1
Politechnika Szczecińska
Wydział Budownictwa i Architektury
Katedra Teorii Konstrukcji
Projekt z Technologi Robót Budowlanych
Temat:
Plan robót budowlanych
Prowadzący:
dr ing. Zofia Gil
mgr ing. ElŜbieta Frandrejewska
Autor: -----------------------
2
Spis treści
1.
Przygotowanie placu budowy do prowadzenia robót budowlanych………………1
2.
Przygotowanie frontu robót i wytyczenie budynku…………………………………….....1
3.
Roboty ziemne – wykonanie wykopów……………………………………………………………3
4.
Roboty fundamentowe……………………………………………………………………………………3
5.
Izolacje przeciwwilgociowe (przeciwwodne) …………………………………………….….4
6.
Roboty murowe………………………………………………………………………………………..…….5
7.
Technologia wykonania stropów………………………………………………..………………….6
8.
Schody…………………………………………………………………………………………………………….9
9.
Roboty ciesielskie…………………………………………………………………………………..……….9
10.
Roboty wykończeniowe…………………..…………………………………………………..…………11
•
roboty podłogowe i posadzkarskie….………………………………………………....11
•
Technologia robót tynkarskich…………………………………………………………..14
•
Technologia robót malarskich……………………………………………………………15
11.
Roboty izolacyjne i pokryciowe dachu……………………………………..……………………16
12.
Technologia wybranej metody ocieplenia budynku………………………………..…….18
3
1.
Przygotowanie placu budowy do prowadzenia robót budowlanych
•
Działka (nr 123) na której będą prowadzone prace budowlane znajduje się w Tarnówku
woj. Zachodniopomorskie i ma powierzchnie
700
. Jest to pierwsza strefa
przemarzania gruntów
0,8 . Na działce występuje grunt spoiste, które są bardzo
dobrym podłoŜem nośnym. Wszelkie przygotowania i prace budowlane odbywać się
będą na przełomie czerwca i września 2009 roku.
•
Kolejnym etapem jest oczyszczenie działki ze znajdujących się tam krzaków i zarośli.
Powinno to być wykonane przy pomocy spycharki gąsienicowej.
•
Zabezpieczamy teren budowy siatką drucianą o średnicy drutu min. Ø
2.
Wysokość ogrodzenia powinna wynosić co najmniej
1,50. Siatkę mocujemy do
wcześniej wkopanych (gł.
. 30) słupków.
•
Wyznaczamy i wykonujemy utwardzoną drogę dojazdową do placu budowy.
•
Wywieszamy tablicę informacyjną z wymaganymi informacjami dotyczącymi budowy:
rodzaj i nazwę budowy, adres budowy, dane budującego, dane przedsiębiorstwa
wykonującego roboty budowlane, dane inspektora budowlanego i numer telefonu do
najbliŜszego komisariatu. Wywieszenie tabliczek ostrzegawczych na ogrodzeniu wokół
budowy.
•
Przygotowujemy pomieszczenia gospodarcze i sanitarne: kontener socjalny dla
pracowników, kontenery chroniące przed czynnikami atmosferycznymi z moŜliwością
zamknięcia na magazyny materiałów i sprzętu, przenośne toalety Toi Toi. Zakładamy
dziennik budowy.
•
Tymczasowo podłączamy media potrzebne do rozpoczęcia inwestycji: (woda, prąd) do
kontenerów i odpowiednio zabezpieczonych punktów poboru na placu budowy.
•
Następnie naleŜy zgromadzić potrzebny sprzęt budowlanego (łopaty, miarki, poziomice,
drabiny, itp.) i odpowiednio wykwalifikowanych i przeszkolonych robotników
budowlanych. Musimy wyposaŜyć ich w odpowiedni sprzęt potrzebny do pracy, odzieŜ
ochronną, kaski.
•
Przestrzennie rozplanowujemy zabudowę działki.
2.
Przygotowanie frontu robót i wytyczenie budynku
Wytyczenie budynku na podstawie planu sytuacyjnego oraz dokumentacji projektowej
przedstawiającej rzuty fundamentów, przyziemia oraz przekroje poprzeczne przez słuŜby
geodezyjne.
Dla załoŜenia ław drutowych naleŜy załoŜyć deski na palikach poza obrysem budynku
i poza przyszłym wykopem. Do palików wbitych w ziemie przybija się poziomo deski , tak
aby wszystkie były na jednym poziomie. Na deskach ław drutowych zaznacza się lico
poszczególnych ścian.
Aby trwale ustalić wymiary budynku i wymiary poszczególnych ścian naleŜy :
•
Nad wbitymi w kołki gwoździami przeciąga się na ławach z desek druty, ustalając na
deskach połoŜenie drutów . Przeniesienie połoŜenia punktów charakterystycznych
określonych na terenie przy pomocy kołków i gwoździ następuje przez przeniesienie
przy pomocy pionów i wg tego punktu przeciąga się poszczególne druty, których
połoŜenie zaznacza się np. przy pomocy wbitych gwoździ na deskach tzw. ław
drutowych.
•
Od zaznaczonych na deskach linii przebiegu poszczególnych ścian naleŜy nanieść w
skali l :l grubości ścian i odsadzki ław fundamentowych.
4
•
NaleŜy ponownie 2 razy dokładnie sprawdzić wymiary budynku tj. sprawdzenie
zgodności oznaczonego obrysu z projektem.
•
Ustalić przy pomocy duŜych kołków lub zakopanych słupków betonowych, które będą
ustalały poziom porównawczy tzw. reper pomiarów pionowych. Ustalenie takich
stałych punktów będzie bardzo waŜne dla ustalenia głębokości wykopów pud
fundamenty i dalszych pomiarów pionowych budynku.
•
Zaznaczyć z rozpiętych ław drutowych, przy pomocy pionów, linie ścian
fundamentowych na terenie w celu określenia obrysu wykopu.
•
Zdjąć naciągnięte druty lub sznurki w taki sposób by nie naruszyć ustalonego połoŜenia
desek a tym samym nie naruszyć ustalonych oznaczeń, słuŜących odtworzeniu punktów
charakterystycznych w terenie.
•
Przystąpić do wykonania \wykopów.
•
Sprawdzić czy wykop został wykonany na przewidziana głębokość. JeŜeli wykop pod
fundamenty został wykonany na konieczną głębokość, naleŜy ponownie na gwoździach,
na deskach ław drutowych, rozciągnąć druty.
•
Przy pomocy pionu przenieść na dno wykopu punkty wyznaczające budynek oraz
wymiary ław fundamentowych i ścian fundamentów. W ten sposób na dno wykopu
zostaną przeniesione punkty określające wytyczony budynek, tj. punkty, które określają
kształt i wymiary budynku, wyznaczone poprzednio na terenie.
1 - druty naciągnięte na ławach drutowych
2 - linie oznaczające szerokość ławy fundamentowej w terenie
3 - zaznaczona na deskach szerokość ławy fundamentowej
4 - pion wyznaczający szerokość ławy fundamentowej i punkty charakterystyczne obiektu
5 - gwoździe na desce ławy drutowej
A - ława drutowa /palikowa, wykonana ze słupków długości około . wbitych w
grunt i przybitych desek szerokości około i grubości , . Ława drutowa
powinna być odsunięta od linii wykopu ze względu na pochylenie skarpy wykopu
5
3.
Roboty ziemne – wykonanie wykopów.
Projekt jednorodzinnego domu mieszkalnego posiada kondygnacje piwniczną, w
związku z tym naleŜy wykonać wykop szerokoprzestrzenny.
Dla budynków podpiwniczonych – przewaŜnie jeden wykop sięgający aŜ do poziomu
spodu posadzki podziemia. Krawędź skarpy wykopu w tym poziomie powinna znajdować się
na zewnątrz przyszłego lica ściany frontowej w odległości
50– 80 poniewaŜ planowana
jest pionowa warstwa izolacyjna. W związku z występowaniem gruntu spoistego : gliny, iły,
nachylenie skarpy powinno wynosić 2:1 Dopuszczalne odchylenia przy wykonywaniu
wykopów wynosi
10.
Do wykonania wykopu pod projektowany obiekt budowlany uŜyjemy koparki oraz
spycharki. Część wydobytego gruntu składujemy na placu budowy. PosłuŜy on do zasypania
fundamentów
Po wykonaniu wykopu szerokoprzestrzennego w jego dnie wykonuje się dodatkowo
wykopy pod stropy i ławy fundamentowe, przewody sanitarne, wodnokanalizacyjne,
elektryczne.
Szerokość tych wykopów powinna być większa od szerokości ławy fundamentowej o
5 10 od strony zewnętrznej (dla swobody) i około 30cm od strony wewnętrznej, aby
moŜna było stać swobodnie na dnie wykopu przy układaniu cegieł w murze.
4.
Roboty fundamentowe
Wykopanie rowów pod fundament. Wierzchnią warstwę
usuwany
bezpośrednio
przed
wykonywaniem
ław
fundamentowych w celu zabezpieczenia rowów przed
gromadzeniem się wód opadowych i innych czynników
atmosferycznych. Wykonujemy w rowach podkład z
kilkucentymetrowej warstwy pospółki Ŝwirowo piaskowej.
Maksymalne uziarnienie nie powinno przekraczać 50mm,
zawartość frakcji kamiennej i Ŝwirowej do 50 %, zawartość
frakcji pyłowej i części organicznych do 2%. Podkład naleŜy
rozłoŜyć
na
całej
długości
ław
fundamentowych
równomiernie. Ubicie podkładu za pomocą ubijarek ręcznych.
Wykonanie dokładnego deskowania pod fundament -
beton chudy. Dzięki temu uzyskamy fundament o grubości 65
mm i wysokości 15 cm zgodny z projektem. Grubość ław
fundamentowych kominowych jest taka sama jak grubość ław
pod ścianami nośnymi. Deskowanie powinno być szczelne
aby beton nie wyciekał i utworzył oczekiwany kształt ław
fundamentowych. Przed układaniem betonu deskowanie
naleŜy zwilŜyć wodą. Aby beton się nie rozwarstwiał,
powinien być zrzucany z odpowiedniej wysokości. Im jest
rzadszy, tym musi być ona mniejsza. Gdy ma konsystencję
ciekłą, powinien być zrzucany z wysokości nie większej niŜ
50 . NaleŜy pamiętać o pozostawieniu wypustów na
instalacje sanitarne i elektryczne.
Wylanie
w
przygotowane
deskowanie
mieszanki
betonowej towarowej : beton chudy B7 .
Staranne wykonanie zbrojenia podłuŜnego zgodnego z
projektem ze stali A1 ST3S o średnicy 8mm. Pręty zbrojenia
Kolejność czynności przy
wykonywaniu ławy
fundamentowej
6
podłuŜnego łączymy za pomocą strzemion. Pręty powinny być
tak ułoŜone, aby betonowa otulina prętów miała
5 . W
naroŜach pręty zbrojenia zaginamy i łączymy je drutem.
Zbrojenie musi być ciągłe dlatego układamy je na zakładkę
25 30 .
Wykonanie deskowanie pod beton zbrojony o wysokości
zgodnej z projektem.
Równomierne wylanie mieszanki betonowej towarowej
C20/25 w deskowaniu. Beton dodatkowo wyrównujemy ręcznie
łatą. W celu zabezpieczenia betonu przed zbyt szybkim
wysychaniem moŜemy zabezpieczyć go folią i delikatnie
nawilŜać wodą w przypadku gdy temperatura otoczenia jest
bardzo wysoka. Po zakończonym procesie wiązania betonu
zdejmujemy deskowanie.
Usunięcie wierzchniej warstwy ziemi z podłoŜa w obrębie
ław fundamentowych, w miejscu gdzie będziemy wykonywać
wylewkę
podłogową.
Wykonanie
instalacji
wodno
kanalizacyjnej i elektryczne, która ma się znaleźć pod podłogą.
Wykonanie podkładu z pospółki Ŝwirowo piaskowej. Podkład
staranie utwardzamy i zagęszczamy aby zapobiec późniejszemu
osiadaniu gruntu. Minimalna grubość podkładu to
30.
Przygotowujemy zgodne z projektem zbrojenie płyty
fundamentowej.
Wykonujemy wylewkę z betonu towarowego C20/25.
Podobnie jak w przypadku ław fundamentowych beton moŜemy
przykryć folią i delikatnie nawilŜać aby beton zachował swoje
własności związane z klasą betonu.
Sprawdzamy
jakość
i
poprawność
wykonanych
fundamentów i wylewki betonowej np. czy nie występują
pęknięcia betonu, czy fundamenty są równe.
5.
Izolacje przeciwwilgociowe (przeciwwodne)
Izolacja cieplna ścian fundamentowych ułoŜona będzie na zewnętrznej stronie
jednowarstwowej ściany fundamentowej. Ściany ociepli się płytami styropianowymi o
grubości 12cm.
Izolacja przeciwwilgociowa zabezpiecza ściany przed wilgocią przenikającą z gruntu.
Pierwszą izolację poziomą naleŜy ułoŜyć na ławie fundamentowej i dopiero na niej moŜemy
murować ścianę fundamentową. Druga izolacja pozioma oddziela ścianę domu znajdującą się
nad ziemią od ściany fundamentowej. Powinna mieć pozostawiony zakład do połączenia z
izolacją podłogi. Oprócz izolacji poziomej naleŜy wykonać w budynku równieŜ pionową
izolację przeciwwilgociową na ścianach fundamentowych od zewnątrz. Izolacja
przeciwwilgociowa fundamentów wykonana z papy natomiast izolacja pionowa z masy
asfaltowo – kauczukowej.
Podłoga piwnicy będzie bezpośrednio wykonana na gruncie. Po wymurowaniu ścian
fundamentowych na gruncie rodzimym naleŜy ułoŜyć warstwami piasek na grubości
20,
7
kaŜdą odpowiednio zagęszczając mechanicznie za pomocą wibratorów. Następnie na
podkładzie z pasku naleŜy ułoŜyć płytę betonową grubości 10cm z betonu B7,5 zbrojoną
siatką stalową a oczkach
1010 z prętów o średnicy 6mm. Następnie na płytę betonową
nakładamy papę termozgrzewalną zabezpieczającą przed utratą ciepła z budynku oraz przed
dostawaniem się wilgoci. Bezpośrednio na papę nakładamy gładź cementową o grubości 4cm,
na której w przyszłości będzie montowana posadzka.
6.
Roboty murowe
Do wykonywania ścian murowych wykorzystujemy
cegły pustaki poryzowane Porotherm 25 P+W o wymiarach
250373238 . Pustaki poryzowane charakteryzują się:
wysoką wytrzymałością mechaniczną zdolną przenosić
znaczne
obciąŜenia
przez
setki
lat,
wysoką
ognioodpornością, dodatkowo akumulują ciepło i są
paroprzepuszczalne, dzięki czemu „budynek oddycha”, a w
pomieszczeniu panuje przyjazny dla człowieka mikroklimat.
Do wykonania ścian działowych wykorzystamy pustaki
poryzowane o szerokości
11,5 (115498238 ).
Dodatkowo aby poprawić termoizolację budynku ściany
ocieplamy styropianem o grubości
10 .
Roboty murowe zaczynamy od ścian fundamentowych.
Aby spoiny z zaprawy cementowo – wapiennej nie były
przyczyną powstawania mostków termicznych i nie
pogarszały właściwości cieplnych cegieł zaprawy nie
układamy na całej powierzchni pustaka tylko w 3
równoległych pasach. Zapewni ona dobre połączenie
poszczególnych warstw muru.
Wykonujemy ściany nośne i zewnętrzne według projektu
z uwzględnieniem miejsc połączenia ścian działowych. W
miejscach gdzie znajdą się nadproŜa uzupełniamy cegły
betonem. Po wykonaniu ścian nośnych przystępujemy do
wykonania ścian działowych.
Przystępujemy do wytyczenia poziomu osadzania
nadproŜy.
Montujemy
nadproŜa
z
elementów
prefabrykowanych L19 o długościach odpowiadających
wymiarom z projektu . NadproŜa prefabrykowane typu "L-
19" są to belki Ŝelbetowe w kształcie litery "L" o wysokości
19 . Produkuje się je w zakładach prefabrykacji z betonu
C16/20 i stali 34GS o rozpiętościach od
120 aŜ do
270 . NadproŜa drzwiowe produkowane są w 3
długościach:
120, 150 180 ,
natomiast
nadproŜa
okienne w 6 długościach:
120, 150, 180, 210, 240, 270, 300
cm. NadproŜa dzielimy na 3 podstawowe grupy: drzwiowe
typu "D", okienne w ścianach zewnętrznych obciąŜonych
stropami typu "N" i okienne w ścianach zewnętrznych
nieobciąŜonych stropami typu "S". NadproŜa typu L-19
moŜemy stosować do przykrywania otworów w ścianach o
róŜnej grubości. Na ściankach działowych o grubości
10 12 stosujemy jedną belkę. Na
ś
cianach nośnych wewnętrznych o
. 19 !"# 25 stosujemy 2 belki. Natomiast na
Porotherm 25 P+W
Porotherm 11.5 P+W
Nadproża typu L-19
8
ś
cianach zewnętrznych stosuje się najczęściej trzy belki obok siebie. NaleŜy pamiętać aby
betonowe nadproŜa w ścianie zewnętrznej były dobrze ocieplone.
7.
Technologia wykonania stropów
Wykonujemy strop Teriva. Są to monolityczno-prefabrykowane stropy gęstoŜebrowe,
belkowo-pustakowe. Stropy te składają się z kratownicowych belek stropowych, pustaków
betonowych (niekiedy elementów wypełniających z betonu komórkowego) oraz betonu
układanego na budowie. Stropy TERIVA przeznaczone są zarówno dla budownictwa
mieszkaniowego jak i budownictwa uŜyteczności publicznej. WyróŜnikiem stropów jest
obciąŜenie charakterystyczne równomiernie rozłoŜone ponad cięŜar własny konstrukcji, które
przyjęto równe
4,0; 6,0 8,0 &'/
.
-
Kształtki wieńcowo-nadproŜowe Kształtki nadproŜowo-wieńcowe zewnętrzne (KZE) i
wewnętrzne (KWE) stosowane są do wykonywania wieńców. Kształtka zewnętrzna,
wykorzystywana do wykańczania wieców na ścianach zewnętrznych, jest w przekroju
zbliŜona do litery "L", natomiast kształtka wewnętrzna ma w przekroju kształt
korytkowy. Kształtki nadproŜowo-wieńcowe eliminują drogi i czasochłonny proces
zabudowy wieńców na ścianach zewnętrznych z uŜyciem deskowania przy
wykonywaniu gęstoŜebrowych stropów belkowo-pustakowych oraz zespolonych
stropów Ŝelbetowych wykonywanych z prefabrykowanych płyt Ŝelbetowych oraz płyt
kanałowych.
-
Zaprawa do układania elementów wieńcowych na ścianach powinna być stosowana
zaprawa cementowa M10, spełniająca wymagania normy PN-EN 998-2:2004.
Konsystencja zaprawy określona metodą stoŜkową powinna wynosić
6 ) 7 .
-
Belki stropowe-zbrojenie stropów TERIVA tj. zbrojenie belek kratownicowych oraz
dodatkowe zbrojenie na ścinanie układane na budowie wyznaczono według PN-B-
03264:2002, przy załoŜeniu schematu belki wolnopodpartej. Wyjątkiem jest strop
TERIVA 4,0/1 o długości większej niŜ 6,0 m, w którym przyjęto schemat belki
częściowo zamocowanej - właściwe warunki zamocowania uzyskuje się gdy strop ten
projektowany jest jako minimum dwuprzęsłowy, o stosunku rozpiętości przęseł
sąsiednich nie mniejszym niŜ 0,7. Zgodnie z normą PN-B-03264:2002 we wszystkich
rodzajach stropów gęstoŜebrowych (do których zalicza się stropy TERIVA) naleŜy
stosować konstrukcyjne zbrojenie podporowe. Niektóre wymagają wykonania strzałki
odwrotnej ugięcia (wygięcie w górę w stosunku do podpór stałych stropu) o wartości 15
mm. Długość oparcia belek na podporze stałej (ścianie, podciągu) nie moŜe być
mniejsza niŜ 80 mm. W przypadku stropów dla budownictwa mieszkaniowego zaleca
się stosowanie stropów o większej wysokości, bardziej sztywnych, szczególnie gdy nie
będą wymagały wykonywania strzałki odwrotnej, gdyŜ przy takich stropach ewentualne
występowanie uszkodzeń ścianek działowych i wypraw będzie mniejsze niŜ przy
stropach wiotkich (niŜszych).
-
Zbrojenie podporowe Zgodnie z normą PN-B-03264:2002, p. 9.2. kaŜdy strop
gęstoŜebrowy na podporze powinien mieć zbrojenie górne o polu przekroju nie
mniejszym niŜ 0,2 pola przekroju zbrojenia dolnego w przęśle, zdolne do przeniesienia
siły rozciągającej nie mniejszej niŜ 40 kN/m szerokości stropu. Zaleca się stosowanie
zbrojenia podporowego z prętów ze stali klasy A-III N w postaci siatek zgrzewanych
płaskich lub zginanych. Siatki płaskie układa się wzdłuŜ wszystkich podpór stałych
stropu, na których opierają się belki. Na podporach środkowych układane są siatki P-1,
a na podporach skrajnych - siatki P-2. Siatki zaginane układa się we wszystkich Ŝebrach
9
stropowych; na podporach środkowych - siatki zaginane Z-1, a na podporach skrajnych
- siatki zaginane Z-2.
-
Przy układaniu belek stropowych na budowie naleŜy stosować podpory montaŜowe
rozmieszczone w rozstawie nie większym niŜ 2,0 m, tzn.:przy rozpiętości modularnej
stropu l <= 4,0 m - 1podpora, przy rozpiętości modularnej stropu 4,0 m < l <= 6,0 m - 2
podpory, przy rozpiętości modularnej stropu 6,0 m < l <= 8,0 m - 3 podpory, przy
rozpiętości modularnej stropu l > 8,0 m - 4 podpory. Podczas układania belek podpory
montaŜowe naleŜy ustawić w sposób umoŜliwiający uzyskanie strzałki odwrotnej o
wartości 15 mm
-
Wieńce Na obrzeŜach stropów, na ścianach konstrukcyjnych i ścianach równoległych
do belek naleŜy wykonać w poziome stropu wieńce Ŝelbetowe o wysokości nie
mniejszej niŜ wysokość konstrukcyjna stropu i szerokości co najmniej 100 mm.
Zbrojenie wieńców powinno składać się co najmniej z trzech prętów, zaleca się
stosowanie czterech prętów o średnicy 10 mm ze stali klasy A-III Strzemiona o średnicy
4,5 mm powinny być rozmieszczone co 250 mm. Zbrojenie wieńców zaleca się
projektować tak, aby górne podłuŜne pręty wieńca znajdowały się około 30 mm poniŜej
górnej powierzchni stropu. UmoŜliwi to ułoŜenie zbrojenia podporowego i właściwe
jego otulenie betonem. Na ścianach wykonanych z materiałów o małej wytrzymałości
(np. beton komórkowy, cegła dziurawka) zaleca się wykonywanie wieńców
opuszczonych. Dolna powierzchnia
wieńca
opuszczonego
powinna
znajdować się 40 ÷ 70 mm poniŜej
dolnej powierzchni stropu. Korzystne
jest
równieŜ
opieranie
belek
stropowych na ścianach nośnych za
pośrednictwem
Ŝ
elbetonowych
elementów
prefabrykowanych
tzw.
kształtek
wieńcowych
,
które
na
ś
cianach
skrajnych
stanowią
jednocześnie
szalunek
tracony
wieńców stropowych. Wieńce naleŜy
betonować
równocześnie
z
betonowaniem
stropu,
zwracając
szczególną
uwagę
na
staranne
wypełnienie
mieszanką
betonową
wszystkich przestrzeni, w tym miejsc
pod
belkami
w
wieńcach
opuszczonych.
-
ś
ebra rozdzielcze – w stropach o
rozpiętości powyŜej 4,0 m naleŜy
stosować Ŝebra rozdzielcze. JeŜeli rozpiętość stropu jest mniejsza niŜ 6,0 m stosuje się
co najmniej jedno Ŝebro rozdzielcze zaprojektowane w pobliŜu środka rozpiętości
stropu. Przy rozpiętości stropu większej niŜ 6,0 m stosuje się co najmniej dwa Ŝebra
rozdzielcze, przy czym odległość między podporami stałymi i Ŝebrami oraz między
Ŝ
ebrami powinna wynosić około 1/3 rozpiętości stropu. Szerokość Ŝebra rozdzielczego
powinna wynosić 70 ÷100 mm, a wysokość powinna być równa wysokości stropu.
Zbrojenie Ŝebra rozdzielczego powinny stanowić dwa pręty (jeden górą, jeden dołem) o
ś
rednicy nie mniejszej niŜ ø12, połączone strzemionami ø4,5, rozstawionymi co 0,6 m.
Pręty zbrojenia Ŝeber rozdzielczych powinny być zakotwione w wieńcach lub
podciągach prostopadłych do tych Ŝeber, na długości minimum 0,5 m.
10
-
ś
ebra pod ściankami działowymi, równoległymi do belek -pod ściankami działowymi,
usytuowanymi równolegle do belek stropowych, naleŜy wykonać wzmocnione Ŝebra
stropowe. Wzmocnione Ŝebra stropowe mogą być wykonane przez ułoŜenie dwóch
belek kratownicowych obok siebie lub - jeŜeli zachodzi taka potrzeba - przez
wykonanie w stropie belki Ŝelbetowej, ze zbrojeniem według obliczeń statycznych
-
Betonowanie stropu -Ŝebra pomiędzy pustakami oraz płytę nad pustakami grubości 30
mm w stropach TERIVA 4,0/1 lub 40 mm w pozostałych rodzajach stropów naleŜy
wykonać z betonu klasy nie niŜszej niŜ B20, odpowiadającemu wymaganiom PN-88/B-
06250 lub C16/20, odpowiadającemu wymaganiom PN-EN 206-1:2003. Uziarnienie
kruszywa powinno być nie większe niŜ 10 mm. Do betonowania stropu moŜna
przystąpić po ułoŜeniu belek (na podporach stałych i montaŜowych) oraz pustaków, a
takŜe po zmontowaniu zbrojenia wieńców, Ŝeber i ułoŜeniu zbrojenia podporowego
oraz sprawdzeniu poprawności wykonania wszystkich czynności. Bezpośrednio przed
betonowaniem ze stropu naleŜy usunąć wszelkie zanieczyszczenia, a wszystkie
elementy (pustaki i belki) polać wodą. Betonowanie stropu naleŜy wykonywać
posuwając się stopniowo w kierunku prostopadłym do belek. JeŜeli beton podawany jest
przy pomocy pompy, to naleŜy rozprowadzać go równomiernie po powierzchni stropu,
nie dopuszczając do jego miejscowego gromadzenia. JeŜeli beton podawany jest na
strop w sposób obciąŜający konstrukcję, to poziomy transport betonu po stropie moŜe
odbywać się taczkami o pojemności najwyŜej 0,075 m
3
systemem wahadłowym, po
sztywnych pomostach ułoŜonych prostopadle do belek stropowych. Pomosty powinny
być wykonane z desek grubości co najmniej 38 mm i szerokości minimum 200 mm.
Pomosty na krawędziach bocznych powinny być obite listwami zabezpieczającymi
przed stoczeniem się taczek z pomostu. W czasie betonowania naleŜy zwracać
szczególną uwagę na dokładne wypełnienie mieszanką betonową wszystkich przestrzeni
pomiędzy pustakami, czołami belek ułoŜonych w jednej linii, w wieńcach i Ŝebrach
rozdzielczych, prawidłowe zagęszczenie betonu i naleŜytą jego pielęgnację, zwłaszcza
w okresie podwyŜszonej lub obniŜonej temperatury powietrza. W trakcie betonowania
naleŜy pobierać próbki betonu i kontrolować jego jakość.
Stropy Teriva nie wymagają pełnego deskowania. Jest ono jednak potrzebne do
wykonania Ŝebra rozdzielczego dlatego pod częścią stropu wykonujemy deskowanie.
Pozostałą część tylko stemplujemy. Co 2 metry montujemy podpory tymczasowe. Aby
zwiększyć dokładność wykonania stropu, podpory montaŜowe ustawiamy przy ścianach, na
których będzie opierać się strop.
Układamy prefabrykowane belki co
60. Maksymalna długość modularna stropu
wynosi 5,7 metra . Głębokość oparcia belek na ścianie nie powinna być mniejsza niŜ 8cm.
Przestrzeń między belkami wypełniamy pustakami Teriva, tak aby nie opierały się na
ś
cianach do których je dosuwano. Otwory wszystkich pustaków, które będą przylegać do
wieńca i Ŝeber rozdzielczych zamknięto zaprawą cementową. Zapobiega się w ten sposób
dostaniu się betonu do pustaków, a więc zbędnemu obciąŜaniu stropów. Kolejną czynnością
jest wykonanie zbrojenia. Wykonujemy je w miejscach, gdzie po zabetonowaniu stropu będą
wieńce i Ŝebra rozdzielcze. Wylewamy beton towarowy kontrolując poziom nadbetonu. Po
stropie moŜna chodzić najwcześniej 24h po zakończeniu betonowania. Stemple pod belkami
usuwamy po 2 tygodniach.
11
Przystępujemy do wykonania kolejnej kondygnacji zgodnie z zasadami wcześniej
opisanymi. Przy wykonywaniu ścian potrzebne będzie rusztowanie, które ułatwi pracę na
wysokościach.
8.
Schody
Zgodnie z projektem wykonujemy schody dwubiegowe zwykłe. Schody zostały
zaprojektowane zgodnie z obowiązującymi zasadami. Wysokość schodka wynosi 16,6cm a
szerokość 32. Są to bardzo wygodne schody. Wykonujemy deskowanie zgodnie z wymiarami
przyjętymi w projekcie. Wykonujemy zbrojenie podłuŜne i poprzeczne ze stali płyt
biegowych. Pręty zbrojenia głównego ułoŜono o średnicy 10mm ułoŜono co 10cm a
zbrojenia rozdzielczego (o tej samej średnicy) co 20mm. Zbrojenie układamy na podkładkach
dystansowych aby dostatecznie otulić je betonem i zapobiec wystawaniu i korozji. Po
ułoŜeniu zbrojenia, na budowie powinien zjawić się inspektor nadzoru budowlanego, aby
sprawdzić poprawność wykonania zbrojenia. Po pozytywnej ocenie kontroli moŜemy
przystąpić do betonowania. Mieszankę układamy bardzo dokładnie, całe deskowanie powinno
być szczelnie wypełnione. Wykorzystujemy beton towarowy C16/20 (zgodnie ze
wcześniejszym opisem). Deskowanie moŜna dopiero po 14 dniach zdjąć. Pełna wytrzymałość
Ŝ
elbetowych schodów zostanie uzyskana po 28 dniach. Gdy zaleŜy nam na czasie a co się z
tym wiąŜę zmniejszeniu kosztów schody moŜemy zrobić przy wykonywaniu stropów.
Zaoszczędzimy w ten sposób czas na zbędną przerwę technologiczną.
9.
Roboty ciesielskie
Po wykonaniu wszystkich kondygnacji domu, stropów i schodów przystępujemy do robót
ciesielskich i wykonania dachu. Dach jest dla kaŜdego domu elementem najwaŜniejszym.
Chroni przed zimnem, wiatrem, deszczem i śniegiem, a takŜe nadaje budynkowi
indywidualny charakter. Musi spełniać wymogi zawarte w normach. Jednak, aby spełnił
wszystkie nasze oczekiwania i wymagania musi opierać się na odpowiedniej konstrukcji.
12
Więźba dachowa to drewniana konstrukcja nośna, czyli układ ukośnie połoŜonych belek
zwanych krokwiami, które łączą się ze sobą w najwyŜszym punkcie zwanym kalenicą.
Krokwie mogą być podparte poziomymi belkami, które zaleŜnie od konstrukcji zwane są
jętkami lub płatwiami. W miejscu połączenia ze ścianami domu, najczęściej leŜą równoległe,
poziome belki - zwane murłatami. Więźba dachowa przenosi obciąŜenia własne, pokrycia,
ś
niegu i wiatru. Dlatego trzeba ją zbudować z drewna dobrej jakości, odpowiednio
wysuszonego i obrobionego oraz zabezpieczonego przed ogniem i grzybami. Projekt naszego
domu przewiduje dach z wiązarem jętkowym. Dachy takie stosujemy w budynkach z
rozstawem ścian od 6 do 7,5m. W wiązarach jętkowych krokwie są usztywnione dodatkowo
elementami poziomymi (jętkami). KaŜdą parę krokwi dodatkowo usztywnia się poziomą
belką (jętką), którą umieszcza się na wysokości równej 2/3 długości krokwi - licząc od jej
dolnego oparcia.
Drewno uŜyte do budowy więźby dachowej powinno być odpowiednio przygotowane.
Musi mieć odpowiednią wilgotność i być skutecznie zabezpieczone. - Wilgotność dla
konstrukcji, które naleŜy szczególnie chronić przed zawilgoceniem, powinna wynosić nie
więcej niŜ 20%, dla konstrukcji zadaszonych, stojących na otwartym powietrzu - nie więcej
niŜ 30%, natomiast dla konstrukcji klejonych nie powinna przekroczyć ok. 17 % .Chcąc
uzyskać odpowiednią z normami wilgotność uŜytkową drewna, naleŜy poddać tarcicę
procesowi suszenia - w sposób naturalny albo sztuczny w suszarkach. Dla kaŜdego rodzaju
drewna czas suszenia jest inny, np. dla sosny, świerku i jodły czas naturalnego suszenia
tarcicy (do wilgotności około 20%) wynosi od 45 do 90 dni. Dla modrzewia od 90 do 190 dni.
Kolejnym procesem, zabezpieczającym drewno jest impregnacja. ZaleŜy ona od trzech
czynników: rodzaju drewna, rodzaju zastosowanego impregnatu oraz technologii procesu
impregnacji. Najpewniejszym sposobem chroniącym konstrukcję drewnianą przed działaniem
Dach jętkowy
13
grzybów i ognia jest zastosowanie metody próŜniowo-ciśnieniowej i kąpieli gorąco-zimnych.
Inne metody, takie jak : malowania, natryski, moczenia są mniej skuteczne. Konstrukcja
będzie wykonana z najwyŜszej jakości drewna sosnowego czterostronnie struganego,
zaimpregnowanego. Całość konstrukcji będzie złoŜona na budowie z elementów wykonanych
na zamówienie w wytwórni konstrukcji drewnianych. O transport nie musimy się martwić,
gdyŜ producent ma dostarczyć drewno na plac budowy. Całość będzie opierać się na
ś
ciankach, których górną warstwę naleŜy wypełnić betonem i zaizolować podwójną warstwą
papy na lepiku (2x2mm). Następnie montujemy murłatę o wymiarach 12x12cm. W murłacie
wiercimy otwory, aby móc ją zakotwić na ścianie. Murłaty montujemy między sobą na łącza
ciesielskie.
Pary krokwi łączymy na złącza ciesielskie a następnie ustawiamy je na murłacie.
Montujemy je do murłaty za pomocą stalowych gwoździ a następnie połączenie wzmacniamy
za pomocą stalowych kątowników.
Zgodnie z projektem jętka będzie znajdować się na wysokości 2,43m nad poziomem
podłogi. Jętki mocujemy do krokwi za pomocą gwoździ. Następnie połączenie konstrukcji
umacniamy za pomocą grubych śrub stalowych. Miejsca połączeń dwukrotnie.
Następnym elementem jest wiatrownica. Wiatrownica jest to drewniana deska lub
łata
ukośnie mocowana do
krokwi
od spodu. Jej zadaniem jest usztywnienie konstrukcji
więźby
dachowej
w kierunku podłuŜnym. Zapewnia współpracę
wiązarów
przy obciąŜeniu wiatrem.
Wiatrownicę wykonaną z desek 3x12cm przybijamy na jętkach na ukos i od spodu krokwi.
Przystępujemy do montaŜu folii dachowej. Wykorzystamy do tego membranę dachowa
Corotop® Classic. Membrana ta jest produktem trójwarstwowym o wysokiej
paroprzepuszczalności przeznaczonym do stosowania w budownictwie jako wstępne krycie
do dachów spadzistych, ocieplonych, takŜe na pełne deskowanie. Dzięki wykorzystaniu do
produkcji filmu funkcyjnego (film polipropylenowy) produkt posiada wysoki parametr
wodoszczelności co powoduje Ŝe jest odporny w duŜej mierze na działanie wody i wilgoci
dając moŜliwość prac montaŜowych w kaŜdych warunkach atmosferycznych. Specjalne
dodatki stabilizacyjne powodują, Ŝe produkt ma zwiększoną odporność na działanie promieni
UV (do 3 miesięcy) przez co montaŜ ostatecznego pokrycia dachowego moŜe nastąpić z
pewnym opóźnieniem czasowym. Zakłady membrany naleŜy łączyć specjalistycznymi
taśmami do łączenia membran dachowych Coromix. Pod kontrłaty naleŜy zastosować taśmę
uszczelniającą do kontrłat Coropur
10.
Roboty wykończeniowe
•
Roboty podłogowe i posadzkarskie
Roboty podłogowe zaczynamy od dolnej kondygnacji dlatego, Ŝe jest tam najwięcej
pomieszczeń gdzie podłoga będzie wykonana z jastrychu cementowego..W kaŜdym
pomieszczeniu wykonamy 4cm warstwę posadzki wykonanej z zaprawy Optiroc 1000.
Optiroc 1000 ma gwarantowaną wysoką wytrzymałość na ściskanie (powyŜej 20 MPa) i
obniŜony skurcz. Przygotowanie zaprawy moŜe odbywać się bezpośrednio na stanowisku
roboczym, gdyŜ polega jedynie na wymieszaniu porcji suchej mieszanki z odpowiednią
ilością wody. Nie potrzebne są duŜe składowiska, moŜna dokładnie wyliczyć potrzebną ilość
materiału. Podkład podłogowy wykonany z zaprawy Optiroc 1000 jest mrozo- i
wodoodporny. W ekstremalnych warunkach, np. po zalaniu mieszkania nie pęcznieje, a po
wysuszeniu nadaje się do dalszej eksploatacji. Trwale wiąŜe się z podłoŜem cementowym
oraz jest odporny na intensywną eksploatację. Zaprawa moŜe być pokrywana warstwami
posadzkowymi bez konieczności dodatkowego przygotowania powierzchni. Optiroc 1000
14
znakomicie współpracuje z wszelkimi klejami do płytek ceramicznych i innych wykładzin.
Niezbędy sprzęt potrzebny do przeprowadzenia wszelkich prac to: wiertarkę z mieszadłem i
pojemnik do mieszania zaprawy przy mniejszych ilościach lub betoniarkę przy większych,
pojemnik do odmierzania wody, prowadnice - najlepiej w postaci prostych, gładkich rurek -
poziomicę, około dwumetrową łatę do ściągania zaprawy, łopatę, pace, folię do przykrycia
wykonanej posadzki oraz rękawice robocze. Następnym krokiem jest ustawienie prowadnic.
NaleŜy to wykonać szczególnie starannie, gdyŜ ich górna płaszczyzna będzie wyznaczać
wierzchnią warstwę posadzki, zatem wszystkie ewentualne nierówności przy montaŜu
prowadnic odzwierciedlą się w wykonanej powierzchni. Rurki rozmieszczamy tak, aby ich
rozstaw był o ok. pół metra mniejszy od długości łaty do ściągania zaprawy, a odległość od
ś
cian nie przekraczała 25 cm. Prowadnice mocujemy na pryzmach zaprawy, rozłoŜonych co
około 60 cm, kontrolując cały czas ich poziom przy uŜyciu poziomicy. Prace powinny być
wykonywane w kierunku wyjścia z pomieszczenia, aby łatwiej moŜna było dostarczać
zaprawę. Pamiętajmy, Ŝe temperatura w czasie wylewania podkładu powinna być powyŜej 10
st.C, ale nie wyŜsza niŜ 30 st.C. Kiedy prowadnice są wystarczająco stabilne, przystępujemy
do zasadniczej części prac. Pierwszym krokiem jest przygotowanie zaprawy. W tym celu
mieszamy suchą mieszankę z wodą w określonych na opakowaniu proporcjach. Następnie
układamy ją między rurkami z pewnym naddatkiem, zagęszczamy i ściągamy nadmiar, robiąc
łatą zygzakowate ruchy. JeŜeli coś nam się nie uda, nie naleŜy się przejmować. MoŜemy po
prostu dorzucić trochę zaprawy i powtórnie zebrać jej nadmiar. Zamiast po rurkach moŜna teŜ
ś
ciągać masę po wypoziomowanych pasach wykonanych z zaprawy. W tym wypadku naleŜy
odczekać trochę, aby masa związała i była na tyle stabilna, aby moŜna było po niej ściągać
układaną mieszankę. Następnie wykonując ruch obrotowy ostroŜnie wyciągamy rurki.
Pozostałe wgłębienia starannie uzupełniamy zaprawą. Kolejną czynnością, decydującą o
ostatecznym wyglądzie posadzki jest tzw. "zacieranie" powierzchni. Wykonuje się je
kolistymi ruchami, odpowiednio dociskając pacę do podłoŜa. W pierwszym etapie uŜywa się
pacy drewnianej lub styropianowej. Końcowy efekt zatarcia "na gładko" uzyskuje się
natomiast przy pomocy pacy stalowej.
Najwcześniej po 28 dniach moŜemy przystąpić do układania płytek na jastrychu
cementowym. Do wykonywania prac potrzebne będą: poziomica, pion murarski, listwy
startowe, metrówka, ołówek, wiertarka wolnoobrotowa z mieszadłem, pojemnik 30 litrów do
przygotowania zapraw, paca zębata do nakładania zaprawy klejowej (wielkość zębów naleŜy
dobrać do wielkości przyklejonych płytek – tabela poniŜej), przecinarka do płytek (najlepiej
elektryczna, stolikowa), wycinarka do otworów w płytkach, papier ścierny, krzyŜyki
dystansowe, szpachelka, szczypce – cęgi glazurnicze, szczotka druciana, szczotka – zmiotka,
paca gumowa do spoinowania, gąbka, czyste szmatki bawełniane, pistolet do silikonu, odzieŜ
ochronna. Wykorzystamy zaprawę klejącą Optiroc Eko Fix do glazury i terakoty,
mrozoodporną. NaleŜy odmierzyć potrzebną ilość wody i wymieszać z odpowiednią ilością
. Całość dokładnie wymieszać wiertarką wolnoobrotową z mieszadłem, aŜ do uzyskania
jednorodnej masy i pozostawić na ok. 5-10 minut. Ponownie lekko wymieszać, sprawdzić
urabialność zaprawy i ewentualnie, mieszając, dodać stopniowo resztę wody. Nie dodawać
więcej wody, niŜ podano na opakowaniach, poniewaŜ obniŜy to wytrzymałość oraz zwiększy
skurcz zaprawy. Zaprawę klejącą nanosić na podłoŜe gładką krawędzią pacy, a następnie
równomiernie rozprowadzać krawędzią zębatą. Wielkość zębów pacy dobiera się w
zaleŜności od wielkości płytek. Pacę naleŜy prowadzić pod kątem 75 -90º do podłoŜa. Nie
nanosić grubszej warstwą kleju niŜ wynika z wielkości zębów pacy. Maksymalna grubość
warstwy zaprawy klejącej pod płytką: 5 mm. dla zapraw cienkowarstwowych i 10 mm. dla
zapraw średniowarstwowych. Płytek nie moczyć w wodzie. Suche i czyste płytki naleŜy
układać na zaprawę przed upływem czasu otwartego klejenia do momentu pojawienia się na
powierzchni nałoŜonej warstwy zaprawy „naskórka”). Płytki przyklejać przyciskając mocno
15
do warstwy zaprawy i jednocześnie lekko obracać, co zapewnia przyklejenie płytek na całej
ich powierzchni i dobre związanie z podłoŜem. PołoŜenie płytki moŜna jeszcze korygować
przez pewien czas (w zaleŜności od rodzaju zaprawy i warunków – temperatura, wilgotność
itp.). Od czasu do czasu sprawdzać prawidłowość klejenia odrywając świeŜo przyklejoną
płytkę - płytki ścienne powinny być pokryte zaprawą na co najmniej 80 – 90%, a płytki
podłogowe na 100% ich powierzchni. Płytek nie układać na styk. W zaleŜności od wielkości
płytek, potrzeb i upodobań estetycznych pozostawić spoiny o szerokości 2-8 mm. Projekt
przewiduje 5mm fugę. W celu zachowania jednakowych szerokości spoin stosować
odpowiednie krzyŜyki dystansowe. KrzyŜyki oraz nadmiar zaprawy naleŜy usunąć spomiędzy
płytek przed całkowitym związaniem zaprawy i wyczyścić krawędzie i powierzchnie płytek.
Płytki ułoŜone na ścianach moŜna spoinować po 2 dniach, a na podłodze po 3 dniach. Do
spoinowania naleŜy uŜywać kolorowej zaprawy Optiroc Spoina 0-8 mm. Zaprawę dokładnie
wciskać w przestrzenie między płytkami gumową pacą, aŜ do całkowitego ich wypełnienia.
Nadmiar świeŜej zaprawy zebrać i wykorzystać ponownie. Powierzchnię spoin moŜna
wygładzić zaokrąglonym narzędziem zwilŜonym wodą. NałoŜoną zaprawę pozostawić do
wyschnięcia na około 15-30 minut. Następnie powierzchnię zmyć wilgotną gąbką. Wodę
pozostałą po myciu płytek dokładnie usunąć z powierzchni fug. Gdy płytki nie będą juŜ
wilgotne, całą powierzchnię naleŜy przetrzeć suchą szmatką bawełnianą. W bardzo suchych
pomieszczeniach i na zewnątrz przy wysokiej temperaturze spoiny na leŜy zwilŜyć wodą
kilka godzin po ułoŜeniu. Dylatacje oraz wewnętrzne połączenia ścian i połączenia ścian z
podłogą wypełnić wypełniaczami elastycznymi, maxit Silikon Sanitarny lub specjalnymi
profilami dylatacyjnymi. Silikonem naleŜy wypełnić równieŜ miejsca montaŜu baterii oraz
inne elementy przechodzące przez przebijające płaszczyznę płytek.
Parkiety drewniane: zaczynamy od sprawdzenia warunków pomieszczenia. RóŜnice w
poziomie podłoŜa nie mogą być większe niŜ -+2mm, wilgotność podłoŜa nie powinna
przekraczać 2 %mierzoną metodą CM, a optymalna temperatura otoczenia to 21 stopni.
NaleŜy spełnić te warunki, by w kolejnych etapach nie napotkać utrudnień. Kolejnym
krokiem jest przygotowanie podłoŜa, czyli zabezpieczenie podłoŜa specjalistycznym
preparatem gruntującym, który umoŜliwi równieŜ poŜądane działanie kleju. Grunt naleŜy
dobrać odpowiednio do stosowanego kleju jak i do rodzaju I twardości podłoŜa. Etap klejenia
oraz układania elementów drewnianych jest kluczowym momentem w całym procesie. NaleŜy
tutaj precyzyjnie posługiwać się klejem i układać drewno, zgodnie z wykonanym wcześniej
projektem. Pamiętajmy o pozostawieniu szczeliny dylatacyjnej szerokość ok. 10mm przy
ś
cianach, drzwiach oraz przy łączeniu z płytkami, kamieniem bądź terakotą. Kiedy posadzka
zostanie ułoŜona, powinniśmy ją tak zostawić na min 2 tygodnie, by dostosowała się do
warunków panujących w pomieszczeniu. Po odczekaniu wymaganego czasu od połoŜenia
podłogi naleŜy ją wyszlifować. W tym etapie potrzebne są specjalistyczne maszyny i papiery
ś
cierne o róŜnym stopniu granulacji. Szlifowanie sprawi, Ŝe nasza podłoga będzie idealnie
równa i gładka. Dopiero wtedy moŜe zostać poddana wykończeniu. Jeśli pomiędzy płytkami
pozostały jakieś ubytki naleŜy je wypełnić – metodą szpachlowania, uŜywając
specjalistycznej masy szpachlowej. Substancja mieszając się z pyłem pozostałym po
szlifowaniu nabiera koloru identycznego z zastosowanymi elementami drewnianymi, dzięki
czemu wzór jest jednorodny i estetyczny. Pozostałości naleŜy ponownie wyszlifować, by nie
pozostały Ŝadne nierówności. Dopiero wtedy moŜemy montować listwy przyścienne, które
wykańczają styk podłogi i ściany. Listwy spełniają zarówno funkcję ozdobną, jak i ochronną
zabezpieczając koniec podłogi. W naszym domu wykorzystamy parkiet: FINISHPARKIET to
podłoga z prawdziwego drewna, uniwersalna i odporna na zmiany mody, do zastosowania w
mieszkaniach i biurach. Zapewnia dobre samopoczucie i komfort. Pojedyncza klepka o
wymiarach: długość 490 mm, szerokość 70 mm, grubość 11 i 14 mm pokryta jest pięcioma
warstwami lakieru. Pierwsza to warstwa podkładowa a kolejne cztery to warstwy lakieru
16
ekologicznego nanoszonego najnowocześniejszą technika i utwardzane promieniami UV. Po
tym procesie na 1 m2 parkietu znajduje się ok. 90 g. lakieru. Lakier nanoszony taką techniką
jest trwale związany z drewnem i nie łuszczy się.
•
Technologia robót tynkarskich
Przed przystąpieniem do wszystkich robót tynkarskich naleŜy zabezpieczyć posadzki i
inne elementy, które mogą zostać zabrudzone. NaleŜy pamiętać takŜe o zabezpieczeniu okien
i drzwi. W piwnicy i na parterze ściany zostaną pokryte tynkiem gipsowym. Ściany poddasza
zostaną wykonane w innej technologii opisanej dalej. Tynk gipsowy wewnętrzny Jest
określany terminem jako tzw. tynk "ciepły". Posiada, w przeciwieństwie do tynków
cementowo-wapiennych, bardzo niski współczynnik przewodzenia ciepła. Kształtuje się on w
przedziale od 0,25 do 0,35 W/mK Tworzy przytulną atmosferę w pomieszczeniu, a zarazem,
poprzez swoją dobrą izolacyjność termiczną ma wpływ na oszczędzanie energii cieplnej co
przyczyni się do lepszej izolacyjności cieplnej całego domu. Przy pomocy tynków gipsowych,
bez trudu moŜna uzyskiwać gładkie, bardzo równe, dokładnie wykończone i bardzo
estetyczne powierzchnie. Dopuszczalne obowiązujące normatywne odchylenia równości
tynków, wynoszą 2 mm na długości 2 m i u większość wykonawców nie ma z tym problemu.
Tynki gipsowe są bardzo dobrym podłoŜem pod powłoki malarskie, tapety lub płytki
ceramiczne. Stosować je moŜna bez ograniczeń w kuchniach, łazienkach i piwnicach. Szybkie
wysychanie jest waŜną zaletą tego materiału. JuŜ po pierwszej fazie wysychania, uzyskuje
wilgotność do 5,5% wagowo ( inne tynki 9,5-15%).Pełne wyschnięcie następuje po 10 do 14
dni i jest zaleŜne od grubości warstwy tynku, temperatury i wilgotności w pomieszczeniu. Po
wyschnięciu jest odporny na ścieranie. Bez problemu moŜna wbijać w niego gwoździe, nie
odpryskuje. Podstawowym składnikiem tynku jest gips (CaSO4 + 2 H2O). Minerał ten
zawiera w sobie dwie molekuły krystalicznej wody, które wyraźnie wpływają na
podwyŜszenie ogniochronności tego materiału. Podczas ewentualnego poŜaru, uwalniają się
w formie pary wodnej i wydatnie spowalniają proces nagrzewania otynkowanego elementu.
Otulina z tynku gipsowego pod względem ogniochronności jest równowaŜna otulinie
betonowej. Tynk gipsowy nie draŜni skóry ludzkiej, posiada taki sam jak ona poziom
współczynnika pH i taką samą wielkość oporu dyfuzyjnego pary wodnej. Poprzez znaczną
swoją porowatość, jest sprawcą utrzymywania przyjemnego klimatu we wnętrzach. Kiedy w
pomieszczeniach otynkowanych tynkiem gipsowym wystąpi nadmierna wilgoć, wchłania ją.
Przekazuje z powrotem do wnętrza, kiedy poziom wilgoci w pomieszczeniu wyraźnie się
zmniejszy. Przede wszystkim, tynki gipsowe wykonuje się techniką jednowarstwową, od razu
wykańczając powierzchnię ostatecznie. Są łatwe do wygładzania, przy czym powstaje mała
ilość odpadów, są szybkoschnące i pozwalają uzyskiwać wysokie wydajności tynkowania. Są
to gotowe, przygotowane fabrycznie mieszanki tynkarskie. Głównymi składnikami tynków
gipsowych jest przede wszystkim wysokiej jakości nie zanieczyszczony gips, kruszywo
kalibrowane (śred. do 1,2 mm) i wiele uszlachetniających dodatków jak plastyfikatory,
opóźniacze i inne. Tynki gipsowe produkuje się w dwóch wersjach technologicznych. Jako
tynki maszynowe, które wykonuje się na budowach przy zastosowaniu specjalnych agregatów
tynkarskich oraz jako tynki ręczne, preferowane przy wykonawstwie prac remontowych z
niewielkimi powierzchniami do otynkowania np. do 50 m2. NaleŜy bezwzględnie uwaŜać aby
nie tynkować w temperaturze poniŜej 5oC, dotyczy to powietrza jak i powierzchni do
otynkowania
W związku z tym, Ŝe dom ma być oddany do uŜytku jak najszybciej wykorzystamy
technologię tynków gipsowych- mechanicznych firmy KNAUF. Dzięki temu prace będą
przebiegać dwukrotnie szybciej i kosztować będą tyle samo co tradycyjna technologia
układania tynku. W związku z goniącymi nas terminami, oraz duŜą powierzchnią ścian
17
wykorzystamy kontenery z tynkiem MP-75 tynk gipsowy standardowy, które będą
dostarczone na budowę bezpośrednio przez wykonywaniem robót tynkowych. Jest to
technologia kontener - silomat - agregat G-4, która znacznie podwyŜsza wydajność i
efektywność ekipy robotników w stosunku do ręcznego napełniania agregatu. Przed
przystąpieniem do układania tynku naleŜy zagruntować podłoŜe. Ma to na celu
zabezpieczenie przed wchłanianiem wody z gipsu. Do tego celu uŜyjemy środek gruntujący
"Grundiermittel", nanosząc go metodami malarskimi. Po nałoŜeniu tynku na ścianę lub sufit
metodą natrysku agregatem tynkarskim (PFT G-4, powierzchnię równa się wstępnie łatą typu
"h" (dł. 1,5m.). Po upływie 80-100 min., jak tynk lekko zmatowieje, doprowadza się
powierzchnię do wymaganej równości, wyciągając razem wszystkie krawędzie zewnętrzne i
wewnętrzne. Kiedy tynk dalej podeschnie, wyrównywać dalej powierzchnie pacą stalową. Po
odczekaniu nawilŜa się tynk "mgłą wodną" (specjalna końcówka węŜa) i wygładza się pacą
gąbczastą filcuje. Po kolejnym podeschnięciu, wykonuje się gładzenie ostateczne pacą lub
kielnią stalową. NaleŜy zwrócić uwagę na to aby w czasie wykonywania tynku gipsowego
zamontować ochronne listwy metalowe naroŜne. Dotyczy to naroŜy ścian i wszystkich
krawędzi otworów drzwiowych i okiennych.
Przystępujemy do robót murowych na poddaszu. Wykorzystamy tu jednak technologie
płyt gipsowo kartonowych. Potrzebne nam będą zwykłe płyty gipsowo kartonowe a w
przypadku łazienki wodoodporne płyty . Zanim przystąpimy do robót na poddaszu naleŜy je
ocieplić, co będzie opisane w ostatnim punkcie. Ściany wykonane z płyt montujemy
bezpośrednio do konstrukcji dachu tj. krokwi, jętek za pomocą specjalnych gwoździ. Spoiny
między płytami szpachlujemy i nakładamy siatkę z włókna szklanego. Po wyschnięciu
szpachli spoiny wyrównujemy szlifierką. Płyty i spoiny naleŜy układać bardzo dokładnie aby
nie powstały Ŝadne nierówności. W łazience prace związane z montaŜem płyt przebiegają
podobnie jednak zamiast zwykłych płyt wykorzystujemy płyty wodoodporne, ze specjalnym
rdzeniem, który opóźnia wchłanianie wody. Płytę taką pokrywamy jeszcze specjalną folią
płynną, która dodatkowo zabezpiecza przed nadmiernym zawilgoceniem płyt. Wykonujemy
drewnianą konstrukcję sufitu montowaną bezpośrednio aby mieć więcej przestrzeni.
Widoczne elementy konstrukcji dachowej pokrywamy płytami gipsowo kartonowymi.
•
Technologia robót malarskich
Do malowania potrzebny będzie następujący sprzęt:pędzle: płaskie wąski i szeroki,
zakrzywiony kaloryferowiec, folia malarska , taśmy papierowe: wąska i szeroka , szpachelki:
wąska, szeroka, skrobak trójkątny, skrobak z wycięciem na wałek, wiaderko plastikowe,
kuweta dopasowana do wałka lub kratka, wałek/wałki duŜy i szeroki, mały i wąski,
ś
rubokręty prosty i krzyŜak mały i duŜy, listwa/patyk do mieszania farby, uchwyt + siatka lub
papier ścierny lub gąbka ścierna do szlifowania szpachli, pistolet do silikonu ,drabinka
malarska.Przed przystąpieniem do malowania naleŜy sprawdzić czy tynk jest juŜ suchy. Jeśli
tak moŜemy przystąpić do zabezpieczenia miejsc malowania foliami i taśmami malarskimi.
Na płytach kartonowo gipsowych wykonujemy podkład białą farbą. Farbę nanosimy za
pomocą wałków z włóknami naturalnymi lub syntetycznymi. Na małych powierzchniach do
malowania wykorzystujemy pędzle o róŜnej grubości. Przed przystąpieniem do układania
kolejnych warstw farby naleŜy poczekać aŜ poprzednia warstwa dokładnie wyschnie. Do
malowania moŜemy wykorzystać najróŜniejsze techniki malarsko – artystyczne np. szablony,
zacieranie, farby w aerozolu jak i całą gamę farb przeznaczonych do róŜnych pomieszczeń i
w dostępnych w szerokiej gamie kolorów. W przypadku wykonywania bardziej
skomplikowanych technik malarskich warto wykonać nawet na tynku gipsowym podkład ze
zwykłej farby, której kolor dobierzemy w zaleŜności od naszej wizji artystycznej. Na
powierzchnię o niskiej wsiąkliwości nie warto stosować farb w aerozolu ani farb bardzo
18
płynnych, gdyŜ ich nieumiejętne nałoŜenie moŜe spowodować wielki zacieki. Do malowania
pomieszczeń w naszym domu wykorzystamy farby: Dulux KOLORY ŚWIATA emulsja
akrylowa to najwyŜszej jakości farba emulsyjna akrylowa przeznaczona do dekoracyjnego i
ochronnego malowania: tynków (cementowych i cementowo-wapiennych), podłoŜy
gipsowych, płyt kartonowo-gipsowych, tapet papierowych i z włókna szklanego, wewnątrz
pomieszczeń. Tiksotropowa struktura farby sprawia, Ŝe nie kapie z pędzla czy wałka i dlatego
szczególnie dobrze nadaje się do malowania ścian i trudnych powierzchni (np. sufity). Bardzo
łatwo daje się rozprowadzać na malowanym podłoŜu. Jest wyjątkowo wydajna i doskonale
kryje. Powłoka farby jest matowa, a jej mikroporowata struktura umoŜliwia ścianom
oddychanie.
Dulux KUCHNIA i ŁAZIENKA - emulsja akrylowa jest szorowalną emulsją akrylową
przeznaczoną do malowania ścian i sufitów wykonanych z: tynków (cementowych i
cementowo-wapiennych) i gładzi gipsowych itd. Doskonale nadaje się do stosowania na
powierzchniach naraŜonych na zabrudzenia, kondensację pary wodnej oraz działanie tłuszczu
np. kuchnie, łazienki itp. Tworzy paroprzepuszczalną, wyjątkowo trwałą powłokę o
aksamitnym wykończeniu. Odpowiednia konsystencja, łatwość malowania i dobre krycie
sprawiają, Ŝe malowanie nie jest czynnością uciąŜliwą. Opracowana gama kolorów pozwala
na harmonijny dobór kolorystyki do najczęściej wybieranych odcieni glazury i terakoty.
Do malowania sufitów i białych ścian wykorzystamy JEDYNKA AKRYLOWA
ś
nieŜnobiała dyspersyjna farba akrylowa. ŚnieŜnobiała dyspersyjna farba akrylowa do wnętrz
jest białą farbą emulsyjną na bazie dyspersji akrylowej. Tworzy gładkie śnieŜnobiałe powłoki,
które dzięki mikroporowatej strukturze umoŜliwiają "oddychanie" ścian.
11.
Roboty izolacyjne i pokryciowe dachu
System ocieplenia dachów składa się z następujących elementów:
-wełna mineralna;
-folia paroizolacyjna;
-folia paroprzepuszczalna;
- zestaw taśm dwustronnie klejących i pęczniejących.
JeŜeli wykonaliśmy więźbę dachową pod pokrycie dachowe z dachówki ceramicznej
(betonowej) lub blachodachówki, to przed przybiciem kontrłat i łat musimy naciągnąć i
przymocować do krokwi (np. zszywkami) folię paroprzepuszczalną. Dobierając rodzaj folii
19
zwracamy uwagę na wielkość przepuszczalności pary wodnej lub współczynnik sd
(równowaŜna dyfuzyjnie grubość warstwy powietrza). Wartość tej pierwszej naleŜy przy tym
odnieść do jednakowej normy.
JeŜeli paroprzepuszczalność folii jest wysoka (> 1000g/m2/dobę wg DIN 52615), to
moŜna ją połoŜyć bezpośrednio na izolacji cieplnej z wełny szklanej - bez obawy jej
zawilgocenia. Istnieje moŜliwość wykorzystania pełnej wysokości krokwi dla izolacji cieplnej
i uniknięcia dobijania listew na krokwie.
Wentylacja:
Przy folii o niskiej paroprzepuszczalności (< 100 g/m2/ dobę wg. DIN 52615), naleŜy
pozostawić szczelinę wentylacyjną (2 - 3 cm) równieŜ między ociepleniem a folią.
W takich przypadkach szczególnie istotne jest prawidłowe zamocowanie folii przy oknach
dachowych, kominach, itp. JeŜeli elementy budowlane wystają ponad powierzchnię dachu,
folię naleŜy tak ułoŜyć, aby zapobiec przedostaniu się deszczu i śniegu.
Przy pokryciu dachowym z dachówki bitumicznej lub papy na pełnym deskowaniu
stosowanie folii paroprzepuszczalnej nie jest konieczne - w tym przypadku wentylacja
warstwy ocieplenia będzie odbywała się dzięki szczelinie wentylacyjnej pod deskowaniem.
Aby wentylacja systemu ocieplenia dachu odbywała się sprawnie, naleŜy zapewnić otwory
wlotowe pod okapem dachu oraz odprowadzenie powietrza w kalenicy lub na górnej
powierzchni dachu. Przy dachach o nachyleniu poniŜej 10 stopni oraz dachach
wielospadowych, z większą ilością połaci dachowych, naroŜy, lukarn wentylacja systemu
ocieplenia jest utrudniona, co skłania do wyboru folii o duŜej paroprzepuszczalności i
szczeliny wentylacyjnej minimum 5 cm.
Przestrzeń między krokwiami wypełniamy wełną mineralną, która dzięki spręŜystości
cienkich włókien utrzymuje się w połaci dachowej. Często jednak konieczne jest
podwiązywanie od spodu wełny między krokwiami. Mimo, Ŝe z obliczeń cieplnych zgodnie z
polską normą nawet grubość 15-16 cm wełny szklanej jest wystarczająca, to dodatkowy,
niewielki wydatek na wełnę grubości 20- 22 cm zostanie zrekompensowany oszczędnościami
podczas ogrzewania pomieszczeń.
W tym momencie moŜe pojawić się problem mniejszej wysokości krokwi w
porównaniu do grubości ocieplenia.
Korzystnym rozwiązaniem jest zastosowanie drugiej warstwy izolacji ułoŜonej między
rusztem np. pod płyty GKP, poprzecznie do krokwi. Likwidujemy w takim przypadku
dodatkowo mostki termiczne poprawiając izolacyjność cieplną systemu.
JeŜeli zachodzi taka konieczność moŜna równieŜ zwiększyć wysokość krokwi nabijając na
nie dodatkowe listwy.
Pokrycie dachu blachodachówką:
Struktura blachodachówki składa się z części nośnej tzw. rdzenia, którą stanowi
najczęściej walcowana stal, bądź aluminium. Blachy profilowane zabezpieczane są ocynkiem,
lakierami
akrylowymi,
poliestrowo-silikonowymi,
polifluorowinylidonowymi,
albo
opatentowanymi powłokami ochronnymi.
Pokrycia z blachodachówki są stosunkowo tanim rozwiązaniem, chodź w przypadku
dachów bardziej skomplikowanych, o licznych skosach gdzie połacie przenikają się moŜna
juŜ podwaŜyć ten atut. Powstaje tam duŜa ilość zbędnych „spadów” które znacznie
podwyŜszają koszt inwestycji. W takim przypadku najlepiej wybierać firmę która oferuje
blachę pod konkretne wymiary danej połaci dachowej.
20
Blachy wyróŜniają stosunkową lekkością oraz duŜymi formatami arkuszy co wpływa
na dobrą szczelność pokrycia dachowego oraz pozwala na krycia połaci o dowolnym kącie
nachylenia. Za minimalny spadek przyjmuje się ok. 15°
Wybór pokrycia z blachodachówki na etapie projektowania pozwoli zmniejszyć w
późniejszym etapie inwestycji koszty związane z wykonaniem więźby dachowej. Przekroje
materiałów konstrukcyjnych więźby mogą być mniejsze niŜ w przypadku tych pod dachówki
ceramiczne bądź cementowe.
Pod pokrycia z blachy nie trzeba takŜe robić pełnego deskowania jak w przypadku
pokryć bitumicznych co dodatkowo obniŜa koszty przedsięwzięcia. W tym przypadku
bezpośrednio na krokwie mocuje się specjalną membranę dachową bądź folie paraizolacyjną,
następnie wzdłuŜ krokiew kontrałty, następnie łaty do których mocowane są arkusze blachy.
W przypadku obróbki blachy nie naleŜy do tego celu uŜywać szlifierek kątowych gdyŜ
uszkadzają one jej powłokę. Uszkodzona balcha szybko ulega korozji. Jeśli jednak zdarzy się
Ŝ
e zostanie ona zarysowana naleŜy niezwłocznie zabezpieczyć ją farbą zaprawkową w
kolorze danego pokrycia.
Baslchodachówki przykręca się ocynkowanymi wkrętami typu „Farmer” ze
specjalnymi gumowymi uszczelkami.
11.Technologia wybranej metody ocieplenia budynku.
Ocieplenie metodą lekką mokrą:
Metodą lekką mokrą moŜna ocieplać wszystkie ściany z wyjątkiem wykonanych z
drewna. W pierwszym przypadku termoizolację mocuje się do ściany jednowarstwowej,
wzmacnia i pokrywa tynkiem zewnętrznym, tworząc w ten sposób ścianę dwuwarstwową.
Przy ocieplaniu system układa się na starych murach, które nie spełniają wymogów
izolacyjności cieplnej. Dobre ocieplenie pozwoli bowiem zaoszczędzić około 30% kosztów
przeznaczanych na ogrzewanie domu.
21
Styropian
W systemach ociepleń stosuje się styropian samogasnący FS odmiany nie mniejszej
niŜ 15 (gęstość 15 kg/m3). Najczęściej płyty z krawędziami bocznymi profilowanymi do
łączenia na wpust i wypust oraz na zakład. Cokoły warto ocieplać polistyrenem
ekstrudowanym, gdyŜ jest on twardszy i mniej nasiąkliwy. Niektórzy sprzedawcy systemów
polecają styropian ryflowany. Płyty takiego styropianu mają z jednej strony wykonane
podłuŜne rowki. SłuŜą one do odprowadzania wody, która moŜe się ewentualnie pojawiać na
jego powierzchni po skropleniu pary wodnej. Wymiary płyt uŜywanych do ocieplania nie
powinny przekraczać 120 cm wysokości i 60 cm szerokości. Najpopularniejsza ich grubość to
10 cm. Grubość maksymalna wynosi 25 cm. Do ocieplania powinien być stosowany styropian
sezonowany przez minimum osiem tygodni.
Sposób mocowania izolacji termicznej:
Do mocowania styropianu uŜywa się zwykłej masy klejowo-szpachlowej lub masy
klejowej. Jeśli płyty będą klejone na surowe, nieotynkowane, równe mury, nie trzeba
dodatkowego mocowania kołkami. JeŜeli to konieczne, kołki stosuje się przy naroŜnikach
domu oraz wokół okien i drzwi. Są to miejsca naraŜone na większe ssanie wiatru, który
odrywa płyty ocieplenia. Takie ściany rzadko się jednak zdarzają, zwłaszcza gdy dom był
budowany kilka lub kilkanaście lat temu. Dlatego płyty klejone do starych tynków lub powłok
malarskich wymagają wzmocnienia kołkami. Przyjmuje się, Ŝe na 1m
²
powierzchni ocieplenia
powinno przypadać cztery-osiem kołków. Ich długość dobiera się do grubości warstwy
ocieplenia, grubości starego tynku i materiału, z którego zbudowana jest ściana. Kołek
powinien być zakotwiony w murze na głębokość co najmniej 5 cm, a gdy jest z betonu
komórkowego, cegły dziurawki lub kratówki – 9 cm.
Do łączenia i zbrojenia
Płyty ocieplenia muszą być solidnie przymocowane do ściany, a od zewnętrznej strony
wzmocnione i odpowiednio przygotowane do nałoŜenia tynku elewacyjnego. Zaprawy klejące
- uŜywa się ich do mocowania styropianu do ścian. Kołki - stosuje się je by mieć pewność, Ŝe
materiał ociepleniowy nie oderwie się od muru. Do styropianu uŜywa się kołków rozpręŜnych
o trzpieniu z tworzywa sztucznego. Zaprawy do wykonywania warstwy zbrojonej - pokrywa
się nimi powierzchnię zamocowanych płyt styropianowych. Funkcję tych zapraw pełnią
22
niejednokrotnie zaprawy klejowe, uŜywane do mocowania ocieplenia. Siatki zbrojące - ich
zadaniem jest dodatkowe zabezpieczenie termoizolacji przed uszkodzeniem i nadanie
odpowiedniej wytrzymałości tynkowi. Najlepsze są te wykonane z włókna szklanego. Gorsze
właściwości mają siatki z polipropylenu. Wytrzymałość siatek zaleŜy w duŜej mierze od ich
masy. Polecane są więc takie, których 1 m2 waŜy 140-190 gr. Średnica oczek powinna mieć
od 3 do 5 mm. Siatkę wtapia się w zaprawę - między pierwszą a drugą jej warstwę. Musi być
ona równomiernie otulona zaprawą i w Ŝadnym miejscu nie moŜe z niej wystawać. Preparaty
gruntujące i podkłady tynkarskie - nie są nieodłącznym elementem systemów, ale niektórzy
producenci wzbogacają o nie swoją ofertę. Nanosi się je przed tynkowaniem na powierzchnię
zaprawy klejowej z zatopioną siatką. Mają za cel poprawić przyczepność tynku.
Kilkumilimetrowe tynki W systemach ociepleń stosuje się tynki cienkowarstwowe. Ich
granulacja, czyli średnica uŜytego kruszywa, moŜe wynosić od 1 do 5 mm. Oznacza to, Ŝe
takiej grubości powłokę tynkarską moŜna uzyskać. Niektóre z nich dzięki uŜytym do
produkcji domieszkom z powodzeniem moŜna układać w temperaturze zbliŜonej do 0°C.
Wiele z nich zawiera równieŜ środki chemiczne chroniące przed rozwojem pleśni i glonów.
Najpopularniejsze tynki stosowane w systemach dociepleń to: tynki mineralne, tynki
akrylowe, tynki silikatowe (czyli tynki krzemianowe) oraz tynki silikonowe i silikonowo-
Ŝ
ywiczne.
Wzmocnienie:
Na płyty izolacji nanosi się warstwę zaprawy klejącej, w którą wtapia się siatkę
zbrojącą z włókna szklanego. Zabezpiecza się w ten sposób termoizolację przed
uszkodzeniem, a jednocześnie wzmacnia podłoŜe pod tynk i zabezpiecza przed rysami
skurczowymi. Siatkę zbrojącą powinno się układać na przynajmniej 10-centymetrowe
zakłady. NaleŜy pilnować, aby nie została odwrócona kolejności prac i nie rozciągano siatki
bezpośrednio na izolacji, a dopiero wtedy pokrywano ją zaprawą. Tak ułoŜona nie zatopi się
dobrze w masie i nie będzie odpowiednio mocnym podłoŜem pod tynk oraz nie zabezpieczy
elewacji przed rysami skurczowymi.
Dodatkowo trzeba wzmocnić naroŜniki domu. UŜywa się do tego specjalnych profili
naroŜnikowych składających się z paska siatki z włókna szklanego i wewnętrznego naroŜnika
z tworzywa sztucznego. MoŜna równieŜ zastosować ochronny naroŜnik aluminiowy, a na
niego wywinąć siatkę zbrojącą.
Miejsca połączeń sąsiadujących elementów budynku, przejścia między pionową a
poziomą powierzchnią oraz połączenia z ramą okienną powinny być zabezpieczone przed
niekontrolowanym pęknięciem. W tym celu nacina się je oraz wypełnienia systemową
samorozpręŜną taśmą uszczelniającą lub taśmą z pianki poliuretanowej.