TŁUMACZENIE NIEOFICJALNE: LOLEA5

ROZDZIAŁ 8

Na kolację przygotowuję sobie w mikrofalówce zamrożoną zapiekankę mięsno-warzywną z
kurczaka i siadam, oglądając wiadomości na małym, kuchennym telewizorku, jednocześnie
skubiąc jedzenie. Robię to aż relacja walentynkowa z wszystkiego, co związane z miłością
zaczyna przyprawiać mnie o mdłości. Wyłączam telewizor. Na zewnątrz pada śnieg kończący
kolejną zamieć.

Powinnam odśnieżyć podjazd, myślę. To byłaby miła niespodzianka dla mamy, kiedy wróci
do domu.

Ale to oznaczałoby przymus pójścia do garażu.

Nie wchodzę do garażu.

Dzwoni telefon. Podnoszę słuchawkę, ale nikt się nie odzywa – nie słychać żadnego dźwięku
oprócz mojego kilkukrotnego halo, po chwili się rozłączam. Telefon jest stary, więc nie
widzę numeru.

Zastanawiam się czy to Steven, sprawdzający mnie.

Szkoda, że nic nie powiedział, jeśli to był on.

Nie żeby miał coś jeszcze do powiedzenia. Nie żebym wiedziała, co odpowiedzieć, gdyby
jednak się odezwał.

Kończę jeść zapiekankę. To nie walentynkowa kolacja przy świecach, odbywająca się przy
dźwiękach serenad kwartetu smyczkowego, ale jak na mrożonkę, nie jest taka zła.

Słyszę hałas w korytarzu, dźwięk czegoś ciężkiego uderzającego o podłogę.

Idę to sprawdzić.

Ze ściany spadła ramka. Podnoszę ją i obracam w dłoniach. Brakuje w niej zdjęcia.
Rozglądam się po podłodze, ale nic na niej nie leży. Tył ramki jest zabezpieczony
zamknięciem, więc ktoś musiał usunąć zdjęcie, a następnie powiesić pustą ramkę.

Dziwne.

Wiem jakiego zdjęcia brakuje. To fotka taty i Ty’a sprzed czterech lat, jeszcze sprzed Megan;
mieli właśnie wyruszyć na pierwsze w życiu Ty’a polowanie na jelenie. Od szyi w dół ubrani
byli w ciuchy w maskującym wzorze, a na głowach mieli neonowo pomarańczowe czapki z
daszkiem. Oboje się uśmiechali, trzymając w górze strzelby, ale uśmiech Ty’a był
wymuszony.

Nie chciał jechać. Bał się tego przez cały tydzień.

Ale pojechał, bo myślał, że dzięki temu tata będzie szczęśliwy.

Pamiętam ten dzień, kiedy wrócili z wyprawy. Upolowali jelenia, chudego z małym
porożem.

– O nie – powiedziałam, kiedy poszłam za nimi do garażu i zobaczyłam powieszone na belce
zwierzę. – Bambi miał pecha.

Ty uśmiechnął się na mój żart, ale był cicho. Tata tryskał dumą, kiedy opowiadał jak trudny
strzał oddał Ty, jak czysty to był strzał, więc zwierzę nie cierpiało, ale Ty nic nie powiedział.
Nie miał zbyt wielkiego apetytu przy kolacji. Wcześniej poszedł do łóżka tamtego wieczoru.
Gdy mama włożyła to zdjęcie w ramkę i powiesiła je na ścianie, Ty nigdy nie zatrzymał się
idąc korytarzem, żeby na nie popatrzeć.

Czuję, że zaczyna boleć mnie w klatce piersiowej. Ta dziura.

Nagle zalewa mnie przeczucie, że nie jestem sama. Jeśli się odwrócę, zobaczę niejasną
postać na końcu korytarza. Zobaczę jego.

Ty’a.

Włoski na moim karku stają dęba na tę myśl. Nie wiedziałam, że tak się stanie, że włoski
staną mi dęba, ale tak się dzieje. Na rękach wyskakuje mi gęsia skórka. Ramiona mam tak
spięte, że aż czuję ból. W ustach mam sucho. Oblizuję dolną wargę, aby je zwilżyć.

Tym razem nie ucieknę, myślę. Zmierzę się z tym.

Powoli, odwracam się.

Nikogo tam nie ma. Korytarz jest pusty.

Wypuszczam wstrzymywany oddech, po czym próbuję się z siebie śmiać. Złudzenie, myślę.
Wiara pomimo fałszywości, poddana i całkowicie zaakceptowana przez umysł jako prawda.
Nie duch, nie halucynacja. Złudzenie.

Odwieszam pustą ramkę na jej miejsce na ścianie.