realizacja dźwięku 1

REALIZACJA DyWIKU W AUDYCJACH TELEWIZYJNYCH
Temat 1. Podstawowe pojęcia w akustyce.
1. Dzwięk wrażenie słuchowe odbierane przez mózg wywołane falą akustyczną.
2. yródło dzwięku drgające ciało sprężyste.
3. Fala akustyczna zaburzenie ośrodka powstałe na skutek drgań zródła dzwięku. Drgania
zródła dzwięku wywołują drgania sąsiadujących ze zródłem dzwięku cząsteczek i przenoszą
się na kolejne cząsteczki bez ich przemieszczania. Prędkość przenoszenia się drgań jest
uzależniona od ośrodka i nazywa się prędkością rozchodzenia się fali dzwiękowej.
W powietrzu fala dzwiękowa rozchodzi się z prędkością ok. 340 m/s, w wodzie ok. 1450
m/s, w metalu i szkle ok. 5000 m/s, w drewnie ok. 2500-5000 m/s. W próżni fala akustyczna
się nie rozchodzi (nie ma co drgać).
Prędkość rozchodzenia się fali akustycznej ma także wpływ na odbiór dzieła filmowego
w kinie. Prędkość światła (300 tys. km/s) jest nieporównywalnie większa od prędkości
rozchodzenia się fali akustycznej, dlatego obraz dociera do naszego oka praktycznie
natychmiast. Tymczasem dzwięk słyszymy z opóznieniem. Przyjmuje się, że w kinie co
14 m dzwięk jest opózniony w stosunku do obrazu o 1 klatkę. Takie opóznienie, nazywane
asynchronem jest dostrzegalne zwłaszcza w rozległych kinach plenerowych.
Fala akustyczna jest falą kulistą, to znaczy, że rozchodzi się we wszystkich kierunkach
wokół zródła dzwięku.
Fala akustyczna podlega wszystkim zjawiskom fizycznym typowym dla każdej fali: odbicie,
pochłanianie, interferencja.
Odbita fala akustyczna, która dociera do nas z opóznieniem w stosunku do fali dochodzącej
wprost ze zródła dzwięku nazywana jest pogłosem. Specyficznym rodzajem pogłosu jest
echo, czyli dzwięk, który dociera do nas z takim opóznieniem, że pomiędzy dzwiękiem
pierwotnym, a odbitym była chwila ciszy.
4. Częstotliwość dzwięku to częstotliwość z jaką drgają cząsteczki podczas rozchodzenia się
fali akustycznej. Częstotliwość mierzona jest w hercach (Hz). 1 Hz oznacza jeden okres
(jedną sinusoidę) drgania występujący w czasie 1 sekundy.
Człowiek słyszy częstotliwości od 20 Hz do 20 kHz. Zakres ten zmienia się z wiekiem im
człowiek jest starszy, tym gorzej słyszy wyższe częstotliwości. W wieku 20 lat jest to zakres
od ok. 20 Hz do ok. 16 kHz, a w wieku 60 lat jest to już zakres do zaledwie 8 kHz.
Dzwięk o częstotliwości poniżej 20 Hz nazywamy infradzwiękami, powyżej 20 kHz
ultradzwiękami.
5. Prędkość akustyczna prędkość z jaką drgają cząsteczki ośrodka w fali akustycznej. Im
wyższa częstotliwość dzwięku, tym szybsze drgania cząsteczek, a tym samym większa
prędkość akustyczna.
6. Moc akustyczna oznacza siłę zródła dzwięku. Mierzona jest w watach (W).
Szept to ok. 0,01 �W, krzyk ok. 2 mW, muzyka ok. 25 W
Przy porównaniu parametrów głośników często moc akustyczna jest mylona z mocą
elektryczną głośnika jako urządzenia, Producenci stosują taki zabieg marketingowy
wykorzystując nieświadomość kupującego.
7. Gęstość akustyczna to energia fali akustycznej zawarta w 1 m3.
8. Ciśnienie akustyczne jest różnicą pomiędzy ciśnieniem atmosferycznym, a ciśnieniem
w miejscu przechodzenia fali dzwiękowej. Ciśnienie akustyczne jest tym mniejsze im
większa jest odległość od zródła dzwięku.
9. Natężenie dzwięku to moc akustyczna przypadająca na metr kwadratowy powierzchni.
Jednostką natężenia dzwięku jest bel (B), a właściwie zazwyczaj decybel (dB), czyli 0,1
bela, określający stosunek wartości mierzonej do wartości odniesienia mierzony w skali
logarytmicznej.
Jako 0 dB przyjmuje się próg słyszalności dzwięku o częstotliwości 1 kHz.
Granicą bólu określono dzwięk o częstotliwości 1 kHz i natężeniu 140 dB.
dB jest jednostką w skali logarytmicznej, zwiększenie natężenia o 3 dB oznacza wzrost
natężenia dzwięku o 100%, wzrost o 5 dB potrojenie, a wzrost o 10 dB wzrost
dziesięciokrotny.
10. Głos dzwięk wydawany przez człowieka. yródłem dzwięku są drgające brzegi więzadeł
głosowych nazywane strunami głosowymi, wprawiane w drgania strumieniem powietrza
wydychanym z płuc. Struny głosowe znajdują się w krtani. Powstałe drgania wzmacniane są
w przestrzeni rezonansowej stworzonej przez jamę gardłową, gardłowo-nosową, nosową
i ustną. yródłem dzwięku mogą być też drgające brzegi warg.
Wszystkie organy współtworzące głos są nazywane łącznie głośnią.
11. Skala głosu zakres częstotliwości dzwięku, jaki potrafi wytworzyć głośnia danego
człowieka. Jest on związany bezpośrednio z długością więzadeł głosowych (u kobiet jest to
zazwyczaj 12-20 mm, u mężczyzn 18-25 mm, krótsze struny drgają z większą
częstotliwością, dlatego głos kobiet zazwyczaj bywa wyższy niż mężczyzn).
W muzyce stosuje się podział skal głosów człowieka nazywany odpowiednio (od
najwyższej):
- u kobiet: sopran, mezzosopran i alt (oraz rzadko spotykane: sopran koloraturowy i
kontralt)
- u mężczyzn: tenor, baryton i bas (oraz rzadki kontratenor).
Sztucznie wyćwiczony bardzo wysoki głos męski nazywamy falsetem.
12. Wokaliza śpiew oparty na samych samogłoskach.
Skat śpiewanie nic nie znaczących głosek.
Dykcja umiejętność prawidłowej wymowy.
13. Foniatra lekarz zajmujący się leczeniem głośni.
Logopeda specjalista korygujący wady wymowy.
Laryngolog lekarz zajmujący się między innymi leczeniem wad słuchu.
14. Narządem słuchu u człowieka jest ucho. Składa się z ucha zewnętrznego, ucha środkowego
i ucha wewnętrznego.
Ucho zewnętrzne to małżowina uszna i zewnętrzny przewód słuchowy zakończony błoną
bębenkową. Małżowina wzmacnia falę dzwiękową trafiającą przez zewnętrzny przewód
słuchowy na błonę bębenkową, która wprawiana jest w drgania.
Ucho środkowe to komora wypełniona powietrzem, w której znajdują się 3 drobne kości:
młoteczek, kowadełko i strzemiączko. Kosteczki te przenoszą drgania z błony bębenkowej
poprzez okienko owalne na płyn limfatyczny wypełniający ucho wewnętrzne. Ucho
środkowe jest połączone z jamą gardłową przez kanał zwany trąbką Eustachiusza. Kanał ten
służy do wyrównania ciśnienia po obu stronach błony bębenkowej, aby zapobiec jej
rozerwaniu przez ciśnienie akustyczne.
Gdy znajdujemy się w miejscu o wyjątkowo dużym ciśnieniu akustycznym, na przykład
blisko wybuchu lub wystrzału armatniego otwarcie ust może nas uchronić przed utratą
słuchu (wyrównanie ciśnień).
Ucho wewnętrzne, zwane też błędnikiem składa się z wypełnionego płynem limfatycznym
przedsionka i kanału kostnego nazywanego ślimakiem. Ślimak pokryty jest zakończeniami
nerwowymi wyglądającymi jak włoski, które odbierają drgania cząsteczek wywołane falą
dzwiękową i za pośrednictwem nerwu słuchowego dostarczają informację o dzwięku do
mózgu.
Część błędnika, tzw. błędnik błoniasty jest zmysłem równowagi.
Ucho jest narządem parzystym, odległość między uszami to średnio ok. 20 cm. Różnica
w czasie docierania dzwięku pomiędzy każdym uchem może wynieść nawet 0,5 ms. Mózg
może dzięki temu określić położenie zródła dzwięku w przestrzeni. Aatwiej jest określić falę
akustyczną krótką (o wyższej częstotliwości) niż długą. Dlatego we współczesnych
zestawach głośnikowych stosuje się często wyłącznie jeden głośnik niskotonowy, tak zwany
subwoofer.
15. Subiektywne cechy dzwięku, to takie, które określamy nie jednostkami fizycznymi, ale
poprzez subiektywne porównanie z innymi dzwiękami. Do subiektywnych cech dzwięku
należą wysokość, głośność, barwa i czas trwania dzwięku.
16. Wysokość dzwięku jest bezpośrednio zależna od częstotliwości fali akustycznej.
tony niskie od 20 Hz do 300 Hz
tony średnie od 300 Hz do 3 kHz
tony wysokie od 3 kHz do 20 kHz
17. Głośność zależy od natężenia, ciśnienia, gęstości i mocy akustycznej dzwięku. Mierzona jest
w decybelach (dB).
18. Barwa dzwięku to subiektywne wrażenie akustyczne, dzięki któremu rozróżniamy dzwięki o
tej samej wysokości i głośności.
19. Rodzaje dzwięków:
- ton
- wieloton harmoniczny
- wieloton nieharmoniczny
- szum.
20. Ton dzwięk, który możemy zapisać jako pojedynczą sinusoidę. Praktycznie nie występuje
w przyrodzie. Ton są używane do testowania urządzeń dzwiękowych i do tego celu są
sztucznie wytwarzane w urządzeniach zwanych generatorami. Najczęściej stosowanym
tonem testowym jest 1 kHz. W praktyce nawet ton testowy z generatora zawiera składowe
harmoniczne.
21. Wieloton harmoniczny jest dzwiękiem składającym się z dzwięku podstawowego i szeregu
dzwięków harmonicznych (tzw. alikwoty). Ucho ludzkie postrzega taki wieloton jako jeden
dzwięk.
22. Wieloton nieharmoniczny składa się z tonu podstawowego i wielu składowych nie
stanowiących pochodnych harmonicznych tego tonu. Nie potrafimy określić wysokości
takiego dzwięku.
23. Szum popularny w przyrodzie dzwięk składający się z wielu tonów o różnej
częstotliwości. Specyficznym rodzajem szumu jest szum biały, w którym wszystkie dzwięki
składowe mają taką samą amplitudę. Szum biały jest stosowany do pomiarów torów
elektroakustycznych.
24. Hałas dzwięki uznawane przez nas za niepożądane.
25. Huk silny, krótkotrwały dzwięk o bardzo dużym natężeniu.
26. Szmery ciche, trudne do identyfikacji dzwięki. silniejsze, krótko trwające szmery
nazywamy trzaskami.
27. Cisza brak jakichkolwiek dzwięków. Praktycznie występuje wyłącznie w próżni.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Słuchawki do realizacji dźwięku
Słuch i realizacja dźwięku
Odya Realizacja dźwięku w systemach dookólnych
Odya, P Realizacja dźwięku w systemach dookólnych
Słuch a realizacja dźwięku
15 Realizowanie nagrań dźwiękowych na potrzeby spektakli
Wyświetlacz MMI z 6 kanałowym procesorem dźwięku (9VD)
Grupa realizacja zadań
szkic osnowy realizacyjnej
Straż Leśna Przykładowa realizacja
SPOSOBY REALIZACJI ZADAŃ
377 Dostosowanie ewidencji księgowej do potrzeb realizacji projektów unijnych
Dźwięk i bezpieczeństwom

więcej podobnych podstron