8 listopada 2009

r.

Trzydziesta druga

Niedziela zwykła

1 Krl 17,10-16

Ps 146,6c-7.8-9a.9bc-10

Hbr 9,24-28

Mk 12,38-44

Jezus nauczając mówił do zgromadzonych: „Strzeżcie się

uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w

powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku,

pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na

ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie

modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.

Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak

tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych

wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła

dwa pieniążki, czyli jeden grosz.

Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich:

„Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła

najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy

bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego

niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe

utrzymanie”.

Ewangelia wg św. Marka

Wdowi grosz

Dzisiejsza Ewangelia przynosi nam drastyczne zestawienie dwóch

ludzkich postaw. Z jednej strony blichtr, zamiłowanie do przepychu,

pompy, bufonady… Z drugiej pokora, prostota, cichość.
Pierwsza z tych postaw może drażnić. Czasem śmieszyć. Przestaje być

jednak śmieszna, kiedy ktoś pasujący do tego opisu sięga po władzę.

Można odnieść wrażenie, że przestają wtedy normalnie funkcjonować

jego zmysły: przestaje widzieć cokolwiek poza czubkiem własnego

nosa, słyszeć cokolwiek poza własnym głosem i szeptem pochlebców

oraz czuć cokolwiek poza zapachem kadzideł. Znika dystans do siebie,

samokrytycyzm, poczucie humoru. I może nawet byłoby to zabawne,

gdyby nie fakt, że czasem właśnie taki człowiek ma decydować o

losach innych ludzi, a nawet całych instytucji czy państw…
Mówi się czasem, że władza zmienia ludzi. A może nie zmienia? Może

tylko pokazuje, jaki ktoś jest naprawdę? Jeśli ktoś widzi władzę jako

okazję do bezkarności, wywierania zemsty, pomiatania innymi – to nie

jest ważne, czy jest to władza rodzicielska, nauczyciela w klasie,

dyrektora instytucji, hierarchy w Kościele czy głowy państwa.

Mechanizmy działania i myślenia pozostają te same.
Na drugim biegunie Chrystus pokazuje nam dziś postawę ubogiej

wdowy, która z pokorą i po cichu złożyła na ofiarę całe swoje życie. To

nic, że były to tylko dwa miedziaki. Dla niej było to wszystko, co miała,

całe jej utrzymanie. Dlatego przed Bogiem jej gest był równy gestowi

milionera, który przeznaczyłby cały swój majątek na cele

charytatywne.

Ta uboga kobieta reprezentuje również całą kategorię ludzi, którzy

niezależnie od swej pozycji w świecie, pojmują władzę jako służbę

drugiemu człowiekowi. I choćby osiągnęli wielkie szczyty, pozostają

skromni, pokorni, życzliwi. Nie budują wokół siebie muru, potrafią okazać

zrozumienie i życzliwość… Narzucającymi się przykładami takiej postawy

są Jan Paweł II czy Matka Teresa z Kalkuty… ale chyba każdy z nas mógłby

podać przykłady takich osób w swoim środowisku.
Która z tych postaw jest nam bliższa? Czy lubimy pochwały, zaszczyty,

splendory, światła reflektorów? Czy też bliższa naszemu sercu jest cicha,

spokojna praca – ze świadomością, że czasem może ona pozostać

niedoceniona i niezauważona na ziemi, ale jest Ktoś, kto na pewno ją widzi

i nagrodzi? Tą drugą drogą szedł przez życie Chrystus, który „nie

skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił

samego siebie, przyjąwszy postać sługi i stał się podobnym do ludzi” (Flp

2, 6-7). Jeśli zatem chcę być z Chrystusem w chwale, powinienem Mu

towarzyszyć w Jego uniżeniu. Jeśli pragnę władzy i zaszczytów na ziemi,

mogę usłyszeć od Chrystusa: „Niestety, odebrałeś już swoją nagrodę…”.

Ks. Andrzej Adamski