Część Trzecia
 Tak więc, powoli i po kolei,
owe ciekawe wydarzenia były
zaplanowane  teraz opowieść jest już gotowa,
I dążymy w kierunku domu, wesołą załogą,
Ku zachodzącemu słońcu.
- Przedmowa, Alicja w Krainie Czarów
Rozdział 27
Wiecie, co by było fajne? Gdybym chociaż jedna z magicznych podróży nie
wywoływała u mnie uczucia, jakby ktoś próbował mi wyrwać kręgosłup przez nos.
Leżałam na zimnym, kamiennym gruncie, a moje organy wewnętrzne próbowały się
przemieszczać. Słyszałam, jak ktoś obok mnie się dławił i sapał oraz jak znajomy głos
mówi:
- Wszystko dobrze. Daj sobie jeszcze kilka minut.
Mama.
Obróciłam głowę, by zobaczyć, jak klęczy obok Jenny, która kuliła się obok i drżała.
Podróż przez Itineris była jeszcze cięższa dla wampirów. Oparłam się na rękach i
kolanach, rozglądając się dookoła. Był wieczór i znajdowaliśmy się obok jakiegoś
wielkiego zbiornika wodnego. Słyszałam, jak fale rozbijają się o wybrzeże, a powietrze
było wilgotne. Za mną był duży głaz z małą altanką pośrodku.
Zgadywałam, że to Itineris. Zaraz za mamą i Jenną siedział Archer, rozglądając się,
zdezorientowany. Cal stał obok& zmrużyłam oczy, starając się lepiej przypatrzyć. Finley.
Rozpoznałam jej długi, rudy warkocz.
Spanikowana, nagle przypomniałam sobie o księdze czarów, moje ręce zaczęły jej
szukać. Ku mojemu zdziwieniu oraz uldze, wciąż tam była, zaklinowana bezpiecznie przy
mojej skórze.
Wstałam, ale nogi miałam jak z waty i ziemia nagle się przede mną zakołysała.
Jakaś ręka podtrzymała mnie za łokieć.
- Spokojnie  powiedział mój tata.
Uśmiechał się do mnie, ciemne znaki na jego twarzy czerniały w świetle księżyca. Z
drobnymi łzami ulgi, owinęłam ręce wokół jego szyi i schowałam twarz w jego
marynarce. Kiedy poczułam, że mogę już mówić, odsunęłam się i wyskrzeczałam:
- Jak? Jak udało wam się przysłać Torin do Hex Hall?
Tata szybko zamrugał i na początku myślałam, że jest zaskoczony moim pytaniem.
Wtedy zorientowałam się, że próbował powstrzymać łzy. Widok mojego taty, który mógł
dostać doktorat z oschłości, na granicy płaczu ze szczęścia, że mnie widzi sprawił, że mnie
też zaczęły piec oczy. Wtedy odchrząknął, wyprostował ramiona i powiedział:
- To było nadzwyczaj trudne.
Zaśmiałam się przez łzy.
- Domyślam się.
- To był pomysł Torin  powiedział ktoś za mną, obróciłam się, by zobaczyć, że
stała tam Izzy. Tak jak moi rodzice i jej siostra, była ubrana w jeansy i czarną marynarkę,
chociaż miała też jeszcze czarną czapkę nałożoną na jej jaskrawe włosy.  Mieliśmy tony
starych ksiąg z zaklęciami i po tym jak ty i Cal zniknęliście, zaczął je przeglądać. Znalazł
zaklęcie, które pozwoliło mu przemieszczać się z lustra do lustra.
- Oczywiście problemem było znalezienie twojego lustra  powiedziała Aislinn,
wyłaniając się z ciemności.
- Nie boicie się, że na stałe zacznie wymykać się ze swojego lustra do damskich
szatni, czy coś?
Oczy Aislinn powędrowały w kierunku Izzy.
- Torin ma swoje powody, żeby z nami zostać  powiedziała i nawet w tym słabym
świetle widziałam, jak Izzy się zarumieniła. Może któregoś dnia dowiem się, o co w tym
chodzi. Aktualnie jednak miałam tysiące innych spraw w terminarzu.
Jenna zaczęła już znowu normalnie oddychać, jej palce były zaciśnięte na
krwawym kamieniu. Usatysfakcjonowana mama poklepała ją po ramieniu i powiedziała:
- Posiedz
jeszcze chwilkę. Odpocznij.
Jenna skinęła głową i zamknęła oczy. Dopiero wtedy moja mama podeszła do
mnie i mnie przytuliła.
- Myślę, że już zaliczyłyśmy płaczliwy zjazd  zachichotała przy mojej głowie.
- Skoro już to zaliczyłyśmy, obiecuję, że już nigdy więcej nie opuszczę domu.
Będziemy tam siedzieć, zamawiać pizzę i oglądać niewłaściwą telewizję.
Mama odsunęła się i spojrzała za mnie.
- Och, myślę, że będziesz chciała wychodzić tak samo, jak wcześniej  powiedziała.
Poczułam ciepło dłoni Archera na swoim nadgarstku.
- Hej, lubię pizzę i złą telewizję.
Odwróciłam się do niego, zaskoczona.
- Twoja klatka piersiowa&
- Cal  wyjaśnił.  Wiszę mu chyba z górę burgerów. To staje się żenujące.
Mama posłała mi drobny uśmiech, po czym powiedziała:
- Wiesz, nie tak wyobrażałam sobie spotkać pierwszego, prawdziwego chłopaka
Sophie.
- Mamo.
Archer lekko mnie ścisnął.
- Znaczy, że jestem pierwszym chłopakiem, którego twoi rodzice uratowali z
zaczarowanej wyspy dzięki magicznemu lustru? Czuję się taki wyjątkowy.
Wywróciłam oczami i spojrzałam na morze.
- Tak więc, zgaduję, że to Lough Bealach.
- Dokładnie  powiedziała Aislinn.  Mieliśmy trochę pracy po waszym zniknięciu.
 Finley i Izzy stały zaraz za nią. Mama nieznacznie się przesunęła, tak, że stała tuż obok
swojej siostry.
- Tak jak my  powiedział Cal i nagle zdałam sobie sprawę, że stoi po mojej drugiej
stronie.
- Chodz
skarbie  powiedziała do mnie mama.  Wejdz
my do środka.
- Do środka czego?  zapytałam.
- Tego  powiedziała Finley, wskazując mały, kamienny domek pokryty mchem.
Weszłam za wszystkimi do chaty. Może kiedyś było to przytulne, małe miejsce. I może
brak okien sprzyjał utrzymywaniu ciepła oraz ochronie przed wiatrem. Ale z
dziewięcioma zamkniętymi tam osobami i żarzącym się paleniskiem, było niekomfortowo
ciasno i ciepło. Fakt, że byłam uwięziona między Calem a Archerem nie pomagał.
Stary karciany stolik stojący w rogu był pokryty mapami i książkami. Ludzie, dać
Brannick trochę przestrzeni i zaraz przekształcą ją w Salę Bojową.
Aislinn przyjęła swoje tradycyjne miejsce przy stole.
- Dobra  powiedziała.  Opowiedzcie nam wszystko, co się wydarzyło.
Cal, Archer, Jenna i ja dokonaliśmy czegoś naprawdę godnego podziwu:
poczwórnego spojrzenia.
- To naprawdę skomplikowane  powiedziała w końcu Jenna.
- Wykorzystaliśmy szesnastowiecznego czarownika uwięzionego w lustrze, żeby
powiedzieć wam, gdzie jesteśmy  powiedział sucho tata.  Myślę, że można spokojnie
powiedzieć, że wszyscy jesteśmy specami od rzeczy  skomplikowanych .
Archer lekko się zaśmiał.
- Lubię twojego tatę  wyszeptał mi do ucha.
- Spróbowałbyś nie  wymamrotałam w odpowiedzi.
- Wyspa jest dla Casnoff miejscem do hodowania demonów  powiedział Cal, jak
zwykle przechodząc do rzeczy. Po raz pierwszy zauważyłam u niego zmarszczki wokół ust
i mocno napięte ramiona. Cal tak dużo w sobie trzymał, że czasami zapominałam, że to
co robiły Casnoff było koszmarem tak samo dla niego, jak i dla mnie. Chciałam złapać go
za rękę, ale gdy tylko moje opuszki musnęły jego rękaw, zmieniłam zdanie. Po tym, co
zrobiła Elodie, dotykanie Cala było wykluczone.
Czyszcząc gardło, zwróciłam się z powrotem do taty.
- Jest jak powiedział Cal, ale jest coś jeszcze.  Wyciągnęłam do niego rękę i mimo
że był na drugim końcu pokoju, z łatwością ją złapał. Zaraz jak to zrobił, wysłałam mu
drobny puls magii i jego oczy się rozszerzyły.
- Twoje moce  westchnął.
Przytaknęłam.
- W pełni sprawne.  Wyjęłam księgę czarów i rzuciłam ją na stół.  Dzięki temu.
Najzwięz
lej jak tylko potrafiłam, wytłumaczyłam całą sprawę z Casnoff i tym, jak
dzięki linii krwi powinny teoretycznie móc mnie kontrolować.
- Lara użyła zaklęcia i pokazała mi historię ich rodziny  kontynuowałam.  To dość
smutne. Ludzie całkowicie zmietli z powierzchni ziemi wioskę Alexeia Casnoff. To brzmi
trochę dziwnie, ale wszystko zaczęło się od małego chłopca, który chciał po prostu czuć
się bezpieczny. Był tak pewny, że demony są w stanie uratować całe Prodigium, że
wychował w tym przekonaniu swoje dzieci.  Rozejrzałam się po małym, lekko
rozświetlonym pokoju.  Może tego nie rozumiecie, ale nie mamy do czynienia z
osobami, które są  Mwahaha& złe! . Casnoff są przekonane, że robią dobrze.
- Co czyni je tak przerażającymi  przytaknął tata.  Ludzie rzadko są z
li w ich
własnym mniemaniu.
Przypomniały mi się słowa pani Casnoff - Cel uświęca środki  i zadrżałabym,
gdyby nie fakt, że w pokoju było strasznie gorąco.
- Dobra, taki jest ich plan  powiedział Archer z westchnieniem.  Jaki jest wasz?
- Zejdziemy do Podziemi  powiedziała Izzy. Mówiąc to lekko podskoczyła, jej oczy
rozbłysły, a ton z jakim wypowiedziała  Podziemie sprawił, że brzmiało to jak  Kraina
Słodyczy.
- Uspokój się, Iz  powiedziała Finley, kładąc dłoń na ramieniu siostry.  To nie jest
aż takie proste.
- A mianowicie?  zapytała słabym głosem Jenna.
- Po pierwsze, Sophie jest jedyną osobą, która tam idzie  powiedziała Finley.
- Tylko ona może tam wejść  wtrąciła Aislinn.
- Dobrze, ale nie wiedzieliście przecież, że odzyskałam swoje moce, gdy tu
przyjechaliście  powiedziałam, próbując wydostać rękę spomiędzy mnie i Archera, żeby
wytrzeć z czoła krople potu.  Więc skąd wiedzieliście, że będę mogła wejść?
- Nie wiedzieliśmy  powiedziała mama, opierając się biodrem o brzeg stołu. 
Myśleliśmy o wysłaniu tam twojego taty z nadzieją, że jego DNA wystarczy, żeby mógł się
tam dostać.  Westchnęła i przetarła oczy, wyglądając przy tym na starszą i bardziej
zmęczoną niż zwykle.  Musieliśmy czegoś spróbować.
- Ale teraz masz swoje moce, więc powinnaś bez problemu dostać się do Podziemi
 powiedział tata.  Zejdziesz tam na dół, sama, i zbierzesz tyle diablego szkła, ile tylko
będziesz mogła.
- Dlaczego wszyscy mówicie, jakby to był spacer po parku?  zapytał Archer.
Próbował podnieść rękę, żeby przeczesać włosy, zmuszając mnie do zrobienia uniku
przed jego łokciem.  Och, Sophie zejdzie sobie po prostu do Podziemia i zbierze trochę
diablego szkła do koszyka!
- Nikt nie martwi się o bezpieczeństwo Sophie bardziej niż jej ojciec i ja 
powiedziała mama. Jej głos był niski i opanowany, ale jej wzrok był zacięty. Nie
wiedziałam, czy to była ta część niej, która była Brannick czy ta, która była mamą.
- Wiem o tym  powiedział Archer, schodząc z tonu.  I wiem& wiem, że Sophie
jest demonem. Mogłaby nami wycierać podłogę, tylko się odzywając. Tylko pytanie
brzmi, co dokładnie pociąga za sobą podróż do Podziemia? Chodzi mi o to, czy są tam
jakieś inne demony? Potwory? Co może jej się tam stać?
Moi rodzice spojrzeli po sobie, a Aislinn oczyściła gardło.
- Nie wiemy. Nikt nigdy tego nie próbował.
- Więc co?  zapytał Archer, teraz już wściekły.  Wysyłacie ją i tylko liczycie, że
wszystko będzie dobrze? To szaleństwo! Musi być jakiś inny sposób, żeby pokonać
Casnoff.
Bojąc się, że zaraz znowu wspomni o Oku, pociągnęłam go za rękaw.
-Hej  powiedziałam spokojnie, licząc na to, że ta rozmowa nie odbędzie się przed
całą moją rodziną.  Nikt nie zmusza mnie do zrobienia czegoś, czego nie chcę zrobić. 
Spojrzałam na Aislinn.  Demony, które wskrzesiła Lara& Jest jakiś inny sposób, oprócz
diablego szkła, żeby się przed nimi bronić?
- Nie ma.
Zrobiłam przerwę i wzięłam głęboki oddech, mając nadzieję, że mój głos nie
będzie drżał, gdy mówiłam:
- Więc idę do Podziemia.
- Dziękujemy, Sophie  powiedział tata, a Aislinn rześko przytaknęła.  Więc
postanowione. Jutro rano Sophie uda się na wyspę pośrodku jeziora i tam przejdzie przez
portal.
Żołądek związał mi się w supeł. Patrzyłam na ludzi, którzy byli dla mnie
najważniejsi na świecie i cicho przytaknęłam.
- Jutro.
Tłumaczenie: eveline__