GOSPODARKA TURYSTYCZNA W KONCEPCJI
PRZESTRZENNEGO ZAGOSPODAROWANIA KRAJU
DO ROKU 2030
Obwieszczenie Prezesa rady Ministrów z dnia 26 lipca 2001 roku o ogłoszeniu
Koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju. M.P. Nr 26, poz. 432.
Założony rozwój turystyki i rozwój produktu turystycznego z punktu widzenia polityki przestrzennej kraju uwzględniał następujące układy przestrzenne z niezbędnymi
konsekwencjami zagospodarowania turystycznego:
• strefy turystyczne o zwiększonej aktywności,
• obszary wyznaczone granicami administracyjnymi kilku województw – jako
makroregiony rozwoju produktu turystycznego,
• rejony według przyjazdów turystów zagranicznych do Polski,
• punktowo: centra kulturowe, duże ośrodki miejskie, aglomeracje, miejscowości
uzdrowiskowe,
• systemy ciągów komunikacyjnych, drogowych, wodnych, szlaki kulturowe i
kultowe,
• obszary dla rozwoju turystyki na terenach wiejskich,
• obszary chronione z wiodącą funkcją ekorozwoju i transgraniczne obszary
chronione.
GŁÓWNE CELE PUBLICZNE REALIZOWANE W ZAKRESIE TURYSTYKI I REKREACJI
NA POZIOMIE PONADLOKALNYM:
• ochrona przestrzeni turystycznej (w tym środowiska przyrodniczego oraz
dziedzictwa cywilizacyjnego),
• rozwój infrastruktury turystycznej i rekreacyjnej,
• rozwój produktu turystycznego w układzie przestrzennym kraju,
• wykorzystanie możliwości gospodarki turystycznej w rekonstrukcji innych
sektorów (rolnictwo, zdrowie, gospodarka wodna).
5 GŁÓWNYCH ZADAŃ RZĄDOWYCH WPŁYWAJĄCYCH NA PRZESTRZENNE
ZAGOSPODAROWANIE KRAJU:
Zadanie I. Ochrona dziedzictwa kulturowego i historycznego jako podstawy turystyki, zwłaszcza w wielkich miastach stanowiących centra cywilizacyjne i główne ośrodki
recepcji turystów zagranicznych, rewaloryzacja przestrzeni turystycznej (obejmująca
także miasteczka zabytkowe), zagospodarowanie turystyczne szlaków transeuropejskich
– motorowych, wodnych, rowerowych i pieszych, a także szlaków kulturowych (w tym
religijnych) i okazjonalnych. Zwiększenie atrakcyjności obiektów turystycznych oraz
wspieranie działań komercyjnych sprzyjających wzrostowi środków na ochronę
dziedzictwa i krajobrazu kulturowego.
Zadanie II. Tworzenie dogodnych warunków do funkcjonowania, transformacji i
harmonijnego rozwoju uzdrowisk i innych miejscowości klimatycznych jako ważnych
społecznie ośrodków wyjazdów leczniczych i profilaktycznych, a także wypoczynkowo –
turystycznych. Unowocześnienie infrastruktury uzdrowisk i kreowanie nowoczesnej oferty zdrowotnej i turystycznej, konkurencyjnej na rynkach europejskich.
Zadanie III. Rozwój turystyki na obszarach chronionych i innych, cennych przyrodniczo i krajobrazowo, dla których turystyka jest szansą rozwoju ekonomicznego społeczności lokalnych. Zrównoważonemu rozwojowi turystyki powinna towarzyszyć rekonstrukcja
przestrzeni turystycznej i przyjazne środowisku zagospodarowanie przestrzenne, zgodne z naturalną pojemnością recepcyjną i chłonnością terenów.
Zadanie IV. Turystyka jako jeden z ważniejszych czynników restrukturyzacji polskiej wsi i rolnictwa, umożliwiających wielofunkcyjny i zrównoważony rozwój terenów wiejskich, przy zachowaniu walorów środowiska przyrodniczego i społecznego oraz dostosowaniu do uwarunkowań przestrzennych.
Zadanie V. Wzrost znaczenia turystyki w utrzymaniu i rozwijaniu wodnych dróg
śródlądowych. Do zadań ponadlokalnych należy głównie zagospodarowanie turystyczne
polskich odcinków europejskich szlaków wodnych w koncepcji międzynarodowej,
zagospodarowanie turystyczne wielofunkcyjnych zbiorników retencyjnych oraz wspieranie
zrównoważonego rozwoju turystyki i jej infrastruktury w dolinach wielkich rzek i w regionach pojeziernych.
W koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju zakłada się, że gospodarka
turystyczna będzie mieć istotne znaczenie w rozwoju wielofunkcyjnych obszarów
wiejskich. Jej cele społeczno-ekonomiczne to:
• podnoszenie poziomu ekonomicznego gmin i regionów w kierunku poprawy
sytuacji materialnej społeczeństwa, wspomaganie działań na rzecz
zrównoważonego rozwoju gospodarczego wsi,
• wspomaganie rozwiązywania problemu bezrobocia poprzez rozwój usług w
sektorze gospodarki turystycznej, poprzez tworzenie nowych miejsc pracy oraz
wzrost aktywizacji zawodowej ludności,
• aktywizacja wsi i wspomaganie zmian cywilizacyjnych wsi i jej otoczenia.
Rekonstrukcja zagospodarowania turystycznego w połączeniu z ochroną walorów
środowiska przyrodniczego stanowić winna wiodącą zasadę kształtowania przestrzeni.
Wyznacza ona następujące kierunki:
• zachowanie i ochrona zasobów środowiska przyrodniczego jako podstawy do
optymalnego wykorzystania dla funkcji turystyczno-wypoczynkowych,
• osiągnięcie trwałej równowagi turystyki i stanu zasobów przyrodniczych i
kulturowych umożliwiające tworzenie warunków i możliwości dochodzenia do
kompromisu w sytuacjach konfliktowych między interesami turystyki a ochroną
przyrody i wyznaczające wielostopniową współzależność użytkowania
turystycznego terenów objętych statusem ochrony (rezerwatów, parków
narodowych i krajobrazowych),
• dostosowanie użytkowania turystyczno-wypoczynkowego oraz organizacji ruchu
turystycznego i zagospodarowania turystycznego do wartości przyrodniczo-
geograficzno-krajobrazowych i ich ochrony w celu zagwarantowania optymalnych i
harmonijnych warunków rozwoju i wzajemnych powiązań poszczególnych funkcji
terenów, w tym zróżnicowanie rodzajów turystyki,
• kształtowanie turystyki jako uzupełniającej funkcji miejscowości uzdrowiskowych,
podporządkowanej wymogom funkcji leczniczych,
• zwiększenie powierzchni ekologicznego systemu obszarów chronionych,
zwiększenie lesistości kraju, (tworzenie właściwych struktur przyrodniczych w skali
kraju kształtować będzie warunki korzystne dla rozwoju turystyki i wypoczynku z
uwagi na powiększenie turystycznej przestrzeni).
W powiązaniu z kierunkami strategii rozwoju krajowego produktu turystycznego zasada
ta powinna znaleźć odbicie w programach rozwoju produktu turystycznego na szczeblu
województw i gmin oraz w koncepcjach zagospodarowania turystycznego podmiotów
gospodarczych. Programy i koncepcje powinny kształtować się na:
• rozwoju zagospodarowania turystycznego strefy pojezierzy i podgórskiej,
• zahamowaniu procesu degradacji walorów turystycznych i dekapitalizacji majątku
trwałego w strefie nadmorskiej, jej rewaloryzacja i kompleksowa modernizacja,
• rekonstrukcji bazy materialnej turystyki i przeciwdziałaniu degradacji walorów
turystycznych na obszarach górskich,
• rozwoju codziennego wypoczynku i rekreacji oraz cotygodniowego wypoczynku
mieszkańców aglomeracji, ze szczególnym uwzględnieniem ludności z obszarów
zagrożenia ekologicznego,
• rozwoju zagospodarowania turystycznego na terenach wiejskich i zalesionych,
• restrukturyzacji i rewaloryzacji miejscowości (w tym uzdrowiskowych) i
subregionów,
• tworzeniu odpowiadających wymogom Unii Europejskiej reguł sanitarnych w bazie
turystycznej przestrzeni turystycznej,
• rozwiązaniu w wszystkich regionach kraju problemu gospodarki wodno-ściekowej,
gospodarki odpadami komunalnymi oraz stanu infrastruktury techniczno-
sanitarnej,
• rewaloryzacji i rekonstrukcji cennych obiektów architektury, przyrody oraz krajobrazu jako podstawy rozwoju turystyki,
• wzbogacaniu zagospodarowania przestrzennego o niezbędne dla funkcjonowania
turystyki urządzenia terenowe i kubaturowe w harmonii z krajobrazem i
bezpieczne dla środowiska.
Patrz też:
Dz.U.03.80.717
2004.04.16
zm. Dz.U.04.6.41
2004.09.22
zm. Dz.U.04.141.1492
2005.07.28
zm. Dz.U.05.113.954
2005.07.30
zm. Dz.U.05.130.1087
2006.04.01
zm. Dz.U.06.45.319
USTAWA
z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. z dnia 10 maja 2003 r.)
Z późniejszymi zmianami.