1.


Geneza nazwy, chronologia i periodyzacja:

Pojęcie barok wprowadzono w końcu ubiegłego stulecia nadając określenie stylowi Jana Andrzeja Morsztyna. Wcześniej epokę tę
określano nazwami o negatywnym zabarwieniu (np. epoka upadku). Było to spowodowane klasycystycznym podejściem do świata

ówczesnych badaczy. Termin ten by wyzbyty akcentu wartościującego, tajemniczy. Prawdopodobnie pochodzi od portugalskiego słowa
baroko oznaczającego kapryśny wytwór sztuki.
Trwał w Europie i Polsce od 70 lat XVI wieku do połowy XVIII wieku. Kultura barokowa dominowała w XVII wieku. Wtedy to w roku 1596
Zygmunt III Waza przeniósł stolicę z Krakowa do Warszawy
RP utraciła centralny ośrodek kulturalny i polityczny. Malało znaczenie

dworu królewskiego, a rosło znaczenie dworów magnackich.

Okresy baroku.
wiek XVI - narodziny baroku w sztuce włoskiej, poeta przełomu M. S. Szarzyński;
wiek XVII
rozkwit baroku;

wiek XVIII
rokoko epoki saskiej, schyłek baroku.

Najważniejsze wydarzenia historyczne:
Polska Europa

1573
I wolna elekcja
Henryk Walezy królem; 1576-86
Stefan Batory
=> król Polski; 1579-82
wojna moskiewska; 1587-1632

Zygmunt III; 1596 - unia brzeska; 1609-1619 - wojna moskiewska; 1621
zwycięstwo pod Chocimiem; 1629
rozejm ze Szwecją w
Altmarku; 1632-1634
wojna moskiewska; 1632-1648
Władysław IV; 1648
powstanie Chmielnickiego; 1648-68
Jan Kazimierz;
1648-52
wojna z kozakami; 1652
pierwsze zerwanie sejmu; 1654
Chmielnicki poddaje się Moskwie. Wojna z Moskwą; 1655-60


wojna szwedzka (POTOP); 1657
utrata zwierzchnictwa nad Prusami Książęcymi; 1660
pokój w Oliwie; 1669-73
Michał Korybut
Wiśniowiecki; 1673
bitwa pod Chocimiem II; 1674-96
Jan III Psychopata (Sobieski); 1683
odsiecz wiedeńska; 1697-1733
August
II królem RP(A); 1700-21
wojna północna; 1704
Stanisław Leszczyński królem Polski; 1717
sejm niemy; 1733
ponowna elekcja
Leszczyńskiego; 1733-35
wojna sukcesyjna polska; 1735-63
August III. 1588
początek angielskiej potęgi morskiej; 1613

Romanowie na tronie carskim; 1613-48
wojna trzydziestoletnia; 1648
pokój westfalski; 1683
odsiecz Wiednia; 1689-1725
Piotr

Wielki; 1700-21
wojna północna; 1701
Fryderyk I królem pruskim; 1740
Fryderyk II królem pruskim.

Przemiany społeczno gospodarcze:
kraj wielonarodowościowy (Polacy
40%);

antagonizmy społeczne => szlachta zagrodowa
magnateria (wzrost znaczenia magnaterii);
zły stan gospodarki
upadek miast i zubożenie chłopstwa;
wojny przez cały XVII;
upadek autorytetu władzy królewskiej;

nietolerancja religijna (zakaz nabożeństw protestanckich, wzrost znaczenia duchowieństwa w polityce, cenzura);
sprawa chłopska -powstanie
1648.

Odkrycia naukowe i wynalazki techniczne:
1604
Johannes Kepler
teoria okularów i projekcji odwróconego obrazu na siatkówce;

1609
Galileusz
prawo swobodnego spadania ciał;
1611-13
w okolicach Kielc zbudowano pierwszy wielki piec hutniczy;
1612
Galileusz naucza o obrocie Słońca wokół osi;
1616
Galileusz
teoria przypływu i odpływu;

1618
III prawo ruchu planet
Kepler;
1622
Holender Cornelius Drebbel spędza 2 godziny w Tamizie w zbudowanej przez siebie łodzi podwodnej;
1633
Galileusz wypiera się przed sądem inkwizycji w Rzymie heliocentrycznej budowy świata;
1637
Rene Descartes rozwija geometrię analityczną
liczby rzeczywiste i urojone;

1638
Galileusz
prawo wahadła, teoria sprężystości i wytrzymałości materiału;
1643
Vincenzo Viviani wyjaśnia naukowo dlaczego pompy ssące nie mogą podnieść wody wyżej niż na 32 stopy;
1644
Torricielli
barometr rtęciowy;
1650
Grimmaldi
zjawisko załamywania światła i interferencji;
1665
Karol II (król Anglii) buduje obserwatorium w Greenwich;

1669
Izaak Newton udowadnia prawa grawitacji;
1671
Izaak Newton
rachunek różniczkowy;
1674
Denis Pappin wynajduje zawór bezpieczeństwa do swojego, pracującego pod ciśnieniem szybkowaru;
1676
Gottfried Wilhelm Leibnitz
zasady rachunku różniczkowego, a w 1686 - całkowego;

1678
zasada sprężystości by Robert Hook�;
1687
III zasada dynamiki by Izaak Newton (patrz fizyka II);
1690
polaryzacja światła
Chrystiaan Huygens;
1711
po 21 latach zastoju umysłowego Thomas Newcomen zbudował pierwszą maszynę parową zdatną do wykorzystania

praktycznego;
1714
Gabriel Fahrenheit
pierwszy termometr rtęciowy;
1748
Benjamin Franklin wynalazł piorunochron.

Poglądy filozoficzne:


Odpowiedzią na wstrząs poznawczy były w epoce Baroku dwojakie postawy. Z jednej strony zrodziło się przekonanie o
bezradności człowieka wobec potęgi Boga rządzącego owym niezmierzonym światem, który wymyka się ludzkiemu poznaniu. Z drugiej
zaś ukształtował się pogląd o potędze rozumu, odkrywającego tajemnice Boga i Wszechświata, poznającego prawa kierujące naturą.
Konsekwencją tej postawy stał się nie tylko optymizm poznawczy, ale i przekonanie, że uzbrojony w wiedzę człowiek jest w stanie

zapanować nad siłami przyrody.
Na gruncie tego drugiego poglądu rozwinęły się w XVII w. takie kierunki metodologiczne jak empiryzm i racjonalizm.
Fundamentalne dla racjonalizmu znaczenie miało dzieło Francuza Rene Descartes'a , w Polsce zwanego Kartezjuszem . Z
wykształcenia matematyk, z zamiłowania żołnierz, osiadł w Holandii, w którym to kraju napisał swoje najważniejsze prace.

O teorii kartezjańskiej mówi się, w ślad za jej twórcą, jako o przewrocie w filozofii. Istota tego przewrotu polegała na badaniu
rzeczywistości poprzez analizę narzędzi i metod poznania. Za prawdziwe narzędzie poznania Kartezjusz uznał rozum ludzki,
odrzucając wiarygodność doznań osiągalnych za pomocą zmysłów (wzroku, słuchu, itd.). Proces myślenia filozof ten wyniósł do rangi
jedynego procesu poznawczego, określającego zarazem samo istnienie człowieka. "Myślę, więc jestem"- brzmiała słynna dewiza

kartezjańska. W "Rozprawie o metodzie" Kartezjusz podjął problem rozumowych podstaw nauki i stworzył teorię, zgodnie z którą
fundament ten tworzy wiedza typu matematycznego.
Rozum znalazł się również w centrum refleksji Francuza Blaise'a Pascala . Pascal, głosząc samodzielność rozumu, poczesne
miejsce w procesie poznania przypisywał równocześnie "porządkowi serca"- uczuciu i wierze. Sam był człowiekiem głęboko religijnym,
przedstawicielem szkoły filozoficzno- religijnej zwanej jansenizmem . Twórcą jansenizmu był biskup Ypres Corneille Jansen- stąd

nazwa kierunku. Jansenizm, który inspirował filozofów francuskich i myśl chrześcijańską następnego, XVIII stulecia, nawiązywała do
poglądów Kalwina. Głosił teorię zbawienia, zgodnie z którą jest ono łaską daną od Boga. Obdarzony wolną wolą człowiek nie ma więc
wpływu na pośmiertne zbawienie, względnie potępienie. Jensenizm- znów zgodnie z protestantyzmem- przywiązywał wielką wagę do
prostoty życia chrześcijan.


Prądy Artystyczne:
W okresie baroku wielkim centrum artystycznym stał się Rzym, do którego zjeżdżali artyści z całej Europy. Kościół katolicki
przetrwał reformację protestancką i okrzepł ponownie w wyniku kontrreformacji.

Twórcy we Włoszech, będąc katolikami, z przekonaniem starali się utwierdzać autorytet Kościoła poprzez zobrazowanie dla wiernych
Pisma Świętego, traktowanego jak namacalna rzeczywistość. Miał temu służyć przekonujący realizm malarstwa barokowego,
przepojony spotęgowaną uczuciowością. ( Caravaggio, Gemlileschi, Guercino )
B.FLAMANDZKI
W XVII wieku Flamandia stanowiła główną ostoję katolicyzmu w protestanckiej północnej Europie. Pozostała pod władzą Hiszpanii,

podczas gdy Północne Niderlandy wybiły się na niepodległość; w tej sytuacji na sztukę flamandzką najsilniej wpływały więzi z
Hiszpanią, a także kontrreformacja. Jest to widoczne wyraźnie w twórczości Rubena, jak również van Dycka.
B.HISZPAŃSKI
Malarstwo w XVII-wiecznej Hiszpanii było pod głębokim wpływem Kościoła, częściowo także z powodu religijnej żarliwości, jaka

cechowała przedstawicieli hiszpańskiej dynastii Habsburgów. Król Filip II i jego dwaj następcy: Filip III i IV, podtrzymywali religijną
ortodoksję przy współdziałaniu niesławnej hiszpańskiej inkwizycji, organizacji kościelnej stworzonej dla prześladowania wszelkiego
rodzaju "herezji"; wliczano do nich również protestantyzm. Hiszpańska sztuka barokowa była głównie dewocyjna w charakterze, lecz
istniał także niezbyt silny nurt malarstwa dworskiego; zachowało się także trochę przedstawień mitologicznych i scen oraz martwych

natur np. Diego Velazques
B.HOLENDERSKI
Życie toczyło się w dramatycznej atmosferze, najpierw rewolucji, potem walki w obronie wolności. Nowy porządek oparty był na
sprawiedliwości społecznej i na duchowej surowości. W myśl zasad kultu kalwińskiego obdarto kościoły z wszelkiej dekoracji, a w
malarstwie świeckim w pełni doszedł do głosu realizm i zwykłe, codzienne sprawy.

( Rembrandt, Vermeer, Hals )
B.FRANCUSKI
Francuzi zasłynęli jako mistrzowie pejzażu. Największe nazwiska w tej dziedzinie to Poussin i Lorrain, pozostali pod silnym wpływem
klasycyzmu włoskiego.

ROKOKO
styl ten narodził się we Francji i zapanował w XVIII w. w całej Europie. Nazwa pochodzi od fr. słowa rocaile => styl o dominujących
motywach "kogucich grzebieni" i muszli. Sztukę rokokową długo uważano za lekką, błahą, pozbawioną powagi dawniejszych dzieł (
Watteau, Fragonand, Guardi, Canaletto ).


Gatunki literackie:
fraszki;
sonety;
wiersze (również polityczne);

poematy (miłosne, rycerskie, religijne);
liryki religijne;
pamiętniki;
pieśni;

statuty;
dialogi moralne i filozoficzne;
eposy;
komedie i dramaty (także komediodramaty).


Charakterystyczne cechy stylu:
Styl sztuki barokowej różnicuje się w trzech zasadniczych nurtach: w baroku tzw. dekoracyjnym, w barokowym klasycyzmie i
barokowym realizmie; późną fazę stanowi rokoko
styl fantazyjny i lekki. Konfrontacja z renesansem wyłoniła pięć par opozycji, z
których uwydatniły się zwłaszcza: płaskość
głębia; forma zamknięta
otwarta; jasność
niejasność (II człony odnoszą się do

baroku). Można przyjąć, że w sztuce baroku uwidacznia się szczególnie dynamiczne ujęcie przestrzeni, skłonność do wyjaskrawiania
kontrastów, efektów świetlnych i ekspresywnych gestów, a także ujęć malarskich podkreślających stosunki przestrzenne między
przedmiotami przedstawianymi tak, aby zaznaczyć ich trójwymiarowość.



2 ŚWIATOPOGLĄD CZŁOWIEKA EPOKI BAROKU (geneza, cechy).
W baroku mieści się cały wiek XVII, a nie były to czasy spokojne, lecz lata wojen politycznych i religijnych. W Polsce jest to i
powstanie Chmielnickiego, i "potop" szwedzki i wojna z Turcją. Czasy króla Jana Kazimierza były ogromnie niespokojne, z kolei czasy
saskie (August II Mocny)
to epoka kryzysu. Było to więc stulecie pełne dramatów i napięć, pełne śmierci, pożarów i grozy. Rozpadł

się harmonijny ład renesansu, ludzie stanęli wobec wewnętrznego dramatu: jaką postawę zająć wobec świata, który jest tak zmienny,
kiedy życie trwa tak krótko? Czy zgodzić się z jego ulotnością, czy może szukać tego, co trwałe, czego czas nie narusza? I oto
bohater nowej epoki to człowiek postawiony wobec przemijalności, poszukujący wartości trwałych i pewnych, dlatego zwrócony do
religii, dlatego bliski ideałom wieków średnich.

Świadomość istnienia w nietrwałym świecie podległym działaniu czasu, a zarazem poczucie nieskończonej wieczności i
konieczności samookreślenia się wobec obu tych opozycji ukształtowały niespokojny rytm ówczesnej literatury i sztuki, ujawniły
wewnętrzne rozdarcie jednostki. Człowiek
świadomie przeżywający swe istnienie
musiał zatem przyjąć jakąś zdecydowaną
postawę z wszystkimi jej ostatecznymi konsekwencjami: wybierał więc albo zgodę na świat, nietrwały, lecz piękny, a ciesząc się jego
urokami, wyrażał wdzięczność Stwórcy, albo też, odrzucając łudzące ponęty świata, poszukiwał wartości trwałych, "ostatecznego,

niewzruszonego portu" zbawienia. Pierwszą z tych postaw reprezentowali tzw. poeci światowych rozkoszy, drugą
poeci
"metafizyczni", usiłujący rozwiązać zagadkę bytu. Należy przy tym pamiętać, iż religia, która mogła być oparciem w wewnętrznych
zmaganiach człowieka, w dużej mierze utraciła wartość jedynego, niepodważalnego autorytetu. Reformacja wyostrzyła bowiem problem
duchowych decyzji (w co i jak wierzyć), ujawniła konkurencyjność postaw wyznaniowych: katolików i niekatolików, ukazała

dramatyzm wyboru którejś z możliwych dróg. Stąd też m.in. wynikało poczucie zagrożenia, zaznaczające się najsilniej w pierwszym
okresie baroku.




PORÓWNANIE ZE ŚWIATOPOGLĄDEM RENESANSOWYM.
RENESANS BAROK
Człowiek jest mądry, ma swój rozum Człowiek jest wątły, niebaczny
Afirmacja istnienia Życie ludzkie jest cierpieniem i to Bóg człowieka na to skazał

Człowiek osiąga harmonię Człowiek rozdwojony w sobie
Świat idealny dla człowieka
ład, harmonia Świat pełen pokus i zła, świat przeciwko człowiekowi
Życie, byt doczesny dotyczyły konkretnych zjawisk Byt wieczny, człowiek jako postać we wszechświecie
Bóg
jedyna wszechwładna istota, doskonała, dobra Istnieje zarówno Bóg jak i szatan. Bóg jest wymagający, niewyrozumiały

Bóg i świat są doskonałe. Bóg jest dobru i miłościwy, jest dobrym ojcem Bóg postawił człowieka wobec możliwości wyboru, wystawia
go na próbę, oczekuje uległości, jeśli człowiek jest za słaby, Bóg go kara; człowiek boi się Boga, który nie jest wyrozumiałym sędzią



B.PASCAL ("MYŚLI"), M.SĘP-SZARZYŃSKI (SONETY), D.NABOROWSKI ("MARNOŚĆ", "KRÓTKOŚĆ ŻYWOTA") O SYTUACJI
CZŁOWIEKA W ŚWIECIE. PROBLEM PRZESTRZENI I CZASU. ANTYNOMIE. REFLEKSJE O SŁABOŚCI I ZNIKOMOŚCI
CZŁOWIEKA.

Pascal "Myśli": część pierwsza: Człowiek bez Boga
"....czymże jest człowiek w przyrodzie? Nicością wobec nieskończoności,

wszystkim wobec nicości, pośrodkiem między niczym a wszystkim. Jest nieskończenie oddalony od rozumienia ostateczności: cel
rzeczy i ich początki są dlań zawsze ukryte w nieprzeniknionej tajemnicy: równie niezdolny jest dojrzeć nicość, z której go wyrwano,
jak nieskończoności, w której go pogrążono."
Jesteśmy ograniczeni w każdym kierunku, nasze zmysły nie są w stanie wychwycić nic krańcowego.

My sami złożeni jesteśmy złożeni z dwóch różnorakich natur i przeciwnych natur, z duszy i ciała.
Człowiek jest dla siebie samego najbardziej zadziwiającym przedmiotem w naturze.
Życie ludzkie jest krótkie, wchłonięte w wieczność będącą przed nim i po nim.
Część druga: Człowiek z Bogiem - Pascal nawiązał w nie do zasady niesprzecznego współistnienia wiary i rygoryzmu naukowego.

Człowiek nie może w sposób bezsporny dowieść istnienia bądź nieistnienia Istoty Najwyższej, musi jednak przyjąć jedną z tych dwu
możliwości.
Badania naukowe w XVII wieku koncentrują się na fundamentalnych dla nowoczesnej wiedzy pojęciach czasu i przestrzeni ;
uczeni ujmują wszechświat jako sprawny mechanizm, którego funkcjonowanie chcą poznać. Ten gwałtowny rozwój ścisłych dyscyplin
zderza się z niejako oficjalną nauką Kościoła ujętą w ścisły system scholastyczny. Uczeni nie kwestionując wiary i religii, atakują

słabe punkty tego systemu. Uważają, że dowodzenie istoty wiary argumentami rozumowymi jest bezsensowne, jako że prawdy ku tej
wierze wiodące "przekraczają naszą zdolność pojmowania". W ten sposób zaznaczył się rozdział rozumu i wiary; dokonał się nadto
akt rozdzielenia ducha i materii.
Cała człowiecza "godność spoczywa w myśli", oświadcza Pascal. Wie, że zdolność poznawcza człowieka jest ograniczona,

stwierdza, że duch i materia zjednoczone w ludzkiej istocie udaremniają "czystość" rozumowania, mącą je. Pisarz doświadcza i
wyraża dramatyzm sytuacji człowieka, który jest samą 'sprzecznością": "sędzią wszechrzeczy i bezrozumnym robakiem ziemnym;
piastunem prawdy i zlewem niepewności oraz obłędu". Wskazuje na człowieka jako na znikomy punkt w ogromie wszechświata i w
niepojętej wieczności, na ludzką drobinę wyposażoną w pragnienie poznania i sprawiedliwości.


M.Sęp-Szarzyński :
Sonet IV "O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem": monolog człowieka uznającego Boga za dobro najwyższe,
który stara się do niego zbliżyć przez walkę z pokusami i ułomnością natury. Sonet opowiada o wojnie człowieka z szatanem, w której
stawką jest nasze życie wieczne. Po stronie szatana opowiada się wszystko, co ziemskie: świata łakome marności, dom-ciało dla

zbiegłych słabości, są to kusicielskie siły, dobra ziemskie, zazdroszczące duszy i napastujące ją nieustannie. Życie człowieka to
ciągła walka i zabiegi o dobra materialne. Jednak folgowanie pokusom może doprowadzić do odsunięcia od Boga. Istnieją bowiem dwie
równoważne siły przewyższające człowieka, który staje się elementem przetargu. Jest on wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie.
Dwoistość ludzkiego istnienia przejawia się w sferze oddziaływań boskich (dusza ciągnie ku Bogu) i sferze oddziaływań szatana (ciało
ciągnie ku szatanowi). Obecność tej dwoistości prowadzi do wewnętrznego konfliktu. Działania, jakie człowiek podejmuje nie zawsze

są skuteczne. Pokój i szczęście są dopiero w bliskim kontakcie z Bogiem
prośba do Boga o pomoc.
Sonet V "O nietrwałej miłości rzeczy świata tego": utwór rozróżnia dwie miłości: trwałą
celem jej jest Bóg i nietrwałą
jej obiektem są
rzeczy doczesne. Właściwością ludzkiego istnienia jest miłość, jest do niej stworzony. Jeśli to uczucie mu nie towarzyszy jest
uboższy, nie czerpie satysfakcji z życia. Jednak jeśli kocha, to może stracić obiekt swojej miłości, może się do nie rozczarować i to

prowadzić będzie do cierpienia. Idealizujemy bowiem rzeczy, które kochamy, a wszystko co doczesne mija.
Człowiek nie jest szczęśliwy w życiu doczesnym, gdyż nie może osiągnąć wszystkiego, czego chce, musi ciągle walczyć.
Obraz świata i człowieka w nim jest pesymistyczny, co wynika z faktu, że człowiek jest skazany na zmaganie się z dwoistością, nie
znajduje oparcia w Bogu, który jest surowym sędzią czekającym na jego potknięcia; nie może więc zaznać szczęścia, gdyż zabiega o

rzeczy przemijające. Życie człowieka ukazane jest jako cierpienie dalekie od ideału radości życia.

D.Naborowski "Krótkość żywota": utwór ukazuje nietrwałość ludzkiego życia. Przemijalność całych pokoleń człowieczych została
ujęta w syntezie: "Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi". Jest to rozważanie istoty życia ludzkiego w perspektywie
uniwersalnej, w wymiarze boskim, człowiek jest nie tylko przechodniem w świecie, który trwa wiecznie, czas życia ludzkiego jest

jedynie "dźwiękiem, cieniem, dymem, wiatrem, błyskiem, głosem, punktem". Nic nie trwa wiecznie. Dla wielu ludzi życie kończy się
już w kołysce, wielu już od dnia narodzin było "skazanych" na śmierć.

FUNKCJA NAWIĄZANIA DO BIBLII W WIERSZU "MARNOŚĆ".


Już sam tytuł wiersza "Marność" przynosi skojarzenia z biblijną "Księgą Kocheleta". Kochelet, czyli kaznodzieja
przemawiający do zebranych na zgromadzeniach, nauczał o istocie bytu ludzkiego na ziemi. Słynne powiedzenie: "marność nad
marnościami i wszystko marność" stanowi przesłanie całej "Księgi". Marnością jest wszystko co ziemskie, materialne, doczesne.

Wszystko w życiu przemija, każda przyjemnostka ma swój szybki koniec, stałą wartością jest tylko Bóg i to, co duchowe. Kochelet
wskazuje więc na cel życia: należy odrzucić doczesne pokusy i skoncentrować się na wierze, duchu, wartościach ponadczasowych.
Naborowski, nawiązując do przesłania Kocheleta, prezentuje swój własny sposób rozumienia świata. Dostrzega, że "świat hołduje
marności", ale nie wyciąga z tego wniosków skrajnych. Nie nawołuje do odrzucenia wszystkiego co ziemskie i doczesne, nie wzywa do
ascetycznego umartwiania ciała. Radzi natomiast umiar, znalezienie złotego środka w życiu, prowadzenie spokojnego,

uporządkowanego życia w zgodzie z Bogiem. Bóg jest bowiem celem życia człowieka, należy więc żyć tak, jak każą przykazania,
pamiętając o karze za grzechy, ale nie wpadając przez tę "bojaźń bożą" w jakieś skrajności.

ŻYCIE LUDZKIE JAKO SEN W WIERSZU Z.MORSZTYNA "ŻYWOT
SEN I CIEŃ".



3. M. Sęp-Szarzyński (1550-1581) - poeta epoki przełomu...


Zmarły przedwcześnie Mikołaj Sęp Szarzyński, o którego życiu do dziś wiadomo bardzo niewiele, jest uważany za twórcę
zapowiadającego nową jakość w literaturze polskiej. Chronologicznie Szarzyńskiego zaliczać należy jeszcze do epoki odrodzenia
jednak charakter jego wierszy daleko wykracza poza czysto renesansowe zainteresowania. Wierze Sępa są przeniknięte lękiem
egzystencjalnym i poczuciem niepewności bytu ludzkiego, co powoduje, że twórczość Szarzyńskiego zalicza się do poezji
metafizycznej. Wszelkie obawy i rozterki poety miały podłoże światopoglądowe, wynikały ze zmiany wiary, gdyż najprawdopodobniej

Sęp w młodości przeszedł z luteranizmu na katolicyzm. Wywołało to w poecie prawdziwy wstrząs światopoglądowy. Do końca życia
nie opuściły go wątpliwości , czy wybór, którego dokonał, był słuszny i dostatecznie uzasadniony. Jego wiersze przepełnia również lęk
przed Bogiem, przedstawionym jako Stwórca wspaniały i wszechmocny, ale z drugiej strony, bezlitośnie karzący niewiernych i
nieposłusznych. Jego twórczość nasycona jest cechami stylistycznymi charakterystycznymi dla baroku:

elipsy
szyk przestawny
zawiłość
mocne efekty


...Kontrreformacja i jej następstwa...

Na kształt epoki szczególny wpływ wywarła kontrreformacja triumfująca w Europie i ogarniająca swym zasięgiem również Polskę. Był
to wielki ruch skierowany przeciw reformacji, kontrofensywa kościoła katolickiego. W Europie kontrreformację zapoczątkował sobór

trydencki (1545-1563), na którym opracowano program reform wewnętrznych kościoła rzymskokatolickiego, określono również
założenia walki z różnowiercami. Zakonem, który miał który miał przewodzić kontratakowi Rzymu byli istniejący od roku 1534 jezuici.
W Polsce na czele kontrreformacji stanął król Zygmunt III Waza (1587-1632). K. To zanik tolerancji religijnej, walka z innowiercami,
cenzura wszelkich wydawnictw, procesy o bluźnierstwo. W roku 1658 sejm podjął uchwałę dającą arianom trzy lata na ,,nawrócenie"

się na katolicyzm. Po tym czasie zmuszono Braci Polskich do opuszczenia Rzeczpospolitej , konfiskowano ich dobytek, przejęto ich
zbory (zbiory) .
W roku 1717 zaatakowano pozostałe odłamy protestanckie, sejm zakazał innowiercom odprawiania publicznych nabożeństw. Ich
drukarnie przeszły pod nadzór duchowieństwa katolickiego. Cenzurowano wszystkie wydawnictwa, nic więc dziwnego, że wszelkie

uznane za ,,nieprzyzwoite" księgi były niszczone, albo pozostawały w rękopisach przez wieki (na przykład dzieła Wacława
Potockiego, arianina, czekały na druk 230 lat). Rolę książek świeckich przejęły przeróżne kalendarze zawierające porady lekarskie,
przepowiednie astrologiczne czy próby literackie bardzo miernej jakości. Na początku wieku 17 został ogłoszony przez władze
kościelne indeks ksiąg zakazanych. Szkolnictwo znalazło się w rękach jezuitów , którzy wnieśli, co prawda, wiele dobrego (rozwinęli
szkolnictwo bezpłatne), jednak stworzyli system, który bardzo szybko skostniał i stał się anachroniczny. Nauczano łaciny, religii,

retoryki; odrzucano wszystko to , co niechrześcijańskie. Jezuici szybko zostali uznani za ludzi nietolerancyjnych, ingerujących we
wszelkie przejawy życia tak religijnego, jak i prywatnego. To właśnie wtedy rozpowszechniło się przekonanie o Polsce jako
przedmurzu chrześcijaństwa i obowiązkowym katolicyzmie wszystkich Polaków. Jeżeli renesans w swych założeniach odwoływał się
do klasycznego antyku, tak barokowi o wiele bliżej było do mistycyzmu i dualizmu średniowiecza.


...Nasilenie mistycyzmu...

We wszystkich dziedzinach sztuki charakterystyczne było częstsze odwoływanie się do prądu filozoficzno religijnego (mistycyzmu)
uznającego możliwość bezpośredniego łączenia się duszy ludzkiej z absolutem (bóstwem), zwłaszcza za pomocą intuicji i objawienia

jako najwyższych form poznania.

...Fala konwersji...
Dostrzegalne było w okresie baroku nasilenie się zjawiska konwersji polegającego na zmianie wyznania w obrębie wyznań

chrześcijańskich, zwłaszcza przejście na katolicyzm.

...Nowatorstwo treści i formy sonetów M.S. Szarzyńskiego...

Wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem -

Sonet ten jest wyrazem obaw poety o wynik bezustannej walki, jaką każdy człowiek musi toczyć z szatanem. Szatana wspierają moce
piekielne, ziemskie dobra materialne i pokusy doczesne, które kuszą człowieka i odciągają go od Boga. Do grzechu skłania także
ludzkie ciało powodowane ziemskimi żądzami i potrzebami (,,zbiegłe lubości"). W swojej walce z siłami ciemności człowiek jest
osamotniony, a stawką tej wojny jest przecież zbawienie. Samotność podmiotu lirycznego łagodzi jedynie obecność Boga, na pomoc

którego każdy człowiek powinien liczyć, bowiem tylko z pomocą boską można pokonać szatana, świat i odepchnąć pokusy własnego
ciała.

O nietrwałej miłości rzeczy świata tego -

jest to w znacznej mierze uzupełnienie i rozwinięcie niektórych założeń wiersza poprzedniego. Znowu pojawia się przeciwstawienie
świata materialnego i duchowych wartości do których osiągnięcia ludzkie powinny dążyć. To co materialne, jest według poety złudne,
zgubne, a przede wszystkim nietrwałe i przemijające. Nie przemija jedynie to, co duchowe, a najwznioślejszą wartością duchową jest
miłość do Boga, który jest wielki i doskonały, człowiek zaś mały i pełen grzechu. Doczesność odciąga człowieka od Stwórcy , utrudnia
mu drogę do życia wiecznego i do zbawienia. Poeta zawieszony pomiędzy między niespełnieniem a pragnieniem.( I nie miłować ciężko

i miłować) Widać tu wyraźnie nawiązanie zarówno do Biblii (Księga Koheleta), jak i do poglądów filozoficznych św. Tomasza z Akwinu.

...Bóg, człowiek, świat, życie ludzkie i jego sens w liryce M.S.S...


patrz wyżej.
lek egzystencjalny
poczucie niepewności bytu ludzkiego
wątpliwości co do przyjętej wiary

lęk przed wspaniałym ale surowym Bogiem
walka człowieka z szatanem w różnych postaciach
człowiek samotny wspierany jedynie przez Boga
w Bogu nadzieja na zwycięstwo czlowieka


...M.S.S. i J.Kochanowski na temat człowieka, Boga, świata:...

M.Sęp Szarzyński Jan Kochanowski
Bóg :

wspaniały i wszechmocny ale surowy jedyna ostoja samotnego człowieka próba zjednoczenia się z Bogiem wysławia jego dobro i
potęgę chwała za stworzenie świata hojny, niezmierzony w swoich dobrodziejstwach Bóg Ojciec, stwórca miłujący swoje dzieło
Świat :
pełen pokus, z którymi człowiek musi walczyć nieustanna walka z szatanem przeciwstawia świat materialny duchowym wartością

radość życia, wszystko w rękach Boga cieszyć się chwilą rzeczy materialne są ulotne i przemijające
Człowiek :
osamotniony, wspierany jedynie przez Boga człowiek przepełniony lękiem egzystencjalnym wszech ogarniająca radość życia
człowiek w zgodzie z przyrodą należy umieć odnaleźć się w świecie (świadczy to o cnocie człowieka)


...Światopogląd M.S.S. (patrz wyżej) i J.A.Morsztyna, dwa oblicza miłośći(metafizyczna i flirtująca, dwie wizje świata, dwa
nurty poetyckie....

J.A. Morsztyn - poezja głównie poświęcona miłości cielesnej i jej kultowi , obraz mężczyzny złaknionego obcowania z kobietą., jedyny

problem może w życiu stanowić miłość do kobiety (Sęp dopuszczał jedynie miłość do Boga, problemem było u niego istnienie).

Jan Andrzej Morsztyn M.S. Szarzyński
Miłość:

,,Cuda miłości" ,,O nietrwałej miłości rzeczy świata tego"
jest źródłem cierpień uczuciem bardzo skomplikowanym wywołuje paradoksy (,,Jak żyję serca już nie mając?") nie sposób się przed
nią uchronić, rozum jest wobec niej bezsilny miłość flirtująca jedynie do Boga, stanowi najwznioślejszą wartość duchową uczucie
to jest nadzieją dla czlowieka miłość metafizyczna


...Bóg i człowiek w liryce średniowiecza, renesansu i baroku.
Bóg i człowiek
Średniowiecze ,,Lament Świętokrzyski" Andrzej ze Słupii ,,Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią" ,,Bogurodzica"
Renesans ,,O żywocie ludzkim" J.Kochanowski ,,Czego chcesz od nas Panie" ,,Treny"(18-19) księgi pierwsze - pieśń IX
księgi wtóre - pieśń XIX ,,Sonety" M. Sępa Szarzyńskiego

Barok ,,Marność" Daniel Naborowski ,,Krótkość żywota"

4.Daniel Naborowski na temat sensu ludzkiego życia ("Krótkość żywota", "Marność", "Cnota grunt wszystkiemu")
Naborowski podejmuje tematykę z pogranicza rzeczywistości i ze sfery irracjonalnej, sfery uczuć. Pisze o człowieku, jego

duszy i ciele, ludzkim życiu, wpływie czasu na człowieka.
Marność - życie jest wartością doczesną, wszystko jest marnośćią. Życie jest chwilą, a jego styl marnością. Jedyną istota niemarną
jest bóg, który nie przemija. W baroku boga traktowano jako surowego sędziego, należało się go bać
Krótkość żywota - utwór mówi o nietrwałości ludzkiego życia. Wszystko przemija, ginie, ale jest powodem do narodzenia się nowych

wartości. Człowiek jest wpisany w cykl istnienia. Istnienie jest zawsze, a człowiek podlega czaasowi. Czas jest siłą destrukcyjną,
powoduje przemijanie.
Cnota grunt wszystkiemu - podmiot liryczny pokazuje nam swój system wartości. Porównuje on życie i wszystkie wydarzenia do
fraszki. Uważa, iż posiadanie pałaców, pięknych zastaw, wspaniałego jedzenia, bogactw nic nie znaczy. Nawet 100 lat panowania nic
nie daje człowiekowi, bo i tak wszystko minie, gdyż jest tylko drobnostką w istnieniu całego świata. Najważniejsza i nieśmiertelna jest

cnota i płynąca z niej sława "ta wiecznie trwa i wiecznie z niej płynie". Kto ma sławę i cnotę, ma, zdaniem podmiotu lirycznego,
wszystko inne, a kto umrze bez niej nie będzie miał nic ze swoich bogactw posiadanych w życiu doczesnym

Rola cnoty

patrz - Cnota grunt wszystkiemu
!!!Cnota virtus)była wartością, która gwarantowała człowiekowi wieczność w świecie podległym prawom stałego ruchu, w którym chciał
zachować swą tożsamość. Człowiek był świadomy śmiertelności swojego ciała i przemijalności życia, mając jednocześnie poczucie
nieśmiertelności duszy i duchową potrzebę wieczności.



Nawiązanie do myśli Jana Kochanowskiego (porównanie)
Kochanowski Barok
bóg sprzymierzeńcem bóg - surowy sędzia, którego należy się bać


Jan Kochanowski przedstawił nieporuszoną cnotę jako przeciwwagę, pancerz obronny dla ludzkiego poczucia nietrwałości życia i
ulotności jego momentów (szczególnie radosnych). Cnota miała dyktować stoicką zasadę niewzruszoności, wyniosłą obojętność
mędrca wobec odmian losu, a także normy etyczne, które miały czynić życie pokazem mądrości, uczciwości, zalet patriotycznych i

obywatelskich, wykwintu, piękna i umiaru.

Poglądy Mikołaja Sępa - Szarzyńskiego i Daniela Naborowskiego na sens ludzkiego życia


Daniel Naborowski zachowuje równowagę ducha. Uważa, że świat należy przyjąć, tak samo jak przyjmuje się własne przeznaczenie
i cechy własnej natury. Według niego Bóg nie chciał doskonałości w świecie, dlatego człowiek również podlega błędom, ale nie musi
im ulegać. Prowadzi to do poczucia równowagi, stoickiego umiaru i spokoju, do wiary w wartość cnoty i ładu życiowego.
Mikołaj Sęp-Szarzyński wybrał walkę ze światem i z doczesnym ciałem, które było wrogiem duszy pragnącej wieczności. Za słuszne
uważał dążenie do zdobycia wartości niewzruszonych, a odrzucenia mamiących pozorów doczesności. Dostrzega on osamotnienie

człowieka w kosmosie i jego znikomość wobec ogromu wszechświata. Od rozpaczy może uwolnić człowieka zrządzenie łaski i opieka
Opatrzności.

5.Pojęcie piękna w XVI i XVII wieku.


Klasycyzm francuski : artyści skupieni wokół dworu wersalskiego nawiązywali do antyku. Zabiegali o wyszukaną formę wypowiedzi,
wykwintność, elegancję języka, brak wyrazów
pospolitych. Tematem było piękno, ogłada.

Zasady, reguły pisania utworów literackich określił Mikołaj Boilau : "Tylko prawda jest pięknem". Poprzez piękno rozumiał ład,
harmonię, regularność, proporcje zgodne z logiką, wykwintność i prostota języka, przestrzeganie kanonów gatunkowych. Zasady te
zawarł w utworze "Sztuka poetycka"

Sztuki plastyczne : kwiecistość, przepych, bogactwo ozdób i złoceń, alegoryczność (obrazowe przedstawienie pojęć

abstrakcyjnych)
Cel : oszołomienie, olśnienie odbiorcy, zachwyt nad nadmiarem ozdób

Styl literatury barokowej : bogactwo słownictwa i jego niezwykłość, zawiły szyk i skomplikowana składnia, istnienie niezwykłych

środków artystycznych, stosowanie paradoksów, antytetyczność (kontrastowość)

Piękno tzw. baroku jezuickiego przejawiało się w syntezie różnych sztuk : architektury, malarstwa, rzeźby, a zewnętrzny przepych
wszelkich obrzędów i liturgii miał na celu demonstrować potęgę i nieograniczoną wielkość misterium, tajemnicy wiary.


Przykładem barokowego pojęcia piękna jest styl rokoko (fr.) rocaille "muszla o kapryśnej, asymetrycznej formie" , poddająca cechy
fantazyjnego, lekkiego stylu.

Poprzez piękno ogólnie rozumiano : głębię, otwartą formę, ale i niejasność. Ponadto w sztuce uwidacznia się dynamiczne ujęcie

przestrzeni, wyjaskrawianie kontrastów, efektów świetlnych i ekspresywnych gestów (wyrażających rozpacz, gniew, ból, ekstazę) ,
przedstawianie przedmiotów zaznaczając ich trójwymiarowość (tzw. iluzjonizm).
Słynni artyści włoscy : architekci Bernini i Borromini ; hiszpański malarz Velazquez ; malarze flamandzcy Rubens i Rembrandt.

Poeta barokowy wobec odbiorcy (funkcja utworu, wpływ na odbiorcę).


Poeci baroku dworskiego przede wszystkim chcieli zadziwiać, szokować czytelnika, odwołując się i wzorując na tzw. mariniźmie.
Jego twórcą był włoski poeta Giambattista Marino (1569 - 1625). Twierdził, że poezja ma zaskakiwać czytelnika niezwykłością operacji
językowych, metafor, szokujących paradoksów, oryginalnych epitetów i śmiałych porównań.

Odwoływał się do fantazji, stosował kontrasty, środki artystyczne. Opierał się na koncepcie - wyszukanym, szokującym i mającym
zadziwiać pomyśle poetyckim, który uwydatniał zarówno harmonijne jak i sprzeczne związki między rozmaitymi zjawiskami. Jego
poezja była intelektualna , a zarazem zmysłowa. Intelektualny charakter poezji wynikał z tego oto rygoru : wiersze miały pozór
żywiołowych, napisanych od niechcenia dzięki świadomemu użyciu odpowiednich środków.

Koncept był też głównym celem dla wielu wybitnych poetów europejskich m.in. Hiszpana Ludwika Gongory. Od jego nazwiska
powstał styl zwany gongoryzmem. Charakteryzował się skomplikowaną składnią, wyszukanym słownictwem, wieloznaczną
metaforyką i symboliką mityczną, zwany także kultyzmem lub kulteranizmem.

KONCEPT :

" Niestatek " J. A. Morsztyn - nagromadzenie wielkiej liczby niewyobrażalnych, dziwacznych zjawisk - "Prędzej kto wiatr w wór
zamknie".
"Do trupa " J. A. Morsztyn - się zaimki ja i ty, hiperbola, uczucie miłości porównywana do śmierci.
"Na oczy królewny angielskiej..." D. Naborowski - antytezy - "Nie gwiazdy, ale słońca pałające różno".

"Bierzmowanie" Morsztyn - "Milczysz - ja tęsknię, zaśpiewasz - ja ginę".

KONTRAST :
"Do trupa" Morsztyn - "Ty jawne świece, ja mam płomień skryty".

"Cudem miłości" Morsztyn - "Jak żyję, serca już nie mając? "
"Na oczy królewny angielskiej..." Naborowskiego - zmienne opinie na temat oczu królewny.
"O wojnie naszej..." M. Sęp - Szarzyński - człowiek jest targany sprzecznościami, czy
podporządkować się ciału czy duszy.


PARADOKS :
"Do trupa" Morsztyn - rozmowa z zabitym.
"Bierzmowanie" Morsztyn - "Płaczesz - w ognistej tonie serce wodzie".
"Niestatek" Morsztyn - "Prędzej niemy zaśpiewa".


Koncept, kontrast, paradoks jako sposoby budowania niespodzianki poetyckiej (przykłady).

Koncept- wyszukany pomysł determinujący budowę utworu i nadający mu zamierzoną sztuczność poetycką, przeciwstawioną

stylowi potocznemu i naturalnemu tokowi zwykłej opowieści. Jako zasada literackiej konstrukcji koncept wykorzystuje wyraziste
analogie i kontrasty w sferze stylistyki, semantyki i kompozycji (m.in. paralelizm; antyteza; paradoks; oksymoron) oraz wszelkie efekty
mające na celu zadziwienie i zaskoczenie odbiorcy (m.in. pointa; gra słów). Eksponowany zwłaszcza przez barokowy konceptyzm;
kulturyzm; marinizm. [świetny wyszukany pomysł poetycki]
Pomysł wiersza "Niestatek", "Cuda miłości" i sonetu "Do trupa" (patrz niżej), oraz koncept wiersza "Do Anny".


Kontrast- jaskrawo widoczna, wyrazista różnica między dwoma porównywanymi ze sobą przedmiotami, zjawiskami-
przeciwieństwo, sprzeczność.
Wykorzystany w wierszu "Na oczy królewny angielskiej"; "Do trupa".


Paradoks- efektowne i zaskakujące swoją treścią sformułowanie, zawierające myśl skłóconą z powszechnie żywionymi
przekonaniami i logiką, sprzeczną wewnętrznie, która jednak przynosi nieoczekiwaną prawdę- filozoficzną, moralną, psychologiczną,
poetycką etc. Mechanizm paradoksu opiera się na dwóch operacjach; zestawieniu całości znaczeniowych maksymalnie kontrastowych

i ustaleniu między nimi stosunku wzajemnego zawierania się (inkluzji). Najprostszą formę parafrazy stanowi oksymoron (dwa
opozycyjne znaczeniowo wyrazy).
Przykładem wykorzystania paradoksu jest wiersz "Niestatek"; "Do trupa" J.A.Morsztyna.

Związek kontrastu i paradoksu ze światopoglądem epoki.


Człowiek istnieje w świecie podległym ruchowi czasu, a zarazem ma poczucie nieskończonej wieczności. Konieczność
samookreślenia się wobec obu opozycji ukształtowała niespokojny rytm ówczesnej literatury i sztuki, ujawniła wewnętrzne rozdarcie
jednostki.

Człowiek musi przyjąć konkretną postawę : wybierał więc albo zgodę na świat, nietrwały, lecz piękny, a ciesząc się jego urokami
wyrażał wdzięczność Stwórcy, albo też, odrzucając łudzące pokusy świata, poszukiwał wartości trwałych, zbawienia.
Religia utraciła wartość autorytetu, pogłębiający się jej rozłam, upadek autorytetu władzy króla, liczne wojny z Turcją, Rosją,
Szwecją, stąd wzmożone poczucia zagrożenia i wewnętrzna rozterka, co odbiło się na literaturze.


Miejsce M.K.Sarbiewskiego w polskiej kulturze.

Był poetą i teoretykiem literatury, jezuitą. Pisał w języku łacińskim. Zyskał światową sławę mistrzowskim opanowaniem w liryce formy
horacjańskiej (zwany Horacym chrześcijaństwa).

W pracach teoretyczno - literackich nawiązywał do poetyki renesansowej z elementami konceptyzmu. Jego najważniejsze dzieło to
"De perfecta poesi" (1626r.)

Typowe barokowe środki stylistyczne:


Hiperbola- wyraz, wyrażenie lub zwrot określające jakiś przedmiot, właściwość lub zjawisko z zamierzoną przesadą (np.
krwawy pot żniwiarzy, huraganowy atak)

Oksymoron- związek frazeologiczny obejmujący dwa opozycyjne znaczeniowo wyrazy. W związku takim dochodzi do

metaforycznego przekształcenia znaczeń obu słów, dającego efekt paradoksu (np. "I mrozem pałam, i ogniami leję[...]").

Inwersja- taki szyk wyrazów w zdaniu, który na tle obyczaju języka literackiego odczówa się jako niezwykły bądź z powodu
zmiany normalnej kolejności wyrazów, bądź też z powodu rozbicia jednolitych grup składniowych przez wtrącenie słów do nich nie

należących. (np. "Twojego Dafnis brzegu stojąc podle, / Cudnej się we szkle przygląda urodzie")

Elipsa- jest opuszczeniem części zdania, lub wyrażenia domyślnej na tle kontekstu, a zatem na ogół zbytecznej (redundatnej).

Antyteza- zestawienie dwóch opozycyjnych znaczeniowo segmętów wypowiedzi. Wiążący je kontrast semantyczny

uwydatniony zostaje zwykle przez powtórzenia i kntrasty leksykalne (antonimy). (np. "Leżysz zabity i ja też zabity /.../ Ty jednak
milczysz, s mój język kwili, / Ty nic nie czujesz, ja cierpię ból srodze; / Ty jak lód, a jam w piekielnej śrzeżodze.")

Gradacja- stopniowanie semantyczne polegające na uszeregowaniu składników wypowiedzi w porządku nasilania się (gradacja

rosnąca) lub słabnięcia (gradacja opadająca) wskazywanej przez nie cechy znaczeniowej.

Pointa- dobitne zamknięcie wypowiedzi, m.in. literackiej, zaskakującym rozstrzygnięciem semantycznym: dowcipnym
odwruceniem spodziewanego rozwiązania, paradoksalnym sformułowaniem, nieoczekiwanym zwrotem myśli lub przedstawionej

sytuacji, ostro kontrastującym z całym tokiem wypowiedzi. Pointa stanowi kulminację przebiegu znaczeniowego utworu. Często bywa
kompozycyjnie wyodrębniona, zwłaszcza w wierszowanych utworach poetyckich.

Peryfraza- zastąpienie nazwy jakiegoś zjawiska przez bardziej rozbudowane jego opisanie. Była ważnym sposobem
wzbogacania i rozwijania tematu oraz osiągania ozdobności stylu i niezwykłości wysłowienia. Pozwala wyeliminować wyrażenia

bardziej pospolite lub proste, zastępując je rozwiniętymi i wyszukanymi przedstawieniami obrazowymi, często metaforycznymi.

Konceptyzm, marinizm, gongoryzm.


Konceptyzm- jeden z kierunków w poezji baroku, bliski marianizmowii kulturyzmowi. Ukształtowany w literaturze hiszpańskiej
i włoskiej i oddziaływujący z tamtąd na literatury innych krajów (w Polsce m. in. na poezję Jana Andrzeja Morsztyna). Konceptyzm
zmierzał do oparcia wypowiedzi poetyckiej na koncepcie rozumianym jako pojęcie subtelne i pomysłowe. (Konept- patrz wcześniej)
Konceptyzm w przeciwieństwie do marinizmu nie ograniczał się do liryki świeckiej, wplynął także na język poezji religijnej. Jednym z

najwybitniejszych teoretyków był E.Tesauro.

Marinizm- kierunek w poezji baroku, uformowany przez włoskiego poetę Giambattista Marino. Silnie oddziaływający na
ówczesną literaturę (w Polsce na J.A.Morsztyna). Marinizm wykazywał skłonność do wirtuozerii formalnej, dworskiej elegancji, igrania
słowem, a jego właściwą domeną były erotyki. W zakresie epiki poetyckiej marinizm ograniczał fabułę na rzecz dygresji- wprowadzenia

w odręb wypowiedzi zjawisk luźno związanych z narracją bądź wręcz niezależnych (burzy spójność znaczeniową opowiadania) i
luźnych epizodów. Marinizm ma wiele cech wspolnych z konceptyzmem i kulturyzmem.

Gongoryzm- inaczej Kulturyzm- podstawowy kierunek w poezji baroku hiszpańskiego, reprezentowany przede wszystkim przez

L.Góngorę. Operował niezwykłym słownictwem, powstającym czesto z przekształcenia słów greckich i łacińskich, kładł główny nacisk
na szeroko rozbudowane konstrukcje metaforyczne, pełne niezwyklości i zaskakujących niespodzianek. Ulubionym środkiem wyrazu
były ciemne aluzje, z trudem dające się rozszyfrować. Kulturyzm oddziaływał na literaturę europejską w 1. połowie XVII wieku.


Analiza wierszy Jana Andrzeja Morsztyna.

"Niestatek"- w wierszu tym ukazane zostały przez poetę wszelkiego rodzaju rzeczy niemożliwe do wykonania (złapanie wiatru i
promieni słonecznych; uspokojenie morza grożbą; zamknięcie w garści świata; poskromienie ognia; złowienie w sieć obłoków; zalanie
wulkanu łzami; niemy zaśpiewa; szalony powie coś mądrego; dortuna będzie stała; śmierć pogodzi się z radością; poeta powi prawdę;

płacz anioła nic nie wyjedna; słońce ukryje się w jaskini; w więzieniach będzie spokój; ludzie będą żyć na pustyni; rozum zaginie;
ustaną słowa) Utwór zamyka wniosek, iż wszystko nawet przedstawione powyżej niemożności staną się możliwe prędzej niż kobieta
stanie się osobą stateczną.
"Niźli będzie stateczna która białogłowa."


"Cuda miłości"- sonet ów prezentuje odbiorcy zadziwiające zmiany jakie zachodzą we wnętrzu osoby zakochanej. Podmiot
zastanawia się czemu nadal żyje choć jest pozbawiony serca. Czemu będąc martwym czuje ogień, który pielęgnuje choć wie że on go
niszczy. Miłość odczówa jako płacz, którego nie można zgasić ogniem namiętności, a tego zaś nie można zalać płaczem. Pyta

czemu zmuszony jest stronić od oczu dziewczyny, w których znajdują się wszystkie pociechy jego życi. Na końcu swych rozważań
dochodzi do wniosku:
Cuda te czyni miłość, jej to czyny,
Którym kto by chciał rozumem się bronic,
Tym prędzej w sidło z rozumem swym wskoczy.


"Do trupa"- w sonecie tym zawarta została konfrontacja dwóch postaci- nieboszczyka i człowieka (nieszczęśliwie)
zakochanego.
Nieboszczyk nie ma w sobie krwi, mocy (związane ręce), milczy, jest oziębły i wkrotce rozsypie się w proch. Nieszczęśliwie
zakochany natomiast- zabity strzałą miłości nie może zaznać spokoju, pali go namiętność, miłość skrępowała jego zmysły i rozum.

Miłość sprawia mu ból i doprowadza go do stanu wrzenia emocjonalnego. Poeta w słowach:
Ty się rozsypiesz prochem w małej chwili,
Ja się nie mogę, stawszy się żywiołem
Wiecznym mych ogniów, rozsypać popiołem.

stwierdza, iż lepiej być martwym niż zakochanym.

"Do panny"- utwór ten prezentuje w kolejnych wersach cztery najtwardsze materjały (żelazo; djament; dąb; twarde nadmorskie
skały), zaś kończy się stwierdzeniem:

Twardsza- ś ty, panno, której łzy me nie złamały,
Nad żelazo, dyjament, twardy dąb i skały.

Analiza wierszy Daniela Naborowskiego.


"Marność"- w wierszu tym podmiot ukazał życie oraz wszystkie doznania duchowe jako marność. Podmiot sugeruje iż całe
doczesne istnienie człowieka jest niczym- marnością, którą jedynie nie jest Bóg- sędzia oceniający ludzkie życie.

"Krótkość żywota"- ukazuje przemijanie. Człowiek jest wpisnany w cykl istnienia, ktore trwa zawsze. Istota ludzka podlega

czasowi ten zaś posiada siłę destrukcyjną i moc przemijania.

"Do Anny"- wiersz ten prezentuje przemijanie świata, czasu, ludzkiego życia, piękna itd. Dochodzi do wniosku, iż wszystko
zależy od czasu i jego przemijania. Jednak w ostatnich strofach wyznaje, iż szczera miłość do tytułowej Anny na wskroś biegu dziejów

nie ustanie.

"Na oczy królewny angielskiej, która była za Fryderykiem, falcgrafem reńskim, obranym królem czeskim"- jest to wiersz
będący opisem piękna i mocy spojrzenia królewny angielskiej. Podmiot porównuje jej oczy do pochodni, gwiazd, słońca, nieba i bogów.
Jednak ze względu na różne uczucia, które jej wzrok budzi, żadne z powyższych określeń nie pasuje. Oczy jej mogą być srogie,

bezlitosne, karzące, zaś za chwilę mogą być łagodne, kojące, ale także poważne i dumne.Wzrok jej budzi respekt i szacunek. Wyraża
niezależność i nieugiętą wolę. Oczy jej budzą nieopisaną chęć ich posiadania. Sa piękne, niepojęte i niepowtarzalne, gdyż:
Lecz wszystko zamyka w jednym oka słowie:
Pochodnie, gwiazdy, słońca, nieba i bogowie.


Miłość jako temat utworów D.Naborowskiego i J.A.Morsztyna.

Jan Andrzej Morsztyn- "Do panny"; "Cuda miłości"; "Do trupa". Poeta przedstawia w nich miłość jako uczucie dokonujące

wielkich cudów, posiadające wielką moc ("Cuda miłości"), jednak nie zawsze potrafiącą poruszyć serce ludzkie ("Do panny"). Miłość
niespełniona może sprawiać ból i duchowo uśmiercić człowieka ("Do panny"; "Do trupa").

Daniel Naborowski- "Do Anny"; "Marność". Naborowski w swych wierszach przeciwstawia niekończące się uczucie miłości
ciągłemu przemijaniu świata, ludzi, rzeczy ("Do Anny"). W wierszu "Marność" nakazuje miłować i żartować pobożnie, uczciwie, gdyż

fraszką śmierć i trwoga.

Porównanie stylu utworów J.A.Morsztyna i M.Sępa- Szrzyńskiego.


Jan Andrzej Morsztyn-pisał lekkie, błyskotliwe wiersze o tematyce głównie towarzyskiej i miłosnej, które są rezultatem
zdyscyplinowanej sztuki poetyckiej. Kunsztowna poezja Morsztyna inspirowana była nurtem marinizmu- poezja powinna przede
wszystkim zadziwiać czytelnika, zaskakiwać go niezwykłością operacji językowych, metafor, szokujących paradoksów i zestawień
antytetycznych, oryginalnych epitetów i śmiałych porównań. Poezja ta była intelektualna, a zarazem zmysłowa, wszystkie zmysły

człowieka, odbierające zróżnicowane wrażenia świata, traktowano jako "informatorów duszy". Intelektualny charakter poezji wynikał też
z jej warsztatowego rygoru: wiersze miały pozór żywiołowych, napisanych "od niechcenia" dzięki świadomemu użyciu odpowiednich
środków.
Wiersze Morsztyna pośrednio informują o tym, że twórczość poetycka nie zawsze jest nastawiona na wierne odzwierciedlenie
rzeczywistości, że poeta nie musi być prawdomówny (np. w "Niestatku" /Prędzej prawdę poeta powie.../), że celem i istotą jego

poszukiwań jest właśnie poezja ograniczona do siebie samej.

Mikołaj Sęp Szarzyński- /Renesans/ poeta doctus- uczony. Pisał kunsztownie stosując celowo w swych wierszach
przestawność szyku (inwersję), pytania retoryczne, antytezy, ciągi epitetów, paradoksy, partenezy (zdania wtrącone w nawias)-

współgrające z dramatycznym przeżutniowym tokiem wiersza.

6.Sarmatyzm jako ideologia (cechy, geneza, narodziny, rozwój) i jako styl życia polskiej szlachty. Wschód w kulturze
polskiego baroku. Szlachcic-sarmata wobec: ojczyzny, tradycji, praw szlacheckich, innych narodów, magnaterii, Boga,

pogan. Szlachcic-sarmata a szlachcic-ziemianin: podobieństwa i różnice. J. Ch. Pasek jako szlachcic-sarmata na podstawie
"Pamiętników". J. Ch. Pasek jako obywatel, ziemianin, katolik. "Pamiętniki" jako dokument epoki i zapis mentalności
polskiej szlachty. Sytuacja polityczna Polski w XVII wieku i kierunki polityki zagranicznej. "Psalmodia polska" W.
Kochowskiego, mesjanizm barokowy, "przedmurze chrześcijaństwa".



Sarmatyzm :
rozumiany zazwyczaj jako cywilizacyjnie swoisty i do własnych wartości rodzimych się odwołujący ziemiańsko-patriarchalny styl
życia średniej, drobnej i zaściankowej szlachty polskiej XVII w., a w postaci schyłkowej także i w. XVIII
sarmatyzm wyrastał ze swoistego splotu warunków hist. - polit., społ., ekonom., i etnicznych Polski zwłaszcza w ciągu w. XVI,

kształtował się samorzutnie w latach późniejszych panowania Zygmunta Augusta oraz w czasach batoriańskich. Od razu został
ograniczony klasowo do warstwy szlacheckiej (z podrzędnością miast i pańszczyzną chłopa), a zarazem narzucający się jako
wzorzec cywilizacyjno
kulturowy, przyjmowany nawet przez pisarzy mieszczańskich i tzw. rybałtowskich, a niebawem zaś także i
poza granicami Rzeczpospolitej, np. w Rosji.

Sarmatyzm uznawał za własną genealogię rozbudowane szeroko w dobie humanistyczno
renesansowej dziejopisarskie poglądy na
temat Sarmacji
praojczyzny Słowian. Teoria owa, wywodząca się ze starożytnych i średniowiecznych pojęć geograficznych
(Sarmację utożsamiano z Polską i Słowiańszczyzną) została rozbudowana i ostatecznie skodyfikowana przez historyków renesansu,
utrzymywać się zaś miała aż po schyłek doby oświecenia.

Pojęcie Sarmacji i Sarmatów ujmowano szeroko i wieloznacznie pod względem:
geograficznym (zgodnie z tradycją antyczną)
polityczno
państwowym (obejmującym obszar państwa jagiellońskiego, później Rzeczpospolitej Obojga Narodów)
społeczno
klasowym (gdyż domniemana przeszłość sarmacka odnosiła się jedynie do szlachty i jej rodowodu rycerskiego).


Rozwój sarmatyzmu:
Polski sarmatyzm i jego kultura dzieli się na kilka okresów.
okres pierwszy
obejmuje 60 lat tj. dobę która przejąwszy z renesansu wszystkie składniki (rodowód historyczny, ideologię, układ
społeczno polityczny) od razu rozbudowała je twórczo, choć w duchu odmiennym, barokowym. Zmiany zaznaczały się w umysłowości

literaturze i sztuce, nauce i szkolnictwie. Począwszy od czasów batoriańskich oddzielał się też nurt magnackiego życia i
piśmiennictwa, utrwalając przez to podział ideowy społeczeństwa na 'obcy', kosmopolityczny nurt magnacki oraz na swoiście sarmacki
nurt szlachecki.
Okres drugi
oznacza rozwój szczytowy sarmatyzmu w Polsce.

/oba okresy wiążą tu między sobą takie cechy jak:
1.Zacieśnianie się szlacheckiej 'złotej wolności' przy podziale społeczeństwa na przeciwstawne sobie nurty: szlachecki i magnacki
(przy niewoli chłopa i upodrzędnieniu miast), a nadto osłabienie i decentralizacja władzy państwowej.
2.Utwierdzenie w świadomości narodowej mitu sarmackiego, zabarwiającego się mistycznie i mesjanistycznie (W. Kochowski).
3.Urastanie sarmatyzmu do rangi światopoglądu, coraz bardziej tradycyjnego, wyłącznego i niechętnego obczyźnie.

4.Ograniczenie się do ideałów ziemiańsko
prowincjonalnych, do szlacheckiej gościnności i patriarchalizmu, także do retoryczności i
wystawności.
5.Poważny wzrost czynników orientalnych w obyczaju, strojach, stylu życia, języku.
6.W sztuce i literaturze pogłębianie się i umacnianie pierwiastków rodzimych (tzw. barok sarmacki).

Równocześnie jednak druga poł. XVII w. to okres bohaterski, sarmatyzm hetmański i wojenny, który w osobie Jana III znajduje wyraz i
wzorzec zasadniczy./
� okres trzeci
na początku schyłkowy, a później już
rozkładowy
czasy saskie + cenzura lat 30. Okres ten

znamionuje upadek polityczny, gospodarczy i ustrojowy
państwa, zarazem rozkład szlacheckiej kultury
sarmackiej. (kształtuje się nurt reformatorski).
� okres czwarty
(okres końcowy) doba stanisławowska

rozkwit nurtu reformatorskiego; pogłębienie się granic

między obydwoma nurtami.

Sarmatyzm jako styl życia polskiej szlachty:
Powoływanie się na starożytne dziedzictwo Sarmatów spełniało rolę ważkiego argumentu uzasadniającego uprzywilejowaną pozycję

szlachty, jej władztwa nad chłopami oraz przewagę nad mieszczanami. Prowadziło to także do wychwalania szlacheckiej
społeczności, jej postaw i obyczajowości, a zarazem ustroju Rzeczpospolitej szlacheckiej, jako doskonałych.
Szlachta 'sarmacka' uważała się za bractwo, zwano się wzajemnie braćmi, pisma adresowano do 'panów braci', a tytułowano się
powszechnie skróconym tytułem, dawniej królewskim (wasza miłość), waszmość i waść. Pojęcie równości i wolności szlacheckiej

nabrało niebywałej siły w sposobie myślenia, co uzewnętrzniło się w znanym powiedzeniu: "szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie".
Ustaliły się wśród szlachty wspólne i jednolite stereotypy zachowania, postępowania oraz rozumowania i argumentacji, a
charakterystyczną cechą postawy stał się tradycjonalizm. Stąd chwalenie swojszczyzny, a niechęć do cudzoziemców i
cudzoziemszczyzny, jak również wyjazdów zagranicznych.
/charakterystyczne cechy
(negatywne)
megalomania (przesadne przekonanie o swej wartości i wyższości nad innymi stanami);

ksenofobia (lęk przed wszystkim co obce); nacjonalizm (poczucie wyższości nacji polskiej nad innymi narodami); nietolerancja
religijna; awanturnictwo; sobiepaństwo; skłonność do pijatyk; niechęć do nauki (za całkowicie wystarczające uważali wykształcenie
wyniesione z kolegiów jezuickich)./




XVI w. XVII w.
szlachetność rycerskość pracowitość miłość do ojczyzny pielęgnacja surowych obyczajów warchołstwo próżniactwo pijaństwo okrutne

wykorzystywanie chłopów megalomanizm na max'a

Szlachcic
Sarmata wobec:
Ojczyzny
lojalność wobec Rzeczpospolitej, jej obrona była dla nich sprawą honoru
tradycji
szlachcic-sarmata był całkowitym tradycjonalistą = cechowała go niechęć do wszystkiego co nowe

praw szlacheckich
obowiązywała go pełna ich znajomość (powinien pilnować aby nie doszło w nich do żadnych zmian
poprzez
branie żywego udziału w sejmikach, sejmach czy rokoszach korzystając ze swojego 'liberum veto')
innych narodów - Sarmata stoi na straży i obronie wiary w
całej Europie - mesjanizm narodu polskiego (Polska
przedmurzem chrześcijaństwa).


magnaterii - z magnaterii wyśmiewa się, gdyż młodzi magnaci
jeździli po świcie wydając pieniądze i ucząc się ogłady
stawali się zniewieściali.

Boga
pogan

Jan Chryzostom Pasek jako szlachcic-sarmata na podstawie "Pamiętników". Jan Chryzostom Pasek jako obywatel,

ziemianin, katolik. "Pamiętniki" jako dokument epoki i zapis mentalności polskiej szlachty.
Pasek wybił się nad innych talentem i popularnością. Zawadiaka mazowiecki spod Rawy, po latach służby pod Czarnieckim, osiadł w
Krakowskiem, ożenił się, a po poszczerbieniu łbów sąsiadom, dworującym sobie u Mazura, zdobył wśród nich uznanie i znaczenie, ale
ostatecznie awanturniczy żywot zakończył jako banita. Jego wspomnienia opowiadają o wojnie szwedzkiej i moskiewskiej, o rokoszu
Lubomirskiego i ostatnich latach Jana Kazimierza, o elekcji i nieudolnych rządach króla Michała, o czasach Sobieskiego wreszcie.

Doniosłość ich nie polega na stronie ich historycznej lecz na przygodach które są dla niego niezwykłej wagi. Czy będzie to pielgrzymka
do miejsca odpustowego, czy bitwa z nieprzyjacielem lub bójka z przypadkowym przeciwnikiem, wycieczka morska. To, co historyk
pominąłby milczeniem jako szczegół obojętnym, w opowiadaniu Paska ożywa, nabiera ruchu, mieni się barwami i przemawia głośno a
ujmująco. Zaobserwowane znakomicie drobiazgi, ważne i nieważne, nocleg na trupie, któremu w brzuchu kruczy., pijacka rąbanina z

sąsiadami, pobicie pazia Mazepy na komnatach królewskich, zmyślona historia miłości, którą ku gładkiemu wojakowi zapałała
szlachcianka duńska
oto seria szkiców i obrazków, które wręcz proszą się o ołówek dobrego rysownika. W relacjach tych rysuje się
niezrównany humor gawędziarza-facecjonisty, dostrzegającego komiczne strony życia nawet tam, gdzie ktoś inny łamałby ręce z
rozpaczy lub pienił się z wściekłości. Wszystko Pasek odziewa w szaty jędrnego i dobitnego, często rubasznego, urozmaiconego

zwrotami przysłowiowymi i obficie, choć nadmiernie, upstrzonego łaciną.
Dzięki temu jego pamiętniki, niezależnie od swej wartości dokumentarnej, przemawiają do czytelnika nowoczesnego jako niezrównany
autoportret szlachcica-wiarusa z epoki 'królów piastów', i to szlachcica typowego, głupiego choć sprytnego, zacofanego, przesądnego,
niezbyt liczącego się z wymaganiami honoru, choć na tym punkcie bardzo drażliwego, skłonnego do frazesu, któremu brak pokrycia w
uczynkach.


/w skrócie :/

Pasek i jego pamiętniki (1656 - 1688):

Tematyka:
opis walk oddziałów Czarnieckiego
walka ze Szwedami i Rosją
skupia się na własnym życiu i przygodach

podania, legendy
pobożność ludzi
przestrzeganie postaw
udział w nabożeństwach
obraz stosunków społecznych

życie ziemian
obyczaje szlacheckie
wyzysk i niedola chłopa jako naturalny stan rzeczy


Struktura:
pisane według schematu podziału na lata
dużo makaronizmów
świetny gawędziarz

fragmenty zabawowo - humorystyczne
opisy batalistyczne i katastroficzne
nieobiektywny
cechuje je ciekawość świata i ludzi
opisy zwyczajów, baśni, legend

Pasek jako dzielny rycerz
opisane własne przygody na tle zdarzeń historycznych
samochwalstwo


Sarmatyzm - ostatecznie jest to godna pożałowania postawa, która doprowadziła do upadku I Rzeczypospolitej i długoletniej niewoli
narodu polskiego.



Sytuacja polityczna Polski w XVII wieku i kierunki polityki zagranicznej.
W wieku XVII Rzeczpospolita szlachecka zdobyła się na najbardziej błyskotliwe czyny orężne i jednocześnie przeżyła najgłębszą z
klęsk przed rozbiorami
najazd szwedzki
zaznaczony ogromnymi zniszczeniami i wyludnieniem kraju.
W okresie tym rozpoczynają się pewne charakterystyczne procesy, które pozwalają mówić o przełomowym znaczeniu wieku XVII w
historii Polski, a jednocześnie po raz pierwszy zagraża państwu widmo rozbioru. W związku z wojnami szwedzkimi narastają w wielkim

nasileniu uczucia narodowe, które przejawiają się w konfederacjach i antyszwedzkiej partyzantce, także chłopskiej.
Obok rosnącej anarchii i warcholstwa, w ciągu całego wieku uparcie ponawiane są próby "naprawy Rzeczpospolitej", próby
przeprowadzenia bardziej lub mniej zasadniczych reform mających na celu wzmocnienie władzy królewskiej i uratowanie
rozkładającego się coraz bardziej od wewnątrz aparatu państwowego.
Ewolucja ustroju politycznego dawnej Rzeczypospolitej w dobie baroku polegała na przejściu od demokracji szlacheckiej do rządów

oligarchii magnackiej, które stopniowo, zwłaszcza pod koniec wieku doprowadziły do całkowitego osłabienia potęgi państwa i
decentralizacji ośrodków władzy. Dynamikę życia politycznego całej pierwszej poł. wieku dyktowała jeszcze zażarta walka szlachty o
utrzymanie pozycji wywalczonej w poprzednim okresie.


"Psalmodia Polska" W. Kochowskiego, mesjanizm barokowy, "przedmurze chrześcijaństwa".
Psalmodia to ostatnie literackie dzieło Kochowskiego jest pisane psalmowymi wersetami, Psalmodia powstała w roku 1693 lub 1695
nie wiadomo do końca. Psalmodia pisana jest swobodnym językiem, jej główne tematy to:
rozważania poezji metafizycznej wokół podstawowego pytania "kim jest człowiek?"

szlachecka historia skupiona wokół sporu o doskonałości polskiego ustroju społecznego
jednak na pierwszy plan wysunęły się w y z n a n i a poety. Dlatego psalmodia nie jest syntezą ale poszukiwanie syntezy dla dwóch
poprzednich punktów.

Tematyka początkowych psalmów:

1.mówi o wszechmocności Boga
2.o samotności, o wrogim otoczeniu człowieka
3.o złożonej naturze człowieka
4.o opiece Boga nad człowiekiem

5.wprowadzenie w rozważanie społeczne

Kochowski przedstawia w swoich utworach pochodzenie narodu i państwa polskiego (przypomina, że to już 7 wiek - wyraźnie
zarysowana, w całej Psalmodii, symbolika tej cyfry), pisze też o rozbiciu narodu przez herezje , pisze o szczególnej opiece Boga nad

Polska i o Polsce jako p r z e d m u r z u c h r z e ś c i j a ń s t w a. Przez cały czas ujawnia się tam powiązany w różne układy,
schemat zależności "Bóg - jednostka - społeczeństwo Sarmacji".

7.SYTUACJA XVII-wiecznej POLSCE W ŚWIETLE POEZJI WACŁAWA POTOCKIEGO
"Zabytki polskie" "Nierządem Polska stoi" "Pospolite ruszenie" "Transakcja wojny chocimskiej"

Pospolite ruszenie przekładano własne interesy ponad dobro ojczyzny, ludzi pospolitego ruszenia charakteryzuje
wygodnictwo, sobiepaństwo.
Anarchia nie jest przestrzegane prawo. w utworze mowa jest także oprócz anarchii o braku patriotyzmu,
hołdowaniu obcym wzorcom.

Obronność państwa wojsko nieodpowiednio opłacane, brak obrony ojczyzny. pospolite ruszenie całkowicie rezygnuje z
obronności kraju.
Przywileje bez obowiązków ci co ustalają prawa i obowiązki naginają je do własnych potrzeb szlachta coraz
bardziej przywiązuje się do przywilejów zaniedbywając obowiązki

Kwestia chłopska Potocki zauważa, że chłopi są nadmiernie eksploatowani, staje się najniższym
stanem społeczeństwa.
Konflikty religijne W. Potocki ubolewa nad nietolerancją religijną (sam pod przymusem przeszedł na
katolicyzm).
Opozycja kultury sarmackiej i magnackiej konflikt między ubogą szlachta, a magnatami krytyczny stosunek do

szlachty sarmackiej za brak odpowiedzial-ności za losy narodu.


BIOGRAFIA WACŁAWA POTOCKIEGO

Wacław POTOCKI (1621
1696) nauki pobierał u domowego pedagoga. Całe życie gospodarował na roli. Walczył przeciw Szwedom i
wojskom Rakoczego, brał czynny udział w życiu sejmikowym, występując przeciw anarchii szlacheckiej, popierając wzmocnienie
władzy króla i zasadę dziedziczności tronu. Wychowany w środowisku ariańskim, po uchwale o banicji arian (1658r.) przeszedł na
katolicyzm pod groźbą wygnania.



SZLACHTA WSPÓŁCZESNA I JEJ PRZODKOWIE W "WOJNIE CHOCIMSKIEJ"
Szlachta współczesna przodkowie
zaniedbany stan rycerski cechuje ich anarchia idealizacja; żołnierze Chodkiewicza jako ludzie heroicznie broniący Boga. bez skazy

idealne obycie stanu rycerskiego

POLACY I TURCY W "WOJNIE CHOCIMSKIEJ"


POLACY TURCY
wspaniali żołnierze celnie zadają trafienia nieugięci, wytrwali walczą wspierani przez Boga poganie bez szans w walce z
chrześcijańskim wojskiem Chodkiewicza.
EPOS W BAROKU


Wacław Potocki "Transakcja wojny Chocimskiej..."
JOHN MILTON "Raj utracony"
GIAMBATTISTA MARINE "Adone"
TORQUATO TASSO "Jerozolima wyzwolona"





OBRAZ "WOJNY ŚWIĘTEJ W JEROZOLIMIE WYZWOLONEJ" W "WOJNIE CHOCIMSKIEJ"

Bohaterami są krzyżacy i saraceni, ale także postacie fantastyczne: wróżki, czarownicy i podobne nierealne postacie. Bohater główny,
Godfryd de Boullion
jest postacią historyczną
rzeczywiście dowodził pierwszą wyprawą krzyżową. W świetle eposu Tassa urasta
do roli wzorca, ideału rycerskiego
prawy, szlachetny i samotny. Wezwany przez Archanioła Gabriela do zdobycia Jerozolimy wyrusza
i rozpoczyna oblężenie. Miasto broni się pod wodzą króla Aladyna, który zresztą ucieka się do czarów i magii. Na tle oblężenia

rozwijają się inne wątki
zwłaszcza skomplikowane układy miłosne. Miłość rycerza Tankreda do muzułmanki Kloryndy kończy się
tragicznie
dziewczyna przebrana za rycerza staje do pojedynku i ginie, a zwycięzcą i zabójcą jest... Tankred. W dodatku przed
pojedynkiem zdążyła Klorynda spalić machiny oblężnicze rycerzy. Aby je naprawić, potrzebują krzyżowcy drzewa
by mieć drzewo
muszą wejść do lasu, który, niestety, został zauroczony przez czarnoksiężnika Ismena. Jeden tylko rycerz Rinaldo mógłby zdjąć czar


jego jednak omamiła prześliczna Annida, spędza czas w jej wspaniałym pałacu i ani myśli o wojaczce. Dopiero gdy posłowie pokażą
mu lustro
ujrzy swoje zniewieścienie i ruszy do boju. Oczywiście pokona czary i chrześcijanie zwyciężą. Zespolenie prawdy
historycznej, czynów bohaterów i ich wewnętrznych przeżyć z planem nadnaturalnym, poddanym boskim zmysłom, spowodowało
szczególne przemieszanie w utworze prawdy z fantastyką, wiedzy z mitami i baśniowymi wyobrażeniami, tak bliskimi mentalności
średniowiecznej. W ten sposób w narracji i opisach Jerozolimy... wszystko niemal ma jakby podwójną, realno-fantastyczną naturę;

ziemia np. to nie tylko uporządkowany i wiadomy graficznie teren, rzeczywiste miasta i krajobrazy, to również niezbadane podziemne
krainy mitycznych bogactw (jak np. w średniowiecznej Pieśni o Nibelungach) czy nieznane złudne wyspy szczęśliwe, państwa wolne
od czasu i zniszczenia. Z kolei las bywa i naturalną leśną gęstwiną, i miejscem pobytu potępionych dusz zamienionych w drzewa itp.
Stąd także występowanie bohaterów obdarzonych magiczną mocą (np. czarodzieja saraceńskiego Izmena) oraz umieszczenie ponad

czy poza bohaterami postaci boskich i szatańskich. Rycerzy nie dziwią więc wizyty składane przez anioła Gabriela, a czytelników nie
zaskakują sceny, w których mityczny Pluton (utożsamiony z Lucyferem) "wszystkiej piekielnej zwoływa czeladzi", aby naradzić się
nad sposobami "szkodzenia zewsząd" chrześcijanom. To współwystępowanie prawdy i fikcji uwydatnia tez wewnętrzną złożoność
człowieka: bohaterami eposu są bowiem ludzie rozdzierani sprzecznymi dążeniami ciała i rozumu. Uroda i ponęty ciała, magia

miłosnych uciech zdolne są do zniewalania rycerzy; ale ich heroizm polega na opanowaniu złudnych i grzesznych pragnień w imię
wyższych racji duchowych. Bohaterstwo nie jest więc wrodzoną cecha, lecz aktywną postawą, sztuka samoprzezwyciężania. Ujęcie
Tassa zgadza się wyraźnie z koncepcja heroicznego modelu chrześcijańskiego rycerza (i w ogóle człowieka rycersko walczącego ze
swą słabością), którą propagowały potrydenckie, kontrreformacyjne wzory chrześcijańskie. W baśniowym świecie rozgrywa się to
wszystko
przestrzeń realna współistnieje z przestrzenią magii, fabuła chwilami przypomina baśń o rycerzu zwalczającym smoki, złe

moce i czarodziejskie przeszkody. Jeszcze bardziej przypomina... Iliadę Tu i tam oblężenie, tu i tam dwa światy (bogów i ludzi u
Homera), Rinaldo zaś podobny jest do Achillesa i nawet tak jak on opuszcza na jakiś czas pole bitwy. Mimo nawiązań do
starożytności, pragnął jednak Tasso dać panoramę czasów średniowiecznych. Gdy dzieła dokonał, zaczął wątpić czy nie popełnił
świętokradztwa mieszając temat wyprawy do grobu Chrystusa z tematem miłości i czarami. Transakcja wojny chocimskiej, to

epopeja o przebiegu przygotowań ("transakcji") do bitwy i samej bitwy, która rozegrała się w 1621 r. pod Chocimiem. Autor
skrupulatnie, na sposób kronikarsko-pamiętnikarski wykorzystał do swego dzieła różne przekazy o "potrzebie chocimskiej", m.in.
łaciński dziennik (czyli diariusz) spisany przez wojewodzica lubelskiego Jakuba Sobieskiego. Układ diariuszowy ma także
dziesięcioczęściowe dzieło Potockiego, zachowujące dzień po dniu chronologię zdarzeń, poprzedzonych obszernym wywodem

historycznym skupionym głównie na dziejach stosunków polsko-tureckich. Autor zrezygnował z pokus fikcji literackiej na rzecz prawdy
dziejowej i wykładu moralistycznego, podkreślając, że jest to "zwyczajne ojczyste heroicum, bez farb i licencji" (tj. dowolności)
poetyckich. Znajdą się w Wojnie nie pozbawione goryczy uwagi o teraźniejszych zaniedbaniach rycerskiego stanu i wojennego
rzemiosła, porównujące współczesnych Polaków z dawnymi Sarmatami, przodkami bez skazy, których idealny obraz wyostrza
teraźniejszy upadek ich potomków. Te przeciwstawienia: my
oni, często pojawiające się w dygresjach, miały pełnić funkcję pobudki

dla współczesnych, miały ich "ruszyć ze snu, z drzymu, z pleśni".

8 Życie literackie i rozwój kultury w epoce baroku . Barok jako "epoka rękopisu "(rola listu ,pamiętnika , mowy ,raptularza ,diariusza
sylwy). Szlachcic jako odbiorca i twórca literatury (typowe wydawnictwa ,zainteresowania literackie ,utwory pozostające w rękopisach

).Rola jezuitów w rozwoju kultury polskiej (szkolnictwo ,cenzura ,indeks ksiąg zakazanych ).Wkład P.Skargi i J.Wujka w rozwój kultury
polskiej .

Nowy styl ,nazywany w historii sztuki barokiem , rozwinął się z renesansu ,najwyraźniej ujawnił się w architekturze ,skąd nazwa baroku

została przeniesiona do literatury.Najbardziej charakterystyczną cechą tego stylu jest dążenie do osiągnięcia piękna formy przez
bogactwo i kunsztowność ornamentyki. O ile w architekturze klasycznej czy renesansowej ornament był ściśle związany z
konstrukcją danego obiektu ,o tyle w architekturze barokowej staje się wyłącznie elementem zdobniczym niezależnym od konstukcji.
Barok w literaturze posiada te same cechy co i w architekturze ,a więc skłonność do szukania piękna w samej formie ,dążność do
uniezależnienia piękna formy od treści .Dlatego też wzrasta ilość środków wyrazu artystycznego -przenośni ,porónań ,epitetów

,zwrotów retorycznych ,kontrastów.Dla poety barokowego ważniejsze było to jak się piszę -troska o kunsztowną formę ,niż o czym się
pisze.W twórczości literackiej teego okresu mamy utwory urzekające czytelnika swym artyzmem (np.wiersze i fraszki dworskiego
przedstawiciela baroku i naśladowcy Mariniego-Jana Andrzeja Morsztyna -krytycy literatury często określają mianem "arcydzieła
polskiej poezji barokowej ").Ale nie brak i przykładów negatywnych ,zwłaszcza w dziedzinie prozy barokowej.Często występują tu

dłużyzny w składni zdań ,przesadny patos,liczne makaronizmy itp.(takich przykładów znajdziemy wiele min.w pamiętnikach Jana
Chryzostoma Paska ,szczególnie w tych fragmentach ,w których przechodzi od barwnych i interesujących opisów swej bujnej młdości
do monotonnych relacji ze swego późniejszego ,ziemiańskiego,życia ).
Język literacki 17 wieku odbiega znacznie od piękna i,czystości i poprawności językowej doby odrodzenia .W baroku częściej

dochodzi do głosu język potoczny ,nierzadko wulgarny ,duży jest wpływ języków obcych na mowę polską .Oczywiście zanik
żywszych zainteresowań intelektualnych i kulturalnych wśród polskiej szlachty pogłebiał jeszcze większe zaineresowanie formą niż
treścią utworów .Na obniżenie się poziomu literackiego i życia kulturalnego w tej epoce złożyło się wiele różnoraakich negatywnych
procesów społecznych ,religijnych ,gospodarczych i olitycznych pogłębiających rozkład XVII -wiecznej Rzeczypospolitej .Jednym z
tych procesów była kontreformacja - zwycięstwo Kościoła katolickiego nad innowiercami .Klęska reformacji została przesądzona z

chwilą ,kiedy Hozjusz skłonił króla Zygmunta Augusta w r.1564 do przyjęcia postanowień soboru trydenckiego .Reszty dokonał
sprowadzony do Polski zakon jezuitów dążący do podporządkowania życia narodu do potrzeb kościoła katolickiego .Opanowali oni
szkolnictwo krajowe ,bacząc by przekazywana w kolegiach wiedza była zgodna z założeniami z podstawowymi założeniami wiary
katolickiej .Szkoły jezuickie nie były , jak niektórzy twierdzą wylęgarnią fanatyzmu religijnego ,dbały (przynajmniej w I fazie swej
działalniości ) o przyzwoity w miarę poziom nauczania ,często przekraczający poziom podupadających akademii w Krakowie ,Wilnie i

Zamościu .Faktem natomiast była nienawiść wyznaniowa i podsdycana przez zaon nietolerancja religijna - postawy znamienne zresztą
dla wszystkich rzeczników kontreformacji .Sojusznikiem walki katolików z reformacją była ostra cenzura kościelna dopuszczająca do
druku jedynie teksty nabożne ewentualnie "neutralne tematycznie " w rodzaju kalendarzy ,senników ,poradników rolniczych itp.Dużą
rolę odegrał także Indeks Ksiąg Zakazanych zawierający rejestr utworów objętych zakazem druku z uwagi na zawarte w nich wrogie

lub sprzeczne z doktryną katolicką przesłania .Cenzura kościelna ograniczyłazatem przebieg swobodnej myśli i zawęziła ilość tekstów
drukowanych do "prawomyślnych katolicko ".U[padek miast powoduje stopniowe zamieranie drukarstwa świeckiego ,a pod koniec
wieku czynne są już tylko drukarnie zakonne.Zresztą pogrążona w umysłowej stagnacji szlachta rzadko sięga po wartościową książkę
,zadowala się oficjalną -przekłady biblii ,żywoty świętych ,modlitewniki oraz poradniki rolnicze (Ubolewa nad tym Adam Naruszerwicz

w satyrze "Chudy literat ").W czasach gdy Kraków przestał być ogniskiem kultury a Warszawa ,nowa stolica ,jeszcze się nim nie stała
,minęły dni chwały polskiego drukarstwa i wartościowej literatury .W miarę prężnymi ośrodkami kulturalnymi były zatem nie dworki
szlacheckie lecz jedynie siedziby królewskie -Władysława IV i Jana Kazimierza oraz niektóre rezydencje magnbackie.Zatem szlachcic
jako odbiorca literatury praktycznie przestaje się liczyć ,nie mówiąc już o podupadającym mieszczaństwie no i oczywiście o
niepiśmiennym pańszczyźnianym chłopstwie .

Natomiast możemy mówić o grupie utalentowanych szlachciców jako o twórcach literatury .Część z nich to pisarze nieprofesjonalni
,amatorzy tworzący głównie dla potrzeb własnych , a ich dorobek pozostający długo w rękopisach doczekał się wydań drukiem dopiero
w wieku XIX .Mowa tu o ziemianinie Wacławiwe Potockim koncentrującym się na problemach narodowych i społecznych ,o poecie
dworskiego baroku - Janie Andrzeju Morsztynie oraz o pamiętnikarzu Janie Chryzostomie Pasku -sarmackim szlachcicu -

pamiętnikarzu.
Z pozostałych należy wymienić żyjącego na przełomie 16 i 17 wieku Szymona Szymonowica - autora konwencjonalnych i
realistycznych sielanek ,Sępa Szarzyńskoiego ,Daniela Naborowskiego,piszącego wyłącznie w języku łacińskim ,Maciej Kazimierza
Sarbiewskiego czys sielankopisarza -Szymona Zimorowicza .

Rejestr ten można uzupełnić nazwiskami Piotra Kochanowskiego ,Samuela Starowolskiego ,Andrzeja Maksymiliana Fredrry oraz
Stanisława Lubomirskiego .
Okres baroku możemy określić także mianem epoki rękopisu .Pomijając już pozostającą przez wiele lat w rękopisach twórczość
Potoickiego ,Paska czy Morsztyna należy zwrócić uwagę na wzrastającą w tym okresie rolę mowy ,listu ,pamiętnika ,raptularza
,diariusza i sylwy .Poziom krasomóstwa XVI wieku ,poziomowi Skargi ,nie dorównał żaden z kaznodziejów ,może poza swadą

oratorską Fabiana Birkowskiego -następcy nadwornego kaznodziei po Skardze.
Większość innych oratorów zaśmieca mowy nazbyt napuszonym,nadmiernie ozdobnym z wtrętami makaronicznym stylem .
Z pamiętników zasługują na uwagę pamiętniki Paska ale bynajmniej nie z uwagi na ich niski poziom artystyczno -językowy czy
wątpliwe walory wychowawcze ,lecz dlatego ,że szczerością wypowiedzi autora przybliżają nam one epokę oraz pozwalają lepiej

poznać życie ,obyczaje i mentalność typowego polskiego szlachcia -sarmaty.Charakter pamiętników posiada też relację o kampanii
1610 roku przeciw Moskwie autorstwa Stanisława Żółkiewskiego , jednego a najwybitniejszych wodzów polskich.Może dzieło
Żółkiewskiego nie dorównuje literacko Paskowi ,ale jest dla badaczy rzetelnym źródłem histiorycznym .
Sylwy-inaczej -silva rerum- z łac. "las rzeczy" to nazwa oznaczjąca w piśmienictwie 17-wiecznym zbiór tekstów o charaktetrze

niejednolitym,czasem brulionowym,postający na zasadzie swobodnego doboru .Były to zbiory codziennych zapisków rodzinnych czy
gospodarskich ,ale także nierzadko zawierały drobne teksty poetyckie czy prozatorskie ,czasem także krótkie scenki dramatyczne .
Jedną z form piśmiennictwa pamiętnikarskiego w XVI i XVII-wiecznej Polsce był rónież diariusz -dziennik w formie narracyjnej.Z
pamiętnikiem łączy diariusz autobiografizm i subiektywizm wypowiedzi , a różni to ,że pamitniki są relacją retrospektywną (z
przeszłości ) a diariusz pisany jest w czasie teraźniejszym .Do najbardziej znanych diariuszy staropolskich należą zapiski

Radziwiła-Rybeńki a do diariuszy wojennych -zapiski Jakuba Sobieskiego (ojca przyszłego króla Jana) z przebiegu wojny z Turkami
pod Chocimiem .Wzrosłą także w okresie baroku rola listów (sztuka epistolarna).Niektóre z listów świadczą o talencie literackim ich
autorów ,czego przykładem może być interesująca pełna miłosnych deklaracji korespondencja króla Jana Sobieskiego słana z różnych
pól bitewnych do ukochanej Marysieńki -"mego serca i duszy pociechy ".

Warto też wspomnieć o wkładzie Wujka i Skargi w rozwój kultury polskiej .Jezuita ks.Jakub Wujek świetnością i sumiennością
przekładu Pisma Świętego przewyższył wszystkie dotychczasowe tłumaczeia i interprerrtacje Biblii.Do dziś wszystkie kolejne
wznowienia Pisma Św. (z pozycji światopoglądu katolickiego ) dokonywane są w oparciu o przekład Wujka .Jezuita ks.Piotr Skarga po
studiach w Rzymie powraca do kraju i staje się jednym z najaktywniejszych działaczy zakonu pod wezwaniem świętego Ignacego

Loyoli . Świetny publicysta i kaznodzieja wydał bezwazględną walkę innowiercą ,powiawdając ,że "nie spocznie ,dopóki z granic
Polski nie zniknie heretycka zaraza ",Chciał ,by średniowieczną ascezę uczynić ponownie ideałem i treścią życia każdego katolika
.Tym samym staje do walki z renesansową radością .Świadczą o tym i jego autorstwa "Żywoty świętych" oraz (z czasów gdy był
kaznodzieją króla Zygmunta III )- "Kazania na niedziele i święta " i "Kazania sejmowe". W tych ostatnich -bedących właściwie
traktatem politycznym ,występuje ni tylko przeciw reformacji lecz domaga się również sprawiedliwości społecznej oraz ograniczenia

przywilejów szlachty i magnaterii-jego zdaniem -oprócz innowierców -głównych sprawców stopniowego upadku Rzeczypospolitej.A do
tego upadku (również umysłowego i kulturalnego )przyczynił się nie tylko wzrost nie tolerancji religijnej po zwycięstwie kościoła nad
reformcją , złożyłó się na to i wiele innych czynników , jak choćby osłabienie obronno - militarne państwa -na skutek licznych wojen
prowadzonych przez Rzeczpospolitą(z Kozakami ,Moskwą,Turkami ,Szwedami).Słabość wewnętrzną kraju wywołały min. liczne bunty

chłopstwa pańszczyźnianego przeciw uciskającym ich panom(najgłośniejszy miał miejsce na Podhalu pod wodzą Kostki
Napierskiego).Głównym jednak sprawcą rozkładu państwa był egoizm klasowy szlachty i magnaterii.Szlachta powołując się fałszywie
na swój rzekomy sarmacki rodowód ,w istocie była warstwą hołdującą najgorszym przywarom -anarchii,opilstwu ,znieczulicy na los
ojczyzny i swych poddanych.Magnaci osłabiali władzę krółewską i dla własnych korzyści nie wahali się sprzyjać wrogom

Polski.Prof.Chrzanowski -badacz literatury ,słusznie stwierdza ,że "Dzieje Polski XVIIw to dzieje nierządu widocznego we wszystkich
nieomal dziedzinach życia.".





9. Rozwój
teatru w Polsce XVII wieku. Teatralizacja wieku (np. ceremonie pogrzebowe). Synteza sztuk. Rozwój teatru francuskiego w
XVII wieku. Molier jako mistrz obserwacji obyczajowej. Odmiany komizmu na przykładzie wybranej komedii Moliera.
Materiał nadobowiązkowy - Narodziny opery.


Narodziny opery

Opera jest rodzajem dramatu, w którym cały tekst jest śpiewany przy akompaniamencie muzycznym. Już wcześniej na wiele

sposobów próbowano w różnych formach dramatycznych łączyć słowa i muzykę, jednak opera jako gatunek muzyczny, powstała pod
koniec XVI wieku w renesansowych Włoszech.
Ludzie renesansu zafascynowani byli wszystkim, co związane było z kulturą starożytnej Grecji i Rzymu. Nic więc dziwnego, że gdy we
Florencji prowadzono długie dysputy nad polepszeniem kondycji ówczesnego dramatu, jako wzór do naśladowania stawiano teatr

grecki, w którym, jak sadzono, aktorzy odśpiewywali swoje partie. Wśród takich rozważań wytworzyła się sprzyjająca atmosfera dla
powstania pierwszej eksperymentalnej opery. Za prekursorskie przedstawienie uważa się "Dafne" z muzyką Jacopo Peri, które
wystawiono przed szlachetnie urodzoną publicznością w 1597 roku.
Z pierwszej w historii muzyki opery zachowały się dziś jedynie fragmenty. Obecnie najstarszą w całości zachowaną operą jest
napisana w roku 1600 przez Jacopo Peri i Giulio Caccachini "Eurydyka". Libretto oparte zostało na greckim micie o Eurydyce i jej

mężu Orfeuszu. Po śmierci swej ukochanej żony Orfeusz zstępuje do Hadesu, aby ją odzyskać. W podziemnym świecie piękny śpiew
pomaga odpierać mu wszelkie przeciwności. Choć główny wątek został zaczerpnięty z mitologii, autor libretta nie był do końca wierny
przedstawionej tam historii. W oryginalnej wersji Orfeuszowi nie udaje się odzyskać Eurydyki, gdyż wbrew zakazowi niecierpliwie
ogląda się za siebie i na zawsze traci ukochaną,. W operze natomiast para małżonków szczęśliwie opuszcza Hades. Luźne

traktowanie historii będącej inspiracją libretta stało się potem w operze tradycją.
Wczesne przedstawienia operowe skierowane były do publiczności arystokratycznej. Niejednokrotnie były one komponowane na
zamówienia bogatych sponsorów, którzy chętnie zaszczycali przedstawienia swoją obecnością. Opery uświetniały huczne wesela oraz
wystawne dworskie przyjęcia. Pierwszy spektakl otwarty, na który publiczność mogła kupić bilety odbył się w 1637 roku w Wenecji.

Eksperyment okazał się sukcesem, stąd na terenie całej Europy, jak grzyby po deszczu, zaczęły powstawać teatry operowe. Nie
szczędzono środków na stroje, scenografię oraz efekty specjalne uzyskiwane za pomocą skompilowanej maszynerii.
Wraz z rozwojem opery zmieniła się relacja pomiędzy muzyką a tekstem. Początkowo bowiem, muzyka służyła jedynie podkreśleniu
wagi słów, które tworzyły fabułę. W pierwszych operach muzyka odgrywała rolę drugorzędną, często nie miała melodii, a rytm narzucał
tekst. Aktorom towarzyszyła zaledwie garstka instrumentów. W roku 1607 Claudio Monteverdi, genialny muzyk, który ma dla opery

zasługi nieopisane , wprowadził o wiele bogatsze instrumentarium, natomiast samej muzyce nadał dramatyczny charakter. W
skomponowanej przez niego operze "Orfeusz" , opartej również na micie o Orfeuszu i Eurydyce, muzyka wyraża ludzkie emocje i
dodaje przedstawieniu dramatyzmu. Już w wieku XVIII, u Alessandro Scarlattiego, była najważniejszą częścią przedstawienia, a arie
solowe stały się dla artystów okazją do zaprezentowania swych umiejętności wokalnych. Arie były znakiem firmowym najsłynniejszej

opery w Europie opery włoskiej.
Poza Italią w sztuce operowej rozmiłowała się również publiczność francuska. Tutaj podwaliny dla rozwoju opery stworzył
Jean-Baptiste Lully (1632-1687) z pochodzenia Włoch. Zdawał on sobie sprawę ze specyficznego, powściągliwego gustu Francuzów
oraz ich zamiłowania do sztuki klasycznej. W jego dziełach muzyka znowu została podporządkowana słowu: wraz ze swą melodią i

harmonią musiała ustąpić miejsca i służyć jako tło finezyjnym wersom, najczęściej wychwalający potęgę króla słońca Ludwika XIV. Nic
więc dziwnego, że Lully, jako dworski pupil, przyćmił swą sławą wszystkich rywali, natomiast jego utwory były niedościgłym wzorem
dla twórców dzieł operowych , aż do wieku XVIII.
Twórczość angielskiego kompozytora Henry Purcella (1659-1695) znacznie odbiegała od przyjętych na kontynencie wyznaczników
gatunku. W Anglii, gdzie zdecydowanie dominowała konwencjonalna sztuka teatralna, Purcell nie zdołał się przebić z tradycyjną

operą. Komponował więc krótkie utwory, na użytek specjalnych spektakli teatralnych przeplatanych muzyką.
Purcell nie stracił jednak miłości do opery, choć mógł jedynie liczyć na to, iż jego utwory zostaną wystawione przez amatorskie
zespoły działające przy szkołach dla dziewcząt. Tak stało się w przypadku genialnego dzieła "Dydona i Eneasz" (1689). Prawdziwym
popularyzatorem opery w Anglii stał się dopiero osiadły tu kompozytor pochodzenia niemieckiego-George Frederick Handel

(1685-1759). Udało mu się rozkochać angielską publiczność w operze włoskiej, która niezmiennie dzierżyła palmę pierwszeństwa w
całej Europie, z wyjątkiem Francji..