Podstawowe informacje dotyczące oświetlenia pomieszczeń w placówkach
oświatowo - wychowawczych
Oświetlenie w szkołach i innych placówkach oświatowo-wychowawczych takich jak
przedszkola, internaty czy domy dziecka powinno zapewniać wygodę widzenia
i współgrać z psychologicznymi i emocjonalnymi potrzebami człowieka. Oświetlenie
decyduje nie tylko o tym, jak widzimy otoczenie, ale równieŜ jak się w nim czujemy. Celem
oświetlenia jest stworzenie takiego środowiska świetlnego, aby znajdujący się w nim
człowiek mógł wykonywać prace wzrokową w sposób bezpieczny i efektywny przy
jednoczesnym zapewnieniu wygody widzenia. Atmosfera sprzyjająca odpręŜeniu powinna
być tworzona w miejscach wyznaczonych na odpoczynek i zabawę np. w salach zabaw,
a sprzyjająca zdobywaniu wiedzy, ułatwiająca koncentrację, pobudzająca do pracy
i motywującą np. w salach dydaktycznych. Oświetlenie moŜe czynić szkołę przyjemniejszą,
atrakcyjniejszą, określać obszary o róŜnych funkcjach oraz stymulować nauczanie.
Niewłaściwe oświetlenie moŜe powodować nadmierne obciąŜenie wzroku,
a w konsekwencji zmęczenie oczu oraz zmniejszenie szybkości spostrzegania. Rezultatem
nieprawidłowego oświetlenia mogą być wady i choroby narządu wzroku. Dlatego teŜ
oświetlenie pomieszczeń szkolnych powinno zapewniać wygodę widzenia, umoŜliwiać
sprawne czytanie, pisanie oraz zapewnić uczniom i nauczycielom higieniczne warunki pracy.
Powinno spełniać określone parametry m.in. odpowiedni poziom natęŜenia, równomierność,
rozkład luminacji.
Mając na uwadze bezpieczeństwo oraz zdrowie dzieci i młodzieŜy naleŜy dołoŜyć
wszelkich starań, aby zapewnić komfortowe, nie zagraŜające zdrowiu warunki do nauki.
WaŜne jest, aby stworzyć otoczenie sprzyjające rozwojowi umysłowemu i emocjonalnemu
człowieka.
Kryteria prawidłowego oświetlenia w placówkach szkolno-wychowawczych
Cechy charakteryzujące dobre oświetlenie
Co kryje się pod pojęciem „prawidłowe oświetlenie”? By odpowiedzieć na to pytanie naleŜy
określić cele jakim ma słuŜyć. Prawidłowe oświetlenie powinno zapewniać:
−
pełną zdolność rozróŜniania szczegółów,
−
sprawne spostrzeganie pozbawione ryzyka dla człowieka,
−
odpowiedni nastrój w zaleŜności od rodzaju zadania, wykonywanych czynności
−
komfort psychiczny.
Dobre oświetlenie w szkole będzie charakteryzowało się spełnieniem przytoczonych powyŜej
wymagań oraz odpowiednimi wartościami wielkości takich jak:
−
poziom natęŜenia oświetlenia w polach pracy i w ich otoczeniu,
−
równomierność oświetlenia w polach pracy i w ich otoczeniu,
−
olśnienie,
−
rozkład luminancji,
−
barwa światła i oddawanie barw.
Parametry te określa polska norma PN-EN 12464-1: „Światło i oświetlenie. Oświetlenie
miejsc pracy. Część 1: Miejsca pracy we wnętrzach”. Na jej podstawie dokonuje się równieŜ
oceny warunków oświetlenia.
NatęŜenie oświetlenia - to stosunek strumienia świetlnego padającego na daną powierzchnię
do pola tej powierzchni, wyraŜane w luksach (lx). Wymagane wartości natęŜenia oświetlenia
moŜna uzyskać w wyniku stosowania światła naturalnego, sztucznego lub ich kombinacji.
WaŜne jest, aby poziom natęŜenia oświetlenia był dostosowany do rodzaju wykonywanej
pracy, powinien być większy przy wykonywaniu pracy ciągłej niŜ przy pracy krótkotrwałej
na danej płaszczyźnie roboczej oraz w strefach komunikacyjnych.
Przykładowe wartości natęŜenia oświetlenia dla wybranych pomieszczeń:
Sale lekcyjne - 300 lx
Stół demonstracyjny - 500 lx
Tablice czarne, zielone i białe - 500 lx
Pracownie artystyczne - 500 lx
Pokoje do prac ręcznych - 500 lx
Pokoje do zajęć muzycznych - 300 lx
Pokoje do zajęć komputerowych (obsługa komputerowa) -300 lx
Biblioteka; półki na ksiąŜki - 200 lx
Biblioteka – miejsca do czytania -500 lx
Hale sportowe, sale gimnastyczne - 300 lx
Równomierność oświetlenia - to stosunek najmniejszego natęŜenia oświetlenia do średniego
natęŜenia oświetlenia na danej powierzchni (wartość średnia - to średnia arytmetyczna
wszystkich natęŜeń oświetlenia zmierzonych w równomiernie rozmieszczonych punktach na
danej płaszczyźnie roboczej).
Luminancja - jest fizyczną miarą jaskrawości. MoŜna powiedzieć, Ŝe luminancja jest ilością
światła wysyłaną z określonej powierzchni w kierunku oczu obserwatora i jest ona zaleŜna od
natęŜenia oświetlenia. Zbyt duŜa wartość luminancji powoduje pogorszenie warunków
widzenia tzw. zjawisko olśnienia.
Współczynnik odbicia ścian, sufitu i podłogi - ilość światła i jego rozkład w polu zadania
wzrokowego np. na blatach ławek, stołach laboratoryjnych itd. zaleŜy w duŜym stopniu od
współczynników odbicia, jakimi charakteryzują się ściany, sufit i podłoga, a takŜe od
ustawienia mebli, ławek lub innych elementów architektury. W pomieszczeniach
przeznaczonych do pracy średnie współczynniki odbicia powinny wynosić: dla ścian 0,3 -
0,8, dla podłóg 0,2 - 0,4, dla sufitu 0,7.
Olśnienie - stan procesu widzenia, w którym odczuwa się niewygodę widzenia albo
obniŜenie zdolności rozpoznawania przedmiotów. Olśnienie moŜe być wywołane jaskrawym
źródłem światła i mówimy wtedy o olśnieniu bezpośrednim lub odbiciem tego źródła od
powierzchni, na którą patrzymy i wówczas mówimy o olśnieniu pośrednim (dotyczy zbyt
jaskrawych, świecących powierzchni). Odbicia światła w materiałach pracy obniŜa kontrast
luminancji i utrudnia czytanie czy pisanie. Szkodliwe olśnienie bezpośrednie moŜna
ograniczyć przez zastosowanie odpowiednich opraw oświetleniowych, które mają niską
luminancję. Natomiast przez odpowiednie rozmieszczenie tych opraw na suficie i zawieszenie
ich na odpowiedniej wysokość, moŜemy ograniczyć olśnienie pośrednie.
Barwa światła i oddawanie barw źródeł światła - decyduje o postrzeganych barwach
oświetlanych przedmiotów. Im jest ona wyŜsza tym barwa światła jest chłodniejsza. Światło
białe stymuluje do intensywnej pracy, natomiast ciepłe wpływa uspokajająco, relaksując.
Podstawowe zasady oświetlania wnętrz.
Pomieszczenia dydaktyczne oświetlane są zarówno światłem naturalnym (dziennym), jak
i sztucznym. Oświetlenie naturalne uznaje się za prawidłowe, gdy spełniony jest warunek
dotyczący stosunku powierzchni okien do powierzchni podłogi (mieści się on w przedziale od
1:4 do 1:5) i warunek co do strony z której pada światło (powinna to być lewa strona). Aby
oświetlenie naturalne mogło docierać do pomieszczeń szyby w oknach powinny być
utrzymane w czystości. NiepoŜądane jest zawieszanie w klasach zasłon i firanek, poniewaŜ
pochłaniają światło i osadza się na nich kurz. Oświetlenie sztuczne sal lekcyjnych spełnia
dwie funkcje. Jest oświetleniem uzupełniającym, gdy ilość światła dziennego jest
niewystarczająca i oświetleniem głównym, w porze nocnej. Doświetlenie sal powinno być tak
zrealizowane, aby spełniało następujące warunki:
−
równomiernie rozłoŜone punkty świetlne,
−
oprawy lamp powinny zapewniać światło rozproszone, zbliŜone do dziennego,
−
lampy powinny być zawieszone na wysokości 1,8 – 1,9m nad powierzchnią roboczą,
światło powinno padać na miejsce pracy z lewej strony i z przodu,
−
punkty świetlne powinny być prawidłowo osłonięte, aby chronić wzrok przed olśnieniem,
−
rzędy świetlówek powinny być rozmieszczono segmentowo, równolegle do ściany
z oknami, kontakty powinny pozwalać na włącznie i wyłączanie rzędów świetlówek
segmentowo,
−
tablica i miejsca demonstracji powinny być oświetlone dodatkowo odpowiednio
osłoniętymi punktami świetlnymi. Dla zminimalizowania odbicia uczniowie powinni
siadać w odległości nie mniejszej niŜ 2,2m od tablicy. Odległość ostatnich ławek od
tablicy nie powinna być większa niŜ 9,6m.
Rodzice, nauczyciele, uczniowie.
Pamiętajcie o ergonomicznym oświetleniu stanowiska pracy w szkole i w domu, a takŜe
o konieczności ograniczania nadmiaru bodźców i zjawisk świetlnych takich jak długotrwałe
oglądanie TV, praca przy komputerze, częste pobyty w dyskotece. Nadmiar tych bodźców
określany jest jako stres świetlny i zaburza funkcjonowanie całego organizmu.
Sporządziła:
Agnieszka Figmąka
Opracowano na podstawie:
1. Norma PN-EN 12464-1:2011 „Światło i oświetlenie. Oświetlenie miejsc pracy. Część 1:
Miejsca pracy we wnętrzach”
2. „Badania oświetlenia”, Stanisław Marzec, Witold Ślirz, Paweł Kruczek, DASL Systems,
Kraków 2008
3. „Biomedyczne podstawy kształcenia i wychowania”, Barbara Woynarowska, Anna
Kowalewska, Zbigniew Izdebski, Krystyna Komosińska, PWN, Warszawa 2010