1,1 "Słowo" - druga Osoba Trójcy Przenajświętszej. Zob. Wstęp; "u Boga" - tylko taki przekład jest odpowiednikiem hellenistycznego zwrotu tu użytego.

    1,3 c Niektórzy łączą ten stych w jedno zdanie z 4a: "Co się stało, w Nim było życiem."

    1,4 "Życie": Słowo, Syn Ojca, zawiera w sobie pełnię życia (J 3,14; J 17,2), samo jest życiem (J 11,24; J 14,6; 1 J 1,1) i jako takie jest także źródłem życia przyrodzonego i nadprzyrodzonego dla każdego człowieka; "światłością": Słowo, na podobieństwo światła, prowadzi ludzi do Boga i udziela im szczęścia, życia, zbawienia wiecznego (J 3,19; J 9,35-39; J 12,35n.46; por. Dz 5,20). Por. Prz 4,1.18n; Iz 9,1; Iz 45,7; Łk 1,79. Światłość ta przezwycięży ciemności (J 8,12; J 12,46).

    1,6 Za życia Ewangelisty rozpowszechniały się błędne przekonania, jakoby obiecanym Mesjaszem, był właśnie Jan Chrzciciel. Natchniony Autor odrzuca je (por. J 1,15.19-34; J 3,22n; Mt 3,1nn; Łk 1,5nn.57nn).

    1,9 Ostatnie zdanie poboczne można odnieść bądź do człowieka, bądź do światłości, co jest bardziej prawdopodobne.

    1,10 "Świat" w ST oznacza przede wszystkim tych ludzi, którzy zostają we wrogim stosunku do Boga i Jego przykazań; "nie poznał" - w terminologii semickiej, zwłaszcza Janowej, "poznać" oznacza nie tyle akt umysłu, ile zmianę całej moralnej postawy człowieka wobec miłującego Boga, który mu się objawia (J 8,32.55; J 10,14; J 16,3; J 17,3; 1 J 2,4; 1  J 4,8; por. Jr 22,15n).

    1,12 Człowiek staje się dzieckiem Bożym przez łaskę. Droga do dziecięctwa Bożego prowadzi poprzez wiarę w Syna Bożego (J 3,12). Por. Mt 5,9; Rz 8,14; Ga 3,26; Ga 4,5; 1 J 3,1.

    1,13 Kilka rkp oraz cytatów u Ojców Kościoła pozwala odczytać: "który... się narodził". Wówczas byłaby to aluzja do odwiecznych narodzin Słowa lub Jego wcielenia z Matki Dziewicy.

    1,14 "Ciałem": hebraizm; znaczy tyle, co "człowiekiem"; "zamieszkało": podobnie jak w ST w czasie wędrówki do Ziemi Obiecanej, a później w świątyni Pan Bóg przebywał wśród swego ludu, czemu dawał symboliczny wyraz m.in. w obłoku w czasie dnia, a w słupie ognistym w nocy (por. Wj 13,21n; Wj 24,16; 1 Krl 8,10n; Ez 9,3), tak przez wcielenie Jezus Chrystus realnie zamieszkał wśród nas. Eucharystia to kontynuuje; "pełen" - połączenie tego nieodmiennego przymiotnika raczej z rzeczownikiem "Jednorodzony" niż ze "Słowem" lub z "chwałą" dyktują reguły gramatyczne języka Janowego. Niektórzy upatrują tu echo Wj 34,6.

    1,16 Tzn. łaskę Przymierza Nowego po łasce Starego (por. J 1,17) lub: w następstwie łaski wcielenia - łaskę uczestnictwa w życiu Syna Bożego (J 1,12).

    1,18 Dopiero Jezus Chrystus dał doskonałe objawienie o Ojcu: J 3,11; J 6,46; J 7,16; J 14,6-11; Mt 11,27.

    1,19 W czwartej Ewangelii - zazwyczaj wrogo nastawieni do Jezusa.

    1,21 Por. Ml 3,23n; Pwt 18,15.

    1,23 Iz 40,3.

    1,28 Część rkp ma: "Betabara".

    1,29 Określenie to nawiązuje do Sługi Pańskiego z Iz 53,7 (por. Kpł 14,13.21.24n) oraz do baranka paschalnego z Wj 12,3nn (por. Ap 5,6).

    1,33 Por. Mt 3,11 par. Chrystus pośle Ducha Świętego po swoim zmartwychwstaniu: J 3,5; J 7,37nn; J 14,16n; J 16,7n; J 20,22; Dz 1,5; Dz 2,1-4.

    1,39 Tj. czwarta po południu.

    1,40 Drugim był zapewne sam Ewangelista - Jan (por. J 13,23; J 20,2; J 21,7.20-24).

    1,42 Zob. Mt 16,18.

    1,45 Jeszcze raz wystąpi on w J 21,2. Powszechnie się uważa, że jest to drugie imię Bartłomieja, którego Synoptycy wymieniają zaraz po Filipie (Mt 10,3; Mk 3,18; Łk 6,14).

    1,48 Przypomniał mu Jezus jakieś szczególne przeżycie, wiadome tylko Bogu.

    1,49 Tytuł mesjański, podobnie jak "Król Izraela": Mt 4,3; Mt 16,16.

    1,51 Por. Rdz 28,12-17; Dn 7,13n. Przenośne to określenie charakteryzuje całość ziemskiego życia Jezusa jako Mesjasza, który łączy ziemię z niebem.