POLITECHNIKA WARSZAWSKA
POLITECHNIKA WARSZAWSKA
Instytut Automatyki i Robotyki
Instytut Automatyki i Robotyki
ZASADY PROGRAMOWANIA KOMPUTERÓW
ZASADY PROGRAMOWANIA KOMPUTERÓW
Język programowania: C/C++
Język programowania: C/C++
Środowisko programistyczne: C++Builder 6
Środowisko programistyczne: C++Builder 6
Wykład 9 . Wskaz
niki i zmienne dynamiczne.
Wykład 9 . Wskaz
niki i zmienne dynamiczne.
Alokacja statyczna
Alokacja statyczna
Zmienne statyczne globalne - tworzone są w momencie uruchomienia
programu na skutek zawartych w nim deklaracji zmiennych globalnych i
istnieją aż do zakończenia jego wykonywania (zajmują więc cały czas
pamięć).
Zmienne statyczne lokalne - tworzone są w momencie wywołania funkcji
na skutek zawartych w niej deklaracji zmiennych lokalnych i istnieją aż do
wyjścia z funkcji (zajmują więc przez ten czas pamięć).
Przydział pamięci na zmienne statyczne jest to tzw. alokacja statyczna,
która odbywa się automatycznie (bez udziału programisty) w obszarze
pamięci operacyjnej, zwanym stosem (ang. stack) programu. Stos ma
stały rozmiar (rzędu 1MB) i łatwo może ulec przepełnieniu (stack
overflow), np. w przypadku zbyt dużych tablic lub z
le napisanej rekurencji.
Alokacja dynamiczna
Alokacja dynamiczna
Zmienne dynamiczne - tworzone są podczas wykonywania programu za
pomocą odpowiedniej instrukcji (new) i istnieją aż do momentu
skasowania, za pomocą przeznaczonej do tego instrukcji (delete).
Zajmują więc pamięć tylko do momentu skasowania. Potem tę samą
pamięć można w tym samym lub innym programie wykorzystać na inne
zmienne dynamiczne (które trzeba od nowa utworzyć).
Przydział pamięci na zmienne dynamiczne, czyli tzw. alokacja
dynamiczna, odbywa się w trakcie pracy programu na żądanie
programisty (instrukcją new) w obszarze pamięci zwanym stertą (ang.
heap). Na stertę wykorzystywana jest cała dostępna pamięć wirtualna
komputera (pamięć RAM oraz pamięć wymiany na dysku twardym).
Może to oznaczać do 2GB, a nawet 3GB pamięci (przestrzeń adresowa w
systemie 32-bitowym to 2^32, czyli 4GB pamięci, z czego 1- 2GB zajmuje
jądro systemu operacyjnego).
Alokacja dynamiczna c.d.
Alokacja dynamiczna c.d.
Przydzieloną pamięć dynamiczną należy zwolnić odpowiednimi
instrukcjami (delete), czyli  posprzątać po sobie . Jeśli się tego nie zrobi,
pamięć nie będzie (w ogólnym przypadku) zwolniona aż do zamknięcia
systemu; kolejne uruchomienia takiego programu powodują wówczas
ciągłe zmniejszanie się dostępnej pamięci (tzw. wyciek pamięci).
Po co stosujemy zmienne dynamiczne ?
" umożliwiają tworzenie struktur dynamicznych, o nie znanej z góry
wielkości (listy, drzewa), bez niepotrzebnego rezerwowania na zapas
pamięci statycznej;
" umożliwiają tworzenie bardzo dużych tablic;
" można je w każdej chwili podczas działania programu usunąć z pamięci
i na zwolnionym miejscu utworzyć nową zmienną dynamiczną - w tym
samym lub innym programie. Ułatwiają więc równoległą pracę wielu
programów w systemie operacyjnym.
Wskaz
niki i zmienne wskazywane
Wskaz
niki i zmienne wskazywane
Do zmiennych statycznych z reguły odwołujemy się poprzez ich nazwy
(identyfikatory):
a = 1; // podstaw 1 pod zmienną o nazwie a
Do zmiennych dynamicznych z reguły odwołujemy się poprzez ich adresy
(wskaz
niki), używając gwiazdki * stojącej po ich lewej stronie:
*w = 1; // podstaw 1 pod zmienną wskazywaną przez w
Zatem:
w - jest tu adresem, czyli wskaz
nikiem i musi być typu wskaz
nikowego;
jest to zmienna wskaz
nikowa, będąca zwykłą zmienną statyczną (ma swoją
nazwę, podobnie jak inne zmienne statyczne, i miejsce w pamięci zajęte przez cały czas
wykonywania programu).
*w - jest zmienną dynamiczną, wskazywaną przez adres w i może być
dowolnego typu (typ ten podaje się przy deklaracji wskaz
nika). Dlatego
zmienne dynamiczne nazywamy inaczej zmiennymi wskazywanymi.
Wskaz
niki i zmienne wskazywane c.d.
Wskaz
niki i zmienne wskazywane c.d.
Nazwy wskaz
ników mogą być zupełnie dowolne, tak jak dowolne mogą
być nazwy wszystkich innych zmiennych:
*a = "co to?"; // pod zmienną wskazywaną przez a podstaw napis "co to?"
*wsk_i = 20; // pod zmienną wskazywaną przez wsk_i podstaw liczbę 20
*adres = 3.8; // pod zmienną wskazywaną przez adres podstaw wartość 3.8
cout << *adres << *a; // wydrukuj zmienną wskazywaną przez adres
// i zmienną wskazywaną przez a
Na zmiennych dynamicznych można
wykonywać te same operacje, co na
zmiennych statycznych, tylko należy się do
nich inaczej odwoływać - poprzez wskaz
nik,
czyli używając operatora * do wyłuskania
wartości tych zmiennych
Wskaz
niki i zmienne wskazywane - przykłady
Wskaz
niki i zmienne wskazywane - przykłady
Zmienne dynamiczne mogą różnych typów, tak jak wszystkie inne
zmienne. Zmienne dynamiczne mogą być dowolnie rozrzucone w
pamięci komputera:
Wskaz
nik przechowuje adres początku obszaru pamięci przydzielonego
na zapamiętanie zmiennej dynamicznej.
Deklaracja wskaz
nika
Deklaracja wskaz
nika
Żeby skorzystać ze zmiennej dynamicznej, musimy najpierw
zadeklarować wskaz
nik do tej zmiennej, podając typ zmiennej
wskazywanej. Piszemy więc tak:
int *wsk_i;
co należy czytać:
zmienna wsk_i jest wskaz
nikiem do zmiennej typu int.
Deklaracja wskaz
nika
typ zmiennej wskazywanej *nazwa wskaz
nika;
Jeśli jednak wskaz
nik wskazuje rekord, to wcześniej trzeba ten typ
rekordowy, czyli strukturę, zdefiniować.
Przykłady deklarowania i używania wskaz
ników
Przykłady deklarowania i używania wskaz
ników
struct Sam {
string marka;
int rocznik;
double cena;
};
...
int main( ) {
...
int *wsk_i;
string *a;
Zmienna ad_auta jest wskaz
nikiem
Sam *ad_auta;
do zmiennej typu Sam:
Tak nie wolno,
string *wsk_wek;
bo kropka jest
...
*ad_auta . cena = 35000;
silniejsza od
*wsk_i = 20;
gwiazdki
*a = "co to?";
(*ad_auta) . cena = 35000;
(*ad_auta) . cena = 35000;
*wsk_wek = "Pawel";
równoważne
wersja krótsza w zapisie:
*(wsk_wek+1) = "Maciej";
ad_auta -> cena = 35000;
...
return 0;
wskaz
nikowy sposób działania na tablicach (o tym dalej)
}
Tworzenie zmiennych dynamicznych
Tworzenie zmiennych dynamicznych
Adres (czyli wskaz
nik) zmiennej wskazywanej otrzymujemy w trakcie
działania programu w wyniku wykonania instrukcji
Tworzenie zmiennej dynamicznej
nazwa wskaz
nika = new typ zmiennej wskazywanej ;
Jak to działa:
Operator new przydziela pamięć na zmienną dynamiczną typu podanego i
adres tej zmiennej podstawia pod wskaz
nik o podanej nazwie. Jeżeli
alokacja (przydział pamięci) się nie powiedzie, np. pamięci już nie wystarczy,
pod wskaz
nik wstawi adres pusty (NULL).
w = new int ;
// przydziel pamięć na zmienną typu int i adres zapamiętaj jako wskaz
nik w.
ad_auta = new Sam ;
// przydziel pamięć na zmienną typu Sam i adres zapamiętaj jako ad_auta
Usuwanie zmiennych dynamicznych
Usuwanie zmiennych dynamicznych
Adres (czyli wskaz
nik) zmiennej wskazywanej kasujemy w trakcie
działania programu w wyniku wykonania instrukcji
Usuwanie zmiennej dynamicznej
delete nazwa wskaz
nika ;
Jak to działa:
Operator delete zwalnia pamięć zarezerwowaną na zmienną dynamiczną
pod adresem o podanej nazwie i kasuje ten wskaz
nik (potem nie można się
już do niego odwoływać).
delete w;
delete ad_auta;
" Nie wolno używać delete do zwalniania pamięci nie przydzielonej przez
new (np. określonej przez wskaz
nik do zmiennej statycznej)
" Nie wolno dwukrotnie zwalniać tego samego obszaru pamięci
" Można zastosować delete do wskaz
nika pustego (nic się nie stanie)
Przykłady tworzenia i usuwania zmiennych dynamicznych
Przykłady tworzenia i usuwania zmiennych dynamicznych
int *w;
// deklaracja wskaz
nika do zmiennej integer;
w = new int;
// przydzielenie pamięci zmiennej typu int wskazywanej przez w
*w = 20;
// podstawienie liczby 20 pod adres w
cout << "Wartosc wskazywana powiekszona o 5 " << (*w)+5 << endl;
// dodanie liczby 5 do wartości wskazywanej przez w
delete w;
// zwolnienie pamięci pod adresem w i skasowanie tego adresu
Operator * i &
Operator * i &
int *w;
int* w; Zapisy równoważne:
int * w; w jest wskaz
nikiem do zmiennej typu int
int *ad1, *ad2, *ad3;
tak definiujemy kilka wskaz
ników
int a ;
Jak interpretować wyrażenia (przy powyższych definicjach zmiennych):
*w
wez
to, co jest pod adresem w
znajdz
wskaz
nik do zmiennej a (jej adres)
& a
w
*w
w - wskaz
nik (zmienna statyczna)
*w - zmienna dynamiczna (wskazywana przez w)
a - zmienna statyczna
& a
a
& a - wskaz
nik (zmienna statyczna)
Operator & i nietypowe odwołania
Operator & i nietypowe odwołania
Do zmiennych statycznych możemy się dostać za pomocą adresów,
używając operatora &:
int *w; // w jest wskaz
nikiem do zmiennej typu int
int a = 1; // podstaw 1 pod zmienną o nazwie a
w = & a ; // podstaw pod w wskaz
nik do zmiennej a
// zatem od tej pory zamiast a możemy pisać *w (tylko po co?)
cout << *w; // wydrukuj to, co jest pod adresem w (czyli 1)
Do zmiennych dynamicznych można się dostać za pomocą nazwy,
używając operatora &:
int *w; // w jest wskaz
nikiem do zmiennej typu int
int *w = &b; // zaś b jest nazwą zmiennej dynamicznej typu int
// wskazywanej przez w (bo adres zmiennej b = wskaz
nikowi w)
Dynamiczna rezerwacja tablic jednowymiarowych
Dynamiczna rezerwacja tablic jednowymiarowych
int main( ) { // zarezerwujemy tablicę T typu int
int *T ; // T jest wskaz
nikiem do pierwszego elementu tablicy
int n;
cout << "ile elementow w tablicy ? " << endl;
cin >> n;
T=new int [n]; // rezerwujemy pamięć dla n elementów tablicy typu int
// i adres pierwszego z nich zapamiętujemy jako T
...
for (int i=0; i> T[ i ]; // zwykłe działania na tablicy
...
delete [ ] T; // tak zwalniamy pamięć przydzieloną na tablicę
...
Zamiast :
...
Tak nie wolno działać na
return 0;
int * T ;
tablicach statycznych:
}
T=new int [n];
int n;
cin >> n; można napisać od razu:
int T [n] ;
int * T = new int [n];
Tablice w notacji wskaz
nikowej
Tablice w notacji wskaz
nikowej
Wszystkie elementy tablicy są umieszczone w ciągłym obszarze
pamięci jeden za drugim:
Nazwa tablicy użyta w wyrażeniach jest adresem początkowego elementu
tablicy (uwaga: wyjątkiem jest funkcja sizeof, która odnosi się do całej tablicy)
wskaz
niki
zmienna przechowująca
adres
Do elementów tablic rezerwowanych dynamicznie możemy się odwoływać
w sposób tradycyjny, zgodnie z notacją tablicową.
Ale notacja wskaz
nikowa z natury rzeczy umożliwia szybszy, bezpośredni
dostęp do elementów tablicy, nie wymagający wyznaczania wartości
indeksów, a tylko dodawania liczb naturalnych do adresu.