DUSZNOŚĆ W

PRZEBIEGU RAKA

PŁUCA

DUSZNOŚĆ

• Subiektywne odczucie utrudnionego,

ciężkiego

i niekomfortowego oddychania, które może

być opisywane jako zadyszka, uczucie

duszenia się, niemożność nabrania

wystarczającej ilości powietrza, dławienie się.

• Jedna z najczęściej zgłaszanych dolegliwości
u pacjentów z rakiem płuca: 15% u chorych
w chwili rozpoznania, 80- 90% pacjentów
w końcowych stadiach choroby.

• U wielu chorych duszność spowodowana jest

więcej niż jedną przyczyną.

PRZYCZYNA WYSTĘPOWANIA

DUSZNOŚCI W PRZEBIEGU RAKA

PŁUCA

• Obecność pierwotnego guza:
- zwężenie lub zamknięcie dużych oskrzeli,
- naciekanie znacznych obszarów miąższu,
- krwawienia.
• Szerzenie się nowotworu w obrębie klp:
- lymphangitis carcinomatosa,
- zespół żyły głównej górnej,
- naciekanie nerwu przeponowego, układu
bodźcoprzewodzącego, ściany klatki
piersiowej, śródpiersia, osierdzia.

• Szerzenie się procesu poza obręb klatki

piersiowej

- przerzuty do żeber ( zaburzenie mechaniki

oddychania),

- przerzuty do układu nerwowego ( zaburzenie

ośrodkowej regulacji oddychania),

- mnogie przerzuty do płuc ( ubytek miąższu).

• Występowanie zespołów

paranowotworowych

- zaburzenia krzepnięcia, zatorowość płucna,
zakrzepica żyły górnej, wyniszczenie nowot-
worowe, osłabienie siły mięśniowej, zespoły
neurologiczne, niedokrwistość, zespół
wyczerpania nowotworowego.

• POPROMIENNE ZAPALENIE PŁUC

OBJAWOWE LECZENIE

DUSZNOŚCI

• Leczenie wewnątrzoskrzelowe
• Radioterapia, chemioterapia
• Pleurodeza
• Rehabilitacja oddechowa
• Psychoterapia
• LECZENIE FARMAKOLOGICZNE
• Tlenoterapia

LECZENIE

FARMAKOLOGICZNE

• Opioidy- leki z wyboru w zaawansowanej

duszności.

• Centralne działanie na ośrodek oddechowy:

zmniejszenie odpowiedzi wentylacyjnej na

hiperkapnię, hipoksję, wysiłek fizyczny.

• Rozszerzenie żył systemowych ( obrzęk płuc).

• Analgezja ( w bólu spowodowanym naciekaniem

ściany klatki piersiowej).

• Modulacja percepcji duszności

• Wybór opioidu – morfina.

• Regularne dawkowanie:

U pacjentów nie przyjmujących dotąd opioidów
dawka początkowa morfiny jest zwykle niższa
niż w leczeniu bólu i wynosi 2,5 – 5 mg

doustnie.

Przy braku objawów ubocznych należy

kontynuować

dawkę początkową co 4 h.

Jeżeli efekt jest niewystarczający, a nie
ma nasilonych objawów ubocznych należy
podwyższyć dawkę o 30-50%.

Jeżeli pacjent przyjmuje morfinę
z powodu bólu należy zwiększyć ich dawkę
w narastaniu duszności o około 25-50%.

NAPAD CIĘŻKIEJ

„TERMINALNEJ” DUSZNOŚCI

Morfina 1-2 mg co 10 min iv.

Midazolam 1-2 mg iv, można

powtórzyć

po 15 minutach.

GLUKOKORTYKOIDY

• Zmniejszają produkcje śluzu i zmiany

zapalne błony śluzowej dróg
oddechowych.

• Zmniejszają obrzęk zapalny wokół guza.

DAWKOWANIE

• Do 24 mg Dexametazonu w zespole żyły

głownej górnej.

• Zazwyczaj 8-12mg/ dobę.

• Stopniowe zmniejszanie dawki do

najniższej kontrolującej skutecznie objawy.

• Działania niepożądane.

BENZODIAZEPINY

• Skuteczne leczenie w niskich dawkach,

szczególnie u chorych z niepokojem
nasilającym duszność.

• U pacjentów bez komponenty lękowej:
sedacja oraz rozluźnienie mięśni

• W ostrej duszności :
LORAZEPAM 0,5 – 2 mg podjęzykowo.

LECZENIE

WSPOMAGAJĄCE

• Tlenoterapia.
• Leki rozszerzające oskrzela.
• Leki przeciwkaszlowe.
• Leki uspokajające, nasenne.
• Leki regulujące wydzielanie śluzu

oskrzelowego.

• PSYCHOTERAPIA
• FIZJOTERAPIA

Bywa nieraz, że stajemy w obliczu

prawd, dla których brakuje słów.

                  Jan Paweł II  

• Bywa nieraz,że stajemy w obliczu

prawd,dla których brakuje słów.
                  Jan Paweł II