej się wstyd. Tak

okropnie się wczoraj zachowała, nagadała mu tyle niemiłych rzeczy, a on okazał wyrozumiałość.

Mogłabym go polubić, pomyślała.

- Nie, spróbujmy z sześcioma - oznajmiła, choć widać było, że mówi to bez przekonania. -

Dam radę. Ale... dziękuję za zrozumienie.

Po tym, co na jej oczach wyczyniał z perkusją, mogła mieć cichą nadzieję, że naprawdę ją

złapie.

Niestety, ciepłe uczucia, które w niej obudził, słabły z każdą godziną. Poranek z wolna

przechodził w południe, a Lee wciąż był niezmordowany. Wprawdzie sam się nie oszczędzał, ale

narzucił takie tempo, że po kilku godzinach Bryn nie czuła rąk ani nóg - w ogóle nie czuła nic prócz

bólu przetrenowanych mięśni. Coraz poważniej obawiała się, że to nigdy się nie skończy.

- Wiesz co, podejrzewam, że on zaplanował zbrodnię doskonałą: chce doprowadzić do

samounicestwienia dwadzieściorga tancerzy - szepnęła do Barbary, gdy na moment znalazły się

obok siebie.

Barbara roześmiała się, ale jej łatwo było się śmiać. W czasie godzinnej przerwy mogła

odpocząć, a nie ćwiczyć kolejny trudny układ.

- Jest perfekcjonistą - odparła swobodnie. Też mi perfekcjonista, mknęła Bryn w myślach. A

to było dopiero południe. Niemniej czas odwetu już się zbliżał. I to szybko.

O pierwszej tancerze i operator kamery skończyli pracę. Ona zaś stanęła na trawniku obok

pola golfowego należącego do klubu Timberlane i spojrzała na aksamitnie zieloną, łagodnie

pofalowaną łąkę, ponad którą wznosiły się ośnieżone szczyty gór. Patrzyła przez obiektyw swojego

47

canona, sprawdzając jeszcze raz kadr. Sceneria była idealna. Muzycy wraz ze swoimi instru-

mentami rozlokują się na trawie i na zdjęciach będą widoczni na tle soczystej zieleni, błękitnego

nieba i... ostentacyjnie jaskrawego neonu tandetnego hotelu Sweet Dreams, który obrażał swym

istnieniem tak elegancki klub jak Timberlane.

- A niech to jasna cholera! - zdenerwowała się. Spróbowała innego ustawienia, ale cokolwiek

robiła, jakaś część hotelowych zabudowań zawsze wchodziła jej w kadr. Jak nie sam budynek, to

parking. Na szczęście udało jej się wykadrować nieszczęsny neon.

Muszę uprzedzić o tym Lee, westchnęła.

- No i jak to wygląda, dziecino? - Barbara lekko klepnęła ją w ramię.

- Tak sobie. Zresztą spójrz sama. Najpierw jest piękna zielona łąka, a potem co widzisz?

- Rany! Hotel Sweet Dreams. Pokoje z łóżkami wodnymi, lustrami na suficie i erotycznymi

kanałami na kablówce - roześmiała się Barbara. - Da się to jakoś wyciąć?

- Chyba tak. Ale na wszelki wypadek uprzedzę Lee. Wprawdzie hotel będzie mało widoczny,

ale powinien wiedzieć, co będzie miał za plecami. Może zdecyduje się zmienić scenerię...

- O nie, błagam, nie rób tego. Tutejszy menedżer chyba by osiwiał. Za chwilę będzie tu miał

jakiegoś polityka, który startuje w wyborach do senatu i ma zjeść uroczysty lunch z grubymi

rybami.- Barb, przecież dopiero co mówiłaś, że Lee jest perfekcjonistą.

- No bo jest! A ty mówiłaś, że hotel będzie mało widoczny.

- Ale Barb...

- Ciii! Bryn, proszę! - Barbara zniżyła głos. - Do tej pory wszystko idzie gładko. Lee ma to, o

co prosił. Ten kontrakt jest dla mnie bardzo ważny: przecież sama o tym wiesz. Lee zna

najważniejszych ludzi w branży. Jeśli mnie im poleci, będę ustawiona do końca życia. Ty zresztą

też - szeptała nerwowo, wpatrując się w coś, co znajdowało się za plecami Bryn. - Zapomnij o tym

hotelu. To naprawdę nieważne. Lee już tu idzie...

Barbara uśmiechnęła się promiennie, ale Bryn i bez tego wiedziała, że Lee jest już blisko.

Odkąd go poznała, odkryła w sobie „wewnętrzny radar”, który bezbłędnie wykrywał jego obecność.

- Wszystko gotowe! - zawołała Barbara z ożywieniem.

- Bryn, czy odpowiada ci ta sceneria? - zapytał. Minę miał obojętną, a z jego oczu nie dało się

nic wyczytać. Zachowywał się tak, jakby dopiero co się poznali.

- Tak, może być - odparła, choć właśnie zorientowała się, że w kadr włazi jej kilku mężczyzn

grających w golfa. - Zbliżenia na pewno wyjdą świetnie. Gorzej, jak będę musiała objąć

wszystkich. Zdaje się, że w tle będziecie mieli paru facetów rozgrywających piętnasty dołek -

uprzedziła.

Lee machnął niecierpliwie ręką.

- Nie szkodzi. Nie oczekuję, że zdjęcia będą wyglądały tak, jakbyśmy byli na wymarłej

48

planecie. Zaczynajmy, bo mam dziś masę spraw do załatwienia.

Bryn odebrała jego słowa jak policzek. Mimo to uśmiechnęła się słodko. Parę spraw do

załatwienia? Ciekawe, cóż za pilne sprawy może mieć ktoś taki jak on. Co by powiedział, będąc na

jej miejscu? Skoro bez skrupułów zadręcza tancerzy swą sadystyczną dokładnością, ona

odwdzięczy mu się teraz pięknym za nadobne. W końcu ma prawo „popracować” nad modelem.

- Jeśli jesteś gotowy, zaczynajmy. Najpierw zrobimy zdjęcia całej grupy - zarządziła.

Perry, Andrew i Mick podeszli do Lee. Przepraszam, chłopaki, pomyślała, patrząc na ich

uśmiechnięte twarze. Trochę was pomęczę. Podziękujcie za to swojemu przemądrzałemu liderowi.

Słodka zemsta to jedno, ale naprawdę zależało jej na dobrych zdjęciach.

- Fajnie, chłopaki! - zawołała, patrząc na nich przez obiektyw. - Perry, broda na dół, Lee

głowa wyżej. Andrew, przesuń się trochę w prawo. Zaraz, moment. Perry, zadarł ci się kołnierzyk.

Z premedytacją kazała im czekać, aż mu go poprawi, a robiła to wyjątkowo długo i starannie.

- Teraz super! - pochwaliła i zrobiła kilka zdjęć. - Dobrze, podejdźcie do instrumentów. Perry,

przesuń się w lewo, a ty Andrew w prawo. Mick, opuść swobodnie rękę. Masz wyglądać na

rozluźnionego. Uśmiechnijcie się, ale bez przesady. Lee, ja proszę o uśmiech, a nie jakiś dziwny

grymas...

Ustawiała ich i przestawiała w nieskończoność. Potem kazała im zostać na miejscu, podczas

gdy sama zmieniła film i przy okazji wypiła bez pośpiechu kawę. Zrobiła im kilka portretów i całą

rolkę zdjęć na planie ogólnym, dla których tłem było pole golfowe, ulica i ośnieżone góry.

- Muszę zrobić jeszcze jeden film - oznajmiła - bo poprzednio miałam w kadrze tabuny

golfistów.

Nie kłamała. Początkowo był tylko jeden mężczyzna, który kręcił się przy odległym

piaszczystym dołku. Na szczęście nie stwarzał problemu, bo częściowo zasłaniała go perkusja, więc

mogła spokojnie fotografować. Nie minęły jednak dwie minuty, jak do samotnego gracza dołączyła

spora grupa ludzi, którzy nagle rozbiegli się po polu niczym mongolska horda. Właśnie miała

zaczynać czwartą rolkę filmu, gdy Lee stracił cierpliwość.

- Radzę ci, żebyś pospieszyła. Zaraz zacznie padać. Spojrzała w niebo. Nie zanosiło się na

deszcz.

- Muszę zrobić jeszcze jedną rolkę, panie Condor - odparła z niewinnym uśmiechem. - Chyba

nie chce pan mieć za plecami neonu hotelu Sweet Dreams? A może się mylę?

- Wszystko mi jedno. - Zignorował jej zaczepkę. - Zakładam, że ceni pani swój sprzęt nie

mniej niż my nasze instrumenty. Ja w każdym razie nie chcę, żeby zmokły.

- Po co te nerwy, panie Condor. Robię, co mogę, żeby miał pan porządne zdjęcia. A z tym

deszczem to chyba pan przesadza.

- Deszcz nie deszcz, ja w każdym razie muszę zrobić sobie przerwę na papierosa - jęknął

49

Andrew.

- Bryn... - Barbara, której wcześniej kazała obserwować światłomierz, pociągnęła ją za rękaw.

- Weź ten swój przyrząd i sama zobacz. Ta strzałka jakoś tak lata...

Bryn zerknęła na wskaźnik. Rzeczywiście, światła było mniej. Cholera, chyba naprawdę

będzie padać, pomyślała, i w tej samej chwili poczuła na twarzy pierwsze krople.

- Szybko, zbierajmy się! - zawołał Lee i razem z kolegami zaczął znosić instrumenty na

zadaszony taras. Barbara pomogła jej pozbierać sprzęt i obie umknęły pod dach. Lee, który musiał

obrócić dwa razy, nim schował całą perkusję, miał minę jak chmura gradowa.

- I co, panno Keller? - zapytał takim tonem, że instynktownie cofnęła się pod ścianę. -

Skończyliśmy na dziś?

- Niezupełnie. Chciałabym jeszcze zrobić zdjęcia we wnętrzach - odparła jak gdyby nigdy nic.

Zniecierpliwiony machnął rękami.

- I zajmie nam to następne cztery godziny, tak?

- Podobno słynie pan z dokładności... I tym razem nie dal się sprowokować.

- Chłopcy, może coś zjemy? - zaproponował. - Wygląda na to, że czeka nas najdłuższa sesja

zdjęciowa w historii.

- Niezły pomysł z tym jedzeniem - podchwycił Mick. - Umieram z głodu.

Bryn poczuła, że ktoś mocno chwyta ją za łokieć. - Idziemy, panno Keller - oznajmił Lee i

lekko popchnął ją w stronę wejścia. Wewnątrz czekała ich przykra niespodzianka: okazało się, że w

restauracji nie ma wolnych miejsc.

- Najmocniej pana przepraszam - kajał się menedżer. - Mamy tu okropne zamieszanie. Nie

dość, że znany polityk spotyka się u nas ze swoimi zwolennikami, to jeszcze akurat dziś odbywa się

turniej golfowy. Gdybym wiedział wcześniej, że życzy pan sobie jakiś posiłek...

- Może nakryje pan dla nas na tarasie? - zaproponował.

- Oczywiście. Każę podać państwu butelkę wybornego wina. Na koszt firmy, rzecz jasna.

- Bryn, wyjdź ze mną na taras. Chcę zamienić z tobą parę słów, dopóki jesteśmy sami -

powiedział Lee.

- Może za chwilę, dobrze? Muszę iść do łazienki.

- Bryn!

- Przepraszam!

Oddaliła się pospiesznie, nie czekając, aż ją zatrzyma. Lepiej faktycznie poszukam łazienki,

pomyślała, choć wcale nie musiała z niej skorzystać. Zaczęła przedzierać się przez tłum, ale ledwie

się wydostała, wpadła wprost na polityka, który, właśnie skończywszy rozmawiać z

dziennikarzami, odwrócił się, by odejść.

Stało się to tak niespodziewanie, że w pierwszej chwili straciła głowę i zamiast go przeprosić,

50

po prostu stalą i na niego patrzyła. Od razu go rozpoznała; Dirk Hammarfield, którego niedawno

oglądała w wiadomościach. Widząc jego rozpromienioną twarz, doszła do wniosku, że ze swym

charyzmatycznym uśmiechem, oczami jak chabry i blond włosami ma szansę stać się ukochanym

kandydatem wszystkich Amerykanów.

- Bardzo panią przepraszam!

- O nie, to ja przepraszam, panie Hammarfield.

- Rozpoznaje mnie pani! - ucieszył się.

Nagle poczuła, że musi spojrzeć za siebie. Nawet w pomieszczeniu pełnym ludzi natychmiast

go wypatrzyła. Lee. Poszedł za nią. A teraz ją obserwuje. Ze spokojem, nonszalancko oparty o

ś

cianę, mierzy ją twardym wzrokiem. Bez namysłu posłała politykowi czarujący uśmiech.

- Oczywiście, że pana rozpoznaję. Z uwagą śledzę pańską kampanię. Jestem pewna, że

zdobędzie pan miejsce w senacie.

Kątem oka spostrzegła, że Lee gdzieś zniknął. Nagle wszystko, co ją otaczało, stało się

nieważne. Dirk wciąż się uśmiechał i opowiadał o czymś z ożywieniem, a ona myślała tylko o tym,

by jak najszybciej stąd wyjść.

- Powiedz, Dirk, kim jest urocza młoda dama z aparatem?

Drgnęła, słysząc za sobą obcy glos.

- To jest pani... - Polityk zawiesił głos.

- Bryn Keller - przedstawiła się.

- A to szef mojej kampanii, Pete Lars.

- Milo mi. - Podała mu rękę, ale poczuła się niepewnie.

Szef kampanii? Mężczyzna był niski i krępy. Sprawiał wrażenie twardego jak skała. Ze swoją

nijaką twarzą, w nijakim ciemnym garniturze, wyglądał jak płatny zabójca ze starych gangsterskich

filmów, a nie jak prawa ręka znanego polityka.

- Co pani fotografuje? - zagadnął uprzejmie.- Lee Condora i jego grupę - odparła, starając się,

by jej glos zabrzmiał równie miło, choć cały czas myślała o tym, by jak najszybciej uwolnić się od

ich niechcianego towarzystwa. - Cóż, milo mi było panów poznać, ale obowiązki wzywają. Życzę

sukcesów w kampanii.

Zostawiła za sobą schludnego polityka i jego zbirowatego szefa kampanii, i z ulgą schroniła

się w toalecie. Nie rozumiała, dlaczego jest roztrzęsiona. Może obawiała się, że tym razem posunęła

się za daleko i Lee podziękuje jej za współpracę. Albo instynktownie wyczuwała, że niewiele

brakuje, by ją zdominował. Jeszcze trochę, a złamie się i na kolanach będzie go błagała, by wziął ją

w ramiona i pozwolił przez chwilę uwierzyć, że będą żyli długo i szczęśliwie...

Uczesała się i postanowiła stawić czoło sytuacji.

Wychodząc, zobaczyła Lee otoczonego przez łowców autografów. Minęła go i próbowała

51

wyjść na taras, ale drogę zagrodziła jej kolejna grupa wielbicieli skupionych wokół młodego

mężczyzny, którego wcześniej nie widziała. Próbowała zgrabnie ominąć zgromadzenie, lecz po

chwili tłum popchnął ją w stronę sprawcy całego zamieszania.

Wystarczyło jedno spojrzenie na jego strój i wysportowaną sylwetkę, a już wiedziała, że jest

golfistą. Był po trzydziestce, miał krótkie ciemne włosy i wyglądał jak okaz zdrowia.

- Wspaniała rozgrywka... - mruknęła zakłopotana, podchwyciwszy przyjazne spojrzenie

piwnych oczu.- Dziękuję. Naprawdę nie sądziłem, że wygram turniej.

- A jednak się udało! Gratuluję, panie...

- Nazywam się Mike Winfeld.

Winfeld. Gdzieś już słyszała to nazwisko. A tak, ktoś kiedyś mówił, że jest taki młody gracz,

który świetnie rokuje na przyszłość.

- Ślicznie się pani czerwieni, ale proszę się nie przejmować. Wiem, że nie przyszła tu pani,

ż

eby oglądać zawody. Jest pani z Lee Condorem, prawda?

Z Condorem? Na pewno nie w takim sensie...

- Jestem fotografem. Zorganizowaliśmy tu dzisiaj sesję.

- Robiła tu pani zdjęcia? Dzisiaj?

- Tak, z drugiej strony tarasu.

- Skoro zatrudnił panią Lee Condor, musi pani być świetna. Da mi pani swoją wizytówkę?

- Tak, chwileczkę. - Zaczęła szperać w torebce. - Proszę. Niech pan kiedyś do mnie zadzwoni.

A teraz uciekam, bo pana wielbiciele gotowi rozerwać mnie na strzępy.

- Bryn Keller - przeczytał, a potem skinął na pożegnanie. - Wkrótce się odezwę - mruknął.

Ona też do niego pomachała. Może z tego zamieszania wyniknie coś dobrego, pocieszała się,

spiesząc na taras, gdzie już czekała reszta jej towarzystwa.

- Długo cię nie było - zauważyła Barbara. - Zamówiłam ci sałatkę z krabów i szpinak.

- Dzięki - odparła, siadając obok niej.

Zostało jedno wolne krzesło. A więc musi siedzieć obok Lee. Westchnęła cicho i sięgnęła po

kieliszek. Wino rzeczywiście było wyborne. Wytrawne, ale nie cierpkie.

Przez duże okno widziała go, jak rozmawiał z politykiem. Po chwili dołączył do nich golfista.

Cóż za spotkanie wspaniałych, bajecznie bogatych sław, pomyślała zgryźliwie.

Po kilku minutach Lee wrócił do stolika. Ze sposobu, w jaki odsunął krzesło, zorientowała

się, że jest zły. Czuła, że otwarcie jej się przygląda, i korciło ją, by się do niego odwrócić.

- O co chodzi? - szepnęła zirytowana, korzystając z tego, że pozostali byli zajęci rozmową.

- O nic, panno Keller. Zupełnie o nic.

- Więc przestań patrzeć na mnie tak, jakbym...

- Jakbyś co?

52

- Jakbym...

- Jakbyś bawiła się w idiotyczne gierki? Dirk Hammarfield jest żonaty. A ja nie jestem głupi i

wiem, że nawet „perfekcjonistka” nie potrzebuje aż tylu filmów, żeby mieć parę dobrych ujęć.

- Po pierwsze - syknęła ze złością - nie obchodzi mnie, czy Hammarfield ma żonę, czy nie. Po

drugie starałam się, żebyś był zadowolony...

- Akurat! - przerwał jej drwiąco.

- Ja...

- Jesteś tchórzem! Najgorszym z możliwych. Boisz się mnie, ale zamiast zastanowić się nad

przyczyną, próbujesz obrony przez atak. Daj sobie spokój. I nie rób z siebie idiotki, flirtując z

innymi facetami tylko po to, żeby mi pokazać, że masz mnie gdzieś. Nasze kontakty nie wyjdą poza

sprawy zawodowe. Nie musisz robić odbitek. Daj mi stykówki i negatywy, resztę załatwię sam. I

nie martw się o swoje honorarium. Nie zmaleje.

- Wcale się nie...

- Nie martwisz się o honorarium? Owszem, martwisz. Ale w porządku. Rozumiem.

- Guzik rozumiesz, beznadziejny dupku!

Dlaczego dała się sprowokować? Wstał, nie patrząc nawet na jedzenie, które właśnie podano.

- Bryn doszła do wniosku, że na dziś wystarczy - oznajmił. - Jeśli będzie trzeba, zdjęcia

portretowe zrobi nam w domu Fultona. Przepraszam, ale muszę lecieć, bo mam parę spraw do

załatwienia. Spotkamy się wieczorem na próbie.

- Trzymaj się, stary! - Barbara i chłopcy pomachali za nim.

Bryn zerwała się z miejsca.

- Lee!

Odwrócił się do niej.

- Przykro mi.

- Mnie również. Tyle że to nie są przeprosiny, ale stwierdzenie.

- Niech cię cholera, Lee! Nie masz pojęcia, co to znaczy być całkowicie odpowiedzialnym za

innych.

- I tu się mylisz, Bryn - odparł znużony. - Ja już swoje przeżyłem, zresztą nie ma o czym

mówić. Między innymi dlatego zostawiam ci swobodę decyzji. Nie mogę zmusić cię, żebyś nie bała

się życia. To musi wyjść od ciebie...

Nagle urwał i w skupieniu zaczął się wpatrywać w jakiś punkt za jej plecami.

- Lee? - Z niepokojem patrzyła, jak pręży się, jakby czekał na dogodny moment do ataku... -

Lee?

Ktoś nas obserwuje, przemknęło mu przez myśl. W pierwszej chwili zdziwił się, lecz zaraz

stał się czujny. Tak, z całą pewnością ktoś czai się pośród krzewów obok tarasu.

53

Złudzenie, próbował się uspokoić, choć dobrze wiedział, że nic mu się nie przywidziało.

Zawsze potrafił wyczuć, że jest obserwowany. Chciał odsunąć Bryn i osobiście przekonać się,

dlaczego ktoś mu się przygląda. Nie zdążył jednak zrobić nawet kroku.

Kimkolwiek był tajemniczy obserwator, natychmiast się wycofał, znacząc drogę ucieczki

nerwowym szelestem liści.

- Wstąpisz do mnie na kieliszek wina? - zapytał ją szybko.

- Nie, ja...

- W porządku. Masz jutro wolne, ale chciałbym, żebyś do południa miała gotowe stykówki.

Podrzuć je Barbarze - rzucił na odchodnym.

Zagryzła usta i powlokła się do stolika, gdzie bezskutecznie próbowała wykrzesać z siebie

odrobinę entuzjazmu dla koktajlu z krabów. Bez apetytu przełknęła parę kęsków i pól godziny

później pożegnała się, tłumacząc, że musi odebrać wcześniej chłopców.

Lee nie odjechał sprzed klubu. Cierpliwie czekał, półleżąc na siedzeniu swojego beżowego

pick-upa. Widział; jak Bryn wsiada do swojego vana i wyjeżdża z parkingu.

Nagle ściągnął brwi i zmrużywszy oczy, odprowadził wzrokiem ciemnego sedana, który

ruszył za nią. Nie tracąc ani chwili, uruchomił silnik i pojechał za nimi. Właśnie zaczynał się

wieczorny szczyt i na ulicach panował już spory ruch. Lee musiał co chwila zmieniać pas, by cały

czas mieć na oku oba pojazdy.

Kiedy Bryn dojechała do przedszkola, celowo zatrzymał się parę ulic wcześniej. Bał się, że ją

zgubi, ale w porę zauważył, jak ponownie włącza się do ruchu. Po chwili jechał za nią w stronę jej

domu. Podobnie jak ciemny sedan, który wciąż siedział jej na ogonie.

Lee wprawdzie znał drogę, ale utknął w korku przed światłami i został daleko w tyle. Kiedy

wreszcie dotarł pod dom Bryn, ona była już w środku.

A ciemny sedan właśnie odjeżdżał z piskiem opon.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Z bliżej nieokreślonych powodów chłopcy postanowili, że akurat tego wieczoru będą grzeczni

jak aniołki. Ich zaskakujące zachowanie przywróciło Bryn wiarę w Boga oraz jego miłosierdzie

wobec tych, którzy błądzą.

Kiedy cała trójka leżała już w łóżkach, sięgnęła po telefon, by zadzwonić do Barbary.

Niestety, po kilku sygnałach włączyła się poczta głosowa. Bryn zaklęła pod nosem i niemal w tej

samej chwili usłyszała śmiech przyjaciółki.

- Dziecino, wyluzuj! Co się stało?

- Muszę oddać filmy do wywołania. Nie prosiłabym cię o pomoc, ale chłopcy już śpią, a ja

54

nie chcę zostawiać ich samych. Mogłabyś wpaść na chwilę?- Wiesz, że zawsze chętnie z nimi

zostanę, ale akurat dziś mam występ.

- O nie! - Bryn była załamana.

- A co się stało, że nie wywołujesz ich sama? Przecież zawsze powtarzasz, że między innymi

na tym polega prawdziwa sztuka.

- Po prostu nie dam rady. Condor chce mieć stykówki i negatywy jutro koło południa -

powiedziała, nie wspominając ani słowem o tym, że sama chce jak najszybciej skończyć tę pracę i

natychmiast zapomnieć o całej sprawie.

- Nie układa wam się współpraca? - zapytała Barbara po chwili wahania.

- Z Lee? Nie o to chodzi. Po prostu nie możemy znaleźć wspólnego języka.

- Bzdury gadasz, Bryn. Facet jest tobą oczarowany.

- Powiedział, że chce mieć jutro stykówki. Kropka.

- Nie rozumiem, dlaczego się go czepiasz. To naprawdę fantastyczny gość. I wartościowy

człowiek. Zgadzam się, że czasami zachowuje się dziwnie, może nawet wzbudza lęk, ale to tylko

dodaje mu atrakcyjności. Jest jeszcze bardziej seksowny i zmysłowy.

- Barbaro! - jęknęła. Czuła, że jeśli usłyszy jeszcze jeden pean na cześć człowieka, któremu z

chęcią rozbiłaby bęben na głowie, zacznie krzyczeć. - Przez cały dzień w pracy muszę znosić jego

towarzystwo. Przynajmniej wieczorem chciałabym mieć go z głowy. Nie chcę o nim słuchać.

W słuchawce zapadła cisza, którą po chwili przerwało ciężkie westchnienie.

- W porządku. Jak sobie chcesz. W końcu jesteście dorośli - stwierdziła Barbara. - Wiesz,

mam pomysł. Wpadnę do ciebie po drodze i zabiorę filmy. Co ty na to?

- Naprawdę? Dzięki, uratowałaś mi życie.

- Gdzie mam je zawieźć?

- Do kodaka. Wiesz, tego, który prowadzi Kelly.

- Będę u ciebie za dziesięć minut. Zatrąbię.

- Wielkie dzięki! - zawołała, po czym rozłączyła się i zadzwoniła do Kelly’ego Crane’a, by

ustalić z nim szczegóły.

Dziesięć minut później podała Barbarze torebkę z filmami i zapewniwszy ją o swej dozgonnej

wdzięczności, wróciła do domu przygotować chłopcom ubrania i kanapki na jutro. Poszło jej to tak

sprawnie, że już o jedenastej była wykąpana i siedziała przed telewizorem z kieliszkiem wina w

ręku. Miała nadzieję, że dzięki mieszance alkoholu i nudnych wiadomości szybciej zachce jej się

spać.

Jak na złość akurat tego wieczoru newsy były wręcz elektryzujące. Zwłaszcza te lokalne,

niemal w całości poświęcone wydarzeniom w klubie golfowym Timberlane.

Pierwszy materiał poświęcono Dirkowi Hammarfieldowi, który prezentował na ekranie swój

55

słynny uśmiech. Towarzyszyła mu żona, pulchna brunetka, reporter zaś wieścił wszem i wobec, że

kandydat na senatora jest wspaniałym ojcem i mężem. Prawdziwym bohaterem Ameryki,

spełnieniem „amerykańskiego snu”. Reporter wprawdzie nadmienił, że krążą pogłoski o związkach

polityka z wielkimi koncernami czerpiącymi zyski z hazardu, lecz zaraz dodał, że te kontakty w

ż

adnym wypadku nie naruszają prawa. W końcu hazard jest w Newadzie legalny.

Przy kolejnym materiale Bryn zagryzła nerwowo usta. Migawki pokazywały Lee Condora

podpisującego autografy. Na jednym z ujęć z uśmiechem zmierzwił czuprynę chłopca, który

podsunął mu do podpisu egzemplarz najnowszego albumu. Reporter wprost rozpływał się w

zachwytach, na co Bryn zareagowała alergicznie. Miała ochotę cisnąć czymś w ekran, ale w porę

uświadomiła sobie, że tylko zniszczy telewizor i narazi się na niepotrzebne koszty.

Mick Jagger, Michael Jackson i The Beach Boys razem wzięci. Godny następca Willie

Nelsona i Paula Anki. Prawdziwy król list przebojów.

Poderwała się, by zmienić kanał, lecz nagle zastygła z pilotem wycelowanym w ekran, na

którym pojawiła się postać Mike’a Winfelda. Z komentarza można się było dowiedzieć, że golfista

właśnie wygrał ważny turniej i zainkasował okrągłe dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

Niezły powód, by uganiać się po polu za małą białą piłeczką, pomyślała zgryźliwie. Naraz

zamarła. Na jednej z migawek zobaczyła siebie. Zalotnie uśmiechniętą, zarumienioną. I podającą

graczowi swoją wizytówkę.

Z jękiem opadła na kanapę. Jeśli Lee to ogląda, da jej jutro popalić. Najpierw na jego oczach

kokietowała żonatego polityka, a potem zwycięzcę turnieju. O Boże!

- Co tam, wszystko mi jedno. - Wzruszyła ramionami.

W końcu czy nie o to jej chodziło? Czy nie chciała dać mu jasno do zrozumienia, że jej

niechęć nie dotyczy mężczyzn w ogóle, tylko jego osobiście?

Wyłączyła telewizor, sprawdziła, czy drzwi są zamknięte, i poszła na górę. Była pewna, że

natychmiast zaśnie. Przecież jest strasznie zmęczona...

Tymczasem nie mogła przestać myśleć o Lee. O jego oczach, jego dłoniach... Szerokich,

silnych barkach i muskularnych ramionach, którymi wystukiwał na perkusji czysty rytm...

Mężczyzna podszedł do niej akurat wtedy, gdy próbowała zagonić chłopców do samochodu.

Otworzyła szeroko oczy, ale szybko zreflektowała się i odwzajemniła uśmiech.

- Dzień dobry! - powiedział uprzejmie nieznajomy.

- Czy mam przyjemność rozmawiać z panią Keller?

- Tak, to ja. Przepraszam, ale trochę się spieszę. Czy mogę panu w czymś pomóc?

- Mam nadzieję. Powiem więcej, bardzo na to liczę.

- Ciociu, a kto to jest ten pan? - zainteresował się Brian, próbując wysunąć się zza jej pleców.

- Przepraszam, ale nie rozumiem, o czym pan mówi - rzekła do mężczyzny, przyglądając mu

56

się uważnie. Był średniego wzrostu, średniej budowy ciała. Trudno było określić kolor jego włosów

i oczu - nie były bowiem ani ciemne, ani jasne, tylko szarobure. Z wyglądu mógł mieć trzydzieści

albo czterdzieści lat, może więcej. W brązowych spodniach i nieco jaśniejszej koszuli nie wyróżniał

się z tłumu.

- Chciałbym coś od pani kupić - oznajmił.- Kupić? Ale ja nie mam nic do sprzedania. W każ-

dym razie nic wartościowego.

- Wartość, podobnie jak piękno, to pojęcia względne. - Uśmiechnął się. - Ponieważ pani się

spieszy, od razu przejdę do rzeczy. Wiem, że wczoraj fotografowała pani Lee Condora. Jestem jego

zagorzałym fanem! Gotów jestem zapłacić pani za te zdjęcia pięć tysięcy dolarów, ale chcę mieć

wszystkie. Włączę je do mojej prywatnej kolekcji.

- Pięć tysięcy... - powtórzyła z niedowierzaniem.

Gdyby choć przez chwilę wierzyła, że ten idiota mówi poważnie, być może dałaby się skusić.

Ale on na pewno żartował. A nawet jeśli nie, i tak nie odważyłaby się zrobić czegoś takiego za

plecami Lee, gdyż zgodnie z umową to on był właścicielem zdjęć i posiadał do nich wyłączne

prawa. Ponieważ instynkt podpowiadał jej, że Lee potrafi być groźny, nie miała zamiaru z nim za-

dzierać.

- Przykro mi, ale nawet gdyby oferował mi pan połowę Tahoe, i tak nie mogłabym sprzedać

panu tych zdjęć, bo po prostu nie są moje, tylko Lee Condora.

Z twarzy mężczyzny znikł przyjemny uśmiech.

- Niech pani nie będzie głupia - burknął, krzywiąc się z niesmakiem. - Wystarczy, że mu pani

powie, że niechcący prześwietliła pani klisze, i od razu stanie się pani bogatsza.

- Niezła myśl - odparła znużona - ale nie. Przykro mi. Na nas już czas...

Chłopcy, którzy do tej pory stali z tylu, teraz za jej zgodą wysunęli się do przodu,

mimowolnie zmuszając nieznajomego, by wycofał się spod drzwi. Bryn szybko zapakowała ich do

samochodu i pomachawszy mężczyźnie, usiadła za kierownicą.

- Chyba zamknęłam drzwi... - mruknęła niepewnie.

- Tak, ciociu. Sam widziałem - uspokoił ją Keith.

- To dobrze.

Parę minut później zapomniała o całym zdarzeniu. Jej myśli całkowicie pochłaniały zdjęcia.

Poranny korek osiągnął apogeum, a ona chciała jak najszybciej odebrać negatywy od Kelly’ego i

podrzucić je Barbarze. Pozbędzie się ich i będzie miała jeden problem z głowy!

Kelly był niezwykle solidnym człowiekiem.

- Proszę - powiedział, podając jej kopertę. - Wprawdzie to tylko stykówki, ale nawet na nich

widać, że niektóre ujęcia są świetne. Zazdroszczę ci, że mogłaś sfotografować Lee Condora. Z tą

swoją wyrazistą twarzą jest doskonałym modelem. Niejeden malarz chętnie by go namalował.

57

- Fajnie, że ci się spodobały. Ile płacę?

- Chcę ci jeszcze powiedzieć, że parę fotek będziesz musiała odrzucić, bo ktoś ci wlazł w

kadr.

- Wiem. Posłuchaj, trochę się spieszę. Powiesz mi, ile płacę? - Okłamała go, bo przecież

miała wolny dzień. Po prostu nie miała ochoty rozmawiać o Lee.

- Jasne. Ale obiecaj, że nie zapomnisz o mnie, jak już staniesz się sławna i bogata - rzekł ze

ś

miechem.

- Obiecuję. Tylko obawiam się, że oboje będziemy musieli trochę poczekać.

W drodze do Barbary zatrzymała się na kawę i śniadanie. Przy okazji zakreśliła na

stykówkach ujęcia, które uznała za najlepsze. O pierwszej po południu pozbyła się wreszcie

koperty, a o drugiej była z powrotem w domu. Tu jak zwykle czekało na nią mnóstwo

niewdzięcznych zajęć, ale o dziwo, tym razem wcale nie narzekała. Łudziła się, że miotając się

między praniem a sprzątaniem, zapomni o Lee. Nie udało się. Kąpiel w basenie na tyłach osiedla

też nie pomogła.

Pomogli dopiero chłopcy. Znów odebrała ich wcześniej i poświęciła im całe popołudnie. Po

powrocie do domu upiekła z nimi furę ciasteczek i pozwoliła im wszystkie schrupać, podczas gdy

czytała im książkę. Aby uciszyć wyrzuty sumienia, że ich źle odżywia, na kolację dala im dużą

porcję warzywnej sałatki i jabłko na deser. Gdy kładła ich spać, miała miłe poczucie, że nie jest

najgorszą opiekunką.

O dziewiątej wieczorem zadzwoniła Barbara.

- Przekazałam negatywy Condorowi - poinformowała. - Niewiele mówił, ale chyba jest

zadowolony. Do jutra! - rzuciła i natychmiast się rozłączyła.

Do jutra, westchnęła Bryn. Znów mnie czeka kolejny wyczerpujący dzień z perkusistą

sadystą.

Położyła się wcześnie. Po wolnym dniu czuła się przyjemnie zmęczona i odprężona. Zasnęła

niemal od razu, ale równie szybko się obudziła. W pamięci wciąż miała wyjątkowo sugestywny

sen. Przyśnił jej się Lee.

Jednak tym razem nie tylko go widziała. Kochała się z nim. Leżała u jego boku, czując, jak ją

pieści.

Obudziła się roztrzęsiona, rozpalona i zlana potem.

- Chryste, muszę iść do psychiatry - jęknęła zdruzgotana.

Jednak dobrze wiedziała, że nie pomoże tu żaden lekarz. Musiała uczciwie przyznać, że czy

jej się to podoba, czy nie, Lee Condor ją pociąga. I nie ma w tym nic dziwnego, gdyż jest niezwykle

zmysłowym mężczyzną, co w połączeniu z jego nietuzinkową osobowością oraz siłą sprawia, że

nikt, kto go zna, nie przechodzi obok niego obojętnie.

58

Przytuliła twarz do poduszki i po raz pierwszy uzmysłowiła sobie smutną prawdę: jest

samodzielna i niezależna, lecz brakuje jej uczucia, ciepła i bliskości. Kiedy była z Joem,

zaangażowała się w ten związek całym sercem. Zawsze była lojalna. Taką już miała naturę...

Poruszyła się niespokojnie i ukryła twarz w poduszce. Pragnęła Lee o wiele bardziej niż

kiedyś Joego. Tyle że Joe ją kochał, a przynajmniej tak jej się zdawało. Seks zawsze był dla niej

nieco problematyczny. Wielu jej znajomych uważało, że kobieta, podobnie jak mężczyzna,

powinna mieć wielu partnerów, zanim zdecyduje się na stały związek. Efekt był taki, że ludzie,

którzy ledwie się znali, od razu szli ze sobą do łóżka. Tymczasem dla niej miłość fizyczna była

zjawiskiem oznaczającym, że między kochankami istnieje szczególna więź. Lee Condor z

pewnością nie chciał żadnych więzi, a ona nie chciała wiązać się z nim. Czemu więc pragnęła go

tak mocno, że aż jej się śnił?

- Przejdzie mi - pocieszyła się. - Skończą się zdjęcia do teledysku i zapomnę o nim. Może

kiedyś spotkam mężczyznę, którego pokocham i który mnie pokocha. I któremu nie będzie

przeszkadzało, że będzie miał na głowie troje cudzych dzieci...Długo nie spała, rozmyślając

posępnie o tym, jak kiepsko urządzony jest ten świat.

Obudził ją dzwonek telefonu. Ktoś musiał być mocno zdeterminowany, bo nie dawał za

wygraną, choć zanim rozespana doczłapała do kuchni, minęło parę minut.

- Halo? - mruknęła niewyraźnie.

- Bryn Keller?

- Przy telefonie - odparła, starając się oprzytomnieć. Glos rozmówcy wprawił ją w osłupienie,

gdyż brzmiał tak, jakby pochodził ze ścieżki dźwiękowej jakiegoś horroru. Był to nieprzyjemny,

ochrypły szept, ani męski, ani kobiecy. .

- Chcę mieć zdjęcia. Słyszysz?

- Tak. - Słyszała, ale nie wierzyła własnym uszom. To musi być jakiś głupi żart.

- Zdjęcia, panno Keller. Wszystkie. Stykówki i negatywy też. Cały komplet.

- Chwileczkę...

- Co? Życie ci niemiłe?

- Zaraz zadzwonię na policję...

Urwała, słysząc upiorny, bezlitosny rechot.

- Igrasz ze śmiercią, ślicznotko. Naprawdę szkoda będzie oszpecić taką ładną buzię. Zresztą

nie zapominaj, że nie jesteś sama. Chyba nie chciałabyś, żeby coś złego spotkało któregoś z twoich

słodkich podopiecznych?

- Nie! - zawołała przerażona.

- Więc daj mi zdjęcia...

- Zaczekaj! Błagam, nie rozłączaj się. Nie mam tych zdjęć. Już je...

59

- Co takiego?

- Naprawdę ich nie mam. Już je oddalam.

- Nie wierzę ci.

- Przysięgam!

- Zamknij się i słuchaj. Sprawdzę cię. Jeśli kłamiesz, twoje dni są policzone. A teraz uważaj.

Nie dzwoń na policję. Piśnij komuś słówko, a gorzko pożałujesz. Nie mów o niczym Condorowi.

Pamiętaj, że o wszystkim się dowiem, więc nie próbuj kręcić...

- Przecież powiedziałam...

- Niedługo się odezwę...

- Czekaj!

Wyraźne kliknięcie i monotonny sygnał uzmysłowiły jej, że połączenie zostało przerwane.

Odrętwiała ze strachu z niedowierzaniem wpatrywała się w słuchawkę.

- Ciociu?

Głos Briana wyrwał ją z odrętwienia.

- Ciociu, dlaczego nic nie mówisz? Stało się coś?

- Nie - skłamała. Sięgnęła do szafki po miseczki i płatki śniadaniowe, ale sama czuła, że jej

ruchy są nerwowe i kanciaste. - Obudź braci i pomóż Adamowi się ubrać, dobrze? A potem szybko

schodźcie na śniadanie.

Przerażenie zaczęło z wolna mijać. W miarę jak wracała do równowagi, tłumaczyła sobie, że

to jednak był głupi żart. Zwariowany fan, który nachodził ją w sprawie zdjęć, próbuje ją nastraszyć.

Tak naprawdę nic jej nie grozi. Poza tym naprawdę nie ma tych filmów. Są już u Lee. Tajemniczy

rozmówca przekona się, że mówiła prawdę, i da jej spokój. Da mi spokój... da mi spokój... da mi

spokój... Starała się zachowywać normalnie, lecz kiedy przed wyjściem miała otworzyć drzwi,

ogarnął ją lęk. Keith wykorzystał jej wahanie i pierwszy nacisnął klamkę. Na progu stał jakiś

mężczyzna. Gdy go spostrzegła, krzyk przerażenia uwiązł jej w gardle. Na szczęście okazało się, że

nieproszonym gościem jest Andrew.

- Andrew! Co ty tu robisz?

Spojrzał na nią z ukosa i uśmiechnął się łobuzersko.

- Miałem randkę i trochę... zabalowałem. Szczerze mówiąc, nie zdążyłem jeszcze

wytrzeźwieć. Zorientowałem się, że mieszkasz blisko, i pomyślałem sobie... Bryn, podwieziesz

autostopowicza?

W innych okolicznościach pewnie parsknęłaby śmiechem, ale nie dziś. Nie potrafiła

powiedzieć, jak bardzo się cieszy, że przyszedł i że nie będzie sama.

- Pewnie, że cię podwiozę. Wskakuj.

- Chcesz, żebym prowadził?

60

Czyżby dostrzegł nerwowe drżenie jej rąk?

- Dzięki, poradzę sobie.

Po drodze żartował z chłopcami i opowiadał im o muzyce. Słuchając go, zaczęła się odprężać.

Jednak było coś, co nie dawało jej spokoju. Andrew usiadł z tyłu, obok Keitha. Spojrzała na jego

odbicie we wstecznym lusterku.

Nie wyglądał na kogoś, kto przez całą noc imprezował. Sprawiał wrażenie wypoczętego. I

wyjątkowo schludnego. Jego ubranie w ogóle nie było wymięte...

Westchnęła po cichu. Andrew zawsze wyglądał nienagannie. Pewnie nawet kiedy jest pijany,

porządnie składa rzeczy. A potem bierze prysznic i goli się, choćby miał skrobać zarost kawałkiem

zaostrzonego kamienia. Zresztą, co ją to obchodzi? Ma poważniejsze zmartwienia niż jego

wygląd...

Nie! Nie będzie myślała o tym telefonie. To był głupi żart; koniec z tym.

- Powiedz, gdzie i z kim tak zaszalałeś? - zagadnęła.

- Masz szczęście, że mieszkam blisko.

- Jakoś bym sobie poradził - odparł Andrew. - Jestem jak kot; zawsze spadam na cztery łapy. -

Roześmiał się, ale jego oczy zostały poważne.

Jeszcze nie minęła pierwsza godzina prób, a Bryn gotowa była pójść o zakład, że Lee jest

potomkiem markiza de Sade’a. Jeszcze raz, uwaga, powtarzamy...

I tak w kółko.

Bolały ją wszystkie mięśnie. Nawet te, o których istnieniu nie miała pojęcia.

Lee był tego dnia wyjątkowo nerwowy i spięty. Patrzył na nią tak, jakby chciał przejrzeć ją na

wylot. A gdy powtarzali swój układ, obchodził się z nią trochę szorstko. W dodatku uparł się, by

wybiła się w powietrze na szóstym stopniu. Zgodziła się, bo po prostu nie miała siły się z nim

kłócić. Ale bała się. Wysokość zawsze wzbudzała w niej lęk. Nie była to prawdziwa fobia, tylko

uczucie dyskomfortu, które pojawiało się, gdy znajdowała się ponad ziemią.

- Jeśli nie jesteś w stanie tego zrobić... - zniecierpliwił się Lee, kładąc nerwowo ręce na

biodrach.

- Jestem - rzuciła sucho.

I rzeczywiście, zrobiła to. Mało brakowało, a serce wyskoczyłoby jej z piersi, gdy wybiwszy

się, pofrunęła w górę. Lot trwał sekundy, lecz dla niej to była wieczność. Lee ją złapał. Jego mocne

ramiona uniosły ją wysoko. Niby wszystko odbyło się jak zawsze, a jednak wyczuła w nim większą

niż zwykle... Nerwowość.

- Możemy spróbować jeszcze raz?

Potem był jeszcze jeden raz, i jeszcze następny. Jakoś to przeżyła, choć łatwo nie było.

Lee zarządził przerwę na lunch, ale Bryn straciła apetyt. Dłubała łyżeczką w jogurcie i przez

61

cały czas rozglądała się na boki, trwożliwie wypatrując Lee. Jak zagonione zwierzę, pomyślała z

niechęcią. Podszedł do niej, gdy wyrzucała kubeczek z niedojedzonym jogurtem.

- Nic więcej nie zjesz? Nic dziwnego, że wyglądasz dziś jak zastrachany zając.

- Cóż, przykro mi, że przypominam ci zająca.

- Co się z tobą dzieje?

- Nic!

- Wiesz co, Bryn? Gdy kłamstwa zawodzą, lepiej powiedzieć prawdę - rzucił sentencjonalnie.

- Po prostu jestem trochę zmęczona.

- Może za krótko śpisz.

- Niewykluczone. Ale nie martw się, nie zawalę roboty.

- Nie martwię się.

Spojrzała na niego ostro i przekonała się, że faktycznie nie wygląda na zmartwionego. Zresztą

nawet na nią nie patrzył. Bacznie obserwował salę, kawałek po kawałku. Nagle przyszło jej do

głowy, że jeśli ona wygląda jak ścigane zwierzę, to on zdecydowanie przypomina polującego

drapieżnika. To dlatego jest dziś taki spięty. Obserwuje, czeka... wypatruje... Czego?

Stwierdziła, że zaczyna robić się śmieszna. Jest spięty i nerwowy, bo taką ma naturę. Zawsze

był wymagający. Prawdziwy tyran. A kojarzył jej się z olbrzymim drapieżnym kotem

podchodzącym swoją ofiarę, bo jest...

Bo jest Lee Condorem. A ona jest wykończona nerwowo i dlatego stała się podejrzliwa.

Wszędzie doszukuje się ukrytych znaczeń. Tak było rano z Andrew, a teraz z Lee. Żeby ten dzień

jak najszybciej się skończył!

Wszyscy już poszli - tancerze, operatorzy, technicy. W domu Fultona został tylko Lee i jego

koledzy z zespołu.

- Moim zdaniem powinieneś zawiadomić policję - stwierdził Mick.

- I co mam powiedzieć? - Lee uniósł ręce w bezradnym geście, a potem skrzyżował je na

piersiach. - Że intuicja mi mówi, że ktoś włamuje mi się do domu? Ten, kto to robi, zna się na

rzeczy. Nie zostawia śladów.

- No tak, ale jeśli to zgłosisz... - zaczął Andrew.

- Jeśli zgłoszę, nigdy się nie dowiem, jaki ma to związek z Bryn. Jeśli w ogóle ma. Ten ktoś,

kto ją wtedy śledził, to mógł być jakiś cichy wielbiciel.

- Ale wydaje ci się to mało prawdopodobne.

- Rzeczywiście. Perry, dziś w nocy ty będziesz obserwował dom Bryn.- Nie ma sprawy.

- Tylko nie proś jej rano, żeby cię podwiozła na próbę. Chyba zorientowała się, że coś jest nie

tak - przyznał Andrew.

- To po co się tak wystroiłeś? Trzeba było chociaż pognieść koszulę - roześmiał się Perry.

62

- Najlepiej schowaj się w krzakach i siedź tam, dopóki po ciebie nie przyjadę - poradził Lee.

- A co z twoim domem? - zapytał Andrew. - Nie uważasz, że któryś z nas powinien u ciebie

nocować?

- Nie, ale dzięki za dobre chęci. Jeśli mam złapać sprytnego włamywacza, muszę być od

niego sprytniejszy. A to oznacza, że muszę działać sam.

- Jak chcesz, ale uważaj na siebie - poprosił Andrew.

- Gdyby coś ci się stało, musielibyśmy zaczynać od zera. A już się przyzwyczaiłem do

wysokich zarobków.

- Nie bój się - roześmiał się Lee. - Wiem, co robię.

- Przecież wiem, że nie jesteś idiotą i że nie dasz sobie zrobić krzywdy. Ale mimo to proszę,

ż

ebyś był ostrożny.

- Będę. Masz moje słowo.

- Jak by co, to jestem pod telefonem - mruknął Andrew, zbierając się do wyjścia. Uznał, że po

całonocnym dyżurze należy mu się chwila relaksu, więc postanowił się zabawić.

- Na mnie też możesz liczyć - zaznaczył Mick.

- Wielkie dzięki, chłopaki - powiedział Lee. - Może okaże się, że jestem szurnięty.

Wzruszyli ramionami. Żaden z nich tak nie uważał. Właśnie otwierała drzwi, kiedy zadzwonił

telefon. Ręce zaczęły jej drżeć, po plecach przebiegł zimny dreszcz. Nie miała zamiaru odbierać.

- Pospiesz się, ciociu - ponaglił ją Adam. - Nie słyszysz, że dzwoni telefon?

- Słyszę - mruknęła.

Gdy weszli do środka, starsi chłopcy od razu pobiegli w stronę aparatu.

- Nie odbierajcie! - zawołała, ale było już za późno.

Brian zdążył już powiedzieć:

- Halo?

Wpatrywała się w niego w napięciu, czując, że za chwilę zemdleje...

- Ciociu, dzwoni Barbara. Chodzi o zdjęcia. Ulga obezwładniła ją bardziej niż strach. Kiedy

odezwała się do słuchawki, z emocji łamał jej się glos.

- Cześć, Barb. Co jest?

- Nic wielkiego. Potrzebuję jeszcze jedną odbitkę z iguaną przy kaktusie. Format osiem na

dziesięć. Dasz radę zrobić na jutro?

- Jasne.

- Dobrze się czujesz?

- Tak. Jestem trochę zmęczona.

- Muszę przyznać, że Condor przeszedł dziś samego siebie. - Barbara roześmiała się. -Nie

będę zawracała ci głowy. Bierz się do pracy.

63

- Barb, czekaj. Czy mogłabyś oddać mi zdjęcia, które zrobiłam Condorowi?

- Niby jak? - Nie kryła zdziwienia. - Przecież już ci mówiłam, że mu je oddałam. Po co

chcesz je z powrotem?

- A... po prostu chciałam je jeszcze raz obejrzeć.

- Przykro mi, ale nic już się nie da zrobić.

- Jasne. Nie ma sprawy.

- Trzymaj się. Do jutra.

Odłożyła słuchawkę, zadowolona, że ma co robić. Przynajmniej nie będzie myślała o

porannym telefonie. Zrobiła chłopcom kolację, a potem włączyła im telewizor, dała kredki i blok

rysunkowy i poprosiła, by pilnowali Adama.

- Idę do ciemni zrobić odbitki. Jeśli będziecie czegoś potrzebowali, pamiętajcie, żeby

najpierw zapukać.

Pokiwali głowami i natychmiast zaczęli kłócić się o kredki. Poszła do bocznych drzwi, które

ze względu na chłopców zawsze zamykała na klucz. Aby się do nich dostać, musiała przecisnąć się

obok regału, którym były częściowo zastawione. Pewnie byłoby szybciej, gdyby dostała się do

ciemni przez ogródek, ale lubiła poruszać się w półmroku. Nie bała się ciemności.

Wreszcie zapomniała o strachu. Nie miała żadnych złych przeczuć. Tym większy przeżyła

szok, gdy po omacku znalazła włącznik i zapaliła niedużą żarówkę. W pierwszej chwili była tak

zszokowana, że nie rozumiała, co się stało. Naraz przeniknął ją chłód. Lodowata fala strachu w

mgnieniu oka poraziła jej kończyny, odbierając im zdolność ruchu.

Chciała krzyczeć, lecz niczym w koszmarnym śnie nie była w stanie wydać z siebie głosu.

Ani oddychać. Oniemiała, ze zgrozą patrzyła na zagładę swojej malej ciemni. Zdjęcia... stare i te

całkiem nowe mieszały się ze sobą, tworząc przerażającą mozaikę. Zaścielały całą podłogę, walały

się na szafkach, zaśmiecały biurko. Niektóre były podarte lub pocięte na strzępy.

Biurko! Wszystkie szuflady zastały wybebeszone, a ich zawartość poniewierała się po kątach.

Wielkie butle po wywoływaczu i innych chemikaliach, opróżnione, leżały na podłodze. Destrukcja

była kompletna.

Bryn, nie do końca wiedząc, co robi, podeszła do biurka. Jej uwagę przykuł fragment zdjęcia.

Pozostałe kawałki leżały obok, odcięte brutalnie i niedbale. Doskonale znała to zdjęcie, mimo że

nie ona je zrobiła. Lubiła je, choć było nieostre i kiepskie technicznie. Przedstawiało ją i chłopców,

a zrobiła je Barbara podczas niedzielnego pikniku zaraz po Bożym Narodzeniu...

Teraz ta pogodna fotka spełniła rolę przerażającej pogróżki. Fragment, na którym widać było

Adama, został odcięty od reszty i odłożony na bok. Ten sam los spotkał podobizny jego braci.

Pośrodku leżał skrawek przedstawiający jej pogodną twarz. Przemknęło jej przez myśl, że teraz ten

radosny uśmiech wygląda groteskowo. W skrawek wbity był pilniczek do paznokci. Tkwił

64

pomiędzy jej ustami a gardłem.

- Boże!

Nareszcie wydobyła z siebie jakiś dźwięk. Ale nie krzyk, tylko szept. Przytrzymała się biurka,

czując, że za chwilę upadnie. Pociemniało jej w oczach.

To nie był żart. To jednak nie był żaden żart!

Nagle obudziło się w niej nowe uczucie, które uratowało ją przed mroczną otchłanią.

Wściekłość. Ktoś chciał ją zastraszyć; splądrował jej rzeczy. Pogwałcił jej prywatność!

- Ty skur... - syknęła przez zęby.

Nie będzie krzyczała. Nie zrobi nic, co mogłoby przestraszyć chłopców. Najpierw wszystko

dokładnie przemyśli, na spokojnie. A potem zdecyduje, co robić. W chwili, gdy podjęła to

postanowienie, zaczął dzwonić telefon. I długo nie przestawał...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Potykając się o rozrzucone rzeczy, dopadła drzwi.

- Żeby mi się żaden nie ważył! - krzyczała zadyszana. - Słyszycie? Nie ważcie się odbierać!

Jej okrzyki musiały zrobić wrażenie na chłopcach, bo gdy wbiegła do kuchni, stali obok

telefonu, ale nie podnieśli słuchawki. Bryn chwyciła ją i wykrzyknęła:

- Halo!

Przez chwilę panowała cisza, a potem cichy, męski głos zapytał niepewnie:

- Pani Keller?

- Słucham?! - rzuciła niecierpliwie.

- Mówi Mike Winfeld. Poznaliśmy się w Timberlane.

- A tak, pamiętam. Co słychać, panie Winfeld? W gruncie rzeczy miała gdzieś, co odpowie.

Chciała, by facet dał jej teraz spokój! Nie histeryzuj, Bryn, nakazała sobie. I nie bądź głupia.

Zachowuj się kulturalnie i uprzejmie. Może Winfeld będzie chciał zrobić sobie profesjonalne

zdjęcia. Poza tym to miły gość.

- U mnie wszystko w porządku. Myślałem o pani.

- Naprawdę?

- Tak. Wiem, że prawie się nie znamy, ale może zgodzi się pani zjeść ze mną kolację?

Chciałbym, żeby mnie pani sfotografowała, więc moglibyśmy omówić szczegóły.

Czemu nie? W normalnej sytuacji nie wahałaby się ani chwili. Oczywiście nie mogła

wykluczyć, że zdjęcia to tylko pretekst, ale nawet gdyby w czasie spotkania padła niestosowna

propozycja, umiałaby sobie poradzić. Poza tym Mike Winfeld może okazać się mężczyzną godnym

uwagi...

W normalnej sytuacji... Czy po tym, co się wydarzyło, może jeszcze liczyć na normalność?

65

Jak tu normalnie żyć, skoro wpada w panikę za każdym razem, gdy zadzwoni telefon?

- Dobrze, panie Winfeld...

- Proszę mówić mi po imieniu. „Pan” brzmi zbyt oficjalnie. Od razu staro się czuję, a nie

chciałbym, zwłaszcza przy pani...

- Dobrze, Mike. Chętnie się z tobą spotkam, ale na razie jestem bardzo zajęta. Możesz

zadzwonić za jakiś czas?

- Cóż, chyba nie mam wyboru. Nie masz litości dla biednego golfisty, prawda? Ale ja i tak

zadzwonię. Za dwa tygodnie?

- Będę czekać.

Po rozmowie poczuła się nieco spokojniejsza. Jeszcze trzymała rękę na słuchawce, gdy

telefon zadzwonił ponownie.

- Halo?

- Jak tam, była pani już w ciemni?

- Byłam. Popełniłeś przestępstwo. Jak śmiesz włamywać się do mojego domu? Nie ujdzie ci

to na sucho. Zgnijesz w więzieniu...

- Panno Keller, ciemnia to dopiero początek.

- Nie dotarło do ciebie? - Podniosła głos. Zdawała sobie sprawę, że niepotrzebnie straszy

chłopców, ale nie była w stanie powściągnąć emocji. - Już ci mówiłam, że nie mam tych cholernych

zdjęć!

- Proszę się uspokoić, panno Keller. Wierzę, że pani ich nie ma. Ale wierzę też, że może je

pani odzyskać.

- Zdjęcia są u Condora. Sam do niego idź i je sobie weź!

Na moment zapadła cisza. Szantażysta chyba się wahał.

- Ty je odbierzesz! - powiedział wreszcie.

- Condor...

- Szantażowanie Condora nie byłoby tak przyjemne...

- Bo od razu by cię posłał do wszystkich diabłów.

- Niewykluczone. To twardy gracz, chociaż tobie też niczego nie brakuje. Mogę sobie

wyobrazić, jak mówisz mi, żebym spadał. Ale ty tego nie zrobisz, prawda? Przecież musisz myśleć

o trzech małych chłopcach. Chcę mieć te zdjęcia. Kobieta taka jak ty bez trudu omota faceta. Jeśli

się trochę postarasz, Condor zrobi dla ciebie wszystko. Daję ci parę dni. Pamiętaj, że mam cię na

oku. I niech ci czasem nie przyjdzie do głowy dzwonić na policję. Mam tam dobre kontakty, więc

od razu dowiem się, że ich zawiadomiłaś. Condora też nie radzę wtajemniczać w nasze sprawy.

Myśl o dwóch rzeczach: chłopcach i zdjęciach. Proponuję ci uczciwą wymianę. Coś za coś.

Rozumiesz, co mam na myśli?

66

Zacisnęła palce na słuchawce i wpatrywała się w nią bezsensownie, choć połączenie dawno

zostało przerwane.

W tym czasie w jej głowie trwała szalona gonitwa myśli. Szantażysta na pewno nie jest

szalonym „fanem” Condora. Raczej mało prawdopodobne, by nawet najbardziej zagorzały

wielbiciel posunął się do tego, aby włamać się po zdjęcia do prywatnego domu. Ten ktoś musi być

zdesperowany. Tylko dlaczego? Boże, co to za różnica?

Co ją mogą obchodzić motywy jakiegoś świra? Przecież nie jest detektywem, żeby się nad

tym zastanawiać. Ledwo odróżnia kolbę od lufy, a w dodatku musi zapewnić bezpieczeństwo

chłopcom. Niewątpliwie te zdjęcia to poważna sprawa, ale ona przecież nie ma z tym nic

wspólnego. Jest zdaną na siebie, zastraszoną kobietą i nie ma ochoty rozwiązywać zagadek

kryminalnych. Zależy jej tylko na tym, żeby nic się nie stało dzieciom. Ani jej.

- Ciociu!

Drgnęła nerwowo i odwróciła się do Keitha i Briana.

- Gdzie Adam? - zapytała niespokojnie.- Rysuje.

- Ciociu, co się dzieje? - zapytał Brian.

- Nic. W tej chwili nie mogę wam tego wyjaśnić. Posłuchajcie, mam... trochę kłopotów w

pracy. Chciałabym, żebyście mi dziś pomogli. Umyjcie się i przypilnujcie Adama, dobrze? Tylko

błagam, żadnej wojny w łazience. Nie chcę słyszeć awantur i dzikich wrzasków. Zgoda?

Pokiwali poważnie głowami i zawoławszy Adama, poszli na górę. Kiedy usłyszała, że leją

wodę do wanny, popłakała się. Przez kilka minut stała nieruchomo i płakała. Potem wytarła oczy

wierzchem dłoni, zrobiła herbatę i usiadła przy kuchennym stole.

Powinna zawiadomić policję, ale nie może tego zrobić. A jeśli szantażysta blefował? Dzwoń

na policję, nakazał rozsądek. To jedyne sensowne wyjście. Nie! A jeśli on naprawdę ma tam

informatora? Dziś w ciemni udowodnił, że potrafi być groźny i nieobliczalny.

Boże, co ja mam teraz robić? Zaczęła dygotać. Czuła, że jeszcze chwila i wpadnie w histerię.

Najważniejsze, by chłopcom nic się nie stało. Tylko jak ma im zapewnić bezpieczeństwo, skoro

musi pracować na ich utrzymanie? A nawet gdyby nie musiała, przecież i tak nie byłaby w stanie

ich upilnować.

Jest tylko jeden ratunek. Musi odzyskać zdjęcia.

Odetchnęła głęboko. A więc klamka zapadła. Dziwne, ale poczuła się spokojniejsza.

Najważniejsze to nie popaść we frustrację. Przecież nie może siedzieć w domu, zalewając się łzami.

Musi myśleć o chłopcach; bez nich jej życie straciłoby sens. Dopiła herbatę i poszła na górę.

Chłopcy akurat wkładali piżamy. Mały Adam nie bardzo radził sobie z guzikami.

- Prawie ci się udało! - pochwaliła i usiadła obok, żeby mu pomóc. Nagle poczuła, że za

chwilę znów się rozpłacze. Aby temu zapobiec, mocno przytuliła Adama do siebie.

67

- Au, ciociu! Bo mnie udusisz! - pisnął.

- Przepraszam, kochanie. - Pocałowała go w czoło i okryła kołderką. - Dziękuję, że byliście

dzisiaj tacy grzeczni - powiedziała do starszych chłopców, całując ich na dobranoc. - Bardzo

potrzebowałam waszej pomocy.

- Ciociu...

- Nie martwcie się, bo nie ma powodu. Ciotki klotki czasem miewają gorsze dni. Już więcej

nie będę smutasem.

Wychodząc, zostawiła uchylone drzwi, by do pokoju wpadało trochę światła z korytarza.

Naraz uświadomiła sobie, że jednak jest powód, by się martwić. A dokładnie, by się bać. Skoro ten

człowiek dostał się do ciemni, co go powstrzyma przed wejściem do mieszkania?

Poruszona tym odkryciem, pobiegła do kuchni i wyciągnęła z szuflady największy nóż. Zaraz

jednak odłożyła go na miejsce. Uznała bowiem, że nie jest to najlepsza broń. Jeśli napastnik będzie

od niej silniejszy, i tak go nie pokona. A w trakcie szamotaniny może sama się poranić.

Ostatecznie wybrała szczotkę na długim kiju i obeszła z nią cały dom, zaglądając do każdej

szafy i każdego zakamarka. Umierała przy tym ze strachu, lecz nagle coś sobie uświadomiła. Skoro

ten ktoś chce, by odzyskała zdjęcia, to przecież nie zamorduje jej, dopóki ich nie zdobędzie.

Poczuła się spokojniejsza, nie na tyle jednak, by móc zasnąć. Przeczuwając, że czekają bezsenna

noc, nawet nie próbowała kłaść się do łóżka. Spędziła ją na kanapie przed telewizorem, który był

namiastką tak bardzo pożądanej obecności drugiego człowieka.

Telewizor był cały czas włączony, lecz ona nie zwracała najmniejszej uwagi na to, co miga na

ekranie. Leżała wpatrzona w sufit i próbowała obmyślić plan.

Będzie musiała wkupić się w łaski Lee. Czyli być słodka, czarująca, uwodzicielska.

Oczywiście nie może z tym przesadzić. Wystarczy, że przekona go do siebie i zdobędzie jego

zaufanie. A wtedy poprosi, by oddal jej negatywy. Zaproponuje powtórzenie sesji. Powie mu, że

teraz, gdy go lepiej poznała, widzi go zupełnie inaczej i ma nowy, o niebo lepszy pomysł na

zdjęcia.

Poruszyła się niespokojnie. Rozsądek podpowiadał, że wiele ryzykuje, wchodząc w układ z

Lee. Problem w tym, że nie miała wyjścia. Dlatego musi się przełamać. Musi... wiarygodnie

odegrać swoją rolę, zachowując przy tym bezpieczny dystans. Tylko co z nią będzie, jeśli naprawdę

się zaangażuje?

Nieważne! Liczy się tylko bezpieczeństwo chłopców. Lee będzie współpracował. Odda jej

zdjęcia i koszmar wreszcie się skończy. A jeśli... nie zechce oddać?

Poczuła w głowie pustkę. Cóż, wtedy będzie zmuszona sięgnąć po środki ostateczne. W

piątek spotkało ją gorzkie rozczarowanie; Lee nie przyszedł na próbę.

- Poleciał do Los Angeles. Wróci w poniedziałek - wyjaśnił Andrew.

68

W czasie weekendu przeżyła prawdziwe piekło. Truchlała ze strachu za każdym razem, gdy

zadzwonił telefon. Na szczęście szantażysta się nie odezwał.

Pierwszy raz w życiu cieszyła się, że wreszcie nadszedł poniedziałek. Podczas prób Lee był

wyjątkowo podminowany, roztargniony i chłodny. Niełatwo było go zagadnąć, ale wiedziała, że

musi spróbować.

Niecierpliwie wyczekiwała okazji, ta jednak długo nie nadchodziła. Lee w ogóle nie zwracał

na nią uwagi. Wreszcie podczas ostatniej przerwy zebrała się na odwagę i podeszła do fortepianu,

na którym brzdąkał.

- Pomyślałam, że masz ochotę napić się kawy - powiedziała, podając mu kubek.

Starała się mówić swobodnie, ale Lee nie dał się łatwo podejść. Uniósł sceptycznie brwi i

spojrzał na nią z ukosa. Zaczerwieniła się. Poczuła się jak oszust przyłapany na gorącym uczynku.

- Dzięki. - Odstawił kubek i brzdąkał dalej.

- Nie wiedziałam, że grasz na fortepianie.

- To już wiesz.

Nie ułatwiał jej zadania. Z drugiej strony, dlaczego miałby to robić? Zwłaszcza po tym, jak go

traktowała.

No dalej, skacz na głęboką wodę! Po chwili wahania przełamała wewnętrzny opór i położyła

mu rękę na ramieniu. Przestał grać i długo przyglądał się jej dłoni. Wreszcie pytająco spojrzał jej w

oczy.

- Lee, chcę cię przeprosić - powiedziała cicho. - Za wszystko. Od początku byłam okropna.

Dalej tak być nie może. Chcę się zmienić.

- Doprawdy? - Popatrzył na nią z powątpiewaniem. Miała ochotę dać mu w zęby! Zagryzła

wargi. Gra toczy się o wielką stawkę. Nie wolno jej o tym zapomnieć.

- Ja... - Głos jej się załamał. Dzięki temu zyskała parę cennych sekund i wpadła na pomysł, by

zmienić taktykę. - Zresztą nieważne! - oświadczyła patetycznie i szybko odwróciła się, by odejść.

Podziałało. Nim zdążyła zrobić krok, chwycił ją za rękę.

- W porządku. Co chciałaś powiedzieć?

- Że chcę cię lepiej poznać. - Łgała jak z nut.

- Poważnie?

- Tak. - Ciekawe, ile dodatkowych dni w czyśćcu będzie kosztowało ją to kłamstwo? Choć z

drugiej strony w tym, co mówiła, była odrobina prawdy. Rzeczywiście wyrobiła sobie o nim błędne

zdanie. On jest przyzwoity. Silny, twardy, ale z pewnością przyzwoity i prawy. I niezwykle

atrakcyjny. Chryste, ale się zapętliłam, jęknęła w duchu. Gdyby była z nim szczera, musiałaby

przyznać, że nie jest jej obojętny. Tylko że ona nie mogła pozwolić sobie na luksus szczerości. Nie

mogła wypaść z roli. Adam! Dla niego nie cofnie się przed niczym.

69

- Skoro mamy się poznać, zabiorę was w niedzielę na piknik - zaproponował Lee.

W niedzielę? Przecież to dopiero za tydzień! Chrząknęła. Kiedy się odezwała, w jej głosie

pojawiła się seksowna chrypka. Tyleż zmysłowa, co sztuczna. Zupełnie jak u zawodowej dziwki.

- Pamiętam, że kiedyś zapraszałeś mnie na kieliszek wina. Jeśli to wciąż aktualne, może dziś

do ciebie wpadnę?

Znów uniósł sceptycznie brwi i wzruszył ramionami.

- Wpadnij. Cały wieczór będę w domu.

- Zapytam Barbarę, czy może zostać z chłopcami. Jeśli się zgodzi, przyjadę około wpół do

dziewiątej.

- Przyjedź, o której ci pasuje. Puścił ją, a potem wyjął z kieszeni ołówek i na kawałku papieru

napisał adres.

- Do wieczora - powiedział i poszedł porozmawiać z Andrew, który go zawołał.

- Do wieczora - szepnęła. Dopiero teraz poczuła, że dygocze z nerwów.

O ósmej wieczorem Lee usiadł na kanapie i oparłszy nogi o brzeg stolika, zapatrzył się w

swoją whisky. Mimo zamyślenia co chwila podnosił wzrok i omiatał czujnym spojrzeniem

gustownie urządzony pokój.

Kiedy był w Los Angeles, znów kręcił się tu ktoś obcy. Czuł to. Przed wyjazdem mógł

poprosić chłopaków, by na czas jego nieobecności któryś u niego zamieszkał, ale nie zrobił tego.

Wolał, żeby cały czas pilnowali Bryn. Zresztą, może nikogo tu nie było, tytko on po prostu

dziwaczeje.

Spojrzał na zegarek. Kwadrans po ósmej. Bryn zaraz będzie. To przypomniało mu o kolejnej

zagadce. Dlaczego tak nagle zmieniła postępowanie? Powinien się cieszyć, bo przecież od początku

bardzo mu się podobała. Z czasem fascynacja przerodziła się w poważniejsze uczucie. Czemu więc

nie skacze z radości, że ona lada chwila tu będzie?

Nie ufał jej. Wietrzył jakiś podstęp. Coś mu się w tym wszystkim nie zgadzało...

Tak, Bryn z pewnością coś knuje. Tylko tak można wytłumaczyć tę nagłą zmianę frontu. W

porządku, niech próbuje... Uśmiechnął się kątem ust. Nie będzie jej przeszkadzał. Z przyjemnością

wejdzie w rolę dzikiego, napalonego samca i spokojnie zaczeka, aż sama odkryje karty.

Nie dzikiego, tylko durnego! - pomyślał drwiąco, unosząc szklankę w stronę kolekcji

indiańskich strzał. Skończonego starego durnia, który zakochał się jak szczeniak.

Zadźwięczał gong. Lee roześmiał się szyderczo i wstał, by otworzyć. Więc przyjechała.

Nawet nieco wcześniej. Widocznie bardzo jej się spieszy. Teraz był już pewien, że czegoś od niego

chce. Obiecał sobie, że nie będzie psuł jej szyków. Da jej szansę. Niech się dziewczyna wykaże...

Otworzył drzwi i natychmiast przekonał się, że jednak nie jest przygotowany na to, co go

czeka. Ledwie na nią spojrzał, musiał pogodzić się faktem, że nie jest aż tak odporny na jej wdzięki,

70

jak by chciał.

Bo też trzeba przyznać, że przygotowała się do występu wyjątkowo starannie. Rozpuściła

włosy i włożyła seksowną sukienkę z odkrytymi plecami i spódnicą do kolan. Strój nie był

przesadnie elegancki, ale szalenie kobiecy. I co ważniejsze, wspaniale podkreślał jej nienaganną

figurę.

- Cześć. Chyba... udało mi się nie spóźnić. - Powitała go promiennym uśmiechem i zalotnym

błyskiem w oczach.

Odpowiedział głębokim ukłonem.

- Witam w jaskini lwa, panno Keller - powiedział, a widząc, że się zmieszała, szybko dodał: -

Ż

artuję, Bryn. Wejdź, proszę.

Odebrał do niej cienki szal i zaprosił ją dalej.

- Piękne miejsce - pochwaliła.

- Dzięki. Ja to miejsce nazywam domem.

Roześmiała się nerwowo.

- Szczerze mówiąc, jestem zaskoczona - przyznała po chwili. - Spodziewałam się zasieków i

zastępu służących.

- Nie lubię, jak obcy ludzie kręcą mi się po domu. Chcesz zobaczyć resztę?

- Chętnie.

- Czego się napijesz?

- Dżinu z tonikiem i cytryną.

Przygotował jej drinka, a potem oprowadził ją po parterze. Następnie weszli na górę. Ilość

pokoi była naprawdę imponująca. Jak się okazało, Lee miał na miejscu nawet profesjonalne studio

nagraniowe.

- Realizujemy tu niektóre nasze kawałki - wyjaśnił. - A to - zastukał mocno w szybę - jest

całkowicie dźwiękoszczelne. Możemy się drzeć w niebogłosy, nie zakłócając spokoju roślinom.

Stał obok na tyle blisko, że każdym nerwem wyczuwała jego obecność. Jego energię, jego

ciepło, fascynującą aurę męskości. Ciągnęło ją do niego jak opiłek metalu ciągnie do magnesu, a

jednak co chwila łapała się na tym, że ma ochotę uciec jak najdalej. Zanim doszczętnie spłonie w

jego ogniu. Niestety, ucieczka nie wchodzi w grę. Musi zostać i oczarować go. Z roli zwierzyny

wejść w rolę myśliwego...

Przełknęła nerwowo ślinę. Bała się, że jeszcze chwila i rozpłacze się jak dziecko. Najchętniej

powiedziałaby mu prawdę, zdała się całkowicie na niego i błagała, by jej pomógł. Nie! Nie wolno

jej pisnąć słówka. Ani policji, ani Condorowi. Od tego, czy potrafi milczeć, - zależy życie

chłopców. Nie może ryzykować!

Zresztą gdyby wyznała prawdę, Lee pewnie poczułby się dotknięty, że chciała go oszukać.

71

Wściekłby się i zażądał, by natychmiast zawiadomiła policję.

Jest tylko jedno wyjście. Musi go uwieść.

- A co jest za tymi drzwiami? - zapytała znienacka, i nie czekając na odpowiedź, otworzyła je.

I natychmiast przekonała się, jak zgubna bywa ciekawość.

Stała w progu jego sypialni. Schludnej, skąpo umeblowanej i męskiej w charakterze.

Centralne miejsce zajmowało w niej olbrzymie łóżko przykryte brązowo-pomarańczową indiańską

narzutą. Te same barwy powtarzały się na ręcznie tkanych kilimach. Wystrój kojarzył się z prostotą

i energią Matki Ziemi, z jej surowością i prymitywną, pierwotną siłą.

Dopiero tu widać było, że Lee, mimo całego zgiełku, który go otacza, nie jest

zmanierowanym bożyszczem nastolatek, lecz mężczyzną, który dobrze wie, czego chce, i który

dobrze czuje się w swojej skórze, więc nie musi niczego udawać ani udowadniać.

Odwróciła się, czując, że ją obserwuje. Wyglądał na rozbawionego. Jego lekko drwiący

uśmieszek zdawał się mówić: „A widzisz, sama przyszłaś do mojej sypialni. Wcale nie musiałem

cię namawiać”.

- Piękne drzwi - rzuciła, byle coś powiedzieć.

- Prowadzą na taras. - Przeszedł przez pokój i otworzywszy je, wyciągnął do niej rękę.

Zauroczyło ją piękno letniej nocy. Ponad głową widziała tysiące gwiazd. W dole przepiękny

ogród z dużym basenem i jacuzzi. Wśród bujnej zieleni paliły się kolorowe latarenki; w ich

niebieskim i zielonym świetle ogród wyglądał jak egzotyczna laguna.

Bryn oniemiała z zachwytu. Gdyby mogła, zapomniałaby o bożym świecie i rozkoszowała się

pięknem otoczenia.

- Sam to zaprojektowałeś?

- Tak.

- Naprawdę...

Umilkła spłoszona, czując na ramionach jego dłonie. Delikatne i jednocześnie szorstkie, jak u

prawdziwego mężczyzny. Chwilę gładził pieszczotliwie jej skórę, a potem obrócił ją ku sobie i

zmusił, by spojrzała mu w oczy.

Wtedy ją pocałował. Łagodnie, ale tak namiętnie, że nie mogła pozostać obojętna. Przytuliła

się do niego i odwzajemniła pocałunek. W jego ramionach czuła się cudownie bezpieczna, choć ta

intymna bliskość ją przerażała. I zarazem fascynowała, podobnie jak zapach Lee, smak jego

pocałunków, ciepły oddech...Dla niego z łatwością straciłaby głowę. Zapomniałaby o tym, co było i

będzie, o ostrożności, o tym, że nie wolno jej go pokochać. Zapomniałaby o... zdjęciach!

Położyła dłonie na jego piersi i oparła czoło o jego ramię. Po chwili spojrzała mu w oczy.

Jeszcze chwila i zapomni, po co tu przyszła. Przecież to ona ma uwieść jego, a nie zostać

uwiedzioną. Jeśli już teraz pozwoli mu na więcej, będzie mógł ją kontrolować. Musi przerwać tę

72

grę, dopóki jeszcze może. Z Lee nie ma żartów...

- Czy możemy trochę zwolnić tempo? - szepnęła drżącym głosem.

Tym razem jej wzburzenie było autentyczne.

Uśmiechnął się i wypuścił ją z objęć. Zaniepokoiło ją, że nie przeżywał tego pocałunku tak

mocno jak ona.

- Jak sobie życzysz - zgodził się. - Zejdźmy na dół.

Poszli najpierw do kuchni, gdzie przygotował jej kolejnego drinka, a potem usiedli razem na

kanapie.

- Opowiedz mi o sobie - poprosiła, wypijając duży łyk dżinu. - Gdzie się urodziłeś?

- W Black Hills.

- Tam się wychowałeś?

- Niezupełnie. Rodzice przeprowadzili się do Nowego Jorku. A ty?

- Jestem stąd, z Tahoe. - Zawahała się. - Barbara wspominała, że byłeś żonaty. I że

owdowiałeś.

- Zgadza się.

Po prostu „zgadza się”. I ani słowa więcej. Szła tu z myślą, że szybko zdobędzie jego

zaufanie. Zdaje się, że przeceniła własne możliwości. Pora sięgnąć po bardziej skuteczne środki.

Lee nie spodziewał się, że odważy się go dotknąć. A jednak. Pogłaskała go po twarzy, rozchylając

przy tym uwodzicielsko usta. Jak na kobietę, która chce zwolnić tempo, poczynała sobie całkiem

ś

miało.

Nazbyt śmiało. Nie mógł zaręczyć, że jego silna wola nie osłabnie w obliczu takich

manewrów. W końcu tuli się do niego niezwykle piękna kobieta. Musiałby chyba być z kamienia,

by długo pozostać niewzruszonym. Pocałowała go. Bardzo delikatnie. Chciała natychmiast się

wycofać, ale ją przytrzymał i zaczął całować. Pieścił jej szyję i piersi, bawił się włosami, całował

policzki i czoło...

- Lee...

- Hm?

- Mieliśmy rozmawiać....

- Więc mów! - zachęcił ją.

Ufny wyraz jej oczu świadczył o tym, że nie wyczuła w jego słowach podstępu.

- Ja... - zająknęła się.

Udał, że tego nie spostrzegł. Głaskał jej nogi, przesuwając dłoń coraz wyżej. Czuł, że ją to

krępuje, że jest coraz bardziej spięta.

- Wiesz, Lee... - Odchrząknęła nerwowo. - Błędnie cię oceniłam. Pokazałam cię w fałszywym

ś

wietle...

73

- Tak? - Leniwie kreślił kręgi na jej udzie.

- Chodzi o... zdjęcia, które ci zrobiłam.

- Zdjęcia?

- Tak. Chciałabym, żebyś mi je oddał. Nie jestem z nich zadowolona. Uważam, że stać mnie

na więcej. Zróbmy nową sesję...

- Chcesz, żebym oddał ci zdjęcia, tak? - Zostawił w spokoju jej uda i zaczął pieścić szyję.

- Tak. Zachowywałam się wtedy beznadziejnie i... - Przez niego nie mogła się skoncentrować.

- Nie byłam w formie i miało to wpływ na jakość mojej pracy. Wiem, że mogę zrobić to lepiej... dla

ciebie...

- Miło, że tak się starasz...

Znów zaczął ją całować. Nie opierała się, choć musiała się powstrzymać, by nie złapać go za

rękę, która zawędrowała zdecydowanie za daleko.

- Oddasz zdjęcia? - szepnęła, patrząc mu zalotnie w oczy.

Z czułością odgarnął jej włosy z twarzy.

- Jak bardzo ci na nich zależy? - zapytał.

- Co takiego? - szepnęła zdezorientowana.

Roześmiał się.

- Słyszałaś, co powiedziałem. - Wyraźnie się z nią droczył, co mogło być elementem

erotycznej, śmiertelnie poważnej gry.

Bryn łudziła się, że pójdzie jej łatwiej. Że kupi go paroma pocałunkami i uwodzicielskim

uśmiechem. Tymczasem sprawy zaszły dużo dalej, niż zakładała, a ona wciąż daleka była od

upragnionego celu.

Co teraz?

Spuściła wzrok. Nie ma wyjścia, musi zdobyć te zdjęcia. Dla nich była gotowa na wszystko.

Ale czy tylko dla nich? Czy nie powinna przyznać się sama przed sobą, że jeśli pójdzie z nim do

łóżka, nie będzie to z jej strony żadne poświęcenie ani heroiczny akt? Gdyby uległa pokusie,

wreszcie zdarzyłoby się to, o czym skrycie marzy. Poznałaby ciało tego mężczyzny, zaspokoiła

pożądanie, otarłaby się o tajemnicę spełnienia. I miałaby wygodne alibi: mogłaby sobie wmawiać,

ż

e uległa, bo nie miała wyjścia.

- Bryn?

Spróbowała roześmiać się ze swobodą, ale odgłos, który z siebie wydała, przypominał

zduszone, przesiąknięte zmysłowością westchnienie.

- Czy to ważne, jak bardzo mi zależy? - Przesunęła paznokciem po jego brodzie. - I tak

będzie, co ma być. Ale rzeczywiście zależy mi na tych zdjęciach. Bardzo. Oddasz mi je? W

zamian... - Przestraszyła się, że nie da rady.

74

Odczuwała zbyt wielkie podniecenie. Lee był blisko, wciąż jej dotykał, przez co nie mogła

zebrać myśli. Z każdą chwilą rosła w niej obawa, że ta zabawa źle się dla niej skończy, że wyjdzie z

tej potyczki z kolejną raną w sercu. A swoją drogą, czy zasługiwała na lepszy los? W końcu

przyszła do niego, by się sprzedać.

I co z tego? Liczą się tylko zdjęcia. Najważniejsze jest dobro chłopców. Dopiero potem jej

spokój i zdrowie...

- Zrobię wszystko... w zamian za te zdjęcia - wyznała.

Starała się, by zabrzmiało to słodko i zalotnie.

Pocałował ją w obie ręce, potem spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się.

- Lee?

- Nie - powiedział bez ogródek.

- Co? - wykrztusiła.

Puścił ją, zwinnie wstał z kanapy i skrzyżowawszy ręce na piersi, zmierzył ją ostrym

wzrokiem.

- Słyszałaś. Powiedziałem: nie! Ani przez moment nie wierzyłem, że naprawdę chodzi ci „o

jakość” twojej pracy. Zabawa się skończyła. Nie wiem, co knujesz, i pewnie się nie dowiem, ale nie

pozwolę, żebyś kupczyła swoim ciałem i mieszała seks do interesów. - W jego oczach błysnęła

pogarda. - Nie przeczę, propozycja jest kusząca. Tylko że ja, kochanie, nie jestem zainteresowany

wymianą towarową.

Wpatrywała się w niego, niezdolna wydobyć z siebie głosu. W tym czasie przetoczyła się

przez nią nawałnica skrajnych emocji. Zwyciężyła wściekłość. Dotarło do niej, że zrobiła z siebie

idiotkę - nadaremnie!

- Ty draniu! Ty pieprzony, egoistyczny draniu! - zawołała, podrywając się na równe nogi.

Domyślił się, że będzie chciała go spoliczkować. Złapał ją za rękę, zanim zdążyła dosięgnąć

jego twarzy.

- Wróć tu, kiedy będzie zależało ci na mnie - powiedział twardo.

- Prędzej piekło zamarznie! - syknęła, wyrywając dłoń.

- Może faktycznie piekło skuje lód - zadrwił.

- Niedoczekanie twoje! Obyś zgnił. Obyś zdechł jak pies. Niech cię twoi cholerni fani

rozerwą na strzępy!

- Jasne, Bryn. Podążam za twoim tokiem myślenia.

Stał obok swojej kolekcji indiańskich strzał. Ze zmrużonymi oczami i rękami opartymi na

biodrach wyglądał jak uosobienie siły i potęgi. Takim go zapamiętała, gdy klnąc na czym świat stoi,

trzasnęła drzwiami.

Rozpłakała się dopiero w samochodzie. Nie zważając na Izy, wcisnęła gaz do dechy i

75

odjechała z piskiem opon.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Powrót do domu zajął jej kwadrans. W tym czasie miotała się między rozpaczą a

wściekłością. Co teraz będzie? Co powie szantażyście, gdy zadzwoni? Będzie musiała przyznać się,

ż

e choć robiła, co w jej mocy, nie odzyskała zdjęć. Skoro są dla niego takie ważne, niech sam idzie

do Condora i wyrwie mu je choćby z gardła. Proste.

Ź

le zrobiła, że nie zawiadomiła policji. Od razu po pierwszym telefonie. Oszczędziłaby sobie

strachu, nerwów i... wstydu, którego się dziś najadła.

Lee przejrzał ją na wylot. Od początku wiedział, że czegoś od niego chce, a mimo to bawił się

z nią w kotka i myszkę. Z premedytacją podpuszczał ją, choć nie zamierzał dać jej tego, po co

przyszła. Niech go jasny szlag! Skompromitowała się, zrobiła z siebie idiotkę. Nawet gorzej. Bo jak

nazwać kobietę, która proponuje wymianę: zdjęcia za seks? Zęby chociaż wyciągnęła od niego te

cholerne negatywy!

Zahamowała ostro, a potem długo nie wysiadała z samochodu. Zdziwiła się, że jest już przed

domem. Zupełnie nie pamiętała, jak się tu znalazła. Co za szczęście, że zna Lake Tahoe jak własną

kieszeń. Przyjechała tu jak koń z klapkami na oczach, na pamięć.

- Policz do dziesięciu - szepnęła, - Uspokój się. Idź do domu i porozmawiaj z Barbarą.

Wybiegając w pośpiechu od Lee, jakimś cudem pamiętała, by zabrać torebkę. Ale szala już

nie. Trudno, mała strata. I tak najchętniej spaliłaby go razem z sukienką, którą miała dziś na sobie.

Nie trzaskaj drzwiami! Opanuj się, bo pobudzisz dzieci! Uśmiechnij się do Barbary i

powiedz, że było fajnie, powtarzała sobie, idąc do drzwi.

Tknęło ją dopiero, gdy stanęła w progu. Zaniepokojona, ściągnęła mocno brwi. Przed

wejściem nie paliło się światło. Dziwne, zważywszy, że Barbara miała na tym punkcie obsesję.

Zawsze powtarzała, że wieczorem trzeba zapalać światło nad wejściem, bo to odstrasza włamy-

waczy.

Bryn natychmiast zapomniała o Lee. Próbując opanować drżenie rąk, włożyła klucz do

zamka. Jednak drzwi wcale nie były zamknięte. Uchyliły się, ledwie ich dotknęła. Zaskoczona,

zamarła. Stojąc w progu, ostrożnie zajrzała do środka. Telewizor był włączony. W pokoju i kuchni

paliło się światło. Wszystko wyglądało jak zawsze. Ze swego miejsca widziała stopy Barbary

oparte o bok kanapy.

- Barb! - zawołała, zniżając głos.

Ż

adnej reakcji. Ostrożnie wsunęła się do środka i na palcach podeszła do kanapy. Barbara

wyciągnęła się jak długa. Wyglądała normalnie, tylko była trochę blada. Musiała twardo spać,

76

skoro nie usłyszała wołania.

- Barb! - Delikatnie potrząsnęła ją za ramię. Jęknęła, ale nie otworzyła oczu. Coraz bardziej

zdenerwowana Bryn potrząsnęła nią ponownie. - Barb! To ja, Bryn! Słyszysz mnie? Co się z tobą

dzieje?

Barbara z trudem otworzyła oczy i spojrzała na nią nieprzytomnie. Dopiero po chwili

rozpoznała przyjaciółkę.

- Bryn... - Chciała usiąść, ale nagle z jękiem chwyciła się za głowę.

- Co ci się stało? - Bryn dostała gęsiej skórki.

- Nie wiem... Chyba usnęłam... Boże, jak mnie boli głowa! Jakbym oberwała cegłą.

Pamiętam, że oglądałam telewizję, a potem... Nie mam pojęcia, co było potem!

Bryn usiadła obok i delikatnie rozgarnęła włosy przyjaciółki. Gdy na potylicy wymacała

spory guz, oblał ją zimny pot.

- Chryste, Barb! Ty chyba naprawdę oberwałaś cegłą. Nie ruszaj się. Zaraz zrobię ci okład. -

Pobiegła do kuchni, ale ze zdenerwowania wysypała kostki lodu na podłogę. Zebrała je szybko i z

gotowym kompresem wróciła do Barbary. - Spróbuj sobie przypomnieć, co się stało - poprosiła,

przykładając go jej ostrożnie.

- Przecież już ci mówiłam - zniecierpliwiła się Barbara. - Pytasz mnie, jakbym miała amnezję,

a ja mam tylko guza. Oglądałam telewizję. Nie potknęłam się ani nie przewróciłam. - Nagle

otworzyła szeroko oczy i rozejrzała się z trwogą po pokoju. - Bryn! Ktoś tu musiał być - oznajmiła

konspiracyjnym szeptem. - Zaszedł mnie od tylu i czymś ogłuszył.

Bryn przełknęła nerwowo ślinę. Barbara ma rację. Pozostawało tylko jedno pytanie: czy

napastnik już uciekł, czy gdzieś się zaczaił?

- Musimy zadzwonić na policję! - zarządziła Barbara.

- Nie! - Niemal krzyknęła, zapominając o ostrożności. Barbara spojrzała na nią tak, jakby

podejrzewała, że ma do czynienia z wariatką. - Czekaj, na razie nigdzie nie dzwońmy - szepnęła jej

Bryn do ucha. - Najpierw przeszukajmy dom.

- Nie ma na co czekać - obruszyła się Barbara. - Dzwońmy natychmiast!

- Nie, Barb. Proszę. Zaraz ci wszystko wytłumaczę - powiedziała zgnębiona i patrząc na nią

błagalnie, zaczęła cofać się w stronę schodów. - Dla dobra chłopców nie mogę mieszać w to policji.

Wiem, to brzmi absurdalnie. Ktoś cię zaatakował, więc powinnyśmy to zgłosić, ale...

- Zaczekaj! Dokąd idziesz?

- Zajrzeć do chłopców! - Bryn była bliska płaczu. Pocieszała się, że szantażysta ogłuszył

Barbarę, a potem przeszukał sypialnię i pewnie za chwilę zadzwoni, by sprawdzić, jakie zrobiło to

na niej wrażenie. W najgorszym przypadku...- Bryn, masz na mnie zaczekać! - nakazała Barbara

stanowczo. - Nie puszczę cię tam samej!

77

- Weź szczotkę!

- Szczotkę?

- To moja najlepsza broń.

- Nie lepiej wziąć nóż?

- Żebyśmy się pozabijały?!

Argument musiał trafić Barbarze do przekonania, bo przyniosła z kuchni szczotkę i mop - tak

by każda miała swój oręż. Potem spojrzały w stronę ciemnych schodów; na górze nie paliło się

ż

adne światło. Bryn jeszcze nigdy w życiu tak się nie bala; perspektywa przeszukiwania mrocznych

zakamarków przyprawiała ją o zimny dreszcz.

- No idź! - Barbara pchnęła ją lekko.

Z ociąganiem weszła na pierwszy stopień. Barbara za nią. Potem na drugi. Barbara cicho

zakasłała, czym tak ją wystraszyła, że prawie zaczęła krzyczeć.

Walcząc z lękiem, pokonywała kolejne stopnie, a Barbara szła tuż za nią. Jak wierny cień.

- Widzisz coś? - zapytała w pewnej chwili.

- Nic - odparła Bryn.

- To idź dalej.

Były już prawie na górze, gdy nagle zamajaczyła przed nimi jakaś sylwetka. Zaczęły krzyczeć

i w popłochu szturchać się kijami. Odpowiedzią na ich krzyk był przeraźliwy wrzask. A potem

płacz przestraszonego dziecka.

- Adam? - Bryn zamarła.

- Nie, to ja, ciociu. Keith. Okropnie mnie przestraszyłaś - chlipnął. - Chce mi się siusiu, ale

nie mogę trafić do łazienki, bo zgasiłaś światło.

Bryn odetchnęła. Po omacku znalazła włącznik i zapaliła światło. Wszystkie strachy

natychmiast znikły. Spojrzała na Keitha i poczuła, że kamień spada jej z serca.

- Chodź, kochanie - odezwała się łagodnie. - Obiecuję, że ciocia Barb i ja już nigdy nie

zapomnimy zostawić zapalonego światła.

Barbara, blada jak ściana i roztrzęsiona, starała się trzymać fason. Odczekała, aż Keith

zamknie drzwi łazienki i dopiero wtedy pociągnęła Bryn za rękaw.

- Zostawiłam to cholerne światło zapalone - syknęła.

- Przecież wiem, że zawsze tak robisz.

- Wiem, wiem - jęknęła Bryn. - Przeszukajmy do końca dom. Potem wszystko ci wyjaśnię.

Obiecuję.

- Nie masz wyjścia - mruknęła Barbara. - To przez ciebie mam śliwę na głowie. Chodź,

sprawdzimy twoją sypialnię.

Okazało się, że wszystko jest w porządku. Dla pewności zajrzały nawet do szafy, ale nie

78

znalazły w niej nic poza ubraniami Bryn.

- To jedyny pokój, gdzie ktoś mógłby się schować - zauważyła przytomnie Barbara.

- Jest jeszcze ciemnia - przypomniała jej Bryn.

- No to trzeba tam zajrzeć - odparła Barbara bez entuzjazmu.

- Zaraz. Najpierw położę Keitha spać - rzekła Bryn, łapiąc za rękę zaspanego chłopca, który

wyszedł z łazienki i zamiast pójść do pokoju, poczłapał w stronę schodów.

Pomogła mu położyć się do łóżka i już miała wyjść, gdy nagle przyszło jej do głowy, że dla

pewności powinna zajrzeć do garderoby. Po chwili z ulgą stwierdziła, że między ubraniami nikt się

nie chowa.

Napastnik na szczęście sobie poszedł.

Odetchnęła. Przykryła starannie Keitha, po czym podeszła do piętrowego łóżka, by

sprawdzić, czy jego bracia nie rozkopali się. Najpierw okryła Briana, a potem pochyliła się, by

poprawić okrycie Adama.

Jego posłanie było puste. W pierwszej chwili nie dotarło do niej, że chłopca nie ma. Pewnie

zwinął się w kłębek albo ułożył w nogach, pomyślała, macając nerwowo pościel. Dopiero po jakimś

czasie przyjęła do wiadomości straszną prawdę - Adam zniknął.

Zerwała się z kolan i zapaliła światło. Zaczęła rozglądać się na wszystkiego strony. Potem

jeszcze raz podbiegła do wbudowanej w ścianę szafy i jak w transie zaczęła wyrzucać z niej ubrania

i zabawki. Wreszcie położyła się na podłodze i zajrzała pod łóżka. Nigdzie ani śladu Adama.

Nigdzie!

- Ciociu, światło mnie razi! - mruknął Brian.

- Kochanie, proszę, powiedz mi, czy widziałeś albo słyszałeś coś niepokojącego? - Starała się

mówić spokojnie. - Może wiesz, gdzie jest twój...

Urwała, bo na dole zadzwonił telefon.

- Śpij, skarbie - szepnęła. - Już gaszę światło.

Po chwili biegła na dół, przeskakując po kilka stopni.

- Nie odbieraj! - zawołała, widząc, że Barbara zamierza podnieść słuchawkę. - Barb, rób, co

ci mówię. Oni mają Adama! - wydusiła przez łzy.

Odebrała telefon, ale ze zdenerwowania nie była w stanie się odezwać. Rozmówca nie

zamierzał tracić czasu.

- Panna Keller? Niech się pani odezwie! Szybko!

- Tak, to ja! - zawołała. - Oddaj mi go! Słyszysz? Adam ma natychmiast wrócić do domu, bo

jak nie, to Bóg mi świadkiem, że zaraz zadzwonię na policję. Albo cię zabiję!

- Zamknij się i przestań histeryzować! Zgadłaś, mamy Adama. Dostał pyszną kolację, a teraz

zwinął się w kłębek i słodko śpi. Będzie mu u nas dobrze. I nie oddamy ci go, dopóki nie odzyskasz

79

zdjęć. Dzisiaj wieczorem pokpiłaś sprawę. Wiedziałem, że tak będzie. Myślałaś, że sobie żartuję.

No to już wiesz, że ze mną nie ma żartów. Daję ci jeszcze jedną szansę.

- Człowieku, czy ty nic nie rozumiesz?! Nie odzyskam tych cholernych zdjęć. Condor nie

chce ich oddać...

- To je od niego wyciągnij!

- Starałam się...

- Widocznie za słabo. Uciekłaś. Wiesz co, mała? Znam takie jak ty. I cały czas mam cię na

oku, więc nie próbuj mnie przechytrzyć. Buzia na kłódkę, jasne? Chyba zależy ci na tym, żeby

Adam wrócił do ciebie cały i zdrowy?

- Naprawdę się starałam - jęknęła błagalnie. - Byłam gotowa na wszystko...

- Wymyśl coś. Ludzie mówią, że wpadłaś Condorowi w oko. Nie trać wiary. Kobiecie z twoją

urodą mężczyzna będzie jadł z ręki. Zdobądź dla mnie te zdjęcia. I to szybko. Połączenie zostało

przerwane i w słuchawce zapadła martwa cisza. Martwa... Chryste, co za słowo. Co robić?

Poczuła, że ktoś kładzie jej rękę na ramieniu i aż podskoczyła za strachu. A to była tylko

Barbara. Bryn nagle się rozkleiła. Ukryła twarz w dłoniach i zaczęła płakać.

- Gdzie masz brandy? - Barbara posadziła ją przy stole.

- Pod zlewem.

Po chwili przyjaciółka postawiła przed nią kieliszek.

- Wypij. Do dna - poleciła.

Bryn zakrztusiła się, zakasłała, ale przynajmniej przestała płakać.

- Dobrze. A teraz słucham - rzekła Barbara. Matowym, monotonnym głosem opowiedziała jej

całą historię. Zakończyła na tym, jak tego wieczoru bezskutecznie próbowała odzyskać negatywy.

- Nie wiesz, co masz robić? - obruszyła się Barbara. - Musisz powiedzieć o wszystkim Lee.

- Nie mogę. Szantażysta ciągle powtarza, że Condor nie może się o niczym dowiedzieć.

- Pewnie się go boi. Jest sprytny. Wie, że teraz ma cię w garści. Dobrze ci radzę, porozmawiaj

z Lee. Na pewno odda ci zdjęcia. Nie będzie narażał dziecka.

- Skąd ta pewność? A jeśli będzie chciał zapolować na tych ludzi? Och, Barbaro, to zbyt duże

ryzyko.

- Lee nie jest głupcem. Nie zrobi niczego, co mogłoby zaszkodzić Adamowi - przekonywała

Barbara.

- Nie mogę ryzykować - powtórzyła Bryn. - Barb, błagam! Pomóż mi. Pozwól mi realizować

mój plan. Barbara spojrzała jej w oczy.

- Wiesz, że obojętne, co zrobisz, i tak ryzykujesz?

- O co ci chodzi? - Bryn domyślała się odpowiedzi.

- Jeśli ci ludzie są naprawdę bezwzględni, w każdej chwili mogą skrzywdzić Adama.

80

Bryn energicznie pokręciła głową.

- Zależy im na zdjęciach. Nawet nie chcę myśleć, że mogliby coś mu zrobić.

- Co powiesz chłopcom?

- Że... że zawiozłaś Adama do swojej siostry.

- Przecież ja nie mam siostry!

- Od dzisiaj masz.

Barbara westchnęła ciężko.

- W porządku, Bryn. Będzie, jak chcesz. A swoją drogą, co zamierzasz zrobić?

- Włamać się do domu Lee.

- Co takiego?!

- Jutro w nocy włamię się do jego domu.

- Ty chyba oszalałaś! A jeśli ma system alarmowy?

- Wydaje mi się, że nie ma. Zresztą wszystko mi jedno. Nie mam nic do stracenia.

- Jesteś pewna? Pomyślałaś, co będzie, jak cię złapią i wsadzą do więzienia?

- Nie martw się, nie wsadzą - odparła z przekonaniem, choć wcale nie była tego taka pewna.

- Nalej mi brandy - westchnęła Barbara. - To będzie ciężka noc, a jutro rano trzeba iść do

pracy.

Bryn napełniła kieliszki, a potem wypiła, dziękując Bogu, że zesłał jej przyjaciółkę, która

wspierają w chwili najcięższej próby.- Jak myślisz, ile musimy wypić, żeby od razu zasnąć?

- Butelkę - odparła Bryn.

Niebawem przekonała się, że nie pomogłoby jej nawet dziesięć butelek. W czasie bezsennej

nocy ani na chwilę nie przestawała myśleć o Adamie. Gdyby znów tu był, obiecałaby mu, że będzie

mógł strzelać jedzeniem na prawo i lewo, a ona nie powie mu słowa...

Proszę cię, wróć do nas, zaklinała go w myślach. Dobry Boże, ocal go. Spraw, żebyśmy znów

byli razem...

Andrew już z daleka usłyszał ogłuszające bębnienie. Aha, Lee jest wściekły albo wpadł w

melancholię. Kiedy wszedł do domu Fultona, perkusja natychmiast umilkła. Po chwili zabrzęczały

talerze; Lee wstał od instrumentu.

- Cześć. Co tak wcześnie? - zawołał, podchodząc do balustrady na piętrze.

- Wydzwaniam do ciebie od bladego świtu - powiedział Andrew.

- Stało się coś?

- Sam nie wiem...

Lee zbiegł na dół.

- Chodź, opowiesz mi wszystko przy kawie.

- Wczoraj wypadła moja kolej pilnowania domu Bryn - mówił Andrew, gdy usiedli. -

81

Wiedziałem, że umówiła się z tobą, więc specjalnie się nie spieszyłem. Przyjechałem wpół do

dziesiątej i trochę się zdziwiłem, że już wróciła.

- Wyszła wcześnie - rzucił Lee od niechcenia. - Ale mów, co było dalej.

- Właściwie nic niezwykłego. Po prostu wydało mi się dziwne, że Barbara została u niej na

noc, nie wyłączyły światła ani telewizora.

- Może długo gadały, a potem po prostu zasnęły.

- Możliwe - zgodził się Andrew z ociąganiem. - Czuję przez skórę, że coś się tam wydarzyło,

zanim przyjechałem. Jestem na siebie zły, że nie przyszedłem wcześniej.

- Daj spokój, stary. Nie twoja wina, że Bryn nie została u mnie dłużej. Zresztą na pewno nic

złego się nie stało.

- A co u ciebie? Miałeś spokojną noc?

- Noc tak. Za to rano ktoś wszedł do domu zaraz po moim wyjściu.

- Skąd wiesz?

- Dzwoniła Maria. Pytała, gdzie schować papiery, które zostawiłem na biurku. Była

zdziwiona, że tam leżą, bo wie, że wszystko trzymam w szafkach.

- Posłuchaj, mam wrażenie, że sami sobie z tym nie poradzimy - stwierdził Andrew. - Może

powinieneś zatrudnić ochronę.

- Wykluczone. - Lee pokręcił głową. - Włamywacz nie zostawia śladów, więc jeśli

zawiadomię policję, pomyślą, że cierpię na paranoję. Najlepiej wynająć prywatnego detektywa, ale

trzeba z tym jeszcze poczekać. Nie zależy mi na tym, żeby złapać jakiegoś drobnego złodziejaszka,

który kręci się koło mojego domu. Ja chcę się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi i kto za

tym stoi.

- To się dowiedz, tylko szybko. - Andrew ziewnął szeroko. - Chciałbym się wreszcie wyspać.

A tak swoją drogą, jak się udała randka?

- Nie udała się.

- Cóż, szkoda.

- Ja też żałuję. Zwłaszcza tego, że nie skorzystałem z oferty.

- Z jakiej znowu oferty? - zdziwił się Andrew.

- Nieważne. Dzięki za pomoc, bracie.

- Nie ma sprawy... - Andrew urwał i obrócił się w stronę wejściowych drzwi. Stal w nich jakiś

wysoki mężczyzna.

- Panie Condor? - odezwał się, rozglądając się po pustym holu.

Lee był zaskoczony, nie spodziewał się bowiem żadnych wizyt. Przyjrzał się nieproszonemu

gościowi i zorientowawszy się, kim jest, skrzywił się z niesmakiem.

- A ten co tu robi? - Spojrzał pytająco na Andrew.

82

- Ten, to znaczy kto?

- Taki jeden beznadziejny polityk, którego poznałem w klubie golfowym. Mówił, że chciałby

wpaść i zobaczyć, jak wygląda dom po remoncie. A ja, jak ten idiota, powiedziałem, że będzie mile

widziany.

- Public relations - zauważył Andrew z przekąsem.

- Właśnie. Public relations. - Lee wstał od stołu. - Dzień dobry, panie Hammarfield. Śmiało.

Prosimy dalej. Możemy panu w czymś pomóc? - zapytał, przywitawszy się z nim i jego nieodłączną

ś

witą.

- O nie. Proszę nie robić sobie kłopotu. - Z twarzy Hammarfielda nigdy nie znikał uśmiech. -

Jak mówiłem, jestem ciekaw, jak wygląda dom Fultona po generalnym remoncie. Przy okazji

chciałem podejrzeć, jak powstaje teledysk, ale chyba przyjechałem trochę za wcześnie?

- Rzeczywiście, jeszcze nie zaczęliśmy pracy.

- W takim razie nie będę zabierał panom czasu. W przyszłym tygodniu organizuję kolację

połączoną ze zbiórką pieniędzy na cele charytatywne. Serdecznie zapraszam.

- Dziękujemy. Skontaktujemy się z panem - odrzekł

Lee wymijająco.

- Ciekawe, dlaczego mu nie ufam? - zastanowił się Andrew po wyjściu Hammarfielda.

- Bo za często się uśmiecha - mruknął Lee. Wyjrzał przez szybę w drzwiach i mocno ściągnął

brwi. Właśnie przyjechały Bryn i Barbara. Razem. Hammarfield podszedł do nich i przywitał się.

Bardzo wylewnie. Zwłaszcza z Bryn. Pocałował ją w policzek, i to wcale nie po bratersku.

Hammarfield wprawdzie uśmiechał się z chłopięcą niewinnością, ale w oczach miał czyste

pożądanie.

- Co on knuje? - mruknął Lee.

- Trudno zgadnąć - zauważył Andrew przytomnie - ale jedno jest pewne: jeśli nie chcesz,

ż

eby dziewczyny posądziły cię o szpiegowanie, lepiej odsuń się od drzwi.

Pierwsza weszła Barbara. Lee bardzo zdziwił się na jej widok. Zawsze zadbana i promienna,

dziś była zdecydowanie nie w formie. Bryn wyglądała jeszcze gorzej. Udawała, że go nie widzi,

choć idąc po kawę, musiała przejść obok niego. Niewiele myśląc, poszedł za nią. Drgnęła, gdy

stanął obok, i klnąc, zaczęła wycierać rozlaną kawę.

- Czego chcesz? - burknęła.

- Zapytać o twoje samopoczucie.

- Będzie o wiele lepsze, jeśli będziesz dalej.

Niedbale oparł się o drzwi.

- Patrzcie, patrzcie - rzucił nonszalancko - wczoraj mruczała jak kotka, a dzisiaj wyciąga

pazury. Nie mogę trzymać się z dala od ciebie, bo pracujemy razem. Chyba że postanowiłaś złożyć

83

wymówienie?

Zauważył, że z całej siły zacisnęła zęby.

- Nie. - Spojrzało mu twardo w oczy. - Wyrzucasz mnie?

- Nie.

Korciło go, by nią potrząsnąć, więc po prostu odszedł. Zaintrygował go wyraz jej oczu.

Wydawało mu się, że jest zastraszona. W ciągu dnia wiele razy miał ochotę zmusić ją, by

powiedziała, co ją trapi. Wystarczyło jednak, że na nią spojrzał, a w jej pochmurnych oczach

zapalał się gniew. Wyglądało to na prawdziwy początek zimnej wojny.

- Bryn, ty naprawdę oszalałaś! Uprzedzam cię, że jak cię wsadzą do paki, nie wpłacę za ciebie

kaucji. Przysięgnę, że nic nie wiedziałam o twoich planach - oznajmiła Barbara bezceremonialnie. -

Gdybyś powiedziała o wszystkim Lee, nie stałoby się to nieszczęście. Ale ty jesteś zawzięta!

Zobaczysz, jak Lee cię złapie...

- Nie złapie. - Bryn spokojnie wciągnęła przez głowę czarny sweter. - Słyszałam, jak Mick

mówił do niego, że dziś jego kolej, a Lee prosił, żeby był najpóźniej o dziewiątej wieczorem. To

znaczy, że gdzieś wychodzą albo będą mieli próbę. A jak się zamkną w tym dźwiękoszczelnym

studiu, to mogłaby bomba wybuchnąć, a oni nie usłyszą.

- Nie podoba mi się to wszystko! - stwierdziła Barbara. - Słuchaj, czy ja zamknęłam okno w

pokoju chłopców?

- Tak. Razem sprawdzałyśmy, czy wszystkie okna są pozamykane. Nie bój się, dziś w nocy

nikt tu nie przyjdzie - zapewniła ją Bryn. - Już nie ma po co. Jestem gotowa. Chodź na dół,

zamkniesz za mną drzwi na zasuwę.

Barbara kiwnęła smętnie głową. Były w połowie schodów, gdy ktoś zadzwonił do drzwi.

Zamarły.

- Spokojnie! - szepnęła Bryn. - Szantażyści nie składają wizyt swoim ofiarom.

Podeszła na palcach do drzwi i wyjrzała przez wizjer.

- Co za diabeł przyniósł tu tego cholernego golfistę? - jęknęła, opierając się o drzwi.

- Golfistę?

- Tak. Mike’a Winfelda. Poznałam go w klubie.

- Przyszedł do ciebie? Ty to masz szczęście do fajnych facetów! - westchnęła Barbara z

zazdrością, przykładając oko do wizjera. - Fajny jest, zupełnie jak „Buntownik bez powodu”, tyle

ż

e on akurat miał powody.

- O czym ty mówisz?

- Nie znasz jego historii? Miał trudne dzieciństwo. Wychowywał się na ulicy, aż trafił do

rodziny zastępczej, w której był zapalony golfista. Resztę znasz.- Bardzo wzruszające - zirytowała

się Bryn - ale lepiej powiedz mi, co mam zrobić. Przecież muszę wyjść!

84

- Otwórz i powiedz mu, że jesteś umówiona.

- A co zrobię, jeśli on...

- Wejdzie do środka? Spokojna głowa, ja się nim zajmę - powiedziała Barbara.

Bryn rzuciła jej gniewne spojrzenie, a potem uśmiechnęła się promiennie i otworzyła drzwi.

- Mike! Co za niespodzianka. Czemu ją zawdzięczam?

- Pomyślałem, że znajdziesz dla mnie parę minut.

- Och, co za pech! - Bardzo się starała, żeby nuta zawodu w jej głosie nie zabrzmiała

fałszywie. - Jestem umówiona i właśnie wychodzę. Tak mi przykro...

Przez sekundę naprawdę żałowała - na przystojnej twarzy Mike’a odmalowało się

rozczarowanie. Taki miły z niego facet, pomyślała. Jednak zaraz przywołała się do porządku. Musi

natychmiast wyjść, a on jej tylko przeszkadza.

- Cóż, skoro jesteś zajęta, trudno - odparł ze smutnym uśmiechem. - Ale pamiętaj, ja nigdy

nie rezygnuję. Mogę odprowadzić cię do samochodu?

- Oczywiście.

- Dobranoc, Barbaro. Miło było cię poznać.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Bryn, tylko wracaj szybko!

- Postaram się - obiecała.

Gdy stanęli obok jej samochodu, podała Mike’owi rękę.

- Dzięki, że wpadłeś. Miły z ciebie facet.- Nie miły... tylko uparty. Zrobiła zawiedzioną minę.

- Przez kilka tygodni będę bardzo zajęta - uprzedziła.

- Wierzę. Życzę miłego wieczoru.

- Dziękuję, nawzajem.

Skinął ręką i odsunął się, by mogła wsiąść. We wstecznym lusterku widziała, jak rusza za nią

swoim porsche. Jechał za nią do wjazdu na autostradę. Tam straciła go z oczu i pochłonięta swoimi

problemami, natychmiast o nim zapomniała.

Barbara miała rację. Naprawdę oszalała. Ma zamiar włamać się do domu Lee jak zwykły

złodziej. Przeraziła się. Za chwilę wkradnie się przez okno i będzie grzebała w prywatnych

rzeczach obcego człowieka. Szaleństwo...

Czyste szaleństwo!

Nim zdążyła jeszcze raz się nad tym zastanowić, skręciła w boczną drogę prowadzącą do

posiadłości Lee. Po chwili zatrzymała się w cieniu wysokich sosen. Zgasiła silnik i światła, ale nie

wysiadła z samochodu. Siedziała, wsłuchując się w noc. Wiedziała, że nie ma odwrotu, więc

pogodzona z losem wzięła latarkę i otworzywszy drzwi, wysiadła prosto w jej objęcia.

Otoczyła ją ciemność tak gęsta, że aż namacalna. Zaczekała, aż oczy przyzwyczają się do

skrajnych warunków. Pomiędzy drzewami zamajaczyła sylwetka domu. Wtedy wciągnęła na głowę

85

kominiarkę i ostrożnie zaczęła posuwać się naprzód.

Klamka zapadła. Dalej wypadki potoczyły się szybko. Udało jej się otworzyć okno i wejść do

ś

rodka. Nie tracąc ani chwili, po cichu zakradła się do biurka. Starała się nie patrzeć na łuki i

strzały, ale z tylu głowy kołatała się niepokojąca myśl, że Lee potrafi się nimi posłużyć.

Obawiała się, że szuflady będą zamknięte na klucz. Na szczęście nie były. Nerwowo

wyciągała jedną po drugiej, ale nie znalazła w nich negatywów ani stykówek.

Niezrażona niepowodzeniem zamierzała otworzyć ostatnie trzy szuflady, gdy stało się

najgorsze.

- Coś ty za jeden, do jasnej cholery?

Więc jednak się nie udało. Została przyłapana na gorącym uczynku. Mało tego, niewiele

brakowało, a ona i Lee zginęliby od kuł tajemniczego włamywacza, który niepostrzeżenie zakradł

się do domu.

Lee próbował go zatrzymać, pobiegł za nim na dół. Nagle padł pojedynczy strzał. Za chwilę

drugi. Bryn struchlała. Leżąc w ciemnej sypialni, sama w ogromnym łóżku, wciąż przyjemnie

ciepłym w miejscu, z którego przed chwilą zerwał się Lee, umierała z niepokoju.

Nie został nawet draśnięty. Dzięki Bogu! Wrócił do sypialni i znów zadręczał ją pytaniami.

Próbowała powiedzieć tyle, ile mogła. Jemu to nie wystarczyło.

- Bądź w kuchni za pięć minut - nakazał. - Chcę usłyszeć od ciebie całą historię, bez skrótów i

pomijania niewygodnych wątków.

Czas minął. Nic już jej nie uratuje. Musi zejść na dół i stanąć twarzą w twarz z rozgniewanym

Lee.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Lee zapalił światło w holu; siedzenie po ciemku przestało mieć sens. Potem obejrzał ślady po

kulach. Futryna była ledwie draśnięta, za to drzwi wejściowe z przestrzelonym zamkiem nadawały

się tylko do wymiany.

Zdjęcia! Z powodu paru idiotycznych fotek ktoś doprowadził Bryn do ostateczności, a jego o

mało co nie zastrzelił! Sytuacja była naprawdę poważna. Lee czuł, że powinien natychmiast

zawiadomić policję, ale postanowił nie robić tego ze względu na Bryn. Rozumiał jej paniczny lęk o

Adama. W ogóle wreszcie zaczynał ją rozumieć.

Odkąd poznał jej motywy, przestał być na nią zły za ubiegły wieczór. Nie pojmował tylko,

dlaczego nie zdobyła się na szczerą rozmowę. Zabolał go ten całkowity brak zaufania z jej strony. I

jej niechęć. O wiele głębsza, niż przypuszczał.

Musimy wszystko sobie wyjaśnić, od podstaw, postanowił. Gotów był jej wysłuchać. Liczył,

86

ż

e zdoła przekonać ją, by działali wspólnie, i co ważniejsze, według jego planu. I że ona zgodzi się

przyjąć jego pomoc. Potrzebowała jej, lecz niestety, nie chciała się do tego przyznać.

Zamyślony poszedł do kuchni i zabrał się do parzenia kawy. Jedno pytanie nie dawało mu

spokoju: dlaczego komuś aż tak zależy na zdjęciach zespołu, że posunął się do tak desperackiego

czynu, jak porwanie dziecka?

Coś musiało zostać utrwalone na tych zdjęciach... Tylko co? Z pewnością coś, co stanowi

zagrożenie. Albo jest dla kogoś kompromitujące.

- Lee?

Bryn zatrzymała się niepewnie w progu. W obszernej męskiej koszuli wyglądała trochę

bezradnie. I wyjątkowo kobieco, stwierdził Lee.

Zerknął dyskretnie na zegarek. Minęło dokładnie pięć minut. Gdyby nie fakt, że sytuacja nie

nastrajała do żartów, pewnie poczułby się rozbawiony.

- Siadaj. - Wskazał miejsce przy kuchennym stole. Zrobiła to bez słowa. Widział, jak bardzo

jest spięta. Było mu jej żal. Miał ochotę podejść do niej i ją przytulić, zapewnić, że wszystko dobrze

się skończy. Powstrzymał w sobie ten odruch, uznając, że nie pora na takie gesty. Nie będzie się

narzucał. Żadnej presji, żadnych targów. Bryn musi przyjść do niego sama. Musi zapragnąć go na

tyle mocno, by przełamać swoje lęki.

- Mów - polecił, sięgając po kubki.

- Ja...

- Tylko nie kręć! Mów prawdę!

Mógłby przysiąc, że usłyszał, jak zgrzyta zębami.

- Wszystko zaczęło się następnego dnia po naszej sesji. - Opowiedziała mu, co się wydarzyło,

od dziwnej wizyty nieznajomego począwszy, a na porwaniu Adama skończywszy.

- Do jasnej cholery! - zdenerwował się Lee. - Wiesz co, Bryn? Po prostu nie mieści mi się w

głowie, że nie powiedziałaś wprost, o co chodzi, tylko próbowałaś jakichś idiotycznych sztuczek.

Można wiedzieć, dlaczego tak postąpiłaś?

- On powtarzał, żebym nikomu nic nie mówiła.

- Ale Barbarze powiedziałaś?!

- No... tak.

- I co ona na to?

- Upierała się, żebyśmy zadzwoniły na policję.

- Miała rację.

Bryn spojrzała na niego. W jej oczach było cierpienie.

- Bałam się, Lee. Nie chciałam narażać chłopców.

- Jak mogłaś pomyśleć, że nie będę chciał ci pomóc!

87

- Nie o to chodzi! Obawiałam się, że będziesz chciał zawiadomić policję. I że sam będziesz

chciał złapać szantażystę. A ja naprawdę nie mogę ryzykować.

Chwilę milczał, a potem pochylił się w jej stronę.

- Znasz kogoś, kto jeździ ciemnym sedanem?

- Nie. Dlaczego pytasz?

- Bo właśnie taki samochód jechał za tobą, gdy wracałaś do domu po sesji.

Patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Do mnie też się włamali. Dwa razy - oznajmił. - Postanowiłem zapolować na tego ptaszka,

ale zamiast niego w sidła wpadłaś ty.

- Więc wiedziałeś, że dzieje się coś dziwnego? - Sięgnęła po kubek z kawą, by zyskać kilka

sekund na zebranie myśli. Wiedziała, że musi starannie dobrać słowa, bo wiele zależy od tego, co

za chwilę zostanie powiedziane. Lee ceni sobie szczerość, postanowiła więc zagrać z nim w otwarte

karty.

- Czy zgodzisz się oddać mi stykówki i negatywy, a potem zapomnisz o tym, co ci

powiedziałam? Proszę cię...

- Nie zastanawiałaś się, co takiego jest na tych zdjęciach?

- Nie. To znaczy tak. Nie! Lee, nie obchodzi mnie, co na nich jest! Nie chcę tego wiedzieć! -

oznajmiła stanowczo. - Jedyne, na czym mi zależy, to żeby oddali mi Adama!

- Doskonale cię rozumiem - rzekł łagodnie. - I obiecuję, że go odnajdziemy. Powiedz, nie

boisz się, że szantażysta nie zostawi cię w spokoju, nawet jeśli spełnisz jego żądanie? Te zdjęcia

muszą być dla kogoś zagrożeniem. Pewnie będzie się zastanawiał, czy znasz jego mroczny sekret.

- Przecież nie znam!

- Tylko że on o tym nie wie.- Ale dlaczego ten ktoś miałby się mnie obawiać? Lee, oddamy

mu te zdjęcia...

- Bryn, to nie jest takie proste. -Niecierpliwie wstał od stołu. - Kto został u ciebie w domu?

Barbara?

- Tak.

- Zadzwoń do niej i poproś, żeby zanocowała.

- Dlaczego? - Bryn nie była zachwycona tym pomysłem.

- Dlatego że musimy omówić parę spraw.

- Lee, ja naprawdę nie będę...

- Narażała Adama. Wiem. Ja też nie zamierzam tego robić. Ale też nie pozwolę, żebyś

narażała siebie i chłopców. Zresztą podaj mi swój numer. Sam zadzwonię do Barbary.

Bryn patrzyła bezradnie, jak sięga po telefon. Przemknęło jej przez myśl, żeby paść przed nim

na kolana i błagać, by oddał jej zdjęcia i pozwolił odejść. Jednak rozsądek podpowiadał, że takie

88

poniżenie nie miałoby sensu. Lee postanowił wejść do gry i żadna siła nie była w stanie odwieść go

od tego pomysłu. Bryn nie czulą się na siłach, by z nim walczyć. Bez dyskusji podała mu swój

numer.

Barbara musiała czatować przy telefonie, bo niemal . natychmiast podniosła słuchawkę. Gdy

usłyszała Lee, nie dała mu dojść do głosu. Bryn domyśliła się, że przyjaciółka postanowiła wystąpić

w roli jej adwokata.

- Barbaro, poczekaj, daj mi coś powiedzieć - roześmiał się Lee. - Bryn jest ze mną; nic jej się

nie stało, ale wolę, żeby nie wracała teraz do domu. Nie martw się, nie zostaniesz sama. Andrew

jest w pobliżu, obserwuje dom. Zawołaj go, wszystko ci wytłumaczy. Jeśli ktoś zadzwoni, odbierz.

Jednak wątpię, żeby szantażysta dziś się odezwał. A teraz posłuchaj mnie, Bryn - dodał zamyślony,

gdy skończywszy rozmowę, wrócił do stołu. - O świcie pojedziemy do ciebie i zaczekamy, aż

szantażysta się odezwie. Umówisz się z nim na wymianę zdjęć za Adama. To musi się odbyć w

miejscu publicznym, z dostępem do telefonu. Jak wypuszczą Adama, zostawisz zdjęcia w

umówionym miejscu. Ten ktoś na pewno się spodziewa, że będę z tobą. Po pierwsze wierzy, że

zostaliśmy kochankami, po drugie wie, że zostałem zamieszany w tę sprawę. Nie mam wyjścia po

tym, jak do mnie strzelał, prawda?

- Chyba tak... I to już będzie koniec? - zapytała z nadzieją w głosie.

- O nie! To nie będzie koniec. Skontaktuj się z tym znajomym, który wywołuje twoje filmy.

- Teraz?

- Teraz.

- Ale...

- Powiedz mu, że chcesz zrobić odbitki z negatywów. Dzięki temu oddamy szantażyście to,

na czym tak bardzo mu zależy, ale nie zostaniemy z niczym. Ty sama nie możesz zrobić odbitek, bo

skoro ten drań cię obserwuje, mógłby nabrać podejrzeń.

Bryn potarła skronie. Wiedziała, że Lee ma rację.

- Co będzie, jeśli ten ktoś jednak się dowie, że zamówiłam odbitki?

- Nie dowie się! Bryn, przecież musimy rozwiązać tę zagadkę!- Jeśli zaniesiemy te filmy do

fotolabu...

- Nie denerwuj się. Filmy są teraz u Micka i on je tam dostarczy. Ten, kto cię szantażuje,

może i ma doskonale zorganizowaną siatkę szpiegowską, ale przecież nie jest Wielkim Bratem. Nie

może obserwować jednocześnie mnie, ciebie i reszty świata.

Długo milczała. Wiedziała, że Lee ma rację. Nie potrafiła jednak poradzić sobie z własnym

strachem.

- Dobrze, zrobimy, jak chcesz - zgodziła się wreszcie.

Kelly, do którego zadzwoniła, trochę marudził, ale w końcu obiecał zrobić odbitki. W tym

89

czasie Lee wytłumaczył Mickowi, gdzie ma zawieźć filmy.

- Musimy sobie przypomnieć, co wydarzyło się tamtego dnia w klubie - powiedział Lee, gdy

znów usiedli przy stole.

- Chyba żartujesz! - prychnęła. - Tego dnia było tam straszne zamieszanie. Hammarfield miał

spotkanie ze swoimi zwolennikami, rozgrywano również turniej golfowy. A swoją drogą, ja

naprawdę nic z tego nie rozumiem. Cóż takiego może być na tych zdjęciach? Trawa i parę

pagórków?

- Nie podoba mi się ten złotousty polityk,

- Hammarfield?

- Mhm. Któregoś dnia przyszedł węszyć w domu Fultona.

- Dlaczego myślisz, że węszył? - obruszyła się.

- Mówił mi, że jest twoim fanem. Moim zdaniem zabiega o twoje poparcie.

- Możliwe, ale i tak wydaje mi się podejrzany.- A ja uważam, że jest uprzejmy.

- I czarujący? - zadrwił.

- Zdecydowanie. Czego nie można powiedzieć o innych znanych mi osobach - odpaliła bez

zastanowienia.

- Jasne. Domyślam się, że golfiści są o wiele bardziej czarujący niż perkusiści, tak? - rzucił od

niechcenia. Bryn postanowiła podjąć rękawicę.

- Owszem. Ci, których znam, tacy właśnie są.

Lee wstał od stołu i mocno się przeciągnął.

- Zabezpieczę drzwi, a potem... - zawiesił głos - kładę się spać. Na górze są trzy pokoje

gościnne. Wybierz sobie któryś - zaproponował obojętnie.

- I tak nie zmrużę oka.

- To przynajmniej połóż się i pomyśl - poradził. - O zdjęciach. Spróbuj sobie przypomnieć, co

miałaś w tle - powiedział, po czym wyjął z szafki narzędzia i wyszedł.

Bryn, siedząc przy stole, myślała o Adamie. O tym, gdzie teraz jest, czy nic mu się nie stało.

Powtarzała sobie, że musi być dobrej myśli. I wierzyć, że najdalej jutro bratanek wróci do niej cały

i zdrowy. Niebawem odzyska zdjęcia i odda je temu człowiekowi...

Nie zrobiłaby tego bez pomocy Lee. Powinna być mu wdzięczna. Wstała i poszła za nim.

Właśnie zabijał deską drzwi. Kiedy stanęła obok, przestał stukać młotkiem i spojrzał na

zaciekawiony.

- Dziękuję ci... - Żadne bardziej wyszukane słowa nie przychodziły jej do głowy.

- Połóż się spać - mruknął niewyraźnie, bo przeszkadzał mu gwóźdź, który trzymał w ustach.-

Wszystko jedno, w którym pokoju? - upewniła się.

- Tak. Wszystkie są przygotowane dla gości - odparł, nie przerywając swojego zajęcia.

90

Bryn przez chwilę patrzyła na jego muskularne ramiona i naprężone plecy, a potem bez słowa

poszła na górę.

Otworzyła pierwsze z brzegu drzwi i rozgościła się w przytulnie umeblowanym pokoju.

Zdjęła ubranie i z ulgą położyła się do łóżka pachnącego świeżą pościelą. Jednak zamiast spać,

bezustannie myślała o Lee. Przypominała sobie, jak siłował się z nią w swojej sypialni.

Skup się na zdjęciach! - powtarzała sobie, lecz mimo usilnych starań Lee wciąż okupował jej

myśli. Od dawna wiedziała, że niesprawiedliwie go oceniła. Pielęgnowała w sobie uprzedzenia,

mimo że on od początku odnosił się do niej przyjaźnie. Nie ukrywał, że pociąga go jako kobieta, ale

nigdy nie był natarczywy. Za to nie wstydził się pokazać, że mu na niej zależy. I że nie jest mu

obojętne, co się z nią dzieje. Zachowywała się wobec niego skandalicznie, mimo to ani razu nie

zagroził zerwaniem współpracy. Nie próbował jej szantażować, choć doskonale wiedział, jak

bardzo potrzebuje pieniędzy. A kiedy w restauracji Adam rzucił w niego jedzeniem...

- Och, mój malutki! Gdzie jesteś? - szepnęła przez łzy. Już na samą myśl o tym, jak bardzo

Adam musi być przerażony, odczuwała niemal fizyczny ból. - Tak bardzo cię kocham, mój maleńki

- westchnęła. - Przysięgam, że cię odnajdę i zrobię wszystko, żebyś zapomniał o tym, co cię

spotkało.

Miłość. Dziwne i złożone uczucie. Miłość do dziecka. Miłość do mężczyzny. Nie, nie kocha

Lee. Lubi go, ale nie wolno jej go pokochać. To zbyt ryzykowane i niebezpieczne. Wprawdzie Lee

lubi dzieci, ale to wcale nie znaczy, że chciałby mieć własne. Ona też nie jest mu obojętna, ale kto

może wiedzieć, jak długo potrawa ta fascynacja?

Westchnęła. Lęk o Adama był nieznośną udręką. Zwłaszcza gdy w pobliżu nie było nikogo,

komu mogłaby się wyżalić. Czuła, że Lee jest jej dziś bardzo potrzebny. Nawet jeśli nie ma szans

na prawdziwą miłość, chciałaby choć przez chwilę żyć złudzeniem.

Rozsądek podpowiadał, że nie wolno jej tak myśleć. Że musi być twarda, niezależna,

samowystarczalna, bo tylko siebie może być stuprocentowo pewna...

Na tym świecie nie ma nic pewnego. Jęknęła cicho, zmęczona wewnętrzną walką, i ukryła

twarz w dłoniach. Kogo próbuje oszukać? Siebie? Przecież to bez sensu. Lee od początku ją

pociąga. Wiedziała, że nie sposób dłużej udawać, iż nic do niego nie czuje. Może nawet jest w nim

zakochana. Może przeczuwała, że tak będzie, i właśnie to napawało ją lękiem. Obawiała się nie tyle

samego Lee, co uczucia, które w niej obudził.

Jakiś czas leżała bez ruchu, wsłuchując się w noc. A potem wstała i po cichu uchyliła drzwi.

Na korytarzu paliło się światło. Parter tonął w mroku i ciszy.

Natychmiast wracaj do łóżka, nakazała sobie surowo. Zignorowała głos rozsądku i ostrożnie

wysunęła się na korytarz. Idź do niego! Przecież od dawna tego chcesz.

A on? Czy nadal mnie pragnie? To może skończyć się kolejnym dramatem, ostrzegał

91

wewnętrzny glos. Lee może odprawić cię z kwitkiem. Ma prawo czuć się urażony albo zły. Serce

bilo jej jak oszalałe, ale nie cofnęła się. Podeszła pod drzwi sypialni Lee. Były uchylone. Niepewnie

stanęła w progu, czując, jak kipi w niej rozgrzana krew.

- Wejdź, Bryn...

Wiedział, że do niego idzie; czekał na nią. Potrafił wychwycić każdy odgłos mącący ciszę

nocy.

Uciekaj! - podpowiadał instynkt. Jesteś w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jeśli tam

wejdziesz, zgubisz własną duszę.

Była głucha na wszelkie ostrzeżenia. Nieśmiało zrobiła krok naprzód. Do niego. Od początku

miała na to ochotę.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Po jakimś czasie delikatnie pogładził jej włosy.

- Co cię ugryzło? - zapytał cicho.

- Nie wiem, o czym mówisz... - mruknęła wymijająco.

Powoli zaczynała żałować tego, co się między nimi wydarzyło.

- Wiesz - odparł ze śmiechem. - Jeszcze nie zdążyłem się przedstawić, a już ustawiłaś mnie na

straconej pozycji. Miałem wrażenie, że się mnie boisz.

- Chyba wiesz, jak działasz na kobiety. - Wzruszyła ramionami. - Emanujesz nieposkromioną

energią i... erotyzmem.

- Erotyzm nie powinien wzbudzać lęku.

Czuła, że dla własnego dobra powinna powiedzieć mu prawdę, w przeciwnym razie będzie

zadręczał ją pytaniami.

- Byłam zaręczona - przyznała.

- Aha, i w związku z tym każdy mężczyzna to śmiertelny wróg.

- Nie każdy i nie wróg. Po prostu uznałam, że muszę być ostrożniejsza i pewien typ facetów

omijać wielkim łukiem.

- A co to za typ, jeśli można wiedzieć? Tylko mi nie mów, że twój narzeczony był

rockmanem...

Zawahała się. Ostatecznie co za różnica, czy powie mu, o kogo chodzi, czy nie? Odsunęła się

od niego i mocno objęła poduszkę, do której przytuliła policzek.

- Byłam zaręczona z Joe Lenskym. Gra zawodowo w futbol.

Lee gwizdnął cicho przez zęby.

- Naprawdę? Poznałem go na jakiejś imprezie w Los Angeles. Pamiętam, że wyglądał na

92

przyzwoitego gościa.

- Och, bo to jest przyzwoity gość. Problem w tym, że nie lubi dzieci. Zwłaszcza cudzych.

- To w niego Adam rzucał ryżem? - zapytał domyślnie.

- Zielonym groszkiem - uściśliła.

Lee roześmiał się i nie zważając na jej mało zdecydowane protesty, przygarnął ją do siebie i

pocałował w nos.

- Cieszę się, że już z nim nie jesteś - przyznał - ale przykro mi, że mnie z nim porównujesz.

Dlaczego?

- Obaj jesteście sławni i nawykli do ciągłej adoracji.

- Uważasz, że idę do łóżka z kim popadnie?

- Niezupełnie...

- Więc w czym problem?

- Sama nie wiem. Może w tym, że codziennie zmagam się z prozą życia, a idole żyją w

bajkowym świecie...

- Bzdura! - zdenerwował się. - Nie możesz mierzyć wszystkich jedną miarką. To, że Joe z

tobą zerwał...

- To ja zerwałam z nim - odparła znużona. - Oczekiwał, że rzucę wszystko i będę na każde

jego skinienie. A ja ani nie chciałam, ani nie mogłam tego zrobić. Większość zwykłych facetów

miałaby problem z zaakceptowaniem mojej sytuacji rodzinnej, a co dopiero mówić o

egocentrycznych „gwiazdorach”.

- Ci tak zwani „gwiazdorzy” to ludzie tacy sami jak ty - zaoponował. - Mają swoje problemy,

cierpią, zakochują się. Chyba lepiej, że zerwałaś z Lenskym, skoro nie mogliście dogadać się w

podstawowych sprawach.

- Wiem... - szepnęła.

- Masz najpiękniejsze ciało, jakie widziałem - zauważył, zmieniając znienacka temat. -

Ledwie na ciebie spojrzałem, poczułem najczystsze pożądanie - przyznał.

Uśmiechnęła się, rozbrojona jego szczerością. Lecz jej uśmiech zgasł równie szybko, jak się

pojawił.

- Co się stało? - zaniepokoił się.

- Pomyślałam o Adamie... Boże, Lee! Jestem tu z tobą, kochamy się, a w tym czasie to małe

biedactwo...

- Ciii, nie martw się! - powiedział, obejmując ją ramieniem. - Obiecuję ci, że jutro go

odzyskamy.

- Skąd ta pewność? Sam mówisz, że ludzie, którzy go porwali, są bardzo niebezpieczni. A

jeśli będą się bali, że Adam ich rozpozna...

93

- Jak myślisz, dlaczego wybrali właśnie Adama, a nie Briana czy Keitha? Bo jest mały. Nie

będzie potrafił powiedzieć, gdzie go trzymali. Poza tym jest ich kartą przetargową. Wiedzą, że jeśli

coś mu się stanie, nie dostaną zdjęć.

- Ja to wszystko rozumiem, ale...

- Jutro, Bryn! Pomyśl, że to tylko parę godzin. I spróbuj zasnąć. - Pocałował ją w czoło. - A

może nie dość cię zmęczyłem?

- Jeszcze jak! Jestem okropnie śpiąca, ale wcześniej nie mogłam zasnąć. Czuję, że czeka mnie

bezsenna noc.

- Skoro tak, to pomyśl o tych zdjęciach. Pamiętasz coś niezwykłego?

- Tak. Hotel „Sweet Dreams” - odparła automatycznie.

- I nic więcej?

- Jeszcze golfistów. Było ich cale stado i snuli się po pagórkach akurat wtedy, gdy robiłam

zdjęcia.

- Musimy dokładnie obejrzeć te odbitki. Będziemy je powiększali, aż w końcu na coś

natrafimy.

- Niby na co chciałbyś natrafić! - zawołała sfrustrowana. - Oglądałam te filmy, zanim

oddałam je Barbarze. Nie zauważyłam nic niezwykłego. Może to naprawdę jakiś stuknięty fan

twojego zespołu, który zrobi wszystko, żeby zdobyć wasze zdjęcia...

- Bryn, wiesz, że to, co mówisz, nie ma sensu.

- Jeszcze raz ci powtarzam, że oglądałam filmy i...

- Właśnie, filmy! Maleńkie, niewyraźne obrazki, na których niewiele widać. Ten, kto porwał

Adama, wie, że na zdjęciach zostało uwiecznione coś, co mu zagraża.

Westchnęła cicho.

- Prześpij się. - Uśmiechnął się ciepło.

- Nie mogę przestać o tym myśleć...

- Chyba wiem, jak ci pomóc - mruknął i pocałował ją w ramię. Poczuła miły dreszcz.

Zamknęła oczy i pozwoliła, by Lee obrócił ją na plecy.

Nie kłamał. Jego czułe dłonie i gorące pocałunki rzeczywiście sprawiły, że zapomniała o

bożym świecie...

Usłyszała muzykę, jeszcze zanim na dobre się obudziła. Otrząsnąwszy się z oparów snu,

rozpoznała dobiegające z dołu łagodne dźwięki fortepianu. I głos Lee. Dźwięczny i czysty jak

kryształ.

Pogrążona w przyjemnym letargu, słuchała go, wpatrując się w różowiejące za oknem

poranne niebo. Myślała o tym, że go podziwia. Za jego talent i nietuzinkową osobowość. I że jest

nim zafascynowana. A to, co czuje, to może być... miłość...

94

Porażona tą myślą otworzyła szeroko oczy. Nie bądź głupia! Skoro brak ci charakteru i nie

potrafisz odmówić sobie przyjemności, to sobie z nim bądź i ciesz się chwilą, ale nie zapominaj, że

wasza przygoda skazana jest na krótki żywot. To zaledwie przerywnik...

Od którego zależy bezpieczeństwo Adama! Wspomnienie bratanka wystarczyło, by błogi

nastrój prysł. Pospiesznie wstała z łóżka i narzuciwszy na siebie koszulę Lee, zeszła na dół.

Nie przejmowała się swym niekompletnym strojem, gdyż była pewna, że są w domu sami.

Okazało się jednak, że w kuchni przy stole siedzi Mick. Co ciekawe, wcale się nie zdziwił na jej

widok. Może tylko rozbawił go jej rumieniec.

- Cześć, Bryn. Napijesz się kawy? - zapytał swobodnie.

- Chętnie. - Wiedziała, że jeśli zawróci i pobiegnie na górę, zrobi z siebie idiotkę. Nie

pozostawało jej nic innego, jak robić dobrą minę do zlej gry.

- Masz tu komplet negatywów i odbitek - oznajmił, podsuwając jej kubek i grubą kopertę z

logo fotolabu.

Bryn spojrzała niepewnie w stronę Lee, który dawno już przestał grać i rozmawiał z kimś

przez telefon.

- W porządku. Zobaczymy się wieczorem - rzekł do słuchawki, po czym ją odłożył i wrócił

do stołu. Usiadł naprzeciwko Bryn, ale nie wyjaśnił, z kim rozmawiał. Za to delikatnie pogładził

stopą jej łydkę. - Odpoczęłaś - powiedział miękko.

- Tak myślisz? - Zawstydzona spuściła wzrok.

- Mhm. Pięknie wyglądasz. Jakbyś dopiero co wstała z łóżka, ale na mnie taki wygląd bardzo

działa.

- No, nie zapominajcie, że tu jestem! - obruszył się Mick. - Wy tu sobie gruchacie jak dwa

gołąbki, a moje życie erotyczne praktycznie nie istnieje. Miejcie odrobinę wyczucia!

Spojrzeli na niego zaskoczeni, a potem oboje zaczęli się śmiać. Gdy po chwili popatrzyli na

siebie, ich roześmiane oczy lśniły radością. Dobrze z nim być, pomyślała. Szybko można się do

tego przyzwyczaić. Zbyt szybko. Otrzeźwiona tą myślą, postanowiła skupić się na konkretach.

- Co robimy, Lee? - zapytała.- Jedziemy do ciebie. Jeśli przeczucie mnie nie myli, ten drań

niedługo zadzwoni.

Mick wstał, przeciągnął się i pocałował Bryn w policzek.

- Nie martw się, będzie dobrze - pocieszył ją. - Jadę do roboty. Powiem ludziom, że was

dzisiaj nie będzie. Trzymam za was kciuki. Jak by co, dzwońcie.

- Dzięki, Mick - powiedziała cicho. Lee odprowadził go do drzwi i chwilę z nim rozmawiał.

- Leć się ubrać - zawołał do niej.

Odniosła wrażenie, że chce zostać z Mickiem sam, by móc powiedzieć mu coś w cztery oczy.

Nie miała czasu zastanawiać się nad jego motywami. Pobiegła na górę, by przed wyjściem

95

przynajmniej trochę się odświeżyć. Ponieważ w małej łazience obok sypialni, w której miała spać,

nie było mydła, ręcznika ani pasty, postanowiła skorzystać z olbrzymiego pokoju kąpielowego

przylegającego do sypialni Lee.

Zaczęła szukać przyborów toaletowych i w jednej z szafek natrafiła przypadkiem na papier

nutowy z zapisanymi słowami piosenki. Utwór musiał powstać jakiś czas temu, gdyż brzegi kartki

zdążyły lekko zżółknąć. Nie znała nut, za to z ciekawością przebiegła oczami linijki tekstu:

„Mijają dni, moja kochana. Liście opadły, wiruje śnieg. A ja wciąż myślę, moja kochana,

dlaczego miłość zniszczyła nas. Och, Victorio... Śmierć rozdziela. Dzikie serce. Co było w twoich

fiołkowych oczach, że nie umiałem dostrzec w nich kłamstw? A przecież mogłem, kochanie,

pokazać ci, jak sięgnąć gwiazd. Och, Victorio, nicość i pył. I serca ból”.

- Co ty tu robisz, do cholery?!

Zaskoczona podniosła oczy. Lee stał w drzwiach. Był wściekły, ale Bryn tak poruszyły słowa

piosenki, że w pierwszej chwili nie zwróciła na to uwagi.

- Nie znam tego utworu - powiedziała. - Piękny tekst, tylko strasznie smutny... - Umilkła,

gdyż Lee podszedł do niej i bez słowa wyrwał jej kartkę.

- Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy! - warknął i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Miała ochotę się rozpłakać; poczuła się jak dziecko skarcone przez dorosłego. Przecież nie

miała złych intencji, nie chciała być wścibska... Miejsce rozżalenia szybko zajął gniew. I poczucie

upokorzenia.

- Skończony drań! - syknęła.

Dopiero co się z nią kochał, a teraz traktuje ją jak obcą. Jak jedną z wielu przygodnych

panienek, które dostarczają mu łatwej rozrywki. Pokazał, gdzie jej miejsce. To, że poszła z nim do

łóżka, nie znaczy, że ma prawo zaglądać w głąb jego duszy.

- Pospiesz się! Musimy jechać! - zawołał z dołu.

Wolałaby raczej wyskoczyć przez okno, niż słuchać jego rozkazów, ale wiedziała, że nie czas

na demonstracyjne gesty. Chodzi o Adama, więc musi zapomnieć o urażonej dumie.

Lee czekał na nią przy drzwiach wejściowych. Minęła go bez słowa i poszła do samochodu.

- Daj mi kluczyki - poprosił. Zrobiła to bez protestu, ale w czasie jazdy nie odezwała się do

niego ani razu.

- Przepraszam cię - powiedział, gdy zbliżali się do jej domu.

- Nie ma sprawy.

- Naprawdę żałuję tego, co zrobiłem. Nie miałem prawa tak na ciebie naskoczyć. To było bez

sensu.

- Powiedziałam, nie ma sprawy - burknęła, obrzuciwszy go spojrzeniem.

Mimo przeprosin wciąż czuła się dotknięta.

96

Wysiadła z samochodu, nie czekając, aż skończy parkować. Zignorowała jego mało

pochlebny komentarz i pobiegła do Barbary, która, zwabiona hałasem, wyjrzała z domu. Bryn nie

zdążyła jeszcze wejść do środka, gdy zadzwonił telefon. Zastygła w bezruchu, patrząc bezradnie w

przerażone oczy przyjaciółki. Nim minęła sekunda, oprzytomniała i pobiegła odebrać.

- Halo? - zawołała bez tchu.

Odpowiedział jej przeraźliwy, makabryczny rechot.

- Panna Keller?

- Tak...

- Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem; dobre dzieci będą w niebie!

- Nie! Nie! - krzyknęła histerycznie, nie panując nad głosem ani nad łzami. Czuła, że za

chwilę upadnie, znokautowana przez paniczny lęk...

A jednak nie upadła. Podtrzymało ją silne ramię. Ktoś litościwie wyjął słuchawkę z jej ręki.

- Słuchaj no, cholerny dowcipnisiu! Koniec zabawy! Mówi Lee Condor. Co, nie spodziewałeś

się mnie usłyszeć? Błąd! Myślałeś, że po tym, jak włamałeś mi się do domu i poszatkowałeś kulami

drzwi, będę stał z boku i spokojnie się przyglądał, co wyprawiasz? Niedoczekanie! Jeśli chcesz

uwolnić się od swoich kłopotów, chłopcu włos nie może spaść z głowy. Ty nam dajesz małego, my

dajemy ci zdjęcia. Jasne? I żadnych numerów! - mówił Lee, nie dopuszczając szantażysty do głosu.

Dopiero potem zaczął słuchać. Po chwili roześmiał się sucho. - Nie bój się, nie będziesz miał ze

mną do czynienia. Niestety... - rzekł, spoglądając na Bryn.

- Zdjęcia przekaże ci Bryn. Daję ją do telefonu.

Pewnym ruchem wcisnął jej słuchawkę do ręki. Miała wrażenie, że udziela jej się jego spokój,

przenika ją jego siła. Kiedy się odezwała, jej głos brzmiał twardo:

- Dostaniesz swoje zdjęcia, ale najpierw chcę porozmawiać z Adamem! Teraz!

Zagryzła wargi i czekała w napięciu.

- Ciocia Blyn?

Kiedy usłyszała niepewny, drżący głosik, w oczach zakręciły jej się łzy.

- Adam! Mój maleńki! Powiedz, nic ci nie jest? Nikt ci nie zrobił krzywdy?

W słuchawce rozległ się rozdzierający szloch.

- Ciociu, zabierz mnie stąd! Ja chcę do domu!

- Nie płacz, kochanie! Już niedługo wrócisz do domku, obiecuję ci to! Bądź dzielny, dobrze?

Wytrzymaj jeszcze trochę! Adam? Adam?!!

- No, jak tam, panno Keller? - zapytał ochrypły głos. - Dzieciak jest cały i zdrowy. I taki

pozostanie, dopóki będziecie grzeczni. Przypilnuj swojego chłopaka, żeby nie narobił głupstw.

- Będziemy współpracowali! Przecież słyszałeś...

- Słyszałem, ale nie ufam Condorowi, złotko. Trzymaj go na krótkiej smyczy.

97

Spojrzała nerwowo na Lee, który wszystko słyszał.

- Lee nie będzie robił nic na własną rękę. Mam jego słowo.

- No widzisz! Mówiłem, że jak się trochę postarasz, każdy facet będzie jadł ci z ręki. Tylko

bądź grzeczna!

- Oddaj mi Adama! - zawołała porywczo. - Mów, gdzie i kiedy mi go przekażesz?

- Przyznaj się, majstrowałaś przy negatywach? - zapytał znienacka.

- Niby kiedy miałabym to zrobić? - zniecierpliwiła się, patrząc niepewnie na Lee.

- Już dobrze, złotko. Nie unoś się. Ale pamiętaj, że mam cię na oku. Przyjedź ze zdjęciami,

sama, do przełęczy Cutter Pass.

Bryn chciała krzyknąć z oburzenia, ale Lee wyrwał jej słuchawkę.

- Zapomnij o tym! - rzucił gniewnie. - I nie bądź taki cwany! Chciałbyś mieć zdjęcia, Bryn i

dzieciaka, co? Nic z tego! Chcesz te fotki, to wymyśl jakieś inne miejsce. Dla ułatwienia dodam, że

musi to być miejsce publiczne.

- Lee! - jęknęła Bryn zdruzgotana.

Dla dobra Adama gotowa była pójść choćby do piekła.

- Masz jakieś sensowne propozycje, Condor? - zapytał szyderczo głos.

- Wyobraź sobie, że mam. Bryn będzie czekała w holu hotelu Mountain View. Będzie

siedziała na czerwonej sofie, obok automatu telefonicznego. Jak tylko zobaczę Adama, zadzwonię

do niej. Wtedy zostawi zdjęcia i odejdzie.

- Nie podoba mi się to miejsce. Za mało dyskretne.

- No to masz problem, stary. Bryn nie spotka się z tobą na żadnym odludziu. - Lee był

nieugięty.

- A jaką mam gwarancję, że będzie sama? Nie zamierzam dać się oskalpować takiemu

punkowi jak ty - zarechotał.

Lee nie dał się sprowokować.

- Zostanę u Bryn. Będę stał na tarasie, tak żebyście mogli mnie widzieć.

- Skąd pewność, że nie działam w pojedynkę?

- Po prostu wiem, że nie jesteś sam.

- W porządku - zgodził się wreszcie szantażysta.

- Tylko nie próbuj żadnych sztuczek. Pamiętaj, że mogę zastrzelić dzieciaka. Jasne?

- Jasne.

- Dobra. Wymiana nastąpi za godzinę. O dziesiątej.

Nie zapomnij, co ci powiedziałem.

- Możesz być spokojny. Ale ja też mam ci coś do powiedzenia: jeśli temu małemu włos

spadnie z głowy, dopadnę cię. I wcale nie zdejmę ci skalpu. Strzała z mojego luku rozerwie twoje

98

parszywe serce. Rozumiemy się?

- Owszem, i to nad wyraz dobrze. Wiem, że gdybyś tylko mógł, narobiłbyś bałaganu. Na

szczęście twoja pani nie pozwoli na to. Ale żeby trochę potrzymać ją w niepewności, a tobie, mamy

grajku, przypomnieć, żebyś nie wyskakiwał przed orkiestrę, przytrzymam dzieciaka trochę dłużej.

- Co takiego? - zawołał Lee ochryple.

Zdenerwowana Bryn zaczęła ciągnąć go za rękaw.

- To, co słyszałeś. Nici z wymiany. Poczekacie na małego do niedzieli. Zadzwonię z rana,

ż

eby ustalić godzinę. Póki co będę was obserwował. Atelier twojej pani też. I wiesz, co chcę

zobaczyć, Condor? Dwoje ludzi chodzących do pracy i z powrotem. I nikogo więcej. Kapujesz?

Bryn słyszała całą rozmowę. Nie panując dłużej nad emocjami, wyrwała Lee słuchawkę i

zawołała z płaczem:

- Nie! Chcę, żebyś oddał mi Adama dzisiaj! Mam gdzieś twoje zdjęcia! Oddaj mi Adama!

Błagam...

- Dostaniesz go w niedzielę. I to pod warunkiem, że ty i ten twój gwiazdor będziecie grzeczni.

Nie ruszaj się z domu; zadzwonię koło dziewiątej.

Połączenie zostało przerwane.

- Nie! - krzyknęła, ciskając słuchawką o podłogę. - Nie! Nie! Nie!

- Bryn... - odezwał się Lee łagodnie, ale do niej nie docierały jego słowa. Nie wyobrażała

sobie, jak przeżyje cztery niewyobrażalnie długie dni bez Adama. Na przemian płacząc i śmiejąc się

histerycznie, rzuciła się z pięściami na Lee, w którym dostrzegła kozła ofiarnego.

- Wszystko przez ciebie! - krzyczała. - Ten drań domyślił się, że coś kombinujesz. Niech cię

jasny szlag!

- Bryn, uspokój się! Proszę... - Próbował ją przytrzymać, ale wyrywała mu się z zadziwiającą

siłą, zrodzoną z lęku i przerażenia. Niech się wykrzyczy, pomyślał Lee, ale szybko zorientował się,

ż

e to nie pomaga; atak histerii narastał. Niewiele myśląc, złapał Bryn i powalił na podłogę. Tam

chwycił ją za nadgarstki i unieruchomił jej ręce. Mimo to nie przestawała z nim walczyć. - Bryn... -

W końcu przestała się rzucać i spojrzała na niego przez łzy.

- Ja tego nie przeżyję. Nie wytrzymam tego czekania - jęknęła udręczona.

- Bryn... - To Barbara przyklękła obok na podłodze.

- Skarbie, jeśli nie przestaniesz wrzeszczeć, obudzisz Keitha i Briana, o ile już tego nie

zrobiłaś. Musisz być silna, właśnie dla nich. Przecież nie chcesz napędzić im strachu, prawda?

Bryn trochę oprzytomniała. Zupełnie zapomniała o Barbarze. Za plecami przyjaciółki

widziała zatroskaną twarz Andrew. A tuż nad sobą... Lee. Trzymał ją, ale ostrożnie, tak by nie

sprawie jej bólu. Zaczęła cicho płakać. Wtedy ją puścił i przytuliwszy do siebie, zaczął głaskać i

uspokajać, jakby była dzieckiem.

99

- Adamowi nie stała się krzywda. Wiesz, bo przecież rozmawiałaś z nim. Czekanie jest

straszne. Rozumiem, jak ci ciężko, ale musimy jakoś przetrwać. Po prostu musimy.

- Ja nie dam rady, Lee. Czuję się tak, jakby ktoś wbił mi w serce nóż...

- Dasz radę. Jesteś silna.

Czy sprawiła to jego niezachwiana wiara? Czy też fakt, że Brian i Keith zeszli na dół? Wzięła

się w garść. Przez łzy patrzyła na swoich chłopców. Dużych i mądrych na swój dziecięcy sposób.

Nie mogła pozwolić, by udzielił się im jej paniczny strach. Nie chciała, by cierpieli.

- Ciociu, dlaczego tak strasznie krzyczysz? - zainteresował się Brian.

- Co ty, nie znasz ciotki? Ona ma charakterek! - odparł gładko Lee. - Okropnie się na mnie

zdenerwowała, ale już jej przeszło. Postanowiła mi wybaczyć. Hej, panowie, czy wy nie

powinniście być już w szkole? Lepiej się pospieszmy!

- Odwiezie pan nas do szkoły? - Keith otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

- Ojej! - Brian popatrzył na brata. - Dzieciaki zzielenieją z zazdrości. Szkoda, że Adam tego

nie zobaczy.

Bryn ostrożnie wysunęła się z opiekuńczych ramion Lee.

- Lećcie się ubrać, a potem migiem na śniadanie. Strasznie dziś zaspaliśmy.

Nie pojmowała, jakim cudem udało jej się dotrwać do końca dnia. Zachowywała się jak

maszyna, nie człowiek. Po tym, jak Lee odwiózł chłopców do szkoły, wzięła prysznic i pojechała z

Barbarą na plan teledysku. Po próbie Lee przywiózł ją do domu i został na kolacji.

Bryn była tak wycieńczona psychicznie i fizycznie, że zasnęła na kanapie z głową na jego

ramieniu. Tak oto udało jej się przetrwać pierwszy dzień oczekiwania.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Gdy obudziła się następnego ranka, wciąż czuła w sercu ból. I paraliżujący strach. Na

szczęście była w stanie nad nim zapanować. Leżała we własnym łóżku. Lee musiał przynieść ją do

sypialni. Rozejrzała się półprzytomnie i w końcu go dostrzegła. Stał obok toaletki i wkładał

zegarek.

- Dzień dobry - powiedział, podchwyciwszy w lustrze jej spojrzenie.

Próbowała odpowiedzieć uśmiechem na jego uśmiech, ale wypadło to raczej blado.

- Jak się czujesz? - zapytał, siadając na łóżku.

- Nieźle.

Wziął ją za rękę i zaczął delikatnie gładzić.

- Muszę wstać i wyszykować chłopców do szkoły...

- Już ich odwiozłem.

100

- Odwiozłeś ich? Ale...

- O nic się nie martw. Dałem im śniadanie i przypilnowałem, żeby się umyli i porządnie

ubrali.

Kiwnęła głową, ale po chwili powiedziała głucho:

- Sąsiedzi niedługo się zorientują, że z tobą sypiam.

- I co z tego?

- Nic. Nie obchodzi mnie, co sobie o mnie pomyślą. Chodzi mi tylko o dzieci.

- Chyba zdajesz sobie sprawę, że nie naraziłbym na szwank twojej opinii, ale teraz nie mogę

zostawić cię samej.

- Wiem. Lee?

- Tak?

- Dziękuję.

Uśmiechnął się i czule pogładził jej policzek.

- Nie spiesz się z podziękowaniami. Przed nami jeszcze długa droga - stwierdził. - Zaparzę

kawę, a ty się ubierz. Pamiętasz, że przed nami dzień pracy?

Gdy wyszedł, odrzuciła przykrycie i usiadła na brzegu łóżka. Była naga, więc od razu

przeniknął ją poranny chłód. Zaskoczyło ją, że nie czuje się skrępowana tym, że Lee rozebrał ją i

położył spać. Wydało jej się to zupełnie naturalne i pozbawione erotycznego podtekstu. Zupełnie

jakby znali się i przyjaźnili od wielu lat. Będzie cię to drogo kosztowało, przypomniała sobie. Nie

szkodzi. W tej chwili nie ma znaczenia, co z nią będzie. Liczy się tylko to, żeby Adam wrócił do

domu. Pod koniec dnia Bryn poczuła się na tyle spokojna, że wreszcie odważyła się porozmawiać z

Lee o zagadkowym zachowaniu szantażysty.

- Wiesz, im dłużej o tym wszystkim myślę, tym mniej z tego rozumiem - przyznała, podając

mu kubek herbaty. - Facetowi powinno zależeć, żeby odzyskać te zdjęcia jak najszybciej, prawda?

Przecież możemy je dokładnie obejrzeć.

- Ja też się nad tym zastanawiałem - odparł, otaczając ją ramieniem. - Jestem pewny, że drań

wszystko dokładnie przemyślał. Po pierwsze wie, że dopóki ma Adama, jest bezpieczny. Po drugie

jest pewny, że na filmach, czy nawet zwykłych odbitkach, niczego nie zauważymy. To, co zostało

przypadkowo uwiecznione na tych zdjęciach, na pewno nie rzuca się w oczy. Można to dostrzec

dopiero w dużym powiększeniu. Musiałabyś ślęczeć godzinami w ciemni, żeby wielokrotnie

powiększyć każde zdjęcie.

- Czemu więc tak desperacko chce je odzyskać?

- Bo jest na nich coś, co mu zagraża. A skoro to coś tam jest, może kiedyś zostać wykryte i

posłużyć za dowód rzeczowy. - Lee upił łyk herbaty, a potem spojrzał na nią i powiedział: - Bryn,

powinniśmy przenieść się do mnie.

101

- Przecież to niemożliwe! Co będzie, jak zadzwoni?

- Powiedział, kiedy się z tobą skontaktuje, więc przyjedziemy tu i będziemy czekali na

telefon. Zaufaj mi! Kazałem założyć w domu alarm. Będziemy o wiele bezpieczniejsi.

- Sama nie wiem. Chłopcy...- Będą zachwyceni. Nie zapominaj, że mam duży basen!

- Ale...

- Bryn, wiesz, że mam rację. Nie bądź uparta. Milczała, więc mówił dalej:

- Jest jeszcze jedna rzecz, którą powinniśmy zrobić. Dirk Hammarfield poprosił, żebyśmy

zagrali w sobotę na przyjęciu. Miałem zamiar odrzucić zaproszenie, ale zmieniłem zdanie.

Chciałbym, żebyś przyszła tam razem z Barbarą. Może uda nam się coś wywęszyć.

- Czyś ty oszalał? Chcesz narazić Adama na śmiertelne niebezpieczeństwo! - zawołała

poruszona.

- Wcale nie oszalałem! - zaprotestował. - Nie ruszymy tych cholernych zdjęć, dopóki Adam

nie wróci. Będziemy postępowali tak, jak chce szantażysta. Ale w końcu będziemy musieli

dowiedzieć się, kim on jest i co takiego zrobił. Chyba nie chcesz bać się do końca życia, że

któregoś dnia znów cię dopadnie? A jeśli to sprawka Hammarfielda? Dopuścisz do tego, żeby taki

łajdak został senatorem? Poza tym chyba lepiej, żebyś poszła między ludzi, niż siedziała w domu i

zadręczała się na śmierć.

- A co z chłopcami? Przecież nie zostawię ich samych!

- Zostaną u mnie, pod opieką Marie, mojej gospodyni. To przemiła osoba. Chłopcy na pewno

ją polubią.

Bryn milczała. Długo nie mogła podjąć decyzji. Obawiała się, że nie podoła zadaniu, które

wyznaczył jej Lee. Miałaby stanąć twarzą w twarz z Hammarfieldem i zachowywać się tak, jakby

nic się nie stało? I w dodatku mieć oczy i uszy otwarte, bo a nuż uda jej się wypatrzyć coś

podejrzanego? To chyba ponad moje siły, uznała.

Po chwili zmieniła zdanie. Poradzę sobie, postanowiła twardo. Początkowo wydawało jej się,

ż

e nie przetrwa tych paru dni oczekiwania, a jednak przetrwała. Powoli uczyła się, że jeśli sytuacja

tego wymaga, nie ma dla niej rzeczy niemożliwych.

Spojrzała na Lee, na jego ostry profil i szczupłe dłonie, w których trzymał kubek.

Przypomniała sobie, jak bardzo się na nią zdenerwował, gdy przypadkiem przeczytała tekst

piosenki. Nie chciała o tym myśleć. Wołała skupić się na tym, jak wiele mu zawdzięcza. Był przy

niej, ilekroć go potrzebowała. Wspierał ją, pomagał, podtrzymywał na duchu.

- Idę do łóżka - oznajmiła, dopiwszy herbatę. Wahała się chwilę, a potem zapytała: - Ty też

idziesz?

Długo patrzył jej w oczy, po czym skinął głową. Wstał, objął ją i razem weszli na górę. Tym

razem kochała się z nim tak namiętnie, jakby tej nocy miał się skończyć świat.

102

Więc tak bawią się politycy, pomyślała, rozglądając się po wielkiej sali balowej hotelu

Mountain View. Eleganckie wnętrze, które obserwowała ze swego miejsca przy stoliku, robiło

imponujące wrażenie: w świetle kryształowych żyrandoli lśniła srebrna zastawa stołowa i migotały

klejnoty wytwornych kobiet, które, wystrojone w futra i wieczorowe suknie, dumnie kroczyły po

miękkich dywanach u boku przystojnych mężczyzn w smokingach.

W innej sytuacji Bryn pewnie cieszyłaby się, że tu jest. Dziś jednak była zbyt zdenerwowana i

zmartwiona, by delektować się niezwykłą atmosferą wieczoru. Ani na chwilę nie przestawała

myśleć o Adamie. Jeszcze tylko jedna noc, i znów będą razem. Musi być cierpliwa. Niebawem coś

się wydarzy; tryby niewidzialnej maszyny pójdą w ruch, zdarzenia nabiorą tempa.

Zaczęła się rozglądać, nagle bardzo spięta. Czy to możliwe, by Dirk Hammarfield - ten

wiecznie uśmiechnięty i zadowolony z siebie przyszły senator - był kidnaperem? W ciągu dnia

wiele razy oglądała stykówki, ale zdjęcia były zbyt małe, by dojrzeć szczegóły. Będzie musiała

zaczekać, aż odzyskają Adama, i dopiero wtedy zacznie robić powiększenia...

Jej myśli ułożyły się w natarczywie powracający ciąg: Hammarfield, hotel Sweet Dreams,

zdjęcia, polityka, Adam!

- Bryn! Przestań się tak gapić. - Barbara kopnęła ją pod stołem w kostkę. - Wzbudzimy

podejrzenia!

Bryn otrząsnęła się z zamyślenia i spojrzała na przyjaciółkę. Gdy po południu przyjechała do

domu, by się przebrać, znalazła w swojej sypialni rzeczy Barbary pomieszane z rzeczami Andrew,

który zaofiarował się, że będzie pilnował dobytku.

Nie miała pojęcia, że tych dwoje coś łączy. Od zniknięcia Adama ledwie cokolwiek

dostrzegała. Dlatego odkrycie, iż Barbara i Andrew mają romans, nie tyle ją zszokowało, co raczej

zdziwiło. Nie pytała jednak o nic, uznała bowiem, że nie ma prawa wtrącać się w prywatne sprawy

przyjaciółki. Obie będziemy leczyły złamane serca, pomyślała.

- I co o tym myślisz? - zagadnęła ją nagle Barbara. Lee i Andrew poszli przygotować się do

występu, więc zostały same przy stoliku.

- Myślę, że za pieniądze, które poszły na tę galę, można by załatać dziurę w budżecie państwa

- szepnęła.

Barbara roześmiała się nerwowo.

- Nie o to pytam - odszepnęła. - Chodzi mi o naszego przyszłego kongresmana. Myślisz, że

jest szantażystą?

Bryn poczuła na plecach nieprzyjemny dreszcz. Czy to możliwe, by ten sympatyczny

mężczyzna, który właśnie skończył przemawiać, okazał się zimnym draniem, zdolnym porwać i

uwięzić małego chłopca?

Nie wyglądał na złoczyńcę.

103

- Sama nie wiem, Barb - przyznała szczerze. - Ale raczej nie chce mi się wierzyć, że mógłby

zrobić coś takiego. Ma zbyt wiele do stracenia.

- Tacy są najgorsi. Cicha woda! - Barbara uśmiechnęła się cierpko.

- Nie chcę o tym rozmawiać. I bez tego okropnie się denerwuję. - Bryn nie próbowała udawać

odważnej.

- Jeśli nie o tym, to o czym?

- O tobie i Andrew - wypaliła bez zastanowienia.

Barbara uśmiechnęła się szeroko.

- Andrew jest cudowny! - rozpromieniła się, wcale nie speszona pytaniem. - Czuły, wrażliwy,

seksowny - wyliczała z entuzjazmem. - I co najważniejsze, woda sodowa w ogóle nie uderzyła mu

do głowy.

Bryn słuchała jej, bawiąc się pałeczką do mieszania drinków, którą miała w swoim dżinie z

tonikiem.- A między wami... to coś poważnego? - zapytała.

- A skąd ja mam wiedzieć? - Barbara uśmiechnęła się beztrosko. - Przecież ledwo się znamy!

- Wiem, ale myślałam, że skoro dwoje ludzi lubi się na tyle, żeby...

- To zaczynają iść razem pewną drogą i patrzą, dokąd ich zaprowadzi.

- Nigdy nie masz żadnych obaw? - zapytała Bryn.

- Zależy ci na Lee, prawda?

- Czy ja wiem... Nie, to bez sensu. Nie będę cię okłamywała. Tak, zależy mi - przyznała

cicho. - Tak krótko go znam, niewiele o nim wiem. Zwłaszcza jego przeszłość jest dla mnie

zagadką. Dlatego czuję się niepewnie.

Barbara zamierzała coś powiedzieć, ale umilkła, widząc, że pod sceną zaczął się ruch. W tej

samej chwili Dirk Hammarfield pochylił się nad mikrofonem i zapowiedział występ grupy Lee

Condora; kurtyna rozsunęła się i rozległo się mocne uderzenie perkusji, rozpoczynające rockową

balladę z pierwszej płyty zespołu.

Ponieważ na przyjęciu wymagane były stroje wieczorowe, chłopcy włożyli smokingi. Bryn

po raz pierwszy widziała Lee ubranego tak elegancko. Prezentował się znakomicie; biała,

marszczona na piersi koszula podkreślała jego ciemną karnację i wyraziste rysy twarzy. Patrząc na

niego, Bryn czuła przyjemny dreszcz, który ogarniał jej ciało.

Zawsze będę miała do niego słabość, przyznała uczciwie. Zakochałam się jak ta idiotka i nie

będę umiała o nim zapomnieć...- Nie lubię filozofować - szepnęła jej Barbara do ucha - ale jak tu

nie wierzyć w głęboką mądrość niektórych powiedzonek. Na przykład tego, że nic, co w życiu

najlepsze, nie przychodzi łatwo.

- Zostało jeszcze parę dni zdjęciowych i wideoklip będzie gotowy - zauważyła Bryn trzeźwo.

- A ty już się martwisz, że Lee zniknie równie niespodziewanie, jak się pojawił? Nikt ci nie

104

zagwarantuje, że tak się nie stanie. - Barbara była realistką. - Aleja mam oczy i widzę, że Lee jest

tobą zainteresowany.

Bryn skrzywiła się lekko.

- Może czuje się odpowiedzialny za to, co się stało...

Barbara prychnęła.

- No wiesz! Ty chyba w ogóle nie znasz faceta, z którym śpisz! Odpowiedzialność

odpowiedzialnością, ale gdyby nie chciał z tobą być, tyle byś go widziała! Poza tym nawet ślepy by

zauważył, że nie możecie oderwać od siebie oczu.

- Mhm - burknęła Bryn. Właśnie miała wygłosić stosowną ripostę, gdy nagle poczuła, że ktoś

lekko klepie ją w ramię. Za jej plecami stał Dirk Hammarfield.

- Jak się panie bawią?

Bryn niemal krzyknęła. Gdzie jest Adam! Co z nim zrobiłeś?! Jeśli mi go jutro nie oddasz...

Co ja tu robię? Czego tu szukam? - pytała bezradnie samą siebie, wpatrując się jak

zahipnotyzowana w plastikowy uśmiech, który nie znikał z twarzy polityka.

- Cudowny wieczór - wydukała po chwili, po czym ze zdenerwowania zaczęła paplać jak

nakręcona: - K-acz-ka była przepyszna. Sosy do sałatek są niezrównane...- Tak, tak. A karczochy?

W życiu nie jadłam lepszych - wtórowała Barbara, której udzieliło się jej zdenerwowanie. W

efekcie trajkotały jedna przez drugą, niezdolne sklecić dwóch sensownych zdań.

- Cieszę się, że smakowała paniom kolacja. - Dirk Hammarfield nie wychodził z roli

uprzejmego gospodarza. - Muszę powiedzieć, że Lee Condor wybrał dla mnie piękną balladę -

zauważył, czyniąc gest w stronę sceny. - Mogę prosić panią do tańca, panno Keller?

- Oczywiście - odparła z równie sztucznym uśmiechem, choć wszystko w niej aż krzyczało:

nie!

Ledwie stanęli na parkiecie, pożałowała, że mu nie odmówiła. Jej partner okazał się bowiem

zwolennikiem bliskiego kontaktu ciał w tańcu. Bryn usiłowała dyskretnie odsunąć się na

bezpieczną odległość, ale szybko zorientowała się, że niewiele wskóra, nie robiąc przy okazji

skandalu. Co podkusiło Lee, żeby grać takie ckliwe kawałki, zżymała się, wykręcając nienaturalnie

szyję.

- Jak pańska kampania? - zapytała, gdy na moment udało jej się oderwać policzek od jego

ramienia.

- Wspaniale! - odparł bez chwili wahania.

Jego dłoń wędrowała po jej plecach, by w czasie nagłego obrotu bezceremonialnie spocząć na

jej pośladkach. Stało się to akurat w chwili, gdy znaleźli się tuż pod sceną. Bryn nie miała

wątpliwości, że Lee wszystko widzi. I że jest wściekły. Ona też była wściekła. Co on sobie

wyobraża? Że lubi być obmacywana przez obcych facetów? Sam jest wszystkiemu winny. Przyszła

105

tu za jego namową.

- Jak się udały zdjęcia? - zagadnął ją Hammarfield.

- Niestety, nie wiem - skłamała gładko, ignorując nagle przyspieszenie akcji serca. - Zaraz po

wywołaniu filmów oddałam je Lee - dodała, mężnie patrząc mu w oczy. Ciekawiło ją, jak

zareaguje.

- Szkoda. - Nie drgnęła mu nawet powieka. - Chętnie bym je obejrzał - stwierdził, patrząc jej

w oczy. W tym czasie jego ręka zsuwała się coraz niżej.

Bryn przeraziła się, że jeszcze chwila i zacznie się do niej dobierać. Uśmiechnęła się i

powstrzymała jego dłoń.

- A gdzie pańska małżonka? - zapytała niewinnie. Miała dość i chciała jak najszybciej

skończyć tę farsę. - Jeszcze nie miałam okazji jej poznać.

Hammarfield zbladł. Właśnie otwierał usta, by coś powiedzieć, lecz nagle obejrzał się za

siebie.

- Odbijany! - zawołał Mike Winfeld, stukając go w ramię. - Pozwoli mi pan zatańczyć ze

swoją partnerką?

- Oczywiście. Bardzo proszę. - Hammarfield bez protestu odsunął się na bok.

- Można panią prosić?

- Tak. - Bryn z ulgą przeniosła się w objęcia przystojnego golfisty, który nieświadomie

uchronił ją przed seksualnym molestowaniem na parkiecie.

- Nie sądziłem, że tak szybko się spotkamy - zauważył.

- Ostatnio mam mnóstwo pracy - usprawiedliwiła się.

- Przy sesjach zdjęciowych z udziałem gwiazd?

- Nie, na planie nowego teledysku Lee Condora. Jestem tancerką.

- To widać! - stwierdził z uznaniem.- Jak idzie gra?

- Dziękuję, nie narzekam. Od czasu do czasu trafia się na bunkier, ale zawsze udaje się z

niego jakoś wyjść. Kiedy znajdzie pani czas, żeby mnie sfotografować?

- Jeszcze nie wiem. - Uśmiechnęła się przepraszająco. - Najpierw muszę skończyć pracę dla

Lee.

- Szkoda... - Westchnął, robiąc gwałtowny zwrot.

Bryn zorientowała się, że wpadła z deszczu pod rynnę;

Mike Winfeld kleił się do niej tak samo jak Hammarfield i miał tak samo „wędrujące” dłonie.

Tyle że w odróżnieniu od polityka był niezwykle szybki; ledwie nadążała z robieniem uników...

Co za szczęście, że granie jest dla mnie czymś tak naturalnym jak oddychanie, pocieszał się

Lee. Dzięki temu w czasie koncertu mógł błądzić myślami, gdzie tylko chciał. Cholera! Tak

naprawdę nigdzie nie błądził, tylko bez przerwy obserwował Bryn!

106

Skręcał się z zazdrości, widząc, jak tańczy z Hammarfieldem, a potem z golfistą. Miała na

sobie czarną jedwabną sukienkę, która wspaniale podkreślała jej figurę. W jej płynnych ruchach

była niezwykła lekkość i gracja. W tańcu była oszałamiająco piękna.

I czego tak się na nią gapisz, idioto! Skup się na tym, co robisz, napominał samego siebie. A

jednak nie mógł oderwać od niej oczu. I nie był w stanie opanować zazdrości. Ona nie jest twoją

własnością, tłumaczył sobie. Mimo to czul się tak, jakby należała wyłącznie do niego. Był nią

urzeczony. Odkąd poznał jej wspaniałe ciało, nie mógł znieść, że inni mężczyźni dotykają jej...w

taki sposób. Gdy na to patrzył, budziła się ciemna strona jego natury. Ta nieokrzesana i dzika. I

bardzo dobrze! - pomyślał mściwie. Z całych sił uderzył w talerze i wyśpiewał ostatnie słowa

piosenki.

Prawie nie słyszał ogłuszających braw. Żałował, że przyjął zaproszenie Hammarfielda. Jak

dotąd nie wydarzyło się nic godnego uwagi. A czego się właściwie spodziewał? Ze wydarzy się coś

istotnego. Tymczasem nie stało się nic. Oczywiście nie licząc faktu, że był tak wściekły i

podminowany, iż w każdej chwili mógł wybuchnąć.

- Hammarfield zainteresował się zdjęciami - powiedziała Bryn, gdy jechali do domu.

Lee nie zareagował.

- Czy ty mnie słuchasz? Powiedziałam, że Hammarfield pytał mnie o zdjęcia.

- Słyszałem. O co jeszcze cię pytał?

- Proszę? - Zdumiał ją jego nieprzyjazny ton.

- Pytałem, co jeszcze mówił.

- Nie pamiętam - odparła, nie pojmując, skąd w nim ta nagła wrogość.

- Nic dziwnego. Trudno skupić się na słowach, jak się obściskuje z facetem.

- Obściskuje! Nie moja wina, że ten kretyn tak się zachowywał! - oburzyła się.

- Jasne. Ale jakoś nie przyszło ci do głowy, żeby go odepchnąć.

- Wyobraź sobie, że przyszło!

- Zabawne. Odczułem na własnej skórze, jaka potrafisz być skuteczna, gdy nie masz ochoty

na czyjeś amory. A co z mistrzem golfa?

- Z Mikiem Winfeldem?

- Tak się nazywa?

- Posłuchaj, Lee! Nie wiem, co cię dzisiaj ugryzło, ale nie zamierzam słuchać twoich

impertynencji! To ty mnie zaciągnąłeś na tę imprezę i kazałeś szpiegować Hammarfielda. Ty... -

Ugryzła się w język, bo nie chciała zniżyć się do rzucania wyzwiskami. Jednak wściekłość i

zmęczenie wzięły górę nad rozsądkiem. - Ty draniu! Zastanawiałeś się, jak się czułam?! Ten łobuz

może przetrzymywać Adama! Jest ostatnią osobą, z którą chciałabym mieć cokolwiek wspólnego!

- A co z Winfeldem?

107

- Odczep się!

- Mówiłaś, że lubisz golfistów.

Ogarnęło ją znużenie. Nie czuła się na siłach ciągnąć tej bezsensownej rozmowy. Przełknęła

łzy i z premedytacją postanowiła zranić go tak boleśnie, jak on ją.

- Owszem, mam słabość do golfistów! A tobie nic do tego! Już ci mówiłam, żebyś się ode

mnie odczepił!

- Bryn! - zaczął, po czym burknął: - Niech to szlag!

Zapanowała pełna napięcia cisza. Bryn nie chciała już spać z nim pod jednym dachem.

Widziała, co się z nim dzieje, i obawiała się, że prędzej czy później nastąpi wybuch.

- Twierdzisz, że wszystko przeze mnie - odezwał się po chwili. - Ale to chyba nie moja wina,

ż

e musiałem patrzeć, jak jakiś frajer obmacuje kobietę, z którą sypiam!

- Obmacuje! Idź do wszystkich diabłów!

Ostro wszedł w zakręt i gwałtownie zahamował na podjeździe przed drzwiami.

- Tak, obmacuje! - powtórzył z wściekłością.

Najchętniej rzuciłaby się na niego z pięściami. Był wobec niej wyjątkowo niesprawiedliwy.

- Nie poszłam na to przyjęcie z własnej ochoty!

- Ale z ochotą szczerzyłaś zęby do golfisty. Zdawało mi się, że świetnie się bawisz.

Wyskoczyła z samochodu i, trzasnąwszy drzwiami, ruszyła do zaparkowanego nieopodal

vana. Jej obcasy wystukiwały szybki, nerwowy rytm.

- Można wiedzieć, dokąd się wybierasz? - zawołał.

- Do domu! - odkrzyknęła, przetrząsając torebkę w poszukiwaniu kluczyków. - Przygotuję

wszystko na powrót Adama. Jutro z samego rana przyjadę po chłopców.

- Wybij to sobie z głowy! Nigdzie nie pojedziesz!

- Doprawdy? A to dlaczego? Dlatego, że jestem „kobietą, z którą sypiasz”? Nie jestem twoją

własnością. Nie masz prawa mówić mi, co mam robić. Poza tym już raz byłam dziś „obmacywana”

i wystarczy! Chcę spać we własnym łóżku!

Znalazła kluczki, ale wiedziała, że i tak nie zdąży otworzyć samochodu. Za plecami słyszała

chrzęst żwiru i zbliżające się szybko kroki. Lee zaraz ją dopadnie. Przestraszyła się jego złości. W

tej samej chwili poczuła na ramieniu jego żelazny uścisk. Siłą obrócił ją w swoją stronę i zaczął

mówić, akcentując każde słowo:

- Bryn, nawet gdybym cię nienawidził i tobą pogardzał, i tak nie pozwoliłbym ci odjechać. Po

prostu nie wolno ci tego robić. A teraz bądź rozsądna, przestań się awanturować i natychmiast

wejdź do domu!

- Patrzcie go! Odezwał się rozsądny!

- Sama tego chciałaś! - syknął i bezceremonialnie zarzucił ją sobie na ramię. Zaczęła mu

108

wymyślać i okładać go pięściami, ale nic sobie z tego nie robił. Wniósł ją do środka i dopiero tam

postawił na ziemi.

- Nie będziesz mi rozkazywał! - Zacisnęła pięści i ruchem głowy odrzuciła do tylu włosy. -

Wyjdę stąd, kiedy sama zechcę!

- Zostaniesz tu, dopóki nie rozwikłamy zagadki.

- Mam gdzieś twoje zagadki! Jutro odzyskam Adama i koniec z tym! Nie obchodzi mnie, kto

za tym stoi.

- Ale mnie obchodzi. Nie zapominaj, że jestem stroną w tej sprawie. I bardzo nie lubię, kiedy

ktoś próbuje mnie zastraszyć. Dlatego jeszcze raz ci mówię, że cię stąd nie wypuszczę - oznajmił. -

Nie przyłożę ręki do czyjejś zbrodni ani twojego samobójstwa. Nie chcę, żeby dotarła do mnie

wiadomość o twoim tragicznym końcu. Nie mam zamiaru do końca życia zadręczać się pytaniem,

czy mogłem temu jakoś zapobiec! Więc nie zachowuj się jak małe dziecko, chyba że chcesz, żebym

potraktował cię jak rozkapryszoną smarkulę.

Wiedziała, że z nim nie wygra.

- W porządku, Lee. Doceniam twoją pomoc - rzekła pojednawczo, ale podświadomie dążyła

do konfrontacji. - Odzyskamy Adama, potem obejrzymy te zdjęcia, ale na tym koniec. Wiem, że

powinnam mdleć ze szczęścia, że taka gwiazda jak ty zaszczyciła mnie swoją uwagą, aleja już raz

przerabiałam ten scenariusz. I wiem, że to nie dla mnie. A teraz idę spać. Sama.

Wysłuchał jej przemowy w milczeniu. I tylko jej się przyglądał. Gdyby nie gwałtowne

pulsowanie tętnicy na jego szyi, w ogóle nie byłoby widać, że jest wzburzony. Bryn uśmiechnęła

się cierpko i odwróciła się, żeby pójść na górę. Pokonała zaledwie kilka stopni, kiedy chwycił ją za

rękę. Tym razem w ogóle nie słyszała, jak się zbliża. Przestraszona krzyknęła. To, co wydarzyło się

potem, wyglądało jak scena z teledysku, którą powtarzali setki razy. Bryn obróciła się i wpadła

prosto w jego ramiona.

- Lee! Ja nie żartuję! - Szarpnęła się, ale wobec jego siły nie miała żadnych szans. - Nie chcę

z tobą spać!

- Nie krzycz! Obudzisz Marie i chłopców. I nie udawaj niedotykalskiej tylko dlatego, że boisz

się ostrej wymiany zdań! - mówił, ciągnąc ją za sobą na górę.

- Jakiej znowu wymiany zdań?! To ty wygłaszałeś obraźliwe uwagi i nawet nie pozwoliłeś mi

się bronić. Bronić się! Co ja wygaduję! To jakaś farsa! Nie muszę się przed tobą tłumaczyć. Byłam

głupia, że w ogóle...

Nie dokończyła. Zamknął jej usta pocałunkiem, w którym złość mieszała się z czułością.

Bryn nie miała dość sił, by się wyrwać. Zresztą nie była już pewna, czy chce. Pożądanie

przepłynęło przez nią jak wezbrana rzeka, która znosi wszystkie przeszkody, jakie napotka na swej

drodze.

109

Lee bezceremonialnie popchnął ją na łóżko.

- Chyba nie słyszałeś, co powiedziałam. - Urażona, walcząc z przeciwstawnymi uczuciami,

spróbowała pozbierać się i usiąść.

Lee nadal nie słuchał. Zdjął marynarkę i cisnął ją w kąt, po czym rozpiął spinki od

mankietów. Po chwili koszula pofrunęła za nią i w świetle księżyca błysnęła naga skóra.

- Co ty wyprawiasz? - zapytała zdumiona.

- Rozbieram się.

- Po co?

- Po to, żeby pójść do łóżka z kobietą, z którą je dzielę - oznajmił, po czym spokojnie zdjął

resztę ubrania.

Nie pierwszy raz widziała go nagim, a jednak widok jego pięknego ciała nieodmiennie

wprawiał ją w zachwyt. Kiedy powoli ruszył w jej stronę, zapomniała o przykrościach, które jej

sprawił. A potem zupełnie straciła głowę.

- Lee... - Jego delikatny dotyk błyskawicznie obudził w niej pożądanie, mimo to postanowiła

nie poddawać się bez walki. Syknęła zniecierpliwiona i poderwała się z łóżka, by natychmiast

wylądować tam z powrotem.

- Ty mała idiotko! - Pełen pasji szept palił jej skórę. - Czy naprawdę nie pojmujesz, jak

bardzo mi na tobie zależy? Kiedy mężczyzna kocha kobietę, łatwo daje się ponieść emocjom. Traci

głowę. Staje się wściekły. Dziki. Szalony. Wystarczy, że zobaczy ją z innym. Nie jesteś moją

własnością, ale jesteś moja. Gdy jesteśmy ze sobą, tak jak teraz, tylko my i księżyc... - Wyrzucał z

siebie urywane słowa, ale dla niej ich sens był jasny jak słońce. Lee ją kocha. Przed sekundą to

powiedział...

Tylko czy na pewno wiedział, co mówi? Takie wyznania zdarzają się mężczyznom, którzy

pod wpływem podniecenia gotowi są na wszystko. Krzyknęła, gdy gwałtownym ruchem podciągnął

jej sukienkę i wcisnął się między jej nogi. Wszedł w nią mocno i głęboko, przyprawiając ją o

porażający dreszcz. Oszołomiona wbiła paznokcie w jego ramiona. Po chwili cala była

pragnieniem, w którym złość i ból mieszały się z najczystszym pożądaniem.

Spełnienie spłynęło na nią jak wysoka fala, po której przyszły następne, mniejsze i

łagodniejsze. Kołysana nimi wolno opadła w dół. Wtedy usłyszała ochrypły szept Lee, który

nieprzytomnie powtarzał jej imię. Nagle naprężył się jak do skoku, a po chwili jego ciałem

wstrząsnął dreszcz. Objęła go mocno, i tuląc do siebie, próbowała odgadnąć, co było prawdą:

miłość czy złość? Sama nie wiedziała, dlaczego nagle zaczęła płakać. Lee natychmiast uwolnił ją

od ciężaru swojego ciała, objął ją i szepnął z niepokojem:

- Boże, Bryn, coś cię zabolało. Wybacz, jeśli byłem zbyt brutalny! Nie chciałem, żeby cię

bolało. Przepraszam... Nie bój się mnie. Błagam...

110

Nie od razu pojęła sens jego słów. Początkowo jedynie wyczuwała jego udrękę, choć zupełnie

nie rozumiała przyczyny. Zdezorientowana wysunęła się z jego objęć i spojrzała mu pytająco w

oczy.

- Skąd ci przyszło do głowy, że się ciebie boję?

Chwilę milczał, ale dla niej to była wieczność. Potem ostrożnie dotknął jej twarzy; palce mu

drżały, gdy nieporadnie ocierał jej łzy.

- Dlaczego płaczesz? - wykrztusił.

- Płaczę, bo... - Zawahała się.

Chciała powiedzieć mu prawdę; upewnić się, czy naprawdę ją kocha, ale zabrakło jej odwagi.

I zaufania. Wciąż była ostrożna, nawet wobec niego. A miłość... Przekonała się, że każdy rozumieją

po swojemu.

Jeśli ma zaufać Lee, musi mieć niezachwianą pewność, że traktuje to uczucie tak samo

poważnie jak ona. I że podziela jej wiarę w miłość, która nigdy się nie wypali. A co najważniejsze,

musi wiedzieć, że jego uczucia wystarczy również dla trzech małych chłopców.

Wiedziała, że Lee niecierpliwie czeka, co mu powie. Nawet nie próbował ukryć, jak bardzo

jest zdenerwowany. Nigdy dotąd nie widziała go w podobnym stanie.

- Lee, przysięgam, że wcale się ciebie nie boję. Nie sprawiłeś mi bólu. Ani dziś, ani

wcześniej. Wszystko przez to, że czuję się zmęczona. Przeżyłam jeden z najgorszych wieczorów w

ż

yciu, a ty na domiar złego zacząłeś się czepiać...

- Bryn, jeszcze raz cię przepraszam. Sam nie wiem, co we mnie wstąpiło. Wybaczysz mi?

- Oczywiście, że wybaczę. Tylko czy możesz mi powiedzieć, dlaczego tak się

zdenerwowałeś?

Pogłaskał ją po policzku, a potem z ciężkim westchnieniem opadł na poduszkę i wbił wzrok

w sufit.

- Kiedyś wszystko ci wyjaśnię, ale nie dziś. - Po chwili zapytał niepewnie: - Czy uważasz, że

jestem... brutalny?

Przytuliła twarz do jego ramienia. Nie rozumiała, skąd to dziwne pytanie, ale chciała skrócić

jego udrękę.

- Brutalny? Nie... Porywczy, namiętny, silny... owszem, ale na pewno nie brutalny. Łączysz w

sobie wszystkie żywioły. A ja właśnie tego szukam...

Przygarnął ją mocniej i oparłszy brodę o jej głowę, w milczeniu gładził jej włosy. Po raz

pierwszy czuła, że to on szuka w niej oparcia.

- Opowiedz mi o swojej żonie - poprosiła.

- Umarła - oznajmił beznamiętnie.

- Wiem. Chciałabym zrozumieć, co cię boli.

111

- Obiecuję, że wszystko ci wyjaśnię. Już niedługo.

Wiedziała, że nie powinna nalegać; sama nie była gotowa otworzyć się przed nim do końca.

Może z nim jest podobnie. Musi uszanować jego wolę. Być może jego lęki są równie silne jak jej

własne. Choć mieli sobie tak wiele do powiedzenia, z ich ust nie padło już ani jedno słowo. Długo

leżeli, patrząc w mrok, aż wreszcie zasnęli.

Gdy po pewnym czasie Bryn obudziła się, miejsce obok niej było puste. Zaniepokojona

uniosła się na łokciu i rozejrzała dokoła. Lee stał na balkonie i wpatrywał się w noc. Księżyc

oświetlał jego dumny profil i bezlitośnie obnażał smutek malujący się na jego twarzy.

- Lee!

- Obudziłem cię. Przepraszam - powiedział, wróciwszy do łóżka.

- Nieważne. Chciałabym ci jakoś pomóc. Tak wiele od ciebie dostałam...

- Nie, to ty dałaś mi wszystko.

Objął ją i spojrzał jej w oczy. Z każdym dniem coraz bardziej jej potrzebuję, a tak niewiele

brakowało, żebym wszystko zepsuł, pomyślał strapiony.

- Kochałem się z tobą jak dzikus. Wstydzę się tego. Pozwól mi to naprawić - poprosił. - Chcę

ci pokazać, że potrafię być delikatny... Pora iść spać - szepnął jej do ucha później, gdy odpoczywali

utrudzeni miłością.

Uśmiechnęła się do siebie. Była mu wdzięczna, i to podwójnie. Za to, że nie dał jej czasu na

myślenie o tym, co ich wkrótce czeka, i za to, że był z nią w chwili najciężej próby.

Naprawdę ma za co mu dziękować.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Była niezdrowo pobudzona; mimo nieprzespanej nocy w ogóle nie czuła zmęczenia. Odkąd

otworzyła oczy, myślała tylko o jednym: dziś niedziela, za kilka godzin wreszcie odzyskam

Adama! Choć wiedziała, że to absurd, niecierpliwie czekała na telefon od porywacza. Podejrzewała,

ż

e gdy znów usłyszy jego glos, z wdzięczności chyba padnie na kolana. Musiała przyznać, że ten

ktoś doskonale ją rozpracował. Od początku budował napięcie, które niemal ją zniszczyło. Gdyby

nie Lee, chyba nie przetrwałaby tych kilku ciężkich dni.

Była siódma rano, kiedy energicznie poderwała się z łóżka i, ubrawszy się, zbiegła na dół.

Wcześniej ustalili, że Marie zajmie się chłopcami jeszcze przez kilka godzin, a o jedenastej

zawiezie ich do domu Bryn.

Marie przygotowała śniadanie, ale Bryn nie była w stanie przełknąć ani kęsa. Niecierpliwie

112

czekała na Lee, a kiedy wreszcie wszedł do kuchni, nawet nie pozwoliła mu wypić spokojnie kawy.

Niemal od razu wyszli i pojechali prosto do niej. Po drodze prawie ze sobą nie rozmawiali - zżerały

ich nerwy, więc woleli nie ryzykować awantury.

Gdy dotarli na miejsce, Bryn w pierwszym odruchu chciała biec prosto do mieszkania. Na

szczęście w porę przypomniała sobie, że w środku są Barbara i Andrew. Postanowiła uszanować ich

prywatność i zamiast od razu wejść, zaczęła nerwowo dzwonić do drzwi.

- Bryn, opanuj się! - Lee położył dłoń na jej ramieniu. - Ten drań powiedział, że zadzwoni o

dziewiątej, a jest dopiero ósma. Mamy jeszcze dużo czasu.

- Nie mogę się nie denerwować. Nie masz pojęcia, co czuję! - odparowała.

- Wyobraź sobie, że mam. I nadal uważam, że źle zrobiliśmy, nie zawiadamiając policji.

- Nieprawda! Ci barbarzyńcy mogli zrobić krzywdę Adamowi!

- A ty mogłaś go odzyskać już cztery dni temu!

- Wiem, że nic mu się nie stało! Wszystko będzie dobrze! Musi być dobrze! - zawołała

histerycznie.

W tym momencie w uchylonych drzwiach pojawiła się Barbara. Widząc, co się dzieje, bez

słowa wpuściła ich do środka.- Zrobię kawy - powiedziała, zerkając na zegarek. - To będzie

wyjątkowo długa godzina.

Nie myliła się. W miarę upływu czasu napięcie rosło, a nerwowość Bryn szybko udzieliła się

wszystkim. Próbowali nie wchodzić sobie w drogę, bo w tak ekstremalnych warunkach łatwo

mogły komuś puścić nerwy.

Punktualnie o dziewiątej zadzwonił telefon. Bryn chwyciła słuchawkę, zanim rozległ się drugi

dzwonek.

- Brawo, panno Keller. Widzę, że nie lekceważysz moich słów. Masz dla mnie to, o co

prosiłem?

- Tak, tak! Mam wszystko. Filmy i stykówki. Niczego nie ruszałam. Kiedy oddasz mi

Adama? - zapytała błagalnie.

Odpowiedział jej ochrypły śmiech.

- Daj mi Condora - rozkazał glos.

- Nie! Umawialiśmy się, że załatwisz tę sprawę ze mną. Oddaj mi Adama! Proszę cię...

- Daj mi Condora! - Szantażysta był nieugięty.

- Oddaj nam dzieciaka! - Lee sam przejął od niej słuchawkę. - I to zaraz, bo jak nie, to

przyjrzymy się uważnie twoim zdjęciom!

- Spokojnie, Condor! Dostaniecie go. Wszystko w swoim czasie. Jak go wypuszczę,

zadzwonisz do automatu, który jest w holu i powiesz pannie Keller, żeby zostawiła zdjęcia i wyszła.

I radzę, żeby nie kręcił się przy niej żaden tajniak! Żadnych sztuczek, Condor. Chyba jesteś na tyle

113

inteligentny, że nie muszę tego dwa razy powtarzać.

- Żadnych sztuczek - zgodził się Lee. - Ale nie chcę być w twojej skórze, jeśli coś nie

wyjdzie...- Z mojej strony na pewno nie będzie wpadki. A teraz powiedz swojej pani, żeby się

zbierała - polecił szantażysta i natychmiast się rozłączył.

- I co?! - zapytała Bryn. - Co ci powiedział?

- Że masz już jechać do hotelu - odparł posępnie.

- Dzięki Bogu! - zawołała z ulgą, po czym zmierzyła go podejrzliwym spojrzeniem. - Lee,

tylko nie próbuj działać na własną rękę. Masz tu zostać.

- Wiem. Nigdzie się stąd nie ruszę - przyrzekł niechętnie. - Andrew, zadzwoń do biura

numerów i dowiedz się o numer automatu w holu hotelu - poprosił. - A ty, Bryn, jak dojedziesz do

Mountain View, daj kluczyki portierowi. Niech zaparkuje twój samochód, a ty idź prosto do lobby i

czekaj na telefon. Potem zostaw zdjęcia i od razu wracaj. Niech portier przyprowadzi twój

samochód. Mówię poważnie, Bryn. Nie kuś losu. Staraj się cały czas być wśród ludzi. Obiecujesz,

ż

e będziesz ostrożna?

Z roztargnieniem pokiwała głową.

- Jadę - szepnęła.

Lee i Andrew wymienili nerwowe spojrzenia.

- O niczym nie zapomniałaś? - zapytał Lee.

- Chyba nie...

- A zdjęcia? - powiedział cicho, podając jej kopertę.

- Dziękuję... - Przełknęła nerwowo ślinę.

- Bryn, ja nie żartuję. Musisz się opanować, albo ta historia skończy się jakimś nieszczęściem.

Jak chcesz w takim stanie usiąść za kierownicą?

- Wezmę się w garść - obiecała skruszona. Pocałował ją lekko w usta, i poczuła się pewniej.

Zupełnie jakby tym pocałunkiem przekazał jej część swojego zdecydowania i mocy. Pokrzepiona

uwierzyła, że podoła zadaniu.

- Do zobaczenia - powiedziała i pchnęła drzwi. Dojazd do celu nie zajął wiele czasu, ale dla

niej te dwadzieścia minut to była wieczność. Zamiast zgodnie z obietnicą daną Lee trzymać nerwy

na wodzy, coraz bardziej się nakręcała. W głowie kołatała jej jedna uparta myśl: co będzie, jeśli coś

im nie wyjdzie?

Doprowadziła się do takiego rozstroju nerwowego, że gdy zatrzymała się przed eleganckim

wejściem do hotelu, była roztrzęsiona. Dzwoniły jej zęby i drżały kolana. Gdyby nie pomoc

uprzejmego portiera, który z wprawą otworzył drzwi i pomógł jej wysiąść, chyba by upadla.

Podziękowała mu nieskładnie i odeszła, nie czekając na bilet parkingowy.

- Halo, proszę pani! A kwit? - zawołał za nią.

114

- Przepraszam, zapomniałam - jęknęła.

- Nic nie szkodzi. - Uśmiechnął się, ale wyraz jego poczciwych oczu powiedział jej, że

uważają za stukniętą turystkę, która chodzi z głową w chmurach.

Hotel przeżywał istny najazd gości. W obszernym holu kłębił się spory tłum. Lawirując wśród

ludzi, Bryn poszła prosto do dużej czerwonej sofy ustawionej naprzeciw ogromnego

panoramicznego okna, za którym widać było bujną, starannie utrzymaną zieleń. Obok sofy

dostrzegła stylową budkę telefoniczną z nowoczesnym automatem.

Siadając, spojrzała na wielki zegar wiszący nad recepcją. Za dziesięć dziesiąta. Musi uzbroić

się w cierpliwość. Ze zdenerwowania zaczęła się pocić, więc drżącymi rękami sięgnęła do torby po

chusteczkę. Osuszyła czoło i dłonie, po czym znów zerknęła na zegar. Minęły dwie minuty.

Dla zabicia czasu zaczęła obserwować ludzi. Biznesmeni ze swymi nieodłącznymi neseserami

kręcili się pojedynczo lub w grupach. Nieco dalej trzy poważne matrony rozprawiały z przejęciem o

wyczynach swoich mężów na polu golfowym. Obok nich stał samotny mężczyzna w prochowcu.

Przyjrzała mu się uważnie, gdyż miał zdumiewająco sterczące czarne włosy i groteskowo

podkręcone wąsy.

W pewnej chwili usłyszała za sobą ciężkie kroki. Poczuła, jak z przerażenia jeżą jej się

delikatne włoski karku. Dyskretnie obejrzała się za siebie. Tuż za sofą przechadzał się w tę i z

powrotem wyjątkowo postawny mężczyzna, sporo wyższy od Lee.

Nagle usłyszała ciche skrzypnięcie drzwi. Natychmiast spojrzała w stronę wykładanej

drewnem kabiny, w której wisiał telefon. Ku jej przerażeniu jedna z matron rozsiadła się tam

wygodnie i zaczęła dzwonić. Nie! Dobry Boże, tylko nie to! Do dziesiątej brakuje sześciu minut. A

kobieta okupująca budkę nie miała zamiaru kończyć rozmowy.

Bryn poczuła, że ogarnia ją rozpacz. Zacisnęła palce na kopercie ze zdjęciami i wstała.

Podeszła do kabiny i oparłszy się o przeszklone drzwi, zaczęła natarczywie wpatrywać się w

kobietę. Ta na szczęście zorientowała się, o co chodzi, i szybko zakończyła rozmowę.

- Jak można być tak niewychowanym - obruszyła się, wychodząc. - Przecież mogła pani

skorzystać z innego telefonu.

Bryn miała tak zaciśnięte gardło, że w odpowiedzi wydala z siebie niezrozumiały pomruk, po

czym zamknęła się w budce. Od razu spojrzała na zegar: za trzy dziesiąta.

Do budki podszedł wysoki mężczyzna, który niedawno tak bardzo ją przestraszył. Czy to

jeden z porywaczy? A może biznesmen, który za chwilę poprosi, by wyszła, skoro nie korzysta z

telefonu. Uśmiechnęła się do niego i podniosła słuchawkę. Kiedy odszedł, odwróciła się plecami do

drzwi i wolną ręką nacisnęła widełki. Udawaj, że rozmawiasz z... Lee, nakazała sobie.

- Możesz mi powiedzieć, cię ugryzło dziś rano? I co to za idiotyczny pomysł, żeby trzymać

swoje kompozycje w bieliźniarce między ręcznikami! A potem skaczesz mi do gardła, że

115

przypadkowo przeczytałam jakiś tekst. Jesteś wspaniałym człowiekiem, ale jest w tobie jakaś

mroczna strona, której się boję. Odchodzę od zmysłów ze strachu, że mnie zostawisz, że odejdziesz

bez pożegnania...

Zrobiła pauzę i nerwowo zerknęła na zegar. Dwie po dziesiątej. Boże, gdzie Adam? Dziesięć

po dziesiątej. Wysoki mężczyzna znów szedł w stronę budki.

- Lee, ty żałosny sukinsynu! Nie miałeś prawa tak się na mnie wściec. Zwykłe „przepraszam”

nie załatwia sprawy. Chcę poznać twoją przeszłość. Chcę dowiedzieć się, jakie lody lubisz. I

patrzeć, jak się golisz. Wysłuchiwać narzekań, że znowu ogoliłam sobie nogi twoją najlepszą

maszynką. Chcę wiedzieć, jakie filmy ci się podobają. I przede wszystkim chcę zrozumieć,

dlaczego czasami jesteś najcudowniejszym facetem pod słońcem, a czasem zamykasz się w swojej

skorupie i jesteś najeżony i nieprzystępny. Wtedy się ciebie boję, ale i tak nie jestem w stanie ci się

oprzeć. Najbardziej na świecie pragnę, żeby Adam już z tobą był... Chcę go wreszcie przytulić.

Chcę...

Telefon wreszcie zadzwonił. Bryn spostrzegła kątem oka, że biznesmen patrzy na nią jak na

wariatkę. Od dobrych dziesięciu minut gada do słuchawki, a tu nagle rozlega się dzwonek... A niech

sobie myśli, co chce.

- Halo! - krzyknęła nienaturalnie wysokim głosem. Tym razem naprawdę odezwał się Lee.

- Adam jest już w domu. Zostaw zdjęcia. Tylko spokojnie. Wracaj na sofę i zostaw tam

kopertę, a potem natychmiast wyjdź z hotelu. Słyszysz, co mówię? Nie rozglądaj się na boki, nie

odwracaj się. Idź prosto do wyjścia.

- Adam naprawdę z tobą jest? Chcę z nim porozmawiać!

- Bryn! Zostaw zdjęcia i wracaj prosto do domu!

Jak we śnie wyszła z budki i dyskretnie położyła na sofie kopertę. Potem skierowała się w

stronę obrotowych drzwi. Wręczyła portierowi kwit parkingowy i o wiele za wysoki napiwek. Po

chwili siedziała w swoim vanie, zaciskając na kierownicy spocone dłonie. Odjeżdżając, odruchowo

spojrzała w lusterko wsteczne. Przed wejściem stał mężczyzna, którego widziała w holu. Ten w

prochowcu, z dziwnie sterczącymi włosami i idiotycznym wąsikiem. Zaczęła dygotać, ale

opanowała się na tyle, by móc prowadzić samochód.

Do domu! Jak najszybciej do domu. Za chwilę wreszcie zobaczy Adama! Szybciej! No,

szybciej!

Jak na niedzielne przedpołudnie na autostradzie panował duży ruch. Bryn przymierzała się do

zmiany pasa, więc spojrzała w lusterko. Tuż za nią jechał ciemny sedan. Włączyła kierunkowskaz i

sedan został nieco w tyle. Zjechała na prawo, ale nie wyłączyła kierunkowskazu, gdyż zbliżała się

do zjazdu z autostrady.

Adam. Zaraz go zobaczę, cieszyła się, przypominając sobie pucołowatą buzię i wielkie

116

zielone oczy bratanka. Uściska go i wycałuje, a on pewnie będzie wierzgał i uciekał.

Przyhamowała i wjechała w schodzący łagodnym łukiem zjazd. Nagle poczuła szarpnięcie,

usłyszała dźwięk tłukącego się szkła i zgrzyt trących o siebie blach. W ostatnim przebłysku

ś

wiadomości zorientowała się, że w jej vana uderzył inny samochód i zepchnął ją z jezdni.

Uderzyła głową o kierownicę. Van zaczął obracać się wokół własnej osi. A może to jej zakręciło się

w głowie? Nie dowiedziała się, jak było naprawdę. Świat wokół niej utonął w gęstym mroku.

Powrót Adama wywołał istny szal radości. Niewiele brakowało, a przestraszony chłopczyk

zostałby uduszony przez swoich stęsknionych braci, wzruszoną Barbarę i zdenerwowanego Lee,

który starał się zapanować nad chaosem. Zapłakany Adam zapytał o Bryn.

- Ciocia zaraz tu będzie - uspokajał go Lee, jednocześnie uciszając starszych chłopców,

którzy koniecznie chcieli się dowiedzieć, o co chodzi w całym zamieszaniu.

- Powiedz mi, czy wiesz, gdzie byłeś? - zapytał Adama.

- W domu.

- A co był za dom?

- No, dom. Taki normalny.

- A kto się tobą zajmował? - pytał dalej.

Adam chwilę się zastanawiał.

- Mary. Była dla mnie dobra, ale ciągle kłóciła się z takim panem.

- Z jakim panem?

- Tym, który nosił czarną maskę.

- Rozumiem. Potrafisz powiedzieć, jak wygląda Mary?

- To taka dziewczyna.

- Dziewczyna? Młoda czy trochę starsza? Z jasnymi czy ciemnymi włosami? Chuda czy

gruba?

- Chudziutka. - Adam głośno pociągnął nosem. - I ma czarne włosy. Nie pytaj mnie więcej.

Chcę do Bryn.

Lee westchnął. Chyba nikt bardziej niż on nie pragnął, aby Bryn już tu była. Przysiągł sobie,

ż

e ledwie przekroczy próg, zmusi ją, by zawiadomiła policję.

- Masz ochotę na lody? - zapytał Adama, głaszcząc go po głowie.

- Mamy czekoladowe, mówię ci, pycha! - zachęcał Brian.- Chodźcie, chłopcy! - zawołała

Barbara i spojrzała na Lee, wskazując ruchem głowy ścienny zegar.

Bryn powinna już tu być. Lee zerknął na swój zegarek. Od ich rozmowy minęło ponad

trzydzieści minut. Zaniepokojony wyjrzał przed dom. Ani śladu vana.

117

Gdzie ona jest, do cholery? Drgnął, słysząc donośny dzwonek telefonu. Zdenerwowany,

biegiem wrócił do kuchni.

- Słucham? - zawołał, ściskając mocno słuchawkę.

- Twoja dziewczyna miała mały wypadek. Tylko nie wpadaj w panikę, Condor. Nic wielkiego

się nie stało. Pomyślałem sobie, że przyjdzie ci do głowy zawiadomić policję. Nie radzę. Ani ona

nie upilnuje dzieciaków, ani ty nie upilnujesz jej. Słyszysz, co do ciebie mówię?

Wypadek... wypadek... O czym ten sukinsyn gada?

- Zapamiętaj sobie, śmieciu! Jeśli coś jej się stało, już nie żyjesz. Możesz zacząć kopać sobie

grób - prawie krzyczał.

- Nie będę z tobą dłużej gadał, czerwonoskóry dzikusie. Znaj łaskę pana: odblokuję ci linię,

bo pewnie zaraz będziesz miał ważny telefon.

- Lee, co się stało? - zapytała Barbara szeptem.

- Ten cholerny żartowniś bredził o jakimś wypadku...

- O wypadku?! Chryste!

- Nie krzycz! Przestraszysz chłopców! Pojadę do hotelu i spróbuję się czegoś dowiedzieć.

Odezwę się, jak tylko...

Urwał w pól zdania, bo znów zadzwonił telefon. Chwycił słuchawkę z taką siłą, że niewiele

brakowało, a oderwałby aparat od ściany.

- Słucham?

- Pan Lee Condor?

- Przy telefonie.

- Mówi sierżant McCloskey z wydziału ruchu drogowego. Jestem zmuszony poinformować

pana, że na autostradzie miał miejsce wypadek...

Kiedy otworzyła oczy, świat wciąż miał rozmyte kontury. Mrugnęła kilka razy, próbując

odzyskać ostrość widzenia. Najpierw wyczuła ruch. Ktoś ją niósł. Spojrzała na ramię, które

podtrzymywało jej plecy, i dostrzegła beżowy rękaw. Prochowiec! Serce zamarło jej z przerażenia.

To on! Mężczyzna z nastroszonymi wąsami, którego widziała w hotelu...

Zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Mężczyzna chyba nie spodziewał się takiej reakcji.

- Uspokój się - powiedział przestraszony. - To ja, Andrew. Musiałem wyciągnąć cię z

samochodu, bo z baku leje się benzyna. Nie krzycz! Nie poznajesz mnie? Mam na głowie perukę.

Szarpnij mnie za włosy, to zaraz spadnie.

Bez namysłu pociągnęła za czarny kosmyk, a potem po jej twarzy zaczął błąkać się uśmiech.

A więc Lee tak to sobie wymyślił... Pociągnęła za wąsy, które nie bardzo chciały się odkleić.

- Au! To boli! - wrzasnął Andrew.

118

Roześmiała się, ale własny śmiech słyszała jakby z oddalenia. Podobnie jak odgłos

samochodów jadących na sygnale. Kolory nagle zblakły, kontury zaczęły się rozmywać, a powieki

stały się tak ciężkie, że same jej opadły.

Jestem w szpitalu, stwierdziła, ocknąwszy się po raz drugi. Adam! Najważniejsze, że go

odzyskali. Bryn odetchnęła z ulgą. Najmniejszy ruch głową, nawet patrzenie, sprawiały jej ból,

mimo to zaczęła rozglądać się po sterylnie czystej szpitalnej sali. Nagle ze zdziwieniem spostrzegła

obok swojego łóżka młodą ładną blondynkę pochyloną nad kolorowym pismem.

Zmarszczyła brwi. Nieznajoma na pewno nie jest pielęgniarką; zamiast fartucha miała na

sobie różowy sweterek i kolorową spódnicę. Musiała ściągnąć ją wzrokiem, gdyż blondynka

uniosła głowę i uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Odzyskała pani przytomność! Doskonale! - ucieszyła się, wstając. - Już biegnę po doktora.

- Proszę zaczekać! - Bryn poczuła w głowie bolesne pulsowanie. - Kim pani jest? - zapytała,

zniżając głos.

- Przepraszam, powinnam była się przedstawić. Nazywam się Gayle Spencer.

- Gayle Spencer? - To nazwisko nic jej nie mówiło.

- Lee prosił, żebym przy pani posiedziała - wyjaśniła nieznajoma.

Doskonale, stwierdziła z irytacją. Głowa mi pęka, wyglądam jak siódme nieszczęście, a ten

mi przysyła do towarzystwa atrakcyjną blondynkę.

- Jestem siostrą Lee - wyjaśniła kobieta. Bryn ze zdumienia otworzyła szeroko oczy. Za to

Gayle musiała być przyzwyczajona do takich reakcji.- Nie, żadne z nas nie było adoptowane -

oznajmiła wesoło. - Wyjaśnienie jest o wiele prostsze. Lee jest bardzo podobny do ojca, a ja do

matki.

Bryn próbowała się roześmiać, ale pulsujący ból pod czaszką sprawił, że szybko spoważniała.

- Gdzie jest Lee?

- Czaruje pielęgniarki, ale w jak najlepszej wierze - zaznaczyła Gayle. - Nie chcą wpuścić na

oddział pani małego bratanka, a Lee uparł się, że musi go pani zobaczyć.

- Adam! - zawołała, zapominając o bolącej głowie.

- Chcę, żeby do mnie przyszedł!

- Przyjdzie na pewno! - uspokoiła ją Gayle. - Lee zawsze umie postawić na swoim. Jednak

pobiegnę po doktora...

Bryn z ulgą przymknęła oczy. Zaczęła przypominać sobie, co się stało. Zjeżdżała z autostrady

i wtedy wjechał w nią inny samochód. To chyba był ciemny sedan...

Tok jej myśli przerwało wejście doktora.

- Witam panią. Jak samopoczucie? - zapytał, mierząc jej puls. - Jestem doktor Kelten, i jeśli

pani pozwoli, chciałbym spojrzeć pani głęboko w oczy. - Uśmiechnął się, wyjmując z kieszeni

119

cienką latarenkę. - Nie wygląda to najgorzej - stwierdził po chwili. - Miała pani mnóstwo szczęścia.

Doznała pani lekkiego wstrząśnienia mózgu, więc zatrzymam panią na obserwacji. Mam nadzieję,

ż

e jutro będziemy mogli puścić panią do domu.

- Czy nie mogłabym wrócić do domu już dziś...?

- Raczej nie - odparł. - To się po prostu nie mieści w głowie - syknął zirytowany, przeglądając

dokumentację. - Jak można spowodować wypadek i nawet się nie zatrzymać?! Miała pani pecha

trafić na pirata drogowego. Policja chce panią przesłuchać, ale na razie ich przepędziłem. Proszę

leżeć spokojnie i odpoczywać.

- Dziękuję, doktorze. Mam do pana prośbę. - Spojrzała na niego błagalnie. - Personel nie chce

do mnie wpuścić moich bratanków. Chłopcy stracili rodziców. Naprawdę bardzo mi zależy, żeby

mogli tu przyjść i zobaczyć, że nie stało mi się nic złego.

Doktor Kelten zatrzymał się w drzwiach.

- Zaraz pani ich zobaczy - oznajmił. - Pan Condor ma niezwykłą silę sugestii. Wszystkie

siostry z oddziału dosłownie jedzą mu z ręki. Proszę jednak, żeby wizyta nie trwała za długo.

Zgadzam się tylko na kilka minut. No, chyba że nie chce pani wyjść jutro do domu...

- Tylko parę minut, doktorze. Obiecuję! Lekarz wyszedł, zamykając za sobą drzwi, a po

chwili rozległo się ciche pukanie. Do sali wszedł Lee. Uśmiechnął się do niej, nim jednak zdążył

coś powiedzieć, Adam wcisnął się do środka. Jej słodki cherubinek z jasnymi lokami!

- Ciocia Blyn!

Usiadł na łóżku, więc mogła chwycić go w ramiona.

- Cześć, skarbie! Nawet nie wiesz, jak za tobą tęskniłam! Kocham cię, moje małe słoneczko!

Bardzo kocham...

- Ciociu, ale ty wyzdrowiejesz? Obiecujesz?

- Obiecuję! Nie martw się, nic mi się nie stało. Twoja ciocia jest taką straszną gapą, że

pozwoliła, żeby inny samochód jechał za blisko. Nie chciała się rozpłakać, ale nie mogła opanować

wzruszenia. Tuliła Adama i całowała jego jasną główkę, dziękując Bogu, że wysłuchał jej próśb. Po

chwili spojrzała na Lee, który w milczeniu przyglądał się ich powitaniu.

- Dziękuję ci... - szepnęła.

A mogła szepnąć: kocham cię. Bo to była prawda. Która właśnie teraz spłynęła na nią jak

objawienie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- To nie był wypadek, prawda?

Lee nie odpowiedział. Stał przy oknie, za którym widać było dachy i linie wysokiego

120

napięcia, i wpatrywał się w przestrzeń. Zapadał zmrok, a on nie wychodził. Bryn podejrzewała, że

postanowił zostać z nią przez całą noc.

- Lee?

Podszedł do niej i usiadł na brzegu łóżka. Wziął ją za rękę i z roztargnieniem wodził palcami

po błękitnych liniach żył. Dopiero po chwili spojrzał jej w oczy.

- Zanim zadzwonili z drogówki, odezwał się nasz tajemniczy nieznajomy. Twój wypadek to

było ostrzeżenie, żebyśmy nie zawiadamiali policji.

Bryn roześmiała się cierpko.

- Przecież po tym, jak we mnie wjechał, policja sama się nim zainteresuje!

Lee wzruszył ramionami. Bryn była zaskoczona, gdyż sprawiał wrażenie, jakby sam nie

wiedział, co o tym myśleć. On, który zawsze umiał dopiąć swego!

- Miałem zamiar cię namawiać, żebyśmy zawiadomili policję, ale teraz nie wiem, czy to

dobry pomysł...

- Sugerujesz, że powinniśmy zapomnieć o całej sprawie? - zapytała z niedowierzaniem.

- Oczywiście, że nie! Czy ty rozumiesz, że jeśli ten bandyta nie zostanie złapany, będziesz

ż

yła w ciągłym strachu?

- Wiem. I tym bardziej nie rozumiem, dlaczego nie chcesz zawiadomić policji!

- Chcę, ale jeszcze nie teraz - przyznał. -Na razie nic nie wiemy o naszym przeciwniku. Nie

sądzę, żeby policja była o wiele mądrzejsza. Najpierw sami musimy się dowiedzieć, co jest na tych

zdjęciach.

- Zacznę je powiększać, jak tylko mnie stąd wypuszczą - powiedziała zamyślona.

- Chyba wiem, który film powinien pójść na pierwszy ogień.

- Ten z hotelem Sweet Dreams w tle?

- Właśnie!

- Jakoś nie chce mi się wierzyć, że Hammarfield jest zdolny do czegoś takiego...

- W życiu zdarzają się rzeczy, które nie mieszczą nam się w głowie - przerwał jej z ciężkim

westchnieniem. - O wielu brudnych sprawach wolelibyśmy w ogóle nie wiedzieć. Nie mówię, że to

na pewno Hammarfield, bo nie mam dowodów, ale i tak uważam, że to główny podejrzany.

Bryn najchętniej zmieniłaby temat, więc uśmiechnęła się ciepło i powiedziała:

- Nigdy nie wspominałeś, że masz siostrę.

- Nawet dwie. Sally, najstarsza z nas, skończyła prawo i wróciła w rodzinne strony, do Black

Hills. Teraz łączy pracę w sądzie z wychowywaniem gromady dzieci.

- Duża ta gromada?

- Pięć sztuk.

- Sporo. - Bryn zawahała się. Chciała zapytać o ładną blondynkę, gdyż jej nagła obecność

121

wydała jej się dziwnie podejrzana. - Gayle mieszka w Tahoe?

- Nie. - W głosie Lee nie było zwykłej swobody. Bryn od razu domyśliła się, że przeczucie jej

nie myli. Siostra Lee nie zjawiła się tu bez powodu.

- Gayle mieszka w Nowym Jorku. - Lee zagryzł usta, po czym wziął ją za rękę i spojrzał jej w

oczy. - Zadzwoniłem do niej w zeszłym tygodniu, zaraz po tym, jak się do mnie włamałaś.

Poprosiłem, żeby razem z mężem przyjechała najpierw do Tahoe, a potem wybrała się do naszego

dziadka.

- Nic z tego nie rozumiem...

- Chciałbym, żebyś spokojnie posłuchała, co chcę ci powiedzieć. Gayle i Phil przyjechali tu

po to, żebyś mogła ich lepiej poznać. Pomyślałem, że byłoby dobrze, gdyby na jakiś czas zabrali

chłopców w góry, do mojego dziadka.

- Ty chyba postradałeś zmysły!- Ciszej! Długo musiałem prosić, żeby pozwolili mi tu z tobą

zostać. Jak będziesz tak wrzeszczeć, zaraz ktoś tu przyjdzie i każe mi iść do wszystkich diabłów.

- Lee, przecież wiesz, że nie mogę odesłać chłopców - powiedziała, zniżając glos. - Ledwie

zdążyli się do mnie przyzwyczaić. Adam na pewno nie będzie chciał jechać. Będzie się bał, że ktoś

znowu chce go porwać!

- Wiem. Musisz go przekonać, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo.

- Wykluczone! Nigdzie go nie puszczę!

- Bryn, uwierz mi, wiele o tym myślałem. Chłopcy nigdzie nie będą tak bezpieczni jak u

mojego dziadka. W górach wszyscy się znają. Nikt obcy nie wśliźnie się na naszą ziemię. Poza tym

chłopcy spędzą tam niezapomniane wakacje.

- No wiesz! - obruszyła się.

- Mówię poważnie. Wspaniale wywiązujesz się ze swoich obowiązków, ale cóż, jesteś

dziewczyną - zauważył żartobliwie. - A z moim dziadkiem będą mogli łowić ryby, jeździć konno,

pływać w jeziorze - wyliczał z entuzjazmem. - A my w tym czasie w spokoju przejrzymy zdjęcia,

nie martwiąc się, że spotka ich coś złego. Obiecuję ci, że jak tylko skończymy teledysk, pojedziemy

do nich. I to bez względu na to, czy znajdziemy coś na zdjęciach, czy nie.

Słuchała go w milczeniu, coraz bardziej przerażona i podniecona. Konsekwentnie mówił: my,

nas. Jakby byli jednym. Jakby chciał, żeby z nim została.

- Bryn... - Wziął ją za brodę i zmusił, by na niego spojrzała. - Naprawdę nie proszę, żebyś

odesłała chłopców, bo mi przeszkadzają. Wiesz, że lubię dzieci. Nawet te, które w restauracji

rzucają jedzeniem! Chodzi mi wyłącznie o ich bezpieczeństwo.

- Wierzę ci - powiedziała po chwili. Pocałował ją w czoło.

- Cieszę się. Nie musisz decydować się teraz. Najpierw powinnaś spędzić trochę czasu z

Gayle.

122

Bez przekonania skinęła głową, wiedząc, że rozstanie z chłopcami będzie wyjątkowo bolesne.

Jednak w głębi serca czuła, że Lee ma rację. Gdyby chłopcy wrócili z nią teraz do domu, bałaby się

wystawić nogę za próg, a przecież nie mogła zrezygnować z pracy, więc musiałaby ich wozić do

przedszkola i szkoły.

Spojrzała na Lee. Kusiło ją, by zacząć poważną rozmowę. Zapytać o jego przeszłość, o to, co

stało się z jego żoną. Poprosić, żeby wytłumaczył, dlaczego tak bardzo się zdenerwował, gdy

przypadkiem przeczytała jego piosenkę.

Czyżby ta piękna, nastrojowa ballada miała coś wspólnego z jego zmarłą żoną? Ciekawe, że

nigdy o niej nie wspominał... W ogóle nie poruszał tematu swego małżeństwa.

Przymknęła oczy. Pomyślała, że o wiele ważniejsze od tego, co było, jest to, co będzie. Co

dotyczy ich wspólnej przyszłości. O ile istnieje dla nich jakaś przyszłość. Powinna liczyć się z tym,

ż

e ich związek prędzej czy później się skończy. Wprawdzie Lee powiedział, że ją kocha, ale czasem

sama miłość to za mało. W jej głowie kłębiło się mnóstwo pytań, jednak nie odważyła się ich zadać.

Lee sięgnął po pilota i zaczął przerzucać kanały, aż trafił na jakiś stary horror i zaczął go oglądać.

Spędzili miły, spokojny wieczór przed telewizorem. Bryn poczuła się w końcu senna, lecz chciała

mu jeszcze coś powiedzieć.

- Lee?

-Tak?

- Nie wiem, jak mam wam dziękować... Tobie i chłopcom z zespołu. Zwłaszcza Andrew...

- Śpij, Bryn.

Doktor Kelten dotrzymał słowa i następnego dnia wypisał ją do domu. Zanim wyszła, musiała

jeszcze porozmawiać z młodym policjantem, który przyjechał specjalnie po to, by ją przesłuchać.

Odpowiadając na jego pytania, zastanawiała się nerwowo, czy w świetle prawa „przemilczenie”

pewnych faktów jest traktowane równie surowo jak składanie fałszywych zeznań. Właściwie

mówiła prawdę: rzeczywiście nie widziała samochodu, który w nią uderzył, i nie miała pojęcia, kim

był pirat siedzący za kierownicą...

Na szczęście przesłuchanie nie trwało długo i wreszcie ona i Lee mogli opuścić szpital.

Pojechali do jego domu, gdzie czekali na nich chłopcy, koledzy Lee z zespołu, jego siostra z mężem

i Barbara.

Ledwie podjechali pod drzwi, z domu wypadli jej bratankowie i wszyscy na raz zawiśli jej na

szyi.

- Hej, małe dzikusy! Pozwólcie cioci wejść do środka! - mitygował ich Lee. - Tam

wskoczycie jej choćby na głowę.

Kiedy chłopcy już się nią nacieszyli, mogła spokojnie przywitać się z dorosłymi. Poznała

męża Gayle, wysokiego, dobrodusznego rudzielca, jednak nie miała czasu na dłuższą rozmowę,

123

gdyż chłopcy zażyczyli sobie, by poszła z nimi do studia i posłuchała, jak grają. W rezultacie poszli

tam wszyscy i zaimprowizowali sesję muzyczną, w czasie której każdy grał, na czym chciał i

potrafił.

Po kolacji przyszedł czas, by powiedzieć chłopcom, iż jutro wyjeżdżają. Bryn nie wiedziała,

jak się do tego zabrać. Poszła z nimi na górę, by ich położyć spać. Byli już w piżamach, kiedy

uznała, że nadeszła pora.

- Posłuchajcie, mam dla was propozycję - zaczęła ze sztucznym entuzjazmem. - Chcielibyście

pobawić się w prawdziwych Indian?

Chłopcy mieli ostatnio aż nazbyt wiele atrakcji. Trzy pary oczu spojrzały na nią podejrzliwie.

Bryn uśmiechnęła się, ale sama czuła, że nie wypadło to naturalnie.

- Gayle i jej mąż jadą jutro w góry odwiedzić dziadka Lee. To prawdziwy Indianin -

podkreśliła.

- To Lee nie jest prawdziwy? - zapytał Keith.

Niewłaściwy dobór słów. Błąd, przyznała ze skruchą.

- Oczywiście, że jest. Chciałam tylko powiedzieć, że jego dziadek mieszka w górach i żyje

tak, jak żyli jego przodkowie setki lat temu. - Chłopcy słuchali bez zainteresowania. - Mieszka w

wigwamie. Prawdziwym.

Adamowi zaczęły drżeć usta. Po jego pulchnych policzkach popłynęły łzy. Jednak to Brian

powiedział głośno to, czego obawiał się jego młodszy brat.

- Chcesz się nas pozbyć, tak?

- Ależ skąd! - zawołała. - Pomyślałam, że będziecie mieli ochotę na krótkie wakacje. Adam!

A ty dokąd!

Malec zacisnął rączki w pięść i minąwszy ją, pobiegł do holu. Bryn chciała biec z nim, ale w

drzwiach stanął Lee z wierzgającym chłopcem w ramionach.

- O co chodzi? - zapytał, przekrzykując Adama.

- O to, że chcecie nas gdzieś wywieźć! - powiedział Brian oskarżycielsko.

Bryn spojrzała wymownie na Lee. „Zobaczysz, chłopcy na pewno będę zachwyceni”,

zapewniał ją. Optymista!

- Chce pan się ożenić z naszą ciocią, tak? A my panu przeszkadzamy, więc trzeba się nas

pozbyć! - rzucił Brian.

- Co takiego?! - zdumiał się Lee. A potem postawił Adama na ziemi i zaczął się śmiać. -

Chodź ze mną, Brian - rzekł, wyciągając do niego rękę. - Musimy porozmawiać.

Bryn miała ochotę zapaść się pod ziemię. Bezradnie patrzyła, jak Brian spogląda nieufnie na

wyciągniętą dłoń Lee. Jednak po długim wahaniu pozwolił wziąć się za rękę.

- Jesteś już duży, więc na pewno zorientowałeś się, że ostatnio wydarzyło się kilka dziwnych

124

rzeczy - zaczął Lee ostrożnie.

- Tak, proszę pana.

- Przysięgam, że chodzi mi tylko o to, żebyście byli bezpieczni. Rozumiesz, o czym mówię?

Brian wpatrywał się w swoje stopy. Naraz podszedł do nich Keith i stanął obok brata.

- Ja rozumiem - oznajmił z powagą, biorąc Lee za drugą rękę.

- Jak długo będziemy musieli tam zostać? - Brian wciąż się dąsał.- Niedługo! - zapewnił go

Lee. - Góra dwa tygodnie.

- A pana dziadek naprawdę mieszka w wigwamie?

- Naprawdę! I pokaże wam mnóstwo fajnych rzeczy. A jak go ładnie poprosicie, uszyje dla

was prawdziwe irchowe kurtki.

- Super! - zawołał Keith.

Bryn już miała odetchnąć z ulgą, gdy Adam znów zaczął płakać.

- Skarbie, proszę cię... - powiedziała łagodnie, biorąc go na ręce. - Dwa tygodnie miną bardzo

szybko i zanim się obejrzysz, znów będziemy razem. I już nigdy się nie rozstaniemy. Daję ci słowo.

Nie zrobię tego, pomyślała zgnębiona. Nie wyślę go samego z obcymi ludźmi. Z drugiej

strony, czy ma wyjście? Ryzyko jest ogromne. Przecież raz już ktoś go zabrał.

- Chodź, kochanie. Położymy cię do łóżeczka. - Ułożyła się obok niego i długo szeptała mu

do ucha, że bardzo go kocha i już nigdy go nie zostawi.

- Obiecujes? - chlipnął.

Zawsze, gdy był wzburzony, zaczynał seplenić.

- Obiecuję!

- Obiecujes? - powtórzył, patrząc na Lee.

- Tak - odrzekł, patrząc mu prosto w oczy. Kiedy starsi chłopcy położyli się do łóżek, Lee

wstał i zamierzał wyjść z pokoju. Zatrzymał się jednak w progu i spojrzał na Bryn, która leżała

obok Adama.

- Zostanę tu jeszcze chwilę - powiedziała. Oboje jednak wiedzieli, że nie ruszy się stąd przez

całą noc. Zrozum mnie, błagała go w myślach. Nie mogę ich teraz zostawić. Nie miej do mnie żalu,

ż

e na tę jedną noc wybieram ich zamiast ciebie. Nie potrafiła odgadnąć, o czym myślał. Z jego

ciemnych oczu nie dało się nic wyczytać.

- Dobranoc - rzekł półgłosem i wyszedł, zgasiwszy przedtem światło. Bryn nie mogła nie

zauważyć, że światło w łazience zostawił zapalone. Tak samo, jak ona robiła w domu. Przytuliła się

do Adama, a wolną ręką objęła Keitha, który spal z nim w jednym łóżku. W nocy przyszedł do nich

Brian, i tak spali we czwórkę do rana. Było im ciasno, ale wszyscy bardzo potrzebowali tej

bliskości.

Bryn nie pojechała z chłopcami na lotnisko. Lee uznał, że będzie lepiej, jeśli zostanie w

125

domu. Jego zespól posiadał prywatny samolot, którym mieli lecieć do Dakoty Południowej. Tuż

przed wyjściem Gayle podeszła do niej i objęła ją serdecznie.

- Przysięgam, że będę ich strzegła jak oka w głowie - obiecała. - Mam jednak do ciebie

ogromną prośbę.

- Prośbę? - zdziwiła się Bryn.

- Bądź dobra dla mojego brata. Opiekuj się nim - poprosiła Gayle. - Jesteś pierwszą kobietą

po Victorii, na której mu zależy. I to bardzo. Przeżył taką straszną tragedię! Wiem, że niełatwo z

nim żyć, ale przynajmniej spróbuj, dobrze?

- Oczywiście - mruknęła, choć niewiele rozumiała. Nie zdążyła jednak o nic zapytać, gdyż

Phil podszedł się pożegnać. Bardzo się bała, że Adam w ostatniej chwili się rozpłacze, ale Gayle i

jej mąż mieli świetne podejście do dzieci i umieli zająć myśli chłopca czymś innym. Sprawnie

zapakowali całą trójkę do wynajętego samochodu i odjechali, machając na pożegnanie.

- Dobrze się czujesz? - zapytał Lee, gdy zostali sami.

- Znośnie. Co teraz, Sherlocku? - zapytała. Najchętniej zaniósłbym cię prosto do sypialni,

pomyślał, ale dobrze wiedział, że nie pora odgrywać Clarka Gable’a w słynnej scenie na schodach z

„Przeminęło z wiatrem”. Bryn jeszcze nie doszła do siebie po rozstaniu z chłopcami i w każdej

chwili mogła się rozpłakać.

- Najpierw pojedziemy na plan, bo uważam, że powinniśmy wreszcie się tam pokazać. Od

razu zaznaczam, że nie ma mowy, żebyś cokolwiek robiła. Będziesz tylko oglądała próbę. Potem

zjemy lunch i pojedziemy do ciebie. Co ty na to, mój Watsonie?

- Będzie, jak pan sobie życzy, szefie.

- Dlaczego wyczuwam w tym drwinę?

- Jeśli mamy zabrać się do powiększania zdjęć, muszę kupić papier i odczynniki. Właściwie

wszystko, bo przecież moje atelier zostało zdewastowane. Tylko jak mam to zrobić, skoro ten drań

może nas cały czas obserwować? Przecież nie mogę tak po prostu jechać do sklepu fotograficznego.

- Słuszna uwaga, mój Watsonie - pochwalił ją Lee. - Przygotuj listę potrzebnych rzeczy i daj

mi klucze do swojego mieszkania. Któryś z chłopaków zrobi zakupy i przywiezie ci je zapakowane

w torby ze sklepu spożywczego.

- Drogi Sherlocku, chyba jesteś geniuszem!

- Chyba? To nie na pewno?

Spojrzała mu w oczy.

- Tego jeszcze nie wiem - odparła.

Tak jak ustalili, po próbie, która tego dnia skończyła się nieco wcześniej, zjedli lunch i

pojechali do niej.

- Może powinniśmy dać sobie z tym spokój? - powiedziała w pewnej chwili.

126

- Naprawdę tak myślisz?

Przypomniała sobie o wszystkich złych rzeczach, które ją spotkały. O porwaniu Adama,

zniszczeniu ciemni, wypadku na autostradzie. Bała się, ale gdzieś w głębi serca czuła narastającą

wściekłość. I chęć odwetu. Nieznany napastnik przyparł ją do muru, a w takiej sytuacji jedyną

obroną może być tylko atak.

- Nie. Musimy przejrzeć te zdjęcia - stwierdziła.

- A wiesz, co mówi stare indiańskie przysłowie?

- No?

- Kiedy kuguar rusza nocą na żer, ofiara musi stać się myśliwym.

- Mądrze powiedziane.

- Mamy setki takich powiedzonek. Jak poznasz mojego ojca, na pewno je usłyszysz.

W domu czekali już na nich Mick i Perry. Bryn niemal wybuchła śmiechem na widok

papierowych toreb, z których wystawały bagietki i zielenina. Za to na dnie znajdowało się

wszystko, czego potrzebowała.

- Biorę się do roboty - oznajmiła.

- Mogę ci jakoś pomóc? - zapytał Lee.

- Potrafisz wieszać mokre odbitki?

- Pewnie!

- No to się do czegoś przydasz.

Siedzieli w ciemni do pierwszej w nocy. Do tego czasu zdołali powiększyć sto osiemdziesiąt

zdjęć.

- Wciąż są za małe, żebyśmy mogli zobaczyć wszystkie szczegóły, ale przynajmniej

będziemy mogli zrobić pierwszą selekcję - pocieszała się Bryn, gdy wychodzili z ciemni.

Czuła się tak zmęczona, że położyła się na kanapie.

- Wstawaj. - Lee pociągnął ją za rękę. - Nie będziemy tu nocowali.

- Dlaczego?

- Dlatego że dopiero co kazałem zainstalować u siebie supernowoczesny system

antywłamaniowy.

- Dobrze - mruknęła. - Jak zawsze masz rację...

W samochodzie co chwila ziewała, aż wreszcie powieki jej opadły i usnęła z głową na

ramieniu Lee.

Ocknęła się, gdy wnosił ją na górę.

- Czy już ci mówiłam, że uwielbiam czerwonoskórych tam-tamiarzy? - mruknęła sennie.

- Nie, ale miło mi to słyszeć.

Kiedy kładł ją do łóżka, prawie spała. Jednak nie było jej dane zaznać upragnionego

127

odpoczynku. Lee wiedział, jak ją przekonać, że tak naprawdę wcale nie jest zmęczona...

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Bryn balansowała na granicy jawy i snu; z rozkosznego letargu wyrwał ją ostry dzwonek

telefonu. Zamarła. Wprawdzie w ciągu minionego tygodnia nie wydarzyło się nic niepokojącego,

jednak po niedawnych przeżyciach wciąż truchlała, słysząc dzwonek telefonu.

Zaszeleściła pościel. To Lee obrócił się na bok, by sięgnąć po słuchawkę. Tym razem lęk

Bryn był bezpodstawny; dzwoniła Gayle, która chciała zdać relację z tego, co porabiają chłopcy.

- Przyjedziemy pod koniec tygodnia - obiecał siostrze. - Jutro kręcimy ostatnie ujęcia i

oddajemy materiał do zmontowania. Dobrze, już ją daję. - Z uśmiechem podał Bryn słuchawkę. -

Twoje urwisy koniecznie chcą z tobą pogadać.

Chłopcy nie dali jej dojść do słowa. Gadali jeden przez drugiego, wyrywając sobie

słuchawkę. Wszyscy byli zachwyceni nowym miejscem. Brian z przejęciem opowiadał o nowym

łuku. Keith bardzo przeżywał, że będą spali w wigwamie.

- Jest uszyty z prawdziwej skóry. No wiesz, ciociu, takiej ze zwierzęcia, ale nie pamiętam,

jakiego.

Mały Adam też miał mnóstwo wrażeń, ale niewiele zrozumiała z jego dziecięcej paplaniny.

- Czujesz się spokojniejsza? - zapytała ze śmiechem Gayle, kiedy wreszcie zdołała wyrwać

chłopcom słuchawkę.

- O wiele! - westchnęła Bryn.

- Czekamy na was. Powiedz Lee, że na przyszły weekend przyjadą rodzice. Oboje bardzo

chcą cię poznać.

- Świetnie - odparła mocno stremowana.

- Muszę kończyć, bo te małe dzikusy za chwilę rozniosą dom. U was wszystko w porządku?

Wiesz, o co pytam?

- Tak. Odpukać, ale na razie mamy spokój.

- Więc do zobaczenia - powiedziała Gayle.

- Obejrzysz dziś odbitki, które wczoraj powiększyliśmy? - zapytał Lee, odłożywszy

słuchawkę. Skinęła głową.

- Przyjrzę im się, choć zaczynam wątpić, czy nasza praca ma sens. Po każdym powiększeniu

stają się coraz mniej wyraźne. Ziarno jest tak duże, że bez retuszu niewiele będzie widać. Być może

nigdy nie dowiemy się, o co w tym wszystkim chodzi. Na jednym ze zdjęć widać parę wychodzącą

z hotelu, ale...

- Odłóż je, dobrze? Potem razem je obejrzymy. Ten Hammarfield cały czas wydaje mi się

128

podejrzany.

- Czepiasz się go!

- Sam nie wiem... Z drugiej strony, każdy polityk ma w sobie coś z oszusta. To specyfika tego

zawodu. Tak czy owak, musimy szukać dalej. Ostatnio nic się nie dzieje, ale czuję, że to cisza przed

burzą.

Dalszą rozmowę przerwał im dzwonek do drzwi.

- Chryste, już jedenasta! -jęknął Lee, łapiąc się za głowę. - To pewnie któryś z chłopaków.

Umówiliśmy się, że zaczniemy dziś nagrywać kolędy.

- W wersji rockowej? - zdziwiła się.

- A czemu nie? Zawsze marzyłem, żeby nagrać płytę z kolędami. Mam ambicje stać się

Bingiem Crosby rocka.

- Powodzenia! - Bryn, która w tym czasie zdążyła się ubrać, posłała mu całusa i zbiegła na

dół.

Zanim otworzyła drzwi, przezornie zerknęła przez wizjer. Rozbawił ją widok nienaturalnie

odkształconych twarzy chłopaków i Barbary.

- Widzicie, mówiłam wam, że wyciągniemy ich z łóżka - triumfowała jej przyjaciółka, ledwie

uchyliła drzwi.

- A cóż wy takiego zrobiliście dziś rano? - zapytała Bryn z ironią, wpuszczając ich do środka.

- Nic zdrożnego ani niezgodnego z prawem. Niestety, ciekawego też nie - westchnął Andrew.

- Graliśmy w golfa.- Co? - Bryn spojrzała pytająco na Barbarę. Przecież ona nigdy w życiu nie

miała w ręku kija golfowego.

- Nie było tak źle! - mruknęła Barbara. - Pomijając fakt, że piłeczka wpadła mi w taki

piaszczysty dół, który oni nazywają bunkrem. No i wlepili mi za to punkt.

- Takie są reguły gry - przypomniał jej Mick.

- Reguły są po to, żeby je łamać - odpaliła. - Powinniście mi pozwolić podnieść piłeczkę,

przenieść w inne miejsce i dopiero potem ją wybić.

- Przecież pozwoliliśmy! - zawołali zgodnym chórem.

- Ale dostałam za to punkt! - dąsała się.

- Ciekawe, na jaki wynik liczyłaś? - zapytał żartobliwie Andrew.

- Dostałam sto dwadzieścia punktów. Uważam, że jak na początkującego gracza to całkiem

nieźle - skwitowała. - Ale też nie grałam z Mikiem Winfeldem. Wiesz, Bryn, a oni mieli po

dziewięćdziesiąt punktów.

- Jesteśmy muzykami, a nie golfistami! - obruszył się Andrew.

- Gdzie Lee?- zapytał Perry.

- Zaraz przyjdzie. Napijecie się kawy?

129

- Pewnie!

Bryn poszła do kuchni, a chwilę potem dołączyła do niej Barbara.

- Zapomniałam ci powiedzieć, że w klubie spotkałam Winfelda. Pytał o ciebie.

- Miło z jego strony.

- Ciekawe, co on tu jeszcze robi? Przecież powinien kosić forsę na jakimś turnieju. Zresztą,

nie moja sprawa. Muszę lecieć do pracy. Pa! - Barbara posłała jej całusa i wybiegła z kuchni.

Bryn zaparzyła kawę i zaniosła do salonu. Okazało się jednak, że chłopcy są już w studiu.

Poszła więc na górę i przez szklaną ścianę zajrzała do środka; siedzieli przy stole i rozmawiali. Nie

słyszała ich, ale sądząc po żywej gestykulacji domyśliła się, że poruszyli jakiś gorący temat.

Zawołała, żeby któryś otworzył jej drzwi, ale żaden się nie ruszył.

- Kawa!

- Wielkie dzięki! - Lee wstał i podszedł do niej. - Przerwij nam, jak będziesz czegoś

potrzebowała - powiedział, całując ją w czoło.

- Nie martw się, mam co robić. Najpierw przejrzę odbitki, a potem zrobię sobie małą

rozgrzewkę.

Zaczęła od dokładnego obejrzenia odbitek. Najpierw przyjrzała się każdej z osobna, a potem

ułożyła z nich plik i przetasowała niczym animator sekwencję rysunków, chcąc osiągnąć efekt

ruchu. Mężczyzna i kobieta wychodzą z hotelu. Potem on ją całuje, otwiera drzwi ciemnego sedana,

pomaga jej wsiąść...

I co z tego wynika? Nic! Zdjęcie było tak niewyraźne, że nawet nie dało się rozpoznać twarzy

mężczyzny. Zniechęcona odłożyła zdjęcia i wróciła na górę. Przechodząc obok studia, zauważyła,

ż

e chłopcy na dobre się rozkręcili. Lee walił z całej siły w talerze. Uśmiechnęła się; jakie to dziwne

widzieć go, ale w ogóle nie słyszeć, pomyślała.

Przebrała się w strój do ćwiczeń i włączyła płytę z muzyką Bacha. Poruszając się w jej rytm,

pozwoliła myślom swobodnie płynąć. Hammarfield... Jeśli to on jest porywaczem, trzeba go

powstrzymać. Nie można dopuścić, żeby taki ktoś wystartował w wyborach do senatu.

Bunkier. Co też mi przychodzi do głowy? - zirytowała się, bo przez tę niedorzeczną myśl

pomyliła kroki. Bunkier? Dlaczego ja o tym myślę?

Nagle oblał ją zimny pot. Od rozmowy z Barbarą coś nie dawało jej spokoju. Co ona takiego

powiedziała? Coś o piłeczce. Ze powinni jej pozwolić wyjąć ją z piasku i nie dawać za to punktu.

Golf, golf, golf... W tej grze wygrywa ten, kto ma najmniej punktów.

Mike Winfeld wygrał turniej. A ona musiała wy-pstrykać dodatkowy film, bo jakiś samotny

gracz wałęsał się przy piaszczystym dole i ciągle właził jej w kadr.

Samotny? Nie! Wcale nie był sam! Tuż za nim biegli ludzie, którzy obserwowali zmagania

zawodników. Mężczyzna był sam zaledwie przez kilka sekund. I ona utrwaliła właśnie te sekundy

130

na filmie. Bezcenne sekundy, które wystarczyły sprytnemu i odpowiednio zdeterminowanemu

człowiekowi na podjęcie decyzji... Żeby co?

Bez chwili wahania pobiegła do biurka Lee i wyciągnęła plik oryginalnych odbitek. By

zobaczyć, kim jest widoczny w tle mężczyzna, musiała je powiększyć.

Nie chciała przerywać chłopcom nagrania, więc szybko napisała na karteczce: „Znalazłam

coś. Jadę zrobić odbitki”, i przykleiwszy ją do drzwi, pobiegła do samochodu. W połowie drogi do

swojego domu uświadomiła sobie, że zapomniała włączyć system alarmowy.

- Trudno. Szantażysta nie jest przecież samobójcą, nie zaatakuje czterech zdrowych facetów -

uznała. Poza tym była strasznie ciekawa, czy jej podejrzenia się potwierdzą.

Pracowała w ciemni jak szalona. Dłużyła jej się każda minuta oczekiwania, aż wyschną

odbitki. Gdy były wreszcie gotowe, chwyciła je i pognała do mieszkania.

- Wszystko jasne - szepnęła, oglądając je przy stole. Poszczególne ujęcia układały się w

klarowną całość.

Winfeld... Skonsternowany wpatruje się w piaszczysty dół. Zerka za siebie i sprawdza, czy

ktoś go widzi. Grupa widzów jest blisko, ale on podejmuje szybką decyzję. Wszystko zostaje

utrwalone na jej filmie, klatka po klatce. Winfeld zagrzebuje nogą piłeczkę w piasku. Wyjmuje z

kieszeni następną... Piłeczka leci, leci L... spada na trawę.

Gra! Wszystko przez idiotyczną grę! Adam został porwany z powodu gry polegającej na tym,

ż

e paru facetów ugania się po trawie za małą białą piłeczką.

Poderwała się od stołu i wróciła do samochodu. Chciała jak najszybciej pokazać zdjęcia Lee.

Przejęta i zatopiona w myślach, dopiero po jakimś czasie zorientowała się, że jest śledzona. Gdy

dostrzegła w lusterku ciemnego sedana, była już na bocznej drodze prowadzącej do domu Lee.

Przerażona dodała gazu, ale było już za późno. Spocona ze strachu zahamowała przed domem

i pobiegła do drzwi. Zdołała je otworzyć i wejść do środka, ale już nie dała rady ich zamknąć. Mike

Winfeld naparł na nie z całej siły.

Zaczęła krzyczeć, ale wcale się tym nie przejął.

- Nie uciekniesz! - syknął, próbując złapać ją za rękę. Jakimś cudem zdołała mu się wyrwać.

Pognała na górę.

- Lee! Lee! - krzyczała na całe gardło. Nie słyszał jej. Uśmiechnięty walił w swoje bębny,

patrząc na Andrew. Pobiegła wzdłuż szklanej ściany studia, w kierunku drzwi. Nagle stanęła,

czując bolesne szarpnięcie. Winfeld złapał ją za włosy i próbował przewrócić na podłogę. Chciała

chwycić się ściany, waliła w nią pięściami, ale grube szkło tłumiło wszystkie dźwięki. W dodatku

Winfeld zdołał podciąć jej nogi. Tracąc równowagę, rozpaczliwie chwytała się gładkiej szklanej

tafli.

- Lee! Lee! Ratuj! Błagam cię! Pomocy!!! Z jego twarzy nie znikał uśmiech. Pałeczki migały,

131

wprawione w ruch siłą muskularnych ramion.

- Starczy tego dobrego! - warknął Winfeld, siadając na niej. W tym czasie jego pomocnik, w

którym Bryn rozpoznała mężczyznę udającego wielbiciela grupy, kneblował ją i wiązał jej nogi i

ręce.

Potem Winfeld zarzucił ją sobie na ramię i obaj zbiegli na dół. Po drodze zerwali z drzwi

karteczkę z wiadomością, którą zostawiła dla Lee. Wrzucili ją na tylne siedzenie jej własnego

samochodu.

- Jedziemy do domu Fultona - oznajmił Winfeld. - Za chwilę wydarzy się tam straszna

tragedia. Będziesz miała wypadek podczas samotnej próby. Ci, którzy znajdą cię martwą u podnóża

schodów, stwierdzą ze smutkiem, że nawet najlepszej tancerce może omsknąć się noga. Trochę mi

ciebie szkoda, jesteś taka piękna... Ale cóż, trzeba pogodzić się ze stratą. Nie chodzi wyłącznie o

pieniądze za tamten turniej, ale o całą moją karierę. Wolę nie myśleć, co by się stało, gdyby ktoś

dowiedział się, że oszukiwałem - westchnął. - A tak w ciągu kilku najbliższych lat zarobię parę

ładnych milionów.

Bryn słuchała go i próbowała rozluźnić więzy krępujące dłonie. Dom Fultona był już bardzo

blisko.

Lee spojrzał na zegarek i zdziwił się, że grali tak długo, nie robiąc przerwy.

- Jak tam, szefie? Starczy na dziś? - zapytał Mick.

- Starczy! - Lee przeciągnął się mocno. - Marzy mi się gorąca kąpiel w jacuzzi, zimne piwo

i...

- Co jest? - Andrew spojrzał na niego pytająco.

- Nie wiem. Miałem takie dziwne uczucie...

- Instynkt Indianina? - zażartował Andrew, ale szybko spoważniał.

- Bryn? - Lee otworzył drzwi i wyjrzał na korytarz.

- Bryn! - zawołał głośniej, wychylając się z antresoli.

- Bryn!

Andrew, Mick i Perry też wyszli ze studia.

- Poszukam jej na górze - powiedział Andrew.

- A ja w ogrodzie - rzucił Mick.

Lee i Perry zaczęli przeczesywać cały parter.

- Nie ma jej samochodu! - Zdyszany Mick biegł ku nim przez hol. - Chyba coś się stało, bo

ż

wir na podjeździe jest zorany w paru miejscach.

Lee spojrzał na niego, jakby widział go pierwszy raz w życiu, a potem bez słowa rzucił się do

telefonu. Zadzwonił gdzieś i zapisywał coś na kartce.

- Andrew, jedź do domu Bryn - polecił. - Nie odebrała telefonu, ale może jest w ciemni...

132

Mick i Perry, zostańcie tutaj, dobrze?

- Jasne. A ty? - zapytał Mick.

- Jadę do Hammarfielda.

Wrócił do salonu po kluczyki. Nagle spojrzał na swą kolekcję broni. Niewiele myśląc, zdjął

ze ściany łuk i kołczan.

Pani Hammarfield ostrożnie uchyliła drzwi.

- Lee Condor? - zdziwiła się uprzejmie. - Mąż jest zajęty. Obawiam się, że nie będzie mógł

pana przyjąć...

Lee minął ją bez słowa. Przeszedł przez hol i skierował się w stronę biblioteki, zaglądając po

drodze do innych pomieszczeń. Hammarfield siedział przy biurku. Na widok gościa zbladł. Lee

podszedł do niego i oparł się o blat.

- Gdzie ona jest?

- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi... - zaczął Hammarfield, ale Lee mu przerwał.

- Pytam cię, gdzie ona jest? - powtórzył, chwytając go za koszulę na piersi.

- Przysięgam, że nie wiem, o czym pan mówi...

- Jesteś na zdjęciach, które zrobiła Bryn.

- Nie zaprzeczam... - Twarz polityka poszarzała. -Ale ja naprawdę nic jej nie zrobiłem. Daję

panu słowo honoru. Raz zapytałem ją o te zdjęcia, ale to wszystko...Zadzwonił telefon. Lee w

pierwszej chwili nie zwrócił na to uwagi, jednak po chwili puścił Hammarfielda.

- Odbierz! - warknął.

Polityk drżącą rękę podniósł słuchawkę.

- To do pana... - wykrztusił po chwili.

- Lee?

- Kto mówi?

- To ja, Andrew! Dzwonił Tony Asp. Pytał, dlaczego nie powiedziałeś, że mamy dziś próbę.

Widział samochód Bryn zaparkowany blisko domu Fultona.

Lee rzucił słuchawkę na biurko.

- Dzwoń na policję! - nakazał Hammarfieldowi. -Powiedz, żeby natychmiast jechali do starej

rezydencji Fultona.

Bryn zdołała oswobodzić ręce. Zaczekała, aż Winfeld wysiądzie, a potem wypluła knebel i

rozwiązała sznur na nogach. Instynkt samozachowawczy wyzwolił w niej siły, których istnienia

nawet nie podejrzewała.

Kiedy po nią przyszedł, była gotowa. Kopnęła go z całej siły w twarz. Zatoczył się, a ona w

tym czasie wyskoczyła z samochodu i zaczęła uciekać. Potrafiła szybko biegać. Silne nogi tancerki

niosły ją lekko, gdy gnała co tchu piaszczystą drogą. Oddychała z coraz większym trudem, ale nie

133

przystawała.

Słyszała, że Winfeld jest tuż za nią. Krzyczał coś do swego pomocnika, ale nie rozumiała jego

słów. Dopiero po chwili zorientowała się, że mężczyzna wrócił do samochodu i zajechał jej drogę.

Wpadła w pułapkę. Skręciła w bok i pobiegła w stronę grupy rosłych dębów. Pędziła prosto przed

siebie, ale szybko straciła orientację. Przystanęła. Nic, cisza. Dopiero po chwili usłyszała

monotonnym szum samochodów. Po lewej stronie jest autostrada.

Postanowiła biec w tę stronę. Ledwie pokonała parę metrów, upadla na ziemię. Winfeld

wyskoczył z dębowego zagajnika i podciął jej nogi. Tym razem nie zamierzał się z nią

patyczkować. Z całej siły uderzył ją pięścią w twarz. Nawet nie poczuła bólu. Straciła przytomność.

Kiedy Lee wpadł do domu Fultona, Winfeld był już w połowie schodów. Na rękach niósł

bezwładne ciało Bryn.

- Zajmij się nim! - wrzasnął do swojego wspólnika. Lee nie zauważył mężczyzny kryjącego

się w mrocznym holu. Na szczęście w porę dostrzegł błysk i zdołał wytrącić napastnikowi

sprężynowy nóż. Potem jednym ciosem powalił go na ziemię. Spojrzał w górę. Winfeld zbliżał się

już do podestu. Lee nie miał złudzeń: nie zdąży go dogonić i odebrać Bryn. Błyskawicznie podniósł

z podłogi łuk, założył strzałę i naciągnął cięciwę.

- Winfeld!

- Odłóż to, Condor! Bo ją zrzucę!

Lee nie tracił zimnej krwi.

- Puść ją, Winfeld. Strzała leci szybko. Jeśli Bryn coś się stanie, umrzesz! Ale przedtem

będziesz cierpiał.

Winfeld zatrzymał się niezdecydowany. Lee tylko na to czekał. Strzała poszybowała do góry,

przeszyła marynarkę Winfelda i przygwoździła ją do wykładanej drewnem ściany. Ostrze nawet go

nie drasnęło, ale i tak się przestraszył. Krzyknął i upuścił Bryn na podłogę.

- Wstawaj, Bryn! - zawołał Lee.

Nie zdążyła otrząsnąć się z zamroczenia, ale jakby przeczuwając, że gra toczy się o jej życie,

poderwała się na nogi. Winfeld nie zamierzał poddać się bez walki. Ochłonął na tyle, by móc

analizować sytuację. Ponieważ nie mógł wyrwać strzały ze ściany, wyciągnął z kieszeni nóż.

- Bryn, skacz! Musisz skoczyć! - wołał Lee.

Spojrzała na dół. Potem obejrzała się za siebie. Z drewnianej boazerii sypały się już drzazgi.

Jeszcze chwila i Winfeld się oswobodzi. Podeszła do bariery. Lee stał na dole. Rozłożył szeroko

ramiona i czekał. Patrzył jej prosto w oczy. W jego oczach była niema prośba.

Jest silny, pomyślała. Niejeden raz miała okazję sprawdzić, jak mocne są jego ramiona.

Przecież go kocha, ufa mu, wierzy... Przełożyła nogi przez barierę.

Ugiął się pod jej ciężarem, ale ją utrzymał. Przytulił ją do siebie i wyniósł z mrocznego domu,

134

pod który właśnie zajeżdżały policyjne samochody.

To był wyjątkowo długi i męczący wieczór. Winfeld i jego wspólnik trafili za kratki, a Bryn,

Lee i członkowie zespołu zostali przesłuchani przez policję. Była noc, kiedy wreszcie mogli wrócić

do domu. Razem zjedli kolację, a potem Barbara i chłopcy pożegnali się i wyszli.

Bryn i Lee zostali sami. I dopiero wtedy zaczęli ze sobą rozmawiać o wszystkim, co się

wydarzyło. Także o Victorii, o jej chorobie i przyczynie śmierci. Wreszcie padły słowa, na które

Bryn tak długo czekała. Jeśli jeszcze dręczyły ją jakieś wątpliwości, Lee je rozwiał, zapewniając ją

o swojej miłości. Wierzyła mu. Po raz pierwszy w życiu miała pewność, że los postawił na jej

drodze mężczyznę, który nigdy jej nie zawiedzie.

Pięć dni później polecieli do Black Hills. Właśnie tam postanowili szybko wziąć ślub...

EPILOG

Noc nie miała przed nim tajemnic.

Kiedy stąpał po wilgotnej ziemi, przemykając niczym cień pomiędzy pniami wysokich sosen,

jego kroki były lekkie i bezszelestne jak podmuch wiatru.

Tę bezcenną umiejętność przekazali mu w genach przodkowie. To dzięki nim poruszał się z

wdziękiem leśnego zwierzęcia, polował z zaciekłością i sprytem pantery i dążył do celu wytrwale

jak dumny orzeł.

Wspominał ich tej nocy, podążając ścieżką, którą kroczyli od wieków. Zawsze w jednym i

tym samym celu. Zatrzymał się nieopodal strumienia, w miejscu, z którego mógł ją zobaczyć. Jej

zgrabna sylwetka rysowała się wyraźnie na tle księżycowej tarczy. Wyciągnęła ręce do nieba, a

potem obróciła się w jego stronę, otwierając szeroko ramiona. Uśmiechnął się, gdyż odgadł, że

wyczula jego obecność. Nie musiała go widzieć ani słyszeć, jak nadchodzi; czuła go duszą i

sercem; wiedziała, że do niej przyjdzie.

Szedł ku niej powoli, rozkoszując się widokiem jej nagości. Kochali się ze sobą tysiące razy,

w najróżniejszych miejscach i o wszystkich porach dnia i nocy, ale księżycowa noc zawsze była dla

nich czasem magicznym i wyjątkowym. Zatrzymał się o krok od niej. Owiał ich przyjemnie

chłodny wiatr, przynosząc pierwszą zapowiedź czekającej ich rozkoszy.

Spojrzał w zielone oczy w oprawie gęstych rzęs. Mógł patrzeć na nią w nieskończoność;

nigdy nie miał dość widoku jej pięknej twarzy. Wyraźnych kości policzkowych. Brązowych brwi.

Idealnie prostego nosa. Bujnych włosów i pełnych ust, których kształt zdradzał wrodzoną

zmysłowość.

Była jego żoną. Codziennie obdarowywała go swoją miłością. Uratowała jego zbłąkaną

duszę. Trafiła prosto do serca; dotknęła niezabliźnionych ran i zdołała je wyleczyć. Dzięki jej

135

kojącemu dotykowi odkrył w sobie ogromną moc.

Dotknął jej włosów, położył dłoń na jej piersi i wyczul równy rytm serca. Potem wziął ją w

ramiona i pociągnął za sobą na miękką trawę porastającą brzeg strumienia. Za chwilę mieli

odprawić rytuał tak świeży jak budząca się wiosna i tak pradawny jak otaczające ich szczyty gór.

Wybiła północ, na niebie jaśniał księżyc w pełni. Nadchodzi czas... jedności z nocą.