Leczenie chorych na potrójnie ujemnego
raka piersi
Opublikowane: 2009-03-20
Słowa kluczowe:
Dziedzina :
onkologia
Jedną z bardziej obiecujących opcji terapeutycznych jest zastosowanie leczenia bewacyzumabem.
Jest to jedyna dostępna opcja leczenia celowanego, która z całą pewnością wydłuża medianę czasu
do progresji w pierwszym rzucie terapii chorych na potrójnie ujemnego raka piersi.
Liczba zachorowań na raka piersi rośnie we wszystkich rozwiniętych krajach świata. Mimo to, umieralność z
powodu raka piersi od kilkunastu lat w wielu krajach zmniejsza się lub przynajmniej nie wzrasta. Jest to wynik
wprowadzenia badań przesiewowych, postępu w leczeniu miejscowym wczesnego raka piersi oraz
wprowadzenia nowych metod leczenia uzupełniającego. Należy sądzić, że w najbliższej przyszłości wyniki
leczenia raka piersi będą się nadal poprawiać. Stanie się tak m.in. dzięki wprowadzeniu nowych preparatów
terapii celowanej, postępowi w zrozumieniu podstaw genetycznych raka piersi oraz wykorzystaniu elementów
diagnostyki molekularnej jako czynników predykcyjnych odpowiedzi na leczenie systemowe, a przede
wszystkim na leczenie celowane.
Choroba o dużej heterogeniczności
Do niedawna informacje na temat sposobu postępowania z chorymi na raka piersi czerpano głównie z
klasycznej oceny TNM oraz danych wynikających z rutynowego badania histopatologicznego opisującego
głównie stopień złośliwości, obecność receptorów sterydowych i stopień ekspresji receptorów nabłonkowych
(szczególnie HER2). Obecnie coraz szersze zastosowanie technik określania profilu ekspresji genów za
pomocą macierzy umożliwiło szerszą ocenę charakterystyki raka piersi. Udowodniono, że rak piersi jest
chorobą o dużej heterogeniczności zarówno pod względem molekularnym jak i pod względem przebiegu
klinicznego i rokowania. Już od kilkunastu lat metody leczenia celowanego znajdują zastosowanie w terapii
raka piersi z obecnością receptorów hormonalnych (estrogenowych i progesteronowych) oraz od kilku lat w
leczeniu raków piersi z nadmierną ekspresją receptora HER2.
Potrójnie ujemny
Istotnym problemem klinicznym pozostaje nadal grupa chorych na raka piersi, w przypadku którego nie
stwierdza się ekspresji żadnego z trzech wymienionych białek receptorowych. Szacuje się, że chore te
stanowią 10-15 proc. wszystkich chorych na raka piersi. Brak istotnego postępu w leczeniu raka potrójnie
ujemnego powoduje, że grupa ta stała się ostatnio elementem szczególnego zainteresowania ze strony
naukowców i lekarzy. Większość autorów publikacji na ten temat przyznaje, że chore na potrójnie ujemnego
raka piersi mają zdecydowanie gorsze rokowanie niż chore o innym fenotypie raka piersi. Jednak jeśli
przeanalizuje się doniesienia na temat wrażliwości chorych na raka potrójnie ujemnego i programy ich leczenia,
okazuje się, że podawane informacje są często niejednoznaczne, a nawet sprzeczne. Z kilku publikacji
dotyczących stosunkowo niewielkich grup chorych, które oceniane były retrospektywnie, wynika, że chore na
potrójnie ujemnego raka piersi odnoszą niewielką korzyść z leczenia taksanami i innymi cytostatykami
działającymi na wrzeciono kariokinetyczne. W kilku doniesieniach poddawana jest w wątpliwość także
wrażliwość tej grupy chorych na antracykliny. Natomiast w kilku innych opublikowanych badaniach dotyczących
leczenia neoadjuwantowego podkreśla się, że chore z potrójnie ujemnym fenotypem raka piersi odpowiadają
na chemioterapię AT (doksorubicyna + docetaksel), co najmniej w tak wysokim stopniu, jak chore na raka
piersi ze zwiększoną ekspresją receptora HER2. Po przeczytaniu kilku kolejnych doniesień można
przypuszczać, że pacjentki odnoszą istotną korzyść z leczenia lekami cyklo- -specyficznymi o działaniu
alkilującym oraz lekami z grupy antymetabolitów.
Oporność na cytostatyki
Po analizie niektórych najnowszych publikacji, nasuwa się wniosek, że prawdopodobnie rak z komórek typu
podstawnego szybciej niż inne postaci raka piersi zyskują oporność na cytostatyki, co powoduje, że kolejne
rzuty chemioterapii stają się w coraz mniejszym stopniu skuteczne. W trakcie badań II fazy są obecnie
przeciwciała anty-EGFR, inhibitory kinazy tyrozynowej, inhibitory wielu kinaz (lapatynib), inhibitor dimeryzacji
receptorów HER (pertuzumab). Zastosowanie znajduje tutaj także bewacyzumab. Skuteczność tego
ostatniego w odniesieniu do potrójnie ujemnego raka piersi jest tak samo wysoka, jak w stosunku do chorych z
obecnością receptorów sterydowych.
Wydłużyć czas odpowiedzi
Wydaje się więc, że bardzo istotnym czynnikiem w leczeniu chorych na potrójnie ujemnego raka piersi jest
znalezienie sposobu na wydłużenie czasu odpowiedzi na leczenie pierwszej linii (czasu do progresji w
pierwszym rzucie terapii), gdyż kolejne rzuty chemioterapii są niewątpliwie coraz mniej skuteczne. Tak więc
dodanie terapii biologicznych wydłużających medianę czasu do progresji w przypadku tej grupy chorych może
Leczenie chorych na potrójnie ujemnego raka piersi, Openmedica Z...
hp://www.poradnikmedyczny.pl/mod/archiwum/7938/drukuj/
1 z 2
2010-01-06 01:25
