Magdalena T.

Pieczenie i zaczerwienienie, łzawienie:

-najczęsciej spotykana dolegliwość.Przyczyną tego stanu może być przemęczenie oczu, brak

snu, długotrwałe oglądanie telewizji, praca przy komputerze, przebywanie w zadymionych,

zakurzonych pomieszczeniach, palenie papierosów, negatywne działanie słońca, wiatru,

nadmierne opalanie w solarium (bez okularków), uczulenia, noszenie soczewek kontaktowych

oraz choroby oczu. Jeśli przyczyną nie jest choroba można próbować pomóc sobie poprzez

stosowanie kompresów, przemywań.

Opuchlizna powiek:

Jej przyczyną jest gromadzenie się wody w tkankach, zwykle z powodu przemęczenia, nadmiaru

soli w pozywieniu. Podpuchnięcia mogą być spowodowane źle dobranymi kosmetykami do

pielęgnacji oczu. Jeśli powieki są często podpuchnięte należy zrobić badania, konieczna będzie

konsultacja lekarska, ponieważ opuchnięcia mogą być spowodowane problemami z sercem,

ciśnieniem krwi, pracą nerek, wątroby, a także alergią.

Doraźnie można sobie pomóc przez stosowanie zimnych kompresów, okładów (np.. kostka lodu

owinięta w kilka warstw gazy, plaster ogórka lub awokado wyjęte z lodówki). Można również

stosować kremy, Żele lub maseczki mające działanie drenujące (można schłodzić taki kosmetyk

w lodówce, zimny działa jeszcze lepiej na opuchnięte powieki).

Obwódki pod oczami:

ciemnoszare, brązowe lub nawet sine,czarne -to często spotykana dolegliwość,mogą być one

wynikiem: nerwowości, brak snu, niewłaściwego odżywiania, wyczerpania organizmu, chorobą,

braku Żelaza i witamin, złego krążenia krwi w skórze pod oczami, skłonność dziedziczna do

sińców pod oczami (bardzo cienka skóra powiek i wokół oczu), naukowcy odkryli rodzaj grzybka

pleśniowego, który powoduje spowolnienie krążenia krwi w naczyńkach wokół oczu - są osoby

szczególnie wrażliwe na ten rodzaj grzybka i u tych osób sińce mogą być bardziej widoczne, na

skutek alergi mogą również powstać pod oczami worki. Nie znana jest jeszcze niestety metoda

walki z grzybkiem pleśniowym.

By zlikwidować sińce pod oczami zalecana jest odpowiednia ilość snu, wypoczynek, przebywanie

na świeżym powietrzu, dieta bogata w witaminy. Można stosować kremy z zawartością arniki,

miłorzębu, kasztanowca (te składniki działają obkurczająco na naczyńka), można stosować rano

chłodne okłady ( krem pod oczy można przechowywać w lodówce, schłodzony będzie lepiej

działała zwężajaco na naczyńka). Do picia polecam sok z cytryny z miodem (rozrzedzony wodą).

Na powieki można nakładać kompresy z czarnej herbaty (nie może być to herbata

aromatyzowana gdyŻ może wywołać podrażnienie spojówek).Walka jest trudna ale warto

spróbować.

Do wykonywania makijażu można używać kosmetyków kamuflujących sińce nie należy

przesadzać z ilością nakładanych kosmetyków.

Opuchnięcie dolnej powieki:

Najczęsciej spowodowane jest stanami wyczerpania nerwowego,zaburzeniami krązenia lub

chorobą nerek.Powstaje na skutek zastojów limfatycznych lub dziedzicznej skłonności do

odkładania się pod oczami tkanki tłuszczowej. Pierwszym krokiem w przypadku zauważenia

opuchnięć powieki dolnej jest przeprowadzenie badań lekarskich, jeśli choroba jest wykluczona

można stosować terapię polegającą na stosowaniu kosmetyków zawierających ziołowe wyciągi

( przywrotnik, bluszcz, skrzyp),można stosować kompresy z kwiatów lipy, świetlika lekarskiego.

Zmarszczki w zewnętrznych kącikach oczu:

Tzw.kurze łapki to pierwsza widoczna oznaka starzenia się skóry, pierwsze cieniutkie linie

pojawiają się zwykle ok. 25 roku życia (zdarza się, Że wcześniej - u palaczek, amatorek słońca i

solarium). Do pielęgnacji okolic oczu należy stosować odpowiednie kosmetyki,kremy należy

nakładać bardzo delikatnie, uważając, aby nie rozciągnąć skóry, można skórę wokół oczu

delikatnie opukiwać

MASKI ROZMIĘKCZAJĄCE /rozgrzewające/

Najczęściej stosowane są do cer tłustych, zanieczyszczonych jak również do innych rodzajów

skór przed zabiegiem oczyszczania. Za pomocą tych masek skóra uwalnia się od nadmiernej

ilości brudu i wydzielin skórnych. Skóra się rozpulchnia co ułatwia oczyszczanie oraz

przygotowuje skórę do przyjęcia kolejnych preparatów. Maski rozmiękczające stosowane są

także to cer słabo ukrwionych, bladych, zmęczonych i atroficznych.

Do masek rozmiękczających zaliczamy:

* kataplazma - tzw. ziołówka, której podstawą są zioła o działaniu śluzorodnym (siemię lniane,

len, lipa, otręby pszenne, płatki owsiane, korzeń prawoślazu). W zależności od rodzaju dodanych

ziół kataplazma może mieć działanie baktejobójcze, przeciwzapalne, przeciwłojotokowe,

pobudzające, ściągające i tym samym może być stosowana do różnych rodzajów cer

* maska parafinowa - stosowana głównie do skóry tłustej i zanieczyszczonej w celu

rozpulchnienia i rozszerzenia porów a także przy doborze odpowiednich składników można

stosować do wszystkich rodzajów cer (pobudza, łagodzi, odżywia). Składniki można dodać

bezpośrednio do maski lub pod maskę

Do rozgrzania skóry możemy także zastosować maski - samogrzejąca z błota morskiego oraz

naturalna maskę rozgrzewająca torfowa.

MASKI ŚCIĄGAJĄCE

Są stosowane w celu zamknięcia porów po zabiegu oczyszczania. Zwykle zawiera tlenek cynku,

kredę, kaolin, ziemie okrzemkową, węglan magnezu i są pozbawione tłuszczy. Maski ściągające

można wzbogacać przez dodanie nalewek lub naparów ziołowych w zależności od rodzaju skóry i

osiągnięcia zamierzonego efektu.

MASKI LECZNICZE

Są maskami , które stosuje się w celu przyswojenia przez skórę leczniczych preparatów. W

zależności od stanu chorobowego skory stosuje się maski zawierające związki odkażające,

leczące, bakteriobójcze itp.

MASKI NAWILŻAJĄCE

Celem stosowanie jest poprawa stanu skóry, likwidacja uczucia ściągania, zmiękczenie naskórka,

nawilżenie skóry, spłycenie zmarszczek. Maski nawilżające stosowane w gabinetach mają dużo

głębsze działanie i stosuje się je w połączeniu z innymi preparatami głęboko działającymi.

Stosowane są do wszystkich rodzajów cer.

MASKI OCZYSZCZAJĄCE

Stosowane są do usuwania zrogowaciałego naskórka, oczyszcza skórę z zanieczyszczeń i

wydzielin skórnych, cerę rozświetlają i nadają zdrowy wygląd. W skład masek oczyszczających

wchodzą drobinki ścierające naskórek pochodzenia roślinnego lub syntetycznego oraz enzymy,

które rozpuszczają powierzchniowe warstwy naskórka. Maski oczyszczające zawierają glinki

które, które pochłaniają łój oraz inne zanieczyszczenia.

Maski oczyszczające:

* "scrub" peeling drobno, średnio lub gruboziarnisty

* enzymatyczne - stosowane z wapozonem dają lepszy efekt

* krem gommage - doprowadzane do wyschnięcia na twarzy

Maski oczyszczające stosowane są do wszystkich rodzajów cer.

MASKI GIPSOWE-MODELUJĄCE

Są to maski specjalne, zawierają węglan cynku, magnez, kaolin, siarkę, glicerynę latex. Mają

działanie liftingujące, aktywizuje czynności skóry. Pod maskę nakłada się ampułkę z wysoką

zawartością substancji aktywnych, następnie tłustą maskę lub krem a następnie maskę gipsową.

Maski gipsowe można stosować na twarz, dekolt, piersi, brzuch, pośladki, ręce.

Przeciwwskazaniem do zastosowania masek gipsowych;

* klaustrofobia

* alergia

* trądzik

* uszkodzenia skory

* trudności w oddychaniu

W przypadku choroby tarczycy maski nie stosujemy na szyje.

Do masek modelujących (liftingujących) zaliczamy maski:

* typu "peel of" - tworzą błonkę na skórze

* alginaty - maska zimna - okluzja - ma działanie odżywcze, wygładzające, stabilizujące,

lecznicze, regenerujące, nawilżające - aktywizuje preparaty zastosowane pod maskę.

MASKI KOLAGENOWE

Są wytwarzane z naturalnego hydrolizatu kolagenu, występują w postaci płatów kolagenowych

lub w ampułce. Maska kolagenowa hamuje parowanie wody z naskórka, wzmacnia skuteczność

wprowadzanych substancji czynnych, poprawia napięcie i elastyczność skóry.

MASKI ŻELOWE

Tworzą na skórze przeźroczysty, elastyczny film. dzięki temu skóra otrzymuje dużą porcje wilgoci

staje się bardziej napięta i elastyczna. Maski żelowe zawierają kwas hialuronowy, aminokwasy,

naturalny czynnik nawilżający, wyciągi ziołowe oraz substancje odżywcze.

MASKI POD OCZY

Są przeznaczone do miejsc szczególnie delikatnych i wrażliwych jak górna i dolna powiek.

Zawierają niewielka ilość związków tłuszczowych, mają bardzo delikatną konsystencję. Likwidują

sińce pod oczami, worki i zmarszczki.

Łupież to przypadłość, która każdemu może się przytrafić, a jest to nadmierne łuszczenie się

naskórka skóry owłosionej głowy, któremu nie towarzyszy stan zapalny.

Bardzo często pacjenci zgłaszający się do gabinetu dermatologicznego i określają mianem

"łupieżu" objawy łojotokowego zapalenia skóry głowy, łuszczycy, tzw. pseudotinea amiantacea

(nazwa choroby nie ma odpowiednika w języku polskim) i rzadziej grzybicy. Najczęściej

rozpoznawanym schorzeniem dermatologicznym jest właśnie łupież skóry owłosionej głowy.

Łupież suchy (zwykły) nie powoduje nadmiernego wypadania włosów, aczkolwiek mogą być one

znacznie suchsze i łamliwe. Jeśli nie będziemy leczyć łupieżu zwykłego to z czasem nasili się i

przerodzi w łupież tłusty.

Największe rozpowszechnienie łupieżu zwykłego u obojga płci występuje w wieku 10-20 lat.

Łupież zwykły jest częściej spotykany u chłopców i mężczyzn, z wiekiem może przekształcać się

w łupież tłusty lub utrzymywać się nawet przez całe życie. U niemowląt i dzieci jest prawie

niespotykany

Łupież łojotokowy rozwija się zwykle z łupieżu zwykłego. To już nie drobne, suche, białe

łuseczki, lecz tłuste, w kolorze żółtym, tworzące strupy. Są znacznie mocniej przytwierdzone do

podłoża niż łuski w łupieżu suchym. Następstwem tego typu łupieżu jest łysienie łojotokowe, a

chorobie może towarzyszyć świąd. Najczęściej można zaobserwować wspomniane schorzenie u

mężczyzn, po 20 roku życia. Łojotokowe zapalenie skóry głowy na ogół występuje u osób z

łojotokiem. Rolę czynnika chorobotwórczego może odgrywać drożdżakowaty grzyb Pityrosporum

ovale.

Oprócz łojotoku, tłustych nieprzyjemnych strupów, przerzedzenia włosów można zauważyć

towarzyszący rumień skóry, grudki, krostki, objawy wysiękowe. Krostki, jako wynik wtórnej infekcji

bakteryjnej bywają bolesne. Zmiany pojawiają się w postaci rumienia, złuszczania na skórze

czoła, w okolicach za uszami, na karku, na klatce piersiowej w okolicy mostka, na twarzy, w

okolicach narządów płciowych i odbytu. Zwane są okolicami łojotokowymi. Choroba może

przekształcić się w ogólne zapalenie skóry, choć stan taki często się nie zdarza, ale jest to już

ciężki przypadek. Od łupieżu tłustego odróżnia je przedłożony nasilający się stan zapalny.

Bardzo rzadko stosuje się specjalnie sporządzane preparaty zawierające środki

przeciwłojotokowe i redukujące: siarkę S, rezorcynę, choć również skuteczne jak ówczesne

środki, a wyparte ze względu na gotowe preparaty, łatwiejsze i wygodniejsze w użyciu. Leczenie

ma za zadanie zlikwidowanie objawów choroby, dopasowując środek do mycia głowy, który

podtrzyma zadowalający stan. Zalecony szampon pacjent powinien stosować do czasu, aż

będzie skutecznie działał.

Łupież tłusty jest mniej widoczny, ale sprawia więcej problemów, a nasiąknięte łojem łuski

przylegają mocno do skóry głowy. Mogą odrywać się po użyciu np. szamponów o działaniu

odtłuszczającym do włosów tłustych. Łój wówczas ulega wymywaniu i łuski łatwiej się odrywają.

W łupieżu tłustym nawarstwionych łusek należy się pozbyć podobnie jak w odmianie zwykłej, za

pomocą oliwki salicylowej.

Obecnie w danym łupieżu zaleca się stosowanie preparatów przeciwgrzybicznych. Skuteczne są:

Nizoral, Ketokonazol, Canesten. Lepsze efekty daje stosowanie szamponu Nizoral lub Seboklar.

Preparaty jednak nie zawsze są skuteczne we wszystkich przypadkach łupieżu tłustego. Można

także wypróbować preparaty sterydowe. Szampony lecznicze zalecane w przypadku tego łupieżu

to tzw. dziegciowe np. Tar, Polytar, Denorex, Freederm, które można długo stosować. Choć

zapach szamponu jest nieprzyjemny, to jednak po dokładnym spłukaniu jest niewyczuwalny.

Kolejny szampon także wskazany to ten zawierający siarczek selenu tj. Selsun.

Łupież pstry to powierzchowne zakażenie naskórka, objawiające się żółtobrunatnymi plamami

zlokalizowanymi głównie na klatce piersiowej, wywołane przez drożdżaki z gatunku Pityrosporum

ovale. Zwykle pojawia się po okresie dojrzewania płciowego, bardzo rzadko występuje u dzieci.

Objawy towarzyszące łupieżowi to różowe lub żółtobrunatne plamy, nieregularnego kształtu, z

tendencją do szerzenia się i zlewania ze sobą. Zmiany mają tendencję do nawrotów, a świąd

występuje sporadycznie. Czynnikiem sprzyjającym rozwojowi zakażenia jest delikatna, wilgotna

skóra. Wielkie znaczenie mają również takie czynniki jak: niedożywienie, zły stan ogólny

organizmu, sterydoterapia i predyspozycja genetyczna organizmu.

patogen inhibitora melanogenezy, kwasu azelainowego. Plamy uwidaczniają się po

posmarowaniu nalewka jodową wykazując żółtawe lub ceglaste zabarwienie. Oprócz

występowania schorzenia na klatce piersiowej może pojawić się jeszcze na górnej części tułowia,

szyi, ramionach, przedramionach, owłosionej skórze głowy, rękach, wzgórku łonowym. Rodzaj

tzw. grzybicy przenoszony jest bezpośrednio od osoby chorej lub przez kontakt z pościelą,

bielizną osoby chorej. Choroba przebiega bezobjawowo i ma charakter przewlekły.Rozpoznanie

łupieżu pstrego ustala się na podstawie wyglądu i lokalizacji.

Leczenie polega na stosowaniu leków miejscowych pod postacią szamponów, płynów lub żeli

przeciwgrzybicznych, a w przypadkach opornych na leczenie stosuje się dodatkowo leki doustne.

Łuszczyca zwykle dotyczy jednocześnie wielu okolic ciała. Zdarza się jednak, że objawy

umiejscawiają się tylko i wyłącznie na skórze owłosionej głowy. W tych przypadkach choroba

wygląda tak jak łupież tłusty lub łojotokowe zapalenia skóry w stadium bez zmian krostkowych i

wysięku. Przy rozpoznania schorzenia konieczne jest bardzo dokładnie zbadanie pacjenta, by

zidentyfikować choćby pojedyncze zmiany na skórze gładkiej lub na paznokciach, gdyż łuszczyca

bardzo często atakuje płytki paznokciowe. Choroba często występuje w rodzinie, dlatego

konieczna jest także szczegółowa rozmowa lekarza z pacjentem. Rozpoznanie można też oprzeć

na histopatologicznym badaniu wycinka skóry.

Grzybica skóry owłosionej głowy, w zależności od jej odmiany, może przypominać łupież zwykły

lub tłusty. Do łupieżu zwykłego podobna jest grzybica strzygąca powierzchowna lub

drobnozarodnikowa powierzchowna skóry owłosionej głowy. Łupież tłusty może być zbliżony do

niektórych odmian grzybicy woszczynowej. W przypadku grzybicy występują zawsze zmienione

chorobowo włosy i są wtedy koloru białego, szarego, matowe, zależne od rodzaju grzybicy.

Zazwyczaj grzybica nie obejmuje całej skóry głowy, a jej ogniska są okrągławe, a także

oddzielone.

W celu zidentyfikowania choroby zaleca się badanie na obecność grzybów, tak łusek

zmienionego chorobowo naskórka głowy, jak i włosów.

Łysienie w znacznym stopniu i dużo wcześniej dotyczy mężczyzn niż kobiet. Czynnikiem, który

sprzyja procesowi łysienia jest męski hormon dihydrotestosteron (DHT).

Androgeny to męskie hormony płciowe (testosteron, dwuhydrotestosteron), wytwarzane głównie

przez komórki śródmiąższowe Leydiga w męskich gruczołach płciowych (jądrach), które także,

choć w niewielkich ilościach, występują w organizmie kobiecym. Hormony pełnią funkcję

przekaźnika sterując działaniem narządów oraz ich układów. U mężczyzn łysina pojawia się już

przy normalnej pracy hormonów, natomiast u kobiet łysienie spowodowane jest zazwyczaj

nadmierną produkcją męskich hormonów płciowych. Zbliżony efekt daje też przyjmowanie leków

zawierających androgeny, jak również spowodowane może być nadwrażliwością mieszków

włosowych na męskie hormony płciowe (wówczas łysienie pojawia się nawet przy nieznacznym

podwyższeniu poziomu androgenów). Wahania hormonalne mogą powodować nadmierną utratę

włosów również w początkowym okresie fazy przekwitania. Podczas gdy u mężczyzn łysienie w

wyniku dziedziczonej skłonności nie uznaje się za chorobę, u kobiet z łysieniem wiążą się dwa

stany chorobowe. Pierwszy stan chorobowy to podwyższony poziom androgenów (poza

wpływem na owłosienie) powoduje zaburzenia w pracy całego organizmu. Drugi stan chorobowy

to utrata włosów oznaczający dla pań jednoznacznie oszpecenie i wiąże się z nieatrakcyjnością,

doprowadzając do emocjonalnych rozterek. Należy pocieszyć strapione kobiety, iż, przebieg

genetycznie uwarunkowanego łysienia jest u kobiet znacznie rzadziej tak radykalny, jak u

mężczyzn i tylko w wyjątkowych przypadkach prowadzi do wytworzenia się zakoli nad skroniami

czy całkowitego wyłysienia nad czołem.

łysienie

Proces wypadania włosów w obszarach zagrożonych nie rozpoczyna się gwałtownie. W

pierwszym stadium włosy stają się w danym miejscu znacznie krótsze i cieńsze, tak, że z wolna

zaczynamy dostrzegać prześwity skóry głowy, aż w końcu w tych miejŹscach pozostaje tylko

delikatny puszek jasnych, wełnistych włosków. Niezależnie od cech indywidualnych powstawanie

łysiny u mężczyzn przebiega podobnymi etapami. Najpierw przesuwa się ku górze granica

włosów nad czołem. Zakola na skroniach stają się coraz głębsze, aż wreszcie dochodzą do

wykształconej na okrągło łysiny na czubku głowy tzw."tonsury".

Powstawanie łysiny rozpoczyna się u mężczyzn już między 20-tym a 30-tym rokiem życia. Proces

wypadania włosów przebiega skokowo. Na początku można zaobserwować wzmożone

wypadanie włosów raz lub dwa razy w ciągu roku, następnie okresy te rzadziej występują. Jeżeli

nasz organizm przetrwa pierwszy kryzys, kolejnego powrotu utrapienia możemy spodziewać się

między 35-tym a 45-tym rokiem życia. Wówczas utrata włosów ciągnie się od 3 do 4 lat. U

większości mężczyzn łysina dochodzi wówczas do stadium końcowego. Osiągnięty stan

utrzymuje się niezmiennie przez lata i dopiero w sędziwym wieku proces łysienia się odnawia.

U mężczyzn łysienie ma charakter miejscowy, w pierwszej kolejności wypadają włosy na

czołowych zakolach i stopniowo łysina przesuwa się do tyłu. U kobiet wypadanie włosów to ich

przerzedzanie, więc łatwiej jest zamaskować proces ich wypadania. Nadmierne wypadania

włosów u kobiet następuje w późniejszym wieku, najczęściej w okresie menopauzy, choć można

obserwować znaczną ich utratę w okresie ciąży lub w przypadku choroby, gdy organizm nie

otrzymał wystarczającej ilości niezbędnych witamin.

Zatrzymać wypadanie włosów to sprawa znacznie łatwiejsza niż uzyskanie ich odrostu.

Najważniejsze jest właściwa diagnoza. Im wcześniej rozpoczniemy leczenie łysienia - tym lepiej

dla Nas!

U dorosłego człowieka, niezależnie od wieku, płci, może wystąpić kilka rodzajów łysienia. Mają

one zróżnicowane przyczyny, objawy oraz przebieg. W zależności od rodzaju łysienia stosuje się

różne metody terapi . Najważniejszym krokiem w walce z łysieniem jest konsultacja

dermatologiczna, gdzie lekarz określi typ łysienia i dobierze skuteczną i bezpieczną metodę

leczenia.

Na podstawie badania mikroskopowego można zróżnicować łysienie poporodowe, łysienie

spowodowane talem, łysienie spowodowane lekami antymitotycznymi, łysienie plackowate.

Za pomocą biopsji owłosionej skóry głowy można odróżnić łysienie plackowate od nawykowego

wyrywania włosów, zmiany nowotworowe. Za pomocą badania histopatologicznego lub

immunofluorescencyjnego można ustalić rozpoznanie tocznia rumieniowatego, liszaja płaskiego i

twardziny.

Jeśli jesteś narażeni na stresy, cierpimy na jadłowstręt psychiczny, gdy farbujemy włosy to może

być także przyczyną nadmiernego wypadania włosów.

Obecnie na rynku dostępne są różnorodne szampony, odżywki, zioła proponowane jako środki

zapobiegające łysieniu. Jednak zdecydowana większość posiada jedynie działanie odżywiające,

wzmacniające włosy, regenerując ich strukturę i poprawiając kondycję. Bezpieczne i skuteczne

leczenie problemu łysienia powinno odbywać się tylko pod kontrolą lekarza dermatologa. Wizyta

u lekarza pozwali ustalić rodzaj łysienia, jego przyczynę i dobrać właściwą dla pacjenta formę

terapi . Uzyskajmy najwięcej informacji o wszystkich dostępnych metodach leczenia.

Łysienie androgenowe (łysienie typu męskiego) jest najczęstszym rodzajem łysienia (95%

wszystkich przypadków łysienia), uwarunkowaną genetycznie (występuje rodzinnie), zależne od

rasy, gdyż częściej występuje u mężczyzn rasy białej.

Cierpią na nie zarówno kobiety jak i mężczyźni, choć mężczyźni o wiele częściej, stąd inna

nazwa - łysienie typu męskiego. Najbardziej charakterystycznym objawem jest przerzedzanie się

włosów w kątach czołowych (tzw. zakola) u mężczyzn, a u kobiet na środku głowy. Wywołuje go

dihydrotestosteron, który atakując mieszki włosowe, osłabia rosnące włosy i w konsekwencji

doprowadza do ich wypadnięcia.

W przypadku leczenia łysienia androgenowego u kobiet w leczeniu miejscowym pierwsze miejsce

zajmuje minoksydyl. Możemy stosować także preparaty zawierające estrogeny. Jeśli terapia

miejscowa się nie powiedzie to w leczeniu ogólnym poleca się preparaty o działaniu

antyandrogenowym (spironolakton i octan cyproteronu w połączeniu z estrogenami).

Łysienie androgenowe

Nie istnieje kuracja w 100% działająca na każdego pacjenta i przynosząca za każdym razem

zadowalające efekty. Są one bowiem zależne od warunków pacjenta, ale zdarza się, że niektóre

osoby bardzo dobrze reagują na kurację, inne mają przeciwne odczucia. Na łysienie

androgenowe składa się wiele czynników, dlatego środki stosowane w dobrej kuracji powinny

uzupełniać się, by wyeliminować jak najwięcej z niekorzystnych faktorów, wpływajacych na

wypadanie włosów.

Właściwa kuracja oparta na najnowszych założeniach powinna podchodzić do problemu łysienia

kompleksowo poprzez:

* aktywację włosów w wyniku używania stymulatorów wzrostu tj. środki do stosowania

miejscowego.

* zastosowanie inhibitorów DHT, gdzie można łączyć środki doustne i do stosowania

miejscowego.

* blokowanie receptorów androgenowych, gdzie przewagażają środki do stosowania

miejscowego.

Można rozpocząć terapię jednym konkretnym środkiem i później w miarę upływu czasu

wykorzystywać kolejne rozwiązania, uzupełniając tym samym "dietę dla włosów". Udowodniono,

że przystępując do tematu kompleksowo osiąga się jednak optymalne efekty. Wszystko zależy od

samodyscypliny i energi , którą chcemy poświęćić aby zminimalizować problem lub całkiem się

go pozbyć.

Łysienie anagenowe (dystroficzne) jest spowodowane przedwczesnym zakończeniem fazy

wzrostu włosa (anagenu) i prowadzi w bardzo krótkim czasie do jego wypadnięcia. Przyczyną

może być radioterapia, chemioterapia i ciężkie infekcje. Przykładem łysienia anagenowego jest

łysienie plackowate.

Łysienie plackowate to utrata włosów w kształcie owalnym lub okrągłym. Zaczyna się w małych

skupiskach, po czym zwiększa swój zasięg. Łysienie plackowate najczęściej występuje na skórze

głowy, ramionach i brwiach, choć może wystąpić w każdym miejscu ciała, gdzie występują włosy.

Łysienie plackowateMoże rozwijać się powoli, lub bardzo szybko, i może być częściowe lub

całkowite. Najpierw można zauważyć miejsca, w których włosy zaczynają się przerzedzać, potem

powstaje łyse miejsce. Wkrótce włosy zaczynają wypadać w znacznie większych ilościach. Łyse

miejsce zaczyna się powiększać, w różnym tempie, we wszystkich lub w jednym kierunku, co

powoduje powstanie owalnego lub okrągłego łysego miejsca. Skóra zazwyczaj jest delikatna

blada, czasami różowawa. Czasami cała głowa zostaje pozbawiona włosów a nawet brwi i rzęs.

Leczenie może trwać kilka miesięcy, nawet lat, a dolegliwość może trwać przez kilka lat i potem

samoczynnie zaniknąć, lub doprowadzić do całkowitego wyłysienia. Może rozpocząć się w

każdym momencie życia. Zazwyczaj wspomnianej przypadłości nie towarzyszą inne dolegliwości,

choć mogą się zdarzyć jednostronne bóle głowy, brak apetytu. Jest znanych kilka teori

wyjaśniających przyczynę tej konkretnej przypadłości. Pierwsza mówi, że jest to choroba

pasożytnicza. Kolejna teoria mówi, że jest to spowodowane reakcją nerwową wywołaną w

przypadku szoku, strachu, stanów nerwowych. Przyczyny mogą się także łączyć. W tym

przypadku łysienia najbardziej wiarygodną hipotezą wypadania włosów w tym przypadku łysienia

jest reakcja układu autoimmunologicznego, który włosy traktuje jako obce ciało i za wszelką cenę

próbuje się ich pozbyć.

Łysienie telogenowe polega na przejściu znacznej liczby włosów w fazę spoczynku (telogenu),

co powoduje zwiększoną Łysienie telogenoweutratę włosów po kilku miesiącach. Przyczyn

łysienia telogenowego może być bardzo dużo. Należą do nich m.in. niektóre leki, ciężkie infekcje,

zaburzenia hormonalne np. niedoczynność tarczycy, choroby włosów (grzybice). Cierpią też na

nie kobiety po porodzie.

Jeśli czynniki szkodliwe ustąpią lub podjęte zostanie leczenie chorób tj. anemia, niedoczynność

tarczycy, utrata włosów nie będzie trwała. Wypadanie włosów telogenowo poza

zidentyfikowaniem przyczyny problemu i jego wyeliminowaniem najczęściej nie wymaga leczenia.

Bowiem gęstość włosów zwykle powraca do pierwotnego stanu po upływie około pół roku. W

leczeniu łysienia telogenowego mogą pomóc na porost włosów biotyna i niebiesko-zielone algi.

Jednak terapia powinna zostać podjęta po wykluczeniu innego podłoża łysienia.

Łysienie rozlane może być objawem różnych stanów chorobowych, np. obniżonego poziomu

żelaza w surowicy krwi, nerwic, zaburzeń hormonalnych. U kobiet ze skłonnościami rodzinnymi

do łysienia czynnikami wywołującymi stan chorobowy mogą być detergenty w szamponach,

lakiery do włosów, farby do włosów.

Łysienie rozlaneLeczenie rozlanego łysienia kobiet polega przede wszystkim na wykluczeniu

innych schorzeń, co wymaga wykonania dodatkowych badań. W przypadku uczucia napięcia

skóry głowy zaleca się duże dawki witaminy E. Miejscowo zaleca się wcieranie preparatów o

działaniu drażniącym, nierzadko z dodatkiem sterydów (preparaty robione w aptekach na receptę

jak Alpicort, Neril tonik). We wszystkich przypadkach zaleca się zaniechanie farbowania i

ondulowania włosów. Do mycia powinno używać się szamponów o łagodnym działaniu bez

barwników i substancji zapachowych.

Zapalenie mieszków włosowych jest reakcją zapalną w powierzchownej części mieszka

włosowego i może powodować otwarcie mieszka lub zapalenie okołomieszkowe.

Część włosowo – łojowa mieszka jest podzielona na 3 przedziały: Lejek (część powierzchowna,

zakończona przewodem łojowym), przesmyk (pomiędzy przewodem łojowym a guzowatością

mięśnia arrector pili) i część wewnętrzna (trzon i cebulka włosa). Schemat anatomiczny jest

podstawą do jakiejkolwiek oceny występowania zapalenia mieszków włosowych.

Łysienie poporodowe

Na skutek zaburzeń hormonalnych w czasie ciąży i w okresie popołogowym może pojawić się

znaczne przerzedzenie włosów. Po pewnym czasie włosy wracają do równowagi, jest to problem

trwający najwyżej kilka miesięcy.

Łysienie psychogenne

Na skutek depresji, długotrwałego stresu czy nagłych silnych przeżyć psychicznych (np. śmierć

bliskiej osoby, wypadek samochodowy) może wystąpić znaczne wypadanie włosów. Po ustaniu

przyczyny sytuacja się zwykle normalizuje.